Olivera Popović / Univerzitet Crne Gore

PUTOPIS: OD RUBNOG ŽANRA DO GENERATORA NOVIH KNJIŽEVNIH TEORIJA

U ovom radu razmatra se problematika definisanja putopisa kao književnog žanra, kao i razlozi za njegovo manje ili više intenzivno proučavanje u pojedinim vremenskim razdobljima. Posebna pažnja posvećena je savremenim pristupima i tumačenjima putopisnih djela koja su dala zamaha novim teorijama i dovela do konstituisanja novih istraživačkih grana nauke o književnosti.

Ključne riječi: putopis, orijentalizam, balkanizam, rodni odnosi, nostalgija, kultura putovanja

1. Definicija putopisa

Iako je jedna od najstarijih književnih vrsta, putopis zadugo nije bio predmet

temelnjinijeg proučavanja. U književnosti se obično doživljavao kao podvrsta, ogranak,

ostvarenje koje je pratilac drugih, značajnijih vrsta, poput romana ili pripovjedaka, zbog

uvjerenja da ne zahtijeva potpun stvaralački napor. Putopis je bio prognan sa „književnog

Olimpa“ i zbog različitih profila autora putopisnih djela, među kojima se mnogi nijesu mogli

podičiti zavidnim umjetničkim talentom, niti su prilikom pisanja imali književnih pretenzija.

Kako niije lako precizno i bez dileme definisati koja sve djela možemo nazvati

putopisnim, odnosno izdvojiti odlike koje ih karakterišu i razlikuju od bliskih književnih

vrsta (npr. dnevnika, autobiografije, memoara, itd.), tako je ovo pitanje predmet brojnih

rasprava i analiza književnih teoretičara. Dean Duda daje, uz napomenu da je treba uzeti

uslovno, sljedeću definiciju putopisa: „Putopis je književna vrsta tematski oblikovana

vjerodostojnim putovanjem subjekta diskurza (putopisca) koji pripovijeda zgode na putu,

opisuje prostore kojima putuje i mjesta na kojima boravi, iznosi svoja zapažanja o ljudima

koje na putu susreće, o njihovim običajima i načinu života te počesto o kulturnim i

umjetničkim znamenitostima krajeva u kojima se zatječe.“1 Iz ove definicije izuzeta su djela u

stihu, koja bi se po mišljenju nekih drugih teoretičara mogla takođe svrstati u putopisnu

književnost.2

1 Dean Duda. Prica i putovanje : hrvatski romanticarski putopis kao pripovjedni zanr, Matica hrvatska, Zagreb 1998 , str. 48.2 ? Vidi: Elvio Guagnini. “L’arcipelago adriatico: forme e generi della letteratura di viaggio”, in: Questioni odeporiche : modelli e momenti del viaggio adriatico, a cura di Giovanna Scianatico e Raffaele Ruggiero, Palomar, Bari [2007]. (Atti del Convegno tenuto in varie sessioni in Croazia, Bosnia e Albania nel 2007), str.

Pri odabiru kriterijuma za utvrđivanje žanrovskih obilježja putopisa većina kritičara

osvrće se na kategoriju fikcionalnosti ili nefikcionalnosti, uvodeći pojam „referencijalnog

pakta“, to jest potrebu da se putopisi odnose na postojeću, vantekstualnu stvarnost. Poteškoće

u ovom pristupu sadrže se u činjenici da, i pod uslovom da je lako napraviti razliku između

elemenata realnog i čudesnog, često ju je nemoguće utvrditi između stvarnih zbivanja i onih

koji podražavaju stvarnost.3 Jan Borm dodatno ističe problematičnost kriterijuma

fikcionalno/nefikcionalno napominjući da, kao što se u romanima i pripovijetkama mogu

koristiti istorijski materijali i dokumenta, tako i u putopisima možemo naići na elemente

fikcije, poput izmišljenih priča i mitova.4 Zatim, autori mogu, radi postizanja satiričnih ili

drugih efekata, koristiti izmišljena imena iza kojih je moguće identifikovati stvarno postojeća

mjesta i situacije, kao i situirati izmišljenu radnju u okvir poznatih geografskih prostora.

