SÖZCÜKLERYıl: 2014-2015Sayı: 1

1

SEVGİNİN GÜCÜ

Sevgi; insanın beynini, yüreğini, bedenini sürekli olarak meşgul

eden ve ruha can veren en değerli duygudur. İnsanın, bir kişiyi veya

bir nesneyi sevmesi ona olan ilgi ve bağımlılığını arttırır, yoğun

duygular yaşatır.

İnsanı hayata bağlayan iki şey vardır: Birincisi ümidi, diğeri

sevgisidir. Bu iki duygudan yoksun biri kurumuş bir ağaç gibidir,

yaşama gayesi ve inancı kalmamıştır. Sevgi, canlı bir vücudun

damarlarında gezen kan gibidir. İnsanın yaşamsal faaliyetlerini

sürdürebilmesi için bu kana ihtiyacı vardır. Sevgi de bunun gibi

insanın ruhuna güç katan yaşamına renk katıp onu anlamlı hale

getiren sihirli bir değnek gibidir. İnsanlardaki sevgi duygusu harekete

geçtiği zaman hayat bir anlam ve önem kazanır. Bu durumda insan

karşısındakinden hiçbir karşılık beklemeden kendinden var olan

maddi ve manevi her şeyini vermek ister, sonuçta verir. Seven insan

şefkatli merhametli ve fedakârdır. Örneğin çocuğunu dünyaya getiren

bir anne gece gündüz demeden çocuğunun ihtiyaçlarını karşılayarak

şefkat gösterir. Uykusuz kalarak yorulmak nedir bilmeden büyük bir

sabır ve fedakârlık örneği göstererek çocuğunu büyütür. Gerçekten de

seven insan sevgisi için her şeye katlandığı gibi her türlü zorluğa da

göğüs gerer.

İnsan toplum halinde yaşayan sosyal bir varlıktır. Gerek aile,

gerekse toplum içerisinde insanların birbirleriyle olan ilişkilerinde

sevgi son derece önemlidir. Sağlıklı huzurlu ve mutlu bir şekilde

yaşamamız buna bağlıdır. Toplum içinde sevgiyi yeşertmek ancak

hoşgörü ile olur. Hoşgörünün hâkim olduğu yerde olumsuzlukların ve

kötülüklerin hâkim olduğu düşünceler olmadığı gibi barınması da

mümkün değildir. Sevgi, hoşgörünün anahtarıdır. Günümüzde

insanların hoşgörüsüzlüğü yüzünden kavgalar ve savaşlar artmıştır.

Hâlbuki insanlar sevgi ve saygı içerisinde birbirlerini hoş görseler

daha mutlu bir şekilde yaşama olanağı bulurlar. Yunus Emre`nin

“Sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz." sözü sevginin önemini,

insanları kırmanın ve incitmenin yersiz olduğunu bize en güzel

şekilde açıklamaktadır.

Sonuç olarak sevgiden ve hoşgörüden yoksun kişi ve toplumlar

yok olmaya mahkûm oldukları gibi insanlığın gereğini yerine

getirmeyen, insanlıktan nasibini almamış kişi ve toplumlardır.

Münire BEKCAN

BAHÇELER VARDI

Eskiden burada bahçeler vardı,

Koşuşurduk hep birlikte.

Bir göl vardı şu köşede,

Yüzerdik içinde.

Sarardı nergislerin kokusu her yeri.

Karşılardı bizi portakal ağaçları.

Çimlere otururduk,

Dinlenirdik üstünde.

Şimdi nereye gitti o bahçe?

Portakal ağaçlarımızı kim kesti?

Kim kopardı nergislerimizi?

Kim yok etti çocukluk hatıralarımızı?

