ORGANIZACJA POMOCY ORGANIZACJA POMOCY PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ

Z PRAKTYKI SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 52 Z PRAKTYKI SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 52 IM. MAŁEGO POWSTAŃCA IM. MAŁEGO POWSTAŃCA

W CZĘSTOCHOWIE W CZĘSTOCHOWIE

mgr Agata Jałowiecka – Franiamgr Agata Jałowiecka – Frania

mgr Edyta Krześmgr Edyta Krześ

Szkoła Podstawowa nr 52 im. Małego Powstańca w Częstochowie

zgłosiła się do pilotażu ministerialnego po ponadpięcioletniej pracy

w programie „Szkoła dla wszystkich”. Na początku roku szkolnego

2010/2011 do placówki uczęszczało czterech uczniów niepełnosprawnych

(dwóch z niepełnosprawnością intelektualną lekkiego stopnia,

jeden – z obustronnym uszkodzeniem słuchu typu odbiorczego i

jeden – z wadą wzroku). W marcu 2011 r. po szczegółowych badaniach

psychologiczno-pedagogicznych do grona dzieci niepełnosprawnych

dołączyła uczennica klasy drugiej wykazująca upośledzenie umysłowe w

stopniu lekkim. Pilotaż przebiegał u nas sprawnie, na co niewątpliwie wpłynęły

wcześniejsze doświadczenia związane chociażby z tworzeniem programów

indywidualnych.

Indywidualne Programy Edukacyjno-Terapeutyczne (IPET) tworzone w roku szkolnym 2010/2011 w ramach programu pilotażowego MEN niewiele różnią się od wcześniejszych dokumentów.

Oto przykład opracowanego przez nas IPET-u:

Metryczka ucznia:

Imię i nazwisko:

Data urodzenia:

Klasa:

Wychowawca:

Kontakt z rodzicami:

Adres:

Nr pesel:

J. S.

xx.xx.2003 r.

I b

mgr M. S.

tel.

Częstochowa, ul. XX

xxxxxxxxx

Uczennica posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego nr xx z dnia xx.xx.2011 r. wydane przez Publiczną Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną nr 1

w Częstochowie

z uwagi na: upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim

na okres: do ukończenia klasy III szkoły podstawowej.

INDYWIDUALNY PROGRAM EDUKACYJNO-TERAPEUTYCZNY

(IPET)I etap edukacyjny

Zasadnicze informacje o uczniu,

z których wynika konieczność zastosowania właściwych warunków realizacji potrzeb

rozwojowych/edukacyjnych, form stymulacji, rewalidacji, terapii, usprawniania, rozwijania

potencjalnych możliwości i mocnych stron dziecka oraz innych form pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Sprawność intelektualna na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim.

Procesy poznawcze najlepiej rozwinięte: spostrzegawczość, analiza i synteza wzrokowa, wyobraźnia przestrzenna.

Procesy poznawcze najsłabiej rozwinięte: myślenie logiczne, myślenie przyczynowo-skutkowe, myślenie przez analogię, operatywność myślenia na materiale arytmetycznym, operatywność słowna (wada wymowy; wypowiedzi bardzo niewyraźne, często niemożliwe do zrozumienia), zaburzona analiza i synteza słuchowa oraz słuch fonemowy, słaba sprawność grafomotoryczna i obniżona koordynacja wzrokowo-ruchowa.

Umiejętności :

Edukacja polonistyczna:Czytanie – uczennica rozpoznaje większość liter drukowanych i pisanych wprowadzanych podczas zajęć, choć myli jeszcze: „p”, „b”, „d”, „n”, „h”; słabo radzi sobie

z analizą wyrazów, ale wyodrębnia głoski w nagłosie; ma trudności z określeniem głosek znajdujących się w środku

i na końcu słowa; nie dokonuje syntezy wyrazów; potrafi przeczytać tylko dwuliterowe sylaby typu: „ma”, „ta”, „mo”, „do”.Pisanie – dziewczynka zna pisane litery wprowadzane podczas dotychczasowych zajęć, choć zdarza się, że czasami je myli; potrafi odwzorować (litera po literze) wyrazy i zdania napisane za pomocą tych liter; przy dłuższych wyrazach popełnia błędy (dodaje, opuszcza, przestawia litery). Umie, przy niewielkiej pomocy ze strony nauczyciela, zapisać wyraz złożony z liter drukowanych. Uczennica ma problemy z właściwym rozmieszczeniem tekstu w liniaturze i na stronie w zeszycie. Mimo starań, pisze niezbyt estetycznie, często pomija kropki, laseczki, ogonki, litery są nierówne i nie zawsze zgodne z wprowadzonym wzorem.Mówienie – dziewczynka rzadko bierze aktywny udział w lekcji, jej wypowiedzi utrudnia posiadana wada wymowy.

W kontaktach indywidualnych posługuje się wyrazami lub krótkimi , prostymi zdaniami. Ma niski zasób słownictwa, nie rozumie znaczenia wielu wyrazów, potrafi nazwać przedmioty tylko z najbliższego otoczenia, słabo radzi sobie z określeniami werbalnymi uczuć i stanów emocjonalnych. Umie recytować krótkie wierszyki i teksty piosenek.

Słuchanie – uczennica nie potrafi koncentrować uwagi przez dłuższy czas, toteż jest w stanie pracować tylko w oparciu o krótkie wierszyki i opowiadania. Ma problemy z wyodrębnianiem postaci występujących w tekście oraz wydarzeń czy związków przyczynowo-skutkowych. Nie umie tworzyć wniosków w oparciu o treść opowiadań.

Edukacja matematyczna:Liczenie – dziewczynka zna cyfry od 1 do 9. Przelicza przedmioty, potrafi określić moc zbioru. Prawidłowo posługuje się pojęciami: „więcej”, „mniej”, „tyle samo”. Umie w oparciu o konkrety dodawać i odejmować w zakresie 9.

Z pomocą nauczyciela zapisuje działanie matematyczne adekwatne do sytuacji przedstawionej na rysunku oraz układa formuły matematyczne do zadań tekstowych.Praktyczne umiejętności matematyczne – uczennica zna następujące monety: 1 zł, 2 zł, 5 zł; oblicza (przy pomocy nauczyciela) wartość zakupów w zakresie 9. Zazwyczaj prawidłowo odczytuje godziny na zegarze. Rozpoznaje podstawowe figury geometryczne: koło, trójkąt, kwadrat, prostokąt.

Edukacja społeczna i przyrodnicza:Uczennica stara się przestrzegać norm i zasad panujących w szkole, a także w klasie oraz współpracować z innymi dziećmi. Chętnie przyjmuje pomoc kolegów. Ochoczo oferuje również własną pomoc innym, oczywiście na miarę swoich możliwości. Jej wiedza dotycząca najbliższego środowiska, rodziny, domu, szkoły, miejscowości i kraju jest jeszcze dość niewielka. Podobnie sytuacja przedstawia się w obrębie wiadomości obejmujących świat przyrody.

Cele ogólne Indywidualnego Programu Edukacyjno-Terapeutycznego:

Cele edukacyjne:

1. Przyswojenie przez uczennicę z niepełnosprawnością intelektualną

w stopniu lekkim podstawowego zasobu wiadomości dotyczących przede wszystkim tematów i zjawisk bliskich jej doświadczeniom.

2. Zdobycie przez uczennicę umiejętności wykorzystywania posiadanych wiadomości podczas wykonywania zadań

i rozwiązywania problemów.

Cele edukacyjne zawarte w programach nauczania: 1-4/I-III b/2010.

Cele terapeutyczne:

1. Kształtowanie u uczennicy postaw

warunkujących sprawne i odpowiedzialne funkcjonowanie we współczesnym świecie.

2. Angażowanie dziewczynki w działania grupowe na rzecz klasy i szkoły, aby wzmacniać jej poczucie wartości oraz rozwijać mocne strony.

3. Modelowanie zachowań sprzyjających nawiązywaniu pozytywnych relacji rówieśniczych.

4. Kształtowanie umiejętności radzenia sobie z porażką i niepowodzeniami.

Rodzaj, zakres zintegrowanych działań nauczycieli i specjalistów:

działania o charakterze terapeutycznym:

treści edukacyjne:

Konsultacje, porady; wymiana informacji i doświadczeń; lekcje koleżeńskie; spotkania superwizyjne.

Wzmożenie opieki i oddziaływań wychowawczych.

Uczennica wymaga intensywnej uwagi i troski wychowawczej. Łatwo ulega negatywnym wpływom, ponieważ wykazuje obniżoną zdolność do krytycznej oceny sytuacji, przewidywania skutków swego postępowania oraz zwiększoną sugestywność.

Angażowanie dziewczynki w działania grupowe na rzecz klasy i szkoły.

Wzmacnianie poczucia wartości dziecka

i rozwijanie mocnych stron.

Pomoc w budowaniu pozytywnych kontaktów oraz rozwiązywaniu konfliktów rówieśniczych poprzez modelowanie zachowań i udzielanie wskazówek.

Stopniowanie trudności oraz liczby zadań podawanych do wykonania w domu i w szkole.

Zakres dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania:warunki:

egzekwowanie wiedzy i ocenianie:

Uczennica powinna zajmować w klasie miejsce umożliwiające nauczycielowi kontrolę stopnia rozumienia poleceń, zadań, opanowania podawanego materiału.

Systematycznie i na bieżąco sprawdzać nabyte umiejętności oraz wiadomości.

Pracować małymi, zróżnicowanymi partiami materiału.

Stosować dodatkowe przerwy w sytuacji zmęczenia i dekoncentracji uwagi.

Wydłużyć czas potrzebny na samodzielne wykonanie pracy.

Stosować pytania dodatkowe, naprowadzające na właściwy tok rozumowania.

Dokładnie wyjaśniać polecenia, pomóc

w organizacji samodzielnej pracy oraz zanotować pracę domową.

Każdą pracę samodzielną poprzedzić szczegółową analizą zadania, tekstu, demonstracją, dodatkowymi objaśnieniami.

Polecenia formułować w sposób konkretny oraz krótko, jasno określać cel działania.

środki dydaktyczne : :

Zwiększyć częstotliwość wzmocnień pozytywnych. Zadania i polecenia dłuższe, bardziej

skomplikowane dzielić na kolejne etapy ich wykonania.

Każdorazowo zaznaczyć w książce lub dać do wklejenia najważniejsze pojęcia związane z daną jednostką lekcyjną.

Z wyprzedzeniem informować o konieczności opanowania większej partii materiału czy przeczytania tekstu.

W trakcie pracy dydaktycznej angażować jak najczęściej czynności praktyczne, manipulacyjne.

Podczas oceny osiągnięć uwzględniać nie tyle efekt, ile wysiłek włożony w pracę.

Stosować indywidualne karty pracy, modele, plansze, uproszczone mapki, schematy, naturalne eksponaty, zakładki, zakreślacze itp.

Formy i metody pracy z uczniem.

Formy pracy: Zindywidualizowana praca z uczennicą na

obowiązkowych i dodatkowych zajęciach edukacyjnych.

Zajęcia rewalidacyjne – 3 godz. tygodniowo – zał. nr 1 (plan pracy).

Zajęcia logopedyczne 1 godz. tygodniowo – zał. nr 2 (program terapii).

Zajęcia wspierające rozwój – 1 godz. tygodniowo – zał. nr 3 (plan pracy).

Metody: pokaz z objaśnieniem; pokaz z instruktażem; pokaz z wykorzystaniem urządzeń

audiowizualnych; pogadanka informacyjna; metoda pedagogiki zabawy; metody polisensoryczne; gry i zabawy interakcyjne; gry dydaktyczne; metody aktywizujące; metoda sytuacyjna; wycieczka; inscenizacja; nośniki informacji – przeźrocza, foliogramy, tablice

itp.; film dydaktyczny; praca z komputerem.

Zakres współdziałania z poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, z placówkami doskonalenia nauczycieli, organizacjami pozarządowymi, z innymi instytucjami.

Współpraca ze specjalistami z Publicznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 1

w Częstochowie w zakresie przekazywania informacji o dziecku (za zgodą rodziców);

współorganizowanie form oddziaływań postdiagnostycznych – ustalenie, w jakim zakresie pomoc jest udzielana na terenie szkoły, a w jakim

w poradni; korzystanie z porad, konsultacji zewnętrznych.

Data opracowania Indywidualnego Programu Edukacyjno-Terapeutycznego: ……………………………............................

Opracował Zespół w składzie:Koordynator: mgr M. S. Członkowie: mgr T. K. .………………………………………...mgr U. N. ………………………………………...mgr K. G. ………………………………………...mgr A. J. ………………………………………... mgr E. K. ………………………………………...mgr M. Z. ………………………………………... ................................................................. Podpisy rodziców/ opiekunów prawych poświadczających akceptację IPET

Punktem wyjścia do opracowania IPET-u jest Wielospecjalistyczna Ocena Poziomu Funkcjonowania Ucznia, która powstaje podczas spotkania Zespołu ds. dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych.

W naszej placówce od lat funkcjonował Zespół Wspierający w składzie: pedagog szkolny, psycholog, logopeda, oligofrenopedagog. Obecnie Zespół ds. ucznia o specjalnych potrzebach edukacyjnych tworzą: pedagog, logopeda, oligofrenopedagog, wszyscy nauczyciele uczący dane dziecko oraz jego rodzice. Rolę Koordynatora Zespołu pełni zawsze wychowawca klasy, do której uczęszcza uczeń.

Spotkania Zespołu odbywają się raz na dwa miesiące. Najdłuższe są pierwsze posiedzenia, podczas których trzeba opracować Wielospecjalistyczną Ocenę Poziomu Funkcjonowania Dziecka oraz Indywidualny Program Edukacyjno-Terapeutyczny. O spotkaniu tym informowani są rodzice poprzez pisemne zaproszenie wystosowane przez Dyrektora Szkoły.

W przypadku nieobecności rodziców, Dyrektor Szkoły wysyła pisemną informację dotyczącą ustaleń Zespołu.

Przykład : Wielospecjalistyczna Ocena Poziomu Funkcjonowania Przykład : Wielospecjalistyczna Ocena Poziomu Funkcjonowania UczennicyUczennicy

J. S. klasa: I bur.: x. x..zam.: x. x.tel. x. xPESEL: x. x.

Dziewczynka szybko nawiązuje kontakt, chętnie współpracuje z osobą dorosłą, łatwo podejmuje nowe wyzwania. Właściwie reaguje na pochwałę, ale wymaga stałej mobilizacji oraz różnorodnych wzmocnień pozytywnych. Jest zawsze przygotowana do zajęć (odrobiona praca domowa, kompletny piórnik, podręczniki, zeszyty, mundurek itp.). Potrafi oddzielić naukę od zabawy, zwraca się do innych z prośbą o pomoc.

Uczennica ma duży problem z nawiązywaniem i utrzymywaniem kontaktów rówieśniczych, dlatego nie umie działać zespołowo. Biernie uczestniczy w zajęciach, nie jest w stanie samodzielnie zorganizować własnej pracy w zakresie planowania i przygotowania odpowiednich przyborów czy materiałów. W przypadku niepowodzenia łatwo się zniechęca, odmawiając dalszego wykonywania zadań. Dokonuje tylko operacji konkretno-obrazowych, nie abstrahuje i nie uogólnia. W sytuacjach przerastających możliwości jej rozumienia, czuje się zagrożona, wystraszona, reaguje emocjonalnie płaczem.

Uczennica potrzebuje naprowadzenia, a także stałej kontroli ze strony nauczyciela oraz specjalnych bodźców do pracy w formie pochwały lub zachęty.

Poziom sprawności intelektualnej - upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim.Procesy poznawcze najlepiej rozwinięte: spostrzegawczość, analiza i synteza wzrokowa, wyobraźnia przestrzenna. Procesy poznawcze najsłabiej rozwinięte: myślenie logiczne, myślenie przyczynowo-skutkowe, myślenie przez analogię, operatywność myślenia na materiale arytmetycznym, niska operatywność słowna, zaburzona analiza i synteza słuchowa oraz słuch fonemowy, obniżona sprawność grafomotoryczna, jak również koordynacja wzrokowo -ruchowa.

Opóźniony rozwój mowy; zaburzenia artykulacji: lambdacyzm, rotacyzm, sygmatyzm głosek przedniojęzykowo-dziąsłowych i przedniojęzykowo-zębowych, kappacyzm, gammacyzm, kiganie, giganie. Dziecko ma trudności w zakresie rozumienia skomplikowanych, złożonych poleceń, nie rozpoznaje zdań nielogicznych, stosuje niepoprawne formy gramatyczne. Wykazuje również ubogi zasób słownictwa. Mowa spontaniczna przyjmuje formę wyrazów i zdań pojedynczych, budowane komunikaty są jednak niewyraźne, bełkotliwe, często niezrozumiałe dla odbiorcy. Podczas powtarzania pojawiają się: substytucje głosek, pomijanie końcówek fleksyjnych, upraszczanie grup spółgłoskowych, skracanie, pomijanie wyrazów w zdaniach. Uczennica posiada niski stopień sprawności narządów artykulacyjnych, krótką fazę wydychanego powietrza, zaburzony słuch fonemowy, nieopanowaną analizę i syntezę fonemową wyrazu. Z uwagi na przesunięcia zgryzowe (skłonność do przodozgryzu) została skierowana na konsultację ortodontyczną. Planowane formy pomocy psychologiczno – pedagogicznej dla dziecka:Zajęcia rewalidacyjne – 2 godz. w tygodniu;zajęcia logopedyczne – 1 godz. w tygodniu;zajęcia wspierające rozwój – 1 godz. w tygodniu;konsultacje i poradnictwo pedagoga szkolnego.

Zatwierdzone przez Dyrektora Szkoły formy pomocy psychologiczno – pedagogicznej:Zajęcia rewalidacyjne – 2 godz. w tygodniu;zajęcia logopedyczne – 1 godz. w tygodniu;zajęcia wspierające rozwój – 1 godz. w tygodniu;konsultacje i poradnictwo pedagoga szkolnego. Opracował Zespół ds. ucznia o specjalnych potrzebach w składzie:mgr M. S. – koordynatormgr E. K. – pedagogmgr M. Z. – psychologmgr A. J. – logopeda, oligofrenopedagogNauczyciele uczący:mgr T. K.mgr K. G.mgr U. N.

Kolejne zebrania Zespołu przybierają już kształt spotkań

superwizyjnych, które świetnie sprawdziły się w przypadku realizacji

programu „Szkoła dla wszystkich”. Służą one bowiem bieżącej analizie

funkcjonowania dydaktyczno-wychowawczego dziecka, określeniu jego

trudności, słabych, mocnych stron oraz wskazaniu konkretnych osiągnięć

czy sukcesów.

Pozwalają również dzięki wymianie doświadczeń wszystkich

członków Zespołu, a także wskazówkom rodziców monitorować postępy

dziecka w zakresie zdobywania wiedzy i poszczególnych umiejętności oraz

modyfikować w razie potrzeby metody pracy. Ponieważ IPET

opracowywany jest na dłuższy okres, niejednokrotnie zdarza się, że to, co

zostało założone na początku, nie sprawdza się i wymaga zmian. Spotkania

Zespołu utwierdzają nas zatem w przekonaniu, iż działania podejmowane

przez placówkę przynoszą pożądane rezultaty.

W spotkaniach Zespołu, co należy zaznaczyć, uczestniczą także

nauczyciele świetlicy, gdyż poza klasą szkolną dzieci niejednokrotnie

prezentują inne, odmienne zachowania.

Niezwykle istotnym ogniwem Zespołu jest rodzic, który stanowi

nieocenione źródło informacji, takich jak np. trudności w samodzielnym

odrabianiu prac domowych, problemy rodzinne, trudna sytuacja materialna,

kłopoty zdrowotne, konflikty rówieśnicze czy inne wiadomości mające

odzwierciedlenie w złym funkcjonowaniu ucznia na terenie szkoły lub w

jego złej kondycji psychicznej.

Partnerskie traktowanie rodzica sprzyja nie tylko wypracowaniu jednolitego

frontu oddziaływań na dziecko, ale również pozwala na budowanie

właściwych relacji pomiędzy placówką a opiekunami dziecka, co

niewątpliwie ma wpływ na pozytywny obraz postrzegania szkoły

w środowisku, dając poczucie bezpieczeństwa poprzez stworzenie

atmosfery wzajemnego zaufania.

Do zadań Zespołu należy również prowadzenie działań diagnostycznych dotyczących poszczególnych uczniów, w tym diagnozowanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych, a także wspieranie mocnych stron dzieci.W związku z powyższym na terenie placówki podejmujemy następujące działania:• przesiewowe badania logopedyczne uczniów klas pierwszych oraz pełna diagnoza występujących u konkretnego dziecka zaburzeń mowy;• obserwacja pedagogiczna uczniów klas pierwszych na podstawie arkusza wstępnego badania diagnostycznego opracowanego przez wyd. Edukacja Polska;• diagnoza wstępna dziecka rozpoczynającego naukę w klasie pierwszej kartami badania umiejętności opracowanymi przez wyd. WSiP;• pomiary pedagogiczne wśród uczniów klas pierwszych, mające na celu rozpoznawanie ryzyka wystąpienia specyficznych trudności w uczeniu się za pomocą testu „ Skala Ryzyka Dysleksji (SRD)” prof. M. Bogdanowicz oraz przy wykorzystaniu programu multimedialnego eduSensus Dysleksja;• przesiewowe badanie słuchu u uczniów klas pierwszych;• przesiewowe badanie uczniów klas czwartych pod kątem wystąpienia ryzyka dysortografii według testu Z. Saduś.

Trzeba nadmienić, iż w naszej szkole duży nacisk kładzie się nie

tylko na wszechstronne wspieranie uczniów z rozmaitymi dysfunkcjami czy

deficytami, ale również na rozwijanie indywidualnych zdolności i

zainteresowań dzieci szczególnie uzdolnionych.

Dwa razy w roku organizowana jest rada pedagogiczna, podczas której

wychowawcy poszczególnych klas drobiazgowo omawiają problemy

dydaktyczno-wychowawczo-opiekuńcze każdego ucznia, podając rodzaj

zajęć, w jakich dziecko uczestniczy oraz proponowane formy pomocy .

Dla wszystkich wychowanków posiadających opinie poradni

psychologiczno-pedagogicznych utworzone zostały Karty Indywidualnych

Potrzeb Ucznia (KIPU).

KARTA INDYWIDUALNYCH POTRZEB UCZNIA

IMIĘ I NAZWISKO UCZNIA O. W.

KLASA VI a

PESEL XX

NAZWA SZKOŁY Szkoła Podstawowa nr 52 im. Małego Powstańca w Częstochowie

DIAGNOZA WYNIKAJĄCA Z OPINII WYDANEJ PRZEZ

PORADNIĘ PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNĄ, W TYM

PORADNIĘ SPECJALISTYCZNĄ

Dysortografia, zaniżona samoocena, wzmożone napięcie emocjonalne pojawiające się w sytuacjach szkolnych.

INNE WAŻNE INFORMACJE O UCZNIU (stan zdrowia, sytuacja rodzinna,

rozpoznanie dokonane przez Zespół)

Wada wzroku (korekcja okularowa).

Dziewczynka wolno adaptuje się do nowych warunków zewnętrznych. Chętnie podejmuje powierzone zadania, jednak przy napotkaniu jakichkolwiek trudności wycofuje się. Jest systematyczna, obowiązkowa, wrażliwa, niepewna swoich możliwości. W sytuacjach zadaniowych występuje wzmożone napięcie emocjonalne, znacznie obniżające efektywność. Uczennica pracuje wówczas pochopnie, nie wykonuje korekty, ma problemy z przypominaniem sobie przyswojonego materiału. Podczas działań jest mało samodzielna, nie rozumie treści poleceń, oczekuje pomocy i stałego potwierdzania poprawności wykonanej pracy. Łatwo się rozprasza.

OBSZARY, W KTÓRYCH UCZEŃ POTRZEBUJE POMOCY

Doskonalenie techniki i tempa czytania, rozumienie treści czytanego tekstu, praktyczne utrwalanie reguł ortograficznych, wyrabianie „czujności” i świadomości ortograficznej, kształcenie techniki rozwiązywania zadań tekstowych, wzmacnianie poczucia własnej wartości

ZALECANE FORMY POMOCY (czas trwania, wymiar godzin)

Zajęcia „Ortograffiti” – 1 h tygodniowo w roku

szkolnym 2010/2011;zajęcia wyrównawcze z języka polskiego – 1 h

tygodniowo w roku szkolnym 2010/2011;zajęcia wyrównawcze z matematyki – 1 h tygodniowo

w roku szkolnym 2010/2011;zajęcia z psychologiem – 1 h co dwa tygodnie w roku

szkolnym 2010/2011.

Podpis Dyrektora Szkoły:

…………………………

UDZIELONE FORMY POMOCY

OCENA EFEKTYWNOŚCI UDZIELONEJ POMOCY

PROPONOWANE FORMY POMOCY PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ NA

KOLEJNYM ETAPIE EDUKACYJNYM

TERMINY SPOTKAŃ ZESPOŁU

PODPISY CZŁONKÓW ZESPOŁU

Na podstawie ustalonych przez Dyrektora form, sposobów i okresu

udzielania uczniowi pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz wymiaru

godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane, Zespół

opracowuje dla ucznia Plan Działań Wspierających (PDW).

Plan Działań Wspierających ( PDW )

Dane personalne ucznia/uczniów

S.A. Klasa II aWychowawca: p. I.R.

Cele do osiągnięcia w zakresie, w którym wymagana jest pomoc psychologiczno – pedagogiczna (cele edukacyjne, terapeutyczne, wychowawcze itp.)

Uczeń: - wykazuje sprawność aparatu oddechowego, fonacyjnego i artykulacyjnego;- prawidłowo artykułuje wszystkie dźwięki, zarówno w mowie kontrolowanej, jak i spontanicznej;- posiada umiejętność opowiadania i opisywania różnych sytuacji i zjawisk;- zdobywa nowe doświadczenia werbalne;- buduje zdania poprawne pod względem gramatycznym;- wykorzystuje posiadane zachowania werbalne w konkretnych sytuacjach społecznych;- pokonuje trudności w poprawnym czytaniu i pisaniu z wykorzystaniem zasad ortograficznych;- poprawnie wykonuje operacje matematyczne;- właściwie rozróżnia rozmaite zjawiska dźwiękowe; - systematycznie podejmuje pracę samokształceniową na terenie domu;- zna sposoby radzenia sobie w sytuacjach stresujących;- wzmacnia swoje poczucie wartości, odpowiedzialności i obowiązkowości.

Działania realizowane w ramach poszczególnych form i sposobów udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej

Formy pracy:- zajęcia logopedyczne – zał. nr 1 ( plan pracy);- zajęcia o charakterze korekcyjno – kompensacyjnym „ ORTOGRAFFITI Z BRATKIEM”- zał. nr 2 (plan zajęć);- zajęcia dydaktyczno – wyrównawcze.

Metody pracy

- Pokaz i wyjaśnianie ułożenia narządów artykulacyjnych;- uczulanie miejsc artykulacji;- kontrola wzrokowo – dotykowa i czucia skórnego;- metoda substytucyjna Seemana wraz z jej różnymi modyfikacjami;- zabawy wspomagające rozwój dziecka autorstwa M. Bogdanowicz;- metoda Dennisona;- metody aktywizujące;- pedagogika zabawy;- gry dydaktyczne.

Działania wspierające rodziców Zakres współdziałania szkoły z instytucjami zewnętrznymi

Indywidualne spotkania z wychowawcą i Zespołem Wspierającym na terenie Szkoły Podstawowej nr 52 im. Małego Powstańca w Częstochowie.

- Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna nr 1 w Częstochowie;- Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi.

Podpisy osób opracowujących PDW Podpis dyrektora

Karty Indywidualnych Potrzeb Ucznia oraz Plany Działań Wspierających tworzone są również dla dzieci nieposiadających opinii, ale wykazujących szczególne uzdolnienia.

Po całorocznej realizacji indywidualnego programu nauczania opracowywano raporty, obecnie dokonujemy ewaluacji IPET-ów.

Jednym z ciekawszych wariantów ewaluacji, poza dokumentem

opracowanym przez Zespół, jest prezentacja mocnych stron ucznia

wykazującego różne rodzaje i stopnie niepełnosprawności, zaburzenia czy

dysfunkcje rozwojowe lub wreszcie dziecka mogącego poszczycić się

szczególnymi uzdolnieniami. Prezentacja ta przybiera rozmaite formy, np.:

galerie korytarzowe, wystawy hobbystów w świetlicy szkolnej bądź

podczas festynów rodzinnych, występy artystyczne, przedstawienia

teatralne, kiermasze, a nawet aukcje prac.

Korzyści płynące z nowej formy organizacji pomocy psychologiczno –Korzyści płynące z nowej formy organizacji pomocy psychologiczno –pedagogicznej:pedagogicznej:

• Podejmowanie działań interdyscyplinarnych mających na celu wszechstronny rozwój ucznia i wspieranie go w pokonywaniu posiadanych zaburzeń, deficytów czy trudności.

• Aktywne włączenie rodzica w proces dydaktyczny oraz zwiększenie jego roli w zakresie opanowania przez dziecko określonych wiadomości i umiejętności, pozwalających na osiągnięcie sukcesu edukacyjnego.

• Położenie nacisku na pracę zespołową, wymianę doświadczeń i wzrost poczucia odpowiedzialności nauczycieli za dostosowanie form i metod pracy do możliwości psychofizycznych uczniów oraz rozwijanie ich indywidualnych zainteresowań czy zdolności.

• Mniejsza liczba tworzonych dokumentów.

• Szybkie rozpoznanie potrzeb poszczególnych uczniów i wspólne wypracowanie jednolitego frontu oddziaływania na dziecko.

• Indywidualizacja procesu nauczania.

• Dokonanie przez nauczycieli modyfikacji procesu dydaktycznego: zadawanie uczniom pytań wspomagających nabywanie wiadomości i umiejętności, unikanie zadawania pytań zamkniętych, stwarzanie możliwości udzielenia odpowiedzi na pytanie wszystkim uczniom, wydłużenie czasu oczekiwania na odpowiedź, kształtowanie wśród dzieci poczucia odpowiedzialności za proces uczenia się, stawianie wyzwań, budowanie atmosfery bezpieczeństwa i współpracy, umożliwienie uczniom poprawy wykonanego zadania i wskazanie sposobu jego korekcji (ocenianie kształtujące).

• Przygotowanie uczniów do samooceny i oceny koleżeńskiej oraz pomoc w wybraniu własnych, optymalnych strategii „uczenia się”.