Week 9 Eveline Henskens, Zambia Livingstone

8/19/2019 Week 9 Eveline Henskens, Zambia Livingstone

http://slidepdf.com/reader/full/week-9-eveline-henskens-zambia-livingstone 1/7

Maandag 23 Nov,day 58

Slaap: Zoveel als je lukt in de hitte

Eieren: 0

Redbull: 0

Wifi: Soort van

Weer: 38

Tijdens het boodschappendoen had ik wat rond gekeken

voor leuk lesmateriaal. In de

supermarkt kom ik een soort

zomer fun boeken met raadsels,

kleine puzzels en kleurplaten

tegen. Ook zitten er wat letter en

cijfer opdrachten in. Ik besluit

voor ieder kind uit mijn klasje een

boek te kopen.

Ze doen de hele ochtend

opdrachten ui t het boek,

halverwege de ochtend moeten

we buiten gaan zitten want een

ander groepje heeft het lokaaltje

nodig.

Ik zoek een boom met veel

schaduw we nemen twee bankjes

mee en gaan verder. Het is wat

onhandig want er lopen altijd

veel kinderen gewoon maar een

beetje rond. Wat de kinderen uit

mijn lesje een beetje afleid.

Helaas komt Ruth niet opdagen,

ze is ziek, zo vertellen de andere

kinderen mij. Tijdens de cultural

afternoon afgelopen weekend

hebben we veel geleerd over de

problemen die vooral de meidenin dit land treffen. Zo zet

Amnesty International zich sterk

i n t e g e n h e t h og e r a t i o

kindbruiden. Vooral in de arme

gebieden zoals dit, is het

mogelijk dat de meiden rond de

11, 12 van de een op de andere

dag niet meer komen opdagen.

Ze worden thuis gehouden en

krijgen een half jaar “les” in hoe

je een goede vrouw bent voor

mannen. Daarna worden ze

verkocht. Dit treft voornamelijk

de armste meisjes en de meisjes

waarvan de ouders geen profijt

zien van school of alleen bij hun

jongens. Ik hoop dan ook dat

Ruth morgen weer terug is.

Tijdens de pauze versier ik het

lokaaltje verder met tekeningen

die ik dit weekend heb gemaakt.

Buiten les gegeven

SCHOOL BLOG

Week 9 , Zambia Livingstone



Dinsdag 24 Nov,

day 59


Eieren: 0

Redbull: 0

Wifi: Soort van Weer: 38

Deze week zit ik verder op

Adult reader club, afternoon

reading club voor de kinderen en

geef ik s’ochtends les.

Ruth komt gelukkig weer terug

naar school.

De ruimte waarin meestal twee maar soms

drie klassen tegelijk les krijgen.

Wat tekeningen om het wat

gezelliger te maken

De namen van de kinderen uit

de klas, weer eens wat anders.

Samen met Zephron, de dieren bekijken/

uitleggen



Woensdag 25 Nov,

day 60 Slaap: Zoveel als je lukt in de hitte

Eieren: 0Redbull: 1

Wifi: Nee, Afrikaanse tel

Weer: Lekker, rond de 30

Vandaag kan ik mee met twee

jongens van het health team naar

de clinic. Wissam (Israel) is dokter

in opleiding en gaat in de clinic

aan de gang met de serieuze

gevallen. Samen met Andre

(Brazilië) blijf ik buiten want het is

vandaag woensdag en dat

betekend baby’s, baby’s, baby’s!

Het is vandaag nog drukker dan

verwacht en er is een apparaat

gedoneerd door Unicef. Alle

moeders staan zeer trots en

zenuwachtig in de rij. Ik ga

vandaag alle baby’s wegen en

Andre vult de gegevens in. Ik zorg

dat ik alle moeders een voor een

een complimentje geef over hun

baby. Het is zeer belangrijk dat ze

elke maand blijven komen zodat

we de baby’s goed in de gatenkunnen houden qua gewicht.

Soms is het wat verwarrend de

jongens baby’s hebben geheel

roze aan en andersom. Echter we

hebben per kind een kaart om de

voortgang bij te houden (licht

roze of blauw) en na een paar

baby’s zorg ik ervoor dat ze de

kaart eerst moeten geven voor ik

begin.

Gelukkig waren alle baby’s

binnen de gewichtsnormen. Wel

hadden veel kindjes last van een

soort hernia, waardoor de navels

naar buiten staken. Volgende

week mag ik weer naar de clinic!

120 baby’s gewogen bij de Linda Clinic



Vrijdag 27 Nov, day

62 Slaap: Zoveel als je lukt in de hitte

Eieren: 0

Redbull: 1


Weer: Lekker afgekoeld

Na een uurtje lesmateriaal klaar

te hebben gezet word ik verrast,

door een van de leraren. Het

toetsing seizoen is begonnen dus hij

heeft tijd over en vraagt of ik wil zien

waar de kinderen van de school

wonen. JA, tuurlijk wil ik dat! Ik snap

dat het allemaal niet even prettig is

om te zien maar ik wil weten waar ze

vandaan komen waar ze zijn als wij

ze niet helpen. Ik ben dan ook blijdat ik deze kans krijg.

We wandelen uiteindelijk de hele

ochtend, door de omringende

dorpjes. Hoe verder we lopen hoe

armer het wordt (verder verwijderd

van water, de markt, de scholen en

bedrijven). Uiteindelijk komen we in

een dorpje wat niet meer is dan

houten hutjes. Sommige hebben een

dak andere niet. Met de zware

regenval die seizoengebonden zou

horen te vallen is het een schrijnend

idee. Deze kinderen moeten het

vaak koud hebben, en ze regenen

dus soms dagen en nachten

helemaal nat.

Er ligt overal afval. Ik stel veel

standaard vragen. Vragen die ter

plekke in me opkomen, zijn van wat

ik zie; waarom leggen ze het afvalniet op een plek? Wordt het afval

opgehaald als ze dat zouden doen?

Als ze dat zouden doen dan zou het

worden opgehaald maar het is

helaas maar een maand goed

gegaan. Nu gooit iedereen weer

alles waar ze op dat moment staan.

Wie zorgt voor de loslopende

kinderen? Zijn vele wees? Veel van

hen zijn helaas wees, door Aids. Deoudere broertjes en zusjes werken

in de buurt of gaan naar school

waardoor zelfs zeer jonge kinderen

de hele dag alleen worden gelaten.

En zo heb ik nog 10tallen andere

vragen. Sydney (de leraar) is af en

toe verrast door mijn vragen, en

bedankt me herhaaldelijk voor mijn

interesse en ideeën. Sydney stelt af

en toe wat vragen terug, hoe is dat

in Nederland? Ik geef eerlijk

antwoord maar schaam me soms en

laat af toe weg hoe, ontzettend,

goed het allemaal is geregeld.

Er is een plaatselijke kroeg, de

muziek staat bijzonder hard er

hangen volwassen mannen rond. Ze

zijn ondanks dat het nog vroeg in de

ochtend is, dronken. Het is helaas

geen raadsel wat dit doet met deveiligheid van de buurt en vooral de

vrouwen en meisjes.

Inmiddels lopen er wat kinderen met

ons mee. Ze zijn nieuwsgierig en ik

zie dat Sydney ze bijna allemaal bij

naam kent en van de meeste weet

waar ze wonen. Er is veel sociale

controle verzekerd hij mij.

Op visite bij de kinderen van school



Vervolg 27 Nov, day

62 Slaap: Zoveel als je lukt in de hitte

Eieren: 0

Redbull: 1


Weer: Lekker afgekoeld

Er is water maar dat is ver lopen,

zeker voor de jonge kinderen is

uitdroging een gevaar. Daarnaast is

er een zwaar voedsel tekort. De

plaatselijk mini markt heeft alleen

oude spullen die zijn overgebleven

van andere markten dus zowel de

kwaliteit als de kwantiteit laat tewensen over.

We komen bij een hut waar een man

voor zit. Dit is van een van de

kinderen uit de klas waar ik help. Hij

is blij om ons te zien en vraagt of we

binnen willen komen. Binnen is zijn

vrouw bezig met het ophangen van

een doek.

Ze k i jken a l lebe i met vo l leverwachting naar mij. Ik weet niet

wat ik moet doen, was hier niet op

voorbereid en vertel ze over hun

dochter. Dat ze goed haar best doet

en dat ze goed kan meekomen in de

klas. Ze vragen me of ik haar wil

sponsoren. Ze vinden het niet

moeilijk om iets van je te vragen in

dit gebied dat had ik al vaker

gemerkt.

Ik stel ook een paar vragen. Waarom

zijn ze niet aan het werk? Is het er

niet? Te ver? Zijn ze ziek? etc. Tot

mijn teleurstelling lijkt het meer

gebrek aan motivatie dan iets

anders. Dit is wel te begrijpen het is

warm, weinig voeding en drinken, dit

motiveert niet tot actie. Het is

allemaal wat troosteloos en niet gek

om daar moedeloos van te worden.

Ik zeg dat ik erover na wil denken.

We lopen door en komen bij een

hut, van een van de meisjes die met

ons is meegelopen vanaf school. Er

zijn twee andere kleine kinderen, de

moeder ligt momenteel in het

ziekenhuis en heeft de baby

meegenomen. De vader is aloverleden aan Aids. Het oudste zusje

(9) zit bij ons op school en werkt

daarnaast op de markt. Zij is nu de

hoofdverantwoordelijk van het gezin.

Ik kom in de hut en zie een matras

op de grond, waar ze als ze allemaal

weer thuis zijn, met zijn 5ven op

slapen. Een soort tafeltje met een

bergje kleding en een soort

keukentje, 1 pan een lepel en wat

houtskool.

Ik heb al veel armoede gezien maar

dit is niet te omschrijven. Het komt

ondanks alles bijzonder hard binnen.

Ik hoor mezelf denken ze hebben iig

een stevige hut en hij lijkt waterdicht.

Ik zoek en ik zoek en kan verder niks

positiefs bedenken. Ze is 9 en moet

voor haar broertje en zusje zorgen,ze heeft voor vanavond niks anders

dan 2 tomaten en een mini zakje rijst.

Ik geef haar mijn sleutelhanger, het

is een zaklampje dat met zonne-

energie oplaad of handmatig. Zo kan

ze s’avonds wat zien. Elektriciteit

hebben ze hier uiteraard ook niet.

Het wordt in het puntje van de hut

aan het dak bevestigd, ze is erg blij.

Had ik dit maar eerder geweten dan

had ik vast boodschappen mee

kunnen smokkelen in mijn tas. Zit er

niet toevallig nog iets in mijn rugzak?

Ik met mijn “Snicker Hungry"

momentjes ga meestal niet zonder

iets de deur uit. pfff ik ben al

onaardig na een paar uur geen eten,

hoe blijft zij zo lief?

Ik overleefde mijn eerste weken in

het wild voornamelijk op muesli

repen en ben dan ook blij verrast, er

liggen er nog twee op de bodem

van mijn tas. Ik doe alsof ik vertrek,

de kinderen uit de buurt die zijn

meegelopen, lopen met Sydney van

het terrein. Ik loop gauw terug en

geef de repen. Ook geef ik mijnwaterfles. Er staan twee kindjes van

ik gok 3 en 5 met snotneuzen, gaten

in hun kleding en blote vieze voetjes

me aan te kijken of ik engel ben. Ik

wil nog lang geen moeder worden

maar als het mocht, god wat nam ik

ze dan graag nu meteen mee.

Ik besluit dat ik hier volgende week

vrijdag terug wil komen met Tom

pap en mam om eten te brengen.

Ik vraag als we weer terug zijn op

school aan Kathy (de directrice) of zij

wellicht drie kinderen kan uitzoeken

die deze hulp het beste kunnen

gebruiken. Ze is direct zeer

enthousiast en stelt voor om mee te

gaan zodat we met haar auto

kunnen.

Als ik thuiskom sla ik direct een

aantal glazen water achterover. Een

van de leidinggevende vraagt “Had

je geen water bij je?!”. Jawel alleen

het laatste uur niet. Ze roept richting

de algemene ruimte “Jongens, we

kunnen het niet vaak genoeg

zeggen, drinken, drinken, drinken.”.

En ik blijf nog even staan, terug in

“luxe” voor Afrikaanse standaard.

Met zoveel water als ik kan drinken,

en over een halfuur is onze lunch

klaar. Mijn honger is voor een keer

verdwenen, ik wordt zelfs een beetje

misselijk van de geuren. Nog geen

halfuur verwijderd van diep diepe

ellende.



Booze cruise

Zaterdag 28 Nov,

day 63 Slaap: Zoveel als je lukt in de hitte

Eieren: 0

Redbull: 1

Wild life:OlifantenWifi: Nee, Afrikaanse tel

Weer: 38 graden

Vandaag kom ik wat laat op

gang. Nog lang nagedacht wat

nou de best oplossing is voor de

weeskindjes van gisteren. Zo kan

je niet drie kinderen ( en dus ook

hun gezin) sponsoren met eten

uit een klein dorpje want dan leg je de lokale markt plat. Dus de

drie kinderen die ik ga sposoren

m o e t e n u i t e e n b e e t j e

verschillende hoeken komen. en

zo nog een hoop andere criteria.

Ook heb ik een lijst gemaakt met

eten dat lang goed blijft met

hoge voedingswaarde.

Rond 16:00 ga ik richting

Danielle. Zij is donderdag gestopt

met het project en s’avonds is een

vriendin van haar vanuit de VS

geland. Vanavond gaan we met

zijn drieën mee op de “booze

cruise”. Na gisteren kan ik wel

een drankje gebruiken, maar het

voelt een beetje dubbel. Ook zij

hebben vandaag de nodige

drama gehad. Wel van een

andere kaliber; ze zijn tijdens hun

excursie flink belazerd.

