Fakulteti Filozofik

Departamenti i Shkencave Politike

Projekti Hulumtues: Politika e Jashtme dhe Diplomacia e Kosovës2008-2010

Studentët Mentori:

Merlin Rama Prof.Dr. Ibrahim Gashi

Ramo Vellija

Hyrje

Në kushtet e okupimit serb, më 2 korrik 1990, deputetët e Kuvendit të KSA të Kosovës, të

ndaluar të hyjnë në godinën zyrtare, nxorën para dyerve të saj Deklaratën e Pavarësisë, duke e

shpallur Kosovën republikë anëtare të federatës jugosllave. Më 7 shtator të po këtij viti, u

miratua në Kaçanik Kushtetuta e Republikës, e para kushtetutë demokratike e shtetit kosovar. Në

pamundësi për të ushtruar pushtet efektiv dhe e përndjekur nga forcat okupatore serbe, qeveria e

Kosovës u tërhoq në ekzil në Gjermani, Më tetor 1991, u zhvillua referendumi mbarëpopullor që

zyrtarisht e shpalli Kosovën të pavarur e sovrane, ndërsa Ibrahim Rugova u zgjodh njëzëri

Kryetar i Republikës në zgjedhjet e vitit pasues dhe organizoi rezistencën paqësore kundër

pushtimi serb. Gjatë kësaj periudhe, u zhvillua edhe fushata për pajtimin e gjaqeve nën kryesimin

e veprimtarit Anton Çetta. Gjendja e popullsisë shqiptare në Kosovë gjatë viteve ’90-të mbeti

jashtëzakonisht e vështirë. Gati të gjithë të punësuarit në sektorin publik u dëbuan, u mbyll

universiteti dhe shkollat e mesme në gjuhën shqipe, shtypi dhe radiotelevizioni. Për t’u përballur

me këtë sfidë, shqiptarët lëshuan shtëpitë e tyre për të zhvilluar arsimin dhe ndihmuan në hapjen

e klinikave mjekësore. Ndërkohë, u burgosën, u keqtrajtuan e u vranë me mijëra shqiptarë,

ndërsa me qindra e mijëra u detyruan ta lëshojnë vendin dhe të kërkojnë azil në Evropën

Perëndimore.

Gjatë viteve ‘90, shoqëritë shqiptare në mërgim u angazhuan për ngritjen e Ushtrisë Çlirimtare të

Kosovës, pjesëtarët e së cilës u trajnuan në Shqipëri dhe u deplikuan më pas në territorin

kosovar. Dëshmorët e parë të Luftës Çlirimtare, Zahir Pajaziti, Hakif Zejnullahu dhe Edmond

Hoxha, ishin ndër drejtuesit e sulmeve të para guerile, pas së cilave UÇK-ja u shfaq botërisht më

28 nëntor 1997. Duke përdorur si pretekst ndjekjen e UÇK-së, Serbia intensifikoi terrorin e vet

mbi popullsinë shqiptare dhe kreu një numër të madh masakrash mbi civilë në Drenicë më 28

shkurt 1998.

Luftimet u ashpërsuan gjatë pranverës 1998 me mësymjen e Dukagjinit dhe gjatë verës me

ofensivën serbe dhe masakrat në Rahovec. Më 15 janar 1999, Masakra e Reçakut, e dëshmuar

nga misioni vëzhgues i OSBE-së nën udhëheqjen e ambasadorit William Walker, fitoi simpatinë

ndërkombëtare për popullin e Kosovës. Në shkurt 1999 në Rambouillet të Francës, u organizuan

bisedime shqiptaro-serbe për t’i dhënë fund luftës. Pala shqiptare nënshkroi marrëveshjen e

propozuar nga ndërmjetësuesit ndërkombëtar, kurse serbët refuzuan të nënshkruanin. Në

vështrim afatshkurtër, serbët fituan mundësi të shkallëzonin gjenocidin mbi shqiptarët dhe të

zbatonin planet e tyre për spastrim etnik.

Të përballur me dështimin e negociatave për paqe dhe bllokimin e veprimeve multilaterale

përmes Këshillit të Sigurimit të OKB-së, Shtetet e Bashkuara ndërmorën fushatën për

bombardimin e Jugosllavisë në bashkëpunim me Aleancën Veriatlantike, NATO-n. Të shtyrë

nga qëllime humanitare, aleatët e NATO-s filluan më 24 mars 1999 sulmet ajrore ndaj caqeve

ushtarake jugosllave për 73 ditë me radhë. Gjatë kësaj kohe, UÇK-ja vazhdoi konfrontimet

ushtarake me trupat serbe, theu kufirin Shqipëri-Kosovë dhe mori nën kontroll pika strategjike.

Më 10 qershor të të njëjtit vit u arrit Marrëveshja e Kumanovës për tërheqjen e forcave serbe dhe

hyrjen e forcave të NATO-s në Kosovë. Po ashtu, u kalua në Këshill të Sigurimit të OKB-së

Rezoluta 1244, që formalisht e mbajti Kosovën nën sovranitetin e Jugosllavisë, por nën

administrim ndërkombëtar të Kombeve të Bashkuara. Të njëjtën ditë, forca ruse hynë në trevën e

Kosovës për të shpëtuar makinerinë serbe të ndodhur në Aeroportin e Prishtinës. Një ditë më pas,

Ushtria Çlirimtare hyri në kryeqytet, ndërsa trupat serbe u tërhoqën duke i lëshuar vendin

forcave aleate. U organizua forca paqeruajtëse e KFOR-it, ku për një kohë bënë pjesët edhe

trupat ruse.

Rindërtimi i pjesshëm i Kosovës u ndihmua nga një mori organizatash ndërkombëtare, të cilat

njëherësh ofruan edhe mundësi për punësim për shqiptarët dhe një burim mjetesh financiare.

Misioni i Kombeve të Bashkuara në Kosovë (UNMIK) filloi punën për vendosjen e sundimit të

ligjit dhe për themelimin e institucioneve vetëqeverisëse. Më 2001, UNMIK-u Kornizën

Kushtetuese dhe organizoi zgjedhjet e para të lira në historinë e Kosovës.

Megjithatë, kompetencat kryesore mbetën në duart të UNMIK-ut, i cili i përbërë nga një personel

i paaftë, i nënkualifikuar dhe i korruptuar mbajti peng zhvillimin e Kosovës për vite me radhë.

Njëherësh, korrupsioni dhe mungesa e efikasitetit ishte e pranishme edhe në institucionet

vendore. Çështja e qytetit të ndarë të Mitrovicës dhe provokimet e qarqeve ekstremiste serbe

sollën protesta të dhunshme në vitet 1999 dhe 2000 dhe shkaktuan trazirat e marsit 2004, të cilat

dëmtuan imazhin ndërkombëtar të Kosovës. Formimi i enklavave serbe në mes të Kosovës dhe

përqendrimi serb në veri vazhdonte të pengonte kthimin e të zhvendosurve, shqiptarë dhe serbë.

Bisedimet për statusin final të Kosovës ndërmjet Prishtinës dhe Beogradit rezultuan pa

marrëveshje. Kompromisi i ofruar nga pala kosovare parashihte Kosovën si shtet të pavarur

shumetnik, si pikë në mes të bashkimit me Shqipërinë ose mbetjen nën Serbi, kurse pala serbe

propozoi disa versione të ndryshme për autonomi. Kombet e Bashkuara, në ndërkohë, dërguan

përfaqësues të tyre ish-kryetarin finlandez Martti Ahtisaari, i cili nxori më 2007 Planin

Gjithëpërfshirës, ku parashihej pavarësi e mbikëqyrur me të drejta të zgjeruara për pakicat,

sidomos serbët. Në bazë të këtij plani dhe duke u thirrur në Rezolutën 1244, Kuvendi i Kosovës

shpalli pavarësinë më 17 shkurt 2008. Kostarika dhe Afganistani ishin vendet e para që e njohën

pavarësinë e Kosovës, të përcjella nga Shqipëria, SHBA-të, Britania, Gjermania dhe Franca.

Kushtetuta e Republikës u miratua më 9 prill 2008 dhe hyri në fuqi më 15 qershor 2008, kur

edhe u bë transferimi i plotë i kompetencave prej UNMIK-ut në institucionet vendore. Gjithashtu

u nënshkrua më 9 shkurt 2008 marrëveshja me Bashkimin Evropian për deplikimit e misionit për

sundimit e ligjit, EULEX, si dhe u parapa themelimi i Zyrës Civile Ndërkombëtare.

