1

ΣΑΘΗ ΚΟΜΝΗΝΟΤ

ΩΔΗ Ε ΜΙΑ [Ποδο]ΥΑΙΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

2

Αφιερώνεται στα παιδικά ποδοσφαιρικά μου όνειρα και το

ενεργητικό μου κυνηγητό τους στον Ολυμπιακό σε ηλικία 12

ετών

Αφιερώνεται στη συστηματική περιφρόνηση κι αντίπραξη,

δίχως φυσικά στεγανοποίηση, που επέδειξε ηχηρά απέναντί

τους η εφηβική, νεανική και ανδρική μου ηλικία

Veni vidi cecini

3

Δυο λόγια… προ–λογικά

Δεν γράφονται πια ωδές. Υαίνεται πως ο κόσμος δεν

επιθυμεί να είναι… ωδικός. Λες και ντρέπεται για την

καταγωγή του, ο νευρωτικός. Λες και ντρέπεται τον ήχο του, ο

μειονεκτικός. Σον ενδιαφέρει περισσότερο ένας ρυθμός που να

συστοιχεί στο γδούπο της καθημερινής δοσοληψίας, στο

ευθύγραμμο ταμ-ταμ της φυσικής ανάγκης, που έχει

αναγορευτεί, αυτή η τελευταία, σε υπέρτατη θεότητα πλήρως

φασιστικών προδιαγραφών. Αληθινά τιμωρητική για τους

απειθείς ρυθμογράφους. Σους λάτρεις, κάποτε, των

παννυχίδων. Ασφαλώς, τους γνώστες των αρχών όμως ποτέ

του τέλους. Άλλωστε, ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις πού θα σε

βγάλει μια συνουσία και πότε θα αποφασίσει να μπει σε λιμάνι.

Όμως, αυτά ανήκουν στους γραφικούς, όπως συνήθως

χλευάζονται από τους… λιτοφάγους εξαιτίας αδυναμίας εκ

μέρους τους πέψης, χώνευσης και …εκροής και λέγονται απ’

αυτούς τους ίδιους τους κακόμοιρους ρομαντικούς των ρυθμών

για να προκαλούν θυμηδία στα επαϊοντα πλήθη. Οι σύγχρονοι,

ως σύγχρονοι, φυσιοκρατούν υπερήφανα και γι αυτό όλα,

ακόμη και η Ποίηση!..., πρέπει να ομνύουν όρκο πίστεως, επί

ποινή θανάτου στην περίπτωση προδοσίας, στη στεγανοποίηση

αυτού που ορίζουμε ως …φυσικό. Η προφάνεια, ως μια

στρεβλή δικτατορία των αισθήσεων, είναι πια ο απόλυτος…

ρυθμιστής. Ως φαίνεται, ο φασισμός είναι ανθρώπινη

παθογένεια από καταβολής μας. Κάθε πτητική αίγλη, κάθε

φωτοστέφανο αλτικό από τον ευκλείδειο κόσμο της

συναναστροφής, οποιαδήποτε διαφοροποιημένη γεωμετρία,

κηρύσσεται αίρεση και ο αιρεσιάρχης παραγκωνίζεται αρχικά

και κατόπιν εκτελείται, όρθρο Κυριακής, με σιγαστήρα.

4

Κουρασμένος ο κόσμος επιζητεί κι αναγνωρίζει μόνο μια

τηλεγραφικότητα στη μετοχή των πραγμάτων (συνήθως

ψευδεπίγραφη κι αυτή δυστυχώς), μια συντομία στην ερωτικήν

ενασχόληση με το άπειρο που αυτός ο ίδιος ενσωματώνει, λες

και ντρέπεται ο δυστυχής για το εύρος του, για το μέγεθος του,

για την ανάσα του. Μοιάζει πια κοντή η ανάσα του κόσμου κι

αυτό είναι τόσο θλιβερό όσο και αφόρητα καταπιεστικό. Δεν

είναι υπερβολή : Νιώθω πως κυκλοφορούν πια οι ανάσες μας

σε σαμιζντάτ.

Από τις πινδαρικές Ωδές έχει βεβαίως αλλάξει η μορφή

του κόσμου. Λιγότερο, ίσως, από την εποχή των σολωμικών

και καλβικών Ωδών, αν και κάτι τέτοιο είναι

διαφιλονικούμενο. Αναρωτιέμαι όμως αν ποτέ μπορεί ν’

αλλάξει η διάθεση, η ανάγκη, για την ΑΝΑΑ της Ωδής, για

την υγιεινή άσκηση μαραθωνίου που χαρίζει… Άλλωστε,

ποιος μπορεί να αποκλείσει η Ποίηση να είναι και …

γυμναστική ; Μπορεί, νιώθω, να γίνονται σιωπηρές κι

υποσυνείδητες απόπειρες να καταπνιγεί η μαραθώνια ανάσα

της Ωδής, μα είναι ποτέ δυνατόν όμως ; Έχω μιαν

απροσδιόριστη βεβαιότητα πως οι απόπειρες αυτές συνιστούν

αντιρεαλιστική ματαιοπονία, ένα φαντασιοκόπημα. Δεν

χάνεται ο άνθρωπος. Ούτε και η ανάσα του. Ωστόσο, δεν θα

πάψω ν’ αναρωτιέμαι : μπορεί να τραγουδήσει ο σύγχρονος

άνθρωπος δίχως να λαχανιάζει ; Δεν λέει να μ’ εγκαταλείψει η

αίσθηση πως οι σύγχρονοι γράφουν, τραγουδούν θέλω να πω,

αποκομμένοι από τη ρίζα, ίσως με μόνο δυο-τρεις κοντές

χρονικές αναφορές λίγων δεκαετιών στην πλάτη – συχνά στην

καλύτερη περίπτωση –, λες και οι παλιές, δήθεν, μορφές ζωής

δεν κρέμονται στα δέντρα με τα φύλλα τους να πάλλουν μπρος

5

μας καθημερινά. Αναρωτιέμαι, μπορεί κανείς πια να ξενυχτίσει

νεκρούς τραγουδώντας ολονυχτίς ;Μπορεί, –ακόμη καλύτερα :

θέλει–, να γυροφέρνει κανταδόρος του έρωτα μέχρι τους

όρθρους ; Τπάρχει μέσα μας ακόμη κάτι απ’ αυτό, απομεινάρι

έστω απ’ ότι άφησε η καταστροφή της καταναλωτικής

εξηλιθίωσης ακόμη και στην τέχνη, του κρετινισμού εκείνου

που ΥΑΝΣΑΖΕΣΑΙ πως κάτι φτιάχνεται στο άψε-σβήσε

δίχως την ωρίμανση του σπόρου και τον αργό ρυθμό της

απόλαυσης, της διαμονής στο παρατεταμένο, πριν χαθεί

ανεπίστρεπτα μέσα στη χλαλοή της αγοραποίησης του κόσμου ;

Ως φαίνεται, οι πτυχώσεις των όντων ενοχλούν σφόδρα πια

τους ασθματικούς των συναντήσεων, γι αυτό και βάλθηκαν να

τις εξαλείψουν αποσιωπώντας την ανάγκη τους…

εκσυγχρονιστικά. Μάταια, όμως, οι δόλιοι επιζητούν το

ολοσχερές της εξαφάνισής τους και σκέφτονται να τις

σιδερώσουν έτσι που να μη δίνουν πια την υποψία πως

υπάρχουν. Ακόμη, αναρωτήθηκα συχνά : λατρεύει κάτι η

σύγχρονη Ποίηση ; Διαγράφεται να λατρεύει κάτι η Ωδή ; Και

τι είναι αυτό ; Έχει επινίκιο χαρακτήρα ; Ποιος και τι νικά εν

τέλει ; Ας απαντήσει σ’ αυτά ο αναγνώστης. Ομολογουμένως,

όμως, δεν συναντώ εύκολα έως ποτέ ποιητικές λατρείες. Και η

Ωδή κάπως μ’ έναν τρόπο τις προϋποθέτει. Και τ’ αναφέρω,

διότι στην Ωδή που ακολουθεί υπάρχει, όπως και να το

κάνουμε, μια θεολογία-φιλοσοφία-ποιητική των «αθλημάτων»

γενικά ή ειδικά (λόγου χάρη του ποδοσφαίρου), ας πούμε σαν

βαθύτερη κρηπίδωσή τους. Σώρα, αν αυτή χρησιμεύει και

γενικότερα για το «αθλητικό» Γεγονός, ή μ’άλλα λόγια την

ΚΑΘΕ ασκητική του Έρωτα, τόσο το καλύτερο. Περιττό

νομίζω να τονίσω πως αυτή η «αθλητική» αναφορά αλληγορεί.

