Aqués que tén fama d' honrados na vilaroubáronme tanta brancura qu' eu tiña;botáronme estrume nas galas dun día,a roupa de cote puñéronma en tiras.Nin pedra deixaron en dond' eu vivira;sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;ó raso cas lebres dormín nas campías;meus fillos... ¡meus anxos!... que tant' eu quería,¡morreron, morreron ca fame que tiñan!Quedei deshonrada, mucháronm' a vida,fixéronm' un leito de toxos e silvas;i en tanto, os raposos de sangre maldita,tranquilos nun leito de rosas dormían.

―Salvádeme ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería!De min se mofaron, vendeum' a xusticia.―Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...tan alto qu' estaba, bon Dios non m' oíra.Estonces, cal loba doente ou ferida,dun salto con rabia pillei a fouciña,rondei paseniño... (ne' as herbas sentían)i a lúa escondíase, i a fera dormíacos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,dun golpe ¡dun soio! deixeinos sin vida.I ó lado, contenta, senteime das vítimas,tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces cumpreuse a xusticia:eu, neles; i as leises, na man qu' os ferira.

A XUSTICIA POLA MAN

Castellanos de Castilla,                                 tratade ben ós gallegos,cando van, van como rosas;cando véná vén como negros. Cando foi, iba sorrindo;cando veu, viña morrendoa luciña dos meus ollos,o amantiño do meu peito.

Aquel máis que neve branco,aquel de dozuras cheio,aquel por quen en vivíae sin quen vivir non quero.

Foi a Castilla por pan,e saramagos lle deron;déronlle fel por bebida,peniñas por alimento. Déronlle, en fin, canto amargoten a vida no seu seo...¡Castellanos, castellanos,tendes corazón de ferro! ¡Ai!, no meu corazonciñoxa non pode haber contento,que está de dolor ferido,que está de loito cuberto. Morreu aquel que eu quería,e para min n'hai consuelo:solo hai para min, Castilla,a mala lei que che teño. Premita Dios, castellanos,castellanos que aborrezo,que antes os gallegos morranque ir a pedirvos sustento. Pois tan mal corazón tendes,secos fillos do deserto,que si amargo pan vos ganan,dádesllo envolto en veneno.

Aló van, malpocadiños,todos de esperanzas cheios,e volven, ¡ai!, sin ventura,con un caudal de desprezos.

Van probes e tornan probes,van sans e tornan enfermos,que anque eles son como rosas,tratádelos como negros.

  ¡Castellanos de Castilla,tendes corazón de aceiro,alma como as penas dura,e sin entrañas o peito!

 En trós de palla sentados,sin fundamentos, soberbos,pensás que os nosos filliñospara servirvos naceron.

E nunca tan torpe idea,tan criminal pensamentocoupo en máis fatuas cabezasni en máis fatuos sentimentos

 

   .

   Que Castilla e castellanos,todos nun montón, a eito,

non valen o que unha herbiñadestes nosos campos frescos.

   Solo pezoñosas charcasdetidas no ardente suelo,

tes, Castilla, que humedezanesos teos labios sedentos.

   Que o mar deixoute olvidadae lonxe de ti correron

as brandas auguas que traende prantas cen semilleiros.

   Nin arbres que che den sombra,nin sombra que preste alento...

llanura e sempre llanura,deserto e sempre deserto...

   Esto che tocou, coitada,por herencia no universo,¡miserable fanfarrona!...

triste heirencia foi por certo.

   En verdad non hai, Castilla,nada como ti tan feio,

que aínda mellor que Castilla,valera decir inferno.

   ¿Por que aló foches, meu ben?¡Nunca tal houberas feito!¡Trocar campiños frolidos

por tristes campos sin rego! 

   ¡Trocar tan craras fontiñas,ríos tan murmuradeiros

por seco polvo que nuncamollan as bágoas do ceo! 

   Mais, ¡ai!, de onde a min te fochessin dor do meu sentimento,

i aló a vida che quitaron,aló a mortiña che deron.

   Morreches, meu queridiño,e para min n'hai consuelo,

que onde antes te vía, agoraxa solo unha tomba vexo.

