Rocznik 2006 - AUTORZY_11.03... · „Nasze Slowo (Unser Wort) und „Spotkania Dzyra Józefa, Polska Elsholz Magda, Niemcy Od 1972 roku żyje w stolicy Bawarii ± Monachium, mgr

Pro Polonicum / ROCZNIK 2006 - Polonijne pismo patriotyczne o polskich znakach pamięci na Obczyźnie 1

Polonicum Machindex ® Institut

case postale 1182 CH-1701 Fribourg, Szwajcaria

Edyta & Stan MACH Tél. : ++ 41 (26) 684 13 71 Fax : ++ 41 (26) 684 27 25

e-mail: [email protected] [email protected] www.swisspass.ch/polonicum.htm

Rocznik 2006

polonijnego pisma patriotycznego

„PRO POLONICUM”

Prezentacja autorów

Numery pisma 1-2-3-4/2006


Lista autorów

polonijnego pisma patriotycznego

„Pro Polonicum” w roku 2006

Antoszewski Roman, Australia

Bajaczyk Jarosław, Szwajcaria

Biszewska Joanna, Wlk. Brytania

Bogdańska-Szadai Bożena, Węgry

Bos-Karczewska Małgorzata, Holandia

Ciesielski Stanisław, Polska

Dąbrowska Aneta, Białoruś

Dudzińska Bożena, Polska

Dzyra Józefa, Polska

Elsholz Magda, Niemcy

Frydrychowicz Maria B., Kanada

Golebiewski Walter W., USA

Haykowski Michał, Szwecja

Jakowiec Iwan, Polska

Jakowiec Renata, Rosja

Jonkajtys Marian Mikołaj

Judycki Zbigniew, Francja

Kałuski Marian, Australia

Klimiuk Chris M., USA

Kłos Marcin, Polska

Knapik Tomasz, Polska

Kollar Urszula, Węgry

Konopka Jan, Szwajcaria

Koperski Romuald, Polska

Kuzawińska Bożena, Białoruś

Lachowicz Teofil, USA

Lukasiak Witold, Australia

Łucki Bolesław, Kanada

Łukomska Dorota, Polska

Mach Edyta, Szwajcaria

Mach Stan, Szwajcaria

Maciaszek Katarzyna, Polska

Markowska Irena, Polska

Marzec Ewelina, Polska

Musiałowicz Bartosz, Polska

Narkowicz Liliana, Litwa

Nurczyk Krystyna, Szwajcaria

Obuchowski Andrzej, ks., Rosja

Osses Adams Liliana, USA

Osses-Frei Janina, Austria

Palinciuc Elena, Mołdawia

Pawilak Jacek, Polska

Pityński Andrzej, USA

Prusiński Zygmunt Jan, Polska

Skrzypczak Alina, Polska

Stopa Adrian, Holandia

Stopa Krystyna, Holandia

Szarycz Jan, Kanada

Targowski Andrzej, USA

Tolak Szymon, USA

Topolska Maria Barbara, Polska

Trzęsicki Jerzy, Kanada

Winogradowa Anna, Rosja

Wojtczak Jadwiga, Kanada

Wójciak Edward, Kanada

Zaleski Adam, Polska

Żurek Bogdan, Niemcy

Oraz Autorzy Obcokrajowcy:

Giese Arno, Niemcy

Lapers Gilles, Belgia

David Mirams, Australia

A także Autorzy zbiorowi:

Fundacja Ośrodka Karta, Polska

MON - Ministerstwo Obrony Narodowej (PL)

Różni poeci - Iran, po wyjściu z Rosji

Wikipedia


Redakcja koordynująca w Szwajcarii:

Stan MACH, Szwajcaria mgr inż. technologii żywności

• założyciel organizacji niepodległościowej w czasie

studiów w Poznaniu

• zatrzymany i pobity do nieprzytomności przez

poznańskie SB z Kochanowskiego

• od piątej klasy szkoły podstawowej chciał być

dziennikarzem, ale jest szczęśliwy, że SB w ogóle

zezwoliło mu zostać technologiem mięsa, nawet bez

powołania!

• opuszcza Polskę przed Solidarnością, otrzymuje

azyl polityczny w Szwajcarii

• autor kilku publikacji: o emocjach, o higienie

spożywczej, o niezdrowej żywności, ...

• odwiedził Polskę w 2001 r. po 22 latach

• założyciel, pod naciskiem żony Edyty, polonijnego

Polonicum Machindex® Institut dążącego do

opracowania całokształtu przesłania ideowego

Polaków poza Krajem w dziedzinie poloników

trwałych

• ma w sobie kilka narodowości, które każdą sobie

bardzo ceni, jako primus inter pares

• Członek APAJTE - Association Polonaise des

Auteurs, Journalistes et Traducteurs en Europe

(Polskie Stowarzyszenie Autorów, Dziennikarzy i

Tłumaczy w Europie)

Proszę nie mylić z:

Józef MACH

ofiara Katynia, syn Antoniego, urodzony w 1912;

deportowany do obozu Ostaszków, zamordowany w

wieku 28 lat, w kwietniu 1940 w Twer (Rosja)

Proszę nie mylić z:

Stanisław MACH syn Teofily i Antoniego, ur. 1931 w pow. Łuck,

Członek nielegalnej organizacji PAK „Wyzwoleńcy

Ojczyzny‖ – Organizacja Związku Zachodniego na

terenie Milicza i Trzebnicy PAK Wyzwoleńcy

Ojczyzny

Wyrok w pierwszej instancji: Kara śmierci

Data śmierci: 19 II 1951 r.

Miejsce śmierci: Więzienie nr 1 we Wrocławiu, ul.

Kleczkowska 28.

Bierut 12 II 1951 r. nie skorzystał z prawa łaski.

Przyczyna śmierci: Wykonanie wyroku (w wieku 20

lat)

Miejsce pochówku: Grób 128, pole A VI Cmentarz

Osobowicki Wrocław

Proszę nie mylić z: dziećmi, młodzieżą i dorosłymi z Kresów Polski

deportowanymi wpierw do ZSRR, po czym przez

Iran w grupie setek dzieci rozesłanych po Afryce, do:

- Tengeru, Kenya:

Aniela MACH – 1912, Bogusław MACH – 1935,

Czesław MACH – 1914, Elżbieta MACH – 1868

- Masindi, Uganda:

Anna MACH – 1906, Bolesław MACH – 1931,

Julia MACH – 1926

- Kondoa, Tanzania: Magdalena MACH

- Oudtshoorn w Płd. Afryce: Jan MACH, 1930

Edyta MACH, Szwajcaria

Urodzona na Śląsku. W roku 2000 ukończyła wyższe

studia ekonomiczne w Katowicach. Od kilku lat

mieszka z rodziną we Fryburgu, Szwajcaria. Ma

dwoje dzieci: Pascal (2003r) i Nathalie (2005r).

Członkini APAJTE -

Association Polonaise des Auteurs, Journalistes et

Traducteurs en Europe (Polskie Stowarzyszenie

Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie)


Autorzy:

Antoszewski

Roman,

Australia

Prof. Dr. hab.,

fizjolog roślin, były

wykładowca na

Uniwersytecie Indii

Zachodnich,

Singapurze, i in.

Autor wielu

publikacji naukowych, a także (jednej i pół) powieści

i kilku książek popularno-naukowych z zakresu

biologii i kultury ogólnej. Ostatni temat opracowań:

'Ekologia domu'. Tłumacz literacki, autor wielu

wypowiedzi prasowych i radiowych, w Polsce i

zagranicą. Swego czasu sponsor dwutygodnika 'Kraj'

(NZ). Twórca popularnej, niekomercyjnej witryny

pop.-naukowej poświęconej tematyce biologicznej i

ogólno naukowej (bywa i 2.500 odwiedzin dziennie).

Właściciel internetowej strony z unikatowymi

książkami w wersji elektronicznej. Założyciel jednej

z pierwszych polskiej biblioteki internetowej.

Nieuleczalny kolekcjoner książek (10.000 tomów) i

dziwności naukowych. Fotograf - hobbysta. Od

ćwierć wieku maniak komputerowy.

PS.

Redakcja Pro Polonicum przekaże na zwykłe

zapytanie wszystkie trzy adresy stron internetowych

(przeogromne zasoby internetowe!) prowadzonych

przez pana Antoszewskiego.

Bajaczyk Jarosław, Szwajcaria od roku 2005 attaché ds. kultury w Ambasadzie RP w

Bernie, Szwajcaria

..

Joanna Biszewska

(1975), Wlk.

Brytania

Pierwsze doświadczenie

dziennikarskie zdobyła w

redakcji Gazety Wyborczej

w Polsce. Absolwentka

socjologii na Uniwer-

sytecie Jagiellońskim w

Krakowie. Od 2000 mieszka w Londynie.

Współpracowała jako freelancer z licznymi polskimi

mediami w Londynie, m.in. z Dziennikiem Polskim.

Od 2004 roku dziennikarka polskiego tygodnika w

Londynie Cooltura. Zajmuje się działem kultury oraz

kontynuuje serię artykułów z cyklu „Londyn znany i

nieznany‖. Opisuje miejsca, do których nie zawsze

docierają turyści. Podczas swoich londyńskich

wypraw poszukuje śladów polskości, których w

Londynie nie brakuje.

Bogdańska-

Szadai Bożena,

Węgry

Polka od 1987 roku

mieszkająca w

Budapeszcie.

Dziennikarka radiowa

od 1974 roku. Od 1998

roku kierownik Redakcji

Polskiej publicznego

Radia Węgierskiego w Budapeszcie. Artykuły swoje

publikuje w prasie węgierskiej i polskiej, radiu, a

także na stronach internetowych przede wszystkim:

polonia.hu oraz radio.hu.

Név: Bogdanska-Szadai Bozsena

Lengyel szármozásu. 1987 év óta Budapesten lakik.

1974-óta rádióréporter és szerkesztő. 1998-óta a

budapesti "Magyar Rádió" RT Lengyel

Szerkesztőszég vezetője. Magyar és lengyel sajtóban

és rádióban jelenteti a cikeit. Együttműködik a

polonia.hu és radio.hu címú internetes portálokkal.

Małgorzata Bos-

Karczewska,

Holandia

Mieszka w Holandii od 1980

roku, jest dziennikarzem i

publicystą, współpracuje z

mediami holenderskimi i

polskimi, od 2000 roku

prezes Stowarzyszenia

Ekspertów Polskich w

Holandii (STEP),

w 2005 r. została odznaczona Złotym Krzyżem

Zasługi RP za działalność polonijną i promocję


Polski w Holandii w okresie przed przystąpieniem

Polski do UE.

Ciesielski

Stanisław, Polska

Prof. dr hab. Stanisław

Ciesielski, ur. w 1954 r.,

historyk, kierownik

Zakładu Historii Europy

Wschodniej w Instytucie

Historycznym

Uniwersytetu

Wrocławskiego. Główne

kierunki badań naukowych: najnowsza historia Polski

i Rosji, dzieje polskiej myśli politycznej, losy

Polaków na Wschodzie. Dotychczasowy dorobek

naukowy: 7 monografii książkowych, 6 wydawnictw

źródłowych, ponad 100 studiów i artykułów

naukowych. Najważniejsze publikacje w latach

1996–2005: „Polacy w Kazachstanie w latach 1940-

1946. Zesłańcy lat wojny” (1996), „Rosja –

Czeczenia. Dwa stulecia konfliktu” (2003), GUŁag w

radzieckim systemie represji 1930–1953 (2005),

współautor i redaktor prac: „Życie codzienne

polskich zesłańców w ZSRR w latach 1940-1946”

(1997), „Przesiedlenia ludności polskiej z Kresów

Wschodnich do Polski 1944–1947” (1999), „Masowe

deportacje ludności w Związku Radzieckim” (2003),

„Przemiany narodowościowe na Kresach

Wschodnich II Rzeczypospolitej 1931–1948” (2003).

Dąbrowska Aneta, Białoruś

Dudzińska Bożena,

Polska

Prezes jeleniogórskiego

oddziału Związku

Sybiraków

Dzyra Józefa, Polska

Elsholz Magda,

Niemcy

Od 1972 roku żyje w

stolicy Bawarii –

Monachium, mgr

filologii polskiej

(Uniwersytet M.

Kopernika w Toruniu,

1968), także

absolwentka Akademii

Pedagogiki Socjalnej w Monachium (1974-1976).

Kursy jęz. włoskiego ukończyła przy Uniwersytecie

w Perugii. W latach 1975-77 wykładowczyni jęz.

polskiego dla Niemców w Volkshochschule

Monachium, od 1981 do chwili obecnej nauczycielka

jęz. niemieckiego dla dorosłych przy Polskiej Misji

Katolickiej. Od 1982 do 2005 z ramienia Kurii

Arcybiskupiej pracownica socjalna przy Polskiej

Misji Katolickiej w Monachium. Publikacje w

miesięcznikach „Nasze Słowo― i „Spotkania

Monachijskich Parafian―, artykuły w prasie polskiej:

„Gazeta Mikołowska― i „Niezależna Gazeta Polska―,

współautorka i tłumaczka esejów historycznych pt.

„Bawarski narzeczony―, wydanych w jęz. polskim

oraz niemieckim. Tłumaczka z języków: polskiego,

niemieckiego i włoskiego. Pochodzi z rodziny

polsko–niemieckiej, stąd też czuje się w obu

kulturach i obu krajach jednakowo u siebie w domu -

a czasem jednakowo obco i wtedy ucieka do

Włoch…

Magda Elsholz lebt seit 1972 in München, Bayern.

Sie absolvierte 1968 die Polnische Philologie an der

Kopernikus - Universität in Torun mit dem

Magisterexamen, sowie in Jahren 1974-76 die

Fachakademie für Sozial-pädagogik in München mit

Diplomexamen. Italienisch studierte sie an der

Universität in Perugia. In Jahren 1975-77 lehrte sie

Polnisch für Deutsche an der Volkshochschule

München, und 1981 organisierte sie Deutschkurse für

Polen bei der Caritas, dann bei der Polnischen

Katholischen Mission München, wo sie bis heute

lehrt. Von 1982 bis 2005 war sie Angestellte des

Erzbischöflichen Ordinariats bei der Polnischen

Katholischen Mission München.

Publikationen in Deutschland: in Exilzeitschriften

„Nasze Slowo― (Unser Wort) und „Spotkania

Monachijskich Parafian― (Begegnungen der

Polnischen Gemeinde). Publikationen in Polen: in

„Gazeta Mikołowska― sowie in „Niezależna Gazeta


Polska―. Mitautorin- und Übersetzerin der

historischen Essays „Die Polnische Braut― in beiden

Sprachen. Übersetzerin in Sprachen: Polnisch,

Deutsch und Italienisch. Sie stammt aus einer

deutsch– polnischen Familie, dadurch fühlt sie sich in

beiden Kulturen und Ländern gleich beheimatet –

oder aber manchmal gleich fremd. Dann flieht sie

nach Italien…

Frydrychowicz Maria B., Kanada

Golebiewski

Walter W., USA

Mgr ekonomii

/business/, praktyk życia

gospodarczego i

stosunków

międzynarodowych.

Wiceprezes Światowej

Rady Badań nad

Polonia. Urodzony w

Warszawie 28pazdziernika 1942. Absolwent SGPiS

/1960-1965/, University of Denver /1982/. Ekspert

ONZ –UNIDO w dziedzinie rozwoju

przedsiębiorczości i stosunków międzynarodowych.

Politolog, historyk, autor wielu artykułów polityczno

–społecznych publikowanych w prasie polonijnej pod

hasłem – Polonia to tez Polska.

Działacz polonijny w stanie Kolorado/USA/.

Wieloletni Prezes Izby Handlowej w Kolorado/USA/.

Funkcje kierownicze w oddziałach zagranicznych

dużych przedsiębiorstw takich jak: General Motors

/Polska/, Dromex/Polservice /Libia, Irak, Jordania,

Austria/.

W latach 80-tych wyjeżdża z Polski, aby osiedlić się

w USA. W USA rozpoczyna prace dla Komitetu

Olimpijskiego USA a później Kanady, co umożliwia

mu poznanie środowisk polonijnych na świecie.

