Marathon berlijn 42.195KM OF HET VERHAAL VAN MIJN VOORBEREIDING

OP MIJN EERSTE MARATHON.

Ongeveer een 2-tal jaartjes

geleden zette ik mijn eerste

schuchtere stapjes in de wereld

van de atletiek.

Mijn vrouw was immers gestart

met Start to Run en zelf was ik net van werk veranderd zodat ik,

om toch iets of wat fit te blijven,

besloot om dan ook zelf maar te starten met te lopen. Een paar

loopschoenen past nu eenmaal

beter in je bagage dan een MTB

waneer je de helft van de tijd in

het buitenland verblijft.

Na een aantal weken wat op

mezelf te zitten aanmodderen

besloot ik dan om, op aanraden van mijn vrouw, toch maar

schoorvoetend eens te komen

kijken hoe ze bij Vabco nu

eigenlijk te werk gingen.

De eerste trainingen werden

gedaan, de eerste wedstrijden

kwamen en met de tijd groeide

ook de afstanden. 5km, 10km de

abdijentocht… hei we hebben nog een plaats over voor de 20km

van Brussel.

Het werd allemaal goed verteerd,

in het najaar dan de eerste ½

marathon en toen begon het plan

al te rijpen: “Ik ga volgend jaar

een marathon lopen”

Het ging de marathon worden van

Berlijn, een van de World majors met ongeveer een 40.000 tal

deelnemers

In het voorjaar werd de volledige

trainingcyclus van de voorjaar

marathon al eens meegedaan om

te zien of het allemaal

verteerbaar was. Om dan in juni

de echte voorbereidingen te

starten van de Marathon met als

orgelpunt de tweejaarlijkse bedevaart naar Scherpenheuvel

waar we de nodige kaarsjes

hebben gebrand voor een goede

afloop.

40.000 deelnemers +

1.000.000 supporters =

Een loopfeest in Berlijn

Vrijdag ochtend 26 september was het dan zover. De bus stond klaar om 7h er was geen weg meer terug. Een boel twijfels en zenuwen, waren we er wel klaar voor, hadden we wel genoeg getraind en zouden we het wel kunnen zo 42 km aan een stuk tegen het vooropgestelde tempo? Blijkbaar was ik dan toch niet de enige die hier last van had zelfs de oude rotten in het vak bleken in het zelfde bedje ziek. De zorgen werden opzij gezet en de busreis naar Berlijn kon worden aangevat. Met een volle bus, waarvan een 30 tal lopers, zat de sfeer er al snel in en waren we in Berlijn rond een uur of 5. Het eerste punt op de agenda was het afhalen van de startnummers op de “Marathon Messe” een beurs met allerlei loop spullen en informatie standen.

Het afhalen van de nummers ging vlot maar hier en daar waren er toch wat probleempjes, mensen die in het verkeerde start vak stonden verkeerde shirts. Maar alles werd met de nodige wachttijden vlot opgelost. We konden dan nog eens snel over de messe wandelen. De ene voor wat nieuwe loop spullen en andere waren dan weer op zoek naar informatie over de volgende marathon. Hierna trokken we naar het hotel om ons te installeren en te genieten van een welverdiend avondmaal. De mensen die nog zin hadden trokken dan Berlijn in om de Reichstag te bezoeken. ‘s Avonds is deze namelijk prachtig verlicht en het was dan ook echt de moeite waard. Op zaterdag ochtend was er de ontbijtrun geprogrammeerd. Een korte ontspannende jogging van 6km van Charlottenburg naar het Olympisch stadion van Berlijn. In het Olympisch stadion stond er dan een ontbijt buffet te wachten op de lopers met fruit, Berlijnse bollen, en een hoop andere lekkernijen. In de namiddag trokken we dan nog naar het Joods museum, zeer impressionant zowel architecturaal als de

tentoonstelling. Nadien trokken we in kleinere groepjes nog verder de stad in en zijn we nog op een gezellig terras beland op Gendarmenplatz. Het hotel had voor onze groep ‘s avonds nog een excellent pasta buffet bereid waar dan ook met volle teugen van genoten werd. Nooit geweten dat een mens zoveel pasta kan verorberen op een week. De volgende ochtend om 5h30 uur uit de veren om de voeten onder de ontbijt tafel te schuiven, het was vandaag dus dat het moest gebeuren. 7h de bus op om naar de vertrekplaats te gaan. Daar aangekomen de nodige foto’s voor het fotoalbum om dan de reservekleding af te geven in het lopers dorp, eigenlijk al een kleine stad op zich. 8h30 richting startvakken, 8h55 hartslag begint op te lopen… 9h00 het verlossende startschot we kunnen er aan beginnen. Samen met Anita, Marc

en Dre vertrokken we met

als richttijd 3h30 wat dus wil zeggen 4:58/km. De

eerste kilometers

verliepen in een roes.

Nooit zoveel lopers bij

elkaar gezien en toch

redelijk volt kunnen

vertrekken.

