Różaniec do granic - Parafia IwoniczRóżaniec, żeby uprosić koniec wojny” (wrzesień 1917), „Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać Różaniec” (październik 1917)

Nasza Wspólnota - 200. Wydanie Jubileuszowe 3

Pierwsze słowa patriotycznego hymnu, który po odzy-skaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku pretendo-wał do rangi Hymnu Narodowego, doskonale oddają wiaręPolaków w Bożą Opatrzność i Opiekę nad Ojczyzną. PanBóg do realizacji swoich dzieł zawsze zaprasza człowieka,szanując jego wolną wolę, ale i obficie błogosławiąc zaokazane posłuszeństwo i poddanie się Jego woli.

„Boże dzieło”, „Spełnienie prośby Maryi”, „Natchnie-nie Ducha Świętego”. Tak wielu określa bezprecedenso-we wydarzenie, w którym dnia 7 października 2017 rokuw pierwszą sobotę miesiąca wzięło udział ponad milionPolaków w kraju i za granicą. „Różaniec do Granic” towydarzenie podjęte przez Fundację „Solo Dios Basta”,którego celem było objęcie modlitwą różańcową Polskii Świata przez wiernych zebranych na granicach kraju.Do tej inicjatywy przystąpił Episkopat Polski wyznacza-jąc setki kościołów stacyjnych i stref modlitwy. Tylkow Archidiecezji Przemyskiej wyznaczono 26 kościołów sta-cyjnych m.in. w Ustrzykach Dolnych-Jasieni, Kalwarii Pa-cławskiej, Komańczy, Krościenku k. Ustrzyk, Tylawie,Wetlinie, Jaśliskach. Dzień 7 października to Święto MatkiBożej Różańcowej, ustanowione po wielkiej bitwie mor-skiej pod Lepanto, gdzie zjednoczona flota chrześcijańskapokonała w 1571 roku liczniejszą flotę muzułmańską, ra-tując tym samym Europę przed islamizacją. Ówczesnypapież Pius V zorganizował dla obrony chrześcijańskiejEuropy Ligę Świętą, w której główne role odegrały Hisz-pania i Wenecja. Wiernych zaś wezwał do modlitwy różań-cowej. W pierwszą rocznicę bitwy Pius V ogłosił dzień7 października Świętem Matki Boskiej Zwycięskiej, zmie-nionym w 1573 roku przez jego następcę, papieża Grzego-rza XIII, na Święto Matki Boskiej Różańcowej.

Przeżywana w 2017 roku 100. rocznica ObjawieńFatimskich oraz 140. rocznica objawień Matki Bożej wGietrzwałdzie, stała się doskonałą okazją do powszech-nej, narodowej modlitwy, o którą podczas każdego kolej-nego objawienia konsekwentnie prosiła w Fatimie MatkaBoża. Jej prośba powtarza się jak refren: „Odmawiajciecodziennie Różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i ko-niec wojny” (maj 1917), „Chciałabym, abyście każdegodnia odmawiali Różaniec” (czerwiec 1917), „Trzebaw dalszym ciągu codziennie odmawiać Różaniec” (lipiec1917), „Chcę, abyście nadal odmawiali codziennie Róża-niec” (sierpień 1917), „Odmawiajcie w dalszym ciąguRóżaniec, żeby uprosić koniec wojny” (wrzesień 1917),„Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać Różaniec”(październik 1917). Wreszcie, również podczas paździer-nikowego objawienia, któremu towarzyszył Cud Słońca,Maryja mówi o sobie: „Jestem Matką Boską Różańcową”.

Różaniec do granicW 100. rocznicę Objawień FatimskichPolacy otoczyli Ojczyznę tarczą modlitwy

Pojawia się też prośba o wybudowanie kaplicy ku czciMatki Bożej Różańcowej.

Wielokrotność tej samej prośby wskazuje na niezwykłąmoc Różańca Świętego, czego dowodzą słowa Maryiwypowiedziane do Siostry Łucji: „Nie ma takiego pro-blemu, ani osobistego, ani rodzinnego, ani narodowego,ani międzynarodowego, którego nie można byłoby roz-wiązać przy pomocy Różańca”.

Uroczystości w Parafii pw. Świętej Katarzyny Alek-sandryjskiej w Jaśliskach, w których uczestniczyło kilku-dziesięciu parafian z Iwonicza na czele z Księdzem Pro-boszczem Kazimierzem Gierą, Księdzem Prałatem Kazi-mierzem Piotrowskim, liczną grupą Sióstr Felicjanek orazprzedstawicielami Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej,rozpoczęły się tak jak w całej Polsce od konferencji wpro-wadzającej o godz. 10.30. Następnie sprawowana byłauroczysta Msza Święta polowa z udziałem kilkunastu ka-płanów. Homilię na temat wartości Różańca w życiu Pola-ków wygłosił Ksiądz Prałat – Misjonarz Krzysztof Pastu-szak. Po Eucharystii odbyła się kilkunastominutowa ado-racja Najświętszego Sakramentu. Po tej części uroczysto-ści pielgrzymi udali się na posiłek. Gościnni mieszkańcyJaślisk częstowali gorącą herbatą, a dla uczestników „Ró-żańca do Granic” udostępniono salę Domu Kultury. Okołogodz. 14.00 wszyscy znów zgromadzili się w otoczeniukościoła, skąd wyruszyli procesyjnie na Lipowiec.

Przemierzając liczącą 3 km trasę do granicy polsko-słowackiej pielgrzymi rozważali Część Radosną oraz częśćŚwiatła Różańca Świętego polecając w modlitwie nasząOjczyznę. Przez cały czas na czele procesji różańcowejszła figura Matki Bożej Fatimskiej niesiona przez siostryzakonne. Trasa wiodła malowniczym szlakiem wzdłużgórskiego potoku z widokiem na lasy i wzgórza. Szmerwody i śpiew ptaków przywodził na myśl słowa pieśniMaryjnej „Chwalcie łąki umajone” ze szczególnymuwzględnieniem jej ostatniej zwrotki: „Wdzięcznym stru-myki mruczeniem, ptaszęta słodkim kwileniem, i co czu-je, i co żyje, niech z nami sławi Maryję!”.

Po półtoragodzinnym marszu w blasku jesiennegosłońca, pielgrzymi zebrali się na polanie pod kapliczkąwybudowaną na pamiątkę objawienia się Matki Bożejmłodemu pastuszkowi 26 maja 1949 roku w Lipowcu.Tam kapłan prowadzący procesję odmówił Akt Zawie-rzenie Polski i Świata Niepokalanemu Sercu Maryi. Na-stępnie uformowano procesję i wyruszono w drogę po-wrotną, tym razem rozważając Część Bolesną oraz CzęśćChwalebną Różańca Świętego i polecając Maryi losyŚwiata. Zbliżając się do Jaślisk, po zakończonej modli-twie różańcowej, pielgrzymi spontanicznie śpiewali pie-

Boże, coś Polskę przez tak liczne wiekiOtaczał blaskiem potęgi i chwały,Coś ją osłaniał tarczą swej opiekiOd nieszczęść, które przygnębić ją miały!Przed Twe ołtarze zanosim błaganie:Ojczyznę wolną pobłogosław Panie! (2x)

4 Nasza Wspólnota - 200. Wydanie Jubileuszowe

śni na cześć Matki Bożej. Oficjalne zakończenie uroczysto-ści odbyło się przy jaśliskiej świątyni. Tam odmówiono mo-dlitwę na zakończenie, po czym kapłani udzielili zebranymBożego Błogosławieństwa. W inicjatywie „Różaniec doGranic” w kościele stacyjnym w Jaśliskach uczestniczylipielgrzymi z Krosna, Iwonicza, Iwonicza-Zdroju, Rymano-wa, Klimkówki, Głębokiego, Królika Polskiego, Odrzecho-wej, Wrocanki, Miejsca Piastowego i wielu innych parafii.Łącznie to Boże Dzieło zgromadziło od 2500 do 3000 piel-grzymów. W ten sposób również my tworzyliśmy paciorkinarodowego różańca otaczającego całą Polskę.

Wspomniany już wcześniej Cud Słońca, który w paź-dzierniku 1917 roku Maryja sprawiła w Fatimie dowo-dząc prawdziwości swoich objawień, oglądało kilkadzie-siąt tysięcy zebranych tam ludzi. Do niemniejszego cududoszło również podczas „Różańca do Granic”. We wszyst-kich miejscach modlitwy, w całej Polsce, o tej samej po-rze tj. około godz. 17.00 pojawiła się przepiękna tęcza.To spektakularne zjawisko (nie sposób bowiem naukowowyjaśnić równoczesnego pojawienia się tęczy o tej samejporze we wszystkich strefach modlitwy w całej Polsce)ma swoją głęboką symbolikę i wymowę. Warto przypo-mnieć, że w pierwszej i ostatniej Księdze Pisma Świętegomowa jest o łuku tęczy. I tak w Księdze Rodzaju czyta-my: „Po potopie Bóg mówi do Noego: A ten jest znakprzymierza, który Ja zawieram z wami (…) łuk mój kła-dę na obłoki, aby był znakiem przymierza między mnąi ziemią” (Rdz 9, 13). W Księdze Apokalipsy zaś ŚwiętyJan ogląda tron Boży i tęczę dookoła niego: „A tęcza do-okoła tronu – z wyglądu do szmaragdu podobna” (Ap. 4,2-3). Ten niewątpliwy Akt Przymierza Boga z Polakamiza wstawiennictwem Matki Boskiej Różańcowej Królo-wej Polski został potwierdzony przez Jezusa Chrystusajuż następnego dnia. W niedzielnej Ewangelii wg. Świę-tego Mateusza, Chrystus zwraca się do przedstawicielinarodu wybranego słowami: „Dlatego powiadam wam:Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi,który wyda jego owoce”.

Treść Ewangelii z dnia 8 października 2017 roku:Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:

Posłuchajcie innej przypowieści! Był pewien gospodarz,który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niejtłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawęrolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłałswoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny.Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiegozabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne słu-gi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samopostąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobiemyśląc: Uszanują mojego syna. Lecz rolnicy zobaczyw-szy syna mówili do siebie: To jest dziedzic; chodźcie za-bijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo. Chwyciwszygo, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc właścicielwinnicy przyjdzie, co uczyni z owymi rolnikami? RzekliMu: Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzier-żawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawaliplon we właściwej porze. Jezus im rzekł: Czy nigdy nieczytaliście w Piśmie: Właśnie ten kamień, który odrzucilibudujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jestcudem w naszych oczach. Dlatego powiadam wam: Kró-lestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, którywyda jego owoce. (Mt 21,33-43)

Objawienia Matki Bożej Fatimskiej nie zakończyły sięw 1917 roku. W latach późniejszych Maryja wielokrotnieobjawiała się Siostrze Łucji, gdy ta przebywaław klasztorze w Coimbrze. W jednej z wizji s. Łucja szcze-gółowo opisuje przebieg III wojny światowej. Wiele miej-sca poświęca Polsce, o której pisze tak: „Polska tym ra-zem zostanie oszczędzona i będzie jedynym państwem,które ze światowego kataklizmu wyjdzie jako państwo po-tężniejsze, silniejsze i wspanialsze. Od niej zależeć będzieprzyszłość Europy. W niej rozpocznie się odrodzenie świa-ta przez ustrój, który stworzy, przez nowe prawa, zgodnez prawem Bożym. Polska w swoich granicach będzie re-alizować Prawo Boże, gdyż dość zaznała krzywd, nie-sprawiedliwości, zbrodni i bezprawia. Zbuduje nowy dombraterstwa wszystkich narodów świata, a dla swoich dziecibędzie matką. Nikogo nie odrzuci, nie potępi, lecz przy-garnie. Będzie jedną Ojczyzną dla wszystkich tych, któ-rzy ją kochają, znają jej tradycję, historię i kulturę. Jakoprawdziwa matka zwracam się do wszystkich Polaków,aby ich ostrzec i przygotować na nadchodzące wypadki.Polacy, jeżeli możecie, wracajcie do Ojczyzny. Uchroniwas opieka Matki Boskiej, Królowej Polski. Ale tam, gdziezamieszkujecie, też nie załamujcie się. Nieście pomoc,nadzieję, otuchę i ratunek. Bądźcie braćmi tych wszyst-kich, wśród których przebywacie. Mówcie o niezmierzo-nym Miłosierdziu Bożym, które jeszcze raz ocali Ziemię,a ocalałej da błogosławieństwo i pomoc. Wskaże drogęodrodzenia, którą pójdzie naród Polski. On po raz pierw-szy odczyta i zrealizuje prawdziwe cele ludzkości. Jeżelichcecie pomóc, wracajcie. Czeka na was praca radosna,twórcza i szczęśliwa. Ale kto liczy na karierę i na wzbo-gacenie się na innych, niech nie wraca. Kraj KrólowejPolski ma być czysty. Polska nie będzie krajem słabym,bezsilnym i biednym, ale w pierwszych dniach jej odro-dzenia potrzebna będzie ludności pomoc. Pomoc powin-na być szybka i ofiarna. Później już nie będzie potrzebna.Kto wróci natychmiast, kiedy bramy Polski otworzą się,uzyska pełne prawa i weźmie udział w budowaniu naj-piękniejszego ustroju ludzkiego pod berłem Bożym”.

W swojej wypowiedzi pod koniec 2016 roku PapieżFranciszek nie pozostawił złudzeń: „Teraz jest trzecia woj-na, którą przeżywamy - w kawałkach. To jest wojna. Naświecie toczy się trzecia wojna światowa: Ukraina, BliskiWschód, Afryka, Jemen”. Przyglądając się również tragicz-nym wydarzeniom w Europie Zachodniej, aktom terroru is-lamskiego oraz odchodzeniem od chrześcijańskich korzeni,Polska jawi się jako wyspa bezpieczeństwa i wolności. Świa-towe Dni Młodzieży w Krakowie, Jubileuszowy Akt Przyję-cia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana w Sanktuarium Boże-go Miłosierdzia w Łagiewnikach, Szczyt NATO w Warsza-wie, historyczna wizyta Prezydenta USA Donalda Trumpaw Polsce, realizacja przez Rząd licznych programów spo-łecznych, powstrzymanie napływu islamskich imigrantów,rekordowo niskie bezrobocie, wycofanie się z wdrażanej przezpoprzednią ekipę ideologii gender, odbudowa polskiej armiii udział ponad miliona Polaków w inicjatywie Różaniec doGranic – to tylko niektóre wydarzenia zbliżające nas do bu-dowy Królestwa Maryi.

Niech w realizacji tych dzieł umacnia nas zapewnie-nie Matki Bożej: „Na koniec moje Niepokalane Serce za-tryumfuje”.

Grzegorz Nieradka


Oddajemy do rąk czytelników dwusetny numer gazetki parafialnej „Nasza Wspólnota” i zapraszamy dowspólnych refleksji, jakie łączą czytelników z wydawnictwem. Sam fakt, że gazetka parafialna przetrwałaszmat czasu i doczekała się jubileuszowego numeru, dobrze świadczy zarówno o czytelnikach, którym masłużyć, jak też potwierdza zapotrzebowanie na taki rodzaj informacji.

Z racji swojego posłannictwa sporo miejsca zajmują artykuły o treści religijnej. Interesujące są zwierze-nia ludzi z trudnych sytuacji życiowych i to one pokazują jak radzić sobie, jak odbudować wiarę, odnaleźćnadzieję, jak zwyciężać zło. Są to pracowicie wyszukiwane przedruki z różnych czasopism i książek.Ponadto treść poszczególnych, (teraz już dwumiesięcznych numerów), uwzględnia bieżące ważne wyda-rzenia z życia parafii i kraju, rejestruje środowiskowe uroczystości, pokazuje osiągnięcia dzieci i młodzieżyz trzech miejscowych szkół, przybliża historyczne wydarzenia ze szczególnym zwróceniem uwagi na treścipatriotyczne. Czasem służy doradą w zakresie zdrowia czy gospodarstwa domowego.

Pierwszy numer Naszej Wspólnoty ukazał się w kwietniu 1998 roku w okresie Świąt Wielkanocnych.Pomysł, którego autorem był ksiądz prałat Kazimierz Piotrowski zrodził się zapewne dużo wcześniej,a czas pokazał, że było to ważne i potrzebne przedsięwzięcie, skoro dziś po 19 latach drukujemy dwusetnyjuż numer. Pomijając refleksje nad upływem czasu i osobistymi odniesieniami do minionych lat, a takżezmianami, jakie przynosił postęp w różnych dziedzinach naszego życia, w tym także wpływu na wartośćsłowa drukowanego przy rozwoju komputeryzacji i dostępu do internetu, wypada wrócić do pierwszychsłów otwierających wydawnictwo. Zatem przytoczę tu słowa ks. prałata Kazimierza Piotrowskiego(s.2, Nasza Wspólnota Nr 1, 1998 r.):

[...]Zadaniem miejscowej gazety jest na pierwszym miejscu ożywienie wspólnoty parafialnej, doin-formowanie wszystkich o sprawach, którymi żyje czy żyć powinna społeczność parafialna, obudzenieaktywności religijnej i społecznej.

Odpowiadając na to życzenie możemy dostrzec pozytywne starania redagujących artykuły i zauważa-my, że jest to zgodne z zapotrzebowaniem czytelników. Zatem jest to ważny powód do dalszego utrzymy-wania tego typu informacji z życia środowiska. Co więcej, gazetka coraz częściej służy za swoistą kronikęwydarzeń historycznych, tym cenniejszą im czas odleglejszy.

Jest jeszcze jedno ważne życzenie zanotowane w pierwszym numerze gazetki:[...] Przekazując pierwszy numer naszego periodyka parafialnego, zespół redakcyjny pod kierun-

kiem duszpasterzy, życzyłby sobie, by w miarę możności wszyscy poczuli się współredaktorami zamiesz-czanych w nim pozycji czytelniczych, by podsuwali własne propozycje - jednym słowem, by ubogacali goswoimi pomysłami. Redakcja cieszyłaby się, gdyby miesięcznik spotkał się z przychylnością społeczeń-stwa iwoni-ckiego i znalazł się w każdym domu.

Odnosząc się do powyższych życzeń wypada rozważyć dwa aspekty. Pierwszy to Istnienie potężnegokapitału twórczego młodych wykształconych, o dużych możliwościach twórczych, co dobrze wróży na przy-szłość. Drugi zaś aspekt to znalezienie drogi do tychże, by nie zakopywali swoich talentów i odpowiedzieliTAK na powyższe życzenie.

Z nadzieją na dobry los kończymy słowami autora ks. prałata Kazimierza Piotrowskiego:Całe dzieło polecamy Duchowi Świętemu, prosząc Go, by swoim tchnieniem zechciał nim pokiero-

wać i Matce Najświętszej, którą prosimy, by czuwała nad podjętym przedsięwzięciem.Zofia Jakubowicz

OD REDAKCJI ...


Walka z „żywym wcieleniem ducha antychrysta”Nowo odrodzona Polska znalazła się w bardzo trudnej

sytuacji. Większość krajów europejskich sympatyzowałaz komunistycznym rządem w Moskwie. Armia Czerwonabyła pięciokrotnie liczniejsza od wojsk polskich. Z mili-tarnego punktu widzenia pokonanie bolszewików wyda-wało się niemożliwe. Polacy przez prawie dwa lata boha-tersko bronili swojej ojczyzny, ale musieli się wycofywać.Latem 1920 r. Armia Czerwona znalazła się blisko stolicyPolski. Lenin był pewny, że jego wojska zdobędą Warsza-wę w ciągu kilkunastu dni.

Dla wierzących stało się oczywiste, że bez Bożej inter-wencji wojska polskie nie są w stanie pokonać armii so-wieckiej. Dlatego episkopat Polski wezwał cały naród dożarliwej modlitwy i postu. Polscy biskupi w liście do OjcaŚwiętego Benedykta XV napisali: „Ojczyzna nasza oddwóch lat walczy z wrogami krzyża Chrystusowego – z bol-szewikami [...]. Jeżeli Polska ulegnie nawale bolszewickiej,klęska ta grozi całemu światu. Nowy potop nas zaleje”.

Episkopat Polski wystosował także odezwę do bisku-pów całego świata, w której czytamy: „Bo nie sami za-grożeni jesteśmy. Dla wroga Polska jest tylko etapem,pomostem do zdobycia całego świata [...]. Ci, którzy sąsterownikami bolszewizmu, noszą w swej krwi odwiecznąnienawiść ku Chrystusowi. Bolszewizm jest żywym wcie-leniem się i ujawnieniem na ziemi ducha antychrysta [...].Prosimy Was dzisiaj o szturm do Boga, o modlitwę zaPolskę! Modlitwa niech ocuci sumienie narodów, bo su-mienie to w Europie zamarło”.

Ludzie wierzący zrozumieli powagę sytuacji. Wiedzieli,że klęska Polski doprowadzi do zniszczenia chrześcijań-stwa w całej Europie.

Mieli też świadomość, iż potędze zła można się sku-tecznie przeciwstawić tylko modlitwą oraz postem. Jeżeliludzie żyją w łasce uświęcającej i modlą się, to wtedy po-zwalają, aby w nich i przez nich działał i zwyciężał wszech-mocny Bóg.

W obliczu śmiertelnego zagrożenia Polacy błagali Bogao pomoc. Episkopat wezwał cały naród do ogólnopolskiej

FATIMA I CUD NAD WISŁĄMatka Boża w Fatimie uświadomiła nam, że największym zagro-

żeniem dla ludzkości jest ateizm, trwanie w grzechu i brak nawróce-nia. Krótko po ostatnim objawieniu fatimskim władzę w Rosji prze-jęli ateiści. W Fatimie Matka Boża prosiła, aby się modlić o nawró-cenie ateistów i poświęcenie Rosji Jej Niepokalanemu Sercu. Mówi-ła: „Jeżeli moje życzenia zostaną spełnione, Rosja nawróci się i za-panuje pokój, jeżeli nie, bezbożna propaganda rozszerzy swe błęd-ne nauki po świecie, wywołując wojny i prześladowanie Kościoła,dobrzy będą męczeni, a Ojciec Święty będzie musiał wiele wycier-pieć. Różne narody zginą”.

Ludzie, którzy w 1917 r. przejęli władzę w Rosji, byli wyznawca-mi szatańskiej ideologii komunizmu, opartej na walczącym z Bo-giem ateizmie, nienawiści i zbrodni. Nowi władcy Rosji pragnęli swojądiaboliczną ideologię narzucić siłą najpierw w Polsce, a później wcałej Europie. 11 listopada 1918 r. Polska odzyskała niepodległość,po 123 latach niewoli, a już 18 grudnia 1918 r. wojska sowieckierozpoczęły inwazję na terytorium Polski.

krucjaty modlitewnej za Ojczyznę, do żarliwej modlitwy ró-żańcowej połączonej z całodzienną adoracją NajświętszegoSakramentu. We wszystkich kościołach w Polsce ludzie spo-wiadali się, uczestniczyli w Eucharystii, trwali na adoracjiNajświętszego Sakramentu i modlitwie różańcowej.

19 czerwca 1920 r. władze duchowne i świeckie doko-nały aktu zawierzenia Polski Najświętszemu Sercu Jezu-sa i Niepokalanemu Sercu Maryi i ponowiły go 27 lipca1920 r. w kaplicy Jasnogórskiej.

W miarę zbliżania się Armii Czerwonej do Warszawysytuacja stawała się coraz bardziej beznadziejna, dlategowszystkie placówki dyplomatyczne zostały zamknięte. Niewyjechał tylko nuncjusz papieski kardynał Achille Ratti,późniejszy papież Pius XI.

Już wkrótce, bo 15 sierpnia 1920 r., w uroczystośćWniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, okazało się,że żarliwa modlitwa polskiego narodu została wysłucha-na. Pan Bóg cudownie zainterweniował, zmieniając bieghistorii Polski i Europy.

Cud mad WisłąPodczas Bitwy Warszawskiej 14 i 15 sierpnia 1920 r.

odcinka frontu w okolicach Ossowa broniła po stroniepolskiej 1. i 2. Kompania 236. Pułku Akademików. Bylito ochotnicy, gimnazjaliści i studenci, którzy nigdy wcze-śniej nie brali udziału w walkach. Po stronie bolszewic-kiej znajdowali się doświadczeni żołnierze 79. BrygadyG. Chachaniana. Brawurowy atak bolszewików o godz.3.30 spowodował, że niedoświadczeni kilkunastoletnichłopcy zaczęli się wycofywać i uciekać do Ossowa. Bol-szewicy, pewni zwycięstwa, parli do przodu. Pod Osso-wem udało się jednak polskim oddziałom podjąć próbękontrataku. Był z nimi kapelan, ks. Skorupka. To on zkrzyżem w ręku i z okrzykiem: „Za Boga i Ojczyznę!”poprowadził młodzież do walki. Wkrótce jednak, trafio-ny prosto w głowę, padł martwy na pobojowisku.

Od tego momentu na polu walki działo się coś niesamo-witego i niewytłumaczalnego. Zaprawieni w walce i pewnizwycięstwa bolszewiccy żołnierze zaczęli w popłochu ucie-


kać. Główną przyczyną ich odwrotu nie był jednak kontr-atak polskich żołnierzy. Dlaczego więc w wielkiej panicerzucali broń i uciekali? Odpowiedź dali sami rosyjscy żoł-nierze, którzy dostali się do niewoli. Mówili, że w trakciebitwy na tle ciemnego jeszcze nieba ukazała się im postaćBogurodzicy, która promieniowała niesamowitym światłem!Widok ten napełnił ich tak wielkim przerażeniem, że wwielkim popłochu rzucili się do ucieczki. Żołnierze sowiec-kiej komunistycznej armii byli ateistami, nie uznawali żad-nej świętości, kradli, gwałcili, w bestialski sposób torturo-wali i mordowali jeńców oraz bezbronną ludność. I wła-śnie ci bezwzględni żołdacy, wyzuci z wszelkich normmoralnych, zobaczyli na ciemnym niebie jaśniejącą postaćkobiety i rozpoznali w niej Bogurodzicę.