Uczestnik Igrzysk Olimpijskich /członek

kierownictwa/ w 1984- Los Angeles, 1992-

Barcelona, 1990-Igrzyska Wspólnoty Brytyjskiej – w

Nowej Zelandii. Ekspert UNIDO-ONZ w sprawach

krajów rozwijających się. Jako historyk /z

zamiłowania/i politolog specjalizuje się w

problematyce oceny zmian ustrojowych w Polsce w

latach /1989-2006/, oraz badań nad Polonią . Autor

wielu projektów ustaw i artykułów w zakresie :

obywatelstwa polskiego, repatriacji, ordynacji

wyborczej. Wiceprezes – Światowej Rady Badań nad

Polonia Wiceprzewodniczący Komisji d/s Rozwoju

Ojczyzny SRBnP. W USA Republikanin z dużym

doświadczeniem organizacyjnym w partii

republikańskiej. W latach 1980 i 1984 Członek

komitetu wyborczego partii republikańskiej w

wyborach prezydenckich Ronalda Reagana w stanie

Kolorado. W Polsce aktywny działacz na rzecz

zrozumienia zagadnień Polonii – sympatyk partii

Prawo i Sprawiedliwość. Żonaty, syn /Artur/.

Znajomość języków: angielski, rosyjski. Język

ojczysty - polski.

Resume

Golebiewski Walter /Wiesław/, Master‘s Degree in

International Business. SGPiS Warsaw- Poland,

University of Denver-USA. Business consultant in

field of investment, marketing. President/owner of

consulting company /Denver USA. Extensive

experience as General Director for overseas branch

offices of big business organizations as: General

Motors – in Poland, Dromex/Polservice in Libya,

Iraq, Kuwait, Austria, Poland. Participant as a Team

Manager for Olympic Games in Los Angeles /1984/

– USA, Barcelona /1992/ Spain, and Commonwealth

Games /1990/- in New Zealand.Registered as an

expert by UNIDO / United Nations Industrial

Development Organization/ for participating in

programs regarding the growth of developing

countries. Former President of Chamber of

Commerce – Colorado- USA and Polish Club of

Denver. Author of many projects, studies and

business plans for import/export organizations.

Author of many political articles on Poles abroad

/Polonia/. Historian and political expert on subjects

regarding Poles abroad /1939-1990/, and political

changes in Poland /1990-2005/.Vice-President of

World Research Council On Poles Abroad. Vice-

Chairmen of Committee /Homeland Development/-

World Research Council On Poles Abroad. Married.

One son /Artur/.

Wybrane Publikacje - Wiesława /Waltera/

Golebiewskiego

1. Opracowanie dla United Nations Development

Organization na temat:

Współpracy technicznej i przemysłowej pomiędzy

Polska a krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się.

Wieden-marzec 1977r The servey on Technical and

Industrial Co-operation between Poland and

Industrialized/Developing Countries. UNIDO

Vienna, Austria. March 1977.


2. Business Plan – Chamber of Commerce Clear

Creek County, Colorado, Idaho Springs, USA

January 1998.

3. Manual for sport managers /club level coaches/.

Olimpic Training Center. Colorado Springs, USA

1985.

4. Polonia to tez Polska, Gazeta, Toronto – Kanada,

28 Marzec 1991r. Nr 37/448/ s 20-21.

5. Moja trzecia Olimpiada. Na Wirażu. Polonijny

Miesięczny Magazyn Sportowy. Czerwiec/lipiec

1992r. Nr 5/6 s 30-31.

6. Wybory Parlamentarne w Polsce – 2001r.

Panorama Polska. Niezależny Magazyn Kulturalny.

Edmonton Kanada. Grudzień 2001 s 12-13.

7. Polonia to tez Polska – Republika Polonia.

Panorama Polska. Niezależny Magazyn Kulturalny.

Edmonton. Kanada. Październik 2001r. s 7.

8. Demokracja w wydaniu IIIRP. Panorama Polska.

Niezależny Magazyn Kulturalny. Edmonton. Kanada

Styczeń 2003r. s 10.

9. Co możemy zrobić, aby ułatwić repatriacje

Polaków ze Wschodu. Polska Agencja Prasowa –

Polonia dla Polonii 8/9/2001r.

10. Apel o zmianę ordynacji wyborczej w Polsce z

proporcjonalnej na Większościową. Polska Agencja

Prasowa – Polonia dla Polonii 10/4/2003r.

11. Ustawa o obywatelstwie polskim i Ustawa o

repatriacji. Referat na Kongres Światowej Rady

Badań nad Polonia . Częstochowa 4-6 marzec 2003r.

Publikacja w materiałach SRBnP.

12. Polacy w Ameryce – Publikacja w druku .

Warszawa 2003r.

13. Posłanie do Narodu Polskiego w Kraju i na

Obczyźnie. Republika Polonia. Witryna internetowa.

Luty 2003.

14. Ziuk – Józef Pilsudski, dzieciństwo i wczesna

młodość. Witryna internetowa. 2003

15. Apel Światowej Rady Badań nad Polonia – Echa

Kolorado. Sierpień 2004r. /5/

16. Pierwsze organizacje polonijne w Ameryce –

Echa Kolorado Lipiec 2004r. /4/

17. Polacy w Ameryce /wywiad/ - Echa Kolorado –

Lipiec 2004r /4/.

18. Losy Polaków na Wschodzie w czasie i po

zakończeniu II-wojny światowej Echa Kolorado –

Maj 2004.

19. Kongres Polonii Amerykańskiej – jego rola w

życiu Polonii w Stanach Zjednoczonych i współpraca

z Ojczyzna. Referat wygłoszony na Konferencji

organizowanej przez SRBnP i Akademie Bydgoska.

/ Bydgoszczy 18pazdziernika 2004r./.

20. „Obywatel polski nie potwierdzony‖ Artykuł na

temat ustawy o obywatelstwie polskim. - I Zjazd

Polskich Towarzystw Naukowych na Obczyźnie

Kraków 8-11 IX 2005r. Dziennik Polski nr.214

/18616/ z 13.09.2005r.

21. Przywództwo Polonijne w Ameryce – /na

podstawie historii Polaków w Ameryce oraz

organizacji takich jak: Związek Narodowy Polski

oraz Kongres Polonii

Amerykańskiej/ – Bydgoszcz Uniwersytet

Kazimierza Wielkiego listopad 2005r.

22. Polonia Amerykańska wobec problemów

odbudowy i sowietyzacji Kraju, po zakończeniu II

wojny światowej na przykładzie działalności

Kongresu Polonii Amerykańskiej. -

Międzynarodowa Konferencja Naukowa – Wydział

Nauk Historycznych UMK w Toruniu – Ciechocinek

24-26 XI. 2005r.

23. Potrzeba uporządkowania prawa o obywatelstwie

polskim i repatriacji Polish Independent Cultural

Magazine – PANORAMA POLSKA, s12-13, vol.13,

No 11/145/, November/Listopad 2005 . Edmonton.

Alberta. Canada.

24. Więcej optymizmu, dobrej woli i nadziei – po

wyborach 2005r w Polsce. PAP – Polonia dla

Polonii 25 październik 2005r.

25. The Polish-American Congress – its role in the

life of Polonia in the United States of America and

their collaboration with Poland. Rocznik POLONII

nr.1, s 113-121.Uniwersytet Kazimierza Wielkiego,

Światowa Rada Badań nad Polonia. Bydgoszcz

2005r.

26. Polish Nationality as a Concept of Nationhood as

Viewed Immigration Experiences. Dialogue and

Uniwersalizm Vol.XV No.11-12/2005. s 43-48,

Published by Polish SEC /Societe Europeenne de

Culture and Academik Publishing House DIALOG.

Warsaw 2005.

Haykowsk

i Michał,

Szwecja

Ur 1939 w

Warszawie.

Absolwent

Wydziału

Historii Uniwersytetu Warszawskiego. W Szwecji od

1986 r. Dziennikarz, historyk, publicysta. Członek

Związku Dziennikarzy Szwedzkich i Związku

Pisarzy Szwedzkich. Redaktor pism

kulturalno/informacyjnych "Polonia" i "Suecia-

Polonia". Korespondent skandynawski Polskiej

Agencji Prasowej - PAP.


Jakowiec Iwan, Polska

Jakowiec Renata, Rosja

Jonkajtys Marian Mikołaj

Judycki Zbigniew,

Francja

Biograf Polonii,

dziennikarz, dyrektor

Instytutu Badań

Biograficznych we

Francji; ur. 4 września

1948 r. w Opatowie (woj. świętokrzyskie).

Wykształcenie wyższe oraz doktorat nauk

humanistycznych. We Francji od 1980 roku.

Założyciel i redaktor naczelny Kwartalnika

Biograficznego Polonii « Polacy w świecie » w

Paryżu 1992-;dyrektor Instytut de Recherches

Biographiques w Paryżu, a następnie w Vaudricourt

1995-; współpracownik Akademii Świętokrzyskiej w

Kielcach 1999-. Zastępca redaktora naczelnego

Ilustrowanego Słownika Biograficznego Polonii

Świata 1995-. Stały współpracownik tygodnika

« Głos Katolicki » w Paryżu (od 1992 stała

cotygodniowa rubryka) 1990-; członek zespołu

redakcyjnego miesięcznika « Nasza Rodzina » w

Paryżu 1990-1999 i tygodnika « Nowy Tygodnik » w

Paryżu 1992-1993; przedstawiciel redakcji

monachijskiego miesięcznika « Exodus » na teren

Francji 1992-1995; redaktor wkładki « Życie

paryskie » w dwumiesięczniku « Pro Polonia »

(Lublin) 1997-; współpracownik „IPA-Wiadomości

Sekcji Polskiej‖ (Ogólnopolski Kwartalnik

Międzynarodowego Stowarzyszenia Policji) 2003-.

Autor ok. 15. 000 haseł słownikowych z zakresu

biografistyki polonijnej i regionalnej (m.in. Wielkiej

Encyklopedii Powszechnej PWN), oraz ok. 1000

artykułów, wywiadów, opracowań opublikowanych

w prasie polskiej i polonijnej, m.in.: „Głos Katolicki‖

(Paryż), „Exodus‖ (Monachium), „Niepokalana‖

(Vaudricourt), „Nasza Rodzina‖ (Paryż),

„Wrocławska Gazeta Polska‖ (Wrocław), „Kronika‖

(Norwegia), „Nowy Tygodnik‖ (Paryż), „Pamiętnik

Literacki‖ (Londyn), ‗Kurier Polonijny‖ (Warszawa),

„Tak‖ (Bruksela), „Biuletyn Stowarzyszenia

Wspólnota Polska‖ (Warszawa), „Gazeta Policyjna‖

(Warszawa), „Forum Polonijne‖ (Lublin), „Pro

Polonia‖ (Lublin), ‗Dziennik Polski i Dziennik

Żołnierza‖ (Londyn), „Roczniki Stacji Naukowej

PAN‖ (Paryż), „Kaleidoscope‖ (Warszawa), „Czas

Polonii‖ (Dąbrowa Tarnowska), Wydawca i

współautor Śpiewnika polskiego (Paryż 1985).

Współredaktor i współautor zbioru wywiadów z

przedstawicielami Polonii Nadwiślańskie odyseje

(Paryż 1995). Redaktor i współautor publikacji

książkowych: Losy Polaków. Materiały III

Sympozjum Biografistyki Polonijnej w Rzymie

(Lublin 1998), Losy Polek. Materiały IV Sympozjum

Biografistyki Polonijnej w Wiedniu, (Lublin 1999),

Polacy i osoby polskiego pochodzenia w siłach

zbrojnych i policji państw obcych. Historia i

współczesność (Toruń 2001), Duchowieństwo polskie

w świecie. Historia i współczesność (Toruń 2002),

Polacy we Francji (Warszawa 2004), Podhalanie w

świecie (Kraków 2005). Autor i współautor (z żoną)

publikacji książkowych: The Polish

Armorial/Armorial Polonais, w języku angielskim i

francuskim (Chateau Thierry 1988), Poles in Great

Britain, w języku angielskim (t. I Londyn 1995, t. II

Londyn 1998), Les Polonais en France, w języku

francuskim (Paris 1996), Polacy w Austrii (Lublin

1999), Krakowianie w świecie. Słownik biograficzny,

wspólnie z B. Klinaszewskim (Toruń 2000), Słownik

biograficzny. Polonia, Wyd. PWN (Warszawa 2000),

Polacy w Belgii i Luksemburgu. Słownik biograficzny

(Toruń 2000), Papież Słowianin–zwiastun nadziei

(współautor, Toruń 2000), Rodacy w obcych

mundurach. Słownik biograficzny (Toruń 2001), Les

Polonais en Belgique et au Luxembourg (Toruń

2001), Kto jest kim w Kielcach. Informator

biograficzny, wspólnie z J. Siwkiem (t. I Toruń 2002,

t.II Kielce 2004), W służbie Bogu i światu. Słownik

biograficzny (Toruń 2002), Podhalanie. Słownik

biograficzny (Vaudricourt-Zakopane 2005) oraz 17

numerów Kwartalnika Biograficznego Polonii

« Polacy w świecie » 1993-2001. Pomysłodawca,

redaktor i współautor opracowania Indeksu haseł

Polskiego Słownika Biograficznego (Lublin 1999).

Inicjator opracowywania serii regionalnych

informatorów biograficznych „Biografie Ziemi

Świętokrzyskiej‖ 2002-. Organizator corocznych

międzynarodowych sympozjów biografistyki

polonijnej (PUNO, Londyn 1996; Stacja Naukowa

PAN, Paryż 1997; Papieski Uniwersytet św.

Tomasza, Rzym 1998; Stacja Naukowa PAN,

Wiedeń 1999; Uniwersytet Jagielloński, Kraków

2000, Kwatera Główna NATO, Bruksela 2001;

Papieski Uniwersytet Urbanianum, Rzym 2002,

Stella Plage 2004; Zakopane 2005). W 1996 roku

wspólnie z A. Kuźmiczem doprowadził do

umieszczenia na serii win francuskich « Bordeaux » i

« Lussac-St-Emilion » napisu „Pro Polonia‖ i herbów

z polskimi orłami. Założyciel i wiceprezes (1994-


1997) Polskiego Stowarzyszenia Autorów,

Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie 1994-. Kanclerz

Kapituły Nagrody Honorowej «Lutetia» Polskiego

Stowarzyszenia Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy

w Europie 1996-; sekretarz Kapituły Medalu

Honorowego « Polonia Semper Fidelis » 1995-.,

członek Rady Naukowej « Studiów Rzeszowskich »

wydawanych przez Instytut Europejskich Studiów

Społecznych 1999-2002, członek Komitetu

Redakcyjnego « Roczników » Stacji Naukowej PAN

w Paryżu 1999–. Założyciel i kustosz stałej galerii

malarstwa polonijnego w pałacu Halloy w

Vaudricourt (Francja) 2003-. Członek:

Stowarzyszenia Polskich Autorów, Dziennikarzy i

Tłumaczy w Europie (honorowy) 1994-, Polskiego

Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie w Londynie

2000-, Akademii Historii i Literatury Polskiej i

Słowiańskiej im. A. Mickiewicza (czł. rzeczywisty)

2002-, Fundacji Jana Pawła II w Londynie i Paryżu

2000-, Rady Porozumiewawczej Badań nad Polonią

(oraz Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw Rady)

1998-, Związku Polaków w Austrii (honorowy)

1999-, Rady Programowej Telewizji Polskiej Spółka

Akcyjna-TV Polonia w Warszawie 2001–2004,

Międzynarodowego Stowarzyszenia Policji IPA

(honorowy) 2002-, Związku Kół 1. Dywizji

Pancernej w Gdańsku (wspierający) 2005-. Laureat:

nagrody naukowej Katolickiego Uniwersytetu

Lubelskiego 1995, francuskiej nagrody historyków

«Prix Piarron de Chamousset» 1996, nagrody

honorowej za najciekawszą publikację Salonu

Książki Polonijnej w Brukseli 2000, nagrody Rady

Porozumiewawczej Badań nad Polonią w Toruniu

2000, Nagrody Miasta Kielc 2000, nagrody „Serce

dla serc‖ (w dziedzinie rozsławiania imienia Polski)

2002, nagrody „Fidelis Poloniae‘2002‖ 2002,

nagrody Stowarzyszenia Polskich Autorów,

Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie 2002, nagrody

„Złota Łyżka‖ w I Plebiscycie czytelników „Głosu

Katolickiego‖ Paryż 2002. Uhonorowany tytułem

„Przyjaciel Gold Drop‘u i statuetką Złotej Kropli

2004. Odznaczenia: m.in. złoty medal

Międzynarodowej Akademii Lutecja w Paryżu 1996,

Medal Muzeum Dyplomacji i Uchodźstwa Polskiego

przy WSP w Bydgoszczy 1999, Medal „Pro

Memoria‖ 2005. Medal „Benemeriti de Opere

Fvndato Ioannis Pavli PP. II‖.

Kałuski Marian,

Australia

Urodził się w Chełmnie

nad Wisłą w 1946 roku.

Od 1964 roku mieszka i

pracuje w Australii. Jest

dziennikarzem i pisarzem

oraz historykiem polskim i

australijskim.

Współpracował z 63

pismami: polskimi (37) i anglojęzycznymi (26) w

Australii, Polsce, Anglii, Francji, USA i Kanadzie.

Ma w dorobku wiele książek i ponad 1000 artykułów.

Był m.in. redaktorem "Tygodnika Polskiego" w

Melbourne (1974-77). Publikował m.in. w

sydneyskich "Wiadomościach Polskich" i

"Przeglądzie Katolickim", w paryskiej "Kulturze",

londyńskich "Wiadomościach", "Dzienniku Polskim i

Dzienniku Żołnierza", "Tygodniu Polskim", "Orle

Białym" oraz "Gazecie Niedzielnej", a obecnie w 12

pismach (m.in. kanadyjski "Goniec" i australijski

"Przegląd Katolicki") i witrynach internetowych. W

latach 1979-89 współpracował z polskim programem

radia 2EA (obecnie SBS) w Sydney. Jest autorem

szeregu książek i prac naukowych opublikowanych w

językach polskim i angielskim w Australii, Anglii,

Ameryce i Polsce, m.in. biografii papieża Jana Pawła

II (Australia 1979 i USA 1980) i Pawła Edmunda

Strzeleckiego (1981 i 1985), prac "Polacy w

Australii" (1985) i "Polacy w Maitland" (po polsku i

po angielsku 1983), historii 600-lecia chrześcijaństwa

na Litwie (Londyn 1987), głośnej polemiki polsko-

ukraińskiej, związanej z bitwą o Monte Cassino

(USA 1987 i Londyn 1989) oraz dwóch książek na

tematy polsko-żydowskie: "Cienie, które dzielą..."

(Warszawa 2000) i "Wypełniali przykazanie

miłosierdzia. Polski Kościół i polscy katolicy wobec

holocaustu" (Warszawa 2000). W 2001 r. ukazała się

w Warszawie (nakładem Instytutu Wydawniczego

PAX) pierwsza w literaturze polskiej, obszerna praca

"Polacy w Chinach" (308 stron, archiwalne zdjęcia) i

książka "Ku pamięci i w podzięce Jankielom.

Słownik Żydów - patriotów polskich", a w Lublinie

(w wydawnictwie uniwersyteckim) praca "Polacy w

rosyjskiej Mandżurii". W roku 2004 ukazały się dwie

kolejne pozycje książkowe Mariana Kałuskiego:

"Polskie dzieje Gdańska do 1945 roku"

(Bernardinum, Pelplin 2004) oraz: "Polska-Chiny

1246-1996. Szkice z dziejów wzajemnych

kontaktów" (Verbinum, Warszawa 2004). W druku

znajduje się pierwsza w literaturze polskiej książka

pt. "Polacy w Nowej Zelandii". Marian Kałuski jest

także autorem wielu innych prac, jak np. "Poles in

Victoria´s History" ("Journal" Royal Historical


Society of Victoria 1986), "Polish Religious Life in

Australia" (1988 i 1989), "Polish press in Australia"

(1989 i 1990), "Polacy w Australii po wyborze

papieża Jana Pawła II" (KUL, Lublin 1991),

"Związek Ziem Wschodnich RP w Melbourne 1980-

92" w "Kronice Federacji Polskich Organizacji w

Wiktorii 1962-1992" (Melbourne 1993).

Współzałożyciel i kierownik (od 1977) "Studium

Historii Polonii Australijskiej". Jego zasługą jest

wydanie przez Pocztę Australijską (Australia Post) w

1983 roku znaczka pocztowego, upamiętniającego

zasługi Pawła Edmunda Strzeleckiego dla Australii.

Zajmuje się naukowo dziejami Polaków na świecie i

historią stosunków polsko-żydowskich. Jest

członkiem Australijskiego Towarzystwa

Historycznego, Związku Pisarzy Australijskich i

Stowarzyszenia Dziennikarzy Australijskich,

Australijsko-Chińskiego Towarzystwa Przyjaźni, a

przede wszystkim członkiem Światowej Rady Badań

nad Polonią. Odznaczony w 1991 roku przez

prezydenta Lecha Wałęsę Krzyżem Zasługi.

Klimiuk Chris M., USA

Kłos Marcin, Polska

Knapik Tomasz,

Polska

- data i miejsce ur.:

08.09.1984, Warszawa

- student UAM w

Poznaniu, kierunek

historia, prawo

- zainteresowania: historia,

polityka, muzyka

Kollar Urszula, Węgry

Konopka Jan,

Szwajcaria

mgr prawa Uniwersytetu

Jagiellońskiego, doktor

prawa Uniwersytetu w

Genewie, od 38 lat

zamieszkały w Szwajcarii,

działacz patriotyczny, organizator wielu wystaw,

społecznik udzielający się w Muzeum Paderewskiego

w Morges i Muzeum Kościuszki w Solurze, pisarz,

poeta, redaktor piszący do licznych pism

francuskojęzycznych.

Przypis Redakcji: bardzo skromny, nie chciał

przekazać nawet swojej notki biograficznej!

Koperski Romuald, Polska

Romuald Koperski - urodził się w Sopocie,

wychował w Gdańsku. Od wczesnych lat

pasjonowały go rzeczy trudne i nietuzinkowe.

Niekonwencjonalność jego życia sprawiła, że

reprezentuje on niecodzienne, zróżnicowane profesje.

Jest muzykiem pianistą, podróżnikiem, pisarzem,

dziennikarzem, fotografem, żeglarzem, nurkiem oraz

pilotem samolotowym.

Podróżował jak sam powiada - od zawsze. Ostatnimi

czasy jednak zafascynowała go Syberia, jej

tajemniczość, a zarazem piękność, do dziś wspomina

otwartość i gościnność zamieszkujących ją ludzi.

Wszystkie wyprawy Romka Koperskiego mają

wspólną cechę - są podróżami

niekonwencjonalnymi, wyprawami w nieznane.

Niekonwencjonalność ta wyraża się w braku

wystarczającej ilości pieniędzy, braku

odpowiedniego ubioru i specjalistycznego sprzętu,

zapasu żywności, braku łączności oraz

elektronicznych urządzeń nawigacyjnych - wszak

Koperski jako lotnik nieźle zna się na tradycyjnej

nawigacji.

Do ostatnich dużych osiągnięć podróżniczych

Koperskiego zaliczyć można pierwszą w historii

udaną ekspedycję samochodową na trasie Europa -

Ameryka Północna, konkretnie z Zurychu w

Szwajcarii do Nowego Jorku. Trasa tej pionierskiej

ekspedycji wiodła przez bezkresne, bezludne obszary

Syberii, Alaskę, Kanadę i prawie całe terytorium

USA. Kiedy na granicy rosyjskiej Romuald Koperski


mówił żołnierzom, że jedzie do Nowego Jorku, ci

śmiali się, że ma dobra poczucie humoru, ale słabo

zna geografię, bowiem jak zapewniali Nowy Jork nie

leży w Rosji... Z tej niesamowitej podróży powstała

książka pt. "Pojedynek z Syberią", która jest przede

wszystkim relacją z najtrudniejszego etapu,

biegnącego przez tereny byłego Związku

Radzieckiego. Relacją, jak powiadają krytycy,

opowiedzianą bardziej niż opisaną. Nie brakuje w

książce opisów niesamowitych przygód, które

musiały przytrafić się w kraju nie dającym szans

przetrwania przeciętnemu turyście. Dodać należy, że

tej wyprawy dookoła świata nikt nie sponsorował -

samochód jakim Koperski odbył tą podróż został

złożony z części pozyskanych na złomowisku...

Kolejną nie mniej szaloną wyprawą Romualda

Koperskiego było przemierzenie całej Syberii

zwykłym gumowym pontonem. Był to samotny

spływ największą wschodnio-syberyjską rzeką Leną

od jej źródeł w Górach Bajkalskich do ujścia w

Morzu Łaptiewów - 4.500 km żeglugi. Nie była to

podróż łatwa, bowiem Romek Koperski podróżował

bez pieniędzy, zapasu żywności, bez broni i

odpowiedniego sprzętu.

Cztery tysiące kilometrów pustkowia to albo bardzo

mało, albo bardzo dużo. Zależy jak na to patrzeć.

Jeśli kończysz podróż, to bardzo dużo, jeśli jednak do

celu podróży zostało tobie ponad osiem tysięcy

kilometrów, to te cztery, które przebyłeś są jeszcze

niczym. To dopiero uwertura przed właściwym,

długim spektaklem... Bowiem nie koniec jeszcze

drogi długiej, samotnej, głodnej i przeraźliwie zimnej

- drogi, gdzie wszystko może się zdarzyć. Gumowy

ponton, którym Koperski przemierzał Syberię na

pierwszy rzut oka nie gwarantował udanej wyprawy -

seryjna produkcja, tylko 2 metry długości. Jednak ani

razu nie zawiódł, choć w górnym biegu rzeki nie raz

dnem szorował po kamieniach. Za tą ostatnią podróż,

została Koperskiemu przyznana prestiżowa nagroda

"KOLOSA" oraz tytuł Podróżnika Roku 99`.

Owocem wypraw Romualda Koperskiego są

opracowania książkowe i albumowe:

- "Pojedynek z Syberią"

(1996 r.),

- "Przez Syberię na gapę"

(2001 r.),

- ze zdjęć wykonanych

podczas tych podróży

powstał album

fotograficzny na płycie

CD-ROM pt. "1001

Obrazów Syberii" (1999

r.)

- Kilkanaście fotografii z rosyjskich zbiorów autora

wzbogaciło polską edycję encyklopedii Britannica

oraz podręczniki do nauki geografii.

Kuzawińska Bożena, Białoruś

Bożena Kuzawińska, dziennikarka Redakcji

Zagranicznej PAP od 1984 roku, od grudnia 2005

roku stała korespondentka PAP w Mińsku.

Lachowicz Teofil, USA

Lukasiak Witold, Australia

Łucki Bolesław,

Kanada

tyle pięknych słów ma

polski język

na szczytach intelektu

można się nimi bawić

bez końca

i nic

a czasem przypadkiem

spadną z trzaskiem na

beton

i ułożą w całkiem zgrabny wiersz

jakiego i największy poeta

nie wymyśli

ironio losu

matko geniuszy

przebacz mu

bo sam

nie wie

co czyni

Łukomska Dorota,

Polska

Urodziłam się i mieszkam na

Zamojszczyźnie.

Przez kilka lat pracowałam

w prasie lokalnej, zajmując

się przede wszystkim

propagowanie wszystkiego

co z Zamościem i Ziemią

Zamojską jest związane.

Następnie pracowałam w administracji publicznej,

jako rzecznik prasowy Wojewody Zamojskiego


Marcina Zamoyskiego. Obecnie pracuję w

Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej, pisaniem nie

zajmuję się zawodowo, tylko czasami, jeśli trafi się

dobry temat. Jakoś nie mogę całkiem z tego

zrezygnować. Od kilku lat staram się w miarę sił i

możliwości pomagać (np. przy dekoracjach kościoła

na różne uroczystości) redemptorystom w Zamościu i

tak miedzy innymi poznałam O. Zbigniewa.

Właściwie to moje życie jest takie mało ciekawe, że

nie ma o czym pisać. Moja pasja to książki i podróże.

Maciaszek Katarzyna, Polska Specjalizuje się w historii polskiego wychodźstwa do

Indii w latach 1942-1948, jest zaangażowana w

realizację projektu Rady Ochrony Pamięci Walk i

Męczeństwa, dotyczącego dokumentacji stosunków

Polski z krajami Azji.

Markowska Irena, Polska

Marzec Ewelina, Polska

Musiałowicz

Bartosz, Polska

O sobie mówi: - Taki sobie absolwencina

Uniwerku Warszawskiego

...

- Brzydal i paskuda

- I zakuta pała ...

Cholera go ciska, gdy data 4 lipca kojarzy się

wszystkim ze Świętem Niepodległości USA, a nie z

bitwą pod Kłuszynem 1610 r.!

Dostaje szału, gdy 11 września to dla każdego

rocznica ataku na WTC, a nie śmierci Żwirki i

Wigury w 1932 r.!

Przypis Redakcji: co do wyrażenia Zakuta Pała, Bartosz uwielbia się

zakuwać w średniowieczne zbroje rycerskie, stąd ta

fachowość wyrażenia...

Z innych źródeł: Absolwent:

- Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu

Warszawskiego

- Instytutu Stosunków Międzynarodowych na

Wydziale Dziennikarstwa

i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego

- Studium Bezpieczeństwa Narodowego

Uniwersytetu Warszawskiego

Pracownik ważnej instytucji państwowej. Doktorant

w Instytucie Stosunków Międzynarodowych WDiNP

UW. Korespondent tygodnika Polska Zbrojna.

Członek bractwa rycerskiego Milites Alraunae z

Warszawy. Podróżnik (kraje wschodu). Fotograf.

Od Redakcji: Pracownik jednej z instytucji przyrządowej w

Warszawie, Bartosz to jest wielkiego formatu

pasjonat polskiej historii. Nasze pismo - pro

Polonicum - będzie zawsze się odwoływało do tego, iż

miało szczęście, że przyszły Profesor Musiałowicz

zechciał z nami współpracować od pierwszego

numeru!

Jest on twórcą polskiego kalendarza historycznego na

Internecie. Nie uchodzi jego uwadze żadna bitwa z

polskiej historii, nawet ta przegrana. Ma taki dar do

wyjaśniania tego co najistotniejsze, że po

przeczytaniu jego tekstów wydaje się nam, że my też

moglibyśmy być wielkimi wodzami.

Wyczuwa się, że wyznaje zasadzie, że bitwy się

powtarzają, ale zwycięstwa nie są gwarantowane!

I na pewno jest ciężej być patriotą w centrum

Warszawy niż na emigracji!


Narkowicz Liliana,

Litwa

(1961), dr nauk

humanistycznych w zakresie

historii, redaktor, publicystka,

pisarka. Urodziła się i

studiowała w Wilnie (Litwa).

Pracowała w charakterze

tłumaczki i dziennikarki pism

polskojęzycznych, polonistki

w szkołach średnich oraz przewodniczki wycieczek

biur turystycznych. W 2003 obroniła na

Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu pracę

doktorską pt. „Jan Konrad Obst – publicysta,

wydawca, historyk (1876-1954).

Autorka ponad 500 artykułów, w tym publikacji

naukowych i 10 edycji książkowych („Znani i

nieznani profesorowie Uniwersytetu Wileńskiego I

poł. XIX w.‖, „KosciOl św. Piotra i Pawła w

Wilnie‖, ―Wspomnienia księdza Antoniego Dilysa‖,

―Z Wilna szwajcarskimi śladami Polaków‖). Lata

1998-2001 spędziła z rodziną w Szwajcarii w

związku ze stażem naukowym męża. Była członkiem

Towarzystwa im. T. Kościuszki w Solurze. Obecnie

jest członkiem związku Pisarzy Polskich za Granicą

(Londyn). Współpracuje z krakowską redakcją

Polskiego Słownika Biograficznego. Tymczasowo

mieszka w Niemczech. Pracuje nad tematyką „Los

polskich dworów na Kresach‖.