6

Αυτή η θεολόγιση-φιλοσόφηση-ποιητική, που μόλις

αναφέραμε, κινείται στον ορίζοντα των εκπληκτικών

αποτελεσμάτων, μ’ άλλο λόγια ενδιαφέρεται κυρίως για την

Αποκάλυψη και δευτερευόντως για οτιδήποτε προηγείται ή

έπεται αυτής. Δηλαδή, στην Ωδή μας στήνεται μια Ποίηση όπου

ασχολείται με το, υπό τύπον εισβολής, Δοσμένο, το Φαρισμένο,

το Απρο(σ)κάλεστο, το Επιφανέν, που έχει την απόλυτη

πρωτοβουλία των κινήσεων και που τίποτε μα τίποτε δεν

μπορεί να δικαιολογήσει την εμφάνισή του και να

«τεκμηριώσει» τον ερχομό του και τη στιγμή της εμφάνειάς του.

Όπως απαράλλαχτα συμβαίνει με την ΕΡΩΣΙΚΗ συναρπαγή

παντού και πάντοτε, που σ’ αρπάζει, σ’ αποσβολώνει, σου

περνάει λαιμαριά και πάει χάνεσαι στο Άδηλον, για την οποία

θεωρώ πως όλοι μας είμαστε αψευδείς και ασφαλείς μάρτυρες.

Με πιο φιλοσοφικούς όρους, θα έλεγα πως σχολιάζεται

ποιητικά το πλατωνικό «Εξαίφνης», που κρίνω σπουδαιότατης

σημασίας για τη θέαση της πλατωνικής φιλοσοφίας, μα

περισσότερο ακόμη για τον τρόπο που αυτό ακριβώς

υποδηλώνεται ως στήσιμό της ! Υυσικά, όχι αποκλειστικά

ωστόσο πρωταγωνιστικά. Η πλατωνική αυτή θέση είναι από

μόνη της ΠΟΙΗΣΙΚΗ και δυστυχώς κρίμα κι αλίμονο στον

Πλάτωνα που δεν κατάλαβε ο δόλιος πόσο συνηγορεί στο

Γεγονός της Ποίησης πριν την αποσκορακίσει στην Πολιτεία

του. Είναι μια θέση, παράλληλα, που δεν έχει, ελληνοτρόπως

θα έλεγα, κανένα δισταγμό, προκατάληψη ή φόβο να

μπερδέψει τα χωράφια της φιλοσοφίας και της θεολογίας

χωρίς να σκοτίζεται για τη γκρίνια στάσεων σαν εκείνη του

Heidegger φερ’ ειπείν. Με όρους, τώρα, θεολογικούς είναι

προφανές πως το Αναπάντεχο της Ωδής που ακολουθεί

7

ταυτίζεται με την «αρπαγή του νοός» της

νηπτικής/ησυχαστικής παράδοσης, την έλλαμψη, τη θεοπτία,

που εκπεφρασμένα τη συναντάμε στις παύλειες επιστολές και

στην προφητική λειτουργία της αρχέγονης εκκλησίας και που

διαπερνά σύμπασα την ασκητική γραμματεία ως το

πραγματικό εφετόν της ασκήσεώς μας.

Η Ωδή που ακολουθεί γράφτηκε την επομένη του αγώνα

Βραζιλία-Γερμανία και είναι μια Ωδή με σημαία ευκαιρίας.

Ομολογώ πως την αισθάνομαι σαν μια Όπερα. Δεν ξέρω γιατί.

Ίσως αυτό το συναίσθημα έρχεται από πολύ μακριά και βγαίνει

φυσικά μέσα μου. Ίσως. Ίσως το χορικό είδος της Ποίησης απ’

όπου ξεμυτίζει η Ωδή ή έστω το συνθέτει, να χορεύει μέσα μου

θολά κι αυτό να μου προσφέρει την αίσθηση της Όπερας, του

χορού. Αν λογιστεί ως Όπερα δεν θα ’χω αντίρρηση.

Αντιθέτως, θα έχω μια κρυφή άγρια χαρά μέσα μου.

εβάστηκα το εκτενές που αντιπροσωπεύει το είδος, γι αυτό,

άλλωστε, έκανα λόγο για μαραθώνιο, όχι χωρίς «καινοτομικές»

τρικλοποδιές. εβάστηκα και τον παραδοσιακό λυρισμό του

είδους, έως ένα σημείο και με ένα είδους… αναμάλλιασμα θα

έλεγα. Επίσης, τη μορφολογική στροφική δομή της Ωδής, αν

και ως ένα γενικό πλαίσιο και όχι αυστηρά. Μιλώ παρακάτω,

εν τούτοις, για αυτοτελείς διασπάσεις. Ακόμη σεβάστηκα την

οφειλόμενη μεγαλοπρέπεια που οφείλεται σε κάτι που

εξυμνούμε, κι ας μη μας τρομάζουν, εμάς τους πάρα πολύ πια

ανθρώπινους, οι όροι πλάτους, δίχως όμως και να παραιτηθώ

από την υπονόμευσή της, κατ’ εξακολούθηση μάλιστα. Κάποτε,

προς το τέλος εμφανώς, υπήρξε και η παραδοσιακή επωδός

ακόμη ! Σέλος, εγκατέλειψα προφανώς τα μετρικά σχήματα

και τις στιχικές, κατά το μάλλον ή ήττον, παρακαταθήκες και

8

ακολούθησα τον ελεύθερο στίχο. Παραδέχομαι ότι δεν είναι

τυχαία η επιλογή του είδους της Ωδής εν όψει του

Αναπάντεχου, του παραλυτικού κι αφοπλιστικού Θαύματος.

ε καμία περίπτωση, όμως, του θαύματος που καταργεί, που

αιχμαλωτίζει, που δεσμεύει, που επιβάλλει μιαν υποταγή.

Μάλλον του ακραιφνώς συμμετοχικού, του πλήρως

δημιουργικού. Η Ωδή που ακολουθεί είναι ΜΙΑ αλλά και… 7

ή ακριβέστερα 7 χ 3 = 21 μη παύοντας, όμως, να είναι Ένα

ουσιαστικά. Δομείται με αυτοτελείς, κάλλιστα, διασπάσεις της

χωρίς να χάνει το Ενιαίο της. Επίσης, σε μιαν σπονδή ίσως στη

θεατρικότητα, στήνεται με πρόσωπα κάποτε, που άλλοτε

χρησιμοποιούν α΄ενικό, άλλοτε β΄ προς κάποιο απροσδιόριστο

ή μαζικό Εσύ, άλλοτε α΄πληθυντικό και ούτω καθεξής. Σέλος,

στην παραπάνω απαρίθμηση του «τρόπου» της δεν

συγκαταριθμούνται τα μέρη της Ωδής, που λίγο παρακάτω,

όπως θα δει ο αναγνώστης, ονομάζω Ωδή-ανταπόκριση, δηλαδή

το εισαγωγικό πρώτο μέρος και το εντελές καταληκτικό τρίτο.

Αρκούμαι μόνο να προειδοποιήσω πως τα μέρη αυτά επιτελούν

μιαν άλλη λειτουργία και αφήνω τον αναγνώστη να την

αισθανθεί όπως επιθυμεί.

Δεν θέλω να μιλήσω γι αυτήν περισσότερο μια που ήδη

αισθάνομαι αρκούντως άβολα, μπορώ μάλιστα να πω πως

νιώθω ακόμη και κάτι σαν τύψη, αφού προτάσσω στο ποίημα

ένα είδους σχολιασμό. Νομίζω πως αυτό είναι κάτι με το οποίο

η Ποίηση δυσανασχετεί, όμως έχει το σθένος να το υπομένει.

Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, είναι κι αυτό μια ποιητική παράδοση

όχι και τόσο ανίατα ενοχλητική. Θυμάμαι τους άγγλους και

γερμανούς ρομαντικούς. Όμως, μια που αναφέρθηκαν οι …

«σύγχρονοι» ασθματικοί των ρυθμών, θέλω μοναχά να πω και

9

να κλείσω πονηρά το μάτι πως οι λάγνοι παραδοσιοκράτες των

ρυθμών του Κόσμου, στους οποίους φιλοδοξώ να ανήκω,

συγχρονίζουν τις μορφικά παραδεδομένες ανάσες, ακριβώς

διότι αγαπούν το Τπάρχον και δεν το κοντοκουρεύουν, το

βαθυχαιτές αυτό, και κατά τούτο θα παραμένουν πάντα οι

νόμιμοι σύγχρονοι του κόσμου. Σι θέλω να πω ; Μα, καθώς

φαίνεται, ανοίγοντας πανιά ο ποιητής στην Ωδή και

αντιπράττων στο γενικό αίσθημα, ψαρεύει μια μορφολογία

Ωδής ολότελα καινούργια, όπως η ακόλουθη, κι αυτό ούτε λίγο

είναι, ούτε μικρό πράγμα, αφήστε που αποδεικνύει το Μέγα

Νόμο πως όταν έχεις την υπομονή να βουτάς στα πατρογονικά

σου, βέβαια και θα σε ανταμείψουν με έγκριτα σύγχρονες

ψαριές !