Widzieli, jak od Matki Bożej odbijały się pociski lecą-ce w kierunku polskich wojsk. Jeden z przerażonych czer-wonoarmistów, który ukrył się w jednym z polskich do-mów, mówił, że widział, jak Matka Boża odrzucała poci-ski. Widok promieniującej nieziemskim światłem postaciMatki Bożej budził sumienia i wiarę, ale równocześniepowodował paniczny strach u rosyjskich żołnierzy. Rzu-cali oni karabiny, działa, tabory i w wielkim popłochuuciekali z pola walki. Wielu z nich ochłonęło dopiero pokilkudziesięciu kilometrach ucieczki. Opowiadali wtedypolskim chłopom: „Wyście tego nie widzieli. Pod War-szawą stała wielka armia. Myśmy tam widzieli BożąMatkę, która osłaniała Polaków”.

Rosyjscy żołnierze, którzy byli walczącymi ateistamii mieli na swoim sumieniu morderstwa księży oraz ludzi wie-rzących, zobaczyli Matkę Bożą, jak otaczała swoim płasz-czem wojska polskie - i nie bali się mówić o tym fakcie.

Podczas Bitwy Warszawskiej Matka Boża objawiłasię także na odcinku frontu koło Radzymina.

14 sierpnia 1920 r. porucznik Stefan Pogonowski,dowódca 1. Batalionu 28. Pułku Strzelców Kaniowskich,

wraz ze swoimi żołnierzami czuwał na linii frontu w po-bliżu Radzymina. I nagle, o pierwszej w nocy, 15 sierp-nia, wbrew rozkazowi generała Żeligowskiego, por. Po-gonowski, tchnięty jakimś wewnętrznym impulsem, podjąłdecyzję, aby znienacka uderzyć na przeważające siły wro-ga - 27. Dywizji Armii Czerwonej. Brawurowy atak ba-talionu zaskoczył bolszewików. Wywiązał się zacięty bój,w którym zginął por. Pogonowski. Gdy czerwonoarmiścizaczęli uzyskiwać przewagę, nagle w wielkiej panice za-częli rzucać broń i uciekać z pola walki.

Jaki był główny powód ich zaskakującego zachowa-nia? Jak sami później opowiadali, podczas walki zoba-czyli na niebie postać Matki Bożej promieniującą tajem-niczym światłem. Niepokalana Maryja okrywała swympłaszczem stolicę Polski, była otoczona skrzydlatymi ry-cerzami na koniach, a od Jej Postaci odbijały się pociskiwystrzelone przez żołnierzy rosyjskich.

Widok Bogurodzicy do tego stopnia przeraził rosyjskichżołnierzy, że w wielkiej panice zaczęli rzucać broń i ucie-kać z pola walki. Mieszkańcy okolicznych wiosek opowia-dali, iż uciekający żołnierze byli tak przerażeni, że szukalijakiejkolwiek kryjówki. Niektórzy z nich na kolanach bła-gali Polaków, aby ich schronili. Ze strachu szczękali zęba-mi, co świadczyło o ich wielkim szoku nerwowym. Tłuma-czyli, że uciekają przed Carycą - Matką Bożą.

Objawienie się Matki Bożej podczas Bitwy Warszaw-skiej stało się faktem powszechnie znanym dzięki odważne-mu świadectwu rosyjskich żołnierzy, którzy przebywającw obozach jenieckich, opowiadali o tym cudzie lekarzom,sanitariuszom oraz innym pracującym tam Polakom.W obozach jenieckich przebywało przeszło 60 tysięcy żoł-nierzy rosyjskich. Żołnierze ci chętnie dawali świadectwo,że podczas Bitwy Warszawskiej widzieli Matkę Bożą i żeto były najbardziej wstrząsające chwile w ich życiu. Mó-wili, że światło promieniujące od postaci Maryi było tak


oślepiające, że zakrywali oczy i w popłochu uciekali, gu-biąc buty, karabiny i całe żołnierskie wyposażenie.

Objawienie się Matki Bożej podczas Bitwy Warszaw-skiej było główną przyczyną ostatecznego zwycięstwawojsk polskich. Tak więc nadzwyczajna, cudowna Bożainterwencja ocaliła Polskę i Europę od koszmaru komuni-stycznego zniewolenia.

Było to wydarzenie, które zmieniło bieg dziejów Euro-py i świata. Ten wielki cud objawienia się Matki Bożejbył odpowiedzią na żarliwą i wytrwałą modlitwę całegopolskiego narodu.

Podobnie jak w życiu narodów, również w życiu każ-dego człowieka rozgrywa się najważniejsza duchowa ba-talia z siłami zła o wieczne zbawienie. Zwyciężymy tylkowtedy, gdy oddamy się całkowicie do dyspozycji Maryii pozwolimy, aby Ona uczyła nas wierzyć, modlić sięi zawsze ufać Jezusowi. Pan Jezus zapewnia nas:

„Otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą pro-sić bodziecie” (Mt 21,22). Chrystus da nam wszystko, co

jest konieczne dla naszego zbawienia, ale trzeba tego pra-gnąć i prosić o to w wytrwałej, codziennej modlitwie.

Pan Jezus w słowach skierowanych do mistyczki Ali-cji Lenczewskiej uświadamia nam, że: „Beze Mnie nicuczynić nie możesz - nic, co zawiera wartość pozytywną.

Wielu ginie, świat pogrążony jest w ciemnościach, bobrak modlitwy, brak jedności ze Mną. Wysiłki, praca,energia, tak bardzo wielu ludzi obdarzonych obficie Mo-imi darami - tworzy złe owoce, zatrute jadem piekła, któ-re zawsze jest tam, gdzie brak zwrócenia się do Mniew ufnej i szczerej modlitwie. Gdzie brak oparcia się naMojej mądrości i woli. Ile modlitwy, tyle miłości, mądro-ści i pokoju w twoim sercu. Ile przyjęłaś ode Mnie pod-czas modlitwy, tyle możesz dać - tego, co warto dawać -drugiemu człowiekowi” (Słowo pouczenia, 223).

ks. Mieczysław Piotrowski TChrŹródło: ks. J.M. Bartnik SJ, Ewa J.P. Storożyńska,

Matka Boża Łaskawa a cud nad Wisłą, Warszawa 2011.

Dlaczego warto mieć nadzieję?Jose Luis Martin Descalzo

Gdybym miał wymienić dwa najważniejsze dni w moimżyciu, sądzę, że podałbym ten, w którym otrzymałem świę-cenia kapłańskie, a zaraz potem 17 kwietnia 1949 roku,dzień, w którym po raz pierwszy wysłuchałem koncertu nażywo. Miałem wtedy osiemnaście lat i nigdy wcześniej niemieszkałem w wielkim mieście posiadającym coś cenniej-szego od pałaców: orkiestry i sale koncertowe. I stało siętak, że odkrycie „prawdziwej” muzyki połączyło się dlamnie z odkryciem Bacha. Była to - nigdy nie zapomnę -Msza h-moll pod batutą Scherchena. Zapamiętałem ją jakoolśnienie, jako dwie godziny, podczas których odsuniętoprzede mną zasłonę zamykającą drogę do innego wymia-ru. Widzę jeszcze siebie jako chłopca przebiegającego uli-ce Rzymu jak pijany, jak we śnie. Nie dlatego, że muzykaBacha była czymś niezwykłym (dopiero dużo później za-cząłem ją rozumieć), lecz dlatego, że kontakt z takim cu-dem napełnił mnie uczuciem świetlanego zawrotu głowy,jakbym spotkał się z taką radością, której istnienia na świe-cie nigdy nie podejrzewałem.

Od tamtej pory słuchałem owej mszy miliony razy.Nie przesadzam: przez wiele lat płyta z „Kyrie” budziłamnie każdego ranka, niby lekarstwo, od którego chcia-łem rozpoczynać każdy dzień mojego życia.

Tego lata brałem moje lekarstwo w zdwojonej dawce.Potrzebowałem tego. Któż z nas, w owym roku 1983, niema starganych nerwów, rozbitego serca, agresywnegoumysłu, zmiennego nastroju? A Bach jest niby kojącakąpiel, najlepsze lekarstwo na zbolałą duszę, jakie stwo-rzył nasz świat.

Dlatego właśnie przez całe lato powracałem do jegomuzyki jak do ojcowskiego domu. Kiedy czytałem i pra-cowałem, bez przeklętego dziennikarskiego pośpiechu, na

Terapia pana Bachamoim adapterze wirowało bez przerwy, przez osiem go-dzin dziennie, sześć kantat Bacha. Było to jak spotkaniez ludzkością sprzed czasu burz.

Okropnie zazdroszczę Bachowi jako człowiekowi. Niedlatego, że jestem do niego podobny. W dobrych okre-sach czuję się znacznie bliższy Mozartowi, a w godzi-nach egzaltacji - Beethovenowi. Bach jest dla mnie sym-bolem równowagi, nieosiągalnej, a przez to tym bardziejpożądanej.

Zastanawiam się czasem, czy wiek XX będzie w sta-nie stworzyć kogoś takiego jak Bach. I zazwyczaj odpo-wiadam sobie, że kogoś równie wielkiego - tak. Ale nigdykogoś tego pokroju.

Bach był w zasadzie przeciwieństwem postaci, jakąmoglibyśmy dzisiaj podziwiać: stateczny mieszczanin,człowiek dobrze usadowiony w otaczającym go społeczeń-stwie, nie marzący bynajmniej o zburzeniu porządku (nie-porządku) swojego świata, który dokonał prawdziwej re-wolucji w muzyce poniekąd niechcący, nie mając takiegozamiaru, nie pragnąc zmian, a wprowadzając je.

Bach był tym, czym nigdy nie będziemy: szczęśliwymczłowiekiem. Jego twarz wydaje nam się brzydka, jegoperuka dziwaczna i śmieszna. Ale on znał szczęście kom-ponowania i szczęście istnienia. W jego dziele nie ma aninapięcia, ani gwałtownych skoków. To bardzo wyrówna-ny geniusz, rzekłbym niemalże: biurokrata geniuszu. Wiel-ki bez konfliktu ze światem, a tym bardziej z sobą sa-mym. Całkowite przeciwieństwo współczesności, któraprodukuje tylko dzikich geniuszy, geniuszy płynących podprąd, występujących przeciwko światu, wiecznie niespo-kojnych i niezaspokojonych.

Bach był pewien siebie samego. „Dobry mąż, dobry


ojciec, dobry profesor, dobry przyjaciel”, twierdzą jegobiografowie. „Nudny jak flaki z olejem”, orzeklibyśmydzisiaj. Oczywiście miewał czasem porywy namiętności.Zawsze walczył o to, by wybić się ponad przeciętność.Ale nigdy nie robił tego jak tytan ruszający ziemię z po-sad. Jego „bunty” przeciwko zasadom nigdy nie zakłóci-ły jego życia, były „buntami w ramach istniejącego ładu”.Są ledwie zauważalne w „kontinuum” jego dzieła.

Dzisiaj łączymy pojęcie geniuszu z pojęciem szaleń-stwa. Nic szalonego nie znajdziemy u Bacha. A jeśli już,będzie to bardzo rozsądne szaleństwo. Ból stanowi dlaniego część historii i nigdy nie zachwieje owej zadziwia-jącej harmonii, jaka panowała między jego głową i ser-cem, a nawet żołądkiem.

Był przedstawicielem gatunku uznanego dziś za wy-marły: człowiekiem dorosłym. W XX wieku wszyscy je-steśmy nastolatkami. Przeciętniacy żyją w stanie perma-nentnego niespełnienia. Najlepsi są jak strzały, wieczniecelujące w środek tarczy, wiecznie niepewne, czy trafiąweń. Bach żyje w pewności. Nie musi powracać do rajudzieciństwa, jak Mozart. Ani marzeniami walić w murprzyszłości, jak Beethoven. Bach nie zna ani niepokoju,ani smutku. Nie jest „zwierzęciem psychiatrycznym”.Posiada niezwykłą równowagę psychiczną. W jego mu-zyce brak jest śladów jakiejkolwiek patologii. Ani krztymasochizmu, ani krzty narcyzmu. Jego muzyka - mówiąspecjaliści - jest dziełem zadziwiającej męskości, owo-cem osoby seksualnie spokojnej i spełnionej.

W człowieku tym realizuje się figura ojca, tak rzadkodzisiaj spotykana. Bach jest płodnością na wszystkich po-ziomach życia. Jak on mógł komponować w domu wieczniepełnym krzyku dzieci, w permanentnym zamieszaniu mu-zycznym? Zadziwiające. Życie było tam śpiewaniem, kom-ponowaniem, graniem, a wszystkie te czynności rozumiałysię same przez się, były czymś absolutnie naturalnym. Je-dyną normą było pracować coraz więcej i coraz lepiej.

Potrafił połączyć w sobie, jakby od niechcenia, rze-

czy tak różne jak muzyka niemiecka, francuska i włoskatamtej epoki. Mieszał się w nim - prawdziwy cud! - Pa-chebel, Buxtehude, Couperin, Vivaldi i Corelli. Był Eu-ropejczykiem na długo przed powstaniem Wspólnoty.I w owej jakże rozdartej Europie potrafił być zagorzałymluteraninem, w którym dzisiaj przeglądamy się my, kato-licy. Słuchając jego muzyki nie sposób wyczuć głębokichpodziałów ówczesnego Kościoła. Umiał połączyć to, cze-go nie udało się Soborowi Trydenckiemu.

Zastanawiam się czasem, jak wyglądałby nasz wiek,gdyby wprowadzić obowiązek słuchania Bacha przez półgodziny przed naradami polityków, zebraniami władzkościelnych, rozmowami pracodawców i związkowców.Któż byłby w stanie, po takim koncercie, wypowiedziećwojnę lub utrzymać rozłam?

Współcześni ludzie nie znaj dują pokoju i zgody, boznaleźć można tylko to, co posiada się we własnym wnę-trzu. A jeśli nasza dusza jest w stanie wojny, cóż możewydać oprócz niezgody?

Dlatego ostatniego lata zanurzyłem się w kojącej ką-pieli Bacha, pozwoliłem, żeby opatrzył moje rany, żebyjego łagodne i żywe melodie obmyły mój umysł. Bo Bachnie znieczula, lecz ożywia. Nie ogłupia i nie usypia; po-budza, lecz do pokoju, nie do napięcia. A robi to znacznielepiej niż kofeina czy inne środki farmakologiczne. Dzia-ła łagodniej i dociera głębiej. Słuchając go czuję się „usa-dowiony” w świecie. Nie poza zasięgiem bólu, lecz pozazasięgiem neurastenii. Wygodnie rozparty, jak w fotelu.Wkrótce nadejdą jesień i zima, dokuczliwe, przywracają-ce nas naszej kondycji ludzi nowoczesnych, nerwowych,niezaspokojonych, jakby wszystkie nasze krzesła zostałyspalone lub plątały się po strychu z kulawymi nogami.Jakiż to bies wmówił nam, że nowoczesność to życiez duszą wiecznie w strachu? Że geniusz to brak umiaru?Że tak bardzo musimy żyć, iż nie jesteśmy w stanie kosz-tować cudu życia? Brakuje nam ciebie, ojcze Bachu,w tym świecie bękartów.

Jakub i Maria przeżywali wewnętrzną rozterkę. Obajich synowie odeszli z Kościoła i żyli ze swoimi dziewczy-nami bez ślubu. Rodzice podkreślali, że nie aprobują ta-kiego postępowania i oświadczyli synom, żeby nie przy-prowadzali swoich dziewczyn do rodzinnego domu nazwyczajowe niedzielne obiady. Synowie poczuli się od-rzuceni przez rodziców i przestali w ogóle ich odwiedzać.Obie strony twardo obstawały przy swoim, co spowodo-wało ogromne napięcie we wzajemnych stosunkach.

Trwało to do momentu, gdy proboszcz Jakuba i Ma-rii, ks. Tomasz, poradził im zmienić nastawienie. „Musi-cie zdecydować, co jest dla was ważniejsze - obstawanieprzy prawdzie we wszystkich sytuacjach czy kontakt zdziećmi. Jeśli wciąż będziecie wywierać presję na swoichchłopców, grozi wam, że stracicie ich na zawsze. Oni znająjuż wasze stanowisko. Może nadszedł czas, by dowie-dzieli się również o tym, jak bardzo ich kochacie”.

Rodzice poszli za radą proboszcza. Zaprosili synów

Miłosierdzie i jedność w rodziniena szczerą rozmowę na temat zaistniałej sytuacji. Począt-kowo atmosfera była napięta, rodzice jednak bardzo sta-rali się powstrzymywać od krytyki i potępienia. Skupilisię natomiast na okazaniu synom, że bardzo im na nichzależy. Powiedzieli jasno, że kochają ich bez względu nawszystko. Chłopcy, poruszeni pokorą rodziców, zaczęlimięknąć. „Jesteśmy rodziną - powiedział im Jakub – i po-zostaniemy rodziną”.

Dziś, dwa lata później, obaj synowie znowu chodządo kościoła. Jeden z nich poślubił dziewczynę, z którąmieszkał, a ona przygotowuje się do przejścia na katoli-cyzm. Drugi zerwał z dziewczyną i żyje samotnie.

Jest to tylko jedna ze znanych nam historii, które uka-zują, co dzieje się w rodzinach, gdy bliscy ludzie zamiastpotępiać się nawzajem, otwierają się na działanie DuchaŚwiętego. Jak powiedział papież Franciszek: „Nikt niejest poza zasięgiem Bożego miłosierdzia, niezależnie odtego, co uczynił w życiu”.


Nie mam ochoty na powrótBóg zna mnie od poczęcia w łonie matki, to On mnie ukształtował. Zna wszystkie trudne momenty, wszystkie

chwile szczęścia. Zna całą moją historię, całą moją rodzinę.

Jestem alkoholikiem i narkomanem. Zacząłem braćnarkotyki i pić alkohol od dwunastego roku życia. Wła-śnie wtedy przeprowadziliśmy się z rodzicami; nowa szko-ła, nowe otoczenie. Kiedy po raz pierwszy poszedłem doszkoły, na dzień dobry dostałem „bęcki” - koledzy mniepobili. Powiedziałem o tym rodzicom, ale oni się nie prze-jęli. Uważali, że to minie i tyle. Mój brat poszedł postra-szyć chłopaków zabawkowym pistoletem. Później zako-legowałem się z tymi chłopakami, zacząłem z nimi spę-dzać bardzo dużo czasu. No i chciałem pokazać, że je-stem „gościu”, jak oni. No co, ja nie mogę? Ja nie damrady? Ja nie załatwię? Ja nie zapalę? Tak pojawiły sięmarihuana, kokaina, amfetamina i inne używki.

Myślałem, że założę rodzinę, będę żył normalnie.W życiu nie planowałem, że zostanę narkomanem! Nie-stety, to jest choroba, a nie sprawa silnej woli. Temu, ktomówi: „Masz silną wolę, to nie pij alkoholu”, odpowia-dam: „Masz silną wolę, to nie zachoruj na grypę!”.

Najpierw, z powodu narkotyków, zacząłem okradaćswoich rodziców - portfel mamy, kieszeń taty. Wydawałomi się, że mam jakieś granice - postanowiłem, że będę pod-bierał tylko rodzicom. Ale kiedy oni mnie przyłapali i na-uczyli się ukrywać przede mną pieniądze, zacząłem okra-dać innych ludzi. I tak stopniowo, po kolei, łamałem swojewcześniej postawione granice. Zaczęły się kradzieże sa-mochodów, napady, napady z bronią, handel narkotykami.

Porwaliśmy też człowieka. W pewnym momenciewszedłem do pomieszczenia, w którym go przetrzymywa-liśmy, i popatrzyłem na niego. Był zapłakany, podniósł namnie wzrok i powiedział:

- Ja od paru dni nic nie piłem i nie jadłem.I mnie, takiemu twardemu gościowi, w tym momen-

cie serce się ścisnęło. Wyszedłem stamtąd, kupiłem jedze-nie i picie, po czym wróciłem i dałem mu. Potem powie-działem do chłopaków, że nie chcę w tym uczestniczyć,że się wycofuję. A oni na to:

- No dobra, spokojnie, znamy cię, wiemy, że nic niepowiesz, luz, luz, będzie więcej dla nas.

Wiele było przypadków w moim życiu, ale ten byłszczególny. Nie wiedziałem, czemu się tak zachowałem.Później okazało się, że chłopaki dostali duże wyroki.A ten człowiek, któremu kupiłem jedzenie, w ogóle niewspomniał, że ja tam byłem.

Potem, kiedy przerzucałem jakieś narkotyki, zgarnę-ła mnie policja. Trafiłem do więzienia. W naszej celi je-den chłopak modlił się na różańcu. Pytam go:

- Co ty robisz?- Modlę się.- Do kogo się modlisz?- Do Boga.- Do jakiego Boga? Boga nie ma, jakby Bóg był, to

ani mnie, ani ciebie by tu nie było!Któregoś dnia chłopaki załatwili wyjście do kaplicy

na Mszę i pytają, czy z nimi idę:

- Dobra, idę. Zobaczę, co słychać w drugim pawilo-nie. Przejdę się po korytarzu. Może jakieś grypsy prze-rzucą? Zobaczę, co w tym kryminale się dzieje, idę.

Poszedłem. Siedzę. Nagle się zorientowałem, że niema chłopaków. Patrzę, a oni stoją w kolejeczce do konfe-sjonału.

- Wy gdzie?- Spowiadać się.- Jak to? Do kogo?- Do księdza.- Do księdza kapelana, który codziennie jest na her-

batce u wychowawcy? Człowieku, jak ja mu wszystkoopowiem, to do końca życia nie wyjdę z tego kryminału.

Nie poszedłem, o nie!Po niecałym roku odsiadki dostałem jeszcze rok. Sę-

dzina w czasie rozprawy zasugerowała, że zamiast odby-wać karę, mogę pójść na odwyk. Stwierdziłem, że zamiastsiedzieć w więzieniu, lepiej zobaczę, jak wygląda ośro-dek dla uzależnionych i pojadę na leczenie. Przypadkiem,na tyle ośrodków w Polsce, akurat trafiłem do katolickie-go. No i... obowiązkowe było chodzenie na Mszę świętąw niedzielę. Nie chciałem, ale musiałem. Nie chciałemwracać do kryminału, więc musiałem chodzić z innymi.Robiłem wszystko na odwrót. Jak oni klęczeli, to ja sie-działem. Jak oni stali, to ja siedziałem. Chciałem poka-zać, jaki jestem zbuntowany.

Spotkałem tam człowieka, miał na imię Paweł, któryzapytał mnie:

- Marcin, ty w ogóle znasz trzeźwe życie?- No nie, od dwunastego roku życia „w melanżu”,

nie za bardzo znam.- To spróbuj, spróbuj żyć na trzeźwo, do narkoty-

ków zawsze możesz wrócić.I ja pomyślałam, w sumie to takie proste, ma chłop

rację.Tak naprawdę walczyłem wtedy o życie. Zacząłem

pracować nad sobą, poznawać siebie, zmieniać swoje my-ślenie. Stwierdziłem, że to niesamowite: Nie trzeba dużo,wystarczy porozmawiać z drugim człowiekiem i już jestlżej. Doświadczałem tego.

Ale przyszedł w czasie tego leczenia moment bloka-dy. Nie dawałem już rady. Buntowałem się, nie gadałem znikim. Już nie wytrzymywałem. Poszliśmy znów do ko-ścioła, spojrzałem w stronę konfesjonału i pomyślałem,że jestem 320 km od domu i ten ksiądz mnie nie zna. Do-bra, idę! I po ostrych walkach z samym sobą, poszedłem.To była moja pierwsza szczera spowiedź. Powiedziałemo wszystkim, co pamiętałem w tamtej chwili. To było nie-samowite, wstrząsające doświadczenie, ponieważ tenksiądz zaoferował mi miłość. Powiedział:

- Jak masz ochotę, przyjdź do mnie. Ja tutaj jestemna tej parafii, napijemy się herbaty, nie ma problemu,porozmawiamy. Jest ci trudno, przyjdź!

Odpowiedziałem:


Nie, nie przyjdę, ja jestem z ośrodka.Nie byłem gotowy na tę miłość, ale od tamtej chwili

zmieniło się całe moje życie.Już w trakcie odwyku wymyśliłem sobie, że jak go

skończę, pójdę na studia zaoczne. I tak zrobiłem. Po dro-dze na zajęcia mijałem kościół i wchodziłem do niego zakażdym razem, kiedy tamtędy szedłem. Zaczynałem bu-dować relację z Bogiem, relację z Jezusem. Taką relację,którą bym nazwał „towarzyską”:

- Cześć, Jezus, Marcin jestem. Słyszałem, że na krzy-żu umarłeś za mnie.