Me qëllim të vendosjes së rendit në mbarë territorin e republikës, Kosova ka pranuar Misionin e

Bashkimit Evropian për Sundimit e Ligjit në Kosovë (EULEX), ndërmarrjen më të madhe të BE-

së në kuadër të Politikës Evropiane për Mbrojtje dhe Siguri (ESDP). I pajisur me 3.000 pjesëtarë

dhe me buxhet prej 205 milion eurosh për 16 muajt e parë, EULEX-i u deplikua në Kosovë në

kuadër të Rezolutës 1244 si mision ndihmës në çështjet ligjore, sidomos në forcat e rendit, si dhe

në rrafshet e gjyqësorit dhe doganave.

Politika e Jashtme dhe Diplomacia e Kosovës 2008-2010

Ndërtimi i politikës së jashtme të Republikës së Kosovës është njëra ndër detyrat me të

rëndësishme të shtetit të ri të Kosovës, pas shpalljes së pavarësisë, më 17 shkurt 2008.

Kërkesat që dalin nga kjo detyrë janë të tri natyrave:

Kërkesa e parë ka të bëjë me konsolidimin e shtetit të Kosovës. Në vija të përgjithshme, kjo

përfshin dy komponenta: - Përmbylljen e procesit të njohjes ndërkombëtare të shtetit të Kosovës

dhe anëtarësimin në organizatat kryesore ndërkombëtare e nismat rajonale; - Forcimin e sigurisë

dhe stabilitetit të brendshëm dhe të mirëqenies sociale e ekonomike.

Kërkesa e dytë ka të bëjë me formulimin dhe zbatimin e një politike të jashtme, e cila do të jetë

në përputhje me interesat shtetërore të Republikës së Kosovës.

Kërkesa e tretë ka të bëjë me ndërtimin e mekanizmave institucionalë efektivë, që do të jenë

bartës të politikës së jashtme të Republikës së Kosovës.

Politika e jashtme e Republikës së Kosovës i shërben realizimit të aspiratave të popullit të

Kosovës për ta bërë Kosovën anëtare të respektuar të familjes së shteteve të pavarura dhe

demokratike.

Republika e Kosovës synon një politikë të jashtme aktive, e cila duhet të jetë në përputhje me

synimet e popullit të Kosovës për integrime euro-atlantike, ruajtjen dhe forcimin e lidhjeve me

vendet mike, thellimin e marrëdhënieve të mira me vendet e rajonit, si dhe arritjen e statusit te

një partneri të besueshëm në luftën kundër kërcënimeve të sigurisë ndërkombëtare.

Ministria e Punëve të Jashtme zyrtarisht ka filluar punën më 16 qershor 2008, kur ka hyrë në fuqi

Kushtetuta e Republikës së Kosovës dhe Ligji për Ministrinë e Punëve të Jashtme.

Në mesin e muajit tetor 2008 kanë filluar punën dhjetë ambasada të Republikës së Kosovës në

këto vende: Uashington, Bruksel, Londër, Berlin, Bernë, Tiranë, Paris, Romë, Vjenë dhe Ankara.

Presidenti i Republikës së Kosovës ka emëruar dhjetë të ngarkuar me punë që do të udhëheqin

këto ambasada. Me 10 shkurt 2009 presidenti i Republikës ka dekretuar edhe tetë ambasada të

reja dhe dhjetë misione konsullore. Ambasadat e reja do të hapen në këto vende: Slloveni,

Kroaci, Holandë, Suedi, Republika Çeke, Hungari, Bullgari dhe Japoni; kurse konsullatat e para

do të hapen në: SHBA, Britani të Madhe, Francë, Gjermani, Itali, Zvicër, Austri, Belgjikë dhe

Suedi.

Sic thamë më sipër orientimi i përgjithshëm strategjik i politikës së jashtme të Kosovës është

konsolidimi i shtetit të Kosovës. Politika e jashtme e Republikës së Kosovës në radhë të parë

është e orientuar drejt avancimit të vazhdueshëm të pozicionit ndërkombëtar të Kosovës dhe

forcimin e përkrahjes ndërkombëtare për sovranitetin e Kosovës.

Sigurimi i njohjes së shtetit të Kosovës është një ndër objektivat kryesore strategjike të politikës

së jashtme të Republikës së Kosovës. Ky është parakusht për konsolidimin e brendshëm të shtetit

të Kosovës, si dhe për forcimin e pozicionit ndërkombëtar të saj.

Përveç njohjeve, objektiv tjetër strategjik i politikës së jashtme është anëtarësimi i Kosovës në

organizatat kryesore ndërkombëtare, duke përfshirë: Organizatën e Kombeve të Bashkuara dhe

institucionet e saj të specializuara, Fondin Monetar Ndërkombëtar (FMN), Bankën Botërore

(BB), Organizatën Botërore të Tregtisë (OBT), Këshillin e Europës dhe në organizata e nisma të

tjera ndërkombëtare.

Promovimi dhe forcimi i vazhdueshëm i imazhit të Kosovës në arenën ndërkombëtare, është një

synim tjetër strategjik i politikës së jashtme të Republikës së Kosovës. Imazhi pozitiv ndihmon

në forcimin e pozitës së Kosovës në arenën ndërkombëtare dhe në forcimin e partneritetit

strategjik me vendet më të fuqishme demokratike të botës.

Gjithashtu, MPJ duhet që brenda periudhës tre mujore nga dita e hyrjes në fuqi të Ligjit për

Shërbimin e Jashtëm dhe Ligjit për Shërbimin Konsullor dhe misionet diplomatike e konsullore,

të hartojë dy rregulloret tejet të rëndësishme: Rregulloren për Shërbimin e Jashtëm dhe

Rregulloren për Shërbimin Konsullor. Vonesat eventuale në hartimin e Rregullores për

Shërbimin e Jashtëm do të vononin edhe formimin e Komisionit për Grada dhe Disiplinë, i cili

po ashtu është një institucion kyç në kompletimin e infrastrukturës ligjore dhe institucionale në

politikën e jashtme të Kosovës. Ligji për shërbimin e jashtëm të Republikës së Kosovës, i cili ka

hyrë në fuqi në janar 2009, parasheh themelimin e Akademisë Diplomatike e cila do të duhej që

të merrej me trajnimin e diplomatëve, por kjo Akademi ende nuk është funksionalizuar. Sipas

këtij ligji, misionet e Republikës së Kosovës jashtë vendit janë: misione diplomatike dhe misione

konsullore.

Politika e jashtme e Republikës së Kosovës ka pikësynim zhvillimin e bashkëpunimit rajonal,

përkatësisht marrëdhënieve të mira me vendet fqinjë, si dhe dhënien e ndihmës për realizimin e

axhendës së Brukselit për një rajon stabil, demokratik dhe të integruar në BE e NATO.

Zhvillimi i marrëdhënieve të fqinjësisë së mirë dhe të bashkëpunimit me vendet e rajonit e

veçanërisht me ato të Ballkanit Perëndimor është edhe një nga kërkesat prioritare të Procesit të

Stabilizim-Asocimit me BE-në.

Synim strategjik i politikës së jashtme të Republikës së Kosovës, sa i përket rajonit, është

promovimi i Kosovës si kontribuues i sigurisë dhe stabilitetit në rajon. Republika e Kosovës

synon të luajë rolin i cili i takon në përpjekjet për sigurimin e paqes dhe të stabilitetit në rajon,

me qëllim të intensifikimit dhe zgjerimit të marrëdhënieve diplomatike, ekonomike, kulturore me

të gjitha vendet fqinjë.

Meqenëse integrimi në BE dhe NATO është synim i përbashkët, intensifikimi i nivelit të

bashkëpunimit me vendet si Maqedonia, Kroacia, Bosnjë-Hercegovina, Mali i Zi, Serbia dhe

vendet e tjera të Ballkanit duhet te jetë në fokus të përpjekjeve të politikave të fqinjësisë së mirë.

Një vend të veçantë në politikën e jashtme të Republikës së Kosovës zë bashkëpunimi me

Republikën e Shqipërisë. Intensifikimi i marrëdhënieve me Republikën e Shqipërisë do të bëhet

brenda kuadrit të frymës së integrimeve euro-atlantike dhe ka për qëllim parësor forcimin e

klimës bashkëpunuese dhe stabilitetit rajonal.

Republika e Kosovës gjithashtu synon që të bëhet pjesë e iniciativave dhe organizmave rajonale,

me qëllim që t’i kontribuojë fqinjësisë së mirë dhe përpjekjeve të përbashkëta për integrim në

strukturat euro-atlantike

Deklarimi kryesor zyrtar i shtetit të Kosovës në politikat e jashtme është integrimi veri-atlantik,

mirëpo përbrenda këtij synimi nuk ka vizion konkret për arritjen e saj. Për më tepër iniciativat

për marrëdhënie më të mira bilaterale mbesin iniciativa të shteteve tjera e jo iniciativa që burojnë

nga Kosovarët.

Para shpalljes së pavarësisë, Kosova (apo UNMIK/Kosova) kishte arritur disa marrëveshje

bilaterale, kryesisht me Shqipërinë, Turqinë, SHBA-në, Bankën e Investimeve Evropiane (EIB)

dhe Bankën Evropiane për Ndërtim dhe Zhvillim (EBRD), etj. Edhe pas shpalljes së pavarësisë,

marrëdhëniet më të mira bilaterale kanë vazhduar të jenë me Shqipërinë, Turqinë dhe SHBA-të.

Shqipëria, përveç njohjes, mbështetjes diplomatike dhe lobimeve në organizatat e ndryshme për

njohjen e Kosovës, ka premtuar edhe ndihmë konkrete për shtetin e Kosovës. Shqipëria ka

premtuar krijimin e një “mini shengeni ballkanik” ku qytetarët kosovarë do të kenë të drejtë që të

udhëtojnë në Shqipëri pa pasaporta. Edhe më tutje vazhdojnë marrëveshjet bilaterale me

Shqipërinë, si: marrëveshja për mënjanimin e tarifave të dyfishta; për promovimin reciprok dhe

mbrojtjen e investimeve, në fushën e energjisë, etj.

Edhe me Turqinë Kosova mban ende marrëveshjet e nënshkruara para shpalljes së pavarësisë, si

dhe disa marrëveshje të reja dhe ndihma konkrete të shtetit Turk për Kosovën. Gjatë vizitës në

Janar të Ministrit të Jashtëm Turk bërë Kosovës janë nënshkruar dy marrëveshje: për udhëtimin e

Kosovarëve pa viza në Turqi, si dhe Dokumenti Strategjik i Bashkëpunimit në mes të Kosovës

dhe Turqisë. Në Dokumentin Strategjik të Bashkëpunimit parashihen marrëdhënie më të

përafërta në mes të dy vendeve, përpjekje të përbashkëta për anëtarësim në organizatat

ndërkombëtare, ndihmë në ngritjen e kapaciteteve të MPJ-së të Kosovës, etj.

SHBA, përveç mbështetjes diplomatike për pavarësinë e Kosovës, ka dhënë edhe ndihmë

konkrete për shtetin e Kosovës. Dy administratat e fundit amerikane, ajo republikane dhe

demokrate, kanë ftuar përfaqësuesit e Kosovës për vizitë në SHBA ku janë pritur në nivelet më

të larta shtetërore. Administrata Amerikane ka ndërmarrë një iniciativë që Kosovës t’i krijojë

lehtësira tatimore në rast se Kosova eksporton në SHBA, si dhe ofrimi i ndihmës në mjete

ushtarake për Forcën e Sigurisë së Kosovës.

Kosova ka arritur të vë marrëdhënie të mira bilaterale edhe me Britaninë e Madhe, me ç’rast janë

shënuar vizita të nivelit të lartë të Kosovës në Britani të Madhe, dhe anasjelltas. Me shtetet që

kanë pranuar Kosovën, marrëdhëniet bilaterale kanë mbetur vetëm në vënien e marrëdhënieve

diplomatike, por pa ndonjë hap konkret për marrëdhënie më të afërta. Nga 55 shtete që e kanë

njohur Kosovën, rreth 20 shtete kanë hapur ambasadat e tyre në Prishtinë, kurse një numër i

vogël i shteteve që nuk e kanë njohur Kosovën kanë të hapura në Prishtinë zyrat ndërlidhëse.

Kosova ka hapur ambasadat e saj në dhjetë vende.

Shumica e takimeve të ministrit të MPJ-së të Kosovës kanë qenë kryesisht takime në nivel

ambasadorësh në vende të treta, kryesisht takime në Vjenë dhe Nju Jork. Vizitat e ministrit të

MPJ kryesisht kanë qenë në Vjenë, Bruksel, Nju Jork.

Pas shpalljes se Pavarësisë së Kosovës me 17 shkurt 2008 Serbia nisi menjëherë ofensivën e saj

për anulimin e “shpalljes së njëanshme” të pavarësisë së Kosovës. Serbia kishte deklaruar se ka

përgatitur një plan veprimi si kundërpërgjigje nëse Kuvendi i Kosovës shpall pavarësinë e vendit.

Një nga masat e Serbisë që proklamohej ishte edhe bllokada ekonomike ndaj Kosovës. Ky

kërcënim i Serbisë nuk u vë në jetë asnjëherë, mirëpo menjëherë pas shpalljes së pavarësisë së

Kosovës, turmat e revoltuara serbe dogjën pikat doganore 1 dhe 31 në veri të Kosovës, duke bërë

që për një kohë të gjatë të mos kishte kontroll doganor në këto pika.

Serbia gjithashtu u dërgoi nota proteste të gjitha vendeve që njohën pavarësinë e Kosovës, si dhe

tërhoqi ambasadorët e vet nga vendet që e njohën Kosovën. Në Beograd pati protesta masive dhe

demolim të ambasadave të huaja, me ç’rast shumë përfaqësi diplomatike dhe konsullore u

tërhoqën përkohësisht nga Beogradi. Pas aprovimit të kërkesës nga OKB për të kërkuar mendim

nga GJND, Serbia ashpërsoi politikat ndaj shteteve që njohin Kosovën pas kësaj date. Sipas

deklaratës së vetë ministrit Jeremiq, Serbia do t’i shpallte “persona non grata” të gjithë

ambasadorët e vendeve që e njohin Kosovën pas kësaj date.

Menjëherë pas shpalljes së pavarësisë, Serbia pati paralajmëruar se do të bëjë kërkesë në

Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë, që të kërkojë ligjshmërinë e shpalljes së pavarësisë së

Kosovës, gjë të cilën edhe e realizoi. Në tetor 2008 Asambleja e përgjithshme e OKB-së aprovoi

kërkesën serbe për dhënien e mendimit juridik për ligjshmërinë e shpalljes. Kjo kërkesë kaloi më

77 vota pro, 6 kundër dhe 74 abstenime.(vendimi I gjnds ishte pro pavarsis se kosoves me nje

aktivitet te sukseseshem te diplomacis kosovare)

Përfundim

Pas dy vite që nga shpallja e pavarësisë, Republika e Kosovës ka formuar Ministrinë

e Punëve të Jashtme, ka zgjedhur ministrin, zëvendës ministrin si dhe dhjetë të

emëruar me punë në dhjetë kryeqytetet më të mëdha botërore. Procesi i hapjes së

ambasadave ka shkuar shumë ngadalë dhe ky proces ende nuk mund të quhet i

përmbyllur. MPJ ka një bazë të mirë ligjore për të funksionuar, mirëpo ende nuk janë

nxjerr aktet më të rëndësishme nënligjore, përfshirë edhe Rregulloren për

Shërbimin e Jashtëm dhe Rregulloren për Shërbimin Konsullor. Në mungesë të

këtyre rregulloreve dhe akteve nënligjore, nuk janë formuar ende edhe institucione

të rëndësishme që do t’i asistonin ministrisë e që parashihen me ligjet e politikës së

jashtme, si: Komisioni për Grada dhe Disiplinë dhe Akademia Diplomatike. Deri më

tani MPJ ka nxjerrë vetëm një akt nënligjor, apo Udhëzimin administrativ nr. 01/2009

për procedurat e aplikimit, intervistimit dhe ngushtimit të listës së kandidatëve për

ambasadorë dhe shefa të tjerë të misioneve. Në ngritjen e kapaciteteve të MPJ-së

kanë ndihmuar shtetet që kanë njohur Kosovën, si SHBA, Britania e Madhe, Turqia,

Gjermania, Shqipëria, etj.

Gjatë periudhës dy vjeçare që Kosova funksionon si shtet i pavarur është njohur nga

77 shtete. Ky numër i shteteve është larg asaj sa është proklamuar nga liderët e

vendit para njohjes së pavarësisë, kur është deklaruar se Kosova do të njihet shumë

shpejt nga 100 shtete. Kosova është pjesë e FMN dhe Bankës Botërore dhe nuk ka

treguar asnjë aktivitet konkret në anëtarësimin e Kosovës në organizmat tjerë

ndërkombëtarë.