Nurczyk Krystyna, Szwajcaria

Od 13 lat dziennikarz, od 2 lat pracuje w Szwajcarii

jako korespondent TV Polonia - przygotowuje

materiały do programu informacyjnego o

tematyce polonijnej "Wieści Polonijne" .

M. in. w styczniu 2006 ukazał się w TV Polonia jej

wywiad z prezydentem szwajcarskiego Nationalrat

Claude Janiak.

Współpracuje również z Informacyjną Agencja

Radiowa w Warszawie, która przygotowuje

wiadomości dla wszystkich rozgłośni Polskiego

Radia w Polsce.

Obuchowski Andrzej, ks., Rosja

Osses Adams Liliana, USA Od wczesnego dzieciństwa związana z muzyką i

teatrem, w wieku siedmiu lat rozpoczęła naukę gry na

fortepianie w Konserwatorium Muzycznym w

Poznaniu. Następnie kontynuowała wykształcenie

muzyczne w Średniej Szkole Muzycznej w Poznaniu

w klasie harfy i fortepianu. W 1971 r. ukończyła

Akademię Muzyczną w Poznaniu z tytułem Magistra

Sztuki. Doskonaliła swoje umiejętności gry na harfie

u światowej sławy harfistów, najpierw u prof. Karela

Patrasa w Pradze, a następnie u Nicanora Zabalety w

San Sebastian, Lily Laskine w Paryżu, Marii

Korchińskiej w Londynie oraz u Mildred Dilling w

USA. W latach 1961-1972 pracowała w Polsce w

charakterze harfistki w Filharmonii Poznańskiej pod

dyrekcją Roberta Satanowskiego oraz w Filharmonii

w Szczecinie pod dyrekcją Józefa Wiłkomirskiego.

W tym czasie rozpoczęła także karierę solistyczną

występując z orkiestrami symfonicznymi w kraju i

zagranicą.

W 1972 r. została pierwszą harfistką Opery

Cesarskiej w Teheranie występując jednocześnie na

licznych koncertach w Radio i Telewizji Irańskiej.

W roku 1978 opuściła Iran (w przeddzień rewolucji

islamskiej) i osiedliła się z mężem Amerykaninem w

San Francisco. W latach 1979-1981 podjęła pracę

jako prywatny nauczyciel muzyki w Riyadh, Arabia

Saudyjska. Od 1981-1985 przebywała w Wiedniu

dokonując archiwalnych nagrań na harfę solo dla

Radia Austriackiego. W 1986 r. powróciła do

Kalifornii, gdzie prowadzi szeroką działalność

artystyczną i pedagogiczną oraz współpracuje z

lokalnymi orkiestrami symfonicznymi w charakterze

harfistki.


Jej biogram ukazał się w licznych wydaniach

Marquis Who‘s Who w Stanach Zjednoczonych, a

także w Cambridge, Anglia, w Indiach, Francji i w

Polsce. Jej prace dokumentacyjne dotyczące historii

harfy w Polsce oraz historii opery i baletu w

Teheranie znajdują się w Bibliotece Kongresu,

Washington, D.C.

Osses-Frei Janina,

Austria

Nazwisko panieńskie

Osses, historyk z

wykształcenia, urodziła się

w Poznaniu w rodzinie o

tradycjach muzycznych.

Studia historyczne

kończyła na Uniwersytecie

im. A. Mickiewicza w

Poznaniu. Pracowała w Muzeum poznańskim jako

archiwista i współorganizatorka wystaw. Była

stypendystką Instytutu Historii PAN w Warszawie w

ramach studiów doktoranckich, zajmowała się

problematyką związków kulturalnych polsko-

węgierskich. Doktorat na temat „Polonia na

Węgrzech w latach 1945-1956‖ obroniła w 1979 r. na

Uniwersytecie UAM w Poznaniu. Do Wiednia

przyjechała po raz pierwszy w 1981 r. na zaproszenie

rodziny, od 1982 r. pozostała na stałe po wyjściu

zamaż za Waltera Frei (Szwajcar, ekonomista i

amator pianista, wielbiciel twórczości muzycznej

Fryderyka Chopina ).

W 1987 r. w Wiedniu urodziła córkę Michaele.

Od wielu lat publikuje artykuły w prasie polonijnej w

Austrii na tematy głównie historyczne i dotyczące

Polonii: "Głos Polonii"- „Strzecha‖, "My",

"Polonika", „Dialogi‖ (członek redakcji), „Żongler

Polonia Nova‖ (członek redakcji). Pisze wiersze,

które były nagradzane na konkursach i są

publikowane z antologiach w Polsce i na stronach

internetowych w USA- Wolni Najmici, Polonia

Holenderska, Szwajcaria-Nasza Gazetka. Tłumaczy

poezję z języka niemieckiego na język polski poetki

austriackiej Ilse Brem.

Jest aktywnie związana z ruchem polonijnym,

posiada własne archiwum, w którym gromadzi

pamiątki związane z życiem Polonii w Austrii.

Kolekcjonuje od 1982 r. prasę austriacką piszącą na

tematy polskie, prasę polonijną, zbiera zdjęcia i

fotografuje wydarzenia polonijne, kolekcjonuje

autogramy osobistości polskich i austriackich. Ma

nadzieję, że jest to przyczynek do archiwum

polonijnego i Muzeum, które kiedyś zostanie

założone w Wiedniu. Jej polonijna gazeta archiwalna

„Solidarność‖ z portretem Lecha Wałęsy wydana w

Wiedniu w 1982 r. jako jedyny polski eksponat

znalazła się na wielkiej wystawie austriackiej

jubileuszowej 50-lecia Austrii w Galerii Pałacu

Belvedere „Das Neue Osterreich‖ 16.5.-30.11.2005 i

oglądana była przez 320 tys. zwiedzających tę

wystawę oraz prezydentów Heinza Fischera (Austria)

i Aleksandra Kwaśniewskiego (Polska).

Dr Janina Osses-Frei od lat propaguje hasło "Ocalić

od zapomnienia" pomniki i pamiątki polskie w

Austrii. Wiele artykułów napisała pod takim tytułem

publikowanych w piśmie wiedeńskim "Polonika" nr

4, 12, 1996, nr 6,1997, nr 38, 39,1998, „Dialogi‖ i

„Żongler Polonia Nova‖. Publikowała także w

pismach: Polonia Węgierska, Super Express USA

Nowy Jork ( 24.XII.2005) oraz wiedeńska „Nasza

Wspólnota‖. Otrzymała 1 nagrodę Związku Polaków

Strzecha w 1985 r. za pracą konkursową pt.

‖Obchody 250-lecia Odsieczy Wiedeńskiej w 1933 r.

w Austrii‖ oraz nagrodę za poezję w 1986 r. Na I

Zjeździe Polonii w Karyntii (28-30.V.1999) na

zaproszenie Klubu Sobieski wygłosiła referat

„Król Bolesław Śmiały i jego domniemany grób w

Ossiach‖. Na IV Sympozjum Biografistyki Polonijnej

w Wiedniu (1.IX.1999) wygłosiła referat „Rola i

dokonania Polek w dziedzinie muzyki na terenie

Wiednia‖ opublikowany w książce „Losy Polek‖

Sympozjum Biografistyki Polonijnej, pod red. Agata

i Zbigniew Judyccy ( Instytut Biografistyki Francja),

Wyd. Czelej , Lublin 1999

Jest autorem 55 artykułów na stronie internetowej

PAP Polonia dla Polonii http://polonia.pap.com.pl

oraz na stronie pisma Żongler Polonia Nova. Pisuje

hasła tematyczne opublikowane w książce

„Encyklopedia Polskiej Emigracji i Polonii‖ 5-cio

tomowej, redakcja prof. Kazimierza Dopierała.

(Wyd. Oficyna Kucharski, Toruń, lata 2003-2005)

Aktywnie uczestniczy od 2003r. w zjazdach

dziennikarzy, imprezie „ Światowe Forum Mediów

Polonijnych‖ w Polsce organizowanej przez

Małopolskie Forum Współpracy z Polonią w

Tarnowie.

Jej hobby jest poezja i muzyka. Już w dzieciństwie

uczyła się grać na fortepianie i gitarze. Jest

samoukiem gry na zabytkowej Cytrze akordowej

Akkordzither, z którą występowała wiele razy w

klubach polonijnych, węgierskich, szwajcarskich,

austriackich. Wystąpiła w Polsce dwukrotnie we


Wrocławiu w ramach imprez Dni Austrii w 1997 i

1998 r. w Klubie Muzyki i Literatury z programem

historyczno-muzycznym o Cesarzowej Sissi z

Dynastii Habsburgów.

Wiadomości biograficzne:

W. S. Kucharski; Polacy i Polonia w rdzennej Austrii

w XIX i XX wieku, Lublin-Wiedeń, 1994;

„Polonika‖, 6 (1997);‖Profile‖ Wiadomości

Konsulatu RP w Wiedniu, 6 (1968);

Z.A.Judycki, „ Polacy w świecie‖.

Kwart.Biograficzny Polonii (Paryż-Kielce) 14, 2000

r.

A.i Z. Judyccy, Polonia, Słownik biograficzny,

Warszawa 2000

Kazimierz Dopierała , Encyklopedia Polskiej

Emigracji i Polonii, 2003, tom II

Palinciuc Elena,

Mołdawia

Nazywam się Elena

Palinciuc. Urodziłam się

23 lutego 1980 roku w

Balti (Moldova). W 1997

roku skończyłam Szkołę

Ogólnokształcącą nr 3 w

Bielcach. W październiku

1997 roku rozpoczęłam w

Rzeszowie kurs przygotowawczy do studiów dla

cudzoziemców, który się odbywał przy Wyższej

Szkole Pedagogicznej. W 1998 r. zostałam przyjęta

na studia magisterskie dzienne na Wydziale

Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego na

kierunek filologia polska, specjalność nauczycielska.

W latach 2002-2004 w sierpniu wyjeżdżałam jako

wychowawca ze stuosobową grupą młodzieży

polskiego pochodzenia z Mołdawii na

dwutygodniowe Kolonie Języka Polskiego, które

odbywały się nad Morzem Czarnym w Siergiejewce,

na Ukrainie. Na koloniach oprócz wychowawstwa

prowadziłam dla uczestników zajęcia z języka

polskiego. 16 czerwca 2003 r. zdałam egzamin

magisterski i uzyskałam tytuł magistra filologii

polskiej z wynikiem bardzo dobrym. W okresie od

1.10.2002 r. do 30.06 2004 r. kontynuowałam naukę

w Podyplomowym Studium Dziennikarskim przy

Papieskiej Akademii Teologicznej. Praktyki

dziennikarskie odbyłam w dziale miejskim

krakowskiej redakcji „Gazety Wyborczej‖,

krakowskiej redakcji „Gościa Niedzielnego‖, w

redakcji polonijnej gazety „Jutrzenka‖ w Mołdawii

oraz w polonijnej redakcji audycji radiowych „Polska

Fala‖ również w Mołdawii. Do dziś współpracuję z

„Gościem Niedzielnym‖, „Jutrzenką‖ w Mołdawii i

radiem „Polska Fala‖. W 2003 r. podjęłam studia

doktoranckie z zakresu antroponimii w Instytucie

Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk w

Krakowie. Temat pracy doktorskiej brzmi: „Nazwy

własne (imiona, nazwiska) osób pochodzenia

polskiego z Kiszyniowa i okolicy od początku XIX

do XXI wieku. Będzie to praca o wzajemnych

wpływach i oddziaływaniu różnych etnosów, będzie

pokazywać ich kulturę przez stosunki językowe,

twory hybrydalne odzwierciedlone w imionach,

nazwiskach osób pochodzenia polskiego. Do tej pory

napisałam dwa artykuły o imionach i nazwiskach

Polaków w Mołdawii wiążące się z tematem pracy

doktorskiej opublikowane w renomowanym

czasopiśmie onomastycznym „Onomastica‖. Kraków, 24 kwietnia 2006 r.

Elena Palinciuc

Pawilak Jacek, Polska

Pityński

Andrzej, USA

urodził się 15 marca

1947 r., w miasteczku

Ulanów. Studiował na

Akademii i Sztuk

Pięknych w Krakowie

u profesora Jerzego

Bandury na Wydziale

Rzeźby. Już w czasie

studiów został zauważony jego pomnik Ignacego

Paderewskiego w Krakowie, płaskorzeźba

przedstawiająca królową Jadwigę (UJ) czy rzeźba

„Kircholm‖.

W 1974 r. po studiach przyjechał do USA i

kontynuował studia w Arts Students League w

Nowym Yorku. Otrzymał pracę w Sculpture House

na Manhattanie, dzięki, czemu mógł zgłębić tajniki

technik odlewania w brązie i powiększania

pomników.

W okresie 1975-1979 był asystentem seniora

amerykańskiej rzeźby, Aleksandra Ettle. Z jego

rekomendacji znalazł się w Johnson Atelier –

Technical Institute of Sculpture w Mercerville w

New Jersey, w którym pracuje od 20 lat, będąc


dyrektorem czterech wydziałów. To właśnie tam

zrodził się pomysł powiększenia niewielkiej

kompozycji „Partyzanci‖ do monumentalnych

rozmiarów – aluminiowy pomnik został odsłonięty w

1983 roku w Bostonie. W roku 1987 Pityński przyjął

obywatelstwo amerykańskie.

Andrzej Pityński spełnia się nie tylko jako rzeźbiarz i

artysta, ale również nauczyciel i wychowawca kilku

pokoleń adeptów sztuki rzeźbiarskiej. Oglądając

gabarytowo największe dzieła artysty widz wkracza

w jego niezwykły świat rzeźby monumentalnej,

której ucieleśnieniem są pomniki znajdujące się w

Polsce i USA.

Jego dzieła żyją własnym życiem, przemawiając

sugestywnie do nas swoją symboliką. Widoczna w

nich jest poczucie godności, bohaterstwo, a także i

tragizm losów polskiego narodu na przestrzeni

wieków. Bez z trudu zauważalny jest głęboki

patriotyzm autora i przywiązanie do tradycji

rodzinnego kraju. Dziełem Andrzeja Pityńskiego są

m.in. pomniki Ignacego Paderewskiego (Kraków),

Marii Curie-Skłodowskiej (Bayonne), „Sarmata‖

(Morris Museum), „Partyzanci‖ (Boston); Jerzego

Popiełuszki (Trenton), papieża Jana Pawła II

(Manhattan i Ulanów), „Mściciel‖ (Amerykańska

Częstochowa), „Katyń 1940‖ (Jersey City), „Pomnik

Błękitnej Armii‖ (Warszawa). Oprócz pomników w

dorobku artysty znajdują się również płaskorzeźby

czy medale. Za swoje rzeźby otrzymał wiele cennych

nagród i wyróżnień. Obecnie zaliczany jest do

światowej czołówki rzeźbiarzy.

Prusiński Zygmunt

Jan, Polska

Mój autoportret

Mogę tak zacząć; (wyklułem

się z jaja poezji – i tylko w

nią wierzę, właśnie z

literaturą piękną duchowo wziąłem ślub), zawarłem

związek... Jako twórca w dziedzinie poezji, bywam z

różnymi kolorami natężenia, nastrojami, acz najlepiej

się czuje w tematyce społeczno-politycznej.

Twórczość moja jest rozsypana po wielu redakcjach

w kraju i za granicą. Gdyby zliczyć te publikacje

które ujrzały światło dzienne, byłoby kilkaset

zapewne. To prawda, jestem poetą gubiącym wiersze.

