POSTRZEGANIE NIEPEŁNOSPRAWNO

ŚCI W CZASACH NOWOŻYTNYCH

Epoka następująca po ŚREDNIOWIECZU i poprzedzająca XIX WIEK (jako epokę ).

Za jej datę początkową uznaję się najczęściej:-  upadek Konstantynopola, a tym samym

cywilizacji bizantyńskiej (1453)LUB

- odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba (1492)

CZY- wystąpienie Marcina Lutra, początek reformacji W Europie (1517)

CZASY NOWOŻYTNE (1453r.- 1789r.)

Za umowne zakończenie epoki w historii powszechnej uznaje się najczęściej:- wybuch rewolucji francuskiej (1789 r.),

….A RZADZIEJ - kongres wiedeński(1814 r.).

CZASY NOWOŻYTNE (1453r.- 1789r.)

renesans ( odrodzenie)– wiek XV i XVIbarok – od końca XVI wieku do

początków XVIII wiekuoświecenie – XVIII wiekromantyzm – pierwsza połowa XIX wieku

WEWNĘTRZNY PODZIAŁ EPOKI NOWOŻYTNEJ

Humanizm (z jęz. łacińskiego "humanitas" –człowieczeństwo

ANTROPOCENTRYZM

człowiek stanowi centrum i cel Wszechświata- wszechstronne wykształcenie człowieka- konieczność formowania osobowości

ludzkiej oraz twórczych zdolności człowieka

GŁÓWNE PRĄDY ODRODZENIA

Reformacje- ruch społeczno - polityczny wewnątrz Kościoła Katolickiego, który kwestionował nawet dogmaty religijne

Na obszarach objętych reformacją Kościół traci pozycję animatora szpitalnictwa na rzecz osób fizycznych i organizacji o charakterze świeckim (stowarzyszenia, fundacje, samorząd miejski)

GŁÓWNE PRĄDY ODRODZENIA

*sobór Trydencki- gruntowna reorganizacja instytucji kościelnych- postanowienie o aktywniejszych działań w zakresie opieki szpitalnej, obejmująca większą grupę potrzebujących.

KONTRREFORMACJA

czynione w ramach reformacji i kontrreformacji działania opiekuńcze na rzecz potrzebujących, nie stanowiły przełomu w odniesieniu do ogółu niepełnosprawnych.

JEDNAK…

często wyszydzani przez przeważającą pełnosprawną społeczność miast i wsi

wiodący życie żebraków i nędzarzyw więzieniach i placówkach poprawczych

przebywający wspólnie- upośledzeni umysłowo, chorzy psychicznie, zaniedbani moralnie i pospolici przestępcy

M. Kalinowski, J. Pełka, 2003, s. 20–42

NIEPEŁNOSPARAWNI NA MARGINESIE ŻYCIA SPOŁECZNEGO:

zarabiano żebractwemżyli z jałmużnyzatrudniano do wykonywania prostych pracczasem umieszczano ich w szpitalach i

przytułkachnajwięksi szczęśliwcy mogli liczyć na ciepłe

miejsce przy jakieś rodzinie

ŻYCIE NIEPŁNOSPRAWNYCH

Oszuści symulowali chorobyPorywali okaleczanie dzieciZgromadzenia żebraków

ŻEBRACTWO- PROFESJĄ

wystawianiu ich na widok publiczny, ku uciesze gawiedzi (tłumu)

karł dla zabawienia właściciela dworumodne było posiadanie obłąkanego, który

potrafił doskonale rozbawić towarzystwo swoimi absurdalnymi i nielogicznymi poczynaniami i wypowiedziami

w tancbudach i na targach pokazywano „kobiety z brodą”, „dzieci o czterech rękach” i „najbrzydszych ludzi świata”

TRAKTOWANIE „INNYCH”

Stosunek społeczeństwa do niepełnosprawnych dzieci w tym okresie był zdeterminowany powszechnie panującym przekonaniem, że upośledzenie jest karą za grzechy popełnione przez rodziców.

