ΕΡΓΑΤΙΚΑ«Ποια ΕΡΤ-3 θέλουμε» Απόφαση των εργαζομένων της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3

ΕΥΡΩΠΗΗ φωνή του σκοτωμένουΟ προληπτικός εμφύλιος πόλεμος του κεφαλαίου και οι λαοί της Ευρώπης

Μπροστά στο αποφασιστικό σημείο καμπής

ΣΥΡΙΖΑ: κρίσιμη μάχη προσανατολισμού

Στροφή στο Κέντρο ή προς τ’ αριστερά και «προς τα κάτω»;

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

“Η Αριστερά έχει μια ιστορική ευκαιρία”, λέμε συχνά για να περιγράψουμε τα καθήκοντα και τις διακυβεύσεις της

περιόδου που άνοιξε ύστερα από την ανοιχτή εκδήλωση της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού από το 2009-2010. Και πράγματι, είναι ακριβώς έτσι. Ωστόσο, η ιστορική εμπειρία -όχι μόνο ελληνική αλλά και διεθνής- έχει δείξει ότι οι “ιστορικές ευκαιρίες” δεν κρατούν για πολύ και, πολύ περισσότερο, δεν κρατούν για πάντα. Η “ιστορική ευκαιρία” του ΕΑΜ διάρκεσε 4 χρόνια από την ίδρυσή του μέχρι και τη Βάρκιζα” (1941-1945) και ο εμφύλιος πόλεμος 3 (1946-1949). Η “ιστορική ευκαιρία” της ΕΔΑ κράτησε επίσης 3 χρόνια, από το 1958 ως το 1961. Όσο για μας, μετράμε” ήδη 4 χρόνια

όχι από την εκδήλωση της ελληνικής κρίσης αλλά από το πρώτο μνημόνιο το Μάιο του 2010.

Δεν πρόκειται όμως μόνο για τις ιστορικές αναλογίες, αλλά για την ίδια τη λογική της εξέλιξης των πραγμάτων: τα χρόνια ύστερα από το 2009-2010 δεν περνούν αναξιοποίητα για τον ελληνικό καπιταλισμό, ενώ και η αντοχές του κόσμου της εργασίας και του κόσμου της Αριστεράς δεν είναι ανεξάντλητες.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη πιο συγκεκριμένο: όλη η διαδρομή της κρίσης, των αγώνων, της ταξικής αντιπαράθεσης από το 2010 και μέχρι σήμερα, τείνει τώρα να συμπυκνωθεί άμεσα σε ένα αποφασιστικό σημείο καμπής από το οποίο θα εξαρτηθεί η τελική έκβαση της μάχης.

συνέχεια στη σελ. 2

Το πείραμα της Νέας Φιλαδέλφειας

σελ. 4

σελ. 14

ΙΣΤΟΡΙΑΕκατό χρόνια από τον Α΄ Παγκόσμιο ΠόλεμοΤο μακελειό που θέρισε 10 εκατομμύρια ανθρώπους και που άλλαξε για πάντα την ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά

σελ. 8

σελ. 12

Απολυμένες καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ

σελ. 16

#τεύχος 58 / Ιούλιος 2014 / τιμή: 1.50€

[2]Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου για τη δική μας “ιστο-ρική ευκαιρία” κοντεύει να αδειάσει. Άρα, οι επιλογές που θα γίνουν τώρα είναι εντελώς κρίσιμης σημασίας. Το άμεσο δίλημμά μας, δίλημμα πολιτικού και αγωνιστικού προσα-νατολισμού που συμπυκνώνει όλες τις καίρι-ες επιλογές, είναι: Στροφή προς το Κέντρο ή “προς τ’ αριστερά και προς τα κάτω;”.

Από το 2010 μέχρι σήμερα, ο ελληνικός κα-πιταλισμός έχει κάνει σημαντικά βήματα για να αντιμετωπίσει πλευρές της κρίσης του και ακόμη σημαντικότερα για να οικοδομήσει ένα νέο μοντέλο συσσώρευσης του κεφαλαί-ου, ένα νέο μοντέλο εκμετάλλευσης.

• Μετέτρεψε το κρατικό χρέος από ιδιωτι-κή επένδυση (τραπεζών και ιδιωτών) με όρους ελληνικού δικαίου, σε χρέος προς κράτη-μέλη, κεντρικές τράπεζες και ΔΝΤ με όρους αγγλικού δικαίου.

• Πρώτα “κούρεψε” με το PSI και ύστερα ανακεφαλαίωσε σε δόσεις τις τράπεζες επιβαρύνοντας το κρατικό χρέος και δι-ασώζοντας τις διοικήσεις τους.

• Ενεργοποίησε μια διαρκή διαδικασία δραστικής μείωσης του αριθμού των δη-μοσίων υπαλλήλων και συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, διιαίτερα σε ό,τι αφορά τους τομείς υγείας, παιδείας, ασφάλισης και τοπικής αυτοδιοίκησης.

• Διέλυσε το δημόσιο σύστημα υγείας και τον κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλι-στικού συστήματος, το σύστημα κοινω-νικών επιδομάτων, το κοινωνικό κράτος γενικότερα.

• Διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις και κάθε σύστημα προστασίας της εργασίας, μει-ώνει κατά στάδια τον κατώτερο μισθό, συντρίβει την κλίμακα των μισθών στα όρια του κατώτερου, προετοιμάζει την “εθνική σύνταξη” των 360 ευρώ και το “εγγυημένο φιλοδώρημα” των 100-200 ευρώ για όσους ζουν σε συνθήκες απόλυ-της εξαθλίωσης.

• Επέβαλε ένα σύστημα υπερφορολόγησης στις δυνάμεις της εργασίας και στα φτω-χά λαϊκά στρώματα που όχι μόνο επιτεί-νει την κατάσταση φτωχοποίησής τους αλλά και οδηγεί στην απαλλοτρίωση των πάσης φύσεως περιουσιακών τους στοι-χείων (ακίνητη περιουσία, καταθέσεις).

Λίγα πράγματα μένουν για να ολοκληρω-θεί αυτό το νέο μοντέλο εκμετάλλευσης της εργασίας και συσσώρευσης του κεφαλαίου, και αυτά έχουν δρομολογηθεί.

Οι δυνάμεις της εργασίας “εκπαιδεύονται” συστηματικά σ’ αυτούς τους νέους όρους εκμετάλλευσης, σε αυτό το νέο μοντέλο συσ-σώρευσης του κεφαλαίου. Πρόκειται ταυτό-χρονα για ένα ιστορικό “σχολειό” εκπαίδευ-σης στην υποταγή.

Αυτό είναι το μόνο “κοινωνικό συμβόλαιο” που σςυζητούν οι Έλληνες βιομήχανοι και τραπεζίτες, το ελληνικό κεφάλαιο, η ελλη-νική αστική τάξη. Και δεν το συζητούν θεω-ρητικά: το έχουν επιβάλει σε μεγάλο βαθμό, απολαμβάνουν τα κέρδη τους απ’ αυτό και δεν δέχονται κουβέντα για οποιαδήποτε άξια λόγου αναθεώρησή του. Άλλωστε, στη βάση αυτή ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε φάση σχετικής σταθεροποίησης, αναμένει εύλογα την έξοδο από την ύφεση και προ-σβλέπει βάσιμα στα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια.

Επιβάλλοντας ένα τέτοιο μοντέλο εκμε-τάλλευσης και συσσώρευση του κεφαλαίου, η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται σε κρίση αδημονίας και απληστίας, διαισθάνεται ότι είναι κοντά στο να ξαναρχίσει το “πάρτι” για τα δικά τους κέρδη - για ένα σεβαστό τμή-μα του ελληνικού κεφαλαίου αυτό αποτελεί ήδη πραγματικότητα. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αυτή η προοπτική στηρίζεται στην ολοκλήρωση και εμπέδωση αυτού του νέου μοντέλου συσσώρευσης και εκμετάλλευσης της εργασίας.

Ένα σημαντικό εμπόδιο απομένει γι’ αυτούς: να τελειώνουν με την “πολιτι-κή απειλή” της κυβέρνησης της Αριστε-ράς. Αν δεν μπορέσουν να αποφύγουν τις εκλογές και μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν και plan B: την ενσωμά-τωσή του και το “ξεδόντιασμά” του. Οι “νουθεσίες” προς τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει δύ-ναμη “ρεαλισμού” και να τα βρει με την κεντροαριστερά -και βάλε- είναι μέρος αυτού ακριβώς του plan B της αστικής τάξης.

Για τις δυνάμεις της εργασίας, τον ΣΥΡΙ-ΖΑ και την Αριστερά τα πράγματα τίθενται εντελώς διαφορετικά: Πρέπει να ανατρέψουν και όχι να “εξανθρω-πίσουν” αυτό το νέο μοντέλο εκμετάλλευσης της εργασίας και συσσώρευσης του κεφα-λαίου, κι όχι να φτιάξουν “δίχτυ προστασίας” για τα θύματά του.

Δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη ότι μπορούν να συνάψουν κάποιου είδους “κοι-νωνικό συμβόλαιο” με το κεφάλαιο. Οι Έλλη-νες βιομήχανοι και τραπεζίτες δεν πρόκειται να ανερχτούν τίποτε περισσότερο από την πλήρη υποταγή στο νέο καθεστώς συσσώ-ρευσης τυου κεφαλαίου.

Η πολιτική κατεύθυνση της στροφής στο Κέντρο, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, προϋ-ποθέτει τη δυνατότητα σύναψης ενός τύπου “κοινωνικού συμβολαίου” με το κεφάλαιο, ενώ ταυτόχρονα είναι ο “δού-ρειος ίππος” για την υλοποίηση του plan B της αστικής τάξης σε βάρος της Αρι-στεράς.

Πρέπει λοιπόν να δώσουμε τη μάχη για να κλείσει αυτός ο καταστροφικός δρό-μος, για να αποκλειστεί αυτός ο κατα-στροφικός πολιτικός προσανατολισμός! Μόνο με τέτοιους όρους θα εξαντλήσουμε τις δυνατότητες για αντεπίθεση, για ανα-στροφή της πορείας των πραγμάτων, για να αδράξουμες την “ιστορική ευκαιρία” έστω στην τελευταία στροφή...

EDITORIAL

Πικρόχολα χιουμοριστικά

Ρευστό εξακολουθεί και παραμένει το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα μετά τη δήλωση παραίτησης του Φώτη Κουβέλη από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ.Για το θέμα ενδιαφέρθηκε προσωπικά ο Κινέζος πρωθυπουργός, ο οποίος επισκέφτηκε την Ελλάδα συνοδευόμενος από μεγάλη αντιπροσωπεία και είχε ειδικές συνομιλίες επ’ αυτού με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.Την ίδια στιγμή με συνεχείς περιστροφές γύρω από τον άξονα της και αμείωτη ταχύτητα, συνεχίζει να «απομακρύνεται» η ΔΗΜΑΡ από τον Γρηγόρη Ψαριανό.«Σαν πήρα έναν κατήφορο, στην άκρη το ΠΟΤΑΜΙ»: Άσμα δημώδες και περιγραφικό.Είναι χαρακτηριστική η αγριότητα που οι έξαλλες καθαρίστριες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τους νεαρούς άντρες των ΜΑΤ, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά και εγγόνια τους.Ο φακός μάλιστα συνέλαβε μία εξ’ αυτών με πλαστικά γάντια καθαριότητος, τα οποία εκτιμάται ότι φορούσε για να μην αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα στο κεφάλι ματατζή, τον οποίο κοπανούσε αμείλικτα.Ολονύκτιες αγρυπνίες, ομιλίες και συγκεντρώσεις διοργάνωσαν η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και εθνικοθρησκευτικές οργανώσεις όπως η «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» (νάτη πετιέται), ο «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα» (νέο έπος του ’40 φαίνεται ότι γράφεται), ο σύλλογος «Παναγιόφιλοι» (καμιά σχέση με το ομοφυλόφιλοι) και άλλες.Οι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν για να ξορκιστούν οι αμαρτωλοί και έκφυλοι διοργανωτές καθώς και οι υπόλοιποι σατανάδες που συμμετείχαν στο φετεινό 3ο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας “Thessaloniki Pride”, το οποίο εντελώς διαβολικά είχε ιδιαίτερα μαζική συμμετοχή εφέτος.Αίσθηση προκάλεσε το σύνθημα: «Άνθιμε αγάπα, τις παπαριές σταμάτα». Ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης που παρέστη στην εκδήλωση, απέφυγε κατά πληροφορίες τον αφορισμό, λόγω καλών προσωπικών σχέσεων με τον μητροπολίτη.Ψηφίστηκε από την πλειοψηφία της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ η εισήγηση του προέδρου για άνοιγμα του κόμματος προς το «Κέντρο», δηλαδή τη εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ, κάποια αδέσποτα του ΠΑΣΟΚ, τη «μη σαμαρική Δεξιά» και όποιος βρει ποιος άλλος εκπροσωπεί αυτό το περίφημο «Κέντρο» και αν αυτό υφίσταται, κερδίζει συριανό λουκούμι. ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ ΚΟΥΡΟΠΑΤΚΙΝ!!

Η.Μ.

Το «ΚΟΚΚΙΝΟ» εκδίδεται από συντακτική ομάδαΗπείρου 3,

104 33, ΑθήναΤηλ. - fax: 215 5600 330

E-mail: kokkino@kokkino.orgwww.kokkino.org

&Ένα νέο «καθεστώς» εκμετάλλευσης: θα παγιωθεί ή θα το ανατρέψουμε;

Δεν υπάρχουν περιθώρια “κοινωνικού συμβολαίου” με το κεφάλαιο!

ΠΟΛΙΤΙΚΗ [3]

Το «ΚΟΚΚΙΝΟ» εκδίδεται από συντακτική ομάδαΗπείρου 3,

104 33, ΑθήναΤηλ. - fax: 215 5600 330

E-mail: kokkino@kokkino.orgwww.kokkino.org

Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ

Η επιτάχυνση της στροφής προς το Κέντρο, συνιστά «ομοιοπαθητική της ήττας»...

«Αν δεν είμαστε αυτοδύναμοι θα οδηγηθούμε σε αναγκαστι-κές κεντροαριστερές συμμαχίες και οδυνηρές “δεξιές στρο-φές” και υποχωρήσεις».Νίκος Παππάς στη Real News

«Κάλεσμα σε διάλογο απηύθυνε στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού ο γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Βί-τσας, σημειώνοντας πως η ανασυγκρότηση της χώρας χρειά-ζεται πλατιά συμμαχία: “Απευθυνόμαστε, επίσης, σε όλες τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Από την αντιμνημονιακή, αριστερή σοσιαλδημοκρατία, τους ριζοσπάστες οικολόγους έως και την πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά”, τόνισε ο Δ. Βίτσας. Και πρόσθεσε: “Ελάτε να συζητήσουμε για τις πρωτοβουλίες και τις ανατροπές που πραγματικά χρειάζεται ο τόπος για να ορθοποδήσει. Ελάτε να μιλήσουμε, χωρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμενα. Με ειλικρίνεια”.Στο πλαίσιο αυτό, σημείωσε πως “το να χτίσουμε τη νέα Ελ-λάδα είναι ένα μεγάλο, ιστορικών διαστάσεων εγχείρημα. Γι’ αυτό χρειάζεται μια μεγάλη συμπαράταξη δυνάμεων. Από την οποία δεν περισσεύει καμιά και κανείς”».Από την “Αυγή” 29/6/2014, με τίτλο “Πρόσκληση στο Ποτάμι”

Ήταν μάλλον αναμενόμενο ο Ν. Παππάς και ο Δ. Βίτσας να ερμηνεύουν με αυτό τον

τρόπο την απόφαση της Κ.Ε.: να δια-κηρύσσουν απευθυνόμενοι στο Ποτά-μι ότι από τη «μεγάλη συμπαράταξη δυνάμεων» «δεν περισσεύει καμιά και κανείς», να καλούν σε συζήτηση «χω-ρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμε-να» και να απειλούν» ότι αν, με τέτοιες μεθόδους, δεν πάρουμε την αυτοδυνα-μία, τότε θα συνάψουμε «αναγκαστι-κά» κεντροαριστερές συμμαχίες και θα κάνουμε υποχωρήσεις και δεξιές στροφές! Η συζήτηση που έγινε πριν και στη διάρκεια της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ το προδιέγραφε σαφώς.

Το πλαίσιο των συλλογισμών και των θέσεων που κατατέθηκε, με τη μορφή «αδήριτης ιστορικής αναγκαιότητας», στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκφωνή-θηκε πριν από αυτήν και συνεχίζει να εκφωνείται και ύστερα απ’ αυτήν, λέει τα εξής:α. Στόχος ζωής και θανάτου είναι η «πάση θυσία» αποτροπή της συγκέ-ντρωσης 180 βουλευτών για την εκλο-γή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Είναι η ύστατη ευκαιρία για να επιβάλουμε εκλογές, αλλιώς η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία και το μνημονιακό πολιτικό σύστημα θα σταθεροποιηθεί. β. Για να μη συγκεντρώσει η κυβέρ-νηση 180 βουλευτές, θα πρέπει να συσπειρώσουμε εμείς ενάντιά τους 121 βουλευτές. Πρέπει «πάση θυσία» να πετύχουμε αυτό το στόχο. Για να τον πετύχουμε, δεν πρέπει να θέτου-με «παράλογα προαπαιτούμενα», δεν πρέπει να διακατεχόμαστε από «ηγε-μονισμό». «Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς», λέει η απόφαση της

Κ.Ε., η οποία δεν βάζει κανένα συγκε-κριμένο πλαίσιο προϋποθέσεων. γ. Για να συγκεντρώσουμε τον «απο-τρεπτικό» αριθμό των 121, πρέπει να απευθυνθούμε -σύμφωνα με την απόφαση- σε τρεις κατηγορίες «δυ-νάμεων» και «προσώπων»: Πρώτο, σ’ αυτούς «που συναντηθήκαμε προεκλο-γικά στην στήριξη της υποψηφιότητας του σ. Α. Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν». Δηλαδή σε «δυνάμεις» και «πρόσωπα» όπως ο Οδυσσέας Βουδού-ρης, η Λούκα Κατσέλη, ο Κιμούλης κ.λπ. Δηλαδή στους ακόμη και σήμερα πι-στούς και αμετανόητους του πρώτου μνημονίου και του πρώτου Μεσοπρό-θεσμου - αυτού για το οποίο ο κόσμος μάτωνε στο Σύνταγμα το 2011. Δεύτε-ρο, «στους ανθρώπους και τα στελέχη που έχουν έρθει σε ανοιχτή ρήξη με το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου και της δεξιάς συγκυβέρνησης, που δεν χωρούν σε κεντροαριστερά σενάρια». Πόσοι χω-ράνε σ’ αυτή την κατηγορία; Εν δυνά-μει όλοι/ες όσοι/ες «τα σπάνε» με τους Σαμαρά - Βενιζέλο, εν δυνάμει όλο το «μη βενιζελικό ΠΑΣΟΚ» και η «μη σα-μαρική Δεξιά» και φυσικά η ΔΗΜΑΡ! Και πιο συγκεκριμένα, όλοι/ες που θα συγκρουστούν με τους Σαμαρά - Βενι-ζέλο στην προεδρική εκλογή. δ. Η συμμαχία που -με αυτό τον τρό-πο και σε αυτό το δυνητικό εύρος- θα συγκροτηθεί, πρέπει να έχει στόχο την αυτοδυναμία. Αλλιώς, «θα είμα-στε αναγκασμένοι» σε υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και δεξιές στροφές! Άλλοι απ’ αυτούς τους συμμάχους θα μπουν στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι θα μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν έχει ρητά αποκλειστεί στις εκλογές να μην κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η «πλατιά συμμαχία» - στην προφορική του εισή-γηση ο Αλέξης Τσίπρας συνέδεσε ευθέ-ως την «πλατιά συμμαχία» με τη «Νέα Ελλάδα»...ε. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν μέχρι

τις αρχές φθινοπώρου - «Ο λαός μάς έδωσε εντολή να επισπεύσουμε» λέει η απόφαση.

Τα αστικά μίντια είχαν σπεύσει να χαρακτηρίσουν τη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ «ιστορική». Στις μέρες πριν τη συνεδρίαση και ακόμη περισ-σότερο κατά τη διάρκειά της, σημει-ώθηκε μια εντυπωσιακή στροφή των έως χθες «ορκισμένων εχθρών» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του Τσίπρα προσω-πικά: υποστήριξη του «προέδρου» και της «στροφής στο ρεαλισμό» και σκλη-ρή επίθεση στους «53» - η Αριστερή Πλατφόρμα αποτελεί ούτως ή άλλως μόινιμο στόχο επιθέσεων.

Είναι φανερό ότι η αστική τάξη και το αστικό-μνημονιακό σύστημα «καί-γεται» για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρεί ότι έχει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρέμβει στην εσωκομμα-τική αντιπαράθεση υπέρ των «realos» και εναντίον των «fundis». Η κυβέρνη-ση «δεν στέκει καλά», πολλά σκληρά μέτρα έχουν μετατεθεί για μετά τις εκλογές, το νέο χρηματοδοτικό «πα-κέτο» μαζί με το τρίτο μνημόνιο αλλά και η νέα αναδιάρθρωση του χρέους έρχονται, και ο Μάρτιος του 2015 είναι πολύ μακριά για να «σέρνονται» όλες αυτές οι εκκρεμότητες. Η κυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να φέρει την προε-δρική εκλογή πιο νωρίς, τον Οκτώβριο, ρισκάροντας εκλογές σε περίπτωση που δεν συγκεντρώσει τους 180 βου-λευτές, αλλά ποντάροντας στο πλεονέ-κτημα συντήρησης για λίγο ακόμη της πολιτικής απάτης περί «τέλους των μνημονίων», «μείωσης των φόρων», «στήριξης των αδυνάτων» κ.λπ.

Απέναντι στο ενδεχόμενο τέτοιας επίσπευσης των εξελίξεων, η «αφή-γηση» και πολιτική πρόταση της ηγε-τικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως την κωδικοποιήσαμε παραπάνω, συνιστά

«ομοιπαθητική της ήττας». Έχοντας εφαρμοστεί από τον Ιούνη

του 2012 μέχρι και το Μάη του 2014 με πολύ λιγότερο εντυπωσιακό τρόπο σε σχέση με αυτό που γίνεται τώρα, η πολιτική της «στροφής προς το Κέ-ντρο» έχει αποδυναμώσει σε όλα τα επίπεδα την πολιτική και εκλογική δυ-ναμική του κόμματος και τις προϋπο-θέσεις για κυβέρνησης της Αριστεράς. Ξεκινώντας από το αφετηριακό σημείο του 27% τον Ιούνη του 2012, η «στρο-φή στο Κέντρο» οδήγησε σε εκλογική στασιμότητα και μικρή υποχώρηση, σε απώλεια επιρροής προς τα αριστερά αλλά και στην εργατική τάξη, τα φτω-χά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, σε μειωμένες προσδοκίες, αποσυσπείρω-ση και παθητικοποίηση. Το 27% δεν είναι το «ταβάνι» της αριστερής και ρι-ζοσπαστικής γραμμής, αλλά το «ταβά-νι» της γραμμής της στροφής προς το Κέντρο. Το να προτείνεται επιτάχυνση αυτής της γραμμής, συνιστά «ομοιο-παθητική της ήττας». Οι προτεινόμε-νοι νέοι σύμμαχοι δεν θα φέρουν ούτε πολιτική επιρροή ούτε ψήφους, αλλά αντίθετα μεγαλύτερες δόσεις αποσυ-σπείρωσης, απογοήτευσης και μειωμέ-νων προσδοκιών, νέες απώλειες προς τ’ αριστερά και την αφασική ψήφο, αλλά και στην εργατική τάξη, τα φτω-χά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.