Konačno, takva distinkcija doprinosi proučavanju putopisa kao poluknjiževnog žanra u

slučajevima eliminisanja imaginarnih putovanja iz ovog „arhipelaga napisa“, kako putopisnu

literaturu naziva Guanjini. Borm vjeruje da shvatanja o tome koje odlike putopis treba da ima

a koje ne proističu iz pogrešnog tumačenja Aristotelovog koncepta podražavanja (mimesis),

koji kritičari primjenjuju samo na fikcionalna djela, umjesto da njime obuhvate sva djela

pripovjedačke proze.5 Imajući u vidu ovu problematiku, Ksenija Polouektova predlaže

drugačiji oblik razlikovanja. Budući da je svako predstavljanje stvarnosti zbog samog čina

pisanja nužno neka vrsta interpretacije, polovi binarne opozicije ne treba da budu

stvarnost/njena prezentacija, nego različiti oblici prezentacija stvarnosti (signifier vs.

signifier) i njihova poetska ili/i politička efektivnost i snaga.6

Žak Derida ukazuje da poteškoće u definiciji proizilaze iz samog principa

klasifikacije, odnosno iz iluzije da postoje čisti žanrovi. Nasuprot tome, on zastupa stanovište

da su svi žanrovi kontamirinani jer funkcionišu po principu odluke koje elemente nekog djela

treba zanemariti da bi ono bilo svrstano u određeni žanr. Ti zanemareni elementi nikada

nijesu stvarno eleminisani već kontaminiraju tekst, tako da jedan tekst sadrži odlike više

žanrova, ne pripadajući ni jednom u potpunosti.7

36.; Travel Fact and Travel Fiction: Studies on Fiction, Literary Tradition, Scholary Discovery and Observation in Travel Writing, edited by Zweder von Martels, Leiden: Brill, 1994, p.XI.

3 ? Vidi: Jan Borm. “Defining Travel: On the Travel Book, Travel Writing and Terminology”, in: Perspectives on Travel Writing, Studies in European Cultural Transition, edited by Glenn Hooper and Tim Youngs, Ashgate, Aldershot; Burlington, 2004, str. 15 - 16

4 ? Isto, str. 16.5 ? Isto, str. 21.

6 Ksenia Polouektova. Foreign land as a Metaphor of One’s Own: Travel and Travel Writin in Russian History and Culture, 1200s – 1800s, A Disertation in History, Presented to the Faculties of The Central European University in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree of Doctor of Philosophy, Budapest, Hungary 2009., str. 11.7 Jacques Derrida,“The Law of Genre”, trans. Avital Ronell, Critical Inquiry, Vol. 7, No. 1, 1980, str. 59 – 65.

2. Savremena proučavanja putopisa

Pored tradicionalnog proučavanja literarnih odlika i vrijednosti putopisa, njegove

narativne strukture, forme, tehnike pripovijedanja, konvencija, retoričkih strategija, figura i

stila, posljednjih decenija putopisnim djelima se pristupa i iz perspektive analize diskursa.

Smatra se da putopisna književnost organizuje svijet kroz niz prevladavajućih diskursa,

smiještajući ga u okvir naizgled neosporne stvarnosti. Interdisciplinarna i multidisciplinarna

proučavanja putopisnih napisa, znanja koja generišu, njihovog prihvatanja kao normativa,

opšte problematike predstavljanja drugosti, uticaja stečenih kulturno-društvenih obrazaca na

doživljaj nove stvarnosti i njeno dekodiranje, potom aspekata vezanih za materijalnu kulturu,

prostorne odnose, prevozna sredstva, itd. dala su zamaha novim teorijama i dovela do

konstituisanja novih istraživačkih grana nauke. Tako, na primjer, u književnosti od 1960.

godine nastaje imagologija, grana komparativne književnosti koja se bavi proučavanjem

književnih predubjeđenja o stranim zemljamama i narodima kao i o sopstvenoj zemlji i

narodu.8 Od rubnog žanra putopis tako postaje dragocjen materijal nudeći bogatu građu za

nova čitanja i tumačenja.

Plodan doprinos proučavanju putopisnih napisa dale su postkolonijalne studije koje su

uzele maha nakon pojave studije Orijentalizam (1978) Edvarda Saida, koji je, baveći se

konstrukcijom orijentalnog Drugog u kolonijalnoj kulturi, kroz analizu pretežno putopisnih

djela pokušao da ilustruje dijalektičke odnose kulture i imperije. Osim akademskog određenja

orijentalizma kao studija o Orijentu, Said orijentalizam definiše i kao „stil mišljenja,

zasnovan na ontološkoj i epistemološkoj distinkciji koja se povlači između Orijenta i

(najčešće) Okcidenta“, a ovu definiciju dopunjava shvatanjem da orijentalizam predstavlja

„zapadni stil dominacije, rekonstruisanja i posedovanja vlasti nad Orijentom“9. Said vjeruje

da Orijent nije bio slobodan predmet mišljenja zbog uspostavljanja određenih načina

izlaganja i pisanja o Orijentu kao važećeg normativa.10 Smatra da se orijentalizam bolje

shvata kao „niz ograničenja u području mišljenja nego kao pozitivna doktrina“11. On ističe da

su u napisima zapadnih pisaca o Orijentu viđenja i shvatanja Evropljana promovisana kao

univerzalna i opšteljudska, superiorna u odnosu na vrijednosti i način života „Drugih“.

8 Kako vidimo strane zemlje: uvod u imagologiju, uredio Davor Dukić et. al., Srednja Europa, Zagreb, 2009., str. 5.

9 ? Edvard Said. Orijentalizam, prevela s engleskog Drinka Gojković, Biblioteka XX vek, Beograd, 2008., str. 11

10 ? Isto, str. 12.11 ? Isto, str. 60.

Njegova istraživanja pokazuju da je XIX vijek razdoblje u kome ideje o Orijentu - „njegovoj

senzualnosti, njegovoj sklonosti ka despotizmu, njegovom aberantnom mentalitetu, njegovoj

naviknutoj nepreciznosti, njegovoj zaostalosti“ dobijaju zasebnu i nespornu koherentnost;

zbog toga je upotreba riječi orijentalan bila dovoljna za označavanje specifičnog korpusa

informacija o Orijentu.12 Said međutim upozorava da orijentalizam nije skup laži i mitova

koji bi iščezli ako bi istina bila izrečena, niti je Orijent bio ideja ili kreacija koja nema

oslonac ni u kakvoj korespondentnoj stvarnosti. Po Saidu, orijentalizam nije „nestvarna

evropska fantazija o Orijentu, nego stvoreni korpus teorije i prakse (...), prihvaćena rešetka

kroz koju je Orijent, kao kroz filter, ulazio u zapadnu svest“.13 Polazeći od Fukoovog

shvatanja diskursa, ilustrovanog u knjigama Arheologija znanja (Archaeology of Knowledge)

i Disciplinovati i kažnjavati (Discipline and Punish), i Gramšijevog pojma hegemonije, Said

nastoji da prodre u mehanizme stvaranja i utvrđivanja konstelacije ideja o određenim

geografskim i kulturnim entitetima. U ovom ključu, kritičke analize putopisa usmjerene su na

ilustrovanje evropocentričnog putopisnog diskursa, odnosno na ustanovljavanje uslovljenosti

predstava i ispitivanje retoričkih strategija koje dovode do stvaranja korpusa znanja o jednoj

sredini, nužno je postavljajući u inferiornu poziciju u odnosu na sredinu iz koje potiče

stvaralac i prenosilac tih znanja, tj. putopisac.

Poseban značaj za balkanske zemlje i tumačenje putopisnih djela o Juogoistočnoj

Evropi imaju analize bugarske teoretičarke Marije Todorove, koja na tragu Saidovih

istraživanja uvodi pojam „balkanizam“, koji sa orijentalizmom dijeli pristup jednoj

heterogenoj, dinamičnoj i složenoj ljudskoj stvarnosti s nekritički esencijalističkog

stanovišta.14 Todorova balkanizam definiše kao „specifični diskurs koji određuje stavove

prema Balkanu i radnje usmjerene na njega“, odnosno kao „stabilni sistem stereotipa (...) koji

stavljaju Balkan u kognitivne mengele“.15 Vjeruje da je to jedan od „najstarijih recepata,

formi, šema ili 'mentalnih obrazaca' putem kojih se plasiraju informacije o Balkanu, i to

naročito u novinarstvu, politici i književnosti.“16 Dok se Orijent prikazuje kao apsolutno

Drugo u odnosu na Evropu, Balkan ima liminalni položaj, te se prikazuje kao „most“ ili kao