Zülay GÖÇMEN

DOSTLUK

Herkes yakın bir arkadaşa sahip olmak ister. Sırlarını

paylaştığında kimseye anlatmayacak, seni dinlediği kadar da sana

bir şeyler anlatacak bir dost ister her insan. Kötü günüm dediğinde

cidden yanında olacak insanı herkes bulmak ister. Seninle hayatının

derinlerine inecek, o derinliğin yarattığı karanlıkta elini tutup sana

bir ışık yakacak dost gereklidir. Herkese lazımdır. Ama bunları

onlardan beklemek de yanlıştır. Bu kadar iyi ve her şeyiyle mutlu

eden bir dost aramak yerine, biz o dost olmaya çalışmalıyız.

İyi bir dost olmak, onun her istediğini yapmak değildir, ona

inanmaktır. Onun isteklerini makul görmek başkadır, ona boyun

eğmek başkadır. İşte o zaman bilmelisin ki boyun eğdiğiniz o kişi,

sizin dostunuz değildir.

Evet, belki siz ona bir anlam yüklemiş ve onu sevmiş

olabilirsiniz ancak o size çıkar yolundan başka hiçbir gözle

bakmamıştır. O sizi sevmemiştir, değer vermemiştir, anlattıklarınızı

umursamamış ve sadece sizinle dalga geçmiştir. Ama siz bunu

anlamamışsınızdır. Çünkü o, bunların hiçbirini açıkça yüzünüze

söylememiştir. Söylemez de… O sizin gerçek dostunuz değildir ki

bunları size söylesin…

Ancak öyle biri vardır ki… Sizi gerçekten sever. Yaşadığınız

sorunlarınızı kendi sorunuymuşçasına önemser. Üzülmenize

dayanamaz, size haksızlık yapıldığında kendine yapılmış sayar ve

onun için mücadele eder. O sizin dostunuzdur, işte. Yıllar geçse de

dostunuz kalacak olan yine odur.

İrem AÇIKALIN

Nisan ÖZDEMİR

SEVGİ, SAYGI VE DOSTLUK

Herkes bir dostunun olmasını ister. Dost insana olan en yakın kişidir. Dostluğun olabilmesi

için, iki dostun arasında mutlaka sevgi olmalıdır. Sadece sevgi değil, saygı da olmalıdır. Eğer

iki dostun arasında gerçekten sevgi ve saygı varsa onlar gerçekten gerçek bir dosttur.

Arkadaşlıklarını ömür boyu sürdürebilecek iki dost. Dostların birbirine karşı sevgi duyması

demek o kişilerin birbirini üzebilecek hiçbir şey yapamaması, birbirini kırmaması gibi

anlamlara gelir. Dostların birbirine karşı saygı duyması ise mesela ne kadar birbirlerine yakın

olursa olsun birbirleri ile dalga geçmemesi, kötü sözler söylememesi gibi anlamlara gelir.

Dostlukların temeli işte bunlardır sevgi ve saygı.

Eğer bir insan dostuyla uzun süre dost kalmak istiyorsa sevgiyi ve saygıyı dostuna karşı

göstermelidir. Birbirine karşı sevgi ve saygı duyan dostların arkadaşlıkları her zaman ömür

boyu sürer. Bu yüzden kesinlikle ve kesinlikle dostlar birbirine sevgi ve saygı göstermelidir.

