(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 1

گڙ ٻڙ گهوٽالو طنز و مزاح ۽ نصيحتن سان ڀرپور ڪاميڊي ڊرامون

عزيز هوندا آهن، جڏنهن ته ڪڏنهن ڪڏنهن هڪ معمولي ڄاڻ سڃاڻ به ڪي رشتا ته جان کان به وڌهي به هڪ . زندگيء جو مڪمل جنجال بڻجي پنهنجي ئي نڙيء ۾ ڪنڊي جيان اٽڪي پوندي آهي

م ته پر هن جو ڪنڊو مهنجي نڙيء ۾ اريپي ته واسطو متقس اهڙي شخص جي ڪهاڻي آهي جنهن سانڦاٿو جو ان کي نه ئي الٽي ڪري ٻاهر ڪڍي پئي سگهيس، نه ئي ضمير ڳيت سان ڳيهڻ اچي ائين

يان جيئن توهان ااچو ته توهان کي به اهو واقعو ٻڌائي پنهنجي بگڙيل قسمت تي چٿرون ڪر. پئي ڏنو..ڪڙجي نه پئومتان مون وانگر ج به بچاء سوچيو

مڪالما ۽ منظر ڪشي ،تحرير

عبدالرزاق ميمڻ .

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 2

سين پهريون

هڪ دفعي آفيس ويندي مان به رستي ۾ ٿاٻڙجي ڪري پيس، ائين ئي جيئن گهڻائي ماڻهو ڪنهن شي

پاڻ سگهوئي مان . سان اٽڪي ٿاٻڙجندا آهن آئون به ائين ئي ڪري پيس ۽ اها ڪا خاص ڳاله به نه هئيپنهنجي مٽي لٽيل ڪپڙن کي ڇنڊڻ لڳس ته ڪو اوپرو جيئن ئي ي پوء اٿي بهي به رهيس ۽ سنڀال

شخص مهنجي سامهون اچي بهي رهيو، سندس چهري تي مون الء ترس ۽ فڪرمنديء جا آثار هئا،،” خيريت سان ته آهيو نه؟ ڪو ڌڪ ٻڪ ته ڪون لڳو؟! ڇا ٿيو سائين! او هو“ . مون به کيس اخالقن وراڻي ڏني“ مان بلڪل ٺيڪ آهيان! مهرباني ادا! نه نه“ ف نه ڪجو، پنهنجو سمجهي ٻڌايوم، ڌڪ پر ڏسو، متان ڪو اندر جو ڌڪ وڪ نه لڳو هجيو، تڪل “

“ اڳيان هلي وري گهڻا پرابلم پئدا ٿا ڪن ڦٽ ، اهينه سڏبي ينڪانهته کي لڪائي رکڻ عقلمندي ، ”رڻ جي مهربانيسڀ ٺيڪ آهي، همدردي ڪ! اڙي نه سائين“، پر توهانجي چهري جا تاثر ته ٻڌائين پيا ته توهان کي ضرور اندروني ڪا تڪليف پئي ٿئي، ! حضور“

،“چڱو ڀال اهو ٻڌايو ته توهانکي مرگهي وغيره ته ڪان پوندي آهي نه مون اهو ٻڌي کيس ناراضگيء ” .ڪهڙيون ڳالهيون پيا ڪريو، مونکي ڪا مرگهي ورگهي ڪونهين“

،“.۾ چيو توهانجي اها ڪاوڙ ٻڌائي پئي ته ضرور اوهانجو بليڊ پريشر هاء ٿي ويو هوندو، ! پر سائين“

. هن چيو” . تنهنڪري ئي توهان چڪراجي ڪري پيا هوندا مون به ” هاڻ مان توهانکي ڪيئن يقين ڏياريان ته مونکي اهڙو تهڙو ڪو پرابلم آهي ئي ڪونه“

.يوپريشانيء ۾ کيس جنجهالئجي چ اهائي ته مصيبت آهي ته ڪن بيمارين جي خبر ئي نٿي پئي جيڪي خاموش قاتل جيان اندر ۾ “

ن گواهي ڏين واکيته و ننجاچهٽيل هونديون آهن، اندران اندران ماڻهوء کي کوکلو ڪريو ڇڏين، توه،“.پيون ته اوهان اڪثر بيمار ٿا رهو

“...!ته مونکي مان توکي ڪيئن يقين ڏياريان! خدا جا ٻانهان”

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 3

“ مونکي يقين ڏيارڻ الء توهان کي مون سان گڏ هلي ڪنهن ڪلينڪ ۾ ڪي ٽيسٽ ڪرائڻا پوندا ”توهان سائين يقين ڪريو ته اها مهنجي فطرت آهي ته آئون ڪنهن به مظلوم کي تڪليف ۾ “ هن چيو

“.ڇڏي اڳتي نه وڌندو آهيان جيڪو نه اندران “. ونکي ان تي ڪاوڙ اچڻ لڳيهاڻ م“ آئون ڪو مظلوم شزلوم ناهيان! او ڀائو“

.هن به مستقل ڏاڍ مڙسي ڏيکاري ڍيٺ ٿي چيو“ سمجهندو آهيانئي مظلوم بيمار هجي مان ان کي مان هن جي اڳيا هٿ ٻڌي بهي “ هاڻ اهلل جي واسطي مهنجي جان ڇڏ ۽ پنهنجو رستو وٺ! او ادا“

“هانجون ڳالهيون ٻڌي هاڻ بيمار ضرور ٿي پوندسيڪ آهيان پر لڳي ٿو ته توٺآئون ته “ رهيس .هن هڪ گهرو ساه کنيو ۽ هو ويتر اداس ٿي پيو“ ! ها سائين ڀلي چئو“ هڪ آئون ئي اچي چريو ٿيو آهيان جيڪو ! رهيو آ نيڪيء جو ته زمانو آهي ئي ڪونهٻيلي ! وڃ“

“وڃي ڌوڙ پائيهرونڀرون هر هڪ سان وتندو همدردي ڪريان، اڙي مهنجو ڇا، دنيا جي مهنجي ڳالهين تڪليف ڏني اٿو ته معافي ٿو ! چڱو سائين“ مونکي چتائي ڏٺو وري پوء هن

.“گهران جي هن دئور ۾ ڀال اهڙا انسان اڄان وقت مونکي به هن تي ترس اچڻ لڳو، ڪيڏو نه ڀلو انسان هو،

هٿ پڪڙي ورتوڪٿي ٿا لڀجن، بس پوء مان به ٻه قدم اڳتي وڌي ويندڙ شخص جو ،“.جي منهنجي ڳالهين تان تهنجي دل هرٽ ٿي هجي! معاف ڪجئين ادا” هو هڪدم خوش ٿي ويو” ه مڃين ٿو نههته پوء تون هاڻ منهنجي ڳال“ ،”!هڪهڙي ڳاله“ . اهائي ته هاڻ جو هاڻ توهان مونسان گڏ هلي ڪنهن ڪلينڪ تان بلڊ پريشر وغيره چيڪ ڪرائيندا، “

،“ڪون سان گهر هليو ويندسمهنجو تسلي ٿي ويندي ۽ مان به س يقين ڪريو ،“! ٺيڪ آ ادا“ .هالن ٿو توهان سان گڏ ڪلينڪ تي! هلو” مون به گهرو ساه کڻي آخر سندس ڳاله مڃي ورتي “

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 4

سين ٻيواتفاق سان ڪلينڪ به سامهون هئي، هن زبردستي منهنجو بليڊ پريشر چيڪ ڪرايو جيڪو واقعي

.کان ٿورڙو گهڻو هونارمل .“مون صحيح پئي چيو نه ته توهان کي بلڊ پريشر جو پرابلم آهي! ڏٺو نه“ ،”پريشر اپ ۽ ڊائون ٿيندو رهندو آهي“ ڊاڪٽر چوڻ لڳو“ اهڙو ڪو پرابلم ڪونهين! نه! نه“ هن چيو” .ڊاڪٽر صاحب توهان سائين جن جو بلڊ به ٽيسٽ ڪريو“ ،”ويندي ته هن جو بلڊ گروپ ڇا آهيگهٽ ۾ گهٽ اها خبر ته پئجي “ مونکي پنهنجي بلڊ گروپ ” . مون به جهجهالجي چيس” يار هاڻ ان جي وري ڪهڙي ضرورت آهي“

، ”جي خبر آهي ته اهو او پازيٽو آهي .”شگر، ڪولسٽرول وغيره جهڙوڪ ،سڊاڪٽر صاحب ٻيون شيون به چيڪ ڪجو“ ڪولوسٽرول الء ٻارهن “ ڊاڪٽر سمجهائڻ لڳس“ ڏسو هي شيون ائين ئي اچانڪ چيڪ ناهن ڪبيون“

.“ڪالڪن جو فاقو هوندو آهي، شگر به فاقي کان پوء چيڪ ٿيندي آهي تنهنجي چوڻ تي مون بلڊ “ مون چيومانس “ تون آخر مهنجي پٺيان ڇو پئجي ويو آهين! اڙي ڀاء“

. “، هاڻ وڌيڪ ڇا ٿو چاهينڪافي آ! نه بسپريشر چيڪ ڪرايو ته توهان ئي سگهوٿا نهٻڌا اهو ته هاڻ توهان“. هن وري هڪ ٿڌو ۽ گهرو ساه کنيو“ !سائينٺيڪ آ “

،“ڪيڏانهن ويندا تهنجي ڪري هرونڀرون ايترو دير ٿي وئي ..او هوء سامهون واريآئون پنهنجي آفيس پيو وڃان،“

“ .اٿم . وهن چي“ ن ڇڏي ٿو اچانيآئون توهانکي آفيس تائ !هلو پوء !ٺيڪ آ“ نجي مدد کان سوء اسامهون ئي آهي، مان اتي توه ءومهنجي آفيس او ه ! چيم نهخدا جا نيڪ ٻانهان “

.“پهچي سگهان ٿواتي ئي توهان ڀلي “ هن چيو ”سوال ئي پئدا نٿو ٿئي جو مان توهان کي ائين نڌڙڪن وانگر وڃڻ ڏيان“

به هنجي خلوص جي مذاق اڏيو، ڪجهمهڀلي کڻي مونکي ڪچيون ڪچيون گاريون ڇو نه ڏيو، (وڃن ٿي.)مان توهان کي توهانجي آفيس تائين رسائي ايندسپر ڪريو، “.

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 5

سين ٽيونعجيب ماڻهون هو ڪمبخت، مهنجي دماغ جو ڌئونرو ٺاهي ڇڏيو هئائين، هن مان جند ڇڏائڻ جي ڪا

تائين قدمن تي هئي چئن ٽنجيڪا ،ترڪيب به ته نه ٿي سجهي، ان ڪري مجبورن کيس آفيس تائين.پيو هوسآڻڻ تي مجبور ٿي

.مون چيومانس“ ، هاڻ تون ڀلي وڃو آهيانهاڻ ته آئون آفيس تائين پهچي وي! سائين مهرباني .سب ” .“جو ليٽ ٿي ويا آهي هلي ٿو وڃان، پر پهرئين آفيس وارن کي ٻڌايان ته توهان سان ڇا پرابلم ٿيو“ هاڻ ته واقعي مان گهڻي ڪاوڙ ۾ اچي ” .ن، ڇو ٿو مهنجو دماغ خراب ڪرينڇا پرابلم آهي مونسا“

”.پاگل بڻائي رکيو اٿئي مونکي“ ويس ڏٺو نه ، مون صحيح پئي چيو نه، توهان کي ضرور اندران ڪا گڙ ٻڙ آهي، هيء ڪاوڙ ان جي “

ان ڪري توهان کي ته نشاني آهي، ڪنهن پوشيده بيماريء جو اثر توهانجي دماغ تي ٿيندو پيو وڃي، .“سي ٽي اسڪين ڪرائڻو الزمي پوندو

“ !مڙدود ڪٿي جو! ، سي ٽي اسڪين جو ٻچو!هتان اڙي ٽري دفع ٿي وڃ هاڻ جو هاڻ“ مهنجي دانهن ۽ ڪاوڙ جو اظهار ٿيندي ئي مهنجي آفيس جا ساٿي ڊوڙندا آيا ۽ مونکي گهيري ۾

هن ڪمبخت ،ه ٻڌايان هاوڙ جهڪي ڪري ڪجڪري ورتائون، ان کان پهرئين جو آئون پنهنجي ڪ ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنو

ادو رستي ۾ هلندي ڪري پيو هو، مان کين هڪدم ڪلينڪ وٺي ويس، ڊاڪٽرن اتي سندن ! سائين” پر سندن دماغ تي شايد ،چيڪ اپ ڪيو، اتي فلحال ته اهڙو ڪو مرض تشخيص ڪونه ٿي سگهيو

سائين جن ه تي هو ٿاٻڙجي ڪرڻ کان پوء ٿورڙي ٿورڙي ڳالٿورڙو گرميء جو اثر ڏسجي ٿو، ڇو ج،“ڪاوڙ ۽ هنگامون پيا ڪن

مون اڳتي وڌي ساندس ڪالر جهلي “ !ماٺ ٿين ٿو يا مڪ هڻي منهن چٻو ڪري ڇڏيانئي! شٽ اپ“ . ورتي

شايد ڪا ،پيا ڪن ڪاوڙ ائين ئيمسلسل ، هوندي ڏسو پيا نه توهان پاڻ، ويچاري جي ڇا حالت رهي“ “سخت شي سندن دماغ سان ٽڪراجي وئي آهي، هتي به زبردستي آندو اٿمانس

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 6

آفيس جي ساٿين مونکي زبردستي ڇڪي ساڻس کان جدا ڪيو، دل پئي چاهيو ته هن ڪمبخت جو . مٿو ڦاڙي وجهان، ٻي طرف هن ڪمبخت االئي مهنجي آفيس وارن سان مهنجي اندر جي ڪهڙين

فڪرمند ٿي حيرت سان ٻڌندا پئي ويا ۽ مڙي مڙي به هو وو جڪهڙين بيمارين جو احوال پئي ڪين ا، آفيس جو باس عامر به اهو گوڙ ٻڌي ٻاهر نڪري آيو، هن صورت حال ٻڌڻ کپئي ڏٺائونمونکي به

پوء مونکي مخاطب ٿي چوڻ لڳو کڻي ڀلي ڏينهن هطبيعت ۾ بهتري نٿا سمجهو ته ڪجهپنهنجي جي توهان ! ڏسو ميمڻ صاحب“ڪئي آهي، نئي ڪا ( پريولج ليو)االهي عرصي کان نه ته ڪا پي ايل ته وٺو، توهان ڪري وڪلون م،“مفت جي ٽڪٽ وٺي ڪٿي گهمڻ به ته نٿا وڃو ، ايئر الئين جي(ڪيجوئل ليو)ي ايل ڪ ليو يا س س اٽ آهيان، هي ڪمبخت، ڦٽ ڦه آهي ئي ڪانه ، مان بلڪل هاهڙي ڪا ڳال موڪل ڪرڻ جي !نه سر“

