www.observantonline.nlOnafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht | Redactieadres: Postbus 616 6200 MD Maastricht | Jaargang 38 | 31 mei 2018

33

Inkom 2018 artists: Maastricht talent kicks off on the MarktIt will be ‘Helemaal naar de klote’ and ‘rampeneren’ to the beat during the 2018 Inkom. Partysquad will perform as the final act for Inkom 2018 in the MECC. This was announced last Thursday and met with loud applause in the Kruithuis at the School of Business and Economics. Furthermore, Inkom is more sustainable than ever this year and mentors will not just be association members.

The kick-off event on the Markt on Monday will feature former Circumflex chairman Floris van den Dungen, better known as DJ Tjukster, and his colleague MC Hanzie. Maastricht superstar Fabrizio - who has been the opening act on a number of occasions - is on holiday during the Inkom week this year. The very experienced Jody Bernal - a former singer who turned DJ, and DJ Paul Elstak will perform during the party in the MECC on Tuesday. The programme has remained largely intact, but minor changes were introduced. For example, the organisers have actively looked for mentors who were not members of associations.

“For participants who have no affinity with associations,” says chairperson Mauk van Bergen.

“Participants as well as mentors fill out a questionnaire beforehand and we try to create the best possible match.” The Workgroup Inkom (WGI) deliberately selected two events to celebrate together with the city: the kick-off event on the Markt and the Night at the Museum in the Bonnefanten Museum. Extra effort was also put into eliminating minor irritations. “Last year, for example, the coin machines didn’t work properly if they were even slightly out of plumb. That is not handy to have in the Stadspark. This year, we have reintroduced debit cards that people can charge using Ideal. That should prevent long queues.”Lastly, this edition of Inkom will be a lot more sustainable than previous years. “That is something we really wanted to achieve, but we didn’t quite know where to start,” says Van Bergen. “That is why we worked together with the GreenKey eco-label – they have all kinds of guidelines and recommendations.” A random selection of the measures: all printed matter has the FSC label, the Inkom shirts have been manufactured sustainably and the Wednesday has been renamed Awareness Wednesday. That day, only vegetarian food will be served. CF/YM

Dope wederom grote winnaar universitaire verkiezingen

10 Vertrekkend hoofd Studium Generale Jacques Reiners

trekt nog één keer alles uit de kast

11 EEn op dE vijf mEdischE

pErsbErichtEn diE univErsitairE mEdischE cEntra dE wErEld in sturEn, is aangEdikt. Geldt dat ook voor Maastricht?

6 Ridwan BaBalola masteR’s studEnt in Economics: “i

rEalisEd that truE frEEdom is lEtting go, not having to choosE. that’s why i got the tattoo ‘fRee’.”

8-9 Werken en leren tegelijkertijd – de beste DKE studenten

doen het. “Aan de universiteit is alles goed voor je geregeld, maar in het echte leven moet je je eigen weg zoeken.”

Net als de voorgaande drie jaren is Dope de grote winnaar van de universitaire verkiezingen, dit jaar alleen voor studenten en dienstraden. De partij verloor een zetel, maar werd met in totaal 22 zetels in de faculteitsraden en de universiteitsraad de grootste.

De tweede partij van deze verkiezingen, Novum, behaalde er tien; een verlies van vier zetels. Opvallend zijn de opkomstpercentages. De faculteit Health, Medicine and Life Sciences (FHML) is de enige faculteit waarbij er meer gestemd werd dan vorig jaar met een opkomst van boven de 30 procent; een stijging van ruim

8 procent ten opzichte van 2017. Het laagste opkomstpercentage en de grootste daling van 2018

zijn te vinden bij de faculteit Arts and Social Sciences (FASoS): van een kleine 35 naar 20 procent. Dit staat in schril contrast met de opkomst voor de dienstraad bij Facility Services (FS): bijna 78 procent. Dat zou te maken kunnen hebben met de onrust die er nog steeds is binnen FS.Dope domineert met zes zetels bij FHML, vijf bij de faculteit Science & Engenering (FSE), vier bij de faculteit voor Business and Economics en vijf in de universiteitsraad. Bij de rechtenfaculteit was JFV Ouranos met vijf (van de zes) de grootste en bij de faculteiten FASoS en Psychologie and Neuroscience (FPN) won Novum, al werd daar niet gestemd. Waar er eerdere jaren minimaal tien studenten zich verkiesbaar stelden, waren dat er dit jaar slechts drie, twee zetels blijven leeg.

YMnl eng

2 | Observant 33 | 31 mei 2018

nl

Uit het leven van de redactieAan het eind van ieder onderwijsblok vullen studenten een evaluatie in. Maar wat wordt er dan gemeten? Hoe goed het blok in elkaar zit? Of de tutor coulant is of juist heel streng? Of het klikte met de medestudenten? Niemand die het precies weet, vertelde rector Rianne Letschert afgelopen dinsdagavond aan de bewoners van een studentenhuis aan het Vrijthof. En dat terwijl er redelijk wat afhangt van de uitkomsten, niet alleen voor de carrière van de betreffende docent,

maar ook voor het onderwijsblok en het imago van de faculteit. Tijd om die evaluaties te evalueren, vond de rector. Zij werd net als vorig jaar door de studenten getrakteerd op een heerlijk etentje. Daarover meer in het laatste nummer van dit jaar (verschijningsdatum 21 juni). Meten is dus niet altijd weten. Dat beseffen we maar al te goed hier op de redactie. Wij zijn lang geleden gestopt met grote lezersonderzoeken, juist omdat je vaak niet weet wat er achter een antwoord (of het nu positief of negatief is) schuilgaat. Je kunt niet doorvragen en als je een eindcijfer wil, komt dat meestal op een

zeven uit. Niet bepaald een uitslag om beleid op te baseren.

Wij kiezen daarom voor

kleinschaligheid. In kleine groepen van drie tot maximaal

vijf studenten en stafleden nemen wij

een aantal nummers van Observant door. Dit

voorjaar gebeurde dat dertien keer. Sommigen lezers vinden Observant kritisch, anderen juist braaf of veel milder dan vroeger. Een aantal rubrieken blijkt ronduit populair: de tattoo’s, de human interest-serie Zing,

bid, huil, lach, werk en bewonder, maar ook de column van Albert Bergbroeder. De nieuwsberichten over de eigen faculteit of dienst worden veel gelezen, maar is het

wat verder van het bed, dan bladert een deel van de ondervraagden sneller door. Anderen slaan die stukken nooit over, want zij willen juist weten wat er in de rest van de universiteit gebeurt. We zijn ook geïnteresseerd in de studenten en medewerkers die ons niet lezen. Waarom niet? Wat zouden we moeten doen om hen wel aan het lezen te krijgen? Bij een enkeling is het trekken aan een dood paard (“ik houd niet van lezen”), maar bij anderen is er hoop, zoals bij een Duitse eerstejaars European Public Health die afgelopen maart ontdekte dat Observant bestaat. Ze scant nu de koppen, leest af en toe een artikel: “Quite interesting! I never thought of reading it before.” Kortom: werk aan de pr-winkel voor Observant. Wil jij een keer meedoen aan een lezersonderzoek? Stuur een mailtje naar riki.janssen@maastrichtuniversity.nl

Riki Janssen

in de roos. Maar helaas. In juni kwam er al een zwemverbod. Natuurmonumenten had de enorme toeloop onderschat. Mensen sprongen van de hoge kliffen af, lieten rommel achter of verlieten het terrein niet op tijd. Zwemmen mag nog steeds niet. En kan ook niet. Het waterpeil heeft men laten zakken naar 30 centimeter: pootjebaden- en peuterbad-niveau. En dat sluit aan bij de wensen van Natuurmonumenten. De vereniging wil alleen nog maar kleinschalige recreatie, een waterspeelplek voor gezinnen met jonge kinderen bijvoorbeeld. De PvdA-fractie is verontwaardigd en heeft vragen gesteld aan het college van burgemeester en wethouders. “Natuurmonumenten lijkt als beheerder bezig met het ontwikkelen van enkel rustige natuurbeleving terwijl nou juist was afgesproken dat er gelet op de omvang van de groeve ook ruimte was voor intensievere recreatie zoals zwemmen in een natuurzwemplas.” Voorlopig zal er weinig veranderen. Tout Maastricht moet naar het Geusseltbad of Oost-Maarland. Zwembad Jekerdal is ook nog een optie, maar zonder lidmaatschap kom je er niet in. Lid worden? Prima, maar ga wel uit van tien jaar wachten.

recruitment adviser, teaching assistant, controller en project coördinator innovation staat waarschijnlijk de nieuwste trend: verhalenverteller. Eerlijk gezegd klinkt het alsof we in de middeleeuwen zijn beland, bij een minstreel die liederen zingt en vertelt. Wanneer duikt de eerste op in de collegezaal van de kennistechnologen? Wie neemt die rol op zich, gehuld in een historisch pakje incluis lier of harp? Ter vermaak van de overwerkte studenten. Of heeft het meer van doen met Trumps

manier om alternatieve feiten en verhalen te presenteren? Zoeken ze een voorlichter die ‘mooie’ verhalen vertelt over het onderzoek en onderwijs bij DKE? Beetje aangedikt, maar hé, dat is juist de kracht van de storyteller. Of is het bedoeld om kennistechnologen te helpen met al die data? Ze moeten er uiteindelijk wel een verhaal van kunnen maken dat u en wij ook snappen. Een collega-redacteur weet het zeker: “Ze zoeken een beroepsouwehoer”. Zijn er daarvan niet al genoeg op de UM?

psychologie bereikt, bleek afgelopen donderdag. Men zou van plan zijn om alle afgestudeerde bachelors en masters van de hele universiteit tegelijkertijd hun diploma te geven. In het Geusselt stadion bijvoorbeeld. De angst sloeg menigeen al om het hart. Gelukkig kon portefeuillehouder onderwijs Rob Ruiter hen gerust stellen.Dit proefballonnetje is inderdaad besproken in het Education Platform (waarin mensen uit alle faculteiten bij elkaar komen om te praten over het onderwijs), vertelde Ruiter, maar daar meteen afgeschoten. “Iedereen was er sterk op tegen. Zeker voor de masters willen we het kleinschalig houden”, aldus Ruiter. “En tot mijn grote verbazing was het niet eens goedkoper”, voegde decaan Anita Jansen daar aan toe.

Een grappig voorval, een opvallend nieuwtje, iets interessants wat elders in het land gebeurde: het staat in deze rubriek. Ideeën? Mail wendy.degens@maastrichtuniversity.nl

Pootjebaden

Vorig jaar kon tout Maastricht nog naar de ENCI-groeve op de Pietersberg om af te koelen. Het natuurbad bleek een schot

Beroeps-ouwehoer

Shock. De kennistechnologen zoeken een storyteller! We zagen de nieuwe interne vacatures dinsdagmiddag binnenkomen per e-mail. Tussen beroepen als student

Diploma in het stadion

Geruchten over een massale diploma-uitreiking hadden de raad van

31 mei 2018 | Observant 33 | 3

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

nieuws nl

Ziek?!Mijn dochter belt me. Ik hoor veel gehijg en gezucht en weet meteen hoe laat het is: de bomen staan in bloei en dat betekent onher-roepelijk hooikoorts in zijn meest extreme vorm. Binnen enkele uren slibben de lucht-wegen dicht, met ademnood en meestal ontstekingen tot gevolg, vergelijkbaar met astma-aanvallen. Ze piept en kraakt en vertelt dat ze na elke paar stappen moet stilstaan om naar adem te happen. Morgenochtend wil ze meteen naar de huisarts en ze zal zich vanavond ziekmelden bij het bedrijf dat haar uitzendt voor de ‘housekeeping’ van hotels.Dat gaat zomaar niet: haar leidinggevende zegt dat ze maar gewoon moet komen werken. Ze hebben niet genoeg mensen, zij voelt zichzelf ook al een paar dagen niet lekker en komt toch ook werken, dus, niet gezeurd, gewoon om acht uur verschijnen. Ik ben geschokt en sta al klaar om dat bedrijf te vertellen wat ik hiervan vind, maar mijn dochter is bang haar baan te verliezen en bovendien is ze meerder-jarig en dopt haar eigen boontjes. Mijn dochter gaat dus werken; fysiek inspan-nend werk, bedden verschonen, zware karren duwen, stofzuigen en poetsen. Ze krijgt bijna geen adem, maar niemand lijkt dat te zien. Na het werk gaat ze naar de huisarts die meteen bronchitis constateert, een antibioticumkuur, een inhalator en antihistaminica voorschrijft. Hij geeft haar een doktersverklaring voor een ziekteverlof van tien kalenderdagen. De dokter is geschokt dat ze die dag nog gewerkt heeft: ronduit gevaarlijk, teveel inspanning in haar conditie!Mijn dochter stuurt de doktersverklaring naar haar leidinggevende en hoopt nu op erken-ning van haar toestand en ziekmelding. Heel even lijkt het erop dat men zich erbij neerlegt, maar na twee dagen begint het verzet. Mijn dochter wordt dagelijks gebeld door haar teamleider: of ze zich al wat beter voelt, of ze misschien alvast twee uurtjes kan komen werken, waarom de kinderen niet naar haar ex kunnen, dan kan ze sneller herstellen, of ze even langs kan komen voor een kop koffie met de baas. Iedere dag hetzelfde ritueel, met stress en onrust tot gevolg. Uiteindelijk gaat mijn dochter in op het verzoek om koffie te drinken met de leiding-gevende. Daar wacht haar het nieuws dat men nog niet zeker is van het verlengen van haar tijdelijke contract omdat ze een paar keer ziek geweest is en hier en daar wat steekjes laat vallen in het werk. Tussen de bloeiende bomen loopt mijn doch-ter naar huis, naar adem happend en vastbe-sloten een andere baan te gaan zoeken. Wie is hier nou ziek?

Ellen Krijnen, Senior Advisor Marketing and Recruitment,

the Netherlands

Debat: Wil Maastricht een studentenstad zijn?

Wettelijk verandert er niet zo veel

Nieuwe privacywet dwingt tot beter opletten

Ze geven Maastricht een cijfer tussen de 7 en de 10, maar blijven na hun studie? Daar zegt slechts een enkeling volmondig ‘ja’ op. Achttien studenten kwamen aan het woord in de korte documentaire die journalist George Vogelaar maakte in opdracht van Maastricht-LAB, een platform voor nieuwe vormen van stadsontwikkeling. De film werd dinsdagavond in het restaurant The Commons vertoond als startpunt voor een debat, georganiseerd door debatcentrum Sphinx, over Maastricht; studentenstad of niet?

“Ik mis een zekere rauwheid.” “Het is geen super hippe stad.” “De sfeer wordt bepaald door 50-jarige vrouwen die naar het Preuvenemint gaan.” Het moge duidelijk zijn:

alhoewel de studenten Maastricht als een prettige, gezellige en veilige stad omschrijven van precies de juiste grootte, is het ook allemaal wel erg sjiek en sjoen. Maakt dat Maastricht tot een mindere studentenstad? Wat is een studentenstad eigenlijk? Hoe kun je de studenten verleiden om hier te blijven wonen na hun studie? Gaat dat puur om werkgelegenheid? De studenten uit de film noemen het vinden van een baan vaak een reden om uit Limburg te vertrekken. Hoe krijg je die rauwheid in de stad, hoe geef je jongeren de ruimte om hun eigen ding te doen, iets uit te proberen? Waarom gebeurt dat nu niet? Of gebeurt het wel, maar te veel in losse projecten en initiatieven? Over al deze vragen debatteerden panelleden

Erik de Jong (opleidingscoördinator auto-nome beeldende kunst aan de Academie voor de Beeldende Kunst in Maastricht), Karin van der Ven (directeur Jules) en Pascal Breuls (directeur Student Service Centre) met het publiek. Echte conclusies werden er niet getrokken, wel werd duidelijk dat een eenduidige heldere visie op de kwestie niet bestaat. In de woorden van Van der Ven, die vindt dat er gebrek aan visie is: “Maastricht moet beslissen of we een studentenstad willen zijn en daar consequenties aan verbinden.”

Cleo Freriks

Voor een uitgebreide versie van dit verhaal zie www.observantonline.nl

“Paniek is niet nodig, maar je moet goed voorbereid zijn.” Dat zegt Raoul Winkens, de wettelijk verplichte functionaris gegevensbescherming over de gevolgen van de invoering van de nieuwe Europese privacywetgeving bij de Universiteit Maastricht, afgelopen 25 mei.

Wat zegt hij nog meer? Iets wat voor de gewone burger/medewerker nogal opmerkelijk klinkt. Want die nieuwe Algemene Verordening Gegevensbescherming, de AVG, is de laatste weken zo indringend in het nieuws geweest, mensen krijgen zo veel mails van instanties waarvan ze niet eens wisten dat ze in hun bestand zaten, dat die AVG niets meer of minder dan een aardverschuiving lijkt te betekenen voor een instelling als een universiteit. Maar Winkens blijft stoïcijns: “Voor de UM verandert er eigenlijk heel weinig. Wat niet mag, mocht ook al niet onder de oude privacywetgeving.” Zoals? “Neem een secretariaat waar de persoonsgegevens van mensen ongeoorloofd in een Excel-bestand worden bijgehouden, zonder dat er een termijn is vastgesteld dat ze verwijderd worden. Omdat dat zo handig is. Zoiets was al niet toegestaan, en is het nu ook niet.”Wat ook niet mocht, en mag, is bijvoorbeeld een e-mail bewaren van jaren geleden waarin het cv van iemand is bijgevoegd. Winkens: “Als het om sollicitaties gaat; een cv van iemand die niet in de prijzen viel moet je, als de procedure eenmaal is afgerond, binnen vier weken verwijderen. Als je denkt dat iemand later nog voor een andere functie in aanmerking kan komen mag je het iets langer bewaren. De Autoriteit Persoonsgegevens vindt een jaar lang zat. En dan nog alleen met toestemming van de kandidaat.”Het probleem met de oude privacywetgeving, de Wet bescherming persoonsgegevens uit 2000, was dat die nauwelijks bekend was, lange tijd geen sancties kende - pas sinds 2016 - en dus volgens NRC Handelsblad “op grote schaal genegeerd werd”. De nieuwe wet daarentegen zal, zo belooft de Autoriteit Persoonsgegevens (AP), actief gehandhaafd worden. Daarvoor heeft die dienst meer personeel ingehuurd en zijn taken en bevoegdheden uitgebreid. En de boetes die uitgedeeld mogen worden zijn niet alleen in alle EU-staten geharmoniseerd, maar ook nog eens hoger dan voorheen. Maximaal zelfs 4 procent van de omzet, of twintig miljoen euro. Voor de UM zou die 4 procent 16 miljoen euro betekenen. Maar dat is echt een ultimum remedium. De AP, legt Winkens uit, heeft een groter

repertoire aan sancties dan alleen boetes: waarschuwingen, aanbevelingen, een verbod op de verwerking van bepaalde gegevens, enzovoorts, oplopend in zwaarte dus.Onderdeel van het verscherpte toezicht is de verplichte aanstelling bij grotere instellingen en bedrijven van een functionaris gegevensbescherming, de FG. Die houdt in de gaten of de wet wordt nageleefd. Winkens doet dat hier bij de UM. Krijgen betrokkenen (studenten, medewerkers, proefpersonen, anderen) te horen welke gegevens van hen worden verzameld en is daar toestemming voor gevraagd? En voor welk doel? En worden die data niet te lang bewaard? Wie heeft er toegang toe? Uiteindelijk moet de UM, en haar verschillende onderdelen, kunnen aantonen dat men voldoet aan de eisen van de wet. “Dat zal nooit 100 procent zijn”, zegt Winkens, “mensen maken nu eenmaal fouten, maar je moet laten zien dat er een privacybeleid is.” De FG doet meer: hij informeert medewerkers, hij adviseert, hij geeft trainingen. Belangrijk is dat hij onafhankelijk is. Winkens is weliswaar in dienst bij de UM maar “als bazen het niet met mijn handelwijze eens zijn, heeft dat geen consequenties voor mijn positie. Zoals dat bijvoorbeeld ook voor de veiligheidsfunctionaris geldt.”Als Winkens een probleem signaleert gaat hij daarmee naar het college van bestuur. Vangt hij daar onverhoopt bot, dan kan hij naar de universiteitsraad, naar de raad van toezicht, en in laatste instantie naar de

Autoriteit Persoonsgegevens. Maar dat is zeer hypothetisch, “als je naar de AP stapt is het eigenlijk al te ver”, zegt hij.Er mag dan wettelijk gezien niet zo heel veel veranderen, de benodigde grote omslag zit hem vooral in de bewustwording, zegt Winkens. “Medewerkers zullen zorgvuldiger moeten zijn. Geen persoonsgegevens op een onbeveiligde usb-stick bewaren, geen gegevens opslaan in zoiets als je particuliere Dropbox, geen kopieën bewaren als dat niet nodig is, en zo ja, dan in een afgesloten kast; we hebben een lijst met do’s and don’ts gemaakt. Die is te vinden op de UM-website.”De grootste aandacht van Winkens zal uitgaan naar die onderdelen van de UM waar met gevoelige gegevens wordt gewerkt. Dan gaat het hoofdzakelijk over Randwijck, waar data van patiënten en proefpersonen in het geding zijn. Maar ook elders binnen de universiteit kunnen dingen misgaan. “Stel dat een laptop op straat belandt, met persoonsgegevens, dan heb je potentieel een datalek. Ook al zijn het alleen zogeheten NAW-gegevens, naam, adres, woonplaats, dat hoeft niet schadelijk te zijn maar vervelend is het wel. Ik schrijf jaarverslagen voor het college van bestuur, maar die worden openbaar gemaakt, dus dat komt naar buiten. Zoiets kan tot imagoschade voor de UM leiden, het kan zelfs tot minder aanmeldingen van studenten leiden. Dus ook daar ben ik alert op.”

Wammes Bos

Illustratie: Pixabay.com

4 | Observant 33 | 31 mei 2018

Myth Busters

Myth on looted art: what was stolen, remains stolen

Lars van Vliet Photo: Joey Roberts

You take something from me without my consent, so logically I want it back. Whether it is a piece of jewellery, a bicycle, a car or a pen. It is the same with art. Even if it was stolen eighty years ago or maybe even longer and I can prove that the object is mine. In reality, it appears not to be so black-and-white, says Lars van Vliet, Assistant Professor at the Faculty of Law, specialising in looted art. While there is a new law in the United States that makes Holocaust claims possible on a large scale, most European law systems have important exceptions to the principle of ‘what was stolen, remains stolen’. In the Netherlands, for example, periods of limitation apply, making it impossible for heirs of the original owners to reclaim art that was stolen during the war. First of all, the term looted art. Why not stolen art? “Looted is much broader,” says Van Vliet. “This was not just about theft. The German occupier also confiscated items without paying reasonable compensation. But often the owner was forced to sell, often for next to nothing, sometimes for reasonable amounts.” Van Vliet tells of how hundreds of paintings came into German hands from the Amster-dam art dealer Jacques Goudstikker in 1940. Soon after the German invasion of the Netherlands, Goudstikker decided to leave the country, together with his wife and their son.

During the night on board, while he was taking a stroll, he fell into the hold of the ship that was taking them to England and died. After that, the Goudstikker firm sold a large part of its art works under duress to the German Field Marshal Hermann Göring, who paid a sizeable amount for them. After the Second World War, the Dutch government tried to retrieve as much ‘Dutch’ works of art from Germany as possible. The paintings and other objects that were returned automatically became property of the state. The original owners were then given the opportunity to reclaim their objects. Van Vliet: “The Dutch government (the government in London) had already drafted regulations during the war for victims of forced transactions. They were given the opportunity to cancel the transaction and in doing so get back their property. A separate legal framework was set up and what we call restoration of rights was introduced. The deadline for these claims was 1951, but the special court remained active until the nineteen-sixties.” The end of the restoration of rights system

unfortunately did not mean the end of looted art claims. On the contrary. Van Vliet himself is involved as an expert witness in a lawsuit

between heirs of the Goudstikker firm and a Californian museum that has two sixteenth-century paintings (previously in the collection of Goudstikker). He worked on this case for years, for the defendant (the museum), doing “fascinating but time-consuming” research in the records to reconstruct how the Dutch restoration of rights worked and how it was implemented by the restoration court from 1944. Van Vliet emphasises: looted art is legally very complex. “The cases are terribly complicated. To begin with, how do you find out what happened back then? It starts for example with research into the heirs: you have to ensure that you have access to all the wills and division of joint property (in the case of divorce) to prove that the plaintiff is the actual heir. You have to reconstruct everything step by step. You also need to have detailed knowledge of the law that was applicable during the war and of the restoration of rights.” Aside from the fact that this is legally a tough

nut to crack, most plaintiffs come away empty-handed in Europe because of the period of limitation. That is why most looted art procedures take place in the United States. “According to present-day Dutch law, the period is twenty years, starting on the day of the theft.” There is a lot to be said in favour of a period of limitation, Van Vliet reckons. “There has to be an end at some time or other. It is important to obtain legal certainty when things have dragged on for so long. On the other hand, you also want to do justice to the victims. One could think of having a period of limitation run from the time the owner has the opportunity to make a claim, as is the case in the United States.” Van Vliet appreciates the way in which Holocaust claims are dealt with there, but this raises the question whether the same rules should also be applied to art that was looted by other regimes in different times. And where should we draw the line? Should it be possible to reclaim a painting that was stolen in 1720? The problem is that good arguments can be found for both points of view.

Wendy Degens

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

serieseng

“Looted art cases

are terribly

complicated”

31 mei 2018 | Observant 33 | 5

Legally, nothing much has changed

New privacy law imposes more careful attention“No need to panic, but make sure that you are prepared.” This is what Raoul Winkens, the mandatory data protection officer says about the consequences of the introduction of the new European data protection regulation at Maastricht University, on the 25th May.

What else does he say? Something that will seem rather surprising to the average person/employee. Because this new General Data Protection Regulation (GDPR) has been in the news so prominently these last few weeks - people have been receiving lots of e-mails from places they didn’t even know had their data on file - that the GDPR seemed to be nothing short of a landslide for institutions such as a university. But Winkens remains stoic: “Actually, very little has changed for the UM. What is not allowed now, wasn’t allowed under the previous privacy legislation.” Such as? “Take a secretary’s office where personal data is stored unlawfully in an Excel file and without a set time for their deletion. Just because this is handy. Something like that was not allowed before and it is still not allowed.”Something that was and is not allowed either, is saving an e-mail from years ago that includes an attachment with someone’s CV. Winkens: “When it comes to job interviews, CVs from candidates who didn’t get the job must be deleted within four weeks after the procedure has been completed. If you think that someone may be suitable for another position at a later stage, you may save it a little longer. The Data Protection Authority reckons that a year is long enough. And even then, only with the candidate’s consent.”The problem with the old privacy legislation, the Data Protection Act from 2000, was that hardly anybody knew about it, had no sanctions for a long time (until 2016) and so, according to NRC Handelsblad, “was widely ignored”. The new regulation, on the other hand will be actively enforced, the Data Protection Authority promises. The organisation has recruited additional personnel for this purpose and tasks and authorities have been expanded. Not only have the fines that can be imposed been harmonised in all EU countries, but they are also higher than before: up to 4 per cent of the turnover, with a maximum of twenty million. For the UM, 4 per cent would equal 16 million

euro. This is however, an ultimate remedy. The Data Protection Authority, Winkens explains, has a larger repertoire of sanctions besides fines: warnings, recommendations, a ban on the processing of certain data, et cetera, of increasing severity.Part and parcel of the intensified monitoring is the mandatory appointment of a data protection officer (DPO) for large institutions and businesses. This person monitors compliance with the regulation. Winkens does so here at the UM. Will those concerned (students, employees, test subjects, others) hear what parts of their data are being collected and has permission been requested? Also for what purpose? And is that data not stored too long? Who has access to it? Ultimately the UM, and its various sections, must be able to prove that they comply with the legal requirements. “That will never be 100 per cent,” says Winkens, “after all, people make mistakes; but you have to show that there is a data protection policy in place.” The DPO does more: he informs employees, he gives advice, he provides training. It is important that he is independent. Winkens may be employed by the UM, but “if bosses don’t agree with my actions, this has no consequences for my position. As is the case, for example, for the security official.”If Winkens discovers a problem, he will notify the Executive Board. If the latter does not

respond adequately, he may take the matter to the University Council, to the Supervisory Board, and ultimately to the Data Protection Authority. But that is a hypothetical case, “if matters are brought to the DPA, things have actually gone too far,” he says.Perhaps legally not much has changed, but the major change will be in people’s awareness, says Winkens. “Employees will have to be more careful. No longer saving personal data on an unprotected USB memory stick, not saving data in your private Dropbox, not saving unnecessary copies, and if you do save copies, do so in a locked cupboard; we have drawn up a list of do’s and don’ts. It can be found on the UM website.”Winkens’ greatest attention will go to the sections of the UM that process sensitive information. This mainly concerns Randwijck, where patient and test subject data is stored. But things can also go wrong elsewhere within the university. “If a laptop containing personal data is lost, this causes a potential data leak. Even if the data consists merely of names and addresses, this need not be harmful, although it is unpleasant. I write annual reports for the Executive Board, but these are published, so the world gets to know about it. Something like that leads to image damage for the UM, it could even lead to fewer student enrolments. So, I am on the alert for that.”

Wammes Bos

news eng

Should we ban the books?In a recent issue of Ad Valvas, the Observant equivalent from VU University Amster-dam, there was a piece written by a student, stressing the importance of students getting involved in university governance by taking part in programme committees, faculty councils and university councils. Academic staff need to know what students think, in order to be able to improve the quality of our teaching. Students learn about how the university works, beyond their own individual concerns. Such engagement will help students to gain experience of committee processes and politics that might serve them well in future jobs in all sorts of fields and may help them to develop political careers.At this abstract level, student engagement can only benefit everyone involved. But the author did not do herself any favours by the example she chose. She began by asking the (student) reader to imagine the situation in which you’ve just finished a particular course – the teacher was good, you learned a lot, you enjoyed the classes. But – horror – you had to read a really thick book and you thought that not all of it was relevant to the course. The author says you have a choice – forget it and move on to the next course, or attempt to right this terrible wrong by complaining to the edu-cation programme committee so that future students will not have to suffer the indignity of being expected to read a thick book.This is the kind of example that brings despair to the hearts of university teachers. For many students (but maybe I’m being too idealistic), going to university is an opportunity (and a privilege) to read all sorts of books, thick and thin. Part of what you need to learn is to be able to judge which bits are relevant for what purposes, and sometimes that can only be assessed after you’ve read the whole thing. Of course, as teachers we need to check that student workloads and assessment are reason-ably balanced, based on the number of credits. But we also want to open students’ minds to the ideas contained in books. And we want students to learn that books and the people who write them might be trying to convey a book-length argument that cannot be easily cut up into little pieces to fit on a PowerPoint. By all means, fill in course evaluations and get involved in programme committees, but please don’t complain about having to read books. Universities are places where the knowledge conveyed by books should be cherished.

Sally Wyatt, Professor Digital Cultures at Fasos

This column reflects the personal views of the authormore than 8 per cent compared to 2017. The lowest turnout rate and the greatest decline of 2018 can be found at the Faculty of Arts and Social Sciences (FASoS): from about 35 to 20 per cent. This is in stark contrast with the

Dope again the big winner in university electionsAs was the case in the past three years, Dope came out of the university elections - this year only for students and service councils - as the big winner. The party lost a seat, but with a total of 22 seats in the faculty councils and the University Council, it is the largest.

The second party in this election, Novum, obtained ten seats, a loss of four. The turnout rates were surprising. The Faculty of Health, Medicine and Life Sciences (FHML), with a turnout of more than 30 per cent, is the only faculty where more people voted than last year; a rise of

turnout for the Employees’ Council at Facility Services (FS): almost 78 per cent. This could be related to the current commotion within FS.Dope is dominant with six seats at FHML, five at the Faculty of Science & Engineering (FSE), four at the Faculty of Business and Economics and five in the University Council. At the Faculty of Law, JFV Ouranos was the largest with five (of the six) seats and at the FASoS, Psychology and Neuroscience (FPN), Novum was the winner, although there was no voting. Where in previous years at least ten students stood as candidates, this year there were only three, so two seats will remain empty.

YM

Illustratie: Pixabay.com

6 | Observant 33 | 31 mei 2018

eng series

“The feedback was that my accent was

‘too ghetto’.”

Ridwan ‘Rid’ Babalola (24), master’s student in Economics from the UK, has a tattoo of the word ‘Free’ on his ribs. After I finished my bachelor’s

degree in 2015 I worked for a while as a recruiter in London.

Before I started there I had to do several workshops and the trainer gave us feedback on things like our interview skills. Her main comment was that my accent was ‘too ghetto’. I was completely taken aback and didn’t know what to say. How can I change my accent? She in turn was shocked by my reaction; she saw that she’d

said something wrong and apologised. My group also had a Spanish girl and a girl who

Photos: Joey Roberts

spoke in a London ‘cockney’ dialect. The trainer didn’t comment on either of their accents. I don’t think it was racism, but it is about pigeonholing people. ‘Ghetto’ is one of the many associations people make with ‘blackness’. For me the ideal world is one where this kind of thinking doesn’t happen. This putting people in boxes doesn’t have only downsides. It’s already happened twice that I’ve gone out in Maastricht and totally random girls have asked me to take a photo with them. I’m one of the few black men in the Maastricht nightlife; one and one is two. It’s kind of fun, but it’s still wrong. People should pay attention to me for who I am, not because I’m black. That’s not to say I wouldn’t want to be black, but I can come up with so many ways of describing myself before I get to that. If ‘blackness’ were a box that someone chooses, like supporting a sports club or joining a political party, it wouldn’t be a problem. That says that these people love the same club or share a political preference, but skin colour says absolutely nothing about a person. I was born

and raised in the UK. How can you compare me to a black man from Jamaica? For a long time I didn’t know how to deal with this – until I read Beyond good and evil by Friedrich Nietzsche and listened to lectures by Alan Watts and Frantz Fanon. I realised that true freedom is letting go, not having to choose. That’s why I got

the tattoo ‘free’. My advice for people who are placed in this concept of ‘blackness’ or other boxes that they didn’t ‘sign up’ for is: let it go. Have faith that this group doesn’t define you and separate yourself from stereotypes. The tattoo reminds me of this whenever I feel marginalised. To stay positive and to trust that people look at the person ‘Rid’, and don’t first see the idea of ‘blackness’.

Yuri Meesen

In this series students and employees talk about their tattoo

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

31 mei 2018 | Observant 33 | 7

background eng

Ambassador lecture – Jaha Dukureh

“Baby girls get circumcisedwith a used razorblade or

a piece of glass”

“When a woman is not circumcised, it always itches,” says the woman who cut off Jaha Dukureh’s clitoris when she was a week old, probably with a razorblade or a piece of glass. “If the thing underneath is not removed, the hand will always be down there scratching.”

The Guardian made a documentary about Dukureh, as she is one of the key figures in the abolishment of female genital mutilation (FGM) all over the world, primarily in Africa. Last Thursday, she was in Maastricht, in the Franz Palm lecture hall, as a speaker for the Ambassador Lecture series. Oooooh, aaaaaaaah, the audience is making uncomfortable faces when a urologist in the documentary speaks about a case in which a 26-year-old woman is cut without an anaesthetic, ripping open her entire vagina. “She will have lots of infections during her life and that may finally destroy her kidneys.” Yet, people continue to do it. FGM happens to all the girls in The Gambia. Most people in the villages that Dukureh visits are convinced that giving birth is not possible without being circumcised and that it’s part of Islam. Imam Fatty, statehouse imam to the - at that time - Gambian president and member of the supreme Islamic council: “No one who fears

Allah, says circumcision is not Islamic. It’s Islamic.” One minute later, the same imam says: “Do it

is better than not do it. We say it clearly, if you want to do it, do it. If you don’t, leave it. It’s not compulsory. It’s a choice.” Confusion in the lecture hall. The documentary ends with words by former president of The Gambia, Yahya Jammeh, in November 2015: “For 21 years, I’ve been searching to see where it is stated in the Quran that this should happen. I’ve not seen it. FGM is banned, as from today, from the surface of this country.” It is the result of Dukureh’s and her team’s tireless efforts to reach and convince the president, she tells later.Relieved clapping in the audience, but it becomes clear very quickly that we aren’t supposed to be too euphoric at the end of the video. “This is just the beginning. It’s not over yet until all the girls are protected,” says Dukureh. The main message is that there is still a lot of work to be done. And preferably with

as little help as possible from the West. White people coming to Africa telling people how to live and what’s wrong or right only proves to be counterproductive. She’s an ambassador for the United Nations (UN), but she calls the UN “the most inefficient entity in the world. All their events are in fancy rooms, with expensive suits; in 2030 - when they say FGM will be ended - they are probably still clapping for themselves.” The only way it will work, she says, is from the bottom up. “The biggest difference can be made in the local community.” Around 70 per cent of the people who practice FGM believe it’s a religious requirement; that’s why she goes from village to village - primarily in The Gambia, Somalia, Kenya, Libya and Sierra Leone - to speak to local key figures and religious leaders. She also organizes summits for spiritual leaders, government officials, and law enforcement agencies, with the help of doctors and FGM survivors. Convincing them that FGM is wrong is the way to go. Host Marieke Hopman kicked off the Q&A part of the evening: “Did your mission come at great

personal cost?” “Well, when I started to do this, there was a lot of backlash in the community. At family meetings, nobody wanted to sit beside me, my sister stopped talking to me for two years and since the very beginning, I have received e-mails from people hoping that I get raped or killed. Now my sister calls me every day, but the threats are still coming. Those don’t bother me anymore.” Her father is an imam, what was his reaction to her becoming an activist? Dukureh: “In the past, we had a difficult relationship because I went against his beliefs, but he still loved me because I’m the only child who looks like him, haha. Today, he is my biggest supporter. He comes to the office of my Safe Hands for Girls foundation every day. My dad tells everybody that I got the Nobel peace prize. He thinks I won, but I was only nominated. He makes a huge scene out of it in our village; he killed a cow to celebrate it. My dad’s switch really shows how things can change.”

Yuri Meesen

“The biggest difference can be made in the local community”

Photo: Philip Driessen

8 | Observant 33 | 31 mei 2018

achtergrond

Studenten datawetenschap werken en leren tegelijkertijd

Negen op de tien bachelors

krijgen een baan aangeboden

Het idee ontstond in 2009 toen de kennistechnologen meer en meer ging

samenwerken met de collega’s van de RWTH in Aken. Prof. Frank Thuijsman maakte er kennis met de duale Studiengänge. En zag dat de combinatie van werken en leren de Duitse universiteit geen windeieren legde: het aantal studenten was er verdubbeld. Enkele jaren later hevelde Thuijsman het initiatief over naar Maastricht. En inmiddels blijkt ook hier de studentenpopulatie twee keer zo groot, al komt dat niet geheel voor rekening van KE@Work.Wel staat vast: dit duale honours traject is niet voor elke student weggelegd. “Ze moeten het eerste jaar afsluiten met minimaal een 7,5 gemiddeld, beschikken over de juiste motivatie en een proactieve houding”, zegt coördinator Ellen Narinx. “Ook beleefd communiceren en je afspraken nakomen hoort daarbij. Want let wel: ze draaien volledig mee op de werkvloer. Ze krijgen te maken met functioneringsgesprekken, een persoonlijk ontwikkelingsplan, bedrijfsuitstapjes, de hele mikmak.”Wie kiest voor KE@Work, weet dat er ook in de avonden en in het weekend moet worden gestudeerd. “Daar ontkom je niet aan”, zegt Thuijsman. “Al heeft datawetenschap een groot voordeel boven een taal: als

je de wiskunde erachter eenmaal begrijpt, scheelt dat een hoop tijd. Je hoeft geen lijsten met woordjes uit je hoofd te leren of stapels literatuur te lezen.”

SpeeddatenDe studenten werken niet voor nop: ze krijgen

450 euro per maand, onbelast. Thuijsman: “Dat bedrag bedingen wij bij alle bedrijven die meedoen. Eén organisatie beloofde ooit een Macbook, maar dat hebben we niet goedgekeurd. We willen dat studenten een bedrijf kiezen op grond van de opdracht, niet vanwege extraatjes.”Dat kiezen gebeurt nadat bedrijven, waaronder Q-Park, APG en het UM Brain Imaging Centre, hun plannen hebben gepresenteerd (zoals twee weken geleden gebeurde, zie foto). “Ze moeten echt met een spannende opdracht komen”, zegt Thuijsman. “Niet van: we zoeken nog een programmeur. Dan adviseren we om bij een hbo-instelling aan te kloppen. Het liefste draait het bij ons om de ontwikkeling van nieuwe techniek of software. Zo’n plan moet twee jaar in beslag nemen, maar wordt vaak na een half jaar bijgestuurd.”Na de presentaties gaan studenten en bedrijven met elkaar speeddaten. Hebben de studenten een keuze

gemaakt, dan moet de examencommissie haar groene licht geven en wordt een drie-partijen-contract opgesteld. Narinx: “Het gaat meestal goed. Al hebben we eens een student gehad die zo opging in het bedrijf dat hij zijn studie liet versloffen.”

IJssalonMet KE@Work is het netwerk van het

departement aardig uitgedijd, wat onder meer tot stages en gastlezingen heeft geleid. Thuijsman: “Tegelijk blijven we op de hoogte van de actuele ontwikkelingen in bedrijven, waarbij we in ons curriculum kunnen aanknopen. Het heeft nog geen harde onderzoeksopdrachten opgeleverd, al zijn we op dit moment met een bedrijf in gesprek over de bekostiging van een promotieonderzoek.”Negen op de tien KE@Work’ers krijgen een baan aangeboden. IT en consultancybedrijf Mediaan, een partner van het eerste uur, biedt zelfs een baan plus de gelegenheid om bij Data Science and Knowledge Engineering een master te volgen. Want dat willen ze bijna allemaal. Narinx: “Overigens belanden de studenten uiteindelijk niet allemaal in de IT-wereld. We hebben ook alumni die een ijssalon of een hiphopschool hebben geopend.”

Naast de studie als professional in een bedrijf werken en netto 30 studiepunten extra behalen. Menige student moet er niet aan denken, maar dat is wel wat KE@Work behelst: een duaal traject bij het departement Data Science and Knowledge Engineering, waarbij studenten in het hele tweede en derde jaar leren en werken tegelijk. “Ik vond het ontzettend spannend. Hoe gedraag je je eigenlijk in een vergadering?”

Tekst: Maurice Timmermans

31 mei 2018 | Observant 33 | 9

achtergrond nl

“De presentatie voor de CEO vond ik belang-rijker dan dat ‘stomme’ tentamen”

Een paar weken geleden hoorde Iulia Feroli (1997, Boekarest) dat ze geselecteerd was voor de T500, een congres in Amsterdam voor de vijfhonderd meest talentvolle youngsters van digitaal Nederland. IT en consultancybedrijf Mediaan, waar ze afgelopen twee jaar als student heeft gewerkt, is trots op haar, aldus de website. Feroli begon een kleine twee jaar geleden op het hoofdkantoor in Heerlen. Ontzettend spannend vond ze het. “Welke kleren moest ik aan? Hoe gedraag je je in een vergadering? Hoe geef je mensen een hand? Ineens is het menens, moet je je professioneel gedragen, ben je verantwoordelijk voor de dingen die je doet. Gelukkig heeft Mediaan een platte hiërarchische structuur en weinig bureaucratie, zaken waar studenten bij andere

bedrijven weleens over mopperden.” Ze begon als assistent van de ethische hacker van Mediaan. “Die gaat op zoek naar de kwetsbaarheden, naar de kieren op de website en in databases. In mijn eerste project hebben we gekeken of we een programma konden maken dat automatisch op zoek gaat naar de zwakke plekken. Het kan, maar het werkt niet goed genoeg, was de conclusie. Je kunt niet zeggen dat het project mislukt is want we hebben veel geleerd over cybersecurity. Ik stond versteld van het gemak waarmee je in veel websites kunt binnendringen.”In het tweede project heeft ze meegewerkt aan een chatbot, een tool op websites die zelfstandig vragen van klanten kan beantwoorden. “Mediaan wilde een slimmere chatbot, die klanten beter bedient.”De eerste maanden waren niet altijd makkelijk, zegt Feroli. “Ook al ben ik niet van het feesten en uitgaan, toch moet je een balans zoeken tussen werk en studie. In het begin spookte het werk voor Mediaan voortdurend door mijn hoofd. De presentatie voor een CEO vond ik belangrijker dan dat ‘stomme’ tentamen dat eraan kwam. Ook moet je steeds switchen, want op de onderwijsdagen ben je ook e-mails voor Mediaan aan het beantwoorden.”Nog vóór de bacheloruitreiking - in juli - heeft Mediaan haar een parttime baan aangeboden op de vestiging in Amsterdam, waar ze ook een master gaat doen. Voor het consultancybureau gaat ze programmeren maar ze wordt geen “code monkey”, die alleen maar achter de pc zit. “Ik ga ook presentaties

houden om nieuwe klanten te werven. Ik ken de technologie en kan goed uitleggen wat Mediaan doet. Deze baan had ik dus echt nooit gekregen als ik als bachelor een sollicitatiebrief had gestuurd.”

“Het is nogal een stap, van de universiteit naar een bedrijf ”

Tweedejaars Stelios Rammos noemt het imposter syndrome, om uit te leggen hoe hij zich de eerste paar dagen op de werkvloer voelde. Niet dat hij bang was om te worden ontmaskerd als een bedrieger, maar hij begon wel ineens te twijfelen aan zijn capaciteiten. “Het is nogal een stap van de universiteit naar een bedrijf. Het is haast een andere dimensie. Aan de universiteit is alles goed voor je geregeld, maar in het echte leven moet je je eigen weg zoeken. Maar dat is, geloof ik, goed gelukt.”Rammos - een Belg met Griekse wortels - koos voor Stimuliz, een

startup op de Smart Services Campus in Heerlen. Stimuliz beheert een leerlingvolgsysteem waarmee scholen de motorische, sociale en geestelijke ontwikkeling van basisschoolkinderen in de gaten kunnen houden. Via verschillende testen kunnen gezondheidsproblemen worden voorkomen en vaardigheden verbeterd.Het probleem is dat de scholen de testresultaten niet op dezelfde manier vastleggen. Sommige doen dat op een iPad en sturen ze meteen digitaal door, terwijl andere papieren testformulieren gebruiken, om later de bevindingen op een website in te tikken. Dat laatste kost tijd, zegt Rammos, maar geeft ook fouten. En daarom heeft hij een algoritme bedacht dat de testresultaten na een scan kan lezen.“Uitdagend vind ik de vrijheid die ik krijg. Stimuliz heeft in het begin uit de doeken gedaan waar het behoefte aan heeft, en toen was het aan mij om een oplossing te bedenken. Je wordt medeverantwoordelijk voor het slagen van het project.”Het nadeel van KE@Work is evident, zegt Rammos: je hebt minder vrije tijd dan andere studenten. “Maar het voordeel weegt zwaarder. Mijn kansen op de arbeidsmarkt zijn gegroeid. We leven in een wereld waarin kennis al lang niet meer voldoet. Het gaat erom dat je die kennis verandert in waarde voor het bedrijf, dat je die kunt vertalen voor niet-techneuten.”

Foto’s: archief Iulia Feroli en Stelios Rammos

Bedrijven presenteren opdrachten aan datawetenschappers, twee weken geleden

op de Tapijn Foto: Joey Roberts

10 | Observant 33 | 31 mei 2018

reportage, prijsnl

Aspasia grant Giselle BosseThe Netherlands Organisation for Scien-tific Research (NWO) has recently awarded Dr. Giselle Bosse with an Aspasia grant of

€200,000. The grant will be used to launch a four-year project on ‘Who sends European citizens to the battlefield? The role of non-state actors in EU Security and Defence Opera-tions’. The Aspasia grant also contributes €50,000 to diversity measures at FASoS (e.g. three post-doc grants) and a further €30,000

to Giselle’s promotion to UHD. In 2013 Giselle Bosse was awarded a Veni Research Grant from NWO (€250.000; 2013-2016) for her project on: ‘Explaining Europe’s failure to deal with autocratic regimes: Which actors make and break effective democracy promotion?’

Medaillon of Honour voor vertrekkende Jacques Reiners

“Is gedaon, ‘t is gedaon,

we môttenôw nao hoës

toe gaon”

prijsaward

Dat hij liever nog een tijdje was gebleven, daar windt Jacques Reiners, hoofd van Studium Generale, geen doekjes om. Het afscheid valt hem zwaar, niet in de laatste plaats omdat zijn passie voor kunst, cultuur en wetenschap nog even groot is als toen hij in 1980 begon. Afgelo-pen vrijdag nam hij met een daverende ‘Avond van het laatste woord’ afscheid in het Vrijthof-theater.

Nog één keer trok Jacques Reiners alles uit de kast en schotelde de goed gevulde zaal een keur aan gasten

voor rondom het thema ‘afscheid’. Of zoals in het programmaboekje staat: ‘Afscheid is de innigste vorm van samenzijn’. Dat alles op een podium dat was omgetoverd tot een kerk met zuilen, een preekstoel en glas-in-loodraam. Of het nu ging om wetenschapsjournalist Govert Schilling die zijn licht liet schijnen over de sterren en het heelal, nanobioloog en universiteitshoogleraar Peter Peters die alles uit de kast haalde om zijn ingewikkelde onderzoek op een makkelijke manier uit te leggen, de bijzonder grappige en erudiete Vlaamse dichteres Delphine Lecompte die voorlas uit eigen werk of de Oekraïense bayan-, bandoneon- en accordeonistspeler Oleg Lysenko die liet horen waarom hij een graag geziene gast is: het zijn oude bekenden van SG én favorieten van Reiners die ze aankondigde en niet liet vertrekken zonder een stevige knuffel.

Halverwege de avond was het de beurt aan de jongeren van Dansschool Reality Maastricht. De gemiddelde leeftijd op het podium zakte drastisch, tot Reiners zelf - onder luid applaus en als een wat oudere jonge god – zich na verloop van tijd tussen de dansers mengde en met overduidelijk plezier en gevoel voor ritme zijn rol opeiste. Slechts één keer op deze avond werd hij verrast. Dat was toen collegevoorzitter Martin Paul via een video het woord tot hem richtte. De ene keer in Hawaïaans shirt en

met een cocktail op het strand in Australië, dan in zwart pak met strik voor het Louvre in Parijs, vervolgens met muts in de kou ergens in het noorden. Hij had het druk, vertelde hij al lurkend aan zijn cocktail, hij had een congres in Perth, daarom kon hij er deze avond niet bij zijn. Maar dat weerhield hem er niet van om per video, en op het podium bijgestaan door rector Rianne Letschert, hem de eremedaille van de Universiteit Maastricht (de Medaillon of Honour die wordt uitgereikt aan mensen die zich op uitzonderlijke wijze verdienstelijk hebben gemaakt voor de UM) toe te kennen omdat hij “als inspirator van een breed academisch programma van lezingen, debatten, het PAS-festival en tal van andere activiteiten bijgedragen heeft aan de brede ontwikkeling van studenten, medewerkers en belangstellenden uit stad en regio. Hiermee heeft hij de wetenschap en universiteit midden in de samenleving geplaatst.” Rond half twaalf was het tijd voor een slotak-koord. Bijgestaan door het Borgharense mannenkoor dat You never walk alone zong en gehuld in lange regenjas met hoed liep hij langzaam van het podium af, op weg naar het licht. Om snel weer terug te keren en de borrel aan te kondigen.Het afscheid van Jacques Reiners is ook meteen de laatste aflevering van de jaarlijks terugkerende ‘de Avond van het gesproken woord’ die hij in 2003 bedacht.

Riki Janssen

Sfeerimpressie van de avond met in het midden Jacques Reiners dansend tussen Dansschool Reality Maastricht Foto’s: Joey Roberts

31 mei 2018 | Observant 33 | 11

achtergrond nl

Medische persberichten worden maar al te vaak opgeblazen

“Persvoorlichters moeten scoren in de media? Nee hoor”

Een op de vijf medische persberichten die universitaire medische centra de wereld in sturen, is aangedikt. Geldt dat ook voor Maastricht? Een interview met twee persvoorlichters van het Maastricht UMC+.

Nieuws over gezondheid is niet altijd even betrouwbaar, maar dat valt niet alleen journalisten aan te wrijven. Ook persvoorlichters doen een duit in het zakje. Dat bleek al in 2014 uit een Britse studie die aantoonde dat overdrijving in het nieuws sterk samenhing met opgeklopte persberichten. Leidse onderzoekers namen in 2017 de proef op de som en hielden 129 Nederlandse persberichten en de daaruit voortvloeiende 184 nieuwsberichten tegen het licht. Conclusie: een op de vijf persberichten over gezondheid is opgeblazen, en dan is de kans op een overdreven nieuwsbericht 92 procent. Kwalijk, vindt MUMC-persvoorlichter Dick Nagelhout. “Zeker als je bedenkt hoeveel schade je daarmee kunt aanrichten voor patiënten. Ze zitten in een kwetsbare positie, klampen zich soms vast aan de laatste strohalm en denken ten onrechte dat een nieuwe behandeling nabij is. Vooral met kankeronderzoek op moleculair niveau, dat in de verre toekomst mogelijk een behandeling kan opleveren, wek je al snel verkeerde verwachtingen als je niet zorgvuldig formuleert. In het slechtste geval staat hier de telefoon een dag later roodgloeiend.”

Stuurt het MUMC ook weleens opgeklopte persberichten rond?Persvoorlichter Nieky van Steenkiste: “Wetenschapscommunicatie is een samenspel tussen voorlichters, onderzoekers en journalisten. Soms benaderen MUMC-

onderzoekers ons, andere keren gaan we in de organisatie zelf op zoek naar nieuwswaardig onderzoek. Met Dagblad De Limburger, de Volkskrant of een ander medium dat mogelijk geïnteresseerd is, nemen we dan vaak persoonlijk contact op. Maar hoe het ook loopt, we zijn ons steeds bewust van de gevolgen van de berichtgeving voor patiënten.”

Dus het MUMC stuurt nooit overdreven persberichten weg.Van Steenkiste: “We proberen het in ieder geval te vermijden. En dan bedoel ik ook het suggereren van causale verbanden die er niet zijn. Op de radio ging het vorige week over een Chinese studie, waaruit zou blijken dat één ei per dag hart- en vaatziekten voorkomt. Terwijl in de studie geen sprake was van een oorzakelijk maar een associatief verband. Om zeker te zijn, leggen wij persberichten altijd voor aan de betreffende onderzoeker voordat we iets versturen.”

Die kan ook een aangedikte tekst aanleveren.Van Steenkiste: “Ik vraag altijd om het wetenschappelijke artikel. Ik heb moleculaire levenswetenschappen gestudeerd en wil precies weten wat er is onderzocht. Of dat in vitro of bij mensen is gedaan? In welk tijdschrift het heeft gestaan? We checken ook altijd bij de laatste auteur van het artikel: promotor dan wel hoogleraar. Het komt weleens voor dat die zegt: ik zou er nu nog niets mee doen. Of: wacht nog maar even.”

Maar goed, tegelijk wil je de aandacht van journalisten. Of zoals voedingswetenschapper Martijn Katan vorige maand in NRC zei: persvoorlichters moeten nu eenmaal scoren in de media.Van Steenkiste: “Nee hoor, zo voelt dat niet. We doen dit werk onder meer omdat wetenschappelijk onderzoek deels ook met belastinggeld wordt betaald. Je wilt laten zien wat ermee gebeurt.”

Je wilt ook het MUMC in een goed daglicht stellen.Van Steenkiste: “We zijn een communicatieafdeling en we proberen een beeld neer te zetten van de organisatie, je wilt laten zien waarin het MUMC zich onderscheidt. Niet alleen via de media, ook via social media, patiëntenvoorlichting en presentaties.”

Worden jullie afgerekend op de aantallen publicaties over MUMC in de media?Nagelhout: “Nee, wel vragen onderzoekers zich weleens af waarom het Catharina

ziekenhuis in Eindhoven bijvoorbeeld met bepaald onderzoek de voorpagina heeft gehaald en MUMC-onderzoekers niet. Terwijl die op dat vlak toch ook mooie dingen doen.”

Is dat voor jullie de kers op de taart, op de voorpagina belanden van landelijke kranten? Van Steenkiste: “Vorige week nog stond een gynaecoloog-in-opleiding van ons, tevens gezondheidszorgjurist, op de voorpagina van de Volkskrant. Ze had uitgezocht dat ziekenhuizen tegenwoordig veel meer schadeclaims krijgen. Is het ons daarom te doen? Ik weet het niet. Het is natuurlijk wel mooi.”Nagelhout: “Soms is meewerken aan een mediaproductie lastig. Hart van Nederland bijvoorbeeld wil wetenschap toegankelijker brengen en vraagt dan ter illustratie om een patiënt. De behandelaar moet dan vragen: ‘Wilt u meewerken aan een televisie-uitzending?’ Dat terwijl die patiënt in een afhankelijke positie zit. In hoeverre voelt die zich verplicht om mee te werken? Heeft weigering consequenties voor de behandeling?”

Je hoort weleens dat onderzoekers of artsen op het matje worden geroepen door de communicatieafdeling als ze op eigen houtje naar de pers stappen. Gebeurt dat hier ook?Nagelhout: “We zitten niet in de positie om onderzoekers te berispen, maar we horen wel graag van tevoren als Maastrichts onderzoek in de media komt.”Van Steenkiste: “Op de ochtend van publicatie van het artikel over schadeclaims ging om 7.00 uur mijn telefoon, met de vraag of de onderzoekster geïnterviewd kon worden voor Radio 1. Als ik dan van niets weet, is dat nogal onhandig.”Nagelhout: “Als wij op de hoogte zijn, kunnen we het maakproces bewaken. Een onderzoeker stort zich al snel met zijn hele ziel en zaligheid in zo’n interview, maar wij kunnen ervoor zorgen dat die beter is voorbereid. We verzoeken om de vragen vooraf en om inzage vóór publicatie.”

Nog een ding: loont het eigenlijk om persberichten zwaarder aan te zetten? Levert het, los van alle mogelijke imagoschade, meer aandacht op? Ja, blijkt uit het Leids onderzoek. Iets meer.

Maurice Timmermans

Illustratie: ThinkStock

Foto: archief Nieky van SteenkisteFoto: archief Dick Nagelhout

12 | Observant 33 | 31 mei 2018

Eenzaamste periode in mijn leven. De eerste maanden dat ik in Amsterdam studeerde. Toevallig lees ik nu Alle Dagen Laat, het dagboek van Mensje van Keulen uit 1976, het jaar dat ik begon aan sociale geografie aan de Vrije Universiteit. Ze geeft een inkijkje in haar leven, heel herkenbaar dat Amsterdam van toen. Ik wilde graag weg uit Eindhoven, had Utrecht in mijn hoofd, maar werd uiteindelijk in Amsterdam geplaatst. Zo werkte dat toen. Ik was enorm geïnteresseerd in landkaarten, tekende ze zelf ook, had veel atlassen, stadsplattegronden. Ons gezin was helemaal niet van de verre reizen. Mijn vader was een huismus, er was bij wijze van spreken niets leukers dan in de tuin zitten. Ik had een oom die voor Philips overal was geweest. Costa Rica, Nigeria, Egypte. Ik vond het heerlijk als hij daarover vertelde, zijn hele huis rook exotisch. Maar ik dwaal af, terug naar mijn eenzaamste periode [glimlachend]. Ik vond Amster-dam een harde stad, onveilig, een uit de rails gelopen tolerante samenleving met een groot drugs- en krakersprobleem. Op mijn achttiende verjaardag zat ik op een zolderkamer bij het Surinameplein en vond het nogal wat: alles zelf doen, koken, boodschappen. Regelmatig ging ik terug naar huis, ik heb heel wat heen en weer gelift. Ik kreeg eens een lift van acteur Peter Faber. Hij was destijds aan het oefenen voor een tapdansscene. In de auto draaide een cassettebandje met van dat getik. Ik maar hopen dat hij zijn voeten op de pedalen hield. Sporten? Uh, ik ben beter in andere dingen. Ik heb lang gevoetbald, maar na mijn twintigste ben ik gestopt van-wege blessures aan mijn knie. Ik houd van bewegen, maar zit nu vooral op de fiets, door de heuvels of op en neer naar Luik. Als je me vraagt waar ik echt verslingerd aan ben, zeg ik lezen. Romans, vakliteratuur, kranten. En schrijven, muziek luisteren. De late uren in de avond. Het is bijna een ritueel geworden.Het belangrijkste dat ik van mijn vrouw heb geleerd. Mijn eerste echtgenote, met wie ik in 1989 trouwde, was heel gemakkelijk in het leggen van sociale contacten. Ik ben iemand van de individuele vrienden, maak graag één-

op-één afspraken. Zij kreeg regelmatig de hele buurt over de vloer, iets waar ik me ongemakkelijk bij voelde. Dan dacht ik: ‘O god, al die mensen, daar moet ik iets mee.’ Mijn huidige vrouw, Heiny, heb ik in 2000 aan deze universiteit ontmoet op een inauguratiefeestje van een hoogleraar. Haar passie voor theater vind ik fantastisch. Door het maken van toneel kan ze iets onzegbaars creëren en tot uitdrukking brengen, dat is bijzonder. Papa, ik lijk steeds meer op jou. Dat heb ik nog niet gehoord van mijn kinderen. Ze lijken niet op mij, zowel qua uiterlijk als karakter. Nou ja, misschien heel subtiel, als je let op kleine dingen. Of ik op mijn eigen vader lijk? Nee, vroe-ger zeiden ze dat ik van de melkman was. Mijn vader is in 2011 overleden, hij is 83 geworden. Natuurlijk, naarmate je ouder wordt, zie je steeds meer overeenkomsten, maar ze zijn moeilijk onder woorden te brengen, het zijn maniertjes, hoe je beweegt, dingen doet en ervaart. Mijn vader was heel sfeerge-voelig. Dat heb ik van hem. Ik ben een makkelijke baas. Ik vind van wel. Een tikkeltje eigenwijs, ik houd graag aan mijn eigen ideeën vast, maar ik probeer collega’s te laten doen wat ze willen doen. Grootste verdriet? Ons zoontje dat na een zwangerschap van 31 weken is gestorven bij de geboorte. Dat was in 2005. Zijn longen ontwikkelden zich niet. De artsen hebben geen sluitende verklaring kunnen vinden. We hebben hem een paar dagen thuis gehad om afscheid te nemen. Thijn is in 2009 geboren, een geschenk uit de hemel, we hadden het niet meer verwacht. Ik ben opgegroeid met muziek. Zeker. Mijn vader was koorzanger en zat in het bestuur van de vereniging. Toen ik zes was, ging ik in het jongenskoor. Iedere zondag een dienst en een of twee keer per week repetitie. Op kerkelijke feestdagen zongen we Mozart, Bruckner. Heel mooi, ik houd nog steeds van Mozart. Op mijn tiende verhuisden we naar een andere buurt, ik ging andere dingen doen, voetballen en orgelspelen.

Mijn vader had een Philicorda, een elektronisch orgel van Phi-lips. Ik begon aan een klassieke orgelopleiding aan de muziek-school, maar stopte toen ik naar Amsterdam vertrok. Wel heb ik daar nog met een stel studiegenoten een gelegenheidsbandje opgericht. We noemden ons Basic Needs, naar een filosofie uit het ontwikkelingsdenken. Ik vond het een prachtige naam. Nog steeds. We hebben heel veel lol gehad, wat rondgefietst in het Amsterdamse cafécircuit. Muzikaal stelde het niet veel voor, maar onze zanger was een godsgeschenk, hij had een fantastisch goede stem. Ik speelde toetsen, had een JX-3P synthesizer, dezelfde als de Simple Minds, een duur ding dat ik via via goedkoper had kunnen krijgen. Het was de trots van de band. In 1986 gingen we uit elkaar, ik ging in Maastricht werken als medewerker buitenland aan de toen nog Rijksuni-versiteit Limburg. Met afscheid nemen heb ik geen moeite. Ik ben, net als mijn vader, van het constante, ik houd graag vast aan bepaalde lijnen en patronen. Niet voor niets werk ik al zo lang bij de UM. De dood van mijn ouders vond ik moeilijk, maar ik heb daar vrede mee. Ze hebben een mooi leven gehad. Neemt niet weg dat je je moeilijke momenten houdt. Ik heb veel gereisd en veel mensen ontmoet, maar doorgaans kostte me dat afscheid weinig moeite. In het westen beseffen we veel te weinig hoe verwend we zijn. Mee eens. Ik ben sober opgegroeid. We waren niet arm, maar het waren wel de jaren zestig. Dingen die toen nieuw waren, zoals een televisie of auto, zijn nu niet meer weg te denken. Onze telefoon was zo’n zwart bakelieten ding dat in de gang hing. Ik ben met het besef opgevoed dat niet alles vanzelf-sprekend is. We leven nu in fantastische materiële welvaart, maar daar word je niet per se gelukkiger van. In landen waar ik kom, in Azië, Afrika, leven de meeste mensen veel eenvoudiger. Maar er wordt niet minder gelachen. Of klink ik nu als een oude zeur?

Wendy Degens

nl

We hebben heel veel lol gehad, wat rondgefietst in het Amsterdamse cafécircuit

Zing, vecht, huil,bid, lach, werk en bewonder

Naam: Han Aarts (59 jaar, Eindhoven) * In het dagelijks leven: directeur Maastricht University Centre for International Cooperation in Academic Development (MUNDO), sinds 1997 * Burgerlijke staat: samenwonend met Heiny Eilkes, samen zoon Thijn (9); uit vorig huwelijk dochters Christine (28) en Simone (25) * Woont in Maastricht

Foto: Loraine Bodewes

31 mei 2018 | Observant 33 | 13

cultuur nl

We distinguish, they discriminatemet een kleindochter in Shanghai die als onderdeel van een uitwisselingprogramma daar was. Ze heeft Chinees op haar eindexamen.Belangrijker is nog dat in tijden van MeToo en Zwarte Piet ook verbale discriminatie not done is. Geestige humor mag, maar alleen in het cabaret heb je het nog over Chinezen en Drenten.

Foto: Loraine Bodewes

Hans Philipsen Hans Philipsen is oud-rector van de UM

Film: Lean On Pete

In de sporen van Steinbeck

Still uit Lean On Pete

Het verhaal: De vijftienjarige Charley Thompson (Charlie Plummer) woont bij zijn alleenstaande vader Ray (Travis Fimmel), een rokkenjager die maar wat aanrommelt in het leven. De schuchtere Charley is op zichzelf aangewezen. Bij toeval ontmoet hij de nukkige paardentrainer Del (Steve Buscemi), die hem werk aanbiedt en zich als een soort surrogaatvader over hem ontfermt. Maar als Del het versleten racepaard Lean on Pete wil afdanken, gaat Charley er met het paard vandoor. Door de uitgestrekte wildernis van Oregon en Wyoming gaat hij op zoek naar stabiliteit en een plek die hij thuis kan noemen.

Het beste paard van stal.• Een verhaal over een eenzame jongen uit

een gebroken gezin die zich ontfermt over een zielig paard? Het klinkt als een tearjerker of een sentimentele jeugdfilm uit de Disneystal, maar Lean On Pete blijkt een rauw, soms zelfs bikkelhard portret van het leven van de Amerikaanse sociale onderklasse. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Willy Vlautin, die als een moderne Steinbeck Amerika met zijn zelfkant confronteert. De man is trouwens ook nog voorman van de uitstekende Americanaband Richmond Fontaine.• Regisseur van dienst is de Brit Andrew Haigh, die naam maakte met intieme relatiedrama’s (Weekend, 45 Years) en hier vooral overtuigt door de knappe wijze waarbij hij zelfs van kleine nevenpersonages mensen

van vlees en bloed weet te maken. Die miniatuurportretten van mensen die Charley onderweg tegenkomt, groeien langzaam uit tot een impressionistisch portret van gemarginaliseerd Amerika. Haigh bekijkt die mensen met compassie: in zijn universum zijn er geen slechte mensen, wel mensen die het hoofd boven water moeten houden, en daarom soms afwijken van het rechte pad.• In de tweede helft is er een belangrijke bijrol weggelegd voor de weidse prairies van Oregon, maar het mooiste landschap blijft toch het gezicht van de jonge Charlie Plummer, die in Venetië bekroond werd met de Marcello Mastroianni Award voor beste jonge acteur. • “The best women have all been waitresses at some point”, leert Charley van zijn vader. Een

wijze les.

Maak maar zuurvlees van dat paard.• Het scenario dwingt het weliswaar af, maar toch is het erg jammer dat Steve Buscemi halverwege van het toneel verdwijnt.

Het salomonsoordeel: Krak. Dat is het geluid van je hart dat breekt tijdens het kijken naar Lean On Pete; een film die tijdloos aanvoelt, maar tegelijkertijd ook in het hier en nu is verankerd. De film is wars van sentiment en weet juist daardoor te ontroeren.

Mark VluggenMark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdredacteur bij Lumière

Ontwaakradio, maandagmorgen tussen acht en negen. Leuk itempje. De hele week is een groep Chinese touring operators te gast in Drenthe. Daar kunnen de radiomakers wat mee. Wat moeten de Chinezen daar dan doen? Die lopen toch in grote groepen al fotograferend rond. O nee, dat zijn de Japanners! Chinezen die gaan ongemanierd overal kijken. Dat is toch niks voor de eenvoudige plattelandsbevolking achter Assen. Nee, dat zeiden ze niet precies zo. Maar de vrolijke presentatoren waren niet wars van stereotypen. Gelukkig kon hun gesprekspartner van een instelling voor toerismebevordering er wel mee omgaan. Zij vertelde wat over het programma en waar de Chinese toerist naar op zoek was. En, je kon er op wachten, ze kende haar feiten en cijfers. Wist u dat de gemiddelde Chinese Europa-ganger 1,6 dag in Nederland verblijft? Dat moest beter! En zo was er meer wat ik vroeg in de ochtend niet hoefde te weten. Bovendien wist ze wel raad met de discriminerende ondertoon van de olijke anchorman. Het voorval is een onnozel voorbeeld van situaties die sinds jaar en dag, en bovendien

overal, vóórkomen. De confrontatie met iets ongewoons brengt onze vooroordelen in stelling; de deskundigen en de nieuwlichters doen hun best uit te leggen hoe het zit. De bedreigde gewone mens is op weg naar discriminatie, de professional wil ons leren te onderscheiden en te begrijpen. Dat is het dilemma in de confrontatie tussen lang gekoesterde opinies en wetenschapstoepassing. Lang geleden verzon een wetenschapper al een naam voor het verschijnsel: We distinguish, they discriminate. Helder geformuleerd, ook een handige

dooddoener in een verhitte discussie. Jij barst van de vooroordelen, ik probeer ons probleem te verklaren.Er zitten twee kanten aan dit soort incidenten die ze ongemakkelijk maken. De eerste is dat vooroordelen en wetenschappelijke inzichten aan verandering onderhevig zijn. Het China van nu is niet dat van vroeger. Zestig jaar geleden gaf een sergeant, een Koreaveteraan, ons dienstplichtigen les in bajonet vechten. “Als je op die pop afloopt, denk dan, daar komt Iwan of de Chinees!” Dat hoor je niet meer. Laatst had ik via de iPhone contact

Foto: Shutterstock.com

14 | Observant 33 | 31 mei 2018

paarltjes Voor hetzelfde geld staan de paarltjes iedere week ook op internet:www.observantonline.nl

Redactieadres

St. Servaasklooster 32

Postbus 616

6200 MD Maastricht

(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390

E observant@maastrichtuniversity.nl

W www.observantonline.nl

Stichtingsbestuur

Arie Nieuwenhuijzen Kruseman (vz), Sandra

Daas, Catharien Kerkman, Bettina Geiling,

Christoph Rausch

Redactieraad

Piet Eichholtz (vz), Birsen Erdogan, Silvia

Evers, Stephanie Meeuwissen, Thomas

Vaessen, Loes Visser, George Vogelaar

Redactie

Riki Janssen

(hoofdredacteur) 043 - 38 85 384

Wammes Bos 043 - 38 85 383

Wendy Degens 043 - 38 85 382

Cleo Freriks 043 - 38 85 386

Maurice Timmermans 043 - 38 85 381

Yuri Meesen 043 - 38 85 385

Redactie-assistent

Marion Janssens 043 - 38 85 390

Aan dit nummer werkten verder mee:

Albert Bergbroeder, Cato Boeschoten, Ype

Driessen, Ellen Krijnen, Hans Philipsen, Mark

Vluggen, Sally Wyatt

Fotografie

Loraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/Basisontwerp

Simone Golob, www.sgiv.nl

Vertalingen

o.a. door B. Wall & P. Nekeman, Alison

Edwards

Druk

Janssen/Pers Gennep

Mededelingen

Voor het inleveren van mededelingen zie

www.observantonline.nl/Mededelingen

of www.observantonline.nl/English/

Announcements

Advertenties

Voor regionale en interne adverteerders:

Marion Janssens, 043 - 38 85 390,

marion.janssens@maastrichtuniversity.nl

Voor overige adverteerders:

Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,

m.dewit@bureauvanvliet.com

Internet: www.bureauvanvliet.com

(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)

Abonnementen

Observant wordt gratis verspreid op

de universiteit en op diverse locaties in

Maastricht.

Belangstellenden kunnen Observant

thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per

academisch jaar.

HOP

Observant is aangesloten bij het

Hoger Onderwijs Persbureau

© Stichting Observant

Niets uit deze uitgave mag zonder

voorafgaande schriftelijke toestemming van de

hoofdredacteur geheel of gedeeltelijk worden

overgenomen

colofon

PaarltjesDownload het paarltjesrooster op www.observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden Paarltjes te weigeren.

Loop, fiets of wandeL voor kanker-onderzoek in Limburg

Zaterdag 2 juni 2018Eijsden-Margraten

Five4Five is een initiatief van Kankeronderzoekfonds Limburg Business Vrienden

www.five4five.nl

FEURICH WEENS DESIGN PIANO €3199 VLEUGEL €9199 SHOP WWW.KLANKWERKPLAATS.NL

ZIN IN VAKANTIEWERK IN DE ZORG? KIJK OP WWW.ENVIDA.NL/BIJBAAN

TRAVELPLAN? DO YOUR MEDICAL PRETRAVELCOUNSELING IN TIME SEE WWW.TRAVELCLINICMAASTRICHT.NL FOR STUDENT DISCOUNT RABIES 150€ (3x)UNTILSTOCKLASTS WELCOME!

EUROBED MAASTRICHT:*beds-mattresses-boxsprings-bedlinen-duvets-pillows-and more!*BEST PRICE GUARANTED in stock-delivery possible CHECK:WWW.EUROBED.NL

IEDER KIND VERDIENT EEN

EERLIJ KE KANS

Bashira, 10 jaar, Syrië

Save the Children geeft in de hele wereld kinderen een gezonde start, de kans om te leren en we beschermen ze tegen onrecht en gevaar. Wij doen alles wat nodig is om het leven van kinderen - en daarmee de toekomst van onze samenleving - te verbeteren. Niet alleen in geval van nood, maar elke dag weer.

www.savethechildren.nl

31 mei 2018 | Observant 33 | 15

agenda academische zittingenAula Minderbroederberg 4-6

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

31-05 10.00 uur: mw. Caren Butter, MSc.31-05 12.00 uur: dhr. Gerardus J.A.J.M. Kuiper,

MSc.31-05 14.00 uur: mw. Suzanne L. de Kunder,

MSc.31-05 16.00 uur: dhr.drs. Eelke M. Fennema01-06 10.00 uur: Mw. Sofya Isaakyan, MSc.01-06 12.00 uur: Mw. Anouk Y.J.M. Smeets,

MSc.01-06 14.00 uur: Dhr. drs. Jan A.P. Geurts01-06 16.00 uur: Afscheidsrede mw. prof. dr.

Magriet Westerterp-Plantenga06-06 14.00 uur: Mw. Hannah Pallubinsky, MSc.07-06 10.00 uur: Mw. Margaretha A. Skowron,

MSc.07-06 12.00 uur: Dhr. Thierry Q. Mentzel, MSc.07-06 14.00 uur: Mw. Petronella (Nelleke) de

Meij, MSc.07-06 16.00 uur: Mw. Birke J. Benedikter, MSc.08-06 12.00 uur: Mw. Gili Yaron, MA.08-06 14.30 uur: Inauguratie prof. dr. Bas van

Zelst08-06 16.30 uur: Inauguratie Mw. prof. mr. dr.

