Harpoen: Winter 2014 - Sprookjes & Paarse Vrijdag

Met dank aan Caroline Griep en Michelle vd Kind

1Harpoen - Paarse Vrijdag & Sprookjes

To Wiersma (klas 5) – hoofdredacteur“Hoi, ik ben To, zeventien jaar oud en in mijn vrije tijd vind ik het leuk om bij te houden hoe lang het nog duurt totdat ik achttien ben. (nog 2 maanden en 7 dagen) Verder vind ik mensen eng en schaak ik fana-tiek, zeven dagen per week.”

Tahrim Ramdjan (klas 5) – hoofdredacteur“Alors, ik ben Tahrim Ramdjan, zestien jaar en zit in klas vijf. Ik ben bij de wat hogere jaarlagen bekend als lid van de MR, waar ik nu voor het laatste jaar in zit en waardoor ik ook een tijdje als ‘Donerman’ bekend stond. ”

Berend Markhorst (klas 5) – vormgever “Ik ben Berend Markhorst en ik zit in de vijfde klas. Ik voetbal graag en vind het leuk om te fotograferen. Gek genoeg ben ik niet de fotograaf van de Harpoen, maar ja. Oh, vormgeven vind ik ook leuk.”

Sam Langelaan (klas 5) – vormgever “Ik ben Sam Langelaan uit klas 5 en heb een voorliefde voor tekenen en het schrijven van hyperinteressante persoonlijke verhaaltjes.”

Yoshua Maas (klas 4) – redacteur‘’Hoi, ik ben Yoshua! Ik ben 15 jaar en houd van slapen, eten, reizen, muziek maken en gamen. Mijn lievelingseten is álles wat uit Mexico komt (nacho’s, avocado en chocola).

Bas Staleman (klas 3A) – redacteur “About a week ago.”

2Wintereditie 2014

Martine Bolten (klas 4) – fotograaf “Mijn naam is Martine, ik zit in de vierde klas. Naast foto’s maken vind ik zwemmen, afspreken met vrienden en series kijken leuk om te doen. Ik luister veel naar muziek van Ariana Grande en Disclosure. En verder heb ik echt geen inspiratie, vandaar deze supercliché tekst.”

Merel Lommen (klas 6) – redacteur “Er zijn geen woorden om haar te beschrijven,” aldus Merel zelf.

Ehsan Razaghi (klas 2A) – redacteur Redacteur voor de Harpoen sinds november 2014 – houdt van boeken.

Fleur Lycklama (klas 4) – redacteur“Ik ben Fleur. Ik ben 15 jaar oud en zit hier op school in de vierde. Ik houd van hockeyen, pianospelen en natuurlijk van schrijven.”

Pleun Brink (klas 5) – eindredacteur“Hoi, ik ben Pleun en ik zit in de vijfde klas. Mijn grote passie is zingen en als ik dat niet doe schrijf ik graag over de leuke dingen die ik mee-maak. Mijn grote muze is mijn zelfbedachte figuur Gerard de autistische hipstergiraffe.”

Susanne van Teeffelen (klas 3E) – redacteur “Dagdag, ik ben Susanne, maar iedereen noemt me gewoon Suus. Ik ben 15 jaar en een grote Netflix-verslaafde. Oh, en toevallig houd ik ook van schrijven! ;)”


Inhoudsopgave

P. 35 P. 15Rubrieken Artikelen

Columns Recensies

•Kiezen of Delen p. 51•Humans of Ignatius p. 19•Kookrubriek p. 27•Moderubriek p. 45•Muziekrubriek p. 42

•Een rendez-vous met prins Boschman•Sprookje van tolerant Nederland•De Harpoen raadt aan: films voor de feestdagen

•Sprookjes voor de toekomst p. 8•Niet te hard met je goede voornemens•Te mooi om waar te zijn p. 26•Waarom blijven we het doen? p.31•Seriously?! p. 53•Decemberkortingen p. 13•Selfies, WhatsApp en de telefoon van je moeder

•Album p.5•Film p. 33•Boek p. 56•App p. 30•Game p. 23

p. 49

p. 43

p. 11

p. 39

p. 9

4Wintereditie 2014

VoorwoordTo Wiersma en Tahrim Ramdjan

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik aan het Ignatius denk, denk ik in eerste instantie niet aan een sprookjesbos. Als je op maandagochtend om half negen de school binnenflaneert lijkt het dat allesbehalve, maar met een beetje fantasie kom je ergens. We zijn zeker niet het mooiste sprookje, dat moet ik je toegeven; zo hebben we 150 dwergen in plaats van 7, wat het soms nogal chaotisch kan maken. Ook hebben

we genoeg oude heksen, namen ga ik niet noemen, die kun je zelf ook welbedenken. Het hele idee van een bos is eveneens een beetje in het water gevallen, naast de zo geliefde plantjes van mevrouw Shaya is er in geen heinde of verre een boom te beken-nen. Van ‘Hans en Grietje’ is wel sprake, alhoewel ze vaak genoeg worden belemmerd in het strooien van hun broodkruimels. (‘Niet eten op de gangen, hoor je me!!!’) Sommige vakken lijken zo moeilijk dat het net lijkt alsof ze je vragen om te toveren en de cijfers lijken elk jaar weer magisch lager te worden. Ondanks al deze misplaatste vergelijkingen, hebben we ook een iets serieuzer thema dat een rol speelt in deze Harpoen, namelijk Paarse Vrijdag (12 december). Als je niet weet wat dat is, kun je het waarschijnlijk al raden door onze cover: Paarse Vrijdag is een dag die draait om homo’s, bi’s en lesbo’s. Er kan namelijk nog veel gebeuren aan de acceptatie van hen, en daar helpt Paarse Vrijdag bij.

Maar goed – paars of niet, we wensen jullie alvast een heel fijne kerst(vakantie) toe!


Nooit meer eenzaam met ‘In The Lonely Hour’

Tahrim Ramdjan

Hij is misschien wel één van de grootste doorbraken van 2014: Sam Smith. Deze Britse singer-songwriter viel voor het eerst op in Latch van Disclosure met zijn hoge stem, en heeft daarna geleidelijk door het jaar heen hoge ogen gegooid in hitlijsten over de hele wereld. Met zijn debuutalbum In The Lonely Hour stelt hij zichzelf op allerlei manieren bloot en passeren verschillende

heartbreak-scenario’s, al dan niet uit zijn eigen liefdesleven, de revue. Ik beluister voor jullie de tien tracks van zijn album. Het album begint met een opgewekt liedje, met een mooie boodschap (I don’t have money on my mind, I do it for the love). Money On My Mind (4*) is een heel catchy en uptempo, maar toch relaxed liedje. Je moet het niet te vaak luisteren, anders gaat het je irriteren en komt het in je hoofd op de meest ongelegen momenten. Doet me denken aan toen ik opeens ‘Wake Me Up Before I Go-Go!’ in mijn hoofd kreeg tijdens een school-examen. Niet fijn. Ik moet wél zeggen dat Money On My Mind een perfect lied is om jezelf even op te peppen.

de Harpoen recenseert: Album

6Wintereditie 2014

Good Thing (4*) is een rustig lied waarin bijna alleen een gitaar gebruikt wordt. Sam uit zijn diepste gevoelens over een onbeantwoorde liefde. Wees niet bang: het is geen typisch jank-heartbreak-liedje. Prima uit te houden, dus. Het is echter een brug naar de grootste hit van het album: Stay With Me (4,5*). Deze song volgt vier vaste akkoorden, begeleid door piano’s, drums en een achtergrondkoor op een pakkend ritme. Incluis een toch ietwat zielige tekst waarin Sam zijn onenightstand vraagt om nog te blijven, omdat hij gevoelens voor hem – jawel, óók Sam past in het plaatje van de Paarse Vrijdag – heeft gekregen. Ach gossie, jongen toch. Met poëtische lyrics beschrijft Sam in Leave Your Lover (3*) de jaloezie op de partner van een prooi die al bezet is. Het lied is echter een van de saaiere songs op het album. Mocht je slachtoffer zijn van liefdesverdriet, dan zal het je zeker helpen, maar mijn ogen vallen bijna dicht, al komt dat misschien doordat ik weinig heb geslapen vannacht. Het tij keert echter als Sam zich opeens sterk toont in I’m Not The Only One (3,5*), met een beat gelijkend op die van Stay With Me, als hij erachter komt dat zijn partner toch niet zo trouw aan hem is als hij dacht – jawel, echt íeder mogelijk relatiescenario passeert de revue in dit album. Het nummer begint lekker, waarna Sam in het refrein met mooie uitha-len komt. Na een minuut of twee komt hij echter aanzetten met wat clichématige teksten, begint de beat te vervelen en wordt eigenlijk alleen het refrein nog maar herhaald. De tracklist lijkt tot nu toe een beetje een patroon te hebben van ‘opgewekt lied; rustig lied; opgewekt lied; etc’. In I’ve Told You Now (2,5*) wordt dit nogmaals beves-tigd – het is een vrij rustig lied, dat een beetje mysterieus en intrigerend overkomt door


de combinatie van de gitaar, drums en piano. Het klinkt meer als iets voor een James Bondfilm en valt een beetje uit de toon bij de rest. Like I Can (4*), daarentegen, is een opgewekt nummer waarin Sam aan zijn inmiddels ex-partner vertelt dat zijn nieuwe minnaar hem nooit zo goed kan beminnen als hijzelf. Dit lied blaakt op de een of andere manier weer enorm van het zelfvertrouwen – de onzekere opstelling van Sam lijkt op de één of andere spooky manier verdwenen? Nee hoor – die is terug in Life Support (4*). In dit lied is Sam, volgens de lyrics, weer enorm afhankelijk van zijn partner. Het nummer heeft een zeer aparte beat ver-geleken met de andere liedjes van het album, en dat maakt het een enorm aangename verfrissing. Het is ook ongekend hoe hoog Sam weer kan zingen. Not In That Way (2,5*) is misschien het kalmste lied op het album, een soort gitaarballad. De betekenis ervan zal ongetwijfeld mooi zijn, maar ik had enorme moeite de volle drie minuten af te luisteren zonder lichtelijk depressief te raken. Het album wordt afgesloten met het eveneens kalme Lay Me Down (3*), waarin Sam het gemis van zijn partner beschrijft. De inhoud wordt nu echter wel erg eentonig en ook het lied gaat erg langzaam – hoewel het gebruik van de piano, drums én viool er wel voor zorgt dat het erg stylish overkomt. Al met al is In The Lonely Hour een prima debuutalbum. De liederen zijn goed afge-wisseld en er zitten een paar catchy, relaxte en verfrissende nummers tussen, met soms ook inspirerende teksten, maar Sams hoge stem en de eentonige inhoud – het gaat alléén maar over liefdesverdriet – gaan vervelen als je hem te lang luistert. Je zou van dit album bijna plaatsvervangend liefdesverdriet kunnen krijgen, als je het zelf niet hebt. Het is zeker de moeite waard om een keer op Spotify te gaan luisteren – maar om het album aan te schaffen? Ik weet het nog niet. Voorlopig pass ik.

