Małżeństwo we troje

Czy można stworzyć nowyzwiązek, gdy poprzedni wciąż

odciska swoje piętno?•

Była zrozpaczona, gdy opuścił ją tak nagle. Pozostawiona sama sobie, bezbronna. Nowy mężczyzna miał jej pomóc zapomnieć o przeszłości i otworzyć nowy rozdział. Jedna dręcząca myśl o tym, kim był jej poprzedni mąż, nie dawała im jednak spokoju. To ona kładła się cieniem na całym ich wspólnym życiu.

Schmitt z właściwą sobie wnikliwością i fi nezją opowiada o głę-boko ukrytych uczuciach, „niewidocznych znakach wodnych” odciskających się na naszych relacjach z najbliższymi.

•

Małżeństwo we troje to najnowsza książka Erica-Emmanuela Schmitta, najchętniej czytanego w Polsce francuskiego pisarza. Jego książki, przetłumaczone na 35 języków, zdobyły wiele na-gród na całym świecie.

Cena: 36,90 zł

Schmitt_Malzenstwo_we_troje.indd 2Schmitt_Malzenstwo_we_troje.indd 2 2013-09-17 22:55:542013-09-17 22:55:54

Eric-Emmanuel Schmitt

Małżeństwo we troje

tłumaczenieAgata Sylwestrzak-Wszelaki

KRAKÓW 2013


Tytuł oryginałuLes deux messieurs de Bruxelles

Copyright © Editions Albin Michel – Paris 2012

Copyright © for the translation by Agata Sylwestrzak-Wszelaki

Projekt okładkiAleksandra Nałęcz-Jawecka, to/studio

Fotografia na pierwszej stronie okładki © Alastair Bird/Corbis/FotoChannels

Opieka redakcyjnaEwa Bolińska-Gostkowska

Alicja GałandzijEwa Polańska

AdiustacjaEwa Polańska

KorektaKatarzyna Onderka

Projekt typograficznyIrena Jagocha

ŁamaniePiotr Poniedziałek

ISBN 978-83-240-2456-8 (twarda)ISBN 978-83-240-2457-5 (broszura)

Książki z dobrej strony: www.znak.com.plSpołeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37

Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569, e-mail: [email protected] I, Kraków 2013

Druk: Drukarnia Abedik S.A., Poznań


155

Czy to możliwe, by mogła jeszcze kogoś ocza-rować?

Przyglądała się sobie w lustrze, próbując nie zwracać przesadnej uwagi na swoje wady. Gdyby usunąć wałek tłuszczu na brzuchu – wspomnie-nie po ciążach, gdyby nie obawiać się dyspropor-cji między szerokimi biodrami i małym biustem, gdyby docenić małą podłużną twarz, gdyby na-zwać „dużymi czarnymi jeziorami” wytrzesz-czone brązowe oczy, gdyby zignorować kurze łapki, które upstrzyły jej kąciki oczu – mogłaby się podobać.

Dużo tych „gdyby”.A jednak zachwycił się nią, on, ten mężczyzna,

niewyróżniający się niczym, wprost przeciwnie.Jeszcze raz przyjrzała się swojemu odbiciu

w lustrze. Skoro widział w niej piękność, próbo-wała spojrzeć na siebie jego wzrokiem.

Nic z tego! Wdowa, choćby młoda, to już stara kobieta; ale w dodatku spłukana wdowa z dwójką dzieci na karku? Nikt takiej nie chce! Otóż on, dziś po południu, zamierzał się jej oświadczyć. Była tego pewna.

Może niedługo przestanie tak biedować? Opu-ści tę posępną klitkę: sypialnię, przedpokój i sa-lon z kuchnią, wynajętą za bezcen, ale i tak za drogo, i zamieszka w odpowiednim otoczeniu.


156

Ktoś zapukał do drzwi. On? Nie mógł się do-czekać... Przyjechał po nią samochodem! Na szczęście dzisiaj synowie są na obiedzie u babci...

