Zamboch Mirosław

Na ostrzu nożaZ języka czeskiego przełożyła Anna Jakubowska

Tom I

Prolog

Tobiasz Masner w zamyśleniu bębnił palcami w mahoniowy blat stołu i powoli przeglądał

stosy przybrudzonych, związanych jedynie sznurkiem kartek zapisanych drobnym,

kaligraficznym pismem. Sam dla siebie nazywał te kartki księgami najemników. Studiował je

już chyba po raz tysięczny. Zawierały imiona mężczyzn, ich charakterystyki, opisy czynów,

których dokonali, i czynów, o których mówiono, że je dokonali. Czasem ciężko było

odróżnić, co jest prawdą, co wymysłem, a co zamierzonym kłamstwem. Ale również

kłamstwo niosło w sobie informację, ponieważ zostało stworzone w określonym celu.

Otworzył najgrubszy plik w czarnych okładkach. Już od jakiegoś czasu uważał tego

mężczyznę za swojego człowieka. W ciągu ostatnich miesięcy dołączył do niego trzech

kolejnych. Nie miał dowodów, że chodzi o tego samego najemnika, opierał się raczej na

intuicji, na wrażeniu, które powstało po dziesiątkach i setkach wypowiedzi obcych ludzi,

strzępkach informacji wyrwanych z kontekstu, które zgromadzili dla niego jego właśni

agenci. Oderwał spojrzenie od tekstu i popatrzył przed siebie, na księgozbiór zajmujący całą

jedną ścianę gabinetu. Właśnie się zdecydował. Ten człowiek był wprawdzie ekstremalnie

niebezpieczny, ale obecnie był jedynym, który mógłby tego dokonać. Koniasz.

Rozdział 1

Zlecenie

W sali panował półmrok, ale dwa duże, pięcioramienne świeczniki równomiernie

oświetlały cały stół. Jeszcze przed kilkoma laty nie przeszkadzało mi, gdzie i w jakich

warunkach czytam, jednak ostatnimi czasy podczas lektury przy słabym świetle pieką mnie

oczy i boli głowa. Książka nosiła tytuł „O pochodzeniu gatunków”. Kupiłem ją od nobliwego

handlarza starzyzną, który prawdopodobnie nie rozumiał z niej ani jednego słowa. Zapłaciłem

trzydzieści złotych, a gdyby handlarz umiał się trochę lepiej targować, dałbym i pięćdziesiąt.

Z drugiej strony możliwe, że on myślał coś podobnego o mnie. Tak czy siak, dla nas obu był

to dobry interes. Przewróciłem stronę i dotarłem do początku kolejnego rozdziału. Książka

traktowała o pochodzeniu świata. Napisało ją wspólnie dwóch uczonych, a każdy z nich

forsował inną teorię. Jeden twierdził, że przyroda rozwijała się stopniowo i płynnie, od

prostszych form do bardziej skomplikowanych, drugi był przekonany, że historia świata jest

przerywana niezliczoną ilością kataklizmów, które za każdym razem przestawiają bieg życia

na inny tor. Godne podziwu było, ile argumentów za i przeciw ci dwaj pedanci zdołali

wrzucić do jednego worka, nie wytknąwszy nawet nosów ze swoich pracowni. I jak zręcznie

potrafili się nimi posługiwać! Dopiłem wino i machnąłem na oberżystę, aby doniósł mi cały

dzban. Miejscowe czerwone było naprawdę dobre.

Skrzypnęły drzwi, do gospody wszedł kolejny gość. Z przyzwyczajenia obrzuciłem go

spojrzeniem. Niski, ostre rysy, spiczasty nos, długie siwe włosy starannie uczesane i

napomadowane. Wyglądał mi na księgowego albo adwokata, ale nie była to żadna

przemyślana ocena, ponieważ w Fenidong z machinacji pieniędzmi albo prawem utrzymuje

się co drugi. Fenidong to miasto z największą koncentracją banków na wschód od Cesarstwa

Crambijskiego. Jesteście szlachcicem, posiadacie rozległe grunty, ale macie właśnie pustki w

kieszeni i nie zdołacie spełnić swojego obowiązku lennego? Tutaj z pewnością zdobędziecie

pieniądze, oczywiście po udzieleniu należytych gwarancji. A może nie macie na

sfinansowanie prywatnej lokalnej wojny? Fenidońscy bankierzy z ochotą pójdą wam na rękę.

Co się zaś tyczy świata wewnątrz granic państw stowarzyszonych w Lidze Handlowej,

fenidończycy pożyczą wam pieniądze właściwie na wszystko, od sfinansowania zakazanego

przez Konwent nekroczarownictwa aż po morskie ekspedycje odkrywcze. Na terenach

należących do Ligi musicie jednak przestrzegać rygorystycznego prawa, ponieważ miejscowi

najemnicy są najlepiej opłacani na świecie i zasługują na swoje wynagrodzenie. Albo musicie

brać udział w tak dużym i brudnym przedsięwzięciu, żeby udało wam się przekupić sędziów,

poborców podatkowych i oficerów sił porządkowych. W praktyce podobny ustrój oznacza, że

bez wielkiego niebezpieczeństwa możecie po ciemku przechadzać się nieuzbrojeni po

większości fenidońskich dzielnic, ale jeśli przez przypadek wejdziecie w drogę któremuś z

miejscowych rekinów biznesu, rano będziecie pokarmem dla rybek. Albo dla psów.

Oberżysta przyniósł mi nowy dzban wina, poczekał, aż spróbuję, i odszedł dopiero, kiedy

skinąłem głową. Inną zaletą tutejszego ustroju jest to, że w lepszych lokalach nie musicie

płacić natychmiast, rachunek wystarczy uregulować dopiero przed wyjściem.

Rozczytałem się w kolejnym rozdziale. Ewolucjonista starał się rozprawić ze szczątkami

szkieletów prehistorycznych potworów, które mu do niczego nie pasowały. Gdyby ci dwaj

panowie chcieli, zaprowadziłbym ich na miejsce, gdzie z rzekomo wymarłymi smokami

spotkaliby się in natura.

- Pan Koniasz?

Podniosłem spojrzenie znad książki. W odpowiedniej odległości niepewnie dreptał

adwokat-księgowy. Miał trochę niewyraźną minę. Nie dziwiłem się. Nie należę do jego

świata - dwumetrowy chłop, chudy i żylasty, z nosem złamanym tyle razy, że prawie stracił

pierwotny kształt, do tego wychudła podłużna twarz, oszpecona starymi i nowszymi bliznami.

- Tak, to ja. A pan?

Wzdrygnął się. Niedawno jeden spryciarz rozharatał mi nożem krtań. Przeżyłem, ale

przypłaciłem to głosem i od tego czasu raczej unikam śpiewu. Głośnych rozmów również.

- Tobiasz Masner, przedstawiciel firmy adwokackiej „Masner i spółka”.

- Proszę usiąść. - Wskazałem krzesło po przeciwnej stronie stołu, zamknąłem książkę i

napełniłem drugi kielich, który oberżysta przyniósł, żeby nie wyglądało, że piję sam.

- Czy może pan w jakiś sposób potwierdzić swoją tożsamość? - kontynuował Masner.

Kiedy wkroczył na pewniejszy grunt, jego głos brzmiał bardziej profesjonalnie i

zdecydowanie.

- Nie - odpowiedziałem.

Jego profesjonalizm się rozpłynął.

- Ehm, więc... ja... muszę się przekonać, że to rzeczywiście pan.

- Jak zatem mnie pan poznał, skoro nie jest pan pewien mojej tożsamości? - zapytałem.

- Wnioskując z opisu, nie można pana... ehm, ehm, nie zauważyć - z zakłopotania prawie

zaczął seplenić, ale w końcu wybrnął z tego całkiem dobrze.

- Coś w stylu: na pierwszy rzut oka wstrętny i niebezpieczny?

- Ta-ak - zgodził się po krótkim wahaniu.

- Zatem to ja.

Po chwili namysłu kiwnął głową.

- Tak, to pan. Mówią też, że ma pan trochę dziwne poczucie humoru.

- I czego pan ode mnie chce? - przeszedłem wprost do rzeczy.

Książkę „O pochodzeniu gatunków” wiozłem w torbie czternaście dni, całą podróż przez

kujbyski step, i nie miałem czasu do niej zajrzeć, ponieważ wstawaliśmy o świcie, a

kładliśmy się po zmierzchu. Przez cały czas nie mogłem się doczekać, kiedy się wezmę za

czytanie. Nie miałem ochoty psuć sobie wieczoru rozmową z napomadowaną krzyżówką

księgowego z adwokatem.

- Mam dla pana ciekawą ofertę handlową. Cała sprawa jest jednak trochę skomplikowana,

a podczas rozmów oprócz mnie muszą być obecni jeszcze inni zainteresowani.

- Jak pan mnie znalazł? - przerwałem mu.

- Już od dawna poszukuję kogoś takiego jak pan. Na pana ślad naprowadził mnie pan

Dautberg. Twierdził, że pojawia się pan w mieście od czasu do czasu. Zapłaciłem

wartownikom przy bramach, aby jeśli pan się pojawi, posłali mi wiadomość.

Z całą pewnością zaszła pomyłka. W wypadku poczty pantoflowej, którą szerzą się

informacje o chłopcach mojego pokroju, staje się to stosunkowo często. Jeśli Masner

potrzebował ściągacza długów, trafił pod zły adres.

- A co o mnie mówił pan Dautberg? - zapytałem i spojrzałem Masnerowi prosto w oczy.

Nerwowo westchnął, ale odwzajemnił moje spojrzenie.

- Powiedział, że pomógł mu pan rozwiązać skomplikowany spór handlowy.

- Jeśli powiedział to w ten sposób, to traci pan ze mną czas. Potrzebuje pan kogoś innego.

Adwokata, handlowca, referenta lub dyplomaty.

- Powiedział, że pomógł mu pan wygrać handlową wojnę.

To bardziej pasowało. Była to krwawa i zawikłana sprawa, podobna do partii szachów z

wymianą figur w środku gry.

- A napomknął o kwocie, jaką za to zapłacił? Masner prawie niezauważalnie skinął głową.

- W takim razie być może dojdziemy do porozumienia.

Opróżniłem kielich. Masner po raz pierwszy się napił, wyglądał teraz trochę spokojniej.

Już nie był tak zdenerwowany i spięty.

- Jutro o drugiej po południu w biurze naszej firmy? Mamy siedzibę na Dużym

Wschodnim Rynku - zaproponował.

Zgodziłem się. Masner wstał, lekko się ukłonił i z ulgą oddalił. Pozostawiłem rozważania

o jutrzejszym spotkaniu na rano i wróciłem do lektury.

***

Na spotkanie specjalnie się nie stroiłem, wydawało mi się, że moje ubranie robocze,

chociaż nie za bardzo nadawało się do wyższych sfer, będzie idealne na tę rozmowę. Spodnie

z delikatnej jeleniej skóry, które opinały uda, ale jednocześnie nie ograniczały ruchów,

nieprzemakalny płaszcz trzy czwarte ze skóry bawolej, z dzwonowatymi rękawami

rozszerzającymi się w okolicy przedramion. Zazwyczaj na każdym nadgarstku noszę futerał z

nożami do rzucania. Dziś ich jednak nie wziąłem, odłożyłem również bandolet z resztą

stalowego arsenału. Sztylet przy pasie i jeden nóż zostawiłem, żeby spotęgować wrażenie

ostrego faceta z pustą głową. Ostrogi z butów jeździeckich zdjąłem, gdy tylko przyjechałem

do Fenidong. Ich brzęk działał mi na nerwy, a ponadto zdradzał każdy ruch. Na pierwszy rzut

oka moje ubranie było mocno znoszone, można by nawet prawie powiedzieć, że obdarte. Nie

miałbym nic przeciwko temu, żeby zmieniać zawartość szafy, ale nim nową część ubrań

przerobię na swoją modłę - przysposobię do uzbrojenia, za każdym razem upływa mnóstwo

czasu. Jedynie koszulę kupiłem nową, w niej zazwyczaj żadnych ważnych rzeczy nie

chowałem.

Zanim wszedłem do luksusowej siedziby firmy „Masner i spółka”, porządnie ją

obejrzałem. Był to czteropiętrowy dom w prostym stylu, typowym dla miejskich państw Ligi

Handlowej. Bez zbytecznych ozdób, ale solidny i wystarczająco reprezentacyjny. Został

zbudowany z dokładnie przylegających, błyszczących granitowych bloków, cienkie szpary

wypełniała dekoracyjna, ciemnoczerwona zaprawa murarska. Wielkie okna na pierwszych

dwóch piętrach były zakratowane, przy odrobinie szczęścia dałoby się wyskoczyć z trzeciego

albo, bardziej ryzykując, z czwartego, przeskoczyć na drzewo i po nim zejść na dół.

Najbliższy budynek stał w odległości zaledwie dziesięciu metrów i doświadczony człowiek za

pomocą liny ze złodziejską kotwicą potrafiłby łatwo przedostać się na jego dach. Nie miałem

żadnego powodu do podobnej ostrożności, ale kiedy tacy niby to przyzwoici handlowcy chcą

wynająć człowieka takiego jak ja, dobrze być przezornym.

Zapukałem do drzwi. Po oczekiwaniu, które dokładnie odpowiadało randze domu, powitał

mnie odźwierny w eleganckim czarnym uniformie ze srebrnymi ozdobami. Nawet

mrugnięciem oka nie okazał zniesmaczenia moim wyglądem i bez zbędnej zwłoki

zaprowadził do salonu na trzecim piętrze. Masner i całe zgromadzenie już czekali.

- Pan Koniasz - zapowiedział mnie odźwierny.

Drzwi były wysokie i przeszedłem przez nie bez skłaniania głowy. Ściany salonu,

wyłożone zabejcowanym na jasno jesionowym drewnem, powiększały optycznie

pomieszczenie, oprócz wielkiego stołu na środku, kilku stolików konferencyjnych i wielu

krzeseł nie było tu żadnych innych mebli. Ogromne okna, sięgające od podłogi aż do sufitu,

przepuszczały nawet w pochmurne dni wystarczająco dużo światła, lampy więc były

zgaszone. Salon wyglądał na idealne miejsce do długich rozmów i dobijania targów.

Neutralne, skromne i godne zaufania otoczenie. Oprócz Masnera było tutaj jeszcze trzech

innych mężczyzn: mały grubas z nieproporcjonalnie wypukłym brzuchem, w czarnej

satynowej kamizelce z masywnym złotym łańcuchem; ascetycznie wyglądający łysol oraz

elegancki siwawy facecik ubrany według najnowszej mody w jedwabną koszulę z

pofałdowanymi rękawami.

Odpowiednio umięśniony kark opinała wspaniale nakrochmalona biała krawatka, ostatnie

wrażenie kobiecości rozproszyły mocne uda w ciasnych, ciemnych spodniach. Być może to

członek miejscowej śmietanki i elegancik, ale prawdopodobnie potrafił trzymać się również w

siodle i z bronią w ręce. U handlowców to nie jest normalne. Grubas i łysol zmierzyli mnie

wzrokiem bez jakiegokolwiek wyrazu, elegancik wyglądał przez chwilę na zdziwionego, ale

potem jakby mu trochę ulżyło.

- Pan Koniasz - przedstawił mnie Masner raz jeszcze i po kolei wskazywał na swoich

towarzyszy: - Pan Guiny - bankier, pan Hatovu - armator, Jego Ekscelencja pan Valer -

fenidoński gubernator.

Jeśli to była prawda, znalazłem się w doborowym towarzystwie. Guiny był właścicielem

największego banku w mieście i kontrolował handel zbożem w połowie państw Ligi, do

Hatovu należała jedna z największych handlowych flotylli. Valer był co prawda jedynie

wybieranym urzędnikiem, ale stała za nim biurokracja całego Fenidong, według prawa

dowodził gwardiami miejskimi, a do tego wszystkiego był jeszcze bardzo bogatym

człowiekiem. Przynajmniej tak słyszałem.

- Panowie, usiądźmy do stołu i zacznijmy rozmowy - zachęcił nas Masner.

Sam usiadł i rozłożył przed sobą dużą i szczegółową mapę. Na pierwszy rzut oka było

widać, że na swoim terenie nie jest żadną płotką, raczej ostrym zapaśnikiem na ringu.

Chyba trzy godziny trwało, zanim mi wytłumaczyli, o co właściwie chodzi. Czasem

miałem wrażenie, że sami miedzy sobą ustalają stanowiska i wracają do dawno rozwiązanych

sporów. Interesujące było obserwowanie, jak jeden drugiego ostrożnie ocenia. Najbardziej

rozeznany wydawał się Valer. Nie wtrącałem się za bardzo do debaty i robiłem minę, jakby

połowa spraw mi umykała. Doszedłem do wniosku, że wcale nie zaszkodzi, jeśli będą uważali

mnie za niewykształconego i tępego żołdaka. Z długiej dyskusji zrozumiałem, że do tej pory

w całym przedsięwzięciu utopili co najmniej sto pięćdziesiąt tysięcy złotych. Zaparło mi

dech. Sam jestem wystarczająco bogatym człowiekiem. Wiele nie potrzebuję, a o ile dam się

wynająć, za swój czas wymagam odpowiedniej zapłaty. Nawet jeśli ktoś polemizowałby ze

słówkiem „odpowiedniej”. W bankach, w udziałach handlowych, nieruchomościach na całym

kontynencie mam ulokowanych w przybliżeniu pięćdziesiąt tysięcy złotych. Mniej więcej

taką cenę ma wielkie szlacheckie lenno. Sto pięćdziesiąt tysięcy było nierealną kwotą. W

życiu nie słyszałem o tak gigantycznej transakcji handlowej, chyba tylko crambijski cesarz

może operować jeszcze większą ilością pieniędzy.

- Panowie, dobrze to rozumiem? - przerwałem ich dyskusję. - Chcecie ode mnie, żebym

zorganizował karawanę tysiąca ludzi, przeprowadził ich przez terytorium państw Ligi, dalej

przez Księstwo Marmockie, Dabavię, Hrabstwo Ryżskie i Wolne Państwo Vovenskie. Potem

mam z nimi obejść Morze Keżskie i Keżskie Stepy i pomóc im osiedlić się tutaj?

Wbiłem palec w miejsce na mapie, gdzie drobnym maczkiem było napisane: Hic sun

leones.

Terytorium, o które chodziło, nie było tak zupełnie nieznane. Napis oznaczał, że oficjalnie

na razie nikt nie rości sobie praw do ziemi. Oczywiście oprócz tamtejszych mieszkańców,

dzikich koczowników, których nikt jednak o nic nie pytał.

- I za to mi zapłacicie dziesięć tysięcy złotych, dziesięć za każdego człowieka?

Armator Hatovu popatrzył na mnie z niesmakiem.

- I takiemu człowiekowi mamy powierzyć dokończenie całego przedsięwzięcia? Przecież

on nawet nie potrafi zapamiętać paru rzeczy!

Zanim zdążyłem włożyć maskę urażenia i groźby, zareagował Valer:

- Proszę nie zapominać o jego rekomendacjach. Ocalił Dautberga w chwili, kiedy wszyscy

już go spisywali na straty. Być może nie zna się na rozmowach handlowych, ale bez

wątpienia jest mistrzem akcji i taktyki, prawda, panie Koniasz? - Popatrzył na mnie

taksującym wzrokiem.

...i strategii, do tego na trucicielstwie znam się nieźle, a na przyrodoznawstwie ogólnie,

dodałem w duchu, ale głośno wymamrotałem jedynie potakujące „huhuh”.

- Czy mogą panowie powtórzyć nasze ustalenia? - zwróciłem się do Valera i Masnera.

Hatovu wciąż mnie obserwował z powątpiewaniem.

- Rzeczywiście dostanie pan dziesięć złotych za głowę - zaczął Masner - jednak tylko

wtedy, gdy zostaną spełnione następujące warunki. Po pierwsze, osadników musi być

minimalnie tysiąc. Jeśli będzie ich dziewięciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu, nie

zapłacimy nawet miedziaka. Po drugie, wynagrodzenie otrzyma pan dopiero, gdy będą

obsiane pola o powierzchni co najmniej dwustu hektarów, a na miejscu narodzi się co

najmniej dwadzieścioro dzieci. Czy to jasne? Przytaknąłem.

- A co, jeśli osadników będzie pięć tysięcy? Dostanę pięćdziesiąt tysięcy?

Mężczyźni popatrzyli na siebie ze zdumieniem. Niewątpliwie zdziwiłem ich swoją

doskonałą znajomością tabliczki mnożenia.

- Nie - powiedział Masner. - Dla nas jest ważne, żeby ich tam było tysiąc i więcej.

- Dobrze - zgodziłem się. - W takim wypadku chcę dwanaście złotych za głowę.

- Czy uświadamia pan sobie w ogóle, o jaką kwotę chodzi? - wybuchnął znowu Hatovu.

Uświadamiałem to sobie aż za dobrze. Są miejsca, gdzie was zabiją za pięć srebrnych, za

siedem skatują, a za dziesięć będzie to trwać cały dzień. Zabójstwo najdroższe jest w

Juvinallu, a to tylko dlatego, że zabójca musi po pracy szybko uciec z zasięgu tamtejszej

jurysdykcji wykonawczej. Za dwanaście tysięcy da się zorganizować zagładę całego narodu.

Odwróciłem się w stronę okna, a potem armatora. Po południu zaczęło padać, w saloniku się

ściemniło i najjaśniejszym punktem była jego świecąca łysina.

- To pierwszy raz, kiedy ktoś mi płaci podług liczby żywych, z reguły bywa odwrotnie.

Ale dla waszej informacji: martwi są drożsi niż żywi. Kiedyś zaoferowali mi pięć tysięcy. Za

jednego człowieka.

Mężczyźni popatrzyli na siebie. Najpewniej na chwilę zapomnieli, że nie jestem kupcem,

lecz kimś zupełnie innym.

Nie kłamałem. Nie zarobiłem jednak tych pieniędzy, ponieważ moim celem był

profesjonalista z branży i prawie mnie zabił. Później już nigdy takiego zlecenia nie przyjąłem.

- Jestem tu dlatego, żebyśmy zadowolili pana Koniasza. Powiedziałbym, że jest dla nas

właściwym człowiekiem i z pewnością zasłuży na swoje wynagrodzenie - powiedział w ciszy

bankier Guiny i po raz pierwszy bezpośrednio na mnie popatrzył.

Gdyby nie przenikliwe oczy, wyglądałby jak tłuściutkie, dobrotliwe prosiątko.

- Panowie, proszę się wypowiedzieć - zachęcił pozostałych Masner.

Nawet się za bardzo nie ociągali i wyrazili zgodę. Dautberg musiał o mnie rzeczywiście

naopowiadać mnóstwo wspaniałych rzeczy.

- Tym samym uważam to spotkanie za zakończone. Ja jeden pozostanę z panem

Koniaszem w kontakcie, a was będę o sytuacji regularnie informował, dokładnie według

naszych ustaleń - powiedział Masner.

Ewidentnie występował jako pośrednik.

- Jeszcze nie skończyliśmy - odparłem. - Ech?

W oczach wszystkich odbijał się wielki znak zapytania, tylko Guiny wyglądał, jakby mnie

rozumiał.

- Chcę zaliczkę. Przy każdej transakcji, którą zawieram, dostaję zaliczkę.

Guiny się roześmiał. Oczekiwał takiej reakcji, a ja nie chciałem wypaść z roli, w jakiej

mnie widział.

- Oczywiście. Ile by sobie pan zażyczył?

- Sto złotych. Mam w zwyczaju porządnie uczcić każdą dobrą transakcję.

- Wystawię panu czek, a pan mi podpisze weksel. Czek zrealizują w którymkolwiek

miejscowym banku.

- To będzie jego najłatwiej zarobiona stówa - wymamrotał półgłosem Hatovu. - Weźmie

nogi za pas.

Guiny pokręcił głową.

- Nie sądzę, żeby pan Koniasz z powodu mizernej stówy zrezygnował z nadziei na

dwanaście tysięcy. A poza tym państwa Ligi są najprzyjemniejszym miejscem do trwonienia

pieniędzy, prawda. Jeśliby moją stówę sprzeniewierzył - na to słowo Guiny z rozbawieniem

się skrzywił - już nigdy nie mógłby się tutaj czuć tak komfortowo jak dotąd.

Miał rację, ale jednocześnie przekonywał siebie, ponieważ sto złotych nie jest aż tak małą

sumą pieniędzy. Drobny rzemieślnik zarabia dwa złocisze tygodniowo. Jeśli jest rzeczywiście

dobry.

- Wieczorem „U Pelikana” - syknąłem Masnerowi do ucha, kiedy wychodziłem.

***

Na zewnątrz przywitało mnie świeże powietrze i poczucie niebezpieczeństwa. Nie

rozglądałem się, wybrałem drogę wzdłuż jednej strony rynku i trzymałem się blisko ściany.

Na jej ciemnym tle, w półmroku, byłem tylko marnym celem. Profesjonalista nie

ryzykowałby takiego strzału, a amator by nie trafił. Przynajmniej taką miałem nadzieję.

Szedłem spokojnie i starałem się upewnić, czy nie jestem śledzony. Było to trudne, ponieważ

Fenidong jest miastem kupców i po zmroku ulice są ruchliwe. W końcu wybrałem karczmę,

której wygląd nie wzbudzał mojego niepokoju. Stanąłem przy barze, zamówiłem kielich

grzanego wina i czekałem. Lokal był przytulny, karczmarz co prawda się do mnie nie

uśmiechał, ale wino miał dobre. Nie oszczędzał na goździkach, cynamon był świeży.

Niedługo po mnie wszedł kolejny mężczyzna, wziął piwo i coś do jedzenia. Po pełnych

odcisków opuszkach palców zgadywałem, że jest tkaczem. Mój facet się nie spieszył.

Rozpoznałem go po szybkim spojrzeniu, którym omiótł salę. Niewątpliwie nie był pewny, czy

w ciemności gdzieś mu się przypadkiem nie prześliznąłem. Niski, szczupły, poruszał się

szybko i gwałtownie, jakby nieustannie był zdenerwowany. Mam wielu nieprzyjaciół, dlatego

obserwowanie mnie nie musiało mieć nic wspólnego z umową, którą właśnie zawarłem. Z

drugiej strony jednak w przypadki i zbiegi okoliczności zbytnio nie wierzę. Żeby się upewnić,

zmieniłem dwa razy z rzędu lokal. W drugim się nie pojawił, ale w trzecim tak. Śledzili mnie

zatem we dwóch, ponieważ gdyby ich było więcej, wymienialiby się wszyscy. Najchętniej

dowiedział bym się, kto ich zatrudnia, jednak nie chciałem spóźnić się na spotkanie z

Masnerem. Zgubiłem im się w domu publicznym. Jak zawsze musiałem zapłacić prostytutce

podwójną stawkę, żeby w ogóle chciała iść ze mną do pokoju, ale za to nie potrzebowałem jej

grozić, kiedy zażądałem, żeby przez godzinę nie wracała na dół do sali. To była zaleta mojej

fizjonomii. Z pokoju wyszedłem oknem, po rynnie wspiąłem się na dach, przeskoczyłem na

budynek obok, a potem zlazłem na sąsiedniej ulicy.

„U Pelikana” mieli marne jedzenie, jeszcze gorsze wino i niedorzecznie wysokie ceny.

Goście płacili za dyskrecję. Stoły postawiono daleko od siebie, w pół-zamkniętych

gabinetach, cztery lampy z przykręconymi knotami zapewniały zaledwie tyle światła, żeby

człowiek nie potknął się o schody. Pośrodku pomieszczenia stało niskie podium, na którym

nieprzerwanie grał ślepy harmonista. Źle, jednak jego produkcja miała swój cel: w

zachrypniętym, dysharmonicznym dźwięku rozstrojonego instrumentu nikt ze stolika obok

nie mógł nas usłyszeć. Z samozaparciem wypiłem pierwszy kielich wina i powoli, ostrożnie

wychylałem kolejny. Wino smakowało nieco oleiście, jakby przechowywali je w beczkach po

rybim tłuszczu. Masnera przyprowadził do mnie sam właściciel lokalu. Ze swoją łysą głową i

ogromnym, podobnym do wola, zwisającym podbródkiem najbardziej ze wszystkiego

przypominał pelikana.

- Takie wino możecie nalewać tylko tutaj, w Fenidong - powiedziałem mu.

- Dlaczego? - spytał zaciekawiony.

- Ponieważ gdzie indziej powiesiliby pana na najbliższym drzewie.

Właściciel roześmiał się na głos i jeszcze w drodze powrotnej do szynkwasu z

rozbawieniem się uśmiechał. Postawiłem przed Masnerem kielich i nalałem wina.

Niech też zda sobie sprawę, że negocjacje handlowe nigdy nie są samą przyjemnością.

- Nie rozumiem, dlaczego przed moimi wspólnikami udawał pan półgłówka. Właściwie to

ja pana wybrałem, a teraz stawia mnie to w złym świetle - zaczął wprost.

Wzruszyłem ramionami.

- Jeśli mnie nie docenią, nie zaszkodzi. Popatrzył na mnie ze zdziwieniem.

- Pan im nie ufa?

- Kiedy chodzi o dwanaście tysięcy złotych, nie można ufać nikomu.

- A mnie pan wierzy?

- Tak.

- Dlaczego?

- Ponieważ pan jest ze mną w bezpośrednim kontakcie. Wie pan, jaki jestem, co umiem.

Pan nie będzie próbował mnie okantować.

Masner zrobił nieobecną minę i bezmyślnie napił się wina. W pierwszym momencie

wyglądało, jakby chciał mnie opluć, w końcu jednak się opanował. Przez chwilę

niedowierzająco przyglądał się kielichowi, a następnie go odsunął.

- Ma pan rację - przytaknął. - Ale tak samo niebezpieczny jest pan również dla innych.

- Tylko że oni sobie tego nie uświadamiają.

Chwilę siedzieliśmy zatopieni każdy w swoich myślach. Ślepy muzykant zaczął kolejną

melodię. Miała to być tkliwa pieśń o dziewczynie, której miły poszedł na wojnę, lecz w jego

wykonaniu brzmiało to jak ostry pochód elitarnych jednostek gwardii królewskiej. Grany

przez totalnie pijaną orkiestrę.

- Chcę wiedzieć więcej o okolicznościach towarzyszących. Dlaczego właściwie tym się

zajmujecie, dlaczego cała sprawa jest tak delikatna i dlaczego potrzebujecie do tego kogoś

takiego jak ja? - zapytałem i napiłem się.

Mój smak nie był tak wyrafinowany jak Masnera i potrafiłem przełknąć wino jedynie z

lekkim grymasem.

- Chciałem o wszystkim wspomnieć już po południu, ale kiedy zdecydował się pan na

swoją rolę... - pozwolił zdaniu zupełnie wybrzmieć i dopiero po chwili kontynuował: -

Zaczyna nas tutaj być dużo, mam na myśli mieszkańców państw Ligi Handlowej. Nie

wystarczy terytorium, ostatnio przestajemy być samowystarczalni w produkcji zboża i innych

surowców. W czasach pokoju to żaden problem, ponieważ przez nasze ręce przechodzi

większość pszenicy, którą handlujemy. Ale w czasie wojny może w krótkim czasie nastać

głód. Wystarczy, żeby jeden z władców, przez którego tereny przechodzą karawany, zakazał

przejścia lub zabrał ładunki.

- Cesarz crambijski was nie lubi, a ma szerokie kontakty. Trasy karawany wiodą albo

bezpośrednio przez Cesarstwo, albo przez tereny jego wasali. Powiedziałbym, że nawet żaden

niezależny baron lub hrabia, który sąsiaduje z Imperium, nie odmówiłby mu takiej pomocy -

uzupełniłem.

- Dokładnie tak - przytaknął Masner. - Potrzebujemy przejść na tereny oddalone od

Cesarstwa, ale nasze prawa nie pozwalają na zbrojne poszerzanie terytoriów. Był to jeden z

najważniejszych warunków umowy, która właściwie umożliwiła powstanie Ligi. Jeśli tak

byśmy uczynili, przestałoby nas dotyczyć Wojenne Prawo Konwentu.

- Na to nie możecie sobie pozwolić - zgodziłem się. - Byłoby po równowadze politycznej,

a wasze terytorium rozparcelowaliby okoliczni samodzielni władcy. Oczywiście, zgodnie z

poleceniem crambijskiego cesarza.

Masner znowu przytaknął.

- Przed pięćdziesięcioma laty byliśmy słabi i musieliśmy tańczyć, jak nam sąsiedzi

zagrali. Zgodnie z umową prawo do wolnego terytorium zyskujemy jedynie w wypadku, gdy

wybudujemy tam stałą kolonię. Zgodnie z definicją kolonia staje się stałą, jeśli ma co

najmniej tysiąc mieszkańców, ponadto obsiane pola o powierzchni co najmniej dwustu

hektarów i urodziło się tam minimalnie dwadzieścioro dzieci.

- Stąd te warunki?

- Tak.

- A dlaczego takie przedsięwzięcie jest dla was lukratywne? - zapytałem.

Masner się zawahał, chyba nie chciał zdradzać czegoś, co uważał za tajemnicę handlową.

- Proszę pomyśleć - powiedziałem. - To jest praca długoterminowa i wygląda bardzo

niebezpiecznie. Jeśli nie dowiem się wszystkiego, nie wchodzę w to. Obejdę się i bez

waszego złota. Już teraz coś mi nie gra. Zanim tu przyszedłem, musiałem pozbyć się dwóch

facetów, którzy się na mnie uwiesili.

Kłamałem i jednocześnie mówiłem prawdę. Chciałem tej pracy jak niczego innego na

świecie. Jeszcze nigdy nie brałem udziału w czymś tak wielkim i twórczym. Latami tułałem

się tu i tam, żywiłem wszystkim, co się nawinęło. Eskortowałem karawany, kierowałem

dwiema ekspedycjami badawczymi, na pewien czas dałem się nająć jako żołdak, pracowałem

dla najróżniejszych partii jako agent, szpieg, kurier, dokonałem kilku dużych kradzieży na

zamówienie. W większości była to dość brudna robota i umierało przy niej wielu ludzi. Nigdy

warunkiem wypłacenia żołdu nie były narodziny dwadzieściorga dzieci i obsianie pól.

- Zabił ich pan?

Masner wyglądał na przestraszonego, przez moment nie rozumiałem, o czym mówi,

dopiero po chwili do mnie dotarło, że leży mu na sercu los tych dwóch tropicieli. Ewidentnie

rzeczywiście należał do tych poczciwców, którzy nie mają powiązań z półświatkiem i obejdą

się bez zabójstw i wojen na tle handlowym.

- Nie, zgubiłem ich. Odetchnął z ulgą.

- To dobrze, bo inaczej musiałby pan natychmiast odjechać. Ale wrócę do naszej sprawy.

Rada gubernatorów jest oczywiście świadoma sytuacji Ligi. Już przed laty zostało

ustanowione prawo, które ma wspomagać rozszerzanie naszego terytorium. Zgodnie z tym

prawem każdy, kto przyczyni się do powstania jakiejkolwiek stałej kolonii, uzyska

trzydziestoletnie zwolnienie od podatków z jakiejkolwiek działalności w kolonii i handlu z

nią. Rozmyślam o tym od czasu, kiedy rozpocząłem pracę w firmie mojego ojca. Niańczyłem

ten projekt od samych prapoczątków aż do dziś. Nie umie pan sobie wyobrazić, jak to

wszystko było skomplikowane i kosztowne, ile spotkań musiałem zorganizować i w ilu wziąć

udział! W grze jest wielu graczy z antagonistycznymi zainteresowaniami, wciąż mi się

wszystko rozpadało w rękach, jednego dnia zawarłem umowę, drugiego zostawał z niej tylko

strzęp papieru. Dopiero teraz udało mi się zgrać wszystko razem. Sieć, którą uplotłem, jest

jednak zbyt słaba i długo nie wytrzyma.

Masner był księgowym, adwokatem i kupcem, lecz w jego słowach pojawiło się teraz

pragnienie i osobiste zaangażowanie. Mówił jak ksiądz i wydawało się, że nie robi tego

jedynie dla pieniędzy.

Przyszło mi do głowy, czy się na tym przedsięwzięciu nie przejedzie.

- A jak to wygląda z rentownością? Sto pięćdziesiąt tysięcy złotych to olbrzymia kwota i

jeszcze się zwiększy. Musicie być cholernie pewni, że się to wam opłaci.

Skinął głową.

- Dziesięć lat temu powiedziałbym: nie. Ale dziś państwa Ligi są przepełnione

bogactwem. Długo nie było wojny, handel rozkwita, w bankach jest morze kapitału, który

tylko czeka na zainwestowanie. Jeśli uda nam się przetrzeć szlak, pójdą za nami wszyscy.

Dla Masnera założenie kolonii było czymś więcej niż tylko transakcją, która ma przynieść

zysk, lecz nie zapominał o liczeniu.

- Jeśli to taka intratna rzecz, największym niebezpieczeństwem staje się konkurencja.

Kiedy zasadnicza część pracy będzie wykonana, wszyscy będą chcieli skorzystać i spróbują

sami przejąć stery - powiedziałem.

Masner sięgnął po swój kielich z winem i zaraz go odsunął.

- Na chłopski rozum tak właśnie jest. Cały interes jest bardzo ryzykowny i kosztowny.

Wszystko jest co prawda w porządku od strony prawnej, ale na czyje nazwisko kolonia

zostanie zarejestrowana na samym końcu, będzie zależało również od pana. Zgodnie z

prawem podczas oficjalnej rejestracji kolonii w Sądzie Ziemskim muszą być obecni ludzie,

którzy fizycznie uczestniczyli w jej zakładaniu. Ci potwierdzają, że zostali wynajęci właśnie

przez pana A. Jemu następnie kolonia zostaje zapisana i dopiero później zyskuje przewidziane

prawem przywileje. Oczywiście, że zawrzemy z panem umowę na naszą korzyść, ale to

będzie tylko umowa. I jeśli w grze jest wystarczająco dużo pieniędzy, każdy układ ma jedynie

cenę uposażenia, jakie zapłaci się fałszerzowi. Gdyby pan po pomyślnym powrocie

oświadczył, że pracował na przykład dla pana B, i poświadczył to wiarygodnymi

dokumentami, spowodowałoby to wielkie problemy i niejasności. Nastąpiłoby śledztwo

kierowane bezpośrednio przez radę gubernatorów.

- Oraz oczywiście wojna handlowa - uzupełniłem.

- Tak.

- Zakładam, że nie będę jedynym, który będzie zaświadczać przed Sądem Ziemskim.

- Słusznie. Jego Ekscelencja gubernator Valer, bankier Guiny, armator Hatovu i ja

jesteśmy wspólnikami. Każdy z nas musi mieć własnego plenipotenta.

- A kto będzie reprezentował pana?

- Pan.

Jego oświadczenie mnie zatkało.

- Nie rozumiem. Ludzie z waszej branży zazwyczaj nie dowierzają nikomu. W ogóle mnie

pan nie zna, dlaczego ja mam być pana asem w grze?

Masner popatrzył mi w oczy.

- Nie mam syna, któremu mógłbym powierzyć takie zadanie. Już pięć lat temu byłem

gotowy, żeby ruszyć całe przedsięwzięcie, nie zdołałem jednak znaleźć człowieka, któremu

bym ufał. Doświadczonego, inteligentnego i honorowego.

Brwi podniosły mi się tak wysoko, że się bałem, iż już nigdy nie wrócą na swoje miejsce.

- Honorowego? - powtórzyłem. - Jestem honorowy jedynie czasami, i to tylko wtedy,

kiedy mi to pasuje. I zapewniam pana, że takie pochlebstwa nie pozwolą panu zaoszczędzić

ani złocisza.

Masnera moje zastrzeżenia wcale nie zaniepokoiły.

- Kto będzie reprezentował pana wspólników? - zapytałem.

Wzruszył ramionami.

- Przypuszczam, że będą to ich najbliżsi krewni. Kiedy chodzi o naprawdę duże pieniądze,

pokrewieństwo uważane jest za najlepszą gwarancję nieprzekupności.

- Piękna niedorzeczność - skrzywiłem się. - Zwabienie więcej niż tysiąca osób do takiej

przygody z pewnością potrwa jakiś czas. Liczy się pan z tym?

- Tak, zacząłem już kilka tygodni temu. Większość farmerów jest już na miejscu. Obozują

w Dolinie Mitcha, a kilku moich ludzi ich pilnuje.

- Jutro pojadę tam popatrzeć, żebym wiedział co i jak. Potem wstąpię do pana. Może mi

pan dać jakąś rekomendację, żeby pana ludzie nie patrzyli na mnie z góry?

- Tak, list żelazny. Jutro poślę go panu przez posłańca.

Na razie to było wszystko, czego potrzebowałem od Masnera.

Masner wyszedł pierwszy, zbyteczne było, żeby ktoś na zewnątrz widział nas razem. Po

chwili zapłaciłem za wino i opuściłem karczmę. Tymczasem spadł deszcz, w kałużach i na

wilgotnym bruku odbijały się światła okien i dużych olejowych lamp stanowiących

oświetlenie publiczne. Było późno, ostatni przechodnie spieszyli się do swoich ciepłych

domów. Na poły bezcelowo włóczyłem się po ulicach i powoli zbliżałem do gospody, gdzie

mieszkałem. Cały interes, jak mi Masner właśnie opisał, wyglądał na niejasny,

skomplikowany i niebezpieczny. Zbyt dużo ludzi zainwestowało zbyt wiele pieniędzy.

Wiedziałem, że jeśli podejmę się pracy, wplączę się w pajęczynę, z której nie będzie łatwo się

wydostać. Zatrzymałem się na Małym Zachodnim Rynku i wysikałem na słup. Przez rynek

przeszła trójka miejskich żołdaków na służbie. Jeden z nich z ciekawością mi się przyjrzał,

ale w końcu zostawili mnie w spokoju. Ich długie do kolan skórzane płaszcze

charakterystycznie skrzypiały podczas ruchów, na ramionach i klapach kołnierzy srebrzyście

lśniły krople wody. Znów się rozpadało, woda ściekała mi po policzku za kołnierz, zaczęło

robić się zimno. W oknie na trzecim piętrze budynku naprzeciwko zapaliło się światło, po

czym znów pociemniało, jakby ktoś zakrył lampę. Za firanką coś się poruszyło, zauważyłem

ciemną sylwetkę stojącego człowieka. Dom był duży i przypominał donżon, małą twierdzę

włączoną do zabudowy miejskiej. Na dużych, dwuskrzydłowych drzwiach ozdobionych

czarnymi okuciami świecił srebrny znak Klanu Haurskiego. W państwach Ligi i w całym

Cesarstwie Crambijskim po Wielkiej Wojnie nie pozostało wielu prawdziwych czarowników.

Poszczególni władcy i biurokratyczne rządy państw miejskich ograniczają klany

czarowników poprzez różne dyskryminujące prawa, a z wielu miejsc całkiem ich wygnano.

Nawet haurscy czarownicy są raczej rzemieślnikami niż magikami, specjalizującymi się w

produkcji zamków, kas, sejfów i drzwi nie do sforsowania. W mieście przepełnionym złotem

handel im po prostu kwitnie. Złe języki lub źli ludzie, którzy się na tym znają, twierdzą, że

jeszcze więcej zarabiają na pułapkach i potrzaskach. Ale o tym się mówi tylko na stronie, a

gdybyście poprosili o ceny tych produktów, patrzyliby na was jak na niebezpiecznego

wariata. Prawdopodobnie wkrótce znaleźliby was gdzieś w rowie z poderżniętym gardłem.

Przestałem denerwować stróżów za oknem i skierowałem się bezpieczną drogą do

gospody. Kiedy przekraczałem próg, uświadomiłem sobie, że wezmę tę pracę. Właściwie

wiedziałem to już od chwili, kiedy Masner ze swoimi wspólnikami wyjaśniali mi wszystkie

szczegóły. Właściciel gospody i jego żona spali; na czystej ladzie szynkwasu pod

wiklinowym koszyczkiem odkryłem tuzin pajd chleba, kilka plastrów zimnej wędzonki, a

obok stał pełny dzban wina. Moja kolacja i coś na zaostrzenie apetytu. Wino zagrzałem i z

dzbanem w jednej, a koszyczkiem w drugiej ręce powoli wchodziłem po schodach. Trzeci,

piąty i dziesiąty stopień ominąłem. Głośno skrzypiały, a ja nikomu, kto mi zostawił kolację na

stole, nie chciałem odwdzięczyć się nocną pobudką. Zatrzymałem się przed drzwiami do

swojego pokoju i delikatnie je popchnąłem. Nie zamykałem, w Fenidong nigdy nie zamykam

drzwi. Zazwyczaj nie mam u siebie tyle pieniędzy, żeby opłacało się je ukraść. Wszedłem do

pomieszczenia. Na dole w sali paliła się „wieczna” świeczka, a teraz nagle znalazłem się w

absolutnych ciemnościach. Przynajmniej moim oczom tak się wydawało.

W powietrzu unosił się smród zwietrzałego piwa. Wstrzymałem oddech. Piwo piję tylko

wtedy, kiedy nie ma nic innego. Przypomniałem sobie dwóch facetów, którzy mnie śledzili.

W mroku coś się poruszyło, instynktownie chlusnąłem przed siebie gorącym winem. Zaraz

ktoś boleśnie zasyczał. Zrobiłem krok w bok i skuliłem się, na policzku poczułem podmuch

powietrza, jednocześnie ujrzałem błysk stalowego ostrza. Napastnik był przede mną i niemal

mnie dostał. Z brodą przyciśniętą do piersi rzuciłem się na podłogę, równocześnie chwyciłem

obie jego nogi w kostkach i ramieniem powaliłem go na ziemię. Zanim zdołał się poderwać,

uderzyłem go pięścią w krocze. Zacharczał i umilkł. Mój przyspieszony oddech przerwał

cichy szelest stali ocierającej się o skórę. Ktoś właśnie starał się wyciągnąć z pochwy mój

własny miecz! Podniosłem krzesło i cisnąłem je do kąta, gdzie zostawiłem broń. Usłyszałem

krzyk, ale jednocześnie twardy cios w ramię powalił mnie na ziemię. Nie było ich dwóch,

lecz trzech! Gdyby trafił mnie w głowę, miałbym pecha. Przeturlałem się, pałka uderzyła po

raz drugi, jednak stuknęła tylko o podłogę. Napastnik zaklął, słyszałem, jak ponownie bierze

szeroki rozmach. Amator. Pomogłem sobie lewą ręką, przekręciłem się na bok i leżąc,

kopnąłem go w nogę. Chciałem dosięgnąć kolana, trafiłem tylko w goleń; prawdopodobnie

złamałem mu nogę. Jednocześnie skrzypnęła podłoga na lewo ode mnie, zdążyłem zakryć

głowę ręką, ciężki but ześliznął się po przedramieniu i trafił mnie w ramię. Tym razem w

drugie. Czekali na mnie już długo i w ciemnościach orientowali się lepiej niż ja. Uniosłem się

i bezpośrednio z kolan rzuciłem na napastnika naprzeciwko. Nie oczekiwał

natychmiastowego kontrataku, stracił równowagę i upadł na plecy. Przylepiłem się do niego,

ręce włożyłem pod jego kołnierz i przydusiłem. Trzeci klął i podnosił się. Mój przeciwnik

próbował zwolnić chwyt wokół swojego gardła i starał się wydostać spode mnie. Pomogłem

mu i przeturlałem się, on teraz był nagle na górze, a ja pod nim. Dla doświadczonego zabijaki

taka pozycja często jest wygodniejsza. Wzmocniłem uścisk i jeszcze bardziej przydusiłem.

Pałka świsnęła w powietrzu, mój przeciwnik szarpnął się i zmiękł, na twarzy poczułem ciepłą

wilgoć. Jego koleś walnął go w potylicę i zabił tym uderzeniem. Leżałem nieruchomo.

Pozostałemu przy życiu napastnikowi ewidentnie to wystarczyło, słyszałem, jak klnąc i

jęcząc, zbliża się do drzwi, otwiera je i utykając, wychodzi.

Strząsnąłem z siebie trupa i wstałem. Trochę się zataczałem, bolały mnie oba ramiona i

nie byłem pewny, czy nie mam złamanego obojczyka. Gdyby to byli profesjonaliści, cała

potyczka skończyłaby się znacznie gorzej. Teraz jednak najbardziej mnie interesowało, u

kogo ten ostatni odbierze zapłatę. Kuszę zostawiłem w skrzyni. Gdyby ją u mnie znaleźli

żołnierze, powiesiliby mnie bez sądu i odbyłoby się to dokładnie według miejscowego prawa.

Wziąłem jedynie miecz, bandolet z nożami do rzucania, płaszcz podróżny i wybiegłem na

ulicę.

Tamten kuśtykał bardzo wolno i nie rozglądał się. Śledziłem go aż do wschodniej

dzielnicy leżącej na zewnątrz murów miejskich. Tutaj budynki nie powstawały według

starannie wykonanych planów architektów wynajętych przez radę gubernatorów. Jakie kto

sobie wyrwał miejsce, takie miał, o urodzie i wartości domu decydował tylko gust

właściciela. Zaczynało świtać i dlatego mogłem podziwiać piękno okolicy. Gospoda „Czarny

Kot” była zbudowana z surowych cegieł, słomiany dach wystawał z każdej strony, aby

podczas deszczu chronić nieotynkowane ściany przed strumieniami wody; kręte uliczki były

do połowy zasypane kupami śmieci, które nawet w czystym porannym powietrzu śmierdziały.

Chwilę się wahałem, ale ostatecznie nie wszedłem za nim do środka. Mógł mnie poznać na

podstawie opisu, lub był to jeden z tych dwóch, którzy mnie śledzili już po południu.

Wcisnąłem się w przejście między dwiema chałupami zbudowanymi pół na pół z gliny i

wikliny i czekałem. Były dwie możliwości: albo facet kogoś znajdzie, albo ktoś znajdzie jego.

Na pewno nie dostał wynagrodzenia z góry.

W południe tak chciało mi się pić i jeść, że prawie zacząłem przeszukiwać okoliczne

śmieci w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia i powoli zacząłem się przyzwyczajać do chmar

much, które uparcie wybierały mnie jako miejsce odpoczynku. Siedziałem na ziemi,

skurczony i zawinięty w płaszcz, miecz położyłem wzdłuż ściany, obok ręki, i przysypałem

go trochę piaskiem. Ludzie uznawali mnie za żebraka i nie zauważali. Dla żebraka gorzki los,

dla mnie szczęście. Wiedziałem, że jeśli tamten wyruszy do wewnętrznego miasta za dnia, nie

będę go mógł śledzić, ponieważ swoim wyglądem, brudny i zakrwawiony, zwracałbym

uwagę. Miałem szczęście, cały dzień wypoczywał w gospodzie, a po niezasłużone

wynagrodzenie udał się dopiero wieczorem. Teraz miałem możliwość zobaczyć jego twarz:

okrągłe oblicze z rozpłaszczonym nosem i małymi oczkami osadzonymi pod potężnymi

łukami brwiowymi. Wyglądał tak samo inteligentnie jak pałka, która kołysała mu się przy

pasie.

Również i tym razem nie miałem problemów, by go śledzić. Lewą nogę, którą mu

pogruchotałem, trzymał w prymitywnych łubkach, w kuśtykaniu pomagała mu prosta kula.

Trzymałem się ściany, miecz schowałem pod płaszczem, a idąc, garbiłem się, żebym jak

najbardziej przypominał żebraka. Nie sprawiało mi to żadnych trudności, prawie dwadzieścia

cztery godziny nie jadłem i mój żołądek właśnie zaczynał trawić sam siebie. Łomot, który ci

trzej mi spuścili, również nie wpływał na polepszenie mojej formy.

Nie podejrzewał nawet, że mógłby być śledzony. Przyprowadził mnie z powrotem do

wewnętrznego miasta, do Dzielnicy Pasa. Mieszkają w niej bardzo zamożni ludzie, którzy co

prawda nie są tymi najzamożniejszymi, ale do fortuny brakuje im już tylko kroczek. Całą

dzielnicę tworzą trzy główne ulice otaczające trzy place targowe. W miastach państw Ligi

Handlowej jest tyle najróżniejszych placyków o wspaniałych nazwach, żeby co drugi kupiec

mógł postawić dom właśnie na placu.

Facet załomotał we wrota w wysokim murze zwieńczonym rzędem stalowych trzpieni. Po

kilku minutach oczekiwania załomotał po raz drugi, potem jeszcze raz, ale nie sprawiał

wrażenia, że czekanie mocno go złości. W końcu został wpuszczony do środka, jednak nie

ujrzałem przez kogo. Ponieważ zaczynało się ściemniać, a ja ledwo trzymałem się na nogach,

dalsze śledztwo zostawiłem sobie na jutro. Wystarczyło, że ustaliłem, do którego budynku

wszedł.

W drodze do mojej gospody zatrzymałem się w karczmie „U Grubasa”, znanej ze swojej

kuchni, i zamówiłem miejscowy specjał: mięso wołowe pokrojone w paseczki moczone w

ostrej zalewie. Jako dodatek podawali ciepły jeszcze żytni chleb. Jedną porcję zjadłem

natychmiast, a drugą z samozaparciem kazałem sobie zapakować. Do gospody wróciłem

znowu, gdy już wszyscy spali. Nie ma to jak zakwaterować się w dobrym lokalu. Ostatkiem

sił wdrapałem się na górę, na najwyższe piętro, gdzie był mój pokój, wszedłem do środka i

zmartwiałem. Zupełnie zapomniałem o dwóch trupach, które tu wczoraj zostawiłem.

Karczmarka albo dotrzymywała umowy i do mojego pokoju wcale nie wchodziła, albo jej nie

dotrzymywała, ale mądrze sądziła, że takie niezwykłe śmieci posprzątam sam. Gdybym nie

był taki zmęczony, kląłbym. Położyłem kolację na stole, wziąłem na plecy pierwszego faceta

i wyniosłem w boczną ulicę. Nie pierwszy raz pozbywałem się ciała w cywilizowanym

mieście, ale każdego roku zwłoki wydawały się cięższe. Kiedy wynosiłem drugiego,

spotkałem w jadalni karczmarkę. W ręku trzymała kopcącą świeczkę, płomień podkreślał

śnieżnobiały kolor nocnej koszuli i najbardziej przypominała trzęsącą się górę galaretki.

- Nieproszeni goście - wytłumaczyłem, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Już ich

wyprowadzam.

Kilka razy przełknęła ślinę, zafalował potrójny podbródek. Zostawiłem kobietę,

wyszedłem na zewnątrz, w ciemności. Nasze wzajemne zaufanie opierało się na pieniądzach.

Płaciłem jej pięć razy więcej niż inni goście.

Kiedy wreszcie wróciłem do pokoju, padłem na łóżko i zasnąłem jak zabity.

Rozdział 2

Obóz

Rano obudził mnie monotonny szum. Wyjrzałem przez okno. Strumienie deszczu

rozbijały się o bruk i ochlapywały ściany domów. Ulicami zalanymi potokami wody brodzili

mężczyźni w przeciwdeszczowych płaszczach z emblematami miasta na plecach i widłami

rozgarniali kupy odpadków zatykających kanały ściekowe. Dalsza okolica ginęła za szarą

zasłoną wody. Miałem nadzieję, że ta ulewa nie potrwa długo. Zza rogu wyłoniło się czterech

żołnierzy miejskich, którzy stękając i klnąc, usuwali trupy. Ciała straciły już swoją

pośmiertną sztywność i podczas niesienia wiotczały i wyślizgiwały się mężczyznom z rąk.

Żołdacy przynajmniej raz zasłużyli sobie na wypłatę. Rozległ się nieprzyjemny,

dysharmoniczny dźwięk, aż się wzdrygnąłem, ale to tylko mój żołądek przypominał o sobie.

Jeszcze nagi pożarłem wczorajszą kolację i zacząłem się ubierać. Na ciało pod koszulę

włożyłem długą podkoszulkę z gęstej, delikatnie tkanej wełnianej przędzy, lekkie szorty i

onuce, za które zapłaciłem małą fortunę. W swoim czasie spędziłem parę tygodni, poddając

się władzy jednej wielce niemoralnej i namiętnej kobiety. Miała słabość do brzydkich

mężczyzn i jedwabnej bielizny. Jako młodzieniec, jeszcze zanim uciekłem z domu, podobne

rzeczy uważałem za wyraz całkowitej zniewieściałości szlachty, a później z konieczności

zupełnie o nich zapomniałem. Teraz, pod koniec czwartego krzyżyka na karku, jestem

wdzięczny za najmniejszą nawet odrobinę luksusu, na którą mogę sobie pozwolić. Za każdym

razem, kiedy rano zakładam coś czystego, przypominam sobie tę kobietę i jest to przyjemne

wspomnienie.

Wciągnąłem spodnie z jeleniej skóry i zrobiłem dwa przysiady, żeby dobrze się ułożyły

na moich długich nogach. Następnie włożyłem buty i porządnie je zasznurowałem. Za pasek

schowałem pięć nowiuteńkich dziesiątek, trzy złocisze i pięć srebrnych na drobniejsze

wydatki. Oberwanie chmury osłabło i zmieniło się w gęstą mżawkę. Wciąż jednak jak dla

mnie na zewnątrz było zbyt wilgotno. Rozpocząłem więc naprawę ekwipunku. Zacząłem od

futerałów na noże zakładanych pod pachami i na plecach. Starannie sprawdziłem i

nasmarowałem skórę, potem wziąłem się za bandolet. W mieście zazwyczaj nie noszę całej

broni, ale teraz wydawało mi się, że przyda się każda, nawet najmniejsza pomoc. Trwało

chwilę, zanim się tym wszystkim obwiesiłem i wyregulowałem rzemienie na odpowiednią

długość. Później zająłem się nożami. Dwa zaostrzyłem, w jednym naprawiłem trzonek.

Skórzany pasek omotany wokół stalowego rdzenia zaczął się rozluźniać. Pierwotnie

wszystkie kazałem zrobić u rzemieślnika wyrabiającego noże, mistrza w swoim fachu. Były

precyzyjnie wykonane i doskonale wyważone. Z czasem kilka z nich zgubiłem, a żaden

mistrz cechowy nie potrafił już zrobić nowych noży tak idealnych. Teraz każdy jest trochę

inny i żebym zdołał dosięgnąć celu, musiałem wiedzieć, który trzymam w ręku. Większość

ludzi umie trafić dokładnie jedynie ze stałej odległości. Zazwyczaj z dwóch i pół lub pięciu

metrów, ci lepsi również z siedmiu i pół metra. Jeśli rzucacie z mniejszej, ewentualnie

większej odległości, musicie zmienić technikę rzutu, głównie rotację w nadgarstku, a to jest

stosunkowo trudne. Potrzeba do tego doświadczenia i noża, jak się mówi, w ręku. Mam

dwadzieścia lat praktyki i abym rozpoznał swoje noże, wystarczy mi dotknąć trzonka. Każdy

jest omotany w inny wzór i paskiem odmiennej szerokości.

Ktoś zapukał do drzwi. Wsunąłem ostatnie ostrze do futerału po wewnętrznej stronie

lewego przedramienia i otworzyłem. Na korytarzu stała gospodyni. Wejście po schodach na

trzecie piętro ją zmęczyło, jeszcze teraz dyszała.

- Jakiś chłopak chce z panem mówić, czeka na dole, w jadalni - wyrzuciła z siebie w

przerwach między łapczywymi oddechami.

Zauważyła torby jeździeckie na stole.

- Wyjeżdża pan?

- Może później - powiedziałem. - Ale zapłacę pani za pokój za miesiąc z góry.

Standardową cenę, jaką płacą pozostali.

Na twarzy szybko pojawiły się na zmianę żal i radość. Żal z powodu straty pięciokrotnej

stawki za moją kwaterę, radość dlatego, że na wiosnę ludzie w większości opuszczają

Fenidong, a dla właścicieli pensjonatów i gospód zaczyna się martwy sezon. Natychmiast

zrobiła minę handlowca. Grymasy przypominały przelewające się fale na powierzchni bardzo

gęstej kaszy. W mimice twarzy chorobliwa tusza jej nie ograniczała.

- Wie pan, panie Koniasz, szanuję pana jako gościa, ale niektóre sprawy mnie przerażają.

Na przykład dziś w nocy - nie dokończyła zdania i wycofała się, żebym mógł wyjść na

korytarz.

Zrobiłem minę, jakbym coś rozważał, jednak dawno byłem zdecydowany. Miałem w

pokoju parę rzeczy osobistych i książkę, której nie chciałem dawać na przechowanie

handlarzowi starzyzną. Już kilka razy mi się przydarzyło, że moje książki uległy zniszczeniu.

I kłóćcie się potem z facetem, który ledwo umie czytać, że manuskrypt, w którym myszy

zżarły połowę stron, jest dla was bezcenny. Ci bardziej honorowi lub tchórzliwi może wam

zapłacą połowę jego ceny.

- A gdybym dodał dwa, nie, trzy złocisze?

- W tym wypadku byśmy się dogadali! - odpowiedziała szybko. - Ponieważ jest pan moim

stałym gościem.

Uśmiechnęła się. Zapewne myślała, że miło. Może byłoby to prawdą, gdyby była o

czterdzieści lat młodsza, sześćdziesiąt kilogramów lżejsza, a ślepym żebrakom zamiast

miedziaków nie rzucała kamyczków. Na mnie jednak nie oszczędzała nigdy, zdawała sobie

sprawę, że to się jej opłaca.

- W porządku, madame, zapłacę po śniadaniu - zgodziłem się i zbiegłem po schodach do

jadalni.

Tam czekał na mnie chudy chłopak w zniszczonym ubraniu, które pierwotnie należało do

kogoś z dziesięć centymetrów wyższego. W ręku trzymał skórzane pudełko, w którym

posłańcy przenoszą szybkie depesze. Bez pytania mi je podał.

- Dla pana od pana Masnera.

Spojrzenie ześliznęło mu się na stół z jedzeniem. Z misy z gorącą zupą się dymiło, a

piramida placków kukurydzianych na talerzu była wystarczająco wysoka, żeby się nią najadły

co najmniej trzy osoby.

- Jak mnie poznałeś? - zapytałem.

- Pan Masner pana opisał - odpowiedział mi bez zainteresowania i dalej hipnotyzował

jedzenie.

- W porządku. Jesteś głodny?

Spojrzał na mnie podejrzliwie. Z pewnością nieczęsto słyszał takie pytanie.

- Tak, proszę pana.

Przyniosłem dwie łyżki i dwa talerze, na oba kopiasto nałożyłem i postawiłem na stole.

- Częstuj się.

Zupę skończyliśmy prawie jednocześnie. On może ciut wcześniej, ale był bardziej głodny.

Podsunąłem talerz z plackami i wziąłem pierwszy. Po raz drugi nie musiałem chłopaka

zachęcać.

- Jak się nazywasz? - zapytałem.

Zmarszczył czoło, jakby rozważał, czy mu jakoś nie zaszkodzi, jeśli mi zdradzi swoje

imię.

- Umwald, proszę pana.

- Pracujesz dla Masnera?

- Proszę na mnie spojrzeć - zamamrotał z pełnymi ustami i wskazał na siebie. - W takich

łachach nie mogę pracować dla pana Masnera. Jestem z ulicy. Zna mnie z widzenia i czasem,

kiedy brakuje mu posłańców, po coś mnie pośle. Albo gdy musi przekazać wiadomość ustnie.

Mam dobrą pamięć i nie zapominam nawet prawniczych gadek. No a dziś z dwoma jego

facetami stało się coś złego. Podobno najedli się czegoś niedobrego, ale ja bym stawiał na

kaca. A to podobno pilne - pokazał na pudełko - więc przyniosłem ja.

- Ile dostałeś?

- Dwa miedziaki, dobra cena.

Wziąłem kolejny placek. Umwald wrzucał je w siebie z nierealną prędkością.

- Chciałbym wiedzieć, kto mieszka w jednym domu na Małym Rynku, dla kogo pracuje

albo przynajmniej z kim się spotka w przyszłym tygodniu. Dałbyś radę się tego dowiedzieć?

Za złocisza?

Oczy mu się zaświeciły.

- Za okrąglaka? I pan się pyta?!

Położyłem na stole złocisza. Był świeżo wybity, krawędzie miał ostre, relief żaglówki na

awersie wyraźnie wystawał z płaszczyzny monety. Na obrzeżach było napisane: Handel

honorowy.

Zafascynowany obserwował monetę.

- Ale jeśli chce pan wiedzieć, z kim się spotyka, będę potrzebował pomocników. Tydzień

to długo, będziemy się musieli wymieniać. A forsę chcę w drobnych, żebym im mógł

zapłacić. A poza tym, jak się gdzieś wyrwę z okrąglakiem, zamkną mnie bez ceregieli. Oni

sądzą, że taki oberwaniec jak ja złota uczciwie zdobyć nie może. Więc trzy srebrniaki, reszta

miedziana - dodał prawie żałośnie.

- Poczekaj tutaj - przykazałem.

Monetę zostawiłem na stole, na drogę po schodach wziąłem sobie dwa placki i wbiegłem

do pokoju. Prawdopodobieństwo, że zgarnie złocisza i ucieknie, szacowałem pół na pół. Było

to coś w rodzaju testu, potrzebowałem człowieka, na którym będę mógł, przynajmniej

częściowo, polegać.

Wróciłem z dziesięcioma srebrnymi w ręku. Wciąż siedział na krześle z nienapoczętym

plackiem w garści i nie spuszczał wzroku ze złotej monety. Położyłem srebrniaki obok.

- To był sprawdzian? - spytał i badawczo mi się przyjrzał.

Dobrze kojarzył.

- Możliwe - odpowiedziałem. - Złocisz to twoje wynagrodzenie, srebro na koszty. Nie

wiem, kiedy wrócę. Próbuj tutaj co wieczór. Chyba będę mieć dla ciebie kolejną robotę.

Pokręcił głową z niedowierzaniem.

- To była największa pokusa w moim życiu. Wolno zgarnął pieniądze i zawinął je w

brudną szmatkę.

- Więc chyba jeszcze wiele nie przeżyłeś.

Schował swoją prowizoryczną sakiewkę i wyszczerzył zęby.

- Może z czasem dojdę do czegoś lepszego? Zdawało się, że cieszy się na ten moment.

***

W końcu przestało padać. Z najemnej stajni wziąłem konia i do bramy miejskiej dotarłem,

zanim jeszcze ją otworzyli. W Fenidong rano nie ma pośpiechu, ludzie kierują się zasadą: im

wcześniej wstaniecie, tym więcej stracicie. Mury obronne zbudowane z grubo ciosanych

głazów jeszcze nie zdążyły wyschnąć, w porannym słońcu lśniły mgliście i wydawały się

ładniejsze, niż były w rzeczywistości. Najbliższe budynki od murów oddzielał dokładnie

określony przez prawo dziesięciometrowej szerokości pas młodej, jasnozielonej trawy, którą

ktoś już zdążył skosić. W powietrzu jeszcze unosił się lekki zapach. Jedynie masywna brama,

na pozór zlewająca się w jedną czarną płaszczyznę, oraz brzydka, przekrzywiona budka

strażnicza wyglądały, jakby świeżość wiosennego poranka ich nie dotyczyła. Dzwony wybiły

godzinę ósmą, szóstka żołnierzy sennie wydostała się z budki i zaczęła przygotowywać bramę

do otwarcia. Do mechanizmu kołowego przymocowali łańcuch, oczyścili dokładnie koła

zębate, sprawdzili i nasmarowali przekładnie. Dowódca strażników przez cały czas

obserwował mnie z ukosa, z pewnością miał zamiar zwrócić na mnie szczególną uwagę.

Przyzwyczaiłem się do podobnego traktowania. Trzej mężczyźni ustawili się przy wielkiej

korbie, która służyła do napędzania całego mechanizmu.

- Poczekajcie z tym, chłopcy. Najpierw zrewidujemy tego ptaszka, żeby potem nie chciał

nam szybko odlecieć - zatrzymał ich.

Zbliżył się z ręką na trzonku pałki. Dobrze wycelowanym, szybkim ciosem bardzo łatwo

roztrzaskać rzepkę kolanową jeźdźca. Nie chciałem nic takiego ryzykować, więc grzecznie

czekałem.

- Proszę pokazać tę broń - powiedział, wskazując kuszę w futerale przy siodle.

Posłusznie mu ją podałem.

- Pieczęć jest nienaruszona - podkreśliłem, żeby przypadkiem nie przyszło mu do głowy

jej złamać, a później mnie nękać.

Już od trzech lat w państwach Ligi Handlowej niezgodne z prawem było wyrabianie i

posiadanie kuszy. Gdy ktoś przywiózł broń z zewnątrz, musiał ją, jeśli nie chciał zostać

powieszony bez sądu, natychmiast po przejechaniu przez bramę miejską zapieczętować u

straży. Za to oczywiście trzeba było zapłacić, a opłata nie należała do najniższych. Moja broń

była zbyt dobra na to, żeby ją zakopać gdzieś pod krzakiem.

- Widzę - zgodził się i dalej oglądał kuszę. - To bardzo mocna broń. Wygląda prawie jak

strzelba.

Kusze zostały zakazane po wojnie handlowej między hodowcami bydła. Hodowcy bydła

długorogiego wynajęli grupkę kuszników, którzy bezpośrednio podczas rozmów wystrzelali

przedstawicieli ich przeciwników. Długorodzy zostali potem w sali cały dzień z martwymi

konkurentami, a później w Sądzie Handlowym rościli sobie prawo do zakończenia sporu na

ich korzyść, ponieważ strona przeciwna nie stawiła się na negocjacje i przegapiła termin.

Spełniono ich oczekiwania. Takie kusze-strzelby zostały zakazane całkowicie i w ogóle nie

można było sprowadzać ich do miast.

- Nie ma dalekosiężnych celowników - zaprzeczyłem.

- Ta nie ma. Jednak doświadczony strzelec potrafi strzelać i bez nich.

- Zależy od tego, jak bardzo jest doświadczony. A ta nie ma nawet korby do naciągania.

Robię to ręcznie.

- To prawda - nie kłócił się. - Ale powiedziałbym, że nie każdy facet ją naciągnie.

Widziałem już mniejsze kusze z korbą.

- Ja ją naciągnę. Chce pan, żebym pokazał? Jeszcze chwilę w zamyśleniu oglądał broń.

- Nie, wierzę panu. Chłopaki, otwórzcie bramę. Sprawił mi radość, tak wcześnie rano nie

chciało mi się wytężać grzbietu.

Podróżowałem szybko. Koń był wypoczęty i choć cały dzień świeciło słońce, nie zrobiło

się na tyle gorąco, żeby było nieprzyjemnie. Obszar państw Ligi należy do jednych z

najbardziej cywilizowanych na świecie, dobrą połowę stanowią pola, wioski i posiadłości

rolnicze. W lasach, które tutaj jeszcze pozostały, człowiek spotka co najwyżej dzika, a i te są

na pół oswojone. Na zbocze doliny przybyłem po czwartej. Przede mną rozpościerał się

piękny widok na nieregularnie porozrzucane grupki wozów i namiotów, między wieloma z

nich paliły się ogniska, ludzie z góry wyglądali jak mrówki. Obok niezorganizowanego

bałaganu zobaczyłem większą grupę koni, tam z pewnością obozowali ludzie Masnera. Przy

zejściu ze zbocza w żaden sposób się nie kryłem i wybierałem najwygodniejszą drogę.

***

Led Kowalski ssał źdźbło trawy i cierpliwie obserwował zbliżającego się mężczyznę.

Przybysz był wysoki i chudy, w siodle siedział rozluźniony, z lekko zwieszonymi ramionami,

uzdę trzymał między palcami lewej ręki, konia prowadził przeważnie nogami. W pochwie

przewieszonej ukośnie na plecach miał miecz, w futerale po prawej stronie siodła - kuszę.

Była duża, stalowa, ze specjalnie przyczernioną powierzchnią. Dzięki temu nie błyszczała w

słońcu i z daleka zlewała się z ciemną skórą siodła. Gdyby Kowalski jej nie szukał, nie

zauważyłby. Rozpięta kurtka jeźdźca falowała w rytm końskiego chodu i Kowalskiemu

wydawało się, że rozpoznaje pod nią bandolet z nożami do rzucania. Kowalski uśmiechnął się

do siebie. Znał podobne typki, a ten wyglądał jak jeden z najgorszych. Wypluł źdźbło,

wstrzymał oddech i wycelował swoją własną kuszą. Wybrał bok pod prawym łokciem

jeźdźca.

***

Zbocze doliny było gęsto porośnięte lasem, ale jeszcze zanim dostałem się na jego skraj,

zatrzymał mnie rozkaz:

- Hej, ty tam! Powiedz, czego tutaj chcesz, albo się odwróć i wracaj, skąd przyszedłeś!

- Nazywam się Koniasz i mam list żelazny od Masnera. W kieszeni kurtki -

odpowiedziałem głośno.

Nie poruszałem się, niektórzy ludzie mają na spuście zbyt lekki palec i łatwo ich

przestraszyć. Patrzyłem spod oka w kierunku, skąd odezwał się głos. Zauważyłem złocisty

błysk brązowego łuku. Brąz nie rdzewieje i jest ciut bardziej elastyczny niż stal, ale jego blask

łatwo zauważyć w słońcu. Czasami może to być wadą.

- Dobra, sprawdzimy, ale żeby ci nic nie wpadło do głowy! Trzymam cię wciąż na

muszce.

Z przeciwnej strony rozległ się trzask gałęzi. Obejrzałem się i ujrzałem wąsatego faceta.

Miał długi łuk, który niósł przerzucony przez ramię. Gdybym spróbował uciec jednemu,

dopadłby mnie drugi. Byli to profesjonaliści, doświadczeni żołnierze, którzy bronią swojej

skóry. Mężczyzna się nie spieszył, z rozmysłem wybierał najlepiej przetartą drogę. Był

barczysty, raczej niski, z trzydniowym zarostem na brodzie, wnioskując z wachlarza

zmarszczek wokół oczu i kącików ust, często się śmiał. Przez zbroję kółkową miał

przerzuconą szaro-zieloną tunikę, na nogach skórzane nagolenice, ciężkie jeździeckie buty.

Wyglądały na stosunkowo niewygodne obuwie do poruszania się po lesie. Przy pasku miał

sprzączkę do zawieszenia pochwy miecza, ale uzbrojony był jedyne w krótką pałkę z żelazną

główką. Mimo że na pierwszy rzut oka przypominał małego niedźwiedzia, poruszał się

szybko i cicho.

Podałem mu list od Masnera. Nie czytał tekstu, jedynie sprawdził pieczęć.

- W porządku, Led, to nasz człowiek - zawołał w kierunku swego towarzysza.

Potem oddał mi list i badawczo mnie zlustrował.

- Więc teraz to pan ma wydawać rozkazy? No, powiedziałbym, że będzie miał pan

problemy, chłopi nie przepadają nawet za nami, a w porównaniu z panem jesteśmy całkiem

przystojnymi chłopcami. Ponadto nie nosimy tyle żelaza - dodał, kiedy zauważył moje

uzbrojenie.

Tymczasem podszedł do nas jego koleś. Był tylko trochę niższy niż ja, ale bardziej

umięśniony. Wokół kącików ust widniały głębokie zmarszczki i miał posępną minę.

Wyglądał na człowieka, któremu nie podoba się cały świat i który ma problemy, żeby

wytrzymać z samym sobą.

- Nazywam się Koniasz - przedstawiłem się raz jeszcze.

- Ja jestem Amos, a to jest mój szef, właściwie były szef, Led Kowalski - odpowiedziało

mi chłopisko. - Przejedziemy tędy, kotliną, gdzie indziej są skały i z koniem miałby pan tam

problemy - poradził mi.

Ledowi Kowalskiemu już od pierwszego spojrzenia zbytnio się nie spodobałem.

Wydawało się, że nie zmartwiłoby go, gdybym sobie w siodle skręcił kark. Podczas gdy

schodziliśmy zboczem, rozmyślałem dlaczego. Może nie podobało mu się, że miałem go

zastąpić w dowodzeniu. Nie był to najlepszy początek dalszej współpracy.

- Przez cały czas nie mieliśmy żadnych problemów - rozpoczął Amos bez zachęcania. Nie

miałem nic przeciwko, przynajmniej czegoś się dowiadywałem. - Po okolicy włóczyło się

tylko paru traperów skądś ze wschodu, ale kiedy grzecznie im wytłumaczyliśmy, że nie

chodzi nam o żadne kłopoty, wynieśli się. Miejscowi z nami za bardzo nie rozmawiają, ich

dziewczyny są niedotykalskie, że większych nie spotkałem. Straszna nuda, a nawet przy

skromnych przydziałach, na które nam tutaj Led zezwala, zaczyna się kończyć wino. Cieszę

się, że wreszcie coś się zacznie dziać.

Na skraju lasu oddzieliłem się od żołnierzy. Chciałem sam przejechać koło całego obozu,

żeby zdobyć dokładne rozeznanie.

- Dołączę do was później. Obozujecie na górnym końcu? Zagroda dla koni i cztery duże

namioty? - zapytałem.

- Tak - potwierdził Amos. - Przygotuję coś do przekąszenia, proszę sobie nie dać popsuć

apetytu tymi ich przebrzydłymi spojrzeniami - polecił jeszcze z ironicznym uśmiechem.

Led przez cały czas z ukosa mi się przyglądał i milczał. Jego kusza była wyposażona w

dokładne celowniki z regulacją odległości i przechyłu, wierzyłem, że ze stu metrów trafi

chłopa prosto w pępek.

Co Amos miał na myśli, mówiąc o „przebrzydłych spojrzeniach”, zrozumiałem od razu

przy pierwszej grupie wozów. Mężczyźni nieprzyjaźnie mi się przypatrywali i podświadomie

rozglądali za bronią, kobiety wołały dzieci do siebie, a niemowlęta zaczynały płakać. Jestem

przyzwyczajony, że ludzie się mnie boją, i zazwyczaj mi to nie przeszkadza. Czasami jest to

nawet zaletą. Jest jednak różnica, kiedy trzęsie się przed wami lichwiarz, ewentualnie

złodziej, a kiedy młoda kobieta z waszego powodu odstawia dziecko od piersi. Chyba

najtrudniejszy moment przeżyłem, gdy staruszka o skórze białej jak świeży śnieg i

czerwonych, króliczych oczach, nucąc przyśpiewki, zaczęła za mną rzucać brzozowe polana.

Jej krewni, wszyscy również jak z alabastru, przyglądali się temu i kiedy strategicznie się

wycofałem, zaczęli entuzjastycznie podskakiwać i krzyczeć. Starała się chyba odpędzić złe

widmo albo coś podobnego. Przyzwyczaiłem się, że nie jestem żadnym wytwornisiem, ale

nawet jak dla mnie było to trochę za wiele.

Powoli przechadzałem się od obozowiska do obozowiska. Werbownicy Masnera

zgromadzili tutaj ludzi z prawie całego kontynentu. Przyszli koloniści tworzyli mieszankę ras,

narodów i wyznań. Mówię płynnie w ośmiu językach i dogadam się w kolejnych dziesięciu,

lecz tu słyszałem dialekty, o których pochodzeniu nie miałem pojęcia. Większość rolników

już na pierwszy rzut oka wyglądała biednie, do osobliwego przedsięwzięcia zorganizowanego

przez kupców z Fenidong nie skłoniła ich żądza przygody czy chęć odkrywania nieznanego,

ale bieda i rozpacz. Na ich twarzach malowała się obawa o nieznaną przyszłość. Łączyli się

według miejsca pochodzenia, używanego języka i zwyczajów, poszczególne grupy izolowały

się jedna od drugiej, w powietrzu unosiły się nienawiść i skrywana wrogość.

Na dyszlu jednego z wozów stojących na skraju lasu zauważyłem wyrzeźbione twarze.

Ludzie czasem zdobią swoje domostwa ornamentami, lecz ta rycina ze zwyczajną

twórczością ludową miała tyle wspólnego, co moje zawodzenie ze śpiewem operowym.

Zatrzymałem się, cofnąłem kilka kroków, następnie zbliżyłem do wozu i znów kawałek

oddaliłem. Twarz wyryta w drewnie nieustannie mnie obserwowała. Z bliska rzeźba była

grubo ciosana i niedoskonała, raczej szkic niż dokończone dzieło, ale z pięciu, sześciu

metrów niedoskonałości ginęły, twarz zyskiwała wyraz i duszę. Ten, kto kilkoma prostymi

pociągnięciami dłuta i noża zdołał tchnąć w nią życie, był o wiele większym artystą niż ludzie

zdobiący katedry i domy szlachciców. Byłem ciekawy, kto to jest, dlatego usiadłem na pniu

młodego buku i czekałem. Obozowisko, do którego należał wóz, było co prawda

prowizoryczne, jednak ten, kto je zbudował, wiedział, jak to się robi. Sam powóz wyglądał

solidnie i niezawodnie, dwie krowy pasące się opodal były dobrze odżywione, wymiona

miały nabrzmiałe mlekiem, kawałek dalej spała przywiązana do palika koza, za tylnym kołem

leżał wielki pies. Od czasu do czasu podnosił głowę i wyczekująco na mnie patrzył, a potem

znów się kładł. Z całą pewnością w żaden sposób go nie zainteresowałem. Pod płóciennym

daszkiem stała kuchnia. Prosty stół, ognisko z widełkami i rożnem, cztery krzesełka, dwa

duże wiadra pełne wody, częściowo zasłonięte pokrywkami sprytnie zrobionymi z kory

brzozowej. Podłogę, żeby było miło, ktoś wysypał białym piaskiem z potoku. Wszystko

proste, praktyczne, ale doskonale zrobione i jednocześnie ładne. Skoncentrowałem swoją

uwagę na kubłach, coś mi w nich nie pasowało. Na pierwszy rzut oka zwyczajne naczynia

przeznaczone do noszenia na drągu przewieszonym przez ramiona. Dopiero po chwili

uświadomiłem sobie, że do każdego wejdzie przynajmniej pięćdziesiąt litrów. Miejsce z

naturalnym wodospadem, skąd ludzie nabierali wodę, było stąd oddalone o dobre pół

kilometra. Spróbujcie nałożyć na plecy kwintal wody, do tego jeszcze dwa piętnastokilowe

wiadra i drąg. Porządnie się nadźwigacie, o ile taki ciężar nie złamie wam grzbietu.

Z głębi lasu za moimi plecami rozległo się ostre trzaśniecie drewna, jakby ktoś nadepnął

na suchą gałąź. Może wracał właściciel, może ktoś inny. Moje stanowisko nie było na tyle

ukryte, żeby mnie nie zauważył, a ja nie chciałem być przyłapany na przyglądaniu się

cudzemu obozowisku. Odszedłem, ale wiedziałem, że wrócę. Byłem ciekawy.

Zaczęło się ściemniać, dlatego skróciłem zwiedzanie i poszedłem prosto do obozu

wojskowego. Tworzyły go cztery standardowe cesarskie namioty żołnierskie -

ośmioosobowe, ustawione w kwadrat, przed każdym było wybudowane jedno palenisko.

Ujrzałem około dziesięciu mężczyzn wałęsających się dokoła; szacowałem, że w sumie jest

tutaj dwudziestu pięciu do trzydziestu żołnierzy. Przy największym palenisku czekali Amos z

Ledem. Na rożnie piekły się dwa króliki, a na kamieniu zostało dla mnie parę chlebowych

placków.

- To jak ci się u nas podoba? - zapytał wesoło Amos. Wzruszyłem ramionami.

- Ilu was tutaj jest?

- Trzydziestu. W nocy pilnuje piętnastu, w ciągu dnia dziesięciu, pozostali mają wolne.

Straże się zmieniają po czterech i ośmiu godzinach - przemówił po raz pierwszy Led. -

Wymieniam ich rotacyjnie, żeby nikt nie był poszkodowany. Czterej mężczyźni są na dolnym

końcu, dwaj na górnym, pozostali chodzą jak chcą na zboczach. Nieregularnie ich

sprawdzam, żeby mieli się na baczności. Na razie jest spokój.

Może mnie nie polubił, ale dowódcą był dobrym.

- Wiecie, skąd są ci wszyscy ludzie? - Pokazałem kciukiem za siebie.

- Miejscowi - pogardliwie zawarczał Amos. - Głupi i ograniczeni rolnicy, którzy potrafią

tylko dłubać w ziemi. Nie znają porządnego języka, modlą się do głupich bogów, śmierdzą i

boją się nas.

Kowalski wzruszył ramionami.

- Są na obcej ziemi, zwabieni niepewnymi obietnicami. Nie dziwota, że się boją.

Umilkł zakłopotany, jakby powiedział więcej, niż chciał. Ciszę przerwała powracająca

straż. Led Kowalski przedstawił mnie jako nowego dowódcę. Żaden z nich wiele się nie

nagadał, jedynie krótko na mnie spojrzeli i bardziej niż ja osobiście zainteresowała ich moja

broń. Dwóch zapytało, czy przypadkiem nie przywiozłem picia albo jakichś panienek.

Najemnicy pracujący w państwach Ligi są najlepszymi profesjonalistami na świecie.

Przelewają krew za pieniądze, za towar, za realizację planów strategicznych jakiegoś kupca

lub regionalnego polityka. Z czasem nauczyli się tę cenną ciecz jak najbardziej oszczędzać.

Do kategorii zimnego profesjonalisty nie pasował mi tylko Led Kowalski, choć sam nie

wiedziałem dlaczego. Może sprawiała to jego permanentna troska i posępność. Najemnicy

mają zazwyczaj bardziej lekkomyślne podejście. Byłem jednak pewien, że swoją kuszą

posługuje się wyśmienicie.

Rano kontynuowałem zwiedzanie i próbowałem sobie wyrobić jakieś wyobrażenie o tych

ludziach. Skąd są, co ze sobą przywieźli, co wiedzą o całym przedsięwzięciu, czego się

spodziewają. Zacząłem od grupy dziesięciu wozów ustawionych w okręgu, gdzie wyglądało,

że utrzymują przynajmniej jakiś porządek. Pierwszy człowiek, chłopina wyklepujący kosę, w

ogóle mi nie odpowiedział na pytanie, kobieta, którą zagadnąłem, uciekła. W końcu

dowiedziałem się, że ich przywódca mieszka w wozie otoczonym trzema mniejszymi

namiotami.

Skierowałem się prosto do niego. Wokół wozu panował wielki ruch. Dwie dziewczyny

prały bieliznę, młoda kobieta oplatała wikliną kamionkowe naczynie i jednocześnie spod oka

obserwowała niemowlę bawiące się na trawie. Ledwie się zbliżyłem, wszyscy szybko znikli.

Zastukałem w środek przedniego koła i czekałem. Po chwili płachta zakrywająca wejście

zafalowała i przede mną pojawił się drobny, białowłosy starzec. Jeśli kobieta z dzieckiem nie

była jego córką, lecz konkubiną lub żoną, skrywało się w nim o wiele więcej siły, niż się

wydawało.

- Nazywam się Koniasz, pan Masner wynajął mnie, żebym zaprowadził was tam, gdzie

będziecie mogli zagarnąć ziemię i postawić nowe domy - zacząłem bez wstępnych

uprzejmości.

Starzec wolno obejrzał mnie od stóp do głów, podobnie jak ciekawski oglądający potwory

pokazywane w cyrku. Dźwięk zwyczajnych prac domowych pomału cichł, czułem, że nasza

rozmowa staje się przedmiotem powszechnej uwagi. Wadą obozowania pod gołym niebem

jest to, że mało tam możliwości rozmowy w cztery oczy, jakiej bym sobie teraz życzył.

- Nie wierzę panu. Wygląda pan jak jeden z tych, którzy nam ukradli ziemię. Ja i moi

ludzie nigdzie z panem nie pójdziemy.

Był stary, niski i wysuszony, ale było jasne, że nawet gdybym złapał go za nogi, kazał mu

wisieć głową w dół i trząsł nim aż do obiadu, zdania i tak by nie zmienił.

- Co zatem zamierzacie robić? - zapytałem.

- Wciąż to samo. Będziemy czekać. Pan Masner dostarcza nam żywność, będzie się

musiał nami zaopiekować.

- A jak przestanie wam dostarczać? Starzec wzruszył ramionami.

- Wiedzieliśmy, że to będzie ciężka podróż. Ale za panem nie pójdziemy.

Opuścił płachtę, audiencja dobiegła końca. Wiedziałem, że nie posiadam zbytniego uroku

osobistego, lecz jego zdecydowany opór mnie zaskoczył. Miałem nadzieję, że to tylko z

uwagi na to, że z własnych gruntów zostali wygnani przez najemnych chłopaków podobnych

do mnie. Zgodnie z przysłowiem: „Pierwsze koty za płoty” poszedłem spróbować szczęścia

gdzie indziej.

O drugiej po południu byłem zmęczony i wściekły, bolały mnie szczęki od nieustannego

powtarzania jednego i tego samego zdania powitalnego. W niektórych miejscach nie

rozmawiali ze mną w ogóle, gdzie indziej trochę, ale w większości mówili coś podobnego jak

starzec. W końcu dałem sobie spokój, ponieważ po pełnej niepowodzeń połowie dnia zaczęła

brać górę gorsza część mojego charakteru i miałem ochotę zrobić tym ludziom coś złego. W

tej sytuacji nie było to chyba najlepsze podejście. W dwóch miejscach wyrazili żal, że

dowódcą karawany nie pozostał Led Kowalski.

Wracałem wzdłuż lasu w cieniu drzew i z przyzwyczajenia stąpałem tak cicho, jak tylko

było to możliwe na dywanie z opadłych liści i igliwia. Nagle stanąłem jak słup soli, a gdzieś

w piersi, tak trzy centymetry pod mostkiem, coś mi szczęknęło, jak dobrze dopasowujący się

zatrzask. Kobieta była wspaniała. Stała tyłem do mnie, a kiedy się schyliła do kosza z

bielizną, spódnica sięgająca kolan podciągnęła się kawałek wyżej. Miała piękne, umięśnione

łydki opalone słońcem na brązowo, podczas patrzenia na linię ud zapierało mi dech i

żałowałem, że jej spódnica nie jest jeszcze krótsza. Przerzuciła koszulę przez sznur

rozciągnięty wysoko między gałęziami drzewa i żeby dosięgnąć aż do samej góry, wspięła się

na palce. Była bosa, kostki miała doskonałe, jakby należały do marmurowego posągu, a nie

do żywej kobiety. Gdy podniosła ręce, podwinęła się błękitna bluzka i odkryła dolną część

pleców. Czarne, w słońcu błyszczące aż granatowo włosy miała zaplecione w długi warkocz,

który falował jak żywy. Obserwowałem ją z otwartymi ustami i wstrzymywałem jednocześnie

oddech. Wyglądałem przy tym jak nędzny szpieg, ale nie umiałem sobie z tym poradzić. Była

szczupła, lecz nie wątła, z każdego ruchu emanowała witalność, siła, harmonia i radość.

Wąski pas, doskonałe biodra, szczupła, umięśniona szyja.

Wyczuła, że ktoś jej się przygląda, i odwróciła się. Nie sprawiała wrażenia przestraszonej.

Na chwilę figlarnie zmrużyła oczy, spojrzenie czułem aż na kręgosłupie, zaraz jej czarne

źrenice zmieniły się w dwa jeziorka rtęci wirujące w dzikich morskich wodach. Z problemem

wciągnąłem powietrze, dolna szczęka wróciła na swoje miejsce. Odpędziłem od siebie

wyobrażenie, jak może w dotyku smakować jej skóra. Jeszcze nigdy żadna kobieta tak na

mnie nie patrzyła. Zanim definitywnie zaparło mi dech, objęły ją dwie olbrzymie ręce. Nie

widziałem, jak przyszedł, ale wiedziałem, kim jest. Odwróciła głowę w geście oddania,

przytuliła się do niego i jeśli przed chwilą w jej oczach przelewała się rtęć, teraz było to złoto,

szmaragd, cała burza uczuć i zrozumienia, aż w końcu została tylko aksamitna czerń

głębokich oczu. Tam, gdzie inni ludzie mają serce, a ja zazwyczaj bryłkę granitu, miałem

nagle kawałek lodu. Nie patrzyłem na mężczyznę, obserwowałem tylko te olbrzymie ręce

obejmujące kobietę w pasie, ale nawet mimo to od razu wiedziałem, kto to jest. To był chłop,

który nosił wodę w pięćdziesięciolitrowych kubłach, kilkoma pociągnięciami dłuta umiał

stworzyć piękną płaskorzeźbę, potrafił zbudować wygodne obozowisko i bez wątpienia

zbudował solidny dom. Był to mężczyzna, którego kochała ta kobieta przede mną.

Pożałowałem, że nie jestem trochę inny. Wystarczyłaby choć mała, przysłowiowa odrobina.

Gdyby tak było, zabiłbym go na miejscu, ponieważ robiłbym sobie nadzieję, że do mnie

mogłaby poczuć coś podobnego jak do niego. Jego wielkie dłonie i siła na nic by mu się nie

zdały, ponieważ jeśli jestem w czymś doskonały, to jest to umiejętność zabijania. Być trochę

innym...

Nie wiedziałem, co powiedzieć, czułem się niczym mały chłopiec złapany na jakimś

wybryku.

- Nazywam się Koniasz, reprezentuję pana Masnera - powiedziałem.

- Hen Hammond, moja żona Krystyna - przedstawił siebie i swoją małżonkę.

Miał głęboki głos, który pasował do jego potężnej sylwetki. Mam nieco ponad dwa metry

wzrostu, ale on był jeszcze o dobre dziesięć centymetrów wyższy. Mimo swojego wzrostu nie

wyglądał chudo, wręcz przeciwnie - raczej przysadziście. Twarz miał dużą i regularną, z

wyraźną, kwadratową brodą, oczy rozdzielone szeroką nasadą nosa. W żadnym wypadku

jednak nie wyglądał jak powolny olbrzym z duszą prostaka. Był to cud genetyczny, silniejszy

i mądrzejszy niż inni ludzie, mężczyzna, który rodzi się raz na wiele setek lat i który, jeśli się

zdecyduje, może poprowadzić całe narody i zmieniać historię. Prawdopodobnie widział, że

obserwuję jego żonę, ale wydawało się, że na swój sposób jest mu to zupełnie obojętne, jakby

go trochę bawiło, lecz nie było znów aż tak ważne.

- Wpadnę do was później - udało mi się powiedzieć bez zająknięcia i kontynuowałem

oględziny na obrzeżach lasu.

Wróciłem do obozu, a w myślach nieustannie powracałem do Krystyny. Do spojrzenia,

jakim mnie obdarzyła, zanim przyszedł on. Na pewno nie był to sposób, w jaki kobieta patrzy

na nieznajomego mężczyznę, którego widzi po raz pierwszy.

Przy palenisku przywitał mnie Amos. Był najlepszym kucharzem wśród najemników,

dlatego chętnie wymieniali się stróżowaniem, żeby przygotował do jedzenia coś lepszego niż

zwyczajne przypalone placki, fasolę i na wpół surowe mięso.

- Rozejrzałeś się?

Miast odpowiedzieć, tylko coś zaburczałem.

- No, dokładnie tak, to nic niewarte. Gdyby nie płacili tak dobrze, już dawno by mnie tu

nie było. Widziałeś już Krystynę? Wspaniała kobieta! - Amos lubieżnie się oblizał.

- Chyba niejednemu przechodzi ochota, kiedy widzi tego jej faceta.

Pokręcił żałośnie głową.

- Normalpnie nic sobie z mężów nie robię, ale Hammond wygląda tak, że jedną ręką

mógłby cię przeciąć na dwie połowy, a Krystyna też nie jest za bardzo rywkowa.

- Co o nich wiesz? - zapytałem.

- Nie za dużo. Przyjechali ze środkowego zachodu z większą grupą, ale dołączyli do nich

później. W zasadzie trzymają się na uboczu. Hammond wystarcza za trzech normalnych

chłopów i pięknie rzeźbi. Popatrz, mam to od niego.

Sięgnął do kieszeni i pokazał mi małą figurkę biegnącego konia. Była wyciosana z

lipowego drewna, znów niezbyt szczegółowo, mimo to jednak człowiek miał wrażenie, że

widzi konia gnającego przez step na wyścigi z wiatrem.

- Dał mi to, kiedy się spotkaliśmy przy wodopoju. Dla chłopaka.

- To ty masz dzieci?

- Nie, przynajmniej o żadnych nie wiem. Powiedziałem to tylko tak, żeby nawiązać

bliższą rozmowę. Ale gdybym miał, byłby to ładny prezent.

Schował figurkę do kieszeni.

Na resztę dnia zostałem w obozie i rozmyślałem. Zadanie, do którego Masner mnie

wynajął, wydawało się teraz o wiele trudniejsze. Pierwotnie zakładałem, że wieśniacy będą

ludźmi z jednego obszaru i bez wielkich problemów stworzą wielką, mobilną wieś, zgodnie

działającą. Ich wzajemna nietolerancja i nieufność wszystko utrudniały. A na dodatek była

tutaj jeszcze Krystyna, moja czysto osobista komplikacja.

Amos podgrzał wino i postawił je w kociołku przy ogniu, żeby zostało gorące.

Napełniłem blaszany kubek i powoli się delektowałem. Było za mało słodkie, pewnie kończył

im się cukier. Kowalski wrócił z kontroli, również nalał sobie wina i usiadł obok mnie.

- Co pan ustalił? - zapytał.

- Nic dobrego. Jak bardzo Masner wprowadził pana w całą sprawę?

Kowalski wzruszył ramionami.

- Nie za bardzo, ale człowiek potrafi wyciągać logiczne wnioski. Masner chce założyć

kolonię, ci ludzie są przyszłymi osadnikami. Nie wiem gdzie, czy za morzem, czy gdzieś

zupełnie indziej. Będzie to z pewnością delikatna sprawa, ponieważ nie robiłby z tego takiej

wielkiej tajemnicy. W ogóle mnie to nie obchodzi. Mnie i moim ludziom płacą za to, żeby

nikt im nie przeszkadzał. Zapasy i rozkazy dostajemy od kurierów.

- Nie będą żyć ze sobą w zgodzie - dorzuciłem, skinąwszy głową w stronę farmerów.

Kowalski napił się wina i skrzywił.

- Za kwaśne. Zgadzam się. To bardzo niejednolite towarzystwo, każdy z innej parafii. W

sumie mamy ich tutaj koło siedmiuset i wciąż przychodzą następni. Znaczną część tworzą

uchodźcy religijni z północy i północnego zachodu, jest tylko kwestią czasu, kiedy wezmą się

za łby. Odkryłem ponadto dość purytanów z Almedu, ci należą do najbogatszych i nie znoszą

się z wysiedlonymi góralami z Cesarstwa. Z wyznawcami bogini Sakhe nie powinno być

problemów, w kwestiach wiary są liberalni. Wielu ludzi pochodzi z niezależnych księstw na

północnej granicy Cesarstwa Crambijskiego. Uciekli przed obszarnikami, którzy zabrali im

ziemię. Wszyscy są jednak wolni, nie znajdzie pan tutaj żadnego zbiegłego niewolnika.

Takie prawdopodobnie były warunki założenia kolonii, lecz głośno tego nie

powiedziałem.

- Będę potrzebował dowódcy najemników. Nie podjąłby się pan tego? - zapytałem.

Kowalski przez chwilę patrzył w ogień.

- Nie.

- Dlaczego?

- Słyszałem o panu parę rzeczy, które mi się nie spodobały.

Powiedział to w taki sposób, jakby mi oznajmiał, że jutro będzie padać.

- U żołnierza taki pogląd mnie dziwi. Uśmiechnął się, w jego wykonaniu wyglądało to jak

ponury grymas.

- Życie jest pełne niespodzianek.

- Będę potrzebował jak najwięcej jak najlepszych ludzi. Gdyby pan to przemyślał... - nie

dokończyłem zdania i wzruszyłem ramionami.

Choć odmowa Kowalskiego mnie zdziwiła, to już wcześniej zastanawiałem się nad

jeszcze jednym mężczyzną. Nad człowiekiem dbającym o honor i prawo, który nawet kiedy

wielokrotnie wabiono go na drugą stronę fikcyjnej barykady, całym swoim życiem bronił

sprawiedliwości lub przynajmniej tego, co za nią uważał. Nazywał się Frederick Bonsetti i

przed dziesięcioma laty służył jako dowódca miejskiej gwardii Stavropolu. Ukradłem wtedy

w Stavropolu książkę z biblioteki klanu czarowników Augipów. Nie mieli pojęcia, kto to

zrobił, a ponieważ zawierała rzeczy z ich punktu widzenia bardzo delikatnej natury, poruszyli

całe miasto, żeby mieć ją z powrotem. Wygrażali, przekupywali, podobno skatowali też paru

ludzi. Bonsetti odkrył, że to moja sprawka, i doszedł do wniosku, że najprostszym sposobem

załagodzenia sytuacji będzie zatrzymanie mnie, odebranie książki i zwrócenie jej

właścicielom. Był zawzięty, zwinny, sprytny i niebezpieczny. Śledził mnie przez pół

kontynentu i kilkakrotnie prawie dopadł. W końcu stało się to tak męczące, że oddałem mu

książkę dobrowolnie, oczywiście gdy już ją przeczytałem.

Fascynowało mnie, jak w całym dochodzeniu potrafił wykorzystać pomoc innych ludzi.

Tam, gdzie ja płaciłem złotem, on rzucił dobre słowo; tam, gdzie ja groziłem, on z takim

samym rezultatem przekonywał i namawiał. Był to przystojny facet, kobiety nie mogły od

niego oderwać oczu, a mężczyźni nad podziw mu wierzyli. Nigdy tego nie wykorzystywał. Z

tego, co wiedziałem, przed kilkoma laty ustatkował się i ożenił właśnie gdzieś tutaj, w

okolicach Fenidong. Był w dobrym wieku, tylko pięć lat młodszy ode mnie.

Mimo że miałem w Kowalskim potencjalne zastępstwo, jego odmowa mnie zirytowała.

- Jutro wyjeżdżam i wrócę za jakiś tydzień. Najmę kilku innych ludzi, was obowiązują

polecenia Masnera - powiedziałem i dopiłem wino. - Czego potrzebuje tysiąc osób, aby w

obcym miejscu, na dziewiczym pustkowiu, móc zacząć zupełnie nowe życie? - rzuciłem, jak

gdybym rozmyślał na głos.

- Dlaczego, do cholery, pyta pan mnie? - odezwał się z irytacją Led Kowalski, jakby

usiadł na gwoździu.

- Nie pytam, to była uwaga, ot tak, w powietrze. To nie jest rzecz, na której bym się znał,

a jeśli coś zaniedbamy, może się to na nas zemścić. Będę to musiał porządnie przemyśleć.

Wrogo na mnie popatrzył, jakbym go właśnie wciągnął gdzieś, gdzie nie chciał być.

Miałem nadzieję, że przynajmniej częściowo udało mi się wzbudzić jego zainteresowanie.

Kiedy usypiałem na kocu pod gołym niebem, rozmyślałem o wszystkim, co muszę zrobić

w Fenidong.

Znaleźć i nająć Bonsettiego, od Masnera uzyskać więcej informacji o ludziach, którzy

tutaj przyjeżdżali, zapłacić jakimś molom książkowym, żeby mi zebrali jak najwięcej

informacji o terytorium, gdzie mieliśmy założyć kolonię, odszukać faceta, który próbował

mnie zabić. Gdzieś się pośrodku tego długiego szeregu zadań zagubiłem, a kiedy księżyc

przebył jedną czwartą swojej conocnej drogi, uświadomiłem sobie, że przez cały czas staram

się przypomnieć każdy rys twarzy Krystyny Hammond. Nie był to najlepszy sposób

spędzania czasu dla takiego faceta jak ja.

Następnego dnia rano wyruszyłem wcześnie. Szybko osiodłałem konia, spakowałem

manatki i nie czekałem nawet, aż kucharz przygotuje śniadanie. Przejechałem przez jeszcze

śpiący biwak, jedynie kilka niecierpliwych kogutów zachęciłem do wczesnego piania. W

dolinie unosiła się delikatna mgła, trawa była mokra od rosy, przy ziemi utrzymywał się

chłód. W nocy wprawdzie ludzie śpią najtwardszym snem, ale o świcie i bezpośrednio po

wschodzie słońca miasta i wsie są najcichsze, najspokojniejsze i najładniejsze. Jednak tylko

dopóki nie obudzi się pierwszy ranny ptaszek. Skręciłem do lasu, na ścieżkę, która co prawda

oznaczała trzykilometrowy objazd, ale za to omijała najostrzejsze wzniesienia i oszczędzała

konia. Planowałem zatrzymać się przy wodopoju, ponieważ potrzebowałem świeżej wody i

chciałem się umyć przed drogą. Gdy skręciłem na wąską dróżkę wydeptaną w zielonych,

sięgających ramion zaroślach, usłyszałem plusk wody. Wstrzymałem konia i zrobiłem

większy hałas niż zazwyczaj, ponieważ nie chciałem nikogo niemile zaskoczyć. Rannym

ptaszkiem była Krystyna. Wychodziła z wody, mokre włosy błyszczały, na ramiona zarzuciła

duży ręcznik. Materiał okrywał ją jak szlafrok, ale tam, gdzie skóra była mokra, dokładnie

odbijał kształt ciała. A było tak prawie wszędzie. Zaschło mi w gardle.

- Dzień dobry - przywitałem się ochryple.

Odpowiedziała na powitanie i jednocześnie się uśmiechnęła. Był to chyba zwyczajny

uśmiech, którego kobiety mężczyznom nie szczędzą, ale ja nie byłem przyzwyczajony do

podobnego zachowania. Nawet panienki lekkich obyczajów nie uśmiechają się do mnie zbyt

często, mimo że płacę im potrójną wartość normalnej stawki.

- Jedzie pan się też wykąpać? Wstaję wcześnie, o włosy człowiek musi dbać, a za chwilę

ludzie zmącą wodę.

Nie wyglądała, jakby się spieszyła.

- Nie, napoję tylko konie i nabiorę wody.

Nie jestem wstydliwy, tylko nie potrafiłem sobie wyobrazić, że mógłbym przed nią

obnażyć swoje nieforemne, pokryte setką blizn, połamane, chude ciało. To już raczej pojadę

do Fenidong brudny.

- Obiecał pan, że do nas wstąpi.

Miała cichy i melodyjny głos, jak na kobietę może nawet zbyt niski. Czułem, jak włosy

podnoszą mi się na karku. Zaprowadziłem konie do wody i napełniłem manierkę.

- Wstąpię jak najszybciej będę mógł. Teraz, niestety, muszę jechać. Życzę miłego dnia,

pani. - Mój głos był coraz bardziej zachrypnięty.

Jeszcze raz się uśmiechnęła i na pożegnanie lekko skłoniła głowę. Kiedy się poruszyła,

mokra materia jeszcze bardziej oblepiła jej piersi i podkreśliła ciemne otoczki brodawek.

Wolałem już nic nie mówić i oddaliłem się jak najszybciej umiałem. Podczas drogi do

Fenidong musiałem uważać, żebym zbytnio nie męczył konia. Wspomnienie Krystyny

utkwiło we mnie głęboko, jak żwir wbity w ranę.

Rozdział 3

Dziura w sieci

Zazwyczaj lubię długie, samotne podróże, ale tym razem bramę miejską Fenidong

powitałem prawie z wdzięcznością. Strażnicy pozwolili mi przejść bez problemów, na targu

kupiłem kilka drobiazgów, odwiedziłem Urząd Ziemski i tam, uiściwszy opłatę, zajrzałem do

ksiąg katastralnych. Farma Bonsettiego leżała w odległości jednego dnia ostrej jazdy od

miasta. Było już późno, wizytę musiałem odłożyć na następny dzień. Wróciłem do gospody,

zamówiłem kolację i godzinę w skupieniu się napychałem. Żołnierskie porcje w obozie były

małe, ponadto cały dzień nie jadłem. Kiedy wybiła piąta, do pokoju zajrzał Umwald.

- Wygląda pan, jakby jakaś babka dała panu kosza - powiedział zamiast powitania.

- Jak na to wpadłeś? - zawarczałem. Wzruszył ramionami.

- Tak się tylko mówi. Mogłem też powiedzieć: jak kupa nieszczęścia, jakby coś zwiało

panu sprzed nosa albo coś w tym stylu. Poważnie dała kosza?

Wyglądał, jakby go to naprawdę ciekawiło, nie miałem jednak nastroju na długie

wspominki, zwłaszcza na ten temat, a już na pewno nie z czternastoletnim chłopcem.

- Ustaliłeś coś?

- No, ten dom należy do Kyzuruku Goana. To jeden z najlepszych pośredników w

mieście.

Było źle. Tacy ludzie mieli różne kontakty, stali pomiędzy normalnym społeczeństwem a

półświatkiem. Płatny zabójca z pomocą pośrednika mógł załatwić sobie najlepszego doradcę

podatkowego, gdyby go przez przypadek potrzebował, albo przeciwnie - doradca podatkowy

mógł sobie zapewnić usługi płatnego zabójcy. Drugi wariant z pewnością był częstszy.

Wszelka działalność handlowa pośredników opiera się na negocjacjach z ludźmi, na

opanowaniu sztuki osobistej dyplomacji, umiejętności zyskiwania sobie innych, na

pośredniczeniu i oferowaniu usług.

- Ale pewnie nie udało ci się ustalić, z kim się ostatnio spotykał.

Umwald wyprostował się z dumą.

- Udało, lecz musiałem wynająć więcej ludzi. Kosztowało mnie to kolejne pięć srebrnych.

Bez gadania położyłem na stole złocisza. Chwilę z wahaniem obserwował monetę, a

potem ją zabrał.

- Drugie pięć na kolejne wydatki - powiedziałem.

Umwald potaknął.

- Goan spotkał się w sumie z czternastoma ludźmi. Dziesięć imion już znam, pozostałych

czterech facetów śledzą moi ludzie i mogę panu pokazać, gdzie się zatrzymali.

Popatrzyłem na niego uważniej.

- Nie rozumiem, jak to możliwe, że wciąż jeszcze jesteś na ulicy. Z takim talentem już

dawno powinien cię znaleźć rezydent jakiejś sieci.

Wzruszył ramionami.

- Chce pan usłyszeć te imiona?

Wyrecytował je bez najmniejszego wahania, do niektórych dołączył również opis.

Umwald wykonał wyjątkową pracę, ale fakt, że Kyzuruku jest pośrednikiem, skomplikował

sytuację.

- Wpadnij tu jutro wieczorem, będę miał dla ciebie kolejną robotę - powiedziałem.

Umwald entuzjastycznie przytaknął.

- Oczywiście, proszę pana.

- I spróbuj go śledzić jeszcze do jutra.

- Oczywiście, proszę pana.

Nie powinienem zostawać w gospodzie na noc. Nieznajomi przeciwnicy wiedzieli, że

mogą mnie tutaj znaleźć. Chciałem się wyspać, a nie czekać na nocnych gości. Gorąca kąpiel,

późna kolacja i trochę przyjemnej konwersacji, żeby przeczyścić myśli i przestać w duchu

zajmować się Krystyną, też nie byłyby złe. A to wszystko dało się znaleźć w domu

publicznym u Lucy Lou.

Żeby upewnić się, że nie mam towarzystwa, nie szedłem bezpośrednio, ale okrężną drogą

przez Dzielnicę Tkaczy. Kilka razy w wąskich uliczkach chowałem się w cieniu i czekałem

na ewentualnych prześladowców, lecz nikt się nie pojawił. Do domu publicznego dotarłem

krótko przed jedenastą. Budynek nie rzucał się w oczy, bez jakiegokolwiek znaku

rozpoznawczego, stał w dobrej dzielnicy średnio zamożnych kupców. Hasłem LL, jak się

czasem nazywało Lucy Lou, była absolutna dyskrecja. Przy wejściu musiałem poczekać, aż

wesołe i trochę podpite towarzystwo zostanie wprowadzone do środka. Były tam również

kobiety, ale u LL nie było to niczym nadzwyczajnym, nie znosiła fałszywych uprzedzeń i

dogadzała każdemu. Oczywiście każdemu, kto mógł sobie na to pozwolić. Wiadomo było, że

w jej domu znajdują pocieszenie żony zapracowanych bankierów i kupców. Czasem

organizowała słynne wieczorki dla zaproszonych gości, gdzie występowała osobiście jako

pani domu. O tym, co się tam działo, rozchodziły się bliżej nieokreślone pogłoski, jednak w

pewnych kręgach zaproszenie uważano za zaszczyt. Osobliwością siedziby Lucy były

anormalnie szerokie ściany i częste zasłony na korytarzach. Lucy starała się zmniejszyć do

minimum prawdopodobieństwo niepożądanego spotkania. Nikomu nie wyszłoby na dobre,

gdyby w jej lokalu relaksujący się kupiec spotkał swoją małżonkę. Lucy Lou starała się żyć

ze wszystkimi jak najlepiej. Półświatek szedł jej na rękę, ponieważ nigdy o nic niepotrzebnie

nie wypytywała, śmietanka towarzyska zaś nie bała się u niej porządnie wyszaleć. To, co

zdarzyło się w domu Lucy, było bardziej poufne niż tajemnica spowiedzi. Panienki,

prostytutki dałyby się pokroić, żeby móc pracować właśnie dla Lucy. Nie zdzierała z nich tak

jak inni, a ponadto dobrze się o nie troszczyła. To jednak nie oznaczało, że Lucy Lou była

zupełnym świętoszkiem. Jeśli ktoś jej się postawił, często znajdowano go z poderżniętym

gardłem gdzieś w kanale albo nie znajdowano wcale. Mówiono o niej również, że jedną z jej

ulubionych zabaw jest biczowanie męskiego personelu. Nie zatrudniała żadnych

niewolników, jedynie świetnie opłacanych służących, którzy o ile nie chcieli stracić pracy,

musieli od czasu do czasu wytrzymać uderzenie batem. Jeśli Lucy rzeczywiście przez

dwadzieścia lat zarabiała na życie, ciężko pracując, całkowicie ją rozgrzeszałem z tych w

sumie niewinnych zabaw.

Hol wejściowy wyglądał jak foyer bogatej szlacheckiej siedziby. Pośrodku duży stół z

czterema eleganckimi krzesłami z jasnego jesionowego drewna, przy ścianach miękkie

kanapy, wszystkie drzwi zasłonięte kurtynami, ciemny, gruby dywan doskonale tłumiący

kroki. W lewym rogu barek z kilkoma karafkami wina, naprzeciwko jego bliźniak z wielką

tacą pełną zimnych przekąsek. W trzecim rogu, tak niepozorny, że zlewał się z draperią

ozdobioną motywami figuralnymi, stał facet w skromnej liberii bez ozdób. Popatrzył na mnie

i zniknął za kurtyną.

Byłem głodny, ale ostatecznie skierowałem się do barku z winem, ponieważ byłem też

spragniony. Prawa ręka po uderzeniu w ramię, które dwa dni temu zainkasowałem w bójce z

nieznanymi gośćmi na mojej kwaterze, cała była zdrętwiała, dlatego musiałem dać sobie radę

lewą.

Nalałem wina, wypiłem je duszkiem. Nie było złe. Z drugim kieliszkiem obchodziłem się

właściwiej. W chwili kiedy nalewałem trzeci, przyszła Lucy.

- Tak znakomitego gościa już dawno nie miałam - powiedziała łagodnym, niskim głosem.

Gdy na mnie patrzyła swoimi jasnymi, błyszczącymi oczami, prawie jej wierzyłem. Lucy

Lou mogła mieć koło czterdziestki, ale wyglądała dziesięć lat młodziej. Malowała się bardzo

skromnie, jedynie róż na wargach, cienie na powiekach i delikatna warstwa pudru na

policzkach. Zwykle chodziła ubrana w luźne sari, nie dlatego, że nie mogła sobie pozwolić na

nic innego, raczej oszczędzała w ten sposób swoich klientów. Raz widziałem ją w spodniach

do konnej jazdy i wiedziałem, że ma figurę, której większość kobiet mogłaby zazdrościć.

Ponadto z długoletniego przyzwyczajenia, nie dlatego, że było to wrodzone, poruszała się w

sposób, który w mężczyznach wzbudzał pragnienie przewrócenia jej natychmiast na plecy.

Bogaty gość mógł w każdej chwili klepnąć w pupę pracującą panienkę, ale nie panią domu, za

to Lucy kazałaby go zbić pejczem, kimkolwiek by on był. A ponieważ podobne żarciki nie

wyszłyby na dobre ani jej, ani lokalowi, ani gościom, chowała swoją seksowną figurę pod

powiewnym jedwabiem.

- Tak, już długo mnie tu nie było - powiedziałem wolno i odstawiłem kielich na stolik.

Przywitałem ją formalnym ukłonem, dokładnie według cesarskiej etykiety. Lucy to lubiła.

- Mężczyzna taki jak ty nie powinien się zaniedbywać.

W oczach jej tańczyły iskierki rozbawienia. Albo był to odblask migoczących świeczek.

Przy niej nigdy nie byłem pewien, co jest prawdą, a co udatnym kłamstwem. Ale końcowe

wrażenie było doskonałe.

- Wiesz, Lucy, usługi twoich dziewcząt są drogie, a nawet kiedy płacę tak samo jak inni,

zawsze mi przyślesz tę najbrzydszą. Jak to się dzieje?

Zrobiła minę na pół obrażoną, na pół złą.

- Mogłoby cię to drogo kosztować! Rozgłaszać kalumnie o moim lokalu!

- Cofam i przepraszam, madame. Kiedy indziej nasze docinki by mnie bawiły, jednak po

ostatnich pełnych wydarzeń dniach byłem zmęczony i musiałem wziąć się w garść.

- Lucy, potrzebuję kąpieli, kolacji i czystego, wygodnego łóżka - zaniechałem słownych

igraszek.

Natychmiast przeszła do rzeczowego tonu.

- Nie ma problemu, ale nie zapominaj o zasadach domu.

- Zasadach? - nie rozumiałem, co ma na myśli. Spoza draperii wyłonił się służący,

wymienił karafkę z winem na pełną i wyniósł mój kieliszek.

- Tylko w damskim towarzystwie. Wiedziałem, że tutaj nic nie wytarguję. W kwestiach

handlu Lucy była bardziej zasadnicza niż ksiądz w kwestiach wiary.

Nie pozostało mi nic innego, niż ustąpić.

- Dobra, możesz mi przysłać tę ślepą dziewczynę?

- Myślałam, że jesteś normalnym facetem, Koniasz - powiedziała, a w jej oczach znów

zaiskrzyło. Tym razem na pewno nie był to odblask świeczek. Znaliśmy się już jakiś czas,

nawet jeśli przerwy między naszymi spotkaniami były czasem naprawdę długie. Jeśli

miałbym wybrać kogoś, komu przynajmniej częściowo zaufam, byłaby to właśnie Lucy.

- Mam na myśli tę, która umie dobrze masować. Ostatnio zbiło mnie paru ludzi, muszę

dojść do siebie.

- Jak sobie życzysz.

Nie wykonała żadnego widocznego znaku, lecz pojawił się kolejny służący, bliźniak

pierwszego.

- Tędy, proszę pana. - Zaprowadził mnie do prawych drzwi. Na policzku miał

ciemnofioletową pręgę, jakby niedawno zarobił uderzenie plecionym batem.

***

Lucy Lou popatrzyła za wychodzącym mężczyzną. Fascynował ją. Słyszała o nim

mnóstwo rzeczy. Wszyscy, którzy go znali, twierdzili, że jest niepoczytalny i śmiertelnie

niebezpieczny. Oczywiście, była to prawda, ale kiedyś, dawno temu, okazał Lucy uprzejmość,

która uratowała jej życie. Nigdy później nawet o tym nie wspomniał. Podobało jej się, jak

czasem ją obserwował. Przez chwilę szukała dobrego porównania... Z podziwem? Wielu

mężczyzn patrzyło na Lucy z podziwem i nie znaczyło to dla niej zupełnie nic. Z uznaniem,

szacunkiem? Wzruszyła ramionami. A jeszcze bardziej jej się podobało, gdy potrafiła

wprawić go w zakłopotanie. Z tego, co wiedziała o Koniaszu, rzadko kiedy bywał

zakłopotany. Chyba było to spowodowane tym, że na swój sposób ją lubił, a to było więcej,

niż mogła powiedzieć o jakimkolwiek innym mężczyźnie na świecie.

***

Siedziałem w kąpieli, woda gorąca aż do granic wytrzymałości rozluźniała moje ramię.

Czułem się trochę otępiały, ale nie przeszkadzało mi to. Pomieszczenie kąpielowe, które

miałem tylko dla siebie, gubiło się w woalu pary. Wyregulowałem kurki i jeszcze

zwiększyłem temperaturę wody. W marmurowej, ogrzewanej od spod” wannie spokojnie

zmieściłoby się troje ludzi, doskonale skonstruowane oparcie było wygodne nawet dla moich

kościstych pleców. Skrzypnęły drzwi. Siedziałem do nich przodem, dwa noże trzymałem pod

ręką, na półeczce obok wanny, miecz oparty o ścianę tak, żeby mógł po niego sięgnąć

również z wody. Do środka weszła kobieta ubrana na biało, przez mgłę nie mogłem

rozpoznać, jak wygląda. Miałem nadzieję, że Lucy przysłała do mnie tę ślepą dziewczynę.

Miała niewyobrażalnie czułe ręce, a masować potrafiła jak nikt inny. Za mknąłem oczy i

rozluźniłem się. Dziewczyna stanęła za mną bez słowa, położyła dłonie na moich ramionach.

Po woli masowała bolące mięśnie. Wydawało mi się, że gra na moim ciele jak na

instrumencie muzycznym. Sztywność i ból ustępowały, czułem narastającą błogość. Jeśli

masażysta jest dobry, człowiek nie może przed ni niczego udawać, ponieważ ten pozna, kiedy

coś jest nie w porządku. Gdy skończyła z ramionami, wyszedłem z wanny, położyłem się na

leżaku i pozwoliłem wymasować sobie całe ciało. Po zabiegu czułem się ospały i wypoczęty

równocześnie.

- Dziękuję - powiedziałem.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Stłumiłem przekleństwo i szybko usiadłem. Nie była

to ślepa dziewczyna, ale Lucy osobiście.

- Twoja ulubienica jest chora, myślę, że zastąpiłam ją całkiem dobrze - wytłumaczyła.

Nie wierzyłem jej ani trochę, ale już było za późno.

- A teraz się połóż albo cała moja praca pójdzie na marne.

- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytałem, kiedy starannie zawinęła mnie w ogromny ręcznik.

Chwilę milczała.

- Lubię pomagać przyjaciołom.

Nie wiedziałem, co powiedzieć. Lucy kontynuowała:

- Dociera do mnie wiele informacji, których nie mogę przekazywać dalej, ale mówi się, że

Masner przygotowuje duży interes. Nie mówi się jaki. Podobno zbyt wielu ludziom nie będzie

się podobał. Masner nie jest żadnym głupkiem i wie o tym. Ale powiadają, że jego

przeciwnicy są naprawdę potężni. A to wszystko ponoć będzie bardzo brudnym

przedsięwzięciem.

Para w łazience zdążyła się tymczasem rozproszyć, Lucy wyglądała na zamyśloną, jedną

rękę bezwiednie trzymała na moim ramieniu.

- Bardzo brudnym. Jak będziesz chciał, zadzwoń na służącego, zaprowadzi cię do

apartamentu. A gdybyś się przypadkiem namyślił i zapragnął towarzystwa, wystarczy

zadzwonić z pokoju. Płaceniem się nie fatyguj, prezent od firmy.

Lokal należał do Lucy.

***

Lucy Lou wolno wchodziła po schodach. Rozmyślała, czy jeszcze kiedyś zobaczy tego

mężczyznę. Miała nadzieję, że tak, ale za bardzo w to nie wierzyła. Żałowała, że nie spotkała

go dwadzieścia lat wcześniej. Szkoda, pomyślała. Zamknęła się w swoim gabinecie, zdjęła ze

ściany ciężki bat i na próbę dwa razy smagnęła powietrze. Podobało jej się wyobrażenie, że

jakiś facet będzie dobrowolnie znosił cięgi z powodu paru złociszy. A jeśli go przez

przypadek zbije za bardzo, da mu dodatkowo dwudziestkę, a on będzie jeszcze uniżenie

dziękować. Ta myśl ucieszyła Lucy. Uśmiechnęła się.

***

Spałem jak zabity, a rano obudziłem się pełny sił i energii. Miałem przyjemny sen. Nie

pamiętałem o czym, ale pozostawił mnie w podniosłym i optymistycznym nastroju. Dla

człowieka w mojej sytuacji to poniekąd niebezpieczny stan, ale na szczęście codzienny rytuał

sprawdzania broni i wyposażenia sprowadził mnie na ziemię. Dobrze uzbrojony i czujny

opuściłem apartament. Hol wejściowy w świetle późnego poranka wyglądał na omszały i

opuszczony, nie czekał tu żaden służący, w karafce na wino został tylko czerwony osad,

nęcące nocne smakołyki rozlały się w niesmaczną galaretkę. Już wcześniej zauważyłem, że

nawet najlepsze domy publiczne tracą w dzień większość swojego czaru i są takie same jak

zmęczona prostytutka, która rano spotyka kobietę spieszącą na targ. Wiedziałem, że Lucy

teraz śpi, i dlatego nie próbowałem się pożegnać. Na targu kupiłem pięć ciepłych precelków i

pospieszyłem do Masnera. Człowiek nie powinien zaniedbywać swojego pracodawcy.

Masner usprawiedliwiał się, że po południu ma ważne spotkanie, i zaproponował,

żebyśmy zjedli razem obiad. Oczywiście nie protestowałem. Jedliśmy w skromnie

umeblowanej jadalni, która dzięki kominkowi i wielkim oknom do ogrodu wyglądała

przytulnie i przyjemnie. Łosoś w pikantnym brązowym sosie był wyśmienity; nigdy bym nie

oczekiwał zamiłowania do jedzenia od tak ascetycznie wyglądającego człowieka, jakim był

Masner.

Przy pierwszych dwóch daniach, wyśmienitej zielonej sałacie z oliwkami i zupie z

knedelkami, szczegółowo zdałem raport i położyłem nacisk na to, co mi powiedziała Lucy.

Oczywiście nie zdradziłem jej imienia. Masner mi nie przerywał, jedynie uważnie słuchał.

- Zatem twierdzi pan, że jakoś przeciekają informacje - rzekł po krótkim zastanowieniu.

Bezmyślnie żuł swój kęs. Może nie interesował się jedzeniem, a tylko zatrudniał świetnego

kucharza czy kucharkę?

- Trudno coś zupełnie zataić. Wystarczy jedna uwaga za dużo, nieostrożny posłaniec,

ciekawski służący...

Zacisnął zęby, zmarszczki wokół oczu i kącików ust na moment się pogłębiły. Przez

chwilę w zamyśleniu przyglądał się swojemu kielichowi z winem, odstawił go i popatrzył na

mnie.

- To niebezpieczny zarzut. Na jakiej podstawie pan tak sądzi?

Jego oczy były poważne.

- Cały projekt jest w pana rękach. Jest pan bardzo oszczędny w udzielaniu informacji,

większość pracy wykonał pan sam, personel dostaje jedynie częściowe zadania. Przeciek musi

pochodzić od kogoś, kto ma ogólne rozeznanie.

Masner zabębnił palcami w stół. Tylko przez moment zdradził, jak bardzo niepokoi go

sytuacja.

- Jest to możliwe, byłbym głupi, gdybym odrzucił pana pogląd tylko dlatego, że mi się nie

podoba. Ale to jest jedynie podejrzenie, nie ma pan żadnych dowodów. Jeśli przestaniemy

sobie ufać, całe przedsięwzięcie pójdzie w diabły, ponieważ nikt z nas nie ma wystarczająco

dużo siły, żeby zrealizować to samemu.

- A istnieją inni ludzie, którzy mają wystarczające możliwości i siły?

Masner wstał i zaczął przechadzać się po jadalni. Dla niego obiad się skończył. Dla mnie

jeszcze nie, zdecydowałem się nie zostawić nawet kawałka ciasta.

- Rius, Maletavil, Gerschner, Flaminy - wymienił kilka nazwisk. - Oni podobne

przedsięwzięcie mogliby zrealizować sami. Dysponują ogromną potęgą handlową, ale

wszystkim im brakuje - przez chwilę szukał odpowiedniego słowa - ogólnego spojrzenia.

Ponadto pozwolił zdaniu wybrzmieć do końca i dołączył do niego lekkie wzruszenie ramion. -

O te najbardziej poufne rzeczy troszczę się osobiście. Tylko tak mam pewność.

- Zgadzam się - przytaknąłem. - A to przedsięwzięcie przygotowywał pan sam?

- Przeważnie, ale przygotowania były tak rozległe, że musiałem nimi oczywiście

zainteresować wielu ludzi. Każdy co prawda znał tylko kawałek całości, ale możliwe, że

komuś udało się poskładać większy obraz nawet z kamyczków mozaiki. Zwłaszcza jeśli

interesowałby się mną dłuższy czas i pracowałoby dla niego kilku moich ludzi.

- A uważa pan to za prawdopodobne?

Masner odsunął talerz. Jedzenie ledwo tknął, a deserem, ciastem z delikatnym

nadzieniem, wcale się nie interesował. Przysunąłem do siebie również jego porcję. Gdyby

Masner w kuchni zamiast kucharza zatrudniał drwala, w ogóle by tego nie zauważył.

- Nie - odparł. - Czasem zajmuję się stosunkowo delikatnymi sprawami, ale i tak nie

myślę, żeby ktoś marnował na mnie wyszkolonych agentów. Są bardzo drodzy.

- Zostają jeszcze pana wspólnicy - wypowiedziałem na głos to, co było oczywiste.

- Tak, prawdopodobnie nie poświęcają wyborowi personelu tyle uwagi, ile ja. Nie muszą,

ponieważ w odróżnieniu ode mnie nie są uzależnieni od absolutnej dyskrecji.

- Nie mam na myśli ich pracowników, ale ich samych.

Pilnują się wzajemnie. Ten, kto spróbowałby czegoś takiego jako pierwszy, znajdzie się w

bardzo niekorzystnej sytuacji. Pozostali poczekają, aż się zmęczy, i usuną go. To

przedsięwzięcie wymaga naprawdę dużych starań organizacyjnych, a dochody przynosi

dopiero po dłuższym czasie. Powiedziałbym, że dla większości ludzi nie będzie się wydawało

lukratywne. Wyjątki oczywiście istnieją. Na przykład Maletavil. Do tej pory specjalizował się

w handlu zbożem, dysponuje olbrzymimi źródłami i jako jeden z niewielu rozważa coś w

perspektywie długoterminowej. Ostatnimi czasy jednak stara się wejść na rynek z jedwabiem

i drewnem, a to pochłania większość jego środków i energii. Nawet on nie może sobie

pozwolić, żeby walczyć na wielu frontach równocześnie.

- A gdyby kilku z nich się połączyło? Masner się uśmiechnął.

- Ci najwięksi nie współpracują, tylko pilnują, aby ich ktoś nie przerósł albo nie połknął.

- Nikt nie pytał przypadkiem o moje zdrowie? - zmieniłem temat.

Masner przez chwilę się wahał, potem zrozumiał, dlaczego pytam.

- Ktoś próbował pana zabić?

- Tak - zgodziłem się i powtórzyłem pytanie. Przez moment wyglądał na

zaniepokojonego.

- Gubernator Valer - powiedział, zaraz się uspokoił i kontynuował: - Pytali wszyscy.

Interesowało ich, co pan robi, gdzie jest i jak będziemy dalej postępować. Jest to oczywiste,

ponieważ nasze kolejne działania zależą od pana opinii.

- Czy mógłby pan im odpowiedzieć, że już od dłuższego czasu mnie pan nie widział, ale

że posłałem panu wiadomość na piśmie i niedługo zorganizujemy spotkanie?

- Wiadomość na piśmie po tym, jak zrobił pan z siebie absolutnego idiotę?

Zasępiłem się.

- Proszę podkreślić, że były w niej błędy gramatyczne. Zrobi pan to?

- Tak, jednak nie uda się odkładać spotkania zbyt długo. Są ciekawi i chcą usłyszeć

bezpośrednio od pana, jak dba pan o ich pieniądze. Mam na myśli ich zainwestowane

pieniądze.

- Mam nadzieję, że to nie będzie długo trwać. Muszę wynająć kolejnych najemników i

jednego zastępcę. Zdolnego człowieka, na którym będę mógł polegać. Trzeba zorganizować

zbyt wiele rzeczy i sam nie dam rady. Jak dużo pieniędzy mogę zaoferować?

Masner się zachmurzył.

- Nasz kapitał obrotowy jest mocno ograniczony. Wszystko kosztowało więcej, niż

zakładaliśmy, ponadto ostatnimi czasy ktoś spekuluje na rynku w taki sposób, że zdobycie

gotówki będzie trudne i drogie. Liczyłem się z tym, że będzie pan chciał wynająć własnych

ludzi, ale proszę starać się oszczędzać. Pułapu panu nie podam, niech pan postąpi tak, jak tego

wymaga obecna sytuacja.

- Muszę znać plan całej trasy, żebym mógł się z nim zapoznać i ewentualnie go poprawić

- powiedziałem.

Masner się zawahał.

- Bez zaufania to się nie uda. Przynajmniej my dwaj musimy sobie ufać - dodałem.

- Ma pan rację - zgodził się w końcu i zmierzył mnie oceniającym spojrzeniem.

***

W bibliotece Masnera spędziłem godzinę. Wyszedłem ze szczegółową mapą całego

wybrzeża zachodniego i terytorium państw Ligi Handlowej, uzupełnioną notatkami

politycznymi Masnera. Do tego jego podwładny skopiował mi wszystko, co miał

przygotowane.

Skierowałem się z powrotem na kwaterę, musiałem pomówić z Umwaldem, a potem

chciałem wyruszyć do Bonsettiego. W duchu przygotowywałem się też do rozmowy z

Kowalskim. Chciałem go namówić, żeby jednak został. I chociaż nie miało to z pracą nic

wspólnego, cza-; sami wspominałem Krystynę.

Usadowiłem się w pokoju, wytarłem stół i rozłożyłem wokół siebie mapy oraz notatki

Masnera. Terytorium państw Ligi Handlowej i okolicznych niezależnych - to znaczy

przynajmniej oficjalnie niezależnych - hrabstw, księstw i wolnych państw tworzy długi na

dwa tysiące i szeroki na około pięćset kilometrów pas, graniczący na północy i wschodzie z

Imperium Crambijskim, a na zachodzie omywany zimnymi wodami Oceanu Ruumskiego. Z

północnego wschodu na południowy zachód niziny państw Ligi przecinają Góry Grimma. Jest

to właściwie najdłuższy grzbiet Gór Niebieskich, które zajmują prawie połowę terytorium

Cesarstwa Crambijskiego. Tuż przy samym nabrzeżu Góry Grimma to tylko para

równoległych grzebieni górskich przeciętych szeroką Przełęczą Keżską. Jeszcze bardziej na

południe na terytorium Ligi wcina się płytkie Morze Keżskie, sięgające Zatoką Kamienistą na

północnym wschodzie aż do Pogórza Vaońskiego. Pogórzem, wysuszoną ziemią na stromych

pagórkach porośniętych wiecznie żółtą trawą i rozproszoną siecią głębokich dolin, nikt się nie

interesował. Urodzajna ziemia zaczynała się dopiero za nim, dla rozsądnych kupców i

przedsiębiorców było to już za daleko. Ale nie dla Masnera.

Według jego planów karawana kolonistów miała przejść najwygodniejszą drogą przez

terytorium Ligi, a potem dalej wzdłuż brzegu Varany, która tworzyła północno-zachodnią

granicę Księstwa Marmockiego, do obszarów zarządzanych przez lokalnych władców. Przez

ostatnie pół roku Masner musiał się naprawdę nieźle napracować dyplomatycznie. Na

podstawie kopii umów z hrabią ryżskim i baronem Grookiem, panem Wolnego Państwa

Voveńskiego, jego karawana miała zagwarantowane przejście przez ich terytorium łącznie z

Przełęczą Keżską. Za przełęczą było łatwe trzysta kilometrów wzdłuż morskiego wybrzeża,

aż do Zatoki Kamienistej. Dalsze decyzje pielgrzymów zależały od tego, kiedy dotrą do

brzegu. Gdyby podróż trwała zbyt długo, mogliby przezimować nad morzem, a w dalszą

drogę wyruszyć dopiero na wiosnę; albo jeszcze przed początkiem zimy pokonać Pogórze

Vaońskie. Za nim czekał na nich już tylko urodzajny czarnoziem Równiny Kavońskiej. Z

zapisków Masnera wynikało, że dzięki żyznym gruntom i bardzo sprzyjającemu klimatowi

można tam zbierać kukurydzę i pszenicę o krótkich ziarnach dwa razy w roku. Idealnym

według niego rozwiązaniem byłoby jeszcze przed zimą obsianie pola oziminą. Na rolnictwie

się nie znam, dlatego mu wierzyłem.

Na mapie droga nie wyglądała na zbyt skomplikowaną, chociaż było jasne, że podczas

wędrówki tysiąca ludzi, wśród których będą kobiety i dzieci albo przede wszystkim kobiety i

dzieci, jakieś problemy z pewnością się pojawią. Głównego upatrywałem w sytuacji

politycznej i w przejściu przez obce terytorium. Masner jednak miał w kieszeni wszystkie

potrzebne umowy i porozumienia, dlatego wydawało mi się zbyteczne tracić kupę pieniędzy

na żołnierzy takich jak ja. Pochyliłem się nad mapami i wciąż na nowo studiowałem drogę,

która nas czekała. Nie wydawała się zbyt trudna. Jedynym wytłumaczeniem ostrożności

Masnera była obawa przed konkurencją. Zaintrygowało mnie, dlaczego do tej pory nikt nie

pokusił się o podobne przedsięwzięcie. Odpowiedź była jasna: ponieważ kilka lat temu taki

projekt nie przyniósłby zysku, a zatem nie było ku temu żadnego powodu. Brzmiało dość

logicznie, ale zdecydowałem się, że mimo wszystko to sprawdzę. Im więcej informacji

człowiek ma, tym mniej błędów popełni. Jak to sift mówi: kto wie, gdzie jest bród, nie musi

umieć pływać.

Drzwi na dole w jadalni skrzypnęły. Wstrzymałem oddech, nasłuchując. Ktoś wchodził na

górę. Lefej ko i ostrożnie. Wnioskując z kroków, był sam. Złożyłem mapę i zgarnąłem

papiery na kupę. Na palcach, żeby nie zatrzeszczały deski podłogi, przeszedłem za parawan,

który ukrywał cebrzyk do mycia i nocnik. Nigdy go nie używałem. Gość zapukał. Czekałem.

Gdyby zdecydował się odejść, mogłem zawsze wyjrzeć na zewnątrz i zawołać go z

powrotem. Drzwi się otworzyły i zaszurały niezdecydowane kroki. Ktoś wszedł do środka.

Wciąż jeszcze nie widziałem kto, ponieważ stałem przy samej ścianie, żeby przez cienki

materiał nie było można mnie zobaczyć. Zaskrzypiało odsuwane krzesło, przez płótno

ujrzałem, jak gość pochyla się nad mapą. Wyprostowałem się i popatrzyłem nad parawanem.

To był Umwald. Posępnie przeglądał kopię umowy z baronem Grookiem, ale widocznie

wcale go nie zainteresowała i odłożył ją na bok. To samo zrobił z notatkami Masnera. Jego

ciekawość wzbudził dopiero bandolet z nożami, który przerzuciłem przez oparcie krzesła.

Kiedy zauważył sakiewkę z pieniędzmi na łóżku, zawahał się i rozejrzał. Przez moment

nasłuchiwał, czy nikt nie idzie po schodach, a potem ostrożnie wysypał monety na łóżko.

Były tam trzy złocisze, siedem srebrnych i parę miedziaków. Widziałem, jak rozważa, ile

może sobie pozwolić wziąć. Zabrał dwa srebrne i jednego złocisza. Pozostałe monety wrzucił

z powrotem do sakiewki i zawiązał ją.

- Nie umiesz czytać, prawda? - zapytałem.

Z miejsca odskoczył w tył, aż do drzwi, jakby pękła w nim jakaś sprężyna.

- Ekhem, pan tutaj?

Odsunąłem parawan.

- Gdy już się decydujesz okradać kogoś w jego własnym pokoju, upewnij się, że jesteś

sam. I zawsze sprawdź drogę ucieczki. Gdybym pojawił się na schodach, oknem byś nie

uciekł. Jest zabite.

- Mógłbym udawać, że na pana czekam. - Złapał w końcu oddech.

- Może... - Wzruszyłem ramionami. - Masz coś nowego?

- Nazwiska kolejnych trzech ludzi, z którymi spotkał się Kyzuruku Goan. Nie wydają mi

się interesujący.

- Ty nie umiesz czytać? - wróciłem do swojego pierwszego pytania.

Pokręcił głową.

- Nie umiem. I większość ludzi też nie umie. No i co?

- Większość ludzi jest głupia albo przynajmniej niewykształcona. Za te papiery, które

odłożyłeś, mógłbyś dostać tysiąc złotych w ciągu godziny.

Z niedowierzaniem popatrzył na mnie, potem na papiery na stole.

- Nie zdradziłbym pana. Kiedy to mówił, nadął się.

- Ale pieniądze mi ukradłeś.

- To co innego. Nawet by pan tego nie zauważył.

- Być może. Mam dla ciebie kolejne zadanie - zmieniłem temat rozmowy.

- Nie wkurza pana, że ukradłem panu pieniądze?

Patrzył na mnie i było widać, że za bardzo mi nie wierzy.

- Nawet nie. Przeszkadza mi, że pozwoliłeś się tak łatwo złapać.

- Porządni ludzie się odzywają, gdy ktoś puka do drzwi - zaburczał urażony.

- Tylko że my się nie obracamy między porządnymi ludźmi. Dokładnie odwrotnie. Musisz

się wciąż mieć na baczności. W tej grze obowiązuje prawo silniejszego. Zjedz i nie daj się

zjeść, rozumiesz to, nie?

Zerknął na mnie, jakby nie był pewny, czy nie stroję sobie z niego żartów.

- Dwa miesiące spędziłem w szkole zakonnej. Tam mówili coś innego.

- Zbyt dużo się tam jednak nie nauczyłeś - zadrwiłem. - Chcę, żebyś śledził dalej Goana.

Przypuszczam, że niedługo ktoś będzie próbował się z nim spotkać. I popytaj o pracowników

Masnera. Interesuje mnie, czy ktoś nie żyje ponad stan albo nie uderza w gaz, nawet kiedy nie

było wypłaty. Dasz radę?

Zrobił minę prawie obrażoną.

- Jasne, proszę pana.

- Fajnie. Nasza stara umowa obowiązuje, co wieczór przychodź tutaj. Wypłatę wziąłeś

sobie sam.

Przestąpił z jednej nogi na drugą.

- A gdybym z tej sakiewki wziął wszystko, również by mi pan to zostawił?

- Tak, ale już bym z tobą nie tracił czasu.

- Dlaczego?

W oczach odbijały mu się znaki zapytania.

- Ponieważ zachowałbyś się jak zupełny głupek, a ja nie chcę mieć wśród swoich ludzi

żadnych głupków. To niebezpieczne.

- Dziwny pan jest. Nie mówi pan o moralności, o tym, co jest dobre, a co złe. Ale również

nie wydaje mi się pan fałszywy jak niektórzy ludzie na ulicy. Kim pan właściwie jest, proszę

pana? - zapytał w końcu, bacznie mi się przyglądając.

Podobał mi się.

- Spróbuj sam na to wpaść - poleciłem mu. Po odejściu Umwalda spakowałem szybko

rzeczy i wyruszyłem w drogę. Chciałem być w majątku Bonsettiego jak najszybciej.

***

Bonsetti postawił przed sobą polano. Był to twardy i sękaty jesion. Nie musiał rąbać

drewna na wiosnę, a już na pewno nie grube jesiony. Zachodnia ściana domu nawet pod

koniec marca była obłożona suchym drewnem opałowym, ponadto wszędzie dokoła rosło

mnóstwo dobrze palących się sosen. Jesiony rąbał dlatego, że to było trudne i to właśnie go

pociągało. Na pozór niedbale się zamachnął, siekiera świsnęła w powietrzu, drewno rozłupało

się na dwie połowy. Bonsetti postawił przed sobą następny kawałek i zamachnął się do

kolejnego ciosu. Nagle znieruchomiał. Usłyszał cichy tętent końskich kopyt. Jeździec właśnie

przejeżdżał przez ostrą serpentynę otoczoną skałami, które sprawiały, że aż na górze było

słychać potężne echo dźwięków. Bonsetti wiedział, że za moment jeździec będzie musiał się

zatrzymać. Drogę, która wiodła pod górę, do posiadłości, na jesieni zatarasował kilkoma

przewróconymi drzewami. Wbił siekierę w pieniek, wszedł do domu i ze ściany nad

kominkiem zdjął dwa miecze. Tworzyły parę, jeden do lewej, drugi do prawej ręki. Oba

dokładnie wyważone i doskonale dopasowane, aby w pełni mu odpowiadały. Po porannych

ćwiczeniach starannie je oczyścił, na ostrzach odbijała się teraz jego własna twarz,

zdeformowana przez zaokrągloną powierzchnię stali. Uśmiechnął się i wykrzywił

równocześnie. Po paru miesiącach absolutnej samotności wreszcie jakaś odmiana.

Bonsetti uważnie przechodził skrajem lasu. Uważał, gdzie stąpa, i nie patrzył na nic

konkretnego, kątem oka starał się w półmroku widzieć jak największą część terenu dokoła.

Zachowanie nieznajomego gościa zaniepokoiło Bonsettiego. Tamten ominął ścieżkę

wysypaną drobnym żwirem i nie było go słychać, nawet jak przechodził przez zbocze pod

domem. Gdy tylko zniknął ostatni śnieg, Bonsetti porozrzucał po łące mnóstwo cienkich

gałązek i uschniętych strąków wilczego bobu, które nawet przy najostrożniejszym kroku

głośno trzaskały. Do domu zatem nie można było prostą drogą zbliżyć się bezgłośnie.

Oczywiście, jeśli gość nie spodziewał się niczego podobnego i nie szedł okrężną drogą przez

las. Przy tej myśli na ustach Bonsettiego zamajaczył uśmiech. Tacy goście byli dziwni, ale z

drugiej strony mogła być z nimi zabawa.

Kawałek wyżej na stoku z przestrachem poderwał się ptak. Bonsetti stanął plecami do

drzewa. Gdyby wiedział, że nieznajomy pójdzie tym najgęściejszym lasem, nie wziąłby ze

sobą mieczy, a noże. Po krótkim oczekiwaniu ujrzał ciemną sylwetkę ostrożnie poruszającą

się wśród leśnych zarośli. Mężczyzna często się zatrzymywał, do bezszelestnego poruszania

wykorzystywał podmuchy wiatru i wszelki hałas, który robił, stapiał się z naturalnym

szumem lasu. Bonsetti był w pogotowiu, delikatnie wypróbował grunt czubkiem prawej nogi.

Jeden miecz trzymał z tyłu, drugi ostrzem w stronę mężczyzny. Nie chciał, żeby zdradził go

błysk stali. Nie miał pojęcia, kim jest nieznajomy, i nie zależało mu na tym, by wiedzieć.

Gość się zbliżał, nie przeczuwając, że nie jest w lesie sam. Bonsetti poczekał, aż tamten

odwróci się do niego plecami, i zaatakował ciosem na skos przez łopatki, drugim mieczem z

minimalnym opóźnieniem osłonił się przed ewentualnym kontratakiem. Nie wierzył, że jakiś

nadejdzie, ale był przezorny. Nieznajomy zareagował równocześnie z atakiem. Odwrócił się

na pięcie i odparł cios wewnętrzną stroną lewego przedramienia. Stal uderzyła o stal, pod

przedramieniem mężczyzna miał schowany długi nóż. Bonsetti schylił się i odskoczył, dzięki

temu, że spostrzegł przeciwnika, ustrzegł się przed szybkim ciosem. Unik ocalił mu życie,

rzucony nóż wbił się w korę zaledwie o dłoń od jego głowy. Chwilę było cicho, tylko ostrze

wbite w drewno złowieszczo wibrowało. Światła było jeszcze mniej, Bonsetti ledwo

rozpoznawał kontury przeciwnika, jednak miał wrażenie, że go zna.

- Bonsetti? - odezwał się zachrypnięty głos. Jednocześnie nieznajomy przesunął się w bok

i w bezruchu ponownie zlał się z tłem.

Bonsetti ze zdziwienia przymrużył oczy. „Co ty tutaj robisz?” - przyszło mu do głowy, ale

nie powiedział tego na głos.

***

Siedziałem w prostej, ale przytulnie umeblowanej kuchni, w piecu płonął ogień, świeczki

spokojnie się paliły i rozpędzały ciemność do kątów. W dłoni ogrzewałem kubek jałowcówki.

Gorzałka była dobra, destylowana w mosiężnych rurkach i przez zimę składowana w

beczkach z żywicznej sosny. Wyprodukował ją mężczyzna, który zaledwie przed półgodziną

próbował mnie zabić.

Nie przeszkadzało mi, że próbował. Takich ludzi było już wielu i oprócz rzadkich

wyjątków są martwi. Przeszkadzało mi, że próbował, nawet nie wiedząc, kim jestem. Przed

ośmioma laty niczego takiego by nie zrobił. Obserwowałem go. Pochylał się nad stołem,

szybko i zręcznie przygotowywał kolację. Kroił kawałki mięsa, nabijał je na drewniane

patyczki, przekładał słoniną i kawałkami ciasta kukurydzianego. Każdy jego ruch był

maksymalnie dokładny, a jednocześnie nie tracił pewnej elegancji, jakby był tancerzem

występującym przed wymagającą publicznością.

Od czasu, kiedy widziałem go ostatnio, nie zmienił się za bardzo. Facet o stu

osiemdziesięciu centymetrach wzrostu, umięśniony, z szerokimi ramionami i wąskim pasem,

wyglądał dokładnie tak, jak to się zazwyczaj podoba kobietom. Może tylko przedramiona

miał trochę grubsze, niż wyznaczają powszechne kanony urody, ale tego człowiek

posługujący się bronią nie uniknie. Po męsku przyjemna, energiczna twarz z brodą, której nie

można było nazwać ani zbyt kwadratową, ani zbyt ostrą. Po prostu taka broda, o którą sobie

rozbijecie pięść, jeśli nieszczęśliwym przypadkiem całą parą w nią walniecie. Głębokie

niebieskie oczy, które kiedyś nieprzerwanie błyszczały. Może miał kilka zmarszczek więcej

wokół ust, ale kto z czasem młodnieje? Powiedziałbym, że z wyglądu się nie zmienił, lecz

mimo to w lesie bez przyczyny by mnie zabił. Kiedy przed dwunastoma laty goniliśmy się po

kontynencie, nauczyliśmy się jeden drugiego rozpoznawać lepiej, niż się znają kochankowie

czy małżeństwa. Zazdrościłem mu jego twarzy, jego optymistycznego spojrzenia na świat,

jego umiejętności przekonywania każdego i bycia z każdym w dobrych stosunkach. A także

tej iskry w oczach, które tak podobały się kobietom. Ze wszystkich ludzi, jakich kiedykolwiek

poznałem, on był najbliższy doskonałości.

- Schowałeś się tutaj jak w jakiejś twierdzy - powiedziałem i upiłem gorzałki.

Powiesił przygotowane szaszłyki w kominie i dołożył do paleniska.

- W przeszłości narobiłem sobie kilku wrogów. Jestem przygotowany.

Wierzyłem mu, że ma „kilku” nieprzyjaciół. Prawdopodobnie była ich mała armia.

Polował na piratów, złodziei, grabieżczych baronów i robił to dobrze. Milczeliśmy, czas

płynął, a ogień kojąco huczał. Tutaj, w górach, było chłodniej niż w mieście, lecz ciepło

kominka stwarzało przyjemną atmosferę domowego spokoju.

- Już cię ktoś taki odwiedził?

- Jeden facet z paroma kumplami, którzy myśleli, że są twardsi niż inni. Pogoniłem ich z

ostrzeżeniem dla pozostałych. Od tego czasu jest spokój.

Nie pytał, dlaczego przyjechałem, wiedział, że prędzej czy później do tego przejdę. Dalej

milczeliśmy i było przyjemnie. Po półgodzinie wyciągnął uwędzone szaszłyki z komina,

krótko je opiekł w ostrym ogniu, a następnie zaserwował na wielkiej kromce czarnego chleba.

Było dobre. Tak dobre jak gorzałka, którą robił. W ogóle wszystko, co robił, robił dobrze.

- Podobno ożeniłeś się przed laty - rzuciłem. Odłożył kęs, wytarł palce o spodnie, dopił

gorzałkę i od razu nalał sobie kolejny kubek.

- No. - Jego głos brzmiał o wiele bardziej chrapliwie. - Pięć lat temu. Trzy lata temu ode

mnie uciekła. Od tego czasu żyję tutaj. Mam dość pieniędzy czego potrzebuję, mogę sobie

kupić. Pola nie obsiewam, zwierząt nie mam. Czasem trochę poluję. Należy do mnie całkiem

duży kawał ziemi.

Nic na to nie odpowiedziałem. Nie umiałem sobie wyobrazić, żeby jakaś kobieta mogła

odejść od Bonsettiego.

Dokończyliśmy jeść, pozwoliłem sobie nalać jeszcze jeden kubek.

- Miałbym dla ciebie pracę - wróciłem do głównego i jedynego powodu mojej wizyty.

Popatrzył na mnie, w oczach mignęło mu zainteresowanie.

- Jaką?

- Mam pod opieką wielką karawanę ludzi, koloni - I stów. Jest z tym mnóstwo roboty, co

więcej, ci ludzie sami niezbyt mi ufają. Potrzebuję pośrednika. Kogoś, kto będzie ich

rozumiał, kogo nie będą się bać i komu ja mogę wierzyć. Kiedyś byłeś farmerem.

- Ilu ich jest?

- Ponad tysiąc. Cicho gwizdnął.

- Wielkie przedsięwzięcie.

- Zapłatę dostanę dopiero na koniec, i to tylko wtedy, jeśli nam się uda. Oferuję ci połowę

swojego udziału.

Pokręcił głową.

- Nie chcę być wciągany... - przez chwilę szukał właściwego słowa - wciągany do środka.

Wynajmij mnie jako żołnierza za stałą opłatę.

Rozmyślałem nad jego odpowiedzią i jednocześnie go obserwowałem. Wyglądał na

nieobecnego, jakby zewnętrzny świat go nie interesował. Bóg wie co zmienia się w

mężczyźnie, od którego ucieknie kobieta. Mimo to nie rozumiałem, jak zdołał przeżyć trzy

lata na połowicznym wygnaniu.

- Tysiąc pięćset złotych za dziesięć miesięcy - złożyłem ofertę.

- Biorę.

Siedzieliśmy, dopóki nie dopiliśmy butelki. W nocy poszedłem się wysikać. Kiedy

wracałem, trochę z ciekawości, trochę przypadkiem otworzyłem drzwi obok pokoju, w

którym spałem. Skrywało się za nimi małe, wygodnie umeblowane pomieszczenie z

malutkimi mebelkami z lipowego drewna, na środku stała pięknie zrobiona kołyska, na

półkach ujrzałem drewniane zabawki. Z całą pewnością pokój dziecka. Wszystko w środku

było pokryte grubą warstwą kurzu.

Rano obudziłem się godzinę po świcie. Obmyłem się przy źródle i zatroszczyłem o

swojego konia. Bonsettiego nigdzie nie widziałem, ale gdy wracałem do domu, usłyszałem

charakterystyczny świst stali przecinającej powietrze. Znalazłem go na niedalekiej polanie na

skraju lasu. Ćwiczył z dwoma mieczami serie ataków i obron, następnie przeszedł do walki z

cieniem, a na koniec trenował z nożami. Nie wiem, kiedy wstał, ćwiczył nagi, w porannym

chłodzie dosłownie aż z niego parowało. Władał bronią i całym swym ciałem z

doskonałością, jakiej jeszcze u nikogo innego nie widziałem. Przyszło mi do głowy, że już

wiem, co robił tutaj całe trzy lata, i cieszyłem się, że wynająłem go ja, a nie ktoś inny.

Przespaliśmy się po drodze, przed bramami Fenidong rozdzielili. Było zbędne, żeby ktoś

nas widział razem. Dałem mu pięćdziesiąt złotych zaliczki i list do Kowalskiego, w którym

wyznaczyłem Bonsettiego jako swoją prawą rękę. Sam pojechałem do gospody sprawdzić,

czy przypadkiem nie czeka tam na mnie jakaś wiadomość. Czekała, i nie tylko wiadomość. W

moim łóżku spał Umwald i nawet się nie fatygował zdjęciem swoich brudnych ciuchów. Za

pieniądze, które u mnie zarobił, już dawno mógł sobie załatwić przyzwoite ubranie, ale

ewidentnie uważał to za marnotrawienie złota.

- Wstawaj - obudziłem go i rzuciłem na stół garść precli, które kupiłem na targu. Z

poranną kawą byłyby lepsze, jednak gospodyni była nieosiągalna, a kociołek nad ogniem w

jadalni pusty.

Usiadł, przetarł oczy i bez pytania sięgnął po największy precel.

- Ty się rano nie myjesz? - zapytałem.

- Jest pan gorszy niż ten mnich, co nas w szkole przychodził budzić już o świcie -

warknął.

Umwald zdecydowanie należał do ludzi, którzy o poranku nie mają zbyt dobrego

samopoczucia.

- Mam dla pana wiadomość. Pomyślałem sobie, że na pana wieczorem poczekam, a pan

się nie zjawił. No to się zdrzemnąłem.

- Kontynuuj.

- Ten pośrednik, znaczy się Kyzuruku Goan, spotkał się z Hatovu. Znaczy nie widziałem

ich, jak rozmawiają, ale obaj jedli kolację w restauracji „Stara Konew”. To podobny lokal jak

„U Pelikana”, tylko trochę bardziej elitarny. Wychodzili oczywiście każdy osobno, ale

zaledwie minutkę po sobie. Założyłbym się o piątaka, że ze sobą rozmawiali.

- Skąd znasz Hatovu? - zapytałem, ale wiedziałem, że Umwald nie kłamie. Był dumny ze

swojego talentu obserwacyjnego i nie miał potrzeby nic wymyślać.

- Często chodzi do Masnera.

Armator był ostatnim, kogo typowałem na zdrajcę, jednak człowiek nie powinien polegać

za bardzo na domysłach.

- W porządku, tu masz premię. Zasłużyłeś na nią. Podałem Umwaldowi dziesięć złotych.

- Jeśli jesteś mądry, wybierzesz sobie jakiegoś uczciwego rzemieślnika, złożysz je u niego

jako wpisowe i nauczysz się czegoś pożytecznego. Jeśli jesteś głupi, przepijesz pieniądze albo

roztrwonisz z dziwkami w burdelu.

Zrobił prawie urażoną minę.

- Chleją tylko głupki, a do burdelu mnie wpuszczą dopiero, jak dosięgnę do czopa koła.

- Do czopa koła? Co to znaczy? - zapytałem.

- W każdym koncesjonowanym domu publicznym mają wielkie koło i kiedy burdelmamie

wydaje się, że gość jest zbyt młody, sprawdza, czy brodą dosięgnie do czopa. Jeśli nie, ma

pecha.

- To psuje handel, nie?

- No - przytaknął. - Ale przestrzega się tego, bo za nieprzestrzeganie prawa są duże kary.

- Widzę, że już tego próbowałeś. Zaczerwienił się.

- Nic panu do tego.

- Masz rację. No to zostaje ci tylko ten rzemieślnik.

- A pan by mnie ze sobą nie wziął?

- Dokąd?

- Tam, dokąd pan wyrusza.

- To nie będzie bajka.

- To tutaj to też nie jest bajka.

- To prawda, ale moja odpowiedź brzmi: nie. Te precle spokojnie zjedz sobie wszystkie.

Nie miałem ochoty opiekować się czternastoletnim chłopcem, nawet jeśli był sprytny jak

lis.

- Nie zapomnij o tym, co by zrobił mądry - poradziłem mu i podniosłem się do wyjścia.

Zmierzałem do Masnera, chciałem, żeby umówił mnie najpierw na osobiste spotkanie z

armatorem, a później z innymi.

- A pan by to zrobił? - wrzasnął za mną z okna. - To, co ten mądry?

Nie odpowiedziałem. Nie chciałem go okłamywać.

Rozdział 4

Cichy wspólnik

Miałem podwójne szczęście. Masner pracował w domu i na jedenastą miał umówione

spotkanie z Hatovu. Nie podzieliłem się z nim swoim odkryciem, ponieważ w pierwszej

chwili by mi nie uwierzył. Był prawnikiem i zeznania jakiegoś chłopaka przeciw słowu

partnera handlowego nie miałyby u niego szans. Ustaliliśmy, że poczekam w bibliotece i

przyłączę się do nich mniej więcej po półgodzinie. Kiedy indziej chętnie siedziałbym wśród

książek cały dzień, ale teraz, gdy tylko przebrzmiały jego kroki, wyszedłem ostrożnie na

korytarz i schowałem się za zasłonę przy schodach frontowych na pierwszym piętrze, skąd

widziałem hol przy wejściu.

Nie czekałem długo, po około dziesięciu minutach usłyszałem kołatkę. Odźwierny

obejrzał gościa przez wizjer, otworzył, wprowadził armatora do środka i zadzwonił na sługę.

Nie ma to jak dokładny podział obowiązków w pracy. Hatovu towarzyszył jeszcze jeden

człowiek. Armator swoją piracką przeszłość potrafił ukryć, jego ochroniarz nie. Wyglądał,

jakby go właśnie odwołali z pierwszej linii podczas abordażu kupieckiej karaweli. Krępy, z

byczym karkiem, łysy, w lewym uchu komplet kolczyków, których nie powstydziłby się

największy sklep jubilerski w Fenidong, opalone, pokryte bliznami przedramiona

wytatuowane w syreny z należycie wyeksponowanymi szczegółami anatomicznymi. Sługa,

starzec w szarej liberii, ze sztywną nogą, której nie mógł zgiąć w kolanie, powoli zaczął

kuśtykać po schodach, a pozostali szli za nim. Na półpiętrze miał już dosyć i jeszcze bardziej

zwolnił.

- Pan Masner jest w gabinecie? - Hatovu zatrzymał służącego pytaniem.

Starzec przytaknął.

- Pójdę tam sam. - Hatovu skinął swojemu człowiekowi, że już go nie potrzebuje, i

zwinnie wbiegł po stopniach. Zmieniłem zdanie. Łysy nie był ochroniarzem, za mądrze się

rozglądał i nie zachowywał właściwego dla sługi dystansu. Raczej wspólnik lub partner.

Cieszyłem się, że odchodzi, ponieważ rozmowa, którą chciałem przeprowadzić, najprostsza

jest w cztery oczy.

Poczekałem, aż Hatovu przejdzie obok, i wyszedłem zza zasłony.

- Na słówko.

Pozornie puste ręce trzymałem zwieszone swobodnie wzdłuż ciała, w lewej miałem

schowany nóż do rzucania. Armator natychmiast się odwrócił, w chwili gdy mnie poznał,

sięgnął dłonią pod płaszcz i wyciągnął masywny, łagodnie zakrzywiony nóż myśliwski z

trzydziestocentymetrowym ostrzem. Umiejętność noszenia w ukryciu tak długiej broni

wymaga wielu ćwiczeń. I gdybym przed chwilą miał jakieś wątpliwości co do jego winy,

teraz bym się ich pozbył.

- Wynajął pan trzech facetów, żeby mnie zabili.

Zrobiłem krok do przodu. Żaden człowiek nie jest na tyle silny, żeby mógł sobie pozwolić

na pozostawianie przy życiu swoich nieprzyjaciół, a mądry człowiek zabije ich najprościej jak

potrafi. Chciałem jednak, żeby odpowiedział mi na kilka pytań. Najważniejsze z nich

brzmiało „dlaczego”.

Cofnął się, nóż odwrócił ostrzem w górę. Trzymał go w lekko zgiętej prawej ręce na

wysokości pasa, drugą ręką bliżej tułowia zakrywał sobie pierś. Ewidentnie nie walczył

krótką bronią po raz pierwszy. Gdyby był zwyczajnym handlowcem, spróbowałby

negocjować, skamlałby, przekupywał. Ale on był piratem i wiedział, co jest grane.

Z futerału pod pachą wydobyłem nóż i złapałem go tak, żeby ostrzem zakrywał mi

spodnią stronę przedramion, jednocześnie pokazałem mu nóż do rzucania w lewej ręce.

Zareagował jak doświadczony wojownik - zaatakował. Pierwszy raz dźgnął wysoko,

uchyliłem się, za chwilę zaatakował cięciem w brzuch, cios odparłem ostrzem na

przedramieniu. W momencie, kiedy stal zazgrzytała o stal, puściłem nóż do rzucania,

przylepiłem się do armatora i dwa razy mocno przyłożyłem mu w nerki. Trzeci cios odparł.

Przez cały czas utrzymywałem kontakt ostrzy naszych noży. Udało mu się odskoczyć. Odgłos

walki zwabił służących, w domu rozbrzmiewały przerażone krzyki. Dostrzegałem tylko

Hatovu. Czarne oczy wytrzeszczone z bólu, świadome, że jestem lepszy. Po tych uderzeniach

z pewnością uginały mu się nogi. Ostrożnie się zbliżyłem. Prawie nie odrywałem stóp od

ziemi, żebym w razie nieoczekiwanego ataku mógł natychmiast reagować. Spróbował

zastraszyć mnie dwoma okrężnymi ciosami, ale były zbyt wolne. Przy drugim trzasnąłem

prawą ręką w zgięcie jego łokcia. Ręka z nożem myśliwskim odskoczyła gdzieś w prawo,

jeszcze próbował lewą złapać moją broń. Pozwoliłem mu na to i otwartą dłonią trafiłem

dokładnie w splot słoneczny. Otworzył usta do krzyku, ale nie wydał z siebie żadnego głosu i

upadł na ziemię. Przyłożyłem mu ostrze do gardła. Pod opaloną skórą niebiesko pulsowała

tętnica szyjna.

- Słyszy mnie pan? - zapytałem.

Skinął. Był blady, jego serce powoli dochodziło do siebie po szoku walki.

- Dlaczego? Dlaczego pan ich na mnie nasłał? Z kim pan współpracuje?

- Ty gnojku - udało mu się wykrztusić.

- Niech go pan nie zabija! Koniasz, niech go pan nie zabija! - w galimatiasie dźwięków

rozpoznałem głos Masnera.

- Niech się pan nie zbliża, bo szybko z nim skończę! - krzyknąłem.

Hałas ucichł, tylko Masner ciągle powtarzał swoje: „Niech go pan nie zabija”.

- Wyglądałeś jak niezły zabijaka, który umie dobrze rzucać nożem, ale nic więcej.

Dlatego ich na ciebie nasłałem - rzęził Hatovu. - Nie chciałem, żeby taki łachudra zniszczył

interes, w który zainwestowałem połowę majątku. Nie wierzyłem ci. - Gdy wracały mu siły,

mówił bardziej zrozumiale i głośniej.

- A dlaczego posłał pan tylko trzech marnych miejskich łobuzów?

- Niech go pan nie zabija! Masner już stał przy mnie.

- Z powrotem! - warknąłem.

- I tak mnie zarżnie - powiedział Hatovu i oblizał wargi.

Oczy mu błyszczały, starał się dojrzeć ostrze klingi, lecz znajdowało się pod jego brodą,

więc nie mogło mu się to udać.

- Nikogo nie wynająłem. Nie jestem stąd, nie znam miejscowych układów. Wszystko

załatwiał Kyzuruku Goan. Nie powiedziałem mu, że chodzi o ciebie. Dałem mu adres

gospody, gdzie mieszkasz. Przypuszczałem, że przyjdziesz schlany jak świnia, kiedy tak

szybko zainkasowałeś zaliczkę. Pomyliłem się. Każdy się czasem myli.

Wykrzywił się. Powieki mu drgały, ale ciągle się trzymał.

- Jak go pan zabije, to wszystko szlag trafi!

Głos Masnera załamywał się ze zdenerwowania. Zawahałem się. Hatovu przełknął ślinę,

aż mu się zatrzęsła grdyka.

- Dam ci, dam ci... trzydzieści procent swoich udziałów w całym interesie. Więcej nie

mogę, ponieważ bym zbankrutował. Jeśli to dla ciebie za mało, skończ ze mną.

Wstałem i schowałem nóż. Nie spuszczałem oczu z armatora. Gdyby chodziło tylko o

mnie, leżałby na podłodze z szarego marmuru martwy. Potem przyszedłby sługa, cicho klnąc,

wytarłby podłogę i moglibyśmy o wszystkim zapomnieć. Z doświadczenia wiem, że podczas

takiej pracy co najmniej trzy razy trzeba wymienić szmatę. Krew nie woda.

- Do czasu, zanim zapisze mi pan te trzydzieści procent, jest pan żywy jedynie

warunkowo. Czy może pan sporządzić umowę? - zwróciłem się do Masnera.

Obserwował mnie pół na pół ze wstrętem i respektem, w końcu skinął głową.

- Jak pan sobie życzy.

Z tymi słowami wróciła jego prawnicza pewność siebie.

Poszliśmy za nim do gabinetu. Nawet ze znalezieniem świadków cała operacja nie trwała

dłużej niż dwadzieścia minut. Schowałem papier w ochronnym rulonie pod koszulą.

- Zwracam panu uwagę, że jak tylko stąd wyjdę, każę u jakiegoś prawnika przepisać

prawo spadkowe na osobę trzecią. Na mojej śmierci nic pan nie zyska - powiedziałem do

Hatovu.

Siedział w fotelu z jedną ręką na oparciu, drugą masował sobie klatkę piersiową. Podobne

ciosy człowiek długo pamięta. Ból nie pozwala mu zapomnieć.

- Byłbym głupkiem, gdybym tego próbował. Nie jestem takim idiotą, jakiego pan udaje.

Teraz już wiem, że jest pan idealnym człowiekiem do tej pracy. A ja swoi je siedemdziesiąt

procent chcę - znów wrócił do formy „pan”.

Wyglądał jak człowiek, którego okoliczności już parokrotnie powalały na ziemię, ale za

każdym razem wstawał i jeszcze wyciągał z tego wnioski. Nie czułem do niego żadnej

antypatii, tylko wciąż trochę mnie dziwiło, że nie jest martwy.

- Wiedział pan, gdzie mieszkam. Dlaczego więc posłał pan za mną tych dwóch na

zwiady? - spytałem o mężczyzn, którzy mnie śledzili zaraz po tym, gdy Masner mnie wynajął.

Hatovu zrobił zdziwioną minę.

- Nikomu nie płaciłem za śledzenie.

Już myślałem, że prawie wszystko się wyjaśniło, ale oczywiście nie było to prawdą. Nie

miałem najmniejszego powodu nie wierzyć Hatovu. Jeśli tych dwóch nie opłacił on, w grę

wchodził jeszcze ktoś trzeci. Stawało się to bardziej skomplikowane, niżby mi się podobało.

Masner popatrzył na zegar wodny.

- Za chwilę przyjdą pozostali. Przypuszczam, że chcecie, żeby to wszystko - pokazał ręką

gdzieś koło siebie - zostało tylko między nami.

Za każdym razem, kiedy w powietrzu była przemoc, wyglądał na zdenerwowanego i

niepewnego. Hatovu się wyszczerzył.

- Tak właśnie bym powiedział. Przytaknąłem na potwierdzenie jego słów.

- Napiłbym się czegoś mocniejszego, muszę dojść do siebie - powiedział armator.

- Konieczne jest, bym się z nimi spotkał? - zapytałem.

- Chce pan jeszcze przez chwilę udawać prostaka? i Hatovu zrobił grymas.

- Średnio.

- Na razie jeszcze nie. Dam panu znać, gdy będą chcieli mówić bezpośrednio z panem.

Zostawię panu wiadomość w gospodzie - zgodził się po krótkim namyśle Masner.

Podniosłem się do wyjścia.

Odźwierny z ulgą zamknął za mną drzwi i znalazłem się na ulicy. Musiałem załatwić parę

ważnych rzeczy na drogę: nowy koc, linę, sól, glinkę do pisania i skórzany worek, w którym

mógłbym schować papiery. Dlatego skierowałem się na pchli targ. Wśród porządnych

handlowców nie cieszy się najlepszą opinią, ale wielu z tych, którzy teraz mieszkają w

luksusowych domach w Dzielnicy Motyli, dosłużyli się ostróg właśnie tam. Zbliżało się

południe, szczytowa pora ważnych przechadzek. Z pensjonatów, gospód, restauracji i lokali

płynęły nęcące zapachy. Wszędzie wokół mnie spieszyli się dobrze ubrani i wyglądający na

ważnych ludzie. Płynąłem przez tłum jak duch i jeśli ktoś zwracał na mnie uwagę, to tylko

dlatego, aby ominąć jak najszerszym łukiem. Nie spieszyłem się. Parę razy sprawdziłem, czy

ktoś nie siedzi mi na ogonie, i spróbowałem wszystko przynajmniej trochę poukładać sobie w

głowie.

Interesował mnie tajemniczy nieznajomy, który błyskawicznie dowiedział się, że

przyjąłem pracę dla Masnera, i z jakiegoś powodu kazał mnie od razu pierwszego wieczoru

śledzić. Później jednak już sobie mną głowy nie zawracał. Na pierwszy plan wysuwali mi się

moi pracodawcy, ponieważ ci dwaj faceci byli na moim tropie w chwili, kiedy wychodziłem z

domu. Masnera wykluczyłem - zorganizował całe przedsięwzięcie i był nim po prostu

opętany. Hatovu teraz również wydawał mi się nieprawdopodobny, tak samo jak nie

widziałem żadnego powodu, dlaczego miałby to zrobić bankier Guiny czy gubernator Valer.

Gdybym nie przypadł im do gustu, wystarczyłoby, żeby powiedzieli jedno słowo, i Masner

musiałby rozglądać się za kimś innym. Albo wszystko odbywało się zupełnie inaczej i ktoś

już dawno zarzucił na Masnera sieć szpiegowską. Znów nie było dla mnie jasne, dlaczego by

to robił. Masner wyglądał jak człowiek, który wprost skrupulatnie przestrzega prawa, a nie

był na tyle wpływową osobą, aby ktoś go pilnował z powodów politycznych.

Pozostało jeszcze ostrzeżenie Lucy. Musiała myśleć śmiertelnie poważnie, ponieważ z

tego powodu złamała swoje zasady i ryzykowała reputację zakładu. Próbowałem dokładnie

przypomnieć sobie jej słowa. Jak to powiedziała? Ten interes jest naprawdę brudny?

Przeciwnicy są o wiele silniejsi niż wy? Mnóstwo ludzi w mieście dysponowało większymi

środkami niż Masner, paru z nich być może mogłoby postawić się połączonej sile gubernatora

miasta, czołowego bankiera, armatora i znanego prawnika. Ale tajemnicą pozostawało dla

mnie, co znaczą słowa „brudny interes” w mieście, gdzie istnieją regularnie aktualizowane

cenniki profesjonalnych morderców, spółki wynajmujące agentów, gospody pełne zdrajców,

spisy fałszywych księgowych i przekupnych urzędników podatkowych.

Na targowisku bez problemu kupiłem wszystko, czego potrzebowałem. Największą

radość sprawiła mi glinka do pisania, była dobrze wypalona i podczas trzymania w palcach

prawie się nie ścierała. Kiedy już wychodziłem, wpadła mi w oko friiska chusta. Friiskie

chusty są cenione, ponieważ są cieniutkie, a jednocześnie jednak tak gęsto tkane z

najdelikatniejszego jedwabiu, że wiatr ich nie przewieje i zawiązane wokół szyi dobrze się

sprawdzają. Ta do tego wyglądała wspaniale, zdobiona asymetrycznymi ornamentami

złożonymi z ciemnozielonych liści winogron na czerwonobrązowym tle. Była również

dwukrotnie droższa niż zazwyczaj. Kiedy płaciłem za nią - kosztowała tygodniową pensję

doświadczonego żołnierza - handlarz próbował ułatwić mi odliczanie złotych z sakiewki.

- Waszej pani będzie się bardzo podobała - powiedział.

Zdziwił mnie swoją uwagą i w pierwszej chwili ni wiedziałem, co odpowiedzieć. Potem

uświadomiłem sobie, że właściwie ma rację. Nie kupowałem chusty dla siebie. Gdzieś w

głębi duszy wyobrażałem sobie, że będzie ją nosić ktoś zupełnie inny, ktoś, komu z

pewnością będzie pasowała. Ta myśl wydała mi się dziwnie niestosowna. Wolałem schować

zakup i zająć się ważniejszymi sprawami.

Dzisiaj chciałem zarzucić sieci i porozglądać się, za ile i jacy żołnierze są aktualnie

dostępni. Ponieważ jednak właściwy czas na podobne działania nastaje dopiero wieczorem,

skierowałem się do fenidońskiej biblioteki miejskiej. Biblioteka należy w rzeczywistości do

miejscowego uniwersytetu, ale każdy może się do niej dostać. Urzędnikowi przy wejściu nie

podobałem się za bardzo, lecz kiedy pokazałem mu firmową wizytówkę Masnera i bez

szemrania zapłaciłem dwa złote kaucji, i niedowierzającym wyrazem twarzy wpuścił mnie do

środka. Goście nie mieli tu dostępu bezpośrednio do książek, a tylko do katalogów z tytułami

dzieł, nazwiskami autorów i zwięzłymi streszczeniami. Jest to wygodne, ale jeśli człowiek

naprawdę czegoś szuka, nie może całkiem polegać na katalogach. Czasem się zdarza, że autor

pisał je pod wpływem chwilowego nastroju i alkoholu we krwi.

Chciałem się szczegółowo zapoznać z historią powstania Ligi Handlowej. Na razie

wiedziałem tylko, że miasta kupieckie, jak nazywały się w przeszłości kraje członkowskie

Ligi, istnieją ponad dwieście pięćdziesiąt lat i wciąż walczą ze zbytnią zależnością od

Imperium Crambijskiego. Jeden z więzów stanowił właśnie brak samowystarczalności w

produkcji artykułów spożywczych. Ćwierć tysiąclecia to długi czas, nie wierzyłem, że w

przeszłości nikt nie spróbował czegoś podobnego jak dziś Masner. A jeśli spróbował,

chciałem wiedzieć, dlaczego mu się nie udało.

Do zmierzchu przebrnąłem przez trzy oficjalne kroniki powstania i rozwoju Fenidong z

obowiązującymi pochwalnymi tyradami na cześć przodowników ówczesnej finansowej

śmietanki i zdobyłem namiary na cztery kolejne, mniej oficjalnie działające grupki. U kopisty

kupiłem po strasznie zawyżonej cenie świeczki i kontynuowałem lekturę. O dziesiątej

wieczorem miałem tego powyżej uszu, ponadto za plecami wciąż przechadzał się główny

bibliotekarz. Za nocną pracę po godzinach z pewnością mu nie płacili, ale nie odważył się

mnie wyrzucić. Miał ponad sześćdziesiąt lat i nawet z wielkimi, obitymi blachą drewniakami

nie ważył więcej niż sześćdziesiąt kilo. Takie drewniaki nosili w bibliotece wszyscy

pracownicy, ponieważ niektóre księgi w skórzanych oprawach z okuciami ważyły koło

dwudziestu kilogramów i gdyby spadły z półki, mogłyby łatwo odciąć palec wraz z

kawałkiem stopy. Odchodząc, zostawiłem na stole dwa srebrne.

Opuściłem teren uniwersytetu i Aleją Motyli doszedłem aż do mostu, gdzie skręciłem w

lewo do Dzielnicy Latarni. Po kilkugodzinnym przeglądaniu ksiąg w marnym świetle

piekielnie bolała mnie głowa. Wstąpiłem do pierwszej gospody, jaką spotkałem, i zamówiłem

sobie dzban wina i jedzenie. Na nieszczęście przy stole obok usiedli dwaj podpici sklepikarze

i podczas rozmowy prawie do siebie krzyczeli. Musiałem wysłuchać ich debaty o zatopieniu

pięciu statków handlowych załadowanych luksusowymi przyprawami. Starali się oszacować

cenę ładunku i w końcu zgodzili się na pięć tysięcy złotych. Nieźle się mylili, ponieważ

przyprawy dowożone przez ocean powszechnie dziesięciokrotnie zastępuje się złotem, a

ładunek pięciu statków miał cenę minimalnie sześćdziesięciu, siedemdziesięciu tysięcy. Nie

rozumieli również, jak ktoś może przeżyć taką stratę finansową. Gdyby tyle się nie

wydzierali, wytłumaczyłbym im, że kupcy stowarzyszają się w małe konsorcja i dzielą

ryzykiem, zyskiem i wydatkami. Tylko szaleniec zdałby cały swój majątek na łaskę pięciu

statków. W końcu ucichli. Wydawało się, że spili się na amen. Niestety, tylko na chwilę.

Przeszli do przeżyć z dziwkami w burdelu, gdzie obaj regularnie chodzili, i wrzeszczeli przy

tym jeszcze bardziej. Nie mam nic przeciw erotyce i pornografii, ale te opowieści mnie

mierziły. Zostawiłem na stole niedopity dzban i poszedłem na kwaterę. Niektóre dni po prostu

zupełnie się nie udają.

***

Kowalski zmęczony usiadł na pieńku, ze wspólnego kociołka nałożył sobie do miski

gęstej zupy i przełknął pierwszy kęs. Nie spuszczał oczu z grupy namiotów postawionych

wokół czterech rozlatujących się wozów. Dwie godziny trwało, zanim udało mu się

załagodzić kłótnię między ludźmi z wybrzeża a góralami. Purytanów gorszyło, że

zahartowane dzieci górali biegają nagie po całym obozie. Nie pomagały żadne argumenty, w

gorącej wodzie kąpanych ludzi ostudziła dopiero propozycja, że dzieci z obu grup bez różnicy

dostaną lanie po gołych tyłkach, żeby ich należycie pouczyć. Podobnych kłótni i sporów

wybuchało mnóstwo i jego ludzie, jeśli nie chciał mieć tutaj wojny, musieli nieustannie

uspokajać rolników. Na straży zostało mało żołnierzy, a do tego w okolicy plątało się coraz

więcej ciekawskich.

Ostrożnie odstawił miskę z resztką zupy. Najwyższy czas zainkasować wypłatę i się

wynosić. Z powodu złej organizacji okolica zaczynała cuchnąć odchodami, czystej wody

ubywało i trzeba było po nią chodzić daleko od obozu. Kowalski nie chciał być przy tym,

kiedy ludzie zaczną umierać na choroby zakaźne. Nie dawał im zbytniej nadziei na szczęśliwą

przyszłość. Nie z Koniaszem jako przywódcą albo z pomocnikiem, który przyjechał wczoraj.

Nazywał się Bonsetti. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak sprytny facet i ludziom przypadł do

gustu, ale Kowalskiemu coś się w nim nie podobało. Wydawał się jeszcze bardziej pokręcony

i niebezpieczny niż Koniasz i w czymś przypominał skorpiona. Kowalski im dalej, tym

bardziej był pewny, że całe to zgromadzenie to jeden wielki szwindel. Było mu szkoda

farmęrów. Wiedział, jak to jest, kiedy rolnicy nie mają ziemi. Jego ojciec stracił swoje

gospodarstwo po trzech latach słabego urodzaju, gdy zadłużył się u lichwiarza. Następnie z

powodu długów został wzięty w niewolę, a Kowalski podobnego losu uniknął o mały włos.

Po chudych latach na ulicy wstąpił do armii, później został żołnierzem najemnym, a teraz był

stosunkowo znanym i dobrze opłacanym najemnym oficerem. Mimo to jednak nie lubił tej

pracy.

- Zjesz kaszankę? - usłyszał za plecami głos Bonsettiego.

Kowalski w duchu zaklął. Jak, do licha, ktoś może poruszać się tak cicho?

- Pomagałem przy świniobiciu i dostałem to w prezencie.

Bonsetti uśmiechał się przyjaźnie, bez czekania na odpowiedź zawiesił nad ogniem pusty

kociołek, wysmarował go tłuszczem i włożył do niego dwie kaszanki. Led Kowalski

przyglądał mu się z ukosa. Dlaczego właściwie go nie lubi? Dlatego że wszystko umie lepiej

niż on sam? Dlatego że go wszyscy lubią? Bonsetti wygodnie wyciągnął się na kocu, słonina

w kociołku skwierczała, kiszki zaczynały pachnieć. Kowalski kiwnął w zamyśleniu głową.

Może niechęć była spowodowana wyrazem twarzy Bonsettiego w chwilach, kiedy myślał, że

nikt na niego nie patrzy. Jego twarz wydawała się wtedy zupełnie pusta.

***

Kowalski na moją ponowną ofertę nie zareagował już tak negatywnie i dogadaliśmy się.

Za dwukrotność normalnej pensji najemnego oficera zapisał się na rok służby pod mym,

zatem i Masnera, przywództwem. Została również większość jego ludzi. Jedynie Amos nie

dał się znęcić, twierdząc, że spokojna robota go nie bawi. Bonsetti zdążył już podjąć swoje

obowiązki i bez problemów organizował farmerów. Ponieważ nie miałem żadnych zadań,

skierowałem się w południe do domu Krystyny. Przez cały czas przygotowywałem się na

chwilę, kiedy znów ją zobaczę, ale i tak zaparło mi dech. Miała na sobie prostą lnianą

spódnicę ozdobioną batikiem i bluzkę z krótkimi rękawami, zasznurowaną białą tasiemką.

Widziałem już wiele wyrafinowanych wieczornych toalet uszytych w jednym celu - by w

mężczyźnie jak najbardziej wzburzyć krew, ale ta tasiemka napinająca się na małych,

twardych piersiach zadziałała jak dźgnięcie noża. W oczy Krystyny spojrzałem tylko na

chwilę. Były dla mnie za głębokie.

- Dzień dobry - przywitałem się.

- Dzień dobry.

Czekała i na wpół pytająco mnie obserwowała. Zza wozu z krzykiem wybiegł mały

chłopiec, przebiegł pomiędzy nami i zniknął w wysokiej trawie.

- Chciałbym porozmawiać z pani mężem. Zrobiła zaciekawioną minę, tajemniczą i

zdziwioną jednocześnie. To zdziwienie było na miejscu. Właściwie wcale nie chciałem z nim

rozmawiać. Za dyszlem wozu schowała się mniej więcej czteroletnia dziewczynka i

bojaźliwie mi się przyglądała. Miała takie same oczy jak matka.

- Pani córka się mnie boi.

- Nie ma się czemu dziwić - odpowiedziała z uśmiechem i w oczach jej zabłysło. Coś

wewnątrz mnie pękło, wiedziałem, że więcej takich błysków nie wytrzymam.

- Mąż przyjdzie za chwilę, poszedł po wodę.

- Poczekam.

Usiadłem w cieniu brzozy nieopodal. Krystyna przygotowywała obiad i od czasu do czasu

na mnie spoglądała. Czułem się tak samo, jak kiedy przed dwudziestoma laty po raz pierwszy

stałem na arenie z prawdziwym mieczem w ręce i wiedziałem, że przeciwnik może mnie

bardzo skrzywdzić. Możliwe, że było to jeszcze gorsze. Hammonda ujrzałem już z daleka. Na

drągu na ramionach niósł dwa pięćdziesięciolitrowe wiadra i nie wyglądało, żeby ich ciężar w

jakikolwiek sposób go ograniczał. Stawiał długie, spokojne kroki i uważał, żeby idąc, nie

rozbujać za bardzo naczyń. Wyglądał jak ktoś, komu się podoba spacer w ładny, słoneczny

dzień, komu podoba się noszenie na plecach stu litrów wody, kogo po prostu cieszy bycie na

świecie. Poczekałem, aż zrzuci ładunek, i podszedłem do niego.

- Dzień dobry, chętnie omówiłbym z panem parę rzeczy.

Jego spojrzenie ześliznęło się na mój miecz i noże. Płaszcz zdjąłem, ponieważ było

ciepło, i wyglądałem niczym przenośny kram z bronią.

- Dlaczego nie. Zje pan z nami obiad? Zgodziłem się, zanim sobie uświadomiłem, na co

dobrowolnie się skazuję.

Jedliśmy na zewnątrz, pod rozpiętą płachtą przy dużym stole z sosnowego drewna. Był

prosty, ale wygodny. Dzieci siedziały na wysokich, specjalnie dla nich zrobionych krzesłach i

łatwo dosięgały talerzy. Ponownie uświadomiłem sobie umiejętność Hammonda robienia

prostych, pięknych i właściwych rzeczy. Czułem się w ich rodzinnym kręgu jak intruz, a

smaku jedzenia prawie nie poczułem.

Kiedy zjedliśmy i Krystyna sprzątnęła ze stołu, wróciłem do powodu swojej wizyty:

- Za jakiś czas będzie was, kolonistów, ponad tysiąc i ani ja, ani moi zastępcy nie

będziemy mogli prowadzić rozmów ze wszystkimi. Wyznaczymy radę naczelników,

przywódców, wszystko jedno, jak to nazwiemy, którzy będą was reprezentować. Naczelnicy

muszą być respektowani przez własnych ludzi i muszę mieć ich zaufanie. Chciałbym, żeby

pan był jednym z nich.

Hammond pochylił głowę, jakby studiował strukturę sosnowych desek.

- Nie, nie zgadzam się.

- Mogę spytać dlaczego? Jest pan dobrym gospodarzem, ludzie pana znają, wierzą panu.

Mógłby pan irnT bardzo pomóc.

Hammond się uśmiechnął i potarł sobie skronie. Miał olbrzymie ręce. Ja sam mam duże,

kościste pięści, ale jego były prawie jak ludzka głowa.

- Mówi pan pięknie, ale inni ludzie mnie nie interesują. Interesuje mnie jedynie moja

żona, moje dzieci i moja praca.

W jego głosie nie krył się nawet ślad niezdecydowania, dlatego z jakiegokolwiek

namawiania i przekonywania z góry zrezygnowałem.

- Jaka praca? - zapytałem.

- Niech pan pójdzie popatrzeć.

Przy słowie „praca” przez twarz Krystyny przebiegł grymas zniechęcenia, prawie

nienawiści.

Hammond wyciągnął z wozu zestaw dłut rzeźbiarskich i ciesielskich i zaprowadził mnie

do niedokończonego reliefu ludzkiej twarzy wyciosanej w dyszlu wozu.

- To miałem na myśli - powiedział cicho, wziął duże dłuto i zaczął rzeźbić.

Przez chwilę go obserwowałem. Pracował syste matycznie i równo, wcale nie myślał,

gdzie zrobić jaką kreskę, wykorzystywał słoje i naturalną barwę drew - i na. Był geniuszem.

Ogólny szkic rzeźbiarski zmieniał się w twarz wędrowca patrzącego czujnie w dal.

Uświadomiłem sobie, że boli mnie szyja. Wyprostowałem siej i rozejrzałem. Stwierdziłem, że

przyglądałem się, jak rzeźbi, już przez kilka godzin. Słońce powoli zbliżało się do horyzontu.

Krystyna wynurzyła się z wozu.

- Już się bałam, że jest pan takim samym fanatykiem jak on - powiedziała.

Hammond nie usłyszał naszej rozmowy, był pogrążony w pracy.

- Jest genialnym artystą, tworzy wspaniałe rzeczy - broniłem go.

- Tak, wspaniałe - zgodziła się smutno i położyła koło męża pajdę chleba oraz dzban

mleka na kolację. Bez słowa wróciła do wozu. Na podróż do Fenidong już było za późno.

Pożegnałem Hammonda i odszedłem. Miałem wrażenie, że podczas naszej rozmowy

mężczyzna poprzestawiał kolejność rzeczy, które były dla niego ważne. Zależało mu głównie

na jego pracy, może czasem też na dzieciach i na żonie. Dałbym wszystko na świecie za taką

żonę.

***

Kowalski miał za zadanie zgromadzić stu dwudziestu najlepszych żołnierzy i teraz

niespokojnie przyglądał się czekowi Masnera. Rozumiał, że adwokat nie chciał dawać mu do

ręki tysiąca złotych, ale interesy z żołnierzami z reguły załatwiało się za gotówkę. Na

szczęście dostał przynajmniej dwie setki zadatku. Schował czek do kieszeni kurtki,

ukradkowym spojrzeniem upewnił się, że nikt się nim zbytnio nie interesuje, i ruszył długimi

krokami. Zdecydował, że najpierw spróbuje szczęścia u swojego własnego agenta, mimo że

nie był za bardzo pewny, czy tamten ma wystarczającą iłość kontaktów. Chook specjalizował

się raczej w sierżantach i wysokich oficerach niż w zwyczajnych najemnikach. Kowalski

zastanawiał się, idąc. Dał się wynająć jako dowódca żołnierzy, ale całe przedsięwzięcie

wciągnęło go bardziej, niż chciał przyznać. Dwadzieścia lat zarabiał na życie jako najemnik.

Miał opinię mądrego i godnego zaufania oficera, zarabiał coraz więcej pieniędzy, jednak

mimo to nie lubił takiej pracy. Czasem nawet nienawidził. Nie lubił broni, nie lubił zabijać. W

głębi duszy był rolnikiem, farmerem. Jeszcze teraz czasem w snach straszył go dzień, kiedy

egzekutorzy przyszli zająć gospodarstwo jego ojca. Miał wtedy dziesięć lat i zawalił mu się

cały świat, wszystko, co znał.

Wspomnienia nie dodawały otuchy i Led Kowalski chętniej wrócił myślami znów do

teraźniejszości. Z doliny do Fenidong jechał razem z Koniaszem. Zachmurzony zabijaka, po

tym jak go wynajął, otwarcie mówił o całej sprawie. Co najmniej tysiąc ludzi miało osiedlić

się w zupełnie obcym kraju oddalonym o kilka tysięcy kilometrów. Kowalski uświadamiał

sobie, że Koniasz skupia się tylko na jednej stronie problemu, czyli doprowadzeniu ludzi w

porządku na miejsce. Obaj jednak wiedzieli, że nawet potem nie będą mieli wygranej w

kieszeni. Jeśli nie zdążą postawić porządnych domów przed pierwszą zimą, połowa ludzi,

głównie kobiety i dzieci, umrze. Farmerzy, którzy wzięli udział w przedsięwzięciu, pochodzili

z tych najbiedniejszych warstw, a ich własny majątek był bardzo skromny. Kowalski

szacował, że nawet ze zbożem i bydłem, które kupi Masner ze wspólnikami, będą mieć akurat

tyle jedzenia, żeby przeżyć pierwszą zimę i na wiosnę obsiać pola. Każda miara zboża lub

jedna sztuka bydła więcej mogły być kamyczkiem na szali, decydującym o ich sukcesie lub

niepowodzeniu.

Z drugiej strony jedynie niewielu ludzi dostaje w życiu szansę, aby rozpocząć wszystko

zupełnie od początku. W wolnym kraju, nieskrępowani żadnymi prawami, zdani jedynie na

swoją wolę i umiejętności. To stanowiło pokusę, która była warta niebezpieczeństwa i ryzyka.

A potem w myślach Kowalskiego pojawił się Koniasz. Z podobnymi ludźmi spotkał się już

kilkakrotnie. Zazwyczaj płaciło im się właśnie za machlojki.

W zamyśleniu o mało nie przewrócił chłopaka z wózkiem. Potrząsnął głową, jakby chciał

się pozbyć niewesołych myśli. On był tylko dowódcą żołnierzy, nikim więcej.

Dom, do którego zmierzał, na pozór wyglądał całkiem zwyczajnie, ale Kowalski wiedział,

że drzwi, wzmocnione żelaznymi prętami, są zabezpieczone trzema zasuwami, a mały otwór

nad nimi jest w rzeczywistości otworem strzelniczym. Zapukał i czekał. Po chwili zamki

zachrzęściły, krępy facet gestem zaprosił go do środka i ponownie zamknął za nim drzwi.

Żołnierze są czasem niecierpliwi i kiedy mają wrażenie, że agent ich oszukał, nie zawsze

przestrzegają etykiety. W szatni posłusznie zostawił broń i pozwolił następnym umięśnionym

strażnikom zaprowadzić się do biura Chooka. Dopiero gdy siadał w fotelu dla klientów,

uświadomił sobie, że nie pojawił się tu jako żołnierz do wynajęcia, a przeciwnie - jako ktoś,

kto chce żołnierzy wynająć.

Rozdział 5

Atak z zasadzki

Po przyjeździe do Fenidong skierowałem się do Masnera. Poinformowałem go o ostatnich

krokach, które przedsięwziąłem, a potem poszedłem do biblioteki. Zamykali za godzinę. To

czas zbyt krótki na to, żeby zacząć coś studiować, ale wystarczająco długi, żeby w tym czasie

zdążyć się gdzieś schować.

Wybrałem najdalszą niszę czytelni, zacienioną z jednej strony piecem kaflowym. Przed

zamknięciem główny bibliotekarz sprawdzał pomieszczenia zadziwiająco uczciwie, ale na

szczęście było już ciemno, a jego wzrok z całą pewnością nie należał do najbystrzejszych. W

ciemnym kącie przeoczył mnie z odległości dwóch kroków. W końcu za ostatnim

pracownikiem zamknęły się drzwi i mogłem opuścić swoją ciasną kryjówkę. Nie sprzątali tu

za często, pajęczyny czułem aż gdzieś na karku. Miałem teraz całą noc na to, żeby znaleźć coś

o wcześniejszych próbach pozyskania urodzajnej ziemi poprzez kolonizację. Z radością

użyłem miejscowych, bardzo drogich świeczek, z półki zdjąłem kolejne sześć kronik i

zacząłem czytać.

Po północy kleiły mi się oczy, świeczki się dopalały, a ja nie byłem ani trochę

mądrzejszy. Zaczynałem sądzić, że szukam czegoś, co się nigdy nie stało. Walka Ligi

Handlowej o niezależność ograniczała się do dyplomatycznych rozmów, raz czy dwa doszło

do wojny handlowej, zakazu eksportu i importu pewnego rodzaju towarów albo nałożenia

wysokich ceł. Z zapisów zrozumiałem, że nie opłaciło się to żadnej stronie, ponieważ

natychmiast rozkwitał przemyt. Zrobiłem sobie krótki spacer między półkami, żeby

rozprostować nogi, następnie wymieniłem kroniki na roczniki handlowe. Skoncentrowałem

się na handlu zbożem i po następnych dwóch godzinach rozszyfrowywania miniaturowych

literek - nie mam pojęcia, dlaczego wszystkie księgi handlowe pisane są tak drobnym

maczkiem - stwierdziłem, że przed osiemdziesięcioma dwoma laty, w roku 312, doszło do

wyraźnych wahań cen pszenicy i jęczmienia. Według notatek najwięcej na tym zarobił kupiec

Achromet. Przytoczono nawet kilka skarg na oszukańcze spekulacje. Interesujące w tym

wszystkim było też to, że ceny wahały się niezależnie od cen crambijskich eksporterów. Z

samozaparciem przeszedłem przez kilka następnych tomów. Nad ranem miałem przekrwione

oczy, bolały mnie plecy od ciągłego pochylania i wydawało mi się, że potrafię myśleć tylko o

słupkach nazwisk i cyfr. Podczas kolejnych dziesięciu lat żadne podobne wahania się nie

powtórzyły, a handel wrócił na zwykłe tory. Nazwisko Achromet jednak od tego czasu

pojawiało się w rocznikach prawie bez przerwy, według zapisów nagle dysponował wyraźnie

większą ilością pieniędzy i towarów. Nawet dało się powiedzieć, że częściowo opanował cały

rynek. Ostatni zapis dotyczący Achrometa pochodził z roku 353 i od tej daty nie znalazłem o

nim ani jednej wzmianki.

Nie wiedziałem, czy wyniki swoich poszukiwań mogę uważać za sukces, jednak czegoś

się dowiedziałem. Posprzątałem po sobie, z biura głównego bibliotekarza pożyczyłem sobie

rezerwowe klucze i po czwartej rano znalazłem się na ulicy. Większość ulicznych lamp już

zgasła, ale niebo jeszcze nie zaczęło jaśnieć, nad ziemią zalegała mgła. Oczy po całonocnym

czytaniu piekły i byłem potwornie senny. Cichy chrobot natychmiast mnie otrzeźwił. Wpół do

piątej rano każdy dźwięk jest podejrzany. Wydawało się, jakby ktoś zaczepił podeszwą buta o

bruk. Udawałem, że zapinam płaszcz, i nasłuchiwałem. Było ich więcej. Jeden zbyt głośno

oddychał, inny nerwowo przesuwał stalowym ostrzem o skórę. Pamiętałem, że okoliczne

domy mają wysokie kamienne portale podpierane masywnymi słupami. Za każdym mógł się

ktoś ukrywać. Z nożem w prawej ręce zrobiłem pierwszy leniwy krok w kierunku środka

uliczki i nagle ruszyłem.

Nie doceniłem ich. Nie jeden, a trzech w każdym cieniu. Najbliższy był w odległości

zaledwie trzech kroków i starał się zatarasować mi drogę ucieczki. Nie ustąpiłem i zamiast

tego rzuciłem w niego nożem. Usłyszałem charakterystyczny świst, ale nóż zadźwięczał

metalicznie. Albo facet obok miał kolczugę, albo trafiłem w jego miecz. Wystarczyło to

jednak, żeby zwolnił. Przebiłem się i wyciągałem nogi jak najlepiej umiałem. Wnioskując z

odgłosów, pomału zyskiwałem przewagę. Przy pierwszej okazji skręciłem z głównej alei,

plątanina węższych i rozczłonkowanych uliczek zapewniała więcej możliwości ukrycia.

Biegnąc szybko, kilka razy zmieniałem kierunek, ale wciąż biegli za mną. Mogło ich być

siedmiu, ośmiu. Trochę za dużo na jednego człowieka. Mimo że byłem szybszy, nie zdołałem

im się zgubić, znali miasto lepiej ode mnie i przy każdej okazji mnie wyprzedzali. W końcu

znalazłem uliczkę tak wąską i ciemną, że dosłownie nie było w niej widać nawet na krok.

Radowałem się przedwcześnie, po piętnastu metrach kończyła się wysoką, gładką ścianą.

Zatrzymałem się i starałem stłumić przyspieszony oddech. Cisza. Może miałem szczęście i

naprawdę im się zgubiłem? Zbyt dużo ludzi jednak umarło na słowo „może”. Z mieczem w

jednej i nożem w drugiej ręce wracałem powoli do bocznej odnogi. Uważałem, żeby mnie nie

zdradził nawet najmniejszy hałas.

Nie pozbyłem się ich. Mgła jeszcze bardziej zgęstniała, gdyby nie szeptali do siebie,

przeoczyłbym ich. Stali na skrzyżowaniu, jeden przy ścianie, drugi na środku ulicy, i

blokowali mi drogę. Nie opłacało się czekać, aż zgromadzą się wszyscy. Krok za krokiem

zbliżałem się do mężczyzny przy ścianie. Ciemne tło murów zapewniało mi przewagę.

Widziałem go jako niewyraźny cień. Wilgoć zebrała mi się we włosach i ściekała po twarzy,

mokra rękojeść noża chłodziła dłoń. Przeciwnik musiał wyczuć moją obecność. Odwrócił się

w moim kierunku, jeszcze przez chwilę wierzyłem, że mnie nie widzi. - Hej! Tutaj jest! -

krzyknął.

Natychmiast zaatakowałem. Był tak skoncentrowany na swoim okrzyku, że nawet się nie

bronił. Dźgnąłem go w szyję i momentalnie ruszyłem do jego partnera. Mój cios w bok

szczęśliwie odparł. Brakowało mu jednak praktyki i trzymał miecz za mocno. Przylepiłem

swoje ostrze do jego, chwilę się przepychaliśmy, wykorzystując niezgrabność mężczyzny,

krótkim ślizgiem wytrąciłem mu broń z ręki. Jęknął, odskoczył do tyłu. Za wolno. Sieknąłem

go na skos przez pierś i natychmiast wycofał się ku ścianie domu. Upadłszy na plecy, ledwo

słyszalnie oddychał. Na razie radziłem sobie dobrze, ale niedaleko włóczyli się pozostali, z

którymi nie musiałem już mieć tyle szczęścia. Bez ociągania się biegłem ulicą, którą

pierwotnie przyszedłem. Kilka razy usłyszałem ich okrzyki, ale były coraz cichsze, aż

zupełnie ustały. Po dziesięciu minutach schowałem miecz do pochwy i szedłem dalej szybkim

krokiem.

Do gospody nie chciałem wracać, zakładałem, że tam będą na mnie czekać, a innych

możliwości do wyboru nie miałem. Nawet w Fenidong o godzinie piątej rano nie ma wielu

otwartych gospód. Ze słyszenia znałem tylko jedną. Nazywała się „Blaszany Stół” i bardziej

niż gospodą była właściwie stołówką i prostym domem noclegowym w jednym. Opuściłem

lepsze dzielnice miasta, skróciłem sobie drogę przez puste Viińskie Targowisko i byłem u

celu. Głodny jak wilk, bardziej jednak cieszyła mnie myśl o czystym łóżku.

Do „Blaszanego Stołu” wchodziło się przez bramę i małe podwórko. Zegar wybił szóstą,

mgła zaczynała szarzeć, ale była tak gęsta, że nie miało to żadnego znaczenia. W chwili gdy

wszedłem na podwórko, uświadomiłem sobie, że jeśli zabójcy zdobyli się na to, żeby stanąć

pod gospodą, spokojnie mogą czekać również tutaj. Sam bym tak zrobił. Sięgnąłem po nóż,

jednocześnie od ściany po mojej prawej stronie odlepił się rozmazany cień, kątem oka

dojrzałem dwóch kolejnych po lewej. Krótkim ruchem przedramienia z biodra rzuciłem

nożem w mężczyznę z prawej i wyszedłem mu naprzeciw. Musiałem oddalić się od tych

dwóch z lewej. Mężczyzna zdziwiony zatchnął się i zmiękł. Trafiłem bez pudła. Schyliłem się

nad gościem, jedną ręką chwyciłem go w kroku, drugą za ramię i wykorzystując siłę jego

bezwładu, rzuciłem nim w pozostałych. Zyskałem w ten sposób parę sekund, wydobyłem

miecz i zaatakowałem bliżej stojącego mężczyznę. Był niski i sprawiał wrażenie

przysadzistego. Zaskakująco łatwo odparł mój atak twardym kryciem i doskoczył do mnie. W

ostatniej chwili chwyciłem jego lewą rękę ze sztyletem. Szybko cofnąłem się łukiem i w ten

sposób uniemożliwiłem drugiemu, żeby mu pomógł. Na moment zwolnił swoje natarcie i

zmienił pozycję, aby mogli mnie zaatakować obaj naraz. Za ich plecami rozpoznawałem przy

ścianie niewyraźne kontury dużych pakunków ułożonych w stertę. Z pewnością słoma dla

koni w stajniach. Nie czekałem i ryzykowną kombinacją zaatakowałem wyższego mężczyznę.

Jego ruch był za wolny, wytrąciłem mu broń, ale w ostatniej chwili wspomógł go partner.

Kryłem za późno, dostałem w lewe ramię, które momentalnie mi zdrętwiało - Wracając do

krycia, czubkiem głowni trafiłem wyższego mężczyznę w głowę. Chwiejnie się cofnął,

zawadził piętami o pakunki i upadł do tyłu. Nie mogłem tego w żaden sposób wykorzystać,

ponieważ znów atakował mnie krępy bysior. Wykorzystując wszystkie siły, odparłem szybką

kombinacją dźgnięć wsteczne cięcie na tułów i próbę dźwigni, ale napastnik zaraz znów się

na mnie pchał. Tym razem wyszedłem mu naprzeciw, jego ramię z bronią zostawiłem za sobą

i ścisnąłem je pod lewą pachą. Miecz puściłem, w bezpośrednim kontakcie był do niczego.

Trochę za późno odepchnąłem sztylet, skręciłem się z bólu w boku. Dwa razy z rzędu

uderzyłem gościa czołem w podstawę nosa. Odwrócił głowę i znów dźgnął, ale nie miał już

siły i cios ześliznął się po pikowanej kurtce. Pięścią i od razu jeszcze łokciem walnąłem go od

spodu w szczękę. Zacharczał, sztylet zachrzęścił na bruku. Dla pewności wgniotłem mu

kolano w pachwinę i cisnąłem nim o ścianę. Drugi mężczyzna właśnie niemrawo się podnosił.

Rzuciłem w jego stronę ostatni nóż z bandoletu. Chybiłem. Trochę chwiały mi się nogi. Facet

wyleciał z na wpół podniesionym mieczem, jakby nie mógł się zdecydować między

dźgnięciem a cięciem. Schyliłem się, do ręki wpadł mi nóż z futerału na przedramieniu,

czubek miecza przeciwnika zawadził o moje ucho. Spróbował zatrzymać swój lekkomyślny

atak, ale nie udało mu się i nadział się na ostrze. Nie mógł się domyślać, że mam tak długie

ręce.

Przykuśtykałem do tego niższego. Próbował wstać, ale jego ruchy były ślamazarne. Z

pewnością miał wstrząs mózgu - uderzenia, które zebrał, były naprawdę ciężkie. Jednym

kolanem klęknąłem mu na piersi, drugim na lewym ramieniu. Krwawił mi bok, lewe ramię

odmawiało posłuszeństwa. Nie wiedziałem, na ile poważne są rany. Było zbyt krótko po

walce, żeby coś mnie bolało.

- Khto cię whynajął? - zacharczałem. Nawet język za bardzo ze mną nie współpracował.

Namacałem w kieszeni resztkę świeczki. Mężczyzna nagle zaczął być nadmiernie

żywotny. Wepchnąłem mu kolano w splot słoneczny i uderzyłem grzbietem dłoni w twarz.

Przy czwartej próbie udało mi się zapalić świeczkę. Klęczałem na Amosie. Oczy miał

zamglone, nos złamany, wybita szczęka zaczynała puchnąć. Światło chwiejącego się płomyka

podkreślało zmarszczki wokół kącików ust, deszcz rozmywał krew po całej twarzy.

- Dlaczego chciałeś mnie zabić?

Starał się wzruszyć ramionami, ale na leżąco i ze mną na klatce piersiowej niezbyt mu się

to udało.

- Dla pieniędzy - zachrypiał.

- Ile ci za mnie zapłacili?

- Siedemset w złocie.

- Dla wszystkich? Przecież was było ośmiu!

- Dziesięciu, ale wiedziałem, że kilku zabijesz. Zostałoby dosyć dla każdego.

- Kto cię wynajął?

- Nie wiem.

- Kto cię wynajął?!

- Nie wiem.

Nieznacznie się pode mną przekręcił, szykując sobie lepszą pozycję do następnego ataku.

- Naprawdę nie wiem, powiedziałbym ci to - powtórzył, uśmiechając się.

Mój świat zaczynał falować, dźwięki zmieniły się w niezrozumiały szum, w każdej chwili

mogłem zemdleć. Przeciąłem Amosowi tętnicę szyjną. Krew przez parę sekund tryskała jak

gejzer, później tylko pulsowała, a potem już w formie splecionych czerwonych wężyków

rozpływała się w okolicznych kałużach. Przeszukałem trupa, zabrałem sakiewkę i dopiero

wtedy zemdlałem. Ocknąłem się w kałuży czerwieni. Wiedziałem, że muszę przewiązać rany,

a potem się napić. Podniosłem się na czworakach. Nie odważyłem się wstać, ponieważ

straciłem za dużo krwi. Omdlenia na zmianę ustępowały i powracały, zapadałem w ciemność

jak atramentowa czerń. Wybrałem dom z drewnianym szyldem nad wejściem i uparcie się

doń czołgałem. Wybrałem właściwie. Było otwarte, jadalnia ziała pustką. Wspiąłem się na

stołek barowy i zastukałem w ladę. Po chwili pojawił się zaspany kucharz. Popatrzył na mnie

i zbladł. Położyłem na ladzie złocisza.

- Chcę pokój, coś do picia i felczera. Natychmiast. Nawet oddychanie wydało mi się nagle

trudne. To była krwawa noc. Dla mnie trochę zbyt krwawa.

Przytaknął. Zdołałem się jeszcze dowlec po schodach na górę, w pokoju zwaliłem się

prosto do łóżka.

Felczera i obiad przespałem, jednak po południu już byłem w stanie się podnieść. Rany,

tak jak u zwierząt, goiły się na mnie dobrze i bardzo szybko. Nie były na szczęście poważne,

niebezpieczne było przede wszystkim silne krwawienie. Zszedłem do jadalni. Była prawie

pełna, ale znalazłem miejsce przy stole w rogu i zamówiłem podwójną porcję wszystkiego, co

znajdowało się w karcie dań. Kiedy stawiano przede mną jedzenie, z kuchni wyjrzał kucharz i

bacznie mi się przyglądał. Poniekąd oczekiwałem, że za chwilę pojawią się tu miejskie siły

porządkowe, lecz nic się nie działo. Z rozmów ludzi usłyszałem, że rano znaleziono na

podwórzu trzy trupy, ale nikt nie umiał wytłumaczyć oficerowi straży miejskiej, co się

właściwie stało. Kiedy dojadałem, uświadomiłem sobie, że znam mężczyznę, który tyłem, do

mnie płacił przy ladzie. Był to Kowalski.

Z „Blaszanego Stołu” poszedłem prosto na moją kwaterę. Gdyby gwardia miejska zaczęła

poważnie interesować się wydarzeniami wczorajszej nocy, nie rzucałem się tam w oczy. U

gospodyni czekała na mnie wiadomość od Masnera. Na szóstą zwołał spotkanie z pozostałymi

wspólnikami, ze mną chciał się widzieć trochę wcześniej. Umwald od czasu naszego

ostatniego spotkania nie pokazał się w gospodzie. Miałem nadzieję, że wziął sobie moją radę

do serca i zaczął się uczyć jakiegoś rzemiosła. Za bardzo w to nie wierzyłem, raczej bym się

założył, że wytrwale szuka domu publicznego, gdzie prawa czopu nie traktują zupełnie

poważnie. Dopiero teraz przypomniałem sobie, że mam sakiewkę Amosa. Znalazłem w niej

dziesięć nowiutkich dziesięciozłociszy i drewnianą figurkę konia Hammonda. Przypomniała

mi Krystynę. Długo trwało, zanim zdołałem ich oboje wyrzucić z głowy, choć jeśli chodzi o

Krystynę, nie do końca mi się to udało. Została gdzieś głęboko ukryta pod warstwą krwi,

złota i brudu, wspaniała jak promyk słońca i tak samo jak on zadająca ból. Własne myśli mnie

zaskakiwały i nie poznawałem sam siebie. Jakby samo istnienie Krystyny ujawniało części

mojej osobowości, z których istnienia nawet nie zdawałem sobie sprawy. Niosło to

niebezpieczeństwo, ponieważ w tej bezwzględnej grze mógł przeżyć tylko bezwzględny i

obrotny facet bez skrupułów, z dobrym refleksem, taki, jakim byłem dotychczas.

Resztę dnia leżałem w łóżku i myślałem o wszystkim, co mi się do tej pory przytrafiło.

Wczorajszy atak nic nie wyjaśnił, wręcz przeciwnie - jeszcze bardziej zagmatwał sytuację.

Cała sprawa przypominała jeden wielki kłębek, który ma zbyt wiele końców, a za każdy

ciągnie inny gracz. Po kolei interesowały się mną minimalnie trzy osoby. Zaraz po pierwszym

spotkaniu ze wspólnikami Masnera ktoś kazał mnie śledzić, ale kiedy się jego ludziom

zgubiłem, nie próbował po raz drugi. Hatovu usiłował mnie zabić, ponieważ myślał, że nie

nadaję się do tego interesu. A ostatni atak? Dobrze przygotowany i na wielką skalę.

Zawdzięczałem szczęściu, że im uciekłem. Szczęściu i zręczności szermierskiej, chociaż

pewnie i ta by mi nie pomogła, gdyby była jasna noc. Ktoś wynajął Amosa, człowieka, który

wiedział, jak wyglądam, i domyślał się, czego może ode mnie oczekiwać. A musiał się z nim

skontaktować natychmiast po powrocie Amosa do miasta. Ponadto w „Blaszanym Stole”

spotkałem Kowalskiego. Przypadek? „Blaszany Stół” wprawdzie wyglądał jak lokal, który

mógł sobie wybrać, z drugiej strony Kowalski znał Amosa, a ponadto miał kontakty w

miejskim środowisku żołnierzy. Wyglądało to na zbyt wiele zbiegów okoliczności naraz.

***

Masner z niezadowoleniem chodził po gabinecie. Na stole miał rozłożone dokumenty, ale

nie mógł się na nich skoncentrować. Przed południem wstąpił do prokuratury, żeby

sprawdzić, co się dzieje z jego starszymi sprawami, i przy tej okazji dowiedział się, że straż

znalazła rano w mieście pięć trupów. Żeby zyskać więcej informacji, Masner wykorzystał

znajomości z prowadzącym śledztwo oficerem i odwiedził miejską kostnicę. Koniasza na

szczęście nie było między trupami, ale jeden z mężczyzn został ugodzony Koniaszowym

nożem. Prawnik wiedział, jak wyglądają, ponieważ jego agent już wcześniej w raporcie

zwrócił uwagę na ich charakterystyczny wygląd.

Kolejną przyczyną rozdrażnienia było wczorajsze wieczorne spotkanie z kolegami. W

każdy wtorek regularnie brali udział w klubie prawnika w małym spotkaniu połączonym z

obiadem. Po części uważał to za obowiązek związany z pracą, ponieważ pomagało w

utrzymaniu użytecznych kontaktów i w ten sposób dowiadywał się wielu handlowych

ploteczek. Wczoraj jednak pod uprzejmą konwersacją wyczuł drugie dno. Jeśli nie zawodziły

go wszystkie jego instynkty zawodowe, miało to coś wspólnego z nim samym. Masner z

niezadowoleniem potrząsnął głową, zatrzymał się przy stole i napił wody z karafki. Jego

własny zły humor go dziwił, ponieważ dzień zaczął się dla niego w najlepszy z możliwych

sposobów. Rano dostał od swego negocjatora wiadomość, że porozumienie o przejściu

karawany przez Księstwo Marmockie jest przygotowane do podpisu. Książę zgodził się

wreszcie z oficjalną umową potwierdzoną podpisem gubernatora Fenidong z jednej strony i

jego własnym imieniem z drugiej. Masner wiedział, że takiej umowy książę nie odważy się

zerwać. Przejście przez Hrabstwo Ryżskie również mieli wstępnie obiecane, chociaż hrabia

Devascius wymagał całej zapłaty z góry. Problem stanowiły rozmowy z baronem Grookiem,

władcą Wolnego Państwa Voveńskiego. Na łapówki stracili już niezły majątek, a powodzenie

całej sprawy zależne było od słowa człowieka, którego siła polityczna spoczywała w małej,

elitarnej, wyćwiczonej armii i który często przemocą pobierał opłaty za przejście przez

Przełęcz Keżską, mimo że zgodnie z porozumieniami nie miał do tego prawa. Masner wrócił

do martwych w kostnicy. Właśnie teraz, kiedy w toku było tyle delikatnych negocjacji,

jakikolwiek rozgłos lub zainteresowanie konkurentów mogły bardzo zaszkodzić.

Z rozmyślań wyrwało go dyskretne pokasływanie odźwiernego:

- Ehm, pan Koniasz, proszę pana.

Tobiasz Masner kiwnął na sługę, żeby przyprowadził gościa, usiadł w fotelu i czekał.

Natychmiast zauważył, że najemnik wygląda na bardziej zmęczonego niż wtedy, kiedy go

widział ostatnio. Nawet pod opalenizną wydawał się blady. Ubrany był w swoje zwyczajne

spodnie z jeleniej skóry i kurtkę z mocnej bawolej, długi płaszcz z pewnością zdjął na

korytarzu. Po marmurowej podłodze poruszał się zupełnie cicho i Masner uświadomił sobie,

że nie ma na nogach ciężkich okutych butów, ulubionych przez większość żołnierzy, ale szyte

na miarę mokasyny. Nową koszulę miał naprędce zszytą z lewej strony i pobrudzoną

zaschniętą krwią. Od ostatniego spotkania stracił płatek prawego ucha. Kiedy siadał, rozpięta

kurtka na chwilę się rozchyliła i Masner zobaczył, że w bandolecie na piersi brakuje jednego

noża. Adwokatowi przeleciał mróz po plecach, ten człowiek wzbudzał strach.

Koniasz bez zachęcania złożył raport. Był krótki, ale rzeczowy, a gdy skończył, Masner

nie miał żadnych uzupełniających pytań.

- Czy może pan wykluczyć lub potwierdzić swoje podejrzenia, że za wyciek informacji

odpowiedzialny jest któryś z moich wspólników? - zapytał.

Koniasz uśmiechnął się i pokręcił głową.

- Nie mogę. Chodzi jednak o naszych wspólników. Zapomina pan, że na podstawie

umowy, którą zawarłem z armatorem, nie jestem już tylko wynajętą siłą roboczą. Powiedzmy:

cichym wspólnikiem.

Masner przytaknął na zgodę i po części przepraszająco.

- Ma pan rację.

***

Bankier, armator i gubernator przyszli za chwilę wszyscy razem. Jeszcze raz wygłosiłem

swój komunikat, o nocnym napadzie wspomniałem tylko mimochodem i krótko. Trochę

podkoloryzowałem sytuację w obozie i twierdziłem, że wszyscy koloniści trzymają się razem.

Z twarzy wspólników nie dało się wyczytać nic, byli zbyt doświadczonymi graczami.

Następnie udawałem, że wyszedłem, a korytarzem wróciłem do pomieszczenia obok. Masner

zostawił uchylone drzwi, żebym słyszał, o czym będą dalsze rozmowy.

Bankier Guiny odezwał się jako pierwszy. Jego opanowanie zniknęło, mówił szybko i

nerwowo.

- Mamy problemy, panowie. Z całą pewnością na jaw wydostało się zbyt wiele informacji

i zaczyna się szeptać o próbie założenia kolonii. Dzisiaj rano musiałem wypłacić depozyty za

czterdzieści tysięcy złotych. I pojawiają się żądania wypłacenia lokat długoterminowych

nawet za cenę strat finansowych właścicieli wkładów. Nie umiem tego wytłumaczyć inaczej

niż tym, że ludzie dowiedzieli się o moim udziale w przedsięwzięciu i obawiają się o swoje

pieniądze.

- Mógłby to być celowy atak na pana bank, który z nami nie ma w ogóle nic wspólnego.

Czy następne wypłaty mogą panu zagrozić? - zapytał Hatovu.

- Bez problemów mogę wypłacić drugie tyle, potem będę musiał poniżej wartości

wyprzedawać rezerwy zboża albo pożyczyć na niekorzystny procent - odpowiedział Guiny z

niechęcią.

Masner zakasłał, żeby zwrócić na siebie uwagę.

- Ehm, panowie. Biorąc pod uwagę harmonogram, musimy uważać to za bezpośredni

atak. Właśnie weszli śmy w stadium, kiedy potrzebujemy gotówki, żeby zapłacić za przejście

przez obce terytorium. Jak już wcześniej powiedziałem, wstępnie szacowana kwota wynosi

pięćdziesiąt tysięcy. Panie bankierze?

Chustka do nosa szeleściła, kiedy Guiny wycierał nią łysinę.

- Właśnie teraz ich nie mam. A jeśli atak będzie trwał również jutro, chyba nie uda mi się

ich zgromadzić.

- Każde opóźnienie jest dla nas wielkim zagrożeniem - powiedział sucho Masner. - Przed

ostatecznym podpisaniem umów i zapłaceniem wystarczy jedna nota protestacyjna od cesarza

crambijskiego posłana jakiemukolwiek władcy, przez którego terytorium będziemy

przechodzić, i droga się zamknie. Chyba tylko marmocki książę może sobie pozwolić na

przeciwstawienie się i wyrażenie własnej woli, ale pytanie brzmi: czy będzie mu się to

opłacać. Pieniądze musimy doręczyć w ciągu dziesięciu dni. Trzy dni drogi dla szybkich

kurierów, zostaje nam zatem tydzień.

- Jutro zbiera się rada, będzie decydować o kupnie zboża do miejskich spichlerzy. Jeśli

uda nam się przeforsować Guiny ego jako dostawcę, wygraną mamy w kieszeni. Miasto

handluje tylko ze stabilnymi partnerami, płaci dobrze i ludzie mają tego świadomość. To

powinno zatrzymać wypłacanie pana wkładów, panie Guiny - wtrącił się do rozmowy

gubernator.

- Panowie, te pieniądze musimy zdobyć jak najszybciej, natychmiast - Masner wrócił do

zasadniczego tematu.

Następne dwie godziny pertraktowali, kto i jak szybko zdobędzie ile pieniędzy. Mimo

wszystkich propozycji największa odpowiedzialność spoczywała na Guinym. Słuchałem

jednym uchem i rozmyślałem. Byłem pewien, że atak na bank nie jest przypadkowy. Zbyt

dobrze pasowały do siebie wszystkie części układanki. Od chwili gdy pożegnałem żołnierzy

Kowalskiego, którzy nie chcieli się nająć do dalszej pracy, z tajemnicą był koniec, a ci

mądrzy potrafili skojarzyć fakty. Jeśli ktoś chciał przerwać całe przedsięwzięcie, najprostsze

dla niego byłoby pozbycie się organizatora. Tylko że po zabójstwie znanego prawnika

śledztwo z pewnością byłoby porządne i długie. O wiele prościej jest pozbyć się człowieka

następnego w kolejności - mnie. Śmierć żołnierza nikogo nie interesuje, dosłużyłbym sobie

maksymalnie zapisu w kartotece prokuratury. Z drugiej strony nasi nieprzyjaciele musieli

wiedzieć, że nie jestem tylko zwyczajnym żołnierzem najemnym. Zlikwidowanie mnie im się

nie udało, dlatego bez zwłoki zaatakowali w inny sposób - naruszyli zasoby finansowe. To

jednak oznaczało, że mają doskonałą orientację, kto uczestniczy w przedsięwzięciu. Znów

przychodziła mi do głowy myśl, że przeciwnikiem jest ktoś z czwórki: Masner, Guiny, Valer,

Hatovu. Ale dlaczego miałby to robić?

***

Powoli zaczynało się ściemniać i nocni stróże zapalali pierwsze latarnie. Kowalski

zatrzymał się przed rezydencją Chooka. Wczoraj Chook zapewnił, że jest w stanie wynająć

wystarczającą liczbę ludzi. Kowalski na negocjacje zarezerwował sobie całą noc, ponieważ

zamierzał omawiać każdego żołnierza osobno. Nie była to zwyczajna metoda, ale jeśli chciał

dostać jak najlepszych najemników, a miał do dyspozycji tylko ograniczoną ilość pieniędzy,

musiał każdemu płacić na podstawie jego umiejętności. Dobrym dobrze, a przeciętnym

przeciętnie. Już zamierzał zapukać, gdy stwierdził, że drzwi są uchylone. Ukradkiem się

rozejrzał, wyciągnął sztylet i z ostrzem przy udzie wkroczył do środka. Coś było nie w

porządku. Dom był cichy jak zawsze, ale żaden strażnik go nie zatrzymał i nie przeszukał.

Led ostrożnie przykleił się do ściany. Nikogo nie było, świece w świecznikach już dogasały.

Chook był zwariowany na punkcie światła, jego personel musiał wymieniać świeczki w

chwili, kiedy wypaliły się zaledwie do połowy. Kowalski przymknął za sobą drzwi i szedł

dalej. Kręty korytarz z nieotynkowanymi ścianami znał doskonale i wiedział, że w dwóch

miejscach są w nich małe otwory, za którymi czasem chowali się ludzie z kuszami lub

nożami. Przy jednym z otworów strzelniczych się zatrzymał, wydawało mu się, że na cegłach

rozpoznaje ciemne plamy krwi.

Z dobytym mieczem i skrycie trzymanym sztyletem wszedł do biura Chooka. Jeszcze

zanim całkiem otworzył drzwi, wiedział, co tam znajdzie. Zapach śmierci znał zbyt dobrze,

żeby go od razu nie zidentyfikować. Na ziemi w szeregu leżało siedmiu mężczyzn, Chook

pośrodku. Kowalski pobieżnie ich obejrzał. Trzech walczyło, trzech umarło

nieprzygotowanych, Chook miał trochę gorzej. Przed śmiercią wyrwali mu paznokcie i

poparzyli stopy. Kowalski nie rozumiał, dlaczego to zrobili. Chook nie ukrywałby żadnych

informacji, wystarczyło zaoferować mu parę złotych. Nie rozległ się żaden dźwięk, ale

Kowalski nagle był pewien, że dom już nie jest pusty. Chwilę później usłyszał wściekły głos:

- Powiedziałem: pilnować, dopóki ten facet nie przyjdzie, a nie tylko do wczoraj! Chciał

wynająć żołnierzy, musi tu przyjść! Przeszukajcie. Tylko porządnie!

Kowalski gorączkowo się rozejrzał. Słyszał zbliżające się kroki. Wyjście, musi znaleźć

drugie wyjście! Chook był ostrożny i wielokrotnie mu się to opłaciło. Kowalski wiedział, że

miał tajne wyjście bezpośrednio w biurze. Raz się w ten sposób obronił przed

rozwścieczonymi najemnikami, którym ktoś nie zapłacił. Odsunął przewrócony fotel i ujrzał

za nim uchylone drzwiczki w ścianie. Chook z pewnością próbował uciec, ale nie dał rady.

Kowalski wcisnął się w mały otwór w ścianie, ale zamknąć za sobą już nie zdążył.

- Tam jest! - ktoś krzyknął.

Kowalski ujrzał parę okutych butów. Czołgał się przez kręty, wąski tunel jak najszybciej

mógł, za sobą słyszał prześladowców. Po dwudziestu metrach znalazł się w piwnicy innego

domu. Tunel skończył się wysoko nad podłogą, Led musiał niezgrabnie sturlać się na stos

węgla. Stłumił chęć natychmiastowej ucieczki, zamiast tego stanął tyłem do ściany tuż obok

otwartych drzwiczek tajnego korytarza i złapał długą na około metr belkę, która leżała

nieopodal. Jego prześladowca był albo bardzo odważny, albo bardzo głupi. W chwili kiedy

wyjrzał, Kowalski walnął go w potylicę. Nie był to mocny cios, ale czaszkę na pewno mu

zmiażdżył.

- Czeka tam! - usłyszał w wąskim pomieszczeniu zniekształcony głos z tunelu.

Kowalski wepchnął martwego z powrotem, zamknął drzwiczki i zablokował je ułamanym

trzonkiem łopaty, potem wylazł przez małe okienko z piwnicy na zewnątrz. Stwierdził, że stoi

naprzeciwko rezydencji Chooka. Korytarz prowadził pod ulicą. Było już ciemno. Zgasił

najbliższą lampę, schował się we wnęce drzwi o dwa domy dalej i czekał na prześladowców.

Wyszli zaraz po nim. Było ich czterech. Trzech facetów wynajętych do brudnej roboty i ich

przywódca. Ten był rzeczywiście niebezpieczny. Miał pewny siebie głos, przyzwyczajony do

rozkazywania, i mówił z lekkim akcentem, jednak Kowalski nie potrafił rozpoznać, skąd

pochodzi. Mężczyzna nie tracił czasu na daremne ściganie uciekiniera. Bez gadania na

miejscu zapłacił pomocnikom i energicznym krokiem się oddalił. Kowalski ostrożnie go

śledził. Jeszcze wczoraj pozwoliłby mu odejść, ponieważ to nie był jego problem, ale dziś

chciał się o przeciwnikach dowiedzieć jak najwięcej. Dzisiaj byli to jego osobiści

nieprzyjaciele, ponieważ w ciągu dnia zakupił dwa wozy i wyposażenie potrzebne do

założenia całej farmy.