‘In The Lonely Hour’ van Sam Smith is nu verkrijgbaar in de muziekwinkels en gratis te beluisteren op Spotify.

Rating:

8Wintereditie 2014

Sprookjes voor de toekomstFleur Lycklama

In dit nummer staan sprookjes centraal: wie heeft er nou niet gehoord van Assepoester, die haar glazen muiltje liet liggen op het bal? En iedereen kent het verhaal van Doornroosje wel, die zich prikte aan een spinnewiel en honderd jaar moest slapen. We vertellen elkaar dus sprookjes. Deze magische verhaaltjes zijn, weten we inmiddels, oorspronkelijk gebaseerd op verhalen die in de volksmond verteld werden.

Alle sprookjes die wij elkaar vertellen zijn afkomstig uit de tijd van de ridders, monniken en kastelen: de middeleeuwen. Maar komt er niet een tijd in de verre toekomst waarin men-sen zich niet meer zullen bekommeren om wat er in de middeleeuwen gebeurde en zich niet meer aangetrokken voelen tot het leven van prinsen en prinsessen in kastelen? Nu, grofweg duizend jaar na de tijd waarin de meeste sprookjes zich afspelen, vinden wij de fabeltjes nog leuk om naar te luisteren. Er kan echter niet ontkend worden dat er wel een ongelooflijk grote generatiekloof tussen de hedendaagse kinderen en de prinsessen van duizend jaar geleden is. Wat als die kloof over nog eens duizend jaar te groot wordt voor mensen om sprookjes te kunnen waarderen? Wat als men dan totaal geen begrip meer op zal kunnen brengen voor de magische scenario’s, omdat bijvoorbeeld de wetenschap daar te ver ontwikkeld voor zal zijn?

“Alle prinsessen zullen worden voorzien van smartphones en een netflix-account om de tijd die ze opgesloten zitten te doden.” Misschien moeten we dan nu maar alvast beginnen met het reviseren van sprook-jes, gewoon om er zeker van te zijn dat ze over duizend jaar nog interessant genoeg zijn om verteld te worden. De verhalen zijn, vind ik, namelijk te mooi om verloren te laten gaan. Uiteindelijk spelen de fabels toch een rol in het normen -en waardenonderwijs van kleine kinderen en komen ze voort uit eeuwenoude tradities en gebruiken. Om te beginnen zullen we de moderne technologie moeten integreren. Alle prin-sessen zullen worden voorzien van smartphones en een netflix-account om de tijd die ze opgesloten zitten te doden. Ook krijgen Assepoester en Sneeuwwitje wasmachines, vaatwassers en van die handige automatische stofzuigers en dweilers om het huishou-delijke werk lichter te maken. Verder zullen prinsen zich niet langer te paard vervoeren, maar zullen witte elektrische auto’s ze vanaf nu precies brengen waar ze zijn moeten. Via middelen als Skype en Whatsapp kunnen prins en prinses contact met elkaar hebben. En, tot slot, zal in een aantal sprookjes de prins door een tweede prinses worden vervangen, of de prinses door een tweede prins. Want laten we hopen dat men over duizend jaar niet meer zal begrijpen waarom dat niet zou kunnen.


De Harpoen raadt aan: films voor de feestdagen!

Susanne van Teeffelen

The Hunger Games Mockingjay Part IDuur: 123 minutenKatniss heeft de Hongerspelen twee keer overleefd, maar er is echter nog geen reden om blij te zijn: District 12 is verwoest en Peeta is in handen van het Capitool. Volg Katniss, het gezicht van de opstand tegen het Capitool, in de oorlog in Panem in het derde deel van de The Hunger Games-trilogie.

The Penguins of MadagascarDuur: 92 minutenOnze favoriete pinguïns zijn terug en wel als spionnen! Volg ze in hun avonturen als spion, die uiteraard leiden tot lachende zalen.

Horrible Bosses 2Duur: 108 minutenNick, Dale en Kurt zijn er helemaal klaar mee altijd maar bevelen van anderen op te volgen en besluiten voor zichzelf te beginnen.

10Wintereditie 2014

Pak van mijn HartDuur: 86 minutenPak van mijn Hart is een romantische komedie, waarin de broers Tom en Niek een kledingverhuurbedrijf én Sinterklaascentrale runnen. Ze zijn volop bezig met de voorberei-dingen voor de feestmaand als Julia binnenwandelt met een aanbod dat alles verandert…

Gooische Vrouwen 2Duur: 104 minutenNoodlottige en bizarre ongevallen brengen de vriendinnen op het idee om naar de besneeuwde bergtoppen van Oostenrijk te vertrekken, wat leidt tot allerlei komische en dramatische situaties.

The Hobbit: The battle of the Five ArmiesDuur: 144 minuten, maar we zouden toch willen dat het nooit zou eindigenHet is zo ver, de dag waarvan we wisten dat hij zou komen: het epische slot van Bilbo Balings en zijn hobbits is nabij. In het gevecht van de vijf legers moeten Bilbo en zijn vrien-den vechten voor hun leven, terwijl de toekomst van Middenaarde op het spel staat…


Hij is het zonnetje van de school en iedereen kent hem. Soms geeft hij erge straffen, maar dan moet je maar niet met hem fokken. En als je een zware dag hebt gehad, verheug je je áltijd op het laatste uur Godsdienst, starring -je raadt het al- Peter Boschman. Hij is zeer opvallend en iedereen denkt hem te kennen, maar hoe goed

kennen we hem eigenlijk? Mede door ons thema, ga ik onze (homoseksuele) prins meneer Boschman interviewen over sprookjes en Paarse Vrijdag:

Welke prins zou een schijn van kans kunnen maken om uw hart te veroveren?‘’Geen enkele natuurlijk, want zoals iedereen natuurlijk al weet, is mijn hart al veroverd.Maar als ik toch zou moeten kiezen heb ik wel wat in gedachten: mijn prins moet knap zijn, brede schouders en een gespierd lichaam. Hij moet ook trouw zijn en het allerbelangrijk-ste is dat hij zeker bij mij moet passen, anders word het natuurlijk helemaal niks.’’

Hoe zou uw sprookjeskasteel eruit zien?‘’Een sprookjes kasteel? Nou, het moet genoeg ruimte hebben voor mijzelf en anderen, voor als ik bijvoorbeeld mensen help die arm zijn en hulp nodig hebben, en natuurlijk ook voor feesten. Maar het moet niet zo’n groot paleis zijn, eerder een mooi groot huis, wit van buiten met een mooi dak en leuke raampjes.’’

Bent u vroeger weleens voorgelezen uit een sprookje? ‘’Jazeker, ontelbare sprookjes. Meer dan ik me kan herinneren. De mooiste sprookjes

Een rendez-vous met prins Boschman

Bas Staleman

12Wintereditie 2014

waren Assepoester, de Schone Slaapster en Hans en Grietje. Maar het allermooiste was toch wel Assepoester, een sprookje waar ik nog vaak aan moet denken en dat ik altijd heb onthouden.’’

De Harpoen heeft deze keer als thema ‘Sprookjes en Paarse Vrijdag’, vind u dat deze twee thema’s goed bij elkaar passen?‘’Ik vind dat de thema’s samen wel leuk zijn. Aangezien iedereen wel weet wat sprookjes zijn, maar veel mensen niet weten wat Paarse Vrijdag is, wordt hier dus meer aandacht aan besteed.Ook is het zo dat sprookjes natuurlijk voor iedereen heel leuk zijn.’’

‘Je kunt je beter ziek melden als je je huiswerk niet hebt, want ik ga je ziek maken!’ – BOZ

“Als je niet nu doet wat ik zeg, sla ik je in elkaar, en ja – ik offer mijn baan ervoor op!” –BOZ

‘’Ik vind dat er meer aandacht mag worden geschonken aan Paarse Vrijdag. “Wat vindt u zelf van Paarse Vrijdag?‘’Ik vind dat er meer aandacht mag worden geschonken aan Paarse Vrijdag. Als er veel aandacht is kan het misschien nog meer jongeren helpen uit de kast te komen. Ik denk dat veel jongeren nu niet uit de kast durven te komen vanwege de vooroordelen van de maat-schappij, die homo’s ziet als “anderen” en een beetje afstand van ze houdt.’’

“Ik moet oppassen met wat ik zeg, want straks komt het in de Harpoen” –BOZ


Decemberkortingenanonieme inzender

Volgens mij hoef ik niet alleen over mezelf te spreken, als ik zeg dat ik in december altijd op zoek ben om zo veel mogelijk leuke dingen voor zo weinig mogelijk geld aan te schaffen. De één reist voor een cadeautje alle winkels in de stad af; de ander koopt op het laatste moment iets kleins, prulligs wat niemand wil hebben in een goedkoop winkeltje (no offense). Ikzelf, behorend

tot de eerste groep, zeg altijd maar zo: ‘je moet iets kopen wat je zelf ook leuk vindt om te krijgen’. En zo zit ik op de fiets, met mijn wanten aan en mijn sjaal om in half november, om het beste Sinterklaascadeau ooit te vinden. Wij krijgen thuis elke week een folderpakket met allerlei aanbiedingen van zowat elke winkel in Amsterdam door de brievenbus. Van het foldertje van de Action tot de Praxis- en Makrofolder. Zo keek ik in begin oktober eens door alle folders toen ik tot mijn grote verbazing zag dat bij de Xenos de kerstballen al in de aanbieding waren… Ikzelf zat afgelopen oktober gewoon nog lekker buiten in de zon, en had dus totaal de zomer nog in mijn bol. Ik begrijp dat winkels hun decembergoederen vroegtijdig in de aanbieding zetten om mogelijke concurrentie voor te zijn, maar voor mijn gevoel komen die kortingen met