Na takiej zasadzie. Mówiłem tak, jak umiałem. Wy-myśliłem sobie, że będę odmawiał Różaniec. Poprosiłemmamę,

żeby przysłała mi te koraliki na sznurku i książkę dotych modlitw. Przysłała, no i zacząłem się modlić. Z Ró-żańcem jest trochę tak, jak z jazdą pociągiem. Jedzie się,jedzie się, jedzie i nagle... się chrapie. Człowiek budzi sięileś stacji dalej. Która to stacja? To co, jedziemy dalej?Prawda jest taka, że często nie dobrnąłem nawet do końcajednej dziesiątki i już chrapałem. Ale serce miałem otwar-te na modlitwę. Zmieniło się całe moje wnętrze.

Okazało się, że ta szkoła, którą sobie wybrałem - bu-dowlanka, konstrukcje budowlane na politechnice - jest trud-na. Matmy nigdy nie lubiłem. Ze stu dwudziestu osób napoczątku, po pierwszym semestrze odpadło sześćdziesiąt.Było ciężko. Pamiętam taki przedmiot, geometria wykreśl-na. Przykładałem się, uczyłem, idę na egzamin zadowolo-ny - piątka będzie na pewno. Przed każdymi zajęciami i pokażdych zajęciach - do kościoła. Taką miałem wewnętrznąpotrzebę i dlatego chodziłem. Po dwóch tygodniach ogło-szenie wyników: Marcin - dwója. Jak to dwója? Panie Jezu,jak to, miałeś ze mną być, miałeś mi pomagać... (Byłemdosyć roszczeniowy wtedy). I w pewnym momencie w mojejgłowie pojawiło się przynaglenie: Idź, zapytaj, gdzie robiszbłąd. Nie, nie, tyle ludzi, 120 osób, nie, nie pójdę. Idź, za-pytaj, gdzie robisz błąd. i wreszcie to przynaglenie było takmocne, że dla świętego spokoju poszedłem:

- Panie profesorze, gdzie robię błąd?On patrzy, ogląda moją pracę i mówi:- Proszę pana, pomyliłem się, czwórka.Doświadczałem takich cudów. Z matmy miałem czte-

ry z plusem. Z chemii wcześniej wiedziałem tyle, że H2Oto woda, nic poza tym, na politechnice miałem piątkę.Fizyka, mechanika budowy, miałem niesamowite oceny.Modliłem się i uczyłem. Przekonałem się, że Bóg chcedziałać konkretnie w życiu każdego człowieka i że działaprzez drugiego człowieka.

Po pierwszym roku wzywają mnie do dziekanatu, prze-straszyłem się, że chcą mnie wywalić, a okazało się, żedostałem stypendium naukowe. Mocno wierzę, że to niemoja zasługa.

W czasie odwyku terapeuci mówili mi, żebym zerwałkontakt z ludźmi, którzy ćpają, piją alkohol, kradną.

Jak to? Mam być sam?To był dla mnie szok, że mam wrócić do siebie i ze-

rwać z tymi ludźmi kontakt. Co ja mam wobec tego ro-bić? Przypomniałem sobie, że przecież mam przyjaciela,Jezusa. Bałem się powrotu, nie chciałem wracać do tegosamego towarzystwa. Odczuwałem samotność, ale wła-

śnie może dzięki niej chodziłem tak często na Euchary-stię. Za każdym razem do innego kościoła na Mszę świętą,szukałem swojego miejsca. Pewnego dnia, kiedy byłem wkościele św. Anny o 21.00 wieczorem, zobaczyłem: „Wow,ale fajni ludzie, ale fajni księża, to jest to miejsce”. I takzacząłem poznawać nowych ludzi. Dzięki jednemu z tychnowo poznanych przyjaciół trafiłem jakiś czas potem doPrzymierza Miłosierdzia, wspólnoty, w której jestem oddziewięciu lat. Doświadczam w niej Bożego miłosierdziai głoszę miłosierdzie Boże, opowiadam narkomanom,więźniom, bezdomnym, młodym, co Pan mi uczynił.

U siebie, w moim mieście, byłem wyśmiewany, że je-stem po ośrodkach, po terapiach, że mi odbiło, że jestemnawiedzony. Ale przetrwałem to i dzisiaj jestem szczęśli-wy. A ci ludzie, którzy się ze mnie śmiali, dzwonią terazdo mnie i proszą:

- Marcin pomóż! Bo mój szwagier pije, bo mój mążbierze narkotyki, bo moja żona ma problemy - co mamyrobić?

Był taki okres w moim życiu, kiedy czułem się bar-dzo samotny. Padłem na kolana i prosiłem:

- Panie Jezu, ja już nie mam siły tak żyć! Nie chcębyć sam! Bardzo Cię proszę, daj mi jakąś niewiastę!

I niedługo później poznałem kobietę, która dzisiaj jestmoją żoną. Szybko przyszło na świat jedno dziecko, póź-niej drugie, trzecie, potem czwarte, które nam umarło (żonaporoniła), a teraz znowu czekamy na kolejne. I dzień mamtak wypełniony, że nawet nie mam czasu pomyśleć o sa-motności. Bóg dał mi krzyż w postaci mojej żony, którydoprowadzi mnie do nieba. A ja jestem krzyżem dla niej.

Myślę, że współcześnie jesteśmy zniewoleni pracą,za dużo pracujemy. Ja w każdym razie czuję się zniewo-lony pracą. Mamy z ojcem i bratem prywatną firmę bu-dowlaną, która dobrze prosperuje. Zleceń jest tyle, żemożna by pracować bez końca. Niektóre osoby z firmysą na mnie złe, że mówię „stop”, „dość”. A ja myślę, żenie potrzebuję góry pieniędzy. Pracuję, żeby utrzymać ro-dzinę, żonę, dzieci. Jednak w praktyce trudno to roze-znać, trudno właściwie wyważyć, ile trzeba pracować.

Po wielu niełatwych doświadczeniach życiowych mampewność, że z każdej sytuacji, w której znajdzie się czło-wiek, jest wyjście. Niejeden raz byłem w okropnych tara-patach, po ludzku nie do przejścia, a Bóg mnie z nichwyciągnął, i to z takim błogosławieństwem, że trudnouwierzyć. Nie ma problemu, którego Bóg nie mógłby roz-wiązać. On może nas wyprowadzić z każdej trudności.Teraz czasem przypominam sobie i zmieniam w myśli tesłowa, które usłyszałem kiedyś od Pawła:

- Czy znasz życie z Bogiem, bez grzechu? Spróbuj,do grzechu zawsze możesz wrócić. Zakosztuj życia z Bo-giem. Ja zakosztowałem i nie mam ochoty na powrót.

Marcin

Słowo wśród nasListopad 2017


Kiedyś najbardziej na świecie lubiłam się bawićw lesie, który znajdował się w pobliżu naszego domu wPensylwanii. Przez las przepływała rzeka, więc mogłamnie tylko chodzić po drzewach i ukrywać się pod stertamisuchych liści, lecz także obracać kamienie leżące na brze-gu, by znajdować pod nimi węgorze wijące się w małychkałużach. Uwielbiałam zapach liści, więc chodziłam ponich, szurając nogami, by poczuć jak pachną.

Moja ulubiona książka nosiła tytuł Przewodnik po zwie-rzętach ziemno-wodnych. Dostałam ją od ojca na urodzinyi czytałam stronę po stronie, oglądając zdjęcia kolorowychzwierząt. Niektóre z przedstawionych tam węży były naj-piękniejszymi istotami, jakie kiedykolwiek widziałam.

Nie wiedziałam wtedy, że ta książka uratuje kiedyśczyjeś życie.

Moja rodzina przeniosła się do Wirginii. Zamieszka-liśmy w nowym domu w nowej dzielnicy. Domy zostałydopiero niedawno zbudowane i jeszcze nikt przed nami wnich nie mieszkał. Kiedyś na ich miejscu był las, ale pra-wie wszystkie drzewa zostały wycięte. Teraz zbudowanotu asfaltowe drogi. W naszym domu pachniało jeszcześwieżą farbą. Na zewnątrz nie było nawet trawników, alemój tato zasiał trawę za pomocą obrotowej maszyny i jużzaczęły się pojawiać pierwsze małe kiełki. Mój brat, Pa-trick, i ja nie mogliśmy po nich chodzić i musieliśmy ba-wić się na podjeździe.

Jednak lubiłam nasz nowy dom. Jedną z najlepszych,a zarazem najgorszych rzeczy, jakie wynikały z mieszka-nia w pobliżu lasu, były zwierzęta, które przychodziły nanasze podwórko. Króliki i żaby przeskakiwały przez pationiemal każdej nocy, a pewnego razu znaleźliśmy nawetżółwia spacerującego pod naszym grillem. Chociaż uwiel-białam obserwować te wszystkie króliki i żaby oraz bawićsię z żółwiem, było mi ich jednocześnie żal. One próbowa-ły tylko odnaleźć drogę do swoich domów. Lecz zamiastnorek i tuneli znajdowały nową dzielnicę z betonu.

Poza zabawami na podjeździe i czekaniem, aż trawa uro-śnie, bawiliśmy się również w piaskownicy, którą zbudowałnasz tato. Czasem korzystał z niej kot, więc ojciec musiałprzykryć ją folią. Gdy miałam ochotę zbudować zamekz piasku bądź wykopać tunel, musiałam ją zdejmować.

Pewnego dnia przed obiadem, gdy poszłam do piaskow-nicy, by zbudować miniaturowe miasteczko, odkryłam, żeokupują ją mrówki. Zdjęłam folię i zobaczyłam węża.

Leżał sobie spokojnie zwinięty w kłębek i był naprawdępiękny. Miał pierścienie różnych kolorów: czerwony, bia-ły, żółty i czarny. Widziałam jego zdjęcie w mojej książcez gadami i z pewnością był to jeden z najpiękniejszychokazów. W książce było również napisane, że jadowitywąż koralowy wygląda bardzo podobnie jak wąż królew-ski. Jedyna różnica polegała na sekwencji kolorów. Wpa-dłam do domu po książkę.

Mamo! Mamo! W piaskownicy jest wąż! - krzyknę-łam. - Muszę znaleźć w książce, jaki to gatunek!

Nie dotykaj go, Chris! - zawołała mama. - Może byćjadowity.

Tato był w pracy, więc mama pobiegła po naszegosąsiada, pana Cooka.

Panie Cook! - wrzasnęła przez płot. - Mamy węża

Nowy dom i wążw piaskownicy, to może być jadowity wąż królewski!

Pan Cook był na emeryturze i mieszkał razem ze swojążoną w sąsiednim domu. Przybiegł natychmiast z łopatąw dłoni.

Zaczekajcie! - zawołałam, machając książką. - Mu-szę sprawdzić, co to za wąż!

Mama i pan Cook stali nad wężem, który nadal leżałspokojnie zwinięty w kłębek. Pan Cook trzymał łopatęnad głową.

Lepiej być przygotowanym, niż potem żałować - po-wiedział.

Było mi żal węża. Nawet jeśli był jadowity, to prze-cież próbował jedynie ukryć się pod folią i nic złego niko-mu nie robił.

Próbowałam szybko znaleźć w książce rozdziało wężach koralowych i królewskich. To zabawne, ale gdychcesz coś zrobić bardzo szybko, wydaje się, że trwa toniezmiernie długo. W końcu znalazłam. Czerwony, biały,żółty, czarny. To oznaczało jadowitego węża koralowe-go. Wąż królewski miał po kolei żółte, białe, czerwonei czarne pierścienie. To z pewnością był więc wąż kró-lewski. W książce wyczytałam, że to bardzo rzadki okaz,który znajduje się pod ścisłą ochroną.

Proszę nie zabijać węża! - krzyknęłam i rozpłakałamsię, czując, że los węża jest przesądzony. Potem pokaza-łam mamie i panu Cookowi zdjęcie z książki.

Widzicie? Tu jest napisane, że to bardzo rzadki wąż,który jest pod ochroną.

Pobiegłam po powłoczkę od poduszki. Widziałam kie-dyś, jak w telewizji zalecano to jako dobry sposób łapa-nia węży. Jeden koniec powłoczki zakopałam w piasku,a drugi trzymałam w ręce, tak że utworzył się tunel. PanCook dźgnął węża łopatą. Wąż rozwinął się i wpełzł pro-sto do poszewki. Złapałam ją mocno i zacisnęłam palce.Mama zadzwoniła do zoo i powiedziała, że właśnie zła-pałam węża królewskiego.

Och! - westchnął pracownik ogrodu zoologicznego.Gdy mama opisała kolory węża, natychmiast do nas

przyjechali.Miałaś rację. Złapałaś węża królewskiego! Umieści-

my go w terrarium. Będzie tam miał miły dom. Powinnaśgo przyjść odwiedzić.

Byłam szczęśliwa, że wąż został ocalony. Było mirównocześnie przykro, ponieważ wąż, podobnie jak kró-liki, żaby i żółw, szukał tylko swojego starego domu. Zna-łam to uczucie. Ja czasem również lubię gdzieś się ukryć.

Miałam nadzieję, że wąż polubi swoją klatkę. Mia-łam również nadzieję, że będzie tam miał gałąź, na którąbędzie mógł się wspinać, odrobinę wody i dużo piasku.Może włożą mu nawet trochę suchych liści, pod którymibędzie mógł się schować. Nieważne jednak, jak pracow-nicy zoo urządzą mu klatkę, czy będzie miał tam podob-no warunki jak w środowisku naturalnym. Jestem pewna,że wszystko jest lepsze od łopaty pana Cooka.

Zapach farby w końcu się rozejdzie, trawa wyrośnie,n nowy dom stanie się podobny do starego. A może, jeśliwąż będzie miał szczęście, ktoś zbuduje piaskownicę. My-ślę, że w jakiś sposób ten wąż jest do mnie bardzo podobny.

Christine Lavin


Joey siedział przy kuchennym stole i czytał sportowąrubrykę porannej gazety. Usłyszał, jak dziadek schodzipo schodach. Gdy wszedł do kuchni, Joey zorientował się,że nie jest w tak dobrym humorze jak zazwyczaj.

Dzień dobry, dziadku - powiedział.Dziadek usiadł przy stole z ponurą miną. Nie wziął

gazety, żeby ją przeczytać. Zamiast tego zapytał tylko:Joey, dzieje się dzisiaj coś ciekawego?Wieczorem jest mecz piłkarski pomiędzy Doraville

Middle School a moją szkołą. To będzie wyrównany po-jedynek, lecz myślę, że wygramy. Chciałbyś pójść?

Joeyowi było przykro, gdyż wiedział, że dziadek niepotrafi czytać.

Nie miałem okazji, by regularnie chodzić do szkoły -mawiał często dziadek. - W tamtych czasach dużo waż-niejsze niż czytanie było doglądanie zwierząt i uprawaroli.

Joey z wielką uwagą słuchał zawsze, z jaką dumą jegodziadek opowiada o życiu na farmie. Mówił o opiece nadzwierzętami, podróżach na jarmark, gdzie sprzedawałpochodzące z farmy produkty. Joey widział, jak szorstkiei sękate są ręce dziadka, który z dumą opowiadał o pracyod świtu do zmierzchu.

Chciałem wówczas chodzić do szkoły dużo częściej,ale nie było czasu - zauważył dziadek ze smutkiem natwarzy.

Pewnego dnia dziadek zapytał Joeya:Poszedłbyś ze mną do sklepu spożywczego? Potrze-

buję kilku rzeczy.Spacerowali wzdłuż regałów, oglądając rysunki na

puszkach. Nagle dziadek zobaczył puszkę bez rysunku.Co jest w środku? - zapytał.Rosół z kurczaka - Joey przeczytał etykietę.Dziadek poszedł do stoiska mięsnego, ale nie potrafiłprzeczytać cen. W końcu dał Joeyowi listę zakupów

i wyszedł ze sklepu.- Spotkamy się w samochodzie - powiedział.Joey obserwował, jak dziadek wychodzi ze sklepu. Tak

bardzo chciałbym mu pomóc, pomyślał. Ale nie wiemnawet, od czego zacząć. Nie mam żadnego pomysłu.

Nazajutrz była niedziela. Tego dnia Joey i dziadek za-wsze wybierali się do miasta do kościoła. Joey zatrzymał

Dziadek uczy się czytaćKażdy, kto przestaje się uczyć, jest stary bez względu na to, czy ma dwadzieścia lat czy osiemdziesiąt.A ten, kto ciągle się uczy, pozostaje młody. Najwspanialszą rzeczą w życiu jest młodość umysłu.

Henry Ford

się przy bibliotece, by przejrzeć książki, a dziadek po-szedł dalej porozmawiać ze starymi przyjaciółmi. Joeybył nieszczęśliwy; wiedział, że jego dziadek nie potrafiprzeczytać nawet reklam ulicznych.

W bibliotece chłopiec zobaczył na ścianie plakat: „Czyznasz kogoś, kto nie potrafi czytać? Możemy mu pomóc.Zadzwoń pod ten numer”.

Gdy dziadek wrócił do biblioteki, Joey pokazał muplakat.

Ktoś może nauczyć cię czytać - wyjaśnił. - Tak jesttutaj napisane. Potem spisał numer telefonu i ruszyliz dziadkiem do domu.

Kilka dni później dziadek włożył swój najlepszy gar-nitur i po raz pierwszy poszedł do szkoły. Przyszedł dobiblioteki godzinę przed czasem, by spotkać się ze swoimnauczycielem. Podczas pierwszych zajęć był tak zakło-potany i zdenerwowany, że zupełnie nie mógł się skon-centrować. Nie pamiętał, o czym mówił nauczyciel.

Kilka tygodni później dziadek przerwał nagle odra-bianie lekcji i spojrzał na Joeya.

Jestem za stary, żeby się tego nauczyć - powiedziałi sfrustrowany zamknął książkę.

Och, dziadku, nie zniechęcaj się.Ale dziadek był upartyNie potrafię.A może ci pomogę? - zaproponował Joey.Dziadek nie chciał być niewdzięczny, więc powiedział:- Dziękuję, Joey. Jestem pewien, że to będzie nieoce-

niona pomoc.Każdego dnia uczyli się razem i ciężko pracowali nad

lekcjami dziadka. Joey przejął wszystkie prace domowe,by dać dziadkowi więcej czasu na naukę. Powiedział murównież, że może się uczyć w jego pokoju, gdzie jest dużociszej i nie ma telefonu.

Kilka miesięcy później dziadek zawołał Joeya do swo-jego pokoju.

Joey, właśnie dostałem list od cioci Helen. Pozwól, żeci go przeczytam.

Dziadek bardzo powoli wymawiał każde słowo,a z jego oczu płynęły łzy. Gdy skończył czytać, Joey rów-nież się rozpłakał. Był tak dumny, że dziadek pokonał tęciągnącą się przez całe życie przeszkodę, że jego płucaomal nie pękły z wielkiej radości.

Dziadek podniósł głowę znad listu i spojrzał załza-wionymi oczami na Joeya.

Dziadku - uśmiechnął się Joey - wspaniała robota!Jestem z ciebie dumny!

Dziadek odwzajemnił uśmiech. A potem uśmiechnąłsię szeroko; tak szeroko, że Joey wiedział już, że dziadekrównież jest z siebie dumny.

Karen Beth Luckett


Dochodziła godz. 21.00 27 czerwca 1877 r. kiedy 13-letnia Justynka Szafryńska, córka pomocnikamłynarskiego, wychodziła z mamą z kościoła wGietrzwałdzie, kierując się do domu w Nowym Młynie.Dziewczynka była bardzo zadowolona. Nie była specjalniezdolna, a właśnie zdała ostatni egzamin z katechizmu izostała dopuszczona do Pierwszej Komunii Świętej.

Matka z córką znajdowały się jeszcze w pobliżukościoła, kiedy Justynka została nieco w tyle, pilnie sięczemuś przypatrując. Mama ponaglała ją jednak do drogi- do domu trzeba było bowiem iść około godziny Justynkapoprosiła ją, żeby trochę poczekała, bo chce zobaczyć,„co to takiego białego jest na drzewie”. Powiedziała teżmamie, że widzi wielką jasność i jakąś jasną postać.

Ks. Augustyn Weichsel, miejscowy proboszcz, któryprzypadkowo nadszedł, kazał dziecku podejść bliżejdrzewa rosnącego w ogrodzie plebanii. Dziewczynkaspełniła to polecenie, a stojąc 5 metrów od klonuopowiedziała, że widzi jakąś Piękną Panią z długimiwłosami siedzącą na żółtym krześle. Ks. proboszcz kazałwówczas Justynce odmówić „Zdrowaś Maryjo” i pójśćdo domu. Ale wizja nie skończyła się jeszcze. Dziewczynkatwierdziła, że widzi zstępujące z nieba dzieciątko ubranew sukienkę, ze złotymi skrzydełkami i wiankiem na głowie.Mały aniołek miał ukłonić się przed Piękną Panią, którapo tym ukłonie wstała i uniosła się do nieba.

Opowieść dziecka wywarła duże wrażenie naproboszczu - ani on, ani matka Justynki nic nie widzieli.Dziewczynka nie była jednak kłamczuchą i proboszczbardzo zdziwił się tym, co mówiła. Kiedy wizja znikłai Justynka ruszała z mamą w dalszą drogę, ks. Weichselpowiedział jej, żeby następnego dnia przyszła w to samomiejsce o tym samym czasie i odmawiała różaniec.

Posłuszna dziewczynka wróciła nazajutrz - w wigilięuroczystości świętych Piotra i Pawła, patronów miejscowejparafii. Zabrała ze sobą kilka koleżanek. Wszystkie uklękłyprzed klonem i zaczęły odmawiać różaniec. Kiedy dzwonzadzwonił na wieczorny „Anioł Pański”, drzewo naglezajaśniało. Justynka znów zobaczyła zstępującą z niebaPanią zasiadającą na żółtym krześle. Towarzyszyli Jej dwajaniołowie, którzy po pewnym czasie unieśli się do niebai zstąpili ponownie, trzymając promieniste Dziecko ubranew wyszywaną złotem szatę, które w lewej ręce trzymałozłotą kulę z krzyżem. Tym razem obraz ten widziała nietylko ona, ale także jedna z jej koleżanek - 12-letnia BasiaSamulowska. Od tej pory większość objawień wydarzałasię w obecności obu widzących.

30 czerwca 1877 r. proboszcz polecił dzieciom zapytaćPiękną Panią, czego od nich żąda. Justynka wypełniłapolecenie i wraz z Basią usłyszały wypowiedziane popolsku słowa: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawialiróżaniec”. Dziewczynki sądziły, że słowa te słysząwszyscy licznie zgromadzeni wokół klonu ludzie, i byłyzdziwione, kiedy dowiedziały się, że tak wcale nie jest.

W niedzielę 1 lipca Justynka po raz pierwszy miałaprzyjąć do swego serca Ciało Chrystusa. Tego dnia pod

Objawienia w GietrzwałdzieGietrzwałd (Polska) 27 czerwca - 16 września 1877 r.

klonem zgromadziły się już tłumy wiernych. Ks. Weichselpolecił dziewczynce zapytać, kim jest objawiająca się Pani,jak również, czy do Gietrzwałdu mogą przybywać chorzy,prosząc o uzdrowienie. Kiedy Justynka zadała to pytanie,usłyszała: „Jam jest Najświętsza Maryja Panna, NiepokalaniePoczęta”. Na drugie pytanie Maryja nie odpowiedziałai znikła. W wieczornej modlitwie nie uczestniczyła tego dniaBasia Samulowska. Spóźniła się i zobaczyła tylko samąjasność. Zakłopotana tym faktem dziewczynka doznałajednak nocnego objawienia - Matka Boża miała także jejpowiedzieć: „Jam jest Niepokalane Poczęcie”.

Podczas trwających objawień ks. Weichsel przez całyczas skrupulatnie badał ich prawdziwość. Na przykład,aby móc porównać wizje obu dziewczynek, kazał imklęczeć tak, aby się wzajemnie nie widziały i nie mogłysię ze sobą porozumiewać. Również w takich przypadkachrelacje dzieci pokrywały się, a jedyna niewielka nieścisłość,która spowodowała, że kapłan na moment zwątpiłw prawdziwość widzeń, została szybko wyjaśniona.

Podczas kolejnych widzeń Niepokalana zapewniładzieci, że będzie się objawiać „jeszcze dwa miesiące”.Początkowo nie chciała też powiedzieć, czy chorzydoznawać będą w Gietrzwałdzie uzdrowień. Jej jedynąodpowiedzią było: „Później”. W jednym z następnychwidzeń Matka Boża obiecała uzdrowienie chorym („Staniesię cud, później chorzy zostaną uzdrowieni”), powiedziałajednak, że powinni oni odmawiać różaniec.

6 lipca ks. Weichsel polecił dzieciom zapytać Maryję,czego sobie jeszcze życzy. Usłyszały: „Ma tu byćwystawiona murowana Męka Boża i umieszczona figuraNiepokalanego Poczęcia. Potem można płótno dlauleczenia chorych kłaść u stóp figury”.


Dzieci prosiły Matkę Bożą o rozstrzygnięcie pewnychkwestii. Pytały np., czy Ojciec Święty w trudnych dlaKościoła ówczesnych czasach doczeka się jego triumfu.Maryja odpowiedziała, że tak.

Justynka i Basia zadawały również szczegółowepytania związane z życiem poszczególnych osób.Odpowiedzi Niepokalanej były wtedy zazwyczaj, choć niezawsze, ogólnikowe. Na niektóre z pytań Maryja w ogólenie udzielała odpowiedzi.