Kowalski miał marzenie. Proste marzenie prostego człowieka. Chciał postawić wielki,

solidny dom, który wytrzymałby nawet te najgwałtowniejsze wichury i który swoim

mieszkańcom zapewniałby wygodę i bezpieczeństwo. Chciał mieć farmę, o którą by dbał i

którą ulepszałby własnymi rękami. Chciał być sam sobie panem, wolnym człowiekiem,

niezależnym od kaprysów jakiegoś szlachcica i miejscowego nowobogackiego. A zupełnie na

dnie swojej duszy żywił nadzieję na dobrą kobietę i gromadkę dzieci. Kowalski miał proste

marzenie, a teraz los dawał mu szansę. Nie zamierzał z niej rezygnować.

***

Kolejny dzień zaczął się obiecująco. Dobrze się wyspałem w przypadkowo wybranym

pensjonacie, śniadanie - ciepły chleb z kapustą i masłem - było o niebo lepsze, niż człowiek

mógłby oczekiwać za pół srebrnika, jasne niebo zapowiadało piękny wiosenny dzień.

Obchodziłem stoiska na pchlim targu i znalazłem jeden z noży, które straciłem przedostatniej

nocy. Handlarz chciał za niego marne grosze, rękojeść omotana sznurkiem i sczerniałe ostrze

go nie interesowały. Na pytanie, gdzie kupuje takie noże, posłał mnie na cmentarz miejski.

Majątek zmarłych, po który nie zgłosili się żadni krewni, był rozprzedawany w regularnych

licytacjach, a z zysku miasto pokrywało koszty pogrzebów.

Czas jakiś włóczyłem się po cmentarzysku i starałem dowiedzieć czegoś o trupach z

przedostatniej nocy, ale nikt ze mną nie chciał rozmawiać. Już wychodziłem, kiedy z

miejskiej kostnicy przywieźli nową partię świeżych nieboszczyków z ich majątkiem. Czyli z

tym, czego nie opłacało się ukraść urzędnikom. Pomiędzy ich rzeczami znalazłem dwa

kolejne noże i kupiłem je oba za półtora srebrnika. Byłyby tańsze, ale szef grabarzy

zorientował się, że mi na nich zależy, i chwilę podbijał cenę. O wpół do dwunastej byłem

umówiony „U Pelikana” na spotkanie z Kowalskim.

Czekałem na niego całą godzinę, wypiłem przy tym trzy czarki wina, ale się nie pojawił.

Nie wiedziałem, co niam o tym myśleć. Nawet gdyby maczał palce w napaści na mnie, nie

mógł przeczuwać, że widziałem go w „Blaszanym Stole”, więc nie miał powodu, żeby mnie

unikać. Dwie godziny włóczyłem się po targowiskach i sondowałem, jaką ilość zboża i za ile

zdołałbym kupić bez pomocy Masnera i Guinyego. Większość sprzedawców miała ze sobą co

najwyżej parę worków, a ich ceny były stosunkowo wysokie. Cały czas spod oka

wypatrywałem Kowalskiego. Gdyby kupował wyposażenie dla ludzi, było prawdopodobne,

że gdzieś tutaj się pojawi.

Starałem się na próżno. Koło czwartej przez targ przewaliła się fala niepokoju, a między

ludźmi zaczął się szerzyć szum. Tempo handlu spadało, kupcy zamykali jeden kramik za

drugim, nagle wszyscy dokądś się spieszyli. Pozwoliłem się nieść ludzkiemu prądowi, aż

zawędrowałem przed jedną z filii banku Guiny’ego. Przed obrabowaniem bank chronił

jedynie wzmocniony kordon straży. Ludzie ściskali się w gęstym tłumie, wyklinali i

wyzywali szczęśliwców, którym udało się dostać do środka. W powietrzu unosiły się

opowieści o totalnym krachu banku. Wszyscy starali się za wszelką cenę podjąć swoje lokaty.

Przyczyna wszechobecnej wrogości tkwiła w obawach, że bank nie ma dość pieniędzy i nie

wystarczy dla każdego. Zaniechałem dalszego wypytywania i pospieszyłem prosto do

Masnera. Tym razem służący mnie nie zapowiadał, tylko zaprowadził prosto do gabinetu.

Masner z zacięciem przeglądał stosy papierów na stole, co chwila sięgał po karafkę z wodą i

upijał z niej.

- Co się dzieje? - zapytałem. - Gubernatorowi nie udało się interweniować?

Masner podniósł na chwilę głowę znad dokumentów. Wyglądał bojowo, jak gladiator na

arenie walczący przeciw niesprawiedliwej przewadze.

- Udało się. Guiny dostał projekt, ale natychmiast po negocjacjach ktoś bezpośrednio w

radzie rozpowszechnił informację, że gubernator poparł go tylko dlatego, że sam ma u niego

ulokowane duże sumy pieniędzy. I ten ktoś puścił w obieg dokumenty ukazujące sytuację

finansową banku w niesprzyjającym świetle. Dalej rozprzestrzeniło się to jak lawina. Nad tym

Guiny nie może zapanować, będzie się cieszył, jeśli całkiem nie zbankrutuje.

- Rzeczywiście tak z nim źle? Masner pokręcił głową.

- Właśnie nie. Ma może trochę większą ilość kapitału w długoterminowych akcjach, jak

na przykład nasz interes, ale wszystkie jego aktywa są w dobrym stanie i w perspektywie

zaledwie kilku lat wyraźnie przyniosą zyski.

Usiadłem na krześle i bez zachęty nalałem sobie z karafki. Naprawdę pił wodę. Fuj!

- Zakładam, że w radzie miejskiej nie siedzą głupcy.

- Nie siedzą - zgodził się Masner.

- W takim wypadku dokumenty, które wywołały lawinę, musiały wyglądać bardzo

wiarygodnie.

Masner uśmiechnął się ponuro.

- Właśnie je oglądam. Gdybym sam przez długi czas nie zajmował się sytuacją Guinyego,

uwierzyłbym w nie. Wychodzą od danych, które prawdopodobnie są dokładniejsze niż moje

własne szacunki. Opracował je profesjonalista. Na fakt, że cała kalkulacja wygląda

katastrofalnie, miało wpływ kilka drobnych zmian, których na pierwszy rzut oka nie widać.

Na drugi już je oczywiście można odnaleźć, ale... - Masner wzruszył ramionami.

- Ale już za późno, ponieważ miejscy radni wycofali swoje lokaty, wyjawili to swoim

znajomym i wywołali lawinę - uzupełniłem.

- Dokładnie tak. A dla nas to oznacza, że straciliśmy ponad połowę naszych źródeł

finansowych.

Masner był zupełnie załamany. Uważał pieniądze za prymarne źródło mocy. Większość

jego pracy polegała na obracaniu pieniędzmi, na ich chronieniu i pilnowaniu dla innych.

Pieniądze i złoto były życiodajną siłą w jego działalności i kiedy mu je zabrali, odczuwał to

tak, jak facet mojego pokroju cios nożem pod żebra.

- Co pan teraz robi? - spytałem.

- Staram się stwierdzić, czy podobne sprawozdanie mogło powstać na podstawie

powszechnie dostępnych informacji.

- Aha.

Wiedziałem, że we wspólnocie Ligi bankierzy i kupcy, którzy chcą prowadzić interesy

bezpośrednio z rządami poszczególnych państw, muszą przestrzegać stosunkowo ostrych

reguł dotyczących rozpowszechniania informacji o swojej własnej działalności, ale nigdy

dokładniej się tym nie zainteresowałem.

- Ile jeszcze musimy zapłacić za umowy o przejściu przez obce terytorium?

- Dwadzieścia dwa tysiące marmockiemu księciu Ukoinowi, dwanaście tysięcy Grookowi

i ryżskiemu hrabiemu dziesięć.

- To niemało. Do kiedy potrzebujemy tych pieniędzy?

- Kurierzy mieli wyruszyć pojutrze. Każde opóźnienie zwiększa ryzyko interwencji

cesarza i co za tym idzie, odmowy pozwolenia na przejście.

Masner ponownie gorączkowo kartkował papiery i odpowiadał mi tylko półgębkiem.

- A ma pan jakiś pomysł, jak zdobyć te pieniądze?

- Część z nich może. Zaprosiłem naszych wspólników na kolację i mam nadzieję, że ich

przekonam, żeby przynajmniej po części pokryli stratę. Gubernator i Hatovu mają znaczny

majątek osobisty. Będzie pan chciał wziąć udział?

Pokręciłem głową.

- Jak pan myśli, ile pan od nich dostanie? Masner odsunął stos dokumentów i zmrużył

oczy.

W duchu wyobrażałem sobie, jak za wysokim czołem pracuje skomplikowana, doskonale

wyregulowana przez ciągłe używanie maszyna. Jak miele możliwości, ocenia jednoczesnych

sprzymierzeńców i przeciwników, rozważa możliwe za i przeciw.

- Dziesięć tysięcy, jeśli będę bardzo przekonujący. Ale nie więcej.

- Dziesięć tysięcy będziemy potrzebować na zakup zboża, zwierząt i ekwipunek -

napomknąłem.

- Tak, lecz na to przyjdzie czas później.

- A co z fałszywym raportem o stanie banku? Mógł być sporządzony na podstawie

ogólnodostępnych źródeł?

- Nie sądzę...

- Spróbuję zdobyć pieniądze, przynajmniej część. Pokażę się, jak tylko będę miał coś

nowego - przerwałem mu w połowie zdania i odwróciłem się do wyjścia.

Atak na mnie, długa nieobecność Kowalskiego, stopniowe pustoszenie banku Guiny’ego -

na łańcuch przypadków było to zbyt nieprawdopodobne. Bieg wydarzeń przypominał raczej

poszczególne etapy przygotowanego wcześniej planu. Możliwe, że nie był to zupełnie idealny

plan, nieprzyjacielskie akcje powiązane były ze sobą trochę kostropato i niespójnie, ale nikt

nie jest doskonały. W sumie jednak odniósł sukces. Znaleźliśmy się pod obstrzałem - ktoś za

wszelką cenę starał się nas posłać na dno i całkiem mu się to udawało.

Na ulicy się rozejrzałem, czy przypadkiem nie ujrzę Umwalda, ale na próżno.

Krótko po dziewiątej stałem przed drzwiami rezydencji Klanu Haurskiego. Było to jedyne

miejsce, gdzie mogłem spróbować zdobyć pieniądze.

***

Kowalski kulił się w przejściu między ogrodami otaczającymi rezydencje dwóch

odnoszących sukcesy kupców.

Starał się nie rzucać w oczy i jednocześnie nie spuszczał wzroku z domu, gdzie wszedł

człowiek, który kazał zabić Chooka. W luksusowej dzielnicy budynek sprawiał wrażenie

skromnego, wręcz surowego. Jedno piętro, otynkowane na biało ściany bez jakichkolwiek

ozdób i reliefów, prosto urządzony ogród z kilkoma karłowatymi drzewkami, krótko przyciętą

trawą i jednym jeziorkiem z liliami wodnymi. Dróżki były wysypane bardzo drobnym białym

piaskiem. Niezwykłe wrażenie sprawiała duża ilość małych, dokładnie zakratowanych okien

do piwnicy. Wcześniej Kowalski obszedł dom, żeby stwierdzić, iloma drogami da się wyjść.

Odkrył tylko jedno główne wejście dla właściciela i dwie pary mniejszych drzwiczek dla

służby. Ze swojego stanowiska nie widział głównych drzwi i jednych bocznych. Nie

pozostawało mu nic innego, niż mieć nadzieję, że obiekt jego zainteresowania wyjdzie tą

właściwą drogą. O ile wyjdzie.

Ściemniało się. Kowalskiemu burczało z głodu w brzuchu i zaczynało być zimno. Otulił

się płaszczem i cierpliwie czekał. Dwie pary okien na piętrze się rozświetliły, na podstawie

rozmieszczenia świateł wyglądało to na jedno duże pomieszczenie. Okna zrobiono z taniego

matowego szkła, które uniemożliwiało rozeznanie, co dzieje się w środku, i Kowalski

rozumiał, że jest to raczej zamiarem niż próbą oszczędności.

Wreszcie się doczekał. Po dziesiątej jego człowiek - Kowalski przyzwyczaił się do

myślenia o nim jako o „swoim” człowieku - wyszedł na zewnątrz, pozornie niedbale się

rozejrzał i w spokojnym, ale jednocześnie zwinnym tempie przeszedł ogród i udał się dalej

ulicą. Kowalski ponownie poczuł bezpośrednie zagrożenie. Ten mężczyzna już z wyglądu był

niebezpieczny. Zachowywał się jak profesjonalista przyzwyczajony ¿0 przemocy. Na

żołnierza najemnego był zbyt gładki i rozważny, wyglądał raczej na kogoś z półświatka,

pośrednika zamówień dla płatnych morderców lub agenta handlowego. Kowalski ostrożnie go

śledził i starał się trzymać w jak największej odległości. Za każdym razem, kiedy mężczyzna

ginął na skrzyżowaniu lub zakręcie, przyspieszał i biegł bez względu na zdziwione spojrzenia

przechodniów. W końcu uśmiechnęło się do niego szczęście. Po krótkim sprincie, kiedy

mężczyzna prawie mu się zgubił na dwóch szybko po sobie występujących skrzyżowaniach,

zobaczył, jak wchodzi do trzypiętrowego domu na rogu miniaturowego placu. Kowalski

szybko przeszedł przez ulicę, przylgnął do ściany i zajrzał przez uchylone okno do środka. Z

małego korytarza wchodziło się do dużej sali z wieloma stołami oddzielonymi parawanami,

przy tylnej ścianie stał długi barowy stół. Wzdłuż obu bocznych ścian pomieszczenia wiodły

na górę drewniane schody z niską poręczą, które na wysokości drugiego piętra przechodziły

w wewnętrzny taras. Pomieszczenie było pełne gości, przy większości stołów siedziało

mieszane towarzystwo, kilka kobiet stało przy barze. Na małym podium trzech muzykantów

grało wesołą melodię. Dopiero teraz Kowalski zrozumiał, że to nie jest gospoda, ale dom

publiczny.

Mężczyzna przecisnął się między stołami, rzucił coś do matroniastej barmanki, zamówił

kieliszek i swobodnie gadał z kobietami dokoła. Oczywiste, że nie był tu po raz pierwszy.

Kiedy na schodach pojawił się mały rudzielec w długiej spódnicy i z tak szczupłą talią, że

wyglądała prawie jak przecięta na pół, mężczyzna na nią zamachał. Była to bardziej

dziewczyna niż kobieta, piętnaście, najwyżej szesnaście lat. Piegi na policzkach sprawiały, że

wyglądała figlarnie wyzywająco, głęboki dekolt odsłaniał małe, jędrne piersi podniesione

przez gorset. Kowalski w sprzeciwie zacisnął usta. Był żołnierzem, ale w głębi duszy nigdy

nie pozbył się surowego, wręcz purytańskiego wychowania, które otrzymał na farmie.

Przyzwyczaił się do przechodzonych dziwek, które zazwyczaj pojawiały się w okolicy

wojskowych koszar, przyzwyczaił się do swojego zawodu, przyzwyczaił do zwykłego brudu

życia, jednak nic z tego mu się nie podobało. A młode prostytutki, które powinny być jeszcze

niewinnymi dziewczętami, irytowały go. Zwłaszcza ta.

Drzwi domu publicznego nagle gwałtownie się otworzyły. Kowalski nie czekał, odszedł

od ściany i udawał, że właśnie przechodzi na drugą stronę ulicy. Nie przypuszczał, że

mężczyzna jeszcze gdzieś stąd w nocy pójdzie, a dziewczynę mógł odwiedzić później.

Rozdział 6

Dyplomatyczne szarady

Bez większego wypytywania zaprowadzili mnie do niewielkiego saloniku z widokiem na

wewnętrzny ogród. Dopiero teraz sobie uświadomiłem, że haurska rezydencja zajmuje o

wiele większą powierzchnię, niż wydawało się z zewnątrz. W rzeczywistości składał się na

nią cały blok domów otaczających północną stronę Małego Zachodniego Placu. Mężczyzna w

ubraniu rzemieślnika, który odprowadził mnie do pokoju, gestem pokazał, żebym poczekał, i

odszedł. Albo mieli tutaj do gości bezgraniczne zaufanie, albo byli zabezpieczeni o wiele

lepiej, niż to wyglądało na pierwszy rzut oka. Zgadywałem, że to drugie. Usiadłem na

prostym, acz zadziwiająco wygodnym krześle i wyciągnąłem nogi. Na stole stała karafka z

przezroczystym płynem oraz dwie puste szklanki. Nalałem sobie i wypiłem. Dobrze

typowałem, to była woda. Haurowie należeli do odłamu czarowników, którzy wyznawali

ascetyzm jako źródło wewnętrznej siły. Jednak po marnej kolacji nawet woda wydała mi się

smaczna. Chwilę zastanawiałem się nad tym, że może teraz zbytnio ryzykuję. W przeszłości

moje drogi niejednokrotnie krzyżowały się z różnymi klanami czarowników i rzadko kiedy

wychodziło im to na dobre. Nigdy wprawdzie nie miałem do czynienia z Haurami, ale sposób

myślenia czarowników na pozór jest często zupełnie nieodgadniony, a oni spokojnie mogli

zdecydować się na wyrównanie rachunków za moje drobne grzeszki z ich czarodziejskimi

współplemieńcami.

Drzwi bezgłośnie się otworzyły, do saloniku wszedł mężczyzna. Średniego wzrostu, miał

czarną brodę i krzaczaste brwi. Pomiędzy czarnymi włosami prześwitywało srebro. Był

przystojny w sposób, który podziwiają kobiety i tolerują mężczyźni. Jego ubranie

przypominało strój mnicha przystosowany poniekąd do normalnego życia. Szlufki na szeroki

rzemień, dwie pary głębokich kieszeni z zapięciem i kaptur, który dał się ściągnąć sznurkiem,

sprawiały, że habit stawał się praktyczną częścią ubrania, którą do pracy w warsztacie lub na

zewnątrz chętnie przyjąłby każdy rzemieślnik. Nie wstałem, a on nawet tego nie oczekiwał.

Usiadł, w milczeniu nalał sobie szklankę wody i napił się. Przez moment w zamyśleniu

obserwował puchar, potem popatrzył prosto na mnie. Był starszy, niż w pierwszej chwili

sądziłem. Każdy widoczny kawałek skóry na twarzy był pokryty głębokimi zmarszczkami.

- Dlaczego pan tu przyszedł, panie Koniasz?

Nie zdziwiło mnie, że znał moje imię.

- Chcę mówić z wielkim mistrzem klanu. Pan jest wielkim mistrzem? - zapytałem.

- Nie, nazywam się Baribald Bryzold i jestem członkiem rady klanu.

Skinąłem głową. Kto przychodzi po prośbie, musi zadowolić się tym, co mu dają.

Zwięźle i jasno przedstawiłem swoją propozycję. Niczego nie ukrywałem, ale też nie

wdawałem się nadmiernie w szczegóły. Musiałem go przekonać, że moja propozycja jest

prosta i że nic się za nią nie kryje. Po półgodzinie skończyłem. Ani razu mi nie przerwał,

przez cały czas trzymał złożone razem dłonie. Miał pokryte bliznami ręce człowieka, który

pracuje z rozżarzonym żelazem i ostrymi narzędziami, starannie obcięte paznokcie, skóra

błyszczała od kremu.

- Istotę waszego interesu zrozumiałem, rozumiem również trudności, na które natrafiacie.

Chcecie od nas kwotę w przybliżeniu czterdziestu tysięcy na pokrycie wydatków. Teraz

potrzebowałbym wyjaśnienia, w czyim imieniu pan działa i co pan za to oferuje. Czterdzieści

tysięcy to dużo pieniędzy. Nie wiem, skąd się wzięło pana przekonanie, że dysponujemy

takim majątkiem.

- Na razie mówię w imieniu jednego z pięciu udziałowców całego przedsięwzięcia -

powiedziałem.

Nie uważałem za stosowne tłumaczyć, że mam na myśli siebie i że nie jestem pełnym

udziałowcem oraz że należy do mnie tylko trzydzieści procent udziału Hatovu.

- Jeśli dojdziemy do porozumienia, jestem w stanie zapewnić zgodę pozostałych.

Baribald Bryzold milczał, jakby czekał, że będę kontynuować.

Przez chwilę zastanawiałem się, z której strony zacząć, i zdecydowałem, że zacznę od

początku.

- Od pewnego czasu czarownicy nie są tymi, którymi kiedyś byli.

Baribald Bryzold uśmiechnął się na moje niepochlebne stwierdzenie.

- Jak na człowieka z tuzinem noży pod płaszczem jest pan naprawdę wykształcony.

Czarownicy rzeczywiście nie są już tacy jak kiedyś, jak sam pan powiedział, od czasu

Wielkiej Wojny. Było to na tyle znaczące wydarzenie, że od niego liczymy naszą erę. Nie

mam jednak pojęcia, jaki ma to związek z pana interesem.

Kiwnąłem głową i kontynuowałem:

- Ponad trzysta dziewięćdziesiąt lat temu skończyła się wojna, która totalnie zmieniła

strukturę polityczną świata. Jednym z jej następstw było to, że wszyscy ludzie bez różnicy

zaczęli nienawidzić czarowników. Ludzie z talentem wykorzystywania magii byli

prześladowani i wymordowani aż do siódmego pokolenia. W wyniku tegoż umiejętność

wykorzystywania magii prawie zanikła. Dzisiejsze klany czarowników dysponują ułamkiem

mocy, jaką miały przed początkiem ery.

Zamilkłem, żeby Bryzold mógł zaprotestować, ale zamiast tego przytaknął.

- Zgadzam się z panem. Członkowie naszego klanu nie mają żadnych magicznych

umiejętności, jesteśmy raczej społecznością rzemieślników niż czarowników.

Wierzyłem mu tylko po części, lecz nie o to teraz chodziło.

- Możliwe - przytaknąłem. - Ale mimo to ludzie tradycyjnie uważają was za

odpowiedzialnych za całe zło, które się wydarzyło. Zwłaszcza tutaj, w państwach Ligi

Handlowej, macie marną opinię. Patrzą na was z góry, co chwila jesteście sprawdzani przez

urzędy, które kontrolują, czy nie robicie czegoś bezprawnego. Do tego płacicie o wiele

wyższe podatki niż ktokolwiek inny. Mimo wszechobecnej wrogości powoli się wzbogacacie

i staracie się wzmacniać swoje wpływy. Nawet jeśli ze starej sztuki, jak pan mi zdradził, nic

nie zostało.

Już się nie uśmiechał, przyglądał mi się poważnie i w skupieniu. Zazwyczaj robię minę

głupka, ale tutaj podobne posunięcie by mi nie pomogło.

- Z pewnością zna pan oficjalny protokół kolonizacyjny - kontynuowałem.

Przeczytałem go trzy dni temu w bibliotece Masnera. Leżał u niego na stole i była to

najbardziej zabrudzona przez ciągłe dotykanie książka, którą znalazłem u niego w domu.

- Na okres pięćdziesięciu lat niezależnymi panami w kolonii stają się ludzie, którzy ją

założyli i których przedstawiciele na miejscu podpisali właściwe dokumenty. Ponadto

jakikolwiek handel z kolonią przez trzydzieści lat zwolniony jest od podatku. Za czterdzieści

tysięcy proponuję panu miejsce szóstego wspólnika. Miałby pan pół wieku na to, żeby się

urządzić. Żadnych problemów z władzą, ze stronniczymi sądami, nikt nie będzie zaglądał

panu do garnka, czy przypadkiem nie gotuje się w nim ludzkie mięso. Baribald zmrużył oczy.

- Jest pan przykładem absolutnego pragmatyka, Koniasz.

Nie wiedziałem, czy formę „pan” opuścił nieświadomie, czy celowo.

- Wiem o panu, że nie lubi pan czarowników. W kilku miejscach w naszych kręgach

rozpisana jest nawet za pana nagroda, a mimo tego wszystkiego pan tu spokojnie przychodzi i

przedstawia nam propozycję, która, jeśli niczego pan nie zataił, wygląda nawet interesująco.

Milczałem.

- Tak wiążące zobowiązania są poza moimi kompetencjami. Nie musi pan tu ponownie

przychodzić, mogłoby to wzbudzić niepożądaną uwagę. Czy jest jakieś miejsce, gdzie będzie

można pana jutro złapać?

- „u Pelikana” między godziną ósmą a dziewiątą wieczorem - zaproponowałem.

- Damy panu znać, jak zadecydowaliśmy. Dziękuję panu za wizytę.

Nic więcej mi nie zdradził i uprzejmie wyrzucił na ulicę.

Było przed północą. Dla człowieka, który dwa dni temu leżał w łóżku z dziurawym

bokiem, najwyższa pora, żeby iść spać. Dla człowieka, na którego głowie jest tysiąc osób, a w

otaczających ciemnościach bliżej nieokreślona ilość padlinożerców, czas na to, żeby tropie W

kieszeni ciągle jeszcze miałem klucze od biblioteki uniwersyteckiej i, o ile pamiętałem, jakieś

świeczki jeszcze im tam zostały.

Noc spędziłem w bibliotece, aż do rana przegrzebywałem niekończące się tomy

roczników handlowych, ale nie odkryłem zupełnie nic. Jakby Achromet, hurtownik zbożem,

pięćdziesiąt lat temu zapadł się pod ziemię.

Uniwersytet otwierali o dziewiątej. Trzy godziny przespałem na podłodze w izbie z

miotłami i innymi przedmiotami do sprzątania, potem niepostrzeżenie wśliznąłem się między

pierwszą grupę żądnych wiedzy gości i wyszedłem jak należy. Najadłem się w prostej

stołówce i zatrzymałem na pchlim targu, gdzie wczoraj byłem umówiony z Kowalskim, ale

znów go nie spotkałem. W łaźni się umyłem i opatrzyłem rany. Skóra zaczynała się zrastać,

tylko sporadyczne ukłucia przypominały, że mięśnie w środku nie są jeszcze zupełnie w

porządku.

Krótko po południu pukałem do drzwi Masnera. Sługa zaprowadził mnie prosto do

jadalni. Masner jadł właśnie obiad. Wyglądał na zmęczonego, oczy miał czerwone z

niewyspania, a jego twarzy nie opuszczał zamyślony wyraz. Gestem wskazał, żebym usiadł i

się poczęstował. Kelnera zwolnił. Nalałem sobie pełny talerz zupy z knedlikami i zjadłem go

szybciej niż on. Przez chwilę walczyłem z zasadami dobrego wychowania, które kiedyś,

dawno temu, we mnie wpajali, a potem nalałem sobie jeszcze jeden talerz. Zawsze gdy

wracam do zdrowia po jakimś zranieniu, jem za dwóch. Masner milczał aż do połowy deseru.

- Hatovu zdeklarował się zdobyć kolejne siedem tysięcy, Guiny nic, gubernator trzy

tysiące - powiedział wolno.

- Dokładnie tak, jak pan szacował.

Masner skinął głową i odsunął od siebie talerz z resztką deseru. Ja zamiast niego miałem

puchar białego vezelskiego. Nie rozpoznawałem rocznika, ale z pewnością nie było

zeszłoroczne ani sprzed dwóch lat. Przez ostatnie dwa lata pogoda w Vezelii była nie za

dobra, zbiór winogron mizerny.

- Mam wielu partnerów handlowych, powiedzmy: handlowych przyjaciół - kontynuował

Masner - i mam wśród nich dobrą opinię. Jestem pewien, że trzy tygodnie temu nie miałbym

problemu, gdybym potrzebował szybko zdobyć pieniądze. Może by mi nie pożyczyli całych

czterdziestu tysięcy, ale dwadzieścia moje nazwisko jest z pewnością warte. Wczoraj i dzisiaj

odbyłem sześć spotkań, wszystkie zupełnie niepotrzebnie.

Uważnie słuchałem prawnika. Nie mówił jak człowiek załamany niepowodzeniem, raczej

jak ktoś, kto mówiąc, rozmyśla i analizuje wszystko, co się zdarzyło.

- Nie to jest nawet ważne, że mi tych pieniędzy nie chcieli pożyczyć, ale to, w jaki sposób

odmówili. Rozmowy o pożyczkach są zazwyczaj skomplikowane i powolne, każdy stara się

zminimalizować ryzyko, a maksymalizować zysk. Nikt z nich nie podjął tej gry, od pierwszej

chwili byli zdecydowani odmówić, bez względu na to, jaka by była moja oferta. Rozumie

pan, co chcę przez to powiedzieć?

Bacznie mi się przyglądał.

Podniosłem się z fotela, cicho podszedłem do drzwi i gwałtownie je otworzyłem. Niestety,

nie ukrywał się za nimi żaden szpieg.

- Ktoś im rozkazał, żeby trzymali się z boku? Masner pokręcił głową.

- W handlu źle się rozkazuje. Raczej zaproponował im lepszą ofertę niż moja.

- Ale oni się nie trudzili, żeby pana wysłuchać. Gdyby było tak, jak pan mówi, z

pewnością chcieliby się przekonać, że oferta naszego pana X jest rzeczywiście lepsza -

zaoponowałem.

- Mogła to być oferta negatywna: Jeśli mu nie pożyczycie, ja nie zrobię niczego, co by

wam mogło zaszkodzić.

- Ma pan na myśli groźbę.

- Tak, to celniejsze określenie.

Czekałem. To była jego gra i jego sprawa. Nie znałem przeszkód, ukrytych prądów ani

reguł. Dopiłem puchar i odstawiłem. Wino było świetne, ale musiałem mieć trzeźwą głowę.

- Uważam, że nasz nieznajomy czeka, aż wyczerpiemy wszystkie możliwości - rozważał

Masner na głos. - Potem złoży nam propozycję. Za kwotę czterdziestu tysięcy złotych, której

pilnie potrzebujemy i która z grubsza odpowiada jednej piątej kosztów, będzie domagał się

trochę ponad połowy udziałów w całym przedsięwzięciu. Poczeka, jak się sytuacja rozwinie, i

albo podczas głosowania wykorzysta swoją większość i przerwie całe przedsięwzięcie, albo

będzie chciał nieźle zarobić na ewentualnym zysku. Moim osobistym zdaniem, Miroslav

Żambogh zatrzyma nas. Założenie kolonii naruszy handlowe status quo, a to potentatom

zazwyczaj nie odpowiada. Uzyskanie większościowego udziału prawdopodobnie jest o wiele

pewniejszym i łatwiejszym sposobem, żeby całą sprawę wyciszyć, niż prowadzenie wojny

handlowej.

Uwaga Masnera miała ręce i nogi, a wynikało z niej, że nasz przeciwnik ma doskonałe

rozeznanie w sytuacji. Hatovu, Guiny czy Valer? Żadne nazwisko nie miało sensu.

O swoich pertraktacjach z Haurami nie wspominałem, dlatego że nawet profesjonalista,

jak Masner, nie musiałby chcieć wejść w spółkę z czarownikami.

Od Masnera okrężną drogą przez Dzielnicę Kowali skierowałem się do „Pelikana”. Ulice

były ruchliwe, ale parę razy zauważyłem wysokiego, barczystego chłopaka. Kiedy jednak

zacząłem zwracać na niego większą uwagę, zniknął. Albo mi się wydawało, albo był

naprawdę dobrym tropicielem. Do knajpy przyszedłem za wcześnie. Na razie była w połowie

zapełniona, muzyka trzech skrzypków brzmiała jeszcze bardziej fałszywie niż zazwyczaj.

Zamówiłem sobie coś do jedzenia, czekałem i rozmyślałem o Amosie i Amosa chłopakach,

których ktoś wynajął, żeby mnie zabili, o ludziach w dolinie, o Hammondzie, o Krystynie. W

zasadzie wszystko to były myśli, z którymi nie umiałem sobie poradzić.

- Pan Koniasz?

Podniosłem wzrok na pytającego. Już drugi raz w ostatnim czasie zdarzyło mi się nie

dostrzegać otoczenia. Człowiek w mojej sytuacji nie powinien sobie na to pozwalać, jeśli

chce jeszcze jakiś czas pożyć.

Faceta, który się do mnie zwrócił, nigdy nie widziałem. Niski, chudy, z podłużną twarzą.

Ubrany jak bogatszy rzemieślnik lub przeciętny kupiec.

- Tak? - powiedziałem.

- Dla pana.

Położył przede mną na stole rulon pergaminu i odszedł. Ostrożnie rozpakowałem zwitek.

Nie było na nim pieczęci ani żadnego innego śladu, który by wskazywał na autora. Pismo

kształtne, mocno pochylone w prawo. Wiadomość była krótka:

Pana propozycja jest bardzo interesująca, ale ze względu na sytuację, w jakiej się pan

znajduje, nie możemy jej zaakceptować. Innej pomocy jednak nie odmawiamy.

Podpisu brakowało. Przeczytałem tekst jeszcze raz. Prawdopodobnie napisał go Bryzold,

ale pilnował, żeby nikt nie zdołał wyśledzić nadawcy. Zwinąłem pergamin z powrotem w

rulon i schowałem. Haurowie odrzucili moją propozycję, lecz jednocześnie dali do

zrozumienia, że w innych okolicznościach nie byliby przeciwko. W państwach Ligi klany

czarowników znajdują się w bardzo niepewnej sytuacji i muszą usilnie uważać, żeby nikomu

nie deptać po piętach. To oznaczało, że nam po piętach depcze ktoś naprawdę potężny.

***

Kowalski bezmyślnie bawił się pucharem wina. Cały dzień miał o czym rozmyślać.

Przedwczoraj w nocy, kiedy wracał z domu publicznego do gospody, gdzie mieszkał, ujrzał

Koniasza. Z ciekawości go śledził i stwierdził, że ten odwiedził haurską rezydencję i co

więcej - później z jednym z ich ludzi się spotkał i dostał jakąś wiadomość. Kowalski, tak

samo jak większość ludzi, nie wierzył czarownikom i aprobował ich dyskryminację. Nie mieli

prawa wyborczego, płacili wyższe podatki niż inni, nie mogli wykonywać wielu prac, jak

leczenie, kowalstwo i złotnictwo, musieli się poddawać wszystkim przesłuchaniom

prowadzonym przez Wielki Konwent, czy znów nie zajmują się jakimiś zakazanymi

praktykami z magią. Kowalski nie umiał sobie wyobrazić żadnej korzyści, jaka mogłaby

wynikać ze współpracy z czarownikami. Do głowy przychodziło mu jedyne wytłumaczenie:

Koniasz prowadził podwójną grę.

- Proszę pana? Rezka już tu jest - zwróciła jego uwagę starsza prostytutka, którą przed

chwilą wypytywał o dziewczynę, z którą jego człowiek spędził noc. Przesunął przed kobietę

po barowej ladzie czwartaka i odwrócił się do dziewczyny. Znów go zdziwiło, jaka jest

młodziutka, nie mogła mieć więcej niż szesnaście lat.

- Ambrozja - dziewczyna wskazała na tłustawą burdelmamę - mówiła, że pan o mnie

pytał.

- Tak.

Kowalski uświadomił sobie, że nagle nie wie, jak zacząć rozmowę. Jak zawsze gdy był

trzeźwy, środowisko domu publicznego wyprowadzało go z równowagi. Dziewczyna przez

chwilę badawczo mu się przyglądała, na twarzy mignął cień rozbawionego uśmiechu, który

jednak szybko zniknął i zastąpił go uśmiech zupełnie inny.

- Nie zaprosi mnie pan na kieliszek?

Kowalski odetchnął z ulgą. Przyszło mu do głowy, że imię Rezka wyjątkowo jej pasuje.

W świetle lamp i łuczyw jej włosy miały dziko rdzawy kolor, morze piegów na policzkach

sprawiało, że nawet jej skóra miała podobny odcień.

Wybrał stół w rogu, który zapewniał stosunkowo najwięcej prywatności. W

rzeczywistości nie miało to znaczenia, ponieważ wieczór już był w pełnym rozkwicie i goście

z całkowitym zaangażowaniem poświęcali się tylko swym towarzyszkom. Rezka, idąc obok

baru, rutynowo zabrała dzbanek wina i dwa puchary. Klientowi doliczane jest to do rachunku,

a ona dostanie miedziaka prowizji. Postawiła wszystko na stole i nalała wina. Sobie jedną

trzecią, klientowi cały puchar.

- Wypijemy?

Kowalski rozpaczliwie odkaszlnął, oderwał spojrzenie od jej dekoltu i opróżnił czarę

jednym haustem. Miała dziewczęce, młodzieńczo jędrne piersi, na lewej znamię

przypominające półksiężyc. Znów poczuł palący sprzeciw dotyczący sposobu życia

dziewczyny. Gdyby miał dzieci, mogłaby być jego córką. Jednocześnie jednak zdawał sobie

sprawę, że go podnieca, że jej pragnie. Wystarczyło powiedzieć jedno zdanie i położyć na

stole parę monet.

- Pan nie chce ze mną iść na górę do pokoju - skonstatowała.

Kowalski wypił jednym haustem również drugi puchar.

- Tak, to znaczy nie. Znaczy nie chcę z panią iść do pokoju.

Kowalski czuł, jak mu ulżyło po tej odpowiedzi. Odmowa była jedną z najcięższych

rzeczy, jaką kiedykolwiek zrobił. Miał poczucie, że może będzie tego żałować, ale gdyby

zapłacił jej za seks, później czułby się jeszcze gorzej.

- Chcę panią o coś spytać.

Rezka spostrzegła badawcze spojrzenie Ambrozji. Jej klient nie zachowywał się jak

typowy gość domu publicznego, a burdelmama lubiła mieć wszystko pod kontrolą.

- Może powinniśmy jednak iść na górę. Będziemy mieć więcej spokoju. Wezmę nowy

dzban wina, żeby wszystko wyglądało normalnie - nie pozwoliła Kowalskiemu kontynuować.

Kiedy zamykała za sobą drzwi, nie bała się. Potrafiła wyczuć, z którym mężczyzną mogą

być problemy, kto jest gwałcicielem, a kto zboczeńcem. Wielkim zboczeńcem - to było lepsze

określenie, ponieważ w lokalu Ambrozji małe zboczenia były tolerowane, zwiększało to

utarg. Odstawiła dzban z kieliszkami i zaproponowała mu jedyne krzesło. Resztę

wyposażenia pokoju stanowiło obszerne łóżko i stolik na napoje. Sama usiadła w nogach

łóżka. Przez chwilę w milczeniu się sobie przyglądali. Starała się zrozumieć jego oczy.

Obserwował ją ostrożnie, jakby się bał. Czasem w jego wzroku dostrzegała błysk

namiętności, a potem coś, czego nie umiała rozszyfrować. Chyba wstyd, ale nie była pewna.

Rezki przez całe dwa lata, kiedy pracowała jako dziewczyna lekkich obyczajów, nikt nie

skrzywdził, a dzięki swojemu szóstemu zmysłowi nawet się nie bała.

Może dopiero teraz Kelemana, swojego jedynego stałego klienta. Keleman jednak

upodobał ją sobie i dobrze płacił, a ponadto zachowywał się wobec niej całkiem przyzwoicie.

Ale tylko dlatego, że była posłuszną panienką. Czuła, że w środku Keleman jest zepsuty i

niebezpieczny, i czasami z jego powodu przechodziły ją ciarki po plecach. Ten mężczyzna,

nawet jeśli zachowywał się osobliwie, był inny.

- Jesteśmy w pokoju, będzie pan musiał zapłacić pełną stawkę, trzy srebrne - powiedziała.

Kowalski bez protestu położył monety na poduszce.

- Wczoraj do pani do lokalu przyszedł mężczyzna i spędził z panią całą noc. Kto to jest? -

zapytał.

Rezce przyszło do głowy, że może powinna się jakoś rozliczyć. Zaproponować mu, żeby

sobie użył za swoje trzy srebrniki, i szybko go wypędzić. W stosunku do klientów nie czuła

się związana żadną obietnicą milczenia, ale właśnie o Kelemanie nie miała ochoty opowiadać.

- Dlaczego miałabym coś o nim wiedzieć? - zapytała zamiast tego. - Klient jak klient -

dodała celowo jak najbardziej arogancko.

- Ponieważ przychodzi do pani często i z pewnością coś pani o sobie powiedział.

- A dlaczego miałabym zdradzić to właśnie panu?

- Dlatego, że pani zapłacę.

Rezka zaczęła gorączkowo liczyć. Stawka wynosiła trzy srebrniki, ale z tego należała do

niej tylko jedna czwarta, trzy czwartaki. Żeby się wykupić, musiała zdobyć piętnaście

złotych. Potem mogłaby wybrać lo-

Ical zgodnie z własnymi wyobrażeniami. Podobałaby się jej praca u Lucy Lou. Piętnaście

złotych. Wysoki słupek złotych monet błyszczał jej przed oczami.

- Ile mi pan zapłaci? - zapytała ostrożnie.

- Zależy od tego, ile się dowiem.

Rezka zdała sobie sprawę, że wkracza na niepewny grunt. Oceniała mężczyznę przed

sobą. Wysoki, szczupły, ze smutnymi oczami i twarzą pokrytą głębokimi zmarszczkami, które

sprawiały, że wydawał się starszy niż w rzeczywistości. Wydało jej się, że nie lubi sam siebie.

Wnioskując z opalonej i osmaganej wiatrem skóry, często przebywał na powietrzu, przy

pasku wisiał pusty zaczep na miecz, który musiał oddać przy wejściu.

- Da mi pan pięć złotych bez względu na to, czy te informacje do czegoś się panu

przydadzą. Potem będzie pan dokładać.

Kowalski skinął głową, sięgnął do sakiewki i wyciągnął pięć złotych monet.

Rezka zmusiła się, żeby patrzeć na niego, a nie na pieniądze. Kowalski zmusił się, żeby

patrzeć jej w twarz, a nie w dekolt.

- Nazywa się, albo przynajmniej tak twierdzi, Ricord Keleman. Ma dużo pieniędzy, ale

nie mam pojęcia, skąd je bierze. Nie jest ziemianinem i według mnie nawet z nikim nie

handluje. Kilka razy wziął mnie do siebie do domu, kiedy miał proszoną kolację. Pożyczył mi

dobrą sukienkę, dbałam o jego gości.

- Nie pamięta pani nazwisk któregoś z gości? Kowalskiemu podobało się, jak marszczyła

nos, gdy myślała.

- Nie - powiedziała i wymownie popatrzyła na pięć monet.

Sięgnął do sakiewki i dorzucił do nich kolejne dwie.

- Jeden z nich nazywał się Nevym, przez igrek. Widziałam, jak podpisywał jakiś

dokument.

- Pani umie czytać?

- Nauczyłam się z ksiąg rachunkowych. Kowalski skinął głową. Sam czytał źle, chociaż z

żołdu dwa razy zapłacił nauczycielowi czytania i pisania.

- Zauważyła pani coś istotnego? Jakieś drobiazgi, szczegóły?

Spojrzenie Rezki ześliznęło się na pusty futerał na nóż przy pasie Kowalskiego.

- Umie dobrze obchodzić się z bronią, nosi przy sobie kilka sztyletów, których nigdy nie

odkłada, i spotyka się z podejrzanymi ludźmi.

- Jak podejrzanymi?

- Z zabijakami. To wszystko, co o nim wiem. Kowalski dorzucił na kupkę kolejne dwie

monety.

- Niech pani spróbuje dowiedzieć się więcej, za kilka dni tutaj wrócę.

Przez chwilę obserwował złocisze na łóżku.

- Nie boi się pani, że zabiorę je z powrotem? Rezka się uśmiechnęła. Zgarnęła pieniądze i

schowała do szerokiego pasa spódnicy.

- Nie, tego się zupełnie nie boję. Kowalski wzruszył ramionami i wstał.

- Nie powinna pani zarabiać na życie w ten sposób.

- Dlaczego? - zapytała ironicznie.

- Dlatego, że to złe, niskie. To grzech.

- Pan nie dorastał w chlewie z prosiętami, prawda? Nie miał pan ojczyma, który pana

tłukł, kiedy był wściekły, dręczył pana głodem bez powodu i zamykał na całe dnie w izbie,

prawda?

- Nie miałem, ale to nie zmniejsza pani grzechu. Sprzedaje się pani za pieniądze, jest pani

dziwką - Kowalski prawie wykrzyknął to słowo.

Rezka zrobiła grymas. Nie znosiła takich gadek, a zwłaszcza nie od faceta, który ma

wypisane na czole, jak chętnie by się z nią przespał.

- Chce mnie pan, prawda? Ale coś panu nie pozwala, nawet gdyby mi pan zapłacił. Albo

może wolałby pan usłyszeć o wszystkim, co ze mną robił mój ojczym?

Kowalski się zaczerwienił, wyszedł z pokoju i szybko zamknął za sobą drzwi.

Na ulicy kilka razy głęboko odetchnął, żeby dojść do siebie i uporządkować myśli. Cała

sprawa była o wiele bardziej skomplikowana, niż zakładał. Może powinien się wycofać,

wybrać żołd i znaleźć inną pracę. Przez chwilę rozważał myśl z każdej strony. Już było za

późno. Miał marzenie i wiedział, że jeśli z niego zrezygnuje, będzie żałował do śmierci.

Najpierw musiał poradzić sobie z podwójną grą Koniasza. Ona najbardziej zagrażała jego

marzeniu.

***

Słońce zniknęło za ścianą zachodniego stoku, dno doliny pogrążyło się w szarości.

Korony drzew po przeciwnej stronie błyszczały zielono w ukośnych promieniach, które

powoli przestawały grzać. Zwykły ruch szybko cichł, ludzie szykowali się do spania, w miarę

jak narastał wieczorny chłód. Wiosna była jeszcze zbyt wczesna i wraz z ciemnościami

przychodził mróz.

Bonsetti siedział przy ognisku i mechanicznie grał w łapki sam ze sobą. Lewa ręka

przeciwko prawej. Mimo że nie patrzył na swoje dłonie, nie stracił ani jednej próby i prawa

wygrała z lewą tylko o ułamek sekundy. W kolejnej grze było na odwrót. Dopiero w trzeciej

spadł mu jeden kamyczek. Po dziesięciu minutach gra przestała go bawić, podniósł się i

zaczął przechadzać po obozie. Wszystko układało się zadziwiająco dobrze. Rady starszych

działały, większość problemów osadnicy rozwiązywali między sobą i tylko czasem ze swoimi

sporami przychodzili do niego. Napięcie miedzy purytanami i góralami wprawdzie nie słabło,

wręcz przeciwnie, ale już od dwóch dni nie doszło do żadnej bójki. Ludzie respektowali

wprowadzony porządek, nikt nie zanieczyszczał strumieni przeznaczonych na źródło wody

pitnej, obóz nie śmierdział, choroby zakaźne się nie pojawiły. Narzędzia, przyrządy i rezerwy

żywności z drobnymi wyjątkami udało się porozdzielać, zadowalając wszystkich. Bonsetti

zorganizował to sam, bez potrzeby wspierania swojego autorytetu siłą żołnierzy. Wydawało

mu się nawet, że kiedy nie ma tutaj Koniasza z Kowalskim, wszystko idzie szybciej i lepiej.

Na chwilę poczuł zadowolenie z dobrze wykonanej pracy i zastanowił się, czy naprawdę nie

powinien zostać wspólnikiem. Potem jednak pokręcił głową, emocje zniknęły i zastąpiła je

pustka. Na to, żeby zajmować się podobnymi rzeczami, czuł się już za stary. Spacer

zakończył niedaleko obozowiska Hammonda. Duży mężczyzna wciąż spędzał większość

czasu w lesie i całą opiekę nad rodziną powierzył swojej żonie. Bonsetti wykrzywił twarz.

***

Siedziałem na dywanie, oparty plecami o zamknięte drzwi, i słuchałem debaty w salonie.

Masner trafnie ocenił sytuację. O dziewiątej rano kurier przyniósł ofertę pana X. Za

czterdzieści pięć tysięcy domagał się pięćdziesięciojednoprocentowego udziału w całym

interesie. Ten sam kurier miał przyjść po naszą odpowiedź następnego dnia rano. Nie

próżnowałem i w ciągu przedpołudnia wynająłem dziesięciu doświadczonych mężczyzn, z

którymi byłem w stanie śledzić człowieka przez całe miasto tak, żeby niczego nie zauważył.

Masner zaznajamiał wspólników z sytuacją. Nie dało się powiedzieć, że dyskutowali, raczej

się kłócili, co było zbędne, ponieważ bez pieniędzy nie mogliśmy kontynuować.

Potrzebowaliśmy tych czterdziestu pięciu tysięcy. Jednemu z nich z pewnością sytuacja w

najwyższym stopniu się podobała, ale był zbyt mądry na to, żeby coś po sobie pokazać.

Masner zadziwiająco dobrze pogodził się z sytuacją, że prawdopodobnie straci kontrolę nad

całym interesem. Na moje pytanie odpowiedział, że jeśli intrygi przeciwko nam snuje ktoś ze

wspólników, zgodnie z prawem traci swój udział na rzecz poszkodowanych. To zmieniłoby

sytuację. Zostawała drobnostka - stwierdzić, kto prowadzi podwójną grę.

Ktoś cicho zapukał.

Skoczyłem na nogi i wyciągnąłem miecz. Jedynym, kto wiedział, że jestem w domu i

właśnie w tym p0. mieszczeniu, był Masner. Drzwi się otworzyły i wszedł Umwald. Był

ubrany w takie same brudne i zniszczone ciuchy jak wtedy, kiedy widziałem go po raz

pierwszy. Jeśli zarobione pieniądze w coś zainwestował, nie był0 to ubranie.

- Co tutaj robisz? - zapytałem, ale zaraz gestem dałem mu do zrozumienia, że pogadamy

gdzie indziej.

Głupio by wyglądało, gdyby ktoś ze wspólników Masnera zapytał, kto rozmawia za

drzwiami salonu, w którym odbywają się ściśle tajne rozmowy handlowe.

Poprowadziłem go prosto do kuchni. Na pewno był głodny i ja też. Nikogo tu nie było,

dlatego obsłużyliśmy się sami. W spiżarni dyndał samotny kawał słoniny, w koszyczku

znaleźliśmy pół bochenka świeżego chleba.

- Co się dzieje? - zapytałem, kiedy obaj zaczęliśmy jeść.

- Czasami pojawiałem się koło gospody, ale pana nie było. Dopiero dzisiaj rano pokazał

się jakiś obcy facet. Mówił o sobie Kowalski. Taki ponury. Mam dla pana od niego

wiadomość. Poradził mi, żebym zaczął pana szukać tutaj.

- Zacznij od początku - poleciłem mu.

- Kowalski wynajął paru ludzi i wrócił do doliny. Ci faceci podobno nie są wiele warci,

szczegóły powie panu dopiero w obozie - wymamrotał Umwald z pełnymi ustami.

Ponieważ mięsa było więcej niż dodatków, zagryzaliśmy małe kawałki chleba wielkimi

kawałami słoniny, nie były to złe proporcje. Ja zapijałem kolację vezelskim, Umwald trochę

niechętnie wodą. W pewnych sprawach jestem zasadniczy - dzieci nie powinny pić alkoholu.

Ponadto w karafce było wina tylko dla jednego.

- Co pan robił cały czas? - zapytał.

- Próbowałem znaleźć ślad po Achromecie, po facecie, który osiemdziesiąt lat temu dużo

zarobił na handlu zbożem - wybrałem informację, która wydawała mi się najmniej

niewłaściwa.

- Osiemdziesiąt lat temu? - zainteresowało go to. - Jak się szuka śladów sprzed

osiemdziesięciu lat?

W skrócie opisałem mu swoje daremne poszukiwania w bibliotece.

- A pięćdziesiąt lat temu jego nazwisko wyparowało ze wszystkich zapisów. Nie umiem

sobie tego wytłumaczyć, takie rodziny zwykle nie wymierają - zakończyłem swoją opowieść.

Umwald z zamyśleniem przytakiwał.

- Może jego synowi urodziły się tylko córki, a te wyszły za mąż.

O mało się nie zakrztusiłem, Umwald popatrzył na mnie ze zdziwieniem.

- To przecież brzmi rozumnie, nie?

Miał rację, brzmiało to rozumnie i prosto. Tylko poczułem się trochę jak ograniczony

umysłowo. Całe szczęście, że do rozwiązywania logicznych problemów mam dobrych

pomocników, na przykład czternastoletniego, niepiśmiennego chłopaka.

- Jakie masz plany na przyszłość? - zapytałem. Umwald wzruszył ramionami.

- Żadnych.

Zazwyczaj kłamał lepiej, ale nie skomentowałem tego. To była jego sprawa.

- Ale na pewno nauczę się czytać i pisać! Chyba faktycznie do czegoś to się przydaje. I

żebym nie zapomniał. Potem szukała pana w gospodzie jakaś kobieta, podobno Lucy Lou.

Dała mi to dla pana - powiedział i podał mi pergaminową kopertę z pieczęcią.

Otworzyłem i zacząłem czytać:

Wczoraj stawił się u mnie Tobiasz Masner i poprosił o pożyczkę czterdziestu tysięcy

złotych. Był bardzo przekonujący i otwarty. Wywnioskowałam z tego, że cały wasz interes

jest zagrożony. Ze względu na informacje, z którymi już wcześniej cię zapoznałam,

odmówiłam. W nocy to jednak przemyślałam.

Cieszę się na nasze kolejne spotkanie.

Podpisana była Lucy Lou.

Do listu dołączono czek na moje nazwisko z wypisaną kwotą. Poszedłem do Masnera i

wspólników i powiedziałem im, żeby odrzucili ofertę pana X, bo mam pieniądze.

***

Następny dzień zaczął się na poły sukcesem, na poły fiaskiem. Początkowo śledzenie

kuriera pana X było bardzo proste. Bez problemów tropiliśmy go aż do Jakateva,

odnoszącego sukcesy adwokata specjalizującego się w skomplikowanych sprawach

handlowych. Ucieszyłem się w duchu, ponieważ dalsze działania wydawały się proste.

Pozostało tylko przejrzeć spis klientów Jakateva i wytypować ludzi, którzy mogli się

interesować naszą sprawą. W chwili kiedy chciałem zapłacić grupie śledzącej, z domu wyszło

dwóch gońców, a każdy z nich skierował się w inną stronę. Było nas dziesięciu, nie stanowiło

problemu śledzenie ich obu. Niestety, podobna sytuacja powtarzała się jeszcze dziesięć razy.

Nasz pan X wynajął z tysiąc osób, które obeszły wszystkich lepszych adwokatów w mieście,

a ja nie miałem najmniejszej szansy, żeby stwierdzić, który z nich jest tym właściwym.

Większy sukces odniosłem w sprawie poszukiwania potomków Achrometa. Za opłatą

jednego srebrnego każdy człowiek w Fenidong ma możliwość zajrzeć do miejskiej księgi

metrykalnej. Po pięciu godzinach poszukiwań stwierdziłem, że Antoniusz Achromet miał trzy

córki, z których dwie umarły we wczesnym dzieciństwie, a jedna wyszła za mąż za

Maletavila. A podobno wielcy kupcy wspinają się po drabinie bogactwa i sukcesów

towarzyskich tylko przy pomocy własnej pracowitości i umiejętności. Podstawą imperium

Maletavila były pieniądze Achrometa.

Po południu wyjechałem z miasta. W Fenidong wprawdzie wciąż miałem mnóstwo pracy,

ale już długo nie byłem w obozie. Chciałem się upewnić, że wszystko idzie, jak powinno, od

Bonsettiego potrzebowałem uszczegółowionego spisu rzeczy, które będzie trzeba jeszcze

kupić, a także chciałem zobaczyć Krystynę.

Niebo było bezchmurne, słońce piekło, spod kopyt konia podnosiły się tumany kurzu. Pod

podszytą metalem kurtką, po plecach, wzdłuż kręgosłupa, spływały mi strużki potu.

Pozwoliłem wierzchowcowi iść swoim tempem i rozmyślałem. Nasz nieprzyjaciel miał

szeroki repertuar. Próbował już ataku zbrojnego i podstępu handlowego. Co teraz było w

kolejności?

Rozdział 7

Nieoczekiwane zwroty

Tutaj jesteś w obozie, ty bydlaku! - krzyknął Kowalski na żołnierza, który właśnie

zamierzał wysikać się za namiotem. - Jeśli go wyjmiesz, kopnę cię tak, że jeszcze trzy dni

będziesz lać krwią!

Najemnik zamiast odpowiedzi warknął przekleństwo, ale zapiął spodnie i skierował się do

lasu. Kowalski zniesmaczonym wzrokiem skontrolował obozowisko żołnierzy: mimo że

starał się jak umiał najlepiej, bardziej niż obóz wojskowy przypominało domostwo

wędrownych koczowników. Przyczynili się do tego mężczyźni, których wynajął w Fenidong.

Należeli do absolutnych szumowin, a wielu z nich z rzemiosłem wojskowym łączył jedynie

miecz przy pasie. Kowalski jednak nie zdołał znaleźć nikogo innego, mimo że odwiedził

wszystkich agentów żołnierzy najemnych w mieście. Ktoś zadał sobie trud, żeby wiadomość

o przedwczesnej śmierci Chooka dotarła również do tych najbardziej zapadłych knajp dla

żołnierzy, a do barwnych szczegółów tortur dodał z pewnością również ostrzeżenie, że coś

podobnego spotka każdego, kto będzie miał cokolwiek wspólnego z Kowalskim. Kilku

agentów odmówiło nawet spotkania z nim. Mimo to udało mu się w końcu zgromadzić

dwudziestkę mężczyzn, którzy po dziesięciogodzinnym drylu mniej więcej wypełniali jego

rozkazy. Najbardziej skomplikowane zadania dnia dopiero jednak na niego czekały.

Kowalski niepostrzeżenie ulotnił się z obozu i przez las skierował do miejsca, które

wybrał już poprzedniego wieczoru. Stosunkowo wygodnie usadowił się w osikowym gąszczu

i obserwował ledwo widoczną dróżkę na dnie doliny. Nawet gdyby ktoś czystym

przypadkiem przechodził tuż obok, przed pozycją strzelniczą obrośniętą trawą i pędami

malin, miałby problem z dostrzeżeniem go w tej zielonej plątaninie. Kowalski zakładał, że

Koniasz przyjedzie dopiero wieczorem. W tym czasie słońce pięknie będzie świeciło zza

pleców i jasno oświetli cel. Jeszcze raz sprawdził ustawienie celownika w kuszy, grot strzały i

łuk. Dosięgnąć celu z odległości siedemdziesięciu metrów z przechyłem w dół na trzydzieści

metrów nie było prostą sprawą, ale pod tym względem Kowalski w siebie nie wątpił. Był

świetnym strzelcem. Zastanawiał się nad inną rzeczą. Nie był pewien, czy zdecydował

właściwie. Koniasz był podwójnym agentem, jego śmierć powinna wiele rzeczy uprościć, ale

Kowalski i tak się wahał. Jeszcze nigdy nikogo nie zabił z zasadzki. Gardził takimi

rozwiązaniami. Z drugiej strony chciał mieć swoją farmę i dom. Skontrolował spojrzeniem

pustą ścieżkę i rozerwał pajęczynę, którą pająk zdążył już rozsnuć między jego

przedramieniem a wysokim źdźbłem trawy.

Nagle uwagę Leda przyciągnął delikatny ruch w zaroślach na przeciwległym stoku. Przez

długie minuty nic się nie działo, pająk z powrotem zaczął snuć swoją sieć. Kowalski nadal

pełen czujności ślizgał się spojrzeniem po otoczeniu. Znał las i wiedział, że dzika okolica

niezauważalnie tętni życiem. Kilka razy dostrzegł sarnę, raz szopa. Wiewiórek, ptaków i

zajęcy nie zdołał policzyć. Zaniepokoiło go, że ruch dostrzegł w miejscu, które sam

rozpatrywał jako stanowisko strzelnicze numer dwa. Słońce zeszło poniżej horyzontu,

Kowalski ujrzał promień odbity od błyszczącego metalu, gałęzie akacji się zachwiały, jakby

pod nimi ktoś budował kryjówkę. Teraz Kowalski był już pewien, że w zaroślach

przeciwległego zbocza ktoś się ukrywa.

***

Był piękny wiosenny dzień. Pod wieczór przestało być co prawda tak ciepło, ale

wydawało się, że przygruntowe przymrozki definitywnie się skończyły. Zapiąłem kurtkę,

płaszcz zostawiłem przywiązany do siodła. Podczas drogi nie widziałem żywej duszy i po

hałaśliwym oraz gwarnym Fenidong była to przyjemna zmiana. Popędzałem konia, żeby

dotrzeć do doliny jeszcze przed zmierzchem. Droga powoli się wznosiła, pofalowana równina

stopniowo zmieniała się w krainę pagórkowatą z zaokrąglonymi wzniesieniami na dwieście,

trzysta metrów ponad okoliczny teren. Najkrótsza droga do obozu wiodła przez płaską,

najbardziej przejezdną dla wozów dolinkę. Zbocza porastała różnorodna mieszanina drzew,

od potężnych świerków aż po pokrzywione brzozy i gęste skupiska osik. Przez zielony dywan

krzewów i traw nie widziałem nawet piędzi gołej ziemi. Pagórki wokół Doliny Mitcha były

ostatnim dzikim skrawkiem przyrody jak okiem sięgnąć. Chyba właśnie dlatego Masner ją

wybrał jako kryjówkę dla osadników. Między drzewami mignęła niebieska sójka, wydawało

się, że usiądzie na najwyższej gałęzi rosłej akacji, ale w ostatniej chwili gwałtownie zmieniła

kierunek i krzyknęła z rozdrażnieniem. Nagle z prawej strony rozległ się suchy trzask łamanej

gałęzi. Idyllę diabli wzięli. Wysunąłem lewą nogę ze strzemienia, pochyliłem ciało, żeby

ześliznąć się z siodła. Zbyt wolno, trafienie w bok powaliło mnie na ziemię.

Musiałem być parę minut nieprzytomny, ponieważ kiedy otworzyłem oczy, koń już nade

mną nie stał. Leżałem obok ścieżki w głębokiej trawie, w lewym boku palił mnie ogień. Nie

próbowałem wstać. Po pierwsze, nie byłem pewien, czy w ogóle zdołam, po drugie, zabójca

mógł czekać na okazję do kolejnego strzału. Jeszcze raz przypomniałem sobie bieg wydarzeń

bezpośrednio przed strzałem. Spłoszona sójka po lewej, złamana gałązka po prawej, trafienie

z lewej, z innej strony, niż oczekiwałem. Ból trochę ustąpił, a to nie był zbyt dobry znak.

Ostrożnie dotknąłem boku i poczułem ciepłą krew. Dużo ciepłej krwi. Trafił mnie w to samo

miejsce, które uszkodził Amos. Gdybym próbując zsiąść z konia, nie skręcił tułowia, strzała

dosięgłaby mnie celnie i zamiast wnętrzności miałbym teraz krwawą kaszę. Czas uciekał.

Widziałem tylko niebo, widok na boki zasłaniają wysoka trawa dokoła, jednocześnie jednak

chroniła ninie przed oczami łucznika gdzieś w górze, na stoku. Z przygotowanym nożem w

prawej dłoni nasłuchiwałem, czy ktoś się nie zbliża, lewą przyciskałem do rany kawałek

materiału z koszuli, żeby przynajmniej trochę ograniczyć krwawienie. Pochwa miecza była

pusta, z pewnością zdążyłem wydobyć miecz, ale podczas upadku go upuściłem. Nie

pamiętałem tego. Lewe ramię zaraz zaczęło mi drętwieć. Skoncentrowałem się na nim i na

zmianę napinając i rozluźniając mięśnie, starałem się nie stracić czucia w ręce.

Słońce w końcu zaszło i zaczęło się zmierzchać. Najpierw zieleń straciła swoje najżywsze

tony, potem ściemniała i zyskała lekko niebieskawy odcień, który stopniowo przeszedł we

wszechogarniającą szarość. Wstałem dopiero, kiedy źdźbła nade mną zaczęły zlewać się z

ciemnym niebem. To znaczy starałem się wstać. Leżąc, człowiek nigdy nie pozna, ile krwi w

rzeczywistości stracił. Dopiero gdy wstanie i z głowy odpłynie mu krew, stwierdzi, co z nim

naprawdę jest. Było ze mną jeszcze gorzej, niż oczekiwałem. Straciłem tyle krwi, że

musiałem opierać się o pnie drzew, żeby w ogóle zdołać utrzymać równowagę. Z szumem w

głowie i z falami omdlenia, które napływały z każdej dosłownie strony, ostrożnie zataczałem

się do przodu. Starałem się omijać otwarte przestrzenie, chociaż nie wierzyłem, że strzelec

jeszcze na mnie czeka. Najbardziej obawiałem się tego, że nie czułem bólu. Kiedy człowieka

nic nie boli, oznacza, że albo jest martwy, albo od śmierci dzieli go tylko przysłowiowy krok.

Koniecznie musiałem oczyścić sobie ranę i gdzieś się schować.

Dokuśtykałem do miejsca, gdzie ludzie chodzili p0 wodę, uklęknąłem w strumieniu i

czekałem. W okamgnieniu przemarzłem na kość, ale właśnie to było mi potrzebne. Chłód

zwęził naczynia i ograniczył dalsze krwawienie. Po półgodzinie, szczękając zębami,

wyszedłem z powrotem na brzeg. Z kieszeni kurtki wyciągnąłem hubkę. Była nasiąknięta jak

grzyb po deszczu, zapomniałem zostawić ją na brzegu. Gdybym jeszcze miał siłę, kląłbym jak

szewc. Zatem zwaliłem się na brzeg i przeturlałem w trawę. Mogłem spróbować dotrzeć do

obozu, ale bałem się, że właśnie tam czeka na mnie strzelec. Musiał to być ktoś, kto wiedział,

którędy pojadę, ktoś, kto dobrze znał okolicę. Wystarczyło, żeby poczekał, aż w nocy usnę.

W moim stanie nie miałbym z nim najmniejszej szansy.

Z omdlenia wyrwał mnie odgłos kroków. Ktoś szedł po ścieżce od strony obozu. Nie

starał się ukrywać, czasem słyszałem dźwięk, jakby coś uderzało w puste wiadro. Ten ktoś z

pewnością szedł po wodę. Zebrałem ostatnią resztkę sił i przebrodziłem na jego stronę brzegu.

Ciemność była całkowita, nieznajomy szedł bez światła i orientował się z pamięci. Z nożem

w ręku oparłem się o drzewo przy ścieżce. Pod przykryciem koron drzew panowała absolutna

ciemność, nie bałem się, że mnie zobaczy. Poczekałem, aż przejdzie obok, i podszedłem od

tyłu. Przyłożyłem mu nóż do gardła, jednocześnie lewą ręką objąłem go w pasie. Objąłem ją

w pasie, poznałem Krystynę, jeszcze zanim się odezwała. Po zapachu. Przez chwilę stała w

bezruchu, ciało miała zesztywniałe z zaskoczenia, potem się rozluźniła.

- Pan Koniasz?

Puściłem ją i odsunąłem o krok, na szczęście oparłem się o drzewo, inaczej ugięłyby się

pode mną nogi.

- Tak, to ja. Potrzebuję pomocy, jestem ranny. Nikt w obozie nie może się o mnie

dowiedzieć.

Dostrzegałem tylko jej ciemną sylwetkę na tle o włos jaśniejszego lasu. Przypomniałem

sobie chwilę, kiedy jej dotknąłem, serce zaczęło mi nagle bić szybciej, w ranie poczułem

budzący się puls. To naprawdę nie było mi teraz potrzebne.

- Nabiorę wody i zaraz jestem z powrotem.

Bez dalszego gadania odeszła. Czekałem na brzegu potoku pod starą olchą, zwinięty w

kłębek, i myślałem, czy przyjdzie, czy nie. Wyobraziłem sobie, jak bym zachował się ja,

gdyby poprosił mnie o pomoc ktoś, na czyją łaskę i niełaskę byłbym zdany w samotności.

Ktoś prawie o pół metra wyższy i pół kwintala cięższy, ktoś, kto jednym ściśnięciem ręki

potrafi mi skręcić kark. Nie miałbym pretensji, gdyby nie przyszła.

Nie minęło nawet pół godziny i była z powrotem z dużym tobołkiem na plecach.

Przypuszczałem, że wróci z mężem, ale przyszła sama. Bez wypytywania zaczęła rozniecać

ogień. Byłem jej wdzięczny, ponieważ zacząłem się właśnie zastanawiać, czy umrę z

wychłodzenia, czy z zupełnej słabości spowodowanej stratą krwi. Pracowała szybko i

umiejętnie, mimo to w każdym jej ruchu było tyle wdzięku i elegancji, że cała masa kobiet

mogła o tym tylko marzyć. Wydało mi się absurdalne, że nawet w moim stanie zwracam

uwagę na takie rzeczy.

- Pani mąż zostawił panią samą? - zapytałem, kiedy ogień się rozpalił.

- Jest na górze, w lesie. Znalazł kawałek piaskowca i teraz w nim rzeźbi. Niech pan się

rozbierze, jest pan zupełnie przemoczony. Rozwieszę ubrania wokół ognia, na razie niech się

pan zawinie w koc.

Posłuchałem. Zdejmowanie zlepionej krwią kurtki i koszuli było bardziej bolesne, niż

myślałem, ponownie zacząłem krwawić.

- Trzeba oczyścić i zszyć ranę - powiedziałem. - Bardzo uważnie oczyścić. Mogą być w

niej małe łuski miedzi z grotu. Musi pani wszystkie znaleźć i wyciągnąć. Jeśli jakieś zostaną,

umrę na zakażenie miedzią.

Skinęła na znak, że rozumie.

Leżałem na plecach z poranionym bokiem odwróconym w kierunku ognia. Krystyna

dołożyła drewna, żeby mieć więcej światła, i przystąpiła do pracy. Są chwile, kiedy wydaję

się sobie twardy jak skała, niezwyciężony i niezniszczalny. Zazwyczaj między trzecim a

czwartym pucharem dobrego wina. Teraz czułem się jak popsuta zabawka, którą ktoś w

niezbyt delikatny sposób próbuje złożyć. W przerwach, kiedy nie byłem nieprzytomny,

przyglądałem się jej twarzy. Usta miała mocno ściśnięte, wokół kącików ust rysowała się sieć

drobnych zmarszczek, w jej oczach odbijał się mój własny ból. Mimo to ani razu się nie

zawahała.

- Często to robi? - zapytałem bez wstępu, ale natychmiast zrozumiała, że mówię o jej

mężu.

- Czasem - odpowiedziała. - To jak febra. Przez kilka miesięcy nic się nie dzieje, żyjemy

szczęśliwie i jesteśmy zadowoleni, potem zobaczy kamień albo kawał jakiegoś zgniłego

korzenia i zapomina o mnie, naszych dzieciach, o całym świecie. Gdybym w tym czasie się

nim nie opiekowała, umarłby z głodu i pragnienia. Pracuje do zupełnego wyczerpania, dopóki

nie skończy. Teraz jest gorzej niż kiedyś. Zaczął już drugą rzecz z rzędu... Koniasz? - w jej

głosie pojawił się niepokój.

- Tak?

- Nic się nie dzieje. Był pan długo nieprzytomny. Ta rana jest głęboka, musiałam zszywać

również mięsień.

- Pani się na tym zna?

- Pomagałam kiedyś felczerom.

Chciałem zapytać, czy kocha swojego męża, ale ponownie straciłem przytomność. Gdy

się ocknąłem, nie byłem pewien, czy pytałem, czy nie.

- Myśli pan, że postrzelił pana ktoś z obozu. Inaczej poszedłby pan po pomoc tam -

powiedziała w ciszy przerywanej przyjemnym trzaskaniem ognia.

Dobrze kojarzyła.

Ugryzła nić i przeciągnęła się.

- Gotowe. Jeśli rana się nie zaogni, ma pan dużą szansę, żeby wyzdrowieć.

- Nie lubi pani dawać fałszywej nadziei.

Na chwilę się uśmiechnęła, w oczach zatańczyły jej ogniki, ale może było to tylko odbicie

ognia.

- Nie. Nie ludziom, którzy jej nie potrzebują. A pan do takich należy. Teraz powinien pan

spać. Będę pilnować aż do rana.

Rozmyślałem nad podstępną przewrotnością losu. Następnej okazji do spędzenia nocy w

samotności z Krystyną prawdopodobnie już nie będzie, a tę raczej zmarnuję. Kiedy człowiek

goni resztkami sił w czasie bójki czy walki, może spróbować przejść samego siebie. Musi to

zrobić, jeśli chce przeżyć. Jak ma jednak przechodzić samego siebie w przypadku, gdy chodzi

o zabawną i dowcipną konwersację, gdy chodzi o zainteresowanie kobiety? Po prostu się nie

da. Moje rozważania ześliznęły się na teoretyczny problem, jak by to się skończyło, gdybym

nagle całkowicie wydobrzał. Stwierdziłem, że tak samo nędznie. Do diabła z wykształceniem

uniwersyteckim, jeśli was nie nauczą, jak uwieść kobietę, którą kochacie. Ostatnie słówko

chodziło mi po głowie tam i z powrotem tak długo, dopóki nie usnąłem.

Oczy otworzyłem o świcie, do wschodu słońca została tylko chwila. Krystyna siedziała

obok mnie i wpatrywała się w ostatnie żarzące się węgielki.

- Dzień dobry - przywitałem się.

Koc, którym byłem przykryty, jeszcze był ciepły, musiała dorzucać do ognia przez całą

noc i dopiero rano pozwoliła mu wygasnąć.

- Dobry. Jak pan się czuje?

- Jak rybka.

- To dobrze.

Na twarzy miała próżno skrywane rozbawienie.

- Mam panu obmyć ranę?

Rozważyłem jej propozycję, ale za dnia wstydziłem się obnażyć przed nią swoje koślawe

i pokryte setkami blizn ciało.

- Dam radę sam.

- Jak pan sobie życzy. Muszę już iść, dzieci się budzą wcześnie.

- Dziękuję pani.

Zamiast odpowiedzi uśmiechnęła się, wstała i odeszła. Stąpała cicho, towarzyszył jej

tylko szelest długiej spódnicy. Jeszcze przez jakiś czas w powietrzu unosił się jej subtelny

zapach.

Zwinąłem koc, najwyższy czas brać się do pracy.

O rybce kłamałem. Czułem się jak trup, który zaczyna już śmierdzieć, ale jeszcze ciągle

zastanawia się nad swoim powrotem do życia - uparty trup. Miałem gorączkę i kręciło mi się

w głowie. Rozebrałem się i na czworakach dowlokłem do rzeczki. Brzeg wydał mi się

niebezpiecznie wysoki, w końcu z pomocą szczęścia i gałązek osiki dałem radę. Usiadłem

pośrodku strumienia w lodowatym nurcie. Zaparło mi dech z zimna, serce zatrzymało się na

parę uderzeń, ale nagle głowę miałem jasną, a w ranie przestało pulsować. W wodzie

siedziałem długo, dopóki nie miałem wrażenia, że w każdy koniuszek ciała wbijają mi się

tysiące igiełek mrozu. Przy wygasłym, ale wciąż jeszcze ciepłym ognisku zmieniłem

opatrunek, ubrałem się i wolnym krokiem wyruszyłem do obozu. Jakoś szedłem, choć nie

było to łatwe.

Powoli przechodziłem przez obozowisko. Bonsetti zmienił rozmieszczenie

poszczególnych grup, powozy i namioty tworzyły kręgi skoncentrowane wokół naczelników

rodów. Z początku naiwnie miałem nadzieję, Ze na podstawie jakiegoś znaku odgadnę, kim

był wczorajszy niefortunny strzelec, ale wszyscy patrzyli na mnie jak na zjawę. Kiedy w

końcu doszedłem do namiotów żołnierzy, miałem już spaceru powyżej uszu. Kowalski z

Bonsettim właśnie gotowali kawę, pozostałe śpiochy dopiero się budziły.

- Twój koń przyszedł już wczoraj - oznajmił Bonsetti i bez pytania nalał mi kubek kawy.

Dopiero teraz uzmysłowiłem sobie, że od ponad dwudziestu czterech godzin nic nie

jadłem. Gorący napój spływał do żołądka i grzał.

- Spłoszył się. Źle uwiązałem, coś go przestraszyło i uciekł.

Bonsetti skinął głową, Kowalski nie mówił nic. Zauważyłem, że w moich kocach do

spania, które tutaj zostawiłem, ktoś leży.

- Kto to jest? - zapytałem.

- Twierdził, że jest z tobą umówiony.

Spod koca wynurzyła się rozczochrana głowa Umwalda.

- Powiedział pan, że mam zrobić coś rozumnego, a nie tylko włóczyć się po mieście. No

to jestem tutaj. Kupiłem sobie parę rzeczy i przyłączyłem się do was.

Zdobyłem się tylko na krótkie „aha”. Jeszcze nikt nie zinterpretował gorzej mojej rady.

Gdyby Umwald roztrwonił swoje parę złotych gdzieś w domu publicznym, prawdopodobnie

zrobiłby lepiej.

- Mam nadzieję, że masz własny ekwipunek. Porządne ubranie, dobre buty, linę, nóż,

kociołek, jakieś zapasy jedzenia - powiedziałem zamiast rodzicielskiej nagany-

Moje spojrzenie powędrowało w stronę mężczyzn, którzy właśnie gramolili się z koców.

Nie należeli do starych ludzi Kowalskiego i nie wyglądali na godnych zaufania.

- Nowi najemnicy? - zapytałem.

