Politechnika ŁódzkaKATEDRA TECHNOLOGII MATERIAŁOWYCH I SYSTEMÓW PRODUKCJI

Zalecenia do redakcji prac dyplomowych

Opracował:

Dr inż. Bogusław Pisarek

Zatwierdził(a):

Prof. dr hab. inż. Stanisław Pietrowski

Prof. dr hab. inż. Andrzej Gołąbczak

Dr hab. inż. Olimpia Kunert prof. PŁ

Dr hab. inż. Tadeusz Pacyniak

Łódź, 2009

Spis treści

1. WSTĘP..............................................................................................................32. ZALECENIA......................................................................................................4

2.1...........................................................................................................Format papieru.............................................................................................................................4

2.2................................................................................................................Układ strony.............................................................................................................................5

2.3.......................................................................................Charakterystyka czcionek...........................................................................................................................10

2.4..........................................................................................................Znaki specjalne...........................................................................................................................12

2.5..........................................................................................................................Akapity...........................................................................................................................14

2.6..............................................................................................................................Style...........................................................................................................................17

2.6.1...............................................................................................................Nagłówki....................................................................................................................... 20

2.6.2.................................................................................Podpisy rysunków i tabel....................................................................................................................... 23

2.7.........................................................................................................................Obiekty...........................................................................................................................24

2.8.....................Wykaz literatury – bibliografia wg normy PN-ISO 690-2:1999...........................................................................................................................32

2.8.1............................................................Przykłady redakcji wykazu literatury....................................................................................................................... 33

2.9.....................................................................................................................Załączniki...........................................................................................................................33

3. Podsumowanie................................................................................................36LITERATURA........................................................................................................37

ZAŁĄCZNIKI:

ZAŁĄCZNIK 1 – Strona tytułowa pracy

ZAŁACZNIK 2 – Strona tytułowa załącznika

1. WSTĘPPrzedstawione w opracowaniu zalecenia ujednorodniają postać edycyjną

Prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich na kierunku Zarządzanie

i Inżynieria Produkcji Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej

redagowanych z wykorzystaniem edytora tekstu MS Office Word 2007.

Zalecany układ prac przedstawiono poniżej.

1. Wstęp

2. Analiza aktualnego stanu wiedzy

3. Cel pracy

4. Metodyka badań (opracowań) własnych

5. Wyniki badań (opracowań) własnych

6. Podsumowanie (ogólne omówienie wyników badań własnych lub opracowań)

7. Wnioski

Literatura

3

2. ZALECENIAWiele interesujących porad w kwestii redagowania tekstów naukowych

przedstawiono w literaturze [1-3]. Praktyczne wprowadzenie do podstawowych

aplikacji pakietu Microsoft Office 2007 PL przedstawiono w literaturze [4].

Obowiązuje poprawność gramatyczna, ortograficzna i interpunkcyjna prac.

Nie zostawia się spacji przed przecinkiem lub kropką kończącą zdanie, natomiast

po kropce lub przecinku należy spację wstawić.

Obowiązuje bezosobowa forma wypowiedzi, np.: zrobiono, opracowano,

przedstawiono.

Praca powinna być jednorodna edycyjnie:

jednakowy sposób podpisywania obiektów wzbogacających tekst,

jednakowy sposób wypunktowywania tekstu zróżnicowany co do

rzędu.

Nie należy stosować wypunktowań z kropką wewnątrz zdania.

(…obejmujące:

1. Walce pełne,

2. Walce drążone.

walce pełne,

walce drążone.)

Tytuły głównych rozdziałów (styl Nagłówek 1) należy zaczynać od nowej strony.

Podrozdziały (styl Nagłówek 2, 3, 4 …) nie muszą, a nawet nie powinny zaczynać się od

nowej strony, gdyż stanowią pewną ciągłość myślową Autora w ramach rozdziału.