Nawet napisałem o tym wiersz. Lubię rozdawać je,

szczególnie kobietom, w treści miłosnych czy

erotycznych wyznań. Jestem płodny i zadziorny, przy

tym prowokujący. Nie zakodowałem w sobie

żadnych szkół poetyckich, choć zaczytywałem się w

poezji amerykańskiej, irlandzkiej, angielskiej. Od

pierwszego wydrukowanego wiersza minęło 33 lata,

a druk w warszawskim dwutygodniku „Nowy

Medyk‖. Laureat kilku konkursów poetyckich,

choćby udział: „O Świętokrzyską Lirę Poezji‖ w

Kielcach 1980, w jury zasiadali - Tadeusz Śliwiak,

Marek Sołtysik i Jerzy Pilch – przewodniczący; „O

Laur Prometeja‖ w Rzeszowie – Andrzej Żmuda;

czy „Turniej Jednego Wiersza‖ w Bytowie 1981, I

miejsce za wiersz erotyk, w jury zasiadali - Tadeusz

Mocarski, Zbigniew Jerzyna i Roman Śliwonik –

przewodniczący. Często drukowany byłem u

Magdaleny Boratyńskiej w „Zielonym Sztandarze‖ i

u Tadeusza Nowaka w „Tygodniku Kulturalnym‖.


Blisko 13 lat spędziłem na emigracji w Austrii. Mój

pierwszy list skierowany był do Gustawa Herlinga

Grudzińskiego w Neapolu. Byłem szczęśliwy, że

wielki pisarz odpisał mi. Pamiętam jak uświęcałem

wierszem każde odejście poety. Na obczyźnie to jest

bolesne. Tak było z Boratyńską, Łobodowskim,

Balińskim, Wirpszą, Chudzyńskim. Przeżyłem też

bardzo mocno nagłą śmierć swojego przyjaciela,

poety z Wiednia Wacława Kaszczuka – przyjechał na

emigrację polityczną z Puław. Z zawodu był

nauczycielem. Pamiętam jak czytałem ten wiersz pt.

„Elegia na cześć mojego przyjaciela, który odszedł‖

nad jego grobem, ledwie co pochowanym w nim...

Emigracyjne pogrzeby są bardzo smutne. A ja na

wiedeńskim centralnym cmentarzu, pod żywymi

drzewami czytałem tak, jakby Wacek był moim

ojcem; był starszy o 20 lat. I tak czytałem, że zebrani

emigranci naprawdę uczciwie płakali. Czy liryka jest

tak silna w odbiorze duchowego łączenia się ludzi

żyjących z tymi nie żyjącymi? To prawda, na

odległość dzieliłem te straty ze świata poetyckiego –

który powoli skraca nas z przyjaciół. Pamiętam

Wacka Kaszczuka słowa: „Po co my piszemy te

wiersze, w Biblii już wszystko napisano”! Wówczas

tłumaczyłem mu, że o moich wrogach – komunistach

nic w Biblii nie czytałem. Zrozum, każde

dziesięciolecie trzeba opisywać, jak dziennik, jak

pamiętnik – chociaż fragmenty, że przewróciłeś się o

kamień, że podglądałeś sąsiadkę bez majtek, no wiele

jest obrazów w życiu człowieka, które warto opisać.

Jako poeta wolności, no właśnie co to znaczy... jak

widać jestem zwolennikiem wolnej przestrzeni,

wolnej przyrody, wolnej racji każdego najmniejszego

zaistnienia. Jako poeta zadebiutowałem w 1973 roku,

jako prozaik w 1990, jako krytyk literacki w 1992

roku. Moje wiersze, eseje, szkice, opowiadania

zamieszczone są w kilkunastu antologiach i

almanachach. Wydałem dwa skromne arkusze

poetyckie: „Słowo‖ i „Oaza polska‖ w Monachium

1987. Na spotkaniach autorskich potrafiłem

doprowadzić odbiorców emigrantów do wzruszeń.

Tak było w Obozie dla Uchodżców w Traiskirchen w

roku 1982, kiedy to grupa Polaków w ostatnią noc

żegnała się z Europą, by następnego dnia dotknąć

kontynentu amerykańskiego. Będąc w tymże obozie,

udzielałem się społecznie, jako kolporter

najważniejszych tytułów emigracyjnej prasy w

języku polskim. Oferowałem dzienniki: z Austrii,

Szwecji, Niemiec, Anglii, Canady i z USA. Znany

„Kalendarz Polski‖ z Filadelfii czy „Listy do

Polaków‖ z Chicago Czesława Malczewskiego.

Pamiętam też, bo miałem sentyment do wiedeńskich

„Wiadomości Polskich‖ – tylko ta redakcja dała mi

trochę zarobić. Znałem od początku to środowisko.

Kilka wierszy tam miałem opublikowanych.

Autor Władysław Stanisław Kucharski – pedagog,

prawnik, politolog napisał książkę pt. „Polacy i

Polonia w rdzennej Austrii w XIX i XX wieku,

wydaną przez Uniwersytet Marii Curie –

Skłodowskiej w Lublinie w 1994 roku, kiedy byłem

już na stałe w kraju. Władysław S. Kucharski napisał:

„Zygmunt Jan Prusiński – z zawodu muzyk, z

powołania prozaik i poeta, korespondent

londyńskiego „Orła Białego” – w listopadzie 1989 r,

zorganizował z grupą twórców emigracyjnych

Korespondencyjny Klub Pisarzy Polskich. On był też

pierwszym jego prezesem jak również inicjatorem

konkursu literackiego im. Marka Hłaski. Laureatem

konkursu został Adam Lizakowski z San Francisco za

tomik poezji „Złodzieje czereśni”. (...) Klub ten

starał się promować młodych Polaków – adeptów

pióra, tworzących zarówno w Austrii, jak i poza jej

granicami. Organizował też wieczory autorskie,

popularyzując najnowszą literaturę polską. W miarę

pozyskiwania środków finansowych Klub zamierzał

publikować twórczość autorów nagrodzonych w

konkursach im. Marka Hłaski”.

Ten tomik „W krainie żebraków słyszę bluesa‖ był

moim (prawdziwym) debiutem. Dedykowałem, i tu

chciałbym przytoczyć treść: (Mojemu pierwszemu

synowi Marcinowi Zygmuntowi Prusińskiemu,

urodzonemu we Wiedniu 21 Stycznia 1990 roku – na

którego jako ojciec czekałem biologicznie 41 lat, ten

tomik wierszy dedykuję. Ustka. 16 Października

2001r,). Wydawca: AGORA Społeczna Oficyna

Wydawnicza Literatów w Słupsku. Wydano dzięki

współudziale finansowym Urzędu Miejskiego w

Słupsku i Urzędu Marszałkowskiego Województwa

Pomorskiego w Gdańsku: ISBN 83 - 912772 - 2- 4.

Po powrocie do kraju w roku 1994 w lipcu, po trzech

latach w 1997 piszę wiersz pt. „Romans z poezją jest

bezpieczniejszy”, z dozą szlachetnego

zamanifestowania:


Dlatego nie prowadzę magistratów władzy,

bo wolę iść do dębowego lasu,

i połączyć mój oddech życia

wedle wiecznego romansu.

Poezja jest tam,

gdzie cicho,

gdzie nikt nie narzuca swoich praw –

jak to bywa w ludzkim stadle nieufności.

Bo wolność jest tylko tam, gdzie człowiek łączy swoją

miłość z przyrodą, nigdy wolności nie ma z drugim

człowiekiem. Dlatego zawsze o taką mi chodzi

wolność, kiedy gościnnie bywam tam, gdzie mogę

poślubić bez świadków tę właśnie wolność, tę poezję

co się zwie... cisza. Takiej ciszy na pewno nie ma

pośród ludzi. W ludziach... nie ma poezji!

Ustka, luty 2006

A TY MI NIE ZAŚNIJ POLSKO!

A ty mi nie zaśnij Polsko,

bo jeśli zaśniesz, kto twój sen

zrecenzuje po ostatniej nocy,

gdy tyle jest wirusów

podanych na tacy, gdy tyle

jest luster porozbijanych,

niby jakiś chuligan z obcej

strategii po cichu wbija

ci nóż w plecy.


dzieci marzną z zimna

i głodu, na palecie farby

wystygły przed samym

zarysowaniem ważnych

narodzin motyla i ważki,

przed letnim wyostrzeniem

lotu, jakby sam Pan Bóg

przygasł niską barwą

zabielonego cienia.


bo jesteś sama pośród

osi Wschód - Zachód,

na dodatek bezzębna

i bez głosu; jedynie

co możesz być inwalidką,

z podpierającym się kijem

w kleszczach odbierania,

co do tej pory było polskie.

A ty mi nie zaśnij Polsko...

11 Czerwca 2005

Ustka

Skrzypczak Alina,

Polska

Alina Skrzypczak ur. w

1965r. jest z wykształcenia

magistrem historii. Pracuje

jako nauczycielka w Zespole

Szkół Nr 2 im. Jana

Kochanowskiego w

Łańcucie. Jej pasją jest

historia dawnych Kresów

południowo – wschodnich Rzeczypospolitej. Od

2004r. prowadzi program ratowania polskiego

cmentarza w Zbarażu na Ukrainie.

Stopa Adrian, Holandia

Stopa Krystyna, Holandia

Adrian Stopa jest synem żołnierza 1-szej Polskiej

Dywizji Pancernej i Holenderki. Urodził się i

mieszka w Bredzie. Od 1984 roku był


współorganizatorem wieczorów kulturalnych z okazji

wyzwolenia Bredy dla społeczności polskiej i

niderlandzkiej w Bredzie. Od tego czasu jest

zaangażowany w sprawy polskich kombatantów oraz

Polonii.

Od 1984 roku jest członkiem zarządu Polskiego

Komitetu Olimpijskiego w Niderlandach. W latach

1988- 2004 był jego wiceprezesem organizatorem a

od 2004 jest jego prezesem.

W marcu 1990 roku był inicjatorem i

współzałożycielem Stowarzyszenia Kulturalnego

―Polonia‖ w Bredzie zrzeszającym głównie młode

pokolenie. Był jego pierwszym prezesem do

listopada 2002 r. Potem był współzałożycielem i jest

pierwszym prezesem Stowarzyszenia 1-szej Polskiej

Dywizji Pancernej Niderlandy.

Wyróżnienia:

30.12.1989

Brązowy Medal i dyplom za wybitne osiągnięcia w

dziele umacniania patriotycznej więzi Polonii z

Macierzą przyznany przez Towarzystwo Łączności z

Polonią Zagraniczną ―Polonia‖ z Warszawy.

09.04.1994

Złoty Medal za zasługi dla Polskiego Komitetu

Olimpijskiego w Niderlandach

przyznany przez Polski Komitet Olimpijski w

Warszawie.

17.04.1996

Złoty Krzyż Zasługi przyznany przez prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej.

29.04.2000

Przyznanie orderu Lid in de Orde van Oranje –

Nassau zgodnie z wolą

Królowej Niderlandów.

03.02.2002

1 Złota Odznaka 1-szej Dywizji Pancernej przyznana

przez Związek Kół 1-szej

Polskiej Dywizji Pancernej z siedzibą w Londynie,

Wielka Brytania,

za wybitne zasługi w działalności na rzecz

pogłębiania więzi koleżeńskiej i szerzenia chwały 1-

szej Polskiej Dywizji Pancernej generała Maczka.

Marzec 2003

Prezes honorowy Stowarzyszenia Kulturalnego

―Polonia‖ w Bredzie.

26.10.03

Medal pamiątkowy za zasługi w upamiętnianiu

tradycji polskich walk

niepodległościowych z rąk Kierownika Urzędu do

spraw kombatantów i osób

represjonowanych, pana ministra Jana Turskiego.

26.10.2003

Krzyż Kawalerski Orderu Zasług Rzeczypospolitej

Polskiej przyznany przez Prezydenta RP.

08.06.2005

Medal PRO MEMORIA od Kierownika Urzędu d/s

Kombatantów i Osób Represjonowanych

Krystyna Konowrocka-Stopa była 6 lat redaktorką

biuletynu „Informator‖ wydawanego przez

Stowarzyszenie Kulturalne „Polonia‖. W 1997 roku

aktywnie uczestniczyła w organizowaniu Polskiej

Szkółki w Bredzie. Od stycznia 2000 roku do

stycznia 2004 roku pracowała społecznie w Muzeum

im. generała Maczka w Bredzie i pełniła tam między

innymi rolę tłumacza, przewodniczki dla

odwiedzających oraz była odpowiedzialna m.in. za

PR i kontakty z mediami.

Od 2003 roku pełni funkcje sekretarza Polskiego

Komitetu Olimpijskiego w Holandii.

Jest założycielką i redaktorką biuletynu „Śladami

Dywizji‖ wydawanego od 2003 roku w języku

niderlandzkim dwa razy w roku przez

Stowarzyszenie 1-szej Polskiej Dywizji Pancernej

Niderlandy.

Wyróżnienia:

26.10.2003

Medal pamiątkowy za zasługi w upamiętnianiu

tradycji polskich walk

niepodległościowych z rąk kierownika Urzędu do

spraw kombatantów i osób

represjonowanych, pana ministra Jana Turskiego.

18.01.2004

Złota Odznaka 1-szej Dywizji Pancernej przyznana

przez Związek Kół 1-szej

Polskiej Dywizji Pancernej z siedzibą w Londynie,

Wielka Brytania,

za wybitne zasługi w działalności na rzecz

pogłębiania więzi koleżeńskiej i szerzenia chwały 1-

szej Polskiej Dywizji Pancernej generała Maczka.

18.06.2004

Złoty medal za zasługi dla polskiego ruchu

olimpijskiego od prezesa PKOl

Stanislawa Paszczyka.

27.09.2004


Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej

Polskiej od Prezydenta RP.

08.06.2005

Medal PRO MEMORIA od kierownika Urzędu d/s

Kombatantów i Osób

Represjonowanych.

Szarycz Jan, Kanada

Targowski Andrzej,

USA

Andrzej Targowski jest

profesorem zw. informatyki

w Western Michigan

Uniwersity (USA) oraz b.

przewodniczącym Rady

Doradczej Information

Resorce Management

Association (IRMA) 1995-

2003. Jest Sekretarzem The International Society for

the Comparative Study of Civilizations. Opublikował

22 książki i ok. 250 artykułów. Pisze na tematy

informatyki, polityki i historii oraz cywilizacji. W

Polsce przeforsował stosowanie terminu informatyka

i infostrada, był współzałożycielem ośrodków ZETO

oraz inicjatorem pierwszego Programu Rozwoju

Informatyki (1971-75) oraz budowy Krajowego

Systemu Informatycznego, INFOSTRADY oraz

PESEL. W 1974 r. został odsunięty od informatyki i

publikowania, co spowodowało jego wyjazd i

ucieczkę do USA, gdzie otrzymał prawo azylu. Jest

prezesem Światowej Rady Badań nad Polonią (2001-

), był członkiem Rady Dyrektorów Kongresu Polonii

Amerykańskiej oaz przewodniczącym Komitetu

Planowaniu Północno-Amerykańskiego Centrum ds.

Polskich - STUDIUM. W zakresie politologii wydał

m. in. „Chwilowy koniec historii,‖ „Dogonić czas,‖

„Obrona Polski,‖ „Wizja Polski,‖ w dziedzinie

historii wydał „Los Polski i Świata,‖ „Obserwacje z

USA.‖ W okresie Stanu Wojennego występował w

Radio Wolna Europa i Głosie Ameryki. Publikuje

felietony w USA, Kanadzie, Anglii, Litwie i Polsce.

Po angielsku wydał książki: „Red Fascism,” „The

Architecture of Enterprise-wide IMS,” „Global

Information Infrastructure,” „Enterprise Information

Infrastructure,” “Electronic Enterprise,”

“Civilization and Information” oraz “Enterprise

Systems Education in the 21st Century.”

(...)

Ja będąc ciężko doświadczonym dzieckiem wojny

myślę, że mam prawo a nawet obowiązek

wypowiedzieć się w tej sprawie. Mimo, że Niemcy

mnie rozstrzeliwali, (ale nie zabili, wydostałem się

spod trupów) w Warszawie w 1944, 14-krotnie ranili

moją matkę Halinę w Warszawie w 1944 i powiesili

mego ojca Stanisława w Nord-Haussen Dora w 1945

r. – uważam, że po 60 latach trzeba pogodzić się z

Niemcami, tak jak to zrobili Francuzi (trzykrotnie

zaatakowani w ciągu 69 lat). Pogodzenie to będzie

wówczas trwałe, gdy będzie wynikiem dialogu i

zrozumienia stanowisk i cierpień obu stron, a nie

dysonansów i kategorycznych stwierdzeń oraz

uwzględniania punktu widzenia tylko jednej strony.

