Upload
katarzyna-nowak
View
1.247
Download
2
Embed Size (px)
Citation preview
Czy czułeś się kiedyś wyobcowany?
Czy wiesz, jak to jest zostać wykluczonym ze społeczeństwa?
Dlaczego nikt dookoła nie rozumie, jaki jesteś?
Dlaczego inni uważają, że zachowujesz się dziwnie?
Jako nastolatka byłam drużynową gromady zuchowej, miałam styczność z dziećmi,
na własne oczy widziałam, jak ktoś w grupie zostaje odsunięty na bok.
Ciężko pracuje się w zespole, w którym ktoś zostaje wyalienowany,
ze względu na brak zrozumienia.
BARK ZROZUMIENIA DLA INNOŚCI DANEJ OSOBY – DLA JEJ CHOROBY
Jedną z przyczyn „dziwacznego” zachowania
może być zła integracja sensoryczna.
Problem ten może powstawać m.in. wskutek:czynników genetycznych, używania
przez matkę alkoholu, narkotyków, leków w okresie ciąży, a także wystąpienia infekcji
wirusowych, wcześniactwa, niedoborów w diecie, braku odpowiedniej stymulacji
sensorycznej.
„Integracja sensoryczna to możliwość rejestrowania informacji ze świata
zewnętrznego przez narządy zmysłów, ich przetwarzanie w ośrodkowym
układzie nerwowym i wykorzystywanie do celowego działania.”
Jean Ayres
Osoby niezintegrowane sensorycznie to osoby, które mają poważne problemy.
Mogą charakteryzować się nadwrażliwością lub
niedowrażliwością na bodźce zewnętrzne, czyli reagować nieadekwatnie do bodźca;
szukać lub unikać stymulacji w otaczającym je środowisku.
Problem z integracją sensoryczną może być jedynym zaburzeniem występującym lub może istnieć jako jeden z objawów danej
choroby (np. autyzm).
Jakie problemy mogą mieć osoby niezintegrowane sensorycznie?
W Stanach Zjednoczonych powstała w latach 60-tych metoda diagnozy i terapii
SI. Twórcą tej metody jest Jean Ayres.
Jean Ayres zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wpływu zaburzeń integracji
sensorycznej na osiągnięcia szkolne oraz codzienne życie dziecka.
Nie bez powodu często nazywana jest „naukową-zabawą” – bowiem podczas zajęć mających na pozór charakter jedynie wesołej
zabawy, dostarczamy dziecku te bodźce, na które jego system nerwowy, w zależności
od indywidualnych potrzeb ma największe zapotrzebowanie.
Terapia SI to w odróżnieniu od wielu metod terapeutycznych
bardzo interesująca i bez reszty pochłaniająca
dziecko aktywność.
Chciałabym ukończyć dwustopniowy kurs SI, żeby pomagać osobom z takimi
zaburzeniami jak:
autyzm, zespół Aspergera, zespół Downa, mózgowe
porażenie dziecięce, ADHD, mającymi trudności szkolne, wykazującymi opóźnienia
w rozwoju mowy, w rozwoju ruchowym, z niepełnosprawnością
intelektualną.
dziękuję za wszystkie oddane głosy!
Katarzyna Nowak
studentka I roku II stopnia
na kierunku fizjoterapia
Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu