1

ดาวรายวัยรุน

โดย

เดวิด วิลเคอรสัน

แปลจาก

The Cross and the switchblade

By

David Wilkerson

กองบรรณศาสตร โอ.เอ็ม.เอฟ 11/9 ถนนปน สีลม

กรุงเทพฯ 5

2

พิมพคร้ังท่ีหนึ่ง ค.ศ. 1967 จํานวน 2500 เลม พิมพคร้ังท่ีสอง ค.ศ. 1972 จํานวน 2000 เลม พิมพคร้ังท่ีสอง ค.ศ. 1975 จํานวน 3000 เลม

Published by permission of THE EVELYN SINGER AGENCY NEW YORK

3

คํานํา ศูนยเยาวชนในหนังสือเลมนี้ยังคงมีอยูในทุกวันนี้เปนเร่ืองจริงท่ีเร่ิมข้ึนเม่ือสิบหาปกอน เวลา

นั้นพระเจาทรงดลใจใหศาสนาจารยเดวดิ วิลเคอรสัน ออกไปเทศนาเร่ืองของพระองคใหพวกนักเลงแกงตาง ๆ ในนครนิวยอรคในสหรัฐอเมริกาฟง นักเลงพวกนี้เปนอาชญากรวัยรุนท่ีกออาชญากรรมทําความช่ัวทุกอยาง

แตแรกศาสนาจารยผูนี้ถูกเยาะเยยถากถาง ท้ังถูกขูเข็ญคุกคาม เดวิด วิลเคอรสัน ตองหวาดกลัวและสงสัย แลววนัหนึ่งทานตองการใหเกดิส่ิงมหัศจารยข้ึน และพระเจาก็ประทานใหตามท่ีทานขอ กลุมนักเลงแกงท่ีรายท่ีสุดจึงไดเห็นหวัหนาแกงของตนคุกเขาลงตรงถนนน้ันเองตอหนาทุกคน อธิษฐาน

นั่นเปนเพียงการเร่ิมตนเทานัน้ พระเจาทรงแสดงมหิทธิฤทธ์ิของพระองคตอไปจนกระท่ังถึงทุกวันนี ้

มีนาคม 1975

4

เด็กหนุมเหลานั้นลวนเปนเดก็วยัรุนท้ังส้ิน

5

1 การผจญภัยอยางแปลกประหลาดท้ังหมดนี้เร่ิมตนในคืนวันหนึ่ง ดึกมากแลว ขาพเจากําลังนั่ง

อานนิตยสาร “ไลฟ” อยู ขาพเจาพลิกเปดหนาหนังสือไป แตแรกในหนานั้นดูเหมือนวาจะไมมีอะไรทําใหขาพเจาสนใจเลย มีภาพวาดใหเห็นการ

พิจารณาคดีท่ีเกิดข้ึนในนครนิวยอรคซ่ึงอยูหางออกไปถึงหารอยกวากิโลเมตร ขาพเจาไมเคยไปนครนิวยอรคมากอน และก็ไมนกึอยากจะไปดวย นอกจากบางทีอาจจะอยากไปดูรูปปนเทพีแหงอิสรภาพกระมัง

ขาพเจาพลิกหนานั้นไป พลันภาพดวงตาของเด็กชายคนหน่ึงในกลุมน้ันสะดุดตาขาพเจา เขาเปนผูตองหาคดีฆาตกรรมจิตรกรวาดดวงตาของเขาใหมีแววยุงใจ เกลียดชัง และส้ินหวังเม่ือขาพเจาเห็นเขา ขาพเจาตองกางหนานั้นออกเต็มท่ี เพื่อจะไดดูอยางใกลชิด แตแลวขาพเจาก็ตองรองไห

“เอ เรานี้เปนอยางไรนะ” ขาพเจาพูดโพลงข้ึนมาพลางปาดนํ้าตาท่ีไหลออกมาอยางกล้ันไมอยู ขาพเจาสํารวจดูรูปนั้นอยางถ่ีถวน พวกเด็กหนุมท่ีถูกข้ึนศาลเหลานัน้ลวนเปนเดก็ท่ีอยูในวัยรุนท้ังส้ิน เปนสมาชิกของแกงมังกร ใตรูปนั้นมีเร่ืองวา เด็กวัยรุนเหลานี้ ไดเขาไปยังสวนสาธารณะฮายบริดจ ในนิวยอรคแลวแทงเด็กท่ีเปนโรคไขสันหลังอักเสบอายุสิบหาปตายจากขางหลังแลวตีท่ีศีรษะซํ้า เม่ือเด็กพวกนี้จากไปไดเอามือเปอนเลือดเสยผม แลววา”เราทําไดดีเหลือเกิน”

นี่เปนเร่ืองสยองขวัญ ท่ีทําใหขาพเจารูสึกไมสบายใจ ในเมืองภูเขาเล็ก ๆ ท่ีขาพเจาอยูนี้ ดูไมมีทางจะเปนเชนนั้นไดเลย

นั่นจึงทําใหขาพเจาตกใจแทบส้ินสติ เม่ือความคิดหนึ่งแวบเขามาในสมองของขาพเจา ไปนครนิวยอรค ไปชวยเด็กพวกนั้นเถอะ ขาพเจาหวัเราะออกมาดัง ๆ “ฉันนะรึจะไปนิวยอรค? นักเทศนบานนอกจะเขาไปยุงในเร่ืองท่ี

เขาไมรูอะไรเลยไดไง?” ไปนครนิวยอรค ไปชวยเด็กพวกนั้นเถอะ ความคิดนั้นยังคงวนเวยีนอยูในสมองของขาพเจา

อยางเสรีมากกวาความรูสึกของขาพเจา และความคิดอ่ืน ๆ หมด “ถาไปก็โงเต็มที” ขาพเจากลาวกับตนเอง “ฉันไมเคยรูเร่ืองเด็กพวกนั้นสักหนอย ท้ังไมอยากจะ

รูอะไรดวย” แตไมเปนผล เจาความคิดนั้นยังคงเกาะแนนอยูในสมองขาพเจาตองไปนิวยอรค ตองไปทันที

ในขณะท่ีเขายงัพิจารณาคดกีนัอยู

6

ขาพเจาควรจะอธิบายเพิ่มเติมใหผูอานทราบวา ทําไมขาพเจาถึงไดวา นี่เปนการเปล่ียนแปลงอยางใหญหลวงสําหรับขาพเจา ขาพเจามีชีวิตอยางธรรมดาเปนระเบียบ พอใจกับหนาท่ีการงานของตนเปนอยางมาก ขาพเจาเปนนกัเทศนในโบสถเล็ก ๆ ในรัฐเพนซิวาเนีย เมืองนี้เปนเมืองภูเขา คริสตจักรเจริญอยางเช่ืองชาก็จริงแตม่ังคง เรามีโบสถใหม มีบานพักใหมใหนักเทศนอยู และรวบรวมเงินไดมากข้ึนทุกป สงคนไปประกาศศาสนายังตางประเทศ ขาพเจารูสึกอ่ิมอกอ่ิมใจมาก กอนหนาน้ีส่ีป ขาพเจาและเกว็น ภรรยาขาพเจาไดขับรถมาสูเมืองเล็ก ๆ แหงนี ้ไมมีนักเทศนเลย ท้ังไมมีโบสถเปนของตัวเองดวย สมาชิกหาสิบคนก็มาชุมนุมกันในบานสวนบุคคล นักเทศนอยูช้ันบนช้ังลางใชเปนหองประชุม

เม่ือพวกคณะกรรมการพาเรามาดูบาน สนรองเทาของเกว็นทะลุพื้นลงไป “เราตองซอมบานกันสักหนอย” คนหนึ่งในบรรดาสตรีจากคริสตจักรพูด ขณะท่ีเกวน็ข้ึนไปดูช้ันบน เธอชักล้ินชักในครัวดู ขาพเจาไดยินเสียงของเธอรองกรีด จึงรีบวิ่ง

ไปดู มีแมลงสาบตัวดําใหญ 7-8 ตัว วิ่งพลานอยู “ตายละ เดฟ ไมไหวแน” เธอรอง เธอไมรอฟงขาพเจาตอบ วิ่งผลุนผลันไปสูหองโถง ลงบันไดไปชัน้ลาง ขาพเจาตองรีบขอโทษ

ขอโพยพวกคณะกรรมการแลวตามเกว็นไปท่ีโฮเต็ลซ่ึงก็เปนโฮเต็ลแหงเดียวในเมืองเล็ก ๆ นี้ เธอคอยขาพเจาอยูท่ีนัน่ พรอมกับลูกนอย

“ดิฉันเสียใจคะ คุณ” เกวน็กลาว “พวกนั้นเปนคนดมีาก แตดิฉันเกลียดแมลงสาบอยางเขากระดูกดําทีเดียว”

เธอเก็บขาวเกบ็ของแลว เห็นไดวาตราบเทาท่ีเธอไมยอมอยู คริสตจักรนั้นก็ตองหานักเทศนใหม

แตเหตกุารณกมิ็ไดเปนดังนัน้ เราตองอยูเพื่อเขาประชุมนมัสการในตอนคํ่า เนื่องจากขาพเจาไดรับปากไววาจะเทศนาขาพเจานึกไมถึงวาจะเทศนไดดีเปนพิเศษเชนนี ้ แตมีบางตอนในคําเทศนาจับใจคนหาสิบคนท่ีมาในท่ีประชุมเล็ก ๆ นี้ ทันใดนัน้มีสุภาพบุรุษผูชราคนหนึ่งลุกข้ึนยนืทามกลางท่ีประชุม กลาววา

“อาจารยวิลเคอรสันครับ ขอทานมาอยูเปนนักเทศนท่ีนี่เถอะ” ไมใครจะมีผูทําเชนนี้กนั ทุกคนจึงแปลกใจมาก คนเหลานี้พยายามเลือกนักเทศนกันมาหลาย

สัปดาหแลว แตก็ยังตกลงกันไมได บัดนี้พวกเขาทุกคนพยกัหนาเห็นพองดวย “คุณออกไปปรึกษากับภรรยาดูกอนเถอะ” เขาพูด “แลวเดี๋ยวพวกเราจะกลับมาใหม” เรานั่งอยูขางนอกในรถมืด ๆ เกวน็นิ่งเงียบ เด็บบ้ีลูกสาวเรานอนหลับอยูในเปลสานบนท่ีนั่ง

ตอนหลัง

7

“เรากําลังตองการใหพระเจาชวยเราตดัสินใจ” ขาพเจากลาวอยางรีบรอน “ฉันคิดวาเราควรจะอธิษฐาน”

“ขอพระเจาในเร่ืองแมลงสาบเหลานั้นซิ” เกว็นพูดอยางมึนตึง “เอาละ ฉันจะทําอยางเธอวา” ขาพเจากมศีรษะลง ในความมืดนอกโบสถเล็ก ๆ นั้น ขาพเจาไดตั้งใจอธิษฐานเปนพิเศษเพ่ือ

คนหาดวูา พระเจาจะทรงประทานอะไรเปนเคร่ืองหมายใหขาพเจาทราบถึงพระประสงคของพระองค “พระเจาเจาขา” ขาพเจากลาวดัง ๆ “เราพรอมแลวท่ีจะทําตามท่ีพระองคตองการ ถาเราทราบวา

พระองคทรงตองการเชนไร ถาพระองคทรงตองการใหเราอยูท่ีนี่ ก็ขอใหพระองคทรงสําแดงใหเรารูโดยกรรมการลงมติเปนเอกฉันท ใหเขาตกลงซอมแซมบานใหเรา หาตูเย็น และเตาดี ๆ มาใหเราใชดวย

...” “และ พระองคเจาขา” เกวน็ขัดข้ึน เพราะในขณะน้ันประตูหนาบานไดเปดออก พวกกรรมการ

กําลังเดินเขามาหาเรา “ขอใหพวกเขาขันอาสากําจัดแมลงสาบเหลานั้นดวย” ผูคนในท่ีประชุมตามกรรมการออกมาขางนอก มายนืหอมลอมรถเรา เม่ือผูเปนหัวหนาพูดข้ึน “อาจารยวิลเคอรสันกับคุณนายครับ” เขาพูดแลวหยดุไปแลวเร่ิมตนพดูใหมวา “คุณพี่ท้ังสอง