Tytuł nagłówka (równoważnik zdania) należy wprowadzać bez kropki na końcu.

2.1. Format papieru

Prace należy redagować na znormalizowanych arkuszach A4 210x297 mm.

Zalecany standardowy papier do drukarek i kserografów ma gramaturę 80 (parametr papieru używanego do druku - grubość określana jako gramatura, czyli

ciężar 1 m2 papieru określony w gramach). Należy się stosować do podawanych

dla większości drukarek dopuszczalnej gramatury papieru. Niestosowanie się do

4

tych zaleceń powoduje, że drukowanie na papierze o gramaturze większej (papier

grubszy, bardziej sztywny) prowadzi do uszkodzenia drukarki (szczególnie

laserowej), a cieńszy papier (o zbyt małej gramaturze) będzie się miął i

zakleszczał

w drukarce.

2.2. Układ strony

Na rysunku 1 przedstawiono definicje układu strony – pionowej (a) i poziomej

(b) oraz menu Układ strony edytora tekstu (c).

5

a)

b)

c)

Rys. 1. Układ strony: a-b) definicje, c) menu edytora

Tekst jest otoczony marginesami. Ideałem estetycznym jest stosowanie

wielkości marginesów w stosunku wynikającym ze złotego podziału odcinka

(zewnętrzny do wewnętrznego 3:5, a górny do dolnego 5:8). Marginesy powinny

być na tyle duże, aby palce trzymające kartkę nie zasłaniały tekstu lub ilustracji. 6

Na rysunku 2 przedstawiono odpowiednio szerokości i wysokości marginesów

oraz opcje orientacji strony. Strony najczęściej mają orientację pionową, ale

możliwa jest orientacja pozioma. Dopuszczalnym jest stosowanie pomiędzy

stronami

o orientacji pionowej strony o orientacji poziomej, zawierające rysunki lub tabele

niemożliwe do pomieszczenia na stronie ustawionej pionowo.

Rys. 2. Ustawienia strony – Marginesy i Orientacja

Na marginesach górnym i dolnym (rys. 1) mogą występować teksty

nienależące do tekstu podstawowego, dodawane automatycznie na każdej stronie

(czasem inne na stronach parzystych, a inne na nieparzystych). Są to: stopka

strony na dolnym marginesie i nagłówek na górnym. Ustawienia dotyczące

nagłówków

i stopek przedstawiono na rysunku 3.

7

Rys. 3. Ustawienia strony – Nagłówki i stopki

Stopka powinna zawierać numerację stron. Miejsce umieszczenia tej

numeracji nazywa się paginą. Gdy czytelnik, po przejrzeniu spisu treści, chce

odnaleźć pewne strony — najwłaściwszym miejscem do umieszczenia numeru

strony jest dolny zewnętrzny narożnik strony. Na rysunku 4 przedstawiono

ustawienia opcji wstawiania numeru strony.

8

Rys. 4. Ustawienia opcji wstawiania numeru strony

Prace należy redagować przy włączonej opcji automatycznego dzielenia

wyrazów. Sposób włączenia tej opcji przedstawiono na rysunku 5.

9

Rys. 5. Menu Układ strony – Dzielenie wyrazów

Nie należy dzielić na sylaby nazw własnych, tytułów nagłówków: rozdziałów,

nazw kolumn lub wierszy w tablicach.

2.3. Charakterystyka czcionek

Prace należy redagować czcionką typu Arial o wielkości 12 punktów

(dopuszczalne jest 10 punktów). Wielkość czcionki – stopień wyrażana jest

najczęściej w punktach: 1 cal = 72 punkty, 1 punkt = 0,376 mm. Dopuszczalne jest

stosowanie różnych wariantów krojów pisma typu: pogrubienie - Bold, kursywa -

Italica, podkreślenie - Underline i ich kompilacji, jak również indeks górny - x2, indeks dolny -

x2. Okno wyboru czcionki, jej wielkości i typu w edytorze przedstawiono na rysunku

6.

Rys. 6. Okno wyboru czcionki, jej wielkości i typu

Na rysunku 7 (a,b) przedstawiono okna menu rozwijanego Czcionka

odpowiednio szczegóły wyboru czcionki (a) i odstępy między znakami (b). W celu

modyfikacji czcionki można ustawiać odstępy pomiędzy znakami (zagęszczony i

rozstrzelony) oraz kerning. Do wyróżnień tekstu używać można kapitalików lub

wersalików. Wersaliki to czcionki, w których niezależnie czy pisane duże, czy małe

10

litery — w tekście pojawiają się duże, np.: TEKST. Natomiast kapitaliki mają małe

litery o kroju dużych, lecz mniejsze — o wielkości małych, np.: TEKST.

a)

b)

Rys. 7. Okna menu rozwijanego Czcionka: a) szczegóły wyboru czcionki, b) odstępy między znakami

11

Należy przyjąć odstęp między wierszami (interlinię) 1,5 wiersza. Ustawienia

Akapitu przedstawiono na rysunku 8.

Rys. 8. Akapit – Wcięcia i odstępy

Nieznaczna zmiana odległości między znakami (zagęszczenia lub

rozstrzelenia) do 0,3 punktu jest praktycznie niezauważalna i służy przeważnie do

poprawienia formatowania akapitu lub — tylko zagęszczenie — do zmieszczenia

w komórce tabeli teksty „nieco za długiego". Znaczne rozstrzelenie (3 punkty i

więcej) jest jednym z możliwych sposobów wyróżniania tekstu.

W tekstach pisanych dużą czcionką (14 i więcej punktów) — najczęściej w

tytułach zalecane jest stosowanie kerningu, czyli podsuwanie do siebie wybranych

par liter takich jak „AW".

2.4. Znaki specjalne

Polskie znaki wprowadza się najczęściej (gdy zainstalowana jest tak zwana

„klawiatura programisty") z prawym klawiszem Alt, to znaczy Alt+a = ą, Alt+c = ć ...

Alt+z=ż, Alt+x=ź.

12

Greckie znaki wstawia się w opcji Wstawianie – Symbole, a następnie

wybiera z podzbioru Grecki i koptyjski. Na rysunku 9 (a,b) przedstawiono okna

menu Wstawianie – Symbole – Więcej symboli… .

13

a)

b)

Rys. 9. Wstawianie znaków greckich: a) menu Wstawianie – Symbol, b) tablica znaków

W tekście należy używać też znaków specjalnych, z których część nie ma

postaci drukowanej, ale wpływa na układ i zachowanie się innych znaków. Należą

do nich:

znak końca akapitu (Enter),

przejście do nowego wiersza bez kończenia akapitu (Shift + Enter),

znak końca strony wymusza rozpoczęcie nowej strony od następnego

po nim znaku (Ctrl + Enter).

Do znaków specjalnych widocznych na wydruku zaliczane są:

spacja nie rozdzielająca — zapobiega rozdzieleniu dwu wyrazów

pomiędzy dwie linie tekstu (wyrazy oddzielone taką spacją traktowane

są przez edytor jako jeden wyraz, a więc umieszczane są w tej samej

linii tekstu (Ctrl + Shift + spacja),

myślnik (pauza) —,

minus (półpauza) -.

14

2.5. Akapity

W polskiej Wikipedii podano następujące definicje:

akapit [5]:

„Akapit (od łac. a capite, dosł. od głowy, czyli początku) –

podstawowy sposób dzielenia łamu na rozpoznawalne wzrokiem

mniejsze fragmenty w celu zwiększenia czytelności tekstu.

Podstawowa jednostka logiczna dłuższego tekstu, składająca się z

jednego lub wielu zdań stanowiących pewną całość treściową.