   Triste como a mesma noite,farto de dolor o peito,

pídolle a Dios que me mate,porque xa vivir non quero.

    Mais en tanto no me mata,

castellanos que aborrezo,hei, para vergonza vosa,

heivos de cantar xemendo:

   ¡Castellanos de Castilla,tratade ben ós gallegos;

cando van, van como rosas;cando vén, vén como negros!

CAS CT AE D SL E TL IA LN LO AS

Adios, ríos; adios, fontes;                                  adios, regatos pequenos;odios, vista dos meus ollos:non sei cando nos veremos.

    Miña terra, miña terra,terra donde me eu criei,hortiña que quero tanto,figueiriñas que prantei,

    prados, ríos, arboredas,pinares que move o vento,paxariños piadores,casiña do meu contento,

    muíño dos castañares,noites craras de luar,campaniñas trimbadorasda igrexiña do lugar,

    amoriñas das silveirasque eu lle daba ó meu amor,camiñiños antre o millo,¡adios, para sempre adios!

    ¡Adios groria! ¡Adios contento!¡Deixo a casa onde nacín,deixo a aldea que conozopor un mundo que non vin!

    Deixo amigos por estraños,deixo a veiga polo mar,deixo, en fin, canto ben quero...¡Quen pudera non deixar!...

    Mais son probe e, ¡mal pecado!,a miña terra n'é miña,que hastra lle dan de prestadoa beira por que camiñaó que naceu desdichado.

 

  Téñovos, pois, que deixar,hortiña que tanto amei,fogueiriña do meu lar,arboriños que prantei,fontiña do cabañar.    Adios, adios, que me vou,herbiñas do camposanto,donde meu pai se enterrou,herbiñas que biquei tanto,terriña que nos criou.    Adios Virxe da Asunción,branca como un serafín;lévovos no corazón:Pedídelle a Dios por min,miña Virxe da Asunción.    Xa se oien lonxe, moi lonxe,as campanas do Pomar;para min, ¡ai!, coitadiño,nunca máis han de tocar.    Xa se oien lonxe, máis lonxeCada balada é un dolor;voume soio, sin arrimo...Miña terra, ¡adios!, ¡adios!    ¡Adios tamén, queridiña!...¡Adios por sempre quizais!...Dígoche este adios chorandodesde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,si morro de soidás...tantas légoas mar adentro...¡Miña casiña!,¡meu lar!

ADIÓS, RÍOS;ADIÓS, FONTES

Airiños,airiños. aires,                 airiños da miña terra;airiños, airiños aires,airiños, levaime a ela

   Sin ela vivir non podo,non podo vivir contenta,que adonde queira que vaia,cróbeme unha sombra espesa.Cróbeme unha espesa nube,tal preñada de tormentas,tal de soidás preñada,que a miña vida envenena.Levaime, levaime, airiños,como unha folliña seca,que seca tamén me puxoa callentura que queima.¡Ai!, si non me levás pronto,airiños da miña terra;si non me levás, airiños,quisais xa non me conesan,que a frebe que de min come,vaime consumindo lenta,e no meu corazonciñotamén traidora se ceiba.

Fun noutro tempo encarnadacomo a color de sireixa,son hoxe descoloridacomo os cirios das igrexas,cal si unha meiga chuchonaa mina sangre bebera.Voume quedando muchiñacomo unha rosa que inverna,voume sin forzas quedando,voume quedando morena,cal unha mouriña moura,filla de moura ralea.

   Levaime, levaime, airiños,levaime a donde me esperanunha nai que por min chora,un pai que sin min n'alenta,un irmán por quen daríaa sangre das miñas venas,e un amoriño a quen almae vida lle prometera.Si pronto non me levades,¡ai!, morrerei de tristeza,soia nunha terra estraña,donde estraña me alomean,donde todo canto mirotomo me dice: «¡Extranxeira!»

