Aleksandra Żelazo||24 września 2014

Polska Federacja Okinawa Goju-Ryu Karate Do

Spis treściO federacji..............................................2Historia karate Goju-Ryu........................4Objaśnienie symboli i napisów...............7Kata........................................................8Galeria..................................................10

O federacji

STRONA 1

Jesteśmy stowarzyszeniem działającym na podstawie przepisów ustawy „Prawo o stowarzyszeniach” oraz statutu.

Należymy do międzynarodowej organizacji IOGKF(International Okinawan Goju-Ryu Karate-Do Federation)

z siedzibą w Kanadzie, na czele której stoi Master Morio Higaonna Sensei (10 Dan).IOGKF powstała w 1979 r. podczas pierwszego międzynarodowego Gasshuku w

Anglii.

Sensei Morio Higaonna

Urodził się 25 grudnia 1938 r. W wieku 14 lat zaczął uprawiać karate Shorin-ryu. Uzupełniał swoje treningi poprzez ćwiczenia na makiwarze. Jego uderzenia stały się później słynne na cały świat. W wieku 16 lat zaczął trenować goju-ryu w ogrodowym dojo Chojuna Miyagi. Jego nauczycielami byli Eiichi Miyazato i An’ichi Miyagi.

W 1960 r. wyjechał do Tokio, gdzie przez 21 lat uczył karate. Od 1970 r. zaczął podróżować po świecie. W 1979 r został wybrany na przewodniczącego oraz głównego instruktora IOGKF. W 1980 r. Morio Higaonna poślubił amerykańską studentkę. Rok później wyjechał z nią na Okinawę, wtedy też urodził się jego syn. W 1987 r. przeniósł się wraz ze swoją rodziną do USA. Otworzył tam Instytut Karate Tradycyjnego (Światowa Kwatera Główna IOGKF). Jest autorem czterotomowego dzieła „Traditional Karate-Do Okinawa Goju-Ryu”.

„[...] należy pamiętać, że trening fizyczny jest jedynie przejściem do mistrzostwa umysłu. Dlatego właśnie poprzez trening musisz dążyć do osiągnięcia prawdziwej pokory. Jeśli do niej nie dojdziesz, wtedy jest bardzo trudno lub będzie nawet

STRONA 2

niemożliwe, aby wznieść się ponad czystą fizyczność, ponieważ twój umysł będzie zawsze zachmurzony przez myśli dotyczące rzeczy materialnych, dumę czy pogardę dla innych oraz podobnie negatywne uczucia.Dobre karate czyni dobrych ludzi i dlatego czuję się odpowiedzialny za to, aby trenować najciężej jak potrafię, by przekazać moją wiedzę w możliwie najczystszej formie . Jeśli nie trenujesz ciężko, nie powinieneś uczyć.”

Sensei Morio Higaonna

Historia karate Goju-RyuIndie-Chiny-Okinawa

STRONA 3

Początki karate nie są do końca poznane. Według wielu badaczy zaczątki tej sztuki przywiózł z Indii do Chin buddyjski mnich Bodhidharma w (V/VI w n.e.), który odbył podróż do Chin w celu głoszenia nauki Buddy. Po przybyciu do klasztoru Shaolin, propagował wśród mnichów ćwiczenia fizyczne dla wzmocnienia ciała oparte na naturalnych ruchach człowieka. Ćwiczenia te stały się elementem reguły klasztornej. Nazywano je „Shih Pa Lo Han Sho” czyli „Osiemnaście rąk Lo-Han”. Bodhidharma jest także autorem dwóch traktatów: „O zmianie mięśni ścięgien” oraz „O przemywaniu szpiku i mózgu”, będących teoretyczną podstawą ćwiczeń. Formy ruchu proponowane przez Bodhidharmę są bardzo podobne do istniejącej w Indiach sztuki walki Kalari Payat (sposób samoobrony oparty na naturalnych ruchach ciała).

Postać Badhidharmy oraz jego działalność nie są dobrze udokumentowane. Istnieje wiele sprzecznych relacji i legendarnych opowieści na temat jego życia i osoby.

W Chinach sztuki walki znane były podobno już w I w n.e. Informacje o nich są jednak niejasne, fragmentaryczne i mało pewne. I tak np. Kwok Yee był podobno twórcą systemu zwanego „Sztuką długiej ręki”. Istnieją też wzmianki o legendarnym lekarzu Hua T’o z centralnych Chin (I/II w n.e.) autorze ćwiczeń zdrowotnych zainspirowanych obserwacją zachowań tygrysa, jelenia, niedźwiedzia, małpy i ptaka, zwanych „Dokazywaniem Pięciu Zwierząt”. Na przełomie V i VI w. działał wspomniany wyżej Bodhidharma. Z XII wieku pochodzi relacja o systemie walki zwanym „Szpony Orła”, którego autorem był niejaki Yao Wei. Techniki opracowane przez niego polegały na gwałtownych uderzeniach i zahaczeniach palcami. Inną ważną postacią był Cheng Salm Fung (Chan San Feng) 1220-1285 r. Poszukiwał on wewnętrznej energii czyli tych właściwości fizycznych i psychicznych człowieka, które zostały stłumione pod wpływem warunków życia społecznego. W ten sposób powstał system Tai-chi-chuan. Z przekazów wiemy, że w tym czasie był już znany boks chiński. Co ciekawe kung-fu było przeciwstawiane tai-chi-chuan, jako prostackie ćwiczenia fizyczne.

Wiek XVI był okresem największego rozkwitu sztuk walki w Chinach . Stało się to za sprawą działalności trzech mnichów klasztoru Shaolin: Hung-Yun, ChucYuan Shang-Jen oraz Li Chieng. Wyróżnili ok. 170 różnych elementów technicznych sklasyfikowanych pod nazwami: smoka, tygrysa, pantery, węża i czapli. Kiedy w XVIII klasztor Shaolin stał się potężnym opozycyjnym ośrodkiem życia politycznego, władze podjęły decyzję o jego likwidacji. Podobno z życiem uszło tylko 5 nauczycieli karate, których nigdy nie schwytano. Nauczyciele ci działali dalej w tajnych organizacjach opozycyjnych rozpowszechniając karate. Część z nich znalazła schronienie na Okinawie.

Na Okinawie znano i praktykowano rodzimą sztukę walki zwaną to-de, wykorzystującą trening pięści i dłoni na urządzeniu zwanym „makiwara”(słup o elastycznej górnej części, wkopany w ziemię). Korzystne położenie wyspy sprawiło, że wiele technik zapożyczono z Tajwanu (nukite), Chin (uderzenia otwartą dłonią i techniki zahaczeń), z wysp płd-wsch. Azji i Korei (kopnięcia).Na Okinawie modyfikacja technik polegała na uderzaniu zaciśniętą pięścią po najkrótszej drodze. Sztukę posługiwania się prostymi przedmiotami doprowadzono to takiej doskonałości, że odpowiednio wyćwiczony wyspiarz mógł przy pomocy łańcucha czy cepa pokonać uzbrojonego samuraja (dwuczłonowy cep — nun-chaku,

STRONA 4

trójczłonowy — san-setsu-kon), Przy użyciu sai (przyrząd do sadzenia ryżu) potrafiono wytrącić z dłoni napastnika katanę. Opracowano też techniki przyjmowania ciosu mieczem na gołe ręce za pomocą podwójnego shuto-uchi, które klinowało między łokciowymi krawędziami dłoni cios miecza skierowany na głowę.

Spośród mistrzów, którzy w istotny sposób zaważyli na ukształtowaniu karate na Okinawie najczęściej wymienia się dwóch: Sokon Matsumura — Shuri-te oraz Kanryo Higaonna (1852-1915) — Naha-te, nauczyciela Chojuna Mijagi, twórcy goju-ryu.(Shuri i Naha to nazwy miast, w pobliżu których działali).

Kanryo Higaonna Chojun

Miyagi

Niektóre systemy karate okinawskiego (szczególnie goju-ryu) zawierają jako reakcję na atak również dźwignie, nastawy, duszenia, podcięcia i rzuty a także uciski i uderzenia w punkty witalne. Jest to ćwiczone oddzielnie w formie tzw. „pchających rąk” – kakje, gdzie trenujący wyczuwają nawzajem przepływ siły, próbując wytrącić partnera z równowagi za pomocą którejś z wyżej wymienionych technik.

Historia wyspy

STRONA 5

Okinawa, wyspa o powierzchni 1200 km2 należy do archipelagu Ryukyu, oddziela Morze Wschodniochińskie od Oceanu Spokojnego. Jej kształt odpowiada nazwie — „linia na pełnym morzu”.

Historycznie Okinawa była bardzo związana z Chinami. Wzajemne kontakty datuje się już na III w. n.e. W 1372 r. Okinawa złożyła lenno Chinom. W 1393 r. cesarz wysłał na wyspę misję złożoną z artystów i rzemieślników z poleceniem osiedlenia się na wyspie. Działalność tych osadników znanych pod symboliczną nazwą „36 Rodzin” była bardzo ważna, skoro na wiele stuleci zaznaczył się wpływ chińskiej kultury na życie wyspiarzy. Natomiast kontakty z Japonią miały w tym okresie charakter polityczno-ekonomicznej konieczności. W sprzyjającym okresie, który przypadł na XIV w. ożywiło się pośrednictwo Okinawy w wymianie handlowej między Chinami i Japonią. Ale już na przełomie XVI i XVII stulecia, kiedy Japonia przeżywała liczne wstrząsy polityczne, sytuacja zmieniła się na niekorzyść Okinawy. Wskutek japońskich planów wojennych związanych z podbojem obszarów należących do Chin i Korei wyspa została w nie wplątana poprzez nałożony na nią obowiązek finansowego zabezpieczenia wypraw. Podczas kolejnych wojen domowych władcy Okinawy nieszczęśliwie opowiadali się po niewłaściwej stronie. Wynikiem tych politycznych pomyłek była zgoda shoguna Ieyasu Tokugawy na podbicie Ryukyu w czerwcu 1606 r.

Głównym rodem, który opowiedział się przeciwko królowi Okinawy Sho Nei-O był klan Shimazu. Na początku japońskiej okupacji Shimazu wykorzystał obowiązujący niepisany zakaz posiadania i handlowania bronią. Wydano oficjalny dekret w sprawie broni, który był wymierzony w drobną i średnią szlachtę o orientacji prochińskiej. W 1629 opozycja zjednoczyła się, powstawały tajne stowarzyszenia, w których ćwiczono sztukę walki bez broni. Po upadku dynastii Ming na wyspę zaczęli przybywać także uchodźcy z Chin, którzy działając w tajnych organizacjach przyczyniali się do rozwoju sztuk walki wręcz.

W 1885 r. Okinawa została oficjalnie i na pełnych prawach włączona do imperium japońskiego. W okresie asymilacji z dawnym najeźdźcą karate było nadal praktykowane, najczęściej w tajemnicy. Straciło jednak swe znaczenie praktyczne, a stało się „sztuką dla sztuki”, w której tradycyjny przekaz stał się ideą priorytetową.

STRONA 6

Objaśnienie symboli i napisów

Nazwa Goju-Ryu składa się z dwóch określeń: go znaczy twardy, ju — miękki i odnosi się do Ryu,

czyli stylu karate. Nazwę wybrał Sensei Chojun Miyagi (zm. 1953 r.) — uczeń wymienionego wyżej

Kanryo Higaonna. Nazwa oddaje naturę stylu zawierającą techniki twarde i miękkiepołączone z odpowiednim oddychaniem. Goju-Ryu było pierwszym stylem karate

nazwanym oficjalnie i zarejestrowanym.Stało się to w 1930 r. Jeden z bardziej znanych uczniów Sensei Miyagi to Gogen

Yamaguchi, znany z powiedzenia:

„[...] trenuj tak, abyś mógł przyjąć każdy cios — uderzaj tak, abyś nie musiał przyjąć następnego ciosu”.

Trenujący ten styl specjalizują się w przyjmowaniu ciosów tak, by zminimalizować ich efekt fizjologiczny, co osiągane

jest przez stosowanie specjalnych technik oddechowych i umiejętne napinanie mięśni. Do siły przywiązuje się

większą wagę niż w innych stylach. Ceniona jest wytrzymałość, hart ducha i odporność na ból.

Symbol Goju-Ryu jest znakiem „Kenkon” przedstawiającym niebo i ziemię ( Ken — niebo, Kon — ziemia).Określa on harmonię panującą między miękkością a twardością w naturze, oznacza równowagę między ziemią i niebem.

STRONA 7

KataTradycyjne kata obowiązujące w Goju-Ryu:

Gekisai Dai Ich

Gekisai Dai Ni

Saifa

Seiyunchin

Shisochin

Sanseru

Sepai

Kururunfa

Sesan

Suparinpei

Tensho

Sanchin

Dwa pierwsze wymienione kata powstały w 1940 r. i zostały stworzone przez Sensei Chojuna Mijagi dla potrzeb szkolenia wojskowego.Dwa ostatnie są technikami oddechowymi. Pozostałe kata to bardzo stare formy, sięgające swą historią średniowiecza.

Współcześnie w/w kata Goju-Ryu uczone są w podanej kolejności. Przy czym Sanchin — technika oddechowa — jest wprowadzana najwcześniej.W tradycyjnym nauczaniu Sanchin było techniką wiodącą, od niego zaczynała się nauka Goju-Ryu. Zdarzało się, że adepci ćwiczyliwyłącznie Sanchin przez pierwsze 4-5 lat.

Kata to formy walki. Są szczególnym rodzajem treningu ciała i umysłu. To demonstracja własnego rozumienia karate,wyraz osobistego zaangażowania technicznego i własnej dojrzałości technicznej.

Wielokrotne powtarzanie tych samych ruchów obrony i kontrataku, wykonywanie ich z coraz większą siłą i szybkością powoduje przejście wyuczonych sposobów walki w odruchy warunkowe, wykonywane automatycznie, przed zaistnieniem w świadomości konieczności ich zastosowania.

STRONA 8

5 filarów dobrze wykonanego kata

1. Mocne, zdecydowane spojrzenie2. Poprawne, mocne postawy3. Pełne energii techniki4. Nienaganne kiai5. Nieprzerwana czujność

STRONA 9

Galeria

STRONA 10

Bibliografia:

STRONA 11

http://www.gojuryu.pl

STRONA 12