“Being an anchorman is easy, yet becoming a journalist is challenging”

yaşandı ve süreçleri çok yakından takip ettim. Aynı zamanda benim bölge ile yakından ilgilendiğim dönemde Arap Baharı patlak verdi ve kriz yaşanan tüm ülkelerde bilfiil görev yaptım. Özellikle Libya iç savaşında 45 gün boyunca cephe hattından savaşı canlı olarak TRT Türk ekranlarına taşıdım. Bununla bir Türk gazeteci olarak gurur duydum. Halen Libya savaşıyla ilgili bir haber olduğunda, bizim cephe hattından çektiğimiz görüntüler dünya televizyonlarında yayınlanıyor. Aynı zamanda geçtiğimiz yıl Arakan bölgesinden getirdiğimiz haberler Türkiye’de geniş yankı buldu.

A Haber’de yaptığınız sunuculuk ve editörlüğün yanı sıra, savaş muhabirliği gibi oldukça zor ve adrenalini yüksek bir iş yapıyorsunuz. Bu mesleği sizin için çekici kılan neydi? Savaş muhabirliği bizim mesleğin Rock n Roll’u. Bir adrenalin bağımlısı değilim; ancak zorlu işleri seviyorum. Mazlum durumuna düşmüş insanların seslerini duyurmanın, gazeteciliğin temel kuralları arasında olduğuna inanıyorum. Bir savaş muhabiri için dünyanın en riskli bölgesi sizce şu an neresi? Neden? Bu dönemde en riskli yer Suriye ve Mısır. Suriye’de ciddi bir savaş ortamı var ve bizim deyimimiz ile bir cephe ayrımı yok. Yani saldırının nerden geleceği belli değil. Aynı zamanda fidye karşılığı kaçırılma riski çok yüksek. Mısır da en az Suriye kadar sıkıntılı; ama sürekli sıcak bir çatışma ortamı yok. Mısır gibi iç karışıklıkların yaşandığı ülkelerde

You first began your job in the local media. Later on, you had experiences abroad. Now, you are an editor-presenter and senior journalist at A News. Can you please briefly touch on these periods? I began my job in 1996, in the city of Konya, on a local radio with children programs. However, it was news that was always close to my heart. Even when I was young, I used to imitate the newscasters of TRT radio and would try to make my voice just as affirmative as theirs. Over time I began to read news on the radio and I dedicated a lot of time to listening to professionals in this area. Once I believed that I was able to do this job, I professionally took on this job in Istanbul. In 1998, on television Channel 7, I read the News Time summaries and at the same time I was a correspondent for the police during the evening. I think my determination led me to be involved in all aspects of my job in a very short period of time and today, I am not only working as the professional correspondent, but also as an editor and presenter, of an ambitious news channel.

If you were to specify particular news that brought you to the point you are today, and thus acted as “The milestone in my life”, which news would this be? I worked abroad during the period in which Turkey was active in foreign policies. Specifically, I worked in Israel for a span of three years. In this time period, I completed a total of 473 news broadcasts. The crises’ of the Low Chair and Mavi Marmara occurred during my stay there and I closely followed both of these periods. Furthermore, during the period in which I was closely involved with the region, the Arab Spring arose and consequently, in some sense of the term, I was on duty in all of the countries that experienced crises. Specifically, during the Libyan civil war, I carried the live news of the war for the TRT Turkish channels, for a span of 45 days, from the front lines of the war. I truly had great

We spoke with Fatih Er, the editor and presenter of A News, who also acts as a war correspondent, regarding the things he went through from the time he started his profession until now, the events that occurred in the battle fields and the experience he has gained.

58 59ÇALIKhaber ÇALIKhaber

A Haber televizyonunda editörlük ve sunuculuk görevini üstlenen aynı zamanda da savaş muhabirliği de yapan Fatih Er’le mesleğe başladığı günden bugüne kadar

yaşadıklarını, savaş meydanlarında başına gelen olayları ve deneyimlerini konuştuk.YAZI-ARTICLE BY: GİZEM GÜRSOY FOTOĞRAFLAR - PHOTOGRAPHS BY: GÜVEN POLAT

Deneyim / Experience

gazeteci olmak zordur”