Zadaniem akapitu jest wyraźne zaznaczenie nowej myśli w bieżącym

wątku wypowiedzi.

Czasami jako synonimy akapitu są stosowane terminy: ustęp, werset

oraz paragraf – znaczą one jednak coś innego i tylko w szczególnych

przypadkach mogą być stosowane zamiennie z akapitem.”

sierota - bękart [6]:

„Sierota– nazwa dwóch różnych terminów dotyczących błędów

łamania tekstu:

o potoczne określenie wiszącego spójnika – błędu pozostawienia

samotnego znaku na końcu wersu (a, i, o, u, z); jest to

prawdopodobnie zjawisko określane jako błąd tylko w typografii

polskiej i czeskiej, nieznane w językach, w których praktycznie

nie występują wyrazy jednoliterowe;

o potoczne, choć niepoprawne określenie szewca, będące kalką

z angielskiej nazwy orphan – błędu pozostawienia samotnego

wiersza rozpoczynającego akapit na samym dole strony.”

wdowa [7]:

„Wdowa - potoczne określenie błędu łamania tekstu, polegającego na

pozostawieniu na początku łamu samotnego końcowego wiersza

akapitu (zwanego wierszem zawieszonym).

Innymi słowy wdowa to słowo bądź cały wiersz w danym akapicie,

który podczas błędnego formatowania tekstu znalazł się na nowej

(następnej stronie) dokumentu.”

15

Mając na uwadze przytoczone definicje nie należy:

pozostawiać na końcu strony samotnych nagłówków lub nagłówka

tylko z jednym wierszem tekstu akapitu (sierota),

pozostawiać na początku nowej strony samotnego wiersza

kończącego akapit - tekst w danym rozdziale (wdowa).

W celu zwiększenia możliwości szybkiego czytania ze zrozumieniem tekstu

dokumentu (również w komórkach tabel), należy w zdaniach złożonych spójniki

poprzedzone przecinkiem typu: że, dlatego, gdyż, bo, ponieważ przenosić

z końca wersu (wiersza) na początek nowego (Shift + Enter). Tak samo należy

postąpić w przypadku wystąpienia na końcu wiersza:

zaimka względnego który lub jego odmian,

sierot typu: a, i, o, u, z.

Na rysunku 10 (a,b) przedstawiono ustawienia tekstu redagowanego stylem

Normalny. W celu uniknięcia nieprawidłowemu podziałowi akapitu między strony

opcja Kontrola bękartów i wdów powinna być zawsze włączona. Włącznie jej nie

pozwala na pozostawienie pierwszego wiersza akapitu na dole strony i

przeniesienie reszty akapitu na nową — w takim przepadku opcja ta spowoduje

automatyczne przeniesienie pierwszego wiersza na nową stronę. Nie pozwoli

również na przeniesienie ostatniego wiesza akapitu na nową stronę — w takim

przypadku edytor automatycznie przeniesie na nową stronę również przedostatni

wiersz.

16

a)

b)

Rys. 10. Menu Akapit : a) Wcięcia i odstępy, b) Podziały wiersza i strony

17

2.6. Style

Cały dokument musi być jednorodnie sformatowany. Tekst podstawowy

dokumentu powinien być sformatowany zgodnie ze stylem Normalny. Na

rysunkach 11-16 przedstawiono ustawienia formatowania dla stylu Normalny.

Rys. 11. Menu Style – Normalny - Formatuj

18

Rys. 12. Menu Style – Normalny – Formatuj – Czcionka

Rys. 13. Menu Style – Normalny – Formatuj – Czcionka – Odstępy między znakami

19

Rys. 14. Menu Style – Normalny – Formatuj – Akapit – Wcięcia i odstępy

Rys. 15. Menu Style – Normalny – Formatuj – Akapit – Podział wiersz i strony

20

Rys. 16. Menu Style – Normalny – Formatuj – Język

2.6.1. Nagłówki

W pracach dyplomowych tytuły rozdziałów należy pisać innym stylem

(Nagłówek nr poziomu) i czcionką większą lub co najmniej wielkością czcionki

stylu Normalny. Na rysunkach 17-21 przedstawiono formatowanie nagłówków

rozdziałów.