J.E (Jacobine) van den Brink13-06 10.00 uur: Dhr. Juan Carlos Agustín

Castillo Sánchez, Msc.13-06 12.00 uur: Dhr. Jelle J. Posthuma, MSc.13-06 16.00 uur: Dhr. Thomas R. Vaessen, MSc.

Double doctoral degree UM/KU Leuven

14-06 10.00 uur: Dhr. Micha T. Maeder, MD.14-06 12.00 uur: Dhr. drs. Lucas W.M. Eurlings14-06 14.00 uur: Mw. Yvonne M.H. Bruls, MSc.14-06 16.00 uur: Dhr. Kei Long Cheung, MSc.15-06 10.00 uur: Mw. drs. Jeanne A.M.C. Dirks15-06 14.00 uur: Mw. Yori C.O. van der Steen,

MSc. Double doctoral degree UM/KU Leuven

15-06 16.00 uur: Afscheidsrede prof. dr. Louis Berkvens

19-06 10.00 uur: Dhr. Khaled Walid Rajab19-06 14.00 uur: Dhr. drs. Aryo Zare 19-06 16.00 uur: Mw. Mutinta Hambayi Nseluke,

MSc.20-06 12.00 uur: Mw. Noortje Jacobs, RMA.20-06 13.45 uur: Mw. Magdalena T. Weidner,

MSc. Double doctoral degree UM/Julius-Maximilians-Universität Würzburg

20-06 14.00 uur: Mw. Birgit Heckemann, MSc.21-06 12.00 uur: Dhr. Dominik P. Blatt, diplom-

Volkswirt.21-06 16.30 uur: Afscheidsrede prof. dr. Jan G.

Nijhuis St. Janskerk22-06 10.00 uur: Mw. Clotilde Mahé, MSc.22-06 12.00 uur: Mw. Henna L. Toppenberg,

MSc.22-06 14.00 uur: Mw. drs. Rachel M.A. ter Bekke22-06 16.30 uur: Inauguratie mw. prof. dr. S.

Eleonore Köhler25-06 12.00 uur: Dhr. Aliaksei S. Vasilevich,

MSc.25-06 14.00 uur: Mw. Bingtao Su, MSc.26-06 12.00 uur: Dhr. Raymon S.T. Niemans,

MSc.26-06 14.00 uur: Mw. Fiorella A. Solari, MSc.26-06 16.00 uur: Dhr. drs. Stefan J. van Rooijen27-06 10.00 uur: Dhr. Roy A.M. Haast, MSc.27-06 14.00 uur: Mw. Catherine (Carine) J.

Vossen, MSc.27-06 16.00 uur: Mw. Zvezda Vankova, MSc.28-06 12.00 uur: Dhr. drs. Ronald W.H. Heijnen28-06 14.00 uur: Mw. Whitney M. Freeze, MSc.29-06 10.00 uur: Mw. Rosanne J.H.C.G. Beijers,

MSc.29-06 12.00 uur: Mw. Eva S.M.L. Feron, MSc.29-06 14.00 uur: Dhr. Vincent Roolvink, MSc.29-06 16.30 uur: Inauguratie prof. dr. Simon B.

de Jong

Interne vacatures • Student Recruitment Adviser, Marketing & Communications office, SBE, 38 hours Vacancy number: AT2016.189 • Teaching Assistants, Department of Economics, SBE, 19-30.4 hours Vacancy number: AT2018.148 • Storyteller, Department of Data Science and Knowledge Engineering, FSE, 30.4-38 hours Vacancy number: AT2018.154 • Controller FSE, Finance, 38 uur Vacaturenummer: AT2018.155 • System Engineer Microsoft, ICTS, 30.4- 38 uur Vacaturenummer: AT2018.156 • Problem/Knowledge manager, ICTS, 38 uur Vacaturenummer: AT2018.157 • Project Coordinator Innovation EDLAB, MUO, 38 hours Vacancy number: AT2018.158 • PhD candidates sought with interest in bioengineering and regenerative medicine, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2018.159 • Postdoc sought in stem cell biology and regenerative medicine, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2018.160 • Medewerker Frontoffice, SSC, 30.4 uur Vacaturenummer: AT2018.161 • Assistant Professorship in Data Science and Artificial Intelligence, Department of Data Science and Knowledge Engineering of the FSE, tenure-track position, 38 hours Vacancy number: AT2018.162 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht).

www.maastrichtuniversity.nl

Door Ype Driessen

Even een update voor de collega’s in alle andere UM-gebouwen dan de Berg. U weet het waarschijnlijk niet maar ik verzeker u, het is een wonder, nee, een godswonder, dat er bij tijd en wijle nog iets uit onze ambtelijke handen komt. Dat we nog zelfdragende notities produceren terwijl wijzelf niet eens meer gedragen worden door onze vloeren. Want die worden uitgeboord, opengedrild, weggekapt. Wij worden massaal opgehokt, ingekwartierd bij collega’s die ons liever zien komen dan gaan; het beeld van een overvolle gevangenis in Bangkok waar de maximale bezetting per cel al lang een illusie is. En dat alles ten behoeve van nieuwe kantoortuinen en relaxruimtes en o ja, om de immer uitdijende en inmiddels toch wel driehonderdkoppige afdeling marketing & communicatie te accommoderen. Zo noemen we dat in ons turbotaaltje, neem me niet kwalijk. Die relaxruimtes, dat kan ik u verzekeren, daar gaan we in de toekomst driftig gebruik van maken. Het kost jaren om de ophokstress uit onze veren te krijgen. En met ‘we’ bedoel ik: de hardwerkende Bergambtenaar. Niet ons Hoge College. Die mogen er niet in. Die laten we niet toe. Die relaxen zich sowieso al suf op intercontinentale vluchten, ritjes op de achterbank bij vaste chauffeur Theo of gewoon op hun ruim bemeten kamers want wie er ook wordt opgehokt, géén Germanicus, géén heer Boss, géén mevr. Lichtschicht. Dus niemand die het merkt als er daar even een uiltje wordt geknapt, onder medeplichtigheid van strenge secretariaten die het trouwens ook wel weer prettig vinden

als er even géén bevelen uit de aanpalende ruimtes worden getoeterd.Dit allemaal als inleiding op het volgende: om de dagelijkse kameroverbevolking te ontlopen werk ik nu graag in de avonduren. Maar ja, dan moet je je niet verstappen in zo’n onverlichte openliggende gang. Dan moet je niet een verdwaald stuk hout tegen je achterhoofd krijgen. Dat gebeurde mij dus allemaal wèl, waarna ik met gezwinde spoed door de snel opgetrommelde mevr. B. naar de huisartsenpost ben gebracht. Alwaar ik in de wachtkamer met mijn neus in de boter viel: een gezellig samenzijn van een paar van onze studenten met wat autochtonen. Student en Stad pal voor onze ogen. Het waren drie jongens, heren noemen ze zichzelf, van het Onafhankelijk Heerendispuut Chic Sat. Een van hen was die avond door iemand op z’n neus geslagen. Niet leuk hoor, zoiets. De jongeman belde in de wachtkamer met zijn moeder. Daarbij moest hij huilen. Dat werd een Twitter: @a_bergbroeder

nl

GroepToen ik begon te studeren in Maastricht voelde het soms alsof ik nog met één been in Amsterdam stond, en met het andere been voorzichtig de wijde wereld aan het verkennen was. Hier kwam op een gegeven moment verandering in. Langzaam rukte ik me los van mijn geboortestad, mijn afhankelijkheid en mijn eerste vriendje, en sloot me voorzichtig aan bij een groep die zichzelf zeer passend ‘de familie’ noemde. Na het eerste studiejaar werd ik opeens meegevraagd naar feestjes, wilde men me ‘graag beter leren kennen’ en kreeg ik zelfs toegang tot de gelijknamige WhatsApp groep. De familie, een vervanging voor de familiale vertrouwelijkheid die zij, als inter-nationale studenten in een vreemd land, allemaal een beetje misten.Als groep hadden we niet zo’n goede repu-tatie. We werden beschreven als een kliek die je op de middelbare school liever ver-meed: best aardig als je met een individueel lid praatte, maar als collectief vrij gesloten. We straalden uit dat we beter waren dan de rest, wat die ‘rest’ ook mocht zijn, en ver-schenen op feestjes nooit zonder elkaar. Hoewel ik deel uitmaakte van de familie heb ik me er nooit helemaal thuis gevoeld. Op de middelbare school leerde ik al hoe giftig groepsdynamieken soms kunnen zijn: het ene moment was je praktisch gezien de leider, het andere moment werd je niet meer uitgenodigd voor feestjes. Daarom heb ik, bewust of onbewust, altijd een beetje afstand gehouden. Ik deed mee met de groep, maar had soms ook behoefte aan afstand. Dit is misschien de reden geweest dat ik er nu niet helemaal bij hoor, want deze zomer gaat de familie op reis naar Italië met één bendelid minder: ik. Het is volgens mij niet zo dat ik expres niet ben uitgenodigd, er was gewoon te weinig plaats in het zomerhuis. Toch zit het me dwars. Ik voel me een beetje buitengesloten en hoewel ik me daar in Italië waarschijnlijk niet helemaal op mijn gemak had gevoeld, is het toch raar om niet mee te mogen. Raar om mijn laatste semester zonder hen af te sluiten. “Cato, misschien ben je meer zoals ik. Iemand die gewoon niet helemaal in een groep past, ook al zou ze dat zelf nog zo graag willen”, zei een vriendin. Misschien heeft ze gelijk. Misschien ben ik wel een geboren einzel-gänger die het zelf nog even moet accepte-ren.  

Cato Boeschoten

Onafhankelijk Watjesdispuutzeer gebruinde autochtone dame even te veel. Zo’n grote kerel, uithuilen bij zijn moeder! Te midden van patiënten met èchte problemen! En die andere jongens ook maar brallen. Dus ze zegt er wat van, in het Maastrichts. Of hij niet even ergens anders kan bellen, ze heeft er last van. Wat

zegt die jongen? Natuurlijk mevrouw, sorry, ik liet me even gaan? Haha, welnee. Een van zijn vrienden neemt het voor hem op. “Hij moet bellen, bemoei je er niet mee”, zegt hij tegen

de vrouw. Dat vindt zij omgekeerd ook: “Jij moet je kop houden”, zegt ze. Hij: “Jij moet je kop houden.” Zij: “Mongool.” Hij: “Jij bent zelf een mongool.” Zij: “Ik wacht je straks buiten op.” Waarop de Chic Sat boy naar de verpleging loopt en vraagt om bewaking omdat “zij hem wil opwachten”. De verpleegster dirigeert de heren naar een wat afgelegener plekje in de ruim bemeten wachtkamer. Als de jongeman eindelijk wordt binnengeroepen bij de huisarts vertelt hij dat hij “is mishandeld”. De vrouw verslikt zich bijna.Ik heb het Onafhankelijke Watjesdispuut maar even gegoogeld. In 1991 opgericht. “Al snel toonden de Heeren Leden zich zeer bekwaam in het drinken van bier en het verleiden van de dames. Een charmant voorkomen, uitdagende danspasjes en een gezellige babbel werden wapens in de strijd.”Aha, dus dàt heb ik gezien.

Albert Bergbroeder

Reinier PeetAlex