،“نامعقول انسان االئي مهنجي پٺيان ڇو پئجي ويو آهي .هن زوردار آواز ۾ چيو ته جيئن ايندڙ ويندڙ به ٻڌي وٺن“ !سر هاڻ توهان پاڻ ڏسي فيصلو ڪريو“ ،چوي ٿو سوچي” ؟ٿوسگهي ڪريکي گارگند سبب ڪنهنڪنهن بال ڇا ڀال ڪو صحتمند انسان “ مان گذري دماغ ٿلهي پيٽيء گيس آهي جيڪا هن جي ، ههپر هن ۾ هن ويچاري جو ڪهڙو ڏوه “

“.تائين اچي پهتي آهي، جي هن جي اها حالت رهي ته هن جو نروس بريڪ ڊائون به ٿي سگهي ٿو “ ...هن ڪمبخت ته“ مان وڌيڪ ڪاوڙ ۾ اچي ويس“ ! لعنت آهي هن ماڻهونء تي سر“ . ڏيوباس مونکي وڌيڪ ڳالهائڻ کان روڪي ڇ“ !.. بس! بس“ . .“ظاهر پيو ٿئي ته تون واقعي بيمار آهين“ مونکي ان دوران موقعو ملي ويو مون ڀرسان پيل هڪ ڪرسي کڻي هن ڪمبخت شخص جي مٿي

ءقابوکڻي تي وهائي ڪڍي، هن جو مٿو ڦاٽي پيو، پوء ته ڪا به دير نه ٿي آفيس وارن مونکي پڪڙي .۾ رکيو .

سين چوٿون لنس گهرائي، هن زخمي شخص الء نه پر مهنجي الء، هن ڪمبخت جي تهباس عامر فون ڪري ايمبيو

يئي وئي، جڏنهن ته منهنجي آفيس جرااوڏي مهل فرسٽ ايڊ گهرائي پٽي ڪ آفيس ڊسپينسريء مان.کنڀي ايميولنس ۾ وجهي نفسياتي اسپتال ڏانهن روانو ڪيوزوريء ماڻهن مونکي

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 7

س ۾ ويهي رهيو، نفسياتي اسپتال ۾ پهچي به هن جي بڪ بڪ ايمبيولنانهيء وبه آفيس وارن سان ه بند ڪانه پئي ٿي ۽ بار بار ڳالهائيندو مونسان همدردي ڪندو پئي ويو

کان ڪا به شڪايت ڪانهين، ڇو جو هن جي ذهني حالت ان شخس توهان يقين ڪريو، مونکي هن “ “قابل يا هن جي وس ۾ ڪانهين

ي حملي ڪرڻ جو موقعو هٿ اچي ويو هو، مان صرف هڪ ڊاڪٽر جي ڪمري ۾ به مونکي هن ت بيهوشي جي انجيڪشن هڻي ڪڍي، مون کي ٻڊڻن تي مڪ ئي هڻي سگهيس ته نرسن مونکي جهلي

.هو ٿيو ورتاء سان ڇا ڇانپوء هوش نه رهيو ته پوء پٺيان مو .

سين پنجونهوش ۾ اچڻ جي انتظار ۾ جيڪو شايد مهنجي س ته هڪ ماڻهون مٿان بيٺل هوجڏنهن هوش ۾ آي

ڇا مان صدر پاڪستان آصف زرداريء جو پڦاٽ ”مونکان پڇي رهيو هو ته هو، هوش ۾ ايندي ئي. “ آهيانواصف قريشي

هئي، هر طرف عجيب عجيب همان حيرت ۾ اٿي بهي رهيس، خبر ناهي هيء ڪهڙي جڳه“ !نه ته“ پئي ومنهن کليو پئي ته ڪو رنو پئي، ڪنهن گان قسم جا ماڻهون هئا، ميرا، ترڇا چٻا، ڪو پنهنجي

.ته ڪنهن پريڊ پئي ڪئي وڳاي گدوء ۾ چرين شايد ه ۾ اچي ويو، مونکي هٿورڙي دير ۾ مونکي سڀ ڪجه سمج“ !اوه مهنجا خدا”

جي اسپتال ۾ پهچايو ويو هو، جنهن ماڻهونء مونکي آصف زرداريء جو پڦاٽ سمجهيو هو، اهو زور .ن تاڙيون وڄائي چئي رهيو هوزور سا

”!جاڳي ويوواصف آصف زرداريء جو پڦاٽ ! جاڳي ويو! جاڳي وي“ ه هئي، لوه جي راڊن وارا ڪمرا، جيئن قيدين الء ٿيندا آهن، مهنجي هاها هڪ عجيب ۽ وحشتناڪ جڳ

ڪري ٿيو هو، انهيء مردود جي ڪجهه سڀ وها۽ ونداآفيس وارا ئي شايد مونکي هتي پهچائي ويا ه ه همهنجو ڏوه ڇا هو، صرف ايترو نه ته هلندي هلندي ٿاٻڙجي ڪري پيو هوس، پر هن ڪمبخت ته ڳالجو ڳالهوڙو ٺاهي مونکي چرين جي اسپتال ۾ داخل ڪرائي ورتو هو، اهڙو ماڻهون مون پنهنجي

.زندگيء ۾ هرگز نه ڏٺو هو

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 8

سين ڇهونپئي ويو يعني راڊن واري دروازي جي ٻاهران، اڇو وسامهون هڪ ڊاڪٽر گذريڪمري جي مهنجي

“! مهنجي ڳاله ته ٻڌو، پليز! سر“ ڪوٽ پاتل .مون نماڻائيء سان کيس عرض ڪيو، ڊاڪٽر چيو ته ڪجه به نه پر هو بهي رهيو هو ،“! توهان يقين ڪريو ته مان چريو ناهيان! سر“ ، جواب ڏنو هن مسڪرائي“ ها مون يقين ڪري ورتو آهي ته تون چريو ناهين“ توهان سمجهڻ جي ڪوشش ڪريو، مونکي ڪنهن غلط فهميء جي بنياد تي هتي! صاحب رڊاڪٽ“

. مون کيس ٻڌائڻ جي ڪوشس ڪئي“ يا آهنداخل ڪري و ،“يقين ڪريو مان ايترو ئي صحيح الدماغ آهيان جيترا توهان پاڻ“ ،“و به چريو پاڻ کي چريو ناهي چوندوهتي هر ڪو ائين ئي چوندو آهي، ڪبيشڪ ، ! ها“ ، “ه ته ٻڌوهمهنجي پوري ڳال! توهان پليز“ “ايترو وقت ڪٿي جو هر چرئي جو داستان ٻڌندا وتون !يار اسان وٽ“ ان دواران اهو چريو به اسانجي ويجهو اچي پهتو جنهن مونکي آصف زرداريء جو پڦاٽ سمجهيو

ته هو، هو ڊاڪٽر کي چئي رهيو هو اٿئي مون کيس پاڻ آصف واصف هن جي ڳالهين ۾ متان اچين ڊاڪٽر، هي آصف زرداريء جو پڦاٽ“