14Wintereditie 2014

het jaar eerder! Ik bedoel, iedereen begrijpt toch wel dat men in oktober niet op kerstbal-len zit te wachten? Ook de Sint- en Pietacties rijzen de pan uit in begin november, ruim een maand voor de officiële verjaardag van Sinterklaas. Dus ik google eens: ‘wanneer mogen Sinterklaasaanbiedingen?’, en kom uit op een site, met een link: ‘zo bespaar je geld bij Sinterklaas’. Dus ik, als drukke koper van zoveel mogelijk Sinterklaascadeaus per persoon, klik op de link –die overigens niets met het onderwerp te maken heeft- en zie daar staan:“Begin pas het Sinterklaasfeest te vieren met je kinderen wanneer de Sint in Nederland aankomt.” Niet dat ik, als kinderloze tiener, hier iets aan heb, maar ik kan wel zeggen dat ik het met die stelling volkomen eens ben. Sterker nog: deze regel zouden ze ook moeten toepassen voor alle aanbiedingen voor het zogenoemde Sinterklaasfeest. Als je er langer over nadenkt, is het absurd dat kinderen hun schoen al mogen zetten, voordat Sinterklaas überhaupt in ons land is… En bovendien, welke ouder begint in oktober al met aankopen doen voor Pakjesavond? Maar goed, het lijkt mij normaler als al die Sinterklaasaanbiedingen in november pas opkomen, bijvoorbeeld vlak voordat de goedheiligman in Nederland is aangekomen. Hetzelfde geldt voor kerstmis. Al die kerstballen in oktober is doorgeslagen commercie. Overigens moet ik wel bekennen dat ikzelf mijn eerste zak pepernoten al in de tweede week van oktober heb gekocht, en bovendien op moment van schrijven -12 november- al bezig ben aan mijn tweede chocoladeletter…


16Wintereditie 2014

De Harpoen recenseert...

televisieserie: A’dam – E.V.A.Tahrim Ramdjan

Toen ik het in de redactie had over een televi-sieprogramma dat mij had bekoord, genaamd ‘A’dam - E.V.A.’, ontstond er al snel verwar-ring. De gekkies dachten dat ik het over het RTL5-programma ‘Adam en Eva’ had, waarin

wanhopigen op een onbewoond eiland naakt gaan blindda-ten. Nee, het was niet dat programma dat mij had bekoord – want zoals je ziet is er een typografisch verschil in de namen van de beide programma’s. ‘A’dam - E.V.A.’ is name-lijk een afkorting voor Amsterdam – en vele anderen, een televisieserie van de publieke omroep die dit najaar, na drie jaar wachten, zijn tweede seizoen krijgt. Zoals de naam doet vermoeden, speelt de serie zich af in Amsterdam. In het eerste seizoen, dat begon in maart 2011, verhuist de Zeeuwse hoofdpersoon Adam de Heer (Teun Luykx) naar de grote stad Amsterdam en raakt hij daar halsoverkop stapel op zijn buurvrouw Eva van Amstel (Eva van de Wijdeven). Een lovestory die obviously meant to be is. Tot zover het clichématige liefdesverhaal. Het lukt namelijk niet allemaal tussen Adam en Eva – rinkelt er een belletje? – en ze gaan uit elkaar wonen. In seizoen twee zullen Adam en Eva moeten pro-beren hun relatiecrisis te overbruggen, als blijkt dat Eva zwanger is en op het punt staat om te bevallen. Ze worden in deze turbulente tijden bijgestaan door onder andere Eva’s gay best friend Harm-Jan, die regelmatig zijn opwach-ting zal maken, en Adams vro(uw)lijke collega Dolores. Het zijn beide excentrieke personages die op de juiste momenten luchtigheid en humor brengen in de soms zware onderwerpen. Het bijzondere van de serie is echter dat het niet een


uur lang draait om de sores van Adam en Eva, maar dat het ook focust op een of meer-dere random personages, die op het eerste gezicht níks met het verhaal van Adam en Eva te maken hebben, hoewel er toch verborgen verbanden zijn. De serie laat zo zien hoe verbonden we ook in het echt eigenlijk met elkaar zijn. En nee – dat laatste is geen filoso-fisch gezwengel, de Nederlandse Publieke Omroep bevestigt op hun site de bedoeling van de makers: “Dit dramaproject van NTR, VARA en VPRO laat zien op hoeveel zichtbare en onzichtbare manieren we met elkaar verbonden zijn.” Nog een saillant detail: bijna alle opnamen in de stad zijn niet op een afgesloten set gemaakt. Er zijn dus veel camerabeelden opgenomen met camera’s van veraf of van bovenaf, met als figuranten willekeurige Amsterdammers, die van niets weten. Zo is er ook een kans van één op (pak ‘m beet?) vijfhonderdduizend dat je jezelf terugziet in de serie. Dit onderstreept ook het niet-commerciële karakter. Altijd leuk, maar natuurlijk een enorm risico voor de makers. Zo is er een scène waarin een man als een gek tekeer moet gaan in een volle metro – wie weet hoe de niet-altijd-zo-lieve mede-Amsterdammer dan reageert? ‘A’dam - E.V.A.’ is een verademing voor de Nederlandse televisie. Het feit dat de serie zo ingewikkeld in elkaar zit en toch makkelijk te volgen is, roept puur genot en waar-dering op. Een mooie manier om de week mee uit te luiden.

‘A’dam - E.V.A.’ is tot (vlak na) de jaarwisseling elke zondag om 20.25 te zien op NPO 3. Vorige afleveringen zijn te vinden op Uitzending Gemist.

‘Als ik een formule zie, word ik gewoon opgewonden.’ - RIN

*stoot drie keer achter elkaar tegen hetzelfde tafeltje* “Ik geloof dat dit tafeltje en ik een hele speciale relatie gaan krijgen” –WIL

18Wintereditie 2014

“Als je weg glijdt, moet je op tijd afremmen, anders val je naar achteren en dan komen er van die vlekken op de muur en daar houd ik niet van.” –GUI

‘Let op! Ik ga nu een persoonlijk verhaal vertellen en deze wil je echt niet missen hoor!’ - RUI

“Als je hier zit te lanterfanten, moet je maar weg! Hup, wieberen!” - BOE


Humans of Ignatius Tahrim Ramdjan

Over toevallige passanten en hun anekdotes. Gebaseerd op Humans of New York.

Rael

“Ik vind X8 een van de leukste vakken. Ik ben niet zo goed in talen, namelijk. Ik weet ook niet echt waarom ik op een gymnasium zit, eigenlijk.’’

20Wintereditie 2014

Daniël

“Ik wil zó rijk zijn dat ik nooit meer hoef te denken aan geld. Het is meer van dat ik goed een familie kan onderhouden. Familie is één van de belangrijkste dingen voor mij. Ik ver-trouw op mijn ouders, en ik hoop dat mijn kinderen dan op mij kunnen vertrouwen. Dat vertrouwen kun je scheppen door je kind een goede toekomst te geven.’’


Pieter

“Mijn jongensdroom was profvoetballer worden. Maar ik denk niet dat dat nog gaat lukken.”

22Wintereditie 2014

Zoila

“Geld maakt soms gelukkig. Maar soms ben ik ook gelukkig met vijftig cent en euroshopper-chips!’’

‘Je zit hier vrijwillig hoor, je kunt ook nu opstaan en gaan solliciteren bij de Aldi voor vijf dagen per week, dan zoek je er nog een leuke man bij, kinde-ren en klaar is kees!’ - HAM

‘Dit is een typisch geval van ‘operatie geslaagd, patiënt overleden.’’ - ECK


De Harpoen recenseert... game: Call of Duty Advanced Warfare

Bas Staleman

Zeg het luid, zeg het trots: Call of Duty is weer terug! Je zou misschien zeggen dat ’s werelds grootste first-person-shooter-serie nooit weggeweest was, maar we moeten allemaal wel toegeven dat Call of Duty’s vorig jaar uitgekomen ‘Ghosts’ niet echt het beste vervolg was wat je kon wensen op de vorige ver-schenen games zoals ‘Modern Warfare 3’ en ‘Black Ops 2’.

Met de game ‘Advanced Warfare’ probeert producent Activision Call of Duty weer hoog in de schappen te krijgen. Maar is dat ze echt gelukt? Vanaf de release van de trailer was de druk rond de game al sterk opgebouwd.In de trailer is duidelijk te zien hoe j niet, zoals in de vorige games, met realistische wapens rondloopt maar in een exo-suit. Exo-suits hebben wel vaker een belangrijke rol gespeeld in huge budget sci-fi films, zoals ‘Elysium’ en ‘Edge of Tommorow’, maar in FPS-games heb-ben we ze noch niet eerder gezien. Probeert Activision met deze gewaagde stap dan een meesterzet gezet? Of zien ze geen andere opties meer? Het eigenlijke punt van de laatste FPS-games is dat de games realistischer moeten zijn. Gamers die FPS spelen willen weten hoe het nou eigenlijk echt zou zijn, met comman-do’s en strategie, en niet een beetje in het wilde weg schieten. Maar spellen moeten niet te realistisch worden, want als Activision ‘Black Ops’ nou een keer echt realistisch gemaakt zou hebben, zou je na één seconde in het spel te hebben gestaan gelijk overhoop worden geschoten. Nee, spellen moeten met commando’s en strategie uitgerust worden, maar wel makkelijk blijven zodat je als beginner redelijk zou kunnen overleven. Maar als dat zo is, zijn exo-suits

24Wintereditie 2014

juist dan niet totaal overbodig? Wordt Call of Duty dan niet totaal onrealistisch? Want wat als iemand je bijna neerschiet, je snel even op het 20 meter hoge dak springt? Wordt het spel dan niet saai? ‘Nee’, zeggen de meeste gamers. Tot mijn grote verassing wordt het juist nog leuker voor de meeste gamers. Je kunt misschien wel 10m hoog springen en je kunt mis-schien wel granaten over 100m gooien. Maar wat de meeste mensen zijn vergeten, is dat jij niet de enige bent met zo’n pak. Als jij een val overleeft van 100 meter, dan overleeft jouw tegenstander die val ook; als jij een granaat 100m ver gooit kun je diezelfde granaat binnen één seconde terug verwachten. ‘Advanced Warfare’ blijkt dus toch een meesterzet te zijn. Maar dan rijst een andere vraag bij mij: ‘Hoe bedien ik zo’n pak? Hoe gebruik je al die technische snufjes uit jouw wapen?’ De antwoorden van die vragen liggen


ergens waar je het niet zou verwachten. Het antwoord ligt recht voor je ogen, in wat voor de meeste gamers als de ‘oude zolder waar je nooit komt’ wordt beschouwd: de campaignmode.De meeste gamers doen niet aan campaign en gaan direct over naar multiplayer, alsof campaign eigenlijk overbodig is. Campaign is er eigenlijk voor bedoeld om beter te worden in een spel en bijvoorbeeld erachter te komen hoe je wapen werkt. Maar aangezien ieder-een wel weet hoe je een wapen bedient, leek dit eigenlijk altijd al overbodig. Maar nu zit je helemaal niet met ‘slechts’ een pistool of een M-16 in je handen. Nee, nu zit je met een futuristisch wapen in je handen waarvan niet weet hoe je het eigen-lijk moet bedienen. En het lijkt wel of Activision daar op had gerekend. De campaignmode is compleet veranderd. De verhaallijn is misschien wel eenzijdig (‘bescherm je kameraad terwijl jullie samen naar punt A gaan, doe iets bij punt A, bescherm nu je kameraad terwijl jullie samen naar punt B gaan etc.’), maar het verhaal zelf is veel gemakkelijker te volgen en ook nog eens leuk geworden. Dus de campaignmode is leuk geworden en multiplayer was altijd al leuk: is dat niet de perfecte combinatie voor een goede game? Al met al vind ik dat Activision sinds Black Ops eindelijk weer eens een goede game heeft gemaakt. Als cijfer geef ik het een 8, wat geef jij het?

Call of Duty: Advanced Warfare is nu overal te koop, vanaf € 60 online.

Leerling: “Ik heb een vraag!” FRE: “Ja, dat kan.”

‘Nero vond zichzelf een prachtige artiest, maar hij kon niet zingen. Net als Madonna.’ - STR

‘Het is vrijdag, dan ben ik een beetje melig.’ Tegen leerling: ‘Kom op, bring it sister! - NOY

26Wintereditie 2014

Te mooi om waar te zijnMerel Lommen

Het is woensdag 29 februari en ik loop rustig de school binnen. Op het roos-terbord in het trappenhuis staat dat ik het eerste uur Engels heb. Mevrouw van Warmerdam laat me snel naar mijn lokaal gaan. Ze stuurt me niet terug, want het is duidelijk dat ik een vest aan heb en geen jas. Net na de bel loop ik het lokaal in en van mevrouw Dijkzeul hoef ik geen briefje te halen omdat

de les toch nog niet is begonnen. Als ik op mijn telefoon kijk, is het alweer bijna half tien. Mevrouw Dijkzeul ziet dat ik kort op mijn telefoon kijk, maar ze vertelt rustig verder over haar nieuwe GoPro. Ook de volgende les, geschiedenis van meneer Davids, vliegt voorbij. In de pauze haal ik een knapperige tosti met goed gesmolten kaas. Bij de laatste hap gaat de bel alweer en als ik de trap oploop, vraagt mevrouw Padding met rustige stem of mijn tosti heeft gesmaakt. Het derde uur alweer, bedenk ik, terwijl ik rustig in de gang aan een opdracht werk met mijn partner. Ik zit op de tafel met de lamp boven me aan. Mevrouw Shaya loopt langs en zegt: ‘Wat grappig, het lijkt net alsof je onder de zonnebank zit.’ Dan gooit ze de plastic ver-pakking van haar BiFi over haar schouder de grond en loopt door. Het vierde uur heb ik natuurkunde van meneer Schwerzel. Hij laat een interessant en spectaculair proefje zien, dat natuurlijk in één keer goed gaat. Superfijn, nu snap ik de theorie in het boek meteen. Hij geeft mijn proefwerk terug en ik heb een negen! Ik had ook niet anders verwacht, want de vragen waren net zoals uit het boek en die snapte ik ook allemaal. Het is weer pauze, maar ik moet gelijk door naar gym want dat is deze keer op de

“In de pauze haal ik een knapperige tosti met goed gesmol-ten kaas.”

Jaap Edenbaan. Gelijk na de bel pak ik mijn fiets en rijd de zes kilometer naar de Jaap Edenbaan met plezier. Toch kom ik ietsje te laat, heel vervelend, want nu heb ik minder tijd om te schaatsen. Meneer Guijt heeft medelijden met me en zegt dat ik wel langer door mag gaan als ik dat wil. Om vier uur is de les afgelopen en wil ik zelf wat rondjes schaat-sen, maar de schaatsbaan is al aan het sluiten. Het was ook te mooi om waar te zijn.


Kookrubriek: Nutella Smeuïge Chocoladetaartjes

Yoshua Maas

Het is net Sinterklaas geweest en de Kerstman staat alweer voor de deur. In deze tijd van het jaar staan deze gebeurtenissen dan ook centraal. Maar wat zijn deze feesten zonder eten? Als het om eten gaat, is er niets feestelijker dan chocolade. Dus heb ik besloten voor de eerste Harpoen-kookrubriek daar iets lekkers mee te maken. Al snel kwam ik terecht in het Nutellakookboek,

een kookboek dat kwalitatief nogal gebrekkig is, maar dat wel boordevol staat met de lekkerste taartjes en gebakjes. Na veel wikken en wegen besloot ik de ‘smeuïge chocola-detaartjes met Nutella’ te maken. Het plaatje naast het recept zag er namelijk zo prachtig uit. Toen ik alle ingrediënten had verzameld, begon ik, met mijn lieftallige assistente Lola, met het maken van deze ‘taartjes’. Maar tijdens ons kookavontuur kwamen we veel problemen tegen. Het eerste probleem, dat ik al voorzien had, waren de vormpjes. Ik kon nergens vormpjes krijgen met de benodigde diepte. Ik besloot de ‘taartjes’ met muffinvormpjes te bakken. Eerst moesten we deze invetten met boter en vervolgens met bakpapier bekleden, dat ruim moest overhangen. Dat invetten is natuurlijk raar, als je ze daarna moet bekleden met bakpapier. Vervolgens klopten we de eieren, de eierdooiers en de suiker tot een soort gele drab met wat rare witte plekjes. Dit was ons tweede probleem, aangezien er in het recept staat dat het een wit dik vloeibaar mengsel moest worden. Ervan overtuigd dat we iets fout hadden gedaan, gingen we door met het toevoegen van de twee eetlepels bloem. Hier wisten we niet wat we moesten doen, aangezien een kleine schep bedoeld kon worden, maar ook een berg aan bloem op de theelepel. We gingen zonder twijfel gewoon door met roeren. Hierna volgde iets waarvan we dachten dat het niet fout kon gaan: we moesten de boter in kleine stukjes snijden en de chocolade in stukjes breken om ze vervolgens au bain marie te laten smelten. Daarna moesten we er 75 gram Nutella aan toevoegen, maar wij letten niet goed op en voegden gelijk de volledige hoeveelheid van 125 gram toe. We hadden dit op dat moment nog niet door en gingen daarom vrolijk verder. Toen alles goed gesmolten was, moesten we het chocolademengsel toevoegen aan het eiermengsel en vervolgens in de met bakpapier beklede vormpjes gieten. Toen lazen we pas dat daar nog Nutella op moest worden gegoten, maar de pot was al leeg, dus dat lukte niet. Daarna gingen ze voor acht à tien minuutjes in de voorverwarmde oven. Na tien minuten bleken de binnenkanten van onze ‘taartjes’ nog zo vloeibaar als water te zijn, dus deden we ze weer terug in de oven. Vijf minuten later leken ze eindelijk redelijk goed gebakken, na afkoeling geschikt voor consumptie.

28Wintereditie 2014

Het plaatje uit het kookboek

Uit de bakvorm

Resultaat


Het bakken was dus niet helemaal geslaagd en de taartjes zagen er lang niet zo goed uit als op het plaatje in het kookboek. Dat lag waarschijnlijk aan onze ongeduld en onoplettendheid, omdat we zo graag en zo snel mogelijk die taartjes wilden eten. Ze waren echter nog steeds verrukkelijk. Dus als jij van plan bent om deze Smeuïge Chocoladetaartjes te gaan bakken, wees dan niet zo gehaast als wij. Wie weet krijg jij dan een veel mooier resultaat!

Recept Benodigdheden: • 40 g Boter (+ 10 g om in te vetten) • 2 eieren • 2 eierdooiers • 60 g suiker • 2 theelepels bloem • 75 g pure chocolade • 125 g Nutella

Instructie: Verwarm de oven op 200 graden Celsius. Vet 8 hoge, ronde vormen met een doorsnede van 4-5 cm in met boter en bekleed deze met bakpapier dat ruim overhangt. Klop de eieren, de eidooiers en de suiker door elkaar tot een wit, dik vloeibaar mengsel. Voeg de bloem toe en roer deze door het eimengsel. Snijd de boter in stukjes en breek de chocolade. Doe beide ingrediënten in een kom en laat ze au bain marie smelten. Roer het mengsel door en doe er 75 g Nutella bij. Voeg het chocolademengsel toe aan het ei-bloemmengsel en vul de ronde vormen voor de helft ermee. Verdeel de resterende Nutella over het beslag in elke ronde vorm en bedek de Nutella met de rest van het beslag. Zet de bakvormen gedurende 8-10 minuten in de oven (voor een meer of minder vloeibaar resultaat).

“Wat hebben jullie deze vakantie gedaan? Ik heb de hele vakantie Buurman & Buurman gekeken” – GRA

‘Je zit hier op moeilijk veeleisend onderwijs, dat staat ook boven de ingang: GYMNASIUM’ - HAM

30Wintereditie 2014

De leukste manier om te communiceren

Fleur Lycklama

The funniest way to communicate’. Zo wordt de app Dubsmash omschreven in de app store. En eerlijk is eerlijk, ik kan het er niet mee oneens zijn. Waarschijnlijk ken je Dubsmash nog niet. De app is uit sinds 18 november, maar wist het bin-nen minder dan een week al te schoppen tot de eerste plaats van de hitlijst in de categorie gratis apps.

Dubsmash werkt als volgt: je kiest een bekende quote uit de ‘quote-library’. Het liefst eentje die aansluit bij je humeur op dat moment of de situatie waar je je in bevindt. Vervolgens neem je een kort filmpje van jezelf op waarin je deze quote ‘dubt’ (playbackt) of een situatie filmt waar je gekozen quote bij past. Het komische filmpje kun je vervolgens via whatsapp of sms naar je vrienden sturen. De app is een leuk verschijnsel. Ten eerste is het leuk dat de quotes audiofrag-menten zijn. Aan intonatie van de quote gaat dus niets verloren. Dat Dubsmash wel wat weg heeft van een meme is zeker waar. Maar waar een meme soms tekortschiet, weet Dubsmash net het hele verhaal over te brengen door het gebruik van film en geluid.

