BESTU

BANDARÍSKU

SMÁSÖGUR

ÁRSINS (2008)

UNNUR KRISTJÁNSDÓTTIR ÍSLENSKAÐI

Allt gengur eins og í sögu hjá Gretchen, hundafóstru. Varla má hún þó taka augun af tvö hundruð og fimmtíu þúsund dollara einræktaða hundinum, Aðmíráli. Starf hennar er í hættu þegar kærastinn skerst í leikinn til að prufa hvort eigendurinir geti skilgreint milli dýrsins síns og mun venjulegs rakka sem líkist honum. Gretchen endar með að tapa kærastanum, en til allra hamingju, ekki þessu fína og vel launuða starfi sínu.

Margt finnst Margrétu dularfullt við elskhuga sinn og síðar eiginmann, Vilhjálm Bell, ekki síst uppruni hans í tjaldbúðum þeirra heimalausu. Hann er samt yfirleitt hlýlegur og frábær elskhugi, þó sjaldséður, þar til mublurnar þeirra og reyndar flestar eignir fara smásaman að hverfa, og þegar á líður, eiginmaðurinn sjálfur.

Háttsettum eðlisfræðingnun, Eisenstat, þykir heldur lítið til tengdasonar síns koma, þar til honum lukkast að stofna tölvufyrirtæki sem gefur af sér stórgróða. Tengdasonurinn, Orion, eyðir heilli nóttu með afburða aðlaðandi, enskum forrita kvenmanni til að leiðrétta tölvuvillu sem valdi hruni tölvukerfisins. Hann freistast næstum því nógu mikið til að stofna hjónabandi sínu í hættu.

Lífið er allt öðruvísi í Ameríku, segir Sinko Búlgarískum afa sínum sem hefur einkennilega bón að biðja sonarson sinn. Sinko er að læra í háskóla Arkansas ríkis og verður við bón afa síns um að panta á netinu, nánast tiltekið, e-bay, afar einstæðan minjagrip fyrir minjasafn afa síns í Leningrad. Það er er líkkista Lenins, “leiðtoga þjóðarinnar.”

Ástasambandið við tengdasystirina reynist söguhetjunni afar dýrt, þegar bróðir hans, Gerorge, birtist óvænt heim af spítalanum og lemur konu sína til bana, þar sem hún liggur í rúminu við hliðina á honum. George virðist samt til í að fyrirgefa bróður sínum kvennmannsstuldrið og snýr aftur á geðdeild spítalans án mikils múðurs.

Marie er ákveðin að kaupa hvolp fyrir krakkana sínum, þrátt fyrir sóðaskapinn á heimili seljandans. En þegar hún kemur auga á lítinn strák sem er bundinn eins og hundur við staur í bakgarðinum snýst henni hugur. Hún vill hringja í barnaverndunarnefnd, en móðir stráksins álítur að hún sé að verja óstýrann drenginn sinn frá hættu.

Sykurpabbinn hennar Lyndseyar getur ómögulega áttað sig á hversvegna hún er svona óhamingjusöm, því lífsgæði hennar hafa aukist um mun síðan hann kom í spilið. Einnig hefur verjað ástasambandið milli þeirra með því að reka á brott alla kærastana hennar

T.C. BOYLE

I. AÐMÍRÁLLINN

Hún vissi vel að þetta væru mistök, en henni hafði verið sagt upp og vantaði peninga, og minningar hennar af Striker fjölskyldunni voru yfirleitt góðar. Svo að þegar Frú Striker hringdi – Gretchen, þetta er Gretchen? Frú Striker? – sagði hún já, hana langaði til að koma og heyra hvað þau hefðu að segja. Fyrst varð hún þó að hlusta á bílinn sinn hósta á leiðinni gegnum bæinn (eldsneytis dælan, af áliti föður hennar, orðað með daufri rödd sem sagði að það væri ekki hans vandamál, ekki lengur, ekki núna þegar hún var orðin fullorðin og bjó aftur heima eftir misheppnaða tilraun að lífinu), og hún nærri drap á bílnum þegar hún beygði inn í heimreið Striker fjölskyldunnar. Og síðan drap hún á honum þegar hún reyndi, gegn allri skynsamlegri von um góðan árang, að leggja að samhliða fyrir framan þetta líka gríðastóra virki sem var hús þeirra. Það var skrýtið að slá inn táknrófið við hliðið og sjá hvernig allt var breytt og líka eins, hvernig tréin höfðu vaxið, meðan blómabeðin voru í hangandi fjörgunar ástandi, allt í látlausum blóma og klippt innan við millímetra af fullkomnun. Garðyrkjumennirnir sáu um það. Heil liðsveit af þeim sem sveimuðu yfir staðinn tvisvar í viku með blásara sína og afmarkara og klippur, í stríði við illgresið, pöddurnar, jarðíkorna og grundaríkorna, og sterka tilhneigingu plantanna til að vilja vaxa utan við kassana. Að minnsta kosti mundi hún þetta þannig, garðyrkjumennina, og hvernig Aðmírállinn þrumaði að gluggunum, sýndi tennurnar og krafsaði með klónum – ef hann hefði getað nagað gegnum glerið, hefði hann gert það. “Það er alveg rétt, strákur,” var hún vön að segja, “það er rétt – ekki láta þessa vondu menn stela öllum dauðu laufunum þínum og mold. Duglegur strákur. Það er rétt.”

Hún hringdi framdyrabjöllunni og það var ekki Frú Striker sem svaraði, heldur önnur útgáfa af henni sjálfri í hvítri þjónustustúlku svuntu og lítilli hvítri þernu hettu tyllt ofan á höfuðið á henni, og hún varð svo steinhissa að hún varð að ríghalda í töskuna til að koma í veg fyrir að missa hana niður. Blökkukona hreinsar ekki hús, var það sem móðir hennar sagði henni alltaf; og það hafði orðið nokkurskonar þula þegar hún var að vaxa upp, leið til að styrkja kjarna gildi, efla menntun og líf hugans, en hún gat ekki gerta að því að undrast yfir hve mikið hærra sett hunda-fóstra væri á fjármála stigi þjóðfélagsins miðað við þernu. Eða matreiðsluaður, framreiðslustúlka, leikfimiskennari, miða stimplari eða tortilla framleiðandi, allt þetta hafði hún verið á sínum tíma. Um það bil það eina sem hún hafði ekki reynt var blóðsugu tínari. William Wordsworth hafði ort um það og kvæðið var í menntaskóla bókinni hennar, skáld páskalilja og blóðsugu skordýra, og hún gat þulið það hvenær sem henni langaði til að hlæja. Hún ímyndaði sér mynd af lang-nefjuðum hvítum manni að rúlla upp buxnaskálmunum og vaða inn í drulluna, kreysti síðan út smá bros og sagði, “Sæl, ég er Nisha? Komin til að sjá Frú Striker? Og Herra Striker?”

Þernan – hún var ekki mikið eldri en Nisha, róleg á svipinn, sem gæti verið lýst sem sjálfsánægja eða bara andleysi - hélt hurðinni opni. “Ég skal segja þeim að þú sért hér,” sagði hún.

Nisha umlaði þakklæti og steig inn í tíglaða forstofuna, datt í hug slöngu heilann og lyktarskyns minningarnar sem hringuðu sig saman hér. Hún fann hundaþef – lyktaði Aðmírál – ásamt gömlum sokkum og húsgagna bóni. Stóra herbergið reis upp fyrir framan hana líkt og eitthvað víxlað úr dómkirkju. Þetta var kalt herbergi, bergmálandi og innantómt, og henni hafði aldrei líkað við það. “Er þér sama þó ég bíði í stofunni?” spurði hún.

Þernan – eða rétt heldur stúlkan, unga konan í lítillækkandi og hefðabundnum þernu búningi – hafði nú þegar gengið áleiðis til eldhússins, en hún sneri sér nú við til að líta undrandi á Nisha, pirruð á svipinn. Eitt augnablik virtist sem hún ætlaði að hreyta ónotum í hana, en loksins yppti hún bara öxlum og sagði, “Eins og þú vilt.”

Ekkert hafði breyst í þilklæddu herberginu með útsýni yfir garðinn, ekkert sem Nisha tók eftir. Þarna voru gríðastóru gömlu leður stólarnir og antík Stickley sofi, allt bjargað úr lögfræðinga skrifstofum Striker og Striker, mahóníviða barinn með víngrind og upplýstu helgiskríni sem Herra Striker hafði skapað til að sýna einföldum-malt skoskum viskí drykk lotningu, og með umsjón yfir þessu öllu, var olíu málverk af Admíráli með dökka hetju litblæ sinn og gullna patínu af lakki. Hún minntist dagsins þegar listmálarinn kom í húsið og lét hundinn sitja fyrir undirbúnings skyndimyndinni. Aðmíráll ósamvinnuþýður. Frú Striker á nálum, og ósæmandi íkorninn stökkvandi yfir grasflötinn á áríðandi augnabliki. Listmálarinn hafði stritað mikið í vinnustofu sinni til að láta fyrirsætuna líta göfuglega út, trýninu lyft upp, augun starandi út í buskann, sennilega verðugt markmið, en Nishu fannst meðfætt fyrir Afghana – hvaða Afghana sem var – að líta asnalega út, líkt og einhver flóttahundur frá Sesame Street, og Aðmíráll virtist nokkurskonar eindæmi af því fáránlega. Hann leit bara aulalega út.

Þegar hún sneri sér við, stóðu hjónin þarna, líkt og þau kæmu fljótandi ofan af upphimni. Þau virtust ekki hafa eldast neitt. Hörund þeirra var lýtalaust, þau stóðu eins stíf og bein og útskorin Ituri stytta sem þau keyptu sér á ferðalögum sínum til Afríku, og þau reyndu mikið að tala um daginn og veginn og forðast að koma rösklega fram. Í fangi Frú Strikers – gjörðu svo vel að kalla mig Gretchen – var Afghan hvolpur, og eftir að heilsa vingjarnlega, teygði Nisha hendurnar fram til að strjúka silki eyrun og finna votuna af örlítilli snoppunni á úlnliðnum. Nisha fór að skilja þetta allt. Hún aftraði sig frá því að spyrja um Aðmírál. “Er þetta hvolpurinn hans?” spurði hún í staðinn. “Er þetta litli Aðmíráll?” Hjónin litu hvort á annað. Eginmaðurinn hafði ekki sagt, kallaðu mig Cliff, hafði varla sagt eitt einasta orð, en nú herpti hann varirnar saman. “Lastu ekki um það í blöðunum?”

Þögnin var vandræðaleg. Hvolpurinn fór að hlykkjast til. “Admíráll dó,” andaði Gretchen frá sér. “Það var slys. Við vorum með hann í garðinum, hunda garðinum..þú veist, þar sem hundarnir hlaupa um frjálsir? Þú fórst alltaf með hann þangað, manstu, rétt hjá Sycamore? Ja, þú veist hve fjörugur hann var.....”

“Þú last virkilega ekki um það?” tortryggni í rödd eiginmannsins.

“Ja, ég var að heiman í menntaskóla, og síðan fór ég í fyrstu vinnuna sem ég fann. Hérna heima, meina ég. Vegna þess að móður mín veiktist.”

Hvorugt þeirra sagði nokkuð um það, ekki einu sinni til að vera kurteis.

“Það var í öllum blöðunum,” sagði eiginmaðurinn og hann virtist nú hafa móðgast. Hann ýtti upp stóru gleraugunum og hallaði höfðinu til að líta niður á hana þannig að fortíðin kom þjótandi til baka. “Viku Fréttablaðið birti sögu, Bandaríkin í Dag – við vorum á Góðan Daginn Ameríka, bæði tvö.”

Hún var miður sín, þau stóðu þarna öll þrjú, hundurinn að beita gödduðum tönnunum á úlnliðinn á henni, alveg eins og Admíráll gerði þegar hann var hvolpur. “Fyrir hvað? Var hún um það bil að segja þegar Gretchen bjargaði henni.

“Þetta er litli Aðmíráll, Aðmíráll II, í rauninni,” sagði hún og ýfði ljósa lubbann yfir augum hvolpsins.

Eiginmaðurinn leit framhjá henni; út um gluggann og á garðinnn, háðslegt glott á vörunum. “Tvö hundruð og fimmtíu þúsund dollarar,” sagði hann, “og það er verst að hann var ekki köttur.”

Gretchen hvessti augun á hann. “Þú gerir bara brandara úr þessu,” sagði hún, augun á henni allt í einu að fyllast, “en það var virði hverjum einasta aur, og þú veist það.” Hún kreisti fram þjáninga bros fyrir Nisha. “Kettir eru einfaldari – eggin þeirra eru meira þroskuð við egglos, miðað við hunda.”

“Ég get fengið þér kött fyrir þjátíu og tvö þúsund.”

“Ó Cliff, hættu þessu.”

Hann færði sig nær eiginkonunni og lagði handlegg yfir axlir hennar. “En við vildum ekki einrækta kött, var það ekki elskan?” Hann beygði höfuðið niður að andliti hundsins, snerti nefið hans með sínu, og lét röddina rísa upp í “falsetto: “Vildum við það ekki, Aðmíráll. Vildum við það?”

Klukkan hálf átta næsta dag beygði Nisha inn fyrir framan Striker húsið og lét bílinn hósta og skjálfa augnablik áður en hún slökkti á vélinni. Hún skrúfaði aftur á útvarpinu til að ná síðasta part viðlagsins af söng sem henni líkaði, söng með kynæsandi lágri hásri rödd söngvarans. Henni leið vel um þetta allt – eða öllu heldur betur. Hjónin ætluðu að borga henni tuttugu of fimm dollara á tímann, fyrir utan sömu tannlækninga og heilsu tryggingar og þau buðu starfsfólkinu í lögfræðinga skrifstofu þeirra, sem var heill þéttur, gnæfandi múrsteina veggur af endurbót yfir það sem hún hafði fengið sem þjónustustúlka í Jóns Rifa Kofa, sans heilsu tryggingu, sans tannlæknis, og sans nokkru þjórfé sem hún gat munað yfir tíu prósent af upphæðinni fyrir skatt, vegna þess að fólkið sem fór út til að naga rif var bara einfaldlega nískt, og engin vafi um það. Þegar hún steig út úr bílnum, var Gretchen að koma niður framtröppur hússins með hvolpinn í fanginu, alveg eins og hún hafði gert fyrir níu árum síðan þegar Nisha var í fyrsta bekk menntaskólans, að byrja í því sem hún hélt að yrði barnaleikur af summarvinnu.

Nisha tók það framtaksemi að slá inn táknrófið sjálf og smjúga sér gegnum hliðið til að hraða sér upp stéttina og spara Gretchen fyrirhöfnina, því Gretchen var á hraðferð, alltaf að flýta sér. Hún var klædd dökkblárri drakt, með tvöfalda perlufesti og antík silfur nálu, myndaða í formi stökkvandi villidýrs sem virtist hrollvekjandi kunnuglegt – þetta gæti verið nákvæmlega sami útbúningur sem hún hafði verið í þegar Nisha sagð henni að hún yrði að hætta, væri að fara í háskóla. Mér þykir fyrir því, Frú Striker, og mér hefur líkað mjög vel að vinna fyrir þig og Herra Sriker, hafði hún sagt, gat varla hemjað hraða hjartasláttinn, en ég er að fara í háskóla. Með námsstyrk. Hún hafði viðtöku bréfið í hendinni til að sýna henni, hélt að Frú Striker yrði stolt að sér, tæki hana í fangið til að þrýsta að sér og óska henni til hamingju, en það fyrsta sem hún sagði var, hvað um Aðmírál?

Þegar Gretchen lokaðu nú augunum, hvolpurinn að iða í fanginu, gat Nisha séð brosið hennar flökta og deyja. Vafalaust var hún nú þegar að ímynda sér ljósbrúnu leður sætin á BMW sínum (750 í Alls-Ekki-Hugsa-Um-Það-Svart) og bíltúrsins til skrifstofunnar og hvað svo sem var að gerast þar niðurfrá, dómstóla fundar, staflar af skjölum, allskonar deilur. Herra Striker – Nisha gæti aldrei kallað hann Cliff, jafnvel ef hún lifði til áttræðis aldurs, en þá væri hann hundrað og tíu, gæti líklega ekki heyrt í henni lengur – væri nú þegar horfinn, í alveg eins BMW sínum, hans og hennar. Gretchen bað ekki Góðan daginn, Hi eða Hvernig hefurðu það? Eða Takk fyrir að koma, vafði hana bara í regnhlíf af ilmvatni sínu og rétti henni hundinn, sem varð strax þungur í fanginu á Nisha, að berjast fyrir jörðinni með fjórum loppum og litlum, hvítum náætu tönnunum sem festust á efsta hnappinn á jakkanum hennar. Nisha hélt honum föstum, gaf Gretchen stórt þakklát-fyrir-vinnuna-og-heilsutrygginguna bros, ekki að hafa áhyggjur, hafðu alls engar áhyggjur.

“Þessar gallabuxur,” sagði Gretchen og pírði augun. “Eru þær nýjar?”

Hundurinn að engjast, engjast. ”Ég, ja – Ég ætla að setja hann niður augnablik, allt í lagi?”

“Auðvitað, auðvitað. Gerðu það sem þú gerir, það sem þú venjulega gerir.”

Óþreyjufullt veif. “Eða það sem þú gerðir áður, meina ég.”

Þær horfðu báðar á hundinn sem lagði sig aftur á lendurnar, veltii sér aðeins í grasinu, og stökk upp til að grípa í hægri fótlegg Nishas í klaufalegu faðmlagi. Ég gat bara ekki fundið neinar af gömlu gallabuxunum mínum – mamma henti þeim áræðanlega fyrir löngu. Fyrir utan það” – hlátur – Ég held þær passi ekki á mig lengur.” Hún gaf Gretchen augnablik til að íhuga dýpri ályktunana af þessu – tíminn líður, unglingar vaxa upp til kvennmanns, hold þenst út, þanniglagað – síðan ýtti hún hundinum varlega niður og umlaði, “En ég er í – hérna undir jakkanum? – bol sem ég klæddist þegar ég var hérna áður fyrr.”

Ekkert, Gretchen bara stóð þarna, viðutan.

“Hann hefur verið þveginn, auðvitað, og lá neðst í kommóðu skúffunni minni, þar sem móðir mín skildi hann eftir, svo ég veit ekki hvort það sé nokkur lykt eða svoleiðis, en ég er viss um að ég var í honum, vegna þess að Tupac keyrði virkilega vélina mína þá, ef þú veist hvað ég meina.” Hún gaf því andartak. “En hei, við vorum öll einu sinni fjórtán ára, ha?” Gretchen gaf ekki í skyn að hún hefði heyrt það sem hún sagði – annaðhvort það, eða hún hafnaði uppástungunni algerlega. “Þetta verður allt í lagi hjá þér, er það ekki? Sagði hún, leit beint í augun á henni. “Er nokkuð sem við fórum ekki yfir?”

Daginn áður, í viðtalinu – en það var ekki virkilega viðtal, því hjónin höfðu nú þegar ákveðið sig, og ef hún hafnaði tilboðinu, hefðu þau hækkað tímakaupið þar til hún gæfist upp, með skilyrðum. Bæði tvö, Gretchen og Cliff, höfðu sest niður við sitthvora hliðina á henni og hallað sér að barnum yfir karamel-litað skoska viskíið og disk af ebi og maguri súsí, til að útskýra málið.

Bara til þess að hún skildi þetta algjörlega. “Þú veist hvað einræktun er, er það ekki?” sagði Gretchen. “Eða hvað það snýst um? Þú manst eftir Dolly?”

Nisha hélt þétt um drykkinn sinn, vinstra olnboganum þrýst að rimlinu á barnum í fjölskyldu herberginu. Hún var um það bil að silast eftir öðrum bita af rækjum með tvöfalda matprjóninum, en dróg handlegginn til baka. “Meinarðu sveitasöngvarann?”

“Kindina,” sagði eiginmaðurinn.

“Fyrsta einræktaða spendýrið,” útskýrði Gretchen. “Eða stóra spendýrið.”

“Já, kinkaði hún kollinum. Ábyggilega, hugsa ég.”

Það sem fylgdi var stutt kennslustund í erfðafræði og tæknum við líkamsfrumu kjarna ágræðslu sem hafði gefið veröldinni Dolly, marga tvöfaldaða nautgripi, svín, gullhamstra, og nú Aðmírál II, fyrsta einrækta hundinn, gerður að söluvöru og á boðstólum gegnum SalvPet, Inc., gena-verkfræðis fyrirtækið með skrifstofur í Seoul, San Juan, og Cleveland. Rödd Gretchens lækkaðist er hún útskýrði hvernig þeir höfðu tekið skinnið innan af eyra Admíráls rétt eftir slysið og sett það inn í egg gefandans. Kjarninn hafði verið fjarlægður og frumurnar örfaðar til að tvöfaldast með því að beita rafmagns hleðslu, og síðan var þroskandi fóstrinu stungið inn í móðurlíf móður gefandans – “Fallegasti gullni veiðihundur sem þú hefur nokkru sinni sett auga á. Hvað hét hún Cliff? Eitthvað blóm, var það ekki.

“Bóndarós.”

“Bóndarós? Ertu viss?

“Auðvitað er ég viss.”

“Ég hélt það væri – ó ég veit það ekki. Ertu viss um að það væri ekki Sverðlilja?”

“Kjarni málsins er,” sagði hann, setti glasið niður og starði á Nisha, “þú getur fengið gena-eftrilíkingu af dýrinu, einskonar þrí-víddað Xerox, en það tryggir ekki að það verði alveg eins og sá sem, ja, sá sem þú misstir.”

“Það var svo sorglegt,” sagði Gretchen.

“Uppeldið er mest áríðandi..Þú verður að endurskapa reynslu dýrsins, eins nákvæmlega og mögulegt er.” Hann yppti öxlum og seildist eftir flöskunni. “Viltu annann?” spurði hann, og hún rétti út glasið. “Við erum auðvitað eldri núna – og það ert þú líka, okkur er það ljóst – en við viljum koma eins nær og mögulegt er til að endurtaka nákvæmlega ástsandið sem gerði Admíráll það sem hann var, allt niður í leikföngin sem við gáfum honum, matinn, labbitúra stundaskrá og leiki, og alla restina. Það er þarna sem þú kemur inn í málið - “

“Við þurfum skuldbindingu hér Nisha,” Gretchen andaði að sér, hallaði sér svo nálægt að Nisha gat lyktað það skoska sem kom á móti henni. “Fjögur ár. Það er hve lengi þú varst með honum síðast. Eða með Admíráli, meina ég. Upprunalega Aðmírálinum.”

Miðpunkturinn af allri þessari athygli hafði sofnað í kjöltunni á Gretchen. Einn rannsakandi fingur af sólskyni flæddist gegnum gluggann til að upplýsa ljósa lubbann yfir augum hundsins. Á þessu augnabliki, í þessu ljósi, leit litli Admíráll út eins og nokkurskonar furðuleg sameining af strúti og apa. Nisha gat ekki gert af því að hugsa til “Eyju Dr. Moreaus, ” kjánalegu útgáfunni með Marlon Brando sem leit út eins og hann sjálfur væri einrræktaður, og hún hefði glottað einka glotti, örfað af skotanum og þrumandi fjarstæðunni af þessu samtali, en hún varð að fela allt sem hún hugsaði um eða skynjaði fyrir handan grímu af tilfinningaleysi. Hún ætlaði alls ekki að skuldbinda sig að nokkru í fjögur ár – fjögur ár? Ef hún byggi enn hér í þessari skítholu af borg eftir fjögur ár, lofaði hún sjálfri sér að fara út og kaupa byssu og eyða öllum sínum vandamálum með einni, mjög persónulegri þrýstingu á gikkinn.

Þetta var hún að hugsa þegar Gretchen sagði, “Við skulum borga þér tuttugu dollara á tímann.” Og eiginmaðurinn bætti við, “með heilsu tryggingu – og tannlæknis tryggingu,” og þau störðu bæði á hana svo æðislega að hún varð að líta niður í glasið sitt áður en hún fann röddina.

“Tuttugu og fimm,” sagði hún.

Og, ó, hvað þau elskuðu þennann hund, því þau hikuðu ekki. “Tuttugu of fimm þá,” sagði eiginmaðurinn, og Gretchen, með lokunar bros blómstrandi á andlitinu, lokkaði samninga skjal frá bréfmöppu við olnbogann á sér: “Skrifaðu bara undir hérna,” sagði hún.

Eftir að Gretchen hafði klifrað inn í bílinn sinn og bíllinn smogið gegnum hliðið og horfið niður götuna, breiddi Nisha úr sér á grasinu og lifti andlitinu upp að sólinni. Hún var að finna alsæluna af déjá vu – eða nei, ekki déjá vu, heldur raunverulegrar afturkomu í fortíðina, þegar lífið var bara stöðugt og ekkert var sem hún gat ekki gert eða verið, og ekkert fyrir utan hugmyndir um föt og stráka, og af og til skjal fyrir bekk, til að hafa áhyggjur af. Hérna var hún, komin aftur í tímann, liggjandi á grasinu klukkan korter í átta á sólríkum Júní morgni, að leika sér við hvolp, meðan allir aðrir voru á leið í vinnu – þetta var bráðskemmtilegt, vissulega. Eins og eitthvað sem þú last í dagblaði – fyrirmæli frá einhverjum vitlausum auðkýfingi. Eða í þessu tilfelli, tveim kolvitlausum milljónamæringum. Henni leið svo vel að hún fór að hlægja, jafnvel þegar hvolpurinn kom stökkvandi yfir garðflötinn til að skellast beint á hana, allur fætur og bleik másandi tunga, og hann var virkilega Admíráll.

Aðmíráll í holdinu, fæddur og gerður og endurlífgaður fyrir ekki meira en litla hungurlús, einn fjórða milljón dollara. Hún glímdi lengi við hann, sneri honum á bakið í hvert sinn sem hann framdi árás, klóraði magann og talaði við hann á barnamáli, naut nýbreytninni af því. En klukkan korter yfir átta fór henni að leiðast og hún dreif sig upp til að fara inn í húsið og finna eitthvað í gogginn. “Gerðu það sem þú varst vön,” hafði Gretchen sagt henni, en það sem hún var vön að gera, sérstaklega á sumrin, var að fá sér blund og lesa, horfa á sjónvarp og lauma unglinga vinum sínum inn til að stúta á flösku af fjörutíu ára gömlu Skosku viskí eiginmannsins og gretta sig áður en þau fóru að flissa. Tvisvar á dag tók hún hundinn niður í hundagarð og horfði á hann húka og skíta og hlaupa villtur með hinum rökkunum þar til trýnið á honum var rákað af slevi og hann vék sér undan fótunum á henni til að lepja munnfylli af Evian sem hjónin heimtuðu að hann drykki. Núna vildi hún samt bara finna þyngdina af fortíðinni örlítið, og hún gekk inn um bakdyrnar, hundurinn við hælana, ætlaði að búa sér til samloku – Hjónin höfðu alltaf álegg í ísskápnum, hauga af reyktum og krydduðum nautabóga, capicolla, reyktum kalkúna, og Svissneskum osti, sneiðar sem hún gaf Aðmíráli í hvert sinn sem hann skeit úti þar sem hann átti að gera, ellegar gelti í réttu hljóðfalli eða bara stakk bjánlega hausnum á sér inn um dyrnar. Hún gat séð fyrir sér samlokuna sem hún ætlaði að laga – heil sælkeraveslunar virði af kjöti og osti, staflað ofan á gyðinga rúgmjöl; þau höfðu alltaf gyðinga rúgmjöl – og hún var komin hálfa leið að ísskápnum áður en hún mundi eftir þernunni.

Þarna var hún, í þernubúningnum sínum, sat við eldhúsborðið með lappirnar upp og dagblaðið útbreitt fyrir framan sig, að háma í sig eitthvað ofan úr bolla með skeið. “Komdu alls ekki með þetta drulluga dýr hingað inn,” sagði hún og leit hvasst upp.

Nisha hrökk við. Það var aldrei þerna þarna áður fyrr. Það var í rauninni engin í húsinu þar til Frú Yamashita, kokkurin, kom um fjögur leitið, og það var þetta sem var svo notalegt. “Ó, hi,” sagði hún, “hi, ég vissi ekki að þú værir hérna – Ég bara....ég ætlaði bara að búa til samloku, held ég.” Það varð þögn. Hundurinn læddist um eldhúsið, varkárlega. ”Hvað heitir þú aftur?”

“Frankie,” svaraði þernan, gleypti atkvæðin eins og hún væri ekki tilbúin að sleppa þeim, “og ég er sú sem verð að þrífa upp öll loppu sporin af gólfinu – og sástu hvað hann gerði við koddann í gesta herberginu?”

“Nei,” sagði Nisha, “það sá ég ekki,” og hún stóð nú við ísskápinn, að renna fram bakkanum á kjöt hólfinu. Þetta gengi vel ef þær væru vinkonur, engin efi um það, og hún var viljug, meira en viljug. “Viltu eitthvað að borða?” sagði hún. “Samloku – eða, eða eitthvað?”

Frankie starði bara á hana. “Ég veit ekki hvað þau borga þér,” sagði hún, “en fyrir minn part? Þetta er það brjálæðasta sem ég hef nokkurntíma heyrt í lífinu. Heldurðu að ég geti ekki hleypt hundinum út tvisvar á dag? Eða hvað, fara með hann í garðinn – það er það sem þú gerir, ekki satt, labbar með hann í hundagarðinn yfir á Sycamore?”

Ísskáps hurðin skelltist aftur, það slokknaði á litla ljósinu, þyngdin á kjötinu viðunandi í hendinni á henni. Heldurðu að mig langaði til að vaxa upp til að verða hundafóstra?”

Ég veit það ekki. Ég veit ekkert um þig. Nema að þú skrifaðist út úr háskóla – þarftu háskólagráðu fyrir það, að passa hunda, meina ég?” Hún hafði ekki hreyft sig, ekki vöðva, fæturnar stoðaðar upp, hettan í einni hendinni, skeið í hinni.

“Nei, sagði Nisha, fann blóðið þrýstast út í kinnarnar, “nei, það þarftu ekki. En hvað um þig – þarftu gráðu til að verða þerna?”

Beint í mark. Eitt augnablik sagði Frankie ekkert, bara leit frá henni til hundsins – sem var nú að betla, að krafsa í fótlegginn á Nisha með framloppunum – og aftur til hennar. “Þetta er aðeins til bráðabirgða,” sagði hún að lokum.

“Já, fyrir mig líka.” Nisha brostsi að henni, enginn skaði gerður, aðeins að staðfesta svolitla torfu, það var allt og sumt. “Algerlega.”

Svipurinn á Frankie breyttist í fyrsta skipti: hún leit næstum út eins og hún ætlaði að fara að hlægja. “Já, það er rétt,” sagði hún “tímabundin hjálp, er það sem við erum. Við erum hér í skammvinnu. Og Herra og Frú Striker – hundvitlaus, kolvitlaus, tvö-hundruð-og-fimmtíu-þúsund-dollara-vitlaus – þau eru hér á föstu.”

Og nú hló Nisha, og það gerði Frankie líka – lág druna af ánægju sem kom hundinum til að snúa höfðinu. Kjötið var á eldhúsborðinu núna, flett ofan af sellófan umbúðinni. Nisha valdi sneið af Svartskóga skinku og hélt henni yfir hvolpnum. “Sestu!” sagði hún. “Farðu nú að sitja!” Og hundurinn, alveg eins og faðir hans, eða forfaðir, eða gefandi, eða hvað svo sem hann var, leit aulalega á hana þar til hún sleppti kjötinu ofan á tígulinn og blauta plompið af því gerði honum skiljanlegt að hér væri eitthvað ætilegt.

“Þú ætlar að spilla þessum hund,” sagði Frankie.

Nisha gekk rakleiðis að skápnum þar sem brauðið var geymt, og þarna var það, gyðinga rúgmjöl, nýr hleyfur, fjaðrandi við snertingu. Hún leit snögglega til Frankie yfir öxlina. “já,” sagði hún. “Ég held að það sé hugmyndin.”

Mánuður leið í stefnisleysi, eins kyrrlátur mánuður og Nisha gat munað eftir. Hún hafði gott upp, vann tíu tíma vikudagana og hálfa dagana um helgar, las gegnum allar bækurnar sem hún hafði ekki tíma fyrir í háskóla, kláraði myndabands safn hjónanna og opnaði sinn eigin reikning í myndabands búðinni, labbaði, flatmagaðist, blundaði tímann burt. Hún bætti á sig fimm pundum og heitti því að fara reglulega í sund í sundlaug hjónanna, en hafði enn ekki komið sér til þess. Stundum hjálpaði hún Frankie að þrífa og þvo þvottinn svo að þær gætu setið út á bak veröndinni með lappirnar upp, deilt með sér flösku af sætu víni og maríjúanasígarettu. Hvað varðaði hundinn, reyndi hún að vera samviskusöm um allt þetta mál að stimpla hann að fortíðinni – eða einhverri fortíð – þó henni þætti það bjánalegt. Fjögur ár í háskóla fyrir þetta? Menn voru að berjast í stríðum, fólk var að deyja úr hungri, veikindi þurfti að lækna, börn að mennta, góðvirki að vinna í veröldinni, og þarna var hún að endurlifa táninga aldur sinn í félagskap innræktuðum hálf-þroskaheftuðum trúða af einræktuðum Afghan hundi, vegna þess að tvennt barnalaust ríkt fólk fyrirskipuðu að svona ætti þetta að vera. Allt í lagi. Hún vissi að hún yrði að hreyfa sig áfram. Vissi að þetta væri tímabundið. Sór að hún skildi búa til nýtt atvinnu ágrip og fara að senda það í kring - en þá reis andlit móðir hennar upp, veikt af uppköstum og með hársvörðinn eins sléttan og sleipan og eggaldin, og hún skammaðist sín. Hún kastaði boltanum að hundinum. Fór með hann í garðinn. Lét dagana falla í kringum sig eins og lauf úr deyjandi tréi.

Og þá, einn eftirmiðdag, á leið til baka úr hundagarðinum, Aðmíráll togandi í ólina við hliðina á henni og himininn opnaðist upp í ofbirtu af sól og tærum hvítum skúfum af skýjum sem kom henni til að finnast að hún væri að fljóta ótjóðruð gegnum veröldina ásamt þeim, tók hún eftir mannveru fyrir utan hlið hjónanna. Þegar hún kom nær, sá hún að það var ungur maður, klæddur víðum gallabuxum og bol, hárið á honum útbreitt í ryðgaðar ljóshærðar óttafléttur og hökutoppur í sama lit loðandi við hökuna á honum. Hann var að píra augun yfir girðinguna. Fyrst hélt hún að hann hefði komið til að brjótast inn í húsið, en hún vísaði þeirri hugmynd á brott – hann var meinlaus: það var auðsjáanlegt úr hundrað metra fjarlægð. Þá tók hún eftir málningablettunum á gallabuxunum hans og undraðist um hvort hann væri málari kominn til að bjóða tilboð til að mála húsið, en það var ekki heldur rétt. Hann leit frekar út eins og lista áhugamaður – og hér varð hún að hlægja að sjálfri sér – sú gerð sem sérhæfir sig í hundamálverkum. En hún var nú komin nálægt honum, hélt hún gæti sloppið framhjá honum og smogið gegnum hliðið áður en hann gæti abbast upp á hana, hvað svo sem hann nú vildi, þegar hann snéri sér allti í einu við og það kviknaði í andlitinu á honum “Vá!” sagði hann. “Vá, ég trúi þessu ekki! Þú ert hún, er það ekki, fræga hundafóstran? Og þetta” – hann kraup niður á eitt kné og frá honum heyrðist tíst, djúpt niður úr kvekunum – “þetta er Admíráll. Ekki satt? Er það ekki?”

Aðmíráll stökk strax til hans, togandi gegn ólinni, og á næsta augnabliki, hlammaði sér niður á heita gangstéttina, undirgefinn gælum mannsins. Reipi skottið tifaði og barðist um, loppurnar hringsnerust, hvolpa tennurnar komu í ljós. “Góður strákur,” sönglaði maðurinn, flétturnar að ríða öldu yfir augabrýrnar á honum. “Honum líkar þetta, er það ekki? Er það ekki strákur?”