Έτσι, έχουμε στα χέρια μας μιαν ανυπάκουη Ωδή, που

τολμά να στήνεται ως… ανταπόκριση… δημοσιογραφική, από

κάποιον ανονομάτιστο παλαίμαχο δημοσιογράφο που

εφημεριδογραφεί (προσοχή : οι λέξεις έχουν εδώ τις

τεθλασμένες τους…) και σπάζοντας ακόμη περισσότερο τα

γνωστά σχήματα Ωδής, αλλά και τον αναμενόμενο χαρακτήρα

της, αρθρώνεται στη συνέχεια ως… περιγραφή κάποιου

αθλητικού εκφωνητή/παρουσιαστή, που εδώ ολότελα τιμητικά

και συμβολικά ονοματίζεται επίτηδες. Μέσα στον λυρισμό της

εντάσσει πεζολογικά στοιχεία, πεζογραφεί μέσα στην έξαρση

και πάλι η πεζολογία της δεν είναι τέτοια που να διευκολύνει

να χαθεί ο φυσικός τόνος που ίσως πρέπει να ’χει μια Ωδή. Κι

ακόμη περισσότερο, πιότερο ίσως κι από το πεζολόγημα μέσα

στον λυρισμό, υπάρχει ένα ομιλητικό (!!!) στοιχείο, όσο φυσικά

επιτρέπουν οι δοσολογίες, που ντριπλάρει, νομίζω, την

προγραμματική και γι αυτό μουντή και ίσως ευνουχισμένη

10

πεζολογική Ποίηση των ημερών μας, κάνοντάς την, ελπίζω, να

ζαλιστεί για λίγο «βγαίνοντάς» της … πεζολογικότερη !…

Υυσικά, δε της απολείπει η αρχιτεκτονική, που αφήνω

τον αναγνώστη μόνο του να την ανακαλύψει και ίσως να την

απολαύσει, μια που η …επιτυχία της Ωδής είναι άδηλη παντί

πλην ει τω Θεώ. Έχουμε λοιπόν, μια Ωδή-ανταπόκριση που

συνεχίζεται ως Ωδή-αθλητικής περιγραφής, για να καταλήξει

εν τέλει σε Ωδή-ανταπόκριση και πάλι, δραπετεύοντας από την

τηλεθέαση και την τηλεόραση, την οθόνη, που υπαινίσσεται η

Ωδή-αθλητική περιγραφή. Απ’ το χαρτί στο γυαλί και πάλι

στο χαρτί, όπου η Ποίηση λαμβάνει το αφαιρεμένο μερτικό της

από τους χώρους που την αντιστρατεύονται. Είναι, όπως και

να το πάρει κανείς, μια αιρετική Ωδική ματιά στην

Πραγματικότητα (των …Ωδών και όχι μόνο) και ίσως γι αυτό

ακριβώς, θέλω να ελπίζω, κοιτά ζωντανά και δημιουργικά με

τον στροβιλοκινητήρα της το… κακοπαθημένο προφανές !...

10-12 Ιουλίου 2014

τάθης Κομνηνός

11

Αναμενόμενο - Αναπάντεχο

1 - 7

Άμεση ανταπόκριση παλαίμαχου σφαιρολόγου από τον Όμορφο Ορίζοντα

(Μπέλο Οριζόντε) της Ιστορίας, όπου βράζει-ο-ήλιος, για την εφημερίδα

«ΞΕΝΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ», υπό τη μορφή εμπεριστατωμένου Ωδικού

Χρονικού

Είτε στο πόδι είτε στο χέρι σφαίρα είναι

Και το γραφτό κανείς δεν αποφεύγει

Που μια κυλά εδώ μια κει δίχως πρόβλεψη

Αφού α-στάθμητες οι σφαίρες από καταβολής τους

Για να ισονομείται έκπληξη κι αιφνιδιασμός

Κι ο Ουρανός σφαιρική δικαιοσύνη

Να σκορπά ανεξαιρέτως

Να γεύεται ο Κόσμος απανθράκωση

ΛΟΙ για μια φορά να ’ρθουν στα συγκαλά τους

Μες στην ανατροπή και μες στη διάψευση

- αυτές τις θεότητες της ΕΝΩΗ -

Ν’ αγγίξουνε το θαύμα

Πως μηροι στους γάντζους του Αναπάντεχου

Σελικά είμαστε κατά βάθος !

λοι !

Ουσιαστικά !

12

Οι δήθεν νικητές

Οι δήθεν ηττημένοι

Καθότι κυλιόμενοι λάτρεις της κυλιόμενης σφαίρας υπάρχουμε

Που Μοίρες κυλά σε κάθε ημισφαίριο, σε κάθε ημικύκλιο !

Μοίρες που ΔΕΝ ορίζουμε

ΟΤΣΕ οι μεν ΟΤΣΕ οι δε !

Ω την κάθε ώρα περπατούμε στ’ Αναπάντεχο

Ή έστω η κάθε ώρα μας τον απόπλου

Για κει στήνει αθόρυβα

Κι ας μοιάζει τόσο έκτακτο και σπάνιο.

Μα Κείνο κάποτε τα ρούχα Σου ξεντύνεται

Με τέτοιο τρόπο εκρηκτικό

Που μπρος μας ολόρθο στέκεται

Και μας αγρεύει στην ΚΑΣΑΠΛΗΞΗ

Και φορά μία μέσα σε χρόνια πολλά

Κατάπληκτοι επιτέλους ! ζούμε κι άφωνοι τόσο

Που να συντονιζόμαστε με την Τπέρ-βαση

Άψογα και την επέλασή της τη Θαβώρεια

Να γιορτάζουμε δίχως λέξεις

Μια που ΕΚΕΙ ακριβώς χάνονται οι μπάλες

Φάνεται πια η σφαίρα κι ανεξερεύνητη προβάλλει

Η ΚΑΣΑΣΑΗ που είμαστε ή θα είμαστε !

«Φάνεται η μπάλα κι αναγαλλιάζω ! » αναφωνούμε μυστικά

13

Και βλέπουμε επιτέλους την «ητοιμασμένην ημίν βασιλεία»

Να ξεσπιτώνεται απ’ του Τπερβατικού το γνόφο

Και να σκάει πυρηνική βόμβα σε χορτάρι

Μες στα προ-σχήματα της σφαίρας

Και ιδού ! οι ΦΑΜΕΝΟΙ που ΕΙΜΑΣΕ

Υανερώνονται !

Φαμένοι νικητές

Φαμένοι ηττημένοι

Μέσα στο θάμβος

Δίχως γραμματική

Δίχως σύνταξη

Δίχως… Λογική

Συχάρπαστοι της ήττας μας

Συχάρπαστοι της νίκης

Μες στο απρόκλητο θαύμα της ανισορροπίας

Παρασυρόμενοι

Ανεπεξέργαστοι μέσα σε μια ΡΟΗ που μας τραβά μαγνητικά

ε μια ΡΟΗ που μένει για πάντα ΑΝΑΥΟΡΑ

Κι έχουμε πια πυξίδα οι δύσμοιροι απυξίδωτοι

Αφού σχιστήκαν Ουρανοί

Και τ’ Άγνωστο που είμαστε πρόβαλε γλαφυρά

Ο Άγνωστος Φ της ήττας μας

Ο Άγνωστος Φ της νίκης μας

14

Υανέρωσις !

Αχ υποκύπτουμε και θαβώρεια μιλούμε τότε

Κι ο πόθος μας στο μέλι

Σης έλλαμψης κολλημένος μονολογεί

«Δως Κύριε ΦΑΜΕΝΟΙ πάντα να ’μαστε

Σην παράταση αυτής της παραζάλης δώρισε

Κι ας μη πια απ’ εδώ ξεκουνήσουμε

Αφού ετεροκίνητοι ζούμε αρτιότερα

Ευτυχούμε

Αγαλλιούμε» κι αλλοφρονεί απ’ τη γλύκα

Μη ξέροντας τι λέει ο δόλιος

Καθώς οι …πυξίδες προσανατολίζουν

Δεν κόβουν τη σφαιρική πορεία

Που γράφεται καθημερνά στα πόδια μας

Μα απ’ την αρχή ας το πάρουμε. Ιδού η ακριβής περιγραφή από

τον μαθημένο στο Ζέον ιεροφάντη Διάκο-Γιάννη, που με την

πρέπουσα ΜΟΤΙΚΗ αρτιότητα, μειλίχια κι ατάραχα, περιέγραψε

τον αγώνα :

Ημίχρονον Α’

1

2014 μ.Φ μα κι απαράλλαχτα σ’ ολόκληρο το Φρόνο. Για Σώρα

βρισκόμαστε στη Βραζιλία. Ιστορικές πάντα οι ομάδες στα

ημιτελικά. Για Σώρα Βραζιλία-Γερμανία.

15

Αγαπητοί τηλεθεατές

Και από τηλεόραση μπορείς άνετα στο μακριά να είσαι διπλανός

Που κι οι ήχοι του ν’ ακούγονται στο μπαλκόνι σου γνώριμοι

Αρκεί να ’χεις μάτια

Κι η πείρα σου να έχει τα γαλόνια της

Ώστε να βλέπεις διασκεδαστικά ό,τι ήδη ξέρεις

Μα κι αν δεν ξέρεις ανοιχτός να ’σαι να μάθεις απ’τα πράγματα.

ΥΤΙΟ-ΛΟΓΙΚΑ μπαίνουν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο

Κι οι πόθοι τους φυσιολογικά παραταγμένες ενδεκάδες

Αναμενόμενα σχήματα

Δεν βλέπω τρανταχτές εκπλήξεις

Με βάση πάντα τις απώλειες

λα λογικά

Κατά την τετριμμένη συνήθεια

πως κάθε φορά παντού συμβαίνει

Λίγο πάνω λίγο κάτω επικρατεί μια ισοδυναμία

Ζυγοσταθμισμένες οι πρωτοβουλίες γενικά

Ίσως οι φιλοξενούμενοι κάπως σφιχτοδεμένοι πιότερο.

Περάσαν δίχως εκπλήξεις τα πρώτα δέκα λεπτά

-Άλλωστε δεν έχουν θαλαμηπόλους οι εκπλήξεις-

Η μπάλα στη γωνία για το λάκτισμα

Και ω ! άσχημη μετατόπιση της άμυνας σε μια πλευρά και

0-1 !

16

Ω αγαπητοί τηλεθεατές συνήθως οι άμυνες μπάζουν νερά

Ειδικά όταν είσαι αδιαμόρφωτος ακόμη

χι καλός συντονισμός των γηπεδούχων στη μέση

Προώθηση των επιθετικών των φιλοξενουμένων

-πάντα ο ξενιστής κινδυνεύει λόγω έρωτος-

Αξιοπρεπής απόκρουση του τερματο-φύλακα

Μα θέλει κι επανάληψη

Μα θέλει κι επανάληψη

επανάληψη

0-2 !

……………………….

2

Νομίζω είναι φανερό πως επελαύνουν απαλά οι εκπλήξεις

Απλά

Αθόρυβα

Ίσως γι αυτό εκκωφαντούν

Κάτι συμβαίνει σήμερα εδώ. Μα ας μη βιαζόμαστε.

Καλή άμυνα με ξύσμα τύχης οι φιλοξενούμενοι

Προώθηση και πάλι στη μεσαία γραμμή

Ανοίγονται από δεξιά

Μια ΣΤΦΑΙΑ εύστοχη κλωτσιά στον αέρα του επιθετικού

Κι ένα αριστερό σουτ απρόσμενο… απ’ τον συμπαίκτη του

Ω 0-3 !

17

Επιτρέψτε μου το σχόλιο : μια που τόσο αθόρυβη η έκπληξη

Και τ’ Αναπάντεχο νυχοπατά

ε τόσο λίγο χρόνο

Πολλά θα δούμε σήμερα.

Διακρίνεται πια ορατά η αποδιοργάνωση

Τπάρχει μούδιασμα στους οικοδεσπότες

πως όταν σε υπνωτίζει Έρωτας.

Απορία βαθιά στα μάτια των φιλοξενουμένων

ίγουρα ΔΕΝ ΠΙΣΕΤΟΤΝ

Ω σκιαγραφείται ασφαλώς μεγάλη ΤΝΟΤΙΑ !!!

……………………….

3

Κλέψιμο της μπάλας απ’ την αβλεψία του αμυντικού

Γρήγορος συνήθης συνδυασμός

0-4 !

υμπυκνωμένος ΦΡΟΝΟ ΑΝΑΠΑΝΣΕΦΟ μυρίζει

τριφογυρνά στη μπάλα μια νήψις που εκτινάσσεται

Βεβαίως. ταν η έκπληξη γίνεται καταιγιστική σίγουρα δεν σου

ανήκει.

Ω 0-5 ! με ευκολία πια προπόνησης !

ίγουρα ΟΛΟΙ τους

Οι δύο ενδεκάδες μαριονέτες του Απροσδόκητου

Ζουν σίγουρα μια ΜΕΘΕΞΗ

18

Ζούμε κι εμείς μαζί τους μια μέθεξη

ίγουρα αγαπητοί τηλεθεατές είμαστε μάρτυρες

άρκωσης ενός Νόμου

22 παίκτες άγονται και φέρονται

τη ζυγαριά του ΠΑΝΩ-ΚΑΣΩ

Κι αυτό ουσιαστικά είμαστε ΛΟΙ : αγόμαστε-φερόμαστε.

Από την πείρα μου τόσες δεκαετίες στην ποδο-σφαιρική

περιγραφή πρέπει να πω ότι φτάνουν μέχρι μεδούλι οι εκπλήξεις,

μέχρι το τέλος, δίχως σπλαχνιά. Δεν μένουν στα μισά. Είναι

σφραγίδες τέλειες. Για τ’ ανθρώπινα μέτρα μας και τις σάρκινες

αντοχές μας

φύριξε διαιτητή παράνομα τη λήξη

Αντικανονικά και ας χαθείς

Λυπήσου τη φτωχή καρδιά μας

Είμαστ’ ακόμα σάρκες !

Μα ποιος διαιτητής σπλαχνίστηκε ποτές ;

Μα κι αν το θέλει ποιος μπορεί ;

Κόβεται τ’ Απροσδόκητο ;

Φωράει διαιτησίες ;

Τπάρχουν όταν την έφοδο αμολά ;

……………………….

4

Δυο λεπτά για τη λήξη του ημιχρόνου.

Ίσως για ν’ ακουστούν πιο ηχηρές

19

Οι λέξεις του Αγνώστου στο δεύτερο μισό

Δίπλα μου βάρβαροι εκφωνητές

Σων ουρανών ανόητοι

Αποκαθηλώνουν και θεοποιούν στα γρήγορα

Παραμορφωτικά γυαλιά επιβάλλουν

την πραγματικότητα

Οι βιαστές

Φυδαίες ανεμοδούρες

Μα η πείρα αριστοκρατών άλλα βλέπει :

Βράζει στο γέρας ο φιλοξενούμενος

Γεραίρει γέρνοντας στο βρασμό ο οικοδεσπότης

ΕΝΩΜΕΝΟΙ

Ένα

το δίχτυ τ’ Αναπάντεχου διπλά πιασμένοι

Ούτε καλύτεροι

Ούτε χειρότεροι

τη στρογγυλάδα της Μοίρας

Έρμαια

Μια που πολύ το ΒΡ μέσα στο ΓΕΡ

Σο ΓΕΡ μέσα στο ΒΡ

Μια που τ’ Αναπάντεχο είναι εξαίσιος αναμείκτης

……………………….

20

5

Πάνε στ’ αποδυτήρια.

Εμείς θα παραμείνουμε συνδεδεμένοι

Δεν έχει διαφημίσεις σήμερα

Διαφήμιση μόνο τ’ Ορατό

Η θεοπτεία

Πού στο διάβολο να πάει κανείς αλλού

Έτσι που σήμερα αξιωθήκαμε να πετρώσουμε μέσα στο

Ακατάληπτο ;…

Κι αυτή είναι η διαφήμιση για κάθε υπαρκτό :

να δείχνει πως παντού χωρίς αποκλεισμό

μπορεί να θραύεται σαν όστρακο

για να μαργαριταρώνεται ξενοφάνεια

Κερδίζουμε στη λογική μας χρόνο

Πριν την επανάληψη

Πριν τον επανάπλου του Αδέσμευτου Υωτός

Να κάνουμε δυο σκέψεις

σο προλαβαίνουμε,

Γιατί μετά το ώμα συγκλονίζεται

Σο ώμα σπαρταρά

Και ποιος μπορεί να συγκρατήσει σκέψη ;

21

κέφτομαι λοιπόν αγαπητοί τηλεθεατές ότι

Δεν έχει μήτρα αρετών το ΘΑΤΜΑ

Δεν παίρνει νομοτέλεια

Δεν ανήκει σε κάποιον αφού ανήκει σ’ ΛΟΤ

Είμαστε υψηλόφρονες γι αυτό βλακ-ωδούμε ακατάσχετα

Ε λοιπόν μια και καλή :

ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΤΜΕ την ήττα και τη νίκη μας

-Άσε που κι από μόνες τους αναποδογυρνούν τους πόλους τους-

ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΤΜΕ την ήττα και τη νίκη μας

Μας ΔΩΡΙΖΟΝΣΑΙ !

Σι να κατέχουμε οι ακάτεχοι ;

Δεν κυριεύουμε στα ΔΩΡΑ.

Κι αυτό που μόλις τώρα είδαμε με γουρλωμένα μάτια

Ήταν το ΆΝΟΙΓΜΑ !

Ανοίχτηκε το γαλάζιο στους θνητούς

Δωρίστηκε στους αμύητους ο γνόφος

Και φάνηκε το double face του Δώρου

αν μόνιμη κατάσταση της ενδοχώρας μας

αν μόνιμη κατάσταση του μέλλοντός μας

Ξεθηκάρωσε απόψε η ΦΑΡΑ

Σόσο ανοίκεια

Που όλα τα μέρη

τον ενικό της είδαν τον κατάδικό τους εαυτό !

22

……………………….

6

Άκουγα δίπλα μου σαθρούς εκφωνητές

Εκφωνητές πεζοδρομίου να λένε για ντροπή

Και να πετούν μολυσμένες λέξεις με μολυσμένες σκέψεις

Μα πείτε μου κι εσείς : έχουν τα θαύματα… ντροπή ; !!!

Ε, όχι αγαπητοί «συνάδελφοι» δεν δένει ντροπή στο θαύμα

Κι ούτε ποτέ το θαύμα … ξεπερνιέται

(άλλη ανοησία πάλι θεάσεων πεζοδρομίου)

Γιατί κατέρχεται ΟΤΔΕΣΕΡΟ

Ανήθικο

Ανοίγοντας μονάχα έναν Κόσμο

Νέο

Ανεπανάληπτο μέχρι την επόμενη επανάληψη

Που τη διάσταση των μυστικών που είμαστε

Σων μυστηρίων

Ξεμαντηλώνει για να’χουμε Μέτρο οι ολισθαίνοντες

Κι ακόμη τούτο θα προσθέσω :

Κι όσο τέτοια η φύσις των θαυμάτων

Μπροστά σε …ΙΟΠΑΛΙΕ θα βρισκόμαστε.

ήμερα είμαστε μάρτυρες μιας ΙΟΠΑΛΙΑ

Αφού ισονομεί η έκπληξη στα μάτια και των δυο

Και τούτο είναι ΑΠΟΔΕΙΞΙ

23

Ισοπαλία σήμερα, κρετίνοι εκφωνητές, λόγω θαύματος

Σο θαύμα έχει μόνον Φ

Φ όπως η θάλασσα

Ένα μήλο

Ο ήλιος

Που ΈΣΙ στέκουν

Και ουδείς μπορεί να πει πως τα νικά ή πως ηττώνται

Φ είναι τα θαύματα

Που μοιάζει βέβαια με σταυρό … για ΔΤΟ

Για τους εμπλεκομένους

Διότι, πάει πια τους στοίχειωσε

Και σαν αράχνες πια θα γυροφέρνουν μέσα του

……………………….

7

Κι όσο για τους κοινότοπους που περιγράφουν

Σους λάτρεις καθετί κοινού

Δεν βλέπουν καν την ευκαιρία της ΕΙΚΟΝΑ

Ασχημονούν στη χάρη ν’ ανοιχτούν

το πίσω μέρος της σελήνης

(έχουν και τα θαύματα τα φεγγάρια τους)

που κάθε τέρμα ΦΑΝΕΣΑΙ

Ανυπαρκτεί

Γιατί ΜΕΣΡΑ το Πέραν του

24

Εκείνο το λευκό που υποδηλώνεται

την καταιγίδα του Ανοίκειου

……………………….

8

Σο θαύμα μαλάκες εκφωνητές

-συγγνώμη για την έκφραση μα μπάφιασα-

Δεν έχει πάντσερ

Ούτε και καταπατημένους στις ερπύστριες

Αυτό μας έλειπε να διεκδικούμε οι λιγόζωοι αρχιτεκτονική

Και εξουσία στο θαύμα !

Σ’ αστροπελέκια είναι μονάχα του Διός κρετίνοι

Μόνο συγ-κρότηση έχει το θαύμα

Για κείνους που το δέχονται

Και μπλέκονται στη μηχανή του

Μπαμ το ΠΩ στ’ αλλότριο της νίκης

Μπαμ το ΠΩ στ’ αλλότριο της ήττας

Ένας ο κρότος κι η οικοδομή που άφθονα χαρίζει

……………………….

9

Και σκέφτομαι : τι να γνωρίζουν από θαύματα

Οι των μικρο-φώνων εραστές

Οι του ύψους αμάθητοι

Δεν νιώσατε ποτές πως ΤΜπρωταγωνιστούν κοστούμια ;

25

Αχ προκατειλημμένοι των ΖΩΝΣΑΝΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Ούτε «ευχαριστούμε» έχει

Ούτε «γιούχα» «σκατά» και «φλόγες»

Αφού οι δρώντες θεατρίνοι στο έργο των θαυμάτων

ΟΛΟΙ τους είναι έκθαμβοι μιας από το ΠΟΤΘΕΝΑ ΕΙΚΟΝΑ

Κι αφού επιπλέον ως γνωστόν οι μπάλες στρογγυλές

Και η συνθήκη μας μια σφαίρα

Αναποδογυρίζουν όπως είπαμε οι πόλοι

Και βρίσκεσαι Αναπάντεχα εκεί όπου δεν ήθελες

Και τότε πια αν στην φορά του θαύματος την πρώτη

Εστάθηκες βάρβαρος μέσα στο φως του

Σώρα στο μέγα της ΉΣΣΑ ιεροδιδασκαλείο

Μαθαίνεις πια πως ΕΣΤΦΕ στο θετικό

Πρόσημο του στροβίλου

Κι αυτό πια σταθερά ποθείς :

Να άγεσαι στον Κόσμο

Δίχως εμπιστοσύνη στις εργαλειοθήκες σου

Και στα πειρα[χ]τικά σου κατσαβίδια

Κι αυτό εστί ΠΣΤΦΙΟ των ΘΑΤΜΑΣΩΝ

……………………….

10

Μα βλέπω ήδη στη φυσούνα τους κατάπληκτους

Σα μάτια τους κοιτούν με δέος το χορτάρι

26

Ωκεανός απορίας στο βλέμμα τους

Κι ένα μεθύσι υπνωτικό

αν φίδι τυλιγμένο στον πόθο τους

Να αφεθούν στη Μοίρα του καθένας

Κι έτσι ουφ !... ανασασμός

Να χάσει όσο πιο πολύ μπορεί

Να νικήσει όσο πιο πολύ μπορεί

Να στραγγιχτεί το Αναφές

Μήπως και μια μόνο μέσα μας οργιά

Αγκυροβολήσει το μέτρο των πραγμάτων

Και δούμε την επέκταση των κόσμων !

Μα προλαβαίνω πριν η σφαίρα στο κέντρο

Για μια φορά στηθεί ακόμη σαν απειλή

Να συνεχίσω το ημιτελές μου σχόλιο

Και να διπλοτονίσω

Για να μην παρεξηγηθώ μες στων αχρείων τη σκέψη

Πως δεν ισοπεδώνω τους μετόχους του Παράδοξου

Αλλά νομίζω αυτό που καίει

Αυτό που μετρά κι ενδιαφέρει

Είναι της ΕΙΚΟΝΑ η ανάγνωση

Η εικόνα βάθους

Σο έργο που μπροστά μας παίζεται ΠΡΑΓΜΑΣΙΚΑ

Γι αυτό και ξαναλέω

27

Θυμούμενος κάτι που διάβασα κι έλεγε

«χωρίς εμού ΟΤΔΕΝ»

Δεν έχεις ΚΑΣΟΦΗ στα θαύματα

Είσαι ετεροκίνητος

Ένα ΟΤΔΕΝ αφετηριακό

Και ίσαμε το τέλος

Και αμοιρείς στα έργα των χεριών σου

Κι ό,τι περσότερο μπορείς

το θαύμα να μετέχεις

Είναι στη ΔΙΑΘΕΗ

Διότι εκεί, μέσα σ’ αυτήν, στης διάθεσης το άνευ όρων

Ποιείς την ήττα και τη νίκη σου

……………………….

11

Και μια που το σφύριγμα περιμένουμε

Να ξεκινήσει της αμηχανίας η ΜΗΦΑΝΗ

αν αστραπή θα πω

Για τους ξευτίλες απαρέσκοντες τον κόσμο

Σους ασπρομαυρίτες

Σους μανιχαϊσκους της φακής

Που αποσυναγωγούν τα ΠΡΑΓΜΑΣΑ

Και στη Θεότητα δικονομούν οι πωρωμένοι

υνορίζοντας πού η χαρά

28

Πού το θαύμα

Πού το Θαβώρ

Και πού το ΠΟΙΗΜΑ

Δεν έχει σύνορα το θαύμα

Μαλακοπίτουρες της προκατάληψης

-υγχωρείστε με αγαπητοί μου τηλεθεατές για τη φρασεολογία, μα

ΓΗ-ΠΕΔΟ είναι, κι η ΓΛΩΑ είναι ολόκληρη εδώ και δίχως

σπίλους νομίζω -

Είναι ΠΑΝτοκρατορικό

Αχαλιναγώγητο

Ξεκαπίστρωτο

ου σκάει κι από τον μηρο

κάει κι απ’ τη χαβούζα

κάει κι από την έκλυση

κάει κι από τα όπια

κάει κι από τις μηχανές

κάει κι απ’ τους ανέμους

κάει από τη φρόνηση

κάει από τις αγκαλιές

κάει κι απ’ την παράδοση

το μέλλον των ονείρων

κάει και στο Μανχάταν

κάει και στη σπηλιά τ’ Αγίου Αθανασίου

29

Γι αυτό και πρέπει το σκασμό να βγάζουν οι γραφιάδες

Ημίχρονον Β’

Μα να σφυρίζει ο διαιτητής

Να ξαναρχίσει το Ακατάσχετο

Τπομονή αγαπητοί μου τηλεθεατές

Έχουμε μόνο 45’ πια για το τελικό σπλαχνικό σφύριγμα

Είμαστε στα μισά της επέλασης ήδη

Αφού είναι γνωστό το λόγιο

«Τπομένων υπέμεινα τον Κύριον»

Ή πάλι «Έρχομαι ως κλέφτης

της φαντασίας σας τη Νύχτα»

Μια και το Άγνωστο ως γνωστόν

Δεν παραμένει, δεν κατασκηνώνει

Και τ’ Άρρητο εγγαστρίμυθο τινάζει μήνυμα

Και γρήγορα σμουλώνει στα λαγούμια του.

Κι αγαπητοί μου τηλεθεατές μη με παρεξηγείτε

μως θαρρώ ξεκάθαρο πια το δίδαγμα

Σων ισοπαλιών στο θαύμα

Σο δίδαγμα του Φ

Κι αυτό να διακρίνει οφείλει κάθ’ ευσυνείδητος σχολιαστής :

Ποιος μπορεί ποτέ τόσο ν’αναλάβει

Σης καυχησιάς την ανοησία

30

Σης ύβρης την παρα-φροσύνη

Σην νεροποντή του παρα-λογισμού

Και να πει πως αυτός η… αιτία να προσκληθεί

Σ’ Απίστευτο του Κλέφτη ;

Ποιος άθλιος λόγο τέτοιο ξεστομίζει ;

Ποιος να δοθεί τόσο ξέφρενα στην παράνοια μπορεί

Που να ισχυριστεί ότι καλεί τον… Κλέφτη ;

Πως τον… κατασκευάζει

Σον προγραμματίζει

Σον σχεδιάζει

Σον ρυθμίζει και

Σον … επιτυγχάνει !!!...

Ή Σον αποτυγχάνει !!!... με τη δική του δύναμη

Με τη δική του άθληση

Με το δικό του τόξο …

Ή μήπως την εξουσία έχει κανείς

Δάχτυλο υπόδειξης στον Κλέφτη να κουνήσει

Για το πού εκείνος θα φανεί και πού θα επιδράμει ;

Ω αν κανένας νους των αγωνιζομένων

ΠΡΙΝ τ’ Αναπάντεχο του Θαύματος

Δεν μπορούσε ούτε να το φανταστεί

Σότε τα πρόσημα του αγώνα του ΔΕΝ ΣΟΤ ΑΝΗΚΟΤΝ

31

Ω ανόητε θνητέ μπροστά σου η Γλώσσα

Και τα που μιλεί τόσο διάφανα είναι

Που τ’ ακούς σα λόγια της σαβάνας

Άνυδρα

Ή σαν τις αφιλόξενες κρουσταλλιασμένες

Οροσειρές των Άνδεων

Ως φαίνεται οι δουλοπάροικοι της παρ-εξήγησης

Είναι κακοί μεταφραστές σ’ ό,τι προβάλλει στις οθόνες μας

Γι αυτό κοιτάτε φίλοι μου με τα δικά σας μάτια

Σου Αναπάντεχου τα σχήματα

……………………….

12

Βλέπουμε στη μεσαία γραμμή μια κάπως πιο έντονη

Δραστηριότητα των οικοδεσποτών

Απιστούν ως οφείλουν στην Έκπληξη

Κι επιτίθενται λες για να νιφτούν τα πρόσωπά τους

Από το θάμβος με τα υγρά δροσιστικά στοιχεια του Κόσμου

Και μπει τάξη ανθρώπινη

Ξυστά περνούν οι μπάλες κάποτε απ’ τη δοκό

Δυο –τρεις καλοί συνδυασμοί

Μ’ αναποτελεσματικοί εν τέλει

Πώς να τα βάλει κανείς με το προδιαγεγραμμένο ;…

32

Θαρρώ πως τ’ Αναπάντεχο

Έχει κι αυτό τους νόμους του

Κι αποζητά την έκπληξή του να λιθοδομεί

Απάνω στου κόσμου τις φυσικές φυλλωσιές

Για να τηρεί προσχήματα

Να συγκρατεί προφάσεις

Μια κι είναι τόσο ντροπαλό μες στα ηφαίστειά του

Που πάντοτε κρύβεται

Κι αιωνίως θα κρύβεται

Για να μη δίνει αφορμή στη ζώσα αμφιβολία

Και τελεσιδικήσει πλαστογραφικά την περιπλάνησή μας

Και σπείρει τις πορείες μας με σπόρους του ανέκκλητου

Κι έτσι χαθούν οι τόσο γόνιμες αναψηλαφήσεις

Και πάψουμε να εφεσιβάλλουμε το Ανεκλάλητο

Θαρρώ έχουν τα θαύματα πάντοτε τα πόδια τους στο χώμα

Κολλημένα

Ασάλευτα

Κι έτσι μπορούν και να διψούν ή να πεινούν

Μετά από Βηθανίες

Ή άλλοτε ψητό ψάρι να δοκιμάζουν

Μετά από μιαν Ανάσταση

Ω σίγουρα ο Κόσμος εναρμόνιος :

33

Σα θαύματα έχουν πάντοτε τα πόδια τους στο χώμα

……………………….

13

Οι φιλοξενούμενοι και πάλι στη μικρή περιοχή

Προωθούνται τώρα απ’ τα δεξιά

Κι εισβάλλουν σε μια διαγώνια κίνηση

Μικρές και κοντινές μ’ εναλλαγές

Δίνοντας πάσες που κεντούν

Ηρέμα πια

Σου θαύματος τον πίνακα

Ανοίγεται η άμυνα όταν ο όλεθρος σαν Έρωτας θαυματουργεί

Και 0-6 !

Α δεν μπορώ τη σκέψη ν’ αποφύγω :

Να μου το θυμηθείτε αγαπητοί μου τηλεθεατές

Είμαστε σήμερα τόσο βαθιά πνιγμένοι στο θαύμα

Που η επόμενη μέρα

Σων αγώνων η αύριο

Ξαναγυρνά ολοταχώς στη σύμβαση

Δίχως καν τέρματα σ’ ολάκερον αγώνα

Να μου το θυμηθείτε !

Απόδειξις του Έκτακτου σημερινού

Οι παμπληθείς επακόλουθες συμβάσεις.

Ακούω ήδη τους αληθείς χρονικογράφους

34

Να κραυγάζουν αύριο : «Νέα εμφάνεια του Αναπάντεχου στη

Βραζιλία !!! »

……………………….

14

Λιμνάζει κάπως η κινητικότητα

Κρίνω

Οι δυο πλευρές για τους δικούς τους λόγους

Που Ισομοιρούν στου Άρρητου τον κυκεώνα

Οι μεν από τη γλύκα της κατάποσης

Οι δε από την παραζάλη μιας νίκης

Που κατά βάθος ενοχλεί καρηβαρία απλώνοντας

Νωχελικά στα μέλη

Έχει ως φαίνεται και τις αυξομειώσεις του τ’ Αναπάντεχο

Σις εντάσεις του, τα χρώματά του

Και μια χτυπά στο φυσικό

Για να εκκωφαντούν οι ήχοι του αφύσικου

Απ’ την άλλη !

Πλησιάζουμε στο τέλος

Αφού ρυάκι πια το θαύμα

Ω ξεφεύγει απ’ τ’ αριστερά και πάλι

αν χαριστική βολή μ’ έξοχη κίνηση παιγμένη

Επίθεση κατά μέτωπο ως ανελέητα συνήθως

35

Ω 0-7 !

Αμάθητα διαπαντός τα όρια του Απροσπέλαστου !

Έτσι που πάντοτε να δείχνει γελοιογραφία

Ακριβώς γιατί υμνογραφεί το σοβαρό !

0-7 !

Φαμογελά ο γνώριμος των ουρανίων

Ο ασοκάριστος μύστης του Παράδοξου

Σου κόσμου τη θεότητα επιβεβαιώνοντας στο χαμόγελό του :

Σην Έκπληξη !

χι πως δεν γουρλώνεις μάτια αγαπητοί μου τηλεθεατές

Μα αν δαρμένος είσαι απ’ τα καπρίτσια του Ανέκφραστου

Ξέρεις πως παίζει :

Μόνο στην έδρα μας συμβαίνουν ταπεινώσεις !

Μα κει συμβαίνουν και τα θαύματα

Κι οι έδρες γι αυτό υπάρχουν

……………………….

