www.samgler.org

หหหออองงงสสสมุมุมุดดดหหหนันันังงงสืสสืือออเเเกกกาาาจจจรรรวววดดดถถถลลลมมมเเเมืมืมืออองงง

(เลม ๖ จบ)

พพลล ** นินิกกรร ** กิกิมมหหงงววนน เเจจาาขขอองงหหนันังงสืสืออ ออาาจจาารรยยกิกิตตติติพพลล หหวัวังงคคณณาาลลาาภภ

เเอ้ือ้ืออเเฟฟออไไฟฟลลเเออกกสสาารร โโดดยย คุคุณณสสมมชัชัยย เเกกษษมมสสมมพพรร แแปปลลงงเเปปนนไไฟฟลล ppddff โโดดยย โโกกหหลัลังงวัวังง

“ใจเย็น ๆ ครับคุณต๋ิม อีกสักครูฝูงบินประจัญบานคงมาชวยเรา”ผูบังคับการสาวรูสึกกระดากอายเขาอยางยิ่ง เมื่อถูกเขา กอดรัดหลอนเสียจนแนน“ปละ—ปลอยดิฉันซีคะ”พลคลายมือที่กอดหลอนออกดวยความเสียดาย ในเวลาเดียวกันน้ันเอง จาโทในเคร่ืองแบบคนหน่ึงก็

เดินเขาในหอง บังคับการและตรงเขามาหาเรือเอกจันทิมา จาโทผูน้ีเปนพนัก- งานโซนารประจํ าเรือดํ าน้ํ า

‘จันทิมา’ เขาหยุดยืนชิดเทาตรงเบ้ืองหนาผูบังคับการสาว แลวสงแบบฟอรมวิทยุโทรเลขฉบับ หน่ึง ซึ่งแปลรหัสเรียบรอยแลวใหหลอน

“ผมสงขาวทางโซนารติดตอกับเรือประแสครับและเรือ ประแสตอบมาวา ไดวิทยุถึงผูบังคับฝูงบินนอยที่จันทบุรีแลว เคร่ืองบินประจัญบานของเรากํ าลังเดินทางมานี”่

เรือเอกหญิงจันทิมายิ้มออกมาไดอนุญาตใหจาโทกลับไปประจํ าทํ างานแลวหลอนก็อานดูขอความในวิทยุโทรเลขน้ันซึ่งความจริงมันคือโซนารไมใชวิทยุ เพราะเรือดํ าน้ํ าที่ด ําอยูในนํ้ าไมอาจจะใชวิทยุไดตองสงโซนารแทน

อานจบหลอนก็มองดูคณะพรรคสี่สหาย“มีหวังรอดตายแลวคะพวกเรา ฝูงบินประจัญบานของเราท่ีจันทบุรีกํ าลังเดินทางมาชวยเราแลว”เสียงทุนระเบิดน้ํ าลึกระเบิดขึ้นอีก คราวน้ีเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ มีอาการสั่นสะเทือนแบบจะแตกออกเปน

เสี่ยง ๆ ขาวของแตกหักเสียหายหลายชิ้น ช้ินระเบิดของทุนระเบิดน้ํ าลึกทํ าใหเรือทะลุอีกแหงหน่ึง ซึ่งคราวนี้รอยทะลุกวางใหญมาก ผู บังคับการสาวสั่งใหปดหองที่ทะลุคือหองตอรปโดทันท ี ตนเรือ กับทหารเรือตางทํ างานแคลวคลองวองไวที่สุด

เรือพิฆาตทั้ง ๓ ลํ า ซึ่งอีกลํ าหน่ึงเปนเรือของผูบังคับหมู รวมท้ังหมด ๔ ลํ าดวยกัน ไดท ําการโจมตีเรือดํ าน้ํ าเปนพัก ๆ บางทีก็หยุดคนหาตํ าแหนงเรือดํ าน้ํ าใหแนนอนเสียกอนจึงท้ิง ระเบิดน้ํ าลึกลงไป นายทหารเรือพิฆาตขาศึกตางมุงหมายที่จะลาเรือด ําน้ํ า “จันทิมา” ใหได เพราะเรือดํ าน้ํ าล ําน้ีไดจมเรือลาด ตระเวนประจัญบานของเขาอยางทะนงองอาจ ดวยตอรปโด พิเศษ ซ่ึงมีอํ านาจระเบิดอยางรายแรงราวกบัตอรปโด ๒๐ ลูก ที่ยิงถูกเปาหมายพรอม ๆ กัน

อยางไรก็ตามขาศึกไมมีแผนที่ใตทะเล ถึงเครื่องมือพิเศษคนพบวัตถุที่อยูใตทะเลก็อาจจะเปนหินใตนํ ้าหรือฝูงปลาก็ได การที่เรือดํ าน้ํ า “จันทิมา” กบดานน่ิงเฉยอยูกนทะเลโดยไมเดินเครื่องจึงยากที่นายทหารเรือขาศึกจะคนหาไดนอกจากทิ้งระเบิดนํ ้าลึกอยางเดาสุม

ในที่สุด เรดารอากาศบนยอดเสากระโดงเรือพฆิาตขาศึก ทั้ง ๔ ลํ า ก็จับเคร่ืองบินของเราไดซ่ึงกํ าลังบินเกาะหมูบายโฉมหนาตรงเขามาในระยะตํ ่าอยางรวดเร็ว ผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าสั่ง หมูเรือพิฆาตเลิกโจมตีเรือดํ าน้ํ าและเตรียมตอสูอากาศยานทันที

เรือพิฆาตแหงนาวีแดงทั้ง ๔ ลํ า ตางเขารวมหมูกันเปน ขบวน เพ่ือตองการอานุภาพในการยิงของ ปตอ. ใหเปนกลุม เปนกอน ณ บัดน้ีฝูงบินประจัญบานแบบ เอฟ. ๘๔ ของฝูงบินนอยจันทบุรีรวม ๑๙ เคร่ือง ไดเดินทางมาถึงแลว บินเกาะหมูกันมา ๒ หมู ๆ ละ ๙ เคร่ือง ในระยะสูงจากระดับนํ ้าทะเลเพียง ๑,๐๐๐ ฟตเทาน้ัน แตลํ าแรกที่บินนํ าหนามาในระยะหางนั้นบินสูงไมตํ ่ากวา ๓,๐๐๐ ฟต นักบินผูขับข่ีคือผูบังคับฝูงน่ันเอง

จากแสงสวางของดวงจันทรในคืนข้ึน ๑๒ คํ ่า ชวยใชผูบังคับฝูงมองแลเห็นขบวนเรือพิฆาตของขาศึกในระยะไกล เขา ออกคํ าสั่งทางวิทยุใหนักบินทุกคนเตรียมโจมตีเปาหมาย เม่ือเคร่ืองบินของเขาบินอยูเหนือหมูเรือพิฆาตผูบังคับฝูงก็ยิงพลุสองแสงทันที

ทองทะเลสวางจาราวกับกลางวันมองเห็นเรือพิฆาตทั้ง ๔ ลํ า อยางถนัด ปตอ. ของเรือพิฆาตระดมยิงเคร่ืองบินของ ผูบังคับฝูงราวกับหาฝนดวยกระสุนสองวิถีเปนทางยาว ทันใด น้ันเอง เอฟ. ๘๔ ก็แตกแยกจากหมูดํ าด่ิงลงโจมตีเรือพิฆาต ดวยลูกระเบิด ดวยอาวุธจรวด และดวยปนกลอากาศ

กํ าลังรบของไทยสมัยนี้ทั้งสามทัพยอมท ํางานประสาน กันเปนอยางดีและรวดเร็วทันใจ เพราะมกีารฝกซอมและติด ตอกันอยูเสมอ อาวุธจรวดของฝูงบินเอฟ. ๘๔ ท ําใหเรือพิฆาต อันเปนเรือของผูบังคับหมูระเบิดตอนกลางล ําเรือ และจมลงอยางรวดเร็ว ลูกระเบิดท ําลายขนาดกลางถูกทิ้งลงมาอีก ใน เวลาไล ๆ กันเรือพิฆาตอีก ๓ ลํ าก็ถูกระเบิดและจรวดเสียหาย ยับเยินถึงกับแตกแยกออกจากขบวน

ปตอ. ของเรือพิฆาตยิงถี่ยิบ กระสุนปนถูกนักบินคน หนึ่งบาดเจ็บสาหัส เรืออากาศตรีหนุมหมดความสามารถที่จะ ทํ าการรบไดตอไป เขาพูดวิทยุรายงานใหผูบังคับฝูงทราบขอ อนุญาตนํ าเคร่ืองบินชนเรือพิฆาตขาศึก

“ผมถูกยิงที่ทองสองแหง ผมกลับฐานทัพไมไดครับ และก ําลังจะหมดแรงอยูแลว โปรดอนุญาตใหผมนํ าเคร่ืองบิน ของผมชนเรือพิฆาตขาศึกเถอะครับ”

ผูบังคับฝูงรูดีวาถาเขาขัดของไมอนุญาตเสืออากาศหนุม ก็คงจะด้ือดึงชนเรือรบขาศึกจนได ดังน้ันเขาจึงอนุญาตทันที

“เอาเลยนองชาย ชนมันใหแหลก ไวลายเลือดทหาร อากาศ”เอฟ. ๘๔ เคร่ืองน้ันดํ าดิ่งลงไปและวิ่งเปนขนานกับพื้น น้ํ าตรงเขาไปหาเรือพิฆาตลํ าหนึ่งทางกราบ

ซายดวยความเร็วสูงสุด ทหารเรือขาศึกพยายามใชปนกลตอสูอากาศยานยิงสกัดกั้น แตเคร่ืองบินประจัญบานของเราใกลเรือพิฆาตเขามาตามล ําดับ ในที่สุด เอฟ ๘๔. ก็พุงเขาชนสะพานเดินเรืออยางรุนแรง เกดิ การระเบิดข้ึนสน่ันหว่ันไหว เรือพิฆาตของขาศึกลํ าที่สองจม ลงสูกนทะเลอาวไทยทันที

พลุสองแสงดับไปแลว แตเรือพิฆาตท่ีเหลืออยูอีก ๒ ลํ า กํ าลังตกเปนเหยื่อพระเพลิง การโจมตีของฝูงเคร่ืองบินประจัญบานไดเปนไปอยางดุเดือด เสืออากาศทั้งหลายลวนแตกลา หาญเด็ดเด่ียว เอฟ. ๘๔ บางเคร่ืองจิกหัวลงกราดปนกล ใน ระยะต่ํ าบินเฉียดสะพานเดินเรือไปอยางหวุดหวิด โดยไมหวาด หว่ันตอกระสุน ปตอ. ซึ่งระดมยิงตลอดเวลา เคร่ืองบินของ เราเคร่ืองหน่ึงถูกยิงชํ ารุดตองผละจากการรบ เม่ือผูบังคับฝูง ไดรับรายงานจากนักบินทางวิทยุจึงสั่งใหน ําเคร่ืองบินกลับฐาน ทัพทันที

เรือพิฆาตอีกลํ าหน่ึงถูกลูกระเบิดตอนทายเรืออยางจังทํ าใหสวนทายเรือพิฆาตลํ าน้ันขาดสะบั้นและเรือเริ่มจมนํ้ าอยาง รวดเร็ว ทหารเรือขาศึกวิ่งพลาน กระสุนปนกลอากาศและปน จรวดสังหารแดงลมตายเกล่ือนกลาด เรือพิฆาตที่เหลืออยูอีก เพียงลํ าเดียวแลนเอียงขวาและสายไปมา ฝูงเคร่ืองบินไอพน ประจัญบานของเราติดตามโจมตีไมลดละ และเปนการโจมตีในระยะต่ํ า สะพานเดินเรือถูกปนจรวดพังพินาศ เพลิงไหมลุก ลามไปทั่วล ําเรือแลว แสงเพลิงสวางจาไปไกล

ปตอ. เรือพิฆาตหยุดยิงแลว ในเวลาเดียวกันน้ีเองฝูง บินนาวีจากฐานทัพสัตหีบประมาณ ๓๐ เคร่ืองก็เดินทางมาถึง นักบินทั้งสองฝายตางติดตอกันดวยวิทย ุ เสียงเคร่ืองยนตไอพน ดังเฟยวฟาวเหนือทองทะเลอาวไทย แตกอนที่ฝูงบินนาวีจะได ท ําการโจมตีเรือพฆิาตล ําสุดทายเรือพิฆาตล ําน้ันก็เกิดระเบิดข้ึน อยางรุนแรง

“ตูม”

เรือพิฆาตลํ าน้ันกลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยแหลกละเอียดฝูงเครื่องบินประจัญบานของเราตางบินเกาะหมูเลี้ยวขวาเปนวงกวาง ท ําการคนหากองทัพเรือรบของขาศึกตอไป บรรดาเสือ อากาศทั้งหลายตางตื่นเตนยินดีไปตามกัน เทาที่ขาศึกตองเสีย เรือพิฆาตชั้นเยี่ยมแบบทันสมัยถึง ๔ ลํ า ชั่วเวลาไมถึงหนึ่ง ช่ัวโมงของการสูรบ และทหารเรือขาศึกอาจจะเสียชีวิตหมด ถึงแมจะลอยคออยูในทะเลก็คงจมนํ ้าตายเพราะไมมีโอกาสทีจ่ะไดรับความชวยเหลือจากใคร

ฝูงเคร่ืองบินไอพนประจัญบานกลับไปแลว อาวไทย ตอนที่เปนยุทธบริเวณสงบเงียบ แสงจันทรสองสวางนวลไป ทั่วทุกแหง ณ บัดน้ีเรือดํ าน้ํ า “จันทิมา” ยังกบดานนิ่งเฉยอยู ใตทะเลทามกลางความอึดอัดใจของผูบังคับการสาว และทหารทุกคนที่อยูในเรือล ําน้ีรวมท้ังคณะพรรคส่ีสหายของเราดวย

ขาวที ่“จันทิมา” ไดรับจาก ร.ล. ประแสทางโซนาร แจงวา เรือพิฆาตขาศึกท้ัง ๔ ลํ าถูกฝูงบินของกองทัพอากาศ เราจมไดหมดแลว พวกทหารประจํ าเรือ “จันทิมา” ตางต่ืน เตนดีอกดีใจไปตามกัน อยางไรก็ตามตนกลกับทหารฝายพรรค กลินไดพยายามแกไขสวนประกอบของเครื่องยนตจนกระทั่ง ๒.๐๐ น. ของวันใหมก็ยังไมเปนผล ทหารทุกคนเต็มไปดวย ความอึดอัดใจ ถึงแมวาจะมีออกซิเจนส ําหรับใชหายใจไดถึงอีก ๑๐ ชั่วโมงก็ตาม ดร.ดิเรกไดปวารณาตัวกับเรือเอกหญิงจันทิมาขอลงไปชวยตนกลแกเคร่ืองยนตของเรือดํ าน้ํ า ซ่ึงเขารับรอง วา เขามีความสามารถพอที่จะแกไขได ผูบังคับการสาวไดพูด ติดตอกับตนกลทางโทรศัพท เรือโทหญิงพร้ิมเพราตนกลสาวผูมีรูปรางสูงใหญและโอโถงมโหฬารเหมือนเจน รัสเซล ปฏิเสธ อยางแข็งแรงโดยอางวา ดร. ดิเรกเปนผูเชี่ยวชาญเฉพาะการ ยิงตอรปโดเทาน้ัน การแกเคร่ืองยนตของเรือลํ าน้ีเปนหนาท่ี ของหลอนโดยเฉพาะ นายแพทยหนุมรูดีวาตนกลหญิงสาวผูน้ี เหมือนกับผูหญิงสาวทั้งหลาย คือมีทิฐิมานะดึงด้ือถือดี

“ออไร” เขากลาวกับผูบังคับการเรือ “จันทิมา” อยาง นอยใจ“เม่ือเขาเห็นวาผมไมสํ าคัญและไมมีความหมายอะไรก็ดีแลว ผมจะไมยอมชวยเหลือหรือใหคํ าแนะนํ าใด ๆ แกตนกล เปนอันขาด อยาลืมวาถาตนกลแกไขไมไดพออากาศหมดเรา ก็ตายหมด หรือมิฉะน้ันเราก็ตองสละเรือใหญหนีออกทางชอง ฉุกเฉินหรือทางทอตอรปโด แตคุณจะกลาสั่งเสียสละเรือใหญ หรือคุณจันทิมา เพราะผูบังคับการท่ีท้ิงเรือจะตองเสียเกียรติ อยางยิ่ง และในยามนี้จะตองถูกขึ้นศาลทหารดวย”

“ตนกลแกหัวด้ือจริง ๆ คะ” จันทิมากลาวกับนายแพทยหนุมอยางกลุมใจ “เพ่ือนของดิฉันคนน้ีเปนคนเคารพตัวเอง มาก ในเรื่องหนาที่ของแกไมยอมใหใครไปกาวกายกับงานของแกเลย”

จนกระท่ังเชาวันรุงข้ึนเวลา ๗.๓๐ น. สี่สหายนั่งรับประทานอาหารเชากันอยู ในหองพักอยางสงบเงียบดวยสีหนาวิตกเปน

ทุกขไปตามกัน อากาศส ําหรับหายใจรอยหรอไปทุกขณะ ภายในหองพักของสี่สหายมีแสงไฟสลัวราง ซึ่งเปนไฟที่ใชแบ็ตเตอรี่แหงและแบ็ต- เตอร่ีออนไปมากแลว

ดร. ดิเรก ไดกลาวกับเพื่อนเกลอของเขาอยางเปนงาน เปนการวา“ความทิฐิมานะของตนกลจะท ําใหทุกคนในเรือลํ าน้ี ต้ังแตผูบังคับการจะตองเขาตารายไปตามกัน อีก

ไมกี่ชั่วโมงอ็อก ซิเจนก็จะหมดแลว”นิกรหนาจอยกลาวถามขึ้นทันที“ถาหมดเราก็ตายยังง้ันหรือหมอ”

“ออไร ไมมีอากาศหายใจจะอยูไดอยางไร”“วา แยโวย ตายแบบน้ีทุเรศเสียดวย คงจะด้ินรนทุรน ทุรายจนกวาจะสิ้นใจตาย”“ออไร เหมือนกับคนจมนํ ้าตายนั่นแหละ คือพยายามสูดอากาศเขาปอดแตอากาศมันก็ไมม”ีพลยิ้มใหเสี่ยหงวนแลวกลาววา“รูสึกวาตนกลมีความพอใจแกมากกวาพวกเรา กันคิดวาแกยองลงไปที่หองเคร่ืองสักหนอยเถอะวะ

อายเสี่ย ไปพูดคุยกับคุณพร้ิมเพราพยามยามใชวาทศิลปของแกใหหลอนเห็นวาดิเรกมันสามารถแกเคร่ืองยนตเรือดํ าน้ํ าไดแนนอน และถาใหมันแกไขดิเรกกับพวกเราจะไมยอมเปดเผยความจริงใหใครรูวาดิเรกมันเปนคนแกเคร่ืองยนตให น่ัง ๆ นอน ๆ อยูอยางน้ีกันอึดอัดใจเต็มทนวะ”

นิกรเห็นพองดวย“น่ันนะซี มันรอนอบอาวเหมือนตกนรกท้ังเปน กันนะอยากจะแกผาเต็มทนแลว ถาเรือลํ านี้ไมมีผูหญิง

กันคงไมสวมเสื้อผาอยางเด็ดขาด”ดร. ดิเรกหัวเราะหึ ๆ“อยากแกก็เอาซีปดประตูหองเสีย”นายจอมทะเลนท ําคอยน“ไมไดหรอก ประเด๋ียวผูการเปดประตูพรวดพราดเขามาเห็นกันแกผาโทง ๆ หลอนก็รองตายหานึกวา

เปรตมาขอสวนบุญ”พลพยักหนากับเสี่ยหงวน“ไปซิอายเสี่ย ลองไปเจรจากับคุณพริ้มเพราดูซ ิหรือมีโอกาสแกจะจีบหลอนบางก็ตามใจ”“ปูโธ” เสี่ยหงวนคราง “จีบเวลาน้ีนะไมไหวโวย ทุกคนก ําลังอึดอัดเหมือนตกนรก อารมณสวาทนะ

มันตองเกี่ยวกับบรรยากาศและสิ่งแวดลอม จีบไมรูจักกาลเทศะประเดี๋ยวแมก็ถีบกันเดงขึ้นมาจากหองเครื่องเทาน้ัน ตนกลนะสูงเกือบเทากันนะโวย ตัวใหญกวากันเปนกอง หนาอกก็ใหญกวากันมาก”พูดจบกิมหงวนก็ลุกขึ้น “กันจะลงไปเจรจากับหลอนเด๋ียวน้ี คิดวาที่หลอนไมยอมใหดิเรกชวยแกเครื่องยนตก็คงกลัวจะเสียเหลี่ยมตนกล และกลัววากองทัพเรือจะเห็นวาหลอนหยอนสมรรถภาพน่ันเอง”

แลวกิมหงวนก็พาตัวออกไปจากหองพัก ขณะน้ีภายในเรือดํ าน้ํ าเงียบกริบ ทหารทุกคนเลิกประจํ าสถานีรบแลวตางพักผอนอยูในหองพักของตน สวนพวกนายเรือหญิงเวนจากตนกลรวมกันอยูในหองบังคับการ นาน ๆ ก็พูดโทรศัพทติดตอกับตนกลสักครั้ง

กิมหงวนมาถึงหองเคร่ืองยนตเขาก็เดินลงบันไดเหล็กไปขางลาง ภายในหองเคร่ืองอันกวางขวางเต็มไปดวยเคร่ือง ยนตและเคร่ืองไฟฟามากมาย แสงไฟจากตะเกียงเจาพายุและจากไฟฟาแบ็ตเตอร่ีแหงสวางจา ความรอนอบอาวในหองเครื่องยนตนี้แทบจะท ําใหคนดี ๆ เปนบาทีเดียว

อาเสี่ยหยุดชะงักมองดูตนกลกับพรรคกลินหนุมสาวสี่คนซึ่งก ําลังชวยกันแกเครื่องยนต ที่ใชก ําลังจากแบ็ตเตอร่ีอยาง ขะมักเขมน กิมหงวนเผลอตัวยืนอาปากหวอน้ํ าลายไหลยืด เรือโทหญิงพร้ิมเพราตนกลสาวสวมกางเกงยืดแนบเน้ือสีดํ าเพียงตัวเดียว ทอนบนสมเสื้อยกทรงอยางทะนงองอาจแลเห็นปทุมทิพยลนอกขาวผองยั่วยวนตา

หลอนถือกุญแจปากตายขนาดใหญยาวประมาณหนึ่งฟุตทาทางของหลอนทะมัดทะแมง น้ํ ามันเคร่ืองและเขมาเคร่ืองยนตเปรอะเปอนหนาตาเน้ือตัวหลอนจนทั่ว อาหารเชาสํ าหรับ หลอนต้ังอยูบนโตะขางเคร่ืองกํ าเนิดไฟฟาโดยที่หลอนไมยอมสนใจ ทหารเรือ ๔ คนนั่งหอมลอมหลอนแตละคนหนาตาไมสบายเพราะถูกหลอนเอะอะเอ็ดตะโรตลอดเวลาเน่ืองจากตนกลสาวกํ าลังหัวเสีย

“ใหมันรูไปวาพรรคกลินที่สํ าเร็จจากโรงเรียนนายเรืออเมริกันแกเคร่ืองยนตเรือดํ าน้ํ าไมได” ตนกลกลาวข้ึนดวย เสียงหนัก ๆ “เอาละใสสกรูตัวใหญไดแลวฉันจะขันนอตเอง”

ทหารเรือผูน้ันถือสกรูนอตคูหน่ึงไวในมือ และน่ังน่ิงเฉยเหมือนกับรูปหุน เรือโทหญิงพร้ิมเพรายกกุญแจปากตายเคาะศีรษะดังเปกแลวตวาดลั่น

“ฉันสั่งใหท ําอะไรไดยินไหม ดันมานั่งจองฉันเสียแลว ประเด๋ียวแมถอดเส้ือ แกผาใหดูเสียเลย เธอเปนบาหรือ จอง ไดจองเอา”

พลทหารเรือหนุมย้ิมแหง ๆ“ไดโปรดเถอะครับ เหรียญหอยคอของตนกลสวยมาก ผมดูท้ังวันไมเบ่ือเลยครับ”พร้ิมเพราท ําตาเขียว“รูปลงิจอปเกิดของฉันนะรึสวย ฉันไมเห็นวามันจะสวยงามตรงไหน น่ังจองเอา ๆ”ทหารเรืออีกคนหนึ่งแลเห็นเสี่ยหงวนยืนอยูขางบันไดขึ้นลงก็สะดุงโหยง แลวรายงานใหหลอนทราบ

ทันที“ตนกลครับ ผูกองพันกิมหงวนลงมาหาครับ”พร้ิมเพราใจหายวาบ หลอนหันขวับไปทางอาเสี่ย พอแลเห็นกิมหงวนหลอนก็ตกใจรีบลุกขึ้นวิ่งเขาไป

ทางหลังเคร่ือง ยนตซึ่งสูงทวมศีรษะหลอน แลวเรือโทหญิงพร้ิมเพราก็สวม เส้ือคลุมผาขนหนูสีขาวเดินออกมาดวยสีหนาบึ้งตึงแสดงความไมพอใจที่กิมหงวนบังอาจลงมาในหองเครื่อง

“ประทานโทษ ดิฉันคิดวาอาเส่ียมาอยูเรือลํ านี้หลายวัน แลวคงจะทราบระเบียบดีแลว หองเคร่ืองยนตนะจะลงมาไดก ็เฉพาะผูบังคับการ ตนเรือ และดิฉันกับเจาหนาที่พรรคกลิน เทาน้ัน”

กิมหงวนยิ้มแหง ๆ เขายกมือไหวหลอนอยางนอบนอม“อภัยใหผมเถอะครับ ผมทราบระเบียบด ีแตผมมีเร่ืองสํ าคัญอยากจะมาพูดกับคุณ และเกี่ยวกับความดี

ความชอบในหนาท่ีราชการของคุณโดยเฉพาะ”คราวนี้ตนกลยิ้มออกมาได“ถายังงั้นเราขึ้นไปคุยกันขางบนดีไหมคะ”“ที่น่ีดีกวาครับ มันเปนความลับเฉพาะดวย โปรดใหลกู นองของคุณขึ้นไปขางบนเสียกอนเถอะครับ”พร้ิมเพราหันมาทางพรรคกลินเหลานั้นแลวสั่งใหขึ้นไปขางบน พวกจาและพลทหารเรือฝายพรรคก

ลินตางปฏิบัติตาม คํ าส่ังของหลอนอยางเครงครัด คือ รีบพากันขึ้นบันไดไปขางบน“อาเสี่ยมีธุระอะไรจะพูดกับดิฉันก็เชิญสิคะ ดิฉันมีเวลานอยมาก เพราะจะตองรีบแกเคร่ืองยนตให

เรียบรอย”กิมหงวนมัวแตจองมองดูสวนสัดอันย่ัวยวนตาของหลอน จึงไมไดยินวาหลอนพูดอะไรกับเขา

“แหม เหรียญหอยคอของคุณอันน้ีสวยจังครับ ชางทอง คนน้ีฝมือเขาแนจริง ๆ”หลอนรีบขยับเสื้อคลุมปดสวนหนาอกมโหฬารของหลอน ทันที“พูดเรื่องของอาเสี่ยเถอะคะ”กิมหงวนกลืนนํ ้าลายติด ๆ กันหลายครั้ง“แฮ แฮ คุณแตงชุดเพรียวลมอยางนี้ทํ างานคุณไมสงสารลูกนองของคุณบางหรือครับ”“แลวกัน อยาพูดนอกเร่ืองสิคะ ดิฉันบอกแลววาดิฉันไมมีเวลาเหลือเฟอที่จะพูดคุยกับอาเสี่ย มีอะไรก็

พูดกันใหตรงไปตรงมาเถอะคะ”เสี่ยหงวนยิ้มนอยยิ้มใหญ เขาจองมองดูหลอนดวยแววตาอันประหลาด ท ําใหตนกลสาวชักประหวั่น

พรั่นใจ“แฮะ แฮะ เชพคุณเหลือเกิน” แลวกิมหงวนก็ขบกรามกรอด “คุณโปมาก ผมยอมตาย ผมตองขอจูบคุณ

ใหไดเปนอะไรก็เปนอัน”เรือโทหญิงอกสั่นขวัญแขวน ว่ิงหนีไปทางเคร่ืองยนต อาเสี่ยไลตามหลอนเหมือนกับชางเมามัน แลว

ยกมือข้ึนช้ีหนาหลอน“มาน่ี มาใหผมจูบเสียดี ๆ คุณทั้งโปและทั้งยัวะ”“อยานะอาเสี่ย ดิฉันรายงานไปทางกองทัพบกนะคะ”“ผมยอมติดคุก” เสี่ยหงวนพูดเสียงกราว “คุณพร้ิมเพราครับ ผมมีเรื่องจะมาปรึกษากับคุณ แตพอเห็น

คุณแตงชุดเพรียวลมอยางนี้ผมก็ระงับใจไมได ผมรักคุณจริง ๆ ใหด้ินตายเถอะครับ”เสี่ยหงวนบังเกิดอารมณพิศวาสขึ้นอยางรุนแรง เขาเดินท่ือเขาไปหาหลอน เรือโทหญิงพร้ิมเพราว่ิงหนี

ไปรอบ ๆ หองเคร่ือง แตแลวหลอนก็จนมุมอยูขางเครื่องยนตที่ใชก ําลังแบ็ตเตอร่ีและหลอนกํ าลังเรงมือซอมแซมอยู

อาเสี่ยกระโดดเขาตะปบและกอดตนกลอยางดุเดือด เขาปลํ ้าจูบหลอนแบบเจาชูยักษ ซึ่งในชีวิตของเขาไมเคยตกน้ํ ามันเหมือนคร้ังน้ีเลย ตนกลถูกจูบสามสี่ครั้งก็ดิ้นรนขัดขืนปดปองในที่สุดหลอนกับกิมหงวนก็ลมลงไปบนเครื่องยนตไฟฟาทัน ใดน้ันเองเคร่ืองยนตของเรือดํ าน้ํ าก็ติดขึ้นทันที

กิมหงวนรีบฉุดตนกลลุกขึ้น เรือโทพร้ิมเพราแลเห็นเคร่ืองยนตของเรือดํ าน้ํ าทํ างานหลอนก็ปติยินดีเหลือที่จะกลาวความดีใจทํ าใหหลอนโผเขากอดเส่ียหงวนทันที

“อาเสี่ย อาเสี่ยขา เพราะอาเสี่ยจูบหนูและลมลงไปทับเครื่องยนต เคร่ืองยนตก็เลยหายขัดของติดข้ึนไดเอง โอ…หนูดีใจเหลือเกิน จูบหนูอีกสิคะ เฮียขา หนูรักเฮียแลว”

กิมหงวนยกมือขวาเชยคางหลอนขึ้นแลวกมลงจูบเรือโทหญิงเจาเสนหทันท ี ความรักเกิดขึ้นทามกลางเสียงเคร่ืองยนตครางกระหึ่ม ตนกลสาวก็คือมนุษยปุถุชนคนหนึ่ง การมีชีวิตอยูในเรือและในทะเลท ําใหหลอนมีอารมณเปลี่ยวเกิดขึ้น แตหลอนไมสามารถจะพสิมัยจาและทหารเรือคนใดไดเพราะหลอนเปนนายทหารสญัญาบัตร ดังน้ันเม่ือถูกเส่ียหงวนจูบคร้ังแรกความรักก็เกิดข้ึนทันทีประกอบท้ังหลอนดีใจท่ีเคร่ืองยนตของ เรือดํ าน้ํ าใชการไดดีเหมือนเชนเดิม

เสียงแจว ๆ ของผูบังคับการดังมาจากทอพูด“ฮัลโล วาไงโวยตนกล เม่ือไรจะแกเสร็จเสียทีวะ”เสี่ยหงวนกบัพร้ิมเพราตางคลายมอืออกจากกัน ตนกลวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ทอพูด แลวพูดกับเรือเอกหญิง

จันทิมาอยางเพ่ือนฝูง“แกฟงใหดีติ๋มแลวแกจะไดยินเสียงเครื่องยนตไฟฟาทํ างาน ฉันแกเสร็จเด๋ียวน้ีเอง อาเสี่ยกิมหงวนลง

มาชวยฉันแก อาเส่ียแกเคร่ืองยนตเกงจังต๋ิม อีก ๕ นาทีแกสั่งนํ าเรือข้ึนบนผิวน้ํ าไดแลว”ตนกลวิ่งเหยาะ ๆ เขามาหากิมหงวน“เฮียขา ขึ้นไปอยูขางบนเสียกอนนะคะ แลวอยาเพิ่งเลาใหเพื่อน ๆ ของเฮียฟงนะคะวาเรารักกัน ตอง

ปดบังไวเปนความลับกอนคะจนกวาจะถึงเวลาอันสมควร”อาเสี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ“วา เฮียไมอยากไปจากหนูเลยอยากอยูใกล ๆ หนูอยางน้ี หนูเตรียมตัวยื่นใบลาออกจากราชการไดแลว

เฮียจะใหหนูเปนตนกลประจํ าตัวของเฮีย เงินเดือนไมจํ ากัดเอาเดือนละก่ีหม่ืนหรือก่ีแสนก็ตามใจ”ตนกลเอียงคอยิ้ม“จริง ๆ นะคะ หนูก็อยากลาออกเหมือนกันแหละคะอยูกับทหารเรือหนุม ๆ หนูไมใครไวใจเลย เขา

เกิดบาขึ้นมาวันไหนหนูก็คงยับ พวกเราปรึกษากันเสมอแหละคะในเรื่องนี้เฮียขึ้นไปเถอะคะ ประเดี๋ยวผูบังคับการเขาจะส่ังออกเรือ”

ใน ๑๕ นาทีน้ันเอง เรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ก็โผลข้ึนมาเหนือผิวน้ํ าอยางสงาผาเผย พอสะพานเดินเรือพนระดับนํ ้าทะเลผูบังคับการก็สั่งให พนักงานวิทยุรายงานไปใหกองทัพเรือทราบทันทีวา ‘จันทมิา’ ปลอดภัยแลว ทานผูบัญชาการกองเรือยุทธการส่ังใหเรือเอกหญิงจันทิมา วีระนาวิน นํ าเรือกลับเกาะหมากโดยเร็วที่สุด และทานไดแสดงความยินดีเทาที ่ ‘จันทิมา’ สามารถชวยตัวเองไดโดยท่ีทหารประจํ าเรือและหนวยกลาตายทั้ง ๕ คนปลอดภัย

การลอบกัดของฝายศัตรูโดยใชอาวุธจรวดจากเรือด ําน้ํ าพิเศษยิงมาจากกลางทะเลอาวไทยน้ันเปนเหตุใหรัฐบาลจํ าเปนตองสั่งอพยพชาวพระนครและธนบุรี

เพื่อความปลอดภัยของประชาชนนั่นเอง ขาศึกใชอาวุธจรวดระดมยิงกรุงเทพฯ วันละสามสี่ลูก ติดตอกันมาเปนเวลาหนึ่งสัปดาหแลว พระนครกลายเปนเมืองราง มีแตซากตึกหักพังและซากเพลิงไหมหลายแหงตามถนนหนทาง สถานที่ท ํางานของรัฐบาลและจุดยุทธศาสตร มีทหารรักษาการณอยางแข็งแรง

ระหวางน้ีกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าของราชนาวีไทยไดออกท ําการคนหาเรือดํ าน้ํ าของขาศึกทั่วทุกหนทุกแหงในเขตนานน้ํ าของไทย นอกจากนี้ยังไดรวมงานกับฝูงเครื่องบินของกองทัพอากาศและฝูงบินนาวีอีกดวย ไมปรากฏวามีเรือรบของขาศึกลวงลํ ้าเขามาในอาวไทยอีก แตเรือสินคาหลายลํ ายืนยันวาพบกองเรือใหญของขาศึกปรากฏอยูในทะเลหลวงคือนอกนานนํ ้าไทย ซึ่งเรือของทุกชาติยอมจะมีสิทธิ์ที่จะแลนไปมาไดเมื่ออยูหางจากฝง ๖ ไมล ตามกฎหมายระหวางประเทศ

อยางไรก็ตาม กองทัพเรือยังไมสิ้นความพยายามในการคนหาเรือดํ าน้ํ าพิเศษของขาศึก ซึ่งท ําการยิงอาวุธจรวดจากใตทะเลและสามารถอยูในน้ํ าไดหลายวันโดยไมตองโผลขึ้นเหนือ น้ํ า กองทัพเรือไดโรยทุน

ระเบิดดักเรือดํ าน้ํ าไวหลายแหงดวยกัน แตเรือดํ าน้ํ าลึกลับลํ าน้ันก็สามารถแลนวนเวียนอยูในอาวไทยและยิงจรวดมาถลมกรุงเทพฯ ไดเร่ือย ๆ กอใหเกิดความเสียหายมากมาย จรวดแบบใหมน้ีมีความเร็วสูงกวาเคร่ืองบินประจัญบานของเรามาก การสกัดกั้นจรวดบนเวหาจึงไรประ-โยชน

ระหวางน้ีเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ รับการซอม นักบินแหงฝูงบินนอยจันทบุรีไดนํ าเฮลิค็อปเตอรมาที่เกาะหมากพรอม ดวยหนังสือราชการดวนของทานผูบัญชาการปองกันพระนคร ถึง ดร. ดิเรก สั่งใหนายแพทยหนุมเดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อปรึกษาหารือกับทานเกี่ยวกับการทํ าลายเรือดํ าน้ํ าลึกลับล ําน้ัน ดร. ดิเรก ไดเดินทางโดยเฮลิค็อปเตอรมุงตรงไปยังสนามบินจันทบุรีทันท ี และพอเย็นวันรุงขึ้นเขาก็กลับมาเกาะหมากพรอมดวยเครื่องใชในทางวิทยาศาสตรของเขาหลายชิ้น นอกจากน้ียังมีระเบิดเวลามาดวย ซ่ึงเปนระเบิดท่ีมีอานุภาพอยางรายแรงแบบเดียวกับท่ีใชระเบิดฐานทัพจรวดของฝายแดงเม่ือเร็ว ๆ น้ี

“เราจะตองลาเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกใหได” นายแพทยหนุมไดกลาวกับเพื่อนเกลอของเขา “กันไดใหคํ ามั่นสัญญากับทานผูบัญชาการปองกันพระนครแลววา ถาพวกเราทํ าลายเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวดของขาศึกไมได เราจะไมกลับไปใหทานเห็นหนาพวกเราเปนอันขาด กันเจ็บใจมากเมื่อไดเห็นอาคารบานเรือนในกรุงเทพฯ หลายแหงพังทลายถูกไฟไหมอันเกิดจากอาวุธจรวดของเรือดํ าน้ํ าน้ัน กันเตรียมเคร่ืองมือของกันมาเรียบรอยแลวคราวน้ีสนุกแน เทาท่ีเรือปราบเรือดํ าน้ํ าของเราคนหาเรือดํ าน้ํ าขาศึกไมพบ ก็เพราะมันมีเคร่ืองมือบางอยางตัดคลื่นโซนาร หรือเคร่ืองโฮโดรโฟนิคสํ าหรับฟงเสียงเรือใตน้ํ า แตเคร่ืองมือของกันจะชวยใหเราจับมันไดอยางเด็ดขาดถาเรือเราเขาไป ใกลมันในระยะ ๕ ไมล”

เสี่ยหงวนนิ่งฟงอยางเลื่อมใส“ก็ถาเมื่อมันกบดานนิ่งเฉยเงียบกริบอยูใตนํ ้าละ เคร่ืองมือของแกจะรูหรือ”“ออไร แมแตปลาแขยงตัวเล็ก ๆ ผานเรือเราก็จะปรากฏในจอโซนารแบบพิเศษของกัน”การซอมเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ เสร็จเรียบรอยแลว ผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าไดรายงานไป ใหกองทัพเรือทราบ

ตามระเบียบ คร้ันตอนเชาวันศุกร น.อ. สมุทร กุลเสนา ผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าและผูบังคับการโรงเรียนฝกเรือดํ าน้ํ าก็ไดรับวิทยุโทรเลขอัน เปนคํ าสั่งดวนของทานผูบัญชาการกองเรือยุทธการสั่งใหสงเรือ ดํ าน้ํ า ‘จันทมิา’ ออกลาดตระเวนคนหาเรือด ําน้ํ าติดอาวุธจรวดของขาศึกโดยดวน

‘จันทิมา’ในบังคับบัญชาของเรือเอกหญิงจันทิมาผูบังคับการสาวไดออกจากเกาะหมากในเวลา ๑๑.๐๐ น. ตรง บรรทุกอาวุธเต็มตามอัตราศึกและบรรทุกเชื้อเพลิงเต็มที่ อีกคร้ังหน่ึงท่ีส่ีสหายของเราจะไดรวมเปนรวมตายกับนายเรือหญิงกลุมน้ีเวลา ๗ วันที่เรืออยูในระหวางซอมแซมคณะพรรคสี่สหายของเราไดเพิ่มพูนความสนิทสนมกบันายทหารเรือสาว ๆ เหลานี้ยิ่งขึ้นอีก พ.ต. กิมหงวนกับตนกลสาวแทบจะไมหางสายตากันเลย พ.ต. นิกรกับตนปนหมูตอนท่ีเปนอันหน่ึงอันเดียวกันแลว ดร. ดิเรกกับเรือโทรจิตตนเรือรางสะคราญ สวน พ.ต. พลพัชราภรณ หัวหนาหนวยกลาตายมีความใกลชิดสนิทสนมกับ ผูบังคับการสาวถึงกับทหารเรือหลายคนแลเห็นเรือเอกหญิง จันทิมาปอกสมเขียวหวานปอนใหพลกิน จึงเปนเรื่องซุบซิบนินทากัน อยางไรก็ตามเรือโทภาวินีตนหนสาวยังขาดเพื่อนชายที่ทํ าใหหลอนอบอุนเปนสุขใจ ตนหนจึงรูสึกเงียบเหงาและนอยเน้ือต่ํ าใจมากที่หนวยกลาตายถูกสงมาเพียง ๔ คนเทาน้ัน เหลือเจาแหวอีกหน่ึง ก็เปนแตเพียงทหารรับใชรับประทานไมลง

โดยค ําส่ังของผูบัญชาการกองเรือยุทธการอนุญาตให พ.อ. ศาสตราจารยดิเรก ณรงคฤทธิ์ มีสิทธิ์แกไขดัดแปลงเคร่ืองยนตกลไกตาง ๆ ในเรือไดเทาท่ีเห็นสมควร ดังนั้นนายแพทยหนุมกับเพื่อนเกลอของเขา จึงชวยกันท ํางานส ําคัญหลายอยางนับตั้งแต ‘จันทิมา’ แลนออกจากเกาะหมาก การติดต้ังเคร่ืองฟงเสียงพิเศษน้ันเปนงานที่ ดร. ดิเรกตองใชความละเอียดถี่ถวนอยางยิ่ง เมื่อเขาทดลองเปดใหฟงธรรมดานายทหารหญิงก็ตื่นเตนแปลกใจไปตามกัน เพราะเสียงตาง ๆ ใตน้ํ านั้นไดยินถนัด นับต้ังแตเสียงปลารอง เสียงคลื่นใตนํ ้า เรือเอกหญิงจันทิมาถึงกับชมเปาะวา ดร.ดิเรกเปนนักวิทยาศาสตรยอดเยี่ยมมีความรูความสามารถเหนือกวานักวิทยาศาสตร ทั้งหลาย

ผูบังคับการสาวน ําเรือ ‘จันทิมา’ แลนไปบนผิวนํ ้าดวยความเร็วประมาณ ๒๐ น็อตตอช่ัวโมง ทะเลมีคลื่นลมเล็กนอยขณะนี้เปนเวลา ๒๔.๐๐ น. เศษ สี่สหายพากันขึ้นมาบนสะพานเดินเรือและยืนสนทนากับผูบังคับการสาวซึ่งก ําลังยกกลองสองทางไกลมองไปรอบ ๆ คนหาเรือที่แลนอยูในทะเลทุกล ํา สวนเรือโทหญิงเบญจมาศสาวรูปรางอวนใหญยืนอยูขางจาโทคนหน่ึงซึ่งทํ าหนาที่ถือพังงาเรือขณะน้ีตนปนและตนตอรปโดมีหนาที่ เปนนายยามเดินเรือจึงตองข้ึนมาอยูบนสะพานเดินเรือตาม หนาที่ของหลอนเพื่อควบคุมการถือทายและรับผิดชอบในการเดินเรือ

เรือโทเบญจมาศลดกลองสองทางไกลลงแลวกลาวกับตนปนเปนคํ าสั่งดวยเสียงหนัก ๆ“ขวา ๓๐“เรือโทหญิงสั่งจาโทผูถือพังงาแลวหันมาทวนค ําสั่งผูบังคับการ“ขวา ๓๐“เรือดํ าน้ํ า ‘จันทมิา’ คอย ๆ เลี้ยวขวาเปนวงกวางผูบังคับการสั่งลดความเร็วทันท ีพลเขยิบเขามายืนขาง

ผูบังคับการสาวแลวถามยิ้ม ๆ“เราจะกลับไปทางไหนละครับผูการ”หลอนคอนเขาและยิ้มใหเขา“เรียกติ๋มวาผูการอีกแลวเกลียดนักเชียว คุณคงไมทราบวา ขณะนี้เราออกมานอกทะเลหลวงแลวจึงตอง

กลับเขานานน้ํ าของเรา”“ทะเลหลวง” สี่สหายอุทานขึ้นพรอม ๆ กันหลอนย้ิมนารัก“คะ ทองทะเลที่ไมมีใครเปนเจาของเราเรียกวาทะเลหลวง”ดร. ดิเรกขมวดค้ิวยน“ชวยอธิบายใหฝรั่งเขาใจหนวยเถอะครับ ที่นี่คืออาวไทยไมใชหรือคุณ แลวท ําไมคุณวาทะเลตรงนี้ไม

ใชของเรา”ผูบังคับการหัวเราะเบา ๆ“ถูกแลวคะเปนสวนหน่ึงในอาวไทยเหมือนกัน แตเขตนานน้ํ าของเราน้ันมีแตจังหวัดตราดถึง

นราธิวาสคือลากเสนตรงจากตราดไปนราธิวาส สวนที่อยูในเสนเปนนานน้ํ าของเราซึ่งใครจะละเมิดอธิปไตย

ของเราไมได แตสวนที่อยูนอกเสนเรียกวาทะเลหลวง ทุกชาติมีสิทธิที่จะใชทะเลหลวงโดยเสรีเวนแตตองอยูหางจากฝงแผนดิน ๖ ไมล”

นิกรพยักหนารับทราบและยิ้มใหหลอน“คุณชวยใหพวกเรามีความรูในเร่ืองนานน้ํ าไทย ขอบ คุณนะครับ”หลอนยิ้มใหเขา“คุณนิกรคงเขาใจดีแลว”นิกรสั่นศีรษะ“ไมรูเร่ืองหรอกครับ ผมก ําลังนึกถึงยาลดความอวน เพ่ือหามาใหคุณเบญจมาศรับประทาน”เสียงหัวเราะดังขึ้นพรอม ๆ กัน เรือเอกหญิง จันทิมาสั่งใหนายยามเดินเรือเรงความเร็วของเรือเปน ๓๐

น็อต ตามเดิมทันใดนั้นเองพลก็แลเห็นกลุมควันบาง ๆ ปรากฏอยูที่ขอบฟาทางทิศเหนือ หัวหนาหนวยกลาตายรีบช้ีมือบอกผูบังคับการทันที

“โนนควันเรือรบใชไหม คุณต๋ิม”จันทิมาไมไดแสดงทาทางต่ืนเตนอะไรเลย หลอนยกกลองสองทางไกลขึ้นสองไปทางกลุมควันนั้นสัก

ครูเรือเอกสาว ก็หันมายิ้มกับสี่สหาย“ยังไมแนหรอกคะ วาควันท่ีเรามองเห็นสุดขอบฟาน้ัน จะเปนควันเรือรบขาศึกหรือควันเรือสินคา แต

เรือรบของเราไมไดมาลาดตระเวนในทะเลแถบน้ีแนนอนเพราะหมูเรือปราบ เรือดํ าน้ํ าอยูระยะหนาเมืองจันทบุรีกับระยองเทานั้น แตอยางไรก็ตามถาเรือลํ าน้ีเปนเรือขาศึกก็ตองสูกันอยางเด็ดขาด เราจะตองพยายามจมมันใหได พวกคุณรีบลงไปขางลางเถอะคะ”

นิกรย้ิมแหย ๆ รีบกลาวกับคณะพรรคของเขาทันที“ไปโวยพวกเรา ลงไปขางลางดีกวา อยูบนสะพานเดินเรือหรือบนดาดฟาเรืออยางน้ีถาหากวากลุมควัน

นั้นเปนเรือรบขาศึกมันเอาปนใหญยิงมาที่เราถูกใครเขาก็หัวรางขางแตกเจ็บตัวเปลา ๆ “ตนปนซ่ึงเปนแฟนของนิกรหัวเราะคิก“ดิฉันรับรองคะวากระสุนปนใหญเรือไมเคยทํ าใหใคร หัวแตกเลย ถาถูกเขาก็กลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอย

หาศพไมพบ”สี่สหายตางรีบพากันลงสูทองเรือทันที และตรงมาที่หองพัก พอน่ังพักผอนไดสักครูเสียงสัญญาณ

อันตรายหรือสัญญาณเกิดเหตุสํ าคัญก็ดังกังวานไปทั่วเรือ ‘จันทมิา’ หลังจากนั้นผูบังคับการก็ออกค ําสั่งประจ ําสถานีรบทันที และสั่งใหเรือ ‘จัน- ทิมา’ ดํ าลงใตนํ ้าอยางฉับพลัน ทหารเรือว่ิงพลานเขาประจํ าท่ีของตน สี่สหายพากันออกจากหองพักไปที่หองถือทายหรือหองบังคับการใตนํ ้า ทุกคนแลเห็นตนหนเรือโทหญิงภาวินีหญิงสาว ผูเปลาเปลี่ยวและเงียบเหงาทํ าหนาท่ีถือพังงาเรือดวยตนเอง สวนเรือโทหญิงรจิตเดินสํ ารวจสถานีรบทุกแหง เรือโทหญิงเบญจมาศตนปนและตนตอรปโดเขาประจ ําที่ของหลอน พรอมดวยทหารในบังคับบัญชา ตอรปโดสองลูกบรรจุอยูในทอตอนหัวเรือเรียบรอยแลว ทอหมายเลข ๑ คือตอปโดที่ติดระเบิดปรมาณูของ ดร. ดิเรก นอกจากน้ีทอตอรปโดขนาด ๒๑ น้ิว รวม ๒ ลูก บรรจุอยูในตอเตรียมพรอมท่ีจะสงออกไปจมเรือขาศึกไดทุกขณะตามคํ าสั่งของผูบังคับการ

เรือเอกหญิงจันทิมายืนโกงโคงมองดูเรือรบขาศึกจากกลองตาเรือดวยความสนใจยิ่ง สักครูก็ลดกลองลงมาแลวตะโกนออกคํ าส่ังใหตนหนนํ าเรือตรงเขาไปหาเรือขาศึกลํ าน้ัน

สี่สหายพากันเขามาหาหลอน พลกลาวถามผูบังคับการสาวทันที“เรือขาศึกหรือครับ”หลอนยิ้มใหเขา“คะ เปนเรือพิฆาตขนาด ๔,๐๐๐ ตันคะ ดิฉันเขาใจวาเรือพิฆาตลํ านี้คงท ําหนาท่ีเปนพ่ีเล้ียงเรือดํ าน้ํ าติด

อาวุธจรวด ลํ าน้ัน มันอาจจะนํ าเสบียงอาหารหรืออาวุธจรวดมาสงก็ได”แลวหลอนก็หันมาทางนายแพทยหนุม “เขาประจํ าที่ไดแลวคะคุณหมอ ดิฉันจะไมออกความเห็นในเร่ืองท่ีคุณหมอจะใชตอรปโดธรรมดาหรือตอรปโดติดระเบิดปรมาณูจมหรือพิฆาต ลํ าน้ี ดิฉันจะเรียนใหทราบแตเพียงวา การท่ีเรือดํ าน้ํ าโจมตี เรือพิฆาตน้ันเปนการกระทํ าที่เสี่ยงภัยที่สุด ตามธรรมดาเหยือ่ของเรือพฆิาตก็คือเรือดํ าน้ํ าน่ันเอง แตเราควรจะเสี่ยงไมใช หรือคะ”

“ออไร หน่ึงตอหนึ่งแลกกันก็ยังดีครับ มันจะไดรูวาทหารเรือไทยสูตาย”เวลาผานพนไปทีละนอย จันทิมาเดินไปดูกลองตาเรืออีก หลอนตะโกนออกคํ าสั่งใหเลี้ยวขวา เรือดํ า

น้ํ า “จันทิมา” เปลี่ยนทิศทางตรงเขาไปหาเรือพิฆาตแดงล ําน้ัน เรือเอกหญิงจันทิมาส่ังเดินเคร่ืองเต็มฝจักร หลอนสั่งงานคลองแคลวเสียงฉาดฉานตลอดเวลา

เมื่อเขาระยะ ๑,๕๐๐เมตร ผูบังคับการสาวก็ตะโกนออกค ําสั่งดวยเสียงเฉียบขาด“ตอรปโดทอ ๑ หรือ ๒ เตรียมยิง”ดร. ดิเรกหันมาย้ิมใหหลอน“ตอรปโดทอ ๒ พรอม”ทุกคนเงียบกริบ นิ้วชี้มือขวาของนายแพทยหนุมวางอยูบนปุมไฟฟา เรือเอกหญิงจันทิมาคิดคํ านวณให

ลูกตอรปโด ถูกกลางลํ าเรือพิฆาตพอดี หลอนบอกตัวเองวา ถาตอรปโด ผิดพลาดเปาหมายเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ก็คงจะตองตกเปนเหยื่อเรือพิฆาตขาศึกอยางไมตองสงสัย เม่ือคํ านวณระยะยิงไดแมนย ําดีแลวจันทิมาก็ออกคํ าสั่งเสียงลั่น

“ยิง”ปุมไฟฟาถูกกดทันที ลมท่ีอัดไวในทอตอรปโดกระแทกลูกตอรปโด ๒๑ น้ิว เผนแผล็วออกไปจากทอ

ของมันอยางรวดเร็ว เม่ือลูกตอรปโดถูกน้ํ าปกทั้งสองขางซึ่งเปนปกเล็ก ๆ ก็ตานน้ํ าท ําใหเคร่ืองยนตกลไกของตอรปโดเริ่มทํ างาน ดังน้ัน ตอรปโด ๒๑ น้ิวก็ว่ิงตรงไปยังเรือพิฆาตขาศึกดวยความเร็วสูง สุดคือ ๖๐ ไมลตอชั่วโมง และ ดร. ดิเรกไดต้ังระยะดํ าของมันใหดํ าลึก ๘ ฟต

ผูบังคับการสั่งตนหนใหบังคับเรือ “จันทิมา” เลี้ยวขวาและลดความเร็วของเรือลง แลวส่ังเดินหนาเต็มที่หลังจากเรือเลี้ยวกลับ หลอนจองมองดูผลการยิงจากกลองตาเรือแทบไมกะพริบตา

ในที่สุดเสียงระเบิดก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว ตอรปโดลูกน้ันถูกกลางเรือพฆิาตทันที และแรงระเบิดทํ าใหเรือพิฆาตหักกลางขาดออกเปนสองทอน

“เสร็จเราแลว ไชโย” ผูบังคับการรองข้ึนดวยความต่ืนเตนยินดีเหลือท่ีจะกลาว

ทหารประจํ าเรือและนายทหารหญิงกับหนวยกลาตายตางกระโดดโลดเตนไชโยโหรองลัน่ อาเสี่ยกิมหงวนวิ่งไปที่ทอพูดแจงขาวชัยชนะไปใหแฟนของเขาทราบ

“คุณพร้ิมเพรา คุณพร้ิมเพราครับ เราจมเรือพิฆาตขาศึกไดแลว”มีเสียงแจว ๆ ของตนกลดังออกมาจากทอพูด“ดีใจจังคะ ลงมาเลารายละเอียดใหหนูฟงหนอยสิคะเฮียยิงตอรปโดกี่ลูกคะ แลวก็คุณหมอเปนคนยิงใช

ไหมคะ”“ ครับ ครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ คุณไลลูกนองของคุณใหเขาขึ้นมาแสดงความยินดีกับผูบังคับการ

หนอยซีคะ”“คะ หนูจะไลขึ้นไปใหหมด เฮียลงมาเร็ว ๆ นะคะ วันน้ีเคร่ืองเย็นมันเย็นจัดหนูหนาวจังคะ อยูใกล ๆ

เฮียคอยอุนหนอย”กิมหงวนทํ าหนาเบแลวเดินเลี่ยงออกไปจากหองถือทายผูบังคับการสาวสั่งใหนํ าเรือขึ้นบนผิวน้ํ าอีก

พนักงานวิทยุไดรับคํ าสั่งจากหลอนใหรายงานดวนไปยังกองทัพเรือและฐานทัพเรือดํ าน้ํ าชั่วคราวที่เกาะหมาก เรือเอกหญิงจันทิมาภาคภูมิใจเปนลนพน เทาที่หลอนสามารถจมเรือพิฆาตขาศึกไดอยางงายดาย แตก็เพราะความสามารถของ ดร. ดิเรกดวย

พนักงานวิทยุของเรือดํ าน้ํ า “จันทิมา” ตองทํ างานอยางหนักในการรับวิทยุโทรเลข ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ผูบัญชาการทหารเรือ ผูบัญชาการกองเรือยุทธการ ผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ า ตางวิทยุมาแสดงความชื่นชมยินดีตอเรือเอกหญิงจันทิมากับ ดร. ดิเรกและคณะของเขา ตลอดจนนายทหารและทหารประจํ าเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ทุก ๆ คน ในการท่ีจมเรือพิฆาตขนาดใหญของนาวีคอมมิวนิสตไดอยางงายดาย

และคํ าสั่งของผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าสั่งใหเรือ ‘จันทิมา’ ทํ าการลาดตระเวนตรวจอาวไทยตอไป ใหพยายามคนหาเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวดของฝายแดงใหจงได

คํ่ าวันน้ัน สี่สหายของเราไดรวมรับประทานอาหารกับผูบังคับการสาวและคณะนายทหารทุก ๆ คนภายในหองรับ- ประทานอาหารของนายทหาร ทุกคนพูดคุยกันอยางราเริงสดชื่น หลังจากการรับประทานอาหารเสร็จสิ้นลงแลวพลก็ชวนเพื่อนเกลอของเขาและเจาแหวขึ้นไปน่ังพักผอนบนดาดฟาเรือเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์และชมแสงจันทรในตอนหัวค่ํ า

นิกรสั่นศีรษะปฏิเสธ“ไมไหวโวย กันอิ่มจนแทบจะลุกไมขึ้นแลว ขอใหกันนอนพักผอนเถอะวะ ตามธรรมการกนักินขาว

แลวจะตองนอนพักผอนหน่ึงช่ัวโมงเปนอยางนอย”พลพากิมหงวนกับนายแพทยหนุมและเจาแหวขึ้นไปนั่งสนทนากันบนดาดฟาเรือ อาเส่ียขอยืมกีตารฮา

ไวของผูบังคับการติดมือไปดวย เรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ แลนผานหนาเมืองจันทบุรีไปแลว กํ าลังบายโฉมหนามาทางระยอง และแลนอยูกลางอาวไทย ไฟที่สะพานเดินเรือไมไดเปด ‘จันทิมา’ ท ําหนาที่เหมือนในยามสงคราม

จนกระทั่ง ๒๑.๐๐ น. เศษตามเวลาที่กลาวน้ีเรือโทหญิงเบญจมาศ สุทธิสมิต ตนปนและตนตอรปโด สาวใหญผูมีรูปรางขนาด

นองผีเสื้อสมุทรกํ าลังนั่งพักผอนอยูในหองนอนสวนตัวของหลอนตามล ําพัง หลอนสวมเสื้อกางเกงนอนชุดสีฟา

มองดูคลาย ๆ กับผีเสื้อยักษที่ก ําลังขึ้นอึ้ดทึด แตเบญจมาศไมเคยสนใจหรือวิตกเปนทุกขในเร่ืองความอวนของหลอนเลย หลอนปราดเปรียวแคลวคลองวองไวผิดกวาคนอวนท้ังหลาย สามารถปฏิบัติหนาที่ตนปนและหนาที่อ่ืน ๆ นอกจากตนกลไดเปนอยางด ีขณะนี้หลอนก ําลังเตรียมตัวนอนหลับพักผอน เพราะตอน ๓.๐๐ น. ถึง ๖.๐๐ น. หลอนจะตองลุกขึ้นท ําหนาท่ีเปนนายยามเดินเรืออันเปนหนาท่ีสํ าคัญยิ่ง รับผิดชอบในการเดินเรือลํ าน้ี

หลอนกํ าลังด่ืมเคร่ืองด่ืมรอน ๆ ท่ีทหารเรือนํ ามาใหเมื่อสักครูนี้ตั้งใจวาดื่มใหหมดแกวแลวจะขึ้นเตียงนอน หองนอนของหลอนเปนหองแคบ ๆ มีเตียงนอนขนาด ๓ ฟตคร่ึง และตูเส้ือผาซ่ึงคร่ึงหน่ึงเปนโตะเคร่ืองแปงเพียงตัวเดียว อยางไรก็ตามเคร่ืองทํ าความเย็นชวยใหหลอนและทหารประจ ําเรือทุกคนสุขสบายหายอึดอัด

เบญจมาศยิ้มนอยยิ้มใหญเมื่อนึกถึงการจมเรือพิฆาตขาศึกในตอนบาย หลอนม่ันใจวาในฐานะท่ีหลอนเปนตนปนและตนตอรปโดหลอนคงจะไดรับความดีความชอบในทางราชการไมนอย ‘จันทิมา’ ออกรบคร้ังแรกก็จมเรือลาดตระเวนประจัญบานได คร้ังท่ีสองจมเรือพิฆาตไดอีก เกยีรติประวัติของเรือดํ าน้ํ าล ํานี้จะถูกบันทึกอยูในประวัติของกองทัพเรือไปทั่วกาลนาน พรอมดวยรายนามเจาหนาท่ีประจํ าเรือทุกคน

ความคิดคํ านึงของตนปนสาวสิ้นสุดลงเมื่อหลอนแลเห็นกระดาษสีขาวแผนเล็ก ๆ แผนหน่ึงสอดเขามาใตขอบประตูหอง นอนของหลอน เรือโทหญิงเบญจมาศรูสึกแปลกใจเล็กนอยรีบ ลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษแผนน้ันแลวคล่ีออกอานขอความส้ัน ๆ ซึ่งปรากฏวา

ดวงใจของผมใจผมจะขาดแลวเพราะคิดถึงคุณ ๒๑.๓๐ น. ผมจะมาหาคุณท่ีหองนอน และจะเคาะประตู ๓ คร้ังเปนสัญญาณใหคุณทราบ ถาไมรังเกียจคนผอมอยางผมกรุณาเปดประตูรับดวยนะครับ.รักคุณเทามารดานิกรอานจบตนปนก็ขมวดคิ้วยน ทาทีของหลอนเต็มไปดวยความหนักใจ หลอนทราบดีวานิกรกํ าลังมี

อารมณเปลี่ยว ถาเขามาหาหลอนในหองนอนเขาก็คงจะอดใจไมไดและหลอนก็คง จะอดใจไมไหวเหมือนกัน เพราะกลางทะเลอยางนี้มันวาเหวเหลือเกิน หลอนยอมรับสารภาพวาหลอนรักนิกรเขาใหแลวแตดวยศักด์ิศรีของหลอนถึงจะรักแสนรักหลอนก็จะปลอยตัว ใหเขาชื่นชมไมได

ตนปนยัดจดหมายฉบับน้ันไวในเสื้อนอนของหลอนเบญจมาศเดินวนเวียนไปมารอบ ๆ หองคิดหาทางออกที่ดีที่สุดเพื่อชวยตัวเองใหรอดพนจากอันตรายจากเจาหนูนอยนิกร ในที่สุด หลอนก็เดินมาท่ีประตูหองถอดกลอนเปดประตูออกคอย ๆ โผลหนาออกไปดู เม่ือไมเห็นนิกรตนปนก็ถอนหายใจโลงอก หลอนรูดีวาเขาคงวิ่งหนีกลับไปหองพักของเขาแลว

เรือโทหญิงเบญจมาศรองตะโกนเรียกพลทหารเรือคนหน่ึง“ยาม ยามโวย มาน่ีแนะ”พลทหารหนุมคนหนึ่งถือปนเล็กยาวสวมดาบวิ่งเหยาะ ๆ เขามาหาหลอนทันท ี เขาหยุดยืนชิดเทาตรง

ยกปนกระท ําวันท-ยาวุธหลอนอยางแข็งแรง

“ตนเรือมีธรุะอะไรหรือครับ”เบญจมาศยิ้มเล็กนอย“เมื่อกี้มีใครเดินมาทางหนาหองอั๊ว”ทหารยามนิ่งคิด“ผูกองพันนิกรครับ”“ง้ันเรอะ ลื้อชวยไปตามจาโทเบิ้มมาหาอั๊วหนอย บอกใหเขามาเด๋ียวน้ีนะ อั๊วมีธุระส ําคัญ”ยามรับคํ าสั่งลดปนลงในทาเรียบวุธแลวพาตัวเดินไปทางหองพักทหาร เบญจมาศกลับเขามาในหอง

หลอนผิวปากเบา ๆ พยายามกระทํ าทุกอยางใหเหมือนกับวาหลอนเปนนายทหารเรือชายคนหนึ่งแมแตพูดกับทหารก็พูดลื้ออั๊ว อยางไรก็ตาม ความเผละผละในตัวหลอนและสวนยื่นสวนปองสวนนูนจากรางของหลอนมันก็บอกอยูชัด ๆ วาหลอนเปนผูหญิงอวน ๆ คนหน่ึง

หลอนทรุดตัวน่ังบนเตียงนอน เอ้ือมมือหยิบซองบุหร่ีไมขีดไฟท่ีวางอยูบนโตะเล็ก ๆ ขางเตียงนอนข้ึนมาจุดสูบมวน หน่ึงพนควันอยางสบายใจ ประตูหองนอนเปดท้ิงไว หลังจากน้ันเพียงครูเดียวทหารเรือในเคร่ืองแบบจาโทรูปรางอวนใหญ พอ ๆ กับหลอนคนหน่ึงก็เดินย้ิมกร่ิมเขามาในหอง เขาคือจาโทเบ้ิมทหารเรือประจํ าสถานีปนใหญ ซ่ึงอยูในบังคับบัญชาโดยตรงของเบญจมาศน่ันเอง เปนทหารท่ีหลอนรักใครไววางใจมาก

จ.ท. เบิ้มหยุดยืนชิดเทาตรงกระท ําความเคารพตนปนและยิ้มใหหลอน“ตนปนจะใชอะไรผมหรือครับ”ตนปนสาวหยอนกนบุหร่ีลงในที่เขี่ยบุหร่ีมองดูลูกนอง ของหลอนอยางขบขันแปลกใจที่จาโทผูน้ีมี

สวนสัดคลายกับ หลอนราวกับฝาแฝด ตางกันก็เพียงแตวาเขาสูงกวาหลอนเพียงเล็กนอย“เบิ้ม อ๊ัวมีธุระสํ าคัญอยากจะใหลื้อชวยเหลืออั๊วสักหนอย อา-ปดประตูเสยีกอนเถอะ ประเด๋ียวใครจะ

ไดยินเขา”จ.ท. เบิ้มท ําหนาชอบกล“แฮะ แฮะ ไมนาเกลียดหรือครับ ตนปนเปนผูหญิงสาวและผมเปนชายหนุม เราไมควรอยูในหองสอง

ตอสอง”“เถอะนะ อ๊ัวไมถือหรอก แลวไมกลัวลื้อปลํ้ าอ๊ัวดวยเพราะอ๊ัวม่ันใจวาล้ือเปนทหารท่ีดี ถึงแมผูบังคับ

บัญชาเปนหญิงลื้อก็มีความเคารพนับถือตามระเบียบกฎขอบังคับและวินัยของทหาร โดยเฉพาะขณะน้ีอยูในระหวางกฎอัยการศึก ล้ือคงไมโงพอท่ีจะหาเร่ืองใหตัวเองถูกยิงเปา”

“น่ันนะซีครับ” จ.ท. เบิ้มพูดยิ้ม ๆ แลวเดินไปปดประตูใสกลอนเสร็จแลวก็กลับมายืนเบื้องหนาผูบังคบับัญชาโดยตรง ของเขา

“เบิ้ม อั๊วก ําลังมีเรื่องยุงยากจากผูกองพันนิกรวะ”เบิ้มยิ้มเล็กนอย“ใคร ๆ ก็รูครับวาผูกองพันนิกรแกสนใจกับตนปนมากความจริงแกเปนคนที่นารักนานับถือนะครับ

สนุกสนานราเริงตลอดวันทํ าใหพวกเราพลอยครึกครื้นไปดวย”เรือโทหญิงเบญจมาศถอนหายใจหนัก ๆ

“อั๊วจะเลาใหลื้อฟงอยางสั้น ๆ เบิ้ม ผูกองพันนิกรแกรักอ๊ัวโวย แกคิดจะรุมรามรวบหัวรวบหางอ๊ัว เม่ือกี้นี้เองแกสอดจดหมายเขามาในหองอ๊ัววะ แกวา ๓ ทุมคร่ึงแกจะมาหาอ๊ัว” พูดจบตนปนก็ลวงมือลงไปในกระเปาเส้ือนอนแลวหยิบจดหมายของนิกรออกมาสงให จ.ท. เบิ้มคนสนิทของหลอน “ลื้ออานดูซีเบิ้ม อั๊วใหยามไปตามลื้อมาพบก็เพื่อจะใหลื้อชวยเหลืออ๊ัวใหรอดพนจากความคับขันที่จะเกิดขึ้นและเพื่อใหผูกองพันนิกรได รับความอับอายขายหนาดวย ทีหลังจะไดไมคิดอกุศลกับอ๊ัวอีก” จาเบื้มปลื้มใจอยางยิ่งเทาที่เจานายยกยองใหเกียรติเขาและไววางใจเขามากมายเชนนี ้ เขาคล่ีจดหมายของ พ.ต. นิกรออกอานขอความในน้ัน อานจบก็พับจดหมายสงคืนใหเรือโทหญิงเบญจมาศอยางนอบนอม

“บัญชามาเถอะครับ ตนปนจะใหผมท ําอยางไร จับผูกองพันนิกรเหว่ียงโยนน้ํ า หรือเอามีดโกนปาดคอหอยตามแบบฉบับของลูกนาว”ี

“เฮย” หลอนดุลูกนองของหลอน “ท ําอยางน้ันไดหรือทานศาตราจารยดิเรกกับคณะของเขาคือวีรบุรุษของเราและเปน คนส ําคัญของกองทัพบก ซึ่งพวกเขาไดมารวมงานกับเรา ลื้อฆาเขาพวกเราก็ตองถูกยิงเปาไปตามกัน อ๊ัวตองการแตเพียงใหลื้อชวยอ๊ัวสมมุติตัวของลื้อเปนอ๊ัวเทาน้ัน เอาผมปลอมใสเขาแตงเน้ือแตงตัวใหเหมือนผูหญิงแลวนอนอยูในหองนี้แทนอั๊ว”

จ.ท. กลืนนํ ้าลายเอ๊ือก“แลวตนปนละครับ”“อ๊ัวจะไปอาศัยนอนกับตนเรือ หรือ เพ่ือนนายทหารคนใดก็ได เมื่อถึงเวลานัดผูกองพันนิกรก็จะมา

เคาะประตูหองเรียก ล้ือจะตองเปดประตูรับและใหการตอนรับตามสมควร งานงาย ๆ อยางนี้ทํ าไดไหมละ”จ.ท. เบิ้มยิ้มแหง ๆ ท ําหนากระเรี่ยกะราดชอบกล“เมื่อเปนคํ าสั่งของตนปนผมก็ตองรับปฏิบัติครับ แตวาผลที่จะเกิดขึ้นอาจจะท ําใหผมเดือดรอนไมใช

เลน ติ๋งตางวาผูกองพันนิกรแกหนามืดตาลายอยางที่เรียกวาเห็นชางเทามดแกเกิดฟตจัดขึ้นมาปลุกปลํ้ าผม ผมมิแยหรือครับ”

ตนปนหัวเราะคิก“ลื้อเปนผูชายกลัวอะไรวะไมมีทางขาดทุนเลย อยางมากก็ยอมใหเขาจูบบาง”“วา-ก็ ถาเผื่อผมเพลี่ยงพลํ ้าเสียทีผูกองพันละครับ ผมมิตองเชือดคอตายหรือครับ”เรือโทหญิงเบญจมาศ ท ําตาเขียวกับลูกนองของหลอนทันที“อยาพูดเปนเลนหนอยเลยวะเบิ้ม โดยคํ าสั่งของอั๊ว ลื้อปฏิบัติตามค ําสั่งก็แลวกัน เคร่ืองแตงกายแฟนซี

ของลื้อเม่ือวันฉลองเรือ ‘จันทมิา’ ที่เกาะหมากยังอยูหรือเปลา”“ยังอยูครับ ผมปลอมและของปลอมแปลงบางอยางกย็งัอยูเรียบรอย ผมเก็บไวที่หองผมครับ”“ดีแลว รีบไปเอามาเด๋ียวน้ีและหอซอนมาใหมิดชิด เร่ืองน้ีเปนความลับเฉพาะอยาใหใครรูเปนอันขาด

ถาลื้อชวยอั๊วไดส ําเร็จเรียบรอย พรุงน้ีอ๊ัวจะใหรางวัลแมโขงหน่ึงขวด ไปเถอะเบิ้มเวลาเหลือนอยเต็มทนแลว”จ.ท. เบ้ิมชิดเทาตรงรับคํ าส่ังแลวหมุนตัวกลับเดินไปท่ีประตูหองถอดกลอนเปดประตูออก พาตัวเดิน

ออกไปจากหองตนปนสาว

ณ บัดน้ีทหารประจํ าเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ที่ไมไดประจํ าท ํางานไดหลับนอนพักผอนกันแลว มันเปนเวลา ๒๑.๓๐ น. ตรง นิกรในเคร่ืองแบบชุดสีกรมทาคอย ๆ เดินยองออกมาจากหองนอนของเขาอยางเงียบกริบและตรงไปยังหองนอนของเรือ โทหญิงเบญจมาศ ดวยความหวังที่จะไดพลอดรักกับหลอนใหสมใจ

นายจอมทะเลนหยุดยืนหนาหองนอนตนปนสาว เขามองซายมองขวาเสียกอน เม่ือแนใจวาไมมีใครแลเห็นเขานิกรก็ยกมือเคาะประตูหองติด ๆ กันเปนสัญญาณ ๓ คร้ัง แลวเขาก็ประนมมือไวระหวางอกเสกคาถามหาละลวยเบา ๆ เพื่อใหมนตขลังผูกจิตใจตนปนสาว

“โอม เพี้ยง…โอมมหาละลวย โอมมหาละแวก สาว ๆ เห็นหนาเหมือนกับหมาเห็นแขก เพี้ยง…”เสียงกลอนประตูหองปนถูกถอดดังกร๊ิก นิกรใจเตนระทึกผิดปกติ เขาบอกตัวเองวาอยางไรเสีย

เบญจมาศก็คงจะ โอ.เค. ซิกาแรตกับเขาแนนอน นายจอมทะเลนคอย ๆ ผลกับานประตูออก เขาแลเห็น จ.ท. เบ้ิม กํ าลังเดินกลับไปนั่งที่เตียงนอนในทาทางกระตุงกระติ้งแกวงตะโพกเหมือนมาริลีน มอนโร ในเร่ือง “อรชรรอนรัก”

แสงไฟฟาในหองซึ่งอยูในโปะกระจกฝามีความสวางแตเพียงสลัวลาง นิกรถอนหายใจหนัก ๆ เม่ือกาวเขามาในหอง เขาหันไปปดประตูใสกลอนแลวยืนจองมองดูเรือนรางอันอวน ใหญของ จ.ท. เบิ้มดวยความพิศวาสเพราะสํ าคัญผิดคิดวาเจา-เบิ้มคืนตนปนหมูตอนที่เขาพออกพอใจในสวนสัดอันมโหฬารและผิวเน้ืออันขาวผองของหลอน

ในท่ีสดุนิกรก็เดินเขามาหา และทรุดตัวนั่งลงบนเตียงขาง จ.ท. เบิ้ม เขาเอ้ือมมือขวาจับมือซายของจาเบิ้มบีบเบา ๆ นึกแปลกใจเล็กนอย ท่ีมือของตนปนสากหนาเหมือนมือผูชายแตแลวก็คิดวาหลอนเปนทหารหญิง ทํ างานเชนเดียวกับนายทหารเรือท้ังหลาย มือจึงขาดความนุมน่ิม

“คุณหมูครับ” นิกรเรียกช่ือเลน ๆ ของเบญจมาศตามท่ีพวกนายทหารหญิงเรียกกัน “ผมปลื้มใจเหลือเกินที่คุณกรุณาเปดประตูตอนรับผม อา…ผม…คุณจะรังเกียจไหมครับ ถาผมจะฝากรักคณุดวยการรองเพลงรักใหคุณฟงสักเพลงหนึ่ง”

จ.ท. เบิ้มกลั้นหัวเราะแทบแย นึกสนุกขึ้นมาเขาก็แกลงท ํากิริยาสะบัดสะบิ้งเหมือนไสเดือนถูกขี้เถา แลวดัดเสียงพูดใหเปนเสียงผูหญิงกลาวกับนิกรเบา ๆ วา

“ลํ าบากนักก็อยารองเลยคะ พวกทหารไดยินจะเขาใจผิดคิดวาในเรือเรามีวัวมาดวย”นิกรฝนหัวเราะแลวขมวดค้ิวยน“คุณหมูถาจะเปนหวัดกระมังครับ เสียงหาวไปหนอย”จ.ท. เบิ้มพยักหนา“คะ อะฮั้นเปนหวัดคะ”นิกรสะดุงเล็กนอย ตามปกติตนปนไมเคยพูดค ําวาอะฮั้นกับเขาเลย เขาบีบมือ จ.ท. เบ้ิมจนแนนแลว

เขยิบเขามานั่งแนบชิดอึ่งอางทะเลผูมีรูปรางอวนใหญคลายกับตนปน“คุณหมูครับ”“เจาขา”“คุณรูตัวหรือเปลาวาผมรักคุณ”

จาเบิ้มท ําทากระดากอาย ยกกํ าปนขวาทุบหลังนิกรดังพลั่ก แลวเบือนหนาหนี“อะฮั้นไมอยากเชื่อหรอกคะ อะฮ้ันไมใชคนสวย รูปรางเหมือนไหกระเทียมตอขา หนาตาก็บูฮูข้ีร้ิวข้ีเห

รออกอยางนี้คุณจะมาบอกวารักอะฮั้นจะเปนไปไดอยางไรคะ กรุณานั่งหาง ๆ เถอะคะ นั่งเบียดเสียดกันอยางนี้ประเด๋ียวอะฮ้ันเกิดใจออนข้ึนมาก็จะเกิดเร่ืองยุงยากข้ึน”

นิกรยกมือขวาโอบกอดทันที“ทูนหัวของผม ผมรักคุณเพราะคุณอวนใหญถูกใจผมน่ันเอง ผูหญิงผอม ๆ ผมไมชอบเพราะขีโ้รค

อยางคุณยังงี้เหมือนรถถังสะเทินนํ ้าสะเทินบก คุณหมูครับกรุณาบอกใหผมชื่นใจหนอยซีครับวาคุณก็รักผม”“ไมคะ อะฮั้นเกลียดความรัก แหม…อยากวนใจอะฮั้นซีคะ”นิกรพยายามจะจูบ จ.ท. เบิ้ม อึ่งอางทะเลอกสั่นขวัญแขวนกลัววาจะเพลี่ยงพลํ ้าเสียทีนิกรจึงด้ินรนขัด

ขืน นิกรกอดรัดฟดจาเบ้ิม ดวยสํ าคัญผิดคิดวาเปนตนปนสาว ในที่สุดผมปลอมก็หลุดติดมือนิกรออกมานายจอมทะเลน มองดูผมปลอมในมือของเขาแลวเหว่ียงท้ิงไปอยางเดือดดาล เขารูทันทีวาเขาถูกตน

ปนตมเสียแลว เขารูสึกอับอายขายหนาหลอนอยางยิ่ง เขาจองตาเขม็งมองดู จ.ท. เบิ้ม แลวนิกรก็หัวเราะเสียงกราว

“แกหรอกหรือเบ้ิม”จาเบิ้มตัวสั่นงันงก“ครับ ผมเอง กรุณาอยาโกรธเคืองผมเลยครับ ผมท ําตามค ําส่ังตนปนครับ”นายจอมทะเลนยิ้มแคน ๆ“ออ ตนปนเขาใชใหแกปลอมตัวเปนเขามาอยูในหองน้ีแทนเขาง้ันรึ”“ครับ ผมไมท ําก็เปนการขัดค ําสั่งผูบังคับบัญชา”นิกรขยับหมัดขวาทํ าทาเหมือนกับจะชกหนาเจาเบ้ิม“แลวทํ าไมตอนท่ีอ๊ัวเขามาในหอง ลื้อไมบอกใหอั๊วรูเสียกอนวาลื้อไมใชตนปน”“แฮะ แฮะ ผมอยากดูบทรักของผูกองพันครับ”นิกรผลุนผลันลุกขึ้นยืน ยกมือช้ีหนาอ่ึงอางทะเลอยางเดือดดาล“ดีแลว อ๊ัวจะรายงานไปทางกองทัพเรือ ลื้อหลอกลวงนายทหารชั้นผูใหญ นี่ถาหากวาผมปลอมไม

หลุดจากหัวลื้อและลื้อไดเสียเปนเมียอ๊ัวลื้อจะวายังไง อ๊ัวกํ าลังเมารัก อ๊ัวจะไปตรัสรูไดอยางไรวาล้ือเปนผูชายปลอม”

จ.ท. เบิ้มทํ าหนาเหมือนกับจะรองไห“ถาผมไดเสียเปนเมียผูกองพัน มันก็ตองเลยตามเลยแหละครับนึกวาฟาดเคราะห ผมเปนผูนอยเจานาย

ทานใชก็ไมรูวาจะปฏิเสธอยางไร ยกโทษใหผมเถอะครับ ถาผูกองพันรายงานไปทางกองทัพเรือ ผมถูกปลดออกจากราชการผมก็แยเทานั้น ผมมีลูกตั้งสามคน แมยาย พอตา นองเมีย พี่เมีย และหลานเมียอยูในอกผมตั้ง ๑๕ คน”

นิกรย้ิมออกมาได“อ๊ัวจะตองหาทางจูโจมตนปนเรือลํ านี้ใหได ชวยแนะนํ าอั๊วบางซีเบิ้ม อ๊ัวควรจะทํ าอยางไร”

จ.ท. เบิ้มยิ้มแปน มีสีหนาชุมชื่นขึ้นทันที“ไมอยากครับ” เขาพูดเสียงกระซิบ “แลวผูกองพันอยาไปบอกใครนะครับ ตนปนทานชอบด่ืมเหลา

ครับเมาขึ้นมาแลวสนุกเต็มที ่ วันหลังผูกองพันลองชวนกินเหลาซีครับ ผมรับรองวาผูกองพันตองไดอยางวาแนนอน ตามธรรมดาแกเหมือนผูชายครับ เขมแข็งเด็ดขาดและไมสนใจในเร่ืองของความรัก และคนที่จะรักแกก็เห็นจะยาก เห็นจะมีแตผูกองพันคนเดียวเทาน้ัน”

นิกรพยักหนาเห็นพองดวย“จริงวะ หลอนตุ ถูกใจกันมาก กันไปละนะจาเบิ้ม แลวก็หวังวาแกคงจะไมนํ าเร่ืองท่ีกันจนแตม ไป

เที่ยวเลาใหใครตอใครฟง ถาแกชวยปดความลับของกัน กันไปกรุงเทพฯ กันจะรายงานรองผูบัญชาการกองเรือยุทธการใหแกเปนจาเอก”

“โอโฮ เปนพระคุณอยางที่สุดเชียวครับ แมยายผมเคยดูถูกผมวา คนอยางผมแกตายก็ไดเปนแคจาโทเทาน้ัน”

นิกรหัวเราะชอบใจ พาตัวเดินมาท่ีประตูหองจัดแจงถอดกลอนประตูออกเดินออกไปจากหองตนปนตอนสายวันตอมาทะเลมีคลื่นลมเล็กนอย ทางทิศใตนอกเขตนานน้ํ าไทยมีฝนตกหนัก แตในนานน้ํ าของเรามีเมฆฝนปก

คลุมไปทั่ว‘จันทิมา’ กํ าลังทํ าหนาที่ลาดตระเวนคนหาเรือรบของฝายศัตรูโดยเฉพาะเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวดของ

ขาศึกนาฬิกาไฟฟาประจ ําเรือดํ าน้ํ าบอกเวลา ๙.๒๐ น.ขณะที่ส่ีสหายน่ังเลนไพตอแตมกันอยูท่ีโตะรับประทานอาหารในหองพัก เสียงสัญญาณอันตรายก็ดัง

ขึ้นทั่วเรือ หลังจากนั้นผูบังคับการสาวก็สั่งทหารประจํ าสถานีรบและสั่งใหตนเรือนํ าเรือ ‘จันทิมา’ ดํ าลงสูใตพื้นน้ํ าทันที

พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรกรีบออกจากหองพักตรงมายังหองถือทายโดยดวน ซ่ึงเจาแหวติดตามมาดวย เรือเอกหญิงจันทิมาปราดเขามาหาสี่สหายแลวบอกกับทุกคน

“เราพบเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวดลํ าน้ันแลวคะ” หลอนพูดละลํ่ าละลัก “มันดํ าอยูใตทะเลหางจากเราประมาณ ๕ ไมล ขณะที่ดิฉันอยูที่สะพานเดินเรือ ดิฉันแลเห็นอาวุธจรวดลูกหนึ่งถูกยิงขึ้นมาจากใตทะเล และบินขึ้นสูระยะสูงบายโฉมหนาไปทางกรุงเทพฯ อีกสักครูเราจะไดเผชิญกับเรือดํ าน้ํ าขาศึกล ําน้ันแน ๆ”

ดร. ดิเรกดีใจอยางย่ิง“ออไร ถาพบมันเราจะตองท ําลายมันใหไดและมันจะไมมีโอกาสหลบหนีเราไปไดเลย”‘จันทิมา’ คอย ๆ ดํ าลงสูใตพื้นนํ ้า ผูบังคับการสาวตองท ํางานตัวเปนเกลียวในการสั่งงานและควบคุม

เรือ มีการติดตอกับตนกลตลอดเวลา เรือโทหญิงรจิตตนเรือสาวทํ าหนาท่ีถือพังงาเรือดวยตนเองมีจาเอกคนหน่ึงยืนอยูขาง ๆ หลอนกํ าลังนํ าเรือ ‘จันทิมา’ ตรงไปยังจุดที่ผูบังคับการแลเห็นอาวุธจรวดถูกยิงขึ้นมาจากใตทะเล

ในที่สุด เรือเอกหญิงจันทิมาก็สั่งลดความเร็วลง หลอนพาคณะพรรคส่ีสหายตรงไปยังเคร่ืองโซนาร และเคร่ืองมือพิเศษของ ดร. ดิเรก เพ่ือตรวจคนเรือดํ าน้ํ าขาศึก

จากเคร่ืองมือพิเศษนี้เองนายแพทยหนุมก็สามารถทราบวาใตทะเลนั้นมีฝูงปลาหรือหินใตนํ ้า หรือมีส่ิงใด ๆ บาง ดร. ดิเรกเร่ิมตนใชสมองของเขาอยางหนัก ดร. ดิเรก มองดูเคร่ืองมือพิเศษแลวก็มองดูแผนท่ีใตน้ํ าซึ่งวางอยูบนโตะ

คร้ังหน่ึง ในจอแกวไดปรากฏจุดเล็ก ๆ หลายจุดถนัดจากแผนท่ีบอกใหรูวาบริเวณใตทะเลตอนน้ีมีหมูหินใตน้ํ ามากมาย นายแพทยหนุมนึกระแวงสงสัยวาเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวด จะใชกลยุทธด ํากบดานนิ่งเฉยอยูในบริเวณหมูกอนหินใตน้ํ าจึงหันมาทางผูบังคับการสาว

“สั่งหยุดเคร่ืองครับคุณต๋ิม ใหเรือเราลอยอยูใตน้ํ าเฉย ๆ ผมคิดวาเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวดของขาศึกอาจจะซอนอยูแถวน้ี”

จันทิมา รองตะโกนบอกตนเรือใหหยุดเครื่องตามความประสงคของ ดร. ดิเรก เรือโทหญิงรจิตรับส่ังแลวสงสัญญาณไปท่ีหองเคร่ือง หลังจากนั้นเครื่องยนตที่ใชก ําลังไฟฟาจากแบ็ตเตอรี่ก็หยุดท ํางาน ใบจักรเรือดํ าน้ํ าหยุดหมุนแลวความเร็วของเรือลดนอยลง สักครูเรือดํ าน้ํ า ‘จันทมิา’ ก็ลอยล ํานิ่งเฉยอยูลึกจากผิวนํ ้าราว ๒๕ เมตร

ภายในหองบังคับการเงียบกริบ ไดยินแตเสียงเคร่ืองมือสํ ารวจเรือดํ าน้ํ า ดังเหมือนสัญญาณวิทยุโทรเลขตลอดเวลา ดร. ดิเรกจองตาเขม็งดูเคร่ืองโซนาร และเคร่ืองมือพิเศษของเขาบางทีก็แตงเคร่ืองรับหมุนหาคล่ืนเสียงใตนํ ้า นิกรกระซิบกระซาบถามผูบังคับการสาวเบา ๆ

“คุณดูรูเร่ืองไหมครับ”เรือเอกสาวสั่นศีรษะ“ไมทราบคะ ดิฉันคิดวาคุณหมอคนเดียวเทาน้ันท่ีเขาใจดี”นิกรหัวเราะ“ก็ไมแนครับ บางทีดิเรกมันก็ดูเคร่ืองมือของมันไมรูเร่ืองเหมือนกัน”นายแพทยหนุมหันมาท ําตาเขียวกับนายจอมทะเลน“ถาไมรูเรื่องกันจะเสียเวลาประดิษฐคิดขึ้นท ําไม กันยินดีที่จะบอกใหรูวาขณะนี้ เรือดํ าน้ํ าปรมาณูติด

อาวุธจรวดของขาศึกอยูหางจากเรือเราไมเกิน ๕๐๐ เมตร”“คุณหมอ…” ผูบังคับการสาวอุทานขึ้นดัง ๆ “คุณหมอแนใจหรือคะ”“ออไร เครื่องมือของผมบอกวาพื้นที่ใตทะเลตอนนั้นมีหินใตนํ ้าอยูหมูหน่ึงซ่ึงตรงตามแผนท่ีบนโตะน้ี

แตเคร่ืองรับบอกใหรูวา จุดใหญท่ีมองเห็นไมใชกอนหินแน ๆ ฉะน้ันมันจะเปนอ่ืนไปไมไดนอกจากเรือดํ าน้ํ าขาศึก นับวาผูบังคับการเรือดํ าน้ํ าของขาศึก ฉลาดพอที่นํ าเรือลงจอดกนทะเลในหมูกอนหิน เรือปราบเรือดํ าน้ํ าของเราคนพบตํ าแหนงก็เขาใจวาเปนหินใตน้ํ า จึงชวยใหมันปลอดภัยและโจมตีกรุงเทพฯ ดวยอาวุธจรวดเร่ือย ๆ”

พลกลาวถามขึ้นทันที“แลวเราจะจัดการกับมันอยางไรตอไป นํ าเรือของเราเขาไปใกลเอาตอรปโดยิงมัน…”“โน” ดร. ดิเรกรองล่ัน “ถาเขาไปใกลกวานี้ และเราใชตอรปโดยิงมันถึงถูกเรือมันจม ‘จันทิมา’ ก็คงจม

ดวย ระยะหางแคน้ีเม่ือตอรปโดระเบิดเรือเราก็จะส่ันสะเทือนเอียง วูบวาบเพราะแรงระเบิดใตน้ํ า”

ผูบังคับการสาวพูดเสริมขึ้น“ดิฉันไมเขาใจในเร่ืองเคร่ืองมือพิเศษของคุณหมอเลย ฉะนั้นการท ําลายเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกล ํา

น้ีขอใหเปนความคิดเห็นของคุณหมอเถอะคะ”ดร. ดิเรกย้ิมแปน“ออไร แทงคิวเวอร่ีมัช ขอเวลาใหผมคิดดูกอน ๕ นาท ี ผมเชื่อวาขาศึกคงไมกลานํ าเรือเคล่ือนจากท่ี

มันคงมั่นใจวาเราคนหามันไมพบ แตถามันติดเคร่ืองยนต โซนารของเราก็จะจับเสียงมันได”นายแพทยหนุม หันมามองดูเคร่ืองมือพิเศษของเขาตอไป สักครูหนึ่ง ดร. ดิเรกก็รองเอะอะขึน้ดัง ๆ ชี้

มือใหเพื่อนเกลอทั้งสามและผูบังคับการเรือด ําน้ํ า ‘จันทิมา’ มองดูจุดสีขาวจุดหน่ึงในจอแกว ซึ่งก ําลังเคลื่อนที่ผานจอจากซายไปขวาอยางรวดเร็ว

“เราถูกยิง” ดร. ดิเรกรองล่ัน “เราถกูเรือดํ าน้ํ าขาศึกโจมตีเราดวยตอรปโดแน ๆ”ทุกคนใจหายวาบไปตามกัน ไมมีใครรูหรือมองเห็นวาลูกตอรปโดลูกน้ันมาจากทิศไหน สักครูหนึ่ง

เสียงระเบิดก็ดังขึ้นใตทะเลลึก ตอรปโดลูกน้ันถูกภูเขาใตน้ํ าระเบิดหางจากเรือ ‘จันทิมา’ ราว ๒๐๐ เมตร แตถึงกระน้ันก็ทํ าใหไฟฟาในเรือดับวูบไปชั่วขณะ เรือโคลงเคลงไปมานากลัว นายแพทยหนุมหันมาทางผูบังคับการสาว

