krmz

krmz

krmz

K O R İ D O R YAYINCILIK - 224 ISBN: 978-605-4629-42-8

YAYINEVİ SERTİFİKA NO: 16229

MATBAA SERTİFİKA NO: 16318

Ne D ü ş ü n d ü ğ ü n ü Biliyorum

Mark Allen Smith

Ö z g ü n Adı: THE INQUISITOR

©2012 by Mark Allen Smith

© Bu kitabın Türkiye'deki yayın hakları Akçalı Ajans aracılığıyla Koridor Yayıncılık'a aittir.

Yayıncının izni olmaksızın çoğaltılamaz, kaynak gösterilmek suretiyle alıntı yapılabilir.

Yayın yönetmeni: Erdem Boz

Editör. Zübeyde Abat

Çeviren: Ender Nail

Kapak ve sayfa tasarımı: Tuğçe Ekmekçi

Baskı: Oktay Matbaacılık, İstanbul

OKTAY MATBAACILIK Davutpaşa Kışla Cad. Kale İş Merkezi C Blok

No: 55 - 56 Topkapı - Zeytinburnu

G7f:Umut Matbaacılık, istanbul

1. baskı: Koridor Yayıncılık, istanbul, 2013

K O R İ D O R YAYINCILIK

Maltepe Man. Davutpaşa Cad. MB İş Merkezi

No: 14 Kat: 1 D: 1 Zeytinburnu / istanbul

Tel.: 0212 - 544 41 41 / 544 66 68 / 544 66 69

Faks.: 0212-544 66 70

E-posta: info@koridoryayincilik.com.tr

www.koridoryayincilik.com.tr

Genel Dağıt ım: YELPAZE D A Ğ I T I M

Tel.: 0212 544 46 46 / 544 32 02 - 03

Faks: 0212 544 87 86

E-posta: info@yelpaze.com.tr

krmz

NE PÜŞÜNPÜOJNÜ

fcjlJyOBUII

MARK ALLEN S M I T H

Çeviren: Ender Nail

KORIDOR

krmz

GİRİŞ

İki buçuk metrekarelik odadaki müşteri arkasındaki loş odayı gözler önüne seren tek taraflı aynanın karşısında otu­ruyordu. Kayıt cihazından yükselen sinir bozucu kahkaha­lar duvarlardaki hoparlörlerden yükselen kuru öksürüklerle sık sık kesiliyordu ama müşteri kendisi için bırakılmış ku­laklıkları taktığı için herhangi bir şey duymuyordu.

Saatine baktı. 23:20. Üç saattir buradaydı ve ikinci viski­sini yudumluyordu. Penceresiz oda son derece pahalı, eski­tilmiş ahşap mobilyalarla döşeliydi. Sandalye Arne Jacob-sen koleksiyonuna aitti. Halıysa antika bir İran halisiydi. Krom sarısı barda aralarında soğutulmuş kovanın içindeki Pinot Noir ve Sancerre şaraplarının da olduğu pahalı içkiler bulunuyordu. Tavandan koni biçimli dört nikel süsleme sar­kıyor, kristal viski kadehlerinin ışığı bu süslerde yansıyarak tavanda yıldız biçimli şekiller meydana getiriyordu. Barın alt rafında küçük kırmızı ışığı yanıp sönen bir DVD kayıt cihazı bulunuyordu.

5

krmz

MARK ALLEN SMITH

Müşteri, Birleşik Devletlerde öncü bir elektronik firma­sının güvenlik müdürüydü. Kendisi bu türden lükslere aşina olmasını sağlayacak bir gelire sahip olmasa da yanında ça­lıştığı insanlar bu tür ortamlara son derece alışkındılar. Ve şu an ondan telefon bekliyorlardı. Little Italy bölgesindeki bir lokantada Carmine Delanotte adlı, son derece şık giyim­l i , oldukça bakımlı çete lideriyle görüşme ayarlamak bir hafta süren yoğun bir araştırma süreci gerektirmişti. Car­mine Delato ancak bir şişe Barolo içip, üzerine de iki duble espressoyu mideye indirdikten sonra bir internet şifresiyle gerçek ismi olmadığı apaçık ortada olan Geiger'in adını vermişti. Şifreyle Geiger'in internet sitesine, DoYouMrJo-nes.com adresine ulaşmış, Delanotte'nin adını kullanması sayesinde süreci de hızlandırmıştı. Gecenin erken saatlerin­de müşteri, hedefi yani şirketinin araştırma geliştirme bö­lümü görevlisi Matthew Gant'ı otoparktan kaçırıp, aldığı talimatlar doğrultusunda Ludlow Caddesi'ndeki, dışarıdan dikkat çekmeyecek bu sade görünüşlü, iki katlı binaya ge­tirmişti.

Müşteri sonunda bu odada Geiger'le tanıştığında dikka­tini çeken ilk şey adamın gözünü neredeyse hiç kırpmayışı olmuştu. Müşteri kendi soğukkanlılığıyla hep övünmüştü ama açıkçası Geiger onu solda sıfır bırakmıştı. Kadife gibi, pürüzsüz ses tonu da görünüşünün etkisini daha bir arttı-rıyordu. Gri, elips biçimli gözleri, keskin hatlı, köşeli bir suratı vardı. Oldukça zinde görünüme sahip oluşu insanda düzenli olarak koştuğu ya da dövüş sanatlarıyla uğraştığı izlenimi uyandırıyordu. Sanki yer çekimi iskelet sistemi

6

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

üzerinde kimsede rastlanmayan türden bir etkiye neden ol-muşçasına hafif yana eğik duruyordu.

Garip olduğu apaçıktı ama onun gibi iş yapan birinin normal olması beklenebilir miydi zaten? Müşteri onunla i l ­gili sayısız hikaye duymuştu. Geiger'in başından çok şeyler geçtiğini, NSA'yı dolandırdığını, aslında paraya ihtiyacı ol­mayan, sapkın bir evlat olduğunu ve her şeyi sırf canı böy­le yapmak istediği için yaptığını anlatır dururlardı. Ancak herkesin hemfikir olduğu tek bir şey vardı. O da Geiger'in eşinin benzerinin olmayışıydı. El sıkışırlarken müşteri, "Senin en iyisi olduğunu söylediler, bunun doğru olduğu­nu umuyoruz. Zira Matthew'un çaldığı şeyin milyonlarca dolar değerinde olduğuna dair söylentileri bir hayli ciddiye alıyoruz," demişti.

Geiger bir süre ifadesiz bir yüzle ona bakmıştı. "Ben umutlarla filan uğraşmam burada," dedikten sonra

dönüp gitmişti. İlk bir saat boyunca odanın diğer tarafı karanlıktaydı.

Matthew'un öfke patlamaları arasında cesaret gösterisi adı­na attığı palavralardan başka hiçbir şey işitilmiyordu. Sonra müşterinin kulağına hoparlörlerden Geiger'in sesi ulaştı. Gazap başlıyordu.

"Kes sesini, Matthew. Artık konuşmana müsaade yok." Bu, müşterinin o ana dek işittiği en yüksek sesli fısıltıydı.

Sonra ışıkların açılmasıyla müşteri tek yönlü aynadan siyah kazağı ve bol pantolonuyla, duvara yaslanmış vaziyette duran Geiger'i gördü. Oda duvardan duvara beyaz muşamba kaplıydı. Gerek tavana gerekse zemine yerleştirilen göm­me ışıklar zeminin parıldatmasına neden oluyordu. Kuzey

7

krmz

MARK ALLEN SMITH

ve güney istikametlerindeki duvarlara, tavanın köşesine yaklaşık bir metre aşağıda olacak şekilde küçük kameralar yerleştirilmişti. Uzun süre bakmak müşteride göz yanılgı­sına neden olmuştu, odanın köşeleri yavaş yavaş gözden kayboluyor, Geiger bembeyaz bir mermer zemin üzerinde simsiyah bir heykel misali sanki havada asılıymış gibi du­ruyordu.

Matthew, odanın ortasındaki kırmızı deriden, kenarları parıldayan krom ve porselenle bezeli antika bir berber kol­tuğuna oturtulmuştu. Metal kemerlerle belinden, göğsün­den, el ve ayak bileklerinden sımsıkı bağlanmıştı. Kıpırda-dıkça tel kafesleri andıran metal kemerin yüzeyinde ışıklar parıldıyordu. Yüzü kül rengine dönmüş, yanaklarında kır­mızı lekeler belirmişti. Göğsü ve ayakları çıplaktı.

Geiger yarım saat kadar her on dakikada bir odadaki ye­rini değiştirerek, hiç konuşmadan Matthew'a baktı. Kollan ve bacakları inceydi ama her nasılsa garip görünmüyor, bu hali ona son derece doğal bir hava katıyordu. Matthew te­dirgin bir ifadeyle adamın her hareketini izliyordu.

Geiger, hafifçe çevirince berber koltuğu yavaşça dön­meye başladı. Sonra dışarı çıktı ve o anda ışıklar yeniden kapandı. Şimdi hoparlörlerden, her biri birkaç dakika süren çeşitli sesler işitiliyordu. Müşteri, trafik sıkışıklığı içinde korna çalan, ani frenle lastiklerini öttürerek duran araçla­rın seslerini işitti. Sonra mırıldanan bir kadın sesi. Akortsuz bir gitardan yükselen ezgiler. Bir telefon melodisi. Telefon çalıyor, çalıyor sonra susup ardından yeniden çalmaya baş­lıyordu. Son olarak da sinir bozucu kahkahalar ve öksürük sesleri işitildi. Başta Matthew, "Lanet olasıca!" diye bağır-

8

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

mış ama ardından susmuştu. Bir süre sonra müşteri kulak iıkaçlarını taktı.

Geiger yeniden odaya girerken ışıklar da bir kez daha yandı. Geiger elleri arkasında ona apaçık bir öfkeyle ba­kan Matthew'un yanında durdu. Müşteri kulak tıkaçlarını çıkardı.

"Matthew," dedi Geiger. "Kapat gözlerini." Matthew kaşlarını hafifçe çatsa da kendisinden istenileni

yaptı. "Şimdi. Boş bir kuyuya düştüğünü hayal et. Zifiri karan­

lık bir kuyuya. Hiçbir şey göremiyorsun. Duyduğun tek ses de kendi soluğun. Canın yanıyor. El ya da ayak bileklerin­den birini kırmış olabilirsin."

Geiger, Matthew'un kendisini zifiri karanlık zindanda hayal edebilmesi için bir süre bekledi.

"Acıdan beyninde adeta şimşekler çakıyor. Ağzında kan tadı var. Uzanıp etrafına dokunuyorsun. Duvarlar soğuk, nemli ve de pürüzsüz. Tutunabileceğin en ufak bir oyuk ya da çıkıntı yok. Kendini bu kuyunun dibinde hayal edebili­yorsun değil mi, Matthew?"

Müşteri ensesindeki tüylerin ürperdiğini hissetti. Matthew'u kuyunun dibinde hayal edebiliyordu.

"Soğukkanlılığını muhafaza etmeye çalışıyorsun. Yar­dım istemek için bağırmaya başlıyorsun. Bir taraftan da kendi kendine, biri beni duyacaktır diyorsun. Ama kısa bir süre sonra büyük bir ihtimalle burada öleceğini fark ediyor­sun. Bu düşünce aklında belirir belirmez de içinde bir şey­ler ölmeye başlıyor. Bu bedeninde değil ruhunda başlayan bir ölüm. Ne demek istediğimi anlıyor musun, Matthew?"

9

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Sana kaç kere söyleyeceğim be adam, benden ne istedi­ğini bilmiyorum!"

"Matthew, sana konuşmana izin verilmediğini söyledim. Sadece başını öne ya da yana sallayarak cevap vereceksin. Sana bunu söylediğimi hatırlıyor musun?"

Matthew üzerine yönelen bu hiç kırpılmayan gözlere bakarak başını salladı. Geiger arkasındaki ellerini öne uza­tınca tuttuğu kablosuz mikrofonla kulaklıklar ortaya çıkmış oldu. Kulaklıkları Matthew'un kulaklarına oturttu.

"Sennheiser 650," dedi. "AKG'den daha çok severim bu kulaklıkları. Dokusu daha rahat. Kapat gözlerini, Matthew."

Matthew gözlerini kapattı. Derin, hırıltılı bir soluk koptu ciğerlerinden. Kapalı gözkapakları arasındaki gözleri bir o yana bir bu yana gidip geliyordu.

Geiger mikrofonu ağzına yaklaştırıp, sakin bir sesle ko­nuşurken odada dolaşmaya başladı. Müşteri televizyonda seminer veren bir kişisel gelişim uzmanını izliyormuş hissi­ne kapılmıştı. Ama bu uzmanın yalnızca bir tek dinleyicisi vardı.

"Beni iyi duyabiliyor musun?" diye sordu Geiger. Matthew başını sallayarak onayladı. "Pekala. Şimdi yeniden kuyuya dönüyoruz, Matthew.

Orada mısın?" Matthew yutkununca ademelması yukarı aşağı hareket

etti. Başını bir kez daha salladı. "Güzel." Bu kelime müşteriye bir tür dua sözcüğü gibi

gelmişti. "Kendini şu an bir kuyunun dibinde olduğuna inandırmalısın, Matthew. Çünkü bu bir zihin oyunu değil. Gerçekten de kuyunun dibindesin ve tek kurtuluşun be-

10

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

ııinı. Sana çıkman için gerekli ipi atacak olan da çıkarken Uzanıp ellerini sımsıkı kavrayarak seni çekecek olan da hcııim." Elini usulca Matthew'un omzuna koyunca adam irkildi. "Ve bu ipin sana ulaşmasını da ancak doğruluk sağlayabilir."

Müşteri aynaya doğru biraz sokuldu. "Doğruluk ne güzel şeydir! İnsanlığın tek kusursuz icadı.

Ve ben ilk işittiğim anda bunu anlarım. Çok zeki olduğum ya da sezgilerim çok güçlü olduğu için değil, haddinden fazla yalan duyduğum için gerçeği daha ilk anda anlarım."

Geiger, Matthew'un yüzüne doğru iyice eğildi. Müşteri artık Matthew'un çene kaslarının tedirginlikle iyiden iyiye gerildiğini net biçimde görüyordu.

"Tıpkı koca bir orkestrada tek bir kemanın çaldığı yanlış notayı ayırt edebileceğini söyleyen Toscanini gibi. Olağa­nüstü bir duyma kabiliyetine sahip olmasa da milyonlarca kez aynı notaları dinlemenin getirdiği ustalıkla hatayı anın­da fark ederdi." Geiger derin bir nefes aldı. "Kısacası, Matt­hew, sakın bana yalan söyleme."

Matthew'un burun delikleri bir açılıp bir kapanıyordu. Geiger biraz daha yaklaştı, yaklaştı. Dudaklarıyla adamın-kiler arasında yalnızca küçük mikrofonun sığabileceği ka­dar az bir mesafe kalmıştı.

"Ne dediğimi duydun mu? Sakın bana yalan söyleme!" Bu derece yüksek sesle bağırılmasını hiç beklemeyen

Matthew başını müşterinin biran için adamın boynunun kı-rılabileceğini düşünmesine neden olacak derecede hızla ge­riye itti. Gözleri fal taşı gibi açılmış, dudakları şaşkınlıktan aralanmış, inlemeye dönüşmeden önce boğazından en az

11

krmz

MARK ALLEN SMITH

beş saniye kadar süren dehşet dolu bir feryat kopuvermişti. Geiger başını yana doğru eğince müşteri onun boynunun

çıtırdadığını işitti. Sonra aynı hareketi ters yöne doğru tek­rarladı. Bir çıtırdama daha. Müşteri Geiger'in ifadesinden bir şeyler okumaya çalışıyordu ama bu yüzde en ufak bir duygu emaresi tespit etmek bile mümkün değildi.

"Matthew," dedi Geiger. "Gözlerini kapatmanı, inlemeyi kesmeni ve dikkatini toplamanı istiyorum. Bunu yapabile­cek durumdaysan başını salla."

Matthew'un inleyişi anında kesilirken adeta bir kukla misali başını önce hafifçe kaldırıp sonra hızla indirdi. Göz­lerini de kapatmıştı.

"İstenen hedefe ulaşma doğrultusunda acı üç farklı yön­temle uygulanır. Bunlar temelde, fiziksel, psikolojik ve duy­gusal acı olarak tanımlanır. Tabii bunlar da kendi aralarında sınıflanırlar. Fiziksel acılar bağlamında, örneğin ses..."

Mikrofona parmağıyla hızla vurunca Matthew aniden ir-kilip gözlerini açtı.

"Gözler kapalı!" Matthew inleyince Geiger uzanıp usulca adamın titreyen

göz kapaklarını kapattı. Sonra başparmağını Matthew'un göğüs kemiği üzerine yerleştirdi.

"Baskı..." Parmağını görünüşte hiçbir çaba harcamadan olanca gü­

cüyle bastırmaya başladı. Matthew inlerken yüzü de acıy­la kasıldı. Müşteri şaşkınlık içindeydi. Merakla parmağını kendi göğüs kemiği üzerine götürüp bastırmaya çalıştı.

"Sert darbe..." Geiger kolunu kaldırıp dirseğini doksan derecelik bir

12

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİ YD RUM

açı oluşturacak biçimde büktü. Sonra da dirseğini olanca gücüyle Matthew'un göğsüne patlattı. Ciğerlerindeki bütün hava boşalınca Matthew nefes alamadığından, inlemekte bile zorlanarak acıyla kasıldı.

"Kesme, koparma kısmı gelir." Geiger durdu. "Ama o benim için fazlasıyla ilkel bir uygulama," diye

devam etti. "Lakin..." Elini kulağının arkasına götürüp iki, üç santim uzunlu­

ğunda bir hayli ince, parlak, metal bir cisim çıkardı. "Aç gözlerini." Matthew'un göz kapakları kalktı. Kahverengi gözleri

metal cisme adeta yapışıp kalmıştı. "Bunun ne olduğunu biliyor musun?" Matthew gözlerini sıkarak Geiger'in baş ve işaret par­

makları arasında tuttuğu cisme gözlerini kısarak bakıp başı­nı iki yana salladı. Müşteri farkında olmadan başını salladı. Bel fıtığı olduğunda biraz olsun rahatlayabilirle umuduyla neredeyse her şeyi denemişti. Bu yüzden de bu cismin ne işe yaradığını biliyordu.

"Bu akupunktur iğnesi. Aslen beynin acı olarak tanım­ladığı hissi bloke ederek sinirlere ulaşmasını engelleme amacıyla kullanılır. Ama aynı zamanda acı yaratmak için de kullanılır." Parmaklarının arasındaki iğneyle oyuncak bir kahramanın kılıcını tutuyormuş gibi oynuyordu. "Mes­leğim göz ardı edemeyeceğin kadar çok ironiyle dolu."

Bu cümleyi herhangi bir mizah ya da tehdit unsuru katmadan söylemiş bu da müşterinin ense tüylerinin di­ken diken olmasına neden olmuştu. Geiger diğer eliyle

13

krmz

MARK ALLEN SMITH

Matthew'un saçlarına yapıştı. O anda adam acıdan ziyade az sonra olabilecekleri fark etmenin neden olduğu korkuyla çığlığı bastı. Geiger'se adeta sağırlaşmışçasına en ufak bir tepki vermeden iğneyi sakince Matthew'un boynuna batır­dı. Matthew gözünü bile kırpmamış, bakışları da Geiger'in acımasız ifadeli yüzünden bir an bile ayrılmamıştı.

"Aslında insanoğlu son derece savunmasız bir yapıya sahiptir. Bu iğne bir serçenin tüyünden bile hafif, Matthew. Bir çocuğun gözyaşı damlası bile bükülmesine neden ola­bilir."

Geiger iğneyi hafifçe çevirince kulak tırmalayıcı çığ­lıkları da başlatmış oldu. İğneyi batırdığı yerden çıkardı­ğı anda çığlıklar kesildi. Matthew'un yanaklarından yaşlar süzülüyor, kesik kesik nefes alıyordu.

"Ayrıca eklem yerlerini etkileyecek yoğun sıcak ve so­ğuk uygulamaları, zorla sıvı içirme tatbikatları da var. Kı­sacası Matthew, bir yaptığımı bir daha yapmadan sana gün­lerce farklı şeyler uygulayabilirim."

Geiger kulaklıkları Matthew'un başından çıkartıp, mikrofonla beraber yere bıraktı. "Psikolojik acıya gelin­ce. Sanırım fiziksel acılara karşı duyarlılığın bu alanı test etmeyi gereksiz kılıyor. Senin gibi bekar, herhangi bir ilişkisi olmayan, anne babası ölmüş, kardeşsiz bir insan için duygusal acılardan bahsetmeyi de hiç faydalı görmü­yorum açıkçası. Belki inanmayacaksın ama çok şanslı bir herifsin."

Müşteri, Geiger'in Matthew'a itiraf ettirinceye kadar saldırmasını ve böylece bu işe bir an evvel son vermesi­ni istiyordu. O zaman gerekli telefon görüşmelerini yapıp

14

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

evine gidebilirdi. Ama daha Geiger'le karşılaştığı ilk anda bunun hiç de umduğu gibi işleyen bir süreç olmayacağını fark etmişti.

"Sana henüz bir şey sormayacağım, Matthew. Çünkü gerçeği söylemeye hazır olmadığını görüyorum. Ve yalan söylemeni de istemiyorum."

"Lanet olsun ne istiyorsan sor. Ben... Ben sana bilmedi­ğim bir şeyi söyleyemem ki ."

"Doğru," dedi Geiger. "Konuyla alakasız ama doğru." Bu düşünce müşterinin karın kaslarının kasılması­

na neden oldu. Matthew gerçeği söylüyor olabilir miydi? R&D'nin bilgilerini bir başkasının çalmış olması mümkün müydü? Her şey Matthew'u işaret ediyordu ama..."

"Kuyu, Matthew," dedi Geiger. "Kuyunun dibindesin. Bu yüzden kapat gözlerini."

Geiger ellerini kaldırıp parmaklarını havada oynatmaya başladı. Olup bitenleri izleyen müşteri acaba parmaklarını belli bir sisteme göre mi hareket ettiriyor diye düşünmeden edememişti. Bu Geiger'i bir hava piyanosu çalarken izle­mek gibi bir şeydi.

"Pekala. Uzun süredir bu kuyunun dibindesin. Zihnin, durumdan fazlasıyla etkilenmiş olmalı. Vücudun da hare­ketsizlikten iyice kasılmış. Karanlık ve klostrofobi, algıları­nı, zaman kavramını, kendinle ilgili yargılarını iyiden iyiye etkilemiş durumda. Hislerin iyice körelmiş. Acı da yerini korkuya bırakarak geri çekilmiş, azalan umutlar ve çaresiz­lik egemen duygular haline gelmiş. İşte bu anda gerçekte kim olduğunu, gücünün derinliğini ve sınırlarını fark etme­ye başlıyorsun."

15

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger, Matthew'un önünde diz çöktü. "Ve bu anda da değişiyorsun, Matthew. Hücrelerinin derinliklerine dek nü­fuz ediyor bu değişim. Buna nihai uyanış da diyebiliriz."

Geiger gözlerini kapatıp, baş ve işaret parmaklarıyla göz kapaklarına masaj yaptı. Bunu ölçülü ama belirgin hareket­lerle yapmıştı.

"Şimdi kısa bir ara vereceğiz. Sen kuyunun dibinde kal biraz." Cebinden siyah, ipek bir bez parçası çıkartıp, Matthew'un gözlerini bağladı. "Bir şey daha, Matthew. Yıllar bana bir acının yaşanmasının ardından daha sonra yaşanılacak acıları beklemenin en az ilki kadar rahatsızlık uyandırdığını öğretti. Sanırım zaman içinde sen de bana ka­tılacaksın."

Geiger uzaklaşırken ışıklar da yeniden yandı. Birkaç sa­niye sonrasındaysa izleme odasının kapısı açıldı ve Geiger içeri girdi. Müşteriye bakmadan bara doğru yürüyüp kendi­ne bir bardak su doldurup içmeye koyuldu.

"Biraz endişeliyim," dedi müşteri. "Doğru adam mı bu?" Geiger başıyla onayladı. "Emin misin?" Geiger bir kez daha başıyla onayladı. "Nereden biliyorsun?" "Bunu Matthew'a açıkladım." Boş bardağı yerine bırak­

tı. "Dinledin değil mi?" "Evet... Toscanini. Ama neden hâlâ itiraf etmedi?" "Henüz ifşa etme aşamasına gelmedi. Yakında." "İfşa etme aşaması?" Geiger bir kez daha başını salladı ama bunu bir daha

yapmak istemiyormuş gibi duruyordu. "Matthew hâlâ itiraf

16

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

ederse olacaklardan, etmediğinde olabileceklerden korktu--•ııiHİaıı fazla korkuyor. Şu an için işkenceyi ölüm olasılığı­na yeğ tutuyor. Ama bu değişecek."

Müşteri, Geiger'in gülümsediğinde, tabii gülümsüyorsa, nasıl göründüğünü merak ediyordu.

"Onu öldürmeyeceğiz," dedi müşteri. "Sadece verileri kime sattığını öğrenmek istiyoruz."

Geiger o hiç kırpmadığı gözlerini müşteriye dikerek, "Ama o bunu bilmiyor," dedi.

Geiger dışarı çıktı. Müşteri de içini çekerek yeniden ay­nanın karşısına geçerek karanlığa bakmaya koyuldu. Ho­parlörlerden Geiger'in yumuşacık, meleksi sesi işitildi.

"Matthew, kuyudasın değil mi? Bana cevap verebilirsin." Matthew'nun sesi iyice çatallanmıştı. "Evet. Burada­

yım." "Güzel." Sonra Matthew çığlık çığlığa bağırmaya başladı. Ho­

parlörlerin net biçimde iletemeyeceği derecede yüksek bir sesle bağırıyordu. Melekler dört bir yana dağılmıştı şimdi. Müşteri dönüp, kulaklıklara uzandı.

17

krmz

BİRİNCİ KISIM

krmz

Geiger sabah saat dörtte arka kapının önündeki sundurmada ağ ören bir örümceği seyrediyordu.

Yağmur yağıyordu. Kül grisi bulutlar ufukta eski bir yor­ganı andırır biçimde öbeklenmişti. Kapının saçağıyla ondan bir buçuk metre kadar aşağıda kalan tahta parmaklık ara­sındaki bu yeni ağın hemen üzerinde bir su damlası pey­da olmuştu. Hafif hafif esen rüzgarda ağ gitar telleri misali sallanıyor, yağmur damlası titreşiyor ama düşmüyordu. Sonra tombul örümcek kayıp, ağın bir sonraki telini örme­ye koyuldu.

Daha erken saatlerde Geiger, Matthew'la yaptığı sean­sın notlarını yazmıştı. Bu sırada 2 metre yüksekliğindeki Hyperion kolonlardan bir Sgt. Pepper parçası işitilmeye başlanınca önce basların sesini, ardından da McCartney'in gitarını duymuştu. Kedi her zamanki gibi masasının üze­rinde yatıyor, Geiger onu birkaç dakikadan uzun bir süre okşamayı ihmal edince de ön ayaklarını klavyeye doğru

21

krmz

MARK ALLEN SMITH

uzatıyordu. Hayvanın mırıldanmaları Geiger sakat gözünün üzerindeki yarayı okşayınca hırlamaya dönüşüyordu. Gei­ger hayvanın neden bir gözünün kör olduğunu bilmiyordu. Kedi üç yıl önce sundurmada belirdiğinde de bu haldeydi. Kedinin ne adını ne de geldiği yeri biliyordu. Kısacası bir şekilde birbirlerine benziyorlardı.

Geiger seans sonrası her seferinde yaptıkları ve karşı­lığında aldığı tepkiler hafızasında canlıyken notlar alırdı. Bir iki saatlik uykunun bile yaşadıklarının silikleşmesi­ne neden olduğunu öğrenmişti. Ertesi gün, ortağı Harry, seansın video kaydının çözümünü e-posta olarak gönde­recek, Geiger de bir kez daha üzerinden geçerek gerekli yerlere yorumlar ekleyecekti.

Çalışırken özel olarak onun için yapılmış ergonomik büro koltuğunda oturuyordu. Ama buna rağmen her on beş dakikada bir kalkıp yürümek zorundaydı. Aksi takdirde sol bacağına, ayak parmaklarına dek iğneler saplanıyormuş gibi oluyordu. Bu sorunuyla ilgili zaman içerisinde üç uz­mana görünmüştü. Doktorlardan biri bu rahatsızlığını "ölü ayak" olarak tanımlamışsa da nihayetinde hepsi aynı sonu­ca ulaşmışlar, yapılacak tek şeyin estetik ameliyat olduğunu söylemişlerdi. Geiger de onlara her ne sebeple olursa olsun kimsenin üzerinde bıçak kullanmasına izin vermeyeceğini söylemişti. Onu kısa bir süre önce muayene ettikleri için de konuyla ilgili hislerini net biçimde anlamışlardı.

Geiger ayağının uyuşukluğunu gidermek için bir sigara alıp dışarı yöneldi. İçeride sigara içmezdi. Sinmiş sigara ko­kusunun dikkatini toplamasına engel olduğunu keşfetmişti. Aylar önce, Dr. Corley'e muayene olmaya gittiği ilk gün,

22

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

doktor geçmişini babasına ve onun sürekli içtiği Camel si­garasına dek irdelemişti. O gün Geiger'in babası Corley'i ancak tek bir şekilde hayal edebildiği ortaya çıkmıştı. Gei-ger rüyasında da babasını aynı şekilde görüyordu. Dolgun dudakları arasında bir sigara. Burun deliklerinden çıkan duman. Geiger o an Tanrı da bu şekilde olmalı diye düşün­düğünü hatırlamıştı. Belki biraz daha uzun boylu olabilir.

Aralık kapıdan dışarı çıkıp bacakları arasında dolaşan kediyi fark etti. Hayvanı kucaklayıp omzuna yerleştirdi. Masadan sonra hayvanın en sevdiği yer burasıyclı.

Geiger bir Lucky Strike yakıp örümceği izlemeye koyul­du. Son derece amaçlı bir biçimde sayısız gidiş gelişlerle ağını örmeyi sürdürüyordu. Bir an için çivileri ağzında ya­pan ve ellerini de çekiç olarak kullanan bir marangoz ha­yal etti. Ya da enstrümanı kendi bedeni olan bir müzisyeni. Acaba bir öldürme aracı yaratmada böylesine gayretli ve sanatkara yakışır şekilde uğraş veren başka bir canlı daha var mıdır diye merak ediyordu. Tabii insan dışında.

Geiger bir tür misyoner gibiydi. Kendine özel bir amacın kölesi. Sürekli bütünü parçalayıp, en ince ayrıntılarına dek didik didik etmek zorundaydı. Zira BE - bilgi edinme - ala­nında ayrıntılar çok önemliydi. Amacı bu işlemi mümkün olduğunca sanatsal biçimde gerçekleştirmekti. Bu yüzden de Geiger'in odaya girdiği ilk andan itibaren olan her şeyin aslında bir anlamı vardı ve her bir hareketi ayrı ayrı değer­lendirilmeliydi. Yüzündeki her bir ifade, ağzından çıkan her bir kelime, her sessizlik anı, her bir mimik, bakış, hareket bir mana içeriyordu. Bir odada hep Jones takma adını uygun

23

krmz

MARK ALLEN SMITH

bulduğu sorgulanacak şahıslarla geçireceği on beş dakika­nın sonunda yüzde doksan olasılıkla, onlar daha farkına bile varamadan, nasıl tepki vereceğini tahmin edebilirdi. Kor­ku, karşı koyma, umutsuzluk, kabadayılık gösterisi, inkar. Bunlar birbirini izleyecek biçimde tekrar tekrar yinelenecek davranışsal nakaratlardı. Bunları görebilmek için sadece çok dikkatli olmak yeterliydi. Bunu müzik dinleyerek öğrenmiş­ti. Her bir notanın bir araya gelerek ezgiyi oluşturduğunu görmüştü. Binlerce notayı artık tek tek ayırt edebilecek sevi­yedeydi. Her bir notayı zihniyle duyardı. BE'de olduğu gibi bir müzik eserinde de her bir notanın anlamı vardı.

Her ne kadar sayısız unsurun değerlendirilmesi gerekse de yine de Geiger'in işi temelde pek o kadar zor değildi. Müşteri ve Jones her seferinde üç temel senaryoya göre ha­reket ederdi.

No 1: Hırsızlık. Jones müşteriden bir şey çalmıştır ve müşteri de onu geri istiyordur.

No 2: İhanet. Jones sadakatsizlik ya da hainlik benzeri bir şey yapmıştır. Müşteri de suç ortaklarının ve gerçekle­şen eylemin genişliği hakkında bilgi edinmek istiyordur.

No 3: İhtiyaç. Jones, müşterinin istediği bir bilgiye sa­hiptir.

İnsanlar farklıdır ama seçenekler sınırlıdır. Geiger'in ses kayıtlarının çözümleri bu durumu zaman içinde kanıt­lamıştı. İşe başladığından beri yaptığı seansların kayıtları şu an masasının üzerinde yan yana duran yirmi altı dosya­da yer alıyordu. Ayrıca bu bilgileri bilgisayarı aracılığıyla meslek, yaş, din, kişisel servet ve en önemlisi isnat edilen iddialar kategorilerine göre sınıflandırabilirdi. Bu dosyalar

24

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

tehditlere, korkuya ve acıya verilen yanıt ve tepkilerin yer aldığı birer ansiklopedi mahiyetindeydiler. Ama hiçbir şay­iada ölümle ilgili bir bilgi yoktu. Geiger on bir yıllık za­man zarfında seanslarda bir tek Jones'u bile öldürmemişti. Carmine'in bir zamanlar söylediği gibi, Geiger her seferin­de başarıya ulaşmayı biliyordu.

Geiger'in müşterileri özel sektörden, ticari şirketlerden, organize suç örgütlerinden, devletten gelirdi. Hatta dört yıl kadar önce gizli bir sitedeki ajan ilanları arasına adını bı­rakmıştı. Onların hepsi kendi yöntemlerinin kusursuz oldu­ğuna inanıyorlardı ama Geiger kısa zamanda hepsinin geri­de kaldıklarını, dünyayı kurtarmaktan bahsederken aslında sineklerin kanatlarını koparmakla meşgul olduklarını anlamıştı. BE alanında başarıyı belirleyen tek şey ustalıktı. Vatanseverlik, din, neyin doğru neyin yanlış olduğuna dair sabit fikirler bütünüyle bir kenara bırakılmıştı. Netice i t i ­bariyle ortada sadece gerçek ve yalan vardı ve bu kavram­ların arasında düşünce ve kanaatlere bırakacak yer yoktu. O sitedeki diğerleri Geiger çalışırken gölgeler arasına sinip onu izlemişlerdi. Zaten Geiger açısından hepsi birinin Zip-po çakmağıyla ateş yakışını izleyen mağara adamlarından farksızdılar.

Geiger el sanatları eğitimi görmüştü. Aynı zamanda da tarihçiydi. Siyah dosyalar yalnızca çalışmalarının özetle­rini değil aynı zamanda yaptığı işin diğer kayıtlarını, kö­kenleri, gerekçeleri, yöntemleri ve ulaştığı sonuçları da içeriyordu. İnsanlığın en azından 1252'de Papa Dördüncü Innocent'in kafirlerle mücadele edilmekte kullanılması için onay verdiği zamandan beri işkence yöntemini pişmanlık

25

krmz

MARK ALLEN SMITH

duymaksızın kullandığını biliyordu. Bu resmi izinden sonra da ulaşılamaz kabul edilen bilgiye ya da gerçeğe ulaşmak için acı verme yöntemleri oluşturup bu yöntemleri kusur-suzlaştırmak için sayısız çaba harcandı. Uygulamalarda kültürel, coğrafi ya da etnik herhangi bir önyargıya yer yoktu. Tarih çekiç, testere, eğe gibi basit aletlere ve tahta, demir, ip, ateş gibi temel malzemelere sahipseniz başka bir şeye gereksinim duymayacağınızı kanıtlamıştır. Buna te­mel fizik bilgisi ve insan vücudu bilgisi eklendiğinde işe başlayacak durumdasınız demektir.

Geiger eğitimine böcekler üzerinde çalışıp, alandaki öncülerin temellerini attığı yöntemleri inceleyerek başla­dı. Bazı yöntemler ve teknikler gerçekten de son derece etkiliydi. Bunlar:

Keskin materyaller. Yahuda'nın Beşiği (The Judas Chair), Engizisyon döneminde başarısını kanıtlayınca çoğu Avrupa ülkesi kendi versiyonlarını geliştirdi. Çulla di Giuda, Judaswiege, gibi çok sayıda ismi bulunan bu alet Jones'un üzerine iple sarkıtıldığı piramit biçimli bir sandalyeydi.

Etrafım sarma ve basınç. Sorguda Demir Bakire adı veri­len dikine yerleştirilmiş bir kutu kenarlarındaki deliklerden içeri sokulan çeşitli kesici nesnelerle işkence aleti olarak kullanılmıştı. Bu ileride icat edilecek duyusal yoksunluk yaratan aletlerin de atası sayılır. Çizme, İspanyol Çizmesi ve Malezya Ayak Sıkıştırma makinesi adı verilen aletlerin tamamı ayakları ezerek kırma amacıyla yapılmışlardı. Parmak kelepçesi adı verilen alet de aynı işleve sahipti an-

26

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

cak cepte taşınacak kadar küçük olduğundan her türlü yeri bir anda işkence odasına çevirme kabiliyetine haizdi.

Kelepçeleme ve germe: Askı, makaraları, kolları ve ayarlanmaya imkan veren tertibatı sayesinde acıyı bir anda artırıp azaltma imkanı sağladı.

Su tahtası da engizisyon sorgucularının bir başka parlak buluşuydu. Jones'u suya batırınca bir süre sonra boğulma refleksinin tetikleneceğini ve bunun da ölüm korkusunu çok güçlendireceğini keşfetmişlerdi.

Yüksek ısı işkencecilerin yararlandığı başka bir önemli unsurdu. Yüksek ısı ifadesi kişinin ayağını ateşe tutup etinin yanmasını sağlamak olarak düşünülürdü. Ayrıca çok sayıda farklı aletten faydalandırdı. Bunlar arasında tırnak sökmek için kullanılan pense gibi basit aletler olduğu gibi, Armut adı verilen, menteşeli, üzeri keskin dişlilerle dolu, vajina-ya ya da anüse sokularak hafif hafif döndürülerek içeride genişlemesi sağlanan karmaşık aletlerden de faydalandırdı. İşkence aletleri katalogu bir hayli zengindi: İşkence çarkı, kedi patisi, kafa ezici, timsah borusu, Piket, Filistin askı­sı. Endüstri devrimi öncesinde bu ve benzeri birçok alet icat edilmişti. Bunları gören Geiger işkence uygulamaları­nın kesinlikle bir sapkınlık olarak değerlendirilemeyeceği yargısına ulaşmıştı. Amaca ulaşabilmek ya da arzu ettiği bilgiyi elde etme gayesindeki insanoğlu hep yasaları ihlal etmeye meyilli olmuştu. Bu amaçla da bu tür uygulamala­rı onaylamayan inançlarına ihanet ederek onları bir şekilde işkenceyi tasvip eder hale getirmişti.

Bir hayli çalışıp kafa yoran Geiger sonunda standart bir prosedür geliştirmişti. Sadece müracaat üzerine çalışıyor-

27

krmz

MARK ALLEN SMITH

du. Eğer bir firma ya da şahıs hizmetine ihtiyaç duyarsa öncelikle websitesine yönlendirilirler oradan da kendilerine bir şifre verilirdi. Ortağı Harry derhal talebi değerlendirir, eğer herhangi bir tehlike işareti görmezse müstakbel müşte­riden Jones'la ilgili ön bilgileri göndermesini talep ederdi. Sonra da araştırmaya başlar, birkaç gün içinde de detaylı bir sonuca ulaşırdı. Harry huysuz bir insandı belki ama işi­nin de en iyisiydi. Jones hakkında karısının, en yakın arka­daşının, devletin hatta Jones'un kendisinin bile bilmediği şeyleri öğrenebilirdi. Sonunda Geiger hazırladığı dosyayı okuyunca da işi yapıp yapmamaya karar verirdi.

Geiger'in üç kuralı vardı: Çocuklar üzerinde asla çalış­mazdı. Zaten Harry de bu tür bir teklif almış değildi. Geç­mişinde kalp rahatsızlığı olanlar üzerinde çalışmazdı. Ve son olarak da yetmiş ikisini geçmiş kimseleri kabul etmez­di. Zira o yaştan sonra kalp krizi ve felç geçirme risklerinin çok yükseldiğini gösteren araştırmaları incelemişti.

Bir de kendisi açısından gri kalmış bir alan vardı: 'Bir an evvel' hususu. Geiger'in her şeyi dikkate almak gerek biçimindeki mantığı Jones hakkında gerekli bilgileri edine­mediği durumlarda hemen devreye girerdi. Kısacası müş­teri bir an evvel der, işin aceleye getirilmesini talep ederse genellikle işi reddederdi. Zira dikkate alınması gerekli çok şey vardı: Vücut dili, konuşma dili, ses tonu, yüz ifadesi, verdiği kararlar ışığında şekillenen çığlıkları, kararları ve ne derece küçük olursa olsun tüm seansı mahvedebilecek hatta tüm kişisel evrenini paramparça edecek yanlış hesap­lama ve sonuçlar. İşte Geiger bu yüzden sağlam bilgiler ışığında hareket edip, Harry'nin araştırma sonuçları üzerine

28

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

kurduğu plana göre davranmayı yeğlerdi. Dalton gibi bazı meslektaşları detay üzerinde fazla uğraşmadan hemen en sert yöntemleri uygulamaya koyarlardı. Ama bu tür bir yaklaşım tarzında seans sona erdiğinde müşteri Jones'un ne hale gelmiş olabileceğini bilemezdi. Gerçi bazı durumlarda bunun pek de bir önemi yoktu.

BE işindeki herkes gibi Geiger de Dalton hakkında çok sayıda öykü duymuştu. Bu öykülerden en ünlüsü de Çöl Fırtınası savaşı günlerine aitti. Kuveyt polisi Saddam'ın adamlarından birini sınırı geçmeye çalışırken yakalamıştı. Iraklıyı bir hafta boyunca konuştunnaya çalışmışlar ama hiçbir sonuca ulaşamamışlardı. Bunun üzerine Dalton'u ça­ğırıp ona sınırsız yetki verdiler. Bu tür seanslara çıkış yok adı verilirdi. Zira sorgu bittikten sonra Jones'un serbest bı­rakılıp herkes tarafından görülmesinin sağlanması pek akıl­lıca bir şey olmazdı. Dalton ilk sorusunu yöneltince Iraklı gülümsemişti. Bunun üzerine de Dalton döner başlıklı bı­çakla adamın dudağını parçaladı. Sonrasında basınçlı çivi tabancasıyla çalışmaya başladığı anda Jones, Dalton'a iste­diği bilgiyi verdi. Bu yalan bir öykü de olabilir ama neticede Dalton'un nam salmasına yol açtı. BE işinde nam salmanın hiç zararı olmaz, her şeyi yapabileceğinin düşünülmesini sağlardı. Zira müşterilerin çoğu Jones'u düşmanları olarak görür, bilgiye ulaşmak ya da verdikleri zararı tazmin etme­lerini sağlamaktan ziyade canlarını ciddi biçimde yakmayı arzu ederlerdi.

Geiger siyaset, ticaret ve dini savaş gazisi bir yumruğun geri kalan üç parmağı olarak görüyordu. Ama gerçek bu

29

krmz

MARK ALLEN SMITH

yaralı yumruğun dahi tutup, savunacağı bir şeydi. Gerçek çok yönlü olarak kullanılabilecek bir olguydu. Gerçek takas malzemesi olarak ya da amaca ulaşmak için bir araç olarak veya kâr elde etme gayesiyle kullanılabilirdi. Ama gerçek aynı zamanda kararsız, kısa ömürlü bir elementti, bu yüz­den de kısa süre içinde kullanılması gerekiyordu. Müşteri­nin suratında patlamadan önce. Geiger gerçeğin artık kutsal bir şey olmadığını çok uzun süre önce öğrenmişti. Gerçek piyasadaki en popüler kavramdı ve BE alanındaki herkes doğru yöntemlerle yaklaşıldığında saklanması en zor şey olduğunu gayet iyi bilirdi.

Kedi Geiger'in omzundan atlayıp, sundurmanın par­maklıkları arasından geceyi geçireceği yere yöneldi. Hiç şaşmadan sabah beşe doğru geri gelecekti. Hayvanın iç saa­ti neredeyse kusursuza yakın bir biçimde işliyordu.

Örümcek bu geceki işini bitirmişti. Zaten büyük, benek­li bir pervane ilk avı olarak ağa takılmıştı bile. Şimdi ağa kıpırdadıkça daha bir yapışacağından habersiz kıvranıp du­ruyordu. Örümcek ağın sağ üst kısmından aşağı yöneldi. Ama hiç acele etmiyor gibiydi. Sanki sanat eserinin üretimi sonuca ulaşmaktan daha önemli gibiydi.

Geiger, bir Lucky daha yakarken örümcek de ödülüne ulaştı. Tam o esnada Geiger uzanıp çakmağıyla ağın kena­rını tutuşturdu. Bir anda ağ, pervane ve örümcek alevler arasında yok oldu.

Geiger şimdilik ne yapacağını düşünmemeye karar vere­rek içeri yöneldi. Yarın konuyla ilgili Corley'le görüşecekti.

30

krmz

2

On sekizinci kattaki evinin balkonundaki Dr. Martin Cor-ley her seans arasında yaptığı gibi Marlboro Light'ından bir nefes çekti. Ardından da kaşlarını çattı. Her zaman tercih ettiği markayı sigaranın sağlığına verdiği zararı bu şekilde azaltacağına kendi kendini inandırma gayesiyle değiştir­mişti. Altmışında böylesi bir değişiklik elbette hayatı açı­sından dönüm noktası sayılamazdı ama eski alışkanlıkları terk etmeye çalışmanın boşanmanın etkilerini savuşturma­ya faydası oluyordu. Uzun ve sayısız adetlerle dolu evlilik süreci her ne kadar basmakalıp, durağan bir yaşam sunsa da bir taraftan en azından belirgin bir devamlılık yaratıyor, aynı şeyleri tekrarlamak zamanın geçişini bir ölçüde mas­keliyordu. Sara'nın gidişinin ardından yalnızlık yüzünden her gün yaşlılığını ve benzeri olası yıpranmaları çok daha net fark eder olmuştu. Bunu fark edince çeşitli değişikle­re gitmişti. Önce kahvesine krema yerine süt ilave etme­ye başladı. Sonra gerçeği yerine Diet Cola'ya geçerek ağız tadından feragat etti. Bunun sonrasındaysa kendi kendini

31

krmz

MARK ALLEN SMITH

kandırıp, gerçek bira içtiğini düşünmeye çalışarak Amstel Light almaya başladı. Şimdi de bu hiçbir şeye benzemeyen sigarayı içerken bir yandan da içinde artık geçmişte kalan o eski kıpırtının izlerini hissetmeye çalışıyordu. Tek başına içince bu alışkanlığın gerçek yüzü de ortaya net biçimde çıkıyordu. Bu başkaları üzerinde sergilediği itinalı çabayı kendini keşfetmeye sevk etmeyen üşengeç bir zihnin ara vermeden sürdürdüğü bir alışkanlıktı.

Aşağı, Batı 88. Cadde'ye bakarken Corley, Geiger'in köşeyi dönüp binanın yan kapısına doğru yaklaştığını gör­dü. Geiger, Corley'in adını bir psikiyatri vvebsitesinden öğ­renip sekiz ay önce randevu talebiyle aramıştı. İlk seansın sonunda da geliş nedenini izah etmişti. İki ay kadar önce karmakarışık bir rüya görmüş, bu rüyayı korkunç bir baş ağrısı izlemişti. O günden bu yana Corley iki üç haftada bir bu rüyanın benzerlerini gördüğünü öğrenmişti. Ve her seferinde rüya dayanılmaz baş ağrısını da tetikliyordu. Tüm seanslarda Geiger son derece açık sözlü davranmış, en ufak bir sahtekarlık sergilememiş, daha çok duygusuz bir görüşmeci tavrıyla olup biteni izah etmişti. Corley bu yeni hastasının şaşırtıcı derecede çelişkilerle dolu olduğunu düşünüyordu. Tıpkı zeka küpü bir taş parçası gibi.

İlk seansın sonunda Geiger görüşmeleri iki şart suna­rak devam ettirmeye karar verdiğini bildirdi. Birincisi sa­dece rüyaları hakkında konuşacaktı. Geçmişi hakkında da Corley'in muayenesinin duvarları dışındaki hayatı hakkın­da da en ufak bir sohbet olmayacaktı. İkincisi binanın servis kapısının anahtarını istiyordu. Böylece girişten geçmeden doğruca buraya ulaşabilecekti.

32

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Corley sandalyesinde arkasına yaslanıp, kırlaşan sakalı­nı sıvazlayarak bunun nedenini sormuştu.

"Çünkü böylesi benim için en iyisi," diye yanıt vermişti Geiger.

Bu Corley'in Geiger'in ses tonunun tuhaflığına şaşıra­cağı sayısız andan ilkiydi. He ne kadar sakin, uysal bir ses tonuyla konuşuyorsa da karşısındaki bu noktadan sonra ıs­rar etmenin gereksizliğini hatta manasızlığını net biçimde hissediyordu. Geiger'in birinci kuralı, tüm seansları yalnız­ca rüya alemiyle tutma şartı, olağan terapi yöntemlerini bir hayli zora sokacaktı. Ayrıca anahtar talebi de tüm kuralları aşan bir istekti. O ana dek hiçbir hasta böylesine bir şey istememişti. Ama Corley her iki isteği de kabul etmişti. Geiger'in rüyası adamın farkında bile olmadığı birtakım rahatsızlıkların kanıtı olabilirdi. Bu da Corley'de sönmeye meyletmiş tutkularının üzerine benzin dökülmüş etkisi ya­ratmıştı. Geiger'in geri dönmesini istemişti.

Corley terastan Geiger'in servis kapısını açarak içeri gi­rişini izledi. İzmariti çiçeksiz saksıya atıp, içeri döndü.

Corley kucağındaki küçük not defterine bakıyordu. Seans­lar sırasında not almaya kısa süre önce başlamıştı. Eskiden hastalardan biri çıkıp diğeri gelmeden önce birkaç satır bir şeyler karalar, akşam da bu yazdıklarını gözden geçirirdi. Sonra yavaş yavaş hafızasının eskisi kadar güçlü olmadı­ğını fark etmeye, hatırladıkları arasında boşluklar meydana geldiğini görmeye başladı. Önceleri Japon eriği yiyerek ha­fızasını güçlendirmeye çalışırdı ama sonra bu sefer de erik yemeyi unuttuğu için bu girişimden vazgeçti.

33

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Pekala," dedi. "Ağ bitti, pervane yakalandı sonra da sen her şeyi ateşe verdin. Sence tüm bunlar neyle ilgili?"

Geiger yattığı kanepeden duvardaki kitaplığa bakıyordu. Raftaki tüm kitapları sırasıyla ezberlemişti. Adları, yazar­ları, renkleri, kapakları zihnine kazınmıştı. Alt rafın orta kısmında, heybetli ağaçların arasında dalgalanan çayırlığın ortasındaki derme çatma bir binanın bulunduğu çerçeveli bir fotoğraf vardı. Binanın keskin hatları ve sert açılı çatısı hoşuna gitmişti. Corley'e yapının tarihiyle ilgili bir şeyler sormuş ama karşılığında üstünkörü yanıtlar almıştı. Geiger binanın yüz yıllık olduğu ve yaklaşık bir saatlik mesafedeki New York, Cold Spring'de bulunduğu dışında bir şey bil­miyordu.

"Bence bunlar neyle mi ilgili?" dedi Geiger. "Bilemiyo­rum. Sence neyle ilgili?"

"Bence," dedi Corley. "Kontrolle ilgisi olabilir. Güçle." Geiger parmaklarıyla kanepenin kenarında düzenli, hızlı

bir ritim tutturmuştu. Corley için bu ses artık seansların bir parçası gibiydi. Sözlere ilave edilmiş yumuşacık bir vurma­lı çalgı ezgisi gibi. Terapinin ilk dört ayında Geiger yalnız­ca migreni tetikleyen rüyayı gördükten sonra aramış ve yal­nızca bu husus üzerinde konuşmuştu. Ama zaman içinde bu düzensiz randevuların yerini haftalık hatta bazen haftada iki kez gerçekleşen ziyaretler almaya başladı. Son zamanlarda da Geiger'in artık ilk kuralına eskisi kadar sıkı sıkıya bağlı olmadığı görülüyordu. Bazen bugün olduğu gibi günlük ya­şamıyla ilgili anılardan bile bahseder olmuştu.

"Belki de tamamlamayla ilgili bir şeydi," dedi Geiger. "Enteresan."

34

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

"Öyle mi?" "Bence," diye karşılık verdi Corley. "İmha etme deseydin

anlardım ki bu da tamamlamanın tam tersi olarak kabul edilebilir herhalde."

"Güzel bir nokta, Martin." Geiger'den önce otuz yıllık kariyeri boyunca hiçbir

hasta Corley'e adıyla hitap etmemişti. Adıyla ilk hitap edi­şi aralarında ufak çapta bir dalgalanma meydana getirmiş, psikiyatrist sandalyesinde huzursuzca kıpırdanmıştı. Şaş­kınlığının temelinde bu doğal yakınlığın Geiger'in genel esrarengizliğiyle büyük çelişki oluşturduğunu düşünmesi vardı. Corley bu hususta hiçbir şey söylemedi sonrasında da bunu seansların sıra dışı dinamiklerinin bir parçası ola­rak kabul etmeyi tercih etti.

"Her şey doğal bir işleyişe göre hareket eder," dedi Gei-ger. "Başlangıcı, ortası ve sonu vardır. Bu açıklama bana en mantıklısı gibi geliyor. Anlıyorsun herhalde. Tamamlama."

Geiger'in gözleri tavana yöneldi. Yıllar önce meydana gelen bir baskının izleri göze çarpıyordu. Tamirat sırasında meydana gelen belli belirsiz değişiklikleri hep yakalardı. Bu türden bir tamiratın nasıl yapıldığını, hangi işlemlerden geçildiğini harfi harfine biliyordu. Neticede kendisi de bu tür şeyleri yüzlerce kez yapmıştı.

"Sence neden örümcekten bahsediyoruz?" diye sordu Corley.

Geiger sağ dizini büküp bacağını yavaş yavaş karnına doğru çekti. Corley aşina olduğu bel kemiği çıtlatma hare­ketinin bitişini bekledi.

"Örümcek, ağını bitirmişti," dedi Geiger. "O zaman

35

krmz

MARK ALLEN SMITH

neden yaktım?" Bilemiyorum. Benim bölgemde olduğu için mi?"

"Ama buna ancak bittikten sonra karar verdin öyle mi?" "Gördüğüm şeylerin kralıyım ben?" Ağzından yumuşa­

cık bir ses çıktı. Tıpkı bir iç çekiş gibi. "Bu bir yerde geçi­yordu değil mi?"

"Üçüncü Richard mı?" dedi Corley. "Yoksa Kaplumba­ğa Yertle mi?"

"Ne?" "Çocuk kitabı." Corley parmaklarını sakallı yanağında gezdirerek bek­

ledi. Sonra aynı şeyi diğer yanağında yaptı. Ama Geiger'in sessizliği tıpkı çarparak kapatılmış bir kapı gibi kalıcıydı.

"Hatırladığın herhangi bir çocuk kitabı var mı?" diye sordu Corley. "Ya da şarkı? Aklına gelen herhangi bir şey? Belki de oyuncak filan..."

"Hayır. Aklıma hiçbir şey gelmiyor." Zaman içinde Corley, Geiger'in yalnız ve sorunlu bir ço­

cukluk geçirdiğini ama bir şekilde cesaretini muhafaza etme­yi de başardığını düşünür olmuştu. Zaten Geiger'in rüyaları Corley'in üzerinde çalışabileceği yegane materyaldi. Adam hakkında neredeyse hiçbir şey bilmiyor, sadece seansların sı­nırları dışında kalan hususlarda tahminlerde bulunabiliyordu. Ama örümcek hikayesi ve bu türden konuşmalar Geiger'in iç dünyasının gerçekten ziyade hayaletlerle dolu yıkıntılarla kaplı olduğu düşüncesine daha sıkı sarılıyordu. Corley bazen kendisini ölüyle temas kurmaya çalışan bir medyum gibi his­sediyordu.

Corley saatine baktı. Karısının verdiği son hediyeydi bu

36

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

saat. Arkasında da, Zaman nereye gidiyor? Sevgiler, Sara, yazılıydı.

"Zamanımız bitti sayılır," dedi. "Sonrasında sizden şu örümceği düşünmenizi istiyorum." Dizleri üzerindeki def­teri düzeltip, Empati? diye yazdı. "Belki ağı yakmak ta­mamlamayla ya da egemenlik tesisiyle alakalı değildir." Geiger'in parmaklarının daha hızlı hareket ettiğini fark et­mişti. "Belki de örümceğin pervaneyi öldürmesini isteme-mişsinizdir."

Geiger'in parmak hareketleri durdu. Sonra da doğruldu. Corley adamın gömleğinin altındaki aşırı gelişmiş omuz kaslarını bakıyordu. Geiger hep uzun kollu, siyah, ütüsüz gömlek giyer, boynuna kadar da iliklerdi.

Geiger ayağa kalkıp başını sağa sola çevirdi. Corley iki çıdamayı da duymuştu.

"Düşünelim bakalım," dedi Geiger. Sonra," Söylesene, Martin," dedi.

Corley bir istekte bulunmasını bekliyordu. Bu artık süre­cin, Geiger'in gidiş seremonisinin bir parçası halini almıştı. Genelde, söylesene, diye başlar ardından da sorusunu so­rardı. Bazen de bu arada... der, sonra da konuyla alakasız gibi görünen bir bilgi verirdi. Corley bu son konuşmanın Geiger'in doğası gereği açık uçlu sona eren seansları kapat­ma, böylece anlamlandırarak, kontrol hissini yeniden tesis etme çabası olduğunu biliyordu.

"O eve çok sık gider misin?" diye sordu Geiger. "Hayır," dedi Corley. "Neden?"

37

krmz

MARK ALLEN SMITH

Corley defteri masanın üzerine koydu. "Burada kesme­miz gerek artık."

Geiger açısından Corley'in ofisine gelirken ve giderken yaptığı yolculuklar sanki duyularına hitap eden bir ziya­fetti. Central Park'ın batısı adeta bir çiçek dürbünü man­zarasına sahipti. Trafikte birbirleriyle sarı tenli orta sıklet dövüşçüler gibi kapışan taksiler, tuhaf sesler çıkararak iler­leyen hantal otobüsler, birbirlerini koklayıp süzen köpekler ve sahipleri, parka girmek için bekledikleri kırmızı ışıkta seksi hareketlerle yerlerinde sayan koşucular, soluk tenli, yol kenarında sosisli sandviç ve kebap arabalarını bitkin tavırlarla çeke çeke ilerleyen, hayattan bezmiş tipler. Tüm bunlar Geiger için saf birer uyarıcıydı. Renklere, şekillere, seslere, hareketlere saldırı olarak görüyordu. En ufak bir fısıldama, konuşma ya da mimik bile hemen fark ediliyor ama daha karmaşık olan karşılıkları duyulmuyordu. O da her şeyi algılıyor ama hiçbirini zihninde tutmuyordu. Hem bir elektrik süpürgesiydi hem de dipsiz bir kuyu.

On beş yıldır New York'taydı. Kente geldiği ilk gün aynı zamanda en eski hatırasını da oluşturuyordu. Geiger 6 Eylül 1995 tarihinde 42. Cadde'yle 8. Bulvar arasında­ki New York Port Authority terminaline yanaşan Greyho­und otobüsünün arka sırasında uyuklarken şoför tarafından uyandırıldığında dünyaya gelmişti sanki. Karşısındaki genç adam onun on dokuz yirmi yaşlarında olduğunu tahmin et­mişti. Ancak o kendisine tıpkı kaldırımdan geçenler kadar yabancıydı. Korkmuştu. Hiçbir şeyi hatırlamıyor oluşunun neden olduğu.şaşkınlıkla acı çekiyordu. Hafıza kartı olma-

38

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

yan bir insan makineydi adeta. İçgüdüsel bir tepkiyle koş­maya başladı.

Ertesi gün, Harlem sokaklarında dolaşırken eski bir bi­nanın pencere pervazlarını değiştiren tamir ekibini izlemek üzere durdu. Sonra kapısız binaya girip iş istedi. Ani, dü­şünmeden atılan bir adımdı bu. Üstelik adamlar marangoz­luktan anlar mısın diye sorduklarında da neden öyle söyle­diğini bilmeden evet yanıtını vermişti.

Tamirat işinde dört yıl kadar çalıştı. Hiçbir firmada uzun zaman kalmıyor, sendikanın tanımadığı gece vardiyaların­da çalışıyor, genelde Harlem, Brooklyn ve SoHo civarın­da dolaşıyor, çalıştığı apartmanların bodrumunda gizlice uyuyor, parasını biriktiriyordu. Çalıştığı bütün firmalar ona kayıt dışı ödeme yapıyordu. Kimlik numarası, sigor­ta bilgileri ve benzeri diğer belgelere ihtiyacı olmuyordu. Önceleri Gray adını kullandı. Ardından da Black. Sonra bir gün Barnes & Noble kitabevinin önünden geçerken H.R. Giger'in bir çizim kitabına gözü takıldı. Kitaptaki anlaşılması güç, karmaşık çizimlerden etkilenmişti. O anda bu ismi ikinci bir e ekleyerek kullanmaya karar verdi. İsme simetri katmak için ilk harfin yanına eklemeyi uygun gördü... Geiger.

Bir gece çalıştığı Williamsburd'ta bulunan binadaki var­diyasını bitirip uyumak üzere binanın bodrumundaki karan­lık bir köşeye ilişti. Sabaha karşı üç civarında merdivenler­de ayak sesleri duyarak uyandı. Hiç kıpırdamadan küçük bodrum duvarlarında dans eden el feneri ışığını izleyerek bir yandan Carmine Delanotte adlı birini suçlayabilme-yi sağlayacak konuşmaları kaydetmek üzere yeni boyan-

39

krmz

MARK ALLEN SMITH

mış duvara mikrofon gizlerken bir yandan da sohbet eden adamları dinlemeye koyuldu.

"Delanotte'nin burası gibi on tane binası olduğunu duy­dum," dedi adamlardan biri.

"Kayınbiraderim emlakçı," dedi diğeri. "Siyahilerle serseriler buradan atılırsa bu çevredeki binaların paha bi-çilemeyecek kadar değerleneceğini söyledi. Fiyat düşük­ken al, pahalanınca sat."

"Bu mikrofon işi vakit kaybı biliyorsun değil mi? Dela-notte çok akıllıdır."

"Belki. Yardımcılarından birini enselemek üzerelermiş diye duydum."

"Ya, tabii tabii. O kadar çok yardımcısını enselediler ki. Ama çoğu hiç konuşmadı. Konuştunnak için her şeyi de­nediler. Şantaj yaptılar, kafayı yemelerini sağlayacak kadar sıkıştırdılar hatta dövdüler. Ama o lanet herifler yine de ko­nuşmadı."

"Çok tuhaf bir iş olmalı." "Ne?" "O adamları konuşturmaya çalışmak. Feci derecede zor­

lu tipler çünkü. Öyle döverek filan konuşturamazsm onları. Çok daha incelikli yöntemlerin olmalı."

"Aslında o adamlar işlerinin ustasıdır. Her biri, alanında uzman birer sorgucu. İnsanları nasıl konuşturacaklarını çok iyi bildiklerine şüphe yok."

Büyük olasılıkla FBI teknisyeni olan bu iki adam konuş­mayı sürdürürken karanlıkta öylece bekleyen Geiger için­de bir şeylerin doğmakta olduğunu hissetmeye başlamıştı.

40

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Bu ağırlığı olmayan, öylece havada süzülürcesine dolaşan bir düşünceydi aslında. Ama tüm hislerini etkileyip, yep­yeni bir bakış açısına neden olmasını sağlayacak kadar da kuvvetliydi. Harlem'deki bu köhne içinde, molekül seviye­sinde başlayan bambaşka bir düşüncenin giderek filizlenip büyümekte olduğunu her geçen saniye daha bir hisseder ol­muştu. Ve bu düşünce tıpkı bir çığ misali önüne çıkan her şeyi yakıp yıkarak ilerleyen içgüdüsel bir istek halini aldı.

41

krmz

3

Harry Boddicker başını kaldırmış ışıl ışıl aydınlatılmış Brooklyn Köprüsü'nün halatlarına bakarken Doğu Nehri üzerinde yaza özgü çivit renkli gökyüzünde devasa bir ateş böceği gibi parıldayan bir helikopter belirdi.

Arkaya, FDR Caddesi'nin köşesine park etmiş lacivert minibüse doğru baktı. Jones'un ağzını kapatıp, elini kolunu bağlayarak bu minibüse sokmuşlardı. Adam, Carmine'in satıcılarından biriydi. On beş dakika önce, Carmine'in üç adamı tarafından getirilmişti buraya. Harry'e adamı kız ar­kadaşını dairesinde becerirken yakaladıklarını ama bunu yapabilmek için de kafasına çekici biraz hızlı vurmak zo­runda kaldıklarını anlatmışlardı. İki gözü de morarmıştı. Belki burnu ve birkaç kaburga kemiği de kırılmış olabilirdi.

Şimdi Harry, Geiger'i aramak zorundaydı. Geçen se­fer Providence'lı bir şirket müdürüne zarar verdikten sonra Geiger'i aramışlar, o da gelip durum değerlendirmesi yapmış, işin öneminin azaldığına karar vermiş ve zerre kadar yükse-

43

krmz

MARK ALLEN SMITH

lip alçalmayan o yumuşacık sesiyle teklifi geri çevirmişti. Çünkü Camiine böyle bir durumda her zamanki indirimini yapacaktı. Bu adam en fazla on iki bin papel ederdi artık. Ama kendi payı olan üç bin doları kaybettiği düşüncesi Harry'nin midesini ekşitmiş, ağzına acı sular gelmesine neden olmuştu. Beş gün boyunca işsiz kaldılar. İki Pepcid Complete tableti daha içmek zorunda kalmıştı. Bu tebeşir gibi ilacı geliştirmek için ne eklerlerse eklesinler işe yaramıyordu. Midesi her za­manki gibi kaynıyordu işte.

Minibüsten biraz uzaklaşıp cep telefonunu çıkardı. Ge-iger üçüncü çalışta açacaktı. Birde, ikide veya dörtte değil. Her zaman üçüncü çalıştan sonra açardı.

"Ne var, Harry?" diye yanıt verdi Geiger. "Bu gece. Bir husus var. Hasarlı mallar." "Detaylar, Harry." Harry iç çekti. "Bir göz şişmiş. Burun kırılmış olabilir.

Kaburgalar da." Kısa bir duraksamadan sonra Geiger, "Yerini değiştir,

Harry," dedi. "Onu Bronx'a götür." "Pekala," dedi Harry rahatlayarak gözlerini kapatırken.

Geiger işi almak istiyor gibiydi. "Bu arada propofol yerine Brevital kullan. İki cc."

Harry aradığında Geiger arka bahçesinde tek kolunu kulla­narak sınav çekiyordu. Elli tane sol koluyla, elli tane sağ ko­luyla, sonra kırk, ardından otuz diye devam ediyordu. Hafif hafif esen rüzgar çıplak vücudundaki teri kurutuyordu. Altı metreye dört buçuk metre genişliğindeki yemyeşil bahçe, beton binaların, asfalt yolların arasında adeta çöldeki bir

44

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

vaha gibiydi. Çimenliğin yan tarafında meşe kerestesinden yapılmış bir bank ve mütevazı bir Norveç akçaağacı göze çarpıyordu. Bahçenin üç tarafı Geiger'in otuz metreden faz­la bir mesafeye dikine çaktığı tahtalardan yapılan yüksek çitle kaplıydı. Çitin uzun tarafı evin arka tarafının karşısına gelecek şekilde inşa edilmişti. Doğu-batı yönünde ilerleyen çiti yaparken Geiger her bir tahta parçasını arka taraftan ba­kıldığında bölgedeki girintili çıkıntılı binaların görünüşünü andırması için teker teker özenle kesip, yerleştirmişti.

Günün erken saatinde Geiger, Jones'un dosyası üzerin­de çalışmış, zihninde bir senaryo inşa etmişti. John, 'Kedi Jackie' Massimo, Carmen'in adamlarından biriydi ve her açıdan bir çetin cevizdi. Kırk iki yaşında, iriyarı ama kas­lı, fiziksel şiddete aşina bir tipti. Gençliğinde göğsünden bıçaklanmış, bacağından da vurulmuştu. Ve kedi aşığıydı. Altı tane kedisi vardı. Massimo zaten yaralanmış olduğun­dan kendini her türlü şeye hazırlamış olmalıydı. Kısacası Geiger her şeyi en başından yeniden düzenlemek zorunda kalacaktı. Seans odasını, taktikleri, yöntemi yeniden tasar­lamak mecburiyetindeydi. Ama işi iptal etmeyi aklından bile geçirmeyecekti çünkü bunu Carmine'e yapamazdı.

Carmine on bir sene önce Geiger'e ilk BE işini vermiş­ti . FBI teknisyenlerinin konuşmalarına kulak misafiri olu­şunun ertesi günü Geiger bir internet kafeye gidip meşhur çete lideri Carmine Vincent Delanotte'nin fotoğrafını bul­muştu. Ayrıca Little Italy bölgesindeki lokantası la Bella Ristorante'nin adresine de ulaşmıştı. Ayrıca Carmine'le ilgili okuduğu yazılardan karar vermesini kolaylaştıracak önemli bilgiler edinmişti. 1980'lerin başlarında Cannine

45

krmz

MARK ALLEN SMITH

bölgede yıkıntı haldeki binaları neredeyse hiç pahasına sa­hiplenmişti. Anlaşıldığı kadarıyla her fırsatı değerlendirmiş bu binaları kullanarak çamaşırhane gelirleri, komisyon mu­kaveleleri gibi şeyler sayesinde kendisine görünürde yasal bir kimlik çizmişti. Ve on beş yıl kadar sonra paraya para dememeye başlamıştı. FBI'ı kaynak gösteren bir yazıda Carmine'in son zamanlarda tefecilik, kumar gibi şeylerden ziyade gayrimenkul işinden daha çok gelir elde etmeye baş­ladığından bahsediliyordu.

O akşam Geiger, Carmine'in lokantasına girip kapıdaki görevliye mühürlü bir zarf uzattı.

"Bunu Bay Delanotte'ye verin," dedi Geiger. Geiger'in kararlı tavrı yüzünden ya da bu türden zarf ta­

şıma işlerine alışık olması nedeniyle görevli tek kelime bile etmeden zarfı alıp içeri yöneldi. Geiger köşedeki masada üç adamıyla birlikte oturan Camiine'i görebiliyordu. Mavi gözleri, başını her oynatışı sanki bir elektriklenme yaratı-yormuşçasına dalgalanan gümüşi saçlarıyla tam karşısın­daydı.

Görevli eğilip, patronunun kulağına fısıldayarak zarfı ver­di. Carmine önce zarfa bakıp ardından bakışlarını Geiger'e yöneltti. Buz gibi bakışlarla onu tepeden tırnağa süzdü. Gei­ger o esnada adamın ifadesiz gök mavisi gözlerinde bir me­rak parıltısı sezinler gibi oldu. Baş parmağının cilalı tırnağı­nı kullanarak zarfı yırtıp tek sayfa kağıdı çıkardı ve okudu. Ardından sakin bir tavırla kağıdı katlayıp ortasından yırttı. Sonra ikinci ve üçüncü kez aynı şeyi yineledi. Sonunda da kağıt parçalarını masadaki porselen fincanın içine koyup çakmağını kullanarak yaktı.

46

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Dudaklarının küçük bir hareketiyle yanındaki adamlar hareketlendi. Görevli kenara çekilirken üç adam ayağa kal­kıp arka taraftaki kan kırmızı duvarın önüne doğru yönel­diler. Carmine yeniden Geiger'e bakıp iki kalın parmağını kaldırıp yaklaşmasını istedi. Bunu adeta karşısındakinin gelmesini isteyen bir imparator edasıyla yapmıştı.

Geiger üç adım kadar yaklaşmıştı ki Carmine durmasını işaret etti. Geiger de durdu. Carmine yanan kağıtlara doğ­ru eğilip alevlere üfledi. Yükselen dumanları eliyle dağıtıp, derin bir nefes aldı. Sonra başını kaldırıp Geiger'e baktı.

"Artık sigara içmeme izin yok," dedi içilen binlerce si­garanın neden olduğu çatlak bir ses tonuyla. Omuzlarını ke­derle silkip, arkasına yaslandı. "Beyler..." dedi. Korumalar bara doğru yöneldi.

"Otur," dedi Carmine. Geiger oturunca da Carmine ka­dehine iki parmak Chivas koydu. Sonra şişeyi Geiger'e uzattı.

"Ben içki içmem," dedi Geiger. Carmine kadehini kaldırıp küçük bir yudum aldı. "Üç

yıl oldu ama hâlâ Lucky sigarası olmadan Chivas içmeye alışamadım," dedi. Kadehini bıraktı. "Gece vardiyasında ne kadar kazanıyorsun? Sana ne ödüyorum?"

"Gecede yüz elli dolar." "Nakit. Vergisiz. Bu da günde iki yüz yirmi dolar sayılır

aslında." "Evet." "Bu da bir oda tutabilmen için fazlasıyla yeterli, değil

mi?" "Evet."

47

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Ama buna rağmen sen benim binamda geceliyorsun. Buna müsaade etmiyorum, Bay Geiger."

"Biliyorum." "O zaman neden orada kalıyorsun?" "Bu şekilde çok para biriktirebiliyorum." Carmine'in dudaklarının kenarında bir gülümseme belir­

di. "Benimle dalga mı geçiyorsun, Geiger?" "Hayır." "Kim olduğumu gayet iyi biliyorsun değil mi?" "EVet, Bay Delanotte. Hakkınızda çok şey okudum." Carmine'in dudaklarının köşesindeki gülümseme artık

sırıtmaya dönüşmüştü. "Pekala," dedi. "Bir, bundan sonra benim binalarımda gecelemeyeceksin. İki, federallerin ko­nuşmalarını dinlemeni takdir ediyorum. Bunu ödüllendire­ceğim." Elini ceketinin cebine atarak kahverengi deri bir cüzdan çıkardı. "Beş yüz dolar uygun mu?"

"Ben paranızı istemiyorum," dedi Geiger. "Hayır mı? Binalarımda bedava gecelemekten çok mem­

nunsun bu yüzden paraya ihtiyacın yok, öyle mi?" "Bir şey sormak istiyorum." "Sor." "Adamlarınızla ilgili. Hangisinin size ihanet ettiğini na­

sıl öğreneceksiniz?" Carmine'in kaşları çatıldı. "Beş veya altı kişiden biri

olabilir. Adamım işini bilir. Bulacaktır." "Ben yapabilirim," dedi Geiger. "Neyi yapabilirsin?" diye sordu Carmine. "Bilmek istediğiniz şeyi öğrenebilirim." "Bunu nasıl yapacakmışsın, Bay Geiger?"

48

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Adamlarınıza sorular soracağım. Onlar da bana doğru­yu söyleyecekler."

"Ne yani tamirat işlerinden boşta kalan zamanlarda doğ­ruyu bulma işinde filan mı çalıştın?"

"Bilgi edinme." Carmine başını uzaklardan gelen bir ses duyan köpek

edasıyla hafifçe kaldırdı. Geiger'in az önce alaycılıktan ya da şakadan son derece uzak bir ifadeyle söylediği iki kelimeyi sarf ederkenki ses tonunu değerlendirmeye ça­lışıyordu.

"Bilgi edinme," dedi Carmine. "Anladım. Pekala. Sence şu an ne düşünüyorum?"

"Ben zihin okuyucu değilim, Bay Delanotte." Geiger başını sağa doğru çevirerek boynunu çıtlattı. "Ama sizin büyük bir ihtimalle benim bir ruh hastası olduğumu düşün­düğünüzü tahmin edebiliyorum."

Carmine'in yüzünde sığ suda pusuya yatmış köpekba­lığı gibi, ancak belli belirsiz sezilen bir gülümseme vardı. "Sanırım bu konuyla ilgili özgeçmişin hakkında soru sora-mam değil mi? Ama anladığım kadarıyla bu söylediğin... bilgi edinme işinde deneyimin var sanırım? Doğruyu bul­ma işinde yani?"

"Yalan söylendiğinde anlarım. Sadece bakmam bile ge­nelde yeterli olur." Geiger bu sefer başını sola çevirerek çıt­lattı. "Siz solaksınız," dedi.

"Doğru. Nasıl anladın?" "Kaşlarınız." "Kaşlarım mı? Avucuma bakıp geleceğimi de söyleye­

cek misin şimdi?"

49

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Bunun nasıl yapıldığını bilmiyorum. Ama sağ gözünü­zün sol gözünüzden daha iyi gördüğünü, uzun süre önce sol elinizin iki veya üç parmağının çıktığını, şimdi de hâlâ ağrıdığını söyleyebilirim. Mafsal iltihabı olabilir.

Carmine farkında olmadan sağ elinin parmaklarını açıp kapattı. Ardından Geiger'e yüzleri arasında birkaç santim kalıncaya kadar yaklaştı. "Sana hiç tuhaf herifin teki oldu­ğunu söyleyen oldu mu?"

"Evet. Çok." Geiger parmaklarıyla masa örtüsünü dü­zeltti. "İzin ver ilk sorguyu ben yapayım."

Carmine kaşlarını çatarak kadehine iki parmak viski daha doldurdu. Gözlerini kadehe dikmiş, bir anlığına on binlerce farklı yargıyı gözden geçiriyormuşçasına hareket­siz kaldı. Tüm hayatını zaten bu düşünceler üzerine bina etmişti. Sonra gözleri bilgece bir sezgiyle parıldadı.

"Geiger, cep telefonun var mı?" diye sordu. "Hayır." "A l bir tane."

Günlük rutin sınavlarını tamamlayan Geiger eve dönüp de­vasa CD dolabının önünde durdu. Bu dolabı kendi tasar­lamış ve yapmıştı. Pürüzsüz kiraz ağacı kerestesinden, iki metrekarelik, on dört raflı, on sekiz bin albüm alan bir do­laptı bu. Son derece değer verdiği albümleri arasında göz gezdirip Stravinsky'nin Dumbarton Oaks'ını seçti. Hopar­lörleri açıp, CD'yi cihaza yerleştirdi. Bir anda kıvrak ke­man nameleri odayı sarmıştı.

Kalkıp köşedeki kapıyı açtı. Burası bir metreye bir met­re genişliğinde, tavandan yere kadar her yanı aynayla kaplı

50

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

küçük bir bölmeydi. Müzik buraya tavana monte edilmiş iki küçük Bose hoparlöründen geliyordu.

Çıplak haldeki Geiger üç yanda yansıyan aksine baktı. Sık teninin kaslarının altındaki damarları inceledi. Dizlerini büküp gevşetti. Bileklerini oynattı. Başını mümkün oldu­ğunca çevirip belkemiğinin üst kısmındaki eğimi ve kalça­larına doğru tuhaf bir şekil alan kıvrımlarını seyretti. Sonra gözleri her zamanki gibi dizinin iç kısmından başlayıp, bal­dırından geçerek aşil tendonuna kadar uzanan sayısız bıçak yarasına takıldı. Bunlar sabırlı, aşırı titiz bir mahkumun ha­pishane duvarlarına attığı çentiklere benziyordu.

Geiger bölmeye girip yere yan pozisyonda yatıp bacak­larını karnına doğru çekti. Sonra uzanıp bölmenin kapısını kapattı. Sonra da gözlerini kapatıp müziği dinlemeye ko­yuldu. Notalar gözlerinde karanlık gökyüzünde kısa ömür­lü, renkli izler bırakarak kayan yıldızlar misali canlanıyor­du. Seslerin tadını da alabiliyordu. Her bir enstrümanın, her bir notanın kendine has bir tadı vardı. Viyolonsel masmavi renkler saçıyordu. Tatlıydı, serindi. Kemanlarsa kıpkırmızı renkleriyle tarçın tadmdaydılar.

Artık zifiri karanlıktaydı. Düşünmesi gerekiyordu.

51

krmz

4

Kedi Jackie kedinin inleme sesleriyle uyandı. Ağrıyan göz­lerinden zorlukla ancak birini açabildi. Yatağından apar topar kaldırılıp, bağlandığını, zorla tabut benzeri metal bir bölmeye tıkıldığını hatırlıyordu. Ayrıca bir süre sonra biri­nin bölmenin kapısını açıp boynuna bir iğne yaptığını da anımsıyordu. Ama sonrası şu ana dek karanlıktı.

Karanlıktaydı. Yön duygusunu bütünüyle yitirmişti. Ya­vaş yavaş üç metreye üç metre genişliğinde içi boş bir küp oluşturacak biçimde doksan derecelik açılarla yerleştirilmiş çelik çubukların ortasında bacakları açık olarak havada asılı vaziyette bağlandığını fark etti. Çıplaktı. Kolları ve bacak­ları kırk beş derecelik açı ile deri şeritlerle bu metal çubuk­lara bağlanmıştı. Altındaki zemin de yuvarlak, metal par­maklıklardan oluşuyordu ve yaklaşık bir metre enindeydi.

Hırpalanmış bedeni küpün sekiz köşesine yerleştirilmiş küçük spotların çıplak ışığıyla aydınlanıyordu. Bunun dı­şında hiçbir şey görebilmek mümkün değildi. Küpün dı-

53

krmz

MARK ALLEN SMITH

şında kalan bölge tam manasıyla zifiri karanlıktı. Nerede olduğunu bilmiyordu ama neden burada olduğunun da ba­şına neler geleceğinin de farkındaydı. Kollarını kurtarmaya çalıştı ama buna imkan yoktu.

Miyavlama giderek kedilere has gırtlaktan gelen inleme­lere dönüştü. Kısa bir süre sonra da bir başka inleme işitildi. Yani bir kedi daha vardı.

Kedi Jackie, "Kapa çeneni," diye bağırdı. Kendi aptallığına inanamıyordu. Geri zekalı, lanet

olası bir salak. Yıllarca gününün gelmesini beklemiş, Carmine'in saçmalıklarına tahammül etmiş, doğru adam­ları bir araya getirip ekibini kurmuş, tüm bunları en ufak bir hata yapmadan başarmıştı. Kısa zamanda özgür, aklan­mış ve zengin bir adam olacaktı. Eğer planına bağlı kalma­yı sürdürseydi şu an on bin kilometre yüksekte, önündeki katlanabilir masanın üzerindeki altı küçük şişe Chivas'la birlikte iPod'undan Portekizce dersleri dinleyerek uçuyor olacaktı. Ama son bir kez daha becermek için Nicki'nin yanına gitmiş sonunda da becerilen kendi olmuştu. Başını pişmanlıkla iki yana salladı. Bu hareketi gözlerinin ağrı­masına neden oldu.

"Becerin beni!" İnlemeler hırlamaya, kükremeye dönüştü. Görülmeyen

kedilerin sesleri giderek artıyordu. Yere yuvarlanan be­denlerin, şiddetli hırıltıların, tahtada dayanılmaz gıcırtılar çıkartan tebeşirlerin sesi birbirine karışıyor, korkunç bir kakofoni meydana geliyordu. Bu sesler yüzünden dişlerini sıkınca gözleri yeniden acıdı.

Kükremeler kesildi. Şimdi etrafa derin bir sessizlik çök-

54

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

tü. Sadece tam karşısında zifiri karanlıkta, hiç kırpılmayan parlak iki göz görüyordu.

"Hey, pisipisi," dedi gülerek. Korkuyla arasında uzun za­mandan beri barış hüküm sürüyordu. Tüfeklerin namlusuna gözünü kırpmadan bakmış, etinde en keskin bıçakları hisset­miş, Attica'da her türden tiple beş buçuk yıl geçirmişti. Ve sonunda da korku hakkında bir teori geliştirmişti. Korkunun özü pişmanlıkla alakalıydı. Eğer hayattan ne istediğini bilir, verdiğin kararları sonuna dek uygularsan hayatında pişman­lığa yer olmaz. Pişmanlık duymayan bir adam da hiçbir şey­den korkmaz.

Sonra yeniden keşke Nicki'yi son kez ziyaret etmeye kalkmasaydım diye geçirdi içinden.

Aniden karanlıkta bir şey savrulmaca dikkati o tarafa yö­neldi. Bu uzun tahta bir kürekti. Ve kürek olanca şiddetiyle göğüs kemiğine vurdu. Bedeni refleksle eğilerek darbeden kurtulmaya çalışmıştı ama ellerini kollarını sımsıkı kavra­yan ipler buna mani oldu. Darbenin etkisiyle adeta oltaya yakalanmış bir balık gibi çırpındı. Bir müddet sonra sakin-leşti.

"Ah, lanet, olsun," gibi sözler döküldü dudaklarından. Acı boynuna dek yükselmiş, gözlerinden sicim gibi yaş­

lar boşalmasına neden olmuştu. Küpün dışında siyah giy­sili, eldivenli biri vardı. Başındaki kapüşonu da kapalıydı. Kedi Jackie şu an Carmine'in ya da adamlarından birinin karşısında olmadığını biliyordu. Onu bir profesyonele tes­lim etmişlerdi. Carmine'in geçmişte iki kişiden bahsettiğini hatırlıyordu. Birinin ismi D ile başlıyordu. Denton, Durbin gibi bir şeydi. Diğer adamın adınıysa hatırlayamıyordu.

55

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Tanrım," dedi. "Lanet bir kano küreği mi bu?" Küreğin baş tarafı bu kez sırtına çarptı. Öne doğru atı­

lınca da bu kez midesine bir darbe aldı. Aldığı şiddetli dar­beler istemsiz reflekslerinde büyük bir düzensizlik yarat­mıştı. Şiddetli spazmların biri bitmeden diğeri başlıyordu. Kıvranıyor, kolları eklem yerlerinden kopacakmış gibi his­sediyordu. Adeta volkanik bir magma gibi kabaran midesi ağzındaydı.

"Geçinmek için iyi bir iş bulmuşsun, seni hasta pislik. Sana iyi para veriyor olmalılar. O zaman buraya kusarsam kızmazsın değil mi?"

Öğle yemeğini yere kustu. Bir an için bunun yedi­ği son yemek olabileceğini düşündü. Üstelik yemeği hiç sevmemişti. Et biraz sertti. Kendine gelebilmek için derin derin nefes aldı.

"Kimseyi ele vermeyeceğim, aşağılık herif," dedi. Hemen arkasından yumuşacık bir ses işitildi. "Sana pa­

rayı çalmanda yardım edenlerin isimleri lazım bana, John." Kedi Jackie başını mümkün olduğunca arkaya çevirdi.

Adam oralarda bir yerdeydi ama karanlıkta gözükmüyordu. "Ne dediğimi duydun mu?" dedi.

"Sana parayı çalmanda yardım edenlerin isimleri lazım bana, John."

"Sağır filan mısın sen..." Göğsünde patlayan kürek sesini bu kez bir çatırtı izle­

mişti. Acıyla inlerken kürek gözlerinin önünde yeniden kayboldu. Ses arkasından geliyordu. O zaman adam nasıl oluyordu da önden vurabiliyordu? Birden fazla kişi mi var­dı burada?

56

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü BİLİYORUM

"Carmine'e söyle, parasını geri aldı, beni de yakaladı. Kimseyi ele verecek değilim. Bu arada sen de benimkini em istersen."

Birden bir klik sesi işitti. Sonra başından aşağı ılık bir sıvı dökülmeye başladı. Tepeden tırnağa ıslanmış, sıvı aşa­ğı, parmaklığa doğru damlıyordu.

"Bu da ne?" Yavaş yavaş üzerine dökülen sıvı azaldı. Şimdi sadece

üzerine damlıyordu. Sıvı havuz suyunun kloru gibi gözleri­ni yakmıştı. Tadı da acımsıydı.

"Su ve üç kimyasal maddenin karışımı," dedi ses. "Işık altında teninde kurudukça ısınacak. Başlangıçta hoş oluyor."

Birkaç dakika içinde ısınma başladı. Kedi Jackie çocukken Flatbush Meydanı'ndaki evlerinin terasında yattığı günle­ri hatırlıyordu. Yüzüne vuran güneşi, sırtındaki havlunun ısınışını hatırlıyordu. Ama şimdi teni yanıyordu. Kendini şişe geçirilmiş bir et parçası gibi hissediyordu. Her an etinin cızırdamaya başladığını hissedecek gibiydi.

"Demek böyle ısınıyor?" dedi karanlıktaki sese. "Sana isim vermezsem paranı alamayacak mısın? Demek öyle. Eğer öyleyse tüm bu çaban boşa. Bak bir kez daha söylüyo­rum. İstersen beni, kömür oluncaya dek pişir burada. Ama Kedi Jackie konuşmayacak."

"Sana ne istediğimi söyledim, John. Ama şu an için sana herhangi bir şey sormuyorum. Daha sırası gelmedi."

"Peki sen kimsin? Denton mu öbür adam mı?" "Onun adı Dalton."

57

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Her neyse." Kemiklerinin üzerindeki derisinin giderek büzüldüğünü,

sertleştiğini hissediyordu. Elleri hissizleşmişti. Giderek tuhaf bir hissin etkisine girdi. Bu şekilde asılı durunca kendi bede­niyle ilgili algılarını yitirmeye başlıyordu. Ah, bir şeylere do-kunabilse...

"Bak ne diyeceğim. Ben senden deliyim. Bana inan sana kimseyi ele vermeyeceğim derken çok ciddiydim. Bu yüzden uzun lafın kısası, çıkar beni buradan da bitsin bu iş artık."

Aniden bir rüzgar sesi işitir gibi oldu sonra da kürek sol dizkapağına çarptı. Boğazından çıkan acı dolu çığlığı ken­dine bile tuhaf gelmişti.

"Bunu hayır olarak mı kabul etmeliyim?" Güldü. Ama gülüşü de tuhaf gelmişti kulağına. Garip, hışırtılı, titrek bir gülüş. "Pekala bak ne diyeceğim. İstersen beni şu an becer, hiçbir şey değişmez."

Bu kez kürek havada süzülerek sağ dizine çarptı. Acı­dan alt dudağını ısırmıştı. Kan tadı aldı. Birden tavanda ve yerde parlak ışıklar yandı. Ani aydınlanma öylesine şaşırtı­cı olmuştu ki bedeni sanki yeni bir darbe daha almışçasına kasıldı.

Oda oldukça genişti. Yaklaşık altı metrekarelik bir yerdi burası. İçeride çelik küpün dışında, tam karşısında duran adamdan başka hiçbir şey yoktu. Tepeden tırnağa siyahlara bürünmüş adamın elinde kürek vardı.

"Tanıştığımıza memnun oldum, orospu çocuğu," dedi Kedi Jackie.

Geiger yüzündeki kayak maskesini çıkardı. Şu ana dek

58

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

olanlardan memnundu. Fazla güç kullanmamıştı. Sadece kü­pün içindeki Massimo'nun içgüdüsel duygularını tetikleyip, sodyum hidroksit çözeltisinin devreye girmesini beklemişti. Yavaş yavaş adamın fiziksel dünyayı kavrama algısında de­ğişiklikler baş gösterecek, bir süre sonra bu algılar iyiden iyi­ye zayıflayacak sonunda da zihnini etkileyerek karar verme mekanizmasına, önceliklerine, sadakatine hükmetme yetisini yitirecekti. Massimo şu an ne kadar sert olduğundan bahsedi­yor, neden ağzından laf alınamayacağını açıklıyordu. Bu da iyiye işaretti.

"Devam et, John," dedi Geiger. "Neden bu seansı kısa kesmem gerektiğini anlat bana. Dinliyorum."

"Pekala. Bak, öncelikle şunu anlaman lazım. Benim için yaşamla ölümün birbirinden çok farkı yoktur. Otuz yıldır böyle düşünüyorum. Kısacası bana ne yaparsan yap fark et­meyecek. Sebebini biliyor musun?"

Geiger yavaşça küpe doğru yaklaştı. Küreği de yanında tutuyordu. "Anlat, John."

"Şu yüzden. Yaşadığım hayatı biri elimden almak isti­yor. Tamam. Elinden geleni yap. Bak bakalım pes ediyor muyum? Diyelim ki öldürdün. Benim için mahzuru yok. Neticede ölmüş oluyorum. Ve artık hiçbir şey umurumda olmaz. Artık cesedimi parçalaman da, karımı becermen de mezar taşıma işemen de umurumda değil. Canın ne isterse yap. Bana ne! Anlayabiliyor musunuz Bay X?"

"Devam et, John." "Ama elinden geleni yapmana rağmen öldürmezsen...

İşte o zaman bilmen gereken bir şey var. En kısa zamanda

59

krmz

MARK ALLEN SMITH

müthiş bir öfkeyle intikam almak için peşine düşerim. Çün­kü şu an kendimi çevresini yakıp yıkmaktan başka yapacak bir şeyi olmayan sıkılmış bir Tanrı gibi görüyorum. Ve kar­şına çıkmadan önce karına şunu söylemen gerek. Beni gö­rünce hemen dizlerinin üzerine çöküp aletimi boğazına ka­dar alarak senin acılarını bir an evvel dindirmem için bana yalvarsm. Bu arada sen de kurtulmak için bana en zavallı orospuların bile kalkışmayacağı şeyleri ona yapmam için yalvaracaksın. Tamam mı?"

Geiger bunun uzun sürmeyeceğinin farkındaydı. "Gördüğün gibi," dedi Kedi Jackie. "Her iki durumda da

ben kazanıyorum. Benim için yaşam ya da ölüm bir kazan­ma kaybetme olayı değil. Ve kimseyi gammazlamayacağım. Asla."

"Bir şey soracağım, John?" "Evet?" "Peki ya öbür adam sen olsaydın?" "Hangi öbür adam?" "Hikayendeki cezalandırdığın, fiziksel işkencelere son

vermek için kendi karısına her türlü cinsel aşağılamaya göz yuman adam. Onun yerinde olsaydın böyle bir tercihte bu­lunmazdım mı diyorsun?"

"Kesinlikle doğru! Başından beri bunu anlatıyorum işte!"

"İyi de ondan ne farkın kalıyor o zaman?" Geiger kü­pün içine girdi. Bu kadar yakından o da sodyum hidroksitin kokusunu net biçimde alabiliyordu. İkinci dozu birazdan uygulayacaktı. "Söylesene, John. O zaman ondan ne farkın kalıyor?

60

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Kedi Jackie'nin kafası karışmış, yüzü öfkeden kıpkırmı­zı kesilmişti. "Ne saçmalıyorsun sen?"

"Ne oldu, bu kadar derinlerde yüzemiyor musun? Nedir senin olayın? Fiziksel direncin mi yüksek? Güçlüsün yani, öyle mi?"

Geiger küreği kaldırıp Kedi Jackie'nin sağ ayak bileğine olanca hızıyla vurdu.

"Yoksa ağrı eşiğin mi çok yüksek?" Sol bileğini parçalarken Kedi Jackie avazı çıktığı kadar

bağırıyordu. "Yoksa çok mu cesursun?" Küreği çekiç tutar gibi tutup hızla Kedi Jackie'nin sağ

köprücükkemiğine savurdu. Adamın kanlı dudakları arasın­dan derin bir inleme çıkmıştı.

"Yoksa son derece sadık bir insan mısın?" Bu kez yoğun bir acı meydana getirecek ama herhangi bir

kırığa da mahal vermeyecek şekilde sol köprücükkemiğine vurdu.

"Ya da aşırı sevgi dolu?" Geiger bu kez küreği mızrak gibi tuttu. Kedi Jackie'nin

burnu tam hedefteydi şimdi. Küreği savurur gibi yapınca Kedi Jackie refleksle irkilip geri kaçmaya çalıştı. Kürek de zaten burnunun tam ucunda durmuştu. Gözlerini kısarken başını da yana çevirdi.

"John. Şimdi söyleyeceğim şey çok önemli. O yüzden beni anladığında başını salla."

"Git... kendini becer." Geiger'in parmaklarıyla kendi bacağı üzerinde tempo

tutmaya başlamıştı.

61

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Bu odada, John, gerçeğin peşinde koşarız. Ve gerçeğe ulaşıncaya dek de burada kalırız. Şimdi, az önce kendinle ilgili anlattıklarının kesinlikle doğru olduğuna inanıyorum. Gerçekten öyle bir insan olduğunu sanıyorsun, bunu da ka­bul ediyorum. Ama ben seninle aynı fikirde değilim." Küp­ten dışarı çıktı. "John, benim işim bilgi edinme. Ama bazen bunu yapabilmek için karşımdakine gücünü, zayıflıkları­nı, yapabilecekleri ve yapamayacaklarını idrak etmesine de yardım ederim. İşin özü John, gerçekte kim olduğunu bulmakla ilgilidir."

Geiger, Kedi Jackie'nin karşısındaki duvarın önüne doğ­ru yürüdü.

"Kısacası John, tüm bu martavallardan, lakaplardan sıyrılıp gerçekte kim olduğunu bulmaya çalış. Bir dene, John. Sonra yeniden seninle konuşacağım. Bakalım bu kez konuşmamız nereye varacak? O zaman belki öğrenmek is­tediğim şeyi bile sorarım sana."

Geiger duvardaki siyah kontrol paneline uzanıp bir düğ­meye basınca Kedi Jackie bir duş daha almış oldu. Jackie bu kez söylense de pek fazla kıpırdamadı. Geiger başka bir düğmeye basınca da küpün küçük spotları hariç tüm ışıklar söndü.

"Elinden geleni ardına koyma, orospu çocuğu," diye mı­rıldandı Kedi Jackie.

Kedilerin hırlayıp, kükremeleri yeniden işitilmeye baş­ladı. Sonra da daha önce olduğu gibi karanlıktan Geiger'in sesi duyuldu.

"Sana parayı çalmanda yardım eden adamların isimleri lazım bana, John."

62

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Cümle bir nakarata dönüşmüştü. Kedi sesleriyle karışa­rak aynı sözcükler sürekli yineleniyordu.

Sana parayı çalmanda yardım eden adamların isimle­ri kızım bana, John. Sana parayı çalmanda yardım eden adamların isimleri lazım bana, John. Sana parayı çal­manda...

Sonra Kedi Jackie'nin dudakları arasından bir ses çıktı. O perişan halde bile bu sese çok şaşırmıştı. Çünkü ağlaya­rak inliyordu.

63

krmz

5

Brooklyn Heights'taki evinin salonundaki masasında sabah kahvesini yudumlayan Harry bir yandan da Doğu Nehri'ne bakıyordu. Elini eşofmanının içine sokarken tıraşsız yüzü de iyice asılmıştı. Dün gece duşta sıcak suya rağmen ür-permesine neden olacak bir şey keşfetmişti. Kasıklarında derinin altında küçük bir şiş vardı. Çok sert olmayan bu şiş en fazla bir üzüm tanesi büyüklüğündeydi.

Geiger'le tanışmadan önce, New York Times ölüm ilanları bölümünde çalıştığı dönemden beri bir insanın kırkını geçtiğinde eninde sonunda kansere yakalanacağına dair bir fikre kapılmıştı. Kırkına ulaşamadan - ani bir rahatsızlık sonucu, cinayet kurbanı olarak ya da dövülerek - ölen ya da öldürülenler daha uzun yaşasalar mutlaka kanser olacaklardı. Harry artık kırk dört yaşındaydı. Bir zamanlar cıva gibi olan vücuduna artık güvenemiyordu. Gözlemlerinden herkesin içinde kendi Sezar'ıyla Brütüs'ünü barındırdığı sonucuna ulaşmıştı. Bu yüzden de belli yaştan sonra kişinin bedeni

65

krmz

MARK ALLEN SMITH

kendisine her an ihanet edebilirdi. Bu "Et tu"* anı da han­çerlenerek gelmeyecek, onun yerine yutarken hissedilen bir şişlik ya da aynada fark edilen genişlemiş gözbebekleri veya duş sırasında ele gelen üzüm tanesi büyüklüğündeki bir küt­leyle gerçekleşecekti.

Bu tür anlarda Harry, Geiger'i kıskanırdı. Elbette ne pa­hasına olursa olsun onun yerinde olmayı istemezdi. Ada­mın içinde Hieronymus Bosh tablolarındakilerden çok daha şeytani duygu içerdiği apaçıktı. Ama yine de onunki gibi çelik bir yürek ve zihin birleşimi kesinlikle hayranlık uyan­dırıcıydı. Geiger'le alakalı hiçbir şey sıradan değildi. Tesa­düflerin beklenmedik olayların neden olduğu şaşkınlıkla­rı hayatından silip atmayı başarmış gizemli bir mühendis gibiydi. Ortaklıklarının başında Harry, Geiger'in yatıştırıcı kullandığını, böylece tavırlarının sivri taraflarını yumuşat­tığını sanmıştı. Kısa sürede bu fikrini değiştirdi. Bir yatıştı­rıcı kullanıyorsa bile bunu dışarıdan almıyordu. Bu en fazla Geiger'in beyninin ürettiği bir maddeydi ve işte Harry buna çok ama çok imreniyordu.

On bir yıl önce Central Park'ta sabahın üçünde tanış­mışlardı. Harry her gece olduğu gibi yine sarhoştu. Ve iki dazlaktan dayak yiyordu. Birkaç yıl önce hayalleri ol­mayan bir adam haline gelmişti. Bu sarhoş olduğu için geceleri hissettiği bir duygu değildi. Her kavrama, yeni ve farklı şeylere ilişkin her türlü vaade, her türlü umuda kapılarını kapatmıştı. Gençlik hayalleri, ilanlarında bah­settiği ölüler gibi yok olmuş, toza, toprağa karışmıştı. Bu

* Et tu: Sen de mi Brtitüs ifadesindeki sen de mi sözcüğünün Fransızcası (Çev.N.)

66

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

sebeple de o an yediği tekmeler, yumruklar ve neden ol­dukları nefes kesici acıyı dünyadan çekip gitmenin, kur­tulmanın bir yolu olarak kabul ediyor bu sebeple de ken­disine yapılan bu muameleyi neredeyse doğru buluyordu. Kaybetmek onun en yakın dostuydu. Hep yanı başında ya da birkaç adım arkasında salına salına dolaşmaktan bir an bile vazgeçmeyen yakın bir dostu. Harry'nin parçalanmış dudakları aralanıp, kırık dişleriyle bu düşüncelerin neden olduğu rahatlamayla gülümseyecekken Geiger ortaya çı­kıp kabusunu sona erdirmiş, ölümcül elleriyle serserileri yere sermiş sonra da Harry konuşacak kadar kendini toparlayamadan yürüyüp gitmişti.

İki hafta sonra otuz dikiş ve iki yeni dişle Harry yeni­den dayak yediği yerde dolaşmaya başladı. Çok beklemesi gerekmemiş ikinci gece sağanak yağmur altında üzerinde tişört ve eşofman altıyla koşan Geiger'i fark etmiş, hemen önüne çıkmıştı. Geiger durup, yerinde saymaya başladı.

"Ne istiyorsun?" diye sordu. "Sadece teşekkür etmek istedim." Geiger'in ıslak siyah saçları sanki boyalıymış gibi pa-

rıldıyordu. Yağmur damlaları kaşlarından gözlerine doğru akıyor ama o bundan hiç de rahatsızlık duymuyor gibiydi. Harry adamın gözlerini neredeyse hiç kırpmadığını fark et­mişti.

"Adım Harry. Harry Boddicker." Elini uzattı ama Geiger oralı bile olmadı. "Size bir içki ısmarlayabilir miyim?" diye sordu Harry. "Ben içki içmem." "Tamam. Sadece hayatımı kurtardığınızı görünce size..."

67

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Tamamen tesadüftü, Harry. Seninle alakası yok. Bir kö­peği dövdüklerini görseydim de aynısını yapardım."

"O zaman kahveye ne dersiniz? Kahve içiyorsunuz de­ğil mi?"

Bir an Geiger, Harry'e o hiç kırpmadığı gözlerini dikip hiç konuşmadan durdu. Harry aniden huzursuz olmuştu. Adam kendisini inceliyor, yargılıyordu adeta. Sonra Geiger baş sallayarak, "Pekala, Harry," dedi.

Broadway'deki bir bara girip amonyak kokulu bir böl­meye girdiler. Geiger koyu kahvesini bitirene kadar Harry üç kadeh Wild Turkey bitirmişti. Sonraki üç saat boyunca Harry kısmen paylaşma kısmen de kendine hikayesini tek­rar etme arzusuyla hayatını uzun uzun anlattı. Sanki mah­volmuş geçmişini bu şekilde anlatınca içinde yaşadığı ana biraz olsun tutunabilme imkanı buluyor gibiydi.

Sonunda Geiger'e City College'dan mezun olur olmaz Times'ta araştırmacı olarak işe başladığını anlattığı bölüme geldi. "İşte o an olayların arka planını eşeleme konusunda yeteneğim olduğunu keşfettim. Bana kürek lakabını tak­mışlardı. İnsanın bir alanda iyi olduğunu anlamasının bu derece çok zaman alması ne kadar komik."

Geiger'e geceleri kendi yazdığı yazılımı kullanarak bil­gisayar ağında dolaşıp sırları deşip, noktaları birleştirerek geçirdiğini, sonucunda da yazdıkları sayesinde muhabir olarak ünlendiğini anlattı.

"Bir sabah yazım basılmıştı işte. Gazetenin ekinde, bi­rinci sayfada. Yazan Harry Boddicker. O an evet, işte o be­nim diye düşünmüştüm."

68

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

Harry konuşurken Geiger birkaç kez evet, hayır demek dışında hiç konuşmadı. Yalnızca bazen baş sallayıp onay­lamış bazen de başını iki yana sallayarak itirazını göster­mişti. Sohbete katılımı bu mimiklerle sınırlı olsa da kalkıp gitme isteği duymamıştı. Harry'nin içtikçe hızla melanko-likleştiğini fark etmişti. Bu da hikayesini daha az ayrıntıyla süslemesine neden olmuş, doğru düzgün bir sıra takip et­mekte de zorlanmaya başlamıştı. Aynı zamanda Harry nin çok önemli bir kısmı atladığını da fark etmişti. Hayatı sanki birbirinden uzak iki parçadan oluşuyordu. Ama hep aynı kısımdan bahsediyor diğer kısımdan bir an için bile söz açmıyordu. Başlangıçta Harry heyecan dolu, başarısıyla gurur duyduğunu ortaya koyan bir hikaye anlatmıştı. Ama bir süre sonra hikaye karanlık noktalara doğru sürüklenme­ye başladı. Hikayesinin işine olan tutkusunun zayıflamaya başladığı bölümler gelince anlattıklarının kalitesi de yavaş yavaş düşmeye başladı. Yaşadıklarına üstünkörü değiniyor, olup bitenleri birbirine karıştırarak anlatıyordu. İçkinin ho­biden ziyade alışkanlığa dönüştüğünü anlattı. Aylarca bu konuda uyarıldıktan sonra nihayet Times tarafından ölüm ilanları bölümüne gönderildi.

"Dibe vurduğunda ve daha da kötüsü aslında oraya ait olduğunu hissettiğinde," dedi Harry, "insanın ne düşündü­ğünü bilirsin."

Geiger'e ölüm ilanları bölümüne tayin edilmeyi eve dö­nüş gibi algıladığını anlattı. Böylece hayaletlerle yaşamaya, geçmişlerini didikleyip, yaptıklarını incelemeye kaptırdı kendini. Ama bu aynı zamanda daha ayrıntılı bir araştırma programı yazmaya da teşvik etmişti onu. Boşlukları dol-

69

krmz

MARK ALLEN SMITH

durmak, kaosun devamını sağlamak, bir şekilde takıntıya dönüşmüş, bundan tuhaf bir rahatlık duymasını sağlamıştı.

Bu enteresan öyküyü dinlemek Geiger açısından da de­ğişik bir deneyim olmuştu. O üç saat boyunca Harry hakkın­da başka kimse hakkında bilmediği kadar çok şey öğrendi. Sonra sabahın ilk ışıklarıyla evine doğru koşarken zihninde adeta görünmeyen bir el tarafından gönderilen bir düşünce belirdi. Bu Harry Boddicker'ı son görüşü olmayacaktı.

Harry'nin bilgisayarı websitesinin ziyaret edildiğini bildi­ren bir uyarı sesi çıkardı. Bu ses her zaman bir nota sesi olurdu. İşi, birinin hayatındaki bulmaca parçalarının bir araya getirilişini ve parayı sembolize ederdi. Harry paraya değer vermeyi ancak Geiger'le çalışmaya başladıktan son­ra öğrenmiş o zamandan beri de çok para kazanmıştı. Para elbette işe yarar bir şeydi ama aynı zamanda utanç verici yaşamının acılarına bir nebze merhem oluyordu.

Harry hiçbir seansa katılmadı. Ama Geiger'in bu işi para için yapmadığını anlamıştı. Ama ne için yaptığını ancak Tanrı bilirdi ve Harry de bu konuda hiçbir şey sormamıştı. Zira böyle bir şey sormak Van Gogh'a neden resim yaptığı­nı ya da Karmdeşen Jack'e neden geceleri dolaşmaya çıktı­ğını sormak gibi bir şey olacaktı. Zamanla Harry, Geiger'in bu işi yapmaya mecbur olduğunu fark etti. Bu da Harry'i Geiger'le ilgili her şey gibi çok şaşırtıyordu. Zira kendisi benzer bir tutkuyu, akıntıya karşı kürek çekme zevkini an­cak belli belirsiz hatırlıyordu. Oysa hayatının her anını sa­ran bu garipliğine karşın Geiger, Harry'e tutkuların kişiye kendini nasıl hissettirdiğini hatırlatıyordu.

70

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

Harry ekrandaki websitesine baktı. DoYouMrJones. com sitesinin ziyaretçilerinin yüzde doksan beşi Dylan hayranıydı. Bu siteye de sanatçının fotoğrafını tıklayarak ulaşıyorlardı. Ama alarm sesi birinin şifreyi tuşlayıp, site­ye eriştiğini ortaya koyuyordu. Şifre Harry'nin en sevdiği meyve olan kavun kelimesinin harfleri kullanılarak oluştu­rulan bir cümleden ibaretti. Şifrenin doğru girilmesi karşı tarafın kimliği onaylanmış bir ziyaretçi olduğunu ortaya koyuyordu.

Harry kahvesini yudumlarken ziyaretçinin, "Kudurmuş adamlar var umarsızca neşeli," diye yazdığını görünce gülümseyerek, fena değil diye düşündü. Elbette kimsenin yazdığı Carmine'in 1999 yılında siteye ilk girerken yazdı­ğı cümleyle kıyaslanamazdı. "Kalamar, ahtapot, vatoz, us­kumru, nane." Böylece beş'sözcükle hem iştahlı bir adam olduğunu mizahi bir şekilde ortaya koymuş hem de öcünü alma konusundaki kararlılığını büyük bir başarıyla sergile­mişti.

Site şifreyi onaylayıp referans sordu. Ziyaretçi - Colicos - adını yazdı. Harry hemen hatırlamıştı. Colicos, Geiger'le geçmişte iki kez çalışmış bir hurda demir tüccarıydı. Harry ziyaretçinin ismini, cep telefonu numarasını, Jones'un kim­liğini ve neden Geiger'in hizmetine ihtiyaç duyduğunu yaz­masını bekledi.

Harry bu sırada bir kez daha kasığındaki küçük şişi yok-layıp bir doktora göstersem iyi olur diye düşündü. Ama doktora gitmekten nefret ediyordu ve bunun için de son de­rece geçerli nedenleri vardı. Geiger ona nasıl sahte kimlik yaratacağını öğretmişti ama yine de sağlık sigortası yaptırt-

71

krmz

MARK ALLEN SMITH

mayı çok riskli bulmuştu. Bu yüzden de tedavi masraflarını nakit olarak öderdi. Şimdi muayeneleri, tahlilleri, biyopsi süreçlerini düşününce canı bir hayli sıkılıyordu.

Ekranda bilgiler gözükürken çalan ikinci bir ikaz sesi ziyaretçinin siteden çıktığını belirtmişti. Harry yazdır se­çeneğini tıklarken saatine baktı. Lily birazdan gelir, diye düşündü.

Bakışları sehpanın üzerindeki fotoğrafına kaydı. Yüzün­de hain bir ifadeyle kanepeye uzanmış, "Sırrını biliyorum," der gibi gülümsüyor. Ama kız kardeşi uzun zamandır böyle görünmüyordu. On yıl önce Harry onu bir eve yerleştirmiş, o günden beri de her pazar kız kardeşini ziyaret etmek üze­re mecburen New Rochellc yollarına düşer olmuştu. Kız kardeşi boşluğa gözlerini dikip, eski şarkıların sözlerini mı­rıldanırken, yanına oturur ve onun çok eskilere aitmiş gibi gelen sesini dinler, o anlarda kız kardeşinin yüzlerce ya­şında olduğunu hayal ederdi. Sanki bilim kurgu filmlerinde görülen, içine uzaylı giren bu yüzden de tuhaf davranışlar sergileyen, acayip bir ses tonuyla konuşan, anlamsız hareketler yapan bir kurban gibiydi.

Tüm bunlara karşın Harry, Lily'nin bir şekilde yaşa­mındaki saçmalıklara tutunduğunu görmüş, onun direncine hayran olmuştu. Harry elinden geldiğince Li ly ' i düşünme-meye çalışıyordu. Ama kız kardeşi vicdanına yerleşen ve oradan çıkmayı reddeden bir işgalciye dönüşmüştü. Suç­luluk hissinin nedeni ona karşı vazifesini yerine getirme­diğini düşündüğünden kaynaklanmıyordu. Neticede kız kardeşinin oturduğu eve servet ödüyordu. Buna rağmen

72

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

uzun zamandır içini kemiren bir gerçekle kıvranıp duruyor­du. Senede harcadığı yüz bin dolara üzülüyor filan değildi. Neticede Li ly ' i seviyordu. Ama bunu onun ölmüş olmasını dilediği için yapıyordu. O günlerde altı haneli bu miktar an­cak Boddicker'in suçluluk duygusunu yatıştırmasını sağlı­yordu.

Alt kattaki zil çaldı. Harry kapıya yönelip duvardaki düğmeye bastı. Dört ay önce ani bir pişmanlık anında psi­kiyatri hemşirelerinden biriyle boş gününde Li ly ' i buraya getirme konusunda anlaşmıştı. Sonrasında da onu o uzak, bomboş evde ziyarete gitmektense buraya getirmenin suç­luluk duygusu üzerinde olumlu etki yaptığını fark etti. Kısa bir süre önce de kardeşinin haftada bir geceyi de yanında geçirmesini sağlayacak planlamayı yapmıştı. Ve bugün kar­deşinin geleceği gündü.

Harry kapıyı açıp kapıda durarak yaklaşan ayak seslerini dinlemeye koyuldu. Yirmili yaşlarında, siyah, darmadağı­nık saçlı, yeşil etek pantolonlu, spor ayakkabılı kız elinde bez bir çantayla karşısında belirdi.

"Merhaba Bay Jones." "Selam, Melissa." Kız dönüp elini karanlığa doğru uzattı. "Hadi Lily, gel." Yumuşacık, ipeksi bir ses işitildi. "Gitme zamanı." "Evet, öyle," dedi hemşire ve Li ly ' i içeri soktu.

Aldığı ilaçlar ve zihinsel rahatsızlığı kız kardeşini soluk-laştırmış, küçültmüştü. Üzerinde kısa kollu pembe bir bluz ve birkaç sene önce aldığı leylak rengi balıkçı pantolonu vardı. Lily'nin dirsek, bilek ve yanak kemikleri neredeyse saydamlaşmış derisinin altından net biçimde seçiliyordu.

73

krmz

MARK ALLEN SMITH

Onu her görüşünde olduğu gibi şimdi de Harry kız karde­şinin kendisinden altı yaş daha küçük olduğuna inanmakta zorluk çekiyordu.

"Nasıl?" diye sordu.

"Aynı," dedi Melissa. "Gayet iyi. Değil mi, Lily?" Lily hiç kıpırdamadan öylece duruyordu. Psikozları ade­

ta tüm kaslarına, sinir hücrelerine, dokularının işlevlerini kaybetmesine neden olan kanser hücreleri gibiydi. Aydın­lıkta adeta devasa büyüklükte, etkileyici bir origami eser gibi duruyordu. İçe işleyen masmavi gözleri neden sonra hareketlenip Harry'de sabitlendi. Ama bu gözlerde en ufak bir tanıma emaresi yoktu.

Harry kız kardeşine doğru yaklaştı. Lily'nin bakışları şimdi Harry'nin ademelmasının altındaki küçük oyuğa çev­rilmişti. Elini uzatıp parmağıyla Lily'nin kafasına üç kez vurdu. "Evde kimse var mı?"

Bu temasla Lily'nin dudakları hafifçe hareketlendi. Harry, Melissa'ya döndü. "Küçükken çok yapardık

bunu." Kız kardeşi arka taraftaki manzarayı gözler önüne seren

büyük pencereye doğru yürüdü. "Burayı çok seviyorum," dedi. "Her şey çok hızlı hareket ediyor. Her şeyin çok hızlı hareket ettiğini görüyorum."

Hafif dalgalı Doğu Nehri üzerinde arka plandaki Man­hattan kentinin silueti neredeyse kusursuzca yansıyordu. Yaz günleri böyle havalarda su üzerinde sanki kentin bir ikizi varmış gibi olurdu.

Lily başını cama yasladı. Avuçlarını açarak cama daya-

74

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

yıp kendi kendine bir şarkı mırıldanarak hafif hafif dans etmeye başladı.

"Way down... below the ocean... "* Harry de ona eşlik etmeye koyuldu. "Where 1 want to be,

she may be. "** Lily sanki onu hiç duymamış gibiydi. "Sen bu şarkıyı biliyor musun?" diye sordu Harry. "At­

lantis?" "Hayır," dedi. "Kahve var mı?" "Demlikte. İstersen yeniden yap." Harry masasına oturup arkasına yaslanarak derin derin

iç çekti. Sonra yazıcıdan kağıdı aldı. Okurken bir yandan da başını sallıyordu. Okudukları hoşuna gitmişti.

"Melissa, Bir süre dışarı çıkmam gerekebilir." "Tamam. Biz başımızın Çaresine bakarız. Lily iyi zaten." Harry başını kaldırıp gülümsemeye çalışarak, "Evet,"

dedi. "Lily iy i . "

* "Aşağıda.. . Okyanusun dibinde..." (Çev. N.)

** "Belki o da orada, olmak istediğini yerde." (Çev. N.)

75

krmz

6

Columbus Bulvarı'ndaki küçük bir lokantaya girdiler. Harry, kız kardeşinin yakınında yaşamaya başladığı 1980'den beri buraya geliyordu. Bu küçük lokanta şimdi de Geiger'le haf­tada iki kez kahvaltı ettikleri bir mekana dönüşmüştü. Harry krem peynirli, pastırmalı omlet yer, Geiger'se koyu kahvesi­ni yudumlardı. Harry işten konuşur - e-posta şifreleme sis­temi üzerinde yaptığı küçük değişiklikleri, yeni geliştirdiği casus yazılım önleyicisini, içine sızmayı başardığı bir veri bankasını anlatır - Geiger'se sadece dinler, bazen de tek keli­melik karşılıklar verirdi. Harry, Times gazetesi getirir, anlata­cakları bitince sessizce gazetelerini okurlardı. Geiger sadece editöre yazılan mektupları okuduğu için Harry gazeteyi ona verip ekleri okurdu.

Harry midesini yatıştırmak için içeceği kahvenin üzerine kremadan üçüncü kaşığı eklediği sırada Geiger dosyasını alıp içinden üç kağıt çıkardı. Bunlardan birinde müstakbel müşterinin vvebsitesi girişinde doldurduğu bilgiler yazılıy-

77

krmz

MARK ALLEN SMITH

di. Richard Hall adlı bu adam. cep telefonu numarasını da yazıp, ardından da talebini belirtmişti:

Özel bir resim koleksiyonu sahibini temsil ediyorum. İki

gün önce bir adet de Kooning tablosu çalındı. Hırsızın

müşterime koleksiyonuna yeni parçalar katmak istediğinde

arabuluculuk yapan bir komisyoncu olduğunu düşünüyo­

ruz. Müşterim konuyla ilgili emniyet güçlerini haberdar

etmenin tablonun bulunmasını sağlamayacağı kanaatinde

olduğu için sizinle temasa geçtim.

Harry, Geiger'in gri gözlerinin sağa sola kayarak met­ni okuyuşunu izledi. On yıldan uzun bir süredir birlikte çalışıyor olmalarına rağmen Harry hâlâ Geiger hakkında çok az şey biliyordu. Hakkında arada sırada söyledikle­rinden ancak genel hatlarıyla bir profil oluşturabilmişti. New York'lu olmadığını, müziği çok sevdiğini, et yeme­diğini, televizyonu olmadığını, şehirde bir yerlerde yaşa­dığını biliyordu. Zaten uzun zaman önce bu tür sıradan günlük yaşamla ilgili konular hakkında ona soru sormak­tan vazgeçmişti. Zira Harry, Geiger'in dinlerken yaptığı baş hareketlerinden, bükük parmaklarını daha hızla açıp kapamasından onun ancak işle ilgili konuşmak istediği kanaatine varmıştı. Sonunda da aralarındaki ilişkiyi açık­layacak tek bir terim olduğu kararını vermişti. İhtiyaç. Geiger, Harry'nin anlayamadığı nedenlerden kendisine hayatının bir kısmına girme yetkisi vermişti. Kendisi de ona hizmet ederek bomboş hayatına bir nebze olsun dol­durmuş oluyordu. Çok tuhaf bir ikiliydiler. Kısmen bağlı

78

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

una gerçekte aralarında ışık yılları kadar mesafe olan iki ortak.

Richard HalTün yazdıkları devam ediyordu:

Adamın adı David Matheson. 34 yaşında. 64 Batı 75.

Cadde, New York adresinde ikamet ediyor. Sosyal

güvenlik numarası 379-11-6047. Sürecin nasıl işlediği

hususunda aldığım bilgiler uyarınca onu size yollamadan

önce hakkında gerekli araştırmaları yaptım. Matheson'un

hırsızlık olayından önce bir alıcı bulmuş olma ihtimali

çok yüksek. Bu yüzden gerekenlerin bir an evvel yapılması

hayati önem arz ediyor. Tablonun bulunmasını sağlayacak

bilginin edinilmesi halinde ücrete ilave olarak 200.000

dolar daha ödemeye yetkili kılındım. Lütfen benimle saat

14:00'e kadar temas kurun. Aksi takdirde başka biri lerini

bulmaya çalışacağım. Saygılarımla, Richard Hall.

Geiger ilk kağıdı kenara koydu. Harry sırıtarak, "Fena değil ha?" dedi. "Hemen yapacak

mısın?" "Adım adım, Harry. Bu işleri belirli bir yönteme göre

yapıyoruz." Harry kaşlarını çatıp, başını sallayıp, geğirdi. Diğer kağıtlarda da hem Jones'la hem de Richard Hall

ile ilgili bilgiler yer alıyordu. Harry, damarlar adını verdiği farklı kaynaklarını kullanarak David Matheson'la ilgili bir hayli bilgi edinmişti. Uluslararası ilişkiler bölümünü biti­rip, sanat tarihi alanında master yapmış daha sonra da on yıl kadar eksperlik, danışmanlık yapmış, ayrıca çeşitli eser-

79

krmz

MARK ALLEN SMITH

leri de satın almıştı. Yunanistan ve Mısır'da şüpheli anti­ka karaborsacılarıyla yapmış olduğu görüşmeler nedeniyle takip edilenler listesine girmişti. On üç yıldır New York'ta oturuyordu. Boşanmıştı. Tek çocuğu, oğlu, annesiyle California'da yaşıyordu. Harry'nin Hall'ün doğum tarihini ve sosyal güvenlik numarasını kullanarak elde ettiği bilgi­lere göre, adam 1996 yılında milli muhafız teşkilatından takdir belgesiyle tezkere almış, ayrıca FICA* kapsamında çalışan Philadelphia'daki Elite Services Inc. firmasında so­ruşturma ekibinde görev yapmıştı.

Onlara servisi genelde kıvırcık saçları ağartılarak pla­tin rengine sokulmuş Rita yapardı. Şimdi de onları orada görünce elinde demlikle geldi. Artık Geiger'e bir şey sor­manın gereksizliğini öğrenmişti. Her zaman üç sade kah­ve içer, çok nadir konuşurdu. Bazen bakışları kadınınkiyle buluşsa da bu bakışlarda herhangi bir ifade olmazdı. Baş­langıçta kadın bunu adamın soğukluğunun bir göstergesi olarak algılamıştı. Ama zaman içinde hatasını anlamış, ada­mın sıcaklıktan bu derece uzak olmasının sebebinin aslın­da duygusuzluğu olduğu kanaatine varmıştı. Fincanını alıp doldurdu. Sonra yerine koyarken, Harry'e baktı.

'Tatlım?" Harry elini sallayarak gitmesini işaret etti. "Fazla içtim

bile, Rita. Artık bu kadar yeter." "Kahvaltını her zamanki gibi mi istiyorsun, Harry?" "Bugün bir şey yemeyeceğim, tatlım." Rita gitti. Geiger de kağıtları yeniden dosyaya koydu.

* Federal sigorta destek yasası. (Çev. N.)

80

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Pekala, ne diyorsun?" diye sordu Harry. "Üzerinde çalışacak fazla bilgi yok," dedi Geiger. Harry kaşlarını çatarak, "Fazla zamanım olmadı," karşı­

lığını verdi. "Seni eleştirmedim ki, Harry." Harry başıyla onayladı. Sözleri herhangi bir olumsuz

anlam içermiyordu. Zaten hiçbir zaman da öyle bir şey ol­mamıştı. Geiger'in nötr yorumları daha ziyade sözel Rors-chach testini andırıyordu. Harry de ruh haline göre söyle­nenleri duymak istediği biçimde algılıyordu. Tar3ii bu bazen onu feci derecede öfkelendiriyordu.

"Hall'ün müşterisinin, resmi yasal yollardan edinmemiş olma ihtimali çok yüksek," dedi Geiger. "Bu yüzden polise gitmek istemiyorlar."

"Bu benim de aklımdan geçti. Ama ne fark eder ki?" "Son elli yıllık süre içinde çalınmış ya da kaybolmuş de

Kooning tabloları hakkında bilgin var mı?" "Evet. İki tanesi kayıp. Biri 1979 diğeri de 1983"te or­

tadan kayboldu." Geiger'in parmakları masa örtüsü üzerindeki danslarına

başladılar. "Harry, Hall'ün istediği bilgiyi edinsek bile müşterisinin

tabloyu geri alıp alamadığını bilmemizin imkanı yok. Yani söz konusu ek ücreti hiçbir zaman alamayabiliriz."

"Bu konuda pazarlık yapabilirim. Eğer Matheson su­çunu itiraf ederse tabloyu almaya Hail ile beraber gitmem gerektiğini söylerim. Böylece alıp almadıklarını öğrenmiş oluruz."

"Hayır. Seans bittiğinde iş de biter. Çizgiyi aşmayacağız.

81

krmz

MARK ALLEN SMITH

İçerisiyle dışarısı birbirine rakiptir, Harry. Bunu biliyorsun zaten."

Harry başını hafifçe sallayıp, omuz silkti. "Biliyorum, biliyorum. Ama bu bir ton parayı da isti­

yorum." Geiger dumanı tüten fincanı dudaklarına götürüp bir yu­

dum aldı. Harry, bu basit harekette bile bir balet estetikliği olduğunu fark ediyordu.

"Harry, geçen sene ne kadar kazandık?" "Bir milyon küsur." "Onun yüzde yirmi beşi?" "İki yüz elli." "Peki, vergi ödeseydin elinde bunun kalması için kaç

para kazanman gerekirdi?" "Dört yüz yirmi bin. Tamam, tamam." Geiger fincanını çenesine bastırdı. Acele edilmesi ge­

reken durumlarda Jones'u konuşturma çabası saate karşı yarış manasına gelirdi. Normalde Geiger şansa güvenmeyi hiç sevmezdi. Ama müşterinin acelesi varsa başka çaresi de kalmaz, Jones'un kısa sürede çözüleceğini umut etmek mecburiyetinde kalırdı. Mümkün olan en kısa sürede Jo-nes bir işaret vermeliydi. Zayıflık, fobi ya da korku belirti­si gibi. Ancak o zaman Geiger'in çabaları sonuca ulaşırdı. Acele işlerin aldatıcı yanları vardı, bu yüzden de özel ola­rak değerlendirilmeliydiler.

Geiger fincanını hiç ses çıkarmadan masaya bıraktı. "Hall'e tamam dediğimizi bildir." Harry'nin dudaklarında mutluluk dolu bir gülümseyiş

belirdi.

82

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

"Ona Matheson'u derhal yakalamasını söyle," dedi Ge-İger. "Seansı gece yarısı, Ludlovv Caddesi'nde yapacağız."

(ieiger'in o öğleden sonra Corley'le randevusu vardı. Ama I larry birkaç kde Kooning' tablosunun orada olduğunu söy­lediği için önce Modern Sanatlar Müzesi'ne gitmek iste­di. Geiger daha önce hiç müzeye gitmemişti. Önemli bir koleksiyoncu olan Carmine onu bir keresinde SoHo'da bir galeriye götürmüştü. Ama eserler Geiger'i zerre kadar he-yecanlandırmamıştı. Resim, heykel, fotoğraf kesinlikle mü­ziğe benzemiyordu. Bu değişmeyen, sabit imgeler karşısına geçip bakmak kendisini de durağanlaşmış hissetmesine ne­den olmuştu. Ama Jones'un tutkusunun ne olduğunu tespit etmek BE işindeki en önemli unsurlardan biriydi. Bu yüz­den de David Matheson'u buderececezbeden şeyi görmesi gerekiyordu.

Central Park'ın içinden yürüdü. Güneş gökyüzünün or­tasına yapıştırılmış sarı bir çıkartma gibiydi adeta. Beyzbol takımları formalarını giyip maça başlamışlardı. Burası onun işe ilk olarak sincaplar üzerinde başladığı yerdi. Sincaplar her bir hareketleri korkuya göre gerçekleşen harika yaratık­lardı. Geiger bazen yolun ortasında bir sincap görürse durur seyretmeye koyulurdu. Hayvan da bir ayağı havada öylece kalakalır, otuz saniye kadar karşısında ne tür bir tehlike ol­duğunu algılamaya çalışırdı.

Sonraları evine döndüğünde acaba davranışlarını değişti­rip kontrol edebilir iniyim diye düşünerek deneyler yapma­ya başladı. Bir hafta boyunca arka bahçedeki huş ağacının dibine ay çekirdekleri koyup sundurmada onları yemeye

83

krmz

MARK ALLEN SMITH

gelen sincapları izledi. Sonra bir sabah ağacın altına oturup avucunu ay çekirdeğiyle doldurdu. Tam bir saat kılını bile kıpırdatmadan öylece durdu. İlk üç gün sincaplardan biri en fazla bir buçuk, iki metre kadar yanına sokulabilmiş, sonra hiç kıpırdamadan bir süre öylece durup sonrasında da kaçıp gitmişti. Bu sırada Geiger sincaplar yaklaştıkça beklentisi­nin kendisinde birtakım değişikliklere neden olduğunu fark etti. Nabız atışları, bakışları, nefes düzeni değişiyordu. Bu da hayvanların içgüdüsel alarm sisteminin devreye girme­sine sebep oluyordu. İstediğini yapmalarını sağlamak için kendi davranışlarını kontrol etmeliydi.

Ertesi sabah bu kez ağacın altına oturup gözlerini kapa­tarak zihnindeki hayali senfoniye yoğunlaşıp dış dünyadan kopmaya çalıştı. İki gün sonra sincaplar elinden yemeye başlamışlardı. Dördüncü günün sonundaysa bacağına, aya­ğına çıkmakta bir sakınca görmez oldular.

Geiger bu deneyimi seans odasına taşıdı. Davranışları­nı, çizdiği senaryoya göre değiştirip, Jones'un ödünü ko­partırken aynı zamanda onun karar verme mekanizmasının işlevini kaybetmemesini de sağlıyordu. Eğer sincabın içgü­düleri bulunduğu ortamdan kurtulmanın yegane çaresi ola­rak ağaca tırmanmayı işaret ederse, Geiger'in amacı onun ağaca dönemeyeceğini düşünerek korkmasını sağlamak de­ğil onu ağaç diye bir şey olmadığına ikna etmekti.

Sincaplarla ilgili hikayeyi kısa süre önce Corley'e anlatmıştı. Günlük yaşamla ilgili bir şeyler anlatmaya gönüllü olduğu nadir anlardan birinde anlattığı hikayeyi dinleyince Corley kendisini insanlardan kopuk hissedip hissetmediğini sormuştu.

84

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Geiger de, "Martin, eğer insanlara hiç bağlanmamışsan kopamazsın k i , " diye karşılık vermişti.

Geiger farklılığının bilincindeydi. Haftanın yüz alt­mış sekiz saatinin tam olarak beş saatini Harry ile, birini C orley'le yaklaşık on beş saatini de Jones'larla geçiriyordu. I lavatının geri kalanını yalnız geçirmekse tercih eseri olan bir şey değildi. Yalnızlık onun için doğal bir durumdu. Gei­ger kendisiyle ilgili bazı şeyleri tam manasıyla idrak ederdi ama bazı şeyler hakkında da en ufak bir fikri bile yoktu. New York'taki hayatından öncesi belirsiz kapkaranlık bir oda gibiydi. Bu karanlığa daldığında da ancak belli belirsiz birtakım yanıtlara erişebiliyordu. Ama rüya başladığında, sanki o karanlık oda bir anda şimşeklerin ışığıyla aydın­lanmış oluyor, böylece o da boşluğun sonsuzluğunu, sınır­sızlığını görmüş oluyordu. Rüyada o kısacık anda sayısız suratı, bedeni, ağacı, tanımlayamadığı türlü türlü şekli gö­rüyordu. İşte Corley bu noktada devreye giriyordu. Geiger ona rüyasını farklı versiyonlarıyla anlatmış, Corley'in bakış açısından karanlık odayı görebilmeye, kim olduğunu ve bir zamanlar nasıl biri olduğunu öğrenmeye bir de bu şekilde çalışıyordu. Geiger bunu kendisi hakkında bilgisi arttıkça öğrendiklerini işine aktarabilmek maksadıyla yapıyordu. Kısacası her şey BE içindi.

Rüya yine başlamıştı işte. Sonrası da aynıydı. Sabaha karşı dörtte uyanmış, şimşekleri görmüştü. Bu birazdan başının sol tarafında başlayacak bir migren fırtınasının ha­bercisiydi. Rüyanın ayrıntıları değişiyor ama konusu hep aynı kalıyordu. Henüz ergenliğe girmemiş küçük bir çocuk olan Geiger, hiçbir zaman neresi olduğu belli olmayan bir

85

krmz

MARK ALLEN SMITH

yere doğru hızla koşuyordu. Ama önü engellerle doluy­du. Kısa bir süre sonra da parçalanmaya başlıyordu. Önce parmakları sonra da kolları bacakları kopuyordu. Kafası kopup yere devrilmek üzereyken de uyanıyordu.

Corley migreni ilk işittiğinde reçeteye Imitrex yazmıştı. Ama Geiger ilacı kabul etmedi. Acısını dindirmek için ilaç kullanmayı reddediyordu. Geiger bunu bedenine dışarıdan yapılan bir saldırı olarak görüyordu. İç dünyasının neden olduğu bu acıyla başa çıkabilirdi. Kısacası yaşamındaki çoğu şeyde olduğu gibi basit, daha çok ayinsel bir metodu andıran bir yaklaşım tarzı benimsiyordu.

Migren başlayınca Geiger daima çok sayıda enstrümanın eşlik ettiği zengin içerikli müzik eşliğinde bölmeye girip yere kıvrılırdı. Kapıyı kapatır, kulaklıklarını takar, kendisini karanlığa ve sese teslim ederdi. Sonra kendi derinliklerine erişir, kollarıyla acıyı sarardı. Acı, hissettiği tek şey olunca da kendini en az onun kadar güçlü hissederdi. İşte o anda acıyı boğazından sımsıkı yakalayıp öldürmeyi başarırdı.

İç dünyasına bu derece gömüldüğü anlarda acıyla mücadele etmenin birden fazla yolu olduğunu keşfetmişti. Hayatı boyunca kaçan ve kovalayan olarak bu yolu defalarca kat etmişti. Bu sayede acı hakkında biraz bilgi sahibi olmuştu. Özellikle de ikili potansiyelini kavramış­tı. Acı yalnızca acı veren tarafından değil acı çeken tara­fından da kullanılabilirdi. Ve yarattığı his de güç kaynağı olarak ortaya çıkabilirdi. Acı yoğunlaştıkça güç artardı. Bunu biliyordu. Ayrıca bu acıyla kendini bulduğunu da fark ediyordu.

86

krmz

7

İ

"Rüyayı yine gördüm," dedi Geiger parmaklarıyla kanepe­de tempo tutarken.

Corley defterine rüya frekansı artışı yazdı. Rüyalar ay­rıntılarla dolu bir define haritasıydı aslında. Ayrıca insanın iç dünyasına açılan bir kapı vazifesi görürlerdi. Birbiriyle alakasız birtakım bilgi kırıntıları haricinde Geiger'in New York'a gelişinden önceki yaşamıyla ilgili hiçbir anısı yok­tu. Ancak gördüğü rüyayı ve çeşitli varyasyonlarını anlat­mak geçmişin felaketleri üzerine Corley'in görebilmesini sağlayacak ışık tutmak manasına geliyordu. Bu rüyalar Geiger'in bir yandan savaşmak bir yandan da kaçıp uzak­laşmak istediği karmaşanın tezahürüydü. İşte bu iki farklı gücün çarpışması da Geiger'in iç dünyasında fırtınalar kop­masına neden oluyor, rüyasında Geiger kelimenin gerçek anlamıyla parçalara ayrılıyordu. Corley aldığı notlarda bu rüyayı 'Son aşama' olarak tanımlamıştı. Her ne kadar tam olarak anlayamamış olsa da en azından bir anlamı olduğu

87

krmz

MARK ALLEN SMITH

kanaatindeydi. Çocukken Geiger tahammül edilemez bir duruma maruz kalmış, umutsuzca bu durumdan kurtulmaya çabalamış ama bu kaçış onda psikolojik tahribat yaratmıştı. Ya da en azından benliğinin bir kısmı onunla birlikte özgür­lüğe kavuşamayarak ölüp gitmişti.

"Artık daha sık rüya görüyorsun," dedi Corley. "Son beş haftada üç oldu."

"Dört," dedi Geiger. Corley biraz irkilir gibi oldu. "Dört? Arabada, bisiklette,

motosiklette..." "Ve de kaykayda." Corley mırıldanarak deftere bir şeyler yazmaya koyuldu. "Kalemin sesini duyuyorum, Martin. Ne yazıyorsun?" "Sana rüyalarından birini sormayı unuttuğumu. Bu ko­

nuda ne düşünüyorsun?" diye sordu Corley. "Bu da ne demek? Yani seni diğerlerinden daha az ku­

surlu görüp görmediğimi mi soruyorsun?" "Bence hastalar bu odada konuşulan her şeyi hatırlaya­

cağıma bütün kalpleriyle inanırlar. İşte bu inanç da güveni doğurur."

"Güven," diye tekrarladı Geiger. "Sen bana güveniyor musun, Martin?"

Geiger'in ses tonu her türlü duygudan uzak, ayna gibi pü­rüzsüzdü. Bu da karşı tarafı, içerdiği anlamı kavrayabilmek için belirgin bir çaba harcamaya zorluyordu. Sen bana gü­veniyor musun, Martin? Sen bana güveniyor musun, Mar­tin? Sen bana güveniyor musun, Martin?

Corley defteri halının üzerine koyup arkasına yaslandı ve "Anlat bana rüyanı," dedi.

88

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

(iciger'in parmakları bir süre hareketsiz kaldı. Sonra el-lerini karnında birleştirdi. "Karanlık, terk edilmiş bir made­ni andıran, tahta parçalarıyla dolu bir tünelde koşuyorum. İleride ışık var."

"On, on bir yaşlarındasın?" "Evet. Arkamdan çökmekte olan tünelin sesi geliyor.

Hu adeta öfke dolu bir hayvanın sesi gibi canlı. Işığa doğru kendimi attığım anda tünelin girişi çöküyor. Tam o anda nereye gittiğimi bilmememe rağmen amaçlı hareket ettiğim duygusuna kapılıyorum. Sonra kendimi New Orleans'ta olduğunu tahmin ettiğim bir yerde, kaldırımda yürürken buluyorum. Ama karşıya geçemiyorum. Çünkü caddede yüzlerce insanın el çırpıp, "Haleluya!" diye bağırdığı bü­yük bir cenaze töreni yapılıyor. Bu sırada bir orkestradan da Güney eyaletlerine has ezgiler yükseliyor. Dört oyuncak atın çektiği siyah, küçük tabut önümden geçiyor."

"Shetland midillileri mi?" "Hayır, oyuncak atlar. Tekerlekli, tahta atlar. Hepsi bir­

birinden güzel. Karşıya geçmem lazım. Bu yüzden tabuta doğru atılıp koşmaya başlıyorum. Ama olanca hızımla ta­buta çarpıyorum. Ben yere düşerken tabutun kapağı açılı­yor ve çocuk yere devriliyor. Benim yaşımda. Mavi takım elbiseli. Ayakkabıları boyalı. Bana benzemiyor ama görür görmez onun ben olduğunu anlıyorum. Ceset o kadar hu­zurlu görünüyor ki hemen yanı başına, yere uzanmak isteği doğuyor içimde. Ama gittiğim yere bir an evvel ulaşmam lazım. Zorlukla kalkıp koşmaya başlıyorum."

Corley defterini alıp yeniden yazmaya koyuldu. Matem. Ama neyin, kimin?

89

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Kısa bir süre sonra bir nehre ulaşıyorum. İskelede küçük bir tekne var. Motoru çalıştıran ipi tutup, çektikçe çekiyorum. Motor yerinden çıkıp, yere devriliyor. Her za­manki gibi giysilerimin cepleri aletlerle dolu. Bir tane so­mun anahtarı bulup motoru yerine sabitlemeye çalışıyorum. Vidayı sıkmayı deniyorum ama somun anahtarı bir türlü yerine oturmuyor. Tam o sırada parmaklarım, ayaklarım, bacaklarım kopmaya başlıyor. Derken kafam yerinden çı­kacak gibi oluyor ve o esnada uyanıyorum."

Corley bir not daha aldı. "Çöken tünelin sesinin öfkeli bir hayvanınkine benzediğini söyledin. Neye öfkelenmiş olabilir böyle?"

"Tünele canlı canlı gömüleceğine kızıyor olmalı." "Tamam. Peki başka bir şey olabilir mi?" "Ne gibi?" "Belki sana kızıyordun" "Neden?" "Çünkü mağaradan kaçıyorsun." "Yani... Belki de mağaradan değil o hayvandan kaçıyo-

rumdur." Artık Corley durumu çok daha net görüyordu. Rahatla­

mak, huzur bulmak isteyen küçük bir çocuk mutlaka ken­dini yanan bir binada, kapı kolu olmayan karanlık bir oda­da bulurdu. Bu kez da mağara çıkmıştı karşısına. Corley saçmalık derecesindeki terapi kuralını düşününce bir hayli rahatsız olmuştu. Çocuğu özgürleştirebilmek için acı veren şeyin üzerine gidip olayla yüzleşmesi sağlanmalıydı.

( orley sürenin bittiğini bilse de burada bırakmak iste-miyordu.

90

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

"Rüyalarla ilgili beni tek şaşırtan şey korkunun olma­yışı. Geçmişinden hiç bahsetmiyorsun ama mutlaka korku dolu bir deneyim geçirmiş olmalısın. Rüyalarında olayları yeniden yaşıyorsun ama en ufak bir korku bile hissetmiyor­sun. Bunun nedenini hiç merak ettin mi?"

"Çünkü artık korkmamı gerektirecek bir şey yok." "Rüyada mı?" "Rüyada da gerçek hayatta da. Her ikisinde de." "Artık korkmamı gerektirecek bir şey yok dedin." Geiger parmaklarını kanepenin yumuşacık derisinde do­

laştırırken, "Zamanımız dolmadı mı, Martin?" diye sordu. Corley defterine son bir not daha aldı. Babasına ne oldu?

Corley boşandığından beri hafta sonlarını anlamsız bir za­man dilimi gibi algılar olmuştu. Sanki yaramaz tanrılar ev­rensel saati bozup araya boş bir zaman sıkıştırmışlar gibi. Çünkü evliliği süresince bu iki günü Sara'yla geçirmiş, ka­rısıyla saatler süren sohbetler yapmıştı. Oysa şimdi saatler doksan dakikaya çıkmış gibi hissediyordu. Kırmızı ışıklar da hiç yeşile dönmeyecek gibiydi.

Hastaların kullandığı kanepeye uzanıp deri bir portföy içine yerleştirdiği defterinden Geiger'le ilgili aldığı notları gözden geçirdi. Başucundaki lambayı yaktı. Güneş batalı çok olmuştu ama karanlığın çöktüğünü ancak şimdi fark et­mişti. Artık vaktinin çoğunu bu odada geçiriyordu. Oturma ve yatak odaları, bitmiş olan evliliğin anılarıyla doluydu. Bu yüzden de mümkün olduğunca oralara gitmemeye ça­lışıyordu. Sara onu terk edeceğini söyleyip, evden hiçbir eşyayı istemediğini bildirmişti. Bu yürek parçalayıcı bir

91

krmz

MARK ALLEN SMITH

şeydi. Sara bu sözlerle tek isteğinin bir an evvel buradan uzaklaşmak olduğunu ortaya koymuş oluyordu.

Corley hafta sonlarının bir kısmını seans notlarını göz­den geçirmeye ayırırdı. Ancak son zamanlarda özellikle Geiger hakkında aldığı notlarla ilgilenir olmuştu. Saatlerce adam hakkında toplayabildiği bilgi kırıntıları arasında do­laşıp durmuş, sebepleri ve sonuçları hakkında hâlâ en ufak bir bilgisi olmadığı gizemi kavramaya çalışmıştı. Notları gözden geçirmenin kendisine bambaşka ufuklar açmaya­cağının farkındaydı. Terapi ilerledikçe ancak sezgileriyle birtakım çıkarımlar elde etmişti. Bunda da Geiger'in sık sık konudan uzaklaşmasının payı büyüktü. Ama Corley hâlâ hastasının nerede doğup büyüdüğünü, hatta hayatını nasıl kazandığını bile bilmiyordu.

Dışarıdan tiz, rahatsız edici sesler gelemeye başlayınca Corley kalkıp terasa yöneldi. Tam ayağını dışarı atmış­tı ki çatıdan siyah bir kuş sürüsü havalandı. Gökyüzün­de adeta çiçek dürbünlerinden oluşan şekiller gibi iç içe halkalar oluşturarak dönmeye başladılar. Bu hareketleri Corley'e Geiger'i düşündürtmüştü. Geiger çocuklukta ve sonrasında yetişkinliğinde bir şekilde sakatlanmış, akıl sağlığı tarifi imkansız acımasızlıklar neticesinde ciddi de­recede hasar görmüş biriydi. Kasıtlı olarak tüm hareket­lerini senkronize hale getiriyordu. Zaman içinde Corley, Geiger'in sanki bir şeylere hazırlanıyormuşçasına birta­kım duygusal değişiklikler sergilediğini tespit etmişti. Adamın rüyalarının savunma mekanizmasının işaretleri olduğunu hiç sanmıyordu. Daha ziyade gerçekleşmesine

92

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

asla mani olunamayacak türden meşum olayların hızla yaklaşmakta olduğunun göstergeleriydi bu rüyalar.

Corley kuş sürüsünün kaldırımdaki ağaçların yaprak­ları arasında gözden kayboluşunu izledi. Hep aynı şeyleri yapmanın, tutkuların ritüele dönüştüğünü görmenin, akim iyimserliğe kurban edilişini duyumsamanın neden olduğu bezginliği tüm benliğinde hissediyordu. Pişmanlıkları, vesvese dolu hikayeleri, kanepesine uzanan Geiger'e hiç benzemeyen hastalarının her açıdan eksik yaşamları onu canından bezdirmişti. Üstelik hastalarına gösterdiği elli da­kikayla sınırlı, yüzünde sahte tebessümle ve bazen de bir­kaç damla gözyaşı dökerek sürdürdüğü sonrasında da onları yeniden dış dünyaya yolladığı seanslar yüzünden hissettiği suçluluk duygusundan da aynı şekilde bezmişti.

İçeri dönüp, mutfağa girerek ışıkları yaktı. Dolapların altındaki açık mavi fayanslar ona hâlâ Sara'nın gözlerini hatırlatıyordu. Anılara dalmıştı. Üstelik geleceğin şu anki hayatından çok da farklı olmayacağını bilmenin neden olduğu ağırlığı omuzlarında hissediyordu.

Bir fincan kahve alıp kahvaltı köşesine oturdu. Masanın üzerine serili New York Times1 m manşetleri sanki sürekli tekrarlanan sloganlar gibiydi. "Kabil yakınlarında bir toplu mezar bulundu." "İntihar bombacısı Çeçenistan'da 56 kişiyi katletti." "Kahire'deki bir fabrikada, üzerlerinde işkence iz­lerine rastlanan çok sayıda ceset bulundu." Mısır'daki ce­setlerle ilgili haberin altına penceresiz bir kömürlüğün fo­toğrafı eklenmişti. Fotoğrafta zeminle duvarların acımasız bir ressamın tuvali olarak kullanıldıklarını gösteren lekeler göze çarpıyordu. Corley kahvesinden bir yudum alıp, acaba

93

krmz

MARK ALLEN SMITH

dünya iyice barbarlaştı mı yoksa televizyon, sosyal ağlar ve vvebsiteler yüzünden hiçbir şey gizli kalmadığı için mi bize öyle gelmeye başladı diye düşündü.

Çekip gidebilirdim diye geçirdi aklından. Pilimi pırtımı toplayıp gidebilirdim. Cold Spring'teki evi gözlerinin önü­ne getirdi. Oradaki her şeyi, iğneden ipliğe Sara'yla birlikte almışlardı. O ev hayatta gerçekten yaşamak istediği tek yer­di. Boşandıktan sonra Cold Spring'e daha seyrek gider ol­muştu. Ancak satmak da bir türlü içinden gelmiyor daha da ötesi bunun sebebini dahi düşünmek istemiyordu. Belki de yazın geri kalanını orada geçirmeliydi. Günlerini hamağa uzanıp roman okurken bir yandan Guiness birasıyla Camel içerek ciğerlerini mahvetme isteği her geçen gün artıyordu.

Corley kendi kendine güldü. Elbette buradan ayrılma­yacaktı. Böyle bir şeyi hayal etmek bile aptalcaydı. Bunun yerine o en önemli an gelinceye dek Geiger'le muayeneha­nesinde oturacak, adamın inşa ettiği kalenin surlarını yıkı-lıncaya, o dehşet anları ortaya çıkıncaya dek onunla uğra­şacaktı. Ondan sonra da o sorunlu küçük çocuğu bulandığı çamurların içinden çıkartıp yıkayıp temizlemeye çalışabi­lirdi.

Ani, giderek artan öfkeli bir koro Corley'in pencereden dışarı bakmasına neden oldu. Siyah kuşlar. Gidiyorlardı.

94

krmz

8

Harry minibüsün ön camından, güneyden havalanıp şehrin dışına doğru yönelen gürültücü siyah kuş sürüsüne baktı. Adeta tek bir dev siyah kanattan oluşuyormuş gibi görünen sürü Doğu Nehri'ne doğru yöneldi. Akşam saati olması­na rağmen simsiyah oldukları için gökyüzünde net biçim­de seçilebiliyoıiardı. Sonra kuş sürüsü dağılıp Brooklyn Köprüsü'nün kafesleri arasından geçip Harry'nin bulunduğu yöne doğru uçtular.

Harry saatler önce yemeğin ardından Brooklyn'e dön­müş, kiralık minibüsü almıştı. Richard Hail, Jones'u bu gece teslim edebilirdi. Ama Geiger'in çalışma prensiple­ri uyarınca tüm seanslar boyunca Harry'nin elinin altında bir araç olması gerekiyordu. Her şeyi kontrol altında tutma isteğiyle yapılan detaylı planlamaya başka bir örnekti bu da. Sonra Harry eve uğramış, Melissa'ya Lily'nin sevdi­ği CD'lerden birkaç tane bırakıp, birkaç saatini kanepeye uzanıp karşısında bacak bacak üzerine atıp, bluzunun düğ-mesiyle oynayıp duran kız kardeşini izleyerek geçirmişti.

95

krmz

MARK ALLEN SMITH

Ona birkaç soru sormaya çalışmış, "Lily, bir şeyler yemek ister misin? Bugün hava çok güzel değil mi? Benim adımı hatırlıyor musun, kardeşim?" ama sadece bir kez, o da son soruyu yönelttiğinde bir karşılık almıştı.

"Bütün adları hatırlıyorum. Hepsini." Harry köprüyü geçip Ludlow Caddesi'ne yöneldi. Ken­

tin bu yakasına bayılırdı. Bu bölgenin havası bile şehrin dış bölgelerinden farklıydı. Daha egzotik, daha hoş kokulu bir atmosfer vardı burada. Sokakların sesleri daha melodik, ışıklar daha yumuşaktı. İş bitince sadece iki blok ilerideki aydınlatması az, küçük, ucuz lokantaya kadar yürüyebilir­di. Üstelik orada sadece yirmi papele ziyafet çekmek müm­kündü. Çevrede oradan daha iyisi yoktu.

Geçen hafta Lily'nin masraflarının bir yıl içinde yüz on bin dolara çıkacağına ilişkin bir e-posta almıştı. Bu açıdan da bu acil iş, ilaç gibi gelmişti doğrusu. Richard Hall'den de en yüksek ücreti - otuz beş bin - istemişti. Geiger her zaman işin bu kısmını ona bırakırdı. Zaten o da bu konuda gayet iyiydi.

1999 yılının bir haziran günü Harry, Times binasından çık­tığında kendisine iş teklifi yapmak üzere bekleyen Geiger'le karşılaşmıştı. Harry'nin o anda nasıl bir işe girmekte olduğu hususunda en ufak bir fikri yoktu. Ayrıca maddi açıdan riskli işlere girişmeyi hayatta istemezdi. Buna karşın konuşmanın sonunda Geiger'in son derece normal bir şeyden bahsediyor-muşçasma yaptığı, yaşamını baştan aşağı değiştirecek tekli­fi kabul etmişti. "Yeni bir işe başlıyorum," demişti Geiger. "Yasadışı. Bir ortağa ihtiyacım var. Sen kârdan yüzde yirmi beş alacaksın." Geiger işin ona düşen kısmını izah ederken

96

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Harry'nin zihnini, kkaç para verilir, müşteriyi nereden bu­lacak' gibi somlar meşgul ediyordu. Kendisi araştırma ala­nında iyiydi bu yüzden belki bu noktada sorun olmazdı ama sonrası çok zor olabilirdi. Bir an için ahlaki ve yasal kaygılar bir yana bırakılsa bile her şeyden önce böyle bir şeyi yapa­bilir miydi? Böyle bir yanı var mıydı? Yanıt verebilmek için derin bir nefes aldı.

Harry minibüsü Ludlow Caddesi'ndeki seans evinin önündeki park alanının kapısına çekip saatine baktı. Hail, Matheson'u yakalayalı on beş dakika olmuştu. İnip kilidi açarak, büyük bahçe kapısını itti. Tam minibüse dönmek üzereydi ki arkasından birisinin yaklaştığını hissetti. Dur­du. Bir yandan da içinden dikkatsizliği yüzünden kendi kendini lanetliyordu. Keşke beyzbol sopasını minibüste bı-rakmasaydı. Yavaşça arkasına döndü.

[riyan, pejmürde kıyafetli bir siyahi duruyordu karşısın­da. Üzerinde eski püskü bir New York Knicks kazağı ve lekeden rengi seçilemeyen bir pantolon vardı. Giysiler hey­betli adamın üzerinden sarkıyordu adeta. Harry karşısında­ki adamın dipsiz uçurumları andıran gözlerinde şiddetli bir açlık sezinlemişti. Zihninden minibüsün kapısına ne kadar mesafe olduğunu tahmin etmeye çalıştı. Yedi, belki de se­kiz. Adamdan önce minibüse ulaşıp sopayı almaya çalış­mak bir hayli zor görünüyordu. Adam çevik biriyse işi daha da zordu. Öyle bir durumda Harry sopayı göremezdi bile. Ama ne olursa olsun bu uğurda ölmeyi göze alacaktı. Bir daha kimsenin kendisini dövmesine izin vermeyecekti.

Adam fırıncı küreğini andıran iri, kupkuru, kırışıklarla dolu avucunu açıp Harry'e uzattı.

97

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Bir şeyler ver bana," dedi kasvetli bir ses tonuyla. "Beş papel uyar."

Harry soluk almadığını fark etmişti. Derin bir nefes aldı. "İnsanlara böyle sinsi sinsi yaklaşmak hiç hoş değil, ahbap," dedi. "Hiç hoş değil."

"Bir dahaki sefere sana lanet olası bir mektup yollarım o zaman. Şimdi kes tıraşı da ver bir şey." Gözleri öfkeyle parıldıyordu. "Hadi, aşağılık herif."

"Aşağılık herif mi?" dedi Harry. "Benim sana borcum filan mı var?"

Adam iri elleriyle Harry'nin spor ceketinin yakasına ya­pışıp, onu kendisine doğru çekti. Harry'nin burun delikleri uzun süreden beri yıkanmamış adamın ekşi, mide bulandı­rıcı kokusuyla doldu.

"Senin beynini patlatırım," dedi adam. Önce yakınlardan bir kıkırdama sesi geldi. Sonra

adamın ağaç gövdesini andıran bacaklarının arkasından küçücük, gözleri parıldayan bir surat belirdi. Küçük kızın üzerinde kirli bir turuncu tulum vardı. Ayaklarındaki spor ayakkabının açılan uçlarının yapışkan bantla tamir edildiği dikkat çekiyordu. Kız Harry'e bakarak eksik ön dişlerini gösterip sırıttı. En fazla beş yaşındaydı. Harry Tanrı'ya inansaydı bu kızın melek olduğuna yemin ederdi.

Kız başını kaldırarak ona baktı. "Evet," dedi. "Çok fena patlatır."

"Ağzını bozma, Laneesha," dedi adam gözlerini gülme­sine mani olamayan Harry'den ayırmadan.

"Laneesha ne demek?" diye sordu Harry. "Bilmem.".

98

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü BİLİYORUM

"Hoş isim." "Sevdin mi? Beş kağıt ver, isim senin olsun." "Tamam," dedi Harry. Adam bu yanıtı duyunca şaşırarak gözlerini kıssa da

Harry'i bıraktı. "Tamam mı?" "Tamam. Sorun yok." Harry elini cebine atıp bir deste para çıkardı. Kaşlarını

çatıp, bir süre kontrol etti. "Beşlik yok. Yirmi almak zorundasın." Bir tane yirmilik çekip adama uzattı. Adam parayı hava­

da kapıp cebine attı. Sonra bir an gülümser gibi oldu. "Teşekkürler." "Bir şey değil." "Çok tuhaf birisin," dedi adam. "İyi ama tuhaf biri." "Bu iyilik konusunda kuşkuluyum işte." Harry küçük

kıza baktı. "İkimizin de adı aynı," dedi. Küçük kız, kaşlarını çatınca alnında üç küçük çizgi be­

lirmişti. Şaşkınlıkla, "Senin adın Laneesha değil k i , " dedi. "Artık öyle," diye karşılık verdi Harry sırıtarak. "Az

önce satın aldım ya." Kız elini uzattı. Küçücük eli devin avucunda kaybol­

muştu. Dönüp caddeye doğru yürümeye başladılar. Yağ­mur hafif hafif çiseliyordu. Gölgeler sokak lambalarının ışığıyla ıslak sokakları adeta devasa bir ağ varmışçasına sarmıştı.

Harry hemen minibüse atlayıp, bahçeye girip, seans evi­nin duvarına iyice yaklaştı. Çevre binalardaki 1 erin ve gelip geçenlerin görmemesi için evin kapsındaki iki buçuk metre

99

krmz

MARK ALLEN SMITH

uzunluğundaki kenarları brandayla kaplı tentenin tam önüne park etmişti.

Ön camda biriken yağmur damlaları etraftaki ışıkların göz alıcı biçimde parıldamasına neden oluyordu. Harry dö­nüp koyu yeşil bir kamyonetin bahçe kapısında yavaşlayıp duruşunu izledi. Sonra inip farların önüne kadar yürüyerek havaalanında uçağın ineceği yeri işaret eden bir görevli edasıyla minibüse el sallamaya başladı. Sonra da kamyo­neti kanvas tentenin olduğu yere park ettirdi. Motor kapan­dı. Kapı açıldı ve evrak çantalı bir adam indi. Minibüsün farlarının ışığı altında kısa boylu adamın silueti ağır ağır Harry'e doğru yaklaşmaya başladı.

"Harry?" dedi adam. "Ta kendisi. Sen de Hail olmalısın?" "Evet." Yaklaştıkça Hail daha net seçiliyordu. Üzerinde hazır gi­

yim mağazalarından alınmış gibi duran gri bir takım elbise vardı. Tam bir orta sınıf Amerikalı gibi görünüyordu. Yüzü Wichita lokantasına giden ya da Des Moines'deki küçük bölme ofislerde çalışanları andırıyordu. Kalabalıkta onu fark etmezdiniz. Ama iyice yaklaşınca Harry adamın göz­lerinin fıldır fıldır olduğunu fark etmişti. Hail sadece size baksa da etrafınızdaki her şeyi aynı anda görebilen adam­lardan biriydi. Gözleri etrafı tarayıp komuta merkezine du­rum raporu veren harekete duyarlı detektörler gibiydi.

Alyanssız elini Harry'e uzatıp sıktı. Harry'e bir an için parmakları mengeneyle sıkıştırılıyormuş gibi gelmişti.

"Hazır mıyız?" diye sordu Hail. "Evet."

100

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B I Ll YO RUM

"Güzel. Hadi yapalım şu işi." Kamyonete yöneldiler. Hail'ün boş konuşmaktan hoş­

lanmayan biri olduğu ortadaydı. Harry açısından böylesi en iyisiydi. İşkence arifesinde hava durumundan, trafikten konuşmaya kalkanlara tahammül etmekte hep zorlanmıştı. Yine de en zorluları ısrarla Geiger hakkında konuşmak, onun bu işi neden ve nasıl yaptığını öğrenmek isteyenlerdi. Harry kendi bildiği alanı muhafaza etmek için zaman içinde kalın bir duvar örmeyi başarmıştı. Ama Geiger hakkında biri omzuna hafifçe dokunup bir şey söylemeye kalkınca, kulağına onunla ilgili bir fısıltı gelince, kendi içine dönüyor, o anlarda medyum yanı bile son on yıldan beri içinde büyüyen Medusa başını saklamayı başaramıyordu.

Binanın giriş kapısının kilidini açıp, kapıyı iterek arala­dı. Geniş, oldukça iyi aydınlatılmış bir koridordaydılar. Ko­ridorun zeminine dört sıra şeklinde, iki santim kalınlığında çelik silindirler yerleştirilmişti. Hail arka kapının altından minibüsün kayan rampasını çekip silindirlere kadar uzattı. Harry'nin de yardımıyla rampayı yerine sıkıca tutturdular. Sonra da kamyonetin içindeki sandığı rampadan kaydıra­rak indirip çeke çeke koridorun sonundaki yük asansörüne ulaştılar.

"Güzel teşkilat," dedi Hail. "Evet," dedi Harry. Sandığı asansöre yerleştirdiler. Harry asansörün akorde­

on kapısını kapatıp kolu yukarı itti. Asansör gıcırtılı sesler çıkartarak yükselmeye başladı.

"Bu tür bir şeye binmeyeli çok olmuştu," dedi Hail. Harry yerdeki gümüş renkli sandığa bir bakış fırlattı.

101

krmz

MARK ALLEN SMITH

Onun kullandığıyla aynı türdendi. Zarges marka, iki metre eninde, kenarları kaynakla tutturulmuş, üzeri koruyucu ok­sit katmanla kaplı, alüminyum. Harry hazırlık e-postasında özellikle bu sandığı istemişti.

"Sandığı bulmak zor oldu mu?" "Hayır, hiç sorun olmadı," dedi Hail. Evrak çantasını

açıp içindekileri Harry'e gösterdi. "Otuz beş bin. Hepsi an­laştığımız gibi yüzlük ve ellilik halinde."

Harry kolu indirince asansör ikinci katta durdu. Do­kuz metrekarelik, tavanı üç buçuk metre kadar yüksek oda Bronx'taki yerden daha genişti. Parlak siyah duvarlar­da yaklaşık her üç metreye bir hoparlör monte edilmişti. Harry'nin ittiği kapı yere düşen metal paraları andıran bir sesle açıldı.

Odanın ortasında motorlu bir tekerlekli sandalye vardı. Siyah derisiyle krom gövdesi, tepeden yapılan aydınlatma­nın altında parıldıyordu. Sandalyenin arka tarafında, kol­çaklarında ve ayak dayama yerinde deri kayışlar göze çar­pıyordu. Odada bu sandalye dışında hiçbir şey yoktu.

Hail, Harry'e döndü. "Tekerlekli sandalye?" Harry başını sallayarak onayladı. "Burada mı?" "Burada," dedi Harry. Sandığı çekerek asansörden çıkardılar. O anda Harry

beynindeki taşın altından kafasını çıkartmaya çalışan küçük solucanı hisseder gibi oldu. Bir sorun vardı sanki. Tam taşı kaldırıp altına bakmaya niyetlenmişti ki Geiger içeri girdi.

"Geiger?" diye sordu Hail elini uzatarak. Geiger elini uzatmadan yaklaşıp, bir baş selamı vermek-

102

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

le yetindi. Siyah kot tulum giymiş, ayaklarına da yüksek konçlu spor ayakkabı geçirmişti. Hail evrak çantasını yere koydu.

"Geiger," dedi. "Planda küçük bir değişiklik oldu." Harry belki de Geiger'in yüzünde oluşan, surat asılması

olarak tanımlanabilecek değişikliği fark edebilecek tek ki­şiydi.

"Nasıl bir değişiklik?" diye sordu Geiger. "Matheson elimizden kurtuldu. Kaçtı." Şimdi Harry zihnindeki taşı çevirip altına baktı ve irkildi.

Sandığı taşırlarken çok hafif olduğunu fark etmişti. Hem de çok hafif.

"O zaman sandıkta kim var?" diye sordu Geiger. "Matheson'un nerede olduğunu bildiğine emin olduğum

biri." Hail sandığın mandallarını açtı. "Oğlu." Tam uzanıp kapağı kaldıracaktı ki Geiger uzanıp kapa­

ğın en fazla birkaç santim aralanmasına müsaade etti. "Kaç yaşında?" diye sordu Geiger. "On iki ." Geiger sandığın kapağını kapattı. Sakin ama kendinden

emin bir tavırla yapmıştı bunu. "Çocuklarla çalışmam ben, Hail." "Çalışmaz mısınız?"

Geiger parmaklarıyla baldırında tempo tutmaya başla­mıştı. Hail elini cebine atıp, çıkardığı kalın, kahverengi zar­fı sandığın üzerine bıraktı.

"Beş bin daha versem sizi bir istisna yapmaya ikna ede­bilir miyim?"

103

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Bu konuda Harry'i bilgilendirseydin o sana kuralları anlatırdı. İstisna diye bir uygulamamız yok."

"Doğru, haklısın," dedi Hail çekingen bir tavırla gül­meye çabalayarak. "Ama sizinki gibi bir meslekte istisna olmayabileceği aklımın ucundan bile geçmedi," dedi san­dığın üzerindeki zarfa gözlerini diken Harry'e bakarak. Yüzünde bir tabuta bakıyormuşçasına kederli bir ifade vardı. Zarfın içindeki yüzlükler, ellilikler onun için öl­müştü artık.

"Dinle, Geiger," dedi Hail. "Ama şu an buradayız değil mi? Biraz konuşalım. Çocuk haftalardır babasıyla kalıyor. O yüzden de Mathcson'un nerede olduğunu ya da nereye gitti­ğini biliyor olduğuna eminiz. Bakın, beni size yollayan kişi aslında bana iki isim vermişti. Biri siz diğeri de Bay Dal-ton. Biz sizi tercih ettik. Çünkü sizin yöntemlerinizin daha az zarar verici olduğunu biliyoruz. Oysa Dalton çok daha sert yöntemlerle tanınan biri. Çocuğun canını yakmaları benim de hoşuma gitmiyor, Geiger. Ama onun bildiklerini de öğren­mek zorundayım. Şu an zamanla yarışıyoruz. Kısacası eğer siz bu işi yapmazsanız Dalton'a gideceğiz. Bu parayı kaçır­mayın bence." Sanki az önce satış anlaşması önermişçesine bir tavırla elini uzattı. "Üstelik size beş bin fazla önerdim."

Harry, Geiger'in ölüm sessizliğine gömüldüğünü fark etti. Böyle anlarda Geiger neredeyse hiçbir şey düşün-müyormuş gibi görünürdü. Gözlerini kırpmaz, göğsü kıpırdamaz, birkaç saniyeliğine kılını bile kıpırdatmadan öylece dururdu. Sonra küçücük bir göz kırpmasıyla yeniden hayata dönmüş gibi olurdu.

104

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Çocuğu sandalyeye oturt," dedi Geiger. HalPün yüzünde soru işaretleri belirmişti adeta. Sanki

Geiger bilmediği bir dilde konuşmuş, anlamak için bir çe­virmene ihtiyacı varmış gibi dönüp Harry'e baktı. Harry hiç konuşmadan öylece duruyordu. Daha önce küçük yaştaki bir Joncs'u seans mahalline hiç getirmemişti. Hatta böyle bir olasılık aklının ucundan dahi geçmemişti. Geiger uzun zamandır ilk kez onu şaşırtmıştı.

"Pekala," dedi Hail. "Harika." Eğilip sandığın kapağını açtı. Harry de bu sırada yere

düşmesin diye sandığın üzerindeki kalın zarfı almıştı. Geiger sandığın içine baktı. Matheson'un oğlu, elleri

ve ayaklarından otomatik kilitli plastik bağlarla bağlanmış halde bir köşeye büzülmüştü. Başında da üç beyaz yapıştı­rıcı bant vardı. Biri gözlerini diğer ikisiyse ağzını sımsıkı kapatmıştı. Uzun, dalgalı sarı saçları ıslanmış, alnına ve ya­naklarına kumsaldaki yosunlar misali yapışmıştı. Üzerinde mavi bir tişört, metalik renkli şort, kırmızı-beyaz Nike Air LeBrons spor ayakkabı vardı. Başını bir keman kutusuna dayamış, incecik, bronzlaşmış kol ve bacaklarını tortop et­mişti. Uyuyor ya da komaya girmiş gibi görünüyordu.

"Adı ne?" diye sordu Geiger. "Ezra." "Ona bir şey mi içirdin?" "Hayır. Ama çok haylazdı." Geiger sandığın yanında diz çöktü. Harry'e bu hareket­

te sanki birisinden bir şey rica etmeye çalışan birinin tavrı varmış gibi gelmişti.

105

krmz

MARK ALLEN SMITH

Sonra tıpkı çocuğunu uyandırmaya çalışan bir baba edasıyla, "Ezra," diye seslendi Geiger usulca. Çocuk her­hangi bir tepki vermedi. "Ezra, kalkma zamanı."

Geiger yavaşça doğrulmaya başladı. Sonra birdenbire kapak kolunu sıkıca tutup sandığı yana çevirdi. Çocukla keman kutusu yere yuvarlanmıştı. Harry istemeden birkaç adım gerilemiş, inleyen çocuğa bakakalmıştı.

Geiger ayak bileklerindeki plastik bağı tutup çocuğu yerde sürükleyerek çekmeye başladı. Çocuk öfkeyle çır­pınıyor, zıpkınlanmış bir kılıç balığı misali kıvranıyordu. Bağlı dudakları arasından anlaşılmaz mırıldanmalar, inle­meler işitiliyordu. Tekerlekli sandalyenin yanına geldik­lerinde Geiger çocuğu koltuk altından kavrayıp hızla san­dalyeye doğru fırlattı. Ardından da sandalyedeki iplerle çocuğu bağlamaya koyuldu.

Hail dudaklarının ucunda beliren hayranlık emaresiyle olup bitenleri izliyordu.

"Ezra," dedi Geiger işini sürdürürken. "Küçük bir ge­ziye çıkacağız şimdi. Sen de bana karşı koymayacak, bu tekerlekli sandalyede hiç kıpırdamadan duracaksın. Bi­razdan sana babanla ilgili sorularım olacak. Sen de bana öğrenmek istediğim her şeyi anlatacaksın." Çocuğu bağ­lamayı bitirdi. Sonra da sola ve sağa çevirerek boynunu çıtlattı. "Ben sana doğruyu söylüyorum, Ezra. Sen de bana doğruyu söyleyeceksin. Biz bu nedenle buradayız. Eğer gerçek dışı en ufak bir şey söylersen canını yakarım. Ço­cuk oluşunun da bir önemi yok. Bu odada yaşın yok senin. Burada işler böyle yürür. Eğer söylediklerimi anladıysan başını salla."

106

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Önce çocuğun boğazından hıçkırık benzeri bir ses işitil­di. Sonra da boğulur gibi bir sesle inleyen çocuk nihayetin­de başını salladı. Bu hareketleri Harry'de boğazını temizle­me isteği uyandırmıştı.

"Güzel," dedi Geiger. Düğmeye basınca tekerlekli san­dalye siyah yer koroları üzerinde ilerlemeye başladı. O da gidip duvardaki başka bir düğmeye dokundu. O anda odadaki hoparlörlerden düşük sesli bir gemi düdüğü işitil­meye başladı. Tekerlekli sandalye duvarın köşesine doğru yaklaşırken hafifçe sola doğru dönüp odanın diğer tarafına doğru yöneldi. Bu şekilde ilerliyor, duvara birkaç santim kala sola dönerek odanın içinde turluyordu. Sesin azaldı­ğı ya da yükseldiği anlarda çocuğun tepkilerindeki deği­şiklikler gözlemlenebiliyor, ani ses patlamalarında çocuk bağlı olduğu tekerlekli sandalyede yerinden sıçrıyordu.

Hail ile Harry olup bitenleri izlerken Geiger onlara doğ­ru yöneldi.

"Harry..." dedi Geiger fısıltı sayılabilecek bir tonlamay­la. Harry evrak çantasını alıp asansöre yöneldi. Kapıyı çe­kerek kapatıp, hiçbir şey söylemeden aşağı indi. Geiger ka­pının yanındaki kare biçimli ayna duvarı işaret edince Hail de o tarafa yöneldi. Oradan Ludlow Caddesi'ndeki odayla aynı dekora sahip izleme odasına girdiler. Buradan tek ta­raflı aynadan içerideki odada turuna devam eden tekerlekli sandalyeyi izlemeye koyuldular.

"Yönünü kaybettirmek için mi?" dedi Hail. "Evet. Sandalye zaman ayarlı," dedi Geiger. "Beş dakika

daha böyle gezecek. Sonra da ben işe başlayacağım. Bir şey içmek ister misin?"

107

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hall krom sarısı bara bakıp, "Şarap. Kırmızı," dedi. Geiger bara yönclip kadehe pinot noir şarabı doldurma­

ya koyuldu. "Müşterin çocuğu kaçırdığını biliyor mu?" diye sordu

bu sırada. "Müşterim tablosunu geri istiyor. İşin nasıl yapılacağıy-

sa tamamen bana kalmış." Geiger adama kadehi uzattı. Işık yüzünden kadehteki

sıvı kıpkırmızı parıldamıştı. Hail şaraptan iri bir yudum alıp, yutmadan önce ağzında uzun uzun gezdirdi. Sonra da hoşnut bir tavırla baş salladı.

"Çocuğu iyi tanıyor musun?" "Hayır. Yılın çoğunu annesiyle geçirdiğini biliyorum.

Cep telefonunu aldım. Son yirmi dört saatte iki görüşme ya­pılmış. Biri New Hampshire diğeri de Manhattan (CK) bölge kodlu iki arama. Bu ikinci aramanın Matheson'la yapıldığını tahmin ediyoruz. Kemanı çocuğun Matheson'un dairesinde­ki odasında bulduk. İşinize yarayabileceğini düşündüm."

"Odada başka bir şey var mıydı?" "Dikkat etmedim. Ne önemi var ki?" "Her şeyin önemi var."

Harry kamyonetin sürücü koltuğuna oturdu. Parayı say­maya başlamıştı ama çöken akşam karanlığının yapış yapış, kasvetli havasının ağırlığını üzerinde hissederek durdu. Geiger çocuğun sandıktan çıkartılması talimatını verişi tam manasıyla bu resimde yanlış olan şey nedir tü­ründen bir sorunun yanıtıydı. Ahlaki değer yargıları bir

108

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

yana bırakılsa bile bu eylem Geiger'in geçmişte yaptıkla­rıyla büyük bir tezat oluşturuyordu. Harry, Geiger'in çev­resinde dönen bir uyduya dönüşmüştü. Ona bağımlı hale gelmiş, adamın çekim gücünün etkisinde kendini güven içinde hisseder olmuştu. Buna fazlasıyla alıştığından olsa gerek Geiger'in yörüngesindeki küçücük bir değişiklik bile baş döndürücü bir etki yaratmıştı. Geiger'in kendisin­den beklenmeyeni yaptığını görmek Harry için Özgürlük Heykeli'nin göz kırptığını görmek gibi bir şeydi.

Derin bir nefes alıp parayı saymayı sürdürdü.

Tekerlekli sandalye kör yolcusuyla daireler çizmeye, du­varlardaki hoparlörlerden de gemi sireni işitilmeye devam diyordu. Hail bir kez daha saatini kontrol etti.

"Biraz daha," dedi Geiger. "İşi bilmeyen biri, küçüklerin direncini kırmanın daha kolay olduğunu düşünebilir. Ama bu her zaman için doğru değildir. Çok yoğun bir korku altında çocuk içine kapanıp, tamamen susmaya ya da son derece ikna edici bir biçimde yalan söylemeye meyledebilir." Kendisine bir bardak su doldurdu. "Madem çok az vaktin var, bana işin aslını anlatman işimi hem ko­laylaştırır hem de daha çabuk halletmemi sağlar. Tabii se­çim senin."

Hail, Geiger'in bardağı indirmesini bekledi. "Ne demek istiyorsun?"

"Yalan söylüyorsunuz demek istiyorum. Benim işim bu, Hail. Birinin doğruyu söyleyip söylemediğini anlarım ben."

109

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hail şarabından bir yudum aldı. "Tek yapman gereken çocuğu konuşturmaya odaklanmak."

"Pekala. Ben sadece yardımcı olmaya çalıştım." Geiger dönüp çocuğa baktı. İşte o an zamanın doğası

ve Geiger'in algıları değişmişti sanki. Zaman adeta çok daha ağır ilerlemeye başlamış gibiydi. Her an bağımsız bir zaman dilimi halini almış; kendi başı sonu olan, birlikte oy-natılsalar da aslında kendi başlarına bir bütünlük arz eden film karesi biçimine bürünmüştü.

"Sanırım zaman geldi," dedi sağ yumruğunu olanca gü­cüyle Hall'ün mide boşluğuna patlatarak. Adamın inleyerek nefesi kesilmiş bir halde iki büklüm olmasını sağladı. Hail sendeleye sendeleye gerileyip, dizleri üzerine çöküp, elleri midesinde, zorlukla soluk almaya çalışarak o halde kala-kalmıştı. Diyaframı spazmla boğuşarak kendine gelmeye çalışırken boğazından madeni bir boruyu kesen demir tes­teresinden çıkabilecek türden iniltiler yükseliyordu.

Geiger, Hall'ün yanına çömeldi. Adamın dudaklarının kenarında pinot noirle pembeleşmiş tükürüğünden baloncuklar oluşmuştu. Konuşma gayretiyle dudaklarını birazcık araladı.

"Ahhhh. Ahhhh," dışında başka bir şey çıkmamıştı ağ­zından.

Gemi sireni sustu. Geiger de doğrulup camdan içeri bak­tı. Tekerlekli sandalye durmuştu. Çocuk da hareket etmiyor­du. Geiger tekrar çömeldi. Hail başını çeviremiyor gibiydi ama nemli gözlerini zorlukla da olsa çevirerek Geiger'in ifadesiz bakışlarıyla buluşturmayı başardı.

110

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"I [ali," dedi Geiger. Hall'ün yanaklarından süzülen yaşlar adamın derin bir

üzüntü içindeymiş gibi görünmesine neden olmuştu. San­ki Hall'ün o sert adam tavrının sahteliği ortaya çıkmış, Geiger'in söylediği bir şeyle incinip kalbi kırılmıştı.

" L l l l . . . Lanet olsun," diye inledi. "Senin kim olduğunu bilmiyorum, Hail. Ama kim olma­

dığını gayet iyi biliyorum." Geiger'in ses tonunda belli belirsiz tuhaf bir tonlama

vardı ve bu az da olsa bir huzursuzluk yaratıyordu. Daha önce planlamadığı bu şiddet eylemi yüzünden nabzı ve so­luğu hızlanmış, bu değişiklik de ses tonuna yansımıştı.

"Bana gerçekte kim olduğunu söylemek ister misin?" diye sordu Geiger.

Hall'ün başı öne düşerken omuzları kasıldı. Bir yerlere yaslanmaya, doğru düzgün soluk alabilecek bir pozisyon almaya çalışıyordu. Başını hafifçe oynattı. Gözlerini kırpış­tırdı. Öksürdü. Ardından bir kez daha gözlerini hızlı hız­lı açıp kapattı. Sanki az önceki soruya Geiger'in bildiğini sandığı şifreli bir yanıt veriyor gibiydi.

Geiger tek eliyle Hall'ün kafasını tuttuğu gibi arkada­ki duvara hızla vurdu. Çıkan sesten bir şeylerin kesinlikle kırıldığı anlaşılıyordu. Tahta ya da kemik. Veya her ikisi birden. Hall'ün gözleri bu beklenmedik ve daha büyük sürprizle yuvalarından çıkacakmışçasına açıldı, sonra da bilincini kaybedişiyle kapandı.

Geiger, Hall'ün başını tutarken geçen her saniyeyi ay­rıntılarıyla zihnine kazıyordu. Optik ağı imgeleri beynine birbirinden bağımsız, normal görüntüler gibi değil de daha

111

krmz

MARK ALLEN SMITH

ziyade Polaroid fotoğraflar biçiminde aksettiriyordu. So­nunda elini çekince Hail hızla yana devrildi. Arkasında, duvarda portakal büyüklüğünde bir oyuk oluşmuştu. Yarım santim derinliğinde, kırmızımsı kıymık parçalan göze çar­pıyordu.

Hall'ün pantolonunun ceplerinde tahmin etmesi zor ol­mayan şeyler vardı. İçinde American Express ve Diners Club kartlarıyla yaklaşık altı yüz doların, Pennsylvania ehliyetinin ve State Farm sigorta şirketince düzenlenmiş 2006 gümüşi Lexus spor otomobilin ruhsatının bulunduğu bir cüzdan. Ceketinin ceplerinde bir paket Camel, bir çak­mak, biri BlackBerry diğeri de Geiger'in çocuğa ait oldu­ğunu tahmin ettiği Motorola Droid marka iki cep telefonu vardı. Belindeki siyah deri kılıfta da dokuz milimetrelik Taurus Millennium Pro yarı otomatik bir tabanca bulunu­yordu.

Geiger telefonları cebine koyup ayağa kalktı. Gözbe-bekleri adeta nabız gibi atıyor bu da görüşünde bozukluğa sebep oluyor, çevresindeki nesnelerin şekillerinde kısmi de olsa bir bozulma varmış gibi geliyordu. Silahı bara koyup seans odasının kapısına yöneldi. Burnuna hafif bir duman kokusu gelir gibi olmuştu. O an maratonun ilk metrelerinde nefesini ayarlamaya çalışan bir koşucu tavrıyla derin ve dü­zenli soluk alıp veriyordu.

Çocuğa doğru yürürken hatırladığı kadarıyla ilk kez bir sonraki an ne yapacağını bilemeden harekete geçtiği­nin bilincindeydi. Bilinmeyen limanlara doğru yelken aç­manın neden olduğu ağır sorumluluk duygusu diğer tüm düşünceleri bastırmıştı. Bilinçli olarak yabancı olduğu bu

112

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

hisse aslında başka bir açıdan aşina sayılırdı. Rüyaların­dan tanıyordu bu duyguyu.

Çocuk sandalyede sarkık vaziyette kalakalmış, öyle­ce duruyordu. Geiger odanın sıcaklığını on yedi derece­ye ayarlamış olmasına rağmen çocuk ter içinde kalmıştı. Gömleği, şortu sırılsıklam olmuş, üzerine yapışmış, tüm bedeninden hissettiği derin korkunun emareleri yayılıyor­du. Geiger çocuğun boyun damarlarına bakınca kalp atış­larının hızının düştüğünü hissetti.

"Ezra..." • ] Çocuk adeta komutanın emrine itaat etmek üzere hazır

ola geçen bir asker tavrıyla dikkat kesildi. "Ezra, artık soru sormayacağım." Çocuk zorlukla yutkundu. Geiger cep telefonunu alıp bir

tuşa bastı. Harry birinci çalfşta telefonu açtı. "Çok hızlı oldu," dedi Harry. "Yukarı gel. Parayı da getir." Sessizlik aslında soru işareti anlamını taşıyordu. "Parayı

mı? Tamam." Geiger izleme odasına döndü. Hail yerde cenin pozisyo­

nunda hiç kıpırdamadan yatıyordu. Arkasındaki duvarda ilk darbenin etkisiyle oluşan ıslak leke sürtünerek yere kaydı­ğından aynı şekilde zemine kadar uzamıştı.

Geiger içinde çalan müziğin sesinin yükseldiğini işi­tiyordu. Mor ve sarımtırak yeşil ses dalgaları gözlerinin önünde dans etmeye başlamıştı. Sonra kapı aniden açılmış, gümüşi bir ışık içindeki zifiri karanlığı etkisi altına almıştı. Ayak bileklerinde tuhaf bir ağrı hisseder gibi oldu. Parmak uçlarında yükselen bir balet gibi durup, aşil tendonunu ve

113

krmz

MARK ALLEN SMITH

baldırını iyice gerdi. Acı ve müzik aynı anda kesildi. He­men ardından da gümüşi ışık kayboldu.

Asansörün kapısı açıldı. "Geiger?" dedi Harry. Harry'in sesi Geiger'e sanki uzak bir vadiden sesleni-

yormuş gibi gelmişti. Dönünce yüzünde büyük bir şaşkın­lıkla eşikte duran Harry ile göz göze geldi.

"Tanrım! Neler oldu burada?" Geiger, yerdeki Hall'e baktı. "Gidiyoruz," dedi sanki

Harry'e değil de çocuğa hitap ediyormuş gibi. Harry evrak çantasını ayaklarının dibine bıraktı. "Lanet

olsun. Ne yaptın ona? Öldü mü yoksa?" "Hayır. Artık gitmemiz gerek." Geiger kapıya doğru yönelmişti ki Harry elini trafik po-

lisiymişçesine kaldırdı. Geiger durup Harry'nin uzattığı eli­ne baktı.

"Dur bir dakika," dedi Harry. "Biraz bekle, tamam mı? Tanrı aşkına." Ellerini yanaklarına götürdü. "Sana neler oluyor böyle?"

"Gitmemiz gerek." "Bir dakika olsun konuşamaz mıyız?" "Şu an için bir an evvel buradan gitmek daha önemli,

Harry."

"Aynı fikirde değilim, dostum. Bu saçmalık. Kesinlikle saçmalık."

"Harry," dedi Geiger. "Kesin değil ama büyük ihtimalle Hall'ü civarda bekleyen bir adamı olabilir, değil mi?"

"Hiçbir fikrim yok."

114

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"İşte zaten o yüzden gitmemiz gerek. Bekledikçe işler daha karmaşıklaşacak."

"Karmaşıklaşacak mı? Az önce müşteriyi patakladın!" Harry rengarenk şişelerle dolu bara baktı. Geiger'in tek­

lifini kabul ettiği günden beri içmemişti. İçkiyi bırakması Geiger'in taleplerinden biriydi. Bu da sonrasında farkında bile olmadan Geiger'i hayatının kurtarıcısı olarak görme­sinin bir başka nedenini oluşturmuştu. Ama aradan geçen on bir yıla rağmen hâlâ ucuz burbonun damağında bırak­tığı tadı özlemle hatırlıyordu. Yerdeki adamın ne manaya geldiğini anlamaya başlıyor, hayatını yeniden tanımlamak zorunda kalacağını düşünüyor, bu da kulaklarında hissettiği nabız atışlarını bir nebze yavaşlatabilmek için içme isteği doğuruyordu.

"Artık gidiyoruz, Harry. Arkadan." "Nereye gidiyoruz?" Geiger iç çekti. Harry şaşkınlıktan donakalmıştı. Daha

önce Geiger'in içini çektiğine hiç şahit olmamıştı. Geiger çığlık çığlığa bağırsa ancak bu kadar şaşırırdı.

"Parayı da bırakıyoruz," dedi Geiger. Bu sözler Harry'i yumruk yemişçesine sarsmıştı ama

diğer taraftan da böyle bir şeyi beklemiyor da değildi. Üz­gün bir tavırla baş salladı. "Parayı bırakırsak her şey yo­luna girecek mi?"

"Sanmıyorum." "Neden?" "Çünkü Hail için paranın önemli olduğunu sanmıyorum.

Zaten onu da yanıma alacağım."

115

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Yanına mı?" Harry arka tarafa doğru bir bakış fırlattı. Adam aklından

çıkmıştı. Hareketsiz yatan, sessiz adamın bu hali midesine yeni bir darbe daha almış gibi hissetmesine neden oldu.

Harry, Geiger'e döndü. "Bu kesinlikle aptalca. Önce Hall'e çocuklarla çalışmadığını söyledin. Sonra da fikrini değiştirip kabul ettin. Sonra da bu adamı yere serdin. Neden dostum, neden?"

"Bize bir araba lazım, Harry. Pasajdan geçip..." "Nedir bu saçmalığın nedeni, Geiger?" "Bir taksiye atlayıp Thrifty oto kiralamaya git. Geç saate

kadar açıktırlar..." "Geiger..." "Bir araba bul, buraya gelip arkaya park et. Kapıyı çal.

Sonra da..." Hall'ün ağzından inlemeyle karışık bir öksürük çıkın­

ca ikisi birden döndü. Hail bacaklarından birini oynatmış, doksan derecelik açı şimdi kırk beş dereceye dönüşmüştü. Geiger yanına çömeldi.

"Geiger," dedi Harry. "Tüm olup bitenlerin farkındasm değil mi?"

Geiger, çözdüğü Hall'ün kravatıyla adamın bileklerini bağlamaya koyuldu.

"Öncelikle," dedi Harry. "Kendi kurallarından ilkine uymadın. Dışarıdaki gelişmelerin planı değiştirmesine izin verme. Haksız olduğunu söylüyor değilim. O küçük bir ço­cuk, tamam. Ama bu bela bizi hangi noktaya getirecek bi­lemiyorum."

116

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B I Ll YO RUM

Geiger, Hall'ün bileklerini bağlamayı bitirip ucuna sıkı bir düğüm attı.

"Diğer taraftan belki de hâlâ bu durumu düzeltmenin bir çaresini bulabiliriz. Belki. Ama o çocuğu yanına alır­san o zaman emekli olma zamanın da gelmiş demektir. Bunu anlıyorsun, değil mi? Olup bitenler kulaktan kulağa bir yayıldı mı işimiz bitti demektir. Bittik. Carmine bile bizi kurtaramaz. Tanrım, bunların hiçbirini düşünmedin, değil mi?"

Geiger doğrulup Harry'nin yüzüne bakarak, "Hayır, hiç­birini düşünmedim," dedi.

"O zaman düşünsen iyi . . . ," "Harry, beni dinle."

"Böyle bir şey yapmış olmana inanamıyorum..." Geiger ortağını kolundan sımsıkı yakalayıp kapı perva­

zına doğru hızla savurdu. "Beni dinlemiyorsun, Harry. Kes konuşmayı. Derin bir nefes al ve beni dinle."

Harry derin nefes almayı beceremeyeceğini hissediyor gibi olsa da başını salladı. "Tamam," dedi. "Tamam."

Geiger'in gözbebekleri ışık saçıyordu. Sanki yoğun bir sisin içinden Harry'i hedef almış iki namlu gibiydiler.

"Bu işin tabloyla filan bir ilgisi yok," dedi Geiger. Harry'i bırakıp bara yöneldi. Kendisine bir bardak daha

su doldurup içmeye koyuldu. Geiger'in hamlesiyle duva­ra sertçe çarptığından sırtı zonkluyordu. Geiger ona ilk kez dokunmuştu. Bu gecenin çok sayıda ilkle ve belki de sonla dolu olacağı anlaşılıyordu. Geiger'in su içerken bir aşağı bir yukarı hareket eden ademelmasını izledi.

117

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Hail," dedi Geiger. "Sanat eserinin eksik parçasını bul­ması için zengin bir adam adına çalışan bir özel dedektif değil."

"Nereden biliyorsun?" "Önce benim Dalton'dan çok daha az zarar verici yön­

temlerim olduğu için bana geldiğini söyledi. İşi kabul et­mezsem de Ezra'yı kanlı bir sonla biteceğini bilmesine rağ­men Dalton'a götüreceğini ekledi. Sen gerçekten çalıntı bir tablonun peşinde olsan bunu yapar miydin?"

"O zaman kim o?" Bilmiyorum." Harry'e döndü. "Ama kim olursa olsun

duracağını hiç sanmıyorum. Ve onun iş tanımı çerçevesinde cinayet de olası uygulamalardan biriymiş gibi gözüküyor."

"Bir şey daha sorabilir miyim?" Geiger parmaklarını oynatarak bekledi. "Ne oldu, Geiger?" "Ne mi oldu?" "Sana. Bir şey oldu." "Ne demek istediğini anlamadım," dedi Geiger. Harry başını iki yana salladı. "Evet, pekala... Zaten ben

de anlamadım." Neyse ne diye düşündü Harry. Daha fazla soru yok. Za­

ten Geiger de cevap vermeyecek. Sanki oda bir anda engin bir denize dönüşmüştü. Harry sularda başını dalgaların üze­rinde zorlukla tutarak ne tarafa doğru yüzeceğini bilmeden karayı bulmaya çalışıyordu. Üstelik sahile ulaştığı ilk anda birinin beynini patlatmayacağından da emin değildi. Tabii sahile ulaşacak kadar şanslıysa. Tek emin olduğu şeyse eğer ayağını yeniden sağ salim karaya basma şansı bulsa bile bir

118

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

daha eskisi kadar para kazanamayacağıydı. Bu düşüncenin neden olduğu artçı şok başka bir fikri tetikledi. Belki de işin yapısında önemli bir değişiklik olacak, Geiger eksiklikleri düzeltip bambaşka bir yöntem uygulamaya koyulacaktı. Bu düşünce onu hüzünlü bir gülümseyişe sevk etti. Bu tıpkı komodinin çekmecesini temizlerken sevilen ve uzun süre önce hayatımızdan çıkmış birinin fotoğrafına rastlamak gibi bir şeydi.

"Gülümsüyorsun, Harry. Neden?" "Önemli değil." "O zaman gidip arabayı getir." "Tamam." Harry son bir kez Hall'ün çantasına bir göz atıp dışarı

yöneldi. Geiger onun asansöre binip aşağı inişini izledi. Harry

ile konuşmak aklını toplamasını sağlamış, onun söyledik­lerini dinleyip cevap vermeye çalışırken eksik noktalan daha bir kolaylıkla tespit etmiş, yeninden harekete geçe­cek hale gelmişti.

Hall'ün bacakları bir kez daha bilinçsizce kasıldı. Geiger seans odasına girip çocuğun yanına çömcldi.

"Ezra?" Çocuk sanki sandalye hareket edince bağları daha bir sı-

kılaşmışçasına son derece sıradan hareketleri bile zorlukla yapıyormuş gibiydi.

"Yakında buradan çıkıp daha güvenli bir yere gidece­ğiz." Çocuk yavaşça başını salladı. "Oraya gidene kadar ağ­zındaki bandı çözmeyeceğim." Çocuk bu kez baş sallamak yerine zorlukla işitilen bir inlemeyle karşılık verdi.

119

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger duvara doğru yürüyüp sırtını yasladı. Gözlerini kapattı. Kendini sonu olmayan bir yolda araba kullanan biri gibi hissediyordu. Sanki sürücüyü çok uzaktan göz-lemliyormuş gibi düşünmeye koyuldu. Direksiyonu elle­rinin uyuşmasına neden olacak kadar uzun zamandan beri tutuyorsun. Başın öne düşüp duruyor. İçin geçiyor. Sonra birden irkilerek uyanıyor ve frenlere asılıyorsun. Kenara çekiyorsun. Ön camdan dışarı bakıyorsun. Sonra dikiz ay­nasına gözün takılıyor. O an ağaçlık, engebeli bir arazide kıvrılarak uzayıp giden bir yolda olduğunu fark ediyorsun. Ne zaman içinin geçtiğini de ne kadar uyuduğunu da bilmi­yorsun. Üstelik nerede olduğuna dair en ufak bir fikrin de yok.

Herhangi bir yerde olabilirsin.

120

krmz

Geiger, Harry arayıp geldiğini fark edince gidip Richard Hall'ü kontrol etti. Adam hâlâ yarı baygındı ama nabzı dü­zenliydi. Geiger tekerlekli sandalyedeki çocuğu asansöre bindirip kapıyı çekti. Kapı tam olarak kapanmadan, aradan seans odasındaki keman kutusunu fark etti. Çıkıp kutuyu aldı, sonra asansöre döndü. Bodruma inip, pasaja açılan ka­pıya yöneldi. Dışarıdan kilidi ya da kolu olmadığı için belli olmayan, içeriden kilitlenen kapıyı acil durum için yaptır­mıştı.

Binayı terk etmeden önce çocuğa ondan istediklerini söyledi. Yaklaşık yarım saat sürecek yolculuğu arabanın arkasında yatar vaziyette geçirecekti. Arabaya binerken ve inerken asla kaçmaya kalkışmayacaktı. Böyle bir girişimin cezası olmayacak ama zaman kaybına neden olacaktı. Ve zaman artık çok önemliydi.

Geiger kilidi açıp kapıyı araladı. Loş pasajın ön tarafın­da bir Taurus motoru çalışır halde bekliyordu. Aracın he-

121

krmz

MARK ALLEN SMITH

men yanında, dışarıda, atıştıran yağmurun altında bekleyen Harry'nin silueti göze çarpıyordu.

"Bir şey söyleyebilir miyim?" dedi Harry. "Ne?" "Onu bir karakola bırakabiliriz. Sonuçta bizi görmedi.

Onu çözmeyiz. Bir karakolun önünde durup ona içeri gir­mesini söyler sonra da basar gideriz."

"Kötü fikir, Harry. Polis yok." "Sadece yardımcı olmaya çalışıyorum." "Sen karışma yeter." Harry içinin öfkeyle dolduğunu hissediyordu. "Karışma­

yayım mı? Bunu nasıl söylersin?" "Harry, uzatma artık. Evine git." "Seninle gelmiyor muyum?"

"Hayır. Etrafta Hall'ün adamları olabileceği ihtimaline karşılık minibüsü burada bırak. Ludlow Caddesi'nden de uzak dur."

"Ya Hail benimle iletişime geçmeye çalışırsa?" "Tahminimce öyle olacak zaten. Hall'ün kolay kolay pes

edeceğini sanmıyorum. Yapılacak en güvenli şey eve gidip, gelişmeleri oradan izlemek. Ayrıca Hail seninle website üze­rinden temasa geçmek isterse yanıt verme."

Geiger içeri döndü. Harry etrafında olup bitenleri eski­si kadar iyi algılayamıyonnuş gibi hissediyordu. Sanki dış dünya ondan hızla uzaklaşıyor ya da giderek küçülüp büzü-lüyormuş gibi geliyordu.

Geiger gözleri bağlı çocuğu elinden tutarak geri döndü. Çocuğun ayak bileklerindeki bağlar çözülmüştü. Geiger,

122

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B I Ll YO RUM

Taurus'un arka kapısını açıp keman kutusunu içeri yerleş­tirdi.

"Eğil, Ezra. Buraya yatacaksın." Kelepçeli ellerini uzatıp, en ufak bir tereddüt gösterme­

den ve neredeyse hiç ses çıkarmadan kendisine söyleneni yerine getirdi. Geiger önce aracın sonra da binanın kapı­larını kapattı. Harry'nin yanından geçip sürücü koltuğuna oturdu. Başını kaldırıp direksiyonu elleri tam dokuzu çey­rek geçe pozisyonu alacak şekilde yerleştirdi. Geiger'in bu hali Harry'e kısmen çocuksu bir tavır gibi gelmişti. Üstelik bu izlenime ilk kez de kapılmıyordu.

"Kullanabileceksin değil mi?" Geiger kontrol panelini hızla gözden geçirip başını ha­

fifçe sallayarak onayladı. Arkaya dönüp yere uzanmış ço­cuğa baktı. "Gidiyoruz, Ezra."'

Çocuk zorlukla işitilen bir homurtuyla anladığını ifade etti.

Geiger yeniden öne döndü. "Beni arama," dedi Harry'e. "Ben seni ararım."

Arayacağını hiç sanmıyorum, diye geçirdi içinden Harry. Geri çekilip arabanın pasajdan geçerek yavaşça uzaklaşmasını izledi.

Geiger 10. Cadde'ye doğru yöneldi. Sağ şeritte ağır ağır ilerleyerek devriye görevini yürüten iki ekip otosunun yanından geçti. Birkaç taksi dışında yolda pek fazla araç yoktu. Hızını saatte altmış kilometrenin altında tutuyordu. Böylece yaklaşık sekiz blokta bir kırmızı ışığa yakalanıyor­du. Ehliyetini beş yıl önce almıştı. O günden beri de her nisanda araba kiralayıp Batı Yakası Otoyolu'na çıkar, hep

123

krmz

MARK ALLEN SMITH

aynı güzergahı takip ederek bir saat kadar pratik yapardı. Aracı kiraladığı yerden 57. Cadde'ye çıkar, batıya doğru iki blok kadar gittikten sonra otoyol giriş rampasından ku­zeye döner, 96. Cadde çıkışından çıkar, otoyolun altından geçerdi. Sonra dönüp yeniden otoyola girer, güney istika­metine doğru ilerleyip 56. Cadde'den çıkardı. Sürekli aynı güzergahta döne döne ilerler, her seferinde beş tur atardı. Ama şimdi ilk kez bu gece, kalıplarının dışına çıkmıştı. Şimdi gerçekten de bir yere gidiyordu. Hem de yanında bir başkasıyla.

Uzağı görmekte herhangi bir sorunu yoktu. Ama yakın görüşünde zaman zaman ani ışık parıldamalan oluyordu. Bu yüzden de birkaç blok kadar ilerledikten sonra çiseleyen yağ­mur giderek şiddetini arttırsa da dikkatinin daha da dağılma­sına neden oldukları için sileceklerin hızını yavaşlatmıştı. Ön camdan süzülen yağmur damlaları trafiğin ışıklarıyla renk­leniyordu. Bir süre yolda tek bir araç bile görmeden ilerledi.

60. Cadde girişinde ışık sarıya dönünce yavaşlayıp, dur­du. Arkaya döndü. Çocuk yüzü koltuğa dayalı halde yatıyor, omuzları hafif hafif oynuyordu.

"Geldik sayılır," dedi. Çocuk koltuktan hafifçe uzaklaşıp başını salladı. Geiger

de yeniden direksiyona döndü. Nabzını net biçimde hisse­diyordu. Hızlı değildi. Ama her zamanki kadar düzenli de değildi. Hareketten, seslerden uzaklaşması gerektiğinin far­kındaydı. Kendini toplayabilmek için karanlığa, müziğe ih­tiyacı vardı. Hayatı, denge, hesaplama ve ayrıntılar üzerine kuruluydu. Şimdi iç dengesini sağlamak için yeniden güç toplamalıydı.

124

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

Işık yeşile dönünce gaza bastı ve ancak son anda kav­şaktan fırlayan bisikletliyi fark etti. Direksiyonu hızla sağa kırmasına rağmen arabanın ön tamponu bisikletin arka te­kerleğine çarptı. Bisikletin tekerlek demirlerinden kopan parçalar asfalta yayılırken Geiger frenlere asılıp arkadaki çocuğun öne kapaklanmasına nedim oldu.

Bisikletli park halindeki bir arabanın yanında yerde, kıpırdamadan yatıyordu. Geiger dönüp arkadaki çocuğa baktı. Çocuk yere çökmüş, ağzındaki bandın arkasından homurtuya benzer sesler çıkartıyordu.

Geiger elini uzatıp çocuğu kaldırdı. "İyi misin?" O anda Geiger'in yan tarafındaki cama hızla vuruldu.

Bisikletli elindeki demir pompayı sallayarak cama vuru­yordu. Sokak lambalarının yetersiz ışığı yüzünden bisik­letlinin kısmen görünen yüzünde kan olup olmadığı anla­şılmıyordu.

"İn arabadan, aşağılık herif!" diye bağırdı bisikletli. Bisikletçi şortuyla tişörtü üzerine dar gelen kaslı, iriyarı

bir adamdı. Her iki kolunun üst kısmı dikenli tel dövmele-riyle kaplıydı. Kapı kolunu tutup çekti. Kapının kilitli ol­duğunu görünce de pompayla cama hızla vurdu. Bu darbe camda beş santim büyüklüğünde bir örümcek ağı oluştur­muştu.

"İnsene aşağı!" Geiger'in kulakları çınlıyordu. Beyninin zonkladığını

hissetti. Sanki beyni birden irileşmiş, kafatasına sığmaya­cak kadar büyümüştü. Bir yandan öne, diğer yandan da di­kiz aynasını kullanarak arkaya baktı. Farın ışıkları yağmur damlalarını aydınlatıyordu.

125

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Dışarı çıkıyor musun ben mi içeri geleyim?" Geiger dönüp bisikletliye baktı. Kapının yanındaki hey­

betli adamın düz, geniş alnı terden parıldıyordu. Elinde de ince, parlak bir şey tutuyordu. Bir anlığına babasına bakı­yormuş gibi geldi. Sonra bu düşünce kayboldu.

Pompayı cama bir kez daha vurdu. Bu kez camın binler­ce küçük parçalara ayrılarak kırılmasına neden oldu. Bisik­letli içeri uzanıp Geiger'i yakasından yakaladı.

"İn aşağı, aşağılık herif!" Geiger'in sağ eli camdan dışarı fırladı. Bisikletliyi sa­

çından yakalayıp ön koltuğa doğru iyice çekti. Öfkeyle bağıran adam karşı koymak için diğer elini içeri sokmaya çalıştıysa da Geiger sol eliyle adamı köprücük kemiğinden sımsıkı kavradı. Adamın öfke dolu sesi şimdi çığlıklara dö­nüşmüştü.

Geiger adamı burun buruna gelecek kadar yanma çekti. Parmaklarını biraz gevşetince adamın çığlıkları kesildi.

"Defol, hemen," dedi Geiger. Adam yağmur damlalarıyla ıslanan yüzüyle, fal taşı gibi

açılmış gözleriyle neredeyse nefes bile almadan yüzüne ba­kıyordu.

"Anladın mı?" diye sordu Geiger. Adam başını salladı. Geiger bırakınca da adam hemen

geri çekilip boynunu ovalayarak kaçarcasına uzaklaştı. Geiger gaz pedalına dokunup hız ibresini 50 ile 60 ara­

sında sabitleyerek ilerlemeye koyuldu.

Geiger'in bloğu sessizdi. Oluklardan akan yağmur suları dı­şında hiçbir şey hareket etmiyordu. Caddede yalnızca birkaç

126

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

ev vardı. Üniforma mağazasıyla şarapçı altıya kadar açıl­mazdı. Oto tamirhanesiyle yan taraftaki antrepo da onlar­dan bir saat kadar sonra açılıyordu. Geiger'in oturduğu bina banyo malzemeleri satan bir mağazayla boş bir dükkanın arasındaydı. Sarımtırak tuğlalı, altı metreye dokuz metre ge­nişliğindeki yapının pencereleri de uzun zaman önce çakılan tahtalarla kapatılmıştı.

Burası bir zamanlar, onarımında Geiger'in de çalıştığı bir Sırp'a aitti. İş bulmanın zor olduğu o günlerde Sırp ar­kadaşlarına ve çalışanlara emeklerinin karşılığını Çin ye­meği ısmarlayarak öderdi. Geiger şu anki işine başlamadan önceki dönemde onlarca gecesini evin çürümüş duvarlarını ve zeminini onararak geçirmişti. Beş yıl sonraysa geri dön­müştü. Evi pencerelere çakılan tahtalar, boya artıklarıyla dolu küflü çöp tenekeleriyle aylardır kimsenin oturmadığı izlenimi uyandıracak şekilde bulmuştu. Aslında Sırp hâlâ orada oturuyordu. Geiger'i de o çağırmış, ona parasının su­yunu çektiğini, rüyanın sona erdiğini anlatmıştı. O öğleden sonra Geiger'le Sırp anlaştılar. İki gün sonra da Geiger ona ödeme yapmıştı. Geiger o sırada ödemesi gereken miktarın ancak üçte ikisini karşılayabilmiş, gerisini dostane ilişkiler içinde bulunduğu Carmine'den almıştı.

Geiger evin tüm tamiratını kendi halletti. İkinci katı ka­patıp, iptal etti. Ardından su ve elektrik tesisatını onardı. Küçük arka bahçenin çitlerini elden geçirdi. Alt katın du­varlarının önüne her dört sırada bir nitrogliserin ve RDX patlayıcıları yerleştirdiği ikinci bir duvar inşa etti. Sonra da bu yeni duvarları Sherwin-Williams yapı marketinin alize rüzgarı adını verdiği açık gri renge boyadı.

127

krmz

MARK ALLEN SMITH

Ardından da zemin üzerinde çalışmaya koyuldu. Bu dizayn dört yıldır aklındaydı. Haftada üç, dört kez

Brooklyn ve Harlem'de onarılan binaları, fabrikaları gezmiş, zemin döşemesinde kullanabileceği malzemeleri toplamış­tı. Eve bazen iki metrelik kestane ağacı kerestesinden yapıl­mış yer kaplamasıyla bazen de birkaç santimlik yer karola­rıyla dönerdi. Bölgedeki, kereste ve onarım atölyelerinde çalışanlar zamanla onun ziyaretlerine alışmışlar, ellerine geçen tuhaf malzemeleri ona ayırır olmuşlardı.

Bulduğu tahta hangi cinste, hangi ebatta ya da durum­da olursa olsun hep aynı işlemden geçiriliyordu. Geiger önce testereyle kesip yontuyor, sonra bıçakla düzelte­rek zihnindeki şekle uygun hale getiriyordu. Üç kez iyice zımparalandıktan sonra da tahta orijinal, doğal halini almış oluyordu. Ardından bu tahtaları kendi yaptığı balmumuyla ve çin ağacı yağıyla birleştiriyordu. Birbirine ekleye ekleye sonunda yüz seksen metrekarelik bir alanı kaplayan devasa bir yapboz sahibi olmuştu.

Kaplamaları döşemeye dışarıdan başlayıp içeriye doğ­ru ilerledi. Bazıları bir buçuk metre bazıları birkaç santim bazılarıysa en fazla bir şişe kapağı büyüklüğünde olan yedi yüzden fazla parçayı birleştirdi. Zemindeki bu tahta döşe­me, tik ağacı, Brezilya kaplan ağacı, meşe, maun, dişbu­dak, katran ağacı, karaağaç kerestesi, kestane ağacı keres­telerinden oluşuyordu. Bu kaplamanın üzerini ilk görenleri hayran bırakacak derecede etkileyici mozaiklerle kaplamak Geiger'in yedi ayını aldı. Aslında çocuk buraya ayak basa­cak ilk kişi olacaktı.

Geiger arabayı evinden yirmi metre kadar ileriye park

128

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

etti. Dikiz aynasına bir bakıp nasıl göründüğünü kontrol etti. Kaşının hafif oynadığını fark etti. Bu zihninin ufukla­rında varlığını hissettiği giderek yaklaşan bir fırtınanın ilk emaresiydi.

Dönüp hâlâ koltuğun ön tarafına sıkışmış halde öylece bekleyen çocuğa baktı.

"Şimdi içeri gireceğiz. Kaldırımda yirmi adım kadar yü­rüyüp, üç basamağı çıkacak ve içeride olacağız."

İnip arka kapıyı açtı. Çocuğun kelepçeli ellerini tutup onu oturur konuma getirdi.

"Hazır mısın?" Çocuğun maskeli başı hafifçe sallandı. Çocuk başını dik

tutmakta bir hayli zorlanıyordu. Ağzındaki bant saatlerdir nefes alma çabasıyla dudaklarını oynatıp durduğundan bi­raz yana kaymıştı. Geiger keman kutusunu alırken bir yan­dan da sokağı kontrol etti. Çevrede kimse yok gibiydi.

"Hızlı hareket edeceğiz. Başına dikkat et." Çocuk arabadan inerken elinden sıkıca tuttu. Ayaklarını

dışarı uzatınca Geiger çekip kalkmasını sağladı. Çocuk dı­şarı çıkar çıkmaz maskeli yüzünü kaldırıp sanki bir nebze olsun rahatlamasını sağlayacakmışçasma yağmura doğru baktı.

"Hadi gidelim," dedi Geiger. Çocuğun koluna girip onu eve doğru yöneltti. "Üç ba­

samak," dedi. Ön kapıya kadar en ufak bir sorunla karşı­laşmadan tıpkı Ludlow Caddesi'ndekine benzeyen, dışında kilidi ya da kolu bulunmayan, kalın çelik kapıya doğru iler­lediler. Kapının yanında küçük bir tuş takımı vardı. Geiger kodu girince içeriden açılan kilidin belli belirsiz ses işitildi.

129

krmz

MARK ALLEN SMITH

Kapı bir iki santim aralanınca da itip çocuğu içeri soktu. Kapı arkalarından kapanırken otomatik kilit de hemen dev­reye girdi.

Geiger hareketlerinin sismik deprem dalgalarına maruz kaldığını, varoluşunun bir şekilde zedelendiğini hissedi­yordu. Ama anlık sessizlik hoşuna gitmiş, evine girmiş olmanın huzurunu hissetmişti. Keman kutusunu bırakıp cebinden çıkardığı İsviçre ordu çakısıyla çocuğun bilek­lerindeki bağı kesti.

"Ağzındaki bandı da çıkartacağım," dedi. Geiger baş ve işaret parmaklarıyla çocuğun sol kulak

memesinin altına dek uzanan bandı sıkıca tuttu. Ama ter bandın yapışkan özelliğini gerektiğinden fazla arttırmıştı. Bu yüzden de bir türlü çıkmıyordu.

"Biraz acıyacak." Çocuk homurdandı. Sanki kalan son gücünü toplayıp

acıya dayanmaya çalışıyordu. Hayatında ilk kez sarhoş ol­muş biri gibi yerinde hafifçe sallandı. Geiger çocuğun ko­luna girip onu kanepeye doğru yönlendirdi.

"Otur," dedi çocuğun kahverengi, yumuşak deri kane­peye oturmasına yardım ederken. "Bandı gevşetmesi için alkol bulayım. Çıkarttıktan sonra da anne ve babanla ilgili konuşuruz."

Koridoru geçip banyoya yöneldi. Küçük bir duş, klozet, küçük bir lavabo ve üzerindeki küçük oval aynadan ibaret olan banyoya girip krom bir servis arabasının yanına çö-melip dizini, elmas şekli verilmiş dişbudak ve tik ağacı ke­restesinden meydana getirilmiş zemine dayayarak alt rafa uzandı.

130

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

Bir an için kendi sesi bir başkasına aitmiş gibi geldi. Kediye söylediği birkaç sözle Harry ile yaptığı telefon görüşmeleri dışında evde konuşması için herhangi bir se­bep olmazdı. Başındaki ağırlık hissi de tuhaflığı arttırmış, ağzından çıkan kelimeler sanki dalgalarla boğuşan bir ge-mideymişçesine zorlukla duyuluyormuş gibi hissetmesine neden olmuştu.

İspirtoyu bulup, kutudan birkaç kağıt mendil aldı. Sonra da yeniden koridora yöneldi. "Şimdi halledeceğiz. Sadece çıkartırken biraz dikkatli olmak..."

Kanepeye uzanmış çocuğa bakakaldı. Çocuk uykuya dalmış, düzenli bir şekilde soluk alıp veriyordu.

Geiger arka kapıya gidip açtı. Sundurmaya çıktı. Hare­kete duyarlı tepe lambası yarımca yirmi metre kadar ile­ride, çimenlerin üzerindeki küçük bir sincap şaşkınlıkla donakaldı.

131

krmz

İKİNCİ KISIM

krmz

10

Sıcak duşun altında bir süre kalmak Harry'nin gerginliğini adeta bıçakla kesilip yerinden çıkartılmışçasına yok etmiş, düşüncelerini biraz olsun toplayabilmesini, geleceğe daha iyimser bakabilmesini sağlamıştı.

Eve, Chinatown'ın dar, puslu sokaklarında yürüyüp, Brooklyn Köprüsü'nden geçerek gelmiş, bu sırada da ak­lında olası kötü durum senaryoları kurup durmuştu. Kiralık kasasında halen yetmiş bin doları duruyordu. Gerekirse da­ireyi satmakta da herhangi bir sorunla karşılaşmazdı. Tabii bunu ön plana çıkarmadan, büyük bir olasılıkla da Carmine aracılığıyla yapar, böylece bir süre nefes alma şansı bulmuş olurdu. Brooklyn Heights'taki iki yatak odalı, kent manza­ralı bir dairenin ne kadar ettiğini gayet iyi biliyordu. Kı­sacası bu satıştan cebine üç ya da dört yüz bin papel daha kalabileceğine emindi.

Bu bir numaralı, bir daha çalışmayacağı düşünülerek oluşturulan senaryoydu. Kendisini başka bir iş yaparken

135

krmz

MARK ALLEN SMITH

düşünemiyordu. Zaten mevcut çalışma geçmişi ve hiçbir referansa sahip olmadığı düşünülürse ona kim iş verirdi? Ayrıca ne iş yapacaktı? Bir bilgisayarcının arka bölümün­de bozuk ana kasaları mı değiştirecekti? Online ticarete mi başlayacaktı? Taksi şoförlüğü mü yapacaktı? Bunların hiçbiri mümkün değildi. Yalnızca işsizlik sigortasından bir geliri olabilirdi. O da ancak yaşamını sürdürecek derecede az ve en fazla yedi bilemedin sekiz yıllık bir süreyle sı­nırlı bir ödeme olurdu. Resmi kurumlar açısından Harry Boddicker uzun zamandır yoktu zaten. Elektrik, doğalgaz ve telefon faturaları Thomas Jones adına kayıtlıydı. On yıllardır vergi ödememişti. Adeta sırra kadem basmış gi­biydi.

Sonra iki numaralı, denkleme kız kardeşini de dahil et­tiği senaryoyu düşündü. Eğer kız kardeşi hayata tutunmak­tan vazgeçmez ya da kasıklarındaki şişlik kardeşinden önce ölümüne sebep olmazsa ona yaptığı masraflar dört yılda i l i ­ğinin kemiğinin kurumasına yol açabilirdi.

Harry eve vardığında kimseyle konuşacak halde değildi. Hatta bunu düşünmek bile midesinin ağzına gelmesine yol açıyordu. Hemşireyi kaldırıp ona fazladan bir ellilik vererek, Lily ' i alması için yarın arayacağını söyleyerek sepetledi. Ko­ridorun sonundaki ikinci yatak odasına uğrayıp Lily'nin cenin pozisyonunda uyuduğunu görerek rahatladı. Lilly hep öyle uyurdu zaten.

Harry şimdi duşunu yapıp çıkmıştı. Ray Charles seçme eserleri CD'sini takıp cihazı tekrar konumuna ayarladı. İn­sanın ruhunu temizleyen ezgiler kısa sürede kendisini biraz

136

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

daha iyi hissetmesini sağlamıştı. Bed Bath & Beyond'tan aldığı büyük boy Frette havluya kurulanırken kasıklarında-ki şişliği kontrol etme isteğine direnmeye çalıştı. Bir yan­dan da hüzünle gülümseyip içinden bundan sonra bir havlu­ya kırk papel veremeyeceğim diye geçirdi. Sonra da oturma odasına yöneldi. Geldiğinde ışıkları yakmamıştı. Henüz günün ilk ışıkları içeriyi doğru dürüst aydınlatmamıştı. Bu yüzden de iyice yaklaşana kadar kanepedeki karaltıyı fark edemedi.

"Otur, Harry." Hail bunu üçte bir oranında davet niteliğinde söylese de

üçte ikisi de emir tonlamasında gibiydi. Sesinden yoğun bir fiziksel acıyla boğuştuğu seziliyordu. Harry hem şaşırmış hem de çıplaklığından utanmıştı.

"Üzerime bir şeyler giyebilir iniyim?" "Otur, Harry. Hemen." Harry kendini en sevdiği deri koltuğa bıraktı. Çıplak

sırtı, kasıkları, poposu dokununca koltuğun ılık, yapışkan yüzeyini hissetti. Mümkün olduğunca sıradan bir tavırla el­lerini önünde birleştirip kasıklarını kapatmaya çalıştı.

"Ortağın çok acayip biri," dedi Hail. "Sürprizlerle dolu." "Çok iyi bilirim." "Büyük bir hata yaptı, Harry." "Evet. Bunu ben de söyledim." "Seninle aynı fikirde mi?" "Geiger'le o tür konuşmalar yapmayız." Harry yerinde

biraz kımıldayınca koltuk derisine yapışan çıplak teninden hışırtılı bir ses işitildi. "En azından ceketimi giysem?" Eve

137

krmz

MARK ALLEN SMITH

girdiğinde attığı yerde, kanepenin yanında duran spor ce­ketini işaret etti. Hail eğilip aldığı ceketi ona fırlatınca da Harry hemen kucağını örttü.

"Çocuğu istiyorum, Harry. Hemen." "Paranı geri aldın. Sanırım olabilecek en iyi şey de bu." Hail dirseklerini dizlerine dayayarak öne eğildi. "Para

umurumda değil, Harry." Derin bir nefes aldı. Canı yanmış, acıdan yüzünü buruşturmuştu. Elini göğüs kafesine doğru götürüp acıyan yeri hafifçe ovuşturdu. "Pislik herif," diye mırıldandı. "İçecek neyin var?"

"Üzgünüm. Artık pek içmiyorum. Keşke içebilsem." Hail ayağa kalkıp pencereden dışarı, Doğu Nehri'ne

doğru baktı. Loş ışıkta Harry, Hall'ün gömleğinin sırt kıs­mını, gömleğin geniş kırmızı lekeli kolunu görebiliyordu. Başının arka tarafında da sargı bezli küçük bir kısım vardı. Ray Charles, Georgia parçasını bitirirken köprünün ışıkları su yüzeyinde rengarenk yansıyordu.

"Harika bir ses," dedi Hail. "Kesinlikle." "Neredeler, Harry?" "Bilmiyorum." "Geiger nerede oturuyor?" "Onu da bilmiyorum." "Ne kadar zamandır birlikte çalışıyorsunuz?" "On bir yıldır." "Ve sen onun nerede oturduğunu bilmiyorsun, öyle mi?" "Evine hiç gitmedim. Tıpkı senin dediğin gibi. Garip bir

adam o."

138

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

Harry mümkün olduğunca az hareket edip, sesini yük­seltmemek için büyük çaba harcıyordu. Çünkü giderek korkmaya başlamıştı. Aslında bu; görebileceği olası şidde­tin neden olduğu içgüdüsel, yüreğini ağzına getirecek tür­den bir korku değildi. Ama Hall'ün tavırları, odanın havası, çevresindeki her şey Harry'i etkiliyor, sanki içinde giderek şiddetlenen bir yangın varmış gibi korkusu da anbean artı­yordu.

''Harry, sakinleşip doğru dürüst düşünmeye başlayabil­men için duşunu bitirmeni bekledim." Hail arkasına döndü. "Bana bakınca ne görüyorsun, Harry?"

"Çok canın yanıyor." "Başka?" "Sabrın tükenmek üzere." , "Tam isabet. Şimdi..." Hail elini pantolon cebine götü­

rüp Harry'nin cep telefonunu çıkardı. "Telefonunu kontrol ettim. Ne gönderilen ne de alman bir mesaj var."

"Öyle programlandı." "Her neyse. Sonuçta derhal Geiger'i arayıp ona çocuğu

derhal bana getirmezse senin başının feci şekilde belaya gi­receğini söylemen gerekiyor. Belki seni Dalton'a bile götü­rürüm. Şimdi, arayacak mısın onu?"

Harry ilk anda içinde aniden kabaran bir panik dalgası hisseder gibi olduysa da hemen ardından gülmemek için di­lini ısırdığını fark etti. Hall'ün söylediklerinde ciddi oldu­ğuna emindi ama içinde bulunduğu durum - çıplaklığı, Ray Charles'in hüzünlü sesi, nehrin üzerinde parıldayan yaz sa­bahı güneşinin ışıkları - yaşamakta olduğu korkutucu anın

139

krmz

MARK ALLEN SMITH

parodi gibi gözükmesine neden olmuştu. Tüm gücünü top­lamaya çalışsa da kaderinde ölüme gülerek gitme ihtimali olduğunu düşünmekten kendini alamıyordu.

Harry derin bir nefes alıp kendini topladı. "Geiger tele­fonu açmaz," dedi. "Bana onu aramamamı, gerekirse onun beni arayacağını söyledi. Ona bana yapmayı planladığın şeyle ilgili mesaj bıraksam bile kafasındaki planlarını de­ğiştireceğini hiç sanmıyorum. Zaten onu arayacağım da yok."

"Hayır mı? Yani bu işi çözmek için yardımcı olmayacak­sın öyle mi?"

"Olamayacağım. Elimden bir şey gelmez. Yemin ederim." Ray Charles, "Hit the Road, Jack," parçasının, "and

don't you come back no more, no more," nakaratına ikinci kez geçtiği sırada Hail dönüp kırmızı ışıklar saçan müzik setine yöneldi. Cihazı alıp olanca hızıyla karşı duvara fırlat­tı. Cihaz paramparça olurken müzik de kesilmişti.

"Bu berbat şarkıdan nefret ediyorum," diye söylendi Hail.

"Ben de öyle. Sağ ol." Hail kanepeye dönüp, inleyerek yavaşça oturdu.

Harry'nin gözü Hall'ün kemerindeki tabancaya takılmıştı. Harry'nin de silahı vardı. 32 kalibrelik, yedi mermili şarjö­rü olan Beretta Tomcafi masasının altında saklardı. Taban­cayı geçen sene bir blok ilerideki hırsızlık olaylarını duy­duktan sonra Carmine aracılığıyla satın almıştı. Ama hiç kullanmamış, sadece Carmine'in talimatı gereği birkaç kez temizlemek için kılıfından çıkarmıştı.

140

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü BİLİYORUM

"Otuz beş bin dolar minibüsümde duruyor, Harry. Parayı al ve ara onu."

"Hayır. İşime yaramaz. Benim çok daha pahalı yüküm­lülüklerim var."

"Kimin yok ki?" dedi Hail. İç çekip Harry'nin telefonu­nun kapağını açıp birkaç tuşa dokundu. Harry açılmadan önce telefonun bir kez çaldığını duydu.

"Yukarı gel," dedi Hail ve telefonu hemen kapattı. Harry'nin bakışları masanın üzerindeki monitöre kay­

dı. Sarımtırak bir zemine siyah ve kırmızı noktaların ser-piştirildiği, ekran koruyucu olarak kullandığı bir Jackson Pollock eserine bakarken bunun yabancı bir gezegende çekilmiş NASA fotoğraflarını andırdığını düşündü. Orada olmayı diledi. Mars'ta ya da Venüs'te kafasına bir kurşun sıkmak için üst kattan aranmayı bekleyen eğitimli katiller olmadığına emindi.

Hail ona bakıp başını iki yana salladı. "Geiger ve kim olduğunu bile bilmediğin bir çocuk uğruna bunlara katlana­caksın öyle mi?"

"Bunun onlarla bir alakası yok, Hail. Ya da aslında adın her neyse."

Harry komşusunun evde olup olmadığını düşündü. Alt kattaki dairenin sahibi geveze bir komisyoncuydu. Bir süre önce yolda karşılaşmışlar, adam karısıyla birlikte yaz tatili­nin bir kısmını Avrupa'da geçireceğinden bahsetmişti. Ama Harry ne zaman gideceklerini hatırlamıyordu. Yine de aşa­ğı inerlerken Harry çığlık çığlığa bağırmaya başlarsa sesini duyurması ihtimal dahilindeydi. Ama bu düşünce aklında belirir belirmez bunu yapamayacağını fark etti. Hayatının

141

krmz

MARK ALLEN SMITH

çok büyük bir kısmını yalnız geçirmiş olmasına rağmen hiçbir zaman bir korkak gibi davranmamıştı. Bir anlığına Central Park'a geri döndü. Gözünde gecenin bir yarısı sar­hoş bir halde yerde yattığı, kırık dişlerinin arasından kan tükürdüğü o anlar canlandı. Soyguncular üzerine çömelmiş ısrarla, "Şu lanet olası ATM şifresini ver bize," diye bağı-rıyoıiardı. Başını kaldırıp yüzlerine bakmış, "Burada olup bitenlere bir mana veremiyorsun değil mi, Bay Jones?" de­mişti. Onlar da yeniden tekmelemeye başlamışlardı. Sonra Geiger gelmiş...

Ön kapı hızla açıldı. Harry ile Hail içeri giren karaltıyı görmek için aynı anda o yöne döndü.

"Sonuç yok mu?" diye sordu adam. Adamın sesi Harry'e yabancı gelmemişti. Hani insan ka­

labalıkta tanıdık birinin sesini duymuş gibi olur ama etrafı­na bakındığında sesin sahibini göremez ya, Hail de o an için benzeri duyguya kapılmıştı.

"Sonuç yok," dedi Hail. Karaltı içeri yöneldi. Hail sehpaya uzanıp lambayı yaktı. "Tanrım," diye yavaşça fısıldadı Harry. Ludlow Caddesi'nde yirmi dolar verdiği dilenci kaşları­

nı çatmış yüzüne bakıyordu. "Harry," dedi Hail. "Bu Ray." "Merhaba, Ray," dedi Harry.

"Arka odada bir kadın uyuyor," dedi Hail, Ray'e. "Git onu getir."

Harry adeta elektrik akımına maruz kalmışçasına titredi. Li ly ' i tamamen unutmuştu.

142

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Ray hızlı adımlarla ikinci yatak odasına doğru yürürken Hail yeniden Harry'e döndü. "Karın mı sevgilin mi?"

"Kız kardeşim."

Ray, Li ly ' i kucağında oturma odasına getirip sandalyeye oturttu. Hâlâ yarı uykulu haldeki kız sandalyede hafif hafif yana doğru kaydı.

"Bunu ona yapma. Harry," dedi Hail. Harry yeniden Hall'e baktı. Sonra dişlerini göstererek

sırıttı. "Komik olan ne, Harry?" "Şimdi izin ver de şu olayı doğru dürüst anladığıma emin

olmaya çalışayım," dedi Harry. "Onun son kozun olduğunu düşünüyorsun öyle mi?" Ayağa kalktı. Bu sırada ceketiyle önünü kapatmaya çalışıyordu.

"Ne yapıyorsun, Harry?" diye sordu Hail. "Sadece izle. tamam mı?" Harry kız kardeşine doğru

yürüyüp parmağıyla başına hafifçe vurdu. "Evde kimse var mı?"

"Yürüyüşe çıkalım mı?" dedi Lily. "Adım ne benim, kardeşim?" "Nereye gitsek?" dedi kız. Harry lambayı yakıp söndürdü. Sonra hüzünlü bir kah­

kaha attı. "Hey millet, size küçük kız kardeşimi tanıtayım. Lily ba­

kıma muhtaç, katotonik şizofrendir. On yıldan uzun süredir benim kim olduğumu bilmiyor. Ve bana yılda yüz bin pape­le mal oluyor. Sırtımdaki kocaman bir kambur yani." Başı­nı her ikisine doğru salladı. "Kısacası elbette onun canının

143

krmz

MARK ALLEN SMITH

yanmasını istemem. Ama ona bir şey yapmanın beni ikna edeceğini düşünüyorsanız..." Bir kez daha güldü. "Beyler, şöyle düşünün. Her gece dizlerimin üzerine çöküp onun öl­mesi için dua ediyorum. Bunun olmasını kolaylaştırırsanız ikimize de iyilik etmiş olursunuz."

Hail ile Ray bir an için bakıştılar. "Harry," dedi Ray. "Kardeşin kafadan kontak olabilir

ama bu acı hissetmeyeceği manasına gelmez." "Telefonu kullanma zamanı geldi, Harry," dedi Hail. "Size söylüyorum. Geiger cevap vermeyecek." "Yap şu aramayı," dedi Hail. "Sonrasını bize bırak." Harry nehrin karşı kıyısındaki iki kristal binanın arasın­

da yükselen güneşin yansımalarını görebiliyordu. Dünya kavranması imkansız bir hızla değişiyor. Sonrasını bize bı­rak. Eğer Hail, Geiger'in açmadığı telefondan bile yerini tespit edebilecekse o zaman çok ileri teknolojileri kullana­bilme imkanına sahip demekti.

"Pekala," dedi Harry. "Bunun çalıntı tabloyla alakası ol­madığını düşünmekte haklıyım öyleyse, değil mi?"

"Tanrının cezası," dedi Ray. Li ly ' i kucaklayıp odanın or­tasına savurdu. Kız tıpkı oyuncak bir bebek gibi neredeyse hiç ses çıkarmadan yere kapaklandı. Yüzükoyun halde kalakalmıştı. Kolları bacakları tuhaf biçimde aralanmış, hafif hafif inlemeye başlamıştı. Kardeşine bakarken Harry birden hissettiği üzüntünün yüreğini dağlayıp ölümüne neden olabileceğini hissetti.

Ray, Harry'e dönüp alnına iri parmağıyla sertçe vurdu. "Konu işte bununla ilgili, Harry." "Ray, biliyor musun? Sen zavallının tekisin." Ray iri

144

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

elini Harry'nin boynuna doladı. "Ve," dedi Harry zorlukla nefes alırken. "Bana yirmi papel borçlusun, pislik."

Ray'in dudakları hain bir gülümseyişle aralanınca Harry bir an için adamın zokayı yuttuğunu düşündü.

"Plana sadık kal, Ray," dedi Hail. "Kızı ayağa kaldır. Ağabeyi ne kadar acımasızmış görelim."

Ray bırakınca Harry şansını son bir kez daha denemeye çalıştı.

"Sokakta çok iyi görünüyordun. Ray." dedi. "Söylesene, başka şeyler de yapıyor musun yoksa Efendi Hail sana hep zavallı bir dilenci rolü oynaman için mi para veriyor?"

Ray elini raket misali savurdu. Kulağına gelen bu dar­beyle Harry'nin ayakları bir anda yerden kesildi.

Harry sadece yere kapaklanmayı ummuştu ama düşmek­le kalmamış, hızla yuvarlanıp masanın bacağına çarpın ıslı. Başı feci şekilde zonkluyordu. Gözleri yaşla dolmuş, görüşü bulanıklaşmıştı. Ama bu, kılıfındaki Beretta'yı görebilmesine mani değildi.

Hail yanına geldi. "Tanrım, Ray! Bu kadar acemice davranmak zorunda

mısın?" "Özür dilerim," diye mırıldandı Ray. Harry gözlerini kapattı. Sol dizi yere çok hızlı çarpmış,

hemen şişmişti. Kapalı gözlerinin arasında adeta şimşekler çakıyor gibiydi. Acıdan bayılmak üzere olduğunu düşündü. Bu olasılığı öngöremediği için de kendi kendine küfrü bastı. Üstelik tabanca artık yetişebileceği mesafedeydi. Bu da her geçen saniye daha bir paniğe kapılmasına neden oluyordu.

145

krmz

MARK ALLEN SMITH

Ayrıca silaha ulaştıktan sonra ne yapacağına dair en ufak bir fikri de yoktu.

Lily'nin yeniden inlediğini duyunca kapalı gözkapakları arasından birkaç damla yaş süzüldü. Kapalı gözlerinin ar­dındaki havai fişek gösterisi aniden bitti. Şimdi zihninde yarı karanlık, sürekli değişen birtakım görüntüler belirmeye başladı. 94. Cadde'deki evlerinin banyosundaydı. Küvete uzanmış, çok sevdiği Yeşil Fener dizisinin son macerasını okuyordu. Kapı açıldı ve içeri yedi yaşındaki kardeşi Lily girdi. Tuvalet kapağını kaldırıp, kareli eteğini topladı. Daha tam oturmadan işemeye başladı. Ağabeyine dönüp, tatlı tat­lı gülümsedi.

"Duydun mu?" diye sordu. "Çınlama gibi ses çıkartıyor. Şır şır. Yanına gelebilir miyim?"

"Hayır." "Neden?" "Nedeni ortada." "Eskiden gelirdim." "Hayır dedim değil mi? Sağır mısın?" "Sana yanıt verdiğime göre nasıl sağır olabilirim, ap­

tal?" Sonra ona doğru eğilip, parmağının ucuyla ağabeyinin kafasına üç kez vurdu. "Evde kimse var mı?"

Şimdi masanın yanında bu halde yatarken içinde kabaran büyük öfkesi yüzünden kılıfındaki Beretta'yı kaptığı gibi odayı kurşun yağmuruna tutmak, karşısındakilerin kalpleri­ni bir daha atmayacak hale getirme isteği gittikçe artıyordu.

"Harry?" Bu, Halfün bitkin sesiydi. "Harry, kalk ayağa." Harry kıpırdamadı. Halfün derin bir nefes alıp burnun­

dan verdiğini işitti. Az önce yaşananların Hall'ün umurun-

146

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

da olmadığını biliyordu. Adamın tek derdi en kısa zaman­da istediği bilgiye kavuşmaktı. Şu an vakit kaybediyor, bu yüzden de çileden çıkıyordu.

"Yemin ediyorum, Ray," dedi Hail. "Eğer bayılmışsa..." "Seni duyuyorum," dedi Harry. "O zaman kalk ayağa, geç şu sandalyeye otur. Ray sen

de Lily ' i kanepeye oturt da Harry onu görebilsin." Harry gözlerini açtı. Ray, Li ly ' i kucaklayınca yanından

geçecekti. Harry dönüp, elleriyle dizlerinden destek aldı. Baş dönmesini azaltmak için derin derin nefes aldı.

Harry, Ray'in Li ly ' i tuttuğunu gördü. Sonra bluzunun arkasından tutarak onu kanepeye doğru çekmeye başladı. Bu haliyle yerlerine yerleştirilmeye götürülen vitrin man­kenlerine benziyordu.

"Hadi uyan bakalım, Harry," dedi Ray. Harry sağ elini uzatıp masadan destek aldı. O anda da

Hall'ün nerede olduğunu kontrol etti. Adam hâlâ kanepe­nin yanındaydı. Harry sol elini indirip Beretta'ya dokun­du. Ray tam önüne geldiği sırada o da tabancanın kabza­sını kavramıştı.

Ray duraksayıp ona buz gibi bir ifadeyle gülümsedi. "Gösteri başlamak üzere, ahbap."

Harry tabancayı hızla çekip Ray'in geniş, pürüzsüz al­nına dayadı. "Bir milim daha kıpırdarsan yemin ederim az önceki aptalca sözlerin ağzından çıkan son şey olur."

Harry sesinden de söyleme biçiminden de yeterince memnun olmuştu. Ray'in gözlerinin iyice açıldığını, öfke dolu gözbebeklerinin irileştiğini görüyordu.

147

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Tanrım," dedi Hail. "İşte buna inanamıyorum." Harry tabancanın namlusunu adamın alnına iyice yapış­

tırdı. "Eller yukarı." Ray'in çenesi kasılırken yüzü de sanki çok acı bir şey

ısırmışçasına buruştu. Sonra Li ly ' i bırakıp ellerini başının üzerine kaldırdı.

"Bana doğru doksan derece dön," dedi Harry. "Böylece Hall'ü de görebilirim. Bebek adımlarıyla. Yavaş yavaş." İki adam aynı çizgide ağır ağır yer değiştirdi. Şimdi Harry hem Ray'i hem de on adım kadar ilerideki Hall'ü göre­biliyordu. "Hail," dedi. "Tabancanı banyo kapısına doğru fırlat."

"Sakin ol, Harry," dedi Hail. "Çok gerginsin." "Öyleyim zaten. Hem de çok." "Kimseyi öldürmeye kalkma, tamam mı?" "Ama sen beni öldüreceğini söylemiştin." "Olaylar bazen öyle gelişir, Harry. Sonra koşullar de­

ğişir. Önce bir plan yaparsın. Sonra planını değiştirirsin. Bu yüzden biraz sakin olmaya çalış. Neticede şu an elinde silah olan sensin."

"Evet, sen de silahını atacaksın. Dediğim gibi." "Harry..." "At hemen. Yoksa strese dayanamayıp tetiği çekivere-

ceğim." Hail başını eğip gülümsedi. "Harry, sorunlarını çözme

yöntemin gerçekten eşsiz." Hail sağ elini belindeki tabanca kılıfına doğru uzattı.

Parmaklarını göstererek yavaş hareketlerle tabancayı tutup

148

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

kılıfından çıkardı. Sonra banyo kapısına doğru fırlattı. Silah yer karosuna gürültüyle çarpıp iyice uzağa yuvarlandı.

"Şimdi kanepeye otur," dedi Harry. Hail de dudaklarının ucundaki gülümsemeyi sürdürerek

söylenileni yaptı. Harry, Ray'den bir adım uzaklaştı. Ama tabancayı ısrar­

la adamın iki kaşının ortasına tutmayı sürdürüyordu. İkisi de Harry'nin elinin titrediğini fark etmişti.

"Korktun mu, aşağılık herif?" dedi Ray. "Parkinson ilaçlarımı almayı unuttum." Titremeyi azalt­

mak için tabancayı iki eliyle tuttu. "Şimdi dizlerinin üzerine çök, Ray."

Ray başını iki yana salladı. "Asla. Ne sen beni vuracak­sın ne de ben diz çökeceğim."

Harry, Hall'ün başını öfkeyle kaldırdığını gördü. "Ray, buna zamanımız yok. Ne diyorsa yap."

"Benim iş tanımımda bu yok." "Ray," dedi Hail. "Çök şu lanet olası dizlerinin üzerine." Ray çömelirken Harry bir an için adamın öfke dolu göz­

lerinden alevler fışkırdığını görebileceğini düşündü. "Senin de tabancanı alalım, Ray. Aynı şekilde." "Piç. . ." dedi Ray. Başka şeyler de söylemiş ama sözleri

küt burunlu tabancayı çıkartıp Harry'nin arkasına doğru fır­latıp giderken anlaşılmaz homurtulara dönüşmüştü.

"Lily," dedi. "Ayağa kalkabilir misin, Lily?" "Elbette kalkar," dedi Ray. "Sonra da milli marşımızı

söylemeye başlar." Harry'nin başı dönüyordu. Bir hayli acıyan dizinin de

149

krmz

MARK ALLEN SMITH

kanadığını hissediyordu. Bir an için elinde tabanca olduğu­nu unuttu.

"Biliyor musun. Ray?" dedi. "Ne?" Harry başını eğip adamın yüzüne bakarken bir anlığı­

na zihni boşaldı. İyi bir hazırcevaplık örneği sergilemek istiyordu ama aklına hiçbir şey gelmeyince de tabancayı mümkün olduğunca hızla savurarak adamın yüzüne vurdu. Beretta'nın çarptığı yerden kan fışkırırken Ray olanca hı­zıyla yere kapaklandı. Ray'in kanları Harry'nin pantolonu­na, kazağına sıçramıştı.

Hail oturduğu kanepede sıçrarken odada Ray'in nefes alabilmek için çıkardığı sesler yankılanıyordu.

Harry tabancayı Hall'e çevirdi. "Kıpırdama!" Harry yerdeki Ray'e baktı. Ray yan dönmüş, zorlukla

nefes alıp, inliyor, elleriyle kapattığı yüzünden de kan fış­kırmaya devam ediyordu.

"Seni lanet olası pislik..." diye inledi Ray. Artık güneş ışınları odayı iyice aydınlatmaya başlamıştı.

Bu da Harry'e bakışlarını etrafta dolaştırıp evinde, kutsal mabedinde, yaşadıklarını kavramaya çalışma imkanı do­ğurdu. Onu asıl üzen şey burada gördüğü her şeyin artık mazide kalacağını bilmek olmuştu. Ama böyle olmalıydı. Neticede seçtiği meslek bunu gerektiriyordu.

Ray'in parmaklarından süzülen kan miktarı her geçen saniye artıyordu. Sonunda ellerini yüzünden çekmeden doğrulmayı başardı. Harry bir adım geriledi.

"Lanet olsun," dedi Harry. "Böyle yapmak istememiştim."

150

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

Hail yüzünü ekşitip, "İstediğin tam olarak buydu, Harry," dedi. "Sanırım bunu uzun zamandır istiyordun. Sadece şu ana dek bu isteğinin farkında değildin."

Harry'nin asıl canını sıkan şey gerçekten de o an bir nebze gevşediğini, hatta bu hareketinin neticesinde kendi­ni daha bir özgür hissettiğini fark etmek olmuştu. Dönüp Lily'e baktı. Kız doğrulmuş, ellerini saçlarına götürmüş, her zamanki tavrıyla saçlarıyla oynuyordu.

"Pantolonumu giymeye gidiyorum," dedi Harry. Ray'in tabancasını alıp gözlerini Hall'den "ayırmadan

banyoya yöneldi. Tabancayı lavaboya koyup belindeki ceketi çıkardı. Tuvalet oturağının üzerindeki pantolonunu aldı. Geri döndüğünde Ray'in ağzından yere iri, yapış ya­pış kan damladığını gördü. Elinden geldiğince görmezden geldi.

"Sigara içeceğim," dedi Hail. "Elimi cebime sokuyo­rum, tamam mı?"

Tabancayı bir elinden diğerine aktararak önce gömleği­ni sonra da spor ceketini giyen Harry yeniden içeri döndü. "Kafana göre."

Hail cebinden Camel paketiyle çakmağını çıkardı. Si­garasını yakarken, "Neden Geiger böyle yaptı, Harry?" diye sordu.

"Çocuğu Dalton'a götürmeyi düşünmenizin onu da ko­laylıkla gözden çıkarmaya hazır olduğunuz anlamına gel­diğini düşündü. Hatta belki de yalnızca çocuğu değil bizi de gözden çıkartmaya niyetliydiniz. Şimdi kız kardeşimle buradan çıkıyorum. Bütün silahları almalı mıyım?"

"Sen gider gitmez tabancamı alıp sokaklarda ateş ederek

151

krmz

MARK ALLEN SMITH

peşinden koşup koşmayacağımı soruyorsan, hayır, tabanca­ları almana gerek yok."

Harry ayakkabısını giydi. Sonra banyodan bir havlu alıp oturma odasına geri döndü. Elindeki Beretta'nın ağırlığına giderek alışıyordu. Ama yine de kendisini bir başkasının evindeki bir yabancı gibi hissediyordu.

Lily'e doğru birkaç adım ilerlemişti ki durup Hall'e dö­nerek elini uzattı. "Telefonumu alayım."

Hail telefonu ona attı. Harry, Li ly ' i kaldırıp sıkıca sarıl­dı. Göğsünde kardeşinin kalp atışlarını hissediyordu. Lily usulca bir şarkı mırıldanıyordu. Sonuna gelince de başa dö­nüp aynı şeyleri tekrarlıyordu. Parça Harry'e yabancı gel­mese de melodiyi hatırlayamamıştı.

"Ne zamandır böyle?" diye sordu Hail. "Çok uzun zamandan beri," diye yanıt verdi Hail. "Ben

de sana bir şey sorayım, Hail. İkinizi öldürmek bu işi sona erdirir mi?"

"Sence bunu yapabilir misin?" "Teorik olarak soruyorum. Bitirir mi?" "De Kooning tablosundan kolay kolay vazgeçilmez." Harry başıyla onaylayıp Ray'e döndü. "Hey, Ray," dedi. Ray kan içindeki ellerini yüzünden

çekmeden başını kaldırdı. Harry havluyu ona attı. Havlu dizlerine düşünce Ray almak için iki elini birden yüzünden çekti.

O anda Harry Beretta'nın adamın yüzünde meydana ge­tirdiği tahribatı net biçimde görmüş oldu. Adamın o ihti­şamlı, iri burnu kırılıp yamulmuş, üst dudağının derisi de

152

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

bütünüyle parçalanmıştı. Kandan ağzının içi gözükmese de kalan dişlerinin kırık olduğu açıkça anlaşılıyordu.

Harry, Li ly ' i tutmayı sürdürüp arkasını dönerek kustu. Oysa Geiger'in seans kayıtlarını içeren DVD'yi bir analist edasıyla izlemiş ve hiç böyle olmamıştı. Ama Geiger'in-kiler belirli bir estetik içeriyorlardı. Dilini ön taraftaki üç takma dişinin üzerinde geçirip kırıldıklarında nasıl acımış olabileceklerini tahmin etmeye çalıştı. İnsan acıdan ölecek gibi olurdu herhalde. Doğruldu.

Bu sırada Ray ağzını havluyla kapatmış, gözlerini Harry'e tüm dikkatini yönelttiği avıymış gibi bakıyordu. Anlaşılması imkansız bir şeyler mırıldandı ama gözlerinde­ki bakışlardan aslında ne dediğini tahmin etmek hiç de güç değildi. Harry, Lily'nin elini tuttu.

"Hadi, Lily. Gitmemiz gerek." "We gotta get outta this place, "* diye şarkı söylüyordu

kardeşi. '7/7/ 's the /ast thing we ever do. "** Harry tabancayı bel hizasında tutmayı sürdürüp kardeşi­

ni tutup geri geri kapıya doğru yürümeye başladı. "I loşça kalın," dedi. Hail başını sallayarak, "Geiger'e onu bulacağımı söyle,"

dedi. Hal T ün belinden başına dek her yanı ağrıyordu. Hayatı

boyunca fiziksel acıya karşı hep dayanıklı olmuştu. Sorun acının kendisini aptal hissetmesine neden olmasındaydı. Çünkü onun işinde acı, işin yüze göze bulaştığı manasına gelirdi. İnsan her zaman hazırlıklı olmalı, her an bir yer-

* "Buradan gitmemiz gerek." (Çev. N.)

** "Yapabileceğimiz son şey olsa bile." (Çev. N.)

153

krmz

MARK ALLEN SMITH

lerde aksilik olabileceğini düşünüp hareketlerini ona göre planlamalıydı. Ama son yirmi dört saat içinde üç fiyasko birden yaşanmıştı. Matheson tarafından atlatılmışlardı. Ardından Geiger birdenbire ahlak kumkuması kesilmişti. Sonunda da bilgisayar dahisi başlarına Rambo kesilmişti. Sigarasından son bir nefes daha alıp ardından sehpaya bas­tırarak söndürdü. Sonra Ray'in yanına gitti.

"Telefonunu ver bana."

Ray kan tükürüp cebinden çıkardığı telefonunu ona uzat­tı. Hail hemen tuşlara dokundu.

"Hazır ol, Mitch. Herif kız kardeşiyle birlikte dışarı çıktı."

"Kız kardeşiyle mi?" diye sordu Mitch. "Neler oldu orada?"

"Ray'le birbirlerine girdiler. Sonra konuşuruz. Şimdi Ray'in yüzüne bir an evvel dikiş attırmamız gerek."

"O kadar kötü mü? Tanrım, Richie. Üç kör fareye döndük."

"Peşine takıl, Mitch. Ama çok yaklaşma," dedi Hail. "Ve gereksiz bir şey yapmaya kalkma. Onun Geiger'e ulaşma­mız için en büyük kozumuz olduğunu aklından çıkarma. Tamam mı?"

"Ne düşündüğümü öğrenmek ister misin? Belki de sü­rekli yanlış tercihler yapan biri artık hâlâ ne yaptığını bili­yormuş gibi konuşmayı kesse iyi olur diye düşünüyorum."

Hail adamın suratını dağıtma isteğine engel olmaya ça­lışarak çenesini tuttu. Bu lanet olası işin daha en başında bile eğer işler sarpa sararsa üçünün gırtlak gırtlağa gclc-

154

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

bileceğini öngörmüştü. En azından şimdilik buna müsaa­de etmeyecekti. Bir görüşme daha yapması gerekiyordu. Harry'nin sandalyesine oturup derin bir nefes alıp müm­kün olduğunca sakinleşmeye çalıştı. Aradığı numara daha ilk çalışta yanıt vermişti.

"Evet?"

"Ben Hail. Bir sorunumuz var, efendim." "Sorun kelimesini hiç sevmem. Neymiş bakalım bu bi­

zim sorunumuz?" "Gerekli bilgiyi alamadan çocuğu kaybettik. Çocuk

Geiger'le" "Geiger'le?" "Çocuğu yanına aldı, efendim." "O zaman Geiger'i buluq." "Evet, efendim. Bizim de planımız böyle zaten. Ama

Geiger'in nerede olduğunu bilmiyoruz... Henüz." "Hail . . ." "Evet, efendim."

"Yavaş yavaş endişelenmeye başlıyorum. Dün Matheson'a haddini bildirmek üzere olduğunu söylüyor­dun. Bugünse bambaşka şeyler anlatıyorsun."

"Haklısınız efendim, ama endişelenmeyi gerektirecek..." "Geiger'i bul." "Emredersiniz." "Ve beni sürekli bilgilendir. İş işten geçtikten sonra ara­

nıp sorunlardan bahsedilmesinden nefret ediyorum. Bir sı­kıntı olabileceğini sezdiğin anda derhal beni bilgilendir."

"Başüstüne efendim."

155

krmz

MARK ALLEN SMITH

Görüşme sona erdi. Hail bu işin altından kalkamazsa dünyanın başına yıkılacağını hissediyordu. Ray inleye in­leye, düşmemek için bir eliyle duvardan destek alarak doğ­rulmaya çalışıyordu.

'Tanrının ce..." "Ray, kapa çeneni!"

156

krmz

11

Çocuk fazla uyumadı. Uykusunda sürekli kasılıp mırıldan­mış, sonra gördüğü kötü rüyanın etkisiyle irkilip uyanmıştı. Geiger elinde ispirto ve küçük havluyla yanına oturdu. Yere bir bardak su koydu.

"Bandı çıkartacağım. Acırsa söyle." Ezra başını salladı. Bunun üzerine Geiger de çocuğun

gözünün altına dek uzanan bandı ucundan, deriye zarar ver­memeye çalışarak hafif hafif çekmeye koyuldu. Çocuk bir­kaç kez irkilmiş olsa da hiç sesini çıkarmadı. Geiger bandı bir ucundan iyice kaldırınca işi kolaylamış, artık daha rahat çekebilmeye başlamıştı. Çocuğun deniz yeşili gözlerinde güvene yer bırakmayacak kadar derin korku ve şaşkınlık ifadesi hakimdi.

Çocuk tedirginlikle yüzüne bakmayı sürdürürken Geiger bandın geri kalanını çekip çıkarttı. Tahriş olan Ezra'nın ya­nak ve şakaklarında kırmızı lekeler göze çarpıyordu. Dilini dudaklarının üzerinde birkaç kez gezdirip, "Susadım," diye inledi.

157

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger bardağı uzattı. Çocuk da bir nefeste tüm suyu bitirdi. Birbirlerini uzun bir yolculuk süresince aynı yeri paylaşmak zorunda kalmış iki yabancı gibi dikkatle ince­liyorlardı.

"Canımı yakacak mısın?" diye sordu Ezra. Çocuğun sesi ince değildi. Ama Geiger az da olsa küçük

yaştakilere has tiz sesi de algılamıştı. Yine de çocuğun sesi hiç beklenmeyecek derecede güçlü çıkmıştı. Geiger çocu­ğun sesini tuhaf ama bir o kadar da huzur verici bulmuştu. Tıpkı yaylı çalgılar dörtlüsündeki viyolonsel ezgilerini din­lemek gibiydi.

"Hayır," dedi Geiger. Ezra eliyle alnındaki teri sildi. "Burası çok sıcak. Klima­

yı açabilir misin?" "Burada klima yok."

"Klima yok mu? O zaman vantilatörü çalıştıramaz mısın?" "Vantilatörüm de yok." "Burada terlemiyor musun?" "Hayır."

Çocuk, Geiger'in yüzünü okumaya, kül rengi gözlerin­de, keskin yüz hatlarında şaka yaptığına dair izler bulmaya çalışıyordu. Çocuk alaycı ifadeleri hemen yakalardı. Anne babasının ses tonundan ne zaman şaka yaptıklarını ne zaman ciddi olduklarını, ne zaman azarlamaya başladıklarını ne zaman gayet ciddi olduklarını hemen tespit ederdi. Ama Geiger'in yüzüne bakarak bir şey anlamak hiç de kolay değildi.

"Tamam. Duş alabilir miyim?"

158

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Evet." Ezra elini kaldırıp yavaşça yanağına dokununca yüzünü

buruşturdu. Geiger açısındansa burada başka biriyle birlik­te olmak adeta sihirli bir etki yaratmış, sanki odanın şekli değişmiş, içerisi iyiden iyiye küçülmüştü. Çocuk kollarını deri yastıklara iyice dayamıştı. Sanki yana devrilmemek için kollarından destek almak zorundaymış gibi gözükü­yordu. Başını kanepenin arkasına dayayıp, göz kapaklarını kapattı.

"Neden yapıyorsun?" diye sordu. "Neyi?" "Bu mesleği?" Yeniden gözlerini açtı. "Bu senin işin de­

ğil mi? İnsanların canını yakmak?" Geiger, Ezra'nın elinden boş bardağı alıp ayağa kalktı.

Birden o an için ne yapmaya karar veremediğini fark etti. Yeniden çocuğa döndü.

"Ezra, tüm bunların babanla ilgili olduğunu biliyor mu­sun? Babanın nerede olduğunu öğrenmek istiyorlar."

"Hmm." "Babanın nerede olduğunu biliyor musun?" Çocuk başını eğdi. Hafifçe diğer yana doğru döndü.

"Senin onlardan biri olmadığını nereden bileyim? Belki sadece sana istediğini söyleyeyim diye iyi biriymişsin gibi davranıyorsundur."

Arka kapı kuzeye bakan taraftaydı. Mutfakta. Geiger oraya yönelip tuş takımına girdiği şifreyle kilidi açtı.

"Nereye gidiyorsun?" diye sordu çocuk. "Arkaya. Sigara içeceğim." Geiger sundurmadan geçip bahçeye indi. Bahçe parmak-

159

krmz

MARK ALLEN SMITH

lıklarının ilerisinden gelen motor yağının kokusunu alıyor­du. Sigarasını yakıp derin bir nefes aldı. O anda başını öne eğmiş, inci renkli sigara dumanını burun deliklerinden üf­leyen babası gözünün önüne geldi. Şafak sökmeden önce kiralık aracına atlayıp etrafta gezintiye çıkmaya başlama­dan önceki dönemlerde babasını sadece bu haliyle gözünün önüne getirebiliyordu. Ama şimdi daha çok şey hatırlaya-bileceğinin farkındaydı. Sayfalar arzularından isteklerinden bağımsız bir şekilde kendi kendine dolacaktı.

"Dışarı gelebilir miyim?"

Çocuk kapının eşiğindeydi. Gciger nefesini verdi ve ba­basının görüntüsü de kayboldu.

"Hayır," dedi. "Orada kal." Dış dünya çatlaklardan sızıyor, geçmiş geleceğe sirayet

edip giderek kontrolü ele geçiriyordu. Geiger atan nabzını hissedebiliyordu. Adeta tüm organlarına çekiçlerle vurula­rak çalınan davullar var gibiydi. Parmaklarını sallayarak bahçede dolaşmaya koyuldu.

"I ley," diye seslendi Ezra. "Adını öğrenebilir iniyim?" "Geiger." "Sayaç markası gibi?" "Evet öyle. Artık kes konuşmayı. Düşünmem gerek." Geiger sigarasından son bir nefes daha alıp yere attı.

Sonra izmaritten çıkan son dumanı seyretti. Bir tane daha yakmak istiyordu.

Harry ankesörlü telefonun ahizesini kulağına iyice yapıştı­rarak çamaşırhane gürültüsü arasında telesekreterin sesini

160

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

duymaya çabalıyordu. Diğer eliyle çamaşır makineleri­nin temposuna kendini bütünüyle kaptırmış gibi gözüken Lily'nin elini tutmuştu. Hâlâ Bereta'yı Ray'in suratına sa­vurup adamın yüzünü dağıtmasına neden olan olayın etki­sinden kurtulabilmiş değildi.

"Benim," dedi Harry makinenin sesini işitince. "Konuş­mamız gerek. Çok önemli. Hail, Matheson, çocuk ve tüm bu lanet olayla ilgili. Flatbush'ta bir çamaşırhanedeyim. Nasıl buldu bilmiyorum ama Hail yanında bir herifle evime geldi. Seni bulup çocuğa ulaşmaya çalışıyorlar. Çok ciddi­ler. Hail öfkesinden deliye dönmüş durumda. Ankesörlü te­lefondan arıyorum çünkü Hail telefonumu dinliyor olabilir. Bu yüzden beni cepten arama. Kapattım. Tekrar ararım. Ya da sen beni ara - lütfen!"

Kapattığı anda avaz avaz bağırarak konuştuğu için içe­ride çamaşırları ayırıp katlayan birkaç çalışanın kendisine baktığını gördü. O ana dek bağırdığının farkında değildi. Li ly ' i duvar dibine sıralanmış sandalyelere yöneltti. Yaralı dizi feci ağrıyor, ağırlığını üzerine vermekte zorluk çeki­yordu.

"Otur, Lily," dedi. Kardeşine hafifçe sarıldı ama hiçbir şeyin farkında olmayan kız otomatikleşmiş bir halde ol­duğu yerde ileri geri sallanmayı sürdürdü. Evden çıkınca taksi buluncaya dek kardeşini çekeleye çekeleye üç blok yürütmek zorunda kalmıştı. Taksi şoförü nereye gitmek is­tediğini söyleyince de neredeyse on saniye yanıt vereme­mişti. Bir anda sonsuz seçeneğin olduğu koca şehirde gi­decek hiçbir yeri olmadığını fark etmişti. Ardından şoföre ankesörlü bir telefon bulması gerektiğini söylemiş, şoför

161

krmz

MARK ALLEN SMITH

Flatbush Bulvarfndaki çamaşırhanenin itici ışıklarını fark edinceye dek sessizce ilerlemişlerdi.

Çamaşır makinelerinin gürültüsü arasında Harry durumu gözden geçirmeye koyuldu. De Kooning senaryosunun doğ­ru olmadığı artık kesindi. David Matheson ya Hall'ün çok istediği bir şeye sahipti ya da çok önemli bir şey biliyordu. Hall'ün takip konusunda geliştirilmiş son sistem cihazlara erişme imkanı olduğu açıktı. Adam kaçırma ve şiddet onun için son derece sıradan şeylerdi. İstediğine ulaşmak için hiç­bir şeyden kaçınmayacaktı. Yine de Harry nasıl olup da evi­ni bulduklarını anlayamıyordu. Takip edilemez, bulunamaz olmak için az uğraşmamıştı. Ama nasıl olmuştu da duştan çıktığında Hall'ü oturma odasında kendisini bekler vaziyet­te bulmuştu? Dilini ağzının içinde dolaştırdı. Bulantı hissini yenmek için iki Pepcid tableti emmiş ama faydası olmamıştı.

Lily ağabeyinin elini bırakıp orta parmağını yanağında, çenesinde gezdirmeye koyuldu. Ritmik hareketlerle aynı şeyi tekrarlarken bir yandan da bir şarkıya başladı.

"Hello, darkness, my old friend. I've come to talk with you again..."*

"Son zamanlarda çok geveze oldun, Lil . Bu şarkıyı söy­lemene ne sebep oldu? Parlak ampuller mi?"

Sendeleyince gözlerini kapattı. Lily üç dört yaşlarındaki küçük bir çocuğa doğru yöneldi. Annesi Örümcek Adam'ın, bam!. cırt! sesleri çıkartarak ağ attığı sahnenin resmedildiği çarşafları katlayan çocuk yere, annesinin bacakları arasına oturmuştu.

* "'Merhaba karanlık, benim eski dostum. Seninle yeniden konuşmaya geldim..." (Çev. N.)

162

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

Harry bu sırada 1990'lara, kız kardeşinin iç dünyasın­daki vidaların gevşemeye başladığı, onun da Li ly ' i kendi yatak odasına yerleştirdiği Heights Üniversitesi'ndeki evle­rindeki anılarına dalmıştı. Harry oturma odasında, kanepe­de uyurken, gecenin bir yarısı Lily yanına sessizce sokulup. "Harry?" diye fısıldardı. Sonra da kurguladığı fantastik ma­ceraları ağabeyiyle paylaşırdı. Zamanla bu ziyaretler sona erdi. Bazı geceler Harry yatak odasına gittiğinde Li ly ' i pencere kenarına oturmuş, camın ardından şehirle derin bir sohbete dalmış bir halde bulmaya başladı. Artık başka hiç kimsenin göremeyeceği yeni bir dinleyici bulmuştu.

Harry gözlerini açtı ve hemen ayağa fırladı. Lily kuca­ğındaki süper kahraman oyuncaklarıyla oynayan çocuğun yanına çömelmişti.

"Merhaba," dedi çocuk. "Harika," dedi Lily. Lily çocuğa sanki dünyanın kainattaki yerini keşfeden

Kopernik'miş gibi bakıyordu. Harry yaklaşırken Lily uza­nıp çocuğun elini tuttu. Harry geldiği anda anne başını kal­dırdı.

"Hey!" diye bağırdı kadın. "Sorun yok," dedi Harry. "Sadece..." "Aparta las manos! Dokunmasın," dedi kadın. Harry, L i ly ' i kolundan çekip uzaklaştırdı. Çocuğun eli

Lily'ninkinden kayıp gitti.

"Özür dilerim," dedi Harry. "Biraz ... gariptir." "Que?" "Excéntrico. Muy excéntrico."

163

krmz

MARK ALLEN SMITH

Kadın başını kaldırıp Harry'nin yüzünü inceledi. Sonra asık yüzünde anlayışlı, hüzünlü bir gülümseme belirdi.

Harry, Li ly ' i yeniden sandalyeye oturttu. Başını elleri­nin arasına aldı. Ama Ray'in vurduğu yer acıyınca bundan vazgeçti.

"Seninle ne yapacağım, kardeşim?" "Harika," dedi kız kardeşi oyuncaklarıyla iyi ve kötü

arasındaki sonsuz savaşa yoğunlaşmış çocuğa ışıltılı göz­leriyle bakıyordu.

Geiger bahçede dolaşırken Ezra adamın tuhaf ama benzer­siz hareketlerini izliyordu. Adam sanki ayak bilekleriyle kalçasından başka bir yerini kullanmadan yürüyordu. Ha­reketleri ilk anda doğal gözükse de aslında hiç de öyle de­ğildi. Adamın sakatlık ya da hastalık sonrası iyileşme döne­minde olduğu apaçık ortadaydı. Ezra acaba kötü bir kaza mı geçirdi diye düşündü. Trafik kazası geçirmiş ya da savaşta yaralanmış olabilirdi.

"Geiger, çok acıktım." "Sana yiyecek bir şeyler getireyim." Geiger dönüp içeri girdi. Birlikte mutfağa geçtiler. Ceviz

ağacı kerestesinden yapılmış mutfak tezgahı duvardan du­vara uzanıyordu. Tezgahın üzerinde kahve makinesi, kah­ve öğütücüsü, evye ve iki gözlü set üstü fırın bulunuyor­du. Fırının altında maun panelli küçük bir buzdolabı vardı. Tezgahın üst kısmına içinde iki bıçağın bulunduğu tahta bir bıçaklık asılmıştı. Tahta bulaşıklıkta da iki kaşık, çatal bı­çak, iki geniş çelik kase vardı. Kaselerden birinin içi seb­ze, meyve doluydu. Duvarda saplı bir çelik tencereyle çelik

164

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

demlik asılıydı. Köşede yıkama - kurutma makinesi göze çarpıyordu. Mutfaktaki her şey arkalarından vuran hoş, yu­muşak bir ışıkla aydınlanıyordu. Burası azla yetinilmiş, gü­zel bir mutfaktı. Gereksiz hiçbir şey yoktu...

Geiger suyu açtı. Tezgahın üzerine birkaç brokoliyle kuşkonmaz koyup bıçaklıktan bir bıçak aldı.

"Garip," dedi çocuk. "Ne?" "Dolap veya çekmecen yok." Geiger sadece bir kez o da yıllar önce Carmine'e borç

taksitini ödemek için gittiği La Bella'da Carmine tarafından yeğeniyle yemeğe kalmaya davet edildiğinde bir çocukla aynı ortamda bulunmuştu. Carmine'in daveti her zaman olduğu gibi davet formunda sunulmuş bir emirdi. Geiger. Ezra'yla aşağı yukarı aynı yaştaki sessiz çocuğun yanına oturup yemeğini yerken bir yandan da Carmine'in donan­madaki ve kamyon şoförlüğü yaptığı günlerdeki anılarını dinlemişti. Sonra Carmine ona doğru eğilmiş, "Geldiğin­de yeğenim bir şey söyledi. Michael, ne dediğini Geiger'e söylesene," demişti

Çocuk başını önündeki sebzeli makarnaya eğmiş öylece duruyordu. "Hatırlamıyorum," dedi. Bir an için başını kal­dırır gibi yapıp somurtarak Carmine'e, Bana bunu neden yapıyorsun, der gibi baktı.

Carmine şefkatle gülümsüyordu. Zaten hep öyle yapar­dı. "Michael, Geiger'e ne dediğini söyle."

"Ben..." diye mırıldandı çocuk. Sonra Geiger'e baktı. "Tuhaf göründüğünü söyledim."

"Tamamını söyle, Michael," diye üsteledi Carmine.

165

krmz

MARK ALLEN SMITH

Çocuk kaderine razı olmuş gibiydi. "Şu adama bak de­dim. Bahse girerim ya çok acayip bir iş yapıyor ya da deli­nin teki."

"Güzel," dedi Carmine, ardından çocuğun başını okşa­dı. Sonra sözlerine başlamaya hazırlanan ağırbaşlı bir bilge tavrıyla arkasına yaslandı. "Bak, sana bunu söyletmemin bir nedeni var, Michacl. Böylece buradan aldığın dersi bir daha aklından çıkarmayacaksın. Bir numaralı ders: Asla ta­nımadığın birinin arkasından kötü konuşma. Çünkü hakkın­da kötü şeyler söylediğin o kişi karşındakinin değer verdiği, saygı gösterdiği biri olabilir. Tıpkı benim Geiger'e değer verdiğim gibi. Böyle bir durumda hem ona hem de karşın-dakine hakaret etmiş olursun. Anladın mı?"

Yeğeni başını salladı. Alt dudağı endişeyle titriyordu. "Ve ikinci ders: Böyle konuşan biri sonunda lanet olası

suratının ortasına tokadı yer. Şimdi eve git." Ama Ezra nın tavırlarına zaman zaman hüzün olarak da

yorumlanabilecek bariz bir nezaket havası hakimdi. Geiger aynı zamanda çocuğun durağanlığını da fark etmişti. Mec­buren yapması gereken hareketler dışında neredeyse hiç kı­pırdamıyordu. Onda çocuklara has sabırsız, ani hareketlerin hiçbiri yoktu.

Kedi geldiğini duyururcasına hoş bir miyavlamayla arka kapının altındaki bölmeden geçerek içeri daldı. Beş saniye kadar durup, tek gözüyle misafiri süzdü.

Ezra hemen çömeldi. "Hey..." Bir elini uzattı. "Bu ne çirkin kedi böyle! Senin mi?"

"Burada yaşıyor. İstediği yere gider ama her zaman da geri döner."

166

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Biliyorsundur. Bir şarkı." "Hayır, bilmiyorum." "'Kedi geri döndü. Evden uzak kalamaz'. Bu şarkıyı bil­

miyor musun?" Kedi kolayca tezgaha fırlayıp, ezik kafasını Geiger" in

koluna sürtmeye başladı. "Adı ne?" "Kedi." "Onu kedi diye mi çağırıyorsun?" Geiger kedinin başını hafifçe okşayıp, boş kaseyi suy­

la doldurdu. Kedi hemen içmeye koyuldu. Çocuk, Geiger kuşkonmazları ayırıp, saplarını tek bir hamlede keserken hoşnutsuzlukla dudak büktü.

"Bu benim için mi?" diye sordu. Geiger başıyla onayla­dı. "Kahvaltı için? Sende doğru dürüst yiyecek yok mu? Ne bileyim mesela mısır gevreği, çerez, cips filan?"

"Hayır." "Kötü..." Çocuk sözcüğü iki acıklı heceye bölerek söy­

lemişti. "Bir şeyler almaya çıkamaz mıyız?" "Hayır. Dışarı çıkmak yok. Elma ve armut da var." "Armut yiyeceğim o zaman," dedi Ezra üzüntüyle. Gi­

dip kaseden bir armut kapıp iri bir ısırık aldı. "Güzel." dedi başını sallayarak ardından ağzındakini yutmadan bir ısırık daha aldı. Sonra parmağını kedinin sırtında gezdirmeye ko­yuldu. Kuyruğunun başladığı yere kadar okşadı.

"Geiger..." "Evet?" "Bence şehirde bir yerlerde. Babam." Geiger sebzeleri

kaseye geri koydu. "Bana bir not bıraktı. Şehirde yapılacak

167

krmz

MARK ALLEN SMITH

işleri olduğunu ama sonra eve geleceğini yazmış. Ayrıca benden kapıyı kilitli tutmamı istemiş."

"Ama sen neden onu aradıklarını bilmiyorsun?" "Hayır." Çocuk omuz silkip iç çekti. Neşesi kaçmış gi­

biydi. "Annemi arayabilir miyim?" "Evet. Birazdan. Evde mi?" "Hayır. Tatilde. Yani öyle sayılır. New Hampshire'da.

Ormanda. Kafa dinleme kampı gibi bir şeye katıldı. Her sa­bah saat onda cep telefonumdan beni arar. Sonra ertesi güne dek telefonunu elinden alıyorlar." Birden elini hızla tezgaha vurdu. Kedi irkilip başını kaldırdı. "Telefonum o adamlarda kaldı!"

"Hayır. Ben aldım." Geiger cebinden telefonu çıkartıp açarak tezgahın üze­

rine koydu. Çocuğun annesi arayana dek bekleyecek sonra telefonu kendi açacaktı. Buradan bir şey elde etme şansı vardı. Adım Geiger:Eski kocanız şu an için kayıp. Oğlunuz burada yanımda. Derhal New York'a gelmeniz gerek...

"Çok korkacak," dedi Geiger. "Onun her zamanki saatin­de aramasını beklemek en iyisi olacak sanırım. Değil mi?"

"Evet, galiba." Ezra kediyi bir kez daha okşadı. "Kuca­ğıma alabilir miyim?"

"Evet. Yarasını okşa. Hoşuna gider." Ezra kediyi alıp kollarının arasına yerleştirdi. İşaret par­

mağını artık kapanmış yaranın etrafında gezdirince hayvan yüksek sesle mırlamaya başladı.

"Vay canına. Şu sese bak." "Ezra. Babanın evine kaç adam geldi?"

168

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

"İkisi beni yakaladı. Galiba biri de oturma odasındaydı. Emin değilim."

"Ben sadece bir kişi gördüm," dedi Geiger. "Ve o da beni almana izin verdi?" "Hayır. Onu dövdüm." Ezra'nın gözleri çocuksu bir heyecanla açıldı. "Gerçek­

ten mi? Sopayla filan mı vurdun?" "Yumruk attım." Geiger bu konuşmayı huzur verici bulmuştu. Aynı anda

pek çok yeni şeye uyum sağlamak zorundaydı. Çocuk varlı­ğına, sesine, sorularına alışmalı, dinleyip gerektiği yerlerde onu cevaplamalı ve bu sırada bundan sonra ne yapması ge­rektiğini düşünmeliydi.

"Adamlardan biri iriyarı bir siyahiydi. Bağırırsam beni öldüreceğini söyledi."

"Seni korkutmaya çalışmış," dedi Geiger. Çocuğun sesi öfkeden boğuklaşmış, dudakları titreme­

ye başlamıştı. "Umarım onu dövmüşsündür. Umarım iyice bir benzetmişsindir." Kucağında yeni arkadaşıyla kanepeye yöneldi.

Geiger'in zihninde birden sanki üzerinde Büyük Açılış yazan bir pankart açılmışçasına yepyeni bir düşünce belir­di. Hiçbir şey eskisi gibi değildi. Her şey değişmişti. Sanki bir şeyler kopup gitmişti. Üstelik hâlâ kaybettiği şeylerin varlığını hissedebiliyordu. Tıpkı kopuk bacağını hâlâ hisse­den bir asker gibiydi.

Ezra, "Telefonun çalıyor," diye seslendi. Geiger masasına yöneldi. Cep telefonunun ekra­

nında 1 Mesaj yazısı okunuyordu. Telefonu alıp tuşa

169

krmz

MARK ALLEN SMITH

dokundu. Ekranda her zamanki " H " ya da "C" yerine "212-555-8668" sayıları vardı. Küçük sayıları okumakta zorlandığından gözlerini kısarak bakmış bu da gözbebek-lerine tuhaf bir ağrı girmesine neden olmuştu. Harry veya Carmine dışında kimse tarafından aranmamıştı. Yanlış nu­mara çağrısı bile almamıştı. Dinle seçeneğini seçti. Mesaj Harry'den geliyor, sesi arka plandaki gürültüler yüzünden zorlukla işitiliyordu.

Harry'nin mesajını dinlerken gözlerini kapattı. Gökyü­zünün bulutlandığını uğursuz bir rüzgar esmeye başladığı­nı hisseder gibi olmuştu. Yanaklarını şişire şişire üfleyerek tüm bu kara bulutlan dağıtmayı başaracak bir tanrı hayal etmeye çalıştı ama olmadı.

"Ne güzel bir şey bu böyle," dedi çocuk. Geiger gözlerini açınca Ezra'nın özel yapım CD rafları­

nın önünde durup, müzik kütüphanesini incelemeye koyul­duğunu gördü. Çocuk başını yana eğmiş, özelikle ilgisini çeken bir CD'nin ismini okumaya çalışıyordu.

"Bu Stravinsky'nin Dumbarton Oaks konçertosu değil mi?"

"Evet." "Kaç tane CD var burada?" "Bin sekiz yüz yirmi üç." "Vay be! Amma çok." Geiger telefon elinde yeniden arka kapıya yöneldi. "He­

men dönerim." "Müzik dinleyebilir miyim?" diye sordu Ezra. "Evet." Dışarının sıcağı bulutların ve kasvetli havanın bir anda

170

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

dağılmasını sağladı. VVebem'in yaylı sazlar dörtlüsünün ilk notaları dışarı kadar ulaşınca Geiger bir an için sanki eski bir dostuyla hiç ummadığı bir yerde karşılaşmış gibi hisset­ti. Sonra telefonun arama tuşuna dokundu. Harry ilk çalışta açtı.

"Buyurun?" dedi Harry. "Benim." "Tanrım! Dostum, sesini duyduğuma çok sevindim." Arkadan gelen gürültüye rağmen Geiger, Harry'nin de­

rin bir nefes aldığını duymuştu. "Olanları anlat, Harry." Bu talep Harry'yi adeta zıvanadan çıkarmıştı. "Ne mi

oldu? Tanrım! Tabancalar, cinayet tehditleri gibi şeyleri mi soruyorsun?" Konuştukça geriliyor, gerildikçe daha bir hız­lı konuşuyordu. "Sağa sola' fırlatılan insanlar. Ve kan, dos­tum. Bol miktarda kan."

"Harry, sakinleş. Olanları anlat." Geiger, Harry'nin şu anki yüz ifadesini, mimiklerini gö­

zünde canlandırabiliyordu. Birden Harry'nin hayatta ger­çekten tanıdığı tek kişi olduğunu fark etti.

"Pekala, olanlar. Eve yürüdüm. Duş aldım. Çıktığımda Hail"ü oturma odamda beni beklerken buldum. Seni arama­mı istedi. Ben de hayır dedim. Aramazsam beni öldüreceği­ni söyledi. Ben de hayır dedim."

Harry hikayesini anlatırken Geiger bir anlığına da olsa arka plandaki başka bir olgunun çekiciliğine kapıl­mıştı. Biri kendisi için canını riske atıyordu. Sonra bunu düşünmemeye çalıştı.

Harry anlatacaklarını bitirip derin bir nefes aldı. "Tanrım bu sabah az daha birini öldürüyordum."

171

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Hail seni nasıl buldu?" "Bilmiyorum. Ama söylediği sözler takip cihazı gibi bir

şeye sahip olduğunu düşündürttü. Sana bu yüzden cep tele­fonumu arama dedim."

"Üçüncü biri daha var mıydı? Çocuk evlerine üç kişinin girdiğini düşünüyor."

"Benim eve sadece iki kişi geldi." Geiger uzaktan Webern dörtlüsünün ezgileri arasında

farklı bir keman sesi duyar gibi oldu. Keman sesi diğer ens­trümanların arasında kayboldu. Sonra Webern dörtlüsünün sesinin azaldığı anda yeniden işitildi. Geiger bu kez bunun Mozart'ın İkinci Senfonisinin bir kısmı olduğunu fark etti. İçeri koşunca da çocuğun mutfak tezgahındaki telefonu­nun çaldığını gördü. Mozart'ın notaları yeniden duyulduğu anda Ezra telefona uzandı.

"Açma!" diye bağırdı Geiger. Çocuk irkilip içeri giren Geiger'e döndü. "Lütfen canımı

yakma. Lütfen!" Çocuk tezgahın kenarında büzüldü. "Lüt­fen canımı yakma!"

Geiger telefonu çocuğun elinden alıp reddet tuşuna do­kundu. Ama telefon yeniden çalmaya başladı. Bunun üzerine olanca gücüyle karşı duvara savurup onu paramparça etti.

Geiger çocuğa döndü. "Senin canını yakmayacaktım." Çocuğun gözleri parıldadı. Başını salladı ama gözlerin­

den yaşlar boşalmıştı. Göğsünden bir hıçkırık yükselince de dönüp içeri koştu. Geiger banyo kapısının hızla kapandığını duydu.

"Geiger?"

172

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Bu Harry'nin sesiydi. Geiger elindeki telefona baktı. "Geiger! Neler oluyor?" "Harry," dedi telefonu kulağına götürüp. "Cep telefonla­

rını nasıl takip ediyorlar?" "Sinyal kaynağını araştırarak. Baz istasyonları sürekli

sinyalleri izler ve sen hareket ettikçe daha iyi sinyali alabi­leceğin baz istasyonuna aktarılmanı sağlar."

Geiger, Ludlow Caddesi'ndeki izleme odasında Hall'ün cebinden çocuğun cep telefonunu aldığını hatırladı. Yani 1 [ali çocuğun numarasını biliyordu. Derin bir nefes alıp da­marlarındaki adrenalin selinin akışını yavaşlatmaya çalıştı. Duşun sesini işitti. Ama birkaç saniye bunun ne olduğunu anlayamadı. Çünkü o ana dek bu sesi sadece kendisi duş­tayken duymuştu.

"Harry, seni bulmaları için telefonu kullanman şart mı?" "Hayır. Telefonun açık olması yeterli. Çaldığı anda

yerini tespit edebilirler." "Yeri net olarak bulabilirler mi?" "Aşağı yukarı. Üç, dört blokluk bir bölgeyi hatta daha

bile azını taramaları yeterli olur." "Hail senin cep telefonlarını izlediklerini düşünmene ne­

den olacak ne dedi?" "Bana seni aramamı söyledi. Ben de hayır dedim. Sonra

da arasam bile açmayacağını söyledim. O da bana sen yap şu aramayı sonrasını bize bırak dedi. Sen bundan ne anlar­dın, dostum?"

"Harry, çocuğun cep telefonu çaldı az önce." "Lanet olsun. Ne yapacaksın?" "Bilmiyorum, Harry."

173

krmz

MARK ALLEN SMITH

Bu ifade Geigcr'e bir yanıyla komik gelmiş, hayatının yeni döneminin simgesi gibi algılamıştı. Bilmiyorum.

"Onu annesine teslim etmeliyim," dedi Geiger. "Şu an New Hampshire'daymış."

Geiger, Harry'nin kendi kendine bir şey mırıldandığını duydu. Sonra yüksek sesle, "Lily, gel buraya. Lily! Lanet olsun... Dinle, Geiger, kapatmam lazım. Seni ararım."

"Harry, bekle..." Sözlerine yanıt olarak yalnızca çevir sesi işitildi. Geiger

bir an için öylece durup hat kapanmasaydı ne diyeceğini düşündü. Dörtlünün ezgilerini dinleyerek banyoya yöneldi.

Kapıyı hafifçe vurdu. "Ezra?" Su sesi kesildi. "Ne?" dedi çocuk. "Telefona yanıt vermene izin veremezdim." "Neden?" Bunu sormaktan çok yalvarırcasına söyle­

mişti. "Eğer açsaydm o adamlar nerede olduğunu anlarlardı." "Şimdi annemle nasıl konuşacağım?" "Bir çare düşüneceğiz. Kapı birden açıldı. "Giyebileceğim bir şeyler var mı? Bagajda pantolonuma

işedim de." Söylediği şeyin utancı adeta elle tutulur bir şeymişçesine

havada asılı kalmıştı. "Sana bir şeyler getireyim," dedi Geiger. "Kirlilerini de

ver makineye atayım." "Teşekkür ederim." Ezra'nın bir elinde eski giysileri vardı. Geiger alıp mut-

174

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

fağa götürüp makineyi programladı. Sonra gardırobuna yöneldi. Dolabın kapağını açtığı anda gözünde eski bir anı canlandı. Karanlıktı. Kapı açılıyor, karanlıkta zorlukla seçilen adam sert bir sesle bağırdı.

"A/tına mı yaptın, çocuk'/ " "Hayır, baha. Tuttum. " "Güzel. " Geiger iç çamaşırı ile şortu alıp, çekmeceden bir tişört

seçti. Sonra da banyoya yöneldi.

175

krmz

12

I

Harry, Hail hakkında düşündükçe gerginliği paranoyaya dö­nüşecek gibi oluyordu. Sonunda dayanamadı. LilyTe birlik­te çamaşırhaneden çıkıp taksiye atlayıp şoföre Manhattan'a gitmesini söyledi. 76. Cadde .ile Columbus'un kesiştiği yere gelince indi. Burası güven içinde yemek yiyebileceğini dü­şündüğü tek yerdi. Önce bir otele gitmeye karar verdi, ardın­dan fikrini değiştirdi. Yanında yeterince parası yoktu. Ev­den çıkarken yanına fazla para almadığı için kendi kendine söylendi. ATM kartı da olmadığına göre cüzdanındakilerle idare etmek zorundaydı. Ayrıca resepsiyon görevlilerinin otele gelen müşterileri dikkatle incelediklerini, özellikle de suratının bir tarafı şişip morarmış biri yanında bavul niyetine taşıdığı bir kaçıkla seyahat eden birini kolay kolay unutmayacaklarını düşündü. Ama küçük lokantalarda kim­se kimseye dikkat etmezdi. İçeri girer, oturur, yemeğini yer­din. Hatta gazete okur ya da yanında biri varsa onunla rahat rahat sohbet ederdin. Birileri tarafından izlendiğin endişesi de duymazdın.

177

krmz

MARK ALLEN SMITH

Taksi ter ve çam esansı kokuyordu. Radyodan bir co-untry parçası işitiliyordu. Manhattan Köprüsü'ndeydiler. Şoför başındaki beyzbol şapkasını ters takmıştı. Direksi­yondaki parmaklarıyla müziğe eşlik ederek yoğun trafikte ilerliyordu.

Lily, Harry'nin yanında oturuyordu. Kardeşi ona gök mavisi elbiseyi aldığından beri kilo vermişti. Bu da daha bir çocuksu görünüme bürünmesine neden olmuştu. Yeniden eve dönene dek ona çok dikkat etmesi gerektiğini düşün­dü. Mesela çok acıkmış olabilirdi. Diğer taraftan bir de ilaç sorunu vardı. Hangi ilaçları kullandığı hakkında en ufak bir fikri yoktu. Tabii kullanıyorsa. Kardeşinin elini tuttu.

"Hep elimi tutardın hatırladın 1 ™ ? " Bu soruyu yanıt alma umuduyla sormamıştı. "Hatta büyüdükten sonra da yemeğe, sinemaya filan gittiğimizde elimi tutardın. Hatır­lıyor musun?" Elini sıktı. Ama kardeşi gözlerini karşıya dikmiş en ufak bir tepki bile vermeden öylece bakıyordu. Yine de kısa bir süreliğine bir zamanlar bambaşka insanlar oldukları o günlerle arada müthiş bir bağlantı kurabilmiş gibi geldi.

Harry'nin başındaki şiş iyice zonkluyordu. Şoförle ken­dilerini ayıran bölmeye doğru eğildi. "Hey. Radyoyu kapat­mak mümkün mü?"

"Country tarzı müzikler sevmez misin?" diye sordu şo­för. Adamın samimi, sanki bir dostuymuş gibi konuşması Harry'i şaşırtmıştı.

"Sessizliğe ihtiyacım var. Başım ağrıyor." "Tamam, ahbap." Şoför radyoyu kapattı. Harry arkasına yaslanırken Lily

178

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

de yeniden ama bu kez şaşırtıcı derecede hızla, öfke nöbeti geçiren bir çocuk misali, ileri geri sallanmaya başlamıştı. Bir taraftan da inleyerek ağlıyor, Harry'nin yakasına ya­pışmış çekiştiriyordu. Kızın çıkardığı ses öylesine rahatsız ediciydi ki şoför kendini birkaç kez arkasına doğru dönüp bakmak zorunda hissetmişti.

Harry kızın bileklerini tuttu. "Lily! Ne? Ne oldu?" "Bunu yapma!" diye bağırdı kız. "Bunu yapma!" "Lily, kes!" "Hayır... Hayır... hayıııır!" Ses Harry'nin tahammül edemeyeceği kadar yüksekti.

"Tanrı aşkına," dedi şoför. "Ne istiyor?" O an Harry anladı. "Radyoyu aç!" Şoför radyoya dokununca gitar sesleri yeniden işitilme­

ye başladı. Lily'nin inlemeleri kesilirken hareketleri de tıp­kı yavaşlayan kurmalı bir oyuncak gibi ağırlaşmıştı.

"Ya, gördün mü?" diye bağırdı şoför. "Bence de haklı." Gülüp rampadan aşağı yönelirlerken kornaya hızla dört kez dokundu.

Harry, usulca uzanıp Lily'nin yakasındaki elini indirdi. O anda kızın kapalı avucundan Harry'nin kucağına bir şey düştü. Düğme boyunda, siyah, yarım santim kalınlığında bir nesneydi bu. Harry eline alıp onu incelemeye koyuldu. Par­lak, plastik arka tarafı yapışkanlı bir cisim. Harry, Lily'nin arkasına yaslanmasını sağlarken izleme cihazını parmakları arasında dolaştırmaya koyuldu.

"Pislik herif," diye söylendi kendi kendine. Sanki üç saniyelik bir fragman izliyormuş gibi yaşadık­

ları gözünde canlandı. Gece. Ludlow Caddesi. Dilenci giy-

179

krmz

MARK ALLEN SMITH

sili Ray Harry'e yaklaşıyor. Sonra yakasından tutup kendi­ne doğru çekiyor.

Harry yakasının ucunu çevirip kontrol edince aynı ya­pışkan cismin oraya da yerleştirilmiş olduğunu gördü. Hay­ranlık ve şaşkınlık duygularıyla başını salladı. Demek ki evini bu sayede kolayca bulmuşlardı. Ray bunları üstüne yapıştırmıştı. Bu hem de seans başlamadan önce ileride bir şeylerin ters gitme ihtimali düşünülerek yapılmıştı.

Harry cihazı alıp önündeki koltuğun arkasına yapıştırdı. Köprü çıkışındaki rampada şoför Canal Caddesi ışığı­

nın yeşile dönmesini beklerken dönüp Lily'e gülümsedi. Al yanaklı, fırça bıyıklı adam gülümseyince görünen ek­sik ön dişi çevresine sevimli adam imajı yaymasına neden oluyordu.

"Şimdi iyisin değil mi, tatlım?" dedi. Lily başını pencereye doğru çevirmişti. Bu sırada yanla­

rından gürültüyle bir otobüs geçti. Kız hiçbir şey söylemedi. Harry uzanıp kızın gözlerine düşen saçlarını düzeltip,

yanağını okşadı. Lily bu harekete de en ufak bir tepki ver­memişti.

"Bak ne diyeceğim, ahbap," dedi şoför. "Sen iyi biri­sin. Ona çok iyi davranıyorsun. Günümüzde insanlar bir­birlerine eskiden olduğu gibi davranmıyorlar." Kepini çı­kartıp elini sapsarı saçlarında dolaştırdı. "Sürekli küresel ısınmadan bahsedip duruyorlar. Bence dışarısı ısındıkça kalplerimiz soğuyor. Mesela beni ele al. Benim de bir kız kardeşim var. Boşandı. Batonb Rouge'de oturuyor. Dört yıldır görüşmedim." Önüne döndü. "Senin bu hareketle-

180

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

rini görünce kendimden utandım. Paydos eder etmez onu arayacağım."

Harry dönüp arka taraftaki araçlara baktı. Biraz gerideki araçlar nehrin neden olduğu yoğun sis tabakasının altında ancak siluet halinde seçiliyordu. Harry bir an için dünya sanki ufalmış gibi hissetmişti.

Şoföre döndü. "Bir sorum var." "Tabii." "Fazladan bir yirmilik versem hızlanarak, diğer araçlara

makas atıp, ışıklara yakalanmadan ilerleyebilmen mümkün olabilir mi?"

Şoför gülerek, "Biri mi peşinde, ahbap?" diye sordu. "Bilmiyorum. Belki." ' "Tamam, neyse ne. Gaza asılmamı istiyorsun. Anladım." Işık yeşile döner dönmez yan şeride geçip gaza bastı.

Arkadaki araç bu ani manevra yüzünden kornaya bastı. Harry gözlerini kapattı. "De Kooning'miş. Külahıma an­

latsınlar."

Ezra banyo kapısını açtı. Geiger'in şortu neredeyse diz­lerine kadar geliyor, bacaklarının olduğundan daha kalın gözükmesine neden oluyordu. Çıplak göğsüyle kollarında önceki günkü boğuşmanın etkisiyle oluşan morluklarla yü­zündeki kırmızılık banyodan sonra daha belirginleşmişti.

"Her tarafım ağrıyor. Advil var mı sende?" "İlaç kullanmam," dedi Geiger. "Tylenol?" "Hayır. Öyle şeyler yok bende."

181

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Advil kokain değil biliyorsun değil mi?" Çocuk, Geiger'in tişörtünü giyerken acıdan yüzünü bu­

ruşturdu. Tişört diz kapaklarına kadar gelmişti. Bu giysiler onu büyük gösteriyordu sanki. Tıpkı babasının giysilerini üzerine geçirmiş gibi. Klozetin üzerine oturup spor ayakka­bılarını giymeye koyuldu.

"Şimdi ne olacak?" diye sordu ayakkabılarıyla uğraşma­yı sürdürürken. "Sen onlardan biri değilsen bana ne yapa­caksın o zaman?"

"Yakınlarda akraban var mı?" "Hayır." "Büyükannen ya da büyükbaban?" "Öldüler." "Amca, teyze?" "Yok." Geiger çocuğun, uzun parmaklarıyla bağcıkları bağlayı­

şını izledi. "Babam biliyordu, değil mi? Giderken bu adamların

onun peşinde olduğunu biliyordu, değil mi?" "Bilmiyorum, Ezra."

Geiger, Ezra doğrulup dışarı yönelirken kenara çekildi. Ardından çocuğun peşi sıra kanepeye doğru yürüdü.

"Bu çok kötü bir şey. Yani ben burada olmak istemiyo­rum. Evde annemin yanında olmak, kendi yatağımda uyu­mak istiyorum." Yerdeki telefonunun parçalarına bakarak, "Annem aklını kaçıracak," dedi.

"Onu ararız. Bir ankesörlü telefon bulur, ararız." "Neden cep telefonundan aramıyorsun?"

182

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Annenin numaramı öğrenmesine izin veremem. Hiç kimse bilmemeli bunu." Geiger kadının bir köşeye çekilip her seferinde daha da telaşlanarak Ezra'nın numarasını tuş-ladığını gözünde canlandırabiliyordu.

Ezra kanepeye oturup başını elleri arasına aldı. Müzik giderek yükselip parçanın hüzünlü bölümü başladığında Ezra da parmaklarıyla şakaklarını ovalamaya başlamıştı. Parmaklarını keman notalarına tempo tutarcasına aynı anda hareket ettiriyordu.

"Burası, parçanın zirve noktasına ulaştığı yer, harika," dedi. "Ağlama sesi gibi, değil mi?" Melodiye eşlik ederek başını hafif hafif sallayarak mırıldanmaya koyuldu. Sonra sanki ilk defa görüyormuşçasına büyük bir dikkatle eğile­rek zemini incelemeye koyuldu. Ardından elini bir hayli çarpıcı görünen zeminde gezdirdi.

"Zemin çok enteresan. Nereden buldun böyle bir şeyi?" "Kendim yaptım." Ezra başını sanki geri zekalıymışçasına tuhaf biçimde

eğerek Geiger'e bakıp, "Zemini ellerinle yaptın öyle mi?" diye sordu.

Geiger onaylamak için başını sallarken boyun kaslarının feci şekilde tutulduğunu fark etti.

Ezra kalkıp parlak zemini incelemeye, iç içe geçen par­çalarla meydana getirilmiş tasarımın kıvrımlarını, köşele­rini, oluşan şekilleri olağanüstü bir yaratıkla karşılaşmış-çasına büyük şaşkınlıkla inceliyordu. "İnanılmaz," dedi. "Herkes aynı şeyi söylüyordur, değil mi?"

"Bunu ilk gören sensin"

183

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Çocuk başını kaldırdı. "Yani... Daha önce buraya kim­se gelmedi mi?"

"Hayır."

"Hiç kimse mi? Ne zamandır burada oturuyorsun?" "Neredeyse yedi yıldır." "Kimseyle çıkmadın o halde?"

"Hayır. Böylesi benim için çok daha iyi. Yani yalnız olmak."

Ezra ilk kez samimi bir şekilde gülümsedi. Yüzüne ağır ağır yayılan bu gülümseyiş aynı anda hem zeka hem de hü­zün doluydu. Bu tür bir ifadeyi böylesine genç bir yüzde görmek Geiger'i bir hayli rahatsız etti.

"Doğru," dedi çocuk. "Ben de Bay Popüler sayılmam." Geiger sesleri, hareketleri, gördüklerini bir bütün oluş­

turacak şekilde algılamıyordu. Onun için gerçeklik daha çok Ezra ve kendisi hakkında okuduğu bir hikaye gibiydi. Başını kaldırdığında, ya da sayfayı çevirmek için durakla­dığında her şey duruyor, sonra açılan yeni sayfayla hikaye kaldığı yerden devam ediyordu. Aynı şeyin fiziksel açıdan da yaşandığının farkındaydı. Duraksama anlarında sanki soluk alışverişiyle kalp atışı da duruyordu.

Her iki üç adımda bir Ezra çömelip şaheser zeminin baş­ka bir bölümünü inceliyordu. "Değişiyor," dedi. "Başka bir noktadan bakınca bambaşka gözüküyor." Duvara yaslanıp, kollarını kavuşturarak her yana bakmaya çalıştı. "Neye benziyor biliyor musun? Tıpkı bir çiçek dürbünü gibi."

"Evet. Öyle." "Babam görse bayılırdı. Sanat konusunda çok bilgilidir."

184

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Sanat eserleri alım satımı da yapar mı?" "Hı-hı. Dünyanın dört bir yanına gider. Zaten boşanma

sonrasında annem de beni onun için yanına aldı. Babam çok gezdiği için. Aslında bence boşanmalarının nedeni de buydu."

Çocuk omzunu silkmiş ama üzerindeki Geiger'in bol t i ­şörtü bu hareketinin büyük bir kısmını gizlemişti. Çocuk üzerine bol gelen giysileri, kolunda, yanaklarında oluşmuş morluklar ve yüzündeki hüzünlü ifadeyle tam bir kazazede­yi andırıyordu. Çocuğun yüzü aniden bir yerlerden kırmızı boya dökülmüş gibi kızardı.

"Neden beni aramadı?" diye sordu. Öfkeden kısılan sesi sanki görülmez eller boğazını sıkıyormuş gibi çıkmıştı. "Nerede o şimdi? Neden aramadı?"

Çocuğun sesi Geiger'in kulaklarında sinek vızıltısı gibi çınlıyordu. Boynunu sağa sola oynattı ama bir türlü çıtlata­madı. Buna ihtiyacı vardı. Çıkacak sese, boynundaki kas­ların yerli yerine oturduğunu düşünmenin neden olduğu rahatlama hissine çok ihtiyacı vardı. Boynunu sağa çevirdi. Yine istediği olmadı.

"Ondan nefret ediyorum!" Ezra avuçlarıyla duvarı yum­rukladı. Sonra sanki bu hareketiyle güç toplamışçasına ka­rarlı bir tavırla Geiger'in üzerine doğru yürüyerek, "Beni bıraktı," dedi. "Beni bırakıp gitti, değil mi?" Geiger'in birkaç santim önünde durdu. Az önceki öfkesi yerini bü­yük bir üzüntüye bırakmıştı. "Bunu nasıl yapabildi?" Bun­ları şaşkınlıkla inanamamanın verdiği mutsuzluk karışımı duygularla soruyordu. Kanepeye çöküp yeniden zemindeki şekilleri incelemeye koyuldu. "Bu kadar kötü hissediyor ol-

185

krmz

MARK ALLEN SMITH

duğuma inanamıyorum," dedi. "Daha önce kendimi hiç bu kadar kötü hissetmemiştim."

Ezra ihanet olarak nitelendirilecek davranışlara bütünüy­le yabancı değildi. Kendisine sırt çevirip uzaklaşan bir ar­kadaşı, hakaret ederek azarlayan müzik öğretmeni, soyun­ma odasına kendisini aşağılayan serseri bu duyguyu farklı derecelerde yaşamasına sebep olmuşlardı. Boşanmayıysa çift taraflı ihanet olarak algılamıştı. Neticede ne annesi ne de babası onu kendi mutluluklarını bir kenara bırakacak kadar sevmişti. Ama şimdi duygusal açıdan bambaşka bir durum yaşıyordu.

Kedi Geiger'in bacakları arasına sokulup pantolonunun paçalarına sürtünmeye koyuldu. Çocuk tüm mutsuzluğuna rağmen kediye gülümsedi.

"Orayı seviyor değil mi?" "Ezra, polise gitmek ister misin?" "Beni polise mi götüreceksin?" "Seninle gelemem. Ama istersen seni götürürüm. Yakın­

larda bir karakol var." "Polis bana ne yapacak?" "Annen gelinceye kadar kalabileceğin bir yere götürürler." Çocuğun zihnini bellerinden kelepçe sarkan adamlarla

dolu küçük, pencereleri parmaklıklı bir odanın görüntüsü doldurdu.

"Nasıl bir yer?" "Çocuklara uygun bir yer. Güvenli." "Burada güvendeyim ama, değil mi?" "Sanırım."

186

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Bu da ne demek? Nerede oturduğunu biliyorlar 1111?" "Hayır." dedi Geiger. "Bilmiyorlar. Ama asıl söylemek

istediğim şey..." Doğru sözcükleri bulmak için duraksadı. "Bu adamların kim olduğunu bilmiyorum. Beni bulmak için neler yapabileceklerini de bilmiyorum."

Çocuk açısından bu son derece korkutucu bir yorumdu. Adamlara sadece bir saniye bakmış ve bu da ona yetmişti. O sabah uyandığında babası bir not bırakarak evi terk et­mişti. "Erkenden bir toplantıya gitmem gerekti. İki kilidi de kapalı tut. Zinciri de tak. Seni arayacağım, baban." Eggo waffle yemiş, odasına gidip biraz keman çalmaya koyul­muştu. Bu yüzden de zinciri takmayı unutmuş, kendini ka­pının kırıldığını duyamayacak kadar müziğe kaptırmıştı. Odasının kapısında beliren siyahi adamı da gözleri hemen kapatıldığı için ancak bir an için görebilmişti.

Başına gelenler ona gerçek değilmiş gibi geliyordu. Sanki bir anda iyilik düşmanlarının dünyayı kötülükle dol­durmak için süper güçlerini kullandıkları hayali evrende yaşayan bir karaktere dönüşmüştü. Adamlar onu bagaja ka­patırken öleceğini düşündüğünü hatırlıyordu. Hemen değil ama yakında. Bu ilk kez hissettiği bir şeydi. Bu yüzden de tavırlarını etkilemişti.

"Annem gelinceye dek burada kalmak istiyorum." "Pekala." "Ağrı kesici bir şeyler bulamaz mıyız?" "Bulabiliriz. Ne gibi?" "Bilmiyorum. Herhangi bir şey." "Tamam. Sen burada kal. Ben gidip alayım." Geiger omzuna tırmanan kediyi alıp kanepeye koydu.

187

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hayvan da hemen Ezra'nın kucağına yerleşip gözlerini ka­pattı. Geiger cebinde parası olup olmadığını kontrol edip kapıya yöneldi.

"Kilidi tuşluyorum sen buraya dokunma. Yanlış bir şey­ler yapabilirsin."

"Ne gibi?" "Hiçbir şeye dokunma yeter." "Tamam." "Söz mü?" "Tamam dedim ya. Hiçbir yere gitmeyeceğim. Televiz­

yon izleyebilir miyim?" "Televizyonum yok." "Televizyonun yok mu? Gerçekten mi?" "Evet. Gerçekten." "Peki ilaçla birlikte yiyecek bir şeyler de alır mısın?" "Tamam. Yiyecek de alacağım."

Harry Geiger'le bu tür küçük lokantalarda bir hayli erken saatlerde buluşup kahvaltı ederlerdi. Ama şimdi Lily'le birlikte girdiği bu lokantada güneşin tepelerin ardından yükselip lokantanın geniş pencerelerinde yansıdığını gö­rüyordu. Midesi feci durumdaydı. Lily'le birlikte yerlerini aldıkları anda yemek kokuları yüzünden midesi yan taraf­ta oturan iki ergen kızın kıkırdamasına neden olacak kadar gürültüyle guruldadı.

Midesi yüzünden yoğunlaşmakta zorlanıyor, bir türlü asıl soruya, kim bu adamlar, sorusuna odaklanamıyordu. Ayrıca neyin peşinde olduklarına dair de en ufak bir fikri yoktu. Bu da onu çıkış yolu bulmakta bir hayli zorluyordu.

188

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Yine de Hall'ün şu an New York caddelerinde dolaşıp du­ran takip cihazını izlemekte olduğunu düşünerek bir nebze teselli buluyordu. Taksideki takip cihazı onu bir süre oya­lardı.

Lily başını cama çevirmiş yoldan geçenleri izliyor, gözü­ne takılan birini başını çevirerek gözden kaybolduğu nokta­ya kadar dikkatle takip ediyordu. Eskiden Times gazetesini alıp buraya gelirler, Lily, Harry'nin yazdığı ölüm ilanlarını sanki elinde Shakespeare tarzı bir monolog varmışçasına hevesle, kendi mimiklerini, duygularını katarak okurdu.

Harry elini kardeşinin omzuna koydu. Kardeşinin ince­cik teninin altındaki omuz kemiklerini hissedebiliyordu. Kulağına eğildi.

"Hey, Lily. Burayı hatırladnrmı? Gazete okumak için..." "Tanrım! Ne oldu sana?" Bu Rita'ydı. Harry'e kahve doldururken şakağının şişip,

morardığını fark etmişti. Oysa Harry yarasını unutacak ka­dar düşünceliydi.

"İyiyim."

"Eminim öyledir. Ben de hâlâ doğal sarışınım." Rita bi­raz daha yaklaştı. "Gerçekten Harry, ne oldu sana? Sakın asıl karşımdaki adamı görecektin demeye kalkma?"

Harry gülümsemeye kalktı ama bu canını acıtınca yüzü­nü buruşturmak zorunda kaldı. "Aslında tam da öyle oldu. Yemin ederim."

"Sana buz lazım." "Olur. Advil gibi bir şey var mı?" Kadın başıyla onaylayıp tezgaha yöneldi. Harry bir elini

189

krmz

MARK ALLEN SMITH

yüzüne götürdü. Tuhaf hissediyordu. Şimdi düşününce ben­zeri şeyleri uzun zamandır yaşamadığını fark etti. Dönen başı, sızlayan yarası ve yumuşayan kalbi algılarını değiş­tirmişti. Sanki geçmişle gelecek arasında sıkışıp kalmıştı. İçinde duygu fırtınaları kopuyordu. Kahvesine üç kaşık krema koyup kokusunu içine çekti. Ardından keyifle yu-dumladı.

Rita elinde buz torbası ve Advil kutusuyla döndü. " A l . " "Teşekkürler." Torbayı yüzüne bastırdı. Harika gelmişti. "Misafirimiz kim?" diye sordu Li ly ' i işaret ederek. "Lily. Kız kardeşim." "Tanıştığımıza memnun oldum, tatlım," dedi Rita. Lily yanıt vermeyince Rita önce şaşırarak bir kaşını kal­

dırdı. Sonra birden hatırladı. Gözleri hayretle açıldı. "Kız kardeşin mi? Buraya eskiden birlikte gelirdiniz?"

Kıza daha yakından baktı. "Evet, evet, hatırladım. Lily." Yanakları üzüntüyle kızardı. "Ah, tanrım. Harry, ne oldu?"

"Kırıldı," diye iç çekti Harry. "Üstelik garanti süresi de bitti." Ağzına beş hap birden atıp kahve yardımıyla yuttu. "Artık onunla normal bir konuşma yapmak imkansız. Uzun zamandır bakım evinde kalıyor."

Rita iç çekip başını iki yana salladı. "Zavallıcık." "Bugünlük benimle." "Onu bu geceki havai fişek gösterisine götürecek misin?" "Sahi... 4 Temmuz. Tamamen unutmuşum. Ama ne ya­

zık ki izleyemeyeceğiz." "Yemek?" diye sordu Rita. "Bayılıncaya ya da kusuncaya dek yemek istiyorum." "Ne hoş. Kardeşin?"

190

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

"Bilmem. Ona da yedirmeye çalışırım." Rita burnunu buruşturup, Lily'e yaklaşıp, kokladı. "Ben­

ce tuvalete gitmesi lazım. En son ne zaman gitti?" Harry de uzanıp kokladı. "Tanrım, hiç farkında değildim." "Kendi halledebilir mi?" Harry mahcubiyetle omuz silkti. "Bilmiyorum." "Tanrım, Harry, bir sürü şey bilmiyorsun. Sana liste gibi

bir şey vermediler mi?" "Kimler?" "Bakım evindekiler." "Ah. Hayır. Biraz acelem vardı. Rita zahmet olmazsa

bayanlar tuvaletini bir kontrol eder misin? Eğer müsaitse onunla birlikte gireyim."

"Giremezsin, Harry. Orası Hollanda Tüneli'nden daha yoğundur."

Birlikte Lily'e baktılar. Dışarı, pencerenin önüne bir serçe konmuş kız da büyük bir ilgiyle onu izlemeye dal­mıştı. Kuş minik başını bir sağa bir sola çevirip etrafı ko­laçan ettikçe Lily de aynı şeyi tekrarlıyordu. Bu haliyle sanki kuşlara ait sessiz bir dilde sohbet ediyorlarmış gibi görünüyordu.

"Aman Tanrım," diye iç çekti Rita. "Onu ben götürürüm." "Kurtardın beni, sağ ol." Harry, Rita'nın elini tutup sıktı. Kadının elini tutmak

kendini iyi hissetmesine neden olmuştu. Ama birden göz­yaşlarına boğulacakmış gibi hissetti. Niye böyle olduğuna dair en ufak bir fikri yoktu.

"Harry," dedi Rita. "Elimi bırakmazsan onu götüremem ki ."

191

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Özür dilerim." Harry, Rita'nın elini bırakıp L i ly ' i usulca bileğinden kavradı. "Hadi ufaklık." Ayağa kalkıp, Lily'nin doğrulmasına yardım etti.

"Kuşlar..." dedi kız. Rita kolunu Lily'nin beline doladı. "Hadi gidelim tatlım." Lily'le birlikte dar koridora yönelen Rita tezgahın ya­

nından geçerken, "Manny! Pastırmalı güzel bir kahvaltı ha­zırla," diye seslendi. "Carla, bir dakikalığına yerime bak." Rita'yla kardeşi gözden kaybolunca Harry yerine döndü. Kahve baş ağrısını dindirmeye başlamıştı. O da kendini bundan sonra ne yapması gerektiğine dair düşünmeye zor­ladı.

Bir: Hall websitesinin firewall sistemini aşmayı başar­mıştı. Oysa bunun yapılabileceğine hiç ihtimal vermezdi. Bu yüzden belki de o konuya eğilmeliydi. Ama Hail siteye girerken demir tüccarı Colicos'u referans olarak vermişti. Adamı bu işe karıştırmak işleri daha da karıştırabilirdi.

İki: Hail telefon sinyallerinden birinin yerini tespit ede­biliyor muydu? Eğer Verizon, Sprint ya da başka bir telefon operatöründe adamı varsa ücreti karşılığı bunu yapma im­kanı olabilirdi.

Üç: Lily'le ne yapacaktı? Kiralık arabayla ya da taksiy­le New Rochelle'ye gidecek kadar parası yoktu. Yanında kadının telefonu olmadığı için gelip Li ly ' i alması için hem­şireyi de arayamazdı. En azından bir süreliğine ağabey kar­deş takılmak zorundaydılar.

"Görev tamamlandı." Bu Rita'ydı. L i ly ' i yerine oturturken Harry'nin önüne de

yemek tabağını koydu.

192

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Kadın bağı takmış. Ama çıkarmak zorunda kaldık," dedi Rita. "Yeni bir tane alman gerek. Bu arada, Harry, bir şey söyledi."

Harry çatalını yumurtaya daldırdı. Ağzına atmadan, "Evet, şarkı söylemeyi sever," dedi.

Rita başını iki yana salladı. "Hayır, bir şey söyledi. 'Şır şır,'dedi."

Harry'nin gözlerinde geçmiş canlanırken çatalı bırakıp kardeşinin sevimli yüzünü incelemeye koyuldu.

"Öyle mi dedi? Şır şır mı dedi?" "Evet. Çişini yapmaya başladığı sırada." Harry, Rita'nm omzundaki elini hissedince yanaklarından

yaşlar süzüldüğünü fark etti. Uzanıp kardeşinin kolunu ok-şadı.

"Tanrım, Lily. Hâlâ oradasın değil mi?" Rita, Harry'nin omzunu sıkıp, "Sana bir şey söyleyeyim

mi, Harry?" dedi. "Sen iyi bir adamsın. Bu haldeki biriyle herkes senin gibi ilgilenmez."

Harry arkasına yaslanıp yaşları avucunun içiyle sildi. "Durum sandığın gibi değil, Rita, ama teşekkürler." Çatalını yeniden aldı. "Yalnız bunu bugün söyleyen ikinci kişisin. Komik."

"Bu da seni ikiye karşı bir yapar, Harry. Yani ne kadar haklı olduğum ortada."

"Evet, seninle ve Louisiana'h bir taksi şoförüyle nasıl tartışabilirim ki?" Yumurtayı ağzına doğru götürdü ama bir­den duraksadı. Taksi şoförünün sesini hatırlamıştı. Benim de bir kız kardeşim var.

193

krmz

MARK ALLEN SMITH

Taksi şoförüyle yaptığı konuşmayı en başından hatır­lamaya çalışırken birden içini bir panik duygusu kapladı. Kısa bir süre düşündükten sonra artık net biçimde emin oldu. Şoföre Lily'nin kız kardeşi olduğunu söylememişti.

Lily'le birbirlerine benzemezlerdi. Taksici konuştuklarına kulak misafiri olup kardeş olduklarını tahmin etmiş olabilir miydi? Ya da daha büyük bir olasılıkla adam Harry ile Liîy'i daha taksiye binmeden tanıyordu. Geiger çocuğun üç kişiden bahsettiğini söylemişti. Harry ağzındaki lokmayı zorlukla yuttu.

"Rita, burada arka kapı var mı?" "Çok açtın hani?" "Öyleyim. Var mı?" "Evet. Koridorun sonunda. Pasaja çıkıyor." Harry ayağa kalktı. Li ly ' i de kaldırıp cebinden masaya

para bıraktı. "Eğer kızıl saçlı, bıyıklı biri gelirse bizi hiç görmedin.

Adamın güneyli aksanı da olabilir." "Beni korkutuyorsun, Harry." "Demek ki aynı hissi paylaşıyoruz." Harry aniden uzanıp Rita'nın elini tutup, usulca öptü. "Görüşürüz," dedi ve Li ly ' i çekiştirerek koridora yöneldi. Pasajdan geçip kaldırıma ulaştıklarında çöp kokularını

dayanılmaz hale getiren sabah sıcağı ile karşılaştılar. Harry, Lily'nin incecik kolunu tutup onu iyice kendine doğru çe­kip kedilerin bölgesinde dolaşmak zorunda kalmış bir fare misali her köşede ürküp etrafı kolaçan ederek ilerlemeye koyuldu. Yanlarından geçen otomobillerden yükselen mü-

194

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

zik sesleri, evlerin pencerelerinden işitilen çılgın heavy-metal parçalar, köpeklerini gezdiren iki kadının yüksek to­puklu ayakkabılarından çıkan sesler birbirine karışıyordu. Müthiş bir gürültü vardı. Her şey hareket halindeydi. Ama duraksadığı sırada Harry, caddenin karşı tarafında park et­miş araçların yanındaki bir taksiyi gözüne kestirdi. Bulun­duğu yerden ağaçların gölgelen taksicinin siluetinin üzeri­ne düşüyor, onu net biçimde görmesini engelliyordu. Adam başını sağa sola oynatıyor, konuşuyor, radyoyu karıştırıyor, bir şeyler çiğniyordu. Ama Harry için onun iyilerden mi kö­tülerden mi olduğunu anlamak mümkün değildi.

Duvara yaslanıp Lily'e döndü. Kız başını cama yasla­mış, gözlerini kapatmıştı.

"Sen ne düşünüyorsun, kardeşim?" dedi Harry. "Şu se­nin kırmızı kafalı kötü adamlardan biri miydi?"

"Seni görüyorum, bebeğim," dedi kız gözlerini açma­dan. Sonra gülümsedi.

Harry içini kendi nefes sesini duyacak kadar derin çekti. "Şır şır. Bunu söylediğine inanamıyorum."

Köşede salana sallana yürüyen bir ayyaş yerde izmarit aramayı sürdürerek yanlarına doğru yaklaştı.

"Hey, evlat," dedi Harry. Kırmızı tişörtünde, "Patlat gitsin. Her şey baştan başla­

sın," yazan genç ona doğru döndü. "Evet?" dedi. "Yirmi papel ister misin?" Çocuk orta parmağını kaldırıp, "Tanrının cezası, peze­

venk," dedi. Elindeki izmariti Harry'e doğru fırlatıp yürü­meyi sürdürdü.

195

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Hey, dursana. Öyle bir şey değil. Otuz papel!" Çocuk durup döndü. "Ne için?" "Şuradaki taksiyi görüyor musun? Senden karşıya geçip

köşeye kadar yürümeni, şoföre bakıp geri dönmeni ve bana adamı tarif etmeni istiyorum."

"Kimsin sen? James Bond mu?" "Evet, haklısın. Ben lanet olası James Bond'um. Anlaş­

tık mı?" "Kahretsin. Kabul." Çocuk caddeye doğru yönelirken Harry arkasından.

"Çok belli etme," diye seslendi. Ayyaş başını sallayıp taksiye doğru yürümeye koyuldu.

Harry arkadan çocuğun cebinden bir sigara çıkartıp sallana­rak taksiye doğru yürüdüğünü gördü. Şoförün karanlıktaki başı çocuğa doğru döndü. Harry bir anlığına adamın kızıl saçlarını gördü.

"Tanrım," dedi Harry. Olduğu yerde çocuğun geri dön­mesini bekledi. Gelmeyince de nerede kaldığını görmek için köşeden başını çıkartmaya yeltendi ve çocukla burun buruna geldi. Aniden irkilerek başını geri çektiği için başı­nın yan tarafı feci şekilde zonkladı.

"Hey, sıfır sıfır yedi," dedi çocuk. "Nasılsın?" "Tarif et." "Önce para." Harry cüzdanından üç onluk çıkarıp çocuğun açık avu-

cuna koydu. "Evet?"

"Kızıl saçlı. Kaim enseli. Başında beyzbol kepi var."

196

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYGRUM

Harry içinde garip bir tatmin duygusu hissetti. Tezi doğ­ruydu. Takip cihazını taksinin arka koltuğuna yapıştırmış olduğuna seviniyordu. Ama aynı zamanda ellerinin tir tir titremesine neden olan bir gerçekle de karşı karşıya olduğu­nun farkına vardı. Karşıya geçip titreyen elleriyle taksicinin gırtlağına yapışmak istiyordu.

"Aradığın adam o 11™?" diye sordu çocuk. "Yardımın için teşekkürler, evlat." "Ne demek, ahbap. Keyfine bak." Gülümser gibi oldu,

sonra dönüp yoluna gitti. Bu soruya yanıt bulmak yepyeni sorulara yol açmaktan

başka hiçbir işe yaramamıştı. Hâlâ kimlerle mücadele et­tiğini bilmiyordu. Üstelik peşinde kaç kişi olduğuna dair hâlâ en ufak bir fikri bile yoktu. Ama tüm bu sorular bekle­yebilirdi. Şimdilik yalnızca tek bir soru önemliydi. Kolunu Lily'nin boynuna atıp, pasaja geri döndü.

"Gel, kardeşim. Geiger'i bulmak zorundayız."

Mitch lokantanın biraz ilerisine, ön kapıyı görebileceği ama içeriden gözükmeyeceğini düşündüğü bir yere park etmişti. Hedefle kızın dışarı çıkmasını beklerken zaman zaman da aslında sinyali arka koltuktaki takip cihazından alan el bil­gisayarı boyutundaki cihazda yanıp sönen mavi ışığa göz atıyordu.

Cep telefonu çalınca hemen açtı. "Evet." "Hâlâ nerede olduğunu biliyorsun değil mi, Mitch?"

Arayan Hall'dü. "Evet, lokantadalar." Artık aksanlı konuşmuyordu. "Sen

neredesin?"

197

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Yukarı Batı Yakası'ndayım. Yola çıktık. Çocuğun cep telefonunu kullandılar."

"Ray nasıl?" "Dikiş attırdı. Şu an için çok daha iyi görünüyor. Artık

yarık dudaklı oldu. Kadınlar bayılacak." Mitch bunu aklının bir kenarına not etti. Acımasız, alay­

cı tavrı aslında Hall'ün endişelendiğini ortaya koyuyordu. Sadece gergin değildi. Tüm olup bitenler onu tam mana­sıyla sinir küpü haline getirmişti. Bu her ne kadar kötü bir şeyse de en azından bildiğine memnun oldu.

Hail kapatınca Mitch lokantanın girişini izlemeyi sür­dürdü. Bir yandan da işler iyice sarpa sararsa ne yapaca­ğına dair planlar yapıyordu. Bir hafta önce iş çantada kek­lik gibi görünüyordu ama şimdi her şey değişmişti. Her ne kadar hâlâ üstün durumlarını muhafaza ettiklerini düşünse de şu an en kötü olasılıkları da aklından geçirmek zorun­daydı. Bütün mesele becermek ya da becerilmekti. Bunun anahtarı da kim olursa olsun düşmanın bir adım önünde gitmekten geçiyordu. Tercihen işi Hall'ün devam ettirme­si en doğrusuydu. Neticede Hail zeki, becerikli ve gaddar biriydi. Ayrıca Mitch her türlü sorunun altından kolaylıkla kalkabileceğine inandığı Ray'le de gayet iyi anlaşırdı. Ama bu operasyon tamamen çığırından çıkar, ceset üstüne ceset yığılmaya başlarsa o cesetleri sayan kişi kendisi olacaktı.

198

krmz

13

Burası öbür dünyayı üstelik de cennetten çok cehennemi andırıyordu. Rahatsız edici,: aşırı derecede parlak renkler, türlü türlü kokular, sesler birbirine karışıyordu. Göz alıcı turuncu, kırmızı, kahverengi tonlar, konuşmalar, müzik, mekanik vızıltılar, yağ, tarçın, balık ve et kokuları iç içe geçmişti.

Geiger kapının hemen yanında, uğradığı saldırıyı ber­taraf etmek istercesine öylece kalakalmıştı. Daha önce Burger King ya da benzeri bir fastfood restoranına gitme­mişti. Camiine'in lokantasını biliyordu sadece ama şu an bambaşka bir deneyim yaşıyordu. Müşteriler kasiyerlerin ününde üç sıra yapmışlardı. Yukarıdaki menlilerde yazı­lan kelimelere, sayılara galaksi haritasını çözmeye çalışan biri edasıyla şaşkın şaşkın bakmaya koyuldu.

"Hey, sen, sırada mısın değil misin?" Bunu arkasındaki bandanalı, üzerinden zincirlerle metal halkalar sarkan bir genç söylemişti.

199

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger ona boş gözlerle baktı. Bir an için her şeyden uzaklaşmış gibi hissetti. Sanki nefes almayı bile unutmuş­tu. Duyma yetisi de etkilenmiş, sözcüklere anlam vermekte güçlük çekiyordu.

"Gezegenimizi çok sık ziyaret ediyor musunuz acaba?" diye sordu çocuk Geiger'in yanından geçip kasaya yöne­lirken.

Geiger sonunda sıralardan birine girip içinden Ezra'nın siparişini tekrarlayarak beklemeye koyuldu.

Sonunda sırası geldi. "Ne istiyorsunuz?" diye sordu ka­sadaki kadın. Kadının Burger King logolu şapkasının siper­liğinin sol tarafında yağlı parmaklarla defalarca dokunul­maktan artık iyice yer etmiş büyük bir leke vardı.

"Bir hamburger, kızarmış patates ve kola, lütfen." "Menü istiyorsunuz yani?" "Evet. Menü." Geiger kadının çatılmış kaşlarına şaşıra­

rak baktı. Ne bakıyordu öyle? Tuhaf bir şey mi görmüştü? "Hangi menü, bayım?" Kadın dönüp parmağıyla yukarı­

daki listeleri işaret etti. "Bir? İki? Üç? Hangisi?" "Fark etmez," dedi Geiger. "O zaman seçin birini," dedi kadın. "Bir numaralı menü." "Tamam. Hardal, ketçap, turşu, soğan?" "Ne?" "Hamburgerin içine hardal, ketçap, turşu, soğan ister mi­

siniz?" -Bu, kadın açısından ezberlediği, binlerce kez yaptığı sı­

radan, neredeyse hiç düşünmeden yapılan bir konuşmaydı. Ama Geiger saçma sapan bir sohbetin içine düştüğü hissine

200

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

kapılmıştı. Hardal-ketçap-turşu-soğan. Kilitlenip kalmış, tıpkı bir çocuk gibi sözcükleri içinden tekrar etmeye koyul­muştu. Dişlerini sıkarak ağzını sımsıkı kapattığını fark etti.

"Nasıl olacak, bayım?"

"Hepsinden," dedi Geiger. "Hepsinden istiyorum."

Ezra, Geiger'in masasındaki Geiger'in sandalyesine otur­du. Kedi en sevdiği yere, klavyenin sağına, karın kısmında­ki ipeksi gri tüylerin iyice ortaya çıkmasına neden olan bir pozisyonda uzanmıştı. Başını okşamaya ara verdiği anda ön patisiyle Ezra'nın eline hafifçe dokunuyordu.

Ezra önündeki dosya yığınına baktı. Kronolojik olarak sıralanmış bu dosyalar Ocak.- Haziran 1999 tarihinden baş­layıp, günümüze dek geliyordu. Ezra içinden bir sesin ken­disini bu dosyalara çağırdığını, hepsinin aynı anda aç beni diye fısıldadığını hissetti. Klavyeyi kenara itip dosyalardan birini rastgele aldı. Ardından yaklaşık yirmi sayfadan ibaret belgeleri başından okumaya koyuldu.

• TARİH / SAAT: 22/05/2004 03:00 • YER: Ludlow Cad. • MÜŞTERİ: NYPD dedektifi • REFERANS: Carmine / En kısa zamanda onaylan­

malı • KONU: Dedektifin 24 yaşındaki kayıp kızı • ŞÜPHELİ: Kızın eski sevgilisi, 25 yaşında • VERİLER: Kız 3 gündür kayıp: Dedektif eski sev­

gilisi hakkında çok olumsuz düşüncelere sahip. Onu

201

krmz

MARK ALLEN SMITH

gözaltına almaktansa Carmine'den yardım istemeyi tercih etmiş.

• İŞ DÜZENİ: Şüpheli üzerinde yalnızca iç çamaşırı kalacak şekilde soyulup sıkıca berber koltuğuna bağ­landı. Kaslı. Saçı kazınmış. Oda iyice aydınlatılmış durumda. Portatif sprey makinesi, ustura ve göz bağı servis arabasına yerleştirilmiş durumda.

Ezra sayfaları hızlıca çevirmeye başladı. Sonra birden ustura kelimesi gözüne takıldı. Tekrar başa dönüp bu kez daha dikkatle okumaya başladı.

G: Lisa'nın nerede olduğunu biliyor musun, Victor? Şüpheli: Sana söyledim ya, nerede olduğunu bilmiyo­rum! Ne yani benden ayrıldı diye onun beynini patlattı­ğımı filan mı düşünüyorsun? G: Victor, bana ne söylediğini gayet iyi biliyorum. Ama bence yalan söylüyorsun. Ve ben bu tür konularda genel­de haklı çıkarım.

- G servis arabasından aldığı usturayı kılıfından çıkartır. G: Victor şimdi söyleyeceklerime çok dikkat et. Çünkü bundan sonra olacakları anlaman için çok önemli şeyler söyleyeceğim. Bu usturayı iyice keskinleşecek kadar bi­ledim. O yüzden kestiğinde neredeyse hiç acı vermez. Şüpheli: Ah. bu çok saçma. — G servis arabasından küçük soğutucu kutusunu alır. G: Victor, bu hemen etkisini gösterir. — G, Şüphelinin parmaklarından birini alıp üzerine sprey sıkar. Şüpheli irkilip, kasılır. Şüpheli: Lanet olsun, bu çok soğuk!

202

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

- G spreyi kaldırıp Şüpheli'nin orta parmağını usturay­la keser. Kesikten kan fışkırır. Şüpheli: Manyak herif! Parmağımı kestin! G: Ama hiç acımadı. Değil mi, Victor? — G usturayı yeniden uzatır. Şüpheli: Hayır, acımadı. Hiç acımadı. G: Victor burada sadece doğruları söylemek için bulu­nuyorsun. Başka bir şey için değil. Şimdi gözlerini bağ­layacağım ve sana yeniden Lisa'yla ilgili sorular soraca­ğım. Nerede olduğunu, hâlâ yaşayıp yaşamadığını filan. Sonra da seni ufak ufak kesmeye başlayacağım... — Şüpheli iyice dehşete kapılır. Şüpheli: Hayır, hayır, hayır. Bu kesinlikle... G: Ama önce sprey kullanacağım. Böylece usturanın te­masını hissedeceksin. Ama canın hiç yanmayacak. Şüpheli: Tanrım. Sen deli misin? Gı Victor, kan tüm vücuda oksijen taşır. Eğer büyük miktarda yani vücudundaki kanın yüzde yirmi beşini bu da yaklaşık bir buçuk litreye yakın bir miktardır, kaybe­dersen iç organların oksijen yetersizliğinden fonksiyon­larını yitirmeye başlar.... Şüpheli: Tanrım, yapma! Beni kesme! G:.. .Kısacası kanama ne kadar şiddetli olursa ölüm de o kadar çabuk olur. Ama sen kanamanın şiddetini de daha ne kadar yaşayacağım da bilemeyeceksin.

— G gözbağını alıp, Şüpheli 'nin gözlerini bağlar. Şüphe­li 'nin yüzüne, göğsüne, kollarına, kasıklarına sprey sı­kar. Şüpheli irkilip, sızlanmaya başlar. G: Şimdi seni kesmeye başlıyorum, Victor.

203

krmz

MARK ALLEN SMITH

Şüpheli: Yapma, dostum. Yapma! Bu çok saçma! Yapma-sana! — G usturanın kör tarafını çevirip Şüpheli 'nin sol ko­lunda gezdirir. Şüpheli bağlı olduğu yerde kıvranmak­tadır. Şüpheli: Lanet olsun! G: Victor, Lisa nerede? Şüpheli: Sana söyledim. Bilmiyorum... G: Zaman ve kan kaybediyorsun, Victor.

- G, Şüphelinin iç çamaşırını indirir. Şüpheli dehşetle çırpınır. Şüpheli: Hayır, hayır! Lanet olsun! Kesme sakın... — G, Şüpheli 'nin boğazına yapışır. G: Yeni soru, Victor. Penissiz mi kalpsiz mi kalmayı ter­cih edersin?

Ezra sanki dosyanın içinden aniden bir canavar çıkıp ken­disini yakalayacakmışçasına irkilip sayfayı kapattı. Ani ha­reketten ürken kedi sıçrayıp masadan indi.

Ezra, Geiger'in sandalyesinde öylece kalakalmıştı. Ha­yatının bundan sonraki bölümünde cebinde son yirmi dört saatte kaybettiklerini içeren ve giderek sararan bir notla dolaşacağını hissetmişti. Ve bu notun en üstünde de şimdi yüksek sesle tekrarladığı bir soru vardı.

"Beni neden kurtardın?"

Amsterdam Meydanı müthiş gürültülüydü. Geiger kendini hassas, hatta saldırıya açık hissediyor, bir yandan da hâlâ Burger King'te ve eczanede yaşadıklarını hazmetmeye ça-

204

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

lışıyordu. Daha önce her iki yere de hiç işi düşmemişti. Bu yüzden özellikle de eczanede ağrı kesiciler rafının önünde adeta inme inmiş gibi uzunca bir süre hareketsiz kalmıştı. Buradakilere bakılırsa herkesin her türlü acısını dindirecek ilaç mevcuttu. Sonunda Advil adlı ilacı almaya karar verin­ceye dek on dakika raflara bakıp durmuştu.

Eve doğru yürümeye koyuldu. Sokağın girişinde sakat bacağı için kullandığı koltuk değneğini yan tarafa koyup, katlanabilir sandalyesinde oturan, mahalledeki herkesin Bay Memz diye seslendikleri adamla karşılaştı. Adam sağ ayağıyla en son Vietman ormanında bir kara mayını­na basmış ardından da eve bacağı kopuk halde dönmüştü. Yanından gelip geçenler sık sık adamın akıl sağlığından şüphe ederlerdi. Diğer taraftan yazılı metinleri ezberinde tutabilme yeteneği onu civarın yaşayan efsanesi haline ge­tirmişti.

Gazi maaşına ek olarak Bay Memz yoldan geçenlerle iddiaya girerek kazandıklarıyla geçimini devam ettirirdi. İddiaya girmek isteyen kişi Bay Memz'in yanındaki altı kitaptan istediği yeri seçip iddia miktarını söylerdi. Sonra göstermeden kitabı alıp istediği sayfayı açar ve sadece ilk cümlenin dört kelimesini yüksek sesle okurdu. Bay Memz ondan sonraki kısmı hem de okuduğu metnin türüne göre mizahi, tutkulu ya da dramatik bir hava vererek okurdu. Ve neredeyse hiç hata yapmazdı. Zaten küçük bir hata yapsa bile bu müşterilerinin çoğunun gözünden kaçardı.

Her zamanki gibi üzerinde askeri kamuflaj giysisiyle oturuyordu. Geiger'i görünce, "Nasıl gidiyor, DÇ?" dedi.

205

krmz

MARK ALLEN SMITH

DÇ adamın yıllar önce Geiger'e taktığı lakaptı. Düşük Çene anlamına geliyordu.

"Bugün hiç vaktim yok," dedi Geiger hızla yürümeyi sürdürürken.

"Vay," dedi Bay Memz sırıtarak. "Bugün hiç vaktim yok. Vay canına. Tam dört kelimelik bir cümle kurdun. Se­nin üç kelimeden uzun cümle kuracağını hiç sanmazdım. Öfkeli öfkeli bir o yana bir bu yana koşturup duruyorsun. Ağzından bir kelime bile almak imkansız."

Geiger durdu. Masanın üzerinde bir şey görmüş, bu sır­tından bıçaklanmış hissine kapılmasına yol açmıştı. Bay Memz'e döndü.

"Eee nedir bugünkü teklifin, DÇ?" "İki dolar." "iki dolar mü Bir elim yağda bir elim balda yaşayan biri

iniyim ben sence? Tek bacaklı gazilere devlet ne kadar para veriyor sanıyorsun? Sana gariban gazi ne demek anlatmış mıydım?"

"Evet." "Tatile filan çıkma şansım da yok." "Tamam, beş dolar." "Şimdi makul bir rakam söyledin, DÇ," dedi Bay Memz

ve parmağını bembeyaz sakalında gezdirdi. Geiger elindeki Burger King ve eczane poşetlerini yere

bırakıp masanın üzerindeki kullanılmaktan artık iyice eski­miş haldeki Jack London'ın Deniz Kurdu romanına uzandı.

"Güzel seçim, DÇ." Bay Memz arkasına yaslandı. "Bana bir sigara ver."

Geiger, Luckies paketini çıkartıp uzattı. Bay Memz siga-

206

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

rayı dudaklarına götürürken Geiger de cebinden çıkarttığı plastik Bic çakmağı uzatmaya yeltenmişti ki adam elini sal­layarak istemediğini işaret etti.

"Yapma böyle. Biraz kendine saygı göster. Sigara içe­rek kendini öldüreceksen bari bunu tarzını koruyarak yap." Masanın üzerinden eski, krom Zippo çakmağını aldı. "Bu bebek Vietnam'dan beri yanımda. Orada günde kırk kez kullandım bunu. Her seferinde hatta hiç bitmeyecekmiş gibi yağan o lanet olası yağmurlarda dahi bir kez bile şaş­madı." Çakmağı tek bir hamlede yaktı. "Ne harika bir ses."

Bay Meniz, Geiger'in tanıdığı herkesten çok konuşuyor­du ama Geiger onu dinlemeyi seviyordu. Ayrıca adamın ha­reketlerini, iki bacaklı insanlar için yaratılan dünyayla olan ilişkisini izlemeye bayılıyordu. Uzun zamandır tükettiği vis­ki ve sigara yüzünden sesi iyiden iyiye çatallanmıştı. Bazen, damarlarındaki viski miktarı yüksekken, Bay Memz saçlarını atkuyruğu yapıp, bedeniyle fiziksel acı arasındaki dostluktan bahsetmeye başlardı. İşte Geiger o zaman büyük bir dikkatle dinlemeye koyulurdu. Bu adam acı hakkında her şeyi bili­yordu.

Bay Memz yaktığı sigarasını dudakları arasına yerleşti­rip orada bıraktı. "Hadi başla." Geiger sayfaları çevirmeye koyuldu. Ne aradığını bilmeden, oraya buraya kaçışan ka­rıncaları andıran küçük harflerle dolu sayfaları hızla çevire­rek kısa sürede okumaya uygun gördüğü bir paragraf buldu.

"Kükreyerek üzerime atılıp kolumu kaptı." Geiger okurken sesindeki uzun süredir konuşmamış olmanın ne­den olduğu garip tınıyı sezmişti. Bu sırada Bay Memz

207

krmz

MARK ALLEN SMITH

gözlerini gözlerine dikmiş, dinliyordu. Sonra birdenbire ağzındaki sigarayı bırakmadan, dumanı üfleye üfleye ez­berden okumaya başladı.

"Kükreyerek üzerime atılıp kolumu kaptı. Kıpırdama­dan durabilmek için kendimi zorladım. Oysa içim tir tir tit­riyordu."

"... Oysa içim tir tir titriyordu, " diye okudu dokuz yaşındaki çocuk.

Çocuğun babası taş şöminenin önünde oturuyordu. Ada­mın cüsseli bedeni giydiği soluk kot giysilerin içinde kay­bolmuştu. Sağ elini kenarlarını düzelttiği sakalında gezdiri­yordu, içtiği sigaranın dudaklarından çıkan dumanı ateşin ışığıyla kıpkırmızı gözüküyordu.

Burası usta bir marangozun elinden çıkmıştı. Duvarlar­la katedral tarzı tavan büyük kütüklerden yapılmıştı. Pen­cereler bir hayli yüksek yapıldığı için oturulunca ancak ağaçların tepeleriyle sonsuzluğa uzanan gökyüzü görünü­yordu. Zemin, Bosch 'un Dünyevi Zevklerin Bahçesi eseri temel alınarak binlerce tahtanın olağanüstü bir sanat eseri oluşturacak şekilde, adeta takıntı derecesinde hassaslıkla birleştirilmesinden oluşuyordu.

" 'Tek eliyle beni sımsıkı tuttu. Biraz daha sıkınca tüm direncim kesildi. Avazım çıktığı kadar bağırdım. Ayaklarım yerden kesildi. Acıya tahammül edemiyordum. "'

"Burada dur, oğlum. Acıya yeniliyor. Ama asıl soru şu, neden?

"Çünkü... Çünkü güçsüz olduğu için. " "Güçsüz, evet. Ama bedensel olarak değil. Gerçek gü-

208

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

c ün kaslarla bir ilgisi yoktur. Onun zihni güçsüz. Çünkü acıyı bilmiyor. Ve bizler bilmediğimiz şeylerden korkarız. Ve bu korku da bizi güçsüzleştirir." Sigarasından derin bir nefes aldı. "Şimdi izle. " Sigarayı ağzından alıp ucunda­ki külleri silkeleyip ateşin iyice belirginleşmesini sağladı. Sonra sigarayı gözünü bile kırpmadan ovucunun ortasına iyice bastırıp söndürdü.

"Gördün mü, evlat? Bedenle bir ilgisi yok. Her şey zi­hinde. "

Geiger, Bay Mcmz'in ezberden okuduğu sayfanın sonuna geldiğini ve arkasına yaslanıp beklemeye koyulduğunu o an fark etti. Gözlerini Geiger'den ayırmadan izmariti alıp bir kenara fırlatırken yüzünde-delice bir gülümseme belir­di. Geiger cebinden çıkardığı beş doları uzattı. Bay Memz parayı alıp öptü.

"Soru, DÇ." "Ne?" "Görkemli performansım sırasında söylediklerimi say­

fadan takip etmedin. Hata yapıp yapmadığımı nereden bi­liyorsun?"

"Daha önce okudum. Defalarca." "Bunu neden söylemedin?" "Unutmuşum." Dönüp yürümeye koyuldu. Yokuş aşağı yürümenin etki­

siyle yan koşar gibi ilerliyordu. Giderek ısınan hava adeta sokakların ateşten bir perdeyle kaplandığı hissi uyandırı­yordu. Oto tamirhanesinin girişindeki iki adam ellerindeki basınçlı aletlerle kan kırmızı bir Magnum'un lastiklerinin

209

krmz

MARK ALLEN SMITH

cıvatalarını gevşetmeye çalışıyorlardı. Güneş ışığı adamla­rın terden sırılsıklam olmuş sırtlarının pırıl pırıl parlamasına neden oluyordu.

Geiger'in gözünün ucuyla bir parıltı görür gibi oldu. Dönüp baktığında gümüş renkli, filtre camlı bir Lcxus'un sokakta ağır ağır ilerlediğini gördü. Geiger park halinde­ki araçlardan birinin arkasına çömelip Lexus'un yanından geçip Bay Memz'in evinin önüne yönelişini izledi. Sürücü camı indirince içeriden dışarı sigara dumanı yayıldı. Adam elindeki güneş ışığıyla parıldayan dört beş santim büyük­lüğündeki bir kartı uzattı. Bay Memz sandalyesinde eğilip karta yakından baktı. Dudakları oynuyordu ama Geiger bu­lunduğu yerden adamın ne dediğini anlayamamıştı.

Cam tekrar yukarı kalktı ve Lexus yola koyuldu. Geiger, Hall'ün sigorta kartında adamın Lexus kullandığının yazılı olduğunu hatırlıyordu. Ama aracın rengi aklına gelmemiş­ti. Aracın Amsterdam istikametine doğru ilerleyip gözden kayboluşunu izledi. Sonra hızla Bay Memz'in yanına gidip arkadan adamın kulağına eğildi.

"Bay Memz." Gazi sanki biri, 'Bomba' diye bağırmışçasına irkilip ye­

rinden sıçradı. Sonra arkasına döndü. "Lanet olsun! Bana bunu bir daha yapma!" "Sana bir şey sormam gerek," dedi Geiger. Bay Memz arkasına yaslanıp derin bir nefes aldı. "DÇ

sen suskunken daha iyiydin sanki." "Şu Lexus'un sürücüsü sana ne sordu? "Bana sana benzeyen birinin fotoğrafını gösterdi. Adının

210

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

Geiger olduğunu söylediği bu adamı buralarda görüp gör­mediğimi sordu. Adın Geiger mi senin, DÇ?"

Fotoğrafını nereden bulmuşlardı? Gerçeklik algısının bir kez daha sarsılmaya başladığını fark etti. Dışarıyla temas kurdukça işler daha bir sarpa sarıyordu.

"Sen ne dedin?" Bay Memz tırnağının ucuyla sakalını kaşıdı. "Silah ar­

kadaşıma zarar verecek hiçbir bilgiyi paylaşmadığım gibi hiçbir eylemin içerisinde de olmam."

"Ne?" "Kural dört, dostum. Meslek ahlakı kuralları. Sen de uy

bu kurallara." Bay Memz gülümsedi. "Adama seni hiç gör­mediğimi söyledim."

Geiger doğrulurken adamın gözlerinin parıldadığını fark etti. Bunun manasını da ne söylemek üzere olduğunu da an­lamıştı.

"Teşekkürler," diyerek eve yöneldi. "Hey, DÇ," diye seslendi Bay Memz. "Herifin çok kes­

kin gözleri var. Ben o gözleri görür görmez tanırım. Kısa­cası kıçını kolla, dostum!"

Geiger şifreyi tuşlayıp içeri girdiği anda çocuğun masada oturduğunu gördü. Siyah dosyalardan üçü önünde açık halde duruyordu.

Ezra gözlerinde delice bir öfkeyle Geiger'c döndü. "Sen bu işi mi yapıyorsun? Bunu?"

Geiger'in başındaki basınç dayanılmayacak boyuttaydı. Ama zorlukla da olsa kapıyı kapatıp, şifreyi tuşlayabildi.

211

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Senin neyin var?" diye sordu çocuk ayağa kalkarken. Çocuk panikten elini kolunu sallıyor, sürpriz kutusundan fırlayan yaylı oyuncak misali sallana sallana yürüyordu. Geiger çocuğun hareketlerini zorlukla takip edebiliyordu.

"Şimdi konuşmayalım," dedi Geiger. Sesi kendi kulağı­na uzaklardan bir yerlerden geliyormuş gibiydi. Işıklar, ses­ler iç içe geçmişti. Kitaplar buna aura adını veriyor, nadiren de olsa şiddetli migren krizi öncülü diyorlardı.

"Eğer işin buysa bana neden aynı şeyi yapmadın?" Çocuk avazı çıktığı kadar bağırıyor, sesi baş ağrısını da­

yanılmaz hale getiriyordu. Çocuk sanki sesten yapılmış bir bıçağı vücuduna saplayıp duruyor gibiydi.

"Şimdi... konuşmayalım." dedi Geiger. Geiger çocuğa doğru yöneldi ama hareket edince başı

feci şekilde dönmeye başladı, o da hemen durdu. Kendi so­luklarını duyuyor, ama sanki bu soluklar arkasında duran bir yabancıya aitmiş gibi hissediyordu. Elindeki poşetleri yere bırakıp CD rafına yöneldi. Bölmeye girmeden önce müziğe ihtiyacı vardı. CD kapaklarını okumak için gözü­nü kıssa da bir türlü bunu başaramadı. Bu seferki nöbet daha öncekilerle kıyaslanamayacak kadar güçlüydü. Yön duygusu, algılama kabiliyeti, dengesi, simetri kavramı iç içe geçmiş, kaosun içinde kalmıştı. Rafa doğru uzandığı anda beyni gözlerinden şimşekler çıkmasına neden olacak derecede şiddetle zonklamaya başladı.

Ama Ezra'nın öfkesi yatışmış değildi. "Neden beni kurtardın?" diye bağırdı.

"Sus!" Geiger de bağırmış ama bu yüzden ağrı taham-

212

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

mül edemeyeceği boyuta ulaşmıştı. Bacaklarının gücü tü­kenip inleyerek dizleri üstüne çöktü.

Masanın arkasındaki Ezra şaşkınlıkla, "Ne... Neyin var senin?" diye sordu kekeleyerek.

Geiger sağa sola sallanarak şakaklarını ovalamaya ko­yuldu. Bu sırada anlaşılmaz bir şey söyledi

"Özür dilerim!" dedi çocuk. "Özür dilerim! Lütfen beni cezalandırma!"

Geiger yerde emekleyerek tek huzur bulabildiği yere, bölmesine doğru ilerlemeye çalışırken gözlerini yerdeki süslemelere dikerek ışıktan mümkün olduğunca az etkilen­meye çalışıyordu. Sağ elini uzatıp kapının pirinç kolunu bin bir zorlukla açarak içeri girdi. Kapıyı kapatıp, karanlığa tes­lim oldu.

Ancak uzunca bir süre sonra Ezra'nın kendisine seslen­diğini işitti.

"Geiger! Bir şey söyle!" "Müzik," diye zorlukla cevap verdi Geiger. "Müzik aç." Sağ kolunu başının altına yastık yapıp, sol koluyla diz­

lerini kamına kadar çekti. Beyni alevler içindeydi. Etinden et kopuyormuş gibi geliyordu. Soluk almasını imkansızlaş-tıracak derecedeki ağrıyla şimdi yüzleşiyordu. Geiger etini, kanını tüketerek güçlenen bir yaratıkla mücadeleye koyul­muştu.

Sonra müziği duydu. Zarif, duygusal, huzur verici bir ses. Gözlerini kapattı. Sesin rengini görüyor, notaların tadı­nı alıyor, muhteşem ezgiyi zihnindeki alevlerin harını alan serin yağmur damlaları olarak algılıyordu.

Ezra, Geiger'in müzik istediğini duyunca CD rafına

213

krmz

MARK ALLEN SMITH

doğru yönelmiş ama birden kanepenin yanındaki keman kutusunu fark etmişti. Şimdi Geiger'in içerisinde olduğu bölmenin kapısına çömelmiş halde, titreyen parmaklarını enstrümanın tellerinde dolaştırıyordu. Çenesinin altına yer­leştirdiği keman onda da rahatlamanın ötesinde duygular hissettiriyordu. Sırtını dayayacak bir yer bulduğunu, yanın­da aşina olduğu, kendisini tüm bu olup bitenlerden koru­yup, başına kötü bir şeyler gelmesine mani olacak büyük bir gücün varlığını hissetmeye başlamıştı. Gözlerini kapatıp çalmayı sürdürürken birden durumu idrak etti. O da acıları­nı dindirip bir nebze olsun huzura kavuşabilmek için müzi­ğe ihtiyaç duyuyordu.

214

krmz

14

i

Harry internet kafelerden her zaman uzak durmuştu. Bi­rilerinin yanına oturup neler yaptığını izlemesini iste­mezdi. Ayrıca bu tür yerlere güvenmez, online güvenlik tedbirlerinin bir işe yaramayacağını düşünürdü. Ama şimdi başka çaresi olmadığından Chaıiotte's Web Cafe'deki altı dizüstü bilgisayardan birinin karşısına geçmek zorunda kal­mıştı. İncecik parmaklarıyla elindeki çöreğin içindeki ceviz parçalarını sanki bir altın arayıcısıymış gibi dikkatle ayıkla­yıp, bulduklarını hayranlıkla inceleyen Lily'iyse sol yanına oturtmuştu.

Dışarıda tüm kentin fırının içinde olduğunu düşündür­tecek müthiş bir sıcak vardı. Böyle sıcaklarda kornalar ha­karet anlamı içermeye başlar, en ufak bir kaş çatma dahi tehdit olarak algılanırdı. Ama kafedeki klimalar Harry'nin duvarlardaki kolonlardan yükselen, hiçbir şeye benzeme­yen caz ezgilerini bile hoş görmesine neden oluyordu. Ayrı­ca tezgahtaki Asyalı çocuktan aldığı kahve de o kadar kötü değildi.

215

krmz

MARK ALLEN SMITH

Harry kahvesinden bir yudum alırken bir yandan Geiger'den isteyeceği şeyi nasıl kelimelere dökebileceği-ni düşünüyordu. Aol online mesajlaşma programına Stick-ler adıyla girip, GGGG'nin durumunu kontrol etti. Geiger çevrimiçiydi. Ne yazmalıydı? Ben pes etmek üzereyim dostum, her tarafım yara bere içinde. Peşime herifin biri takılmış durumda. Sürekli takip ediliyorum. Bana adresini söyle, diye yazmalı mıydı? Bu noktaya nasıl gelmişti? Orta­ğı kabul ettiği adamın gerçekten de nerede oturduğuna dair en ufak bir fikri yoktu.

Carmine'i arayıp yardım istemeyi ya da en azından bir süreliğine barınabileceği bir yer talep etmeyi düşün­dü. Ama Carmine'i düşünmek bile tüylerini ürpertiyordu. Onu yıllar önce bir seansta görmüştü. Şüpheli, Carmine'e yaptığı inşaatlar için banyo malzemeleri tedarik eden bi­riydi. Carmine adamla ilgili birtakım duyumlar almıştı. Bunu Harry'e herif kullanılmış malzemeleri yeni fiyatına satıyor diye açıklamıştı. Carmine büyük bir soğukkanlı­lıkla şişesi yüz seksen beş dolarlık Chartreuse VEP Green viskisini yudumlayarak şüphelinin dakikalar içinde yaptı­ğı şeyi itiraf edişini izlemişti. Sonra Harry, şüpheli şahsı Carmine'in güvenli evlerinden birine, tabii kimin için gü­venli olduğu tartışılır, götürüp teslim ettiği sırada, Carmi­ne yanına gelip, omzunu sıkarak şöyle demişti:

"Harry, Harry. Dostumuzun inanılmaz bir estetiği var değil mi? İnsana satrançla boks karışımı bir müsabaka izli­yormuş gibi geliyor."

"Çok güzel ifade ettiniz, efendim."

216

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

"Kasparov'la Muhammed Al i birleşimi gibi. Adamımız dahi."

Harry Carmine'in bu cümlenin sonunda yüzünde beliren gülümsemesini hâlâ net biçimde hatırlıyordu. Bu, adamın ta­kım elbisesinin cebindeki kusursuz biçimde katlanmış ipek mendil kadar yumuşacık bir gülüştü. Carmine, Harry'e bazı insanların kendilerini tam manasıyla mutlu edecek işi yap­tıklarını, istedikleri her şeye de sahip olmalarının sırrının ar­kalarında da gözlerinin bulunması olduğunu düşündürtürdü. Her zaman ellerinde kozları olur, çıkar sağlamak için de bu kozlarını gözlerini dahi kırpmadan hem de ilk fırsatta kulla­nırlardı.

Şu an için Harry açısından ne zaman ne yapacağını en iyi bildiği kişi Geiger'dı. Her ne kadar dünkü tuhaf davranışla­rıyla Harry'nin dünyasını şaşırmasına neden olsa da Geiger tek umuduydu. Onu uçuruma yuvarlanmaktan kurtaracak tek el ona aitti. Geiger elinde kalan tek şeydi.

Harry parmaklarını klavyede gezdirmeye koyuldu.

Ezra sabit oturamayacak kadar çok korkuyordu. Paniğini yatıştırmak için Geiger'in işlemelerle bezeli zeminini in­celemeyi sürdürerek salonda dolaşıp duruyordu. Geiger Honegger'in sonatı bitip Faure'nin mi minör sonatının ya­rısına gelinceye dek dışarı çıkmadı. Ezra müziğin işe ya­rayıp yaramadığını bilemiyordu. Geiger son gördüğünde öylesine kötü durumdaydı ki böylesine şiddetli bir nöbet neticesinde ölmüş olması dahi mümkündü.

Ezra bölmenin kapısını açtı. Geiger'in fetüs pozisyonun­daki yatışından nefes alıp almadığını anlamak imkansızdı.

217

krmz

MARK ALLEN SMITH

Bu yüzden Ezra spor ayakkabısının burnuyla adamın topu­ğuna dokundu. Geigcr aniden sol eliyle bacaklarını kamına daha da çekip bir sonraki saldırıyı karşılamaya hazırlanan bir tespih böceği misali tortop oldu.

"Uyuyor musun?" diye fısıldadı Ezra. İçeri girip Geiger'in yanına çömeldi. Sonra biraz gerile­

yip karşısındaki aynalarda yüzüne baktı. Babası da böyleydi işte. Görülebilen ama asla dokunulamayan bir yansımadan ibaretti. Yılda iki hafta görebilirdi. Sonrasındaysa baba onun için sadece telefondaki bir ses ya da internet üzerinden konuştuğu biri demekti. Ezra aynı anda hem öfkelenmiş hem de korkuya kapılmıştı. Babasının nerede olduğunu merak ediyordu. Bir yandan ölmüş olmasını istiyor bir yandan da güvende olması için dua ediyordu. Babasının bencilliğinden tiksiniyordu. Onun yüzünden Ezra kokusunu takip ederek izini süren canavarlardan kaçabilmek için bu bölmede tıkılıp kalmıştı.

Ezra ayağa kalktı. Geiger'in üzerine basmamaya dik­kat ederek bilgisayarın karşısındaki sandalyeye geçti. Alt kısımda yanıp sönen AIM imlecini tıklayıp, Misafir adıyla çevrimiçi oldu. Sonra da sohbetlerinde babasının kullandığı isim olan BigBossMan'a mesaj yazmaya koyuldu.

Bir an için başını kaldırıp yerde kımıldamadan yatan Geiger'e bakıp yeniden ekrana döndü.

MİSAFİR: Ben EZ. Neredesin?

Gönder sekmesine basıp pencereden dışarı bakmaya ko­yuldu. Bulunduğu yerden dışarıdaki ışıklar gözükmüyor,

218

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

dışarıdan yalnızca ses geçirmez camlar yüzünden belli be­lirsiz bir uğultu geliyordu.

Gelen mesaj olduğunu gösteren ses Ezra'nın yerinden sıçramasına neden oldu. Derin bir nefes alıp ekrana eğildi. Ekranın dörtte birinde sade fontlardan biri kullanılarak ya­zılmış bir mesaj belirmişti.

STICKLER: Hey. Benim.

Stickler? Ezra yumuşak deri koltukta arkasına yaslan­dı. Stickler da kimdi? Sanki tanıdığı biriymiş gibi samimi bir şekilde karşılık vermişti. Ezra ellerini uzattı ama par­maklarını basmak yerine tuşlar Üzerinde dolaştırıp ne yap­ması gerektiğine karar vermeye' çalışıyordu. Bir an için korkudan kendinden geçecekmiş gibi hissetti. Kendisi için, babası için, bölmedeki adam için korkuyordu. Ya Geiger uyanmazsa ne yapacaktı? Ezra nerede olduğunu bilmiyordu ama burada kilitli olduğunun farkındaydı.

Derin bir soluk alıp parmaklarını tuşlarda gezdirmeye koyuldu.

Harry mesaja bakakaldı.

GGGG: Sen kimsin?

Bu; ancak çok boş zamanı olan kötü bir tanrı tarafından yapılabilecek türden saçma sapan bir şaka gibiydi. Harry yanıtı yüksek sesle verdiğini fark etmeyecek kadar çok şa­şırmıştı.

219

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Ne diyorsun be?" İçendeki bütün başlar bunu kimin söylediğini görmek

için ona doğru döndü. Lily bile elindeki çörek projesinden başını kaldırıp, patilerini temizleyen bir kedi gibi panrıak-larını yalamaya başladı. Harry çevrilen başlara aldırmadan yazmaya koyuldu.

STICKLER: Kim miyim? Sen kimsin?

GGGG: Ben Geiger değilim. Ezra'yım.

STICKLER: Kaçırılan çocuk?

GGGG: Evet. Sen kimsin?

STICKLER: Harry. Geiger'in arkadaşı. Nerede o? Hemen çağır.

GGGG: Uyuyor.

STICKLER: Uyandır.

GGGG: Bunu yapmaktan korkuyorum. Ona bir şey oldu. Kötü

bir şey.

STICKLER: Nasıl yani?

GGGG: Çok tuhaftı. Nöbet geçirdi sanki.

STICKLER: Nöbet mi?

GGGG: İnleyerek dizleri üzerine çöktü. Canı çok yanıyordu. Kör

olmuş gibiydi. Sonra sürünerek bir kabine girip yerde uyumaya

başladı.

Harry durdu. Geiger felç mi olmuştu? Ya da kalp krizi mi geçirmişti? Yoksa sara nöbeti miydi bu? Ama ne olduğunu merak ediyor olsa da Harry o an için Geiger'in başına böy­le bir şey gelmiş olmasına hiç şaşırmadığını fark etmişti. Seans odasında yaşananlar ve sonrasında çocuğu yanında götürme kararı sadece başlangıçtı. Yıllardır tanıdığı Geiger

220

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYGRUM

sırtında büyük yüke rahatlıkla tahammül edebilen müthiş güçlü biriydi. Bu yük onu sonunda dizleri üstüne yıkmış mıydı? Tüm bu sorular bir yana, Harry aslında uzun zaman­dan beri benzer bir durumun gerçekleşmesini bekliyordu.

Harry yeniden yazmaya başladı.

STICKLER: Nerede hastalandı? Neredesin?

GGGG: Anlamadım? Geiger'in evindeyim.

STICKLER: Onu anladım. Orası nerede?

GGGG: Bilmem. Buraya geldiğimde gözlerim kapalıydı. Panjur­

lar da kapalı. Dışarıyı göremiyorum. Nerede olduğumu nerden

bileyim?

Arkadaşıyım dememiş miydin?'

•

Harry sabrının sonuna geldiğini hissediyor, her geçen saniye huzursuzluğu artıyordu. Ayrıca çocuklarla iletişim kurmak ona hep zor gelmişti. Çocukların içlerinin dışları­nın bir oluşu kendisini beceriksiz hissetmesine neden olur­du. Çocukla konuşmak onun açısından ipte yürümeye çalış­makla eşdeğerdi.

STICKLER: Dinle, evlat. Korktuğunun farkındayım. Seni suçla­

mıyorum. Ama ben Geiger'in arkadaşıyım. Sadece daha önce

hiç evine gitmedim. Seni, arabaya bindirdiği sırada Geiger'in

yanında olan adamı hatırladın mı? İşte o bendim.

GGGG: Tamam. Peki, beni nasıl bulacaksın? Nerede olduğumu

bilmiyorum. Ayrıca kapı da kilitli.

STICKLER: Bir çare düşüneceğim.

GGGG: Acele et.

221

krmz

MARK ALLEN SMITH

Öfkeden çıldıracak hale gelen Harry elini olanca gücüy­le masaya vurup müthiş bir gürültü çıkarttı. Lily irkilip, ba­şını kaldırdı.

"Tanrım!" diye bağırdı Harry. Asyalı görevli çocuk hemen yanına gelip, espresso le­

keli parmaklarıyla çenesindeki sakalı sıvazlayarak kulağına eğildi.

"Çok gürültü yapıyorsunuz, bayım," dedi. "Çok fazla." Harry hiçbir şey söylemeden ekrana bakmayı sürdürdü. "Hey, bayım? Beni duyuyor musunuz?" Harry öfkeyle başını kaldırdı. Sıkılı dişleri arasından tek

bir kelime çıkmıştı. "Evet?" "Çok gürültü yapıyorsunuz." "Öyle mi? Özür dilerim."

"Bir daha bağırmak yok," dedi görevli. "İnsanlar sizi dinlemek zorunda değil. Tamam mı?"

Harry ellerini masaya dayayıp, derin bir nefes aldı. "Söylediklerini duydum," dedi. "Bağırmak yok. An­

ladım." "Tamam," dedi görevli, ardından kucağındaki kırıntı­

larla oynayan Lily'e döndü. "Ve siz, bayan. Etrafı kirle­tiyorsunuz. Biraz daha dikkatli olabilir misiniz?" Sonra duvardaki levhayı işaret etti. BİLGİSAYAR BAŞINDA YEMEK YEMEYİNİZ. Kıza başını salladı. "Tamam mı, bayan? Çok teşekkürler."

Harry ayağa kalkınca çocukla burun buruna geldi. Bir anda müthiş öfkelenmiş, adeta çocuğa karşı kinle dol­muştu.

222

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Dinle dostum," dedi. "Bundan sonra hiç ses çıkarma­yacağım. Birazdan işim bitiyor zaten. Ama sen de onunla konuşmayacaksın."

Çocuğun yüzünde belli belirsiz bir gülümseme belir­mişti. "Beni tehdit mi ediyorsunuz?" diye sordu. "Şaşırtıcı çünkü hiç de birilerini tehdit edecek biri gibi görünmüyor-sunuz?"

Harry eliyle yüzüne dokundu. Suratının hali tamamen aklından çıkmıştı. Öfkesi aniden sönerken yerini şaşkınlık ve mahcubiyete bıraktı.

Bilgisayardan yeni bir mesaj geldiği uyarısı işitildi.

GGGG: Hâlâ orada mısın?

Bilgisayardan gelen sesi duyunca Lily de şarkı söyleme­ye başladı. "Jingle beli, jingle beli, jingle beli rock... "

Şarkıyı gözlerini karşıya dikip boş boş bakıp, yalnızca solgun dudaklarını oynatarak söylüyordu.

Görevli çocuk bir an için Lily'e bakıp ardından Harry'e döndü. "Onun neyi var?"

"Ona aldırma dedim sana değil mi?" Ama bir şey Lily'nin davranışlarını tetiklemişti. Kız şar­

kıyı daha da yüksek bir sesle söylemeye koyuldu. Bağır­maktan sesi çatallanmıştı.

"Bir şey mi içti?" diye sordu çocuk. "Sadece eğleniyor," dedi Harry. "Şimdi izin ver de işimi

bitireyim. Sonra hemen çıkıp gideceğiz." Lily şarkısına devam ediyordu. Sonunda ellerini iki yana

açarak şarkıyı bitirdi. "That's the jingle beli rock!"

223

krmz

MARK ALLEN SMITH

Bu son hareket dengesini bozdu. Tutunmak için çabalar­ken de eli Harry'nin fincanına çarparak tüm kahveyi bilgi­sayarın üzerine döktü.

"Tamam, bu kadar!" dedi görevli. "İkiniz de terk edin burayı."

Adam öfkeyle üzerlerine doğru yöneldiği sırada Harry Li ly ' i kolundan tutup kardeşini yeniden taburesine oturttu.

"Bekle! Kıpırdama!"

Harry'nin yanıtını beklerken giderek gerilen Ezra sonun­da dayanamayıp bilgisayarın başından kalktı. Ayaklarını yere vura vura bağırmak istiyor ama bölmedeki canavarı uyandırmaktan korkuyordu. Ezra, Geiger canavar olduğunu düşünmese de adamın içinde bir canavar barındırdığına ke­sinlikle emindi. Ezra bu canavarın Geiger'i dizleri üzerine çökertişini izlemişti. Şimdi onu yeniden kendine getirmeyi de bu yüzden asla istemiyordu.

Paniğini kontrol altına alabilmek maksadıyla bilgisayar­dan uzaklaşıp Geiger'in CD raflarının önünde yere bıraktığı poşetlere yöneldi. Önce üzerinde Burger King logosu olan poşetten bir hamburger aldı. İki ısırıkta yarısını bitirmişti. Sanki uyuşturucu bulmuş bir müptela gibi zevkle lokmasını yuttu. Sonra aniden çığlığı basarak poşete uzandı.

"Fiş!" Burger King torbasını parçalayıp patates kızartmalarını

her yana saçtı. "Fiş... Hadi, fış!" Ama yoktu. Bu kez eczane poşetine alıp baş aşağı çevir­

di. Önce Advil şişesi düştü. Sonra da küçük bir kağıt parça-

224

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

sı süzülmeye başladı. Ezra fişi havada kapıp üzerindekileri okudu.

"Evet!" Yeniden bilgisayara döndü.

Görevli çocuk elindeki bezle ortalığı temizlemeye çalışı­yordu.

"Size gidin dedim değil mi?" "Biraz müsaade et, dostum," dedi Harry. "Beş dakika.

Sadece o kadar. Bir daha bir şey yapmayacak." "Gidin." "Üç dakika." "Derhal," dedi görevli çocuk ve emrinin daha net anlaşıl­

ması için işaret parmağını bilgisayarın kapatma düğmesine uzattı. Harry atılıp adamın kolunu sımsıkı kavradı. Başının belaya girmesine ramak kaldığının farkındaydı.

Görevli çocuk şaşkınlıkla ona bakarak, "Kolumu bırak­mazsan polis çağıracağım," dedi.

"Sadece bir mesaj daha atmama izin ver, dostum," dedi Harry. "Sadece bir tane."

"Derhal defol buradan. Ve Bayan Jingle Bells'i de ya­nında götür."

Görevli çocuk artık alenen bağırmaya başlamıştı. O es­nada bilgisayardan yeni bir mesaj geldiğini gösteren neşeli uyarı sesi işitildi.

GGGG: 1474 Amsterdam La Vida eczanesi yakınlarındayım!

Harry klavyeye uzandı ama görevli bu kez daha atik dav-

225

krmz

MARK ALLEN SMITH

ranıp bilgisayarı kapatmayı başardı. Ekran bir anda karardı. "Dışarı! İkiniz de dışarı!"" Harry, Li ly ' i elinden tutup ayağa kaldırdı. Sonra birbir­

lerine yaslanarak kapıya yöneldiler. Ama Harry mutluydu. Neticede elinde bir adres, gideceği bir yer vardı.

Ezra, Geiger'in masasının yanından ekrana bakmayı sürdürüyordu.

STICKLER sohbetten çıktı. Çevrimdışı mesaj alamaz.

Yarısını yediği hamburgeri alıp yeniden oturdu. Kedi ge­lip kucağına çıktı. Ezra bir eliyle hamburgerini yerken diğer eliyle kediyi okşuyor ve ağlamamaya çalışıyordu.

226

krmz

15

Mitch'in kahvesi buz gibi olmuştu. Gece gündüz kahve içer ama soğuduğunda nefret ederdi. Kahve soğuyunca süt ve attığı üç şeker dilinde iğrenç bir tat bırakır, o da dilini dişle­rine sürterek ağzının tadını yerine getirmeye çalışırdı.

Kahveyi camdan dışarı döküp yer tespit cihazını bir kez daha kontrol etti. Hedefle kız kardeşi hâlâ lokantadaydılar. Böyle giderse dünyanın en uzun kahvaltısını etmiş olacak­lardı. Belki de hedef kahvesini ancak yudum yudum içebi­liyordu. Neticede adamın görünüşünden Ray'e vurmadan önce onun da birkaç tane esaslı darbe aldığı ortadaydı.

Yıllar önce Ray'le ilk tanıştığında Mitch onu beş dakika kadar süzmüştü. Koca penisli, küçük beyinli, deli cesaretli biri olduğu kanaatine varmıştı. Kafatasını açıp beynine ba-kabilseniz ön lobunda KURALSIZ yazısını görebilirdiniz. Ama Mitch, Ray'le hiç sorun yaşamamıştı. Uluorta osuıuı-du tamam ama yapması gerekeni nasıl yapacağını da gayet iyi bilirdi.

227

krmz

MARK ALLEN SMITH

Mitch, Ray'e güveniyor ama aradan bunca sene geçmiş olmasına rağmen hâlâ Hall'e tam manasıyla itimat ede­miyordu. Mitch hayatı bir futbol maçı gibi algılar, taktik tahtasındaki kurguya göre hareket eden bir teknik direktör gibi karşısındakinin saldırgan bir tutum mu sergileyeceğine yoksa savunmada kalmayı mı tercih edeceğine karar verme­ye çalışır, davranışlarını da ona göre biçimlendirirdi. Oysa Hail için her iki tavrın da birbirinden farkı yoktu ve her iki durum da genellikle gerçekleri yansıtmazdı. İncelikli dü­şünmediği için de genellikle ayrıntılar gözünden kaçardı.

Hail göründüğü gibi biri değildi. Şu sert adamlardan biriymiş gibi giyinirdi ama alakası bile yoktu. Söylenileni çok komik bulduğunu söyler ama çok nadiren gülerdi. Her zaman kurallara uygun hareket etmekten bahseder ama iş pratiğe döküldüğünde kuralları küçümsemekten kaçın-mazdı. Her zaman arkandaymış gibi davranır ama aslında seni korumak için aman aman bir şey yapmazdı. Ayrıca işinde iyi olmasına karşın sanki bu işi yapmaktan zerre ka­dar mutlu değilmiş gibi davranırdı. Hail, Ray'in tam zıd-dıydı. Bu da Mitch açısından onun kesinlikle güvenilmez biri olduğu manasına geliyordu.

Mitch yerdeki sırt çantasına uzanıp içinden bir Nitro -Tech protein tableti alıp ağzına atıp emmeye koyuldu. Bu tabletler olmadan asla evden çıkmazdı. Çalışırken insan her zaman yemek yeme fırsatı bulabileceğine güvenemezdi. Ayrıca yemek bulsan bile içinde kim bilir neler olurdu. Her şey çok pisti. Yiyecekler, sular, gazeteler, filmler, insanların vücutları ve kafalarının içleri. Mitch sağlığını korumak için

228

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

doğru şeyler yemeye dikkat ederdi. Günde en az beş altı kere bileğine baş ve işaret parmaklarıyla bastırıp cildinin pörsümeyc başlayıp başlamadığını kontrol ederdi.

Şimdi içinden keşke kahvemi dökmemiş olsaydım diye geçiriyordu. Boğazına takılan tableti o zaman daha kolay­lıkla yutabilirdi. Oturduğu yerden Columbus Meydanı nın köşesindeki seyyar satıcıyı görebiliyordu. Lokantadakilere görünmeden oraya gidebileceğine emindi. Bir şeyler içmek zorundaydı. Takip cihazını bir kez daha kontrol edip taksi­den inerek köşeye yöneldi, Arada lokantanın güneş ışığıyla parıldayan pencerelerine göz atmayı ihmal etmiyordu. Hızlı adımlarla tezgaha ulaştı. Pişirdiği kuşkonmazların sıcaklığı yüzünden alnı ter içinde kalmış, sakallı, siyahi satıcıya lo­kantadan görülemeyecek açıdan yaklaştı.

"Bir şişe su," dedi. "Suyum yok. Hepsini çaldılar."' Mitch başını salladı. Adamın konuşma tarzı onun yaban­

cı olduğunu ele veriyordu. Suriyeli. Lübnanlı, Hindistanlı hatta israil'li olabilirdi. Önemli de değildi.

"Zor bir iş değil mi?" dedi Mitch. "Sorma. Memlekette daha kötü. Her şeyi çaldılar." "Memleketin neresi?" "Şam." Mitch bir kez daha başını salladı. Haklı olduğunu gör­

mek her zaman hoşuna giderdi. "Bir Red Bull ver bana." "Tamam. Bir Red Bull." Buz dolu kovaya eğilip bir kutu Red Bull aldı. Mitch

adama parayı verip kutuyu alıp açtı. Sonra bir yudum aldı. Lokantanın kapısını gayet rahatlıkla görebiliyordu. Hat-

229

krmz

MARK ALLEN SMITH

ta içerideki masa, sandalyelerin üçte birlik kısmı da gö­rüş açısı içindeydi. Ama ne hedefi ne de herifin kaçık kız kardeşini görebildi. Birden nabız atışları hızlandı. Üstelik buna hızlı içtiği Red Bull'un içerdiği yüksek miktarda­ki kafein neden olmamıştı. Zonklayan şakaklarında stresi somut biçimde hissediyordu.

Lokantanın hemen karşısındaki kavşağın yan tarafı­na park etmiş kamyonete baktı. Columbus istikametinden yaklaşan bir dağıtım kamyonunu görünce yerinden fırlayıp, kamyonun arkasına saklanmaya çalışarak karşı tarafa geçti. Kamyonetin arkasına doğru geçip tam karşıdan lokantaya baktı.

"Lanet olsun," dedi. Cep telefonunu çıkartıp iki tuşa do­kundu. İlk çalışın yarısında telefon açıldı.

"Evet?" Bu Hall'dü. "Kaçtılar," dedi Mitch. Hail rahatsız edici bir süre sessiz kaldı. Sonra, "Ne za­

man?" diye sordu. Mitch sıkıntıyla yüzünü ekşitti. "Bilmiyorum." "Durumu netleştirmek için üç soru soracağım," dedi

Hail. Mitch bu üç sorunun aslında olumsuz durumun nelere

yol açacağını ortaya koymak için yapılacak yorumlar oldu­ğunun farkındaydı. Hail genel tarzı itibariyle bu soruları işi yüzüne gözüne bulaştıranın Mitch olduğunun altını çizmek, onun aslında nefes almayı dahi hak etmeyen bir olduğunu ifade etmek için yöneltirdi.

"Bir," dedi Hail. "Hedefler lokantada kahvaltı ediyorlar­dı öyle mi?"

230

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

"Doğru." "İki. Sen de lokantanın önüne park edip takip cihazını

kontrol etmiyor muydun?" "Doğru." "Üç. O zaman nasıl kaçtılar oradan?" "Bilmiyorum," diye bağırdı Mitch. "Takip cihazına göre

hâlâ lokantadalar!" Hail ses tonunu fısıltı seviyesine düşürerek, "Mitch ne­

redesin?" diye sordu. "76. Cadde'yle Columbus'un kesiştiği yerde, lokantanın

önündeyim." "Arabada, takip cihazını kontrol ediyorsun sanıyordum." "Şimdi lanet olası bir kum Red Bull almak için indim!

Sadece iki dakikalığına uzaklaştım arabadan. Üstelik gözü­mü lokantanın kapısından bir an bile ayırmadım."

Mitch şu an görüntülü görüşme yapsa karşısında nasıl bir yüz ifadesi göreceğini tahmin ediyordu. Direksiyonda, bir parmağıyla tempo tutuyor olmalıydı. Büyük bir ihtimal­le dudaklarının arasında bir sigara vardı. Yanındaki Ray'le de arada bakışıyorlardı herhalde.

"Arabaya geri dön," dedi Hail. "Ve cihazı kontrol et." "Tamam," dedi Mitch koşar adım arabaya yönelirken,

bir yandan da içinden Hall'ün bu kaba tavırlarına söyleni­yordu. Bir budalaymış gibi davranılmaktan nefret ediyordu. Ön koltuğa oturup cihazın ekranını kontrol etti.

"Hâlâ hareketsiz," dedi Hall'e. "Lanet olası kucağımda otursa aynen böyle gözükür herhalde. Anlayamıyorum."

"Lokantaya gidip bir iki soru sor. Sonra beni ara." "Siz ikiniz neredesiniz?"

231

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Batı Yakası'nda. 130. Yolda." "Çocuğun telefonu bir daha kullanıldı mı?" "Hayır." "Hedefin?" "Hayır." "Çocuğun annesinin?" "Hayır." Hat kesildi. "Lanet olsun," diye mırıldandı Mitch. "Hem size hem

de bana."

Rita adam içeri girdiği anda kızıl saçlarıyla bıyığını fark etti. Hemen Mitch'in yanına yöneldi.

"İstediğin yere otur, tatlım." "Teşekkürler, ben sadece birine bakıyorum." Rita adamın iyi biri olduğu imajı vermeye çalıştığını fark

edip lokantanın her yanını gözden geçiren adamı izledi. Taksici sonunda ona döndü. "Bir saat kadar önce bir

adamla kızı buraya bıraktım. Adam bana ödeme yaparken parasını düşürmüş. İki yirmilik."

"Tanrım," dedi Rita. "Dürüst bir taksici!" Sevimli bir ifa­deyle gülümsedi. Mitch de karşılık olarak omuz silkmekle yetindi. Bu sırada Rita içinden umarım abartmıyorum diye geçiriyordu.

"Kırk yaşlarındaydı. Zayıf, solgun görünüşlü. Kız da mor bir elbise giyiyordu. Biraz tuhaftı." Kafasını işaret etti.

Rita'nın kalp atışları iyice hızlanmıştı. Titreyip titreme­diklerine emin olamadığı için ellerini arkasında kavuşturdu.

232

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Bu adamdan çevresine tuhaf bir uğursuzluk dalgası yayılı­yordu sanki.

"Hmın," dedi duraksayarak. "Hayır, öyle birilerini gör­düğümü sanmıyorum. Şanslı günündesin anlaşılan."

Rita adamın gözlerinin içine bakmamaya çalışıyordu. Adamın yüz ifadesinden en ufak bir şey anlaşılmadığından ikna edici bir tavır sergileyip sergileyemediğine de bir türlü emin olamıyordu.

"Doğru," dedi. "Galiba haklısın. Tuvaleti kullanmamda bir sakınca var mı?"

"Tabii ki yok tatlım." Adam yanından geçip tuvalete yönelirken arkasına dö­

nüp yüzündeki gülümsemeyi saklamaya çalıştı. Adrenalin yüzünden bütün vücudu gerilmişti. Birkaç saniye bekledik­ten sonra arkasına döndü. Adam koridorda gözden kaybol­muştu.

Üzerinde Hollywood'takilere benzeyen büyük yıldız işaretinin, altında da Angelina yazısının bulunduğu kapının önündeydi. Kapıyı iki kez çalıp sadece başını içeri sokacak kadar araladı. Boştu. Bu kez yıldız ve altında Brad yazısı olan kapıya yönelip kulağını dayadı. Sonra ilerlemeyi sür­dürdü. Biri lavabonun musluğunu açık bırakmıştı. Eğilip bir başka kapının altından baktı. Burası da boştu. Muslu­ğu kapatıp aynaya baktı. Garson kadının yalan söylediğine emindi ama bunu bilmenin bir yararı da yoktu. Neticede şüpheli kaçmıştı. Herif amma da çetin ceviz çıkmıştı. Hail ile Ray1 i haklamış, şimdi de Mitch'i tuvalet aynasında ken­di yüzünü izlemekle vakit geçirecek hale sokmuştu.

233

krmz

MARK ALLEN SMITH

Tuvaletten çıkıp koridora yöneldiğinde diğer uçta pasaja açılan arka kapıyı gördü. Soluk tenli bir bulaşıkçı duvara yaslanmış, boş gözlerle etrafa bakıp sigara içiyordu.

"Ha visto un hombre y una mujer vestidos de mor ada salir de aqui? "' diye sordu Mitch.

Bulaşıkçı başını iki yana sallayınca Mitch çıkıp taksi­ye doğru yöneldi. Şüpheli onu kandırmış, atlatmıştı. Ama bunu nasıl yapmış olabileceğini bilemiyordu.

Telefonu çaldığında Hail, Amsterdaırfda sağa çekmiş bekliyordu. Başı, göğüs kafesi zonkluyor, açlığını yatış­tırmak için ağzına tıktığı yumurtalı McMutYin midesinde okyanus dibindeki gemi enkazı misali oturmuştu. Müthiş öfkeliydi. Ama Mitch'c ya da Ray'e değil kendine kızı­yordu. Bu iş için yaptığı ön hazırlıkların kusursuz oldu­ğunu sanmıştı. Olabilecek tüm olumsuzlukları düşünüp ona göre tedbir aldığını düşünmüştü. Oysa her şeyi yanlış yorumladığı ortadaydı.

Matheson oğlunu bırakıp kaçacak kadar kararlı çıkmıştı. Şüphelinin hiç de göründüğü gibi bir zavallı olmadığı

ortadaydı. İlk tanıştıklarında Hail aşağılık herifi bir şeye benzetememişti. Ama iki kez kendilerini alt etmeyi başar­mıştı.

Geiger'se başlı başına bir sorundu. Telefonu açtı. "Evet?"

* Buradan bir adamla mor giysili bir kız çıktı mı? (Çev.N.)

234

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Çoktan gitmişler," dedi Mitch. "Şimdi ne yapmamı is­tiyorsun?"

Hail, elindeki turuncu plastik kutuyla oynayan Ray'e baktı.

"Buraya gel. Amsterdam'da 33. Cadde'dey iz." "Geliyorum." Hail arkasına yaslandı. Eğer bu iş ömürlerinin sonuna

dek üçünün aynı tuvaleti kullanmak zorunda kalacakları biçimde sonuçlanır ya da onları önce yanlış adamlar bu­lursa bunun sorumluluğu bütünüyle kendisine ait olacaktı. En büyük hatası Geiger'i yanlış değerlendirmek olmuştu. Hail ilk anda bu iş için Dalton'u düşünmüştü. Herif psiko­patın tekiydi ama sonuçta istediğinizi öğrenmenizi sağlardı. Ama birdenbire zihninde nedense bağlı olduğu sandalyede yüzü gözü şişmiş, kan tüküren bir çocuk görüntüsü belir­miş o da bunun üzerine fikrini değiştirmişti. Daha yeni yeni Geiger'le en azından bir açıdan benzer bakış açısına sahip olduklarını fark ediyordu. Ve sonunda da bu zaafları hançe­rin ikisinin birden boğazına saplanmasına neden olacaktı.

Hail korku filmlerinden çıkmış gibi gözüken Ray'in avucundaki iki hapı inceleyişine baktı. Ray inleyip yüzünü buruşturdu. Ray'in beyni çenesini açmasını söylüyor ama kasları bu isteğe karşı koyuyordu. Çünkü bu dayanılmaz derecede acı vericiydi. Ray ağzını açamadığı için içemediği haplara sonra da Hall'e baktı. Sanki ağzı yutamayacağı ka­dar sıcak çorbayla doluymuş gibi zorlukla konuşabiliyordu.

"Bana... yardım... et," dedi boştaki eliyle ürkütücü ağ­zını göstererek.

"Lanet olsun," dedi Hail başını iki yana sallayarak.

235

krmz

MARK ALLEN SMITH

Ray şiş, etrafı mosmor gözlerini kıstı. Bu haliyle dev, öfkeli bir rakunu andırıyordu.

Hail ortağının elindeki hapları alıp, Ray'in çenesini ara­ladı. Adam adeta bir ayı gibi inlerken Hail hapları ağzına tıktı. Sonra da açtığı çenesini yeniden kapattı.

Ray gözlerini kapatarak yuttu. Sonra da, "Teşekkürler," diye mırıldandı.

236

krmz

16

Ağrının ilk anında Geiger'in zihni aşırı yük bindiğini tes­pit eden bir motor misali dururdu. Zaman, mekan kavramı bütünüyle ortadan kalkardı. Boşluğa düşmüş gibi olurdu. Sesler sadece çok uzak geçmişte kalmış bir anıdan ibaret hale dönüşürdü. Üstelik geçmişten hatırlayabileceği fazla bir anısı da yoktu. Zihni bir geçmişe bir o ana kayıp gidi­yordu.

Elinde mumla babası onu kapıya doğru götürdü. İnşaat o gün bitmişti. Kapıyı hızla açtı. Oda, tabii oda demek müm­künse, bir buçuk metrekare büyüklüğündeydi.

"Bundan sonra burada uyuyacaksın, " dedi çocuğa. "Ama baba... burası çok küçük. " "İçeri gir ve yat. " "Yalnız kalmak istemiyorum, baba. " "Yalnız değilsin. Müzik her zaman seninle olacak. " Ba­

bası mumu yere, kasetçatarla beş altı kasetin yanına bıraktı. Çocuk içeri girdi. "Uyu, " dedi babası kapıyı kapatır-

237

krmz

MARK ALLEN SMITH

ken. Artık zifiri karanlıkta çocuğun titreyen soluklarından başka hiçbir şey duyulmuyordu.

El yordamıyla kasetçalah ve kasetleri buldu. Yan yatıp, bacaklarını karnına çekti. Ayak tabanları bir duvara, sırtı, beli diğerine başı da üçüncü duvara temas ediyordu.

Orada öylece bundan sonra olacakları beklemeye ko­yuldu.

Geiger gözlerini açtığında başucunda durmuş kendisine ba­kan Ezra'yla göz göze geldi.

"Merhaba," dedi çocuk, sonra da Geiger'in görüş ala­nından çıktı.

Geiger zeminden, duvarlardan destek alarak doğrulmaya çalıştı. Sanki dokunduğu yerler bir şekilde sertliğini kaybe­dip eğilip bükülebilir bir hal almış gibiydi. Kalkıp denge­sini yavaş yavaş sağlamaya çalışarak bölmeden çıktı. Bu kez uyumamıştı. İstemsiz bir biçimde bilincini kaybedişini, kendini kontrol edemeyecek hale gelişini düşünmek bile bir hayli rahatsız ediciydi. Migreninin kuralları bütünüyle bo­zulmuştu. Normalde migren krizini bir rüya tetiklerdi. Ama bu sefer kriz durduk yere başlamıştı. Geiger artık kendisini aciz duruma düşürecek bu tür krizleri her an her yerde geçi­rebileceğinin bilincindeydi.

Karanlıkta ilerlemeye çalışan bir adam misali ellerini iki yana açarak oturma odasına açılan kısa koridora çıktı. Masasına doğru yavaş, dikkatli adımlarla ilerledi. Ezra ka­nepede, göğsüne dek çektiği dizlerine sımsıkı sarılmış otu­ruyordu.

"Neden yapıyorsun bu işi?" diye sordu.

238

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"İnsanlara doğruları söyletiyorum. Bilgi alıyorum on­lardan."

Geiger salladığı paketten bir sigara alıp yeniden çocuğa dönerken kanepenin yanındaki kemanı gördü.

"Ben bölmedeyken çalan sen miydin?" Ezra başıyla onayladı. "Ölmüş olabileceğini düşündüm."

Derin bir iç çekişin ardından dudaklarından, "Ahhh," sesi işitildi. "Yiyecek ve Advil için teşekkürler." Geiger in ken­dine gelmiş olması onu müthiş derecede rahatlatmıştı. Ama karşısındaki bu adamın çok tuhaf biri olduğu düşüncesi de aklından çıkmıyordu. Aynı kişi hem kendi koruyucusu hem de profesyonel bir işkenceci olabilir miydi?

Geiger hiçbir şey söylemeden çocuğun yanında durdu. "Neyin var senin?" diye sordu Ezra. "Bilmiyorum." "Yeni bir nöbet daha geçirmeyeceksin değil mi?" "Nöbet geçirmedim zaten." "Neydi o zaman?" "Migren. Çok güçlü bir baş ağrısı." "İnanılmaz. Bana hiç de baş ağrısı gibi gelmedi. Belki

bir doktora görünsen iyi olur." "Psikiyatristim var." "Sahiden mi? Peki o ne iş yaptığını biliyor mu?" Ezra, Geiger'i bir odada oturmuş psikiyatriste yaptığı işi

anlatırken hayal etmeye çalıştı ama gözünde böyle bir şey canlandırmak hiç de kolay değildi.

Geiger yanıt vermeyince Ezra sözlerini sürdürdü. "Babam gidince ben de psikiyatriste gitmeye başladım. Annem götü­rüyordu." Kemikleri seçilen omzunu hatifçe oynattı. "Hiç-

239

krmz

MARK ALLEN SMITH

bir işe yaramadı. Psikiyatrist bana boşanmayla ilgili neler hissettiğimi sorup duruyordu. Ben konuşmayı pek sevmez­dim. Konuşmanın çoğunu annem yapardı. Kaliforniya'ya taşınmaktan, beni keman öğretmenimden ayırmaktan filan bahsederdi. Sonra da psikiyatriste. 'Bu bencilce mi?' diye sorardı. Psikiyatrist, 'Sizce bencilce mi?' diye soruyla karşı­lık verirdi. Onun üzerine annem, 'Siz ne düşünüyorsunuz?' diye sorardı. İşte böyle oturur, onların birbirlerine karşılıklı sorular sormalarını seyrederdim."

"Sigara içeceğim," dedi Geiger. Arka kapıya yöne-lip şifreyi tuşlayıp, bahçeye çıktı. Çimler güneşin altında adeta yemyeşil cam parçaları gibi parıldıyordu. Parlak ışığa alışıncaya dek bir kez gözlerini kırpıştırmak zorunda kaldı. Bacaklarında hiç güç yoktu. Ama artık çocuğun sesi kulaklarında yankılanmıyor, gözünün ucuyla hayaletler görmüyordu.

Ağacın altına oturup sigarasını yaktı. Çocuğun annesi­ni düşünüyor, bundan sonra neler olabileceğini zihninde kurgulamaya çalışarak bir çıkış yolu bulmaya uğraşıyordu. Ancak çok şey kontrolü dışında gelişiyordu. Hail peşlerin-deydi. Harry'nin korkutan şey doğru çıkmış, adam tekno­lojinin nimetlerinden de sonuna dek faydalanıyordu. Tren, uçak, otobüs seçeneklerinin hepsi çok riskliydi. Her an bir polis incelemesine maruz kalabilirlerdi. Şu anki durumu göz önüne alındığında araba kullanmaya kalkmak da hiç akıllıca olmayacaktı. Geiger zihninin ve bedeninin efendisi olmaya alışmıştı. Ama şimdi daha çok her ikisinin de köle­si olmuş gibiydi. Yeni bir tuzak kurmaya kalkmak da o an için aptalca olacaktı. Çocuğu annesine götürmeye kalkmak

240

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

büyük bir tehlikeye atılmak manasına gelecekti. Anneyi çocuğun yanına çağırmak en mantıklısıydı. Ama öncelikle Ezra'yla birlikte buradan ayrılmaları şarttı. Yardım bulmak zorundaydı.

Ezra kapının önüne gelip ağacın altında hiç kıpırdama­dan oturan Geiger'i seyretti. Bu hali Ezra'ya annesinin bah­çeye koyduğu küçük Buda heykelini hatırlattı ve içi o anda büyük bir özlemle doldu. Annesinin piyanoyla kemanına eşlik ederken dikkatini toplamak için alt dudağını ısırışı gö­zünde canlandı. Annesi arada hata yapınca küfrtf basmamak için çaba harcar, bunu fark eden Ezra da gülmemeye çalışır­dı. O anlarda annesiyle çok yakınlaştıklarını hissederdi. Hiç konuşmadan notalar aracılığıyla duygularını paylaşırlardı.

"Dışarı çıkabilir miyim?"rdiye sordu Ezra. "Evet." Ezra iki adım atıp tentenin altında durdu. Sonra başını

kaldırıp gökyüzüne baktı. "Güneş ne güzel!" dedi. "Peki o dosyadaki adama sonra

ne oldu? Sanırım Victor'du adı. Onu... kestin mi?" "Hayır ama o öyle sandı ve bana doğruyu söyledi. Kızı

bir bodruma kapatmış." "Yani kızın hayatını kurtardın." "Ben sadece doğruyu öğrendim. Sonra neler olup bittiği

benim işim değil." "Her zaman doğruyu öğrenir misin?" "Evet. Eninde sonunda herkesi istediğini yapacak hale

getirebilirsin." Geiger düşünmeden sarf ettiği bu cümleyle acımasız bir

gerçeğin altını çizmişti. Ezra insan işkenceci olmayı nasıl

241

krmz

MARK ALLEN SMITH

öğrenir diye geçirdi. İşkenceci olmak için okuyabileceği kitaplar, izleyebileceği video kayıtları ya da katılabileceği kurslar filan mı vardı?

Kedi de dışarı çıkıp tırabzanın üzerine sıçradı. Ezra kü­çük parmağıyla hayvanın başında küçük daireler çizmeye koyuldu.

"Ona doğru dürüst bir isim vermelisin," dedi. Sonra gü­lümsedi. "Hey, ona Tony Montana'dan esinlenerek Tony diyebilirsin mesela."

"Kim?" "Tony Montana. Al Pacino'nun filmi var ya hani! Yara­

lı Yüz, biliyorsundur mutlaka." Başını kaldırınca Geiger'in boş bakışlarıyla karşılaştı. "Anlamadın mı? Yaralı Yüz. Film?"

"Sinemaya gitmem." "Pekala. Ama ona bir ad takman şart. Kedi biraz saçma

oluyor." "Gidiyoruz," dedi Geiger ayağa kalkıp içeri yönelirken. Ezra da peşinden girdi. Geiger musluktan bir bardak su

doldurdu. "Annemi aramaya çalışmayacak mıyız?" Evet. Ama ankesörlü telefondan aramamız gerek."

Suyu bir dikişte bitirdi. "Sonra da bir daha buraya dön­meyeceğiz."

Bu Ezra'nın hiç beklemediği, şaşkınlıkla irkilmesine ne­den olan bir cümleydi.

"Neden?" "Çünkü seni arayan adamlar buralarda. Dışarı çıktığım­

da arabalarıyla civarda dolaştıklarını gördüm."

242

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Ezra önce tepeden tırnağa korkuyla ürperdi, sonra birden Harry ile yaptığı internet görüşmesini anımsadı.

"Ha, lanet olsun! Unuttum. Arkadaşın..." "Arkadaşım?" "Harry. O senin arkadaşın değil mi?" "Ne olmuş Harry'e?" "Sen bölmedeyken onunla internetten görüştüm. Buraya

gelmek istedi." "Nerede oturduğumu bilmiyor." "Evet, öyleymiş. Ama ben oha eczane fişinin üzerindeki

adresi gönderdim. Okuyup okumadığını bilmiyorum. Çün­kü hemen çevrimdışı oldu."

Geiger kurutma makinesinden Ezra'nın temiz giysilerini çıkartıp çocuğa uzattı.

"Üzerini değiştir." "Harry konusu ne olacak?" Geiger giysileri Ezra'nın eline tutuşturup, "Üzerini de­

ğiştir," dedi. Çocuğun Harry ile yaptığı görüşme halen ek­randaydı. Geiger metni yukarı kaydırarak tüm yazılanları okumaya koyuldu.

Bitirince o ekranı kapattı ve alttan Ezra'nın babasına yolladığı mesaj belirdi.

MİSAFİR: Ben EZ. Neredesin.

Ama şimdi bu mesaj yanıtlanmıştı. 13:06'da. On dört dakika önce.

BIGBOSSMAN: Laptopunu kullanmıyorsun? Neredesin?

243

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger klavyeye uzanıp yazmaya başladı.

MİSAFİR: Matheson, orada mısın?

Geiger her şeyin birbirine karıştığını, tüm parçaların adeta sele kapılıp ellerinden kayıp gittiğini hissediyordu. Harry ile Hail onu arıyorlardı. Babası sürekli aklına geli­yordu. Matheson sonunda ortaya çıkmıştı. Geiger bir ka-radeliğe düşmüş gibi hissetti. Geçmiş, gelecek o an hepsi birbirine karışmıştı.

Ekranda yanıt belirdi.

BIGBOSSMAN: Kimsiniz?

MİSAFİR: Oğlun elimizde.

BIGBOSSMAN: Lütfen Ezra'nın canını yakmayın.

MİSAFİR: Ezra'nın iyiliği açısından umarım istediğimiz şey hâlâ

sendedir. Ve sen de yakınlardasındır.

BIGBOSSMAN: Bende. Hâlâ şehirdeyim.

Geiger aklını toplamaya çalışıyor ama düşünceler sürek­li zihninden akıp gidiyordu. Sanki hem sürücü hem de ara-baymış gibi hissediyordu. Hem yoldan çıkmamaya çalışı­yor hem de hangi yoldan gitmesi gerektiğine karar vermek için çevresine bakmıyordu.

Yeniden klavyeye uzandı.

MİSAFİR: Cep numaranı yaz. Arayıp bizimle nerede buluşabile­

ceğini bildireceğiz. Sadece bir kez arayacağız. Eğer açmazsan

da çocuğu öldüreceğiz.

244

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

BIGBOSSMAN: 917 555 0617. Ne isterseniz yapacağım. Lütfen

oğluma zarar vermeyin.

Geiger bir kalem alıp numarayı avucuna yazdı, ardından sohbet penceresini kapattı. Ezra'nın banyodan çıktığını du­yunca da kalkıp çocuğun yanına gitti.

"Şimdi ne yapacağız?" "Ben de üzerimi değiştireyim. Sonra çıkacağız." "Peki ya Harry?" "Harry'i bekleyemeyiz." "Peki ya kedi?" "Kedi canı nereye isterse oraya gider. Vedalaş onunla."

Dışarı çıktıklarında Geiger Bay Meniz'in yanma gidip ada­ma bir sigara uzattı.

"Kim bu çocuk?" Bay Memz, döviz bürosunun kapısının on adım kadar ilerisinde, elinde kemanıyla gölgeye sinmiş halde duran Ezra'yı tepeden tırnağa süzdü.

"Ona göz kulak oluyorum," dedi Geiger. Üzerini değiş­miş, siyah kazak, yeşil pantolon giyinişti. "Senden bir şey isteyeceğim. Karşılığını alacaksın."

Bay Memz sigarasını yakıp arkasına yaslandı. "Senin-kiler etrafta dolaşıp duruyor. Her yarım saatte bir buradan geçiyorlar. Çocukla ilgili bir durum, değil mi?"

"Evet," dedi Geiger. Cebinden katlanmış bir kağıt par­çası çıkardı. "Biri beni aramaya gelebilir. Adı Harry. Zayıf, kahverengi saçlı, alnında yara izi var. Yanında bir de kız olma ihtimali var. Büyük bir ihtimalle nereye gideceğini bilmez halde dolaşıyor olacak."

245

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Bir anda popüler oldun, DÇ. Kimin aklına gelirdi?" Geiger kağıdı Bay Memz'e uzattı. O da kağıdı alıp aça­

rak içindekileri okudu. Kağıtta büyük harflerle bir adres yazılıydı.

"Onu görürsen," dedi Geiger. "Benimle burada buluş­masını söyler misin?"

"Tamam." Bay Memz çakmağını yakıp kağıdı tutuşturdu, sonra da

kağıdın tutuşmasını izledi. "Unutmazsın değil mi?" diye sordu Geiger. Bay Memz, Geiger'e ters ters bakıp iri parmağıyla kendi

yüzünü işaret etti. "Kimim ben? Ne iş yapıyorum?" Geiger yola doğru bir göz atıp, "Bir sorum var," dedi. "Senin yola koyulman gerekmiyor mu?" "Bir tek soru." "Neymiş?" "Her an ağrın oluyor mu?" Bay Memz bir kaşını kaldırdı. Bu karşısındakine yakın­

lık hissettiğinin yegane göstergesiydi. "Hem de her çeşidi." "Ben bacağını kastetmiştim." "Ne? Bacağım mı?" Gömleğinin ucunu tutup hızla yu­

karı kaldırdı. Karnının yan tarafı yara izleriyle doluydu. "Parçalandı. Bu taraftaki tüm kemiklerim kırıldı. Şimdi ya­takta bu yana döndüğümde sanki krakerlerin üzerinde ya-tıyormuşum gibi sesler çıkıyor." Sonra ayağını sertçe yere vurdu. "Acı önemli değil, ahbap. Sadece neden yaralandı­ğını hatırlamana yardım eden bir haberci gibi. Ne demek istediğimi anlıyor musun?" Başını yana eğerek Geiger'e

246

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

baktı. "Evet, sanırım anlıyorsun. Şimdi seninkiler gelme­den kaldır kıçını bakalım."

Geiger dönüp Ezra'ya el salladı. Çocuk yanına gelince de birlikte taksi aramaya koyuldular.

"Semper fi*, evlat," dedi Bay Memz. Ezra arkasına dö­nüp tek bacaklı adama baktı.

"Kim o?" diye sordu Geiger. "Bay Memz." "Memz?"

i,

"Memorize* kelimesinin kısaltması gibi düşün. Bir sürü kitabı ezbere bilir."

"Gerçekten mi?" "Gerçekten. Hızlı yürü." Bay Memz yokuşu çıkan-ikilinin ardından bakıyordu.

Tam köşeye eriştikleri anda yumuşacık bir sesin söyledi­ği şarkıyı işitti. "Sally go 'round the roses... "*** Fısıltıdan ancak biraz daha yüksek tempoda, sanki bir bebeğe ninni söyleniyormuşçasına mırıldanılıyordu. "Sally, go 'round thepretty roses... '"***

Şarkı onu gülümsetti. Hatırlamıştı. Jaynetts grubu, 1963. Şarkıyı kimin söylediğini görmek için diğer tarafa döndü. Şarkıcı bir adamın elini tutup, gözleri gökyüzünde sal lana sallana yürüyen bir kızdı. Adam da ne yana gideceğini bil­miyor gibi görünüyordu. * Donanmadaki piyadelerin artık hepimiz kardeşiz anlamında söyledikleri bir söz. (Çev.N.) ** Memorize: İngil izcedc ezberlemek anlamına gelen kelime. (Çev.N.) *** "Sally güllerin etrafında döner..." (Çev.N.) **** "sa|| güzel güllerin etrafında döner..." (Çev.N.)

247

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hail 133. Cadde'de kırmızı ışıklarda durup Ray'e baktı. Ray'in gözleri kapalıydı. Başı yavaş yavaş çenesine düşün­ce irkilip gözlerini açarak etrafa bakındı. İlaç ve can acısı yüzünden aslında kısmen de olsa Hall'ün istediği biri gibi olmuştu. Doktor yaralarını dikerken Ray'in bu halinin ne gibi sonuçlar doğuracağını düşünmüştü.

"Uyan, ray!"

Ray'in göz kapakları aralandı. "Ray, lanet olsun, açsana gözlerini!" Ray doğrulup dışarı bakmaya koyuldu. "Uyandım. Uyandım."

Harry birinin kendisine seslendiğini duyunca donakaldı. "Hey, Harry sen misin?" İnternet kafenin önünden taksiye binerlerken Harry şo­

före taksimetre on dolar yazıncaya kadar gitmesini istemiş­t i . Cebinde on üç doları kalmış, paranın hepsini bitirmek istememişti. Böylece 116. Cadde'de inip Li ly ' i sürükleye­rek son on sekiz bloğu yürüyerek katetmişti. Dizi iyiden iyiye şişmiş, her adımda dizinden hışırtılı bir ses işittiğini düşünmeye başlamıştı.

"Harry? Geiger'in arkadaşı Harry?" Harry döndü. "Evet?" Bay Memz parmağıyla Amsterdam Meydanı'nı işaret

etti. "Orada. Köşede. Koşsan iyi olur, dostum." Harry yokuşa doğru bakınca Geiger'in sağa yanaşan

taksiyi beklediğini gördü. Geiger arka kapıyı açınca Ezra hemen taksiye bindi.

248

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Geiger!" diye bağırdı Harry. Geiger de arkaya, Ezra'nın yanına geçip kapıyı kapattı. "Geiger!"

Geiger dikiz aynasından şoföre adresi gösterdi. "Convent üzerinden Morningside'a," dedi. "Acele edin."

"Bekle," dedi Ezra. "Dinle." Çocuk arabanın camını açtı. Cam aşağı doğru inerken

başını dışarı çıkardı. "Bir an için bir şey duydum gibi. . ." "Ne duydun?" Ses yeniden işitildi. Uzaktan gelen ses bu kez net olarak

anlaşılmıştı. "Geiger!" "İşte!"

Geiger başını camdan uzatıp caddenin aşağısına doğru baktı. Kaldırımda iki kişi hızla yukarı yürüyordu. Taksi­den indi.

Harry, L i ly ' i çekiştirip, topallayarak yürümeye çalışır­ken bir yandan da el sallayarak bağırıyordu. Karşıya geçip yanlarına kestirmeden gelmeye çalışan ikiliyi izlerken bir­den yokuşun alt tarafında bir parıltı gördü. Bir araba köşeyi dönüp caddeye yönelmişti.

"Kal burada," dedi Geiger, Ezra'ya. Sonra her adımda daha bir hızlanarak Harry'e doğru koşmaya başladı.

"Hadi Harry," dedi. "Acele et!" Harry, Geiger'i gördüğü anda durdu. Eğilip ellerini diz­

lerine koyarak derin derin nefes almaya başladı. Bu sırada Geiger yanlarına ulaşmış, Li ly ' i kollarından yakalamıştı.

249

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Bu Hail, Harry. Koş!" Geiger, Lily'le birlikte taksiye doğru koşmaya başladı.

Hâlâ dizleri üstüne eğilmiş duran Harry doğrulup arkaya baktı. Bir Lexus aşağıdan hızla yaklaşıyordu.

"Lanet olsun." Derin bir nefes alıp doğruldu.

Gösteriyi izleyen Bay Memz, Harry'nin yeniden olabildi­ğince hızla koşmaya başladığını gördü. Sonra batıya doğru dönüp gümüş renkli Lexus'un yaklaştığını gördü.

"Tanrım, işte başlıyoruz." Atkuyruğunu sallayıp, başını sağa sola çevirerek Harry'e bağırmaya başladı. "Hadi dos­tum, daha hızlı."

Harry köşeyi dönerken tökezleyip asfalta kapaklandı. Bay Memz yüzünü buruştururken dönüp Lexus'a baktı.

"Beceremeyecek," diye mırıldandı. Sonra koltuk değneğini alıp doğruldu. Ray'in yeniden içi geçmemiş olsa Hail arabayı bu kadar

yavaş kullanmayacaktı. Ama şimdi caddenin her iki yanı­nı da kontrol etme işi kendine kaldığından bir hayli yavaş ilerlemek zorunda kalmıştı. Sonunda dayanamayıp Ray'in göğsüne sert bir yumruk patlattı. Ray'in kan çanağına dön­müş gözleri birden fal taşı gibi açıldı.

"Uyuma! Ciddiyim, Ray. Bir daha uyursan canına oku­rum senin. Anladın mı?"

Ray homurdanarak yanıt verdi. Hail, Geiger'i, Li ly ' i taksiye bindirip araçtan yaklaşık

yirmi adım kadar uzaktaki Harry'e yardım etmeye koştuğu sırada fark etti. Gaza asılırken bir eliyle de belindeki taban-

250

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

casını kontrol etti. Motoru güçlü araç büyük bir gürültüyle hızlandı.

Hail hızlı bir şekilde düşünmeye çalışıyordu. Üzerlerine mi sürmeliyim? Yoksa taksiyle aralarına mı girsem? Taban­cayı çekip kurşun mu yağdırsam? Ama ya etrafta polis varsa?

Ray'e baktı. "Geiger senin, çocuk da benim. Takside ol­malı."

Ray başıyla onayladı. Araç hızlanırken Ray'in içindeki intikam hissi de aynı oranda yükseliyordu. "Ben Harry'i de istiyorum," dedi.

Hail köşeyi döndüğü anda kamuflaj giysili birinin park halindeki iki aracın arasından caddeye yöneldiğini gördü. Koltuk değneğine yaslanarak ilerlemeye çalışan adam bir­den durup kendisine doğru yaklaşan arabaya sanki çok şa­şırtıcı bir şey görmüş gibi öylece bakmaya koyuldu.

Hail arabayı durdurabilmek için frene neredeyse üzerin­de ayağa kalkacak kadar sert bastı. Ray kemeri takılı olma­dığından koltuğundan fırlayıp başını hızla kontrol paneline çarptı.

"Canın cehenneme!" diye bağırdı Hail. Lexus durmuştu. Bay Memz de son anda öne atılıp yere

kapaklanırken koltuk değneği yere düştü. Hail, Bay Memz'e nefes almasına fırsat vermeden bağır­

maya başladı. "Kör müsün sen?" Hail eğilip Bay Memz'in koluna yapıştı. "Kalk! Kalksana!" Bay Memz kolunu hızla çekti. "Dokunma bana, pislik!

251

krmz

MARK ALLEN SMITH

Galiba bir yerim kırıldı." Sonra acıyla inledi. Bu sırada bel­li etmeden yolun yukarısına bir baktı. "Gidelim," dedi Geiger taksiciye. "Çabuk."

Şoför gaza bastı. Harry gözlerini kapatıp, ağrısını bir nebze olsun dindirmeye uğraşıyordu. Ardından eğilip Lily'nin yanında oturan Ezra'ya baktı.

"Adın Ezra değil mi?" "Evet." "Ben de Harry. Aslında tanışıyoruz sayılır. Bu da kız

kardeşim Lily. Pek konuşmaz." Ezra başıyla onayladı. Artık ona hiçbir şey şaşırtıcı gel­

miyordu. "Merhaba, Lily," dedi. Lily ona doğru döndü. İki çocuğun bakışları buluştu. "Ben çok şarkı biliyorum," dedi. "Sen?" "Şey, ben..." Ezra duraksadı. "Evet, ben de çok şarkı

bilirim." "Çünkü hepimiz içimizde milyonlarca şarkıyla doğarız.

Bu yüzden de hepsini ezbere biliriz." Harry onlara dönüp bir şey söylemek istermişçesine ağ­

zını açtı sonra yeniden kapattı. "Ama büyüdükçe," diye devam etti Lily. "Hepsini unu­

turuz. Her gün birazını unutur, böylece her geçen gün biraz daha mutsuzlaşırız. Ama çocukken çoğunu hatırlarız."

Gözlerini kapatıp başını Ezra'nın omzuna yasladı.

252

krmz

17

Corley kapıyı açtığında karşısında yalnızca Geiger'i değil on bir, on iki yaşlarında yüzü simetrik kırmızı çiziklerle dolu bir çocuğu, zayıf, şakağı yaralı, bitkin haldeki adamı ve bakışlarından psikolojik problemleri olduğu anlaşılan zarif genç kızı görünce büyük bir şaşkınlık yaşamıştı.

"İçeri girmemiz gerek," dedi Geiger. Kapının önündeki bu tuhaf gruptan yayılan ümitsizlik

öylesine yoğundu ki Corley ilk anda nasıl davranması ge­rektiğini bilemedi.

"Geiger," dedi. "Kim bu..." "Martin, içeri girmemiz gerek." Geiger'in huzursuz, titreyen ses tonu Corley'in alıştığı o

pürüzsüz, sakin halinden bir hayli farklıydı. Geiger'e doğru yaklaşınca gözlerini gördü. Bir şey olmuştu.

"Gelin," dedi Corley kapıyı iyice açıp eliyle oturma odasındaki iki bej kanepeyle iki büyük deri koltuğu işaret ederek.

253

krmz

MARK ALLEN SMITH

Ezra koltuğu tercih etti. Harry, Li ly ' i kanepeye oturtup kendisi de inleyerek yanına çöktü. Geiger ayakta kalmayı tercih etti.

Corley bakışlarını odadaki konuklarında gezdirip, "Ben Martin Corley," dedi. "Psikiyatristim."

Harry şaşkınlıkla başını kaldırdı. "Dur bir saniye. Sen Geiger'in doktoru musun?" Geiger'e döndü. "Psikiyatriste mi gidiyorsun?"

"Bu Harry," dedi Geiger. "Bunlar da Ezra ve Harry'nin kız kardeşi Lily."

"Pekala," dedi Corley. "Bu çok sıra dışı bir durum. Sanı­rım hepimiz aynı fikirdeyiz."

"Doktor," dedi Harry. "Sanırım Lily'nin on beş yıldır bakımevinde olduğunu bu yüzden de hiçbir konuda aynı f i ­kirde olamayacağını söylemem gerekiyor."

"Anlıyorum." Corley kanepeye yığılmış oturan kıza baktı. "Hepinizin zor bir gün geçirdiği belli. Harry feci ya­ralanmış gibi görünüyor. İyi misin?"

"Hiç iyi değilim, doktor. Advil var mı sende?" "Evet, getireyim. Başka bir şey isteyen var mı? Yiyecek?

İçecek bir şeyler?" "Kola alabilir miyim?" diye sordu Ezra. "Diet Cola var. Olur mu?" "Evet, teşekkürler." "Aslında," dedi Harry. "Ben de bir şey içmek isterim."

Geiger'in bakışlarını hissedince ona döndü. "Ne? İş başın­da içmem. Ama iş bitti, dostum. Viskin var mı, doktor?"

"Sanırım." "Ona alkol verme, Martin," dedi Geiger.

254

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Hadi dostum, dağıtacak halim yok. Sadece bir kadeh istedim."

"Hayır." Corley konuşmayı adeta büyülenmişçesine takip ediyor­

du. Geiger tepkisini net biçimde ortaya koymuştu, hem de koruyucu konumunda. Böyle bir şeye şahit olmak çok şa­şırtıcı gelmişti.

Corley duvara yaslanmış, bakışlarını odanın uzak kö­şesindeki bir şeye dikmiş öylece duran Geiger'e döndü. "Geiger..."

Geiger onun peşi sıra mutfağa yöneldi. İçeri girdikleri anda Corley hemen atıldı.

"Neler olup bittiğini derhal öğrenmek istiyorum, Geiger. Özellikle de seninle ilgili kısmı."

"Çok karışık." "En azından şimdilik bir özet geçiver." "Martin, bu işin özeti yok."

Corley, Geiger'in anlattıklarını dinledi. Kısa, ardı ardına ek­lenen cümlelerden oluşan bir hikaye dinlemişti. Çocuk kaçı­rıldı. Kim tarafından kaçırıldığını boş ver. Geiger onu kur­tardı. Nasıl kurtardığını boş ver. Kötü adamlar hâlâ çocuğun peşinde. Nedenini boş ver. Geiger, Ezra'yı annesine götür­meye çalışıyor.

"Ayrıca bana da bir şey oldu," dedi Geiger. "Migrenim vardı. Şimdiyse bir şeyler görmeye başladım. Görüntüler."

"Ne gibi?" "Babamla yaşadıklarıma ilişkin şeyler." Geiger elini kal­

dırdı. "Onlar burada kalsın. Benim bir yere gitmem gerek."

255

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Nereye?" "Çok kalmayacağım." "Beni nasıl bir şeye bulaştırdığını bilmem lazım, Geiger.

Daha fazla bilgiye ihtiyacım var." "Şimdilik bir şey bilmemen senin için daha iy i . " İşte yine aynı ifade. Tonlamasıyla anlatmak istediği şeyi

nasıl da çarpıcı hale getiriyordu. Corley adamın bu özelli­ğiyle büyülenmişti.

"Martin, bilmediğin bir şeyi başkalarına da söyleyemez­sin. Ayrıca işin içine polis girerse.

"Polis dedin de, Geiger, sahiden neden polisi aramıyo­ruz? Çocuk burada güvende."

"Polise durumu anlatmak Harry için de benim için de iyi olmaz."

Corley sıkıntıyla yanaklarını şişirerek derin bir nefes aldı. "Bu kabul edilemez."

"Şimdi gidiyorum, Martin. Ezra'nın annesine ulaşmaya çalışacağım. Sonra biriyle görüşüp geri döneceğim. Sonra çocuğun annesine ulaşmanın bir yolunu bulacağız ve bu iş bitecek."

"Tüm bunları nasıl yapacağını biliyorsun yani?" "Hayır. Ama doğru yolda olduğuma eminim. Tıpkı rüya-

lardaki gibi, Martin. İnsanın rüyalarda hissettiği gibi." Corley önce düşündüklerini söylemekte tereddüt etti

ama sonra söylemesi gerektiğinde karar kıldı. "Rüyaların­da istediğin yere hiç ulaşamıyorsun. Her rüyan olumsuz bir biçimde sona eriyor."

Corley, Geiger'in yüzünde oluşan değişiklikleri incele-

256

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

di. Kasları gerilmişti. Daha önce de gördüğü bu hüzünlü yüz ifadesinde bariz bir alaycılık havası seziliyordu.

Ama Geiger hiçbir şey söylemeden oturma odasına yö­neldi. Corley de onu izledi. Lily'le Harry başlarını birbirle­rine yaslayıp uyuyakalmışlardı.

"Ben gidiyorum," dedi Geiger. Ezra yerinden sıçradı. "Bu da ne demek?" "Anneni arayacağım." "O zaman ben de geliyorum." "Hayır. Senin dışarıda olmaman gerek." "Ama burada yalnız kalmak istemiyorum." "Yalnız değilsin." Corley, Ezra'nın Geiger'in yanına gittiğini gördü. "Seninle kalmak istiyorum," dedi Ezra. Gözleri yaşar­

mıştı. Geiger'in elini tuttu. "Her şey yoluna girecek," dedi Geiger. "Martin iyi bi­

ridir. Hemen döneceğim." Omzunun üzerinden Corley'e baktı.

"11er şey yolunda, Ezra," dedi Corley. "Geiger geri ge­leceğini söylüyorsa mutlaka geri gelir. Bunu sen de biliyor­sun değil mi?"

Ezra gözlerini Geiger'inkilerden ayırmadan, "Söz mü?" diye sordu.

"Söz," dedi Geiger. Ezra, Geiger'in yüzüne kısa bir süre daha baktıktan son­

ra nihayet elini bıraktı. Geiger, Corley'e bakıp başını sallayıp kapıya yöneldi.

Sonra da arkasına bakmadan çıktı.

257

krmz

MARK ALLEN SMITH

Öğleden sonra saat üç civarı Mulberry Caddesi nin en yo­ğun olduğu zamandı. Caddede hareket hiç durmaz, mal in­dirip bindirenler, alışverişten elleri kolları dolu dönenler, bir kenarda toplanıp sönmüş sigaralarını çiğneyerek gelip geçenleri seyreden yaşlılar caddeyi doldururdu. Envai çeşit koku, esen rüzgarda birbirine karışırdı. Camiine, Geiger'e birkaç kez eğer cennetin kokusu varsa Mulberry Caddesi'ni andırıyor olmalı demişti.

Geiger, Mulberry Teslimat'ın önündeki telefon kulübe­sine yöneldi. Daha önce ankesörlü telefon kullanmamıştı. Numarayı tuşlayıp çalışını dinledi. Bir, iki. Sonunda bir ka­dın yanıt verdi.

"Efendim?" "Bayan Matheson?" "Uzun zamandır o ismi kullanmıyorum. Bayan VVayland

derseniz daha iyi olur. Siz kimsiniz?" Ses tonuyla könce kendinizi tanıtın sonra konuşun' der gibiydi.

"Bayan VVayland, adım Geiger. Sakin olmaya çalışın. Oğlunuzla ilgili arıyorum." Kadının aniden derin bir nefes aldığını işitti.

"Ah, Tanrım. Aradığımda telefonunu açmayınca bir şey­lerin ters gittiğini anlamıştım. Ne oldu?"

"Ezra iyi. Güvende." "Güvende? Bu da ne demek?" "Oğlunuz, dün şu an saklanan eski kocanızı bulmaya ça­

lışan adamlar tarafından kaçırıldı." "Ne?" "Lütfen, Bayan VVayland. Mümkün olduğunca çabuk bi­

tirmeme izin verin."

258

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

"Oğlum nerde? Vc sen de kimsin?" Geiger o an için kullanışsız ve bir o kadar da tuhaf gö­

rünen ahizeye şöyle bir baktı. "Ezra'yı kaçıranların elinden aldım. Şu an güvende."

"Nerede?" "Güvenli bir yerde. Şu an..." "Bak pislik herif. Eğer niyetin..." "Kes!" Bunu o kadar yüksek sesle söylemişti ki yoldan geçenler

başlarını çevirip Geiger'e baktılar. Geiger başını eğip derin bir nefes aldı. "Bayan Wayland, sizi tehdit etmek, bir şeyler istemek için arıyor olsaydım çoktan söylerdim. Bunu bir düşünün. Ezra'yı size teslim etmek istiyorum. Arama sebe­bim de sadece bu."

Geiger ağlayarak burnunu çektiğini işitebiliyordu. "De­vam edin," dedi kadın.

"New York uçağına binmeniz gerek. Lütfen polisle te­mas kurmaya kalkmayın. Bu, durumu daha da zorlaştır­maktan başka bir işe yaramaz. Size doğruyu söylediğime inanmanız gerek. Oğlunuzu kaçıranlar sizin telefon numa­ranızı biliyorlar. Bu yüzden New York'a geldiğinizde tele­fonunuzu kullanmayın. Aksi takdirde yerinizi tespit edebi­lirler. Telefon kulübesinden beni arayın. Benim numaramı bilmiyorlar. Aradığınızda nereye gelmeniz gerektiğini söy­leyeceğim."

"Ama nasıl..." "Lütfen numaramı not alın ve tekrar edin. Dokuz - bir -

yedi - beş - beş - beş - dört - yedi - yedi - sekiz." "Bir saniye."

259

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger gözlerini kapattı. Aynı anda çok fazla şey olup bitiyordu. Her sesi, her hareketi, her kokuyu ayrı ayrı hisse­diyor, bu da üzerinde müthiş bir baskı yaratıyordu.

"Tamam," dedi Ezra'nın annesi. "Yazdım." "Tekrar edin." "Dokuz - bir - yedi - beş - beş - beş- dört - yedi - yedi

- sekiz." "Bunun zor olduğunu biliyorum ama bu görüşmeden de

kimseye bahsetmemeniz gerekiyor. Kimseye olanları anlat­mayın. Sadece bir bahane bulup oradan ayrılın."

"Pekala." "Şimdi kapatıyorum." "Bekle! Lütfen..." Duraksadı. Kendini toplamaya çalışı­

yor gibiydi. "Ezra'ya onu sevdiğimi söyler misiniz?" "Evet." Telefonu kapattıktan sonra Geiger Mott Caddesi'ne yö­

neldi. La Bella yarım blok kadar ilerideydi. Cannine'in cep telefonu vardı. Geiger de numarasını biliyordu ama Car-mine telefonla konuşmazdı. İster iş, ister zevk için olsun, hatta en uygunsuz, en kötü durumda dahi telefonu açmazdı. Kısacası Carmine Delanotte'yi arayamazdınız. La Bella'ya gitmek zorundaydınız.

Başgarson Geiger'i gülümseyerek selamladı. "Bay Geiger. Nasılsınız? Sizi uzun zamandır göremedik." "Camiine burada mı?" "Elbette. Müsaade ederseniz geldiğinizi bildireyim." İçerisi sarımsak ve kekik karışımı kokuyordu. Lokanta­

nın ses sisteminden Stones'un "Beast of Burden" parçası

260

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

işitiliyordu. La Bella duvarları suluboya tablolarla süslü, hiç durmadan Frank Sinatra'yla Jerry Vale çalan o eski tarz İtalyan lokantalarına benzemezdi. Dekorasyonuyla da on­lardan bütünüyle ayrılırdı. Zemin Bologna'dan getirilmiş on beş santimetrekarelik el emeği yer karolarıyla döşenmiş­ti. Aydınlanma özenle yerleştirilmiş lambalarından yayılan incecik ışık huzmeleriyle sağlanıyordu. Lokantanın duvar­ları da modern sanatlar müzesinde sergilenmeye layık siyah beyaz fotoğraflarla süslüydü. Armani yelek ve pantolonlu garsonlar servisi müthiş bir sessizlikle yapardı. Carmine yaptığı her işte olduğu gibi lokantasında da ayrıntılara çok dikkat eder, ortaya çıkan sonucu da kibirlenme amacıyla değil daha çok başarısının nişanesi olarak değerlendirip, gururlanırdı. Geiger'e ve arkadaşlarına, "Her şeyi bildiğini sanma ama öğrenebileceğine inan," demeyi severdi.

Başgarson gelip karşı taraftaki kapıyı işaret etti. "Bay Geiger, ofise buyurun lütfen." Geiger başgarsonun peşinden lokantanın arka tarafı­

na doğru yöneldi. Korumalar Geiger'i sessizce başlarıyla selamladılar. Sonra içlerinden biri kapıyı açınca Geiger oturma odası tarzı, gri duvarlı, akçaağaç kerestesinden imal edilmiş mobilyalarla döşeli ofise girdi. Geiger bu stili Ludlow Caddesi'ndeki izleme odasını inşa ederken kullanmıştı.

Carmine elindeki Wall Street JournaVı bırakıp oturduğu kanepeden ayağa kalkarken okuma gözlüklerini çıkardı.

"Kim gelmiş," dedi gülümseyerek. "BE uzmanı." Camiine erkek ya da kadın herkesle sarılarak selamlaş­

mayı tercih ederdi. Ancak zaman içinde Geiger in fiziksel

261

krmz

MARK ALLEN SMITH

temastan pek hoşlanmadığını öğrendiğinden onu eliyle ipek döşemeli koltuğu işaret ederek karşıladı.

"Otur," dedi Carmine. Başgarson eşikte bekliyordu. Carmine1 in onun nerede

olduğunu görmek için bakmasına gerek yoktu. "Kenny, bana duble espresso. Bay Gcigcr'e da sade kah­

ve. Şekersiz." Başgarson başıyla onaylayıp kapıyı sessizce kapattı. İki

adam oturdu. Geiger acele etmemesi gerektiğini bildiğin­den sessizce bekliyordu.

"Çok tuhaf günlerdeyiz," dedi Carmine zarif eliyle gaze­teye vurarak. "Ekonomi ve işler hiç bu kadar iyi olmamıştı. Geçen ay Staten Adaşımdan çok ucuza üç ev aldım. Birkaç yıl içinde üç katına satarım. Çok garip ama çok da karlı."

Carmine'le ancak iki durumda görüşmeye gidersiniz. Ya ona bilmesi gerektiğini düşündüğünüz bir şey anlatmak is-tiyorsunuzdur ya da onun yardımına ihtiyacınız vardır. Her iki durumda da Carmine'in konuşmasını bitirip sonunda ne­den geldiğinizi sormasını beklemek zorundasınızdır.

Kapı çalındı. "Gel," dedi Carmine. Başgarson duble espressoyla ve kahveyi aralarındaki

sehpaya koydu. "Teşekkürler, Kenny." Başgarson çıkarken Carmine fincanına uzandı. Yüzünü

ekşitip kahveyi kokladı, ardından başını iki yana salladı. "Lanet olası parmaklar." Kahvesinden bir yudum alıp

dilini memnuniyetle şaklattı. Ardından fincanı sehpaya geri koydu. Parmaklarını gerip, yumruğunu birkaç kez sıkıp

262

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

gevşetti. "Bu son zamanlarda beni çok rahatsız etmeye baş­ladı. Hatırlarsan ilk buluşmamızda sen bana federallerden bahsederken ben de kırık parmaklarımdan bahsetmiştim."

"Evet." Carmine kahvesinden bir yudum daha aldı. "Nasıl oldu­

ğunu anlatmış mıydım?" "Hayır." "Komik bir hikaye." Arkasındaki yastıklara yaslandı.

"1970 yazında. Donanmadaydım. Boston'da görev emri bekliyorduk. Hiç Boston'a gittin mi?"

"Hayır." "Gitmelisin. Harika bir şehirdir. Neyse, gece karaya çık­

tık. Orada hayatımın en lezzetli ıstakozlu krepini yedim. Sen deniz mahsulleri yemiyordun değil mi?"

"Evet, yemem." Carmine sehpayı işaret etti. "Soğumadan kahveni bitir.

Neden her seferinde sana bunu hatırlatmak zorunda kalı­yorum?"

Aslında bu sorunun yanıtı Gciger'in La Bella'nın kahve­sini sevmediği, Carmine ısrar etmese, her seferinde mutlaka içmesini istiyordu, ağzına bile sürmeyeceğiydi.

"Neyse, sonra Cambridge'de yürümeye başladım. Biri­nin mikrofonla konuştuğunu duydum. O yöne doğru ilerle­meye koyuldum ve bil bakalım kendimi nerede buldum?"

"Bilmem?" "Harvard Üniversitesi'nin bahçesinde. Bir gösteri var­

dı. Savaş karşıtı bir gösteri. Vietnam protestosu. Rengarenk tişörtlü, uzun saçlılardan oluşan müthiş bir kalabalık. Ta­bii bunlar senin zamanında yoktu. Neyse, bir çocuk elinde

263

krmz

MARK ALLEN SMITH

mikrofon savaştan bahsediyordu. Ben de kalabalığın tam arkasındaydım. Derken kotunda İsa resmi olan bir çocuk dönüp bana baktı. Üzerimde beyaz üniformamla John Way­ne tarzı taktığım şapkamla karşısında öylece durdum. Beni sü/üp, 'Ne işin var senin burada?' dedi. Ben de, 'Dinliyo­rum. Burası özgür bir ülke, değil mi?' dedim. Çocuk ayak­kabılarıma tükürdü. Her gün o ayakkabıları parlatmak için ne kadar uğraşıyordum biliyor musun?"

Geiger kahvesinden bir yudum daha aldı. "Bunun üzerine ona yumruk savurdum." Geiger kahve­

sinden bir yudum daha aldı. "Ama yumruğumu kolaylıkla savuşturup üzerime atladı­

ğı gibi beni tekmelemeye başladı. Üzerimde karate, kung fu figürleri sergiledi. Tıpkı filmlerdeki gibi. Zorlukla doğrulup saldırmak için harekete geçmeye yellendim ama sendele­yerek dengemi kaybedip, olanca hızımla yandaki elektrik direğine tosladım. Bam! İnleyerek yeniden yere yığılırken çocuk da çekip gitti. Ona dokunamamıştım bile. Ama ne oldu biliyor musun? İki parmağım kırılmış, eklemlerim za­rar görmüştü. Arkadaşlarım Vietnam'a giderken ben elim alçıda orada kalakaldım. Bir daha da gidemedim. Küçücük bir HarvardTı piç beni savaş dışına it t i ."

Carmine kahvesini bitirdi. Geiger de kendisininkinden bir yudum daha aldı.

"BE işinde yeni neler var?" Geiger fincanını bıraktı. Artık konuşma zamanı gelmişti.

Şakakları zonkluyordu. "Bir konuda yardımınıza ihtiyacım var." "İşle ilgili mi?"

264

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Bir silah lazım." Mavi gözleri fal taşı gibi açıldı. "Neden?" Geiger ona tüm hikayeyi anlatmak istemiyordu. Dikkatli

olmaya çalışarak, "Sadece önlem amaçlı," dedi. "Hayatında silah kullandın mı?" "Hayır." Carmine özel dikim gömleğinin önünde gördüğü küçük

iplik parçasını alıp yere attı. "Eddie!" Korumalardan biri hemen kapıyı açıp kaskatı durdu. Eli

belindeki tabancasındaydı. "Geiger'e bir makine lazım. Çok büyük olmasın. Daha

önce hiç kullanmamış. Geri tepmesiz bir tane bul." Koruma başıyla onayladı. Dönüp dışarı yönelirken

Geiger1 in gözünde çok sayıda görüntü belirdi. Geiger fincana uzandı. Ama tutamayıp yere düşürdü.

Yere dökülen kahve damlalarının her birini adeta ağır çe­kim bir film izliyormuş gibi anbean görmüştü.

"Boş ver," dedi Carmine. İç çekip parmaklarını bir kez daha gerdi.

Sersemlemiş haldeki Geiger patronunun ses tonundaki üzüntüyü sezer gibi olunca acaba kahvemde ne vardı diye düşünmeden edemedi.

Carmine doğrulurken elini kır saçları arasında gezdirdi. "Seni anlamıyorum, Geiger. Zeki bir adamım ama seni bir türlü anlamıyorum."

Carmine gidip önünde çömeldiği Geiger'in yanağını sevgiyle okşadı. "Bana hâlâ yanıt verecek durumdayken sana bir soru sormak istiyorum. Sen beni anlıyor musun?"

265

krmz

MARK ALLEN SMITH

Uyuşturucunun etkisiyle bilincini kaybetme eşiğine gel­mek Geiger için yepyeni bir durumdu. Ensesinden aşağı süzülen ter damlalarını hissetse de aldırmayıp "Evet," dedi.

Carmine elini bir kez daha yaklaştırdı ama bu kez Geiger'in yanağına sert bir tokat attı.

"Bunu neden yaptın? Ne düşünüyorsun, Tanrı aşkına?" "Evet," dedi Geiger. "Bunun hoşuma gideceğini mi sandın? Gitmedi, Geiger.

Sen benim adamımsın." Geiger'in başı dönüyordu. "Evet," dedi bir kez daha. "Keşke başka seçeneğim olsaydı. Ama ben bu insanlar­

la iş yapıyorum. Federallerin evime mikrofon yerleştirdik­lerini söylediğini hatırlıyor musun? Onları istediğim yere yönlendirme şansı buldum. Senin sayende. Onlarla ilişkiye geçmemi de sen sağladın. Sonra konuştuk ve anlaşma yap­tık. Onlara arada sırada yardım ederek iyilik yapıyorum, onlar da beni rahat bırakıyorlardı. Tanrım. Geiger. Hall'ü sana yollayan Colicos değildi. Bendim."

"Evet." "Kimleri karşına aldığının farkında mısın? Bu adamlar

aracı. İnşaat işinden bahsetmiyorum. Devlet adına çalışan adamlar bunlar. Anlıyor musun? Asla tespit edilemeyecek işler yaparlar. Ayrıca oyunu kurallarına göre de oynamazlar. Çünkü böyle bir mecburiyetleri yoktur. Eskinin komando­ları, kovboyları gibiler. Çoğunun da aklından zoru vardır. Aslında onların yaptıkları işi sen de uzun süre yapsan sen de keçileri kaçırırsın. Kısacası işlerini yapmak için her yolu denerler. Çünkü başarısız olurlarsa ortadan kaldırılacakları­nı iyi bilirler. Bu adamlar işin sonunda emekli maaşları alıp,

266

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

sağlık sigortasına kavuşmayı hayal ederek yaşayan tipler değiller. Kaptın mı?"

Carmine sanki birden kısa olduklarına karar vermişçesi-ne ceket kollarını çekiştirmeye başladı.

"Bu sabah arayıp son derece nazikçe buraya uğrayabi­leceğinden bahsettiler. Kısacası hem bana hem de onlara bir iyilik yapman gerek. Onlara istedikleri şeyi ver. Onun küçük bir çocuk olduğunu biliyorum. Ama aklını başına lopla."

"Evet." Carmine, Geiger'in yüzünü elleri arasına aldı. "Ayrıca

sana hayat hakkında bir şey daha söyleyeceğim, Geiger. Şu senin içerisi dışarısına rakiptir şeklindeki düşüncenle ilgi. Tam bir zırvalık! Kıçının sahibi yaşamdır. Hem de doğdu­ğun andan mezara gideceğin güne dek. İşte sen bunu anla­mıyorsun, Geiger. Sen seçeneğin olduğunu sanıyorsun ama yanılıyorsun. Eğer bu işten sağ kurtulmayı başarırsan bunu aklından çıkarma."

"Evet..." Geiger bilincini bütünüyle yitirip karanlığa teslim ol­

madan önce, hem de zihninin son derece bulanık olduğu o anda bile müthiş çelişkili bir durumun içinde olduğunu sezinledi. Tüm yaşamı boyunca kendisini hiç bu kadar iyi hissetmemişti.

267

krmz

ÜÇÜNCÜ KISIM

krmz

18

"Geiger. Uyan/' Ses arkasından geliyordu: El ve ayak bilekleriyle göğ­

sünden bağlı olduğunu hissetti. Bir yere sımsıkı bağlanmış­tı. Gözlerini açıp duyularını kontrol etmeye çabaladı. Gör­me, işitme, dokunma. Hepsi düzgün gibiydi. Baş dönmesi, bulanıklık filan yoktu.

Kendi yerinde, Ludlovv Caddesi'ndeki seans odasında, berber sandalyesine bağlanmış haldeydi. Üzerinde sadece beyaz iç çamaşırı vardı. Klima kapalıydı. İçerisi çok sıcaktı. Ter içinde kalmıştı.

"Uyandım," dedi. Önünde bir adam belirdi. Oldukça zayıf, boyu bir sekse­

nin oldukça üzerindeki adam bej rengi bir pantolonla gri ka­zak giymişti. Yuvarlak gözlükleri, ampulleri hatırlatan daz­lak kafasındaki birkaç tel saçı beyazlamış adam Geiger'e peygamberdevesi böceklerini hatırlatmıştı. Adam elinde bir çift tek kullanımlık lastik eldiven tutuyordu.

"Adım Dalton," dedi. "Her ne kadar aklımın ucundan

271

krmz

MARK ALLEN SMITH

geçirmemiş olsam da sizinle tanıştığıma çok sevindim." Se­sine ergenlerin yapabilecekleri her türlü haylazlığı gayet iyi bilen lise öğretmenlerini andıran son derece rahat bir ton­lama hakimdi. Lastik eldivenlerinden birini gevşetmek için açıp, giydi. Bu sırada lastiğin genişleme sesi işitilmişti. "Bu eldivenler hoşuma gidiyor," dedi. "Sen ne takıyorsun?"

"Hiçbir şey. Verdiği hissi sevmiyorum." "Bulaşıcı hastalıklardan korkmuyor musun? AİDS, he-

patitC..." "Genelde kanamaları olmaz." Dalton diğer eldiveni de aynı şekilde şaklatarak açıp giy­

di. Geiger tek taraflı aynaya baktı. Orada başka kim vardı? Kesinlikle Hail. Carmine? Büyük bir ihtimalle o yoktu. An­cak adamın sözleri kulaklarında yankılanıyordu: Ama ben bu insanlarla iş yapıyorum. Kimleri karşına aldığının far­kında mısın? Devlet adına çalışan adamlar bunlar.

Dalton, Geiger'in bakışlarını takip etti. "Burası harika bir yer, Geiger," dedi. "En ince detayı bile düşünmüş, özen­le yapmışsın. İzleme odası da müthiş." Dalton, Geiger'in arkasına doğru yürüyüp gözden kayboldu. Sonra tekerlekli bir arabayı iterek geri döndü. "Kendi aletlerimden birkaçını getirdim. Seninkilerden de aldım."

Arabanın raflarında küçük bir bütan gazlı alev makine­si, büyükçe bir yapışkan bant rulosu, tahta saplı bir tığ, üst kısmı on santimlik mavi kauçukla kaplanmış alüminyum beyzbol sopası ve Geiger'in eski usturası vardı. Arabanın alt rafındaysa beş altı kadar beyaz el havlusu, bir top sargı bezi, küçük bir yapışkan bant rulosu ve özenle katlanmış gri bir yağmurluk bulunuyordu.

272

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Bu tarafta olmak çok garip olmalı," dedi Dalton. Geiger, Daltorfun üzerine bir hayli bol gelen giysilerine

baktı. Bu kıyafetler yüzünden adamın vücut şeklini anlaya­mamıştı. Yüzü soluk, alnı kırışıklarla doluydu. Elli yaşla­rında olmalıydı.

"Ne kadardır baygınım?" "Yaklaşık kırk beş dakikadır." Dalton gözlüklerini çıkar­

tıp camlarını temizlemeye koyuldu. "Artık işe geçelim. Va­kit kaybetmek istemiyorum. Bana yalnızca çocuğun nerede

•i

olduğunu bilmek istedikleri söylendi. Kısacası... çocuk ne­rede?"

Geiger, Matheson'un cep telefonu numarasını sol eline yazdığını hatırladı. Eli koltuğun kenarında avncu yere ba­kacak şekilde bağlanmıştı.

"Şu Irak'taki adam?" dedi Geiger. "Gerçekten dudakla­rını kestin mi?"

Dalton'un gülümsemesi Geiger'e havlamadan önce diş­lerini gösteren köpekleri hatırlattı.

"Üzgünüm," dedi Dalton. "Bundan kesinlikle bahsetme­yeceğim. Ama izin verirsen ben sana bir şey sormak istiyo­rum." Yeniden gözlüklerini taktı. "Sana ne ad taktıklarını biliyor musun?"

"Kimlerin?" diye sordu Geiger. "Ortak... dostlarımızın." "Hayır," dedi Geiger. "Bilmiyorum." "Sana Engizisyoncu diyorlar. Ne düşünüyorsun? Sevdin

mi?" Geiger nabız atışlarını kontrol etti. Yavaştı. Kendisine

273

krmz

MARK ALLEN SMITH

takılan lakabı düşündü. Engizisyoncu. İmtiyazlı işkenceci. CIA kod adlara bayılırdı.

Dalton, Geiger'in ilgisizliğinden kısmen hayal kırıklı­ğına uğramış gibi görünüyordu. "Neyse, ben sevdim. Çok zarif."

Geiger sessizliğini koruyor, Dalton'un hamlesini bek­liyordu.

"Acele ediyorlar, Geiger," dedi Dalton kazağının kol­larını dirseklerine kadar sıyırırken. "Bu yüzden akıl oyun­larıyla uğraşacak vaktim yok. Zaten öyle şeylerde çok iyi değilimdir. Kaldı ki seni o alanda alt edebileceğimi de hiç sanmıyorum. Kısacası hemen işin acı verici kısmına geçi­yorum. İşte o kısım acizane uzmanlık alanım."

Dalton arabaya dönünce Geiger avucunu hafifçe yukarı çevirdi. Eli ter içindeydi ama yine de numarayı görebildi. 917 555 0617. Ezberlemek için içinden tekrarladı.

İzleme odasının kapısı aniden açıldı ve Hail içeri daldı. Dalton şaşırarak döndü.

"Eli!" diye bağırdı Hail. "Avucunda bir şey yazılı!" Dalton elini yakalayıp parmaklarını açmayı başarıncaya

dek Geiger yumruğunu sıkıp parmaklarını birbirine sürte­rek rakamları silmeye çalıştı. Bu sırada Hail hemen yar­dıma koşmuş Geiger'in elini yeniden kapatmasına engel olmaya çalışıyordu. Ancak 917 5 rakamlarından sonraki bölüm mavi bir lekeden ibaretti.

"Bu bir telefon numarası," dedi Dalton. "Ben de görüyorum," diye bağırdı Hail. Geiger'e döndü.

"Bu işi zorlaştırma. Sen bu kadar basite kaçmayacak kadar zekisin."

274

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

Geiger kafasını salladı. "Başın nasıl oldu, Hail?" Hail ona aldırmadı. İzleme odasına yönelirken arkasına

bakmadan Dalton'a, "Çalışmaya başla. Hemen!" dedi. Kapıyı çarparak kapattı. Dalton servis arabasından tığla

alev makinesini aldı. Tığın çelik iğnesi on santim uzunlu­ğunda yarım milim kalınlığındaydı. Aletin tahta ucu kul­lanılmaktan kararmıştı. Alev makinesini kullanmaya aşina tavırlarla kaldırdı.

"Nerede kalmıştım. Uzmanlık..." Makinenin düğmesine dokunduğu anda tıslama sesiyle

birlikte ince, beş santimlik bir alev belirdi. "Bence çok eşitlikçi bir kavram," dedi Dalton. "Herkes

bir alanda uzmanlaşabilir. Bunun için zeki, zengin, kültürlü olmaya gerek yoktur. Diplomaya da ihtiyacın olmaz. Her­hangi bir ayrıcalık, kalıtımsal şans faktörü gibi şeyler de yoktur. Lağımcı bile olsan bir alanda uzmanlaşabilirsin. Ayakkabıcı, bulaşıkçı, çöpçü..."

Tığı aleve yaklaştırıp orada tuttu. "Her zaman uzmanlık alanına sahip insanlar hakkında

çok şey söyleyebileceğimi düşünmüşümdür. Bir alanda uz­manlaşmış biri hakkında hangi alanda uzmanlaştığını bile bilmeden çok şey söylenebilir. Kendilerini o alanda vakfe­dip müthiş gelişim gösterdiklerini, tutkularının çoğunluğun ulaşamayacağı kadar güçlü olduğunu anlayabilirsin. Bu da o kişi hakkında çok şey ifade eder. Değil mi?"

Tığın iğnesi kıpkırmızı olmuştu. Dalton alev makinesini kapatıp arabaya koydu. Geiger akkor haline gelmiş, alev alev yanan atom çekirdeğini andıran iğneye bakıyordu. Tüm duyuları alarma geçmişti.

275

krmz

MARK ALLEN SMITH

Dalton iğneyi Geiger'in sol yanağına yaklaştırdı. Eli hiç titremiyordu. Sonra diğer eliyle Geiger'i saçlarından yaka­layıp başını kaçırmasına engel oldu.

Geiger kıpırdamadan, "Bunu yapmak zorunda değilsin," dedi.

"Çocuk nerede?" Geiger gözlerini kapattı. Diğer enstrümanların seslerini

bastıran piyano sesi kulaklarında yankılanmaya başlamıştı. Bir anda bilinci o müthiş ezgiyle güçlenerek bembeyaz bu­lutlar arasından süzülen parlak ışıklarla aydınlanmıştı. Her şeyin yerinin doldurulabileceğini söylerler. Her mesafenin yakın olmadığını söylerler.

Dalton iğneyi yavaşça yanağına batırdı. Geiger yanağını delip geçen iğnenin ucunun diline değdiğini hissediyordu. Dalton iğneyi yavaşça çevirdi.

Yani beni buraya getiren herkesin yüzünü hatırlıyorum. "Geiger, çocuk nerede?" Acı tıpkı Dalton'un amaçladığı gibi iki farklı şekilde

hissediliyordu. Sıcak çeliğin eti yakmasının neden olduğu acıyla iğnenin delip geçmesinin neden olduğu acı birbirine karışıyordu. Geiger'in beyniyse durum değerlendirmesiyle meşguldü. İğnenin ısıtılması onda tam tersi bir etki yapmış, etini delip geçen iğnenin neden olduğu acıyla sıcaklığın ne­den olduğu acı birbirini dengelemişti.

Dalton iğneyi iyice iterek dilin altındaki dokuya kadar batırdı.

"Çocuk nerede?" Her an, her an... Bu tatlı düşünce, acıdan dolayı bir ke-

276

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

nara saklanıp bekleyen bir engerek yılanı gibi içinde yankı­lanıyordu... Buradan kurtulabilirim.

Dalton tığı biraz daha derine batırdı. İğnenin ucu sert bir yere değdi. Kemiğe. Acı katlanıyor, Geiger kendisini güne­şin içine düşmüş gibi hissediyordu.

"Geiger... Çocuk nerede?" Geiger ağzını açıp kan tükürdü. Dalton başını iki yana

sallayıp tığı çıkardı. Sıcaklık nedeniyle yanağı kabarmıştı. Dalton el havlularından birini alıp aletin ucunu dikkatle te­mizlemeye koyuldu.

"Merak ettiğim bir şey var," dedi. "Mesleki olarak me­rak ediyorum. Birden ona kadar derecelendirmen gerekse bu acıya kaç verirdin?"

Geiger gözlerini açtı. Nemli gözleri Dalton'u ilk anda seçebilmesini güçleştirmişti. "Hangi acıya?" dedi.

Dalton temizlik işine ara verip Geiger'e döndü. Mesle­ğe yepyeni bir açıdan yaklaşan, CIA'yi bile şaşırtan, zerre kadar kan dökmeden gerçeğe ulaşan bu adamla ilgili yıllar boyu sayısız hikaye dinlemişti. Ama karşısında oturan bu adam Dalton'un beklediği gibi değildi. Anlatılanlardan çok daha... Dalton düşüncesini tamamlayamadı. Adamı nere­deyse efsane haline getirecek özelliklerinin tam olarak ne olduğunu anlayabilmiş değildi.

Dalton tığı bırakıp beyzbol sopasını aldı. "Bu durumda eskiye döneceğiz," dedi sopayı bir iki kez

sallayarak. "Beyzbol sever misin?" "Hiç oynamadım." Dalton sopayı Geiger'in göğsünün sol tarafına savurdu.

Dalton vururken Geiger'den fazla bağırdı. Geiger pisliğin

277

krmz

MARK ALLEN SMITH

çoğunu yutan girdap misali, acının çoğunu içinde saklamış, darbeyi dudaklarını bükerek karşılamıştı. Fiziksel acı ya­yılırken içindeki müzik melekleri ordusu acının üzerine ok yağdırıyordu. İçimde parıldayan ışığı görüyorum. Delip ge­çiyor, doğudan batıya dek her yanı aydınlatıyor.

"Çocuğun nerede olduğunu söyle bana, Gciger." Yanıt gelmeyince Dalton sopayı bu kez Geiger'in göğüs

kafesine savurdu. Bu kez soluk borusu şiddetli darbeden et­kilendiği için nefes alamadı ve boğıılacakmış gibi hissetti. Ağrı yayılırken Geiger tüm gücüyle içindeki müziğe sımsı­kı sarılmaya çalışıyordu.

Dalton çenesinden tutup başını hızla sandalyenin baş da­yama yerine çarptı. Aslında bu hareketiyle Geiger'in nefes almasına fırsat vermişti.

"Dinle beni," dedi Dalton eğilerek. Nefesi nane şekeri kokuyordu. "İşimi severim. Ama bundan hoşlanmıyorum. Senin kim olduğunu düşününce yaptığım çok tuhaf geli­yor. Bu yüzden sana bir şey söyleyeceğim. Buna istersen mesleki nezaket diyebilirsin. Bu işten kurtuluşun yok. Yani vazgeçilme ihtimali sıfır. Anlayacağın çıkmaz bir sokakta­sın. Seni Cobb salatasına çevirene dek durmamı istemeye­cekler. Kısacası vazgeç artık. Eski Geiger değilsin şu an. Çünkü ısrar edersen büyük bir ihtimalle burada öleceksin."

Dalton doğrulup ensesini ovaladı. "Söylediklerimde an­laşılmayacak bir yer var mı?"

Geiger sonunda yutkunabilmişti. "Cobb salatası ne?" diye sordu. Dalton beyzbol sopasıyla hızla göğsüne vurdu.

278

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Sopanın ve Geiger'in kemiklerinden gelen ses tek yönlü aynadan olup bitenleri izleyen Hall'ün yüzünü buruşturma­sına neden oldu.

"Cobb salatası ne?" diye tekrar etti. "İşte bu komikti/" Yüzüne bir bardak buz bastırarak kanepede oturan Ray'e döndü. "İçinde bulunduğu durum göz önüne alınırsa muh­teşem bir yanıttı doğrusu."

"Dalton'a onu kesmeye başlamasını söyle," dedi Ray. "Konuşacaktır. Ayrıca Harry'nin nerede olduğunu da söy­lesin."

Hail kendisine bir kadeh viski doldurdu. "Hey, bana da," dedi Ray. "Sana alkol yok." "Görüyorsun artık daha iyiyim."

Dalton, Geiger'in ecza dolabında lidokain bazlı bir mer­hem bulmuş. Ray'e vermişti. Acısı azaldıkça yeniden canla­nıyordu.

"Ray, Harry, Geiger*i ele vermedi. Neden Geiger'in Hall'ü ele vereceğini düşünüyorsun?" Kadehi dudaklarına götürdü sonra içmekten vazgeçip içkiyi sehpaya bıraktı. "Dinle beni, Raymond. İşimiz Matheson'la ilgili. Hepsi bu. Bundan sonra Geiger'i ve Harry'i bir daha görmek islemi­yorum. Hem de hiç. Anladın mı?"

"İş bittikten sonra canım ne isterse yaparım." dedi Ray. Hail, Ray'in beyninin tıpkı kafesteki bir köpek gibi

çırpındığını görebiliyordu. Yapmaları gereken tek şey

279

krmz

MARK ALLEN SMITH

Matheson'u bulup bu rezaletten alınlarının akıyla sıyrıl­maktı. Eğer sonrasında Ray, Harry'nin peşine düşerse ar­kalarında kanlı bir iz bırakacakları kesindi. Yavaş yavaş Harry'nin bu salağın beynini patlatmasını dilemeye başla­mıştı.

Hail izleme odasına döndü. Dalton dikkatini arabaya yö­neltmiş diğer seçenekleri değerlendiriyordu. Geiger göğsü­ne yayılan kan lekesi ve kanayan yanağıyla başı önde oturu­yordu. İki adam sanki çok önemli bir tartışmanın arifesinde derin düşüncelere dalmış gibiydiler. Geiger ağzından nefes alıyor, her seferinde yanakları şişiyordu. Sonra başını kaldı­rıp, sanki arkasını görebilecekmişçesine aynaya baktı.

"Senin hikayen ne?" dedi Hail, sanki Geiger de onu du-yabilecekmiş gibi. "Kurtarılacağını mı düşünüyorsun? Bu yüzden mi bu kadar dayandın? Kusura bakma ahbap, böy­le olmayacak. Cehennemi boylayacaksın. Tıpkı hepimiz gibi."

Hall'ün cep telefonu çaldı. "Yerinde misin?" diye sordu. "Evet," dedi Mitch. "Buradayım. Aşağıda, sokağın kar­

şısında." "Kal orada."

Dalton elleri arkada Geiger'e dönüp sanki aklındaki soruna çözüm bulmuşçasına memnuniyetle baş salladı. Bu haliyle ceza odasındaki Bay Chips'i andırıyordu.

"Nasıl hallediyorsun?" diye sordu Dalton. Geiger başını hafifçe kaldırıp çenesini oynatarak en az

rahatsız olacağı konumu almaya çalıştı.

280

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Neyi?" diye mırıldandı. "Acıyı. Bütün çalışmaları okudum. Şu acıyı bir kutuya

koyun türü bir şeyler mi yapıyorsun? Ya da Zen felsefesine mi girdin? Zihnini başka tarafa filan mı yönlendiriyorsun? Hangisi? Gerçekten çok etkilendim. Seni bağlarken bacak­larının arkasını gördüm. Kesinlikle bir hayli pratik yapma şansı bulduğun ortada. Nasıl yapıyorsun?"

"Bu benim..." Yaralı ağzıyla son kelimeyi söylemek zordu. O yüzden de ancak fısıldayarak söyleyebildi.

Dalton eğilip, "Senin neyin?" diye sordu. Geiger başını kaldırıp doğrudan Dalton'un gözlerinin

içine baktı. Aralarında sadece birkaç santim vardı. Gei­ger kendi yansımasını Dalton'un gözlüklerinde görebili­yordu.

"Benim uz-man-lığım," dedi Geiger. Dalton arkasındaki ellerini kaldırdı. Elinde Geiger'in

eski usturası vardı. Dalton, Geiger'in bakışlarının eline kaydığını ve yerinde kasıldığını gördü. Bu anlık bir şeydi ama Dalton'un gözünden kaçmamıştı. Dalton'un ölümcül gülümsemesi yeniden belirdi.

"Bu ne kadar güzel bir şey, Geiger. Nereden aldın? Belki de eski bir dostun sayılır." Usturanın sedef işlemeli sapına hayranlıkla bakıyordu. "Bacaklarının arkasındaki izleri gö­rünce usturayla tanışıklığınızın eskilere dayandığını düşün­düm nedense." Usturayı kılıfından çıkardı. Parlak çeliğin üzerinde bir yazı göze çarpıyordu. 'Ben'e, Paula'dan sevgi­lerle.' Annenle baban mı? Doğru mu bildim?"

Geiger'in zihnindeki tünelde duman saçarak ilerleyen

281

krmz

MARK ALLEN SMITH

bir tren yaklaşıyordu. Trenin taşıdığı yükü ve her yanı titre­ten gürültüsünü tüm benliğiyle hissetti.

"Yıllarca kestiler seni değil mi? Annen mi baban mı yap­tı? Sanırım sevgili babanın marifetiydi değil mi?"

Geiger, Dalton'un gözlerinde yeni bir parıltı sezdi ama bunun sempati duygusuyla zerre kadar ilgisi olmadığı da açıktı.

"Çok kötü günler geçirdin, değil mi, Geiger? Üzgünüm ama şimdi seninle o günlere geri döneceğiz."

Dalton eldivenli elini bıçağın ucunda usulca gezdirdi. Lastik hemen kesildi.

"Çok keskinmiş," dedi. Geiger, Dalton'un usturayı arabanın metal yüzeyinde iz

bırakarak gezdirişini izledi. Yaklaşan trenin ışığı giderek gözleri acıtacak kadar parlaklaşıyordu.

"Çocuk nerede?" dedi Dalton.

"Hazır mısın, evlat? " dedi Geiger 'in zihnindeki ses. "Hazırım, efendim," diye yanıt verdi Geiger. Dalton şaşırarak ona döndü.

"Bu kadar resmi olmana gerek yok," dedi. Usturayı in­celeyip Geiger'in kasığının sol tarafına yaklaştırdı. "Yu­karı doğru gideceğim. Sanırım baban da böyle yapmıştı. İyice yukarı çıkarsam, gerek olursa, testislerine kadar ke­seceğim."

Dalton itince bıçağın keskin ucu eti yardı.

Çocuk çıplak halde muhteşem odadaki bankta sırtüstü yatı-

282

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

yordu. Arkadan hoş bir müzik sesi geliyordu. "Isee my ligin come shining... "

Babası e/inde sedef saplı usturayla ayakta duruyordu. "Ne biliyoruz, evlat? " dedi. "İhtiyacımız olduğunu düşündüğümüz şeyler canımızı

yakar. Ve acı bizi güçsüz/eştirir. " "Peki ne yapmalıyız evlat? " "Acıya sarılmalıyız. Her gün biraz daha. Ancak böyle

kuvvetleniriz. "

Dalton gözlük camlarının arkasındaki gözlerini kısmıştı. Sonra bıçağı oynatarak Geiger'in bacağından farklı yönlere kan fışkırmasına neden oldu.

"Çocuğun nerede olduğunu söyle, Geiger."

Geiger'in babası bıçağı bacağının üst kısmına yaklaştırdı. "Hazır ol evlat. " Bu işlem sırasında yıllardır irkilıniyor, en ufak bir ses

hile çıkarmıyor olmasına karşın babası onu her seferinde aynı şekilde teşvik etmeyi sürdürürdü.

"Benimle beraber tekrar et, " der sonra birlikte yineler­lerdi.

"Senin kanın, benim kanım, bizim kanımız... "

"Senin kanın, benim kanım, kanımız," diye mırıldandı Geiger. Dalton üçüncü yarayı açmak üzere Geiger'in kanını el-

diveniyle temizliyordu ki bu sözleri duydu. "Ne dedin?"

283

krmz

MARK ALLEN SMITH

Yüzüne sert bir tokat atınca eldivendeki kan Geiger'in yüzüne bulaştı.

"Geiger, bir şey söyledin. Ne dedin?"

Geiger'in babası yarayı iyice açıp, genişletirken çocuk hâlâ kılını kıpırdatmadan duruyor, zihnindeki müziği izliyordu.

"Acıyor mu evlat? " "Acımıyor, baba. " "Gerçekten mi?" "Evet." "Güzel. Yalancılar dünyasında acı daima gerçeği or­

taya çıkarır. Ben gittikten sonra bunun çok faydasını gö­receksin. "

Dalton eğilip ellerini Geiger'in dizlerine koydu. "Çocuğun nerede olduğunu söyle bana." Geiger dudaklarını oynatıp, büktü. Dalton ona bakarken

boş bir evin penceresinden içeri bakıyormuş gibi hissetti. "Acımadı baba," dedi Geiger. Dalton izleme odasına döndü. "Hail! Nasıl biriyle uğra­

şıyoruz anlayamadım!" İzleme odasının kapısı açıldı. "Bu da ne demek?" dedi Hail. "Işıklar açık ama evde kimse yok gibi. Kendin bak." Hail, Geiger'e yaklaştı. Üzerine bir ağırlık çöküyormuş

gibi hissediyordu. Sanki aniden ayağına pranga bağlanmış gibi zorlukla hareket ediyordu. Bir anda yirmi yaş birden

284

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü BİLİYORUM

yaşlanmıştı. Artık hiçbir şey basit gelmiyordu. Her şey kar­makarışıktı. Daha anlaşılmaz. Artık hiç kimse bir şey bil­miyordu.

Hail berber koltuğunun yanında durdu. "Ciddiyim,'' dedi Dalton. "Nerede olduğunu bilmiyorum." "Nerede olduğunu mu?" "Daha önce böyle bir şey görmedim. İster inan ister inan­

ma ama Geiger'in yaptıklarımı hissettiğini sanmıyorum." Dalton gözlüklerini düzeltti. "Sanki acıyı hissediyor ama..."

"Ama ne?" "Canı yanmıyormuş gibi." "Tekrar kes. Neler olduğunu ben de göreyim." Dalton yeniden kesti. Geiger'in gözbebekleriyle burun

delikleri büyüdü. Yumruğunu sıkıp, kol kaslarını gözle gö­rünür derecede kastı. Ama dudaklarından en ufak bir ses bile çıkmamış başka bir tepki de vermemişti.

Hail başını iki elinin arasına alıp, "Ölmek mi istiyorsun?" diye bağırdı. "Amacın bu mu?" Eğilip Geiger'in gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı. "Hiç kan kaybından ölen birini gördün mü?"

Geiger çelik sesini dinliyordu. Tren artık iyice yaklaş­mıştı.

"Ben gördüm, dostum. İnan bir köpek gibi ölmeyi iste­mezsin. Duyuyor musun beni?"

Ama Geiger bambaşka bir ses duyuyordu. Gözkapakları inerken anı treni bir anda Hall'ü ve bu odayı yok edip ona bambaşka, capcanlı bir dünyanın kapılarını açmıştı.

285

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Evlat! Gel buraya, oğlum!" Çocuk kabinden çıkıp dağa doğru yöneldi. Karanlıktı

ama gökyüzünde yükselen ay parlaklığıyla ormanı aydınla­tıyor, önünü görmesini sağlıyordu.

"Evlat! Neredesin? " Babası her zamanki gibi bağırıyordu. Ses sık ağaçların

arasında yankılanıyordu. Ama o sesin nereden geldiğini hep bilirdi.

"Geliyorum, baba!" "Nedense birden koşmaya başlamıştı. Bütün hafta yağ­

mur yağmış, şimdi de her adımda ayakkabıları çamura daha çok batıyordu.

"Kamyon, evlat! Kamyonu görüyor musun? " Çocuk biraz daha babasına koştu ve birden yaklaşık elli

metre ilerideki kamyonetin siluetini fark etti. Bulunduğu yerden kamyonet başını eğmiş saldırıya geçmeye hazırla­nan bir boğa gibi görünüyordu. Kamyonetin kasasının yeni kesilmiş ağaçlarla dolu olduğunu görebiliyordu.

' 'Evet. Görüyorum!'' "Oraya doğru gel. Hadi!" Babası sırt üstü yatmıştı. Kamyonetin sol lastiği babası­

nın karnının üzerindeydi. Ay ışığında babasının belden yu­karısı görünüyor ama bacakları kamyonetin altında oldu­ğundan seçilemiyordu. Çocuğa babası tanrıları kızdırmış mitolojik bir yarım adam gibi gözüküyordu.

"Kıpırdayamıyorum, evlat. Kamyonet kaydı. Tekerlekle­rin altına takoz yerleştirmeye çalışırken frenler boşaldı. " inleyerek ayağını çekmeye çalıştı ama başaramadı. Hızla sırt üstü devrildi. "Çek çıkar beni. "

286

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

Çocuk babasının arkasına geçip çömeldi. Kollarını kolunun altından geçirip göğsünde birleştirdi.

"Şimdi üç deyince çek, evlat. Hızlı çek. Bir, iki, üç!" Babası bağırarak lastiği iterken çocuk da olanca gü­

cüyle babasını çekti. Ama ayakkabıları çamurda kaydı ve düştü.

"Bir daha, evlat. Bir daha dene. " Çocuk doğrulup kolla­rını babasına doladı. "Bir, iki. üç!"

Baba itiyor çocuk çekiyordu ama sonuç hep aynıydı. Baba her seferinde çocuğun kucağına düşüyordu. Ter için­de kalmışlar, yorgunluktan tükenmişlerdi.

"Neyapacağız, baba?" "Taş, sopa filan bulup diğer üç lastiğin altını doldur.

Sonra da kamyoneti ileri sür. Sana öğretmiştim hatırlıyor­sun değil mi? "

Çiseleyen yağmur yeniden hızını artırıyordu. Çocuk babasının söylediğini yapmak üzere koştururken çürüyen sonbahar yapraklarının kokusunu alıyordu. Topladıklarını lastiklerin altına yerleştirip araca bindi. Ayaklarının pedal­lara yetişebilmesi için koltuğu öne çekmek zorunda kalmış­tı. Yan aynadan babasını görüyordu.

"Hazırım baba!" "Anahtarı çevir ama gaza dokunma. " Çocuk kontak anahtarını çevirip motoru çalıştırdı. "Vitesi D'ye getir ve gaza hafifçe dokun. Lastiklerin

dönmeye başladığını hissettiğin anda da biraz daha sert bas. Hadi başla. "

Çocuk gaza yavaşça dokununca kamyonet sallandı. Las­tiklerin dönmeye başladığını hissediyordu. Ama kamyonet

287

krmz

MARK ALLEN SMITH

hareket etmiyordu. Babasının acıyla inlediğini duydu. Ay­nadan bakınca da babasının yumruklarıyla toprağı sıktığı­nı gördü.

"Durma!" diye bağırdı babası. Çocuk gaza biraz daha sert bastı. Lastiklerden sıçra­

yan çamurları görebiliyordu. Babası hâlâ sıkışıp kaldığı yerdeydi.

"Daha çok bas! Sert!" Araç sallanmaya devam ederken çocuk direksiyonu bi­

raz daha sıkı tuttu. Aynadan bir kez daha bakınca çamurda kan lekeleri gördü.

Hemen atlayıp babasının yanına çömeldi. Babası kan ve çamur içinde zorlukla nefes alıyordu.

"Bunu daha fazla yapmayacağım, baba. Kanaman var. Tekerlekler yara açıyor."

"Yağmur dinene kadar bekleyip yeniden deneyelim. " "Baba aşağı inip yardım çağırmama izin ver. " "Hayır! Bu dağı terk etmeyeceksin. Henüz vakti gelme­

di. " Babası nefes alabilmek için dur aksadı. "Kamyonetin arkasında bir tüfek var. Getir onu bana. "

"Neden? " "Kurtlar, ayılar. Yaralının, kanın kokusunu alırlar. Şimdi

tüfeği getir ve eve gir. " "Yanında kalmak istiyorum. " Babasının gözleri onunkilerle buluştu. Yağmur damlala­

rı babasının yüzündeki çamurları akıtıyordu. "Baba... " Çocuk bir an sessiz kaldı. "Burada olduğumu

bilen var mı? "

288

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

"Kimse seni bilmiyor. Bu benim sana hediyem. " Öksii-rüp kan tükürdü. "Sen yoksun. "

Çocuğun yüreği sıkışır gibi oldu. Başı ağrıyor içinin ezildiğini hissediyordu.

' 'Baba..." diye başladı. Ama babası devam etmesine müsaade etmedi. Uzanıp

çocuğun ceketini yakaladı. "Sen benim oğ/umsun. Sana ihtiyacın o lan her şeyi ver­

dim. " Çocuğun yüzüne sert bir tokat attı ama çocuk ağ­lamadı. Babası burun buruna gelecekleri mesafeye kadar çekti. "Görüyor musun? Gözyaşı yok. Unutma: Güçlü ol­mak sevilmekten iyidir. "

Babası gözlerini kapatıp'başını diğer yana çevirdi. Ço­cuk ayağa kalkıp kamyonete hindi.

Ray seans odasına girip Hail ile Dalton'a katıldı. "Tanrı aşkına, neler oluyor?" diye sordu Ray. "Uyuyor

mu?" "Buna uyku diyemem," dedi Dalton. HalPe döndü. "Onu

ayıltmaya çalışayım mı?" "Hayır," dedi Hail. Dudakları arasına bir sigara sıkıştırıp

yaktı. Derin bir nefes alırken yüzünü buruşturdu. "Ona bir­kaç dakika ver. Bakalım neler olacak. Belki işimize yarar."

Kamyonetteki çocuk irkilerek uyandı. Çığlık ve hırıltı sesle­ri birbirine karışıyordu. Aynaya baktığında arka tekerleğin yanında karaltılar gördü. Tüfeği kapıp aşağı atladı. Hırıltı hemen kesilmiş, iki çift par/ak göz bir anlığına çocuğa ke­netlenmişti. Sonra kurt/ar yarım kalan iş/erine geri dönüp

289

krmz

MARK ALLEN SMITH

dişlerini ete geçirdiler Babası yeniden çığlık çığlığa bağır­maya, sağa sola faydasız yumruklar savurmaya başladı. Çocuk tüfeği kaldırıp tetiği çekti. Patlama kurtları ürkütüp uzaklaştırırken aynı anda geri tepen silah çocuğu da geri­sin geriye düşürmüştü. Bir an soluğu kesilmiş halde öylece yatıp çam ağaçlarının üzerinde tüyler ürpertici bir görü­nümle parıldayan aya bakakaldı. Sonra doğrulup babası­nın yanına yöneldi.

Çocuk babasının göğsünün sanki üzerinde görülmez bir ağırlık varmışçasına çok yavaş bir biçimde alçalıp yüksel­diğini görüyordu. Göğsünün her yükselişinde ay ışığı baba­sının kanında parıldıyor, göğsü aşağı inerken de bu görün­tü yerini giderek tükenen hayat sıvısının akarken çıkardığı sese bırakıyordu.

Babası sağ elini uzatarak onu çağırdı. Çocuk yaklaştı­ğında kurtların babasının ceketinin ön kısmını yırtıp om-zuyla kollarını parçaladıklarını gördü. Sol elmacık kemiği ay ışığıyla bembeyaz parıldıyordu. Ağzını açınca dudakları arasından kan süzüldü.

"Acı, " diye inledi. "Neyapabilirim, baba?" "Bıçağım nerede? Ver onu. " Bıçak yerde, çamurların içindeydi. Çocuk bıçağı babası­

nın elinin üzerine koydu. Babası elini kaldırdı ama hiç gücü kalmadığından tutmaya çalıştığı bıçağı düşürdü.

"Yardım et bana." Gözleri oğlunu görünceye dek yuvalarında döndü. "Bana yardım et."

"Nasıl? Anlamadım? " Babası işaret parmağıyla kalbini işaret etti. "Buraya. "

290

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Çocuk hemen başını sağa sola sallayarak itiraz etti. "Ha­yır, " dedi titreyen sesiyle. "Hayır, bunu yapmayacağım. "

"Ne diyorsam onu yap, evlat. " Çocuk artık ağlıyordu. "Baba... Lütfen!"

Geiger'in dinleyicileri mırıldandığı anda biraz daha so­kuldu.

"Ne dedi?" diye sordu Hail, Daltoıva. "Baba, lütfen dedi." "Bak," dedi Ray göstererek. "Ağlıyor." Geiger'in kapalı gözkapakları arasından süzülen yaşlar

yanağındaki kanla karışıyordu. Birden şiddetle titremeye başladı. Vücudu kendisini tutan bağları kopartırcasına sar­sılıyordu.

"Artık uyandırsak mı?" diye sordu Dalton. "Hayır," dedi Hail. "Daha değil."

Babası çocuğun gözyaşlarını görünce yüzünü tiksintiyle buruşturdu.

"Sana böyle mi öğrettim ben? Ağlayıp zırlamaktan baş­ka bir işe yaramıyorsun. O zaman git. Defol gözümün önün­den! Bırak işin geri kalanını da kurtlar halletsin. Şuralının son gördüğüm şey olmasını istemiyorum. "

Çocuk, içinde durduramadığı kapkaranlık bir gücün gi­derek kuvvetlendiğini, damarlarındaki kanın kaynadığını hissediyordu. Bu yüzden de tir tir titremeye başladı.

"Senden nefret ediyorum!" diye bağırdı. Babası başını güçlükle iki yana salladı. "Hayır, etmiyor-

291

krmz

MARK ALLEN SMITH

sun. Nefret edebilmek için bile güçlü olmak gerekir. Onca çabamın hiçbir işe yaramadığını görüyorum. "

Çocuk kanlı dudakların bir kez daha oynadığını gördü ama kulaklarında/d uğultu babasının ne söylediğini anlamasına engel oluyordu. Bir anda etraf zifiri karanlığa büründü. Çocuk ay batmış olmalı diye düşündü.

Sonunda yeniden babasına bakarak, "Nereye?" diye sordu.

Babası parmağının ucuyla göğsünün sol tarafını işaret ederek, "Buraya, " dedi. Yaralı dudaklarıyla gülümsedi.

Çocuk bıçağı babasının parmağıyla gösterdiği yere yer­leştirdi. Sonra titreyen elleriyle sapından kavradı. Ardın­dan bıçağı yavaşça babasının kalbine itti.

Geiger'in zihni o karanlık ormanda dolaşmayı sürdürmek istiyor, hatırladığı görüntülerin gerisinde saklanıp huzur bulabileceği bir yer arıyordu. Ama sonunda önündeki per­de kalkmaya başladı. Perde yükseldikçe arkasından seans notlarını içeren dosyaların bulunduğu uzunca bir kitap rafı beliriyordu. Siyah halkalı bu dosyalarda binlerce şüpheli­nin kayıtları, binlerce strateji ve yöntem tutanakları, şüp­heli tepkileri ve ulaştığı sonuçlar yer alıyordu. Geiger tüm şüphelilerin yüzlerini görebiliyor, ağızlarından çıkan söz­leri işitebiliyor, korkan ya da acı çeken bir insanın çıkarta­bileceği her türlü sesi algılıyordu. Onun karşısına çıkmak insanlığın en korkunç sanatıyla yüzleşmek demekti. Şimdi ilk kez kendini gösterişli bir canavar portresi gibi tasavvur ediyordu.

Aniden midesi bulanmaya başlayınca öğürdü. Ama ön-

292

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

ceki günden beri bir şey yemediği için bu kuru bir öğürme olarak kalmıştı.

Hail ilk öğürme dalgasının sona ermesini bekledi. "De­vam et, Dalton. Hemen şimdi!"

"Daha fazla kesmeyin," dedi Geiger zorlukla konuşarak. "Lütfen."

Dalton. Hail ve Ray şaşkınlıktan donakalmıştı. "Daha fazla acı olmasın. Lütfen yeter artık." "O zaman çocuğun nerede olduğunu söyle," diye atıldı

Hail.

Midesi ağzına bir kez daha geldi. Yine kupkuru öğürdü. "Tanrım, Geiger! Çocuk nerede?" "Hâlâ benim evde," diye tükürük saçarak yanıt verdi

Geiger.

Hail aniden heyecanlandı ama hemen ardından kendini toplayarak, "Onu yalnız mı bıraktın?" diye sordu.

"Harry'nin doktora ihtiyacı vardı. Benim de silaha..." Hail başını iki yana sallıyordu. "Geiger, benimle oynama.

Burası çok uzak. Onu orada yalnız bırakmış olamazsın." Geiger başını kaldırdı. Yanağından süzülen kanlar duda­

ğının üzerinde birikmişti. "Yalnız değil," dedi. Bu sözler Geiger'in ağzından çıktığı anda Hail karmaşa­

nın, şansın ve stratejinin iç içe geçtiğini hissetti. "Yanında Matheson mu var?" diye sordu. "Nasıl?"

Geiger bir damla kan daha tükürdü. "Evden internet ara­cılığıyla bağlantı kurdular."

"İstediğimiz şey hâlâ onda mı?" "Bilmem. Ne istediğinizi bilmiyorum k i . "

293

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Adres?" "682 Batı 134. Cadde. Koyu renk bina." "Doğru. Camları tahtayla kapatılmış. Gördüm." "Şifreye ihtiyacınız var." "Söyle," dedi Hail ceplerinde kalem ararken. "İki, iki, yedi, dört, yedi. Hatırlaması kolaydır." Hall'ün

yüzüne bakıyordu. "Telefonla BARIŞ yazmak için bu tuş­lara basman gerekir."

Bir an Hail bakışlarını Geiger'den uzaklaştıramadı. Geiger'in gözlerinde bir şey eksik gibiydi. Dün olan ama artık yok olmuş bir şey vardı. Hail daha önce bunun ben­zerlerini görmüştü. Pes eden, artık umudunu kaybeden in­sanlar böyle bakardı. Hail içinde bariz bir rahatlama his­setti.

"Onu temizle," dedi Dalton'a. "Kanamayı durdur. Biz dönene dek sandalyede kalacak. Hadi Ray."

Asansöre bindiler. Hall'ün kapıyı kapatmasıyla da göz­den kayboldular.

Dalton usturayı kılıfına sokmaya çalışıyor ama bıçağın çen­tikleri artık yerlerine oturmuyordu.

"Kusura bakma." Bir kenara koyup Geiger'in yaralarını el havlusuyla te­

mizleyip kompres yapmaya koyuldu. Havlu hemen kıpkır­mızı oldu.

"Babanla konuştun galiba?" Geiger arkasına yaslanıp dalgın bir ifadeyle yüzüne baktı. "Çok şaşırtıcıydı. Ama sonunda pes edişinle gerçek bir

294

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

hayal kırıklığı yarattın. Sonuna kadar gidersin diye düşün­müştüm. Hatta buna emindim. Bu yüzden de yalan söyle­miş olabileceğini düşünüyorum."

Geiger fısıltıyla karşılık verdi. "Neden söylemedin?" "Benim işim seni konuşturmaktı. Doğruyu söyleyip söy­

lemediğini anlamaksa Hall'ün işi." Arabaya uzanıp gazlı bez rulosunu aldı. "Eğer yalan söylüyorsan ya zaman kazanma niyetindesin ya da orada onları bekleyen bir şeyler var."

Dalton gazlı bezi Geiger'in yaralı bacağı etrafında bir­kaç kez dolayıp iyice sıktı.

"Geri gelme ihtimallerini düşünerek sargıyı hamlamaya­cağım. Sadece düğüm atmak yeter. Su ister misin?"

Hail başını kaldırdı. Geiger'in başı yana düşmüş, gözleri kapanmıştı. Dudaklarının ucunda beliren bir kan damlası çenesine doğru süzülüyordu.

134. Cadde'ye girdiklerinde Hail, Bay Memz'in ve yol ke­narındaki bürosunun yerlerinde olmadığını görerek sevindi. Lexus'u Geiger'in kapısının önünde durdurdu. Matheson'u arabaya bir an evvel bindirmek zorunda kalabileceklerini düşünerek yakına park etmek niyetindeydi. Ama boş yer bulamayınca motoru stop ettirmeden park etmiş başka bir aracın yanına çekti.

Hail, Ray'e döndü. "Ne hissediyorsun?" "İyiyim," dedi Ray baş sallayarak. "Yüzüm uyuştu sanki." Hail ortağını şöyle bir süzdü. "Hadi gidelim." İndiler. Ray merdivenlere yönelirken Hail arka tarafa

doğru baktı.

295

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Dursana," dedi Hail. "Arka tarafta kapı olup olmadığı­na bir bakalım."

Koşarak geçidin sonundaki çöp konteynırının üzerine çıktı. Tahta parmaklıkların arasından arka tarafa açılan sun­durmayı ve yan taraftaki kapıyı gördü. İnip hızla Ray'in yanına döndü.

"Arkadan da bir giriş var. Sen önde kal. Ben arka tara­fa geçiyorum. Kapıya ulaşınca telefonunu çaldırırım. Aynı anda hareket edeceğiz. İşaretimle son numaraya kadar tuş­la. 'Hadi,' diyince aynı anda son numarayı da tuşlayıp, silah elimizde içeri dalacağız. Ama silahı sadece gösterme ama­cıyla çekeceğiz. Tamam mı?"

"Evet." "Şifre iki, iki, yedi, dört, yedi." "İki, iki, yedi, dört, yedi. Anlaşıldı." "Onu yakalayıp çocuğu bırakacağız ve ön kapıya koşa­

cağız. Tamam mı?" Ray başını sallayınca Hail koşar adım arka tarafa yönel­

di. Konteynırdan destek alarak parmaklıkları aştı ve atlayıp arka bahçeye girdi. Kapıya doğru yürürken Ray'in numara­sını tuşladı.

"Hazır mısın?" diye fısıldadı telefona. "Tamam. Başla." Hail telefondan Ray'in tuşlara basma sesini duyuyordu.

O da arka kapının şifresini girmeye koyuldu. "Tamam," diye fısıldadı Hail. "Son numara. Hazır mısın?" "Evet," dedi Ray. "Hadi," dedi Hail ve o anda duyduğu iki el silah sesiy-

296

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

le yerinde yüz seksen derece döndü. Silahı elinde nereden ateş edildiğini görmeye çalışıyordu. Sonra iki el silah sesi daha işitti. Bam! Bam! O anda bu sesin yolun karşı tarafın­daki oto tamirhanesindeki boyama makinesinden geldiğini fark etti. Tabancasını cebine koyarken, "Lanet olsun," diye mırıldandı. Yeniden kontrol paneline dönüp son numarayı tuşladı ama kapı açılmadı. İptal tuşuna basıp numarayı ye­niden girdi. Yine bir şey olmadı.

Hail telefonu kulağına dayadı. Ray'in evde harekete geçtiğine dair bir şeyler duymayı ummuştu.

"Ray, konuş benimle. İçerde misin?" "Evet." "Ben bu kapıyı açamadım. Bir kapı açılınca diğer kapı­

nın sistemi devre dışı kalıyor olmalı." "Boşuna uğraşma. Burada lanet olası tek gözlü kedi

dışında hiç kimse yok." "Ne?" Hall'ün şakakları zonklamaya başladı. "Her yere

baktın mı?" "Burada sadece iki kapı var. Biri küçük bir bölmeye di­

ğeri de banyoya açılıyor. Evde kimse yok!" Hail dönüp sırtını kapıya yasladı. Geiger'in böylesine

güzel bir bahçeye sahip oluşu onu şaşırtmıştı. Zaten bu yüz­den ilk geldiklerinde bu evin Geiger'e ait olabileceğinden şüphelenmemişlerdi. Şu an her geçen dakika Geiger'in za­man kazandığı anlamına geliyor, öte yandan Hail için de za­man kaybı oluyordu. Dalton'u arayıp ona yeniden işe giriş­mesini söyleyebilirdi. Başka bir çaresi de yok gibiydi. Ama giderek Geiger'in konuşmayacağını, Matheson'un oyunu

297

krmz

MARK ALLEN SMITH

kazanmak üzere olduğunu ve dolayısıyla da işin sonunda cehennemi boylayacaklarını düşünmeye başlamıştı.

Ray'le yaptığı görüşmeyi sonlandırıp Dalton'un numa­rasını tuşladı.

"Evet?" diye karşılık verdi Dalton. "Telefonu ona ver. Hoparlörü aç. Söylediklerimi ikiniz

de duyun."

Dalton sesleri iyi bilirdi. Sesleri röntgen sonuçlarına ba­kan bir cerrah titizliğiyle analiz edebilirdi. Bu yüzden Hall'ün sesinde öfke ya da kararlılık emaresi yerine sakin bir yenilmişlik ifadesi sezince bir hayli şaşırdı. Bu göre­vinden yorulmuş, morg görevlisinin sakin konuşma biçi­mini andıran bir ses tonuydu.

Geiger'in başı yana düşmüş dudaklarında iri bir kan ba­loncuğu belirmişti. Dalton omzuna dokununca irkildi ve kan baloncuğu da patladı.

"Sana," dedi Dalton. Hoparlör tuşuna basıp telefonu Geiger'in kulağına yaklaştırdı.

"Evet," dedi Geiger hırıltılı bir sesle. "Dalton şimdi kaldığı yerden devam etmeye başlaya­

cak," dedi Hail. Geiger hiçbir şey söylemedi. Dalton önce şaşırarak bir

kaşını kaldırdı sonra pantolon cebinden yeni bir çift eldiven çıkardı.

"Geiger," diye devam etti Hail. "Söylediklerimi anladı­ğına emin olmam gerek."

"Söylediklerini anlıyorum. Neredesin?"

298

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Dalton'un telefonundan seans odasına tüyler ürpertici bir kahkaha yayıldı. "Nerede miyim?'*

Geiger'in arka bahçesindeki sundurmadaki Hail kendi so­rusunu kendi yanıtladı. "Evindeyiz. Ama kedin dışında kimse yok burada." Bahçede gezinmeye başladı. Bir yan­dan da keşke viskimi bitirseydim diye düşünüyordu. "Pe­kala. Harry ile çocuğu da yanında getirmişsin. Anladım."

"Hayır, Hail. Anladığını sanmıyorum." Geiger'in aşırı sakin ses tonu onu bir hayli şaşırtmıştı.

Sonra Ray'in içerden arka kapıya attığı yumrukla yerinden sıçradı.

"Hey!" diye bağırdı Ray.."Dışarı çıkamıyorum." "Orada kilitli kaldınız." Ray yeniden kapıyı yumrukladı. "Beni duyuyor musun,

Richie? Kapılar açılmıyor. O lanet kod artık bir işe yara­mıyor."

Hail içini çekti. Tabutlarına yeni bir çivi daha çakılmış­tı işte. "Çıkmak için de çıkış koduna ihtiyacımız var öyle mi?" diye sordu.

"Doğru." Hail birbirini kovalayarak ağaçtan ağaca atlayarak hiç

durmadan koşturup duran iki sincabı izledi. İkisinin de bir­birini yakalama derdinde olmadıkları, sadece kaçıp kova­lanmaktan hoşlandıkları açıktı.

"Çıkmak için kodu kaç kez girdiniz?" diye sordu Geiger. Hail az daha çok önemli bir ayrıntıyı kaçırmak üzere ol­

duğunu fark etti. Geiger, "Orada kilitli kaldınız." demişti. Bu da hemen bir u dönüşü yapılmasını gerektiriyordu. Ge-

299

krmz

MARK ALLEN SMITH

iger üçümüzün de evde kilitli kaldığını sanıyor diye düşün­dü. Kötü adamlara bir sayı.

"Nedenini sorabilir iniyim?" dedi Hail. "Çünkü doğru kodu girmeden çıkamayacağın gibi kodu

iki kez yanlış girersen sistem silahlanır." "Silahlanır?" dedi Hail. "Devam et." "Alçı duvarların içinde yön sinyalli yirmi patlayıcı var,

Hail. Eğer kodu üçüncü kez yanlış girersen ateşleme siste­mi devreye girer ve tüm ev içeri doğru patlar."

"İçeri doğru mu? Vegas'taki şu eski kumarhaneleri yık­mak için yapıldığı gibi mi?"

"Evet. Ayrıca, pencere parmaklıklarını sökmemeye ça­lışman da senin yararına olur."

"Doğru," dedi Hail eve doğru döndü. "Geiger, bir saniye bekle." Telefonu sessize aldı. "Ray!" diye bağırdı. "Kodu kaç kez tuşladın?"

"Çıkmak için mi? Şey... ik i . " "Tamam, bundan sonra oraya dokunma. Anladın mı?" "Neden?" diye bağırdı Ray. "Dokunma işte! Hiçbir şeye dokunma!" Hail yere oturup sırtını ağaca yasladı. Bir sigara çıkar­

tıp çakmağını yaktı. Ama sigarayı yakmak yerine ateşe bakmaya koyuldu. Dikkatini toplayıp olaya yepyeni bir bakış açısıyla yaklaşmalıydı. Eğer Matheson'a ulaşama­yacaklara başka bir çıkış yolu bulmak zorundaydılar. Çünkü muhatapları karşısına oturup başarısızlık nedenle­rini dinleyebilecek türden biri değildi. Yardım isteyebile­cekleri kimse de yoktu. Bu da Ray ve Mitch'in de kendi başlarının çaresine bakmak zorunda oldukları anlamına

300

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

geliyordu. Zaten hiçbir zaman Üç Silahşor olamamışlardı ki. Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için zırvası onlar için hiçbir zaman geçerli değildi. Hatta gerekirse Mitch altın­da Ray'in olduğunu bildiği bir otobüsü gözünü kırpmadan kullanırdı.

Hail sigarasını yakıp yeniden Geiger'le konuşmaya baş­ladı. "Tamam. Üçümüzü eve kilitledin," dedi. Bu sırada belli etmeden hafifçe sırıttı. "Peki şimdi ne olacak?"

"Dalton beni serbest bırakacak, ben de güvenli bir yere ulaşınca size çıkış kodunu söyleyeceğim."

"Kodu şimdi söylesen de biz de Dalton'a seni serbest bırakma talimatı versek olmaz mı?"

"Kendi fikrimi daha çok tuttum, Hail." Ray yeniden arka kapıya vurarak bağırmaya başladı. "Hey, Richie! Neler oluyor?" Hail gözlerini devirdi. "Geiger, bana bir dakika müsaade

et, tamam mı?" "Elbette." Hail telefonu sessize alıp bahçede ilerleyip sundurmaya

döndü. "Ray," diye seslendi dışarıdan. "Bir sorunumuz var. Ev koca bir bombaymış!"

"Ne?" dedi Ray. "O zaman hemen birilerinden yardım isteyelim."

"Tabii. Kimden yardım isteyebileceğimi söyle de hemen arayayım. İtfaiye olur mu? Ya da polis?"

"Tanrının cezası." "Halletmeye çalışıyorum, Ray. Sadece birkaç dakika

müsaade et." Hail oturup, kapıya yaslandı. Baş ve işaret parmaklarıyla

301

krmz

MARK ALLEN SMITH

gözlerini kapatınca gözkapaklarının arkasında uçuşan be­yaz hareler görüyordu. En son ne zaman uyumuştu? Otuz altı saat önce mi? Belki daha bile fazla.

Koluna bir şeyin sürtündüğünü görünce gözlerini açtı ve kendi kapısından dışarı çıkan kediyi gördü. Kedi başını kaldırıp ona bakınca Hail hayvanın kör gözünü fark etmişti. Ardından kedi dönüp bahçeye doğru yürüdü.

Bu Hall'e bir fikir vermişti. "Ray," diye seslendi. "Evle ilgili sana bir şey soracağım?"

"Evet?" "Geiger'in evinde gözüne takılan bir şey var mı?" "Şey, büyük bir CD rafı var. El yapımı." Hail telefonu alıp tuşa dokundu. "Pekala, Geiger," dedi. "Senin istediğin olsun. Dalton,

orada mısın?" "Evet," dedi Dalton. "Onu bırakın." "Seni duydum, Hail. Ama emin olmak için bir kez daha

tekrar eder misin?" "Bırak gitsin. Geiger'i serbest bırak." "Pekala." "Şifreyi ne zaman bildirirsin, Geiger?" "Yarım saat içinde," diye yanıt verdi Geiger. "On beş

dakikası yaralarıma dikiş atmakla geçer. On beş dakika da buradan ayrılmak için lazım."

"Bekleyeceğiz. Bu arada çok hoş bir CD koleksiyonun var. Müzik dinlemeye kalksak bir şeyleri patlatmayız de­ğil mi?"

"Keyfinize bakın."

302

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Görüşme bittince Dalton da telefonu kapatıp servis arabası­na koydu. Alt raftaki ceketini alıp cebinden Ruger LCP .380 tabancasını çıkardı.

Onu gören Geiger, "Sana bir şey yapmayacağım," dedi. "Yalnızca önlem," dedi Dalton duygudan uzak bir sesle.

"Bileklerini çözeceğim. Gerisini sen halledersin. Ben uzak­laşmadan bir şey yapmaya kalkma yoksa seni vururum. An­ladın mı?"

"Evet." Dalton gözlerini ve silahı Geiger'in üzerinden ayırma­

dan bileklerindeki bağları çözdü. Ardından bir iki adım uzaklaşıp eldivenlerini çıkartarak yere attı. Dalton'un ölçü­lüp biçildiği belli hareketleri Geiger'in bir hayli dikkatini çekmişti. İlk hareketinden sonuncusuna dek kılı kırk yara­rak hareket etmiş, soğukkanlılığını hep korumuş, bir dam­la bile terlememişti. Tabancayı da Geiger'in alnına doğru tutmayı sürdürüyordu.

"Devam et," dedi Dalton. Geiger kollarını kaldırdı. İlk anda müthiş bir hafiflik

hissetmişti. Ama ayak bileklerine doğru eğildiği anda tüm bedeninin hamurlaşmışçasına güçsüzleştiğini fark etti. Eğer oturduğu sandalyeye sımsıkı bağlı olmasa büyük bir ihti­malle yüzükoyun yere yuvarlanacaktı. Doğrulup göğsünde­ki bağları çözdü. Serbest kalan ciğerleriyle derin bir nefes aldı. Hava üzerinde hem rahatlatıcı hem de sersemletici bir etki yapmıştı.

Dalton kupkuru bir sesle güldü. "Geiger, bu çok ente­resan. Hatıralarımı yazarsam en güzel yeri bu güne ayıra­cağım."

303

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger eğilip sol bileğindeki ipi çözdü. "Kitap mı yaza­caksın?"

"Emekli olunca. Adına karar verdim bile. Dalton: Bir işkencecinin Hayatı."

Geiger diğer bileğine uzandı. "Ama merak etme, Geiger, senin adını değiştiririm."

Sonra gülerek, "Sanırım kitabın başına bir yazar notu ekle­mek gerekir: Suçluyu korumak için bazı isimler değiştiril­miştir," dedi.

Geiger bileğindeki son bağı da çözüp ipi çekip çıkar­dı. Başını kaldırıp Dalton'a baktığında az önceki ferahlık duygusunu yeniden hissetmişti. "Şimdi yaralarımla ilgile­nip üzerime temiz bir şeyler geçirmek üzere izleme odası­na gidiyorum."

"Tamam." Dalton başını sallayarak elindeki silahla Geiger'e izleme odasını işaret etti.

Geiger berber koltuğundan kalktı ama ilk adımını durak-sayarak attı. Dengesini sağlayabilmek için ellerini hafifçe iki yana açtı. Belden aşağısı sanki ağırlaşmış, bacaklarının bütün gücü çekilmiş gibiydi. Kasıklarındaki bol sargı be­zinden daha fazla ememediğinden kan damlamaya başla­mıştı. Yürürken sargı bezi de hafifçe açılıp yere sürtünmeye başladı.

Dalton Geiger'i izleme odasındaki gardırobun kapağını açıncaya kadar izledi. Gardırobun bir rafı ilkyardım malze­meleriyle diğer rafları ise giysilerle doluydu. Geiger bir süre sonra derinin içinde eriyip kaybolan dikiş ipliğiyle, makas ve yara bandını aldı. İlk anda yaranın çevresine uyuşturucu

304

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

sprey sıkmayı düşündü. Ama kesik çok girintili çıkıntılıydı. Bu yüzden de dikmek zor olacaktı. İstediği gibi sağlam di­kiş atabilmek için acıdan faydalanma şansı olabilirdi.

Çekmeceden pantolonla siyah bir kazak alıp kanepeye çöktü. Kendini hızla arkaya yumuşak yastıklara doğru attı. Ama zihniyle bedeni aynı anda çalışmıyordu. Ne olduğunu anlayamadan başını kanepenin arkasındaki duvara çarptı.

"Ah," dedi Dalton ve silahını indirdi. Geiger iğneyi burnunun ucuna kadar getirip sağa sola

çevirerek deliğini görmeye çalıştı. Bu haliyle tıpkı fotoğraf makinesinin netlik ayarını yapıyormuş gibi görünüyordu. Üçüncü denemede iğneyi delikten geçirmeyi başardı.

Dalton bardan bir şişe Remy Martin alıp kadehe dol­durdu. Konyağı yudumlarken bir yandan da yarasını usta bir terzi edasıyla dikmeye koyulan Geiger'i seyrediyordu. Geiger'in canının acıdığına dair en ufak bir belirti bile yok­tu. Bu adam kesinlikle bir boğa kadar dayanıklı diye dü­şündü.

"Bunu nereden öğrendin?" diye sordu Dalton. "Babam öğretti." Geiger acıyı dağıtmaya çalışıyordu. Göğüs kafesindeki

ağrıyı, yanağındaki zonklamayı, kasıklarındaki yoğun acıyı bir bütün olarak düşünüp bütün bedenine eşit olarak dağıtı­yor, iğnenin neden olduğu acıyı da dışarıdan etine batan bir cisimden kaynaklı değil de diğerlerinin bir parçası olarak görmeye çabalıyordu.

"Doktor mu?" "Marangozdu. Öldü."

305

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger son dikişi de attıktan sonra ipin ucunu makasla kesip bir düğüm attı. Sonra arkasına yaslanıp avuçlarındaki kanı yastıklara sürterek temizledi. "Ben de içecek bir şey alabilir miyim, lütfen?"

"Ne istersin?" "Ne olursa." Dalton kadehini bırakıp bardaki seçenekleri gözden ge­

çirdi. Sonunda bir kadehe bir parmak votka doldurdu. Sila­hını yeniden doğrultup içkiyi Geiger'e götürdü.

"A l bakalım. Sol elinle. Yavaş iç." Geiger'in gözkapakları düştü. Açık ağzından derin bir

soluk verdi. "Bana bir saniye ver. Canım çok yanıyor." "Keyfine bak." "İşinde çok iyisin, Dalton." "Sezar'a şükürler olsun." Geiger kadehe doğru uzandı. Dalton bir an için bakış­

larını üzerinden çevirince de sağlam bacağıyla Dalton'un kasıklarına olanca gücüyle vurdu. Dalton acıyla iki büklüm oldu. Gözlüğü gözünden fırlamıştı. Geiger hemen dirseğiy-le çenesine sert bir darbe daha savurarak Dalton'un iki di­şinin ağzından fırlamasına neden oldu. Dalton dizleri üze­rine çökerken Geiger de tabancayı elinden attı. Dalton bir an için kıpırdamadan öylece durdu. Bir eliyle kamını tutup kıvranırken diğeriyle yerden destek almaya çalışıyordu. Bu haliyle karaya vurmuş bir balığı andırıyordu.

"Şükredecek bir şey yok," dedi Geiger. Dikkatle doğrulup Dalton'un sol kolunu arkaya doğru

bükerken diğerini de bileğinden yakalayıp yere sabitledi. Geiger'in az önceki darbesi Dalton'un sağ gözündeki bir-

306

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

kaç damarın patlamasına neden olmuş, bu yüzden de gözü bir anda kan çanağına dönmüştü.

"Sağ elini yumruk yap," dedi Geiger. "Yumruk mu?" dedi Dalton zorlukla. "Evet, yumruk yap." "Neden?" "Çünkü bir daha yapamayacaksın." Dalton başını iki yana salladı. Göğsü hızla inip kalkıyor,

zorlukla nefes alıyordu ama yine de vahşi bir tavırla gü­lümsemeyi başardı. "Doğru. Ama yapmayacağım. Büyük Geiger'i işbaşında görmek istiyorum. Belki de böyle bir fırsat insanın karşısına hayatı boyunca sadece bir kez çıkar değil mi?"

"Üzgünüm. Bunun için biraz geç kaldın." Geiger, Dalton'un sol kolunu iyice yukarı kaldırıp kı­

vırınca Dalton acıyla inledi. "Dalton, hayatım boyunca bi­rini öldürmenin nasıl bir şey olduğunu düşünüp durdum. Şimdi bir kez daha söylediğimi yapmamakta ısrar eder­sen artık başka şeyleri merak etmek zorunda kalacağım." Dalton'un kolunu biraz daha kaldırdı. "Yumruk yap." Bi­raz daha kaldırdı. "Hadi."

Dalton'un dudaklarından pes ettiğini gösteren bir inleme işitildi. Ardından yerdeki elini yumruk yaptı. Geiger de ken­di yumruğunu sıkıp olanca gücüyle Dalton'un yumruğuna vurdu. Dalton'un boğazından çıkan haykırış parmaklarının kırılma sesini bastırmıştı. Sonra Dalton'un sol elini kaldı­rıp dört parmağını kemikleri kırılıncaya dek arkaya büktü. Dalton'un çığlığı bu kez ilki kadar güçlü olmasa da daha

307

krmz

MARK ALLEN SMITH

uzun sürmüş, sesi çığlıktan ziyade inleme gibi çıkmıştı. El­leri şimdi sahilde üstlerine basılmış akrepleri andırıyordu.

Geiger ayağa kalkıp kanepeye oturdu. Derin bir nefes aldı. "Erken emekli oldun, Dalton. Anılarını yazman için önce ayak parmaklarınla yazmayı öğrenmen gerekiyor."

Geiger pantolonuyla kazağına uzanırken canını en az ya­kacak biçimde nasıl giyebileceğini düşünüyordu.

308

krmz

19

"İşte bu kadar," dedi Harry, başını baktığı pencereden otur­ma odasına çevirirken. İç çekti. "İşte tüm hikaye bu."

Geiger'in gidişinin ardından Corley atıştırmalık bir şeyler hazırlamış, Harry ile Ezra karınlarını doyurduktan sonra da Ezra'yı televizyon izleyebileceği yatak odasına göndermişti. Sonrasında da Harry'den olup bitenleri tüm detaylarıyla anlatmasını, aksi takdirde polisi arayacağını bildirmişti. Ezra'nın hikayesini anlatırken Harry başlan­gıçta Geiger'le yaşamlarını nasıl kazandıklarına ilişkin ayrıntıları atlamayı denemiş ama sonunda hikaye ortaya çıktıkça her şey anlaşılmıştı. Yaptığı işi ilk kez birine an­latmış, gerçeğin tiksindiriciliği söze dökülünce iyice ağır gelmişti.

Harry anlatırken Lily yanındaki kanepede oturup saçla­rıyla oynamıştı. Tam karşılarındaki Corley'se gözleri yer­deki şark işi halının sarı mavi kıvrımlı motiflerine dikilmiş halde adeta kendi dünyasına gömülmüş gibiydi. Aslında Corley'in gözleri odadaki hiçbir şeyi görmüyordu. Tama-

309

krmz

MARK ALLEN SMITH

men içine kapanmış, Geiger'in bulmacayı andıran ruh hali­nin sayısız parçasını kavrama çabasıyla boğuşuyordu.

"Doktor?" Corley, Geiger'in işiyle ilgili açıklamalarla ve ken­

disinin bunu anlayamamış oluşuyla sarsılmıştı. İşkence. Geiger'in gizli geçmişi onca yıl sonra bu şekilde mi açığa çıkmıştı? Corley'in içi içini yiyordu, müthiş bir huzursuz­luk duymaya başlamıştı. Böyle bir şeyi nasıl fark etmemiş ya da en azından nasıl olmuş da en ufak bir şey bile his­setmemişti?

Corley başını kaldırdı. "Evet?" "Evinize kadar geldiğimiz için çok üzgünüm. Gerçekten." Corley önemli değil der gibi elini sallasa da Harry'e

gözlerini kısarak baktı. "Bir anlığına siz ikinizin son on yıl boyunca yaptıklarınızı bir kenara koyalım. Başka bir şey daha var. Bu adam kaçırma eylemlerinin son derece ciddi bir federal suç olduğunun farkında mısın?"

"Evet, ama biz kimseyi kaçırmıyorduk. Bize öyle bir suçlama yöneltilemez."

Harry birasından bir yudum alıp hafifçe geğirdi. Lily'nin ağzına bir lokma çörek sokmaya çalıştı ama kız başını çevirerek yemek istemedi.

"Bir şeyler ye," dedi Harry. "Hatırlamıyorum," dedi kız bakışlarını sağa sola çevi­

rerek. "Neyi hatırlamıyorsun?" "Bir sürü kelime, bir dolu anlam var. Ve hepsi de doğru

yerde kullanılmak zorunda. Harry nerede?" diye sordu.

310

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U E3 I Ll YE) RUM

Harry hemen Corley'e bakıp. "Tanrım, adımı söyledi," dedi. Sonra yeniden kıza döndü. "Buradayım, Lily. Hey, benim, Harry."

Corley doğrulup kızın yanına gitti. Önünde çömelip bir süre boş bakışlarını izledi.

"Bazen şarkıyla cevap verdiğini söylemiştin değil mi?" diye sordu Corley.

"Evet. Bazen söyledikleri bir şeyle bağlantılı gibi geli­yor bazen de alakasız şeyler söylüyor."

Corley iyice yaklaşıp Lily'nin yüzünü incelemeye ko­yuldu.

"Lily?" dedi. Aniden ellerini birbirine vurdu. Harry şaşı­rarak irkildi ama Lily kılını bile kıpırdatmadı. "Lily!"

"Gitmek istiyorum," dedi. v

"Ben de gitmek istiyorum, Lily," dedi Corley. "Nereye gitmeliyim?"

Lily yarı konuşur yarı şarkı söyler gibi, "Okyanusun de­rinliklerine. . ." diye karşılık verdi.

"İşte böyle," dedi Harry. "Bir anlamı olabilir de olma­yabilir de. Bu şarkıyı çok severdi. Siz nereye gidebilirim dediğinizde bu şarkıyla yanıt verdi. Çıldırtıcı bir şey."

Corley koltuğuna geri döndü. "Beyninin içinde bir şeyler oluyor. Bunlar tepkisel, yanıt mahiyetli ya da ta­mamen rastlantısal karşılıklar olabilir. Ama zihninde bir işlem gerçekleştiği kesin. Sonunda da bir şey söylemeye karar veriyor. Ama uygun kelimeyi bir türlü bulamayınca da şarkı söylemeyi tercih ediyor." Başını iki yana salladı. "Bazen dehşeti duvarlar arkasında tutmak insan üstü bir çaba ister. Tedavi görüyor mu?"

311

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Evet, sanırım. Ama nasıl bir tedavi gördüğünü bilmi­yorum."

"Pekala. Ona çok dikkat etmemiz gerek. Nasıl bir insan­dır? Yani önceden bildiğiniz kadarıyla?"

"Biraz aklı karışık ama çok zeki biriydi. Komikti de. Şu şapşal komiklerdendi." Hüzünle başını iki yana salladı. "Ama şimdi çok uzun yıllardır onun hayatının bir parçası değilim."

"Harry, biri suçluluk duygusu hakkında ne demiş biliyor musun?"

"Ne?" "Eğer insan kendini suçlu hissetmiyorsa o zaman büyük

bir ihtimalle kusurunun bu olduğunu düşünüyordur." Harry omuzlarını silkti. "Doktor, sağ olun ama psikolo­

ga ihtiyacım yok. Ben kim olduğumu biliyorum." Bir süre birbirlerine baktılar. Harry'nin anlattıklarının

görünmez etkisi hâlâ güçlü biçimde varlığını sürdürüyordu. "Gideli çok oldu, doktor," dedi Harry. Corley saatine baktı. Neredeyse üç saat olmuştu. Aklına

bin bir türlü felaket senaryosu geliyordu. "Onun iyi olduğuna eminim," dedi ama söylediğine ken­

disinin bile inanmadığı çok açıktı. Harry gülümsemeye ça­lıştı. "Sonuçta kocaman adam, değil mi?"

Corley sigara aramaya koyuldu. Acaba evde hiç Marlbo-ro kaldı mı diye geçirdi aklından.

"Hayır, Harry," dedi. "O küçük bir çocuk."

Geiger nispeten gözden uzak bir yerde bir telefon kulübesi buluncaya dek elinde bir spor çantayla üç blok yürüdü. Ya-

312

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

nağındaki deliği beş santimlik sargı beziyle kapatmıştı ama yüzündeki solgunluğu gizlemenin imkanı yoktu. Yapılması gereken çok şey vardı, o an için en büyük ihtiyacı koyu bir kahve içip birkaç dakika kafa dinleme fırsatı bulabilmek­ti . Corley'in söylediklerini gayet net hatırlıyordu: Anıların elinden kayıp gitmesine izin verme. Onları geçmişte kilitli tutma. Onlar senin bir parçan. Onları yaşat ve her zaman hatırla.

Garson buzlu kahvesini getirdi. "Başka bir arzunuz?" "Yok." En fazla yirmisindeki garson çocuk Geiger'in yüzünün

dikkatini çektiğini belli etmemek için en ufak bir çaba bile harcamaya gerek görmemişti. "İyi misiniz?" diye sordu.

"Evet." Geiger sesinin titrediğini ve bunun da çocuğun bakışla­

rındaki kuşkuyu arttırdığını fark etmişti. "Evet," dedi kendini biraz toplamaya çalışarak. "İyiyim." Çocuğun ikna olmadığı açıktı ama sonunda dönüp uzak­

laştı. Geiger kahvesinden iri bir yudum aldı. Aslında sıcak

kahve içmek istiyordu ama sıcağın ağzındaki kanamayı ar­tıracağını biliyordu. Soğuk sıvıyı yutmadan önce ağzında yirmi otuz saniye kadar gezdirdi. Sonra arkasındaki yumu­şak yastıklara yaslandı.

İçindeki eski yaraların yeniden açıldığını biliyordu. Böyle olmaması için yıllarca çabalamıştı. Aslında yaptığı şey canavarları kendi karanlık dünyasında hapsetmekten ibaretti. Ama şimdi içi dışına çıkıyordu. Artık eski duygula-

313

krmz

MARK ALLEN SMITH

rı gömüldükleri yerden çıkartmak için Corley'in gayretine ihtiyacı yoktu.

Sen benim oğlumsun. Sana ihtiyacın olan her şeyi verdim.

Hail, Geiger'in arka bahçesindeki bankın üzerine çıkıp parmaklıktan destek alarak konteynırın üzerine, oradan da geçide atladı. Caddeye doğru yürürken telefonundan Ray'i aradı.

"Evet?" "Arabaya dönüyorum." "Aşağılık herif bir an evvel arasa iyi olur." "Yarım saat dedi." "Ya aramazsa?" "Sanırım artık Bay Geiger'i anlamaya başlıyorum. Ara­

yacaktır." "Ya aramazsa?" Hail, Lexus'a bindi. "Bilmiyorum, Ray. O kadar uzun

vadeli düşünemiyorum." "O zaman düşünsen iyi olur, dostum." Hail kolluğu yatabileceği konuma getirdi. İçinde tatlı

bir ürperti vardı. Şansa inanmazdı ama bazen karmaşanın rüzgarın parçaları bir şekilde birleştirecek şekilde esmesi­ni sağladığını düşünürdü. Neticede bir milyon maymunu bilgisayar başına oturtursan günün birinde muhteşem bir eserle karşılaşmak mümkündü. Ve Hail'ün içgüdüleri may­munların şu an Hamlet yazmak üzere olduklarını söylüyor­du. Arkasına yaslanırken önünde son bir fırsat olduğunun farkındaydı.

314

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Mitch telefonu alıp Hall'ü aradı. "Evet?" "Peşindeyim," dedi. "Kafeden çıkıyor." Mitch, Geiger'in köşedeki telefon kulübesine girişini

izledi. Geiger'in Ludlow Caddesi'ndeki evinden çıkmasını neredeyse iki saat kadar beklemişti. Sonunda Geiger dışarı adeta savaştan çıkmış haldeydi. Üç blok boyunca direksi­yonda gizlenerek takibi sürdürmüştü. Şimdi de kafenin ya­rım blok ilerisine park etmişti.

Şimdi Geiger'in telefonu kulağına götürüşünü izlerken giderek heyecanlanıyordu. Sonunda işlerin yoluna girece­ğini düşünmekten kaynaklanan bu heyecan nabzının kulak­larını uğuldatacak kadar hızlı atmasına neden olmuştu. Ba­zen arkana yaslanıp sadece gülerek parçaların birleşmesini izlemek mümkün oluyordu işte.

Mitch kahvesini yudumladı. Soğumuştu ama umurunda değildi. Tadı gayet iyiydi.

Geiger ahizeyi kulağına götürmüş ama eli tuşlarda kalakal-mıştı. Matheson'un numarasını hatırlamaya çalışıyordu: 917- 555 - 0... Gözlerini kapatıp adamla internette görüş­tükten sonra avucuna yazdığı numaraların geri kalanını gö­zünde canlandırmaya çalıştı. 061- Sonra neydi? 8 mi?

Numarayı tuşladı. Sadece bir kez çaldı. "Alo?" dedi bir adam. "Matheson?" "Kim?" "Matheson?" "Burada Matheson diye biri yok," dedi ses.

315

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger telefonu kapatıp alnını telefon kulübesinin ke­narına yasladı. Acıya, kan kaybına tahammül edebiliyor­du. Ama bu tüm enerjisini kullanmasını gerektiriyor, bu da dikkatini toplayıp, düşünebilme yeteneğine önemli ölçüde zarar veriyordu. Avucuna yazdığı sayıları hatırlamaya ça­lışıyordu: 061... 7?

Yeniden tuşladı. İlk çalışta biri açtı. "Evet?" dedi bir adam. "Matheson?" "Evet." Geiger'in ağzı kan dolmuştu. Yutkundu. "Dikkatle dinle." "Oğlum nerede?" Matheson'un sesi korku ve öfkeden

titriyordu. "Matheson, konuşma. Senin bu konuşmadaki rolün sa­

dece dinlemekten ibaret. Bu bir anlaşma değil. Sana söy­lediğim yere gidecek senden getirmeni istediğim şeyi ge­tireceksin. Eğer yapmazsan oğlun senin yüzünden ölmüş olacak. Bu yüzden dikkatle dinle..."

Geiger taksiden inip Central Park'a yöneldi. Yürüdükçe kendini daha iyi hissediyordu. Futbol sahalarına doğru yak­laşırken yanından gelip geçenlerin dönüp dönüp yüzüne baktığını fark ediyordu. Dört sahada da maç vardı. 4 Tem­muz tatili başladığı için de çok sayıda seyirci vardı. Yani kalabalığa karışmak o kadar da zor değildi.

Geiger, Matheson'a en batıdaki sahanın kenarındaki banklardan birine elinde katlanmış bir New York Times ga­zetesiyle oturmasını söylemişti. Bu kalabalığa rağmen çok uzaktan adamı hemen gördü. Adamda gözlemlediği bu tür

316

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

büyük korkuyu daha önce çok görmüştü. Uykusuzluktan kızarmış gözler, omuzların aşırı dik duruşu, gergin, tedirgin hareketler. Matheson'un gri takım elbisesinin ütüye, yakı­şıklı, sert ifadeli yüzünün de tıraşa ihtiyacı olduğu açıktı. Geiger daha sakin bir ortamda adamın tıpkı otuz yaşındaki Ezra gibi görüneceğini tahmin etti.

Geiger arkadan yaklaştı. "Matheson?" Ağrıyı azaltmak için ağzının sağ tarafıyla konuşmaya ça­

lışmış, bu da doğru dürüst konuşamamasına neden olmuştu. Matheson arkasına dönmeye yeltendi ama Geiger ellerini kibarca adamın omzuna koyup dönmesine mani oldu.

"Arkana dönme. Sadece maçı izle." "Ezra nerede?" "Bana bir şey getirdin mi? v

"Oğlum buraya oturduğunda istediğini alacaksın." Mat­heson eliyle banka vurdu. "Oğlum nerede?"

"Onunla birlikte olma şansını kaybettin." "Ne?" "Şu andan itibaren onu görüp göremeyeceğine Ezra ka­

rar verecek. Senin bu konuda söz hakkın yok." "Sen ne demeye çalışıyorsun..." Yeniden dönmeye yeltendi ama Geiger parmaklarını

adamın omzuna geçirerek sıktı. Matheson belli belirsiz in­leyerek hareketsiz kaldı.

"Bir daha arkana dönmeye kalkma. Yoksa boynunu kı­rarım."

Matheson çok tuhaf bir duyguya kapıldı. Bu ses. Bu sesi daha önce duymuştu.

317

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hail, Mitch'in söylediğini duyunca şoför koltuğunda ani­den doğruldu.

"Matheson? Emin misin?" "Evet," diye yanıt verdi telefonun diğer ucundan.

"Geiger'in taksisini parka kadar takip ettim. Şimdi de yak­laşık elli metre kadar arkalarındayım. Matheson bir bankta oturuyor. Geiger de tam arkasında. Hedefi on ikiden vur­duk, ahbap!"

Hall'ün dudaklarında zerre kadar rahatlama ifadesi be-lirmedi. Kutlamaya henüz hazır değildi. "Ama çocuk ya­nında değil?"

"Hayır. Çocuk yok." "O zaman nedir bu saçmalık?" Hail parmaklarıyla direk­

siyonda tempo tutuyordu. "Şimdi ne yapıyorlar?" "Hiç. Konuşuyorlar." Hail telefonuna baktı. Birazdan bir çağrı daha alacaktı.

Acaba hattın diğer ucundaki adamı telefona yanıt vermeye­ceğine karar verinceye dek ne kadar bekletebil irdi?

"Kimsin sen?" diye sordu Matheson. "Sandığın kişi değilim." "Bu onlardan biri olmadığın anlamına mı geliyor? O

zaman neden Ezra'yı bana teslim etmiyorsun?" "Çünkü şu an Ezra için en az onlar kadar tehlikelisin.

Mal satma telaşına düşüp oğlunu belaya bulaştırdın. Onu hedef ve kurban haline getirdin."

"Mal satmak mı? Ben öyle bir..." "Bundan sonra olacakları anlatıyorum. Önce bana onla-

318

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

rın istediği şey her neyse onu vereceksin. Adına paket di­yelim. Sonra da ben Ezra'yı annesine teslim edeceğim..."

"Julia'ya? Burada mı o?" "Ve Ezra güvende olduğu anda peşindeki adamlarla te­

mas kuracağım. Onlara paketin bende olduğunu ve Ezra'dan uzak durdukları müddetçe paketin gün ışığına çıkmayaca­ğından emin olmalarını sağlayacağım."

"Benim kim olduğumu ya da tüm bunların neyle ilgili olduğunu bilmiyorsun değil mi?" diye sordu Matheson.

"Umurumda da değil." "Veritas Arcana ismini duydun mu?" "İspiyoncular?" "Evet. İşte o benim. Ama Veritas Arcana bir örgüt de­

ğil. Sadece ben ve birkaç gönüllüden ibaret. Ve sen şimdi benden dünyanın bilmesi gereken bir şeyi sonsuza dek giz­lemekten bahsediyorsun. Üstelik o şey ne sana ne de bana aitken."

"Ve sen Ezra'nın hayatını teminat olarak mı ortaya koydun?"

"Hayır. Oğlumu çok seviyorum. Asla böyle bir şey yapmam."

"Matheson, anlamıyorsun. Zaten tam olarak öyle yaptın." Matheson bir şey söylemeye hazırlanıyordu ki birden

durdu. Bir eliyle yüzünü ovuşturup gözlerini kapattı. "Tan­rım," dedi. "O kadar yakında olduklarını düşünmemiştim. Sadece altı ya da yedi saate ihtiyacım vardı. Sadece..." De­rin bir nefes alıp sustu.

Topa vuracak oyuncu gelip başındaki kepiyle kalabalı-

319

krmz

MARK ALLEN SMITH

ğı selamladı. Ardından koca göbeğini okşadı. Kalabalıktan neşe dolu kahkahalar işitildi.

"İki önemli nokta var, Matheson," dedi Geiger. "Bir; oğ­lun tamamen şans eseri hayatta kaldı. İki; asla pes etme­yecekler. İlk fırsatta başladıkları işi bitirmeye çalışacaklar. Onların işi bu. Durmayacaklar."

Matheson o tuhaf duyguya yeniden kapıldı. "Senin sesini tanıyorum," dedi. "Hayır, tanımıyorsun." Matheson'la konuşmak Geiger'i bitkinlikten titremesine

neden olacak kadar yormuştu. Artık almak için geldiği şeyi alıp gitme zamanı gelmişti.

"Matheson, paketi bana ver. Hemen." Matheson başını sallayarak elini ceket cebine soktu. Çı­

kardığı sarı bir zarfı Geiger'e uzattı. Geiger zarfı alıp çan­tasına koydu.

Matheson bir kez daha iç çekti. "Ezra'ya onu sevdiğimi ve çok üzgün olduğumu söyler misin?"

"Matheson ona bir zarf verdi," dedi Mitch. "Sarı, yaklaşık on santime yirmi beş santimlik bir zarf."

"Lanet olsun." Hail dudaklarındaki sigaradan derin bir nefes çekti. "Matheson zarfı neden ona verdi?" Bu soruyu Mitch'ten çok kendine soruyordu. "Ve Geiger ne alması ge­rektiğini nereden biliyor?"

"Belki de bilmiyordur. Belki de bizimle ilgili bir şey de­ğildir. Belki de Geiger, oğlunu teslim etmek karşılığında Matheson'dan para istemiştir. Tanrım, Richie, kimin umu-

320

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

runda? Bu bizim şansımız. Elli metre uzaktayım. Buradan fırlayıp ikisini birden..."

"Hayır! Central Park kalabalığının orta yerinde değil misin sen, Tanrı aşkına? Zaten 11 EylüTden beri her lanet olası New YorkTu sokaklarda kahraman olabilme sevda­sıyla dolaşıyor. Daha ne olduğunu anlamadan on kişi te­pene biner."

Tamam, Richie ama Geiger gidiyor. Hangisini izleyeyim?" Hall, Lexus'un dörtlülerini yakıp, bir an ışıkların yanıp

sönmesini izledi. Matheson'a artık ihtiyaçları var mıydı? "Matheson mu Geiger mi? Hadisene, Richie!" Dörtlüleri kapattı. "Geiger," dedi. "Zarf Geiger'de. Onu

takip et." Hail telefonu kapattıktan'sonra aracı çalıştırıp bloğun

sonuna kadar gitti. Sonra Amsterdam istikametine doğru dönüp köşeye park etti. Aracı çalışır halde bırakıp indi. Otomobilin sıcak metaline yaslanarak Geiger'in evine bakmaya koyuldu. Kaldırımda gelip geçen birkaç kişi var­dı. Güneş artık yavaş yavaş batmaya başlıyor, binaların yanlarındaki gölgeler giderek büyüyordu.

Derin, yavaş ve rahatlatıcı bir nefes aldı. Şimdi daha iyi hissediyordu. Her işin kendine göre inişleri çıkışları olurdu. İşte çocuk oyuncağı gibi gelen bir iş birdenbire büyük bir faciaya dönüşmüştü. Yine de bu badireyi atlatmanın bir ça­resi var gibiydi.

Yeniden Geiger'in evine baktı. Şimdi Ray'le ilgilenme­nin sırası gelmişti.

321

krmz

MARK ALLEN SMITH

Bu düşünce Ray'in aklında Geiger'in banyosundaki tuva­lette otururken belirmişti. On iki saattir boğuştuğu ağrılara ilaçların yan etkileri ve uykusuzluk da eklenince tam mana­sıyla ambale olmuştu. Ama yavaş yavaş bu halinden sıyrılı­yordu. İçindeki bulutlar dağılmaya başlamıştı.

Ortaklarının gözünde aralarındaki en saf adam olduğunun farkındaydı. Bunu bildiği için de gayet mutluydu. Netice­de kritik zamanlarda diğerlerinin hakkında düşündüklerini bilmek en az zeki olmak kadar avantaj sağlardı. Bu sayede de aklına pantolonunu ayak bileklerine dek indirmiş halde öylece otururken Geiger'in şifreyi bildirmek için aramama­sı halinde Richie'nin kendisini buradan kurtarmaya çalış­mayacağı düşüncesi geldi. Operasyon başarısızlığa uğrarsa Richie'yle Mitch soluğu suçlu iadesi anlaşması olmayan bir ülkeye kalkan ilk uçağa yetişmek üzere havaalanında alır, onu da akıllarının ucuna bile getirmezlerdi.

Ray hapı yuttun isimli canavarın elinde çatal bıçakla ma­saya oturduğunun farkındaydı. Ama bu canavara yanında arkadaşları olmadan yem olmak istemiyordu.

"Ne oldu söylesene, Richie? Hadi artık." Hail cep telefonu çaldığında 134. Cadde'deki yaya tra­

fiğini izlemeye dalmıştı. Telefonu kulağına götürdüğü anda Ray'in ses tonundaki değişikliği sezdi. Anlaşılan ilaçların etkisi azalmaya başlamıştı.

"Sabırlı ol, Ray. Mitch onu buldu. Az önce konuştuk." "A öyle mi? Sizin adınıza çok sevindim. Peki ya ben?" "Ray, Mitch onun peşinde. Her an yakalayıp şifreyi ala­

bilir. Tamam mı?"

322

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B I Ll YE) RUM

"Buradan çıkmak istiyorum," dedi Ray. "Her şeyin ve herkesin canı cehenneme. Tek başıma dibe batmayacağım. Duydun mu beni?"

Arabasına yaslanmayı sürdüren Hail bir süre sigarasının ateşine baktı. "Ray, daha önce seni hiç kollamadığım oldu mu? Bir kez bile oldu mu böyle bir şey?" Sessizliği dinledi. Sonra izmariti atıp devam etti. "Doğru, Ray, olmadı. Her zaman senin yanındaydım. Ama sen şimdi beni başıma bela açmakla tehdit ediyorsun. Olmadı. Hiç olmadı."

Ray bir anlığına sessiz kaldı. "Evet, tamam. Seni duydum." Hail hattaki bip sesini duydu. "Güzel. Şimdi hatta bekle

bir dakika. Mitch yine arıyor." Hail, Mitch'in çağrısını cevapladı. "Neler oluyor?" "Geiger Central Park'ın batı kapısından çıkıp 88.

Cadde'ye yöneldi. 281 numaralı binanın yan kapısının önünde durdu. Anahtarı olmalı. Çünkü içeri giriyor."

"Binanın girişini görebiliyor musun?" "Evet." "Orada kal. Geliyorum." "Ray nerede?" "Hâlâ ki l i t l i ," dedi Hail. "Onu sonra kurtarırız." Yeniden Ray'in çağrısını aktifleştirmeden önce dönüp

Geiger'in evinin ön kapısına baktı. Evin ön tarafından gelip geçenlerin azalmasını beklemişti. Şimdi beklediği olmuş, etrafta neredeyse kimse kalmamıştı.

Ray'in hattına geçti. "Ray, şifreyi aldım. Mitch, Geiger'i yakalamış. Şimdi

arayıp şifreyi söyledi.*'

323

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Harika! Mitch nasıl becermiş bunu?" "Sanırım ağzına tabancayı sokup lütfen söyle diyerek." "Tatlı dil yılanı deliğinden çıkartıyor sahiden." Hail telefonunun ekranına baktı. "Tamam, hazır mısın?

Şifre yedi, üç, sekiz, dört, dört. Tamam mı?" "Yedi, üç, sekiz, dört, dört," diye tekrarladı Ray. "Doğru. Telefonla SEVGİ yazmak için bu tuşlara bas­

man gerekiyor." "Barış ve sevgi. Anladım." "Tamam, Ray. Bir dakika içinde görüşürüz." "Tamam." Telefonu kapattı, ardından, "Hoşça kal, Ray," dedi. Patlamanın sesi Hall'ün tahmin ettiği kadar yüksek ol­

mamıştı. Yeri göğü inletecek bir patlama yerine bir anlık boğuk bir ses işitildi. Hail binanın iskambil kağıdından ya­pılmış bir ev gibi çöküşünü izledi. Toz bulutu yavaş yavaş dağılıp piramit biçimli moloz yığını belirirken bitişik bina­larda en ufak bir hasar olmayışı da hemen göze çarpıyordu. Geiger patlayıcıları işlevlerini kusursuz gerçekleştirecekle­ri biçimde yerleştirmişti.

Otomobiller ani frenle duruyor, bitişik binalardan başlar uzanıyordu. Bazıları binalarının önüne koştu. Hail, Lexus'a binip uzaklaştı.

Geiger servis asansörünün durma sesiyle irkilerek ken­dine geldi. Kırk beş saniyelik asansör yolculuğu sırasın­da içi geçmişti. Ve bilincindeki bu boşluk ağrının zafer kazanmasına yetmişti. Kendisini zifiri karanlık sulardan

324

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

yüzeye çıkmaya çalışan bir dalgıç gibi hissediyordu. Ci­ğerlerinde hava kalmadığı için kendini bir an evvel dışarı atmak istiyordu. Ama yüzeye çıkmadan kendinden geç­memesi için bu yolculuğu ağır ağır yapması gerektiğinin de bilincindeydi.

Geiger çantasını aldı. Dikkatli hareketlerle asansörden inip koridora yöneldi. Etrafındaki her şeyi algılamak için büyük bir çaba harcaması gerekiyordu. Bu yüzden de ener­jisini boşa kullanmamalıydı.

Kapıyı eliyle çaldı. Bu, zili bulmaya çalışmaktan çok daha kolay olmuştu. Kapı açıldığında Corley'in yüzünde­ki ifade Geiger'e dış görünüşü hakkında daha net bir fikir vermişti.

"Tanrım!" dedi Corley, Geiger'in koluna girip onu içeri sokarken.

Harry hemen ayağa fırlayıp Geiger'in karşısına geçti. "Ne oldu sana böyle?"

Corley, Geiger'i deri koltuklardan birine doğru yönlen­dirirken Harry de atılıp diğer koluna girdi.

Geiger altındaki yumuşak yastığı hissetmiş olmasına karşın henüz rahatlama sırasının gelmediğini düşünerek, "Harry," dedi. "Hail bir kiralık katil. C1A ya da benzeri bi­rileri adına çalışıyor."

"Tanrım," diye inledi Harry. "Şimdi mahvolduk. Hail ile diğerleri nerede biliyor musun?"

"Benim evde kilitliler." "Sana ne yaptılar böyle?" "Şimdi sırası değil, Harry. Yapılacak çok iş var."

325

krmz

MARK ALLEN SMITH

Corley, Geiger'in ruh halini anlamaya çalışıyor ama fi­ziksel durumunu da bir türlü göz ardı edemiyordu. Yana-ğındaki bandaj, sapsarı yüzü, kansız, cansız hali Geiger'in vücudunda görünenden çok daha ciddi yaralar olduğu izle­nimi uyandırıyordu.

Ezra'nın sesi işitildi. "Geiger? Döndün mü?" Çocuk koridordan koşarak odaya daldı ama Harry ile

Corley'i Geiger'in koltuğunun yanında görünce durdu. Koltuğun sırtı dönük olduğu için Geiger'i görememişti.

"Ne oldu?" diye sordu Ezra. "Her şey yolunda," dedi Corley. Ama Ezra ikna olmamıştı. Geiger'in oturduğu koltuğa

doğru yönelip yüzüne baktığı anda soluğu kesildi. Yüzü üzerindeki siyah kazakla tezat oluşturacak biçimde bembe­yazdı. Gözleriyse kan çanağına dönmüş, donuklaşmıştı.

"Geiger!" dedi Ezra elini Geiger'in bacağına koyarak. "İyi misin?"

Geiger'in yüzü acıyla kasıldı. Ezra hemen bacağındaki ellerini çekip koltuğun kenarına tutundu.

"Evet, iyiyim," dedi Geiger. "Annen seni almaya geliyor." "Annem mi? Ne zaman?" "Uçakla gelecek. Hemen. Seni sevdiğini söylememi is­

tedi." Ezra gülümsemeye çalıştı ama yapamadı. Geiger ya­

vaşça uzanıp elini Ezra'nınkilerin üzerine koydu. "Her şey düzelecek, Ezra."

Bu her ne kadar çok küçük bir jest olsa da Corley'i müt­hiş etkilemişti. Daha önce Geiger'in duygularını bu şekilde

326

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

gösterdiğini hiç görmemişti. Son birkaç saatte her ne ol­muşsa Geiger'i müthiş derecede değiştirmişti.

Geiger yeniden ona döndü. "Martin," dedi. Corley koltuğun önünde çömeldi. "Evet?" "Burada kalamayız. Başka bir yere gitmemiz gerek." "Neden?" "Ezra'nın annesi gelince neler olabileceğini öngöremi­

yorum." "Bu da ne demek?" diye sordu Ezra. "Annen çok endişelendiği için polisi aramak isteyebilir." "Ama sen beni kurtardın." Geiger bitkin bir tavırla gülümsedi. Sonra yeniden

Corley'e döndü. "Martin, kapıcısının, asansörlerinde gü­venlik kameralarının, koridorun diğer ucunda komşuları­nın, her yerde görgü tanıklarının bulunmadığı bir yere git­meliyiz. Şu senin Cold Spring'teki evin mesela. Ezra'nın annesi bizimle orada buluşabilir."

"Peki, tamam," dedi Corley iç çektiğini belli etmemeye çalışarak. Bu belki doğru bir hareket olacaktı ama gidecek­leri yer tercihi canını yakmıştı. O ev hayatının mutlu günle­rinin geçtiği, anılar cennetiydi.

"Araban var mı, Martin?" "Evet. Bir buçuk saat içinde orada olabiliriz." "Biz değil, Martin. Harry araba kullanacak durumda

mısın?" "Evet, sanırım," dedi Harry. "Sol ayağım kötü durumda

sadece." Corley ayağa kalktı. "Bir saniye Geiger. Nereye..."

327

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Sen geliniyorsun, Martin," dedi Geiger başını kaldıra­rak. "Böylece seni bu işten uzak tutmuş olacağız."

"Beni uzak tutacaksınız öyle mi? Bence bunun için biraz geç değil mi?" Corley bir süre Geiger'in yüzüne bakıp ar­dından kalkmasını işaret etti. "Konuşmamız gerek, Geiger. Sadece bir dakikalığına ofise geçelim."

Corley mutfağa yöneldi. Mutfağın arka tarafındaki kapı­yı açıp ofise girdi.

Geiger, Ezra'yla Harry'e bir an bakıp ayağa kalktı. Doğ-rulduğu anda onlarca kası aynı anda zonkladı. Tüm gücünü toplayıp ağrıyı düşünmemeye çabalayarak mutfağa yönel­di. Oradan da gayet iyi bildiği ofise girdi. Tüm enerjisini sonu nereye varırsa varsın başladığı bu işi bitirmeye yön­lendirmek istiyordu.

Corley kapıyı yavaşça kapatıp ona döndü. "Geiger..." Geiger bir elini kaldırdı. "Martin burada kalman senin

için en doğrusu olacak. Biz gittikten sonra senin olup biten­lerle bir ilgin kalmamış olacak."

"Öyle mi? Ben de sadece psikiyatristin olarak kalmak isterdim. Ama sayende bu imkansız artık. Sonuçta buraya sen geldin."

"Mecburdum, Martin. Ama sen hiçbir yere gitmiyorsun. Ayrıca bunu tartışmaya da vaktim yok."

Corley birden Geiger'in bir daha bu odaya adımını at­mayabileceğim fark etti. Yani şu an son kez görüşüyor sayı­lırlardı. Boşandığından beri Corley sadece GeigerTe yaptı­ğı görüşmeleri gerçek manada ciddiye almıştı. Oysa şimdi Geiger'e bir şey olmuştu. Büyük bir olasılıkla Corley'in uzun zamandır beklediği, sonunda davranışlarındaki, duy-

328

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

gularındaki hasara neyin kaynaklandığını anlamasını sağla­yacak şey de tam olarak buydu. Ama Geiger çekip gider ve bir daha da geri dönmezse Geiger'i anlama şansını sonsuza dek kaybedecekti.

"Martin," dedi Geiger. "Bana anahtarı ver ve yolu tarif et yeter."

Corley gerginliğini sesine yansıtmamaya çalıştı. "Harry bana her şeyi anlattı, Geiger. Yani Şu senin 'Bilgi edinme' işiyle ilgili yaptığınız her şeyi. Bu uygulamaları ne kadar suçlu olurlarsa olsunlar, hatta seri katil ya da Hitler veya Berni Madoff olsalar bile yine de..."

"İşi bırakıyorum, Martin." "Tanrım. Geiger bu kadar basit değil. Sen de biliyorsun.

Bunu konuşmamız gerek." "Ama şimdi değil, Martin. Bu iş sonuçlanıncaya kadar

değil." "O zaman olması gerektiği gibi olacak," dedi Corley.

"Cold Spring'e hep beraber gidiyoruz." Geiger başını iki yana salladı. "Hayır, sen geliniyorsun." Corley hafifçe güldü. "Ne yapacaksın, Geiger? Beni

sandalyeye mi bağlayacaksın?" "Buna gerek kalmayacak, Martin. Sadece dediğimi yap." Corley, Geiger'in yüzüne baktığında o yeşil gözlerin ar­

kasından dışarı sanki bambaşka bir adamın baktığı izlenimi­ne kapıldı. Harry'nin kendisine anlattığı sıra dışı, korkunç yetenekleri olan o Geiger hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Ve insanları istediği şeyi kendisine vermeye her seferinde ikna edebilme yeteneğine sahip bu insanın gözlerine bakar-

329

krmz

MARK ALLEN SMITH

ken az önceki kararlılığının zayıflamakta olduğunu hissetti. Geri adım atmamak için kendini toplamaya çalıştı.

"Henüz yeterince görüşme yapmadığımızı hissediyo­rum, Geiger. Ben..."

Corley birden susup düşüncelere daldı. İnşa ettiğimiz tüm duvarlar... Zihin kendini korumak için nasıl da güç­lü engeller oluşturup... İçimizde, yüreğimizde taşıdığımız yük... Bu yüklerin her biri sırtımızda taşıyabileceklerimiz­den öylesine ağır ki .

"Martin," dedi Geiger. "Bana güveniyor musun?" Corley, Geiger'in aynı soruyu daha dün sorduğunu ha­

tırladı. O an bunu Geiger'in anlaşılmaz söylemlerinden bir diğeri olarak algılamıştı. Ama Corley bu kez bunun aralarındaki ilişkiyi net olarak ölçüp, sınayacak bir soru olduğu hissine kapıldı.

"Evet," diye yanıt verdi Corley. Geiger başını hafifçe sallarken gözlerindeki ifade de bel­

li belirsiz yumuşadı. "Hoşça kal, Martin."

330

krmz

20

Mitch tüm dikkatini toplamış Central Park'ın batı yakasın­da, 88. Caddemin köşesindeki binanın yan kapısına bakı­yordu. Geiger'in bir sonraki adımını atmasını beklerken bir yandan da radyodan her zaman enerjisini tazelemesini sağ­layan programı dinliyordu.

"İşte yine beraberiz," dedi sunucu. "Kahire'de işkence odası dedikleri yerin fotoğraflarını gördünüz mü? Bence tozlu bir bodrumdan farksız. Ama kendilerine moron den­memesi için aydınlanmış liberaller adını takan guruplar yine insan hakları, teröristlere yapılan muameleler gibi konular­da sızlanmaya başladılar. Şimdi bu özel günde, 4 Temmuz gününde şunu sormak istiyorum: Sizce bu insanların özgür­lüklerini korumak için İrak ya da Afganistan'da savaşan bir yakınları var mıdır? Kendi soruma kendim yanıt vereceğim için kusura bakmayın. Cevap, hayır. Yok. İşte bu yüzden de demokrasinin gerçek manasını kavrayamıyorlar. Çünkü demokrasiyi anlayabilmek adına sizin için anlamı olan bir

331

krmz

MARK ALLEN SMITH

şeyinizi feda etmeniz, hatta en değerli şeylerinizden bile vazgeçmeyi göze almış olmanız gerekir. Bu da garsonun gelip size suşi kalmadığını söylemesi gibi bir şey değildir!"

Mitch direksiyonda tempo tutarak, "Evet, dostum!" dedi. "İşte Bağımsızlık Günü ruhu bu!"

Mitch'in dikkati 88. Cadde'ye park etmiş araçların he­men yanına doğru çeken bir çöp kamyonuna çevrildi. Kam­yonun açılan yan kapısından üzerinde New York temizlik kurumu üniforması taşıyan biri atladı. Naylon torbaları alıp kamyona atması gerekiyordu ama hava hâlâ sıcak olduğun­dan işi bir hayli ağırdan alıyordu.

Mitch bir süre boş boş torbalara bakan ardından da işe koyulan adama baktı.

"Zavallı salak. O üniformanın içi elli derece olmalı."

Binanın garajında Corley, Harry eski Chevy Suburban'ın kontağını çalıştırırken birkaç adım geride duruyordu. Mo­tor çalışmadan önce birkaç kez teklemiş, tuhaf sesler çıkar­mış ama sonunda normale dönmüştü. Ezra ikinci sıradaki koltukta, keman kutusu kucağında oturuyordu. Lily'de ya­nına oturmuş, başını çocuğun omzuna yaslamıştı. Geiger gözlerini kapatmış, ellerini kucağında birleştirmiş halde en arkaya geçmişti.

Corley yaklaşıp açık pencereden Harry'e, "Çok gaz ve­rirsen tekler. Bu yüzden otobanda sollamaya kalktığında dikkatli ol," dedi.

"Anladım," dedi Harry. "Ayrıca radyo ve klima çalışmıyor." "Sorun değil."

332

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Corley başını içeri sokarak, "Herkes iyi mi?" diye sordu. "Ben iyiyim," dedi Ezra. "Geiger?" Yanıt gelmedi. "Uyuyor galiba," dedi Ezra. Corley iç çekip doğruldu. Kendisini daha önce hiç bu

kadar yaşlı, bu kadar işe yaramaz bir halde hissetmemişti. "Harry, dikkatli ol." "Her şey için teşekkürler, doktor." "Onu sağ salim geri getir." "Planımız bu." Harry dönüp Corley'e gülümsedi. "Sen

iyi misin, doktor?" "Evet, iyiyim." "Tamam o zaman. Gidiyoruz." Harry otomobili hareket ettirirken Corley de dönüp

asansöre yöneldi. Dönüp arkasına da bakmadı. Son birkaç saattir gökyüzü bulutlarla kaplanmış olsa

da yağmur bir türlü tam manasıyla boşalamamıştı. Birkaç saniyede bir damla düşüyor ama Mitch silecekleri çalıştır­ma gereği duymuyordu. Binaya bakmayı sürdürürken bir an için açılan garaj kapısından eski bir otomobilin çıktığını gördü. Bunun ilk anda dikkate değer bir gelişme olduğunu düşünmedi.

Bu sırada sunucu konuşmayı sürdürüyordu. "Sevgili dostlarım sorgulama tekniklerini tartışmak ne kadar da saç­ma değil mi?"

"Özellikle de 11 EylüPden sonra," diye yanıt verdi Mitch kendi kendine.

"11 Eylül 2001'de İslamcı faşistler Amerikalı sekiz pi-

333

krmz

MARK ALLEN SMITH

lotun boynunu kesip üç binden fazla Amerikan yurttaşının ölümüne neden oldukları anda bu tür tartışmalar anlamını yitirdi."

Mitch otomobile bu kez tüm dikkatini vererek baktı. Aracın ön camından şoförü net olarak görebilmek imkan­sızdı ama silueti de hiç yabancı gelmemişti.

Harry caddeye çıkıp durdu. Bir çöp kamyonu yolu kapatı­yordu. Toplanmamış çöp poşetlerini görünce, "Bütün gece buradayız," dedi.

Çöpçüyü bir dakika kadar izledi. İzlendiğini fark eden adam çalışırken göze hiç de fena görünmeyen dans hareket­leri yapmaktan da geri kalmıyordu. Harry kahkahayı basıp başını camdan çıkardı.

"Hey, arkadaşım," diye bağırdı. "Bir ricam olacak. Beş metre kadar ileri alsanız da biz de geçsek nasıl olur?"

Çöp kamyonu geçmeleri için yol açarken Mitch de Harry'i tanımıştı. Hemen telefona sarılıp Hall'ün numarasını tuşladı.

"Evet?" diye açtı Hail. "Gelişme var. Eski bir Chevy Suburban'dalar. Harry

kullanıyor." "Harry mi?" "Evet. Bingo. Geiger, çocuk, Harry'nin kız kardeşi de

yanında. Sen neredesin?" "98. Cadde'deyim. Takip et. Plakayı araştır. Bakalım

kime aitmiş. Sık sık nerede olduğunuzu bana bildir. Yetiş­meye çalışacağım."

334

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Tamam." Çöp kamyonu yoldan çekilince Suburban caddeye çıkıp

batıya yöneldi. "Tüm bu gürültü patırtı basınçlı su kullanılıp, sert dav-

ranıldığı için çıkartılıyor öyle mi?" diye devam etti sunucu. "Ne yapacağız peki sadece uyarıp bekleyecek miyiz? Hadi canım sen de!"

"Kesinlikle haklısın, dostum," dedi Mitch radyoyu ka­patırken. Koltuğunun altından çıkardığı dizüstü bilgisayarı yolcu koltuğunun üzerine koyup gaza bastı.

Bir saat kadar sonra Hail şehrin kuzeyinde Saw Mill Nehri kıyısındaki ağaçlık yolda ilerliyordu. Hafta sonu trafiği bu istikamete giden yolları pek etkilememişti.

Mitch yeniden konuştu. "Evet. Aracın sahibini öğren­dim. Martin Corley. Doktor. O binada oturuyor. Boşanmış. Çocuğu yok."

"Diğer kaynakları da araştır. Belki adamın kuzeyde de bir evi vardır. Tapu, elektrik, telefon kayıtlarını incele. Şu an neredesin?"

"9. Yol'da. Bear Mountain'a yaklaşıyorum." "Ben de Ossining yakınlarındayım. Hemen arkanızda

sayılırım." Yolun karşı tarafına bakan Hail Amerikan rüyası yaşam

tarzı takipçilerinin tampon tampona güneye evlerine dön­meye çalıştıklarını gördü. Otomobilli aileler seslerini sonu­na kadar açtıkları radyoları, başlarını araçların camlarından çıkartmış köpekleri, bagajdaki bisikletleri, güneş yanığı

335

krmz

MARK ALLEN SMITH

kıpkırmızı yanakları, ceplerinde eriyen çikolatalarıyla arka koltukta kestiren çocuklarıyla yollardaydı. Seksen bin kilo­metrelik otoyol insanlara sadece biraz kafalarını dinleyebi­lecekleri bir yer bulmalarına yarıyor. Ne ülke ama.

Hail telefonun hoparlörünü sessize alıp radyoyu açtı. Ya­şadığı bunca şeyden sonra huzur kavramının kendisi için ne ifade edeceğini düşündü. Aslında yanıtı biliyordu. Üç hamle sonrasını düşünmek zorunda kalmayacağı bir yaşam şekli onun için huzur demekti. Hatta daha da ötesi hamle filan olmamasıydı aslında.

Çok beklemesine gerek kalmadan haberler başladı. "Burası VVCBS. Önemli bir gelişme için yayınımıza ara

veriyoruz. Manhattan Batı 134. Cadde'de bir binada patla­ma meydana geldi. Rich Lamb şu an olay yerinde. Rich?"

"David, iki katlı, mesken olarak kullanıldığını tahmin ettiğimiz bir bina burası. İtfaiye, emniyet, radyoaktivite tespit görevlileri, federal yetkililer hepsi burada. Ama hiç­biri fazla bir şey söyleyemiyor. Şu an için sadece şunla­rı söyleyebilirim. Bu dışa doğru olmaktan çok içe doğru meydana gelmiş bir patlama gibi görünüyor. Bina çevre­sindeki başka hiçbir yapıya zarar vermeden kendi kendine çökmüş gibi."

"Terör eylemi olabilir mi, Rich?" "Polis elbette bu olasılığı da değerlendirecektir. Burası

hedef olabilir. Belki de bir hata sonucu havaya uçmuş bir bomba imalathanesiyle karşı karşıyayız. Tabii buna bir gaz sızıntısının da yol açmış olma ihtimali var. Komiser Kelly birazdan konuyla ilgili bir açıklama yapacak. O ana dek sa­dece..."

336

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Hail radyoyu kapatıp telefonun hoparlörünü açtı. Artık oyun zamanı gelmişti

"Mitch?" "Evet?"

"Sanırım Geiger'in evinde patlama oldu." "Ne? Ray içerdeyken mi?" "Radyo söyledi. Batı 134. Cadde'de." Söylediklerinin

etkisini göstermesi için biraz bekledi. "Yerle bir olmuş. Ge­riye hiçbir şey kalmamış." Hail yalandan içini çekti sonra da, "Tanrım," dedi.

"Ah, dostum," dedi Mitch. "Zavallı dostum." Hall'ün-küne benzer bir sesle içini çekti. Birbirine benzer kişiliklere sahip bu iki adam bir yandan kendi performanslarının bek­lendiği gibi olmasını sağlamaya çalışırken bir yandan da karşısındakinin tepkisini ölçmeye çabalıyordu.

Hail haberin hazmedilmesini bir süre bekleyip sonra en hüzünlü ses tonunu takınarak, "CorleyTe ilgili yeni bir şey var mı?" diye sordu.

"Az önce yeni bir bilgi geldi," diye yanıt verdi Mitch. "Corley'in Cold Spring'te bir evi var. 29 River Lane adre­sinde. On beş dakika kadar uzağındayız."

"Uydudan tespit et." "Ettim bile. Kasabanın dışında. En yakın yerleşim biri­

minden en az bir kilometre uzakta. Evin arkasında, nehir kıyısında bir de iskele var."

"Tekne?" "İskeleye bağlı. Sandala benziyor. Burası Central Park'ın

karşısındaki apartmandan çok daha iyiymiş gerçekten de."

337

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hail gülümsedi. Bir milyon maymun tuşlara basıyordu ve göründüğü kadarıyla içlerinden biri son derece enteresan bir ürün vermenin eşiğindeydi.

"Evet," dedi Hail. "Harika bir yer."

338

krmz

21

"Geiger..." Geiger gözlerini açınca Harry'nin şoför koltuğundan dö­

nüp kendisine baktığını gördü. Araçta başka kimse yoktu. "Geldik," dedi Harry. "Nereye geldik?" "Corley'in Cold Spring'teki evine." Geiger kapıyı açıp eğilerek ağzındaki kanı yere tükürdü.

Biraz buza ihtiyacım var." Çantasını alıp araçtan indi. Harry taşlık yolda ağır ağır ilerleyen Geiger'in yanına

yöneldi. Ona yardım etmek için elini uzatmaya yeltenmişti ki Geiger ona engel oldu.

"Ben iyiyim." "Hayır, değilsin." Geiger gözlerinde sert bir ifadeyle ona döndü. "Evet,

Harry, iyiyim." Geiger eve doğru yürümeye devam ederken Harry

çevresine bakındı. Batıda kalan nehre doğru hafifçe

339

krmz

MARK ALLEN SMITH

eğimli arazi yabani otlarla doluydu. Sık ağaçlar çimenlik alanın arkasındaki nehir boyunca uzanıyordu. Yaşlı çamlarla kayınların kalın budaklı dallarının gölgeleri bayan güneşin ışığıyla iyice uzamıştı. Harry ilerideki iki katlı, gri koloni stilinde inşa edilmiş, arazinin nispeten en yüksek bölümüne inşa edilmiş binaya baktı. Yirmi beş metrelik birinci kat pencerelerinden bakıldığında hem Hudson hem de daha da ilerideki tepeler rahatlıkla görü­nüyor olmalıydı.

Eve doğru uzanan taşlık yolun her iki kenarına da siv­ri uçlu lamba direkleri yerleştirilmişti. Geiger'le Harry merdivenlere yaklaştıklarında birinci kat penceresinden dışarı bakan Ezra'yla L i ly ' i gördüler. Loş ışıkta sanki çok kalın bir camın arkasındaymışlar gibi siluet halinde görünüyorlardı. Sanki ait oldukları dünyayla bütünleş­mişler gibiydi.

Geiger'in çantasındaki telefonu çaldı. Merdivenlerin or­tasında durup telefonunu çıkartıp açtı.

"Bayan VVayland?" "Geldim. JFK'dayım." "Ankesörlü telefon kullanıyorsunuz değil mi?" "Evet. Oğlumla konuşmak istiyorum." "Tamam, birazdan. Ama önce size adresi tarif edecek bi­

riyle konuşacaksınız. Araba kiralamanız gerek. Şu an Cold Spring'teyiz."

Geiger telefonu Harry'e uzattı. "Merhaba, ben Harry." Corley'in yazdığı adres tarifini

cebinden çıkardı. "Adresi veriyorum. Kaleminiz var mı?" Geiger üst basamağa çıkıp bir süre dinlendi. Bu sırada

340

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BİLİYORUM

ön kapı açılmış dışarı çıkan çocuk soran gözlerle yüzüne bakmaya başlamıştı.

"Telefondaki annen, Ezra. Konuş onunla.'1

Ezra bir an için hiçbir şey söylemedi. "Nerede olduğumu söyletmek için seni dövdüler değil mi?"

"Evet." "Ama sen söylemedin." "Hayır." "Sana ne yaptılar?" "Bunu bilemene gerek yok." "Tamam." Ezra son bir kez ona bakıp basamaklara yö­

neldi. Geiger içeri girdi. Girişin hemen arkasında arka kapı­

ya dek uzanan bir koridor-vardı. Sağda da üst kata açılan merdivenler göze çarpıyordu. Hemen solda, ahşap tavanı tam bitirilmemiş, duvarları yontulmamış taşlarla örülmüş oturma odası yer alıyordu. Lily odaya girip elini taşların üzerinde gezdirmeye koyuldu.

"Ne kadar harika ve büyük bir yapboz," dedi. Geiger odaya girip üzeri tıka basa dolu kanepenin ke­

narına ilişti. Bu evin fotoğrafını Corley'in bürosunda de­falarca görmüş, içerisini de merak etmişti. Eğilip yerdeki eski İran halısının kenarından gözüken döşeme tahtasında gezdirdi. Eski çam. Döşemenin yağlanması hatta en iyisi bezir yağıyla ovulması gerekiyordu. Arkasındaki yastıklara yaslandı. Ezra'nın dışarıda, sundurmada dolaşıp annesiyle konuştuğunu duyuyordu. "Hayır, sadece adını biliyorum. Geiger."

341

krmz

MARK ALLEN SMITH

Harry gelip Geiger'e içi ağzına kadar buz dolu bir bar­dak uzattı. Sonra inleyerek yanına çöktü. Geiger'in panto­lonuna baktı. Kasık kısmı ıslanmış, parlıyordu.

"Teşekkürler," dedi Geiger ve ağzına birkaç buz parçası attı.

"Üstünde kim çalıştı?" "Dalton." Harry şaşkınlıkla ona döndü. "Dalton mu?" "Evet. Son gösterisiydi." "Yani?" "Bütün parmaklarını kırdım." "Tanrım..." Harry yaşamlarını kuşatan şiddetten şaşkına dönmüştü.

Artık kesilen etler, kırılan kemikler her gün yaşadıkları sı­radan bir vaka haline gelmişti.

"Harry burada televizyon ve DVD oynatıcı olup olmadı­ğını öğrensene."

"Neden? "Sadece bak, tamam mı?" "Peki."

Cold Spring'in ana caddesi nehre doğru inip parmaklıklarla son bulan gezinti yerine kadar uzanıyordu. Onlarca yıldır Cold Spring sakinleri bu hoş, iki ya da üç katlı evlerinin on dokuzuncu yüzyıl mimarisini ısrarla korumuş, evlerinde çivi bile çakmamışlardı. Binaların rengarenk ön cepheleri, demir işlemeli parmaklıkları, meyhaneleri, antikacı dük-kanlarıyla burası adeta yaşayan bir tablo gibiydi. Kaldı-

342

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü BİLİYORUM

rımlar 4 Temmuz tatilinden de faydalanarak nehir boyunca yürüyüşe çıkan insanlarla doluydu.

Hail ile Mitch otomobillerinde tepeden kasabaya bakı­yorlardı.

"Şimdi ne olacak, patron?" diye sordu Mitch. Hail bilgisayar ekranındaki uydu haritası görüntüsünü

büyütüp parmağıyla işaret etti. "Biz buradayız. Burası da Corley'in evi. Hava kararın­

ca yaklaşık altı blok kadar kuzeye gideceğiz. Sonra şura­dan sola dönüp nehir yoluna çıkacağız. Bir kilofhetre kadar daha gidip arabayı ağaçlık alanda park ederiz. Sonrasını yü­rüyeceğiz. Yaklaşık beş yüz metre filan."

"Sonra?" "Ağaçların bittiği yerde,birbirimizden ayrılacağız." "Ve?" Hail arkasına yaslandı. "Birimiz öne birimiz arkaya gi­

deceğiz. Sonra neler olacağına bakarız." "Evdeki ışıklar açıkken mi içeri gireceğiz yoksa yatma­

larını bekleyecek miyiz?" Bunlar mantıklı sorulardı elbette ama Hail aslında

Mitch'in sormaktan ötesini yaptığının farkındaydı. Tepki zamanını ölçüyor, zayıf noktaları tespit etmeye çalışıyor­du. Hail, Mitch'in ifadesiz yüzüne baktı. Yıllar boyu eski sporcu olduklarından son derece hızlı hareket edebilen, el­lerinden her iş gelen ortakları olmuştu. Ama Hail, Mitch'in çok daha fazla vasıflara sahip olduğunu biliyordu. Mitch bir zehirli yılan kadar tehlikeli olmasının yanı sıra olayları yorumlama gücü ve en hayati ayrıntıları değerlendirebil­mekteki üstün yeteneğiyle tanıdığı diğer insanlardan fersah

343

krmz

MARK ALLEN SMITH

fersah ilerideydi. Geçmişte bu özellikleri onu kendisi için değerli kılmıştı. Şimdiyse aynı özellikler onun tehlikeli ol­masına yol açıyordu.

"Işıklar açıkken," dedi Hail. "Gidip duvarlara toslama­nın manası yok."

"Tamam." "Harry, çocuk, kız kardeşi ve Geiger içerideler, öyle

mi?" "Çok kalabalıklar," dedi Mitch. Hail bilgisayarı kapattı. "İşte bu yüzden çok para kaza­

nıyoruz ya, değil mi?"

Harry, Geiger'in istediklerini birinci katta oturma odasının karşısındaki misafir yatak odasında buldu. Üzeri çarşafla örtülmüş yirmi üç inçlik Samsung televizyon ve altında da bir JVC disk oynatıcı.

"Buldum," diye bağırdı odadaki diğer eşyaların üzerin­deki çarşafları kaldırırken. "Burada."

Geiger zorlukla yürüyüp çantasını büyük yatağın üzeri­ne koyup yan taraftaki sallanan sandalyeye oturdu. Baca­ğındaki zonklamaya aldırmamaya çalışarak, "Kapıyı kilitle, Harry," dedi.

Harry kapıyı kilitleyip televizyonun düğmesine dokun­du. Sonra Geiger'e döndü. "Neler olup bittiğini anlatmak için çekinmene gerek yok inan. Ne zaman istersen anlata­bilirsin."

"Çantamda bir zarf var." Harry uzanıp zarfı aldı. "Bu mu?"

344

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Evet. Matheson verdi." "Nasıl yani..." "Öğleden sonra onunla buluştum." Geiger hemen ekle­

me ihtiyacı hissetti. "Dalton'la işim bittikten sonra. Soruları sonra sorarsın, Harry. Önce şu işi bitirelim."

"Pekala, tamam." Harry zarftan beş mücevher kutusu çıkardı. Her birinin

içinde birer tane mini disk vardı. "Tüm olup bitenler buradakiler yüzünden miymiş?"

Üzerinde T yazılı diski kutusundan çıkartıp yukarı kaldır­dı. "De Kooning tablosuna benzemiyor değil mi? CD mi DVD mi acaba?"

"Bakalım." Harry diski JVC'ye yerleştirip play tuşuna basarak yata­

ğın ucuna ilişti. Simsiyah ekranda sağ alt köşede küçücük bir sayaç ve

tarih ibaresi belirdi. "16/2/2004." Harry sayacı göstererek, "Şu alttaki sayaç dijital bir kilit.

Çözülmeden diskin kopyalanması imkansız," dedi. Orta Doğu aksanlı bir erkek sesi işitildi. Ses zorlukla du­

yulacak kadar kısıktı. "Yirmi yedi numaralı video. 16 Şubat 2004."

Ekranda birden aşırı aydınlatılmış, penceresiz bir oda belirdi. Kameranın odanın tavanının köşesine yerleştirildi­ği anlaşılıyordu.

"Çok satan bir albüm olmadığı da kesinleşti," dedi Harry. Ekranı bir kez daha işaret etti. "Kameranın açısına baksana? Bu gizli kamera. Duvarın içine monte edilmiş."

Ekrandan metalin metale sürtünme sesini andıran bir ses

345

krmz

MARK ALLEN SMITH

işitiliyordu. Düzensiz ama ısrarla devam eden bir ses. Gei-ger öne eğildi.

Asker üniformalı, kısa saçlı iki adam eski bir sedyeyi iterek odaya girdiler. Sedyede el ve ayak bileklerinden bağ­lanmış, üzerinde sadece şortu olan, kaslı, sakallı, otuzlu yaşlarda gibi görünen ter içinde bir adam yatıyordu. Yüzü yara bere içindeydi. Yanaklarında, kollarında ve göğsünde kan izleri vardı. Odanın aşırı parlak aydınlatması adamın yaralarını daha da belirginleştirmişti.

"Tanrım," dedi Harry. "Bu ne?" Ekranda beliren kısa kollu beyaz gömlekli, haki renkli

şortlu bir adam sedyenin yanında durdu. Bir süre uzun sa­kalını okşadı sonra bağlı adamın omzuna hafifçe dokunup genizden gelen sesiyle konuşmaya başladı. Harry adam ke­sinlikle Amerikalı diye düşündü. Orta batıdan olmalı.

"Günaydın, Nari," dedi sakallı Amerikalı. "Yeni bir gün daha, dostum."

"Allahu ekber, " diye bağırdı sedyedeki adam. "Evet, biliyorum," dedi Amerikalı. "Tanrı uludur. Ame­

rika da en büyük Şey tan'dır." "Dur bir saniye," dedi Harry. "Nari? Nari Kaneş mi bu?

Tanrım..." Geiger yatağın demirlerinden birini tutunarak sandalye­

sinde doğruldu. "Nari," dedi Amerikalı. "Bizimle bugün konuşmak isti­

yor musun?" "Bu haksızlık. Ben... Ben hiçbir şey yapmadım..." "Bunu hayır olarak alıyorum." "Size söyledim. Her seferinde otele gelip kapıyı çalıyor-

346

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

lar ve içeri girmeden gözlerimi bağlamamı istiyorlardı. An­cak ondan sonra..."

"Biliyorum. Seni bir yere götürüyorlardı. İki adamla ko­nuşuyordun sonra da seni alıp otele götürüyorlar ve çıkın­caya kadar da gözlerini açmamanı söylüyorlardı."

"Evet kesinlikle. Hiçbirini görmedim." "Biliyorum, Nari. Biliyorum. Sadece senin doğruyu söy­

lediğinden hâlâ tam olarak emin değiliz." "Barışın sağlanabilmesi için ne derlerse yapmaya çalışı­

yordum..." "Buna kesinlikle inanıyoruz. Yine de Kaide militanları­

nın yüzünü görmüş olabileceğin kanaatindeyiz. Hatta seni nereye götürdüklerini de görmüş olman mümkün. Sadece hatırlamak için yardıma ihtiyaç duyuyor olabilirsin."

Nari başını iki yana sallayarak, "Hayır, hayır, hayır," diye bağırmaya başladı. Bu sırada bağlı olduğu sedyeyi de zangır zangır titretmişti.

"Tanrım," dedi Harry. "Bu o." Geiger'e döndü. "Bu adam El Kaide militanlarıyla gizlice buluşup sonra ortadan kaybolan Mısırlı bir bakan." Harry yumruğunu bacağına vurdu. "Bu çok büyük bir şey."

Geiger gözlerini ekrandan bir an bile ayırmıyordu. Amerikalı bir düğmeye dokununca sedye altmış derece­

lik yatay pozisyona geldi. "Kısacası hep aynı şeyleri söyle­diğin için, Nari, bu kez seni daha iyi ikna edebilecek birini getirmeye karar verdik."

"Bunu yapamazsınız!" diye bağırdı mahkum. "Ben Bir­leşik Devletler'in müttefiki olan bir ülkenin seçilmiş resmi görevlisiyim!"

347

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Evet, öylesin," dedi Amerikalı. "Ve bu sana sorunun özünü anlamanda yardımcı olmalı. Yani kendimizi koru­mak için her şeyi yapacağımızı bilmen gerek. Kısacası yeni sorgucuyla da işbirliğine yanaşmazsan... Ne derler bilirsin: Şeytanla yatağa girersen sonuçlarına katlanırsın."

Amerikalı kameranın çekim alanının dışına doğru bakıp eliyle 'gel' işareti yaptı. "Nari, yeni arkadaşınla tanış. Engi-zisyoncu," dedi ve kamera açısının dışına çıktı.

Beyaz tişört, bol pantolon ve spor ayakkabısıyla tepeden tırnağa beyaz giyinmiş adam sedyeye doğru yaklaştı. Bu Geiger'di.

"Lanet olsun," dedi Harry ayağa fırlayarak. "Nerede?" "Kahire," diye yanıt verdi Geiger. "Gizli bir bölgede." Ekrandaki Geiger iki parmağını sedyedeki adamın boy­

nuna yerleştirip nabzını ölçmeye koyulmuştu. Mahkum öfke saçan gözlerini Geiger'e dikerek, "Sana

zaten söylemiş olduklarımdan farklı bir şeyler anlatmam imkansız..." dedi.

Geiger parmaklarını adamın boynuna iyice gömüp çene­sinin altına doğru sıkmaya başlayınca Nari sustu.

"Haklısın, Nari," dedi Geiger. "Bana hiçbir şey söyleme­yeceksin. Şimdilik. Sonra söyleyeceksin ama daha zamanı var. Şimdilik en iyisi hiç konuşmamak."

Nari'nin gözleri şaşkınlıkla açıldı. "Ben sadece barışı sağlamaya..."

Geiger yeniden parmaklarını sıkarak adamı susturdu. "Bir kelime bile etme, Nari." Sonra adamın acıyla buruş­turduğu yüzü sanki gülüyormuş gibi görünmeye başlayana dek sıkmayı sürdürdü. "Anladıysan başını salla."

348

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Nari başını salladı. Geiger eğilip DVD oynatıcının pause tuşuna dokundu.

Sonra sandalyesine döndü. Şimdi tıpkı ekrandaki donmuş görüntü gibi hareketsizdi.

Harry ayakta bekliyordu. Sonra başını sallayarak bul­macanın parçalarını ortaya koymsya başladı." Gizli bölge. CIA. Kahire. Biri duvara gizli bir kamera yerleştiriyor. CIA bunu biliyor mu? Belki. Belki de bilmiyor." Kaşlarını çattı. "Büyük bir olasılıkla bilmiyor. Bu görüntüler yıllarca bir yerde saklanmış. Sonra biri ortaya çıkartıp bu görüntüle­ri Matheson'a veriyor. Ya da kendi elde ediyor. Her neyse. Ama neden Matheson?"

"Çünkü Matheson Veritas Arcana'yı yönetiyor." "Gizli belgeleri açığa çıkartan ekip mi? Liderleri Mathe­

son muymuş?" "Evet." "Tamam, şimdi oldu. Yani Matheson diskleri ele geçi­

riyor ama dijital şifreyi kırıp internette yayınlayamadan Langley ya da Washington'dan birileri Matheson'un üze­rine köpeklerini salıyor. Hail ve arkadaşları işe koyuluyor. Gerisini de biliyoruz zaten. Tamam, anladım. Peki sonra­sında neler oldu, Geiger?"

Geiger yanıt vermeden önce bir süre Harry'e ifadesiz bir yüzle baktı. "Her zamanki işlemleri uyguladım. Çoğu­nu. Akupunktur, kulaklık, ses döngüsü, mahrumiyet his­si. İkimiz de iki gün hiç uyumadık. Pes etme aşamasına gelmeden önce inlemeler, çığlıklarla geçen iki koca gün."

"Geiger, Nari Kaneş Mısır Paıiamentosu'nun iki numa­ralı adamıydı!"

349

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Harry, sesini yükseltme." Geiger bunu öfkeden uzak bir ifadeyle söylemişti. Ekrandaki donmuş görüntüye bakarken sayısız işkenceleri, şiddete kucak açtığı o anları hatırlıyordu. Nari'nin parmaklarının altında kasılan boynundaki kaslarını hissedebiliyordu. Diğer yüzlerce kurbanının tenlerini, neden olduğu acıyı, umutsuzluk çığlıklarını birer birer hatırlıyordu.

Harry DVD oynatıcının tuşuna basarak diski çıkarttı. Ne yapmalıyım der gibi bakıyordu.

"Çantaya koy, Harry." "İmha etmeyecek miyiz?" "Hayır. Matheson'a yapacağımı söylediğim şeyi yapa­

cağım. Hall'ü arayıp ona disklerin bende olduğunu, Ezra'yı rahat bıraktıkları müddetçe bunların kimsenin eline geçme­yeceği sözünü vereceğim."

Harry şaşırarak, "Sen aklını mı kaçırdın, Geiger," dedi. "Bunlar sende kalırsa geri kalan tüm yaşamını saklanarak geçirmek zorunda kalacaksın. Ezra'yı rahat bırakırlarsa se­nin peşine düşeceklerdir. Senin de dediğin gibi asla durma­yacaklar."

Geiger derin bir nefes aldı. O an tüm hücrelerinin oksi­jenle dolduğunu, yepyeni bir güç kazandığını hissetti. Son­ra aldığı nefesi yavaşça verip başını salladı.

"Biliyorum."

Mutfak evin adeta kalbi gibiydi. Hem koridora hem de otur­ma odasına açılan iki kapısı olan mutfağın ön tarafında da iki büyük pencere yer alıyordu. Harry içi Ritz krakerleriyle dolu açılmamış bir kutuyla bir kavanoz fıstık ezmesi bul­muş, hemen benekli granit evyede sandviç hazırlayıp bir tabağa yerleştirmişti.

350

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Lily oval meşe masaya oturmuş elleri önünde hafifçe mırıldanıyordu. Ezra bir kaşı havada yanına ilişti.

"Ondan hoşlandım," dedi Ezra. "Daha önce hiç... Bi l i ­yorsunuz işte, onun gibi dengesiz biriyle tanışmamıştım."

"Öyle mi?" dedi Harry. "O zaman fırsatı kaçınna. Bir ev dolusu kaçık var burada."

Harry tabağı masaya koyup eliyle Lily'nin omzuna do­kundu. Kız sanki teması hissetmemiş de birinin kendisine seslendiğini duymuşçasına başını kaldırdı.

"Kim var orada?" diye sordu. "Benim. Harry." Ezra bir avuç kraker sandviç alıp ağzına tıktı. "Bir şey biliyorum," dedi Lily. Fısıldayarak konuşuyordu. Harry gülerek yanına oturdu. Ellerini sımsıkı tutarak,

"Tamam kardeşim," dedi. "Ne biliyorsun söyle bakalım." "Harry'nin neden mutsuz olduğunu biliyorum." Kızın bu sakin tavırlı yanıtı Harry'i şaşkınlık içinde bı­

rakmıştı. Kardeşinin elini bıraktı. Lily eğilip Ezra'nın bileğini tutarak, "Hadi şarkı söyle­

yelim," dedi. "Tamam, olur," dedi çocuk. "Rock-a-bye baby, in the treetop... "* Ezra da ona katıldı. "When the wind blows the cradle

will rock. "** Şarkı Harry'nin dudaklarına matem çanı gibi geliyordu.

"Ezra," dedi. "Sus. Söyleme." Çocuk sustu ama Harry'e ne­ler oluyor der gibi bakmayı sürdürdü.

* "Sallan güzel im, ağacın dallarında..." (Çev.N.)

** "'Beşik de sallanacak, rüzgar çıktığında." (Çev.N.)

351

krmz

MARK ALLEN SMITH

Lily devam ediyordu. "When the bough breaks the crad­le will fall... "*

"Lily, derhal sessiz ol."** "And down will come... " "Lily!" diye bağırdı Harry. Kızın dudakları sımsıkı kapanırken gözlerinden birer

damla yaş süzülmeye başladı. "Harry," dedi Ezra. "Ne yapıyorsun?" "Hiçbir şey. O deli, biliyorsun ya." "Ama ağlıyor. Neden ağlıyor?" Harry bitkin bir tavırla masadan kalktı. "Bir kız için ağ­

lıyor," dedi ve mutfaktan çıktı.

Üst katta duşun altındaki Geiger başını öne eğmiş, avuçla­rını duvara dayamış öylece duruyordu. Kanamayı tetikle-memesi için sıcak suyu açmamıştı ama üzerinden süzülen suyun yine de pembemsi bir tonda olduğunu görüyordu. Banyonun sarımtırak yeşil yer karolarına bakarken Geiger başka bir şey düşünmek istemediğinden içinden bu rengi Corley mi seçti yoksa aldığında böyle olduğu için değiştir­memeyi mi tercih etti diye geçiriyordu.

Geiger duşun altından çıkıp dikkatle kurulandı. Lava­bonun üzerindeki oval aynaya bakınca kapının arkasındaki boy aynasında yansıyan tüm bedenini görebiliyordu. Yansı­masını her açıdan inceledi.

Yaralarının durumunu ilk bakışta tespit edebilmek pek o kadar kolay değildi. Çok fazla yarası olduğu için mutlaka

* "Ağacın dalları kırılacak, beşik de ortadan ikiye ayrılacak..." (Çev. N.)

** "Sonra aşağı doğru..." (Çev. N.)

352

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

birkaç tanesi gözünden kaçıyordu. Sol yanağındaki kırmızı şişlik, göğüs kısmındaki ağır zedelenme, kasıklarındaki de­rin kesikler suyun altından çıkar çıkmaz yeniden hafif hafif kanamaya başlamıştı. Her bir yarayı tek tek inceliyor, bu çabası da yeniden terlemesine neden oluyordu.

Başı dönmeye başlayınca titreyen eliyle lavaboya tutu­narak klozete çöktü. Anılar yeniden geri dönüyor, zihninin karanlık odasının kapısını açarak gün ışığına çıkmaya ça­lışıyordu. Yaralı elde parıldayan bir bıçak, süzülen kan, eti kemiğine dek parçalayan vahşi gölgeler...

Bir an Geiger tüm enerjisini banyo karolarının küçük şe­killerine yöneltti. Siyah çizgilerin oluşturduğu labirent bi­çimli şekiller sonunda içine düştüğü girdaptan sıyrılmasını sağladı. <

Hail yoldan çıkıp park edebilecekleri uygun bir yer buldu. Aracı ağaçlık alanın elli metre kadar içine park edip moto­ru susturdu. Mitch'le birlikte camlarını indirdiler. Bir anda arabanın içi cırcır böceklerinin sesleriyle doldu. Yakınlarda bir yerde bir baykuş öttü.

"Tanrım," dedi Mitch. "En son ne zaman lanet olası bir baykuş sesi duymuştun?"

Hail torpido gözüne uzanıp beş santim uzunluğundaki kulak mikrofonlarını taktı. Mitch de gömleğinin cebindeki kulaklıkları çıkartıp aynı şeyi yaptı. Sonra silahlarını çıkar­tıp mermileri kontrol ettiler. Hail zihninden yapılması gere­kenleri geçirip başıyla onayladı.

"Tamam, hazır olunca beni izle." "Anlaşıldı."

353

krmz

MARK ALLEN SMITH

Silahlarını ateşe hazır hale getirip araçtan inerek batıya yöneldiler.

"İçeri girer girmez silahlan çekiyoruz," dedi Hail. "Ama mecbur olmadıkça tetiğe dokunmak yok."

"Tamam."

Sessizce ağaçların arasında yürümeye koyuldular. Corley'in evinin hemen yakınlarında bir açıklığa ulaşınca durdular. Buradan eve kadar yaklaşık iki yüz metrelik, sey­rek ağaçlıklı, çalılık bir alan vardı. Ev de bu arazinin tam ortasındaydı. Evden ve ön taraftaki giriş kısmından yayılan ışıklar binanın yaklaşık otuz metre kadar ilerisini aydınla­tıyordu.

"Tamam," dedi Hail işaret ederek. "Telefon hatları ar­kada. İçeri girmeden önce her ihtimale karşı onları hallet."

"Tamam," dedi Mitch aynı anda irkilip elini ensesine vu­rarak. "Lanet olası sivrisinekler."

"Önce mikrofonların çalıştığına emin olalım. Bekle." Hail ağaçların arkasında kalmaya dikkat ederek biraz

ilerledi. Arabada otururken yapacaklarını zihninde tasarla­mıştı. Doğrudan ön kapıya gidebilirlerdi. Ön kapı kilitliyse zili çalardı. Sertliğe, tabancaya gerek olmadan, ortamı ger­meden halletmeye çalışırdı. Geiger'e herkesi toplamasını söyler, ardından çalınmış eşya statüsündeki diskleri isterdi. Tabii tüm bu planın işe yaramama ihtimali vardı. Gerçi öyle bir durumda daima bir B planı da mevcuttu zaten.

Sivrisinekleri eliyle kovalayıp, "Mitch, beni duyuyor musun?" diye seslendi usulca.

"Çok net. Sen?"

354

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

"Gayet iyi. Telefon işini halledince haber ver hemen ha­rekete geçelim."

"Tamam." "Ağaçların arkasına saklanarak yaklaş, Mitch. Evin bir

dolu penceresi var." "Richie, daha önce böyle şeyleri çok yaptım biliyorsun." "Git." Hail, Mitch'in ağaçtan ağaca geçerek, çalılıkların ar­

kasına çömelerek eve doğru yaklaşışını izledi. Mikrofonu çıkartıp, gömlek cebine koyarak gözlerini kapattı. Telefon görüşmesi yapmadan önce nabzını yavaşlatmak istiyordu. Böylece sesinde en ufak bir titreme olmayacak, karşı tarafta zerre kadar bir şüphe uyandırmayacaktı.

Cep telefonuna uzanıp numarayı hışladı. "Evet?" dedi ses.

"Ben Hail, efendim." Sessizliği, devam etmesi talimatı olarak kabul etti. "Hedefe ulaştık. Burası New York, Cold Spring'te ıssız bir ev. Şu an binanın tam karşısındayım. Diskler ve dört kişi içeride. Birazdan diskleri alacağız."

İlk anda nedenini anlayamadığı tuhaf bir ürperti hissetti. Konuşurken sesi yankılanıyordu. Bu da hattın diğer ucun­daki hoparlörlerin açık olduğu manasına geliyordu. Karşı­sındaki adamın vermek üzere olduğu karar öncesi fikirlerini almak için diğerleriyle toplantı halinde olduğu açıktı. Hail iyi bir karar çıkmayacağının bilincindeydi.

"İçeride dört kişi mi var?" diye sordu adam. "Evet, efendim. Dört." "Bu tek kişilik bir hedef gibi başladı, Hail. Ama şimdi

355

krmz

MARK ALLEN SMITH

bambaşka bir hal aldı. Matheson'u da dahil edersek, eder beş. îş çok büyüdü."

Hail karanlık çöktükçe pencerelerindeki ışığın daha be­lirginleştiği eve baktı. "Haklısınız, efendim."

"Bu iş yapılırken beş tane hedef ortalıkta dolaşıyor ola­cak," dedi adam. "Bu kabul edilemez. Bu gece orada her şey sona ermeli. Hem de başka bir hataya mahal vermeden. Sonra da Matheson'u buluruz. Anlaşıldı mı?"

Hail, Mitch'in evin yakınlarındaki sık çalılıklara ulaştı­ğını gördü. "Evet efendim."

"Ve Hail... Eğer bundan sonra bir aksilik olursa bu bütü­nüyle senin kabahatin sayılacak."

"Evet efendim." Görüşme sonlandı. Hail cep telefonunu kulağından

uzaklaştırıp yerine kulaklıklarını taktı. Mitch'in soluklarını kulaklarında yankılanan kendi nabız atışları arasında zor­lukla duyuyordu.

Evdeki herkesin ölmesini istemişlerdi.

Geiger'le Ezra sundurmanın demirlerine yaslanmışlardı. Batıda, nehrin arkasında güneşin battığı yüksek tepeler karanlığa bürünmüştü. Geiger yatak odası çekmecesinde Corley'in gri eşofman altını bulup giyinişti. Ezra sundur­manın ilerisindeki lambaya baktı. Sivrisineklerle pervane­ler beyaz cama çarpa çarpa uçuşuyordu.

"Ezra," dedi Geiger. "Bugün babanı gördüm." Ezra hayretle döndü. "Ne zaman? Nerede?" "Dönmeden kısa bir süre önce. Central Park'ta."

356

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

"Onu nasıl..." "Bu uzun hikaye. Ama baban iy i . " "Beni sordu mu?" "Evet." "O zaman neden seninle birlikte gelmedi?" "Seni görmek istedi ama ben izin vermedim." "Neden?"

"Ona bundan sonra seni ancak sen izin verirsen görebi­leceğini söyledim. Yani bu sana bağlı..."

"Öyle mi dedin?" "Evet. Kısacası tüm bu olup bitenler sona erdiğinde onu

görmek isteyip istemediğine .karar vereceksin. Tamam mı?" "Şey..." Ezra başını iki yana salladı. "Tamam, sanırım."" "Ve bir şey daha." "Evet?"

"O adamların aradıkları şey bende. Çantamda. Diskleri arıyorlarmış. Babandan aldığım diskleri. Onlar bende oldu­ğu müddetçe kimse seni bir daha rahatsız etmeyecek."

"Disklerde ne var?" "Önemli değil, Ezra, sadece babanın seni o görüntülerin

çok önemli olduğunu düşündüğü ve HalTün eline geçmesi­ni istemediği için bırakıp gittiğini anlaman gerek. Çok zor bir tercih yapmak zorunda kalmış. Tamam mı?"

"Tamam." "Bir telefon görüşmesi yapmam gerek," dedi Geiger ve

basamakları indi.

Hail eğilerek ilerleyen Mitch'in büyük bir ağacın arkasına

357

krmz

MARK ALLEN SMITH

sindiğini gördü. Bu ağaçla evin arka kapısı arasında artık en fazla birkaç adım kalmıştı.

"Beni görüyor musun?" diye fısıldadı Mitch. "Evet." Sonra Hail, Geiger'in elinde bir şey tutarak merdivenler­

den indiğini gördü. "Geiger evden çıktı," dedi Hail. "Ön tarafta. Sanırım te­

lefonla konuşacak." HalFün pantolon cebindeki telefonu titreşti. "Tanrım,"

diye mırıldandı. "Sanırım beni arıyor." "Açma," dedi Mitch. "Hayır açacağım. Bundan faydalanabiliriz. Bekle." "Hail kulaklıklarını çıkartıp cep telefonunu açtı. "Efen­

dim?" dedi. "Ben Geiger." "Çıkış şifresini vermek için ne kadar da oyalandın böyle.

Bana yarım saat içinde arayacağını söylemiştin hatırlıyor musun?" Hail iki yüz metre kadar önünde daireler çizerek konuşan Geiger'i izliyordu.

"Matheson'la buluştum. Diskleri aldım." "Devam et," dedi Hail. "Bende kalacaklar." "Hiç akıllıca değil', Geiger. Hem de hiç." "Çocuk birazdan annesiyle buluşacak. Sonrasında da

Ezra zarar görmediği ve güvende olduğu müddetçe kimse bu diskleri görmeyecek. Anlaşma bu."

"Ben anlaşma yapmam, Geiger. İşimde anlaşmaya yer yoktur. Şimdi şu lanet kodu söyle de iğrenç evinden bir an evvel çıkalım."

358

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

"Yine arayacağım." Hail, Geiger'in telefonu kapattığını gördü.

Geiger eve girerken Harry birinci kat yatak odasından başı­nı iki yana sallayarak çıkıyordu.

"Onu buldun mu?" diye seslendi Harry. Geiger yukarıda ayak sesleri duydu. Ardından Ezra üst

katta, merdivenlerin yanında belirdi. "Hayır, burada değil," dedi çocuk basamakları inerken. Harry, Geiger'e baktı. "Gitmiş." "Ne kadar oldu?" "Bilmiyorum. Siz ikiniz dışarıdaydınız. Ben de birkaç

dakikalığına gözlerimi kapattım..." "Ezra," dedi Geiger. "Mutfak çekmecesinden el fenerini

al." Çocuk koşarak mutfağa yönelirken Harry kapı pervazına

sertçe vurdu. "Çok uzağa gitmiş olamaz, Harry," dedi Geiger. "Sen ön

tarafı ara, ben de arkaya bakacağım." "Hayır," dedi Harry, Geiger'in bacağına bakarak. "Sen

burada kal. Ezra'yla ben bunu hallederiz." "Ben iyiyim, Harry." "Ciddi misin, Geiger?" "Yavaş yürürüm ve..." Harry aniden yumruğunu duvara vurdu." Kes! Kes artık

tamam mı? Yuvarlanıp bilincini kaybetmeni istemiyorum. Zaten tren kazasından çıkmış gibi görünüyorsun. Bu kadarı sana yeter de artar."

359

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger bir süre bir şey söylemeden yüzüne baktı, sonra hafifçe başını sallayarak onayladı.

Hail doğru anın gelmesini bekliyordu. Şartların, zamanla­manın, sezgilerin ve adrenalinin birleşip tek bir bütün oluş­turduğu o an artık gelmişti.

"Hadi, Mitch," dedi. "Telefon hatları." Mitch kayın ağacının arkasından çıktığı anda evin arka

kapısının ışığının tam bittiği noktada bir gölge belirdi. Hail sol tarafa doğru baktığında Harry'nin elinde el fe-

neriyle ön basamakları indiğini gördü. "Li ly!" diye bağırdı Harry. "Tanrım," dedi Hail. "Sorun ne?" dedi Mitch. Hail yeniden arka kapıya doğru baktığında Ezra'nın

dışarı çıktığını gördü. Mitch en fazla yirmi metre kadar ilerideki çalılığın arkasında donup kalmıştı. Ezra sırtını Mitch'in bulunduğu yere doğru dönerek gözlerini karanlık arazide gezdirmeye koyuldu.

"Li ly!" diye bağırdı. "Seni göremez," diye fısıldadı Hail. "Geri dön. Geri

dön." Mitch kapıdan uzaklaşarak geriye, karanlığın kollarına

döndü. "Şimdi sakın kıpırdama." Hail yeniden etrafı gözden geçirdi. Harry ön taraftaki

bütün ışıkları yakmış, el feneriyle ağaçlık alanı tarıyordu.

360

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

"Lanet olsun," dedi Hail. "Geiger hâlâ içeride. Hepsinin aynı yerde olması gerek."

Ezra yavaşça arkasına dönüp kayın ağacına doğru baktı. "Li ly!" diye bağırdı. Gökyüzünde birden kırmızı, beyaz ve mavi yıldızlar

parıldadı. Hail irkilip nehir tarafına baktı. Bir saniye sonra büyük bir patlama daha işitildi. Havai fişeklerin ışıkları et­rafı aydınlatırken uzaktan atılan sevinç çığlıklarının boğuk sesleri işitiliyordu.

"Bu kadarına da pes," diye mırıldandı Hail. Ezra gözlerini gökyüzüne dikmişken Mitch hemen fır­

layıp büyük ağacın arkasına sindi. Ama havai fişek pat­laması sona erince Ezra yeniden ağaçlara doğru döndü. Biraz ilerledi. Şimdi ağaçlık alanın sadece on beş metre kadar ilerisindeydi.

"Lily?" "Sana doğru geliyor, Mitch?" diye fısıldadı Hail.

"Ne dersem onu yap. Daha önce harekete geçme sakın." Ezra'nın ağaca doğru yaklaştığını gördü. "Sağından yakla­şıyor. Bekle."

Ağacın arkasında bekleyen Mitch çocuğun büyük ağacın birkaç metre önünde durduğunu gördü.

"Lily?" dedi Ezra usulca. "Orada mısın?" Mitch çocuğun birkaç adım daha attığını duydu. "Ağacın yanına geldi, Mitch," diye fısıldadı Hail kulağı­

na. "Ağacın etrafında dönmeye başladı. Hemen sola doğru g e ç "

Mitch sırtını ağaca yaslayıp sola doğru geçti.

361

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Korkma Lily. Benim, Ezra." Hail yeniden fısıldadı. "Her seferinde bir adım atıyor.

Kızı korkutmak istemiyor. Sola doğru bir adım atmaya ha­zırlan... Şimdi."

Mitch adımı attı. Az daha yüksek sesle gülecekti. On yıl­lık eğitimi sonunda gele gele on iki yaşında bir çocukla sak­lambaç oynama seviyesine gelmişti. Önce vızıltıyı duydu. Sonra yanağına bir sivrisinek kondu. Sinek yanağını ısırır­ken dahi kılını kıpırdatmadan bekledi.

"Hazır ol," dedi Hail. "Sola bir adım atacaksın. Şimdi." Mitch sola bir adım daha attı. "Lily?" dedi Ezra. Mitch çocuğun iç çektiğini işitti. Sonra ayak sesleri

uzaklaşıyormuş gibi geldi. "Tamam," diye fısıldadı Hail. "Gidiyor gibi." Mitch derin bir nefes alıp ağaca yaslandı. Yanağmdaki

sivrisineği ezmekten de hiç olmadığı kadar keyif almıştı. Ama tam o esnada ağaca doğru yaklaşan ayak sesleri işitti. Hail de o anda kulağına fısıldadı. "Lanet olsun. Mitch

geri geliyor." "Lily?" Ezra birden başını uzatıp Mitch'e baktı. "Sen...?" Mitch çocuğu yakasından yakaladığı gibi hızla ağaca

çarpıp eliyle ağzını kapattı. "Sesini çıkarma," diye öfkeyle fısıldadı. "Sakin ol, Mitch!" dedi Hail kulağına. Karanlığa karşın Mitch, Ezra'nın gözlerinin korkuyla

parıldadığını görüyordu. "Ciddiyim çocuk. Tek bir ses daha çıkartırsan boynunu

kırarım.

362

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Mitch çocuğun zorlukla başını salladığını hissetti. "Pekala Richie." dedi Mitch. "Tavuklu salata zamanı." "Çocuğa zarar verme," dedi Hail. "Geliyorum."

Lily ağaçların arasından çıktı. Gece seslerle ışıklarla do­luydu. Ayakkabılarını çıkartıp ayağının altında ezilen ot­ları hissederek yürümeye koyuldu. Dikenler yürüdükçe parmaklarını çiziyordu. Sonunda nehrin kenarında durdu. Nehrin sesini dinledi.

Gökyüzünde ani bir gümbürtü kopup yepyeni bir ay doğdu. Bu büyük ay ışıklar saçarak çocuklarını gecenin kollarına saldı. Binlerce çocuk şarkılar söyleyip gülerek birbirleriyle yarış edercesine suya daldı.

Lily kendi şarkı söyleyen sesini de duyuyordu. Gence­cik, ipeksi bu ses onu adeta okşarcasına kucaklıyordu.

"Way down below the ocean... "* Işıkların nehir yüzeyinde dans edişini, suların altındaki

kentte parıldayışını izledi. Evet çocuklar oraya gidiyordu. Evlerine gidiyorlardı. Oturdu. Çocukların suyun derinlikle­rinden yükselen sesini hâlâ duyabiliyordu. Coşkulu, kulağa tatlı bir ilahi gibi gelen seslerini.

"Way down below the ocean, where I want to be. she may be...""

Hall ağacın altına ulaştığında nefes nefeseydi. "Yapabileceğim bir şey yoktu," dedi Mitch.

* "Aşağıda.. . Okyanusun dibinde..." (Çev. N.)

** "Belki o da orada, olmak istediğim yerde." (Çev. N.)

363

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hail karanlıkta sesinde yapmacık bir gülümseme hisset­tiği Mitch'in yüzüne baktı. "Pekala," dedi Hail. "Harry gel­meden harekete geçmeliyiz. Çocuktan faydalanacağız. Ben arka tarafa gidip Geiger'i dışarı çıkartacağım. Sonra herkes dışarı çıkınca diskleri alıp gideceğiz."

"Tamam," dedi Mitch. Hail, Ezra'nın göz seviyesine kadar eğildi. Çocuğun

gözlerinin korku kadar öfke kıvılcımlarıyla da parıldadığını görmek onu şaşırtmıştı.

"Ezra, bu işi doğru dürüst halledersek beş dakika içinde işimiz bitmiş olur. Sonra da herkes evine gider. Mitch sana işaret verdiği zaman Geiger'i dışarı çağırmanı istiyorum. 'Hey Geiger, buraya gel. Arkadayım,' diye bağıracaksın. Bunu ona bir şey göstermek istiyormuşsun gibi sakin bir tavırla yapacaksın. Şu an korktuğunu biliyorum. O yüzden sakinleşmek için birkaç derin nefes al. Bu işin birazdan bi­teceğini düşün. Ne sana ne de Geiger'e zarar vereceğim, evlat. Sadece babanın çaldığı şeyi geri istiyorum."

Hail doğrulup Mitch'e döndü. "Beni bekle." Hail gölgeler arasında kalmaya çalışarak arka kapıya

koştu. Sırtını duvara yaslayıp silahını çekti. "Şimdi, Mitch," diye fısıldadı.

Ezra iyice eğilen Mitch'in ter kokusunu alıyordu. Yoğun, ekşi koku adeta kötülüğün kokusu gibiydi.

"Evet, ufaklık. Her şey sana bağlı. Korkarsan herkes za­rar görebilir." Elini Ezra'nın ağzından çekti. "Söyle. 'Hey Geiger, buraya gel. Arkadayım,' de."

364

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Ezra başının döndüğünü hissetti. Bayılacak gibi olmuş­tu. Bakışlarını Mitch'in arkasındaki havai fişeklere sabitle-meye çalıştı ama görüntüler gözünün önünden kayıp gidi­yordu.

"Söylesene, çocuk," dedi Mitch. "Hemen seslen ona." Ezra başını iki yana salladı. Mitch, Ezra'nın yüzünü ellerinin arasına alıp başını ağa­

ca iyice bastırdı. "Hadi." Ezra nemli gözlerini yıldızlara çevirmişti. Sanki acıdan

oluşan bir galaksiye bakıyor gibiydi. Yine de başını iki yana salladı.

Mitch doğrulup, Halfe döndü. "Küçük piç, yapmayacak."

Hail içerideki Geiger'in durumunu tahmin etmeye çalışı­yordu. Silahı var mıydı? Bilmiyor ama olduğunu sanmıyor­du. Ayrıca Geiger dışarıdaki bu arama faaliyetine katılma­dığına göre iyi durumda olmamalıydı. Ama Geiger adeta adrenalin ve korkuyla beslenen bir insandı. Bu yüzden de bu tür koşullar altında onun neler yapabileceğini öngörmek imkansızdı. Üstelik onunla ilgili iki kez yanlış tahminde bulunmuştu.

İçeri tek başına girmeye karar verdi. İşler sarpa sarar­sa Geiger'i Mitch'e bırakmak istemiyordu. Koşar adım Mitch'le Ezra'nın yanına döndü.

"Pekala. Onu sıkı tut, Mitch. Burada kalın. Ben yalnız gidiyorum. İşaretimi bekle."

Mitch'in bundan hoşlanmadığı çok açıktı. "Neden?" "Çünkü bu işi en doğru biçimde yapmak istiyorum."

365

krmz

MARK ALLEN SMITH

Mitch, Ezra'yı biraz daha sıkı tutarak Hail'e yaklaş­tı. "İyi de Geiger'le ilişkimizin en başından beri verdiğin kararların ne derece yanlış olduğu düşünüldüğünde belki de..."

"Sana ne diyorsam onu yap, Mitch." Hail yüzü ortağın­dan sadece birkaç santim uzakta kalacak şekilde eğildi. "Senin işin bu, tamam mı? Şimdi çeneni kapat ve sana söyleneni yap."

Ani bir patlama sesi üçünün birden irkilmesine neden oldu. Ortalık yatışınca Mitch, Hall'e bakıp başını salladı.

"Tamam, patron," dedi. "Git. Ben ve çocuk senin arkanı kollayacağız."

Hail arka kapıya koşup silahını çekti. Bir an derin bir nefes alıp kapıyı tekmeleyerek içeri daldı. Girer girmez de koridora yöneldi.

"Geiger!" diye bağırdı. "Hail geldi!"

Geiger'in oturma odasındaki koltukta içi geçmişti. Sesi işi­tince adeta etinden et koparmışlarcasına irkilerek kendine geldi. Bu Hall'dü. Burayı nasıl bulmuş, hemen nasıl gel­mişti?

"Diskler sende, Geiger. Ezra da bizde! Hadi bitirelim şu işi!"

Geiger ayağa kalktı. Kasıklarına bıçak saplanıyormuş gibi hissediyordu. Ama aldırmadı. Ayrıca Hall'ün buraya nasıl geldiğinin de bir önemi yoktu. Onu buraya kendisi çekmişti. Ezra'yı ve diğer herkesi Hall'ün yoluna çıkartan kendisiydi.

"Hadi Geiger, ortaya çık da seni göreyim!"

366

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

Geiger bakışlarını odada gezdirdi. İki çıkış var gibi gö­rünüyordu. Biri koridora diğeri de mutfağa. Şömine kena­rında duran ucu külle kaplı maşayı gördü. Uzanıp aldı.

Hall'ün sesi evin arka tarafından geliyordu. Geiger bir kez daha seslenmesini bekledi.

"Bu işi hazır diğerleri burada yokken bitirebiliriz, Gei­ger! Çabuk ve temiz yoldan!"

Geiger başını sesin geldiği yöne çevirdi. Artık emindi. Hail arka kapıdan girmiş, koridordan geçerek bulundu­ğu yere doğru ilerliyordu. Aşağı yukarı yirmi metre kadar uzaktaydı.

Hall'ün silahlı olduğunu varsaymak zorundaydı. Maşayı ucundan tıpkı bir mızrak gibi tuttu. Sonra elini kaldırıp, sol bacağını destek olarak kullanarak kolunu savurup savııra-madığını kontrol etti. Bacağı feci şekilde zonklamış olsa da istediği hareketi yapabiliyordu.

Hail sessizliğe büründü. Şu ana dek mutfak kapısını geç­miş olmalıydı. Geiger sessizce oturma odasının yan kapı­sından mutfağa geçti. Ezra, Hall'ün yanında mıydı? Sanmı­yordu. Etraf çok sessizdi.

Geiger mutfağın arka kapısına kadar ilerledi. Hail o an koridorun sağ tarafında olmalıydı. Maşayı omuz hizasına dek kaldırıp sessizce koridora süzülüp döndü.

Hail on adım kadar ilerideydi. Yalnızdı. Oturma oda­sının kapısının önüne ulaşmıştı. Sırtı tam bir açık hedefti. Geiger biraz daha yakın olsa maşayı sopa gibi kullanma şansı bulabilirdi. Hall'ün oturma odasına girişini seyrede­rek bekledi.

367

krmz

MARK ALLEN SMITH

Havai fişekler yeniden patlamaya başlayınca Geiger gü­rültüden faydalanarak hızla ilerledi. Hail odanın kapı per­vazına dayanmış bekliyordu.

Artık arada sadece üç adım kalmıştı. Geiger maşayı sım­sıkı tutarak havaya kaldırdı. "Geiger!" diye bağırdı arkasın­dan bir ses.

Hail hızla dönüp elindeki tabancayla Geiger'in kafasına körlenmesine bir darbe savurdu. Geiger dizleri üzerine çök­tü. Şömine maşası da bu sırada gürültüyle yere düştü.

Hail arka kapıdaki Mitch'e baktı. Ortağı elindeki taban­cayı Geiger'in başına doğrultmuştu. Yanındaki çocuksa Mitch'in elinden kurtulmak için çırpınıp duruyordu.

Hail yerdeki Geiger'e baktı. "Artık zaman tükendi, Gei­ger. Şu diskleri istiyorum!"

Geiger, Hall'ün söylediklerini anlamakta güçlük çeki­yordu. Kulaklarında okyanus dalgalarının biri bitip diğeri başlıyor gibiydi.

"Çocuğu bırakın," dedi zorlukla işitilebilen bir sesle. Hail başını iki yana salladı. "Diskler. Hemen." Geiger başını yavaşça arka tarafa doğru çevirerek ko­

ridorun diğer ucundaki çocuğa baktı. Sonra Hall'e döndü. "Yatak odasına bıraktım," dedi sol taraftaki kapıyı işaret ederek.

Hail yatak odasına şöyle bir bakınca büyük yatağın or­tasındaki spor çantayı gördü. "Tamam, hadi gidelim. Önce sen, Geiger. Mitch sen oturma odasında çocukla kal."

Geiger ayağa kalkıp sallanarak yatak odasına yöneldi.

368

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Hail elini silahla birlikte sallayarak çantayı gösterdi. "Aç."

Geiger elini çantaya sokup zarfı çıkardı. Ters çevirince içindeki mini diskler yatağın üzerine düştü.

Hall'ün midesine sanki adrenalinden oluşan bir katır çifte atmıştı. Kendini toplayabilmek için derin derin nefes aldı.

"Pekala," dedi Hail. "İzledin mi?" "Bir tanesini. Birkaç dakikalığına. Sen içlerinde ne oldu­

ğunu biliyor musun?" •Hayır." "Gizli bölge soru kayıtları. Biri sorguları gizli kamerayla

kaydetmiş. Görüntülerdeki kişi de benim." Hail diskleri toplayıp yeniden çantaya yerleştirdi. "Ge­

iger, söylesene bana, nasıl işinde bu derece iyi olabildin?" Geiger dosdoğru gözlerinin içine baktı. Sol şakağından

kan süzülüyordu. Hail, Geiger'in odaklanma sorunu ya­şadığını da net biçimde görebiliyordu. "Doğuştan bu işe uygun olduğumu düşünebilirsin," dedi Geiger. "Kanımda varmış."

Bir an için Hail sözleri zihninde tartıp değerlendirmeye koyuldu. Acaba bu adam şeytanın ininde kaç yılını geçirdi diye düşündü. Geiger haklıydı. Bu, kanında vardı. Virüstü bu. Tedavisi imkansız bir insan-virüs.

Çantanın fermuarını çekip kapattı. "İşte bu kadar," dedi. "Çocuğu bırak," dedi hâlâ fısıldayarak konuşan Geiger. Hail tabancayla kapıyı işaret etti. "Oturma odasına." "Onu bırak gitsin, Hail. Annesi birazdan burada olacak.

Sakın..."

369

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Kıpırda!" Geiger koridora yöneldi. Hail de peşindeydi. Ağır ağır

oturma odasına yöneldiler. Mitch kanepede tabancası kuca­ğında, Ezra'yla birlikte oturuyordu.

Hail çantayı kaldırdı. "Aldım." "Nihayet," dedi Mitch ayağa kalkarken. "Hadi gidelim." Hail ne yanıt verdi ne de kımıldadı. Tabancasını hâlâ

Geiger'e doğrultmuş halde bekliyordu. Sonra Mitch'in gözlerindeki ifadeyi okuduğunu fark etti.

"Hayır mı?" dedi Mitch. "İşimiz bitmedi mi?" Hail başını iki yana salladı. "Bu yukarının emri mi?" diye sordu Mitch. Hail yanıt vermedi. Açık ön kapıya dönüp dinlemeye ko­

yuldu. Sonra aniden tabancasını kaldırıp Geiger'den kapı pervazının yanındaki duvara doğru geçmesini istedi. Kapı­ya doğru yaklaşıp dışarı uzanan Hail evin ön tarafındaki aydınlık bölgeden topallayarak eve doğru yürüyen Harry'e baktı.

Harry taşlı yolda topallayarak ilerleyip, ter içinde, bitkin bir halde basamakları çıktı. Üzüntü ve suçluluk duygusu onu adeta bitirmişti. Aslında birçok açıdan Lily onu yıllar önce terk etmişti. Ama şimdi kardeşinin gerçekten gittiğini hisse­diyordu. Ve buna da kendi sebep olmuştu.

Harry ön kapıdan içeri adımını attığı anda Hail kafasına silahı dayadı.

"Hoş geldin, Harry," dedi Hail. "Ekip tamamlandı." Hail onun içeri geçmesini işaret etti. "Otur."

370

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Harry söyleneni yapmak yerine yavaşça arkasına dön­meye başladı. Namlunun ucu burnuna değince durdu. Bu Harry'i gülümsetmişti. Aslında buna gülümsemeden çok sırıtmak da denebilirdi. Sonra oturdu. Hail birkaç adım ge­rileyip silahı Harry'e doğrultu.

"Vay vay vay," dedi Harry bağırmaktan kısılmış sesiyle. Tabancasını Geiger'e doğrultan Mitch'i tepeden tırnağa sü­züp, "Üç ahbap çavuşun ikisi burada. Üçüncüsü nerede?" diye sordu.

"Öldü," dedi Mitch. "Gerçekten mi? Üzüldüm. En çok onu severdim." Harry ön kapının yanında sırtı duvara dayalı bekleyen

Geiger'e bir bakış attı. Ondan en azından kısa vadede hayır gelmeyeceği açıktı. Gözlerinde boş bir ifadeyle bakıyordu. Yüzü de kan içindeydi. Harry, Ezra'yla göz göze gelmeye çalıştı ama Mitch'in diğer tarafında oturan çocuk başını öne eğmişti. Ağlıyor gibi görünüyordu.

Harry ne kadar oyalayabileceğim bilmiyordu ama ko­nuşmayı sürdürmek zorunda olduğuna emindi. Mitch'e döndü.

"Söylesene dostum," dedi Harry. "Seni aptal yerine koy­duğum o gün arabada aletinle oynayıp benim dışarı çıkma­mı ne kadar beklemiştin?"

Mitch gözünü bile kırpmadı. İfadesiz bir yüzle Harry'e bakıyordu. Sadece işine odaklanmıştı.

"Kes konuşmayı, Harry," dedi Hail. Harry parmağıyla pencereleri işaret etti. "Biliyor mu­

sun Hail?" dedi. "Kız kardeşim senin yüzünden oralarda bir yerde kayboldu. Hatta başına daha kötü bir şey de gcl-

371

krmz

MARK ALLEN SMITH

miş olabilir. Bu yüzden umurumda değil." Sonra Hall'ün elindeki spor çantayı fark etti. "De Kooning'e kavuştunuz demek?"

Hail başıyla onayladı. "O zaman neden hâlâ buradasınız? Önce HalFe sonra da Geiger'e bakmak yanıtı almasını

sağlamıştı. Ayağa kalktı. "Otur, Harry," dedi Hail. "Canın cehenneme," diyerek Hall'ün karşısına dikildi.

Hail silahı kaldırdı. "Harry, sana bir daha söylemeyeceğim..." "Üzerine atılsam," dedi Harry. "Biliyorsun ki o lanet

olası kalbini ellerimle söküp çıkartırım. Kıpırdadığım anda vurursun beni öyle mi, Hail?"

"Otur şuraya!" Harry ön camlardan dışarı baktı. Hiçbir şey yok. "Peki ya

beni vurduğun sırada Geiger üzerine atılırsa? O zaman içi­nizden biri de onu vurmak zorunda. Bu durumda çocuk..."

Hall'ün yüzü artık bütünüyle ifadesizleşmişti. "Ah, Matheson'u unutmayın," dedi Harry. "Etti dört.

Onun etrafta dolaşıp hayatınızı cehenneme çevirmesine izin vermezsiniz, değil mi? Ne diyorsun, Hail? İnsanları öldürmek ne zaman zorlaşır? On kişiyi öldürdüğünde mi? Yoksa yirmi mi?"

Harry pencereleri bir kez daha kontrol etti. Bu kez bir hareket görür gibi oldu. Bir anda rahatladı. Az daha söyle­yecekleri tükeniyordu. Ama bundan sonra çok konuşmasına gerek yoktu.

372

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B I Ll YE) RUM

"Biliyor musun, Hail? Boş ver. Takma kafana." Pencere­yi işaret etti. "Neticede düşüneceğin daha büyük bir sorun var."

Hail dönüp dışarı baktı. Uzaktan eve doğru yaklaşan iki otomobilin ışıkları seçiliyordu.

Harry omuz silkti. "L i ly ' i bulmamıza yardım etmeleri için polisleri aramaya karar vermiştim de."

"Lanet olsun..." diye fırladı Mitch oturduğu kanepe­den. Tabancasını Geiger'e doğrultmayı sürdürerek pence­reye doğru hareketlendi. Tam o esnada Harry omuzlarını iyice eğip kollarını açarak arkadan Mitch'in üzerine atıldı. Mitch dönmeye çalıştı ama Harry arkadan hızla iterek onu pencereye doğru sürükledi. Camı kırıp sundurmaya oradan da dengelerini kaybederek basamaklardan aşağıya yuvar­landılar. Harry en son ana dek adamın üzerine kenetlediği ellerini çözmemişti.

HalFün olanlar yüzünden dikkatinin bir iki saniye da­ğılmasını fırsat bilen Geiger berbat halde olmasına rağmen kendini zorlayarak yerinden fırladı. Sarsak, dengesiz bir hareketle de olsa sonunda bir eliyle Hall'ün silah tutan eli­nin bileğini diğeriyle de boynunu tutmayı başarmıştı. Hail karşılık vermeye çalışıyordu. Bu şiddet içeren bir dövüş­ten ziyade ayakta kalma mücadelesini andırıyordu. İlk anda Hail daha dengeli ve güçlü olduğu için avantajlı gibiydi. Ama Geiger alnıyla HalFün alnına sert bir darbe savurun-ca durum değişti. Hail yere yuvarlanırken elindeki tabanca da ahşap zemine düşüp ön kapıya, tozlu halının üzerindeki çantanın yanına kadar kaydı.

373

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger kanepeye doğru dönüp Ezra'ya baktı. "Ezra, kaç!"

Çocuk kapıya doğru iki adım attı sonra durup geri dön­dü. Çantayı aldı sonra dışarıda yere yuvarlanmış iki adamın yanından hızla geçip koşmaya başladı.

Hall'ü etkisiz hale getiremeyecek derecede bitkin oldu­ğundan Geiger daha ziyade savunmada kalmış bir güreşçi gibi boğuşuyordu. Hall'ün kolunu, bacağını yakalayıp tut­maya çalışmakla yetiniyordu. Ama Hail, Geiger'in kasığın­daki yaralı yeri bulup parmaklarını derin yaraya geçirdi. Acı adeta müthiş bir kasırga misali yayılırken Geiger'in ağzından tüyler ürpertici bir haykırış işitildi.

Hail ayağa fırlayıp tabancasını aldı. Ardından yerde kıv­ranan Geiger'e döndü. Hall'ün tabancasını aldığını gören Geiger artık öldürülmeyi bekliyordu. Ama birden Hall'ün duraksadığını ve durum değerlendirmesi yaptığını fark etti. Polislerin gelişi silah kullanma imkanını ortadan kaldırmıştı.

Hail tabancayı beline sokup Geiger'in yaralı bacağına bir tekme savurdu.

"Orada yat öyle, Geiger!" diye öfkeyle söylendi ve orta­dan kayboldu.

Geiger kıpırdamadan yatıyor, kanı halıya akarken zih­ninde yeni bir ezgi başlıyordu. Aynı anda çalan vurmalı, telli çalgılar, her an içindeki kederi, acıyı katlıyor, keder arttıkça ses daha da yükseliyordu. Zihni bu müthiş sesle korkunç acı arasında sıkışıp kalmış gibiydi.

Yavaşça doğrulup önce dizleri üzerinde oturdu. Sonra da ayağa kalktı. Büyük bir zorlukla açık ön kapıya doğru iler­leyip pervaza yaslandı. Durum değerlendirmesi yapmaya,

374

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y D R U M

içinde bulunduğu durumda en iyi ne yapabileceğine karar vermeye çalışıyordu. Üzerindeki Corley'in eşofman altının sol bacağı kıpkırmızı kesilmişti. Kaşıklamadaki yara daya­nılmaz derecede zonkluyordu.

Geiger yaklaşan farlara bakıp sundurmaya doğru ilerle­di. Kırık merdiven korkuluklarına tutunup yerde ceset gibi yatan iki adama baktı.

Geiger topallayarak basamaklardan inmeye koyuldu. "Harry?"

Harry başını kaldırıp Mitch'i kenara itti. Yer lambaların­dan birinin sivri ucu Mitch'in göğsüne girmiş, ölü gözleri açık kalmıştı.

Harry'in göğsü kanla parlıyordu ama Geiger'e bakıp ko­lunu kaldırdı. "Ben iyiyim," dedi nehri işaret ederek. "İkisi de o tarafa gitti."

Ezra arkasına saklanabileceği kadar büyük bir ağaç bulun­caya dek koşmuştu. Sonunda uygun olduğuna kanaat ge­tirdiği bir ağacın altına çöküp kendini toplamaya çalıştı. Uzun süre körlemesine koşmuş, bu yüzden de yön kavra­mını yitirmiş gibiydi. Etraf seslerle doluydu. Gökyüzünde patlamaya devam eden havai fişekler, kalabalığın neşe dolu kahkahaları, sivrisinek vızıltıları ve göremese de duyduğu­na yemin edebileceği nehrin sesi.

Kaçtığı anki durumu düşünerek sonrasında olup biten­leri tahmin edebilmesi olanaksızdı. Kimin kurtulduğunu, peşine kimin düştüğünü bilemiyordu.

Çantaya sımsıkı sarılıp beklemeye koyuldu.

375

krmz

MARK ALLEN SMITH

Hail ağaçların arasında sessizce ilerledi. Karanlıkla birlikte çöken sis ağaçların olduklarından da siyah görün­melerine neden olmuştu. Bu halleriyle tıpkı yanık kağıtla­rı andırıyorlardı. Ama birkaç dakika arayla patlayan havai fişekler bir anda ormanı aydınlatıp gölgeleri canlandırı­yordu.

Hail nehir yönüne doğru ilerlerken aklında yeni olası­lıklar beliriyordu. Çocuğu bulup çantayı aldıktan sonrası çok kolaydı. Bilgisayar ekranında gördüğü uydu haritası aklındaydı. İskeleden sandala binip ağaçların arasından yaklaşık yüz metre kadar ilerleyecekti. Kıyıdan görülme­yecek şekilde nehrin orta kısmından ilerler, sonra akıntıdan faydalanarak birkaç kilometre güneye doğru giderdi. Nehir kıyısındaki diğer kasabaya ulaşınca da kayığı karaya çeker ve şehre gitmenin bir yolunu bulurdu.

Çocuğun yakınlarda olduğunu biliyordu. Çocuğun he­men arkasından fırlamış ve ağaçlık alana ulaştığını gör­müştü. Çocuk korkudan ödü patlamış halde bir yere çöküp kalmış olmalıydı. Korku ve heyecan bir yetişkini harekete geçmeye teşvik ederken çocuğun kıpırdayamayacak hale gelmesine neden olurdu. Artık herhangi bir hareketlenme görmeyi beklemiyor, tatlı sözlerle çocuğu ikna edip yerini bulabileceğini umuyordu.

"Ezra?" Çocuk terden sırılsıklamdı. Buna rağmen birinin, adını

seslendiğini işitince dehşetle ürperdi. Biri ona bağırmaktan çok fısıldar gibi seslenmişti. Oradakinin kim olduğunu da

376

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

ne kadar yakınında olduğunu da anlayamamıştı. Ama başını saklandığı ağacın arkasından çıkartıp bakamayacak kadar korkuyordu. Kendisini kurtarmak için Geiger mi gelmişti yoksa peşine düşen Hail müydü? Bir elini sallayıp başına üşüşen sivrisinekleri kovmaya çalıştı.

Ses bu kez daha yakından geldi. "Ezra? Neredesin?" Bu sefer sesin Geiger'e ait olduğuna neredeyse emindi.

Ama bir şey ona yanıt vermesine engel oluyordu. Ya ya-nılıyorsa? Çantayı iyice göğsüne doğru bastırdı. Çantadaki disklerde ne olduğunu bilmiyordu ama babasının yaşamını kollarının arasında tuttuğunu hissediyordu.

Yeni bir havai fişek patlaması daha oldu. Çocuk panik içinde adeta ağacın içine girmeye çalışıyormuşçasına ge­riye yaslandı. Orman bir anlığına sessizleşti sonra fısıltıyı yeniden işitti.

"Ezra? Benim." Bu rahatlatıcı sözcük dayanma gücünün sonundaki ço­

cuğu pes ettirdi. Daha fazla kendini tutamadı ve gözyaşları­na boğuldu. Kısa, kesik kesik hıçkırarak ağlıyordu.

Hail ağaçlık alanda her iki yönü de kontrolü altında tutarak yan yan ilerliyor bir yandan da çocuğa sesleniyordu. Bir ses işitince durmadı. Sadece hafifçe sola doğru döndü. Bunun bir insan sesi olduğu ve çok yakından geldiği açıktı.

Yavaşlayıp tam karşısındaki, civardaki en büyük ağaca doğru bakıyordu. Sesin kaynağını şimdi anlamıştı. Bu, ço­cuğun sesiydi ve ağlıyordu.

Saat yönünün tersine doğru hareket ederek yaklaştı ve sonunda ağacın dibine çökmüş haldeki çocuğun gölgesini

377

krmz

MARK ALLEN SMITH

gördü. Parmak uçlarında ilerlemeye çalışıyordu ama yer­deki kuru dala basınca çıkarttığı ses Ezra'nın irkilmesine neden oldu. Arkasına bile bakmayan çocuk kendinden geç-mişçesine emekleyerek biraz ilerleyip sonra ayağa fırlayıp koşmaya başladı. Ama Hail çok hızlıydı. Ezra ancak beş adım atabilmişti ki Hail atılıp çocuğu bileğinden yakaladığı gibi yere devirdi.

Sonra da atılıp eliyle ağzını kapattı. "Dikkatle dinle, Ezra, sana zarar vermeyeceğim. Kim­

se zarar görmeyecek. Çantayı alacağım ve bir daha beni görmeyeceksin. Ben gidince Geiger'i çağırma. Birkaç da­kika bekle. Sonra dosdoğru eve koş." Onu hafifçe dürttü. "Tamam mı?"

Hail çocuğun ağzındaki elini çekti. Çocuk konuşmadan önce bir kez yutkundu.

"Evet." "Güzel." Çantaya uzanan Hail çocuğa bakıp, "Babana

onunla iletişime geçebileceğimi söyle!" dedi. Ağaçların arasından başka bir ses işitildi. "Ezra!" Hail hemen dizleri üzerine çöküp yeniden Ezra'nın ağ­

zını kapattı. Ağaçlar sesin boğuk bir biçimde işitilmesine neden olsa da Hail gelenin Geiger olduğunu anlamıştı. Bu adam bir türlü pes etmiyordu.

"Ezra, nerede olduğunu söyle bana!" Hail eğilip çocuğun kulağına, "Kusura bakma, evlat,"

diye fısıldadı. "Planda değişiklik oldu. Yoluma çıkma ihti­maline karşılık seni de yanıma götüreceğim. Bu arada unut­ma, benim silahım var onunsa yok. Yani sesini çıkartırsan onu öldürürüm. Bunu anlıyorsun değil mi?"

378

krmz

NE D Ü Ş Ü N D Ü Ğ Ü N Ü B İ L İ Y O R U M

Ezra'yı çekerek ayağa kalktı. Çocuğun elini sımsıkı tu­tuyordu.

"Tamam, şimdi koşuyoruz." Ormanın içine yönelip nehre doğru koşmaya başladılar.

Çocuk iki kez düşecek gibi olduysa da Hail hızla çekip buna izin vermedi. Kısa süre sonra önlerinde uzanan açıklığı gör­düler. Biraz daha ilerleyince de o bölgeye ulaştılar. Hudson Nehri önlerinde uzanıyordu. Yeni bir havai fişek patlaması sayesinde Hail iskelenin yalnızca yüz metre kadar kuzeyle­rinde kaldığını gördü. Bir de iskelenin ucuna bağlı bir ka­rartı görür gibi olmuştu. Sandal.

Hail çocuğu çeke çeke o yöne doğru ilerlemeye koyuldu. Ulaştıkları iskelenin çürümüş tahtaları feci gıcırdıyordu. Hail aniden durup Ezra'yı da -yanına çekti. Sonra arkaya eve doğru baktı.

Ağaçlıkta en ufak bir hareket yok gibiydi. Dönüp çocu­ğu yavaşça iskeleye doğru çekti.

İskelenin hemen sol tarafında, nehrin kıyısındaki çimenle­rin üzerinde oturan Lily sesleri duyunca bakışlarını suda­ki ışıklardan ayırıp iskeleye doğru baktı. Aceleyle hareket eden ayakların altındaki iskele tahtalarının sesleri zihnini bambaşka görüntülerle doldurdu. Gözünün önünde elindeki küçük sopalarla oyuncak ksilofonunu çalmaya çalışan kü­çük bir çocuk imgesi belirmişti. Sonra sihirli bir biçimde nehre koşan iki gölgeyi fark etti ve gülümsedi.

Geiger sol ayağının üzerine her basışında içinde yeni bir ateş topu patlıyormuş gibi hissediyordu. Ağaçlık alana gir-

379

krmz

MARK ALLEN SMITH

dikten kısa bir süre sonra dikişlerinin patlamaya başladığını fark etti. Bunun üzerine durup çıkarttığı gömleğinin kolu­nu yırtarak Dalton'un kasığında açtığı yaranın kanamasını engel olmak için turnike uyguladı. Dengesini tamamen yi­tirmiş halde elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışarak ilerliyor ama attığı her adımda gücü biraz daha azalıyor­du. Zihni dengesini sağlayabilmek için gerekli çıkarımları yapmaya çalışsa da artık sağlıklı düşünebilme yetisinde de belirgin bir kayıp söz konusuydu. Bilinmedik bir yerlerden kim olduğunu bilmediği birinin sesini işitti: Vücudundaki kanın yüzde yirmi beşini kaybedersen iç organların fonksi­yonlarını yitirmeye başlar... Sonra bunun kendi sesi oldu­ğunu ve başkalarına defalarca söylediği biyolojik gerçeği bu kez kendi kendisine hatırlattığını fark etti.

Yürürken bir yandan da Ezra'ya sesleniyordu. Karanlık­tan en ufak bir yanıt gelmiyordu. Sonra nehir yönünden bir çıtırtı işitir gibi oldu. Bu sesin havai fişeklerden gelmediği­ni anlamıştı. O yönde birileri vardı.

Gökyüzündeki yemyeşil bir patlama Geiger'in ağaçların arasından nehre doğru inen eğimli yolu görmesini sağladı. Kendini devam etmeye zorlamak için derin bir nefes aldı. Birden Corley'in rüyaları daima içinde yaşatmaya dair söz­lerini hatırladı. Ama durum artık değişmişti. Hâlâ rüyanın kaynağını bilmiyordu ama artık o kaynağa ulaşabileceğine emindi. Bu sayede içinde yepyeni bir kuvvet hissedip son bir gayretle eğimli yola doğru saptı.

Ezra kollarıyla dizlerine sarılmış halde iskelede oturuyor­du. Geiger'in yetişmesi için dua ediyordu.

380

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Üç metre ilerisindeki Hail dizleri üzerine çökmüş sanda­lı iki metal halkaya bağlayan halatlardan ikincisini çözme­ye uğraşıyordu. Ezra adamın taş kesilmiş düğümü tırnakla­rıyla çözme çabasını izledi. O sırada gözü Hall'ün yanında, çürümüş zemindeki çantaya ve tabancaya kaydı. Silahın ne kadar ağır olabileceğini düşündü. Acaba iki eliyle kaldıra­bilir miydi?

"Sonra bana ne yapacaksın?" diye sordu Ezra. "Yani git­meye hazır olduğunda demek istiyorum."

Hail onu duymazdan geldi. Sonunda düğümü çözmeyi başarmıştı. Ayağa kalkıp sandalı çevirdi. Küreklerin ipini çözdü. Zincirle bağlı sandalı sonunda suya indirdi. Sandal suya iner inmez akıntının şiddetiyle sallanmaya başladı.

Nehri Hail ile birlikte geçme çUişüncesi Ezra'yı tahammül edemeyeceği kadar korkutuyordu. Kaçmaya çalışmalı mıy­dı? Ama bu durumda çantayı ve diskleri kaybedecekti...

Hail uzanıp silahını alıp beline taktı. Sonra çantasını aldı. Hiçbir şey söylemeden Ezra'ya baktı. Sonunda bakış­ları buluştu.

"Korkuyor musun?" Ezra başıyla onayladı. "Güzel," dedi Hail. "Korkmaya devam et."

Geiger açıklığa ulaştı. Nehir tam karşısındaydı. Simsiyah sulara doğru uzanan iskeleyi de görmüştü. Bulunduğu yer­den iskelede biri ayakta diğeri oturan iki kişi olduğunu se­çebiliyordu.

381

krmz

MARK ALLEN SMITH

Geiger iskeleye doğru ilerledi. Eski tahtalar daha ilk adımda gıcırdadı. Ayaktaki gölge dönüp kolunu uzattı.

"Geiger," diye bağırdı Hail. "Dur." "Ezra'yı bırak." "İskeleden uzaklaş, Geiger."

Ezra bir dizi üzerinde doğruldu. "Dediğini yap Geiger. Ben iyiyim!"

"Geiger eğer şu lanet olası iskeleden uzaklaşırsan bir so­run kalmayacak. Onu yanıma alıyorum."

Geiger ilerlemeyi sürdürdü. Rüya her zaman başlamış hatta ortasına kadar da sürmüştü. Ama hiçbir zaman sonunu görememişti. Şimdi nihayet son kısma ulaşmıştı. Artık rüya tamamlanıyordu.

"Pekala," dedi Hail. "Lanet olsun." Çantayı yere bırakıp sandalı zincirinden iskeleye doğru çekti.

"Sandala bin, Ezra," dedi tabancasını sallayarak. "Hadisene Ezra!" Geiger iskelenin ortasına kadar gel­

mişti. Artık Ezra'nın kendisine doğru dönük solgun, oval yüzünü görebiliyordu.

"Binsene şu sandala," diye bağırdı Hail. "Hemen!" Ezra sandala atlarken Geiger küreklerin kenara çarpınca

çıkardığı sesi işitti. "Çocuğu ve diskleri istiyorum, Hail." "Bu mümkün değil, Geiger," dedi Hail sandalın zincirini

bırakırken. Sonra eğilip çantayı aldı. "Hepinizin ölmesini istediler. Böylece ortada en ufak bir sorun kalmayacaktı. Ama şimdi ben sorun haline geldim. Bu yüzden ortadan kaybolunca ilk yapacağım şey eğer peşime düşerlerse disk­leri Veritas Arcana'ya geri vereceğimi bildirmek olacak.

382

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

Yani bu diskler benim sigortam. Bu iş böyle bitecek, Gei-ger. Şimdi geri çekil!"

Geiger iskelenin ucuna artık sadece yirmi adım mesafe­deydi. Hall'ün karanlıkta parıldayan gözlerini görebiliyor­du. "Olmaz, Hail."

Hail tabancasını omuz hizasına dek kaldırdı. "Seni anla­yamıyorum, Geiger. Gerçekten anlayamıyorum. Bunu ne­den yapıyorsun?"

"Benim için de en iyisinin böyle olduğunu düşün." "Geiger seni vuracağım." "Hayır, vurmayacaksın. Polis bu kadar yakınken yapa­

mazsın. Silah sesini duyarlar." Arkada havai fişek gösterisinin son bölümü başladı. Ku­

lakları sağır edici patlamalar eşliğine gökyüzü rengarenk ışıklara boğuldu.

"Hayır, şimdi duyamazlar," dedi Hail ve tetiği çekti. Geiger yan tarafından vurulup sırt üstü yere yuvarlandı.

Yattığı iskeleden gökyüzündeki renk şemsiyesini izliyordu. Gürültülerle, acıyla dolu bir evrenden hızla sessizliğin sı­cak ve yumuşak yatağına doğru kayıyordu. Artık hiçbir şey görmediğini, hiçbir şey hissetmediğini fark etti. Tek bildiği şey gidiyor olduğuydu.

Adının seslenildiğini duydu. Bu Ezra'ydı. Çocuk ısrar­la bir şey söylüyordu. Telaşlı ve yalvarırcasına konuşan çocuğun söylediklerini bir türlü anlayamıyordu. Zaten kısa bir süre sonra çocuğun sesi bütünüyle uğuldamaya dönüştü.

383

krmz

MARK ALLEN SMITH

Su ışıklarla öylesine canlı, çocuklar şehri öylesine cezbe-diciydi ki Lily dünyayı sadece onların aydınlatabileceğini düşünüyordu. Sonra uzun, acı dolu çığlığı duyunca ayağa kalktı. Bu çığlıkların ne olduğunu biliyordu. Çocuklar ağlı­yordu. Korkmuşlardı. Suyun altındaki evlerinden onu yan­larına çağırıyorlardı.

Hail on beş adım kadar ileride yerde yatan Geiger'e baktı. Göğsünün sağ tarafına ateş etmeye çalışmıştı. Böylece bir yandan dengesini kaybettirmeye çalışırken bir yandan da ölümcül bir zarar vermemeye çabalamıştı. Ama bu amacına ulaşıp ulaşmadığından emin değildi. Geiger kıpırdamıyordu. Kan kaybından ölmüş olabilirdi. Hail onu öldürmek değil durdurmak istemişti. Ama nihayetince bir şey değişmezdi. Önemli olan bir an evvel yola koyulmaktı.

Sandalı yeniden çekti. Sandalda Ezra başı önünde öyle­ce oturuyordu. Sandalın iskeleye doğru çekildiğini görün­ce başını kaldırıp yüzüne baktı. Çocuğun yüz ifadesinde ne olduğunu anlayamadığı bir şey Hall'ü şaşırttı. Sonra ne olduğunu anladı. Bu tuhaflık bir damla bile gözyaşının ol­madığı gözlerindeydi. Müthiş bir öfkeyle gözlerini dikmiş yüzüne bakıyordu. Hail bir kez daha çocuğu bırakma fikri­ni aklından geçirdi. Sonuçta ona zarar vermek istemiyordu. Ama bunu yapamazdı. Eğer Ezra'yı bırakırsa çocuk polise sandalın gittiği istikameti gösterebilirdi. Sonra da polis tüm kıyı şeridini kontrol altına alır, hatta nehirde helikopterler arama faaliyetine girişirdi.

"Arkaya geçip otur, Ezra. Nehir gezintisinin tadını çıkar." Ezra bir an yüzüne baktıktan sonra arkaya geçti. Hail

384

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

sandala inip çantayı ayaklarının altına koydu. Sandalı is­keleye bağlayan zinciri çözmek için doğruldu. O esnada is­keleye doğru bakınca Geiger'in sendeleyerek doğrulmaya çalıştığını gördü. Sağ yanından oluk gibi kan akıyordu.

"Tanrım..." diye mırıldandı Hail. Zinciri çözdü ve sandal hemen iskeleden uzaklaştı. Hail

oturmadan iskelede her an yere yığılacakmış gibi yürümeye çalışan Geiger'e baktı. Geiger iskelenin ucuna kadar bu şe­kilde yürüdü.

Hail ellerini ağzının iki yanına getirip, "Bitti, Geiger!" diye bağırdı. "Pes et artık!"

İlk anda Geiger ne gördüğünü •anlayamadı. Büyük bir ihti­malle kan kaybı halüsinasyona yol açmıştı. Ya da sımsıkı sarıldığı rüya halen devam ediyordu.

Nehrin orta yerinde soluk renkli deniz yaratıklarını an­dırır iki kol yükselip sandala küpeştesinden tutundu. Sonra yüzeyde bir baş göründü. Sudan dayanma gücünün sonuna geldiği için çıktığı anda açık ağzıyla derin bir nefes alıp çevresine delicesine bakan Lily tüm gücünü toplayıp san­dala çıkmaya çalışıyordu.

Kızın ağırlığıyla sandal aniden yan yattı. Hail dengesini kaybedip arkaya doğru düştü. Bu da sandalın aniden ters dönmesine yol açtı. Hail, Ezra ve Lily tek bir ses bile çıka­ramadan ters dönmüş sandalın altında kaldılar.

Geiger artık rüyadan gerçek dünyaya geçiş yapması ge­rektiğinin farkındaydı. Artık rüyanın devamı yoktu.

Birden çaresizlik dolu bir çığlık işitti. "Geiger!"

385

krmz

MARK ALLEN SMITH

Sesin rüyanın dışından geldiğini biliyordu. Öne doğru iyice sarkıp kendini suya bıraktı. Sonra da tekneye doğru yüzmeye başladı. Soğuk su hem uyarıcı hem de ağrı kesici etkisi yaratmış, hem zihnine hem de yaralarına iyi gelmişti.

Sandala yaklaşınca suyun altına daldı. Geiger karanlığa doğru yüzüyordu. Sonunda eline çaresiz eller uzandı. Onu yakalayıp zifiri karanlığa çektiler.

Harry iskeleye ulaştı. Nehirde suyun altında ne olup bitti­ğini göremediği müthiş bir mücadele vardı. Zaman zaman suyun üstünde bir kol bir bacak görür gibi oluyor ama neler olup bittiğini anlayamıyordu. Sonra her şey birdenbire ses­sizliğe büründü.

Son havai fişek gökyüzünde büyük bir Amerikan Bay­rağı oluşturdu. Kısa bir süre sonundaysa bayrak silikleşip ardında yalnızca yıldızlarını bırakarak gözden kayboldu. Uzaklardan belli belirsiz sevinç çığlıkları işitildi.

Harry sandalın nehirde sürüklendiğini görebiliyor, çev­resinde herhangi bir yaşam emaresi görebilmeye çalışıyor, bir yandan da içindeki büyük kedere yenilmemeye çabalı­yordu. Sonra suyun altında bir gölge görür gibi oldu.

Kıyıya doğru yaklaşan yüzücünün bitkin halde olduğu anlaşılıyordu. Bir kol dışarı çıkıyor diğer koluyla başka bir şeyi çekmeye uğraşıyordu. Harry iskeleden inip nehrin kı­yısına koştu. Nehrin karanlık sularına bakıyor ama yaklaşa­nın kim olduğunu bir türlü anlayamıyordu. Yüzücünün tam karşısına ulaştığında taşların üzerine basarak birkaç adım daha yaklaştı. Zayıf yüzücü son birkaç metreyi daha yüzüp

386

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

elindeki çantayla birlikte kıyıya yığıldı. Nefes nefese bir halde öksürüyordu.

Harry, Ezra'nın yanına çöküp elini usulca sırtına koydu. Arkadan yaklaşan bağırışlara ve nehirde yansıyan el lam­balarının ışıklarına aldırmadan çocuğun sırtını okşamayı sürdürdü.

Ezra başını kaldırıp yüzüne baktı ve ardından ciğerlerin­deki nehir suyunu kustu.

"Tamam," dedi Harry. "Tamam." Daha sormadan Ezra'nın gözlerindeki soruyu görmüştü. "Geiger?" dedi çocuk. Harry başını iki yana salladı. Ezra sessizce ağlamaya

başladı.

Corley'in evinin ön tarafındaki basamaklara oturmuşlardı. Ezra bir battaniyeye sarınmıştı. Göğsü ve omzu bandajla-nan Harry de diğer kolunu çocuğun omzuna atmıştı. O an benzer bir kederi paylaşıyorlardı.

İki polis arabasıyla ambulansın ışıkları bahçede adeta renk cümbüşü yaratmıştı. Önce oturma odasında neler olup bittiğini anlamaya çalışmaktan ziyade olasılıkları daraltma­yı amaçlayan bir dizi soruya muhatap kalmışlardı. Onlar da anlayamadıkları nedenle evlerine saldıran iki kişi olduğu­nu sonunda da bir ceset ve nehirde kayıp üç kişiyle olayın sonuçlandığını söyleyerek gerçekleri örtbas etmeye çabala­mışlardı. Sorgunun bir yerinde Harry izin isteyip banyoya girmiş, çantanın içindekileri rezervuarın içine saklamıştı.

Basamaklarda bir süre oturduktan sonra Ezra, Harry'e dönüp nehrin karanlık sularında neler olduğunu anlatacak

387

krmz

MARK ALLEN SMITH

gücü nihayet kendinde buldu. Çocuk kendisini aşağıya çe­ken ellerden kurtulamayıp pes etmek üzereyken biri onu çekip kurtarmış, bir eline çantayı tutuşturup olanca gücüyle kıyıya doğru itmişti. Ama ne pahasına kurtulduğunu düşün­mek bile tahammül edilmesi imkansız acılara neden olu­yordu.

"Çok üzgünüm," dedi Ezra başını iki yana sallayarak. Harry ona döndü. "Ne için?" "Tüm bunlar benim yüzümden oldu." Harry onu kendine çekti. "Hayır, Ezra. Bu sadece..."

Çocuğu teskin edici, akıllıca bir şeyler daha söylemek isti­yor ama kelimeler kifayetsiz kalıyordu.

Ağaçlık alandan çıkan bir otomobil bulundukları yere doğru yaklaşınca polislerden biri ellerini sallayarak aracı durdurdu. Duran araçtan uzun boylu, zayıf bir kadın indi. Yanına yaklaşan polisle en fazla on saniye kadar konuştu. Ardından polisle birlikte eve yöneldiler.

"Ezra?" Çocuk tanıdık sesle şaşırıp başını kaldırdı. Harry gülüm­

seyerek Ezra'nın omzunu sıktı. Kadın oğluyla göz göze geldi ve olanca hızıyla ona doğ­

ru koşmaya başladı.

388

krmz

22

İşler kötüydü. Sıcaklık yüzünden sokaklar boşalmış, Geiger'in evinin enkazının kaldırılma işi de hâlâ tamam­lanamamıştı. Evin bahçe kısmmın bulunduğu yere uzunca bir panel yerleştirilmiş, yıkım ekibi de kaldırıma bir şerit çekmişti.

Bay Memz paketten yarısı içilmiş bir sigara çıkartıp Zippo'suyla yaktı. Masasına sokulan bastonlu, zayıf adamı tanımak Bay Memz'in sadece bir iki saniyesini aldı. Önce tanışma anını hemen ardından da adamın adını hatırladı.

"Harry değil mi? Evet, Geiger'in Harry'si. Baston yü­zünden tanımakta bir saniye geciktim."

Belli belirsiz gülümseyen Harry siyah, kiraz ağacından yapılma bastonu kaldırıp Bay Memz'e işlemeli sapını gös­terdi.

"Mükemmel, değil mi?" "Keşke benim de olsa. Güzelmiş." Bay Memz, Harry'e

umut dolu gözlerle bakıyordu. "Hey, Harry sigara içer misin?"

389

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Hayır, üzgünüm." "Lanet olsun. Artık neredeyse kimse sigara içmiyor." Harry etrafını kolaçan etti. Bu yeni alışkanlığıydı. "Eee,

işler nasıl?" "Ne diyorsun sen ya! Ne işi?" Gürültü ikisinin birlikte başlarını çevirmesine neden

oldu. Bir traktör evin molozlarını kamyona boşaltıyordu. İki adam birbirlerine baktılar. "Gitti," dedi Harry. "Gitti. Uzaklara gitti manasında mı?" "Hayır. Boğuldu. Beş hafta kadar önce ıssız bir yerde." Bay Memz kederle yüzünü buruşturdu. Sonra başını iki

yana salladı. "4 Temmuz'da nehirde yaşanan bir olay duy­muştum. O muydu?"

"Evet." Bir anlığına Bay Memz öylece oturdu. Sonra elini kitap­

ları yerlerinden sıçratacak kadar hızla masaya vurdu. Harry iç çekti. "Sadece bilmeni istedim." Bay Memz hiçbir şey söylemedi. Sonra hüzünle bir şey­

ler mırıldandı. Harry bastonunu kaldırıma vurdu. "Gitmem lazım. Bir

işim var." "Tamam." Bay Memz dalgın bir tavırla baş salladı. "Gö­

rüşürüz." "Aslında bakarsan görüşeceğimizi sanmıyorum." "Pekala. Görüşmeyiz." Harry elini ceketinin cebine atıp çıkardığı zarfı masanın

üzerine bıraktı. "Yarım kalmış işleri tamamlamaya çalışı­yorum."

390

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U BILIYDRUM

Bay Memz zarfa baktı. "Bu ne?" "İşler açılıncaya kadar işe yarayacağını sandığım bir şey.

Şimdi gerçekten gitmem lazım, dostum. Kendine dikkat et." Bay Memz, Harry'nin Amsterdam Meydanıma doğru

ilerleyişini izledi. Sonra gözü zarfa kaydı. Alıp içindekile­rin bir kısmını çıkardı. Sonra elindeki yirmi beş adet yüz dolarlık banknotu salladı.

"Tanrım..." Dönüp tekrar baktığında kaldırımda çoğu yabancı,çok

azı tanıdık yüzler gördü. Harry ise gitmişti.

110. Cadde'yle Malcolm X Bulvarımın köşesinde bir taksi durdu. Taksiden inen Harry Central Park'ın kuzeyine doğru yürümeye koyuldu. Harlem Gölümün kıyıya yakın kısımlarında yaban ördekleri yüzüyordu.

Harry yanından paten ve kaykayla geçenlere yol vererek ağır ağır ilerliyordu. Nereye giderse gitsin hayaletler peşin­deydi. Ortada ne teşhis edilecek ceset, ne de mezar yerleri vardı. Bakıp kederle ağlayacağı, dokunup okşayacağı bir mezar taşı bile yoktu. Bu yüzden de hep yanında gibiydi­ler. Ölülerle geziyordu. Geiger'in yakınlarında olduğunu hep hissediyordu. Ama Harry'e asıl Lily yanı başındaymış gibi geliyordu. Lily'nin öldüğü düşüncesi en zor geleniydi. Kızın hayatından ani çıkışı dengesini bozmuştu. Bu duru­mu ne yaparsa yapsın kabul edemiyordu. Rüyaları çocuksu kahkahalarla, şarkılarla doluydu. Keder tüm enerjisini alıp götürmüştü.

Göl kıyısındaki bir banka oturdu. "Harry?" dedi yanındaki adam.

391

krmz

MARK ALLEN SMITH

"Geç kaldım. Özür dilerim," dedi Harry dönüp David Matheson'un elini sıkarken.

"Sonunda tanıştığımıza sevindim." Harry önce Matheson u şöyle bir süzdü. Ardından bakış­

ları yeniden uzaklara kaydı. Bu sırada bacaklarının arasına koyduğu bastonu ileri geri sallıyordu.

"Söylesene Harry. BigBossMan'ın kim olduğunu nasıl anladın?"

Harry omuz silkti. "Kendi bilgisayarımdan Geiger'inki-ne girebiliyordum."

"Gerçekten mi? Bu kolay bir şey değil." "Uzun zaman aldı. Ama bunu yapabilmek için çeşitli

programlar var." Harry göz ucuyla kendisine doğru yaklaşan birini gördü.

Kasılıp bastonu daha bir sert tuttu. Ama yaklaşan kişinin parkta koşanlardan biri olduğunu görünce rahatlayıp sakin-leşti.

"Ezra nasıl?" diye sordu. "Toparlanmaya çalışıyor ama hâlâ eskisi gibi değil. Onu

sadece bir kez o da birkaç saatliğine annesiyle birlikte bir otel odasında gördüm. Bu haldeyken onun yanında yeterin­ce olamamak çok acı. Ama aynı yerde bir iki günden fazla kalamıyorum. Her neyse, bol bol keman çaldığını söyledi. Herhalde bu iyi bir şey."

"Herhalde," dedi Harry. "Bir şey soracağım, Matheson. Hiç sanat işiyle ilgilendin mi?"

"Hayır. O sadece rahat hareket edebilmek için oluşturdu­ğum bir kılıftı."

Harry hızlıca çevresine bakındı. Sonra cebinden bir pa-

392

krmz

NE D U Ş U N D U G U N U B İ L İ Y O R U M

ket çıkardı. "Dijital şifreyi çözmenin bir yolunu buldum. Şimdi elinde bir orijinal iki de kopya kayıt var."

"Çok teşekkür ederim," dedi Matheson. Paketi alıp ban­kın yanında yerde duran küçük çantaya soktu. "İşinde ger­çekten iyisin, Harry."

"Teşekkürler." "Aslında Veritas Arcana olarak senin yeteneklerinden

faydalanabiliriz. Her geçen gün biraz daha büyüyoruz. Tüm dünyayı tarayan dört sunucumuz oldu. Ama yaptıklarımız­dan hoşlanmayanların nefesini de hep ensemizde hissedi­yoruz."

"Bu işi yapabileceğimi sanmıyorum. Üzgünüm." "Tamam. Yine de bir düşün. Eğer fikrini değiştirirsen

beni bulmakta zorlanmayacağın belli zaten."

Gökyüzünde doğan güneşin ilk ışıkları seçiliyordu. Ufka paralel yerleştirilmiş arka çitin üzerinde bir kedi

belirdi. Kedi çitin köşesine kadar yürüyüp sonunda arka bahçeye atladı.

Binanın molozları sonunda temizlenip kaldırılmış, ge­riye yalnızca beton veranda kalmıştı. Kedi verandanın iki basamağını çıkıp yatarak yalanmaya, gecenin üzerine sin­dirdiği pisliklerden arınmaya koyuldu.

Kedi düzensiz ayak seslerini işitince başını kaldırdı. Bir adam verandaya çömelip kedinin boş göz çukurunun üze­rindeki yarayı okşamaya başladı. Kedi de ona mırıldanarak karşılık verdi.

Civardakilerden hiçbiri adamı fark etmedi. Siyah çer­çeveli gözlük takmıştı. Siperliğini arkaya çevirerek taktığı

393

krmz

MARK ALLEN SMITH

şapkasının altından saç kıvrımları görülüyordu. Siyah saka­lı bir hayli uzundu.

Ellerini parçalanmış zeminde dolaştırıp bulduğu parçayı önce pantolonuna silerek temizledi. Sonra maun ağacından yapılmış parçayı incelemeye koyuldu. Yarım ay şeklinde külle kaplı parçayı elinde yirmi derece saat yönüne çevirdi. Sonra tam tersini yaptı. Sanki bu hareketleriyle yapbozun eksik parçasının o olup olmadığına karar vermeye çalışı­yormuş gibi görünüyordu.

"Kimse seni bilmiyor. Bu benim sana hediyem. Sen yoksun. "

Adam tahta parçasını cebine koyup sakat hayvanı om­zuna aldı.

"Gitme zamanı," dedi. Yavaşça doğrulup kaldırıma doğru yöneldi. Hafifçe to­

pallıyordu ama adam bir şekilde bunu vücut hareketinin bir parçası haline getirmişti.

Uzaktan bakan biri bunun ona belirgin bir zarafet kattı­ğını söyleyebilirdi.

394

krmz

TEŞEKKÜR

Kendimi çok kişiye teşekkür borçlu hissediyorum.

Bu kitabı okuyup başkalarının da okuyabilmesini sağlayan Stephen Rubin ve yayıncı Hçnry Holt'a,

Yetenekleri, işine düşkünlüğü, çalışkanlığı ve dürüstlü­ğü için editörüm John Sterling'e,

Sağ duyusu sayesinde bu kitabın ortaya çıkmasını sağ­layan ve sonsuza dek minnettar kalacağım bilgili dostum Andre Bernard'a,

Kimsenin kolay kolay bulamayacağı müthiş dost, eleş­tirmen, sırdaş, yeni fikir sevdalısı, sevgisi, desteği eşsiz olan Susan Brecker'a,

Menajerlerin en iyileri oldukları kadar yakın dostlarım da olan uzun yıllar rehberlik edip bağlılık gösteren Liz Robinson'la Dodie Gold'a,

Zekalarıyla beni insan vücudu ve zihni konusunda sürek­li bilgilendirmek için zamanlarını ayıran Doktor Robert Ze-vin, Doktor Lawrence Weisberg ve Doktor Jaine O'Neilfa teşekkürü bir borç bilirim.

395