“Het bevat alle klassiekers: van ‘that’s what she said’ tot ‘trolololololo’.” Ook het aanbod van uitspraken laat niets te wensen over. Het bevat alle klassie-kers: van ‘that’s what she said’ tot ‘trolololololo’, en er is zelfs een aparte mean girls-map. Maar niet alleen de Engelse quotes zijn vertegenwoordigd in Dubsmash. Je kunt de bibliotheek uitbreiden in het Duits, Frans, Pools en ja, zelfs in het Nederlands! Dus ook de quotes van onder andere Barbie, Britt en de Vieze man hoeven niet gemist te worden. Verder is het slim van de makers om het mogelijk te maken je filmpje via whatsapp en sms te delen. De ontvanger hoeft de komische applicatie niet per se gedownload te hebben. Dubsmash is eigenlijk dus geen communicatiemiddel te noemen, maar heeft meer iets weg van een editing app. Hartstikke leuk en aardig allemaal dus. Het is niet vreemd dat Dubsmash geplaatst wordt onder de categorie ‘entertainment’. Maar de werkelijke vraag is natuurlijk: is er behoefte aan dergelijke app onder smartphonegebruikers? Want hoe leuk lachen om alle bekende uitspraken ook is, jezelf ermee op film zetten is een ander verhaal. Het voelt rede-lijk ongemakkelijk om met je eigen gezicht invulling te geven aan iemand anders woorden. Dan kan het nog wel leuk zijn om gebeurtenissen uit je leven te voorzien van tekst en met de wereld te delen: een beetje zoals bij een snapchatstory. Maar jammergenoeg is dit niet mogelijk: je kunt je filmpje alleen via whatsapp of sms delen. Het fenomeen van openbaar delen, zoals bij een snapchatstory of twitterbericht mogelijk is, is dus (nog) niet terug te vinden in Dubsmash, maar wie weet komt dat bij de volgende update.


Waarom blijven we het doen? Ehsan Razaghi

Houd je kankerbek”. “Wat een kankertoets”. Veel mensen schelden met kanker. Ze schelden met een ziekte die in 2012 43.666 levens gekost heeft. Dat zijn gemiddeld 120 mensen per dag. En ongeveer vijf per uur. En toch blijven ze het doen. Met kanker schelden. Kanker is een aandoening die zeer dodelijk is. In het lichaam vindt voort-

durend celdeling plaats. Wanneer een orgaan aan vernieuwing toe is, gaan er cellen dood en ontstaan nieuwe cellen. Maar soms kan het zijn dat sommige cellen zich anders gedragen en een tumor vormen, een klomp cellen. Pas wanneer die klomp kwaadaardig is, kan de tumor het orgaan vernietigen. Maar de celdeling gaat gewoon door. En zo komen er steeds meer kwaadaardige cellen in het lichaam. Als kanker ( die tumor) snel ontdekt wordt, kan hij verwijderd worden. Maar soms heeft er zoveel celdeling plaatsgevonden dat amputeren de enige oplossing is. Alleen al in Nederland, zo’n klein land, gaan er jaarlijks veel mensen dood. En er is nog steeds geen goede medicatie voor deze verschrikkelijke ziekte. Waarbij mensen lijden en pijn hebben. En toch blijven ze het doen. Schelden en vloeken met kanker.

“Velen schelden met een ziekte die in 2012 43.666 levens gekost heeft. Dat zijn gemiddeld 120 mensen per dag.” Jaarlijks zijn er verschillende activiteiten om geld in te zamelen voor het bestrijden van kanker. Veel mensen doen moeite voor een ziekte, die het leven van jongeren, ouderen en kinderen verpest. Maar toch blijven we schelden en vloeken met kanker. Er zijn veel redenen waarom we dat niet moeten doen. Een van de belangrijkste is onze omgeving. Je kent vast wel iemand uit je familie of vriendenkring die kanker heeft, of daaraan overleden is. Op het moment dat iemand vloekt met kanker doet het pijn. Echt pijn. En daarnaast is het zeer onrespectvol voor mensen die dagelijks tegen kanker strij-den en daaraan doodgaan. Stel dat je zelf kanker krijgt. Je wordt kaal en misselijk van al die medicijnen. Elke dag minder energie en moe. Je arm of been is geamputeerd omdat kanker het heeft opgevreten. En straks missen je ouders je. Want je gaat dood. Een andere reden is dat je dan de persoon die je uitscheldt kanker toewenst. Zonder het door te hebben doe je dat. En misschien is dat niet kwetsend voor jou, maar voor diegene wel. Denk na over wat je zegt. Want ook zonder met kanker te schelden kun je met elkaar bevriend zijn. Dus bij deze: scheld niet met kanker!

32Wintereditie 2014

VRI: “Aan welke belangrijke filosoof heb je je antwoord ontleend?” Leerling: “Ehm… mezelf?”

‘Gelukkig hoef ik jullie geen Nederlands te geven, want dat zou rampzalig zijn!’ - COM


34Wintereditie 2014

Mickey’s Twice Upon a Christmas

Susanne van Teeffelen

Het wordt steeds eerder donker en kouder. De straten zijn weer vrolijk versierd met lichtjes en als je kijkt wat er ’s avonds voor films op tv komen, zijn dat dingen als Home Alone en Love Actually. Het valt niet te ontkennen: Kerstmis komt er weer aan! Daarom dacht ik om voor deze recensie het thema van deze Harpoen te combineren met de

Kerst en heb ik gekozen voor de film Mickey’s Twice Upon a Christmas! I know, I know, Mickey’s Twice Upon a Christmas is een al wat oudere kinderfilm. Maar let’s be honest, Disneyfilms blijven altijd leuk. Daarom raad ik iedereen aan mijn all-time favorite Mickey’s Twice Upon a Christmas te kijken en wel om de volgende redenen: Mickey’s Twice Upon a Christmas is een kerstverhaal verteld door Clive Revill en bestaat uit vijf verschillende verhaaltjes die allemaal met elkaar verbon-den zijn. Het verhaal volgt alle grote Disneyfiguren, zoals Mickey zelf, maar ook Goofy, Kwik, Kwek en Kwak en Dagobert Duck. Het is een animatiefilm, getekend in 3D, in allemaal vrolijke kleuren die zeer aanstekelijk werken en je een echt kerstgevoel geven. Elk verhaal begint met iets wat de Kerst mogelijk kan verpesten (bijvoor-beeld Pluto die al Mickey’s kerstversiering per ongeluk kapot maakt), maar nadat onze favoriete helden de koppen bij elkaar steken en zorgen dat de Kerst gered wordt, is elk eind weer helemaal goed, soms misschien zelfs een beetje sappig. (Niet dat dat ook maar iets uitmaakt, want kom op, alle grote Disneyfiguren in één film? Dat is toch een droom die uitkomt.) Alle verhalen zitten ook vol humor en waardevolle levenslessen. Zo houden in het eerste verhaaltje Katrien Duck en Minnie Mouse een kunstschaatswedstrijd die zo ver gaat dat Minnie uiteindelijk valt. Katrien realiseert zich dat ze te ver zijn gegaan en ze maken het goed. Sterker nog, ze begraven de strijdbijl en geven samen een spetterende finale op het ijs. Ik zou zeggen, stop met lezen (dat bedoelde ik natuurlijk niet al te letterlijk, want er gaat natuurlijk niets boven de Harpoen!), ga met de familie gezellig bij elkaar zitten en kijk Mickey’s Twice Upon a Christmas, want ik beloof je dat dit een film is die zowel je kleine broertje of zusje, maar ook jij en je ouders leuk zul-len vinden. En het mooiste is nog: hij staat gewoon op Netflix. Merry Christmas everyone and a Happy New Year!

de Harpoen recenseert: Film


“Daarnaast ben ik natuurlijk ook afhankelijk van wat er uit de was komt.”

36Wintereditie 2014

Het verhaal van meneer Hamel en de

coltruiBerend Markhorst

In dit interview, in deze sprookjesachtige Harpoen, belichten wij een onverwacht aspect van meneer Hamel. Velen zien hem, om een beetje in het thema te blijven, als de ‘strenge afdelingsleider’. Dit wordt versterkt door zijn kledingstijl. Maar hoe zit het eigenlijk met zijn

kledingkeuze? Welke filosofie zit daar achter? Uw verslag-gever heeft dat tot de bodem uitgezocht.

Hoe zou u uw eigen kledingstijl omschrijven? ‘Conservatief en ironisch. Omdat mijn kledingstijl ener-zijds een degelijke uitstraling heeft en anderzijds altijd wel een zekere toon van ironie bevat. Dat doe ik door vaak een coltrui te dragen, een andere kleur das te kiezen of een bijzonder overhemd te dragen. Daar houd ik allemaal rekening mee *gniffel*. Elke avond leg ik mijn kleding voor de volgende dag klaar; ik houd namelijk, net als Mark Zuckerberg, niet van nadenken over mijn kledingkeuze in de ochtend.’

Wat is voor u het belangrijkste kledingstuk om aan die stijl te voldoen? ‘Het belangrijkste kledingstuk om aan mijn stijl te voldoen is vaak het overhemd en de das, maar ook de schoenen. Ik draag vaak bijzondere schoenen, maar dat ziet niet iedereen. Vandaag draag ik tweegenaaide schoenen (dat ziet ook niet iedereen; daar moet je namelijk verstand van hebben!) van Santoni. Dat is een bepaalde manier waarop de zolen aan de schoen zijn gestikt. Voordeel aan dit soort schoenen is hun duurzaamheid. Ze kunnen makkelijk tien jaar mee, mits je ze goed onderhoudt natuurlijk! Ikzelf heb


een keer vijftien jaar met één paar gedaan. Ik probeer mijn sokken ook te laten matchen met mijn schoenen, bijvoorbeeld door motiefjes of kleurgebruik. Zo ben ik vandaag in het zwart en rood en daarom draag ik grijs gestreepte sokken. Die sok-ken zijn best netjes, daarom conservatief, maar ook een beetje speels, daarom ironisch. Daarnaast houd ik ook rekening met de kleur van mijn broek. Ik vind broe-ken overigens minder interessant.’

Beschouwt u uzelf als een trendsetter? ‘Ik wil helemaal geen trendsetter zijn. Maar ik vind het leuk om met hele subtiele details dingen te zeggen. Dat zijn vaak kleine dingen, bijvoorbeeld schoenen, een riem of een andere accessoire.’

Is het horloge dat u nu draagt zo’n accessoire? ‘In zekere zin, al hoef ik er niet meerdere, dat is een hoop gedoe en ook erg duur. Dit is een automatisch horloge; het windt zichzelf op. Dat is een mechaniek uit de achttiende eeuw.’

Bent u dan een herleving van de kledingstijl uit de achttiende eeuw? ‘Dat zou men kunnen zeggen, ja.’

Waar is uw passie voor coltruien uit ontstaan? ‘Ten eerste vind ik het een heel praktisch kledingstuk omdat je in de winter dan geen das nodig hebt. Daarnaast houd ik van de sfeer van de continentale landadel. Die droegen vaak coltruien en lange jassen. Dat is in Nederland wat onhandig. De Engelsen

zijn trouwens ook van de coltruien!’ Als u tussen een coltrui en een overhemd moest kiezen, wat zou u dan kiezen? ‘Niet. Coltruien draag ik in de herfst en winter. Overhemden in de lente en zomer. Ik heb een leerling wel eens wijsgemaakt dat ik ’s zomers coltruien zonder mouwen draag. Dat is dus een fabeltje.’

Hoeveel coltruien heeft u? ‘Een stuk of tien.’

Heeft u een idool qua kledingstijl of bent u meer een trendsetter? ‘Niet echt nee. Mark Zuckerberg heeft gezegd dat hij liever niet te veel tijd besteedt aan dingen die hem van zijn werk houden; daar ben ik het mee eens. Hij doet dat heel eentonig (steeds het-zelfde shirt) en ik doe dat in de vorm van een vast kledingstuk: de coltrui! Daarnaast ben ik natuurlijk ook afhanke-lijk van wat er uit de was komt. Een idool is wat te sterk gezegd, maar ik ben wel geïnspireerd door Beau Brummel.

En dat is? -Lichtelijk verbaasd dat de verslaggever Beau Brummel niet kent- Beau Brummel is een achttiende eeuwse dandy uit Engeland die veel aan het hof figureerde. Hij kleedde zich vaak lichtelijk excentriek. Ik kan me in zekere zin identificeren met

“Ten eerste vind ik het een heel praktisch kledingstuk omdat je in de winter dan geen das nodig hebt.”

38Wintereditie 2014

hem. Ik ben weliswaar geen achtiende-eeu-wer, maar ik ben in zekere zin ook lichtelijk excentriek in mijn kledingkeuze. Hij is wel erg frivole. Ik ook hoor, maar meer op mijn eigen manier. Ik kijk ook een beetje naar Jort Kelder, al is het niet mijn stijl; ik vind Jort Kelder te liberaal in zijn kledingkeuze. Meneer Kelder is dan ook een echte libe-raal en ik ben conservatief. Ondanks dat bewonder ik zijn eigenzinnigheid en het feit dat hij daar voortdurend mee bezig is.’

Koopt u als u op vakantie gaat een plaatse-lijk kledingstuk? ‘Jazeker, dan probeer ik wel een aantal plaatselijke kledingstukken mee te nemen. Dat vind ik wel fascinerend.’

Is er een samenhang tussen uw stemming en uw kledingkeuze? ‘Nee. Daar ligt nooit verband tussen.’

“Laten we de esthetische waarde van vuilniswagens niet onderschatten” –ROZ

‘Wil je nou dat ik medelijden ga hebben? NEE! Dat heb ik niet!’ - BOZ

Beau Brummel


Het sprookje van tolerant Nederland

Tahrim Ramdjan

Welkom in Nederland. Het meest tolerante land op aarde. Oké, misschien één van de meest tolerante lan-den ter wereld.

Zo presenteren we onszelf graag. En zo worden we ook graag door anderen gezien. Zo blijkt uit een recent onderzoek van het Nederlands Bureau voor Toerisme & Congressen, verricht in maar liefst dertien landen, dat buitenlanders Nederland sans doute met ‘tolerantie’ associëren. Maar is dat wel terecht? Misschien zijn we helemaal niet zo tolerant als we graag denken...

HLZ-jongetjeLaat ik even een eigen ervaring aanhalen. Enkele weken terug was ik op een feest van een van mijn beste vriendinnen. De sfeer zat er goed in en ik vermaakte me prima met al het gezelschap dat aanwezig was, variërend van dik tot dun en jong tot oud. Zeer jong tot zeer oud – om een beeld te vormen: mijn vriendins neefje van twaalf jaar zat links van mij, zijn oma zat rechts. Haar leeftijd was mij onbekend, maar ze was in ieder geval al geruime tijd pensioen-gerechtigd. Op een gegeven moment praatte ik met het neefje van twaalf. Het leek me

Op 17 november 2014 is dit artikel ook gepubli-ceerd op The Post Online.

een aardig jochie. Maar toen begon het gesprek een vreemde wending aan te nemen, toen het kind me een ‘achterstal-lige buurt-mocro’ [sic] noemde. Hoewel dat in eerste instantie luid gelach, ook van mijzelf, veroorzaakte, leek de jongen op een gegeven moment niet aan het dol-len te zijn, maar serieus. Zo verhulde hij daarna dat hij intens bang was voor de Bijlmer, toen ik vertelde dat ik er woonde. “Door wat ik op tv heb gezien.” En toen ik hem voor de grap, in een melige bui in een houdgreep hield, vroeg hij waarom altijd alleen zwarte mensen anderen gijzelen.

40Wintereditie 2014

Xenofobisch trekjeHet was maar een simpele conversatie, maar wel een die me tot denken zette. Ik ben niet iemand die zich snel beroept op de ‘ik word gediscrimineerd!’-hulpkreet – alhoewel ik het soms doe voor de grap – en ook dit keer voelde ik me niet gediscrimineerd. Ik voelde me ook niet benadeeld of beledigd. En ik had ook niet de drang om naar de slachtofferrol te grij-pen, wat sommigen daarentegen maar wat graag doen. Maar toch bleef het gesprek me fascineren.

Het fascineerde me vooral dat zo’n jonge jongen al een dergelijk beeld had van de Bijlmer en zwarte mannen. Het had een xenofobisch (xenofobie = vreemdelin-genangst, uit het Oudgrieks) trekje. Ik zou persoonlijk een supernanny inroepen, als ik een kind had dat dit soort dingen zei. Maar wat zei mijn vriendin toen ik dit haar vertelde? “Ach ja, hij zit op het HLZ, wat kan hij eraan doen?”

Media En werkelijk – wie kan hem eigenlijk de schuld geven? Kinderen worden namelijk niet geboren met een racistische of xenofo-bische opvatting. Maar hoe kan het dan dat een twaalfjarig jongetje al zo’n beeld heeft? In het huidige informatietijdperk zou de schuld daarvan gemakkelijk bij de media kunnen liggen. Want wat als hij daadwerke-lijk op het NOS Journaal of AT5 Nieuws de nieuwslezer over de zoveelste schietpartij in de Bijlmer hoort vertellen, al dan niet met een of meerdere zwarte mannen die daarbij betrokken zijn? Dat, opgeteld bij het feit dat hij ook nog zijn leven waarschijn-lijk alleen op relatief blanke scholen heeft doorgebracht, maakt zijn lichte xenofobie nog wel begrijpelijk. Als er enkel eenzijdig bericht wordt, zoals ik in voorgaande alinea schetste, is er snel een énorm subjectief beeld gevormd. Als ik zelf niet in de Bijlmer zou wonen en alleen de nieuwsberichten over de zoveel-ste schietpartij binnen een maand onder ogen zou krijgen, zou ik ook snel mijn oor-deel klaar hebben. Maar ja, waar waren de NOS en zelfs AT5 toen wij hier ons nieuwe stationsplein openden met een vijfdaagse aan festiviteiten? Waar zijn de media in goede tijden? Nergens te bekennen.


HomohuwelijkenZolang kinderen, zoals dit twaalfjarige jochie, nog dusdanig beïnvloed worden door de media, gaat er iets mis. We zijn nog lang niet waar we graag denken te zijn, en dat is mede de schuld van de media. Het tegendeel is echter óók niet waar. Nederland heeft namelijk ook enorme sprongen vooruit genomen wat tolerantie betreft. Om maar even te focussen op een andere casus: Nederland was in 2001 het eerste land ter wereld dat homohuwelijken toeliet. Meer emancipatoir dan dat kun je het haast niet hebben, zou je denken. En godzijdank kun je in Nederland vrijuit zeggen dat je homo, lesbisch, bisek-sueel, transgender of iets ertussenin bent. Dat is nog steeds iets bijzonders, want in vele andere landen ter wereld is dat nog niet zo – in negen landen staat zelfs nog de doodstraf op homoseksualiteit.

Geweld en gossipsMaar ook de tolerantie ten opzichte van homoseksuelen laat nog te wensen over. Laten we even inzoomen op de hoofdstad: we denken graag nog dat Amsterdam de gay capital of Europe is, wat helaas allang niet meer waar is. Het komt steeds vaker voor dat homoseksuelen ook in deze stad niet meer hand-in-hand over straat kunnen lopen. We hebben al gezien dat er in zowel Amsterdam als in andere grote steden homoseksuele stellen zijn weggepest uit hun buurt. Tevens stemt het treurig dat in 2013 het aantal geweldsdelicten tegen-over homoseksuelen in Amsterdam niet gedaald is, maar juist gestegen, met 7% (Telegraaf, 29 juli 2014). En dat ondanks de talloze voorlichtingsteams die men langs

de middelbare scholen stuurt; ondanks alle Paarse Vrijdagen en Coming Out Days die worden georganiseerd; en ondanks Arie Boomsma die radeloze pubers op de televisie zachtjes de kast uit trekt. Daarbij is het een triest gegeven dat ik vaak genoeg moet ondervinden dat óók op onze school de meest sap-pige gossips nog een inhoud bevatten als ‘is ... homo?’ of ‘zou ... een pot zijn?’ van een niveau à RTL Boulevard. Zó normaal vinden we homoseksualiteit blijkbaar nog niet.

Goed op wegAl met al moet ik zeggen dat er in Nederland op het gebied van tolerantie tegenwoordig veel minder problemen zijn dan het er ooit waren. Volledig intolerant is het land niet (meer). Sterker nog, ik persoonlijk kan oprecht stellen dat ik blij ben te zijn opgegroeid in de multiculturele en pluriforme samenleving van dit land. Maar we zijn er, helaas, nog niet. Om te stellen dat Nederland een van de meest tolerante landen ter wereld is, lijkt mij voorlopig nog wishful thinking. Vooralsnog een sprookje. Allochtonen, andersgeaarden en combinaties daarvan – at your service – hikken nog tegen genoeg problemen aan in het dagelijks leven. En de media? Die helpen vooral niet bij het oplossen van deze problemen. Ik hoor je hersenen kraken: ‘als we niet intolerant zijn, maar ook niet tolerant, wat zijn we dan wel?’ We zijn duidelijk goed op weg naar het ideaal van toleran-tie. De problemen, echter, die lonken nog op de achtergrond. En dat mogen we niet miskennen.

42Wintereditie 2014

Muziekrubriek: favoriete sprookjesliedjes

Pleun Brink

Bente Griep, 1E Ik ging vroeger altijd met mijn opa en mijn broertje naar het sprookjesbos en daar wer-den altijd sprookjesliedjes gedraaid. Het liedje dat mij het meest is bijgebleven is: “Zeg Roodkapje, waar ga je heen?” Dat is mijn favoriete sprookjesliedje, omdat het allemaal herinneringen met zich mee brengt.

Selen Civil, 3B “He-Ho” uit Sneeuwwitje, omdat het mijn lievelingsfilm is en ik ken niet echt andere sprookjesliedjes.

Tjalling Fokkema, 4 e klas“We’re Off To See” van The Wizard of Oz. Dat was vroeger mijn favoriete sprookje en het liedje is iets te blij.

Yvo Snoeker, 5e klasIn de Mupper Christmas Carol is er een liedje, “Scrooge”. Dat is mijn favoriet, omdat het gewoon zo lekker klinkt, maar ook in de kern kritiek levert op de rijken. “Marley en Marley” is ook heel leuk. Ze zijn allebei geweldig.

David Ninfa, 6e klas“Berend Botje”. Dat zong ik vroeger altijd, als kleine gangster.

‘Hoe heten die van Over de Vloer ook alweer? Gerard en Gorard?’ - VRI


Niet te wild met je goede voornemens!

Yoshua Maas

Ik heb me vorig jaar wat dingen voor-genomen: ik zou harder werken voor school, meer gaan sporten, me beter aan afspraken houden nu het einde van het jaar in zicht is en zo ik nog wel een uur

doorgaan. Nu is het einde van het jaar in zicht en realiseer ik mij dat ik me niet aan al mijn voornemens heb gehouden (behalve ‘hard voor school werken’, want dat doe ik natuurlijk áltijd). We nemen ons vaker dingen voor zoals beter of gezonder leven, maar toch houden de meesten zich niet aan die voornemens.

Sportschoolkortingsval Misschien ben jij iemand die sinds begin van dit jaar nog steeds naar de sportschool gaat. Ik ben dan heel blij voor je, want in mijn ogen ben jij een uitzondering. Ik ken genoeg men-sen die de eerste twee maanden netjes zijn gegaan, maar die het daarna hebben laten afweten. Ik ken eerlijk gezegd niemand die het afgelopen jaar zijn begonnen en nu nog steeds actief bezig zijn. Velen heb-ben op een bepaald moment geen zin meer. Maar waarom niet? Die vraag is best moei-lijk te beantwoorden. Veel mensen, die zich in het begin van het jaar aanmelden, lopen in een soort sportschoolkortingsval. Voorbeelden hier-van zijn dat je de eerste drie maanden gratis mag, maar dat je er de rest van het jaar aan

vastzit. Of dat je de eerste drie maanden voor de helft van het geld mag sporten, maar dat het veel meer geld kost om je abonnement op te zeggen. Opzeggen is in dat geval bijna geen optie, maar waarom zou je dan niet meer gaan? Het is toch zonde van het geld en je wordt er alleen maar beter van als je gaat. Het kan ook van een andere kant misgaan: misschien ben jij wel zo fanatiek dat je de eerste drie weken elke dag actief naar de sport-school gaat en vervolgens niet meer kan, omdat al je spieren verrekt of overbelast zijn. Dus als dit één van je nieuwjaarsvoor-nemens wordt, doe het dan rustig aan.

Niet alleen salades eten Een ander veel voorkomend voornemen is gezonder eten of diëten. Vaak vind je jezelf ‘te dik’, dus besluit je om je voedingspa-

troon aan te passen. Dat gaat niet zo gemakkelijk. Voordat je het weet, verlang je weer hartstochtelijk naar die met glazuur beklede muffins of een lekker vet stuk spek. Deze verleiding is meestal te groot om te weerstaan en dus geef je je dieet na een maandje a lweer op , om na e l f

maanden jezelf weer hetzelfde te belo-ven. Je kunt beter je voedingspatroon enigszins aanpassen, dan vanaf dag één uitsluitend aan de salades te gaan.

“Voordat je het weet, verlang je weer harts-tochtelijk naar die met glazuur beklede muffins of een lekker vet stuk spek.”

44Wintereditie 2014

Clichés Ben jij van plan jezelf deze jaarwisseling dingen voor te nemen, wees dan niet al te wild met het aantal voornemens. Als je én stopt met roken én gaat diëten én naar de sportschool gaat, dan zul je gegarandeerd voor de tweede maand van het toekomstige jaar gestopt zijn met het uitvoeren ervan. Alleen stoppen met roken is al een uitdaging die groot genoeg is. Waarom zou je trouwens alleen met de jaarwisseling dingen voor-nemen? Je zou dat ook midden in het jaar kunnen doen. Je kunt bijvoorbeeld ook na de meivakantie beginnen met naar de sport-school gaan. Dat in plaats van op 1 januari, als je nog steeds hoofdpijn hebt van je jaarwisse-lingsfeestje. Je altijd maar dingen voornemen met de jaarwisselingen is een cliché gewor-den. Neem je gewoon dingen voor op het moment dat het je schikt en voer ze daadwer-kelijk uit, maar niet allemaal tegelijk. Ga niet elk jaar wachten totdat het 31 december is!

*Trekt uit iedere zak een iPhone van een leerling* “Kopen?” –BOZ


ModerubriekMartine Bolten en Berend Markhorst

Ibrahim Kajdouh Adnan Çaluk Adam Buchaarklas 1

AdnanJas: Canada Goose Schoenen: Morato

AdamShirt: Tommy Hilfiger Tas: Levi’s Schoenen: Vans

IbrahimJas: Canada Goose Schoenen: Morato

46Wintereditie 2014

Jurk: Promod (Frans winkelmerk)Vest: ZaraKettingen: Action en uit een antiekwinkeltjeSchoenen: Fred de la Brettonière

Cécile Steenmanklas 4


Shirt en rok: een winkeltje in AmerikaPanty: HEMASchoenen: Click

Mirte Brouwerklas 2

“Ik vind jullie echt heel stom.” – STR

48Wintereditie 2014

“Je bent net als een irritante vlieg die maar niet doodgaat.” -BOZ


Selfies, WhatsApp en de telefoon van je moeder

anonieme inzender

Ik pak mijn telefoon en klik op het Whatsapp-icoontje dat bijna 24 uur per dag de mel-dingenbalk van mijn telefoon terroriseert. 27 Berichten in het groepsgesprek van dat ene project waar we mee bezig zijn en waarin niemand elkaar serieus neemt. Beetje klikken, beetje scrollen, beetje antwoorden.Ondertussen zet ik mijn muziekspeler met een groot arsenaal aan bands waarmee ik

wel een beschuitje zou willen eten op shuffle. I’m a puppet on a string galmt het door mijn oortjes richting mijn binnenoor waar het door de gehoorzenuw wordt omgezet in voor mijn hersenen waarneembare prikkels. Meerdere gesprekken vragen mijn aandacht, maar dat ene groepsgesprek waarin iedereen maar wat lult en waarin niets gebeurt en ook dat ene meisje dat ik niet mag maar met wie ik toch omga kunnen wel wachten. Ik scroll verder. Verandering in deze uurlijkse routine: iemand heeft een nieuwe profielfoto. Ik verwacht het zoveelste zogenaamd grappige tumblrplaatje of de zoveelste duckface-foto en klik op de naam van de persoon met wie ik niet op kan schieten en die ik alleen als

50Wintereditie 2014

contact heb omdat ze in een groepsgesprek zit waar ik ook in zit. Ze heeft een nieuwe status. “Nieuwe profielfoto, laten we dan gelijk maar total change gaan”, zal ze gedacht hebben. Een inspirerende quote over de zin van het leven - uiteraard in het Engels - opge-vrolijkt met vier kantjes aan emoji’s en een digitale liefdesbrief van haar ‘sgatje’, pronkt op het profiel van deze sociale durfal. Dan is haar nieuwe profielfoto aan de beurt om door mij bezichtigd te worden. Ik vergroot de thumbnail die de status op het profiel vergezeld en vraag me een paar secon-den af wat ik zie. Haar zwartomlijnde ogen zouden elk moment in huilen kunnen uitbreken, terwijl haar mond een voorzichtig, geforceerd lachje vertoont. Haar haar heeft ze speciaal voor deze foto in model gebracht en ook haar schuine pose kan niet natuurlijk zijn. Op de achtergrond een rommelige kamer. In haar hand heeft ze de telefoon van haar moeder. Wordt dit nu een nieuwe trend? Mijn moeder ziet me al aankomen: “Mam, mag ik je telefoon even? Ik wil een spiegelselfie maken, want ik heb dringend een nieuwe profiel-foto nodig op whatsapp.” Ja, laten we nu met z’n allen een selfie met de telefoon van onze ouders als profielfoto instellen, zodat de hele wereld kan zien wat wij doen voor een foto die toonbaar genoeg is om als profielfoto ingesteld te worden. Oh ja, met een wit kader eromheen, zodat we de foto niet hoeven te croppen. Lang leve de technologie.

Wil jij ook anoniem een stuk insturen naar de Harpoen? Mail dan naar [email protected] met de mededeling dat je dit anoniem wilt, of gooi een artikeltje in de Harpoen Brievenbus tegenover mw. Van Mossel.


Kiezen of Delen?To Wiersma en Merel Lommen

Liever zoenen met een dode Doornroosje

Zou je liever Bambi doodschieten

Liever een ruige date met Shrek

Veroordeeld zijn voor het in brand steken van de Coffee Company

Nooit meer een minuut rust hebben

Buiten op de grond slapen

Door het leven gaan als het Beest van Belle

Geen smartphone hebben terwijl de rest er wel een heeft

Voor altijd in een sprookje leven

Voor altijd een eersteklasser

Liever alleen naar New York

Liever je eigen absenties regelen

Liever naar de Efteling met mevrouw Pool


52Wintereditie 2014

of met de slechte heks?

of alle zeven dwergen?

of met een zeurende prinses? of naakt dansen voor de school?

of nooit meer iets te doen hebben?

of een bed delen met Gargamel?

of als de kikker van de kikkerprins?

of wel een smartphone hebben terwijl de rest er geen heeft?

of geen fantasie hebben?

of voor altijd een zesdeklasser?

of met je vrienden naar Brussel?

of je eigen toetsen nakijken?

of met meneer van Eckeren?



Seriously?!Susanne van Teeffelen

Ik liep al een lange tijd rond met mijn geheim. Het had me nooit echt dwarsgezeten tot nu. Ik moest het nu echt kwijt; ik kon het niet langer dragen. Ik haalde diep adem en dwong mezelf tot rust te komen. Alles zou uiteindelijk goedkomen, herhaalde ik als een mantra in mijn hoofd. Alles zou uiteindelijk goedkomen en aan het einde van de avond zou alles weer normaal zijn, alsof er niets was gebeurd. Ik hoefde nergens bang voor te

zijn. Ik moest het nu vertellen. Ik moest het niet meer uitstellen. Gespannen liep ik naar beneden, mijn hoofd omlaag en mijn schouders hangend. De geuren van mijn moeders geweldige kookkunsten kwamen mij tegemoet. Het kostte mij al mijn energie om mijn ene been voor mijn andere te zetten en niet om te vallen van de zenuwen. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat mijn ouders al aan tafel zaten. Een beetje onhandig schoof ik met trillende handen mijn stoel na achteren en ging zitten. Ik durfde mijn ouders niet aan te kijken. Op de achtergrond stond de tv aan, RTL Boulevard. Niemand zei iets; we aten in stilte. Nou ja, mijn ouders aten. Mijn bord lag nog helemaal vol, onaangeroerd. Ik deed een paar keer een poging mijn bestek op te pakken, maar mijn zweterige handen trilden zo erg dat het hopeloos was. Trouwens, ik had toch geen trek. Ik was veel te zenuwachtig om te eten. Op een gegeven moment hoorde ik mijn ouders hun bestek neerleggen. Ze waren klaar. Het was even ongemakkelijk stil. Ik voelde hun brandende ogen op mij gericht, afwachtend tot ik iets zou zeggen. Ik moest nu iets zeggen, dat wist ik zelf maar als te goed. De brok in mijn keel voelde ineens zo zwaar als het hele universum. Ineens leek de kamer heel klein. Het was alsof de muren langzaam op mij afkwamen. Ik begon rood te worden, van zowel de zenuwen als angst, en - hiermee verbaasde ik mijzelf zeer, want ik wist niet dat het überhaupt mogelijk was - nog meer te trillen. Mijn hart klopte zo hard dat ik bang was dat het uit mijn borstkas zou springen. Ik wist zeker dat mijn ouders mijn hart tekeer konden horen gaan. Boemboem, boemboem, boemboem. Ademen werd steeds lastiger en lastiger en op een gegeven moment ging ademen zelfs pijn doen. Elke ademha-ling was een marteling. Dit moest stoppen. Ik moest nu iets zeggen. Ik sloot mijn ogen en telde tot tien. Als ik bij tien was, zou ik het zeggen. Een. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zeven. Acht. Negen. Tien. Nog één laatste keer haalde ik diep adem. ‘Ikbenhetero,’ fluisterde ik snel, struikelend over mijn eigen woorden, zo snel wilde ik het zeggen. Ik wist dat mijn ouders geen woord hadden verstaan, maar toch voelde het al alsof er een zware last van mijn schouders was. Ik had het hardop gezegd. Ik had het toegegeven.

54Wintereditie 2014

Ik ademde nog een keer diep in en herhaalde het deze keer duidelijker: ‘Ik ben hetero.’ Mijn geheim - het was nou niet bepaald meer een geheim, maar het voelde ver-trouwd het nog steeds zo te noemen - was eruit. Mijn ouders wisten het nu. Ik had het hardop gezegd en kon het niet langer meer ontkennen. I k voelde me opgelucht, maar wist dat dit onterecht was. Het ergste moest nog komen. Misschien was het ergste ook al begonnen, want mijn ouders hadden nog steeds geen woord gezegd. Langzaam keek ik op om de reactie te zien van mijn ouders. Ze keken mij alleen maar aan met een blik die zei: seriously? Inderdaad mensen, seriously?! Laat iedereen lekker zijn wie hij of zij is, dan zouden wij allemaal veel gelukkiger zijn. Want wees nou eerlijk: jij wilt toch ook niet bang zijn voor de wereld en een ongelukkig leven leiden, waarin je jezelf niet eens kunt zijn? Doe dat een ander dan ook niet aan. Love is love en dat moet niemand in de weg zitten. Damn right I support it!


Elke dag een druppel gif

Ehsan Razaghi

Zijn vader trots maken, dat is wat hoofdpersoon Maarten heel vaak probeert. Maar zijn broer Walter is hem steeds voor. Ik heb het over een NSB-familie.

Elke dag een druppel gif is geschreven door Wilma Geldof. Ze is fulltime schrijver, columnist en schrijfdocent. De 52-jarige schrijfster heeft in totaal negen boeken geschreven. Na veel research en interviews met verschillende NSB-familie-kinderen, presenteerde ze het boek 6 november j.l. Daar was ik bij. Ik kwam te weten dat zij ook in een NSB-familie opgroeide, waarin haar vader, in tegenstelling tot het gezin van Maarten Prins, zweeg over de NSB. Volgens Wilma was hij geen fijn mens qua gedrag. Met zijn idee over de oorlog, over Duitsland en de NSB was Wilma nooit met hem eens, vertelde ze. Het boek gaat dus over Maarten Prins. Hij is een 11-jarig jochie, dat eigen-lijk geen jochie meer wil zijn. Hij wil een man zijn, zijn vader trots maken. Net zoals Walter, zijn broer. Op de basisschool gaat het goed met Maarten, maar zodra hij op de hbs komt (hogereburgerschool) gaat het mis. De haat en woede op de NSB en op Walter, die ook op de hbs zat, wordt op Maarten gewroken. Ook zijn beste vriend

Arthur keert Maarten zijn rug toe. Omdat niemand op school met NSB’ers omgaat en als iemand wel met NSB’ers omgaat gepest en mishandeld wordt, doet Arthur dat ook niet. Maarten wordt op hbs al op de eerste dag geslagen en gepest. De pest-koppen school voor hem tot een hel. Maar

de Harpoen recenseert: Boek

56Wintereditie 2014

Maarten praat hier met niemand over. Hij is nu een man en moet zich bewij-zen. En zijn ouders kunnen er toch niks aan doen, als hij het zou vertellen, maakt dat het alleen maar erger. Als zijn broer Walter aankondigt dat hij vrijwillig aan het oostfront gaat vechten, is het klaar met Maarten. Jaloers en verdrietig gaan de

dagen voorbij… Walter is wéér de trots van zijn vader. Ondertussen gaat het gepest en getreiter gewoon door. Zonder dat zijn vader het ontdekt, gaat Maarten niet naar school. Maar op een gegeven moment komt zijn vader er toch achter. Na zijn boosheid getoond te hebben laat hij weten dat er een school komt, voor NSB-kinderen. Kinderen met dezelfde ideologie bij elkaar. Maarten is superblij. Na een zware selectie wordt hij aangenomen. Op dat moment is zijn vader eventjes trots op hem. Maarten is blijer dan ooit. Maar hij moet afscheid nemen van zijn familie. Hij gaat naar de Reiseschule, een Hitlerschool, in een andere stad, ver weg zijn moeder. Daar raakt hij bevriend met soortgenoten en hij heeft de tijd van zijn leven. Hij raakt bevriend met Detlef, maar de oorlog kent zijn slachtoffers en Detlef gaat naar het front, waar hij sterft. Langzamerhand gaat het slechter met Duitsland. De Russen vechten steeds beter. En de Engelsen vallen steeds sterker aan. Maarten en zijn vrienden zijn nog geen achttien, wat ze moeten zijn om te mogen vechten, maar toch gaat er een groep mee, alle hulp is nodig. Maarten en nog een paar jongens blijven achter. Ze verschuilen zich in Noord-Duitsland, in dorpjes, stallen, hui-zen etc. Maar ook daar wordt het onveilig.. Uiteindelijk krijgen ze nieuws, maar goed is het bepaald niet voor de Duitsers. De veel vereerde Führer heeft de strijd opgegeven. Maarten en zijn vrienden worden door de Engelsen gevangen genomen. Na lang in kampen te hebben gezeten, worden ze naar een wat betere plek gebracht. Maar wat is er met zijn broer Walter gebeurd? Waar zouden zijn vader en moeder zijn? Dit alles vertelt Maarten na de oor-log, op aandringen van zijn vriendin Hanne.


De relatie tussen hun loopt hoog op, ze krij-gen ruzie. Ondertussen is er ook een brief gekomen. Een reünie voor hbs-kinderen. Hij gaat er, heel onzeker, naartoe en ontdekt daar Arthur. Zijn beste vriend, maar ook een vriend die hem verried. Van hem krijgt hij te horen dat hij wel moest. Arthurs familie had onderduikers en de Beer vertrouwde Arthur niet, dus moest hij zich bewijzen. Maar aan het eind van het verhaal zijn Arthur, Hanne en Maarten onvergetelijke vrienden gewor-den. (En ze leefden lang en gelukkig?! ) Ik vond het boek heel erg mooi geschreven. De tijdswisseling tussen na de oorlog en het vertellen van Maarten over de oorlog was mooi uitgekozen. Het in een tijd-perk zitten duurde nooit te lang. Daarnaast was het mooi om te leren dat ook NSB’ers (voor mijn gevoel) slachtoffer waren. Maarten heeft de hele tijd zijn vraagstukken of het allemaal klopt. Alles rond de Joden en de oorlog. In Elke dag een druppel gif gaat de tijd steeds heen en weer. Soms is het boek in de oorlog, en een hoofdstuk ver-der een paar jaar na de oorlog. Ik vind dat het moment waarop de vertelde tijd wisselt mooi op het juiste moment geko-zen. Bijvoorbeeld nadat Maarten door de Engelsen is opgepakt en moet wachten en wachten, wacht de schrijver met de ‘tijdwis-seling’ en op het moment dat het wat saai begint te worden, wordt er van tijd gewis-seld. Dat vind ik goed van de schrijver. Alsof ze weet dat ik het als lezer saai begin te vinden. Daardoor wordt de spanning in het verhaal mooi bewaard. Daarnaast is de ruimte waar de hoofdpersoon zich bevindt erg mooi beschreven. Alleen de details die de gedachtengang van Maarten als NSB’er passen zijn beschreven. Daardoor is

de zekerheid en vastberadenheid van Maarten, zijn vader, zijn moeder en zijn broer duidelijk voelbaar. Een voorbeeld daarvan is de manier waarop Maarten naar de Schule (Duitse school voor NSB-kinderen ) kijkt. Het gebouw is misschien groot met hoge plafonds, maar voor Maarten is het iets speciaals. Na al het gepest op de HBS in Haarlem, vindt hij de Schule zeker beter. En door alle indruk die de leraren en medeleerlingen op hem maken, is hij erg erg gelukkig. En dat merkte ik door de manier waarop deze ruimte is beschreven. Daardoor leefde ik met de hoofdpersoon mee en dat voelde erg prettig. Het boek is echt een aanrader.

Rating: 8,5‘Elke dag een druppel gif’ is te leen in de Mediatheek.

58Wintereditie 2014


Tot volgend jaar!

60Wintereditie 2014

Tot volgend jaar!


Documents

Harpoen: Winter 2014 - Sprookjes & Paarse Vrijdag