Chamábanlle a ‘marquesiña’ e os seus

peíños endexamais se calzaron

Vai á fonte, depelica patacas e chámanlle a

Marquesiña.

Non foi á escola por non ter chambra que

pór, e chámanlle a Marquesiña.

Non probou máis lambetadas que unha

pedra de azucre, e chámanlle a

Marquesiña.

A súa nai é tan probe que traballa de

xornaleira na casa do marqués.

¡E aínda lle chaman a Marquesiña!

Cousas, A. D. Rodríguez Castelao

Don Celidonio é gordo e artrítico. O carrolo

sáelle para fóra;.na calva ten unha que outra serda;

ten as fazulas hipertrofiadas, da cor do magro do

xamón, e tan lustrosas, que semella que botan unto

derretido; as nádegas e o bandullo vánselle un

pouco para baixo.

O lardo rezúmalle por todo o corpo, e no verán

súao en regueiros aceitosos e en pingotas bastas,

coma as que deitan os chourizos cando están no

fumeiro.

Así como é graxento o corpo, tamén o miolo de

D. Celidonio. Se lle escachasen a testa, que tiña que

ser con pau-ferro e picaraña, en lugar dunha sesada

había atopar un unto. Corpo e alma, tanto ten, todo

é graxa e manteiga. Don Celidonio é igual por

dentro ca por fóra: carne e espírito son a mesma

zorza, mesturada e revolta, co mesmo adubo de

ourego e pemento.

O porco de pé, V. Risco

Cando Ilustrísima chegara á diocese, era don

Xenaro mordomo do seminario. No transcurso

dunha audiencia privada, pedira ser escoitado

en confesión polo prelado. As bágoas

derramadas, as loitas e batallas interiores,

xigantescas como o seu corpo, conmoveron

moi fondo a piedade do bispo, que alí mesmo

lle pediu que se convertera no seu fámulo.

Fora un erro. Durante anos non lle creara a

penas dificultades, pero ultimamente

convertérase nun colaborador incómodo. Os

seus escasos dotes de tipo intelectual e unha

fidelidade escrupulosa a unha conciencia

atormentada polo temor, facían del unha presa

ideal para os que conducían entre bastidores a

oposición á política diocesana de Ilustrísima.

Ilustrísima, Carlos Casares

Que fea, fea non era a miña irmá, nin moito menos, senón aquil

modo atoutiñado, algo túzaro, ás veces até carallou, que lle

descompuña o ser do conxunto, que non sei a quen saía, porque

tanto o papai como a mamai era celmosos, ordenados e de bo

ser.

Tiña o cabelo dun louro escuro, indo para rizo, máis non crecho

de todo, que as louras moi crechas semellan ovellas, senón máis

ben reducio, en bandas folgadas, cun brillo de mel, máis claro

aínda de noite;

con que non fose moita a escuridade víaselle un relumbro

por enriba da fronte aínda que non se lle distinguisen as faccións

do rostro, talmente como botando dos cabelos un xeito de luz ou

brillo de metal.

Máis alta que a mamai, con pernas cheas pero lanzais, sen ósos

grandes nos xeonllos como era chata de moitas raparigas de A. e

mais nas mulleres feitas, que era como se levasen embaixo da

pel unha carauta de ósos grandes (…) que era moi boa, non

sendo a lingua que furaba as paredes

Xente ao lonxe, E. Blanco-Amor

Alguén dixo que a súa mirada é desdeñosa.

Indiferente sorrí ás xeracións que pasan

e xulga, sen amosalo,

e sen que poidamos sospeitar que ao mellor leva

peso de mortes na conciencia súa.

O home, un non sei que de luxurioso,

unha fina crueldade, un esculcarte

deica o fondo do sangue e dos xardíns

do pensamento, e do soño. Búrlase

dos séculos e dos anxos, e de todo

o que non dura, porque el é eterno.

Retrato “Cabeza de home” de Antonello de Messina de Herba de

aquí e acolá, Álvaro Cunqueiro

(…)O herdeiro, con todo de gastar a vida cabalgando por

chairas e camiños, sempre foi de ruín retrato.

Esbrancuxado, faciana sen sombras, ollos raposeiros,

maneiras curtas diante dos iguais, mandonas e crueis cos

paisanos. Os seus grandes amigos - ou, mellor,

compañeiros - eran Fuco de Penoutás e o sobriño do

abade, rapazotes maiores ca el e mantidos coas regalías

do pazo. Non se fartaban de comer e beber e lucían moita

fachenda a conta allea. Levaban o herdeiro ás mozas e ás

xoguetas dos pobos da ribeira, onde ás veces se

demoraba a compaña por semanas enteiras, ata que

esmoían os cartos. Nin comprendía o sufrimento de Misia

Xacinta. Que non quedaba no herdeiro, pois xa

sospeitaba que os pequenos lle ían saír tortos. O

segundo, don Farruco, inda que cativo de corpo figuraba

gracioso e de linda cariña: só lle pracía estar deitado

preto das criadas no lavadeiro e na cociña facendo todo o

mal que podía e disimulando cun riso agarimoso... Don

Caetano, cada ano máis pallaso, foi esquencendo a

administración do patrimonio(…)

Os camiños da vida, R. Otero Pedrayo

O dos Doncos era

nomeado Pazo da Seara. Un

dos mellores daquelas

xurisdicións. O corpo da casa,

ergueito en fina cantería,

obra limpa dos barrocos do

dezasete, só se franqueaba

ós camiños pola grande

fachada composta da capela

barroca lindamente tallada

en pilastras, bandas de

roseiras e linteis retortos e a

muralla ameada do patio, na

que se abría o portal, e cara ó

nacente, por unha chea de

fiestras enreixadas, coma de

mosteiro, dispostas en dúas

fiadas, as de enriba bicadas

polas longas pólas do souto

da outra banda do camiño,

sombrizo e temeroso da

noite. No patio medraban

buxos marelos pola vellez e

deitaba a fonte. Polo sur e

poñente, o pazo, plantado

coma un señor, dominaba a

larganza das mellores terras

do seu patrimonio.