Otworzyła, lecz zanim zdążyła się zoriento-wać, o co chodzi, komornik wsunął stopę między drzwi a futrynę. Przytrzymała drzwi.

– To pomyłka! – Poznałem panią, nie mylę się. Może pani się

przeprowadzać w nieskończoność, śledzę panią. Niech mi pani zapłaci.

– Dręczy pan kobietę, która nie może wyżywić swoich dzieci!

– Mam weksle, które zobowiązała się pani wy-kupić.

– To weksle mojego męża, nie moje! – Przyjęła pani spadek. – Ale nigdy nie zgodziłam się tuczyć bogaczy

kosztem moich głodujących dzieci! – Pieniądze! Nie słowa! Pieniądze!Niewzruszony komornik napierał, pewien

swojej siły. Miał nad nią przewagę. Chwyciła że-liwny wieszak, który miała w zasięgu ręki, i cis-nęła nim w skórzany but intruza.

Mężczyzna wrzasnął i odruchowo cofnął nogę. Zatrzasnęła drzwi, zamknęła zasuwę.

– Nie wyłga się pani z tego tak łatwo! – krzy-czał oburzony. – Wrócę tu.


157

Westchnęła, czując ulgę, że komornik woli ra-czej wrócić, niż czekać. W przeciwnym razie jak udałaby się na randkę?

Zirytowana tym, że przypomniano jej o jej trudnej sytuacji w chwili, gdy marzyła o przyjem-nych nadchodzących chwilach, usiadła przy to-aletce, po czym rozpuściła i wygładziła długie czarne włosy. Ta czynność zawsze łagodziła jej najgorsze lęki.

Godzinę później spotkała się ze swoim adora-torem w jego garsonierze, na Singerstrasse, w bar-dzo przyzwoitej okolicy. Powitał ją herbatą na stole i różnymi ciasteczkami.

Nie był bogaty, lecz nie brakowało mu pienię-dzy. Nie był piękny, ale też nie był odpychający. Nie sprawiał wrażenia wyrafinowanego dyplo-maty, raczej nieokrzesanego chłopa w niedziel-nym ubraniu. Pożerał ją wzrokiem.

– Muszę pani coś powiedzieć – szepnął.Zarumieniła się, zachwycona tym, że nie zwle-

kał. Spuściła wzrok, wstrzymała oddech, skrzyżo-wała ręce na prawym kolanie, przygotowując się w ten sposób do przyjęcia oświadczyn.

– Byłem bardzo zmieszany przez te ostatnie dni – zaczął poważnym tonem.

Omal nie odpowiedziała „Ja też”, lecz się po-wstrzymała, nie chcąc zepsuć tej uroczystej chwili.

– No właśnie... jak by tu zacząć... ja...


158

– Proszę mówić.Zachęcała go uśmiechem. Zamrugał, sam bę-

dąc pod wrażeniem zdań, które zamierzał wypo-wiedzieć:

– Chodzi o... chodzi o pani zmarłego męża. – Słucham?Zesztywniała. Mówił dalej, kiwając głową. – Nigdy o nim nie mówiliśmy. – A co jest do powiedzenia, mój Boże!Natychmiast pożałowała tego wyznania. To

podstęp! Jeżeli będzie deprecjonowała swojego małżonka, wyjdzie na kobietę niewdzięczną, nie-zdolną do szacunku lub miłości. Jeżeli przeciw-nie, będzie go wspominać z wielkim uczuciem, może sprawiać wrażenie niegotowej do podjęcia nowej relacji. Musiała więc zgrabnie usunąć prze-szłość w cień.

– Poślubiłam go bardzo młodo. Szalał na moim punkcie, był zabawny, wspaniałomyślny, oryginalny. Zastanawia się pan, czy go kochałam?

– Proszę...Postawiła wszystko na jedną kartę i powie-

działa stanowczo: – Tak. Kochałam go.Twarz jej adoratora rozluźniła się. Uf, więc po-

stawiła na dobrą kartę. Ciągnęła więc: – Kochałam go. Był moim pierwszym i ostat-

nim mężczyzną. Jedynym. W ten czy inny sposób będę go zawsze kochać.


159

Skrzywił się. Zaniepokojona zauważyła, że przedstawiając siebie jako królową cnót, oddala go od siebie. Szybko, trzeba wrócić do poprzed-niego tematu.

– Kochałam go tym bardziej, że nie zauważa-łam jego wad. Wtedy wydawało mi się, że jest bły-skotliwy, utalentowany i że ma przed sobą cu-downą przyszłość. Komponował, wie pan...

Wydał z siebie pełne podziwu westchnienie. Zaśmiała się.

– Tak, ma pan rację, że sobie pan drwi: kom-pozytor to nie jest poważny zawód, to nie jest zawód, który może zaprowadzić daleko. Nasze społeczeństwo nie ma żadnego uznania dla ar-tystów. Zwłaszcza dla artystów, którzy nie odno-szą sukcesu.

– Niesłusznie – wyjaśnił.Wstrzymała się na sekundę. „Nie zapominać,

że uwielbia muzykę”. Sprostowała więc swoją przemowę:

– Krótko mówiąc, tracił czas na bieganie za za-mówieniami, na dawanie lekcji, a powinien płacić czynsz. Na początku znosiłam ten bałagan, któ-rym było nasze życie, bo uważałam, że jest tym-czasowy. Ale po kilku latach...

W tym momencie miała ochotę wykrzyczeć: „Po kilku latach zrozumiałam, że to wykolejeniec, że nasze życie grzęźnie w błocie i że się nigdy nie


160

ułoży”. Jednak ze względu na upodobania swo-jego rozmówcy opanowała wewnętrzny gniew:

– ... zrozumiałam, że jest zbyt dumny, by zro-bić karierę. Nie prowadził kalkulacji zysków ani strat. Żył bezkompromisowo. Jeżeli chodzi o mu-zykę, uważał się za kogoś lepszego. Lepszego od wszystkich. I mówił o tym otwarcie! Jak o czymś oczywistym. Jakie to dziwne... Więc naturalnie zbywał wszystkich, którzy pragnęli mu pomóc.

Wstał i z ulgą zaczął chodzić wokół stołu. „Udało się! – pomyślała. – Wrzód został

oczyszczony. Uspokaja się. W końcu będzie mógł się oświadczyć”.

– Ja... „Jaki płochliwy!” – Ja... – Pan się mnie boi?Potrząsnął głową. Szepnęła mu do ucha: – Słucham pana. – Ja... Podobał mi się utwór, który śpiewała

pani przedwczoraj.On znowu o muzyce? Ukryła rozgoryczenie

i odpowiedziała najprzyjemniejszym tonem, na jaki ją było stać:

– To jego.Poczerwieniał z entuzjazmu. – Byłem tego pewien! Potrafiłbym rozpoznać

jego styl.


Wilson_Robokalipsa.indd 2Wilson_Robokalipsa.indd 2 2011-08-10 17:22:052011-08-10 17:22:05

Czy można stworzyć nowyzwiązek, gdy poprzedni wciąż

odciska swoje piętno?•

Była zrozpaczona, gdy opuścił ją tak nagle. Pozostawiona sama sobie, bezbronna. Nowy mężczyzna miał jej pomóc zapomnieć o przeszłości i otworzyć nowy rozdział. Jedna dręcząca myśl o tym, kim był jej poprzedni mąż, nie dawała im jednak spokoju. To ona kładła się cieniem na całym ich wspólnym życiu.

Schmitt z właściwą sobie wnikliwością i fi nezją opowiada o głę-boko ukrytych uczuciach, „niewidocznych znakach wodnych” odciskających się na naszych relacjach z najbliższymi.

•

Małżeństwo we troje to najnowsza książka Erica-Emmanuela Schmitta, najchętniej czytanego w Polsce francuskiego pisarza. Jego książki, przetłumaczone na 35 języków, zdobyły wiele na-gród na całym świecie.

Cena: 36,90 zł

Documents

Małżeństwo we troje