25HOOGTElijn 2007 - 1

Les Courtes,Voie des SuissesWINTERBEKLIMMING

Vijf dagen grand beau! Een betere weersvoorspelling kunnen we ons niet wensen. We gaan meteen naar boven

naar de Refuge d'Argentière. Eerst inklimmen en daarna een serieuze beklimming doen.

Tekst en Foto’s: Roeland van Oss en William van Meegdenburg

anaf Grand Montets kunnen we onsdoel voor de komende dagen zien: deRefuge d'Argentière ligt ingeklemd

tussen de imposante wanden van de AiguilleVerte, Les Droites en Aiguille d’Argentière. Vanuithet liftstation gaat het eenvoudig over de pistenaar beneden. Na vijfhonderd meter wijkt deroute van de piste af en moeten we een wegzoeken tussen de gletsjerspleten. Gelukkig zijnwe hier niet de eerste skiërs en kunnen we oudesporen volgen. Na de spletenzone is het gevaargeweken en skiën we heerlijk de gletsjer op, dieals een wit geplijsterde vlakte voor ons ligt. Detoplaag is keihard, aangedrukt door de aanhou-dend harde wind van de laatste week. Het laatstestuk moeten we bergop. Vellen onder en verder.We moeten flink doorbijten tegen de loeihardewind in. De rugzakken lijken steeds zwaarder teworden.

Achterin het dal, op twee uur toeren vanaf dehut zijn veel bekende en tot de verbeelding spre-kende ijslijnen te vinden, met namen als PetitViking, Madness très Mince en Charlet Chilini.Routes in verschillende lengtes en moeilijkheids-graden, van eenvoudig tot extreem moeilijk. Wijdoen het rustig aan vandaag en warmen op in deeerste lengtes van Gulliver Variations, een vijf-honderd meter lange route met kleine stukkensteil ijs.Tegenover de Refuge d'Argentière ligt de Voie desSuisses, een van de bekendere routes op denoordwand van Les Courtes (3856 m). De route isachthonderd meter lang en biedt in goede condi-tie sneeuw, firn en enkele stukken ijs. In onsEngelstalige gidsje wordt hij getypeerd als: ‘Oneof the most famous ice routes in the Alps andconsequently a highly desirable price’. We zoudende route graag willen klimmen, maar ons is ver-

V

teld dat hij in slechte conditie verkeert. De hardewind van de laatste dagen heeft alle eerdergevallen sneeuw weggeblazen. Des te verbaasder zijn we als we 's middags tweeklimmers in de wand zien. 's Avonds bekijken wenauwkeurig onze foto's van de Voie des Suisses;we worden steeds enthousiaster. De volgendeochtend hebben we een nieuw plan: we gaanhem klimmen, de dag erop.

BIZAR

‘s Avonds in de hut hangt een gespannen sfeer.We komen in gesprek met twee Amerikanen dieook graag de Suisses in willen. Zij vertellen onsniet hoe laat ze zullen vertrekken; wij laten ookniets los. We willen niet het risico lopen alstweede touwgroep bij de route aan te komen.

Vroeg weg dus en het eerste deel in het donkerklimmen, zodat we de Amerikanen achter onskunnen laten.Om twee uur staan we op en zijn we er allebeiklaar voor, opgeladen en uitgerust. We ontbijtensnel en een uur later trekken we de deur van dehut achter ons dicht. Het is een prachtige nacht,de sterren fonkelen en het is relatief warm vooreen winternacht in de Alpen. De thermometergeeft maar vijf graden onder nul aan. Om vijf uur komen we bij een forse randspleetaan en zoeken onze weg omhoog. Het steile enslecht af te zekeren terrein na de randspleetmaakt snel plaats voor firn. Het is heerlijk klim-men, de bijlen zinken gemakkelijk in de firn envoelen zeker aan. Het is bizar hoe de conditieselkaar zo snel kunnen afwisselen en wat dat doetmet je gemoed. Na een aantal lengtes twijfelen we even over derichting. We kunnen verder naar links maar weweten ook dat we uiteindelijk naar rechts moe-ten afbuigen om in een ijsgoot uit te komen. Inhet donker is het lastig te zien. We besluiten watmeer naar rechts te klimmen. Na nog een lengtebegint het te schemeren en verdwijnt hetbeklemmende gevoel van de nacht. De firn is zogoed als perfect en we ‘lopen’ vrij eenvoudignaar boven richting 'de Crux'.

DIRECTE LIJN

Het ijs wordt op sommige plaatsen steeds dunneren vooral op de overgangen van firn naar ijs ishet klimmen een delicate aangelegenheid. Hetafzekeren wordt er niet beter op; regelmatigklimmen we touwlengtes uit op twee of drieafgebonden ijsschroeven. De bruikbare spletenvoor standplaatsen moeten we uitgraven enschoon krabben. Ondanks deze condities vindenwe het allebei tot nu toe een fantastische routemet een grandeur die elk moment voelbaar is.Bij 'de Crux' mag Roeland de eerste zestig metervoorklimmen: vijfenzeventig graden steil ijs. Hetis niet echt moeilijk. Het is vooral een genot omte klimmen. De tweede lengte is iets lastiger doordunner ijs dat hier en daar tachtig graden steil is.William moet eerst behoedzaam traverseren overdun ijs om bij het mooie maar steile ijs terecht tekomen. In de rest van de lengte is het ijs vangoede kwaliteit.Normaal gesproken loopt de route na de sleutel-passage naar links, over een tweede kortere sleu-telpassage en dan verder over sneeuw direct naarde top. In de huidige condities is dit gedeelte ééngroot veld van stenen, stukken sneeuw en firn.Boven ons loopt de wand verder met voor zoverwe kunnen zien ijs, afgewisseld met veel stenen.We besluiten om rechtdoor te klimmen. Eendirecte lijn, maar ook hier is de route niet altijdgoed af te zekeren. We bouwen de standplaatsenin de rotsen. De tussenzekeringen zijn ook hierniet veel meer dan half ingedraaide ijsboren. Deijsbijlen ketsen regelmatig op de rots onder hetijs en verliezen hun scherpte. Terwijl de voorklim-

HOOGTElijn 2007 - 126

Het ijs wordt steeds dunner wat hetklimmen een delicate aangelegenheidmaakt.