Işıl BİLEN

2

DENİZDEKİ KİR

Damla ve Yağmur 13 yaşındaydılar. Birbirleriyle kreşten buyana çok yakın iki arkadaştılar. Aileleri de bu sayede tanışmış, busayede çok iyi anlaşmışlardı. Okulun son günüydü. Damla veYağmur karnelerini almışlar, eve gidiyorlardı. Aileler plan yapmıştı.Bu yaz birlikte Çeşme’ye tatile gideceklerdi. Valizler hazırlandı.Damla ve Yağmur’un gelmesi bekleniyordu. İkisi de gayet iyikarneler getirmişlerdi. Artık her şey hazırdı. Çeşme’ye doğru yolaçıktılar. Çeşme’ye vardıklarında yolculuk gayet eğlenceli geçmişti.Valizler boşaltıldı. Bir sonraki gün plaj çantaları hazırlandı. Plajainildi. Damla’nın annesi Filiz Hanım ile Yağmur’un annesi YeşimHanım güneşlenmek istediklerini söylediler. Yağmur’un babasıBurak Bey ile Selin’in babası Serhat Bey ise dolaşacaklarınısöylediler. Damla ve Yağmur da annelerinin yanında oturacaklardı.Damla:-Yağmur, deniz ne kadar kirli farkında mısın?Yağmur :-Evet, ben de geldiğimiz gün fark ettim.Damla :-Sence herhangi bir şey yapabilir miyiz?Yağmur :-Bence belediyenin temizlik görevlilerini arayabiliriz.Damla :-İyi de baksana, onlar zaten temizliyor. Bence daha farklı şeylerdüşünelim.Yağmur :-Neyse hazır tatile gelmişken bunlarla canımızı sıkmayalım. Bencebiraz yüzelim, sonra da bir kafeye gideriz.Damla :-Tamamdır.

Akşam olmuş, hava kararmıştı. Eve dönmeye karar verdiler.Akşam Damla ve Yağmur, Damla’nın odasına kapandılar. Kafedetanıştıkları yeni arkadaşları hakkında konuşuyorlardı. Onlarkonuşurken Yeşim Hanım onları çağırdı. Aşağı indiler. Akşamserinliğinde Çeşme çok güzeldi. Terasta oturmuş, çay içiyorlardı.

Serhat Bey :

-Burak, bugün dolaşırken fark ettim. İnsanlar etrafı çok kirletmiyor

mu?

Burak Bey :

-Ne yalan söyleyeyim ben bu duruma üzüldüm Serhat. Bizim

çocuklarımız da böyle bir ortamda büyüyor. Ama ben onların

bilinçli olduklarını düşünüyorum.

-Ben de denizdeki kiri fark ettim, diye söze girdi Filiz Hanım.

-Evet. Hatta içimden denize girmek gelmedi, diyerek Yeşim Hanım

da konuşmaya dâhil oldu.

Damla ve Yağmur tekrar odalarına çıktılar. Bir yandan oje sürüyor,

bir yandan konuşuyorlardı.

Damla:

-Gördün mü kirliliği annemler de fark etmiş.

Yağmur :

-Evet, aslında sabah konuyu geçiştirdim ama sanırım bir şeyler

yapmamız gerekecek.

Damla :

-Bence de. O zaman bu gece ne yapabileceğimizi düşünelim. Sonra

konuşuruz.

Yağmur :

-Tamam. İyi geceler.

Damla :

-Sana da.

Sabah olmuş, herkes uyanmıştı. Burak Bey ile Serhat Bey

kahvaltı için ekmek ve meyve suyu almaya gitmişlerdi. Kızlarsa

anneleriyle kahvaltı masasını hazırlıyorlardı. Kahvaltılarını yaptılar

ve plaja indiler. Kızlar yeni arkadaşlarıyla buluşacaklardı.

Damla:

-Kızlar biz dün gece Yağmur’la denizin ve çevrenin çok kirli

olduğunu konuştuk, sizce de öyle değil mi?

-Evet, gerçekten öyle ama biz ne yapabiliriz ki? dedi Sevda.

-Bilmiyorum. Ama bu durum çok rahatsız edici.

Damla:

-Aslında ben gece bir şeyler düşündüm. Biliyorsun ikimiz de

tiyatro kolundayız okulda. Kızlar da yardım ederse çevre kirliliği

hakkında güzel bir oyun yazar ve dün gittiğimiz kafeden izin alıp

kafenin önünde oyunu sergileyebiliriz. Ne dersiniz?

Hepsi birden “Harika fikir!” diye bağırdı.

İş oyunu yazmaya gelmişti. Hepsi akşam bir şeyler düşünecekti.

