13
SERENIDADE 1

serenidade

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Libro de poemas

Citation preview

Page 1: serenidade

SERENIDADE

1

Page 2: serenidade

SERENIDADE

SERENIDADE

EDICIÓN BILINGÜE

ICARO

2

Page 3: serenidade

SERENIDADE

SERENIDADE

Estou neste lugar e me seduceQue unha ave canteDesde calquera árboreTendo-me a escoita-laE non teño incerteza

Ti es o que alimentaA man do meu verdugoTi es o que dá amorE dá vida

Deixa-me continuar-meBaixo o ceo redentorDeixa-me sentir-me insignificanteConsciente da miña propia amargura

Hoxe o amor non me compracePero vou onda ti a resarcir-meO ceo ten unha continuidadeE a miña dor é continuaO home é perfecto cando naceE é perfecto cando pide unha morte

Agora é o vacíoE ninguén pode encher ese vacío

Escorre o sangue das miñas veasComo unha inspiraciónQue vés beberE a miña consciencia acabaPorque queres destruír-mePorque tentas humillar-mePorque non te coñezoÉ que te amo

Subitamente percorremos ese camiñoPara desprender-nos da poesíaE do exactoComo éterLonxe do sentidoE non obstante discernir a plenitudeComo un espectáculo marabilloso

3

Page 4: serenidade

SERENIDADE

Ás veces deitado no meu leitoPerdo algún dos meus sentidosE non sabes a pazQue pode haber nistoNon esquecer o que é necesarioComo un corpoDar-lle acougo e serenidade o espíritoE non estar demasiado pendenteDa inquietude da vida

Vai un frío inmenso esta noiteVai un frío inmenso neste mar

Só un sopro de vidaPode agasallar a vidaAfastar-nos da palabraE do significadoPara lembrarO que significa grandementeO que ama grandemente

Non cesa o rumor das follasPorque o camiñante paseNon deixan as cousas de ser

Non se pode recrear o finDenantes do finSenón deixar que sexaNo intre precisoSe ben é certo que o destinoNon contempla ningunha formaPerfecta

A música alenta a nosa almaPero o home só ama aqueloQue o pode destruírE a súa man que se estendePara tocar o infinitoPerece porque a infinidadeRecrea o horror

Sinto que quero abandonarPero isto non o hei facerA túa man opresoraTen un sentido para minSe me quitas a liberdadeAnsiarei a liberdadeSe me dás honorPerderei a honra

4

Page 5: serenidade

SERENIDADE

Todo é confluenciaAgora podo entender

Quero asasinarPero isto non o hei facer

Non podo pensar-teSen sentir un profundo desprezoE ti me confortas no temorMansamenteComo unha pomba de regresoNon hai tristura nos teus ollosSenón o seu mesmo reflectir

Con doces palabrasMe infundes o valor suficienteE me desculpas ante a vidaNon pode haber pecado nin agoníaNesta hora postrema

Hai homes que chegan á vidaSen violenciaE se van igualmenteCo mesmo sorriso nos beizos

Pasamos dunha beira á outraO prohibidoPero foi a fermosuraA que nos sorprendeuCoas nosas defensas baixas

Pasamos o peorUn milleiro de vecesPero entónIntre cativador e supremoA vosa sutilezaSeguiu ao maior tormentoComo os ollos seguen á luz que os cega

A vida volveráComo en tantas floresPálida e insuficientePero maduraFirme na súa vontade de perfecciónPorque este amor que nace condenadoVivirá como outros compracido

5

Page 6: serenidade

SERENIDADE

Permanezo aquíSolitario pero agradecidoE cada solpor leva o meu sangueA verter-se e desaparecer

Estou a mentir nestes versosQue pretenden a purezaEstou a mentir no intre de amarOnde hai amor hai un abismoOnde hai amor a verdade consegueAscender en gratitude

No abismoUnicamente cando miras cara a abaixoPersiste o temorA vida é apracibleCando as horas se vanPlacidamenteE a pesada gravidadeFai que as árbores se inclinenSó para vencer

En calquera lugarHai homes que se aman e rexeitanE outros que son indiferentesPero eu amo a aquelQue no recordoÉ capaz de enche-lo todoSen ningunha outra necesidade

Decide-lle que regreseiPara perder-me no corpo amadoPara probar a frugal e libertinaSensación de vivir

Tento ferir-tePero a terra agromaAlí onde ti pasasMais eu non quero a túa mortePor unha terra erma

Fai-se o vacío aos meus pésPero aquel que eleva a miradaTen o infinito fronte aos seus ollos

6

Page 7: serenidade

SERENIDADE

Ningunha forza do universoCae demasiado pesadaSobre as súas criaturasAínda que a razón leva aos homesA evitar-seSe nego o coñecementoNon negarei a verdadeSe nego a verdadeNon negarei a evidencia

Moitas veces dixen estas verbasQue agora escoitasE a miña voz perdeu-se entre lamentosDemasiado claras en ideasLúcidas en excesoDespois de apagar a sedeAmosan-se innecesariasPero adecuadamente dispostasOfrecen a súa doce iniquidade

A música alenta a nosa almaPero o home só ama aqueloQue o pode destruírE a súa man que se estendePara tocar o infinitoPerece porque a infinidadeRecrea o horror

O teu silencio é harmoníaE hai un silencio na noiteBaixo as estrelasQue non logro comprender

