Ryan voelt zich bedonderd, vernederd. Hij dacht dat ze iets unieks hadden samen; iets wat een toekomst heeft. Nu stort dat hele kaartenhuis in elkaar. “Stelde de afgelopen weken dan helemaal niets voor?” Vraagt hij met een brok in zijn keel.

Lena kijkt hem alleen maar schaapachtig aan; niet in staat om iets te zeggen. “Was het al die tijd maar een spel? Waarom, Julia? Waarom?” Dat laatste woord schreeuwt hij bijna. Lena voelt de tranen prikken. God, dit overleeft ze niet. Hij ziet er zo… kwetsbaar en verdrietig uit.

“Ik geloof je niet. Waarom deed je de afgelopen weken dan zo? Waarom gaf je mij valse hoop? Waarom gedroeg je je zo, terwijl je geen gevoelens voor mij hebt?” Een vloedgolf aan vragen die Lena niet kan beantwoorden.

Hij moet weg, voordat ze van gedachten veranderd. “Zeg iets, verdomme! Geef een duidelijke verklaring!” Lena slikt en deinst ietwat achteruit. “Ik houd niet van je! Je was voor mij alleen maar een tijdverdrijf, totdat ik een baan zou vinden hier ver vandaan!”

Ryan trekt wit weg. “Ik wil hier helemaal niet zijn! In dit godverlaten gat!” Lena houdt haar adem in, terwijl ze hem observeert. Zijn gezicht is zo wit als de sneeuw die het bos bedekt heeft. Zijn blik staat down, terwijl zijn ogen niet meer de kleur grijs hebben, maar zwart; ze lijken wel diepe, zwarte gaten.

Hij brengt zijn rechterhand naar zijn voorhoofd. “Ik begrijp het niet. Je leek zo… gelukkig, tevreden… Ik dacht dat je-” “Dan had je dat mis.” Zegt Lena bits. Dit duurt veel te lang. Ze begint medelijden met hem te krijgen.

Ze verlangt er enorm naar om hem in haar armen te nemen en hem toe te fluisteren dat ze onzin uitkraamt. Ze houdt wél van hem; zielsveel en ze wil voor altijd bij hem blijven. Maar het kan niet. Hij houdt niet van haar. En ze kan niet meer langer tegen hem liegen; het doet te veel pijn.

Ryan kijkt haar strak aan. Zijn mond is een rechte streep en zijn kaken staan gespannen. “Goed dan. Ik zal doen wat je wilt.” Ryan draait zich om en pakt de deurknop vast. “Vertrekken.” Nee, nee!, roept een felle stem diep in haar hart. Laat me niet alleen, blijf hier, alsjeblieft!

Lena knijpt haar ogen dicht en verbant de stem naar de doden. Het duurt niet lang voordat haar hart stil is… en leeg, ontzettend leeg. “Dat is toch wat je wilt?” Vraagt Ryan, met zijn laatste restje hoop. Lena zet haar kaken stevig op elkaar en knikt dan haar hoofd.

“Het allerbeste, Julia. Ik hoop dat je ergens op de wereld je plek zult vinden en gelukkig wordt.” Ryan opent de deur. “En dat meen ik.” Dan loopt hij de badkamer uit en even later hoort Lena de voordeur met een harde klap dichtvallen. Haar benen begeven het en ze zakt in elkaar. Een hartverscheurend gehuil vult de badkamer en haar handen vullen zich met tranen, opgekropte, zoute tranen…