Damla ve Yağmur akşam odalarına kapandılar ve akıllarına geleni

yazdılar. Sabah yazdıklarını birleştirdiler ve güzel bir oyun ortaya

çıktı. Kafeden izin almaya gittiler. Kafenin sahibi gençlerin böyle

bir şey düşünmesinden çok memnun oldu ve bu öneriyi seve seve

kabul etti. Bir sonraki gün oyunu oynayacaklardı. Damla ve

Yağmur ailelerine saat 13.00’da Deniz Kafe’nin önünde olmalarını

söylediler. Sabah oldu, herkes kafenin önüne doluştu. Kalabalığı

gören geliyordu. Hazırlıklarını tamamlayan ve kalabalığın yeterli

olduğunu düşünen kızlar oyuna başladı. Anne babalar gururluydu.

Herkes kızları tebrik ediyordu. Kızlar çok sevinmişti. Birkaç gün

sonra Çeşme daha temiz bir yer olmuştu.

Tuğba ŞEN

İNSANLIĞIN TACI

İnsanlar birbirini neden üzer ki

Sevmek, sevilmek varken

Kavga etmenin ne yararı vardır

Sevmek, sevilmek varken

Herkes kardeştir bu hayatta

Dostluktur herkesi kardeş yapan

Kardeşlik insanlığın tacıdır

Dostluktur herkesi kardeş yapan

Artun CANKAR

Buket KARABULUT

3

LAL OLMUŞ DİLLER

Dedi babam tanır mısın Mevlana‘yı?

Ürperdim, korktum, çekindim… Tanımıyordum ki!

Resmine baktım önce internetten,

Ününü okudukça öğrendim.

Sevgi demekti küçüklere, saygı demekti büyüklere.

Tertemizdi yüreği, kocamandı kalbi.

Lal olmuştu diller alınca ondan feyz,

Üstünlük yoktu aralarında, eşitti herkes.

Kalbimde hissettim onu, bütün varlığımda gördüm.

"Ya göründüğün gibi ol ya da olduğun gibi görün. "

Onur Ahmet TURAL

BENEKLİ ile KÜÇÜK FİL

Benekli adında bir köpek vardı. Benekli bir gün dışarıya çıkmıştı.

Hoplaya zıplaya dolaşırken farkında olmadan ormanın içine iyice

dalmıştı. Şelalenin yanında ağlayan bir fil gördü. Yanına yaklaşarak

sordu:

-Neden ağlıyorsun?

Küçük fil ağlayarak cevap verdi:

-Kardeşimle saklambaç oynuyorduk, onu aradım ama bulamadım.

Kayboldu galiba. Ben şimdi onu nasıl bulacağım?

Benekli:

-Bu kadar üzülme, dedi.

Ayrı yollara gidip yavru fili aramaya başladılar. Benekli küçük bir

kirpiyle karşılaştı.

Benekli:

-Merhaba kirpi kardeş, nasılsın? Diye sordu.

Kirpi önce korktu ama Benekli‘nin iyi yürekli olduğunu anlayınca

-Merhaba köpek kardeş. diye cevap verdi.

Benekli:

-Burada küçük bir fil gördün mü?

Kirpi:

-Hayır, görmedim. Umarım küçük fili bulursunuz.

Diyerek oradan uzaklaştı. Hava kararmak üzereydi. Benekli fazla geç

olmadan yuvasına döndü. Bahçe kapısından girerken ne gördü

dersiniz? Evet, küçük bir fil yavrusu. Benekli küçük fili kardeşine

götürmeyi düşündü. Vakit çok geç olmuştu.

Benekli:

-Geceyi burada geçirirsin. Sabahleyin kardeşine gitmene

yardım ederim, dedi.

Karnı çok acıkan küçük fili doyurmak gerekiyordu. Benekli’nin

kaseye koyduğu sütü bir yudumda içti.