     ¡Ai, miña probe casiña!¡Ai, miña vaca vermella!Años que balás nos montes,pombas que arrulás nas eiras,mozos que atruxás bailando,redobre das castañetas,xas-co-rras-chás das cunchiñas,xurre-xurre das pandeiras,tambor do tamborileiro,gaitiña, gaita gallega,xa non me alegras dicindo:«¡Muiñeira, muiñeira!»¡Ai, quen fora paxariñode leves alas lixeiras!¡Ai, con que prisa voara,toliña de tan contenta,para cantar a alboradanos campos da miña terra!Agora mesmo partira,partira como unha frecha,sin medo ás sombras da noite,sin medo da noite negra;e que chovera ou ventara,e que ventara ou chovera,voaría e voaríahastra que alcansase a vela.Pero non son paxariñoe irei morrendo de pena,xa en lágrimas convertida,xa en sospiriños desfeita.       Doces galleguiños aires,

quitadoiriños de penas,encantadores das auguas,amantes das arboredas,música das verdes canasdo millo das nosas veigas,alegres compañeiriños,run-run de tódalas festas,levaime nas vosas alascomo unha folliña seca.Non permitás que aquí morra,airiños da miña terra,que aínda penso que de mortahei de sospirar por ela.Aínda penso, airiños aires,que dimpois que morta sea,e aló polo camposanto,donde enterrada me teñan,pasés na calada noiterunxindo antre a folla seca,ou murmuxando medrososantre as brancas calaveras;inda dimpois de mortiña,airiños da miña terra,heivos de berrar: «¡Airiños,airiños, levaime a ela!»

AIRIÑOS,AIRIÑOSAIRES

Unha vez tiven un cravo

cravado no corazón,

i eu non me acordo xa se era aquel cravo

de ouro, de ferro ou de amor.

Soio sei que me fixo un mal tan fondo,

que tanto me atormentou,

que eu día e noite sin cesar choraba

cal chorou Madanela na pasión.

“Señor, que todo o podedes

-pedínlle unha vez a Dios-

daime valor para arrincar dun golpe

cravo de tal condición”.

E doumo Dios, arrinqueino,

mais…¿quen pensara…? Despois

xa non sentin máis tormentos

nin soupen que era delor;

soupen só que non sei que me faltaba

en donde o cravo faltou,

e seica, seica tiven soidades

daquela pena…¡Bon Dios!

Este barro mortal que envolve o esprito

¡quen o entenderá, Señor…!

UNHA VEZ

TIVEN UN

CRAVO

IVe

ndér

onll

e os

boi

s,ve

ndér

onll

e as

vac

as,

o po

te d

o ca

ldo

i a m

ant

a d

a ca

ma.

Vend

éron

lle

o ca

rro

i as

leir

as q

ue t

iña;

dei

xáro

no s

oio

cou

ropa

ves

tid

a.

-”M

aría

, eu

son

moz

o,pe

dir

no

me

é d

ado

;eu

vou

pol

o m

undo

pra

ver

de

gana

lo.

Gal

icia

est

á pr

obe,

i a H

aba

na m

e vo

u...

¡Ad

iós,

adió

s, pr

end

asdo

meu

cor

azón

!”

IIC

and

o ni

ngué

n os

mir

a,ve

nse

rost

ros

nubr

ados

e s

ombr

isos

,ho

mes

que

err

an

cal

som

bras

vol

texa

ntes

por

veig

as e

cam

píos

.U

n, e

nrib

a d

un c

ómar

osé

ntas

e ca

vilo

so e

pen

sati

vo;

outr

o, ó

pé

dun

car

ball

o, q

ued

a im

óbil

,co

a vi

sta

leva

ntad

a ha

cia

o in

fini

to.

Alg

ún, c

abo

da

font

e re

crin

ado,

paré

s qu

e es

coit

a at

ento

o m

urm

urío

da

augu

a qu

e ca

i, e

eisa

la x

ord

amen

tetr

istí

sim

os s

ospi

ros.

¡Va

n a

dei

xa-l

a pa

tria

!...

Forz

oso,

mai

s su

prem

o sa

crif

icio

.A

mis

eria

est

á ne

gra

en t

orno

del

es,

¡ai!

, ¡i a

dia

nte

está

o a

bism

o!...