Kowalski zrobił niezadowoloną minę i stłumionym głosem w skrócie opowiedział o

swoim niepowodzeniu.

- Nie są wiele warci, ale potrzebujemy kilku facetów do stania na warcie i innych

codziennych prac. Z tym dadzą sobie radę - zakończył wreszcie relację.

Osobiście naszym nowym najemnym żołnierzom nie powierzyłbym nawet pilnowania

pustego wozu, ale do Kowalskiego miałem zaufanie. Wzruszyłem ramionami.

- Przynajmniej mamy pewność, że nie pracują dla kogoś innego. Trenuj ich, wymęcz,

wyciśnij z nich wszystko, nawet to, czego nie mają. Będziemy potrzebować każdego.

Celowo przyszedłem obejrzeć ćwiczenia. Kowalski nie kłamał, rzeczywiście był to

najgorszy sort. Bardziej uliczni rozbójnicy i członkowie złodziejskich band niż żołnierze. Już

rano przy jednym z ognisk usłyszałem parę sprośnych uwag po adresem kobiet i dziewcząt

kolonistów. Nawet teraz, przy takim ogromie pracy, lubieżnie zaglądali do obozu. Po

Fenidong, gdzie miejscowa straż zmuszała ich do utrzymywania jako takiego porządku,

obozowisko, gdzie sami mieli być stróżami, musiało im się wydawać małym rajem.

Poczekałem, aż Kowalski zrobi małą przerwę, i wyszedłem przed nich.

- Nazywam się Koniasz.

Patrzyli na mnie i starali się odgadnąć, kim jestem. Miałem nadzieję, że się pomylą.

- Moje słowo jest święte. Płacę wam za to, żebyście chronili tych ludzi. Płacę dobrze. Ich

kobiety są dla was tabu. Każdego, kto dotknie jakąś kobietę, zabiję. Tego, kto coś ukradnie,

uczynię kaleką. Obetnę mu rękę, nogę. Wszystko mi jedno.

- Słowo jest tylko tak mocne jak ramię tego, kto je wypowiedział - oznajmił wyraźnie

chłopak w pierwszym rzędzie.

Stanąłem dokładnie na wprost niego i miałem nadzieję, że nie widać po mnie, jak kiepsko

się czuję. Długie czarne włosy miał ściągnięte w niedbały warkocz, na brodzie kilkudniowy

zarost, duży nos. Jego pewne siebie, błyszczące niebieskie oczy wytrzymały moje spojrzenie.

Uzbrojony był w długi jeździecki miecz i żeby mógł z nim wygodnie chodzić, zawieszenie

pochwy miał przesunięte wysoko na lewy bok. Ze zdobionej kiedyś rękojeści już dawno ktoś

wydłubał wszystkie kamienie szlachetne, teraz była owinięta skórą. Mężczyźnie widocznie

wcześniej powodziło się lepiej. Przyglądaliśmy się sobie nawzajem, jego twarzy nie

opuszczał pogardliwy uśmiech.

- To prawda - odpowiedziałem wreszcie.

- A co, jeśli same o to poproszą? - wrzasnął facet na końcu szeregu.

Kilku mężczyzn się zaśmiało. Ten, który wrzasnął, był wysoki, zaledwie o pół głowy

niższy ode mnie, ale z pewnością o dobre dwadzieścia kilogramów cięższy. Miał szerokie

ramiona, potężne mięśnie sprawiały groteskowe wrażenie, jakby głowa wyrastała mu

bezpośrednio z tułowia. Ukoronowaniem zwierzęcego wyglądu było niskie, goryle czoło i

małe, świńskie oczka w cieniu łuków brwiowych. Nawet z odległości pięciu metrów

śmierdział jak trzydniowa padlina. Nie rozumiem kobiecego gustu, ale gdyby ktoś mi

powiedział, że jakaś poszła z nim dobrowolnie, bez wahania uznałbym go za kłamcę.

- Wiesz, jakie kobiety są czasem niestałe. Na początku mówią „tak”, potem „nie”. Na

twoim miejscu bym nie ryzykował - poradziłem mu z przyjacielskim uśmiechem.

Nie był taki głupi, na jakiego wyglądał, i zrozumiał moje ostrzeżenie. W odróżnieniu od

długowłosego szermierza.

Odszedłem i powierzyłem ich Kowalskiemu.

W boku znów czułem coraz silniejsze uderzenia bólu i gorąca, ale chciałem jeszcze

przeszukać dolinkę, w której zaczaił się na mnie strzelec. Zacząłem od miejsca, gdzie

spadłem z siodła, a potem stopniowo zataczałem coraz szersze kręgi. Nie ominąłem ani

kawałka ziemi, mimo to nie znalazłem strzały. Mogła mi wiele zdradzić, ponieważ ludzie,

którzy żyją ze strzelania w plecy z dużych odległości, zazwyczaj są sprytni, a urządzenia,

których używają do zarabiania na życie, ciągle ulepszają. Często strzałki czy strzały do kuszy

produkują sami i nie istnieją dwa takie same egzemplarze. Ledwie powłóczyłem nogami, ale

jeszcze się zmusiłem, żeby wzdłuż i wszerz przejść okoliczne zbocza dolinki. Odkryłem dwie

kryjówki, obie około czterdziestu metrów nad ścieżką, mniej więcej naprzeciwko siebie.

Znalazłem również niedawno złamaną brzozową gałąź, która uratowała mi życie. Ktoś

położył obie części obok siebie, kawałek od miejsca, gdzie pierwotnie leżała. Nie wyglądało

to na przypadek, raczej na zamiar, jakby ktoś próbował mnie ostrzec przed drugim

mężczyzną. Wszystko to nie miało sensu, dwóch zabijaków, a jeden ratuje mi życie przed

drugim.

Do obozu wróciłem dopiero pod wieczór. Niebo było zachmurzone, zanosiło się na

deszcz. Przy wodopoju spotkałem Krystynę. Wyglądała na smutną, wlokła ze sobą wiadra, w

każdym chlupało parę litrów wody.

- Niech się pan u nas zatrzyma, zabandażuję panu ranę.

- Pomogę pani z wodą - zaproponowałem jej.

Pół na pół z oburzeniem i rozbawieniem pokręciła głową.

- Żeby w ten sposób zniszczyć moją wczorajszą robotę?

Puściłem ją przodem. Po chwili wahania udałem się pod górę wprost po zboczu. Gdzieś

na szczycie wzgórza pracował Hammond. Znalazłem go łatwo po stłumionym dźwięku

uderzeń młotka. Na polanie odkrył kamień piaskowca albo może wierzchołek całej skały,

która wystawała z miękkiej ziemi, i stopniowo przemieniał go w rzeźbę. Już przedtem, zanim

rozpoczął prakamień musiał mieć niezwykły kształt. Woda, wiatr i mróz wyżarły w podatnym

materiale dziury i zagłębienia, część na odwrót - wyglądała jak wypolerowana. Żeby lepiej

widzieć, obszedłem polanę skrajem lasu. Hammond tworzył ogromnego niedźwiedzia

gotującego się do złapania jelenia. Daleko mu było jeszcze do końca, niedźwiedź był tylko

zarysem ukrytym w załamaniach pomarszczonej powierzchni, ale już teraz w powstającej

rzeźbie dało się wyczuć dynamikę, siłę, czar chwili na wieki zaklętej w kamieniu. Nie

przyszedłem tu jednak po to, żeby podziwiać artystyczną twórczość. Przed oczami miałem

jego żonę, Krystynę. Chciałem jej, a Hammond stał mi na drodze. Mogłem go zabić.

Świerzbiły mnie ręce, serce waliło w regularnym rytmie jak przed walką. Wynurzyłbym się z

lasu, zrobił dziesięć szybkich kroków i dźgnął od tyłu w nerki. Mogłem go wyzwać na

pojedynek. Stal przeciwko stali, ewentualnie goła ręka przeciwko gołej ręce, jeśli chciałbym

mu dać przynajmniej jakąś szansę. Wszystko jedno, jak bym to zrobił, i tak byłbym tylko

złodziejem i mordercą, który chce okraść drugiego. Właściwie nie mogłem zupełnie nic. Stał

mi na drodze, a ja byłem bezsilny. Miałem takie przeczucie, łaskotanie na dole w przeponie,

że nie jestem Krystynie całkiem obojętny, jednocześnie jednak pamiętałem wyraz jej oczu w

chwili, gdy Hammond ją obejmował. Potrząsnąłem głową i jak cicho przyszedłem, tak

odszedłem.

Schodząc do doliny, uświadomiłem sobie, że przesadziłem już dziś ze swoją aktywnością.

Wróciła gorączka, rana pulsowała tępym, nieustającym bólem. Najchętniej ominąłbym

Krystynę, ale naprawdę musiałem opatrzyć ranę. Do obozu dotarłem dopiero o zmierzchu.

Czekała na mnie w sieni, dzieci spały. Jeżeli tydzień temu ich obozowisko było jak z obrazka,

teraz pojawiły się drobiazgi pokazujące, że brakuje tutaj męskiej ręki. Duży pieniek do

rąbania drewna stał pochyło, w kadziach nie było wody, budowa prowizorycznej kamiennej

ścianki przy ognisku nie posunęła się nawet o kawałek. Na ogniu w garnku gotowała się woda

z ziołami, na stole czekała na mnie kupka materiałowych opatrunków i parę pudełeczek z

maściami.

Krystyna nie zwlekała i natychmiast zabrała się za opatrywanie. Kiedy skończyła, czułem

się o wiele lepiej. Powoli i ostrożnie zacząłem się ubierać.

- Widział go pan? - spytała nagle.

- Tak.

Rzuciła mi badawcze spojrzenie.

- Pracuje i jeszcze długo nie będzie gotowy - powiedziałem.

Skinęła głową. Ogień dogasał, płomienie rzucały na płócienne ściany chwiejne cienie, w

powietrzu unosił się dym, delikatny zapach ziół i mocniejsza woń kamfory. Krystyna

wyglądała na zmęczoną, smutną i bardzo łatwą do zranienia. Miałem wiele różnych pragnień,

ale jednocześnie wiedziałem, że najmądrzej będzie jak najszybciej odejść. Zamiast tego wciąż

siedziałem na ławce i rozkoszowałem się czarem chwili. O płócienny dach zabębniły

pierwsze krople wody, nagle się rozpadało. W myśli zrodziło się pytanie, proste i trudne

jednocześnie. Wahałem się i szukałem odwagi, żeby wypowiedzieć je na głos. W półmroku

oczy Krystyny były głębokie i miękkie, czasem odbijał się w nich blask ognia.

Zdecydowałem się i głęboko wciągnąłem powietrze, w tym samym momencie przez szum

deszczu i radosny trzask ognia przebił się kobiecy krzyk. Stłumiłem przekleństwo i

wybiegłem z namiotu.

W pierwszej chwili ciemność wydawała mi się nieprzenikniona. Na ślepo biegłem w

stronę, skąd dobiegał krzyk, który teraz zmienił się w płaczliwy lament. Potknąłem się o

kłodę w mokrej trawie, pośliznąłem. Gdy się zachwiałem, nadwerężyłem sobie zraniony bok i

ból o mało nie powalił mnie na ziemię. Zwolniłem, ale nie przerwałem marszu, w ciemności

dokoła migały cienie rozbudzonych kolonistów. Gdy wreszcie dotarłem na miejsce, czekało

już mnóstwo ludzi. Pośrodku otwartego terenu, otoczona grupką gapiów, kuliła się w trawie

kobieta. Długie, ciemne włosy zakrywały twarz, siedziała z kolanami przyciśniętymi do brody

i lamentowała. Spod rozdartej bluzki przeświecały nagie ramiona, spódnicę ktoś jej rozpruł z

góry na dół. Obrzuciłem spojrzeniem stojących dokoła. W większości byli to osadnicy z

najbliższej okolicy, żołnierze przybiegali dopiero teraz. Kilka osób trzymało w rękach

pochodnie, płomienie podrażnione deszczem syczały, znacznie się ochłodziło, z ust

wydobywała się para. Duży facet, który rano dyskutował o swoich męskich walorach, pojawił

się jako jeden z pierwszych, ale jego ubranie było suche, krople wody robiły na nim ciemne

plamy.

- Pomóżcie jej - powiedziałem.

Ludzie przyglądali mi się w taki sposób, jakbym właśnie powiedział sprośne

przekleństwo. Ich twarze były zimne, pełne potępienia i zgorszenia. Rozpoznałem głowę rodu

jednej z większych purytańskich komun. Dopiero teraz zrozumiałem, że potępiają nie mnie,

ale kobietę pośrodku. Od strony lasu zabrzmiał wesoły głos, który zagłuszył nawet szum

deszczu. Ktoś się zbliżał przez łąkę. Najwyraźniej się nie ukrywał, wręcz przeciwnie.

- Myślę, że wiem, kto to był - usłyszałem obok siebie Kowalskiego.

Z ciemności wynurzył się niebieskooki szermierz.

- Nazywa się Sydney. Dobrze radzi sobie z mieczem, powiedziałbym nawet, że bardzo

dobrze - Kowalski szeptał mi do ucha, żeby nikt inny nie słyszał.

- O! Mamy tutaj jakąś uroczystość! - głos Sydneya zabrzmiał wesoło. - Co pan świętuje,

sąsiedzie?

Kurtkę miał zapiętą, rękawy koszuli zrolowane aż po łokcie, na lewym przedramieniu ślad

po niedawnym ugryzieniu.

Uświadomiłem sobie, że nie mam miecza. Chociaż ledwo trzymałem się na nogach,

wlokłem go cały czas ze sobą, a teraz zostawiłem u Krystyny.

- W tym deszczu to chyba nie było za fajnie, co? - rzuciłem w ciszy.

Popatrzył na mnie, jakby dopiero mnie zauważył.

- No nie, nawet i nasz generał bierze udział w nocnej imprezie. To musi być naprawdę

świetna zabawa!

Ludzie się rozstąpili. Wokół mnie, Sydneya i płaczącej kobiety zrobiła się wolna

przestrzeń. Spostrzegłem, jak bardzo jest młoda. Nie mogła mieć więcej niż szesnaście lat,

raczej mniej. Już nie szlochała, trzęsła się tylko, palce siniały jej z zimna.

- Dlaczego to zrobiłeś?

Wzruszył ramionami. Obaj wiedzieliśmy dlaczego. Musiał ją zgwałcić gdzieś dalej,

najpewniej na skraju lasu. Potem dowlókł aż tutaj i zmusił do krzyku, żeby wszyscy się

zbiegli. Chciał mieć w swoim przedstawieniu jak najwięcej widzów. Widziałem wyczekujące

i oceniające spojrzenia żołnierzy, bojaźliwy wzrok wieśniaków.

Nie miałem miecza, czułem się kiepsko, trochę uginały mi się kolana. Nie potrzebowałem

żadnej utarczki z szermierzem, który chciał sobie udowodnić, że jest najlepszy na całym

świecie. A może nic nie chciał sobie udowadniać, może dobrze zapłacili mu za moją śmierć i

potrzebował tylko pretekstu? Człowiek nigdy nie wie.

- Załatwimy to od razu czy masz ochotę czekać aż do rana? - zapytał z rozbawionym

grymasem.

Pewności siebie mu nie brakowało. Odwróciłem się na pięcie i zacząłem odchodzić,

jednocześnie zadźwięczała stal wyciągana ze skórzanej pochwy.

- Nie spiesz się! - wykrzyknął.

Nie spieszyłem się. W kołnierzu za karkiem noszę mały nóż do rzucania. Nawet razem z

miniaturową rękojeścią nie ma więcej niż cztery centymetry. Jest ostrzejszy niż brzytwa, ale

żeby cios miał jakikolwiek sens, trzeba trafić w oko, tchawicę albo tętnicę, ponieważ ostrze

jest zbyt krótkie i przez żebra nie dotrze do płuc czy serca. Zrobiłem krok prawą nogą,

wyćwiczonym ruchem wyciągnąłem nóż z kołnierza, zakręciłem się na pięcie lewej nogi i

cisnąłem. Włożyłem w to całą siłę, jaka jeszcze we mnie została. Wszystko to przypominało

szybki piruet baletnicy. Już kiedy wypuszczałem nóż z palców, wiedziałem, że nie trafię

dokładnie. Naciągnięte i zmęczone mięśnie nie pracowały w tak skoordynowany sposób, jak

powinny. Zabrzmiał niezidentyfikowany dźwięk, Sydney zamarł i z niedowierzaniem złapał

się ręką za czoło, z którego sterczała owinięta cielęcą skórą rękojeść noża, ostrze było aż po

trzonek wbite w kość czaszki. Sydney stał i lewą ręką szarpał nóż. Wokół rany pojawiły się

ślady krwi, stworzyły delikatną pajęczynę czerwonych strużek szybko rozmywanych przez

deszcz. Sydney po raz ostatni starał się wyciągnąć nóż z czoła, jego oczy stały się szkliste i

przewrócił się do tyłu na ziemię jak dębowa kłoda.

Z wysiłku pękły mi szwy, czułem, jak ciepła krew ścieka pod opatrunkiem do spodni.

Odwróciłem się, żeby odejść, ludzie się przede mną rozstępowali, ich przestraszone twarze

jaśniały w ciemnościach niczym marmurowe maski. Przeszedłem przez milczący tłum, w

ostatnim rzędzie stała Krystyna. Odwróciła wzrok.

- Zabierzcie go - usłyszałem za sobą Kowalskiego. - Przepracował dwa dni. Jego żołd za

ten czas ma cenę beczułki czerwonego. Jutro wieczorem ją wypijemy. Komu się tu nie

podoba, może iść, ale bez pieniędzy.

Zanim dokuśtykałem pod swój prowizoryczny daszek, zatrzymałem się u Krystyny po

miecz. Znów opatrzyła mi ranę, ale nie powiedziała ani jednego słowa i przez cały ten czas

patrzyła na mnie tak, jakbym był parchaty. Doprowadzało mnie to do szału. Ja tej dziewczyny

nie zgwałciłem, zabiłem tylko gnoja, który sam się o to prosił. Na moje podziękowanie nawet

nie odpowiedziała. Umwald na szczęście niewzruszenie spał, inaczej z pewnością by mnie

wypytywał, dlaczego znowu mam taką dziwną minę. Owinąłem się kocami i natychmiast

usnąłem. Jak na jeden dzień wydarzeń było aż za dużo.

Rano obudziłem się jako pierwszy. Delikatnie mżyło, niebo było zachmurzone aż po

horyzont. W Fenidong czekało na mnie mnóstwo pracy, jednak nie byłem pewien, czy w

ogóle utrzymam się w siodle. Chcąc nie chcąc, musiałem wziąć dzień wolnego. Ktoś

podtrzymywał ogień przez całą noc, ponieważ popiół pod grubymi polanami jeszcze się

żarzył. Rozdmuchałem płomień i dołożyłem drwa. Kociołek pełny był deszczowej wody.

Zawiesiłem go nad ogniem i zacząłem przygotowywać kawę. Jeszcze zanim była gotowa,

dołączył do mnie Umwald.

- Zimno mi - zaszczekał zębami.

- Mnie też.

Napełniłem kubek i niecierpliwie upiłem. Kawa była mocna, pachniała i grzała. Umwald

chwilę mi się przyglądał i czekał, czy mu nie zaproponuję. Potem wybiegł i za moment wrócił

z obtłuczonym blaszanym kubkiem.

- Jeśli ten, kogo okradłeś, dowie się, że to zrobiłeś, złoi cię jak psa. Najemnicy nie lubią,

kiedy ktoś pożycza ich naczynia.

Zrobił pewną siebie minę.

- Nie dowie się.

- Wśród żołnierzy kradzież z reguły kara się batem, pwa uderzenia za drobiazg, pięć

uderzeń za większą rzecz, dziesięć uderzeń za buty albo ekwipunek.

Zmarszczył nos.

- Dziesięć uderzeń to niedużo, wytrzymałbym - odpowiedział lekceważąco.

- Możliwe - zgodziłem się.

Bonsetti wygrzebał się z koców i dołączył do nas. Nabrał pełny garnek, z wiadra dolał do

kociołka świeżej wody i dodał następną garść kawy.

Upił, popatrzył na Umwalda i uśmiechnął się.

- Niektórzy ludzie umierają już po sześciu uderzeniach i nie słyszałem o nikim, kto by

przeżył więcej niż czternaście.

Po raz pierwszy widziałem, jak Bonsetti się uśmiecha.

Umwald ze zdziwieniem łyknął i nagle parsknął gorącym napojem.

- Tego nie wiedziałem! Pan by je darował? - zwrócił się do mnie.

- Każdy bierze odpowiedzialność za swoje czyny.

- Ale ja nie mam jeszcze piętnastu lat!

- Życie jest brutalne.

Zrozumiał, że ze mną nie ma żartów, i zostawił mnie w spokoju.

Zawinąłem się z powrotem w koce i odpoczywałem. Trzęsły mną dreszcze, ale dało się

wytrzymać. W świetle ogniska dojrzałem miejsce wczorajszego incydentu. Dziewczyna wciąż

siedziała na swoim miejscu i tępo patrzyła niewidzącym wzrokiem. Nikt jej nie zauważał. Na

obiad zżułem kilka kawałków suszonego mięsa i resztkę bochenka chleba, który w wilgotnym

powietrzu zaczynał pleśnieć. Nawet kucharz był na ćwiczeniach. Próbowałem przemyśleć

wszystko, co mi się do tej pory zdarzyło, kto i dlaczego starał się mnie zabić i czy Sydney był

wynajętym mordercą, czy tylko facetem niesłuchającym rozkazów. Dreszcze jednak się

wzmogły i moje myśli zaczęły przypominać rozmazane plamy atramentu.

Po południu przysiedli się do mnie Kowalski z Umwaldem. Nawet jeśli wydało im się

dziwne, że cały dzień tylko się wyleguję, nie dali nic po sobie poznać.

- Pilnie potrzebujemy więcej ludzi - zaczął Kowalski.

- Ci tutaj są nic niewarci? - zapytałem. Pokręcił głową.

- Będą lepsi, niż myślałem. Dałem im do zrozumienia, że dostali szansę, żeby coś

osiągnąć, i większość z nich się jej chwyciła. Paru ludzi w nocy odejdzie, paru wyrzucę sam,

ale reszta będzie w porządku. Nie możemy jednak chronić tysiąca ludzi, ponad stu wozów,

mnóstwa zwierząt i ładunku, mając trzydziestu ludzi. Jeśli farmerzy postanowią złapać się za

łby, nie damy rady nawet ich uspokoić.

Słuchałem tylko pół na pół. Zaczynała mi pękać głowa, a żołądek sygnalizował, że mój

lekki obiad był błędem.

Umwald nadstawiał uszu z ciekawości i wciąż zerkał na dziewczynę na trawie.

- Dlaczego ciągle tam siedzi? - zapytał, kiedy ustaliliśmy z Kowalskim, że spróbuje u

drugorzędnych agentów wynająć równie drugorzędnych żołnierzy za jakąkolwiek cenę.

- Chyba nie daje rady wstać i iść gdzie indziej - powiedziałem.

- A dlaczego nikt jej nie pomoże? Wzruszyłem tylko ramionami.

- Ponieważ jest nieczysta, skalana - odpowiedział za mnie Kowalski. - Jej ludzie szanują

moralność i nie chcą mieć z nią nic wspólnego.

Umwald już się oczywiście zdołał dowiedzieć, co się stało w nocy.

- Ale to przecież nie jej wina! - Jej!

Głos Kowalskiego był pełen irytacji i brzmiał przekonująco.

- Niezła bzdura! - wybuchnął Umwald. - Wielki, silny chłop zaciągnął ją w krzaki i

zgwałcił. Jak więc może to być jej wina? Nigdy nie rozumiałem, dlaczego ludzie zawsze

patrzą na zgwałcone kobiety tak głupio.

- Honor jest czymś najcenniejszym, co ma kobieta, i dlatego musi o niego dbać. Kiedy go

straci, zawsze spada na nią część winy. Dlatego ta dziewczyna jest nieczysta, splamiona.

Kowalski mówił teraz jak kaznodzieja. Jego głos dobiegał do mnie z daleka. Marzyłem

tylko o tym, żeby obaj jak najszybciej się wynieśli i pozwolili mi spać.

Umwald splunął.

- Najgorsze bzdury, jakie kiedykolwiek słyszałem. Gdy byłem mały, jedna dziwka co

poniedziałek dawała mi dwa miedziaki na jedzenie. Czcigodne panienki regularnie oblewały

mnie pomyjami.

Zamilkliśmy i wszyscy trzej przez chwilę obserwowaliśmy dziewczynę.

- I co się z nią stanie? - zapytał Umwald.

- Jeśli będzie tam siedzieć jeszcze przez jakiś czas, prawdopodobnie umrze z wyziębienia

organizmu - powiedziałem i zawinąłem się w koce.

- Ale panu przecież nie przeszkadza to, co się jej stało, prawda? - Umwald zwrócił się

bezpośrednio do mnie.

- Nie.

- To dlaczego pan jej nie pomoże?

- Nie znam jej, a poza tym: jak mógłbym jej pomóc? Połowę moich koców zabrałeś mi ty,

połowy potrzebuję sam. Nie mam domu ani namiotu, ani wozu, gdzie mogłaby się schować.

Umrze, ponieważ zgwałcił ją brudny chłop, a jej ludzie ją odrzucili. Może mogłaby gdzieś

znaleźć pomoc, ale jest w szoku i nie potrafi się sobą zaopiekować.

Pilnowałem się, żeby przy tym nawet kątem oka nie patrzeć na Kowalskiego. Nie miałem

ochoty spierać się o obyczaje, używając pustych słów. Kowalski na szczęście przeszedł do

problemów z zakupem zwierząt. Jego mądra analiza dotycząca wytrzymałości krótko - i

długorogiego bydła zupełnie mnie powaliła. Kiedy chodziło o jakąkolwiek rzecz, która miała

związek z farmerstwem, mógł mówić bez końca. Wreszcie zakończyłem dyskusję tym, żeby

jeszcze raz wszystko sobie przemyślał. Jego polecenia chciałem zrelacjonować Maserowi.

Gdy tylko Kowalski poszedł, usnąłem. Śniłem o bykach z jednym rogiem długim i

jednym krótkim. Miewałem już lepsze sny.

Wcześnie rano obudziło mnie burczenie w brzuchu. Ciągle nie czułem się całkiem w

porządku, ale głowę miałem trzeźwą, a ponadto zraniony bok się goił. Zjadłem na śniadanie

resztki kolacji, którą zostawił dla mnie kucharz, przygotowałem konia do drogi i wskoczyłem

na siodło. Dokładnie mówiąc, ostrożnie się na konia wdrapałem. Nie chciałem nadwerężać

rany bardziej, niż było to bezwzględnie konieczne. Dziewczyna znikła, tylko na trawie widać

było miejsce, gdzie prawie dwa dni siedziała. Albo ktoś jej pomógł, albo krewni złamali po

jej śmierci swoje zasady moralne i ją pochowali. Kowalski odjechał już wczoraj wieczorem,

żołnierzom rozkazywał teraz jego nowy adiutant, mój stary znajomy troglodyta. Podczas

sporządzania listy płac, dowiedziałem się, że nazywa się Kant. Wybór Kowalskiego mnie

zdziwił, lecz straż na skraju lasu nie spała, a obozowisko żołnierzy zyskało przynajmniej

zbliżony wygląd do wojskowego obozu. Gdyby coś było nie w porządku, był tutaj Bonsetti z

dziesiątką poprzednich ludzi Kowalskiego pod ręką.

Niebo pozostało zachmurzone, ale warstwa chmur się podniosła i nie padało.

Przejechałem przez obóz, żeby wiedzieć co i jak. Przybyło nowych, naprawionych wozów,

zgromadzone bydło zjadło większość trawy w dolinie, wydeptane drogi wskazywały, którędy

poganiacze prowadzą je na dalekie pastwiska. To mi przypomniało, że do naszych

przeciwników zalicza się także czas. Tysiąc trzysta osób wraz ze zwierzętami domowymi to

za dużo jak na jedną dolinę. Musieliśmy się spieszyć, ponieważ za parę dni nie będziemy

mieć pastwisk dla bydła, drewna na opał i mimo wszelkich starań zaczniemy się topić we

własnych odchodach. Minąłem dwa nowiutkie nabytki Kowalskiego stojące tuż obok siebie.

Były to duże, czterokołowe wozy, całe z drewna, z kołami o średniej wysokości dorosłego

mężczyzny, z wypukłym płóciennym dachem naciągniętym na czterech plecionych żebrach.

Jeden wóz udźwignie dobrą tonę ładunku, a do tego trzy osoby. Dwie pary wołów

pociągowych i trzy krowy z zadowoleniem jadły skoszoną trawę przygotowaną na stercie

przy kołku. Kowalski z pewnością opłacił kogoś do pomocy. Z bliższego wozu dobiegało

ciche skrzypienie, jakby ktoś chodził po drewnianej podłodze. Powoli zsiadłem z konia i z

nożem w ręce, po cichu, krok za krokiem podszedłem. W środku rzeczywiście ktoś się

ukrywał. Nagłym ruchem odgarnąłem płachtę i jednocześnie wskoczyłem na górę. Naga

kobieta lękliwie krzyknęła i zasłoniła się kocem.

- Ja jestem... On... pozwolił mi tutaj być - udało jej się w końcu wyjąkać.

Z pewnością przed chwilą wstała z łóżka i nie zdążyła się jeszcze ubrać. Na swój sposób

była piękna. Delikatna twarz i wielkie oczy przypominały lalkę do zabawy. Zanim zdążyła

okryć się kocem, zauważyłem wąski pas i zaokrąglone biodra. Ogólne wrażenie psuły trochę

siniaki na twarzy, które już zaczynały blednąc. Na podłodze w misce stała połowa

wczorajszej żołnierskiej kolacji. Kowalski był skomplikowanym mężczyzną.

- Poproś kucharza, nich ci da coś do jedzenia. Gdyby się sprzeciwiał, powiedz mu, że to

mój rozkaz. Kowalski wróci najwcześniej jutro rano, opiekuj się tymczasem jego

zwierzętami.

Była tak przerażona, że nie zdobyła się na odpowiedź. Straszyć umiem dobrze.

Znów wspiąłem się na wierzchowca i wyruszyłem w drogę. Przed wodopojem spotkałem

Krystynę. Wlokła się z wiadrami, w każdym chlupało trochę wody.

- Dzień dobry - przywitałem się i spróbowałem ukłonić. O ile da się ukłonić z konia

kobiecie, która niesie ciężki ładunek.

- Nie przyszedł pan przewiązać rany - rzuciła ostro, bez uśmiechu.

Wciąż jeszcze nie zapomniała wczorajszej nocy.

- Jeszcze nie wrócił? - pominąłem jej uwagę.

- Znów poszedł.

Naszej rozmowy z całą pewnością nie można było uznać za płynną konwersację, ale i tak

cieszyłem się, że widzę Krystynę.

- Przykro mi - na chwilę się zawahałem, ponieważ nie wiedziałem, jak dokończyć zdanie -

że pani to widziała.

Poważnie skinęła głową.

- Myślałam o tym. Zasłużył na śmierć.

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Ukłoniłem się i popędziłem konia.

Rozdział 8

Tkanie pajęczyn

Kowalski wyprostował się i wściekle popatrzył na Gedroga. Agent najemnych żołnierzy

zabrał mu ponad godzinę, wypytał o wszystkie potrzebne i niepotrzebne rzeczy tylko po to,

żeby oznajmić, że nie ma dla niego żadnych ludzi. Ze względu na przyszłe transakcje podczas

rozmów z agentami opłacało się być choć trochę uprzejmym, ale Kowalski nie był pewien,

czy za chwilę nie wpadnie w furię. Przestał przeszywać wzrokiem niechlujnego grubasa i

rozejrzał się po biurze. Duże, nieumeblowane pomieszczenie ze stołem, dwoma krzesłami i

jedynym oknem zasłoniętym firanką sprawiało podobne wrażenie jak sam agent żołnierzy.

Okno było brudne, firanka pożółkła, jej dolny brzeg walał się po podłodze, na parapet ktoś

przez bardzo długi czas wytrząsał popiół z fajek. Jego kupki pokrywały powierzchnię prawie

jednolitą, nierówną warstwą. Kowalski myślami ponownie wrócił do chwili, kiedy ostrzegł

Koniasza przed drugim strzelcem. Wciąż jeszcze nie wiedział, dlaczego właściwie to zrobił.

Jego problem mógł za niego rozwiązać ktoś inny. Może ostrzegł, ponieważ nie był

stuprocentowo pewny, czy Koniasz rzeczywiście prowadzi podwójną grę. A także z tego

powodu, że nie lubił strzelać z ukrycia. Kowalski pokręcił głową. Nie był przyzwyczajony do

takiego chaosu w myślach. Koniasz co prawda miał kontakty z czarownikami, ale z drugiej

strony ufał Kowalskiemu bezgranicznie i w żaden sposób nie starał się wpływać na

werbowanie żołnierzy. Kowalski nie umiał sobie wyobrazić, że Koniasz potrafiłby

wykorzystać najemników przeciwko niemu. Z drugiej strony Led zdawał sobie sprawę, że

Koniasz jest śmiertelnie niebezpiecznym człowiekiem. Szermierz, intrygant, wojownik i

zabijaka w jednej osobie, mądrzejszy niż dziki kot i bardziej zawzięty niźli wilk. A do tego

wykształcony. Kowalski nie miał innego wyjścia, jak tego brzydkiego mężczyznę w głębi

duszy choć trochę podziwiać.

Kowalski wrócił do rzeczywistości i zauważył, że Gedrog gapi się na niego nieco

nerwowo.

- W ten sposób niewątpliwie zakończyliśmy naszą rozmowę - Led przerwał swoje długie

milczenie i z ulgą podniósł się z krzesła.

Dziś obszedł już pięć różnych biur, ale Gedrog miał bezkonkurencyjnie najwygodniejsze

krzesła. Zastanowił się, ilu pozostałych agentów w Fenidong jeszcze zna. Niepotrzebnie.

Dobrze wiedział, że jeśli wliczy również swoje wcześniejsze próby, obszedł wszystkich.

- Panie Gedrog? - młody, piegowaty urzędnik zwrócił się do swojego szefa jeszcze za

drzwiami. Przez chwilę jego nerwowe spojrzenie spoczywało na Kowalskim. Po krótkim

wahaniu zdecydował się nie zwracać uwagi na gościa i wszedł do biura. - Mam klienta, który

szuka pracy.

Gedrog łypnął okiem na swojego pomocnika, założył ręce na okrągłym brzuchu i

zakołysał się na krześle.

- To go zapisz. Robisz to prawie miesiąc, już powinieneś wiedzieć jak.

- Tylko że on chce zapisać cały oddział.

Zanim Gedrog zdołał cokolwiek powiedzieć, Kowalski zrobił krok w stronę drzwi,

odsunął młodzieńca na bok i przeszedł przez korytarz do biura przeznaczonego dla

najemników szukających pracy. Pośrednik nie lubił, kiedy żołnierze czekali razem z

pracodawcami, więc przyjmował ich w oddzielnych pomieszczeniach. Kowalski wszedł do

środka, zamknął za sobą drzwi i obrócił klucz w zamku. Zależało mu na tym, żeby Gedrog

niepotrzebnie nie mieszał się do następnych rozmów. Dopiero potem odwrócił się do

mężczyzny stojącego z drugiej strony biura. Tamten był krępy i barczysty, miał krótko

obcięte siwe włosy, jeszcze rano gładko ogolone policzki teraz pokrywał ciemny odcień

zarostu. Nie zareagował w żaden sposób na wejście Kowalskiego, jedynie obserwował go

przenikliwymi stalowoszarymi oczami. Najemnik, ocenił Led od pierwszego spojrzenia.

Mężczyzna stał wyprostowany na baczność, jedną dłoń trzymał przyklejoną do uda, drugą

zaczepił o sprzączkę paska. Buty jeździeckie błyszczały czystością, ubranie niedawno

starannie wyszczotkował. Były najemnik, Kowalski zweryfikował swój pogląd, kiedy

zauważył duże kółka do zawieszania pochwy miecza, wytarty w krótkim płaszczu zarys

prawego naramiennika i smukły leworęczny sztylet w futerale na prawym boku.

Miecza nie miał, ponieważ zgodnie ze zwyczajami obowiązującymi podczas rozmów z

agentami najemnych żołnierzy musiał zostawić go w korytarzu. Przyglądając się kółku,

Kowalski zgadywał, że to delikatnie zakrzywiona broń wschodnich koczowników, noszona w

pochwie równolegle do ziemi. Razem z mieczem dziwna kombinacja. Oficerowie wszystkich

regularnych armii nie lubią z zasady, by ekwipunek ich ludzi przypominał kolekcję zbieraną

ze wszystkich możliwych pól walki na kontynencie, ale ten facet z pewnością nie zawracał

sobie głowy takimi drobiazgami i brał wszystko, co mu pasowało.

- Podobno szuka pan pracy. Nazywam się Kowalski i najmuję żołnierzy.

Mężczyźnie nie drgnął na twarzy żaden mięsień. Wydawało się, że nie słyszał ani słów

Kowalskiego, ani wściekłego walenia w drzwi.

- Duno. Nazywam się Arthur Duno - odpowiedział po długiej pauzie. - Jest nas

dziewięćdziesięciu. Wszyscy to moi ludzie, doświadczeni i dobrzy. Musiałby pan wziąć nas

wszystkich.

- Gdzie pan ostatnio pracował?

- Dla pana Huurana. To wolny hodowca bydła, z powodu umów na grunty pokłócił się z

lennikami księcia Ukoina. W końcu zatarg zauważył sam książę, ale wszystko to trwało

bardzo długo. Zdecydowaliśmy się zmienić klimat.

Kowalski postanowił, że w przyszłości sprawdzi tę informację, ale nie wątpił, że jest

prawdziwa. Podobne spory handlowe, rozwiązywane przy pomocy profesjonalistów, nie były

rzadkim zjawiskiem.

- Oferuję trzy złote za tydzień dla załogi, sześć dla pana. Biorę was wszystkich -

przedstawił ofertę. - Chodzi o kilkumiesięczną pracę, ochrona rolników.

Gedrog przestał się dobijać do zamkniętych drzwi.

- To bardzo słuszny żołd - oznajmił Duno tonem, jakby go to wcale nie interesowało.

- Tak. Odpada prowizja.

- Mam dwóch sierżantów, dla nich chcę cztery złote.

Kowalski pożałował, że załodze nie zaoferował tylko dwóch i pół, ale zaraz odpędził tę

myśl. Jeszcze przed chwilą wątpił, czy uda mu się zdobyć choć kilku zdolnych, a teraz miał

całą wyćwiczoną jednostkę.

- Zgadzam się.

- A jako zaliczkę żołd za dwa tygodnie z góry.

- Zgadzam się.

Do pomieszczenia wpadł zdyszany Gedrog. Wyszedł z domu od tyłu i obiegł całą ulicę,

żeby dostać się do środka głównym wejściem.

- Ależ, panowie! Musicie przestrzegać reguł! Najpierw omówię tu z panem, ehm,

dowódcą szczegóły, a potem złożę panu propozycję, panie Kowalski!

- Resztę moglibyśmy ustalić przy obiedzie, dobrze? - Kowalski zwrócił się do Duna.

Zamiast odpowiedzieć, żołnierz lekko skinął głową i skierował się do drzwi. Jeszcze na

ulicy Kowalski słyszał dotkliwe lamenty bitego pomocnika.

***

Rezka z przyjemnością wygładziła pofałdowaną spódnicę. Eleganckie i drogie ubrania

należały do najprzyjemniejszych rzeczy na wieczorkach u Kelemana. Kilka razy starała się go

nakłonić, żeby parę sztuk jej podarował, ale nie chciał. Dopiero później stwierdziła, że nie

wynika to ze skąpstwa, lecz dlatego, że lubował się w poniżaniu i dręczeniu ludzi. Posiadał

doskonałą umiejętność wykorzystywania najmniejszej słabości, jaką człowiek przed nim

odkrył. Już nigdy nic od niego nie chciała, jednak za każdym razem, kiedy oddawała suknię,

widziała w jego oczach, że wie, jak niechętnie to robi.

Ostatni raz sprawdziła swoje odbicie w lustrze. Bez wyzywającego makijażu i nadmiernie

odważnego dekoltu niczym nie przypominała trzysrebrnikowej dziwki z burdelu Ambrozji.

Wiedziała, że gdy wejdzie do salonu, goście westchną z zachwytu i będą ją traktować jak

damę. Oczywiście tylko do chwili, w której Keleman po kilku kieliszkach z rozkoszą im nie

zdradzi, że jest jedynie dziwką. Robił to jednak tylko wtedy, gdy mógł sobie na to pozwolić

przed swoimi partnerami handlowymi. Nie przeszkadzała jej praca w domu publicznym, ale

przejście z jednej roli do drugiej bolało.

- Jesteś gnojem - szepnęła w kierunku kiepskiego portretu Kelemana na ścianie. - Choć

przynajmniej dobrze płacisz.

Na początku nie miała pojęcia, dlaczego od czasu do czasu zatrudnia ją jako hostessę i

panią domu, skoro mógł na stałe wynająć porządną gospodynię. Później jednak zrozumiała,

że tak mu pasuje. Keleman nie chciał, żeby ktoś obcy wsadzał nos w jego sprawy, a

dziewczyna z taniego burdelu, którą sam wyszkolił i którą mógł mieć do dyspozycji, kiedy

tylko chciał, była idealna. A poza tym, tego była pewna, w łóżku był na nią strasznie

napalony.

Zza kotary wyłonił się drobny chłopak.

- Wszystko jest przygotowane, madame.

Keleman na swoje wieczorki za każdym razem wynajmował inną służbę, zadaniem Rezki

było postarać się, żeby wszystko szło jak po maśle.

- Zacznijcie roznosić aperitif - poleciła i po raz ostatni przejrzała się w lustrze. Czas wyjść

na scenę.

W chwili, kiedy wchodziła do salonu, uświadomiła sobie, że ten wieczorek jest inny niż

zwykle. Gości było pięciu i tylko mężczyźni. Przyjrzeli jej się z ciekawością, ale zaraz potem

wrócili do stłumionej rozmowy. Keleman gestem polecił jej, żeby zajęła się przekąskami na

bocznym stole. Wiedziała, że w piwnicy przygotowanych jest kilkadziesiąt butli wysokiej

jakości wina, a w domu publicznym „Złota Róża” pięć dziewczyn czeka na posłańca.

Keleman po dobiciu targu zaplanował porządną bibkę.

Do salonu weszło trzech kelnerów z ruchomym barem i podręcznym stolikiem.

Mężczyźni zamilkli. Rezka cicho i umiejętnie dyrygowała służącymi. Keleman już wcześniej

zmusił ją, żeby nauczyła się etykiety przy stole w najdrobniejszych szczegółach, a na

dzisiejszym wieczornym menu szczególnie mu zależało. Wszystko było podporządkowane

maksymalnemu zadowoleniu gości i wprowadzeniu luźnej atmosfery. Po odejściu kelnerów

rozmowa znów pomału się ożywiła. Rezka usiadła z boku w fotelu. Miejsce, gdzie miała

siedzieć, Keleman starannie wybrał wcześniej, żeby nikt z gości nie miał podejrzeń, że jest

podsłuchiwany. Prześliznęła się spojrzeniem po debatującej grupie i zerknęła w wielkie

lustro. Zauważyła, że jeden z mężczyzn obserwuje ją z ukosa. Z udawanym zaangażowaniem

przyglądała się swojemu odbiciu. Przypomniała sobie posępnego żołnierza, który odwiedził ją

w burdelu. Przyszło jej do głowy, ile by zapłacił za informację, o czym się tutaj dyskutowało.

Skoncentrowała się na rozmowie, ale słyszała tylko zlewający się szum głosów. Spróbowała

przynajmniej zapamiętać, jak wyglądają goście Kelemana. Nevym, wychudły arystokrata z

końską twarzą, już wcześniej brał udział w podobnych dyskusjach i bibkach; niskiego,

potężnego faceta z zimnymi oczami widziała po raz pierwszy; chudzina z białym

kołnierzykiem na wzór najnowszej mody też nie był jej znany. Przyglądając się

poszczególnym gościom, uświadomiła sobie, że się boi. To był rodzaj strachu, który

zazwyczaj ostrzegał ją przed mężczyznami, z którymi nie należy żartować. Nie wyczuwała,

do której grupy ma ich zaliczyć. Nie wyglądali jak kupcy, szlachcice albo wysocy oficerowie.

Wszyscy jednak mieli w sobie arogancję naprawdę mocnych i niebezpiecznych ludzi. Była

pewna, że gdyby choć trochę im przeszkadzała, porzuciliby ją gdzieś w kanale i w ogóle by

się tym nie przejęli. Zadrżała. Keleman był inny. On by w tym znalazł przyjemność.

Wieczór upływał powoli, a dla Rezki wciąż nie było oczywiste, dlaczego Keleman tak

starannie wszystko Przygotował. Rozmowy przebiegały w spokojnej atmosferze, nie

wydawało się, żeby mężczyźni o coś się kłócili albo nie mogli w czymś zgodzić. Mimo to

Keleman ciągle był w pogotowiu, jakby najważniejsze miało dopiero nastąpić.

Po dziewiątej rozmowy handlowe zmieniły się w towarzyską konwersację, pustych

butelek zaczęło szybko przybywać. Rezka dostała polecenie, żeby wysłać posła do „Złotej

Róży” i natychmiast wprowadzić dziewczęta do środka. Skrzywiła się w duchu. Wino

gościom ewidentnie smakowało, czuła, że dziewczyny będą miały dziś prostą robotę. Jedynie

Keleman i krępy facet z surowym wyrazem twarzy pili mniej niż inni. Nawet jej nie zdziwiło,

że właśnie oni dwaj po następnej godzinie wyszli. Zabawa była już w pełnym rozkwicie i nikt

nie odczuł ich braku.

- Zajmij się nimi. Postaraj się, żeby nie zauważyli, że mnie nie ma - syknął na nią

Keleman, kiedy przechodził obok.

Rezka tylko skinęła głową, ale czuła, jak ogarnia ją coraz większa ciekawość. Zrozumiała,

że interesujące rzeczy będą rozgrywać się na górze. Przeszła między stołami, dolała wina, w

piwniczce zamówiła kolejne butelki i kazała uzupełnić misy z jedzeniem. Mimo że była

przewaga pięciu dziewczyn na trzech hulaków, kosztowało ją to dwa klapsy w pupę. Stanęła

przy schodach na piętro. Zabawa się rozkręcała, pracujące dziewczyny posłusznie chichotały,

pozwalały się powoli rozbierać i jednocześnie poiły klientów winem. Nikt nie zauważył jej

wyjścia. Z zapartym tchem ruszyła na górę. Trzymała się tuż przy ścianie, ponieważ

większość stopni głośno skrzypiała. Już wcześniej podejrzewała Kelemana, że to specjalne

środki zapewniające bezpieczeństwo, pwa kroki przed drzwiami do gabinetu stanęła,

ponieważ nie odważyła się podejść bliżej. Starała się opanować strach, oddychać wolno i

głęboko, ale nie bardzo jej to wychodziło. Ryzykowała i była tego w pełni świadoma. Ciężko

będzie przekonać Kelemana, że właśnie spieszy do niego z jakimś pilnym problemem.

- Chce pan, żebym się sprzeciwił rozkazom cesarza! - usłyszała rozdrażniony głos

nieznajomego mężczyzny.

- Nie, wcale nie. Rozkazy muszą być wypełnione, ale... - Keleman nie mówił tak głośno,

jego słowa częściowo ginęły w hałasie niosącym się z dołu. - Chodzi jedynie o małe

opóźnienie. Rozkazy będą ściśle wypełnione, chociaż w nieco inny sposób i...

Ktoś się głośno zaśmiał, trzasnęły drzwi, Rezka ze strachu wstrzymała oddech.

Uspokójcie się, prosiła w duchu towarzystwo. Głośny męski śmiech i piskliwe chichotanie się

wzmogły, ktoś przewrócił krzesło albo się o nie potknął i z pewnością nie był sam. Wieczorek

ewidentnie zmierzał do punktu kulminacyjnego.

- To była jedyna możliwość, żeby się z panem tajnie skontaktować... mała zmiana... na

koniec zniszczycie całą karawanę... pieniądze... dla nas dwóch... zapewnię resztę...

Hałas wciąż się nasilał, Rezka nie słyszała już ani słowa. Odwróciła się i jak najszybciej

wróciła na dół. W chwili gdy zeszła ze schodów, usłyszała odgłos otwieranych drzwi.

Przeszła na swoje miejsce i usiadła.

W saloniku został tylko Nevym z dwiema prostytutkami, ale robili jeszcze więcej hałasu

niż wcześniej całe towarzystwo. Pozostali zniknęli w przyległych pokojach.

Keleman wyszedł z korytarza i zimnym spojrzeniem skontrolował sytuację.

- Nie zauważyli, że pana nie ma - Rezka zmusiła się, żeby mówić z ironicznym

uśmiechem. Serce biło dziewczynie szybko jak sikorce, nie była pewna, czy Keleman nie

zauważył jej na schodach.

- Nevym zawsze był świnią! - Keleman skomentował z niechęcią poczynania swego

gościa, który z opuszczonymi spodniami starał się dogonić nagą cycatą blondynkę w

wyścigach dookoła stołu.

- Możesz iść spać, tym tutaj jest wszystko jedno, a ja mam jeszcze masę pracy - zwolnił

ją.

Nevym w końcu dopadł swojej ofiary i entuzjastycznie zaryczał.

Rezka z ulgą wstała, po przeżytym napięciu trzęsły jej się kolana i czuła się wyczerpana

jak po długim biegu. W pokoju padła na łóżko i usnęła.

***

Tobiasz Masner w milczeniu obserwował Koniasza. Wspólnik był jeszcze chudszy i

bardziej zmęczony, niż kiedy spotkali się ostatnio, ale nie wydawało się, żeby w jakikolwiek

sposób wpływało to na jego wydajność. Argumenty, które przedstawił, brzmiały logicznie i

rozumnie. Czas stał się ich nieprzyjacielem i rzeczywiście należało wyruszyć z kolonistami w

drogę, mimo że nie wszystko jeszcze było zapewnione. Jedynie w kwestii posunięć

zapewniających jego własne bezpieczeństwo nie zgadzał się z Koniaszem. Koniasz, w

odróżnieniu od niego, nie znał gmatwaniny pisanych i niepisanych praw, którymi się obłożyli

ludzie wyższych klas, żeby w wojnach handlowych ich życie nie było w bezpośrednim

zagrożeniu. Każdy, kto pogwałciłby tabu, skazywał się na dożywotnią izolację i wskutek tego

doprowadzał do bankructwa. Pod względem handlowym i towarzyskim wydałby wyrok sam

na siebie. Masner myślami wrócił do żołnierza. W informacjach, które mu przekazali jego

agenci, widniało, że umie czytać, pisać, liczyć i jest nieprzeciętnie inteligentny. Nie była to

jednak zupełna prawda. Ten mężczyzna z całą pewnością studiował na jakimś dobrym

uniwersytecie i prawdopodobnie byłby nieprzyjemnym przeciwnikiem w każdym sądzie w

Fenidong. Do tego wszystkiego w jego gestach czasem przebłyskiwały ślady szlacheckiego

wychowania. Bardzo dobrego wychowania.

- Wynająłbym ludzi, na których można polegać. Godnych zaufania profesjonalistów -

Koniasz powtórzył swoją propozycję.

- Żeby mi przeszkadzali w pracy? Jeśli pan pozostaje o krok w tyle, to ja o dwa - Masner

odrzucił propozycję po raz kolejny.

- Pana bezpieczeństwo. Mam nadzieję, że pan wie, co robi.

Koniasz wzruszył ramionami i pożegnał się lekkim skinieniem głowy. Masner uśmiechnął

się do siebie. Takich delikatnych niuansów w ukłonach mógł się nauczyć tylko gdzieś blisko

cesarskiego dworu.

- Umwald czeka na pana w kuchni - zawołał za nim.

W myślach odsunął na bok zagadkę tyczącą pochodzenia żołnierza i powrócił do

dokumentów na stole. W ciągu dwóch dni zdobył wszystkie stosunkowo łatwo dostępne

informacje o sytuacji finansowej swoich wspólników i za pomocą niezupełnie uczciwie

zdobytych ksiąg z urzędu podatkowego szukał dalej. Tobiasz Masner zdawał sobie sprawę, że

ma przed sobą mnóstwo mrówczej pracy, ale wiedział, że jeśli wytrwa i będzie się kierował

logiką i intuicją jednocześnie, w końcu dojdzie do sedna spraw. Jeśli istniała przyczyna, dla

której ktoś ze wspólników prowadził podwójną grę, w księgach podatkowych z całą

pewnością musiał zostać po niej ślad.

***

Następnego dnia rano zgodnie z listą Masnera odwiedziłem kilku kupców zboża. W oko

wpadł mi Hugo Glavitz. Niski, żywiołowy facecik, który nie starał się nikogo oczarować

swoją wiedzą, w mig się orientował, a na dodatek dostałem jego referencje również od innych

kupców. Jego niewielkie zapasy zboża kupiłem na miejscu i zawarłem z nim umowę o

przekazywaniu następnych. Sam się zaoferował, że zorganizuje transport ziarna do doliny, i

nawet nie chciał za to za drogo. Umówiliśmy się, że załadowane wozy będą gotowe pojutrze

po południu. Byłem przygotowany odprowadzić je osobiście. Zgodnie z naszym planem

większość, mniej więcej osiemdziesiąt procent, ziarna siewnego miało podróżować po morzu

na statkach Hatovu. Resztę wiozła ze sobą karawana jako żelazną rezerwę na wypadek

nieprzewidzianych wydarzeń. Jeszcze musiałem znaleźć dobry magazyn przy porcie i również

tutaj Glavitz mi pomógł. Oczywiście za małą prowizję.

Z krowami nie poszło tak gładko. Aż do wieczora chodziłem po hodowcach bydła. Jeden

w drugiego byli gorsi niż handlarze końmi i albo nie mieli bydła w tym właściwym gatunku,

albo chcieli sprzedać tylko parę sztuk za zbyt wysoką cenę. Miałem nadzieję, że jutro będę

miał więcej szczęścia.

Wieczorem przed dziewiątą siedziałem „U Pelikana”. Jeśli Umwald dobrze wypełnił moje

polecenie, miał się tam ze mną spotkać przedstawiciel Haurów. Załatwił to. O dziewiątej stał

przede mną sam Baribald Bryzold. W prostych lnianych spodniach, zwykłej luźnej bluzie z

wiązaniem aż do szyi i rozwłóczonej skórzanej kurtce przypominał rzemieślnika, który

skoczył po pracy na kilka piw. Zamówiłem odporne na wilgoć worki na zboże, materiał

medyczny, a dla siebie prywatny sejf. Ten mi tylko wynajęli, twierdził, że podobnych

produktów nie sprzedają.

Wmieszał się między ludzi i już go nie było.

Wyniosłem się z „Pelikana” dziesięć minut po nim. Przez chwilę szwendałem się po

nocnych ulicach, żeby się przekonać, czy ktoś mnie nie śledzi, a potem poszedłem spać do

gospody, gdzie miałem swoje rzeczy. Już od czternastu dni się tam nie pokazywałem i

wątpiłem, że ktoś będzie pilnował tak długo. Mimo to przezornie wszedłem do pokoju po

dachu z zachodniej strony. Nawet gospodyni nie miała o mnie pojęcia. Pokój zdążył już

złapać nieprzyjemny zapach pomieszczenia, w którym długo nikogo nie było. Zwaliłem się na

łóżko i spałem jak zabity.

Rano pojawiłem się u Masnera, złożyłem mu raport i odebrałem pieniądze na opłacenie

worków. Był niewyspany, z pewnością pracował całą noc, na stole i podłodze walało się

mnóstwo książek i plików papierów. Gdy masował sobie skronie, przewrócił łokciem

szklankę i wylał jej zawartość na rozłożone dokumenty. Przez chwilę, patrząc na szybko

powiększającą się wilgotną plamę, ze zmęczenia mrugał oczami.

- To nic śmiertelnie ważnego i trochę wody... - skomentował ze skruchą swoją

niezdarność.

Mógłbym się założyć, że jeszcze dwa dni temu gorączkowo wycierałby gąbką, co tylko

się da.

- Odkrył pan coś nowego? - zapytałem. Pokręcił głową.

- Nie. A dokładniej, jeszcze nie. Idę jednak po śladach i jest tylko kwestią czasu, kiedy w

końcu do czegoś lub kogoś mnie doprowadzą.

Bóg jeden wie jak długo nieprzerwanie ślęczał nad księgami, ale kiedy to mówił, oczy

błyszczały mu jak psu tropiącemu świeży ślad.

- Gdy się dowiemy, kto nam rzuca kłody pod nogi, odpłacimy mu tym samym. Teraz

jesteśmy w defensywie, bronimy się i boimy, czy przeżyjemy kolejne uderzenie. Nie muszę

panu tłumaczyć, że to bardzo niekorzystna pozycja. Naszą najlepszą obroną jest atak -

powiedziałem, żeby zdradził przynajmniej cokolwiek.

- Nie mam nic pewnego. Obserwuję przepływy pieniędzy, formowanie nowych sojuszy

handlowych, przedzieram się przez umowy kartelowe. W dzień i w nocy zatrudniam kilku

agentów. Z tego wszystkiego wynika, że naszym przeciwnikiem jest pojedyncza osoba

korzystająca z własnych źródeł. Na razie wiem tylko to, że jest bardzo mocny. Jeśli tylko

odkryję coś nowego, natychmiast dam panu znać.

- A nasi wspólnicy?

Na twarzy pojawił mu się cień uśmiechu.

- Im oczywiście poświęcam szczególną uwagę. Dziś wieczorem mamy spotkanie, nie chce

pan wziąć udziału?

Pokręciłem głową.

- Mam mnóstwo pracy z bydłem. Moje sprawozdanie pan ma, rola najemnego żołnierza

mi odpowiada. Jeśli nie będę mógł się tutaj stawić pojutrze, poślę panu informację przez

Umwalda.

Masner skinął głową.

- Mądry chłopak, czasem dla mnie pracował.

Z Umwaldem znów spotkaliśmy się w kuchni Masnera. Kazałem mu kupić czterokołowy

powóz z dużymi kołami, zaprzężony w cztery konie, do tego rzeczy, które sam uważał za

konieczne w dalekiej drodze, i poleciłem, dokąd ma z tym wszystkim pojechać.

Patrzył na mnie, jakbym spadł z księżyca.

- Pan oszalał! Nie znam się ani na wozach, ani na koniach, a już w ogóle nie umiem

prowadzić powozu!

Kupię jakieś stare, chore szkapy albo coś w tym stylu. Poważnie, nie chciałbym

zmarnować pana pieniędzy!

- Znasz kogoś, kto zna się na wozach i koniach? Umwald się zamyślił.

- No, jednego pijaczka. Jest żebrakiem. Miejscy już kilka razy go capnęli, truli, że w

centrum miasta nie wolno żebrać, i poprzetrącali mu kości. Teraz się boi i został śmieciarzem.

Żyje z odpadków. Podobno kiedyś był woźnicą i jeździł z karawanami.

- Wynajmij go. Zapłać mu, on ci doradzi. Umwald zamilkł i uparcie milczał do końca

posiłku. Do kuchni weszła kucharka w towarzystwie dwóch kuchcików. Chyba się nas bała.

Zwolniliśmy miejsce i przeszliśmy na korytarz przy wyjściu. Drzwi były zamknięte na klucz,

musieliśmy poczekać, aż pojawi się kamerdyner.

Wykorzystałem czas na poprawienie rzemieni ekwipunku. W ciągu ostatnich kilku dni

schudłem, futerały z nożami nagle nie były tak dopasowane, jak powinny. Tylko pasa u

spodni nie mogłem ściągnąć, ponieważ nie było więcej dziurek. Umwald z zaciekawieniem

mi się przyglądał.

- Nie zapomnij o języku. Gdy będziesz kupował konie i wóz, staraj się mówić

przynajmniej nieco uprzejmiej. Będzie to też pomocne podczas targowania się - poradziłem

mu.

Kamerdyner wreszcie przyczłapał i mogliśmy wyjść na ulicę. Patrzył za nami

podejrzliwym wzrokiem, prawdopodobnie nie pochwalał tego, że jego pan w ogóle wpuszcza

nas do swojego szacownego domu.

- Nie wiem, dlaczego płaci pan właśnie mnie - powiedział Umwald.

- Wszędzie wkoło ściany mają uszy. Każdy, kogo wynajmę, może być podstawionym

agentem albo wabikiem dla innego agenta. Tobie mogę wierzyć, a poza tym mało kto będzie

zwracać na ciebie uwagę, ponieważ to niespotykane, żeby ważną pracę wykonywali tacy

chłopcy jak ty. Rozumiesz?

- Trochę - wymamrotał Umwald.

Po chwili oderwał wzrok od ziemi i cwaniacko na mnie popatrzył.

- Ale jak jestem dla pana taki ważny, to powinien mi pan lepiej płacić!

Pokręciłem głową.

- Nie. To się nazywa wyzysk człowieka przez człowieka. Przyzwyczajaj się i ruszaj do

pracy.

Oczywiście nie powiedziałem mu wszystkiego. Trzymałem go u siebie głównie dlatego,

że mi się podobał. Była w nim jakaś ciekawość, pragnienie i ochota próbowania wszystkiego,

co nowe i nieznane, i tym przypominał mnie samego.

***

Kowalski siedział na stopniach wozu i skonsternowany patrzył na pełną miskę, którą

trzymał na kolanach. Już kiedy dojeżdżał, przeczuwał, że coś jest nie w porządku. Zapłacił

wprawdzie jednemu młodemu farmerowi, żeby zajął się zwierzętami, ale za bardzo na nim nie

polegał i zakładał, że jego bydło będzie na poły przymierać głodem. Zamiast tego już z daleka

zobaczył, że ktoś zajął się zwierzętami jak swoimi własnymi. W żłobach stała czysta woda,

krowy przeżuwały niedawno ściętą trawę, konie miały przewieszone płócienne worki z

owsem. A gdy ujrzał kamienie, które ktoś starannie poukładał wokół ogniska, żeby ułatwić

sobie gotowanie, przypomniała mu się dziewczyna, której udzielił schronienia. Spotkał ją,

kiedy wracała znad potoku z cebrem wody. Po trzech dniach po siniakach na twarzy został

tylko ślad. Zanim opuściła głowę, zdążył zauważyć, że ma piękne brązowe oczy. Była niska i

szczupła, głową sięgała mu zaledwie do piersi.

Wspominając ich spotkanie po jego powrocie z Fenidong, kręcił głową. Powinien

natychmiast odesłać ją z powrotem do krewnych, którzy już prawdopodobnie pogodzili się z

jej zhańbieniem. Niestety, przegapił właściwy moment. Zanim zdążył ją wyrzucić, szepnęła,

że za chwilę poda obiad. Kowalski czuł wilczy głód i był psychicznie przygotowany na

przypalone placki kukurydziane z twardym mięsem, w które regularnie zaopatrywał go

kucharz żołnierzy. Jeśli właśnie nie była kolej na niedogotowaną fasolę, która smakowała

jeszcze gorzej.

Zupa z kawałkami mięsa, prawdopodobnie dziczyzny - chętnie by się dowiedział, jak ją

zdobyła - smakowała wspaniale, a miękki, niedawno upieczony chleb dosłownie rozpływał

się w ustach. Podobny piekli w domu, kiedy był jeszcze chłopcem. Kowalski wściekle

odstawił pustą miskę, aż dziewczyna popatrzyła na niego ze strachem. Był bezsilny. Nie

potrafił sobie wyobrazić, jak teraz ma się jej pozbyć. Zajrzał do wozu. Posłała sobie na

skrzyni, nad prowizorycznym łóżkiem powiesiła wianek upleciony z niebieskich i białych

polnych kwiatów. Wóz pachniał jeszcze nowością, a delikatny aromat kwiatów wybijał się z

mieszanki zapachów skóry, drewna i oleju, którym został zaimpregnowany wodoodporny

dach. Na wełnianym kocu leżała batikowa chusta, prawdopodobnie jej własna, na drugiej

skrzyni gruba koszula z surowego płótna, którą starała się przerobić na roboczy fartuch.

Kowalski ponownie spojrzał na chustę. Dziewczyna sama ją ufarbowała i włożyła w to dużo

pracy. Kolor czerwony przechodził od odcienia najbardziej jaskrawego, przez ceglasty, aż do

brązowego. Led nagle stwierdził, że nie był to już wóz załadowany ekwipunkiem na długą

podróż, ale czyjś dom. Odwrócił się i ujrzał, jak dziewczyna z obawą mu się przygląda. Długo

już nie miał kobiety i właśnie teraz piekielnie silnie to sobie uświadamiał. Mógł zatrzymać ją

u siebie jeszcze na jedną noc, przespać się z nią i wyrzucić dopiero rano. Nikt by o nim nie

powiedział złego słowa. Według moralności jej własnych krewnych była przecież ladacznicą,

którą już raz mężczyzna wziął przemocą. Brudna dziwka.

Zeskoczył ze schodków, aż wóz zaskrzypiał. Dziewczyna wzięła miskę, którą odstawił, i

zabrała się do mycia naczyń. Zauważył, że ma otarte do krwi dłonie i przedramiona. Jego

spojrzenie mimowolnie ześliznęło się na kamienie wokół ogniska. Niektóre z nich były

naprawdę duże, musiała się naharować, zanim je dociągnęła znad potoku aż tutaj. Poczuł

wyrzuty sumienia. Kowalski wyznawał zasadę, że prace dzielą się na kobiece i męskie.

Budowanie ogniska należało do tych męskich.

- Było dobre, dzięki - mruknął, ale tak bełkotliwie, że nie mogła go zrozumieć.

Odwiązał konia i wyruszył w kierunku obozowiska żołnierzy. Tam czekała na niego

praca. Na szczęście.

Obóz wraz z przybywaniem nowych ludzi rozrastał się, ale zachował wojskową

dyscyplinę. Ludzie Duna ulokowali się po zewnętrznej stronie, w kierunku lasu, pierwotna

załoga zgromadziła się w jednym miejscu, blisko siebie. To było normalne, ale Kowalskiemu

się nie spodobało. Nie potrzebował żadnych starć. Kiedy rozkulbaczał konia i układał torby

pod daszkiem namiotu, gdzie sypiał, kilku mężczyzn ciekawie na niego popatrywało. Stłumił

rozdrażnienie. Jeszcze trzy godziny temu było mu wszystko jedno, co kto o nim myśli. Teraz,

gdy w grę wchodziła kobieta, pewne rzeczy widział inaczej.

- Kapitanie?

Kant przywlókł się dróżką między namiotami. Ogolony, z ostrzyżonymi włosami

wyglądał jak zupełnie inny człowiek. Wydawało się też, że jego ubranie jest czystsze.

Kowalski nie musiał długo zgadywać, żeby poznać, w czym tkwi przyczyna. Po przeciwnej

stronie obozu zauważył Arthura Duna rozmawiającego ze swoimi adiutantami. Nawet w

obozie wyglądał jak spod igły. Kowalski zdawał sobie sprawę, że jeśli wszystko ma grać,

będzie musiał zniszczyć wprowadzoną hierarchię. Żołnierze Duna muszą się przyzwyczaić do

przyjmowania rozkazów głównie od niego.

- Kapitanie? - przypomniał się Kant.

- Kiedy uzyskałem taki stopień? - zareagował Kowalski.

- Słyszałem, jak do tego tam - Kant lekceważąco machnął w kierunku Duna - zwracają się

„poruczniku”. Więc pomyślałem sobie, że powinien pan mieć wyższą szarżę.

- Możliwe. Leży ci coś na sercu?

- No. Śledzą nas jacyś ludzie. Odkryliśmy ośmiu w trzech różnych miejscach.

Powiedziałbym nawet, że nie wszyscy należą do jednej grupy. Może kręci się tu ich jeszcze

więcej?

Kowalski skinął głową.

- Nie zostaniemy już tutaj długo. Jak tylko Koniasz przywiezie pierwszą partię zboża,

wyruszymy.

- To niezły sztywniak, prawda, kapitanie? Kowalski uważnie przyjrzał się Kantowi.

- Sam widziałeś.

- A, kapitanie?

Kowalski znał żołnierzy jak swoją własną kieszeń i zrozumiał, że dopiero teraz Kant

przeszedł do sedna.

- Słyszałem, ile biorą żołdu. O złoty tygodniowo więcej.

Kowalski był ostrożny. Teraz nie mógł popełnić żadnego błędu. Źle się działo, gdy załoga

była różnie opłacana, ale teraz nie można było nic z tym zrobić.

- Kant, czy dostawałeś już kiedyś lepsze pieniądze? - No.

- Nie gadaj. - Nie.

- Ile dostawałeś najwięcej?

- Jedenaście srebrnych.

- A teraz?

- Dwa złote i sześć srebrnych.

- Więc nie narzekaj.

- Ja nie narzekam, kapitanie. Mnie się nie podoba, że traktują nas jak jakichś podrzędnych

tandeciarzy.

- To ty powiedziałeś, nie ja.

- Ale pan tak myśli.

Kowalski odwzajemnił uważne spojrzenie Kanta. Żołnierz przypominał nadmiernie

umięśnionego troglodytę, ale wygląd nie odpowiadał rzeczywistości. Od czasu kiedy Led

zrobił z niego adiutanta, starał się jak najlepiej mógł i radził sobie całkiem dobrze. A nawet

nieźle.

- Nigdy podrzędnym tandeciarzom nie płaciłbym dwóch złotych i sześciu srebrnych, a już

na pewno nie wziąłbym ich do własnego oddziału. Jasne?

- No, jasne, kapitanie - Kant zadowolił się odpowiedzią.

- I jeszcze coś - zatrzymał go Kowalski.

- Tak, proszę pana?

- Przypomnij chłopakom, żeby nie zwracali uwagi na kobiety. Koniasz wróci jutro, nie

chcę stracić następnego człowieka.

- Może pan być spokojny, taki głupi chyba nikt być nie może. Niech pan raczej przypomni

to tamtym. - Pogardliwie wskazał brodą w kierunku ludzi Duna.

***

Ze zbożem nie było żadnych problemów, Glavitz zrobił, co obiecał, i czarownicy również.

W banku trochę kręcili nosem, kiedy likwidowałem u nich swój wkład, ale nie zostawało im

nic innego, jak wypłacić mi gotówkę. Tomwald załatwił niezły wóz, zadziwiająco dobre

konie i postarał się też o zakupienie ekwipunku. Zapomniał tylko o ubraniu na zimę. Gorzej

było z bydłem, powtórzyła się sytuacja z wczorajszego dnia. Odwiedziłem chyba wszystkich

hodowców bydła w mieście, ale jeden po drugim mydlili mi oczy. Na szczęście dla mnie

myśleli, że o bydle nie wiem zupełnie nic. Wprawdzie każdy mądry chłopak ze wsi pobiłby

mnie na głowę, ale po lekcjach Kowalskiego wciskanie starych i niedożywionych krówek

jako wytrzymałych górskich ras nie mogło im się udać. Spróbowałem ich przechytrzyć i za

pięć złotych monet na wieczorne negocjacje z jednym z największych handlarzy bydła

wynająłem faceta z małej farmy, który zajmował się hodowlą byków. Wyglądał nawet zbyt

chętnie, dlatego dla pewności poczekałem schowany przy drodze. Czułem się nieco głupio,

jakbym był nadmiernie podejrzliwy, ale w końcu opłaciło mi się. Nie minęło pół godziny,

kiedy ten cwaniak wybiegł na zewnątrz i popędził prosto do hurtowego hodowcy. Możliwe,

że byłem już trochę zmęczony i za bardzo się wściekłem. Chwyciłem go za kostki u nóg,

podniosłem do góry i trząsłem nim tak długo, dopóki nie wytrzepałem z niego tych pięciu

złotych. W kupieniu bydła co prawda mi to nie pomogło, ale przynajmniej odreagowałem.

Następne próby zakupu zwierząt odłożyłem na później, kiedy pierwsza porcja zboża będzie

już bezpieczna w obozie.

Z Fenidong z załadowanymi wozami wyruszyliśmy dokładnie w południe i prawie cała

podróż przebiegła bez problemów. Dopiero przed stromym zjazdem przez las w dolinę

wynajęci woźnice zaczęli się wahać. Bali się, że wozy się przewrócą. Wydało mi się zbędne

kłócić się z nimi. Na miejscu im zapłaciłem i wysłałem z powrotem do miasta. Niedługo

potem zostaliśmy z Umwaldem i piętnastoma wozami sami na drodze. Umwald z niepokojem

obserwował kręte i strome serpentyny przed nami, czasem z niedowierzaniem przebiegał

spojrzeniem po okolicznym lesie. Był przyzwyczajony do miasta. W kamiennej dżungli

pełnej ludzi czuł się jak w domu, bez względu na to, że ludzie byli zazwyczaj bardziej

niebezpieczni niż dzikie zwierzęta. W ciągu ostatnich trzech dni miał powyżej uszu

fenidońskich kupców, podróż i okoliczny pusty las były przyjemną odmianą.

- Najemy się tutaj, w obozie aż do wieczora nie będziemy mieć na to czasu -

zdecydowałem.

W ciągu kilku minut miałem rozpalony ogień, a w kociołku gotowała się woda na kawę.

- Jak przeprowadzimy wozy na dół? - zapytał Umwald.

Widocznie problem nie dawał mu spokoju.

- Pojadę do obozu i przyprowadzę tu farmerów, żeby je sobie sami przyprowadzili.

- Oni to potrafią lepiej niż woźnice?

Umwald z powątpiewaniem obejrzał naszą karawanę. Cała składała się z długich, ciężkich

wozów z dużymi kołami, używanych przez kupców do przewożenia ciężkich ładunków. Na

wysokich, umocnionych żelaznymi obręczami kołach mogą przejechać prawie wszędzie,

oczywiście jeśli woźnica rzeczywiście potrafi powozić. Jeśli nie, podróż często kończy się

wywrotką. Na każdym wozie załadowana była ponad tona zboża i podstawowego

wyposażenia: materiały, leki, liny i inne potrzebne rzeczy.

- Z pewnością nie potrafią lepiej, ale będą musieli się nauczyć. Lepiej, jeśli spróbują już

tutaj, gdzie wszystko można łatwo naprawić. Przypuszczam, że zanim dotrzemy na miejsce,

wszyscy będziemy mistrzami w powożeniu.

W milczeniu dopiłem kawę, zgasiłem ogień, osmalone polana rozrzuciłem po okolicy, a

popiół zamaskowałem gałęziami. Nie miałem żadnego powodu, żeby tak postępować, ale

robię tak zawsze. Przyzwyczajenie jest drugą naturą.

- To ja idę - powiedział Umwald.

- Nie, ty będziesz pilnował. Popatrzył na mnie jak na szaleńca.

- Ja? Tutaj?

Bał się, ale nie chciał się przyznać.

- Weź kuszę, jest naciągnięta. Gdyby ktoś robił problemy, zabij go. Ale mierz dobrze,

masz tylko jeden strzał, ponieważ sam jej po raz drugi nie naciągniesz.

Zostawiłem go siedzącego na wozie, z ciężką kuszą na kolanach, i pogoniłem konia. Nie

sądziłem, że ktoś mógłby go zaczepić, ale chciałem, żeby sobie uświadomił, że to nie będzie

bułka z masłem.

Zjechałem w dolinę i natychmiast poczułem atmosferę miejsca, gdzie na zbyt małej

przestrzeni ściśniętych jest zbyt dużo ludzi. To wrażenie było o wiele silniejsze niż w mieście,

ponieważ tutaj zamiast kamiennego labiryntu domów i uliczek wszystko otoczone było

zalesionymi, zielonymi zboczami. Mimo że wszędzie panował porządek, od pierwszego

spojrzenia było jasne, że obozujemy tutaj już za długo. Trawa była wyjedzona aż do korzeni,

miejscami nawet zadeptana do gołej ziemi. Bliższe potoczki, gdzie dało się nabrać wody,

zmętniały i miały bagniste brzegi, las przetkany wydeptanymi dróżkami zmieniał się w

polany. W powietrzu unosił się dym z niezliczonych ognisk.

Bonsettiego znalazłem dyskutującego z dziesiątką seniorów. Siedzieli w kręgu pod lasem,

Bonsetti na wysokim pieńku, żeby nikt nie miał wątpliwości, kto ma pierwsze słowo. Debata

była burzliwa, ale kiedy się zbliżyłem, zamilkli i przyglądali mi się ze strachem i

niedowierzaniem. Bonsetti popatrzył na mnie pytająco. Nie pamiętałem, żeby kiedykolwiek

okazał zaskoczenie lub zdziwienie.

- Na górze są wozy ze zbożem. Trzeba sprowadzić je na dół, a ładunek podzielić między

ludzi - powiedziałem mu.

Przytaknął i zaczął wydawać rozkazy.

Musiałem jak najdokładniej zapoznać się z sytuacją w obozie, dlatego wieczorem

urządziłem naradę. Zaprosiłem na nią Kowalskiego, Bonsettiego i oficera wojskowego

Arthura Duna. Na życzenie Kowalskiego przyszedł również Kant. Dołożyłem kilka polan i

zawiesiłem nad ogniskiem kociołek z wodą. Siedzieliśmy w kucki wokół ognia, drgające

promienie kładły cienie na twarze obecnych. Umwald leżał w zasięgu głosu. Próbował się

schować pod płóciennymi daszkami, ale zdradziła go biała twarz i odbicie światła w oczach.

