Upload
mailconraul
View
220
Download
4
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Libro de poemas
Citation preview
SERENIDADE
1
SERENIDADE
SERENIDADE
EDICIÓN BILINGÜE
ICARO
2
SERENIDADE
SERENIDADE
Estou neste lugar e me seduceQue unha ave canteDesde calquera árboreTendo-me a escoita-laE non teño incerteza
Ti es o que alimentaA man do meu verdugoTi es o que dá amorE dá vida
Deixa-me continuar-meBaixo o ceo redentorDeixa-me sentir-me insignificanteConsciente da miña propia amargura
Hoxe o amor non me compracePero vou onda ti a resarcir-meO ceo ten unha continuidadeE a miña dor é continuaO home é perfecto cando naceE é perfecto cando pide unha morte
Agora é o vacíoE ninguén pode encher ese vacío
Escorre o sangue das miñas veasComo unha inspiraciónQue vés beberE a miña consciencia acabaPorque queres destruír-mePorque tentas humillar-mePorque non te coñezoÉ que te amo
Subitamente percorremos ese camiñoPara desprender-nos da poesíaE do exactoComo éterLonxe do sentidoE non obstante discernir a plenitudeComo un espectáculo marabilloso
3
SERENIDADE
Ás veces deitado no meu leitoPerdo algún dos meus sentidosE non sabes a pazQue pode haber nistoNon esquecer o que é necesarioComo un corpoDar-lle acougo e serenidade o espíritoE non estar demasiado pendenteDa inquietude da vida
Vai un frío inmenso esta noiteVai un frío inmenso neste mar
Só un sopro de vidaPode agasallar a vidaAfastar-nos da palabraE do significadoPara lembrarO que significa grandementeO que ama grandemente
Non cesa o rumor das follasPorque o camiñante paseNon deixan as cousas de ser
Non se pode recrear o finDenantes do finSenón deixar que sexaNo intre precisoSe ben é certo que o destinoNon contempla ningunha formaPerfecta
A música alenta a nosa almaPero o home só ama aqueloQue o pode destruírE a súa man que se estendePara tocar o infinitoPerece porque a infinidadeRecrea o horror
Sinto que quero abandonarPero isto non o hei facerA túa man opresoraTen un sentido para minSe me quitas a liberdadeAnsiarei a liberdadeSe me dás honorPerderei a honra
4
SERENIDADE
Todo é confluenciaAgora podo entender
Quero asasinarPero isto non o hei facer
Non podo pensar-teSen sentir un profundo desprezoE ti me confortas no temorMansamenteComo unha pomba de regresoNon hai tristura nos teus ollosSenón o seu mesmo reflectir
Con doces palabrasMe infundes o valor suficienteE me desculpas ante a vidaNon pode haber pecado nin agoníaNesta hora postrema
Hai homes que chegan á vidaSen violenciaE se van igualmenteCo mesmo sorriso nos beizos
Pasamos dunha beira á outraO prohibidoPero foi a fermosuraA que nos sorprendeuCoas nosas defensas baixas
Pasamos o peorUn milleiro de vecesPero entónIntre cativador e supremoA vosa sutilezaSeguiu ao maior tormentoComo os ollos seguen á luz que os cega
A vida volveráComo en tantas floresPálida e insuficientePero maduraFirme na súa vontade de perfecciónPorque este amor que nace condenadoVivirá como outros compracido
5
SERENIDADE
Permanezo aquíSolitario pero agradecidoE cada solpor leva o meu sangueA verter-se e desaparecer
Estou a mentir nestes versosQue pretenden a purezaEstou a mentir no intre de amarOnde hai amor hai un abismoOnde hai amor a verdade consegueAscender en gratitude
No abismoUnicamente cando miras cara a abaixoPersiste o temorA vida é apracibleCando as horas se vanPlacidamenteE a pesada gravidadeFai que as árbores se inclinenSó para vencer
En calquera lugarHai homes que se aman e rexeitanE outros que son indiferentesPero eu amo a aquelQue no recordoÉ capaz de enche-lo todoSen ningunha outra necesidade
Decide-lle que regreseiPara perder-me no corpo amadoPara probar a frugal e libertinaSensación de vivir
Tento ferir-tePero a terra agromaAlí onde ti pasasMais eu non quero a túa mortePor unha terra erma
Fai-se o vacío aos meus pésPero aquel que eleva a miradaTen o infinito fronte aos seus ollos
6
SERENIDADE
Ningunha forza do universoCae demasiado pesadaSobre as súas criaturasAínda que a razón leva aos homesA evitar-seSe nego o coñecementoNon negarei a verdadeSe nego a verdadeNon negarei a evidencia
Moitas veces dixen estas verbasQue agora escoitasE a miña voz perdeu-se entre lamentosDemasiado claras en ideasLúcidas en excesoDespois de apagar a sedeAmosan-se innecesariasPero adecuadamente dispostasOfrecen a súa doce iniquidade
A música alenta a nosa almaPero o home só ama aqueloQue o pode destruírE a súa man que se estendePara tocar o infinitoPerece porque a infinidadeRecrea o horror
O teu silencio é harmoníaE hai un silencio na noiteBaixo as estrelasQue non logro comprender
Amence cada díaE isto é o que importa