IZOLACJA I OPIEKA

Szpitale przy zabudowaniach kościelnych lub zakonnych.

„Każdy kościół miał swoje środowisko biedoty, które żyło po trosze z niego po trosze dzięki parafialnym Dobroczyńcom”

Szpitalnictwo w rękach zakonów

odwdzięczali się sprzątaniem świątyni i jej otoczenia,

stróżowaniem przy katafalku, czy biciem w dzwony z inwalidów wojskowych, tworzono coś w

rodzaju milicji, która potrafiła rozprawiać sięz ludźmi lekceważącymi proboszcza

Za zapewnienie imdachu nad głową:

Rozwój różnych dziedzin nauki- m.in. rozwój medycyny

odróżnienie niepełnosprawności intelektualnej od choroby psychicznej

4 GRUPY LUDZI PSYCHICZNIE CHORYCH

(Feliks Plater- XVI w.)

CECHY CZASÓW NOWOŻYTNYCH

podjęto pierwsze próby edukacji dziecka niepełnosprawnego umysłowo

Philipp Pinel (1745–1826) i

Jean Gaspard Itard (1775–1838)

W drugiej połowie XVIII w.

Omawiał zjawiska: manii, melancholii, pomieszania (otępienie) i idiotyzmu (idiotyzm zaliczał do chorób psychicznych). Opisał naukowo imbecylizm, zaliczony przez niego do lżejszej kategorii upośledzenia umysłowego.

Philipp Pinel

Eksperyment z „dzikim z Aveyron”

Jean Gaspard Itard

Chorych psychicznie nazywał „bogaczami, którzy wszystko stracili”, zaś upośledzonych umysłowo zdefiniował jako „biednych od urodzenia”.

Według niego, to, jaki jest stopień upośledzenia umysłowego, wynika z faktu, w którym momencie rozwoju dziecka nastąpiło porażenie mózgowe.

Jean Etienne Esquirol(1771–1840)

uczeń Philippa Pinela

Wyodrębnił 3 stopnie upośledzenia umysłowego: ograniczenie umysłowe, idiotyzm i imbecylizm.

przyczynił się do utworzenia pierwszej publicznej szkoły specjalnej dla dzieci upośledzonych umysłowo(1837)

przyczynił się do wydania regulacji prawnych w 1838 r., chroniących takie jednostki

z jego inicjatywy utworzono we Francji pierwszą klinikę psychiatryczną

Jean Etienne Esquirol

1. Polska* Status Litewski - 1529 * Powołanie opiekunów osób niepełnosprawnych -1638

2. Rosja * Przytułki i szpitale dla osób z zaburzeniami zachowania – 1682

3. Anglia*Elżbietańskie ustawy o opiece nad ubogimi 1562- 1601 *Ustawa o Idiotach – 1860 * Ustawa oświatowa – 1870

Ustawy

16.08.1923 Pierwsza Polska Ustawa o Opiece

Społecznej,,[…] zaspokojenie ze środków publicznych

niezbędnych potrzeb życiowych , tych osób które trwale lub chwilowo własnymi środkami materialnymi lub własną pracą uczynić tego nie mogą , jak również wytwarzaniu się stanu wyżej wymienionego ‘’

Balcerek M., Rozwój wychowania i kształcenia dzieci upośledzonych umysłowo. Zarys historyczny, Warszawa, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1981

Kalinowski M., Pełka J., Zarys dziejów resocjalizacji nieletnich. Warszawa2003

Kirejczyk K., Upośledzenie umysłowe – Pedagogika, PWN, Warszawa 1981

Kowalczyk. O , Rola pomocy osobistej w procesie integracji społecznej osób niepełnosprawnych w Polsce i innych krajach, wydawnictwo Akademii ekonomicznej , Wrocław 2003

Seyda B., Dzieje medycyny w zarysie, Wyd. II, PZWL, Warszawa 1977

Wyczesany J. , Pedagogika osób z lekkim upośledzeniem umysłowym, (w:) Dykcik W. (red.)Pedagogika specjalna, Poznań: WN., 1998.

Bibliografia: