Paul Cleave - Avcı

8/16/2019 Paul Cleave - Avcı

1/364

KRMZ


2/364


3/364

KRMZ


4/364

KRMZ


5/364


6/364

AVCI

yüzden Christchurch'ün bazı iyi insanları benim de aynı onun

gibi olup olmayacağımı merak ediyordu. Babam o kadar ustaca

davranmıştı ki hiç kimse Christchurch'te bir seri katil olduğunu

anlamamıştı. Babam bu gerçeği reklam etmemiş, büyük bir pislik

çıkarmadan sadece işini yapmış, cesetler bazen bulunmuş, bazen

bulu nam am ış , bulunmayanlar da hiç ra por ed il me mi şt i. Ba ba m

bi zi seven, b i z i m iç in her şeyi yap an bir ail e ad am ıy dı . Anneme,

bana ya da kı z ka rd eş im e bir kere bil e el ka ld ır ma mı ş; eve ekmek getirmek ve onun büyürken sahip olduğu hayattan daha iyi

hayatlarımız olması için çok çalışmıştı. İçindeki canavar eve asla

gelmemiş, öldürdüklerinin kanı ve etiyle birl ikt e karanlıkta kalmıştı

ama babam bazen -en azından itiraf ettiği on bir seferde- dışarı

çıkıp canavarla buluşmuştu. O anlarda babam değildi, başka bir

şeydi. Ne olduğunu hiç sormadım. Başta soramadım. Başta onu

görmeme iz in ver ilm edi , sonra ken di kararlarımı verebileceğim

yaşa geldiğimde de ben istemedim.

Dava başladığında ben on yaşındaydım. Bir sirk gib iy di etra

fım. Annem hâlâ hayattaydı ama ablam ve ben büyük mücadele

ver iyo rdu k. An ne m ayıkken bize hep bağırıyor, sarhoşken ağlı

yo rd u ve o anda bu ik i du ru m un hangisi geçerliyse öteki hal ini

diliyorduk. Kısa süre içinde haplar ve içki etkisini göstermeye

ba şl ad ı ama on un istediği ka da r hızlı b ir şeki lde deği l. Bunl ar

etki etmeyince jilet kullandı. Ne kadar süre kan kaybettiğini bil

miyorum. Onu bulduğumuzda belki de hâlâ hayattaydı. Ablamın

elin i tu tt um , artık bağrışlan ve ağlamaları bitmiş olan annemin

solgun bede nini seyrettik.

Annemin ailesi bizi istemiyordu ama babamın ailesi bizi

aldı. Okuldaki çocuklar benimle dalga geçiyor, beni dövüyor,

haftada en az bir kez çantamı çalıp tuvalete falan sokuyorlardı.

Psikiyatrlar birkaç ayda bir testler ve sorularla birlikte geliyor

lardı. Fotoğrafım ara sıra gazetede çıkıyordu. Gazetede görünme

. 6 .

KRMZ


7/364

PAUL CLEAVE

sıklığım azalmaya başlasa da hâlâ aynı fotoğraf kullanılıyordu.

Neredeyse ünlü olmuştum. Ayrıca bir seri katilin oğluydum - ve

Christchurch'teki iyi insanlardan bazıları benim onun adımlarınıtakip edeceğimi düşünüyordu.

Ablam Belinda babamın kurbanlarının yolundan gitti. On

dört yaşında para için erkeklerle yatmaya başladı. On altı ya

şında bağımlı olmuştu: ucuz olan sıvıları alıp damarlarına zerk

edi yor du. On dokuzu na gelmeden öldü. Ailem den geriye bir tek

be n ka ld ım - ba ba mı n ca na va rı hepsin i almışt ı.

Tabii ki küçük Eddie büyüdü, artık benim de bir ailem var.

Bir karım. Bir çocuğum. Tanıştıktan kısa bir süre sonra karıma

kim olduğumu anlatmıştım. Başta bu onu korkutmuştu. Neyse ki ben i ta nı ma ya ba şl adı. Beni m iç imde canavar ol ma dı ğı nı gö rdü.

Bazıları babamdaki şeyin gen olduğunu ve onu bana aktar

dığına inanıyordu. "Bu insanlar benim de kan adamı olacağıma

inanıyor," diyerek yolcu koltuğunda yana devrilmiş, kanı kol

tuğa sızan kadına baktım. "Aynı kanın ikimizin damarlarında da

dolaştığını düşünüyorlar. Yanılıyorlar," dedim ve arabayı saatte

seksen mil hızla duvara sürdüm.

KRMZ


8/364

Y E D İ GÜ N ÖN C E

KRMZ


9/364

Noe l tatili nden önceki cuma sabahı beni uyandıran alarm saatinin

sesi, özel efektler bütçesinin prodüksiyon şirketinin masrafını

yüz papel artırdığı eski bir bi li mk ur gu f il mi nd ek i lazer ateşinin

sesine benz iyo rdu . Gözlerimi yarıya kadar açmayı başardım. Yıllardır içki içmememe rağmen akşamdan kalma gibiydim. Uzanıp

alarmı kapattım, Jodie beni arkamdan dürttüğünde neredeyse

tekrar uykuya dalıyordum. Noel Baba bu yıl bana hiç gürültü

çıkarmayan bir saat getirse iy i olu rd u.

"Kalkmak zorundasın," dedi Jodie.

Sözlerine odaklanmam birkaç saniye sürdükten sonra bu söz

lerin de benimle birlikte karanlık uyku deliğine süzülmelerine

izin verdim. "İstemiyorum," dedim.

"Zorundasın. Kalkıp beni yat aktan sürüklemek senin görevin."

"Sıranın sende olduğunu sanıyordum." Ona doğru döndüm.

Perdelerin arkasındaki güneş çok parlaktı, ışık huzmeleri tavana

yansıyordu. Onları görmemek için gözlerimi kapadım. Gözlerimi

sıkıca yumup yeniden geceymiş gibi yaptım. "Beş dakika daha.

Söz veriyorum."

"Alarmı ilk kapattığın beş dakika önce de aynı şeyi söyle

miştin."

"İlk sefer mi vardı?""Hadi. Bugün cuma. Önümüzde bir hafta sonu var."

. 11 .

KRMZ


10/364

AVCI

"Noel geldi," dedim. "Önümüzde iki hafta var."

"Henüz değil," diye hatırlatıp beni tekrar itti.

Yatağın kenarına oturup on saniye esnedikten sonra ellerini

tutup onu da kaldırmaya çalıştım. Bu yataktan kalkma kâbusunu

tek başıma yaşamak istem iyo rdu m. Örtülerin altına gir ip kıkır

dadı. Sam odaya girdi ve o da gülmeye başladı.

"Annem hayalet olmuş," deyip annesinin üstüne atladı.

Örtülerin altından bir "ıhh" sesi geldi, ardından biraz daha

kıkırtı. Onları bırakıp duşa girdim. Sıcak su beni kendime ge

tirdi. İşim neredeyse bitmiş ve tıraşın yarısına gelmişken Jodie

yanıma girdi.

"Sadece dört iş günü daha," dedi esneyerek.

"Bil iyorum."

"Neredeyse hafta sonu geldi. Sonra üç gün daha var. Hatta

o kadar bile değil. Son gün en kısasıdır."

"Toplamayı biliyor gibisin.""Bu mesleki bir ikramiye."

Mesleki ikramiye Jodie'nin muhasebeci olmasından kaynak

lanıyordu. Bir muhasebeciyle evli olmak dünyanın sonu değildi

ama muhtemelen bunun nedeni benim de muhasebeci olmamdı.

Tabii ki bu yüzden tanışmıştık. Muhasebeciler hakkında binlerce

fıkra vardır ve biz im ilişkimiz de bu klişelere katkıda bulu nab ili r

- bi lmiyorum.

Jodie pe ng ue n şe kl inde ki ban yo radyosunu açtı . Bi r yüzg e

cini oynayıp düzgün bir kanal buldu. Öteki yüzgeciyle de sesiayarladı. Paul Simon'ın sevgiliyi bırakmanın elli yolunu anlatan

şarkısını onun la birli kt e söylemeye başladı. İçimdeki muhasebeci

Paul Simon'ın bu rakama nereden ulaştığını, kaç tanesini denedi

ğini merak ett i. Babamın, sevg ilile rini terk etmek için kendine ait

. 12 .

KRMZ


11/364

PAUL CLEAVE

yollan vardı -eminim bunlar Paul Simon'ın hiç hesaba katmadığı

yollardı- bileğini kestim, Chris. Jodie şarkının bütün sözlerini bil

mi yo rd u ve boşlukları yüksek mırıltılarla do ld ur uy or du .

Gi yi ni p salona gi tt im . Oyuncakla r ve kita plar yere saçılmıştı.

Televizyonda gey görünümlü çizgi film karakterleri dans ediyordu.

Sam televizyon seyrederken ödevini yapıyor, ev ödevinin yalnızca

pastel boya ve keçeli kalemlerle -bir sürü renkli pislik yapan

b ir sü rü renkli şeyle- ya pı ldığ ı bu hassas yaşt a aynı anda pe k

çok iş yapma becerisini geliştiriyordu. Salon küçüktü, özellikle

de Noel ağacı bütün bir köşeyi kaplarken. Bütün ev sıkış tepiş

olmuştu. Bu yüzden yeni bir ev alıyorduk. Bugün Sam'in ocak

sonuna kadar okuldaki son günüydü ve kafeini yeni keşfetmiş

bir çocuk gibi da vr an ıy or du .

Perdeleri açtım, oturma odasına ve mutfağa dolan gün ışığı

bü tü n me ta l yü ze yl er de n ya ns ıy ıp gü ne şi n bi tişi ktek i kom şum

kadar yakın görünmesine neden oldu. Sokakta sıralanan kavak

ağaçları sıcağa yenilmiş, yanan yaprakları sarkmış, güneşin iyice

hırpaladığı ön bahçeler kahverengiye dönmüştü. Klimalar aşırıçalışıyor, dış dünyayla içeriyi on dereceyle birbirinden ayırıyordu.

Sam'in tatili yedi saat sonra başlıyordu. Onun heyecan seviyesi

yüksekti, benim de stres seviyem; Jodie'ninkiyse her ikisi birden.

Em in im ev in içinde bir peri yaşıyordu; geceleri gelip hiçbir yerde

düz bir çizgi kalmaması için elinden geleni yapıyordu.

Kahve kokusu alarak mutfağa girdim. Mutfağımız çoğu ellili

yıllarda modayken şimdi yeniden moda olan, hepsi paslanmaz

çelikten ve bol kıvrımlardan oluşan modern aletlerle doluydu.

Sam'e bir kâse mısır gevreği doldurdum, yemeye başladı. Benikinci kızarmış ekmeğimi yerken Jodie salona girdi. Omuzlarına

dökülen koy u renk saçları hâlâ neml iy di , teni ise vücut şampuanı

kokuyordu. Eğilip beni yanağımdan öptü, kızarmış ekmeğimin

geri kalanını çaldı.

13

KRMZ


12/364

AVCI

"Öpücüğün karşılığı," diye fısıldayıp göz kırptı.

"Krep yapmalıydım. Sana çok daha pahalıya patlardı."

Ked imi z Mog o, Jodie'nin ayaklarının altında dolaşıp masaya

atladı, bana baktı. Mogo fazla kişilikli ve sabırsız bir tekir kediydi.

Bazen onun da yıllar önce babamın sahip olduğu düşünceleri

paylaştığını düşünüyordum. Ben ona yemek verdiğimde asla

yemez, onunla ilgile nmes i için hep Jodie'yi bekl erdi. Hiç ben im

etrafımda dolaşmaz ya da onu okşamamı istemezdi -ama zatenhiçbir ked i bana yaklaş mazdı- bende kedi ler in hoşlanmadığı bir

şey vardı. Köpeklerin de.

Kahvaltıyı bitirip eşyalarımızı topladık. Jodie evrak çantasını,

Sam sırt çantasını, ben omuz çantamı aldım. Gitme zamanı gel

mişti. Saat 8:30'du. Paul Simon şarkısı kafamda çalmaya devam

edi yor du . Dışarı çıkmak ısıdan bir duva ra yürümek gi biy di. Sam'i

okula bırakma sırası Jodie'deydi. Öpüşmeler, kucaklaşmaların

ardından herkes arabasına bindi, motorlar çalıştı, ayrı yönlere

doğru yola koyulduk. Arabamın içi fırın gibiydi. Çocuklarınıokula gönderen komşular bize el salladı. Bazı komşular hava

iyice ısınmadan yürüyüşe çıkmış, bazıları bahçede uğraşıyordu.