Küçük fil:

-Bu kadarcık sütle benim karnım doymaz ki, diye mırıldandı.

Benekli hemen bahçeden çokça havuç çıkartıp ona verdi.

Yorucu bir gün geçirmişlerdi. İkisi de hemen uykuya daldılar. Gün

ağarmak üzereydi. Benekli uyandı. Hemen küçük filin yanına git.

Benekli:

-Hey, fil kardeş, uyan artık! Bak sabah oldu, diyerek uyandırdı.

Hemen ormanın yolunu tuttular. Yolculukları oldukça eğlenceli

geçiyordu. Böylelikle yolun çok uzun olduğunu anlayamadılar.

Sonunda büyük filin yanına geldiler. İki kardeş, birbirlerini

görünce çok sevindiler. Sarılıp sevinç çığlıkları attılar. Benekli de

çok mutlu oldu, hemen söze karıştı;

Benekli:

-Bir daha sakın kardeşinin yanından ayrılma. Vahşi hayvanlarla

karşılaşabilirsin. Daha dikkatli olmalısın diyerek evine dönmek

için yola çıktı.

Bilge Ilgın YILDIRIM

SU GİBİ BERRAK OL

İnsanların hepsinin içinde az da olsa

merhamet, sevgi ve şefkat vardır. Çünkü

insan, ne yaparsanız yapın ne tamamen kötü

olabilir ne de iyi. Lakin insan iyi yönünü

güçlendirmeli, kötülüklere karşı bir duvar

örmelidir. Kötülüğünü bir kum tanesi kadar

küçültmeli, iyiliğinse dünya kadar

büyütmelidir kişi.

Akarsular hiç usanmadan su taşır durur

bize. Suyuyla yardım eder yaşamamıza,

çünkü o cömerttir ve öyle de kalacaktır.

İnsan da bir akarsu gibi olmalı, hiç

düşünmeden yardım edebilmeli

karşısındakine. Ne olursa olsun cömert

olmalı. İçini ferahlatmalı insanın. Ya güneşi

hiç düşündünüz mü? Bizi ısıtır şefkatiyle ve

asla yakmaz insanları çünkü o merhametlidir

de. Peki insan güneş gibi niçin olamıyor?

Acaba karanlık tarafımızı fazla mı

besliyoruz?

İnsan, her zaman diğerlerine şefkatle

yaklaşmalı, onlara merhametli

davranmalıdır. Fakat ne zaman ki güneş

yavaşça kaybolur, o zaman gündüzün

kirliliklerini, kusurlarını örten gece gelir.

Gündüz, gecenin karanlıklarını örtmek için

didinir durur hep. Sen de başkalarında kusur

aramak yerine, baktın ki birinin kusuru var,

gece gibi ört o kusuru. Hele şu hiddet,

asabiyet var ya insanın kötülüğünü besleyen

en berbat iki şeydir. Yaklaşmamak lazımdır

onlara. Bir ölü gibi sessiz durmalı, onları

sakin bir şekilde uzaklaştırmalıyız.

Doğanın en sevdiğim bölümü topraktır

benim. Ya sizin? Çünkü toprak bize bir

tohum ve suyla koskoca bir ağaç verirken

asla büyük görmez kendini. Kendine göre o

sadece topraktır. İnsan da ne kadar iyi olursa

olsun, ne kadar başarılı olursa olsun burnu

havada olmamalıdır. Aynı Toprak Ana gibi

alçakgönüllü olmalı, mütevazılığını

yitirmemelidir. Gel gelelim denize. Aslında

Dünya'nın dörtte üçü hoşgörüyle kaplıdır.