15

Για πολλά πολλά χρόνια μένει

Η συ-ζήτηση του Απίστευτου

Αυτό βέβαιο είναι

Θα συ-ζητάμε

Γιατί οι πυξίδες ορίζουν το μέλλον του Φρόνου

Κι αναδύουν το Κρυμμένο που μας συνέχει

36

λους με ισότητα

Δεν έχει κάθε μέρα Βατερλό ούτε και αλαμίνα

Κι αυτό βέβαιο είναι

Αν και για να σκάσει το μεγάλιθό της η Ιστορία

Καθημερνά σμιλεύει

Πολλά μικρά αδιόρατα

Έτσι που με τα οικοδομικά τους υλικά

Εκείνο της αναφοράς το ένα να πυργωθεί

Που όλοι μέσα του πετρωμένοι στέκουν χαμογελώντας

……………………….

16

Μα να έξυπνη κίνηση στο τέλος του αγώνα

Απ’ την πλευρά των οικοδεσποτών

- κουράγιο μα την αλήθεια -

Ξεχύνονται από αριστερά σαν τα κατσίκια

Ντρίπλα του ολομόναχου επιθετικού

Μες στη μεγάλη περιοχή των σήμερα απρόσβλητων

Προσποίηση κυρίως

Προσποίηση

Προσποίηση

Για να κρυφτεί το ράγισμα

Έξοδος του τερματοφύλακα των φιλοξενουμένων

Ανεπιτυχής

37

- Πάντα μια σταγόνα θα σπάει το απόλυτο -

Και ναι 1 -7 !

το τέλος του αγώνα

Μα βέβαια, βέβαια του θαύματος το γράφημα

Ολοκληρωμένο πια στο βλέμμα μας

Είναι Σιμή των όπλων όπως λεν

Ν’ αντιγυρίσει το ανθρώπινο

του Θαύματος το έξαλλο

Μα μόνο αυτό μπορεί : 1 !

τον άσσο πάντα βρίσκεται

μως κι αυτό μέσα στου Παραδόξου τ’ ολέθριο

Νόμος είναι

1 – 7

Να τηρηθούν φροντίζει όλα τα προκαλύμματα

Σο γήινο να λάβει κι αυτό το μερδικό του

Σα προσχήματα ν’ ανατείλει

Ολόλαμπρη η απιστία

Και το Θαύμα να γίνει γέφυρα

’ αυτό που παραπέμπει :

Δίκοπο της λευτεριάς μαχαίρι !

Εντατικά επέρχεται τ’ Αναπάντεχο

38

Κι αποζητά κι αυτό μια δαγκωνίτσα χαλαρωτική

Αποζητούν τα ημίχρονά τους οι πληγές των Υαραώ

Και του Θεού οι μάστιγες

……………………….

17

Αγαπητοί τηλεθεατές δυο λόγια πριν παραδώσω

Σο μικρόφωνο στη μελλούμενη περιγραφή

Που ποιος Θεός ξέρει τι κι αυτή θα φέρει :

Για άλλη μια φορά θα πω ότι διπολικά τα Βατερλό

Κι είναι κοινή μας μοίρα

Κάτι πια μετά του Απροσδόκητου την ολέθρια εμφάνεια

Σην κατακλυσμιαία

Ση σωσίβια

’ εγκλωβίζει είτε είσαι Ουέλινγκτον είτε ο Ναπολέων

Ανόητος εκείνος που λέει αντίθετα

Μα πιότερο αμαθής κατά τη γνώμη μου

Κι αυτό δεν είναι λίγο, καθώς το νιώθω συφορά.

Μα για σκεφτείτε το κομμάτι :

Πόση χαρά γέλιο κι ανακούφιση

Αληθινό ξαλάφρωμα

Από τη γελοιο-Ποίησή μας

λων μας μα όλων

Αναλυτών και οπαδών

39

Εκφωνητών και τηλεθεατών

Θριαμβευτών και ηττημένων

Που θέλουμε να περνιόμαστε ανώτεροι της Μοίρας

Και στη ζωή να επιβάλλουμε μιλίμετρα

Τποδεκάμετρα και σαντιμέτρ κραδαίνοντας στις παλάμες.

ταν το Μέτρο σου διδάσκει το Αλλότριο

Οφείλεις να αναπνέεις αλλιώς τον κόσμο πια

Ξέροντας το γελοίο που ενσαρκώνεις

……………………….

18

Και τι σπουδαία βάρκα ο αυτοσαρκασμός

Με πόση υγεία επισκέπτεται χώρες άγνωστες

Φωρίς να επιτρέπει πια ν’ αγκιστρωθείς στα χαρακώματά σου !

Είναι διπλή η βάρκα της Κατάπληξης

Για τον πεσμένο και για τον ευσταλή

Και όρμο ένα δείχνει που ερωτικά

Αφήνει κι αμολά ταυτόχρονα

Σο Άρρητο σαν χαρταετό !

’ ελευθερώνει η ήττα και γελάς

Κι η νίκη σε μετεωρίζει

Αν θέλεις την υγεία της

ε καθιστά ακτήμονα των γη-πέδων

Κι αρραβωνιαστικό των ερωτημάτων

40

Μα οπωσδήποτε φυγά

Υυγά

Εξαίσιο δραπέτη

Και συνάμα εκείνο το χαμένο βλέμμα σού χαρίζει

Σης απορίας μες στη γλύκα

Σου Απίστευτου που συνεχώς κυοφορείς

’ ελευθερώνει η ήττα και γελάς

Δεν έχεις που πιότερο να πέσεις

Απρόσβλητος από τη δυναστεία στόχων

Ανάλαφρος πια

Με προωθητικό ζωής την εξουθένωση

Σο Μέτρο σου έχεις Σώρα δει

Κι αδιάφορος για τις μανίες των στοιχειών τούτου του κόσμου

ατιρίζεις

Αστειεύεσαι με όλους και με όλα αλαφροπατώντας

Σην πρωτοκαθεδρία του εξευτελισμού κρατώντας την για σένα

αν συντονισμό με τις κορφές του Ολύμπου

Ή σαν τεκέ ησύχιο που αράζεις απ’ τους κλύδωνες των

ονειροπαρμένων

Παίρνεις μια φυσιογνωμία Ιμαλαϊων

ταν δεν περιμένεις πια να σκάσουν οι προθέσεις σου

Τπάρχεις μόνο τώρα πιά Τπάρχεις κι είν’ αρκετό

41

Σι ευλογία κατάπληκτος να στέκεται ο άνθρωπος

Μες στου Ακατανόητου τα παιχνίδια βουτηγμένος

Να ζει το υπερβολικό για το οποίο πλάστηκε !

Και τι μακαριότητα άφωνος ν’ απομένει

Δίχως ξυγκίσια ρήματα ν’ ασχημονούν

τα πλάσματα του κόσμου

Από του Άρρητου την υπερφυή ευγλωττία

Που στήνει Άλλη Γλώσσα στο στήθος :

Σην Ανέκφραστη !

Και τι χαρά

Πόση χαρά

Να χεις

Μέσα στη λύπη στο θρήνο στη αιθρία σου

τη έξαρση στην έκσταση και στη χαρά

Για μια ή δυο φορές μες στο λιγόχρονό σου

Μαρτυρήσει

Δει αυτοπροσώπως

Ακούσει, ψηλαφήσει

Σο μετα-φυσικό της νηνεμίας και των κυμάτων

φίγγοντας το μαργαριτάρι του στο χέρι σου :

«Πώς είναι δυνατόν ;»

Κι ύστερα κάνεις πανιά με το κατάπληκτο ερώτημα

αν βράχος

42

……………………….

19

Σου γένους σου τις προίκες κράτα φυλαχτό

Μες στις κακοτοπιές των μαζικών θεάσεων

Κι επανέλαβε μυστικά

«Σ’ αδύνατα παρ’ ανθρώποις»

«Σ’ αδύνατα παρ’ ανθρώποις»

Σο Γεγονός είναι στα σίγουρα Τπερ-άνθρωπον

Και δε χωρά στο θαύμα… κριτική

Ή ζεις ή συλλογίζεσαι

την άμμο οικοδομώντας

Σο θαύμα είναι γέννηση.

Κι αλήθεια ποιος ολιγόνους τόσο

Οιστρηλατημένος απ’ τα γκρεμά

Μπορεί να σταθεί και να ψελλίσει

Πως ΘΕΛΕΙ που γεννήθηκε ; !!!

Πως θέλησε

(κι επέβαλε !...)

Σο Αδύνατον

Σο Εξαιρετικό

Σο Απίθανο ;

Για ανθρώπους είναι τα χαμηλά κατώφλια

Κι όλες οι δράσεις μας είναι πάθος

43

Κι η Δόξα που Αναπάντεχα μας τυλίγει

Και μας απογειώνει στο Ανεκδιήγητο

Είναι η απιστία μας στην κατοχή της δράσης μας

το χάρτη της

Και τότε να !