„raskršće“ koje spaja Istok i Zapad. Ta međupozicija između Evrope i Azije dovodi do

etiketiranja Balkana kao polurazvijenog, polukolonijalnog, polucivilizovanog i

12 ? Isto, str. 275.13 ? Isto, str.14 – 16.14 ? Marija Todorova. Imaginarni Balkan, prevele s engleskog A. B. Vučen i D. Starčević, Biblioteka XX vek,

2. izdanje, 2006, str. 54 – 55.15 Isto, str. 7 – 10.16 Isto, str. 7 – 8.

poluorijentalnog.17 Dakle, dok orijentalizam predstavlja „diskurs o imputiranoj opoziciji“,

Todorova smatra da je balkanizam „diskurs o imputiranoj dvosmislenosti.“18 Balkan se ne

poima kao drugo već kao „nepotpuno sopstvo“ Evrope.

Među žanrovima koji su najvažniji kanali za širenje balkanizma Todorova identifikuje

putopise, političku esejistiku i akademsko novinarstvo. Posebnu pažnju poklanja putopisima i

izvještajima političkih posmatrača, agenata i diplomata, jer se u njima mogu otkriti počeci i

postepeno uobličavanje predstave o Balkanu kao posebnom geografskom i kulturnom

entitetu. Uz to, ti putnici imali su ulogu današnjih novinara – oblikovali su javno mnjenje,

izražavajući dominantne ukuse i predrasude svog vremena, pa se u njihovim opisima može

pronaći kombinacija skoro svih elemenata koji su oblikovali postojeći stereotip o Balkanu.

Ono što je zajedničko i kategoriji „orijentalnog“ i „balkanskog“ jeste da su obje korištene da

označe suprotnost predstavi o Evropi, koja simboliše čistoću, red, samokontrolu, karakter,

osjećaj za zakon, pravdu, efikasnu administraciju.“19

Takođe plodno polje istraživanja putopisne književnosti tiče se rodnih odnosa,

odnosno isticanja dominantno muške perspektive posmatranja svijeta, obilježene

patrijarhalnim vrijednostima. Erik Lid (Eric Leed) navodi da je u "istoriji patrijarhalnih

društava (a do sada nije bilo drugih) čovječanstvo [...] nosilo masku muškarca, a putovanje je

bilo aktivnost te 'osobe'“.20 Lid ocjenjuje da je pripisivanje osobine mobilnosti muškarcima a

stacionarnosti ženama proizvod tog nametanja kulturnih modela koji crpe svoju snagu iz slike

muškosti otjelovljene u liku putnika.21 Analizirajući specifičnosti putopisa nekih ženskih

autora, objavljenih u periodu od 1860. do 1930. godine, Sara Mils (Sara Mills) tvrdi da su i

one elemente koji su bili zajednički ženskim i muškim autorima kritičari tumačili i ocjenjivali

drugačije.22 Mils smatra da je uzrok toga niz diskurzivnih pritisaka na produkciju i recepciju

djela, sa kojim se spisateljice suočavaju drugačije u odnosu na njihove kolege muškarce.

Tako su, na primjer, neka od ovih putopisnih ostvarenja bila proučavana kao „biografske

studije izuzetnih usjedjelica“.23 Mils vjeruje da sam način kategorizacije putopisnih djela kao

biografskih predstavlja pokušaj da se ženama uskrati status stvaralaca kulturnih sadržaja.

Spisateljice su, po njenom mišljenju, pretežno zanemarivane u krugovima književnih

istoričara i teoretičara, iako su njihova djela među čitalačkom publikom bila popularna. Mils

17 Isto, str. 68 – 69.18 Isto, str. 71.19 Isto, str. 241.

20 ? Eric J. Leed. La mente del viaggiatore: dall'Odissea al turismo globale, Il mulino, Bologna 1992., str. 326.21 Isto, 327.