Als we aankomen hoor ik alleen

maar Nederlands. We zijn in

totaal met zo’n twintig man,

gezellig!

We hebben heel veel mazzel en

zien een groep olifanten recht

voor de boot oversteken naar het

vaste land. In het midden van de

Zambezi is een rots waar ze zich

weer verzamelen, het wordt flinke

file voordat de voorste besluit

weer verder te gaan. Soms zie je

van de kleintjes enkel een slurfje

boven water, schattig! Ook kan je

goed zien dat ze elkaar helpen.



Zondag 29 Nov, day64


Eieren: 0

Redbull: 1

Wifi: soort van

Weer: Regenachtig, fris

V andaag heer l i jk wakker

geworden. Ik was bij Danielle en

Keiry blijven slapen en had voor

het eerst weer een fatsoenlijk bed

en nog veel beter, airco!Ook mijn

rug was hen erg dankbaar.

We besluiten te gaan lunchen bij

Kobu, het plaatselijke cafe naast

de supermarkt. Zo kunnen zij

meteen even meedenken enhelpen met mijn inkopen.

Als we op het terrasje willen gaan

zitten waait het nog steeds hard.

We besluiten om toch maar naar

binnen te gaan. Dit bleek

uiteindelijk een goede keuzewant een mango boom slingerde

vele mango’s het terras op. Komt

toch hard aan.

De mango’s werden door de

lokalen mensen meegenomen.

Gelukkig staan er veel mango

bomen op openbare plekken. De

kinderen op school hebben ook

vaak mango bij zich.

Na de lunch beginnen we met de

b e r e k e n i n g e n v a n d e

boodschappen. Er zijn twee

supermarkten in de buurt en er

zijn veel kerst aanbiedingen.

Uiteindelijk heb ik een mooie lijst

aan producten en kom ik op $63

per gezin uit. De zou zeker wel

een maand of 1,5 of 2 aan eten

voor ze zijn. Mits ze het niet gaanverkopen of een groot feest van

geven. Oorzaak gevolg, besef is

hier niet heel groot. Vandaag een

kip gekregen is vanavond en

morgen eten, niet de komendemaanden eieren. Doen ze dat wel

dan heb ik mijn best gedaan.

Met mijn ouders de lijst door

genomen en zij zorgen voor de

kleding etc. Ze nemen een extra

koffer mee met spullen die we

van te voren hebben uitgezocht.

Wellicht dat ze het een of anderweggeven maar dan hebben ze

sociaal gezien ook weer wat

teruggeven en dat kan ze dan

later weer helpen als ze het

moeilijk hebben.

Nog 4 dagen en dan mogen we

alles gaan brengen en begint

daarna mijn vakantie. Nog een

laatste weekje werken, wat is de

tijd gevlogen!

Inkopen voor de kinderen

Vervolg Zaterdag

28 Nov, day 63 Slaap: Zoveel als je lukt in de hitte

Eieren: 0

Redbull: 1

Wild life:Olifanten


Weer: 38 graden

We hadden hierdoor al de hint

moeten begrijpen. De olifanten

steken niet elke dag over van het

eiland naar het vaste land. Dus

net als ik wil beginnen aan mijn

tweede Gin tonic. Begint het te

druppelen. Van een beetje tot

een full on storm in zo’n 5

minuten. De boot wordt aan de

kant vastgelegd en we moeten de

storm uitzitten. Omdat het ook

heel hard begint te waaien waait

het water onder het plafond door.Er is geen droge plek te vinden.

Ach wij Hollanders zijn wel wat

gewend. De sfeer werd er niet

veel minder van. Behalve voor

een meisje met angst voor

onweer. Ze lag letterlijk onder de

bar. Danielle graaide wat in haar

t a s e n k w a m m e t e e n

kalmeringsmiddel naast het

meisje zitten. “ believe me youwill feel much better in 10

minutes if you take this”. En of de

klok er op gelijk stond na 10

minuten stond ze weer recht op.

Niet op haar gemak maar toch al

duidelijk wat beter.

Toen we weer mochten gaan

varen was het al wat laat. De bbqging dus ook niet meer door en

we kregen bij aankomst een

gerechtje. Niet lekker maar wel

voedzaam. Dus dat was 2 gin

tonic, een slecht gerecht en een

in het watergevallen cruise voor

$60,-. Ik besluit op dat moment

om voor alledrie de gezinnen

$60,- dollar aan eten in te kopen.

Documents

Week 9 Eveline Henskens, Zambia Livingstone