Neden mi? Çünkü denizler yapılan tüm

yanlışları dalgalarla sineye çeker, onları yok

etmeye çalışır. Yani insanın yapması

gereken en büyük şeylerden birini yapar

değil mi? İşte insan ne zaman, nasıl ve ne

yapması gerektiğini çok iyi bilmelidir. Bir

şeye de çok dikkat etmelidir: İnsanın içi ile

dışı bir olmalıdır. Dıştan bakınca içi

görülebilmelidir. İkiyüzlü olmak hem

kendine hem de etrafındakilere zarar verir.

Son bir kez daha ben değil, Mevlânâ

anlatsın size kendi sözleriyle: Cömertlik ve

yardım etmede akarsu gibi ol. Şefkat ve

merhamette güneş gibi ol. Başkalarının

kusurunu örtmede gece gibi ol. Hiddet ve

asabiyette ölü gibi ol. Alçak gönüllülükte

toprak gibi ol. Hoşgörülülükte deniz gibi ol.

Ya olduğun gibi görün ya göründüğün gibi

ol!

Uğur BÖCEĞİ

Baki YASİN

İMTİYAZ SAHİBİCemile CEYHAN

GENEL YAYIN YÖNETMENİAyşin HAMURCU

OKUL ADRES TELEFONÖZEL YÜKSELEN ORTAOKULU

Havalimanı Çubuk Yolu 11.km Çubuk/ANKARA 03128378850

YAZI İŞLERİ MÜDÜRÜİlknur GÖK

GÖRSEL DANIŞMANMehmet Gürcan AYRAN

YAYIN KURULUSena KOÇ

Ayfer SUBAŞI 4

MAHİR DAYI

Sarp ödevlerini bitirmiş, televizyonda çizgi film izliyordu. Babası

odasında çalışıyor, annesi ise bulaşıkları yeni bitirmişti, telefonda biriyle

konuşuyordu. Sarp istemeden kulak misafiri oldu annesinin konuşmasına.

Annesinin "Hı hı.", "Cuma mı?", "Yok, yok.", "Bir dakika." dediğini

duyuyordu. Sonra Sarp'ı yanına çağırdı:

― Oğlum, bırak şu televizyonu da gel dayınla konuş.

― Geliyorum, derken çok heyecanlıydı Sarp.

Telefonun öbür ucundaki dayısı, Sarp'a ondan bir şey isteyip

istemediğini sordu. Sarp isteklerini bir bir sıralarken annesi, "O kadar şey

istenir mi?" dercesine bakıyordu oğluna. Sarp'ın istekleri bitip dayısıyla

vedalaşınca telefon kapandı. Annesi, Sarp'a "Sanki, burada kıtlık var.

Boşu boşuna dayını yormasan olmaz mıydı?" dedi. Ama o bunları

söylerken Kanada'daki kardeşi Mahir, Sarp'ın isteklerini son bir kez

gözden geçiriyordu. Hepsini tek tek yazmıştı.

Sarp telefonu kapattığı andan itibaren yerinde duramaz olmuştu. Daha

önceleri de dayısıyla telefon görüşmeleri yapıyordu ama hiç bu kadar

heyecanlanmamıştı. Sarp'ın bu kadar heyecanlanmasının sebebi Mahir

dayısını şimdiye kadar hiç görmemiş olmasıydı. Hele ki dayısının cuma

günü yanlarında olacağını öğrenince o günü iple çekmeye başlamıştı.

Sarp'ın başka hiçbir şeyle ilgilenmeye hevesi kalmamıştı. Ödevlerini bile

yapmakta zorlanıyordu. Bütün dikkatini dayısının geleceği güne

yöneltmişti.

Perşembe akşamı Sarp okuldan geldiğinde annesi yemek yapıyordu.

Babasıysa işten henüz gelmemişti, o da birazdan evde olurdu. Yemekte

domates çorbası, pilav ve körili tavuk vardı, yani Sarp'ın en sevdiği

yemekler. Sarp tam yemeye başlayacakken babası Ercüment Bey geldi.