Hier kunnen nog veel Belgische organisatoren

van grote loop

evenementen nog wat van leren.

De kilometers vlogen

voorbij en de supporters

stonden op sommige

plaatsen rijen dik langs

het parcours. Hier en

daar ook nog eens wat

live muzikaal vertier

langs de kant echt een plezier om hier te lopen.

Halverwege zaten we nog steeds goed op

schema om binnen de

vooropgestelde tijd binnen te komen.

Op km 23 stonden de

meegereisde supporters

paraat om de nodige

bevoorrading aan te

geven, niet dat het hier

aan drank e.d. ontbrak

maar je eigen sportdrank geeft toch nog wel de

miste risico’s.

Hier begon de reis in het

ongewisse nooit had ik

in wedstrijdverband

verder gelopen. Op km

33 ging het met mezelf,

gezien de

omstandigheden, nog goed en liet ik Anita,

Mark en Dre achter om

te proberen onder die 3h30 aan te komen.

Kilometer per kilometer

kwamen we dichter bij

de Brandenburger poort

het uiteindelijk doel van

deze marathon. Hier en

daar begonnen de benen

al wat pijn te doen. Links, rechts, dan weer

de teen, blijven

doorbijten was de boodschap.

Hier en daar

wandelende lopers, die

zijn alvast achter me

denk je dan op die

moment, en verassend

genoeg werden er ook

nog lopende atleten

voorbij gestoken.

En dan zie je de

Brandeburger poort voor

je opdoemen: “Nog

even doorbijten we hebben het bijna

gehaald”. Je geraakt in

een roes en je perst er

het laatste stukje energie

dat je nog hebt in een

laatste versnelling want

3h30 komt toch akelig

dicht bij.

De klok tikt genadeloos

door, je loopt, en ziet

zelfs niet dat de laatste 500m er volgepakte

tribunes langs de kant

staan.

Dan bereik je de finish

en drukt je je chrono af

3:30:03 dolblij,

gelukkig,

onbeschrijfelijk eigenlijk… Zelfs nu zou

ik niet kunnen zeggen

hoe ik het zou moeten beschrijven dat gevoel

dat je krijgt bij het

beëindigen van je eerste marathon.

Nog even wachten op

Rudi die net na mij de

finish gepasseerd is om

dan samen onze

welverdiende medaille

van de marathon van

Berlijn in ontvangst te

nemen. Je word er zelfs

met je voornaam aangesproken bij het

overhandigen ervan.

En dan begint het, de

knieën voelen aan of je

ze nooit meer kan

plooien, de teen die

opspeelde tijdens het

lopen voelt aan of hij ieder moment kan

ontploffen. Raar dat ik

dit niet voelde tijdens de laatste meters…

Rustig aan strompelen

we dan weer naar het

lopers dorp om onze

reserve kledij te gaan

opzoeken, wat

verwonderlijk genoeg

zeer volt verloopt. Om dan de douches op te

zoeken. Ook dit is weer

met de nodige “Deutsche

Grundlicheid”. Hier zijn

zelfs een aantal sporthallen in België

Na het douchen op zoek

naar de andere lopers

van het marathonteam

om te zien dat de ene

het al wat beter verteerd

heeft als de andere. Er

zijn er zelfs al bij die

maar amper van plaats

kunnen omwille van de totale verzuring.

Hierna trokken we dan

naar de bus om ons te

herenigen met de

supporters die de ganse

dag op pad zijn geweest

om ons mentaal en

logistiek te steunen, langs deze weg alvast

bedankt.

Eens terug in het hotel

werd er niet veel meer

gepland voor de

namiddag buiten wat

rusten en relaxen. De

ene in de bar de andere

in de sauna gevolgd

door een duik in het

ijskoude zwembad.

Het avondmaal was

zoals de traditie het wil heel veel “frietjes”. Het

deed nog eens deugd na

een ganse week pasta en een paar weken

zonder friet. De schade

werd ruimschoots

ingehaald.

Later op de avond zijn

we dan nog met een

ganse groep naar de

bierfeesten getrokken

recht over het hotel om

de beentjes eens goed

los te schudden. Van

sommige personen zou

je gezegd hebben dat ze

niet hadden gelopen die

dag.

Maandag was er niet

echt een groeps activiteit voorzien en

werden we met de Bus

in Berlijn gedropt. Sommige gingen

Checkpoint Charlie

bezoeken, andere

gingen dan weer met

Clem een wandeling

maken door Berlijn en

sommige gingen zelfs

winkelen.

‘s Avonds werden we

dan verwacht aan La

Fayete om daar op de bus te wachten die ons

dan terug richting Mol

zou brengen. Na een

lange vermoeiende

nacht in de bus zijn we

dan rond een uur of 6 in

Mol aangekomen. Het

einde van een prachtige

reis met een gezellige

bende lopers.

40.000 lopers

waarvan er 29

in onze bus

zaten

10 leden met een

persoonlijk

record

5 leden liepen

hun eerste

marathon

1 nieuw wereld

record

2:03:59