Επιμέλεια –παρουσίασηΡαφαηλία Θεοδ.Ε2

ΖΩΑ ΠΡΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

ΖΩΑ ΠΡΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΣΤΗΝ

ΕΛΛΑΔΑΚάποτε ζούσε σε ολόκληρη σχεδόν την ηπειρωτική Ελλάδα. Μέσα σε λίγες

δεκαετίες οι πληθυσμοί του συρρικνώθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε το είδος βρέθηκε στην κατηγορία των «Κινδυνεύοντων» ζώων της χώρας (Το

Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλόζωων της Ελλάδας, 1992). Στα τέλη του 20ου αιώνα τα ελάφια περιορίστηκαν στην χερσόνησοτης

Σιθωνίας, στην ορεινή περιοχή της Ροδόπης και στην Πάρνηθα. Μικροί αριθμοί φυλάσσονταν επίσης σε λίγα εκτροφεία. Σήμερα ο πληθυσμός της

Σιθωνίας εξαφανίστηκε. Ο προστατευμένος πληθυσμός της Πάρνηθας φαίνεται πλέον ότι είναι ο πιο ακμαίος της χώρας. Είναι βέβαιο ότι στο

βουνό υπήρχαν ελάφια κατά τους ιστορικούς χρόνους έως και τις αρχές του 20ου αιώνα όταν άρχισαν να γίνονται κάποιες εισαγωγές ελαφιών από

άλλες χώρες. Δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί σε ποιο βαθμό ο σημερινός πληθυσμός διατηρεί γονίδια των αυτόχθονων ζώων. Ωστόσο, όλα τα ζώα

που εισήχθησαν προέρχονταν από περιοχές όπου ζει το ίδιο υποείδος ελαφιού

Το κόκκινο ελάφι

Το τσακάλι

Το τσακάλι μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια έφτασε από κοινό είδος να απειλείται με εξαφάνιση στην Ελλάδα. Ήδη η περιοχή εξάπλωσής του έχει συρρικνωθεί σημαντικά σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πλέον η βιοκοινότητα δεν ξεπερνά τα 1500 άτομα. Αυτά περιορίζονται σε απομονωμένους πληθυσμούς στην Α. Μακεδονία – Θράκη, τη Χαλκιδική, την παραλιακή ζώνη της Φωκίδας, την Πελοπόννησο, τη Σάμο, και με μικρές ομάδες στην Κερκίνη και στον Αξιό.Βασικοί παράγοντες της δραματικής αυτή μείωσης του πληθυσμού του τσακαλιού είναι η καταστροφή του βιοτόπου του εξαιτίας μιας σειράς ανθρωπογενών επεμβάσεων όπως η αποξήρανση υγροτόπων, η εντατικοποίηση της γεωργίας και η αστικοποίηση, αλλά και η μείωση της κτηνοτροφίας και θήρευση προηγούμενων κυρίως χρόνων. Ως το 1990 το τσακάλι ήταν επικηρυγμένο ως επιβλαβές είδος με αποτέλεσμα δεκάδες ζώα να σκοτώνονται κάθε χρόνο. Στις υφιστάμενες απειλές ήρθαν να προστεθούν και οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές

Η καφέ αρκούδα

Στην Ελλάδα υπολογίζονται ότι υπάρχουν γύρω στις 150, σχηματίζοντας δύο μικρούς πληθυσμούς στις πιο απόμερες περιοχές της οροσειράς της Πίνδου και της Ροδόπης, οι οποίοι αποτελούν τους μεγαλύτερους πληθυσμούς σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Αν και είναι παμφάγο ζώο, δείχνει σαφή προτίμηση στις φυτικές τροφές και ιδιαίτερα στα άγρια φρούτα, τις ρίζες και τα μανιτάρια. Επίσης της αρέσει πολύ το μέλι. Το διαιτολόγιό της περιλαμβάνει ακόμη έντομα, αμφίβια και κτηνοτροφικά ζώα.Το παράνομο κυνήγι και η θανάτωση από πρόθεση αποτελούν την κύρια απειλή εξαφάνισης του είδους στην Ελλάδα. Αν και το κυνήγι του είδους απαγορεύεται από την νομοθεσία από το 1969 υπολογίζεται ότι 15-20 αρκούδες θανατώνονται ετησίως από ασυνείδητους.