Niepokalana wielokrotnie nakazywała też, by ludziebyli posłuszni kapłanom. Rozsądzając kwestię kłamstwai składania fałszywych przysiąg, stwierdziła, że ktoś „takinie jest godny wejść do nieba, on jest do tego namówionyprzez szatana, który teraz przed końcem świata” „obchodziziemię jak zgłodniały pies, aby pożreć ludzi”.

Nadszedł wreszcie 8 września - uroczystość NarodzinNMP - dzień mający być ostatnim dniem objawień.Dziewczynki usłyszały wtedy od Matki Bożej pocieszenie:„Nie smućcie się, bo Ja będę zawsze przy was”. Tegodnia ludzie byli także świadkami dziwnych zjawiskatmosferycznych, słyszeli dziwne głosy.

Mimo wcześniejszej zapowiedzi Maryja pojawiła sięjednak 12, 15 i 16 września – w dniu poświęceniasprowadzonej z Niemiec figury. W uroczystości tejuczestniczyło 15 tys. wiernych i dopiero ten dzieńzakończył okres objawień. Dziewczynki usłyszały wtedy,

że mają iść do klasztoru, a ostatnimi słowami Matki Bożejbyło zalecenie: „Odmawiajcie gorliwie różaniec”.

W trakcie i po zakończeniu serii objawień (naliczonoich w sumie 160, bo w niektóre dni było ich nawet kilka)władze kościelne dokładnie je przeanalizowały i zbadały,nie doszukano się jednak najmniejszych śladów oszustwa.To, co mówiły nastoletnie dziewczynki, nie było kłamstwem.Objawienia w Gietrzwałdzie uznano za prawdziwe.

ks. Jan Rosłan, „Sanktuarium Matki Bożejw Gietrzwałdzie”, Gietrzwałd 1994, s. 5nn.

PORAŻONY NĘDZĄPowołanie Ala zostało przypieczętowane w sposób

szczególny pewnego weekendu, kiedy jako kleryk studio-wał w Belgii na uniwersytecie w Louvain. Pojechał z piel-grzymką do miejscowego sanktuarium Matki Bożej Ubo-gich w Banneux. Modląc się przed figurą Maryi Dziewi-cy, poczuł w sobie gorące pragnienie wzięcia na siebie Jejtroski o ludzi ubogich, pochodzących z biedniejszych na-rodów. To pragnienie leżało u podłoża wszystkich jegokolejnych decyzji.

Po powrocie do Louvain Al zaprzyjaźnił się z klery-kiem Józefem Changiem, rodowitym Koreańczykiem, któ-ry opowiadał mu o rozpaczy i wstrząsającej nędzy, jakazapanowała w jego kraju po niedawno zakończonej woj-nie koreańskiej. Opowieści Changa znajdowały tak żywyoddźwięk w sercu Ala, że postanowił podjąć posługę wśródmieszkańców Korei. Zwrócił się z prośbą do swojego ar-cybiskupa i uzyskał jego zgodę na wyjazd do pracy mi-

„Gdyby Jezus miał dziś powrócić na ziemię jako Zbawiciel - pisał młody ks. Alojzy Schwartz - i gdyby miałżyć w Korei, zechciałby pewnie narodzić się w budzie na wysypisku śmieci Nan Ji Do w Seulu”. Taki obrazJezusa - ubogiego, pokornego, oddającego siebie swym potrzebującym dzieciom - znalazł odzwierciedlenie wżyciu i posłudze ks. Ala, Amerykanina, który w 2015 roku został ogłoszony sługą Bożym. Od najmłodszych latAl Schwartz wiedział, że chce zostać księdzem. W szkole podstawowej w Waszyngtonie wygrał nawet konkursna najlepsze wypracowanie, w którym pisał o kapłaństwie. Jednak nikt chyba nie przypuszczał, że zrezygnujez przywilejów obywatela „lepszego świata”, poświęcając całe swoje życie służbie na misjach w dalekich krajach,aby tam naśladować Jezusa, który urodził się ubogi, żył ubogi i umarł ubogi.

TROSKA O BOŻYCH VIP-ÓWKs. Alojzy Schwartz i jego służba sierotom w Korei

syjnej od razu po swoich święceniach kapłańskich,w czerwcu 1957 roku.

Ks. Al nie był jednak przygotowany na to, co zastałw ciemnych zaułkach i bocznych uliczkach Seulu, gdziedotarł w grudniu. Drżące z zimna dzieci w wytartych ubra-niach próbowały sprzedawać przechodniom jakieś drob-ne towary. Dwóch chłopców miało na spółkę tylko jednąparę butów. Inny ubogi, chudy malec niósł na plecachwynędzniałą siostrzyczkę. Początkujący misjonarz byłprzerażony i przytłoczony tym, co zobaczył. Widząc takwiele potrzeb, zaczął modlić się o światło, jak może imzaradzić. W poszukiwaniu jakichś wskazówek wsiadł doautobusu jadącego do portowego miasta Busan, aby spo-tkać się ze swoim przyjacielem, ks. Changiem.

DLA SIEROT BOGA TO, CO NAJLEPSZEWkrótce po przybyciu do Busanu u ks. Ala stwierdzo-

no żółtaczkę, co zmusiło go do powrotu do Stanów na


leczenie. Na początku był tym bardzo rozczarowany, alecałe to zdarzenie ostatecznie okazało się opatrznościowe.Podczas długiej, czteroletniej rekonwalescencji był w sta-nie znaleźć sponsorów, dzięki którym zebrał fundusze napomoc ubogim w Korei. Ta strużka finansowego wspar-cia szybko przerodziła się w stabilny strumień, który za-silał jego dzieło w kolejnych latach.

W 1961 roku ks. Al całkowicie zdrowy powrócił doBusanu, gdzie opracował system łączenia sierot w grupyrodzinne, składające się z dzieci w różnym wieku. Następ-nie uznał, że potrzebuje wspólnoty kobiet, które zajęłybysię wychowywaniem sierot i uczeniem ich o Bożej miłości.Zamieścił więc ogłoszenie w gazecie katolickiej, że poszu-kuje młodych kobiet, które chciałyby zostać „matkami sie-rot”. Odpowiedziało na nie wiele dziewcząt zainteresowa-nych życiem zakonnym. Dwanaście z nich przywiózł doBusanu w celu przeszkolenia i formacji duchowej.

Ks. Al pragnął dla dzieci ulicy z Busanu wszystkiego,co najlepsze. Nie wystarczało mu zapewnienie im instytu-cjonalnej opieki, chciał pokazać tym dzieciom zupełnie nowysposób życia. „Zbyt często - pisał - ubodzy otrzymują ob-sługę najgorszej jakości. Jednak z punktu widzenia Bogaubodzy są VIP-ami - mają pierwszeństwo do Jego miłościi największe prawo do Jego serca”. Z czasem ks. Alowiudało się wybudować dla swoich VIP-ów obszerny kom-pleks charytatywny. Były tam piętrowe domy i szkoły, cen-trum pomocy bezdomnym oraz samotnym matkom, szpi-tale i przychodnie medyczne. Pracowała w nich stale ro-snąca grupa kobiet i mężczyzn, których pociągała pracamisyjna. W 1964 roku z kobiet wyłoniło się zgromadzeniezakonne, uznane przez Kościół jako Siostry Maryi.

BEZE MNIE NIC NIE MOŻECIE UCZYNIĆDrobny, energiczny ksiądz nie zamierzał wprawdzie

zakładać zgromadzenia zakonnego, ale przyjął je jakoBoże błogosławieństwo dla swojej pracy. Kiedy do Busa-nu przyjeżdżały nowe kandydatki, posyłał je natychmiastdo pracy z sierotami, chorymi i bezdomnymi. „Najlepiejnauczycie się w praktyce - mówił - biegać uczymy siębiegając, a pływać pływając”.

Godziny spędzane przez ks. Ala przed NajświętszymSakramentem zaowocowały przyjęciem prostej zasady:„Wszystko niech będzie w imię Pana Jezusa” (Kol 3,17).Podczas codziennych katechez uczył siostry, że nie wy-

starczy zatroszczyć się o potrzeby materialne lu-dzi. Mają także, na wzór Jezusa, zachęcać ubo-gich do głębokiej relacji z Bogiem.

Gdy kompleks charytatywny rozrastał się co-raz bardziej, ks. Al troszczył się o to, by jego życiebyło skoncentrowane przede wszystkim na Jezusie- zachęcał do tego także siostry: „Przychodźcie doJezusa z wiarą, siadajcie u Jego stóp, patrzcie Muz miłością w oczy, otwierajcie uszy waszych serc.Jezus powiedział: «Beze Mnie nic nie możecie uczy-nić»”. Modlitwa musi być fundamentem, na któ-rym opiera się cała posługa ubogim.

To chrystocentryczne podejście uczyniło Sio-stry Maryi bardzo radosną grupą kobiet. Pielęgnu-jąc chorych czy szykując śniadanie dla rozwrzesz-czanej hałastry dzieci, często żartowały lub zaczy-

nały nucić piosenki. Ich radość i miłość do Pana były wi-doczne dla każdego, kto odwiedzał Busan.

PRZYGOTOWANIE DO OGRÓJCAKs. Al twierdził, że jego najszczęśliwszymi chwilami

w Korei były te, gdy widział, jak opuszczone dzieci uśmie-chają się po raz pierwszy. Jednak jego praca przysporzy-ła mu także wrogów. Skorumpowani urzędnicy państwo-wi, którzy wyzyskiwali ubogich dla swoich egoistycznychcelów, widzieli w nim dla siebie zagrożenie.

Okazało się na przykład, że dyrektor jednego z pań-stwowych zakładów opiekuńczych w Busanie przywłasz-czał sobie fundusze z pomocy międzynarodowej, gdy tym-czasem dzieci chorowały z niedożywienia. Ponieważ ofi-cjalne dochodzenie w tej sprawie zostało przeprowadzo-ne po interwencji ks. Ala, był on szykanowany, a raz na-wet pobity przez nasłanych przez dyrektora chuliganów.W końcu dyrektor został uznany winnym i zdymisjono-wany, a gromadę trzystu dzieci powierzono opiece ks. Ala.Oświadczył on na koniec, że Bóg i Matka Boża Ubogichpomogli mu pokonać przestępców.

Nie była to jednak ostatnia próba - najgorsze miałodopiero przyjść. W 1989 roku, po ponad dwudziestu la-tach pracy w Korei, u ks. Ala zdiagnozowano ALS -stwardnienie zanikowe boczne. Lekarze przekazali mu tęwiadomość, kiedy wypoczywał beztrosko w klasztorzekarmelitów w San Francisco. „Miałem pewne przeczu-cie, że był to obłok chwały spowijający Jezusa i Jegouczniów na górze Tabor, który był przecież przygotowa-niem do nocy w Ogrodzie Oliwnym” - napisał później.

ALS wyniszczało w szybkim tempie organizm ks. Ala,który próbował jeszcze nadzorować swoje dzieła na Fili-pinach i w Meksyku, gdzie zdążyły się już rozszerzyć. Poroku był już na wózku inwalidzkim, nie mogąc nawetpacnąć muchy siedzącej mu na nosie. Mówił często, żeprzez swoje ograniczenia fizyczne czuł się jak „przy-gwożdżony do krzyża”, nieruchomy jak ukrzyżowany Je-zus. Mimo to wciąż odprawiał Mszę świętą, śmiał sięz dziećmi oraz kierował pracownikami świeckimi i sio-strami zakonnymi, którzy prowadzili programy obejmu-jące tysiące ludzi.

WYBIERAJ TO, CO NISKIE I WZGARDZONEKs. Al poświęcił swoje życie dźwiganiu z nędzy ubo-


Proboszcz z Ars św. Jan Maria Vianney był człowiekiem wątłego zdro-wia, ale wielkiego ducha. Jego ofiarna praca dla Chrystusa, a zwłaszczawielogodzinna posługa w konfesjonale sprawiły, że stał się wzorem dlawszystkich kapłanów. Wśród wielu niezwykłych zdolności, jakimi obda-rzył go Bóg, była m.in. umiejętność czytania w ludzkich sercachi bezbłędnego przewidywania przyszłości.

Baronowa de Lacomble - wdowa, matka dwóch synów, pojechała do ks.Vianneya zasięgnąć rady w pewnej prywatnej sprawie. Jej 18-letni syn zako-chał się bowiem w 15-letniej panience i poprosił matkę o zgodę na zawarciemałżeństwa. Zastrzegł również przy tym, że ze wszystkich sił dążyć będziedo realizacji tego zamiaru. Matka nie wiedziała, co ma robić. Dowiedziałasię wówczas o świętości ks. Vianneya i po gorącej modlitwie postanowiłapoprosić o radę właśnie jego. Po trzech dniach podróży dotarła do Ars, miałajednak zaledwie kilka godzin, by rozmówić się ze słynnym proboszczem.Bardzo posmutniała, kiedy dowiedziała się, że na skontaktowanie się z nimtrzeba czekać nieokreślony bliżej czas, a na pewno kilka godzin to zdecydo-wanie za mało. Mina zrzedła jej jeszcze bardziej, kiedy weszła do kościoła, a od wejścia aż do konfesjonału, w którymspowiadał ks. Vianney, nie było ani jednego wolnego miejsca. Strapiona baronowa Lacomble siadła w ostatnimrzędzie i widząc, że nie ma najmniejszych szans na zobaczenie się z ks. Vianneyem, zaczęła się modlić, spoglądając zesmutkiem w stronę kaplicy.

Nagle zauważyła siwowłosego księdza, który wyszedł z kaplicy i najwyraźniej szedł w jej kierunku. Patrząc na niąprzyjaźnie, żwawym krokiem podszedł właśnie do niej, nachylił się do jej ucha i wyszeptał zaledwie jedno zdanie:„Proszę dać im się pobrać; będą bardzo szczęśliwi”. Po tych słowach zawrócił do konfesjonału. Struchlała, zadziwio-na i wzruszona kobieta do końca życia zapamiętała to niezwykłe wydarzenie - przecież proboszcz z Ars nie mógł nicwiedzieć ani o jej przyjeździe, ani o jej problemie, a co więcej, nigdy jej nie widział.

Inne znamienne wydarzenie miało miejsce pewnego letniego dnia 1857 r., ok. godz. 11.00. Na wykładzie katechi-zmu, który prowadził ks. Vianney, obecne były dwie młode trzpiotki, przygnane do Ars raczej ciekawością niźlipobożnością. Widząc mizerną posturę i prostotę wykładowcy, jedna z nich nachyliła się do ucha drugiej i szepnęła:„Cóż za karykatura! Warto było z tak daleka przyjeżdżać!”. Ks. Vianney żadną miarą nie był w stanie usłyszeć tychsłów i panny oniemiały, kiedy nagle przerwał swój wykład i powiedział: „Czyż nieprawda, panienko, że wcale niewarto było przyjeżdżać z tak daleka, by ujrzeć karykaturę?”.

Po skończonej nauce zaskoczona i zażenowana dziewczyna ze łzami w oczach przeprosiła ks. Vianneya za swojenieodpowiedzialne i głupie zachowanie. On nie gniewał się, ale nadał im specyficzną pokutę - obie musiały przystąpićdo spowiedzi i Komunii św. Po chwili ks. Vianney odciągnął na bok przyjaciółkę lekkomyślnej dziewczyny, by poroz-mawiać z nią na osobności. Oznajmił jej wówczas, żeby czuwała nad towarzyszką, którą w drodze powrotnej spotkanieszczęście. Zapewnił jednak, że jej zbawienie nie zostanie wystawione na szwank, bowiem wcześniej przyjmieKomunię Św., która stanie się dla niej wiatykiem. Dziewczyna zlękła się w chwili, kiedy święty skierował do niej tesłowa, ale gdy wraz z przyjaciółką wyjeżdżały z Ars, już o nich nie myślała. Słowa czcigodnego proboszcza okazałysię jednak prorocze. Podczas podróży jej koleżankę ukąsiła w nogę żmija. Dziewczyna zmarła.

Henryk BejdaKsięga 100 wielkich cudów

Nadzwyczajne zdolności św. ks. Jana Marii VianneyaArs (Francja) poł. XIX w.

gich sierot. Teraz te same dzieci dźwigały jego i woziłyna wózku. Był przez nie kochany i szanowany - jak oj-ciec. Ku ich wielkiemu żalowi, 16 marca 1992 roku cho-roba zebrała swoje śmiertelne żniwo. Kilka lat późniejrozpoczęto proces kanonizacyjny, a dziś jego doczesneszczątki spoczywają w kaplicy Matki Bożej Ubogichw Cavite na Filipinach.

Być może najbardziej charakterystyczną cechą ks. Alabyło to, że brał na serio Ewangelię. Powiedział kiedyś zaśw. Janem od Krzyża: „Jeśli chcesz naśladować JezusaChrystusa, usiłuj zawsze skłaniać się nie ku temu, co

łatwiejsze, lecz ku temu, co trudniejsze; nie do tego, coprzyjemniejsze, lecz do tego, co nieprzyjemne; nie do tego,co wzniosłe i cenne, lecz do tego, co niskie i wzgardzone.Aby posiąść wszystko, musisz wyrzec się wszystkiego”.

Jest to pokorne zaproszenie dla nas wszystkich. Jak ks.Alojzy Schwartz, możemy być ludźmi działania i modli-twy, pracy i ufności. A może podejmiemy konkretne wy-rzeczenia, które pomogą nam hojniej wspierać ubogich.Obyśmy za wstawiennictwem Matki Bożej Ubogich wra-stali w miłosierdziu i współczuciu dla Bożych VIP-ów.

Jem Sullivan


PRZYPADKOWE SPOTKANIETego wieczora poszedłem na spacer swoją zwyczajną

trasą. Był to dla mnie czas modlitwy i refleksji, a przy tymruchu na świeżym powietrzu. Szedłem jak zwykle przezspokojne ulice wokół naszego kościoła parafialnego,a następnie okrążałem niewielką dzielnicę miasta, gdzieznajdowało się między innymi więzienie. Mijając więzienie,często myślałem o przebywających tam ludziach. Nie znałemich osobiście - w przeciwieństwie do mojego nieżyjącego jużproboszcza, który regularnie chodził do więzienia, siadał wkącie celi i słuchał spowiedzi lub rozmawiał z osadzonymi.

Okrążając tyły więzienia, słyszałem, jak więźniowiena boisku grają w koszykówkę. Zasłaniały ich przede mnąwysokie mury. Następnie minąłem bloki z wąskimiokienkami, usytuowanymi tak wysoko, że więźniowie czyprzechodnie mogli zaglądać jedynie przez ich najniższączęść. Rzadko patrzyłem w ich stronę, ale kiedy mijałemostatnie z nich, usłyszałem pukanie. Spojrzałem w góręi zobaczyłem, że ktoś macha do mnie ręką. Popatrzyłemprzez chwilę, odwróciłem wzrok i poszedłem dalej.

STRACONA OKAZJAW tamtym momencie wydawało mi się, że postępuję

słusznie. Oczyma wyobraźni widziałem strażnikówobserwujących mnie na monitorze. Bałem się wpakowaćw kłopoty lub wyglądać na podejrzanego. Jednak po kilkusekundach zacząłem się zastanawiać, czy nie mogłemjakoś okazać życzliwości temu, kto do mnie machał.

Mogłem na przykład podnieść rękę i dotknąć tego okna,odmachać albo po prostu się uśmiechnąć. Nie zrobiłem nic.

Czułem się z tym źle, dlatego dochodząc do frontubudynku, postanowiłem zmienić kierunek i wrócić na tyływięzienia. Kiedy ponownie mijałem ostatnie okienko,zwolniłem i zajrzałem do środka. Niewielka przestrzeń u dołuokna była pusta, Zdałem sobie jednak sprawę, że mężczyzna,który delikatnie zastukał w okno, mógł mnie zobaczyć.Widział, jak zatrzymuję się i patrzę. Widział też, jak odchodzę.

W drodze do domu przeszło mi przez głowę wielemyśli. Czy on mnie znał? Czy był miody, czy stary, wysokiczy niski, chory czy zdrowy? Nie miałem pojęcia, czułemnatomiast, że machając do mnie, chciał nawiązać ze mnąkontakt. Była to prawdziwa życiowa okazja do okazaniamiłosierdzia - a ja ją zmarnowałem.

OD TEORII DO PRAKTYKISzanse zobaczenia tego człowieka jeszcze raz były

raczej nikłe, ale moja perspektywa zmieniła się.Zrozumiałem, że Bóg niemal co dzień daje mi szansęprzekazywania Jego miłosierdzia. Widzę, że zaczynammieć więcej współczucia dla ludzi, którzy stają na mojejdrodze - zarówno znajomych, jak i obcych. Na kampusie

„LEKCJA OD TRĘDOWATYCH”Historia nieokazanego miłosierdzia

uniwersyteckim, gdzie pracuję, staram się uśmiechać dotych, którzy nawiązują ze mną kontakt wzrokowy,i pozdrawiać ich. Podczas znaku pokoju na Mszy świętejstaram się przekazywać go z życzliwością i uwagą.

Moje rozumienie miłosierdzia zmienia się z podejściaksiążkowego, teoretycznego na bardziej praktyczne. Czuję,że Jezus chce, bym nawiązywał kontakty z nieznajomymi,nie przejmując się przesadnie względami bezpieczeństwaczy towarzyskimi konwenansami.

To właśnie miłosierdzie obarczone ryzykiem pociągaświat do Chrystusa. Tak wielu ludzi na świecie cierpiz powodu różnego rodzaju nieszczęść. Jeśli będziemyw stanie, choćby przez chwilę, towarzyszyć im w tymcierpieniu z miłością i troską w imię Chrystusa, możemyprzywrócić im zaufanie do Boga i ludzi.

LEKCJA OD TRĘDOWATYCHPewna historia o biskupie Fultonie Sheenie ukazuje

zarówno wyzwania, jak i owoce takiej postawy. Biskup Sheenodwiedził kiedyś afrykańską kolonię trędowatych z zamiarempodarowania każdemu choremu srebrnego krzyża. Jednakpierwszy z nich, który stanął przed nim z wyciągniętą ręką,był tak odrażający, że biskup nie był w stanie wejść z nim wkontakt fizyczny. Sheen opisuje, co wydarzyło się dalej:„Trzymając krzyż nad jego dłonią, upuściłem go. Zostałwchłonięty przez ten wulkan trądu. Nagle okazało się, że wkolonii jest 501 trędowatych, a tym pięćsetpierwszym jestemja. Ponieważ mając w ręku symbol identyfikacji Bogaz człowiekiem, odmówiłem zidentyfikowania się z tym, którywewnątrz był tysiąc razy lepszy ode mnie. Wtedyuświadomiłem sobie całą okropność tego, co zrobiłem.Zagłębiłem palce w jego dłoń, podniosłem krzyż, a następniewłożyłem go do ręki jemu, a potem kolejne wszystkimpozostałym trędowatym. Od tego czasu nauczyłem się kochaćich przez dotyk, według zasady wcielenia”.

Podobną „lekcję od trędowatych” przerobił takżeFranciszek z Asyżu, Damian z Molokai, Teresa z Kalkutyi wielu innych. Cieszę się, że ja także zaczynam jąprzerabiać.

NARZĘDZIE MIŁOSIERDZIAPatrząc w przyszłość, mam nadzieję wykorzystać jak

najlepiej dawane mi przez Boga okazje do dzielenia się Jegomiłosierdziem. Modlę się o to, abym na wzór Jezusa,biskupa Sheena i świętych miał odwagę, by nie myśleć tylkoo sobie, ale - jak mawia papież Franciszek - stawać sięnarzędziem miłosierdzia.

Modlę się też codziennie za tego człowieka w oknie,aby poznał, że jest „wewnątrz tysiąc razy lepszy ode mnie”,i aby spotkał na swej drodze wielu lepszych ode mnie ludzi.

Bill Duffy

Sądziłem, że całkiem dobrze radzę sobie z Rokiem Miłosierdzia. Wysłuchałempara konferencji na ten temat. Kilkakrotnie przeszedłem przez Bramę Miłosierdziaw naszej katedrze, aby zdobyć odpusty dla zmarłych z rodziny. Zawsze słuchałemz uwagą, gdy w telewizji pojawiał się papież Franciszek. Jednak pewnego wieczoru miałem okazję dokonaćautentycznego uczynku miłosierdzia - i niestety przeszedłem obok.


W II połowie XVI w. muzułmanie po raz kolejny za-grozili Europie. Sułtan turecki wybrał doskonały moment- światem chrześcijańskim wstrząsnęła reformacja, a wład-cy poszczególnych krajów nie mogli dojść ze sobą doporozumienia. Protestanci odwrócili się od katolikówi bardziej skłonni byli zawrzeć rozejm z samym sułtanemniż walczyć ramię w ramię ze zwolennikami papieża. Stra-tegia muzułmanów była prosta - zdobyć europejskie por-ty, a potem uderzyć na Rzym. Sułtan zapowiadał butnie,że bazylikę św. Piotra przerobi na stajnie dla swoich koni.

Europejscy władcy przelękli się nie na żarty. Za lę-kiem nie szło jednak działanie - niewielu chciało podjąćotwartą walkę z wrogiem. Papież Pius V doszedł wów-czas do wniosku, że ludzkimi siłami Europejczycy niebędą w stanie pokonać potężnej tureckiej armii. Wezwałwszystkich chrześcijan do podjęcia postów, odmawianiaróżańca i proszenia o pomoc Boga za pośrednictwemMatki Bożej Różańcowej. Zawierzył też Maryi chrześci-jańskie wojska i uroczyście wezwał Ją na pomoc. TakżePolacy modlili się gorąco o zwycięstwo.