Ma to miejsce w czasie, kiedy Europa ma szansę na

trwały pokój a my mamy świetną polityczną sytuację,

na jaką czekaliśmy aż 400 lat (ostatni złoty okres

Polski był w latach 1410-1606).

Tolak Szymon,

USA

Urodzony w Warszawie

1953 roku. W 1984

ukończył studia

filozoficzne na

Katolickim

Uniwersytecie

Lubelskim. Od 1988 roku

przebywa na emigracji w

USA. Aktywny w środowisku Polonii bostońskiej

także jako fotograf-dokumentalista. Od 2004

eksperymentuje z tworzeniem internetowych

prezentacji środowiska polonijnego. Jest twórcą

Polboston.com

Topolska Maria

Barbara, Polska

Doktorat 1960, habilitacja

1984; naukowy tytuł

profesora od 11 grudnia

2003 r. . Od czerwca

2005 r. mianowana

profesorem zwyczajny w

Instytucie Historii

Uniwersytetu

Zielonogórskiego.

Praca: w l. 1960-1984 Uniwersytet im. Adama


Mickiewicza w Poznaniu, 1984-2004 Zakład Badań

nad Polonią Zagraniczną PAN w Poznaniu, po

zmianie nazwy Zakład Badań Narodowościowych;

od 1997 r. profesor mianowany w Instytucie Historii

WSP, później Uniwersytetu Zielonogórskiego,

wykładowca historii powszechnej nowożytnej (XVI-

XVIII) i autorskiego wykładu Ruchome granice

cywilizacji zachodniej na wschodzie.

Od 2005 zatrudniona na Wydziale Europeistyki w

Wyższej Szkole Biznesu w Pile.

Autorka 420 pozycji, w tym 5 książek i 8

współredagowanych oraz ok. 220 biogramów, w tym

170 w 3 tomach Encyklopedii Emigracji Polskiej i

Polonii, pod red, K. Dopierały. Zajmuje się dziejami

instytucji społecznych, naukowych i kulturalnych w

Wielkiej Brytanii oraz biografistyką polonijną;

problematyką etniczności i dziedzictwa kulturowego

na ziemiach wschodnich b. Rzeczypospolitej Obojga

Narodów. Jest członkiem Komitetu Badań Polonii

PAN w Warszawie w kolejnej już czwartej kadencji

pochodzącym z wyboru środowiskowego.

W l. 1997 - 2001 członek współzałożyciel Rady

Porozumiewawczej Badań nad Polonią z siedzibą w

Londynie i w Gorzowie - udział z (opublikowanymi)

referatami w 7 konferencjach,

Od maja 2002 r. członek zarządu Światowej Rady

Badań nad Polonią z siedzibą w Częstochowie i

Calamazoo University (stan Michigan). Dyplom

uznania –plakietka SRBnP za utrwalanie dziedzictwa

polskiego w świecie (2003).

Od 1990 r. jest członkiem – założycielem

Stowarzyszenia Kobiet Aktywnych Zawodowo –

International Business Professional Women‘s Club,

IBPW, z siedzibą w Londynie. Udział w 49

konferencjach krajowych i zagranicznych; m.in. w

Bolonii, Londynie, Paryżu, Mińsku, Wilnie, Grodnie.

Posiada Srebrny Krzyż Zasługi (1984). 1 X 2003 r.

otrzymała nagrodę indywidualną Ministra Edukacji

Narodowej i Sportu za książkę pt. ―Społeczeństwo i

kultura w Wielkim Księstwie

Litewskim od XV do XVIII

w."(Poznań-Zielona Góra

2002). Hobby film, jego

warsztat i historia, koty.

Who is Who w Polsce,

Hübners blaues Who is Who,

wyd, I ,2002; wyd. II, wyd.

III 2004; Złota Księga Nauki

Polskiej. Naukowcy

Zjednoczonej Europy, II

wyd. Gliwice 2006

Trzęsicki Jerzy, Kanada

ur. 1 września 1947 w Sosnowcu.

Mgr. inż. budowy okrętów – ukończył studia na

Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej

(1972). Po studiach pracował w Stoczni Północnej w

Gdańsku, a w latach 1976-1984 w Centrali Polskiego

Rejestru Statków w Gdańsku. Na emigracji w

Kanadzie od 1985 r w ramach łączenia rodzin.

Żonaty, dwoje dzieci (Ziemowit 1977, Jadwiga

Wisława 1978).

W latach 1985-1989 pracował w biurach projektowo-

konstrukcyjnych w Ottawie, potem w Centrali

Kanadyjskiego Coast Guardu. Od 1994 r. w

Vancouverze jako inspektor w Ministerstwie

Transportu, w Dziale Bezpieczeństwa Morskiego

(zatwierdzanie dokumentacji technicznej statków,

inspekcje, wystawianie świadectw).

Interesuje się historią i sprawami polskimi. W

Ottawie był członkiem Zarządu Kongresu Polonii

Kanadyjskiej, odpowiedzialnym m. inn. za

interwencje prasowe i prostowanie zakłamań w

literaturze szkolnej nt. Polski i Polaków.

Hobby – fotografia, podróże, turystyka, piosenka

(historia, zapis), a ostatnio – brydż.

Winogradowa Anna, Rosja

Wojtczak

Jadwiga,

Kanada

Jadwiga Wojtczak-

Jarosz, dr hab.med., dr

nauk przyrodniczych

(Ph.D.)

Jako lekarz pracowała:

na Oddziale

Neurologicznym


Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych

"Kochanowka" w Lodzi, jako konsultant kliniczny w

Szpitalu Uniwersyteckim w Jos (Nigeria).

Była wykładowcą: na Wydziale Biologii i Nauk o

Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego, na kursach

doskonalenia lekarzy oraz niższego personelu

medycznego, na Uniwersytecie w Guelph (Kanada),

na Uniwersytecie w Jos (Nigeria).

Była: kierownikiem Zakładu Fizjologii i Psychologii

Pracy Instytutu Medycyny Pracy w Lodzi,

kierownikiem Pracowni Metabolicznej w Instytucie

Żywności i Żywienia w Warszawie, "visiting prof."

na wydziale "Human Biology" Uniwersytetu w

Guelph.

Publikacje: głownie w dziedzinie neurofizjologii,

psychofarmakologii, fizjologii pracy (rytmy okolo

dobowe) podręcznik do nauki j. angielskiego dla

lekarzy ("Let's learn medical terms and phrases").

Od ponad 10 lat praca charytatywna, głownie na

rzecz osób starszych i ciężko chorych dzieci

polskiego pochodzenia zamieszkałych na terenach

byłego Związku Sowieckiego, pozbawionych

bezpłatnej pomocy lekarskiej. W ramach tej pracy:

zbieranie funduszy na pokrycie kosztów leczenia

szpitalnego, zakup lęków, przeprowadzanie zabiegów

chirurgicznych, na zakup sprzętu medycznego i

rehabilitacyjnego, na transport dzieci do polskich

szpitali; organizowanie wyjazdów na Wschód z

pomocą medyczna (Ukraina, Białoruś, Gruzja, Litwa,

Rosja), organizowanie pobytów rehabilitacyjnych dla

sierot w Polsce (po leczeniu gruźlicy) i

resocjalizacyjnych (dzieci z choroba sieroca).

Za prace na rzecz dzieci odznaczona

międzynarodowym "Orderem Uśmiechu" , za

działalność społeczną odznaczona Krzyżem

Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej

Polskiej.

Wójciak Edward,

Kanada

Pochodzi z Tomaszowa

Mazowieckiego. Z

wykształcenia

nauczyciel języka

polskiego. Po kilku

latach porzuca ulubioną,

lecz nisko płatną pracę

nauczyciela i zostaje tak

zwanym „prywaciarzem‖. Jest kolejno: kierowcą,

akwizytorem ryb, ajentem stacji benzynowej,

cukiernikiem. W 1987 roku wraz z rodziną opuszcza

Polskę i po przygodach emigracyjnych w 1990 roku

osiada w Kanadzie. Mieszka w Mississaudze

(Ontario). Przypadkowo odkrywa go „Gazeta‖ -

torontońskie pismo codzienne dla Polonii, w którym

do dziś redaguje stałą kolumnę sportu polonijnego,

zamieszcza opowiadania, powieści w odcinkach,

felietony, wywiady. W ogłoszonym wówczas przez

„Gazetę‖ konkursie literackim odnosi bezapelacyjny

sukces, zwyciężając w mocno obsadzonej stawce

opowiadaniami: „Nasza kochana SB‖ oraz „Klucze

do życia‖ . „...Nagrodzony za spójny, zwięzły

dziennikarski styl, interesującą treść oraz dowcipną

formę‖ - piszą recenzenci. Aleksander Rybczyński,

poeta, członek komisji konkursowej: „Laureat I

Nagrody konkursu „Gazety‖ imponuje sprawnym

warsztatem literackim, nawiązującym do najlepszych

wzorów współczesnej polskiej prozy realistycznej.

Soczysty i jednocześnie oszczędny język tworzy

zwarte formy, o bogatej dramaturgii, zbudowanej

wokół prawdziwych wydarzeń i barwnie

zarysowanych sylwetek bohaterów. Autor ma dar

wnikliwej obserwacji i umiejętność przekazania ich

w błyskotliwej, świadczącej o pisarskim instynkcie i

wrażliwości formie.‖ W grudniu 2004 roku ukazuje

się powieść „AKADEMIA POLITURY‖, drukowana

na łamach „Gazety‖ w odcinkach od lipca 2003 roku.

Już pierwsi czytelnicy stwierdzali: „Jest to książka o

nas samych‖, choć przecież realizm polskich losów

przeplata się w niej z fikcją wątków kryminalnych i

brutalnością osobistych przeżyć głównych postaci.

„Wielkie ucieczki‖ z komunistycznej Polski końca lat

osiemdziesiątych początkiem pościgu rodaków za

złudzeniami. Niektórym żądza pieniądza przesłania

świat...‖ - tak rozpoczynał autor streszczenia

poprzednich odcinków powieści, która powstawała

niemal na oczach czytelników, wzbudzając niemałe

zainteresowanie. Już od marca w polskich

księgarniach w Kanadzie i USA jest dostępna książka

Wójciaka – ZUPA Z KRÓLA – BALLADA O

KOCHANIU. Jej akcja toczy się w Polsce,

przedstawia życie w małym miasteczku w środku

Polski w okresie od powojnia do stanu wojennego i

kończy się ucieczką bohatera do USA. Niedawno

zeszła z „Gazety‖ drukowana w odcinkach powieść

SIWY DYM – przedstawiająca perypetie bohatera

ZUPY Z KRÓLA w konfrontacji z alkoholizmem.

Aktualnie ukazuje się w odcinkach najnowsza część

przygód Filipa Krawca w powieści IDĘ SIĘ BAĆ...

ZARAZ WRACAM.

Chociaż wszystkie tomy łączy kilka postaci, każdy z

nich można czytać w dowolnej kolejności.

Autor jest stałym współpracownikiem polonijnych

portali internetowych: www.expatpol.com i


www.swiecienasz.com. Jest także laureatem dwóch

wyróżnień w III Konkursie im. Marka Hłaski

zorganizowanym w roku 2005 przez Klub

Inteligencji Polskiej i pismo JUPITER w Wiedniu,

Austria.

Zaleski Adam, Polska

Profesor Politechniki we Wrocławiu.

Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego

Obchodów 60. Rocznicy Zbrodni Katyńskiej.

Żurek Bogdan,

Niemcy

– działacz społeczny,

niepodległościowy,

emigracyjny, obrońca

praw człowieka,

dziennikarz, publicysta,

wydawca.

- Pracownik Stoczni

Gdańskiej (1971 – 1982), działacz „Solidarności―,

uczestnik strajków w czerwcu1976 i sierpniu1980

roku, internowany w stanie wojennym (7 miesięcy).

- Uczestnik demonstracji przy II bramie stoczni w

Gdańsku organizowanej przez RMP i WZZ w

grudniu 1979.

- Przewodniczący (1981) Komitetu Obrony

Więzionych i Represjonowanych za Przekonania

przy Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność―

Stoczni Gdańskiej.

- Jeden z założycieli (1981), obok Lecha Wałęsy i

Lecha Bądkowskiego Klubu Niezależnej Myśli

Politycznej im. Konstytucji 3-go Maja w Gdańsku.

-Organizator demonstracji niepodległościowych i

akcji protestacyjnych w obronie więzionych i

represjonowanych, organizator pomocy

aresztowanym i ich rodzinom, obserwator procesów

politycznych (1980 – 1981). Uczestnik głodówki

protestacyjnej na terenie Akademii Medycznej (maj

1981).

- Od 1982 roku na emigracji.

- Czołowy działacz (od 1982) Polskiej Partii

Socjalistycznej na emigracji, znaczącej siły

politycznej wspierającej Rząd RP w Londynie,

wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu

Zagranicznego PPS, wydatnie przyczynił się do

scalenia tej partii na zachodzie.

- Z ramienia PPS członek Rady Narodowej

(emigracyjny parlament) zaplecza politycznego rządu

w Londynie, sekretarz Oddziału RN w Niemczech.

- Twórca kanałów przerzutowych dla wydawnictw

bezdebitowych i organizator pomocy dla kraju (od

1982).

- Założyciel i wiceprzewodniczący (1986 – 2002)

Klubu Niezależnej Myśli Politycznej im. Juliusza

Mieroszewskiego w Monachium.

- Członek, współzałożyciel (obecnie

wiceprzewodniczący) powstałego w 1990 roku

Stowarzyszenia na Rzecz Porozumienia Niemiecko-

Polskiego.

- Członek zarządu Polskiego Forum w Niemczech.

- Członek zarządu Zjednoczenia Organizacji Polskich

w Bawarii.

- Członek zarządu Polskiej Rady w Niemczech

- Aktywny uczestnik życia Polonii Niemieckiej,

bohater, a także organizator wielu spotkań, odczytów

i prelekcji.

- Laureat konkursu (1983) Radia Wolna Europa i

Paryskiej Kultury na wspomnienia z Polski.

- Od 1982 roku współpracownik Rozgłośni Polskiej

RWE. W latach 1984-85 kieruje redakcją robotniczą,

członek zespołu redakcyjnego RP RWE, redaktor i

edytor wielu audycji.

- Jeden z założycieli Stowarzyszenia Pracowników

Rozgłośni Polskiej RWE, któremu przewodniczył

ś.p. Jan Nowak-Jeziorański. Obok Stefana

Bratkowskiego, Włady Majewskiej i Macieja

Morawskiego zasiada w Radzie Nadzorczej

Stowarzyszenia.

- Od roku 1982 publikuje w prasie emigracyjnej

(m.in. Tydzień i Dziennik Polski, Polonik

Monachijski) i krajowej (m.in. korespondent

„Przeglądu Konińskiego―).

- współpracownik „Polonika Monachijskiego― (w

latach 1999-2000 sekretarz redakcji)

- Od roku 2000 redaktor naczelny „Biuletynu

Bawarskiego―.

- Członek zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy

Polskich w Niemczech

- Członek warszawskiego oddziału Stowarzyszenia

Dziennikarzy Polskich.

- Członek Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy

(IFJ)

- Na mocy ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej

uznany za pokrzywdzonego.

- Odznaczony Medalem 25-lecia Solidarności

- Od roku 1995 pracuje w administracji Uniwersytetu

Technicznego w Monachium.


Giese Arno,

Niemcy

"W tak przełomowych

czasach dla Europy,

wszystkie moje

aktywności

publicystyczne i

charytatywne, składam

na ołtarzu polsko-

niemieckiego

pojednania".

Arno Giese – urodzony 24 sierpnia 1941 roku w Pile

(Schneidemühl), gdzie też spędził swoje dzieciństwo.

W celach edukacyjnych wyjechał w roku 1956 na

Śląsk, skąd wrócił do Piły w roku 1960.

W listopadzie 1978 roku wyemigrował do Niemiec w

ramach akcji łączenia rodzin. Mieszka w Wesseling

w Północnej Nadrenii-Westfalii.