22 ? Sara Mills. Discourses of Difference: An analysis of women’s travel writing and colonisation . Routledge, London and New Yourk, 2005, str. 5.23 Isto.

u ograničavajuće faktore navodi i „diskurs o ženstvenosti“, koji je postavljao pitanje

narativne pozicije žena putopisaca. Dok je kod muških autora to najčešće junak avanturista,

ženski autori preferiraju drugačije figure: bolničarka, brižna majka ili žena, filantrop itd. U

tematskom smislu takođe su postojala očekivanja/ograničenja. Dok je, na primjer, u

putopisima muškaraca seksualnost bila česta tema, za spisateljice je to smatrano

neprikladnim. Van horizonta očekivanja bio je i naučni pristup, inače veoma popularan kod

muških autora, već je bio poželjan neki familijarniji ton i tematika vezana za ljudska

osjećanja.24 Spisateljice su bile primorane i da pojedine djelove teksta isključe jer izdavači

nijesu vjerovali u istinitost događaja o kojima su pripovijedale ili neke vrste informacija

nijesu smatrali prikladnim za knjigu čiji je autor žena.25 Taj normativni pristup po kome su

blagost i umjerenost bile poželjne u putopisnim djelima spisateljica, istovremeno je bio i

uzrok njihovog isključivanja iz analize književnih kritičara.26

Savremena istraživanja usmjerena su na pronalaženje i analizu putopisa čiji su autori

žene, utvrđivanje njihove recepcije u vrijeme objavljivanja, ispitivanje njihove perspektive u

prikazivanju posjećenog civilizacijskog prostora, diskurzivnih ograničenja njihovih napisa,

kao i učešća u stvaranju ili narušavanju postojećih kulturnih modela. Ponekad se akcenat

stavlja na pronalaženje odlika i ideja koje bi bile u skladu sa današnjim feminističkim

stavovima. U tom proto-feminističkom ključu putopisna narativa ženskih autora tumači se

kao literatura u kojoj se postavlja neki pozitivan uzor, na primjer isticanje žene kao snažne

individue koje zadržava svoju ženstvenost i koju odlikuju pohvalne osobine.27 Takođe, postoji

i težnja da se nanovo ispiše istorija, odnosno da se istakne uloga žena i njihov značaj u

kreiranju istorije.28 Te namjere često dovode do parcijalnih čitanja njihovih putopisnih djela i

zanemarivanja njihove politike produkcije, kao i nedovoljnog ispitivanja uzroka njihove

popularnosti.29 Time se propušta i prilika složenije i dublje analize načina na koji se žene

suočavaju ne samo sa patrijahalnim, već i sa drugim oblicima autoriteta i koliko učestvuju u

njihovom kreiranju i jačanju.

Osim već pomenutih, u putopisima nalazimo potvrdu postajanja i mnogih drugih

diskursa: diskursa o etnografiji, rasnoj superiornosti, divljaštvu, plemenitom divljaku, itd.30

Holand i Hugan, na primjer, smatraju da su putopisi u određenoj mjeri „utočište za

24 Isto, str. 94 – 98.25 Isto, str. 109.26 Isto, str. 42.27 Isto, 29 – 34.28 Isto, str. 33.29 Isto, str. 35.30 Isto, str. 72.

samozadovoljne, nostalgično nazadne vrijednosti srednje klase“, budući da uglavnom prenose

mitove muškaraca bijelaca, pripadnika srednje klase i heteroseksualne orijentacije.31

Proučavanje putopisa pokrenulo je i niz drugih interesovanja kao što su doživljaj

prostorno-vremenskih odnosa, razmišljanja o opozicijama poput centra i periferije, doma i

inostranstva, pitanje granica, nostalgije, shvatanje progonstva, preispitivanja identiteta, itd.

Po riječima Debi Lisl, još od početka zapisivanja istorije "metafora putovanja bila je

centralna u načinu na koji ljudi i kulture lociraju semi sebe i pričaju priče o svijetu u kome

žive".32 Prema njenom mišljenju, putopisima treba pokloniti najviše pažnje pri izučavanju

kretanja globalne politike, budući da se putem "spacijalizacije subjektiviteta destinacije

stvaraju, vrednuju i prosuđuju u skladu sa navodno univerzalnim kategorijama civilizacije i

sigurnosti koje karakterišu putopiščev dom."33 Iako svoje utiske stiče na proputovanju,

putopiscu je referentna tačka dom, čije su vrijednosti nesporne, i opozicija između doma i

inostranstva upravo dovodi do stvaranja opozicije "mi" i "oni".34 Pri tome se u dom učitavaju

kategorije stabilnosti i sigurnosti, dok je spoljni svijet opasno i često divlje mjesto podobno

za učenje i čeličenje, ali ne i za preseljenje putopisca u tu sredinu i prihvatanje njenih

vrijednosti.