Nisha sagði ekkert. Hún horfði bara á, smá hola grafin í gil leiðinda hennar, þar til maðurinn reis upp og stakk hendinni út, meðan Aðmíráll stökk upp til að ríða fótleggnum á honum með nýjum ákafa. ”Erhard heiti ég.” Sagði hann og brosti breitt. “Og þú ert Nisha, ekki satt?”

“Já,” sagði hún og tók í hendina á honum samt sem áður. Hún var að því komin að spyrja hvernig hann vissi hvað hún héti, en það var ekki til neins, hún skildi það nú þegar. Hann var blaðamaður. Síðastliðinn mánuð hlutu dúsin blaðamenn hafa mætt á staðinn, hjónin struku hégómagirndi sína með því að sitja fyrir myndum og svara sömu bjánalegu spurningunum aftur og aftur – einn fjórða milljón dollara er heilmikið fyrir hund, er það ekki? – og sjálf hafði hún nú þegar verið í viðtali tvisvar sinnum. Móðir hennar hafði jafnvel fundið óskýra ljósmynd af henni og Aðmírálanum á netinu undir hálf-gáskafullri fyrirsögninni ”Einræktunar Fóstra.” Svo að þessi gutti var blaðamaður – útlenskur blaðamaður, eftir daufa vottinum af hreimi að dæma, og bláeygðu gnæfandi hæðinni á honum. Þýskur, giskaði hún. Eða austurrískur. Og hann vildi fá svoltið af tímanum hennar.

“Já,” sagði hann, líkt og hann gæti lesið hugsanir hennar. “Ég er frá Die Weltvoche, og mig langaði til að spyrja þig – telja þig á, sárbiðja þig – um örfáar mínútur? Er það mögulegt? Fyrir mig? Bara núna?”

Hún virti hann lengi og hægt fyrir sér, daðraði við hann, já víst daðraði hún.

“Ég hef ekkert nema tíma,” sagði hún. Og síðan eftir að sjá glott hans víkka: “Viltu samloku?”

Þau snæddust á veröndinni, með útsýni yfir sundlaugina. Hún var hversdagslega klædd í stuttbuxur og plastik sandala og Tupac gamla bolinn sinn: og það var ekki svo slæmt, vegna þess að skyrtan – helmingi of lítil – lyfist upp frá mjöðmunum þegar hún hallaði sér aftur í stólinn, naflinn kom í ljós og ónyx hringurinn á honum. Hann var að stara á hana, stöðugt masandi um hundinn, lifti samlokunni að vörum sér og setti hana niður aftur, fiktaði við linsuna á tötralegu, gömlu Hasselblad myndavélinni sem hann dróg úr bakpokanum við fætur sér. Sólin bjó til palíettur á yfirborði sundlaugarinnar. Aðmíráll flatmagaðist undir borðinu, að angra hráskinnabein. Henni leið vel, betur en vel, að dreypa á bjór og stara til baka til hans.

Þau höfðu svolítið samtal um bjórinn. “Mér þykir fyrir því að bjóða þér Miller, en það er allt sem við eigum – eða hjónin eiga, meina ég.”

“Miller Há Líf,” svaraði hann, lifti flöskunni upp að munninum. “Frábært nafn. Hvaða manneskja vildi ekki lifa háa lífinu? Hundur. Jafnvel Aðmíráll. Hann lifir háa lífinu, nei?”

“Ég hélt þú vildir þýskan bjór, eitthvað líkt Becks eða svoleiðis.”

Hann setti flöskuna niður, tók upp myndavélina, og lét linsuna reika niður fótleggina á henni. “Ég er svissneskur, í rauninni,” sagði hann. “En ég bý hér núna. Og mér þykir amerískur bjór góður. Mér líkar við allt amerískt.”

Það var enginn vafi á vísibendingunni, og hana langaði til að endurgjalda tilfinninguna, en hún vissi alls ekki neitt um Sviss, svo hún brosti bara og skálaði bjórnum að honum.

“Svo,” sagði hann, hélt myndavélinni í örmum sér og gluggaði á minnisheftið sem hann hafði lagt á borðið þegar hún færði honum samlokuna “þetta er mjög áhugavert fyrir mig, þessi hugmynd um að Herra og Frú Striker réðu þig fyrir hundinn? Þetta er mjög einkennilegt, nei?”

Hún var sammála því.

Hann gaf henni bros sem hún hefði geta dottið inn í. “Hefurðu nokkuð á móti því ef ég mundi spyrja um hvað þau borga þér?”

“Já,” sagði hún, “ég er á móti því.”

Annað bros. “En það er gott – þess virði fyrir þig, eins og þeir segja?”

“Ég hélt þetta væri um Aðmírál,” sagði hún, og síðan, vegna þess að hún vildi prufa það á tunguna, bætti hún við, “Erhard.”

“Ó, það er það, vissulega – en þú vekur áhuga minn líka. Meiri áhuga, reyndar, en hundurinn.” Eins og kallað væri til hans, bakkaði Aðmírál undan borðinu, settist á hækjur sér á mölina og lagði frá sér glitrandi gulan kúk, sem hann rannsakaði snögglega og át tafarlaust.

“Vondur hundur,” brá hún við.

Erhard virti fyrir sér hundinn augnablik, gaut síðan augunum til baka til hennar. “En hvað finnst þér um ástandið, þessa hugmynd um að eintrækta gæludýr? Veistu nokkuð um aðferðina, grimmdina sem það felur í sér?”

“Veistu, satt að segja, Erhard, ég hef ekki hugsað mikið um það. Ég veit eiginlega ekkert um hvað þetta snertir. Mér er alveg sama. Hjónin elska hundinn sinn, það er allt og sumt, og ef þau vilja, ég meina, endurfæða hann – “

“Svindla dauðann, meinar þú.”

Hún yppti öxlum. “Þetta eru þeirra peningar.”

Hann hallaði sér nú yfir borðið, augun læst á hennar. “Já, en þeir verða að örfa ónáttúrulega svo margar tíkur til að gera þær eðlunarfúsar, og síðan verða þeir að taka eggin úr túpunum á þessum tíkum, þeir kalla það ´skurðlækninga uppskeru´ef þú getur ímyndað þér hvaða áhrif það hefur á vesalings dýrin” – hún byrjaði að mótmæla, en hann hélt upp stjórnsömum fingri – “og það er ekkert þegar þú hugsar til fjöldans sem við þetta er bendlað. Veistu um Snuppy?”

Hún hélt að hún hefði ekki heyrt rétt í honum. “Snuppy? Hvað er það?”

“Hundurinn, sá fyrsti sem var nokkurn tímann einræktaður – það var fyrir tveim árum, í Kóreu? Ja, þessi hundur, þessi eini hundur – Afghani, eins og hundurinn hérna – var afleiðingin af hundrað og tuttugu og þrem tíkum og aðeins þrír klónar urðu til – og tveir dóu. Svo: öll þessi misþyrming á dýrunum, allur peningurinn – og fyrir hvað?” Hann leit snöggvast niður á Aðmírál, streymandi loðfelldinn, sljóu augun. “Fyrir þetta?”

Allt í einu rann upp fyrir henni:”Þú ert víst ekki blaðamaður, ert það?”

Hann hristi hægt höfuðið, líkt og hann þyldi ekki þyngdina af því.

“Þú ert hvað – eitt af þessum dýra manneskjum, þessum dýra frelsurum eða hvað í ósköpunum sem það er kallað. Er það ekki rétt? Er það ekki það sem þú ert?” Hún varð allt í einu hrædd, um sjálfa sig, og Aðmírál, um hjónin og Frankie og alla þessa vandlega byggða stofnun af því að vilja og fá, af framboðum og eftirspurnum og allt sem það snerist um.

“Og veistu hversvegna þeir kusu Afghan hund,” hélt hann áfram, gaf henni engan gaum, “heimskustu hundar í öllum heimi? Veistu það ekki? Ræktunin, það var þessvegna. Það er það sem þeir kalla óflókinn genlína, hrein lína alla leið aftur til úlfa forfeðra. Ræktunin,” sagði hann, og hækkaði röddina svo að Aðmírál leit upp við ofsann í röddinni, “svo að við getum fengið þessa hreinræktun, þennan heimska hund, þessa eftirlíkingu náttúrunnar.”

Nisha togaði niður bolinn, dró fótleggina upp. Sólin glitraði á vatnið svo að hún varð að píra augunum til að sjá hann. “Þú svaraðir mér ekki,” sagði hún. “Erhard. Ef það er virkilega nafnið þitt.”

Aftur, hæga veltan af höfðinu á öxlum hans, fram og til baka í taktbundni iðrun. “Já,” sagði hann loksins, dróg inn andann, “ég er einn af ´þessum dýra manneskjum.´” Augun á honum urðu fjarlægð augnablik og komu síðan aftur til hennar. “En ég er blaðamaður, blaðamaður fyrst. Og ég vil að þú hjálpir mér.”

Þetta kvöld, þegar hjónin komu heim – í bílalest, bílinn hennar að elta hans gegnum hliðið, Aðmíráll að slinkast yfir grasflötinn til að gelta tryllingslega að gljáandi ómótstæðilegum diskum hjólanna á fremri bílnum, síðan hinum – var Nisha í stríði við sjálfa sig. Hún var trygg hjónunum, auðvitað. Og Aðmíráli líka, því sama hvað aulalegur og klunnalegur hundurinn var, sama hve oft hann még á teppið eða eyðilagði blómabeðin, eða klöngaðist upp á eldhúshorðið til að háma í sig hvað svo sem einhver hafði verið nógu fíflalegur til að sinna ekki, jafnvel í þrjátíu sekúndur, var hún tengd honum - hún yrði að vera mjög kuldaleg til að vera það ekki. Og hún var ekki köld. Hún var viðkvæm eins og hver annar. Hún elskaði dýr, elskaði hunda, elskaði hvernig Aðmíráll vaknaði til lífs þegar hann sá hana ganga gegnum dyrnar, elskaði dans loðfeldinn, gleðilegt full-kverkað geltið, tilfinninguna af votu veiðihára trýninu í lófa sér. En Erhard hafði komið henni til að finna eitthvað allt annað. Hvað var það? Kynæsing, já, áræðanlega – eftir þriðja bjórinn, hafði hún farið að halla sér að honum í þann fyrsta af mörgum magnlausum, límkenndum kossum – en það var meira en það. Það var eitthvað lögbrjótalegt í því sem hann vildi að hún gerði, eitthvað sem hreifst að uppreisnaranda hennar, stjórnleysi, eins og að stinga pinnanum í uppblásna blöðru....en hér voru hjónin, að koma hvor fyrir sig út úr bílunum sínum, meðan Aðmíráll hoppaði milli þeirra, gjammandi af ofsagleði. Og nú var Grechen að ávarpa hana, að reyna að hrópa yfir skarpa hljóðið í hundinum, en án árangurs. Á næsta augnabliki, var hún á leið yfir grasflötinn, ákveðin á svip.

“Ekki láta hann elta bílana svona,” kallaði hún, jafnvel meðan Aðmíráll þeyttist í kringum hana eins og ryk djöfull, nartandi í öklana og stökkvandi aftur til hliðar. “Það er slæmur siður.”

“En Aðmíráll – Ég meina, fyrsti Aðmírállinn – elti alltaf bílana, manstu?”

Gretchen hafði sett upp hárið á sér svo að útlínur andlitsins komu skarplega í ljós. Það voru allt í einu línur allstaðar, hrukkur og holur, grettu merki, litlir fegrunarlitir kringum augun, og hvernig hafði Nisha ekki tekið eftir því? Gretchen var gömul – að minnsta kosti fimmtug – og það rann upp fyrir Nishu að núna, undir hörkulegri sólinni, með bragðið af Erhard og bjórnum loðandi við varirnar á sér. “Mér er sama,? Var Gretchen að segja, og hún stóð nú við hliðina á Nishu, eins og stytta sem garðyrkjumennirnir höfðu sett niður meðal fullgerðra skrúðgarðsyrkjunnar.

