αρχαία ελληνική θρησκεία

Εργασία Β τετραμήνουΕργασία Β τετραμήνουΑρχαία Ελληνική Θρησκεία

Θρησκευτικά

Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα


Αρχαία Ελληνική θρησκείαΑρχαία Ελληνική θρησκεία Ορισμός αρχαίας ελληνικής θρησκείαςΟρισμός αρχαίας ελληνικής θρησκείας

Με τον όρο αρχαία ελληνική θρησκεία εννοείται το σύνολο των δοξασιών και τελετουργικών δρώμενων που τελούνταν στην αρχαία Ελλάδα με τη μορφή λατρευτικών παραδόσεων, ως πρακτικό θεμέλιο και συμπλήρωμα της ελληνικής μυθολογίας. Καθώς μάλιστα στον αρχαιοελληνικό κόσμο οι θρησκευτικές πρακτικές διέφεραν κατά τόπους, θα μπορούσε πιθανώς να αναφερθεί κανείς σε ελληνικές θρησκείες. Οι λατρευτικές πρακτικές των Ελλήνων εκτείνονταν πέρα από τα όρια της ηπειρωτικής Ελλάδας στα νησιά και τις ακτές της Ιωνίας στη Μικρά Ασία, τη Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία και νότια Ιταλία) και στις διασκορπισμένες ελληνικές αποικίες της δυτικής Μεσογείου όπως η Μασσαλία.


ΜυθολογίαΜυθολογία Οι πάντα χιονοσκέπαστες, μεγαλοπρεπείς κορυφές του Ολύμπου ήταν φυσικό να προκαλέσουν το δέος στις ψυχές των αρχαίων Ελλήνων και να θεωρηθεί τόπος ιερός.Έτσι, από το μεγάλο πλήθος των Θεών και ηρώων της Ελληνικής Μυθολογίας, οι αρχαίοι μας πρόγονοι διάλεξαν τους δώδεκα πιο αντιπροσωπευτικούς, σημαντικούς και συμβολικούς, και τους τοποθέτησαν ως προστάτες και κριτές τους, στο Ολύμπιο ανάκτορο της κορυφής του Μύτικα. Μια κορυφή την οποία δεν πάτησαν όμως ποτέ λόγω της ιερότητάς της. Ανέβαιναν μέχρι τις κορυφές του Αγίου Αντωνίου και του Προφήτη Ηλία όπου και άφηναν τα αφιερώματά τους. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

Όλυμπος:Όλυμπος: Το δωδεκάθεο Το δωδεκάθεο

ΔίαςΔίας ΉραΉρα ΠοσειδώναςΠοσειδώνας ΑθηνάΑθηνά ΔήμητραΔήμητρα ΉφαιστοςΉφαιστος ΑπόλλωναςΑπόλλωνας ΆρτεμηΆρτεμη ΕρμήςΕρμής ΆρηςΆρης ΑφροδίτηΑφροδίτη ΕστίαΕστία

Οι αρχαίοι Έλληνες πρόβαλλαν πάνω στους δώδεκα Θεούς τα δικά τους ελαττώματα και προτερήματα, τα πάθη και τις αδυναμίες τους, τους έρωτες και τα μίση τους, τους εφιάλτες και τα όνειρά τους.


Δίας (Ζευς)Δίας (Ζευς) Ο "Πατήρ Θεών τε και

Ανθρώπων", ο Ζευς / Δίας, ο βασιλιάς του Ολύμπου και αρχηγός του δωδεκάθεου, άρχοντας των κεραυνών, τιμωρός και προστάτης, εραστής και πολέμαρχος, νίκησε τον πατέρα του Κρόνο και έριξε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες στα Τάρταρα. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος κυβερνήτης του σύμπαντος και ήλεγχε τα πάντα. Γνωστός για τις ερωτικές του περιπέτειες, προκαλούσε πάντα την ζήλια της γυναίκας του, της Ήρας. Οι Έλληνες του απέδιδαν αρκετά προσωνύμια, με γνωστότερο όλων το Ξένιος Δίας, καθώς ήταν ο προστάτης της φιλοξενίας.


ΉραΉρα Αδελφοσύζυγος του Δία,

ήταν η Ήρα, η οποία ως κύριο σκοπό της είχε να προστατεύει τις γυναίκες και το γάμο, αν και συνήθως αρεσκόταν να κατατρέχει και να τιμωρεί τις πάμπολλες ερωμένες του άντρα της και τα παιδιά που προέκυπταν από τις ερωτοτροπίες αυτές εκτός του γάμου τους. Βέβαια, και η Ήρα συχνά έφευγε σε περιπλανήσεις, όμως πάντα ξαναγύριζε στον άντρα της. Παιδιά μπορούσε να γεννήσει και χωρίς το Δία, μόνη της. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

ΠοσειδώναςΠοσειδώνας Ο Ποσειδώνας, Θεός της

θάλασσας, των πόσιμων υδάτων και πηγών, κυρίαρχος των θαλασσών και των γεωλογικών φαινομένων. Σε ένα ναυτικό λαό όπως οι Έλληνες, ο Ποσειδώνας λατρευόταν ως ο κατεξοχήν Θεός των ναυτικών. Η προσωπική του έχθρα με τον Οδυσσέα, ήταν η αιτία που ο τελευταίος χρειάστηκε να θαλασσοδέρνει για δέκα χρόνια ώσπου να καταφέρει να επιστρέψει στην Ιθάκη. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

ΑθηνάΑθηνά Η Αθηνά, η οποία

ξεκίνησε ως πάνοπλη Θεά του πολέμου και στη συνέχεια εξελίχτηκε σε πολιούχο Θεά της Αθήνας και σύμβολο της σοφίας. Σύμφωνα με τον μύθο, ξεπετάχτηκε μέσα από το κεφάλι του Δία κρατώντας δόρυ και ασπίδα, φορώντας περικεφαλαία. Δεν είχε ερωτικές περιπέτειες και συμβόλιζε την αιώνια παρθενία. Αγαπημένη της πόλη ήταν η Αθήνα, η οποία πήρε και το όνομά της.


ΔήμητραΔήμητρα Η Δήμητρα, Θεά της

βλάστησης και της γεωργίας, προστάτευε ιδιαίτερα τις καλλιέργειες δημητριακών και τους αγρότες. Ήταν επίσης αυτή που θέσπισε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες θεές του αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η Δήμητρα, στον έρωτα, ήταν μια από τις πλέον ακατάδεκτες θεές. Όμως, ο Δίας μεταμορφωμένος σε ταύρο κατόρθωσε να την ξεγελάσει κι από την ένωσή τους προέκυψε η Περσεφόνη.


ΉφαιστοςΉφαιστος Ο Ήφαιστος, ο

δύσμορφος Θεός, που όμως ήταν πανέξυπνος και εφευρετικότατος, άρχοντας των κατασκευών και της μεταλλουργίας, επιδέξιος και δυνατός τεχνίτης. Όχι μόνο έπλασε με πηλό την πρώτη θνητή γυναίκα (την Πανδώρα), αλλά έφτιαξε και τα πρώτα ρομπότ / αυτόματα: τον Τάλω (φρουρό της Κρήτης), χρυσά κορίτσια, χάλκινα σκυλιά.


ΑπόλλωναςΑπόλλωνας

Ο Απόλλωνας, γιος του Δία και της Λητώς, ήταν ο Θεός του φωτός, της μουσικής και της Αρμονίας. Γεννημένος στο ιερό νησί της Δήλου, ανέβηκε από την πρώτη κιόλας μέρα στον Όλυμπο. Κάποτε, ύστερα από πολλές περιπλανήσεις, έφτασε στους Δελφούς, σκότωσε το φοβερό Πύθωνα που φύλαγε τις πηγές (εξ' ου και το επίθετο "Πύθιος" και η ιέρεια "Πυθία") και ίδρυσε το πρώτο μαντείο.


ΆρτεμιςΆρτεμις Η Άρτεμη, δίδυμη αδελφή

του Απόλλωνα, ήταν η πάρθενος Θεά της άγριας φύσης και του κυνηγιού, προστάτιδα των λεχώνων γυναικών και της υπαίθρου. Έτσι οι περιοχές όπου λατρεύονταν ήταν πάντα εύφορες ενώ στα μέρη που δεν την τιμούσαν, αντιμετώπιζαν την οργή της. Γι' αυτό και ένα από τα χαρακτηριστικά της ήτανε η σκληρότητά της απέναντι στους παραβάτες των δικών της κανόνων. Το τόξο, η φαρέτρα και το ελάφι την χαρακτήριζαν σαν εικόνα στην μυθολογία των Ελλήνων. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

ΕρμήςΕρμήςΟ φτεροπόδαρος Ερμής,

ήταν ο αγγελιοφόρος που έφερνε μηνύματα σε Θεούς και ανθρώπους, ιδιότητα που τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή ανάμεσα τους. Προστάτης των εμπόρων, των οδοιπόρων και των παλαιστών, εξελίχθηκε σε Θεό του πνεύματος. Αν και οι ερωτικές του περιπέτειες ήτανε πάμπολλες, δεν κατάφερε να κατακτήσει την Αφροδίτη που πάντοτε ποθούσε. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

ΆΡΗΣΆΡΗΣ Ο αιμοδιψής Άρης, ήταν

πολεμικός Θεός, ο οποίος εκπροσωπούσε τη μανία και το παράλογο του πολέμου. Όπως ήταν φυσικό, καμία πόλη δεν τον έκανε πολιούχο της ενώ δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και στον κύκλο των υπόλοιπων Θεών. Χαρακτηριστικό του οι πολλές διαμάχες με την έτερη πολεμική Θεά, την Αθηνά, έτσι όπως μας τις περιγράφει και ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Παραδόξως, ο καρπός του παράνομου έρωτά του με την Αφροδίτη, ήταν η Αρμονία. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

ΑφροδίτηΑφροδίτη Η Αφροδίτη, η οποία

αναδύθηκε από τη θάλασσα, ήταν η Θεοποίηση της γυναικείας ομορφιάς, Θεά του έρωτα και της αγάπης. Θεοί και θνητοί, ήταν όλοι μπλεγμένοι στα ερωτικά της δίχτυα. Χαρακτηριστικότερη των περιπτώσεων, είναι ο έρωτάς της με τον Άρη και η επ' αυτοφώρω σύλληψή τους από το σύζυγό της Ήφαιστο με άθραυστες αλυσίδες, από τις οποίες τελικά τους έσωσε ο Ποσειδώνας. Αυτό βέβαια δεν την εμπόδισε να συνεχίσει τις εξωσυζυγικές της δραστηριότητες, με συνέπεια να μην αποφύγει αρκετά παρόμοια επεισόδια.


ΕστίαΕστία Τέλος, η Εστία ήταν η

μεγαλύτερη κόρη και το πρώτο παιδί του Κρόνου και της Ρέας, γι' αυτό και τέθηκε επικεφαλής όλων των μεγάλων Θεοτήτων. Προστάτιδα της οικογενειακής ευτυχίας, είχε ως ιερό της το κέντρο του σπιτιού και δεν της προσφερόταν μόνο η πρώτη, αλλά και η τελευταία θυσία σε κάθε γιορταστική σύναξη του ανθρώπου.Η Εστία, η Αθηνά και η Άρτεμη, ήταν οι μόνες Θεές που πάνω τους δεν είχε δύναμη η Αφροδίτη (που είχε υποτάξει το σύνολο Θεών και ανθρώπων). Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

ΔΙΟΝΥΣΟΣ Ο Διόνυσος, γιος του θεού Δία

.Παρόλο που δεν είναι ολύμπιος θεός και ο Όμηρος δείχνει να τον αγνοεί, ήδη από τον 6ο π.Χ. αι., αναπαρίσταται μαζί με τους Ολυμπίους, αν και εμφανίζεται σχετικά απόμακρος. Ενίοτε απεικονίζεται να κάθεται δεξιά του πατρός του στα ολύμπια δώματα.

Ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα «δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος, καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα στα δύο». Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού» γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του, στη νήσο Ικαρία, και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού παιδιού. Αργότερα, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης την υπηρεσία τους, οι Υάδες εξυψώθηκαν στο ουράνιο στερέωμα όπου λάμπουν ως αστερισμός των Υάδων.


Η αρχαία ελληνική Η αρχαία ελληνική θρησκείαθρησκεία Η ακμή της αρχαίας ελληνικής

θρησκείας σημειώθηκε από την εποχή της πρώτης καθόδου των ινδοευρωπαϊκών φύλων στον ελλαδικό χώρο (μεταξύ του 2000 και του 1900 π.Χ.) μέχρι την ανακήρυξη του Χριστιανισμού ως της επίσημης θρησκείας του Ρωμαϊκού κράτους. Στη μακροχρόνια διαδρομή της η θρησκεία αυτή παρουσίασε διάφορες φάσεις εξέλιξης. Σε όλες παρατηρείται ένα κεντρικό χαρακτηριστικό, η λατρεία θείων όντων διάφορων τύπων.


Χαρακτηριστικά της Χαρακτηριστικά της θρησκευτικότητας των θρησκευτικότητας των αρχαίων Ελλήνωναρχαίων Ελλήνων

Ο πολυθεϊσμός. Ο πολυθεϊσμός.

Η ισαριθμία επιμέρους Η ισαριθμία επιμέρους πραγματικοτήτων του κόσμου πραγματικοτήτων του κόσμου και θείων όντων.και θείων όντων.

Η τάση πολλαπλασιασμού των Η τάση πολλαπλασιασμού των θεών.θεών.

Η εγκόσμια κατεύθυνσηΗ εγκόσμια κατεύθυνση

Η εναρμόνιση με το θέλημα της Η εναρμόνιση με το θέλημα της θεότητας.θεότητας.


Ο μυστικισμός των αρχαίων Ο μυστικισμός των αρχαίων Ελλήνων Ελλήνων

Τα θρησκευτικά ρεύματα αποσκοπούσαν στην εξασφάλιση μιας καλής μεταθανάτιας ζωής. Τα ρεύματα αυτά είναι μυστήρια ή μυστηριακές θρησκείες όπως της Ελευσίνας, η Διονυσιακή λατρεία και ο Ορφισμός. Μέσω των μυήσεων που τελούνταν στα Διονύσια μυστήρια οι πιστοί αποκτούσαν μια ιδιαίτερη σχέση με τν Δήμητρα και την Περσεφόνη, συνεπώς θα εξασφάλιζαν μια μεταθανάτια μοίρα καλύτερη από την κοινή μοίρα που είχαν οι σκιές του Άδη.


Στα Διονύσια μυστήρια στη κατάσταση της μανίας ,της κατάληψης από τον Θεό, την οποία την τελούσαν ομάδες γυναικών (Θίασοι, Μαινάδες) μέσα από οργιαστικές και διάφορες άλλες πρακτικές, τα όρια Θεού και ανθρώπου καταργούνταν.


Στον Ορφισμό με ένα πρόγραμμα ασκητικής ζωής επιδίωκαν την ένωση με τον Θεό. Εκεί η ψυχή θεωρείται ως θείο στοιχείο ,το οποίο πρέπει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος (το οποίο θεωρείται τάφος ψυχής) και της ύλης και να ενωθεί με το θείο.

Οι ιδέες αυτές βρίσκονται αντιμέτωπες με την παραδοσιακή αντίληψη περί του ανθρώπου ,που θεωρούσε ότι αυτός αποτελείται από σώμα αι ψυχή και απέβλεπε στη καλλιέργεια και των δύο.


Μύθος για τον Δία Μύθος για τον Δία Σύμφωνα με το μύθο των Ελλήνων η Ευρώπη ήταν αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης.Όταν μεγάλωσε, μια μέρα πήγε στα λιβάδια της παραλία, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε τον θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεπτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο - Δία και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει.

Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μη σκοτωθεί. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη. Όταν αποβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο. Καρπός των ερωτικών ενώσεων του Δία και της Ευρώπης στην Κρήτη ήταν ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας. Αργότερα, όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε στον Όλυμπο, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της το βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, που υιοθέτησε και τα παιδιά που είχε αποκτήσει αυτή από το Δία. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστέριου, το θρόνο της Κρήτης πήρε ο μεγαλύτερος από τους θετούς γιους του, ο Μίνωας, ο οποίος έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας και νομοθέτης.


Μύθος για την Ήρα Μύθος για την Ήρα H Ήρα ήταν αδερφή και σύζυγος του Δία, κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν η θεά του γάμου και προστάτιδα των γυναικών.

Ζήλευε τον άνδρα της Δία για τις απιστίες του προς αυτήν και πολλές φορές εκδικήθηκε τις γυναίκες με τις οποίες την απατούσε ο Δίας.

Η γέννηση της βασίλισσας των θεών τοποθετείται σε διάφορα σημεία. Μερικά από αυτά είναι η Σάμος ή ηΣτυμφαλία ή η Εύβοια.

Η μοίρα της δεν ήταν διαφορετική από αυτή των αδερφών της.

Ο Κρόνος την κατάπιε, προσπαθώντας να πολεμήσει τη μοίρα του, καθώς η Γαία και ο Ουρανός του είχαν προφητεύσει πως ένας απόγονός του θα διεκδικούσε την εξουσία. Μόνο όταν η Ρέα κατόρθωσε, με τέχνασμα, να ξεγελάσει τον Κρόνο, τότε η Ήρα, μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια της, ξαναείδε το φως.

Μετά την εκθρόνιση του Κρόνου, ο Δίας τη ζήτησε σε γάμο. Εκείνη αρνήθηκε.

Τρελός από έρωτα για την αδερφή του, ο Δίας δεν παραιτήθηκε από τους σκοπούς του.

Τρελός από έρωτα για την αδερφή του, ο Δίας δεν παραιτήθηκε από τους σκοπούς του. Μια βροχερή, χειμωνιάτικη μέρα, καθώς η θεά περπατούσε στο δάσος, ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κούκο και έπεσε στα πόδια της ανυποψίαστης Ήρας. Η θεά λυπήθηκε το μισοπαγωμένο πλασματάκι. Έσκυψε, το πήρε στην αγκαλιά της, το χάιδεψε και το ζέστανε στους παρθενικούς της κόρφους. Τότε ο βασιλιάς των θεών πήρε την πραγματική του μορφή. Επιβλητικός και πανίσχυρος εξουδετέρωσε και τις τελευταίες αντιστάσεις της θεάς. Η Ήρα νικήθηκε, υποτάχτηκε, έγινε για πάντα δική του, αφού πρώτα εξασφάλισε «υπόσχεση γάμου»


Μύθος για τον Ποσειδώνα Μύθος για τον Ποσειδώνα Ο Θεός Ποσειδών είναι γιος

του Κρόνου και της Ρέας. Η κυριαρχία του στη γη δηλώνεται τόσο από το όνομά του, που προέρχεται (πιθανά) από το πόσις (αφέντης, κύριος) και δάων ή δη (γη) όσο και από τα προσωνύμια που του αποδίδονται όπως Γαιήοχος (αυτός που κατέχει τη γη, κοσμοκράτορας), καθώς και αυτά που αναφέρονται στη ιδιότητά του να δημιουργεί σεισμούς όπως Ενοσίχθων, Εννοσίγαιος αλλά και Μοχλευτήρ, Σεισίχθων, Δαμασίχθων, κλπ. Ο συσχετισμός του με τους σεισμούς και την Γη ανάγεται σε πολύ παλαιές εποχές, κατά τις οποίες ο Θεός δεν είχε ακόμα συνδεθεί με τη θάλασσα, αλλά η αρχική του μορφή θα πρέπει να ήταν χθόνια. Υπήρχε μάλιστα και σχετική παράδοση, κατά την οποία ο τόπος των Δελφών ανήκε αρχικά από κοινού στον Ποσειδώνα και την Γη πριν περάσει στον Θεό Απόλλωνα.

Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Θεός Ποσειδών ήταν ένας από τους επιστάτες του χρησμού στους Δελφούς προτού να τους αναλάβει ο Ολύμπιος Απόλλων. Ο Δελφικός Απόλλων παρέχει την έγκριση για την εγκατάσταση ανθρώπων σε αποικίες, ενώ ο Ποσειδών βοηθά δίνοντάς τους το εξαγνιστικό ύδωρ για την θυσία που αφορούσε την ίδρυση της αποικίας.Γι’ αυτό και οι πρόγονοί μας τον θεωρούσαν και θεμελιωτή των οίκων τους, επικαλούμενοι την προστασία του για τη σταθερότητα του εδάφους και την ασφάλεια των κτισμάτων. Έτσι λατρεύεται και ως Εδραίος, Ασφάλειος, Θεμελιούχος καιΤειχοποιός.


Μύθος για την ΑθηνάΜύθος για την Αθηνά Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το

είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά, Ακταίο. Το δεύτερο όνομά της, Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του. Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα (τα τρία σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το Ερέχθειον) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς.

Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες, η θεά Αθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα της.


Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από την θάλασσα και τους Βοιωτούς από την ξηρά, ο Κέκρωψ διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται καλύτερα τον πληθυσμό: Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια, Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο, Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικός.

Έδωσε επίσης εντολή, ο καθένας να ρίξει από μία πέτρα και μετρώντας αργότερα όλες τις πέτρες, βρέθηκαν είκοσι χιλιάδες κάτοικοι.Ο Κέκρωψ εισήγαγε την λατρεία του Διός και τις προσφορές εδεσμάτων (πελανοί) στις τελετές, αντί για ανθρωποθυσίες. Ο τάφος του στην Ακρόπολη διετηρείτο μέχρι και τον τέταρτο αιώνα π.Χ.

Όταν ένας εχθρικός στρατός πολιόρκησε την Αθήνα, οι Αθηναίοι ζήτησαν την συμβουλή του μαντείου των Δελφών, το οποίο τους έδωσε τον χρησμό, ότι για να σωθεί η πόλη, ένας Αθηναίος έπρεπε να θυσιαστεί με την θέληση του. Όταν η κόρη του Κέκρωπος, Άγραυλος, έμαθε για τον χρησμό, ανέβηκε στην Ακρόπολη και πέφτοντας σκοτώθηκε. Οι Αθηναίοι για να την τιμήσουν, έκτισαν ένα ναό στην Ακρόπολη και κάθε χρόνο εόρταζαν τα Αγραύλεια.


Μύθος για την Δήμητρα Μύθος για την Δήμητρα Ήταν θεά των σιτηρών και γενικά της γεωργίας. Αυτή έμαθε

στους ανθρώπους να καλλιεργούν και να σπέρνουν τα χωράφια. Θεωρήθηκε ακόμη προστάτρια της οικογένειας.Ο κυριότερος μύθος γύρω από τη Δήμητρα είναι αυτός που μιλάει για τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε για την κόρη της Περσεφόνη. Ο Πλούτωνας, δηλαδή ο Άδης, έκλεψε κάποτε την Περσεφόνη. Η Δήμητρα πλανιόταν θλιμμένη πάνω στη γη εννιά ημέρες. Κρατούσε πυρσούς για να βλέπει και ρωτούσε όσους συναντούσε μήπως είχαν δει την κόρη της.

Τέλος έφτασε στην Ελευσίνα, μεταμορφωμένη σε γριά(Γραία) και φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο του βασιλιά Κελεού. Εκεί ανέλαβε την ανατροφή του γιου του Δημοφώντα, που θέλησε να τον κάνει αθάνατο. Γι' αυτό τον έτρεφε με αμβροσία και έκαιγε το θνητό του σώμα στις φλόγες. Την είδε όμως η Μετάνειρα, μητέρα του παιδιού, και μη ξέροντας ότι πρόκειται για θεά τρόμαξε και άρχισε να φωνάζει. Η Δήμητρα θύμωσε και σταμάτησε τη διαδικασία αυτή. Έτσι ο γιος του Κελεού έμεινε θνητός. Αλλά η Δήμητρα σαν ανταπόδοση της φιλοξενίας, δίδαξε στους κατοίκους της Ελευσίνας την καλλιέργεια της γης και τα Ελευσίνια μυστήρια.


Μύθος για τον Ήφαιστο Μύθος για τον Ήφαιστο

Ο επικρατέστερος μύθος αναφέρει με διαφορετικό τρόπο

γιατί ο Ήφαιστος ήταν κουτσός. Λέει λοιπόν ότι ο Δίας τον πέταξε έξω από τον Όλυμπο, γιατί κάποτε που ο ίδιος φιλονικούσε μη την Ήρα, ο Ήφαιστος πήρε το μέρος της μητέρας του.

Μια ολόκληρη μέρα έπεφτε ο θεός προς τα κάτω. Τέλος κατά τη δύση του ήλιου προσγειώθηκε στη Λήμνο. Οι κάτοικοί της τον παρέλαβαν και τον περιποιήθηκαν. Γι' αυτό και στην αρχαία εποχή πίστευαν ότι το χαλκείο του, δηλαδή το εργαστήριο του του χαλκού, βρισκόταν στη Λήμνο, στο ηφαίστειο Μόσυχλος.

Πίστευαν ακόμη ότι οι βοηθοί του ήταν οι Κάβειροι, που τους λάτρευαν στη Λήμνο.


Μύθος για τον Απόλλωνα Μύθος για τον Απόλλωνα Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους θεούς του

Ολύμπου. Γεννήθηκε από το Δία και τη Λητώ. Δίδυμη αδελφή του είναι η Άρτεμη. Τα δυο παιδιά γεννήθηκαν στη Δήλο, νησί του Αιγαίου, που από τότε θεωρείται ιερό. Για τους Αρχαίους Έλληνες υπήρξε θεός του ήλιου και του φωτός, Ο μύθος αναφέρει ότι το φθινόπωρο έφευγε και πήγαινε στη χώρα των Υπερβορείων. Την άνοιξη ξαναγύριζε πάνω σ' ένα άρμα, που το έσερναν κύκνοι.


Μύθος για την ΆρτεμιςΜύθος για την Άρτεμις

Η θεά αυτή έχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις θεές του Ολύμπου. Ήταν κόρη του Δία και της Λητώς, δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Στους αγώνες του Απόλλωνα εναντίον του Πύθωνα στους Δελφούς και εναντίον των παιδιών της Νιόβης, η Άρτεμη στάθηκε στο πλευρό του. Θεωρούνταν εξαιρετική κυνηγός και προστάτρια των ζώων. Έτρεχε στα βουνά και στα δάση της Αρκαδίας και της Λακωνίας με συνοδεία τις Νύμφες. Προστάτευε όλη την άγρια φύση, τα ποτάμια, τις λίμνες, τα λιβάδια και τα χωράφια. Ήταν και προστάτρια της γονιμότητας της γης, αλλά και των τοκετών, των βρεφών και των μελλονύμφων. Σ' αυτήν και στον Απόλλωνα αφιέρωναν οι νέοι τα μαλλιά τους όταν γίνονταν άντρες. Σ' αυτήν αφιέρωναν οι νέες τα παιχνίδια τους πριν από το γάμο τους. Παράλληλα ήταν και θεά του ξαφνικού θανάτου των γυναικών την ώρα που γεννούσαν.

Αλλά και θεά του πολέμου τη θεωρούσαν, καθώς και θεά που

προστάτευε την τήρηση των νόμων και των όρκων. Εξάλλου είχε και ιαματικές ιδιότητες, γιατί βοηθούσε τους αρρώστους να γιατρευτούν. Απ' όλα όσα αναφέραμε φαίνεται η στενή σχέση της με τον αδελφό της Απόλλωνα. Αλλά όπως και αυτός είναι θεός του ήλιου, έτσι και αυτή είναι θεά της σελήνης. Ποτέ της δεν παντρεύτηκε και έμεινε για πάντα παρθένα. Ούτε ποτέ ερωτεύτηκε . Γι' αυτό τη θεωρούσαν και προστάτρια της αγνότητας όλων των παρθένων. Όσοι την ερωτεύτηκαν ή την είδαν γυμνή ή θέλησαν να την κάνουν γυναίκα τους τιμωρήθηκαν σκληρά από την ίδια τη θεά.


Μύθος για τον ΕρμήΜύθος για τον Ερμή Του απέδιδαν και σχέσεις με τη γη. Άρα ήταν και θεός της

γονιμότητας (γονιμικός) και του κάτω κόσμου(Χθόνιος). Γι' αυτό την τρίτη μέρα των Ανθεστηρίων, που ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς, θυσίαζαν μόνο στον Χθόνιο Ερμή.

Γιατί ο Ερμής ήταν και ο ψυχοπομπός του Άδη. Μετέφερε δηλαδή τις ψυχές των νεκρών και τις παρέδιδε στο

Χάροντα.


Μύθος για τον Άρη Μύθος για τον Άρη Ο Άρης πάντοτε νικιόταν από την Αθηνά. Παντοτινοί συνοδοί

του ήταν οι δύο γιοι του, ο Φόβος και ο Δείμος (τρόμος). Έλεγαν ότι κατοικούσε με βαρβαρικούς λαούς, όπως οι Θράκες. Οι αρχαίοι Έλληνες τον φαντάζονταν πελώριο στο ανάστημα, αλλά ωραίο και με φωνή που ισοδυναμούσε με τη φωνή δέκα χιλιάδων αντρών μαζί. Αγάπησε τη θεά Αφροδίτη και αυτή ανταποκρίθηκε στον έρωτά του. Αλλά ο θεός Ήφαιστος, που ήταν άντρας της αντέδρασε πολύ άσχημα απέναντί τους.


Μύθος για την Αφροδίτη Μύθος για την Αφροδίτη Ένας μύθος τη θεωρεί κόρη του Δία και της Διώνης. Ένας

άλλος υποστηρίζει ότι γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας και κάποια κομμάτια από τις σάρκες του Ουρανού, όταν τον τραυμάτισε ο γιος του Κρόνος. Πάντως η λατρεία της φαίνεται ότι προέρχεται από την ανατολή και πέρασε στην Ελλάδα από την Κύπρο. Άντρας της ήταν ο κουτσός θεός Ήφαιστος, αλλά τον απάτησε με τον Άρη. Ο Ήφαιστος πληροφορήθηκε την απάτη από τον Ήλιο, που τα βλέπει όλα. Για να τους εκδικηθεί, περιτύλιξε το κρεβάτι τους με αόρατα δίχτυα και όταν συναντήθηκε το ζευγάρι, πιάστηκε μέσα και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ύστερα ο Ήφαιστος κάλεσε όλους τους θεούς να δουν το θέαμα. Παιδιά της Αφροδίτης και του Άρη είναι ο Δείμος (τρόμος), ο Φόβος, η Αρμονία και ίσως ο Πρίαπος. Εκτός από τον Άρη η Αφροδίτη αγάπησε και τον Αγχίση, αδελφό του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Από τον Αγχίση απόκτησε τον Αινεία και για χάρη του βοήθησε τους Τρώες κατά τον Τρωικό πόλεμο. Αγάπησε επίσης και τον Άδωνη. Όταν ο αγαπημένος της σκοτώθηκε από ένα αγριογούρουνο, η θεά παρακάλεσε το Δία να ανασταίνεται κάθε άνοιξη και καλοκαίρι και να μένει μαζί της.


Μύθος για την Εστία Μύθος για την Εστία Ήταν η πρωτότοκη θυγατέρα του Κρόνου και της Ρέας, αδελφή

του Δία, του Ποσειδώνα και των άλλων θεών. Ήταν η θεά της εστίας κάθε σπιτιού, που στους αρχαίους λαούς είχε ιερό χαρακτήρα. Γιατί η εστία ήταν το κέντρο της οικογένειας, εξυπηρετούσε τις καθημερινές ανάγκες και δεχόταν τις προσφορές της. Έγινε το σύμβολο της φιλοξενίας και του απαραβίαστου οικογενειακού ασύλου. Παρ' όλο που οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η θεά εστία παρέμεινε σε όλη τη ζωή της παρθένα, έγινε προστάτρια της οικογένειας, της κατοικίας και της φιλοξενίας. Τη λάτρευαν σε κάθε σπίτι, γιατί πίστευαν ότι αυτή εφεύρε την κατοικία. Σ΄ αυτήν πρόσφεραν τους πρώτους καρπούς των αγρών, τις λεγόμενες απαρχές των καρπών. Της αφιέρωναν επίσης μικρά μοσχάρια. Σε κάθε σπίτι, ακριβώς στο κέντρο, και σε σχήμα κυκλικό υπήρχε η εστία. Εκεί έκαιγε συνεχώς το ιερό πυρ. Κάθε πόλη βέβαια είχε την κοινή της εστία. Από κει έπαιρναν φωτιά όσοι επρόκειτο να εκστρατεύσουν ή ν' αποικίσουν, και μετέφεραν την ιερή αυτή φωτιά από τη μητρόπολη στη νέα πατρίδα. Αυτό έδειχνε το δεσμό που υπήρχε ανάμεσα στις δύο πόλεις. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι κοινή εστία όλης της Ελλάδας και του κόσμου ολόκληρου ήταν η εστία των Δελφών, όπου βρισκόταν και ο Ομφαλός της γης. Αν ποτέ έσβηνε η ιερή φλόγα, θεωρούνταν πολύ κακός οιωνός. Θα έπρεπε να ξαναναφτεί απευθείας από τον ήλιο για να είναι αμόλυντη. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

Τα σύμβολα των δώδεκα Τα σύμβολα των δώδεκα θεών του Ολύμπου.θεών του Ολύμπου.

