Embed Size (px)
DESCRIPTION
Libro de relato curto e poesía
Citation preview
V Concurso de relato curto e poemas
“Non perdas a palabra”
Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística
CPI Manuel Suárez Marquier
O Rosal, Maio de 2011
1
2
Índice:
Limiar................................................................................................................. 5
A vella cadeira..................................................................................................... 7
Pedro e o coello tarabelo ................................................................................... 8
A cadeira inqueda............................................................................................. 10
A avoa e o tarabelo............................................................................................ 11
O galego tarabelo.............................................................................................. 13
Aventura en miniatura...................................................................................... 15
O rapaz e a súa horta........................................................................................ 18
O tarabelo do tellado........................................................................................ 20
O “neto” do avó................................................................................................. 21
A estrela sen nome............................................................................................ 23
A tarabela, tarabela........................................................................................... 25
O tarabelo da granxa........................................................................................ 28
Os inventos de Xosé......................................................................................... 30
Problemas dun adolescente.............................................................................. 32
A cadeira do tarabelo........................................................................................ 36
Medio metro cadrado....................................................................................... 37
Galicia............................................................................................................... 39
O avó tarabelo................................................................................................... 41
Naquel vello pobo............................................................................................. 43
A cadeira misteriosa......................................................................................... 45
Soa entre a multitude ...................................................................................... 47
Un hoxe ás seis e cuarto da tarde..................................................................... 50
Un neno moi descoidado ................................................................................. 53
Cadeiras verdes................................................................................................. 55
3
4
Limiar
Tedes nas vosas mans unha nova edición de Non perdas a palabra.
Dende o Equipo de Normalización Lingüística estamos moi satisfeitos e
moi orgullosos do voso esforzo. Grazas á vosa colaboración andamos xa
pola V edición.
Este ano incorporamos unha nova modalidade, xa que tamén lle abrimos
as portas á poesía. A forza das palabras é tanta que vós sodes os
verdadeiros ourives da lingua: construístes fermosos versos e
transformástelos en poemas; modelastes a nosa lingua e utilizastes a vosa
imaxinación para deixar no papel un feixe de contos. O resultado son
estas páxinas que tedes diante, inzadas ademais, dos vosos debuxos e
ilustracións.
Desta volta as palabras escollidas foron cadeira e tarabelo. Xa van aló
moitas outras: amorodo, encarnado, lecer, berce, xanela, cachelo, devecer,
gaiola.
Énchenos de gozo saber que as palabras non se perden, que seguen vivas,
que están con nós e que seguirán sempre ao noso carón, porque grazas a
todos e a todas vós, que sodes quen as escribides, quen as usades, quen as
ledes, quen as empregades na vosa vida cotiá a nosa lingua segue viva.
Castelao dixo: unha lingua é máis ca unha obra de arte; é matriz
inesgotábel de obras de arte.
Vós sodes os artistas e os creadores da lingua.
Moitas grazas pola vosa colaboración.
Equipo de Normalización Lingüística
do CPI Manuel Suárez Marquier do Rosal
5
6
A vella cadeira
Fai un tempo vivía unha cadeira vella de madeira nun
restaurante, no que tamén traballaba.
Un bo día, o dono do restaurante decidiu que a cadeira xa era
demasiado vella e tirouna ao río dende a ponte que estaba xunto
ao restaurante. A cadeira caeu á auga e rompeu unha das patas.
Pobre cadeira, alá vai río abaixo. Agora é unha cadeira bañista
que viaxa polo río.
Na súa viaxe pasou por unha illa e viu como xogaban os
parrulos, pasou por un muíño e viu moer millo, e finalmente
chegou a un areeiro. Alí foina atopar un carpinteiro que a levou
ao seu taller. O home, con moito agarimo, arranxoulle a pata,
lixouna, deulle unha nova capa de verniz e para rematar púxolle
algúns adornos novos que antes non tiña. A cadeira era tan
bonita que mercouna un home que tiña un restaurante de luxo.
Agora vivía feliz nun restaurante onde a trataban moi ben, nela
soamente se sentaban os mellores clientes. Agora era a cadeira
máis importante do mellor restaurante do país.
Conto colectivo
1º Primaria
7
Pedro e o coello tarabelo
Era unha vez un neno que se chamaba Pedro. Este neno tiña un
coello que comía moitísimo, tanto que acababa con todas as
verduras da horta.
Algunhas veces, Pedro sacaba o coello a xogar na finca da súa
casa. Un día a nai de Pedro atopou a horta baleira. Non podía
crelo, só quedaba unha cenoria. Pedro decidiu castigar o coello
sen comer, pero o coello non cumpriu o castigo e escapou pola
fiestra, xa que a porta estaba pechada cun tarabelo.
O coello, que era un pouco tarabelo, foi á horta e comeu a última
cenoria que quedaba. Gustoulle tanto que se puxo a bailar
enriba dunha cadeira, pero perdeu o equilibrio, caeu ao chan e
comezáronlle a doer moito as cadeiras.
A nai de Pedro atopou o coello no chan e decidiu levalo ao
veterinario, os veterinarios curárono e dixéronlle que tiña que
descansar.
Cando o coello se recuperou, prometeu que non volvería a
comer máis cenorias sen permiso.
Conto colectivo
2º Primaria
8
Adriel Nicolás Gómez Orlando
9
A cadeira inqueda
A cadeira ri,
a cadeira bota,
a cadeira canta
coma unha louca.
A cadeira inqueda,
a cadeira tonta,
a cadeira saltarina
coma unha pelota.
A cadeira branca,
a cadeira azul,
a cadeira mollada
coma un atún.
Sara Flores Martín
3ºA Primaria
10
A avoa e o tarabelo
Era unha vez un neno que tiña a súa avoa nunha cadeira de
rodas. A avoa quería subir á romaría de San Martiño e o seu
neto díxolle: ” Non te preocupes que empurro eu pola cadeira”.
E así foi. Chegou o día e comezaron o camiño, pero cada vez ao
neno custáballe máis empurrar. Andou un anaquiño e, xa canso,
sentou nunha pedra pensando como ía continuar o camiño,
cando ao ollar para o chan mirou un tarabelo e... tiña unhas
letras debuxadas!. Leunas e decatouse de que era un tarabelo
máxico, deullo á súa avoa na man e nese instante a mulleriña
púxose de pé e chegou á capela de San Martiño antes có seu
neto, que viña detrás empurrando pola cadeira baleira.
E colorín colorado este tarabelo de conto está rematado.
Jorge Lorenzo González
3ºB Primaria
11
12
O galego tarabelo
Zoa o vento fóra.
Bolboretas e xoaniñas,
escóndense debaixo da terra.
O rio comeza a chorar,
pingas de choiva caen,
escóitase o son do ar.
Estou sentado nunha moderna cadeira
dentro dunha cidade que non é de pedra,
onde as rúas están baleiras
de muíños, pazos e leiras.
Onde o son da fala da lingua galega
marca distintas fronteiras.
Quero viaxar a través do tempo.
Voltar a unha terra única,
onde a maxia e as estrelas
iluminan o camiño cara a miña aldea.
Galego tarabelo! abre as portas de Galiza!
Pide un desexo. Esquece a túa morriña.
Poema colectivo
3º C Primaria
13
14
Aventura en miniatura
Zoe estaba no seu laboratorio con Alba e Camila. Estaban
facendo un invento extraordinario. Este invento podía facer de
todo: tirar confeti, escoitar música, ver películas, facerche os
deberes… Era un pequeño robot.
Alba, co parafuso, estaba facendo un burato na cadeira do robot
para poñerlle un pequeno tarabelo. Pero, de súpeto, una
tronada escoitouse fóra, con tanta intensidade, que moveu a
Alba e o tarabelo foise polo sumidoiro.
Que pena! Porque o tarabelo era o único no mundo.
Oh, non! O tarabelo! – berrou Alba.
Co traballo que fixeramos para crealo! – volveu lamentarse.
Se fosemos pequenos coma o soldadiño de chumbo… - seguiu
queixándose Alba, sen chegar a ningunha solución.
Agarda! – berrou de súpeto Camila.
Non tiñamos un encolledor? – preguntou.
Si! Tes razón! Téñoo eu! – respondeu Zoe.
Pois, poñédevos aí, que vos aplico un raio láser de encolledor. –
dixo Camila.
Entón Camila colleu o encolledor, apuntou para Zoe e para Alba
e volvéronse máis pequenas que unha noz. Tamén se apuntou a
si mesma e quedou coma as súas compañeiras.
Colleron media noz e embarcaron nela polo sumidoiro,
15
baixando por uns fíos. Foron navegando ata chegar ao tarabelo.
Zoe intentou levantalo, pero non puido, así que, entre as tres,
conseguírono. Arrastrárono ata fóra do sumidoiro.
Xa podían rematar o robot. E como homenaxe a esta aventura
puxéronlle de nome ao robot: “Tarabelo aventureiro” pero como
era moi longo “Taven” para os amigos.
Isolda Comesaña Alcaraz
Colaboraron: Jesús, Christian, Ana, Noa, Rubén e Iria
4ºA de Primaria
16
Iria Carabelos Álvarez
Jesús Pérez García
17
O rapaz e a súa horta
Érase unha vez un rapaz moi pobre que só tiña dúas moedas
para gastar.
Un día púxose a pensar que podería mercar con elas para poder
sobrevivir. Decidiu empregalas en mercar unhas hortalizas para
plantar na súa horta da casa e logo ir vendelas ao mercado da
cidade.
O rapaz mercou leitugas, cenorias, tomates e patacas e segundo
chegou á casa plantouno todo.
Ao pasar unha semana, un día que madrugara, observou a súa
colleita estragada polos paxaros e botouse a chorar como un
descosido. Como ía solucionar ese problema?
Colleu unha cadeira e sentou ao sol a pensar como espantar os
paxaros da súa horta. Lembrouse de que no faiado da casa había
un trebello do seu avó que antigamente usaban, era un tarabelo!
Foi colocalo na horta e esperou uns días para ver o resultado.
O trebello fixera efecto, espantaba todos os paxaros da zona e
así logrou unha boa colleita para ir vendela á cidade.
Aquel día gañou vintecinco moedas e nunca xamais os paxaros
voltaron comerlle as leitugas, as cenorias, os tomates e as
patacas.
E todo, grazas ao tarabelo do seu avó.
Carla Lorenzo Martínez
4º B de Primaria
18
O tarabelo do tellado
O tarabelo do tellado,
fai ruído sen parar,
o vello mírao apampado,
como o vento o fai soar.
O tarabelo non para de xirar,
xira, xira e xira sen parar,
o tarabelo do tellado,
sabe ben como asustar.
Cando ventea,
os paxaros lonxe van,
pero se non fai vento
as sementes non deixan de picar,
porque o tarabelo está a descansar.
Adrián Rodríguez Pérez.
5ºA Primaria
Rafael Rey Dorado
19
O “neto” do avó
O avó Pepe tiña moitas tarefas: limpar, varrer, cortar a leña e o
céspede… Así todos os días.
Canso de levar todo o traballo da súa casa, un día decidiu que
podía ir buscar o seu neto para que o axudara. Cando chegou á
casa da súa filla, falou con ela e pediulle se deixaba ir o neno con
el para que traballara na súa casa, e non ter que facelo todo el
só. A nai, aínda sabendo que o seu fillo era algo tarabelo, non
llo dixo ao avó, e deixouno marchar.
Ao principio o neto traballaba ben e sen descanso, e o avó
estaba feliz; pero, co tempo, foise volvendo máis tarabelo e
comezou a facer moitas trasnadas.
O avó dicíalle que non servía para nada, que todo o facía mal e
el, cada vez facía máis e máis travesuras, como cando puxo
chinchetas na cadeira e o pobre avó tivo que botar unha pomada
no cu; ou cando lle botaba pegamento na cama e tiña que quitar
os calzóns para poderse erguer…
Tantas e tantas falcatruadas fixo o neto que, un día, o avó non
puido máis e decidiu desfacerse do rapaz levándoo á casa da súa
nai. E, dende aquela, fixo as cousas el só, sen necesidade de
axuda, sobre todo, da do seu neto, que non deixou de ser algo
tarabelo.
Joël Lechuga e Raúl Castro
5º B Primaria
20
Ainoa Casaleiro González
21
A estrela sen nome
Laura era unha rapaza á que lle gustaba moito ler e escribir
poemas. Un día de verán, os seus pais regaláronlle un libro
chamado “Os soños na gaiola”, de Manuel María. Laura colleu
unha cadeira do seu cuarto e comezou a ler. Detívose no
poema, “A estrela sen nome”:
“Eu sei dunha estrela
perdida nos ceos,
irmá dos meus soños
e dos meus anceos.”
Laura foi quedando cada vez máis encantada co poema. Nunca
escoitara uns versos tan bonitos. A rapaza levantouse
lentamente da cadeira, e ía lendo os versos por toda a casa. Só
quería que todos os recunchos tiveran un recordo dos versos de
Manuel María. Cando Laura xa acabara, volveu sentar na
cadeira. Laura estaba inspirada. Colleu un lapis e un papel e
comezou a escribir. As rimas voaban polo cuarto, e as palabras
case se escribían soas.
“Se cada vez que penso en ti
unha estrela se apagara,
non habería no ceo
unha estrela que alumara.”
Ana Fagúndez
6º A Primaria
22
Abril Fernández Urís
Ana Fagúndez Álvarez
23
A tarabela, tarabela
Era unha muller moi tarabela que se chamaba Berta, a quen non
se lle podía crer nada porque te enganaba e facíache ir dun sitio
para outro contándoche unha mentira.
Unha vez ía entrar nun edificio e un home preguntoulle:
-Coñece vostede a María Dolores?
-Si – Respondeu-. Vive no último piso deste edificio.
-Grazas- Contestou amabelmente o home.
Como o elevador non funcionaba, o home tivo que subir ata o
último andar polas escaleiras. E ademais, eran catorce andares!
Cando chegou arriba, fatigado, comprobou que ese non era o
andar onde vivía esa persoa.
Na vila xa todos coñecían a Berta e decidiron que terían que
facer algo para que deixase de enganalos e gastar bromas
pesadas.
Un día Berta foi á súa tenda de comida preferida.
-Bos días- Saudou contento o vendedor.
-Bos días- Saudou ela-. Quédalle cervexa sen alcol?
-Si. Está alá ao fondo do almacén.
Alá foi. Buscou e buscou e pasou moito tempo porque o almacén
era enorme. Pero non atopou a cervexa porque non a había.
24
Saíndo de alí atopouse cunha amiga.
-Ola Berta. Que tal?
-Buf!- Suspirou Berta-. Estiven media hora no almacén da
miña tenda de comida preferida buscando cervexa sen alcol
e non a atopei.
-Ah! Pois podes ir a unha tenda que está a un quilómetro de
aquí.
-Vale. Así camiño un pouco.
A broma da amiga tamén funcionou. Chegou á tenda ben cansa
pero, era unha tenda de cadeiras!.
-Ben. Xa que estou aquí vou aproveitar para mercar unha
cadeira.
E achegouse ao vendedor.
-Boas. Busco unha cadeira para a casa- Dixo Berta.
O vendedor ofreceulle dúas: unha moi boa e outra que
rompía con facilidade.
-Esta é a boa.
Berta probouna, e como a tarabelada do vendedor funcionou,
Pum! Caeu ao chan porque a cadeira era a que rompía.
-Oh!- dixo o vendedor-. Síntoo .
Berta saíu da tenda pensando: “ Parece que todo o mundo me
está a facer tarabeladas”.
25
E caeu na conta de que tería que aprender a lección de non ser
tan tarabela.
Pedro Villanueva Comesaña
6º B Primaria
26
O tarabelo da granxa
Un día nunha vila había un home moi tarabelo que decidiu
construír unha granxa. Cando rematou decidiu comprar máis
terreo, animais e a maquinaria. Plantou patacas, verzas,
pementos, xudías, tomates, limoeiros e moitas cousas máis.
Pero como era tarabelo empezou a comprar cousas innecesarias
e cada vez estaba máis tolo.
Mercou cadeiras e non as utilizaba nunca, excepto unha na que
sentaba todas as noites.
Un día decidiu tirar coa granxa. Outro día a policía levouno a un
manicomio, pero tiveron que deixarlle levar a súa cadeira. Ao
pasar un ano, o director do manicomio decidiu que tiña que
deixar marchar algún tarabelo porque había moitos. Outro día
fixeron probas para saber cal estaba menos tolo ata que
chegaron ao derradeiro; o tarabelo da granxa. Preguntáronlle
que faría se o deixasen saír do manicomio e dixo:
-Eu cando saia do manicomio collerei pedras e romperei todas
as xanelas do manicomio.
Decidiron que aínda non estaba preparado para saír do
manicomio. Dous meses despois tiñan outra vez problemas de
espazo. A semana posterior fixeron as probas. Cando chegaron
ao tarabelo da granxa preguntáronlle que faría se o deixaban
sen saír do manicomio e dixo:
27
-Eu cando saia do manicomio buscarei un traballo.
-E despois? - preguntaron os do manicomio.
-Despois buscarei moza.
-E despois? - preguntaron os do manicomio.
-Despois irei á súa casa.
-E despois? - preguntaron os do manicomio.
-Despois collereille o tirapedras.
-E para que? - preguntaron os do manicomio.
-Para romper todas as xanelas do manicomio!
Os do manicomio decidiron que non estaba preparado para saír
á rúa.
Daniel Portela Pérez
6º C Primaria
28
Os inventos de Xosé
Nunha vila de Galiza vivía un home chamado Xosé, ao que lle
gustaba traballar con todo tipo de material, pero especialmente
con ferro e madeira. Era un artista, facía mesas, cadeiras,
figuras inventadas.....
A súa imaxinación parecía infinita.
Un día deses de moita inspiración, Xosé decidiu construír un
tarabelo grande e bonito que destacara enriba do tellado.
O día seguinte pasouno no seu taller pensando na súa obra.
Cando xa tiña todo preparado comezou a traballar.
Xosé estaba tan entusiasmado que traballaba sen descanso.
Pasou unha semana e o tarabelo estaba preparado para colocar
no cume do tellado. O home estaba todo contento, colleu a
escaleira e subiu. Agora xa estaba todo listo, só faltaba que
houbese vento.
Xosé estaba impaciente a que o aparello funcionase.
O home, desesperado porque non había vento, tentou calmarse
vendo a tele. Nese intre anunciou a muller do tempo que nesa
noite ía haber un temporal. Xosé foi durmir tranquilo sabendo
que a súa obra ía funcionar. Pero pola noite mentres durmía
escoitou o ruído desafiante que facía o tarabelo. Xosé intentou
durmir pero non puido. Pola mañá coa rabia de non poder
pegar ollo, colleu o aparello e esnaquizouno contra a parede.
29
Cecilia Fernández Rodríguez
1º ESO A
30
Problemas dun adolescente
Santiago de Compostela
5 de novembro de 2010
Olea é unha persoa polifacética, espontánea, de todo un pouco.
Alégrome de que sexa a miña moza! Mmm! En realidade non lle
dixen nada. En realidade é a miña “mellor amiga”. En
realidade... estou tarabelo por ela!
Dáme moita vergoña dicirlle o que sinto. Oh! Perdoa! Aínda non
me presentei... chámome Lucas, teño doce anos, gústame o
skate, a bici... Moitas cousas máis! Xa sei, xa sei... os nenos non
escreben diarios. Axúdame a desafogar.
6 de novembro de 2010
O peoriño ía comezar. Cando soou o timbre para entrar no cole
(ás 9:00) subín as escaleiras (non pasaba nada) dirixíame a
clase (1º C) entrei na clase e...
O meu peor pesadelo! Mark (o meu mellor amigo) facéndolle as
beiras a Olea.
A miña reacción foi atómica. Estiven a punto de darlle co meu
libro de Ciencias Sociais (e xa sei que é gordiño...) pero a
profesora entrou e non tiven ocasión.
31
Marchei do cole sen falar con eles.
7 de novembro de 2010
Tiven que comezar a darlle explicacións a Olea, porque comezou
a facerme preguntas e máis preguntas: Por que? Como fora
posíbel? E antes de que comezara a contestar:
- É o teu mellor amigo!... (a verdade é que está moi guapa
cando se enfada, aínda que iso non significa que cando non o
está, estea fea, non, non).
Deseguido, Mark dixo: - Que mosca che picou onte? Ah! Xa sei!
Cupido!
Nese momento case o estrangulo.
Mañá é o aniversario de Olea, non podo perder a oportunidade.
Non podo perder a Olea!
8 de novembro de 2010
Todo ía perfecto. Esperei a que Olea baixara do autobús, e deille
o meu presente, un colgante de prata en forma de corazón (que
me custara seis meses de paga, pero daba igual, pagou a pena).
Pediume que llo puxera (que romántico!). Afastei o seu cabelo
(case me dá algo) e púxenllo. Ela deume as grazas e, de súpeto,
bicoume nos beizos (necesitaba unha cadeira para aguantarme).
Explicoume que todo fora un malentendido, que Mark o fixera
32
para demostrarme que eu estaba tolo por ela. E dito isto
marchou correndo. Eu estaba como en transo (case me atropela
o bus). Desculpeime con Mark e deille as grazas.
PD.: Un diario serve para moitas cousas, e a min axudoume a
pasar un dos peores días da miña vida. Dá igual que sexas rapaz
ou rapaza, se queres desafogar sen preocuparte de que desvelen
os teus segredos, colle un diario.
Eva Piñel Lorenzo
Iris Da Silva Rodríguez
Ainhoa Álvarez Álvarez
1º ESO C
33
34
A cadeira do tarabelo
Un tarabelo ben tarabeliño,
estaba sentado nunha cadeira cadeiriña,
cando de repente o tarabelo
comezou a berrar e a cadeira comezou a ceder.
Ao ceder a cadeira rompeu,
e o tarabelo caeu ao chan,
o chan estaba frío,
e o tarabelo pegou un brinco.
Andrea Fernández Otero
Yolanda Lomba Castro
Adhara González Expósito.
1º ESO C
35
Medio metro cadrado
Hai moitos anos, nunha pequena vila, había una horta de tres
centiáreas que se chamaba “A horta pequena”. Xesús, o dono,
morreu solteiro e os herdeiros foron os seus sobriños.
Os herdeiros repartiron o pouco diñeiro que tiña agochado
nunha lata debaixo dunha cadeira. Dividiron a casa en dous e a
horta en dous anacos, de medio metro cada un.
Os seus sobriños, Xoaquín e Ramón, empezaron a levarse mal.
E aínda peor as súas mulleres, que eran unhas tarabelas. Unha
tarde, a muller de Ramón deulle un sachazo a Xoaquín. Despois
de ser curado, Xoaquín denunciou a Ramón e á súa muller. E
Ramón tivo que vender as súas mellores leiras para pagar o
avogado
Despois houbo máis preitos. Cando morreron deixáronlles a
xenreira aos seus fillos.
Anxo, fillo de Ramón, vivía en Vigo, onde gañou moitos cartos.
Volveu á súa vila e mandoulle a un albanel que lle cercara o seu
terreo.
Despois, na horta non cabía nada máis ca unha persoa. Pero
sentiu que era súa, e quedou contento.
O mesmo fixo Luís, o fillo de Xoaquín. Só que Luís fora a Suíza e
fixera máis cartos. Fixo un muro máis groso e máis caro.
36
Empezaron a levarse mal.
Anos despois foi parar para alí un mestre. Chamoulle moito a
atención aquel lugar de paredes xuntas. Preguntoulles aos
veciños. Explicáronlle que aquilo era “A horta pequena” e que
quedara así despois de preitos xudiciais e herdanzas.
E o mestre quedou todo o día a pensar na herdanza das
xenreiras e nas hortas de medio metro cadrado.
Erik de la Santísima Trinidad Coballes
Manuel Martínez Otero
Raúl Martínez Rodríguez
2º ESO A
Raúl Martínez Rodríguez
37
Galicia
Galicia, miña terra,
obsérvote dende a miña cadeira.
Cos teus vales, montañas e cordilleiras,
con picos de neves perpetuas.
Cando chega a primavera,
voan as bolboretas
por ríos embravecidos,
que non deixan nada no seu camiño.
Os ríos percorren longos camiños,
atravesando longos vales e chairas.
Van morrer aos mares e océanos,
ricos en mariñeiros.
Galicia,Galicia,Galicia,
cos teus fermosos
ríos,mares,vales,chairas e cordilleiras.
Fermosuras inmensas.
Adrián Lorenzo González
2º ESO B
38
39
O avó tarabelo
Un día meu avó quixo restaurar unha cadeira moi antiga que
estaba rota. Cando foi collela, rompeulle un anaco e foi coller a
tarabela para furala, pero non a deu encontrado. Buscou e
buscou e non a atopou, seguiu buscando ata que atopou unha
cámara de fotos e, como é un tarabelo, ocorréuselle sacar fotos a
40
todo o que vía.
Unhas semanas máis tarde un importante fotógrafo pasou por
alí, viu as súas interesantes fotografías e contratouno. Foron
pasando os anos e fíxose famoso.
Cando se deu conta de que tiña o peto ben cheo de diñeiro,
decidiu non facer máis fotografías porque se aburría.
En canto regresou á casa, decatouse de que deixara a cadeira
sen restaurar e decidiu empezar outra vez a restaurala. Cando
foi buscar a tarabela non a encontrou, pero como tiña moitos
cartos comprou unha tarabela nova. Tardou un mes en
restaurala. Cando por fin a rematou, fun eu á súa casa e cando
lla vin, gustoume e díxenlle se ma daba, pero el díxome que non,
que lle custara moito traballo restaurala, que tiña moito valor
sentimental para el e que nunca xamais a vendería. Cando
pasou cerca dun ano mudeime á súa casa porque non andaba
nada ben. Transcorreu un tempo e cada vez máis eu notaba que
o avó non se separaba da cadeira. Pregunteille que lle pasaba e
el contoume que cando a súa nai o trouxera ao mundo estaba
sentada nesa mesma cadeira e cando el falecera tamén querería
falecer nesa cadeira e que por iso el a restaurara. Eu entendín
perfectamente o que el me quixo dicir e deixeino estar.
Despois duns tres anos o meu avó faleceu e xusto sentado na
cadeira, pero el tamén quería que a cadeira fora con el para o
nicho. Ao comentarllo eu á familia dixeron que iso era
41
imposible, que non cabía no ataúde, que o mellor era gardala ou
vendela. Cando volvín á casa pensei unha solución, pero non se
me ocorría ningunha e pensei na idea de vendela. Fun
preguntar canto me daban por ela e dixéronme que non me
daban ren porque non servía para nada. Entón viñéronme á
cabeza aquelas palabras que me dixo meu avó, que nunca a
vendería por nada do mundo. Ao pensar naquilo tiven unha
idea: desmontala por pezas e metela na caixa. Cando a
desmontei leveina para o ataúde, pero non cabía. Entón decidín
prenderlle lume e as cinzas que quedaban metelas con el no
ataúde.
Un mes máis tarde recibín unha carta dicindo que me deixara
toda a súa herdanza a min. Eu todo contento decidín vivir alí
para sempre e contarlle esta historia aos meus descendentes
para que sempre a recordasen.
Adrián Álvarez Martínez
Alberto Fernández Gradín.
2º ESO A – Agrupamento
42
Naquel vello pobo
Naquel vello pobo
non había ningún rapaz novo,
só un vello tarabelo
que se sentía só sen recoñecelo.
Sentado na súa vella cadeira
esperando a seguinte primavera.
Naquel vello pobo
non había ningún rapaz novo,
só un vello tarabelo
ao que ninguén parecía querelo.
Un día moi frío
da casa marchou
e nunca xamais regresou.
Que soa quedou aquela cadeira!
Tan fría... tan baleira.
Sandra Enríquez Alonso
3º ESO A
43
44
A cadeira misteriosa
Aquela cadeira non era coma as outras... pensaredes que estou
tola ou que me deron un golpe na cabeza e quedei parva, pero
non; é verdade, era diferente.
Cando entrei no meu cuarto coa intención de ler os tres últimos
capítulos que me quedaban dun libro que me deixaran ler para a
clase de Lingua Galega decateime de que había algo estraño no
meu cuarto, as cousas non estaban onde sempre. Mais non caía
na conclusión de que era esa cadeira a que me facía sentir
aquela sensación. Cinco minutos máis tarde sentei de maneira
involuntaria naquela cadeira para ler e, de súpeto, ocorreu. Non
sei aínda hoxe explicalo con exactitude, pero intentareino.
Cando sentei na cadeira un acto impulsivo fixo que pechara os
ollos e vin aquel pesadelo. Era horrible, extremadamente
nauseabundo e comecei a atoparme mal e a sentir arrepíos por
todo o corpo. Vin aquela noxenta imaxe na miña mente e
erguinme da cadeira nun abrir e pechar de ollos. Cando os abrín
notei como se todo dera voltas e, de súpeto... xa estaba, xa o
vira. Estaba vendo como me queimaban viva, ata que caín na
realidade, aos dez segundos, e quedei mirando a cadeira en
silencio, abraiada. Estaba soñando, ou non?
Tras uns minutos de reflexión, sentei de novo, para ver así o que
acontecía, e ocorreu outra vez, mirei con claridade aquel
horrendo pesadelo que tanto detestaba. Pasou todo coma a
45
anterior vez, exactamente igual.
Despois de pensar un tempo o que facer con aquela cadeira
ocorréuseme unha idea: levala ao vertedoiro que había a poucos
metros da miña casa. Voltei á casa e deiteime na miña cama sen
cear, quería durmir, ou mellor dito, quería pensar en todo o que
vira naqueles soños...
Cando espertei o meu reloxo marcaba as tres da mañá e todo
estaba escuro e en silencio. Prendín a luz e... non o podía crer: a
cadeira estaba alí! Á beira da miña cama atopábase aquela
cadeira que tanto me fixera pensar as últimas horas. E
simplemente ocorreu. Exactamente igual ca no pesadelo: tres
homes coa cara tapada entraron pola fiestra do meu cuarto,
verteron a gasolina que levaban nunha botella e, antes de fuxir
correndo, prendéronlle lume e... xa non recordo máis. Desde
que me encerraron nesta clínica xa non recordo que pasou.
Agora vivo case todo o día nunha cama, sen apenas pel e con
poucas forzas.
Pero escribo isto porque sei que dentro duns anos alguén o
atopará, lérao e quizais se lle ocorra a idea de facer unha
historia. Mais tamén pode ser que o autor (ou autora) estea
agora manexando o bolígrafo ou as teclas do ordenador para
poder entreter os lectores. quen sabe?
Karla Pacheco Rodríguez
3º ESO B
46
Soa entre a multitude
buscaba asustada un oco polo que poder fuxir sen ser vista.
Corría con todas as súas forzas entre aqueles monstros feos e
egoístas. Ela, delicada e vestida de branco, alzaba a cabeza
freneticamente intentando encontrar un anaco de ceo ao que
aferrarse para poder sobrevivir. Esquivaba os fríos e enormes
corpos que lle impedían o paso, con elegancia e rapidez, con
medo e desesperación. Camiñando con présa por rúas de pedras
húmidas, sentimentos abandonados e máscaras rotas onde
choran as emocións rexeitadas e sen futuro. Ela, mareada xa,
daba voltas e chegaba aos mesmos recunchos do invisible
labirinto, suplicando atopar a saída. Miradas velenosas
envolvíana, sucios empurróns obrigábana a retroceder e
silenciosos berros agudos facíanlle perder aínda máis o rumbo.
O seu precioso vestido da cor das nubes era agora un trapo vello
e sen brillo ningún, manchado de barro, xeo e insultos. Ela,
loitaba cada día por ter algo que levarse a boca, por que o vento
non levase a súa destartalada cabaniña, para que os seus
esperados soños se fixeran realidade, loitaba para atopar o
camiño á liberdade que tanto deveceu e nunca tivo. Loitaba para
esquecer o pasado, arranxar o presente e buscar un futuro.
Loitaba por ela xa que ninguén máis o faría.
O vento murmuroulle na orella, un riso doce, gracioso e curto,
perfecto. Vislumbrou o azul do ceo e o sorriso e esplendor do
47
sol, vislumbrounos e correu aínda máis rápido, con máis
enerxía, con máis esperanza.
“Nunca saberemos a verdade, por que preocuparse de atopala?
Por que non ser felices se temos oportunidade de selo? O noso
momento aquí non perdurará por sempre. Convértete en alguén
á présa, antes de que o reloxo marque as doce e os zapatiños de
cristal desaparezan. Cumpre os teus soños xa que estes son os
únicos motivos polos que seguimos xogando a permanecer con
vida. Xa que estes son os únicos que te permitirán tocar ese
anaquiño de ceo azul que todos desexamos. Xa que ter soños é
só o principio da nosa primeira e última aventura.”
O vento murmurou de novo, unha gargallada profunda, fermosa
e divertida, seguía sendo perfecta. Ela saltou pozas de espellos,
ela danzou ao son do aire ela, riu con alegría. Ignorando as
clónicas miradas que a ollaban con desprezo e superioridade,
seguiu bailando arredor dunha rara cadeira, dando voltas e máis
voltas, imitando a voz do vento e lembrando a súas grandes
palabras. Ordenándoas na súa mente, comprendendo o
significado. Subiu á cadeira, estendeu a ás e a pomba saíu
voando cara ao ceo azul ante as atentas miradas de persoas
demasiado ocupadas nas súas imperfectas vidas como para
perseguir o que a ave saíra buscar: o seu soño.
Marta Torres Estévez
3º ESO B
48
49
Un hoxe ás seis e cuarto da tarde
Vento e silencio. ANJA camiñaba cara á súa casa, cun bolso e un
cartafol. Acompañada de SYLKE e OTTO. Había un coche
esperando na parada de autobús.
SYLKE – (Xírase cara a ANJA) Vémonos! Adeus! (Montando
no coche)
ANJA— (Véndoa fugazmente) Si.
OTTO— A ver se me veñen buscar, vai mal tempo.
ANJA— A ti sempre te veñen buscar vaia mal tempo ou non, é a
min a quen non veñen buscar á parada.
Achégase un coche azul escuro canda a eles.
OTTO — (Montando no coche) Veña, adeus.
Comeza a chover e ANJA sen paraugas.
ANJA— (Refungando e véndose os pés)… Nin aínda que caesen
chuzos…
O ceo escuro e chuvioso deixaba ver as casas nas que estaban
prendidas as luces. A súa casa non tiña ningunha.
ANJA— (Murmurando) Non hai ninguén? Véndoo polo lado bo,
50
así non teño que aturar o tarabelo de meu irmán…
Achégase á entrada da casa e saca as chaves para abrir a porta.
Entra e non hai ninguén.
ANJA — Estou pingando… (Murmura moi baixiño)
Vai cara ao baño e cámbiase de roupa. Ao saír colle un libro do
estante.
“Mira que me encanta este libro, é a terceira vez que o leo.”
(Sorrí)
Senta na cadeira do escritorio e prende a lámpada do escritorio.
E comeza a ler O xardín das pedras flotantes.
A parte na que ía comezaba así.
“Un bico na porta do hotel, outro en cada chanzo da escaleira,
un abrazo apaixonado no ascensor, máis bicos polo corredor
e, finalmente, no cuarto, espíronse mutuamente e fixeron o
amor.”
Dez minutos despois escóitase un móbil soar.
“Eres tu quien va cambiar el mundo, quien destrozará las
teorías de la humanidad…”
ANJA— (Descolgando o móbil) Si? Quen é?... (O seu irmán
51
contestando dende a outra liña) Ah, es ti… Que queres?... Imos
cear na casa da avoa?... (Dende a outra liña) Como que chego
tarde? A min ninguén me avisou, tarabelo!... Veña, xa vou para
aí.
(Dirixíndose ao libro) Pois nada, lévote comigo.
Colle as chaves, un abrigo e esta vez un paraugas e sae da casa
levando consigo o libro.
Sara Rodríguez González
4º ESO A
52
Un neno moi descoidado
tirou a carabuña dunha cereixa. Así comezou o meu
crecemento. Despois dos anos convertinme nunha gran
cerdeira, con eses apetecibles froitos. Por iso, os nenos gozaban
comendo nelas. Para collelas subíanse aos meus pelos (perdón,
para vós pólas) e facían o tarabelo.
Cando xa ía vella, don Casimiro decidiu cortarme do seu
eido. Foi un proceso moi doloroso. Notaba como me quitaban a
miña vida de árbore.
Fun cortada en anacos, e cada parte foi levada a un lugar
diferente. Fun leña e a miña finalidade era quentar as casas. A
parte que máis me marcou foi a historia de cando me
converteron en cadeira. O meu creador foi o carpinteiro da vila,
chamado Modesto.
Todo comezou o día que cheguei á carpintería. O meu
dono, Casimiro, encargara unha bonita cadeira para o
aniversario da súa filla Mirabastante (o nome escollérao a
muller deste, Boavista).
Cortoume en cachos repartindo cada un para a súa
finalidade. Lixoume as púas e deixoume moi suave. Foi
aparafusando cada parte deixándoas no sitio que lle
correspondía.
Despois de todo iso, deume cor e vernizoume. Asinou na
miña nova pata esquerda e devolveume á miña nova casa.
53
Gusteille moito a Mirabastante, tanto que ata me puxo no
seu cuarto. Sentaba enriba miña todos os anoiteceres para ler
un libro. Contábame todos os seus segredos. Ela decidiu
chamarme Miraborroso, para seguir coa dinastía da familia.
Foron pasando os anos e cada vez estaba máis
escanastrada. Casimiro e Boavista xa eran avós, e esas bestas
dos seus netos sentaban enriba miña como se acabase de saír do
forno.
Un día rompín, cortáronme e metéronme pouco a pouco na
fogueira. Agora si que chegara a miña morte. Despedinme de
todos eles en silencio, converténdome en lixeiras e escuras
cinzas, levando todo o seu cariño.
Así foi a miña vida: cruel, intensa e auténtica.
Eva Correa Martínez
Nina Rodríguez Pfister
4º ESO B
54
Cadeiras verdes
O teu primeiro día de escola chegaches á clase e sentaches
nunha cadeira verde, pequena e bastante coidada. Dende aquela
as cadeiras verdes foron medrando contigo, cada ano eran máis
grandes e estaban máis estragadas. As cadeiras verdes son como
un compañeiro máis que sempre te acompaña, pois vaias onde
vaias terás unha. Pero chegará un día no que as cousas
cambiarán e as cadeiras verdes serán substituídas por outras
máis grandes e doutras cores, probabelmente negra, quizais
marrón e, se tes sorte, pode que morada ou ata incluso vermella.
Pero non volverán ser verdes. Estas cadeiras serán máis
cómodas, pero tardarás en darte conta pois estrañarás a túa
cadeira verde. Aquela que medrou contigo, aquela que te
acompañou toda a túa nenez e adolescencia, a cadeira na que
escribiches o teu nome, aquela na que estabas sentado o día que
decidiches o que querías facer da túa vida, a cadeira que
coxeaba e que non puideches cambiar, a cadeira na que se te
enganchaba a chaqueta e tamén na que apoiabas os pés. Nunca
esquecerás as túas cadeiras verdes, e algún día o teu fillo
preguntarache como é a escola, e ti diraslle: “Pois cada rapaz
senta nunha cadeira verde”.
Laura Villanueva Comesaña
4º ESO B
55
Pedro Villanueva Comesaña
56
Fai aquí a túa achega! Seguro que agora “cadeira” e “tarabelo” teñen
moitos máis sentidos para ti.
57
58
59