Kategorija vremena i njena neraskidiva veza sa prostorom takođe je značajna za

analizu putopisnih napisa. Viđenje istorije kao progresivnog niza uzročno-povezanih

događaja i njegovo reprodukovanje kroz putopisni zapis omogućava putopiscu zapadnjaku

povezivanje posjećenog mjesta sa određenom evolutivnom fazom i procjenu njegovih

vrijednosti i dostignuća u skladu sa zapadnjačkim i prosvjetiteljskim civilizacijskim

vrijednostima.35 Evolucionistički koncept istorije i napretka čini da se posjećena mjesta

lociraju ne samo kao udaljena u prostoru nego i u vremenu, što pomaže putopiscu da učvrsti

svoj autoriret svjedoka i interpretatora. On sebi dodjeljuje mjesto privilegovanog posmatrača

jer prisustvuje razvijanju procesa koji su na civilizacijskom prostoru sa koga potiče već

dovedeni do kraja. Otuda i osjećanje nostalgije za jednostavnom, nevinom i neiskvarenom

civilizacijom koju putopisac navodno zatiče na svom putovanju, dok je ona u njegovom

društvu dio daleke i nepovratne prošlosti. Svetlana Bojm (Svetlana Boym) nostalgiju definiše

31 Patrick Holland , Graham Huggan. Tourists with Typewriters: Critical Reflections on Contemporary Travel Writing, The University of Michigan Press, Ann Arbor, 1998, str.VIII

32 Debbie Lisle. The Global Politics of Contemporary Travel Writing, Cambridge University Press, New York, 2006, str. 36.

33 Isto, str.137.34 Isto.35 Isto, str. 208 – 209.

kao „čežnju za domom koji više ne postoji ili nikada nije postojao.“36 Po njenom mišljenju,

„nostalgija je osjećanje gubitka i dislokacije, ali je to takođe i romansa sa sopstvenom

fantazijom“.37 Proučavajući nostalgiju kao istorijsko osjećanje i kao rezultat novog doživljaja

vremena i prostora, odnosno pobune protiv moderne ideje o vremenu, Bojm ističe da

nostalgija sjedinjuje u sebi dva naizgled udaljena vremenska trenutka: prošlost i budućnost.

Naime, „fantazije o prošlosti, uslovljene potrebama sadašnjosti, imaju direktan uticaj na

buduće stvarnosti.“38 Međuzavisnost nostalgije i tehnologije pokazuje se u činjenici da

tehnologija podstiče nostalgiju za stvarima za koje nijesmo znali da smo ih izgubili, kao i

nostalgiju za sadašnjim trenutkom koji nam izmiče pred očima.39 Brza industrijalizacija i

modernizacija pojačale su čežnju za sporijim ritmom prošlosti, društvenom povezanošću i

tradicijom. Bojm upućuje na romantizam i rađanje masovne kulture kao razdoblje formiranja

nostalgije kao istorijskog osjećanja. To je vrijeme institucionalizacije nostalgije, vrijeme kada

prošlost dobija svoje mjesto u muzejima, kada postaje „baština“, kada čin komemoracije

izgleda kao da ima ulogu “prikrivanja nepovratnosti vremena”.40 Nostalgičar čezne za

nevinošću, za „nemogućnošću mitskog povratka, za gubitkom 'začaranog svijeta' sa jasnim

granicama i vrijednostima.“41

Sva ova interesovanja, analize istorije i prakse putovanja i njihovih raznih formi često

se podvode se pod termin "kultura putovanja".42 Uzimajući putovanje kao integrativnu

praksu, ona podrazumijeva "sve procese koji upotpunjuju kružni tok kulture, i to u rasponu od

proizvodnje, tekstova i njihovih formi, preko čitanja i potrošnje do življenih kultura i

društvenih odnosa (Johnson 1996), odnosno preko putovanja višestruko povezane momente

reprezentacije, identiteta, proizvodnje, potrošnje i regulacije (du Gay i dr. 1997)."43 U okviru

ovog šireg polja obuhvaćenog pojmom kulture putovanja, u koji spadaju proizvodi

namijenjeni putnicima (plakati, televizijske emisije, brošure, vodiči, suveniri...) kao i oni koje

stvaraju sami putnici (fotografije, snimci, bilješke...) književni putopisi zauzimaju povlašteno

mjesto i predstavljaju stabilan i uslovno rečeno visoki žanr, gotovo upućujući na razliku

između visoke i popularne kulture.44 36 ? Svetlana Boym. „Nostalgia and Its Discontents“, Hedgehog Review. Critical Reflections on Contemporary

Culture, The Uses of the Past, vol. 9, No.2, summer 2007, http://www.iasc-culture.org/eNews/2007_10/9.2CBoym.pdf , str. 737 Isto38 Isto, str. 8.39 Isto, str. 10.40 Isto, str. 13.41 Isto, str. 12.