Zostawiłem go w spokoju, nikt z pozostałych też nie miał nic przeciwko niemu. Wszyscy

milczeli i czekali, aż się odezwę. Słońce zaszło dopiero niedawno, ale niskie chmury

sprawiały, że szybko się ściemniło. Rosa nie opadła, chociaż w powietrzu czuć było wilgoć.

Wyglądało na to, że zbiera się na deszcz. Długi, nieustanny deszcz aż do rana. Poczekałem, aż

woda w kociołku zacznie wrzeć, wrzuciłem do niej parę garści kawy i zacząłem mówić

dopiero, kiedy każdy nabrał kubek. Byłem zmęczony i nie miałem ochoty na długie rozmowy.

Najpierw zwróciłem się do Bonsettiego:

- Jak stoimy z rozdzielaniem zapasów? Czy ludzie są już przygotowani do drogi?

- Możemy wyruszyć w każdej chwili. W południe dasz rozkaz, a rano jesteśmy w drodze.

Zapasy są rozdzielone, było kilka mniejszych kłótni, ale - Bonsetti wzruszył ramionami - nic

wielkiego. Im szybciej wyruszymy, tym lepiej.

Bonsetti odwalił niezły kawał roboty. Potrafił ludzi przekonać, potrafił ich zapalić do

naszego celu, brawurowo stosował metodę pochwał i nagan. Pomimo że musiał przeforsować

wiele niepopularnych i bolesnych posunięć, wciąż, przynajmniej z tego, co słyszałem, był

lubiany. Mógł - i powinien - być diabelnie dumny z tego, co mu się udało. Ja na jego miejscu

byłbym. Mimo to mówił obojętnie, wpatrywał się z brakiem zainteresowania gdzieś w

ciemność za ogniem. Upił kawy. Kąciki mu zadrżały, gdy się sparzył. Przez chwilę

przytrzymał płyn w ustach, a potem go połknął.

- Dlaczego powinniśmy jak najszybciej wyruszyć? - nawiązałem do jego ostatniego

zdania.

Kiwnął na znak, że będzie kontynuować, z jakimś masochistycznym zadowoleniem wlał

w siebie resztkę gorącej kawy.

- Są tutaj ludzie chyba ze wszystkich stron świata. Niektórzy uciekają przed biedą, inni

przed prześladowaniami religijnymi, inni są po prostu włóczęgami. Około tysiąca pięciuset

mężczyzn, kobiet, starców i dzieci. Co chwila wybuchają spory i kłótnie. Staram się je

łagodzić, jak się da. Czasami muszę być twardy, ale się udaje. Z jednym wyjątkiem. Ze

wschodnich prowincji Cesarstwa przybyła wielka grupa stosunkowo bogatych farmerów. Nie

uciekli, nie zostali wygnani. Wyruszyli w drogę dobrowolnie, ponieważ są członkami jakiejś

purytańskiej sekty. Podobno nie pasuje im powszechne rozluźnienie obyczajów. Są

nietolerancyjni, uparci i prawie nie da się z nimi rozumnie porozmawiać. Ich zupełnym

przeciwieństwem są górale z północnego pogranicza Cesarstwa. Górale, również jak na nas,

są trochę zbyt liberalni i ściśle przestrzegają zemsty krwi, jednak jak na razie nie ma z nimi

żadnych problemów. Ale to tylko kwestia czasu, kiedy wezmą się za łby z purytanami. Wtedy

będziemy mieć małą farmerską wojnę.

Przez chwilę wydawało mi się, że Bonsetti na tę myśl się uśmiecha, ale zmyliła mnie gra

cieni na jego twarzy. Oczekiwałem, że z ludźmi będą problemy, a na razie było lepiej, niż w

ogóle odważyłem się mieć nadzieję. Byłem jednak zdecydowany nie dopuścić do żadnego

zabijania się farmerów między sobą, nawet jeśli z tego powodu musiałbym zabijać ja. Ludzi

często łączy również wspólny obiekt nienawiści.

- Podobno osiedliło się tutaj podejrzanie dużo ludzi - rzuciłem w przestrzeń uwagę.

Kant się podniósł i usiadł ponownie, jakby chciał coś powiedzieć, ale Kowalski go

uprzedził:

- Duno ma za zadanie naszkicować sytuację.

Arthur Duno spojrzał na Kowalskiego i zaczął mówić. Kubek z kawą trzymał w lewej

ręce i kołysał nim lekko. Mówił spokojnym, cichym głosem, nie wdawał się zbytnio w

szczegóły, trzymał się tylko ważnych rzeczy. Ze swoimi ludźmi objechał całą dolinę,

wytypował drogi dojazdu, których dobrze by było pilnować, odkrył parę miejsc, gdzie

niedawno obozowali ludzie. Wyglądało na to, że naprawdę mieliśmy szczęście, iż

Kowalskiemu udało się go wynająć. Kilka lat służyłem w regularnym wojsku, ale mało który

oficer potrafiłby sobie równie dobrze poradzić. Kiedy skończył, Kowalski kiwnął na Kanta.

- Jakieś uzupełnienie?

Żołnierz tylko pokręcił głową. Z całą pewnością nie było mu to w smak, ale raport Duna

był bezbłędny.

Wydałem kilka ogólnych poleceń na jutro i zakończyłem całe to spotkanie towarzyskie.

Wszyscy byli zmęczeni i korzystali ze snu w każdej wolnej chwili. I W związku z tym, że

przez dwa dni bezskutecznie próbowałem kupić krowy, zdecydowałem się powierzyć to

zadanie Kowalskiemu. Handlarze bydłem okazali się być zbyt twardymi i przebiegłymi

kupcami, gotowymi oskubać każdego, kto nie był profesjonalistą w branży. Miałem nadzieję,

że będzie miał więcej szczęścia niż ja. Gotówkę kazałem wziąć od Masnera. Sam

zamierzałem zostać do jego powrotu w obozie. Planowałem jeszcze raz skontrolować z

Bonsettim listę osób i uzupełnić, co trzeba kupić. Chciałem również lepiej poznać kolonistów.

Od czasu, kiedy po raz ostatni przechodziłem przez obóz, przybyło ich około pięciuset. Nie

zaszkodzi, jeśli zobaczą, jak wygląda człowiek, który wyprowadzi ich z cywilizowanego

świata. Ostatnim, ale nie mniej ważnym powodem, dla którego zostałem, był Duno i jego

ludzie. Musiałem ich porządnie obejrzeć, żeby wiedzieć, czy rzeczywiście są dobrzy i jak

bardzo można na nich polegać.

Ponieważ w głowie wciąż miałem gonitwę myśli, przed snem poszedłem się przejść.

Obozowisko było ciemne i ciche. W naturalnym środowisku ludzie nigdy nie siedzą po

nocach jak w mieście. Wraz z mrokiem nadchodzi chłód. Zbieranie drewna na opał to

mnóstwo pracy, ciemność wzbudza strach, który najprościej jest przespać, a utrzymanie się

przy życiu kosztuje o wiele więcej energii niż w cywilizowanym świecie. Uświadomiłem

sobie, że stoję niedaleko namiotu Krystyny. Pod płóciennym daszkiem, gdzie gotowała,

świeciło się, a wewnątrz ktoś się poruszał. Potrzebowałem chwili, żeby stwierdzić, że to nie

Hammond, ale Krystyna. Zdecydowałem się ją odwiedzić, lecz zatrzymały mnie ciche kroki.

Bonsetti. Stanął obok mnie i przez moment w milczeniu patrzył na namiot.

- Zabijesz go? - zapytał.

Zaskoczył mnie, nie spodziewałem się z jego strony takiego pytania.

- Znaliśmy się całkiem dobrze - powiedziałem. - Dobrze wiesz, że czegoś podobnego

nigdy bym nie zrobił.

Bardziej słyszałem, niż widziałem, jak wzrusza ramionami.

- Ludzie się zmieniają. Nie mów, że o tym nie myślałeś.

Nie odpowiedziałem.

- Wczoraj o ciebie pytała - rzucił jeszcze i odszedł. Jego uwaga dotknęła mnie bardziej,

niż zamierzał.

Stałem tam jeszcze długo po tym, jak w namiocie zgasło światło i Krystyna położyła się

spać. Z lasu odezwała się sowa, gdzieś niepewnie zakwiliło dziecko. Myślałem o tym, na

czym stoję. Myślałem, co mogę ja, łowca przygód, włóczęga, wieczny ciekawski i samotnik,

zaoferować takiej kobiecie jak Krystyna. I jej dzieciom. Mnóstwo ludzi nazwałoby mnie złym

człowiekiem, który łamie ludzkie prawa i jest mu wszystko jedno, czy przynosi zło czy dobro.

To nie była prawda, przynajmniej moim własnym zdaniem. Całe życie kierowałem się

hierarchią wartości na podstawie moich własnych praw, które jednak zbyt często różniły się

od tych powszechnie przyjętych. Teraz nagle nie byłem pewien, co jest dobre, a co złe, co

mogę, a czego nie mogę. Wiedziałem tylko, że pragnę tej pięknej, czarnowłosej kobiety jak

żadnej innej do tej pory. Nie spodziewałem się, że w wieku czterdziestu ośmiu lat coś

podobnego mogłoby mi się przydarzyć. Kiedy jednak wyobraziłem sobie jej oczy, dźwięk jej

głosu, zapach i sprężyste ciało, coś we mnie zapadało coraz głębiej i nieodwołalnie.

Opadła mroźna rosa i gwałtownie się ochłodziło. Zatrząsłem się z zimna, ramiona miałem

zupełnie mokre. Nieco się przejaśniło, między niewidzialnymi chmurami zaświeciły gwiazdy.

Poszedłem spać.

Rozdział 9

Solo na śmierć

Z czekiem od Masnera na cztery tysiące złotych, przeznaczonych na zakup bydła,

Kowalski po drodze do banku zatrzymał się w gospodzie „Kwiatuszek”. Był to słynny lokal

najemników. Teraz, o dziesiątej rano, ział pustką, ale mimo to do Kowalskiego uśmiechnęło

się szczęście. W rogu pomieszczenia, tak żeby nie być za bardzo widocznym, siedział facet,

niegdyś luzak, który najlepsze, a także i te kolejne lata miał już dawno za sobą. Niepokorne

życie, pijaństwo i wiek zrobiły z niego ruinę człowieka z dużymi, mocnymi kośćmi i stawami

obciągniętymi pomarszczoną ze starości skórą. Nazywał się Ichton i dawniej był popularnym

oficerem żołnierzy najemnych, który cieszył się wspaniałą opinią. To było kiedyś. Właściciel

znosił Ichtona w swoim lokalu, ponieważ większość jego klientów znała ze słyszenia starego

człowieka i czasem kupowała mu coś do picia.

Kowalski bez pytania przysiadł się do starca i zamówił dwa piwa.

- Kiedy mam dreszcze, za dzbanek spienionego dałbym się zabić. Czego ty będziesz ode

mnie chciał?

Ichton był wprawdzie starym alkoholikiem, ale wciąż miał olej w głowie.

- Szukam informacji o jednym człowieku. Cokolwiek, co wiesz.

- Powiem ci wszystko, co się skrywa w tej makówce. - Ichton pokrzywionym palcem

postukał się w czoło. - Chcę za to jednak więcej niż jeden dzbanek piwa.

- Złotego?

Stary zmrużył oczy i rozejrzał się po sali.

- Do wieczora bym go przepił, nie dałoby się tego załatwić jakoś inaczej? Ciągle jestem

głodny, ale całą forsę, jaką udaje mi się zdobyć, wymieniam na ten chleb w płynie.

Kowalski się podniósł, podszedł do szynkwasu, chwilę rozmawiał z oberżystą.

- Zapłaciłem z góry za dziesięć posiłków i dziesięć piw. Codziennie jeden posiłek i jedno

piwo - powiedział, gdy wrócił do stołu.

Ichton zerknął bystro i jednym haustem opróżnił połowę dzbana.

- To o wiele więcej niż złoty.

Kowalski również się napił i machnął na oberżystę, żeby powtórzył kolejkę.

- Teraz te informacje. Co wiesz o człowieku, który nazywa się Keleman?

Ichton dopił piwo, poczekał, aż będzie przed nim stało kolejne, i przełożył swoje mocne,

kościste palce przez ucho dzbana, jakby się bał, że ktoś zabierze mu napój.

- Znam wielu Kelemanów, ale ty z pewnością pytasz o tego jednego. Wysoki facet z

podłużną twarzą, na pierwszy rzut oka niebezpieczny, dobrze wychowany.

- Być może - skinął głową Kowalski.

- Przez jakiś czas zajmował się naszym rzemiosłem, ale potem to zostawił i nagle widać

było, że jest przy pieniądzach. Pochodzi z dobrej rodziny, ma kontakty wśród hurtowników i

wśród szlachty. Czasem załatwia fuchy, wtedy sam wynajmuje ludzi. Powiedziałbym, że musi

dla kogoś pracować na stałe, ponieważ do zwyczajnej pracy dla handlowców jakoś za bardzo

się nie garnie. Tylko wtedy, kiedy wie, że sukces jest pewny. Ale podobno jest naprawdę

twardy.

- Z kim się spotyka, ma jakichś przyjaciół?

- Tacy ludzie nie mają przyjaciół. Nie wiem, z kim się spotyka, ale kiedy był młodszy,

często po knajpach włóczył się z Nevymem.

- A to kto?

- Na oko bogaty szlachecki niedojda, który szlaja się po okolicy. Wiem jednak, że kiedyś

pracował dla cesarza.

Kowalski zadał jeszcze parę pytań, lecz ze staruszka już nic sensownego nie wyciągnął.

Mimo to był zadowolony, a gdy wychodził, opłacił mu następne trzy kolejki.

Dwa dni później po zmroku Kowalski siedział przy barze w domu publicznym Ambrozji i

popijał piwo. Zakup bydła nie przebiegł tak prosto, jak sobie początkowo wyobrażał. Dał

jednak radę i był zadowolony ze swoich osiągnięć. U pierwszego handlarza zdradził, że

reprezentuje Koniasza, a ten natychmiast podał zupełnie niedorzeczną cenę i nie chciał

sprzedawać, nawet kiedy Kowalski zaoferował prawie dwa razy więcej, niż było przyjęte. To

samo powtórzyło się u kolejnego handlarza. Tam doszedł do pięciu złotych za sztukę.

Kowalski wiedział, że gdyby hodowcy bydła chcieli po prostu wykorzystać fakt, iż Koniasz

musi kupić wiele zwierząt w krótkim czasie, za pięć złotych z pewnością by sprzedali.

Ponieważ jednak odmówili, stwierdził, że w grę wchodzi coś więcej niż tylko zwyczajna chęć

zysku. Ktoś ich prawdopodobnie dobitnie ostrzegł, żeby nie mieli z Koniaszem nic

wspólnego. Kowalski zatem stracił pięć srebrnych na bardziej cywilne ubranie niż jego

żołnierski mundur i ponownie spróbował szczęścia. Wszystko szło jak po maśle do chwili,

kiedy zdradził, ile zwierząt chce. Potem wszystko powtórzyło się zgodnie ze starym

scenariuszem. Zrozumiał, że ktoś ostrzegł hodowców nie przed konkretną osobą, ale przed

sprzedażą dużej ilości bydła rogatego jednej osobie. Kowalski zwrócił się więc do

najmniejszych farmerów, od których - krowę po krowie, stadko po stadku - zdołał za dobrą

cenę kupić trzysta pierwszorzędnych sztuk. Kazał je oznaczyć i zarejestrować, i dopiero

potem poszedł do jednego z większych hodowców. Nie powiedział mu, że pilnie potrzebuje

jeszcze tysiąca siedmiuset krów i byków. Zamiast tego udawał nowicjusza w branży,

oznajmił, że chce ulepszyć własne małe stado o bardziej szlachetne gatunki. Wystraszony

hodowca najpierw nie chciał mu sprzedać więcej niż pięćdziesiąt sztuk, ale kiedy Kowalski

udawał że nie zna dokładnie normalnej ceny, mężczyzna w końcu prawie wmusił w niego sto

nieco zbyt drogich zwierząt. Led powtórzył ten manewr jeszcze trzy razy i większe stado miał

zarejestrowane, tym twardziej się targował. Wreszcie udało mu się za trzy tysiące dziewięćset

trzydzieści złotych kupić dwa tysiące dwieście sztuk bydła dobrej jakości. Za resztę pieniędzy

wynajął grupę poganiaczy, która poprowadziła zwierzęta aż do doliny.

Kowalski przestał wspominać maraton zakupowy i zamówił kolejny dzban. W ciągu

ostatnich dwóch dni spał zaledwie sześć godzin. Najgorzej było zgromadzić pierwsze trzysta

sztuk. Wykrętami, paplaniną i połowicznym szwindlem był po prostu wyczerpany, a od

ciągłego mówienia bolały go szczęki. Ponadto dużo nie zjadł i nie wypił. Piwo wślizgiwało

się do żołądka jak życiodajny płyn i lekko weszło mu do głowy. Czuł się przyjemnie i

radośnie. Podstarzała, około dwudziestopięcioletnia dziwka przy kości, z naturalnie czarnymi

włosami, zniszczonymi ciągłym farbowaniem, stanęła tuż obok.

- Masz dłuższą chwilę? - spytała.

Głos miała w takim samym stanie jak włosy. Przyglądała się Kowalskiemu

półprzymkniętymi oczami i jednocześnie wydymała wargi. Niepotrzebnie. I tak były

wystarczająco duże. Kowalski nerwowo objął dzban i łyknął. Potępiał domy publiczne, ale,

jak każdy żołnierz, czasem je odwiedzał. Zazwyczaj potrzebował kilku dzbanów piwa albo

rozcieńczonego wina, żeby się rozluźnić i pokonać opory. Potem, kiedy naturze stało się

zadość, potrzebował paru następnych kolejek, żeby zapomnieć i uporać się ze swym

sumieniem. Teraz do właściwego nastroju brakowało mu akurat pół litra piwa. Tego, które

stało przed nim na stole.

- Mam, ale na kogoś tu czekam.

Kobieta mu odpowiadała, była dokładnie w tym typie, jakiego szukał w podobnych

miejscach. Skinęła ze zrozumieniem.

- Jasne, złotko. Mam na imię Leila.

- Czekam na Rezkę.

Pucołowata eksbrunetka wykrzywiła usta.

- To sobie poczekasz, złotko. Przedwczoraj miała wielką imprezę i nie jest pewne, czy w

ogóle przyjdzie. Może powinieneś rozejrzeć się za inną?

Kowalski wzruszył ramionami i zamówił dwa następne piwa. Wspomnienie Rezki

pozbawiło jego towarzyszkę całego uroku.

- Mimo to na nią poczekam.

Postawił przed Leilą piwo i położył srebrnika.

Kobieta przez chwilę przyglądała się monecie, potem zgarnęła ją do kieszeni, złapała

dzban i opróżniła jednym haustem.

- Wprawdzie trochę mnie to wkurza, żołnierzu, ale i tak dzięki. A jak znudzi ci się

wierność, pytaj o mnie. Myślę, że my dwoje moglibyśmy się dogadać. Trzymaj się.

Odwróciła się tyłem i zaczęła rozmawiać z dwoma mężczyznami podobnymi do siebie jak

dwie krople wody.

Kowalski dopił dzban i rozpoczął kolejny. Żyrandole nagle się rozjaśniły, kobiety

wypiękniały, rozmowy brzmiały jak przyjemna muzyka. Uświadomił sobie, że gdyby Leila

zaczepiła go teraz, nie odmówiłby. Skoncentrował się w myślach na Rezce. Była piękna i

pożądał jej. Potem przypomniał sobie dziewczynę, której udzielił schronienia w swoim wozie.

Chwilowo, oczywiście. Nie wiedział nawet, jak się nazywała. Mimo że już nie był całkiem

trzeźwy, coś mu ciągle mówiło, że myślenie o dwóch kobietach jednocześnie w taki sposób to

grzech. Grzech, z którym nie umiał sobie poradzić. Dlatego też szybko zamówił następne

piwo i wzmocnił je kieliszkiem fenidońskiej gorzałki, którą, jak mawiali różni plotkarze,

wyrabiano z łupin ziemniaków. Grzech nagle zniknął, Kowalski właściwie nawet nie

wiedział, co to słowo oznacza. Z przyjemnego rozmyślania, kiedy przeskakiwał w duchu z

tematu na temat i z kobiety na kobietę, wyrwało go poklepanie po ramieniu.

- Pytał pan o mnie?

Led uśmiechnął się szeroko i skłonił głowę. Rezka była niższa, niż pamiętał.

- No. Napijesz się ze mną kielicha? A potem pójdziemy do ciebie na górę.

Rezka obrzuciła żołnierza badawczym spojrzeniem. Nie była pewna, czy następną porcję

gorzałki w ogóle wytrzyma. Miała nadzieję, że jeszcze dzisiaj zapłaci jej za informacje, które

z takim poświęceniem uzyskała.

- Weźmiemy wino ze sobą.

- Jak sobie życzysz - powiedział Kowalski, lekko się zacinając. - Dzban najlepszego

czerwonego! - krzyknął na barmana.

Kilkoro ludzi z rozbawieniem popatrzyło w ich kierunku, ponieważ wieczór dopiero się

zaczynał, a Kowalski już był pijany w sztok. Rezka ukradkiem westchnęła. Powoli żegnała

się z myślą, że jeszcze dziś rozumnie z nim porozmawia.

- Pójdziemy? - Złapała Leda pod ramię i spróbowała poprowadzić do schodów na piętro.

Początkowo szło jej łatwo, ale na półpiętrze wyrwał się i dotoczył znów do baru. Na

szczęście za moment wrócił i niezgrabnie się na niej uwiesił. Przed drzwiami pokoju stał się

ciężki, do łóżka doprowadziła go z największymi problemami. W korytarzu pojawiło się

dwóch kelnerów. Każdy niósł tacę wypełnioną mięsem, owocami i serami.

- Co to jest? - spytała.

Pierwszy kelner znacząco mrugnął i skinął w kierunku Kowalskiego.

- Wygląda na lekką robótkę, co? Zamówił i nawet zapłacił. Pewnie dla ciebie. - Zrobił

ironiczną minę.

Przesunęła się w bok, żeby mogli wejść do środka. Wiedziała, że jeden z kelnerów będzie

chciał ją klepnąć w tyłek. Próbował tego z wszystkimi pracującymi dziewczynami i

większość z nich dawała się złapać. Rezka go unikała, kojarzył jej się z czymś wstrętnym i

oślizłym, a szósty zmysł ostrzegał dziewczynę, że jest gorszy niż wszyscy klienci, których

kiedykolwiek miała.

- Może zostawimy pijaczynę, niech śpi, i gdzieś wyskoczymy? - szepnął, kiedy koło niej

przechodził.

- Jak myślisz, co zrobi, gdy mu jutro rano powiem, że mnie zaczepiałeś i używałeś sobie

za jego pieniądze? Zamówił mi jedzenie i czekał tu na mnie cały wieczór - odpowiedziała

głośno.

Kelner oceniającym spojrzeniem obrzucił Kowalskiego.

- Jesteś dziwką - syknął, wychodząc.

- To wiem i bez ciebie, bydlaku - szepnęła do siebie i z ulgą zamknęła drzwi. Kowalski

był już zupełnie sztywny. Właśnie przegrywał walkę z przyciąganiem ziemskim i powoli

zsuwał się z łóżka.

- Jesteś osobliwym dziwakiem, żołnierzu - powiedziała. - Ale nie jesteś zły. Jeszcze nikt

mi nie zamówił kolacji.

Zdjęła Kowalskiemu buty, kurtkę, rozpięła pasek od spodni i w końcu przykryła kocem.

Przez chwilę wahała się nad pełną sakiewką, ale wzięła z niej tylko złocisza, stawkę za całą

noc. Usiadła przy stole i zaczęła jeść. Było to dla niej dziwne uczucie mieć całą kolację dla

siebie, nikim się nie martwić i zaspokajać tylko własne pragnienia. Wino było rzeczywiście

dobre, barman nie odważył się oszukać najemnika. W końcu stwierdziła, że dzban jest pusty,

a ona sama daleka od trzeźwości. Przykryła jeszcze raz Kowalskiego, zdjęła ubranie, położyła

się obok niego i usnęła. Zostawiła zapalone świeczki. Nie lubiła ciemności...

Obudziła się wcześnie rano. Spała zwinięta w kłębek, koc leżał teraz tylko na jej

kolanach. Przez chwilę nasłuchiwała, czy nie usłyszy chrapania lub spokojnego oddechu

mężczyzny obok siebie. W pokoju było jednak cicho, uświadomiła sobie, że leży w łóżku

sama. Z niepokojem przekręciła się na drugi bok. Kowalski siedział na krześle pod

przeciwległą ścianą, ubrany, z podkrążonymi oczami i czujnym wyrazem twarzy.

- Dzień dobry - przywitał się chrapliwym głosem. - powinna pani się przykryć - dodał i

odwrócił wzrok.

Rezka zauważyła, że koc ześliznął się z ramion aż do pasa. Nagle zachciało jej się śmiać.

Pracująca dziewczyna budzi się rano z facetem w pokoju, a on jej proponuje, żeby się

cnotliwie przykryła. Błysnęła myśl, żeby pójść nago po winogrona, które zostały z kolacji,

lecz Kowalski miał tak niepewną minę, że po prostu nie mogła mu tego zrobić.

- Zapłaciłeś mi - nie odpuściła sobie uwagi. Kowalski szybko na zmianę bladł i

czerwieniał.

- Dowiedziała się pani czegoś nowego o Kelemanie? - zapytał.

Rezka ze zdziwieniem uświadomiła sobie, że żołnierz wciąż mówi do niej per „pani”. Po

raz pierwszy w życiu mężczyzna tak się do niej zwracał.

- Nasza pierwotna umowa obowiązuje, zapłacę za jakiekolwiek informacje.

Kowalski wyłożył z sakiewki na stół pięć złotych. Czuła, jak dzięki zmianie tematu

szybko odzyskuje grunt pod nogami.

- Dobrze - powiedziała i zwięźle opisała mu przebieg całego wieczorku.

Jej informacje ewidentnie zaniepokoiły Kowalskiego, nawet nie zauważył, że koc

ponownie ześliznął jej się z ramion.

- Może pani jeszcze raz wrócić do rozmowy, którą usłyszała pani za drzwiami?

Rezka się skoncentrowała i próbowała przypomnieć sobie sytuację w najdrobniejszych

szczegółach. Strach powrócił i na moment prawie nią zawładnął. Znów sobie uświadomiła, że

ryzykowała nawet pchnięcie nożem.

- Ten mężczyzna obwiniał Kelemana, że sprzeciwia się rozkazom cesarza. Keleman się

nie zgodził. Zapewniał go, że rozkazy cesarza będą wykonane, choć podobno w inny sposób i

z małym opóźnieniem. Miała być zniszczona jakaś karawana, a oni obaj mieli na tym zarobić.

Keleman cały wieczorek urządził tylko dlatego, żeby móc się potajemnie spotkać z tym

mężczyzną. Myślę, że swoje spotkanie chciał zataić właśnie przed pozostałymi gośćmi.

Rezka odkaszlnęła. Zaschło jej w gardle.

- Powiedziałam panu wszystko, co słyszałam. Może mi pan podać te winogrona?

Kowalski podał jej tacę z resztką owoców, wstał i chodził od ściany do ściany jak wilk w

klatce.

- Niech pani jeszcze raz opisze tych mężczyzn. Jak najdokładniej pani zdoła.

Znów przymknęła oczy i zaczęła opowiadać. Kiedy doszła do opisu mężczyzny, z którym

Keleman rozmawiał za zamkniętymi drzwiami, Kowalski stanął i wstrzymał oddech.

- Miał ciemnobrązowe włosy, błyszczące i umyte. Pewnie dobrze o nie dbał. Niebieskie

oczy, jasnoniebieskie. Gdyby nie były tak - zawahała się nad właściwym słowem - jadowite i

lodowate, byłby bardzo przystojny. Raczej niski, lecz szeroki w ramionach. Krępy, ale nie

tęgi, jeśli mnie pan rozumie. Gdy mężczyźni są bardzo silni, ale nie za wysocy, wydają się

czasem grubi. On nie. Miał starannie obcięte paznokcie i w ogóle wyglądał jak facet spod

igły. Z pewnością przed wieczorkiem się ogolił, jednak to typ mężczyzny, któremu włosy

rosną bardzo szybko. Kiedy wychodził, miał na twarzy niebieski cień nowego zarostu.

Zachowywał się ostro, jak żołnierz. No i miał duży podbródek. Taki bardzo męski, kanciasty.

A w stosunku do figury trochę za długie ręce.

Kowalski głośno wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. Opis Rezki pasował dokładnie

do Arthura Duna.

- Nie słyszała pani, jak się nazywa? Nikt się do niego nie zwracał po nazwisku?

Dziewczyna pokręciła głową.

- Nie, ale palił fajkę i miał małą srebrną tabakierkę z wygrawerowanym monogramem

A.D.

Kowalski zrobił wielkie oczy. Sam doprowadził do obozu prawie setkę ludzi wynajętych

po to, żeby ich pozabijać! Już od początku powinien zdawać sobie sprawę, że ludzie Duna są

zbyt dobrzy, jak na zwykłych żołnierzy najemnych. W rzeczywistości należeli z pewnością do

tajnych, elitarnych jednostek, których cesarz używał wtedy, gdy musiał siłą rozwiązywać

problemy z zagranicznymi imperiami. Koniasz z dwudziestoma czterema miejskimi, słabo

wyszkolonymi żołnierzami nie miał wobec tej przewagi najmniejszej szansy, ponadto nie

przeczuwał nawet zagrożenia. Kowalski przypuszczał, że Duno zaplanował każdy

najdrobniejszy szczegół i kilka dni poświęcił na przygotowanie ataku. Rozeznał teren,

rozmieszczenie obozu, wymianę wart i czekał na stosowną okazję, żeby Koniasza i jego ludzi

zlikwidować z jak najmniejszymi stratami własnymi. Kowalski sam by tak zrobił. Najbardziej

prawdopodobna wydała mu się nocna napaść. Dwa tuziny nic nieprzeczuwających, śpiących

ludzi przeciwko dziewięćdziesięciu napastnikom. Ostatnie dwie ciemne i deszczowe noce

były idealne na podobną akcję. Zimna, wojskowa logika była niezachwiana, gra się

skończyła. Kowalski zdawał sobie sprawę, że nic nie zyska, a nawet sporo zaryzykuje, jeśli

pojedzie do doliny, żeby się rozejrzeć, ale nie miał innego wyjścia. Musiał się przekonać na

własne oczy. Spojrzał na Rezkę.

Dziewczyna przyglądała mu się wystraszona. Żołnierz przez kilka minut stał zupełnie bez

ruchu, biały jak ściana, i nie reagował na jej pytania.

- Weź sobie je wszystkie - powiedział chrapliwym głosem i położył sakiewkę ze złotem

na stole. - I uważaj, jak będziesz je wydawać. Z Bogiem.

Odwrócił się i krokiem człowieka, który doznał właśnie wielkiej krzywdy, odszedł.

Rezka bez podnoszenia się z łóżka sięgnęła po sakiewkę, ostrożnie wysypała zawartość na

narzutę. Liczyła głośno, z każdą kolejną monetą jej głos cichł. Dotarła do siedemdziesięciu

siedmiu. Ostrożnie włożyła pieniądze z powrotem. Schować złoto, poczekać parę tygodni i

dopiero potem ostrożnie się wykupić. Mnóstwo ludzi mogłoby ciekawić, jak biedna

dziewczyna zdobyła tak nagle pieniądze. W sumie dostała od Kowalskiego dziewięćdziesiąt

pięć złotych. Nawet po zapłaceniu długu zostanie dość duża suma na to, żeby mogła zacząć

gdzie indziej zupełnie od nowa. A może, na tę myśl aż się zatchnęła, a może nie musiałaby

już pracować jako dziwka?

***

Na początku podróży Kowalski nie był w stanie przytomnie myśleć. Wciąż obwiniał się o

to, że tak głupio wpadł w pułapkę, którą na niego umiejętnie zastawił ktoś o wiele

sprytniejszy i bardziej wprawiony w intrygach, i w ten sposób tak wielu ludzi skazał na

śmierć. Może wszystkich. Dopiero później, kiedy przynajmniej częściowo się uspokoił,

zaczął rozważać możliwe warianty sytuacji. Duno zabił Koniasza i żołnierzy, a prowadzenie

karawany przekazał komuś innemu. Wnioskując ze słów Rezki, to wydawało się najbardziej

prawdopodobnym rozwiązaniem. Ewentualnie Duno zabił Koniasza i sam się podjął

dowodzenia farmerami, zgodnie z poleceniami kogoś wyżej. Tę myśl Kowalski odrzucił.

Duno przede wszystkim był żołnierzem i z pewnością nie interesowało go zajmowanie się

piętnastoma setkami wieśniaków. Najgorszą możliwością było, że Duno zabił Koniasza i

wymordował rolników. Co prawda kłóciło się to z treścią podsłuchanej rozmowy, ale umowa

z łatwością mogła przecież ulec zmianie. Albo nie stało się do tej pory nic i Duno nie

zrealizował jeszcze swojego planu. Przed południem nie wydawało się to Kowalskiemu już

tak niemożliwe. Nad Fenidong w ciągu minionych dwóch dni szalały burze, jednak z dala od

miasta wyglądało to wręcz na serię silnych wichur i powodzi. Podmytą drogę przegradzały

drzewa wyrwane z korzeniami, domostwa dokoła miały zniszczone dachy, zobaczył nawet

stodołę, którą wiatr złożył jak domek z kart. Żaden rozumny dowódca nie wypędzałby swoich

ludzi na akcję podczas huraganu. Zwłaszcza jeśli miał wszystkie atuty po swojej stronie.

Kowalski zaczynał już mieć nadzieję, potem zdał sobie sprawę, że to właściwie nieważne, czy

doszło do masakry czy nie. Nawet gdyby w porę przyjechał, dwudziestu pięciu przeciwko

dziewięćdziesięciu dawało taką samą szansę jak dwudziestu czterech. Coś jednak musiał

zrobić. Z rozpaczliwym zacięciem Kowalski rozważał jedną możliwość po drugiej i jeszcze

nigdy w życiu nie czuł się taki bezsilny i głupi. Miał poczucie, że prawdziwy strateg i taktyk

na jego miejscu wymyśliłby jakiś cudowny plan. Ale Kowalski nigdy nie chciał być

żołnierzem. Gdzieś w głębi duszy pragnął być zwyczajnym farmerem. Za każdym razem,

kiedy jego myśli stawały się coraz bardziej beznadziejne, siłą woli zaganiał je jak zbłąkane

owce do stada i starał się z nich wykrzesać przynajmniej iskierkę pomysłu. W końcu ją miał.

Zsiadł z konia, zaprowadził na skraj drogi w wysoką trawę, przywiązał uzdę do gałęzi

pokrzywionej brzozy i zostawił zwierzę w spokoju, żeby się pasło. Usiadł na piętach, plecami

oparł się o drzewo i ze źdźbłem trawy w ustach zaczął każdy szczegół obmyślać jeszcze raz.

Wszystko musiało grać bez najdrobniejszego błędu.

***

Obserwowałem, jak mężczyźni przy pomocy dwóch spokojnych wałachów ciągną na

środek obozowiska pnie, które zostaną porozcinane na drewno opałowe i budowlane.

Szerokie bale robiły głębokie bruzdy w rozmiękłej ziemi, kopyta koni ślizgały się w błocie.

Przez całe ostatnie dwa dni nieprzerwanie padało, ziemia była przesiąknięta wodą, między

zleżałymi kępami trawy błyszczały czarne oczka kałuż. Wykopany naprędce kanał

odwadniający ciągle jeszcze pełen był mętnej brei. Wichura zaoszczędziła nam pracy z

wyrębem drzew, z drugiej strony zawaliła wiele namiotów i zadaszeń, dobra jedna trzecia

wozów straciła płachty, kilku ludzi odniosło rany. W większości stłuczenia i lekkie

zwichnięcia, tylko jeden pechowiec, którego przewrócił spłoszony koń, miał w dwóch

miejscach złamaną kość udową. Zwykle potrafię nastawić proste złamanie, ale tu nie umiałem

sobie poradzić. Udało mi się dopiero za czwartym razem z pomocą Bonsettiego, a mężczyzna

w trakcie zabiegu chyba z dziesięć razy zemdlał. Przypomniało mi to, że powinienem

wynająć dobrego lekarza, najlepiej dwóch czy trzech, ponieważ tysiąc pięćset osób w drodze

będzie wymagało stałej opieki. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, który z dobrych lekarzy,

mający stałych klientów, wyruszyłby na naszą szaloną wyprawę. Może warto obejść

medyków tuż przed końcem studiów lub spróbować wynająć paru dobrych felczerów?

Słońce zachodziło i wreszcie zaczynało grzać. Jeszcze przed południem niebo było pełne

chmur, ale teraz się przejaśniło i wyglądało, że w końcu czeka nas spokojna noc. Duno stanął

przy ogniu i ogrzewał ręce. Po dwóch dniach ulewy wszyscy byliśmy przemoczeni i

przemarznięci.

- Jeśli będzie tak padać częściej, musimy zbudować następne kanały odwadniające albo

wszyscy utopimy się w bagnie - powiedział ponuro.

- Ma pan rację. Czy już kiedyś budował pan tak duży obóz? - zapytałem.

Nieznacznie wzruszył ramionami.

- Ostatnie dwie noce nie stróżowaliśmy, a dzisiaj? Duno był doświadczonym weteranem

wojennym.

Nawet podczas burzy chciał wystawić warty, ale w końcu ustąpił, ponieważ w pełni

zaangażowała nas walka z wichurą.

- Niech się pan tym zajmie. Chcę, żeby czuwało ośmiu mężczyzn na zmianie.

- Tak, proszę pana. - Kiwnął głową.

Między zawalonymi namiotami pojawił się jeździec na koniu. Już z daleka rozpoznałem,

kto to. Kowalski siedział drętwo, jakby połknął kij, ale uzdę miał luźną i prowadził swojego

gniadosza nogami. Zanim przywiązał konia, postawiłem na ogniu kociołek z wodą i

przygotowałem kawę. Wyglądał na zmęczonego, prawie wykończonego, oczy miał czerwone

z niewyspania. Albo imprezowa!, albo ciężko pracował, albo jedno i drugie. Chociaż nie

potrafiłem sobie wyobrazić, że Kowalski kiedykolwiek naprawdę potrafił się bawić. Podałem

mu kubek z gorącą kawą. Przyjął go z wdzięcznością. Wzrokiem skontrolował pobojowisko

dokoła, popatrzył na Duna i ostrożnie się napił.

- Wygląda na to, że mieliście pełne ręce roboty. Bonsetti wynurzył się skądś jak duch i też

zaczerpnął sobie kubek. Wyglądał, jakby miał wszystkiego powyżej uszu. W czasie burzy

wzięła w łeb krucha organizacja, którą stworzył wśród farmerów, każdy myślał tylko o sobie.

Musiał wykorzystać cały swój autorytet, żeby zmusić ich do współpracy, kopania rowów,

pomocy potrzebującym. Może była to dla nich dobra lekcja i następnym razem wszystko

pójdzie łatwiej. Grzbiet lewej ręki miał spuchnięty. Zapewne nie dał rady, używając samego

autorytetu, i musiał poprzeć go siłą.

Uświadomiłem sobie, że jak na nas czterech wlałem do kociołka za mało wody i dla mnie

już nie wystarczyło. Chyba powinienem bardziej dbać o swoją pozycję dowódcy. Kowalski

też to zauważył, podał mi swój kubek. Chciałem odmówić. Ogień palił się mocnym

płomieniem, za chwilę byłaby świeża kawa, ale poczułem, że wciska mi w dłoń złożony

kawałek pergaminu. Starał się, żeby nikt inny tego nie zobaczył. Staliśmy wokół ognia,

czterej zmęczeni mężczyźni, i w milczeniu popijaliśmy gorącą kawę. Nie było o czym mówić,

każdy wiedział, co trzeba zrobić. Kiedy odwróciłem się do kącika z zapasami po następną

porcję kawy, przeczytałem wiadomość. Kowalski był zwięzły. Nierównym, prawie

dziecięcym pismem nabazgrał: Duno pracuje dla cesarza. Ma za zadanie nas zlikwidować.

Chyba dziś w nocy.

Odwróciłem się z powrotem do ognia. Do zmroku zostały zaledwie dwie godziny.

Kowalski miał minę, jakby nic się nie stało, Bonsetti pustym wzrokiem wpatrywał się gdzieś

w dal.

To wprawdzie wspaniałe, że Kowalski nas ostrzegł, ale nie rozumiałem, dlaczego

właściwie to zrobił. Każdy rozumny facet na jego miejscu trzymałby się na uboczu.

Ich było dziewięćdziesięciu, nas dwudziestu pięciu. Musiał mieć jakiś plan, nie był idiotą

i nie ryzykowałby bez potrzeby. Gorączkowo poganiałem swój leniwy mózg do działania i

zastanawiałem się, jak przeżyć. Jednocześnie powoli upijałem kawę. Ciężko mi było udawać

ospałość i zmęczenie. Kowalski skrótowo poinformował nas, jak udało mu się w mieście.

Duno przysłuchiwał się temu z zainteresowaniem. Zarejestrowałem tylko, że Led mimo

ogromnych trudności tanio kupił dobre zwierzęta. Kiedy skończył, wciąż jeszcze nie

znalazłem sposobu, jak pozbyć się dziewięćdziesięciu doświadczonych najemników. Miałem

tylko mały pomysł. Drobiazg, który mógł nam pomóc. Chyba.

- Jesteśmy zmęczeni i zmarznięci, Kowalski zaoszczędził pieniądze. Zagrzejcie całe wino,

jakie mamy, jutro poślemy po następne - rozkazałem.

Bonsetti przytaknął bez cienia entuzjazmu i zaczął organizować, co potrzebne, Duno

skierował się do swoich ludzi.

- Chcę, żeby kiedy nadejdzie czas, ktoś ściągnął na siebie całą uwagę - powiedziałem

cicho do Kowalskiego. - Porozmawiamy później.

- Pójdę zająć się bydłem, muszę oddzielić byki od krów - odparł głośniej, jakby nic się nie

działo.

Nie chciałem, żeby Duno nabrał podejrzeń, że szykuje się coś niezwykłego, i z tego

powodu przyspieszył swój atak. Wolnym krokiem skierowałem się do obozowiska Krystyny.

Kiedy wchodziłem pod zadaszenie, Duno i Bonsetti podążali za mną badawczymi

spojrzeniami.

Na dźwięk moich kroków ze strachem się odwróciła. Była zmęczona, przemoczona i

zmarznięta. Wargi miała sine z zimna i właśnie starała się rozpalić ogień. Nie szło jej, z

pewnością zawilgotniała hubka. Mimo że miałem pełną głowę problemów, coś mnie w

środku ścisnęło. Krystyna wyglądała na osobę, którą łatwo zranić. Nie przyszedłem jednak,

żeby jej współczuć.

- Potrzebuję pani pomocy, każdej pomocy, jaką uda się pani zdobyć.

- Boli pana rana? - spytała.

- Nie - skłamałem. W nocy znów nadwerężyłem zrastający się mięsień i bok palił mnie

ogniem. - Ranę może pani obejrzeć później. Potrzebne mi są konwalie. Na skraju lasu i na

polanach rośnie ich mnóstwo.

Badawczo mi się przyjrzała.

- Trawa jest wysoka i mokra, a na zewnątrz bardzo chłodno.

Nagle przestała kulić się z zimna i dumnie wyprostowała.

- Ja wiem. Ludzie są wykończeni, nie będzie im się chciało nigdzie chodzić. Potrzebuję

jak najwięcej konwalii - kwiatów i liści. Więcej, niż zdoła zebrać pani sama z dziećmi. Musi

je zbierać wiele kobiet i musi to być na drugim końcu obozu, żeby nie rzucać się w oczy

najemnikom.

Podkreślanie, że to ważne, było zbędne.

- Da pani radę? Przytaknęła.

- Przyjdę po nie po zachodzie słońca.

Natychmiast wyszła, towarzyszył jej szelest mokrej spódnicy.

Szybko narąbałem drew, wyczyściłem ognisko i za pomocą suchej brzozowej kory

roznieciłem ogień. Gdy tylko się rozpaliło, przyłożyłem dwie połówki dużego sosnowego

polana i wyszedłem. Kowalski właśnie omawiał coś z Dunem. Trzy z pięciu ognisk były już

przygotowane, kucharz właśnie odbijał beczki. Trzymałem się z daleka i czekałem na okazję,

by porozmawiać z Kowalskim na osobności. Duno jednak wciąż pojawiał się gdzieś w

pobliżu. Z pewnością nie przypuszczał, że jego podstęp się wydał, inaczej zaatakowałby

natychmiast. Widocznie był jedynie ostrożny, ponieważ Kowalski wrócił z miasta zbyt

szybko. Obserwowałem ludzi Duna przy pracy. Nosili drewno na opał, osadzali kotły na

trójnogach, przygotowywali pościnane pnie do siedzenia przy ognisku. Teraz, gdy

wiedziałem, czego mam szukać, sam sobie wydałem się głupkiem. To dosłownie aż biło po

oczach. Byli doskonale wyćwiczeni. Lepiej niż zwykli rekruci. Za dużo nie gadali, pracowali

szybko, oszczędnie i zgodnie. Na każdą szóstkę przypadał jeden dowodzący. W chwili kiedy

byłem pewien, że nikt mnie nie widzi, za parawanem swojego zadaszenia naciągnąłem kuszę,

założyłem strzałę i przykryłem kocem. Zauważył to Umwald, ale o nic nie pytał.

- Jak ci powiem, zniknij gdzieś - burknąłem półgębkiem, odchodząc.

Zatrzymałem się u kucharza. Pięćdziesięciolitrowe beczki były ciężkie, musiał zawołać

dwóch pomocników. Z czterech beczek otworzył trzy. Ostatnią zostawił nieopodal. W trzech

beczkach było wino, które można dostać w każdej gospodzie, w czwartej porcja bezpośrednio

od handlarza.

- Dołóżcie również tę - pokazałem ostatnią beczkę. - A do każdego kotła dolejcie litr

spirytusu.

Popatrzył na mnie ze zdziwieniem, ale nie miał nic przeciwko. Niedawno wbijałem mu do

głowy, żeby tej beczki, razem z zapasem spirytusu, strzegł jak oka w głowie. Wino było do

picia dla mnie, Kowalskiego i Bonsettiego, czysty spirytus do dezynfekcji ran.

Nie robiłem tego po to, żeby mężczyźni się upili, do tego alkoholu było za mało, ale z

powodu zapachu. Miałem nadzieję, że spirytus z dobrym, aromatycznym winem zagłuszy

zapach konwalii. Konwalie zawierają alkaloid, który sprawia, że serce zaczyna tańczyć polkę,

a ponadto powoduje nagłe skurcze mięśni. Zdrowego człowieka nie zabije, ale przynajmniej

trochę osłabi. Nie wiedziałem jednak, jak taki eliksir smakuje. A także nie wiedziałem, jak

zorganizować, żeby ulepszone wino pili tylko ludzie Duna.

- Nie oszczędzajcie na cynamonie i goździkach. To ostatnia okazja, więc się opłaca.

Kucharz wiedział, że jestem człowiekiem oszczędnym, który nie lubi rozpieszczać

drużyny, a teraz patrzył na mnie, jakbym oszalał. Może miał rację? Rozejrzałem się za

Kowalskim, ale Duno wciąż kurczowo się go trzymał. Do zachodu słońca brakowało już tylko

chwili. Miałem sucho w gardle. Musiałem czymś zapić nerwy. Zdałem sobie sprawę, że

podświadomie sprawdzam futerały noży i miecz. Na szczęście nikt zbytnio nie zwracał na

mnie uwagi. Kucharz zaczął rozdzielać po kociołkach cukier, goździki i cynamon i zalewał

mieszankę małą ilością wody do wygotowania. Dziesięć kociołków, dwa na każde ognisko.

Pięć nowych i pięć obtłuczonych, z wypisaną na odpadającej emalii i różnokolorowych

plamach rdzy historią wypraw wojennych. Wpadłem na pomysł. Wróciłem pod zadaszenie,

szybko nabazgrałem wiadomość i zmiąłem ją w kulkę. Z beczki z dobrym winem odlałem

trochę do skórzanego worka i z trzema obtłuczonymi pucharami, które kucharz nie wiadomo

skąd wygrzebał, dołączyłem do Duna i Kowalskiego. Bonsetti gdzieś zniknął. Nie bałem się,

że mógłby przegapić właściwą chwilę. Rozdałem im puchary i przy okazji podsunąłem

Kowalskiemu wiadomość. Staliśmy w małej grupce, w spokoju piliśmy, czasem ktoś rzucił

parę słów. Przyjacielska idylla. Szybko się ochładzało, wydychane powietrze zmieniało się w

parę, ostatnie promienie słońca znikły za pagórkowatym horyzontem, niebo na wschodzie

przybierało ciemnoniebieski odcień.

- Zanosi się na zimną noc - rzucił Kowalski.

- Chyba damy radę się rozgrzać - odpowiedział mu Duno i prawie się uśmiechnął.

Możliwe, że miał jakieś zwyrodniałe poczucie humoru.

- Myślę, że grzane wino będzie naprawdę dobre w tej sytuacji - powiedziałem zamiast

pożegnania i okrężną drogą przez zagrody z końmi skierowałem się do Krystyny.

Dziewięćdziesięciu na dwudziestu pięciu. Jeśli wszystko dobrze się skończy, będzie ich o

połowę mniej, jeśli źle - połowę mniej nas. Do każdego ogniska należały dwa kociołki z

winem. Jeden z czystym, drugi z ulepszonym. Napisałem Kowalskiemu, żeby nasi ludzie pili

z tych obtłuczonych. Niestety, nie przestrzegaliśmy etykiety przy stole i nie mieliśmy stałego

porządku zasiadania, żebym mógł wcześniej określić, gdzie będą siedzieć najemnicy Duna, a

gdzie Kowalskiego. A już zupełnie innym problemem było to, ilu ludzi naprawdę tego

posłucha. Żołnierze nie lubią rozkazów, których nie rozumieją. Mogło się też zdarzyć, że

łańcuszek poczty pantoflowej gdzieś zostanie przerwany i nasi żołnierze będą pić wino

konwaliowe. Przy tej myśli porzuciłem dalsze analizowanie sytuacji.

Krystyna już na mnie czekała, na stole leżał worek wielkości poduszki pełny zielonych

listków i białych kwiatów. Ciężki zapach wypełniał całe pomieszczenie.

- Powinna pani wyjść na zewnątrz, zaraz rozboli panią głowa - powiedziałem.

Wziąłem worek pod pachę i niezdecydowanie stanąłem.

- Gdy się ściemni, niech weźmie pani dzieci i pójdzie z nimi do lasu. Potem może pani

zdecydować, czy wracać, czy nie. Niech pani nie bierze ze sobą żadnych rzeczy i nikomu nic

nie mówi.

Wiedziałem, że robię błąd. Mogła mieć gdzieś koleżankę, której poradzi to samo, i panika

rozniesie się przez obóz szybciej niż pożar. Nie potrafiłem się jednak zmusić, żeby jej nie

ostrzec.

- I dziękuję pani za pomoc.

Podszedłem zdecydowanie i pocałowałem ją prosto w usta. Nie zastanawiałem się nad

tym ani tego nie planowałem. Po prostu zrobiłem, a potem stanąłem zdziwiony. Nagle nie

wiedziałem, co powiedzieć, odwróciłem się więc i wyszedłem. Miała miękkie, gorące wargi,

pachniała czymś innym niż konwaliami i, o dziwo, nie wyglądała wcale na zaskoczoną.

Przeciwnie - właściwie czekała na ten pocałunek.

Skórzaną torbę położyłem w namiocie z zapasami. Teraz potrzebna mi była obiecana

przez Kowalskiego zadyma. Nerwy miałem napięte jak postronki. Szóstym zmysłem, który

budzi się tylko w czasie największego napięcia i koncentracji, rejestrowałem każdego

człowieka w okolicy. Pilnowałem, co kto robi, gdzie jest Duno i inni. Ściemniło się,

powietrze stało się jeszcze chłodniejsze, trawa, która w ciągu popołudnia zdołała trochę

przeschnąć, zwilgotniała od obfitej rosy. Zapłonęło pierwsze ognisko. Przeszedłem obok

Kowalskiego i półgębkiem mruknąłem:

- Już.

Z każdą minutą nasze szanse malały. Nieprzyjaciel miał miażdżącą przewagę, a nasze

plany zależały od zbyt wielu okoliczności. Wystarczył najmniejszy drobiazg, żeby wzbudzić

podejrzliwość Duna, który natychmiast rozpocznie otwarty atak. A to oznaczałoby naszą

zgubę. Rozglądałem się za obiecanym teatrzykiem, który miał na siebie ściągnąć uwagę ludzi.

Wreszcie się zaczęło. Ostry trzask pięści walącej w szczękę słyszeli chyba wszyscy. Kant

stanął szeroko nad leżącym mężczyzną i wrzasnął:

- Mówiłem mu, żeby zszedł mi z drogi!

Trzech najemników Duna natychmiast się na niego rzuciło, awanturnicy momentalnie

zostali otoczeni przez tłum gapiów.

Zaraz też wpadł między nich Kowalski, o krok za nim Duno. Kant stawiał sprawę na

ostrzu noża, a nie chcieliśmy, żeby zainscenizowana bójka zmieniła się w prawdziwą

bijatykę. Kucharz z pomocnikiem zawiesili nad ogniem pierwsze cztery kotły i ruszyli w

kierunku zamieszania. Czekałem na podobną okazję. Nikt nie zwracał na mnie uwagi,

wszyscy obserwowali wściekłą potyczkę. Skuliłem się i całymi garściami wrzucałem

konwalie do wina.

Zacząłem od kotłów, które jeszcze nie stały na ogniu. Konwalie pachniały tak mocno, aż

wydawało mi się niemożliwe, żeby nikt nie wyczuł ich zapachu. Jednym uchem słuchałem

dzikich wyzwisk i śledztwa Kowalskiego. Wreszcie skończyłem. Pusty worek rzuciłem w

cień i szybko poroznosiłem na ogień następne naczynia. Musiałem zagotować cynamon z

goździkami i cukrem, żeby przyprawy choć trochę przytłumiły aromat niezwykłej mieszanki.

Szaleńczo mieszałem w jednym kotle, potem w drugim, modliłem się, żeby woda zagotowała

się jak najszybciej.

- To będzie przykładowa kara za złamanie dyscypliny. Żeby się to później nie powtórzyło

- dobiegł mnie z daleka głos Kowalskiego. - Pięć batów!

W grupie żołnierzy zawrzało. Wyrok Kowalskiego był niezwykle surowy. Mieszałem i

mieszałem, i wznosiłem modły do patronów wszystkich kucharzy. Na wypadek, gdyby ktoś

za bardzo się dopytywał, na podstawie jakiego przepisu przygotowuję grzane wino, w lewej

ręce trzymałem nóż do rzucania. Na przemian popatrywałem na kotły i tłum żołnierzy.

- Wyznaczcie człowieka, który wykona karę.

- To będzie poszkodowany. Oswaldzie, weź bicz - poznałem głos Duna.

W chwili kiedy Kant otrzymywał pierwsze uderzenie, woda wreszcie zaczęła bulgotać.

Tańczyłem między ogniskami jak szalony i szybko dolewałem wina. Kilka razy brzydko się

przy tym oparzyłem, ale musiałem się spieszyć. Przy piątym uderzeniu kotły były pełne.

Ciekawiło mnie, czy Kowalski powiedział wcześniej Kantowi, co go czeka. Żałowałem, że

mamy o jednego zdolnego do walki człowieka mniej, jednak utrzymanie uwagi stu

dwudziestu osób wymagało naprawdę porządnego przedstawienia. Nalałem sobie kubek wina

bez domieszek i wybrałem najwyższy pieniek jako siedzisko. Ludzie zaczęli się rozchodzić.

Kucharz z pomocnikiem jako jedni z pierwszych. Przez chwilę z niedowierzaniem przyglądali

się kotłom, potem wzruszyli ramionami. Każdy człowiek lubi, jak nieoczekiwanie ubędzie mu

pracy. Brzękanie blaszanych kubków powoli się nasilało, wokół ognisk rozkręciła się

swobodna zabawa. Odetchnąłem głęboko. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że przez

dłuższy czas wstrzymywałem oddech.

Ja, Bonsetti, Kowalski i Duno siedzieliśmy obok siebie, a towarzystwo przy naszym

ognisku było przemieszane pół na pół. Gdzie indziej najemnicy byli tylko w gronie własnych

towarzyszy. Dopiłem kubek. Duno gestem zaproponował, że mi go napełni. Nie widziałem

dobrze, z którego kotła nabiera, lecz nie mogłem z tym nic zrobić. Upiłem na próbę, wino

pachniało goździkami i cynamonem, nie wyczuwałem żadnego innego dodatku. Teraz, kiedy

wszyscy ludzie siedzieli, jeszcze bardziej zdałem sobie sprawę, jak mało nas jest. Nie miałem

pojęcia, co planuje Kowalski, ale byłem zdecydowany zaatakować, gdy tylko pierwszego

faceta powalą konwulsje. „Encyklopedia roślin” Richmana była uważana za najbardziej

szczegółowe dzieło botaniczne, jednak przy konwaliach nie podano informacji, po jakim

czasie zaczynają działać. Po półgodzinie poczułem lekkie ściskanie w żołądku, ale to mogły

być nerwy. Ciągle nie miałem pojęcia, jakie są plany Kowalskiego.

- Jak pan właściwie stworzył tak mocną jednostkę? - spytałem Duna, żeby podtrzymać

rozmowę.

Wzruszył ramionami.

- Przez dłuższy czas pracowałem dla jednego hrabiego. Po kilku miesiącach

zdecydowałem się zmienić klimat, wielu ludzi poszło ze mną. Czasem ktoś z nich odejdzie

albo umrze, ale wciąż jest jeszcze wystarczająco dużo nowych chętnych.

- Człowiek, który potrafi zapanować nad takimi wilkami, mógłby mieć o wiele większe

ambicje.

Popatrzył na mnie zaintrygowany, do czego zmierzam z takim pytaniem, w końcu

stwierdził, że to tylko ciekawość.

- Pasuje mi to.

Ziemia pod nogami zaczęła nagle drżeć. Duno też to poczuł. Czujnie się rozejrzał, ale

było już ciemno, a ogniska oświetlały tylko najbliższą okolicę. Kowalski siedział spokojnie,

jakby niczego nie zauważał. Nagle spokój nocy przerwał dziwny dźwięk, przez chwilę nie

miałem pojęcia, co to jest, potem go rozpoznałem i zrozumiałem, na czym polega plan

Kowalskiego. To był tętent setek kopyt.

- Uciekajcie! - ktoś wrzasnął.

Część ludzi odskoczyła na prawo, część na lewo. Część została na miejscu. Z ciemności

wyłoniły się sylwetki byków z łbami zwieńczonymi koronami długich, zakręconych rogów.

Świat utonął w chaosie. Tupot kopyt, zapach zwierzęcych ciał, głuche dudnienie, wibracje

ziemi pod nogami. Przez głowę przemknęła mi myśl - zwierzęta boją się ognia. Zostałem na

miejscu. Porywający za serce krzyk, jeden, drugi, następny i następny, śmiertelny krzyk

człowieka tratowanego ciężkimi kopytami. Rzeka byków rozdzieliła się przed ogniskami i w

ciągu paru sekund ich nie było. Duno popatrzył na mnie, potem na Kowalskiego.

- To było bydło, które pan dziś przyprowadził - powiedział cicho.

Kowalski przytaknął. Rozejrzałem się. Zostało nas około trzydziestu, w stosunku jeden do

jednego.

Nie słyszałem ani nie widziałem, mimo to jednak trzymałem nagle w ręku miecz i kryłem

się przed ciosem Duna, ciosem, który nastąpił natychmiast po wyciągnięciu miecza z pochwy.

Był dobry.

- Skała! Skała! - krzyknął i niskim wypadem oraz następującym po nim zwarciu ostrzy

zmusił mnie, żebym ustąpił.

„Skała” to było z pewnością ich hasło. Stal ślizgała się po stali, Duno mnie sprawdzał.

Moment wyrwany z czasu, szybki oddech, błysk w oczach, szczęk mieczy w tle. Delikatna

szermierska gra nagle się skończyła, spróbował przejścia i sieknął przez rękę, kryłem się, nie

odwzajemniając cięcia, i obroniłem tylko zwarciem rękojeść na rękojeść. Nie był dobry - był

znakomity. Możliwe, że lepszy niż ja. Przeszedłem do kontrataku. Cięcie, zwód, nieludzko

szybka, prawie niemożliwa do zobaczenia podwójna riposta. Jakiś człowiek starał się mi

pomóc, Duno się cofnął i nieoczekiwanie szybkim poziomym cięciem pod lewe ramię zwalił

go na ziemię z głęboką raną przez pierś. Wyczułem kogoś za sobą, zrobiłem krok, kryłem się

wysoką septymą i ciosem z góry zabiłem. Duno już był przy mnie. Przez chwilę twardo

atakował, dwa razy zadrasnął mnie w ramię. Wycofując się, zmusiłem Duna do długiej gry

ostrza na ostrze, potem zadziwiłem go swoimi długimi rękami i nogami. Mam dwa metry

wzrostu i ręce jak małpa, mało kto to dobrze oszacuje. Był świetny, obronił się głębokim

skrętem tułowia, ale zdołałem go lekko smagnąć przez pierś, zdobył się jeszcze na powolne

krycie, jednocześnie potknął i przewrócił do tyłu. Zanim zdążył się przeturlać, już byłem przy

nim. Ujrzałem zdziwienie w jego niebieskich oczach, ciąłem przez szyję i odwróciłem się do

pozostałych przeciwników.

Był najwyższy czas. Mój pojedynek z Dunem nie trwał nawet minuty, ale jego ludzie

zdążyli już nas przerzedzić. A teraz albo nie domyślali się, że ich dowódca jest martwy, albo

było im wszystko jedno. Dwaj dopadli jednego naszego. Rzuciłem mu się na pomoc, za

późno. Nagle miałem pełne ręce roboty. Zobaczyłem, że zginął następny nasz człowiek.

Bonsetti stał między ogniskami otoczony z trzech stron. Walczył dwoma mieczami naraz. Z

krycia ciąłem przez udo faceta z lewej, wybiło go to z rytmu, zaryzykowałem opóźnienie i

drasnąłem mu jeszcze rękę. Dwaj nasi żołnierze upadli na ziemię równocześnie, obaj w

pojedynkach jeden na jednego. Dunowi najemnicy byli dobrzy, diabelnie dobrzy. Nagle

naprzeciwko mnie stanęło trzech. Zmusili mnie do defensywy, wycofywałem się. Między

namiotami zyskałem chwilę oddechu, pierwszego faceta, który spróbował mnie obejść,

przywitałem nożem w pierś. Padł kolejny nasz człowiek. Okrężnym machnięciem podciąłem

trzy tyczki przytrzymujące namiot. Przeciwnicy skulili się, widząc opadające płótno, ja

odwrotnie - ruszyłem niskim wypadem i dostałem jednego. Z cienia wyłonił się kolejny,

próbowałem krycia z obrotu, byłem jednak zbyt wolny. Zdołałem tylko ustawić lewą rękę.

Ostrze ześliznęło się po skórzanym naramienniku i zraniło mnie głęboko w ramię.

Odskoczyłem. Z prawej strony dopadł mnie następny, jeszcze zdołałem ciąć go przez goleń,

w lewej ręce trzymałem już nóż, za późno. Upadając, ujrzałem nad sobą jasny gwiazdozbiór

Oriona. Napastnik skierował grot miecza na moją pierś; ostatnie centymetry dzieliły mnie od

śmierci. Nagle stanął jak słup, wytrzeszczył oczy, lewą ręką złapał się za pierś. Nie rozumiał,

co się z nim dzieje. Rzuciłem nóż, ale źle. Odbił się od niego rękojeścią. Mężczyzna jednak i

tak zwalił się na kolana i upuścił miecz. Drugi miał szkliste spojrzenie, łagodnie kołysał się z

boku na bok i walczył o równowagę. Spróbował wprawdzie jeszcze zaatakować, ale to już był

jego łabędzi śpiew. Uratowały mnie konwalie.

Oprócz mnie, Kowalskiego, Bonsettiego i Kanta przeżyło jeszcze sześciu żołnierzy, z tego

trzech było ciężko rannych. Do rana w ciemnościach przeszukiwaliśmy pole walki i

trzymaliśmy warty. Nie doliczyliśmy się czternastu ludzi Duna, chociaż mogło ich być o

jednego lub dwóch więcej czy mniej. Z człowieka, po którym przebiegnie spłoszone stado,

wiele nie zostaje. Niektórzy byli tak stratowani, że zgadywaliśmy raczej z fragmentów

obcasów i sprzączek niż z samych ludzkich szczątków. Czternastu ludzi włóczących się po

okolicy - nie byliśmy uszczęśliwieni. W każdej chwili mogli wyłonić się z ciemności i oddać

nam z nawiązką. Ponadto niepokoiło mnie, że między trupami nie znalazłem Duna. W

miejscu, gdzie padł, widniała co prawda kałuża krwi, ale zapewne nie ciąłem go śmiertelnie, a

on był na tyle mądry, że udawał martwego. Dopiero gdy zaczęło świtać, częściowo się

uspokoiłem.

Poranek był zimny i mokry. Ze zmęczenia ledwo trzymałem się na nogach, pozostali nie

czuli się lepiej. Kant nagle upadł i leżał bez ruchu na ziemi. Było godne podziwu, że w ogóle

wziął udział w walce mimo oćwiczenia batem. Przygotowaliśmy mu posłanie obok rannych...

Obok rannego, jego dwóch kolegów zmarło. Trzej pozostali przy życiu żołnierze siedzieli

przy ognisku, jeden z nich zawiesił nad płomieniami kociołek z winem. Kowalski wyglądał

na wyczerpanego, oczy miał zapadnięte, skórę po lewej stronie twarzy zdartą do mięsa, stracił

gdzieś kawałek ucha. Jedynym, kto pozornie nie ucierpiał w nocnym boju, był Bonsetti. Z

zadowoleniem czyścił broń i cicho pogwizdywał.

W przygnębieniu siedzieliśmy wokół ognia, dokoła krążył jeden, wciąż napełniany kubek

z grzanym winem. Obozowisko było ciche, cichsze niż zazwyczaj. Ludzie bali się wyjść z

namiotów i wozów. Kowalski w skrócie opowiedział o zakupie bydła, o spotkaniu z

dziewczyną, od której dowiedział się o Dunie, i o swojej grze va banque, kiedy postanowił

oddzielić byki od krów, a potem kazał je w nocy wypuścić. Byki, które wcześniej były

przywódcami stad, doprowadzone do stanu maksymalnej agresywności obecnością innych

samców, do tego jeszcze odłączone od samic, oczywiście rozpędziły się w kierunku krów i

zmiotły wszystko, co im stało na drodze. Duno, Bonsetti i ja nie odkrylibyśmy takiego

podstępu, ani tym bardziej nie zdołalibyśmy go wymyślić. Kowalski był tak zmęczony, że

mieszały mu się słowa. Wiedziałem, że później będę chciał usłyszeć jego rozmowę z tą

dziewczyną jeszcze raz, słowo po słowie, ale teraz dałem mu spokój. Jeden z żołnierzy,

barczysty chłopak z krótką, mięsistą szyją, przez chwilę niezdecydowanie zerkał to na mnie,

to na Kowalskiego.

- Idę stąd. Chcę swoje pieniądze i idę stąd. Takiej jatki jeszcze nigdy nie widziałem. Ani o

takiej nie słyszałem - powiedział w końcu niezdecydowanie w powietrze.

Nikt nie zwracał na niego uwagi. Bonsetti porządkował broń, Kowalski drzemał, pozostali

mężczyźni wyczerpani, mrużąc oczy, wpatrywali się w ogień. Umwald, co dziwne, spał.

- Do obrony będziemy potrzebować więcej ludzi. Musimy wyćwiczyć farmerów -

zwróciłem się do Bonsettiego.

Właśnie skończył ostrzyć lewy miecz i krytycznym spojrzeniem oglądał ostrze. Jego broń

pochodziła skądś ze wschodu. Już na pierwszy rzut oka była lżejsza niż wykuwane w całości

miecze używane w Imperium na zachodnim wybrzeżu kontynentu. Błyszczącą jak lustro stal

zdobiła wyraźna niebieskawa linia kucia, oddzielająca twarde, podobne do brzytwy ostrze od

sprężystego żelaznego brzeszczotu.

- Mogę ich zacząć ćwiczyć, ale z żadnego rolnika nie zrobisz szermierza w ciągu kilku dni

- odpowiedział, nie odwracając spojrzenia od broni.

- Musisz z nich wydobyć to, co najlepsze. W ich własnym interesie. I przygotujcie się,

żeby jak najszybciej stąd odejść. Jeśli ktoś za nami będzie szedł, zorientuje się, gdzie ma nas

szukać.

Nasza sytuacja była beznadziejna. Bez najemników, wydani na pastwę każdego kolejnego

ataku. Ponadto Kant, Bonsetti i pozostali trzej żołnierze byli w Fenidong i okolicy jedynymi

ludźmi, o których wiedziałem, że z pewnością nie pracują dla kogoś innego. A ponieważ

przeżyli, należeli prawdopodobnie do tych najlepszych.

- Panowie - przemówiłem do towarzystwa przy ognisku - jeśli zostaniecie, dostaniecie

dotychczasowy niewypłacony żołd martwych. Wasz własny wam potroję.

Kubek z winem w ciszy zrobił następną rundę. Musiałem to sobie trochę przemyśleć, ale

ze zmęczenia mąciło mi się w głowie. Ostatnie dwie noce byłem na nogach. Porządnie się

przeciągnąłem, kilka razy głęboko wciągnąłem i wypuściłem powietrze, żeby przeczyścić

płuca i przynajmniej nieco odegnać wyczerpanie. Lewą ręką prawie nie mogłem ruszać, tak

miałem zdrętwiałe ramię. Trzeba było załatwić masę spraw. Ponownie zorganizować straże,

zacząć ćwiczyć farmerów, rozpocząć przygotowania do odejścia i w ogóle poinformować

ludzi, że wszystko jest pod kontrolą. Pracy na cały dzień. Nagle miałem pełne usta śliny, a w

brzuchu zaburczało mi z głodu. Skądś płynął zapach bulionu wieprzowego. Do ogniska

zbliżała się Natasza, dziewczyna, której Kowalski udzielił schronienia. Ostrożnie niosła duży

emaliowany garnek, z którego parowało, stawiała kroki tak, żeby się nie przewrócić. Ustawiła

garnek na trawie przed Kowalskim, na kamieniu położyła kwadrat białego płótna, na nim pół

bochenka chleba i łyżkę. Niepewnie się rozejrzała i szybko odeszła. Kowalski obudził się w

tym czasie, ale nie zdobył na ani jedno słowo. Nie mogłem oderwać oczu od serwetki i

chleba. Wystarczyło tak niewiele i nagle wśród chaosu i zagłady pojawił się nakryty stół.

Wolałem odejść.

To był długi dzień i wieczorem ledwo trzymałem się na nogach. Udało nam się jednak

uspokoić ludzi i rozpocząć przygotowania do odjazdu. Bonsetti zebrał pięćdziesięciu

najobrotniejszych chłopów i zaczął ich ćwiczyć. Początkowo miałem obawy, czy ktoś w

ogóle dobrowolnie się zgłosi, ale wystarczyło jego jedno krótkie i płomienne przemówienie o

konieczności obrony dzieci i kobiet, i mógł wybierać. Kowalski doprowadził do porządku

stado i zagnał je na północny koniec doliny, gdzie było dość trawy. Po południu przyjechał z

miasta poseł i przywiózł wiadomość od Masnera. Zwołał na jutro zebranie wspólników i

chciał, żebym też był obecny.

Rozdział 10

Plątanina

O zmroku siedziałem przy ognisku, wdychałem zapach potraw przygotowywanych w

okolicy i żułem stary chleb z zimnym mięsem. To pech, kiedy zabiją również kucharza.

Kowalski dosiadł się ze skruszonym wyrazem twarzy i odmówił swojej porcji. Natasza

prawdopodobnie przygotowała mu coś lepszego.

- Umwaldzie? - do chłopaka zwróciłem się z większym poirytowaniem, niż zamierzałem.

Popatrzył na mnie ostrożnie, jak na wściekłego psa.

- Od dziś jesteś kucharzem.

- Ale ja nie umiem gotować!

- Nauczysz się. O ile to możliwe, jak najszybciej. Jeśli chcesz ze mną żyć w zgodzie.

Na chwilę się zamyślił, a potem bojowo wysunął szczękę.

- A co za to?

- Będę cię uczył czytać i pisać.

Propozycja go zamurowała, zrobił minę, jakbym mu właśnie wyrwał bolący ząb.

- Niczego takiego od pana nie chciałem!

- Pewnie, bałeś się prosić o tak duże wynagrodzenie, ale dziś jestem wyjątkowo

wspaniałomyślny. Jednak na przyszłość raczej tego nie próbuj. Ugotuj kawę i popatrz, czy nie

znajdziesz gdzieś resztek wina. Bez konwalii!

Jeszcze chwilę siedział przekornie na miejscu, ale kiedy sięgnąłem po duże polano,

zręcznie podskoczył i zabrał się do pracy.

Kowalskiemu drgały kąciki ust, Kant całkiem się roześmiał, chociaż syczał przy tym z

bólu. Tylko Bonsetti wyglądał obojętnie jak zwykle.

Wróciłem w myślach do sprawy, która przez cały dzień siedziała mi w głowie.

Z rozmowy, o której dowiedział się Kowalski, jasno wynikało, że za wczorajszym

atakiem stał cesarz. Zrozumiałe, że to przedsięwzięcie wcale mu się nie podobało. Zboże było

jednym z atutów, którymi zmuszał państwa Ligi i swoich wasali na zachodnim wybrzeżu do

posłuszeństwa. Szansa na sukces leżała w jak najdłuższym zatajeniu całej akcji. W momencie,

gdy cesarz dowiedziałby się o próbie założenia kolonii, nastąpiłby cały szereg

dyplomatycznych kroków, z których najprostszym, a zarazem najskuteczniejszym byłoby

uniemożliwienie przejazdu kolonistów przez terytorium niezależnych władców. Tylko

nieliczni z nich odmówiliby wyświadczenia cesarzowi takiej uprzejmości. Dopiero w

przypadku, gdyby starania politycznego zlikwidowania działalności Masnera się nie

powiodły, przyszłaby kolej na bezpośrednią akcję. Podczas niej cesarz ryzykował ujawnienie

swoich agentów i nieprzyjemną aferę z rządami poszczególnych państw Ligi Handlowej.

Może Duno miał tylko czekać, a my swoim odkryciem zmusiliśmy go do rozpoczęcia gry

wcześniej, niż zamierzał? Albo umowy Masnera dotyczące przejścia karawany były do tego

stopnia nie do podważenia, że rezydent cesarza w Fenidong zdecydował się działać

natychmiast.

- Nie rozumiem, czego właściwie Keleman chciał od Duna. Duno miał dziewięćdziesięciu

ludzi, a do tego, żeby nas wykończyć, nie potrzebował rady jakiegoś miejscowego

hochsztaplera, a już na pewno nie musiał się dawać wynajmować. Wystarczyło, żeby

zaatakował w nocy, a byłoby po nas - powiedziałem i popatrzyłem na Kowalskiego.

- Tak, ale z pewnością w ten sposób straciłby paru ludzi. Gdyby jego podstęp się udał,

pozabijaliby nas we śnie jak króliki. Duno jest profesjonalistą i oszczędza swoich ludzi -

wmieszał się do dyskusji Bonsetti.

Kant i żołnierze przysłuchiwali się z ciekawością, nie miało to jednak znaczenia, czy się

czegoś dowiedzą. Wszyscy czterej zgodzili się nadal dla nas pracować, a pojutrze mieliśmy

już być w drodze.

Kowalski dołożył do ognia i w zamyśleniu rozejrzał się po usypiającym obozie.

- O to, żebym wynajął Duna, postarał się właśnie Keleman. Kazał zabić Chooka, a

wszystkich pośredników powiadomił, że jeśli mi kogoś nagrają, spotka ich to samo. Jednak,

wnioskując z tego, co się o nim mówi, nie jest cesarskim agentem. To ostry facet, orientuje

się w wielu sprawach, nie ma skrupułów i robi wszystko, za co mu ktoś zapłaci.

- Ale utrzymuje z cesarzem dobre kontakty. Nevym jest nieoficjalnym wysłannikiem

cesarza, specjalistą od brudnej roboty, może nawet głównym rezydentem - uzupełniłem.

- Na podstawie tego, co mówiła ta dziewczyna - napomknął Bonsetti - wygląda, jakby

Keleman grał na dwa fronty. Ktoś mu zapłacił, żeby zyskał dla niego kontrolę nad karawaną.

Keleman sprawił, że nie mogliśmy wynająć wystarczająco dużo ludzi, i spróbował to

wykorzystać. Potem jednak dowiedział się od swoich kolegów, że interesuje się nami cesarz.