Mahalled eki evlerin önünde belediyenin koyduğu geri dönüşüm

çöp kutuları vardı. Sokaklarda sıralanan sarı kapaklı yeşil çöp

kutuları haftalık boşaltıma hazırdı. Kasabaya giderken yolun

kenarında minibüsler gördüm - insanlar şezlonglara oturmuş

dergi okuyup Noel ağacı ve zambağı satıyordu.

Şehir merkezi banliyölerden devasa bir ku tu oluşturan dört uz un

bulvarla ayrı lıyordu. Bu k u tu n u n iç inde uza na n pa ra le l c addelersatranç tahtası tarzında yapılmış, aralarında yükselen binal ar ik i

tip te n biri ne gi ri yo rd u; yüzyıl önce inşa edile n çirkin binalar ve o

zamandan beri inşa edilen daha az çirkin binalar. Manzara alınıp

Sherlock Holmes kitaplarına konabili r, bu nu Holm es'ün kendi si

. 14.

KRMZ


13/364

PAUL CLEAVE

hariç kimse fark etmezdi. O da Baker Street'in neden birdenbire

yankesicilerin ve eroin bağımlılarının oyalanma yerinden çete

üyelerinin ve tinerci yerine dönüştüğünü merak ederdi.

Noel yaklaştıkça şehirde araba kullanma rutini normalin

dışına çıkıyordu. Trafik dünden daha yoğundu ama yarından

daha rahattı. Kasabanın köşelerinde sabahın erken saatinde işe

başlamış -ya da gece aşır ı derecede geç saatlere kadar ça lı şa n-

bi rk aç fahişe va rdı; ön leri nden ge çe rk en yü zl er in de sahte gü

lümsemeler, uzun gecenin ardından bozulmuş makyajları, egzoz

kokan kısa giysileri ve cansız gözleriyle beni izliyorlardı. Saba

hın bu saatinde kimsenin durup bu fahişelerden birini aldığını

görmemiştim - bu Zombi filminden fırlamış birini becermek gibi

bir şey olurdu. Fahişelerin tatil ya pıp ya pmadığın ı, Noel ' in on

lar için mutlu zamanlar olup olmadığını, eve gidip Noel Baba

şapkası takıp Noel şarkıları dinleyip dinlemediklerini, süsleme

yapıp yapmadıklarını merak et tim .

Radyoyu açıp dört kanal geçtim, DJTerin son yirmi yıldır

anlattığı eskimiş seks fıkralarına gülmeyen bir çift DJ bulana kadarkanalları dolaştım. Bulduğum kanal sıcaklığın şimdiden yirmi

yedi derece olduğunu ve daha da ısınacağını söylüyordu. Kanal,

su kesintilerinin yaklaştığını, küresel ısınmanın yakın olduğunu,

Noel'e sadece yedi gün kaldığını da söyledi.

Yolda neredeyse bütün kırmızı ışıklara rastladım. Sıcaklık

yükselirken insanlar arabalarında oturup pişiyordu. Bütün o

Christch urch Noe l'ine has traf ik öfkesinden kurtulmayı başarıp

yirmi beş dakika sonra katlı otoparka ulaştım. Katlar arasında

kıvrılarak yükselen, bazı şoförlerin benden daha yavaş çıktığı, ba zı larını n yarış p ist i g ibi gö rd üğü ram palardan sek iz in ci ka ta

çıküm. Merdiven lerden aşağı inip ter içinde kaldım. Merdiv enle rin

dibinde Henry adındaki evsiz adama rastladım. Ona birkaç papel

verince benim bir aziz olduğumu söyledi. Henry'nin elinde bir

. 15.

KRMZ


14/364

AVCI

İncil vardı. Belki de böyle şeyleri gerçekten görebiliyordu veya

bu n un ne de ni öteki el indeki ucu z votk ay dı . Ora dan iş ye ri me

yalnızca iki dakika vardı. Yollar önlerindeki güne teslim olmuş

nemrut suratlı insanlarla doluydu. Kimileri ofis binalarında, ki

mileri dükkânlarda, kimileri de parklardaki bankların altlarında

uy uy or du . Bazıları Noe l'i bekl iyo rdu , bazıları heyecanlıydı, ba

zıları muhtemelen Noel'in yaklaştığının farkında bile değildi.

Güneş tırmanmaya devam ediyordu. Gökyüzü masmaviydi. Buyıl bulut görmeyeceğimiz hissi boğucuydu.

Muhasebe firmasında neredeyse elli kişi çalışıyordu ve şehir

deki daha büyük ve kesinlikle daha pahalı firmalardan biriydi.

Kulağa önemli gelen ortak isimleriyle -Good vvin, Devre ux&Bar clay-

ve şehre yukarıdan bakan kolayca görünür mevkisiyle prestiji

daha belirgin hale geliyordu. Burası daha modern görünümlü

Christchurch binalarından biriydi. Binada ayrıca avukatlar ve

sigorta firmaları yer alıyordu. Şirketimiz on beş katın son üçünü

kaplıyordu, binad aki en büyük şirket biz im ki yd i. K limala r girişe

soğuk hava üflüyordu, insanlar asansörün önünde kuyruk ol

muştu. Havanın ağırlaştığı merdivenlerden çıkmayı tercih edip

bir az da ha ter ledim.

Ben on üçüncü katta çalışıyordum. Buranın manzarası üst

kattaki patronlarınki kadar iyi değildi ama aşağıdaki avukat-

larınkinden daha iyiydi. Katıma ulaştıktan sonra birkaç kişiyle

merhabalaştım. Yılın bu zamanında bu iş daha uzun sürüyordu

çünkü insanlar başkalarının Noel'de ne yaptığını çok merak edi

yordu. En çok soranlar da en büyük planları olanlardı.

Çoğumuz kendi odamız olduğu için şanslıydık, çok az kişi

böl med e çalışı yo rdu. Ben şa nslı lardan b i r i y d i m , üstelik odam

koridorun sonunda olduğu için fazla trafik olmuyordu. Burada

vergilerle uğraşıyordum, insanlarla değil. Çantamı masama koyup

sandalyeme oturdum, nemlenen gömleğimi çekiştirdim. Odam

. 16.

KRMZ


15/364

PAUL CLEAVE

yalnızca bir masa ve iki tarafına birer kişi alacak büyüklükteydi.

Bütün kattaki boş duvarların çoğu anne babaların getirdiği ço

cuklarının çizimleriyle doluydu -mor Noel ağaçları, yedi bacaklı

köpekler bize buradan başka bir yerde olmayı tercih ettiğimizi

hatırlatıyordu- benim odam da aynı durumdaydı. Üzerinde ça

lıştığım dosyaya dalmadan önce biraz rahatlamak için Sam'in

yaptığı birkaç resme baktım. Bir şişe suyu firması olan McClintosh

Spring Water bizim firmayı tutmuştu, onlar için vergi indirim

lerini araştırıyorduk. Bu şirket geçen yıl reklam kampanyasında

İsa'nın resmini kullanıp bir sürü para kazanmıştı.

12:30'da öğle yemeği için The Strip adındaki kafenin önünde

Jodie'yle bu lu şt um . Bu kaf e/bar gecel eri gece ku lübü ol ar ak çalı

şıyor, masaları yola taşıyordu. Bana şimdi "efendim" diyorlardı

çünkü otuz yaşındaydım ama buraya gece gelsem çok yaşlıyım

diye içeri almazlardı. Kafelerin yüzde doksanı do lu yd u. Bazı in

sanlar güneşte kızarıyor, bazıları devasa şemsiyelerin gölgelerinde

otur uyor , yemek ve parfüm kokusu havayı ağırlaştınyordu. Garson

kızlar dar siyah tişörtler giymişlerdi. Çoğu saçlarını atkuyruğuylageride toplamıştı, yürüdükçe atkuyrukları hopluyordu. Yolun

diğer tarafındaki Avon Nehri neredeyse hareketsizdi, durgun

nehir yosunlarının ve karın üstü yüzen ölü yılan balıklarının

kok usu sine kleri çekiyordu.

Yemek yerken konuşuyorduk ama tek konumuz satın al

maya çalıştığımız evd i. Jodie ta vu kl u salatasını did ik li yo rd u fakat

muhtemelen tavuk sadece salatanın adında vardı, içinde hiç et

görünmüyordu. Ben bir tabak nacho yedim. Harika olmasa da

fena değildi ama fiyatı sanki şehrin en iyisiymiş gibiydi. Belki

dar tişörtlü garsonları seyrettiğimiz için prim ödüyorduk.

Yeni evde benim bilardo masası koyabileceğim büyüklükte

bo ş bir oda va rdı. Jodie de ae robi k ek ip ma nı is t iyordu. Muhte

melen ikisini de kullanamayacaktık ama şu anda en eğlenceli

17

KRMZ


16/364

AVCI

kısmı hayal etmekti. Yeni ev Sam için de heyecan vericiydi. Ama

ondan önce Noel heyecanını atlatmamız gerekiyordu. Sam Noel

için harika bir yaştaydı - Noel Baba'ya hâlâ inanıyordu.

Garson ikimizin de ağzı doluyken gelip yemeklerin nasıl

olduğunu sordu, ik im iz de cevap veremedik. Bu nu iyi ye alamet

olarak görüp sonraki masaya geçti. Saat bir civarında sıcaklık ne

redeyse otuz beş dereceyi bulmuştu. Garson kız sıcaktan erimek,

şemsiyeler de alev almak üzereymiş gibi görünüyordu. Hesabı

ödedik, garson bize lanetli gibi gülümsedi.

Bankaya yalnızca beş dakika mesafedeydik. Yolun bir tarafı

gölge ve serin, diğer tarafı neredeyse akkor sıcaktı. Yollar erimiş

çikletlerle ve kaykay yapan çocuklarla kaplıydı. Çocukların üze

rindeki bol giysiler ve kapüşonlar bugünlerde çocukların bayıldığı

ve giysi tasarımcılarının milyonlar kazandığı tecavüzcü imajını

mükemm el hale getir iyo rdu . Kapüşonlarını çıkarmaları için hava

nın daha ne kadar ısınması gerektiğini merak ediyordum. Birkaç

yüz metrede bir balinaları kurtar mak , çevreyi koru mak , dünya

daki açlık sorununu çözmek için bizi imza vermeye ikna etmeyeçalışan insanlar tarafından du rd ur ul uy or du k. Sokak lambalarına

ve binalara teller asılmış, Noel ağaçları süslenmiş, vitrinlerin ze

minlerine yapay kar atılmış ve her yere plastik Noel BabaTar

ile ren geyikleri konmuştu. İnsanlar öğle yemeği molalarında

bir dü kk ân a gire bilm ek için ko şt ur up duruyor , bazıları he di ye

paketlerini taşıyor, bazıları yüzlerinde kaybolmuş ifadelerle do

laşıp dur uyo rdu .

Banka binası şehrin ortasında birdenbire bitmişti. Giriş ka

tında halka açık bankanın olduğu yüksek binanın üst katlarında

ne olduğunu kimse bilmiyordu. İçeride klima, elli kadar saksı

bi tkisi ve durmadan saatine ba kan bir gü ve nl ik görevl isi vardı.

Erken gelmiştik. Zaman geçirmek için bir grup rahat sandalyeye

yönlendirildik. Kimse bize içecek bir şey teklif etmedi. Yanımız-

. 18.

KRMZ


17/364

PAUL CLEAVE

daki duvarda banka broşürleriyle dolu bir raf ve faiz oranlarını

gösteren reklam posterleri vardı. Yeni evleri, yeni çocukları, ko

caman gülümsemeleri olan genç aileler seçilen imajdı. Bunun

benim için bir sa kı nc as ı y ok tu . A m a bir po st er i gö rdük ten sonr a

ba kı la ca k fazla bir şey yok tu: da ha fazla fa iz oranı pak etl eri ve

mor^ge'larının kölesi olduğu için sevinen insanların gülümse

meleri görünüyordu sadece. Her yerde yüzdelik sembolleri vardı.

Derken, saat b i r i on üç geçe -mortgage danışmanıyla olan

randevumuza iki dakika kala- tüfekli altı adam sakin bir şekilde

ban kad an içeri g i r d i .

19.

KRMZ


18/364

Suç artıyordu. Aile içi taciz, masum yayalara çarpan genç yarışçılar,

çalıp öldüren insanlar - bu Christchurch için normaldi, sıradan

şehirlerde olan sıradan olaylar. Her istatistik gib i, enflasy on gib i,

yaşam giderleri gib i suç da petrol fiyatlarıyla, gayri men kul piy a-sasıyla birlikte yükselip azalıyordu. Aynı şey cinayet oranı için

de geçerliydi - bir grafik üzerinde çizilip gösterilebilirdi ama o

da diğer suçlarla aynı çizgide ilerliyordu.

Ama bu. . .

Bunun ne olduğundan bile emin değildi o.

Müfettiş Schroder arabayı durdurdu. Sokağın girişini kapatan

iki işaretsiz polis arabası vardı ama cesedi yine de görebiliyordu.

Dedektif Landry arabalardan birine yaslanmış, adli tabip mümkün

olduğunca el hareketleri ve sözcüklerle ayrıntıları anlatırken not

lar alıyor, ara sıra durup eline öksürüyordu. Schroder arabadan

inip oraya doğru yürüdü.

"Felaket bir gösteri, Cari," dedi Landry.

"Ve benim de gelip bakmak isteyeceğimi düşündün."

"Tabii ki . Temiz hava iy i gelir de di m. "

"Ne temiz hava ama. Kırk derece falan olmalı."

"Bunlar kuzeybatı rüzgârları, ne olduğunu bil mi yo ru m ama

de liy i daha da del irt iyo r," diy e iç çekti adli tabip Sheldon. Gözlü-

. 2 1 .

KRMZ


19/364

AVCI

günü çıkarıp gömleğin ucuna sildi. "Sözlerimi küçümsemeyin,"

diye ekledi. "Bu işi çok uzun zamandır yapıyorum."

"Elimizde ne var?" diye sordu Schroder sokağa girerek. Ceset,

direksiyondayken gördüğünden daha iyi görünmüyordu. Landry

ve adli tabip onu takip etti.

Ölen adamın etrafında bir kan birikintisi oluşmuştu. Kanın

çevre uzunluğu bir metreyi bulduğu için Schroder'ın olay yerini

bo zm ad an geçmesi müm kün değildi; ka nı n üstündeki diğer ayakizleri Sheldon'a aitti. Kurbanın uzuvları çarpılmıştı, özellikle de

ba ca kl ar ı - sol bac ağ ı öne doğr u bü kül müş, diz ekle min de bir

yerler kırılmış, böylece ayak bileği kasıklara doğru kıvrılmıştı.

Ad am a üç tane vantu z takılmıştı; birer tane ellerine, üçüncü sü

sağ dizine. Dördüncüsü cesedin yarım metre uzağındaydı, onun

kayışı adam düşerken kopmuştu.

Sokak caddeden daha serin ve gölgeliydi ama on katlı bina

nın en üstteki dokuz katı direkt güneş ışığı alıyordu. Sokak bu

sıcakta bile küf kokuyordu. Duvarlardan birine geri dönüşüm

kutuları sıralanmıştı, diğerinde kırık tahta paletler ve mukavva

kutular yığılıydı. Christchurch sokakları her zaman bir şeylerle

dolu olurdu - ama normalde cesetlerle değil. Schroder yukarı ba

karken parlak yansımaya karşı gözlerini kıstı, sonra ölen adamın

yüzüne baktı. Vegas tarzı Elvis favorileri olan adamın ezilmiş

yüz hatlarından ve başındaki yaralardan asfalta kan sızıyordu.

"Sana bir gösteri olduğunu söylemiştim," dedi Landry.

"Batman'i bir örtüye sarıp morga götürmekten başka yapılacak

bir şey y ok . "

"Daha çok Örümcek Adam olmaya çalışmış gibi."

"İki şekilde de üzerinde bir trençkot dışında bir şey olmaması

bi ze onun tam bir pis l ik ol du ğu nu sö yl üy or ."

"Olabilir."

. 2 2 .

KRMZ


20/364

PAUL CLEAVE

"Bu da ne demek? Bana kalırsa birisine tecavüz etmeye gidi

yo rd u, " de di Landry. "B öyle giyinmiş - herhalde bedava kabl olu

televizyon seyretmeye çalışmıyordu. Bence hak ettiğini bulmuş."

Schroder başını salladı. Yine de birisinin evini gizlice gözet

lemeye çalışıyorsa bile bunun daha kolay yolları vardı.

Medya minibüsleri aynı anda olay yerine gelince hepsi dönüp

ba kt ı. Ka mera man ve muhabirler aş ağıya at ladı , yak la şm ak iç in

bar iyer lerin et ra fı nd an dolaşt ıla r. Polis me mu rl ar ı onlar ı ge ri yeit ti . Kameralar omuzlara kaldırılırken merceklerind en güneş ışığı

yansıyordu.

"Ve gösteriye seyirciler de geliyor," dedi Landry.

"Üzerini örtmeliyiz," dedi Schroder etraflarındaki diğer yüksek

bi na lara baka rak. Landry h aklıy dı , bu tam bir gösteriydi. İnsanlar

pencerelerde dikilmiş, heyecanlı ifadelerle aşağıya bakıp adamı

işaret ediyordu. Gazeteciler ölen adamın mahremiyetini daha iyi

ihlal edebilecekleri avantajlı noktalar bulmak için etraftaki binaları

inceliyorlardı. Bir polis memuru gelip cesedin üzerini örtmeye ba şl ad ı. Beyaz ka nv as kum aş ma nz ar ay ı gözl er den sa kl ıyor du .

Ama kanın hepsi kurumadığı için bir kısmını kumaş emiyordu.

"Ceplerinde bir şey var mı?" diye sordu Schroder.

"Hiçbir şey yok."

"Benim işim bitti," dedi Sheldon. "Olanlar çok açık ama onu

morga götürdükten sonra daha fazla şey öğreneceğim. Böyle pa

ralandığına göre çok yukarıdan düşmüş olmalı."

"Ben o kadar emin değilim," dedi Schroder. "Bütün bunlar...

mantıksız bir şeyler var."

Landry ve Sheldon cesede, binaya, sonra yeniden cesede,

sonra Schroder'a baktı. "Biraz ayrıntı vermek ister misin Cari?

Biz neyi atlıyoruz? Ellerine emme vantuzları bağlı olan, neredeyse

.23

KRMZ


21/364

AVCI

tamamen çıplak bir adam yüzlerce penceresi olan bir binanın

dibinde bulunuyor, bunun nesi mantıksız?"

"Anlamıyorum," dedi Schroder. "Yani sırf pencerelerden

içeri bakmak için çok büyük bir zahmete girmiş. Sorun şu ki

ne kadar çaba gösterirse göstersin bir işe yaramazdı. Bu emme

vantuzları sadece bir mit. Binaya böyle tırmanamazsm. Bunu

yapmak mümkün değil."

Schroder ışığı azaltmak için geri çekildi, binanın yan tarafına

ba kt ı. Hiçbir ka tt a balkon yok tu .

"Bütün bunlar da daha yukarıdan tırmanmaya başladığını

gösteriyor. Belki burada bir dairesi vardır," dedi Landr y. "Altıncı

ya da yedinci kattan tırmanmaya başladı ve altıncı ya da yedinci

kattan düştü. Hadi Cari, seni buraya bizi salak gibi gösteresin

diye çağırmadık, burada bir suç yok."

"Eğer bir suç yoksa beni neden çağırdın?"

Landry omuzlarını geriye itti, konuşurken alnında bir damar

çıktı ve zonklamay a başladı. "İlk kez ku rba n hak eden bi ri olmuş.İlk kez kurban yanlış bir adama gülümsediği için doğranan bir

kız değil. Hadi Cari, bunu kaç kez gördük, ha? Ve bu kez, iyi

adamlar puan aldı."

"Neden onu daha önce başka biri bulmamış?" diye sordu

Schroder.

"Sokağın başına bir araba park etmiş, manzarayı kapamış.

Araba kiracılardan birine ait. Normalde geceleri oraya park edi

yormuş. Yarım saat önce arabayı almaya gelmiş."

"Ölüm saati on iki civarı," dedi Sheldon.

"Söyle bana, dün gece tırmanmak için dışarıya çıktığında,

sence penceresini kapamış mıdır?"

"Ne?" diye sordu Landry.

. 24.

KRMZ


22/364

PAUL CLEAVE

"Camların hiçbiri açık değil."

Hepsi binanın yan tarafını inceledi. "Kurbanın camdan çık

tıktan sonra camı arkasından kapamaya çalışması mümkün değil.

Emme vantuzları işe yaramamaya başladığında bir metreden fazla

gitmiş olamaz."

"Kah rets in," dedi Land ry. Cebinden bir paket sigara çıkarıp

parmaklarının arasında çevirdi.

"Belki yerden yukarıya kadar tırmanmayı başarmıştır," dedi

Sheldon.

"Bu olamaz," dedi Schroder. "Bir bak. Dene. İstediğini yap

ama bu işe yaramaz."

"Nasıl bu kadar kesin konuşabiliyorsun?"

"Discovery Channel'da gördüm."

"Be lki çatıya asansörle çıkıp oradan aşağıya in d i, " dedi Land ry.

"Bir daha bak," dedi Schroder. Çatıyla en üstteki daire ara

sında iki metrelik beton vardı. "Bu iş göründüğü gibi değil. Buadam bir şeyin kurbanı."

"Hâlâ anlamadım," dedi Landry sigarasını geri koyarken.

"Söylediklerin mantıklı, bunu anlıyorum ama başka alternatifler

de var."

"N e gibi?" diye sor du Schroder çalan cep telefonuna uzanarak.

"Emme vantuzlarının işe yaraması gibi."

"Ya da birisi onu bu şekilde giydirdi," dedi Schroder. "Ve

çatıdan attı." Telefonu açtı. Hattın diğer tarafındaki kadın hızlı

konuşuyordu. Schroder, otuz saniye sonra arabasına atlayıp hızla ba nk ay a do ğr u il erl er ken aynı yö ne giden gazetecilerle ya rı ş

maktaydı.

• 25.

KRMZ


23/364

3

Bu bir film sahnesi gibiydi. O kadar inanılmaz ve düşündükle

rimden o kadar uzaktı ki anlayamıyordum bile. Hatta bir saniye

için bakışlarımı dahi kaçırdım, anormal şeylerin olmadığı bu sıra

dan bankadaki sıradan hayat diliminde aile yönelimli posterlere,

havada yüzen faiz oranlarına bakıp karşımda oturan Jodie'ye

döndüm - ve sonra bir şekilde her şey gerçek haline geldi.

Benim ve karım için olduğu gibi bu adamlar için de ayrım

yapmak sızm açılan sürgülü kapılar ya n yana gelince aşırı büyükt ü.

Altı adam ikili üç grup halinde geldi. İlk grup sola, ikincisi sağa,üçüncüsü düz gitti. Her şey Jodie'nin arkasında oluyordu ve onun

bi r şe yden ha ber i y o k tu . Jodie ko nu şu p d u r u y o r d u . Ço ğu in sa n

hâlâ konuşuyordu. Bazıları bir an için adamlara bakıp yaptıkları

işe döndü, sonra gördükleri şey kafalarına dank etti. Yüzlerin-

dek i inanmama ifadesi başka şartlarda ko mi k ola bil ird i. Diğerleri

hemen anladı. Belki de televizyonda bu tür şeyleri çok fazla sey

ret tik ler i için sırada ne olduğun u biliyorlardı. Masaların arkasına

saklandılar. Bütün bunlar olurken adamlar hiç ses çıkarmıyordu.

Jodie b enim yüz ümü seyr edi yor du. He rk esin aynı anda ha y

retle yutkunmasını da duymuştu. Başını çevirip bakınca neler

olduğunu gördü. Bir kadın çığlık attı.

Altı adamın başında kar maskesi vardı. Hepsi siyah kazak

ve siyah kot giymişti. Heavy metal konserinden çıkıp gelmiş ola-

27

KRMZ


24/364

AVCI

b i l i r l er di . Sa ki n ama gü çl ü bir şeki lde yü rü yo rl ar dı . Alt ı tüfeğin

verdiği bir kendine güven havasıyla kuşatılmışlardı. Bankanın

sahibiymiş gibi görünüyorlardı. Hayatlarında hiçbir zaman kendi

lerine hayır denmemiş gibi bir görüntüleri vardı. Polis merkezi beş

dakikalık yürüme mesafesindeydi. Bu da zamanın kısıtlı olduğu

anlamına geliyordu. Jodie uzandı, elini tuttum.

"Bir daha kıpırdayanm kafası gider," diye bağırdı bir tanesi.

İnsanların çoğu olduğu yerde kalırken birkaç tanesi koşmaya başladı, bazıları bedenlerini pek örtmeyen şeylerin arkasına saklandı.

Güvenlik görevlisinin yüzü gömleği gibi bembeyazdı. Adam ta

mamen hareketsizdi. Silah olarak kullanabileceği sadece telsizi ve

aklında orada olmak için sadece asgari ücret aldığı bilgisi vardı.

Bu iki şeyin silahlı altı adama karşı ne işe yarayacağını anlamaya

çalışıyordu. Ama bu çabasında fazla ileri gidemedi. Ellerini ha

vaya kaldırdı fakat başını eğmekten başka bir şey yapamadı.

Onun tarafına doğru gelen iki adamdan biri tüfeğini ters çevirip

sertçe çenesine indirdi. Güvenlik görevlisinin başı hastalıklı bir

çatırtıyla geriye büküldü. Adam yere düşerken uzuvları çarpıldı,

b ir yı ğı n hal in de ka ld ı. Bü tü n bunla r olurken ya ln ız ca on beş

saniye geçmişti. Sessiz bir alarma basılmış olabilirdi veya belki

de banka posterlerin anlatıp durduğu rekabetçi faiz oranlarını

teklif edebilmek için bu masrafı da kesmiş olabilirdi. Banka per

sonelinin ağızları ve gözleri kocaman açıktı, bu konuda aldıkları

büt ün eğ it imler uç up gi tm işti . Sa nk i ha ya tı n du r du r dü ğm es in e

ba sı lm ış gibi bir gö rü nt ü va rdı.

"Her şey iyi olacak," dedim Jodie'nin sağ elini sıkarak. Bana

bir şeyin i y i olacağına inan ma dı ğı nı göster ir şeki lde ba kt ı. Reng i

soluk tu ve kor ku yo rdu . Ben de aynı durumdaydım. Öğle yemeği

için hazırlaması daha uzun olan bir şey ısmarlamış olmayı di

liyordum.

• 28.

KRMZ


25/364

PAUL CLEAVE

Bağıran adam banka memurlarına yaklaştı. "Bankonun bu

tarafindakiler, şuraya geçin/' diyerek bankoların uzak tarafını

işaret etti. Kimse kıpırdamadı. "Hemen! Ve yere eğilin!"

Hepimiz aynı anda harekete geçtik. Ayaklar yerde sürü

nüyordu, sırtlar kamburdu. Herkes Karındeşen Jack'ten kaçan

huzurevindeki yaşlılar gibi tuhaf bir şekilde hareket ediyordu.

Jod ie 'ni n el ini bı ra kmad ım . Yere oturduk. Y i rmi beş kişi ka da r

vardık ve hepimiz aynı şeyi düşünüyorduk - geçen yıl Noel'intadını daha fazla çıkarmış olmayı.

İkili gruplar halindeki altı adam yanlara yayıldı. Bir tanesi

dönüp silahını kapıya doğrulttu. İçeriye girecek olan yeni müşte

rilere hazırdı. Oysa bankanın cephesi tamamen camdan yapılmıştı

ve dışarıdaki herkes bize bakıyordu.

Emi rle ri veren adam bankoya yaklaştı.

"Sen!" diye bağırdı tüfeğini bankonun arkasındaki kadına

doğrultarak. Dünyanın hiçbir makyajı kadının yüzündeki ger

ginliği gizleyemezdi. "Bunları kasaya götürüp doldur." Kadına bi rkaç çanta fı rlattı . Ça ntal ar ba nko ya dü şt ü ama ka dı n kı pı rda

mıyordu. "Hemen!"

"Ne?"

"Ya bunları doldurursun ya da ölürsün. Seçim senin."

Kadın kalkıp çantaları aldı.

"Ona yardım et," dedi adam, başka bir memura işaret ederek.

"Sen de," dedi üçüncü memura öfkeyle bakarak. "Ve sen de," diye

ekledi tüfeği dördüncü memura doğru sallayarak. "Dördünüz

iki dakika içinde buraya geri gelmezseniz herkesin üstüne ateş

açacağız. Ona göre!"

Dört memur gözden kaybolurken bir ofisin kapısı açıldı.

Hepimiz ona doğru döndük. Pembe kravatlı, gömleğinin kolları

. 2 9 .

KRMZ


26/364

AVCI

kıvrılmış bir adam elle rini havaya kaldırmış, başını yana eğip tüfek

atışından kurtulmaya çalışırmış gibi hafif kamburunu çıkarmıştı.

"Lü...lü...lütfen, ben müdürüm, lütfen kimseye zarar ver

meyin. . . "

Daha fazla şey söyleyemedi. Tüfek çatırdadı, insanlar çığlık

attı. Müdür filmlerdeki gibi geriye savrulmadı. Vurulduğu yerde

kaldı. Başı öne düştü, böylece göğsündeki yarayı, gömleğinde

açan kan çiçeğini gördü. Yerçekimi yüz hatlarını aşağıya doğru

çekerken üzgün görünmesine neden oldu. Sonra belinden bükül-

meye başladı, kalçası geriye gitti, ayakları olduğu yerde kaldı,

yere çarptığında ikiye katlanmış gibiydi; bacakları düz, yüzü

ba ca kl ar ın a doğr u, ko lları i k i yan da. Diki ld iğ i yerin arka sı ndak i

duvarda kan çizgileri oluşmuştu. Kapının yanındaki cam parça

lanmış, küçük saçma taneleri duvara gömülmüştü. Müdür yoga

için ısınma hareketleri yapıyor gib iy di .

"Tanrım," diye fısıldadım. Öteki insanların da aynı şeyi

yaptığını görebiliyordum ama kulaklarım hâlâ çınladığı için bir

şey duyamıyordum. İnsanlar ellerini yüzlerine kaldırdı. Bazı

ları ağlıyordu. Altmış ya da yetmiş yaşlarındaki bir adam altına

yapmıştı. Bir kadın bayılmıştı. Yere bakan yüzü herkesten daha

rahat görünüyordu.

Jodie neredeyse pa rm ak la rı mı kı rıyo rdu.

"Sakin ol," dedim. "Sadece sakin ol."

"Herkes çenesini kapasın!" diye bağırdı adamlardan biri. Bu

kez tavana doğru olmak üzere bir el daha ateş etti. Dökülen sıva

kepek gibi omuzlarına kondu.

Dört kişi kasadan geri geldi. Çantalar parayla dolu ve ağır

görünüyordu. Çantaları bankonun üzerine koymayı başardılar.

30

KRMZ


27/364

PAUL CLEAVE

"Çok yavaşsınız," dedi adam, ilk seçtiği memura doğru

konuşarak. Tüfeği pompalayıp kadının göğsüne kaldırdı. "Sen

bi zi ml e geliyorsun."

"Hayır, hayır."

"Durun!"

Herkes sese doğru döndü. Herkesin bana doğru döndüğünü

anlamam bir saniye, bun un neden ini fark etmem biraz daha uz un

sürdü - konuşan bendim. Tüfekli adam bana doğru döndü.

"Ne?" dedi.

"Eddie," dedi Jodie. "Ne yapıyorsun?"

Hiçbir fi kr im yo kt u. İnsanlar bana anormalmişim gib i bakı

yordu. Sanki daha önce bankada konuşan yirmi dokuz yaşında

bir ad am gö rm em iş le rd i. Ön ce d iz l er imin , sonra ay ak la rı mı n

üstüne kalktım. Hafifçe iki yana sallanırken ne yaptığım ya da

neden bağırdığım konusunda hiçbir fikrim yoktu. "Durun dedim,"

dedim kararlı bir sesle.

"Ne dediğini hepimiz duyduk," dedi. "Sanırım şu anda he

pimiz ne yapmayı planladığını merak ediyoruz."

"İstediğinizi aldınız," dedim. Adamın tüfeği doğrulttuğu kız

bu dikkat da ğı nı kl ığ ında n fa yd alanıp bankonun altına sa kl andı .

Oradaki herkes aynısını yaptı.

Adam kızın olduğu yere baktı. "Hey, buraya gel."

Kız cevap vermedi.

"Lütfen. Kimseye zarar vermek zorunda değilsiniz," dedim.

"Burada emirleri senin verdiğini fark etmemişim," dedi

adam. Bankonun üstünden kızı görmeye çalıştı. Uygun bir açı

yakalayamadı.

"Eddie," dedi Jodie.

KRMZ


28/364

AVCI

"Sorun yok Jodie."

"Gitmemiz lazım," dedi adamlardan biri. Parmağını kulağına

ba st ır mı ş bir şey d i n l i y o r d u . "P ol is le r i k i dakik a sonra bura da

olur."

"Kahretsin," dedi ilk adam bana bakarak. "Pekâlâ dostum,

sen gönüllü oldun."

"Kimseye zarar vermediğiniz sürece istediğinizi yaparım,"dedim.

Adam kısa, soğuk bir kahkaha attı. "Hayır, yanlış anladın.

Sen kendin için gönüllü olmadın. Yanındaki o küçük, güzel şey

için gönüllü oldun."

"Hayır," dedim. Üzerime gelen adama doğru gidip onu dur

durmak için elimi uzattım. Yavaşlamadı bile. Kolumun etrafından

geçip tüfeğiyle yüzümün yan tarafına beni bayıltmaya yetecek

bi r dar be i ndi r di .

"Eddie..." Jodie çekilerek ayağa kaldırıldı.

Görüntü odağını kaybetmişti. Yana doğru düştüm. Ellerimi

yere koyup kendimi kaldırmaya çalıştım. İki Jodie vardı. On iki

tüfekli adam. Para çantalarını alıp kapıya gittiler. Başka kimse

kıpırdamıyordu. Kimse yardım etmiyordu. On iki adam altı adama

dönüştü, kapıdaydılar ve Jodie'yi de götürüyorlardı. Polis yalnızca

iki dakika uzaktaysa arabayla geliyorlar demekti ve cuma öğle

trafiği yüzünden çok yavaşlamış olmalıydılar.

"Eddie!" diye çığlık attı Jodie. Onu kapıdan çıkarmak içiniki adamın sürüklemesi gerekti. Ayağa kalktım, sağa sola yalpa

ladım. Ayaklarım birbirine dolaştı, yere düştüm. Para çantalarını

bir mi ni bü sü n ar ka sı na atıp iç ine bindile r. Al tınc ı ad am ka rı mı

tutuyordu.

KRMZ


29/364

PAUL CLEAVE

Dışarı çıktım. Kimse beni ta kip et med i. Sokakta insanlar vardı

«ima hepsi arabaların arkalarına ya da dükkânların girişlerine

saklanmıştı. Noel sahnelerinin boyandığı dükkân vitrinlerine

yüzler yapışmıştı. Kapüşonlu çocuklar motosikletlerinin arka

sına saklanmış, cep telefonlarını bize doğrultmuştu. Siren sesi

du ym uyo r, polis görmüyordum. İki yöndeki arabalar y ir m i metre

uzakta durmuşlardı. Adam Jodie'yi bana doğru i t t i . Jodie bağırıp

sendeledi. Dengesini bulmaya çalıştı, yere düşeceğini, kaldırıma

çarpacağını biliyordum.

Tüfeği kaldırdı. Jodie'ye doğrulttu. Tereddüt bile etmeden

tetiği çekti. Onu sırtından vur, Jack.

"Hayır!" diye bağırdım ama sesim patlama sesinin arasında

kayboldu. Karım yola çarptı. Onu vuran adam minibüse atlayıp

kapıyı kapattı. Sürücü hızlandı, motor gürültüyle bağırdı, lastik

lerden dumanlar çıktı. Minibüs kırmızı ışıklarda köşeyi dönerken

karıma uzandım.

. 33

KRMZ


30/364

4

Onu kurtar, Clive.

Neden Jodie'nin bu sabah söylediği şarkıyı, duştan çıkan bu

harı, klasik müzik çalan penguen radyoyu düşünüp durduğumu

b i l mi yor dum . Be lki bu onun söyleyeceği son şarkıydı . Sözler ka -

famdaydı ama bana ait gibi geliniyorlardı, sanki birisi, belki bir

İngilizce öğretmeni ya da kötü bir komedyen uzanıp bir şekilde

o sözleri oraya koymuştu.

O öldü Fred - merak etme, benden yakında haber alacaksın.

Yardım için bağırdım ama gizlendikleri delikten çıkacak ka

dar cesur olan insanların yaptığı tek şey cep telefonlarını bana

doğrultmaktı. Diğerleri de bir yerleri arıyordu. Kanı Jodie'niniçinde tutmaya çalışıyordum ama akmaya devam ediyordu.

"Jodie, ah Tanrım, Jodie, her şey iyi olacak," dedim. Sırtına

ba st ır ma yı sü rd ür ürk en yü zü nü gö re bi lm ek için onu çe vi rd im .

Çok kan vardı. Çok fazla kan. Parmaklarımın arasından sızıyordu.

Su gibi. Daha fazla ele ihtiyacım vardı. Daha fazla yardıma.

Bir mucizeye ihtiyacım vardı.

Jo di e'n in gö zler i aç ıktı . Bana dö nd ü ama benim ar kamda ,

b i n m i l ötedek i bir şe ye od ak la nd ı.

"İyi olacak," dedim. "Söz veriyorum."

. 3 5 .

KRMZ


31/364

AVCI

"Ayaklarım acıyor," diyerek gülümsedi. Bakmaya devam etti.

Ama bir an sonra artık bir şey görmediğini fark ettim.

"Jodie..."

Üzerinde çok fazla delik vardı, hepsini kapatamıyordum.

Düştüğünde kırılıp düzleşen burnu hariç yüzü solgundu. Kan

her yerine bulaşmıştı, dişinin kestiği üst dudağında derin bir

yarık vardı.

"Lütfen, lütfen, Jodie, yapma, bunu yapma," dedim. "Beni

yalnız bırakma."

Ama Jodie bunu yapıyordu.

"Jodie, lütfen," dedim ama artık sesim sadece fısıltı şeklinde

çıkıyordu.

İnsanlar daha iyi görmek, daha iyi fotoğraf çekmek için

yaklaşıyordu. Kimse yardım teklif etmiyordu. Belki bunun bir

anlamı olmadığını görüyorlardı. Bankadan kimse çıkmadı - belki

şoktaydılar, belki de güvenlik görevlisini ve müdürü k urta rmay a

çalışıyorlardı. Uzaklardaki siren sesleri yaklaştı ve az sonra geldiler.

Ambulanslar ve polis arabaları, hepsi çok geç kalmıştı. Onların

getirdiği güvenlik daha fazla seyircinin öne çıkıp bu dramayla

kendinden geçmesine neden oldu. İki sağlık görevlisi hayat kur

tarma çantasıyla birlikte Jodie'ye koştu.

"Yoldan çekilin," dedi birisi.

"O . . . "

"Çekil," diye tekrarladı.

Kenara çekildim. İki adam Jodie'nin yanma çömeldi. Bir tanesimakasla gömleğini kesip yarayı ortaya çıkardı. İfadesi değişmedi.

Daha önce böyle şeyler görmüştü.

"Nabzı yok," dedi öteki. "Şey görünmüyor..."

" B i l i y o r u m , b i l i y o r u m , " d e d i i l k i .

. 3 6 .

KRMZ


32/364

PAUL CLEAVE

Çantasından bir tampon çıkarıp deliği kapamaya çalışıyor

muş gibi yaraya bastırdı. Jodie'yi sırt üstü çevirip bir tanesi suni

solunuma başladı, diğeri defibrilatörü çalıştırdı. Sonra defibri-

latörü bırakıp suni solunuma devam etti ama şu anda hiç işe

yaramıyordu.

" Ş o k v e r , " d e d i i l k i .

İki adam bir an için birbirine baktı, ağızlarından söz çıkmadı

ama ne dediklerini anlıyordum. İkisi de bir anlamı olmadığını

b i l iyordu. İkisi de çok g eç ol du ğu nu düşü nü yordu. Bi r tanesi ben

seyrettiğim için en azından numa ra yapabileceklerini düşünüyordu.

Jo di e'ni n göğsüne mini k yasakları k oydula r ama yavaş, meto -

dik bir şekilde çalışırlarken beden dilleri yenilgiyi itiraf ediyordu.

Elektrik akımı içinden geçerken Jodie'nin bedeni yukarı doğru

kalktı. Sırtındaki delikler küçük menfe zler gib i açılıp kapanırken

altındaki kan gölü gittikçe büyüyordu.

"Bir daha."

Tekrar denediler. Sonra üçüncü kere. Ardından eşyalarını

toplamaya başladılar.

"Üzgünüm," dedi bir tanesi.

"Başka bir şey yapın," dedim.

"Başka bir şey yok."

"Olmalı."

"Yarası çok büyük. Daha erken gelmiş olsak bile yapabile

ceğimiz bir şey olmazdı Tüfek yarası, üzgünüm dostum," dedi

yavaşça başını iki yana sallayarak.

"Böyle ölemez."

"Zaten ölmüş. Vurulduğu andan itibaren ölü sayılır."

"Hayır, hayır, yanılıyorsunuz. Elli yıl sonra ölmesi gereki

yordu. Birlikte yaşlanacaktık."

37

KRMZ


33/364

AVCI

"Üzgünüm dostum, keşke yapabileceğimiz bir şey olsaydı."

Ona doğru bir adım attım. Geri çekildi. "Bir şey yapabilir

siniz," dedim. "Onu kurtarabilirsiniz."

Arkadaşı yanıma geldi. Daha önce de böyle durumlarla kar

şılaşmışlardı.

"Ona yardım edin dedim."

"Üzgünüm dostum. Yapabileceğimiz her şeyi yaptık."Silahlı polis memurları caddeyi dolduruyordu. Bir tanesi

bi ze doğr u geldi.

"Lütfen," dedim. "Bir şey olmalı."

"Keşke olsaydı, gerçekten," dedi. Sonra iki sağlık görevlisinin

çıktığı bankaya doğru yürüdü. Sedyede hâlâ hayatta olan güvenlik

görevlisi vardı. Silahlı polis memuru bana doğru gelirken durdu,

olay yerini kordon alüna almaya çalışan başka bir arkadaşına

yardım etmeye karar verdi. Böylece cadde daha renkli, olay yeri

kasabanın Noe l atmosferiyle daha uy um lu hale geldi - sim li teller,

sahte Noel Baha'lar, baston şekerler, sahte kan ve gerçek kan.

Yere oturup karıma sarıldım. Onu kucağımda sallayıp saçla

rını okşadım. Gözlerini kapadım ama tekrar tekrar yarıya kadar

açıldı. Yerdeki kan pıhülaşmıştı, bacağında kanlı bir eldiven vardı.

Takım elbiseli bir adam yanıma gelip çömeldi. "Kaybınız için

üzgünüm," dedi. Kayıp ya da üzgün olmak sözünün anlamını

bi ldiğ inden emin deği ld im. Ki mse anlaya ma zdı. "M in ib üs , pl ak a

numarasını gördünüz mü? Herhangi bir şey gördünüz mü?"

"Onu öldürdüler."

"Lütfen efendim, bu çok önemli. Eğer siz..."

"Gönüllü istiyorlardı. O bankada yirmi beş kişi vardı. Her

hangi bi ri ni a labil irler di ama Jodie'yi aldılar. Yüzde dörtlük bir

. 3 8 .

KRMZ


34/364

PAUL CLEAVE

şans. Zaten ölmüş olan kişiyi de hesaba katarsanız ne eder? Ne?"

Ona baktım. "Ne eder? Söyle bana!" diye bağırdım. "Söyle!"

"Minibüs. Onu gördünüz mü?"

"Bütün görebildiğim Jodie'ydi. Keşke daha fazla şey görseydim.

Keşke bugün buraya hiç gelmeseydik. Keşke..." Ne diyeceğimi

b i lmiyordum.

"Tamam, tam am, ef endim. Şimdi onda n biraz uzaklaşmanız

gerekiyor. Bırakın işimizi yapalım.""Benden uzak dur ," d edi m. Sözler ağzımda tekdüze ve güçlü

bir sesle çı km ış tı . İt iraz etmedi. Ge ri çeki ldi. Ne reye gi tt iğine

ba kmad ım . Bi r sü re kim se ya nı ma ya kla şm ad ı. Öl en ka rı mı gö

rüyorlardı ve onu benim öldürmediğimi biliyorlardı, bu yüzden

beni raha t bırakt ılar. Şe hr in bir yerl erinde mi ni bü sü takip edi

yorlardı. Belki çoktan yakalamışlardı. Bir çatışma olmuş ve altı

soyguncu öldürülmüştü. Belki de hepsi tam şu anda korkunç

tüfek yaralarıyla korkunç şekilde ölüyordu.

O insanların ölmesini ist iyo rdu m. Ölmeleri gerekiyord u. Haberminibüsü hızla sokağa gi ri p kur ul an bariye rler in arkasında sertçe

durdu. Gazeteciler minibüsten yanıyormuş gibi atladı. Düzine

lerce mercek ve yüzlerce göz bana bakıyordu. Eminim bazıları

ba ğl antı kuruyor , beyin hü cr el er i ça lışıyor, dü şü nü yo rl ar dı . Bu

adamı tanıyoruz, bu adamı tanıyoruz. Haber için duydukları

açlık, heyecanla etrafa bakarken kafataslarmdan fırlayacakmış

gibi duran gözlerinden belliydi, etrafı saran polisleri geçme ça

ba larından b el l iydi. O nl ar a doğru gid ip k arımın ka nı m yü zler ine,

ellerine sürmeyi, onları da bu haberin bir parçası yapmayı, ne

hissettiklerini, böyle bir acıyla nasıl gelişebildiklerini sormayıistiyordum.

Buna gücüm yoktu ama olsaydı bile bu yalnızca onların deliliğine

katkıda bulunur, daha fazla para kazanmalarını sağlardı. Bütün

. 3 9 .

KRMZ


35/364

AVCI

yapabildiğim karımı kucağımda sallamak, öfke ve umutsuzluk

etkisini gösterip gözlerimden süzülen yaşlar Jodie'nin yüzüne

damlarken karımın gittikçe bulanık hale gelmesini seyretmekti.

Polis bariyerleri biraz daha geriye i t t i . Sokağı açmaya çalıştı

ama gösteri, insanların kaçıramayacağı kadar iyiydi. Tartışma

lar bağrışmalara dönüştü. Gazetecilerden bazıları bana bağırarak

sorular soruyordu. Sonunda polisin sayısı yetersiz kaldı. Polisin

sayısı her zaman yetersizdir. Çevredeki binaların pencerelerinde

gazeteciler belirdi, bizi üst katlardan çekmeye başladılar.

Bir kadın yanıma gelip omzuma d ok un du , Jodie'yi bırakma

zamanının geldiğini söyledi. Jodie'yi bırakmak istemiyordum ama

bun a me cb ur ol du ğum u b i l i y or d u m .

"Bana bir şey verin," dedim. "Üzerine örtmek için."

"Efendim..."

"Lütfen."

Kalın, beyaz bir çarşafla geri geldi. Bir kenarını kalınlaştırıp

Jod ie 'n in ba şını n altına ya st ık ya pt ım, ka la n kısm ını üs tü ne ör t

tüm. Geri çekildim ama örtünün altında yatan bedenden uzak-

laşamıyordum. Öğle yemeğinin tadı hâlâ ağzımdaydı, bankaya

yürürken elimde olan elini hâlâ hissedi yordu m.

"Biz onunla ilgileneceğiz," dedi kadın ellerini koluma ko

yarken. "Lütfen, içeri gelin," dedi. Beni içeri götürmesine izin

verirken karım bir kanıt parçası olarak dışarıda kalmıştı. Bankaya

girmeden önce birden çömelip kusmaya başladım.

. 4 0 .

KRMZ


36/364

Sirenler acil durumu bildirdiği için bir boşluk bulan arabalar

kenara çekiliyordu. Sorun şu ki her zaman bir boşluk olm uy or du

ve arabalar kavşaklarda sıkışıp kalıyor, cuma öğleden sonraları

kendine ait bir hayatı olan trafikte kapana kısılıyordu. Kenara

çekilmeye çalışan arabalar yolu kapatıyor, paniğe kapılan insanlar

neredeyse kazalara yol açıyordu. Schroder banka soyguncuları

nın çoktan kaçtığını ve kurbanların olduğunu duymuştu. Olay

yerinde bir sürü silahlı polis memuru vardı ama artık çok geçti.

Bütün blok kordon altına alınmıştı. Schroder bariyerlerin

önüne park edip kordonların altından geçip katliam yerine doğru

yürürken Emme V antuz lu Ad am aklından çıkmıştı. Yolun ortasında

üzeri örtülmüş olan bir ceset vardı. Bir kadın. Yüzlerce seyirci

ve düzinelerce medya çalışanı ortalıktaydı. Bunun, bankadaki

insanlar ve sokakta ölü yatan kadın için ne kadar kötü, medya

ve seyirciler için ise ne kadar harika bir gün olduğunu düşündü.

Polisler için kötü olan bir şey altı haberleri için altın değerindeydi.

Birkaç sokak sanatçısı kalabalığın gerisinde durmuş, parlak renkli

nesnelerle hokkabazlık yapıyor, toplanan kalabalıktan para ka

zanmaya çalışıyordu.

Bankadaki insanların rengi solmuş, gözyaşları yüzünden ka

dınların makyajları akmış, gözleri şişmişti. Şaşkın ve kaybolmuş

gibiydiler. Schroder olay yerindeki dördüncü dedektifti. Diğer

.4 1 .

KRMZ


37/364

AVCI

ikisi ona hemen bilgi verdi. Ofisin dışında yatan cesedin üstü

örtülü değildi. Örtülmesi için emir verdi. Bunun tanıkları biraz

sakinleştireceğini umuyordu.

Öldürülen kadının kocası başka bir ofiste otu ru yo rd u.

"Edward Hunter," dedi dedektiflerden bir tanesi onu işaret

ederek.

"Hunter."

"Evet. Neden? Tanıyor musun?"

"Galiba ama çıkaramadım. Onun la konuşan ol du mu ?" diy e

sordu Schroder.

"İçeri yeni girdi. Karısının yanından zor aldık."

Ofiste yeni mob ilyalar, b ir köşede yaprakları tozlanmış kauçuk

bir b i tk i va rdı. Schroder içeri gir ip kapıyı kap adı, Edward H unter

masadan başını kaldırıp kan çanağı olmuş gözlerle ona baktı.

"Burası öncekine göre daha serin," dedi gömleğini bedenin

den çekiştirerek. Gömleği kanla kaplıydı ve üzerine yapışıyordu.

Ofisin dışına daha fazla insan toplanıyor, ifade almak için

ba şk a dedektifle r gel iyordu. Beyaz naylon takımlı ad am la r ol ay

yerinde kanıt arıyordu - sorun şu ki olay yerinde çok fazla insan

dolaşmıştı.

"Adım Cari Schroder," ded i Edw ard 'in karşısına otururk en.

Tokalaşmak için elini uzatmadı. "Bunun zor olduğunu biliyorum.

Şu anda sorulara cevap vermenin yapmak istediğin son şey ol

duğunu biliyorum. Ama..."

"Zor değil," dedi Edward. "İmkânsız."

"Haklısın. İmkânsız." Schroder du rd u, du ru mu n imkânsızlığını

içine çekti. Bugün karısını kaybeden kendisi değildi.

"E vl i misiniz?" diye sordu Edwa rd.

. 4 2 .

KRMZ


38/364

PAUL CLEAVE

"Lütfen, odaklanmamız gerekiyor..."

"Ora da yatan sizin karınız olsaydı nasıl olu rd u hayal etmeye

çalışın."

"Bunu yapan adamların yakalanmasını isterdim"

"Yani onları henüz bulamadınız mı?"

"Üzerinde çalışıyoruz Edward. Edward'dı, değil mi? Jack

değil?"

"Ben size adımı söylemedim."

"Bil iyorum."

"Jack babamın adı, benim değil, artık değil. Bu da beni ta

nıdığınız anlamına geliyor. Herkes beni tanıyor."

"Eh, bunu bilemem."

"Ama doğru. Beni tanıdınız. Bana Jack mi, Edward mı di

yeceğinizi bilemediniz, demek ki bil iyo rdu nuz . Herkes bil iy or."

"Seni tanıdım çünkü babanın tutuklandığı gün oradaydım."

"Öyle mi?"

"Öyle ," d iye cevap verdi . Meslekteki il k yılıydı. Jack Hun ter 'la

konuşmamış, hatta yanına bile yaklaşmamıştı. Arabada yanında

gelen memurlardan b i r i y d i . Küçük Jack Hunter'a, gözyaşları ve

acı içindeki küçük çocuğa iyice bakmıştı.

"Sizi hatırlıyorum," ded i artık Jack olmayan Hunt er. "A ma

o zamandan değil. Sonrasından. Annem öldüğünde gelmiştiniz."

"Evet," dedi Schroder. O zaman da meslekte ikinci yılıydı.

O ve ortağı eve girip kadını küvette bulmuştu. Kadının nasıl

göründüğünü, banyonun ona neler hissettirdiğini, kadının göz

lerindeki boş bakışı hâlâ hatırlıyordu. Edward ve kız kardeşi

ba ny oda ot ur muş , kı z ka rdeşi ko llar ını Edward'a do la mı ş, ik is i

de duvara yaslanmıştı. Edward gözlerini yerden alamıyordu.

43.

KRMZ


39/364

AVCI

Schroder ve ortağı içeri girip cesedi incelemeden önce çocukları

dışarı çıkarmıştı. Kız kardeş onlara olanları anlatmıştı. Edward

hiçbir şey söylememişti.

"Ailem acı çekerken siz hep oradaydınız," dedi Edward.

Schroder, karşısındaki adamın içinde yıllar öncesindeki o küçük

çocuğu görebiliyordu. "Ve du ru m u hiçbirinde daha iy i hale getir

med iniz. Artık k im olduğumu bildiğinize göre şüpheli miy im ?"

Sesi yükseliyordu. Ve daha öfkeli çıkıyordu.

"Elbette hayır. Neden böyle düşündün?"

"İnsanlar hep böyle tuhaf şeyler düşünüyor. Ben böyle bü

yüdüm."

"Senden odaklanmanı istiyorum Edward. Zor olduğunu

b i l i y o r um , " dedi. " A m a bana en çok şimdi yardım ed eb ilirsin. "

"Bankaya öylece giriv erdi ler, " dedi Ed war d, başını ik i yana

sallayıp elle rini havaya kaldırarak. "Bil irs iniz . Bankanın sahibiymiş

gibi girdiler. Müdürü nasıl vurduklarına bakılırsa umurlarında bi le deği ld i. As lı nd a kimseyi öl dü rm ek zo runda de ği llerdi . Pa

raları falan aldılar ve... Yani bunu neden yaptılar? Neden bunun

için zaman harcadılar? Her şey bittikten sonra Jodie'yi aldılar.

Bunu neden yaptılar?"

"Diğer tanıklardan adamın bir gönüllü istediğini duyduk."

"Beni almalarını istedim."

"Bunu biliyorum. Banka memurlarından birini alınmaktan

kurtardığını, bu sayede belki de onun hayatını kurtardığını da

söylediler."

"Ne?"

"Senin adamlara seslendiğini söylediler. Adamlar memuru

alacakmış ama sen onları durdurmuşsun. Bu çok cesurca bir ha-

. 4 4 .

KRMZ


40/364

PAUL CLEAVE

ı


41/364

AVCI

"Bu senin hatan değil."

"O zaman neden bana öyleymiş gibi geliyor?"

"Bunu yapan adamlara odaklanmamız gerekiyor Edward."

"Bil iyorum, bi l iyorum."

"O zaman bana olanları anlatma zamanı geldi. En başından

ba şl a, " de di .

"Tamam," dedi Edward yaşlar yanaklarından süzülürken.

Schroder not defterini çıkarıp her şeyi not aldı.

46

KRMZ


42/364

Beni eve bıraktılar. Güneş alçalmaya başlamıştı ve şehir artık

daha karanlık görünüyordu. Yorgun binaların gölgeleri küçük

ama uğursuzdu. Sokaktaki insanlar yenilmiş görünüyordu. Yarıgölgede kalanlar şaşkındı, bahçe şehrini yaratan ağaçlar, çiçekler

ve bitkiler canlılıklarını yitirmişlerdi - dünyanın canı çekiliyordu.

Giysilerimdeki kan kuruyor, parlak kırmızı rengi koyu vişne-

çürüğüne dönüşüyor, lekelerin katılaştığı yerlerim kaşınıyordu.

Her saniye benimle Jodie arasındaki mesafe artıyordu. Onu geri

alma umudum, vurulduğunu gördüğüm anda hissettiğim kedere

geri dönüyordu. Burası benim şehrim, evim, eskiden sevdiğim

ama artık sevmediğim yerdi. Şimdi ne olduğunu bilmiyordum.

Kesinlikle benim evim değildi. Artık değildi. Burası artık karımı

öldüren, kızımın annesini elimd en alan yer di . Burası artık cehen

nemdi ve burada bir gelecek göremiyordum.

Arabayı kullanan memur hiçbir şey söylemedi. Böyle bir

d u ru m için hazırladığı bir konuşması yok tu . Yoğun trafik te yarım

saatlik bir yolculuktu. Dünya yanımdan akıp giderken ben onu

nasıl değiştirebileceğimi merak ediyordum. Polis memuru beni

garaj yoluna bırakırken rahatlamıştı. Bir gerçeklikten diğerine

yolculuk yapmıştım. Yolda yürüyen ya da bahçesinde çalışan

hiç komşu görünmüyordu. Evlerin hepsi kirli, bitkiler ve ağaç

lar fazlasıyla kuru, arabalar eski, patikalar çatlak, her yerdeki

renkler solgun görünüyordu. Dikkatimin dağıldığı ve Jodie'nin

47.

KRMZ


43/364

AVCI

hâlâ hayatta olduğu kısa anlar -bir saniyeden daha kısa- vardı,

o zaman dünya iyi görünüyordu. Sonra o saniye geçiyor ve ger

çeklik üzerime hücum edip beni eziy ordu .

Saat neredeyse dört olmuştu. Sam'i Jodie'nin anne babası

okuldan almıştı. Bunu dedektiflerden biri ayarlamıştı. Bir ta

nesi benim yerime onları aramıştı. Haberi önce kimin verdiğini

b i l m i y o r d u m , de dekti fle r mi yoks a medya mı ? Bi r ya ba nc ıd an

kızlarının bu öğleden sonra vurulacak kadar, ağzını kapatamayan bir ad am la evli olacak ka da r şa ns sı z ol du ğun u ve torunl ar ını

okuldan almaları gerektiğini öğrenmişlerdi.

Evim bir müze haline gelmişti. İçerideki her şey geçmişimin

b i r ha tı ra sı yd ı. M u t l u anlar toza dö nü şüy or du . Kl im ayı bu sa

bah ka pa tt ığ ım ız iç in evin ha va sı bo ğucu ydu . Jodie öle li üç saat

olmuştu ve ben artık farklı bir yere giriyordum. Ne yapacağımı

bi lmeden evin iç inde do la şt ım. Jo di e' ni n eş ya ları her yerdeydi.

Kendimi bunları toplarken hayal edemiyordum. Kahve fincanı

hâlâ tezgâhtaydı. Yerde ekmek kırıntıları vardı. Tuvalet masa

sındaki makyaj malzemeleri, askıdaki hâlâ nemli olan havlusu...

Jodie ka yı pt ı ama yine de hâ lâ bu ra da yd ı. Evi onun ge lm es in i

bekliyordu, kocası aynı şeyi bekliyordu. Yatakta gi ys il er i du ru

yordu; bir şeyi giymek üzereyken karar değiştirmiş olmalıydı.

Jodie he p öyleydi, son dakik a ka ra r de ği şt ir ir di .. .

Öyleydi. Artık geçmiş zamanda kalmıştı.

"Tanrım," diye fısıldadım yatağın kenarına otururken. Blu

zunu alıp yüzüme bastırdım, ağladım. Elbiselerini ne yapacaktım?

Saklayacak mıydım? Birilerine mi verecektim?

Bu tür şeyleri ne zaman düşünmeye başlamam gerektiğini

b i lm i y or du m . Bunları şimdi dü şü nm em b en i nasıl b ir ins an y ap ı

yordu? Çamaşır yıkayıp elbiselerini asacak mıydım? Önümüzdeki

hafta işe gidecek miy dim ? Jodie'nin giy sil erin i cenaze töreninden

. 4 8 .

KRMZ


44/364

PAUL CLEAVE

sonraya kadar dağınık bırakıp daha sonra mı toplayacaktım? Pat

ron um neler olduğunu bile bi lm iy or du . Öğle yemeğine çıktığımı

ve sonra bir daha dönmediğimi biliyorlardı.

Koridorda ileri geri gidip geldim - bana ne yapacağımı söy

leyecek birisine ihtiyacım vardı.

Giysilerimi çıkarıp Jodie'ninkilerin yanına koydum. Daha

yaratıcı bir adam kan lekelerini inceleyip desenleri, hayvan şe

killerini bulabilirdi ama benim bütün gördüğüm yerde kanlariçinde yatan karımdı. Giysilerim mahvolmuştu. Hepsini bir top

haline getirdim, sonra tamamen hareketsiz kaldım. Bir süre onlara

ba kt ım . Kan en fazla ma nş et le rde va rdı, sonra koll ar da, sonra

da ön tarafta. Düğmelerden biri kayıptı. Arkada hiç kan yoktu.

Gömleğimi düzeltip astım.

Uzun bir duş aldım. Kanlar üzerimden akıp gitti. Penguen

radyo sessizce beni seyrediyordu. Aynaya, yüzümdeki büyük

morluğa baktım. Derim hafifçe sıyrılmıştı, gözlerimden biri tam

olarak açılmıyordu. Bunu şu ana kadar fark etmemiştim bile. Buadamı artık tanımak istemiyordum çünkü bu adam karısının ölü

müne neden olmuştu. Olanları tekrar tekrar hayal ettim. Banka

me mu ru nu , soyg uncun un silahını üzerine doğrultmasını düşün

düm. Daha önce Jodie'nin gönüllü olma olasılığını hesaplarken

bu ld uğu m yüz de dö rt lü k istatist iği düşü ndü m ve bu n un ya nl ış

bir is ta ti sti k ol du ğu nu far k et t im çü nk ü bir olasıl ık y ok t u . Ben

ba ğır ma say dı m olabi l i rd i . Ben sessiz ka ls ay dı m Jod ie 'ni n öl me

ya da yaşama konusunda herkes kadar şansı olabilirdi - ama

be n o olasıl ığı al ıp kes in hale ge ti rmiş ti m. Pe ki, neden? Neden

ba ğı rm ıştı m? Schroder b i r i n i kurtarmak için bağı rdığımı söyl edi.Belki öyleydi. Belki bi r fark yaratabileceğimi sanmıştım. Bildiğim

tek şey benim de herkes kadar şaşırmış olduğumdu - sesim bana

ait değil gibiydi ve bu yapabileceğimi düşünebileceğim bir şey

de değildi. Kimse böyle bir şey yapacağımı düşünmezdi - seri

. 4 9 .

KRMZ


45/364

AVCI

katilin oğlu bir hayat kurtarmaya çalışıyor. Eh, görev tamamlandı.

O kadın kurtuldu, Jodie öldü - bir hayatı ötekiyle değiş tokuş

yaptım. Bu Tanrı'yı oynamak gibi bir şeydi herhalde - ama iyi

bir şey yapma becerisi olmay an bir Tanrı.

İlk arayan bir gazeteci çıktı. İkincisi de öyle. Ve üçüncüsü de.

Telefonu fişten çekmeden önce Nathaniel ve Diana'yı -Jodie'nin

anne babasını- aradım. Nat cevap verdi. Ben fazla bir şey söyle-

yemeden ağlamaya başladı.

"Ne diyeceğimi gerçekten bilmiyorum Eddie," dedi çatlak

bir sesle. O nu n ağladı ğını daha ön ce hiç gör me miş ti m. Sa ğl am ,

bir adam ı ikiye ayır abilecek gü çte, em ek li li ğe yakın bir yaşta

olan Nat telefonda ağlarken sesi bir çocuk gibi çıkıyordu. "Biz

konuşuyorduk da ve düşündük ki, biz düşündük de, ikinizin,

yani Sam ve senin, ee, bu gece bizde kalsanız daha iyi olur, dedik.

Sam yarın da bizde kalır, böylece sen... işleri organize edecek

fırsatı bulabi lir sin. "

"Bilmiyorum. Sanırım ona burada ihtiyacım var. Sadece onasarılıp her şeyin iyi olacağını söylemek istiyorum."

"Hiçbir şey iyi olmayacak."

"Ona ne dememi istersin?" diye sordum. Duygularım yük

seliyor, Nat'e öfkeleniyordum ama o da ne diyeceğini ya da ne

yapacağını bilmiyordu, yine de elinden geleni yapıyordu. "Ha

yatlarımızın mahvolacağını mı?"

Cevap vermedi.

Beş saniye geçti. "Kahretsin, üzgünüm Nat," dedim derin

bir nefes al arak . "Ben şey de mek istemedim. . . yani , ka hr et si n, b i l miyorum."

"Hiçbirimiz bil miyor uz."

"Gelip onu alacağım."

. 5 0 .

KRMZ


46/364


47/364

AVCI

hâlâ otoparkın dışında duruyordu. Bir elinde votka şişesi yerine

sandviç, diğerinde İncil vardı.

"Bozukluğun var mı?" diye sordu. Yirmi yıl önce yapılmış

giysiler giymiş, dönüştürülmüş muka vvad an yapılmış bir beyzbol

şapkası takmıştı. Birdenbire daha önce hiç duymadığım bir tiksinti

uyandırdı bende. Onu tekmelemek istedim. Başımı çevirip bu

isteğime teslim olma dan önce oradan hemen ayrıldım. Arabamın

bu lu nd uğ u üst kata ka da r ko şt um.

Arabayı biraz fazla hızlı sürdüğüm için binadan neredeyse

birkaç ara baya ça rparak , neredeyse bi rk aç du va ra sürterek , hatta

birkaç kişiye çarpmaktan kıl payı ku rtul ar ak çıkt ım. Caddeye ç ıktım.

Bankadan iki blok uzaktaydım. Zıt yönde gitmeye başladım. Trafik

yoğundu. Hiçbir yerde tek bir polis arabası bile yok tu . Kenarda ki

çimenlik alanları kâğıt çöpler ve içecek kutularıyla dolu olan

Av on boyunca il erl edi m. Birkaç evsiz, güneşe oturmuş yapıştırıcı

madde çekiyordu. O taraftan gelen esinti karanlık sudan biraz

serinlik alıyordu. Büyük kavşaklardaki trafik ışıklarından bazıları bozuktu. T uru ncu ışıklar yan ıp sönüyor, sü rü cüler y ol v erm ele ri

mi yoksa geçmeleri mi gerektiğine karar vermeye çalışıyordu.

Kayınpederimin evine varmak kırk dakikamı aldı. Berbat

görünüyorlardı. Sanki bir yaratık gelip içlerine uzanmış, sahip

oldukları bütün güzel anıları söküp almıştı. Bana sıkıca sarılıp

b un u at lata cağı mı zı söylediler . Ben de on la ra sa rı ld ım ama bir

şey söylemedim.

Jodi e'nin anne babas ı be ni hiçbir zaman onaylamamışt ı. Yanlış

bir şey yap tı ğı mda n ya da Jodie'ye kötü da vr an dı ğı md an deği l.Babamın geçmişi yüzünden. Beni her zaman dolu bir silah olarak

görüyorlardı. Kızları için korkuyorlardı. Bana karşı iyi davranmaya

çalışıyorlardı ama büyürken başka insanların yüzünde gördüğüm

ko rk uy u hiç gizleyemiyorlardı - şüphe kork usu nu . Babam cina-

. 5 2 .

KRMZ


48/364

PAUL CLEAVE

yetten tutuklanalı yirmi yıl oldu - etrafımdaki insanların Eddie

ne zaman babasının oğlu olacak diye merak ettikleri yirmi yıl.

Eddie neler yapabilirdi? Jodie'nin anne babası, benim Jodie'yi ve

torunlarını yüzlerce parçaya ayırabileceğimi düşünüyordu. Özet

olarak, kızlarının ben im elimd e öleceği kor ku la n gerçek olmuştu.

Sam salondaki kanepede uyuyordu. Jodie'nin küçükken çe

kilmiş yüzlerce fotoğrafını görmüştüm. Şu anda Sam de aynı ona

benziyordu. En sevdiği oy unc ak ayısını çene si ni n altına sıkışt ırmış, koluyla sarılmış, onu sıkıca tutuyordu. Kapıda durup ona

ba kt ım , ka yı nv al idem ve ka yı np ed er im ya nı mda d i k i l i p Sam'e

ba kt ı. Nat 't e b i z im evin anahtarı vardı - oy unc ak ayıyı ve ba şka

şeyleri almak için önce eve uğramış olmalıydılar. Baştan beri

planımız zaten Sam'in o gece orada kalması yönündeydi çünkü

akşam Jodie'yle birlikte işyerimdeki Noel partisine gidecektik.

"Yemek hazırlayayım ," ded i' Diana . Bu sözler du ru ma hiç

uygun değildi ve o da bunu biliyordu. Yemek yemek gibi bir

niyetim yoktu. Muhtemelen hiçbirimizin yoktu. Bir şey yapmakzorundaydı, dehşetin onu kuşatmasına izin vermemek için her

hangi bir şey.

Sam uyandı. Başta yavaş yavaş kendine geldi ama sonra beni

gördü ve yüzü aydınlandı. "Baba!" dedi. Yerinden fırlayıp bana

doğru koştu. Aramızdaki mesafenin yarısını aldı. Altı yaşındaydı

ve korkunç bir şey olduğunu anlaması için bu yaş yeterliydi. Bunu

yüzlerimizden okuyabiliyordu. "Annem nerede?" diye sordu.

Artık dikk atle ge liyo rdu bana doğru.

Gözyaşlarına boğulup durumu ona elimizden geldiğinceaçıkladık.

53

KRMZ


49/364

7

Cadde biraz boşalmış, seyirciler heyecan eksikliğinden dolayı

azalmaya başlamıştı. Medya hâlâ oradaydı, gazeteciler kamera-

larıyla biraz daha altın bulmaya çalışıyordu. Cesetler sedyelerekonmuştu . Bankanın zemi ninde k an, cam kırıkları ve sıva parçalan

vardı. Müfettiş Schroder bunların etrafından dolaşıp bankonun

diğer tarafına geçti; South Pacific Banks'in South Island müdürü

Dean Wel ling ton arkasından geldi .

"Bu olanlara hâlâ inanamıyorum," dedi Wellington. Yüzü bu

duyguyla kızarmıştı. "Yani, Tanrım, ne pislik. Onca para, binaya

verilen zarar, istifa etmeye hazır personel ve her şey tam bir

kâbus. İnsanlar bir süre için bu kapılardan girmek istemeyecek

tir. James iyi bir müdürdü, iyi bir adamdı, Noel'den önce onun

yerine koyacak birini bulamayız. Bu zamanlama..."

"İnsanlar öldü," dedi Schroder.

Wellington kravatını düzeltti, düğümü aşağıya doğru çekip

sıktı. "Bunu biliyorum, Tanrım, bilmediğimi mi sanıyorsunuz?

Ama bu banka binlerce ama binlerce insana hizmet veriyor. On

lara karşı sorumluluğumuz var. Sizin sorumluluğunuz da bunları

yapan adamları bul mak . Banka parasını istiyor."

Schroder ona birkaç saniye bakü. "Bana kasayı gösterin sadece."

Kasa alt kattaki bodrumda, bankanın arka tarafmdaydı. Ara

daki i k i kapının açılması için kart kul lan mak gere kiyord u. Met al

55

KRMZ


50/364

AVCI

kapı normal bir kapıdan yarım metre daha uzun, yarım metre

daha geniş olup çelikten yapılmıştı. Kasa tek kişilik bir yatak

odası büyüklüğündeydi. Raflara bloklar halinde nakit paralar

konmuştu.

"Bu kasada ne kadar para bulunuyor?"

"Normalde bir milyon dolar döner sermaye bulunur," dedi

Wellington. "Ama yılın bu zamanında daha fazla nakit bulun

duruyoruz. ATM makinelerini dört ya da beş katı daha fazla

dol du rma k zorunda kalıyoruz. İnsanlar durm ada n para çekmek

için geliyor. Noe l hâlâ bir nakit dönemi," de di. "H erk esin kr edi

kartı yok."

"Peki, ne kadar?"

"Beş mil yo n kadar."

"Ne kadarı alınmış?"

"Hâlâ buradakileri toplamamız gerekiyor - ama acele bir

tahmin isterseniz üç milyondan söz edebiliriz."

"Banka soygununda prosedür nedir?"

"Çok basit. Soyguncuların size söylediğini yapars ınız. Sessiz

alarm düğmesine basarsınız, kasaya gelmek zorunda kalırsanız

boya lı pak eti de koymaya dikkat ed ers in iz ."

"Koymuşlar mı?"

"Evet. Şimdiye kadar patlamıştır."

"Nasıl çalışıyor?"

"Manyetikler. Onları kontrol eden manyetik levhanın yanma

koyuyoruz. Oradan alındıklarında zamanlayıcı çalışmaya başlıyor.Yerlerinden oynatıldıktan beş dakika sonra patlıyorlar. Bütün

parayı mahvedip kırmızıya boyuyor. Soyguncular da mürekkebe

bo yan ıy or ."

"Miktarı ne zaman tespit edebilirsiniz?"

. 5 6 .

KRMZ


51/364

PAUL CLEAVE

"Bir saat içinde. En fazla iki."

Geriye kalan nakit paralar turuncu, mavi, yeşil ve mor renk-

teydi - beşlik, onluk, yirmilik ve ellilik. Schroder üç milyon nakit

paranın fiziksel olarak neye benzediğini merak etti. Torbalar ne

kadar ağır olurdu acaba?

"Banka memurları torbaları do ld u rd u, " diye sesli düşündü.

"Evet. Buraya başka kimse gelmedi."

"Soyguncular torbaları kontrol etmedi, değil mi? Tanıklara ve

kamera kayıtlarına göre torbaları ve bir kurbanı alıp gidiyorlar."

"Yani?"

"Torbaları neden yüzlükle dolduruyorsunuz?"

"Ne?"

"Burada hiç kırmızı para göremiyorum - yani yüzlük. Banka

memurları torbaları her türlü parayla doldurabilirlerdi. Torba

lar aynı miktarda para alıyor zaten. Neden beşlik ya da onlukdoldurmamışlar?"

"Belki soyguncuların kontrol edeceğini düşünmüşlerdir?"

"Yine de küçük miktarı dibe koyabilirlerdi. Soyguncular bütün

paraları dökmedikleri takdirde bunu bilemezlerdi."

"Belki korktular ve böyle olması gerektiğini düşündüler?"

"Belki," dedi Schroder.

"Ama bu iyi bir fikir," dedi Wellington. "Tanrı saklasın, bir

daha böyle bir şey olursa diye kull ana bil iri z."

"Kullanın," dedi Schroder. "Ve bana miktarı bildirin." Sonra

sırtını dönüp üst kata çıktı.

57

KRMZ


52/364

İlk hayvan öldürme isteğini duyduğumda sekiz yaşındaydım.

Sonunda öldürdüğümde ise dokuz. Babamın götürülmesinden

bi r ay ka da r ön ce yd i. Bu isteği neyin yaratt ığını b i l m i y o r d u m .

Sanırım bu istek başından beri oradaydı, içimin derinliklerinde

uyuyordu - derken bir gün uyandı.

Polis soğuk bir temmuz günü eve geldi. Güneş vardı ama

kışa karşı verdiği savaşı kaybetmişti; hava buz gi bi yd i, nef esinizi

verdiğinizde yüzünüzün önünde oluşan buharı tutup ikiye ayı

rabilirdiniz. Yataktan çıkmak istemeyeceğiniz türde bir gündü.

Ağaçlar çıplaktı, yerdeki yapraklar çamura dönüşmüştü. Ayak

kabılarınıza yapışıp sizinle birlikte eve giriyordu. Çarşamba sa

ba hı yd ı. Ge ne ll ik le ça rş am ba gü nl er in in en heyecan veric i yanı

pazartesi olmamalarıdır. Tabii ki bu çarşamba günü tamamen

farklı başlamıştı. O ku l form amla pencerede dikilmiş, polis araba

larının gelişini seyre diyord um. Ben im için geldiklerine e min di m.

Bir şekilde birisi komşunun köpeğini öldürenin ben olduğumu

anlamıştı. Arabaların durup adamların dışarı dökülmesini seyre

derken kaçmayı düşündüm. Arka kapıdan çıkıp çitlerden atlamayı

istiyor ama nereye gideceğimi bilmiyordum. Hayır, kaçmaktansa

yalan söylerdim.

Polis evi kuşattı. Ön kapıya geldiler. Annem kapıyı açtığında

ağlıyordum. Yatak odama gidip kapının arkasına dikilmiş, titre-

. 59.

KRMZ


53/364

AVCİ

yerek konuşmaları dinliyordum. Adamlar içeri gelip babamla

konuştular. Neler olduğunu anlamıyordum, beni m yaptığım bir şey

yüzünden babamı neden götürdüklerini anlamıyordum. Gerçeği

söylemeyi ne kadar denesem de sözcükler ağzımdan çıkmıyordu.

Odamdan çıktığımda babamı kelepçelediklerini gördüm.

Daha fazla ağlamaya başladım. İtiraf etmek istiyordum ama et

medim. O sırada bunu bilmiyordum fakat polis tamamen farklı

bir nedenl e ge lmişti - ba ba mı n ken di si iç in oy duğ u, fahişe lerinlistesini ve özel hobisini içeren nişle ilgiliydi.

O gün okula gitmedim. Annem neler olduğunu anlamak için

karakola giderken Belinda ve bana bakmak için teyzem geldi.

Annem bütün gün yoktu. Bir yıl sonra annem öldüğünde teyzem

be ni ml e ya da Be li nd a' yl a bir i lgis inin olmasını is te me di .

O ay, babam götürülmeden önce ne tür bir köpek öldür

düğümü bilmiyordum. Kesinlikle yeterince büyük, yeterince

karanlık ve çoğunlukla yeterince öfkeliydi. Yaptığı tek şey gü

rültü çıkarmaktı. Ay ışığında uluy or, gün eşte havlıyor, rüzgârda

hırlıyordu. Tiz sesli havlamaları arka arkaya geliyor, tırnak sesi

gibi kafamın içini çiziyordu. Hırlamaları alçak, tehditkâr ve ür

kütücüydü, ulumaları uzun ve acı dolu. Komşumuz onu sus

turmak için bir şey yapmıyordu. Çoğu zaman evde olmuyordu

zaten. Köpeğini bahçedeki paslı bir kazığa zincirliyordu. Köpek

şanslıysa bazen yemek buluyor, eğer ekstra şanslıysa yanında

su da oluyordu. Komşular camlarını ve kapılarını açıp köpeğe

çenesini kapaması için bağırıyorlardı ama yıllar içinde onlar da

vazgeçtikçe bağırmaların sıklığı azaldı. Yazları arka bahçe pişmiş

toprakla sertleşir, üzerinde yapbozu andıran çatlaklar oluşurdu.Kışın çamurla kararır, donla soğurdu. Köpek yazın pişer, kışın

donar, aradaki aylarda da ikisinden birini yaşardı. En çok kimden

nefret etmem gerektiğini bil mi yo rd um , köpekten mi sahibinden

mi? Sonunda ikisinden de eşit derecede nefret eder olmuştum.

. 6 0 .

KRMZ


54/364

PAUL CLEAVE

Köpek her şeye havlamak üzere tasarlanmıştı, komşumuz da

köpeğine kötü davranmak üzere.

İçimdeki istek yavaş yavaş büyüyordu. Bir gün okulda bir

matematik problemine bakıyordum. Birden köpeği düşünmeye

başladım. İkiye ayrı lsa ne kadar güzel olacağım düşünüyordum. Bu

düşünce okuld a birkaç kez aklıma geld i, evde daha sık geliy ordu

ve bu düşünce hiç midemi bulandırmıyordu. Geceleri titriyor,

köpek havladıkça ellerim kaşınıyor, neden babamın gidip birşey yapmadığını merak ediyordum. Tabii ki bunu bilmiyordum

ama babam bu konuda bir şey yapamazdı. Dikkatleri üzerine

çekmemesi gerekiyordu.

İstek gittikçe büyüyordu. Sonunda aklımdan hiç çıkmadığı

bir nok ta ya ul aştı . Ders lerim i e tk i l iy or du. No tl ar ım dü şü yo r,

ödevlerim yetersiz oluyordu - durum değişmezse on beşimde

okuldan ayrılıp hayatımı işsiz ve vasıfsız olma durumu arasında

gidip gelerek geçirecektim. İstediğim hayatı yaşayan benle işsizlik

maaşı alan ben arasında duran şey o köpekmiş gibi geliyordu.Probleme hangi yönden bakarsam bakayım o köpek havladığı

sürece gerçek bir geleceğim olamayacaktı. Bunu düşünmeyi bı

rakmalıydım.

Köpeği ölü görme isteği gece gündüz içimde büyüyor, ha

yatımı yöneten, derinlere yerleşmiş bir ihtiyaç haline geliyordu.

Bu isteğe bi r köpeğin nasıl öldürüleceğini bilmediğimi söyledim.

İstek bir gece bana fısıldadı. Çok kolay olduğunu söyledi.

Her şeyin yolunda gideceğini söyledi. Sonra bana nasıl yapaca

ğımı anlattı.Annem market alışverişi yaparken hazırladığı listeden sapan,

evde bir sürü olsa da özel ürünleri de ekleyen bir kadındı. Dolaplar

dolusu tuvalet kâğıdımız, kilere sığmayan miktarda unumuz ve

kutularca konservemiz vardı. Buzluk ağzına kadar et doluydu.

. 61 •

KRMZ


55/364

AVCI

Buzluğun derinliğindeki tam et miktarım bilmek mümkün değildi.

Fark edilmeyeceğinden emin olarak buzluktan et aldım. Okula

gitmeden önce eski bir beze sarıp garajda, vidalı kapağı olan boş

b ir boy a k utusuna sa kl ad ım . Ben okuldayken, kö pek ha vl amay a

deva m ederken et eridi . Eve döndüğümde bifte k yumuşak ve taze

gi biy di. Babam işteydi, annem teyzemle telefonda konuşuyordu. Kız

kardeşim televizyon un önünden ayrılmayı reddedi yord u. Köpek

iki kapı ötede havlayıp duruyordu. Sesi yüksek ve kesintisizdiama aynı zamanda acı doluydu. Neden acı çektiğini anlamayan

fakat başka da bir şey bilmeyen bir köpeğin havlaması.

Eti hazırlamak birkaç dakikamı aldı. Komşunun evine gitmek

yirmi saniyemi. Garaj yoluna gidip kapıya vurdum. Eti naylona

sarıp çantama koymuştum. Kim seni n evde olmadığını bi li yo rd um

ama birisinin evde olma olasılığına karşı dünyanın her yerinde

her gün du yul an, "To pu m bahçenize kaçtı," hikâyesini hazırlamış

tım. Kapıyı açan olmadı. Köpek deli gibi havlıyordu. Yan kapıya

gittim, köpek ileri fırladı, zinciri onu durdurdu. Köpek tekrar

tekrar ileri atılırken boynundaki sıkı zincir iyice gerilip onu geri

çekiyordu. Bazen dengesi boz ulu p de vril iyo r ama vazgeçmeden

ayağa kalkıp ileri atılmaya devam edi yor du .

Eti çantadan çıkarıp köpeğe attım, havada kaptı. Hemen

parçaladı. Birkaç saniye sonra durdu, bir adım geri çekildi, eti

kokladı. Şüphesi, neyin yanlış olduğunu anlamak istercesine çe

nesini oynatmasından anlaşılıyordu. Bu kadar aç olmak köpeğin

şanssızlığıydı. Sonraki yemeğin ne zaman geleceğini bilmediği

için bu eti hemen yemesi gerektiğini söyleyen içgüdüleri de diğer

şanssızlığı. Tekrar ete saldırdı, ağzının kenarındaki kısa tüylerde

kan tomurcukları bel irir ken bile yemeye devam ett i. Biftek birkaç

ısırıkta kayboldu. Sonra köpek daireler çizmeye başladı. Havla

maya devam etti ama kısa süre sonra bu havlamalar azalmaya

başl adı, cıyaklamaya dö nü ştü. Yine de koşm aya de va m ediyordu.

. 6 2 .

KRMZ

8/16/2019 Paul Cleave

Documents

Paul Cleave - Avcı