IIIO

mar

cas

tiga

bra

vam

ente

as

pena

s,e

cont

ra a

s ba

ndas

do

vapo

r se

rom

pen

as ir

rita

das

ond

asdo

cán

tabr

o sa

lobr

e.C

hila

n as

gav

iota

s¡a

lá l

onxe

!... ¡

moi

lon

xe!,

na p

ráci

da

ribe

ira

soli

tari

aqu

e co

nvid

a ó

des

cans

o i ó

s am

ores

.D

e hu

ma

nos

sere

s a

com

paut

a li

nea

que

bril

a ó

sol

adiá

ntas

e e

retó

rces

e,m

ais

pret

o e

lent

amen

te a

s cu

rvas

sig

uedo

mur

alló

n a

ntig

o do

Par

rote

.O

cor

azón

apé

rtas

e d

e a

ngus

tia,

óien

se r

isas

, xur

amen

tos

se o

ien,

i as

bras

fem

ias

se a

xunt

an

cos

sosp

iros

...¿O

nde

van

eses

hom

es?

Den

tro

dun

mes

, no

sim

iter

io im

enso

da

Hab

ana

, ou

nos

seus

bos

ques

,id

e a

ver

que

foi d

eles

...¡N

o et

erno

olv

ido

para

sem

pre

dorm

en!..

.¡P

robe

s na

is q

ue o

s cr

iaro

n,i a

s qu

e os

aga

rda

n am

oros

as, p

robe

s!

IV«¡

Áni

mo,

com

pañe

iros

!To

da

a te

rra

é do

s ho

mes

.A

quel

que

non

veu

nun

ca m

áis

que

a pr

opri

a,a

iñor

anc

ia o

con

som

e.¡Á

nim

o! ¡

A q

uen

se m

uda

Dio

s o

axud

a!¡E

anq

ue o

ra v

amos

de

Gal

icia

lon

xe,

veré

s d

es q

ue t

orne

mos

o qu

e m

edra

no o

s ro

bres

!M

añán

é o

día

gra

nde,

¡á m

ar a

mig

os!

i Mañ

án, D

ios

nos

acoc

he!»

¡No

sem

bra

nte

a al

egrí

a,no

cor

azón

o e

sfor

zo,

i a c

ampa

na h

arm

onio

sa d

a es

pera

nza,

lonx

e, to

cand

o a

mor

to!

VE

ste

vais

e i a

quel

vai

se,

e to

dos,

todo

s se

va

n,G

alic

ia, s

in h

omes

que

da

squ

e te

poi

da

n tr

abal

lar.

Tés,

en c

ambi

o, o

rfos

e o

rfas

e ca

mpo

s d

e so

led

ad,

e na

is q

ue n

on t

eñen

fil

los

e fi

llos

que

non

tén

pai

s.E

tés

cor

azón

s qu

e su

fren

long

as a

usen

cias

mor

tás,

viud

as d

e vi

vos

e m

orto

squ

e ni

ngué

n co

nsol

ará.

¡PR

A A

H

AB

AN

A!

   «H

as d

e ca

ntar

,m

eniñ

a ga

itei

ra,

has

de

cant

ar,

que

me

mor

ro d

e pe

na.

     C

anta

, men

iña,

na v

eira

da

font

e;ca

nta,

dar

eich

ebo

liño

s do

pot

e.     

Ca

nta,

men

iña,

con

bra

ndo

com

pás,

dar

eich

e un

ha p

roia

da

ped

ra d

o la

r.     

Papi

ñas

con

leit

eta

mén

che

dar

ei;

sopi

ñas

con

viño

,to

rrex

as c

on m

el.

     Pa

taca

s as

adas

con

sal

e vi

nagr

e,qu

e sa

ben

a no

ces,

¡que

ric

as q

ue s

aben

!     

¡Que

fei

ra, r

apaz

a,si

ca

ntas

far

emos

...!

Fest

iña

por

fóra

,fe

stiñ

a po

r d

entr

o.     

Ca

nta

si q

uere

s,ra

paza

do

dem

o;ca

nta

si q

uere

s,d

arei

che

un m

ant

elo.

 

  Can

ta s

i que

res,

na l

engu

a qu

e eu

fal

o;d

arei

che

un m

ant

elo,

dar

eich

e un

ref

aixo

.     

Co

son

da

gait

iña,

co s

on d

a pa

ndei

ra,

che

pido

que

ca

ntes

,ra

paza

mor

ena.

