W czerwcu 2010 r. nieustraszona grupa naukowców i odkrywców postawiła stopę na brzegu jeziora płonącej lawy w kraterze Nyiragongo w samym sercu regionu Wielkich Jezior w Afryce. Zespół marzył o spacerze wzdłuż największego jeziora lawy na świecie. Członkowie zespołu od dzieciństwa mieli obsesję na tym punkcie po obejrzeniu filmu dokumentalnego z 1960 roku „Eksplozja Diabła” (Explosion of the Devil), w którym po raz pierwszy ujawniono czerwone wnętrze krateru Nyiragongo. Fotograf Olivier Grunewald dotarł zaledwie metr od strumienia lawy, uzyskując niesamowite zdjęcia.

Fotos de

The Boston Globe

Widok z krawędzi wulkanu. 396 metrów niżej, jezioro lawy tworzy jeden z cudów Afryki.

W latach 1977 i 2002, lawa wylewała się z krateru, niszcząc znaczną część miasta Goma w Demokratycznej Republice Konga.

Pęcherzyki gazu na powierzchni jeziora stale eksplodują.

Mimo, że jezioro lawy często przepełnienia się, siedmiu śmiałych członków chce iść wzdłuż jego brzegów.

Nyiragongo jest najbardziej aktywnym wulkanem z ośmiu,które tworzą łańcuch górski Virunga.

Tak rozpoczyna się zejście na drugi taras. Największe ryzyko powodują spadające kamienie.

Zainstalowanie bazy około 120 m nad jeziorem lawy. Członkowie wyprawy muszą zabrać łącznie 590 kg sprzętu. Żywności i wody wystarcza na dwa dni.

Aby przygotować się do wyprawy, członkowie szkoleni byli przez 4 miesiące.

Jacques Barthelemy, taternik, weteran zejść do Nyiragongo, używa urządzenia linowego do transportu sprzętu na poziom drugiego tarasu.

Z powodu gorąca i niebezpiecznych gazów wulkanicznych, członkowie wyprawy często muszą używać masek gazowych, nawet w czasie snu.

Członek wyprawy używa dalmierza laserowego do pomiaru zmian poziomu lawy w jeziorze.

Dario Tedesco, wulkanolog, pobiera próbki gazu do dalszych badań.

Gorący gaz skrapla się w małe kałuże. Niezbędne jest dokonywanie pomiarów w kraterze w różnych okresach, aby przewidzieć kiedy wulkan może wybuchnąć.

W nocy, baza jest oświetlona przez światło bijące z jeziora.

Celem wyprawy jest dotarcie do brzegu jeziora lawy. Wcześniej nikt nie przeżył takiego wyczynu.

Członkowie zespołu utrzymują kontakt przez radio i otrzymują dane o aktywności jeziora i kierunku emisji gazów.

Wybrano najlepszą drogę do zejścia.

Pierre-Yves pobiera próbki gazu, który gromadzi się w dolnej części krateru.

Eksplozja pęcherzyków gazu na powierzchni jeziora.

Poth Franck jest już blisko lawy. Jest na bieżąco informowany przez radio o kierunku wiatru.

Marc Cailleta jest pierwszym członkiem zespołu, który dociera do brzegu jeziora.

Olivier Grunewald przygotowuje aparat, chroniąc go przed temperaturą, która może sięgać nawet do 1300 stopni.

Zbliżenie się do 8 mln metrów sześciennych wrzącej lawy wymaga specjalnej ochrony.

Idąc z urządzeniem, Olivier Grunewald jest informowany przez radio o tym, gdzie może postawić swoje nogi.

Grunewald powie po pobycie w pobliżu jeziora: „Byłem zauroczony spektaklem i starałem się robić zdjęcia. Straciłem orientację czasu,

ciepła... nagle przez radio powiedziano mi, że nadszedł czas, aby wydostać się, ponieważ zbliżyłem się zbyt blisko.”

Największe ryzyko to częste i niespodziewane wycieki z jeziora. Członkowie zespołu obserwowali jezioro z drugiego tarasu, ostrzegając uczestników o ruchach lawy.

O świcie wyglądało to magicznie, ale gazy mogły pokryć dno krateru w kilka sekund.

Do wycieku doszło późnym wieczorem. Rok po roku, lawa wznosi się ponad obudową krateru aż do jej pęknięcia. Celem wyprawy było zrozumienie przez geologów

przewidywania takich zdarzeń, aby uniknąć katastrofy w przyszłości.

KONIEC

Wersja polska 2012