Το αγριόγιδοΣήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν δεκαπέντε μικροί πληθυσμοί, διάσπαρτοι στη Β. και Ν. Πίνδο, στον Όλυμπο, στη Ρούμελη, στη Ροδόπη και σε ορισμένα ακόμα βουνά των συνόρων.Τα αγριόγιδα απαντώνται συνήθως σε κοπάδια των 5-15 ατόμων αλλά τα αρσενικά ζουν μόνα τους, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής. Εκτιμάται ότι ο συνολικός αριθμός του στην Ελλάδα δεν ξεπερνά πλέον τα 500 άτομα.Το γεγονός ότι οι πληθυσμοί του αγριόγιδου στη χώρα μας είναι όχι μόνο λιγοστοί, αλλά και μικροί σε αριθμό ατόμων, εγκυμονεί κινδύνους γενετικής αποδυνάμωσής τους. Η απουσία επικοινωνίας και ανταλλαγής γονιδίων μεταξύ αυτών των πληθυσμών μειώνει τις πιθανότητες επιβίωσης του είδους στο απώτερο μέλλον. Ταυτόχρονα, σενάρια για εισαγωγή στη χώρα μας ατόμων από άλλες περιοχές εμπεριέχουν πάντα τον κίνδυνο της γενετικής αλλοίωσης.

Ο βασιλαετος συναντάται σεανοιχτές στέπες, σε ξερότοπους καιακαλλιέργητα λιβάδια με ελάχισταδένδρα και θάμνους, αλλά και σεεπίπεδες χαμηλού υψομέτρου καλλιερ-γημένες εκτάσεις. Η τροφή τουαποτελείται κυρίως από θηλαστικά τουαγρού. Είναι ο πλέον σπάνιος αετόςτης Ευρώπης. Σήμερα στη χώρα μαςκαταγράφονται λίγα μόνο ζευγάριαπου βρίσκονται κυρίως στον νομόΈβρου και στη περιοχή των Πρεσπών

Ο μαυρόγυπας είναι είδος που δενμεταναστεύει και σπανίως πετά μακριάαπό την περιοχή αναπαραγωγής του.Τρέφεται με νεκρά ζώα, τα οποίαβρίσκει πετώντας χαμηλά πάνω απόαραιά δάση. Όλος ο σημερινόςπληθυσμός του βρίσκεται στο δάσος τηςΔαδιάς. Από το 1987 έχει δημιουργηθείειδικός χώρος στην περιοχή αυτή, όπουοι άνθρωποι φροντίζουν, ώστε οιμαυρόγυπες να μπορούν να βρίσκουνσυμπληρωματική τροφή.

Η πανίδα της ΕλλάδαςΗ πανίδα της Ελλάδας είναι ιδιαιτέρως πλούσια για τα

ευρωπαϊκά δεδομένα, κάτι που οφείλεται στη γεωγραφική της τοποθέτηση στα όρια τριών ηπείρων και δύο κύριων

βιογεωγραφικών περιοχών, στον πλούσιο οριζόντιο και κάθετο διαμελισμό της και στο μεγάλο εύρος των ενδιαιτημάτων που

προσφέρει. Βασικό στοιχείο του πλούτου αυτού αποτελεί ο αυξημένος ενδημισμός και η γεωγραφική διαφοροποίηση των

περισσοτέρων ζωικών ομάδωνΓια πρώτη φορά περιγραφή της πανίδας της χώρας μας έχουμε από τον Αριστοτέλη τον 4ο αιώνα π.χ. στο βιβλίο του "Περί τα ζώα ιστορίαι" όπου περιγράφονται περίπου 600 είδη. Συστηματική όμως καταγραφή της πανίδας στη χώρα μας ξεκίνησε το 19ο αιώνα και σήμερα η απογραφή των θηλαστικών, των πτηνών, των αμφιβίων, των ερπετών και των ψαριών των γλυκών νερών μπορεί να θεωρείται ολοκληρωμένη. Αντίθετα η απογραφή των ασπόνδυλων θεωρείται ελλιπέστατη.