ครับ พวกเราไดลงมติแลวเห็นพองกนัวา เราตองการใหทานเปนศิษยาภิบาลที่นี่ ทานไดคะแนนเสียงรอยเปอรเซ็นตเต็มทีเดยีว ถาทานตัดสินใจอยูเราจะลงมือซอมแซมบานชอง ติดต้ังเตาใหม แลวจัดหาขาวของให คุณนายวิลเลียมวา เราจะตองรมควันบานนี้ดวย”

“เพื่อกําจัดเจาแมลงสาบเหลานั้น” นางวิลเลียนกลาวเสริมข้ึนกับเกว็น ในแสงสวางท่ีสาดออกมาจากประตูโบสถท่ีเปดอยูสองมาเหนือสนามหญา ขาพเจาสามารถ

มองเห็นเกวน็นั่งน้ําตาไหลพรากภายหลังท่ีกลับมาโฮเต็ลแลว เกว็นบอกวาเธอเปนสุขเหลือเกิน เราอยูท่ีนั่นอยางมีความสขุ ขาพเจารักชีวตินักเทศนตามชนบท หลังจากท่ีเราอยูท่ีนัน่ไดปกวา

เราก็ซ้ือสนามเลนเบสบอลเกา ๆ แหงหนึ่ง วันหนึ่ง ขณะท่ีขาพเจายืนเลนลูกหนังอยู ขาพเจาขอพระเจาใหชวยเราสรางโบสถใหมข้ึนตรงท่ี ๆ เรากําลังเลนอยู และก็เปนเชนนั้นจริง ๆ เรายังไดสรางบานนักเทศนถัดจากโบสถไปดวย

พอถึงปใหม ค.ศ. 1958 มีคนถึง 250 คนในคริสตจักรรวมท้ังบอนนี่ ลูกสาวคนใหมของเราดวย แตขาพเจาก็ไมสบายใจ เปนเวลานัน้เองท่ีขาพเจาขายโทรทัศนเสีย ดึกแลว เกว็นและพวกเด็ก ๆ กําลังหลับ ขาพเจานั่งอยูหนาโทรทัศน ดูรายการตอนดึก ขาพเจา

จําไดวาขาพเจารูสึกหมนหมอง จึงลุกข้ึนไปปดโทรทัศน

8

“ขาพเจาใชเวลาหมดไปมากเพียงใด ในการดูโทรทัศนทุก ๆ คืน” ขาพเจานกึแปลกใจอยู “อยางนอยก็คืนละสองช่ัวโมงจะเกดิอะไรขึ้นเลา พระองคเจาขา ถาขาพเจาจะขายโทรทัศนเสียแลวใชเวลาดูโทรทัศนมาอธิษฐาน?” ถึงอยางไรก็มีขาพเจาอยูคนเดียวในครอบครัวท่ีดูโทรทัศน

ฉับพลันนั้นเอง ขาพเจากน็ึกคานความคิดนั้น ขาพเจาตองการผอนคลายอารมณบาง การเปล่ียนแปลงยอมจะดีสําหรับขาพเจา โทรทัศนก็เปนสวนหนึ่งของวัฒนธรรมของเรา ยอมจะไมดีท่ีนักเทศนจะหปูาตาเถ่ือนกับเร่ืองท่ีผูอ่ืนเขาดูและพูดถึง

“พระเยซูเจาขา” ขาพเจากลาว “ขอชวยขาพเจาตัดสินใจในเร่ืองนีด้วย ขาพเจาจะขอรองพระองคใหทรงทําเชนนี้ขาพเจาจะประกาศขายทีวีเคร่ืองนี้ในหนาหนังสือพิมพิ์ ถาพระองคเห็นชอบตอความคิดนีก้็ขอใหผูซ้ือรีบตรงมา ใหเขามาภายในคร่ึงช่ัวโมง หลังจากท่ีหนังสือนี้ออกวางตลอด”

เชาวันรุงข้ึน เม่ือขาพเจาเลาใหเกว็นฟงถึงเร่ืองท่ีขาพเจาตัดสินใจ เธอไมรูสึกประทับใจเลย “คร่ึงช่ัวโมง” เธอกลาว “ฟงดูเหมือนกับวาเธอไมอยากจะขายมันเลย”

แตขาพเจาก็ลงประกาศในหนาหนังสือพิมพจนได ขาพเจานั่งอยูบนเกาอ้ียาว ดานหนึ่งเปนเคร่ืองโทรทัศน ลูก ๆ กับเกวน็มองดูขาพเจาจากอีกดานหน่ึง สายตาขาพเจาจับอยูท่ีนาฬิกาปลุกเรือนใหญซ่ึงต้ังอยูขางโทรศัพท

ยี่สิบเกานาทีผานไป ขาพเจาไดจากนาฬกิา “เออ เกว็น” ขาพเจาเอยข้ึน “เธอเห็นจะพูดถูก ดูเหมือนวาฉันจะไมตอง...” เสียงกร่ิงโทรศัพทดังข้ึน ขาพเจายกหูโทรศัพทข้ึนชา ๆ ตามองดูเกวน็ “คุณมีโทรทัศนจะขายหรือ?” เสียงผูชายพูด “ถูกแลวครับ ยี่หอ อาร ซี เอ อยูในสภาพดี จอกวาง 19 นิว้ ใชมาประมาณ 2 ป” “จะขายราคาเทาไรครับ?” “รอยดอลลารครับ” (คิดเปนเงินไทยประมาณสองพันบาท) ขาพเจาตอบไปโดยเร็ว ไมทันได

คิดถึงวาจะขายราคาเทาไรมาจนวนิาทีนั้น “ผมตกลงเอาครับ” ชายผูนั้นพูดคลาย ๆ เชนนี้ “คุณไมมาดูเสียกอนดอกรึครับ?” “ไมตองหรอก คุณเตรียมไวก็แลวกัน ภายในสิบหานาทีผมจะเอาเงินไปให” ตั้งแตนั้นมา ชีวิตของขาพเจาก็ไมเหมือนเดมิ ทุกคืนแทนท่ีมัวหมุนหาชองโทรทัศน ขาพเจาจะ

กาวเขาไปสูหองทํางานปดประตู แลวเร่ิมอธิษฐาน ในระหวางท่ีอยูอธิษฐานดึก ๆ นั้นเอง ขาพเจาไดหยิบนิตยสาร ไลฟ ข้ึนมา

9

ขาพเจารูสึกแปลก ๆ รูสึกไมสบายใจอยูท้ังคืน ขาพเจาอยูในบานเพียงคนเดยีว เกว็นพาลูก ๆ ไปเยีย่มคุณตาคุณยายท่ีพิทสเบิรก ขาพเจารูสึกไมสบายใจเหมือนกับวา ตนไดรับคําส่ังมาแตก็ไมเขาใจคําส่ังนั้นวาอยางไร

“พระองคจะตรัสอะไรกับขาพเจาเลา?” ขาพเจาเดนิวนเวียนอยูในหองทํางาน พยายามจะเขาใจใหไดวาเกิดอะไรขึ้นกับขาพเจา บนโตะ

มีหนังสือ ไลฟ วางอยูขาพเจาเอ้ือมมือไปหยิบมันข้ึนมา แลวขาพเจาก็ชะงัก ไมละฉันจะไมยอมตกหลุมพรางอีก โดยไปอานหนังสือเสียแทนท่ีจะอธิษฐาน

ขาพเจาเร่ิมเดนิไปรอบ ๆ หองทํางานอีก และทุกคร้ังท่ีเดินมาถึงโตะทํางาน จิตใจของขาพเจาก็หันไปจดจออยูท่ีหนังสือนัน้

“พระเจาเจาขา มีอะไรในนัน้รึท่ีพระองคอยากจะใหขาพเจาด”ู ขาพเจาพูดออกมาดงั ๆ เสียงกองบานท่ีเงียบสงัดนั้น

ขาพเจาทรุดตัวลงนั่งใจเตนเปนตีกลอง ขาพเจาเปดหนังสือเลมนั้นออก ครูตอมาขาพเจามองดูภาพวาดท่ีมีรูปเด็กหนุม 7 คน น้ําตาไหลอาบหนาขาพเจา

คืนวันรุงข้ึน เปนคืนวนัพุธ มีการประชุมอธิษฐานกันที่โบสถ ขาพเจาตัดสินใจวาจะเลาเร่ือง ใหคนเหลานั้นฟง ไมมีคนมามากเทาไร ผูท่ีเปนชาวนากเ็กรงวาตนจะมาติดพายหุิมะเสียท่ีในเมือง แมแตชาวเมืองนัน้กมี็สามีภรรยามาเพียงสิบกวาคูเทานั้น ท้ังมาชาและเลือกนั่งทางตอนหลังดวย

คืนนั้นขาพเจาเทศนา เม่ือขาพเจาลุกข้ึน ขาพเจาขอรองใหทุกคนมานั่งขางหนาใกล ๆ เพราะขาพเจามีอะไรอยากจะใหเขาดู ขาพเจาเปดหนังสือ “ไลฟ” ออกกางใหทุกคนด ู

“ดูหนาเด็กเหลานั้นซิ” ขาพเจากลาวแลวเลาใหเขาฟงวา ขาพเจาไดรองไหน้ําตาไหลพรากอยางไร และบอกเขาวาพระเจาไดทรงแนะใหขาพเจาไปนิวยอรคทันที ผูคนในท่ีประชุมมองดูขาพเจาอยางเฉยเมย ขาพเจาพูดใหเขาเขาใจซ้ึงถึงจิตใจขาพเจาไมได แตขาพเจาก็เขาใจไดวาเปนเพราะเหตุใด ตามธรรมดาแลว เขาจะตองรูสึกเกลียดชังเด็กเหลานัน้ ขาพเจาไมเขาใจถึงความรูสึกของตัวเองเลย

แตแลวไดมีส่ิงแปลกประหลาดเกิดข้ึน ขาพเจาบอกคนเหลานั้นวา ขาพเจาตองไปนวิยอรค แตขาพเจาไมมีเงนิ ท้ัง ๆ ท่ีมีคนมาประชุมเพยีงไมกี่คน และพวกเขาไมเขาใจวา ขาพเจากําลังจะพยายามทําอะไร คืนนั้น เขาก็ยังหยิบเงินมาวางไวบนโตะสําหรับใสเงินถวายทรัพยอยางเงียบ ๆ ทีละคน เงินนั้นรวมแลวเปนจาํนวนถึง 1500 บาท เพียงพอท่ีขาพเจาจะขับรถไปกลับจากนิวยอรคทีเดียว

วันพฤหัสบดี ขาพเจาเตรียมตัวพรอมท่ีจะไป ขาพเจาโทรศัพทไปอธิบายใหเกว็นฟง คอนขางจะไมเปนผล ขาพเจารูสึกหวั่นใจในส่ิงท่ีขาพเจาพยายามทํา

“คุณรูสึกวาพระเจานําคุณเชนนี้จริง ๆ หรือ?” เกว็นถาม

10

“ใชซิ ท่ีรัก” “ถาง้ัน คุณตองใสถุงเทาหนา ๆ นะ” (เธอเตือนเชนนี้ เพราะในเวลานัน้อากาศคอนขางหนาว) เชาตรูของวันพฤหัสบดี ขาพเจากาวข้ึนรถคันเกาของขาพเจากับไมลส ฮูเวอร ผูอํานวยการคณะ

อนุชนจากคริสตจักรและถอยรถออกสูถนนใหญ ไมมีใครมาสงเรา นั่นเปนเคร่ืองหมายวาสมาชิกของโบสถขาดความสนใจ ขาพเจารูสึกเชนนี้อยูในใจขาพเจาเฝาถามตัวเองวา ทําไมหนอขาพเจาจึงตองถือหนังสือพิมพหนาท่ีฉีกออกจากนิตยสาร ไลฟ ไปนิวยอรคดวย ท้ังเฝาถามตัวเองวาเหตุใดใบหนาของเด็กหนุมเหลานั้นจึงทําใหขาพเจาต้ืนตันใจ แมแตขณะนี้ ขาพเจากย็ังรูสึกเชนนัน้เม่ือขาพเจามองดูมัน