Kiedy flota Turków wyruszyła z portów Konstanty-nopola, w Messynie przygotowywano do wypłynięcia 200okrętów chrześcijan. Na wezwanie papieża na wszyst-kich statkach codziennie odmawiano różaniec, modlonosię, spowiadano, uczestniczono w Mszach św. Wyrusza-jących w bój marynarzy błogosławił nuncjusz papieski.

Bitwa morska, która miała rozstrzygnąć o losach chrze-ścijańskiej Europy, rozegrała się 7 października 1571 r.u wejścia do Zatoki Korynckiej pod Lepanto. Po jednejstronie stanęły okręty i wojska utworzonej przez Piusa VŚwiętej Ligi (Wenecjanie, Genueńczycy, Hiszpanie, zbroj-ny Zakon Kawalerów Maltańskich) pod dowództwem JanaAustriackiego, syna Karola V, który okazał się doskona-łym wodzem i strategiem. Po drugiej stronie było ponad200 okrętów wroga. Chrześcijanie walczyli pod banderąprzedstawiającą ukrzyżowanego Chrystusa. Nad głowa-mi muzułmanów powiewał półksiężyc.

Rozpoczęła się jedna z największych bitew morskich

CUD RÓŻAŃCOWYLepanto (Grecja) 7 października 1571 r.

w historii świata. Na samym jej początku zginął wódzTurków - Ali Pasza. Flocie chrześcijańskiej sprzyjała rów-nież nieoczekiwana zmiana kierunku wiatru. Gdy bój jesz-cze trwał, w Rzymie w uroczystej procesji członkowiebractwa różańcowego nieśli obraz Matki Bożej z bazylikiMatki Bożej Większej.

Trwająca cztery i pół godziny bitwa zakończyła sięwielkim zwycięstwem chrześcijan - zatopiono 15 turec-kich galer, zdobyto 177, przywrócono wolność ok. 12-15tys. (!) chrześcijan przykutych do galerniczych wioseł.Z pola bitwy udało się uciec jedynie 30 okrętom turec-kim. W walce Turcy stracili 30 tys. osób, 3 tys. trafiło doniewoli. Chrześcijanie stracili 10 okrętów, 8 tys. osób zgi-nęło, a 21 tys. odniosło rany.

Tego samego dnia wieczorem - jak podają kronikarze -papież Pius V podszedł do okna, wyjrzał i z uśmiechemzakomunikował wszystkim zwycięstwo. Było to o tyle dziw-ne, że wieść o wiktorii - z powodu znacznej odległości odmiejsca bitwy i braku szybkich środków łączności - dotar-ła do Rzymu dopiero dwa tygodnie później. Podobno pa-pież miał wówczas wizję - zobaczył bitwę i flotę chrześci-jan, nad którą Maryja rozpostarła swój opiekuńczy płaszcz.

Pius V nie krył radości. Ogłosił święto Matki BożejRóżańcowej zwane także świętem Matki Bożej Zwycię-skiej. Wenecjanie - główni „aktorzy” morskiej batalii -ufundowali Maryi niezwykłe wotum. W swoim rodzin-nym mieście wybudowali kaplicę Matki Bożej Różańco-wej, pokryli ściany malowidłami przedstawiającymi bi-twę i powiesili na nich przywiezione spod Lepanto pa-miątki. Na ścianie namalowano również wiele mówiącesłowa: „Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale MaryjaRóżańcowa dała nam zwycięstwo”.

Zwycięstwo pod Lepanto nie zostało jednak właściwiewykorzystane. Turecką potęgę morską odbudowano, a wkrót-ce Turcy także na lądzie zagrozili Europie. 100 lat późniejmusiał się z nimi zmagać polski król Jan III Sobieski.

Henryk BejdaKsięga 100 wielkich cudów


Czasem używa się powiedzenia: Gdzie Rzym, gdzieKrym, a gdzie Polska? Ma ono wskazywać na niesamo-wite odległości tych miejsc od naszej ojczystej ziemi.Współczesne możliwości komunikacyjne przeczą wpraw-dzie temu pytaniu, jednak w pewnych dziedzinach życiajest ono zasadne. Co na to wskazuje? – Ot, choćby to, codotyczy pokornego i świętego życia, cichej nauczycielkiz Jarosławia, Służebnicy Bożej Anny Jenke, zmarłej 41lat temu. Jej droga do świętości „potrafiła” tak mocno ujaw-nić się w naszej Archidiecezji Przemyskiej w czasie procesubeatyfikacyjnego na etapie diecezjalnym, że 27 maja 1999 r.końcowe dokumenty procesowe dotarły do rzymskiej Kon-gregacji Spraw Świętych. Od tego czasu, urzędowe świa-dectwo życia świątobliwej naszej rodaczki zadomowiło sięna dobre w Watykanie, stając się kolejną przyczyną uwiel-bienia Pana Boga w chwale Jego świętych, przez oczekiwa-ny akt beatyfikacyjny. Sprawa wymaga naszej modlitwy, aleteż i świadczenia ze strony tych, którzy znali Służebnicę BożąAnnę, utrzymywali z nią kontakt i obdarzani byli jej dobro-cią. Do grona takich osób miał szczęście należeć piszący tesłowa; stąd skromne wspomnienia –świadectwo.

W 1970 r., w przerwie semestralnej piątego roku stu-diów seminaryjnych, zachorowałem bardzo poważnie i zna-lazłem się w szpitalu. Niespodziewane i gwałtowne nasile-nie choroby pod dużym znakiem zapytania stawiało mojądalszą drogę do kapłaństwa. Wielu życzliwych ludzi posy-łał wtedy Pan Bóg w beznadziejną sytuację życiową z kon-kretną pomocą, a przede wszystkim z duchowym wspar-ciem. Wśród nich była też jarosławska nauczycielka liceumplastycznego, pani Anna Jenke. Na chorego, nieznanegokleryka w szpitalu, ukierunkował ją prawdopodobnie prze-łożony seminaryjny, ks. prefekt Stefan Moskwa, który opie-kował się duchowo powstającymi wtedy kręgami modli-tewnymi, z którymi związana była i pani Anna.

Nieznana, o miłej powierzchowności, poważna paniodwiedziła mnie w szpitalu pewnie ze trzy razy. Jej obec-ność w tym miejscu była szczególna. Często odwiedzają-cy oczekują od chorego sprawozdania ze stanu jego zdro-wia, postępującego leczenia, określenia samopoczucia.

Ks. Zbigniew Głowacki

Nauczycielka szkół średnich w Jarosławiu Anna Jenke urodziła się3 kwietnia 1921 r. w Błażowej k. Rzeszowa. W 1927 r. jej rodzice nauczycieleprzenieśli się do Jarosławia. W 1939 r. zdała maturę w LO, prowadzonymprzez miejscowe Siostry Niepokalanki. Czas wojny i okupacji przeżyłaz rodzicami w Jarosławiu. Jako harcerka pomagała ofiarom wojnyi „dzieciom ulicy”. Brała czynny udział w tajnym nauczaniu. W 1945 r.rozpoczęła studia w Krakowie na UJ. Ukończyła je w 1950 r. , uzyskującstopień magistra z filologii polskiej. Po studiach wróciła do Jarosławia.Krótko uczyła w Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli, cztery lata wDziecięcej Bibliotece, a następnie do końca swego życia związała swoją pracępedagoga i wychowawcy z miejscowym Liceum Sztuk Plastycznych. Przeztrzy lata była dyrektorem tej szkoły. Później, wobec jej zdecydowanychkatolickich przekonań religijnych i życiowej postawy, „władza ludowa”pozwoliła jej być tylko wicedyrektorem.

Przy tym wiele mówią, na wyrost pocieszają i może nie-świadomie są zwyczajnie hałaśliwi i męczący. Pani Annajako dobry pedagog i wychowawca inaczej do tego pod-chodziła. Ona po prostu chciała być przy chorym, choć-by na chwilkę i nie „brać" od niego, ale coś konkretnegozostawić; swoją cichą współczującą obecność, zapewnie-nie o modlitwie własnej i innych, kawałeczek czegoś ma-terialnego - skromny zapis książkowy, zawierający pro-ste sentencje o sensie życia i jego radościach. Pamiętamdwie takie książeczki. Jedną był tomik zebranych humo-rów rysunkowych Lengrena (Profesor Filutek), publiko-wanych w ówczesnym „Przekroju”, drugą „Mały książę”Saint-Exupery'ego. Widocznie musiałem wyrazić zdziwie-nie na widok tych pozycji. Powiedziała bowiem, że tui teraz nie czas na wielką filozofię i teologię - to ci wystar-czy. Jeśli wtedy coś więcej mówiła, to na temat swoich „pla-stusiów”, to znaczy uczniów liceum plastycznego. Stano-wili oni zawsze specyficzne środowisko „artystyczne", usi-łując zaznaczać tę swoją „profesję” nie zawsze mądrymizachowaniami i manierami. W ocenie pani Anny, były tozapowiedzi nadchodzących problemów młodzieżowych nietylko w Jarosławiu, ale i w całym kraju. Prosiła o modlitwęza nich i dodawała, że będąc w szpitalu możesz im ofiaro-wać coś więcej. Trzeba przyznać, że od pierwszego spo-tkania, aż do samego końca, każdy kontakt z panią Annąsprawiał, że człowiek wewnętrznie tak ją odbierał, iż „sta-wał przed nią duchowo na baczność”. Dotyczyło to ze-wnętrznego zachowania, poprawności językowej, osądówinnych ludzi, umiarkowanego humoru i powagi chwili.

Po ustąpieniu choroby, dzięki życzliwości seminaryj-nych przełożonych, a szczególnie ks. rektora Michała Ja-strzębskiego i ks. prefekta Stefana Moskwy, powróciłemdo swoich kursowych kolegów i razem doszliśmy do na-szych święceń kapłańskich w czerwcu 1971 r. Na prymi-cje zaprosiłem panią Annę. Nic w tym dziwnego, ponie-waż po wyjściu ze szpitala utrzymywałem z nią listownykontakt, wiążący się szczególnie z życzeniami świątecz-nymi, imieninowymi. Z mojej strony wypływało to spon-tanicznie, w poczuciu wdzięczności za wszelką życzli-

WSPOMNIENIA O SŁUŻEBNICY BOŻEJ ANNIE JENKE (1921-1976)NA TLE TEGOROCZNEGO DNIA NAUCZYCIELA


wość z jej strony w trudnym dla mnie momencie życia.Oprócz życzliwych słów, pani Anna włączała czasem proś-bę o modlitewne memento w intencji jakiegoś Wojtusia zulicy Kraszewskiego, to znów „swojej” Agnieszki od „pla-stusiów”, polecała ciężko chorą panią Janinę. Szkoda, żenie zachowało się nic z tych jej perełek dobroci wyraża-nych starannie na papierze, ręką polonistki.

Na prymicje nie przyjechała, ale przysłała swoje życze-nia i zapewnienie o modlitwie. Pani Anna nie bardzo lubi-ła przebywać w gromadnych i głośnych spotkaniach (nawiększe uroczystości w parafialnej farze zabierała ze sobąskładane krzesełko i sadowiła się zazwyczaj w pobliżuwyjścia, z dala od ścisku ścian i tłumu, w poczuciu więk-szego bezpieczeństwa). Przez kolejne trzy lata było tak,jak po wyjściu ze szpitala - okazjonalny kontakt listowy.

W 1974 r. przebywałem kilka tygodni w Jarosławiuna plebanii. Ks. dziekan Bronisław Fila zwrócił mi uwa-gę, że teraz trzeba odwiedzić panią Annę, bo ma kłopotyze zdrowiem. Byłem w mieszkaniu na ulicy Kraszewskie-go kilkakrotnie. Rzeczywiście, sprawiała wrażenie osobybardzo zmęczonej, a niekiedy wręcz obolałej. Nie skarży-ła się, raczej obwiniała samą siebie - taka jestem do ni-czego! Szczególne zmęczenie widać było, gdy wracała zeszkoły. Jednak nawet wtedy, gdy złośliwa choroba (czer-niak) czyniła postępy, nie zapominała o swoich „plastu-siach” i problemach sąsiadów z pobliskiej ulicy. Żyła re-ligijnym życiem Jarosławia, a szczególnie własnej farnejparafii. Swoje zdanie w tej dziedzinie potrafiła wypowie-dzieć ze świętym spokojem księdzu proboszczowi prostow oczy: „I laikat nie pomoże, gdy kler niszczy dziełoBoże”. W tym lapidarnym powiedzeniu przekazała pro-boszczowi więcej treści do przemyślenia, czy wspólnegoustalenia, niż w mnogości słów. Sam zresztą to przyzna-wał wobec swoich współpracowników.

Od października 1974 r., do śmierci pani Anny (luty1976 r.), przyjeżdżałem w sobotę z Katolickiego Uniwer-sytetu Lubelskiego do Wygarek pod Jarosław, pomagaćchoremu księdzu proboszczowi w niedzielnej posłudzeduszpasterskiej. Do Lublina wracałem wieczorem w nie-dzielę i po drodze na dworzec jarosławski, bardzo częstowstępowałem do pani Anny. Z moich wynurzeń mogłobywynikać, że byłem natrętem. Nie czułem się nim, bo wi-działem, że ta obecność jakoś była jej potrzebna. Nie twier-dzę, że nie miała bliskich, przyjaciół - ale w tym szcze-gólnym czasie - oprócz trzech, czterech przyjaciółek ró-wieśniczek, niewielu innych tam widziałem. Bardzo bole-śnie przeżywała potęgującą się niemoc zawodową i skra-cany z konieczności wymiar pracy pedagogicznej. W tymczasie, dwa razy pomagałem jej dotrzeć do Nałęczowa naleczenie. Latem 1975 r. jeszcze się fizycznie trzymała,choć sama podróż pociągiem, a potem hałaśliwe towa-rzystwo w domu wypoczynkowym zupełnie ją wyczerpa-ło. Drugi pobyt w Nałęczowie, parę miesięcy przed śmier-cią, łącznie z podróżą, był już tylko wymuszony. Siostryzakonne wyrażały niezadowolenie, że przywiozłem imchorą w takim stanie. Po każdej nocy - tłumaczyły - mu-simy zmieniać pościel, gdyż z chorego miejsca międzyłopatkami następuje przykry wyciek ropny. Odwiedzałemją z bliskiego Lublina i widziałem, że wtedy podwójniecierpiała. Nie było sensu przedłużać kłopotliwego poby-tu, należało wracać do siebie. Te przejazdy z panią Anną

pociągami, taksówkami miałem o tyle ułatwione, że by-łem związany z Lublinem i miałem poparcie; ale tylko wosobie ks. dziekana Bronisława Fili. Postępująca choro-ba dokonywała zniszczeń fizycznych w organizmie; lę-kiem, poczuciem osamotnienia, bezradnością i „nocą”duszy napinała też boleśnie sfery duchowe.

Około 20 lutego 1976 r. przyjechałem jak zwyklez Lublina na Wygarki i dowiedziałem się, że parę dni temuodbył się pogrzeb śp. Anny Jenke na jarosławskim cmen-tarzu. Po pewnym czasie byłem przy jej grobie, by się„wytłumaczyć”, że nie wiedziałem o tych faktach.

Od tamtego czasu mija 41 lat. Pani Annie przysługujetytuł Służebnica Boża. Jej proces beatyfikacyjny postę-puje w rzymskiej kongregacji. Posiada wielu pośmiert-nych przyjaciół i naśladowców, którzy rozkrzewiają przy-kład jej życia daleko poza Jarosławiem.

Można by parafrazować;Gdzie Jarosław, a gdzie Krosno, Iwonicz. Przez 20 lat

podejmowałem obowiązki kapelana w krośnieńskim szpi-talu im. Jana Pawła II i przez te wszystkie lata odbiera-łem swoiste promieniowanie świętości Służebnicy BożejAnny na ziemię krośnieńską

Dotyczy to wspólnot parafialnych, szczególnie parafiiZręcin, a także środowisk szkolnych. Niejednokrotnie by-łem proszony o dostarczenie odpowiednich materiałów onaszej kandydatce na ołtarze, potrzebnych młodym dostartowania w szkolnych konkursach, na temat jej życiai świętości.

Warto jeszcze zwrócić uwagę na jeden znamiennyszczegół. Nazywa się ją w poetyckiej przenośni „SłonecznąSkałą” - czy słusznie? Chyba tak, ale pod warunkiem, żepatrzy się na nią tylko od zewnętrznej strony życia (po-stawy religijno-moralne w okresie szkolnym, studenckim,w harcerstwie; akcja „kromka chleba", niezłomność na-uczycielki wobec reżimu komunistycznego, funkcja wy-chowawcza wychodząca poza mury szkoły, apostolskapobożność dojrzałej chrześcijanki). Kto bliżej znał paniąAnnę, mógł ją postrzegać, używając również poetyckiegojęzyka, jako „Drżącą Mimozę”. Samotnie idąc przez życie,w swoim wnętrzu była osobą bardzo wrażliwą, wręczkruchą. Wiedziała o tym i bała się tego swojego stanu, cojeszcze bardziej w ostatnich latach jej życia pogłębiałanasilająca się choroba. „Moc w słabości się doskonali.” -te słowa biblijne w całej swej pełni odnoszą się do niej.To, że z ukrytej „Drżącej Mimozy” ujawniała się ludzkimoczom i sercom jako „Słoneczna Skała”; z jednej stronyjest działaniem łaski Bożej - „Nie zabraknie ci Mojej łaski"- z drugiej, jest dowodem na wręcz heroiczną współpracęSłużebnicy Bożej z tym powołaniem do świętości, z rów-noczesnym pokonywaniem swoich słabości. Czyniła tojako przedstawicielka naszego pokolenia, dlatego w łań-cuchu świątobliwych mieszkańców Jarosławia i całegonaszego Kościoła przemyskiego jest dla nas bliskim i bar-dzo żywym ogniwem, zachęcającym każdego, w miaręposiadanych możliwości, do wstępowania w swoje ślady.

Kościół przemyski modli się o rychłą beatyfikację Słu-żebnicy Bożej Anny Jenke, bo wynoszenie kogoś na ołta-rze, to ewangeliczne stawianie „światła” na świeczniku,by przykładem świeciło nam wszystkim, szczególnie na-uczycielom i wychowawcom.


OCALMY OD ZAPOMNIENIA

Józef Aleksiewicz, urodził się w Samborze 20.12.1884 r.Jego ojciec Józef był magistrem farmacji, właścicielemapteki „Pod orłem”, matka Julia z Macheków, to siostraznanego we Lwowie okulisty profesora lwowskiego Uni-wersytetu Jana Kazimierza.

Pierwsze lata edukacji Józefa Aleksiewicza to szkołapowszechna w Samborze. Później ukończył GimnazjumOjców Jezuitów w Chyrowie. Maturę zdał w Krakowiew III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego. Studiował weLwowie na Wydziale Medycznym Uni-wersytetu Jana Kazimierza w latach1905-1912.

W 1912 r. wziął ślub z Zofią Reisswywodzącą z ziemiaństwa kresowegoz Białopola na Ukrainie.

Odbywał służbę wojskową w wojskuaustriackim, od 1 sierpnia 1914 r. jako le-karz batalionu służył w 36 KołomyjskimPułku Obrony Krajowej. Został odznaczo-ny Złotym Krzyżem Zasługi z Koroną(Goldenes Verdienstkreuz mit der Krone)za powstrzymanie ataku Kozaków.

Odbył kampanię karpacką, do 1916r. służył w stopniu podporucznika nafroncie rosyjskim, był lekarzemi naczelnym chirurgiem w DywizyjnymZakładzie Sanitarnym, a w latach 1916-1918 w stopniu porucznika ordynatorem oddziału chi-rurgicznego w szpitalu polowym we Lwowie. Służbę wwojsku austriackim zakończył w stopniu kapitana.

W czasie obrony Lwowa pełnił służbę w SzpitaluWojska Polskiego jako lekarz naczelny. Z czynnej służbywojskowej został zwolniony w maju 1929 r., w sierpniu1930 r. został zweryfikowany do stopnia majora.

W 1921 r. Aleksiewicz objął stanowisko NaczelnegoLekarza Komisji Zdrojowej w Iwoniczu, a w 1925 r. po-stanowił wybudować w Iwoniczu własne sanatorium.Budowę Sanato ukończono w 1932 r., było ono nowo-cześnie wyposażone, posiadało salę operacyjną, wytwór-nię aparatów i gorsetów ortopedycznych. Powstało dzię-ki ciężkiej pracy i wielu wyrzeczeniom. Z powodu brakufunduszy na budowę, żona doktora Zofia sprzedała ka-mienicę we Lwowie, przyczyniając się tym samym doukończenia prac budowlanych. Oficjalnie była uznawa-na za fundatorkę Sanato. Zofia zmarła na nieuleczalnąchorobę w marcu 1933 r.

W latach 1934-36 dr Aleksiewicz pracował jako le-karz w Ubezpieczalni Społecznej w Iwoniczu.

W 1938 r. ożenił się z Anielą z Łepskich, a w 1939 r.urodził mu się syn Czesław.

We wrześniu 1939 r. Józef Aleksiewicz był komen-dantem szpitala wojennego nr 604 we Lwowie. Funkcję

Pod takim tytułem umieszczamy biografie ludzi zasłużonych dla Iwonicza -opracowanew ramach trwających prac przy tworzeniu interaktywnego planu starego cmentarza.

JÓZEF ALEKSIEWICZ- lekarz, żołnierz, społecznik i żarliwy patriota

tę pełnił do 22 września- do dnia kapitulacji. W lipcu 1941r. ukrywał się we Lwowie przed Niemcami.

W grudniu 1941 r. powrócił do Iwonicza, tu z polece-nia władz zorganizował szpital zakaźny, ponieważ sze-rzyła się epidemia tyfusu.

W 1942 r. został aresztowany przez gestapo. Przedwywiezieniem do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiuuratowało go wstawiennictwo Ruppenthala, przedwojen-nego właściciela restauracji zdrojowej w Iwoniczu. Po

powrocie do Iwonicza dr Aleksiewiczudzielał pomocy rannym w przyfrontowymszpitalu w Sanato. Był szefem sanitarnymw sztabie Inspektoratu AK pow. krośnień-skiego. Działał pod ps. „Wilczur”. JózefAleksiewicz był przewodniczącym RadyCywilnej na wyzwolonym (26 lipca 1944r.podczas akcji „Burza”) obszarze Rzeczy-pospolitej Iwonickiej.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej Po-wiatowy Urząd Ziemski w Krośnie naka-zał zabezpieczenie majątku Zakładu Zdro-jowego. Aleksiewicz działał w obronieszpitala zdrojowego, ratując go przedzniszczeniem, pisząc petycje do władz sta-rostwa i województwa. Niestety nie zapo-biegło to wywożeniu przez Rosjan mająt-ku Zakładu.

Od pierwszych dni po wyzwoleniu doktor usiłowałprowadzić praktykę lekarską w Sanato, niestety brakiw wyposażeniu i zaopatrzeniu w leki i środki opatrunko-we nie pozwoliły na rozpoczęcie działalności. Władza lu-dowa za pośrednictwem UB utrudniała mu uruchomienieprywatnej lecznicy, jako „burżujowi”. Doktora dwukrot-nie aresztowano i przetrzymywano na zamku w Rzeszo-wie, był bity, zastraszany, traktowany przez władzę lu-dową jako „wróg ojczyzny”… W rezultacie odwołano goze stanowiska dyrektora uzdrowiska.

Mimo usilnych starań, nie zdołał zachować swej wła-sności. Sanato zostało najpierw wydzierżawione przez dy-rekcję uzdrowiska, a następnie, w 1952 r. przejęte pod za-rząd tymczasowy i bezprawnie upaństwowione w 1959 r.

W 1947r. doktor Aleksiewicz otrzymał zatrudnieniejako lekarz domowy w Ubezpieczalni Społecznej, był le-karzem szkolnym w Państwowym Sanatoryjnym Gimna-zjum i Liceum Ogólnokształcącym w Iwoniczu-Zdroju,pracował jako nauczyciel kontraktowy języka niemiec-kiego i chemii, nowemu zadaniu oddał się z pasją, po-święcał uczniom wiele godzin pozalekcyjnych, udostęp-niając pomieszczenia laboratoryjne w Sanato na uczniow-skie doświadczenia chemiczne.

W 1952 r. powierzono mu funkcję dyrektora i ordyna-tora Sanatorium nr 3 im. Juliana Marchlewskiego (upań-


stwowione Sanato). Uzyskanie w 1955 r. II stopnia spe-cjalizacji i tytułu ortopedy, traumatologa nie miało jużdla doktora w sensie zawodowym znaczenia…

Józef Aleksiewicz, człowiek niezwykle zasłużony dlaojczyzny, za działalność społeczną i postawę patriotycznąbył uhonorowany wieloma odznaczeniami: Wspomnianywyżej Złoty Krzyż Zasługi, Signum Laudis (WojskowyMedal Zasługi), Karl- Truppenkreuz (Krzyż WojskowyKarola), Ehrenzeichen vom Roten Kreuz 2. Klasse (Od-znaka Honorowa Czerwonego Krzyża II Klasy), KrzyżObrony Lwowa, Odznaka Honorowa „Orlęta”, Krzyż Wa-lecznych, Polska Swemu Obrońcy, Złoty Krzyż Zasługi,Medal Niepodległości, Za Odwagę (1944 r. medal radziec-ki za uratowanie rannych jeńców radzieckich), MedalZwycięstwa i Wolności.

Z powodu choroby (cukrzyca), przeżyć okupacyjnychi stresów związanych z utratą Sanato, a także prześlado-wań przez władzę ludową, aresztowań i bicia, stan jegozdrowia znacznie się pogorszył.

Dr Józef Aleksiewicz zmarł 26 listopada 1957 r.W 1960 r. otrzymał pośmiertnie awans do stopnia pod-

pułkownika, także pośmiertnie został odznaczony Krzy-żem Armii Krajowej nadanym w Londynie w 1970 r.

W pięćdziesiątą rocznicę śmierci Józefa Aleksiewicza11 listopada 2007 r. w dniu Święta Niepodległości doko-

nano uroczystego odsłonięcia i poświęcenia na budynkuStarych Łazienek tablicy upamiętniającej zasługi dokto-ra. Wykonawcą płaskorzeźby był artysta z Iwonicza Wła-dysław Kandefer.

Dzisiaj w miejscu ulubionych ogrodów dr Aleksiewi-cza, poniżej Sanato, stoi Zakład Przyrodoleczniczy jakokontynuacja jego zamierzeń, pomagając chorym w po-wrocie do zdrowia.

Ksiądz Zbigniew Czuchra pisał o nim:„Kochał ten Iwonicz. Tutaj była jego cicha praca bez

rozgłosu, budząca przywiązanie, miłość i szacunekwszystkich, którzy się z nim spotykali (…) Promienio-wał dobrocią. Jego osobowość miała dziwny czar. Le-czył za darmo. Niezwykły był z niego człowiek.” 1)

Bibliografia:Roszkowski J. B., Józef Aleksiewicz. Bohater Iwonicza-Zdroju,

Mons Admirabilis, 2016 r.1) ks. Zbigniew Jan Czuchra w: Józef Aleksiewicz. Bohater Iwo-

nicza- Zdroju, Mons Admirabilis, 2016, s.249-252Kwilecki A., Załuscy w Iwoniczu 1799-1944., Kórnik 1993,

s.263-264, 268, 271-272Michalak J., Odsłonięcie tablicy pamiątkowej ppłk. dra Józefa

Aleksiewicza, w: Iwonicz-Zdrój- Rocznik 2008-2010, Wydanie Ju-bileuszowe, t.10, s.163

Konkursowa praca uczennicy Zespołu Szkół w Iwoniczu, Ga-briela Stachura

Konkursowa praca uczennicy Zespołu Szkół w Iwoniczu, Joan-na Armata, lat17

Naród, który traci pamięć przestaje być Narodem– staje się jedynie zbiorem ludzi,czasowo zajmujących dane terytorium. Józef Piłsudski

Stowarzyszenie Przyjaciół Iwonicza-Zdroju we współ-pracy ze Stowarzyszeniem „SANATO”, zrealizowało dzia-łania związane z utworzeniem i prowadzeniem IZBY PA-MIĘCI szpitala partyzanckiego AK i ppłka dra Józefa Alek-siewicza. Ekspozycja ta powstała w budynku SANATOwybudowanym przez dr Józefa Aleksiewicza, w którymmieścił się podczas wojny szpital partyzancki. Pomiesz-czenia na Izbę Pamięci udostępniła nieodpłatnie pani Jani-na Aleksiewicz – synowa doktora. Pamiątki te możemy oglą-dać dzięki trosce rodziny, która przez ponad 70 lat z odda-

Opracowała: Lucyna Nycz

niem przechowywała pamiątki po doktorze, w niełatwychczasach naszej powojennej historii. W tym miejscu należąsię słowa podziękowania za ich trud i determinację w kul-tywowaniu pamięci o ojcu, teściu, dziadku.

Izba ta poświęcona jest osobie ppłk dr Józefa Alek-siewicza, żołnierza AK, twórcy szpitala partyzanckiegoutworzonego wspólnie z grupą lekarzy, pielęgniarek i pie-lęgniarzy, którzy w wyniku działań wojennych przebywaliw Iwoniczu.


Zadaniem Izby Pamięci jest zachowanie dziedzictwakulturowego i historycznego. Uchronienie bezcennych pa-miątek z epoki przed zniszczeniem. Przekazanie pamięcio wydarzeniach z okresu II wojny światowej, na tereniepowiatu i gminy Iwonicz-Zdrój a także propagowaniepostaw prospołecznych i patriotycznych, których uoso-bieniem jest płk. dr Józef Aleksiewicz i jego działalnośćjako lekarza, żołnierza, społecznika i nauczyciela – jed-nym słowem prawdziwego patrioty.

Projekt polegał na odnowieniu, zachowaniu i właści-wym udostępnieniu eksponatów: dokumentacji, rejestrów,zdjęć, urządzeń, aparatury medycznej i wyposażenia szpi-tala partyzanckiego AK oraz osoby doktora - znaczącejpostaci dla społeczności Iwonickiej. Dr Józef Aleksiewiczjest bohaterem Iwonicza-Zdroju, patronem jednej z ulicmiasta, jak i Zespołu Szkół Gastronomiczno-Hotelarskichw Iwoniczu-Zdroju. Przed II wojną światową zbudowałjedno z najnowocześniejszych sanatoriów, udzielał wszech-stronnej pomocy medycznej partyzantom, żołnierzom i

Już po raz piąty w Dniu Wszystkich Świętych, przy bra-mach iwonickich cmentarzy staną z puszkami członkowieIwonickiego Stowarzyszenia „Ocalić od zapomnienia”.Wspierani przez młodych wolontariuszy ze zreformowa-nych szkół podstawowych w Iwoniczu i Iwoniczu-Zdroju.będą kwestować na rzecz renowacji kolejnych nagrobkówi pomników na starym cmentarzu w Iwoniczu.

Jak co roku, dziękując za dotychczasową hojnośćwszystkim darczyńcom, prosimy o kolejne wsparcie. Spa-cerując po naszym cmentarzu widzimy jeszcze wiele znisz-czonych i zaniedbanych nagrobków oraz niszczejących,ładnych kiedyś pomników. Zarząd Stowarzyszenia starasię zawsze wybierać do odrestaurowania takie groby, któ-re mieszkańcom Gminy i osobom przyjezdnym pokażą nietylko naszą dbałość o zachowanie narodowego dziedzic-twa historycznego i kulturowego, ale spowodują też pod-niesienie wrażenia estetycznego, nadając cmentarzowi cha-rakter nekropolii, gdzie warto przyjść i w spokoju oraz władnym otoczeniu zamyślić się nad przemijaniem.

W bieżącym roku Stowarzyszenie wykonało prace przytrzech grobach. Ze względu na wartości estetyczne odrestau-rowany został pomnik w dolnej części cmentarza na grobie17-letniego Stanisława Janiszewskiego, zmarłego w 1912 roku.Natomiast z powodu dbałości o dziedzictwo kulturowe, odre-staurowany został pomnik na grobie Stanisława Dębicza, re-żysera i aktora scen polskich w latach 1912-1948, który zmarłprzebywając na wypoczynku w iwonickich zdrojach. Z tychsamych powodów postawiony został współczesny pomnik naziemnym grobie malarza-batalisty Stanisława Studenckiego,ucznia i współpracownika Wojciecha Kossaka, który w okre-sie okupacji był częstym gościem u swojej siostry mieszkają-cej w Iwoniczu oraz u hrabiów Załuskich, właścicieli Iwoni-cza. Liczne obrazy tego artysty, zdobiące mieszkania na Pod-karpaciu, są dowodem jego bogatej twórczości. Grób Stani-sława Studenckiego jest już 12 miejscem pochówku na starymcmentarzu, poddanym renowacji przez Stowarzyszenie.

Każdy darczyńca, który swoim datkiem w Dniu

Kwesta na rzecz renowacji nagrobkówWszystkich Świętych zasili puszki kwestujących, otrzy-ma nowy folder o starym cmentarzu w Iwoniczu, zawie-rający zdjęcie-mapkę cmentarza z zaznaczonymi groba-mi odrestaurowanymi przez Stowarzyszenie oraz zazna-czonymi grobami osób uznanych za znaczące dla historiiIwonicza, całego regionu lub historii Polski.

Biografie osób znaczących, zapisanych w folderze,znajdą Czytelnicy w Informatorze „Ocaleni od zapomnie-nia”, który będzie dostępny bezpłatnie po 12 listopada.Również w listopadzie zostanie ustawiona przed cmenta-rzem tablica ze zdjęciem-planem cmentarza, a na stronachinternetowych www.iwonicz-zdroj.pl i www.ocaliwonicz.plpojawi się interaktywny plan starego cmentarza z zazna-czonymi grobami osób znaczących, zdjęciami grobów, hi-storycznymi zdjęciami tych osób oraz biogramami opisu-jącymi ich dokonania. Ten interaktywny plan cmentarza,umieszczenie tablicy z planem czy wydanie Informatora,są efektem realizowanego przez Stowarzyszenie projektu„Patriotyzm Jutra” na konkurs ogłoszony przez MuzeumHistorii Polski w Warszawie, o czym informowaliśmyw numerze 198 Naszej Wspólnoty.

W tym miejscu Zarząd Stowarzyszenia składa serdecz-ne podziękowania uczniom Gimnazjum w Iwoniczu, Szko-ły Podstawowej i Gimnazjum w Iwoniczu-Zdroju, ZespołuSzkół w Iwoniczu i Zespołu Szkół Gastronomiczno-Ho-telarskich w Iwoniczu-Zdroju, którzy w ramach realizo-wanego projektu wzięli udział w Konkursie „Aby umarlimogli żyć” i napisali ciekawe prace biograficzne o oso-bach znaczących spoczywających na starym cmentarzu.Uroczyste podsumowanie tego konkursu i całego projek-tu, połączone z wręczeniem nagród za najlepsze prace orazszkoleniem z zakresu obsługi interaktywnego planu cmen-tarza odbędzie się 12 listopada w sali koncertowej (kino)w Iwoniczu Zdroju. Zarząd Stowarzyszenia zapraszawszystkich uczniów, którzy wzięli udział w konkursie, ichrodzicówn i mieszkańców naszej Gminy na tę uroczystość.

Marek Bliżycki

ludności cywilnej w okresie wojny i bezpośrednio po jejzakończeniu. Był pierwszym powojennym Dyrektorem Na-czelnym Uzdrowiska Iwonicz.

W ramach projektu przeprowadzono renowację po-siadanych zabytkowych eksponatów, urządzeń i wyposa-żenia (oryginalne, szpitalne łóżka, szafki dla chorych, ta-borety, stoliki do podawania posiłków, aparatura diagno-styczna, przyrządy medyczne itp. Zakupiono gabloty sto-jące i wiszące w celu właściwej ekspozycji zgromadzo-nych zdjęć i dokumentów. Opracowano i wydano mate-riały informacyjno reklamowe celem propagowania i przy-bliżenia działalności Izby Pamięci.

Izba Pamięci służyć będzie organizacji wydarzeń pa-triotycznych i kulturalno-oświatowych dla społecznościz terenu gminy Iwonicz-Zdrój a także dla odwiedzającychnaszą miejscowość kuracjuszy i gości uzdrowiska.

Zachęcamy i zapraszamy wszystkich – który chcieli-by poznać naszą lokalną historię z której jesteśmy dumni.

Halina Józefczyk-Habrat


rozolimą Wschodu. Ks. proboszcz Kazimierz Giera, naszduchowy przewodnik podczas tej pielgrzymki, odprawiłdla nas przed cudownym obrazem Mszę św., po którejudaliśmy się w dalszą drogę – do Przemyśla. Tam wybra-liśmy się na wzgórze Zniesienie w pobliżu Kopca Tatar-skiego, skąd rozciąga się piękna panorama miasta i wi-doczne są pozostałości po fortach twierdzy przemyskiej.Charakterystyczny dla tego miejsca jest też potężny krzyżi figura Jezusa Miłosiernego, które zostały wzniesionew Jubileuszowym 2000 roku.

Przemyśl był tylko krótkim przystankiem na naszymszlaku, bo więcej czasu spędziliśmy zwiedzając zamekw Krasiczynie. Pogoda była równie piękna jak podczaspierwszej „zakopiańskiej” pielgrzymki, więc po opusz-czeniu zamku przyjemnie było przespacerować się poparku, podążając w stronę autokaru. Wyruszaliśmy prze-cież w dalszą drogę – na spotkanie z Matką Pięknej Mi-łości w Myczkowcach. Tu jak zawsze chwila relaksu przyzwierzątkach, poczęstunek, ale też – i przede wszystkim– modlitwa, bo również to miejsce słynie z łask, jakieMatka Boża wyprasza. Nie pominęliśmy więc okazji, byna zakończenie tego dnia przylgnąć ufnie do Maryi.

Minął zaledwie tydzień, a już 7 października udali-śmy się autokarem do Jaślisk, do Sanktuarium MatkiBożej Królowej Nieba i Ziemi, by uczestniczyć w Ró-żańcu do Granic. Uwierzyliśmy słowom Fatimskiej Pani,że tym co może przemienić świat i ludzi jest właśnie mo-dlitwa różańcowa.

Tegoroczne jubileusze pozwalają na nowo odkrywać:Maryja daje nam różaniec, jako broń o wiele skutecz-

niejszą niż ta w ludzkich rękach.Św. Maksymilian wkłada w nasze ręce cudowny meda-

lik Niepokalanej – jak mówił – duchowe kulki przeciw złu.

EA

W pierwszą wyruszyliśmy 9 września, pod duchowymkierownictwem ks. prałata Kazimierza Piotrowskiego.Najważniejszym punktem było oczywiście SanktuariumMatki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach, gdzie wrazz warszawską grupą pielgrzymów uczestniczyliśmy wMszy św. Później był czas na osobistą modlitwę oraz spa-cer po parku fatimskim, w którym znajduje się ołtarz pa-pieski z 1997 r. To przy tym ołtarzu Jan Paweł II podWielką Krokwią sprawował mszę św. Skoro więc już by-liśmy tak blisko, udaliśmy się też pod Wielką Krokiew(by choć latem ją obejrzeć), a potem nawiedziliśmy Sank-tuarium Matki Bożej Objawiającej Cudowny Medalik wZakopanem-Olczy. Kolejnym było Sanktuarium Maryjnew Ludźmierzu – Bazylika Wniebowzięcia NajświętszejMaryi Panny, gdzie spędziliśmy też trochę czasu w prze-pięknym Ogrodzie Różańcowym. Uwagę przekuwają tamnie tylko okazałe, marmurowe stacje różańca, ale też po-mnik Jana Pawła II, który upamiętnia pobyt Ojca św. wtym Sanktuarium w 1997 r.

W drodze powrotnej przejeżdżając przez Nowy Żmi-gród nie mogliśmy nie skorzystać z okazji, by nawiedzićSanktuarium Bł. Ks. Władysława Findysza, kapłana imęczennika. Wstąpiliśmy więc do parafialnego kościołapomodlić się przy jego relikwiach. Była to szczególnachwila, gdyż kilkoro z nas uczestniczyło w 2005 r. wWarszawie w uroczystości beatyfikacyjnej.

30 września wyruszyliśmy w kolejną pielgrzymkę, azaplanowaną tak, by też rozpocząć i zakończyć ją u stópMaryi. Najpierw pokłoniliśmy się Matce Bożej, zwa-nej też Słuchającą, w jej cudownym wizerunku w Kal-warii Pacławskiej. Kustosz sanktuarium przybliżył namhistorię kultu Matki Bożej Kalwaryjskiej, a także historięsamej Kalwarii, ze względu na ukształtowanie i odwzoro-wanie miejsc związanych z Męką Pańską zwanej też Je-

NASZE PIELGRZYMOWANIEBYĆ BLIŻEJ MARYI MATKI

Dobiega końca rok wypełniony wydarzeniami, które – jeśli głęboko przeżywane – pozostawiają w każdym wyraźnyślad i owocują w dalszym życiu. Mija 100 lat od chwili, gdy św. Maksymilian Maria Kolbe powołał Rycerstwo Niepoka-lanej. Na pierwszy plan wysuwają się jednak obchody 100. rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie i uroczyste pono-wienie Aktu Poświęcenia Polski Niepokalanemu Sercu Maryi dokonane w dniu 6 czerwca br. w Sanktuarium MatkiBożej Fatimskiej na Krzeptówkach. Odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej był Różaniec do Granic.Nawet jeśli ktoś nie brał bezpośredniego udziału, mógł łączyć się duchowo lub uczestniczyć w nabożeństwach w parafii,by osobiście odpowiedzieć na wezwanie do modlitwy i pokuty. Okazją do refleksji i modlitwy były też zaproponowaneprzez Akcję Katolicką dwie pielgrzymki – bardzo Maryjne.


Przybywamy do Waszego kraju, aby przekazać bar-dzo ważną wiadomość: Ameryka kocha Polskę i Amerykakocha Polaków, dziękujemy Wam. Jest to ogromny za-szczyt, że mogę stanąć w tym mieście, pod tym właśniepomnikiem na cześć Powstania Warszawskiego, zwraca-jąc się do Polaków, których tak wiele pokoleń marzyłoo Polsce, która będzie bezpieczna, silna i wolna. W imie-niu wszystkich Amerykanów chcę również podziękowaćcałemu polskiemu narodowi za wielkoduszność, którą po-kazaliście, witając i przyjmując naszych żołnierzy w wa-szym kraju. Ci żołnierze są nie tylko dumnymi obrońcamiwolności, ale również symbolem zaangażowania Amery-ki na rzecz waszego bezpieczeństwa i waszego miejscaw silnej, demokratycznej Europie.

Jesteście dumnym narodemTo moja pierwsza wizyta w Europie Środkowo-

Wschodniej jako prezydenta, bardzo cieszę się, że jestemwłaśnie tutaj, w tym jakże cudownym, pięknym kraju –jest tu naprawdę pięknie. Polska jest geograficznym ser-cem Europy, ale – co jeszcze ważniejsze – w Polakachpostrzegamy duszę Europy, wasz naród jest wielki, po-nieważ wielkim jest wasz duch i jest to duch silny.

Przez dwieście lat Polska ciągle cierpiała od nieustan-nych napaści, natomiast jakkolwiek można było najechaći okupować Polskę, a jej granice wymazać z mapy, to ni-gdy nie można było wymazać jej z kart historii ani z wa-szych serc. W tych ciemnych czasach utraciliście swą zie-mię, ale przenigdy nie utraciliście dumy. Wbrew wszel-kim próbom zmiany Was, ucisku albo zniszczenia wasprzetrwaliście i zwyciężyliście, jesteście dumnym naro-dem. (...). Narodem Kopernika, Chopina, Jana Pawła II.Polska jest ziemią wielkich bohaterów, a wy jesteście ludź-mi, którzy znają prawdziwą wartość tego, o co walczycie.Triumf polskiego ducha po stuleciach trudów daje namwszystkim nadzieję na przyszłość, w której dobro zatrium-fuje nad złem, zaś pokój da radę pokonać wojnę.

Dla Amerykanów Polska jest symbolem nadziei. Odsamego zarania naszego kraju polscy bohaterowie, ame-rykańscy patrioci walczyli ramię w ramię w naszej wojnieo niepodległość i w wielu innych wojnach później. (...)Z naszej strony nigdy nie zrezygnowaliśmy z wolnościi niepodległości, jako prawa i prawdziwego losu Polakówi nigdy, przenigdy tego nie zrobimy.

Nasze dwa kraje łączy specjalna więź wykutaw ogniach historii i charakteru narodowego. Jest to bra-terstwo, które istnieje tylko pomiędzy narodami, które wal-czyły, krwawiły i ginęły o wolność. (...) Jestem tu dzisiajnie tylko po to, by odwiedzić starego sojusznika, ale teżpokazać was jako przykład wolności innym, którzy po-szukują wolności i którzy chcą zebrać w sobie odwagęi gotowość, aby bronić naszej cywilizacji. (...)

Historia Polski to historia ludzi, którzy nigdy nie utra-

MY CHCEMY BOGA!Przemówienie Prezydenta USA Donalda Trumpa w Warszawie

W związku z przypadającą 99. rocznicą Odzyskania przez Polskę Niepodległości postanowiliśmy przytoczyćpełną treść wystąpienia Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Donalda Trumpa, które wygłosił 6 lipca2017 r. na Placu Krasińskich w Warszawie w obecności kilkunastu tysięcy entuzjastycznie witających go Polaków.Było to pierwsze publiczne wystąpienie 45. Prezydenta USA w Europie, które złotą kartą zapisało się w historiinaszych wzajemnych stosunków.

cili nadziei; których nigdy nie dało się złamać i którzynigdy, przenigdy nie zapomnieli, kim są. Wasze granicezniknęły na ponad wiek i pojawiły się ponownie sto lattemu. (...) W 1920 roku w „cudzie nad Wisłą" Polskazatrzymała wojska rosyjskie zamierzające podbić Euro-pę. Zaledwie 19 lat później, w 1939 roku, zostaliście po-nownie najechani, tym razem przez Niemców z zachodui Związek Radziecki ze wschodu. Pod podwójną okupacjąPolacy musieli wycierpieć rzeczy, których nie da się opi-sać: masakra w lesie katyńskim, Holokaust, powstaniew getcie i Powstanie Warszawskie, zniszczenie tej pięk-nej stolicy (...), dynamiczna największa żydowska dia-spora w Europie została zredukowana niemal do zera.Potem, w 1944 roku, naziści i Armia Czerwona szyko-wali się do straszliwej, krwawej bitwy tutaj właśnie,o Warszawę. I pośród tego piekła na ziemi Polacy unieśligłowy, aby bronić swojej ojczyzny. Jestem głęboko za-szczycony, że dziś są tutaj weterani i bohaterowie Po-wstania Warszawskiego. Chylimy czoła przed waszympoświęceniem i klniemy się, że zawsze będziemy pamię-tać o waszej walce o Polskę i o wolność. Dziękuję. (...)

Silna Polska jest błogosławieństwem dla Europy i Świata

Najeźdźcy próbowali Was złamać, ale Polski nie dasię złamać. Kiedy nadszedł 2 czerwca 1979 r., kiedy mi-lion Polaków zgromadziło się na mszy z polskim papie-żem, każdy komunista musiał wiedzieć, że opresyjny sys-tem wkrótce się zawali. Milion Polaków – mężczyzn, ko-biet i dzieci – nagle wzniosło głosy w jednej modlitwie;milion Polaków, którzy nie prosili o bogactwo, nie prosilio przywileje; zamiast tego milion Polaków powie trzy pro-ste słowa: „my chcemy Boga". Stojąc tu dzisiaj przed tymniesamowitym zgromadzeniem, jakże wiernym narodem,nadał słyszę te głosy odbijające się echem w historii. Ichprzesłanie jest tak samo aktualne dzisiaj jak kiedykolwiek– Polacy, Amerykanie, Europejczycy nadal wołają wiel-kim głosem: „my chcemy Boga". Razem z papieżem Ja-nem Pawłem II potwierdziliście swoją tożsamość jako


naród wierny Bogu. Dzięki tej potężnej deklaracji, tego,kim jesteście, pojęliście, co macie zrobić, jak macie żyć.Stanęliście solidarnie przeciwko ciemiężcom, przeciwkobarbarzyńskiej esbecji, przeciwko okrutnemu systemowi,który doprowadził do ruiny wasze miasta i dusze, i wy-graliście. Polska zatriumfowała, Polska zawsze zatrium-fuje.

Silna Polska to błogosławieństwo dla krajów Europyi one dobrze o tym wiedzą; silna Europa to błogosławień-stwo dla Zachodu i dla całego świata. Europa nie kon-frontuje się dziś z komunizmem. Ale są inne zagrożeniadla naszego bezpieczeństwa, dla naszego stylu życia.Mamy do czynienia z inną ideologią, taką, która chce eks-portu terroryzmu, ekstremizmu na cały świat, Amerykai Europa cierpiały od jednego ataku terrorystów po dru-gim. Sprawimy, by to dobiegło końca.

Powstrzymamy terroryzm, ale…Zachęcamy Rosję, aby wstrzymała swoją działalność

na rzecz destabilizacji Ukrainy i innych krajów i jej wspar-cie dla wrogich reżimów, w tym Syrii i Iranu, oraz byzamiast tego przyłączyła się do wspólnoty narodów odpo-wiedzialnych, walczących przeciwko wspólnym wrogom,a w Syrii broniących cywilizacji jako takiej. Musimy pra-cować razem, aby stawić czoła siłom niezależnie od tego,czy wewnętrznym czy zewnętrznym, z południa czy z pół-nocy, czy ze wschodu, które chcą podkopać nasze warto-ści i zniszczyć więzi kultury, wiary i tradycji, które czyniąnas tymi, którymi jesteśmy. Jeśli zostawimy te siły tak,jak są, to podkopią naszą pewność siebie, osłabią naszegoducha i wolę bronienia siebie i naszego społeczeństwa.Natomiast tak jak nasi przeciwnicy i wrogowie z prze-szłości nauczyli się tutaj, w Polsce, tak samo my wiemy,że te siły również w końcu muszą ponieść porażkę, rze-czywiście chcemy aby ci ludzie przegrali. Przegrają niedlatego, że nasz sojusz jest silny, nasze kraje odporne,a nasza siła nie ma sobie równych. Wszystko to, musimypowiedzieć, jest prawdą, nasi przeciwnicy jednakże musząprzegrać, ponieważ nigdy nie zapomnimy, kim jesteśmy.