     C

o so

n d

a ga

itiñ

a,co

son

do

tam

bor,

che

pido

que

ca

ntes

,m

eniñ

a, p

or D

ios.

.

Así

mo

ped

iron

na v

eira

do

mar

,ó

pé d

as o

ndiñ

asqu

e ve

ñen

e va

n.

  Así

mo

ped

iron

na b

eira

do

río

que

corr

e a

ntre

as

herb

asdo

cam

po f

rori

do.

     C

ant

aban

os

gril

os,

os g

alos

ca

ntab

an,

o ve

nto

ant

re a

s fo

llas

runx

indo

pas

aba.

     C

ampa

ban

os p

rado

s,m

ana

ban

as f

onte

sa

ntre

her

bas

e vi

ñas,

figu

eira

s e

robr

es.

  Toc

aba

n as

gai

tas.

Ó s

on d

as p

and

eira

s,ba

ilab

an

os m

ozos

cas

moz

as m

odes

tas.

    

¡Que

cof

ias

tan

bra

ncas

!¡Q

ue p

ano

s co

n fr

eco!

¡Que

den

gues

de

gran

a!¡Q

ue s

inta

s! ¡

Que

ad

reso

s! 

   ¡Q

ue r

icos

ma

ndil

es!

¡Que

ver

des

refa

ixos

!¡Q

ue f

eito

s xu

stil

los

de

cor

colo

rado

! 

   Ta

n vi

vos

colo

res

a vi

sta

trub

aba

n;d

e ve

los

tan

váre

oso

sol

se f

olga

ba.

     D

e ve

los

buli

ndo

por

mon

tes

e ve

igas

,co

idou

que

era

n ro

sas

garr

idas

e f

resc

as.

   Lu

gar

mái

s he

rmos

ono

n ho

ubo

na t

erra

que

aque

l qu

e eu

mir

aba,

que

aque

l qu

e m

e d

era.

    

Luga

r m

áis

herm

oso

no m

undo

n'h

acha

raqu

e aq

uel

de

Gal

icia

,¡G

alic

ia e

nca

ntad

a!     

Gal

icia

fro

rid

a,ca

l el

a ni

ngun

ha,

de

frol

es c

uber

ta,

cube

rta

de

espu

mas

, 

   d

e es

pum

as q

ue o

mar

eco

n pe

rlas

gom

ita,

de

frol

es q

ue n

acen

ó pé

das

fon

tiña

s.     

De

vall

es t

an

fond

os,

tan

verd

es, t

an

fres

cos,

que

as p

enas

se

calm

an

nom

áis

que

con

velo

s; 

   qu

e os

ánx

eles

nel

esdo

rmid

os s

e qu

eda

n,xa

en

form

a d

e po

mba

s,xa

en

form

a d

e ni

ebra

s.

Ca

ntar

te h

ei, G

alic

ia,

teus

dul

ces

cant

ares

,qu

e as

í mo

ped

iron

na v

eira

do

mar

e. 

   C

anta

rte

hei,

Gal

icia

,na

len

gua

gall

ega,

cons

olo

dos

mal

es,

aliv

io d

as p

enas

. 

   M

imos

a, s

oave

,se

ntid

a, q

ueix

osa;

enca

nta

si r

íe,

conm

ove

si c

hora

. 

  Cal

ela

, nin

gunh

ata

n do

ce q

ue c

ant

eso

idad

es a

mar

gas,

sosp

iros

am

ant

es,

    

mis

teri

os d

a ta

rde,

mur

mux

os d

a no

ite:

Ca

ntar

te h

ei, G

alic

ia,

na b

eira

das

fon

tes.

 

   Q

ue a

sí m

o pe

dir

on,

que

así m

o m

and

aron

,qu

e ca

nte

e qu

e ca

nte

na l

engu

a qu

e eu

fal

o. 

   Q

ue a

sí m

o m

and

aron

,qu

e as

í mo

dix

eron

...X

a ca

nto,

men

iñas

.C

oid

á qu

e co

men

zo.

    

Con

dul

ce a

legr

ía,

con

bra

ndo

com

pás,

ó pé

das

ond

iñas

que

veñe

n e

van.

