Koken uit de tuin 7Jaargang 23, oktober 2017, nummer 5

Was getekend...

Kees Klok: “Iets doen als het kan”In Visser’s Poffertjessalon werden op 28 september twee verha-lenbundels gepresenteerd: ‘Oude dromen van Kees Klok’ en ‘De schildpad en de hond’ van Ina Rogge. Kees Klok, historicus en letterkundige, las het verhaal Wasdag voor en bood zijn bundel aan aan de Vietnamese dichter en loempiabakker Xuan Tran, die vervolgens een eigen gedicht, niet voordroeg, maar volgens Vietnamese traditie, zong.

nu als credo: ‘Iets doen als het kan, niets uitstellen’. Dat leidt ertoe dat hij veel onderneemt en op heel wat verzoeken ingaat.

Onlangs heeft hij bijvoorbeeld een cursusje Nieuw Grieks gegeven aan leerlingen van het gymnasium die naar Griekenland gaan, zodat ze daar in ieder geval de weg kunnen vragen. Op 20 augustus was het 345 jaar geleden dat Johan en Cornelis de Witt vermoord werden en hem was gevraagd dit te memoreren bij het standbeeld van de gebroeders. Regelmatig is hij te horen bij Stu-dio de Witt en bespreekt één keer

per maand boeken op RTV Dordt. Hij schrijft columns en artikelen over Grie-kenland en wordt soms gevraagd commentaar te geven op de radio over gebeurtenissen in Griekenland. Van-wege al deze activitei-ten - die hij wel als te versnipperd ervaart - is het goed om af en toe naar Skyros te gaan, waar hij rustig, com-puterloos, voldoende tijd heeft om met de pen te werken. Maar het eiland van Dor-drecht blijft aan hem trekken, de hechting is groot, hij wil niet zo lang meer weg.

Dan nu over Oude Dromen, wat zijn het voor verhalen? Kees: “Het zijn verhalen die voor een deel in het Zeeuwse tijdschrift Ballustrada van de Dordtse uitgeve-rij Liverse gestaan hebben. Andere zijn afkomstig van mijn weblog en er zijn ook ongepubliceerde bij. De onderwerpen zijn Dordrecht, Grie-kenland en Engeland. Ik ben bijna tweetalig opgevoed, de zus van mijn moeder is met een Engels-man getrouwd en ik bezoek nog regelmatig mijn familie daar. Mijn nichtje is mijn literair erfgenaam, is ook historicus en promoveert momenteel in Cambridge.”

Hoe is de structuur van de verha-len? “De lengte van de verhalen kwam tot stand, nadat op een bepaald moment twee teksten achter elkaar 218 woorden telden. Ik wilde dat voortzetten en zo is er een aantal verhalen ontstaan, waaruit ik er 80 met een literaire inhoud geko-

Omdat ik meer wil weten over het werk van Kees Klok, heb ik een gesprek met hem vlak voor-dat hij weer voor een periode naar Griekenland vertrekt. Zijn was is gedraaid, de koffers zijn gepakt en hij neemt de tijd om mij te introdu-ceren in zijn, nog steeds behoorlijk dynamische leven. Totdat zij over-leed, deelde hij dat leven met zijn Griekse vrouw Stella. Zij werkten samen aan vertalingen, waren alle-bei dol op Engelse literatuur en had-den een zelfde ideeënwereld. Na haar dood en die van zijn jeugd-vriend Gerrit de Wolf, is Kees met vervroegd pensioen gegaan en heeft

zen heb voor de bundel. Elivira Oomens heb ik gevraagd voor de illustraties, tekeningen en foto’s. Ik kende haar werk van het project ‘Kijk de brug is open’, een wande-ling langs brugwachtershuisjes met gedichten erbij.”

Op mijn vraag waarom het boek Oude Dromen heet, krijg ik het eenvoudige antwoord: “Omdat het een verhaal uit de bundel is.” Als ik Kees nog naar zijn toekomst-plannen vraag, worden er weer heel wat activiteiten opgesomd! Op 12 november een presentatie in De Compagnie van zijn dichtbun-del Over de vloedlijn, vertalingen van Engelse poëzie, tuinieren als het mooi weer is, een cursus in het voorjaar over Dordtse schrijvers in het heden en verleden, manuscrip-ten beoordelen voor Liverse en een zesde literair dagboek redigeren.

U, als lezer, begrijpt het al, rustiger aandoen is niet de core business van Kees Klok en bij ‘iets doen als het kan’, krijg je visioenen van onbe-grensde mogelijkheden.

Heintje Groesbeek

Wortelcake met banaan

Is om Sint Maarten (11 november) nog loof aan de bomen, zo moogt ge van een strenge winter dromen. De blaadjes dwarrelen intussen steeds sneller naar beneden, dus: afwachten maar.

Op het landje zijn we nu aan het afbouwen: de bonenstokken uit de grond trekken en netjes opslaan tot volgend jaar, alle rondslingerende spullen opruimen en het kasje schoonmaken. Ook de nestkastjes van de vogeltjes maken we schoon, zodat ze straks, als het echt koud wordt, als nachtverblijf kunnen die-nen.

Het afgelopen seizoen waren de slakken gelukkig niet zo meedo-genloos als vorig jaar en viel er leuk te oogsten. De pompoenen en courgettes wisten van geen ophouden en we kunnen ook nu nog het een en ander uit de grond halen. De palmkool staat donker-groen te pronken en de snijbiet en de prei trekken zich ook niets aan van storm en regen. Maar ook het onkruid groeit er met de nattig-heid lustig op los, dus nog maar even wieden dan. Verder doet de winterpeen opvallend zijn best en ook de zomerworteltjes hebben de moed nog niet opgegeven. Laten we daarom maar weer eens zo’n stevige wortelcake maken, deze keer met banaan, om er, na gedane arbeid, bij de koffie op het tuin-bankje lekker van te smullen.

Nodig voor 8 personen:2 rijpe bananen1 grote winterpeen of 300 gr wor-teltjes4 eieren100 gr amandelmeel100 gr havermeel of boekweitmeel1 eetlepel bakpoeder1 eetlepel kaneel1 theelepel speculaaskruiden2 eetlepels basterdsuikereventueel wat gehakte rozijnen

Verwarm de oven voor op 180 gra-den. Hak de wortel(tjes) in fijne stukjes en doe deze, samen met de bananen, eieren, basterdsuiker en kruiden in de keukenmachine. Mix het geheel tot een egale massa. Doe meel en bakpoeder in een kom en roer goed door. Voeg de massa uit de keukenma-chine toe aan het meel in de kom en doe eventueel de rozijnen erbij.Meng met een lepel goed door elkaar. Doe het beslag in een ingevette cakevorm, zet het in de voorverwarmde oven en bak de cake in zo’n 45 minuten gaar. Laat voor het opdienen nog even afkoelen op een rooster en smullen maar!

Maartje Schaffels

Twee verhalenbundels werden gepresenteerd van Kees Klok (rechts) en Ina Rogge (midden)

Vanaf 1833 werden steeds meer stukken stadsmuur en -poorten gesloopt omdat die geen militaire functie meer hadden. Stadspoorten werden een obstakel voor het toenemende verkeer en de kanon-nen op de wallen waren overbodig geworden. De oude ijzeren kanonnen werden hergebruikt als stoot-palen, om beschadiging van hoeken van poorten en gevels te voorkomen. De kanonnen werden als stootpalen verticaal ingegraven, bijvoorbeeld aan de toegangspoort van landgoed Dubbelsteijn, wat nu park Dubbelsteijn is. Ook in de stad, onder andere bij de Arend Maartenshof, en aan de Hooikade bij de Catrijnepoort. Onbedoeld dienden zij zo ook ter verfraaiing van trottoirs voor monumentale panden. Ooit werd zelfs op het Groothoofd aan de waterzijde voor de poort een rniddeleeuws kanon ingegraven als grenspaal. Tekening Lucy Wouters

Ruimte om te gedenken

Op zaterdag 4 november biedt de Wilhelminakerk aan de Ble-kersdijk ruimte om iemand te gedenken. Van 16.30-18.00 uur opent de kerk haar deuren voor een ieder, van welke over-tuiging ook, om uiting te geven aan gemis.

U kunt een kaarsje aansteken, een tijdje stil zijn, het gedachtenisboek tekenen of luisteren naar (live)muziek en gedichten. Ook is er mogelijkheid tot een persoonlijk gesprek, indien u daar behoefte aan heeft.

Zo wil de kerk onder het motto ‘Ode aan de doden’ ook aan haar buurt- en stadsgenoten ruimte bie-den om uiting te geven aan gemis en gedenken.

Voor meer informatie: www.dewilhelminakerk.nl