20
SUPLEMENTO DOMINICAL Diario de Ferrol 4 de enero de 2015 Año XVI / Número 862 Ourense, nos ollos de Xosé Manuel del Caño XOSÉ MANUEL DEL CAÑO ACABA DE PUBLICAR “OURENSE, ATENAS DE GALICIA”, UNA REIVINDICACIÓN DE LA CIUDAD DE LAS BURGAS COMO CAPITAL LITERARIA. SU EDITOR, MANUEL RAMOS, CAPITANEA EL MAYOR PROYECTO EDITORIAL DE LA HISTORIA DE OURENSE DESDE EL NACIMIENTO DE LA REVISTA NÓS.L CINE MÚSICA La comedia llega esta semana de la mano de Sean Anders y “Cómo acabar con tu jefe 2” La banda de rock Los Suaves pone punto final a su carrera de 34 años con una gira de despedida El colombiano Daso Saldívar ahonda en el paraíso con “Los soles de Amalfi” LIBROS N ordesía

ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

SUPLEMENTO DOMINICALDiario de Ferrol

4 de enero de 2015Año XVI / Número 862

Ourense, nos ollos de Xosé Manuel del CañoXOSÉ MANUEL DEL CAÑO ACABA DE PUBLICAR “OURENSE, ATENAS DE GALICIA”, UNA REIVINDICACIÓN DE LA CIUDAD DE LAS BURGAS COMO CAPITAL LITERARIA. SU EDITOR, MANUEL RAMOS, CAPITANEA EL MAYOR PROYECTO EDITORIAL DE LA HISTORIA DE OURENSE DESDE EL NACIMIENTO DE LA REVISTA NÓS.L

CIN

E

SIC

ALa comedia llega esta semana de la mano de Sean Anders y “Cómo acabar con tu jefe 2”

La banda de rock Los Suaves pone punto final a su carrera de 34 años con una gira de despedida

El colombiano Daso Saldívar ahonda en el paraíso con “Los soles de Amalfi”

LIB

RO

S Nor

des

ía

Page 2: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

páx

inaL

iter

aria

28

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

ADEMAIS DUN REFERENTE GASTRONÓMICO, COA FEIRA DO COCIDO QUE SE CELEBRA O DOMINGO ANTERIOR AO ENTROIDO, LALÍN É UNHA VILA INDUSTRIAL; BERCE DE RELEVANTES PERSOEIROS

Un cráter da lúa leva o seu nome: Ramón María Aller. Pode ser unha extrava-

gancia ou un xesto meramente sim-bólico pero o certo é que un buraco do remoto universo, onde non se re-ciben cartas nin medran as leitugas, lembra a un sabio que mereceu a máis alta consideración e prestixio universal, tan universal que chegou á lua.

Como os pintores Xosé Otero Abeledo, Laxeiro, Sucasas ou Lama-zares; como o aviador Lóriga…, don Ramón era de Lalín. No castro onde hoxe se ubica o monumento a Lóri-ga, diante dun avión invertido, como se Asorey quixese aludir á vontade de terra, de retorno, des-pois de toda unha vida con vocación de altura, houbo una torre fortale-za. Ao abeiro desa fortaleza medie-val formouse o lugar da Torre con catro casas que daban comida e durmida aos tratantes que conco-rrían ás dúas feiras mensuais e aos viaxeiros das rutas Ourense-Santia-go e Lugo-Pontevedra. Dese casal, con outros casais aillados xurdiu o primeiro núcleo urbano de Lalín, no

século XIX. A Fortaleza pasaría logo por varias mans (Os Churruchao, o Conde de Lemos). Derrubada en 1846 ficou en pé a torre da home-naxe; á súa beira erguíase un carba-llo nominado “da manteiga”, por-que baixo a súa copa sentaban as mulleres a ofrecer ese produto. A Torre, o Bairro Baixo, o Tirabeque, o Pontillón…, non sumaban contra 1930 máis de trescentos veciños. Anos de desenvolvemento e de pro-greso, converterían a Lalín na vila máis importante, por poboación, industria (destaca o sector textil, Florentino, Montoto, Toypes…) e urbanismo, da Galicia central. Pas-tos e fragas definen a paisaxe do concello; entre as carballeiras cóm-pre salientar a de Catasós, declara-da monumento natural.

De Lalín saiu, como dicimos, e a Lalín retornou, chegada a hora do acougo, don Ramón María Aller, ilustre matemático e astrónomo. Don Ramón conciliaba a brillantez académica (catedrático da Univer-sidade de Santiago, director do ob-servatorio astronómico), coa sinxe-leza e humildade do seu xorne, sacerdote virtuoso, aprezado polos

ofrecendo análises e explicacións, cálculos e distancias e acabando por descubrir catro estrelas ante entón descoñecidas.

Da súa autoridade e impronta dá testemuño o feito de que o astróno-mo inglés Wilkins bautizase co nome de Ramón María Aller un crá-ter da lúa. Así, o sabio de Lalín per-manece na pedra de Asorey, na mi-rada que pervaga os espacios interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese cráter da lúa que o nomea.

Máis que un éxito terreal, don Ramón María Aller acadou un pres-tixio cósmico.

conveciños e admirado e respecta-do polos máis importantes centros científicos de todo o mundo. Don Ramón María un fervoroso home-naxe o día 4 de setembro de 1960, primeiro das festas patronais, no que interviu unha culimalla de car-gos, autoridades e representacións e asistiu a xente de Lalín e arredo-res.

Antigo é o fascinio, a atración e o temor que a noite inspira ao ser hu-mano. Desde o seu laboratorio, pre-cario nun primeiro momento, acre-centado logo con máis medios e instrumentos, don Ramon esculca-ba as forzas ocultas do universo,

XULIO VALCÁ[email protected]

Ilustración de Xabier Garo

Lugares para volver: o Lalín de Ramón M. Aller

Mira Editores. Zaragoza, 2014. 132 páginas.Microcosmos, Rumores de Lilandia, El laberinto de la dicha y Cuaderno de notas, son las cuatro partes de este libro de cuentos. Con un lenguaje poético, el autor crea un universo de pequeños e intensos descubrimientos.

Editorial Galaxia. Vigo, 2014. 270 páginas.El profesor González Herrán reúne por primera vez esta producción dispersa entre 1892 y 1921. Relatos breves, eficaces, inspirados en la condición humana y en los conflictos sociales de la época de la gran autora.

Editorial Galaxia. Vigo, 2013. 284 páginas.Dentro de la colección Mar Maior, se publica la tra-ducción al español de la primera novela de la triste-mente fallecida autora viguesa, que combinó el re-lato mítico desde una perspectiva contemporánea.

Editorial Nocturna. Madrid, 2014. 459 páginas.Precuela de la serie juvenil “El corredor del labe-rinto”. En esta novela el autor ofrece mucha acción, intriga, un ritmo frenético y sorpresas constantes, que enganchan a sus seguidores adolescentes.

CUENTOS PARA SENTIR LAS HORASJOSÉ VERÓN GORMAZ

EL VIDRIO ROTOEMILIA PARDO BAZÁN

CIRCE O EL PLACER DEL AZUL BEGOÑA CAAMAÑO

EL DESTELLOJAMES DASHNER

MMdiclibun

J

EElesbreen l

EDdumelato

EPrrinintque

librosRecomendados

Page 3: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

“Ourense, Atenas de Galicia’ reclama para a cidade a capitalidade literaria”

Que Ourense estivo década tras década na cima das artes e as letras de Galicia

é a reflexión que con gran conven-cemento fai o xornalista e escritor de Celanova Xosé Manuel del Caño, e é a maneira que encontra para re-sumir o contido do seu último libro, titulado ‘Ourense, Atenas de Gali-cia’

Trátase dunha recompilación de entrevistas realizadas a persoas ilustres do mundo da cultura e das artes plásticas, e, por conseguinte, dunha publicación en que se reivin-dica o papel desta zona como capi-tal literaria e artística de Galicia.

Del Caño explica nunha entrevis-ta coa EFE que esta petición non é caprichosa, nin “algo que se nos ocorra da noite para a mañá”, e para iso baséase en datos obxectivos, os cales mostran que en todas as épo-cas destacou: “Desde o Padre Feijoo até Curros Enríquez ou Lamas Car-vajal”.

E tamén, prosegue, Otero Pedra-yo, Vicente Risco, Florentino López Cuevillas, Eduardo Blanco Amor, José Ángel Valente e, así, até un lon-go etcétera, en que non esquece ilustres como Méndez Ferrín e Car-los Casares.

Ante esta evidencia insiste na importancia de que “Ourense conte coas infraestruturas e os medios que necesita para un desenvolve-mento equilibrado”, e apunta que non se trata dunha política cultural provincialista senón de que “no que Ourense destaque pola súa excelen-cia, ostente a capitalidade”, como sería no caso das letras.

Todas estas afirmacións quedan apoiadas na súa obra editada por Linteo. Un total de 41 entrevistas realizadas desde 1998 e que agora forman este libro coa inestimable colaboración do editor Manuel Ra-mos que, en opinión do xornalista, “capitanea o maior proxecto edito-rial da historia de Ourense desde a Revista Nós, Linteo”.

Abre este traballo un prólogo que o propio Marcos Valcárcel ditou e “do que gardo a gravación”, e unha introdución de Claudio Rodríguez Fer.

O primeiro texto dos elaborados por Del Caño é o compendio de tres entrevistas a José Ángel Valente. “Unha delas foi con motivo da ho-menaxe que lle fixo a revista Follas Secas no Liceo de Ourense e que el aproveitou para pedir que o cemite-

XOSÉ MANUEL DEL CAÑO XORNALISTA E ESCRITOR

O XORNALISTA RECOMPILA NO SEU ÚLTIMO LIBRO ENTREVISTAS A PERSOAS ILUSTRES DA CULTURA /Alba Chao / EFE

rio de San Francisco fose declarado Ben de Interese Cultural”, comenta o autor.

Alí descansa a súa “madriña Lu-cila, que exerceu como nai” e o pro-pio Valente “pediu que os seus res-tos tamén repousasen alí”.

Xosé Luís Méndez Ferrín, ao que Del Caño xa dedica o seu libro ‘Con-versas con Méndez Ferrín. Historia, Literatura e Nación’ (2005), tamén ten o seu espazo neste volume.

Mais, se no traballo de 2005 Fe-rrín daba a súa opinión sobre dife-rentes materias, nesta ocasión “fala sobre a súa vida, a súa infancia en Celanova, dando chaves verdadei-ramente importantes para entender mellor a súa obra”.

E do ex presidente da Real Aca-demia Galega Méndez Ferrín leva Del Caño os seus lectores ao actual, Xesús Alonso Montero, que, aínda que natural de Vigo, está intima-mente vinculado a Ourense.

É a súa unha entrevista que se converte nunha “biografía entraña-ble, coa retranca e a sorna deste co-munista de longa traxectoria”.

Del Caño recupera con curiosi-dade unha das anécdotas que Alon-so Montero comparte con el nesta entrevista.

“Cando comezaba os seus estu-dos estaba coa súa nai comendo mentres esperaban o coche, mais en

vez de comer conta como ollaba embobado dúas mozas, ante o que a súa nai lle falou en galego para lle preguntar por que non comía; el preferiu non responder e quedar de parvo a que descubrisen que falaba galego ante a consideración que en-tón tiña que o idioma”.

En definitiva, nesta oda á cultura recóllense unha infinidade de anéc-dotas, historias e conversas, como esa en que o pintor Virxilio conta que exerceu de pintor de brocha gorda en París ou que se matriculou na escola de Belas Artes para comer barato en París. “Este libro podería definirse como unha república libre das artes e as letras”, resume Del Caño, delegado do decano Faro de Vigo en Ourense.

Non son todos os que están, su-bliña. Tanto Del Caño como o editor Manuel Ramos recoñecen que fal-tan representantes doutras discipli-nas como a música, o teatro ou a ar-quitectura, que tamén teñen relevancia en Ourense. Por iso é un proxecto en firme, “aínda que sen data”, un segundo tratado.

Biografías, repasos pola cultura e a historia, referencias á etnografía... A esencia destas personaxes que rei-vindican e apoian que Ourense sexa capital literaria quedan condensa-dos, de momento, nesta completa publicación. la

Entr

evis

ta

29

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Este libro podería defi nirse

como unha república libre das artes e das letras

É importante que Ourense conte coas

infraestruturas e os medios que necesita para un desenvolvemento equilibrado

Manuel Ramos capitanea o

maior proxecto editorial da historia de Ourense desde a Revista Nós, Linteo

Xosé Manuel del Caño, xunto ó editor do seu libro, Manuel Ramos BRAIS LORENZO / EFE

Page 4: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

A FLOL DA CELDEILA. UN CONTO CHINÉSQUINTAS CANELLA

Editorial Everest. A Coruña,

2014/ 7,50 euros.

Na súa terceira colaboración con OQO editora, Arturo Abad articula un relato en torno a dúas ideas: O universo réxese por unhas normas que deben ser respectadas, e to-dos temos a necesidade de alcan-zar os nosos soños por imposibles que parezan. Para axuntar os dous conceptos, Abad propón xogar coas re-gras para conseguir a nosa meta: hai moitas regras e algunhas poden supe-ditarse a outras, segundo o noso criterio? E confi rma que non se pode al-canzar o horizonte, certo, pero tampouco podes saltar as regras do escondite/escondedoiro inglés. Á hora de elixir, para un neno é máis impor-tante o xogo que a realidade? O ilustrador Miguel Cerro recolle esta idea do xogo na súa proposta plástica. Así, nalgunhas ilustracións atopamos casi-llas que nos dan a idea de que o protagonista avanza cara á meta.

As chinerías de Quintas Canella

UN ANAQUIÑO DE HORIZONTE

ARTURO ABAD

& MIGUEL CERRO

OQO Editora / 14,90 euros

Nos tempos aqueles en que os animais falaban e os can-tautores xogaban

un rol, non sei se importante mais co seu aquel de brillo e de certa funcionalidade, na nosa sociedade andaba por aí, coa súa voz potentí-sima, cáseque como a do mítico Es-tentor, quen de expandila media legoa, Xosé Quintas Canella.

Sigo escoitando a este home de cando en vez agora que os cantau-tores son unha especie rarísima e os vellos cantautores cousa mais ben extinta se non fose porque aín-da queda/quedamos xente a con-servar a vella memoria nos cuarteis de inverno. Logo, xa se verá, mais agardemos que se impoña o senti-diño. Tamén no que se refire a esta vella lingua que non debera ter o problemático futuro que se lle agoira, en fin. Mais o conto é que Quintas Canella ven de publicar unha “chinería” –A Flol da Celdei-la.Un conto chinés (Editorial Ever-est Galicia, A Coruña, 2014)– que se dicía cando o que viña do Celes-te Imperio estaba de moda, e nos pazos rexios había salóns chineses, e todo aquilo.

Estamos ante unha historia di-rixida ao cativos mais que en puri-dade vai enfocada a todos os públi-

lle. E agradécese. Tamén nas notas delirantes que

de vez en cando xorden, por exem-plo no conto dos dous que arro-dean a un cento (e que eu sentira aplicada dos soldados xudeus na Guerra dos Seis Días, e os arrodea-dos, exipcios). E é que cadaquén varre “pro domo sua”. Ou como no epigrama famoso “en cuestión de desatinos no hay como los gallegos y los chinos”. O que non é o caso de Quintas Canella (prologado neste libro por Baldomero Iglesias e ilus-trado por Ánxeles Ferrer), si o meu, cando quero embromar ao meu alumno chinés, Richard Chen, con eles e erres e dou en recitarlle os versos devanditos.

XOGO COA REALIDADE E OS SOÑOS

“Estamos ante unha historia dirixia aos cativos, máis en puridade vai enfocada a tódolos públicos, non soamente polo contido ético senón pola súa amenidade... ”

cos, non soamente no que ten de eticidade mais tamén pola graza e amenidade dos asuntos paralelos que este “tusitala” (por diciilo como alcumaban os nativos a aquel Stevenson que fora morar -e mo-rrer- con eles nos Mares do Sur), ou sexa, contador de historias, quixo enderezarnos.

Sobre unha cativiña, chamada Lo Sha, que nace co defecto (para chineses, ao menos os desta histo-ria) de non poder pronunciar o “ele”, fonema decisivo na pronun-cia dos nativos da China. O mundo ao revés, claro. Tanto que cando chega á China Ricardiño, herdeiro do trono de Persia, suxeito de “erres” ben subliñadas é preciso procurarlle persoa que o traduza. Eis, lástima fora, Lo Sha como in-térprete de/ para Ricardiño. Mais deica chegar aí o lector agradece a presencia dunha chea de contos que nos entreteñen moito, que é canto Quintas Canella sen dúbida desexaba. Contos que nos falan de emperadores paveros e militares extravagantes e cabalos esmendre-llados, todo cun “swing” máis que atopado. De maneira que esta “chi-nería” ten moito engado, cousa nada rara se coidamos no ben que o seu autor debeu de pasalo men-tres que a levaba adiante. Notáse-

cofuansimtele

catoosbedasedeagdivepragQunl

mái

sLib

ros

30

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

VICENTE ARAGUAS

Queizán parte da célebre boneca da novela de Blanco Amor, para crear unha historia fascinante onde se mestura literatura de imaxinación e ensaio. A boneca que dá título ao libro, e que tamén é a xénese do texto, viaxa de Punta Arenas, en Chile, ao pazo dos An-drada, en Ourense, onde vai xogar un decisivo papel na obsesión sexual dun dos personaxes de “A esmorga” e, talvez, no seu dramático fi nal. A obra mestra de Blanco Amor señorea toda a novela de María Xosé Quei-zán, estendéndose de forma analéptica ata a inaugural viaxe de Magal-hães. Información, coñecemento, historia e fi guración, de todo hai nesta novela que preludia “A esmorga” e a prosegue ao desenvolver a vida do señor de Andrada, dono da boneca, un personaxe que Blanco Amor só nos permite enxergar entre fumes opiáceos, e neles abandónao.

A BONECA

DE BLANCO AMOR

MARÍA XOSÉ QUEIZÁN

Editorial Galaxia / 14 euros

UNHA HISTORIA QUE NACE DE “A ESMORGA”

Page 5: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

LOS SOLES DE AMALFI

DASSO SALDÍVAR

Editorial Navona, 2014.

Dasso Saldívar: o la nostalgia del paraíso perdido

A algunos los va matando la po-breza y las enfer-medades y el ol-

vido... pero muchos se han estado matando entre ellos mismos... así es como se ha lle-nado este país de ánimas en (pena)... Dios, a quien tampo-co se le ve por estos lados, tie-ne que andar harto de sus cria-turas” (DS)

El colombiano Dasso Saldívar guarda varias novelas sin publicar, tiene la nacionalidad española y vive asimismo una imborrable nostalgia de su Colombia, sentida como edén o paraíso perdido de vida, de belle-za, de historia maravillosa con sus mitos y leyendas. Y la nostalgia o melancolía “ese rostro querido que seguimos acariciando aunque hace años que se nos fue”, pervive y orien-ta “Los soles de Amalfi” (Ed. Navo-na, 2014), primera novela de Saldí-var, biógrafo de García Márquez y, en algunos concretos detalles (los carteles o pasquines donde asoma la propaganda política; el sensorialis-mo de la prosa o lo fantástico vuelto en mítico y maravilloso), deudor puntual de su biografiado. No es ex-traño. Esta novela, en todo caso, a través de mitos o leyendas, escena-

LUIS ALONSOGIRGADO

rios, personajes y episodios, se abre a la imaginación infantil como los má-gicos cuentos, pero, sobre todo, a los adultos que disfruten con la imagi-nación, con el esplendor verbal del idioma, con el contar de sencillo en-canto.

Sea en el terreno de la poesía o en el de la política, en la novela se articu-la una oposición, una antítesis. En la poesía ello se concreta entre poetas de la naturaleza y del arte; esto es, entre aedias y arcadios, vecinos (es-tos últimos) del Parnaso y de las mu-sas: voces libres frente a los que sir-ven y publicitan el gobierno. En lo segundo, las gentes sencillas del cam-po y de la montaña, de los pueblos diminutos anclados en tradiciones milenarias, frente a los poderes políti-cos, religiosos y económicos que, va-lidos del engaño y la mentira ,perpe-túan el aislamiento y el olvido y continúan guerras centenarias que sangran el país sembrándolo de “áni-mas en pena” o “ánimas de la patria”.

Además de secular confrontación política pueblo-Gobierno, además de historia del nacimiento del amor y re-lato de aprendizaje (el de la abuela Anatolia y su nieto Talito), este es un texto de exaltación de un ámbito cós-mico-telúrico localizado en tierras y montañas de Antioquia, entre ríos y cordilleras, vientos y soles como el de Amalfi: un exhuberante edén entre sencillo y esplendoroso, entre tradi-cional y primario, donde los peque-ños seres conviven con criaturas míti-cas (duendes, diablillos, ánimas nocturnas) o mitificadas (el viento, la lluvia, el sol, el río, etc).

“Los soles de Amalfi” es un ejerci-cio imaginativo pleno de ingenuidad y de ternura; un canto a la Colombia más pura y entrañable; una denun-cia, también, de seculares y violentos males de un “país cainita” donde “los hombres... siempre se han matado entre ellos por dos infelices colores” de su bandera, y donde anida la me-lancolía y la tristeza.

Tiene también “Los soles de Amal-fi” un apartado destinado a escritores (P. Barba Jacob, Rubén Darío, Vargas Vila, José Ingenieros), pero, sobre todo, despliega un verde abanico léxico de fauna y flora, de las tareas agrícolas, de la gastronomía, del re-gistro coloquial y del lirismo narrati-vo que es muestra del culto a la pala-bra viva y enraizada en la tierra a la que el escritor rinde tributo. En últi-ma instancia es esta una sensitiva no-vela de esmaltada prosa, de vivo lati-do telúrico y personajes que lo pulsan entre el vivir y el morir. Páginas en las que el poder amenaza a débiles y in-defensos y páginas de belleza de un edénico microcosmos que solo pervi-ve en la memoria. Un buen consejo: léanla en cuanto puedan.

Aunque sea en bastante más de una línea se necesita mucha téc-nica para contar la I Guerra Mun-dial en menos de un centenar de páginas. Echenoz logra compri-mir en una narración leve como un suspiro y pesada como lo es la guerra, la clave de todos los con-flictos del siglo XX, un ejercicio de estilo que logra resumir en la peripecia de cuatro amigos el drama, el horror, el sinsentido y la estupidez a la que puede verse abo-cado el ser humano. Lo hace además ofreciendo paisajes y datos acer-ca del confl icto, y sobre todo situaciones que concentran el drama: la vida (por decirlo de alguna manera) en el frente, las armas, el ejército, la existencia en la retaguardia y las vidas rotas, y rehechas porque lo marabilloso y terrible es que la vida sigue. Apenas un cuento largo en el que el estilo del maestro francés, que sigue en estado de gracia, brilla como la había hecho en “Correr” o “Ravel”, dos de sus últimas obras maestras . Un ejercicio de depuración con un tema de una densidad que no se prestaba, en principio, a tal concreción. La aparente sencillez del texto rezuma, en el fondo, técnica y una gran sabiduría literaria.

14

JEAN ECHENOZ

Anagrama / 12,90 euros

LA I GUERRA MUNDIAL EN UNA LÍNEA

EL CURA Y LOS MANDARINES

GREGORIO MORAN

Akal / 29 euros

Motivo de controversia por la cen-sura ejercida por Planeta (al pare-cer la editorial de Lara, que lo iba a publicar, se molestó por el trata-miento dado a Víctor García de la Concha), el voluminoso ensayo de Morán analiza con detalle no exento de cotilleo la vida intelec-tual en España entre 1962 a 1996. Muestra cómo los intelectuales pasaron de ser fi rmes opositores al régimen franquista en los sesenta a convertirse en conservadores y reaccionarios en los ochenta, con ejemplos muy curiosos. Morán realiza un ejercicio semejante al que llevó a cabo en “El maestro en el erial” partiendo de la fi gura de Ortega y Gasset. Aquí lo hace a través de Jesús Aguirre, duque consorte de Alba, que le ayuda a Morán a trazar la evolución de la clase intelectual en España hasta mediados de los años 90. Como en una seria investi-gación periodística anglosajona, Morán analiza sin paños calientes la Transición, el posfraquismo, el papel del PSOE, etc. Un desfi le que des-moraliza y pasma por el nivel y catadura de tantos intelectuales.

RETRATO EN NEGRO DE LA ESPAÑA CULTURAL

LOS SOLES DE AMALFI

ellapodeentosavesepodimcolidtúcosam

pohi

más

Lib

ros

31

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Page 6: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

letr

asA

tlán

tica

s32

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

do noso pasado literario. Mais a este título habería aínda que sumar os Livros que nom lê ninguém de Isaac Lourido, lúcido repensar das nosas condicións sistémicas e as súas deri-vacións, principalmente proxecta-das sobre a obra de determinado grupo autorial; a reivindicación da memoria masacrada que Francisco Xavier Redondo Abal tenta restituír en Bibliotecarios e bibliotecarias in-fames e que se explica transparen-temente no subtítulo: A depuración franquista do corpo bibliotecario re-publicano. O caso galego; ou mes-mo a indagación teórica que Inma

Letras en ronsel

Abandonounos o 2014, pero non nos deixou orfos. Tras de si deitou

un feixe de lecturas de valor que hoxe me presta relembrar.

O ano narrativo foi feraz e houbo apostas ben variadas: dende a escri-ta autobiográfica, de relato reflexi-vo e primíparo, que achegou Inma López Silva en Maternosofía ata a aventura maratoniana nos antípo-das que propón Santiago Lopo en A diagonal dos tolos, pasando pola narración memorística e de descu-brimento da vida adulta e os seus secretos feridos por un tempo gris de A viaxe de Gagarin de Agustín Fernández Paz, o puxilato pola su-pervivencia nun tempo avolto do Olimpia Ring, 1934 de Xabier Ló-pez López ou as miserias dos esce-narios do teatro e da vida das Más-caras rotas para Sebastian Nell asinadas por Alberto Ramos.

Tampouco os poetas ficaron a barbeito. Velaí están para demos-tralo A segunda lingua de Yolanda Castaño, ironía e pensamento ver-sal de retrouso idiomático e resaibo revelador; A última música das cou-sas de Bieito Iglesias, memoria dun eu en tránsito melancólico; A dis-tancia do tambor de Eva Veiga, cica-trices, Tempo de Ombre, filosofía do que esfarela; Cronoloxía da urxen-cia de Dores Tembrás, poliedro de silencios, acougo na tormenta, o pensamento a autoesculcarse; As voces da máscara de Arcadio López-Casanova, o transterro, a vixilia do desposuimento, os devanceiros a guiar a palabra maxistral, o final es-peranzado en Ondara; Fulguración

ARMANDO [email protected]

Otero Varela acometeu en A ficcio-nalización do eu: autoría e protago-nismo das mulleres na literatura, inestimable ensaio a propósito do xenérico e o seu valor na proxección e interpretación dos suxeitos litera-rios da escrita máis recente.

Este esquemático guieiro resul-taría incompleto se non se recorda-se que a produción infantoxuvenil brillou tamén con intensidade en obras como o poemario As redes de Inés, de Elvira Riveiro Tobío, versos de recoñecemento e agarimo ás tra-balladoras do mar; tamén en De como Chispo, o esquío, puido co frío de Toño Núñez, sagacidade e tenru-ra para superar os atrancos da vida; As noites de Xián de Concha Blanco, saudades mariñas dun mundo que non se concibe sen o rumor das on-das e, xa para os rapaces medianei-ros, a magnífica Historia da bicicle-ta dun home lagarto de Fina Casalderrey, memoria de tempos fa-careños que a ilusión e a esperanza souberon borrar. Para os máis mo-zos, as regalías viñeron do Reo de Xesús Fraga, días de graffiti e ritos de paso, xeiras nas que a banda so-nora das xornadas acompaña o al-biscar dun futuro que se ten de la-brar coas decisións propias; e, no poético, Penúltimas tendencias de Carlos Negro, versos contra a tira-nía da moda e as trampas que ás ra-pazas tende, evidenciando adicións témeras, acusando a destrución das vontades.

En fin, habería tamén que lem-brar que o teatro e pur si mouve e ofreceu (re)edicións tan estupendas como a moi amena O achado do castro de Manuel Núñez Singala ou o máis grave e meditabundo Lapsus de Daniel Pexegueiro, comedia do existir, infancia de moral mancada.

Letras en ronsel dun ano que es-moreceu e que serán sucedidas por novas ceifas ás que cómpre desexar nos traian tan bos momentos de lec-tura como deixaron estes libros que aquí deixo “coma cinza/ de rosas que onte encheron de perfume/ o mundo”.

e silencio de Xavier Rodríguez Ba-rrio, a verba en diálogo fértil, a me-moria do amigo que se foi e non se vai xa máis; ou Celebración de Gon-zalo Hermo, poemas de eu post-crac, fracturas interiores que viaxan entre musgos e vísceras na queste da identidade propia.

Foi tamén, este, ano de ensaísti-ca sobresaliente. Abondaría con amentar a Historia da literatura ga-lega. De 1853 a 1916. O Rexurdi-mento que o profesor Xosé Ramón Pena publicou hai uns meses, volu-me imprescindible para revisitar criticamente tan decisivo período

Page 7: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

El uso responsable de los videojuegos también tiene sus beneficios

Con los regalos de Papa Noel y Los Re-yes Magos a la vuelta de la esquina, el Co-

legio de Ópticos Optometristas de Galicia recuerda que una práctica “moderada y responsable” de los vi-deojuegos puede mejorar la percep-ción, la capacidad cognitiva, el tiempo de reacción, la coordinación mano ojo, la concentración y la agi-lidad cerebral, así como otras habi-lidades relacionadas con la visión de los usuarios de estos dispositi-vos, entre los que hay cada vez más niños y en edades más tempranas.

Recientes investigaciones cientí-ficas han demostrado que jugar de forma controlada a los videojuegos puede llegar a mejorar el “rendi-miento” en una serie de tareas que exigen atención visual. Pero los óp-ticos optometristas gallegos advier-ten de que jugar de manera excesiva puede producir astenopatía, una fa-tiga asociada a una actividad visual exigente, además de un posible au-mento de la miopía.

PRECAUCIÓN

Desde el punto de vista visual, cual-quier actividad que comporte una fijación de la vista a corta distancia durante mucho tiempo sostenido aumenta el riesgo de padecer mio-pía. Por tanto, el Colegio de Ópticos Optometristas de Galicia indica que el uso excesivo de los videojuegos es tan perjudicial como puede serlo un uso excesivo del ordenador o hasta de la lectura.

Entre otros aspectos negativos del abuso de los videojuegos es que puede generar ansiedad, trastornos visuales –visión borrosa, lagrimeo, fatiga, fotofobia, visión doble–, do-lores de cabeza, rigidez corporal, agresividad y aislamiento social.

Los ópticos optometristas galle-gos recomiendan descansar diez minutos cada hora de juego, dispo-ner de una iluminación correcta, preferiblemente indirecta, y procu-rar alternar con actividades al aire libre.

VIDEOJUEGOS EN 3D

Según un estudio de un grupo de investigadores de la Universidad de Berkeley (California, EEUU), publi-cado en la revista científica Journal of Vision, jugar de manera prolon-gada a los videojuegos en 3D o tres dimensiones puede causar moles-tias visuales, como visión borrosa,

Las nuevas tecnologías tienen muchas ventajas si se usan adecuadamente. El uso responsable de los videojuegos puede mejorar la percepción, la

capacidad cognitiva y el tiempo de reacción de los jugadores. El Colegio de Ópticos Optometristas de Galicia aconseja jugar de manera moderada

descansando diez minutos cada hora. Recuerda que los videojuegos en 3D no son recomendables para niños menores de seis años.

dolores de cabeza y fatiga. El pro-blema de la convergencia acomoda-tiva se produce porque los ojos de los jugadores de videoconsolas tie-nen que ajustar constantemente la distancia de la consola y su conteni-do en 3D.

El Colegio de Ópticos Optome-tristas de Galicia advierte de que los videojuegos en 3D no son aptos para niños menores de seis años, ya que el proceso de asimilar un efecto de tres dimensiones requiere que los ojos vean imágenes en dos luga-res distintos al mismo tiempo, antes de que el cerebro las convierta en una sola.

“El sistema visual de los niños menores de seis años todavía se está desarrollando y hasta los trece años el uso de la tecnología tridimensio-nal debería ser moderado” –expli-can los expertos–.

El estudio científico recomienda tomar descansos cada cierto tiem-po, utilizar la regulación de las pan-tallas y las videoconsolas para mini-mizar el efecto y colocar el contenido a una distancia tres veces mayor a la altura en que se encuen-tra la televisión o la imagen.

JUEGOS SERIOS

Los ópticos optometristas gallegos quieren destacar la función de los conocidos como juegos serios (se-rious games), videojuegos diseña-dos para usar en el campo de la sa-lud a modo de terapia visual para tratar la ambliopía u ojo vago en los niños.

La ambliopía se produce cuando el ojo no alcanza la capacidad para ver los detalles y es una de las cau-sas más comunes e importantes de problemas de visión en los niños.

SALUD

Se calcula que el 25% de los escolares tiene problemas visuales como miopía, hipermetropía, ojo vago, astigmatismo o estrabismo. Existen pruebas (test de lectura) para comprobar el buen funcionamiento de los movimientos oculares. Los ópticos-optometristas dicen que durante la lectura no solo es importante tener una buena agudeza visual, el “movimiento coordinado” de los ojos es fundamental para poder realizar esta actividad de una forma cómoda y efi caz. Además de la necesaria revisión anual, hay que estar atentos a una serie de síntomas que suelen señalar la existencia de problemas visuales en los más pequeños. Son fruncir el ceño, guiñar los ojos, irritación, dolores de cabeza, tropezar con facilidad, torcer un ojo, cometer errores al copiar de la pizarra, acercarse demasiado para leer un libro o manejar el ordenador o la tablet, baja comprensión de la lectura o fotofobia.

La ergonomía es otra parte fundamental para el estudio de los escolares. La postura corporal es primordial, unida a una correcta iluminación y buenos niveles de temperatura y humedad. Los estudiantes no pueden tener solamente estímulos visuales próximos. Así, las ventanas de la estancia de estudio deben ser amplias para permitir que puedan mirar por ellas, además de proporcionar luz natural, más cómoda que la luz artifi cial de una bombilla. También es aconsejable distribuir por la estancia fuentes de luz artifi cial para complementar la luz natural y conseguir una iluminción uniforme. El mayor problema de ergonomía está en los pupitres o mesas de los estudiantes. El plano de lectura y escritura adecuado para nuestro sistema visual no es horizontal, sido ligeramente inclinado hacia nosotros unos veinte grados.

UNO DE CADA CUATRO ESCOLARES TIENE PROBLEMAS VISUALES DE MIOPÍA, HIPERMETROPÍA, OJO VAGO O ASTIGMATISMO

Los ópticos aconsejan jugar de manera moderada descansando diez minutos cada hora

Los videojuegos en 3D no son recomendables para los menores de seis años

enD

etal

le

33

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Page 8: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Comedias disparatadas llegan a la primera cartelera del año

Dirigida por Sean An-ders, “Cómo acabar con tu jefe 2” sigue la historia iniciada en

2011 sobre tres amigos (Jason Bate-man, Charlie Day y Jason Sudeikis) frustrados con sus trabajos que de-ciden ponerse de acuerdo para aca-bar con las vidas de sus jefes. En esta ocasión deciden montar su pro-pia empresa pero encuentran la oposición de un malvado inversor (Christoph Waltz) que les obligará a perpetrar un alocado y errático se-cuestro para hacerlo desaparecer.

La película “The Imita-tion Game”, dirigida por el cineasta noruego Morten Tyldum, es una

de las que parte como favorita a los Oscar y cuenta con los reconocidos actores británicos Benedict Cum-berbatch y Keira Knightley en el re-parto. El filme centra su mirada en Alan Turing, el atormentado genio matemático que tras contribuir de forma decisiva a la victoria Aliada en la Segunda Guerra Mundial, fue perseguido por las autoridades bri-tánicas por su homosexualidad y fi-nalmente condenado de 61 años de cárcel.

Otro filme que estará presente en los Oscar de este año es “Leviatán”, que se alzó con el galardón al mejor guión en el 67 Festival de Cannes. Está dirigida por el cineasta Andréi Zviáguintsev y es la seleccionada para representar a Rusia en los pre-mios de Hollywood. La cinta cuenta la presión y persecución a la que es sometido Kolia, un hombre que vive con su familia en un pequeño pue-blo al borde del mar de Barents (norte de Rusia), por parte del co-rrupto alcalde de la localidad, que quiere quedarse con su terreno.

El norteamericano Jim Mickle dirige “Frío en Julio”, una película muy “ochentera” basada en la nove-la homónima de Joe R. Lansdale y protagonizada por Michael C. Hall, quien interpreta a un padre de fami-lia que un día mata al ladrón que entra en su casa de noche, convir-tiéndose en un héroe local. El filme, que cuenta también con Sam She-pard y Don Johnson en el reparto, tiene influencias del denominado cine negro de John Carpenter, de los hermanos Cohen y, especial-mente, del “thriller” coreano, “que

El retrato de Alan Turing en “The Imitation Game”, estreno destacado

La directora del Festival de Cine Documental Musical Dock of the Bay, Eva Rivera, junto a otros colaboradores de este certamen, presentó en San Sebastián la programación completa de la nueva edición, que se celebrará del 10 al 17 de enero. EFE/JAVIER ETXEZARRETA

La actriz Luise Rainer, de origen judío-alemán pero nacionalizada estadounidense y residente en Londres, falleció a los 114 años. Rainer, nacida en Düsseldorf (este de Alemania) se convirtió en una leyenda en los años 30 al ser la primera mujer en obtener el Oscar a la mejor actriz en dos ocasiones consecutivas, en 1936 y 1937 con “El gran Ziegfeld” y “La buena tierra”. EFE/SOEREN

STACHE

El actor británico John Hurt, famoso por películas como “El hombre elefante”, recibió el título de caballero en los honores de fi n de año que concede la reina Isabel II. La actriz Joan Collins fue condecorada con el título de dama. EFE/IAN LANGSDON

PRESENTACIÓN DEL CICLO DE CINE DOCUMENTAL MUSICAL DOCK OF THE BAY

FALLECE LA ACTRIZ LUISE RAINER, A LOS 114 AÑOS

RECONOCIMIENTO DE LA REINA ISABEL II

preparar una alocada fiesta que “se les va de las manos”.

Por último, y como sorpresa de la cartelera, Alex de la Iglesia se aleja por primera vez de la ficción y diri-ge el documental “Messi” en el que retrata la vida del astro argentino Lionel Messi, desde que nació en Rosario. La cinta gira en torno a una especie de cena en la que varios per-sonajes que han marcado la vida del delantero como Johan Cruyff o Jor-ge Valdano –guionista de la pelícu-la– se reúnen en su honor para co-mentar su trayectoria.

a una hechicera con poderes muy seductores y comparte protagonis-mo con la experimentada Julianne Moore y el oscarizado Jeff Bridges.

Por último, el estadounidense Rupert Wyatt dirige “El jugador”, una nueva versión de la película ho-mónima dirigida por Karel Reisz en 1974 y que contó con James Caan como protagonista, papel que en esta ocasión interpreta Mark Wahl-berg acompañado de Brie Larson, Jessica Lange, John Goodman o Mi-chael K. Williams, entre otros.

Morten Tyldum, Keira Knightley y Benedict Cumberbatch. EFE

consigue combinar géneros diferen-tes de manera muy efectiva”, como ha reconocido Mickle.

El proyecto más ambicioso hasta ahora del director ruso Sergei Bo-drov “El séptimo hijo”, está basado en el libro del británico Joseph De-laney “El aprendiz de espectro” y se estrena también esta semana. En el filme, una leyenda sobre brujería y magia negra con un espectacular diseño de producción que promete acción e intriga a partes iguales, la joven sueca Alice Vikander da vida

Por otro lado, el actor Philippe Lacheau (“Los Seductores”) se es-trena como director, junto a Nicolas Benamou con “Se nos fue de las ma-nos”, una disparatada comedia francesa que protagoniza junto a Vicent Desagnat (“Fatal”) y Gérard Jugnot (“Los chicos del coro”). El filme cuenta la historia del desven-turado Franck, quien está dispuesto a ganar puntos frente a su jefe cui-dando de su hijo pequeño un fin de semana. La primera noche coincide con su 30 cumpleaños por lo que sus amigos acuden a la casa para ci

neT

eatr

o34

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

Page 9: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Es hilarante, y un pelín aterrador, lo que ha pasado con La entre-vista. La película de

los colegas SethRogen y James Franco no es nada más que una spoofcomedy. Es decir, una come-dia pretendidamente estúpida e infantiloide en el que se busca el humor de trazo más grueso. Chis-tes de caca, culo, pedo y pis, vaya. Y alguno de pene, culo, tetas y va-gina. Es completamente inofensi-va (y hasta divertida), pero ha pro-vocado el mayor huracán político de los últimos tiempos. El ataque informático de Corea del Norte a Estados Unidos, la amenaza de provocar otro 11S y, finalmente, que la nación de las barras y estre-llas haya freído el Internet enemi-go. Y todo por chistes de caca, culo, pedo… Lo dicho, hilarante y ate-rrador.

Volviendo a la película, hay algo más que el hallazgo ocasional –des-cacharrante hacer de Kim Jong Un un homosexual cautivo de la tiranía de su padre que pone en el hilo mu-sical de su tanque los singles de Kate Perry (la de Make’emgo “oh, oh, oh)– o el gag groseramente afortu-nado –cuando Rogen tiene que usar un misil como supositorio–. Lo más interesante de la película es no el ataque a Corea del Norte, sino el que las pataditas que los cineastas dedican a su propio país.

La entrevista nos habla de un im-bécil redomado que presenta un programa de televisión amarillista en el que estrellas como el rapero Eminem desnudan sus secretos más íntimos.

Semejante capullo, interpretado con odiosa perfección por James Franco, es ayudado por un tío inteli-gente, un periodista de verdad (Seth Rogen) que lo ayuda a expri-mir lo que el público quiere oír. Pero claro, el precio de someterse a ta-maña prostitución profesional es que sus antiguos compañeros de promoción lo humillen públicamen-te a pesar del éxito del programa. Y de ahí nacerá su semilla de querer darle un vuelco al programa al pe-riodismo serio. Y, como el idiota de su jefe no quiere perderlo, pues se le

ÁNGEL LUIS SUCASAS

estúpidos, superficiales, prepoten-tes hasta la saciedad, drogadictos y con ese deseo enfermizo por triun-far, por dejar suhuella, aunque sea mugrienta, en la historia.

Y esta presentación, que se man-tiene durante toda el filme, consi-gue que ninguno de los chascarri-llos contra el dictador norcoreano suene a propaganda yanqui, cosa que sí hubiera sucedido en el pasa-do. El 11-S sigue reverberando, consciente o inconscientemente, en todo lo que Estados Unidos dice de Estados Unidos.

Vamos, que La entrevista no es más que una película de pasar una tarde sin mayor propósito riéndose con la misma riqueza temática de un patio de colegio.

Y si eso desata una crisis interna-cional de estas dimensiones, con Obama de por medio y amenazas de miles de muertos, es que algo va muy mal con nuestro mundo.

Por cierto, mención aparte mere-ce el arranque de la película. Un plano secuencia con una niña nor-coreana cantando una canción so-bre América que marca una meta insuperable para el resto de la cinta. Pero aunque el resto no esté a la al-tura, yo la recomendaría a todo aquel espíritu libre, y un poco infan-til, que guste de tanto en tanto de enfangarse en la profunda y diverti-da idiotez que solo se permite en la infancia.

Reírse de Kim Jong Un sale caro

ocurrirá la loca idea de entrevistar a Kim Jong Un, fan absoluto de su programa.

La cuestión es que durante todo

el arranque de la película, el que pa-samos en Nueva York, odiamos pro-fundamente a los americanos. Se nos presentan como su caricatura: d

esdel

aButa

ca

35

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Page 10: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

enFo

togra

mas

36

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a Inauguraciones

Tomás Maroño acerca a Ferrol las últimas tendencias en peluquería

Tomás Maroño es un conocido y reputado profesional ferrolano que afronta una nueva etapa al frente de la peluquería recientemente inaugurada en el número 6

de la calle de la Iglesia. La apertura del establecimiento con-tó con la presencia de numerosos clientes y amigos, entre ellos el cantante Roger de Flor, que apuntó una nota musical al acto. Primeras marcas para el tratamiento del pelo y un depurado estilo son las señas de identidad de este profesio-nal, que trae a la ciudad las últimas tendencias en peluquería femenina.

Page 11: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

enFo

togra

mas

37

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

amuchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol

DAVID

¡Feliz cumple David! Un añito más, qué rápido pasa el tiempo. Ya eres todo un chico de 8 años. Te queremos mucho; un beso muy grande de tus padrinos.

NAEL

¡Feliz cumpleaños! De parte de mamá, abuela y tus tíos y tías. Te queremos mucho.

MANUEL

¡Feliz día! de tu pareja, que te quiere un montón. No cambies. ¡Besos!

GOGAS

¡Feliz cumpleaños!De parte de tu hijo Hugo y tu mujer. ¡Te queremos mucho!

38 AÑOS DE SU BODA

Juan A. Oliveira no ha querido dejar pasar la oportunidad de recordar el aniversario de boda de sus padres. ¡¡¡Feliz aniversario!!!

Page 12: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Rosa Seoane, delegada del Colegio en Pontevedra, y Antonio Serrat

Mª Perfecta González y José Fernández

Eduardo Eiroa, presidente del Colegio, y el óptico-optometrista Carlos García

Antonio Filgueira, Rosa Calo, Daniel Vázquez, Pilar Quintáns, Nicole López y Eva Iglesias

Rosa Calo, delegada del Colegio en A Coruña, y Antonio Filgueira

José Luis Fernández, delegado del colegio en Ourense

Susana García, Mayte Argibay, Sonia Núñez yCovadonga Delgado

Esther Amaro, secretaria del ente colegial

Celebración de Santa Otilia del Colegio de Ópticos y Optometristas de Galicia

Como es habitual cada año, miembros del Colegio de Ópticos-Optometris-tas de Galicia celebró la festividad de su patrona, Santa Otilia, con una cena baile a la que asistieron más de una treintena de colegiados –en total

hay más de 900 inscritos– de las cuatro provincias gallegas que se reunieron para celebrar este día y disfrutar en el restaurante Mar de Esteiro, en A Sionlla (San-tiago). El grupo flamenco pop PA TI NA MÁ amenizó la velada.

enFo

togra

mas

38

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

Page 13: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Varios de los asistentes a la cena-baile, que se celebró en Santiago El grupo fl amenco pop Pa Ti Na Má, que amenizó la velada

enFo

togra

mas

39

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Despedida del alférez de navío Manuel Calvo Varela en el mesón O Bo Paadal

E l pasado 24 de octubre un grupo de amigos y compañeros de Manuel Calvo Varela, alférez de navío, participaron en una comida de despedida tras su pase a la reserva. Durante el acto también se hizo entrega de una placa de

recuerdo por su jubilación a Mario Isasi Méndez, personal laboral en el Archivo Naval de Ferrol, ubicado en el Palacio de Capitanía. Las fotos que siguen resumen el acto.

Page 14: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Jessica Garel y Luis Victoria

Jesús Victoria, Alicia Quintana y Sandra Amoedo

Paola Testa, Silvia Loureiro y Mar Naveiras

María José Mahía, Isa Caneiro y María Seijas

Ana María Santos, Noelia Ríos y José Otero

Mamen Agulló, Chus Peón y Susana González

Jessica Garel, Inés Victoria y Victoria Castro

Lidia Bouza, María Bouza y Ana Romero

Comida de Navidad de los trabajadores de AFAL Ferrolterra

En las últimas semanas tuvo lugar la tradicional comida de Navidad de AFAL Ferrolterra en la que participaron los trabajadores, voluntarios y equipo directivo. En el transcurso de la cena, que se celebró en el restaurante Caserío Vasco, un Papá Noel muy especial,

una trabajadora debidamente caracterizada, hizo entrega de los regalos del amigo invisible.

enFo

togra

mas

40

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

Page 15: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Tamara Valencia, Loli Trinquete y Diana Piñeiro

Noelia Ríos, José Otero y Alba Romero

Mari Neira, Milagros Prieto y José Manuel Maceiras

Estíbaliz Fernández, Luis Victoria y María del Carmen Grandal

Manuel Maceiras, Belén Maceiras y Ana María Santos

Jesús Victoria y José Luis Ríosen

Foto

gra

mas

41

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Page 16: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

vadeB

arco

s

Si existe un regalo por excelencia en la no-che de Reyes para los niños nacidos a

mediados de la década de los 70 ese es el barco pirata de Playmobil (o Famobil en España). No recuer-do en que año me lo dejaron en casa de mis abuelos, pero si me acuerdo perfectamente de las ho-ras y horas que pasé jugando con él, desde el primer momento en el que te enredabas con velas y cabos hasta muchos años después, cuan-do sólo era un casco y una cubierta sin accesorios que remolcaba con una cuerda en la playa de San Xur-xo.

El origen de estas pequeñas figu-

JUAN A. OLIVEIRAvadebarcos.wordpress.com El barco pirata de

Playmobil

ras de 7,5 centímetros que familiar-mente conocemos como clicks hay que buscarlo en la Alemania de principios de los 70, en plena crisis del petróleo. Hans Beck (1929-2009), un carpintero que ejercía de jefe de desarrollo de la empresa ju-guetera Geobra Brandstätter, reci-bió en 1971 el encargo de diseñar una línea de juguetes para niños pe-queños basada en coches de plásti-co en los que pudieran sentarse sen-cillas figuras humanas. Tres años después se presentaban en la feria

del juguete de Núremberg unas fi-guras de plástico de un tamaño per-fecto para las manos de un niño, muy estables (se mantienen fácil-mente de pie) y con una gran canti-dad de complementos que podían convertirla desde en un vaquero del salvaje oeste en un albañil o en un caballero medieval.

A pesar de que el éxito no fue in-mediato, estas figuras pronto empe-zaron a ser las favoritos de los ni-ños. El diseño original era tan bueno que en 40 años apenas se han modi-ficado, más allá de la introducción de las manos móviles o la incorpo-ración de ciertos accesorios en el cuerpo del playmobil, manteniendo

la eterna sonrisa marca de la casa.Las diferentes series de figuras

sólo tenían tres límites impuestos por el propio Beck: “nada de horror, nada de violencia en primer plano, nada de modas pasajeras”. Y de to-das ellas, una era su favorita: el bar-co pirata.

El set de 1978 del barco pirata, el código 3550 de Playmobil, fue el primero de una historia de más de 35 años.

Con unas dimensiones de 62 cm de eslora por 19 de manga, el barco estaba formado por un casco ma-rrón oscuro y una cubierta y toldilla de un marrón más claro. Aunque el barco flotaba, y de hecho incorpora-ba una pieza pesada para colocar en la quilla para hundirlo y darle más estabilidad, lo normal es que nave-gara por el salón de tu casa, y para ello contaba con unas ruedas en su base.

axiliar. Cinco piratas formaban la tripulación del barco.

En 1991 el barco se actualizó li-geramente y desde aquel momento hasta nuestros días diferentes ver-siones se sucedieron, pasando por galeones piratas, barcos fantasma o goletas inglesas con las que enfren-tarse, lo que demuestra su éxito y lo convierte en un clásico de referen-cia.

En el centro de la cubierta, una escotilla tapada por un enrejado abisagrado daba acceso a la bode-ga. A proa, a cada banda, se encon-traban los cañones del buque, que

42

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

lanzaban pequeñas bolas de made-ra. A popa se ubicaba el camarote del capitán, y sobre este, la rueda del timón.

El barco pirata estaba aparejado con dos mástiles, cada uno sopor-tando una vela cuadrada de tela. El foque sobre el bauprés y la cangreja en popa completaban las velas del buque. Un pequeño bote de remos hacía las funciones de embarcación

Page 17: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

NONITO [email protected]

Esta veterana banda, con los hermanos Yosi y Charly Domínguez en la cabecera, es una

leyenda del “rock and roll” y uno de los grupos más influyentes y con más seguidores de la historia musical de España. Los Suaves acumulan en su carrera más de dos millones de dis-cos vendidos y un millar de concier-tos en directo, además de multitud de premios y reconocimientos, tales como tener una plaza propia, “plaza de Los Suaves”, en su ciudad natal donde siempre tuvieron su cuartel general a pesar del éxito. En su testa-mento musical Los Suaves nos dejan piezas míticas como “Dolores se lla-maba Lola”, “Palabras para Julia”, “Malas noticias”, “No puedo dejar el rock” o “No le grites”, cuyas letras han sido entonadas una generación tras otra. “Incluso gente joven que no nos conocía -comenta Charly- empezó a escuchar nuestras cancio-nes gracias a temas como ‘No le gri-tes’, que condena la violencia verbal hacia la mujer”. Esta banda de heavy-rock, nació en la ciudad de las Burgas como grupo aún sin nombre, entre los años 1978-79 versionando temas de grupos como Sex Pistols, Jimmy Hendrix o Neil Young en un pub a donde solían ir a tomar copas. Su bautismo, que tuvo como padri-nos a Los Ramones, a quienes telo-nearon el 13 de noviembre de 1981 en el Pabellón de Deportes de A Co-ruña, fue apoteósico. Tanto que Los

Ma g h ú a n a c e u como grupo de cantareiros, uni-camente voz, pan-

deireta e outras percusións tradicio-nais, hai agora oito anos, no Nadal do 2006. E como son “cus inque-dos”, agora tamén tocan como gru-po de gaitas, avanzada a formación dunha charanga e incorporando tanto clarinete como saxo soprano, caixa e bombo con pratos. O termo “manjúa”, empregado tradicional-mente na costa cantábrica polas xentes da mar para denominar un banco de peixe azul -sardina, bocar-te, atún…- segue sendo utilizado na zona d’O Morrazo baixo a forma “maghúa”. Os obxectivos deste gru-po de amigos -na actualidade for-mado por Tito Iglesias, Xiao Mogín e David Leira- son dous, basicamen-te: recuperar e transmitir tradición e pasalo ben. No outono do 2012 editaron a seu primeiro disco “Co-rricán”, e agora propoñen co seu “Matria” (Inquedanzas Sonoras) grabado nos estudos “A casa da Lau-ra- Eirís”, unha viaxe ao tempo no que as avoas contaban, cantaban e falaban cos seus netos mentres de-bullaban e moían tardes enteiras á calor da cociña.

Despois dun intenso traballo de recollida o grupo de cantareiros amosa o material recuperado de mulleres, que conservaron o idioma cando o de noso estivo prohibido, xunto ás cantaréas coas que se di-vertían e coas que agasallaron , a facenda familiar, e aínda que seme-lle incribel, a cordura. Desde Ber-gantiños ao sueste da provincia de Ourense, pasando polo interior da de Pontevedra, solto e agarrado, para suar e arrimarse, para gozar dos sons e melodías de antergo, sen adobíos, chegan de novo Maghúa con o seu novo disco.

Los Suaves dicen adiós

Maghúa olla ao pasado no seu novo disco, “Matria”

DAMOS LA BIENVENIDA A UN NUEVO AÑO QUE PARADÓJICAMENTE SERÁ EL DE LA DESPEDIDA DE UNA DE LAS BANDAS BALUARTE DEL ROCK EN GALICIA Y EN ESPAÑA. TRAS 34 AÑOS, LA VETERANA BANDA DE ROCK DE OURENSE LOS SUAVES HA DECIDIDO PONER PUNTO Y FINAL A SU CARRERA CON UNA GIRA QUE SERÁ LA CEREMONIA DE SALIDA QUE MARQUE EL DESENLACE “DE UNA HISTORIA HERMOSA”

Ramones los felicitaron pro claman-do que habían sido los mejores telo-neros que habían tenido en su gira europea.

Recuerdo que al bajar del escena-rio, ya en el backstage, me acerqué a ellos y tuve el privilegio de haber sido el primero en “mojarme” con sus sudores cuando me abrace a ellos para felicitarles. En un ambiente de emoción regado por abundantes lá-grimas de alegría Yosi y su hermano Charly, los dos únicos componentes históricos de la banda presentes en todas las grabaciones del grupo, es-taban pletóricos de alegría. Y la ver-dad que no era para menos. Fue el principio de una carrera hacia al éxi-to con el logotipo del gato como en-seña de su escudería musical. Un gato, que un día se había encontrado Yosi, al que llamó Rufo. Los Suaves cierran su ciclo con el objetivo de de-jar paso a las nuevas propuestas y “tras haberse dejado el pellejo”. Prueba de ello son sus fieles seguido-res, que se desplazan desde cual-quier lugar de España con una única razón: verlos actuar. Con la misma honestidad con la que empezaron en 1980, esta mítica formación ha deci-dido poner punto y final a su carrera, después de más de tres décadas subi-dos a los escenarios y con la convic-ción de haberlo dado siempre todo. No en vano, son una leyenda del “rock and roll” y uno de los grupos más influyentes y con más seguido-res de la historia musical de España.

El 10 de febrero se publica Babilonia, el esperado nuevo álbum de Revólver. Tras casi cuatro años lejos de los estudios, el nuevo disco incluye diez nuevas canciones compuestas por Carlos Goñi que dan un giro radical a la trayectoria del grupo y que en este 2015 que ya comienza se muestra con fuerzas renovadas. Entre las canciones de Babilonia destacan especialmente “Entre las nubes”, elegida como primer single, que ya está a la venta , “En blanco y negro”, “Las armas rotas” o la que abre el álbum y le da título. Pero Babilonia es mucho más que esas cuatro canciones. Es el comienzo de una nueva etapa que se antoja apasionante y auténtica, y que muestra a unos Revólver, en formato de trío, capaces de volver a poner su música en lo más alto.

El nuevo álbum de Madonna se publicará el a principios de marzo, pero antes de la edición completa, inesperadamente, ya están disponibles en digital seis de sus canciones. Incluso una de ellas “ Living For Love” en una hora se colocaba Nº 1 en 34 países. Las cinco restantes “Devil Pray Ghosttown”, “Unapologetic” “Bitch”, “Illuminati” y “Bitch I’m Madonna feat Nicki Minaj” se sitúan en los primeros lugares de las listas en iTunes La decisión de publicar estos temas antes de lo previsto se ha debido a que ha circulado parte del nuevo e inacabado material de Madonna en la red. “Me hubiera gustado lanzar ‘Living for Love’ el día de San Valentín más cerca del lanzamiento de mi nuevo disco. Hubiera preferido que mis fans pudieran escuchar las versiones acabadas de algunas de mis canciones en lugar de los temas inacabados que están circulando por la red”, dijo Madonna.

REVÓLVER“ENTRE LAS NUBES”

MADONNA“REBEL HEART”

todoM

úsi

ca

43

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Page 18: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

UN PROYECTOR PARA SMARTPHONESEste invento es realmente un kit de montaje con el que construir tu propio proyector para móviles. Funciona como lo hacían las antiguas cámaras: la luz se proyectaba en la película para así hacer la foto. Esto proyector casero hace lo mismo, pero refl ejando la imagen del móvil en la pared. Está fabricado en cartón y sus piezas se ensamblan y se pegan con cola, para luego colocar la lente de 8 aumentos que trae. Este objeto es válido para cualquier tipo de smartphone y cuesta 18,15 euros.

MÉTODO NINJA CONTRA LAS BACTERIASZapi es un ninja muy listo que se encarga de patear las posaderas de cualquier germen o bacteria que se atreva a intentar quedarse sobre nuestro cepillo de dientes. Usa una lámpara antibacteriana de rayos UV que elimina el 99,9% de los virus y bacterias, y para usarlo tan solo hay que colocarlo sobre el cepillo, ya cuenta con un agarre interno. Solo hay que activar su botón y un ciclo de limpieza de siete minutos se activará para dejar el cepillo como los chorros del oro. “Contratar” los servicios de Zapi cuesta 28 euros.

EL ROBOT METIDO A ARTISTAWaterColorBot es un robot que es todo un artista. El aparato usa un pincel y acuarelas para plasmar su obra de arte digital sobre papel. El ordenador se encarga de hacer el esbozo y la artística máquina moja su pincel en el agua y pone el color y la forma correcta de la pintura. Para utilizarlo solo es necesario un ordenador con puerto USB y conexión a internet para descargarse el software del programa, y sirve para Mac, Windows y Linux. Se trata de 244 euros bien usados para crear increíbles obras de arte.

MOLDE PARA HACER PROBATURASUno de los momentos más delicados de hacer un pastel es saber el punto de horneado que lleva. Nibble, por solo cuatro euros, lo hace mucho más fácil. Este molde lleva incorporado otro más pequeño, de forma que cuando se vierte la mezcla para meter al horno, en el mini-molde se echa también una de prueba, que será la que podamos usar para comprobar si el pastel está hecho sin tener que andar pinchando la masa por todas partes. Está hecho de acero con recubrimiento antiadherente y de silicona y tiene un diámetro de 20 centímetros (5 en el caso del minimolde).

Una bicicleta ya no tan imposible

ESTE MODERNO MEDIO DE TRANSPORTE LLAMADO “IMPOSSIBLE” PERMITE LLEVAR EN LA MOCHILA UNA BICI DE POCO PESO Y SACARLA LUEGO PARA ANDAR EN ELLA SIN DAR PEDALES, YA QUE, POR SI FUERA POCO, ES ELÉCTRICA

Le llaman “Impossible” porque parece cosa de ciencia ficción que exis-ta. Se trata de una bici-

cleta que va más allá del concepto de vehículo plegable. Sus diseñado-res pretendían que, además, cupie-se dentro de una mochila y fuese suficientemente ligera para poder ser transportada.

El diseño de esta bicicleta se basa en un marco construido alrededor de los círculos en lugar de una sola viga horizontal. El asiento y el ma-nillar están a alturas similares, de manera que las ruedas delanteras y traseras soportan el peso del con-ductor por igual.

Impossible está hecha en fibra de carbono, lo que la hace muy ligera y

duradera. De hecho, puede transportar paquetes de hasta 85 kilos de peso. Posee dos esferas a modo de ruedas, que encajan per-fectamente en un mecanismo de cierre acabado en una bolsa, que

hace las veces de sillín, y para aho-rrar espacio se combina la función de silla de montar y de maletín do-blado.

Sus dise-ñ a d o r e s a s e g u r a n que montar-

la y desmontarla es muy fácil, e incluso se aventuran a proponer que se haga en cuatro pa-sos: desbloquear, com-binar, empujar y colocar y bloquear de nuevo.

Y que no se echen de menos los pedales,

porque no son necesarios, ya que Im-p o s s i b l e t iene un motor eléc-

trico com-puesto por 10

baterías de 2.900 mAh, con las que podremos desplazarnos hasta 25 kilómetros.

Está previsto que esta bicicleta esté a la venta el próximo mes de agosto y por un precio que rondará los 430 euros, que no incluirá las partes personalizables y los acceso-rios que los diseñadores pretenden crear para ella.

elIn

venta

rio

44

Diario de FerrolDOMINGO,4 ENERO DE 2015N

ord

esí

a

Page 19: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

UN ESPADACHÍN EN LA BARBACOAEl combate parece desigual, pero no está mal tener una espada a mano por si el bicho que echamos a la brasa decide ponerse bravo. Estas pinzas para barbacoa con espada incluida llevan un mango ergonómico y protector contra el calor y poseen un extensor para aumentar su alcance. Fabricada en acero inoxidable, que se puede colgar de forma magnética en la parrilla, mide medio metro, más que sufi ciente para dar la vuelta a lo que tengamos en las brasas sin miedo a quemarnos.

EL EMPACHO DE GALLETAS DE DARTH VADER En vísperas de la llegada de los Reyes Magos, este es el regalo ideal para el “friki” que tenemos en casa. ¿O es que acaso Darth Vader no comía galletas? Esta jarra de cerámica de 20 centímetros de diámetro con tapa de goma selladora permitirá tener todas nuestras galletas y dulces en perfecto estado de conservación. Sus Majestades, háganse con este obsequio por solo 45,09 euros.

Cuchara estabilizadoraLIFTWARE COMPENSA EL TEMBLOR DE LA MANO DE LOS PACIENTES QUE TIENEN PÁRKINSON

vado, bien los vale para mejorar considerablemente la calidad de vida de una persona con Parkinson.

Además de estar ante un produc-to de ayudas técnicas concretas, Liftware también ofrece una solu-ción muy avanzada a nivel tecnoló-gico dentro del sector de los pro-ductos ortopédicos.

Estudios recientes revelan que actualmente hay 10 millones de personas en el mundo que pueden sufrir temblores y Parkinson, por lo tanto, la cuchara Liftware se con-vierte en un producto imprescindi-ble para todos ellos.

Las personas que pade-cen el mal de Párkinson tienen en esta cuchara una gran aliada, ya que

les facilitará una tarea como comer, que puede parecer sencilla, pero que con el avance de la enfermedad

acaba por convertirse en un factor de dependencia.

Las cucharas Liftware están equi-padas con un hardware que analiza los movimientos de la mano del pa-ciente y los reduce en un 76%. El truco está en que el cuerpo de la cu-chara se mueve a la misma veloci-dad y en la misma dirección que la mano de la persona que la está usando, pero en sentido contrario, de forma que su movimiento queda compensado y la cuchara permane-ce estable.

Su precio es de unos 242 euros, y aunque pueda parecer un poco ele-

Qué desagradable es tener que co-ger la escoba y retirar con la

mano esas bolas de pelo, polvo y porquería que se quedan pega-das a sus cerdas. Con Broom Gro-omer Pro esto se acabará, ya que incluye un recogedor con dientes que permiten retirar la suciedad pegada a la escoba. Está hecha de plástico y acero y mide algo más de un metro de altura, un poco corta para lo que estamos habituados, pero que, a cambio nos permitirá dejar de meter las manos en la suciedad atrapada. Todo ello por el tampoco muy módico precio de 16,50 euros.

El recogedor que limpia él solo las cerdas de la escoba

Estas divertidas lám-paras harán las de-licias de cualquier decoración hogare-

ña. Su aspecto peludo y caótico responde perfectamente al nom-bre de su colección, que su dise-ñador, Arturo Álvarez, ha bauti-zado como “Caos”.

Se trata de siete modelos dis-tintos y en los que, además, se pueden combinar los colores (blanco, gris, marrón, amarillo, rojo y azul). Así, nos encontra-mos con tres modelos individua-les de diferente forma pero con

El caos se adueña de las lámparas del salón

el mismo tamaño, otros dos mode-los que incluyen un trío de lámpa-ras, otro que hace un cuarteto y un último que conforma la lámpara con un quinteto “peludo”.

Pero es que a pesar de que su as-pecto es literalmente el de una ma-raña de pelo, estas lámparas, que tiene un tamaño que va del metro y medio a los 2,50 metros de altura (incluyendo el cable de unión con la pared, eso sí) están realizadas en cordón de celulosa reciclado. Su voltaje va desde los 120 a los 230 voltios y su precio de los 400 a los 800 euros.

elIn

venta

rio

45

Diario de FerrolDOMINGO,

4 ENERO DE 2015 Nord

esí

a

Page 20: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2015/01/04/... · interestelares en ansia do enigma que cantou Novalis, e tamén nese

Nor

desí

a

aVoces

Sofía, la nieta de tres años de Isabel Preysler, que es “su mejor medicina” en estos tristes momentos, posa en la revista “¡Hola!” con sus padres, Chábeli Iglesias y Christian Altaba, y su hermano, Alejandro, de trece años, en su nueva casa de Miami. “Han sido unas navidades agridulces para la familia”, declara Chábeli Iglesias. La hija de Julio Iglesias e Isabel Preysler celebró las fi estas con su madre y sus hermanos en su casa de Miami. “Mi madre ha venido a Miami y nos reunimos con ella y los cinco hermanos en Nochebuena. Hace mucho de la última vez que estuvimos todos juntos”, afi rma Chábeli, que pasó la Navidad con su padre. HOLA

David Bisbal y la actriz y modelo argentina María Eugenia “La China” Suárez llevan juntos desde mayo y ahora la pareja parece haber dado un nuevo paso al frente en su relación al pasar la Nochebuena y el día de Navidad en Almería, tierra natal del cantante, con sus respectivas hijas: Ella, que cumplirá cinco años en febrero, y Rufi na, de dieciséis meses. HOLA

LAS FAMILIARES NAVIDADES PREYSLER

BISBAL Y LA CHINA, VACACIONES CON NIÑAS

DIARIO DE FERROLAÑO XVI / NÚMERO 862 SUPLEMENTO DOMINICAL

DOMINGO4 DE ENERO DE 2015

La princesa Alejandra de Hannover es una apasionada del patinaje sobre hielo y así terminó el año, en una competición de este deporte. La hija de Carolina de Mónaco se unió en una competición en la localidad italiana de Bolzano a otras fi guras muy destacadas de este deporte como la campeona olímpica en Sochi, Carolina Kostner, a la que saludó con un abrazo. HOLA

UNA PRINCESA SOBRE HIELO

Marta Ortega se separa

Marta Ortega y Ser-gio Álvarez se se-paran de forma amistosa poco an-

tes de que celebraran su tercer ani-versario de boda.

En las últimos meses se les ha po-dido ver juntos en la celebración del sesenta cumpleaños de Flora Pérez, esposa de Amancio Ortega y madre de Marta, el pasado octubre; y en diversas competiciones hípicas, en-tre ellas el concurso de saltos de Ca-sas Novas, en A Coruña, a mediados de diciembre. Pero ya se hablaba de una posible ruptura en las revistas del corazón y, al parecer, el matri-monio ya había tenido una crisis en octubre.

Marta Ortega ha destacado siem-pre por su faceta como amazona en la alta competición hípica, una pa-sión que fue la que la unió al jinete asturiano Sergio Álvarez, uno de los más destacados del país. Marta comparte esta faceta con su papel activo en la empresa familiar Indi-

tex, en la que tiene una destacada presencia (en Zara Woman).

La pareja contrajo matrimonio el 18 de febrero de 2012 en una cere-monia en el pazo de Drozo, que Amancio Ortega posee en Anceis, en el municipio de Cambre, tres años después de que comenzara su historia de amor. Su hijo, Amancio, nació un año después, el 5 de marzo de 2013.

LA PAREJA, QUE TIENE UN HIJO, PONE FIN CON UN ACUERDO AMISTOSO A CASI TRES AÑOS DE MATRIMONIO

El dibujante Máximo San Juan falleció el pasado domingo, a los 82 años, a consecuencia de un infarto. Hasta el tanatorio en Madrid se acercaron algunos de los amigos de su hijo, el actor Alberto San Juan, entre los que destacaron Emma Suárez, Raúl Arévalo, Roberto Álamo y Héctor Alterio (en la imagen). Asimismo, recibió el respaldo de compa-ñeros de su padre como el genial Forges o actores veteranos como Gem-ma Cuervo. Máximo fue una figura emblemática que trabajó para publi-c a c i o n e s como “La Codorniz”, “El País” y el “ABC”. HOLA

La familia Baldwin no ha podido empezar el año con mejores noticias. El actor Alec Baldwin y su esposa, Hilaria, están esperando su segun-do hijo en común, tal y como ellos mismos anunciaron a través de las redes sociales: “2015 va a ser muy emocionante, ya que estamos en-cantados de anunciar que estamos esperando otra pequeña incorpo-ración a nuestra familia”, escribió ella en su cuenta de Instagram jun-to a una emotiva fotografía en la que su hija Carmen, primera hija de

Alec e Hilaria, apoya las manos en la tripita de su mamá. Este será el tercer hijo (o hija) para Alec Baldwin, que también tie-

ne una hija, Ireland, con Kim Basinger. HOLA

Sandra Torlonia, madre de Alessandro Lequio y prima del rey Juan Car-los, falleció el miércoles a la edad de 78 años. Sandra Torlonia era hija de la infanta Beatriz, tía paterna del rey Juan Carlos, y de Alessandro Torlonia. A través de las redes sociales, familiares y seres queridos de Sandra y Alessandro han querido lanzar su mensaje de apoyo y pésa-me. Esta triste noticia se suma a la del fallecimiento de Marco Torlonia, tío de Alessandro Lequio y hermano de Sandra Torlonia, que murió el pasado 6 de diciembre a la edad de 77 años. HOLA

Último adiós al dibujante Máximo

Otro hijo para Alec Baldwin

Fallece la madre de Alessandro Lequio

Los rumores de ruptura comenzaron hace unos meses, aunque la pareja se mostraba muy cariñosa en público

En primera línea

Sergio Álvarez y Marta Ortega, en diciembre en Casas Novas. CABALAR