Από τα 147 είδη θηλαστικών της Ευρώπης 116 είδη ζουν στη χώρα μας. Από τα 474 κύρια είδη πτηνών του ευρωπαϊκού χώρου 450 είδη έχουν καταγραφεί στη χώρα μας, αλλά τεκμηριωμένα στοιχειοθετείται η ύπαρξη 407 ειδών, ενώ η παρουσία των υπολοίπων 43 θεωρείται ανεπιβεβαίωτη λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.Στη χώρα μας ζουν ακόμη 16 είδη αμφιβίων και 58 είδη ερπετών.Η ελληνική ιχθυοπανίδα των γλυκών νερών πρέπει να θεωρηθεί ως μια από τις πιο πλούσιες της Ευρώπης αφού περιλαμβάνει 79 είδη αυτόχθονων πρωτογενών ψαριών των γλυκών νερών που ζουν στα ποτάμια και στις λίμνες μας. Τέλος, ο αριθμός των ασπόνδυλων στη χώρα μας είναι άγνωστος αν και πρέπει να κυμαίνεται ανάμεσα στις 20 με 30 χιλιάδες είδη.Στα δάση της χώρας μας απαντώνται από τα θηλαστικά αρκούδες, λύκοι, τσακάλια, κουνάβια, σκίουροι, νυφίτσες, αγριογούρουνα, ελάφια, ζαρκάδια, ασβοί, πολλά είδη ποντικών, σκαντζόχοιροι, διάφορα είδη μυγαλίδων, λαγοί κ.ά. , ενώ τα κύρια είδη των πουλιών είναι δρυοκολάπτες, ορεινές πέρδικες, αετοί, γεράκια, κουκουβάγιες, μπούφοι, όρνια, κούκοι, φάσες, φασοπερίστερα, αηδόνια, σπίνοι, καρδερίνες, τα σπάνια είδη αγριόκουρκος, βασιλαετός, θαλασσαετός κ.ά.Είναι βέβαια προφανές ότι τόσο το κυνήγι όσο και οι υπόλοιπες ανθρώπινες δραστηριότητες στα δάση της χώρας μας έχουν περιορίσει τον πληθυσμό πολλών ειδών και έχουν υποβαθμίσει σοβαρά την ελληνική πανίδα.

Είδη υπό εξαφάνιση ΑΡΓΥΡΟΠΕΛΕΚΑΝΟΣ

Παγκόσμια απειλούμενο είδος, ο αργυροπελεκάνος έχει συνολικό πληθυσμό από 12.330 - 15.730, σε 19 αποικίες

από την Ελλάδα μέχρι την Κίνα. Στην Ελλάδα, αργυροπελεκάνοι φωλιάζουν πια μόνο στις Πρέσπες και

κάποιοι λιγότεροι στον Αμβρακικό. Παλιότερα υπήρχαν σε όλη σχεδόν τη χώρα, όμως με προτροπή της πολιτείας,

που επικήρυξε το είδος ως ιδιαίτερα ‘επιβλαβές θήραμα’, κυνηγήθηκαν αλύπητα και σχεδόν αποδεκατίστηκαν.

Όταν το WWF Ελλάς ξεκίνησε το πρόγραμμα προστασίας του αργυροπελεκάνου στην Πρέσπα, το είδος ανήκε στα «κινδυνεύοντα», με πληθυσμό περίπου 40-165 ζευγάρια.

Σήμερα, μετά από δεκατρία χρόνια επίμονων προσπαθειών, η Πρέσπα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη στον κόσμο αποικία

αργυροπελεκάνων με περισσότερα από 1.100 ζευγάρια! Το είδος είναι πλέον ιδιαίτερα προστατευμένο βάσει νόμου. 