Z zamiłowania publicysta i fotoreporter zrzeszony w

Association Polonaise des Auteurs, Jurnalistes et

Traducteurs en Europe (APAJTE - Stowarzyszenie

Polskich Autorów Dziennikarzy i Tłumaczy w

Europie) z siedzibą w Paryżu. Korespondent polskiej

prasy emigracyjnej w Niemczech, Stanach

Zjednoczonych, Anglii, Francji i na Litwie.

Specjalizujący się w tematyce religijnej, ze

szczególnym uwzględnieniem kultu maryjnego w

sanktuariach nie tylko polskich. Nie stroni jednak od

tematyki politycznej, kulturalnej, gospodarczej i

socjalno-społecznej. Dokumentalista historii Polonii

niemieckiej. Posiada w swoich prywatnych zbiorach

około 30 tysięcy zdjęć dokumentujących historię

ostatniego 20-lecia Polonii oraz polskich służb

dyplomatycznych i konsularnych w Niemczech.

Inicjator powstania Polskiej Misji Katolickiej w

Bonn obejmującej polskojęzycznym

duszpasterstwem kościoły w Brühl, Euskirchen,

Troisdorf, Bad Honnef i Bonn, w której organizował

życie kulturalne Polonii niemieckiej a m.in. zabawy,

spotkania dla dorosłych, wieczory muzyczno-

poetyckie, rekolekcje i odczyty oraz kursy nauki

języka niemieckiego.

Debiut dziennikarski: Moja rzymska przygoda –

spotkanie z Ojcem Świętym, „Głos Katolicki‖

(Paryż) 1986 rok. Autor licznych publikacji i

korespondent czasopism: „Nasze Słowo‖ „Zbliżenia-

Annährungen‖ „Exodus‖ „Info&Tips‖ „AP-GEW‖

„Samo Życie‖ „Dialog‖ „Fakty‖ „Głos Polski‖ –

Niemcy, „Kurier Wileński‖ „Nasz Czas‖ „Magazyn

Wileński‖ – Litwa, „Gazeta Niedzielna‖ – Anglia,

„White Eagle-Biały Orzeł‖ „Nowy Dziennik‖ –

U.S.A., „Tygodnik Pilski‖ „Wprost‖ „Bandera‖

„Żołnierz Polski‖ „Forum Polonijne‖ „Polska

Zbrojna‖ „Nasza Polska‖ „Tygodnik Polski‖

„Wspólnota Polska‖ „KALEIDOSCOPE‖ – Polska.

Autor „Krynicy Łask‖ Radom (1997) – monografii o

Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia Pani i

Królowej Ziemi Radomskiej w Starej Błotnicy.

Autor „Na ołtarzu ojczyzny‖ Pelplin (2001) –

biografii siedmiu Polaków, których losy rzuciły na

różne fronty II wojny światowej i powojennej Polski,

którzy wykazali niesamowity hart ducha i dla obrony

honoru, wolności i tożsamości narodowej nie

zawahali się i życie swe składali na ołtarzu miłości

Ojczyzny.

W pierwszym tomie „Królowa narodu‖ Pelplin

(2000) (z tej serii zaplanowanych jest 11 tomów pod

wspólnym tytułem „Królowa narodu‖) przedstawił

monografie czterech wybranych sanktuariów

maryjnych Pomorza oraz historię kultu i czci Matki

Bożej Łaskawej z kościoła Ormian polskich w

Stanisławowie – obecnie w kościele św. Piotra i

Pawła w Gdańsku.

Drugi tom „ Królowej narodu - Strażnica

katolicyzmu‖ Pelplin (2002) to monografia

Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Skrzatuszu,

Pani i Królowej Ziemi Wałecko-Pilskiej.

Najstarszego tradycyjnie sanktuarium diecezji

koszalińsko-kołobrzeskiej.

Autor „Kuriera kardynała‖ Pelplin (2004) – jest to

niezwykła historia uratowania przez sierżanta

Wehrmachtu w noc z 18 na 19 lipca 1941 roku przed

zniszczeniem i zbezczeszczeniem relikwii św.

Wojciecha w Gnieźnie. Bohater tej książki Urban

Thelen, były tajny kurier kadr. Adolfa Bertrama z

Wrocławia uratował także życie poszukiwanemu

przez Gestapo ks. Janowi Michalskiemu –

późniejszemu sufraganowi gnieźnieńskiemu, ale nie

tylko jemu. Książka zawiera także skróconą historię

Archidiecezji Gnieźnieńskiej, Rektoratu

Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech a także

historię powstania Polskiej Misji Katolickiej w

Akwizgranie (Aachen) oraz Polskiej Misji

Katolickiej w Kleve.

W niecały rok później dokonano drugiego wydania

„Kurier kardynała – Der Kurier des Kardinals‖,

Wydawca – Fundacja „Semper Silesia-Tradycja


Narodów Wspólnym Dziedzictwem‖, Katowice

2005.Drugie wydanie zostało powiększone o

rozdziały:

- Posłowie

- Pamiętnik wspomnień Urbana Thelen –

uzupełnienia

- Prasowe echa promocji „Kuriera kardynała

Drugie wydanie ukazało się w wersji dwujęzycznej,

w jednym egzemplarzu po polsku i po niemiecku.

"Wydanie "Kuriera kardynała" przez fundację

"Semper Silesia - Tradycja narodów wspólnym

dziedzictwem" stało się możliwe dzięki pomocy i

zrozumieniu osób oraz instytucji, dla których ważne i

bliskie jest polsko-niemieckie pojednanie. Ponieważ

zaangażowanie to dotyczy zarówno Polaków jak i

Niemców, z satysfakcją możemy powiedzieć, że sam

ten fakt jest cząstką naszego pojednania.

Oddajemy w Państwa ręce książkę dwujęzyczną by w

ten sposób symbolicznie podkreślić wspólność

dziedzictwa naszych narodów. " - Prezes Fundacji

Semper Silesia Jan Zając.

Obecnie współpracuje z prasą polonijną w Stanach

Zjednoczonych, Anglii i w Niemczech.

Żonaty, żona Barbara, Polka, troje dzieci.

Lapers Gilles, Belgia

Né le 12/06/67, Belge.

Marié avec une polonaise

depuis 10 ans, 1 enfant.

Dessinateur industriel en

électricité. Membre du tank

muséum de Bruxelles et des

Associations des

combattants de la 1ère

Division blindée polonaise. (Belgique et France)

Je suis intéressé par le domaine militaire depuis mon

plus jeune âge, J'ai commencé par des modèles

réduits, ensuite par une collection d'uniformes US,

afin de pouvoir circuler avec des collectionneurs de

véhicules. J'ai eu l'occasion de mettre à profit ma

passion, en faisant ce travail familial depuis 5 ans.

Et cela m’intéresse beaucoup !

David Mirams,

Australia

I am not Polish, and

my knowledge of the

Polish language is

very limited. I have

Polish friends, but no

Polish family

connections.

It is mainly what I see as the hypocrisy that

surrounds the Katyn Affair that fascinates me about

it.

I first became interested in Katyn in the 1950s at

college. I was lucky enough to have a history teacher

who, within the constraints of a very restrictive

syllabus focused heavily on Great Britain, managed

to let us know there were other views of what we

were being taught, and other events that would

handsomely repay an enquiring mind that looked into

them.

While I have no formal training as an historian, I

have read history fairly widely. Initially European

and Russian and then I became more and more

focused on Katyn until it became the main point of

interest for me to relate other events and ideas to.

I have never been able to accept the different

standards applied to Soviet and Nazi acts and

omissions.

Why, if it is morally and legally okay to chase the

Nazis to the ends of the earth to the ends of their

days, is it not also on the same basis okay to chase

the Soviets for Katyn?

If the Soviets slaughter or starve their own people

that is another question, but Katyn was as much

genocide as anything that I know of, especially in the

wider context of what Stalin was doing to Poles at the

time.

Fundacja Ośrodka

Karta, Polska Zbigniew Gluza, Prezes

Zarzadu, redaktor naczelny

Kwartalnika „Karta” i

Wydawnictwa KARTA


Ośrodek KARTA — niezależna organizacja

pozarządowej (o statusie organizacji pożytku

publicznego) zajmująca się dokumentowaniem i

upowszechnianiem historii najnowszej Polski i

Europy Wschodniej, niesieniem wiedzy o

człowieku współczesnym oraz szerzeniem

tolerancji i demokracji.

Fundacja Ośrodka KARTA

02-536 Warszawa, ul. Narbutta 29

tel.: (48-22)848-07-12, faks: (48-22)646-65-11

Rada Ośrodka Karta powołana została w 2004 roku,

w związku z uzyskaniem statusu organizacji pożytku

publicznego. Ma charakter doradczy, opiniujący i

kontrolny wobec działań Ośrodka, zajmuje się także

propagowaniem i wspieraniem jego działalności.

Rada Ośrodka:

Anna Radziwiłł

prof. Władysław Bartoszewski

prof. Marcin Kula

prof. Andrzej Paczkowski

Mirosław Panek

prof. Tomasz Szarota - przewodniczący Rady

Ośrodka

Historia Ośrodka

styczeń 1982

— powołanie w Warszawie „Karty‖ jako podziemnej

gazetki publicystycznej (19 numerów), która po kilku

miesiącach przekształciła się w niezależny almanach,

prezentujący postawy ludzi szukających wolności w

świecie dyktatur (7 numerów)

październik 1983

— rozpoczęcie przez redakcję serii wywiadów z

więźniami politycznymi wychodzącymi na wolność

(zapisy z lat 1981–86 ukazały się w książce

Polityczni, „Przedświt‖ 1988)

luty 1984

— ukazanie się w II obiegu przygotowanej przez

zespół „Karty‖

książki W stanie, będącej — w formie zbiorowego

dziennika — pierwszym całościowym obrazem stanu

wojennego

marzec 1985

— aresztowanie redaktora naczelnego, rewizje u

redaktorów „Karty‖

grudzień 1986

— rozpoczęcie przez redakcję serii dokumentacji

tematu oraz wywiadów z ludźmi Marca ‘68

(pierwszy pełny opis tych wydarzeń: Krajobraz po

szoku, „Przedświt‖ 1989)

listopad 1987

— powołanie z inicjatywy redakcji „Karty‖, wraz z

innymi środowiskami opozycyjnymi, niezależnego

Archiwum Wschodniego — ruchu społecznego,

mającego dokumentować przemilczaną i

zafałszowaną „wschodnią‖ przeszłość

styczeń 1988

— uruchomienie prac nad „Indeksem

Represjonowanych‖ — całościową,

komputeryzowaną dokumentacją imienną obywateli

polskich represjonowanych przez ZSRR

czerwiec 1989

— uruchomienie „Biblioteki Wschodniej‖, serii

książkowej firmowanej przez Archiwum Wschodnie

(5 tytułów), wspólnie z niezależnymi

wydawnictwami „Przedświt‖, „Rytm‖ i „Volumen‖

listopad 1989

— pierwsze publiczne wystąpienie przedstawiciela

Archiwum Wschodniego w „Dzienniku

Telewizyjnym‖ i uruchomienie „okienka‖ AW w

jednym z programów historycznych

luty 1990

— zarejestrowanie Fundacji Archiwum Wschodniego

oraz Fundacji KARTA, ściśle ze sobą

współpracujących

kwiecień 1990

— organizowane we Wrocławiu przez tamtejszy

oddział Archiwum Wschodniego międzynarodowe

spotkanie System komunistyczny a Polacy. Terror i

opór, organizowane wspólnie z Uniwersytetem

Wrocławskim

lipiec 1990

— ostatnie zebranie redakcji „Karty‖ podziemnej —

decyzja o zalegalizowaniu pisma

styczeń 1991

— pierwszy legalny numer „Karty‖ jako

niezależnego pisma historycznego (odtąd przeciętnie

3 numery rocznie)

kwiecień 1991


— finał konkursu Wschodnie piętno najnowszej

historii Polski (197 prac), organizowanym wspólnie

ze Związkiem Sybiraków, Polskim Towarzystwem

Historycznym i Światowym Związkiem Żołnierzy

AK

wrzesień 1991

— uruchomienie comiesięcznej rubryki „Karta i

Życie‖, na łamach wkładki „Historia i Życie‖ w

„Życiu Warszawy‖ (ukazywała się prawie rok)

listopad 1991

— powołanie Archiwum Peerelu, zbierającego

społeczne świadectwa dotyczące Polski powojennej,

w tym dokumenty oporu przeciw systemowi

grudzień 1991

— finał konkursu na dziennik stanu wojennego (58

prac); ukazanie się rozszerzonej wersji książki W

stanie

grudzień 1991

— powołanie Ośrodka KARTA, łączącego wszystkie

agendy i przedsięwzięcia obu Fundacji

kwiecień 1992

— „Tydzień Sumienia w Polsce‖ — spotkanie w

Warszawie z 54 członkami Stowarzyszenia

„Memoriał‖ (Rosja, Ukraina), nawiązanie

międzynarodowej współpracy; wystawy: Sztuka

Gułagu, Ocaleni z Gułagu (Workuta 1955–57) i

Martwa Droga Tomasza Kiznego; spontanicznie

zapełniana Ściana Pamięci

kwiecień 1992

— powołanie w Ośrodku przedstawicielstwa

Stowarzyszenia „Memoriał‖ w Polsce,

przekształconego następnie w Polski „Memoriał‖;

wraz z rozwojem programu „Wspólne Miejsce —

Europa Wschodnia‖, koordynowanego przez

KARTĘ, przedstawicielstwo zastąpiła umowa

partnerska z „Memoriałem‖

lipiec 1992

— ogłoszenie w polskiej prasie informacji

pochodzącej od przedstawicieli „Memoriału‖ o

znajdującym się w Archiwum Prezydenckim w

Moskwie dokumencie z 5 marca 1940

zatwierdzającym zbrodnię katyńską (w październiku

1992 Prezydent Jelcyn przekazał jego kopię

Prezydentowi Wałęsie)

wrzesień 1992

— uruchomienie w I Programie TVP cyklicznego

programu Odolańska 10 (miejsce tymczasowej

siedziby KARTY), prezentującego metodą

historycznego reportażu wybrane zdarzenia historii

najnowszej (dziesięć miesięcy)

listopad 1992

— uruchomienie comiesięcznej rubryki „KARTA

historii‖, na łamach „Rzeczpospolitej‖ (ukazywała

się trzy miesiące)

grudzień 1992

— całodniowa (13 grudnia) akcja Obraz stanu

wojennego prowadzona przez Ośrodek w Muzeum

Niepodległości w Warszawie; kilka reportaży

transmitowanych na żywo w II Programie TVP —

blisko 500 osób przekazało swoje świadectwa z tego

okresu

marzec 1993

— spotkanie uczestników Marca ‘68 na

Uniwersytecie Warszawskim; całodniowa akcja

telewizyjna prowadzona wraz z Ośrodkiem przez II

Program TVP

marzec 1993

— finał konkursu Kresy Wschodnie pod okupacjami

1939–45 (ok. 300 prac), organizowanego wspólnie z

Instytutem Studiów Politycznych PAN

czerwiec 1993 — „Tydzień Sumienia w Londynie‖

— spotkanie przedstawicieli Ośrodka KARTA i

„Memoriału‖ ze środowiskami emigracji politycznej

wrzesień 1993 — siedzibą Ośrodka staje się lokal

przy Narbutta 29 w Warszawie; w ciągu półtora roku

sprowadzone zostają tu wszystkie agendy i zbiory

rozproszone wcześniej w kilkunastu miejscach (w

trzech siedzibach w Warszawie, we Wrocławiu,

Poznaniu i innych miastach Polski)

czerwiec 1994

— spotkanie Polacy i Ukraińcy 1918–48. Trudne

pytania — początek dialogu polsko-ukraińskiego;

podpisanie pierwszego wspólnego komunikatu

opisującego stan wiedzy o wzajemnym konflikcie lat

40.