Zaoferował swoje usługi również drugiej stronie. Nakłonił Duna, żeby zmienił plan, nas

pobił, ale farmerów zostawił w spokoju. W ten sposób zasłużyłby na wynagrodzenia od obu

stron.

- Tylko że cesarzowi nie wystarczy, żeby karawana przeszła w inne ręce. Wszystko mu

jedno, kto handluje zbożem. On chce, żeby Liga kupowała zboże właśnie od niego albo

przynajmniej żeby karawany z ładunkiem musiały przechodzić przez terytorium Cesarstwa.

Ten podstęp nie uszedłby Kelemanowi na sucho, w dodatku zadarłby ze swoimi imperialnymi

koleżkami - kontynuował rozważania Kowalski.

Zgodziłem się z nimi, obaj wypowiedzieli na głos moje myśli.

- To znaczy, że ma z pewnością coś w zanadrzu, a nas czeka jeszcze druga runda -

podsumowałem.

Wszystkie uwagi brzmiały prawdopodobnie, lecz było w nich za dużo „żeby, gdyby,

chyba”. Zastanawiałem się, jak się do tego mają poprzednie wydarzenia. Zdrajca wśród

wspólników, który, Bóg raczy wiedzieć dlaczego, współpracował z kimś z zewnątrz i

pomagał mu zyskać kontrolę nad całą akcją. Na początku kilkakrotnie starał się mnie zabić, z

pewnością po to, żeby na moje miejsce postawić swojego człowieka. To mu się jednak nie

udało. Potem za pośrednictwem Kelemana spróbował załatwić, żebym miał do dyspozycji

jedynie kilku żołnierzy. Tylko że Keleman grał na dwa fronty. Nieznajomy prawie

jednocześnie, jakby nie był pewny sukcesu jednego planu, zorganizował najazd na bank

Guinyego, czym sprawił, że Masner stracił wszystkie wolne pieniądze. Chwilę później

spróbował nas kupić. Bez pomocy Lucy Lou nie pozostałoby nam nic innego, niż iść mu na

rękę. Właściwie to był mały cud, że jak na razie z jego planów nic nie wychodziło. Cud, zbieg

okoliczności i wynik prawie nadludzkich wysiłków Masnera, Kowalskiego i moich. Teraz

wmieszał się do tego również cesarz, którego nie zatrzymywały umowy i brał się do rzeczy

bezpośrednio. Nawet jeśli jego cel był nieco prostszy. On chciał osadników zniszczyć, nie

przejąć. Myślałem, co ja bym zrobił na miejscu moich nieprzyjaciół. Mogli oczywiście

pokusić się o kolejny atak zbrojny, ale nawet w ich wypadku trochę to potrwa, zanim zdobędą

nowych ludzi. Wydawało mi się, że na tę chwilę wyczerpali wszystkie środki.

- Niech pan spróbuje jeszcze wyciągnąć coś z tej dziewczyny - zwróciłem się do

Kowalskiego. - Wyciągnąć dokładniejsze informacje o Kelemanie. Co robi, jakie transakcje

ostatnio zawierał, co i kiedy o sobie mówił, z kim się spotyka. Po prostu wszystko. Pojutrze

wyruszymy w drogę. Jeśli zamierzają nam sprawiać kolejne problemy, będą musieli iść za

nami.

Popatrzyłem na Bonsettiego, czy ma jakieś zastrzeżenia, ale ten milczał. Zrobił się z niego

naprawdę dziwak. Jeśli akurat nie pracował, wyglądał jak marionetka, jak żywy trup, którego

w ogóle nic nie interesuje. I gdy nie walczył. Przypomniał mi się obrazek z nocy - Bonsetti

stojący między ogniskami, otoczony trzema mężczyznami naraz. Odblask płomieni na

zakrwawionych ostrzach i uśmiech na twarzy. Zmienił się.

Dopiliśmy kawę i szykowaliśmy się do spania. Dziś po raz pierwszy stróżowali rekruci

Bonsettiego, chociaż pod nadzorem naszych żołnierzy. Kowalski popatrzył spode łba na

swoje wozy i przygotował sobie łóżko polowe.

- Ma pan rodzinę? - zapytałem.

Przestał rozwijać koc, odwrócił się do mnie. Po raz pierwszy zapytałem go o coś

osobistego.

- Nie.

Wtrącanie się facetowi do życia jest nieeleganckie, a czasem nawet niebezpieczne, dlatego

z reguły tego nie robię, ale Kowalski denerwował mnie w najwyższym możliwym stopniu.

Może dlatego, że odrzucał coś, czego ja tak pragnąłem.

- Co po panu zostanie, jeśli dziś znów nas zaatakują, a pan umrze?

Zrobił taką minę, jakby poważnie się nad tym zastanawiał.

- Miecz, buty, parę złotych w pasku i tamte dwa wozy. Wydałem na nie większość

oszczędności. Ludzie sobie to podzielą.

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się, jakby to go rozbawiło.

Powoli wycierałem trawą kubek od kawy. Byłem tak zmęczony, iż wiedziałem, że nie

usnę. Do tego ranny i brudny.

- A jak pan pod tym względem?

Było widać, że ciekawość mu nie w smak, ale nie chciał być dłużny.

- Podobnie. Parę osób odetchnie, pieniędzmi w banku po jakimś czasie podzielą się

bankierzy. Jakby mnie nigdy nie było.

Wziąłem z plecaka mydło, ostatnie czyste onuce i koszulę, a do tego zwitek świeżych

opatrunków.

- Ma pan ładne wozy, byłoby ich szkoda - powiedziałem już na pożegnanie.

Celowo szedłem okrężną drogą obok namiotu Krystyny. Odczułem naglącą potrzebę,

żeby ją zobaczyć, porozmawiać z nią, nawet jeśli dokładnie nie wiedziałem o czym. Niestety,

kładła właśnie dzieci spać i miała pełne ręce roboty. Ponieważ w okolicy obozowiska brzegi

potoków i rzeczki były zanieczyszczone przez ludzi, musiałem iść głębiej w las, zanim

znalazłem miejsce, gdzie przewrócone drzewo utworzyło na potoku naturalną tamę. Drzewa

wokół jeziorka rozstępowały się w małą polanę. Stanąłem w najgłębszym miejscu, woda

sięgała mi prawie do pasa, była czysta i lodowato zimna. Pławiłem się w niej długo, lekki

muł, który zmąciłem, osiadł, tysięczne ławice narybku zebrały się wokół moich nóg i

ogryzały kawałki skóry, a może resztki soli. W idealnej ciszy doszedł mnie ledwo słyszalny

dźwięk młotka rzeźbiarskiego. Hammond kontynuował swoją pracę. Może był wielkim

artystą, może największym na świecie, ale był też największym głupkiem. Uświadomiłem

sobie, że zmarzłem na kość. Ostrożnie wyszedłem z wody i wytarłem do sucha kawałkiem

lnianego płótna. Zapadł zmrok, niebo było jasne, tylko na wschodnim horyzoncie zostało

jeszcze parę chmur, za którymi chował się księżyc. W cieniu drzew za granicą polany ktoś się

zbliżał.

***

Krystyna zdawała sobie sprawę, że robi błąd, ale było jej wszystko jedno. Niosła

wprawdzie tobołek z czystymi opatrunkami, maściami i innymi drobiazgami do opatrywania

ran, ale to była tylko przykrywka przed sobą samą.

- To pani?

Na dźwięk jego głosu uśmiechnęła się i zadrżała jednocześnie. Szorstki, ochrypły głos, w

którym skrywało się coś delikatnego. Może to sobie wmówiła. Ale nie wmówiła sobie jego

spojrzeń. Zawsze zachowywał się poprawnie, nawet powściągliwie, lecz zdradzały go oczy.

Kobiecie wystarczyła chwila, by poznać, o czym Koniasz myślał, gdy się jej przyglądał.

- Tak. Przyszło mi do głowy, że będzie pan musiał przewiązać rany.

W półmroku widziała tylko jego sylwetkę na tle błyszczącej powierzchni wody. Był nagi,

stał w lekkim rozkroku, ręce trzymał luźno zwieszone wzdłuż ciała. W ciemnościach

wyglądał na jeszcze chudszego niż w rzeczywistości.

- Hm, może powinien się pan trochę ubrać. To znaczy jeśli mam pana opatrzyć.

Z dwuznaczności własnej propozycji zdała sobie sprawę dopiero teraz i o mało nie

parsknęła śmiechem.

- Chwila.

Ruchy miał szybkie i zdecydowane, nawet w nocy nie musiał długo szukać rozrzuconej

odzieży. Srebrny księżyc rozrzedzał ciemność swoim zimnym światłem. Krystyna nie

spuszczała wzroku z Koniasza. Kiedy stał w bezruchu, rzeczywiście ktoś mógłby go uznać za

brzydkiego, nieforemnego faceta. Wysoki, prawie wychudły, mocne kości pokryte węzłami

długich mięśni i ścięgien, które falowały pod cienką skórą jak węże obdarzone własnym

życiem.

Wystarczył jeden gest mężczyzny i wszystko się zmieniło. Natura nigdzie i na niczym nie

oszczędzała, stworzyła wręcz doskonały egzemplarz. Precyzyjna, naturalna koordynacja

mięśni, zdecydowana elegancja kocich ruchów idąca w parze z zabójczym refleksem szarego

wilka. Drapieżnik nad drapieżniki. Ostre rysy na pokrytej bliznami twarzy ze zbyt dużym

nosem i zdecydowanym podbródkiem, do tego głęboko osadzone oczy, które czasem były tak

miękkie i smutne, że aż jej zapierało dech. Krystyna wiedziała, że w te oczy nie powinna

patrzeć.

- Jestem gotowy - powiedział cicho. - Myślę, że nie będzie pani miała dużo pracy. Bok,

choć z trudem, się goi, a z ramieniem jest zadziwiająco dobrze.

Stanął przed nią rozebrany do pasa, głos miał spokojny. Na zewnątrz spokojny.

Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak długo go opatrywała. Myśli krążyły jej w różnych

kierunkach, tak samo jak dłonie, gdy masowała mocno napięte mięśnie. Nie wiedziała, jak to

się stało, ale nagle trzymał jej ręce w swoich. Czuła jego podniecenie, sama była w połowie

zatopiona w marzeniach. Pocałował ją. Był to niepewny pocałunek, lekki i przelotny.

Badawczy. Podobny do tych, jakie w dzieciństwie wymieniała z chłopcami w ogrodzie

rodzinnego domu. Odwzajemniła go. Wciąż wyglądało to raczej jak zabawa, niewinna,

dziecięca zabawa. Położyła mu ręce na ramionach. Skórę miał miękką od kremu i bardzo

gorącą. Poczuła opuszki jego palców na twarzy. Pogładził ją po policzku, ześliznął się na

szyję, przejechał po obojczyku, delikatnie dotknął piersi i oparł dłoń o jej brzuch. Nawet

przez materiał ubrania Krystyna czuła, jak jest ta dłoń gorąca. Poczuła ogromne pragnienie,

żeby się do niego przytulić. Głaskała go po piersi i z zamkniętymi oczami odwzajemniała

pocałunki. Przejeżdżała dłońmi po pomarszczonych bliznach, pieściła tors. Gdyby tak nie

grzał, mogłaby pomyśleć, że obejmuje kamienny posąg. Uświadomiła sobie, że słyszy głośny

oddech. Swój własny oddech. Mężczyzna wciąż był delikatny, nieznośnie delikatny.

Jednocześnie jego dłonie mówiły, że skrywają się w nim również inne uczucia. Długo go

całowała, a potem niespodziewanie ugryzła. Czuła, jak drgnął. Jednym ruchem rozpięła mu

spodnie. Wyobraziła sobie, jak długo by to trwało, gdyby miał już przypięty swój gruby pas z

mnóstwem sprzączek i futerałów, i prawie zachichotała. Był tak podniecony, że bała się go

dotknąć po raz drugi. Ściągnął jej sukienkę przez głowę, nagle stała naga. Już nie było

czułości, pozostała namiętność. Podłożył jej rękę pod pośladki, podniósł, jak podnosi się małe

dziecko. Objęła go nogami wokół bioder i przytuliła się do niego. Całowała go dziko, aż do

utraty tchu. Zdawała sobie sprawę, że Koniasz wciąż panuje nad sobą, że się powstrzymuje.

To podnieciło ją jeszcze bardziej, przestała się kontrolować. Wtuliła się w niego, głaskała,

gryzła, starała się go przewrócić, ale się nie dał. Jego ręce były wszędzie, jednocześnie nie

pozwalał jej ześliznąć się niżej. Odchylił jej głowę do tyłu, uniósł ją jeszcze, całował piersi i

zagłębienie między nimi, a potem powoli opuścił ją na siebie i wciąż pieścił językiem jej

piersi, szyję i usta. Krzyczała na cały las i na cały świat.

Leżała zwinięta w kłębek i chłonęła ciepło jego ciała. Była głęboka noc, las ucichł,

cykanie świerszczy i bzyczenie owadów dawno ustało. Czuła się słaba, wątła, jednocześnie

jednak całkowicie bezpieczna. Gdzieś z lewej rozległ się dźwięk, którego nie potrafiła

zidentyfikować. Kiedy indziej by ją zaniepokoił, a w nocy, w lesie - wystraszył. Teraz tylko

leniwie się zastanawiała, co to może być. Wiedziała, że Koniasz nie śpi. Człowiek we śnie

dotyka drugiego lekko i przypadkowo, on owinął się wokół niej jak długi szal. Dłoń trzymał

na jej biodrze, czoło miał zanurzone w jej włosach. Wróciła myślami do tych kilku minionych

godzin i prawie się zaczerwieniła. Gdyby nie było to tak naturalne i... i piękne, z pewnością

by się wstydziła.

Wydawało jej się, że zamknęła oczy tylko na moment, lecz gdy je otworzyła, już świtało.

Czerń straciła nasycenie, w powietrzu unosiła się obietnica nowego dnia. Nawet teraz nie

spał. Niewątpliwie przez całą noc nie zmrużył oka.

- Zostań ze mną.

Surowe zdanie bez ozdób sprawiło, że cała się skuliła. Chciała je usłyszeć, ale

jednocześnie się bała. Odwróciła się do niego, żeby popatrzeć mu w twarz, ale było jeszcze za

ciemno.

- Potrafię zatroszczyć się o ciebie i twoje dzieci.

- Mam męża.

- Odszedł. Zapomniał o tobie. Jesteś sama. Podświadomie przeczuwała, że podobna

rozmowa czekała ich oboje już od chwili, kiedy zobaczyli się po raz pierwszy.

- Nie mogę.

- Dlaczego? - wypytywał dalej.

Nie wiedziała. Wyobrażała sobie, że wszystko będzie prostsze.

- Nienawidzę go. Zapomniał o mnie, o dzieciach. Z powodu głupich rzeźb i obrazków.

Jestem sama, zupełnie sama ze wszystkim. Gdybyś nam nie pomagał, chodzilibyśmy głodni.

Od czasu kiedy odszedł, boję się. O dzieci, o siebie.

Przytuliła się do niego, słowa z niej ulatywały, jakby żyły własnym życiem.

Powiedziała tyle, że aż ją to zdziwiło. Właściwie powiedziała wszystko. Mówiła o tym,

jak swojego męża podziwia i nienawidzi, jak nie znosi, kiedy z powodu swojej sztuki

zapomina o niej i dzieciach. Nie pominęła też wspomnienia, gdy odszedł z jakimiś

wędrownymi kamieniarzami. Nie było go rok. Spróbowała się g0 wtedy pozbyć. Wyjechała z

miasta i znalazła sobie innego mężczyznę. W końcu ją wyśledził, a ona do niego wróciła.

Koniasz przyciągnął ją bliżej do siebie. Jedną ręką gładził po plecach, drugą głaskał po

włosach. Częściowo się rozwidniło, ale wciąż nie widziała jego twarzy, patrzył gdzieś w bok.

Czuła, że specjalnie odwrócił wzrok.

- Odejdziemy i już więcej go nie zobaczysz. Spojrzała na niego z zaskoczeniem.

- Zrobiłbyś to? Troszczysz się o tyle osób.

- Jestem najemnym żołnierzem. Nie wykonam tego, do czego się zobowiązałem, nie

zapłacą mi. Ni mniej, ni więcej.

- A zrobiłbyś to? Już teraz? Cisza trwała długo.

- Nie - powiedział w końcu. - Nie potrafiłbym. Jeszcze przez chwilę leżeli objęci.

- Nie mogłabym z tobą być, gdybyś odpowiedział, że tak.

Myślała, co jeszcze powiedzieć, ale nic jej nie przychodziło do głowy. Tylko wątpliwości.

Nagle nie była pewna, czy swojego męża naprawdę kocha, czy chciałaby, żeby wrócił.

Świtało. Pożegnali się w milczeniu. Szła szybko, jakby chciała uciec od świeżych

wspomnień. Usłyszała jeszcze metalowe szczęknięcie sprzączki na pasku i skrzypienie skóry,

kiedy zakładał wojskowy ubiór.

***

Człowiek stojący pod drzewami na skraju lasu poruszył się. Szczęki miał kurczowo

zaciśnięte, patrzył w miejsce, gdzie przed chwilą rozstała się para kochanków. Odwrócił się i

zniknął w osikowym gąszczu. Wkrótce o poranku rozbrzmiało stłumione stukanie młotka

rzeźbiarskiego.

***

Bonsetti szedł po lesie tropem tajemniczego obserwatora. Porządnie obejrzał ziemię

wokół, pod palcami wyczuł ślady stóp, które pod ciężarem mężczyzny odcisnęły się w

miękkiej ziemi. Musiał tam stać prawie całą noc, ponieważ gleba była sucha. Kiedy Bonsetti

zauważył zleżałą trawę przy jeziorku, uśmiechnął się z rozbawieniem.

***

Doszedłem do obozu. Nikt nie utrzymywał ognia, jednak w popiele znalazłem kilka

żarzących się węgielków i za chwilę miałem gotową kawę. Koce Kowalskiego były puste.

Nalałem sobie kubek i wypiłem na stojąco. Gorąca i mocna kawa dobrze mi zrobiła. Kiedy

indziej ranek poprawiał mi humor, ale dzisiaj rosa wydawała się bardziej mokra i zimna niż

zazwyczaj, czułem się stary i miałem wrażenie, że odczuwam wszystkie ciosy, jakie

kiedykolwiek oberwałem. Znałem faceta, który gdy wszystko szło pod górkę, mówił: „Tak,

bywają też złe dni”. Nie wiedziałem, że mogą być aż tak złe. Umwald wygrzebał się z

posłania, demonstracyjnie ziewnął, lecz oczy miał już czujne. Nalał sobie kubek kawy.

- Kowalski tutaj nie spał. Poszedł do wozu, ale nie do tego, w którym spała ona -

powiedział.

- Wiesz, kiedy chłopak staje się mężczyzną? - zapytałem.

- Nie.

- Kiedy zrozumie, że są rzeczy, do których nie należy się wtrącać.

Przełknął moje słowa i przez chwilę wyglądał na rozczarowanego. Pewnie chciał zapytać,

gdzie w nocy byłem ja.

- Już się nauczyłeś pisać wszystkie litery alfabetu? - zapytałem, zanim zdążył powiedzieć

cokolwiek innego. Byłem cięty jak brzytwa po naostrzeniu na skórzanym rzemieniu i każda

jego ciekawska lub pieprzna uwaga niepotrzebnie by mnie rozwścieczyła.

- Nie - powiedział posępnie.

- Śniadanie już gotowe?

- Nie.

- Konie są gotowe? Jesteś spakowany? Za chwilę odjeżdżamy.

Nie czekając na odpowiedź, zacząłem składać mój dobytek. Nie było tego dużo. Raczej

dałoby się powiedzieć, że bardzo mało. Kowalski przyszedł za chwilę. Uczesany, umyty i

ogolony. Mojego zrzędliwego humoru w żaden sposób nie skomentował.

***

Keleman przyjrzał się Arthurowi Dunowi i natychmiast wiedział, że coś się nie udało.

Najemnik był blady, miał obwiązaną szyję, na policzku świeżą szramę i wyglądał, jakby

właśnie uciekł grabarzowi spod łopaty.

- Przejrzeli nas. Nasz plan nie wypalił - powiedział Duno zamiast powitania.

Keleman wstał i zaczął przemierzać pokój tam i z powrotem. Powinien coś robić, żeby nie

wybuchnąć, ale wiedział, że Duno jest zbyt niebezpieczny, żeby wylewać na niego złość.

- Ma pan jakiś inny? - zapytał zamiast tego. Duno zaprzeczył.

- O mało też tam nie zostałem. Przyczaję się gdzieś w zacisznym miejscu i pozbieram.

Parę dni to potrwa.

Keleman gorączkowo rozmyślał. Nie bał się, że nie uda mu się zniszczyć karawany, ale

wcześniej jeszcze musiał spełnić warunki umowy i zarobić swoje pieniądze. Połowę już

zainkasował.

- Stracił pan jednostkę, rozumiem pana spojrzenie na sprawę. Potrzebuje pan odpoczynku.

Musimy jednak uzyskać kontrolę nad osadnikami, inaczej nie dostaniemy reszty pieniędzy.

Niech pan uzna, że dwa i pół tysiąca złotych jest tego warte - postarał się o bardziej

pojednawczy ton.

Duno ze zmęczeniem pokręcił głową. Na czole perlił mu się pot i był jeszcze bledszy niż

przed chwilą. Zranienie zabrało mu wiele sił, uświadomił sobie, że w ogóle nie powinien tu

przychodzić.

- Nie wchodzę w to. Straty stanowią ryzyko w interesach. Zaliczkę sobie zatrzymam.

Keleman o mało nie wybuchnął z wściekłości, ale zdołał się opanować.

- Cesarz nie odpuści, że się nie udało. Nie może pan po tym, gdy nie wyszło, tak po prostu

iść do domu.

Duno ostrożnie wstał, opierając się ręką o krawędź stołu. Oczy błyszczały mu gorączką.

- Mam tego o wiele większą świadomość niż pan. Nie zamierzam skończyć ze sznurem na

szyi jako niefortunny sługa Jego Ekscelencji. Może na to nie wyglądam, ale mam rozum w

głowie. Trochę zaoszczędziłem i złożyłem to w bankach poza Imperium. A moja zaliczka,

pana tysiąc dwieście złotych, też właśnie nie jest złym wkładem w oszczędności. Od dziś nie

jestem najemnikiem Jego Cesarskiej Mości i działam tylko na własny rachunek. Ponieważ

jesteśmy byłymi partnerami handlowymi, przypominam, że wziął pan na siebie w oczach

cesarskiego rezydenta pewną odpowiedzialność. Pana ewentualna porażka postawiłaby pana

Nevyma na cesarskim dworze w nieprzyjemnym świetle. Z pewnością nie zostawiłby tego tak

po prostu. To ostrzeżenie niech pan potraktuje jako życzliwą radę. Z Bogiem, Keleman.

Duno odsunął się dwa kroki i uważnie przyglądał Kelemanowi. Ten w myślach dotknął

rękojeści miecza, potem zmienił swój zamiar. Gdyby zabił Duna i tak by nie dostał swoich

pieniędzy. Duno miał opinię mistrza pojedynków i ewidentnie był w pogotowiu. Nawet ranny

mógł być niebezpiecznym przeciwnikiem. A ponadto, Keleman spojrzał na podłogę, dywan

kupił tydzień temu i dał za niego pięćdziesiąt pięć złotych. Trudno by było usunąć krew z

delikatnych, pastelowych barw. Duno śledził jego spojrzenie, ze zrozumieniem się

uśmiechnął i tyłem wyszedł z pokoju.

Keleman wiedział, że musi działać szybko. Drugi etap jego planu już się rozpoczął i nie

można było tego cofnąć. Zostały mu najwyżej trzy dni na to, żeby przejąć kontrolę nad

kolonistami, przekazać ich swojemu klientowi i zainkasować pieniądze. Potem karawana

przestanie istnieć, ale jego już nie będzie w grze. Przez chwilę rozmyślał, jak Kowalski

dowiedział się o jego powiązaniach z Dunem, jednak nic mu nie przychodziło do głowy.

Odłożył spekulacje na później, ponieważ musiał załatwić mnóstwo spraw, które nie mogły

czekać. Z sejfu w ścianie zabrał dwie sakiewki pełne złota, zawiesił je na pasku i założył

długi płaszcz. Ludzie, z którymi próbował rozmawiać, chcieli słuchać tylko wtedy, kiedy

widzieli gotówkę. Z misy z owocami wziął kilka winogron i wyszedł. Już teraz się cieszył, że

wieczorem pojawi się w „Złotej Magnolii”. Mała Rezka zawsze wiedziała, jak go postawić na

nogi.

***

Siedziałem w wygodnym fotelu, piłem wino z wysokiej, cienkościennej szklanki i

przysłuchiwałem się rozmowie pozostałych. Masner tym razem nie poprowadził nas do biura,

ale do wygodnego salonu, gdzie na stołach był już przygotowany mały poczęstunek.

Drewniany sufit miał kolor o ton ciemniejszy niż puszysty dywan, szare zasłony spływały

wzdłuż ścian i sprawiały, że pomieszczenie było bardziej przytulne. W kominku z frontową

płytą z polerowanego granitu płonął ogień. Służący, który przed momentem go rozniecił, nie

był z płomieniami za pan brat. W ręku trzymał zwilżoną miotełkę i nerwowo przyglądał się

iskrom, które od czasu do czasu wylatywały na pokój.

Nie domyślałem się, co dokładnie zamierza Masner, ponieważ przyszedłem na ostatnią

chwilę i nie zdążyliśmy wcześniej porozmawiać. Oprócz wszystkich udziałowców, Guiny

ego, Valera i Hatovu, siedziało tutaj trzech innych mężczyzn. Niski młodzieniec z małymi,

chytrymi oczami i skłonnością do tycia nie wyparłby się rodzinnego podobieństwa. Wyglądał

jak młodsza kopia bankiera. Dobrze zbudowany chłopak z orlim nosem i świetnie

dopasowanym kompletem z ciemnego jedwabiu należał z pewnością do Valera. Nie

potrafiłem zgadnąć, jakie relacje ich łączą. Nie wyglądali mi na pracownika i pracodawcę,

zachowywali się raczej jak dwaj równorzędni partnerzy. Z Hatovu był ochroniarz, którego już

raz spotkałem. Starał się wyglądać niczym zarządca, ale wystarczyło na niego popatrzeć i

człowiek czuł słony zapach morza. Pirat w każdym calu. Od czasu do czasu ktoś mierzył mnie

niezadowolonym i pełnym niezgody wzrokiem. Nie dziwiłem się. W brudnym ubraniu, w

kilku miejscach poplamionym zaschniętą krwią, w pełnym uzbrojeniu, z mieczem na

kolanach w ich towarzystwie wyróżniałem się wyglądem wędrownego wywrotowca między

szlachetnymi chartami.

W końcu przyszedł i Masner z drugim prawnikiem. Konsultowali razem umowy, które

wspólnicy przynieśli do podpisu. Masner bez ceregieli i bez przywitania zaczął:

- Panowie, żeby zastosować się do wszystkich praw i wymogów, podczas zakładania

kolonii na miejscu muszą być nasi pełnomocnicy uznani przez wszystkich wspólników.

Umowy są przygotowane. Ze względu na to, że ja sam jestem osobiście zainteresowany tą

sprawą, jako prawnika wezwałem na tę rozmowę pana Jakorę.

Wspólnik Masnera lekko się ukłonił, a Masner kontynuował:

- Pana Guinyego reprezentuje Fridrich Guiny junior.

Syn Guiny ego wstał i poczekał, aż wszyscy go obejrzą.

- Gubernatora Fenidong, Jego Ekscelencję pana Valera, reprezentuje pan Ravlin.

Uwaga pozostałych na chwilę przeniosła się na Ravlina. Wydawało się, że nikt go nie zna.

- Pełnomocnikiem armatora Hatovu jest kapitan Roland Gadon.

Gadon nikogo nie interesował.

- Moim pełnomocnikiem będzie pan Koniasz.

Nastała cisza. Valer i Guiny przyglądali mi się prawie ze strachem, Hatovu miał

rozbawione spojrzenie. Masner przybrał neutralną minę i czekał, aż pozostali pogodzą się z

jego wyborem.

- Jakieś sprzeciwy, panowie? - spytał Jakora, ale nikt się nie wypowiedział.

Nastąpiło podpisywanie dokumentów, zawsze w dwóch kopiach z odciskiem palca na

podpisie. Po półgodzinie wszystko było gotowe, Jakora się pożegnał i wyszedł.

Masner puścił w obieg umowy z władcami poszczególnych ziem, które zapewniały naszej

karawanie wolne przejście. Wszystko było na oficjalnych pismach poświadczonych w

fenidońskim Sądzie Handlowym. Nie miałem pojęcia, jak mu się udała taka brawurowa

sztuczka. Umowy polityczne często nie są niczym więcej niż strzępem papieru, który

obowiązuje tak długo, dopóki jest to dla wszystkich korzystne. Państwa Ligi są jednak bardzo

wrażliwe na przestrzeganie umów handlowych, a jakiekolwiek niedotrzymanie zobowiązań

ostro karzą. Oczywiście nie po żołniersku, ale handlowo. Odstraszającym przykładem był

baron, który pięćdziesiąt lat wcześniej nie zapłacił za dowóz przypraw i wonnego drewna,

towar skonfiskował, a kupca kazał wypędzić ze swojej posiadłości batem. Przez pół wieku nic

się nie działo, lecz gdy jeden z jego wnuków zdecydował się handlować wełną, na jego towar

narzucono specjalne cło, dopóki nie spłacił długu wraz z pięćdziesięcioletnimi odsetkami plus

odszkodowanie potomkom kupca. Nie pomogły mu żadne wykręty i pośrednicy. Handlowcy

w podobnych sprawach cudownie trzymali się razem i mieli pamięć godną słonia.

Po Masnerze zacząłem mówić ja. W skrócie opisałem nasze problemy z wynajęciem

żołnierzy i próbę zniszczenia karawany przez cesarza. Nie wspominałem celowo o tym, jak

mało nas zostało, zamiast tego podkreśliłem, że z dziewięćdziesięciu uzbrojonych

napastników uciekło nam tylko dziesięciu. Kelemana i jego rolę w całej sprawie zupełnie

pominąłem. Oświadczyłem, że musimy z ludźmi odejść jak najszybciej, nawet jeśli w obozie

nie będzie całego potrzebnego wyposażenia. Po burzliwej dyskusji w końcu wszyscy się ze

mną zgodzili. Cała udręka spotkania trwała prawie trzy godziny. Dopiero późno wieczorem

zostałem z Masnerem w salonie sam.

Służący posprzątał, dolał nam obu wina i wyszedł. Masner z ulgą przesiadł się z krzesła

przy stole obrad na wygodny fotel. Teraz, kiedy inni wyszli, wyglądał na śmiertelnie

zmęczonego i wydawało się, że ledwo trzyma się na nogach.

Drewno w kominku trzasnęło, wyleciał snop iskier, spadł na skraj dywanu i pozostawił na

nim kilka czarnych plam. Masner przyglądał się temu bez śladu niepokoju.

- Wie pan, to przedsięwzięcie to moje dziecko - powiedział i krótko na mnie spojrzał. -

Przez wiele lat zbierałem informacje, analizowałem sytuację, wybierałem właściwych ludzi.

Pieściłem tę myśl, poświęcałem jej cały swój wolny czas. Nie mam dzieci, żona umarła przy

porodzie dwadzieścia lat temu, a po raz drugi się nie ożeniłem. Żyję skromnie. Mam więcej

pieniędzy, niż potrzebuję, i jeszcze wystarczająco zarabiam. Bardziej niż pieniądze interesują

mnie problemy, zadania. Im bardziej skomplikowana sprawa, tym lepiej. To zadanie sobie

wyznaczyłem, ponieważ na pierwszy rzut oka wyglądało prawie na niewykonalne. Nęciło

mnie jako wyzwanie, jako możliwość wykazania się. Ale dziś jest inaczej. Nie mam syna,

który wykorzystałby majątek, jaki udało mi się zgromadzić. Mimo to chciałbym, żeby coś po

mnie zostało. Żebym nie żył nadaremnie. Jestem tym osobiście zainteresowany i w ogóle nie

chodzi mi o pieniądze.

Uśmiechnął się prawie usprawiedliwiająco.

- Na to handlowiec oczywiście nigdy nie powinien sobie pozwolić. Ale wydaje mi się, że i

panu na kolonii zależy bardziej niż tylko jako dobrze opłacanemu żołnierzowi.

- Ma pan rację - powiedziałem i dopiłem ze szklanki. Wino było orzeźwiające i lekko

cierpkie.

- Mamy więcej problemów, niż mogło wynikać z mojego raportu - wróciłem do ostatnich

wydarzeń, przedstawiłem swoje domysły o podwójnej grze Kelemana i naszym nieznajomym

przeciwniku X.

Masnera to nie zdziwiło.

- Pracuję nad tym. Mam kilku znajomych, którzy są mi winni parę przysług. Załatwiłem

sobie oświadczenia podatkowe naszych wspólników, spis interesów, w jakich ostatnimi czasy

wzięli udział, przeglądam ich kontakty. Między panem X i zdrajcą musi istnieć jakieś

powiązanie. To tylko kwestia czasu, kiedy je odkryję.

- A ma pan jakieś podejrzenia? Masner pokręcił głową.

- Nie, jeszcze nie, ale myślę, że to nie potrwa długo.

Z pewnością już coś odkrył, jednak wiedziałem, że więcej z niego nie wyciągnę. Był

graczem, lecz, o ile mógł, stawiał na pewniaki.

***

Kowalski opierał się o bar w „Złotej Magnolii” i w zamyśleniu przyglądał pustej szklance

po piwie. Powiedzieli mu, że Rezka się wykupiła i zniknęła. Nie wierzył, że mógłby

dowiedzieć się od niej czegoś nowego, ale chciał ją zobaczyć. Na stołku obok niezgrabnie

usiadła podpita kobieta i kiwnęła na barmana. Była ubrana jak dziwka, ale wydawało się, że

nie interesują jej klienci. Gorset miała tak ściągnięty, że piersi prawie się przelewały przez

dekolt, a chwilami było nawet widać brodawki. Kowalski wolał odwrócić głowę.

- Jeszcze kielicha, Venco, ale żebyś mnie nie oszukał! Chcę z tej właściwej butelki! Ten

facet zapłacił wystarczająco dużo, żebym dziś mogła pić tylko to, co najlepsze!

Gdy mówiła, trochę się zacinała.

Barman bez protestów postawił przed nią szlifowaną, grubościenną szklankę i nalał do

niej na dwa palce bursztynowego płynu.

- No, zapłacił dość. Ciekawe za co. O ile dobrze widziałem, na górę z tobą nie poszedł -

zauważył.

Kobieta machnęła ręką.

- Szukał Rezki. Byłyśmy kumpelkami i powiedziała mi, gdzie będzie mieszkać. Kumpele,

phi! Kiedy nie pracuje w naszym burdelu, nie jest żadną koleżanką, tylko ważniaczką. Jakby

była czymś lepszym, jakby to tutaj nie było dla niej dość dobre. To mu powiedziałam, gdzie

ją znajdzie. No co? Może była mu coś winna?

Kobieta zachichotała i wlała w siebie drinka jednym haustem.

- Napijesz się? - zagadnął ją Kowalski.

***

Rezka już po raz tysięczny podniosła sakiewkę z pieniędzmi, zważyła w ręce, położyła z

powrotem na łóżku i przykryła kocem. Były tam wszystkie. Trzymała sakiewkę w ręku tyle

razy, że rozpoznałaby, gdyby brakowało choć jednej monety. Wiedziała, że to błąd, ale od

razu, następnego dnia po tym, jak od Kowalskiego dostała pieniądze, wykupiła się z

„Magnolii”. Kiedy pracowała jako dziwka, ponieważ musiała spłacać długi, nie narzekała.

Zdawała sobie jednak sprawę z tego, że jest tylko kwestią czasu, aż się od jakiegoś klienta

zarazi syfilisem albo czymś jeszcze gorszym. W „Magnolii” dziewczyna za bardzo nie mogła

wybierać. Gdy odchodziła, Ambrozja i pozostałe prostytutki zarzuciły ją mnóstwem

ciekawskich pytań, ale w końcu nikt jej nie zatrzymywał. Może również dlatego, że przyszedł

ją odebrać Felix. Felix pracował jako pomocnik kowala, był silny jak niedźwiedź, lubił się

bić, a oprócz tego wolał facetów. Czasami przychodził do burdelu pogadać. Zanim

zameldowała się w pensjonacie „U Krawca” w małym pokoiku na poddaszu, dwa razy

obeszła miasto, żeby się upewnić, że nikt jej nie śledzi. Mieszkanie wybrała sobie wcześniej -

był to najtańszy lokal, w którym dziewczyna mogła mieszkać sama, bez proszenia się o

kłopoty.

Z „Magnolią” łączyła ją już tylko Alexa, jej najlepsza koleżanka. Powiedziała

dziewczynie, gdzie na początku będzie mieszkać, żeby Kowalski, o ile będzie szukać Rezki,

mógł ją znaleźć. To był nagły impuls i już chwilę później go żałowała. Kowalski co prawda

jej się podobał, jednak dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że poznała go jako dziwka z

burdelu.

Znów popatrzyła w kierunku łóżka. Małe wybrzuszenie pod sfilcowanym kocem skrywało

dziewięćdziesiąt sześć złotych. Rezka w myślach wróciła do najważniejszego - co dalej.

Dziewięćdziesiąt sześć złotych to dużo pieniędzy, lecz znała wiele osób, które potrafiłyby w

kilka dni roztrwonić nawet większy majątek. Ona nie chciała zmarnować szansy, którą dał jej

los. Z drugiej strony jednak nie marzyła nawet o tym, żeby szukać pracy jako służka,

podkuchenna lub szwaczka, nawet jeśli na pierwszy rzut oka byłaby to najlepsza droga.

Później mogłaby znaleźć zaradnego mężczyznę i mieć z nim dzieci. Potem pieniądze by się

przydały. Jednakże... Rezka w zamyśleniu okręcała kosmyk rudych włosów wokół palca.

Mogłaby się popytać u Lucy Lou. Ta dama czasem do swojego lokalu przyjmowała młode

dziewczyny, które ją zainteresowały. Jednakże... Rezka wzruszyła ramionami. Ciągle nie

mogła się zdecydować.

Usłyszała skrzypienie schodów. Ktoś wchodził na górę. Rozpoznała męskie kroki. Do

tego miała dobrze wytrenowane ucho. Właściciel pensjonatu albo Kowalski, przyszło jej do

głowy. Ale właściciel porozmawiałby z nią podczas kolacji lub poczekałby do śniadania i nie

fatygował się aż na poddasze. Był to gruby facet z astmą. Kroki się zbliżały. Rezka uniosła

wypchany słomą materac i schowała pod nim pieniądze. W ostatniej chwili, usłuchawszy

przebłysku intuicji, zamknęła drzwi na zasuwę.

Gość nie pukał. Kopnięciem wyłamał z zawiasów skrzydło drzwi, które z głośnym

hukiem upadło na podłogę. Keleman zatrzymał się w progu. Był blady, drgał mu lewy kącik

ust, w prawej ręce trzymał krótki drewniany kij.

- Skojarzyłem to dopiero, gdy nie znalazłem cię w burdelu. Jedna twoja kumpela mi

powiedziała, że od czasu kiedy przychodzi do ciebie pewien żołnierz, zrobiłaś się jakaś

dziwna. Myślałem, że jesteś wystarczająco mądra, żeby trzymać język za zębami. Pomyliłem

się. No co, przynajmniej się razem na koniec zabawimy.

Keleman lekko uderzył kijem o udo. Rezka smutno popatrzyła w stronę okna, ale przez

nie przecisnąłby się zaledwie kot. Keleman uśmiechnął się, widząc jej gest.

- Jesteśmy w domu sami, nie musimy się spieszyć. Może ci się to w końcu uda. - Machnął

w kierunku okienka i ruszył naprzód.

***

Kowalski pokonywał schody po dwa stopnie. Na pierwszym piętrze doszedł go odgłos

uderzenia w twarz, a następnie łoskot upadającego ciała. Nie starał się tłumić kroków. Przez

całą drogę biegł, teraz ledwo łapał dech. Wiedział, że powinien chwilę poczekać i odetchnąć,

ale bał się, że przyjdzie zbyt późno.

Wpadł do pokoju z mieczem w ręce. Keleman już na niego czekał. Stał pod tylną ścianą

pokoju przodem do niego. Rezka leżała w rogu z rozciętą wargą i siniakami na twarzy,

porwane ubranie odsłaniało jej dziewczęce piersi. Twarz Kelemana zdobił krwawy ślad po

paznokciach.

- Przyszedłeś za wcześnie, dopiero zaczęliśmy - powiedział.

Kowalski zdał sobie sprawę, że przeciwnik chowa lewą rękę za sobą. Dobrze pamiętał,

jak podstępny i niebezpieczny może być Keleman. Rzucił się przed siebie z ostrzem miecza

na skos, przygotowanym do ciosu. Keleman płynnym ruchem uniósł lewą rękę, trzymał w

niej małą stalową kuszę. Kowalski wiedział, że nie zdąży odskoczyć. Brzęknęła metalowa

cięciwa, trafienie w ramię obróciło Kowalskiego w locie. Zdołał zareagować nadgarstkiem i

upadając, drasnął Kelemana grotem w biodro. Puścił miecz, w ostatniej chwili uchylił głowę

przed czubkiem buta, którego ruch wydawał się rozmazany, tak szybko się zbliżał. Kopnięcie

w ramię prawie go poraziło, mimo to objął nogi Kelemana i powalił go na ziemię.

Natychmiast zainkasował dwa ciosy pięścią w skroń, aż zrobiło mu się ciemno przed oczami,

potem Keleman wymacał stalową strzałę, którą Kowalski miał wbitą w rękę, i nacisnął na nią.

Kowalski krzyknął i momentalnie odturlał się na bok. Obaj mężczyźni wstali. Ciężko dyszeli,

Keleman miał rozbawioną minę. Rezka kuliła się w kącie i ze strachem ich obserwowała.

Walka nie trwała dłużej niż pięć sekund, a obaj już byli ranni. Kowalski miał draśnięte ramię,

koszula Kelemana poczerwieniała od krwi. Rezka najchętniej by uciekła, ale blokowali jej

drogę.

- Zabiję ciebie i ją też - zachrypiał Keleman.

Kowalski nie mówił nic. Był oszołomiony uderzeniem w skroń, lewą rękę miał prawie

bezwładną. Keleman wydawał się o wiele lepszy niż wszyscy uliczni awanturnicy czy

żołnierze, z którymi kiedykolwiek miał do czynienia. Był wyszkolonym zabijaką. Kowalski

wymacał zdrową ręką stalową strzałę i jednym szarpnięciem wyciągnął ją z rany. Z bólu

prawie ugięły się pod nim nogi. Czuł całe morze ciepłej krwi moczącej koszulę.

- W ten sposób za bardzo sobie nie pomogłeś, ta strzała ma haczyki, naderwałeś sobie

mięśnie - napomknął z uśmieszkiem Keleman i jednocześnie sięgnął po coś do kieszeni.

Kowalski nie czekał. Wiedział, że ma jedną szansę: spróbować zwyciężyć jak najszybciej.

Doskoczył w pozycji bokserskiej, zamiast jednak wyprowadzić cios ręką, kopnął Kelemana

pod kolanem. Ten spróbował się wycofać, lecz za nim była ściana. Na jego lewej ręce

błyszczał kastet. Ale Kowalski już przylepił się do przeciwnika i zasypał go serią ciężkich

ciosów w dolną część klatki piersiowej. Keleman kontrował dwoma sierpowymi w twarz,

Kowalski wcisnął głowę między ramiona, przyciągnął brodę do piersi i kontynuował atak.

Keleman trzy razy z rzędu mocno uderzył go w biodro. Zdawało się, że Kowalski w ogóle nie

zauważa inkasowanych ciosów. Skoncentrował się tylko na ataku. Jedna ręka, druga ręka,

pięść, pięść, łokieć, próba trafienia przeciwnika dłonią w szyję. Lewa, prawa, prawa. Łokieć.

Keleman przestał być tak pewny, jego starannie wymierzane kopnięcia i ciosy nie zdołały

zatrzymać Kowalskiego. Prawidłowo powinien już leżeć na ziemi pokonany bólem. Zamiast

tego Kowalski przyczepił się jak pijawka. Keleman był pewny, że kastetem zrywa mu mięśnie

i łamie żebra, ale i tak to nie pomagało. Kowalski nie przestawał go zasypywać całą serią

zabójczych ciosów. Rezka widziała, jak w oczach jej oprawcy pojawia się niepokój,

osłupienie, a potem strach. Kowalskiemu koło twarzy mignęło coś błyszczącego, w ostatniej

chwili odrzucił głowę do tyłu, stal poraniła mu czoło, a strumień krwi prawie oślepił. Czuł,

jak uginają się pod nim nogi. Ostatni cios, jeszcze jeden, jeszcze jeden.

Kelemanowi nagle osłabły ręce, źrenice uciekły gdzieś w tył, starał się złapać powietrze.

Kowalski przycisnął go do ściany i walił w niego jak w worek. Nie widział już swego

przeciwnika, krew z rozciętych łuków brwiowych zalała mu oczy. Wtem Keleman zwiotczał,

osunął się na ziemię, znacząc ścianę czerwoną smugą. Kowalski jeszcze przez chwilę stał,

bezradnie rozglądał się dokoła, jakby nie rozumiał, po co właściwie tu jest, a potem upadł

obok swego przeciwnika.

Rezka ostrożnie się do nich zbliżyła. Keleman był martwy. Klatkę piersiową miał dziwnie

spłaszczoną, wyglądał, jakby przebiegło po nim stado koni. Kowalski oddychał z trudem.

Przyszło jej do głowy, że teraz może uciec i już nikt nigdy jej nie znajdzie. Ale ten ponury

facet, który w burdelu tak jej pragnął i bał się o tym powiedzieć, nagle był bezsilny i

potrzebował pomocy. Westchnęła głęboko. Lucy Lou? Służąca? Uklękła przy Kowalskim,

odciągnęła go kawałek na bok i podłożyła mu coś pod głowę. Najgorzej wyglądała rana na

ramieniu, wciąż krwawiła. Rezka zabrała się do pracy.

***

Byłem ciekawy, czy Masner podczas nocnego studiowania dokumentów utwierdził się w

swoim przekonaniu o zdradzie wspólnika, dlatego w towarzystwie Umwalda już o godzinie

ósmej rano stałem przed rezydencją prawnika i kołatałem na kamerdynera. Jednak na pukanie

nikt nie reagował, a kiedy oparłem się o drzwi, stwierdziłem, że nie są zamknięte. Plac przed

domem tak wcześnie rano był jeszcze pusty. Prawnicy i wielcy handlowcy zaczynają pracę

dopiero po dziewiątej.

Weszliśmy do środka. Dom był cichy, lampy naftowe oświetlające wieczorem korytarz

wciąż się paliły, ale w porównaniu z blaskiem dnia ich światło wydawało się blade i mdłe.

Staromodny majordomus, który od pierwszego spojrzenia mnie znielubił, siedział w fotelu po

prawej stronie schodów prowadzących na pierwsze piętro i patrzył gdzieś w bok. Również

spojrzałem, ale nie zobaczyłem niczego, co zasługiwałoby na uwagę. Tylko ścianę, zdobioną

nudną, niebieską, materiałową tapetą, i zamknięte drzwi. Odwróciłem się z powrotem do

majordomusa. Wciąż ostentacyjnie patrzył w bok, ale teraz zauważyłem wokół jego szyi

cienką czerwoną szramę. Zabili go stalową struną zaciśniętą na gardle. Cicho wyciągnąłem

miecz. Umwald kulił się przy ścianie dwa kroki za mną. W przelocie dotknąłem

majordomusa. Był już zimny i prawie sztywny. Szacowałem, że zginął gdzieś koło północy.

Na parterze oprócz reprezentacyjnego korytarza przy wejściu znajdowała się kuchnia, dwa

pokoje dla służby i garderoba dla gości. Zajrzałem do kuchni. Była pusta, nie wyglądało na to,

że ktoś przygotowuje dziś śniadanie. Przeszedłem do lewego skrzydła domu. Kucharka, której

sztukę tak podziwiałem, leżała w łóżku z poduszką na twarzy. Udusili ją podczas snu.

Ostrożnie wchodziliśmy po schodach na pierwsze piętro. Osobiste pokoje Masnera

zostawiłem sobie na koniec. Przypuszczałem, że w nocy nie spał, lecz pracował.

Znaleźliśmy go za stołem w saloniku konferencyjnym. Siedział w fotelu ze śladem po

potrójnym nożu do rzucania w klatce piersiowej. Był to duży nóż, każde ostrze stykało się z

dwoma pozostałymi pod kątem stu dwudziestu stopni. Tu, na zachodzie, podobnej broni u

nikogo nie widziałem, ale na wschodnim wybrzeżu używano jej do strącania lekko rannych

jeźdźców z siodła. Na jednego drobnego adwokata nóż był aż za duży. Musiał być wyrzucony

z wielką siłą, ponieważ przeciął żebra klatki piersiowej, przeszedł przez płuca i plecy i wbił

się w oparcie fotela. Masner nie pracował w nocy przy lampach naftowych, tylko przy

świeczkach. Wziąłem jedną z pudełka z zapasami i porównałem z tymi w lichtarzu. Różnica

w długości wynosiła jedynie półtora centymetra. Ktoś je niedawno, najwyżej przed dwiema

godzinami, wymienił. W kominku jeszcze tliły się węgielki, a kiedy przegrzebałem popiół,

znalazłem w nim resztki spalonych papierów i pergaminów. Nigdzie nie mogłem znaleźć

stosu dokumentów, które leżały na stole, kiedy rozmawialiśmy wczoraj wieczorem.

Wyglądało na to, że zabójca był tu dwa razy. Po raz pierwszy koło północy lub krótko po niej.

Zabił Masnera i jego służbę. Nad ranem tutaj wrócił. Pewnie pracodawca go przysłał, żeby

zniszczył wszystkie materiały na piśmie.

- Wyprzedzili nas - powiedziałem głośno.

Czułem się jak człowiek, który ma wszystkie kawałki układanki i pozostało mu tylko

zrobić ostatni krok, ale tuż przed końcem odpuścił sobie i przegrał. Umwald uważnie mnie

słuchał, jednak bardziej niż do niego mówiłem do siebie:

- To logiczne. Starają się nas zatrzymać za każdą cenę i postępują od najprostszego do

najbardziej skomplikowanego celu. Pierwszą próbą było zabicie mnie i podstawienie

człowieka, który postępowałby zgodnie z ich rozkazami. Śmierć najemnego żołnierza nikogo

nie interesuje, nie musieliby poddawać się żadnemu śledztwu. Potem spróbowali od strony

handlowej. Wymagało to więcej pracy, ale gdyby odnieśli sukces, byłby to tylko dozwolony

trik w wojnie handlowej. Nic wbrew prawu. Zaatakowali bank Guinyego i pozbawili nas

źródeł finansowych. Znów im to nie wyszło. Musieli zaryzykować więcej i postawili na to, że

osłabią nas od strony militarnej oraz przejmą kontrolę nad karawaną podczas napaści

zbrojnej. Tu skrzyżowały się interesy pana X z interesami cesarza, ale żadnemu z nich się nie

udało. Teraz wyciągnęli jeszcze większy atut: zabili szanowanego, wysoko postawionego

obywatela Fenidong. Wszystko jedno, kto to zrobił, ale jakkolwiek by na to patrzeć, ryzykuje

szczegółowe i okrutne śledztwo. Opłaca mu się, ponieważ bez Masnera kończymy. On

ciągnął za wszystkie sznurki.

Na wyrywki przegrzebałem stos pustych arkuszy, które leżały na stole. Wszystko inne

spalili. Jedna kartka leżała bezpośrednio przed Masnerem, brzeg miała poplamiony krwią.

Pióro tkwiło na ziemi, jakby prawnik do ostatniej chwili pisał. Również ślad po nożu w

tułowiu świadczył, że morderca rzucił nim, kiedy prawnik pochylał się nad papierem. Można

by powiedzieć, że każdy zerknie na gościa, który wtargnie do niego w nocy do pokoju bez

zaproszenia, ale Masner był z pewnością tak pogrążony w pracy, że wcale go nie zauważył.

- Przeszukamy jego prywatne pokoje - zdecydowałem. - Mamy dwie godziny, zanim

przyjdą pozostali.

W sypialni Masnera ani w małym saloniku nie mieliśmy czego szukać. Żył pracą i

większość czasu spędzał w gabinecie. Nawet na nocnym stoliku trzymał pisma urzędowe i

uwagi do różnych przypadków handlowych. Odłożyłem papiery na bok, teraz Umwald zaczął

się przez nie przegrzebywać. Miałem od tego wszystkiego nieprzyjemny smak w ustach.

Popełniłem za dużo błędów, za które zapłaciło zbyt wielu innych ludzi.

- To jest pana nazwisko, nie? - Umwald podał mi jedną kartkę.

Był na niej tylko jeden akapit, ale jego treść zaparła mi dech. Czytałem ostatnią wolę

Masnera, podpisaną przez niego i dwóch świadków, na papierze z nagłówkiem jakiegoś

notariusza:

Ja, Tobiasz Masner, przekazuję swój udział w interesie, który w księgach rachunkowych

prowadzony jest pod nazwą Kolonia, ze wszystkimi prawami i obowiązkami z tego

wynikającymi panu Koniaszowi, z którym w imieniu swoim i w imieniu swoich wspólników

zawarłem umowę o...

Dalej nie czytałem. Trzymałem ten papier przed sobą, jakby był trujący, i prawie

zapomniałem o oddychaniu.

- Umwaldzie?

Zmiana w moim głosie zaskoczyła chłopaka.

- Będziemy musieli szybko posprzątać i przygotować się na spotkanie wspólników.

Służąca, która roznosiła poczęstunek, tu nie mieszka. Znajdź ją. Znajdź kogoś, kto przygotuje

jakieś jedzenie. Masner nie będzie obecny, ale wszystko inne musi być takie samo jak zawsze.

Załatw też jakiegoś starszego faceta, który będzie im trzymał drzwi i pomagał z płaszczami.

Na służących i tak nikt nie zwraca uwagi. Tymczasem ja zorganizuję spotkanie...

***

Zdążyliśmy. Kiedy bankier Guiny, gubernator Valer i armator Hatovu spotkali się w

gabinecie, wszystko wyglądało na pierwszy rzut oka normalnie. Tylko w piwnicy obok

garnków z kiszoną kapustą leżały trzy zimne ciała.

Przywitałem ich bez płaszcza, jedynie w kurtce, żeby wszyscy widzieli bandolet z nożami

i futerały ze sztyletami. Uśmiechałem się do nich przyjaźnie i zanim zdążyli o cokolwiek

zapytać, zacząłem:

- Panowie, mam nadzieję, że już posłaliście swoich przedstawicieli do obozu, ponieważ

karawana jutro rano wyrusza w drogę. Pan Masner nagle zdecydował, że osobiście dopilnuje

rozpoczęcia całego przedsięwzięcia i dlatego nie mógł być obecny. Tutaj mam jego

pełnomocnictwo.

Zademonstrowałem im falsyfikat, najlepszy, jaki byłem w stanie stworzyć w ciągu

godziny. Na firmowym papierze, z oryginalną pieczęcią wyglądał całkiem dobrze.

- Sekretarzem jest pan Masner, chcę rozmawiać bezpośrednio z nim, nie z panem,

żołnierzem wynajętym do pracy - zaprotestował gubernator. Gdyby zamiast oczu miał

sztylety, leżałbym na podłodze pięknie poporcjowany: kości, skóra i mięso oddzielnie. Jakoś

mu się nie spodobałem.

- Pan Masner będzie z powrotem za dwa dni, proponuję, żeby swoje zarzuty omówił pan z

nim - odpowiedziałem.

Hatovu wzruszył ramionami.

- Przecież nic się nie dzieje, z Masnerem nigdy nie było żadnych problemów. Można na

nim polegać. I tak umowy podpisaliśmy wczoraj, dziś chodziło tylko o ostatnie informacje.

Możemy z tym poczekać dwa dni.

Valer wciąż zachowywał pokerową twarz.

- A co, jeśli nie wróci w ciągu dwóch dni? - powiedział z rozdrażnieniem. - Karawana

będzie w drodze, a my nie będziemy mieć nad nią żadnej kontroli.

- Czy ma pan jakiś powód, żeby przypuszczać, że nie wróci? - spytałem tak cicho, że

prawie niesłyszalnie.

Guiny popatrzył z niepokojem na mnie i na Valera. Niby przypadkiem przejechałem

paznokciem po rzędzie rękojeści noży w bandolecie. Jestem żołnierzem, nie politykiem. Ktoś

mógłby powiedzieć, że moim rzemiosłem jest śmierć. Nie zaszkodzi czasem zwrócić na to

uwagi. A ten, kto prowadzi podwójną grę, z pewnością piekielnie dobrze to sobie

uświadamiał. Valer się zawahał.

- Jeśli jednak wciąż upiera się pan przy osobistej rozmowie, mogę w ciągu godziny

przygotować dla pana szybkiego konia. Mam co prawda dużo pracy, ale sam będę panu

towarzyszył - zaproponowałem z uprzejmym uśmiechem.

- Nie, zbyteczne jest obciążanie tym pana. Taka sytuacja co prawda mi się nie podoba,

jednak dwa dni mogę spokojnie poczekać - wycofał się Valer z właściwą gubernatorowi

dyplomacją.

Jego oświadczenie rozwiało resztki wątpliwości i spotkanie szybko się skończyło. Wyszli

wszyscy razem, lecz Hatovu wrócił za dziesięć minut.

Nalałem mu kieliszek gorzałki z zapasów Masnera. Jednocześnie uświadomiłem sobie, że

od chwili, gdy o mało go nie zabiłem, ufam mu. Obaj byliśmy obcy w świecie handlowych

intryg i to nas częściowo łączyło.

- Masner nie żyje, prawda? Z zaskoczeniem przytaknąłem.

- Wie pan, znałem go długo. Zawsze kiedy miał jakiś ciężki przypadek, nie pracował w

gabinecie, ale przynosił książki tutaj i siedział na tym krześle. Zauważyłem resztkę

zaschniętej krwi przy jednej nodze, a oparcie ma świeżą rysę. Ktoś go kazał wykończyć.

Szkoda, to był fajny facet.

Hatovu wlał w siebie kieliszek i w zamyśleniu mówił dalej:

- W tym przedsięwzięciu utopiłem już wystarczająco dużo pieniędzy i jestem chętny do

pomocy, żeby wszystko się udało. Jeśli mi pan powie, że gdzieś potrzebuje moich statków,

będą tam. I nie będę chciał żadnych dokumentów z rachunkami, żeby odliczyć ładunki od

podatku, jeśli pan wie, co mam na myśli. - Skrzywił się i podniósł do wyjścia.

- Mogłem go zabić ja sam - powiedziałem do jego pleców.

Nie odwrócił się, uśmiechnął tylko w drzwiach.

- Nie, nic byś na tym nie zyskał, a poza tym ty nie za bardzo lubisz zabijać. Zrobiłbyś to

inaczej.

Wyszedł z gabinetu, słyszałem jego oddalające się kroki.

Popatrzyłem na Umwalda, który tymczasem wynurzył się z pokoju obok.

- Przez dwa dni nie wytknę stąd nosa. Będziesz posłańcem, łącznikiem, po prostu

wszystkim. Musimy przejąć zboże, od czarowników odebrać kontenery na ziarno siewne,

uspokoić Valera. Z formalnego punktu widzenia wszystko musi być w porządku. Najpierw

przekażesz Kowalskiemu nowe rozkazy.

Umwald badawczo na mnie popatrzył.

- Panu jest wszystko jedno, czy macha pan nożem czy pisze piórem. Pan po prostu tych

ludzi chce tam dostarczyć i gwiżdże na to, ile to będzie kosztować i z czym z tego powodu

będzie pan musiał się zmierzyć.

- Kiedyś nabierzesz entuzjazmu.

Przed kolejną złotą myślą Umwalda uratowało mnie pukanie do drzwi.

- Wejść! - warknąłem.

Miałem przed sobą masę pracy i nie chciałem, żeby przeszkadzała mi nowo wynajęta

służąca. Do pomieszczenia weszła mała, ruda dziewczyna z ogromnymi niebieskimi oczami.

Nigdy w życiu jej nie widziałem. Przez chwilę przyglądaliśmy się sobie nawzajem. Spojrzała

na mnie, na Umwalda, a potem znów odwróciła się do mnie. Nie mogła mieć więcej niż

szesnaście lat, ale wnioskując z tego, jak nas mierzyła wzrokiem, było jasne, że wiele

przeszła.

- Dostałam ten adres od pana Kowalskiego. Więcej nie powiedział, ponieważ nie jest z

nim zupełnie w porządku - zaczęła ostrożnie.

- Pani jest jego informatorem? Od pani dowiedział się o Kelemanie?

Kiwnęła głową.

- A dlaczego pani tu przyszła? - zapytałem. Przez chwilę się wahała.

- Chcę mu pomóc. Jest ranny, potrzebuje opieki lekarskiej. Przypuszczałam, że ludzie, dla

których pracuje, zajmą się nim. To znalazłam u mężczyzny, którego zabił. - Podała mi plik

pogniecionych listów.

W duchu pokręciłem nad tym głową. Purytański Kowalski, który patrzył za dziewczynami

tylko wtedy, kiedy myślał, że nikt go przy tym nie widzi, miał takie szczęście, że interesowały

się nim dwie naraz.

- Spytam panią szybko o kilka rzeczy, a potem oddam pani do dyspozycji swojego

adiutanta, który pani pomoże, w czym trzeba.

Umwald swojego awansu na adiutanta nawet nie zauważył i tylko pożerał ją wzrokiem.

Rozumiałem go, miała w sobie coś, co sprawiało, że była interesująca.

- Zgadza się pani?

Kiwnęła głową i bez pytania usiadła na krześle. Drzwi nie zamknęła, ostrożna

dziewczyna.

Rozdział 11

Niemiłosierni

Rezka wygodniej rozsiadła się na koźle i popędziła konia. Powóz pomógł załatwić

Umwald. Poszukiwanie sprzedawcy i późniejsze uzgodnienia zajęły mu zaledwie godzinę. Na

chwilę myślami wróciła do mężczyzn, których poznała w ciągu ostatnich godzin. Na myśl o

Koniaszu mróz przebiegał jej po plecach. Swoim szóstym zmysłem wyczuła, że można mu

wierzyć, ale wydawało się, że nosi w sobie śmierć. Albo dokładniej: że chodzi jej drogami,

nawet jeśli, być może, sam tego nie chce. Świadomie nie chce, poprawiła się w duchu. W

pewien sposób był tak samo bezwzględny jak Keleman, mimo że prawdopodobnie o wiele

lepszy. Rezka miała doświadczenie z podobnymi typami i wszyscy napawali ją grozą. Lubiła

wiosnę i lato, ciepłe dni rozjaśnione słońcem. Tacy mężczyźni byli jak styczniowe mrozy.

Umwald za to wydawał się ulepiony z zupełnie innej gliny. Nie był żołnierzem i, tak jak ona,

znał się na ludziach. Teraz właśnie wszedł w niebezpieczny wiek, kiedy z chłopca

przeistaczał się w mężczyznę. Nie chciała robić sobie z niego wroga, dlatego zachowywała

się bardzo ostrożnie i uprzejmie. I tak miała wrażenie, że ją przejrzał i poznał, kim była.

Przypomniała sobie jego wzrok, jakim jej się przyglądał, kiedy myślał, że go nie widzi.

Umwald wprawdzie wyglądał jak chłopak, ale nie przypatrywał się Rezce po chłopięcemu.

Niechcący wjechała w głęboką dziurę i Kowalski z tyłu na wozie jęknął. Jego twarz

przypominała krwawą miazgę. Rezka początkowo nie mogła powstrzymać obrzydzenia, gdy

go pielęgnowała, ale stopniowo się przyzwyczaiła. Przypominał - przez chwilę szukała

porównania - dynię, na której ktoś uczy się kroić nożem. Cieszyła się, że jęczy. Całą noc

przeleżał nieprzytomny i nie przejawiał żadnych oznak życia. Prawdopodobnie w walce

doznał ciężkiego wstrząśnienia mózgu. Ściągnęła lejce i stary wałach zwolnił. W ciągu

ostatniego tygodnia przeżyła tyle życiowych zwrotów, że aż wydawało jej się to niemożliwe.

Prowadziła obcy wóz z rannym mężczyzną i wyjeżdżała z miasta. W ogóle się nie

sprzeciwiała, kiedy Umwald zaproponował, żeby odwiozła Kowalskiego do Doliny Mitcha.

Zdawała sobie sprawę, że w Fenidong już nigdy nie będzie bezpieczna. Keleman miał z

pewnością wspólników albo ludzi, dla których pracował. Oni mogliby się nią później

interesować. Mimo że absolutnie nie przeczuwała, co przyniesie przyszłość, miała nadzieję,

że już nigdy nie wróci do miasta.

Słońce pięknie grzało, niebo było jaskrawo niebieskie, pastwiska obok drogi zdobiły żółte

mlecze, białe złocienie i drobne stokrotki. Wróciła w myślach do obozu, do którego

zmierzała. Zrozumiała, że jeśli tam zostanie, czeka ją długa droga. Z doświadczenia

wiedziała, że bez mężczyzny lub krewnych będzie jej bardzo ciężko. Wręcz niemożliwie.

Spojrzała w stronę Kowalskiego. Mogłaby zostać z nim, przynajmniej przez chwilę. Jeśli

będzie chciał, albo raczej jeśli to ona zdoła go przekabacić, żeby chciał. Zmarszczyła czoło.

Kowalski był wyjątkowym mężczyzną, innym niż większość tych, których poznała. Wciąż

nie potrafiła wyrobić sobie o nim opinii. Jakby pragnął kobiet, a jednocześnie się ich bał.

Nagle uświadomiła sobie, że myśli o Kowalskim jak o kudłatej, wypchanej filcem zabawce,

do której się przytulała jako mała dziewczynka jeszcze przed tym, zanim straciła dom.

Zdecydowanie i szybko odpędziła tę myśl. Żeby przeżyć w obozie, będzie potrzebować

całego swojego rozsądku i doświadczenia i nie może ulec naiwnym dziewczęcym

wyobrażeniom, jeszcze na dodatek o jakimś mężczyźnie.

Nie spieszyła się. Nie chciała w nieznane miejsce przyjechać z jedynym człowiekiem,

jakiego znała, nieprzytomnym. Pod wieczór wjechała głębiej na pastwisko i zatrzymała się

między dwoma pagórkami, gdzie była niewidoczna z drogi. Kowalski się przebudził. Nie

mówił, tylko ze zmęczeniem mrugał powiekami, po chwili znów usnął. Nawet to jednak

wystarczyło, żeby poprawił jej się humor, a w nocy bała się trochę mniej.

Do doliny dotarła następnego dnia przed południem. Jazda po stromym zboczu nieźle ją

wymęczyła, ale w końcu ze wszystkim dobrze dała sobie radę. Dzięki doświadczeniom

zdobytym podczas podróży z Fenidong bez problemu przecisnęła się nawet przez chaos

wielkiego obozowiska. - Prr!

Zatrzymała konie przy dwóch dużych wozach, które opisał jej Umwald, i cała obolała

zeszła z kozła. Kowalski, mimo że ledwo trzymał się na nogach, kazał wysadzić się przy

pierwszych namiotach, ponieważ potrzebował rzekomo coś pilnego załatwić. Rezka czuła, że

kryje się za tym coś innego, ale zostawiła to, jak jest.

Obóz Kowalskiego był dobrze utrzymany. Wozy stały prostopadle do siebie i dawały

wrażenie domowego zacisza, ktoś opiekował się zwierzętami, ziemia wokół ognia była

wysypana drobnym rzecznym żwirem, na ognisku, między kamieniami, gotowała się zupa.

Rezka podeszła bliżej i wtedy płachta wozu się odchyliła i na zewnątrz wyszła szczupła

brunetka z dużymi brązowymi oczami. Rezka jeszcze nie widziała tak ładnej dziewczyny. Na

chwilę opanowała ją wściekłość, zazdrość i zawiść. Oczywiście, że miał kobietę, każdy facet

ma, a dlaczego miałby Rezce o niej powiedzieć, przecież Rezka była tylko dziwką z burdelu!

Potem przyszło jej do głowy, że może to jego córka. Nie była starsza niż ona sama.

Przyglądały się sobie nawzajem i Rezka nagle zauważyła, że ta piękność się jej boi. Jej oczy

były coraz większe, pełne panicznego strachu. Rezce przypominała ją samą, kiedy uciekła z

chlewu wuja i znalazła się w świecie pełnym złych, obcych ludzi. Gdy to wspominała,

przeleciał jej mróz po plecach. Niech się dzieje, co chce, za nic nie chciała skrzywdzić tej

dziewczyny.

Rezka pozostawiła zapoznawanie się na wieczór, a w ciągu popołudnia przewędrowała

przez całe obozowisko. Wydawało jej się, że na małej przestrzeni ściśniętych jest nieznośnie

dużo ludzi i zwierząt. Wszyscy byli przygotowani do drogi. Kilka osób ciekawie jej się

przyglądało, ale ponieważ zachowywała się zuchwale, jakby wszystko do niej należało, nikt

sobie na nic nie pozwolił ani o nic się nie wypytywał. Rozmowy, jakich niepostrzeżenie

wysłuchała, utwierdziły ją w przekonaniu, że droga nie wiadomo dokąd nie będzie usłana

różami. Wydało jej się, że najkorzystniejsze dla niej będzie trzymać się Kowalskiego, a z tą

brązowooką jakoś dogadać. Wciąż nie rozumiała, dlaczego ktoś, kto wygląda jak powabna

leśna nimfa, tak się boi. Kiedy wróciła do wozów, czekała na nią kolacja. Zdziwiło ją to, ale

też ucieszyło. Cały dzień tak wypełniony był wrażeniami, że nawet nie zdawała sobie sprawy,

jak bardzo jest głodna. Dziewczyna właśnie dojadała swoją porcję. Rezka zaczęła jeść. Gulasz

z sarny ze świeżym chlebem był wyśmienity. Wytarła miskę do sucha i jeszcze oblizała palce.

- Gdzie się nauczyłaś tak dobrze gotować? - zapytała, ale brązowooką nie odpowiedziała.

Rezka westchnęła.

- Tutaj będzie ważne, żeby umieć dobrze gotować - powiedziała i chytrze się uśmiechnęła.

Zaczęła opowiadać o swoim dzieciństwie, o ojczymie, który ją dręczył, o tym, jak uciekła

i dotarła aż do Fenidong. Ostatnie dwa lata w domu publicznym pominęła i stwierdziła tylko,

że radziła sobie, jak mogła.

- Jak się nazywasz? - zapytała, skończywszy swoją opowieść.

- Natasza - odpowiedziała dziewczyna po krótkim wahaniu.

Rezka się uśmiechnęła. Pierwsze lody zostały przełamane. Natasza w końcu się rozgadała

i spać poszły dopiero późno w nocy.

- On nie śpi tutaj z tobą? - spytała Rezka, kiedy Kowalski wciąż nie przychodził.

Nawet po ciemku wyczuła zakłopotanie swojej towarzyszki. Namacała jej rękę i

delikatnie ją ścisnęła.

- Nie miałam nic złego na myśli, przepraszam - usprawiedliwiła się.

- Nie możesz tak mówić! - zaszeptała Natasza z przestrachem. Rezka zdała sobie sprawę,

że choć Natasza jest nieprawdopodobnie piękna, w pojedynku o jakiegokolwiek mężczyznę

zdoła ją pokonać bez wielkich starań. Z drugiej strony wiedziała, że tego nie zrobi. Mimo że

były w tym samym wieku, traktowała Nataszę jak młodszą siostrę.

- Dobranoc - powiedziała i naciągnęła koc pod szyję. - Na pewno jakoś sobie z nim

poradzimy. Nie bój się.

***

Moja administracyjna wojna rozwijała się całkiem dobrze. Umwald latał tam i z

powrotem, a ponieważ po prostu zawaliłem go pracą - przekazywaniem wiadomości i

dokumentów, przypuszczałem, że zorganizował sobie własną armię posłańców. Najwięcej

pracy przysporzyło mi nierzucające się w oczy wstrzymywanie i przekładanie wszystkich

innych interesów Masnera. Guiny i Valer, ale głównie Valer, nieprzerwanie bombardowali

biuro Masnera pytaniami i żądaniami wyjaśnień. Miałem pełne ręce roboty, czternaście

godzin dziennie siedziałem za stołem albo negocjowałem z handlowcami. Nasz nieprzyjaciel,

którego utożsamiałem z Valerem, na razie nie zdecydował się na żadną kontrakcję.

Zgadywałem, że uderzy bardziej bezwzględnie niż tylko interwencją handlową. Miałem

nadzieję, że Kowalski jak najszybciej dojdzie do siebie, ponieważ był potrzebny do pomocy

Bonsettiemu w obozie. Chociaż pomoc to nie najlepsze słowo. Bonsetti podobał mi się coraz

mniej, jakby nie był tym starym obrońcą prawa i porządku, jaki dziesięć lat temu śledził mnie

przez pół kontynentu.

Z listów, które przyniosła wybawczyni Kowalskiego, wynikało, że naprawdę nie

doceniliśmy Kelemana. Znał wiele wysoko postawionych osób i z pewnością dla nich

pracował jako pośrednik od brudnej roboty. Przez to, że pokrzyżowaliśmy mu plany z

karawaną, znalazł się w krytycznej sytuacji. W listach oznajmiał zainteresowanym ludziom,

że umowy dotrzyma w późniejszym terminie. Wnioskując z tego, jak był uprzejmy, musiał

mieć niezłego stracha. Wśród adresatów był oczywiście hrabia Nevym i wszyscy bawiący się

u Kelemana na wieczorku, kiedy Rezka ich podsłuchała.

Trzeciego dnia pracy biurowej siedziałem w fotelu i na zmianę składałem i rozkładałem

pustą kartkę papieru. To była najbardziej skomplikowana praca, do jakiej byłem aktualnie

zdolny. Czułem się po prostu wyczerpany umysłowo. Żeby choć trochę się zmobilizować,

poszedłem do kuchni wziąć sobie coś na ząb. Dom w ciągu dni mojego urzędowania

niewiarygodnie opustoszał, zwłaszcza pomieszczenia, gdzie przebywałem ja i Umwald. Było

jasne, że podczas kolejnej wizyty Guiny ego lub Valera będę musiał wyjawić sytuację.

Z byłej rezydencji adwokata uczyniłem kwaterę główną. W korytarzu przy wejściu

piętrzyły się resztki nieodwiezionego ekwipunku, w ciągu dnia w domu pojawiało się wiele

ludzi, których kiedyś nawet nie wpuściłbym do środka. Najgorzej wyglądała kuchnia. Tam

spotykaliśmy się z Umwaldem najczęściej i po prostu nie udawało nam się utrzymać w niej

porządku. Dokładnie mówiąc, Umwaldowi się nie udawało, ponieważ był to jeden z

obowiązków, które mu przydzieliłem.

Wziąłem resztkę szynki i piętkę czerstwego chleba. Butelka po winie na stole była pusta,

zastanawiałem się, czy nie pójść do piwnicy po następną. Trzasnęły drzwi wejściowe.

Przyszedł Umwald. Nieco nostalgicznie wspomniałem majordomusa, który mnie nie lubił, ale

który tak troskliwie opiekował się majątkiem swojego pracodawcy. On nie tolerowałby

takiego postępowania. Wszyscy, majordomus, kucharka i Masner, byli jednak martwi. Dom

urządzony w prostym stylu został skazany na sprzedanie nowemu właścicielowi, który

wszystko przebuduje i dostosuje do własnych potrzeb.

Umwald wbiegł po schodach i bez pukania wszedł przez uchylone drzwi. Wciąż jeszcze

miał luki w wychowaniu, ale byłem zdecydowany, że podczas podróży z karawaną

wszystkiego go nauczę. Biedak nie miał pojęcia, że będę go uczył kompleksowej dworskiej

etykiety ze wszystkimi niuansami i regionalnymi osobliwościami. A do tego zamierzałem

wmusić w niego jak najwięcej wykształcenia ogólnego, żeby bez problemów mógł

dyskutować ze śmietanką towarzyską. Umwald miał wrodzony talent organizacyjny i uczył

się z nieprawdopodobną łatwością, szkoda by było to zmarnować.

Usiadł przede mną w fotelu i podał trzy pierogi kapuściane w tłustym papierze.

Fenidońskie pierogi nie są złe, ale ponieważ jadłem je na śniadanie, a wczoraj również na

obiad i kolację, nie byłem zachwycony. Za to Umwald łapczywie połykał kolejne i pożądliwie

spoglądał na moją porcję. Jedzenie kupował on i na moje nieszczęście w jakiś zagadkowy

sposób ciężko uzależnił się od pierogów.

- Jesteśmy gotowi, przynajmniej na razie. Zamykamy tutaj i jedziemy do obozu -

powiedziałem.

- Dhaczeho tehaz na weczóh? - wymamrotał.

- Nie mów z pełnymi ustami, to niegrzeczne - zacząłem pierwszą lekcję nauki właściwego

zachowania.

Przełknął kęs i zaprotestował z urazą.