“คุณต๋ิม สั่งเดินเครื่องและเลี้ยวขวาครับจนกวาผมจะบอกใหหยุด เม่ือหัวเรือของเราตรงกับตอนกลางลํ าเรือดํ าน้ํ าลํ าน้ัน ผมจะคิดค ํานวณจะเคร่ืองมือพิเศษของผม เราจะโตตอบมันดวยตอรปโดเชนเดียวกัน”

โดยคํ าสั่งของผูบังคับการ เคร่ืองยนตไฟฟาของเรือ ‘จันทิมา’ ถูกติดขึ้น ตนเรือสงสัญญาณใหเดินหนาและเลี้ยวขวา ดร. ดิเรกยืนอยูหนาโตะเคร่ืองมือของเขา สักครูหนึ่งนายแพทยหนุมก็รองตะโกนบอกใหหยุดเดินเคร่ือง ผูบังคับการจึงส่ังตนเรือใหหยุดเรือทันที

“คุณหมูครับ” นายแพทยหนุมรองเรียกตนตอรปโด ดวยเสียงอันดัง “เขาประจํ าตอรปโดทอสองและเตรียมยิงได แลวครับ ยิงเพียงลูกเดียวเทานั้น”

ในนาทีน้ันเองตอรปโดของเรือ ‘จันทิมา’ หน่ึงลูกก็ถูกยิงออกจากทอของมนพุงตรงไปยังเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของนาวีคอมมิวนิสต การค ํานวณของ ดร. ดิเรกเปนไปโดยถูกตอง แตตอรปโดอยูลึกมากจึงถูกกระแสน้ํ าพัดพาใหเสียมุมยิงไปเล็กนอย ดังน้ันตอรปโดของเรือ ‘จันทิมา’ จึงเฉียดทายเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกไปเพียงหาหกเมตร และวิ่งเลยไปจนกระทั่งเครื่องยนตหมดก ําลังจมลงสูกนทะเล

ดร. ดิเรก น่ังน่ิงเฉยรอฟงเสียงระเบิดอยูเกือบ ๕ นาท ีเขาก็ลุกขึ้นยักไหลพรอมกับแบมือทั้งสองขาง“หมดหวัง เรายิดผิดพลาดเปาหมายอยางนาเสียดาย ที่ยิงผิดก็เพราะไอค ํานวณตามความคาดคะเนจาก

เครื่องมือของไอเทานั้น”นิกรวา “ลองอีกลูกเถอะวะหมอ ยิงตอรปโดควรจะยิงสองลูกหรือสองเม็ดจึงจะไดผล เม่ือก้ีน้ีลูกตอร

มันโตเกินไปละกระมั้ง หรือมายก็คงแข็งหรือหลวมมากเกินไป เลือกดูอายลูกที่กํ าลังพอเหมาะดีกวา”ดร. ดิเรกจุปาก

“แกอยูเฉย ๆ เถอะวะ อยาพยายามชี้แจงแสดงเหตุผลอะไรเลย” แลวนายแพทยหนุมก็ยกมือจับแขนพลกับเสี่ยหงวน คนละขาง เขากลาวกับสองสหายดวยเสียงหนัก ๆ วา “เพ่ือนรัก ถึงเวลาแลวที่เราสามคนจะตองเส่ียงภัยเส่ียงชีวิตอีกคร้ังหน่ึงเพ่ือจมเรือดํ าน้ํ าปรมาณูล ําน้ี”

นิกรพูดเสริมข้ึนอยางนอยใจ“นี่จะไมใหกันรวมงานดวยยังงั้นหรือหมอ”นายแพทยหนุมหันมายิ้มกับนายจอมทะเลน“ยูทํ าอะไรมักจะเปนเลนเสมอ”นิกรยิ้มแหง ๆ“ก็เวลาเอางานเอาการก็มีนี่หวา อยาลืมนะวากันเคยแสดงความสามารถอาจหาญมาแลว จากการโจมตี

ฐานทพัจรวดของคอมมิวนิสต”ดร. ดิเรกอดหัวเราะไมได“ออไร ถาเชนน้ันเราส่ีคนเตรียมตัวเด๋ียวน้ี เราจะออกไปนอกเรือ ‘จันทิมา’ ทางทอตอรปโดในสภาพ

ของมนุษยกบแลวเราจะเอาระเบิดเวลาซ่ึงเปนระเบิดแมเหล็กไปวางเรือดํ าน้ํ าของขาศึก มีอยูทางเดียวเทาน้ันท่ีเราจะทํ าลายเรือดํ าน้ํ าติดอาวุธจรวดลํ าน้ีได”

กิมหงวนกลาวถามขึ้นทันที“เราออกทางทอตอรปโด แลวเราจะกลับเขามาในเรือเราไดอยางไร”ดร. ดิเรกย้ิมเล็กนอย“ไมมีทางกลับเขามาในเรืออีก และไมจํ าเปนจะตองกลับมา วางระเบิดเสร็จแลวเราก็ข้ึนไปบนผิวน้ํ า

เมื่อเรือดํ าน้ํ าของขาศึกระเบิดขึ้นคุณติ๋มก็จะนํ าเรือข้ึนไปรับพวกเราเอง”เจาแหวพูดเสริมขึ้นเบา ๆ“รับประทานเร่ืองน้ีผมไมเก่ียวไมใชหรือครับ”ดร. ดิเรกขมวดค้ิวยน“โน แกไมเกี่ยว เราไปกันสี่คนพอแลว แกอยูในเรือน่ีแหละ” พูดจบเขาก็หันมาทางผูบังคับการสาว

“ตามความคิดของผมคุณเห็นเปนยังไงครับ”เรือเอกหญิงจันทิมานิ่งอึ้งไปสักครู“รูสึกวาเปนการเสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตมากเกินไปคะ แตเม่ือคุณหมอมีความต้ังใจท่ีจะทํ างานอยางเด็ดเด่ียว

กลาหาญเชนน้ี ดิฉันก็ขอสนับสนุน และมั่นใจวางานส ําคัญของหนวยกลาตาย คงจะไดรับความส ําเร็จผลอีกคร้ังหน่ึง”

“ขอบคุณครับ โปรดใหทหารของคุณนํ าเคร่ืองมนุษย กบพรอมทออ็อกซิเจนรวม ๔ ชุด ไปใหเราที่หองพักของเราดวย พวกเราจะรีบทํ างานโดยเร็วที่สุด กอนท่ีเรือเราจะถูกตอรปโดของมันหรือกอนท่ีเรือดํ าน้ํ าของขาศึกจะหลบหนีไป”

คร้ันแลวนายแพทยหนุมก็พาพล นิกร กิมหงวน ออกไปจากหองถอืทายตรงไปยงัหองพักของเขา เจาแหวติดตามมาดวย

สี่สหายกับเจาแหวกลับมาที่หองบังคับการเรือ ‘จันทิมา’ อีกคร้ังหน่ึง สี่สหายตางอยูในเครื่องแบบมนุษยกบสวมกางเกงยืดแนบเนื้อแบบกางเกงอาบนํ ้าทะเล สวมรองเทาพื้นแบบเหมือนเทากบซึ่งท ําดวยยาง ขางหลังผูกทออ็อกซิเจนขนาดกะทัดรัดสองทอ มีสายยางติดตอกับกรวยยางครอบจมูกเพื่อใชหายใจใตนํ้ า สวมแวนตากันน้ํ ากรอบของมันแนบกับเน้ือ คาดมีดพกขนาดใหญคลายมีดประจ ําตัวพลรม มือขวาถืออาวุธพวกหอกหรือฉมวกสํ าหรับตอสูกับปลาฉลามหรือสัตวทะเล โดยเฉพาะ ดร. ดิเรกสะพายยามเลก็ ๆ หนึ่งใบ ภายในยามมีระเบิดแมเหล็กซึ่งเปนระเบิดเวลาที่มีอ ํานาจระเบิดอยางรายแรงอัน เปนประดิษฐกรรมของนายแพทยหนุม

ขณะน้ีผูบังคับการสาวพรอมดวย ตนปน ตนเรือ ตนหน และ ตนกล ผูโอโถงเหลือหลายไดอยูกันพรอมหนาเมื่อมนุษยกบเดินเขามาแฟนของใครคนน้ันก็เดินเขาไปหาเวน แตตนหนคนเดียวซึ่งไมมีแฟนยืนยิ้มแหง ๆ อยูขางกลองตาเรือ

เรือเอกหญิงจันทิมามองดูพลดวยความหวงใย“พลขา ดิฉันขออวยพรใหโชคชัยเปนของคุณและขอใหคุณแคลวคลาดจากอันตรายดวยประการทั้ง

ปวงนะคะ”พลยิ้มใหหลอนและถือโอกาสจับมือทั้งสองของผูบังคับการสาวบีบเบา ๆ“ขอบคุณครับคุณต๋ิม พรของคุณผมถือวาเปนพรอันประเสริฐสํ าหรับผม ถาไดยินเสียงเรือดํ าน้ํ าของ

ขาศึกระเบิดเม่ือไรก็รีบนํ าเรือ ‘จันทิมา’ ข้ึนไปรับพวกเราบนผิวน้ํ าเถอะครับ”อาเสี่ยกิมหงวนจูงมือตนกลเขาไปยืนสนทนากับเขาในซอกแหงหนึ่งอันเปนที่ลับตาไมมีใครเห็น เรือ

โทหญิงพร้ิมเพรา ตนกลเจาของปทุมทิพยโผเขากอดอาเสี่ยดวยความรักแลวกลาวกับเสี่ยหงวนดวยเสียงสั่นเครือ“หนูจะสวดมนตวิงวอนขอใหคุณพระรัตนตรัยคุมครองเฮียนะคะ”เสี่ยหงวนยิ้มแหย ๆ“จะ ขอบใจมากพร้ิมเพรา อา—ขอเฮียหอมแกมทีได ไหม”หลอนมองซายมองขวาเสียกอน“อยาเพิ่งเลยคะเดี๋ยวผูการเห็นเขา ถาเขารายงานหนูในเร่ืองน้ี เปนถูกปลดออกจากราชการแนนอน”ในเวลาเดียวกันนี้เองตนปนหมูตอนก ําลังฉอเลาะนิกร ในทาทีที่นารัก ถึงแมหลอนจะอวนจ้ํ ามํ่ าแตยิ้ม

ของหลอนก็มีเสนหผูกใจนิกรไมนอย“คุณนิกรขา ถาคุณและพวกคุณระเบิดเรือดํ าน้ํ าขาศึกไดเย็นนี้พวกเราจะเลี้ยงฉลองชัยชนะคะ”นิกรคอนหลอน“อยามาสนใจกับผมเลย”“อ่ือ โกรธหมูหรือคะคนดี”“ไมโกรธหรอกครับแตนอยใจ เหตุการณเม่ือคืนน้ีทํ าใหผมไมอยากมองดูหนาคุณเลย”ดร. ดิเรกไดร่ํ าลาตนเรือสาวซึ่งเปนแฟนของเขาเรียบ รอยแลว นายแพทยหนุมรองตะโกนข้ึนดัง ๆ“เฮ เตรียมตัวลงทะเลโวยพวกเรา ไปท่ีทอตอรปโดโวย”สามสหายตางพากันเขามาหา ดร.ดิเรกและเดินรวมกลุมตรงไปท่ีทอตอรปโดซ่ึงอยูตอนหัวเรือ ‘จันทิ

มา’ มีอยู ๒ ทอดวยกัน ทอหมายเลข ๑ บรรจุตอรปโดติดระเบิดปรมาณูของ ดร. ดิเรกไวเรียบรอยแลว สวนทอ

หมายเลข ๒ วางเปลา เรือโทหญิงเบญจมาศตนตอรปโดและตนปนไดอธิบายใหส่ีสหายทราบถึงวิธีท่ีหลอนจะสงสี่สหายออกไปจากเรือดํ าน้ํ าทางทอตอรปโดดวยการใชความดันของอากาศเชนเดียวกับยงิตอรปโด

ระหวางที่ตนตอรปโดอธิบายเสี่ยหงวนไดยกมือขวาชูขึ้นแตแลวก็ยกมือซายปดใตรักแรขางขวาของเขา

“อา—ตนปนครับ” อาเสี่ยพูดยิ้ม ๆ “ผมชักใจไมดีเสียแลว”เบญจมาศยิ้มใหเขา“ท ําไมละคะอาเสี่ย”กิมหงวนวา “สมมุติวาคุณยิงผมหลุดออกไปจากทอตอรปโด แลวผมเกิดว่ิงจูดไปชนเรือดํ าน้ํ าขาศึกเขา

ผมมิแยหรือครับ”ตนปนหรือตนตอรปโดหัวเราะคิก“ไมถึงกับอยางนั้นหรอกคะ ลมในทอตอรจะผลักดันอาเสี่ยหลุดออกไปพนทอเพียงหาหกเมตรเทานั้น

อาเส่ียไมมีเคร่ืองยนตเหมือนตอรปโดน่ีคะ จะแลนไปไดเหมือนลูกตอร- ปโดอยางไร”นิกรยกมือเขกกบาลกิมหงวนดังโปก“ปญหามากนัก เรื่องไมนาถามก็ถาม”เรือเอกจันทิมาแลเห็นนายแพทยหนุมกํ าลังมองดูวัตถุชิ้นหน่ึงซึ่งอยูในมือของเขาและมีรูปลักษณะ

คลายกับนาฬิกาปลุกขนาดเล็กหลอนก็กลาวถามเบา ๆ“นั่นอะไรคะคุณหมอ”นายแพทยหนุมยิ้มใหหลอน“น่ีหรือครับ เคร่ืองมือคนหาเรือดํ าน้ํ าขนาดจ๋ิวของผมครับ เคร่ืองมือพิเศษอันน้ีจะบอกทิศทางใหพวก

เรารูวาเรือ ดํ าน้ํ าของขาศึกจอดอยูใตทะเลตรงไหน”“โอ วิเศษมากเชียวคะ คุณหมอมีความสามารถยอดเยี่ยมผิดมนุษยนานับถือจริง ๆ เตรียมตัวเถอะคะ

ใครจะออกไปนอกเรือเปนคนแรกคะ”พลวา “ใครก็ไดคุณต๋ิม เอาละครับพวกเราพรอมแลวอยาใหเสียเวลาเลย”มนุษยกบทั้งสี่คนตางยกครอบยางขึ้นสวมติดจมูก และเปดอากาศในทออ็อกซิเจน ตอจากน้ันบรรดา

นายแพทยหญิงก็รวมมือกันชวยสงพล พัชราภรณ หัวหนาหนวยกลาตายออกไปจากทอตอรปโดหมายเลข ๒ เปนคนแรก คนที ่๒ คืออาเสี่ยกิมหงวน คนที ่๓ นิกร และคนสุดทายคือ ดร. ดิเรก ณรงคฤทธิ์

งานคนและลาเรือดํ าน้ํ าปรมาณูติดอาวุธจรวดของขาศึกไดเร่ิมตนแลว สี่สหายวายนํ้ าตามกันไป โดยมี ดร. ดิเรกวายนํ าหนา เคร่ืองมือพิเศษของนายแพทยหนุมบอกใหรูแนชัดวาเรือดํ าน้ํ าของขาศึกอยูไกลออกไปเพียง ๕๐๐ เมตร

ทันใดน้ันเองนายแพทยหนุมก็แลเห็นมนุษยกบฝายขาศึกจํ านวน ๔ คน กํ าลังวายนํ ้าตรงเขามา ดร. ดิเรกหยุดชะงักยกมือชี้บอกเพื่อนเกลอทั้ง ๓ นิกรตกใจทํ าทาจะวายน้ํ าหนีแตเสี่ยหงวนยกมือรวบผมนายจอมทะเลนไวทํ าบุยใบบอกใหนิกรสูตาย

ผูบังคับการเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของคอมมิวนิสตมีความเฉลียวฉลาดและมีความคิดเชนเดียวกับ ดร. ดิเรก เมื่อการโจมตีเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ดวยตอรปโดไมเปนผลเขาก็ตกลงสงมนุษยกบ ๔ คน ที่มีรูปรางสูงใหญและไดรับการฝกมาแลวอยางชํ านาญออกทางทอตอรปโดเพ่ือนํ าลกูระเบิดเวลามาระเบิดเรือ ‘จันทิมา’ เรือดํ าน้ํ าปรมาณูของคอมมิวนิสตลํ านี้เปนเรือดํ าน้ํ าที่ทันสมัยและมีประสิทธิภาพสูงมาก ทอตอรปโดน้ันมีล้ินปดเปดดวยเคร่ืองอัตโนมัติ ๒ ชั้น และที่ปดเปดเปนแผนกระจกหนามาก เม่ือมนุษยกบออกจากเรือดํ าน้ํ าไปแลวจะกลับเขาไปในเรือไดโดยสะดวกคือกลับเขาทางทอตอรปโด ฉะนั้นการถลมกรุงเทพฯ ดวยอาวุธจรวดหนวยมนุษยกบของเรือดํ าน้ํ าปรมาณูจึงมีบทบาทสํ าคัญยิ่งคือลํ าเลียงจรวดออกทางทอตอรปโดแลว ชวยกันนํ าไปติดต้ังท่ีฐานจรวดบนดาดฟาเรือดํ าน้ํ า ปรากฏวา เรือดํ าน้ํ าล ําน้ีดํ ากบดานนิ่งเฉยอยูใตทะเลจุดนี้เปนเวลา ๑๐ วันแลว มีเสบียงอาหารและน้ํ าจืดเพียงพอ สวนอ็อกซิเจนก็มีส ํารองไวมากคือบรรจุไวในทอเหล็กนับพันทอ มันเปนเรือดํ าน้ํ าที่ใชพลังงานปรมาณูที่มีขนาดใหญถึง ๑,๕๐๐ ตัน รัศมีท ําการรอบโลก การท่ีเรือดํ าน้ํ าล ําน้ีใชอาวุธจรวดโจมตีกรุงเทพฯ ก็เพื่อจะทํ าลายขวัญของคนไทย และเพื่อใหคนไทยหมดความศรัทธาเลื่อมใสในแสนยานุภาพของกองทัพซีโต

มนุษยกบแหงนาวีคอมมิวนิสตแลเห็นคณะพรรคสี่สหายมันก็หยุดชะงักบุยใบบอกกัน ทุกคนมีฉมวกหรือหอกและมีดพกเปนอาวุธแตงกายเชนเดียวกับสี่สหายของเรามีทออ็อกซิเจนผูกติดขางหลัง พลเห็นวาเขาควรจะกัน ดร. ดิเรกไวไมควรใหนายแพทยหนุมตอสูกับศัตร ู เพราะถา ดร. ดิเรกเกิดเพลี่ยงพลํ้ าข้ึนการระเบิดเรือน้ํ าของศัตรูก็จะลมเหลว เนื่องจากเขากับนิกรและเสี่ยหงวนไมมีความรูในการใชระเบิดเวลา ดังนั้นพลจึงพูดภาษาใบกับ ดร. ดิเรก ชี้แจงใหทราบวาเขากับกิมหงวนและ นิกรจะตอสูกับมนุษยกบทั้ง ๔ คนน้ีเอง ระหวางที่ปะทะกันใหนายแพทยหนุมคอยหลบหลีกเอาตัวรอด การเจรจาภาษาใบ ดร.ดิเรกพอจะเขาใจจึงพยักหนารับทราบ

แลวพลก็พยักหนากับเสี่ยหงวนและนิกรเพื่อนเกลอของเขา พลวายน้ํ านํ าหนาเพื่อนเกลอทั้งสามตรงเขาไปหามนุษยกบฝายขาศึกซึ่งในเวลาเดียวกันนี้เองหนวยมนุษยกบของพวกแดงทั้งสี่คนก็วายนํ ้าตรงเขามา

การประจัญบานใตนํ้ าระหวางมนุษยกบกับมนุษยกบเริ่มตนแลว พลปราดเขารับมือทหารเรือขาศึกรูปรางสูงใหญคนหนึ่ง และบังเอิญโชคเปนของเขา พลแทงดวยฉมวกคูมือถูกหนาอกเจาหมอน่ันเต็มแรง ทะลุออกทางเบื้องหลัง เมื่อพลกระชากหอกออกมา เจาหนุมรางใหญก็ผละออกจากพลทันท ี โลหิตสีแดงเขมท่ีบาดแผลไหลทะลัก พลถือโอกาสรุกประชิดติดพันและยกหอกกระทุงแทงอีกสามสี่ทีติด ๆ กัน มนุษยกบคอมมิวนิสตสิ้นใจตายมวนตัวไปมาและคอย ๆ จมลงสูกนทะเล

ในเวลาเดียวกันนี้เอง ทหารเรือขาศึกคนหน่ึงก็ปราดเขาเลนงานพลดวยหอกคูมือ พลตอสูอยางดุเดือด กิมหงวนกับนิกรก็ก ําลังปะทะกับมนุษยกบฝายขาศึกตัวตอตัว ดร. ดิเรก วายนํ ้าสังเกตการณอยูหาง ๆ นึกภาวนาเอาใจชวยเพื่อนเกลอของเขาและนึกชมความสามารถอาจหาญของพลที่สามารถสังหารมนุษยกบขาศึกไดหน่ึงคนอยางงายดาย

เสี่ยหงวนตอสูเหมือนกับงิ้ว เขาแทงซายแทงขวาอยางคลองแคลว เกกหนาท ําปากเบี้ยวปากบูดท ําลายขวัญคูตอสูแตคูตอสูของเขาหากลัวไม สวนนิกรสูกับขาศึกคูตอสูของเขาไดพักหนึ่ง ขาศึกก็โถมเขากอดรัดฟดนิกร ตางคนตางปลอยหอกหลุดจากมือและดึงมีดพกคูมือออกมาจากซองมีด เพื่อจะสังหารอีกฝายหนึ่ง แตนิกรจวงแทงไดกอนถูกสะดือมนุษยกบขาศึกพอด ี ซึ่งเปนไปโดยบังเอิญมากกวาตั้งใจ เม่ือนิกรชักมีดออกคูตอสูของเขาก็หมดแรง คอย ๆ จมลงสูกนทะเลในทาตาง ๆ

พลตอสูกับคูตอสูของเขาเปนพัลวัน เขาถูกแทงที่โคนแขนซายเปนบาดแผลเล็กนอย พลแกลงท ําเปนออนแรงวายนํ้ าหนีหลอกใหคูตอสูติดตามเขา พอไดโอกาสพลก็ดํ าลงสูความลึกแลวเงยศีรษะขึ้น เขาเง้ือหอกแทงสวบถูกคอหอยคูตอสูของเขาอยางถนัดใจ มนุษยกบคอมมิวนิสตผละจากการตอสูวายนํ ้าหนีมาทางนายจอมทะเลน นิกรปราดเขาตวัดรัดคอและยกมีดพกจวงแทงโดยไมนับคร้ัง

“น่ีแนะ น่ีแนะ น่ีแนะ” นิกรรองล่ันท้ัง ๆ ที่เสียงของเขาไมดัง “มึงมนุษยเขียดหรือจะมาสูพวกกูมนุษยกบ ตายเลยไมใชฝมือหรือ”

การตอสูยังเหลืออีกเพียงคูเดียวคือ อาเสี่ยกิมหงวนกับมนุษยกบรางใหญ ซึ่งเปนหัวหนามนุษยกบของขาศึก คูตอสูของกิมหงวนมียามบรรจุลูกระเบิดคลองคอ อาเสี่ยพยายามนํ าลูกไมชั้นเชิงตาง ๆ ในเพลงหอกออกมาใชก็ไมเปนผล เขากับคูตอสูของเขาตางมีฝมือพอ ๆ กัน

พล นิกร กับ ดร. ดิเรก ตางลอยคออยูในน้ํ าใกล ๆ กัน มองดูเสี่ยหงวนแสดงทาพระเอกงิ้วอยางขบขัน นิกรเห็นเสียเวลาก็ท ําทาจะเขาชวย แตพลควาแขนนิกรไว อาเส่ียเร่ิมเหน็ดเหน่ือยออนเพลียแลว เขามานะกัดฟนบุกทะลวงรุกไลคูตอสูของเขาอีกคร้ังหน่ึง คราวนี้มนุษยกบขาศึกก็ลาถอยเปนพัลวัน อาเส่ียเห็นคูตอสูเปดชองวางใหแทงสวบเขาไปถูกหนาอก ดานซายพอดี เจาหมอน่ันปลอยฉมวกหรือหอกหลุดจากมือแสดงกิริยาใหเห็นวาไดรับความเจ็บปวดรวดราวแสนสาหัส กิมหงวนกระชากหอกคูมือออกแลวแทงซํ้ าอีกทีหน่ึง เทาน้ีเองคูตอสูของเขาก็สิ้นสุดการเคลื่อนไหวสิ้นใจตาย โลหิตไหลทะลักแดงฉาน

สามสหายตางวายน้ํ าเขามาหาอาเสี่ยและตรงเขา กอดรัดกิมหงวนดวยความดีใจ เสี่ยหงวนยกมือทั้งสองชูขึ้นประสานกันเหนือศีรษะยิ้มแยมแจมใสปติยินดีในชัยชนะของเขา หอกเขาหลุดหายไปแลวเชนเดียวกับนิกร ดร. ดิเรกรีบดํ าน้ํ าติดตามศพหัวหนามนุษยกบฝายศัตรูและยึดเอายามบรรจุลูกระเบิดมาได เขาคิดวาเขาคงจะไดรับประโยชนและความรูจากลูกระเบิดของขาศึกไมมากก็นอย

นายแพทยหนุมสะพายยามไวบนบาอีกขางหนึ่ง แลววายนํ ้ากลับมาหาคณะพรรคของเขา ตอจากน้ันเขาก็พาสามสหายมุงตรงไปยังเรือด ําน้ํ าปรมาณูติดอาวุธจรวดของกองทัพเรือคอมมิวนิสต

ดวยเคร่ืองมือพิเศษของ ดร. ดิเรก สี่สหายจึงไดมาถึงเรือดํ าน้ํ าขนาดยักษซึ่งนอนกบดานอยูใตอาวไทยระหวางหมูกอนหินใตนํ ้าอันเกลื่อนกลาดไปทั่ว หนวยกลาตายรูสึกต่ืนเตนไปตามกันเทาท่ีไดแลเห็นเรือดํ าน้ํ าอันทันสมัยและใหญโตมโหฬารเชนนี้ บนดาดฟาของเรือมีฐานยิงจรวดอันม่ันคงแข็งแรงแตไมมีจรวดเพราะยังไมถึงเวลายิงตามที่กํ าหนดไว ขณะน้ีภายในเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึก พวกทหารเรือคอมมิวนิสตกํ าลังพักผอนสนุกสนานกัน ไมมีใครเฉลียวใจวาจะมีภัยอันตรายอยางใหญหลวงเกิดขึ้นจากพฤติการณอันหาวหาญของหนวยกลาตาย ผูบังคับการเรือกํ าลังรอฟงขาวการระเบิดเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ จากหนวยมนุษยกบประจ ําเรือของเขา ซึ่งหวังวามนุษยกบคงท ํางานไดส ําเร็จเรียบรอย และเช่ือวาเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ คงเปนเรือดํ าน้ํ า

ของกองทัพเรืออเมริกนัหนวยกลาตายทั้งสี่คนวายนํ ้าข้ึนมาน่ังบนดาดฟาเรือ ดํ าน้ํ าปรมาณูแลว ดร. ดิเรกลวงมือลงไปในยาม

หยิบลูกระเบิดมือออกมาหน่ึงลูก พล นิกร กิมหงวน ตางมองดูนายแพทยหนุมตั้งชนวนเวลาดวยความสนใจ ดร. ดิเรก บุยใบบอกกับพลวาเขาตั้งระเบิดภายใน ๒๐ นาท ี เสร็จแลวเขาก็สงระเบิดแมเหล็กนั้นใหพลและชี้มือบอกใหพลน ําไปติดท่ีสะพานเดินเรือ

ลูกระเบิดเวลาลูกที่สองต้ังชนวนระเบิดเวลาเดียวกัน เขาสงใหกิมหงวนและพูดภาษาใบใหนํ าไปติดทางทายเรือดํ าน้ํ า ลูกที่สามใหนิกรน ําไปติดหัวเรือ ลูกที่สี่ซึ่งเปนลูกสุดทาย ดร. ดิเรก เปนผูนํ าไปติดสวนทองเรือทางกราบขวา ลูกระเบิดทุกลูกมีลักษณะคลายเครื่องเลนแผนเสียงขนาดจิ๋ว เม่ือสัมผัสกับตัวเรือมันก็ติดแนนเพราะตัวของมันเปนแมเหล็ก การวางระเบิดเรือดํ าน้ํ าปรมาณูใชเวลาประมาณ ๑๐ นาทีเทาน้ัน สี่สหายไดกลับมารวมกลุมกันและพากันวายน้ํ าหนีไปโดยเร็ว ทุกคนบังคับตัวเองใหลอยข้ึนเหนือน้ํ า ขณะนี้เครื่องกลไกของลูกระเบิดทั้ง ๔ ลูกยังคงทํ างานอยางสมํ ่าเสมอกัน คือไมเร็วไมชากวากัน คณะพรรคสี่สหายโผลขึ้นมาบนพื้นนํ ้าไดแลว ทุกคนตางวายนํ ้าไปใหหางจากจุดท่ีเรือดํ าน้ํ าของขาศึกจมอยู ดร. ดิเรกรองบอกเพื่อนเกลอทั้งสามดวยเสียงอันดัง

“อยาร่ํ าไรโวย ลูกระเบิดใกลจะระเบิดแลว เราตองไปใหไกลจากจุดนี้ใหมากที่สุด มายเราอาจจะไดรับอันตรายจากลูกระเบิดของเราได”

สี่สหายวายนํ้ าแขงกันอยางรวดเร็ว นิกรวายน้ํ าเร็วกวาเพ่ือน ลบสถิติของนักวายนํ้ าแชมเปยนโอลิมปค เสี่ยหงวนกับดร. ดิเรก และพล ไลกวดติด ๆ ไป ทั้งสี่คนอยูกลางทะเลลึกแตก็พอมองเห็นภูเขาและทิวไมทางฝงตะวันออกลิบ ๆ

พอครบ ๑๐ นาท ีเสียงระเบิดก็ดังสะเทือนเลือนลั่น“ตูม”น้ํ าทะเลตอนหนึ่งพุงฉูดขึ้นสูงเหมือนกับถูกระเบิดนํ ้าลึกของเรือพิฆาต คณะพรรคสี่สหายตางไชโยโห

รองดวยความดีใจ“ออไร ออไร” นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง “ไมมีปญหาอะไรอีก เรือดํ าน้ํ าปรมาณูติดอาวุธ

จรวดของขาศึกแหลกลาญเปนผุยผงไปแลว ฮะ ฮะ พวกมันคงตายหมด ประเด๋ียว ‘จันทมิา’ ก็คงลอยล ําข้ึนมารับเรา บัดน้ีพวกเราไดเปนวีรบุรุษของกองทัพเรือแลว”

สี่สหายตางดํ าผุดดํ าวายสงเสียงเอะอะเฮฮากันอยางคึกคะนอง เสี่ยหงวนแสดงการวายนํ้ าทาโลดโผนตาง ๆ แตแลวนิกรก็รองขึ้นสุดเสียง เมื่อเขาแลเห็นสวนกระโดงของปลาฉลามตัวหนึ่งปรากฏขึ้นหางจากคณะพรรคสีส่หายราว ๕๐ เมตร

“เฮย.…ชา.…ละ.…อาม.…โนน ฉิบหายแลว”ตางคนตางมองตามสายตานิกร พลรองบอกเพ่ือน ๆ ของเขาทันที“วายมาทางนี้โวย วายมารวมกันเอาหลังชนกัน”เสือทะเลรี่เขาหาสี่สหายดวยความดุรายและหิวโหย พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรก ลอยคอน่ิงเฉย

อยูในน้ํ าและเอาหลังชนกัน พลแยงฉมวกมาจากนายแพทยหนุมถือกระชับมั่น“เราเหลือฉมวกอันน้ีแตเพียงอันเดียวเทาน้ัน กันจะใชฉมวกสูกับมันเอง แกสามคนถือมีดเตรียมไว

อยายอมใหมันคาบเอาไปกินนะโวย”นิกรหนาซีดเผือดเหมือนแผนกระดาษ ฉลามรายวายมาถึงสี่สหายแลว มันวายเลยไปแลวหวนกลับมา

อีก นายจอมทะเลนถือมีดพกไวในมือขวา มือซายกุมพระเคร่ืองรางท่ีรอยสรอยคอไว พลางอาราธนาเรียกหลวงพอตลอดเวลา

อาเสี่ยกิมหงวนของเราเกิดกลาขึ้นอยางบาบิ่น และไมนาจะเปนไปได เมื่อเสือทะเลรี่เขามาเสี่ยหงวนก็รองตะโกนสุดเสียง แตเปนเสียงอุทานท่ีแปลไมออก เขาวายนํ้ าเขาไปหาฉลามรายเงื้อมีดพกขึ้นจวงแทงมันทันท ีเสือทะเลเอี้ยวตัวกัดอาเสี่ยเฉียดสีขางไปนิดเดียว มันถูกกิมหงวนแทงใตปากจนมิดมีด เสือทะเลไดรับความเจ็บปวดอยางยิ่ง ด้ินรนโผงผางแลวดํ าน้ํ าหายไป

อาเสี่ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟนกรอด ๆ เงื้อมีดในทาเตรียมแทงอยางสงาและองอาจ แลวหันมาถามเพื่อน ๆ“กันจะตามไปฆามันนะ ลงไปสูมันใตนํ ้า เอาหูไปตมกินเย็นน้ี”ดร. ดิเรกพยักหนา“ออไร ตามไปซ”ีเสี่ยหงวนยิ้มแหง ๆ“ไมเอาโวย ขืนตามลงไปใตนํ ้ามันก็แดกกันเทานั้น ที่แทงมันถูกเมื่อกี้นี้ก็ฟลุคเต็มทน หลับหูหลับตา

แทงสงเดชไปยังงั้นเอง”นิกรถอนหายใจเฮือกใหญ“นึกวาพวกเราคนใดคนหน่ึงคงจะเสร็จมันเสียแลว สิ้นเคราะหไปท ีเม่ือไรเรือของเราจะโผลข้ึนมาจาก

น้ํ าเสียทีนะ มัวแตโอเอ ประเดี๋ยวฉลามแหกันมาสัก ๒๐ ตัวเราจะทํ าอยางไร ปากมันกวางยังกะปากอายหงวน”ทันใดน้ันเองเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ก็คอย ๆ โผลข้ึนหางจากคณะพรรคสีส่หายประมาณ ๒๐๐ เมตร พอ

ดาดฟาเรือพนระดับน้ํ าทะเล ทหารเรือก็ว่ิงข้ึนมาจากทอใหญ อันเปนชองทางสํ าหรับขึ้นลง การเดินเรือเปลีย่นจากระบบไฟฟาเปนเคร่ืองยนตทันท ี ผูบังคับการสาวกับตนเรือตางเขาประจํ าสะพานเดินเรือ ทหารเรือยืนเรียงรายอยูบนดาดฟาเตรียมชวยเหลือสี่สหาย ‘จันทิมา’ คอย ๆ เลี้ยวซายตรงเขามาหาหนวยกลาตาย ความเร็วถูกลดลงเกือบหมด เรือแลนชา ๆ อยางสงา ธงราชนาวีถูกนํ าไปติดทายเรือทันที บรรดานายทหารและทหารประจํ าเรือ ‘จันทิมา’ ทุกคนตางเทอดทูนบูชาความกลาหาญของสี่สหาย ที่สามารถทํ าลายเรือดํ าน้ํ าปรมาณูติดอาวุธจรวดของขาศึกได ทุกคนตื่นเตนยินดีไปตามกันหลังจากไดยินเสียงระเบิดสะเทือนเลื่อนลั่น

‘จันทิมา’ หยุดลอยลํ าน่ิงเฉย เรือเอกหญิงจันทิมาออกคํ าส่ังใหทหารเรือชวยกันนํ ามนุษยกบทั้งสี่คนขึ้นมาบนเรือไดโดยสวัสดิภาพ เจาแหวประคับประคองเจานายของเขาอยางใกลชิด และชวยถอดทออ็อกซิเจนให

ผูบังคับการสาวพาตนเรือกับตนปนตรงเขามาหาสี่สหายดวยใบหนายิ้มแยมแจมใส จันทิมายื่นมือใหพลสัมผัสทันที

“ดิฉันต่ืนเตนยินดีจนแทบจะพูดอะไรไมถูกแลวคะ คุณพล พอเสียงระเบิดขึ้นพวกเราทุกคนก็รองไชโยขึ้นพรอม ๆ กัน เพราะรูแนวาเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกอับปางแลว ดวยความสามารถของหนวยกลาตาย ดิฉันสั่งใหพนักงานวิทยุรายงานดวนไปใหกองทัพเรือทราบแลวคะ ขณะนี้พนักงานวิทยุคงก ําลังเริ่มสงวิทยุแลว พวกคุณท ําใหเรือ ‘จันทิมา’ มีเกียรติประวัติอยางงดงาม มีใครไดรับบาดเจ็บบางไหมคะ”

พลยิ้มใหหลอนและสั่นศีรษะชา ๆ“ไมมีครับ พวกเราปลอดภัยทุกคน ถึงผมถูกแทงก็มีบาดแผลเพียงเล็กนอยเทานั้น”“คุณถูกแทง….“ ตนปนรองข้ึนดัง ๆพลหันมาทางเรือโทหญิงเบญจมาศ

“ครับ ผมก ําลังจะเลาใหพวกคุณฟงเดี๋ยวนี้วา พวกเราสี่คนไดพบมนุษยกบของขาศึกรวม ๔ คนดวยกัน ขณะที่ขาศึกก ําลังวายนํ ้ามาเพ่ือจะระเบิดเรือของเรา ถาหากวาพวกเราออกจากเรือชากวาก ําหนดเพียง ๑๕ นาทีเทานั้น เรือ ‘จันทิมา’ ก็คงแหลกละเอียดและพวกเราก็คงตายหมดไมมีเหลือ”

นิกรยิ้มใหแฟนของเขาแลวพูดเสริมขึ้น“เราตอสูกับพวกมนุษยกบอยางดุเดือดเชียวครับ ผมคนเดียวฆามนุษยกบของขาศึกตายหมดทั้งสี่คน

ผมแทงมันดวยหอก กระซวกมันดวยมีด ควานไสมันเปนคน ๆ ผมตานทานพวกมนุษยกบไว ปลอยใหเพื่อน ๆ ไปวางระเบิดเรือมัน โอย….สูกันอยางทรหดเชียวครับ ตื่นเตนยิ่งกวาหนังบูหลายเทา อายสี่คนนั่นตายหมด”

ตนเรือสาวหัวเราะเบา ๆ แลวหันมาท ําตาหวานกับ ดร. ดิเรก ซ่ึงเปนแฟนของหลอน“ที่คุณนิกรเลามีความจริงสักกี่เปอรเซ็นตคะคุณหมอ”นายแพทยหนุมหัวเราะ“ราวครึ่งเปอรเซ็นต คุณคิดดูก็แลวกัน คนคนเดียวฆาคนส่ีคน โดยท่ีอีกฝายหน่ึงมีอาวุธเหมือน ๆ กัน

มันจะเปนไปไดหรือครับ”นิกรหันไปคอน ดร. ดิเรก“ขอใหกันเปนฮีโรหนอยก็ไมได เดี๋ยวถีบตกนํ้ าเลย”ผูบังคับการสาวกลาวกับสี่สหายอยางยิ้มแยม“ลงไปขางลางเถอะคะ พวกคุณจะไดอาบนํ้ าผลัดเปลี่ยนเครื่องแตงตัวเสียท ีท ํางานมาเหน็ดเหน่ือยมาก

แลว ไปพักผอนเสียเถอะนะคะ ประเด๋ียวดิฉันจะจัดเคร่ืองด่ืมไปให”เสี่ยหงวนพูดเสริมขึ้น“ขอเหลาดีกวาครับ”จันทมิาหัวเราะชอบใจ“เหลาเขาทานกันตอนเย็น ๆ ไมใชหรือคะ”อาเสี่ยยิ้มเอียงอาย“สํ าหรับผมรับไดตลอด ๒๔ ช่ัวโมงครับ ดึกดื่นเที่ยงคืนปลุกลุกขึ้นทานเหลาได ผมไมรังเกียจ”“หรือคะ ถายังงั้นประเดี๋ยวดิฉันจะใหทหารจัดเหลาไปใหอาเสี่ยคะ”ผูบังคับการสาวพาสี่สหายเดินผานดาดฟาเรือ ‘จันทิมา’ แลวลงไปยังทองเรือ เจาแหวติดตามไปดวย‘จันทิมา’ คงท ําหนาท่ีลาดตระเวนอาวไทยตอไป อีกคร้ังหน่ึงท่ีเรือเอกหญิงจันทิมากับ ดร. ดิเรก ไดรับ

วิทยุโทรเลขแสดงความยินดีและชมเชยจาก พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ผูบัญชาการทหารเรือ และผูบัญชาการปองกันพระนคร ในการที่ ดร. ดิเรกกับคณะและเรือเอกหญิงจันทิมา ไดรวมมือกันทํ าลายเรือดํ าน้ํ าปรมาณูติดอาวุธจรวดของฝายศัตรูได

ผูบงัคับการสาวแหงเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ไดติดตอกับผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าโดยทางวิทยุตลอดเวลาเย็นวันน้ันเอง ‘จันทิมา’ ไดมาจอดอยูท่ีเกาะชางในเขตจังหวัดตราดตามคํ าสั่งทางวิทยุของผูบังคับหมู

ทั้งน้ีก็เพราะกองเรือยุทธการไดสืบทราบโดยทางลับวา คืนวันน้ีจะมีกองเรือใหญของขาศึกลวงล้ํ าเขามาในนานน้ํ าของเราทางดานน้ี หมวดเรือพิฆาตและหมวดเรือสลุปแหงราชนาวีไดเดินทางมาจากฐานทัพสัตหีบแลว ตาม

คํ าสั่งที่จันทิมาไดรับน้ัน ใหหลอนจอดเรืออยูท่ีเกาะชางจนค่ํ าและนํ าเรือออกลาดตระเวนในตอนกลางคืน เพ่ือลอบโจมตีเรือรบขาศึกถาหากลวงลํ้ าเขามา

ทหารประจํ าเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ทุกคนคุนกับการรบแลว ดังน้ันการรับประทานอาหารเย็นม้ือน้ัน พวกทหารจึงสรวลเสเฮฮากันอยางสนุกสนาน ‘จันทิมา’ ปฏิบัติการไมกี่วันไดท ําความเสียหายใหแกกองทัพเรือขาศึกอยางมากมายใหญหลวง เพราะเพียงเรือลาดตระเวนประจัญบานลํ าเดียวก็มีคานับพันลาน นอกจากน้ียังจมเรือพิฆาตขนาดใหญไดอีกหน่ึงลํ าและเรือดํ าน้ํ าปรมาณูแบบทันสมัยอีกลํ าหน่ึง ในวงการของกองทัพเรือกํ าลังตื่นเตนมากในเรื่องนี ้ไมมีใครคิดวาผูบังคับการสาวสวยจะเกงกลาสามารถถึงเพียงนี้

เรือเอกหญิงจันทิมากับพวกนายทหารหญิงประจํ าเรือ ‘จันทิมา’ ไดจัดงานเล้ียงอาหารค่ํ าตอนรับหนวยกลาตายทั้งสี่คนเปนพิเศษเพื่อฉลองชัยชนะในการที ่ ดร. ดิเรกกับคณะสามารถระเบิดเรือดํ าน้ํ าของขาศึกได การรับประทานอาหารค่ํ าไดเร่ิมตนในเวลา ๑๘.๓๐ น. ดวยการด่ืมเหลาและกับแกลม ผูบังคับการ ตนเรือ ตนกล และตนหน ดื่มเหลาเพียงคนละแกวก็หนาตาแดงกํ ่าไปตามกัน สวนตนกล เจาของรางอวนใหญด่ืมเหลาเกงกวาเพื่อน นอกจากนี้ยังถูกนิกรยกยอปอปนตลอดเวลา ดังน้ันเรือโทหญิงเบญจมาศจึงมึนเมาแทบหมดสติ ถึงกับรองเพลงรักและลุกขึ้นเตนร็อคอยางสนุกสนาน

พอถือโอกาสน่ังโอบกอดเรือเอกหญิงจันทิมา นิกรน่ังประคองเรือโทหญิงเบญจมาศ กิมหงวนประคองเรือโทหญิงพร้ิมเพรา และ ดร. ดิเรก น่ังเบียดเสียดเรือโทหญิงรจิต สวนเรือโทหญิงภาวินีน่ังเงียบเหงาอยูตามลํ าพัง คงจิบเบียรไปเร่ือย ๆ ดวยความนอยเน้ือต่ํ าใจที่ไมมีแฟน

การรับประทานอาหารสิ้นสุดลงในเวลา ๑๙.๒๐ น. ภาวินีตนหนสาวยกนาฬิกาขอมือขึ้นมองดูเวลาแลวกลาวกับ เรือเอกหญิงจันทิมาอยางเพ่ือนฝูงวา

“ต๋ิม ต๋ิมโวย ไปเตรียมออกเรือไดแลว เรามีเวลาอีก ๑๐ นาทีเทาน้ัน ทหารของเราเตรียมพรอมต้ังแตหนึ่งทุม ไปเถอะ”

จันทิมาหลับตาอมยิ้มแลวโบกมือ“ออกเรือเรื่องเล็กนา คืนน้ีจอดนอนมันท่ีเกาะชางน่ีแหละ อยาวุนวายไปหนอยเลยวะน”ีภาวินีหนาต่ืน“เร่ืองเล็กหรือต๋ิม ขัดคํ าสั่งผูบังคับบัญชาในระหวางที่ประกาศกฎอัยการศึกนะ อาจจะมีความผิดถึงกับ

ถูกยิงเปาก็ได”ตนปนพูดโพลงข้ึนดวยเสียงออแอ“ใครจะยิงอั๊ว เฮอะ เฮอะ อ๊ัวตัวใหญยังกะคิงคอง ถายิงเปาอั๊วก็ตองเอาปนใหญยิงวะ คืนน้ีไมตองออก

ทะเลโวย สนุกกันใหเต็มที่แลวเราก็วิทยุรายงานโกหกไปวาเราก ําลังนํ าเรือออกลาดตระเวนหาขาศึก”พลยกมือเขยาแขนผูบังคับการสาวเบา ๆ“คุณต๋ิม คุณต๋ิมครับ”“ขา”“คุณเมาหรือเปลา”

“ไมเมาหรอกคะ ด่ืมนิดหนอยอยางน้ีทํ าใหดิฉันสบายใจเหลือเกิน วาไงคะพล ผสมเหลาใหติ๋มอีกแกวสิคะ”

พลยิ้มเล็กนอย“พอแลวครับ ถึงเวลาที่คุณจะตองปฏิบัติหนาที่ราชการของคุณแลว ไปเตรียมออกเรือเถอะครับ เราจะ

ตองออกเรือ ๑๙.๓๐ น. ตามค ําสั่งของผูบังคับหมู”จันทิมาลืมตาขึ้นและยิ้มระรื่น พอสบตานิกรหลอนก็พยักหนาใหนายจอมทะเลนแลวกลาววา“คุณนิกรคะ ชวยไปส่ังงานออกเรือแทนต๋ิมหนอยเถอะคะ”นิกรสะดุงโหยง“ปูโธ….น่ีมันเรือรบนะครับ ไมใชเรือจางลํ าเล็ก ๆ ขืนใหผมสั่งงานแทนคุณก็สวยเทานั้นแหละ”ผูบังคับการสาวเปาปากเบา ๆ แลวหันมาพูดกับเพ่ือนนายทหารหญิง“ไป พวกเรา ไปออกเรือเสียใหเสร็จเรียบรอย แลวใหพวกพันจาและจาควบคุมเรือแทนเรา เราจะไดมา

นั่งคุยกันที่นี่อีก”เรือโทพร้ิมเพราตนกลสาวยกมือทั้งสองโอบรอบคอ เสี่ยหงวนแลวกลาวกับจันทิมาดวยเสียงลิ้นไกพัน

กันเล็กนอย“ฉันเมาแลวต๋ิม ฉันหมดความสามารถที่จะคุมเครื่องแลว ใครท ําไดก็ใหเขาท ําเถอะ โอย….เวียนหัวจัง

ฉันอยากนั่งอยูขาง ๆ เฮียหงวนของฉัน”อาเสี่ยประคองหลอนลุกขึ้นยืน“คุณเปนตนกล คุณจะละทิ้งหนาที่ของคุณไมได ไปเถอะ เฮียจะไปชวยคุณคุมเคร่ืองดวย”เสี่ยหงวนพาตนกลเดินออกไปจากหองรัปประทานอาหาร ผูบังคับการกับนายทหารหญิงอีก ๓ คน

ตางลุกขึ้นเดิน สะลึมสะลอืออกไปจากหอง ดร. ดิเรกมองดูอยางขบขันแลวหัวเราะกาก“เตรียมหาเคร่ืองชูชีพไวไดแลวโวยพวกเรา” นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง “ผูบังคับการ ตน

เรือ ตนกล ตนหน และตนปน ลวนแตก ําลังเมาเหลา กันสงสัยวาเรือเรามีหวัง เกยต้ืนหรือชนหินโสโครกแน ๆ”พลหัวเราะชอบใจแลวกระซิบกระซาบกับนิกร“คุณหมูของแกนะเมามากทีเดียว ถายังไงแกก็ควรจัดการเสียตามระเบียบ กันรูสึกวาพวกเราคงจะถูก

เรียกตัวกลับกรุงเทพฯ ในวันสองวันนี้แลว”นิกรพยักหนารับทราบ“รอใหเรือออกเสยีกอน กันจะไปหาเบญจมาศท่ีหองหลอน เขาใจวาหลอนคงทํ างานไมไหว ผูบังคับ

การก็คงไมใชใหท ําอะไร”ดร. ดิเรกย้ิมใหเพ่ือนเกลอท้ังสอง“ตนเรือของกันเปนยังไง กระจุมกระจิ๋มไมเลวนา ใหดิ้นตายเถอะวะ ถากันไดรจิตเปนเมียนอยของกัน

คงจะมีความสุขไมนอย”๑๙.๓๐ น. ตรง

สมอเรือถูกหะเบตขึ้นและถูกลางดวยสูบนํ ้า หลังจากนั้น เรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ก็แลนออกจากหนาเกาะชางอยางแชมชาบายหนาออกสูทะเลลึก เพ่ือทํ าการลาดตระเวนนานน้ํ าไทยตามค ําส่ังของผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ า

เรือโทหญิงเบญจมาศตนปนเมาจนหมดสติ หลังจากเรือดํ าน้ํ า ‘จันทมิา’ ออกมาพนจากเกาะชางไดสักครู ผูบังคับการสาวก็ไลใหตนปนลงไปนอน จันทิมาทํ าหนาท่ีควบคุมเรือและถือพังงาดวยตนเอง สวนนายทหารหญิงเพ่ือนเกลอของหลอน จันทิมาอนุญาตใหไปพักผอนกันตามสบาย บนสะพานเดินเรือ คงมีแตเพียงจันทิมากับพันจาคนหนึ่ง และทหารอีกคนหนึ่ง ‘จันทิมา’ แลนไปตามผิวนํ ้าดวยความเร็วประมาณ ๑๐ น็อต ทามกลางแสงจันทรอันสุกสกาว ไฟประจํ าเรือไมไดเปด ปฏิบัติหนาที่เหมือนเวลาสงคราม ขณะนี้พนักงานวิทยุของเรือ ‘จันทิมา’ กํ าลังติดตอกับหมวดเรือพิฆาตและหมวดเรือสลุป

ที่หองพักของสี่สหาย นิกรนั่งฟุบหนาครึ่งหลับครึ่งตื่นอยูที่โตะตามล ําพัง พลกับ ดร. ดิเรกออกไปจากหองเมื่อสักครูนี้และคงไปหาแฟนของเขา นิกรรูสึกมึนเมาผิดปกติเพราะเขาดื่มเหลาเขาไปมาก

ขณะน้ีเปนเวลา ๒๐.๐๐ น. เศษรางอวนจ้ํ ามํ่ าของตนปนยืนเดนอยูท่ีหนาหองพักของ สี่สหายในทาทางสะลึมสะลือ ตนปนสาวสวม

เสื้อคลุมสีฟาแกและคาดเอวเรียบรอย ใบหนาของเบญจมาศแดงก่ํ าดวยฤทธิ์แอลกอฮอลซึ่งหลอนดื่มมาจากหองนอนของหลอนอีกประมาณหนึ่งกั๊กโดยไมไดเติมโซดา เม่ือแลเห็นนิกรอยูตามลํ าพังเชนน้ี ตนปนสาวก็ย้ิมออกมาได หลอนพาตัวเดินเขามาในหองและเอ้ือมมือปดประตูใสกลอน

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง นายจอมทะเลนก็คอย ๆ เงยหนาข้ึนมองดูหลอน เขาเมาเหลาจนตาลาย เขาใจวาหลอนคือ จ.อ. เบิ้ม นิกรโบกมือใหแลวพูดเสียงออแอ

“สวัสดีโวยเบิ้ม วันน้ีอ๊ัวเมามากไปหนอย อ๊ึก….มาซ ีมานั่งคุยกัน เหลาบนโตะน่ียังมีอีกคร่ึงขวด”เบญจมาศทํ าหนาชอบกล เดินเขามาทรุดตัวน่ังบนเกาอ้ีเหล็กตัวหน่ึงขาง พ.ต. นิกร เม่ือเขาตาฝาดเห็น

หลอนเปนจาเบ้ิม ตนปนก็เลยแกลงแสดงตัวเปนจาเบิ้ม“ผูกองพันเมาก็นอนเสียซีครับ” ตนปนดัดเสียงพูดหาว ๆนิกรสัน่ศีรษะแลวกระซิบกระซาบพดูกับหลอน“ยังโวย ยังไมนอน ประเด๋ียวอ๊ัวจะเขาหาตนปน วันน้ีตองเผด็จศึกใหได ตองใชวิธีเจาชูยักษ ปากวามือ

ถึงปลํ ้าอุตลุดเลย”หลอนลอบคอนเขา“ผูกองพันตัวเล็กกวาตนปนเปนกองจะสูแกไหวหรือครับ ดีไมดีทานล็อคคอผูกองพัน ลูกกระเดือก

หลุด”“เถอะนาใหมันรูไปทีเถอะวะวาผูหญิงจะเกงกวาผูชาย ลื้อชวยไปดูหนอยเถอะวะวาตนปนแกก ําลังท ํา

อะไรอยู แกเมามากไหม”คราวน้ีเบญจมาศหัวเราะอยางขบขัน หลอนยกมือขวาชี้หนาอกตัวเอง แลวกลาวกับนิกรดวยเสียง

ออแอวา“คุณเมาดิฉันก็เมา มองดูเสียใหดีซีคะวาดิฉันคือตนปนใชไหม จาเบิ้มตวักตะบวยที่ไหนกัน ดิฉันรูดีวา

อยางไรเสียคืนนี้คุณคงคิดรายตอดิฉัน ๆ จึงรีบมาหาคุณ เพื่อใหคุณปลุกปลํ้ าดิฉัน อา….ดีเหมือนกันคะ ดิฉันไม

ไดยืดเสนสายมานานแลว จํ าไดวาตั้งแตดิฉันชกกับพวกทหารเรือบนเกาะหมากแลว ก็ไมไดปะทะกับใครอีกเลย เรื่องปลํ้ ากันดิฉันชอบคะ เม่ืออยูโรงเรียนนายเรือท่ีเมืองนอก ดิฉันหัดมวยปลํ ้าเสมอ นักเรียนนายเรือตัวใหญ ๆ ดิฉันยังจับฟาดเสียแขนขาหักไปหลายคน”

นิกรกลืนนํ ้าลายเอื๊อกหายเมาทันท ีเขาจองตาเขม็งดูหลอนแลวรองข้ึนดัง ๆ“คุณหมู….คุณหมูหรอกหรือครับ”“คะ ดิฉันเอง” แลวหลอนก็ลุกขึ้นยืนกระชากตัวนิกรใหลุกขึ้น “หองน้ีแคบไปหนอย แตก็พอท่ีเราจะ

ปลํ้ ากันไดอยางสบาย มาซีคะ เอาแตเหง่ือกันเลนสักพัก คุณจะใชแบบยโูดหรือออนอินกไ็ดแลวแตจะถนัด”นิกรย้ิมแหง ๆ แลวเขาก็นึกในใจวา ตนปนคงใชวิธีเขียนเสือใหวัวกลัวมากกวา รูปรางอวนจ้ํ ามํ่ าขนาด

หมูตอนเชนน้ี คงไมมีชั้นเชิงอะไร ถาหากเขาไมยอมปลํ ้ากับหลอนก็คงจะเสียเชิงชาย ดังน้ันนิกรจึงย้ิมใหหลอนและกลาววา

“ผมคิดวาคุณแพผมแน ๆ ผมเคยไดรางวัลเหรียญทองชนะเลิศยูโดมาแลวนะครับ”หลอนยิ้มใหเขาในทาทางทาทาย“ดิฉันก็เคยไดโลชนะเลิศจากโรงเรียนนายเรืออเมริกันมาแลวเชนเดียวกัน ดิฉันปลํ ้ากับผูชายทั้งนั้น ไม

เคยปลํ ้ากับผูหญิงดวยกันเลย” พูดจบหลอนก็ถอยหลังออกไปยืนขางประตูหอง “มาซีคะ คุณนิกร ถาคุณชนะ ดิฉันจะยอมเปนแฟนของคุณ”

“แตถาผมแพคุณละครับ”“ออ ก็ไมเสียหายอะไรนี่คะ อยางมากคุณก็แขนหักหรือขาหักเทานั้น”นายจอมทะเลนสะดุงเล็กนอย เขาพยายามปลอบใจตนเองใหเขมแข็ง ถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นเดินยางสาม

ขุมเขาไปหา ตนปน แลวกระโดดเขาตะปบหลอนโดยไมมีชั้นเชิงอะไรเรือโทหญิงเบญจมาศใชวิชามวยปลํ้ าปนกับยูโด จับนิกรทุมลงไปนอนแองแมงอยูกลางหองอยางงาย

ดาย แลวก็หัวเราะงอหาย“มา ลุกขึ้นมาซีคะ คุณนิกร”นิกรขบเขี้ยวเคี้ยวฟนพรวดพราดลุกขึ้นว่ิงเขามาเพื่อจะฟดหลอน ตนปนยืนจังกาเตรียมเหมือนปน

ใหญเรือ หลอนปลอยใหนิกรล็อคคอหลอนและแตะอ๋ังหลอนนิด ๆ หนอย ๆ โดยเจตนาบางและไมเจตนาบาง สักครูหลอนก็เหวี่ยงนิกรในทายูโดลมลงไปอีก ตนเรือสาวหัวเราะอยางขบขัน เม่ือเห็นนิกร ขมวดค้ิวน่ิวหนาครางหงิง ๆ

นายจอมทะเลนผุดลุกขึ้นทํ าทาเหมือนนักมวยปลํ้ าเดินแยกเขี้ยวยิงฟนเขามาหาหลอนอีก เขากมตัวลงใชความรวดเร็วเขากอดเอวอันมโหฬารของหลอนทันที แลวยกนิ้วมือทั้งสองขางจี้เอวหลอน

เรือโทหญิงเบญจมาศขี้จ๊ักจ้ีมาแตไหนแตไรแลว โดยเฉพาะสวนเอวของหลอนใครแตะตองไมไดเลย เมื่อถูกนิกรจี้หลอนก็หัวเราะกากและดิ้นกระแดว ๆ นาสงสาร

“ฮะ ฮะ เอิ๊ก อยาคะคุณนิกร ปลอยดิฉัน….ยอมแพแลวคะ”นิกรไมยอมหยุดจ้ี เขาจ้ีเอวทั้งสองขางของเบญจมาศจนกระทั่งตนปนหัวเราะ และด้ินรนทุรนทุราย

แทบจะขาดใจตาย หลอนถอยไปที่เตียงนอนแลวหมดแรงลมตัวลงบนเตียงชั้นลางสุดซึ่งเปนเตียงของนิกรน่ัน

เอง นิกรทรุดตัวลงน่ังขาง ๆ จ้ีหลอนตอไป เรือโทหญิงเบญจมาศด้ินรนจนสุดฤทธ์ิพลางสงเสียงหัวเราะงอหาย ในท่ีสุดหลอนก็หมดแรงแนน่ิงไป นิกรกมลงจูบหลอนทันที

ริมฝปากของเขากับหลอนแนบสนิทแนนกัน ตนปนสาวหายใจถี่เร็ว นาสงสารเพราะความเหน็ดเหนื่อยที่ถูกจี้ เม่ือถูกจูบหลอนก็ด้ินรนขัดขืน แตพอนิกรจ้ีเอวหลอนเพียงเล็กนอย ตนปนสาวก็นอนน่ิงเฉยยอมใหเขาจูบโดยดี เพราะคิดวาถูกจูบดีกวาถูกจี้

เจาแหวกับจาเบิ้มแอบมองอยูที่รูกุญแจหนาหอง ขณะนี้เขากับจาเบิ้มสนิทสนมคุนเคยกันมาก ขณะที่เจาแหวกับจาเบิ้มเดินผานมาทางหนาหองพักของหนวยกลาตาย สองสหายไดยินเสียงตึงตังโครมครามและแลเห็นประตูหองปดก็แปลกใจ จึงผลัดกันมองดูตามรูกุญแจ แลวเจาแหวกับจาเบิ้มก็แลเห็นตนปนกับนิกรกํ าลังแสดงวิชามวยปลํ้ าตอสูกันแบบคร่ึงเลนคร่ึงจริง จนกระทั่งนิกรใชลูกไมครูจี้เอวหลอน ท ําใหตนปนปราชัยอยางยับเยินและถูกละเมิดอธิปไตย

จาเบิ้มยืนโกงโคงมองดูอยางสนุกสนาน จนกระท่ังเจาแหวยกมือตบอ่ึงอางทะเลคอนขางแรง“ขอใหกันดูบางซี”จาเบิ้มเงยหนาขึ้นแลวยิ้มแปน“ไมมีอะไร หนังจบแลว ผูกองพันแกก ําลังจูบเอา ๆ”“เจาแหวกมลงมองดูตามรูกุญแจแลวสูดปากลั่น“โอโฮ ดูดปากกันแนนเชียววะ เจานายกันไมเลวนา ตัวเล็ก ๆ ก็จริงแตใจใหญวะ ฮิ ฮิ กันสงสัยวาเรือ

ดํ าน้ํ านี้พอกลับไปถึงฐานทัพก็คงปลดระวาง” แลวเจาแหวก็เงยหนาข้ึน“ท ําไมถึงปลดระวาง” จาเบิ้มถามอยางแปลกใจ“ก็พวกนายเรือหญิงลาออกจากราชการหมดนะซี คงไปยุงกับพวกเจานายของกันเปนแน เร่ืองน้ีมัน

ใกลจะขาววอแลวนี่หวา”อ่ึงอางทะเลยกมือปดปากหัวเราะ แลวพาเจาแหวไปทางหองพักของตนเรือ“กันสงสัยวาคุณหมอคงก ําลังกระจู กระจ๋ีกับตนเรืออยูในหอง ไปแอบดูปลุกใจเสือปาเลนดีกวา พวก

นายเรือหญิง เจานายของกันไมใชพระอิฐพระปูนโวย อยูกลางทะเลอยางนี้ก็ตองวาเหวเปลาเปลี่ยวเปนธรรมดา เมื่อพวกเจานายของกันถูกสงมาอยูเรือล ําเดียวกัน กามเทพก็ตองทํ างาน กันสงสารก็แตตนหนเทาน้ันที่ขาดคู ปานน้ีคงนอนซัดแขงซัดขาอยูในหอง”

ตามเวลาที่กลาวนี ้บนสะพานเดินเรือและท่ีดาดฟาเรือ ‘จันทิมา’ เงียบกริบ พันจาและทหารเรืออีกคนหน่ึงถูกผูบังคับการสาวไลลงมาทองเรือ ท่ีสะพานเดินเรือคงมีเรือเอกหญิงจันทิมากับ พ.ต. พลเพียงสองคน ทั้งสองนั่งกอดกันอยูใกล ๆ กับ

พังงาเรือ ปลอยใหเรือแลนไปตามเร่ือง นาน ๆ ผูบังคับการก็ลุกขึ้นไปดูเข็มทิศและถือทายเรือใหตรงตามเข็ม

“คุณต๋ิมครับ” พลพูดยิ้ม ๆ และยกมือขวาเชยคางหลอนกมลงจูบแกมขวาของหลอนเบา ๆ “จันทิมาคือสวรรคของผม ถาผมและพวกเราจะตองจากเรือล ํานี้ไปแลว เราจะตองเสียใจไปจนวันตาย”

หลอนสะทอนถอนใจ

“จากไปแลว คุณก็คงลืมติ๋มเทานั้น”“โถ จะลืมดวงใจของผมไดอยางไร เราไดรวมทุกขสุขกัน รวมรบกัน และรักกันบนเรือล ําน้ี จนวันตาย

ผมก็ลืมคุณติ๋มไมได”ทันใดน้ันเอง ทหารเรือคนหน่ึงซ่ึงมียศพันจาโท หัวหนาพนักงานสัญญาณประจํ าเรือ “จันทิมา” ได

เดินเขามาในสะพานเดินเรืออยางรอนรน หนุมสาวผละออกจากกันทันท ีพ.จ.ท. จอย เสมอใจ หยุดยืนชิดเทาตรงยกมือวันทยหัตถผูบังคับสาวอยางแข็งแรง

“มีโทรเลขมาจากผูบังคับหมวดเรือสลุปครับ”เรือเอกหญิงจันทิมาลุกขึ้นยืนรับความเคารพดวยการ วันทยหัตถตอบ แลวเอ้ือมมือรับกระดาษ

แบบฟอรมโทรเลขมาจากหัวหนาสัญญาณ หลอนเปดไฟฟาดวงเล็กขางพังงา คล่ีกระดาษแผนน้ันออก อานขอความอยางพิจารณา หลอนก็อนุญาตให พ.จ.ท. จอยกลับไปได

พลกลาวถามหลอนทันที“เร่ืองอะไรครับ คุณต๋ิม”ใบหนาของผูบังคับการสาวเครงขรึมผิดปกติ“เรือดํ าน้ํ าของขาศึกลํ าหน่ึงไดโผลขึ้นมายิงเรือสลุปของเราจมไปหน่ึงลํ า หางจากหนาเมืองจันทบุรี

๑๐ ไมลคะ ขณะนี้เราก ําลังติดตามลาเรือดํ าน้ํ าล ําน้ัน ผูบังคับหมวดเรือสลุปสั่งใหติ๋มคอยดักท ําลายมันตามเสนทางแถบน้ี อา….เรามีงานส ําคัญท่ีจะตองทํ ากันอีกแลว”

ผูบังคับการสงสัญญาณไปท่ีหองเคร่ือง เพ่ือใหเรือแลนเร็วข้ึน แตแลวจันทิมาก็แปลกใจเมื่อความเร็วของเรือไมไดเพิ่มขึ้นตามค ําสั่งของหลอน สาวสวยเปดหีบเครื่องโทรศัพทซึ่งท ําดวยเหล็กปองกันนํ ้าไมใหเขาไปขางในออก แลวยกหูโทรศัพทออกมาจากเคร่ืองของมัน หมุนเลขอัตโนมัติตอตรงไปยังหองเคร่ืองยนต

สักครูหนึ่งก็มีเสียงหาว ๆ ของอาเสี่ยกิมหงวนพูดมา“ฮัลโล นี่ผูรักษาการแทนตนกลพูดครับ นั่นผูการใชไหม”“คะ ดิฉันเอง บอกใหเล็กมาพูดกับดิฉันหนอยซีคะ”“พร้ิมเพราหรือครับ กํ าลังหลับสบายอยูบนตักผมครับ”“อุยตาย ปลุกใหลุกขึ้นซีคะ มีราชการส ําคัญ”อีกฝายหนึ่งเงียบไป หลังจากนั้นสักครูจันทิมาก็ไดยินเสียงพริ้มเพราพูดกับหลอน“ต๋ิมเรอะ อ๊ัวเมาจังวะ แลวก ําลังมีความสุข”“ไมมใีครอยูท่ีหองเคร่ืองเลยหรือ”“ไมมีหรอกต๋ิม อั๊วไลขึ้นไปหมด อ๊ัวกับเฮียชวยกันคุมเคร่ืองเพียงสองคนเทาน้ัน”“ยุติเร่ืองความสุขเสียที เรียกพรรคกลินลงมาประจํ าหนาที่ ฉันไดรับคํ าสั่งดวนใหลาเรือดํ าน้ํ าขาศึก

เรือสลุปของเราถูกลอบยิงจมไปลํ าหนึ่งแลว”“งั้นเรอะ อ๊ัวหายเมาแลวจะทํ างานเด๋ียวน้ี อยารายงานอ๊ัวนะ เราตางมีผิดดวยกัน เวนแตตนหนคน

เดียว”

ภายใน ๑๐ นาทีน้ันเอง ‘จันทิมา’ ก็เร่ิมดํ าน้ํ าตามค ําสั่งของผูบังคับการสาว โผลกลองตาเรือข้ึนมาพนระดับนํ้ าเพียงหน่ึงเมตร นายทหารหญิงทุกคนหายเมาแลว ตางอยูในเคร่ืองแบบและเขาประจํ าตามหนาที ่ ทหารเรือทุกคนเขาประจํ าสถานีรบ ดร. ดิเรกกับเพ่ือนเกลอท้ังสามยืนรวมกลุมกันอยูหนาทอตอรปโดหมายเลข ๑ ซึ่งนายแพทยก ําลังแกไขเคร่ืองอุปกรณของตอรปโดบางอยาง และเขาตั้งใจวาถาพบเรือด ําน้ํ าขาศึก เขาจะท ําลายมันดวยตอรปโดติดระเบิดปรมาณู

แสงจันทรสองสวางไปทั่วทุกหนแหง ‘จันทิมา’ เลิกการติดตอโดยทางวิทยุอยางเด็ดขาด เพราะกลัววาขาศึกจะดักฟงและรูต ําแหนงเรือ ‘จันทิมา’ ผูบังคับการสาวยืนอยูที่กลองตาเรือ นาน ๆ ก็ผลักกลองขึ้นแลวสํ ารวจทองทะเลทุก ๆ ดาน ทะเลเรียบปราศจากคลื่นลม เมฆฝนผานไปหมดแลว

จากแสงจันทรอันสวางนวล กลองตาเรือชวยใหผูบังคับการสาวแลเห็นเรือดํ าน้ํ าขนาดใหญของคอมมิวนิสตลํ าหนึ่งโผลขึ้นมาจากใตนํ้ าดวยความเร็วสูง มันแลนขนานกับเรือ ‘จันทิมา’ อยูหางจากเรือ ‘จันทิมา’ ๑,๔๐๐ เมตร อันเปนระยะแมนย ําของตอรปโด หลอนรองตะโกนบอกใหทุกคนทราบวาเรือดํ าน้ํ าของขาศึกโผลขึ้นมาแลว แลวจันทิมาก็สั่งใหตนหนซึ่งท ําหนาท่ีเดินเรือเปนนายยามเรือเดินหยุดเคร่ืองพรอมกับเล้ียวขวา เพ่ือใหหัวเรือ ‘จันทิมา’ ตรงกับดานขางของเรือดํ าน้ํ าขาศึกเมื่อลอยตัวขึ้นมาเต็มที่

เรือเอกหญิงจันทิมาเฝามองดูกลองตาเรือตลอดเวลาแลวหลอนก็รองออกคํ าสั่ง“ตอรปโดหมายเลข ๑ เตรียมยิง”ดร. ดิเรกย้ิมเล็กนอย ทวนคํ าสั่งแบบทหาร“ตอรปโดหมายเลขหนึ่งพรอม”เสี่ยหงวนกับนิกรตางบรรเลงเพลงเบา ๆ ทามกลางความสงบเงียบในหองบังคับการ“แตแร แทแร แทแหรแทแร แทแรแทร้ี แท….แลม”พลจุปากดุเพื่อนเกลอทั้งสอง“อะไรวะ”อาเสี่ยยักคิ้วใหพล“ก็ตองมีแบ็คกราวนนิดหนอย ตอนน้ีกํ าลังต่ืนเตนน่ีหวา”นิกรยกมือตบหลังนายแพทยหนุมเบา ๆ“ปลอยใหดีนะหมอ อยาใหปลาแขยงเอาไปแดกเสียกอนละ”เสียงผูบังคับการสาวออกค ําสั่งลั่น“ยิง”ดร. ดิเรกกดปุมไฟฟาทันที ตอรปโดบรรจุระเบิดปรมาณูพุงปราดออกจากทอของมันอยางรวดเร็วและ

ว่ิงตรงไปยังเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกดวยความเร็ว ๖๐ ไมล ลึกจากผิวนํ ้า ๘ ฟตขณะน้ีเรือดํ าน้ํ าของขาศึกก ําลงัเตรียมการโรยทุนระเบิดแมเหลก็ตามคํ าสั่งที่ไดรับมอบหมายมา ขณะที่

ทหารประจํ าเรือดํ าน้ํ าก ําลังทยอยกันขึ้นมาบนดาดฟา ตอรปโด ๒๑ น้ิวติดระเบิดปรมาณูของเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ก็พุงชนตอนกลางเรือดํ าน้ํ าของขาศึกทางดานขวาเต็มเหนี่ยว

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับคลังแสงใหญ ๆ ระเบิดข้ึนพรอมกัน เรือดํ าน้ํ าปรมาณูอันทันสมัยแหลกละเอียดเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยปลิววอนขึ้นไปในอากาศพรอมกับมีแสงเพลิงสวางจาไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากน้ันก็มีการระเบิดติดตอกันอีกหลายคร้ัง

จากกลองตาเรือ เรือเอกหญิงจันทิมาไดแลเห็นอวสานของเรือดํ าน้ํ าของขาศึกอยางถนัด ทุกสิ่งทุกอยางจมหายไปในทะเล ไมมีอะไรเหลืออยูบนพ้ืนน้ํ าอีกเลย แมแตทหารสักคนเดียวก็ไมปรากฏ

จันทิมารองไชโยเสียงลั่น บรรดานายทหารหญิงและทหารประจํ าเรือดํ าน้ํ า ‘จันทมิา’ ตางเปลงเสียงไชโยกึกกอง แสดงความปติยินดีในชัยชนะอันงดงามและงายดาย เรือเอกหญิงรจิตตนเรือสาว ว่ิงเขามากอดนายแพทยหนุมแฟน ของหลอนตอหนาใคร ๆ แลวหลอนก็จูบแกม ดร. ดิเรกดังฟอด

“คุณหมอขา ตอรปโดของคุณหมอวิเศษเหลือเกินคะ”นายแพทยหนุมยิ้มแหย ๆ“อยาชมผมเลยครับคุณจิต ผมเปนคนยิงเทานั้น ผูการเปนคนกะระยะยิงและสั่งยิง ชมเขาเถอะครับ”บรรดานายทหารหญิงตางพากันเขาไปหาผูบังคับการสาวและกลาวชมเชยจันทิมาอยางจริงใจ จันทิมา

ยิ้มแปนภาคภูมิใจเหลือที่จะกลาว หลอนส่ังตนเรือใหรายงานไปกองเรือทราบโดยดวนและรายงานไปใหผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าทราบดวย

’จันทิมา’ ไมไดโผลข้ึนเหนือน้ํ า คงแลนตอไปดวยความเร็วประมาณ ๑๒ น็อต อาเสี่ยกิมหงวนกับนิกรแยงกันดูกลองตาเรือ แอ็คทาทางเปนผูบังคับการเรือล ํานี้และตะโกน สั่งงานตลอดเวลา แตไมมีใครปฏิบัติตามคํ าสั่งนอกจากหัวเราะกันอยางคร้ืนเครง หลังจากน้ันไมถึงคร่ึงชั่วโมงผูบังคับการสาวก็ไดรับคํ าสั่งจากผูบังคับหมูเรือดํ าน้ํ าใหนํ าเรือ ‘จันทิมา’ กลับฐานทัพเรือดํ าน้ํ าชั่วคราวที่เกาะหมากในคืนวันนี้

พอเรือเปลี่ยนทิศทางบายหนาไปยังเกาะหมาก นิกรซึ่งกํ าลังสองกลองตาเรือตรวจทองทะเลก็รองเอะอะเอ็ดตะโรขึ้น ดัง ๆ

พบเรือขาศึก ๒ ลํ า ตอรปโดหมายเลข ๑ และ ๒ เตรียมยิง”เรือเอกหญิงจันทิมาหนาต่ืน“จริง ๆ หรือคะ คุณนิกร”นิกรขมวดคิ้วยน“จริง ๆ ครับ ใหฟาผารากเลือดออกมาเปนปบ ๆ ซีเอา สองล ําก ําลังแลนตรงมาทางเรือเรา”ตนเรือถามข้ึนทันที“ระยะหางแคไหนคะ อยูไกลจากเรือเราก่ีเมตร”นิกรยิ้มแหง ๆ“ไมเกินสองเมตรครับ”พวกนายทหารหญิงหัวเราะข้ึนพรอม ๆ กัน ผูบังคับการสาวพูดพลางหัวเราะพลาง“ถาสองเมตรเรือเรากถ็กูกระแทกพังไปแลว”นิกรสะดุงโหยง

“๒,๐๐๐ เมตรครับ ผมพูดผิดไป คุณไมเชื่อมาดูกลองซีครับ เรือรบขาศึกจริง ๆ ถาไมใชเรือรบ ผมจะใหกระทืบฟรี ๓ ท”ี

ผูบังคับการสาวเดินเขามาที่กลองตาเรือ แลวผลักกลองขึ้นกมตัวลงจับมือหมุนวัดระยะแลวมองดูกลองตาเรืออยางสนใจ ภาพท่ีปรากฏในกลองคือเรือรบ ๒ ลํ าจริงตามท่ีนิกรพูด เปนเรือดํ าน้ํ าแบบเดียวกัน รูปรางเหมือนกันทั้ง ๒ ลํ า

ผูบังคับการสาวหัวเราะหึ ๆ เงยหนาข้ึนแลวดึงกลองตาเรือ นิกรมองดูหลอนแลวกลาวข้ึนอยางรอนรน“เอาซีครับ ผูการ ยังจะยืนยิ้มอยูอีก ประเดี๋ยวมัน เลนงานเรากลายเปนผีเฝาทะเลไปตามกัน”หลอนหัวเราะราเริง“ถาดิฉันสั่งยิงเรือสองลํ าน้ี อยางไรก็คงไมผิดเพราะอยูในระยะแมนยํ าของตอรปโด แตดิฉันจะตองถูก

ขึ้นศาลและถูกยิงเปาเพราะเรือรบสองล ําท่ีคุณแลเห็นคือเรือรบของราชนาวีเรา”นิกรท ําคอยน“ท ําไมคุณรูละ”หลอนยิ้มใหเขา“นายทหารเรือทุกคนก็ตองรูจักเรือรบของเรา ถึงแมวาเปนเวลากลางคืนแลเห็นแตไกลก็ตองจ ําไดคะ

เรือสองลํ าคือเรือปราบเรือดํ าน้ํ า ลํ าหน่ึงคือเรือประแสและอีกลํ าหน่ึงคือเรือทาจีนคะ คุณมองดูกลองตาเรืออีกคร้ังสิคะ จะเห็นหมายเลข ๑ ท่ีหัวเรือทาจีน และเลข ๒ ท่ีหัวเรือประแส”

นิกรดีดมือแปะ“ถายังงั้นงวดคํ่ าพรุงน้ี เลขทายสองตัวคงออกเลข ๑๒ แนนอน นี่ถาผมอยูบนบก ผมคงจะกวาน

ซ้ือลอตเตอร่ีเลขทายตัว ๑๒ เลขนี้สวยดวยนะครับ”เรือเอกหญิงจันทิมาสั่งตนเรือใหนํ าเรือข้ึนเหนือน้ํ าทันที หลังจากน้ันเพียงครูเดียว ‘จันทิมา’ ก็สง

สัญญาณไฟติดตอกับเรือปราบเรือดํ าน้ํ าทั้งสองล ํา ผูบังคับการ ร.ล. ทาจีน และ ร.ล. ประแสไดแสดงความยินดีตอหลอนกับ ดร. ดิเรกเทาท่ีสามารถจมเรือดํ าน้ํ าของขาศึกไดอีกล ําหน่ึง และขออวยพรใหการเดินทางกลับเกาะหมากจงปลอดภัย

การรุกรานของคอมมิวนิสตส้ินสุดลงแลวกองทัพภาคีซีโตทั้งสามเหลาทัพไดหลั่งไหลเขามาในประเทศไทยตามสัญญาการชวยเหลือกัน ท่ีดอน

เมืองเต็มไปดวย เคร่ืองบินประจัญบานของซีโตชาติตาง ๆ จอดเตรียมพรอมอยูในลานบินทางฝายทหารตลอด ๒๔ ชั่วโมง อาวไทยและทะเลหลวงนอกนานน้ํ าของไทย มีกองเรือรบซีโตแลนไปมา ซึ่งในจํ านวนน้ีมีเรือบรรทุกเครื่องบินของนาวีอเมริกันปนอยูดวย สวนก ําลังทหารราบก็ถูกสงมาประจํ าประเทศไทยมีจํ านวนไมนอย พรอมดวยอาวุธจรวดขามทวีป ระเบิดปรมาณู เครื่องบินทิ้งระเบิดรัศมีทางไกล เรือดํ าน้ํ าแบบทันสมัย รถถังขนาดหนัก

ฝายคอมมิวนิสตไดรูแลววา สมรรถภาพของกองทัพไทยทั้งสามทัพในปจจุบันนี ้ มีความเขมแข็งกาวหนาอยางรีบรุด ผลของการชิมลางปรากฏวาฐานทัพจรวดอันมีคาของฝายแดง ถูกหนวยกลาตายของไทยท ําลายยอยยับ การรุกรานทางทะเล ท ําใหกองทัพเรือคอมมิวนิสตเสียหายราวกับเกิดสงครามจริง ๆ ราชนาวีไทยเสีย

เรือสลุปเกา ๆ ไปเพียงลํ าเดียว สวนขาศึกเสียเรือพิฆาตชั้น ๑ รวม ๕ ลํ า เรือดํ าน้ํ า ๒ ลํ า และเรือลาดตระเวณประจัญบานขนาดใหญอีก ๑ ลํ า การรุกรานทางอากาศคอมมิวนิสตเสียเคร่ืองบินประจัญบานและเคร่ืองบินแบบอ่ืน ๑๔ เคร่ือง กองทัพอากาศไทยเสียเครื่องบินไปเพียง ๓ เคร่ือง

เมื่อภัยจากคอมมิวนิสตสิ้นสุดลง พระนครก็กลายเมืองสวรรคเหมือนเชนเดิม ประชาชนอุนหนาฝาค่ังประกอบกิจการงานตามปกต ิ อาคารบานเรือนท่ีถูกอาวุธจรวดทํ าลายก็ไดรับการกอสรางใหมหรือซอมแซมใหดีขึ้น คณะรัฐมนตรีไดมีค ําสั่งใหเลิกกองบัญชาการปองกันพระนครแลว เพราะไมมีความจํ าเปนอะไรอีกท่ีจะตองสะสมก ําลังไวทั้ง ๓ ทัพ

ฉากสุดทายของเราเปดข้ึนท่ีทาราชวรดิษฐในตอนเย็น วันน้ันทหารเรือนาวิกโยธิน ๒ กองพัน และทหารเรือกองยุทธการจากเรือรบตาง ๆ ประมาณ ๑,๐๐๐ คน ได

ต้ังแถวเปนตอนหมวดมีความเปนระเบียบเรียบรอย ลูกนาวีเหลาน้ีแตงเคร่ืองฝก สวมหมวกเหล็กถือปนเล็กยาว สวมดาบพรอมมองดูสงาผาเผยนาเกรงขาม มีผูบัญชาการยืนอยูหนาแถวรอคอยตอนรับ พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดซึ่งจะมาประกอบพิธีประดับเหรียญกลาหาญในเวลา ๑๖.๐๐ น. ตรง

ภายในเตนทดานตะวันตกรวม ๔ หลัง ซึ่งอยูดานหลังแทนที่เคารพเต็มไปดวยแขกผูมีเกียรติ คณะทูตานุทูต พระบรมวงศชั้นผูใหญ คณะรัฐมนตรี นายทหารบก เรือ อากาศชั้นนายพล พอถาคหบด ี ผูมีเกียรติตลอดจนบุตรภรรยาบิดามารดาของผูที่จะไดที่ประดับเหรียญกลาหาญ อันเปนเกียรติสูงสุด

ดอนกลางของแถวทหารเรือ มีนายทหารเรือช้ันผูใหญและผูนอยแตงเคร่ืองฝกยืนรวมกลุมกันอยูไมต่ํ ากวา ๓๐ คน ซึ่งสี่สหายของเรากับเจาแหวอยูในจํ านวนน้ีดวย พล นิกร กิมหงวน แตงเคร่ืองแบบนาวาตรี อยางสงา ดร. ดิเรก แตงเคร่ืองแบบนาวาเอก สวนเจาแหวแตงเคร่ืองแบบจาเอก

สี่สหายไดรับยศทหารทั้งสามเหลา เพ่ือตอบแทนคุณงามความดีของเขา มีสิทธิ์แตงเครื่องแบบทหารบก เรือ และอากาศไดทุกเวลาและทุกโอกาส ทั้งสี่คนกลายเปนวีรบุรุษผูยิ่งใหญของชาติไทยไปแลว เบ้ืองหลังแหงพฤติการณของหนวยกลาตายนับต้ังแตการเดินทางไปทํ าลายฐานทัพจรวดของขาศึกไดถูกเปดเผยเปนทางการเม่ือสองสามวันน้ี หนังสือพิมพรายวัน

ทุกฉบับตางลงขาวอยางละเอียดพิสดาร พรอมดวยรูปถายของ สี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ และเจาแหว โดยเฉพาะการจมเรือขาศึกน้ันเปนวีรกรรมอันยอดเยี่ยม หนังสือพิมพไดชมเชยผูบังคับการสาวและนายทหารหญิงแหงเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ ดวย ซึ่งทางราชการไดแถลงความจริงใหประชาชนทราบแลว

ณ บัดน้ีเรือเอกหญิงจันทิมากบันายทหารหญิงประจํ าเรือ ‘จันทมิา’ อีก ๔ คน ไดยืนอยูขาง ๆ สี่สหายของเราเตรียมตัวรับเหรียญกลาหาญจากพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ทุกคนมีสีหนาสดชื่นยิ้มแยมแจมใสไปตามกัน ส ําหรับผูบังคับการสาวนั้นก ําลังเปนนายทหารเรือท่ีเดนท่ีสุดในราชนาวี ใคร ๆ ก็กลาวขวัญถึงหลอน

เสียงแตรเดี่ยวสัญญาณเตรียมตัวดังขึ้น เม่ือรถยนตของพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดเลี้ยวเขามาในเขตทาราช วรดิษฐ โดยมีรถสารวัตรทหารบกติดตามมาสองคัน

พล. ร.ท. หลวงตอรปโดคํ าราม รองผูบัญชาการกองเรือยุทธการไดว่ิงออกไปยืนหนาแถวทหารเตรียมกระทํ าความเคารพ เมื่อคาดิลแล็คเกงเลี้ยวเขามาในสนามผานเตนทแขกผูมีเกียรติตรงมายังแทนรับความเคารพ ทานนายพลเรือก็รองตะโกนบอกแถวดวยเสียงอันดัง

“ทํ าความเคารพทานผูบัญชาการทหารสูงสุดขางหนา วันทยา….วุธ”เสียงเพลงมหาชัยจากกองแตรวงทหารเรือดังข้ึนทันที บรรดาแขกผูมีเกียรติตางลุกขึ้นยืน ทหารที่ยืน

อยูในแถวกระทํ าวันทยาวุธอยางแข็งแรง หลวงตอรปโดฯ ดึงดาบออกจากฝกว่ิงตรงเขาไปยังแทนที่รับความเคารพ ในเวลาเดียวกับที่พณฯ ทานผูบัญชาการสูงสุดขึ้นไปยืนรับความเคารพทหาร พอจบเพลงทานนายพลเรือก็รายงานตนและจ ํานวนทหารใหทราบตามระเบียบแลวถอยออกมา

ทานผูบัญชาการทหารเรือ นายทหารชั้นผูใหญอีกหลายคนไดเขาไปยืนรวมกลุมอยูขางแทนรับความเคารพ หลวงตอรปโดฯ บอกแถวเรียบวุธ ตอจากน้ันแมทัพเรือก็อานรายงานการปฏิบัติการอันกลาหาญของเรือดํ าน้ํ า ‘จันทิมา’ โดยยอ นับตั้งแตพาศาสตราจารยดิเรกกับคณะออกจากเกาะหมากท ําการสูรบกับหมูเรือรบขาศึก จมเรือลาดตระเวนประจัญบานไดหนึ่งล ํา และรอดพนอันตรายจากหมูเรือพิฆาตของขาศึกไดอยางหวุดหวิด ตอมา ‘จันทิมา’ จมเรือพิฆาตขนาดใหญไดอีก ๑ ลํ า หลังจากนั้น ‘จันทิมา’ ก็คนพบเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกซึ่งดํ าน่ิงอยูกนอาว ใชอาวุธจรวดโจมตีพระนคร ดร. ดิเรกกับคณะไดชวยกันท ําลายเรือดํ าน้ํ าล ําน้ันจนได ตอมา ‘จันทิมา’ ไดทํ าลายเรือดํ าน้ํ าขาศึกไดอีกลํ าหน่ึง ทางกองทัพเรือจึงขอพระราชทานเหรียญกลาหาญใหแกหนวยกลาตายทั้ง ๔ คน และคณะนายทหารหญิง ๕ คน ซ่ึงเปนเจาหนาท่ีประจํ าเรือดํ าน้ํ า

เมื่อแมทัพเรืออานรายงานจบลงแลว พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดก็กลาวตอบทางเครื่องกระจายเสียง มีใจความวา ทานรูสึกซาบซึ้งใจอยางยิ่งในสมรรถภาพของกองทัพเรือเราที่สามารถท ําความเสียหายใหแกขาศึกไดอยางมากมาย และทานรูสึกเปนเกียรติอยางยิ่ง เทาที่กองทัพเรือไดเชิญทานมาเปนประธานในพิธีประดับเครื่องราชอิสริยาภรณอันส ําคัญยิ่งนี้ ในที่สุดทานหวังวา พี่นองทหารเรือทุกคนคงจะยินดีเสียสละเลือดเนื้อและชีวิตเพื่อประเทศชาติของเรา และขออวยพรใหทหารเรือทั้งหลายมีความสุขความเจริญทั่วหนากัน

จบคํ าปราศรัยของพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด หลวงตอรปโดฯ ก็บอกแถวกระท ําวันทยาวุธอีกคร้ังหน่ึง หลังจากนั้น ทานผูบัญชาการกองเรือยุทธการก็อานช่ือผูมีสิทธิไดรับเหรียญกลาหาญเปนคนแรกคือ น.อ.ศาสตราจารยดิเรก ณรงคฤทธิ์

นายแพทยหนุมเดินออกมาจากกลุมนายทหารอยาง แข็งแรง ทานผูบัญชาการลงมาจากแทนรับความเคารพเมื่อ ดร. ดิเรกเขามาหยุดยืนวันทยหัตถเบ้ืองหนาทาน ทานก็เอ้ือมมือหยิบเหรียญกลาหาญในพานทองท่ีนายทหารเรือคนหน่ึงถือยืนอยูขาง ๆ ทานติดอกเสื้อใหนายแพทยหนุมและยื่นมือใหสัมผัส ทามกลางเสียงตบมือของบรรดาทูตานุทูตและแขกผูมีเกียรติ

น.ต. พล พัชราภรณ น.ต. นิกร การุณวงศ น.ต. กิมหงวน ไทยแท ตางออกมารับการประดับเหรียญจากพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดทีละคน ตามรายชื่อที่ถูกเรียก หลังจากนั้น เรือเอกหญิงจันทิมา วีระนาวิน ก็ออกมาหาทานผูบัญชาการ ซึ่งคราวนี้เสียงตบมือดังสนั่นหวั่นไหว พวกทูตตางประเทศตื่นเตนสนใจไปตามกัน พากันชะเงอคอมองดู ชางภาพหนังสือพิมพแยงกันถายภาพผูบังคับการขณะที่ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดประดับเหรียญกลาหาญให

เรือโทหญิงรจิต เรือโทหญิงเบญจมาศ เรือโทหญิงพร้ิมเพรา และเรือโทหญิงภาวินีคนสุดทาย บรรดานายเรือหญิงท้ัง ๕ คนเต็มไปดวยความภาคภูมิใจเหลือที่จะกลาว

พิธีประดับเหรียญกลาหาญไดสิ้นสุดลงในทามกลางความมีเกียรติ หลังจากพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดขึ้นรถกลับ บรรดาทหารเรือกแ็ยกยายกันออกจากแถว บางก็ไปลงเรือกลับเรือรบของตน พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรกหายไปแลว สวนนายทหารหญิงทั้ง ๕ คน ตกอยูในวงลอมของพวกนายทหารเรือที่พากันมาแสดงความยินดีดวยนํ ้าใสใจจริง

อยางไรก็ตาม ผูบังคับการสาวกับเพื่อน ๆ มีทาทางรอนรนผิดปกติ ตางจํ าใจพูดคุยกับพวกนายทหารอยางเสียไมได แลวก็พากันแหวกกลุมนายทหารเดินไปทางเขื่อนริมนํ้ า

“สงสัยวาเขาพยายามจะหลบหนาเรา” ผูบังคับการสาวพูดกับเพื่อน ๆ ของหลอน “ชวยกันหาเถอะ เราตองเอาตัวเขากลับไปเรือกอน ตองพูดกันใหรูเร่ืองกอนท่ีเขาจะจากเราไป ถาพบตัวก็ตองฉุดเอาไปเรือเราเลย”

ทันใดน้ันเอง นายทหารหญิงท้ัง ๕ คน ก็ตกตะลึงพรึงเพริดไปตามกัน ตางแลเห็นพลกับนันทาน่ังคูกันอยูตอนหนารถแพ็คการดเกง โดยมีนิกรกับประไพ ดร.ดิเรกกับประภาน่ังอยูขางหลัง สวนรถดอดจเกงที่ตามมาน้ัน เจาคุณปจจนึกฯ ทํ าหนาท่ีเปนคนขับน่ังคูกับเจาแหว อาเส่ียกิมหงวนกับนวลลออน่ังอยูขางหลัง รถท้ังสองคันก ําลังแลนออกไปจากทาวรดิษฐ นายทหารหญิงท้ัง ๕ คนยืนคอตกไปตามกัน

จบบริบูรณ