czerwiec 1994

— finał konkursu Czas Peerelu na dzienniki pisane w

okresie 1944–89

(309 prac), organizowanego wspólnie z II

Programem TVP

październik 1994 — Związek Radziecki – Polska

1919–89. W kręgu imperium — spotkanie rosyjskich

i polskich badaczy historii zbrodni sowieckich,


ustalenie zasad współpracy KARTY z „Memoriałem‖

w ustalaniu losów represjonowanych, premiera

wystawy Wyrok — zdjęcia osób skazanych na

rozstrzelanie w ZSRR w latach 1937–38

październik 1994

— podczas uroczystości 55-lecia uchodźstwa z

Polski po 17 września 1939 w Ambasadzie RP w

Bukareszcie, podjęcie współpracy z rumuńskimi

świadkami wydarzeń

marzec 1995

— Dzień Rumuński w Ośrodku KARTA —

spotkanie polskich uchodźców, którzy po 17

września 1939 schronili się w Rumunii; powstanie

„kolekcji rumuńskiej‖ w zbiorach Ośrodka

wrzesień 1995

— premiera reportażu telewizyjnego Rumuńska

Karta, zrealizowanego przez Ośrodek i II Program

TVP — opis polskich losów w Rumunii i pamięci,

jaka po nich tam została

wrzesień 1995

— uruchomienie wspólnie z zespołem reporterów II

Programu TVP cyklicznego programu Tropy,

mobilizującego widzów do wysiłku pamięci przy

ustalaniu wybranych jednostkowych losów XX

wieku (trzy miesiące)

grudzień 1995

— pierwszy tom „Indeksu Represjonowanych‖, serii

zestawień nazwisk osób represjonowanych w ZSRR,

w każdym tomie osobna kategoria osób

prześladowanych (przeciętnie po dwa tomy rocznie)

czerwiec 1996

— ukazanie się książki Misja Kowaliowa — historia

Siergieja Kowaliowa, rosyjskiego obrońcy praw

człowieka oraz dokładna relacja z misji jego grupy

podczas pierwszej rosyjskiej pacyfikacji Czeczenii

(1994–96)

październik 1996

— połączenie obu fundacji; celem nowej Fundacji

Ośrodka KARTA staje się także „szerzenie i

umacnianie tolerancji i demokracji‖

listopad 1996 — konferencja Czas dysydentów,

Ośrodek staje się międzynarodowym koordynatorem

Słownika dysydentów (prace docelowo w 23

współczesnych krajach)

grudzień 1996

— otwarcie w Ośrodku wystawy Niezależnej Agencji

Fotograficznej „Dementi‖ z Wrocławia, prezentującej

zdjęcia z lat 1982–91

styczeń 1997

— Indeks Represjonowanych staje się na trzy lata

ogólnopolskim programem badawczym pod

patronatem Ministerstwa Sprawiedliwości

kwiecień 1997

— finał konkursu Wypędzenie ze Wschodu (1939–

59) — we wspomnieniach Polaków, Niemców i

innych wydziedziczonych, ogłoszonego w

Niemczech i Polsce (115 prac polskich, 98

niemieckich i 1 ukraińska), organizowanego

wspólnie ze Stowarzyszeniem Przyjaciół Polski w

Karlsruhe

czerwiec 1997 — finał pierwszego konkursu dla

uczniów szkół średnich w programie „Historia

Bliska‖ prowadzonego wspólnie z Fundacją

Batorego: Polska codzienność 1945–56 (731 prac,

1318 ucz nów)

czerwiec 1997

— otwarcie w Galerii Zachęta wystawy Czas

Imperium, ukazującej przeszłość i pozostałości

Gułagu, złożonej z fotografii archiwalnych oraz

współczesnych autorstwa Tomasza Kiznego

maj 1998 — ukazanie się pierwszego tomu (nr 1-2) w

wydawanej przez Ośrodek serii Polska–Ukraina:

trudne pytania — cyklu przedstawiającego kolejne

seminaria polsko-ukraińskie dotyczące wzajemnego

konfliktu lat 40.

maj 1998

— przemianowanie Archiwum Peerelu na Archiwum

Opozycji

czerwiec 1998

— otwarcie stałej polsko-niemieckiej wystawy

Fundacji Krzyżowa w Międzynarodowym Domu

Spotkań Młodzieży w Krzyżowej Odrzucając

kłamstwo. Z dziejów oporu i opozycji antytotalitarnej

w Europie Środkowo-Wschodniej, przygotowanej

przez Kreisau Initiative z Berlina i Ośrodek KARTA

czerwiec 1998

— finał drugiego konkursu „Historii Bliskiej‖:

Obywatel–władza 1956–80 (425 prac, 748 uczniów)

listopad 1998 — ukazanie się Łagrów. Przewodnika

encyklopedycznego — polskiej wersji pierwszego

usystematyzowanego opisu struktur sowieckich


obozów koncentracyjnych, stworzonego przez

Stowarzyszenie „Memoriał‖ w Rosji

czerwiec 1999

— finał trzeciego konkursu „Historii Bliskiej‖:

Najważniejsze wydarzenie w dziejach mojej

społeczności. Świadkowie i świadectwa (789 prac,

1435 uczniów)

listopad 1999

— otwarcie w Debis Hause (Berlin) wystawy Bramy

Wolności. Od Solidarności do zjednoczenia Niemiec,

przygotowanej wspólnie z Centrum Stosunków

Międzynarodowych

grudzień 1999 — otwarcie w różnych miejscach

świata dziesięciu egzemplarzy wystawy Koniec Jałty

1945–89, przygotowanej na zlecenie MSZ

styczeń 2000

— przygotowanie wraz z Teatrem Ósmego Dnia i

innymi środowiskami niezależnymi politycznie

demonstracji Alarm dla miasta Groźny na placu

Zamkowym w Warszawie — przeciw rosyjskiej

eksterminacji Czeczenii

czerwiec 2000

— finał czwartego konkursu „Historii Bliskiej‖:

Rodzina w wirach historii (1027 prac, 1447 uczniów)

sierpień 2000 — otwarcie na dziedzińcu Zamku

Królewskiego w Warszawie wystawy Dni

Solidarności ukazującej — dzień po dniu — okres

Sierpnia 80

październik 2000

— otwarcie wystawy Bramy Wolności przy polskim

pawilonie wystawowym podczas Międzynarodowych

Targów Książki we Frankfurcie n. Menem; ukazanie

się pierwszego numeru niemieckojęzycznej „Karty‖

— antologii tekstów kwartalnika (następne co pół

roku)

październik 2000

— otwarcie w różnych miejscach świata czternastu

egzemplarzy wystawy Solidarność 1980. 18 dni,

które wstrząsnęły światem, przygotowanej na

zlecenie MSZ

grudzień 2000

— ukazanie się pierwszego tomu Opozycji w PRL.

Słownika biograficznego 1956–89 (160 biogramów

A–Z)

marzec 2001

— finał trzyletniego konkursu „Prywaciarze 1945–

89‖, zorganizowanego wspólnie z Fundacją Bankową

im. L. Kronenberga — wydanie albumu i otwarcie

wystawy pod tym samym tytułem

maj 2001

— Ośrodek („Historia Bliska‖) włącza się do

EUSTORY — ukonstytuowanej przez Fundację

Körbera w Hamburgu sieci organizatorów szkolnych

konkursów historycznych w Europie (14 krajów)

czerwiec 2001

— ukazują się dwa pierwsze tytuły (Baruch Milch

Testament, Halina Zawadzka Ucieczka z getta) serii

„Żydzi polscy‖ w nowej formie edytorskiej

czerwiec 2001 — finał piątego konkursu „Historii

Bliskiej‖: Praca w PRL — dla siebie, dla

społeczeństwa, dla systemu (649 prac, 1086 uczniów)

wrzesień 2001 — - minister spraw zagranicznych

Władysław Bartoszewski nagradza Ośrodek KARTA

dyplomem za zasługi dla promocji Polski w świecie

wrzesień 2001

— otwarcie w Ośrodku Internetowego Centrum

„Indeksu Represjonowanych‖

grudzień 2001

— ukazuje się całościowy Katalog zbiorów

Archiwum Opozycji, przedstawiający zgromadzoną

w Ośrodku „bibułę‖ oraz kolekcje osób i środowisk

grudzień 2001

— uruchomienie (przy Ośrodku) Klubu Archiwum

Opozycji — nieformalnego stowarzyszenia ludzi

dawnej opozycji, wspierającego dokumentowanie

działalności niezależnej w okresie Peerelu

grudzień 2001

— Zbigniew Gluza zostaje odznaczony przez

„Tygodnik Powszechny‖ Medalem św. Jerzego „za

walkę z niepamięcią‖

czerwiec 2002

— finał szóstego konkursu „Historii Bliskiej‖: Obcy

wśród swoich — doświadczenie XX wieku (473

prace, 890 uczniów)

sierpień 2002

— Ośrodek podpisuje umowę z Instytutem Pamięci

Narodowej o współdziałaniu przy „Indeksie

Represjonowanych‖

listopad 2002


— powołanie Rady Archiwów Społecznych (przy

Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych),

wspierającej archiwistykę społeczną w Polsce;

przewodniczącym Rady zostaje Zbigniew Gluza;

sekretariat merytoryczny prowadzi Ośrodek KARTA

listopad 2002

— Ośrodek KARTA otrzymuje główną nagrodę w

konkursie Pro Publico Bono na najlepszą inicjatywę

obywatelską w skali ogólnopolskiej

listopad 2002

— nagroda "Rzeczpospolitej" im. Jerzego Giedroycia

dla Zbigniewa Gluzy i Ośrodka KARTA za

działalność w imię polskiej racji stanu

marzec 2003 — spotkanie "50 lat po" (śmierci

Stalina), zorganizowane w Pałacu Kultury i Nauki w

Warszawie, mające przypomnieć epokę stalinowską i

oddać hołd ofiarom systemu komunistycznego

czerwiec 2003

— finał siódmego konkursu „Historii Bliskiej‖:

Ludzie w ruchu — migracja, awans, degradacja

społeczną 1914-1989 (648 prac, 1094 uczniów)

sierpień 2003

— pierwszy numer rosyjskojęzycznej KARTY —

antologii, wybranych z myślą o czytelniku

rosyjskojęzycznym, najbardziej znaczących tekstów z

36 numerów polskich

październik 2003

— ukazał się hiszpańskojęzyczny numer KARTY

oraz prezentacja multimedialna na płycie CD, będąca

montaż archiwalnych zdjęć oraz dokumentów,

opowiadających o momentach przełomowych w

dziejach krajów Europy Środkowo-Wschodniej w

okresie między konferencją w Jałcie w 1945 roku a

upadkiem muru berlińskiego i rewolucją rumuńską w

1989 roku.

październik 2003

— ukazanie się płyty CD "Mówi Radio Wolna

Europa", będącej montażem fragmentów audycji

archiwalnych Rozgłośni Polskiej RWE z lat 1952–

84,przygotowanej przez Macieja J. Drygasa.

listopad 2003

— pod redakcją Alicji Wancerz-Gluzy (Polska) i

Gabriele Bucher-Dinç (Niemcy), ze wstępem

Władysława Bartoszewskiego i Richarda von

Weizsäckera wydano „Doświadczenia graniczne.

Młodzież bada polsko-niemiecką historię‖

grudzień 2003

— wystawa „Przez Solidarność do Europy‖ w sali

Norra Latin w centrum Sztokholmu. Centralnym

elementem szwedzkojęzycznej ekspozycji jest

prezentacja pomocy szwedzkiej dla Polski w latach

70. i 80.

marzec 2004

— ukazał się drukiem Wołyń, Galicja Wschodnia

1943–1944 – przewodnik po polskich i ukraińskich

źródłach archiwalnych

kwiecień 2004

— ogólnopolska akcja "Koniec Jałty" (wystawa w

PKiN, publikacje, cykl telewizyjny w TVP),

przypominająca polską drogę od konferencji w Jałcie

w 1945 roku do wejścia Polski do Unii Europejskiej.

czerwiec 2004

— finał ósmego konkursu „Historii Bliskiej‖: Spory

o upamiętnienie przeszłości — pomniki, cmentarze,

patroni (371 prac, 715 uczniów)

lipiec 2004

— Fundacja Ośrodka KARTA uzyskuje status

organizacji pożytku publicznego

październik 2004

— otwarcie wystawy Polacy – Węgrzy: spotkania

pod komunizmem pokazującej historię relacji

wzajemnych dwóch narodów na przestrzeni lat 1956–

89

listopad 2004

— zatwierdzenie przez Urząd Miasta st. Warszawy

planu powołania w 2005 roku Domu Spotkań z

Historią, którego gospodarzem ma być Ośrodek

KARTA

grudzień 2004

— w serii "Żydzi polscy" ukazuje się Spowiedź

Calka Perechodnika, pierwsze wydanie w pełnej,

nieokaleczonej wersji

kwiecień 2005

— w serii „Żydzi polscy‖ ukazują się

niepublikowane dotąd wspomnienia Henryka

Schoenkera, Dotyk anioła

czerwiec 2005

— finał dziewiątego konkursu "Historii Bliskiej":

Codzienność w czasie przełomu 1944–45 (549 prac,

1060 uczniów)

czerwiec 2005


— otwarcie wystawy Fenomen Solidarności w

Brukseli (wersja niderlandzko-francuska) i w

Barcelonie (wersja hiszpańsko-katalońska)

pokazującej historię ruchu wolnościowego w Polsce

od wywalczenia wolnych związków zawodowych do

wejścia do Unii Europejskiej

lipiec 2005

— pokazanie skróconej wersji wystawy Dni

Solidarności w Gdańsku we współpracy z IPN

Oddział Gdańsk oraz drugiej w Warszawie na

zamówienie Miasta St. Warszawy, Urzędu Dzielnicy

Włochy

lipiec 2005 — pokazanie rosyjskiej wersji wystawy

Fenomen Solidarności na targach w Moskwie

sierpień 2005

— Ukazują się Dni Solidarności jako książka - zapis

osiemnastu dni strajku w sierpniu 1980. W 5

wersjach językowych, po: polsku, angielsku,

niemiecku, ukraińsku i hiszpańsku.

wrzesień 2005

— ukazał się album Rok 1920. Wojna Polski z Rosją

bolszewicką

— uruchomienie własnej księgarni przy ulicy

Karowej 20 w Warszawie

— 16 września nastąpiło uruchomienie witryny

internetowej

www.uczyc-sie-z-historii.pl powstałej dzięki

współpracy z niemiecką fundacją Fördergesellschaft

Kulturelle Bildung e.V.

— 17 września 2005 nastąpiło otwarcie

multimedialnej wystawy Europa XX wieku: oblicza

totalitaryzmu przygotowanej przez Ośrodek KARTA

w powstającym Domu Spotkań z Historią

listopad 2005

— ukazał się album Karnawał z wyrokiem,

poświęcony działalności Solidarności w latach 1980-

81

listopad 2005

— KARTA otrzymała nagrodę Urzędu ds.

Kombatantów i Osób Represjonowanych za

konsekwentne dążenie do odsłaniania prawdy

historycznej

grudzień 2005

— 15 grudnia 2005 w Miejskim Domu Kultury w

Szczebrzeszynie odbyła się prezentacja projektów

nagrodzonych w konkursie ogłoszonym przez

Ośrodek KARTA przy finansowym wsparciu

Fundacji PZU pod tytułem Wojna: okupacje, opór,

ludobójstwo, wysiedlenia na Zamojszczyźnie

styczeń 2006

— w nowej serii Świadectwa ukazał się Ochotnik

Stanisława Bohdanowicza, niezwykły zapis losów

żołnierza tworzącej się na Syberii polskiej armii.

MON - Ministerstwo Obrony

Narodowej (PL)

Różni poeci - Iran, po wyjściu z Rosji

Wikipedia

Fotografowie:

Kucharski Mirosław

Millar Thomas, o.

Sadowski Bartosz

Skrzypczak Ireneusz

Szrek Sławomir

Wójcicki Roman

oraz:

Ruch Rodaków, Australia

Documents

Rocznik 2006 - AUTORZY_11.03... · „Nasze Slowo (Unser Wort) und „Spotkania Dzyra Józefa, Polska Elsholz Magda, Niemcy Od 1972 roku żyje w stolicy Bawarii ± Monachium, mgr