'DE ZONDAG, DIE WAS HEILIG' DUBBELPUNT: Dag Koen! Wat is je eer
ste herinnering aan de Chiro?
Koen: Goh, mijn eerste herinnering? Dat
mijn oudere broer me op vijliarige leef
tijd achter op z'n fiets meenam, en dat
ik erg onder de indruk was van het hele
Chirogebeuren. Hij was dertien jaar ou
der, en toen dus al aspi of leider. Ik zie
hem daar nog ravotten, en ik maar huilen
omdat hij aan het'vechten'was met zo'n
grote kerel! Als vijfjarige snap je dat na
tuurlijk niet.
DUBBELPUNT: Mee met je broer naar
de Chiro. Kom je uit een Chirofamilie?
Koen: Ja. We zijn allemaal bij de Chiro
geweest, maar ik het langst. Ik ben er een
jaar te vroeg bij gegaan en ben sindsdien
altijd een heel fervente Chiroganger ge
bleven. De zondag, die was heilig, dat
was Chirodag. We moesten voor één uur
gegeten hebben, want dan verzamelden
we met de jongens alvast aan de lokalen,
om te voetballen. Wij waren dus al afge
mat nog voor de Chiro begon, (lacht) Ik
ging echt supergraag naar de Chiro, ei
genlijk was dat een verslaving. Dat is een
héél groot deel van mijn leven geweest.
Wat me vooral aantrok, was de vrijheid
die je daar had: alles kan en alles mag.
D E V I N N I E . D E FRANK EN DEFREbDIES: CHIROHELDEN
DUBBLPUNT: Die Chiroverslaving, zat
de leiding daar ook voor Iets tussen?
Koen: Enorm! We hadden
echt fantastische leiders!
Ook al hadden ze eens
weinig voorbereid, dan
nog gebeurde er elke
zondag wel iets zots.
Als ik erbij nadenk wat
voor programma's die mannen in elkaar
konden steken, amai! Dat waren echt
mijn helden toen, en ik kan me ze nog
altijd voor de geest halen. De Vinnie
bijvoorbeeld, een kast van een kerel die
geweldig kon vertellen. Wij zaten dan als
klein mannen in een kring rond hem, ter
wijl hij met grote gebaren over 'Oskawa
en Oskiwi'vertelde terwijl het zweet van
zijn gezicht spoot.
Of mijn neef, die het hele kamp op blote
voeten rondliep. Na tien dagen waren
die twee keer zo dik, van het vuil en van
het eelt. (lacht) Hij was een ongelofelijke
vrijbuiter, en daar ging hij heel ver in.
Maar toch voelde je bij hem perfect aan
wanneer je over een grens ging, ook al
zei hij dat nooit met zoveel woorden. Hij
kon zijn leden een enorme vrijheid geven
en toch heel duidelijk maken wat kon en
wat niet kon.
Of de Frank, een kerel die meestal niets
voorbereidde, en het ook het leukst
vond als er zo weinig mogelijk gebeurde.
Klinkt vreemd, maar dat waren topda
gen. Rondhangen en je niet vervelen,
maar eerder denken: 'dees tempo is goe,
mannen'. Een hoge boom zien en den
ken: zouden we daar in geraken? En ver
volgens tot vijf uur in die boom blijven
zitten.
DUBBELPUNT: Voorbeelden voor je
eigen leiderscarrière?
Koen: Zeker! Je wilt de fakkel doorgeven,
even origineel en inspirerend zijn voor je
leden. Je wilt dat die gastjes naar de Chiro
komen en bij de eindformatie al niet meer
kunnen wachten tot het weer zondag is.
Als wij iets voorbereidden, een zoektocht
O f
zo, dan was
dat met alle mogelijke toeters
en bellen. Dingen die mislopen zo origi
neel mogelijk proberen op te lossen en
de opluchting als het uiteindelijk op zijn
pootjes terechtkomt: we wilden te allen
tijden trots kunnen zijn op onszelf.
DUBBELPUNT: Hadden jullie een hech
te leidingsploeg?
Koen: Ja, heel zeker. Wij noemden ons
zelf trouwens de Freddies. Op zaterdag
avond gingen we vaak op stap in Chiro-
uniform, en dan droegen we daar van die
lange jassen over. Als we dan in groep er
gens op een fuif kwamen, zag je de men
sen al denken: god, daar zijn de Freddies
weer! (lacht)
DUBBELPUNT:
Wat voor leider was jij?
Koen: Ik was degene die de grappige
sketches in elkaar stak, en die liedjes op
de gitaar speelde aan het kampvuur. Dat
was natuurlijk het hoogtepunt van het
jaar: het kampvuur op het einde van het
bivak. Het grote feest is gedaan, er heerst
een mengeling van verdriet en de drang
om toch nog even alles uit de kast te ha
len. De stemmen klinken hees, de kinde
ren zijn doodmoe, maar er worden nog
de leukste sketches en liedjes in elkaar
gestoken. Als kind is dat hele gebeuren
ontzettend indrukwekkend. En op latere
leeftijd zijn er de prille verliefdheden die
tijdens het kampvuur tot uiting komen,
natuurlijk, (lacht) En de dromen over de
toekomst.
