bij De Riethorst Stromenland

B E W O N E R S M A G A Z I N E mei 2019

Franse sfeer

in Waspik In dit nummer:

Officieel startsein nieuwbouw De Riethorst

----Circus in de zorg

----Wonderfoon voor

bewoners met dementie

Jubileum5 jaar THUIS____ • ____WINACTIE

COLOFONSamen fijner levenZorgorganisatie De Riethorst Stromenland werkt vanuit de overtuiging dat we alleen sámen en met elkaar het leven fijner kunnen maken. Dat merkt u aan alles.

Onze klanten bepalen zelf wat ze graag willen en wij volgen. Hun leven met zorg krijgt vorm door een intensief samenspel tus-sen klant, medewerker, vrijwil-liger, behandelaar en naasten. Wat ons bindt is het bijdragen aan een bestaan dat rijk is aan warmte, welzijn en goede zorg.

De Riethorst Stromenland biedt wijkverpleging en behandeling aan huis, maaltijden aan huis, restaurants, dagbesteding, revalidatiezorg en langdurig wonen met zorg. We zijn expert op de gebieden dementie, de ziekte van Parkinson, de ziekte van Huntington, wondzorg en zorg in de laatste levensfase.

Met 1.300 bevlogen medewerkers, 800 vrijwilligers en mantelzorgers werken we samen voor ongeveer 1.000 klanten. We zijn werkzaam in de regio West-Brabant, in en rondom Het land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied.

THUIS bestaat 5 jaar!

Vijf jaar geleden zag het aller-eerste bewonersmagazine van De Riethorst Stromenland het daglicht; THUIS. Intussen zijn er ieder jaar drie prachtige exemplaren verschenen. Daar zijn we trots op.

PopulairMet de tijd is ons bewo-nersmagazine steeds popu-lairder geworden. Dat merken we aan de positieve reacties van de lezers. Ook ontvan-gen we steeds meer tips voor mooie verhalen. Dit alles maakt dat we elke uitgave met veel liefde en plezier voor u samenstellen.

Tien cadeaubonnenGraag willen we ons jubileum met u als trouwe lezer vie-ren. Onder de klanten van De Riethorst Stromenland verlo-ten we tien keer een bladca-

deau ter waarde van € 50,--. Zo kunt u zich voor langere tijd gratis abonneren op een magazine naar keuze en nog meer genieten van het lezen van een mooi tijdschrift.

Zo maakt u kansWilt u kans maken op deze prijs? Vul uw gegevens in op onderstaande bon en lever deze in bij de receptie van uw zorglocatie. Graag voor 30 juli 2019. De tien prijswinnaars krijgen persoonlijk bericht en zullen vermeld worden in de volgende uitgave van THUIS.

Prijs verzilverenUiteraard helpen we u graag om de prijs online te verzilve-ren als u een van de winnaars bent. Ook iedereen zonder computer of kennis van online bestellen kan dus meedoen.

Thuis is een uitgave van De Riethorst Stromenland en verschijnt drie keer per

jaar in een oplage van 3.000 exemplaren.

Samen fijner levenDe Riethorst Stromenland

RedactieadresDe Riethorst Stromenlandafdeling CommunicatieCentraal Bureau DomboschZalmweg 1c4941 VX Raamsdonksveer0162 582050communicatie@drsn.nl

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder vooraf overleg met de afdeling communicatie van De Riethorst Stromenland.

__________________________________

Start nieuwbouw De Riethorst

Dieren op bezoek

Genieten tijdens zomervakantie

10

3215

Wonderfoon voor mensen met dementie

36

WINACTIE • WINACTIE • WINACTIE • THUIS 5 JAAR • WINACTIE • WINACTIE • WINACTIEMaak kans op een 1 van de 10 bladcadeau-bonnen ter waarde van € 50,--.

Naam: ________________________________________________________________________________________ Zorglocatie: ________________________________________________ Nummer appartement: _____________

Lever deze bon in bij de receptie van uw zorglocatie. Doe dit uiterlijk 30 juli 2019.

5

WFusie stap dichterbij

“We zijn erg verheugd”, zegt bestuur-der Mireille de Wee. Ze doelt op het officiële akkoord van de Raden van Toezicht en de positieve adviezen van de centrale cliëntenraden en ondernemingsraden binnen de drie zorgorganisaties. “Onze belang-rijkste drijfveer voor de fusie is om goede zorg en ondersteuning te kunnen blijven garanderen aan de cliënten in de regio, nu en in de toekomst. We hebben de uitdaging om goede zorg te verlenen in een maatschappij waarin de zorgvraag stijgt en complexer wordt. Tegelij-kertijd daalt het beschikbare aanbod aan personeel. Samen kunnen wij deze uitdaging beter aan. We willen daarnaast toonaangevend zijn in de zorg en ondersteunen vanuit diverse expertises. En een goede werkge-ver zijn voor al die mensen die zich dagelijks inzetten voor goede zorg en ondersteuning aan de klanten.”

Officieel akkoordDe afgelopen maanden is met grote inzet en enthousiasme van veel medewerkers en een vertegenwoor-diging uit de ondernemingsraden en centrale cliëntenraden een gedragen fusiedocument tot stand gekomen. Door het traject dat we gelopen heb-ben, is er veel geloof en vertrouwen in de toekomstige samenwerking ontstaan. Het fusiedocument is te lezen op www.rvssamenopweg.nl. Op deze website kunt u de ontwik-kelingen volgen.

Volgende faseVanaf nu zullen we onze tijd beste-den aan de verdere uitwerking van de fusie om de overgang naar de nieuwe organisatie op 1 januari 2020 zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Dezelfde medewerkersMireille de Wee benadrukt dat er voor de bewoners van de zorgloca-ties niets verandert. “Niemand hoeft te verhuizen en we blijven dezelfde goede zorg verlenen mét dezelfde medewerkers. Want we hebben er voor gekozen om alle medewerkers van de drie zorgorganisaties mee te nemen naar de nieuwe organisatie. De fusie helpt ons vooral om ach-ter de schermen de zorg nog beter te maken en de arbeidsproblema-tiek beter aan te pakken door in te zetten op arbeidsbesparende tech-nologie of nieuwe vormen van zorg en ondersteuning zoals bijvoorbeeld verpleeghuis zorg thuis te verlenen.”

Grote betrokkenheidTrots is de bestuurder op de grote betrokkenheid van medewerkers, de OR en cliëntenraden in het hele tra-ject. Ook benadrukt ze hoe goed de drie organisaties matchen. “We gelo-ven echt dat de fusie tot iets moois gaat leiden. Dat zit ook in de men-sen. We hebben allemaal de klant voorop staan. En er heerst openheid en gezelligheid op de zorglocaties. Dit komt ook nadrukkelijk terug in de visie van de nieuwe organisatie.”

De voorgenomen fusie van De Riethorst Stromenland met zorgorganisaties Volckaert en Scha-kelring is een stap dichterbij gekomen. Op basis van de posi-tieve adviezen van de ondernemingsra-den en cliëntenraden van de drie organi-saties is het defini-tieve fusiebesluit genomen. Dit onder voorbehoud van de goedkeuring door de Nederlandse Zorgau-toriteit (NZa) en de Autoriteit Consument en Markt (ACM).

• WINACTIE • THUIS 5 JAAR • WINACTIE •

Vul uw gegevens in op pagina 3 en maak kans op een 1 van de 10 bladcadeau-bonnen ter waarde van € 50,--.

De Nederlandse Zorgautoriteit

(NZa) heeft inmiddels toestemming verleend op de ingezonden aanvraag

voor de fusie.

7

I

- Week van zorg en welzijn -

‘Ik kom hier wonen. Wat een heerlijke sfeer’

Tijdens de week van Zorg en Welzijn openden verschillende zorglocaties van De Riethorst Stromenland de deuren en werden bezoekers ontvangen met leuke activiteiten. Hoogtepunt was het optreden van de Wilgenband op zorglocatie Altenahove in Almkerk.

“Zo mooi kunnen zorg en welzijn dus

zijn”

EnthousiasmeEnthousiasmeBijna 25 leden telt de Wilgenband. Ze zijn allen gekleed in rode bodywarmers en zingen uit volle borst de liedjes mee op de klanken van het accordeon. Met tamboerijnen en trommels slaan de leden zo goed als het gaat vrolijk de maat mee. Dirigent Jeroen geeft bij elk liedje een ander bandlid de microfoon in handen. Tijdens ‘Viva Italia’ is het de beurt aan de vrolijke Bianka. Ze gilt en kirt het uit als ze haar hoge uithaal heeft afgerond. Tot groot vermaak van de zaal. “Het enthousiasme spat eraf”, zegt bewoonster Ans Spoorenberg. Samen met vrijwilliger Folkje van ’t Hoog maakt ze een gezellig dansje. Achter hen komt een steeds langer wordende polonaise voorbij. Vrijwilligers delen intussen een verfris-send drankje en schalen vol hapjes uit.

“Ik kom hier wonen. Schrijf mij maar in. Wat een heerlijke sfeer. Fantastisch hoe er alles aan wordt gedaan om mensen een fijne tijd te bezorgen”, zegt Anita Knop uit Vlissingen. Ze is vanuit Zeeland op bezoek bij haar jarige zwager Bert Kieboom die op Altenahove woont. Haar schoonzus Emmy Kieboom is al net zo enthousiast over de goede zorgen van alle vrijwilligers, de positieve sfeer in huis en het optreden van de Wilgenband. “Zo mooi kunnen zorg en wel-zijn dus zijn. Ik heb werkelijk iedereen zien genieten vanavond.”

WilgenbandEr zijn ruim honderd aanwezigen bij het optreden van de Wilgenband. Een band speciaal voor mensen met een beperking. De dochter van Lenie van Burgel maakt er ook deel van uit. “Ik ga bij elk optreden van Bertina kijken. Ik vroeg of ze een keer in Altenahove kwam optreden. Zodoende zijn ze nu hier”, vertelt de bewoonster, die samen met medewerkster Mathilde van den Bosch op de eerste rij zit. Mathilde is in haar vakantie teruggekomen om de speciale avond met Lenie mee te maken. “Dat is geen enkele moeite voor mij. Ik zou dit niet willen missen”, zegt de bevlogen medewerkster.

Andere zorglocatiesHet was niet alleen feest in Almkerk. Ook andere locaties openden de deu-ren in de Week van Zorg en Welzijn. Zo was er op Goezate in Werkendam een bingo voor de hele buurt, een spel jeu de boules op Mauritsstaete in Geertruidenberg en een koorop-treden van De Spotvogels op De Stroming in Waspik. In Oosterhout gingen bewoners en bezoekers in Slotjesveste samen aan de slag met vrijwilligers van de schildersgroep.

9

In de wensboom op zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout hing begin 2018 een bijzondere wens: Henri Dilven wilde -ondanks zijn spier-ziekte- graag parachutespringen. Dat de uitvoering van een wens niet altijd even eenvoudig is, bewijst dit verhaal.

“Ik heb altijd geroepen: ik wil parachute-

springen. Dat roep ik al 20

jaar. Maar ja, ik zit ook al 19 jaar in

een rolstoel door een zeldzame spierziekte. Dat maakt de realisa-tie van zo’n wens niet eenvoudig”, zegt de 51-jarige Henri Dilven. Toen de bewoner van Slotjesveste eind 2017 werd gevraagd of hij een wens in de wensboom wilde hangen, twijfelde hij geen moment: een parachu-tesprong maken. Henri had niet verwacht dat zijn wens serieus zou worden genomen. “Ik heb namelijk ooit in een luchtballon gevaren en dat was een hele happening door mijn rolstoel. Een parachutesprong is nog lastiger.”

DomperTot zijn grote verrassing kregen de weldoe-ners achter de wensboom het voor elkaar om begin 2018 een duosprong te regelen op vliegveld Seppe. “Helaas zorgde een dodelijk ongeval op het vliegveld -enkele dagen voor mijn sprong- voor langdurig uitstel. En tot overmaat van ramp werden de regels voor parachutespringen aange-scherpt. Ik moest eerst 13 kilo afvallen om in aanmerking te komen. Tja, een domper. Maar nu ik zo dicht bij de realisatie van mijn droom ben, wil ik daar natuurlijk alles

aan doen.” Henri is intussen al drie maan-den bezig met afvallen. “Dat valt niet mee als je alleen met je armen kunt bewegen. Dan moet je veel trainen om kilo’s kwijt te raken.” Henri krijgt hiervoor begeleiding van een diëtiste. “Bepaalde zaken in mijn dieet moest ik minderen. Ik snoepte gelukkig al niet. Er wordt nu 30+ kaas speciaal voor mij in huis gehaald, net als magere Optimel. Ik let goed op: geen mayo of dressings en veel rauwkost. Ik vind het wel lekker.”

Elke dag uur trainenOok heeft de Oosterhouter de missie opgepakt om elke dag een uur te trainen met zijn handbike. “Eerst reed ik rondjes op de afdeling, maar daar kwamen klachten over. Ik zou te hard over de gang rijden. Nu ben ik op de parkeergarage aangewezen. Niet ideaal. Maar ik geef niet op. Ik ben al veel kilo’s kwijt!” Elke dag rond 14 uur fietst Henri over de paden langs de geparkeerde auto’s. Als het meezit, kan hij in één ronde 18 armslagen maken. Als het druk is in de garage zijn dat er een stuk minder. “Het blijft oppassen geblazen. Mensen verwach-ten niet dat er een handbiker rondfietst. Gelukkig is de garage op zaterdag en zondag dicht, dan heb ik het rijk voor mij alleen.” Na een uurtje fietsen, trillen Henri zijn armen van inspanning en is het tijd om te stoppen. Hij is moe, maar voldaan. “Ik blijf doorfietsen tot dat ik 95 kilo weeg en mag parachutespringen!”

Lang-gekoesterde

droom …

Facetimen met zuslief op Curaçao

Verzorgende Jolanda Vissers maakt graag gebruik van moderne technieken om wat extra’s te kunnen bieden in de zorg aan de klant.

de praktijk. “De toestemming van de familie kwam direct, maar de faciliteiten waren een uitdaging. Voor mijn studieopdracht moest ik na afloop uitschrijven waar ik bij de realisatie zoal mee te maken kreeg: van de beschikbare ICT tot de online beveiliging van het inbelaccount en een stabiele WiFi-verbinding. Er kwam heel wat bij kijken.”

Afspraak met zusIntussen staat een tweede videogesprek gepland. Mevrouw De Vries zit op haar kamer al helemaal klaar voor ‘de afspraak met haar zus’. Zodra de video-verbinding tot stand is gekomen, wijst ze naar het scherm van de tablet. “Daar is mijn zus! En dat ben ik.” Als ‘tante Bep van 89’ begint te praten, kan de bijna 93-jarige Ger de Vries er niet

over uit hoe geweldig ze het vindt haar zus weer te zien en spreken. De zussen halen al snel herinneringen op van vroeger. “Weet je nog dat we altijd samen op de voorkamer sliepen? En dat we graag een liedje over Den Bosch zongen?” Als in Curaçao ‘Zoete Lieve Gerritje’ wordt ingezet, maakt Oosterhout het liedje af. De zussen lachen. “We zijn een muzikale familie. Al was piano spelen niet altijd leuk”, zegt Bep. “”Maar dat moest van vader”, weet Ger nog. Ze praten over kostschool, pianoles, het vakantiehuisje in Zwitserland en die ene vakantie in Rome dat ze ’s nachts de weg kwijt waren. En zo brengt de techniek op deze druilerige woensdagmiddag het zonnige Curaçao heel dichtbij.

“Dat was gezellig zeg”, zegt ze na afloop. Ook Jolanda is tevreden. “Het is alsof haar zus op visite is geweest. Geweldig toch als we dat zo kunnen faciliteren? Ik hoop dat veel collega’s dit voorbeeld volgen. De techniek biedt de zorg zoveel mooie mogelijkheden.”

Jolanda Vissers weet het nog goed. Ze was mevrouw De Vries aan het verzorgen toen ze hoorde dat de bewoonster van zorglocatie De Riethorst haar twee zussen op Curaçao al zolang niet had gezien. “Ik voelde gewoon haar gemis, al zei ze het niet met die woorden. Toen ik korte tijd later voor mijn studie Zorg en Technologie de opdracht kreeg een moderne techniek in te zetten op de werkvloer, dacht ik terug aan het gesprekje met mevrouw De Vries en hoe een videogesprek wellicht een mooie oplossing kon bieden. Je kunt immers op elk gewenst moment van de dag elkaar zien en spre-ken, ondanks de grote afstand.”

UitdagingHoe eenvoudig als dat klinkt, zo uitdagend bleek de uitvoering in

11

Nieuwbouw De Riethorst van start

Op de bouwplaats aan de Venestraat in Geertruidenberg is het officiële startsein gegeven voor de nieuwbouw van zorglocatie De Riethorst. Klanten, zorgmedewerkers en de bestuurders van de betrokken zorgorganisaties De Riethorst Stromenland en Prisma zetten samen de eerste schop in de grond.

Bestuurder Mireille de Wee van De Riethorst Stromenland sprak na de symbolische handeling van ‘een lang gekoesterde droom’ die in vervulling gaat. “Al ruim 10 jaar zijn we bezig met plannen om nieuwbouw op deze locatie te realiseren. Er komt een toe-

komstbestendige zorglocatie die perfect past bij onze visie ‘Samen Fijner Leven’. We kunnen er ouderenzorg van de toekomst te bieden. Een thuis voor onze klanten en een fijne plek om te werken voor onze medewerkers.”

Zorg in vrijheidDe Riethorst wordt volgens De Wee ‘een voorbeeld voor heel Nederland’. “We breken met alle tradities van de verpleeghuiszorg. Niets is zo erg als het gevoel dat je opgesloten zit. Mensen met dementie kunnen daar zelfs onrustig of agressief van wor-den.” De bestuurder vertelt dat mensen op de nieuwe zorglocatie straks zelf kunnen beslissen over hun manier van leven. “Over wat, hoe en wanneer zij onze onder-steuning wensen en wanneer juist niet. Zorg in vrijheid noemen we dat. In het nieuwe pand is straks alles gericht op wonen en de locatie is voorzien van de nieuwste zorgtechnieken en ICT. Dit vullen we uiteraard in met onze bevlogen medewerkers en vrijwilligers met oprechte aan-dacht en door samenspel in de zorg.”

Krachtenbundeling Jaap de Bruin, bestuurder van zorgorganisatie Prisma, zei ‘apetrots’ te zijn op de krach-tenbundeling met De Riethorst Stromenland. Prisma huurt straks vijftien appartementen in het nieuwe zorgcomplex. Bij het ontwerp van het pand is volgens architect Sander van Sambeek nadrukkelijk rekening gehouden met de visie van de zorgorgani-saties. “We voegen een wijk aan Geertruidenberg toe. De zorgloca-tie wordt als het ware binnenste-buiten gekeerd, zodat bewoners de wijk in kunnen en onderdeel worden van hun buurt. Ze horen erbij.”

Oplevering De betrokkenheid van bewo-ners en medewerkers van De Riethorst bij de nieuwbouw is groot. De bewoners wachten met smart op de oplevering van het pand. “Wij verblijven intussen al 2 jaar op de tijdelijke zorglocatie Buurstede in Oosterhout. U gaat nu een prachtig huis bouwen. We kunnen niet wachten om er straks met enthousiasme samen een thuis van te maken.”

37 jaar met liefde gezorgd voor bewoners

Eind oktober 2018 stierf zorgmedewerker Gerry van Ool.

Ze was al enige tijd ernstig ziek. Vanuit haar ziekbed bleef ze

betrokken bij haar zorglocatie Aernswaert. Ook na haar

overlijden blijkt hoe zeer ze van haar werk hield.

‘Liever geen bloemen, maar een donatie voor de bewoners van Aernswaert’. Het was Gerry haar uit-drukkelijke wens om deze tekst op haar rouwkaart te plaatsen. “Al 40 jaar was Gerry werkzaam in de zorg, waarvan 37 jaar bij De Riethorst Stromenland. Ze hield van haar werk”, vertelt echtgenoot Piet. Samen met zijn zonen Tom en Bas en schoondoch-ter Lisanne is hij naar de zorglocatie in Hank geko-men om het opgehaalde bedrag van de crematie te overhandigen. Speciaal voor de gelegenheid zijn zorgmedewerkers en bewoners samengekomen in de gezamenlijke huiskamer.

Verrassing tijdens nachtdienstZoon Tom vertelt dat hij één keer eerder de werk-plek van zijn moeder bezocht. “Toen kwam ik haar tijdens haar nachtdienst verrassen. Ik kwam net terug na een lang verblijf in Madrid. Oh, wat was ze blij om me weer te zien. En nu ben ik hier zonder haar. Ik vind het best moeilijk.” Tom staat daarin zeker niet alleen. In de kleine huis-kamer wordt gehuild, gelachen en geknuffeld. Het samenzijn biedt troost. “Ik vind het heel erg dat ze weg is”, zegt bewoonster Dina. “Ze was altijd heel lief voor me.” Dina is een van de drie bewoners die Gerry nog kent van voordat ze stopte met werken. Sindsdien bleef Gerry vanuit haar ziekbed via haar schoondochter, die ook bij De Riethorst Stromenland werkt, op de hoogte van alle ontwikkelingen op de werkvloer. “Ze vroeg altijd naar

nieuwtjes en las THUIS in één keer uit. Ze miste haar werk en collega’s echt”, vertelt Lisanne. “Dat was andersom ook zo”, zegt collega Annelies. “Er zijn zoveel momenten dat we Gerry naast ons mis-sen. Ze hielp iedereen, loste problemen op en vulde openstaande diensten in. Ze was onze joker. Dat ze na haar overlijden een bedrag doneert voor de bewoners kenmerkt haar zorgzame karakter.”

‘Hart voor elkaar’Zoon Bas bedankt alle collega’s. Hij vertelt hoe fijn alle steun was tijdens het ziekbed en overlijden van zijn moeder. “Het is mooi om te zien dat jullie er ook nu weer allemaal zijn voor mijn moeder en voor elkaar. Dat bewijst maar weer dat jullie in het juiste vak zitten: jullie hebben hart voor elkaar.” Bas en Tom onthullen korte tijd later samen met bewoonster Dina het opgehaalde bedrag: 2.641,81 euro. Eigenlijk was het eindbedrag iets minder, maar Piet heeft het bedrag aangevuld tot een symbolische cijferreeks. “Het bedrag is nu opge-bouwd uit de cijfers van onze geboortemaanden en het jaartal waarin we trouwden”, legt hij uit. Zorgmanager Petra de Heus dankt de weduwnaar voor het prachtige gebaar. “We gaan er hier mooie

dingen van doen.” En terwijl de nabestaanden met een lach en een traan herinneringen opha-len, en meneer Knapen zingt over de goede oude tijd, wordt in de tuin van Aernswaert een gedenkboom geplaatst. Voor Gerry. Zodat ze nooit vergeten zal worden.

Samenloop voor HoopOp 28 juni 2019 lopen

collega’s van Aernswaert mee met de KWF Samenloop voor Hoop. Zo willen ze stil staan bij het overlijden van

Gerry en alle andere mensen die te maken hebben met

kanker.

13

Een dag meelopen

met…

‘Zorgen dat medewerkers gezond kunnen werken’

Bij De Riethorst Stromenland werken ruim 1.200 medewerkers dagelijks aan het welzijn

van de klanten. Zij doen hun best om mensen op de zorglocaties en daarbuiten een fijne dag

te bezorgen. Om ervoor te zorgen dat onze zorgmedewerkers gezond kunnen werken en

zich 100% voor hun taak kunnen inzetten, zijn er medewerkers die daar vanuit hun functie

goed op letten.

zegt Ilse. De preventiemedewer-ker vertelt dat ze medewerkers helpt als zij zich melden met fysieke klachten als gevolg van hun werksituatie. “Ik kijk dan of er aanpassingen op de werkplek nodig zijn. Ik kan bijvoorbeeld speciale stoelen, beeldscher-men, muizen en laptopverhogers regelen. Uiteraard doe ik dit alles het liefst preven-tief om zo klachten voor te blijven. Medewerkers blijken echter terughoudend om voor zichzelf hulp te vragen. Zonde want er is zoveel

mogelijk. ”Zodra Ilse constateert dat een

werkplekonder-zoek nodig is, schakelt ze ergo-therapeut Ine in.

”Zorgmedewer-kers krijgen op hun

werkplek ondersteuning van ergocoaches. “Zij geven ter plekke tips als zij bij-voorbeeld iemand verkeerd zien sjouwen of sjorren. Elke locatie of afdeling heeft een eigen ergocoach”, weet Ilse.

Ideale omstandighedenWaar Ilse veelal gericht is op medewerkers binnen de muren van de zorglocaties, kijkt Ine vooral mee met medewerkers in de buitendienst. Ine: “Op zorglocaties kun je werken onder optimale omstandigheden met gladde vloeren, geen drempels,

brede deuren en bij de inrichting van ruimtes is rekening gehou-den met de mogelijkheid om makkelijk zorg te kunnen verle-nen. Dat hebben medewerkers in de wijkverpleging allemaal niet. Zij moeten het doen met de omstandigheden die er in iemands huis zijn. Ik word regel-matig gevraagd te komen kijken welke aanpassingen mogelijk zijn. Dat begint vaak met maatrege-len om iemand zelfstandig thuis te kunnen laten wonen: drempels eruit, andere vloerbedekking of het verplaatsen van meubels om bijvoorbeeld met een rolstoel of rollator door een kamer te kunnen. Daarna kijken we of de medewerker gezond kan werken.”

Doorgaan en niet klagenIne vindt ook dat zorgmedewer-kers laat aankloppen. “Vaak zijn ze al een poos aan het werk

onder omstandigheden die niet goed zijn voor hun eigen gezondheid. Het is een beetje een zorgmentaliteit: doorgaan en niet klagen. Maar als je zelf niet gezond kunt werken, hoe kun je dan goede zorg verlenen?

Ilse de Graaf en Ine de Ruijter

De telefoon gaat bij ergothera-peut Ine de Ruijter. Een mede-werker van de wijkverpleging aan de lijn. Ze heeft zich onlangs vertild aan een twee meter lange klant die thuis gevallen was. Meneer valt steeds vaker en elke keer een collega van de wijkver-pleging erbij bellen om mee te komen helpen bij het omhoog tillen van meneer, is eigenlijk ondoenlijk. Wat te doen, want de situatie doet zich regelmatig voor? Ine treedt na het telefoon-tje in overleg met preventieme-dewerker Ilse de Graaf. Samen komen ze uit bij een mobiel hulpmiddel dat de medewerk-ster eenvoudig kan meenemen en in haar eentje onder de klant kan schuiven. Het hulp-stuk brengt de gevallen klant vervolgens automatisch in een zithouding, van waaruit zij hem kan helpen opstaan.

‘Goed voor mensen zorgen’Het is een typisch voorbeeld van hoe Ilse en Ine er samen voor zorgen dat medewerkers verantwoord kunnen werken en hun eigen gezondheid niet op het spel zetten. “De eerste regel uit ons arbobeleid luidt letterlijk: de medewerkers zorgen voor de klanten, wij voor de medewer-kers. Dat is een mooie omschrij-ving van onze dagelijkse taak”,

De medewerkers zorgen voor de

klanten, wij voor de medewerkers

15

D

SBewoners maken De Stroming op schaal

De maquette is niet alleen behoorlijk groot, ook is deze van binnen en buiten tot in het kleinste detail uitgevoerd. Wie goed kijkt, ziet bijvoorbeeld in de vogelkooi in de tuin van de gesloten afdeling zelfs piepkleine vogeltjes.

De maquette is vervaardigd in de fietsenstalling van De Stro-ming, die in de volksmond het atelier van meneer Pals heet. Hij gebruikt voor de maquette veel spullen van zijn oude hobbyclub, maar sommige onderdelen, zoals de steentjes op de maquette schaft hij zelf aan. “Om het een reëler uitstraling te geven.” Uiter-aard zijn de bewoners apetrots op hun bouwwerk. Zodra de maquette helemaal af is, krijgt deze een mooie standplaats in de zorglocatie, zodat iedereen ervan kan genieten.

Franse sfeer in WaspikHet is een drukte van jewelste bij de nieuwe jeu-de-boulesbaan van zorglocatie De Stroming in Waspik. Het is dan ook heerlijk weer. Bewoners houden het spel goed in de gaten en iedereen leeft mee. De heer De Haan had voor de gelegenheid zelfs zijn baret opgezet.

Drie bewoners van zorglocatie De Stroming in Waspik hebben samen

een maquette van de zorglocatie gemaakt. Het

idee kwam van de heer Pals, die veel ervaring heeft met schaalmodellen maken. Hij kreeg in de loop van zijn

bouwproject ondersteuning van de heren Klis en De Wit.

Een jaar lang hebben ze samen elke dag twee uur aan

het schaalmodel gewerkt.

Sponsorgeld rollatorrace maakt activiteiten mogelijk Een uil, een slang, kippen en konijnen. De variatie aan dieren was groot tijdens het ‘snoezelen met dieren’ op zorglocatie Altenahove in Almkerk. De activiteit werd gehouden voor klanten van de zorglocaties Antonia en Altenahove en scholieren van basisschool De Almgaard. De snoezeldierendag werd mogelijk gemaakt dankzij het sponsorgeld van de eerste Rollator Street Race in 2018. De snoezeldieren lieten zich gewillig aaien door de aanwezigen. Jong en oud mocht de dieren vasthouden en knuffe-

len. Vooral de slang was favoriet bij de scholieren. Ook mevrouw Hamers durfde te poseren met het reptiel. De uil op haar stoel vond ze ‘heel erg mooi’.

17

Schot in de ROOS

De schietsport is Rinus Schouten zijn lust en zijn leven. Zelf schieten lukt niet meer, maar een avondje doorbrengen in het club-huis van zijn oude schietclub is voor hem een heuse droomwens. Dankzij de Rotary en stichting Vrienden Stromenland werd die droom werkelijkheid.

Beste schutter“Rinus was de beste schutter op de 12 meter. Ook op langere afstanden wist hij altijd perfecte scores af te leveren. Hij had een goede discipline en techniek”, vertelt Wim. De bewoner van zorglocatie Altenahove glimlacht na het compliment. “Ja, ik was wel goed. Mijn zonen heb ik ook leren schieten”, vertelt hij. Zonen Maurice en Onno zijn speciaal voor de droomwens van hun vader aanwezig in het clubhuis. “We hebben zeker ook 20 jaar geschoten. Ook wedstrijden op districtsniveau”, vertelt Onno, die speciaal zijn clubbodywarmer weer eens heeft aangedaan.

Eerste schietlesLeo Zwijnenburg van Rotary Altena, een van de mogelijkma-

kers van de droomwens, is voor de gelegenheid meegekomen naar het clubhuis in Andel. “Dit is een schot in de roos”, zegt hij als hij Rinus ziet genieten. Leo vergroot de feestvreugde met een lekker stuk Helvoirtse Leyer. Rinus laat het zich smaken. Zodra het gebak op is, neemt het erelid van De Rommert een kijkje op de schietbaan. “Kijk, daar is jouw oude wapen”, wijst Wim. Rinus zijn ogen stralen: “Een erf-stuk!” Nadat de 81-jarige de sfeer op de baan heeft geproefd en de dampen van vers kruit weer eens heeft geroken, is hij getuige van de eerste schietles van zijn klein-zoon Jouke. De 16-jarige kiest voor een .22 revolver. “Ook mijn favoriet vroeger”, glimlacht Rinus.

“Rinus, wat ontzettend leuk dat je hier bent!” Een jongedame pakt de hand van de bewoner van zorglocatie Altenahove vast en bukt zich voorover om hem in zijn rolstoel te begroeten. “Ken je me nog?”, vraagt ze. Als Rinus ‘nee’ schudt, aait ze hem over zijn hand. “Dat geeft helemaal niks. Maar wij kennen je hier nog wel. We vinden het super dat je hier weer bent.”

Rinus krijgt een hartelijk onthaal bij ‘zijn’ schietvereniging. Veertig jaar was hij actief lid. Een hele poos in de rol van voorzitter. Hij richtte zelfs schietclub De Rom-mert mee op, vertelt huidige voorzitter Wim Schipper. “We zijn begonnen in een loods bij Fort Giessen met een paar man. De club telt intussen 182 leden.”

Diner voor 2 biedt mooie herinnering

afruimt, bakt Bertha de var-kenshaas. Maartje roert intussen de champignonroomsaus op de juiste dikte. “Het is even goed timen, maar verder kost dit ons geen enkele moeite”, zegt ze met een blos op de wangen” Bertha knikt: “We hebben er zelf zoveel plezier in. We gunnen onze echtparen van harte een mooie herinnering samen.”

ProostenAlle goede bedoelingen ten spijt, Vadertje Tijd maakte van meneer Westerhoek intussen een weduwnaar. Zijn dochter Gerie neemt de plaats van haar moeder aan tafel in. “We maken er samen iets moois van”, klinkt het beslist. Vader en dochter proosten met een wijntje. “Op een mooie avond samen!”

GastvrijAan de lange tafel op het kerk-plein van Goezate zitten naast vader en dochter Westerhoek de echtparen Van Ippel en Visser. Met zijn zessen zien ze hoe de drie medewerkers hen gastvrij bedienen. “Het is net een echt restaurant”, zegt mevrouw Vis-ser. “En dan te bedenken dat ik nog wel mijn bedenkingen had over dit etentje. Ik ben niet zo’n goeie eter. Maar alles smaakt me goed. Ze hebben erg hun best gedaan.”

Dat compliment doet de drie medewerkers goed. Fran-

cisca vertelt: “Elk jaar geven we de bewo-ners een cadeautje rond de feestdagen.

De echtparen kregen een tegoedbon voor een diner voor twee. Want zoiets is zeker niet meer vanzelfsprekend als je op een zorglocatie verblijft. Zor-

geloos genieten van een uitgebreide maaltijd is wat we hen van harte gunnen.” De gasten zijn eenslui-dend na afloop: “Missie geslaagd, dames!”

Een diner voor twee. Dat kregen drie echtparen op zorglocatie Goezate aangeboden van drie betrokken medewerkers die zelf op een avond kwamen koken.

“Soep à la Bertha!” De scheeps-bel naast de eettafel luidt symbolisch als de zelfgemaakte groentesoep van vrijwilliger Bertha Visser wordt opgediend. Meneer Van Ippel lepelt met smaak zijn kommetje leeg. “Als er nog soep over is, zou ik die morgen graag willen opwarmen.” Kok Bertha lacht om het com-pliment. Samen met vrijwilliger Maartje Paans heeft ze uren in de keuken gestaan om het bijzondere diner voor de zes gasten aan tafel te bereiden. Francisca Vos, activiteitencoör-dinator, regelde alles eromheen. Met zijn drieën serveren ze de gerechten uit. Van carpaccio en verse groentesoep tot vele verse groentjes, een salade, vers bereide stoofpeertjes en naar keuze varkenshaas met frietjes of kabeljauw met aardappeltjes.

Terwijl Francisca de tafel na de voorgerechten

“Missie geslaagd”

19

Z ingen voor mama

“Mama, mag ik even met je praten? Want ’t verwart me wat er met ons twee gebeurt…”Het optreden van Ankie in het goed gevulde atrium van zorglocatie De Lemmenskamp is net begonnen, als haar stem breekt bij het nummer ‘Samenzijn’ van Willeke Alberti. Een brok in de keel maakt duidelijk hoe emotioneel Ankie het optreden voor haar moeder ervaart. En hoe raak de tekst ook is. Het is allemaal zo begrijpelijk. Er ligt een zware tijd achter hen. Moeder Tiny Hak is net verhuisd naar zorglo-catie De Lemmenskamp in haar zo geliefde Woudrichem.

Samen zijnIn dat nieuwe huis staat dochter Ankie nu samen met trio Vastgoed op het podium. Ze treden op voor de bewoners van De Lemmens-kamp en haar moeder in het bijzonder. “Want dat had ik mama beloofd”, zegt Ankie. “Ik zou voor haar komen zingen als ze hier zou wonen.”

De snik in haar stem is verdwenen naarmate het eerste liedje vordert. De zangeres toont dat ze gewend is om op te treden. “Samenzijn, is samen lachen, samen huilen, leven door dicht-bij elkaar te zijn”, klinkt het zuiver en krachtig. Ankie wordt begeleid door het muzikale trio Vastgoed. Samen bezorgen zij de bewoners en aanwezige familieleden een heerlijke muziek-middag. De beladen nummers die Ankie solo doet, worden afgewisseld met vrolijke meezin-gers. Bij de ‘klokken van Arnemuiden’ deint de zaal mee op de maat van de muziek. Mevrouw Hak zingt alle liedjes mee. Tussendoor vertelt Ankie dat ze de liefde voor het zingen van haar moeder meekreeg. “Mama werd altijd de nachtegaal genoemd in de kerk. Ze heeft zelf een prachtige zangstem. Ik heb het zingen van haar geleerd.”

Zingen voor je moeder, omdat je dankbaar bent voor alles wat ze voor je deed. En zij jou de gave van het zingen schonk. Ankie van Noorloos deed het op zorglocatie De Lemmenskamp. Het hele huis genoot ervan mee.

Een dierbare herinneringEen paar weken na het optreden is mevrouw Hak op 94-jarige leeftijd over-leden. Ankie laat weten deze publicatie in Thuis als mooie, dierbare herinnering te zien. “Ik ben dankbaar dat ik nog voor haar heb kunnen zingen. En op haar sterf-bed zong ze een laatste lied voor mij.”

21

Belevingsgerichte hoekjes op Altenahove

In de zorg voor de bewoners pro-beren we zo goed mogelijk aan te sluiten bij hun belevingswereld. Dat geeft hen houvast. We zien mensen hierdoor meer plezier hebben en minder onrust verto-nen. Dat maakt zorgverleners en mantelzorgers uiteraard ook blij.

We zijn dan ook zeer tevreden met de nieuwe belevingsgerichte hoekjes op zorglocatie Altenahove in Almkerk. We zien bewoners op de afdeling Morgenster en Akker-winde hun momentjes pakken en zichtbaar genieten in de gezellig ingerichte hoekjes. Hartelijk dank aan alle medewerkers die dit mogelijk hebben gemaakt.

Bingo voor goed doelMeespelen voor de loop van Rotterdam naar Parijs

Fysiotherapeut Wendy van Wijk uit Werkendam doet dit jaar mee aan de Roparun. Een hardloopwedstrijd van Rot-terdam naar Parijs en terug, waarbij de lopers met hun team proberen voorafgaand aan het evenement zoveel mogelijk geld op te halen voor het goede doel. Dat doen ze op verschillende manieren. Wendy bedacht een bingo voor de bewoners van Goezate én alle geïnteresseerden van buiten de zorglocatie. “Mijn oma woont hier. Zij is, naast mijn vroegere bijbaantje mijn band met Goezate. Zelf werk ik bij zorgorganisatie De Volckaert in Dongen.”

Veel animoWendy had de bingo aangekondigd op posters in Goezate en daarbuiten. Circa 65 mensen kwamen eropaf, waar-onder 16 bewoners van Goezate. Deelname aan de bingo voor het goede doel was € 15,- voor vijf rondes met elk drie prijzen. Allemaal gesponsord door lokale onderne-mers. Verder was er tussendoor een loterij en een sta-op-ronde. “Als een nummer op je kaart genoemd werd, moest je gaan zitten. Wie als laatste stond, won een prijs”, vertelt Wendy.

DankbaarDe Roparunner kreeg leuke reacties van de bingospe-lers. “Na afloop vertelde een vrouw me dat ze dankzij de Roparun-opbrengst met zowel haar zieke vader, als haar zieke zoontje op vakantie is geweest. Zij was dankbaar dat wij als team meedoen aan het hardloopevenement.” Wendy haalde in totaal € 845,- op voor Roparunteam 262 Sterk Staaltje. “De reacties van de aanwezigen waren enthousiast. Veel bewoners vroegen of er snel weer zo’n grote bingo georganiseerd kon worden. Ze bingoën in Goezate wekelijks, maar vonden het reuze gezellig dat er nu ook mensen van buiten de zorglocatie meededen.”

Grand Café Mauritsstaete is er voor iedereen

Woonzorgcentrum Mauritsstaete biedt lekker

en gezond eten, ook als u er niet woont. In het gezellige Grand Café is

namelijk iedereen welkom.

De Riethorst Stromenland wil dat klanten onderdeel blijven uitmaken van de maatschappij. Dat ze op de hoogte blijven van wat er in hun dorp of stad gebeurt, en dat ze vrienden, familie maar ook de naaste buren uit de omgeving kunnen ontmoeten. Dat gebeurt al regelmatig, zegt Ellen van Lieshout, die als team-manager facilitaire zaken verantwoordelijk is voor het Grand Café. “Het is mooi om te zien dat men-sen van binnen en buiten in ons Grand Café elkaar ontmoeten. Dat zou wat ons betreft nog veel meer mogen gebeuren. En het werkt twee kanten op: niet alleen voor bewoners is het gezellig om samen met anderen te eten of aan een activiteit mee te doen, maar ook voor buurtbewo-ners.”

Er is veel mogelijkDat Mauritsstaete er ook is voor de mensen in de buurt, is niet bij iedereen

bekend, merkt Ellen. “Men-sen kunnen bij ons een lekkere en gezonde maal-tijd eten of een drankje drinken, maar ook mee-doen aan activiteiten zoals bingo, sjoelen, schilderen of rikken. Wie een verjaardag te vieren heeft, kan bij ons een ruimte huren inclu-sief catering. Of er kunnen lezingen gehouden worden, een filmavond, workshops. Er is heel veel mogelijk voor onze doelgroep, de 55-plus-ser.”

KennismakingOm buurtbewoners en andere belangstellenden op een laagdrempelige manier kennis te laten maken met het Grand Café, wordt er iedere tweede zaterdag van de maand tussen 17.00 en 19.00 uur een verse maandschotel geserveerd voor € 7,85. Er is keuze uit twee gerech-ten. Wilt u komen eten? Meld u dan vooraf even aan via de receptie (0162 408120).

23

H

‘Ik heb van elke act genoten’Dankzij de Stichting Vrienden van De Riethorst konden de bewoners van zorglocatie De Riethorst tweede paasdag genieten van Circus Alexander. Een klein, nostalgisch circus voor ouderwets, groot vertier.

“Hoor nou toch eens hoe mooi”, zegt een bewoonster van afdeling De Brilduiker die pal aan de piste zit. Twee circusartiesten in prachtige kostuums spelen een klassiek nummer op dwarsfluit en viool. Zodra een clown met een schuiftrompet erbij komt, klinkt al snel vrolijke marsmu-ziek en volgen hilarische sketches. De bewoonster lacht uitbundig en grinnikt om de clownsact van Circus Alexander, een circus speciaal voor ouderen in de zorg. In de ronde circustent op het terrein van De Riethorst in Oosterhout is plaats voor zeker 100 personen. Op tweede paasdag wordt drie keer een show van een uur opgevoerd. De gasten zitten op het puntje van hun stoelen als de artiesten hun nostalgische acts opvoeren. Van een acrobaat met tou-wen bovenin de tent, tot een clown met draaiende bordjes en een goochelaar met kleine dieren.

Genoten “Ik heb van elke act genoten”, zegt Riet de Vrij die sinds januari op De Riethorst woont. Ze glundert als ze na afloop ook nog het konijn uit de show mag aaien. “Eerst was het een wit konijn en toen opeens een zwarte”, vertelt ze over de goocheltruc. Clown Frenky glimlacht als de bewoonster de herinnering ophaalt. “En het feest gaat na de voorstelling door”, zegt dochter Monique van Bennekom. Er is namelijk een paasbrunch geregeld voor de bewoners van afdeling de Brilduiker, waarvoor de familieleden en personeelsleden allemaal wat lekkers hebben meegenomen. “Ik heb tokkelroom bij me”, verklapt Monique. “Da’s nog lekkerder dan een advocaatje!”, reageert haar moeder enthousiast. Clown Frenkie mimeert dat hij dat ook wel lust. Tot groot vermaak van de bewoonster.

Dubbel feestDe bewoners in rolstoelen zitten eerste rang aan de piste. Achter hen zitten kinderen, klein-kinderen en buurtbewoners. Ook oma Carla is met haar gezin gekomen. Ze woont dichtbij en hoorde van haar dochter Sylvia Broeders, con-tactverzorgende op de zorglocatie, van het cir-cus. “Hartstikke leuk dat ook mensen van buiten mogen komen. Nu de hele familie bij mij is voor Pasen kunnen we samen naar het circus.” Klein-dochter Lorena vertelt dat het dubbel feest is. “Want we gaan zo ook nog paaseieren zoeken.” De jongleur die met zijn voeten ballen in de lucht hield, vond Lorena het leukste. “En de act met de draaiende bordjes.” “Zolang je dat maar niet met mijn servies probeert”, lacht oma.

25

eW“Wie moest er koper poetsen op zaterdag?”

“Wij gingen voetballen”, roept een bewoner.“Dan had u geluk. Want op zaterdag was het thuis een drukke dag. Het koper werd gepoetst. Ook de tuin moest netjes geharkt worden. Vaak in een figuurtje voor de zon-dag, want dan kwamen de kerkgangers voorbij.” Die herinnering roept bij velen een glimlach op. “Ja, zo was het.” De lezing met spullen uit grootmoederstijd van Astrid Damen is een feest van herkenning.

Oude herinneringenAstrid Damen is verbonden aan het

Landelijk museum ’t Schuurke in Alem en geeft lezingen over het boeren-landleven en grootmoederstijd. Met humor en weemoed haalt ze moeite-loos oude herinneringen op. Tientallen

spullen uit grootmoederstijd helpen haar daarbij. Het zijn veelal keukenspullen,

zoals een melkkannetje, tulband, koffiema-ler en pruttelpotje. Maar ook oude huisraad, gebruiksvoorwerpen en kleding.

Sokken breienBij het tonen van ouderwetse breinaalden, reageert bewoonster Door van de Water dat ze vroeger altijd sokken moest breien. “Daar had ik een hekel aan. De hakken en tenen mochten niet te strak. Dat gebeurde bij mij altijd. Mijn moeder stuurde me naar de breiclub op dinsdag. Daar moest ik het leren.” Zodra Astrid vraagt wie er wel-

eens een borstrok droeg, lijkt de bewoonster haar breitrauma alweer ver-geten. Haar buurvrouw roept: “Ja, ikke. Maar wel een hemdje eronder tegen de kriebel!”

Genieten van een biertje bij de monniken

Een rondleiding bij de monniken van bierbrouwerij De Konings-hoeve en een proeverij van acht verschillende trappistenbiertjes. Een groep klanten van zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout kreeg een uniek kijkje in de keuken van de bierbrouwerij in Berkel-Enschot. Het uitstapje was speciaal voor de mannelijke klanten geregeld en mogelijk gemaakt in het kader van NL Doet dankzij het Oranjefonds. Activiteitencoördinator Katinka van der Schans vertelt: “We bieden veel activiteiten aan, maar niet alle activiteiten zijn altijd aanspre-kend voor mannen. Om te tonen dat we zeker ook oog hebben voor de wensen van de heren hebben we dit bezoek aan de bierbrou-werij geregeld. Iedereen kwam er heel enthousiast van terug.”

Grootmoeders-tijd herleeft op

Altenahove

E

27

Eitje op bestellingHet is even voor 8 uur als Truus, Janny en Nel met hun handen vol boodschappen de personeelsruimte op de tweede verdieping van Goezate binnenlopen. Truus neemt direct plaats achter het elektrische fornuis, terwijl de zussen Janny en Nel de bestellingen nalopen, die bij de receptie van Goezate zijn doorgege-ven.

Omelet zonder afzender“Vier zachtgekookte beneden, vijf hardge-kookte boven, twee spiegeleieren met spek, een met ham, en een paar zonder. En dan is er een omelet zonder afzen-der”, zegt Nel. De dames lopen hun vaste bestellingen -die op een briefje bij de receptie zijn binnengekomen- na en concludeerden dat mevrouw Visser de afzenderloze bestelling moet hebben gedaan. “Maar die wil altijd een gekookt ei”, weet Janny. En dus wordt de bestelling aangepast. Al ruim 10 jaar staan de dames om de twee weken op woensdag in alle vroegte paraat voor hun eierdienst. Sinds kort hebben ze hulp van een stagiaire. “Dat is fijn, want wij zijn al best oud en kunnen niet eeuwig blijven bakken. De

jeugd moet het straks van ons overnemen”, zegt Truus.

Versgebakken spekRuim 30 eieren worden er deze morgen vers bereid. De taakverdeling ligt vast. Truus bakt, Jannie kookt en Nel brengt de eitjes rond. Er is geen afzuigkap. Het duurt dan ook niet lang of de bovenverdieping op Goezate ruikt naar versgebakken spek en eitjes. Personeelsleden die drukdoende zijn met bewoners wassen en aankleden komen tussen de bedrijven

door even zeggen dat het zo lekker ruikt. “Soms bak ik voor het personeel ook

een lekker eitje”, verklapt Truus. “Als er bijvoorbeeld iets mis gaat met een bestelling.” Dat blijkt ook deze morgen het geval. Nel hoort tijdens haar bezorgronde

de teleurgestelde reactie van een mevrouw als er geen gepocheerd

eitje voor haar is klaargemaakt. “Maar uw bestelling zat er echt niet bij”, legt Nel uit. Janny bedenkt zich geen moment en bereid voor mevrouw alsnog het gewenste eitje. “Kleine moeite, groot plezier.”

Truus van den Oord, Janny Versluijs en Nel Schram zijn vrijwilligers op

zorglocatie Goezate in Werkendam. Op verschillende momenten helpen

de dames bij het koffie schenken of activiteiten. Elke twee weken op woensdag staan ze extra vroeg op

de stoep. Dan komen ze de bewoners verrassen met een eitje bij het ontbijt.

In alle vroegte paraat voor de

‘eierdienst’

29

g

JH

‘Ik denk niet aan stoppen’

‘Jong en oud verbinden’

Zusjes met een droom

Binnen De Riethorst Stromenland werken veel VRIJWILLIGERS om de klant een fijne dag te geven. Jong en oud zet zich belangeloos in. Ieder met een eigen reden om

een helpende hand te bieden.

