Klimaat: van Rio tot Bali Klimaatveranderingen en duurzame ... · België laat van zich horen Bali Roadmap Sinds de goedkeuring van het VN-Klimaatverdrag in 1992, is de noord-zuidrelatie

Die vertragingen zijn deels te verklaren door de hevige debatten die aanvankelijk woedden over vragen als: moeten de industrielanden hun uitstoot drastisch verminderen of moet er veeleer gemikt worden op

koolstofopslag in de ontwikkelingslanden? Wat moeten de respec-tieve rollen zijn van de overheid en de privéactoren, enz. Toch zijn ze - moet het nog gezegd - ook te wijten aan de obstructiepolitiek die sommige van de belangrijkste uitstoters van broeikasgassen van bij het begin pleegden, vooral dan van de Verenigde Staten.

Klimaat: van Rio tot Bali

Tien jaar later besliste de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (VN) dat haar volgende Top de titel zou dragen “Wereldtop over duurzame ontwikkeling”, wat het concept helemaal ingang deed vinden. De Top had plaats van 26 augustus tot 4 september 2002 in Johannesburg (Zuid-Afrika), en wilde op het hoogste beleids-niveau het mondiale engagement bekrachtigen voor een Noord-Zuidpartnerschap. Bedoeling was de uitvoering van Agenda 21 te versnellen, zodat de principes van duurzame ontwikkeling zouden worden nageleefd en zich zouden vertalen in concrete resultaten. Door het Uitvoeringsplan van de Wereldtop voor duurzame ontwikke-ling goed te keuren, verklaarden de deelnemende landen zich “vast-besloten om alle sociaaleconomische en milieudoelstellingen die erin zijn vastgelegd, binnen de overeengekomen termijnen uit te voeren”.

Tussen Rio en Johannesburg hadden er nog tal van andere grote conferenties plaats, eveneens onder bescherming van de Verenigde Naties, onder meer de Internationale conferentie over ontwikkelings-financiering. Al die conferenties droegen in zekere mate bij tot een totaalvisie op de toekomst van onze planeet. Daarop volgden nog andere wereldtoppen en -forums over de nieuwe concepten, de zogenaamde “Principes van Rio”. Onder meer het Wereldforum over duurzame ontwikkeling, “Ontwikkeling en klimaatverandering”, dat in november 2004 plaatshad bij de OESO.

De VN-Conferentie over klimaatverandering die in december 2005 plaatshad in Montreal, was ambitieuzer dan het Kyoto-protocol - dat bevat immers te bescheiden streefcijfers voor de verminderde uitstoot van broeikasgassen en laat ook te veel speelruimte aan de belangrijkste vervuilende landen, waardoor ze voordeel kunnen halen uit de koolstofmarkt. Die grotere ambitie had twee redenen. Enerzijds namen de mondiale uitstoten van jaar tot jaar in een onge-zien tempo toe, vooral dan in India en China. Anderzijds werden

1. De twee andere belangrijke kaderverdragen van Rio zijn de verdragen over respectievelijk biodiversiteit en woestijnvorming.

In 1992 luidden de Aardetop in Rio de Janeiro en het VN-Kaderverdrag over Klimaatverandering (UNFCCC) dat eruit voortvloeide1, een compleet nieuwe kijk in op de interacties tussen ontwikkeling en milieu. Ze hanteerden toen ook voor het eerst het begrip “duurzame ontwikkeling”. In de gezamenlijke Verklaring van Rio stelden de belangrijkste wereldleiders namelijk dat “Milieubescherming en sociaaleconomische ontwikkeling van fundamenteel belang zijn voor duurzame ontwikkeling”, op basis van de nieuwe concepten en principes van Rio. Bovendien legden ze met de goedkeuring van Agenda 21, een ambitieus programma om tot “duurzame ontwikkeling” te komen in de 21ste eeuw, de basis van een internationaal beleid inzake klimaatverandering. De daaropvolgende jaren werd er onderhandeld over streefcijfers om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen, maar die werden pas goedgekeurd in 1997, met het Kyoto-protocol, en werden pas in 2005 van kracht.

© s

even

colo

rs.o

rg

3DIMENSIE 3 • HET BLAD VAN DE BELGISCHE ONTWIKKELINGSSAMENWERKING • 1/2008

Klimaatveranderingen en duurzame ontwikkeling: de basispijlers van een mondiale bewustwording

Klimaat: van Rio tot Bali

2. Het IPCC overhandigde in Bali de conclusies van zijn Vierde Evaluatierapport aan de afgevaardigden, waaronder de Samenvatting voor de beleidsmakers, die gepubliceerd werd in november 2007. Deze synthese van de recentste wetenschappelijke en economische analyses van de oorzaken, de beperking van en de aanpassing aan de klimaatverandering, is momenteel de meest volledige wetenschappelijke evaluatie. Ze benadrukt dat die verandering een enorme en blijvende impact kan hebben, en dat er dringend maatregelen moeten worden genomen. (www.ipcc.ch)

4 DIMENSIE 3 • HET BLAD VAN DE BELGISCHE ONTWIKKELINGSSAMENWERKING • 1/2008

Een milieuvriendelijke economische en sociale ontwikkelingDuurzame ontwikkeling is, volgens de meest gebruikte definitie, “een vorm van ontwikkeling die voldoet aan de behoeften van de huidige gene-raties zonder die van de toekomstige generaties in het gedrang te brengen”. Hoewel de term milieu merkwaardig genoeg niet voorkomt in die definitie, gaat het wel degelijk om een sociaalecologisch proces dat wil tegemoetkomen aan de menselijke behoeften en tegelijk het natuur-lijke milieu wil beschermen. Die relatie tussen milieu en ontwikkeling werd voor het eerst erkend in 1980, toen de Internationale Unie voor Natuurbehoud haar “World Conservation Strategy” (Strategie voor het Behoud van de Aarde) publiceerde en voor het eerst de term “sustainable development” (duurzame ontwikkeling) gebruikte. Vanaf 1987 werd “duurzame ontwikkeling” een courante term, dankzij de publicatie van het Rapport van de Brundtland-commissie, de Mondiale commissie voor milieu en ontwikkeling.