… nie możemy zapominać o wartościachA jeśli nie zapomnimy, kim jesteśmy, to po prostu nie

da się nas pokonać. Amerykanie nigdy nie zapomną, naro-dy Europy nigdy nie zapomną. Jesteśmy najszybszymi najwspanialszym społeczeństwem, nie ma niczego takie-go jak nasza wspólnota, świat nigdy nie znał czegoś po-dobnego jak nasza wspólnota narodów. Piszemy symfo-nię, tworzymy innowacje, świętujemy naszych pradaw-nych bohaterów, przyjmując ponadczasowe tradycjei zwyczaje, i zawsze chcemy znaleźć, odkryć zupełnie nowehoryzonty. Nagradzamy wybitnych, dążymy do doskona-łości i cieszymy się z inspirujących dzieł sztuki, cieszymysię z rządów prawa i chronimy prawa do wolności mowyoraz wyrażania poglądów. (...)

Rzucamy wyzwanie wszystkiemu, rozmawiamyo wszystkim, chcemy wiedzieć wszystko, abyśmy lepiej po-znali samych siebie. Ale przede wszystkim cenimy godnośćkażdego życia ludzkiego, chronimy prawa każdego i doce-niamy nadzieje każdego człowieka, który chce żyć w wol-ności. To są bezcenne więzi, które trzymają nas razem jakonarody, jako sojuszników oraz jako cywilizację. (...)

Europa musi inwestować w bezpieczeństwoJak długo tylko będziemy znać naszą historię, będzie-

my umieli budować naszą przyszłość. Amerykanie wiedzą,że silny sojusz wolnych, suwerennych i niezawisłych na-rodów jest najlepszą obroną dla naszej wolności i dla na-szych interesów. Najlepszą obroną dla naszych interesówi wolności jest silny sojusz wolnych, suwerennych i nie-zawisłych narodów. Dlatego moja administracja zażąda-ła, aby wszyscy członkowie NATO w końcu wywiązalisię ze swoich zobowiązań finansowych. Zwracając się dotych, którzy krytykują nasze stanowisko, chcę tylko po-wiedzieć, że USA zademonstrowały nie tylko poprzez sło-wa, ale też poprzez działania, że stajemy ramię w ramię,broniąc artykułu 5 [paktu północnoatlantyckiego] dlawspólnego zobowiązania do obrony kolektywnej.

Łatwo mówić, ale liczą się czyny i dla naszej własnejochrony, wy wiecie to najlepiej, Europa musi robić wię-cej. Europa musi zademonstrować, że wierzy w swojąprzyszłość, inwestując pieniądze, aby tę przyszłość za-gwarantować. Dlatego właśnie chylimy czoła przed Polskąza jej decyzje, aby w tym tygodniu ruszyć z zakupem odUSA sprawdzonych w boju rakiet Patriot, najlepszych nacałym świecie. Dziękuję wam, dziękuję ci, Polsko. Mu-szę powiedzieć, że przykład, który pokazaliście, jest na-prawdę wspaniały. Dziękujemy ci, Polsko.

Walka o zachód zaczyna się w umyśle i duszyFundamentalne pytanie naszych czasów brzmi: czy

Zachód chce przeżyć? Czy mamy pewność w naszychwartościach, żeby walczyć o nie do samego końca? Czymamy wystarczający szacunek do naszych obywateli, abybronić naszych granic? Czy mamy odwagę, aby zacho-wać naszą cywilizację w obliczu tych, którzy chcieliby jąsobie podporządkować i zniszczyć?

Możemy mieć największe gospodarki i najbardziejśmiercionośną broń na ziemi, natomiast jeżeli nie będzie-my mieli silnej rodziny, silnych wartości, to wtedy bę-dziemy słabi i nie przetrwamy.

Jeżeli ktokolwiek zapomni o wadze tych rzeczy, niechprzybędzie do jednego kraju, który nigdy o tym nie zapo-mniał, niech przybędzie do Polski, tu, do Warszawy, niechpozna historię Powstania Warszawskiego. Ci bohatero-wie przypominają nam, że Zachód został zbawiony krwiąpatriotów. Każda piędź ziemi, każdy fragment cywiliza-cji jest wart bronienia go za cenę życia.

Nasza walka o Zachód nie zaczyna się na polu walki,zaczyna się w umyśle, w duszy i woli do walki. Więziłączące naszą cywilizację nie są mniej ważne i wymagająnie mniej obrony niż malusieńki przesmyk ziemi, od któ-rego zależała niegdyś nadzieja całej Polski.

Nasza wolność, nasza cywilizacja i nasze przeżyciezależą od naszych więzi, historii, kultury i pamięci. Dziś,tak samo jak kiedykolwiek, Polska jest w naszym sercu.Dokładnie tak, jak Polski nie dało się złamać – mówię todzisiaj, by usłyszał to cały świat – Zachód nigdy, prze-nigdy nie pozwoli się złamać. Nasze wartości zatrium-fują, nasze narody będą rozkwitać.

Więc razem walczmy wszyscy tak, jak Polacy: za ro-dzinę, za wolność, za kraj i za Boga. Dziękuję wam, niechwas Bóg błogosławi, niech Bóg błogosławi Polaków, niechBóg błogosławi naszych sojuszników i niech Bóg błogo-sławi Stany Zjednoczone Ameryki.


Słowa Hymnu Sybiraków napisane przez Mariana Jon-kajtysa opowiadają trudną i bolesną historię polskiego naro-du od czasów Konfederacji Barskiej (1768 r.) aż do transfor-macji ustrojowej (1989 r.). Okres trwającej tyle lat niewolizostał na krótko przerwany odzyskaniem przez Polskę nie-podległości. Dnia 11 listopada br. przeżywać będziemy 99.rocznicę tego najważniejszego w historii naszej Ojczyznywydarzenia. Pozwólmy ponieść się głębokiej treści słówhymnu i udajmy się we wspólną podróż w głąb polskich dzie-jów, pamiętając jednak, aby tak jak Marszałek Józef Piłsud-ski wysiąść na przystanku „Niepodległość”.

Z miast kresowych, wschodnich osad i wsi,Z rezydencji, białych dworków i chatMyśmy wciąż do Niepodległej szli,Szli z uporem ponad dwieście lat!

Pochylając się nad tematem odzyskania niepodległo-ści nie sposób pominąć faktu jej utracenia, który stano-wić powinien przestrogę dla wszystkich pokoleń Polaków.Polityczny kres I Rzeczypospolitej, choć w rzeczywisto-ści był długotrwałym procesem, bowiem możliwości sa-mostanowienia utraciliśmy na wiele lat przed rozbiorami,osadzony został w historii bardzo jednoznacznie: rok 1795.I tutaj podać można jeszcze bardziej szczegółowe daty:24 października 1795 r. – dzień kiedy Rosja, Prusy i Au-stria podpisały akt III rozbioru Polski i 25 listopada 1795r. – tego dnia ostatni król Polski Stanisław August Ponia-towski abdykuje na rzecz Rosji i zostaje deportowany doPetersburga, a Polska na 123 lata przestaje istnieć jakopaństwo. Konkretny dzień, miesiąc i rok stają się swo-istym symbolem, trwale osadzonym na osi naszych dzie-jów. Choć wielu biernie przyglądało się upadkowi pań-stwa, albo tak jak targowiczanie do tego upadku wprostdążyło, m.in. poprzez wzywanie interwencji Rosji czy Prusi skarżenie się obcym dworom na rzekome ograniczaniewolności szlacheckich, to nie brakowało również wielkichpatriotów podejmujących walkę o suwerenność Rzeczy-pospolitej. Przywołując te historyczne fakty nie sposóboprzeć się wrażeniu, że i dziś nie brakuje w Polsce współ-czesnych targowiczan. Ich również oceni kiedyś historia.

Wydłużyli drogę carscy kaci,Przez Syberię wiódł najkrótszy szlakI w kajdanach szli konfederaciMogiłami znacząc polski trakt…

Z Insurekcji Kościuszkowskiej, z powstań dwóch,Szkół, barykad Warszawy i Łodzi;Konradowski unosił się duchI nam w marszu do Polski przewodził.

Konfederacja Barska, obrady Sejmu Czteroletniego,uchwalenie Konstytucji 3 Maja, Insurekcja Kościuszkow-

Grzegorz Nieradka

Myśmy wciąż do Niepodległej szli,szli z uporem ponad dwieście lat!

ska – to tylko niektóre wielkie próby powstrzymania utratypaństwowości. Mimo oddania zdrowia i życia tak wielupatriotów, państwo polskie formalnie zniknęło z map Eu-ropy na 123 lata. Nie zniknęło jednak nigdy z serc poko-leń naszych rodaków, którzy poprzez zbrojny udział wpowstaniach narodowych, systematyczną pracę u podstaworaz rozwój szeroko pojętej kultury, w tym szczególnieliteratury i sztuki, pielęgnowali tradycję i pamięć o domuswych ojców. Ta wielka narodowa świadomość sprawiła,że po 11 listopada 1918 roku potrafiliśmy scalić w jedenorganizm państwowy ziemie należące do trzech zabor-ców, którzy nie szczędzili trudu, aby wykorzenić polskośćz serc i umysłów Polaków (germanizacja, rusyfikacja,zsyłki na Sybir).

A myśmy szli i szli – dziesiątkowani!Przez tajgę, stepy – plątaniną dróg!A myśmy szli i szli – niepokonani!Aż „Cud nad Wisłą” darował nam Bóg! (2x)

W krótkim czasie odbudowaliśmy armię, która zdolnabyła przeciwstawić się bolszewickiej nawale, ocalając wten sposób Europę przed gwałtem, mordem i ateizmem.Nie sposób pominąć tutaj ofiarności obywateli, którzysprzedawali należące do nich cenne przedmioty, aby uzy-skane środki przeznaczyć na uzbrojenie Wojska Polskie-go. W 1920 roku wprowadziliśmy jako walutę markępolską, która od kwietnia 1924 roku zastąpiona zostałaprzez złoty polski. Zbudowaliśmy Port w Gdyni oraz Cen-tralny Okręg Przemysłowy, w skład którego weszły 44 po-wiaty. Warszawa nazywana była Paryżem Północy, a po-wierzchnia II Rzeczypospolitej liczyła 389 720 km2 (77tysięcy km2 więcej niż obecnie). Rozwój niepodległegopaństwa polskiego przerwał wybuch II wojny światowej.

Z miast kresowych, wschodnich osad i wsi,Szkół, urzędów, kamienic i chat:Myśmy znów do Niepodległej szli,Jak z zaboru, sprzed dwudziestu lat.

Historycy zgodnie uważają, że gdyby nie zdradzieckanapaść sowietów na Polskę 17 września 1939 roku i nie-zgodne z traktatami zachowanie naszych sojuszników,Polska mogła obroni się przed hitlerowskimi Niemcami.Warto przytoczyć fragment tekstu Andrzeja Fedorowicza,który dokonał analizy i oceny kampanii wrześniowej dodnia wkroczenia Armii Czerwonej.

„Wojsku brakuje broni i amunicji, ale dostawy są wdrodze. Walczące państwo wciąż utrzymuje kolejowy ruchz pięcioma krajami, w tym Rumunią, gdzie do portu wKonstancy płynie 17 statków z czołgami, sprzętem arty-leryjskim oraz samolotami z Francji i Wielkiej Brytanii.Rumunii polski rząd złożył ofertę zakupu 57 tysięcy ka-rabinów i 120 dział oraz amunicji do nich, proponując


płatność złotem z ewakuowanych rezerw państwowych.Wiadomo, że nie będzie się można bronić w nieskończo-ność, ale w oparciu o górski teren i linię rzek, koncentru-jąc na tym odcinku nawet kilkadziesiąt tysięcy żołnierzyz przebijających się wciąż oddziałów, można stworzyćsilną redutę oporu i wytrwać w niej nawet kilka miesięcy.Zachowując ciągłość państwa i kolejowe połączenia z so-jusznikami za granicą. Tymczasem w dowództwie armiiprzeciwnika widać wyraźną nerwowość. Zaplanowane namaksymalnie 14 dni kampanii osiągnięcie celu strategicz-nego, jakim było rozbicie polskich wojsk, nie zostało osią-gnięte. Stoczono dotąd ponad tysiąc mniejszych lub więk-szych bitew, wyeliminowano dwie armie, okrążono stoli-cę, jednak większość polskich sił wciąż walczy. Atakują-ce wojska zaczynają odczuwać problemy logistyczne –rwą się dostawy paliw i amunicji, impet wojny błyska-wicznej wyraźnie spada. Psuje się też pogoda, jak dotądsprzyjająca lotnictwu i szarżom czołgów. Spada też mo-rale – właśnie jeden z elitarnych oddziałów agresora prze-stał istnieć, zlikwidowany w ciągu jednej nocy przez polskąjednostkę. Co gorsza, straty w sprzęcie są o wiele więk-sze, niż zakładano. Jedna trzecia czołgów i wozów bojo-wych została zniszczona lub uszkodzona. Ich pancerzeokazały się zbyt słabe nie tylko dla produkowanych naszwedzkiej licencji polskich działek przeciwczołgowych,o których wiedziano, ale także dla przeciwpancernychkarabinów kal. 7,92 mm, o których atakujący nie mielipojęcia. Niespodziewanie duże straty poniosło też lotnic-two, przede wszystkim od dobrze zorganizowanej obronyprzeciwlotniczej Warszawy. Im dłużej trwa wojna, tymbardziej dowódcy atakujących wojsk obawiają się sytu-acji, gdy sojusznicy Polski ruszą jednak na obiecaną jejpomoc i zaatakują na drugim froncie. Czy zdążą wtedyprzerzucić siły do jego obrony? Jedna z elitarnych jedno-stek – 3. Dywizja Górska – została już po cichu wycofanakilka dni temu. Które będą następne?”

Tak wyglądała sytuacja Polski 16 września 1939 roku.To, co nastąpiło dzień później – atak 650-tysięcznej so-wieckiej armii na tyły broniącego się państwa – musiałoskończyć się klęską.

Bo od września, od siedemnastego,Dłuższą drogą znów szedł każdy z nas:Przez lód spod bieguna północnego,Przez Łubiankę, przez Katyński Las!

Na nieludzkiej ziemi znowu polski traktWyznaczyły bezimienne krzyże…Nie zatrzymał nas czerwony kat,Bo przed nami Polska – coraz bliżej!

Konsekwencją sowieckiej inwazji na Polskę była he-katomba krwi przelana przez naszych rodaków na poluwalki z rosyjskim okupantem, podczas obrony Grodna iLwowa, w Katyniu, Charkowie, Miednoje i Bykowni, naSyberii i w Kazachstanie. Dwa miliony polskich obywa-teli wywiezionych zostało w głąb komunistycznej Rosji.Od lutego 1940 roku do czerwca 1941 roku doszło dodwóch wielkich fal deportacji Polaków na Syberię, wwyniku których na pewną śmierć w bydlęcych wagonach

posłano 400 tysięcy naszych rodaków. Ich majątki zosta-ły skonfiskowane przez sowieckiego agresora. ArmiaCzerwona opuściła terytorium Polski dopiero w 1993 roku,co oznacza, że pod sowiecką okupacją znajdowaliśmy sięprzez 54 lata.

I myśmy szli i szli – dziesiątkowani!Choć zdradą pragnął nas podzielić wróg…I przez Ludową przeszliśmy – niepokonaniAż Wolną Polskę raczył wrócić Bóg!!! (2x)

Po zakończeniu wojny sowieci zainstalowali na zie-miach polskich system komunistyczny. Polska krew prze-lana w więzieniach UB, gdzie jeszcze w latach 50-tych i60-tych XX wieku, przywleczona przez sowietów komu-nistyczna zaraza, mordowała żołnierzy podziemia niepod-ległościowego (śmierć poniosło kilka tys. osób) do dziśnie została właściwie rozliczona. Później Poznański Czer-wiec 1956 roku (śmierć 58 osób, setki rannych i areszto-wanych), Masakra Robotników na Wybrzeżu w Grudniu1970 roku (śmierć poniosło 41 osób, 1164 zostały ranne,ponad 3 tys. osób aresztowano) i stan wojenny (co naj-mniej 91 zamordowanych do 1989 roku, 10 tys. interno-wanych). Pomimo tylu trudów „I przez Ludową przeszli-śmy – niepokonani, aż Wolną Polskę raczył wrócić Bóg!”

Wartość, jaką jest wolna Polska, wielokrotnie podkre-ślał nasz największy rodak, papież Jan Paweł II. Niechjego słowa będą zwieńczeniem wędrówki przez lata zma-gań naszego narodu o niepodległość Ojczyny i umacniająnas – współczesnych Polaków – w trosce o zachowanie irozwijanie tej wartości.

„Wolność jest dana człowiekowi przez Stwórcę i jestmu równocześnie zadana. Poprzez wolność bowiem czło-wiek jest powołany do przyjęcia i realizacji prawdy. Wy-bierając i wypełniając prawdziwe dobro w życiu osobi-stym i rodzinnym, w rzeczywistości ekonomicznej i po-litycznej, czy wreszcie w środowisku narodowym i mię-dzynarodowym, człowiek realizuje swoją wolnośćw prawdzie”.


Jesień to szczególnie piękna i kolorowa pora roku, lecz nie-stety często wraz z pierwszymi jesiennymi liśćmi, spada naszesamopoczucie. Łatwo marzniemy, szybko się przeziębiamy, sta-wy dają o sobie znać, a infekcje pęcherza przytrafiają nam sięczęściej niż wiosną czy latem. Jak w domowym zaciszu poradzićsobie z drobnymi, jesiennymi dolegliwościami? Podpowiadamy!

PRZEMARZNIĘCIE, UCZUCIE ZIMNAGdy za oknami jesienna plucha, wcale nie trzeba być zmar-

zluchem, by łatwo przemoknąć lub przemarznąć. Wystarczynieodpowiednie obuwie, zbyt cienkie okrycie wierzchnie czy brakparasola, a może się okazać, że nawet po powrocie do ciepłegomieszkania, jeszcze długo nie możemy się rozgrzać. Jak temuzaradzić? Kiedy dotrzesz do domu, przygotuj sobie gorącą her-batę, najlepiej z sokiem malinowym i/lub imbirem oraz goździ-kami (działają rozgrzewająco), lub zjedz ciepły posiłek. Pomoc-na może okazać się również ciepła kąpiel z dodatkiem aroma-tycznych olejków o działaniu rozgrzewającym np. cynamono-wego. Możesz również spróbować wymoczyć nogi w gorącejwodzie z dodatkiem soli, a następnie założyć ciepłe skarpetyi wygrzać się w łóżku.

PRZYGNĘBIENIE, POGORSZONY NASTRÓJCoraz krótsze dni, pochmurne dni oraz niewiele czasu spę-

dzanego na świeżym powietrzu mogą powowodować pogorsze-nie samopoczucia. Dlatego warto z głową zaplanować jesienneaktywności, koniecznie wpisując w swój harmonogram space-ry, nordic walking czy wyprawy w góry. Promienie słonecznepozytywnie wpływają na nasze samopoczucie. Oprócz popra-wiających humor endorfin, nazywanych "hormonami szczęścia",pod wpływem promieni słonecznych w naszych organizmachwytarzana jest również witamina D, która obok wielu innychwłaściwości, również pozwala walczyć ze złym samopoczuciemi depresją sezonową.

BÓLE STAWÓWJesienią wiele osób uskarża się na bóle mięśni i stawów. Mogą

one mieć charakter tymczasowy i wynikać z okresowych przecią-żeń lub nasilający się, szczególnie u osób, cierpiących na chorobyprzewlekłe (choroba reumatyczna, choroba zwyrodnieniowa, oste-oporoza). Przy bólach stawów pomocna może okazać się domo-wa terapia olejkami eterycznymi. Wystarczy wymieszać dwie kro-ple olejku lawendowego z trzema kroplami olejku rozmarynowe-go w jednej łyżce oleju roślinnego i tak przygotowaną mieszankąnacierać bolące miejsca kilka razy dziennie.

PROBLEMY Z PĘCHERZEMWyziębienie, obniżona odporność oraz nieodpowiednia bieli-

zna mogą przyczynić się do zapadania na nieprzyjemne dolegliwo-ści ze strony układu moczowego. Pieczenie, szczypaniei uczucie parcia na mocz to typowe objawy zapalenia pęcherza.Aby zapobiegać, ale i łagodzić objawy warto do jesiennej dietywprowadzić żurawinę. Herbatki żurawinowe, sok z żurawiny orazsuszone owoce pomogą zapobiegać osadzaniu się chorobotwórczychbakterii na ściankach pęcherza oraz ułatawią ich wypłukiwanie.

PRZEZIĘBIENIA, INFEKCJE, GRYPAGdy pojawiają się pierwsze oznaki przeziębienia lub grypy

większość z nas sięga po własne, sprawdzone metody. Skutecz-ne są wszelkie kuracje z wykorzystaniem czosnku i cebuli,a także domowy, gorący rosół, inhalacje z wykorzystaniem olej-ków eterycznych, czy popijanie herbaty z cytryną i sokiemz malin. Pomocne mogą okazać się również kąpiele np. z wyko-rzystaniem kilku garści suszonych kwiatów lipy.

5 DOMOWYCH PORADNA JESIENNE DOLEGLIWOŚCI

ŚPIESZMY SIĘksiądz Jan Twardowski

Śpieszmy się kochać ludzitak szybko odchodzązostaną po nich buty i telefon głuchytylko to co nieważne jak krowa się wleczenajważniejsze tak prędkie że nagle się stajepotem cisza normalna więc całkiem nieznośnajak czystość urodzona najprościej z rozpaczykiedy myślimy o kimś zostając bez niego.

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewnazabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęścieprzychodzi jednocześnie jak patos i humorjak dwie namiętności wciąż słabsze od jednejtak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcujak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłonżeby widzieć naprawdę zamykają oczychociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzećkochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawszea będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodząi ci co nie odchodzą nie zawsze powrócąi nigdy nie wiadomo mówiąc o miłościczy pierwsza jest ostatnia czyostatnia pierwsza.

RÓŻANIECksiądz Jan Twardowski

A jeśli wojna nowa, a jeśli się zasmucęjak dziecko zapłakane w różaniec swój powrócę.Będę go brać na ręce jak włosów ciemne sploty,gdzie blask się świec zaplątał jak żuczek szczerozłoty,gdzie sny z krzyżykiem srebrnym i łzy i śpiew poranny,zerwanych moc przyrzeczeń i żal wciąż nieustanny,modlitwy za rodziców, za kolegów, prośby wieczne,i jakieś umartwienia zabawne, niedorzeczne...A jeśli wojna nowa, a jeśli niepokoje...O rzewne, o tajemne paciorki moje,to na nich troski moje, radości ukochania,i cały żar modlitwy późnego powołania.I na nich pamięć dni tych, gdy późnym sennym latembiegliśmy z podchorążym płonącym Mariensztadem,a potem w noce długie na jezdni pod gwiazdami,chwytałem was ukradkiem drżącymi wciąż palcami.Do Twoich snów się tulę, do Twoich snów się łaszę,na tych dziesiątkach licząc sierpniowe złudy nasze.Kto wezwał? Kto przywołał? Skąd sny co tu przygnały?Przed własną tajemnicą przyklękam taki mały...O siódmej przy kolacji, przy modlitw chłodnym dźwięku,o jaką burzę wspomnień przeważasz w swoim ręku.Bo jeśli wojna nowa, a jeśli niepokoje,o rzewne, o tajemne paciorki czarne moje.

Zródło: internet


Z ŻYCIA SZKOŁY PODSTAWOWEJim. ks. ANTONIEGO PODGÓRSKIEGO w IWONICZU

Spotkanie z policjantamiW dniu 7 września dzieci z oddziału przedszkolnego

i uczniowie klas I-III gościli w szkole policjantów z Ko-misariatu Policji w Iwoniczu-Zdroju. Celem spotkaniabyło utrwalenie zasad ruchu drogowego oraz przypomnie-nie zagadnień dotyczących bezpieczeństwa dzieci w szkolei w domu. Policjanci omówili zasady poruszania się poulicy, po chodniku i podczas jazdy rowerem. Zwróciliuwagę na niebezpieczeństwa, jakie mogą czyhać w kon-taktach z obcymi, omówili sposoby unikania ich. Gościeprzypomnieli o zasadach zachowania w samochodzie i au-tokarze, utrwalili znajomość numerów alarmowych. Po-nadto podkreślili, jak ważną rolę pełnią elementy odbla-skowe, które każde dziecko powinno posiadać. Dzieciczynnie brały udział w spotkaniu, wykazały się wiedząz zakresu bezpieczeństwa w ruchu drogowym, dzieliłysię swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniami. Na za-kończenie spotkania Pani Dyrektor Małgorzata Jakubo-wicz rozdała uczniom elementy odblaskowe. DziękujemyPanom Policjantom za interesujące i pouczające spotka-nie. Zdobyta przez uczniów wiedza na pewno będzie wy-korzystana w praktyce.

Wycieczka klasy trzeciej gimnazjum do Muzeum Hi-storycznego w Sanoku

Uczniowie klasy trzeciej oddziału gimnazjalnego po-stanowili rozpocząć ten rok szkolny od spotkania zesztuką. 13 września w odwiedzili Muzeum Historycznymw Sanoku. Obejrzeli jedną z najpiękniejszych kolekcjisztuki cerkiewnej w Polsce, która gromadzi w swoichzbiorach ponad 1200 eksponatów.

Najwcześniejsze przykłady malarstwa cerkiewnego –ikony oraz przedmioty liturgiczne (utensylia, krzyże ręcz-ne drewniane i polichromowane, enkolpiony, zawieszki, cho-rągwie, szaty, starodruki), pochodzące z istniejących bądźnieistniejących prawosławnych i greckokatolickich cerkwiz terenów południowo-wschodniej Polski i dzisiejszej Ukra-iny, można zobaczyć w komnatach renesansowego zamku.Później obejrzeli Galerię Zdzisława Beksińskiego.

Przez odbiorców sztuki Beksiński rozpoznawany jestprzede wszystkim jako twórca niezwykle oryginalnego,sugestywnego malarstwa. Obecny zbiór liczy ponad 200obrazów, reprezentatywnych dla wszystkich okresów,począwszy od najwcześniejszych, po ostatni obraz na-malowany w lutym 2005 roku. Największa na świecie –licząca około 600 prac – ekspozycja prezentuje bogatąi różnorodną twórczość jednego z najciekawszych, naj-bardziej intrygujących artystów współczesnych - pocho-dzącego z Sanoka.

Wycieczka była niezwykłą okazją do wspólnie spę-dzonego czasu wśród kolegów i koleżanek, ale i wyjątko-wych dzieł sztuki.

XLVII Ogólnopolski Dukielski Zlot Turystów15 września członkowie Szkolnego Koła Turystycz-

no–Krajoznawczego wyruszyli na pierwszy w tym roku

szkolnym rajd zorganizowany przez krośnieński oddziałPTTK.

Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy w Dukli, gdzie zwie-dziliśmy Muzeum Historyczne, a następnie wyruszyliśmyna trasę pieszą: Dukla – Chyrowa – Pustelnia św. Janaz Dukli. Maszerując żółtym i czerwonym szlakiem, zma-gając się z trudną błotnistą trasą, dotarliśmy do Pustelniśw. Jana z Dukli na wzgórzu Zaśpit.

Pustelnia założona została w 1769 roku. Znajduje siętu murowana kaplica z 1908 roku, dom rekolekcyjny tzw.„dom pustelnika” i źródło w grocie. Po odpoczynku, zwie-dzeniu kaplicy i groty, zeszliśmy na miejsce ogniska, gdzieupiekliśmy pyszne kiełbaski i odbyły się konkursy. Naszeuczennice kolejny raz zajęły najwyższe lokaty:

- w konkursie turystyczno – krajoznawczym I miej-sce zajęła Kamila Szczurek z klasy VIb

- w konkursie przyrodniczo – ekologicznym I miejscezajęła Julia Jasińska z klasy VIa, II miejsce – KamilaSzczurek z klasy VIb.

Z życia świetlicy szkolnejW szkole działa świetlica szkolna. Uczniowie nie tyl-

ko mogą korzystać z pomocy w odrabianiu zadań domo-wych ale także uczestniczyć w ciekawych zajęciach. Sąto między innymi zajęcia plastyczne, ruchowe oraz kom-puterowe. Dzieci rozwijają swoje talenty artystyczne po-przez wykonywanie różnorodnych prac plastycznych. Nazajęciach komputerowych uczą się kodowania doskona-ląc wyobraźnię i logiczne myślenie. Dzieci korzystają takżez placu zabaw, salki zabaw i sali gimnastycznej, na któ-rych bawią się i kształtują swój charakter sportowy.

Lekcja w Muzeum Historycznym w SanokuW ramach lekcji zajęć artystycznych z plastyki, ucznio-

wie klasy II oddziału gimnazjalnego 19 września mielimożliwość spotkania ze sztuką na „żywo”.

W Muzeum Historycznym w Sanoku oprócz bardzo cie-kawej ekspozycji sztuki cerkiewnej pochodzącej z XII-XXw. zobaczyli także Galerię Mariana Kruczka, który upra-wiał malarstwo, rzeźbę, grafikę oraz największą na świecieekspozycję dzieł artysty współczesnego Zdzisława Beksiń-skiego. Obcowanie wśród tak ciekawych i różnorodnych pracdostarczył wiele wrażeń i estetycznych przeżyć.

Akcja „Sprzątanie Świata” w naszej szkoleCzy można zrobić coś dobrego dla naszej planety?

Można!W dniach 23–27 września uczniowie, zaopatrzeni

w jednorazowe rękawiczki ochronne i worki na zbiórkęśmieci, kolejny raz uczestniczyli w akcji ekologicznej„Sprzątanie Świata”. Wszystkie klasy pozytywnie zmo-tywowane szczytnym celem, miały wyznaczone tereny,które solidnie posprzątały. Oddział przedszkolny oraz kla-sy I - III sprzątały tereny szkoły i jej najbliższe okolice,w tym boisko szkolne i plac zabaw. Klasy IV – VII i II G -III G zajęły się poboczami dróg Iwonicza oraz terenem parku


i boiska. Dzięki akcji dzieci uczą się odpowiedzialności zaśrodowisko, w którym żyją, zwiększa się ich wrażliwośćekologiczna, a Ziemia staje się bardziej czysta i przyjazna.

DBANIE O CZYSTOŚĆ ŚRODOWISKA TOOBOWIĄZEK KAŻDEGO CZŁOWIEKA!!

Wybory do Samorządu Uczniowskiego27 września zostały przeprowadzone demokratyczne

wybory w celu wyłonienia Zarządu Samorządu Uczniow-skiego. Zgłosiło się czworo kandydatów (W. Bulik,A. Nycz, A. Such, F. Czopowik), którzy ze wsparciemkolegów przeprowadzili swoje kampanie. Program pre-zentowali w formie plakatów wyborczych, a głosowanieodbyło się w klasach w sposób tajny. Największą liczbęgłosów otrzymała Wiktoria Bulik z kl. VIb i tym samymzostała przewodniczącą SU. Adrianna Nycz - kl. IIIG i Fi-lip Czopowik z kl. VIIa – będą pełnić funkcję zastępcówprzewodniczącego w roku szkolnym 2017/18.

Gratulujemy Zarządowi i życzymy wspaniałych po-mysłów na zrealizowanie obietnic wyborczych.

Dzień Chłopca – dyskoteka szkolnaJednym z pierwszych akordów działalności Samorzą-

du była organizacja dyskoteki szkolnej z okazji DniaChłopca. Oprócz dobrej muzyki była także oferta ze sma-kołykami, które przygotowali Rodzice: ciasta, galaretki iinne smakołyki. Samorzą

„Zabawki w opałach” - spektakl ekologiczny dla dzieci29 września uczniowie klas młodszych: IIa, IIIa i IIIb

uczestniczyli w akcji sponsorowanej przez Urząd Gminyw Iwoniczu–Zdroju. W ramach podnoszenia świadomo-ści ekologicznej społeczeństwa, dzieci obejrzały spektaklteatralny pt. „Zabawki w opałach” wystawiony przez kra-kowskich artystów w kinie „Wczasowicz”. Spektakl war-tościowy pod względem edukacyjnym dostarczył małymodbiorcom dużo informacji m.in. z zakresu ekologii iochrony środowiska. Dzieci zaproszone przez Zabawki -robota Robiego i lalkę Basię mogły wykazać się umiejęt-nością segregowania odpadów oraz swoją wiedzą ekolo-giczną odpowiadając na przygotowane dla nich pytania.

Światowy Dzień Tabliczki Mnożenia29 września, tak jak w tysiącu innych szkół na świe-

cie, uczniowie zmagali się z mnożeniem i dzieleniem alew przyjemny, zabawowy sposób. Egzaminatorzy z klasVIa przeprowadzili eliminacje konkursowe w klasach odIII SP do III oddziału gimnazjalnego. Przypomnieli, żetabliczkę mnożenia pismem klinowym zapisywali już 2,5tys. lat p.n.e. Sumerowie, rozdali każdemu karteczkiz pięcioma przykładami, które należało rozwiązać w okre-ślonym czasie. Wyłoniono Ekspertów, którzy w drugim,trudniejszym etapie zmierzyli się na czas z działaniamiw zakresie 1000. I tak Mistrzami Tabliczki Mnożenia na-szej szkoły zostali: Adrianna Nycz kl. IIIG, Natalia Lo-rens kl. VIIa, Alda Sqragi kl. VIIb.

Dzień Głośnego CzytaniaTradycją w naszej szkole stało się aktywne uczestnic-

two w Ogólnopolskim Dniu Głośnego Czytania, który

przypada 29 września. Data ta odnosi się do urodzin Ja-niny Porazińskiej, autorki książek dla dzieci i młodzieży.

W tym roku obchodziliśmy ten Dzień w poniedziałek, 2października. Wybrani uczniowie klas szóstych, siódmychi oddziałów gimnazjalnych odwiedzali swoich młodszychkolegów w klasach i czytali im fragmenty literatury dladzieci i młodzieży. Do głośnego czytania zostały wybranenowości wydawnicze zakupione w ramach NarodowegoProgramu Rozwoju Czytelnictwa. Wszyscy uczniowie słu-chali w skupieniu dając się ponieść wyobraźni, wielu z nichzainteresowało się czytaną lekturą na tyle, żeby wypoży-czyć ją w szkolnej bibliotece.“Okazało się, że wspólne czy-tanie może przyjemne dla każdego z uczestników takichspotkań, nie tylko dla słuchających, ale też dla czytających,dla których uwaga i skupienie odbiorców była nagrodą zapracę włożoną w odpowiednie przygotowanie tekstów.

Udział w XIV Nocy Nietoperzy29 września br. grupa uczniów naszej szkoły wzięła

udział w Nocy Nietoperzy zorganizowanej między innymiprzez Stowarzyszenie Współpracy Polska – Wschód, LasyPaństwowe i Karpackie Parki Krajobrazowe. Noc Nieto-perzy rozpoczęła się jeszcze za dnia spotkaniemw Budynku Domu Ludowego w Czarnorzekach, w którymwysłuchaliśmy prelekcji prof. dr hab. Bronisława Woło-szyna i Nadleśniczego Artura Paczkowskiego na temat życianietoperzy. Kolejnym punktem pierwszej części imprezybyło ogłoszenie wyników konkursu plastycznego pt. „Nie-toperze liczą na nas”, którego przedmiotem było wykona-nie pracy autorskiej dowolną techniką plastyczną (rysu-nek, malarstwo, wyklejanka itp.) lub wykonanie projektustatuetki przedstawiającej nietoperza. W konkursie wzięłoudział ponad 230 dzieci. Z naszej szkoły wyróżniona zo-stała statuetka ucznia Jakuba Kandefra z klasy VIa, któryotrzymał pamiątkowy dyplom i nagrodę rzeczową.“Póź-nym popołudniem uczestnicy udali się do sztolni, która nosinazwę „Sztolni nad Czają”, gdzie odbyła się część tereno-wa poprowadzona przez pracownika Karpackich ParkówKrajobrazowych. Po części terenowej uczestnicy rozgrzalisię przy ognisku na posesji państwa Czajów, gdzie czekałyna nich pyszne kiełbaski i ciepła herbata.

Obchody XVII Dnia Papieskiego9 października w naszej szkole świętowano obchody XVII

Dnia Papieskiego pod hasłem „Idźmy naprzód z nadzieją”.Pani Dyrektor przywitała licznych Gości, którzy zaszczycilinas swoją obecnością, a byli to: Pan Burmistrz Witold Ko-caj, Pan Burmistrz Jacek Rygiel, Ks. Prałat Kazimierz Pio-trowski, Ks. Proboszcz Kazimierz Giera, Siostra DyrektorDPS Reginalda Kucia, Pani Dyrektor Przedszkola LidiaKuliga, Pani Kierownik Działu Terapeutyczno-OpiekuńczegoAlicja Rysz, Pani Prezes Akcji Katolickiej Janina Gadzała,Pan Dyrektor DPS Tomasz Półchłopek oraz Brat PrzeorKonwentu Michał Zięba. Chętni uczniowie klas piątychi szóstych przygotowali spektakl pt. „TV z Janem PawłemII”. Wcielili się w znane postaci z telewizji oraz zaprezento-wali liczne talenty wokalne, recytatorskie oraz taneczne.Młodzież w interesującej formie przekazała ciekawostkiz życia Świętego Jana Pawła II oraz myśli i słowa naszegoWielkiego Rodaka.


Pan Burmistrz serdecznie podziękował uczniom za przy-gotowanie uroczystości oraz podzielił się swoimi wspo-mnieniami oraz refleksjami dotyczącymi przesłania OjcaŚwiętego. Po spektaklu zaproszeni Goście udali się do szkol-nej kawiarenki na słodki poczęstunek. Również MłodziAktorzy po udanym spektaklu mieli czas na delektowaniesię papieskimi kremówkami oraz dzielenie się wrażeniami.

10 października w naszej szkole gościły także dzieciz Gminnego Przedszkola w Iwoniczu, które wraz z opie-kunami obejrzały spektakl pt. „TV z Janem Pawłem II”.

Składamy serdeczne podziękowania Pani Monice Dró-bek, Pani Annie Frodymie, Pani Janinie Gadzale, PaniMałgorzacie Krukar, Pani Małgorzacie Rogowskiej orazPanu Czesławowi Kandeferowi za pomoc w organizacjiuroczystości oraz przygotowanie słodkości.

Dzień Edukacji Narodowej12 października 2017 r. w naszej szkole odbyła się

uroczysta akademia z okazji Dnia Edukacji Narodowej.Wiktoria Bulik i Filip Czopowik, przedstawiciele SU,

przywitali gości, którzy przybyli na tę wyjatkową uro-czystość, a byli to: Pani Dyrektor Małgorzata Jakubo-wicz, Pan Wicedyrektor Leszek Krukar, ksiądz proboszczKazimierz Giera, ksiądz prałat Kazimierz Piotrowski, PaniKrystyna Gazda i Pani Krystyna Gotfryd, które przezwiele lat pełniły funkcję dyrektora szkoły, obecni i bylinauczyciele naszej szkoły, pracownicy administracjii obsługi, rodzice oraz uczniowie. Aby wszyscy mogli wpełni docenić trud nauczycieli, wychowawców oraz pra-cowników szkoły uczniowie klas szóstych pod opiekąwychowawców przygotowali humorystyczną scenkę, któ-ra dała wszystkim wiele do myślenia. Pozwoliła zrozu-mieć, co muszą znosić nauczyciele i jak trudna jest ichpraca. Do poprowadzenia uroczystości chętnie włączyli sięstarsi koledzy i koleżanki. Wiktor Czerwieński z klasy IIIgimnazjum przeniósł nas w piękny świat poezji, a AdriannaNycz i Katarzyna Such zaśpiewały piosenkę pt. „Lubię wra-cać tam gdzie byłem” z repertuaru Zbigniewa Wodeckiego.

W tym szczególnym dniu przedstawiciele SU złożyliwszystkim nauczycielom oraz pracownikom szkoły po-dziękowania za przekazywaną wiedzę i za trud włożonyw kształtowanie ich serc i umysłów. Powiedzieli również

słowo przepraszam, gdyż nie zawsze ułatwiają Nam pra-cę. Ale to przywilej uczniów, że w szkole chcą płatać róż-ne figle. To nie złośliwość, nie złe serce, ale ot, zwykładziecięca przekora.

Głos zabrała również Pani Monika Kandefer, przed-stawiciel Rady Rodziców, która złożyła nauczycielomżyczenia radości, zdrowia i wszelkiej pomyślności w życiuosobistym i zawodowym.“Uroczystość zakończyła PaniDyrektor Małgorzata Jakubowicz, która podziękowałauczniom za przygotowanie akademii.

Pasowanie na ucznia20 października odbyła się Uroczystość Pasowania na

Uczniów Klas Pierwszych Szkoły Podstawowej im. ks.Antoniego Podgórskiego w Iwoniczu. To wydarzenie za-wsze wzbudza wiele emocji wśród uczniów, nauczycielii rodziców. Klasa Ia i klasa Ib wraz z wychowawczyniamiweszły na pięknie udekorowaną salę gimnastyczną krokiempoloneza. Wszystkich zgromadzonych przywitała prowa-dząca uroczystość, przewodnicząca SU Wiktoria Bulik.Uczniowie klas pierwszych przedstawili program artystycz-ny: wiersze przeplatane piosenkami a zgodnie z tradycjąmusieli także wykazać się wiedzą i umiejętnościami. „Poprogramie artystycznym pani dyrektor Małgorzata Jaku-bowicz pogratulowała uczniom wiedzy i zdyscyplinowa-nia, tym samym dopuszczając ich do przyjęcia w poczetuczniów szkoły. Po tym przyzwoleniu uczniowie ślubo-wali „(…) być dobrym Polakiem, dbać o dobre imię swojejklasy i szkoły” (…). Po przyrzeczeniu dyrektor szkoły wiel-kim ołówkiem uroczyście pasowała każdego ucznia. Wy-chowawczynie wręczyły pierwszoklasistom pamiątkowedyplomy pasowania na ucznia, a rodzice prezenty - niespo-dzianki. Swoje ślubowanie złożyli też rodzice dzieci, któ-rzy przyrzekali m.in.: „…zawsze pamiętać, że dziecko jestunikalnym skarbem … i należy przytulać je często”.

Na zakończenie uroczystości uczniowie klasy II zło-żyli młodszym kolegom życzenia, zapewnili, że można nanich polegać i zawsze będą pomagać w trudnych, szkol-nych sytuacjach. Wręczyli także własnoręcznie zrobione,jesienne koszyczki z kasztanem i cukierkami. Po częścioficjalnej dzieci zostały zaproszone na przygotowany przezrodziców słodki poczęstunek.

OŚRODEK SZKOLENIA I WYCHOWANIAOHP W IWONICZU

Jesień w naszej szkole upływa pod znakiem integracjii zapoznawania się przez nowych uczniów z miejscem, wktórym przyjdzie im spędzić na nauce kilka następnychlat. Nasza szkoła stara się być aktywna w środowiskulokalnym, stąd bardzo chętnie pomagamy wszędzie tam,gdzie jesteśmy potrzebni. We wrześniu byliśmy w przed-szkolu, pokazując dzieciom, że zdrowe jedzenie może byćzarówno smaczne jak i … wesołe. Odwiedziliśmy szczyt„Przymiarki” i tylko czekamy na lepszą pogodę, by wspól-nie z zaprzyjaźnionym Stowarzyszeniem „Ocalić od Za-

pomnienia”, uporządkować miejsca pamięci w Lesie Gra-bińskim. Za punkt honoru, jako społeczność ZespołuSzkół, wzięliśmy sobie troskę o te niezwykle ważne dlanas wszystkich świadectwa przeszłości.

Obecny rok szkolny, jest dla nas niezwykle ważny takżez innego powodu, otóż jest to już dziesiąty rok obecnościZespołu Szkół przy Ośrodku Szkolenia i WychowaniaOHP w Iwoniczu. Ten ważny dla nas wszystkich jubile-usz będziemy chcieli obchodzić wspólnie, ze społeczno-ścią Iwonicza, której częścią od dekady już jesteśmy.


ZESPÓŁ SZKÓŁ W IWONICZU

Powiatowe obchody Święta Edukacji Narodowej12 października 2017 r. w Zespół Szkół w Iwoniczu

był gospodarzem dwóch ważnych powiatowych uroczy-stości: obchodów Święta Edukacji oraz Sportowego Pod-sumowania Roku Szkolnego 2016/2017. W uroczystościwzięli udział zaproszeni goście: radny Sejmiku Wojewódz-twa Podkarpackiego Jerzy Borcz, przedstawiciele PowiatuKrośnieńskiego z przewodniczącym Rady Powiatu Kazi-mierzem Gładyszem i starostą Janem Juszczakiem, bur-mistrz gminy Iwonicz – Zdrój Witold Kocaj, zastępcaKomendanta Miejskiej PSP w Krośnie Zbigniew Nowakoraz dyrektorzy szkół i placówek kulturalnych, nauczy-ciele i młodzież szkolna. Uroczystość była okazją do przy-znania nagród Starosty Krośnieńskiego nauczycielomi pedagogom szkół, dla których organem prowadzącymjest Powiat Krośnieński. Wśród 11 nagrodzonych nauczy-cieli znalazły się nauczycielki ZS Iwonicz: pani MariaBlicharczyk i pani Agnieszka Gościńska. Za osiągnięciaw nauce, olimpiadach i zawodach sportowych w rokuszkolnym 2016/2017 uhonorowani zostali także ucznio-wie, którym Starosta Krośnieński przyznał stypendia.

Z naszej szkoły stypendia otrzymali:Armata Joanna, Chmura Patryk, Duszczyńska Alina,

Dyjak Gabriela, Ganczarska Dominika, Ginalski Oliwier,Kielar Kacper, Koczera Sabina, Konik Zuzanna, KuszAgata, Niemiec Magdalena, Plezia Paulina, SkawaraMagdalena, Sobiecka Anita, Solińska Sylwia, Szurlej Ja-kub, Ścibor Joanna, Warchoł Karolina, Wojtoń Bernadet-ta, Węgrzyn Diana, Wilk Damian, Urbanek Monika.

W podsumowaniu współzawodnictwa sportowegoszkół powiatu krośnieńskiego, podobnie jak w latach po-przednich, nasza szkoła rywalizująca w ramach Licealia-dy zajęła I miejsce, wyprzedzając zdecydowanie ZSGHIwonicz Zdrój oraz LO Rymanów. Wyróżnienie z rąk Sta-rosty Krośnieńskiego odebrał Dyrektor naszego ZespołuLeszek Zajdel, nauczyciel wychowania fizycznego Ro-bert Gorzynik oraz delegacja uczniów w składzie: AnitaSobiecka kl. III LO, Joanna Ścibor kl. II LO i ZuzannaKonik kl. II LO. Szkoła otrzymała pamiątkowy pucharwraz z dyplomem oraz talon na sprzęt sportowy.

Największe osiągnięcia sportowe uczniów naszej szko-ły w roku szkolnym 2016/2017 przedstawiają się nastę-pująco:

4 miejsce finale wojewódzkim Licealiady w piłce ręcz-nej chłopców,

6 miejsce finale wojewódzkim Licealiady w piłce ręcz-nej dziewcząt,

7 miejsce w finale wojewódzkim Licealiady w koszy-kówce dziewcząt,

Sztafetowe biegi przełajoweZespół Szkół w Iwoniczu był organizatorem Powiato-

wej Licealiady w sztafetowych biegach przełajowych dziew-cząt i chłopców. Zawody, które odbyły się 4 października2017 r. były eliminacją do kolejnego etapu rywalizacji -zawodów rejonowych. Bardzo dobrze spisała się sztafetanaszych chłopców, która wygrała swój bieg i pewnie awan-sowała. Walka o zwycięstwo rozstrzygnęła się na ostatniejzmianie, na którą wbiegł uczeń klasy I TŻ Dominik Kijow-ski, który odrobił dystans do wyprzedzającego go zawod-nika z Miejsca Piastowego i zwyciężył z dużą przewa-gą. Warto zaznaczyć, że Dominik jest aktualnym mistrzemPolski juniorów młodszych w biegach górskich.

Turniej „szóstek” piłkarskichW dniu 6 października 2017 roku w ramach promocji

Szkoły odbył się turniej ,,szóstek’’ piłkarskich dlagimnazjalistów. Zaproszenie przyjęło sześć reprezentacjigimnazjalnych z Iwonicza, Iwonicza Zdroju, Lubatowej,Lubatówki, Rogów, Długiego, które rywalizowałynajpierw w grupach, a następnie o poszczególne miejsca.Zdecydowanie najlepsze w swoich grupach okazały sięzespoły z Lubatówki oraz Długiego i to one spotkały sięw finale. Turniej wygrało Gimnazjum z Lubatówki, którepo zaciętym meczu pokonało Gimnazjum z DługiegoW meczu o III miejsce Gimnazjum Iwonicz zwyciężyłoGimnazjum z Lubatowej. Piąte miejsce w turniejuprzypadło gimnazjum w Rogach, a szóste Gimnazjumz Iwonicza Zdroju.

Oprócz rywalizacji sportowej zawodnicy mieli okazjezapoznać się z bazą dydaktyczną oraz ofertą edukacyjnąszkoły na rok szkolny 2018/2019.. Na zakończenieturnieju pamiątkowe dyplomy, puchary oraz nagrodyrzeczowe ufundowane przez Starostwo Powiatowew Krośnie wręczyła Pani Naczelnik Wydziału OświatyTeresa Kuźniar oraz Pan Dyrektor Zespołu Szkółw Iwoniczu Leszek Zajdel. Dyrektor podziękowałdrużynom za przyjęcie zaproszenia i udział w turnieju.Wyraził także nadzieję, że w ramach dalszego etapukształcenia wielu z grających w turnieju wybierze ofertęnaszej szkoły..

7 miejsce w finale wojewódzkim Licealiady w sztafe-towych biegach przełajowych chłopców,

Łącznie w zawodach sportowych uczniowie zdobylidla szkoły i powiatu 470 pkt., co dało 21 miejsce w woje-wództwie na 163 sklasyfikowane szkoły. ZaangażowanieDyrekcji Szkoły, pasja nauczycieli wychowania fizycz-nego oraz uczniów, pozwala osiągać dobre wyniki nie tylkow powiecie, ale także na arenie województwa.

NASZA WSPÓLNOTAZESPÓŁ REDAKCYJNY : ks. Kazimierz Giera - proboszcz (tel. 13 43 506 25)ks. Zbigniew Głowacki, Zofia Jakubowicz, Krystyna Gazda, Maria Szajna, Leszek Krukar, Małgorzata Jakubo-wicz, Grzegorz Nieradka Skład komputerowy: Jolanta Zuzak

www.parafiaiwonicz.pl

Documents

Różaniec do granic - Parafia IwoniczRóżaniec, żeby uprosić koniec wojny” (wrzesień 1917), „Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać Różaniec” (październik 1917)