“En ég hélt að við værum að reyna að endurrækta alla hegðunina, góða og slæma? Því annars – “

“Það var þannig sem slysið gerðist. Í hundagarðinum. Hann komst gegnum hliðið áður en Cliff eða ég gátum stoppað hann, og hlaup beint út í götuna eftir einhverju fífli á mótorhjóli...” Hún leit framhjá Nishu augnablik, þar sem Aðmíráll laut yfir sundlaugina, að lepja vatnið líkt og auralitli þríhyrnaði hausinn væri keyrður af vélastimpli. “Nei, nei,” sagði hún, “nei, við verðum að tempra hegðunina dálítið. Ég vil ekki að hann drekki sundlaugavatnið, í fyrsta lagi. Of mikið af efnum.”

“Allt í lagi, auðvitað.” Sagði Nisha og yppti öxlum. “Ég skal reyna.” Hún hækkaði röddina og hrópaði, “Vondur hundur, vondur hundur” en það var með hálfum huga og Aðmíráll hunsaði hana.”

Köldu grænu augun færðust til að mæta hennar aftur. “Og ég vil ekki að hann éti sinn eigin” – hún hikaði við til að finna rétta orðið fyrir samhengið, fór gegnum seríur af veigrunarorðum áður en hún gafst upp – “skít.”

Önnur axlayppting.

“Mér er alvara um þetta. Skilurðu mig?”

Nisha gat ekki að því gert, og hvað um það ef hún væri of ágeng? Hvað um það?

Aðmíráll gerði það.” Sagði hún. “Kannske vissirðu það ekki.”

Gretchen bara veifaði hendinni til frávísunar. “En þessi Aðmíráll,” sagði hún. “Hann mun ekki gera það. Er það ekki rétt?”

Næstu tvær vikur, er sumarið kom sér fyrir með skýlausum dögum, hverjum á eftir öðrum, há-kankvísum dögum og Aðmíráll stöðugt vaxandi upp í loforð lappa sinna, varð Erhard fastur liður í húsinu. Á hverjum morgni þegar Nisha kom gegnum hliðið með hundinn á ólinni, var hann þar að bíða eftir henni, skínandi og hár og gullfallegur, með brandara á vörunum og alltaf eitthvað snarl fyrir Aðmírál, falið í einn vasann eða annan. Hundurinn tilbað hann. Var vitlaus í hann. Ærslaðist í ólina, snéri sér í hring, þefaði á ermum og vösum hans þar til hann fékk skyndibita sinn, rúllaði sér síðan á bakið í alsælli auðmýkt. Og svo var það hundagarðurinn, og í staðinn fyrir að sitja þar dúðuð í verndarhjúp sjálfs síns, hafði hún Erhard til að hafa ofan af fyrir sér, til að halla sér að henni, svo hún gæti fundið hitann af honun gegnum þunna léreft skyrtuna hans, til að kyssa hana, og seinna, eftir hádegisverð, og rísandi straum af bjór, til að elska hana á sófanum í svala skugga sundlaugakofans. Þau syntu á eftirmiðdögunum – honum var sama um að hún hafði fitnað um fimm pund; hann hrósaði hana fyrir það – og stundum var Frankie með þeim, losaði sig úr þernubúningnum og fór í hvítan tvískiptan sundbol og höggði baksund, með flösku af bjór til verðlaunar, því hún tilheyrði líka fjölskyldunni. Mamma og Pabbi og Frankie frænka, öll þarna til að ala upp litla Aðmírál undir hollu skini sólarinnar. Nisha var vissulega ekkert fífl. Vel vissi hún um endurgjöldin bendluð við þetta, vissi að Erhard hafði sína stefnuskrá, en hún var ekkert að flýta sér, hafði engu lofað, og er hún lá þarna á sófanum, renndi höndunum yfir bakið á honum, bragðaði hann, naut hans, tók hann inn í sig, fann hún von, reglulega von, í fyrsta sinn síðan hún kom aftur heim. Henni fór daglega að hlakka til, jafnvel morgnana sem áður höfðu verið svo erfiðir fyrir hana, þegar hún þurfti að færa bakka upp til vofunnar af móður sinni, meðan faðir hennar þrammaði í vinnuna, allt húsið eins og uppgrafin gröf, því nú hafði hún Aðmírál, nú hafði hún Erhard, og hún gat varpað frá sér hverju sem var. Já, víst. Þannig var það. Þar til daginn sem kallið kom frá honum.

Skýlaus himinn, skínandi sól, sérhver planta í blóma. Hún kom niður gangstíginn með Aðmírál á ólinni sinni á tiltektum tíma, opnaði hliðið, og þarna var hann – en í þetta sinn ekki einn. Við hliðina á honum, nú þegar að rembast gegn ólinni, var renglulegur Afghan hvolpur sem gæti verið tvíburi Aðmíráls, og þó hún hefði vitað að þetta mundi ske, vitað um áætlunina frá fyrsta degi, varð hún óttaslegin.

“Jesús,” sagði hún, jafnvel meðan Aðmíráll rykkti henni áfram og hvolparnir tveir fóru að ærslast kringum fótleggina á henni í flækju af loppum og ólum, “hvernig gastu...? ég meina, hann er nákvæmlega, algjörlega – “

“Það er hugmyndin, er það ekki?”

“En hvar fannstu hann?”

Erhard leit á hana, íhugull á svip, síðan þutu augun á honum framhjá henni til að geysast yfir götna. “Komum inn, nei? Ég vil ekki að þau munu sjá okkur hér, engin – ekki beint fyrir framan húsið.”

Hann hafði ekki talið hana á þetta, ekki ennþá. Ekki nákvæmlega, en nú þegar stundin hafði runnið upp, sló hún magnleysislega táknrófið inn og hélt hliðinu opnu fyrir hann. Það sem hann vildi gera, var um það bil að framkvæma með ónefndri samsekt, var að skipta á hundunum – bara einn dag, tvo í mesta lagi – til að gera tilraun. Hans staðhæfing var að hjónin tækju aldrei eftir neinu, að þau væru hrokafull fyrirmynd af smáborgalegu óhófi, jafnvel upp til þess að brjóta lög náttúrunnar – og Guðs, einnig Guðs – einfaldlega til að fullnægja sínum eigin löngunum. Aðmíráll yrði óskaddaður – hann hefði ánægju af nýju umhverfi, og svoleiðis. Og víst vissi hún hvað hundurinn var mikils virði fyrir hann. “En þetta fólk mun ekki kannast við sitt eigið dýr.” Fullyrti hann, röddin í honum orðin hörð af sannfæringu, “og svo mun ég hafa mína sögu og.heimurinn fær að vita hana.” Þegar þau voru komin inn fyrir hliðið, hleyptu þau hundunum úr ólunum og löbbuðu aftan að húsinu, þar sem ekki var hægt að sjá til þeirra. Þau leiddust, fingur hans fléttaðir í hennar, og lengi, meðan sólin reið hátt yfir þeim og gola smaug inn frá sjónum til að hreyfa tréin, horfðu þau á hundana tvo þjóta fram og til baka, stökkva og narta í og velta sér í hunda rapsódíu. Mikli, kemdi loðfeldur Aðmíráls sveiptist um hann í æðislegum hreifingum, og nýji hundurinn, hundurinn hans Erhards – svindlarinn – hafði við honum, skref fyrir skref, hár fyrir dýrlegt.hár. “Þú fórst með hann í snyrtingu, er það ekki?” spurði hún.

Erhard kinkaði stíflega kolli. “Já, víst. Hvað heldurðu? Hann verður að líta nákvæmlega eins út.”

Hún starði ringluð á hann eina mínútu, efasemd hennar grafin djúpt undir fingrum hans, beinum, vöðvarstæltu, sameinuðu holdi, en því skyldi hún ekki fallast á þetta með honum? Hver var harmurinn í þvi? Greinin hans, eða afhjúpun, eða hvað svo sem það var, yrði birt út í Sviss eða Þýskalandi og hjónin mundu ekkert vita af því. Eða jafnvel ef þau fréttu af því, ef það yrði þýtt á ensku og birtist í fyrirsögnum um allt land, ættu þau það skilið. Erhard hafði á réttu að standa. Hún var viss um það. Hún hafði alltaf vitað það. “Svo, hvað heitir hann?” spurði hún, meðan hundarnir spruttu.framhjá henni í hnoða af feldum og leyftrandi loppum. “Hefur hann nafn?”

“Fred.”

“Fred? Hverslags nafn er það fyrir hreinræktaðan hund?”

“Hverslags nafn er Aðmíráll?”

Hún var um það bil að segja honum söguna af upprunalega Aðmírálinum, hvernig hann hafði áunnið sér uppnefnið vegna áhuga síns á seglskipi hjónanna, og að þau ætluðu að taka Aðmírál II í siglingu strax og hægt væri, þegar kunnuglega skröltið á heimkeyrslu hliðinu að opnast.kom henni til að hrökkva í kút. Í næsti augnabliki var hún á hreyfingu, þaut áleiðis að næsta horni hússins þar sem hún gat séð niður langa malbikaða stíginn að innkeyrslunni. Hjartað í henni missti einn slátt, þetta var Gretchen. Gretchen heima snemma, eitthvað hafði komið fyrir sem neyddi hana heim, töpuð skjöl, blettur á blússunni, flensan, Gretchen í svarta Bensanum sínum, að bíða eftir hliðinu að renna til hliðar svo hún gæti rúllað upp heimkeyrsluna og beint yfirráði yfir húsi sínu og eignum, hland-blettuðum teppum, og óviðráðandi hundinum sínum. “Flýttu þér!” hrópaði Nisha og snarsneri sér við. “Gríptu þá. Gríptu hundana!”

Hún sá Erhard steypast fram og hrifsa þá, grasið að rísa upp til að mæta honum og báðir hundarnir að rífa sig lausa. “Aðmíráll!” kallaði hann, bröltandi upp á hnéin. “Hérna, strákur, komdu!” Augnablikið þrumaði í eyrum hennar. Hundarnir hikuðu, fáránlegur sjór af feldum að sléttast og stillast andartak, og síðan, annar þeirra – það var Aðmíráll, það hlaut að vera hann – kom til hans, og hann náði honum, jafnvel meðan hinn sperrti upp eyrun við hljóðið í bílnum og tók á rás kringum horn hússins.

“Ég skal tefja hana,” kallaði hún.

Erhard, öll sex fet og fimm þumlingar af honum, var þegar í stað að steypast hokinn yfir grasið áleiðis til sundlaugakofans, hundurinn að berjast til í fangi hans.

En hinn hundurinn – það var Fred, það varð að vera hann – var nú að elta bílinn upp heimkeyrsluna, að narta í hjólbarðana, og þegar Nisha kom kringum hornið, gat hún lesið svipinn á andliti vinnuveitenda síns. Eitt augnablik og hún var þarna að hrifsa hundinn til sín, meðan bílinn rúllaðist til stöðvar og það slokknaði á vélinni. Gretchen steig út úr bílnum, hælarnir glamrandi.niður á stéttina, herðarnar settar stíft aftur. “Ég hélt ég hefði sagt þér...” byrjaði hún, röddin há og rifrildisleg, en svo hikaði hún og svipurinn breyttist. “En hvar er Aðmíráll?” spurði hún. “Og hver á þennan hund?”

Í öllu sínu lífi, þó stutt hafi verið, hafði hún þekkt margt biturt fólk – faðir sinn í fyrsta lagi, móður sína, í öðru – og hún hafði lofað sjálfri sér að fara þangað aldrei, aldrei sökkva niður í vonlaust ástand af örvæntingu og iðrun sem kramdi þig niður þar til þú varst orðin ekkert nema hrár óvildarhugur, en nú í sívaxandi mæli, var allt sem hún hélt, eða fannst, eða bragðaði, biturt niður í rót. Erhard var farinnn. Hjónin voru ósveigjanleg. Móðir hennar tórði áfram. Aðmíráll ríkti æðstur. Þegar bíllinn hafði komið upp heimkeyrsluna og Gretchen hafði staðið þarna og skammað hana, hafði henni aldrei fundist hún vera lægra settt á æfinni. Þar til Aðmíráll byrjaði að góla stutt í burtu og braust síðan laus frá Erhard til að þeytast á hlaupum kringum hornið á húsinu og koma sjálfum sér í einu stökki rakleitt í fangið á verndara sínum. Og síðan birtist Erhard, álútur með sígnar axlir, sneyptur í útliti.