42 ? Dean Duda. "Ostavljeno veslo na galiji nacije: književni modernizam i kultura putovanja", Reč : Časopis za književnost i kulturu, i društvena pitanja, oktobar 2005, br.73/19, str. 97.43 Isto, str. 98.44 Isto, str. 100 – 101.

Pregled teorijskih ishodišta multidisciplinarnog i interdisciplinarnog proučavanja

putopisnih djela otkriva bogatstvo građe ovog književnog žanra i mogućnosti analize koje

nudi, posebno u oblasti imagoloških studija. Stoga je njihovo izučavanje u svijetu posljednjih

decenija veoma aktuelno i predstavlja podsticaj za istraživanja ovog tipa i u Crnoj Gori.

Literatura

Borm, Jan. “Defining Travel: On the Travel Book, Travel Writing and Terminology”, in: Perspectives on Travel Writing, Studies in European Cultural Transition, edited by Glenn Hooper and Tim Youngs, Ashgate, Aldershot ; Burlington, 2004.

Boym, Svetlana. „Nostalgia and Its Discontents“, Hedgehog Review. Critical Reflections on Contemporary Culture, The Uses of the Past, vol.9, No.2, summer 2007, http://www.iasc-culture.org/eNews/2007_10/9.2CBoym.pdf

Derrida, Jacques. “The Law of Genre”, trans. Avital Ronell, Critical Inquiry, Vol. 7, No. 1, 1980.

Duda, Dean. "Ostavljeno veslo na galiji nacije: književni modernizam i kultura putovanja", Reč : Časopis sa za književnost i kulturu, i društvena pitanja, oktobar 2005. br.73/19, str. 97 – 117.

Duda, Dean. Prica i putovanje : hrvatski romantičarski putopis kao pripovjedni žanr, Matica hrvatska, Zagreb, 1998.

Holland, Patrick, Huggan, Graham. Tourists with Typewriters: Critical Reflections on Contemporary Travel Writing, The University of Michigan Press, Ann Arbor, 1998.

Leed, Eric J. La mente del viaggiatore : dall'Odissea al turismo globale, Il mulino, Bologna 1992.

Lisle, Debbie. The Global Politics of Contemporary Travel Writing, Cambridge University Press, New York, 2006.

Mills, Sara. Discourses of Difference: An analysis of women’s travel writing and colonisation. Routledge, London and New Yourk, 2005.

Guagnini, Elvio. “L’arcipelago adriatico: forme e generi della letteratura di viaggio”, in: Questioni odeporiche : modelli e momenti del viaggio adriatico, a cura di Giovanna Scianatico e Raffaele Ruggiero, Palomar, Bari [2007]. (Atti del Convegno tenuto in varie sessioni in Croazia, Bosnia e Albania nel 2007).

Kako vidimo strane zemlje: uvod u imagologiju, uredio Davor Dukić et al., Srednja Europa, Zagreb, 2009.

Polouektova, Ksenia. Foreign land as a Metaphor of One’s Own: Travel and Travel Writin in Russian History and Culture, 1200s – 1800s, A Disertation in History, Presented to the Faculties of The Central European University in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree of Doctor of Philosophy, Budapest, Hungary 2009.

Said, Edvard. Orijentalizam, prevela s engleskog Drinka Gojković, Biblioteka XX vek, Beograd, 2008.

Todorova, Marija. Imaginarni Balkan, prevele s engleskog A. B. Vučen i D. Starčević, Biblioteka XX vek, 2. izdanje, 2006.

Travel Fact and Travel Fiction: Studies on Fiction, Literary Tradition, Scholary Discovery and Observation in Travel Writing, edited by Zweder von Martels, Leiden: Brill, 1994.