ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Στους στρατηγικούς καταλόγους του πολεμιστή ο εγωισμός είναι αυτός που καταναλώνει την περισσότερη ενέργεια και άρα αυτός που προσπαθούν να εξαλείψουν. Μία από τις βασικές προσπάθειες των πολεμιστών είναι να απελευθερώσουν αυτή την ενέργεια, προκειμένου να αντιμετωπίσουν με αυτή το άγνωστο. Με τον τρόπο αυτό, με την επιλογή της πορείας της ενέργειας, γίνεται κανείς άψογος…

Αυτός που συνήθως μας εξαντλεί είναι η φθορά του εγωισμού μας.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει το χώρο του αγνώστου και του μυστηριώδους και έχουν βολευθεί στο χώρο του λειτουργικού. Έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον κόσμο των αισθημάτων και της αγαλλίασης και έχουν καλωσορίσει τον κόσμο της ανίας.

Ο παλιός άνθρωπος ήξερε με τον πιο άμεσο τρόπο τι να κάνει και πως να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ακριβώς όμως επειδή τα πήγαινε τόσο καλά, άρχισε να αναπτύσσει μια αίσθηση ατομικότητας που του έδινε την αίσθηση ότι μπορούσε να προβλέπει να προγραμματίζει τις πράξεις που εκτελούσε. Κι έτσι εμφανίσθηκε η ιδέα του ανεξάρτητου ατόμου, ενός ατόμου που άρχισε να υπαγορεύει τη φύση και τον σκοπό των πράξεων του ανθρώπου.

Όπως μεγάλωνε το αίσθημα της ατομικότητας, ο άνθρωπος έχασε τη φυσική του σύνδεση με τη σιωπηλή γνώση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κληρονόμος αυτής τηςανάπτυξης είναι τόσο απελπιστικά απομακρυσμένος από την πηγή των πάντων, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκφράσει την απελπισία του με βίαιες και κυνικές πράξεις αυτοκαταστροφής. Η αιτία για τον κυνισμό και την απελπισία του ανθρώπου είναι ένα κομμάτι σιωπηλής γνώσης που έχει απομείνει μέσα του, που κάνει δύο πράγματα: το ένα είναι να δίνει κάποια υποψία στον άνθρωπο γύρω από τν αρχαία σύνδεσή τους με την πηγή των πάντων και το άλλο τον κάνει να αισθάνεται ότι χωρίς αυτή τη σύνδεση, δεν έχει καμιά ελπίδα ειρήνης, ικανοποίησης επίτευξης

Πόλεμος για έναν πολεμιστή δε σημαίνει ατομικές ή συλλογικές πράξεις βλακείας και βίας. Πόλεμος για έναν πολεμιστή, είναι μια ολική μάχη ενάντια στην ατομικότηταπου έχει στερήσει τον άνθρωπο από τη δύναμή του.

Έχει φτάσει η στιγμή να μιλήσουμε για το αδυσώπητο-την πιο βασική αρχή της μαντείας. Οι μάντεις είχαν ανακαλύψει ότι κάθε κίνηση του σημείου συναρμογήςσήμαινε απομάκρυνση από την υπερβολική απασχόληση με την ατομικότητα που ήταν το στίγμα του σύγχρονου ανθρώπου. Οι μάντεις πίστευαν ότι ήταν η θέση του σημείου συναρμογής που έκανε τον σύγχρονο άνθρωπο έναν καταστροφικό εγωιστή, μια ύπαρξημε μόνον ενδιαφέρον για την εικόνα της. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα επιστροφής στην πηγή των πάντων, ο άνθρωπος αναζητούσε ανακούφιση στην ατομικότητά του. Και σε αυτήν την προσπάθεια, κατάφερε να σταθεροποιήσει το σημείο συναρμογής του στη θέση διαιώνισης της εικόνας του. Ήταν αρκετά ασφαλές λοιπόν να πούμε ότι κάθε απομάκρυνση από τη συνηθισμένη θέση, συνεπάγεται και μια μετατόπιση από τον αυτοκατοπτρισμό του ανθρώπου και τη σημασία του εγώ του.

Η σημασία του εγώ είναι η δύναμη που γεννιέται από την εικόνα του ανθρώπου γιατον εαυτό του. Αυτή η δύναμη είναι που κρατάει το σημείο συναρμογής καρφωμένο για την ώρα εκεί που βρίσκεται. Για το λόγο αυτό η κατεύθυνση τουδρόμου του πολεμιστή είναι προς τής εκθρόνισης της σημαίας του εγώ. Και όλα όσα κάνουν οι μάντεις γίνονται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Οι μάντεις είχαν ξεμασκαρέψει τη σημασία του εγώ και βρήκαν ότι ήταν μόνον η αυτολύπηση μασκαρεμένη σε κάτι άλλο.