Mesleğe ilk olarak yerel medyada başladınız, daha sonra yurt dışı tecrübeniz oldu. Şimdi ise A Haber’de editör-sunucu ve senyör muhabir olarak görev yapıyorsunuz. Bu süreçten kısaca bahsedebilir misiniz? 1996 yılında Konya’da yerel bir radyoda çocuk programları ile mesleğe başladım. Ancak gönlümde hep haber vardı. Daha çocuk yaşta TRT radyosundaki haber spikerlerini taklit eder ve sesimi onlar gibi kalın çıkarmaya çalışırdım. Radyoda zamanla haber okumaya başladım ve bol bol profesyonelleri dinledim. Artık bu işi yaptığıma inandığımda da İstanbul’da profesyonel olarak işe başladım. 1998 yılında Kanal 7 televizyonunda Haber

Saati’nin perforelerini okur aynı zamanda gece polis muhabirliği yapardım. Sanırım azmim beni kısa sürede mesleğin her alanıyla uğraşmaya itti ve bugün iddialı bir haber kanalında hem uzman muhabir, hem editör, hem de sunucu sıfatı ile çalışıyorum.

Şu an bulunduğunuz yere sizi getiren ve ‘hayatımın dönüm noktası’ diyebileceğiniz haberiniz ne oldu? Türkiye’nin dış politikasının aktif olduğu bir dönemde sürekli yurt dışında çalıştım. Özellikle İsrail’de üç yıl boyunca görev yaptım. Bu süre zarfında o bölgede tam 473 habere imza attım. Alçak Koltuk ve Mavi Marmara krizleri ben ordayken

otorite eksikliği yaşandığı için risk vardır. Mısır’da en büyük sorun Baltacı gruplar. Geçtiğimiz ay, Mısır’da Baltacı gruplar beni Tahrir meydanında yakaladı; ancak dayak yemekten ve soyulmaktan Türk olduğum için kurtuldum. Her zaman bu kadar şanslı olamayabilirsiniz.

Savaş muhabirliği için ‘Ölümle eş değer bir hayat’ deniliyor? Bu görüşe katılıyor musunuz? Savaş muhabirliği tehlikeli ancak ben ölümün, insanı her an her yerde bulabileceğine inanıyorum. Yani savaş meydanlarına giderek ölümü erkene almıyorum. Bir de ölümü her an düşünürseniz çalışamazsınız. Ben çatışma bölgelerinde çok bulundum ama hiç hastanelere gitmedim. Yaralıları görmek, cesetleri görmekten daha korkunç bana göre…

Mesleğiniz uğruna hiç ölümle burun buruna geldiniz mi?Çok fazla... Özellikle Libya’da. Bir askeri konvoyun içerisinde bulunurken pusuya düştük ve onlarca insan gözlerimizin önünde öldü. Bizler belki hayatımızın görüntülerini çektik

ama o anları hiç unutamam. Kurşunlar kulaklarımızın dibinden ıslık çalarak geçiyor ve siper aldığımız arabamıza saplanıyordu. Her 10 saniyede bir sağımıza solumuza havanlar düşüyordu. Görüntüleri tekrar tekrar izlediğimde ‘Biz manyak olmalıyız’ diyorum.

Görevinizi yaparken, habere konu olan yardıma muhtaç bir insansa, sizin için öncelik hangisi olur? Haber mi, insan mı? En zor soru budur. Bu durumda çevrede başkalarının olup olmaması çok önemli... Eğer yardım etmesi gereken tek kişi bensem haber umurumda olmaz. Biz gazeteciden önce insanız ve insan olduğumuz için mazlumların sesini duyurmak için hayatımızı tehlikeye atıyoruz.

Müslümanların katledildiği Arakan Bölgesine ilk giren gazeteciler arasındasınız. Bu katliamda sizin de ölme ihtimaliniz yüksekti. Haber yapma isteği, ölüm riskinizin önüne mi geçiyor? Arakan, benim için en önemli deneyim oldu. Ordaki manzarayı gördükten sonra dua ettim Allah’a. ‘Bu insanların sesini dünyaya duyurmak için hayatımı ve tüm sevdiklerimi bıraktığımı’ söyledim ve bana yardım etmesini istedim. Orda ölüm hemen yanı başımızdaydı ancak biz her işi çok kolay bir şekilde yapabildik. Anlatamayacağım bir yardım aldığıma inanıyorum. Türkiye’ye döndükten sonra 15 gün zorlu bir tedavi gördüm. Arakan bölgesine ulaşmak için bir bataklığa girmiştik ve bacaklarım tamamen yara içinde kalmıştı.

Geçtiğimiz günlerde Mısır’da gözaltına alındınız. Gözaltına alınma gerekçeniz neydi? Neler yaşadınız? Mısır’da gözaltı sebebi için çok özel bir neden yok. Askerin yönetimde olduğu bir yerde mantık aramamalıyız. O an orda bizi durduran subay gözaltına almak istedi. Bize sadece psikolojik baskı yaptılar gözlerimizi bağlayıp sorguya çektiler ve sürekli ellerindeki silahların kurma kolları ile oynayıp korkutmaya çalıştılar. Sordukları sorular saçmaydı. Benim gazeteci değil bir Türk ajanı olduğumu iddia ettiler.

60 ÇALIKhaber

honor in myself as a Turkish journalist, for having done this. To this day, televisions worldwide use those images we took from the front lines, to present their news regarding the war in Libya. At the same time, the news we broadcast from the Arakan region, over the past year, had broad repercussions in Turkey.

In addition to the anchoring and editing you do at A News, you are also carrying out a very difficult and stressful task of being a war correspondent. What made this job attractive for you? Acting as a war correspondent is the Rock n Roll of our job. I am not an adrenalin addict, but I do enjoy tasks that challenge me. I believe that making the voice of those who are downtrodden heard, is one of the highest responsibilities of journalists.

As a war correspondent, which area in the world today, is in your opinion the most risky and why? Without doubt the most risky regions are Syria and Egypt. Currently, there is a very serious war in Syria, and as we say it in our terminology, there is also no clear division of the fronts. Hence, one can make no predictions the direction from which an attack may come from. Furthermore, there

is a very high risk of being kidnapped in return for ransom money. Egypt has just as much tension as Syria. However, it does not have the atmosphere of continuous conflict as Syria does. The greatest danger in Egypt comes from the groups of thugs. Over the past month, these groups of thugs caught me in the Tahrir square. Being a Turkish citizen was the only thing that freed me from being beaten up and robbed. You may not always be as lucky.

Acting as a war correspondent is said to be “An occupation where the difference between life and death is blurred”. Do you agree with this opinion? Acting as a war correspondent is indeed a dangerous task, but I am among those who believe that death can find you at any moment and at any location. Hence, I do not believe that I am bringing my time of death to an earlier date by going into the battle fields. Moreover, you will not work if you are continuously immersed in the thought of death. I have been in many areas of conflict, yet I have never gone to hospitals. To me, it is seeing those who are injured that strike the deepest chord, more so than seeing the bodies of the dead...

Did you ever come face to face with death in the course of your profession?Yes, indeed, many times... Especially in Libya. While we were in a military convoy we were ambushed and dozens of people died right before our eyes. In those moments we might have taken the images of our lifetimes, yet I can never forget those moments. The shots were going right past our ears with their hissing sounds and were striking the car in which we were being sheltered. Mortar bombs were falling to our right and left every 10 seconds. As I watch the scenes over and over again, I keep repeating to myself: “We must be crazy”.

As you are carrying out your profession, if the topic at hand is regarding an individual who is in need, what would be your priority: The news or the individual? This is indeed the most difficult question and in this case, the answer lies in the presence or absence of those who other than myself at that moment... In the case, that I am the only one who is present I could care less about the news, because we are first a human before being a journalist. It is due to this that we throw our lives into risk to make the voice of those who are downtrodden heard.

You are among the first journalists who entered the Arakan region, a region in which Muslims are being massacred. In this massacre, the possibility of your death was also high. Does the desire to broadcast news, transcend the risk of your possible death?Arakan was a very important experience for me. Upon seeing the scenes I saw there I prayed to God. I told Him that “I left my life and all those I love in order to make the voices of these people heard” and I asked Him for His help. Death was all around us there, yet we were able to perform all of our duties with ease. I suppose that I received a form of support that I cannot really put into words. Upon returning to Turkey, I received 15 days of intensive treatment. While we were in the Arakan region, we had gone into a swamp and both of my legs were seriously wounded.

61ÇALIKhaber

Deneyim / Experience

The event that affected me the most in the battle fields was the death of children. To this day, I cannot forget an image I came across in Libya. There I saw three children playing with a dead body on the street. It was absolutely awful...

Savaş meydanlarında beni en çok etkileyen olay çocuk ölümleri oldu. Libya’da gördüğüm bir manzarayı ömür boyu unutamam: Üç çocuk, yolda buldukları cesetle oynuyordu.

Ne kadar süre gözaltında kaldınız? Altı saat gözaltında tuttular. Asker bizi istihbarat servisine verdi, onlar da yarı inşaat bir binada sürekli sorguladı. Sonra da hiçbir şey olmamış gibi serbest bıraktılar.

Sadece Türk gazeteciler mi gözaltına alındı? Hayır. Ben Koreli bir gazetecinin de gözaltına alındığına şahit oldum.

Mısır’a gittiğiniz zaman ilk ne ile karşılaştınız? Mısır’da her zaman ilk sorun havaalanında başlar. Uçaktan indikten sonra gümrükte dört saat bekletildim. Uzun pazarlıklar sonunda çıkmamıza izin verdiler ve iş aşkı ile Tahrir meydanına gittim. Orada da Baltacı gruplar tarafından durduruldum. Türk olduğum için bir şey yapmadılar, sadece kollarıma Mısır bayrağı çizdiler ve Mursi’ye küfürler yazdılar.

Uluslararası medya ile kıyaslandığı zaman Türk medyasının savaş muhabirliği sizce ne durumda? Biz Türk muhabirler çok daha amatör ruhla çalışıyoruz. İş sevdamız güvenliğimizin önüne geçebiliyor. Diğer ülkelerden gelen gazeteciler çok daha profesyonel ekipmanlar taşıyor. Onların çantasında gece görüş dürbününden tutun da uyku tulumlarına kadar her şey vardır. Biz sadece kameramızı ve fotoğraf makinemizi alır yola çıkarız. Aynı zamanda yabancı muhabirler çok iyi sigorta şartları karşılığında görev yaparlar.

Savaş meydanlarında sizi en çok etkileyen olay ne oldu? Çocukların ölümleri... Gazze savaşında 15 aylık bir bebeğin cesedini taşımak zorunda kalmıştım. Aklıma geldiğinde hala gözlerim dolar. Aynı zamanda Libya’da gördüğüm bir manzarayı unutamam. Üç çocuk yolda buldukları bir cesetle oynuyordu, çok korkunçtu... Daha önceki bir röportajınızda “Gazze Savaşı’na giderken tüm hesaplarımı döktüm, borçlarımı ve alacaklarımı yazıp eşime verdim” demişsiniz. Yani dönmeme ihtimalinizi de düşünmüşsünüz. Mesleğinizle ilgili yakınlarınızdan nasıl tepkiler alıyorsunuz? Babam ‘deli’ olduğumu söylüyor; eşim de egolarımı tatmin ettiğimi... Ama artık alıştılar. Eşim biraz gergin olduğumuzda bana “Senin savaşın geldi. Hadi bir yerlere git” diyor. Son yıllarda kızım da sorun olmaya başladı çünkü sorunlu bölgeleri artık ayırt edebiliyor.

Çocuğunuzun meslek olarak savaş muhabirliğini seçmesini ister misiniz? Hayır istemem. Ya da ilerde beraber gidebiliriz.

Bir savaş muhabirinin olmazsa olmaz nitelikleri, araç gereçleri nelerdir? Güven ve doğru karar. Onun haricinde zaten materyaller önemli değil. Kendinizi bir yerlerde unutursunuz ama kameranızı ya da mikrofonunuzu asla...

Bir çatışmaya gitme kararı muhabir tarafından mı veriliyor; yoksa çalıştığı kurum mu onu gönderiyor? Kurumlar sadece teklif eder; ama gidip gitmeme kararı muhabirindir. Ancak bu işe gönül vermiş hiç kimse fırsatı kaçırmak istemez. Genellikle teklifi götüren taraf hep ben olurum.

Ülkemizde iletişim fakültelerinden her yıl yüzlerce kişi mezun oluyor. Savaş muhabiri olmak isteyen gençleri hangi aşamalar bekliyor? Hemen savaş muhabiri olunamaz. Biraz tecrübe gerekli... Eğer zoru seviyorlarsa bu mesleği seçmeliler. Ben üç gün hiçbir şey yemediğimi biliyorum. Eğer ilk çıktıkları işte bunalıma gireceklerse çatışma alanlarından uzak dursunlar. Sağlam bir kişiliğiniz yoksa vicdanınızda derin yaralar açabilir.

Bundan sonrası için gerçekleştirmek istediğiniz planlarınız neler? En çok istediğim şey; Türk medyasına kaliteli ve donanımlı muhabirler ve gazeteciler yetiştirmek. Şimdiki gençler televizyonlara sadece spiker olarak geliyorlar. Spiker olmak kolay ancak gazeteci olmak zordur.

We are first a human before being a journalist. It is due to this that we throw our lives into risk to make the voice of those who are downtrodden heard.

Ben ölümün beni her an her yerde bulabileceğine inanıyorum. Savaş meydanlarına giderek ölümü erkene almıyorum.

Biz gazeteciden önce insanız ve insan olduğumuz için mazlumların sesini duyurmak için hayatımızı tehlikeye atıyoruz.

62 ÇALIKhaber 63ÇALIKhaber

You were taken into custody in Egypt over these past days. What was the justification behind this? What did you experience? There isn’t a very special reason for being taken into custody in Egypt. We should not search for logic in acts that are carried out in a region that is under military control. The officer that stopped us at that moment wanted to take us into custody. They only subjected us to psychological pressure. They tied our eyes and debriefed us. They also tried to create fear in us by continuously cocking their guns. The questions that they asked were absolutely ridiculous. They claimed that I was a Turkish agent and not a journalist.

You were kept in custody for how long? They kept me in custody for six hours. The soldier sent us to the information service. Then they questioned us continuously in a building that was only partially constructed. They then let us go, as if nothing had happened.

Were Turkish journalists the only journalists that were taken into custody? No. I also witnessed a Korean journalist being taken into custody.

Upon your arrival in Egypt what did you initially come across? In Egypt, the problems always begin at the airport. Upon landing, I was forced to wait in customs for four hours. After long hours of bargaining, they finally let us go. With the passion for my job, I then went to the Tahrir Square. I was then stopped there by the groups of thugs. Since I was a Turk they did not do anything to me. They only drew an Egyptian flag on my arms along with swear words for Morsi.

In your opinion, what is the position of the Turkish media regarding war correspondence, when compared with the international media? We as Turkish journalists, approach our job with a much more amateur soul. The passion for our job can easily overlook our safety. The journalists that come from other countries carry much more professional equipment along with them. From night vision glasses to sleeping-bags, you can find anything in their bags. As for us, we will take to the road quite simply with our film camera and camera. At the same time, foreign journalists, usually work in return for very good insurance policies.

What was the event that affected you most in the battle fields? The death of children... During the Gaza war, I was obliged to carry the corpse of a 15 month old baby. My eyes still tear up when I look back on that image. I also cannot forget an image I came

across in Libya. There I saw three children playing with a dead body on the street. It was absolutely awful...

In a previous interview, you are known to have said: “When departing for the Gaza War I wrote out all of my accounts, what I owe and what others owe to me, and I gave it to my wife”. So, you basically thought of the possibility of not being able to return. What are the comments that you receive from your loved ones, regarding your job? My father tells me that I am “crazy”. As for my wife, she says that I am fulfilling the desires of my ego. However, they have gotten used to it now. Now, whenever we are strained my wife tells me that: “Your war has come. Come on go somewhere”.Over the past years, my daughter has also started to become a challenge, since she can now distinguish between those areas that are dangerous and those that are not.

Would you want your own child to choose to become a war correspondent as a profession? No I would not. Or perhaps we may go together in the future

What are the required qualities and equipment of a war correspondent? Trust, and making the right decisions. Once one has these, the materials are not of any importance. You may forget yourself in some location, but you will never forget your camera and microphone... Is the final decision of going into a conflict given by the correspondent him/herself, or does the broadcasting corporation make this decision? Broadcasting corporations only propose assignments. The final decision is always up to the correspondent. However, one who has committed him/herself to this profession will never want to lose an opportunity that comes his/her way. In my case, I am usually the one who brings the proposal to the broadcaster.

Each year, hundreds of students graduate from our communication faculties. What steps and stages lie before those youth who want to become war correspondents? One cannot become a war correspondent out of the blue. He/she needs some experience... If he/she likes to be challenged then, this must be his/her choice of job. I know times where I had nothing to eat for a span of three days. If they have the potential of collapsing on the first task they are sent on, they should stay away from those areas of conflict. If you do not have a strong identity, this job has the potential to create deep wounds in your conscience.

What are your plans for the future from this point onwards? The thing that I desire most is to raise qualified and well equipped correspondents and journalists for the Turkish media.The youth of today come to the television only to become speakers.Being a speaker is easy, yet becoming a journalist is challenging.

I believe that death is something that can find me at any time and at any location. Hence, I do not believe that I am bringing my time of death to an earlier date by going into the battle fields.