     D

ios

sant

o pr

emit

aqu

e aq

uest

es c

ant

ares

de

aliv

io v

os s

irva

nno

s vo

sos

pesa

res;

    

de

amab

re c

onso

lo,

de

soav

e co

nten

to,

cal

fart

an

de

dic

has

com

prid

os d

esei

os.

    

   D

e no

ite,

de

día

,na

aur

ora,

na

sera

,oi

résm

e ca

nta

ndo

por

mon

tes

e ve

igas

. 

   Q

uen

quei

ra m

e ch

ame,

quen

que

ira

me

obrig

a:C

ant

ar, c

ant

arei

lle

de

noit

e e

de

día

, 

   po

r d

arll

e co

nten

to,

por

dar

lle

cons

olo,

troc

and

o en

son

risa

squ

eixi

ñas

e ch

oros

. 

   B

usca

ime,

rapa

zas,

vell

iñas

, moc

iños

,bu

scai

me

ant

re o

s ro

bres

,bu

scai

me

ant

re o

s m

illo

s, 

   na

s po

rtas

dos

ric

os,

nas

port

as d

os p

robe

s,qu

e aq

uest

es c

ant

ares

a to

dos

resp

ond

en.

     A

tod

os, q

ue á

Vir

xen

axud

a pe

dín

,po

rque

vos

con

sole

no v

oso

sufr

ir, 

   no

s vo

sos

torm

ento

s,no

s vo

sos

pesa

res.

Coi

dá

que

com

enso

...M

eniñ

as, ¡

Dio

s d

iant

e!

«Has

de

cant

ar,  

   qu

e ch

e he

i de

dar z

onch

os;

has

de c

anta

r,qu

e ch

e he

i de

dar m

oito

s.»

HA

S D

E C

AN

TAR

Nasín cando as prantas nasen,                                  no mes das froles nasín,nunha alborada mainiña,nunha alborada de abril.Por eso me chaman Rosa,mais a do triste sorrir,con espiñas para todos,sin ningunha para ti.Desque te quixen, ingrato,todo acabou para min,que eras ti para min todo,miña groria e meu vivir.¿De que, pois, te queixas, Mauro?¿De que, pois, te queixas, di,cando sabes que morrerapor te contemplar felís?Duro cravo me encravachescon ese teu maldesir,con ese teu pedir toloque non sei que quer de min,pois dinche canto dar pudenavariciosa de ti.

O meu corasón che mandocunha chave para o abrir,nin eu teño máis que darche,nin ti máis que me pedir

NASÍNCANDO

ASPRANTASNASEN

Vait

e no

i-te

-vai

fux

in-

do-V

ente

aur

o-ra

-ven

te a

brin

-do

-co

teu

ros-

tro-

que

sorr

in-

do-¡

¡¡a

som

bra

espa

nta!

!! 

¡Ca

nta,

paxa

riño

can-

ta-d

e po

nliñ

a en

pon

-la

-que

o s

ol s

e le

van-

ta-p

olo

mon

te v

er-

de-

polo

ver

de

mon

-te

-ale

gra

ndo

as h

er-

bas-

aleg

rand

o as

fon

-te

s!...

  ¡Ca

nta,

pax

ariñ

o al

egre

,ca

nta!

Ca

nta

porq

ue o

mil

lo m

edre

.

¡Ca

nta!

Ca

nta

porq

ue a

luz

te

esco

ite.

Ca

nta!

Ca

nta

que

fuxe

u a

noit

e.

Noi

te e

scur

alo

go v

en,

e m

oito

dur

aco

seu

ma

nto

de

tris

tura

,co

n m

eiga

llos

e te

mor

es,

agor

eira

de

dolo

res,

agar

imo

de

pesa

res,

cubr

idor

aen

tod

o m

al,

¡sal

!...

  Que

a a

uror

iña

o ce

u co

lora

cuns

arb

ores

que

nam

ora,

cun

sem

bra

nte

de

ouro

e p

rata

teñi

diñ

od

e es

calr

ata.

Cun

s ve

stid

osd

e d

iam

ant

equ

e ll

e bo

rda

o so

l am

ant

ea

ntre

as

ond

asd

e cr

ista

l.