- A pan może?

- Tak.

- Dlaczego?

- Ponieważ jestem silniejszy!

- Ale to niesprawiedliwe - powiedział wzburzony.

- Dobhe spostheżenie - przytaknąłem i połknąłem kolejny tłusty kęs.

Przez chwilę z wściekłością mi się przyglądał, ale później zdecydował, że da temu spokój.

Naprawdę byłem silniejszy.

Byłem zdenerwowany, ponieważ już długo nie miałem żadnych informacji z obozu. Nie

wiedziałem, co z Kowalskim, chciałem też porozmawiać z Krystyną. Nie zamierzałem tak po

prostu odpuścić sobie Krystyny, ale z drugiej strony nawet nie planowałem zabójstwa jej

męża. Gdzieś w środku mojego jestestwa kołatała mi jednak nadzieja. Jeśli Hammond

pozostałby w swoim artystycznym uniesieniu i pozwolił karawanie odjechać, szansa, że

później ją dogoni, nie była zbyt duża. Raczej marna. Musiałem jak najszybciej dostać się do

obozu, żebym wiedział, na czym stoję.

***

Kowalski prawie spadł z pieńka, który służył mu jako siedzenie. Cały dzień był na nogach

i już nie miał siły. Od pojedynku z Kelemanem ciągle strasznie bolała go głowa, świat widział

obramowany tęczowymi konturami i gdy nie był skoncentrowany, jąkał się. Zdawał sobie

sprawę, że prawdopodobnie doznał wstrząsu mózgu, może nawet stłuczenia, i że widoki na

pełne wyzdrowienie nie są zbyt optymistyczne. Znał parę osób, które po podobnej bijatyce już

nigdy nie doszły do siebie. Pierwszego dnia, kiedy ledwie mógł chodzić, liczył się z tym, że

rano może się nie obudzić. Śniadanie, które następnego dnia podała Natasza, przyjął jak dar

niebios. Czuł się wprawdzie marnie, czasem tracił równowagę, a raz prawie zemdlał, ale

tęczowych konturów pomału ubywało, mijało jąkanie. Zaczynał wierzyć, że się z tego

wygrzebie, chociaż może niezupełnie bez następstw.

Ostrożnie głęboko wciągnął powietrze przez nos. Od ogniska unosił się zapach rosołu.

Wokół ognia kręciła się Natasza, przygotowała rosół specjalnie dla niego. Nie mógł się

przyzwyczaić do jej troskliwości, trochę go niepokoiła. Kowalski nigdy nie rozumiał kobiet.

Rezka przed chwilą poszła do lasu, żeby przynieść jeszcze drewna na opał. Poczuł

rozdrażnienie, ponieważ uważał to za swoją pracę, ale w końcu przyznał, że jeszcze nie dałby

rady. Na moment się zamyślił, jak zgadzają się te dwie dziewczyny, jak do tego wszystkiego

pasuje on sam, ale do niczego rozumnego nie doszedł. Wiedział, że obie chodzą wokół niego

na paluszkach i opiekują się nim jak - przez moment szukał dobrego porównania - jak swoim.

Wzruszył ramionami. Ruch spowodował jednak nieoczekiwany przypływ bólu, aż musiał

schować głowę w dłoniach i zamknąć oczy. Kiedy je otworzył, ujrzał Rezkę idącą w

towarzystwie umięśnionego młodziana z wielką wiązką drewna na ramieniu. Rezka się

uśmiechała i o czymś rozprawiała wesoło. Wydawało się, że młodzieniec nie zauważa

ciężaru, który dźwiga. Czasem nawet z rozbawieniem gestykulował wolną ręką. Zanim

Kowalski zdążył się zastanowić, czy ma być wdzięczny chłopakowi, czy być o niego

zazdrosny, tamci dwoje doszli do obozu. Młodzian rzucił drewno na ziemię i odwrócił się do

Kowalskiego. Led nie czuł się kompetentny, żeby oceniać męską urodę, prawdę mówiąc,

wątpił, że coś takiego istnieje, ale młodzieńca bez wahania uznałby za przystojnego. Szeroka

twarz, regularne rysy i niebieskie oczy pełne iskierek humoru. Właściwie był tak piękny, że

aż się to Kowalskiemu wydało nienaturalne.

- Nazywam się Szoblaj. Honza Szoblaj. Kiedy zobaczyłem, jaka pana żona mocuje się z

drewnem, to pomyślałem sobie, że jej trochę pomogę.

Kowalski wzdrygnął się przy słowach „pana żona”, co spowodowało następną falę

mdłości. Znów musiał zamknąć oczy. Natasza też to usłyszała i pół badawczo, pół

podejrzliwie popatrzyła na Rezkę. Honza Szoblaj nerwowo przestępował z nogi na nogę.

- Co się panu stało? - Z ciekawością wskazał na twarz Kowalskiego, która teraz wyglądała

jak jeden wielki gojący się strup.

- Facet z kastetem - wytłumaczył mu Kowalski z niechęcią.

- A co się stało z nim? - zapytał Szoblaj z entuzjazmem zawadiaki amatora.

- Nie żyje - odpowiedziała zamiast Kowalskiego Rezka.

Szoblaj szeroko się uśmiechnął.

- To dobrze, proszę pana. Facet, który nie walczy uczciwie, na nic innego nie zasługuje.

Już muszę iść, ale gdyby potrzebował pan pomocy, zanim się pozbiera do kupy, należę do

tamtych wozów - powiedział i wskazał grupkę małych dwukółek.

Przy kolacji Kowalski siedział zmęczony na pieńku i zbierał siły, żeby dać radę

przedostać się do łóżka. Obie dziewczyny oczywiście miały rację, kiedy rano namawiały go,

żeby jeszcze się oszczędzał. Obok przechodziła jakaś kobieta. Niosła worek pełny trawy,

pewnie dla zwierzyny domowej. Nagle się zatrzymała, pochyliła do przodu i złapała za

brzuch, jakby poczuła nagły ból. Chyba jest w ciąży, przyszło do głowy Kowalskiemu. Na to

jednak wydawała mu się zbyt szczupła. Zamknął oczy i starał się ułożyć swoje myśli. Szło mu

to naprawdę trudno.

Rezka zaczęła dzielić drewno, Natasza sprzątała po jedzeniu. Miała przy tym opuszczoną

głowę, a na Rezkę ani razu nie spojrzała. Rezka w duchu westchnęła. Honza swoją uwagą o

żonie narobił jej niezłych kłopotów. Rozejrzała się po okolicy i uświadomiła sobie, że w

niedalekim zagajniku, ukryty między pniami gęsto rosnących młodych brzóz, stoi mężczyzna

i uważnie ich obserwuje. Rezka pozornie poświęciła się dalej swojej pracy, ale

niepostrzeżenie przyglądała się mężczyźnie. Ten facet był zły. Mówił to szósty zmysł, który

do tej pory nigdy jej nie zawiódł. O ile dobrze widziała, opierał się na grubym drewnianym

kiju z metalową główką. Podobnej broni zazwyczaj używali druciarze lub wędrowni

rzemieślnicy. Ludzie, którzy nie mieli pieniędzy na lepszą broń, ale często się przemieszczali

z miejsca na miejsce. Miała nieprzyjemne wrażenie, że stoi tam i przygląda się już cały dzień.

Od strony grupki namiotów blisko lasu rozległ się dźwięk dzwonu, mężczyzna się wzdrygnął,

kilka razy niezdecydowanie przestąpił z nogi na nogę i w końcu odszedł w stronę

obozowiska. Rezka odprowadzała go spojrzeniem. Skoncentrowała się na jego sposobie

chodzenia, postawie ciała, gestach, obserwowała go jak niebezpieczne zwierzę. Przy lekkim

powozie z czopami kół pomalowanymi czerwoną farbą zatrzymał się na chwilę i z kimś

rozmawiał. Kiedy przechodził obok grupki kobiet, cały się wyprężył i spojrzał w bok. Rezka

już kilka razy spotkała się z podobnymi typami. Bali się kobiet, jednocześnie ich pragnęli i

nienawidzili. Na takich jako prostytutka najbardziej uważała.

Kowalski wcześnie po kolacji dowlókł się do łóżka i natychmiast usnął, Rezka z Nataszą

zaczęły przygotowywać obozowisko na noc.

- Prawie cały dzień przyglądał nam się obcy facet - Rezka przełamała w końcu milczenie.

Natasza popatrzyła na nią wzrokiem pełnym wyrzutu i strachu.

Rezce zrobiło się żal, ale jednocześnie ją to zirytowało.

- Nie patrz tak na mnie! Ja cię nie skrzywdzę ani cię stąd nie wygryzę! Tego faceta

powinnaś się bać, nie mnie!

- Dlaczego? - spytała Natasza ze zdziwieniem.

Jej naiwność i brak doświadczenia sprawiły, że Rezka natychmiast się uspokoiła.

- Led nam nie pomoże, jest ranny zaczęła tłumaczyć. - Będziemy musiały poradzić sobie

same. Tutaj każdy troszczy się tylko o swoją rodzinę, o swoich krewnych, może o ludzi ze

swojej wioski. My oprócz Leda nikogo nie znamy. Myślisz, że ktoś nam pospieszy na pomoc?

Jest tu o wiele więcej mężczyzn niż kobiet i mnóstwo facetów tylko czeka na okazję, żeby

jakiejś dopaść. I jest im wszystko jedno, w jaki sposób. Zanim się spostrzeżesz, będziesz w

łóżku obcego faceta, który dla pewności zrobi ci z twarzy krwawą sieczkę, żeby nigdy nie

przyszło ci do głowy opowiadać, jak się tam znalazłaś. Kiedy ta lawina ludzi ruszy, będzie

takie zamieszanie, że nigdy nie dojdą do tego, kto, gdzie i w jaki sposób zginął.

- A ten na zewnątrz? Co chce zrobić? Natasza zbladła, trzęsły jej się ręce.

Rezka myślała. Ten mężczyzna był zdrowy i silny, bicie się z nim nie wyglądało na

najmądrzejszy sposób rozwiązania problemu. Krzykiem też za bardzo by sobie nie pomogły.

Spojrzała w niebo. Zaczynało się ściemniać.

- Pójdę po Honzę Szoblaja. Poproszę go, żeby dziś w nocy tu pilnował. Jeśli nie będzie

chciał przyjść, zaproponuję mu pieniądze - powiedziała.

Natasza wyglądała na jeszcze bardziej przerażoną niż przed chwilą, o ile w ogóle było to

możliwe. Rezka miała chęć pogłaskać ją po włosach i przynajmniej trochę uspokoić.

- A co, jeśli Szoblaj będzie taki jak tamten? Rezka pokręciła głową, na jej twarzy pojawił

się przelotny uśmiech.

- Ten nie. Tego kobiety nie interesują, raczej faceci.

Natasza przełknęła ślinę.

- Jak...?

- Znam ich. W większości możesz na nich polegać bardziej niż na innych mężczyznach.

Nawet w domu - przerwała, kiedy sobie uświadomiła, że „Magnolię” nazwała domem - nawet

w domu znałam jednego takiego. Idę, zanim całkiem się ściemni.

***

Kowalski obudził się w o wiele lepszej kondycji, niż się kładł. Czuł, że jest wcześnie rano,

zaledwie parę minut po wschodzie słońca. Powietrze pachniało wilgotną rosą, przez płachtę

przenikały słabe jeszcze promienie słońca i rysowały cienie na podłodze z desek. Odpoczynek

sprawił cuda. Przeciągnął się. Widział wyraźnie, bez tęczowych konturów z bólu, który

jeszcze wczoraj doprowadzał go do omdleń. Zostało już tylko lekkie drętwienie w tylnej

części głowy. Wyszedł z wozu. Z ogniska jeszcze się dymiło, jakby ktoś utrzymywał je całą

noc.

- Życzę miłego dnia - dobiegło od strony lewego wozu i Kowalski ujrzał starego

znajomego Szoblaja.

- Pana dziewczyny się bały, wieczorem ktoś je nękał. Poprosiły mnie, czy nie

popilnowałbym w nocy, zanim pan wróci do zdrowia.

Rozdmuchali ogień, Kowalski wyciągnął ze skrzyni z zapasami chleb, słoninę, fasolę. Za

chwilę w kociołku gotowała się kawa, a z głębokiej patelni zaczynało pachnieć. Rezka i

Natasza ciągle spały, Kowalski nie mógł zmusić się do tego, żeby iść je obudzić. Jedzenie

wkrótce było gotowe. Mężczyźni nie zawracali sobie głowy nakrywaniem do stołu, jedli

łyżkami z jednej patelni, fasolę z mięsem zagryzali chlebem.

Podczas śniadania Kowalski dowiedział się, że za dwa srebrne zyskał na trzy dni

pomocnika.

- Pan nie jest człowiekiem, który klepie biedę - rzucił Honza Szoblaj w zamyśleniu w

połowie posiłku.

- Dlaczego pan tak myśli? - zapytał Kowalski między jednym kęsem a drugim.

Nigdy mu się nie wydawało, żeby w porównaniu z farmerami był rzeczywiście bogaty.

- Ma pan dwie kobiety i dwa wozy... Kowalski był nieprzyjemnie zaskoczony.

- Dwie kobiety? Jak pan się tego, do cholery...

- Rezka mi powiedziała - Szoblaj spokojnie odpowiedział na pytanie, zanim jeszcze

Kowalski dokończył. - Mnie to wszystko jedno, proszę pana. Ja na takie rzeczy nie zwracam

uwagi. Po prostu ma pan dwie żony, dwa wozy i, o ile zauważyłem, masę pracy z

prowadzeniem tego całego domu wariatów. Potrzebuje pan kogoś do pomocy. Nasza rodzina

jest biedna. Dołączyliśmy do Faraciusa Edugana, to jeden z najbogatszych ludzi wśród

farmerów i cieszymy się, że nas u siebie znosi. Mamy więcej rąk niż narzędzi, jeśli mnie pan

rozumie. Tylko by się cieszyli, gdybym się urwał i pracował dla kogoś takiego jak pan.

Kowalski w zamyśleniu przyglądał się Szoblaj owi.

Młodzian mówił rozumnie i całkiem mu się podobał, z wyjątkiem tego dziwnego uczucia,

które towarzyszyło Kowalskiemu podczas pierwszego spotkania.

- Będę panu płacił półtora srebrnika tygodniowo, do tego wyżywienie - zaproponował.

Szoblajowi zaświeciły się oczy.

- To nawet przyzwoicie, biorę.

- A co do tych dwóch kobiet... - Kowalski wrócił do sprawy, która siedziała mu w głowie.

Szoblaj machnął ręką.

- Niech pan da spokój, jak dla mnie to naprawdę wszystko jedno, a językiem zbytecznie

nie mielę.

W tym momencie zaskrzypiała podłoga wozu i wynurzyła się Natasza. Wyskoczyła, albo

raczej została wypchnięta przez Rezkę na zewnątrz i niezbyt pewnie skierowała się w stronę

ogniska. Kowalski miał nagle wrażenie, że obie dziewczyny już od bardzo dawna nie spały,

tylko na coś czekały.

- Dzień dobry - przywitała się Natasza niepewnie i zatrzymała metr przed Kowalskim.

Z wozu rozległo się ostre, rozdrażnione syknięcie. Na ćwiczenie tego momentu Rezka

poświęciła pół nocy.

Natasza zrobiła jeszcze jeden krok, niezgrabnie pocałowała Kowalskiego w policzek i

cicho powiedziała:

- Bardzo się cieszę, że już masz się dobrze.

Rezka westchnęła. Co prawda Natasza pocałowała Kowalskiego jak córka ojca, ale w jej

głosie brzmiała niekłamana radość i ulga. Sama wyśliznęła się z wozu o wiele bardziej

elegancko i naturalnie, a jej pocałunek był czymś zupełnie innym.

Honza Szoblaj przywitał obie po przyjacielsku. Był zadowolony. Zyskał dobrą służbę za

niezłe pieniądze, u sympatycznych ludzi. Wydawało mu się jednak dziwne, że Kowalski przy

pocałunkach swoich żon tak bardzo się zaczerwienił. W końcu stwierdził, że pewnie nie jest

przyzwyczajony do publicznego wyrażania uczuć.

Po śniadaniu Kowalski wyruszył na obchód obozu. Likwidacja całego obozowiska

przebiegała zgodnie z planem, wozy ze zbożem i narzędziami zostały rozdzielone między

poszczególne grupy, mężczyźni wyznaczeni do doglądania bydła wygnali zwierzęta z zagród

i zapędzili je na świeże pastwiska, żeby przed jutrzejszą podróżą porządnie się napasły.

Uciekło im parę sztuk i teraz ćwiczyli się w ich zaganianiu i łapaniu.

Kowalski obszedł wójtów poszczególnych grup w poszukiwaniu Bonsettiego, ale nigdzie

go nie znalazł. Żołnierze zaraz rano przepatrzyli okoliczne zbocza, czy nie znajdą śladów

nieproszonych gości, ale niczego niezwykłego nie odkryli. Kowalski polecił jednemu z

wójtów, żeby przekazał wybranym młodzieńcom wiadomość, że dziś znów będą

kontynuować ćwiczenia.

Zakończył obchód i skierował się z powrotem w stronę żołnierskiego obozowiska, kiedy

ujrzał Bonsettiego wychodzącego właśnie z dużego namiotu należącego do bogatego

purytańskiego farmera. Bonsetti nawet w obozowisku chodził w pełnym uzbrojeniu, a

Kowalskiemu wydawało się, że ma jeszcze bardziej mroczną minę niż zazwyczaj. Bonsetti

natychmiast odwrócił się w stronę Kowalskiego.

- Mamy problem - powiedział zamiast powitania. - Niech pan przyjdzie zobaczyć.

Zawrócił do namiotu. Kowalski szedł za nim. Weszli do środka, w pierwszej chwili

uderzył ich odór odchodów i wymiocin, którego nie zdołał zamaskować zapach palącego się

kadzidła. Przeszli przez przedsionek, który w czasie deszczu służył jako kuchnia, przecisnęli

się pod haftowaną zasłoną i weszli do mniejszego pomieszczenia. Smród się nasilił. Kowalski

początkowo nic nie widział. Grube płótno namiotu i pomarszczone zasłony nie przepuszczały

zbyt dużo światła słonecznego, ale po chwili wzrok mu się przyzwyczaił do półmroku. Na

rozkładanym łóżku w rogu, owinięta w koce, leżała kobieta i cicho jęczała. Przy jej głowie

klęczał mężczyzna. Zasłona się odchyliła, weszła służąca z kawałkiem czystego płótna i

miednicą pełną wody. Kowalski przycupnął przy łóżku. Mężczyzna klęczący obok chorej nie

zauważył ich.

- Na początku miała biegunkę, teraz już tylko wymiotuje. Ma gorączkę - tłumaczył

Bonsetti.

Kowalski położył chorej rękę na czole. Nie wydawało mu się to tak groźne.

- Boli ją brzuch. Przynajmniej tak mówiła, kiedy jeszcze mogła mówić.

Chora zwinęła się w konwulsjach, na wargach pojawiły się bąbelki wymiotów. Miały

krwawobrązowy kolor i raczej nie były to resztki jedzenia, ale soki żołądkowe i krew.

- Niech pan jej pomoże, bo się udusi - powiedział Kowalski do mężczyzny, który wciąż

nie reagował.

Mężczyzna powoli podniósł wzrok, był blady, oczy mu błyszczały.

- Boli mnie brzuch - zajęczał, przewrócił się na bok i zwinął w kłębek. Fetor fekaliów

jeszcze się wzmógł. Kowalski przypomniał sobie kobietę, którą zobaczył wczoraj, i zmroziło

go.

- Kiedy to się zaczęło? - zapytał. Bonsetti wstał.

- Podobno wczoraj w nocy.

- Być może chorych jest więcej. Jak pan myśli, co to jest? - spytał cicho Kowalski.

Bonsetti bez zaangażowania wzruszył ramionami.

- Nie wiem, nie jestem lekarzem.

- Biegunki, wymioty, skurcze żołądka... - wyliczał Kowalski powoli. - To może być

cholera.

Bonsetti odwrócił się do wyjścia.

- Może. Zorganizuję wójtów, wszyscy chorzy będą mieć areszt domowy. Będę

potrzebował kilku pana rekrutów, żeby pomogli mi przekonać buntujących się.

Kowalski skinął głową.

- Poślę ich. Nie tylko chorzy, ale wszyscy będą mieć areszt domowy. Zorganizujemy

brygady ludzi, którzy będą roznosić wodę. Każdy będzie musiał dać sobie radę z własnym

jedzeniem. Nie chcę widzieć żadnego innego człowieka przechodzącego od obozowiska do

obozowiska. Żadnego. Jeżeli to naprawdę cholera, kwarantanna jest naszą jedyną szansą.

Bonsetti przez chwilę badawczo przyglądał się Kowalskiemu, jakby się wahał, czy ma

przyjąć od niego rozkazy. Usta wykrzywił mu grymas. Kiwnął głową.

- Dobrze. Potrzeba jednak nieco bardziej brutalnej metody, żeby utrzymać ich na swoich

miejscach. Niech mi pan przyśle tych ludzi.

Kowalski został sam w pomieszczeniu. Wydawało się, że chorej ulżyło. Leżała spokojnie,

bez konwulsyjnych skurczów. Za to z jej mężem było o wiele gorzej.

Służka zajrzała do środka i z przerażeniem jęknęła. Odchodząc, Kowalski odwrócił się po

raz ostatni. Światło z zewnątrz padło na twarz chorej, jej źrenice zapadły się gdzieś do tyłu,

widać było tylko białka. Była martwa. Kowalski zacisnął usta. Cholera zabijała wolniej.

Wszystko stało się tak szybko, że miał odczucie, jakby ktoś uderzył go młotkiem w pierś.

Słońce na niebie już świeciło pełną mocą, skądś dobiegło go jęczenie, wydawało mu się,

że w powietrzu unosi się kwaśny odór epidemii. Potrząsnął głową i siłą woli pozbył się

poczucia beznadziejności. Musiał zrobić wszystko, żeby zatrzymać grożącą katastrofę. Ze

sztuczną energią skierował się do miejsca, gdzie czekali na niego młodzi mężczyźni wybrani

do ćwiczeń wojskowego rzemiosła.

***

Gdy tylko rozpostarł się przede mną widok na dolinę, wiedziałem, że coś jest nie w

porządku. Wczesnym wieczorem w każdym obozie można znaleźć kilka ognisk. Zazwyczaj

są to małe paleniska, przeznaczone do gotowania lub do posiedzenia przy odrobinie światła i

ciepła. Tutaj była ciemna równina usiana wielkimi watrami, w powietrzu unosił się

charakterystyczny fetor. Wystarczy, że poczujecie go raz w życiu, a na pewno będziecie

rozpoznawać już do śmierci. Fetor palonego mięsa. Pełen złych przeczuć popędziłem konia i

szybciej, niż podpowiadał rozum, zjechałem po stromej ścieżce w dół. Umwald został gdzieś

z tyłu.

Pierwszym martwym, na którego się natknąłem, był starszy mężczyzna z siwymi

włosami. W plecach miał długą strzałę, przed śmiercią zdążył jeszcze wbić palce w ziemię.

Powoli jechałem dalej. W każdym samodzielnym obozowisku płonął wielki ogień, słyszałem

lamenty i narzekania.

- Stój! Stój! - usłyszałem okrzyk.

Zgarbiona sylwetka mignęła w ciemności i przebiegła od jednej grupy namiotów do

drugiej. Jeździec na koniu zatrzymał się w pół drogi między dwoma obozowiskami.

- Przedostał się do zakażonych. Nie puszczajcie go z powrotem! - zimny głos Bonsettiego

przeciął ciemność. - Trzech mężczyzn do mnie! Szukajcie go!

Z mroku wybiegło trzech młodych mężczyzn. W rękach mieli miecze, ale trzymali je bez

wprawy, kurczowo, wydawało się, że lepiej by sobie poradzili z cepami.

Z wozu obok, oświetlonego olbrzymim płonącym stosem, wyłoniła się grupka mężczyzn.

- Stójcie! - ktoś z drugiej strony próbował ich zatrzymać, ale ludzie nie reagowali.

Bonsetti w miejscu odwrócił konia i nie mierząc, wystrzelił z łuku. Mężczyzna biegnący

na czele grupki upadł ze strzałą w boku. Drugiego w kolejności najemnik powalił koniem.

Pozostali mężczyźni zatrzymali się niezdecydowani.

- Wracajcie albo was zabiję - polecił im Bonsetti. Mężczyźni wciąż się wahali. Żołnierz

nie trudził się dalszym przekonywaniem, siedział spokojnie w siodle, z łukiem w lewej ręce, i

czekał. Jeden z mężczyzn postanowił zaryzykować w nadziei, że Bonsetti nie ma założonej

strzały, i wybiegł sprintem w ciemność. Nie widziałem ruchu Bonsettiego, ale głuchy trzask,

kiedy ostrze rzuconego noża wryło się w plecy, słyszeli wszyscy. Dopiero teraz mężczyźni się

odwrócili i powoli wracali do swojego obozowiska. Popędziłem konia.

- Nikt nie może przejść albo powymieramy wszyscy. Jasne? - rozkazywał Bonsetti komuś

z prawej.

- Koniasz - zapowiedziałem się, żeby nie przywitał mnie przypadkiem swoim nożem, i

dopiero później się zbliżyłem.

Bonsetti twarz miał brudną od popiołu i krwi, wyglądał na zmęczonego, ale minę miał tak

samo mało zaangażowaną jak zawsze. Skinął mi na powitanie.

- Nagle zachorowało mnóstwo ludzi. Zaczęło się w nocy lub wcześnie rano. Wymiotują,

mają krwawą biegunkę, niektórzy się duszą. Kowalski mówi, że to cholera. Zamknęliśmy

poszczególne obozowiska i nie pozwalamy, żeby ludzie przechodzili z jednego do drugiego -

objaśniał sytuację.

- Są jacyś martwi?

- Tak.

- Ilu?

- Dużo - odpowiedział dziwnym tonem, aż się wydawało, że go to cieszy.

Naszą rozmowę przerwał okrzyk z pogróżkami.

- Wracajcie albo was rozwalimy!

Bonsetti pogonił konia i zanim zniknął w ciemności, wrzasnął przez ramię:

- To są nowicjusze, nie dają rady.

Wolno przejeżdżałem przez obóz. Fetor był o wiele większy niż na górze zbocza.

Czarnego dymu ze spalanych ciał nie było w mroku widać i za każdym razem, kiedy

wjeżdżałem w duszącą chmurę, zaczynaliśmy kasłać i ja, i koń. Spotkałem następne trzy

oddziały stróżujące między poszczególnymi odizolowanymi obozowiskami. Składały się

zawsze z pięciu młodzieńców i jednego doświadczonego żołnierza. Kowalskiego znalazłem

dopiero na północnym krańcu obozu. Wychodził z kręgu namiotów, zgarbiony, jakby na

ramionach niósł ciężki ładunek. Twarz i ręce błyszczały mu w blasku ognia, na twarzy miał

ślady długiej i daremnej walki z zarazą. Zeskoczyłem z siodła. Musiałem do niego krzyknąć,

żeby mnie w ogóle zauważył.

- Epidemia - zaczął tłumaczyć. - Umarło dwieście, może trzysta osób. Choroba rozwija się

bardzo szybko. Początkowo myślałem, że to cholera, ale wielu zarażonych umiera już dwie,

trzy godziny po wystąpieniu pierwszych objawów. Cholera ma o wiele dłuższy okres

wylęgania. W niektórych obozach martwi są wszyscy, gdzie indziej nikt nie jest chory.

Mówił mechanicznie, jak człowiek, który w ciągu jednego dnia widział o wiele więcej,

niż był w stanie znieść.

- Krystyna? - zapytałem. Wzruszył ramionami.

- Możemy tam iść popatrzeć. Właściwie wszystko jedno, co zrobimy.

Zrozumiałem, że Kowalski właśnie osiągnął dno beznadziejności. Nie dziwiłem się, raczej

było godne podziwu, że w piekle stosów pełnych martwych ciał wytrzymał tak długo.

Krystyna leżała w namiocie w kałuży krwi, wymiocin i odchodów. Dzieci siedziały

wystraszone na skrzyni i tuliły się do siebie. Przynajmniej one wyglądały na zdrowe.

Ostrożnie podniosłem Krystynę i położyłem na łóżku. Poznała mnie, ale nie zdołała nic

powiedzieć.

- Nie dusi się. Jeśli się nią zajmiemy, utrzymamy w cieple i będziemy jej dawać pić co pół

godziny, może wytrzyma do rana. Nie dłużej. Ci, którzy się duszą, umierają w ciągu dwóch,

trzech godzin - powiedział Kowalski i jednocześnie oglądał dzieci. - Wyglądają zdrowo. Na

razie. Powinniśmy wyprowadzić je na zewnątrz.

Zmarszczki na czole miał tak głębokie, że wydawało się, jakby w ciągu kilku dni zestarzał

się o dwadzieścia lat. Krystyna zatrzęsła się, ponownie zwymiotowała, w żołądku jednak nie

miała już nic. Tylko krew. Wytarłem jej wargi. Jęknęła.

- Potrzebne mi są martwe ciała. Dwa albo trzy. I ogień, gdzieś z boku, żeby nikt mi nie

przeszkadzał - rozkazałem.

Mój własny głos pełen zdecydowania brzmiał obco i fałszywie, lecz wydawało się, że

moja konkretność dodała Kowalskiemu sił. Nie dał po sobie poznać, że ma jakiekolwiek

wątpliwości, i zaraz się podniósł.

- Trupy będziesz miał natychmiast. Pod wielkim dębem, przy zagrodzie z bykami. Z

ogniem to trochę potrwa. Ktoś musi dawać jej pić albo umrze w ciągu godziny - napomknął,

patrząc na Krystynę.

- Zaraz tam będę, tylko jeszcze coś załatwię - powiedziałem i wybiegłem z namiotu.

Nie wierzyłem, że to wyjdzie, jednak musiałem spróbować. Najchętniej zostałbym z

Krystyną do końca i towarzyszył jej aż do śmierci, ale musiałem przynajmniej spróbować ją

uratować. Bałem się, że zanim wrócę, będzie martwa. Ten strach pożerał moją wolę i odwagę

jak głodna anakonda z moczarów grubego osła. Drżałem z obaw, mamrotałem przekleństwa i

zaklęcia jednocześnie. Mimo to biegłem zboczem pod górę, walcząc z czasem, brutalnie

przedzierałem się przez gąszcz ciernistych krzewów, ostre pędy cięły mnie po twarzy i

drapały w ręce.

Hammond nie pracował. Nie przywiódł mnie do niego dźwięk prac kamieniarskich, lecz

blask ognia. Siedział na kamieniu, w jednej ręce trzymał dłuto, w drugiej młotek,

nieprzytomnie wpatrywał się w piaskowcową rzeźbę. Niedźwiedź wznoszący się nad jeleniem

bliskim śmierci, w grubej strukturze kamiennego grzbietu widać było ślad po uderzeniu łapą.

Kiedy indziej zamarłbym w nabożnym zdumieniu, ponieważ takiego dzieła, emanującego

chwilą i dynamiką, jeszcze nigdy nie widziałem. Byłem tu jednak z innego powodu.

- Hammond? - zawołałem.

W zamyśleniu na mnie popatrzył.

- Ta noga jeszcze czegoś potrzebuje. Żeby to, żeby to... Pokazał na tylne kopytko jelenia,

pogrążył się w swoich rozważaniach i natychmiast o mnie zapomniał.

- Hammond! - krzyknąłem. - Twoja żona i dzieci cię potrzebują.

W ogóle nie reagował na moje wrzaski. Wstał, zważył w ręce dłuto i podszedł do rzeźby.

Stanąłem mu na drodze.

- Potrzebują cię! - z wściekłością cedziłem słowa przez zęby.

Popatrzył na mnie, jakbym był myszą albo szczurem, na chwilę wrócił mu w oczach

rozsądek.

- Zabijesz mnie z ich powodu? - zapytał bez emocji.

- Nie - wyszeptałem stłumionym głosem. - To by niczego nie zmieniło.

Wzruszył ramionami.

- Tę nogę trzeba uwydatnić, żeby było jasne, że... - kontynuował swój szaleńczy monolog

i znowu skierował się w stronę rzeźby.

Ustąpiłem, niedźwiedzia głowa z szeroko rozwartymi szczękami w momencie wyrwanym

z biegu czasu wznosiła się nade mną jak złowieszczy rzygacz. Miałem ją na wyciągnięcie

ręki. Gra świateł i cieni płonącego ognia nadawała jej drwiąco rozumny wyraz.

- Nie, Hammond, nie zabiję cię - warknąłem. Wykręciłem się na pięcie, wybiłem z obu

nóg wysoko w górę i ciosem kakato, piętą, zaatakowałem niedźwiedzia w ciemię. Piaskowiec

pękł. Spadając, mało nie upadłem do tyłu, ale utrzymałem równowagę. Zgiąłem się wpół,

odchyliłem tułów i kolejnym kopniakiem drugi raz dosięgnąłem niedźwiedzia. Na ziarnistej

powierzchni kamiennej piersi powstała sieć pęknięć. Uświadomiłem sobie, że krzyczę.

Wykroczyłem lewą nogą, prawą rękę ściągnąłem do biodra, a potem uderzyłem. Lewą ręką,

prawą, znowu i znowu. Ciągle krzyczałem. Pierwotnie gładkie ciało jelenia rozpadło się, lewa

pięść uwięzła aż po nadgarstek w piaskowcu, prawą trzymałem przygotowaną do kolejnego

ciosu, czułem, że kapie z niej krew. Wróciła mi zdolność myślenia.

- Nie zabiję cię - kontynuowałem - ale jeśli nie wrócisz na dół i nie pomożesz swojej

rodzinie, będę cię śledził wszędzie, dokąd się udasz, a wszystko, co kiedykolwiek stworzyłeś

albo stworzysz, zniszczę. Tak jak te rzeźby.

Hammond z osłupieniem przyglądał się rumowisku, jakie zostało z jego dzieła. Wyglądał,

jakby się przebudził z długiego snu.

- Co się dzieje? - spytał w końcu normalnym głosem, bez tonu tego prawie religijnego

uniesienia.

- W obozie panuje epidemia. Twoja żona jest chora. Ktoś musi się nią zająć. Ja pójdę po

pomoc do miasta.

Kiwnął głową, odwrócił się i ruszył zboczem w dół. Czułem, że się trzęsę, serce mi waliło

jak po długim biegu, a w żołądku miałem dziwną pustkę. Głęboko odetchnąłem i poszedłem

za nim.

Do zagrody z bykami dotarłem w momencie, kiedy dziewczyny Kowalskiego rozpalały

ogień. Kowalski przyszedł za chwilę, prowadził za sobą konia z trzema bezwładnymi ciałami

przerzuconymi przez grzbiet. Położył zwłoki na trawie, ręką otarł spocone czoło i zwrócił się

do dziewcząt:

- Schowajcie się w wozach - przykazał im. - Honza Szoblaj będzie na was uważał.

Zostawiłem mu kuszę, na wypadek, gdyby coś się działo. W żadnym przypadku nie

wychodźcie na zewnątrz!

Ostatnie zdanie krzyknął w taki sposób, jakim zazwyczaj poganiał ludzi na poligonie.

Mała Rezka popatrzyła na niego. Ani polecenia, ani ich ton widocznie nie przypadły jej do

gustu. Kowalski też sobie to uświadomił.

- Nie wychodźcie na zewnątrz albo... - starał się położyć nacisk na swój rozkaz.

- Albo co? - powtórzyła Rezka drwiąco i bojowo wysunęła brodę.

Druga dziewczyna tylko cicho się przyglądała.

- Albo jutro wsadzę cię na konia i odeślę do miasta - odpowiedział Kowalski i odwrócił

się do niej plecami.

Rezka bez dalszego sprzeciwu złapała Nataszę za rękę i razem odeszły. Przestałem

zwracać uwagę na otoczenie i skoncentrowałem się na ciałach.

- Na podstawie objawów to na pewno nie jest cholera. Jest całkiem możliwe, że zaraza

przenosi się nawet przez dotyk - rozmyślałem na głos.

- W takim wypadku już mi wszystko jedno - burknął Kowalski.

Zacząłem rozbierać martwych. Nie robiłem tego po raz pierwszy, ale z tego powodu nie

było mi łatwiej. Pierwszy w kolejności był młody mężczyzna, raczej chłopak. Mógł mieć

siedemnaście, osiemnaście lat. Żeby wydostać go z ubrania, musiałem mu połamać ręce, a

spodnie rozciąć. Kowalski przy tym tylko głośno przełykał ślinę, lecz nic nie mówił. W

blasku ognia oglądałem ciało młodzieńca kawałek po kawałku. Zajrzałem mu do gardła,

obejrzałem jamę ustną, szkliste oczy, nie ominąłem nawet centymetra kwadratowego skóry.

Nie znalazłem jednak nic interesującego. Drugą martwą była kobieta. W pierwszej chwili o

mało nie zwymyślałem Kowalskiego, ale w końcu siedziałem cicho. Nie miał pojęcia, co

zamierzam zrobić z trupami. Ogień trzaskał, z obozu dochodziły stłumione krzyki i lamenty.

Czasami ciemność przecinały wściekłe okrzyki żołnierzy na straży.

Kobieta musiała umrzeć niedawno, ciało było jeszcze miękkie i ciepłe. Bluzkę i spódnicę

łatwiej było zdjąć niż spodnie i obcisłą koszulę. Wciąż powtarzałem sobie, że jest martwa, że

jej już nic nie przeszkadza, niezbyt to jednak pomagało. Była dorodna, miała mocne nogi i

szeroką miednicę. Typ kobiety, która rodzi dużo zdrowych dzieci. Zmusiłem się, żeby być tak

samo uważnym jak u młodzieńca, ale i na jej ciele nie znalazłem żadnych specjalnych

objawów towarzyszących chorobie. Dopiero trzecie zwłoki, starca z wysuszoną skórą, żółtą

jak pergamin, były tymi właściwymi. Na stopach znalazłem kilka pęcherzyków, które

wyglądały jak te przy ospie, niektóre zsiniały. Były małe, jakby choroba nie zdążyła

porządnie się rozwinąć.

- Muszę dowiedzieć się więcej, pan już nie potrzebny przy tym będzie - powiedziałem

Kowalskiemu.

- Niech pan robi to, co uważa za stosowne - odpowiedział.

Pęcherzyki podpowiedziały, że jestem na właściwej drodze. Poświęciłem jeden ze swoich

noży i rozciąłem starcowi skórę na piersi. Kowalski zazgrzytał zębami, ale został. Długo

trwało, zanim przez żebra dotarłem do płuc. Były pokryte czarną błoną, w środku zniszczone i

wypełnione lepką cieczą. Być może to było właśnie to.

Ręce miałem brudne, pokryte zakrzepłą krwią, wilgotną ropą i czarną śniecią. Dosłownie

miałem na nich śmierć. Spojrzałem na Kowalskiego.

- Pojadę do Fenidong. Niech pan postara się utrzymać tutaj porządek za każdą cenę. Jeśli

nie wrócę do obiadu, zwijajcie się. Nie będzie sensu tu zostawać, ponieważ wszyscy umrą.

Niech pan odeśle swoje dziewczyny, chyba mają szansę. Pan jednak niech z nimi nie idzie,

jest bardzo mało prawdopodobne, że nie jest pan zarażony. I proszę, niech pan spróbuje

znaleźć Umwalda. Jeśli będzie zdrowy, niech pan się postara, żeby się stąd wydostał. A teraz

niech mnie pan zostawi samego. Jeszcze przez chwilę będę kontynuować.

***

Kiedy skończyłem, porządnie wyszorowałem ręce, do dwóch worków wrzuciłem parę

rzeczy, których mogłem potrzebować, wsiadłem na konia i bez dalszego ociągania się

wyruszyłem w drogę. Do Fenidong było około czterdziestu kilometrów. Wiedziałem, że nie

mogę zmęczyć konia, ale z drugiej strony każda minuta dla wielu ludzi mogła stanowić

różnicę między życiem i śmiercią. Koń wytrzymał do połowy drogi. Zostawiłem go tam,

gdzie padł, i dalej szedłem sam. Biegłem przez noc, stopy w równomiernym rytmie wzbijały

kurz w wyjeżdżonych koleinach, nad głową świeciły mi zimne gwiazdy. Przeklinałem je,

ponieważ ani na mnie, ani na innych w ogóle im nie zależało. Słyszałem tylko swój głośny,

regularny oddech i ciche klapanie jeździeckich podeszew.

Nie byłem wiele wolniejszy od konia. Gdzieś po północy pojawiła się przede mną ciemna

sylwetka miejskich murów obronnych. Być może niosłem sobą śmierć wielu ludziom, ale

było mi właściwie wszystko jedno. Podczas drogi miałem dużo czasu na rozmyślania, jak

mam postępować dalej. Wiedziałem, że chociaż u Hammonda wygrałem przemocą, tutaj będę

musiał zagrać w inną grę. Handlową grę. Inaczej ani ja, ani moi ludzie w dolinie nie będziemy

mieć żadnej szansy.

***

Nie traciłem czasu na wołanie na straże. Każdy mur obronny da się przeleźć, kiedy

człowiek jest odpowiednio zwinny i zdesperowany. Tego drugiego miałem tyle, że mogłem

rozdawać. Gdy tylko dostałem się do środka, znów zacząłem biec i zatrzymałem się dopiero

na brzegu Varany. Wszystkie ubrania wrzuciłem do wody i porządnie wyszorowałem się

piaskiem. Zostawiłem sobie tylko broń, oba worki i nagi ruszyłem dalej. Sprzączki i skórzane

rzemienie pasków, pasów i futerałów na noże obcierały i chłodziły. Na szczęście na ulicach

Fenidong człowiek o każdej porze nocy może spotkać pijaków. Pierwszego zostawiłem w

spokoju, drugi był odpowiedniego wzrostu. Ze strachu zupełnie skamieniał i nawet nie

lamentował, kiedy pozostawiłem go na chodniku w samej bieliźnie. Nie był znów aż tak

czysty, żebym sobie Wziął i ją.

Przed trzecią waliłem do głównych drzwi rezydencji klanu czarowników Haurów.

Odźwierny przyszedł zadziwiająco szybko. Słyszałem, jak otwiera wizjer. Nie miałem

pojęcia, gdzie znajduje się przeziernik, ale czarownicy zazwyczaj muszą dokładnie przyjrzeć

się pukającym, zanim wpuszczą kogoś do środka. Często używają całych systemów szklanych

pryzmatów, żeby dowiedzieć się jak najwięcej o swoich gościach. Grzecznie stałem i

czekałem. Wnioskując z dźwięków, po drugiej stronie drzwi stało ich co najmniej pięciu.

- Czego pan sobie życzy? - rozległ się stłumiony głos po kilku minutach niezrozumiałej

dyskusji.

- Chcę mówić z przywódcą waszego klanu. Albo z Baribaldem Bryzoldem. Przychodzę z

interesującą propozycją handlową, która jest bardzo pilna.

W momencie, kiedy odźwierny zebrał się, żeby odejść, dodałem:

- Rano będzie za późno.

Powoli, powoli i spokojnie, powtarzałem sobie w kółko, ale nic mi to nie pomogło. Czas

działał na naszą niekorzyść - moją i farmerów w dolinie. Po następnych dziesięciu minutach

czekania i spaceru przez gmatwaninę korytarzy eskorta złożona z czterech mężczyzn

doprowadziła mnie do małej celi z dużym stołem pośrodku. Na krzesłach siedziało już pięć

osób. Pomieszczenie nie miało okna, krzyżowe sklepienie wysokiego stropu gubiło się w

ciemnościach, w powietrzu unosiła się wilgoć. Kryptę oświetlały cztery lampy olejowe i trzy

przenośne świeczniki. Wyglądało to na celowo niewygodne miejsce do rozmów z

niebezpiecznymi klientami. Ci najbardziej niewygodni prawdopodobnie już nigdy nie

wychodzili na zewnątrz.

Bryzolda poznałem natychmiast, ogolony, zrównoważony, ucieleśnienie spokoju i

pojednania ze światem. Nie wyglądał na zdziwionego moją obecnością. Starszy mężczyzna z

łysą głową i zmarszczkami wokół oczu nie zdołał ukryć śladów snu. Na nocny strój narzucił

szatę klanową. Zgadywałem, że jest Wielkim Mistrzem. Trzeci człowiek przy stole

przypominał kamienną rzeźbę. Gdyby nie był czarownikiem, uznałbym go za królewskiego

kata albo inkwizytora. Pozostali wyglądali na płatnych zabójców, wyćwiczonych w

umiejętności zabijania gołymi rękami. Źrenice oczu mieli jak główki od szpilek, na twarzach

nie poruszał się żaden mięsień. Pozornie nie zwracali na mnie żadnej uwagi, ale w dłoniach

zanurzonych w szerokich rękawach mogła być ukryta krótka broń.

- Z czym pan przychodzi? - zapytał Baribald.

- Mam nadzieję, że to jest naprawdę ważne - warknął Wielki Mistrz, przyglądając mi się z

ukosa.

Nie musiałem być handlowcem, żeby zrozumieć, że godzina trzecia rano nie jest idealnym

czasem na dobijanie targu.

- Wasz klan do pewnego stopnia jest zorientowany w projekcie Tobiasza Masnera

dotyczącym założenia kolonii zbożowej podlegającej administracji państwa Fenidong -

zacząłem.

Zamilkłem, żeby mogli zaprotestować. Milczeli.

- Mimo wielu problemów doszliśmy do stadium, kiedy koloniści wyruszają w drogę.

Proponuję wam jedną czwartą udziałów w całym przedsięwzięciu z przysługującymi

prawami.

- Dlaczego miałoby to nas interesować? - odezwał się Wielki Mistrz i zabębnił palcami o

blat stołu. Miał duże, zażółcone paznokcie, Baribald przeciwnie - czyste i krótko obcięte. Rąk

trzeciego ciągle nie widziałem.

- Kolonia w ciągu kolejnych trzydziestu lat będzie swoim zarządcom przynosić ogromny

zysk. O wiele większy, niż się wydaje na pierwszy rzut oka.

- Jesteśmy bardzo bogaci, pieniądze nie znaczą dla nas aż tak wiele.

- Z jedną czwartą udziałów zostalibyście prawnymi współzarządcami kolonii z prawem do

własnej siedziby administracyjnej. Dla was, czarowników, oznacza to możliwość założenia

oficjalnej cytadeli, niezależnej od humorów fenidońskiego rządu. Moglibyście zalegalizować

działania i transakcje, jakie przeprowadzacie na czarno.

- Nie robimy nic na czarno - uciął Wielki Mistrz i rzucił spojrzenie w kierunku Baribalda,

jakby obwiniał go za moje słowa.

- Zakładam, że może pan urzędowo udokumentować swoją propozycję - upewnił się

Bryzold.

- Mam ze sobą wszystkie potrzebne dokumenty. Dwaj ochroniarze popatrzyli na mnie ze

zdziwieniem, a potem wrócili do stanu odrętwienia.

- To dość dziwne i nieostrożne, o nas, czarownikach, różnie się mówi - powiedział Wielki

Mistrz i wykrzywił w uśmiechu kącik ust. - Dwadzieścia pięć procent to mało, pozostali mogą

nas przegłosować i ograniczyć.

- Mogę wam zagwarantować w umowie jeszcze ośmioprocentowe wsparcie, a

nieoficjalnie pięćdziesięcioprocentowe.

Wielki Mistrz łypnął na mnie badawczo.

- Jak pan to może zagwarantować?

Pozornie spokojnie wzruszyłem ramionami, ale najchętniej bym go udusił. Jego wahania i

niezdecydowanie zabierały czas. Wszystkim nam zabierały dużo czasu.

- Twierdzę, że jestem w stanie wszystkie te rzeczy zagwarantować. Nie ma sensu

omawianie szczegółów, jeśli nie wyrażacie zainteresowania.

- A co pan za to chce? - spytał w końcu Wielki Mistrz.

- Waszej pomocy przy realizacji całego projektu. Wielki Mistrz skrzekliwie i zwycięsko

się zaśmiał.

- Jakiej pomocy? Pana propozycja oznacza, że jesteście przyparci do muru. Wasz projekt

jest stracony! Inaczej by tu pana nie było! Nie jesteśmy żołnierzami, nie dysponujemy zbrojną

ani inną potęgą. Jesteśmy rzemieślnikami, ludźmi wykształconymi w naukach

przyrodniczych. Produkujemy zamki, drzwi, sejfy. To wszystko, w czym możemy wam

pomóc.

- Jesteście czarownikami - odpowiedziałem.

- Panie Koniasz - wtrącił się do rozmowy Bryzold - nigdy nie zainwestujemy w interes, o

którym nic nie wiemy.

Wielki Mistrz skinął głową. Nie pozostawało mi nic innego, niż wyłożyć karty na stół.

- W obozie wybuchła epidemia. Znaczna część ludzi jest zarażona. Niektórzy chorzy

umierają w ciągu kilku godzin. Bez waszej pomocy nie damy sobie rady.

Przybrałem pokerową twarz i czekałem. Bryzold popatrzył na Wielkiego Mistrza, ten

skierował spojrzenie na trzeciego przy stole.

- Nie jesteśmy uzdrowicielami. Musi się pan zwrócić do lekarzy, będą tańsi i pomogą

wam lepiej od nas - odpowiedział Bryzold.

- Słyszałem kilka historyjek o tym, jak zlikwidowaliście w zarodku ogniska dżumy, tyfusu

plamistego i wąglika. I nie było to znowu aż tak dawno.

Wielki Mistrz obrzucił mnie gorsząco pogardliwym spojrzeniem.

- Leczenie chorób, o których pan mówi, wymaga zakazanych działań. Nie mamy licencji

na leczenie, nie mamy uprawnień do wykorzystywania niektórych umiejętności i zdolności.

Jeślibyśmy zrobili coś takiego, ryzykowalibyśmy, że państwa Ligi Handlowej wypędzą nas ze

swoich terytoriów. To oznaczałoby nasz koniec, ponieważ ludzie wcale nie są tacy liberalni.

Wyglądało to na ostateczną i definitywną odmowę. Byłem zrozpaczony, gorączkowo

zastanawiałem się, co dalej. Nie mogłem się poddać, ale nie widziałem żadnego innego

sposobu, jak pozyskać ich współpracę. Nawet gdybym stąd wyszedł z tymi trzema

mężczyznami jako zakładnikami, nie byłem pewny, czy na coś by mi się to zdało. Nie

mówiąc o tym, że pewnie by mi się to nie udało.

- A gdyby, nadmieniam, gdyby - po raz pierwszy do dyskusji wtrącił się trzeci przy stole -

podobne historyjki były prawdziwe, potrafilibyśmy wyleczyć jedynie tylko te choroby.

Resztki starej wiedzy i umiejętności są niepełne i rozproszone.

Jego głos się załamywał i skrzypiał, jakby nie mówił od dziesiątków lat i struny głosowe

już dawno odzwyczaiły się od podobnego wysiłku.

- To wąglik - stwierdziłem.

- Na jakiej podstawie pan tak twierdzi? - prawie krzyknął Wielki Mistrz i wydawało się,

że nie wie, na kogo ma być bardziej wściekły. Na mnie czy na trzeciego czarownika. Może

nie byli w swoich stanowiskach tak jednomyślni, jak udawali? - Jest pan lekarzem albo

przynajmniej felczerem? Ma pan doświadczenie z podobnymi rzeczami? - zarzucił mnie serią

pytań, jednocześnie gwałtownie gestykulując.

- Nie jestem, ale ja również mam wykształcenie w naukach przyrodniczych, co mi

pomogło w ocenie choroby - odpowiedziałem jak najspokojniej potrafiłem.

Ten stary piernik mnie irytował, jednak wszystko niewątpliwie zależało od niego. Dlatego

starałem się być uprzejmy i przypominałem sobie wszystkie te lekcje zachowania

dworskiego, które kiedykolwiek otrzymałem, i że było ich mnóstwo. Gdy znów zacząłem

mówić, upewniłem się, że w moim głosie nie został nawet ślad po sarkazmie i ironii.

Wybrałem ton, jakim studenci recytują wykute fragmenty na egzaminach.

- Źródłem zakażenia wąglikiem, czyli anthraksem, są chore zwierzęta, bydło, owce, kozy,

konie. Choroba przenosi się przez odchody zwierząt, nawóz, kurz, zakażoną wodę. W suchym

gruncie może przetrwać nawet wiele lat. Istnieją trzy różne postaci: skórna, jelitowa i płucna,

w zależności od drogi, jaką zakażenie dostało się do organizmu. Ludzie zarażeni przez dotyk

mogą przeżyć, ludzie zarażeni drogą oddechową czy poprzez spożycie wody - nigdy. Postać

skórną można łatwo rozpoznać po zsiniałej wysypce, która często zamienia się w naciek

zapalny. Farmerzy w obozie najczęściej są zakażeni postacią jelitową i płucną, u jednego

starca odkryłem też postać skórną. Wysypka oczywiście nie zdąży się rozwinąć, ponieważ

chorzy do tego czasu umierają. Dlatego tak trudno było stwierdzić, o jaką chorobę chodzi.

- Ale to wcale nie dowodzi, że to jest wąglik! - zajęczał zezłoszczony staruszek.

- Cholera, to jest wąglik! - krzyknąłem na niego. Z biegiem lat moja samokontrola trochę

się stępiła.

Wściekle rzuciłem na stół skórzany worek i rozwiązałem sznurek.

- Przekonajcie się sami! To są płuca jednego z chorych!

Wielki Mistrz z przerażeniem odskoczył, Bryzold siedział bez ruchu, trzeci mężczyzna z

ciekawością pochylił się nad stołem. Przez chwilę przyglądał się czarnemu kłębowi tkanki,

potem popatrzył na mnie, a w kącikach ust zamajaczył mu rozbawiony uśmiech.

- Sam pan to wydostał?

- Tak.

- I doniósł pan to aż tutaj?

- Tak.

- Jest pan człowiekiem o wielu talentach.

Wstał, krótko popatrzył na Bryzolda i na Wielkiego Mistrza i swoim ochrypłym głosem z

niezwykłym frazowaniem oświadczył:

- Posiadanie własnej cytadeli, koniec represji i ograniczeń państwa, które udziela nam

azylu, to dla naszego klanu zbyt duża szansa, żebyśmy się jej zrzekli. Jako Mistrz

Zapomnianych Umiejętności oświadczam, że jestem w stanie sprostać wymaganiom pana

Koniasza co do wyleczenia farmerów. Proponuję, żebyśmy dobili targu. Domagam się

głosowania.

Wielki Mistrz z niechęcią kiwnął głową.

- Następuje głosowanie. Jestem przeciw.

- Jestem za - powiedział Mistrz Zapomnianych Umiejętności.

Wszyscy trzej odwrócili się do Bryzolda.

- Za - wymówił wyraźnie.

Gdybyśmy nie byli w piwnicy, kamień, który spadł mi z serca, przebiłby podłogę.

Wielki Mistrz z rezygnacją wzruszył ramionami.

- Postanowione, dobijemy tego targu.

Zaczęło się negocjowanie warunków. Dopiero później dowiedziałem się, że w tym czasie

pierwsi czarownicy wyruszyli już z miasta na koniach i lekkich wozach z materiałami

medycznymi. Haurowie byli co prawda narażeni na najróżniejsze ograniczenia i oficjalne

represje, ale kiedy potrzebowali, żeby w nocy otwarto im bramy miejskie, nie stanowiło to dla

nich dużego problemu.

Prowadziliśmy rozmowy prawie dwie godziny. Teraz mówił tylko sam Wielki Mistrz.

Starał się wyciągnąć ze mnie jak najwięcej informacji, na podstawie których mógłby

wyśrubować cenę, ale byliśmy równymi przeciwnikami. W końcu ustanowiliśmy warunki, a

umowę podpisaliśmy z grubsza w takiej formie, jaką proponowałem na początku. Klan

czarowników Haurów został udziałowcem w jednej czwartej. Haurowie mieli oczywiście do

dyspozycji własnego adwokata i wszystkie kwestie formalne zostały załatwione w pół

godziny.

Po zakończeniu rozmów Wielki Mistrz i Mistrz Zapomnianych Umiejętności wyszli,

zostałem w pomieszczeniu sam z Bryzoldem. Starannie wkładałem dokumenty do drewnianej

szkatułki, którą przyniosłem w jednym z worków. Bryzold badawczo mi się przy tym

przyglądał. Po nieprzespanej nocy i przeżytym napięciu kleiły mi się oczy, musiałem się

koncentrować na każdym ruchu. Podczas naszych rozmów wypaliła się prawie jedna trzecia

wosku ze świeczek. Zgadywałem, że jest koło siódmej rano.

- Wydaje się, że nie spodobałem się pana szefowi - powiedziałem, żeby przynajmniej

częściowo odpędzić senność.

Bryzold się uśmiechnął.

- Nie. Popełnił błąd podczas negocjacji i będzie ponosił tego konsekwencje w następnych

wyborach.

- Było błędem, że nie zdołał przeszkodzić w transakcji?

Czarownik pokręcił głową i wstał.

- Nie, to było w porządku. Jego obowiązkiem jest reprezentowanie klanu w kontaktach ze

światem zewnętrznym, dbanie o to, żeby ryzyko było jak najmniejsze, a zysk jak największy.

Zawiódł, ponieważ zadowolił się dwudziestopięcioprocentowym udziałem.

Gdyby przeczuwał, że jest pan głównym pełnomocnikiem i dziedzicem Masnera,

pozyskałby od pana wszystko, czym pan dysponuje.

- Chyba żebym się nie zgodził na takie warunki - podpowiedziałem i zamknąłem

skrzynkę.

- Zgodziłby się pan. Był pan w sytuacji bez wyjścia i wszyscy to wiedzieliśmy.

- A Mistrz Zapomnianych Umiejętności? Dlaczego również od niego zależała decyzja?

- Było prawdopodobne, że jeśli żąda pan pomocy czarowników, potrzebuje pan czegoś, co

potrafią tylko oni. Co więcej, Mistrz Zapomnianych Umiejętności jest naszym najlepszym

specjalistą w dziedzinie tajnego wykorzystywania starych czarodziejskich technik. Jego zgoda

była w rzeczywistości najważniejsza, ponieważ gdyby wyszło na jaw, że naprawdę używamy

magii, zostalibyśmy wygnańcami w większości cywilizowanego świata i prawdopodobnie

skończylibyśmy na stosie.

- A pan? Kim pan właściwie jest? Jaka jest pana pozycja w klanie?

Bryzold się uśmiechnął.

- Obserwowałem pana, Koniasz. Jedną z pana cech charakterystycznych jest ciekawość.

Ja jestem praktykiem. Dbam o to, żeby wszystkie nasze wewnętrzne sprawy działały, jak

powinny, łagodzę spory, organizuję. Oprócz tego jestem także Mistrzem Rzemiosł. Ale teraz

powinniśmy już iść. Dowiedział się pan o działaniu naszego klanu więcej, niż wie ktokolwiek

niewtajemniczony. Wygląda pan na zmęczonego, zaprowadzę pana do pokoju, gdzie będzie

się pan mógł przespać. Nasze interesy są teraz wspólne i nie pomogłoby nam, gdyby padł pan

gdzieś na ulicy z wyczerpania, prawda?

Z rozbawieniem się uśmiechnął. Mistrz Rzemiosł Klanu Haurskiego miał bardzo osobliwe

poczucie humoru.

***

Baribald Bryzold nie pozwolił mi położyć się od razu do łóżka. Najpierw zmusił do

pójścia do łaźni i porządnego wyszorowania się w wodzie, do której dla dezynfekcji dodał

parę garści białego proszku. Pachniał całkiem przyjemnie. Zabrał moje niedawno ukradzione

ubranie, a zamiast niego dostałem luźny strój, przypominający ubiór nocny bardzo cnotliwej i

bardzo starej mieszczańskiej panny. Buty próbowałem wywalczyć, ale w końcu odpuściłem.

Było prawdopodobne, że mimo moich starań oczyszczenia ich są po prostu otoczone

chorobotwórczymi zarazkami wąglika. Paska, futerałów na noże, bandoletu, rzemieni uprzęży

piersiowych ani pochwy z mieczem nie pozwoliłem sobie zabrać, ponieważ za każdym

razem, kiedy człowiek wymieni część akcesoriów na nowsze, bardzo długo trwa, zanim się do

nich przyzwyczai. Rzemienie obcierają, nie da się ich odpowiednio ściągnąć, futerały są albo

zbyt ciasne, albo odwrotnie - broń się w nich rusza. Życie ludzi takich jak ja zależy często od

ułamka sekundy, kto pierwszy wyciągnie albo rzuci nóż, a każde opóźnienie może być

decydujące. Stal najlepiej ślizga się po skórze sto razy zwilgotniałej od potu i wysuszonej

przez słońce. Bryzold po moich tłumaczeniach w końcu skapitulował i przyniósł buteleczkę z

olejem i porcję proszku do dezynfekcji. Prawie dwie godziny czyściłem wszystkie skórzane

części, ostrza broni musiałem zaostrzyć, a klingi naoliwić i doczyścić do połysku. Dopiero

potem Bryzold był zadowolony. Kiedy wreszcie odprowadził mnie do pokoju, padłem ze

zmęczenia.

Obudziłem się dopiero po południu. Słońce oświetlało pomieszczenie przez duże okno z

tak czystego i równego szkła, że nie musieliby się go wstydzić nawet w pałacu cesarskim. W

promieniach światła wirował kurz, gdzieś na zewnątrz z zapałem hałasował drozd.

Zazdrościłem mu tego zapału. Powoli usiadłem. Dłonie miałem poobdzierane do krwi i

spuchnięte, to samo spotkało moją prawą stopę. Postanowiłem sobie, że kiedy następnym

razem będę rozwalać kamienne rzeźby, wezmę do tego raczej jakieś narzędzia. Ostrożnie

wstałem i czekałem, aż się przyzwyczaję do całego bólu, jaki ogarnął tak szczodrze moje

ciało. Pierwsze chwile zawsze są najgorsze.

Pokój był mały, większość miejsca zajmowały prosty stół i łóżko. Jedynym luksusem było

okno na całą ścianę, wychodzące na ogród. Otworzyłem je, buchnęło na mnie ciepłe

powietrze wypełnione zapachami. Haurska cytadela w swoim wnętrzu skrywała zieloną perłę,

która uradowałaby oko każdego ogrodnika i miłośnika flory. Obok siebie rosły zupełnie

odmienne gatunki, kłujące agawy, juki, drzewa figowe i palmy daktylowe. Zza ściany

stworzonej przez karłowate dęby dochodził odgłos płynącej wody. Skończyłem podziwiać i

wyszedłem z pokoju.

Dostałem nowe ubranie, które leżało na mnie jak ulał, śniadanie i, co dziwne, konia.

Krótko po zachodzie słońca dotarłem do doliny.

Z uczuciem lodowatego zimna na plecach przejeżdżałem przez obozowisko. Stosy, do

których już nikt nie dokładał, jeszcze się dymiły, panowała niezwykła cisza, a ludzie trzymali

się namiotów. Leżeli lub siedzieli na prowizorycznych łóżkach, zbyt słabi, żeby pracować

albo żeby robić cokolwiek innego. W powietrzu unosiły się zmęczenie i apatia, która

opanowuje człowieka, kiedy coś kosztuje zbyt dużo siły. Ludzie Bryzolda chodzili między

obozami poszczególnych grup farmerów, gotowali jedzenie i pielęgnowali chorych. W

nadchodzącym zmierzchu w swoich jednakowych habitach wszyscy wyglądali tak samo. Pod

lasem grupka ludzi kopała zbiorowe groby. Ktoś ze zmęczeniem zapytał, czy to wystarczy.

Chrapliwy głos odpowiedział mu, że nie. Co najmniej jeszcze raz tyle. Dwaj czarownicy

zasypywali wypełniony grób wapnem.

Dojechałem aż do obozowiska Krystyny. Wyglądał inaczej, niż go zapamiętałem.

Zatrzymałem konia przy małej brzozie, uzdę okręciłem wokół gałęzi i dalej szedłem sam.

Tam, gdzie trzy dni temu była tylko mała kupka drewna na opał, stał cały stos, wiadra na

wodę ktoś wyczyścił i wypełnił aż po brzegi, słupek podpierający zadaszenie kuchenki był

naprawiony.

Słyszałem dzieci radośnie bawiące się za wozem. One już zdążyły wrócić do siebie.

Obozowisko znów wyglądało na zamieszkane i uporządkowane. Przed namiotem klasnąłem

w dłonie, schyliłem się i wszedłem do środka. Chwilę trwało, zanim przyzwyczaiłem się do

półmroku. Knot lampy olejowej wiszącej pod sufitem był ścięty na krótko, nie dawał więc

zbyt dużo światła. Czarownicy skończyli już swoją kurację leczniczą i zostawili Krystynę,

która wymagała teraz opieki rodziny. Leżała na łóżku, oparta o poduszki, schudła, miała

zapadnięte policzki i głęboko podkrążone oczy. Hammond siedział na małym stołeczku przy

łóżku i cierpliwie karmił ją rosołem. Przez chwilę oboje mi się przyglądali. Duży, milczący

mężczyzna i kobieta, która dopiero co uciekła przed zardzewiałą kosą śmierci. Hammond się

odwrócił.

- Podobno to pana zasługa, że pojawili się tu czarownicy - szepnęła Krystyna z wysiłkiem.

- Wierzyłam, że pan nas ocali.

Pragnąłem zobaczyć jej oczy, ale było tutaj za ciemno. Hammond czekał z przygotowaną

łyżką rosołu. Odwróciła się z powrotem do niego. Wycofałem się, starannie zasłaniając za

sobą płócienną przegrodę.

Kowalskiego znalazłem w towarzystwie Bonsettiego i trzech żołnierzy przy moim

własnym ognisku. W porównaniu z wszystkimi ludźmi, których widziałem, wyglądał na

najbardziej zmęczonego. Usiadłem. Kant podał mi kubek z gorącą kawą. Była świeżo

ugotowana, pachniała i przyjemnie grzała w żołądku. Podniósł się zimny wiatr, płomienie

ognia przechyliły się na bok, wyraźnie się ochłodziło.

- Na czym stoimy? - zapytałem, ponieważ nikt nie kwapił się do rozmowy.

- Czarownicy twierdzą, że mają chorobę pod kontrolą. Według Bryzolda, ich szefa,

jeszcze do rana umrze kilka osób, ale to mają być ostatni - odpowiedział Kowalski.

Do ogniska przyszła mała Rezka, bez pytania zarzuciła Kowalskiemu na ramiona płaszcz i

znów odeszła. Zauważyłem, że ukradkiem obrzuciła mnie badawczym spojrzeniem.

- Ilu ludzi umarło?

- Z powodu choroby trzystu dwudziestu, dwudziestu siedmiu zabiliśmy, ponieważ

próbowali uciekać z obozu, w którym pojawili się chorzy.

To oznaczało, że stopniowo wzrastająca liczba kolonistów zmniejszyła się do niecałego

tysiąca pięciuset.

Wszyscy byli zmęczeni, ja po wczorajszym maratonie również, oczy same mi się

zamykały. Wstałem od ognia, inni z ulgą poszli w moje ślady. Przygotowałem sobie łóżko,

zdjąłem buty i zawinąłem się w koce, kiedy z gęstniejącej ciemności wynurzył się Bryzold.

Miał poważną minę.

- Muszę panu coś pokazać - powiedział i popatrzył na mnie z góry. Stłumiłem

przekleństwo, ponownie włożyłem buty i wstałem.

- Będziemy potrzebować większego towarzystwa? - spytałem.

Pokręcił głową i wskazał śpiącego Kowalskiego.

- Podczas zajmowania się chorymi jako jeden z ostatnich się zaraził. Wyleczyliśmy go, ale

nie powinien się teraz przez jakiś czas męczyć. Bonsetti już czeka na skraju obozu.

Tym razem zakląłem głośno. Fatygować się gdzieś poza obóz naprawdę mi się nie

chciało, ale wyglądało na to, że Bryzold traktuje to śmiertelnie poważnie.

Było dokładnie tak, jak się obawiałem. Leźliśmy przez trudny do przejścia teren prawie

pół godziny. Najpierw Bryzold prowadził nas przez wyżarte łąki w górę doliny, następnie

przez jakiś czas przedzieraliśmy się przez cierniste zarośla na skraju lasu, a w końcu długo

wspinaliśmy się północnym zboczem. W chwili gdy zaczynałem podejrzewać, że czarownik

zabłądził, wśród drzew przed nami ujrzeliśmy ogień. Czekał tam jeden z ludzi Bryzolda. W

ręku trzymał pochodnię, kiedy nas ujrzał, nie zdołał ukryć ulgi na twarzy. Słyszałem

szemranie i bulgotanie wody, kawałek dalej musiał płynąć dziki potok. W powietrzu unosił

się fetor gnijącego mięsa.

- Musimy dalej, w stronę wody - zachęcił nas Bryzold.

Do potoku rzeczywiście był kawałek, ale z każdym krokiem wzmagał się smród, który był

prawie nie do zniesienia.

W korycie potoku leżała padlina młodego byka. Musiała tam tkwić już długo, ponieważ

część ciała była ogryziona przez zwierzęta, wierzch padliny roił się od owadów. Woda

opływająca martwe zwierzę bardzo się pieniła, a w blasku pochodni fosforyzowała.

- Szukaliśmy przyczyny zarazy - Bryzold zaczął tłumaczyć. - Musiał być jakiś powód,

dlaczego niektóre obozowiska dotknęła epidemia, a gdzie indziej wszyscy pozostali zdrowi.

Wypytywaliśmy ludzi, porównywaliśmy ich przyzwyczajenia, sposób żywienia.

Stwierdziliśmy, że epidemii uniknęły osoby, które chodzą do źródeł po lewej stronie doliny.

Wielu ich nie było, ponieważ to daleko i bardzo pod górkę. Przebadaliśmy potoki jeden po

drugim i w korytach czterech największych znaleźliśmy właśnie to. Sztuka bydła zakażona

wąglikiem. Mówię zakażona, ponieważ zwierzęta nie zdechły na wąglik. Ktoś zagnał je do

wody i tu zabił.

Nasi nieprzyjaciele nie mieli skrupułów i nie wahali się przed rozpętaniem prywatnej

wojny biologicznej.

- Dokoła są tereny, gdzie hoduje się bydło i ludzie mają duże doświadczenie z wąglikiem.

Mogło to przyjść do głowy każdemu - powiedziałem.

Bryzold zbliżył pochodnię do padliny i uważnie jej się przyglądał.

- Ma pan oczywiście rację, ale właśnie dlatego, że znają wąglik, nikt by czegoś takiego

nie ryzykował. Za żadną cenę, ponieważ w przeszłości zaraza wielokrotnie wyludniała całe

wsie i często z powodu epidemii trzeba było wybijać całe stada. Dla miejscowych ludzi to

było gorsze niż klęska naturalna - odpowiedział po chwili.

Zgodziłem się z nim. Na pewno nie zrobili nam tego farmerzy, ale ktoś, kto się od nich

nauczył.

Fetor przyprawiał o wymioty, w powietrzu krążyło coraz więcej owadów. Wróciliśmy do

ogniska.

- Użyli najcięższego kalibru, jaki mieli do dyspozycji. Nie możemy mieć szczęścia bez

przerwy. Kiedyś im się uda - powiedział Bonsetti i jednocześnie zapatrzył się w ciemność.

- Jak najszybciej wyruszymy w drogę. To im pokrzyżuje plany - odparłem, ponieważ miał

rację.

- Może. Wstrzyma ich to o dwa, trzy dni. Tyle potrwa, zanim wymyślą plan nowej akcji i

zorganizują ludzi na koniach, którzy za odpowiednią ilość złota nie będą mieli nic przeciwko,

żeby zmasakrować paru cywilów. Nie mamy uzbrojonej eskorty, ponadto ludzie są

zniechęceni i osłabieni. Nie zdołają się obronić - kontynuował Bonsetti.

Wydawało się, że interesuje go to jako ciekawy problem. Obserwował świat ze spokojem

entomologa, który obserwuje pospolitego motyla na czubku igły.

- Postaram się, żeby trwało to nie dwa, trzy dni, ale dwa, trzy miesiące - powiedziałem

głośniej, niż zamierzałem.

Dźwięk mojego głosu wyrwał Bryzolda z zamyślenia.

- Jak? - zapytał.

Mój pomysł był niebezpieczny i na wpół szalony, właśnie dlatego miałem nadzieję na

sukces.

- Wciąż dokładnie nie rozumiem kulisów całej gry, jednak jest to z pewnością robota

cesarza. Dokładnie mówiąc, jego ludzi w Fenidong. Handlowcy raczej zdobyliby karawanę

dla siebie, niż ją zniszczyli. Ponadto jedynie cesarz i jego ludzie są wystarczająco aroganccy i

pewni siebie, żeby bawić się w wojnę biologiczną. Nie byłoby to po raz pierwszy. Postaram

się, żeby następną taką próbę porządnie przemyśleli - objaśniłem.

- Cesarz w Fenidong z pewnością opłaca całą armię ludzi - podkreślił Bryzold, z

ciekawością mi się przyglądając.

Wzruszyłem ramionami.

- To już mój problem.

Drogę powrotną pokonaliśmy w połowę czasu. Kowalski tymczasem się obudził, siedział

przy ognisku owinięty w koc, na kolanach trzymał miskę z niedojedzoną kolacją. Kant zaczął

gotować świeżą kawę, mocny zapach w końcu zagłuszył zgniły smród, którego nie mogłem

się pozbyć z nosa. Usiedliśmy w kręgu, po chwili dołączył do nas Umwald. Nie zachorował,

ale epidemia i tak się na nim odbiła. Był poważny i wyglądał na strapionego, jego wiecznie

ironiczne grymasy zniknęły.

Plan podróży karawany podczas mojej nieobecności omawialiśmy długo, do nocy. Byłoby

dla mnie najlepiej, gdyby wyruszyli w drogę od razu następnego ranka, ale Bryzold i

Kowalski przekonali mnie, że ludzie nie będą w stanie tego zrobić. Umówiliśmy się na

pojutrze. Tempo miało być początkowo bardzo wolne, żeby ludzie dochodzili do zdrowia

również podczas wędrówki. Jeśli nasi nieprzyjaciele posłaliby za nami konnicę, byłoby

wszystko jedno, czy dogoniłaby nas po trzech czy czterech dniach. Kowalski za każdą cenę

chciał wynająć paru żołnierzy jeszcze na terytorium państw Ligi, Bonsetti miał pojeździć po

okolicy i namówić do wędrówki z karawaną następnych farmerów. W bogatym regionie

państw Ligi Handlowej zbyt dużo sobie po tym nie obiecywałem, ale miałem nadzieję, że

kiedy dotrzemy do biedniejszych terenów, jakichś ludzi zwabimy. Nasze zapasy i ekwipunek

były wyliczone na dwa tysiące ludzi.

Ja miałem dołączyć do karawany jeszcze przed wejściem na teren księcia marmockiego.

To był pierwszy niezależny władca, z którym Masner zawarł umowę o przemarszu. Droga do

granic księstwa miała trwać trzynaście do szesnastu dni. Na wypadek, gdybym do tego czasu

przypadkiem nie wrócił, zostawiłem Kowalskiemu kopie umów dotyczących przemarszu

przez tereny następnych władców z osobistymi komentarzami Masnera. Swojego planu nie

objaśniałem. Obawiałem się, że wypowiedziany na głos wyglądałby na zupełnie niemożliwy

do zrealizowania.

- Zatem to wszystko - zamknąłem naradę, gdy niebo na wschodzie rozjaśniło się obietnicą

przyszłego świtu. Kowalski podniósł się do wyjścia. Zamiast oczu miał małe szparki, poruszał

się wolno i niepewnie.

- Musi ze mną jechać Rezka - powiedziałem cicho.

Zatrzymał się i uważnie mi przyjrzał. Czoło miał pokryte głębokimi zmarszczkami. Trzy

dni temu jeszcze ich nie miał.

- Już raz z naszego powodu o mało nie umarła.

- Nie będzie w niebezpieczeństwie, chcę tylko, żeby na miejscu pokazała mi parę rzeczy.

Obserwował mnie, jakby starał się zgadnąć, jak bardzo kłamię.

- Przekażę jej to - powiedział po długim wahaniu. - Nie mogę jej do niczego zmuszać.

Kłamałem tak bardzo, że już bardziej się nie dało.

Ostatni ludzie w obozie usnęli i tylko ja rozmyślałem, planowałem i obserwowałem, jak

umiera noc i rodzi się dzień. Wszyscy ci ludzie, którzy zebrali się w dolinie, mieli jedną rzecz

wspólną. Opierali swoje nadzieje na tym, że gdzieś daleko, w obcym, nieznanym kraju,

założą nowe domy. Może mnie nie lubili, ale mają do mnie zaufanie. Brałem pieniądze za to,

że ich tam zaprowadzę. Dla mnie już dawno przestał to być zwyczajny interes. W grę

wchodziło o wiele więcej niż pieniądze. Kowalski, Umwald, mała Rezka z Nataszą, Krystyna

z dziećmi i wielu innych. Szedłem między nimi, samotny wśród tłumu, i obserwowałem ich.

Wiedziałem, że zrobię wszystko, żeby ich doprowadzić tam, dokąd chcą, że z tego powodu

będę po kolana, po pas brodzić we krwi. Potrząsnąłem głową. To nie była prawda. Z ich

powodu we krwi nawet się utopię.