Sarp, babasının da masaya oturmasını bekledi. O gece ailenin üç ferdi de

tıka basa yemek yediler. Üstüne uyku çöken Sarp yatağına gitti. O gün

neyse ki hiç ödevi yoktu.

Sabah yedi buçukta Sarp uyandı. O uyandığı zaman babası çoktan

gitmiş olurdu. Annesi ile kahvaltı yapıp okul için hazırlandı. Servis onu

sekizi çeyrek geçe evlerinin önünden aldı. O gün okula gitmeyi hiç mi hiç

istememişti ama annesi gitmesi gerektiğini kesin bir dille söylemişti. Koca

bir gün, saniyeler, dakikalar, saatler geçmek bilmedi. Sarp heyecandan

yerinde duramıyordu. Sonunda akşam olmuştu. Sarp'ın okulu havaalanına

yakın olduğu için annesi ve babası onu okuldan aldılar. Havaalanına

doğru yola koyuldular. On beş dakika sonra havaalanındaydılar. Sarp

annesiyle arabadan indi. Ercüment Bey'se arabayı park etmeye gitti.

Sarp'ın annesi Şeyma Hanım, kardeşi Mahir'in hangi kapıdan geleceğini

biliyordu. Hemen o kapıya yöneldiler. Beklemeye başladılar. Bu sırada

Sarp dayısını görüp ona sarıldığını, sonra hep birlikte eve gidip hediyeleri

açtıklarını hayal ediyordu. Dayısını yaklaşık yarım saat beklediler. Bu

süre zarfında Sarp neredeyse kapıdan içeri giren her adamı dayısı

sanıyordu. Annesi de sabırlı olmasını söylüyordu.

Annesinin onunla ilgilenmediği bir anda Sarp, bir adamı dayısı

zannedip ona sarılmaya çalıştı. Lakin adam onu tersleyince onun dayısı

olmadığını anladı. Annesinden de azar işitti.

Sonunda kapıdan koşarak içeri giren bir adama annesi de koşarak

yaklaştı. Sarp gelenin dayısı olduğunu anlayamadı. Çünkü dayısını sadece

fotoğraflarda görmüştü. Fotoğrafların hiçbirinde dayısının sakalı ve bıyığı

yoktu. Oysa karşısında duran adamın sakal ve bıyığı vardı. Bir an tereddüt

etti. Karşısında telaş içinde konuşmaya çalışan bu adam dayısı olabilir

miydi? Annesi Sarp'a "Bak oğlum dayın geldi." demeseydi o daha çok

düşünecekti.

Mahir, ablasına telaşla bir şeyler anlatmaya devam ediyordu. Sarp'ın

orada olduğunun farkında değilmiş gibiydi. Sarp dayısının onunla

ilgilenmemesine bozulmuştu. Telefondaki sevecen, şakacı, yumuşak ses

tonundan eser yoktu. Öfkeli ve aceleci bir ses tonuyla durmadan

konuşuyordu. Sarp'a sarılmayı falan çoktan unutmuştu. Sarp dayısını

umduğu gibi bulamamanın rahatsızlığını iliklerinde hissetti. Hayal

kırıklığını ilk kez bu kadar yoğun yaşıyordu. Mahir, ablasına "Valizlerimi

yanlış uçağa koymuşlar. Uçak beş dakika sonra Japonya'ya uçacakmış."

diye bağırıyordu.

Sarp, babası Ercüment Bey yanlarına geldiğinde ağlamak üzereydi. O

sırada bir anons duydular: "JP-6739 numaralı Japonya uçağı

havalanmıştır." Artık çok geçti. Mahir, saçlarını yolarcasına çekiştirip

olduğu yerde bir tur döndü. Ablası Şeyma Hanım onu teselli edecek

sözler bulmaya çalışıyordu ama nafile, olan olmuştu. Mahir'in yanında

sadece küçük sırt çantası vardı. "Hay aksi şeytan! Beni bulur zaten tüm

aksilikler." diye söyleniyordu. Pek hoş olmasa da Mahir dayı sonunda

gelmişti Türkiye'ye. Eve gidinceye kadar valizlerden ve yolculuktan

bahsettiler. Ercüment Bey ortamı yumuşatmaya gayret etti.