“Ég held ekki að ég hafi haft ánægjuna,” sagði Gretchen og setti hundinn niður (hann sprakk strax upp aftur, í þetta sinn til Erhards) og í sömu mund skaut hún augnagoti til Nishu, áður en hún steig fram og rétti út hendina.

Ó, þetta er Erhard,” heyrði hún sjálfa sig útskýra. “Hann er frá Sviss, og ég, ja, ég hitti hann rétt áðan í hundagarðinum, og af því hann átti Afghan líka – “

Erhard var vansæll, ömulegri en hún hafði nokkurn tíma séð hann, en hann setti upp falska brosið sitt og sagði, “Komdu sæl,” jafnvel meðan Grechen sleppti hendinni á honum og snéri sér að Nishu.

“Jæja, það er ágæt hugmynd,” sagði hún og leit niður á hundana, að bera þá saman. “Gott hjá þér að taka frumkvæðið, Nisha....en víst ættirðu að vita að Aðmíráll hafði enga - leikfélaga – hérna heima, Afghana eða ekki, og ég er viss um að hann var aldrei kynntur nokkrum frá Sviss, ef þú veist hvað ég meina?”

Nisha gat ekkert gert nema kinka kolli henni til samþykkis.

“Svo,” sagði Gretchen, rétti úr öxlunum og sneri sér til baka að Erhard. “Gaman að hitta þig,” sagði hún, “en ég verð að biðja þig að taka hundinn þinn – hvað heytir hann?”

Erhard laut höfði. “Fred.”

“Fred? En hve einkennilegt nafn. Fyrir hund, meina ég. Hann hefur pappíra, er það ekki?”

“Ó, já, hann er af hæðstu ætternum, mjög vel ræktaður.”

Gretchen beindi augun vafasamlega á hundinn, síðan aftur til Erhards. “Ja, já, það lítur út fyrir það,” sagði hún, og þeir eru mjög góðir hundar, Afghanarnir – það ættum við að vita. Ég veit ekki hvort Nisha sagði þér það, en Aðmíráll er mjög sérstakur, mjög, mjög sérstakur, og við getum ekki haft neina aðra hunda hér í kringum hann. Og ég vil ekki vera hvöss” – hún leit hvasslega til Nishu – “en ókunningjar af öllum gerðum, öllum tegundum, geta bara ekki tekið þátt í þessu...”Hún hikaði, reyndi á endanum að ná aftur köldu brosi sínu. “Vertu svo sæll,” sagði hún, og það var hvergi hætt að fara úr því.

Það hafði tekið Nisha dálítinn tíma að setja þetta allt fyrir aftan sig. Hún hélt áfram að hugsa að Erhard væri í felum, að hann kæmi til baka, að eitthvað hefði verið á milli þeirra eftir allt var sagt og gert, en eftir tvær vikur, svipaðist hún ekki eftir honum við hliðið eða í hundagarðinum, eða nokkurs staðar. Og mjög hæglega, þegar dagarnir liðu, byrjaði hún að skilja hvaða hlutverk hún ætti að leika. Aðmíráll elti rófuna á sér og hún kvatti hann til þess. Þegar hann skeit út á götunni, hnippti hún hörðu litlu kúlunni með tánum af skónum sínum, þar til hann laut niður til að gleypa hana. Já, hún lifði í fortíðinni og móðir henna var að deyja og hún hafði farið í háskólann til einskis, en hún var ákveðin í að skapa sér nýja framtíð – fyrir sig og Aðmírál – og þegar hún fór með hann í hundagarðinn, dokaði hún við fyrir utan hliðið, til að leyfa honum að hlaupa frjáls, fara ferða sinna, þarna út á götunni þar sem bílarnir brunuðu fram og hjóbarðarnir snerust í hring og stöldruðu við og gripu ljósið, þar til ekkert var annað til í veröldinni. “Góður strákur,” sagði hún. “Góður strákur.”

KAREN BROWN

2. GALATEA

Ég giftist Vilhjálmi norður í ríki áður en það kom í ljós að hann væri Kvikindi Háskólabæjarins. Ég tók nafn hans og varð Margrét Mary Bell. Ég var nefnd eftir föðursystur minni, sem var nýliði í klaustri Benedikts systranna í Regina Laudis, í Betlehem, Connecticut, þar sem hún dó á þjóðveginum með þrem öðrum systrum, allar á leið heim í klaustrið eftir trúarfund. Ég ímyndaði mér þær oft akandi í himinblárri fólksbifreið með gluggana niður og bjart sólskinið á vélarhlýfinni. Golan á andlitum þeirra er svöl og lyktar af nýslánu heyji. Vindurinn grípur í nunnuhetturnar, kemst inn í saumana, og sefar höfuðleður þeirra. Nunnukuflar þeirra blaktar til. Þær hafa kveikt á útvarpinu, og Leitarmennirnir syngja “Ásta Drykkur Númer Níju,” og þær hlægja. Þær eru ungar konur, giftar Guði. Munnarnir opnir að drekka inn í sig sólina og vindinn. Líkamar þeirra ólgast í leyni undir svarta klæðnaðinum, svíkja heiti þeirra. Stundum vildi ég vera tengd þessari trú, í reglum ásta þeirra. Ég fann hjartað í mér þenjast út í villtri löngun af orðunum: trúrækni, ofsagleði, sæluvíma, og heitbinda.

Ég var þá í áframhaldsnámi, og að skrifa, og ég hitti Vilhjálm Bell einn daginn meðan systir mín var í heimsókn, og við fórum á leikvöll í garði við Cayuga Vatn. Vatnið var dökkt og kalt, og vindurinn gaus af því á óvingjarnlegan hátt, hristi trjálausu hlina greinarnar, glamraði keðjurnar á að mestu leiti auðu rólunum. Leikvöllurinn var gamaldags, með vegasalti úr viði og einum af þessum spinnandi palli með málm handriðum, og þau fáu börn sem voru að leika sér á honum, öll á hlaupum í niðurtroðnum moldhringnum, að spinna pallinn, máttleysislega, og stökkva síðan á hann. Systir mín og ég höfðum engin börn, en við minntumst þess hvað þetta var skemmtilegt þegar við vorum yngri, svo við sögðum þeim að klifra uppá, og við gripum báðar í málm rimlana, og krakkarnir héldu sér föstum með vettlingunum, og við hlupum og ýttum af öllum krafti. Sumir krakkarnir voru of litlir, og snúningurinn hræddi þau, og einn meira að segja flaug af. Það var sárgrætileg sjón, hvernig hann fleygðist í skítinn. Systir mín og ég litum hvor á aðra í skelfingu, og sumar mæðurnar krupu niður til drengsins, sem var í rauninni systursonur Vilhjálms Bell, og ég næstum því grét, ég skammaðist mín svo mikið. Þá kom Vilhjálmur yfir til okkar og greip í handlegg drengsins og lyfti honum upp, skyndilega, eins og ekkert væri að.

“Guð, ekki hata mig,” sagði ég.

Andlitið á Vilhjálmi var eitt af þessum mjúk-kinnuðu sem roðnuðu í köldu veðri. Hann burstaði moldina af buxum stráksins og strauk tárin af kinnum hans með berum höndum, og allan tíman var hann að horfa upp til mín, að fullvissa mig um að nei, víst væri þetta ekki mikið mál. Á meðan snökkti litli strákurinn, og ég undraðist um hvort hann hefði skaðað hausinn á sér eða orðið fyrir einhverju meiðsli sem Vilhjálmur vissi ekki um.

“Er allt í lagi með hann?” spurði ég. Og sýnilega höfðu buxurnar hans rifnað, og litlu hnéin á honum voru skrámuð og blóðug.

“Fjandinn.” Sagði Vilhjálmur. “Systir mín drepur mig.”

Hinar mæðurnar höfðu hljóðlaust náð í börnin sín, og enginn af okkur vissi eiginlega hvernig ætti að búa um sárin, svo Vilhjálmur varð að taka drenginn svona heim og þola reiði systur sinnar. Hann sagði mér frá því seinna um kvöldið þegar hann hringdi, hvernig augun á systur hans skelfdust, og hún togaði strákinn frá honum svo hratt að honum fannst hann vera glæpamaður.

“Þú hefðir átt að segja henni að þetta væri mér að kenna,” sagði ég. Ég sat á rúminu mínu, sem var dregið út frá sófanum. Það var byrjað að hríða. Í götuljósunum, gat ég séð snjóinn hvíta greinarnar á stóra álmtrénu utan við gluggann. Ég hafði skrifað símanúmerið mitt á skíða merkimiða sem ég reif úr úlpu systur minnar þann eftirmiðdag. Ég var svo glöð að hann hringdi. Ég var alltaf að hugsa um hvernig augun á honum litu á mig í garðinum, og hvernig kinnarnar á honum roðnuðu í kuldanum. Systir mín var að horfa á sjónvarp í nokkra metra fjarlægð, að sussa í mér af og til svo hún gæti hlustað. Við drukkum heitt súkkulaði með ofurlitlu Kahlúa og átum sælgætis korn sem ég keypti í augnabliki af heimþrá á Hallóvín. Ég sagði Vilhjálmi frá “Konur og Syrgjun” námskeiði mínu, hvernig við hlustuðum á segulband af harmagrátandi konum frá Írlandi og Grikklandi.

“Ég get varla þolað það,” sagði ég.

“Er það sorglegt?” spurði hann. “Er það ógurlegt?”

Ég reyndi að útskýra hvernig það væri svo skelfilegt, mig langaði til að hlægja, og hvað erfitt var að gera það ekki, hélt hann að það væri vitlaust? Hann sagði mér nei, auðvitað ekki. Þú ert skemmtileg, sagði hann. Hann bjó með systur sinni og systursyni, og var vinnulaus, því hann hafði verið rekinn úr verkfræðisnámi í háskólanum. Hann var uppfinningamaður, hann gat ekki þolað stundaskrá annars fólks. Hann hringdi daglega það sem eftir var vikunnar, og samtöl okkar urðu hvíslaðar óbeinar ábendingar, allt varð einskonar ímynduð tvöföld meining. Hann sagði að mosinn á steinunum í botni grunna lækja væri á litinn eins og augun á mér, og spurði hvort hann megi koma til mín í íbúðina mína, og ég mundi eftir að hann hafði kallað mig skemmtilega, svo ég sagði já.

Hann kom á föstudagskvöld. Ég beið átekta eftir honum við gluggann, sá hann gegnum greinar álm trésins. Íbúðin mín var aðeins eitt stórt herbergi uppi í húsi við Seneca götu. Niðri bjó skáld að nafni Angela, einnig í námi. Hún var mjög há og lágmæld, ein af þeim manneskjum sem þú situr með seint að kvöldi til og trúir fyrir öllu. Ég gat séð ljósin úr glugganum hennar, hvernig það skein út á snjóinn. Ég ímyndaði mér oft hvernig það væri að búa ein í öllu húsinu, að fara frjálslega um öll herbergin, að stíga niður stigann og ráfa inn í borðstofu og eldhús aftan í húsinu. Einhver sem lifir aðskildu lífi dvelur nú í þessu plássi - Angela og Geoff og hundurinn þeirra, Suzie, niðri, og prófessor Harrow uppi með mér. Líf okkar réðst á hvort annað á óviljaðan, óviðurkenndan hátt. Gólfin voru eikarviður og það marraði í þeim, og ég hlustaði á prófessor Harrows svefnleysis fótatök fram og til baka þegar ég gat ekki sofnað. Ég hafði arinn í íbúðinni minni. Angela hafði annan niðri í sinni. Okkur var ekki leyft að kveikja í þeim, en við settum stór kerti í þá til að lýsa þá upp, og það gaf tálmynd af hlýjunni sem við óskuðum okkur.