Στο τέλος, η επιτάσχυνση της στρο-φής στο Κέντρο θα είναι αυτή ακριβώς που θα απομακρύνει την αυτοδυναμία και θα λειτουργήσει σαν άλλοθι για τις υποχωρήσεις, τις κεντροαριστερές συμμαχίες, ακόμη και την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».

Είναι αυτός ο θανάσιμος κίνδυνος που πρέπει τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αποτρέψουν «πάση θυσία»!

Ο “υπέρτατος στόχος” και η “διεύρυνση των συμμαχιών”

Θανάσιμος κίνδυνος

Η όσο το δυνατόν πιο καθαρή απάντηση σε αυτά τα ερωτή-ματα είναι καίριας σημασίας,

ώστε η Αριστερά και το κίνημα να καθορίσουν τη στάση τους, αλλά και για την έκβαση του «πειράματος». Σίγουρα πάντως το ζήτημα δεν είναι πλέον το νέο γήπεδο της ΑΕΚ ούτε καν το Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας - η μάχη και οι διακυβεύσεις αφορούν ζητήματα πολύ πέρα απ’ αυτά.

Το πρώτο που πρέπει να συνειδη-τοποιηθεί, είναι πως όσα συμβαίνουν στη Ν. Φιλαδέλφεια δεν θα συνέ-βαιναν ή θα είχαν τη διάσταση που έχουν αν η Αριστερά δεν «έβαζε πόδι» στο «αυτοδιοικητικό κράτος», αν δεν «έπαιρνε την κυβέρνηση», δηλαδή το δήμο, στη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλ-κηδόνα, αλλά και στην Περιφέρεια Αττικής. Αυτό είναι το «μέγα σκάν-δαλο», αυτή είναι η μεγάλη «πρόκλη-ση» που κινητοποιεί κυβερνητικούς και μνημονιακούς μηχανισμούς, ιδι-ωτικά συμφέροντα και φασίστες - οι οπαδοί της ΑΕΚ συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι που τους ξεπερνάει και δεν συλλαμβάνουν καν τις διαστάσεις του.

Διότι στη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλ-κηδόνα εκλέχτηκε μια αριστερή δη-μοτική αρχή η οποία:

• Δεν δέχτηκε στις τάξεις της ούτε συνεργάστηκε με λαμόγια του παλιού, φθαρμένου και κορακο-ζώητου πολιτικού προσωπικού μνημονιακών και καλλικρατικών

που διαχειρίστηκαν τη δημοτική αρχή για δεκαετίες με εναλλα-γή ρόλων, αλλά αντίθετα, με την εκλογική της νίκη έστειλε αυτό το πολιτικό προσωπικό στο σπίτι του, σε υποχρεωτική αργία, απο-διαρθρώνοντας το κράτος της δι-απλοκής στην περιοχή.

• Έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα σε πάσης φύσεως επιχειρηματι-κά συμφέροντα, από τα μεγάλα μέχρι τα μικρά, στέλνοντας το μήνυμα ότι η αριστερή δημοτική αρχή δεν έρχεται για να πάρει αυτή τα «ηνία» της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής στην περιοχή, αλλά για να την κάνει παρελθόν.

• Έκανε από την αρχή καθαρές αυ-τές τις προθέσεις της στο ζήτημα του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, διατυ-πώνοντας προεκλογικά -και εκλε-γόμενη με αυτή τη δέσμευση- τη θέση για κατασκευή του γηπέδου της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια, στο χώρο που έχει παραχωρηθεί από το 1934 στην Ερασιτεχνική και χωρίς να κοπεί ούτε ένα δέντρο από το Άλσος. Η θέση αυτή είναι ενάντια όχι στην ΑΕΚ, όχι στην κατασκευή του νέου της γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια, αλλά στα φαραωνικά σχέδια του επιχειρη-ματία Μελισσανίδη και στα κυ-βερνητικά σχέδια, που παίρνουν το νέο γήπεδο της ΑΕΚ απλώς σαν αφορμή για να νομιμοποιηθεί και ενεργοποιηθεί ένα ντόμινο κα-ταπατήσεων δασικών εκτάσεων στη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλκηδό-να αλλά και πολύ πέρα από αυτήν,

για να νομιμοποιηθεί η κρατικοδί-αιτη επιχειρηματικότητα όπου το Δημόσιο πληρώνει τις μπίζνες των επιχειρηματιών χωρίς αυτοί να βάλουν ούτε ευρώ από την τσέπη τους, για να διαλυθούν «και με το νόμο» τα απομεινάρια του ερασι-τεχνισμού αθλητισμού. Η στάση της δημοτικής παράταξης και πλέον της αριστερής δημοτι-κής αρχής στο ζήτημα του νέου γηπέδου της ΑΕΚ (ναι στο γήπε-δο - όχι στα φαραωνικά σχέδια και τις μπίζνες του Μελισσανί-δη σε βάρος του Άλσους) ήταν η «υπογραφή που δεν παίρνε-ται πίσω», η «αδιάσειστη από-δειξη» ότι η νέα δημοτική αρχή δεν ήρθε για να οργανώσει το δικό της «κύκλωμα» διαπλο-κής, για να υπογράψει τα δικά της «συμβόλαια» με τους επι-χειρηματίες, αλλά για να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Γιατί, απλούστατα, αν η αριστερή δημοτική αρχή «τα έβρισκε» με τον Μελισσανίδη, γιατί να μην το έκανε και με όλους τους άλλους, επιχειρηματίες και δι-απλεκόμενους; Και τότε, πόσο αριστερή θα ήταν;..

• Δεσμεύτηκε ότι θα είναι στο πλάι των δημοτών, ιδιαίτερα όσων είναι θύματα της κοινωνικής δυ-στυχίας που συσσωρεύουν τα μνημόνια, και ότι δεν θα αφήσει κανένα δημότη χωρίς ρεύμα, στέ-γη και τροφή.

Με λίγα λόγια, στη Ν. Φιλαδέλ-φεια - Ν. Χαλκηδόνα ένα αριστερό ριζοσπαστικό «πείραμα» πέτυχε

μια πρώτη μεγάλη νίκη «κατα-λαμβάνοντας» το δήμο και έστει-λε «μηνύματα» σε πολλές κατευ-θύνσεις με το να «σκίσει» όλα τα συμβόλαια της πολιτικο-επιχειρη-ματικής διαπλοκής στην περιοχή ή που τα συμφέροντά της εστιά-ζονται στην περιοχή.

Παίρνοντας την «εξουσία» με τέ-τοιο τρόπο σε τοπικό επίπεδο, η Αρι-στερά καταθέτει ένα υπόδειγμα που, αν στεριώσει, θα έχει τεράστια σημα-σία όχι απλώς για τη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλκηδόνα, αλλά και για τις κε-ντρικές πολιτικές εξελίξεις.

Ένα τέτοιο «πείραμα» της Αριστε-ράς, ένα τέτοιο υπόδειγμα για το τι

θα μπορούσε να σημαίνει «κυβέρνη-ση της Αριστεράς», είναι αυτονόητα όχι απλώς ενοχλητικό αλλά και πολύ επικίνδυνο, πρώτα απ’ όλα για τα άμεσα θιγόμενα συμφέροντα, αλλά επίσης για όλα τα «σκυλιά» του συ-στήματος (καλλικρατικούς, μνημο-νιακούς αλλά και φασίστες) που δεν θέλουν τέτοια υποδείγματα «κατά-ληψης της εξουσίας» από την Αριστε-ρά, ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι ορ-θάνοιχτη η προοπτική εκλογών και εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η εμπειρία της Ν. Φιλαδέλφειας μάς λέει αυτό το σημαντικό: «κυ-βέρνηση της Αριστεράς» είναι η κυβέρνηση που καταρχήν δεν εί-ναι δική τους, δεν κλείνει «συμβό-λαια» μαζί τους και δεν εργάζεται για τα συμφέροντά τους, για τον προφανή βέβαια λόγο: επειδή έχει κλείσει «συμβόλαιο» και θέλει να υπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ηθικόν δίδαγμα: Η Αριστερά που θέλει την ησυχία της για να συνε-χίσει να σχολείται -με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία- με τα «ειρηνι-κά της έργα», μπορεί να το εξασφα-λίσει αποφεύγοντας να μπλέξει με τη «μάχη για την εξουσία». Αν όμως τολμήσει να δώσει αυτή τη μάχη, τότε πρέπει να είναι έτοιμη για να δώσει σκληρές μάχες...

Μια τέτοια αριστερή δημοτική αρχή,

[4] ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το «πείραμα» της Νέας Φιλαδέλφειας

Στη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλκηδόνα η κατάσταση “έχει ξεφύγει”. Όχι κατά κύριο λόγο εξαιτίας της δράσης “θερμοκέφαλων” οπαδών -υπάρχουν μπόλικοι απ’ αυτούς, αλλά αυτοί άγονται και φέρονται από άλλους που έχουν συγκεκριμένα σχέδια- αλλά επειδή εκεί διεξάγεται ένα “πείραμα”, επειδή εκεί βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια μάχη με κεντρική πολιτική σημασία. Ποιοι εμπλέκονται σε αυτή τη μάχη; Ποιοι είναι οι στόχοι τους και ποιες οι διακυβεύσεις;

Κυβέρνηση, ιδιωτικά συμφέροντα και φασίστες ενάντια στην αριστερή δημοτική αρχή, την Αριστερά και το κίνημα, σε μια κεντρικής πολιτικής σημασίας “πρόβα τζενεράλε” της “μάχης για την εξουσία”

Η Αριστερά στην «κυβέρνηση» και η αντεπίθεση των δυνάμεων του κινήματος

Άλλο «κυβέρνηση» και άλλο «εξουσία»...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ [5] , όλοι οι «θιγόμενοι» την υποδέχτη-καν με τον... αρμόζοντα τρόπο - και δεν μπορεί παρά να είναι περήφανη γι’ αυτό! Με τη στάση τους και τις ενέργειές τους, υπενθυμίζουν στην Αριστε-ρά ότι άλλο «κυβέρνηση» και άλλο «εξουσία»! Κι ακόμα χειρότερα: η ίδια η «κυβέρνηση», που πάρθηκε με εκλογές, μπορεί να αμφισβητη-θεί με εξωθεσμικά μέσα! Ας δούμε τα μηνύματα:

• Οι τραμπούκοι αμφισβητούν την ίδια τη λειτουργία της δημοτικής αρχής: Καλούν αντι-συγκεντρώσεις, εισβάλλουν σε δημοτικά συμβούλια, τραμπου-κίζουν ή και τα διαλύουν. Επιτί-θενται σε στέκια που στεγάζο-νται σε χώρους που ανήκουν στο δήμο. Εξαπολύουν συστηματικές απειλές κατά της σωματικής ακε-ραιότητας και της ζωής του νέου δημάρχου, μελών και στελεχών της δημοτικής παράταξης, του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικών και κινηματικών συλλογικοτήτων της περιοχής.

• Η αστυνομία, οι φασίστες και οι τραμπούκοι διαμηνύουν ότι «μπορεί να πήρατε την κυ-βέρνηση, αλλά δεν έχετε την εξουσία»: Η αστυνομία συνερ-γάστηκε ανοιχτά με τους «φιλά-θλους» και τους άνοιξε το δρόμο για να περάσουν στο χώρο της εκδήλωσης την Τετάρτη (που ανήκει στο δήμο), αφού πρώτα ερεύνησε και βεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχουν υλικά περιφρούρησης στο χώρο! Στο κορυφαίο σάιτ των οπαδών της ΑΕΚ αναρτήθη-κε ανακοίνωση με ευχαριστίες προς την αστυνομία γι’ αυτή τη τη γενναιοδωρία. Οι φασίστες έχουν για τα καλά «χωθεί» στην υπόθεση και ζυμώνουν τους οπα-δούς ενάντια «στους ΣΥΡΙΖΑιους και τους αναρχοάπλυτους». Και μια «μαχητική» μειοψηφία «φι-λάθλων», σε συνεργασία με την αστυνομία και δίπλα δίπλα με τους «συναγωνιστές» φασίστες, επιχειρεί να απαγορεύσει κάθε είδους πολιτική αλλά και θεσμι-κή δραστηριότητα στην περιοχή στο όνομα του «μεγαλείου της ΑΕΚ» (παρόλο που στρατεύονται σε μια υπόθεση που υπηρετεί άλλα συμφέροντα και είναι ενά-ντια στα συμφέροντα της ΑΕΚ). Όλοι αυτοί διαμηνύουν: η εξου-σία είμαστε εμείς. Εσείς δεν έχετε καμία εξουσία, δεν μπορείτε να εγγυηθείτε τη στοιχειώδη δημο-κρατία στην περιοχή, δεν μπο-ρείτε καν να ασκήσετε θεσμικές λειτουργίες ως εκλεγμένη δημο-τική αρχή. Αν θέλετε να ασκήσετε «κυβερνητική» εξουσία και πολύ περισσότερο να έχετε πραγματι-κή εξουσία στην περιοχή, θα πρέ-πει να στηριχτείτε στις δικές σας δυνάμεις και στα δικά σας μέσα «εξουσίας».

• Τα ιδιωτικά συμφέροντα αντε-πιτίθενται με εξωθεσμικά και «παραπολιτικά» μέσα: Στις αυτοδιοικητικές εκλογές σωστά υπογραμμίστηκε η σημασία που έχει το φαινόμενο της εφόρμη-σης επιχειρηματιών για να κατα-λάβουν δήμους, πατώντας πάνω σε οπαδικά αισθήματα και αξιο-ποιώντας χούλιγκαν σαν απλή-

ρωτους ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων, αλλά και τους «συ-ναγωνιστές» φασίστες. Στον Πει-ραιά (Μώραλης - Μαρινάκης) και στο Βόλο (Μπέος) αυτή η εφόρ-μηση στέφθηκε από επιτυχία. Στη Ν. Φιλαδέλφεια, όμως, απέ-τυχε, κι αυτή η αποτυχία πόνεσε... Τώρα, τα ιδιωτικά συμφέροντα θέλουν να ακυρώσουν την απο-τυχία τους στη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλκηδόνα με εξωθεσμικά μέσα...

Τα μηνύματα αυτά έχουν αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά συνο-λικά. Ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, προς τον οποίο η προειδοποίηση είναι σαφής και αμείλικτη: «Αν διανοηθείς να

κυβερνήσεις χωρίς εμάς και ενάντιά μας, θα αντιμετωπίσεις τα ίδια σε κεντρικό επίπεδο. Και για να χάσεις κάθε κουράγιο και να αποβάλεις κάθε σκέψη για κάτι τέτοιο, θα σου κόψουμε τα πόδια από τώρα, αρχίζο-ντας από τη Ν. Φιλαδέλφεια - Ν. Χαλ-κηδόνα»!

Στους οπαδούς της ΑΕΚ, που είναι στην πλειονότητά τους αριστερής και αντιφασιστικής απόκλισης, επι-τήδειοι σε διατεταγμένη υπηρεσία και φασίστες χρησιμοποιούν διάφο-ρα προπαγανδιστικά τρικ στο όνομα της «ομάδας» ή του «μεγαλείου της ΑΕΚ». Πίσω απ’ αυτά όμως έχουμε μια πολύ επικίνδυνη διαδικασία εκ-φασισμού. Ο «δούρειος ίππος» του εκφασισμού ιστορικά ήταν πάντα μια «μεγάλη ιδέα», μια «αξία» που εί-ναι πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο. Οι φα-σίστες του Χίτλερ και του Μουσολίνι έλεγαν «εμείς σοσιαλιστές είμαστε, αλλά πάνω απ’ όλα είναι η Γερμανία ή η Ιταλία». Το «εθνικό μεγαλείο» της Γερμανίας ή της Ιταλίας ήταν η «αξία» που τα σκέπαζε όλα και που δικαιολογούσε κάθε (βίαιο») μέσο. Δεύτερο, ήταν ο αντικομμουνισμός. Τρίτο, ήταν ο ακτιβισμός στο δρόμο, τα «πλακώματα» με τους κομμουνι-στές και τους αναρχικούς, άλλοτε σε συνεργασία με την αστυνομία και άλλοτε σε σύγκρουση και με αυτήν.

Οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής ή και άλλων φασιστικών ομάδων που εμ-

φανίζονται σαν «συναγωνιστές» των οπαδών της ΑΕΚ στην υποτιθέμενη «μάχη για το γήπεδο», στην πλειονό-τητά τους δεν είναι μυημένοι στο να-ζισμό και την ιδεολογία του. «Απλώς» θέλουν να περάσουν από μαχαίρι τους 300 της Βουλής και τους «ΣΥ-ΡΙΖΑιους και αναρχοάπλυτους» που είναι κομμάτι της «πολιτικής ακρί-δας» η οποία δεν αφήνει το έθνος να απογειωθεί στην κατεύθυνση των «μεγάλων του πεπρωμένων». Και φυσικά, οι Χρυσαυγήτες είναι κι αυ-τοί σοσιαλιστές - εθνικοσοσιαλιστές.

Στην περίπτωση της Ν. Φιλαδέλ-φειας και του χώρου των οπαδών της ΑΕΚ, ο από παλιά γνωστός μηχα-νισμός του εκφασισμού έχει μπει σε

πλήρη λειτουργία: Τώρα, το υπέρ-τερο «συμφέρον» που είναι πάνω απ’ όλα, το «μεγαλείο» στο όνομα του οποίου γίνονται όλα και μπο-ρούν να δικαιολογηθούν τα πά-ντα, είναι το «μεγαλείο της ΑΕΚ» και -στοιχείο αυτού του «μεγαλεί-ου»- το νέο γήπεδο. Όχι το γήπεδο που μπορεί να χτιστεί «με όλα τα κομφόρ» στο χώρο που έχει παρα-χωρηθεί στην Ερασιτεχνική από το 1934, αλλά το γήπεδο που «χρειάζε-ται» επιπλέον και μερικά στρέμματα άλσους για να χωρέσει το «μεγαλείο» της επιχειρηματικής μπίζνας του Με-λισσανίδη, που πάει πολύ πέρα και από το γήπεδο της ΑΕΚ και από την ίδια την ΑΕΚ.

Και ύστερα έρχονται και τα άλλα κλισέ του (εκ)φσασισμού για να δου-λέψουν πάνω σε αυτό το πρόσφορο έδαφος:

Ο αντικομμουνισμός (εχθρός εί-ναι οι «ΣΥΡΙΖΑιοι και οι αναρχοάπλυ-τοι»), που «δεν θέλουν το γήπεδο»: Ποιος ασχολείται με τις «λεπτομέρει-ες»; Ότι μπορεί να φτιαχτεί μια χαρά γήπεδο στον υπάρχοντα χώρο, χωρίς να κοπεί ούτε ένα δέντρο από το άλ-σος;

Ο τραμπούκικος ακτιβισμός στο δρόμο: Τα «πλακώματα» με τους αριστερούς και τους αναρχικούς, σε συνεργασία με την αστυνομία και αν χρειαστεί χωρίς αυτήν ή και ενάντια σ’ αυτήν.

Η καλλιέργεια «συναγωνιστι-κού» κλίματος με τους φασίστες: Οι μάχες δίνονται μαζί μ’ αυτούς (θα συμμαχήσουμε και με το διάβολο για το «μεγαλείο» της ΑΕΚ;) και έτσι οι φασίστες κερδίζουν το δικαίωμα να

προπαγανδίζουν ανοιχτά τις θέσεις τους (παρεμβάσεις σε ΑΕΚτζίδικα σάιτ του τύπου: Εμείς στο Βόλο με τον Μπέο του κόψαμε το βήχα και δεν είχαμε τέτοια προβλήματα), κερ-δίζοντας σε πρώτη φάση την ανοχή, την ουδετερότητα ή και μια «παθητι-κή συμπάθεια»...

Η εξοικείωση με την «ιδέα» της συνεργασίας με την αστυνομία: Είπαμε, το «μεγαλείο της ΑΕΚ» τα δικαιολογεί όλα, ακόμη και αυτό. Μιλήγσαμε ήδη παραπάνω για την ανακοίνωση με ευχαριστίες προς την αστυνομία. Εδώ οι φασίστες έχουν να προτείνουν (για το «ξεκάρφω-μα») ένα γνωστό σε αυτούς σχήμα: συνεργασία με την αστυνομία, αλλά

και σύγκρουση με αυτήν αν χρεια-στεί...

Ο Μαρινάκης άνοιξε την κεντρική είσοδο για να μπουν οι φασίστες στο χώρο των οπαδών του Ολυμπιακού και να τον καταλάβουν. Στην ΑΕΚ μπαίνουν πιο προσεκτικά (λόγω των αριστερών και αντιφά αποκλίσεων), από την πλαϊνή πόρτα... Ο κίνδυνος όμως είναι ο ίδιος! Οι σκεπτόμενοι οπαδοί της ΑΕΚ δεν δικαιούνται να κλείνουν τα μάτια σε όλα αυτά και να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους λέ-γοντας «Εμείς είμαστε ενάντια στους φασίστες, τα ιδιωτικά συμφέροντα και την κυβέρνηση, αλλά βάζουμε πάνω απ’ όλα τα μεγαλείο της ΑΕΚ και το γήπεδο»... Το πράγμα είναι πλέον πολύ σοβαρό για να ξεφεύγου-με με τέτοια «ξόρκια»!

Πέρα απ’ αυτό, το βέβαιο είναι ότι αυτή η σύμφυση επιχειρηματι-κών συμφερόντων, τραμπούκων, εξαπατημένων οπαδών, φασιστών και αστυνομίας απειλεί να μετατρέ-ψει τη Ν. Φιλαδέλφεια σε νέο Άγιο Παντελεήμονα: σε «μπραβούπολη» όπου θα εγκαθιδρυθεί ο νόμος της βίας και όπου η δημοκρατία, η Αρι-στερά και τα κινήματα θα βγουν «εκτός νόμου»!

Ύστερα απ’ όλα αυτά, ελπίζουμε ότι γίνεται κατανοητό ότι το «πεί-ραμα» της Ν. Φιλαδέλφειας και η μάχη που δίνεται εκεί είναι κεντρι-κής πολιτικής σημασίας, αφορά τον «όλο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και όλο το κίνημα και την Αριστερά. Πρέπει λοιπόν, συνειδητοποιώντας το, να τη δώσουμε όλοι μαζί, το κίνημα και η Αριστερά συνολικά, με πλήρη συναίσθηση της κρισιμότητάς της.

Οι οπαδοί της ΑΕΚ, οι φασίστες και ο εκφασισμός: η Ν. Φιλαδέλφεια, νέος «Άγιος Παντελεήμονας»;

Άλλαξαν τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου;

ΤΟ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η φράση αυτή δεν έχει χάσει τίποτε από το νόημα που της αποδόθηκε την προηγούμενη

περίοδο, εκφράζοντας επακριβώς το αδιέξοδο της περιόδου εκείνης και τους μεγάλους αγώνες που δόθηκαν, καθώς και το χαρακτήρα της ως μιας μακρόσυρτης προεπαναστατικής πε-ριόδου σκληρής αντιπαράθεσης και επί μέρους συγκρούσεων.

Το σημερινό μετεκλογικό σκηνικό δεν έχει αλλάξει σε κανένα από τα χαρακτηριστικά εκείνης της περιό-δου, απλώς το εργατικό κίνημα, αντι-λαμβανόμενο ότι οι συγκρούσεις στο δρόμο από μόνες τους δεν μπορούν να οδηγήσουν σε νίκη, βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ύφεση και ανα-δίπλωση, προσανατολιζόμενο προς μια πολιτική λύση και επιδίωκοντας με την ψήφο του να φέρει στη δια-κυβέρνηση της χώρας το κόμμα που θεωρεί ότι το εκφράζει και το αντι-προσωπεύει, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο παραδοσιακός τρόπος λειτουργίας με τον οποίο οι αστικές κυβερνήσεις επί χρόνια πορεύονταν, έχει τε-λειώσει εδώ και πολύ και-ρό. Σχήματα και πρόσωπα εναλλάσονται συνεχώς στην εξουσία στην προσπάθεια να εφαρμόσουν τις εντο-λές της τρόικα και τα συνε-χή μνημόνια, καίγοντας τη μία μετά την άλλη όλες τις εναλλακτικές λύσεις και τις εφεδρείες που το σύστημα διαθέτει και αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο σημαντικά τις πιθανότητες για μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην επερχόμε-νες εθνικές εκλογές.

Το αστικό κοινοβούλιο στην πραγματικότητα έχει σχεδόν καταργήσει τον δη-μοκρατικό, έστω και κατ’ επίφαση, χαρακτήρα που είχε και η διακυβέρνηση γί-νεται πλέον με πράξεις νομο-θετικού περιεχομένου, θυμί-ζοντας την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης όταν ο τότε πρόεδρος της Γερμανίας Χίντεμπουργκ κυβερ-νούσε με διατάγματα, προετοιμάζο-ντας με αυτόν τον τρόπο την εισδοχή στο προσκήνιο των ναζί και του Χίτ-λερ.

Στην Ελλάδα βεβαίως ο φασισμός, εκφραζόμενος από τη Χρυσή Αυγή, αποτελεί ακόμη ένα εν εξελίξει ρεύ-μα με μια ευρεία εκλογική απήχηση μεν, χωρίς να έχει κατορθώσει δε να μετατραπεί σε μαζικό κοινωνικό κί-νημα ακόμη. Το αν θα προχωρήσει όμως προς αυτή την κατεύθυνση θα εξαρτηθεί απόλυτα από τη στάση, το πρόγραμμα και την πολιτική πρότα-ση της Αριστεράς.

Η χλιαρή και μετριοπαθής αντιμε-τώπιση της κυβερνητικής επίθεσης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και η σεχτα-ριστική έως εχθρική αντιμετώπιση του φαινομένου της πλειοψηφικής εκλογικής στροφής της κοινωνίας προς αυτόν από τη μεριά των άλλων σοβαρών δυνάμεων του αριστερού χώρου, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι κυρίως οι αιτίες που απογοη-τεύουν τον κόσμο και που βεβαίως με κανένα τρόπο δεν προωθούν την ενότητα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας σε μεγά-λο βαθμό την πολιτική του «ώριμου φρούτου», δεν κατόρθωσε να εκμε-ταλλευτεί μεγάλες κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος (ΜΕΤΡΟ, ΕΡΤ, ΟΛΜΕ), οι οποίες έφεραν σε δύ-

σκολη θέση και κατατρόμαξαν την κυβέρνηση, για να τη στείλει σπίτι της «μια ώρα αρχύτερα». Η ανεπιτυ-χής έκβαση αυτών των κινητοποι-ήσεων μούδιασε και δημιούργησε απογοήτευση στους εργαζόμενους και αυτό είναι μια από τις κύριες αι-τίες αναστολής των αγώνων και μια απάντηση σε αυτούς που αναρω-τιούνται γιατί «δεν κινείται το εργα-τικό κίνημα».

Κάποιοι «κομματικοί» μάλιστα κα-ταφέρονται κριτικά απέναντι στους εργαζόμενους, αποδίδοντας σε αυ-τούς την απόλυτη ευθύνη της στα-σιμότητας των κοινωνικών αγώνων, παραβλέπουν σκόπιμα ωστόσο τη δική τους ελλειπή πολιτική πρόταση, τον προβληματικό έως ανύπαρκτο τρόπο καθοδήγησης των αγώνων, τα λάθη και τις παραλείψεις τους που απογοητεύουν τους πρωτοπόρους αγωνιστές και τους στέλνουν σπίτια τους. Όταν για παράδειγμα οι τοπι-κές ΕΛΜΕ αποφάσιζαν με συντρι-πτική πλειοψηφία τη συνέχιση της απεργίας των καθηγητών, η ηγεσία που την εκπροσωπούσε στην ομο-σπονδία τους, την ΟΛΜΕ, αποφάσι-ζε για τα αντίθετα, στέλνοντας τους καθηγητές αντί για τις επάλξεις του αγώνα στους «καναπέδες» τους.

Η επιφυλακτική και μετριοπαθής στάση δεν ταιριάζει στη σημερινή περίοδο βαθιάς δομικής κρίσης του συστήματος με τους 1,5 εκατομμύ-ρια ανέργους, τις επαναλαμβανόμε-νες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις που οδηγούν σε απόγνω-ση τους εργαζόμενους, τις άδικες κατασχέσεις ακινήτων από τις τρά-πεζες, τη σκληρή αντιμετώπιση των αγώνων από ένα ακραίο αστυνομικό κράτος, την κατάργηση των κοινω-νικών δομών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Ο πολιτικός λόγος στις υπάρχου-σες συνθήκες, στις οποίες η μεσαία τάξη εξαφανίζεται με απίστευτα γρή-γορους ρυθμούς και μαζί της και οι πολιτικές ψευδαισθήσεις που έτρε-φε για τα κόμματα του λεγόμενου «κεντρώου» χώρου, πρέπει πλέον

Πόσο διαφορετικό ξεπροβάλλει το πολιτικό τοπίο μετά τις ευρωπαϊκές και αυτοδιοικητικές εκλογές; Έχουν αλλάξει καθόλου τα βασικά χαρακτηριστικά της προηγούμενης περιόδου; Αντανακλάστηκε κάτι τέτοιο στον τρόπο διακυβέρνησης που ασκείται από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν. Δημοκρατία; Το εργατικό και κοινωνικό κίνημα μπήκε σε διαφορετική, αγωνιστική και περισσότερο διεκδικητική τροχιά και αν όχι γιατί; Προς τα που βαδίζει ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ;Να μερικά από τα βασικά ερωτήματα που απασχολούν σήμερα χιλιάδες καλούς αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

του Ηλία Μυλωνά

[6] ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι μεν δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, οι δε δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν

Η στάση της Αριστεράς

Η επιφυλακτική και μετριοπαθής στάση δεν ταιριάζει στη σημερινή περίοδο βαθιάς δομικής κρίσης του συστήματος με τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους

Άλλαξαν τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου;

ΠΟΛΙΤΙΚΗ [7]

να έχει απόλυτα ριζοσπαστικά χαρα-κτηριστικά για να αγγίξει τις ευαί-σθητες χορδές των στρωμάτων αυ-τών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υποπέσει στο λάθος της μετριοπαθούς πολιτικής φιλο-σοφίας και της σοσιαλδημοκρατικής διαχειριστικής πρότασης, χάνοντας έτσι τον κινηματικό και ριζοσπαστι-κό χαρακτήρα που τον ανέδειξε σε βασικό κόμμα της εργατικής τάξης και τον κατέστησε πλειοψηφία στη συνείδηση της κοινωνίας.

Το ΚΚΕ από τη μεριά του διαιωνί-ζει την περίφημη «τρίτη περίοδο» σεχταριστικών λαθών της σταλινι-κής ηγεσίας του μεσοπολέμου, όταν κατηγορούσε τους σοσιαλιστές, που τότε αποτελούσαν το πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα της Γερμανίας, ως «σοσιαλφασίστες». Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ έχει θέσει ως κύριο στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, συγχίζοντας και απογοητεύοντας πλατειές μάζες ερ-γαζομένων αλλά και καθηλώνοντας το ίδιο σε μονοψήφια ποσοστά που δεν αρμόζουν σε ένα κόμμα με τους αγώνες και την πολύχρονη ιστορία του ΚΚΕ .

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη κρα-τάει παρόμοια σεχταριστική στάση, προσβλέποντας σε οργανωτικά οφέ-λη από τη συντηρητική στροφή που εκτιμά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι σύντροφοι αυτοί είναι ότι μια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ήττα για όλη της Αριστερά και κανένα όφελος δεν θα προκύψει για αυτούς. Ο κόσμος εάν απογοητευεί για μια ακόμη φορά, δεν θα αναζητήσει λύσεις προς τα αριστερά. Είναι φανερό πλέον προς τα που θα κινηθεί κι αυτό πρέπει να καταστήσει πιο προσεκτική και πιο προσεγγιστική στις κινήσεις της την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Μετά τους μεγάλους αγώνες της τελευταίας τριετίας, το κίνημα αντι-λήφθηκε ότι ούτε η συνεχής παρου-σία του στους δρόμους και τις πλα-τείες ήταν αρκετή για να διώξει τη σημερινή κυβέρνηση αλλά ούτε και η ηγεσία του το είχε εξοπλίσει με συ-γκεκριμένο σχέδιο, σωστή οργάνωση

και κατάλληλα μέσα άμυνας για την αντιμετώπιση των επιθέσεων ενα-ντίον του.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να βρίσκονται συνεχώς στους δρόμους, συγκρουόμενοι με

την αστυνομία. Δεν έχουν πρώτα απ’ όλα τις φυσικές δυνάμεις, πολύ δε περισσότερο δεν είναι κάποιοι τυχο-διώκτες που επιζητούν τη σύγκρου-ση με κάθε τρόπο. Η μεγάλη πλειο-ψηφία τους έχει οικογένεια, παιδιά και πολλαπλές υποχρεώσεις.Αυτό στο οποίο φυσιολογικά προ-σανατολίστηκαν λοιπόν ήταν η πο-

λιτική λύση, δίνοντας στις εθνικές εκλογές το εκπληκτικό ποσοστό του 27% στον ΣΥΡΙΖΑ και καθιστώντας τον στη συνέχεια πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, καταποντίζοντας τις μνημονιακές δυνάμεις που έχασαν περίπου 1 εκατομμύριο ψήφους.Η προσωρινή ανάπαυλα όμως σε κα-μία περίπτωση δεν σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα δεν θα επανέλθει ενεργά στο προσκήνιο, διεκδικώντας ότι έχασε το προηγούμενο διάστη-μα. Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο αυξάνονται εντυπωσιακά, αν στις επερχόμενες εκλογές επικρατήσει μια οποιασδήποτε μορφής κυβέρνη-ση της Αριστεράς με πυρήνα τον ΣΥ-ΡΙΖΑ.

Οι εργαζόμενοι θα απαιτήσουν δυ-ναμικά από τη δική τους κυβέρνηση ότι έχασαν από τις άλλες, θα επιδιώ-ξουν επιτέλους κάποια νίκη μετά από μια μακρά σειρά ηττών, υποχωρήσε-ων και σημαντικών απωλειών.

Έχουν πλέον αρχίσει και γίνονται εμφανείς οι πιέσεις που ασκούνται από πολλές πλευρές για μια κεντρο-δεξιά, «πατριωτική», σοσιαλδημο-κρατική στροφή του κόμματος. Άρθρα, δημοσιεύσεις, τηλεοπτικές εκπομπές,δημόσιες δηλώσεις, ακόμη και προσωπικές επιθέσεις σε κατα-ξιωμένους αγωνιστές του κόμματος συνθέτουν το παζλ του σκηνικού που έχει στηθεί.

Οι συγκεκριμένες μεθοδεύσεις βε-βαίως δεν θα μπορούσαν να έχουν αντίκρυσμα στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν έβρισκαν στήριξη και πρό-σφορο έδαφος από συγκεκριμένους κύκλους εντός του κόμματος, που ακόμη δυστυχώς εμφορούνται από την ιστορικά αποτυχημένη αντίληψη της πολιτικής μετριοπάθειας και του ταξικού συμβιβασμού με τα αστικά κόμματα.

Η Αριστερά στο παρελθόν πλήρω-σε πολύ ακριβά τέτοιες πολιτικές, όπως συνέβη στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Τζανετάκη και στην Ιτα-λία με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Αντρεότι.

Ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ επί χρόνια παρέπαιε μεταξύ φθοράς και αφθαρ-

σίας, διάλυσης και μη διάλυσης, με-ταξύ του 2,5% και του 3% και του μπαίνουμε ή δεν μπαίνουμε στη Βου-λή.

Στη γειτονική χώρα, όπου η Αριστε-ρά ήταν για μεγάλο διάστημα παντο-δύναμη φτάνοντας σε ποσοστά το 35% περίπου, το βασικό κόμμα της, το ΙΚΚ, αντί να επηρρεάσει και να απορροφήσει τα υπόλοιπα κόμματα με τα οποία συνεργάσθηκε, απορρο-φήθηκε το ίδιο αλλάζοντας επωνυμία και μετατρεπόμενο σε μια κεντρώα σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν άφη-σαν ασυγκίνητο ένα μεγάλο κομμάτι επώνυμων στελεχών, προσκείμενο μάλιστα στην προεδρική πλειοψη-φία, που κατέθεσαν κείμενο προ-βληματισμού στην ΚΕ, γνωστό και ως «Κείμενο των 53». Σε αυτό αναφέ-ρονται κύρια σε λανθασμένους εκλο-γικούς χειρισμούς αλλά και σε αντι-δημοκρατικές μεθοδεύσεις μέσα από τις οποίες επιδιώκεται σταδιακά να καταργηθεί ο συλλογικός χαρακτή-ρας λειτουργίας του κόμματος.

Για κάποιους που καταφέρονται ενάντια σε τέτοιου είδους πρακτι-κές και ενοχλούνται από την κριτι-κή προς την ηγεσία, οφείλουμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από την ίδρυση του ένας ζωντανός πολιτικός οργανισμός με εσωτερική ελευθερία έκφρασης και δημοκρατία και αυτό τον χαρακτήρα πρέπει να κρατήσει αν επιθυμεί να έχει μέλλον και προ-οπτική. Η εσωκομματική δημοκρατία είναι το ίδιο το οξυγόνο του αλλιώς θα πάψει να υφίσταται, με τη μορφή τουλάχιστον που τον ξέρουμε.

Η νεοφιλελελεύθερη ακραία αντί-ληψη που ο σύγχρονος καπιταλισμός ακολουθεί, πολύ σύντομα θα τον οδηγήσει σε τραγικά αδιέξοδα. Ο βα-σικός στόχος των παγκόσμιων οικο-νομικών επιτελείων και των επιστη-μονικών ινστιτούτων τους δεν είναι καθόλου να αμβλύνουν ή να βρουν λύσεις στη σημερινή βαθιά οικονο-μική κρίση που κυρίως πλήττει τους εργαζόμενους, αλλά να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη των εταιρειών που αντιπροσωπεύουν, εκμεταλλευόμενοι μάλιστα την ίδια την κρίση.

Η συγκεκριμένη λογική οδηγεί σε χειρότερα αδιέξοδα την ήδη βεβα-ρυμένη παγκόσμια οικονομία. Είναι σίγουρο ότι μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο ανταγωνισμών, πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσε-ων που είτε θα σηματοδοτήσουν ση-μαντικές αλλαγές είτε θα οδηγήσουν σε νέα αιματοκυλίσματα την ανθρω-πότητα.

Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της αντίστασης και να μην απογοητεύσουν την εργατική τάξη και την κοινωνία που μετά από μια μεγάλη περίοδο υποχωρήσεων και παραχωρήσεων, πρέπει να επα-νέλθουν στις νίκες και τις κατακτή-σεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επωμισθεί με το χρέος να είναι αυτός που θα δώσει το έναυσμα για την αλλαγή πορείας στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κό-σμο. Και δεν έχει περιθώρια να παρε-κλίνει από αυτό!

Είναι σίγουρο ότι μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο ανταγωνισμών, πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων που είτε θα σηματοδοτήσουν σημαντικές αλλαγές είτε θα οδηγήσουν σε νέα αιματοκυλίσματα την ανθρωπότητα.

Το μαζικό κίνημα

Πού βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το αδιέξοδο του καπιταλισμού

[8] ΙΣΤΟΡΙΑ

Τον Αύγουστο του 1914 ξεκίνη-σε ο πιο αιματηρός, ολοκλη-ρωτικός και άσκοπος πόλεμος

που είχε γνωρίσει ως τότε η ανθρώ-πινη φυλή. Θέατρό του κυρίως η Ευ-ρώπη, η ήπειρος που είχε συνηθίσει για περισσότερα από 40 χρόνια στη σταθερή ειρήνη1 και στη διαρκή άνο-δο του βιοτικού επιπέδου των εργα-ζομένων. Περισσότερο από οποιαδή-ποτε άλλη εποχή οι άνθρωποι στην Ευρώπη πίστευαν σε ένα μέλλον όπου θα είχαν λιγότερα προβλήμα-τα και έγνοιες. Κι όμως, ο πόλεμος το 1914 διαδόθηκε από χώρα σε χώρα όπως η πυρκαγιά σε ξερά χόρτα. Μέσα σε λίγες μέρες εκατομμύρια άν-θρωποι επιστρατεύτηκαν και σε ένα κλίμα τρελού ενθουσιασμού σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη μεταμορφώθη-κε σε ένα απέραντο σφαγείο.

Η παράνοια που χτύπησε τις άρχου-σες τάξεις και τις κυβερνήσεις είχε λόγο και αιτία. Πάλευαν οι μεγάλες αποικιακές αυτοκρατορίες (Αγγλία, Γαλλία και οι σύμμαχοί τους, Ρωσία, Ιταλία κλπ) για να κρατήσουν τις σφαίρες επιρροής που απαιτούσε η ανερχόμενη Γερμανία με τους συμμά-χους της (Αυστροουγγαρία, Τουρκία, Βουλγαρία, κλπ). Ήταν ένας καυγάς μεταξύ αρπακτικών. Τα κανόνια πή-ραν το λόγο για να λύσουν τη διαφο-ρά και το κρέας για τα κανόνια ήταν μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, που την κατάπιαν τα χαρακώματα. Μαζί όμως με το αίμα των φαντάρων κυλίστηκε στο χώμα και κηλιδώθηκε για πάντα και η τιμή της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά της επο-χής εκείνης, η Σοσιαλιστική Διεθνής, με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν στάθη-κε στο ύψος της και δεν τόλμησε να αντισταθεί στον πόλεμο.

Στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα σε μία σειρά ευρωπαϊκές χώρες η Αριστερά είχε πετύχει πολύ σημαντικές επιτυχίες: τα ποσοστά της συχνά κινούνταν έως και το 1/3 του εκλογικού σώματος. Τα συνδικά-τα σε πολλές χώρες (και πρώτα από όλα σε Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Βέλγιο), είχαν απίστευτη μαζικότη-τα και ήταν πραγματικά ένα κράτος εν κράτει. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η Αριστερά ήταν ενωμένη σε ένα κόμ-μα, που συνήθως είχε πολυάνθρωπο μισθοδοτούμενο κομματικό μηχα-νισμό. Όλα αυτά τα κόμματα ήταν ενωμένα σε μια μεγάλη διεθνή οργά-νωση: τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Ποτέ ως σήμερα η Αριστερά δεν έχει καταφέρει να ξαναπαρατάξει τόσο οργανωμένες και σφιχτοδεμένες στρατιές προλεταρίων, με τα «φρού-ριά» τους, τα συνδικάτα, με δεκάδες χιλιάδες επαγγελματικά στελέχη, που κήρυτταν τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία, την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, τον σοσιαλισμό. Κι όμως, μπροστά στον πόλεμο, όλη αυτή η δύναμη της Αριστεράς κατέρ-ρευσε σαν πύργος από τραπουλό-χαρτα.

Σε δύο παγκόσμια συνέδριά της η Σοσιαλιστική Διεθνής πήρε ξεκάθα-ρες και ομόφωνες αποφάσεις πως, σε απειλή πολέμου, οι σοσιαλιστές σε κάθε χώρα θα αντιτάσσονταν και θα καλούσαν σε γενική απεργία κατά του πολέμου.

Όταν όμως ξέσπασε ο πόλεμος, δεν υπήρξε πουθενά όχι γενική, αλλά έστω μια τοπική απεργία ή ακόμα και μια απλή διαμαρτυρία. Παντού οι σοσιαλιστές συμβιβάστηκαν με τη νέα κατάσταση μέσα σε λίγες μόνο ώρες, από το φόβο τους να μην υπο-

στούν συνέπειες που θα στοίχιζαν τις βουλευτικές έδρες, τους πολυ-άνθρωπους μηχα-νισμούς στελεχών, τις εφημερίδες, τα συνδικάτα και τα πολύ ισχυρά ταμεία αλληλεγ-γύης. Έτσι, σχε-δόν σε κάθε χώρα της Ευρώπης τα αριστερά, σοσι-αλιστικά κόμμα-τα αρνήθηκαν να πάνε κόντρα στις κυβερνήσεις τους και το καθένα από αυτά σε ελάχιστο χρόνο ανακάλυψε μαρξιστικοφανείς δικαιολογίες για τις αιτίες που η πατρίδα του κα-θενός «είχε δίκιο». Τα σοσιαλιστικά κόμματα μετατρά-πηκαν από κήρυ-κες του διεθνούς σοσιαλισμού σε υπερασπιστές της πατρίδας «τους»

και με πολύ γοργά βήματα προσαρ-μόστηκαν στην εθνική προσπάθεια της χώρας «τους». Σύντομα, μια σει-ρά από αυτά τα σοσιαλιστικά κόμμα-τα, με πρώτο το γερμανικό, που ήταν το κόμμα - παράδειγμα όλης της Διε-θνούς, άρχισαν να αναλαμβάνουν και υπουργεία, για να συστρατευτούν ακόμη καλύτερα με τους καπιταλι-στές της χώρας τους, οργανώνοντας το μακελειό του προλεταριάτου των υπόλοιπων χωρών.

Παντού έβλεπες εικόνες όπου αρ-θρογράφοι που μια μέρα πριν έγρα-φαν πύρινα άρθρα ενάντια στον πόλεμο, την επόμενη μέρα να τον κα-λωσορίζουν με πατριωτικό ενθουσι-ασμό. Ομιλητές, που λίγες ώρες πριν σε συγκεντρώσεις ξεσήκωναν τους εργάτες για επαγρύπνηση, τώρα να τους καλούν να ντυθούν στα χακί…

Ελάχιστα κόμματα της Διεθνούς τόλμησαν να εναντιωθούν στον πό-λεμο όπως το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και η πολυεθνική Φεντερασι-όν στη Θεσσαλονίκη. Όμως ακόμη κι αυτά έμειναν στη «φρόνιμη» αντιπο-λεμική προπαγάνδα, δεν τόλμησαν να οργανώσουν απεργίες, σαμποτάζ της πολεμικής παραγωγής και συνα-δελφώσεις φαντάρων στο μέτωπο.

Την τιμή της Αριστεράς παγκόσμια έσωσαν δύο μειοψηφίες: οι μπολ-σεβίκοι του Λένιν στη Ρωσία και η

ομάδα «Σπάρτακος» στη Γερμανία. Αυτές πραγματικά σήκωσαν στις πλάτες τους τον «πόλεμο κατά του πολέμου».

Το καλοκαίρι του 1914 υπήρξε για λίγες μέρες μια ελπίδα: η πλειοψη-φία της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στη Γερμανία, ενός κόμματος που είχε 110 έδρες στο κοινοβούλιο, δή-λωνε πως ήταν αντίθετη στις πολε-μικές πιστώσεις που επρόκειτο να ψηφιστούν. Μια σκληρή μειοψηφία έντεκα βουλευτών έκανε φασαρία σε όλα τα κομματικά όργανα πως «δεν υπάρχει πιθανότητα να πειθαρχήσει σε καμία κομματική εντολή και να ψηφίσει τις πολεμικές πιστώσεις». Την κρίσιμη ώρα της ψηφοφορίας, ωστόσο, μόνο ένας βουλευτής τόλ-μησε να καταψηφίσει και να καταγ-γείλει τον πόλεμο, ο Καρλ Λήμπνεχτ. Μετά την ψηφοφορία οι 109 «φρόνι-μοι» βουλευτές κράτησαν ζεστές τις θεσούλες τους στο κοινοβούλιο και ο Λήμπνεχτ σε χρόνο μηδέν, αν και βουλευτής, σύρθηκε σε τάγμα εργα-σίας – δεν του εμπιστεύτηκαν ούτε καν όπλο.

Οι «Σπαρτακιστές» της Ρόζα Λού-ξεμπουργκ, που κέρδισαν σύντομα τον Λήμπνεχτ και ήταν μια ελάχιστη μειοψηφία μέσα στο Σοσιαλδημο-κρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD), ξεκίνησαν να οργανώνουν καμπάνιες ενάντια στον πόλεμο. Την Πρωτομα-γιά του 1916 στο Βερολίνο ο «Σπάρ-τακος» κατάφερε να συγκεντρώσει 10.000 εργάτες σε συλλαλητήριο. Ομιλητής ήταν ο Καρλ Λήμπνεχτ, που

Εκατό χρόνια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

1914-2014

Το μακελειό που θέρισε 10 εκατομμύρια ανθρώπους και που άλλαξε για πάντα την ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά

του Χάρη Παπαδόπουλου

Ήταν ένας καυγάς μεταξύ αρπακτικών. Τα κανόνια πήραν το λόγο για να λύσουν τη διαφορά και το κρέας για τα κανόνια ήταν μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, που την κατάπιαν τα χαρακώματα.

Η εποχή της αθωότητας

«Ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα»

Η ντροπή και η κατρακύλα της Αριστεράς ή όταν η Αριστερά ανακάλυψε την «εθνική στρατηγική»

ΙΣΤΟΡΙΑ [9]

φορώντας τη στρατιωτική του στο-λή έκανε την πιο σύντομη, την πιο μεστή και την πιο συναρπαστική ομι-λία που έχει κάνει ποτέ ρήτορας στην Ιστορία. Πρόλαβε να πει μόνο μια φράση: «Κάτω ο πόλεμος, κάτω η κυ-βέρνηση, ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα» πριν τον αρπάξει η αστυνο-μία. Οι διαδηλωτές πάλεψαν για δύο ώρες προκειμένου να απελευθερώ-σουν τον ηγέτη τους, και αυτή ήταν η πρώτη τακτική μάχη του «πολέμου ενάντια στον πόλεμο». Λίγο μετά ο Λήμπνεχτ μπροστά στους στρατοδί-κες δήλωνε: «Κανείς στρατηγός δεν ήταν ποτέ τόσο περήφανος για τη

στολή του, όσο εγώ με αυτά τα ρούχα του κατάδικου».

Ένα παραπροϊόν της διάλυσης και της αποσύνθεσης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ήταν μια σειρά ομάδες που προέκυψαν στα αριστερά των σοσι-αλιστών.

Τέτοια ομάδα ήταν στη Γερμανία το Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Εκείνοι οι βουλευτές, που ήταν «αδι-άλλακτοι» εχθροί του πολέμου μέσα στα γραφεία τους και φρόνιμοι και μετρημένοι μπροστά στον ταξικό εχθρό, αποχώρησαν τελικά από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, παίρνο-ντας μαζί τους μέρος της βάσης του κόμματος και δυο διάσημους στοχα-στές, τον Μπέρνσταϊν και τον Κάου-τσκι.

Οι «Ανεξάρτητοι», όπως και οι ομο-ϊδεάτες τους σε άλλες χώρες, μιλού-σαν για την ανάγκη να γίνει ειρήνη και -γενικότερα- έκαναν «εκκλήσεις στη λογική» των κυβερνώντων και των καπιταλιστών. Το πιο αριστε-ρό στοιχείο στα προγράμματά τους ήταν, στις καλύτερες περιπτώσεις, το: «όχι προσαρτήσεις, όχι αποζημι-ώσεις».

Οι επαναστάτες-διεθνιστές όπως η ομάδα «Σπάρτακος», μπήκαν ως συνιστώσα μέσα στους «Ανεξάρτη-τους», για να εξασφαλίσουν κοινή δράση ενάντια στον πόλεμο. Ταυτό-χρονα όμως, ασκούσαν ανελέητη κρι-τική στην τάση των «Ανεξάρτητων»

να μένουν στα μισά του δρόμου και να διστάζουν να καλέσουν σε επανα-στατική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Την πιο σκληρή γραμμή ωστόσο είχε ο Λένιν, ηγέτης των Μπολσεβίκων στη Ρωσία: «Κάθε τάξη που είναι επαναστατική δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής της στον πόλεμο». Ο Λένιν καλούσε στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο, ενάντια στην αστική τάξη της κάθε χώρας:

«Όχι “ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις” αλλά “ειρήνη στις καλύβες και πό-λεμος στα παλάτια“. Ειρήνη για το

προλεταριάτο και για όλο τον εργα-ζόμενο λαό και πόλεμος στην αστική τάξη… Οι σοσιαλιστές, αν θέλουν να παραμείνουν σοσιαλιστές, είναι λά-θος να είναι αντίθετοι σε κάθε πόλε-μο… το να απαρνείται κανείς τον εμ-φύλιο πόλεμο ή να τον βγάζει από το μυαλό του σημαίνει ότι αποκηρύσσει τη σοσιαλιστική επανάσταση. Μια καταπιεσμένη τάξη που δεν επιδιώ-κει να μάθει να χρησιμοποιεί όπλα, που δεν επιδιώκει να πάρει όπλα στα χέρια της, αξίζει να της συμπε-ριφέρονται σαν σκλάβο… Το σύνθη-μα το δικό μας πρέπει να είναι ένα: “Εξοπλισμός του προλεταριάτου με στόχο την ήττα, την απαλλοτρίωση και τον αφοπλισμό της αστικής τά-ξης”».

Ο Λένιν κατά τη διάρκεια του πολέ-μου καθιερώθηκε ως η άκρα αριστε-ρά του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στη Ρωσία και σε διεθνές επίπεδο.

Τους πρώτους μήνες του Α΄ Παγκό-σμιου Πολέμου ήταν ουσιαστικά κα-θολική η συμμετοχή των ανθρώπων στην «εθνική προσπάθεια» της κάθε χώρας και παντού κυριαρχούσε ο πολεμικός ενθουσιασμός. Όσοι επέ-μεναν να εκφράζονται υπέρ της ειρή-νης ήταν απειροελάχιστη μειοψηφία. Οι Σπαρτακιστές και οι Μπολσεβίκοι, που καλούσαν σε πόλεμο κατά της κυβέρνησης και των αφεντικών της ίδιας τους της χώρας, έμοιαζαν με

πλάσματα από άλλη διάσταση. Στη Γαλλία ένας ρεφορμιστής σο-

σιαλιστής ηγέτης, ο Ζαν Ζωρές, τόλ-μησε να ταχτεί κατά του πολέμου και δολοφονήθηκε αμέσως, ενώ ο αρχηγός της άκρας Αριστεράς Ζυλ Γκεντ έγινε παθιασμένος πατριώτης και μπήκε στην κυβέρνηση. Την ίδια εθνική στροφή έκανε και ο διάσημος αναρχικός φιλόσοφος Σορρέλ.

Στη Ρωσία ο Πλεχάνωφ, το σύμβο-λο του επαναστατικού μαρξισμού, έγινε φλογερός υπερασπιστής των δικαίων της πατρίδας. Το ίδιο και ο περίφημος αναρχικός Κροπότκιν και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…

Το να μη συμμετέχει κάποιος στην πατριωτική υστερία σήμαινε απόλυ-τη απομόνωση και λίγοι σύντροφοι στην Αριστερά κατάφεραν να «δεί-ξουν χαρακτήρα». Αλλά ο πατριωτι-κός κατακλυσμός δεν κράτησε για πάντα.

Μετά τους πρώτους μήνες του πο-λέμου και τις γρήγορες ανατροπές στα μέτωπα, η κατάσταση παγιώθη-κε. Παντού υπήρχαν χαρακώματα, οι φαντάροι πέθαιναν κατά εκατο-

ντάδες χιλιάδες για να καταλάβουν ελάχιστα μέτρα γης. Το αδιέξοδο στα μέτωπα, τα δελτία τροφίμων στα μετόπισθεν, οι απώλειες σε νεκρούς και σε σακατεμένους άρχισαν να αλλάζουν το κλίμα μέσα στους ερ-γάτες. Τον πατριωτισμό διαδέχτηκε η απογοήτευση και η ηττοπάθεια κι αμέσως ακολούθησε το μίσος κατά των κυβερνήσεων: Οι απομονωμένοι μαχητές του διεθνισμού βρέθηκαν σε πολύ λίγα χρόνια πρωταγωνιστές στις επαναστάσεις στη Ρωσία του ’17 και στη Γερμανία του ’18-‘19… Αντί επιλόγου…Ο αρχαίος Κινέζος φιλόσοφος Σουν

Τζου έγραφε πως: «Ο στρατηγός που θέλει να κατακτήσει την παντο-τινή δόξα, πρέπει μια για πάντα να πάψει να ενδια-φέρεται για την εφήμερη φήμη». Όσοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, δεν πρέπει να φοβούνται να γίνουν αντιδημοφιλείς λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Οι εκκλήσεις στον πατριωτισμό που κάνουν κυβερνήσεις και αφε-ντικά είναι προσπάθεια να κρύψουν τη δίψα για κέρδη και δεν σταματούν μπροστά στο πιο μεγά-λο έγκλημα. Η Αριστερά, μονάχα μπερδεύει τους εργάτες με συνθήματα για «εθνική στρατηγι-κή», «παραγωγική ανα-συγκρότηση της χώρας, «νέα Ελλάδα» κλπ. Αντί-θετα, πρέπει να μιλήσει

για το κοινό μέτωπο των εργατών απέναντι στα αφεντικά, για το ότι πρέπει να ανατρέψουμε τους πλού-σιους και την κυβέρνησή τους στην Ελλάδα καταργώντας μνημόνια και χρέος και απαλλοτριώνοντας τον με-γάλο πλούτο. Για να ανάψουμε την πυρκαγιά της εργατικής αντεπίθεσης σε όλη την Ευρώπη…

Όπως και εκατό χρόνια πριν, οι κα-πιταλιστές στην Ευρώπη δεν θα δι-στάσουν σε τίποτε για να σώσουν τον πλούτο τους. Όπως και εκατό χρόνια πριν, η Αριστερά που είναι «χρήσιμη και υπεύθυνη» στον κόσμο της ερ-γασίας, είναι τελικά η Αριστερά του διεθνισμού και της επανάστασης. Η Αριστερά που δεν φοβάται την απο-μόνωση επειδή λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, αλλά και που δεν ξεχνά κάθε μέρα πως πρέπει να οργανώνει τον αγώνα για την εργα-τική εξουσία. Είναι εκείνη η Αριστερά που ανακαλύπτει τον εαυτό της στα παρακάτω λόγια του Λένιν:

«Οι ιδέες που έχουν πεθάνει, είναι αυτές που εμφανίζονται με κομψό-τητα, χωρίς ίχνος δριμύτητας ή τόλ-μης. Είναι νεκρές, γιατί χαίρουν γενι-κής καθημερινής κυκλοφορίας μέσα στην κοινωνία, αποτελούν μέρος των ιδεολογικών αποσκευών του ατέ-λειωτου στρατού των μικρόψυχων διανοούμενων.

Οι ρωμαλέες ιδέες είναι αυτές που σοκάρουν και σκανδαλίζουν, που ξε-σηκώνουν αγανάκτηση, θυμό, εχθρό-τητα σε κάποιους αλλά και ενθουσια-σμό σε κάποιους άλλους».

Τα σοσιαλιστικά κόμματα μετατράπηκαν από κήρυκες του διεθνούς σοσιαλισμού σε υπερασπιστές της πατρίδας «τους»

«Ειρήνη στις καλύβες,πόλεμος στα παλάτια»

Η δικαίωση του να επιμένεις στις αρχές σου

[10] ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δεν είναι «ατυχείς εμπνεύσεις» και «λάθος τακτικές»

Είναι ο ρεφορμισμός, σύντροφε!

Όπως και αν βλέπει κανείς το ζήτημα της κυβέρνησης, το σίγουρο είναι πως δεν απο-

τελεί ζήτημα αφηρημένης συζήτησης αλλά άμεσων και πιεστικών επιλο-γών. Διότι όταν μιλούμε για «κυ-βέρνηση», μιλούμε εν τέλει για την εξουσία. Και όταν μιλούμε για την εξουσία, μιλούμε για τη στρατη-γική. Ακόμη και η άποψη ότι δεν μπο-ρούμε να δώσουμε τη μάχη για την εξουσία και ότι πρέπει να περιορι-στούμε σε μια «φιλολαϊκή διακυβέρ-νηση», είναι επιλογή στρατηγικής!

Η κυρίαρχη στρατηγική στον ΣΥ-ΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτή και στη-ρίζεται στα πολύ γνωστά από την Ιστορία «δύο δεν»: δεν μπορούμε παίρνοντας την κυβέρνηση να δώ-σουμε τη μάχη για την εξουσία - δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την καπιταλιστική ιδιοκτησία και να πά-ρουμε σοσιαλιστικού χαρακτήρα μέ-τρα. Πρόκειται για τη γνωστή, επί-σης από την Ιστορία, θεωρία των σταδίων: παίρνοντας την κυβέρνη-ση, σε ένα πρώτο «στάδιο» θα εφαρ-μοστεί ένα μίνιμουμ πρόγραμμα μέ-τρων «ανακούφισης», «φιλολαϊκής διακυβέρνησης» και παραγωγικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Αφού με μια τέτοια πολιτική στο πρώτο στά-διο «ωριμάσουν οι υποκειμενικοί και αντικειμενικοί όροι», αφού με μια τέτοια πολιτική απομονώσουμε τις πλέον επιθετικές μερίδες του κε-φαλαίου και του αστικού πολιτικού συστήματος (τη σαμαρική Δεξιά, το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, το «τρίγωνο της διαπλοκής», το «μερκελισμό» και ασφαλώς τους φασίστες), θα έχου-

με αδρανοποιήσει και απομονώσει τους πιο επιθετικούς πυλώνες του συστήματος και θα προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο, στο σοσιαλιστι-κό μετασχηματισμό με δημοκρατικά - κοινοβουλευτικά μέσα.

Η στρατηγική αυτή αναφέρεται κυρίαρχα στην εμπειρία του ΕΑΜ, αλλά και της ΕΔΑ. Το ΕΑΜ, στο όνομα του «λαϊκοδημοκρατικού σταδίου», αρνήθηκε να πάρει την εξουσία και προτίμησε να τη μοιραστεί με τους αστούς πολιτικούς στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με πρωθυπουρ-γό τον Γ. Παπανδρέου, απ’ τη μια, και με τον Σκόμπι («Σύμμαχοι») και τις λοιπές «εθνικές δυνάμεις» από την άλλη. Η Γκαζέρτα και ο Λίβανος, το «στοπ» στον Άρη και τον ΕΛΑΣ να μπουν στην Αθήνα, η ανακήρυξη του Σκόμπι σε αρχιστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων, στο τέλος η Βάρκιζα, δεν έπεσαν από τον ου-ρανό: ήταν λογική συνέπεια μιας στρατηγικής «εθνικής ενότητας» που εμπνεόταν από το στρατηγι-κό δόγμα των σταδίων και των «δύο δεν»: Σε «αυτό το στάδιο» δεν μπορούμε να δώσουμε τη μάχη για να πάρουμε την εξουσία - δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε κοινωνικό μετασχηματισμό.

Με «δούρειο ίππο» και συναισθη-ματική επικάλυψη τα ανείπωτα βά-σανα, την εποποιία και τις θυσίες των απλών ανθρώπων και αγωνι-στών, αλλά και των μελών και στε-λεχών του ΚΚΕ και των μικρότερων οργανώσεων της Αριστεράς και της Επαναστατικής Αριστεράς, γίνεται προσπάθεια να διασωθεί ιστορικά το κύρος και να επανέλθει ακριβώς η στρατηγική που οδήγησε στη Βάρκι-ζα, στη συνέχεια σε έναν εμφύλιο χα-μένο από τα πριν και σε εξανδραπο-

δισμό ενός ολόκληρου λαού για τρεις σχεδόν δεκαετίες. Οι αναφορές στην ΕΔΑ, από την άλλη, χρησιμεύουν για να νομιμοποι-ήσουν μια καίριας σημασίας τακτική επιλογή στο πλαίσιο αυτής της στρα-τηγικής: τη στροφή στο Κέντρο και την ανάγκη συμμαχίας μαζί του με στόχο τη δημιουργία της αναγκαί-ας «πολιτικής πλειοψηφίας για τη διακυβέρνηση». Διότι η ΕΔΑ δεν δι-ανοήθηκε καν να ξανανοίξει για την Αριστερά το ζήτημα της εξουσίας και μιας ιστορικής ρεβάνς από τη Βάρκι-ζα και τον εμφύλιο. Στην περίπτωση

της ΕΔΑ η θεωρία των σταδίων έκανε λόγο απλώς για ένα στάδιο «εκδημο-κρατισμού», η δε στροφή προς το Κέ-ντρο δεν ήταν παρά η τακτική ουράς προς το «δημοκρατικό Κέντρο» στο όνομα ακριβώς αυτού του «εκδημο-κρατισμού». Και αποτελεί ιστορική παραχάραξη να λέγεται ότι η ΕΔΑ έχασε την ιστορική ευκαιρία γιατί δεν προσπάθησε να απορροφήσει το Κέντρο - το αντίθετο ακριβώς έγινε: στήριξε όλο το πολιτικό της σχέδιο στον «εκδημοκρατισμό» και τη συμμαχία με το Κέντρο, με αποτέλεσμα να γίνει ουρά της Ένωσης Κέντρου.

Σε διαδικασίες των κεντρικών ορ-γάνων του ΣΥΡΙΖΑ (Κ.Ε. και Π.Γ.), ιδιαίτερα από το 2012 και ύστερα, εξέχοντα στελέχη της πλειοψηφίας (Α. Μπαλτάς, Ν. Βούτσης) αποτόλ-μησαν και ευθείες αναφορές στο στρατηγικό υπόδειγμα του ιτα-λικού» ιστορικού συμβιβασμού», λέγοντας ότι ακόμη και με ποσοστό 40% και άνετη αυτοδυναμία, η Αρι-στερά δεν μπορεί να κυβερνήσει σαν μειοψηφία, δηλαδή με εκλογικό ποσοστό μειοψηφίας: πρέπει να εξα-σφαλίσει πολιτικές συμμαχίες ώστε να διευρύνει τα ποσοστά στήριξης της πολιτικής της μέχρι το 60-70%!

Είναι φανερό ότι όλα αυτά δεν παραπέμπουν απλώς αλλά είναι στρατηγική: η στρατηγική του ρεφορμισμού, αυτού του πολιτι-

Aποτελεί ιστορική παραχάραξη να λέγεται ότι η ΕΔΑ έχασε την ιστορική ευκαιρία γιατί δεν προσπάθησε να απορροφήσει το Κέντρο - το αντίθετο

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει εδώ και καιρό η ώρα που η τακτική όχι απλώς “εμπνέεται” ή έχει “ορίζοντα” τη στρατηγική, αλλά καθορίζεται άμεσα και ευθέως απ’ αυτήν. Παραδόξως όμως, δεν γίνεται καμία συζήτηση για τη στρατηγική, ωσάν όλα να είναι ή να φορούν αποκλειστικά τακτικές και επικοινωνιακού χαρακτήρα επιλογές. Κι όμως, η τακτική είναι παρούσα μέσα στις κρίσμες επιλογές, παρότι άδηλη, μη ομολογημένη, κρυπτόμενη. Και στις πλειοψηφικά κυρίαρχες εκδοχές της επιδέχεται έναν, γνωστό από τα παλιά πολιτικό χαρακτηρισμό: ρεφορμισμός! Ας μιλήσουμε λοιπόν για στρατηγική και ας ακολουθήσουμε τα “ίχνη” του -κυρίαρχου- ρεφορμισμού. Δεν μιλάμε για “αξιακό φορτίο” ούτε για “ιστορικό ορίζοντα”, αλλά για την κινούσα αρχή της κυρίαρχης πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα “δύο δεν”, η θεωρία των σταδίων, ο σοσιαλισμός

όλων των ιστορικών ηττών. Βε-βαίως, ως απόρροια της ήττας και κρίσης του ρεφορμισμού και των ισχυρών τάσεων αποϊδεολογικοποί-ησης και εκφυλισμού, ιδιαίτερα στα χρόνια και τις δεκαετίες ύστερα από το 1989, πρόκειται για εκφυλιστική και αποϊδεολογικοποιημένη εκδοχή ρεφορμισμού: χωρίς θεωρητική υπο-στήριξη και συνοχή, χωρίς ούτε νέες επεξεργασίες αλλά ούτε συστηματι-κές και συνεκτικές έστω αναφορές στη ρεφορμιστική παράδοση, χωρίς συνεκτικό σχέδιο, ένα ρεφορμισμό-χαμαιλέοντα που αρνείται να εμ-φανιστεί με το πραγματικό του πρόσωπο και να υπερασπιστεί τον εαυτό του, που κρύβεται πίσω από τάχα τακτικές επιλογές. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρό-κειται για ρεφορμισμό, που ανακαλεί όλα τα βασικά ιστορικά στερεότυπα αυτής της στρατηγικής.

Υπ’ αυτούς τους όρους, αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις οι αναφορές στο σοσιαλισμό στην απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι αναφορές των διάφορων ρευμάτων του που έλκουν την καταγωγή από τη ρε-φορμιστική παράδοση. Καθόλου τυ-χαία, οι αναφορές αυτές συνδέουν τα σημερινά πολιτικά καθήκοντα του κόμματος αλλά και της κυβέρνησης της Αριστεράς με το σοσιαλισμό με φράσεις όπως «στην προοπτική του σοσιαλισμού», «με ορίζοντα το σο-σιαλισμό», «στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού». Σ’ αυτό το στάδιο, «άλλα πράγματα θα κάνουμε». Αυτά συνδέονται με το σοσιαλισμό μόνο με όρους ιστορικής προοπτικής και όχι με κάποιον σημερινό, ζωτικό δεσμό. Ο σοσιαλισμός απομακρύνεται στα ομιχλώδη βάθη του «ιστορι-κού ορίζοντα» - ευλογημένο το όνομά του, αλλά δεν έχει σχέση με τα σημερινά μας καθήκοντα, με τα καθήκοντά μας «σ’ αυτό το στάδιο».

Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτη-μα: είναι καταρχήν ρεαλιστι-κή (πριν δεξετάσουμε αν είναι

επιθυμητή ή σωστή, πρέπει να εξε-τάσουμε αν είναι έστω ρεαλιστική) μια στρατηγική που στηρίζεται στην παραδοχή ότι στο πρώτο στάδιο θα κάνουμε φιλολαϊκή διακυβέρνηση χωρίς να δώσουμε μάχη για την εξου-σία και χωρίς να θίξουμε ουσιαστικά την καπιταλιστική ιδιοκτησία; Ας το εξετάσουμε συγκεκριμένα, με πολύ συνοπτικό τρόπο:

Μίνιμουμ πρόγραμμαΗ θεμελιώδης δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα καταργήσει στη Βουλή τα μνημόνια και τους 400 εφαρμο-στικούς τους νόμους και θα αναδι-απραγματευτεί τις επαχθείς πλευ-ρές των δανειακών συμβάσεων με τους δανειστές. Το όποιο «μίνιμουμ» πρόγραμμα μιας κυβέρνησης με κορ-μό έστω τον ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει πρώτη και καλύτερη αυτή τη δέ-σμευση. Μπορεί λοιπόν να υλοποι-ηθεί αυτή η δέσμευση χωρίς να ξε-

σπάσει σκληρή και αδυσώπητη η μάχη για την εξουσία, άμεσα, στην πρώτη φάση του πρώτου σταδί-ου; Είναι εντελώς αδύνατο να μη συμβεί αυτό, εκτός αν μιλάμε για μια κατάργηση-»μαϊμού», που θα αντικαταστήσει το υπάρχον μνη-μόνιο με ένα άλλο υπό διαφορετι-κή ονομασία. Αλλά τότε δεν θα μι-λάμε για «μίνιμουμ» πρόγραμμα, αλλά για μια τεράστιας κλίμακας πολιτική απάτη.

Θα μπορούσαμε να θέσουμε το ίδιο ακριβώς ερώτημα (και να καταλή-ξουμε στην ίδια ακριβώς απάντηση) για τις τράπεζες, την ΤτΕ που καθό-λου τυχαία έχει πλέον επικεφαλής της τον Στουρνάρα, για το χρέος και τη συνέχιση ή μη της καταβολής χρε-ολυσίων και τόκων στους δανειστές, για τους επαχθείς όρους των δανεια-κών συμβάσεων κ.λπ. κ.λπ.

Και με λίγα λόγια: Η κυβέρνηση της Αριστεράς που θέλει να καταργήσει τα μνημόνια, πρέπει να πάρει άμε-σα, στο πρώτο στάδιο του πρώτου σταδίου, μέτρα που θα τη φέρουν σε ανοιχτή ρήξη με την εγχώρια και δι-εθνή καπιταλιστική εξουσία, δηλαδή θα την υποχρεώσουν να δώσει μάχη για την εξουσία. Αν δεν το κάνει, θα υποταχτεί εξίσου άμεσα, στην πρώτη φάση του πρώτου σταδίου...

Κοινωνική σωτηρία - μέτρα ανα-κούφισης

Η πιο σταθερή δέσμευση του ΣΥ-ΡΙΖΑ σε αυτό τον τομέα είναι η επα-ναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η επαναφορά του επιδό-ματος ανεργίας στα 461 ευρώ και η επαναφορά της κατώτερης σύνταξης στα προ του μνημονίου επίπεδα. Επί-σης, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των συλλογι-κών συμβάσεων, της μετενέργειας.Επίσης, ότι θα αυξήσει τις κοινωνι-κές δαπάνες για να αντιμετωπίσει την «ανθρωπιστική κατστροφή» και θα αποκαταστήσει τις «βλάβες» σε υγεία - παιδεία - περίθαλψη.

Και αυτά τα μέτρα, περιλαμβάνο-νται επίσης στα άμεσα μέτρα του μίνιμουμ προγράμματος, που θα πρέπει να υλοποιηθούν στην πρώτη φάση του πρώτου σταδίου. «Αξίζει τον κόπο» η κυβέρνηση της Αριστε-ράς αν δεν κάνει αυτά τα πραγματικά μίνιμουμ;

Το ερώτημα ξαναμπαίνει: Μπο-ρούν να υλοποιηθούν αυτά τα μί-νιμουμ χωρίς να οδηγήσουν σε μια βίαιη αντίδραση της αστικής τά-ξης, η οποία βλέπει τα κέρδη της και τις προσδοκίες της να αναθερ-μαίνονται ακριβώς στη βάση του νέου καθεστώτος εκμετάλλευσης και συσσώρευσης του κεφαλαίου που έχει οικοδομηθεί στα χρόνια του μνημονίου; Μόλις εκδηλωθεί αυτή η αντίδραση, το δίλημμα θα εί-ναι άμεσο: είτε υποταγή και οπισθο-χώρηση στη νεοφιλελεύθερη λογική που αφήνει άθικτες τις νεοφιλελεύ-θερες πολιτικές και τις «συμπληρώ-νει» με ένα «δίχτυ προστασίας» των πιο εξαθλιωμένων θυμάτων τους είτε επιμονή στην ανατροπή της λι-τότητας και σύγκρουση με την αστι-κή τάξη. Στη δεύτερη περίπτωση, η Ιστορία δεν έχει εφεύρει ως τα τώρα κάτι άλλο παρά μια αντεπίθεση του εργατικού κινήματος και της Αριστε-ράς που θα θίγει βαθύτερα την καπι-

ταλιστική εξουσία και διοκτησία.

Παραγωγική ανασυγκρότηση και «κοινωνικό συμβόλαιο» με την αστική τάξη

Η θεωρία των σταδίων λέει ότι «σ’ αυτό το πρώτο στάδιο» θα προχω-ρήσουμε σε «παραγωγική ανασυ-γκρότηση» χωρίς να θίξουμε τις κα-πιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Ας αφήσουμε λοιπόν τις σεμνοτυφίες περί παραγωγικής ανασυγκρότησης «της οικονομίας» και ας παραδε-χτούμε ότι μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπι-ταλισμού.

Έστω. Το ζήτημα όμως είναι ότι κανένας δεν μας έχει εξηγήσει ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της ανα-συγκρότησης και με ποιο τρόπο εγ-γυάται την καλυτέρευση των όρων ζωής της εργατικής τάξης. Πρέπει οι φανατικοί υποστηρικτές της παρα-γωγικής ανασυγκρότησηγς να μας το εξηγήσουν αυτό κάποια στιγμή. Το γεγονός πάντως ότι γι’ αυτή τη σχεδόν «μυθική» και πολυχρησιμο-ποιούμενη έννοια στην Αριστερά δεν υπάρχει ούτε εξήγηση ούτε ίχνος συγκεκριμενοποίησης, είναι η μεγα-λύτερη απόδειξη ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού στις συνθήκες της δομικής του κρί-σης, από την Αριστερά και μάλιστα σε «φιλολαϊκή» βάση, είναι όχι μόνο σχήμα οξύμωρο αλλά και και εγχεί-ρημα αδύνατο! Τα αστικά κόμματα ξέρουν να κάνοπυν καλύτερα αυτή τη δουλειά, η Αριστερά είναι ακατάλ-ληλη έστω και μόνο γιατί θα κουβα-λάει τις ενοχές της και κάποιο κόσμο που θέλει να ανασυγκροτήσει τη ζωή του και όχι τον καπιταλισμό!

Μέχρι λοιπόν να εξηγηθούν τα ανεξήτητα της παραγωγικής ανσυ-γκρότησης, εμείς θα υπενθυμίσουμε απλώς τα στοιχειώδη: Ότι η οικονο-μία δεν είναι ουδέτερο έδαφος πάνω στο οποίο οι κυβερνήσεις της Αρι-στεράς και της Δεξιάς εφαρμόζουν σχέδια «παραγωγικής ανασυγκρό-τησης». Ότι οι καπιταλιστές έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγω-γής και ελέγχουν όλους τους μηχανι-σμούς της οικονομίας. Ότι οι καπιτα-λιστές επενδύουν και παράγουν με βάση το κέρδος και γι’ αυτό οι πόροι (κεφάλαια και εργαζόμενοι) κατα-νέμονται με βάση το πού και το εάν παράγεται κέρδος. Πώς φαντάζονται οι οπαδοί της θεωρίας των σταδίων την «παραγωγική ανασυγκρότηση» του καπιταλισμού, και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, χωρίς να αμ-φισβητηθούν όλα αυτά;

ΠατριωτισμόςΔεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ρε-

φορμιστική στρατηγική και η θεωρία των σταδίων έχουν ανάγκη τον «πα-τριωτισμό». Η «κοινωνική σωτηρία» και το «δίχτυ προστασίας» αναπό-φευκτα συμπληρώνονται από την «εθνική σωτηρία».

Διότι με τον «πατριωτισμό» μπορεί κανείς να κάνει δύο πράγματα, εντε-λώς διαφορετικά μεταξύ τους: Είτε να χρησιμοποιήσει την έννοια για να την αποδομήσει και να αναδείξει τη βαθιά διαίρεση που υπάρχει μέσα στο έθνος, για να μιλήσει για τις «δύο πατρίδες» (των καπιταλιστών και των εργαζομένων), για να αναδείξει δηλαδή ό,τι χωρίζει και όχι ό,τι ενώ-

νει το έθνος˙ είτε να χρησιμοποιήσει την έννοια για να αναδείξει τα «κοινά εθνικά συμφέροντα». Όσοι κλίνουν την «πατρίδα» και τον «πατριωτι-σμό» σε όλες τις πτώσεις και μας κα-λούν να τις αναγάγουμε σε βασικές έννοιες της «μαζικής» μας πολιτικής, τι από τα δύο μας προτείνουν να κά-νουμε; Ρητορικό το ερώτημα, γιατί όλοι αυτοί μας προτείνουν να κά-νουμε το δεύτερο: να μιλήσουμε για όσα ενώνουν το έθνος, για τα κοινά «εθνικά συμφέροντα», με την αυτα-πάτη ότι μιλώντας για ό,τι ενώνει το έθνος, η Αριστερά μπορεί να γίνει ηγεσία του. Είναι αναπόφευκτο: όταν η στρατηγική σου προβλέπει ότι στα καθήκοντά μας σ’ αυτό το στάδιο δεν είναι να δώσουμε τη μάχη για την εξουσία ούτε να θίξουμε την καπιτα-λιστική ιδιοκτησία, τότε πρέπει να βρεθούν κοινοί «εθνικοί» παρονομα-στές μεταξύ των τάξεων, «κοινωνικά συμβόλαια» μεταξύ βιομηχάνων και εργαζομένων, «αμοιβαία επωφελή» για τις αντίπαλες τάξεις παραγωγική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού κ.λπ. και στο τέλος μια «πατριωτική συμμαχία» για την «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας». Κάνοντας με αυτό τον τρόπο την «πατρίδα» και τον «πατριωτισμό» υπερκαθορίζου-σες έννοιες, δίνουμε το προβάδισμα στην κοινότητα των συμφερόντων μεταξύ καπιταλιστών και εργαζομέ-νων και όχι στην αντιπαλότητά τους. Και όλοι ξέρουμε πού καταλήγει μια τέτοια «αφήγηση»: στις εθνικές συ-ναινέσεις και τις κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας. Με τους ΑΝΕΛ, το «πατρι-ωτικό» ΠΑΣΟΚ, τη «μη σαμαρική και μη μερκελική» Δεξιά. Και έτσι, βαδί-ζουμε ολοταχώς να επαληθεύσουμε την πρόβλεψη του Μπαλτάκου ότι η Αριστερά για μία ακόμη φορά θα «καταθέσει τα όπλα» και θα υπογρά-ψει μια νέα «Βάρκιζα».

Συνοπτική... συνόψιση: Σε περί-πτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙ-ΖΑ και σχηματισμού κυβέρνησης, η απάντηση της αστικής τάξης θα είναι αυτή: έχετε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, γι’ αυτό δεν σας μένει παρά να υποταχτείτε. Εμείς, στο βαθμό μπου δεν θέλου-με να υποταχτούμε, πρέπει από τα πάνω να ξεδοντιάσουμε την εξουσία τους και να αποδιαρθρώ-σουμε το κράτος τους και από τα κάτω να χτίζουμε τα όργανα του εργατικού και κοινωνικού ελέγ-χου, τα έμβρυα της εξουσίας των εργαζομένων. Αλλά αυτό ακριβώς λέγεται μάχη για την εξουσία και τον κοινωνικό μετασχηματισμό!

Για να είμαστε συνεπείς στα μίνι-μουμ, πρέπει να δώσουμε τη μάχη για τα μάξιμουμ. Για να είμαστε έστω λίγο συνεπείς σοσιαλδημοκράτες, θα πρέπει να γίνουμε «πολύ» λενι-νιστές! Είναι ο καπιταλισμός που θα μας αρνηθεί με όλα τα μέσα όχι μόνο ένα ολόκληρο «στάδιο» «φι-λολαϊκής διακυβέρνησης» χωρίς να χρησιμοποιήσει την εξουσία του για να μας καταστρέψει, αλλά ούτε καν την εφαρμογή κάποιων στοιχειωδών μέτρων στην «πρώτη φάση του πρώ-του σταδίου».

Αν δεν θέλουμε νέες «Βάρκιζες», πρέπει να εγκαταλείψουμε τη ρεφορμιστική στρρατηγική των σταδίων!

ΠΟΛΙΤΙΚΗ [11]

Καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία: μπορούμε να κάνουμε αριστερή πολιτική βάζοντάς τες σε παρένθεση “σ’ αυτό το στάδιο”;

[12] ΕΥΡΩΠΗ

Ένας άνθρωπος πεθαίνει στο δάσος. Έχει δεμένα τα χέρια του πισθάγκωνα. Του έχουν

κρεμάσει μια ταμπέλα: Moskalyaku na giliaku (Ρώσοι στην κρεμάλα). Το έμμετρο της απόλυτης φρίκης. Το σύνθημα αυτό φωνάζουν οι εθνι-κιστές μαθητές και φοιτητές στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της Ουκρανίας. Ένας άνθρωπος πεθαίνει στο δάσος. Οι νεοναζιστές δήμιοί του έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Το διαδίκτυο με την ισοπεδωτική του ωμότητα μας αποκαλύπτει ότι το φρικτό πρόσωπο του ναζισμού μπο-ρεί να επανεμφανιστεί. Αποτελεί μια σκληρή προειδοποίηση ότι η ιστορία δεν διδάσκει και ότι η γνώση της είναι ζητούμενο του πολιτικού και ταξικού αγώνα. H φωνή του σκοτωμένου. 1 Αναπόφευκτα λοιπόν τίθεται το ερώ-τημα πού βαδίζει σήμερα η Ευρώπη και ποιες πολιτικές πρωτοβουλίες μπορούν να σταθούν ανάχωμα τόσο στην άνοδο του ναζισμού όσο και στη βαθύτατη οικονομική κρίση που τροφοδοτεί τη μισαλλοδοξία και το ταξικό μίσος των κατεστραμμένων μικροαστών. Ύπάρχει μια εκπομπή. Μεταδί-δεται δορυφορικά. Είναι δίγλωσ-ση. Λέγεται Le Dessous Des Cartes (Mit offenen Karten στα γερμα-

νικά, κυριολεκτικά: με ανοιχτούς χάρτες). Εκπομπή διαπαιδαγωγι-κού χαρακτήρα γεωπολιτικής και γεωγραφίας. Την παρουσιάζει ο Jean-Christophe Victor, γιός του διά-σημου εξερευνητή Paul-Émile Victor. Η εκπομπή αναλύει τους χάρτες του κόσμου. Δείχνει για παράδειγμα τη φούσκα των ακινήτων στη σύγχρο-νη Κίνα, τις έρευνες των αμερικα-νικών εταιρειών για το πετρέλαιο σχιστόλιθου, τα σχέδια των ΗΠΑ αναφορικά με τη Ρωσία και το πε-τρέλαιο από τη Σαουδική Αραβία. Στην πρόσφατη επίσκεψη Ομπάμα στην Ευρώπη ο Ολλανδός πρωθυ-πουργός Μαρκ Ρούτε διαβεβαίωσε τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ ότι συζήτησε με τον Μπαράκ ειδικά μέτρα, στο-χευμένα, που δεν θα πλήξουν τις ευ-ρωπαϊκές οικονομίες αλλά τη Ρωσία του Πούτιν και των συνεργατών του. Οι χάρτες της Ευρώπης. Οι χάρτες της Ευρώπης που δείχνει στις εκπο-μπές του ο Victor δεν μοιάζουν με τους επίσημους χάρτες της Ευρω-παϊκής Ένωσης που υπάρχουν στα σχολικά εγχειρίδια ή στα τηλεοπτικά σποτ. Εδώ ο λόγος της γεωπολιτικής ακολουθεί την παράδοση. Η Ευρώπη που εμφανίζεται στις εκπομπές του Victor έχει όρια και σύνορα που πα-ρακολουθούν τις στρατηγικές επιλο-

γές των Βρυξελλών.

Ας αναλογιστούμε για παράδειγ-μα ότι στο μυαλό των περισσότε-ρων πολιτών σήμερα οι λέξεις Βρυ-ξέλλες ή Βέλγιο παραπέμπουν στα κέντρα εκείνα αποφάσεων που ορίζουν τις πολιτικές λιτότητας, την ανεργία, τον πόνο και την δυ-στυχία των Ευρωπαίων πολιτών, τους πολέμους, τη νεο-αποικιοκρα-τία, τις ιμπεριαλιστικές επεμβά-σεις. Για ποια Ευρώπη όμως μιλάμε; Κι όμως, η πόλη των Βρυξελλών, που σήμερα παραπέμπει στην πόλη πρωτεύουσα των Αψβούργων με χι-λιάδες γραφειοκράτες να την έχουν κατακτήσει, υπήρξε το πολιτικό κέ-ντρο και το πεδίο σφοδρών ταξικών συγκρούσεων με αποκορύφωμα τη θρυλική μεγάλη γενική απεργία του χειμώνα 1960-61 που συγκλόνισε τη βελγική κοινωνία και ανάγκασε τη μπουρζουαζία της και τους ταξικούς της θεσμούς να κάνουν σημαντικές παραχωρήσεις στο εργατικό κίνημα και στην εργατική τάξη. Πρόσφατα η δημοσίευση του βιβλίου του επανα-στάτη συνδικαλιστή André Henry, με τίτλο: L’epoppe des verries, Du pays

noir, ήρθε να μας θυμίσει ότι οι αγώ-νες της εργατικής τάξης έβαλαν και βάζουν φρένο στις επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατών να ισοπεδώνουν τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ερ-γατικές κατακτήσεις. Στο βιβλίο του ο Henry εξηγεί πώς οι αγώνες των υαλουργών καθυστέρησαν για εί-κοσι τουλάχιστον χρόνια τα σχέδια καταστροφής του κλάδου που επε-ξεργάζονταν οι καπιταλιστές. Μιας βάρβαρης και τυχοδιωκτικής πολιτι-κής, τα καταστροφικά αποτελέσμα-τα της οποίας ζουν σήμερα στο πετσί τους οι λαοί της Ευρώπης.

Για ποια Ευρώπη λοιπόν μι-λάμε και ποια Ευρώπη θέλουμε; Σήμερα στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη με διαλυμένο τον παραγωγικό της ιστό, μια πόλη που κάποιοι τη θέ-λουν «φάντασμα», ένα πεδίο απο-

βάσεων και γεωστρατηγικών ιμπε-ριαλιστικών σχεδιασμών -υπάρχει ο εκπληκτικός πίνακας του Πολ Κλέε με τον τίτλο Απόβαση στη Θεσσα-λονίκη (2)- οι εργαζόμενοι της Coca Cola, μέσα στην εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ συνεχίζουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις. Έχουν υψώσει ανάστημα κοινωνικού θάρρους και υποδειγματικής κοινωνικής αλλη-λεγγύης. Το ίδιο κάνει και μια ολό-κληρη κοινωνία στη Χαλκιδική στις Σκουριές, ενάντια στους ξένους και ντόπιους χρυσοθήρες. Στην Θεσσα-λονίκη, πόλη που συνδέει άμεσα την

Η φωνή του σκοτωμένου

Ο προληπτικός εμφύλιος πόλεμος του κεφαλαίουκαι οι λαοί της Ευρώπης

του Γιώργου Γιαννόπουλου*

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στην Ελλάδα αλλά και οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία έρχονται να επιβεβαιώσουν τις ανησυχίες για την άνοδο του νεοναζισμού στην ευρωπαϊκή Ήπειρο. Σαν σκηνή από τους χειρότερους ιστορικούς εφιάλτες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο σκηνές ανείπωτης βίας και βαρβαρότητας που παραπέμπουν άμεσα στη σημειολογία και τις απάνθρωπες πρακτικές της ναζιστικής βίας.

Για ποια Ευρώπη λοιπόν μας μιλάνε; Αυτή που φέρνει το κατεψυγμένο ψωμί της Πολωνίας στα σουπερμάρκετ του Βελγίου και της Γερμανίας; Αυτή που θέλει το βιομηχανικό γάλα να πλημμυρίσει τους τσακισμένους Έλληνες πολίτες;

Για ποια Ευρώπη μιλάμε λοιπόν;

ΕΥΡΩΠΗ [13] είσοδό της στη νεωτερικότητα με το σημαντικότερο έγκλημα του 20ού αιώνα, το Ολοκαύτωμα, οι ναζιστές εκλέγουν δύο δημοτικούς συμβού-λους. Η απόλυτη κοινωνική ύβρις. Την ίδια εκκωφαντική σιωπή των ευρωπαϊκών ΜΜΕ περιέγραψε εύ-γλωτα και ο Ολιβιέ Μπεζανσενό στην επίσκεψή του στη Βοσνία Ερ-ζεγοβίνη, η δυναμική κινητοποίη-ση των λαών της οποίας δείχνει τον δρόμο της ανατροπής των φαντα-σμάτων του εθνικισμού και της μι-σαλλοδοξίας που έπνιξαν στο αίμα τη γειτονική χώρα και τους λαούς και άνοιξαν το δρόμο στην καπιτα-λιστική παλινόρθωση και την ξέφρε-νη πορεία του νεοφιλελευθερισμού. Για ποια Ευρώπη λοιπόν μας μιλάνε; Αυτή που φέρνει το κατεψυγμένο ψωμί της Πολωνίας στα σουπερμάρ-κετ του Βελγίου και της Γερμανίας; Αυτή που θέλει το βιομηχανικό γάλα να πλημμυρίσει τους τσακισμένους Έλληνες πολίτες; Κι όμως, όταν οι κά-τοικοι της Χαλκιδικής κατεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη και διαδηλώνουν, είναι τέτοια η μαζική συμμετοχή του λαού, που εύκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς τον καταλυτικό ρόλο που παί-ζει στην ιστορία ο κοινωνικός παρά-γοντας. Εύκολα μπορεί να διανοηθεί κανείς ποιος είναι τελικά αυτός ο Angelus Novus της ιστορίας. (3)

Για ποια Ευρώπη λοιπόν μιλάμε; Ας μιλήσουμε για την δική μας Ευρώπη. Ας τραβήξουμε τις δικές μας γραμμές, ας ρίξουμε τα δικά μας τροχιοδεικτι-κά, ας μιλήσουμε για τα δικά μας όρια. Ας μιλήσουμε για τη Ρίγα και ας θυμηθούμε μια μικρή «ασήμαντη» πόλη στα γαλλο-ισπανικά σύνορα. Ας μιλήσουμε για τη δική μας Ευ-ρώπη, για τους δικούς ανθρώπους, για τους δικούς μας νεκρούς. Ένας από τους σημαντικότερους φιλό-σοφους του 20ού αιώνα, ο Βάλτερ

Μπένγιαμιν, πηγαίνει στη Ρίγα. Είναι ερωτευμένος με την Άννα Λάσιτς, μια μπολσεβίκα ηθοποιό και σκη-νοθέτη που διαπρέπει στο παιδικό θέτρο και τις παραστάσεις agitprop. Η Αννα θα στρέψει τη σκέψη του Μπένγιαμιν στο μαρξισμό. Θα της αφιερώσει το βιβλίο Μονόδρομος. Το Σεπτέμβρη του 1940, κυνηγημέ-νος από το καθεστώς του Βισί και τη φασιστική αστυνομία του Φράνκο, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν επιλέγει την αυ-τοκτονία στο PortBou σαν ύστατη πράξης αντίστασής του απέναντι στο φασισμό, όπως εύστοχα σημειώνει ο μελετητής του Μίκαελ Λέβι. Πριν επι-στρέψει στη Σοβιετική μεταπολεμική Λετονία, η Λάσιτς θα γνωρίσει τις διώξεις και τη φυλακή του σταλινι-κού καθεστώτος. Σήμερα στη Λετο-νία οι εθελοντές των SS παρελαύνουν στη Ρίγα, και στα σούπερ μάρκετ της Εσθονίας τα βιβλία των ντόπιων που συνεργάστηκαν με τους Ναζί πωλού-νται σε περίοπτη θέση. Σήμερα στη γειτονική Ουκρανία οι νεοναζί βρί-σκονται στην κυβέρνηση. Σε ερώτη-ση δημοσιογράφων, ο εκτελών χρέη υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπα-ϊκής Προεδρίας Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να ζητεί τα πολιτικά φρονήματα των μελών της νέας ουκρανικής κυβέρνη-σης.

Για ποια Ευρώπη μιλάμε λοι-πόν; Ποια Ευρώπη Θέλουμε; Στην κρισιμότητα των ημε-ρών ας ακουστεί η φωνή μας, η φωνή των λαών της Ευρώπης: «Ζούμε σε μια κρίσιμη πραγματικό-τητα. Αντιμετωπίζουμε έναν αντίπα-λο με την τερατώδη μορφή μιας δη-μοκρατίας, η οποία κατέληξε να είναι ένα καθεστώς όπου απουσιάζει η δη-μοκρατία. Έφθασε λοιπόν η στιγμή της οργής, της δραστήριας κριτικής, της αποτελεσματικής αντίδρασης,

της νόμιμης κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής. Μπορεί να έρθει ωστό-σο η στιγμή της απαρχής των ημε-ρών της οργής. Και δεν εκθειάζουμε ασφαλώς τις ‘’Ημέρες Οργής’’ της Τε-λικής Κρίσης. Δεν μιλάμε για κάποιο δικαστήριο της Ιστορίας ή για κά-ποια ύστατη θεϊκή κρίση. Αναφερό-μαστε στις μέρες που θα συνδεθούν κοινωνικά και πολιτικά όλοι αυτοί που διαδηλώνουν την οργή τους. Αυ-τοί θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την

πρόσκληση να διαχειριστούν και να την ελέγξουν με προσοχή. Την οργή αυτή ωστόσο δεν πρέπει να τη συν-δέουμε με το μίσος, το οποίο μπορεί να προκληθεί από τη δικαιολογημένη πολιτική αντεπίθεση στον προληπτι-κό εμφύλιο πόλεμο ενός συστήματος το οποίο ιστορικά και κοινωνικά έχει εξαντλήσει τα αποθέματα ανθρωπι-σμού του. Αντίθετα, μιλάμε για τον έξυπνο εκείνο αγώνα που δεν ξεχνά ούτε στιγμή ότι στόχος είναι να απε-λευθερωθεί η δύναμη της δράσης και της σκέψης όλων εκείνων των κοι-νωνικών στρωμάτων που σήμερα είναι υποδουλωμένα και εγκλωβι-σμένα στο δόκανο ενός προληπτικού εμφυλίου πολέμου που διεξάγουν τα τυφλωμένα και ανεύθυνα αφεντικά ενός συστήματος ανισότητας». (4)

Στα υπόγεια του Μουσείου Σύγχρο-νης Τέχνης στην Στοκχόλμη υπάρχει ο Πύργος του Τάτλιν. Ήταν το σύμ-βολο των λαών μιας άλλης Ευρώπης, που σήμερα δείχνει ξεχασμένη, και τα διδάγματα αλλά και τα λάθη της οποίας αποτελούν πολύτιμη παρα-καταθήκη για τις μέρες που έρχονται. Έτσι που η προτροπή του Γάλλου διανοητή André Tosel να αποκτά το πλήρες της νόημα.

Σημειώσεις 1. Άννα Γρίβα, Η φωνή του σκοτωμέ-νου, ποίηση, εκδ. Χαραμάδα 2010. 2. Γιώργος Γιανόπουλος, Απόβαση στη Θεσσαλονίκη, περιοδικό ΕΝΕ-ΚΕΝ τχ. 11, 2008. 2. Γιώργος Γιαννόπουλος, Μονόδρο-μος;, περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ τεύχος 31, 2014. 3. André Tosel, Ο προληπτικός εμφύ-λιος πόλεμος του κεφαλαίου, ΕΝΕ-ΚΕΝ τεύχος 16. 2010.

Ζούμε σε μια κρίσιμη πραγματικότητα. Αντιμετωπίζουμε έναν αντίπαλο με την τερατώδη μορφή μιας δημοκρατίας, η οποία κατέληξε να είναι ένα καθεστώς όπου απουσιάζει η δημοκρατία

*Εκδότης του περιοδικού “Ένεκεν”

Κυκλοφορεί το 3ο lgbt/KόκκινοΤο 3ο τεύχος του περιοδικού lgbt/Κόκ-κινο κινείται πάνω σε δύο -κυρίως- θε-ματικούς άξονες, την queer θεωρία και τις διαδικασίες υποχώρησης του ριζο-σπαστισμού στο ΛΟΑΤ κίνημα:

- Το κύριο άρθρο, που υπογράφεται συλ-λογικά από την ομάδα μας, αναφέρεται στη σχέση επαναστατικού μαρξισμού και queer θεωρίας μέσα από μια διαλε-κτική θεώρηση. Η Δήμητρα Ρουμελιώτη στο δικό της κείμενο τονίζει εμφατικά την μεταμοντέρνα οπτική του queer κι-νήματος, ενώ ο Δημήτρης Βασιλειάδης αξιοποιεί τη θεωρία της Τζούντιθ Μπάτ-λερ, για να μιλήσει για την Κοντσίτα.

- Η Κική Σταματόγιαννη γράφει για την Σύλβια Ριβέρα, τη μεγάλη τρανς αγω-νίστρια της εξέγερσης του Στόουνγου-ολ και παρουσιάζει το 3ο Thessaloniki Pride, ασκώντας κριτική στην απόφαση της HOMOphonia

- Thessaloniki Pride να ζητήσει χρημα-τοδότηση από την Ευρωπαϊκή Πρωτεύ-ουσα Νεολαίας - Θεσσαλονίκη 2014. Τις αντιρρήσεις του αναλύει και ο Στρατής Γατελούζος. Επίσης, αναδημοσιεύου-με το σχετικό κείμενο διαφωνίας οκτώ μελών της HOMOphonia - Thessaloniki Pride. Η υπεράσπιση του ριζοσπαστι-σμού δεν είναι βέβαια επίδικο μόνο για το ελληνικό ΛΟΑΤ κίνημα. Το φετινό Pride της Βαρκελώνης έχει πολύ ριζο-σπαστικά αιτήματα, όμως παράλληλα κυριαρχείται από τους επιχειρηματίες των lgbt club, που στοχευόυν στην προώθηση του lifestyle της κυρίαρ-χης «κουλτούρας», όπως αναδεικνύει στο άρθρο της η Χρυσάνθη Μούρτη. Η θεματική αυτή κλείνει με το «Μανι-φέστο Υπερηφάνειας» των Rhythms of Resistance από το Τορόντο του Καναδά, σε μετάφραση Μιχάλη Φαμέλη.

Εκτός των 2 θεματικών του φετινού τεύχους, οι εκπαιδευτικοί Τόμας Ανα-στασίου και Θοδωρής Ράδης κριτικά-ρουν την πρόταση που κατατέθηκε στην Ανοιχτή Πόλη - Αθήνα, για ίδρυ-ση γηροκομείων για ΛΟΑΤ πρόσωπα. Σε άλλο άρθρο τους εντοπίζουν τη σύνδε-ση ανάμεσα σε εθνική συνείδηση και ετεροκανονικότητα στην εκπαίδευση. Τελος, συμπεριλαμβάνουμε στο περιο-δικό το άρθρο του Χάρη Παπαδόπουλου «ΛΟΑΤ, δικαιώματα και Χρυσή Αυγή», αναγνωρίζοντας την κεντρική σημασία που έχει σήμερα ο αντιφασισμός και για το ΛΟΑΤ κίνημα: «... Τότε κερδίσαμε σεβασμό και αναγνώριση. Τώρα πρέπει να κερδίσουμε, πριν ακόμη και από την αξιοπρέπεια, την ίδια τη ζωή μας».

Καλή ανάγνωση σε όλες και όλους!

η lgbt ομάδα της συνιστώσας ΚΟΚΚΙΝΟ του ΣΥΡΙΖΑ

[14] ΕΡΓΑΤΙΚΑ

«ΠΟΙΑ ΕΡΤ ΘΕΛΟΥΜΕ»ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΡΟΤΑΣΗ της ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

των ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΗΣ ΕΡΤ3

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την πραξικοπηματική απόφαση της κυβέρνησης να ρίξει «μαύρο» στην ΕΡΤ την 11η Ιούνη 2013, εμείς οι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3 που συνεχίζουμε τον αυτοδιευθυνόμενο αγώνα κρατώντας την ΕΡΤ3 ανοιχτή για 12 μήνες με κανονικό ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό πρόγραμμα στην υπηρεσία της κοινωνίας, πεπεισμένοι για το δίκιο του αγώνα μας και την επερχόμενη νίκη, ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα και δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα τη δική μας πρόταση για το «ποια ΕΡΤ θέλουμε».

Το κείμενο-πρόταση είναι αποτέλεσμα αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και προέκυψε μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των αγωνιζόμενων εργαζομένων της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη. Γράφτηκε κομμάτι-κομμάτι από μία εννεαμελή ομάδα εργασίας που προέκυψε εθελοντικά μέσα από τη συνέλευσή μας και το κείμενο επέστρεψε εκεί (αφού προηγήθηκαν και άλλες θεματικές συνελεύσεις) για να λάβει τη σημερινή του μορφή.

Το κείμενο περιγράφει συνοπτικά τις βασικές αρχές-στόχους, τον τρόπο χρηματοδότησης, τις εργασιακές σχέσεις, τη συμμετοχή της κοινωνίας και τον τρόπο «διοίκησης» κατά τη νέα περίοδο λειτουργίας της ΕΡΤ.

Αφιερώνεται στους εκατοντάδες χιλιάδες αλληλέγγυους που στάθηκαν στο πλευρό μας όλους αυτούς

τους δύσκολους αλλά ωραίους μήνες και σε ολόκληρο τον ελληνικό και όχι μόνο, λαό που νιώθει στο πετσί του τη βάρβαρη κυβερνητική μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων.

Αφιερώνεται όμως, ιδιαιτέρως, σε εκείνα τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι και επιλέγουν την αξιοπρέπεια και τον ανυποχώρητο αγώνα μέχρι την τελική νίκη για ελευθερία και πραγματική δημοκρατία, αντί της παραίτησης απέναντι σε ένα μαύρο καθεστώς.

Εμείς οι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3 δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα το κείμενο αυτό, καλώντας τους αγωνιζόμενους συναδέλφους μας σε ολόκληρη τη χώρα, τα αδέλφια μας στην Αθήνα, στις μεγάλες πόλεις και στις περήφανες περιφερειακές ΕΡΑ να το υιοθετήσουν και να βαδίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τον δρόμο της αξιοπρέπειας χωρίς καμία έκπτωση σε ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε κατακτήσει.

Καλούμε την κοινωνία να στηρίξει την ΕΡΤ που ονειρευόμαστε, γιατί το όνειρο αυτό, είναι παιδί της, το γέννησε η ίδια.

Εμείς οι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3 δηλώνουμε:

Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ – ΣΤΟΧΟΙ

Η ακηδεμόνευτη ενημέρωση και η ποιοτική πολιτισμική/ψυχαγωγική οπτικοακουστική παραγωγή ενός πραγματικά ΔΗΜΟΣΙΟΥ και αυθεντι-κά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΡαδιοΤηλεοπτι-κού Οργανισμού, αποτελούν κοινω-νικά αγαθά και όχι εμπορεύματα.

Η ελευθεροτυπία, η αλογόκριτη δη-μοσιογραφική εργασία, η απεξαρ-τημένη από άνωθεν «εντολές» πολι-τιστική δημιουργία/προβολή και η απρόσκοπτη άσκηση της ερευνητι-κής δουλειάς προς όφελος του λαού και ειδικότερα υπέρ των πιο αδύνα-μων κοινωνικών ομάδων και των κοινωνικών κινημάτων, αποτελούν ενιαίο και αδιαπραγμάτευτο δικαίω-μα και υποχρέωση.

Η φωνή της ΕΡΤ οφείλει να μεταδί-δεται σε όλη την ελληνική επικράτεια και παντού στον κόσμο όπου υπάρ-χει απόδημος ελληνισμός. Η πολιτεία οφείλει να παράσχει την κατάλληλη υλικοτεχνική/δορυφορική υποδομή για αυτόν τον σκοπό.

Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώ-ματα, ατομικά και κοινωνικά, εφαρ-μόζεται από τους εργαζόμενους χω-ρίς καμία εξαίρεση για τους πολίτες της χώρας και του κόσμου.

Η ΕΡΤ λειτουργεί εκ-παιδευτικά, πα-ράγει ποιοτικό πολιτιστικό προϊόν, δίνει βήμα έκφρασης στις αποκλει-σμένες κοινωνικές ομάδες, μεριμνά για την προαγωγή της δημιουργικής φαντασίας των μικρών ηλικιών, τη

διαδραστική ενθάρρυνση των δεξιο-τήτων τους και της κριτικής σκέψης.

Η ΕΡΤ διασφαλίζει στην πράξη την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέ-πειας, αναδεικνύει, καταγγέλλει και αποκρούει τα κρούσματα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, σεξισμού, εθνικισμού, κρατικού αυταρχισμού ή κάθε εί-δους διάκρισης σε βάρος ατόμων ή ομάδων που στοχοποιούνται για την πολιτική/κοινωνική/συνδικαλιστική τους δράση.

Η ΕΡΤ υπηρετεί την κοινωνία και τις ανάγκες της ενώ ταυτοχρόνως απο-τελεί ανάχωμα στα φαινόμενα «κοι-νωνικού αυτοματισμού-κατακερμα-τισμού-κανιβαλισμού», κάθε φορά που η όποια εξουσία επιχειρεί να τα καλλιεργήσει στη βάση της κοινωνί-ας στη λογική του «διαίρει και βασί-λευε».

Η ΕΡΤ ελέγχει την εξουσία και δεν ταυτίζεται με αυτήν, δεν αποτελεί ούτε όργανο της κυβέρνησης και των μηχανισμών της, ούτε όργανο των κομμάτων και των μεμονωμένων ή οργανωμένων επιχειρηματικών «κύ-κλων».

Οι γενικές συνελεύσεις των εργαζο-μένων και ο ενεργός λαϊκός παράγο-ντας επαγρυπνούν για την τήρηση των παραπάνω βασικών αρχών-στό-χων σε όλα τα στάδια λειτουργίας της ΕΡΤ προκειμένου να αποκρούε-ται άμεσα κάθε λογοκριτική ή άλλου είδους παρέμβαση, από όποια μορφή εξουσίας και αν προέρχεται.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ [15]

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ Το ανταποδοτικό τέλος είναι η βασι-κή πηγή χρηματοδότησης της ΕΡΤ, δεν χρησιμοποιείται για κανέναν άλ-λον σκοπό πέραν των αναγκών της ΕΡΤ και δεν αποτελεί σε καμία πε-ρίπτωση ευκαιριακή χρηματοδοτική «δεξαμενή» στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης (π.χ. μεταφορά μέρους του ανταποδοτικού στα φωτοβολτα-ΐκά). Το ανταποδοτικό τέλος ορίζεται με βάση εισοδηματικά/κοινωνικά κρι-τήρια. Εξαιρούνται από την καταβο-λή του όσοι διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η ΕΡΤ λειτουργεί σε ειδικό οικονομι-κό καθεστώς δημόσιας κοινωφελούς επιχείρησης που δεν μεταβιβάζεται ούτε πωλείται σε ιδιώτες. Η ΕΡΤ παύ-ει να είναι Ανώνυμη Εταιρεία.Η ΕΡΤ ως δημόσιο Μέσο Ενημέρωσης που αντιλαμβάνεται στην πράξη την ποιοτική ενημέρωση, τις παραγωγές και την ψυχαγωγία ως κοινωνικά αγαθά και όχι ως εμπορεύματα, πα-ραμένει εκτός του διαφημιστικού κυ-κλώματος. Οι πρόσθετες οικονομικές ανάγκες που θα προκύπτουν είτε για μεγάλες παραγωγές είτε για τη μετά-δοση μεγάλων έκτακτων γεγονότων, καλύπτονται από την πολιτεία. Εξαι-ρείται εκείνο το κανάλι της ΕΡΤ που αναλαμβάνει να μεταδώσει π.χ. ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός και που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να απο-δεσμευτεί από το «πακέτο» των χο-ρηγιών.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ

Όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ εργά-ζονται με σύμβαση αορίστου χρόνου, με πλήρη, αποκλειστική απασχόληση και ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς εξαιρέσεις. Παύει ο διαχωρισμός τα-κτικού και έκτακτου προσωπικού. Καταργούνται οι (από)ρυθμιστικοί κανόνες (άρθρα και κανονισμοί σε συμβάσεις ή σε ΓΚΠ ) που διαιωνί-ζουν το καθεστώς εργασίας των συμ-βασιούχων και που υποκρύπτουν κάλυψη πάγιων και διαρκών ανα-γκών στη λειτουργία της ΕΡΤ.«Εξωτερικοί συνεργάτες προγράμμα-τος», «ειδικοί σύμβουλοι» και «Προ-σωπικό Ειδικών Θέσεων» (ΠΕΘ), δεν έχουν θέση στη νέα περίοδο λειτουρ-γίας της ΕΡΤ. Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι από υπεργολαβικές εταιρείες. Τα μέλη του προσωπικού με εξειδικευμένο αντικείμενο εργασίας (συνεργεία κα-θαρισμού, φύλαξη, οπερατέρ κλπ.) αποτελούν οργανικό μέρος του αν-θρώπινου δυναμικού της ΕΡΤ που προσλαμβάνεται για αυτόν τον λόγο με τα ίδια δικαιώματα όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Την όποια νέα σημαντική ανάγκη προκύπτει για την κάλυψη «κενού» του προγράμματος, την καλύπτει είτε το υπάρχον ειδικευμένο προσω-πικό και αν αυτό δεν είναι δυνατόν, τότε το καλύπτει προσωπικό που προσλαμβάνεται στην ΕΡΤ με τις ίδιες ακριβώς εργασιακές σχέσεις που ισχύουν και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Οι πραγματικές έκτακτες ανάγκες της ΕΡΤ για εξωτερικούς «εποχια-

κούς» συνεργάτες ή για εργαζόμε-νους με μειωμένο ωράριο εργασίας, θα εξετάζονται ως ξεχωριστές ιδιαί-τερες περιπτώσεις από τα θεσμικά όργανα παραγωγής προγράμματος και τα οποία θα αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν εμπεριστατωμένες εισηγήσεις προς το σώμα της γενικής συνέλευσης που θα λαμβάνει και τις τελικές αποφάσεις αφού αξιολογήσει όλα τα δεδομένα της κάθε υπόθεσης ξεχωριστά.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Η ΕΡΤ ως ραδιοτηλεοπτικός φορέας με πραγματικά δημόσιο χαρακτήρα, οφείλει και πρέπει να αφουγκράζε-ται τη φωνή της ίδιας της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται. Για την εκ-πλήρωση αυτού του στόχου, η ΕΡΤ δι-ασφαλίζει εκείνες τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν τη συμμετοχική συν-διαμόρφωση της γενικότερης φιλο-σοφίας του εκπεμπόμενου προγράμ-

ματος. Προκειμένου να αποφευχθεί η παράφραση/παράκαμψη της λαϊκής βούλησης και η αυθαίρετη αντιπρο-σώπευση των κοινωνικών ομάδων από «παράγοντες» και οργανωμένα συμφέροντα της πολιτικής, κοινω-νικής, οικονομικής, αυτοδιοικητικής εξουσίας, τον πρώτο λόγο στην επι-κουρική συνδιαμόρφωση της γενι-κότερης φιλοσοφίας του προγράμ-ματος της ΕΡΤ, έχει η κοινωνία των πολιτών με τις αλληλέγγυες δομές της, τα κοινωνικά κινήματα, συλλο-γικότητες ή άτομα που βιώνουν τον ρατσισμό και την καταστολή, οι λα-ϊκές επιτροπές γειτονιάς, οι αμεσο-δημοκρατικές πρωτοβουλίες βάσης και οι συνελεύσεις των σωματείων των αγωνιζόμενων κλάδων της ελ-ληνικής κοινωνίας. Εκπρόσωποι των παραπάνω ζωντανών κυττάρων της κοινωνίας αναλαμβάνουν να μετα-φέρουν τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων, ή τις απόψεις που διαμορφώνονται ως γενική αίσθηση στη βάση της κοινωνίας, και σε συν-δυασμό με τις προτάσεις που μετα-φέρουν προς την ΕΡΤ (τις επιτροπές προγράμματος και τις συνελεύσεις

των εργαζομένων της) οι εκπρόσω-ποι των συνελεύσεων διαφόρων επι-στημονικών/εκπαιδευτικών/επαγ-γελματικών κλάδων, επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό η αδιαμεσολάβητη ακρόαση της ίδιας της κοινωνίας. Έτσι, διασφαλίζεται ο πραγματικά δημόσιος χαρακτήρας της ΕΡΤ που δεν απευθύνεται απλώς στην κοινω-νία αλλά κυρίως, εκκινεί από αυτήν.

ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Δύο από τα βασικότερα γνωρίσματα του πολύμηνου αγώνα των εργαζο-μένων της ΕΡΤ ενάντια στο κυβερνη-τικό «μαύρο», η αυτοδιαχείριση του παραγόμενου προγράμματος και η αυτοδιεύθυνση του αγώνα, ενσωμα-τώνονται ως αδιαπραγμάτευτες κα-τακτήσεις στη νέα περίοδο λειτουρ-γίας της ΕΡΤ. Ολόκληρη η φιλοσοφία της «διοίκησης» εδράζεται στις αμε-σοδημοκρατικές διαδικασίες, την κυ-κλική εναλλαγή των επικεφαλής των

διαφόρων τμημάτων και την άμεση ανακλητότητά τους όταν το κυρίαρ-χο όργανο λήψης των αποφάσεων, η γενική συνέλευση των εργαζομένων, το αποφασίσει. Η κλασική διευθυντική ιδιότητα ή η θέση του «προϊσταμένου» τμήματος, αποκτά χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με την ικανότητα άσκησης συντονιστικού ρόλου με στόχο την αποτελεσματικότερη εσωτερική λει-τουργία και την επίτευξη καλύτερου ποιοτικού αποτελέσματος στο εκ-πεμπόμενο πρόγραμμα. Το λεγόμενο «διευθυντικό δικαίωμα» καταργείται και στη θέση του μπαίνει ο σεβασμός των ίσων προς ίσους. Οι συντονιστές (προϊστάμενοι) των τμημάτων εκλέγονται από τους ερ-γαζόμενους του τμήματος. Λογοδο-τούν, ελέγχονται και είναι ανακλητοί από τη Γενική Συνέλευση των εργα-ζομένων. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιμέρους διευθύνσεις. Ομοίως, ο γενικός συντονιστής (η κλασική θέση του γενικού διευθυ-ντή) δεν εξαιρείται από τις παραπά-νω προβλέψεις. Η εκλογή του γίνεται από τη γενική συνέλευση των εργα-

ζομένων της ΕΡΤ.Γενικά, η θέση του γενικού συντονι-στή/διευθυντή δεν έχει την έννοια της δύναμης επιβολής και της εν λευκώ εξουσιαστικής διαχείρισης/λειτουργίας της ΕΡΤ αλλά την έννοια του συντονισμού των τμημάτων για το καλύτερο δυνατό ποιοτικό απο-τέλεσμα προς όφελος της ίδιας της κοινωνίας και εν δυνάμει υπέρ της δι-εύρυνσης των δικαιωμάτων και της υπεράσπισης των κατακτήσεων του λαού, μεταξύ αυτών και του δικαιώ-ματος για ελεύθερη ακηδεμόνευτη ενημέρωση και ποιοτική ψυχαγωγία.

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Η ΕΡΤ, από όπου και αν εκπέμπει πρόγραμμα, αποτελεί έναν ενιαίο, δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό οργανι-σμό, ενώ παραλλήλως, κάθε κανάλι, ραδιόφωνο ή διαδικτυακό Μέσο της ΕΡΤ (όπως άλλωστε και η ΕΡΤ3), διατηρούν τη διοικητική τους αυτο-

νομία. Η ΕΡΤ διαθέτει το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό και την κατάλ-ληλη υλικοτεχνική ραδιοτηλεοπτική υποδομή σε κάθε νομό της χώρας προκειμένου να καλύπτεται άμεσα οποιοδήποτε τοπικό ή έκτακτο θέμα από τις κατά τόπους, μονάδες. Η αλ-ληλεγγύη, η ισότιμη αλληλοσυνεν-νόηση, ο σεβασμός στην αυτοτέλεια και ο συντονισμός μεταξύ των μελών αυτού του δημόσιου ραδιοτηλεοπτι-κού οργανισμού αποτελούν προϋπό-θεση τόσο για την εφαρμογή και την εμπέδωση των εσωτερικών αμεσο-δημοκρατικών διαδικασιών όσο και για την αποτροπή κυριάρχησης μίας κεντρικά κατευθυνόμενης διοίκησης. Σε τακτά διαστήματα γίνονται πα-νελλαδικές συναντήσεις των συντο-νιστών και των επιτροπών όλων των μονάδων της χώρας που μεταφέρουν τις αποφάσεις των γενικών συνελεύ-σεων των εργαζομένων και της κοι-νωνίας των πολιτών, προκειμένου να ανταλλάσσονται απόψεις, να αντιμε-τωπίζονται οι αδυναμίες και να βελ-τιώνεται συνεχώς το εκπεμπόμενο πρόγραμμα.

Συνέντευξη από τις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου

οικονομικών

Αλεξάκη Ευαγγελία μέλος του συντονιστικού των αγωνιζόμενων καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών

Φωτεινή Νικηταρά μέλος του συντονιστικού των αγωνιζόμενων καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών

Είστε πολύ καιρό στο δρόμο και στο αγώνα κερδίζοντας κάποιες νίκες.Βρήκατε όμως απέναντι σας τοίχο. Την αναλγησία της Κυβέρνησης και τη βία των ΜΑΤ.Πως βλέπετε την συνέχι-ση αυτού του σπουδαίου αγώνα; Πως διαμορφώνονται τα πράγματα αυτή τη στιγμή;Α. Ε. Μέχρι εδώ νιώθουμε ότι αυτός ο αγώνας έχει φύγει από τα χέρια μας και δεν είναι μόνο δικός μας. Αυτό το νιώ-θουμε με την συμμετοχή του κόσμου που περνάει εδώ και μας λέει συνεχί-στε, δεν πρέπει να σταματήσετε. Αυτός ο αγώνας θα πάει μέχρι τέλος. Ούτως ή άλλως είχαμε αποφασίσει αυτόν τον αγώνα να τον πάμε μέχρι τέλος, δεν πρόκειται να γυρίσουμε στα σπίτια μας ηττημένες. Μόνο όταν πάρουμε πίσω τις δουλειές μας. Εδώ θα είμαστε και τον Σεπτέμβριο και μετά και έχουμε αποδείξει ότι διαθέτουμε δύναμη αλλά πιο πολύ πείσμα. Αυτό το πείσμα είναι που μας δίνει την δύναμη για να σφίγ-γουμε τις γροθιές μετά από κάθε ανα-ποδιά που έρχεται. Σε δέκα λεπτά εμείς ξαναγινόμαστε δυνατές και ξεκινάμε από την αρχή. Δεν φοβόμαστε, έχουμε ξεπεράσει τον φόβο και ξέρουμε ότι θα νικήσουμε.Φ.Ν. Έπειτα από 9 μήνες αλλά και ειδι-κά τις 50 μέρες στις σκηνή και όπως μας έχει αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, εμείς κλιμακώνουμε τους αγώνες μας και συ-νεχίζουμε δυναμικά εωσότου γυρίσουμε στις δουλειές μας και ότι και να κάνει η κυβέρνηση εμείς δεν το βάζουμε κάτω. Θα συνεχίσουμε δυναμικά μέχρι να πά-ρουμε την δουλειά μας πίσω.

Πως Βλέπετε την προοπτική ενός κοι-νού μετώπου αγώνα εργαζομένων στο Δημόσιο Τομέα ενάντια στη διαθεσι-μότητα, τις μετατάξεις κ.λ.π;Α.Ε. Εμείς θα θέλαμε πάρα πολύ αυτός ο αγώνας να γίνει ενιαίος από όλους τους απολυμένους. Ζητάμε την συμ-μετοχή όλων των απολυμένων και όχι μόνο γιατί αυτές οι πολιτικές δεν είναι μόνο για αυτούς που απολύθηκαν. Δεν πολεμάμε μόνο για τις δουλειές μας. Στην αρχή ξεκίνησε έτσι γιατί χάσαμε τόσο άδικα την δουλειά μας αλλά στην πορεία είδαμε ότι δεν μας πήρανε μόνο την δουλειά μας, μας έχουν πάρει τα πάντα. Αυτοί εκεί πάνω που λένε ότι

θέλουνε να φτιάξουνε αυτή τη χώρα θέλουνε να μας υποβιβάσουνε, θέλουν να φέρουνε στη χώρα μας τον εργασι-ακό μεσαίωνα, θέλουν να στείλουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό, θέλουν να κάνουν την χώρα μας χώρα γερόντων. Εμείς αυτό το έχουμε καταλάβει και εί-μαστε ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, δεν τις δεχόμαστε και πολεμάμε για όλα αυτά, για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας αλλά και για μας γιατί το δικαιούμαστε. Δου-λέψαμε μια ζωή τόσο σκληρά με αυτή τη σκούπα και δεν μπορούν τώρα που φτάσαμε λίγο πριν τη σύνταξη να μας θάβουν ζωντανές, δεν πρόκειται να το δεχθούμε, θα πολεμήσουμε.Φ.Ν. Αυτό το φωνάζουμε εδώ και 9 μήνες. Αυτό που έχουμε ζήσει είναι η αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων, των απολυμένων, των διαθέσιμων. Να ενωθούμε όλοι μαζί, ζητάμε όλοι κοινά την δουλειά μας πίσω και αν ενωθούμε όλοι μαζί, ίσως να καταφέρουμε κάτι. Γιατί μόνη της κάθε ομάδα είναι πολύ δύσκολο ενώ όλοι μαζί μπορεί να τα κα-ταφέρουμε. Αυτό φωνάζουμε και αυτό λέμε σε όλους.

Η επιμονή σας και η αντοχή σας έχει προκαλέσει τον θαυμασμό όλων. Από πού αντλείτε αυτή τη δύναμη;Α.Ε. Δύναμη αντλούμε από την αδικία. Όταν βλέπεις ότι καθημερινά σε κατα-βάλει η αδικία, κάποια στιγμή λες ως εδώ ! δεν αντέχεις άλλο και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε και να δια-μηνύσουμε σε όλο τον κόσμο είναι ότι πρέπει να πούμε ότι φτάνει πια! Πρέ-πει ομαδικά και συντεταγμένα να βγού-με έξω και να απαιτήσουμε αυτά που μας έχουν πάρει μέσα σε μία νύχτα και ακόμη περισσότερα γιατί τα αξίζουμε, γιατί δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, γιατί δεν είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για το κα-τάντημα που έφεραν τη χώρα μας, γιατί άλλοι πρέπει να πληρώσουν την κρίση. Εμείς την έχουμε πληρώσει πάρα πολ-λές φορές τη κρίση. Να την πληρώσουν λοιπόν αυτοί με τις πολιτικές τους που έφεραν το τόπο σε αυτή τη κατάσταση. Να τα πάρουν από τους τραπεζίτες, από τις offshoreεταιρίες, να τα πάρουν από τη Siemens, από τις Μ.Κ.Ο. . Εμείς δεν διαχειριστήκαμε ποτέ τέτοια πράγματα, τίποτα από όλα αυτά, ούτε ντύσαμε τα

σπίτια μας με ηλεκτρικές συσκευές από την Siemens δωρεάν. Δεν κάναμε τίποτε από όλα αυτά. Εμείς είμαστε άνθρωποι έντιμοι που πληρώναμε τους φόρους μας, που δουλεύαμε για να ζήσουμε τις οικογένειες μας και τα σπίτια μας, για να βγάλουμε με αυτά τα λίγα χρήματα πέρα τη ζωή μας. Και δεν μας αξίζει αυτό! Δεν μας αξίζει να μας πετάνε, να μας ρίχνουν στον εργασιακό μεσαίωνα που θέλουν να μας κάνουνε να ζήσουμε με 300 ευρώ το μήνα. Τα παιδιά μας δεν μπορούν να ονειρεύονται, δεν μπορούν να βλέπουν χρώματα. Δεν μαυρίσανε μόνο την ΕΡΤ, μαύρισαν όλη την ζωή μας. Για αυτό πρέπει να πούμε φτάνει πια!Φ.Ν. Πριν 9 μήνες που ξεκινήσαμε, δεν ξέραμε τίποτα από όλο αυτό που έχει γίνει μέχρι τώρα. Τη δύναμη την βρή-καμε σιγά σιγά στο δρόμο. Η μία με την άλλη οι γυναίκες ενωθήκαμε, γνωρίσαμε η μία την άλλη και έτσι αποκτήσαμε μια δύναμη που και εμείς οι ίδιες δεν την ξέραμε. Πριν 9 μήνες ήμασταν νοικοκυ-ρές στα σπίτια μας, δουλεύαμε, φροντί-ζαμε τα παιδιά μας. Απλά τον δυναμι-σμό εμείς τον αποκτήσαμε σιγά- σιγά, γιατί οι καθαρίστρια για να ζήσει με 500-600 ευρώ που έπαιρνε, η ζωή της είναι ένας αγώνας. Είχαμε την δύναμη μέσα μας αλλά δεν την ξέραμε, πολύ απλά. Χάνοντας την δουλειά μας και βγαίνοντας σιγά σιγά στο δρόμο, παίρ-ναμε η μία δύναμη από την άλλη. Και εμείς απορούμε που βρίσκουμε αυτή τη δύναμη. Αλλά έχοντας το δίκιο με το μέρος μας, παίρνουμε δύναμη από αυτό που αντιμετωπίζουμε με τα ΜΑΤ, αυτά τα 20χρονα παιδιά που μας αντι-μετωπίζουν με κακία, από αυτό εμείς αντλούμε δύναμη και οργή. Μετά βέ-βαια η οργή φεύγει και αναρωτιόμαστε γιατί να μας συμβαίνει αυτό. Είμαστε μανάδες, γιαγιάδες οι περισσότερες και εγώ προσωπικά έχω ένα εγγονάκι, το έχω ξεχάσει αυτούς του 9 μήνες. Θέλω να γυρίσω πίσω και να μπορώ να το κοι-τάξω στα μάτια, να μπορώ να έχω κάτι να του προσφέρω. Μη έχοντας να του προσφέρω κάτι δεν γυρνάω πίσω. Και βάζω πείσμα, να πάρω πίσω την δου-λειά μου και όταν γυρίσω πίσω, να είμαι περήφανη για το εγγονάκι μου και να μπορώ κάτι να του προσφέρω.

Πως εισπράττετε την αλληλεγγύη του Κόσμου;Α.Ε. Είμαστε πάρα πολύ συγκινημένες από την αλληλεγγύη του κόσμου. Κάθε μέρα που είμαστε εδώ το διαπιστώνου-με, είναι αμέτρητες οι δομές αλληλεγγύ-ης που μας στηρίζουν. Μας προσφέρουν τα πάντα, είναι δίπλα μας καθημερινά και δεν θα άλλαζα αυτό τον αγώνα με τίποτα στη ζωή μου. Όποιος δεν το έχει ζήσει και δεν έχει κάνει ένα αγώνα δικό του, πρέπει να το κάνει γιατί μόνο τότε θα αισθανθεί πόσο πλήρης μπορείς να νιώσεις μέσα σου, όταν πολεμάς για τα αυτονόητα, όταν πολεμάς για καλύτερες μέρες, όταν πολεμάς για να φύγει το μαύρο από τη ζωή σου, όταν πολεμάς για να ονειρεύεσαι, όταν πολεμάς για να βλέπεις χρώματα.Φ.Ν. 50 ημέρες τώρα εδώ στη σκηνή, αυτό που ζούμε είναι φοβερό. Αυτή η αλληλεγγύη του κόσμου μας έχει κάνει πλέον… κλαίγαμε καθημερινά ειδικά στις αρχές που βλέπαμε τόσο κόσμο να περνάει από εδώ και να μας λέει μπρά-βο και να μας λέει λόγια ανατριχιαστικά. Πριν δεν το καταλαβαίναμε, πηγαίναμε 2-3 ώρες φωνάζαμε, ξαναγυρνάγαμε σπίτια μας. Εδώ και 50 μέρες είμαστε εδώ συνεχόμενα και κόσμος μας φέρ-νει κάτι να φάμε και να πιούμε από το υστέρημα του. Τώρα καταλαβαίνουμε τι έχουμε κάνει. Αυτό μας δίνει πάρα πολύ δύναμη, ο κόσμος μας δίνει δύναμη και εμείς δίνουμε δύναμη στο κόσμο.

Το ότι είστε μια χούφτα γυναίκες κα-ταρρίπτοντας τα στερεότυπα αυτό πως το βλέπετε;Α.Ε. Δεν τα πιστεύω όλα αυτά. Δεν είναι οι άντρες πιο δυνατοί. Πιστεύω στην αποφασιστικότητα του κάθε ατό-μου να σκεφτεί και να κάνει αυτό που θέλει. Το δεν μπορώ δεν το πιστεύω, πιστεύω το δεν θέλω. Εμείς σκεφτήκα-με ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε. Δεν πιστεύω στις διαφορές φύλου.Φ.Ν. Τελικά οι γυναίκες μπορούν να κά-νουν πολλά. Έχουν φοβερή δύναμη εάν το θελήσουν, δεν είναι μόνο μανάδες, νοικοκυρές, γιαγιάδες. Μπορούν να δι-εκδικούν τη ζωή τους. Όταν οι γυναίκες θέλουν κάτι, το πετυχαίνουν και εννοώ πάντα το δίκιο.

[16] ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Χαλάτσης

LGBT [17]

3o Pride Θεσσαλλονίκης

Ο δικός μας κόσμος είναι χρωματιστός!Σε πείσμα όλων όσων θέλουν

να επιβάλλουν το μαύρο στις οθόνες μας, στις ζωές μας ή

στο μέλλον μας, παίρνουμε μικρές ανάσες ελπίδας και ανακαλύπτουμε ξανά όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου! Όλοι και όλες που διεκδικού-με έναν άλλον κόσμο, πολύχρωμο και ζωντανό, βρεθήκαμε στο φετινό 3ο Pride Θεσσαλονίκης (20-21 Ιούνη) και είδαμε τις μικρές ή μεγαλύτερες εστίες αντίστασης, που μας δίνουν κουράγιο για να συνεχίσουμε.

Εκατοντάδες ήταν αυτοί και αυτές που παρακολούθησαν τις προφε-στιβαλικές εκδηλώσεις (πολιτικές συζητήσεις, εικαστικές εκθέσεις, δρώμενα, προβολές, θεατρικές πα-ραστάσεις), ενώ περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι ανεξαρτήτως σε-

ξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου πορεύτηκαν, φώναξαν συνθήματα, τραγούδησαν, χόρεψαν.

Για άλλη μια χρονιά άνθρωποι από όλες τις γωνιές του κινήματος, πολι-τικές ή δικαιωματικές οργανώσεις, λοατ συλλογικότητες, ενωθήκαμε σε μια μεγάλη πορεία με κέφι και ζωντάνια, δηλώνοντας ότι η σπίθα που άναψε στο Stonewall τον Ιούνη του ’69 συνεχίζει να εμπνέει χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες. Μια σπί-θα που όσο παραμένει αναμμένη και ενώνεται με τις φωτιές όλων των κι-νημάτων που αντιστέκονται, σκορ-πίζει τα σκοτάδια, στα οποία έχουν βαλθεί να μας βυθίσουν.

Το σύνθημα του φετινού Pride Θεσσαλονίκης ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΣ είναι

συνώνυμο του «Ως εδώ». Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν αυ-τοί και αυτές που δεν χωρούν στα σχέδια των από πάνω. Που δεν βολεύονται με τα ξεροκόμματα δι-καιώματων που τους πετούν, αλλά ζητούν εδώ και τώρα ρήξη με τον παλιό και φθαρμέ-νο κόσμο και χτίσιμο ενός νέου πάνω στα θεμέλια της συντρο-φικότητας, της αλλη-λεγγύης, της ισοτιμίας όλων, της απουσίας εκετάλλευσης ανθρώ-που από άνθρωπο.

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΆΣΕΙΣ

Αριστερά και εξουσία, ο δημοκρατι-κός δρόμος για το σοσιαλισμόΔημήτρης Μπελαντήςεκδόσεις Τόπος

Ίχνη ΖωήςΕλένη Πορτάλιουεκδόσεις Μικρή Άρκτος

gjghjhhgjhgjhg

Κατ’αρχάς, είναι υπέροχη η είδη-ση ότι στην Κύπρο έγινε Πρά-ιντ, δεδομένου ότι το νησί θα

μπορούσε να παρομοιαστεί με μια «ντουλάπα» που επιπλέει στη Μεσό-γειο, όπερ σημαίνει ότι οι ΛΟΑΤ ταυ-τότητες έχουν ελάχιστη ορατότητα και αποδοχή. Πώς συνδέονται, όμως, αυτά τα δυο φαινόμενα; Περισσότε-ρη ορατότητα σημαίνει και περισ-σότερη αποδοχή; Παραδεχόμαστε, δηλαδή, ότι η αποδοχή είναι ζήτημα εξοικείωσης και μόνο; Πολύ αφελές για να είναι αληθινό. Αλλά και κα-ταλυτικό: αν ίσχυε αυτός ο συσχετι-σμός, τότε δεν θα είχαν νόημα οι δι-καιωματικές διεκδικήσεις για πολλές διακριτές κοινωνικές ομάδες κατα-πιεσμένων, εφόσον αφορούν ολιγά-

ριθμα υποκείμενα που ποτέ δεν θα κατάφερναν να αποκτήσουν ευρεία ορατότητα.

Αν μείνουμε στην απλοϊκή αυτή σύνδεση, τότε ας «καταθέσουμε τα όπλα» στον αγώνα της ισότητας των οροθετικών, των κωφών, των ομοε-ρωτικών τρανς, των ρομά (σε πολλές χώρες) των εκδιδόμενων Αφρικανών γυναικών κ.ο.κ., όπως και κάθε υπο-κειμενικότητας που αναπτύσσεται στον κόμβο περισσότερων κατηγο-ριών αποκλεισμών. Γιατί; Μα, επειδή ποτέ δεν θα φτάσουν σε τέτοιο αριθ-μό ώστε να «διαχυθούν» στο σύνο-λο και να αναμειχθούν με όλους/ες τους/τις υπόλοιπους/ες, και έτσι να εξασφαλίσουν ισότιμη μεταχείριση καθώς η κοινωνία θα έχει συνηθίσει τη συμβίωση μαζί τους. Η αποδοχή, λοιπόν, δεν είναι ζήτημα ορατότητας μόνο, το οποίο μεθερμηνευόμενο ση-μαίνει ότι το να είμαστε εκεί έξω δεν μας εξασφαλίζει τίποτα αυτομάτως. Είναι λεπτό αλλά ουσιαστικό το να κατανοήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στη μαζικοποίηση της ατομικότητας από τη μια, και την ομαδικότητα/κοινότητα, από την άλλη.

Πολύς λόγος γίνεται (στην Ελλάδα) για το «γκέι κίνημα» και την «γκέι κοινότητα». Χρήσιμες έννοιες αυ-τές και ιστορικά καταξιωμένες. Όχι, όμως, στην εποχή της κουήρ υποκει-μενικότητας. Αυτό που διεκδικούμε σήμερα είναι η πολλότητα των εκ-φάνσεων φύλων και σεξουαλικοτή-των, δηλαδή η ισότητα ανάμεσα σε άτομα που δομούν την ταυτότητά τους με έμφυλους ρόλους που δεν

είναι ούτε ενιαίοι, ούτε παγιωμένοι, ούτε έχουν αποκλειστική σύνδεση με μια συγκεκριμένη έκφανση ερωτικής επιθυμίας και μόνο. Πάμε δεκαετίες πίσω αν ακόμα λέμε γκέι (φανερούς ή κρυφούς) όσους άντρες κάνουν σεξ με άλλους άντρες, ή τρανς όσα άτομα έχουν εγχειριστεί ή ζουν σε κατάστα-ση μόνιμης παρενδυσίας κλπ. Σήμε-ρα, γκέι είναι όσοι άντρες συγκρο-τούν συνειδητά την ταυτότητά τους με αναφορά σε γκέι αρρενωπότητες, ανεξάρτητα αν κάνουν σεξ (μόνο) με άντρες, κατά τον ίδιο τρόπο που τρανς είναι όσα άτομα αυτοχαρα-κτηρίζονται διεμφυλικά, ανεξάρτητα από ιατρικές παρεμβάσεις ή φαινοτυ-πικές συγγένειες προς το αρσενικό ή το θηλυκό, κλπ. Αυτό που (κυρίως σε επίπεδο στοχασμού, αλλά όχι μόνο) έχουμε καταφέρει είναι να ξεφύγου-με από τις παραδοσιακές κατηγορι-οποιήσεις και να συζητάμε για την περί (φύλων και) σεξουαλικοτήτων ισότητα ολοένα και περισσότερων διαφορετικών υποκειμενικοτήτων. Για παράδειγμα, πρόσφατα ένας άν-θρωπος κέρδισε στην Αυστραλία το νομικό δικαίωμα να είναι ουδέτερου φύλου, να μη χαρακτηρίζεται ούτε ως άντρας ούτε ως γυναίκα. Το αίτη-μα αυτό ήταν αδιανόητο μέχρι δυο δεκαετίες πριν, καθώς η «αποκόλ-ληση» των σωμάτων από τις σεξου-αλικές πρακτικές με τις οποίες είναι σφιχτοδεμένα, δεν είχε ακόμα τεθεί. Σήμερα, όμως, αυτό ζητάμε: να μην είναι καθοριστικά για την κατηγορι-οποίηση των ανθρώπων τα νοήματα που (ανα)παράγονται μέσα από δι-αδικασίες εμφυλοποίησης σωμάτων και υποκειμενικοποίησης σεξουαλι-

κοτήτων. Με απλά λόγια: να μην έχει σημασία (ως ταξινομητική μεταβλη-τή) όχι μόνο το αν είσαι λεσβία, αλλά ούτε το πώς είσαι λεσβία.

Πού πήγε, λοιπόν, η Άννα Βίσση; Στο Πράιντ ποιων; Ας πάρουμε για παράδειγμα τους γκέι της Λευκω-σίας – πολύ λίγοι όσοι συνειδητά αυτοχαρακτηρίζονται έτσι και υπο-στηρίζουν αυτήν την ταυτότητα. Αν τους ρωτήσουμε, πολλοί θα πουν ότι έχουν συνευρεθεί με άλλους γκέι που είναι «κρυφές» και, μάλιστα, κά-ποιοι θα υπερθεματίσουν, λέγοντας ότι και εκείνοι έχουν πάει με τις ίδιες κρυφές. Κυκλοφορεί ο μύθος ότι σε νταρκ ρουμ ενός κλαμπ της Λεμε-σού –αν κατάλαβα καλά, δεν υπάρχει πια- συνευρέθηκαν εν αγνοία τους πατέρας και γιος. Γενικά, η αφήγηση περί της κατηγορίας γκέι στη Λευκω-σία είναι ότι αριθμεί συντριπτικά πε-ρισσότερους από όσους είναι ορατοί. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιο είναι το «γκεόμετρο» που με τις ενδείξεις του αποφαίνεται μετά από πόσες φορές σεξ με άντρα χαρακτηρίζεται κά-ποιος γκέι. Είναι ο αριθμός 1; Ο αριθ-μός 100; Είναι κάποιος αριθμός x που με την εφαρμογή του κατάλληλου μαθηματικού τύπου δίνει αποτελέ-σματα; Μήπως, πάλι, το ζήτημα είναι χρονικό; Μήπως δίνεται μια περίοδος χάριτος μέχρι μια κάποια ηλικία και από εκεί και μετά μια έστω φορά κά-νει τον άντρα γκέι; Με ποιο κριτήριο ένας άντρας, του οποίου η κοινω-νικότητα μπορεί να είναι μέχρι και ‘αφόρητα’ ετερό, κρίνεται γκέι; Πώς η επιλογή ομόφυλων συντρόφων σφραγίζει ανεξίτηλα υποκειμενικό-τητες που, όμως, επιτελούν αρρενω-πότητες ετερό προσδιορισμού; Πάμε και ανάποδα; Πόσοι γκέι δεν έχουν πει ότι παλαιότερα έκαναν σεξ/σχέ-σεις με γυναίκες; Αυτούς, αν οι ίδιοι δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως γκέι, δεν θα έπρεπε να τους λέμε στρέιτ, με την ίδια ακριβώς λογική που τους άντρες που κάνουν σεξ με άντρες τους λέμε συλλήβδην γκέι; Και το Πράιντ στη Λευκωσία τι ήταν; Η εκδήλωση υπερηφάνειας των φανερών επειδή δεν είναι ‘κρυφές’; Και η Άννα Βίσση πήγε να τους επιβραβεύσει; Και γιατί τότε δεν είπε ΤΙΠΟΤΑ στο χαιρετισμό της σχετικά με την αξία της γενναι-ότητας; Γιατί δεν υπογράμμισε την ανωτερότητα των παρευρισκομένων έναντι των απόντων που κρύβονται; Γιατί η Άννα Βίσση –πολύ σωστά- μί-λησε για το δικαίωμα να αγαπάς και να αγαπιέσαι όπως θες; Γιατί δεν απέκλεισε από την απεύθυνσή της όσους και όσες δομούν την ερωτική

[18] LGBT

First Gay Pride of Cyprus

Γιατί πήγε η Άννα Βίσση στο Πράιντ της Κύπρου;του Δημήτρη Βασιλειάδη

Στο άρθρο αυτό θα στοχαστώ σχετικά με τη θεατότητα των ΛΟΑΤ, τις εκδηλώσεις τύπου Πράιντ, το ποιοι/ες μπορούν να ωφεληθούν από αυτές και με ποιο τρόπο, όπως και για το τι είναι οι ΛΟΑΤ κοινότητες. Και όχι, δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί πήγε η Άννα Βίσση στο 1ο Πράιντ της Κύπρου. Έχω, όμως, κάποια ιδέα τι σημαίνει αυτή της η επιλογή και πώς μπορεί να αξιοποιηθεί.

Πρώτη φορά στην Κύπρο

Το δικαίωμα στην ταυτότητα

ΛΟΑΤ κίνημα ανοιχτό

τους ταυτότητα με όρους εχεμύθει-ας; Γιατί, αφού προβάλλεται ως τόσο σημαντικό, δεν είπε ότι η εκδήλωση είναι μια μεταφορική χείρα βοηθείας προς τους άτολμους και τις άτολμες της σεξουαλικής απελευθέρωσης; Θα μου πεις: γιατί δεν το σκέφτηκε. Και εγώ θα σου πω: επειδή είναι πολύ σωστή στην προσέγγισή της ως προς το πραγματικό ζητούμενο των εκδη-λώσεων τύπου Πράιντ: την εξίσωση των σεξουαλικοτήτων, την προβολή ΟΛΩΝ των ταυτοτήτων περί σεξ και φύλου ως ισότιμες, χωρίς να κυρι-αρχεί καμιά έναντι άλλων, καθώς αν αφήσουμε ανοιχτό το παιχνίδι της κυριαρχίας, τότε έχουμε χάσει από χέρι, αφού η ετεροκανονικότητα εί-ναι μακραίωνη υπόθεση.

Σου έχει κάνει ποτέ εντύπωση ότι τα συνθήματα στα Πράιντ παραπέ-μπουν να κάνεις ό,τι θες με όποιες/ους θες, όποτε θες, αλλά όχι να είσαι όποια/ος θες; Ή, τέλος πάντων, ας είσαι όποια/ος θες, αλλά εντός προ-καθορισμένων κατηγοριών ταυτο-τήτων. Το «να είσαι όποια θες» στα Πράιντ δεν σημαίνει ΠΟΤΕ «ας είσαι μια λεσβία παντρεμένη με έναν άντρα και με τρία παιδιά που λαχταρά έστω ένα φλερτ δυο συναντήσεων, αλλά δεν κάνει τίποτα για τη ‘χειραφέτη-σή’ της». Οι καταπιεσμένες σεξουαλι-κότητες εξοβελίζονται ως κρυφές και δειλές, κατώτερες και ανώριμες εξε-λικτικά, ενώ ανοχή υπάρχει μόνο για νέα παιδιά. Σε αυτά, λένε, δείχνουμε αλληλεγγύη, ώστε να δουν ότι υπάρ-χει κόσμος εκεί έξω που μπορεί να τα στηρίξει. Απ’ό,τι φαίνεται, λοιπόν, συμμετέχουμε στα Πράιντ από περη-φάνια και από μεγαλοψυχία και είναι αυτές οι προσωπικές ψυχολογικές συνθήκες που δικαιώνουν την ύπαρ-ξη τέτοιων εκδηλώσεων. Κάπως έτσι βαυκαλίζεται η ατομικότητα καμα-ρώνοντας τη μαζικοποίησή της και χάνεται η ευκαιρία συλλογικής δρά-σης…

Δεν θα σου αρνηθώ ότι είσαι σημα-ντικός/ή που ζεις τη ζωή σου χωρίς να αφήνεις τη σεξουαλικότητά σου να εμποδίζει την κοινωνικότητά σου. Δεν θα υποτιμήσω το πόσο δύσκολες μάχες χρειάστηκε να δώσεις, ούτε θα απαξιώσω τις επιλογές σου ως προς την όπεν ταυτότητά σου. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις, όμως, είναι ότι αυτά είναι ατομικά επιτεύγματα και ότι δεν υπάρχει μηχανισμός που να μετατρέπει αυτομάτως τις πολυάριθ-μες ατομικότητες σε συλλογικότητα. Μπράβο σου που χορεύεις στους δρόμους ‘παρέα’ με τη σεξουαλικότη-τά σου – καθόλου αμελητέο το να δη-μοσιοποιείς την καταπιεσμένη και με όρους κατωτερότητας δομημένη σε-ξουαλική σου ταυτότητα – και ακόμα πιο μπράβο σου που επιτελείς τη σε-ξουαλικότητά σου με όρους μαζικής κοινωνικής εκδήλωσης, εφόσον αυτό επιθυμείς. Όμως, αυτό ΔΕΝ ανεβαίνει στη σφαίρα του πολιτικού από μόνο του, καθώς πάσχει στόχου και προσα-νατολισμού. Διότι, το να μαζευτούν 1.000 ή 10.000 ή 50.000 άτομα που χαίρονται με το πόσο όπεν είναι (ή, γενικώς, με το πόσο σημαντικό είναι να είσαι όπεν) μαζικοποιεί, απλώς, αυτή τη χαρά. Μπορεί να χρειάστηκε να κάνεις επανάσταση για να είσαι αυτή/ός που είσαι, αλλά αυτό που εί-σαι δεν είναι επανάσταση από μόνο

του. Και ούτε μπορεί να γίνει επειδή πολλαπλασιάστηκε. Χρειάζεται κάτι ακόμα και σε αυτό μπορεί να βοηθή-σει το (όποιο) Πράιντ. Διότι, μια τέ-τοια μαζική εκδήλωση θα μπορούσε να αποτελέσει τη μήτρα της συλλογι-κότητας, καθώς αποτελεί η ίδια μια δυνητικότητα. Όλες και όλοι μαζί δεν είναι τίποτα πολιτικό ακόμα, αλλά έχουν μια τεράστια δυναμική. Αυτό που μένει είναι να βρεθεί το κατάλ-ληλο υλικό που θα πυροδοτήσει τη μετάβαση.

Από την άλλη πλευρά, γιατί εσύ εί-σαι πιο σημαντική/ός από την άλλη/τον άλλον που (λες ότι) κρύβονται; Έναντι ποιας αρχής ή αξίας το δικό σου μέτρο είναι κοινό μέτρο; Αντι-λαμβάνεσαι ότι ολοένα και περισ-σότερο ο λόγος περί των ΛΟΑΤ ταυ-τοτήτων γίνεται λόγος αποκλεισμού

και διάκρισης εις βάρος των κρυφών; Το νιώθεις ότι τείνει να γίνει κυρίαρ-χη η αφήγηση της μη ορατότητας ως άρνηση, αποφυγή, βόλεμα και, εντέ-λει, προδοσία; Στο μέτρο των γνώσε-ών μου, θα σου έλεγα ότι πάνε χρόνια από τότε που υπήρχαν πραγματικά τα πολυθρύλητα γκέι κινήματα που είχαν ανάγκη τη μέγιστη δυνατή έκθεση ώστε να πολιτικοποιηθεί η ως τότε ανύπαρκτη παράμετρος της σεξουαλικότητας στα δημόσια πράγματα. Εκείνη, βέβαια, την περί-οδο, και η ακαδημαϊκή προσέγγιση των αντίστοιχων θεμάτων συμπερι-λάμβανε τοποθετήσεις ‘ακραιφνούς ορατότητας’, όπως για παράδειγμα η αναγνώριση γυναικείας υποκει-μενικότητας ΜΟΝΟ στις λεσβίες, πράγμα που πρότεινε η Γαλλίδα φε-μινίστρια Wittig καθώς δεν έβλεπε άλλην ταυτότητα αντίστασης των γυναικών στη φαλλοκρατική πατρι-αρχία. Τώρα πια, όμως, δεν υπάρχει καμία αντίρρηση ότι το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι ΚΑΙ πολιτικές κατηγορίες. Διαφορετικά, γιατί ανα-γνωρίστηκε ο μη έμφυλος άνθρω-πος; Δεν το βλέπεις ότι η σεξουαλικό-τητα γίνεται αντιληπτή και με όρους

πολιτικής ταυτότητας; Στα καθ’ημάς, γιατί το κεντρικό αίτημα του Πράιντ στην Αθήνα σχετιζόταν με τη θεσμο-ποίηση της σύναψης ερωτικών σχέ-σεων μεταξύ ομοφύλων; Δεν το βλέ-πεις ότι, πλέον, ΔΕΝ συζητάμε την ορατότητα, αλλά την ‘πολιτικότητα’ των ταυτοτήτων; Στον Δυτικό κό-σμο, είναι παντελώς αδιάφορο πώς εκφέρεται η υποκειμενικοποίηση της σεξουαλικής έκφρασης, καθώς αυτή και μόνο η έκφραση εκλαμβάνεται ως προϋπόθεση των διεκδικήσεων, όχι ως ζητούμενό τους. Στην Ελλά-δα, όμως, η συζήτηση έχει τελματώ-σει στην παρωχημένη ρητορική περί κρυφότητας και εχεμύθειας, εγκλω-βίζοντας τη χειραφετητική δυναμική στις ατομικές επαναστάσεις και τις αυτοαναφορικές υποκειμενικότητες. Με άλλα λόγια, για να ξαναθυμη-

θούμε την Άννα Βίσση, το «έι, ξέρεις ποια είμαι εγώ;» γίνεται το σύνθημα της αυταξίας και το Πράιντ γίνεται η χαρά της αυταρέσκειας.

Το να μπορείς να προβάλλεις τις διεκδικήσεις σου ως απαιτήσεις το οφείλεις στις προσεγγίσεις εκείνες που συλλαμβάνουν το φύλο σου ως μια άνευ ουσίας (αλλά μεστή σημα-σίας) επιτέλεση και τη σεξουαλικό-τητά σου ως μια ανεπηρέαστη από τη βιολογία σου σύνθεση πρακτι-κών και νοημάτων. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό στο να είσαι ΛΟΑΤ, άρα δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό σε οποιαδή-ποτε μορφή αποκλεισμού βιώνεις ως ΛΟΑΤ. Γι’αυτό και απαιτείς ισότητα. Ακριβώς, λοιπόν, χάρη στο επιχεί-ρημα που δικαιώνει τις απαιτήσεις σου, δεν ανήκεις σε καμία κοινότητα. Αφού υλική υπόσταση στη διαφορε-τικότητά σου ως ΛΟΑΤ δεν υπάρχει, οι αυθαίρετα επικαλούμενες ΛΟΑΤ κοινότητες είναι πλασματικές, ανα-γκαστικά αυτοαναφορικές και, τελι-

κά, απομονωτικές. Εν έτει 2014 ΔΕΝ διεκδικείς πια ορατότητα. Εννοώ ότι δεν πρέπει να διεκδικείς ορατότητα. Εκείνες και εκείνοι που αναγνωρί-ζεις ως ηγέτιδες/ες της ‘κοινότητας’, σε παρασύρουν να αναλώνεσαι σε έναν αγώνα χωρίς αντίκρυσμα. Βο-λεμένες/οι στους θρόνους τους, σου μιλούν διαρκώς για κοινότητες και λοιπά δαιμόνια. Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβεις ότι η ορατότητα έχει νόημα ΜΟΝΟ αν εξυπηρετεί κάποιο πολιτικό αίτημα, ενώ οφείλεις να δεις ότι τα ΛΟΑΤ αιτήματα σήμερα είναι πολιτικά και μόνο, δηλαδή ζη-τούν αναγνώριση κοινωνικών ρόλων για τη σεξουαλικότητά σου, αλλά όχι πια αναγνώριση της ίδιας της σεξου-αλικότητάς σου – εξαίρεση εδώ ίσως αποτελούν κάποια αιτήματα των δι-εμφυλικών. Φρόντισε η υπέροχη δυ-

νητικότητα που διογκώνεται με τον κόσμο που συμμετέχει στα Πράιντ να μετουσιωθεί σε πολιτικό αίτημα (π.χ. αναγνώριση των ΛΟΑΤ σχέσεων θεσμικά) αλλά αναζήτησε την ανάμι-ξή σου στη διαδικασία μετουσίωσης ενεργά και όχι απλώς συμπαρατάσ-σοντας την ορατότητά σου δίπλα σε αυτήν όλων των άλλων. ΦΤΙΑΞΕ την κοινότητα με την οποία σε ζαλίζουν, ενεργοποιήσου και ενεργοποίησε και αυτήν, κάνε χαρά σου τη διεκδίκηση. Αξιοποίησε την παρουσία της Βίσση και της κάθε διασημότητας ώστε να αποκτήσουν θεατότητα τα πολιτικά σου αιτήματα, όχι αυτή και μόνο η ΛΟΑΤ ταυτότητά σου. Και, βεβαίως, απαξίωσε την ορατότητα, ή αποφόρ-τισε την κρυφότητα από τις αρνη-τικές της συνδηλώσεις. Μια κρυφή λεσβία θα μπορεί να νυμφευθεί την εκλεκτή της καρδιάς της, αν ποτέ το θελήσει, όσο θα μπορείς κι εσύ, που την έχεις ήδη έτοιμη και περιμένετε το νόμο να σας επιτρέψει να επιση-μοποιήσετε τη σχέση σας. Τα δικαι-ώματα δεν ανήκουν στις ελίτ, πολλώ δε μάλλον όταν η μαζικότητα των ατομικοτήτων δεν αποτελεί επ’ουδε-νί ελίτ.

LGBT [19]

ΛΟΑΤ¨κομμάτι του μαζικού κινήματος και όχι των ελίτ

ΔΙΕΘΝΗ [20]

Και αν η κοινωνική διαμαρτυρία κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο;

ΒΡΑΖΙΛΙΑΤον προτιμούσαμε όταν έβαζε γκολ. Όταν έγινε πρόεδρος της UEFA (Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών), ο Μισέλ Πλατινί επέλεξε να κάνει τάκλιν κυρίως στο βραζιλιάνικο λαό, στον οποίο ζήτησε, σοβαρά και ξεδιάντροπα, “να περιμένει ένα μήνα για να κάνει τις κοινωνικές του εκρήξεις” (sic). Το θέμα λοιπόν είναι ότι για όλους εκείνους που στοιχημάτισαν με κάθε έννοια του όρου στην ομαλή διεξαγωγή του Μουντιάλ στην Βραζιλία, η διακύβευση είναι υψηλή. Η FIFA (Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου), που ονομάζεται “μη κερδοσκοπικό σωματείο”, κάνει σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ τζίρο, έχει πάνω από 50 εκατομμύρια κέρδη και ένα οικονομικό απόθεμα 1 δισ. ευρώ...

Για τη FIFA και όλες τις επιχειρή-σεις με τις οποίες συνεργάζεται αρμονικά (Coca Cola, Adidas,

McDonalds...), το στοίχημα είναι τε-ράστιο. Κάθε τέσσερα χρόνια, το Πα-γκόσμιο Κύπελλο είναι μια ευκαιρία για να αποκομίσουν ζουμερά κέρδη στις πλάτες των δημόσιων προϋπο-λογισμών της χώρας φιλοξενίας. Και, φυσικά, δεν έχει σημασία η αποσά-θρωση στην οποία αφήνουν την κοι-νωνική κατάσταση της χώρας.

Η τελευταία χώρα υποδοχής, η Νό-τια Αφρική, είδε το πρόσθετο κόστος για το Μουντιάλ να υπερβαίνει το 1.700%, διπλασιάζοντας το εξωτερι-κό χρέος της χώρας! Και όλοι ξέρουν σε ποιον δίνουν να πληρώσει το λο-γαριασμό οι κυβερνήσεις που έχουν πουληθεί στην κυρίαρχη τάξη: στο λαό, ακόμη και όταν περισσότερο από το μισό του ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, πράγμα που είναι γε-γονός στη Νότια Αφρική.

Στη Βραζιλία, οι αρχικές πολιτικές υποσχέσεις -ότι η χρηματοδότηση του Μουντιάλ θα ήταν ιδιωτική- γρήγορα αντιστράφηκαν. Από τα 600.000.000 € που έπρεπε να εξα-σφαλιστούν από ιδιωτικά κεφάλαια, ο προϋπολογισμός λειτουργίας έχει εκτιναχθεί και κυμαίνεται ανάλογα με τις διάφορές εκδοχές γύρω στα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι το δημόσιο χρήμα θα σώσει την κατάσταση, στη συντριπτική πλειονότητα των περι-πτώσεων. Το κόστος των υποδομών εκτιμάται σε πάνω από 10 δισ. δολά-ρια.

Σχετικά με την οικονομική υπερ-δραστηριότητα που σχετίζεται με την κοσμοσυρροή της εκδήλωσης, δεν

είναι οι μικροπωλητές, πολυάριθμοι στη Βραζιλία, οι οποίοι θα επωφελη-θούν: Μια περίμετρος ασφαλείας δύο χιλιομέτρων, υπερπροστατευμένη από το στρατό και την αστυνομία, εγκαταστάθηκε γύρω από τα γήπε-δα και προορίζεται αυστηρά για την εξουσιοδοτημένη από τη FIFA εμπο-ρική δραστηριότητα. Από τα στάδια και τις άλλες υποδομές απομακρύν-θηκαν βίαια 170.000 οικογένειες που ζουν σε φαβέλες.

Σε μια χώρα όπου οι τιμές είναι στα ύψη για αρκετά χρόνια -για τα τρόφι-μα, τα ενοίκια και τις μεταφορές- τι πιο εύλογο από το να επαναστατή-σει κανείς και να διεκδικήσει αυτά που του οφείλονται; Σε αυτή της Βραζιλία, στην οποία θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι ο λαός της ζει ενωμέ-νος τις νίκες της «Σελεσάο», της εθνι-κής ομάδας της, να που, εδώ και ένα χρόνο πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο, αποκρυσταλλώνεται η δυσαρέσκεια σε τέτοιο βαθμό, που η κυβέρνηση και οι διεθνείς ποδοσφαιρικοί οργα-νισμοί έφτασαν στο σημείο να παρα-καλούν για μια πρόκριση της ομάδας της Βραζιλίας στους αγώνες νοκ-άουτ ή και πιο πέρα... Γιατί, αλλιώς, το Μουντιάλ δεν θα είναι, στα μάτια των Βραζιλιάνων, τίποτα άλλο παρά η τεράστια οικονομική μάστιγα που είναι στην πραγματικότητα.

Οι πρώτοι αγώνες δεν έχουν «ηρε-μήσει» τα πνεύματα και ακυρώνουν τις επίσημες προβλέψεις, ακόμη και τείνοντας να αναβιώσουν τις κοι

νωνικές κινητοποιήσεις. Ο αγώνας πλαταίνει, βαθαίνει, ριζώνει, σφρα-γισμένος κυρίως από μια διαδήλωση 20.000 ανθρώπων του εργατικού κινήματος των άστεγων, καθώς και από μια απεργία των εργαζόμενων στις μεταφορές στο Σάο Πάολο. Ένα κίνημα στο οποίο οι απεργίες προστί-θενται στις διαδηλώσεις είναι ανησυ-χητικό για την κυβέρνηση και τις ιδι-οκτήτριες τάξεις της Βραζιλίας.

Να, λοιπόν, ένα Μουντιάλ που υπό-

σχεται να είναι θερμό και γεμάτο εκπλήξεις. Η κοινωνική διαμαρτυρία έχει ήδη προκριθεί στον τελικό, και αυτή είναι η ομάδα που πρέπει να υποστηρίξουμε. Η εκφρασμένη αλ-ληλεγγύη μας σε όσους αγωνίζονται και θα αγωνιστούν κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ είναι απαραίτητη: ενά-ντια στην καταστολή των διαδηλώ-σεων και την ποινικοποίησή τους με προσφυγή σε μέτρα τρομοκρατίας. Ενάντια στις βίαιες εξώσεις των οι-κογενειών που μένουν άστεγες στο δρόμο κατά χιλιάδες. Ενάντια στη μαφία μιας μαζικής πορνείας στις πόλεις που θα διεξαχθούν οι αγώνες. Και ενάντια στο υψηλό κόστος ζωής απέναντι στο οποίο οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι ακτήμονες, οι άστεγοι εξεγείρονται.

Είναι απαραίτητο να πούμε ξανά ότι εκείνοι που αγωνίζονται εκεί δεν είναι μόνοι απέναντι στην εξουσία, και μας δείχνουν το δρόμο προς τα εμπρός. Όπως λένε οι συλλογικότη-τες αλληλεγγύης με αυτές τις κινητο-ποιήσεις, στις οποίες συμμετέχει και το NPA, «έχει ξεχειλίσει το ποτήρι»! Και όταν ξεχειλίζει, οι απαιτήσεις μας και η επιθυμία μας να αλλάξου-με την κοινωνία πρέπει να μπορούν να ακούγονται καθαρά, πέρα από τα σύνορα, σε αυτόν τον κόσμο όπου πραγματικά τίποτα, ούτε καν η μπά-λα, δεν κυλάει όπως θα έπρεπε.

Του Ολιβιέ Μπεζανσνό* - μετάφραση Άννα Χριστοπούλου

Η κοινωνική διαμαρτυρία έχει ήδη προκριθεί στον τελικό, και αυτή είναι η ομάδα που πρέπει να υποστηρίξουμε.

*Στέλεχος του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA). Το άρθρο αναρτήθηκε στο σάιτ του NPA.

Το Μουντιάλ της εξέγερσης

Οι κοινωνικοί αγώνες είναι ήδη στον τελικό