Nihayet evde birbirlerine sarılabildiler ama kimsenin yüzü

gülmüyordu. Hele Sarp'ın hevesi kursağında kalmıştı. Dayısına doyasıya

sarılamamıştı. Kucağına atlayamamış, omzuna çıkamamıştı. Oysa ne

hayaller kurmuştu, havalimanında binlerce kez dayısına koşup sarılmıştı.

Gerçek karşılaşmaları ise tam bir fiyaskoydu. Valizlerin kaybolması

Sarp'ın hayallerini suya düşürmüştü. Bir de bunun üzerine dayısının

getirdiği oyuncakların Japonya'ya uçması...

Mahir dayısı Sarp'ı yanına çağırdı ve sırt çantasını açtı. Çantadan bir

oyuncak araba çıkardı. Sarp'ın ellerine tutuşturdu. Ardından bir oyuncak

daha, bir oyuncak daha derken tüm çantayı Sarp'ın önüne boşalttı. "Ben

değerli eşyaları hep yanında taşırım. Yeğenimim istediği şeyler benim

için çok değerliydi. O yüzden bunları yanıma almıştım." dedi. Sarp,

dayısının kucağına atlayıp ona öyle bir sıkı sarıldı ki mutluluklarına

diyecek yoktu. Sarp "Hediyeler olmasa da önemli değildi dayı, sonuçta

sen yanımızdasın ya. İyi ki geldin." dedi. Ailenin mutluluğu görülmeye

değerdi.

Aykut ÖZMEN

GÜNEŞ GİBİ OLHoşgörü, insanların birbirlerinin düşüncelerine, inançlarına saygı

duyması anlayışlı olması demektir. Yaşadığımız dünyada insanların

uyum ve düzen içinde yaşayabilmeleri için hoşgörü şarttır.

Hoşgörünün olmadığı yerde kargaşa olur.

Mevlana; sevgi, hoşgörü ve barışı ne de güzel anlatmış: ‘’Sevgide

güneş gibi ol, dostluk ve kardeşlikte akarsu gibi ol, hataları örtmede

gece gibi ol, tevazuda toprak gibi ol, öfkede ölü gibi ol, her ne olursan

ol, ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol.’’ Yunus Emre de

gönül insanıdır, sevgi aşığıdır. İnsanın önce gönlüne önem verir. Gelin

Yunus’a kulak verelim: “Ben gelmedim dava için, benim işim sevgi

için dostun evi gönüllerdir, gönüller yapmaya geldim.”

Ülkemizde bu kavramları nasıl da kaybettiğimizi sabah televizyonu

ilk açtığımızda haberlerde izliyoruz. Futbol maçlarında insanların

küfürlerini; birbirlerine satırla, bıçakla saldırdıklarını dinliyor ve

görüyoruz. Kadın cinayetleri gün geçtikçe artıyor. Öfkemiz şiddetle

artıyor. Babalar cinnet geçirip çocuklarını ve eşlerini silahla vurup

öldürüyorlar. İnsanlar birbirlerini dinlemiyor, hemen yargılıyor ve

kavga oluyor.

Her insan hoşgörü, sevgi, saygı, alçak gönüllü olmanın

güzelliğini kavramalıdır. Unutulmamalıdır ki gelişme ancak farklı

düşüncelerin çatışmasıyla ortaya çıkar. Her yeni düşünce bir

gelişme adımıdır. Hoşgörü hayatımızın önemli bir parçasıdır.

Sertaç DERYA

Dergimizin yayınlanması için katkıda bulunan Yükselen Eğitim Kurumları’na Teşekkür Ederiz.

Ilgaz AKCENGİZ