7
SERENIDADE
SERENIDAD
Estoy en este lugar y me seduceQue un ave canteDesde cualquier árbolMe teniendo a escucharlaY no tengo incerteza
Tú eres el que alimentaLa mano de mi verdugoTú eres el que da amorY da vida
Déjame continuarmeBajo el cielo redentorDéjame sentirme insignificanteConsciente de mi propia amargura
Hoy el amor no me complacePero voy junto a ti a resarcirmeEl cielo tiene una continuidadY mi dolor es continuoEl hombre es perfecto cuando naceY es perfecto cuando pide una muerte
Ahora es el vacíoY nadie puede llenar ese vacío
Resbala la sangre de mis venasComo una inspiraciónQue vienes a beberY mi consciencia acabaPorque quieres destruirmePorque intentas humillarmePorque no te conozcoEs que te amo
Súbitamente recorremos ese caminoPara desprendernos de la poesíaY de lo exactoComo éterLejos del sentidoY no obstante discernir la plenitudComo un espectáculo maravilloso
8
SERENIDADE
A veces recostado en mi lechoPierdo alguno de mis sentidosY no sabes la pazQue puede haber en estoNo olvidar lo que es necesarioComo un cuerpoDarle tranquilidad y serenidad el espírituY no estar demasiado pendienteDe la inquietud de la vida
Hace un frío inmenso esta nocheHace un frío inmenso en este mar
Sólo un soplo de vidaPuede agasajar la vidaAlejarnos de la palabraY del significadoPara recordarLo que significa de grandementeLo que ama grandemente
No cesa el rumor de las hojasPorque el caminante paseNo dejan las cosas de ser
No se puede recrear el finAntes del finSino dejar que seaEn el momento precisoSi bien es cierto que el destinoNo contempla ninguna formaPerfecta
La música alienta nuestra almaPero el hombre sólo ama aquelloQue lo puede destruirY su mano que se extiendePara tocar el infinitoPerece porque la infinitudRecrea el horror
Siento que quiero abandonarPero esto no lo he de hacerTu mano opresoraTiene un sentido para míSi me quitas la libertadAnsiaré la libertadSi me das honorPerderé la honra
9
SERENIDADE
Todo es confluenciaAhora puedo entender
Quiero asesinarPero esto no lo he de hacer
No puedo pensarteSin sentir un profundo desprecioY tú me confortas en el temorMansamenteComo una paloma de regresoNo hay tristeza en tus ojosSino su mismo reflejo
Con dulces palabrasMe infundes el valor suficienteY me disculpas ante la vidaNo puede haber pecado ni agoníaEn esta hora postrema
Hay hombres que llegan a la vidaSin violenciaY se van igualmenteCon la misma sonrisa en los labios
Pasamos de una orilla a otraLo prohibidoPero fue la hermosuraLa que nos sorprendióCon nuestras defensas bajas
Pasamos lo peorUn millar de vecesPero entoncesMomento cautivador y supremoVuestra sutilezaSiguió al mayor tormentoComo los ojos siguen a la luz que los ciega
La vida ha de volverComo en tantas floresPálida e insuficientePero maduraFirme en su voluntad de perfecciónPorque este amor que nace condenadoVivirá como otros complacido
10
SERENIDADE
Permanezco aquíSolitario pero agradecidoY cada ocaso lleva mi sangreA verterse y desaparecer
Estoy mintiendo en estos versosQue pretenden la hermosuraEstoy mintiendo en el instante de amarDonde hay amor hay un abismoDonde hay amor la verdad consigueAscender en gratitud
En el abismoUnicamente cuando miras hacia abajoPersiste el temorLa vida es apacibleCuando las horas se vanPlácidamenteY la pesada gravedadHace que los árboles se inclinenSólo para vencer
En cualquier lugarHay hombres que se aman y rechazanY otros que son indiferentesPero yo amo a aquélQue en el recuerdoEs capaz de llenarlo todoSin ninguna otra necesidad
Decidle que regreséPara perderme en el cuerpo amadoPara probar la frugal y libertinaSensación de vivir
Intento herirtePero la tierra resurgeAllí donde tú pasasY yo no quiero tu muertePor una tierra yerma
Se hace el vacío a mis piesPero aquél que eleva la miradaTiene el infinito frente a sus ojos
11
SERENIDADE
Ninguna fuerza del universoCae demasiado pesadaSobre sus criaturasAunque la razón lleva a los hombresA soslayarseSi niego el conocimientoNo negaré la verdadSi niego la verdadNo negaré la evidencia
Muchas veces dije estas palabrasQue ahora escuchasY mi voz se perdió entre lamentosDemasiado claras en ideasLúcidas en excesoDespués de apagar la sedSe muestran innecesariasPero adecuadamente dispuestasOfrecen su dulce iniquidad
La música alienta nuestra almaPero el hombre sólo ama aquelloQue lo puede destruirY su mano que se extiendePara tocar el infinitoPerece porque la infinitudRecrea el horror
Tu silencio es armoníaY hay un silencio en la nocheBajo las estrellasQue no logro comprender
Amanece cada díaY esto es lo que importa
12
SERENIDADE
RRR
13