Δίας:Δίας: κεραυνός, αετός ,σκήπτροΉρα:Ήρα: σκήπτρο, ρόδο, παγώνι Ποσειδώνας:Ποσειδώνας: τρίαινα, άλογο,

δελφίνια Αθηνά:Αθηνά: κουκουβάγια, ελιά,

περικεφαλαίαΔήμητρα:Δήμητρα: στάχυα, δάδες Ήφαιστος:Ήφαιστος: σφυρί, λαβίδα


Απόλλωνας:Απόλλωνας: κιθάρα, λύραΆρτεμη:Άρτεμη: τόξο, θήκη με

βέλη, ελάφι Ερμής:Ερμής: κηρύκειο, φτερωτά

σανδάλια Άρης:Άρης: όπλα Αφροδίτη:Αφροδίτη: φτερωτοί

έρωτες, περιστέρι,ζώνηΕστίαΕστία: : Η οικιακή πυρά


Τι συμβολίζει το κάθε Τι συμβολίζει το κάθε σύμβολοσύμβολο::


Δίας Δίας Ο κεραυνός: συμβολίζει τη

δύναμη της δημιουργίας.Αετος :φορέας του θεϊκού του

όπλου του κεραυνού. ο αετός γεννήθηκε την ίδια ώρα με τον Δία, σύμφωνα με μία άλλη ο αετός προείπε, ως μάντης, στον Δία τη νίκη του κατά των γιγάντων. Ο αετός έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο και στην ερμηνεία των ονείρων


ΉραΉραΡόδο: το άνθος της τελειότητας


ΑθηνάΑθηνά Κουκουβάγια: Την σοφίαΕλιά: σύμβολο γαλήνης, προστασίας,

γονιμότητας.Δέντρο του καλού συνδεδεμένο με την

αναγέννηση και το φως.Η ελιά δίνει την εικόνα της αιώνιας

θαλερότητας, της βλάστησης που δεν επηρεάζεται από την αλλαγή των εποχών, είναι η προσδοκία του αέναου και του αειθαλούς


ΑφροδίτηΑφροδίτη Το περιστέρι συμβολίζει την ειρήνη. Η ζώνη λοιπόν είναι η προσωποποίηση του

θηλυκού στοιχείου, συνδεδεμένη με τη θεά του έρωτα. Θεωρείται το πιο ισχυρό σύμβολο σ’ ολόκληρη την ελληνική μυθολογία, μια και είναι πιο δυνατό ακόμη και από τους κεραυνούς του Δία. Η αλληγορία είναι απλή: ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν, αν χρησιμοποιείται στην πιο αγνή μορφή του.


ΆρτεμιςΆρτεμις Το ελάφι συμβολίζει την αιθέρια

ύπαρξη και το ιδεώδες σύνορο ανάμεσα στα δύο από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, τη γη και τον αέρα.


Ερμής Ερμής Το κηρύκειο συμβολίζει:το

σύμβολο της ομόνοιας και της καταπαύσεως της διχόνοιας.


Διόνυσος Διόνυσος Κισσός : αφοσίωση, γάμος, φιλία,

στοργή.


Ποσειδώνας Ποσειδώνας Τα δελφίνια συμβολίζουν την

ελευθερία, την χαρά, τη δύναμη, το μεγαλείο της φύσης, την αρμονία και τον αλτρουισμό.

Η τρίαινα συμβολίζει το όπλο με το οποίο μπορεί κανείς να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί. Επίσης η τρίαινα του Ποσειδώνα μπορούσε να σβήσει τις φωτιές καταστρεπτικών παθών, καθώς και τις φωτιές που ανάβει ο θυμός.


ΑπόλλωναςΑπόλλωναςΗ λύρα συμβολίζει την αληθινή

αρμονία, που μπορεί να φέρει η μουσική. Όπως και στην κιθάρα, οι χορδές μιας λύρας, μπορεί να είναι από τρεις ως δώδεκα, αλλά ο σωστός αριθμός για το όργανο του Απόλλωνα, είναι το επτά, ο ιερός αριθμός του.


ΕστίαΕστία Ο φλεγόμενος κύκλος

συμβολίζει την αιωνιότητα, τον πνευματικό ήλιο και την επιστροφή στην ενότητα μετά τις αναρίθμητες μεταμορφώσεις.


Τέλος !Τέλος !

Είναι λογικό με τους παραπάνω συμβολισμούς ότι οι άνθρωποι είχαν στην πραγματικότητα «επιβάλλει» στους εαυτούς τους τη λατρεία στα Θεία αφού τους είχαν δώσει ανθρώπινες ατέλειες και συναισθήματα.

Προφανώς είχαν ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι ή σε κάποιους όπως έχουμε κι εμείς οι σημερινοί άνθρωποι άλλωστε.


Education

αρχαία ελληνική θρησκεία