   ¡S

al!

Seño

ra e

n to

do m

al,

que

o so

lxa

bri

lana

s cu

nchi

ñas

do a

real

,qu

e a

luz

do d

íavi

ste

a te

rra

de

aleg

ría,

que

o so

ld

erre

te c

on a

mor

a e

scar

cha

fría

.

   B

ranc

a au

ro-

ra-v

en c

hega

n-do

-i ás

por

ti-

ñas-

vai c

ham

an-

do-d

os q

ue d

or-

men

-esp

era

n-do

-¡o

teu

folg

or!..

.     

Cor

...d

e al

ba h

erm

osa

lles

est

end

eno

s vi

dri

ños

cariñ

osa,

dond

e o

sol

tam

én s

uspe

nde,

cand

o al

óno

mar

se

tend

ed

e fo

gax

lara

da

viva

,d

empo

is l

eve,

fuxi

tiva

,tr

iste

, vag

ore

spra

ndor

.

Ca

ntor

dos

aire

s,pa

xariñ

o al

egre

,ca

nta,

cant

a po

rque

o m

illo

med

re.

Ca

ntor

da

auro

ra,

aleg

re n

amor

ado,

ás m

eniñ

as d

ille

que

xa s

al o

sol

dou

rado

;

que

o ga

itei

ro,

ben

lava

do,

ben

vest

ido,

ben

peit

ado,

da

gait

iña

acom

paña

do¡á

por

ta e

stá!

...X

a!...

     Se

esp

rica

ndo

que

te e

spri

ca,

repi

nica

,re

pini

cana

alb

orad

abe

n am

ada

das

men

iñas

cant

adei

ras,

bail

ador

as,

rebu

ldei

ras;

das

vel

liña

sal

egri

ñas,

das

que

sab

enbe

n ru

ar.

     ¡A

rrib

ato

das

, rap

aciñ

as d

o lu

gar!

,qu

e o

sol

i a a

uror

a xa

vos

vén

a d

ispe

rtar

.¡A

rrib

a!¡A

rrib

a, t

olei

rona

moc

idad

!,qu

e at

ru-

xare

mos

-ca

ntar

emos

o ¡¡

¡ala

...lá

!!!..

.

A L B O R A D A

Vinte unha crara noite,noitiña de San Xoán,poñendo as frescas herbasna fonte a serenar.E tan bonita estabascal rosa no rosalque de orballiño frescotoda cuberta está.Por eso, namorado,con manso suspiraros meus amantes brazosboteiche polo van,e ti con dulces ollose máis dulce falar,meiguiña, me emboucastesen prácido solás.As estrelliñas todasque aló no espazo están,sorrindo nos mirabancon soave craridá.E foron, ¡ai!, testigosdaquel teu suspirarque ó meu correspondíacon amoriño igual.Pero dempois con outrosmáis majos e galáns(mais non que máis te queiran,que haber, non haberá),tamén, tamén, meniña,soupeches praticará sombra dos salgueiros,cabo do romeiral.Por eso eu che cantabaen triste soledá,cando, ¡ai de min!, te víacon eles parolar:«Coida, miña meniña,das práticas que dás,que donde moitos cospen, lama fan».

   ¡Que triste ora te vexo!...¡Que triste, nena, estás!...Os teus frescos colores,¿donde, meniña, van?O teu mirar sereno,o teu doce cantar,¿donde, meniña, donde,coitada, toparás?Xa non te vin, meniña,na noite de San Xoán,poñendo as frescas herbasna fonte a serenar.Xa non te vin fresquiñacal rosa no rosal,que muchadiña estabasde tanto saloucar.Ora, de dor ferida,buscando a honriña vas,a honriña que perdeches,mais ¿quen cha volverá?

Eu ben, miña meniña,ben cha quixera dar,que aquel que ben te quixodoise de verte mal.Mais anque dir, eu diga,que limpa, nena, estás,respóndenme sorrindopor se de min bulrar:«Ben sabes, Farruquiño,Farruco do Pombal,que donde moitos cospen, lama fan».

VINTE UNHA CRARA NOITE