Δεν ακούγεται πιθανό, αλλά αυτό είναι. Η αυτολύπηση είναι ο πραγματικός εχθρός και η πηγής της δυστυχίας των ανθρώπων. Αν δεν λυπόταν ο άνθρωπος για τον εαυτό του, δε θα μπορούσε να τον θεωρεί σπουδαίο, έτσι όπως είναι. Μόλις όμως αποκαλυφθεί η δύναμη της σημασίας του εγώ, αναπτύσσει τη δική της ορμή κα είναι αυτή η φαινομενικά ανεξάρτητη φύση της σημασίας του εγώ που δίνει την ψευδή αίσθηση της αξίας ….

Οι μάντεις ήξεραν μέσω των πράξεών τους ότι αμέσως μόλις μετακινούνται τα σημεία συναρμογής τους, η σημασία του εγώ τους εκμηδενιζόταν. Μακριά από την συνηθισμένη θέση των σημείων συναρμογής τους, δεν υπήρχε εικόνα του εγώ. Και χωρίς το βάρος της σημασίας της εικόνας του εγώ αυτοί έχαναν την αυτολύπησή τους και τη σημασία του εγώ τους. Οι μάντεις λοιπόν είχαν επομένως δίκιο να λένε ότι η αυτολύπηση είναι μεταμφιεσμένη αυτ-οσημασία.

Η θέση της αυτοανάκλασης αναγκάζει το σημείο συναρμογής να συναρμολογήσειέναν κόσμο ψεύτικης ευσπλαχνίας, αλλά πραγματικής σκληράδας και εγωκεντρισμού. Σε αυτόν τον κόσμο τα μόνα πραγματικά αισθήματα είναι εκείνα που βολεύουν αυτόν που τα αισθάνεται.

Για έναν μάντη το να είναι αδυσώπητος δε σημαίνει να είναι σκληρός. Το αδυσώπητο είναι το αντίθετο της αυτολύπησης ή του εγωκεντρισμού. Το να είσαι αδυσώπητος σημαίνει το να είσαι νηφάλιος.

….

Προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις ότι η μόνη αξιόλογη τακτική, είτε για τους μάντεις είτε για τους κοινούς ανθρώπους, είναι ο περιορισμός της αυτο-ανάκλασης. Εκείνο που επιδιώκει το ναγουάλ με τους μαθητές τους είναι το θρυμμάτισμα τους εσωτερικού τους καθρέφτη….

Οι μάντεις επιμένουν ότι το μόνο που έχει σημασία είναι η μετακίνηση του σημείου συναρμογής. Και η μετακίνηση εξαρτάται α[‘ ό,τι ξέρεις από την αυξημένη ενέργεια και όχι από διδασκαλίες…. Η σημασία του εγώ είναι η δύναμη που κρατά ακίνητο το σημείο συναρμογής. Μόλις της κοπούν όμως τα φτερά, η ενέργεια που απορροφάγίνεται πια διαθέσιμη. Αυτή η αυξημένη ενέργεια, στη συνέχεια χρησιμεύει σαν εφαλτήριο που εκτοξεύει το σημείο συναρμογής, αυτόματα, χωρίς προειδοποίηση, σε ένα ασύλληπτο ταξίδι.

Μόλις όμως μετακινηθεί το σημείο συναρμογής, η ίδια η κίνησή του είναι και απομάκρυνση από τη θέση της αυτονάκλασης και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ένα

καθαρό συνεκτικό δεσμό με το πνεύμα. Στο κάτω-κάτω αυτή η αυτοανάκλαση είναι που αποσυνέδεσε τον άνθρωπο αρχικά από το πνεύμα.

Όπως σου έχω ήδη πει, η μαντεία είναι ένα ταξίδι επιστροφής. Επιστρέφουμε νικητές στο πνεύμα, αφού πρώτα κατεβήκαμε στην κόλαση. Και από την κόλαση φέρνουμε και τρόπαια. Η κατανόηση είναι ένα από αυτά.

.Η δυσκολία μας με αυτή την απλή διαδικασία είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δε θέλουμε να δεχθούμε ότι μας χρειάζονται τόσα λίγα για να ξεκινήσουμε. Θέλουμε να περιμένουμε διδασκαλίες, οδηγίες, δασκάλους, καθηγητές. Και όταν μας λένε ότι δεν τα χρειαζόμαστε όλα αυτά, δεν το πιστεύουμε. Γινόμαστε νευρικοί, στη συνέχεια καχύποπτοι και στο τέλος θυμώνουμε και απογοητευόμαστε. Αν χρειαζόμαστε βοήθεια δεν είναι στις μεθόδους, αλλά στην έμφαση. Αν κάποιος προσπαθεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να μειώσουμε τη σημασία του εγώ, αυτό είναι βοήθεια.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα σε σχέση με τον εγωισμό στη Διδασκαλία του Δον Χουάν, αν σας ενδιέφερε να συνεχίσω…

Και πού να ξέρατε πόσα άλλα πολύ περισσότερα υπάρχουν από την άποψη της Κενότητας – το πώς η Κενότητα βλέπει το εγώ!