21

Rys. 17. Ustawienia formatowania stylu Nagłówek 1

Nagłówki poziomu 1 (styl – Nagłówek 1) należy rozpoczynać zawsze od

nowej strony.

22

Rys. 18. Ustawienia formatowania stylu Nagłówek 2

Rys. 19. Ustawienia formatowania stylu Nagłówek 3

Rys. 20. Ustawienia formatowania stylu Nagłówek 4

23

2.6.2. Podpisy rysunków i tabel

Podpisy rysunków należy wprowadzać pod rysunkiem, a podpisy tabel nad

tabelą stylem Legenda. Na rysunku 21 przedstawiono menu wstawiania podpisów.

Rys. 21. Menu Odwołania – Wstaw podpis

Na rysunku 22 przedstawiono ustawienia formatowania stylu Legenda.

Rys. 22. Ustawienia formatowania stylu Legenda

W przypadku wprowadzania odnośników obiektów na rysunkach np.: rysunek

XX (a,b), dla odnośników należy wprowadzić nowy styl o nazwie Legenda ab.

Ustawienie formatowania tego stylu przedstawiono na rysunku 23. Wprowadzać

należy każdorazowo wartość wcięcia z lewej w zależności od szerokości rysunku

(rys. 10).

24

Rys. 23. Ustawienia formatowania stylu Legenda ab

2.7. Obiekty

Podstawą redagowanych opracowań jest słowo pisane – tekst. Obiektami

wzbogacającymi tekst są:

rysunki - na rysunkach przedstawiane są:

o szkice,

o diagramy,

o wykresy,

o schematy,

o zdjęcia,

o zrzuty ekranu systemów komputerowych;

tabele,

równania.

Każdy obiekt najpierw należy wywołać w tekście, a następnie umieścić

w szpalcie bezpośrednio pod tekstem wprowadzającym.

Zalecane są etykiety odpowiednio dla obiektów typu:

rysunek – Rys., tabela – Tabela.

Na rysunku 24 przedstawiono etykiety podpisu obiektów. W celu

wyśrodkowania osadzanych rysunków w tekście należy wprowadzić nowy styl

Center rys. Na rysunku 25 przedstawiono formatowanie stylu Center rys.25

Rys. 24. Menu Odwołania – Wstaw podpis – Podpis – Etykieta podpisu obiektów

Rys. 25. Ustawienia formatowania stylu Center rys

Numery wywoływanych w tekście równań należy wpisywać w nawiasach

zwykłych, np. równanie (1). Na rysunku 26 przedstawiono Menu Wstawianie –

Równanie. Przykładowe równanie (1) ma postać:

(1)

gdzie:

y – zmienna zależna,

x – zmienna niezależna.

Ekran edytora w opcji Wstaw nowe równanie przedstawiono na rysunku 27.

26

Rys. 26. Menu Wstawianie – Równanie

Rys. 27. Ekran edytora w opcji Wstaw nowe równanie

Równania należy wprowadzać w wierszach sformatowanych nowym stylem

Równanie. Pozycje tabulatorów należy tak dobrać, aby równanie było

wycentrowane na szpalcie, a numer równania przesunięty do prawego marginesu.

Ustawienia stylu Równanie przedstawiono na rysunku 28.

27

Rys. 28. Ustawienia stylu Równanie

Przykładowe formatowanie tekstu w tabelach przedstawiono w tabeli 1.