42 april 2012 ^ • 1
DECHIROJAREN VAN KOEN DE GRAEVE
'KOEN DE GRAEVE KAN MIJ KRIJGEN'
DUBBELPUNT: Over dromen gespro
ken: wij vonden op Facebook de pa
gina 'Koen de Graeve kan mij krijgen'.
Had je dat ooit kunnen dromen toen
je als leider aan het kampvuur op je
gitaar zat te tokkelen?
Koen: Echt? Bestaat er zo'n pagina? (be
gint op zijn gsm te tol(kelen) Shit man...
(blijft enkele minuten verbaasd kijken naar
zijn gsm-scherm) Nee, dat zou il< nooit
over mezelf gedacht hebben, (lacht) Ik
was echt een bloemkool op die leeftijd.
DUBBELPUNT: Niet veel ChirolieQes versleten?
KOEN: Awel nee, eigenlijk! (lacht) Ik zat in
een jongensgroep, maar we gingen wel
elk jaar samen met de meisjes op bivak.
Op één van die meisjes ben ik verliefd
geweest van mijn negende tot mijn acht
tiende. Zij wist dat - of beter: de hele pa
rochie wist dat - maar al mijn liefdesbrie
ven ten spijt kwam er nooit reactie. Tot
ik in het zesde middelbaar voor een paar
weken naar Griekenland trok met een
vriend en haar een laatste brief schreef.
Om voorgoed afscheid te nemen, zeg
maar, de eenzijdige liefde had nu lang
genoeg geduurd. De dag voor ik vertrok,
kreeg ik plots een brief terug, waarin ze
geheel onverwacht wél interesse toonde.
Daar z it je dan, als achttienjarige, in het
buitenland met die brief brandend in je
achterzak!
CHIRO FOREVER
DUBBELPUNT: Vorm je nu nog altijd
een hechte groep met je Chirovrien
den?
KOEN: Zij komen nog geregeld samen,
ja. Ik ben daarin nog de meest asociale,
ik woon dan ook vrij ver. Meestal heb ik
het te druk, of ben ik gewoon te lui om
helemaal af te zakken naar Mere. Soms
komen ze wel naar een optreden kijken
en daarna een pint pakken. Als ik hen
terugzie, is het in elk geval meteen weer
zoals vroeger. Dan palaveren we net als
toen over de meest onzinnige dingen,
of komen de Grote Thema's weer boven
waarover we in onze adolescentenperi
ode vol vuur discussieerden tot in de late
uurtjes.
Nog een straf verhaal, trouwens. Rick Er-
mens, één van mijn beste Chirovrienden
- een tenger vrolijk kereltje - was ik al ja
ren uit het oog verloren, tot ik hem vier
jaar geleden tegenkwam in Zuid-Frank
rijk. Mijn schoonouders hebben daar een
huis waar wij jaarlijks op vakantie gaan,
en blijkbaar woont hij tweehonderd me
ter verderop! Dezelfde avond zaten we
al weer te pintelieren, en nu zien we el
kaar jaarlijks en zijn onze kinderen beste
vrienden. Ongelofelijk, toch?
DUBBELPUNT: Chirovrienden zijn er
voor het leven! Heb je, om af te slui
ten, nog een wijze raad voor Chirolei-
ding?
KOEN: Een wijze raad? Uhm, spek met
eieren werken altijd op zondagoch
tend? (lacht)Nee, het belangrijkste is dat
je goed kijkt naar je leden. Het gaat er
niet alleen om het beste spel in elkaar
te steken, je hebt ook een opvoedkun
dige verantwoordelijkheid. Zo zat er bij
mij in de groep een jongen, de Michiel,
die motorisch wat achter was. Wij had
den fantastische leiding, die het niet over
hun hart kreeg om hem aan de kant te
laten zitten, dus wij sleurden hem overal
mee naartoe. Ik ben hem onlangs nog
tegengekomen en hij is daar ontzettend
dankbaar voor. Er zullen ookjeugdbewe-
gingen zijn waar dat niet zo vanzelfspre
kend is, of waar bepaalde zaken niet op
gemerkt worden, zoals pestgedrag. Maar
als leiding moetje proberen om iedereen
mee te krijgen. Als elk individu zich beter
voelt in de Chiro krijg je vanzelf ook een
sterke groep. En hen vrijheid gunnen, na
tuurlijk. Die kinderen hun grenzen laten
verkennen, zoveel mogelijk. Da's in elk
geval wat mijn Chirojaren tot een gewel
dige tijd heeft gemaakt, (lacht)
tü-i april 2012 4 3