27HOOGTElijn 2007 - 1

INFORMATIELes Courtes ligt in het dal van Argentièreen de route is binnen een uur te bereikenvanaf de Refuge d'Argentière. Het dal isbereikbaar vanuit het plaatsje Argentière,vlak bij Chamonix. Chamonix is goed bereikbaar met hetopenbaar vervoer. Vanuit Utrecht ben jein ruim tien uur over.Meer info: www.treinreiswinkel.nl

De Swiss route op de noordwand is 800meter met een waardering TD-. Voor deafdaling gebruikten wij de noordoostrou-te op de gelijknamige wand. Deze isgewaardeerd met AD en heeft ook eenlengte van 800 meter. De eerstbeklimming werd volbracht op 31Juli, 1938 door C. Cornaz en R.Mathey. Inde winter zetten U. Gantenbein en P.Kung de eerstbeklimming van de routeop hun naam. Zij hadden er drie dagenvoor nodig, van 7 tot en met 9 februariin 1965.

mer zijn best doet om zo weinig mogelijk los temaken, maakt de zekeraar zich zo klein mogelijken kijkt hij vooral niet te veel naar boven.Regelmatig suizen er kleine steentjes voorbij enregent het brokken ijs.

KLOPPENDE KUITEN

Langzaam nadert het einde van de beklimming.Boven ons zien we de schouder van de topgraaten we besluiten linksom te traverseren. Williammag de traverse maken. Mixed, een beetje ijs:delicaat is het enige juiste woord. Hij klimt ernetjes doorheen en zijn gezicht toont een vlaagvan opluchting als eindelijk een ijsboor het ijshelemaal in draait. Vlot klimt hij verder en ver-dwijnt achter de rotsen. Op de volgende standplaats ontdekken we dat ernog tweehonderd meter sneeuw voor ons ligt totde schouder die naar de top leidt. Een lichteteleurstelling want we verwachtten er al bijna tezijn. We gaan aan kort touw om meer snelheid temaken. In de beginnende schemer komen we op deschouder aan en worden beloond met een over-weldigend uitzicht. Een fantastische zonsonder-gang schildert de horizon paars en zet alle top-pen in de omgeving in een rode gloed. We wetenmeteen weer waarom we klimmen. Voor ervarin-gen zoals deze. Vanaf de schouder zou het alleen nog een kleinsneeuwveld zijn naar de top. Maar de laatstetweehonderd vijftig meter zijn blank, steil ijs. Wemoeten opschieten willen we voor het donkerboven zijn. We schroeven het tempo op en evenlater staan we met kloppende kuiten op de top-

graat. Eindelijk zien we ook de wegvallende diep-te aan de andere kant. Een messcherpe graatleidt ons naar de top en om half zeven staan weer. Het is nog net niet helemaal donker. De licht-jes in het dal stellen gerust, alsof we niet hele-maal alleen zijn op deze afgelegen plaats.

GEEN MISSTAP

De verdiende pauze op de top brengt rust in onzelichamen maar ook de realiteit terug in onshoofd. We hebben deze berg dan wel beklom-men, we moeten ‘m nu ook nog afdalen. Deavond is inmiddels gevallen en laat ons in hetdonker achter. Met onze lampjes zullen we onzeweg moeten terugvinden. Rechts van ons zien welichtjes in de noordwand van de Grand Jorasses.We gaan verder en een mooie graat leidt onsover sneeuwruggen, langs en door rotsen. Deduisternis is hier onze vriend, omdat deze dediepe afgronden verhult. De Schotse klimmers diewe eergisteren in de route haden gezien, haddenons naderhand verteld dat ze de afdaling haddenvoorzien van negen abalakovs. Wij rekenen eropdat we die gemakkelijk kunnen vinden. Op derotsgraat vinden we de eerste abseil vrij makke-lijk, maar eenmaal in de wand zijn ze onvindbaarvoor ons. Na wat afklimmen, nog een abseil enveel zoeken besluiten we drie uur later de restvan de wand, vijfhonderd meter vijftig gradenfirn, maar af te klimmen. De firn van de afdaling is goed en het afklimmenis geen probleem. We klimmen ongezekerd. Inhet begin is dat wel vreemd, de gedachte dat jegeen misstap mag maken. Het eerste stuk gaanwe daardoor vrij langzaam. Tien minuten laterweten we niet beter en klimmen we efficiënt enzelfverzekerd. Onze wereld bestaat alleen nogmaar uit de tien meter wand die verlicht wordtdoor onze lampen en het monotoon herhalen vandezelfde bewegingen. Na de wand komen we in een eindeloos lijkendsneeuwcouloir, dat we ook moeten afklimmen.Telkens als we denken dat we er zijn, duikt erweer een zwart gat op met nog meer firn ensneeuw waar we moeten afklimmen. Mentaalgeeft dit steeds een enorme dreun. We zijn moeen hebben het helemaal gehad. Al meer dan vier-entwintig uur zijn we in touw en we verlangennaar een bed en water. In de vroege ochtend bereiken we de hut. ■

Avondcontemplatie.