Tabela 1. Przykładowe formatowanie tekstu w tabelach

Nazwa kolumny 1 Nazwa kolumny 2Nazwa zbiorcza kolumn 3 i 4

Nazwa kolumny 3 Nazwa kolumny 4Nazwa wielkości np.: Długość

Oznaczenie np.: L + 324,58

xxxxxx x - 1,00

yyyyyyy yy + 0,02

Należy stosować odpowiednie style wypełniania komórek w tabeli

odpowiednio dla: nazw kolumn lub wierszy (nowy styl – Nazwy kolumn), tekstu

wyrównanego do lewego brzegu komórki (nowy styl – Tekst w tabelach), tekstu

wyśrodkowanego względem komórki (nowy styl – Tekst w tabelach center) oraz

liczb ze stałym położeniem przecinka jako znacznika miejsca dziesiętnego (nowy

styl – Tekst

w tabelach liczby). Ustawienia formatowania tych styli przedstawiono na

rysunkach 29-32.

28

Rys. 29. Ustawienia stylu Nazwy kolumn

Rys. 30. Ustawienia stylu tekst w tabelach

29

Rys. 31. Ustawienia stylu Tekst w tabelach center

Rys. 32. Ustawienia stylu Tekst w tabelach liczby

W przypadku wpisywania liczb w kolumnach tabeli należy każdorazowo tak

dobrać wcięcia z prawej, aby w miarę możliwości (ilości cyfr w liczbie)

wyśrodkować wpisy w stosunku do komórki z priorytetem stałego pozycjonowania

przecinka, jako znacznika miejsca dziesiętnego. Liczby powinny być wpisywane w

30

tabeli

z tą samą dokładnością (ilością miejsc po przecinku).

2.8. Wykaz literatury – bibliografia wg normy PN-ISO 690-2:1999

Odwołania do literatury należy wprowadzać w pierwszym zdaniu akapitu

zawierającego analizę informacji w niej zawartych. Numery pozycji literaturowych

należy umieszczać w nawiasach kwadratowych (rozdz. 1. i 2.5. np.: [1,2,15-

19,25]):

przed kropką kończącą zdanie,

przed dwukropkiem w wypunktowaniach,

innych uzasadnionych miejscach.

Szczegóły redakcji bibliografii załącznikowej (przypisy, cytowania),

dokumentów drukowanych oraz elektronicznych przedstawiono w literaturze [3].

Wykaz pozycji literaturowych należy wprowadzać w wierszach

sformatowanych nowym stylem Literatura. Ustawienia stylu literatura

przedstawiono na rysunku 33.

Rys. 33. Ustawienia stylu Literatura

31

Tytuł rozdziału zawierającego pozycje literaturowe (Literatura) należy

wprowadzać stylem Nagłówek 5. Ustawienia stylu Nagłówek 5 przedstawiono na

rysunku 34.

Rys. 34. Ustawienia stylu Nagłówek 5

2.8.1. Przykłady redakcji wykazu literatury

Przykład literatury stanowiącej: monografie, podręczniki, skrypty, książki popu-larno-naukowe i inne

1. Andrianov I., Awrejcewicz J., Manevitch L.: Asymptotical mechanics of thin-walled structures. Berlin: Springer Verl., 2004.

2. Nowy poradnik majstra budowlanego. Red. Panas J. Warszawa: Arkady, 2003.

Przykład literatury stanowiącej patenty.

3. Forytarz B., Stadnicki J., Płonka S.: Wałek maszyny włókienniczej, zwłaszcza zgrzeblarki. Patent, Polska, nr 178 370. Politechnika Łódzka. Opubl. 28.04.2000.

Przykład literatury stanowiącej artykuły w czasopismach – referatu na konferencję zamieszczonego w czasopiśmie

4. Pakowski Z., Drużdżel A., Drwięga J. : Validation of a model of an expanding superheated steam flash dryer for cut tobacco based on processing data. Dry. Technol. 2004 Vol. 22, nr 1-2, s. 45-57.