Δόξα ! να μην πιστεύει ο νικητής

Δόξα ! να μην πιστεύει ο χαμένος

……………………….

20

Και μη καταδεχτείς στο τέλος

Μετά του θαύματος την τελευταία συγχορδία

ταν ο κόσμος πάλι σ’ αγκαλιάζει

το γνώριμο τού ύπνου του ήχο

Να πεις πως ήταν κάτι… φυσικό

Μόνο και μόνο για να στενέψει πάλι ο κόσμος

Να μικρύνει

Και να ’χεις πάλι στη φούχτα τα όριά σου

Άθλιος κλειδοκράτορας υπνοβάτης

Γενναίος δείξου κι απόδωσε Αλλού το Εξαιρετικό

Μιζέρια θλιβερή να ψευδομαρτυρείς

Ενάντια στο κατάστηθα Ανοικτό !

Μα πιότερο ανθρωπινά να το γιορτάζεις τόσο

44

Που κλέφτης ν’ αποδείχνεσαι του ίδιου σου εαυτού !

……………………….

21

Νομίζω μίλησα λεπτομερώς. Αν έχουν άλλοι, ας κάνουν άλλες

περιγραφές πιο μαζοποιημένες, πιο μιντιακές στην κοινοτοπική

τους στρέβλωση

Σετράγωνος κόσμος δεν υπάρχει

Γι αυτό τα πανηγύρια

Μονάχα των αμυήτων είναι και των πανυβριστών

πως παρόμοια ο κοπετός κι ο θρήνος

Ολοφυρμός απόγνωση

Μια που το θαύμα είναι πάντοτε ΠΕΡΑ

Διαρκώς η σφαίρα

Σου

Διπλούς στήνει κόσμους μέσα σε Ενικό

Κι έτσι προκύπτει το κοκτέιλ : ΦΑΡΜΟΛΤΠΗ !

Ας τηρήσουμε στο εξής σιωπή

Εκεί μιλούν τα πράγματα

Εκεί μας κρένουν οι αγώνες

……………………….

Σάδε έφη ο μαθημένος στο Ζέον ιεροφάντης Διάκο-Γιάννης

45

Κι έκλεισε την περιγραφή του

Αφήνοντάς μας ομολογουμένως μ’ ένα μούδιασμα ανακουφιστικό

Η χυδαιότητα κυριαρχούσε ολόγυρα

Και την επαύριον

Οι μισθοφόροι της

Ανίερα μιλούσαν για νίκες και για ήττες

Ισοπέδωναν με τους οδοστρωτήρες τους το Εξαίσιο

Τποβάλλοντας το σε καρδιοχτύπι καθημερινότητας

«Ένας αγώνας» λέγαν «περίεργος, μα απλά αγώνας, όπως όλοι»

χι Μετα-αγώνας

χι Τπερ-αγώνας

χι Μη-αγώνας

τα τετριμμένα σύνορα του … «αγώνα»

Παραμένοντας πιστοί φανατικοί

Λες κι ήταν 1-2

2-4

1-3 !

Και μοίραζαν ακόμη και Σώρα

’ αυτόν του Αναπάντεχου αγώνα

,τι μοιράζανε κάθε φωτοτυπική Κυριακή στα πρωταθλήματα !

Σο ’χει η αμορφωσιά μα κι η ηλιθιότητα :

Ισοπαλίες Έκτακτες δεν διακρίνει

Μέσα στις απροσχεδίαστες ήττες και νίκες.

46

Επιμένουν οι ασχημάτιστοι :

Σο θαύμα φυσιολογεί και θα το υποτάξουμε στη δικονομία μας !

Ωστόσο φαινόταν η Ισοπαλία ολοκάθαρα

Αυτό ακριβώς το ισόπαλο 1 – 7

την έφοδο της Μοίρας

το σάλαγο του Παράδοξου

αν αξομολόγητη τύψη

Μέσα απ’ τα κενά των φράσεων

Και της αμηχανίας τους τον επενδύτη

Και μύριζε ολόγυρα ευχή και προτροπή

Με τέτοιο τρόπο τα καπρίτσια του Ακαθόριστου να φιλάμε

Μα ποιος να μολογήσει ;

Και σήμερα που στέλνω ανταπόκριση

Διάβασα μ’ αναγούλα ακόμη μια φορά

Σις φυλλάδες που βυσσοδομούν

Κι από την κόπρο τους

Και από κείνη των Μαζικών Μέσων Αφυδάτωσης

Με την αποφορά του θνησιμαίου

Αναδύθηκε σαν καλικάτζαρος η απαξίωση κι ο διθύραμβος

κυρόδεσε ξανά το ανισόρροπο

Με την υπερβολή του ζώου

47

Και λέχθηκε «Νίκη»

Άκουσον άκουσον !

«για την αιωνιότητα»

Ή «έπος»

«Σάφος»

«Σραγωδία»

«υντριβή»

«Κρίση ταυτότητας»

«Βούρκος»

«Καταστροφή»

«Σαπείνωση»

«Διασυρμός» (!!!)

«Φάος»

Και όχι Ανερμήνευτο Γεγονός

Απρόκλητο

Επέλαση θαυμάτων

Πανευλογία

Κι αναρωτήθηκα μες στον ξεκαρδισμό μου :

Μα από ποια γωνιά μωρέ ;

Μα από ποια γωνιά ;

Από πού πιάνεται η νίκη και δεν τόμαθα

Από πού μωρέ τσιμπιέται η ήττα και δεν άκουσα

48

Ειδήμονες της αριθμητικής ; !!!

Κάθε Zeitung πιπίλαγε την αποϊέρωση

Και το Ανοίκειο ούτε που το συζητούσε

Μα βλάκα εσύ της θέασης

Δεν σου ανήκει

Ούτε σ’ αξίζει

,τι δεν έφτιαξες

Και ό,τι η πρόθεσή σου απιστούσε ν’ αγκαλιάσει

Μα είν’ ο όχλος

Γραβατωμένος είτε και κουρελής

Επιρρεπής στις δάφνες το πρωί και στη φτυσιά τ’ απόγευμα

Μια που του λείπει ένταση

Και θέλει να γίνει τραγωδός και κωμωδιογράφος

ο ατάλαντος !

Αμ γιατί υπάρχουνε τα θαύματα χαζοί μου

Παρά για να ρυθμίζουμε ταυτότητα;

Κιτρίνιζαν τον καταπράσινο κόσμο οι φυλλάδες

Αδιάκριτες πάντοτε των γαλάζιων μηνυμάτων

Υωνάζαν «σοκ και δέος»

πως σε άλλες πλήθος περιπτώσεις

Μ’ αδυνατούσαν πάλι

49

πως σε άλλες πλήθος περιπτώσεις

Σο σοκ αυτό κι αυτό το δέος να εντάξουν

τη Μουσική του πολιτεία

Και τη γραμμή τους στέλναν τη φασιστική

Σου κόσμου το πάγχρωμο

Σο αποχρωστικό

Να ασπρομαυρίσει

πως σε άλλες πλήθος περιπτώσεις

Κι ο δόλιος κόσμος έκαιγε τις σημαίες τους

Ή μες στη μέθη του συνηθισμένα αλλοφρονούσε

Δοσμένος αποκλειστικά στη μια πλευρά του Κόσμου

Ανυποψίαστος ολότελα για της ενότητας του το double face

πως σε άλλες πλήθος περιπτώσεις

την αυτοαπαξίωση ξεχειλισμένος

την αυτοεκτίμηση υπερβολικός

Ένα ποτήρι σύντριμμα

Ένα ποτήρι βράχος

Γυαλιά κι οι δυο φρενόληπτα

Ποτήρια ανισόρροπα

Υρενοβλαβή

το Ησύχιο εκκωφαντικό των θαυμάτων

Αφόρητα να φαλτσάρουν

50

Και κλείνω λοιπόν τονίζοντας εμφατικά

χι θρήνος

χι αίνος

χι ο έβδομος ουρανός

χι τα τάρταρα

Μην κάνετ’ έτσι. υμβαίνει σ’ όλα τ’ αγωνίσματα.

Ξέρει ο Μέγας Έρωτας

Μη χάνετε μια ακόμη έκπληξη

Ένα ακόμη πανηγύρι

,τι είν’ Απίστευτο για τους νικητές

Απίστευτο και για τους ηττημένους είναι

Και αν Απίστευτο τότε ΞΕΦΩΡΙΣΟ

ΑΝΑΠΑΝΣΕΦΟ

ΘΑΤΜΑ

Και πρέπει μας μια νηφάλια μέθη ερωτευμένων

Απέναντι στ’ Ανεξήγητο

Και το στόμα μας να δαγκώνει απαλά τις σφαιρικές εικόνες

Και η καρδιά μας πιστή ακλόνητα να μένει

τις Έξοχες μεταγωγές τους

τις Διαβάσεις τους

Εις τα πρωτότυπα

© ΣΑΘΗ ΚΟΜΝΗΝΟ