ในท่ีสุดขาพเจาก็สารภาพออกมา ขณะท่ีเราขับรถไปตามถนนหลวงในรัฐเพนซิลวาเนีย “นี่ไมลส ผมรูสึกหวั่นใจอยางไรชอบกล”

“หวั่นใจอะไรละ?” “เกรงผมจะทําโง ๆ ไปนะซิ ผมปรารถนาจะใหมีทางใดท่ีจะชวยใหผมแนใจไดวา นี่เปนการ

ทรงนําของพระเจาจริง ๆ ไมใชเปนเจตนาบา ๆ ของผมเอง” เรานั่งเงียบกันไปสักครู “ไมลส” “หือ อะไร” ขาพเจามองตรงไปขางหนา รูสึกกระดากใจจนไมอาจมองหนาเขา “ผมอยากจะใหคุณลองทํา

อะไรสักอยางหน่ึง หยิบพระคัมภีรข้ึนมา เปดออก ชวยอานขอท่ีคุณเอานิ้วจิ้มลงไปทีแรกดวย” ไมลสมองหนาขาพเจาเหมือนกับจะตอวาขาพเจาวา เช่ือโชคลางฉะน้ัน แตเขาก็ทําตามที่

ขาพเจาขอรอง เขาชะโงกไปทางท่ีนั่งตอนหลังแลวหยบิเอาพระคัมภรีข้ึนมา ขาพเจาชําเลืองดูก็เห็นเขาหลับตา เงยหนาข้ึน เปดหนงัสือออก แลวเอานิ้วจิ้มลงไปตรงท่ีหนึ่งบนหนานัน้

แลวเขาก็อานในใจ ขาพเจาเห็นเขาหนัมามองหนาขาพเจาแตก็ไมพูดอะไร “ไหนวาไง?” ขาพเจาถาม ขอความนั้นอยูในพระธรรมสดุดี บทท่ี 126 ขอ 5 และ 6 “คนท่ีหวานพชืดวยน้ําตาไหลจะเก็บเกี่ยวผลดวยความยนิดีผูท่ีเดินรองไหไปหวานพืชนั้น ไม

ตองสงสัย คงจะแบกฟอนขาวของตนกลับมาอีกดวยความยินด”ี เรารูสึกมีกําลังใจข้ึนมาทันที ขณะท่ีเราขับรถไปยังนครนิวยอรค นี่เปนการดีสําหรับเราเปน

อยางมาก เพราะเปนกําลังใจที่เราจะไดรับในเวลานานแสนนาน

11

2 เราแลนรถมาถึงชานเมืองนวิยอรค แตขาพเจาจะทําอยางไรดีเม่ือขาพเจาเขาไปสูเมืองนั้นแลว?

ขาพเจาไมทราบ น้ํามันรถของเราเหลือนอยเต็มที เราจึงเบนรถเขาไปหาปมเพื่อเติมน้ํามัน ไมลสนั่งคอยอยูในรถ

ขาพเจาหยิบหนังสือพิมพ ไลฟ แผนนั้นข้ึนมา แลวตรงไปยังตูโทรศัพทสาธารณะโทรศัพทไปหาอัยการทองถ่ินท่ีมีช่ือระบุอยูในขอความใตรูปนัน้เม่ือขาพเจาพูดกับเขายังหองทํางาน ขาพเจาพยายามพูดเหมือนกับศาสนาจรรยคนสําคัญทํางานท่ีพระเจามอบหมายมา แตทางสํานักงานฝายโจทกกไ็มรูสึกประทับใจเลย

“ทางอัยการทองถ่ิน จะไมยอมใหใครมาขวางในคดีนี้สวสัดีครับ” แลวเสียงทางโทรศัพทก็เงียบหายไป ขณะท่ีขาพเจากาวออกมาจากตูโทรศัพทอยางละเหีย่ใจและทอแทนั้น ขาพเจารูสึกกลัวข้ึนมา

อยางจับใจ ขาพเจารูสึกวาเหวเหลือเกนิ เม่ือขาพเจาขับรถออกมาสูทางหลวงนั้น รถหล่ังไหลกันมาเปนสาย เราไมอาจจะเล้ียวกลับไดถึงแมเราอยากจะทําเชนนัน้ การจราจรทําใหขาพเจากลัว ขาพเจามาสํานึกตัววาขาพเจาชางต่ืนเมืองหลวงเสียจริง ๆ

“เอ เราจะทําอยางไรดีเลา?” ขาพเจาถามไมลสเม่ือขับไปถึงปลายสะพาน มีไฟเขียวเปนจํานวนกวาสิบดวง ช้ีบอกใหเราขับไปสูทางหลวง ลวนแตมีช่ือท่ีเราไมรูจักเลย

“ถาสงสัย” ไมลสเอยข้ึน “ขับรถตามคันหนาไปกแ็ลวกนั” รถคันหนาเล้ียวไปเมืองแมนฮันตัน เราก็เล้ียวตาม “แนะ” ไมลสพูดข้ึนหลังจากท่ีผานไฟแดงมาสองคร้ังแลว และเกือบจะแลนทับเจาหนาท่ี

ตํารวจซ่ึงยืนสายหนามองตามรถเราอยางสังเวชใจ “ช่ือนีฉั้นรูจัก บรอดเวยไงละ” เราแลนไปตามถนนบรอดเวย ทันใดน้ันเราก็มาถึงจัตุรัสไทมสสแควร เราตางคิดถึงยามเยน็ซ่ึง

เงียบสงบท่ีบานของเราเม่ือไมลสอานชื่อจากปาย “ความลับในรางเปลือย” “รักทารุณ” ในท่ีสุดเราก็เชาหองไดหองหนึ่งในโฮเต็ล “ผมจะลองโทรไปหาสํานักงานอัยการทองถ่ินอีกคร้ังหนึง่” ขาพเจาบอกกับไมลส แตแลว

ขาพเจาก็ตองแปลกใจท่ีสํานกังานนั้นยังไมปด ขาพเจาทราบดีวา ขาพเจากําลังทําใหเขารําคาญขาพเจา แตขาพเจาก็หาทางติดตอกับเด็กเหลานั้นไมได ขาพเจาโทรศัพทไปอีกสองคร้ัง แลวก็โทรไปเปนคร้ังท่ีสาม ในท่ีสุดขาพเจาก็ทําใหรําคาญมากจนตองใหคําแนะนาํออกมาจนได

12

“นี่แนะคุณ” ใครคนหนึ่งกลาวหวน ๆ “มีคนเดียวเทานัน้ท่ีจะอนุญาตใหคุณพบเดก็พวกนั้นได คือทานผูพิพากษาเดวิดสัน”

“แลวผมจะไปหาทานไดท่ีไหนละครับ” เสียงตอบมาอยางเอือมระอา “พรุงนี้เชาทานจะออกวาคดนีี้ท่ี เลขท่ี 100 ถนนคอรท สวัสดีครับ

อาจารย โปรดอยาโทรมาอีก เราชวยอะไรทานไมไดดอก” ขาพเจาพยายามโทรศัพทไปอีกคร้ัง คร้ังนี้โทรไปหาผูพิพากษาเดวิดสัน แตเจาพนักงานรับ

โทรศัพทบอกวาสายถูกตัดเธอเสียใจดวย ไมมีทางท่ีขาพเจาจะติดตอได เราเขานอน แตขาพเจานอนไมหลับ หูของขาพเจาไมคุนกับเสียงอึกทึกของเมืองนั้นเสียเลย เชาวันรุงข้ึน เราไปท่ีเลขท่ี 100 ถนนคอรท เม่ือเราไปถึงนั้น มีคนส่ีสิบคนคอยจะเขาไปสูหอง

พิจารณาคดี ขาพเจาไดทราบในเวลาตอมาวา มีอยูเพียง 42 ท่ีนั่งเทานั้นสําหรับใหคนเขานั่งฟง เราไมไดรับประทานอาหารเชากันในวันนัน้ เพราะเรารูสึกวาเรากาํลังจะตองไปเผชิญหนากับวกิฤติการณ เราจึงคิดวาการอดอาหารนี้จะทําใหใจและกายของเราดียิ่ง ขาพเจามักจะคิดบอย ๆ วา ถาเราขืนแวะรับประทานอาหารเชาในวันนั้น เหตุการณท้ังหมดท่ีเกิดข้ึนแกขาพเจา ตั้งแตเชาวันท่ี 28 กุมภาพันธ ค.ศ. 1958 คงจะกลับตาละปตรไป

เปนเวลาหนึ่งช่ัวโมงคร่ึงท่ีเรายืนเขาแถวอยู ไมกลาจะผละจากท่ีนัน้ไป โดยเกรงวาคนอ่ืนท่ีคอยอยูจะกาวเขามายืนแทนท่ีเรา คร้ังหนึ่งเจาหนาท่ีในศาลเดินผานแถวของเราไป ขาพเจาช้ีไปท่ีประตูท่ีอยูไกลออกไปทางเฉลียง

“นั่นเปนหองทานผูพิพากษาเดวดิสันใชใหม?” ขาพเจาถาม เขาพยักหนา “คุณคิดวา ผมจะไปพบทานไดไหม?” ชายผูนั้นมองดูขาพเจาแลวหัวเราะ เขาไมตอบ กลับทําเสียงกึ่งดูหม่ินกึ่งขบขัน แลวเดินจากไป ราว 10 นาฬกิา ยามเปดประตู เราเขาไปสูเฉลียงเล็ก ๆ ซ่ึงมีผูตรวจคนเราอยางลวก ๆ เรายกแขน

ใหเขาดู ขาพเจาคิดวาเขากําลังคนดูวาใครมีอาวุธติดตัวมาหรือเปลา “มีคนขูจะเอาชีวิตทานผูพิพากษา” ชายคนที่อยูขางหนาขาพเจาบอก “แกงมังกรมันวา จะจัดการ

กับทานในศาล” ขาพเจาแปลกใจเม่ือไดเหน็ขนาดของหอง ขาพเจาคาดวา จะไดเหน็หองโอโถงมีท่ีนั่งนับรอย ๆ

ท่ี แตความคิดนั้นขาพเจาคงจะไดมาจากภาพยนตรเปนแน ท่ีจริงแลว ราวคร่ึงหองเต็มไปดวยคนของศาล ราวหนึ่งสวนส่ีของหองเปนของพวกนักหนังสือพิมพ สวนท่ีเหลืออยูดานหลังสําหรับพวกประชาชน

13

แลวพวกเด็กเหลานั้นก็เขามา ขาพเจาไมทราบวา ขาพเจาหวังจะไดเห็นอะไร เห็นชายหนุมกระมัง แตอยางไรก็ตามน่ีเปนการ

ไตสวนคดีฆาตกรรมขาพเจาไมเคยคิดมากอนเลยวา พวกเด็ก ๆ ก็ทําฆาตกรรมไดเด็กเจ็ดคนคอตก ทาทางหวาดหวั่น ใบหนาซีดเผือด รางกายผายผอม จะถูกไตสวนเอาชีวิตเนื่องจากตนประกอบกรรมอยางทารุณไว แตละคนถูกใสกุญแจมือติดกับผูคุมมา ขาพเจารูสึกเหมือนวาผูคุมแตละคนแข็งแรงลํ่าสันเปนพิเศษ เหมือนกับวาจะจงใจเลือกมาใหมีลักษณะตรงขามกันฉะน้ัน

เด็กหนุมท้ังเจด็คนถูกคุมตัวไปยังหองทางซายมือ เม่ือเขาไปนั่งแลว กมี็ผูถอดกุญแจมือออก “นั่นเปนวิธีท่ีเขาปฏิบัติตอเจาพวกนี้ละ” ผูท่ีนั่งใกลขาพเจาช้ีแจง “ตองระวังกนัมากหนอย คุณ

พระชวยเถอะ ฉันเกลียดเด็กเหลานี้เสียจริงๆ” “ดูเหมือนพระเจาจะเปนผูเดยีวท่ีไมเกลียด” ขาพเจาวา “อะ......?” มีใครคนหนึ่งใชฆอนไมเคาะเปนสัญญาณใหในศาลเปนระเบียบ ในขณะท่ีผูพิพากษาเดินเขามา

อยางกระฉับกระเฉง คนท้ังหมดในหองนัน้ยืนข้ึน ขาพเจาเฝาดูการกระทําท้ังหมดน้ีอยางเงียบ ๆ แตผูท่ีนั่งขางขาพเจามิไดทําเชนนั้น เขาพูดเสียง

ดังทําใหผูคนหันมามองเราหลายคร้ัง เชานั้นมีเดก็สาวคนหนึ่งอยูในคอกนั้นดวย “นั่นไงคูควงของเจาพวกนั้นละ” ผูนั่งใกลขาพเจาอธิบาย “ริเปนโสเภณตีั้งแตวยัรุนทีเดียว” เขาเอามีดใหเด็กสาวผูนั้นด ู แลวถามวาจาํมีดนั้นไดไหมเธอยอมรับวา มันเปนมีดเลมท่ีเธอเช็ด

เลือดออกในคืนวันฆาตกรรม วันนัน้ใชเวลาตลอดเชานั้นแถลงเร่ืองงาย ๆ นี ้แลวทันใดการดําเนินคดีก็ส้ินสุดลง ขาพเจาตองประหลาดใจ...และน่ันอาจจะมีสวนอธิบายวาเกดิอะไรขึน้ในเวลาตอมา ขาพเจาไม

มีเวลาทันคิดวาขาพเจาทําอะไรตอไปเลย ขาพเจาเหน็ทานผูพิพากษาเดวิดสันยืนข้ึน ประกาศบอกเล่ือนการพิจารณาคดีไป ใจขาพเจาคิด

ไปวา ทานจะออกจากหองเดินผานไปประตูแลวหายลับไปตลอดกาล ขาพเจารูสึกเหมือนดังกับวาถาขาพเจาไมพบทานเสียเดีย๋วนี้แลว ขาพเจาจะไมไดพบทานอีกเลย

“ผมจะลองเขาไปพูดกับทานดู” ขาพเจากระซิบบอกไมลส “คุณเสียสติไปแลวรึ” “ถาผมไมไป...” ผูพิพากษาจัดแจงกระชับเส้ือคลุมเตรียมตัวจะออก ขาพเจารีบอธิษฐานในใจ

ฉวยพระคัมภรีข้ึนไวในมือขวา หวังวาคงจะชวยแสดงใหเห็นวาขาพเจาเปนศาสนาจารยรีบแทรกตัวผานไมลสไปสูชองทางเดิน วิ่งไปสูหนาบัลลังก

“ทานครับ” ผมรองเรียก

14

ผูพิพากษาเดวดิสันหมุนตัวกลับ ท้ังรําคาญและโกรธท่ีขาพเจาละเมิดมารยาทในศาล “ทานครับ กรุณาใหผมไดพดูกับทานบางในฐานะท่ีผมเปนศาสนาจารย” ขณะนีย้ามเขามาถึงขาพเจาแลว ขาพเจาคิดวาเร่ืองท่ีผูพิพากษาถูกขูเข็ญเอาชีวิต ทําใหเขาทํากับ

ขาพเจาอยางรุนแรงดังตอไปนี้ มีสองคนเขามายึดขอศอกขาพเจาไวแลวลากขาพเจามาตรงชองทางเดิน ตอนท่ีพวกนักหนังสือพิมพนั่ง ท่ีนั่นเกิดมีการรวนกนั บางก็ตะโกนเอะอะข้ึนมาในขณะท่ีพวกชางภาพแยงกนัออกมาถายรูป

ยามสงตัวขาพเจาใหตํารวจสองนายตรงเฉลียง “ปดประตูไว” นายตํารวจรองส่ัง “อยาใหใครออกไปได” แลวเขาหนัมาหาขาพเจา “เอาละ ไหนสงปนมาซิ” ขาพเจายนืยันแกเขาวา ขาพเจาไมมีปน เขาคนตัวขาพเจาอีกคร้ังหนึ่ง “มีใครอยูกับเราบางละ คนท่ีอยูขางในนัน้?” “ไมลส ฮูเวอร เขาเปนผูอํานวยการฝายอนชุน” เขานําตัวไมลสเขามา ไมลสตัวส่ันเทาดวยความโกรธระคนอาย ขาพเจาคิดวาเขาอายมากกวา

กลัวเสียอีก นักหนังสือพิมพบางคนเขามาในหองจนไดในระหวางท่ีเจาหนาท่ีตํารวจกําลังซักปากคําเรา

ขาพเจาเอาเอกสารท่ีบงวาขาพเจาไดรับแตงต้ังเปนศาสนาจารยใหเขาด ู เพื่อเขาจะไดรูวาขาพเจาเปนดังนั้นจริง ๆ เขาเถียงกันวาจะต้ังขอหาอะไรกับขาพเจาดีสิบเอกผูนั้นกลาววา เขาจะไปถามผูพิพากษาด ูทานจะใหทําอยางไร ขณะท่ีเขาไป ผูส่ือขาวหนังสือพิมพก็รุมกันถามขาพเจากับไมลสมากมายวา เรามาจากไหน? ทําไมถึงทําเชนนี้เราเปนพวกแกงมังกรดวยหรือ? เราขโมยจดหมายทางโบสถมาหรือวาเราปลอมมันข้ึน

สิบเอกผูนั้นกลับมา เขากลาววาผูพิพากษาเดวิดสันไมตดิใจจะต้ังขอกลาวหาอะไรกบัเรา และเขาจะปลอยตวัขาพเจาไปในคร้ังนี้ ถาขาพเจาตกลงวาจะไมกลับมาอีก

“อยาหวงไปเลย” ไมลสพูด “เขาไมกลับมาอีกดอก” เขาคุมตัวขาพเจาออกไปสูระเบียง ท่ีนั่นมีนักหนังสือพิมพออกันอยูเปนคร่ึงวงกลม ตั้งกลองไวแลวเตรียมพรอมจะถายรูป ชายผูหนึ่งถามขาพเจาวา

“นี่อาจารย นัน่คุณถือหนังสืออะไรนะ?”

15

ขาพเจาพาซ่ือ ชูหนังสือนั้นข้ึน พระคัมภีรของผมนะซิ” “อายหนังสือนั้นหรือไง” “ไมอายหรอก” “งั้นรึ ก็ทําไมถึงตองซอนดวยเลา ชูข้ึนใหเราดูซิ” ขาพเจาพาซ่ือ ชูหนังสือนั้นข้ึน แสงไฟแฟลชวาบข้ึน พลันขาพเจาก็ทราบวา ภาพนัน้จะออกสู

หนาหนังสือพมิพเชนไร นกัเทศนบานนอกผูขัดการพิจารณาคดี ฆาตกรรมกําลังชูหนงัสือพระคัมภรีข้ึนโบก ขนหวัลุก

พอเขายอมใหขาพเจาไปได เราก็รีบตรงไปสูลานจอดรถข้ึนรถ ปดประตู ขาพเจาซบหนาลงรองไหสัก 20 นาที

“เรากลับกันเถอะ ไมลส ไปเสียใหพนจากท่ีนี่” เม่ือขาพเจาขับรถขามสะพานกลับ ขาพเจามองดูขอบฟานิวยอรคอีกคร้ังหนึ่ง พลันขาพเจากน็ึก

ถึงขอความจากสดุดีซ่ึงใหกาํลังใจเราเปนอันมาก “คนท่ีหวานพืชดวยน้ําตาไหลจะเก็บเกีย่วผลดวยความยินด”ี

16

ขอความนี้เปนขอความท่ีนําทางชีวิตใหแกขาพเจา ขาพเจาเร่ิมสงสัยวา พระเจาจะทรงดลบันดาลใหเปนไปอยางนัน้จริงหรือ?

ขาพเจาจะเผชญิหนากับภรรยาขาพเจา คุณพอคุณแมและพวกสมาชิกในคริสตจักรไดอยางไรเลา? ขาพเจาไดยืนอยูเบ้ืองหนาท่ีประชุม และเลาใหพวกเขาฟงวา พระเจาไดดลใจขาพเจาอยางไร และบัดนี้ ขาพเจาตองกลับไปบาน ไปบอกเขาวาขาพเจาเขาใจผิด ขาพเจาไมเขาใจพระประสงคของพระเจาเลย

17

3 “ไมลส” ขาพเจาเอยข้ึนเม่ือแลนรถหางออกมาจากนิวยอรคได 80 กิโลเมตร “ขากลับท่ีเราแวะ

บานคุณพอคุณแมผมนะ” ขาพเจารูสึกเหมือนเด็กเล็ก ๆ ท่ีอยากจะวิ่งกลับบานไปหาคุณพอคุณแมหลังจากท่ีเจบ็ตัวมา แตยิ่งมาใกลก็ยิ่งกลัวการพบหนาทาน เพราะเปนนามสกุลของทานท่ีขาพเจานําไปทําใหเปนท่ีเยาะเยย

“ก็ได” ไมลสพูด “ทานคงยงัไมไดอานหนังสือพิมพหรอก” แตคุณพอคุณแมของขาพเจาก็เห็นเขาจนได หนังสือพิมพฉบับหนึง่วางแผหราอยูบนโตะใน

หองครัว เปดตรงหนาท่ีมีเร่ืองราวของนักเทศน ดาวตาเกรี่ยวกราด ถูกจบัตัวออกไปจากหองพิจารณาคดีฆาตกรรม

คุณพอคุณแมตอนรับขาพเจา แบบท่ีเกือบจะเรียกวาทําไปตามธรรมเนียม “เดวิด” คุณแมพูด “แมแปลกใจจริงท่ีไดพบลูก” “สวัสดลูีก” คุณพอกลาว “ผมทราบวาคุณพอคุณแมคิดอะไรในใจ” ขาพเจาเร่ิมเร่ืองบุยหนาไปทางหนังสือพมิพ “ผมพูด

แทนคุณพอคุณแมก็ไดวา จะตองคิดวา นี่เราจะเอาหนาไปไวท่ีไหนดีเลา?” “เออ ลูก” คุณพอขาพเจาวา “สําหรับเราก็ไมเทาไหรหรอก คริสตจักรนะซิ ลูกดวย ลูกอาจจะ

หลุดจากตําแหนงก็ได” ขาพเจาเงียบไป “ลูกจะทําอยางไร เม่ือลูกกลับไปท่ีโบสถนะ?” คุณแมถาม “ผมยังไมไดคิดเลยเถิดไปถึงแคนั้นดอกครับ” คุณแมเดินไปที่ตูเย็น หยิบเอาขวดนมออกมา “แมจะแนะนําอะไรลูกสักอยางหนึ่ง” คุณแมพูดในขณะที่รินนมใหขาพเจาหน่ึงแกว ขาพเจา

พยักหนาใหคุณแมพดูตอไป “เม่ือลูกไปถึงบานนะเดวดิ อยาเพิ่งไปออกตัววาลูกเปนผูผิด พระเจาทรงทําการอัศจรรยดวย

วิธีการอันเรนลับ อาจจะเปนไดวา ท้ังหมดนี้เปนแผนการของพระองคท่ีวางไวใหลูกและลูกอาจจะยังมองไมเห็นในขณะน้ีก็ได”

ขากลับ ขาพเจานกึถึงคําพูดของคุณแม ความลมเหลวอยางไมเปนทาจะทําใหเกิดผลดีไดอยางไรเลา?

18

ขาพเจาพาไมลสไปสงบาน แลวขับรถกลับบานขาพเจาทางถนนดานหลัง พยายามขับเขาไปอยางเงียบเชียบ แลวปดประตูคอย ๆ ขาพเจาเกือบจะถึงกับเดินเขยงปลายเทาเขาไปในหองนั่งเลน เกว็นอยูในหองนัน้

เธอเดินเขามาหา เอาแขนโอบรอบคอขาพเจา “โถเดวิด” เธอพูด หลังจากท่ีเงียบกันอยูนาน เธอก็ถามข้ึนวา “เร่ืองเปนไปอยางไรคะ?”

ขาพเจาเลาเร่ืองท้ังหมดต้ังแตขาพเจาจากเธอไปใหฟงอยางละเอียด แลวบอกถึงความคิดของคุณแมขาพเจาท่ีทานวาอาจจะไมมีอะไรผิดไปเลยก็ได

“คุณเห็นจะยืนยันใหคนในเมืองนี้ฟงลําบากสักหนอยละ” เธอวา “กร่ิงโทรศัพทดังท้ังวัน” กร่ิงโทรศัพทยังดังตอไปเชนนัน้อีกสามวัน ขาราชการฝายปกครองในเมืองนัน้เรียกตัวขาพเจาไปวาอยางมากมายศาสนาจารยท่ีเปนเพือ่นขาพเจาบอกขาพเจาวา เขาคิดวานี่เปนการโฆษณาตัวเองอยางตํ่าชา ในท่ีสุดเม่ือขาพเจากลาเขาเมือง ทุกคนตามถนนมองขาพเจาจนเหลียวหลัง

ท่ียุงยากท่ีสุดกคื็อ การเผชิญหนากับสมาชิกในคริสตจักรของขาพเจา ขาพเจาพยายามอธิบายใหเขาใจวาเร่ืองราวมันเปนมาอยางไร แตทุกคนมีสีหนาเยน็ชาไมแสดงวาเขาใจขาพเจาแตทุกคนก็คงกรุณาขาพเจา สวนมากกลาววา เขาคิดวาขาพเจาทําไปอยางโง ๆ แตเขาก็รูวาขาพเจามีเจตนาดี

แลวในคืนหนึง่ ขณะท่ีขาพเจากําลังอธิษฐานอยู ขอความตอนหน่ึงจากพระคริสตธรรมแวบเขามาในสมองของขาพเจา “พระเจาทรงรวมมือกับคนท้ังหลายท่ีรักพระองค คือคนท้ังปวงท่ีพระองคไดทรงเลือกไวตามพระดําริของพระองค ใหบังเกิดผลอันดใีนทุกส่ิง”

เม่ือขาพเจาคิดถึงพระคัมภีรขอนี้แลว ขาพเจาก็เกิดความคิดพิสดารข้ึนมา ขาพเจาพยายามจะขับไลความคิดนัน้ออกไปอยูหลายคืนทันทีท่ีคิดเชนนัน้

กลับไปนครนวิยอรคอีก เปนเวลาสามคืนท่ีขาพเจาพยายามจะทําเฉยเสีย แตเจาความคิดนั้นกย็ังไมหมดไป ขาพเจาจึงนึก

ตอบอยูในใจวา ขาพเจาไมเหมาะสําหรับนิวยอรค ขาพเจาไมชอบสถานท่ีเชนนั้น ไมวาจะไปที่ไหน ขาพเจาไมประสีประสาเลย อาจจะผิดก็ไดถาขาพเจาจะท้ิงเกวน็กับลูก ๆ ไปอีกในระยะกระช้ันจนเกนิไป ขาพเจาจะไมขับรถไปถึง 8 ช่ัวโมงและกลับอีก 8 ช่ัวโมงเพียงเพื่อไปแสดงตัวเปนอายง่ัง และขาพเจาจะไปขอเงินท่ีประชุมเอาเงินไปทีน่ั่นไดอยางไรเลา? คนเหลานั้นลวนเปนพวกชาวนาบาง คนงานเหมืองถานหินบาง ตางก็อุทิศเงินมามากแลวใหแกโบสถ ขาพเจาจะไปอธิบายใหเขาฟงอยางไรวา พระเจาทรงเรียกใหไปนวิยอรคอีก ในเมื่อขาพเจาเองก็ยังไมเขาใจตัวเองดีพอเลย โอกาสท่ีจะไดเห็นเด็กหนุมเจด็คนนั้นยิ่งนอยไปกวาเม่ือกอนอีก เพราะเดี๋ยวนี้เจาหนาท่ีฝายบานเมืองคิดวา ขาพเจาเปนบาไป

19

แตความคดินัน้ก็ยังวนเวยีนอยูในใจ จนกระท่ังคืนวันพุธ ขาพเจายืนอยูบนธรรมาสนกลาวขอใหบรรดาสมาชิกอุทิศเงินใหเพื่อขาพเจาจะกลับไปยังนิวยอรคได

แลวขาพเจากต็องแปลกใจ คร้ังนี้มีหลายคนในคริสตจักรอาจจะถึง 150 คนก็วาได คนเหลานี้เดินมาขางหนา บริจาคเงินใสจานบนโตะ เม่ือนับดูแลวพอดีสําหรับใหขาพเจาไปและกลับจากนวิยอรค คือได 70 ดอลลาร (1400 บาท)

เชาวันรุงข้ึน ขาพเจากับไมลสก็ออกไปดวยกันอีก ขณะท่ีเราขามสะพาน ขาพเจาอธิษฐานวา “พระเจาเจาขา ขาพเจาคิดไมออกหรอกวา ทําไมพระองคถึงใหส่ิงตาง ๆ เปนไปดังเม่ืออาทิตยท่ีแลว ขาพเจาไมเขาใจวา ทําไมขาพเจาถึงจะตองกลับไปหาเร่ืองยุงยากนัน้อีก ขาพเจาไมขอทราบพระประสงคของพระองคหรอก ขอแตเพยีงใหพระองคทรงนําขาพเจาเทานั้นก็พอ”

เรามาถึงถนนบรอดเวยอีกคร้ังหนึ่ง และขับรถไปตามทางเดียวท่ีเรารูจกั เราขับไปชา ๆ ทันใดนั้นขาพเจา ก็เกิดความรูสึกอยางไมนาเช่ือท่ีสุดวา ขาพเจาควรจะออกจากรถ

“เห็นจะตองหาท่ีจอดรถเสียที” ขาพเจาบอกไมลส “ผมอยากจะเดินออมไปสักพัก” เราหาท่ีวางจอดไดแหงหนึ่ง

“เดี๋ยวผมกลับมา ไมลส ผมไมรูวาผมกําลังมองหาอะไรดวยซํ้า ขาพเจาท้ิงใหไมลสนั่งอยูในรถ และต้ังตนเดินไปตามถนนขาพเจาเดินไปยังไมทันสุดถนนตอน

นั้นก็ไดยนิเสียงเรียก “เอ เดวดิ” แตแรกขาพเจาไมทันทีเหลียวไปดู เพราะคิดวาพวกเด็ก ๆ รองเรียกเพื่อน ๆ แตมีเสียงเรียกมา

อีก “เฮ เดวดิ นักเทศนนะ” คร้ังนี้ ขาพเจาเหลียวไปด ูเดก็วยัรุนกลุมหนึ่งมีหกคนดวยกันกําลังยืนพิงกําแพงตึก เหนือข้ึนไป

มีปายเขียนวา “หามเกะกะบริเวณนี้จะมีความผิด” เขาสวมกางเกงทรงรัดรูป เส้ือแจ็กเก็ตรูดซิป ทุกคนสูบบุหร่ี นอกจากคนเดียวเทานั้นท่ีไมสูบตางมีทาทางเบ่ือหนาย

เด็กคนท่ีเจ็ดแยกจากกลุม เดนิตรงมาหาขาพเจา ขาพเจาชอบยิ้มของเขาในขณะท่ีเขาพูด “ล้ือเปนนักเทศนคนท่ีเขาขับออกมาจากศาลใชใหม?” “ใช เธอรูไดไง?” “รูปล้ือมีอยูท่ัว หนาล้ือก็จําไดงายจะตายไป” “ขอบใจ” “อ๊ัวไมไดชมล้ือนี่ ไมตองมาขอบใจหรอก”

20

“เธอรูจักช่ือฉัน แตฉันยังไมรูจักช่ือเธอเลย” “อ๊ัวชื่อ ทอมม่ี เปนหวัหนาพรรคกอกวน” ขาพเจาถามทอมม่ี หัวหนาพรรคกอนกวนวา พวกเพือ่น ๆ ของเขากําลังยืนพิงปาย “หาม

เกะกะ” อยูใชไหม เขาอาสาจะแนะนําใหรูจักกับขาพเจาทุกคนมีทาทางเบ่ือหนายอยู จนกระท่ังทอมม่ีวา ขาพเจาถูกตํารวจจับ คํานั้นเหมือนมีมนตขลังเปนประดจุบัตรเชิญ พวกนั้นตรงขามมาสํารวจดูขาพเจา มีเพียงคนเดียวเทานั้นท่ีมิไดขยับเขยื้อน เขากดสปงใหไปมีดดีดออกมาแลวลงมือแกะคําหยาบคายลงในกรอบปาย “หามเกะกะบริเวณนี”้ ขณะท่ีคนอ่ืน ๆ พูดกับขาพเจา มีเด็กสาวสองสามคนเขามารวมวงสนทนาดวย

ทอมม่ีถามขาพเจาถึงการพิจารณาคดีนั้น ขาพเจาเลาใหเขาฟงวา ขาพเจาในสนใจชวยเหลือพวกวัยรุน โดยเฉพาะคนท่ีอยูในแกงนี้ เด็กทุกคนฟงอยางต้ังใจ นอกจากคนท่ีแกะสลัก มีหลายคนกลาววาขาพเจาเปนพวกเดียวกับเขา

“เธอหมายความวากระไรนะท่ีวาฉันเปนพวกเดียวกับเธอ” ขาพเจาถาม เขาใหเหตุผลงาย ๆ พวกตํารวจไมชอบขาพเจาและไมชอบพวกเขา เราจึงอยูในสําเภาลํา

เดียวกัน นี่เปนคร้ังแรกท่ีขาพเจาไดยินเหตุผลเชนนี้ แตนี่ไมมีทางวาจะเปนคร้ังสุดทายเสียดวยทันใดน้ัน ขาพเจาก็มีความรูสึกตอประสบการณในศาลวันนั้นตางออกไป ขาพเจารูสึกวาการสะทาน ขาพเจามักจะเปนเชนนีเ้ม่ือเห็นวาตนอยูในแผนการของพระเจา

ขาพเจาไมอาจคิดเลยเถิดไปมากกวานั้น เพราะเดก็ท่ีถือมีดกาวเขามาหาขาพเจา คําพูดของเขานั้นแมวาจะเปนถอยคําตามประสาเด็กขางถนนที่รูสึกเปลาเปล่ียวก็บาดใจขาพเจาเสียยิง่กวาคมมีด

“เดวิด” เด็กหนุมนั้นพดู เขากดใบมีดเก็บแลวดีดมันออกมาอีก กรีดใบมีดลงไปตามกระดุมเส้ือขาพเจาเลน จนกระท่ังเขาทําพิธีนี้เสร็จแลว เขากย็ังไมกลาววากระไร

ในท่ีสุด เขากพ็ูดข้ึน “เดวี”่ เขามองสบตาขาพเจาเปนคร้ังแรก “เอาละ คุณเปนเพื่อนกับเราได แตถาคุณเปนศัตรูกับพวกเดก็ ๆ ในเมืองนีล้ะกอ...” ขาพเจารูสึกวาปลายมีดกดทองของขาพเจาเบา ๆ

“เธอช่ืออะไรนะพอหนุม?” เขาช่ือ วิลล่ี แตเด็กอีกคนหนึ่งเปนคนบอกช่ือ “วิลล่ี ฉันไมรูวาทําไมพระเจาถึงไดนําฉันมาเมืองนี้ แตฉันขอบอกเธอสักอยางหนึ่งวา พระองค

อยูขางเธอ ฉันใหสัญญาเธอไดเลย” สายตาวิลล่ีมิไดละไปจากขาพเจา แตขาพเจารูสึกวาปลายมีดท่ีกดนั้นคลายออก แลวเขาก็เบน

สายตาไปทางอื่น เขาเดินเล่ียงออกไป ทอมม่ีรีบเปล่ียนเร่ืองอยางรวดเร็ว “เดวดิ ถาล้ืออยากจะพบพวกเรา ทําไมไมไปเสียเดี๋ยวนี้เลา

พวกนี้เปนพวกแกงกอกวน อ๊ัวจะพาล้ือไปหาพวก ก.ร.พ.”

21

“ก.ร.พ. ไหน?” “แกงรุนพี่ไงละ” ขาพเจาอยูในนิวยอรคเพียงช่ัวโมง และกก็ําลังจะไปพบเด็กขางถนนกลุมท่ีสอง ทอมม่ีบอกทาง

ใหขาพเจา แตขาพเจากไ็ปไมถูก เฮอ ไกนาจริง แนนซี่” เขาเรียกเดก็สาวคนหนึ่งท่ียืนอยูใกล ๆ “พานักเทศนไปหาพวก ก.ร.พ. หนอยซิ

พวกแกงนี้ชุมนุมกันอยูในหองใตถุน ตั้งอยูท่ีถนนเลขท่ี 134 กวาจะถึงสโมสรของเขาได แนนซ่ีกับขาพเจาก็ตองเดินลงบันไดซีเมนต หลีกทางผานถึงขยะท่ีลามโซติดอยูกับตึก ผานแมวผอมโซ ขนสกปรกจนจับกันแข็ง ผานกองขวดเหลาวอดกาจนกระท่ังในท่ีสุด แนนซ่ีก็หยดุตบประตูเร็ว ๆ สองคร้ัง และตบชา ๆ ส่ีคร้ัง

เด็กผูหญิงคนหนึ่งเปนคนเปดประตู แตแรกขาพเจาคิดวาเธอทําตลกเสียอีก เธอเหมือนกุยตามถนนเราดี ๆ นี่เอง ไมใสรองเทา มือถือกระปองเบียร คาบบุหร่ีไวท่ีมุมปาก ผมเผารุงรังเส้ือตรงหัวไหลถูกกระชากใหเปดอยางจงใจ แตมีอยูสองอยางท่ีหามขาพเจาไวไมใหหัวเราะ สีหนาของเด็กสาวนั้นไมไดแสดงวาชอบอกชอบใจเลย ในวยัรุนของเธอ ๆ เปนเพียงเด็กคนหนึ่งเทานัน้

“มาเรีย ดอกรึ?” แนนซ่ีกลาว “ใหเราเขาไปไดไหม? ฉันอยากใหเธอรูจกักับคุณคนนี”้ มาเรียยกัไหลท่ียังร้ังแขนเส้ือเธอไว แลวเปดประตูใหกวางข้ึนกวาเดมิ ภายในหองมืด สักครู

หนึ่งตาของขาพเจาจึงชินกับความมืด และเหน็วาในนั้นมีเดก็หนุมสาวในวัยเลาเรียนอยูหลายคูนั่งอยูในหองอากาศเยน็ช้ืนและเหม็น

อับนี้ ขาพเจารูสึกสะดุงใจขึ้นมาทันทีวา มาเรียอาจจะไมไดถอดรองเทาหรือดึงเส้ือของเธอเองใหเปนอยางนั้น มีใครคนหน่ึงเปดไฟดวงท่ีอยูเหนอืศีรษะ ไฟนัน้ใหแสงออน ๆ พวกเด็กหนุมสาวผละออกจากกันอยางชา ๆ ตางเงยหนาข้ึน ดวงตาของเขามีแววเบ่ือหนายเหมือนท่ีขาพเจาไดเห็นจากพวกแกงกอกวน

“นี่ไง นักเทศนคนท่ีถูกลากตัวออกมาจากหองพิจารณาคดีฆาตกรรม” แนนซ่ีพูด ทันทีนั้นพวกนั้นกห็ันมาสนใจขาพเจา ท่ีสําคัญยิ่งกวานั้นก็คือเขายังเห็นอกเห็นใจขาพเจาดวย

บายวนันั้นเอง ขาพเจาก็ไดมีโอกาสเปนคร้ังแรก เทศนาใหแกงในนวิยอรคฟง ขาพเจาไมเทศนเร่ืองยาก ๆ ใหเขาฟง เพียงแตเลาใหเขาฟงวายังมีคนรักเขาอยู รักเขาท้ัง ๆ ท่ีเขาจะเปนอยางไรก็ตาม รักเขาท้ังท่ีเขาอยูทามกลางขวดเหลา คนควาแสวงหาจะรูเร่ืองทางเพศอยางเบ่ือหนาย พระเจาเขาใจดวีาเขากาํลังแสวงหาอะไร เม่ือเขากินเหลาเมายา และมัวยุงอยูกับเร่ืองทางเพศ และพระเจาทรงตองการจะใหเขาไดรับในส่ิงท่ีเขาแสวงหา เชน ทรงเราใจเขาใหเขามีใจคอเบิกบาน และใหเขารูสึกวา ยังมีผูท่ีตองการเขาอยู แตไมใชจากขวดเหลาในใตถุนตึกเยือกเย็นแหงนี้ พระเจาทรงหวังจะใหเขาไดมากกวานั้นมากมายนัก

22

คร้ังหนึ่ง เม่ือขาพเจาหยุดไป เด็กหนุมคนหนึ่งกลาวข้ึนวา “อยางเพิง่หยุด คุณนักเทศน คุณพูดเขาเร่ืองดีนี”่

เปนคร้ังแรกท่ีขาพเจาไดยินเขาระบายความรูสึกออกมา นี่ก็หมายความวาขาพเจาเขาถึงความรูสึกของเขาแลว เปนคําชมอยางสูงท่ีเขาจะใหแกคําเทศนาของขาพเจาได

มาเรีย เธอเปนหัวหนาของพวกเด็กสาวท่ีมาติดตอกับพวก ก.ร.พ. ขัดขาพเจาเม่ือขาพเจากลาววา พระเจาสามารถชวยใหเธอเปลี่ยนแนวชีวิตใหมได

“ไมใชฉันแน คุณเดวี”่ มาเรียวางแกวของเธอลง แลวดึงเส้ือใหปดไหลดี ๆ “ทําไมเลา มาเรีย” แทนคําตอบ เธอถลกแขนเส้ือข้ึน แลวใหขาพเจาดูท่ีขอพบัขอศอก ขาพเจาไมเขาใจ “ฉันตอบคําพูดเธอไมทัน” “มานี่ซิ” มาเรียเดินไปใตดวงไฟ ขาพเจาเห็นรอยแผลเล็ก ๆ เหมือนรอยยุงกัด บางแหงกเ็กา

เปนสีเขียวคลํ้า บางรอยก็ใหม ทันใดนั้น ขาพเจาก็เขาใจไดวา เด็กสาววยัรุนผูนี้กําลังจะบอกขาพเจาวา เธอติดยาเสพติด

“ฉันนี่เปนนกัเสพช้ันแนวหนาเชียวละ คุณเดวี่ ไมมีหวังสําหรับฉันเสียแลว แมแตพระเจาก็เถอะ”

ขาพเจาเหลียวไปดูรอบ ๆ หอง เพื่อจะดวูาเดก็หนุมสาวอ่ืน ๆ จะมีทาทางอะไรใหรูวามาเรียแสรงกุเร่ืองข้ึนบาง ไมมีใครยิ้มสักคนเดยีว เม่ือมองปราดเดียว ขาพเจาก็ทราบวา ยาทําใหเขาเลิกไมไดเสียแลว และตอมาขาพเจาก็ทราบจากตํารวจและโรงพยาบาลวาเปนเชนนั้นจริง ๆ มาเรียออกความเห็นดังผูเช่ียวชาญวาเกือบจะไมมีหวังสําหรับนักเสพช้ันแนวหนาเลย นั่นก็คือคนท่ีฉีดยาเสพติดเขาเสนเลือดโดยตรง

มาเรียเปนหนึง่ในพวกนี ้

23

4 เม่ือขาพเจากลับมาข้ึนรถของเราท่ีจอดอยูท่ีถนนบรอดเวย ไมลสมีทาวายนิดีอยางเหลือเกินท่ี

ไดพบขาพเจา “ฉันเกรงวาคุณจะไปโดนคดีฆาตกรรมเขาเอง จนตัวเองกลายเปนศพเสียอีก” เขากลาว เม่ือขาพเจาเลาใหเขาฟงถึงเร่ืองเด็กสองแกงท่ีขาพเจาพบภายในเวลาหนึ่งช่ัวโมงท่ีขาพเจา

ยางเทาเหยียบนิวยอรค ไมลสคิดเหมือนขาพเจา “คุณตองนึกอยางนีว้า คุณจะไมมีวนัมีโอกาสไดพบเด็กพวกนี้ ถาคุณไมถูกลากตัวออกมานอก

ศาลแลวถูกถายรูป” เราตรงไปท่ีสํานักงานอัยการ เพราะวาดูเหมือนจะเปนทางเดียวท่ีจะติดตอกับเด็กเจ็ดคนท่ีเรามา

หาได ผมอยากจะใหมีทางอื่นบาง” ขาพเจากลาวกับเขา “ยืนยนัใหคุณทราบวาผมไมมีเจตนาเปนอยาง

อ่ืนมากกวาสวสัดิภาพของเดก็เหลานั้นท่ีผมขอพบ” “นี่อาจารยครับ แมคุณจะยกเอาทุกถอยคําจากพระคัมภรีของคุณมาพูด เราก็ใหคุณพบเด็กพวก

นั้นไมได ทางเดียวท่ีคุณจะพบนอกจากทานผูพิพากษาเดวิดสันอนุญาตก็คือ ไดลายเซ็นของผูปกครองของเด็กพวกนัน้ทุกคน”

นั่นเปนทางท่ีขาพเจาจะทําได “ขอช่ือและที่อยูของเขาใหผมไดไหมครับ?” “เสียใจครับ เราไมไดรับอนญุาตใหทําเชนนั้น” ขาพเจากลับออกไปสูถนนใหมอีกคร้ังหนึง่ ดึงเอาหนาหนังสือไลฟท่ีฉีกออกนัน้ออกมาจาก

กระเปา มีชือ่และนามสกุลของหัวหนาแกงนั้นชื่อหลุยส อัลวาเรซ ขาพเจาจึงหมุนโทรศัพทไปหานามสกุล อัลวาเรซ ทุกคนท่ีมีช่ือยูในสมุดโทรศัพท ในเมืองแมนฮัทตันเมืองเดยีว มีอยูกวา 200 คน

ขาพเจาเรียกไปส่ีสิบแหง ทุกแหงสงเสียงเกร้ียวกราดมาตามสาย หรือไมก็กระแทกหูโทรศัพทมาอยางโกรธเคือง เห็นไดชัดวา ขาพเจาไมมีวันจะติดตอกับพวกเดก็ ๆ นั้นไดดวยวธีินี้

ขาพเจาออกไปพบไมลสท่ีรถ เราท้ังสองตางรูสึกทอใจมาก เราไมรูวาจะทําอยางไรดี ขาพเจากมศีรษะลงอธิษฐานวา “พระเจา เจาขา ถาท่ีเราทํานี้เปนกิจการของพระองค ขอทรงนําขาพเจาเถิด พระบิดาเจาขา ขาพเจาไมรูวาจะไปทางไหนด”ี

24

เราเร่ิมขับรถออกไปอยางไรจุดหมาย ไปทางทิศท่ีรถหันหนาไปสู ซ่ึงก็เผอิญเปนทิศเหนือ หลังจากนัน้ไมนาน เรากพ็บวาเรามาถึงใจกลางถ่ินท่ีอยูของพวกสเปญ ทันใดนั้น ขาพเจาก็มีความรูสึกที่ขาพเจาไมเขาใจ บอกใหขาพเจาลงไปจากรถ

“เราหาท่ีจอดกนัเถอะ” ขาพเจาบอกไมลส เราจอดรถตรงลานจอดแรกท่ีเราพบ ขาพเจาลงจากรถแลวเดินไปตามถนนสักสองสามกาว

ขาพเจาหยุดชะงัก รูสึกงง ความรูสึกที่รบเราอยูในใจบัดนี้หายไปแลว มีเด็กผูชายกลุมหนึ่งนั่งอยูบนข้ันบันใด

“นี่หนู หลุยส อัลวาเรซ อยูท่ีไหนรูไหม?” ขาพเจาถามเด็กคนหนึ่งในกลุมนั้น เด็กชายนั้นจองหนาขาพเจา ใบหนาบ้ึงตึงไมตอบวากระไรขาพเจาเดินตอไปอยางไรจุดหมาย

เด็กนิโกรคนหนึ่งวิ่งตามมาเรียกขาพเจา “คุณหาหลุยส อัลวาเรซ หรือครับ?” “ถูกแลว” เขามองหนาขาพเจาอยางแปลกใจ “อยูในคุกเพราะฆาคนนะซิ” “ใช รูจักเขาม้ัยละ” เด็กนัน้ยังคงจองหนาขาพเจา “นั่นรถคุณใชม้ัย” เขาวาขาพเจาเบ่ือท่ีจะตองตอบคําถามเขาเต็มที

แลว “ใช รถฉันเอง ทําไมละ?” เด็กนัน่ยกัไหล “ฮึ” เขาวา “คุณจอดรถอยูหนาบานเขานะซิ” ขาพเจารูสึกขนลุก ช้ีไปท่ีบานเชาหลังเกา ๆ ซ่ึงขาพเจาจอดรถอยูขางหนา “เขาอยูท่ีนั่นรึ?”

ขาพเจาถามเสียงเกือบเปนเสียงกระซิบ เด็กชายพยกัหนา ขาพเจาเคยสงสัยวา ทําไมพระองคไมตอบคําอธิษฐานของขาพเจา แตการตอบคําอธิษฐานคร้ัง

นี้ก็แทบจะไมนาเช่ือเราขอใหพระเจาทรงนําเรา แลวพระองคก็ทรงนําเรามาจนถึงหนาประตูบานของหลุยส อัลวาเรซ พอดี

“ขอบคุณ พระองคเจาขา” ขาพเจาพูดออกมาดัง ๆ “ไหนคุณวาไงนะ?” “ขอบใจจะ” ขาพเจาหนัไปพดูกับเดก็ “ขอบใจหนูมากทีเดียว นาม “อัลวาเรซ” อยูบนตูใสจดหมายในหองโถงสกปรกช้ันสาม ขาพเจารีบเดนิข้ึนบันไดไป

หองโถงช้ันสามเปนหองมืด ๆ เหม็นปสสวะ และฝุน กําแพงสีน้ําตาลคลํ้าทําดวยดีบุก “คุณ อัลวาเรซ” ขาพเจาเรียก เม่ือเห็นประตหูนึ่งมีช่ือนั่นเขียนอยู

25

มีใครคนหนึ่งตะโกนเปนภาษาสเปญอยูขางใน ขาพเจาเขาใจวาเปนคําเชิญ จึงผลักประตูเปดเขาไปมีชายรูปรางผอมผิวคลํ้า ถือพวกลูกประคําอยูในมือ เขาเงยหนาข้ึนจากลูกประคําสีหนาของเขาแจมใสขึ้น

“ออ คุณเดวี”่ เขากลาวชา ๆ “เปนนักเทศน คนท่ีตํารวจลากตัวออกมานัน่เอง” “ใชแลวครับ” ขาพเจากลาว นายอัลวาเรซลุกข้ึนยืน “ผมอธิษฐานพระเจาขอใหคุณมาอยูเทยีว” เขาพูด “คุณคงชวยลูกผมได” “ผมก็อยากจะชวย แตเขาไมยอมใหผมไปหาหลุยส ผมจะตองไดรับลายเซ็นอนญุาตจากคุณ

และจากพอแมเด็กคนอ่ืน ๆ ดวย” “ผมเซ็นใหเอง” นายอัลวาเรซหยิบดินสอและกระดาษออกมาจากล้ินชักในครัว เขาเขียน

อนุญาตขาพเจาใหเขาเยี่ยมหลุยส อัลวาเรซไดอยางเช่ืองชา แลวเขากพ็ับกระดาษสงมาใหขาพเจา “คุณมีช่ือและท่ีอยูของพอแมเด็กคนอ่ืน ๆ ม้ัย” “ไมมีครับ” พอของหลุยสพูดแลวเบือนหนาไปทางอ่ืน “นั่นละเร่ืองลําบากใจ ผมไมใกลชิดกับ

ลูกชายผมพอ พระเจาทรงนําคุณมานี่แลว พระองคจะนําคุณไปหาคนอ่ืนดวย” ขณะที่ขาพเจาเดินครุนคิดลงไปตามบันได ขาพเจาเกือบจะชนเด็กหนุมคนหนึ่ง อายุราว 17 ป

วิ่งข้ึนบันไดมาเต็มฝเทา “ขอโทษที” ขาพเจาพูดโดยไมหยดุเดิน เด็กชายผูนั้นต้ังทาจะวิ่งตอไป แตแลวก็ชะงัก หันมามองขาพเจาอีก “คุณเปนนกัเทศนใชม้ัย?” ขาพเจาหนัไป เด็กชายยังคงจองจะดูหนาขาพเจาใหถนัดในความมืด “คุณใชไหมท่ีถูกเขาลากตัวออกมาจากหองพิจารณาคด”ี “ใชแลว ฉันช่ือ เดวิด วิลเคอรสัน” เด็กชายยื่นมือออกมา “อา ผมชื่อ แองเจลโล มอเรล ครับ ผมอยูในแกงของหลุยสเขาดวย คุณข้ึน

ไปหาอัลวาเรซใชไหม?” ถูกแลว” แลวขาพเจาก็เลาใหแองเจลโลฟงวาขาพเจาตองการลายเซ็นอนุญาตของเขาเพ่ือเขาพบ

หลุยส พลัน ขาพเจาก็เห็นพระหัตถของพระเจาท่ีทรงนําใหเราพบกนั “แองเจลโล” ขาพเจากลาว “ฉันตองไดลายเซ็นอนุญาตจากพอแมของทุกคนคุณอัลวาเรซก็ไมรูวาเดก็อ่ืน ๆ อยูท่ีไหน แตเธอรูใชม้ัย?”

แองเจลโลพาขาพเจาไปท่ัวท่ีอยูของพวกสเปญ เพื่อหาครอบครัวของเด็กอีกหกคน เขาเลาใหขาพเจาฟงวาเขาเกือบจะรวมอยูในพวกน้ันดวย บังเอิญคืนนั้นเขาเกดิปวดฟนข้ึนมา เขาวาพวกเด็ก ๆ เพิ่งจะออกไป “หาเร่ือง” และยังไมมีแผนงานอะไร ถาคนเหลานี้ไมทําอยางนี้ เขาก็จะตองยกพวกไปตีกัน”

ภายในสองช่ัวโมง เราก็ไดลายเซ็นคนท่ีเราจําเปนจะตองมีไวครับ

26

อัยการทองถ่ินแปลกใจมากท่ีเห็นเรากลับมาเร็ว เม่ือเรายืน่ลายเซ็นของคนท่ีเราตองการให เขาทําทาเหมือนวาจะเปนไปไมได เขาโทรศัพทไปบอกทางคุกวา ถาพวกเด็ก ๆ เต็มใจอยากจะพบเรา เขาก็ตองอนุญาตใหเขาไปได

ท่ีคุกนั้น ทางเราตันอยางท่ีเราคาดไมถึงทีเดียว อนุศาสนาจารยประจําคุก ผูดูแลเด็กหนุมเหลานั้นมีความเห็นวา การท่ีเราไปหานัน้ จะ รบกวน” สวัสดิภาพทางใจของเด็กพวกนัน้โดยไปแนะบุคลิกลักษณะใหมให เด็กทุกคนไดกรอกขอความวา “เราจะขอพูดกับอาจารยเดวดิ วิลเคอรสัน” อนุศาสนาจารยนั้นขีดฆาคําวา “จะ” ออก แลวใสคําวา “ไม” ลงไปแทน ไมมีคําออนวอนใด ๆ จะมาทําใหเขาเปล่ียนการตัดสินใจไปได

ขณะท่ีเราขับรถกลับบาน ขาพเจาคิดไมออกวาจะทําอยางไรดี แลวทันใดน้ันขาพเจาก็เกิดความคิดหนึ่งข้ึนมา ขาพเจาจะไปเยี่ยมคุณปูของขาพเจา

27

5 คุณปูขาพเจาเปนคนนานับถือ ขาพเจาไดเคยเรียนรูหลายส่ิงหลายอยางจากทานมาแลวในอดีต ขาพเจาเลาใหทานฟงจนหมดวาเร่ืองราวมันเปนมาอยางไร แลวถามทานวา “ปูคิดยังไงละครับ?

คุณปูคิดวาพระเจาทรงเรียกใหผมชวยพวกเด็ก ๆ ท่ีตองคดีฆาตกรรมน้ันไหม?” “ไม ปูไมคิดอยางนั้นดอก” คุณปูพูด “แตมีเหตกุารณหลายอยาง...” ขาพเจาเร่ิม “ปูคิด” ทานกลาวตอไป “ทางนะมันปดแนนเสียยิ่งกวาท่ีลูกเคยพบมาเสียอีก ปูคิดวาพระเจาคง

จะไมใหหลานพบเดก็เจด็คนนั่นอีกนานทีเดียว ปูจะบอกใหวาทําไม เพราะถาหลานพบเขาแลว หลานจะคิดเอาวาหลานทําหนาท่ีทามกลางพวกเด็กวัยรุนในนิวยอรคแลว ปูวาพระเจาทรงมีแผนการยิง่ใหญกวานัน้ใหหลานทํา”

“เอะ ปูหมายความวาไงครับ?” “ปูรูสึกวาพระเจาคงไมตองการใหหลานพบ เพียงเด็กเจด็คนเทานัน้ เดวิด แตจะใหพบกับเดก็

นับพัน ๆ คนท่ีเหมือนอยางนั้น” คุณปูคอยใหขอความเหลานัน้ซึมซาบเขาสูใจขาพเจาแลวทานกลาวตอไปวา “ปูหมายความวาพวกเดก็ ๆ ท่ีเปลาเปล่ียว จิตใจหวาดผวาในนิวยอรค อาจจะกระทําฆาตกรรม

เพื่อตนจะรูสึกต่ืนเตนบาง สนุกสนานบาง นอกจากลูกจะชวยพวกเขาได ปูรูสึกอยางนี้นะเดวดิวาหลานจะตองขยายขอบเขตวงงานออกไป”

คุณปูมีวิธีพูดเราใจขาพเจา เม่ือกอนหนานี ้ขาพเจาอยากจะหนีไปเสียใหพน ๆ จากเมืองนี้ แตมาบัดนี้ขาพเจากลับอยากจะรีบกลับไปต้ังตนทํางาน

คุณปูยิ้ม แลวกลาววา “พูดนะะมันงาย แตคอยใหหลานไดพบกับเดก็เหลานั้นเสียกอนท่ีจะคิดทําอะไร พวกนั้นคงมีความจงเกลียดจงชังและบาปอยางท่ีหลานคิดไมถึงทีเดียว เขายังเดก็อยู แตก็รูจักฆากัน รูจักขมขืนกัน หลานจะทําอยางไรกับส่ิงเหลานี้เม่ือไปพบกับเขา

ขาพเจาตอบทานไมได “ปูจะตอบใหฟงเอง เดวี่ แทนท่ีจะไปมองหาส่ิงเหลานี ้จงจับตาดูหวัใจของพระกิตติคุณ หลาน

วาขอนั้นกลาววาอยางไร ขาพเจาสบตาทาน “หลานไดยินปูเทศนเร่ืองนั้นบอย ๆ แลว” ขาพเจากลาว “หลานจะเลาใหฟง