Amence cada díaE isto é o que importa

7

Page 8: serenidade

SERENIDADE

SERENIDAD

Estoy en este lugar y me seduceQue un ave canteDesde cualquier árbolMe teniendo a escucharlaY no tengo incerteza

Tú eres el que alimentaLa mano de mi verdugoTú eres el que da amorY da vida

Déjame continuarmeBajo el cielo redentorDéjame sentirme insignificanteConsciente de mi propia amargura

Hoy el amor no me complacePero voy junto a ti a resarcirmeEl cielo tiene una continuidadY mi dolor es continuoEl hombre es perfecto cuando naceY es perfecto cuando pide una muerte

Ahora es el vacíoY nadie puede llenar ese vacío

Resbala la sangre de mis venasComo una inspiraciónQue vienes a beberY mi consciencia acabaPorque quieres destruirmePorque intentas humillarmePorque no te conozcoEs que te amo

Súbitamente recorremos ese caminoPara desprendernos de la poesíaY de lo exactoComo éterLejos del sentidoY no obstante discernir la plenitudComo un espectáculo maravilloso

8

Page 9: serenidade

SERENIDADE

A veces recostado en mi lechoPierdo alguno de mis sentidosY no sabes la pazQue puede haber en estoNo olvidar lo que es necesarioComo un cuerpoDarle tranquilidad y serenidad el espírituY no estar demasiado pendienteDe la inquietud de la vida

Hace un frío inmenso esta nocheHace un frío inmenso en este mar

Sólo un soplo de vidaPuede agasajar la vidaAlejarnos de la palabraY del significadoPara recordarLo que significa de grandementeLo que ama grandemente

No cesa el rumor de las hojasPorque el caminante paseNo dejan las cosas de ser

No se puede recrear el finAntes del finSino dejar que seaEn el momento precisoSi bien es cierto que el destinoNo contempla ninguna formaPerfecta

La música alienta nuestra almaPero el hombre sólo ama aquelloQue lo puede destruirY su mano que se extiendePara tocar el infinitoPerece porque la infinitudRecrea el horror

Siento que quiero abandonarPero esto no lo he de hacerTu mano opresoraTiene un sentido para míSi me quitas la libertadAnsiaré la libertadSi me das honorPerderé la honra

9

Page 10: serenidade

SERENIDADE

Todo es confluenciaAhora puedo entender

Quiero asesinarPero esto no lo he de hacer

No puedo pensarteSin sentir un profundo desprecioY tú me confortas en el temorMansamenteComo una paloma de regresoNo hay tristeza en tus ojosSino su mismo reflejo

Con dulces palabrasMe infundes el valor suficienteY me disculpas ante la vidaNo puede haber pecado ni agoníaEn esta hora postrema

Hay hombres que llegan a la vidaSin violenciaY se van igualmenteCon la misma sonrisa en los labios

Pasamos de una orilla a otraLo prohibidoPero fue la hermosuraLa que nos sorprendióCon nuestras defensas bajas

Pasamos lo peorUn millar de vecesPero entoncesMomento cautivador y supremoVuestra sutilezaSiguió al mayor tormentoComo los ojos siguen a la luz que los ciega

La vida ha de volverComo en tantas floresPálida e insuficientePero maduraFirme en su voluntad de perfecciónPorque este amor que nace condenadoVivirá como otros complacido

10

Page 11: serenidade

SERENIDADE

Permanezco aquíSolitario pero agradecidoY cada ocaso lleva mi sangreA verterse y desaparecer

Estoy mintiendo en estos versosQue pretenden la hermosuraEstoy mintiendo en el instante de amarDonde hay amor hay un abismoDonde hay amor la verdad consigueAscender en gratitud

En el abismoUnicamente cuando miras hacia abajoPersiste el temorLa vida es apacibleCuando las horas se vanPlácidamenteY la pesada gravedadHace que los árboles se inclinenSólo para vencer

En cualquier lugarHay hombres que se aman y rechazanY otros que son indiferentesPero yo amo a aquélQue en el recuerdoEs capaz de llenarlo todoSin ninguna otra necesidad

Decidle que regreséPara perderme en el cuerpo amadoPara probar la frugal y libertinaSensación de vivir

Intento herirtePero la tierra resurgeAllí donde tú pasasY yo no quiero tu muertePor una tierra yerma

Se hace el vacío a mis piesPero aquél que eleva la miradaTiene el infinito frente a sus ojos

11

Page 12: serenidade

SERENIDADE

Ninguna fuerza del universoCae demasiado pesadaSobre sus criaturasAunque la razón lleva a los hombresA soslayarseSi niego el conocimientoNo negaré la verdadSi niego la verdadNo negaré la evidencia

Muchas veces dije estas palabrasQue ahora escuchasY mi voz se perdió entre lamentosDemasiado claras en ideasLúcidas en excesoDespués de apagar la sedSe muestran innecesariasPero adecuadamente dispuestasOfrecen su dulce iniquidad

La música alienta nuestra almaPero el hombre sólo ama aquelloQue lo puede destruirY su mano que se extiendePara tocar el infinitoPerece porque la infinitudRecrea el horror

Tu silencio es armoníaY hay un silencio en la nocheBajo las estrellasQue no logro comprender

Amanece cada díaY esto es lo que importa

12

Page 13: serenidade

SERENIDADE

RRR

13