32

Przykład referatu na konferencję zamieszczonego w materiałach konferencyjnych

5. Kryszkiewicz M., Cichoń K.: Support oriented discovery of generalized disjunction-free representation of frequent patterns with negation. W: Advances in Knowledge Discovery and Data Mining. 9th Pacific-Asia Conference, PAKDD 2005. Proceedings. Berlin, 2005, s. 672-682.

Przykład literatury stanowiącej normę

6. PN-EN 1563:2000 Odlewnictwo. Żeliwo sferoidalne.

7. PN-EN ISO 2624:1997 Miedź i stopy miedzi. Określanie średniej wielkości ziarna.

8. PN-93/H-01200 Obróbka cieplna metali i stopów. Terminologia.

Przykład literatury stanowiącej źródło internetowe

9. Bibliografia zalaczn., przypisy, cytowania – dla Czytelnikow BGPL [online] [dostęp: 26-02-2009]. Dostępny w Internecie: http://bg.p.lodz.pl/dyplom.htm

2.9. Załączniki

Przygotowywane prace mogą wymagać przedstawienia szeregu informacji

w oddzielnych załącznikach, zawierających np.: rysunki, tabele, materiały

marketingowe i inne. Załączniki stanowią odrębny dokument w stosunku do pracy,

której dotyczą. W związku z tym, posiadają odrębną stronę tytułową i odpowiedni

spis zawartości (spis: rysunków, tabel, treści lub inne).

Należy bezpośrednio pod spisem treści w dokumencie podstawowym (praca

dyplomowa) zamieścić informację o tytułach załączników stanowiących

uzupełnienie pracy. W dokumencie podstawowym należy wprowadzić odwołania

do konkretnego załącznika (jego numeru i nazwy) oraz obiektu w nim zawartego.

33

3. PODSUMOWANIEGłówną ideą, jaka przyświecała autorowi opracowania zaleceń do redakcji

prac dyplomowych, było zredagowanie pomocy – przewodnika umożliwiającego

nawet mniej wprawnym w DTP1 studentom przygotowanie prac

charakteryzujących się pod względem estetyki i przejrzystości wysokim poziomem

edytorskim.

1 DTP (ang. Desktop Publishing – publikowanie zza biurka) – termin oznaczający pierwotnie ogół czynności związanych z przygotowaniem na komputerze materiałów, które będą później powielone metodami poligraficznymi. Krócej mówiąc, termin ten oznaczał komputerowe przygotowanie do druku. W tym znaczeniu termin ten dotyczy nie tylko fazy projektowej, czyli tworzenia w programach komputerowych obrazu (oraz kształtu) stron publikacji, ale także zarządzania pracą grupową, a nawet odnosi się do komputerowego sterowania urządzeniami wykorzystywanymi w tym procesie, a więc np. naświetlarkami czy maszynami drukarskimi. (DTP) – Wikipedia, wolna encyklopedia [online] [dostęp: 26-02-2009]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/wiki/DTP

34

LITERATURA

1. Lindsay D.: Dobre rady dla piszących teksty naukowe, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1995

2. Gambarelli G., Łucki Z.: Jak przygotować pracę dyplomową lub doktorską, Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1998

3. Bibliografia zalaczn., przypisy, cytowania – dla Czytelnikow BGPL [online] [dostęp: 26-02-2009]. Dostępny w Internecie: http://bg.p.lodz.pl/dyplom.htm

4. Wróblewski P.: MS Office 2007 PL w biurze i nie tylko, Wydawnictwo Helion, Gliwice 2007

5. Akapit – Wikipedia, wolna encyklopedia [online] [dostęp: 26-02-2009]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/wiki/Akapit

6. Sierota (DTP) – Wikipedia, wolna encyklopedia [online] [dostęp: 26-02-2009]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/wiki/Sierota_(DTP)

7. Wdowa (DTP) – Wikipedia, wolna encyklopedia [online] [dostęp: 26-02-2009]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wdowa_(DTP)

35