Heiltje Romijn is 98 jaar. Ruim 30 jaar werkte ze in vaste dienst bij zorglocatie Antonia in Almkerk. Na haar pensi-oen is ze als vrijwilliger gebleven. “Ik woon om de hoek. Dus het is geen moeite. Ik kom op maandagochtend, zaterdag- en zondagavond koffie, thee en sap rond-brengen op de kamers. Mijn man stierf toen ik 34 was. Ik moest vanaf toen zelf de kost verdienen. Ik kreeg een baan in het oude Antonia. Ik deed er van alles: eerst schoonmaken en strijken, daarna ook nacht- en dag-diensten, medicijnen uitzetten en mensen verzorgen die overleden waren. Dat laatste deden we altijd met zijn tweeën. Als vrijwilligster doet ze de koffieronde en de bingo. Met de kookgroep is ze gestopt toen ze een keer flink ziek was. “Ik moet af en toe ook aan mezelf denken.”Het echtpaar Buurma prijst Heiltje tijdens haar koffieronde. “Ze weet precies wat onze wensen zijn. Kof-fie met een halfje suiker en een druivensap.” Ook de heer Duijzer is blij met Heiltje: “Ze is er altijd. Je kunt op haar rekenen.” De heer Kant ziet Heiltje graag komen. “Het is mijn oude overbuurvrouw. Altijd gezellig om haar weer te zien.” Op elke kamer rijdt Heiltje haar koffiekar naar binnen, pakt ze servies uit het kastje en biedt een koekje aan. “Niet vergeten: woensdag bingo”, besluit ze elk bezoek. “Dan kom ik niet voor niks helpen bij de bingo”, knipoogt ze.

Hoe krijg je oude en jonge mensen uit één wijk met elkaar in contact? Dat was grofweg de schoolop-dracht van Dana van Gils, student ‘Social Works’ aan de Avans Hogeschool in Breda. Samen met klasgenoten zocht ze contact met De Riethorst in Oosterhout. “We legden uit dat we interventie-mogelijkheden aan het onderzoeken zijn en graag met de ouderen in de wijk wat wilden doen.” De schoolopdracht mondde uit in de afspraak dat de studenten dit schooljaar elke dinsdag langskomen om activiteiten te ondernemen in samenspraak met de activiteitencoördinator. “Deze dinsdag gaan we koekjes bakken op het Floraliaterrein in Oosterhout. Ook scholieren uit de wijk sluiten aan. Zo hebben we jong en oud bijeen voor één activiteit”, legt Dana enthousiast uit. Het idee is hartverwarmend, de praktijk weerbarstiger. “Dat is meteen het mooie aan de schoolopdracht. De studenten moeten leren van hun projecten”, zegt docente Eva. Daar waar de basisscholieren al om drie uur bij Floralia aan het bakken zijn, blijkt de wandeling met ouderen in rolstoelen toch meer tijd in beslag te nemen dan gedacht. Mevrouw Snoeren wordt door haar echt-genoot geduwd. Hij vindt de wandeling ‘een mooi initiatief van de schooljeugd’. Studente Maaike vindt de gesprekken tijdens de wandeling waardevol. “Ouderen hebben al zoveel meegemaakt. Daar leer je van.”

Grace Ley en Jemima zijn twee zusjes uit Kongo. Twintig en eenen-twintig jaar oud. Gevlucht vanwege het geweld in hun eigen land en sinds acht maanden woonachtig in Nederland. Hoewel ze volop bezig zijn met hun verplichte inburge-ring, zijn ze vastberaden om al een steentje bij te dragen aan onze maatschappij. “Vrijwilligerswerk is een manier om de taal te leren. Wanneer ik naar school ga, praat ik alleen maar met andere vluchtelin-gen. Ik wil praten met andere men-sen en zo nog meer nieuwe dingen leren”, zegt Jemima. Haar zus Grace Ley heeft altijd ‘een grote droom gehad’ om mensen te verzorgen. “In Kongo zorgt familie zelf voor oude-ren, maar ik vind het leuk om hier deze mensen te helpen.” Tweemaal per week komen de zusjes naar zorglocatie De Riethorst. Om te hel-pen bij het sjoelen en bij het wan-delen. In de wandelgroep zijn ze blij met extra vrijwilligers. “Hoe meer vrijwilligers hoe meer bewoners we

mee naar buiten kunnen nemen in hun rolstoel. Met het mooie weer op komst, willen alle bewoners wel graag een keer mee naar buiten. ”Mevrouw Maas zit vandaag in de rolstoel die Jemima duwt. Ze vertelt haar dat ze vroeger vroedvrouw was. Het jongste zusje luistert aandachtig. De bewoon-ster van de zorglocatie vindt het knap dat de meiden het vak in de praktijk willen leren. “Ze doen het goed. En ze spreken de taal ook al.”

StophoestAls een van de vrijwilligers Grace Ley een Stophoest aanbiedt, kijken ze naar het bruine snoepje. “Stop hoest? Is dat een medicijn?” “Nee, een snoepje. Je moet er op sabbe-len. Da’s lekker voor als je een krie-belhoest hebt.” Maar ‘sabbelen’ en ‘kriebelhoest’ komen nog niet in het vocabulaire van de leergierige meiden voor. Als ze zien dat de bewoners ook smullen van het snoepje, steken ze het aarzelend in hun mond. “Lekker”, klinkt het. “Dankjewel.”

31

Samen slapenDoor: Marieke Schoenmakers,

geestelijk verzorger

Actieve zeventigers waren ze. Met volle teugen genoten ze van het leven. Het werk was gedaan, niets hoefde meer. Verre reizen, toeren met de motor, hobbyen in de schuur, vrijwilligerswerk, oppassen op de kleinkinderen… en vooral: genieten van elkaar, hele dagen samen optrekken. Tot die gitzwarte septemberdag… toen Jan* opeens zijn bed niet meer uit kon. Maanden ziekenhuis volgden. Langzaam werd duidelijk dat hij heel veel dingen nooit meer zou kunnen, waaronder lopen. Terug naar huis was hierdoor geen optie. Een groot ver-lies….niet alleen voor Jan, ook voor zijn vrouw Rika*.

In het verpleeghuis kwam het besef pas echt; het wordt nooit meer zoals het vroeger was. Rika kwam elke dag op bezoek, maar ging ook elke dag weer alleen terug naar dat – voor haar te groot geworden – huis. Het noodgedwongen gescheiden leven viel hen zwaar, na zoveel jaren samen. Op een dag vroeg ik haar wat ze ervan zou vinden als ze eens een nacht bleef slapen bij haar Jan. “Gewoon weer eens een keertje zoals vanouds, lekker tegen elkaar aan kruipen, elkaar weer even voelen.” Meteen begon ze huilen: “Ik heb hier vaak aan gedacht maar durfde het niet te vragen. Ik dacht dat dit niet kon in een verpleeghuis.”

De zorgmedewerkers en de facilitair manager waren maar wat bereid om mee te werken en regelden een extra bed. Dat werd zo geplaatst en opgemaakt dat ze echt bij elkaar konden liggen. Jan was blij verrast, ook hij had hier niet aan durven denken. Jan en Rika slapen nog steeds geregeld samen. Zo fijn dat we, door iets heel simpels te doen, zoveel kunnen betekenen voor een ander.

* namen zijn gefingeerd_____________________________________________________

Lieve lezers,Dit is mijn laatste column die ik voor De Riethorst Stromenland heb geschreven. Ik ga aan de slag als geestelijk verzorger in het ziekenhuis van Tilburg. Het was een eer dat ik voor u mocht schrijven. Het ga u goed.

L

Privacy, intimiteit en seksualiteit in de zorg

is open en direct en we staan open voor nieuwe ideeën. In ons nieuwe zorg-plan willen we ook nadrukkelijk vragen opnemen met het oog op meer privacy. Wilt u in de nacht wel gecontro-leerd worden? Of moeten we zorg-momenten clusteren? Wilt u dat er iemand een keer blijft slapen? We hebben de taak om iemand zijn privé zoveel mogelijk te beschermen”, vindt Marieke. De geestelijk verzorger vertelt dat ze tijdens haar werk weleens voor iemand een escort heeft gebeld. “Iemand had daar behoefte aan, waarom zouden we deze wens niet inwilligen? Het is een basisbehoefte en die escortservice maakt het voor iemand mogelijk. Dat mag er dus ook zijn. In mijn werk spreek ik met vele mensen. Heel vaak gaat het om verlies. Alle mogelijke verlies komt aan de orde, dit ook: verlies aan intimiteit, aan-raking en seksualiteit. Medewerkers zouden geen schroom moeten voelen om dit bespreekbaar te maken. Probeer juist zoveel mogelijk te helpen waar je kan, met behoud van eigen grenzen.”

AanrakingMarieke benadrukt dat niet elke aanraking ook seksuele of intieme aanraking hoeft te zijn. “Er is geen directere manier om te zeggen: ik ben blij met jou. Aanraken is daarom zo wezenlijk. Er valt al zoveel weg: gezondheid, thuis, partner, toekomstperspectief. Dat maakt dat mensen juist behoefte hebben aan iets om zich letterlijk aan vast te houden. Soms zijn mensen hun spraak kwijt, dan is de huid juist een manier om in con-tact te komen. Uiteraard is dat geen vrijbrief om iedereen zomaar aan te raken. Niet iedereen vindt dat immers even fijn, mogelijk ingegeven vanuit nare ervaringen. Maar aanraking zorgt wel voor binding. Is dat niet waar het om draait in ons werk: verbonden zijn met je zorgvrager?

Leven zoals je thuis leefde. Dat is waar we naar streven voor de bewoners op de zorglocaties van De Riethorst Stromenland. Dat betekent ook dat er veel meer oog moet zijn voor privacy, intimiteit en seksualiteit, vindt geestelijk verzorger Marieke Schoenmakers.

“De privacy in een verpleeghuis is ver te zoeken”, stelt Marieke Schoenmakers. “Om de haverklap staat er iemand binnen: de huishoudelijke dienst met schone handdoeken, een zorgmedewerker om medicijnen te brengen, een vrijwilliger met een kopje thee, een facilitair medewerker die een lamp komt vervangen of een arts die even binnenwandelt op zijn ronde. Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar wel een enorme inbreuk op iemands privacy. Het probleem is dat de deur niet echt op slot kan, medewerkers moeten binnen kunnen als er wat is. Maar we zijn wel te gast bij de bewoners. Wat als zij een moment voor zichzelf willen of even intiem willen zijn met hun partner? Dan moeten ze haast de deur barricaderen.”

BijeenkomstOm een bewustwordingsproces in gang te zet-ten ten aanzien van het belang van privacy, inti-

miteit en seksualiteit is er op locatie De Riethorst onlangs een bijeenkomst voor medewerkers en vrijwilligers gehouden. Drie sprekers belichtten de thema’s. Teamcoach Els Victoria trapte af met het onderwerp privacy. Samen met acteurs maakte ze met humoristische sketches duidelijk hoe het wel en niet moet rondom privacy. Marieke Schoenma-kers kwam als tweede spreker. Ze zoomde in op het thema intimiteit en wat wel en niet gewenst is op dit vlak. Ilse Heijne vertelde tot slot over sek-sualiteit als basisbehoefte. Voor jong en oud. Ook reikte ze tips aan hoe medewerkers het onderwerp bespreekbaar kunnen maken. Alles mag er zijnTijdens de bijeenkomst kwam ook het onderwerp ‘homoseksualiteit’ aan bod. “Wat wij vreemd vinden, is dat we nauwelijks homoseksuele ouderen binnen de zorgorganisatie kennen. Waar zijn ze? We zijn mede om die reden ook bezig met een beleidsplan om ruimte te geven aan inclusiviteit; Alles kan gezegd worden, alles mag er zijn, communicatie

We zijn te gast bij de bewoners

We hebben de taak om iemand zijn privé zoveel

mogelijk te beschermen

33

EGenieten tijdens

bewonersvakantie

Bewoners van zorglocatie Altenahove genoten tijdens hun jaarlijkse vakantie van een verwenochtend. Ook mantelzorgers werden in de watten gelegd.

Een schoonheidsspecialist, een kapper, een pedi-cure en een handmasseur. Ze zijn allemaal aanwe-zig op de verwenochtend in groepsaccommodatie ’t Volderke in Dongen. “Niets moet, alles mag deze morgen. Maar vooral genieten”, zegt activiteitenco-ordinator Lisanne van der Westen, wijzend naar de sierlijke letters ‘Genieten’ op de muur van de grote ontmoetingsruimte. “Die boodschap hebben ze speciaal voor ons er opgezet”, lacht ze. “We gaan genieten met z’n allen hier.”

VerwennerijRiet Brugmans kiest als eerste voor een behande-ling bij de schoonheidsspecialiste. Geen onbekende voor haar, want ze gaat op zorglocatie Altenahove regelmatig naar Anja de Koning. Mevrouw is blind. Haar ogen kunnen hierdoor niet vertellen hoe fijn ze de behandeling van Anja vindt. Haar gezicht doet dat wel. De lijnen in haar gelaat ontspannen als de handen van Anja haar aanraken. “Als je nou toch eens kon zien, hoe knap je eruit ziet. Je straalt helemaal”, zegt de schoonheidsspecialiste. Riet glimlacht: “Het voelt ook heel fijn. En ik ben vanmor-gen ook al in bad geweest. Zoveel verwennerij.”

Genieten Naast de schoonheidsspecialiste is een kapster bezig met Ab Elting. De Werkendammer revalideert op Altenahove na een operatie aan een hersentu-mor. Zijn partner Hetty van Wijk is op bezoek. Ze vertelt over de zware tijd die zij en Ab achter de

rug hebben. Over de eerste tekenen van ziekzijn tot de verwoestende diagnose: 61 jaar en ongeneeslijk ziek. Ab geniet volop van zijn vakantie. “Vanmorgen zat ik al vroeg in het zonnetje mijn krantje te lezen. Fijn om even niet in een zorgomgeving wakker te worden. Al is het nog niet mijn eigen bed.” Ab heeft het vooruitzicht dat hij over enkele weken vermoe-delijk naar huis mag. Daar kijkt hij erg naar uit. Hetty heeft goed nieuws voor Ab. Ze is niet alleen op visite, ze blijft ook twee nachtjes slapen op het vakantieadres. De mantelzorger vertelt dat ze even twijfelde. “Het is toch een bewonersvakantie, daar hoor ik niet bij. Maar ik heb de kans toch aangegre-pen. Als hij hier op vakantie is, zit ik thuis ook maar alleen te kijken. Terwijl ik graag wil weten hoe het met hem gaat. En ik kan ook helpen in de nacht bij de verzorging. Dat vindt Ab zeker zo fijn als ik dat doe.”

Oog voor mantelzorgerDeze morgen hoort Hetty van de zorgmedewer-kers dat ze helemaal niks hoeft te doen. “Ik mag meedoen aan het relaxprogramma. Ik vind het heel bijzonder dat ze ook oog hebben voor mij als man-telzorger. Dat ik even geen zorgmodus hoef te heb-ben. Die ontspanning heb ik eigenlijk wel nodig na alles wat er achter ons ligt. Afgelopen tijd werden we zo geleefd”, vertelt ze. “Hetty verdient dit veel meer dan ik”, zegt Ab. “Ze heeft zo’n zware tijd ach-ter de rug.” Ab doelt op zijn hersenoperatie en de kritieke periode erna, waar hij zelf niets meer van weet. “Ze stond steeds aan mijn zijde. Dat heeft veel gevraagd van haar. ”Een contactverzorgende van de afdeling Wilgenroos hoort het gesprekje tussen Ab en Hetty. “Wij vinden de persoonlijke aandacht voor revalidant én mantelzorger belang-rijk. Natuurlijk is Ab degene die ziek is, maar de last van zijn ziekte dragen ze allebei. Beiden zijn op zoek naar een manier om ermee om te gaan. Zo’n vakantie kan daarbij helpen. Er is tijd om met elkaar te praten in een ontspannen omgeving. Bovendien hopen we dat ze mooie herinneringen opdoen.”

‘Ik vind de wondprofessionals zo betrokken en kundig’

Een zwerende teen is mevrouw Verkaik-Van Roon al ruim een jaar tot last. De kwetsuur zorgt er zelfs voor dat haar heupoperatie uitgesteld moest worden. Dankzij de hulp van het Expertise Centrum Wondzorg (ECW) is de diabetespatiënt intussen geopereerd én werd een verstopping ontdekt waarvoor ze gedotterd moest worden.

“Neem maar drie keer per dag een voetenbad.” Dat advies kreeg mevrouw Verkaik uit Oosterhout toen ze een jaar geleden met een zwerend wondje aan haar grote teen op het spreekuur van haar huisarts kwam. Zes weken en drie antibioticakuren later was de wond nog niet weg. Een geplande heupoperatie moest hierdoor zelfs worden uitge-steld. “Ik lag al in mijn opera-tiehemd toen de chirurg mijn teen zag en oordeelde dat ik niet geopereerd kon worden met die ontste-king. Hij verwees me naar het Expertise Centrum Wondzorg”, vertelt ze.

BehandelmethodeWondconsulent Dayenne Broos-Broeders ziet het vaker dat een wond verslechtert na ‘voetenbaden’. “Die behan-delmethode is achterhaald. Vroeger werd gezegd: ga maar in lauw water met soda met je voet. De wond en huid verweken dan. Stilstaand water is echter niet bevorderend voor genezing van een wond. Bacteriën van nagels, voet en wond krijgen zo vrij spel. Schoonmaken met stromend water, zodat het vuil er echt uit kan, is de moderne behandelmethode.”

Oorzaak De zwerende teen werd door de wondconsulent direct behandeld. Al snel werd ontdekt dat een

dichtgeslibde ader in het bovenbeen van mevrouw Verkaik zorgde voor vochtproblemen in het been. “Hierdoor heelde de wond slecht. Ik werd direct doorverwezen naar een vaatchirurg. Daar kreeg ik te horen dat drie weken gips nodig waren. Ik dacht nog: tjonge, moet dat nou allemaal? Nu besef ik dat de wondconsulent juist grondig de oorzaak aan-

pakte van mijn slechte gene-zing. In januari ben ik hiervoor nog gedotterd.”

Aan huis Als de teenontsteking ‘onder controle’ is, krijgt mevrouw Verkaik in augustus 2018 een nieuwe heup. “Eindelijk. Ik kon helemaal niks meer. Ik was hartstikke blij dat de wondprofessionals me zo snel operatieklaar hebben gekre-gen.” Omdat mevrouw na de

operatie niet mobiel is, krijgt ze drie keer per week thuis professionele wondzorg. Intussen komt ze zelf -te voet- naar gezondheidscentrum Slotjesveste voor controle. “Ik ga eerst naar de fysiotherapie en daarna naar de wondzorg. Handig alles op één mid-dag op één locatie. Mijn echtgenoot heeft van de wondprofessionals geleerd hoe hij de wond kan ver-

zorgen. Hierdoor is thuiszorg niet nodig en hoef ik maar eens per week langs te komen.”

GedotterdDe wond is bijna dicht. Het heeft volgens de wondconsulent extra lang geduurd

door de weefselschade die is ontstaan na de voetbaden. “Wegsnijden van dit ontstoken,

dode weefsel lukte niet, vandaar dat het wondma-teriaal zijn werk moet doen. Dat heeft tijd nodig. Haar diabetes werkt ook nog vertragend.” Mevrouw Verkaik vertrouwt erop dat het goed komt. “Ik vind de wondprofessionals zo betrokken en kundig. Ze kijken verder dan alleen de wond. Ik was niet achter die verstopping gekomen zonder het ECW. Dankzij hen is mijn wereld weer groter geworden.”

Behandelmethode met voetenbaden is

achterhaald

35

‘Iedereen denkt met elkaar mee.

Dat is heel prettig’Wie revalideert, weet hoe

belangrijk het is dat de behandelaren hun zorg op

elkaar afstemmen. Liesbeth de Groot uit Woudrichem

revalideerde op zorglocatie Altenahove en vertelt over ‘het

warme vangnet aan zorg’.

“Revalideren is net topsport. Je geeft het uiterste om het beste resultaat te bereiken. Met de juiste behandeling en begeleiding kom je vooruit”, stelt revalidant Liesbeth de Groot uit Woudrichem. Ze vertelt hoe in oktober 2017 bij haar kanker werd ontdekt. “De ziekte van Kahler in mijn botten. Ik ben behoorlijk ziek geweest. Door stamceltransplantatie sluimert mijn ziekte nu. Helaas heeft de chemothera-pie de zenuwen in mijn voeten beschadigd. Ze noemen het polyneuropathie. Het zorgt voor scherpe, stekende pijn die aldoor aanwezig is.”

FysiotherapieFysiotherapeute Marijke Schop vertelt over de chronische pijn en versto-ring van het evenwicht. “Gene-zing is helaas niet mogelijk. De zenuwpijnen zorgen ervoor dat sokken aandoen een crime is. Bij schoenen zit ze zelfs tegen het plafond. Lopen is ook zeer pijnlijk. Maar ze wil het en lopen vergroot haar zelfstandigheid. Een doel waarvoor ze door de samenwerking tussen zorg en behandeling de juiste ondersteuning

in krijgt. ”Liesbeth kwam in juli 2018 naar zorglocatie Altena-hove om intensief te revalide-ren. Sinds eind augustus 2018 woont ze weer thuis. Haar behandeling bestaat uit fysio- en oedeemtherapie, tweemaal per week op Altenahove.

Ergo- en oedeemtherapieDankzij de ergotherapeut beschikt Liesbeth voortaan over een scootmobiel. Ze volgde bij haar ook een cursus. “Hierdoor kan ik er toch weer op uit.” Voor haar fysiotherapie komt ze twee keer per week met de taxi naar Almkerk. Bij binnenkomst in de fysiotherapieruimte merkt oedeemtherapeut Yvette Ooster-ling op dat de voeten van Lies-beth ‘mooi slank zijn’. “Ja, het gaat goed nu.” Liesbeth doelt op het flexibele compressiemid-del dat ze heeft gekregen. “Een gewone steunkous verdroeg ik niet. Vaak belde ik binnen een uur de wijkverpleging alweer dat ik ze uit wilde.” Yvette: “Uitdoen was geen optie. Het vocht moet weg, want dat geeft extra druk en pijn. We zijn dus gaan testen

wat het beste voor Liesbeth werkt én effectief het vochtpro-bleem aanpakt.

WijkverplegingWijkverzorgende Winanda Kant vertelt hoe de wijkverpleging bij de persoonlijke verzorging ook steeds rekening moet hou-den met de pijngrens van Lies-beth. “Tenen afdrogen is haast ondraaglijk, maar moet wel goed gebeuren. We komen tweemaal per dag langs voor wassen en aankleden. ’s Avonds zijn we er extra vroeg, zodat Liesbeth om 20 uur naar bed kan. ”Liesbeth knikt: “Dan is mijn dag klaar. De hele dag pijn put uit. Ik kan gelukkig goed slapen ondanks de pijn.” In de oefenzaal van Altena-hove is het door de pijnlijke

voeten en verminderde stabili-teit zichtbaar hard werken als Liesbeth aan de arm van Marijke rondloopt. Liesbeth benadrukt de vooruitgang. “Elke keer een stapje vooruit. Ik wil doorzetten, positief blijven en zo het beste uit mijn revalidatie halen. Ik zit gelukkig in een warm vangnet van zorg. Ik hoef aan niemand mijn verhaal twee keer uit te leggen, ze stemmen continu de zaken af. Samen kijken ze hoe ik het beste geholpen kan worden. Er zit ook nog steeds vooruitgang in. Dat maakt dat we samen blijven gaan.”

Revalideren is net topsport

W

37

PWONDERFOON voor bewoners met dementie

Pure verwennerij met hamam

Op zorglocatie De Riethorst in Oosterhout is de eerste WONDERFOON in gebruik genomen. Het is een ouderwetse telefoon met kiesschijf. Achter elk cijfer schuilt een liedje van vroeger, dat mooie herinneringen boven brengt bij de toehoorder.

een wonderfoon te ontwikkelen. “Mijn vader begint vergeetachtig te worden. Dan komt de oude-renzorg toch dichterbij. En als ik zoiets voor mensen met demen-tie kan doen, dan doe ik dat graag”, zegt de gepensioneerde.

Weekeinde knutselenNa een weekeinde knutselen had hij de eerste wonderfoon af. Met een grote glimlach ziet Jan hoe bewoonster Henny Breijer er op de Oosterhoutse zorglocatie gebruik van maakt. Ze draait na de kiestoon een willekeurig cijfer op de draaischijf. Direct volgt

een liedje van vroeger. “Da’s een Amsterdams nummer. Doe maar een andere”, lacht de van origine Haagse. Bij het volgende liedje begint ze spontaan mee te zin-gen. “Ik ken dit nog van vroeger!”, klinkt het enthousiast. En even later vertelt ze over haar herin-nering.

Minder angst en onrustVerpleegkundige Natasja Schriel is dankbaar voor de inzet van iedereen. “De wonderfoon staat er nog maar net, maar hij doet echt wat met de klanten. Som-migen pakken de hoorn van de haak en beginnen te praten. Of als ze een liedje horen, zie je opeens een blije reactie op hun gezicht. Het is fijn dat ze op elk moment naar iets kunnen luiste-ren wat ze herkennen van vroe-ger. Voor mensen met dementie staat de wereld op zijn kop. Herinneringen roepen vertrouwde gevoelens op en die zorgen voor minder angst en onrust.”

“Pak de zak. Schudt los. Blaas de lucht erin en trek hem omhoog. ”Verzorgende Carolien, sta-giaire Fenne en helpende Resi kijken toe hoe Mery Antonissen hun collega Els overgiet met heerlijk geurend schuim. Mery toont de tech-nieken van het opschuimen en het gieten met de warmwaterbekkens. Ze vertelt waar de han-den moeten liggen tijdens het opgieten, zodat het rustgevende effect optimaal is. “Bewoners vinden het afspoelen dan heel prettig.”

WelzijnsmomentVerzorgende Mery werkte jarenlang in de saunawereld. Ze is dankbaar dat ze de ruimte krijgt om vanuit haar oude vak invulling te geven aan de zorg en welzijn van de klanten. “Er is steeds meer behoefte aan welzijn. Tijdens mijn sollicitatiegesprek gaf ik direct aan dat ik vanuit mijn werkervaring van meerwaarde kan zijn. Ik heb jarenlang hamambehandelingen gegeven en mensen gemasseerd. Waarom zou dat op een zorglocatie ook niet kunnen? Bij het douchen staan verzorgenden in een zorgmodus. Bij hamam staat de ontspanning centraal. Ik wil mensen leren hoe je van een dagelijks zorgmoment ook een welzijnsmo-ment kunt maken.”

Collega’s trainenMery traint zorgcollega’s in deze bijzon-dere vorm van persoonlijke verzorging. “We beschikken nu over een speciale stoel waarin we bewoners zowel zittend als liggend kun-nen wassen. Elke afdeling heeft bovendien twee hamamzakken en elke bewoner heeft een eigen zeepbak op de kamer.” Voor de cursus aan zorgcollega’s maakt Mery gebruik van een gewone douchekruk. “Hamam kan in iedere badkamer. En kijk eens hoe je met de hamamzak ook nog iemand kunt masseren.” Collega Els ondergaat alles met haar ogen dicht. “Oh man, ik kan hier wel een uurtje blijven. Wat heerlijk.”

Jill Blerck las op internet over de bijzondere telefoon die door Leo Willems uit Nijmegen is bedacht. De medewerkster van de faci-litaire dienst twijfelde geen moment en wees haar leiding-gevende Petra op de uitvinding: “Ik vond het echt iets voor de mensen die bij ons wonen”, zegt Jill. Dat vond Petra ook. Ze deed direct intern een oproep of iemand zo’n wonderfoon zou kunnen maken. Via via kwam Jan van Oosterhout uit Made in beeld. Hoewel de 67-jarige zelf niets heeft met de zorglocatie voelde het voor hem goed om

MassageNiet alleen hamam brengt ontspanning, Mery zet ook haar massagetechnieken in. “Laatst sprak ik een bewoonster die verdriet had, omdat ze afscheid moest nemen van haar zus. Ze was helemaal gespannen. Ik bedacht dat een ontspanningsmassage van haar nek en schouders op dat moment weldadig zou kunnen zijn. Ze ontspande direct en zei me na afloop dat het leek alsof haar moeder haar masseerde. Dat beschouwde ik als een groot compliment.” Bewoonster Franca Savel-kouls krijgt deze morgen van Mery een massage aan haar schouder en arm. “Dat dit allemaal kan hier. Dit is pure verwennerij”, grinnikt ze. “En dankzij jou kan ik mijn arm alweer beter bewegen.” De verzorgende glim-

lacht. “Kijk, daar doe ik het voor!”Bij Hamam staat de ontspanning

centraal

W

39

Spelenderwijs bewegen

In een kring op het Rietplein van zorglocatie De Riethorst hou-den zes bewoners van afdeling het Nonnetje samen een grote, ronde vlag vast. Iedereen zit op een stoel en kijkt geconcentreerd naar het balletje op de kleurrijke vlag. Door de armen op en neer te bewegen, sturen de deelne-mers de bal die op de vlag ligt. Het doel is de bal naar het gat in het midden van het doek te stu-ren. Het spel trekt veel bekijks. Het gaat er ook fanatiek aan toe.Mevrouw Maas speelt samen

met beweegcoach Tiny. Ze gillen het uit als de bal door het gat rolt. Als korte tijd later mevrouw Dubbeldam aan de andere kant van de vlag scoort, zegt mevrouw Maas dat ze de bal niet goed kon zien. “U kunt niet tegen uw verlies?’, vraagt beweegcoach Chantal met een knipoog. “Ik wou het niet zeggen, maar ik wil graag winnen”, lacht mevrouw Maas.

Bewuster bewegenChantal en Tiny laten twee keer per week met sport en spelactivi-teiten de bewoners van afdeling het Nonnetje bewegen. Chantal: “Uit onderzoek blijkt dat ieder mens minimaal 45 tot zestig minu-ten per dag moet bewegen om fit te blijven. Mensen op zorglocaties komen gemiddeld aan veer-tien minuten per dag. Dat is veel te weinig. Om die reden is het belangrijk om bewust samen met hen te bewegen. Dat hoeft niet moeilijk te zijn. Wij vinden vooral spel en sportactiviteiten leuk.”

Cursus vrijwilligersChantal werkte voorheen als boekhouder en Tiny in de admi-

Cursussen voor vrijwilligersOp zorglocatie Aernswaert in Hank kregen vrijwilligers dit voorjaar de cursus ‘Bewegen met ouderen’ aangeboden. Hiermee krijgen ze een extra handvat om op originele wijze invulling te geven aan hun vrijwilligerswerk. “Knijp en draai. Knijp en draai. Nog zes keer in totaal.” Het staccato-ritme in de stem van beweegagoog Judith van Gulik doorbreekt de stilte in de knusse woonkamer van zorglocatie Aernswaert. Uiterst geconcen-treerd steken veertien vrijwilli-gers een gekleurde plastic ring naar voren en doen Judith na zoals ze vanaf haar stoel in de kring beweegt. “Goed zo, en nu houden we de ring vast als een autostuur en gaan we met de armen gestrekt eraan draaien alsof we autorijden.” Vanuit de kring klinken oe’s en ah’s. “Mijn armen worden zwaar”, lacht Ans Slingerland. Ze is vrijwilliger en helpt onder meer bij het tafel dekken voor de gezamenlijke maaltijd. Ze vindt de gratis cur-sussen voor vrijwilligers een goed idee. “En het is leuk om samen te doen. Je doet toch weer ideeën op voor je vrijwilligerswerk.“

Oefeningen Fysiotherapeute Heidi ten Wolde legt uit dat het allemaal goede

oefeningen zijn om met de bewoners aan tafel uit te voeren. “Bijvoorbeeld na het koffiedrin-ken. Dan zitten ze toch al”, legt ze uit. “Je maakt het extra leuk met een muziekje erbij of door erbij te zingen. Om het voor jullie gemakke-lijk te maken, is er op elke woonka-mer een bak met plastic voorwerpen voorhanden. Daar zit ook een instructie-vel in met alle oefeningen erop. Die krijgen jullie ook allemaal mee naar huis. De uitleg bij de oefeningen mogen jullie zelf bedenken”, lacht ze.

Gehaktballen Judith kost het geen enkele moeite de bewegingen aan te kleden met een leuke uitleg. “Pak allemaal een kneed-bare bal. We gaan er een gehaktbal van draaien”, zegt de beweegagoog. “Als je eerste bal klaar is, mogen jullie er nog 3 draaien. Iedereen lust deze gehaktballen”, klinkt

het enthousiast. De vrijwilligers worden melig van de voorbeel-den. “Dat zijn goeie tips om deze oefeningen te onthouden als we ze zelf gaan uitleggen aan de bewoners”, zegt vrijwilliger Sjan.

“Alleen is het bij mij een varkenshaas geworden,

geen gehaktbal. Dat ga ik vast verkeerd onthouden”, lacht ze.

Als zorgorganisatie zijn we dankbaar voor en trots op al onze vrijwilligers. Ze zetten zich iedere dag opnieuw belangeloos in voor de klanten. Daarom doen we graag iets terug, zoals het aanbieden van cursussen.

nistratieve sector. Beiden zoch-ten nuttig vrijwilligerswerk en reageerden eind 2017 op een advertentie van De Riethorst Stromenland. “Hier kregen we de kans om ons te bekwamen op het gebied van bewegen. We zijn blij dat we het gedaan hebben. Het geeft onszelf én de bewoners voldoening. Het is echt nuttig en leuk om te doen”, zegt Tiny.

Bij hun start als vrijwilliger kregen de dames een cursus voor beweegcoach. “Daar heb-ben we handvatten gekregen om te bewegen aan tafel en

bewegen op een stoel of los daarvan. We zijn vrij om zelf invulling te geven aan onze functie. We hoeven zeker niet continu te

bewegen”, zegt Chantal. Mede door de vele enthousi-aste reacties van de bewoners besloten de Oosterhoutse beweegcoaches om, naast de woensdag, ook op maandag een activiteit aan te bieden. “Ze krijgen er geen genoeg van. Ongemerkt hebben ze straks weer een uur goed bewogen”, zegt Tiny.

IAls je eerste bal klaar is, mogen jullie er

nog 3 draaien

Ieder mens moet minimaal 45 tot zestig minuten per

dag bewegen

41

OH‘Het kleinste

gebaar kan al zoveel doen’

Op zorglocatie De Stroming in Waspik werken zorgmedewerkers sinds 1 april op proef met het nieuwe elektronisch cliëntendossier Puur. Het systeem geeft bewoners en familie meer inzicht in en controle over hun zorgplan.

Elektronisch cliëntensysteem Puur

geeft meer inzicht én regie aan klant en familie

“Wat was het indrukwekkend. We raken er maar niet over uitgesproken”, zegt Jelle Neije van Rotary Club Altena. Hij doelt op de eerste dromendag op 17 november 2018. “Wat was dat dankbaar om te mogen doen. Ongelooflijk hoe blij je mensen kunt maken, terwijl sommige dro-men echt niet moeilijk zijn om uit te laten komen.” Lisanne Verste-gen van de stichting Vrienden van Stromenland weet er alles van: “We vervullen zelf al sinds 2001 wensen. Maar nog nooit op zo’n grote schaal. De samenwerking met de Rotary leverde een uniek resultaat op: 22 ouderen hebben we op één dag kunnen verras-sen met hun droomwens die in vervulling ging.”

HartverwarmendVolgens Jelle lijkt het soms of duizend dingen voor een droom-wens nodig zijn, maar kan het kleinste gebaar al een hartver-warmende respons geven. “Je ziet mensen echt opbloeien. Dát is de essentie waarom we dit doen.” Hij benadrukt hoe belang-rijk het is dat de organisatie op zo’n dag zelf onzichtbaar is. We hoeven er niet eens bij te zijn om een wens te doen laten slagen. We faciliteren alleen. Juist de warme zorg is belangrijk.”

Tweede wensendagDe organisatie vond de dromen-dag zo geslaagd dat meteen een tweede dag is geprikt. “Die dag zit iets anders in elkaar en krijgt een zomers thema. Wat we precies gaan doen, verklappen we nog niet, maar we trekken erop uit. Van de 22 wensen uit de dromenvangers kunnen we er achttien op deze dag realiseren”, verklapt Lisanne. Jelle vult aan: “En tussen de droomdagen voeren we natuurlijk ook nog wensen uit, zoals een André Rieu voorstelling in Hollywoud.” Voor de tweede dromendag werken de Rotary en de stichting Vrienden van Stro-menland opnieuw samen. “Er komt veel kijken bij de realisatie van wensen. Het is niet alleen financi-eel en organisatorisch een uitda-ging, je moet ook zaken regelen voor de persoonlijke verzorging en begeleiding eromheen. Dat vraagt veel van de zorgcollega’s. We helpen elkaar echt vooruit”, vindt Lisanne. Jelle vult aan: “Wij vinden het vanuit saamhorigheid ook leuk om samen nog een dromendag te realiseren en organisatorisch is het ook handig. We gaan weer zor-gen voor een bijzondere beleving voor de bewoners!”

Bij alle onderdelen zie je de belangrijke, persoonlijke zaken terugkomen. De mens staat dui-delijker centraal.”

FamilieavondenTijdens familieavonden krijgen klanten van De Stroming en hun eerste contactpersonen uitleg over het elektronische cliën-tendossier. “Familie kan straks zelf ook in het dossier kijken én belangrijke informatie delen op bepaalde onderdelen. Via een beveiligde omgeving is PUUR vanaf elke computer of mobiel apparaat toegankelijk. “Voorheen bespraken we eens per half jaar met familie het zorgplan. Nu kunnen beide partijen dit afstem-men en bijwerken wanneer ze dat willen. Familie kan veel beter zien wat wij doen en heeft meer regie. We verwachten dat zij positief zullen reageren.”

Hoe wilt u dat we met u omgaan? Hoe wilt u verzorgd worden? Hoe ziet uw dagelijks leven eruit? Wat zijn uw eet- en drinkgewoontes? Wat vindt u fijn dat we ook nog weten? Het zijn allemaal letterlijke vragen uit een willekeurig cliëntendossier dat Esther van Alderen op haar beeldscherm toont. De contact-verzorgende van zorglocatie De Stroming in Waspik werkt samen met haar collega’s drie maan-den op proef met het nieuwste elektronisch cliëntendossier, dat de naam Puur draagt. Het is de bedoeling dat alle zorglocaties van De Riethorst Stromenland er gebruik van gaan maken.

Naast de persoonlijke vragen in het cliëntendossier staan er duidelijke afspraken op het gebied van zorg, persoonlijk en analyse: Wat gaan we doen? Hoe gaan we het doen? En wanneer doen we dit? “De Jip-en-Jan-neketaal in het systeem maakt het dossier heel toegankelijk voor de gebruikers. Dat zijn de zorgmedewerkers en na de proef ook bewoners en hun familie”,

vertelt Esther. Het systeem laat zich eenvoudig invullen en mede-werkers krijgen een seintje als ze iets moeten evalueren.”

Focus op mens, niet op ziekteIn het dossier staat informatie over wat een klant kan en wil ondanks zijn beperkingen. “De focus ligt dus niet op iemands ziekte of aandoening, maar op de mens erachter. Dat maakt de insteek van onze zorg meteen een stuk persoonlijker. Dit sys-teem ondersteunt onze werk-wijze vanuit positieve gezond-heid.” Esther verwacht dat het nieuwe systeem werklijstjes en agenda’s overbodig maakt. “Dit systeem omvat alles-in-één en gaat ons, denk ik, veel admini-stratieve tijd schelen. De eerste indruk is erg goed. De opzet van het dossier is gericht op werken vanuit de wens van de klant. Professionele zorg en ondersteu-ning zijn ontzettend belangrijk, maar we willen bovenal dat onze mensen een fijne dag hebben. Daarom is het van belang dat we de bewoner echt kennen.

43

‘Mensen helpen om beter te revalideren’

Elke dag verlenen we binnen De Riethorst Stromenland de best mogelijke zorg. Om bij te blijven met de nieuwste ontwikkelingen die wetenschappelijk beproefd zijn, hebben

we twee knowledge brokers in dienst: Annelieke Timmermans en Ineke van Tilborg.

Zij nemen het initiatief tot vernieuwingen op de werkvloer.

Ineke vult aan: “Samen proberen we revalidatietrajecten naar een hoger plan te tillen. Dat doen we door de nieuwste ontwikkelingen en wetenschappelijke onderzoe-ken goed in de gaten te houden. Zodra we een mooi project voor De Riethorst Stromenland zien of er komen signalen vanaf de werkvloer voor verbetering, gaan we kijken of we een project kun-nen uitvoeren. We schrijven dan een projectplan en helpen bij de uitvoering ervan.”

Anderen overtuigenDe knowledge brokers zitten vol plannen voor vernieuwingen. Annelieke: “Soms hebben we wel tien ideeën waarmee we aan de slag willen. Dat is soms best las-

tig. Je wilt zoveel verbeterslagen maken, maar je kunt niet alles tegelijk uitvoeren.” Ineke bena-drukt dat voldoende tijd, midde-len en draagkracht nodig zijn om veranderingen op de werkvloer te kunnen borgen. “We moeten realistisch zijn en vooral goed beargumenteren waarom de zorg ergens beter van wordt. We gebruiken daarvoor wetenschap-pelijke resultaten. Maar ook de kennis en ervaring van anderen die zijn aangesloten bij het net-werk voor knowledge brokers.”

Nieuwe oefenruimte Het eerste grote resultaat van de knowledge brokers is de nieuwe oefenruimte op de revali-datieafdeling van zorgloca-tie Altenahove in Alm-kerk. De ruimte was tot voor kort een grote eetkeuken. De tafels en stoelen hebben plaats gemaakt voor oefenmate-rialen. Midden in de ruimte staat nu een lange brug met gelijke leggers. Willie Treffers uit Meeuwen stapt voetje voor voetje langs het turntoestel. De revalidant vertelt hoe ze in december 2018 na een beroerte op de revalidatieafde-ling terechtkwam. “Ik ben hier zo goed geholpen. Dankzij de goede zorg woon ik sinds 5 weken weer thuis bij mijn man. Ik krijg wel wijkverpleging en huishoudelijke hulp. Ook zijn in huis de nodige aanpassingen gedaan om het rolstoelvriendelijk te maken. Ik kom nu nog twee keer per week

naar Altenahove voor therapie. In deze nieuwe oefenruimte heb ik tijdens mijn revalidatie veel geoefend. Zelfstandig en met een therapeut. Naast lichamelijke training leerde ik ook praktische zaken, zoals eenhandig koken. Ik vond de groepstherapie het gezelligst. Ik ben ook erg te spreken over de behandeling en begeleiding.”

Zelfstandig oefenenIneke vertelt dat alle revalidan-ten van de afdeling in de oefen-ruimte helemaal zelfstandig kunnen oefenen of samen met een mantelzorger. “Voorheen had je geplande therapiemomenten. Nu kun je hier terecht wanneer je

wilt. Dat komt de revalidatie zeker ten goede.” Dit

blijkt intussen ook uit eigen onderzoeks-cijfers. “Uit onze enquête vooraf bleek dat er veel behoefte aan een oefenruimte was. Nu geven reva-

lidanten aan dat ze aanzienlijk meer

oefenen dan voorheen. Voordat de oefenruimte op de afdeling was, oefende mensen maximaal 5 minuten zelfstandig en vaak maar 1 of 2 keer per week. Nu komt uit de resultaten naar voren dat revalidanten 5 tot 6 keer per week oefenen en dat minstens 15 minuten. Dat is precies wat we hoopten te berei-ken. Wetenschappelijk onderzoek toont immers aan dat hoe meer oefenmomenten er zijn, hoe groter de kans op herstel”, aldus Annelieke.

Een taakgerichte maal-

tijdgroep, een trainingspro-gramma tijdens de dagelijkse

zorg en een app met een persoonlijk beweegprogramma. Het zijn allemaal

initiatieven die mensen helpen beter te revalideren. “Dat laatste is precies het doel van ons werk”, vertelt Ineke van

Tilborg. De verzorgende op de afdeling Guldenroede werkt samen met ergo-

therapeut Annelieke Timmermans als knowledge broker.

Soms hebben we wel

10 ideeën waarmee we aan de slag

willen

Nieuwe behandelingenAnnelieke legt uit wat de functie precies inhoudt: “Iedereen hoort, ziet of leest weleens over nieuwe behandelingen die volgens de wetenschap goed werken. Het is echter niet vanzelfsprekend dat zo’n werkwijze of hulpmiddel ook direct op de werkvloer ingezet wordt. Om die reden hebben wij de taak om zorgvernieuwingen mogelijk te maken. Naast onze reguliere functies spenderen we ieder twee uur per week aan deze opdracht.”

45

W

‘Haar lach en de dagbesteding houden mij op de been’

tact vanuit de dagbesteding ‘uit-stekend’. “Ze overleggen als er zaken zijn die ik moet weten of over na moet denken. Via hen heb ik als mantelzorger/partner ook een cursus kunnen volgen over dementie. Ik heb daar veel van opgestoken. Het contact met andere mantelzorgers vind ik waardevol. Je kunt ervaringen delen.”

BegeleidingChris vertelt dat de diagnose Alzheimer insloeg als een bom, maar dat de dagbeste-ding hem helpt de scherven van zijn leven bijeen te houden. “Ik hoop natuurlijk dat Nel nog lang thuis kan wonen. Maar ook hier zal ik ooit toe moeten staan dat anderen de zorg overnemen. Gelukkig begeleiden ze me vanuit de Dagbesteding naar die stap. En krijg ik alle ruimte om dat moment zelf te bepalen.”

Dagbesteding Geertruidenberg

Stadsweg 5a Geertruidenberg

___________

Wilt u meer informatie over

de dagbesteding van De Riethorst

Stromenland, neem dan contact

op met bureau zorgadvies:

0800 0202015

Een verademing. Zo noemt Chris van Dalen de dagbesteding in Geertruidenberg die zijn vrouw vier dagen per week bezoekt. “Ze lacht hier altijd”, vertelt de mantelzorger.

Wie Nel kent, zal zeggen dat het een goedlachse vrouw is. Dat de ziekte van Alzheimer haar wereld op zijn kop zet, lijkt de Geertruidenbergse niet te deren. Alles wat je zegt, vat ze op als de beste mop die ze in tijden gehoord heeft. Haar lach is aanstekelijk. Haar lachrimpels aandoenlijk. Maar haar ziekte-beeld kent een zo’n trieste kant. Haar echtgenoot Chris weet er alles van. “Haar lach houdt me op de been. Dat en alles hier bij de dagbesteding geeft me een gevoel om door te gaan. Ik mag niet opgeven. Ik moet kijken naar de zaken die we nog wel hebben: elkaar, een zoon en vier kleinkin-deren.”

Zinvolle dagbestedingVier dagen per week bezoekt Nel de dagbesteding. Chris glim-lacht: “En dan te bedenken dat ik dit zolang heb afgehouden. Waarom? Ik wilde Nel bij me houden. Ik was zo bang haar kwijt te raken. En ik vond het niks dat anderen de daginvulling van mijn vrouw bepaalden. Maar je moet altijd eerst zien en dan pas oordelen. Het is zinvol wat ze hier doen. Nel lacht niet voor niets zoveel.”

Gevarieerd programmaDe echtgenoot is dankbaar dat hij gebruik kan maken van dagbesteding dichtbij huis. “De zorg werd echt te zwaar voor

me. Ze kon zich thuis niet meer vermaken. Hoe anders is dat hier. Het programma is gevarieerd en de medewerkers en vrijwilligers zijn zo lief en geduldig. Ik heb diep respect voor iedereen die hier werkt en zich inzet om mijn vrouw een goede dagbesteding te geven.”

LotgenotencontactChris zelf komt tot rust als Nel op de dagbesteding is. Hij werkt in zijn grote tuin of gaat vissen. En eerlijk is eerlijk; Hij wandelt elke middag langs de dagbeste-ding. “Om Nel te zien. Vaak ziet ze me niet, maar als ik haar dan zie lachen, kan ik er zelf weer tegenaan.” Hij noemt het con-

Als ik haar zie lachen, kan ik er

zelf weer tegenaan.

1

2 3

4 5

6

7

8

9

10

11

12

47

P uzzel mee & win!

MeedoenStuur de oplossing van de puzzel op en maak kans op een mooie prijs. U kunt uw oplossing tot 30 juli 2019 afgeven bij de receptie van uw zorglocatie of opsturen naar:De Riethorst Stromenland afdeling CommunicatieAntwoordnummer 275094930 WK Geertruidenberg

Alleen bewoners en klanten van De Riethorst Stromen-land komen in aanmerking voor een prijs. Medewerkers, vrijwilligers en relaties zijn uitgesloten als prijswinnaar.

Oplossing THUIS december 2018De puzzels van Thuis nr. 3 leverden veel reacties op. De oplossing van de puzzel is feestdagen.

Wij feliciteren de volgende winnaars: • Mevrouw L. de Ruiter – v ’t Hoog (Antonia)• Mevrouw L. van Anrooij – Van Breugel (Goezate)• Mevrouw R. van Strien – Matthijsen (De Riethorst)• De heer H. Rennings (Slotjesveste)

Zij hebben intussen hun prijs in ontvangst mogen nemen.

Horizontaal

2. Hoe heet de hardloopwedstrijd van Rotterdam naar Parijs en terug?

4. Hoe heet de kok die heerlijke soep maakt in zorglocatie Goezate?

7. Welke dag is er mogelijk gemaakt dankzij het sponsorgeld van de rollatorrace?

8. Wat is de voornaam van de 98-jarige vrijwilligster van zorglocatie Antonia?

10. In welke plaats wordt De Riethorst gebouwd?

11. Bij welke bierbrouwerij kregen klanten van zorglocatie Slotjesveste een rondleiding?

12. Hoe heet de ouderwetse telefoon met kiesschijf waar achter elk cijfer een liedje van vroeger schuilt?

Verticaal

1. Wat is de langgekoesterde droom van Henri Dilven?

3. Wat is de naam van het circus dat tijdens Pasen in Oosterhout optrad?

5. Wat hebben drie bewoners van De Stroming in Waspik samen gemaakt?

6. In welk land woont de zus van mevrouw De Vries?

9. In welke zorglocatie zingt Ankie voor haar moeder?

Medewerkers dragen nieuweDIENSTKLEDINGDe zorgmedewerkers van De Riethorst Stromenland dragen sinds kort nieuwe dienstkleding. Het was de wens van de klant en familie om medewerkers weer herkenbaar te maken met uniforme kleding. De Riethorst Stromenland geeft gehoor aan deze wens. De keuze voor de nieuwe kleding is samen met de medewerkers genomen. Zij kregen de keuze tijdens meerdere modeshows waar verschillende kledingstijlen werden getoond.

De letters in de donker

gekleurde vakjes vormen samen een

woord.

De Riethorst Stromenland wenst u een fijne en zonnige zomer toe.