ΧΕΛΩΝΑ CARETTA – CARETTA Υπάρχει στη γη από την εποχή των δεινοσαύρων. Σήμερα και τα επτά είδη θαλάσσιας χελώνας ανά τον κόσμο απειλούνται με εξαφάνιση. Στη Μεσόγειο συναντώνται τρία είδη θαλάσσιας χελώνας, από τα οποία μόνο ένα, η Caretta caretta βρίσκει καταφύγιο στις ελληνικές ακτές. Πριν 80 χρόνια υπήρχαν παραλίες ωοτοκίας του είδους και σε πολλές άλλες μεσογειακές χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Ισραήλ). Ο πληθυσμός της Caretta caretta ξεπερνούσε τότε τις 50.000. Σήμερα, μετά τη ραγδαία τουριστική ανάπτυξη, απομένουν λιγότερες από 4.000. Στη Ζάκυνθο βρίσκονται οι σημαντικότερες παραλίες για την ωοτοκία της καρέττα σε όλη τη Μεσόγειο. Ειδικά στην παραλία των Σεκανίων γεννούν τα αυγά τους τουλάχιστον οι μισές από τις χελώνες που φτάνουν στο νησί γι’ αυτό το σκοπό. Αν και το μήκος της παραλίας δεν ξεπερνά τα 500μ., οι φωλιές στα Σεκάνια κυμαίνονται από 500-1.000, από τις υψηλότερες πυκνότητες ωοτοκίας στον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε σύνολο 1.000 νεοσσών επιζεί μόνο ένας.

ΟΙ ΓΥΠΕΣΟι γύπες είναι μεγάλα πουλιά που τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με ψοφίμια, μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους, θηλαστικών. Γ’ αυτό η σωματική τους κατασκευή διαφέρει από των υπόλοιπων αρπακτικών που συλλάμβάνουν ζωντανή τη λεία τους. Τα πόδια τους δεν είναι ισχυρά ούτε τα νύχια τους ιδιαίτερα γαμψά. Το κεφάλι τους είναι λίγο – πολύ γυμνό ή σκεπασμένο με κοντό χνούδι, για να μη λερώνονται. Οι γύπες, παρόλο που τρέφονται με ψοφίμια, φροντίζουν να είναι πάρα πολύ καθαροί. Και μεταξύ τους φυσικά έχουν διαφορές στη σωματική τους κατασκευή, ώστε το κάθε είδος να εκπληρώνει ένα συγκεκριμένο ρόλο. Στην Ελλάδα και την Ευρώπη συναντούμε τέσσερα είδη γυπών

Γυπαετός (Κοκαλάς)Μήκος: 100 – 115 εκ. Άνοιγμα φτερούγων: 266 – 282 εκ. Ασπροκίτρινο κεφάλι, πορτοκαλοκίτρινο σώμα, μαυριδερές φτερούγες. Χαρακτηριστικό του πουλιού είναι δυο τούφες από μακριές μαύρες τρίχες που βρίσκονται και απ’ τις δυο πλευρές του ράμφους και μοιάζουν με μούσι. Είναι το μεγαλύτερο πουλί της Ευρώπης. Είναι πιο ευέλικτος απ’ όλους τους γύπες και πάντα κυκλοφορεί μόνος ή σε ζευγάρια. Φωλιάζει σε απόκρημνα βράχια, αλλά την τροφή του την αναζητάει σε λόφους με αραιή βλάστηση. Είναι πτωματοφάγο πουλί, αλλά την κύρια τροφή του την αποτελούν τα κόκαλα που τα καταπίνει ολόκληρα ή τα σπάει ρίχνοντάς τα από ψηλα. Γεννάει μέσα στο χειμώνα 2 αυγά. Είναι ένα από τα σπανιότερα πουλιά της Ελλάδας, αν και στη χώρα μας φωλιάζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στην Κρήτη και πιο σπάνια στην Κ. και Β. Ελλάδα.

ΑΣΠΡΟΠΑΡΗΣΜήκος: 60 – 70 εκ. Άνοιγμα φτερούγων: 155 – 180 εκ.Ο μικρότερος γύπας. Τα ενήλικα έχουν λευκό χρώμα με μαύρα φτερά στις φτερούγες και γι’ αυτό από μακριά μοιάζουν με πελαργούς. Συχνά τρώει σκουπίδια. Φωλιάζει σε βράχια. Είναι σχεδόν παμφάγος. Στα μέσα του Απρίλη γεννάει 2 – 3 αυγά, που τα κλωσάνε και οι δυο γονείς. Ο Ασπροπάρης είναι καλοκαιρινός επισκέπτης στη χώρα μας. Τον συναντούμε στη Β. Ελλάδα, όπου μια από τις μεγαλύτερες αποικίες του βρίσκεται στα Μετέωρα

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΦΩΚΙΑ Στην Ελλάδα ζει και αναπαράγεται ένα σπάνιο είδος φώκιας, η μεσογειακή φώκια ή φώκια μοναχός.Η μεσογειακή φώκια παλιότερα ζούσε σε όλη τη μεσόγειο, αλλά σήμερα έχουν μείνει πολύ λίγες φώκιες αυτού του είδους, που απειλείται με εξαφάνιση. Στην Ελλάδα ζουν οι περισσότερες από αυτές που έχουν απομείνει, σε έρημες θάλασσες και σπηλιές. Διαλέγουν απομονωμένα και καλά προφυλαγμένα μέρη, ώστε να μην ενοχλούνται από την ανθρώπινη παρουσία. Η μεσολειακή φώκια έχει σταχτί ή καφέ χρώμα, μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2,5 μέτρα μήκος και ζυγίζει 250 έως 300 κιλά. Τα νεογέννητα έχουν μαύρο τρίχωμα, μήκος ένα μέτρο και ζυγίζουν 15 κιλά. Οι θηλυκές φώκιες γεννάνε ένα μικρό κάθε δυο χρόνια. Αν και στην Ελλάδα προστατεύονται από το νόμο, ο αριθμός τους μειώνεται συνεχώς και είναι το υπ’ αριθμό ένα απειλούμενο με εξαφάνιση είδος στην Ευρώπη.Για την προστασία της μεσογειακής φώκιας και των βιότοπων στους οποίους ζει έχει ιδρυθεί η Εταιρεία Μελέτης και Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας. Στις δραστηριότητές της περιλαμβάνεται και η περίθαλψη τραυματισμένων ζώων ή νεογέννητων που οι μητέρες τους σκοτώθηκαν.

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ Δεκάδες χιλιάδες δελφινιών θανατώνονται κάθε χρόνο στις θάλασσες της Μεσογείου. Αν και τα προσφιλή αυτά είδη δεν έχουν φυσικούς εχθρούς, η έλλειψη τροφής λόγω της υπεραλίευσης, η θαλάσσια ρύπανση, η θανάτωσή τους από ψαράδες και κυρίως η αιχμαλωσία τους από διάφορα αλιευτικά εργαλεία, όπως τα αφρόδιχτα, μειώνουν τον πληθυσμό τους δραματικά κάθε χρόνο. Σύμφωνα με αναφορές του WWF, η χρήση των αφρόδιχτων κοστίζει κάθε χρόνο τη ζωή σε τουλάχιστον 4.000 κοινά δελφίνια στη νοτιοδυτική Μεσόγειο, (πρόσφατα το είδος συμπεριλήφθηκε στη λίστα των απειλούμενων), ενώ 13.000 αιχμαλωτίζονται στα στενά του Γιβραλτάρ και τη γύρω περιοχή. 

ΛΥΚΟΣΟ λύκος υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Σήμερα έχει εξαφανιστεί από ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης κατανομής του που κάλυπτε σχεδόν όλο το Βόρειο Ημισφαίριο. Από τον 14ο αιώνα και μετά από συστηματικές προσπάθειες εξόντωσης του, εξαφανίσθηκε από 14 χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Ο λύκος δεν υπήρξε ποτέ στόχος προσπαθειών ολοκληρωτικής εξόντωσης στην Ελλάδα. Παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά το μέλλον του λύκου στην Ελλάδα:Η ελάττωση της φυσικής λείας του λύκου, ησταδιακή χαλάρωση εφαρμογής μεθόδων και τρόπων πρόληψης των ζημιών τη θεώρηση του επαγγέλματος του κτηνοτρόφου, ηπαράνομη θανάτωση λύκων, η παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων, τα μεγάλα τεχνικά έργα.

Φώκια Μονάχους-Μονάχους Ζυγίζει 250-300 κιλά και 3 μέτρα μήκος. Οι θηλυκές φώκιες γεννούν ένα μικρό κάθε χρόνο. Τρέφεται με όλα τα είδη ψαριών και κεφαλόποδων.Κόκκινη Αλεπού Ζυγίζει 2-10 κιλά και έχει μήκος 49-90 εκ. . Η ουρά της είναι φουντωτή, μήκους 30-55 εκ. Τρώει λαγούς, κουνέλια και πτηνά Κυκλοφορεί την ημέρα καταστρέφοντας κονικλοτροφεία και κοτέτσια.

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΑΓΡΙΩΝ ΖΩΩΝ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑΈνα σημαντικό βήμα για την προστασία της

πανίδας στην ορεινή Ηλεία, γίνεται με την δημιουργία μόνιμου καταφυγίου άγριας ζωής στις περιοχές των δήμων Φολόης και Λαμπείας. Όπως

έγινε γνωστό από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηλείας, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της

Κυβέρνησης η ίδρυση του.

Η ίδρυση καταφύγιων άγριας ζωής και η διαχείριση των περιοχών αυτών εξασφαλίζει τις απαραίτητες συνθήκες για την προστασία συγκεκριμένων ειδών και βιοκοινοτήτων που απαιτούν ανθρώπινη επέμβαση για τη διαιώνισή τους. Ως καταφύγιο θηραμάτων ορίζεται μια συγκεκριμένη και απαγορευμένη για το κυνήγι περιοχή στην οποία επικρατούν ευνοϊκές οικολογικές συνθήκες για τη διαβίωση και αναπαραγωγή ενός ή περισσότερων θηραματικών ειδών.Σκοπός της ίδρυσης των καταφύγιων είναι η δημιουργία σ' αυτά πλεονάζοντος αριθμού θηραμάτων, τα οποία στη συνέχεια εμπλουτίζουν τους γειτονικούς βιότοπους. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα καταφύγια χρησιμεύουν ως θέσεις ανάπαυσης των μεταναστευτικών πουλιών.

Ο Νομάρχης Ηλείας Χαράλαμπος Καφύρας για την ίδρυση του καταφυγίου άγριας ζωής, δήλωσε τα εξής : «Είναι μια θετική εξέλιξη για τη διαφύλαξη και ανάπτυξη της βιοποικιλότητας στο Νομό μας και της προστασίας του περιβάλλοντος. Είναι μια δράση που είναι αποτέλεσμα της σοβαρής δουλειάς του Δασαρχείου Πύργου, τους οποίους τους συγχαίρω.Η δραματική μείωση της βιοποικιλότητας σε παγκόσμια κλίμακα αλλά και στην Ελλάδα, αποτελεί μέγιστο και οξύ πρόβλημα και η ανάγκη δραστικής και ταχείας προστασίας της , έχει αναγνωριστεί ως επιτακτική ανάγκη και η ίδρυση καταφυγίου άγριας ζωής στις περιοχές των Δήμων Φολόης και Λαμπείας βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση».

Η χλωρίδα και η πανίδα της Ελλάδας

Η χλωρίδα της ΕλλάδαςΣτην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 6.500 είδη

φυτών. Από αυτά τα 780 περίπου (κατ΄ άλλους περίπου1.100) είναι ενδημικά. Από

τα είδη φυτών που υπάρχουν στη χώρα μας τα 263 θεωρούνται σπάνια και

απειλούμενα.Η μεγάλη ποικιλία φυτικών ειδών που υπάρχει στην Ελλάδα οφείλεται:•στο πολύπλοκο ανάγλυφό της•στο μεγάλο αριθμό νησιών•στο μεγάλο μήκος ακτών•στη μεγάλη ποικιλία κλιματικών τύπων

Φυσικά Οικοσυστήματα

Φυσικό οικοσύστημα είναι το σύνολο των βιοτικών παραγόντων

(ζωντανών οργανισμών, δηλαδή ζώα, φυτά μικροοργανισμοί) και των

αβιοτικών (χωρίς ζωή, π.χ. έδαφος, νερό, αέρας) που τροφοδοτούνται

από μια πηγή ενέργειας και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Τα δάση, οι έρημοι, οι λίμνες, τα πελάγη, τα ποτάμια κ.λπ. είναι

φυσικά οικοσυστήματα.

Το σύνολο των φυτών αποτελούν τη χλωρίδα, ενώ το σύνολο τωνζώων την πανίδα των οικοσυστημάτων.Τα φυτά και τα φύκη (φύκια) δεσμεύουν το διοξείδιο του άνθρακα(CO2) από την ατμόσφαιρα, απορροφούν νερό και ανόργανες ενώσειςαπό το έδαφος και χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια για νασυνθέσουν οργανικές ενώσεις με τη διαδικασία τηςφωτοσύνθεσης, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα οξυγόνο