،“کاڄا کائيندي ڏٺو آهيڀاڻس سان زرداريء سان صدارتي محل ۾ “کاڄا وڻندا ئي ڪونه آهنته مون کي ! ڪوڙ پيو ڳالهائي هيء“ .و اڳتي وڌي ويومان ڪاوڙ ۾ اچي ائين چئي ويٺس ۽ ڊاڪٽر به مسڪرائيند

و هاڻ تون وري مهنجي پٺيان ڇو اچي پيو آهين، هڪ ته ه “ جي ويسهجنب ئي مان پوء ان چرئي سانمردود هو، جنهن مونکي هيستائن پهچايو ۽ هڪ تون آهين جيڪو مونکي صدر پاڪستان آصف

،“ي چريو ٿي پوندساقعو، خدا واسطي مهنجي جان ڇڏ ادا، نه ته مان پيو سمجهينزرداريء جو پڦاٽ واصف خبر اٿو ته هي ڪير آهي؟ صدر پاڪستان آصف علي زرداريء جوپڦاٽ! ٻڌو! اڙي ٻڌو“

يهو اتان لگهندڙ هر چرئي کي ٻڌائيندو پئي ويو ۽ آئون به ٿڪجي هارجي راڊن وارو در“ قريشيڳس ته مونسان هي ڇڏي هڪ ڪنڊ ۾ وڃي ويهي رهيس ۽ پوري حالتن جو تجزيو ڪرڻ الء سوچڻ ل

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 9

گڙ ٻڙ گهوٽالو ڪيئن ٿي ويو، مهنجو ڪنهن شيء سان اٽڪجي ٿاٻڙجڻ، رستي ۾ ان ماڻهوء جو ملڻ، همدردي جتائي ڊاڪٽر ڏي وٺي وڃڻ ۽ پوء آفيس ۾ اچي واويال ڪرڻ، آخر هي سڀ ڇا هو، ڇا مهنجي

، اسازش ڪند ڇوف مهنجي خال هو هئي؟ پر ڇو؟ تيار ڪئي وري ڪا نئين سازشڊاٽ ڪامس خالف مون وٽ هو ئي ڇا، نه گڏه، نه گاڏي، آفيس به پنڌ ويندو هوس، ڪمبخت آفيس وارن دوستن به مونسان

ڪا مروت نه ڪئي ۽ مونکي چرين جي اسپتال ۾ داخل ڪرائي ڇڏيائون؟

سين ستونوڏي مهنجي گهر وارن کي به شايد خبر ڪرائي هجين، مونکي سڀ کان وڌيڪ فڪر هوم رباب جو ،

مشڪلن کان پوء ته هڪ ڇوڪريء سان محبت ڪرڻ جو چانس مليو هوم، هاڻ هن چرئي هئڻ جي بدناميء سبب شايد هوء به هٿ مان نڪري وڃي، هاڻ مهنجو سڀ کان وڏو مسئلو هو هن چرين جي اسپتال مان نڪرڻ جو، پر ڪيئن؟ ڪيئن ٿو نڪري سگهجي، مون ته ٻڌو آهي ته چرين جي اسپتال

راصل هڪ دلدل جيان هوندي آهي، جيترو هن دلدل مان ٻاهر نڪرڻ الء هٿ پير هالئبا آهن اوترو ئي دان ۾ دهسجندو وڃبو آهي، بهتر اهو هو ته آئون خاموشيء اختيار ڪري ويهان ۽ پنهنجو پاڻ کي تو تندرست ظاهر ئي نه ڪريان، ۽ پوء ڪو موقعو ڏسي هتان ڀڄي نڪران، ان کان عالوه ته ڪو رس

.سجهي ئي نه پيو .

ٺوناسين ڪجه دير کان پوء مان پنهنجي ڀاء کي ۽ ان جي زال کي يعني مهنجي ڀاڄائيء کي ڊاڪٽر سان ايندي ڏٺو، مطلب ته آفيس وارن مهنجي گهر وارن ڏي خبر گيري ڪري ڇڏي هئي تڏنهن ته هو مونسا ملڻ

جي راڊن واري گيٽ وٽ اچي هاهر نڪري لوهجلديء ۾ ڪنڊ مان ٻ هآيا هئا، انهن کي ڏسي مان ب.بيٺس

عجيب مشڪل ۾ اچي ڦاٿو هوس، هتي ، مان ته !يار چڱو ٿيو جو توهان آيئو! اڙي شڪور ڀاء“ هي عجيب حرڪت ڪري وڌي، پليز هاڻ مونکي هتان جلدي ٻاهر نآفيس وارن دوستن به مونسا.“ڪڍائڻ جي ڪوشش ڪريو

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 10

.ڀاء شڪور ڊاڪٽر کي چيو” و ڪري؟هي ڳالهيون ته بلڪل صحيح پي“ “ ڊاڪٽر جواب ڏنس “ هن قسم جا ذهني مريض ڪڏنهن ڪڏنهن صحيح ڳالهيون به ڪري وٺندا آهن“

،“پر جڏنهن هنن جي ذهني موج ڦسجلڻ لڳندي آهي ته هو تمام خطرناڪ ٿي ويندا آهن اٽو ڏئي پڙهيو رن کي ماستلڳي ، شايد نهن جاهل وڏيري جو پٽ ٿوهي ڊاڪٽر ته ڪ! شڪور ڀاء“

.“آهي يا ڪاپي ڪري پاس ٿيو آهي، توهان هن جي ڳالهين کي سيريس نه وٺو ڀاڄائيء به ڀاء شڪور کي مخاطب ٿي چيو“ ڏسو ۽ ٻڌو پيا نه توهان؟“ نڪ “ ڏسو پيا نه ته ويچاري ڊاڪٽر کي به جاهل پيو چوي! کي به ڪي سڱ ٿيندا آهنهاڻ چريائپ “

“آهي۽ افالطون هي اڪابرڄڻ االپاڻ “ موڙي ته بلڪل کامجي ويسائيء جا اهي گفتا ٻڌي ڄپاڻ الء ڀامان “ تون ته چاهين به اهو ٿي ته ڪنهن طريقي سان آئوٽ ٿي وڃان ۽ تنهنجو اسانجي پوري گهر ! ڀاڄائي“

.“تي قبضو ٿي وڃي ڀاء شڪور به ڪاوڙجي پيو“ !بڪواس بند ڪر“ “ جهڙي ڀاڄائيء الء اهڙا گفتا ڪڍندي؟ شرم به نٿو اچئي ماء“ ڀاڄائيء ادا کي ٻانهن کان جهلي چوڻ لڳي “ .توهان کي وري ڇا ٿي ويو آ“ هن تي هي،هڪ چرئي ويچاري جي ڳالهين تي اجائي ڪاوڙ ، هو ته پنهنجو هوش وڃائي ويٺو آ“

ڏسي افسوس پيو ٿئي، دل موڀي ڀاء جهڙي ڏير جي هن بيماريء کي پنهجي ڪهڙي معيار، مونکي ته،“رت جا ڳوڙها پئي ڳاڙي

مان به تڙپي چوڻ لڳس،“ پنهنجي مڪاري پاڻ وٽ سنڀالي رکهاڻ ! ڀاڄائي !پليز !پليز“ هاڻ هي ريش پيو ٿئي، ائين نه ٿئي جو توهان “ ڊاڪٽر ٻنهين سان مخاطب ٿيو“ اچو توهان ٻئي“

، پوء هو سڀ اتان هليا ويا، مان کين سڏيندو رهيس، ان وقت “ٻنهين کي ڪو نقصان پهچائي وجهيوسي شايد اهڙي بي مرهات امان بابا پئي ياد آيا، پهريون ڀيرو مونکي پنهنجي مجورين تي روئڻ آيو،

. محسوس ڪئي هجيڪڏنهن به زندگيء ۾ ڪا مون .

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 11

نائون سين رنو، مهنجي پٺ ٻاهر طرف هئي ته اوچتو ڪنهن جو امان بابا کي ياد ڪري مان گيٽ ڀرسان ئي ويٺي

واصف هٿ پنهنجي ڪنڌ تي محصوص ڪيم، هي اهو ئي چريو هو جيڪو مونکي زرداريء جو پڦاٽ .مهنجي اکين جا لڙڪ ڏسي هن جي اکين ۾ به پاڻي ڀرجي آيو هوسمجهندو هو قريشي

هن وقت هن جو لهجو بلڪل چينج ۽ سنجيده هو، لڳو ٿي ته هو به “ آهي؟ روئين ڇو پيو هڇا ڳاله“ .ڪو چريو ناهي پر مون وانگر ڪو ڦاٿل شخص آهي، پر مون وري به کيس ڪاوڙ ۾ دڙڪو ڏئي ڇڏيو

“دماغ جي لسي نه ٺاهيم، ٽر هتان! دردي ڪرڻپري ٿي آيو آهي هم اڙي هل ڙي“ لهي تان ڌڪي پري ڪئي،ڪ پنهنجي مون هن جي ٻانهن “نارض نه ٿي، هاڻ مان توکي زرداريء جو پڦاٽ ڪون چوندس، اچ موسان گڏ! يار“ .ويهاريائين جهلي اڳتي وٺي آيو ۽ هڪ جڳه تي آڻي هنهو وارڊ ۾ اندر ئي اندر ئي اندر مهنجي ٻان مان به کيس حيرت مان پئي ڏسندو ويس ڇو جو هو هن وقت بلڪل چريو نه پئي “ !هتي هويهي ره“

لڳوه شروع ڪئيههن هيڏانهن هوڏانهن نهاري ڳال“ ه ٿو سمجهايانهڏس مان توکي هڪ ڳال“ پاڻ کي عقلمند ۽ صحيح ثابت نه ڪندو ڪر، نه ته هتان هرگز ٻاهر نڪري نه ڪٿي ڪڏنهن به “

،“ هنجي هرڪوشش ناڪام ويندينسگهندي ۽ ت ،“ ؟نه ڇا تون به چريو ڪونه آهين! پهرئين تون ٻڌاء“ مان به تو وانگر نارمل انسان آهيان ، بس حادثاتي طور هتي اچي ڦٿو آهيان ۽ هاڻ ! صحيح ٿو چئين“

ئن پر تون هتي ڪي.جلدئي هتان ٻاهر نڪري ويندس.. هتان نڪرڻ جي پالننگ پيو ڪريا ۽ ڏسجئين،“ڦاٿين؟

ه ٻڌي هو بي ههنجي ڳالنٻڌائي ڇڏي، م ٿارام ڪپوري پنهنجي ٿاٻڙڻ کان هيستائين جي سمون به کي تحاشا ٽهڪ ڏئي کلندو رهيو

،“مان پاڻ سان گڏ توکي به ٻاهر ڪڍندس! بس هاڻ تون به ڪو فڪر نه ڪر“ ، “تنهنجي وڏي مهرباني ٿيندي، پر اهو ڪم ٿيندو ڪيئن؟“ هن چيو، پوء اچانڪ چوڻ لڳو“ جو فڪر نه ڪر تون ان“

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 12

،“جانمون وانگر شروع ٿي وڃجيئن آئون پيو ڪندس ڏس ڊاڪٽر ۽ نرسون اچن پيا تون به ” مون به اسٽاف کي ايندي ڏسي ورتو هو، “ ٺيڪ آهي“ ،“تون ڪير آهين، ٻڌاء تون ڪير آهين؟“ جو نالو انڌرا گانڌي هو، مهنجي ماسڙ جون ٻه صدر پاڪستان آصف زرداريء جو پڦاٽ، مهنجي ماء”

ٽنگون هيون، جنهن سان هو ڏسندو هو، مهنجي ٻارن جي ماء مهنجي ٻارن جي ڄمڻ کان پهرئين مري ،“وئي هئي

مهنجو افتخار چوڌي جج مهنجو ڊاڪٽر آهي، ۽ مان ٽارزن آهيان، نواز شريف مهنجو پيء آهي، “ “جسٽس آهي مان فلم پرو چانڊيو جو هيرو آهيانپورو خاندان صوبن ۾ چيف

مسڪرائيندا اڳتي وڌي هڪ ٻئي کي ڏسي اسان کي پاڻ ۾ ائين ڳالهائيدو ڏسي، اسٽاف جا ماڻهو ويا،مونسان گڏ هلڻ ڦلڻ ء ان کان پو هن سمجهايو ۽ “ جانهاڻ اها پريڪٽس ڪندو وڃ..ٺيڪ آ! بس يار“

دو ويندس نه ته اهي اهڙا خطرناڪ آهن جو هتي تهنجو جيئڻ ، مان توکي ٻين چرين کان بچائينولڳ، “جنجال ڪري ڇڏيندا

مون پڇيس“ کائڻ پيئڻ جو ڪهڙو بندو بست آهيماني ٽڪي، هتي ! ته ٻڌاء دوست ههڪ ڳاله“ .مقرر وقت تي پورو بدوبست ٿي وڃي ٿو، سڀئي کائي پي وڃن ٿا“ “

سين ڏهونپنهنجي گوڏن ۾ مٿو رکي زور جيڪوپوڙهوجهور آيو، هڪ پئي پريان ڪنهن جي روئڻ جو آواز

زور سان پئي رنو، اسان ٻنهين هڪ ٻئي کي ڏٺو ۽ هن پوڙهي ڏي پهچي وياسون، هو اسانکي ڏسي ڀڙڪي پيو

،“ و مون کان، مان چريو ڪون آهيانيهٽي پري ٿي به“ “نداسونڏاڏا توهان پريشان نه ٿيو، اسان توهانکي ڪو نقصان ڪون پهچائي“ “پر تون هتي ڪيئن؟ ،چريا ڪونه آهيون مون پوڙهي کي تسلي ڏني، اسان به تو وانگر ئي آهيون ،“ڌيئرن هتي داخل ڪرايو آهيپڙيل لکيل پٽن ۽ جوڌن مونکي منهنجن “

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 13

.هن جي آواز ۾ درد ۽ ڪرب هو چاهين ٿا، هاڻ هو بڻجي ويو آهيان ۽ هون مونکان ڇوٽڪارو هڇو جو شايد مان هاڻ هنن تي بوجه“

“سڀئي خوش هوندا پيء، پنهنجي جوان جهور هي ڪهڙو ظلم آهي، هڪ پوڙهو !خدااوهه مونکي ڏڪڻي وٺي وئي،

کين چرين جي اسپتال ۾داخل زادي ماڻڻ الء، روڪ ٽوڪ کان بچڻ الء آهي جن آ هاوالدن تي بوجهڪرڻ جي آهي ۽ سڀني کي هن جي آرام سان گهر ۾ ويهي عبادتهاڻ ڪيو آهي، هن جي هيء عمر ته

”خدمت ڪرڻ گهربي هئي، پر هن کي ته هن حال ۾ رسايو اٿن مهنجي نئين دوست چيو“ هن چرين جي اسپتال ۾ اهڙا هزارين داستان آهن پئجي چڪا جنڊ ۾ (چڪيء) ٿيندڙ نئين جنريشن جيپئدا اسان هن وقت هڪ انتها ۽ خود غرض “

بي حس بڻائي ورتو آهي، هتي ته ڪڪڙيون به هاڻ بنان ڪڪڙ جي هن معاشري کيهاڻ هنآهيون جنآنا پيون ڏين، گالب جي گلن جون خوبصورت ڇوڪريون ميڊيا جي چنگل ۾ ڦاسي گهٽي گهٽي

“ رلنديو وتن اهو هو ته شايد مون وارو دوست شايد وري پٽڙيء تان پئي لٿو ۽ اول فول پئي بڪيائين، ان جو سبب

سٽاف جا ماڻهون به گڏ پئي ٿيا ۽ شايد انهن کي ڏسي هن بڪواس شروع ڪئي پوڙهي جي رئڻ تي ا هئياسٽاف کي ويندي هن چيو“ يار تون ته اصل مارائي وجهندي ۽ مهنجي پالن کي چوپٽ ڪندي“ ،“ موسان گڏوگڏ تون به شروع ٿي ويندو ڪر، نه ته هتان نڪرڻ ڏکيو ٿي پوندو” مان چوڻ لڳس“ ٿي آهي هاڃان پوري پريڪٽس ڪان مهنجي چرئي ٿي رهڻ جي! ڀائو“ هن ٻڌايو“ هکلندو ره و بهه نه ته هرونڀرهڪجٻيو “ .اسان هن پوڙهي کي اتي ڇڏي ٽڙ وڃڙ ٿي وياسونپوء “ .خبر ته پوي ته تون به چريو آهي هڪجه“ .

سين يارهون اچيرام سان ماني وغيره مون الء اها آساني ٿي وئي هئي ته هن نئين دوست جي ڪري مونکي آ

۽ پوء اهو ڪمرو ڏيکاريو ويو جنهن تي مهنجو بيڊ لڳل هو، اتي ٻيا به هٿن ۾ پئي ملي ۽ دوائون به

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 14

رناڪ ناهن، مار ڌاڙ خطبيڊ هئا، خبر پئي ته هن ڪمري ۾ اهڙين چرين کي رکيل آهي جيڪي گهنا ائين ئي گزري ويا، پر لڳو ائين پئي ته ڏينهن ته ها هئا، ٻدجهيڙن وارا چريا ٻي ڪنهن هنڌ رکيا وين

سالن کان آهيان، هر لمحو مون الء مشڪل ترين هو، مونکي پوري دنيا تي ڪاوڙ پئي مان هتي شايدتي، گهروارن تي جيڪي وارن ساٿين سايو هوم، آفيس اآئي، پنهنجي پاڻ تي، هن ڪمبخت تي جنهن ڦ

..مونکي چريو سمجهي وساري ويٺا هئا وزٽ ڪندي مون وٽ آيو سان ٽيم وارڊ جي هن هڪ صبح ڊاڪٽر ۽ي ڏينئٽ هن پڇيو“ ڇا نالو آهي تنهنجو؟ ” “مانسوجوب ڏنجهٽ پٽ ۾مون “ !کٻيتو کڙ“ مايوسي ٿي وئي، هن پنهنجي ڀرسان بيٺل نرس کي چيو ويتر هن کي! هاوه هن جي وزيٽر کي واپس ان جو مطلب اهو ٿيو ته اڃا هن جي ذهني ڪيفيت صحيح ڪانهين ٿي، وڃ“

،“ڪري اچ “مون بوکالهٽ ۾ بيتاب ٿي چوڻ لڳس !ائين نه ڪريو! اڙي نه ڊاڪٽر صاحب“ ٻيتو بس ائين مذاق ۾ پئي چيو، مون سان ڪير ملڻ ڙ ک مهنجو نالو عبدالرازق ميمڻ آهي، مون ک

،“ت ڪرايومهنجي هن سان مالقا! پليز. آيو آهي؟ شايد مهنجو دوست اسد چانڊيو هوندو ، “ڪا ابتي سبتي حرڪت ته ڪون ڪندين؟“ مون چيو“ مان ايترو به چريو ڪون آهيان! اڙي نه سر“ ،“مون کي ڀال ڪهڙي حرڪت ڪرني آ“ .ته پوء اچ منهنجي آفيس ۾“ “

سين ٻارهون ڊاڪٽر مونکي پنهنجي آفيس ۾ وٺي آيو، مان حيرت م اچي ويس اتي اسد چانڊيو نه پر اهو ئيهو . ڪمبخت موجود هو، جي ها اهوئي نامراد، جنهن جي ڪري آئون چرين جي اسپتال ۾ پهتو آهيان

سان مالقات ڪرڻ اچي پهتو هو، هن کي ڏسي منهنجو دماغ ته تندور وانگر نچرين جي اسپتال ۾ به مو

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 15

وڌيڪ نقصان تپجي گرم ٿي ويو، مون کي ته هوش ئي نه رهيو ته مونکي پاڻ تي قابو رکڻو آهي نه ته .پهچندو، مون نه ڪئي هم نه تم جمپ ڏئي سڌو وڃي ڪالر ۾ هٿ وڌومانس

، نيچ انسان هاڻ تون وري آيو آهين مهنجو تماشو ڏسڻ؟ اڃان ڪيترو !ڪميڻا! ذليل انسان! مردود“ برباد ڪندي مونکي؟،

هو گهٻرائجي پٽيان هٽڻ لڳو“ هي تون ڇا پيو ڪرين! اڙي! ، اڙي” ائين چئي مون مڪ وهائي ڪڍمانس، بس اهائي مهنجي غلطي “ ان سان ماري ڇڏيندسمان توکي ج“

هئي ڊاڪٽر ۽ ان جي عملي مونکي ٻکي وڌو ۽ زبردستي ابتوليٽائي مهنجي ٻنڊڻ تي انجيڪشن هڻي مونکي بيهوش ڪري ڇڏيو

. سين تيرهون

هوس، هن ڪمري ۾ به جڏنهن هوش آيم ته مان هڪ ننڍڙي ڪال ڪوٺڙي نمان ڪمري ۾اڪيلو بند لوهي سالخن جهڙو دروازو هو جنهن کي باهران ڪفل لڳل هو ڪفل الهي، هڪ وڏو ۽ هڪ ننڍو

ڊاڪٽر اندر آيا ۽ ننڍو ڊاڪٽر مهنجي رپورٽ ڏيڻ لڳوتي وڙهڻ ههي آهي اهو مريض جيڪو روز بروز خطرناڪ ٿيندو وڃي، ٿورري ٿورڙي ڳاله! جي سر“

،“ ي هن کي ٻين مريضن کان جدا رکيو اٿئونمارڻ تي تيار ٿيو وڃي ان ڪر ائين ڪر جو اڄ کان هن کي روزانو ! ڀٽي افتخار ٽيڪ ڊاڪٽر! ته اها ڪيفيت اٿس! هون“

“اليڪٽرڪ شاڪ ڏئي ۽ پوء ڏسون ٿا ته رزلٽ ڇا ٿي اچي؟ اٿي ڊاڪٽر جي پيرن تي ڪري پيس هڻيوڏي ڊاڪٽر آرڊر ڏنو، ته مان جمپ مونکي سازش ڪري هتي ... مان چريو ناهيان... رحم ڪريو.. ر صاحبخدا جي واسطي ڊاڪٽ“

،“ زبردستي داخل ڪرايو ويو آهي، مان هڪ پڙهيل لکيل بلڪل هوشمند انسان آهيان ، “پوء تو هن وزيٽر تي ڇو حملو ڪيو“ ومون چي“ هن ڪمبخت جي ڪري ئي ته مان هن حال تي پهتو آهيان! اڪٽر صاحبڊ“

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 16

کي ڳالهوڙو بڻائي، رسيء کي ناگ ڪري ڇڏيو، اهلل ڄاڻي هو مون مان هالههن هڪ معمولي ڳ“ ، !نه ئي ڪٿي ڪو مليو آهيانس !ڪهڙي دشمني پيو ڪڍي جڏنهن ته مون هن کي ڪڏنهن به ڏٺو ناهي

،“ مان هن کي سڃاڻان به ڪونه ٿو !قسم اهلل پاڪ سنهاري جو وڏي ڊاڪٽر ننڍي کي چيو“ بظاهر ته هن جون ڳالهيون بلڪل ٺيڪ ٺاڪ پيون لڳن“ “پوء هي خطرناڪ ڪيئن ٿو ٿي سگهي؟“ هي گهڻئي ڀيرا هن شخص تي حملو ڪري چڪو ته ! هن جي ڪيس هسٽري اهوئي ٻڌائي ٿي سر ”

،“آهي ، “ممڪن آهي ٻنهين جي وچ ۾ ڪا پراڻي دشمني رهي هجي؟“ ،“ي ان شخص کي سڃاڻي ڪونه ٿوپاڻ به چوي پيو ته ه يڪا دشمني وغيره نٿي ڏسجي، ه! نه سر” کي ڏسي ٿو ته هن جا هارمون متحرڪ ٿي ن ڪنهن خاص ماڻهمطلب ته ! آهي هته اها ڳاله !ههاو”

،“وڃن ٿا ٻئي ڊاڪٽر چيو“ ائين ٿيندو آهي! يئس سر“ توهان پاڻ به مشاهدو ڪري ورتو، جيئن هو شخص هن جي ويجهو آيو، هن تي جنوني ڪيفيت “

، “طاري ٿي وئي مان پاڻ ڏسان ته هن جي اچڻ سان هن و هوندو، ان کي گهرايو تهٺاهو ماڻهون اڃان به ٻاهر بي! اوڪي“

،“جا هارمون ڪيتري تيزيء سان حرڪت ۾ اچن ٿا هاڻ ئي گهرائي ٿو وٺانس! يئس سر“ .

سين چوڏهونپئي ڪئي ته ننڍو ڊاڪٽر ته هن ڪمبخت شخص کي سڏڻ هلي ويو ۽ مون تيزيء سان پئي رٿا بندي

بجليء جي شاٽن کان جند ڪيئن ڇڏايان، جي هو شخص آيو ته هاڻ مونکي ريش هرگز ٿيڻ نه گهرجي، ڇو جو ان جو نتيجو ڀوڳي چڪو آهيان، بلڪل مان پاڻ کي هن جي سامهون نارمل رکان ۽ جيترو به

.اهرو ڪريانممڪن ٿئي خوش اخالقيء جو مظ

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 17

مونکي جانچي رهيو هو، ڪجه دير کان پوء ننڍو ڊاڪٽر ۽ هو وڏو ڊاڪٽر به چور نظرن ۽ تنقيد سانهن جي ويجهو ايندي . ڪمبخت شخص ڪمري ۾ داخل ٿيا ۽ مون به پنهنجي پاليسي بدالئي ڇڏي هئي

ئي مون ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنوتون ته صفا ڪو بي مروت انسان نڪتين، هڪ طرف ته مهنجو ايڏو خيال پئي رکيئي ته ! اڙي يار“

“ف مونکي هتي داخل ڪرائي وساري ويٺين؟ٻي طر هو سڀئي مونکي معني خيز نظرن سان تورڻ لڳا، پوء مون کين پوء مان چوڻ شروع ٿي ويس ئي دفعا خيال آيو ته توهان کي فون ڪري گهرائي وٺان پر ڇا ڪريان توهان کي يقين اچي يا نه گهڻ“

“و توهان پاڻ ئي پهچي وياهتي اهڙي قسم جي سهولت ئي ڪانهين، بهر حال خوشي ٿي ج وڏي ڊاڪٽر ننڍي کان سوال ڪيو“ ۾ اچي پيو؟ ههاڻ هي ڇا آهي، سمجه” ننڍي ڊاڪٽر چيو“ !هي ته اڃان به خطرناڪ صورتحال آهي سر” ، وڏي ڊاڪٽر چيو“ تون آخر ڇا پيو ڇوڻ چاهين، يعني هي ايم پي ڊي جو کيڏ آهي! ويمون سمجه“ ، “ يئس سر سئو سيڪڙو“ بهرو ورتو ڳالهين ۾ڊاڪٽرن جي هن شخص به“ ايم پي ڊي ڇا آهي؟ ۽ هي“ وڏي ڊاڪٽر چيس“ ملٽيپل پرسنالٽي ڊس آرڊر“ هن ۾ مريض پنهنجي اندروني ڪيفيتن کي لڪائي پاڻ کي مهذب ظاهر ڪندو آهي پر هن جي اندر “

،”ه به ڪري سگهي ٿوهپئي ڀڙڪندي آهي، موقع ملندي ئي هو ڪج ه۾ باه ڳالهايو نبجي۾ ٽ وري وچهن شخص “ مان به اهو پيو سمجهان! جي سر“ ،“ٻيو پيا ڏسين هه ٻيو پيو چوي پر هن جي اکين جا ڦرندڙ تارا ڪجهههي زبان سان ته ڪج“ “تون ڇو وري مهنجي پٺيان اچي پئين! ي ڀائوڙا“ مون به وري گڙ گڙائڻ شروع ڪري ڏنو خدا جو خوف مون تنهجو ڪهڙو کنڊ جو جهاز ٻوڙي ورتو آهي جو پٺيان پئجي ويو آهين، ڪجه “

،“اٿئي يا نه وڏي ننڍي کي سمجايو“ هي هن جي مرض جو ٽيون روپ آهي ڊاڪٽر“ ،“همدردي حاصل ڪرڻ وارو”

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 18

مون پنهنجو مٿو گيٽ جي راڊن سان ٽڪرائڻ شروع ڪري ڇڏيو” !ڇا ڪريان! يا خدا“ “هي هن جو چوٿون روپ آهي، پنهنجو پاڻ تي ظلم، خودڪشي ڪرڻ جو رجهان“ ڪي ماڻهو ڊوڙندا آيا، مونکي هڪ دفعو وري پڪڙي ، اونڌو ڪري ٻنڊڻ تي سئي پو اسٽاف جا

.چڀائي وئي . سين پنڌرهون

نهنجي بيڊ وٽ بيٺو هومون هوش ۾ هوش آيم ته ڏٺم ته آصف زرداريء جو پڦاٽ سمجهندڙ شخص م اچي ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنو

ين پشت مان پئدا ٿي هئي، ۽ مان مان ولي خان زرداري آهيان، هن جي چوٿين اوالد پنهنجي پنج“، “ڇهين پشت مان آهيان

هن مونکي خاموش ڪرايو!بس! بس“ تي آهي؟هڪا ضرورت ناهي اول فول ڳالهائڻ جي، هن وقت نه توکي ڪير ڏسي پيو ۽ نه ئي ٻيو “ ،“ڪير ڏسي يا نه ڏسي مان اوسامه بن ايوب خان آهيان” ن مونکي چيوه“ مان تنهجي ڏک کي سمجهان پيو! خاموش ره“ دتي پئي ٿئي، پر هاڻ تون فڪر نه ڪر، اڄ رات جو اسان هتان فرار ٿي اتوسان واقعي ڏاڍي زي“

،“نڪرڻ وارا آهيون “اهو وري ڪيئن؟“ هن ٻڌايو“ گاڏي کڻي ايندو آهي هات جي وقت ڌوٻي پنهنجي گڏهر” ، مون ڪپڙا رکبا آهن اسان انهن ڪنن ڪپڙن وچ ۾ لڪي ويهنداسون۽ ميرا هن جي گاڏي ۾ گندا “

،“بندوبست ڪري ڇڏيو آهي ،“جي ڪنهن ڏسي ورتو ۽ پڪڙجي پياسون ته؟“ جو ههوندي آهي، اسان اونده هگاڏي جتي بهندي آهي اتي بلڪل اونده هڪير به ڪونه ڏسندو، گڏه“

فائدو وٺي ڪنن ڪپڙن ۾ پاڻ لڪائي ويهي رهنداسون، هو ٻيا ڪپڙا اسان مٿان وجهندا ويندا ۽ پاڻ ،“هر نڪري ڪنهن پناهگاه ڏانهن ڀڄي وينداسونلڪي وينداسون، ٻا

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 19

يب سان اتفاق ڪري ورتو، بس رڳو هڪ ڀيرو هن ڪمون به هن جي تر“ ها اها ترڪيب چڱي آهي“ .“ند آجي ٿئي پوء هڪ هڪ کي ڏسي وٺندسجنجال مان ج

سين سورهون

ي ۾ لڪي ويه۽ ڪکن اچي پهتي، اسان ستين وڳي کان ئي جهاڙينبه گاڏي هرات جو اٺين لڳي گڏهگاڏي اچي پهتي خراب ڪپڙن جو هڪ حصو هرهيا هئاسون، مان ان وقت ڏاڍي جوش ۾ هوس، گڏه

رکجي چڪو هو جيڪو اسان کي لڪائڻ الء ڪافي هو، ڪپڙن گڏ ڪري رکڻ وارو آيو ويو پئي، بس پوء هڪدم جهڙي . مهنجي ساٿيء جي اشاري سان مان اڳتي وڌي ڪپڙن ۾ لڪي ويهي رهيس

ڪرڻ لڳو ڙٽپا ڏئي گو ٽپوئي هو ڪم بخت ساٿي به ڀولڙن وانگ قيامت برپا ٿي چرين جو ملڪ ڇڏيڀ فرار ٿي پيو واصف قريشي آصف زرداريء جو پڦاٽ ! پڪڙيو! اڙي پڪڙيو“

“پڦاٽ کي پڪڙيو يصدر صاحب ج! ڀڄي پيو! پڦاٽ !وڃي ولڙن هن جو گوڙ گهمسان ٻڌي چرين جي اسپتال جو پورو اسٽاف جمع ٿي ويو، سائرن وڄي ويا هو ڀ

ي، بجلي، پاڻي مهنجو مصدر صاحب، صدر صاحب، مهنگائي، گر”ٽپا ڏئي ڳائندو پئي ويو، وانگ “! ها! ها! ها.. هم ڪهان تم ڪهان چل ميري گهوڙي ٽم ٽم.. ڳوٺ ٻڏي ويو

ههچايو ويو، جڏنهن ته اسپتال جي عملي مون تي به تشدد ڪري گڏهپڪڙي اندر وارڊ ۾ پ بههن کي ڪي ٻاهر ڪڍيو، هڪ دفعو وري اونڌو ليٽائي ٻنڊڻ تي بيهوشيء جي انجيڪشن هنئي گاڏيءء مان ڇ

.وئي سين سترهون ۽ آخري

بس تڏنهن کان ئي مان ته انجيڪشن جي سهاري ئي پيو هالن، اها ڇا ته مهنجو نصيب ۽ قسمت هئيه هو، هن تي به به صحيح الدماغ ڪون ڻته پوء خبر پئي ته آصف زرداريء جي پڦاٽ جو نالو کڻند

ل حالت ۾ ايندو هو ته ڪو به چئي نه مورا پوندا هئا ۽ جڏنهن هو نار.ڪڏنهن ڪڏنهن چريائپ جا دن ملي ڀڄي نڪرڻ جي پالننگ ته اهن مونسپر . سگهندو هو ته ڪو هو پاگل يا مست ماڻهو آهي

. پيس زبردست ڪئي هئي پر عين اھن وقت تي هن ڪمبخت تي به اچي دئورو پيو ۽ مان پڪڙجي

(ساوا)سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن Page 20

يوسي اهن دفعي به مونکي هڪ بند ڪوٺڙيء ۾ خطرناڪ پاگل قرار ڏئي بند ڪيو ويو آهي، مهنجي متمام انتها تي رسي چڪي هئي، مان سمجهي ويس ته هاڻ هن چرين جي دنيا ۾ هميشه رهڻو پوندو ۽

مائٽ ۽ رباب سڀئي مونکي وساري چڪا هئا، آفيس وارا، ڀاء ڀيڻ، مٽ . شايد ڪو هتان نڪري سگهان.ي ويا هوندا نه ته اهو ڪير آهيه۽ پر هڪ ماڻهوء مون سان ضرور رابطو رکيو، توهان سمج. پڻ

، اهوئي مردود ۽ هاڻ توهان به سوچي ويٺا هوندا ته جڏنهن مان چرين جي اسپتال ۾ بند آهيان !اجي هب آهي ته هي ڪهاڻي ته آکاڻي ڪيئن لکي هونديم ۽ ڪيئن توهان تائين پهچائي هونديم، هن جو جواجي ها اهوئي .. مون ڪنهن کي ڊڪٽيڪٽ ڪرائي آهي، مان ڳالهائندو هئس، هو لکندو هو، ڪير

هاڻ توهان ئي . ون کي هتي پهچايو ۽ مون ئي ان کي ڊڪٽيشن ڏنيمجنهن .. ساڳيو مردود شخصته ڇا اهڙي ستم ظريفيء جو ڪو جواب ٿي سگهي ٿو؟ مڌايوٻ

ه ۾ هلندي ڪنهن هته جي توهان به ڪڏنهن را ايترو چوندستوهانجي پنهنجي ڀالئيء الء مان آخر ۾ شي تان ٿاٻڙجي ڪري پئو ته پليز فورن اٿي ڀڄي وڃجو، ڇو جو، ڪو به ڀروسو ڪونهين ته ڪو

شخص اوهان جي مدد بهاني توهان جي پٺيان پئجي وڃي ۽ توهان کي به مون وانگر هن چرين جي وڃان، جي توهان سان به اهڙو ڪو ه ڪندو هپر ويندي ويندي هڪ ڳال. اچي ئياسپتال ۾ داخل ڪرا

هاڻ ته مان به ٿو ! جي ها. حادث پيش آيو ته توهان کي اندازو ٿي ويندو ته توهان سان ڇا وهندو واپاربو چوان ته

مان ئي آهيان صدر پاڪستان آصف زرداريء جو پڦاٽ، نه واصف قريشي، نه منظور قريشي پر ”“عبدالرزاق ميمڻ .

پڄاڻي