Citati se obicno pozivaju na neki autoritet da bi opravdali izvestan korak napred u razvoju naucne refleksije. Ali oni mogu da podsete na neko staro pitanje, da bi pokazali da neki klasican odgovor vise ne vazi i da pripada istoriji i trazi od nas da iznova postavimo pitanje i nadjemo novo resenje.ilerov odgovor na pitanje koje je postavljeno u naslovu njegove Jenske pristupne besede koja se zove Sta znaci i sa kojim ciljem se proucava istorija?, on tu opisuje razumevanje istorije koja je karakteristicna za nemacki idealizam, ali i objasnjava kriticki osvrt na istoriju istorije nase dicipline. Pokazuje nam sta se ocekivalo od istorije knjizevnosti 19. Veka i zasto je saznajni idealistorijske skole povukao za sobom propast istorije knjizevnosti. Kao svedok nam moze posluziti Gervinus koji je napisao prvi naucni prikaz Istorija poetske nacionalne knjizevnosti Nemaca. Njegovi Osnovi Istoriografije izgradjuju misao vodilju spisa O zadatku pisca istorije kojeg je napisao Vilhem fon Humbolt. Prema Gervinusu istoricar knjizevnosti postaje pisac istorije kada nadje jednu osnovnu ideju koja prozima upravo onaj niz cinjenica koji je on uzeo za predmet razmatranja. Ova ideja vodilja koja nam kod ilera omogucava da shvatimo napredovanje covecanstva tokom istorije sveta, kod Humbolta se javlja u ideji nacionalne individualnosti. Gervinus Humboltovu ideju istorije neopazeno stavlja u sluzbu nacionalne ideologije, tj nemacka knjizevnost treba da pokaze kako su Nemci slobodnom svescu ponovo krenuli u pravcu u kom su Grci vodili covecanstvo. Proces koji smo pokazali na primeru Gervinusa ne predstavlja samo slucaj tipican za istoriju duha 19. Veka. On ima jednu metodolosku implikaciju, koja je pogodila i istoriju knjizevnosti, posto je istorijska skola unistila ugled teleoloskog modela istorije.Po Gervinusovoj formulaciji pisac istorije moze samo teziti da prikaze okonacane dogadjaje, a ne moze suditi gde dogadjaji nisu okoncani. Medjutim, cinilo se da je pisac istorije u epohi istorizma bio oslobodjen dileme oko zavrsetka i deljenja istorije na epohe., i on je mogao pokazati sve osim zavrsne scene. Zato je istorija shvacena kao prikazivanje epoha. Od tada istorija knjizevnosti nize zatvorene epohe.Osnovno pravilo istorijskog nacina pisanja, prema kome pisac istorije mora da se odvoji od svog predmeta, a ovaj da se pojavi u punoj objektivnosti, moglo se potvrditi na primeru epohe kao izdvojene celine.Ranke objasnjava da vrednosti svake epohe ne pocivaju u onom sto iz nje proizilazi, vec u njenoj egzistenciji. Rankeovo resenje problema filozofije istorije bilo je kupljeno po cenu presecanja niza izmedju proslosti i savremneosti istorije.Postignuce istorije 19.veka trajalo je i palo zajedno sa uverenjem da je ideja nacionalne individualnosti nevidljivi deo svake cinjenice i da ta ideja omogucava da se forma istorije prikaze i na nizu knjzevnih dela. Pozitivisticka istorija knjizevnosti verovala je da ce, pozajmljujuci metode prirodnih nauka, od svoje nevolje moci da nacini vrlinu.Primena principa cisto kauzalnog objasnjavanja omogucila je da istrazivanje izvora narastedo ogromne razmere. Na protest se nije moglo dugo cekati. Knjizevnoscu je ovladala istorija duha, kauzalnom objasnjenu istorije suprostavila je estetiku iracionalnog stvaralastva i povezanost knjizevnosti potrazila je u vrecanju nadvremenskih ideja i motiva.Prikazivanje knjizevnosti u njenoj istoriji i u njenom odnosu prema pragmatickoj istoriji, lezalo je izvan interesovanja nove istorije ideje i pojova kao i izvan istrazivanja tradicije.Kontinuitet antickog nasledja uzdignut na pijedastal najvise ideje, javlja se u momumentalnom delu Ernesta Roberta Kurcijusa u istorijski neposrednoj knjizevnoj tradiciji izmedju stvaranja i podrazavanjavisokog pesnistva i puke knjizevnosti. Ponor izmedju istorijskog i estetickog razmatranja knjizevnosti ovde je jednako nepremoscen kao i u knjizevnoj teoriji Krocea.Iz pozitivistickog i idealistickog pravca su se razvile sociologia knjizevnosti i imanentni metod. Oni su jos vise produbili rascep izmedju istorije i pesnistva.