ՀԱՆԵԼՈՒԿՆԵՐ ԱՌԱԾՆԵՐ

ԱՍԱՑՎԱԾՔՆԵՐԵՎ

ՄԻ ՓՈՔՐԻԿ ՊԱՏՄՎԱԾՔԻՄ ՄԵԾ ԴՊՐՈՑԻ ՄԱՍԻՆ

ԷԼԵՆ ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Ծնվում է ու

մեծանում,

Հենց նույն օրն էլ`

մահանում,

Հետո նորից կյանք առած

Պայծառ շորեր է

հագնում:

Նա ծաղկում է կոկոմից

ու քաղում են նրան միշտ,

Որ բուրմունքը տարածվի

մադկանց օրը գեղեցկացնի

Ամբողջ օրը քուն չունի,

Լայն դաշտերում տուն

չունի,

Ծաղկից ծաղիկ է թռչում,

Փեթակ ունի, բուն չունի:

Հսկայական փռում թխած

Մի գաթա կա սիրուն, գլոր,

Թխողն ինչքան ծայրից

պոկում,

Նորից է նա դառնում կլոր:

(ԳԵՏ)

Մի օձ

կա մեծ,

գույնը կապույտ,

Հա գնում է պտույտ-պտույտ,

Նրանով են սնվում անվերջ

Ծառ ու ծաղիկ, խոտ ու առվույտ:

ԱՍԱՑՎԱԾՔՆԵՐ

Սուտը սուտ ասողի տունն է քանդում: Լավ է կույր լինես աչքով, քան մտքով: Փոս փորողը ինքն է փոսն ընկնում: Ով աշխատի, նա կուտի: Անխիղճ մարդի հացը երկաթ կդառնա: Ագռավի ճուտը իր մոր համար քաղցր է: Գայլի բնում մանր ոսկոր չի մնա: Գայլի հետ ախպերություն չի արվի: Գայլի անունն է դուրս եկել, աղվեսը աշխարհը

քանդեց: Արա ուրիշի համար, սովորիր քեզ համար:

ԺՈՂՈՎՐԴԱԿԱՆ ԱՌԱԾՆԵՐ

օ Ինչ որ ասես, էն կը լսես: Խենթի հետ խենթ չեն ըլլար: Գառը՝ գարնան, ձյունը՝ ձմռան: Դուն քուն, բախտդ արթուն: Բախտը մի անգամ է այցելում: Եկաւ ունքը սարքի՝ աչքն էլ քոռացրեց: Երգեր շատ գիտեմ, բայց երգել չգիտեմ: Եօթ անգամ չափիր, մէկ անգամ կտրիր: Երբ որ մեծնաս այս ամենը կը մոռնաս:

Լինում է չի լինում մի փոքրիկ դպրոց, այդ

դպրոցի երեխաները կարծում էին, թե իրենց դպրոցը

ամենամեծն է աշխարհում և մի օր որոշում են գնալ

աշխարհե աշխարհ` տեսնելու արդյոք այդպես է, թե

ոչ:

Ես էի, Հոդին էր, Լեդին էր, Մեդին էր,

Պատին էր:

Վեր կացանք ճամփա ընկանք: Գնացինք,

գնացինք շատ թե քիչ մեկ էլ տեսնենք երեք

դպրոց: Երկուսը թափանցիկ, մեկի տեղն էլ

իսկի չէր երևում: Հոդին ասեց ես կմոտենամ:

Լեդին ասեց.

--Ես կմոտենամ:

ՄԻ ՓՈՔՐԻԿ ՊԱՏՄՎԱԾՔ

ԻՄ ՄԵԾ ԴՊՐՈՑԻ ՄԱՍԻՆ

- Մեդին ուՊատին թե.

- -Մենք կմոտենանք…

- Ես ասեցի.

- -Դուք կանգնե’ք, ես կմոտենամ…

Խորը շունչ քաշեցի ու առաջ գնացի, մտա

այդ թափանցիկ դպրոցը: Ուշադիր նայեցի,

նայեցի` ոչինչ չտեսա, ոչ աշակերտներ կային, ոչ

ուսուցիչներ, ոչ աղմուկ, ոչ էլ չաղմուկ… Այդ

աներևույթ դպրոցում երգում էին ու պարում,

սովորում ու դաս գրում մի խումբ

թափանցիկիկներ:

Հանկարծ նրանք նկատեցին մեզ և

իսկույն թռան դեպի երկինք` Մարս կամ

Վեներա, կամ էլ մի այլ մոլորակ, որտեղ

ապրում են շատ փոքրիկ իշխաններ:

Մենք էլ թռանք նրանց ետևից:

Թռանք, թռանք հասանք փոքրիկ

իշխանների մոլորակ: Այնտեղ ամենուրեք

փոքրիկ իշխաններ էին լողում,

սավառնում, թռչկոտում, անհայտանում ու

հայտնվում…

Փոքրիկ իշանները մեզ իսկույն

նկատեցին և ընկերացան մեզ հետ: Նրանք

ասացին, որ իրենց մոլորակից կարողանում

են տեսնել մեր դպրոցը` մեզ էլ, ընկեր

Կարինեին էլ: Եվ մեր հետ միասին դաս են

սովորում…

Նրանք մեզ ցույց տվեցին մեր դպրոցը,

իսկապես, որ այն այնքան մեծ էր ու լավ էր

երևում իրենց փոքրիկ մոլորակից, ուղակի

անհավատալի էր: Մենք շատ սիրեցինք

փոքրիկ իշխաններին և հրավիրեցինք մեր

Մեծ ու գեղեցիկ դպրոցը: