Suzanne van Overbeek 4DT1 nov 2011 Kunstbeschouwing

Opdracht Kunstbeschouwing Oktober 2011

Te behandelen stof: Vorm- inhoud- functieNu : de VormGa op zoek naar een 2 en een 3 dimensionaal beeld. Let wel : Je moet het met eigen ogen aanschouwen, dus geen afbeelding uit een boek of van internet.Beschrijf van je ziet en zo dat anderen het ook gaan zien.Vorm-Ruimte-Materiaal en toepassing materiaalMaak daarbij gebruik van het overzicht van kunstbeschouwelijke begrippen enAd de Visser “Hardop Kijken”.

Eerste Beeld:3Dimensionaal beeld: “De Gedachte” van Arthur Spronk.

Plaats: Boxtel, buiten voor het Gemeentehuis, geplaatst in 1985.

Dit, ter gelegenheid van het nieuwe Gemeentehuis, wat verbouwd is.

Suzanne van Overbeek 4DT1 nov 2011 Kunstbeschouwing

Suzanne van Overbeek 4DT1 nov 2011 Kunstbeschouwing

Arthur Jan Elisa Spronken (Beek,1930) is een Nederlandse Beeldhouwer.

In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Smalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.

Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.

In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het Museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.

Arthur Spronken was van 1955 tot 1983 getrouwd met kunstenares Varpu Tikanoja. Zij kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Nu leeft hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.

Wat kunnen we zeggen over het beeld?In de eerste instantie gaan we dit beeld morfologisch benaderen. We gaan dus kijken naar compositie, kleur, licht, ruimte, ed. Het is duidelijk een bewegingscompositie. De sokkel is een blok rechhoekig steen, ruw bewerkt. Het paard lijkt erboven te zweven, het komt los van de steen dmv de metalen pootjes waarop deze is geplaatst. Dat zorgt ervoor dat het paard toch nog op je neerkijkt, zoals een echt paard ook zou doen. Doordat je de aanzet van de benen nog net kan zien, weet je dat het paard loopt, “stapt”zou men in het paardenjargon zeggen. Dat kun je zien aan het opgeheven voorste been, en de sierlijkheid van de buigende kop geeft je het gevoel dat het paard zijn kunsten in volle glorie laat zien (zie professionele dressuurs). Het is een spannende compositie van stijgen en dalen van golvende lijnen. Het oogt ook vrij massief en zeer zeker krachtig, sterk.Het materiaal bestaat uit brons en steen.

De plastiek (de huid) zorgt er voor dat er een dynamisch spanningsveld ontstaat door het licht donker contrast. Het ruimtelijk effect is enorm, ook door de ronde, krachtige vormen en de musculatuur van de spieren van het paard. Het paard heeft convexe eigenschappen (bol) en maken het beeld gesloten van aard. Het laat weinig ruimte van buitenaf toe en vertoont een bepaalde kracht (expansie) van binnen uit. Grappig detail is dat bij de plek waar de staart zit, een hol gat zichtbaar is. En op wel een nogal goed zichtbare prominente plek. Dus het beeld heeft wel degelijke holle eigenschappen. Dat geeft nogal een contrast.

Wat verder op valt is dat het kubistische trekjes vertoont. De rug en bulpartij zijn enigszins realistisch van vorm, maar het hoofd is , zeker van dichtbij, een complete verassing, waarbij de verhoudingen compleet uit het lood geslagen zijn. Ook de hals heeft maakt een langere bocht.

De foto's laten een hoog en een laag standpunt zien. Je zou kunnen zeggen dat wanneer je het beeld als een klein kind ziet, het een andere impact heeft op de beschouwer als het hoge standpunt (uiteraard).Het werk is op een sokkel geplaatst (piedestal) waardoor het enigszins wordt geisoleerd. Deels om het los te maken van de omgeving, deels om psychologische distantie te creeren.

Suzanne van Overbeek 4DT1 nov 2011 Kunstbeschouwing

Suzanne van Overbeek 4DT1 nov 2011 Kunstbeschouwing

Tweede Beeld:2 dimensionaal beeld:

Sint-Lucas, Industriële Vormgeving, vrije vormgeving, autonoom, schilderen, Eindhoven,Jan van Eijckacademie, Maastricht.

- in feite is het werk van knops hoofdzakelijk voorstellingsloos ofwel; Es gibt keinen anderen Inhalt als den der im Sichtbaren liegt.- knops werk wordt wel gezien als een contemporaine benadering van tradities uit de vorige eeuw, onder andere de fundamentele, concrete en constructieve stromingen.- in de werken leest u het bovenstaande en niet meer dan dat.

2010 - publicaties:TALLER55 - works on paper CK08.WERKSTATT55 - Schmetterlinge und mehr - Arbeiten auf Papier A4-2010.WERKPLAATS55 - Bouwsels - De Witte Sculpturen - 2010.

Plaats; Hal van het Gemeentehuis te Boxtel.Geplaatst in 1989.

Vlak, losse lijnen, ruimtelijk. Relatieve onduidelijkheid, picturaal, vaag, wollig. Er is een verticale beeldas te ontdekken, en rechts een kromme beeldas. Het wit tegen het rood geeft een contrast van rust en enorme dynamiek, ook door de wijze waarop het rood op doek is gezet. Omdat het wit eigenlijk geen kleur, is de meeste dynamiek als we het over kleur hebben, toch alleen zichtbaar in het rode vlak, waar oa groen in verwerkt is. Door deze rode gebieden lopen groene en gele en afgeleiden hiervan door elkaar. Er is sprake van een expressief beeld, met een grote kwantitatieve hoeveelheid kleur in het rode gebied. Er lopen dikke zwarte vage contouren om de witte vlakken heen. Onder de rechtse witte “pilaar” bevindt zich een zwart vlak in de vorm van een ruit, wat de “pilaar” ineens diepte geeft, ondanks dat er nergens slagschaduw te zien is. Het handschrift van de kunstenaar is spontaan, ruw, en met ferme streken. Er is geen meetbare, maar welzeker voelbare ruimte.

Suzanne van Overbeek

Oktober 2011