Comezaban no xardín, na

horta e no pomar e corrían

en mainas baixadas de

nabeiras, bacelos, lameiros e

montóns de arboredos,

cinguidos en xunto pola

grande parede de forras

coroadas por capías e

cabaletes. Ó agarimo delas

envellecían retortas oliveiras.

Por riba do pomar

descubríase o cume do

tellado e a cheminea do

outro pazo, máis pequeno

que o dos Dondos de pouca

terra arredor, veciño ao lugar

da Pedreira, que lle daba o

nome.

Os señores da terra (cap.I) de

Os camiños da vida, R. Otero

Pedrayo

A ESPADA ESCALIBOR Caerleón, a cibdade das pedras milenarias Ergueitas polos deuses vencidos das pregarias, a do ferro batido por varudos guerreiros ás proféticas voces de osiánicos trobeiros, a cibdade dos nobres, raciais prestixios, onde as místicas forzas dunha esperanza e dun soño apiñando unha raza son asento dun trono, afundida na sombra salaia latexante ao arrolo do Uska fervente e resoante, mentres voa, caíndo, a neve silenciosa en folerpas miúdas como follas de rosa(…) Na noite estrelecida, Ramón Cabanillas FAR BLUES

Naquela cidade onde unha rapaza escribía un diario secreto na noite mentres o soño desvalido semellaba finxir silencios compartidos nesa vella cidade do norte o primeiro poema de amor flutuaba coma un blues nostálxico na noite. Só quería saber por qué as cordas permanecen vibrando coma labios e qué queda do diario secreto na noite desvalida. Querería saber daquel río esvaído do soño tal unha despedida sen retorno, do silencio curvado nunha praza deserta e antiga. ¿Onde vai o primeiro poema de amor

a materia sonora dun blues fuxidío a inocencia primeira? Códice Calixtino, Luz Pozo

Garza

(…) O castelo onde nacín

era infinitamente horríbel,

cheo de corredores

escuros e con altos teitos

onde a ollada non a

chama outra cousa máis

que sombras e arañeiras.

As pedras dos agretados

muros estaban sempre

odiosamente húmidas e

por toda a parte

percibíase un cheiro

maldito, como de pillas de

cadáveres de xeracións

mortas. Xamais

había luz (...), fóra tamén

non brillaba o sol, xa que

eses arboredos

espantosos erguíanse por

riba da torre máis alta.

Unha torre soa, negra,

sobardando a ramaxe que

saía ao ceo aberto e

ignoto, pero case ruinosa,

á que só se podía

ascender por un muro

íngreme, pouco menos

que imposíbel de gabear.

O estraño ,H. P. Lovecraft

Na Galicia aínda hai lúa

porque aínda non hai

negros

-eu xa os vin en New

Orleans violándoa en

camisa

no intre que na fogueira

do jazz os antropófagos

a carne do silencio cocían

coa súa risa-.

Na Galicia aínda os merlos

baixan beber aos ollos

porque os klaxon non

deixan en knock-out as

esquinas

máis xa en París as casas

de seguros de

viaxes

non pagan prima de

pasaxe ás andoriñas.

A ría ao sol é rosa. Nela

liban as gaitas

o mel das súas cántigas i a

sede do roncón,

mais Deus ten contratado

pra o xuízo derradeiro

unha banda de arcanxos

con baixo e saxofón.

Galicia é inxenua, aínda,

como un real de sardiñas

porque as olas en Moaña

non ouviron de Frei,

mais ti e eu xa fumamos o

Luce Strike do Sena

i hai que darlle a Esculapio

un chapeu de cow-boy.

Versos a tres cás o neto,

Euxenio Montes

(…) Olla as “mantis”-dixo o profesor-fíxate nesta que está soia na caixa, en posición de

descanso: o tórax discretamente ergueito e as características patas de adiante, en

posición de orar. Os provenzais chámanlle “prégo-Deu”…, prega a Deus…, mesmo

parece que está rezando…Mira: inofensiva, tímida, a longura das patas, do corpo…: Un

frade ascético! Pero quen tal diga, nada viu. (…)

Percival e outras historias, X. L. Méndez Ferrín

Mantis religiosa

Trátase dun insecto de tamaño medio (aprox. 4-6 cm. ) con tórax longo e finas antenas.

Posúe dous grandes ollos compostos e tres ollos sinxelos entre eles. A cabeza pode

xirar ata 180º. As patas de diante, que mantén recollidas perante a cabeza, están

providas de espiñas para apreixar as presas.

Son animais solitarios, agás na época de reprodución, cando o macho e a femia se

buscar para o apareamento. Se houber máis dun macho na proximidade dunha femia,

estes pelexan e só un se reproduce. As femias son meirandes ca os machos. Rara vez,

durante ou despois do apareamento a femia devora o macho.

Pode ser de cor verde ou parda con diversos matices. A cor do adulto determínaa o

medio no que habita durante a última muda.

Wikipedia