Kuldinn hérna var bitur, öðruvísi en í Nýja Englandi. Fyrir utan borgina, helltist vindurinn ofan á yfirgripsmikla opna akra, deplaða af yfirgefnum bóndabæjar vélum og gömlum húsum að svigna inn í sig. Það mætti halda að þau væru ekki íbúarhæf,.en endrum og eins var fest blað á hurðina, eða plast nelgt yfir gluggana, og mjór borði af reyk úr skorsteini. Villhjálmur Bell var hvergi annarstaðar að. Hann var fæddur hér, in Tomkins Héraði, og bjó hér alla æfina. Einu sinni seldi faðir hans og gerði við garðasláttuvélar á verkstæði bak við húsið þeirra, og áður fyrr var hann lögfræðingur. Þau höfðu yfirbyggðan inngang fyrir framan húsið með loft-hokka spilaborði, og dverg styttu á grasflötinni fyrir framan. Þegar Vilhjálmur var barn, hélt hann að líkneskið kæmi til lífs á nætrum. Áður en hún dó, rækti móður hans epli og seldi í litlu skýli við veginn, Macoun og Winesam og Cortland epli. Ég ímyndaði mér að frá þessu sjónarmiði lífs hans, vissi ég allt um hann. Þegar hann stoppaði bílinn við gangstéttina fyrir framan húsið, fann ég sjálfa mig þeytast niður stigann til að mæta honum við dyrnar, taka í handlegginn á honum og toga hann inn úr kuldanum. Það var enn að hríða, létt flögrandi, votur snjór af vatninu sem kom niður í fleiri daga. “Komdu hingað, þú,” sagði ég. Hann brosti, óviss um hvað hann ætti að halda um mig. Kinnarnar á honum voru með sinn vanalega roða. Hann var með víð-barmaðan bifurskinns hatt. Við stóðum á gömlu, snjáðu Persíu teppinu þar sem einu sinni var forstofa. Veggirnir voru brúnfóðraðir, með smá bleikum rósum. Tréverkið var brúnt líka, mahoní skínandi í daufu gulu loftljósi. Það var kápu rekkur og regnhlífa stendur og smá, óstöðugt antík borð. Allt þarna niðri lyktaði af reykelsi Angelu.

Hann leit í kringum sig, nokkuð kindarlegur, og tók af sér hattinn með einni hendi, greip í toppinn á honum. “Mér líkar við þennan stað,” sagði hann og kinkaði kolli.

“Hatturinn þinn er sérkennilegur,” sagði ég honum.

Hann leit á hann í hendi sér. “Ja,” sagði hann. “Þetta var hattur föður míns.”

Þegar hann leit upp til mín, var andlitið á honum dapurt. Ég hélt að einu sinni hefðu konur hitt elskendur sína hér og samkvæmt háttprýði, tóku þær hlédrægar við höttum þeirra og yfirhöfnum. Ég undraðist yfir hvort þeim hefði nokkurntíma dottið í hug – að ef Vilhjálmur Bell og ég hefðum samfarir, gæti einhver sæt viðbóta mælivídd af tapi og harmi sigrast, nokkur augnablik, í fangi mínu. Ég þekkti ekki þessa manneskju sem ég hafði orðið. Ég hafði alltaf gert ráð fyrir að ég mundi heimta eitthvað af drengjum og mönnum, prútta yfir líkama mínum, að halda út endalaust, þar til þeir sönnuðu sig einhvernveginn. En þetta kvöld, beið ég ekki eftir að kyssa hann. Mig langaði til að lina þessa sorg kringum munninn á honum með mínum. Varir hans festust og titruðu, kysstu mig til baka. Uppi í íbúðinni minni, við flöktandi arin kertaljósin, afklæddist ég fyrir hann. Allt árið, fyrir utan júlí og ágúst þegar sumarhitinn reis til að búa til kæfandi poka, var íbúðin mín köld. Vilhjálmur renndi höndunum upp og niður líkama minn og fundu gæsahúðina á hörundinu.

“Ég get ekki hitað þig upp,” sagði hann. Svo við klifruðum upp í rúmið mitt, undir sængina og teppið. Þá nótt, strukust lófarnir á honum létt yfir mig alla, og hann talaði, rödd hans mjúka suðið sem ég hafði orðið vön við í símanum. Ég vissi ekki hvað hann vildi með mig. Þegar ég snerti hann, tók hann hendurnar á mér burt, ljúflega, eins og leiðréttandi foreldri. Síðan sofnaði hann.

Rúmið mitt var bungað af gormum, og ég lagði mig á sérstaka ská til að sofna. En Vilhjálmur tók plássið, og líka af því líkami minn brann skært af fingurgómum hans, gat ég ekki sofnað. Ég ímyndaði mér að ég væri Systir frænka, sem fór í klaustrið á mínum aldri. Ég ímyndaði mér hana alltaf aleina í hreinlífs rúminu sínu, full af löngu eftir einhverju ólýsanlegu og líkamslausu, en meðan ég lá þarna vissi ég að maður gat ekki aðskilið þetta tvennt – líkama og löngun. Ég horfði á skuggana af álmtrénu á hvítu pússnings veggjunum. Ég hlustaði á kyrrðina af snjónum. Greinarnar slíðaðar af klaka, glömruðu saman eins og fínleg bein. Á vegginn fyrir ofan skrifborðið mitt hafði ég hengt upp kvæði. Angela gaf mér það, eitt af Sylviu Plaths með sína álmviða rödd. “Ský líða framhjá og tvístrast. Eru þetta andlitin af ást, þessi föl óafturkallanleg? Er þetta fyrir svonalagað sem ég kem hjarta mínu í uppnám? Ég hlustaði eftir prófessor Harrows sleipu fótataki, ussandi yfir eikviðargólfin, fram og til baka. Stundum ákveðið, hugsandi skref. Annars hæg, angistafullt drag. Ég sá hann varla nokkurn tíma uppi í ganginum. Þá sjaldan sem ég sá hann, hlýt ég að hafa sett upp samúðar svip, því hann forðaðist mig, og flýtti sér niður stigann líkt og hann vissi að ég vissi, og hann skammaðist sín fyrir andvökuna. Þegar við hittumst var andlit hans hvítt og eins og honum hefði orðið bilt við. Hárið á honum var dökkt, vott og greitt aftur. Hann var í úlvalda yfirhöfn með skítugum olnbogum og lyktaði af sígarettunum sem ég sá hann reykja laumulega, eins og táningur, við rifuna á gluganum sínum.

Fyrstu nóttina sem Vilhjálmur svaf hjá mér, heyrðist ekkert í prófessor Harrow. Ég öfundaði hann. Ég reyndi að anda út og inn, reglulega, til að látast vera sofandi. Ég stoðaði hausinn á höndunum á mér og leit á andlitið á Vilhjálmi Bell. Vorum við enn ókunningjar? Furðaði ég mig á. Eða hafði eitthvað gerst sem hann vildi aldrei tala um? Ég gat ekki vitað þá hvað honum fannst. Sofandi, slakur svipurinn á honum leiddi ekkert í ljós, og ég fann, smá, ömurlegan stein af hræðslu. Hve auðveldlega gæti ég verið yfirgefin. Að minnsta kosti í svefni, þyrfti ég ekki að undrast um hvað ég vildi. Þegar ég loksins sofnaði var næstum komin morgunn. Ég vaknaði til að finna Vilhjálm Bell að horfa á mig í gráa ljósinu. Við vorum eins og varðmenn sem höfðu skiptst á vakt.

Ég leit á hann horfandi á mig. Hann virtist dapur aftur, sigraður.

“Þú gætir aldrei elskað mig,” sagði hann alvarlega.

Kinnarnar á honum höfðu roðnað aftur. Andadráttur hans kom út í hvítum skýjum, og kertin í arinum höfðu brunnið niður í flatar undirskálar af vaxi. Hann sat beinn, með bringuna bera og heklaða sjalið ömmu minnar vafið að sér um mittið, marglitað og óþægilega skært.

“Jæja,” sagði ég. Ég vissi ekki hvernig ég ætti að klára setninguna. Ég gat ekki viðurkennt að ég væri að hugsa um líkama hans undir ábreiðunni. “Þú lítur út eins og þér sé kalt.”

Hann starði á mig, bringan á honum föl undir sjalinu. “Mér er sama,” sagði hann. “Ég kæri mig ekki um neitt núna.”

Hann leit í burtu. Ég heyrði hann anda. En hann hreyfði sig ekki til að standa upp og fara.

“Þú þarft ekki að staldra við,” sagði ég. Ég sneri mér frá honum, og að málm barminum á rúminu. Ég hugsaði til prófessor Harrows, að vakna, hvaða vanagang.hann hefði á laugardagsmorgni – ristað brauð, kaffi, í kínabolla. Ég ímyndaði mér hann með smjöraðar mylsnur á fingrunum, að hlusta gegnum veggina. Vilhjálmur Bell andvarpaði aftur, og dreif sig upp úr rúminu. Hann var hár, og ég heyrði líkama hans breiða úr sér. Ég hlustaði á hann leita að fötunum sínum, á daufa andvarpið hans þegar hann fann þau, og skrafið af efninu, smjúgast yfir handleggina og fótleggi. Að lokum fór hann í skóna, stór stígvél sem þrumaði skelfilega í, ég sneri mér við, og hann stóð yfir rúminu.

“Segðu mér að fara ekki,” sagði hann.

“Segðu mér að þú viljir vera kyrr,” sagði ég honum.

“Biddu mig að kyssa þig,” sagði hann.

“Langar þig að kyssa mig?” Ég var ringluð. Mér fannst það vera ekki til neins að tala.

“Mig langar til að kyssa þig meira en nokkurn sem ég hef kynnst á æfinni,” sagði hann, en hann hreyfði sig ekki til að nálgast rúmið. Augun í honum voru áhyggjufull og dimm. Hann sneri sér þá við og fór út úr dyrunum. Ég heyrði hann stika niður stigann. Ég fór ekki framúr til að læsa dyrunum eftir honum. Ég lá þarna lengi, velti fyrir mér hvort ég ætti að trúa honum. Loksins sofnaði ég aftur. Þegar ég vaknaði, hlaut klukkan að vera eftir hádegi. Dauft sólskín skein til fóta á rúminu. Og Vilhjálmur Bell var þarna, sat í ruggustólnum sem ég fann í antík búð, snjáðu upphólstruðu armarnir beygðust yfir viðinn, útskornir hausar af öndum. Hann var að horfa á sjónvarp í kyrrþei. Hann át úr pappaöskju sem ég kannaðist við frá Kóreu staðnum í háskólaborg. Ég hélt ég ætti að vera svolítið hrædd við hann, að koma ókvaddur inn í íbúðina mína, en ég var ekkert smeik.

Ég hreyfði mig til í rúminu, og hann starði á mig. Hann brosti, breitt og hamingjusamlega. Ég hafði ekki séð hann brosa svona áður. Margt var sem ég hafði ekki séð hann gera, margt sem ég gat ekki vitað. Ekkert af því gerði nokkuð til þá. Líkami minn var hlýr, útlimirnir á mér renndu sér yfir mjúk lökin. Hann kom með matinn yfir til rúmsins og sat til fóta. “Ertu svöng?” spurði hann. Ég kraup upp á hnéin og lagði armana yfir axlir hans. Andlitið á honum breyttist snögglega líkt og ský sem hreyfast yfir sól og skuggarning lengjast út á grasflöt. Hann setti matinn niður á gólfið. Ég fann lyktina af kryddi í munni hans. Ég heyrði hann súpa öndina augnablik, fann líkama hans flytjast skyndilega til, spennast, eins og eitthvað keflað og strekkt. Hendurnar á honum voru kaldar. Mér fannst það svo gott, hendur hans á mér, munnurinn á hreyfingu, stunurnar í honum. Ég hugsaði: hann kom inn í herbergið mitt meðan ég svaf, og ég var með öndina í hálsinum og gráðug í hann.

Við vorum í rúminu allan þann dag. Ég heyrði prófessor Harrow koma upp stigann og smjúga lyklinum sínum inn í lásinn. Vilhjálmur Bell hélt mér í höndum sér. Ég fann líkama minn umbreytast, hækka og þenjast og andvarpa. Hvað annað gæti gert mig hamingjusama? Þá bara trúði ég á hverju sem var – ást, eitthvað óafturkallanlegt. Ljósið hreyfðist fölnandi yfir rúmið mitt, yfir slitnu eika gólfin. Það nam staðar í kjöltu antík stólsins. Við létum herbergið rökkvast og dimmast í stíl við það sem var utandyra. Þegar kviknaði á götuljósunum, horfðum við á snjóinn falla á þau.

“Hættir nokkurntíma að hríða hérna?” spurði ég hann. Höndin á honum þrýsti þungt á beran magann á mér.

“Það er vetur,” sagði hann, eins og þetta væri svar.

Það gaulaði í maganum á mér og hann sagði að við þyrftum að mata mig, svo hann togaði mig upp og nekt mín var létt og loftkennd í myrkrinu. Ég stóð á útbreyddu rúminu. Hann renndi sér af endanum og stóð fyrir framan mig.

“Sjá þig,” sagði hann, “Galatea.”

Ég stillti mér upp, stíf eins og marmari.

Vilhjálmur Bell seildist upp og setti hendurnar á mjaðmirnar á mér. Ég mundi þetta augnablik lengi eftirá – þrýsting þumla hans, hann að halda mér í örmum sér. Hann hallaði sér að mér og kyssti mjaðmabeinin, lærin. Ég þurfti ekki á mat að halda. Ég vildi vera gagntekin. Þetta var, að mesta leyti, hvað varð um okkur Dálæti hans, undirgefni mitt. Þetta kvöld klæddum við okkur og fórum út í snjóaðar göturnar. Húsin uppstillt í röð, þökin þykk og hvít. Ljósastaurarnir, rafmagnslínurnar og trjágreinarnar, allt bíað af snjó. Snjórinn að koma niður var hrollvekjandi og einkennilega hlýr. Hann hélt í hendina á mér, og ég lét hann gera það. Af og til stoppaði hann og dróg mig að sér til að kyssast. Bílsljós að fara framhjá lýstu okkur upp.

“Er þetta ekki að vera ástfanginn?” sagði hann.

Ég sagðist ekki vita það.

Við stóðum á gangstéttinni, undir framdyra ljósi einhvers. Inn í húsinu sáum við fólk að horfa á sjónvarp, aðeins fæturnar í sokkunum uppstilltar á kaffiborði. Þau höfðu enn Halóvín glóðarker á veröndinni. Þó kerin væru næstum grafin, var aðeins hægt að sjá útskornu brosin. Ég tók eftir öllu því sem var óviðbúið snjónum – raka skilin eftir upp við girðingu, barnahjóli kastað niður í grasið. Sokkar á veröndinni sem einhver hafði farið úr og yfirgefið, stíffrosnir í aflögun.

“Þú treystir engu,” sagði hann, örvilnaður. Hann sleppti hendinni á mér. Ég varð að taka í hendina á honum og segja honum að hætta þessu. Ég furðaði mig á hvort þetta væri ást, þessi stöðuga endurheimtun, þetta flýti til að fullvissa..Við héldum áfram göngunni og hann stýrði mér framhjá lestar sporunum inn í þann enda bæjarins sem ég hafð aldrei komið til, ekki einu sinni með Angelu í Volvóinum hennar. Við stoppuðum við enda göngustígsins. Fyrir neðan okkur var lækur, ekki ennþá frosinn, streymandi fram í myrkrinu. Til hægri voru tvístruð blikkandi ljós og heldur háværar samræður. Ég sá lá-reist híbýli þakin snjó og ímyndaði mér fólk í þeim. Þónokkur bál voru að brenna. Staðurinn lyktaði af viðarreyk og rakri lækjarmold.

Vilhjálmur Bell tók í hendina á mér. “Komum,” sagði hann.

Auðvitað gat ég það ekki. Hann leit á mig, rólega, ávítandi. “Þetta fólk þekkir mig,” sagði hann.

Fæturnar á mér höfðu kulast í stígvélunum. Ég vissi ekki hvað hann þyrfti að segja til að koma mér til að ganga þarna niður gangstíginn með honum. Hann tók skref áleiðis til mín og renndi báðum höndunum undir kápuna mína, undir peysuna og bolinn. Hendur hans á hörundi mínu, þrýstingur fingra hans, þetta var einhvernveginn huggandi, kunnuglegt.

“Þú verður að treysta mér,” sagði hann lágt inn í hárið á mér.

Og ég var ekki viss um hvort það væri að ég treysti honum eða að ég hefði áhyggjur um að ef ég treysti honum ekki, tæki hann hendurnar burt að eilífu. Hann hélt í hendina á mér aftur og við leiddumst niður stíginn, niðurtroðinn af öðrum fótsporum. Í innskotssvæðinu voru tjöld og yfirbreiðslur strengdar milli fjala. Ljósaperur strengdar saman, eða jólaljós, orkuð af smá rafali, lýstu sum hýbílin. Þarna voru endaborð, skermaðir lampar og tinleg útvörp. Undir segldúkunum, eða í kringum eldinn, sat fólkið á álstólum, gerðinni með plast rimlum, lágum strigastólum, tjaldbúða stólum, af sömu tegund sem þú tekur með í útihljómleika eða krakka boltaleik, eða á ströndina. Fólkið leit á okkur gætilega. Það var klætt fyrir veðrið, í lögum af fötum sem kom því til að líta út dúðað, og öll í sömu stærð og samkyns. Við héldum áfram göngunni niður þröngan stíginn. Snjórinn kom niður, lenti í eldinum og hvæsti. Leðjan sogaðist við stígvélin mín. Úr tjöldunum reis lykt af manneskjum – andfýlu, úrgangi, þef að óhreynu taugji. Við komum að eldi sem var nokkrum spöl frá hinum. Fólkið í kringum eldinn hló og deildi flösku milli sín. Það reykti og þegar það andaði frá sér myndaðist stór ský kringum höfuð þeirra. Þegar þau sáu Vilhjálm, heilsuðu þau honum öll í kór.

“Ja, ef hérna er ekki Herra Bell, sá yngri,”sagði eitt þeirra.

Engir stólar voru fyrir okkur. Við stóðum hjá hópnum, fundu hlýjuna af eldi þeirra á andlitum okkar.

“Hvað hefurðu fyrir okkur?” spurði einhver annar. Ég furðaði mig á hvort þetta væri einhverskonar lykilorð eða inngangsháttur, líkt og að koma með gjöf með sér. Ég gat ennþá ekki greint sundur milli kvennmanns og karlmanns. Raddir þeirra voru eins – djúpar og rámar. Þau voru í prjónuðum húfum, sumar með dúskum, sumar röndóttar og skærar. Þau virtust vera börn sem sátu kringum eldinn.

“Ég hef komið með konuna sem ég ætla að giftast,” sagði Vilhjálmur.

Ég leit á hann snögglega og tók nokkur skref til baka. “Hvað?” sagði ég.

Það ríkti þögn. Einhver ræksti sig, hást og hryllilega. Annaðhvort tilkynning Vilhjálms eða mótmæli mitt átti ekki við í hring þeirra. Ég hélt ég sægji eina manneskju rúlla augunum í kring.

“Ó, Guð, náið í Billy Bell,” sagði einhver annar.

Snjórinn fauk mjúklega í kringum okkur. Himininn var svört skál, stjörnulaus. Ég gat séð form trjánna, eftirliggjandi laufin visnuð og lauslega fest við, einmana form á mjóum greinum. Maður birtist úr einu tjaldinu ekki langt frá. Hann var hár og vel vaxinn. Hann var í þykkri tvíd yfirhöfn og drattaðist upp til okkar. Upplýst af loganum, sá ég augun í hrjúfu andliti hans, nákvæmlega eins og Vilhjálms.

“Hvað nú?” sagði hann hastur, óafsakandi.

Hann tók sígarettu úr vasanum og leitaði til hópsins til að kveikja. Vilhjálmur tók silvur Zippo kveikjara úr vasa sínum og kveikti í sígarettu mannsins. Báðar hendur þeirra uppreistar til að verja logann frá vindinum. Hér var maðurinnn sem raðaði upp sláttuvélum á grasflöt sinni og skirfaði verðin á pappa kort, sem með unglegri einlægni rökræddi mál í dómsal niðri í bæ. Ég tók eftir að hann var óstöðugur, vaggaði fram og til baka í síða frakkanum sínum.

“Heyrðirðu þetta?” sagði einhver kringum bálið. “Hann kom með konuna sem hann ætlar að giftast.”

“Eða ekki,” flissaði einhver annar. Hópurinn hlóg, meira en lítið óviss um hvað þau ættu að halda um allt þetta.

Hái maðurinn andvarpaði. Hann var með ulla trefil troðin í kragann og hann vildi ekki líta til okkar.

“Farið burt héðan,” sagði hann lágum rómi. Rödd hans var illsvitandi, ógnandi.

Vilhjálmur Bell stóð kyrr. Þeir voru nærri því eins háir.

“Mér fannst þú ættir að hitta,” sagði hann. Ég heyrði háðið í rödd hans, nokkurskonar skjálfta. Ég sá að einu sinni hefði eldri maðurinn lagt höndina á öxl Vilhjálms eða faðmað hann. Ég vissi að Vilhjálmur væri að bíða eftir þessu öllu.

Einhver í hringnum byrjaði að syngja, lágt, klúrt lag. Eitthvað um “brúðkaup og samfarir, Ó.” Aðrir slógust í hóp með, leiddu athygli frá, einkennileg baksviðs undirleikur. Eldri maðurinn sneri við og þrammaði til baka í tjaldið sitt. Ég ímyndaði mér að hann hefði sitt sæti þar, sína flösku. Hann gæti hlustað á fótatak okkar fjarlægjast í leðjunni og finna hvað svo sem hann finndi – samviskubit, sorg. Þegar við tígðum okkur burt, sameinuðust hinir hóparnir kringum í söngnum. Sumir hlógu, snarkandi, ekki háðskulega, en með fyrirsitjandi dapurleika. Ég ímyndaði mér þau hefðu öll hrapað niður í lífum sínum á þennan stað, yfirgefin, eða ef til vill óviljug til að leyfa nokkrum að gera kröfu til sín. Við komumst upp upphlaðna kantinn, heyrðum lækinn skvampast við bakkana. Bráðlega færi að kólna, og yfirborð læksins mundi kyrrast og þykkna. Fyrir neðam sætu silungarnir, þögulir og hræddir til undirgefni, að bíða eftir vorinu.

Ég talaði ekki við Vilhjálm um það sem gerðist þetta kvöld. Við fórum upp í íbúðina mína og það var farið að birta af degi. Við höfðum gengið heim þögul. Ég hélt í hendina á honum. Uppi mættum við prófessor Harrow í köflóttum sloppi sínum og inniskóm. Öklarnir á honum voru berir og hvítir. Hann virtist vera dasaður, stóð þarna á stigapallinum. Það var kalt, og andadráttur okkar kom út í kringum höfuðin á okkur.

“Góðan daginn,” muldraði hann, stóð þarna líkt og hann hefði verið rekinn úr herberginu sínu frá einhverju sem hann vildi ekki koma aftur til. Ég setti lykilinn í lásinn og sá eftir að sjá hann svona. Inni í íbúðinni var ennþá kalt, enn grátt og dimmt. Vilhjálmur Bell sat þunglamalega til fóta í rúminu og greip fyrir andlitið. Álmviða tréið skrapaði gluggan. Snjórin kom niður, ósýnilega, blandaðist inn í hvítlegan morguninn. Ég settist niður við hlið Vilhjálms og hélt ég gæti bjargað honum með ástar játningum. Ég ýtti honum niður á rúmið og starði á andlitið á honum. Hann hristi hausinn og reyndi að snúa sér við.

“Horfðu á mig,” sagði ég, og hann gerði það.

Við litum á hvort annað lengi, trúðum að við vissum hvað hitt hugsaði. Ég sá að ég gæti ímyndað mér hvað sem var um hann, jafnvel þátíð, sem hann aldrei mundi játa. Ég sá að þetta var ástin.

“Viltu?” sagði hann.

Ég kyssti hann. Hendurnar á honum hvurfu aftur á sína staði á líkama mínum. Við fengum bæði það sem við vildum, held ég. Nótaríus í gömlu húsi við Ráðhústorgið gifti okkur í borgarlegri athöfn. Úti, var snjórinn eins og púðursykur að falla gegnum sýju. Hann virtist ekki vera raunverulegur. Niðurfallið var nú eins og leiksviða snjór, fallegt og meinlaust. En á meðan við sögðum heiti okkar, breyttist snjórinn í ís, og barðist að gluggunum, hefnigjörnum höggum.

Við höfðum sáralítinn pening. Hann vann í nokkrar vikur í járnvörubúð að selja snjó skóflur og