Ter illustratie citeerde het rapport ook de uitspraak die wordt toegeschreven aan Antoine de Saint-Exupéry: “We hebben de Aarde niet overgeërfd van onze voorouders, maar lenen ze van onze kinderen”. Zo staat vast dat de mondiale ecologische voetafdruk de “biologische” capaciteit van de Aarde om zich te herstellen al halverwege de jaren 70 heeft overschreden. Voor heel wat analisten en wetenschappers is het industriële ontwikkelingsmodel dan ook ecologisch onhoudbaar omdat het geen duurzame “ontwikkeling” mogelijk maakt.

Ontwikkeling - of het nu gaat om industriële, landbouw- of stadsontwikkeling - veroor-zaakt in het bijzonder massale vervuiling met onmiddellijke of uitgestelde gevolgen (met als bekendste voorbeelden: zure regen en de uitstoot van CFK- en broeikasgassen) die bijdragen tot klimaatveranderingen en tot de uitputting van de vitale natuurlijke rijkdommen (zoals de ontbossing van het Evenaarswoud). Ze gaat gepaard met een onschatbaar verlies van biodiversiteit, door de versnelde - en onomkeerbare - uitroeiing van planten- en dier-soorten. Ten slotte zorgt ze er ook voor dat fossiele brandstoffen en grondstoffen schaars worden, wat de zogenaamde “oliepiek” dichterbij brengt. Ook andere, nog essentiëlere natuurlijke hulpbronnen dreigen door ontwikkeling uitgeput te worden, vooral dan drinkwater, dat absoluut levensnoodzakelijk is.

Schema van duurzame ontwikkeling: op het raak-vlak tussen de drie basisdoelstellingen, de zoge-naamde “drie pijlers van duurzame ontwikkeling”.

© Wikipédia / Johann Dréo

de effecten daarvan op het klimaat overduidelijk - vooral dankzij de opeenvolgende rapporten van het IPCC (Intergouvernementeel Panel over Klimaatverandering, opgericht in 1988) - en dreigden ze overal catastrofaal te worden: cyclonen, overstromingen, droogte, … De Conferentie van Nairobi, de 12de VN-Conferentie over klimaatveran-dering (6 tot 17 november 2006), leverde echter opnieuw slechts bescheiden maatregelen op, maar toonde tenminste de bereidheid om het Kyoto-protocol in 2008 te herzien.

De conferentie van Bali Uiteindelijk hadden de 13de Conferentie van de Partijen bij het VN-Kaderverdrag over Klimaatverandering en de 3de Conferentie van de Partijen bij het Kyoto-protocol plaats van 3 tot 15 december 2007 in Bali, Indonesië. Van deze bijeenkomsten werd zeer veel verwacht gezien de - ondertussen zeer intensieve2 - mondiale sensibilisering en na de povere resultaten van Nairobi. De onderhandelaars moesten dit keer discussiëren over het vervolg op het Kyoto-protocol, waarvan de eerste engagementsperiode in 2012 afloopt. De doelstelling was niet min: het mondiale beleid inzake klimaat-verandering uitstippelen voor de komende jaren.

De debatten beloofden moeilijk te worden. Ze zouden plaatshebben binnen verschillende forums, en er zouden een aantal onderhan-delingsgroepen opgericht worden waarin de verschillende landen gegroepeerd zouden worden op basis van hun gemeenschappelijke belangen. De belangrijkste agendapunten waren met name het uit-werken van de Bali-agenda en van een proces om tot een mondiaal akkoord te komen op basis van het Kyoto-protocol, de oprichting van het Aanpassingsfonds en de concrete uitvoering van maatregelen om

ontbossing tegen te gaan in de ontwikkelingslanden, om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen (zie p. 10).

Welke resultaten werden er geboekt in Bali? De pessimisten vreesden dat de landen een kortetermijnaanpak zouden hanteren en zouden wachten tot de anderen de eerste stap zetten. De optimisten van hun kant hoopten dat de afgevaardigden het eens zouden raken over de onderhandelingspunten die op tafel moesten komen om het Kyoto-protocol van een opvolger te verzeke-ren. De streefcijfers voor uitstootvermindering reikten immers niet verder dan 2012. De Bali-agenda die uiteindelijk werd goedgekeurd (zie p. 5), bevat een onderhandelingsschema voor de periode na 2012, dat idealiter moet worden uitgevoerd tegen 2009, het jaar waarin de 15de Conferentie van de Partijen plaatsheeft in Kopenhagen (Denemarken).

De onderhandelingen over het Kyoto-protocol hebben uiteindelijk twee jaar geduurd, van 1995 tot 1997, maar het protocol werd pas in 2005 van kracht. De twee komende onderhandelingsjaren worden dan ook cruciaal, want er kunnen twee resultaten uit de bus komen in Kopenhagen: ofwel een billijk, verantwoord en tegelijk adequaat akkoord dat tegemoetkomt aan de gigantische uitdaging die ons wacht, ofwel een onvolledig en inadequaat akkoord dat het mondiale klimaatsysteem nog altijd niet beschermt en evenmin de regio’s en bevolkingsgroepen die het kwetsbaarst zijn voor klimaatveranderin-gen, zowel in het Zuiden als in het Noorden…

Jean-Michel corhay

Ecologisch

Sociaal

Duurzaam

Houdbaar Leefbaar

Rechtvaardig Economisch

Klimaat: conferentie Bali

© ii

sd.c

a Opluchting na het bereiken van de consensus; v.l.n.r. Yvo De Boer, secretaris UNFCCC (Conventie Klimaatverandering van de VN); Rachmat Witoelar, minister van Leefmilieu van Indonesië; Richard Kinley, vice-secretaris UNFCCC


De VN-klimaatconferentie in Bali (3-14 december 2007) heeft het startschot gegeven voor twee jaar intensieve en delicate onderhandelingen, de ‘Bali roadmap’. Vooreerst zullen industrielanden verdere emissiereducties moeten verwezenlijken. Maar een gevoelige kwestie wordt vooral het zoeken naar een evenwicht tussen de inspanningen die ook ontwikkelingslanden in de toekomst zullen moeten leveren, en de ondersteuning die ze hierbij uit de geïndustrialiseerde landen zullen krijgen.De Belgische delegatie in Bali speelde een toonaangevende rol bij de onderhandelingen over het aanpassingsfonds, technologietransfer en ontbossing. Nu staat de Belgische ontwikkelingssamenwerking voor de uitdaging om de klimaatdimensie ook in het eigen beleid en op het terrein beter te integreren om zo de Bali Roadmap mee gestalte te geven.

Klimaatonderhandelingen in Bali België laat van zich horen

Bali RoadmapSinds de goedkeuring van het VN-Klimaatverdrag in 1992, is de noord-zuidrelatie een heet hangijzer in het multilaterale klimaat-debat. De vaststelling door het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) dat de oorzaken van de klimaatverandering vooral in het geïndustrialiseerde noorden liggen, maar dat de gevolgen in de eerste plaats kwetsbare gemeenschappen in het zuiden treffen, ligt daarvan mee aan de basis. Het hieruit afgeleide principe van ‘gemeenschappelijke maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden’ is niet meer weg te denken uit de klimaatonderhandelingen.

Dat is ook de reden dat enkel de industrielanden bin-nen het Kyotoprotocol bindende doelstellingen hebben om hun

broeikasgasuitstoot terug te dringen, en dat er een rol is weggelegd voor internationale samenwerking om ontwikkelingslanden te onder-steunen in hun eigen inspanningen om emissies te beperken, maar ook bij hun aanpassing aan de gevolgen van de klimaatverandering.

Maar de wereld is veranderd sinds 1992. De economische ont-wikkeling in groeilanden zoals China, India en Brazilië is gepaard gegaan met een enorme stijging van de broeikasgasuitstoot. Recent wetenschappelijk onderzoek toont dan ook aan dat uitstootver-mindering in industrielanden alléén onvoldoende is om gevaarlijke klimaatverandering te vermijden. De groeilanden zullen dus mee in het bad moeten om een desastreuze impact voor de meest



kwetsbare landen te vermijden. Naast de deelname van de VS aan het toekomstige klimaatregime, was dit de grote uitdaging voor Bali.

De goede uitkomst heeft aan een zijden draadje gehangen. De con-ferentie, die normaal op vrijdagavond 18u00 moest eindigen, werd met een dag verlengd, omdat er nog steeds geen overeenkomst was over dit cruciale punt. Tijdens die extra dag leken de tegen-stellingen aanvankelijk onoverkomelijk en laaiden de emoties soms hoog op, maar uiteindelijk lieten de VS hun bezwaar varen tegen een tekstvoorstel dat India op het laatste moment nog op tafel had gelegd. Hiermee werd het startschot gegeven voor twee jaar intensieve en deli-cate onderhandelingen, de Bali Roadmap. Dit moet tegen eind 2009 uitmonden in een omvattend globaal klimaatregime. De Bali Roadmap bestaat uit 4 bouwstenen: vermindering van de broeikasgasuitstoot, aanpassing aan klimaatverandering, techno-logie en financiering.

Vermindering van broeikasgasuitstootDe industrielanden die het Protocol van Kyoto hebben geratificeerd gaan verder op het Kyoto-pad, terwijl de VS zich - voor het eerst sedert de weigering van President Bush om Kyoto goed te keuren - hebben geëngageerd om te gaan praten over gelijk-waardige emissiebeperkingen. Maar ook de ontwikkelingslanden hebben er zich nu toe geëngageerd om ‘nationaal aangepaste acties te ondernemen om de broeikasgasuitstoot te beperken, hierbij onder-steund door technologie, f inanciering en capaciteitsopbouw, en dat op een meetbare en verif ieerbare manier’. Er moeten dus voldoende

middelen vrijgemaakt worden om de economische groei van de ontwikke-lingslanden langs een koolstofarm tra-ject te laten verlopen. Het is duidelijk dat het gros van deze middelen van pri-vate investeerders zullen zijn en dat de zgn. koolstofmarkt die werd gecreëerd door het Kyotoprotocol dus een cen-trale rol heeft te spelen. Op deze markt worden industrielanden en bedrijven in die landen aangezet tot investeringen in ontwikkelingslanden via het zgn. Clean Development Mechanism (CDM). Omdat de markt echter niet alles kan oplos-sen, is er zeker ook een belangrijke rol weggelegd voor de overheid. Het integreren van klimaatverandering in de ontwikkelingssamenwerking is een voorwaarde sine qua non om ontwik-kelingslanden op weg te zetten naar een koolstofarme toekomst. Dit laat immers toe de financiële steun aan ontwikkelingslanden te verhogen, maar evenzeer een gunstiger investeringkli-maat en een geschikt kader te creëren,

om de overdracht van duurzame technologieën te stimuleren.

Ook ontbossing speelt een belangrijke rol bij de koolstofuitstoot. Op Bali werd hierover een overeenkomst bereikt (zie p. 10). De Belgische onderhandelaars hebben er in Bali met succes voor geijverd, dat niet enkel ontbossing - zoals onder meer in Brazilië en Indonesië -, maar ook bosdegradatie en duurzaam bosbeheer - heel relevant voor bosgebieden uit het Congobekken – hierin een plaatsje kregen.

Aanpassing aan klimaatveranderingEen tweede bijzonder belangrijke pijler voor ontwikkelingslanden

is ‘aanpassing aan klimaatverandering’. Want zij zijn het die het ergst door de klimaatver-andering getroffen worden en het minst de capaciteit hebben om zich aan de gevolgen van klimaatverandering aan te passen. Het is dan ook op vraag van de ontwikkelings-landen dat ‘aanpassing’ in een toekomstig klimaatregime een hogere prioriteit zal krijgen dan in het huidige klimaatregime het geval is, met speciale aandacht voor ‘minst ontwikkelde landen, kleine eilandstaten en de specif ieke noden voor Afrikaanse landen die getroffen worden door droogte, verwoestijning en overstromingen’. Dit moet onder meer gebeuren door het integreren van klimaat-verandering in nationale ontwikkelingsplan-

nen. Aanpassing aan klimaatverandering is sector- & plaatsspecifiek en kan moeilijk veralgemeend worden.

Een opsteker in Bali was de succesvolle afsluiting van de onderhan-delingen over het functioneren van het Adaptatiefonds. Dit fonds zal vanaf 2008 gefinancierd worden met een heffing op CDM-

Ook ontbossing speelt een belangrijke rol in de uitstoot van CO2

Op de klimaatconferentie van Bali is op 10 december het Adaptatiefonds in werking

gesteld. De onderhandelingen voor de Europese Unie werden gevoerd door onze landgenoot en expert van DGOS Jos Buys.

Eerder dit jaar won hij de Montreal Protocol Implementers Award

voor zijn opbouwende inbreng in de onderhandelingen voor de ondertekening van het Protocol

van Montreal over ozonafbrekende stoffen twintig jaar geleden.

© b

irdl

ife.o

rg



Dit internationale seminarie gaat door in Brussel op 7 maart 2008. Op deze dag wordt vooreerst nagegaan wat de invloed is van de klimaatverandering op de lopende Belgische ontwikkelings-samenwerking. Op basis hiervan zullen vervolgens beleidsopties geformuleerd worden voor de toekomst. Het seminarie is een initiatief van de minister voor ontwikkelingssamenwerking Charles Michel en wordt georganiseerd in samenwerking met de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling.

Internationaal seminarie over de invloed van de klimaatverandering op het Belgische ontwikkelingsbeleid

DGOS en klimaatveranderingDGOS is een actieve speler in de Conferenties van de Partijen (COP) van het Klimaatverdrag en van zijn Kyoto-protocol. De Belgische delegatie wordt weliswaar geleid door de FOD Leefmilieu, maar DGOS neemt alle taken inzake ontwikkelingssamen-werking op zich.

Een eerste taak omvat de financiële materies, gelinkt aan de GEF (Global Environmental Facility) – het co-financieringsprogramma van de Wereldbank, dat instaat voor nieuwe en bijkomende fondsen voor het globale leefmilieu. Oorspronkelijk waren vier kern-thema’s weerhouden: verlaging van de risico’s van klimaatverandering, behoud van biodiversiteit, strijd tegen de vervuiling van internationale wateren en bescherming van de ozonlaag. In 2002 zijn daar de strijd tegen bodemaftakeling door verwoestijning en/of ontbossing bijgekomen, samen met de verwijdering van giftige organische vervuilende stoffen (POP’s). België draagt bij tot dit multilateraal fonds met een jaarlijkse bijdrage van 12.5 miljoen EUR, waarvan ongeveer één derde naar klimaatverandering gaat.

Verder zijn binnen het klimaatverdrag een aantal fondsen opgericht, speciaal voor ontwikkelingslanden: het LDCF (Least Developed Countries Fund), dat steun verleent aan de minst ontwikkelde landen voor het tot stand komen van hun NAPA’s (National Adaptation Programme of Action) en het SCCF (Special Climate Change Fund) voor de uitvoering van deze aanpassings-programma’s. Op de COP-13 in Bali is ook een akkoord bereikt over de functionering van het Adaptatiefonds onder het Kyoto-protocol, mede door intense onderhandelingen, geleid door de Belgische vertegenwoordiger van DGOS.

Daarnaast volgen de multilaterale diensten van DGOS ook de werking en het budget van het secretariaat van het Klimaatverdrag. Thema’s als capaciteitsopbouw en transfer van technologie zouden meer aan bod moeten komen. Wel is er nu een doorbraak om meer aandacht te schenken aan “vermeden ontbossing”, in de eerste plaats via de bilaterale en multilaterale weg in DR Congo. Dit actieterrein zal in de toekomst worden uitgebreid.

Ten slotte is het de bedoeling een “toolkit voor leefmilieu” in te zetten om een groot aantal projecten koolstofarm te maken en de principes van de Rio-conventies (klimaat, biodiversiteit en woestijnvorming) te integreren in deze acties.

Patrick Hollebosch (DGOS) cel Samenwerking met sectorale programma’s en fondsen leefmilieu

kredieten, en moet toelaten om in de komende jaren concrete aanpassingsprojecten te financieren, in afwachting van een kader voor de lange termijn.

Technologie en financieringTechnologie en financiering zijn twee belangrijke hefbomen om de doelstellingen inzake uitstootbeperking en aanpassing in ontwik-kelingslanden te kunnen realiseren. De ontwikkelingslanden leggen grote nadruk op technologie-overdracht en de financiële barrières daarvoor, terwijl industrielanden erop wijzen dat er geschikte lokale randvoorwaarden (‘enabling environment’) nodig zijn om investeringen aan te trekken en bestaande en nieuwe technolo-gieën tot ontplooiing te laten komen. Voor de concrete invulling – ook op de lange termijn - zal verder gebouwd worden op de expertise die de voorbije 6 jaar werd opgedaan in de Expert Group on Technology Transfer, een daartoe specifiek ingesteld orgaan van het Klimaatverdrag.

Het financiële plaatje vormt het sluitstuk van heel het verhaal. Om de verminderde broeikasgasuitstoot en de aanpassing aan de klimaatverandering te realiseren is veel geld nodig, in elk geval heel wat meer dan wat momenteel in de context van klimaatbe-leid wordt ingezet. Vergelijkt men echter met de projecties van het wereldwijde BNP (0,3-0,5 %) of met de schade die vermeden wordt (5% tot 20 % van het wereldwijde BNP volgens het Stern-rapport), is het benodigde bedrag vrij beperkt. Zoals uitdrukkelijk overeengekomen in Bali is het essentieel om bestaande investe-

ringsstromen anders te benutten en om op zoek te gaan naar ver-nieuwende financieringspistes.

Hiermee zijn de contouren van de Bali Roadmap geschetst. Twee jaar intensief onderhandelen moeten in 2009 uitmonden in een evenwichtig en rechtvaardig post-2012 klimaatregime. De moei-zaamheid waarmee de ‘Bali Roadmap’ tot stand kwam, is wellicht slechts een voorsmaakje van wat ons tijdens de komende twee jaar te wachten staat. Toch overheerst het gevoel dat ze de internatio-nale gemeenschap zal helpen om de goede weg te vinden. n

Geert Fremout, FOD Leefmilieu, Dienst Klimaatverandering

Klimaat: interview

© F

rédé

riqu

e D

eleu

ze /

UC

L


J.-P. van Ypersele is hoogleraar klimatologie en milieuwetenschappen aan de UCL. Hij vertegenwoordigt de federale diensten van het wetenschapsbeleid op tal van internationale conferenties over klimaatverandering, onder meer die van het IPCC en van het Klimaatverdrag. We hadden een gesprek met hem.

De klimaatschuld van de industrielanden tegenover het Zuiden Een interview met Jean-Pascal van Ypersele

Zou de klimaatverandering een aanzienlijke impact kunnen hebben op de voedselproductie en de voedselreserves? En treft ze in de eerste plaats het Zuiden? Inderdaad. Dat is nu net het paradoxale aan de klimaatveranderingen: de minst verantwoordelijke landen zijn tegelijk de “eerste” slachtoffers. Ik aarzel tussen de termen “eerste” of “belangrijkste” slachtoffers, om niet de indruk te geven dat er geen slachtoffers zullen zijn in de ontwikkelde landen.

Het laatste IPCC-rapport benadrukt dat de klimaatverandering de uit-voering van de Millenniumdoelstellingen op middellange en lange termijn in de weg staat. Naast de verhoging van de energieprijzen zullen de problemen die de klimaatverandering veroorzaakt op het vlak van water-bevoorrading en landbouw de voedselprijzen doen stijgen, de landbouw in sommige gebieden verzwakken en daardoor de voedselzekerheid verminderen.

Het is niet meteen duidelijk welke gevolgen het smelten van de gletsjers in bepaalde regio’s zal hebben. Zo fungeren de gletsjers op de hellingen van de Himalaya als waterreservoirs. Ze smelten tijdens het droog seizoen en voeden grote rivieren, zoals de Ganges, die levens-noodzakelijk is voor honderden miljoenen Indiërs. Als die gletsjers door de klimaatopwarming verdwijnen, zal er alleen nog regenwater overblij-ven, en dat zal rampzalige gevolgen hebben!

Zou dit kunnen leiden tot conflicten en massale immigratiegolven? Het is moeilijk om daarover voorspellingen te doen, temeer omdat die verschijnselen veroorzaakt worden door een hele reeks factoren. Maar de klimaatveranderingen zullen mensen wellicht nog meer aanzetten om te emigreren. Neem nu het vruchtbare deel van de Nijldelta, op minder dan één meter boven de Middellandse Zeespiegel. Daar wonen 10 mil-joen mensen. Als het zeeniveau stijgt, ook al is het maar met 50 cm, wat zeer aannemelijk is tegen eind deze eeuw, mogen we ervan uitgaan dat

er 5 miljoen mensen zullen moeten emigreren. Dat zal zeker niet naar de woestijn zijn…

U bent één van de mensen die vinden dat de industrielanden een “klimaatschuld” hebben tegenover de landen van het Zuiden. Wat bedoelt u daar precies mee? Soms hoor je wel eens: “Binnenkort zullen de ontwikkelingslanden meer uitstoten dan de ontwikkelde landen en zal de verantwoordelijkheid kantelen”. Dat is een foute analyse, want CO2 blijft een honderdtal jaar in de atmo-sfeer. Een groot deel van de CO2 die we sinds de industriële revolutie - dus de voorbije 200 jaar ongeveer - hebben uitgestoten, is nog altijd aanwezig. Het opgehoopte totaal, de huidige extra hoeveelheid CO2 in de atmosfeer, is voor ongeveer 80 % afkomstig uit de industrielanden. Ook als de ontwikkelingslanden morgen evenveel zouden uitstoten, zou de verhouding 80 %-20 % (die de historische verantwoordelijkheid van de ontwikkelde landen meet) de komende 40 jaar slechts zeer lichtjes veranderen. Vandaar onze “klimaatschuld”. We moeten ook rekening houden met de verschillen in bevolkingsaantal: 80 % van de opgehoopte CO2 wordt uitgestoten door de ontwikkelde landen, ook al vormen die slechts 1/5 of 1/6 van de wereldbevolking! Zelfs als het Zuiden evenveel zou uitstoten als het Noorden, liggen de emissies in de ontwikkelde lan-den nog altijd vijf keer hoger per capita! De Verenigde Staten verklaren: “We zullen onze uitstoot verminderen als China dat ook doet”. Dat is absurd, want de Chinezen stoten 6 tot 7 keer minder uit per inwoner dan de Amerikanen…

Hoe kunnen we die “klimaatschuld” op een billijke manier inlossen?

Ik zie daarvoor drie manieren. Eén: uitgaan van het principe van gemeen-schappelijke, maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden, het basis-principe van het Klimaatverdrag. Alle landen die dat Verdrag geratificeerd hebben, waaronder de Verenigde Staten, geven toe dat ze deels verant-woordelijk zijn voor de verstoring van het klimaat, zij het in verschillende

Klimaat: interview


mate. De ontwikkelde landen dragen de grootste verantwoordelijkheid en moeten dus de grootste inspanning leveren om de uitstoot van broei-kasgassen terug te dringen. We moeten dus eerst en vooral bereid zijn om onze uitstoot te verminderen, wegens de schuld die we meedragen uit het verleden. Op basis van dat principe kunnen de vervuilers beslissen om vrijwillig gebruik te maken van de bestaande compensatiesystemen. Zo bestaan er in België betrouwbare ondernemingen die bedrijven of individuen voorstellen om tonnen CO2 te kopen, als compensatie voor de uitstoten die ze niet hebben kunnen terugdringen. Het is dan de bedoeling met de opbrengst projecten te financieren in de ontwikkelingslanden.

Vervolgens moeten we meewerken aan de aanpassing van de ontwik-kelingslanden en mee de schade betalen die we niet kunnen verhinderen door preventie. Stel je voor dat de waterrijkdommen van een stad in het Zuiden opdrogen door het smelten van de gletsjers, dan moeten we bij-dragen in de kosten voor het aanleggen van dammen of voor het ontzilten van zeewater. Als de industrielanden verantwoordelijk zijn voor één van de oorzaken van die noodzakelijke investering, is het logisch dat het de verantwoordelijken zijn die betalen!

Zijn dergelijke aanpassingsprogramma’s al bediscussieerd? Zouden ze uitgevoerd kunnen worden door ontwikkelingssamenwerking? Ja, stilaan wordt daarover gepraat. Toch denk ik dat dit het budget van ontwikkelingssamenwerking te buiten gaat. Er bestaat een werkprogram-ma over aanpassing, “The Nairobi Work Programme on Adaptation”, dat nog in zijn kinderschoenen staat. Er bestaan echter geen bindende maatrege-len om de industrielanden te verplichten om het principe “de vervuiler betaalt”, dat ons land al toepast, toe te passen op wereldschaal. Dat principe is de voorbije 30 jaar ingeburgerd geraakt en opge-nomen in de wetgeving. Waarom zou het dan niet toegepast kunnen worden op internationaal niveau? Eén van de redenen is wellicht de omvang van de nodige bedragen. Kyoto omvat ook het zoge-naamde “Clean Development Mechanism”, maar dat heeft als nadeel dat het de ontwikkelde landen de kans geeft om nog meer te vervuilen.

Enerzijds willen we “de wereld ontwikkelen”, maar anderzijds is het ondenkbaar dat iedereen het westerse consumptiepatroon overneemt. Ons ontwikkelingsmodel exporteren, is dus niet leefbaar voor de planeet. Wat zijn de alternatieven? Het Westen begint inderdaad te beseffen dat het zo niet verder kan. We moeten rekening houden met de langetermijngevolgen van onze huidige keuzes, voorzien in de basisbehoeften van een groot deel van de bevolking en tegelijk de natuurlijke rijkdom-men bewaren voor de toekomstige generaties. Dat is precies duurzame ontwikkeling. De ontwikkelde landen komen steeds meer tot het besef dat economische groei kan worden losgekoppeld van de CO2-uitstoot, en dat verwarming, verlichting en verplaatsing mogelijk zijn zonder het overmatige gebruik van vervuilende stoffen te blijven aanmoedigen. Olie is in dat verband een duidelijk voorbeeld: het was waanzinnig om de prijs van 1 liter stookolie op 25 cent te brengen. We hebben ons model gebaseerd op het massale verbruik en de verspilling van energie, we hebben slecht geïsoleerde gebouwen neergepoot, … (Hij draait zich naar het raam van het café van Louvain-la-Neuve waar hij zit). Kijk, dat is zelfs geen dubbel glas! We moeten onze manier van bouwen, renoveren, wonen en ons verplaatsen herzien. We hebben geen keuze,

want de energieprijs zal nog stijgen. Het beste dat we kunnen doen voor de ontwikkelingslanden, is zo snel mogelijk onze eigen methoden veran-deren. We moeten aantonen dat die veranderingen heilzaam zijn, niet alleen voor de vermindering van de CO2-uitstoot, maar ook om de vraag naar energie te doen dalen en de lucht- en waterkwaliteit te verbeteren. We moeten er dus voor zorgen dat ze de economie en de volksgezond-heid onrechtstreeks ten goede komen, en dat zou de beleidsmakers in de ontwikkelingslanden moeten interesseren.

Hoe moet de ontwikkelingssamenwerking die kwestie integreren in haar korte- en langetermijnprogramma’s? Er zijn specialisten nodig die zich die vraag stellen vóór de samenwer-kingsprojecten worden opgestart. Ik ben niet echt vertrouwd met de organisatie van ontwikkelingssamenwerking, maar ik heb de indruk dat ze het onderdeel “klimaatverandering” nog niet genoeg geanalyseerd heeft in het geheel van haar activiteiten. Dat heeft wellicht deels te maken met een gebrek aan personeel1. Er is overal nood aan opleiding en sensibilise-ring over de klimaatproblematiek.

Maar zijn er geen dringender domeinen voor ontwikkelingssamenwerking? Ja, maar als het IPCC-rapport stelt dat de klimaatveranderingen de uit-voering van de Millenniumdoelstellingen in de weg staan, is het de hoogste tijd om ons vragen te stellen. Uit een analyse van de Wereldbank2 is gebleken dat bijna een kwart van haar projecten bedreigd wordt door de klimaatverandering, en een OESO-studie heeft aangetoond dat dit in sommige gebieden zelfs kan oplopen tot 65 %. We zijn ons daar echter weinig van bewust en blijven investeren zonder rekening te houden met de klimaatverandering. Stel je voor dat er een prachtig herbebossings-project zou komen met boomsoorten die over dertig jaar niet langer bestand zijn tegen ons klimaat, of dat er in Peru waterleidingen aangelegd worden die gevoed worden met smeltwater van gletsjers die over 20 jaar verdwenen zullen zijn…

Sluit de strijd tegen de klimaatopwarming aan bij de Millenniumontwikkelingsdoelstellingen? Niet automatisch. Zo zouden we de klimaatverandering kunnen inperken door bomen te planten (monoculturen) die snel groeien, maar de lokale bevolking weinig ten goede komen. Toch denk ik dat het mogelijk - en noodzakelijk - is om de uitvoering van de MDG’s te koppelen aan duur-zame ontwikkeling en de strijd tegen klimaatverandering. Dat is trouwens het thema van het volgende jaarrapport van de Wereldbank. n

Interview: Elise Pirsoul

1. DGOS beschikt inderdaad slechts over twee medewerkers die zich bezighouden met het onderdeel “klimaatverandering” in het geheel van de ontwikkelingsprojecten, en daarnaast ook biodiversiteit, woestijnvorming, ozon, GEF… in hun takenpakket hebben. Ter vergelijking: in Nederland heeft de ontwikkelingssamenwerking tien personen in dienst die uitsluitend werken rond klimaatverandering, in Engeland zijn dat er zelfs twintig. 2. De Wereldbank (2006) schat dat 25 % van haar projecten ernstige klimaatrisico’s lopen. En volgens de OESO zou, op basis van een enquête in 6 landen (2005), de klimaatopwarming 12 % (in Tanzania) tot 65 % (in Nepal) van haar ontwikkelingshulp negatief kunnen beïnvloeden. http://www.inwent.org/ez/articles/061215/index.en.shtml

Voor meer info:

• “Changements climatiques, impasses et perspectives – Points de vue du Sud”, Alternatives Sud, éd. Syllepse, (met medewerking van J-P. van Ypersele), 2006 Cetri (www.cetri.be)

• In april 2008 zou er een analyse van de Wereldbank moeten verschijnen over klimaatverandering: “Global Monitoring Report 2008: MDGs and Climate Change: Accelerating and Sustaining Development”

• De integrale versie van het interview is binnenkort te lezen op de site www.dgos.be.

Klimaat en bossen

© W

WF


Hoe betalen voor bosbehoud in ontwikkelingslanden?

Miljoenen arme mensen in ontwikkelingslanden zijn direct afhankelijk van de tropische bossen. Daarnaast zijn deze bossen van onschatbare waarde voor hun biodiversiteit en de stabilisering van het klimaat. De landen die zorg dragen voor hun tropische bossen leveren dus een belangrijke dienst aan de wereld. Dat zij hiervoor een vergoeding ontvangen is niet meer dan redelijk. Maar hoe moet dit allemaal gerealiseerd worden? De Belgische ontwikkelingssamenwerking organiseerde hierover een debat.

Het debat over ‘vermeden ontbossing’ - het bewust tegengaan van ontbossing als dienst aan de wereld - vond plaats in het kader van de Europese Ontwikkelingsdagen (zie p. 11) en werd toegespitst op

de situatie in DR Congo. Deze focus is ingegeven op basis van vol-gende argumentatie: 1) de regenwouden van DR Congo omvatten 60% van het totale regenwoud in het bekken van de Congorivier, de tweede long van de wereld; 2) deze wouden voorzien meer dan 40 miljoen Congolezen in hun levensonderhoud; 3) na jaren van conflict betekent de huidige heropbouw van het land de sleutel voor duurzame vrede en de verbetering van de levensomstandig-heden van de gewone Congolezen. Tegelijkertijd brengen verbe-terde handel en transport risico’s met zich mee voor bossen en biodiversiteit, via aanmoediging van houtkap en nieuw landgebruik. Hieronder volgen de hoofdlijnen van het panelgesprek, samen met de besluiten over bosbehoud van de klimaatconferentie in Bali, die ongeveer een maand later plaatsvond.

Kyoto-protocolOntbossing en bosdegradatie in ontwikkelingslanden nemen zo’n 20% van de mondiale CO2-uitstoot voor hun rekening. Dat is meer dan de totale uitstoot van wegtransport in de wereld. Toch werd bosbehoud niet opgenomen in het Kyoto I-protocol. De reden hiervoor ligt onder meer bij het feit dat bosbehoud moeilijk kan voldoen aan de strenge criteria die aan Kyoto I-projecten worden

gesteld. Zo is er de vereiste dat de verminderde CO2-uitstoot van een bepaald project niet mag verloren gaan door een verhoogde uitstoot elders. Of de noodzaak dat de verminderde uitstoot permanent is. Niemand kan echter garanderen dat er nooit een bosbrand zal uitbreken.

Voor de panelleden was het nochtans evident dat het Kyoto-protocol een ideaal instrument is voor de vergoeding van ‘vermeden ontbos-sing’. Binnen Kyoto I hebben de rijke landen immers beloofd om hun CO2-uitstoot te verminderen. Als ze hun beloften niet kunnen halen in eigen land, mogen ze projecten financieren in ontwikke-lingslanden die daar de CO2-uitstoot verlagen. Voor elke ton CO2 die minder uitgestoten wordt, betaalt het rijke land een bepaald bedrag, de zogenaamde koolstofkredieten. Indien bosbehoud zou opgenomen worden in Kyoto II zou dus heel wat geld vrijkomen. Gelukkig werd in Bali een doorbraak gerealiseerd: bosbehoud komt op de agenda van het post-Kyotoakkoord (vanaf 2012). Er wordt bovendien een systeem uitgewerkt dat gebaseerd is op de werking van de markt. Hierdoor zou het economisch voordeliger worden bossen te behouden dan ze te kappen.

Dringend geldMaar gedurende de 4 jaren die ons scheiden van 2012 kan nog veel ontbossing plaatsvinden. Waar kan nu al geld gevonden wor-den? Walter Kennes (EC) kondigde aan dat de EU een alliantie lanceert om de ontwikkelingslanden te helpen die het meest

Klimaat en bossen

© B

TC

/ J.

Led

uc


getroffen worden door de klimaatverandering. Hierdoor zou ook geld beschikbaar komen voor bosbehoud. Verder heeft de Wereldbank in Bali voorgesteld om een fonds op te richten van 300 miljoen USD voor het stimuleren van bosbehoud. Een dertig-tal landen heeft hiervoor interesse betoond.

Ook de privé-sector kan geld bijdragen. Vooral in het buitenland zijn er bedrijven die – buiten het Kyoto-protocol – vrijwillig hun CO2-uitstoot drukken, en hiervoor buitenlandse projecten willen steunen. De vertegenwoordiger van CO2logic benadrukte dat de vrijwillige markt een voorhoede vormt die lang vóór de officiële markt ervaring opdeed in bosprojecten. Met zijn bedrijf helpt hij andere bedrijven hun CO2-uitstoot te verminderen.

KnelpuntenEchter, vooraleer ‘vermeden ontbossing’ kan opgenomen worden in Kyoto II, moet voor de strenge criteria een uitweg gevonden worden. Dit is zeker mogelijk. Zo meende Christian Van Orshoven (FOD Milieu) dat men niet mag controleren op niveau van een project. De landen zelf moeten verantwoordelijk zijn voor het meten van hun totale CO2-uitstoot. Hiermee vermijdt men alvast dat de verminderde CO2-uitstoot van een bepaald project te niet gedaan wordt door een verhoogde uitstoot elders in het land. Een nationale aanpak biedt ook garantie voor permanentie omdat in dit geval de landen in hun totaliteit beoordeeld worden. Een eventuele bosbrand kan dan mee in rekening gebracht worden.

Een ander knelpunt is de correcte inschatting van de hoeveelheid bos die gespaard werd en de hiermee samenhangende vermin-derde CO2-uitstoot. Vincent Kasulu (verantwoordelijke Kyoto, DR Congo) kon niet aanvaarden dat dit op basis van de hoeveelheid ontbossing in het verleden zou gebeuren. Hierdoor zouden de slechte leerlingen – zij die duchtig ontbost hebben – het meeste voordeel halen! Zo is in Maleisië de ontbossing zó ver gevorderd dat er enkel bossen overblijven in het moeilijk toegankelijke hoog-land. Bijgevolg kan men, technisch gezien, in Maleisië nog nauwe-lijks ontbossen. Als vergoedingen berekend worden op basis van het verleden, zou Maleisië gul beloond worden om in feite geen enkele inspanning te leveren. Voor landen als DR Congo waar slechts matig of weinig ontbost werd, is het rechtvaardiger met de toekomst rekening te houden: hoeveel ontbossing zou plaatsge-vonden hebben als het land zich normaal – zonder vergoeding - had ontwikkeld? Van Orshoven stelde voor om voor elk land apart de vermeden CO2-uitstoot te berekenen. Hierdoor kan men rekening houden met plaatselijke omstandigheden.

Ten slotte was het voor iedereen essentieel dat de vergoedin-gen werkelijk ten goede komen van de plaatselijke bevolking. Ontbossing vindt voor een groot deel plaats omdat mensen brandhout of houtskool nodig hebben, of omdat ze aan landbouw willen doen. Met de fondsen moeten dus alternatieven ontwikkeld worden die de druk op de bossen verminderen. Zo stelde Geert Lejeune (WWF) voor om de mensen aan te leren om niet alle bomen te kappen voor brandhout, maar om met een rotatiestelsel te werken.

De verzuchtingen die op het debat geuit werden, vonden gelukkig een vrij gunstig antwoord in Bali. Zo werd er afgesproken om vanaf nu tot 2009 pilootprojecten op te zetten om ontbossing tegen te gaan. Er zal ook een methodologie uitgewerkt worden om onder

andere de CO2-uitstoot te bepalen. Bedoeling is te leren wat wel werkt en wat niet. Men hoopt tegen 2012 klaar te zijn om de bos-sen integraal in te passen in het globale klimaatbeleid, met inbegrip van een financiële regeling voor ‘vermeden ontbossing’. Maar de rijke landen mogen zich niet verschuilen achter hun vergoedingen van ‘vermeden ontbossing’. Zij moeten zich evenzeer blijven inzetten om hun binnenlandse CO2-uitstoot te verminderen! n

chris Simoens

Europese Ontwikkelingsdagen: Congolese bossen in de kijker op Belgische stand

Op de Europese Ontwikkelingsdagen in Lissabon (7-9 november 2007) was de Belgische ontwikkelingssamenwerking opval-lend present. Zowel de algemene stand als de stand over de Congolese bossen trokken veel aandacht (zie foto).

Het thema van de Ontwikkelingsdagen was dit jaar: zal het kli-maat de ontwikkelingssamenwerking veranderen? Het antwoord was volmondig ja. Vooral de armste landen zullen lijden onder klimaatverandering. Er is dan ook dringend geld nodig als we de millenniumdoelstellingen nog willen halen. Vandaar het voorstel van Louis Michel voor een ‘mondiale lening’, die geleidelijk door de rijkste landen zou worden terugbetaald.

De Europese Ontwikkelingsdagen zijn een initiatief van de Europese Commissie. Bedoeling is zoveel mogelijk mensen bij-een te brengen die beroepsmatig met ontwikkelingssamenwer-king bezig zijn, zowel van de EU als van de partnerlanden. De Europese ontwikkelingssamenwerking zou hierdoor efficiënter moeten verlopen.

Meer info: www.eudevdays.be

V.l.n.r. op de voorgrond: Peter Moors, directeur-generaal van DGOS; Louis Michel, Europees commissaris voor ontwikkeling en humanitaire hulp; Kofi Annan, voormalig secretaris-generaal van de VN en voorzitter van het ‘Global Humanitarian Forum’; en Eddy Nierynck, DGOS-verantwoordelijke voor DR congo.

Documents

Klimaat: van Rio tot Bali Klimaatveranderingen en duurzame ... · België laat van zich horen Bali Roadmap Sinds de goedkeuring van het VN-Klimaatverdrag in 1992, is de noord-zuidrelatie