อยางท่ีปูพูดเอง หัวใจของพระกิตติคุณคือ ความเปล่ียนแปลง เปนการมีชีวิตใหม”

28

“หลานพูดไดคลองดี เดวดิ แตถาหลานเห็นท่ีพระเจาทรงทําแลว หลานจะตองต่ืนเตนทีเดยีว ทฤษฎีนั้นถูกแลว งายมากเสียดวย ผูท่ีไดรูจักรพระเจาจะตองเปล่ียนแปลงใหม”

29

6 เม่ือขาพเจาขับรถไปสูนิวยอรคในคร้ังตอไป ขาพเจามีความคิดเปล่ียนไปเปนอีกอยางหนึง่

ขาพเจาไมใชผูสอนศาสนาธรรมดาอีกตอไปท่ีชวยเด็กเจด็คนท่ีถูกขอหาคดีฆาตกรรม เปนเวลาส่ีเดอืนท่ีขาพเจาเดนิไปตามถนนในนครนิวยอรค เดือน มีนาคม เมษายน พฤษภาคม และมิถุนายน ค.ศ. 1958ขาพเจาขับรถไปสูเมืองนั้นสัปดาหละคร้ังในเวลาวันหยุด

ในวนัหยุดคร้ังแรก ขาพเจาถามเจาหนาท่ีตํารวจถึงทางไปเบดฟอรด-สตายเวเซน เปนคร้ังแรกที่ขาพเจาไปในแถบท่ีมีการฆาตกรรมมากกวาท่ีไหนหมด ขาพเจาไมทราบแมแตนอยวาสถานท่ีแถบนี้ สักวันหนึ่งขางหนา ขาพเจาจะคุนกับมันเหมือนกับถนนท่ีบานทีเดยีว

ขณะท่ีขาพเจาขับรถชา ๆ ไปตามถนน ขาพเจาไดยินเสียงเหมือนเสียงปนยิงสามนัด แตไมเห็นมีคนบนถนนสนใจเลยภายในไมกี่นาที เสียงรถตํารวจเปดสัญญาภัยดงัล่ันแลนเขามาเบนหนารถเขาชิดขอบถนนเปดไฟแดงแวบวาบ มีคนเพียงหกคนเทานัน้ท่ีหยดุดูเม่ือเขาหามเอาชายคนหนึ่งออกมาจากหองเชาหลังหนึ่ง แขนตกหอย เลือดไหลแดงฉาน

บางคร้ังเม่ือขาพเจาเหน็ดเหนื่อยขาพเจากลับไปข้ึนรถ ดึงผาหมออกมาหมตัว แลวหลับไป แตทุกวันนี้ ขาพเจาจะไมยอมทําอยางนั้นเปนอันขาดขาพเจารูดีแลว อันตรายจากผูใหญหรือ

พวกวัยรุนยังไมมากเทาไร แตอันตรายจากพวกเด็ก ๆ นะซิ เดก็เหลานัน้อายุแปดเกาหรือสิบขวบ ชอบตามไปกับพวกแกงตาง ๆ แลวพกมีดบาง ปนบางติดตัวไปเหมือนพวกโต ๆ เด็กเหลานั้นคิดวา ถาเขาไปใชอาวุธเหลานั้นกแ็สดงวา เขาเปนผูใหญเต็มตัว

แตเม่ือขาพเจาต่ืนข้ึนก็ปลอดภัยดทุีกคร้ัง ในระหวางส่ีเดือนนี้ ขาพเจารูจักถนนในนิวยอรคดข้ึีนมาเรียกับแองเจลโลชวยเหลือขาพเจา

มาก “แองเจลโล” ขาพเจาเรียกเขาในวนัหนึ่ง ขณะท่ีเราเดินไปตามถนนฮาเลมดวยกัน “เธอวาอะไร

เปนปญหาใหญท่ีสุดของพวกเด็ก ๆ ในเมืองนี้” “ความเหงาซิครับ” แองเจลโลตอบข้ึนมาทันควัน เปนคําตอบท่ีแปลก เหงาเม่ืออยูในเมืองท่ีมีคนถึง 8 ลานคน แตแองเจลโลก็วาพวกเขามี

ความรูสึกเชนนี้ก็เพราะไมมีใครรักเขา ขาพเจายิ่งรูจักนวิยอรคคดีเทาไรก็ยิ่งแนใจวาแองเจลโลพูดถูก กอนหนาท่ีขาพเจาจะไปท่ีนัน่ ขาพเจาไมรูวาแกงวยัรุนนี้เปนอยางไร เราเคยมีแกงเด็ก

เหมือนกนัเม่ือขาพเจายังเปนเด็กในเมืองพิทสเบิรก เราจะไปชุมนุมกนัหลังโรงเรียนเลิกและตั้งสโมสร

30

ข้ึนท่ีลานท่ีไหนสักแหง แตเราก็ไมเคยทําอะไรเกนิไปกวาจับกลุมคุยกนั เร่ืองผูหญิงบาง เร่ืองรถยนตบาง คุยเร่ืองกฬีาหรือไมก็เร่ืองพอแม

มีแกงอยางนี้ในนิวยอรคดวย แตพวกแกงวัยรุนนั้นตางออกไปมาก แกงเหลานี้ชอบตะลุมบอนกัน ขนาดถึงเปนถึงตายกันทีเดียว ขาพเจาทราบมาเร่ืองหนึ่งวา ใชเวลากะการณถึงสองเดือนเต็ม ๆ อีกเร่ืองหนึ่ง ในตอนบายสองโมง เด็กสิบคนยังปวนเปยนดื่มน้ําอัดลมอยูตรงมุมถนนอยู แตพอส่ีโมงเย็นวันเดียวกันนัน้เอง เดก็คนหนึ่งตายเสียแลว อีกสองคนบาดเจ็บอยูในโรงพยาบาล ไดเกิดศึกใหญระหวางสองแกงเพยีงระยะสองช่ัวโมงเทานั้น

ยังมีแกงตาง ๆ มากมายในนิวยอรค นอกจากพวกแกงสังคม แกงทําศึกแลว ยังมีแกงท่ีมีพฤติกรรมพิลึกพิล่ันอีกมากเมื่อขาพเจารูจกักับเดก็พวกนี้มากข้ึน ขาพเจาก็ไดทราบวา เดก็เหลานี้ไปม่ัวสุมกันอยูในหองเชาวาง ๆ ตอนหลังโรงเรียนเลิก บางคณะก็รวมหวักันกระชากขาแมวออก บางคณะก็ใสใจในเร่ืองทางเพศแตอยางเดียว มีบอยครั้งท่ีพวกเดก็หนุมเลาใหขาพเจาฟงวาเขาจะไปชุมนุมกนัตามมุมมืดในสวนสาธารณะ หอมลอมเด็กคูหนึ่งซ่ึงประกอบกิจทางเพศจนสําเร็จ

ภาพลามกท่ีมีอยูมากมายตามท่ีตาง ๆ มีสวนชวยใหเปนดังนี้ ไมแตเพยีงภาพโปท่ีขายตามส่ีแยก อยางเดยีวยังมีภาพวาด ภาพถายอนาจารตาง ๆ พวกเด็ก ๆ เลาวาเขาใชภาพเหลานั้นเปนแบบอยาง ท้ังยังเอาภาพเหลานัน้ออกอวดใหขาพเจาดูดวย

มีส่ิงหนึ่งท่ีเลวรายท่ีสุด นั่นก็คือ ติดยาเสพติด ไมชาขาพเจาก็เขาไปถึง แหลงท่ีเขาแอบซ้ือขายกัญชากันในสนามโรงเรียนนะเอง เขาพูดถึงการคาของเขาอยางเสรีเขายังบอกใหขาพเจาลองดูเสียดวย ถาขาพเจาสนใจอยากจะทราบ พอขาพเจาเอารูปในหนังสือพิมพเปนรูปเด็กหนุมตัวขดตัวงอดวยความเจ็บปวดอยูบนเตียงในโรงพยาบาล ในขณะที่ทําการรักษาใหอดยาใหเขาดู เขากลับหวัเราะเยาะขาพเจา

“โธ! กลัวไปได” เขาพูด “นั่นมันติดเฮโรอินตางหากกัญชานิดหนอยไมเปนไรดอก เหมือนกับสูบบุหร่ีนะแหละ ลองดูซักตัวเถอะนา”

จริงท่ีกัญชาไมทําใหติดเทาไร แตมันจะชวยใหติดเฮโรอินเร็วข้ึน นี่เปนยาเสพติดท่ีทารุณท่ีสุดท่ีมนุษยเคยรูจักมา คร้ังหนึ่งเม่ือขาพเจากําลังเดินไปตามถนนในระหวางส่ีเดือนนี้ ขาพเจาไดยินเสียงรองกรีด ไมมีใครใสใจแมแตนอย เสียงรองยังคงดังตอไป ดงัตอไป...

“เสียงเหมือนคนรองกําลังเจบ็ปวด” ขาพเจากลาวกับผูหญิงคนหนึ่ง ซ่ึงทาวแขนกับขอบหนาตางช้ันสองในตึกเดียวกัน

เธอตะแคงหฟูงสักครูแลวยักไหล “อยูช้ันสามแนะ” เธอวา “นากลัวเหลือเกิน อายุ 20 ป เทานั้นเอง แกติดเฮโรอินงอมแงม แลว

ไมไดมันมา”

31

“คุณก็รูซิวาเปนใคร” “รูจักเขามาต้ังแตแบเบาะแลว” “เราชวยอะไรเขาไมไดเชียวหรือ” “ชวยรึ ความตายเทานัน้ท่ีจะชวยเขาได” “พาเขาไปโรงพยาบาลดีไหม?” หญิงผูนั้นมองหนาขาพเจา “โธคุณ” เธอชะงักสักครู “คุณยังใหมตอท่ีนี่นัก” “จริงซิ” “คุณจะเอาคนท่ีติดยาจนงอมแงมไปโรงพยาบาลนะ ไมสําเร็จหรอกจะบอกให หลายเดือนตอมา ขาพเจากท็ราบวา ถูกของเธอทีเดียวมีโรงพยาบาลไมเสียเงินในนครนิวยอร

คเพียงแหงเดยีวท่ีรักษาคนติดยาเสพติด โรงพยาบาลเต็มจนลน มีคนมากมายท่ีพยายามจะเขาไปรักษาแตก็ไมมีท่ีให นอกจากโรงพยาบาลนี้แลวกย็ังมีโรงพยาบาลท่ีไมเสียเงินอีกแหงหนึง่ สําหรับคนท่ีติดยาเสพติดท่ัวอเมริกันไปรักษาได

ความวาเหว สงครามระหวางพวก พวกท่ียุงเร่ืองทางเพศ และติดยาเสพติด เหลานี้ลวนเปนปญหาท่ีขาพเจากําลังเผชิญมันอยู ขาพเจาไปตามสถานีตํารวจ สนทนากับนกัสังคมสงเคราะห และเจาหนาท่ีทําทัณฑบน คนควาหาหนังสือตามหองสมุดสาธารณะอานเปนเวลาหลาย ๆ ช่ัวโมง แตปญหาเด็กวัยรุนในนิวยอรคกย็ังคงเกาะใจขาพเจาแนนจนขาพเจาเกือบจะยอมแพอยูแลว เม่ือมาถึงข้ันนี้ พระวิญญาณของพระเจากไ็ดยื่นมือเขามาชวยเหลือ

คร้ังนี้พระองคไมไดชวยอยางนาแปลกประหลาด พระองคเพียงแตใหขาพเจาเกดิความคิดข้ึนมา

ขาพเจากําลังขับรถกลับบาน ขาพเจานกึถามตนเองวา “สมมติวา เจาจะไดพรวิเศษใหนึกเอาไดอยางหนึ่งเพื่อชวยเด็กเหลานี้ เจาจะนึกขออะไรท่ีเจาเห็นวาดีท่ีสุด”

ขาพเจาทราบคําตอบดีวา เขาสามารถจะเร่ิมตนชีวิตใหมอีกใหมีเนื้อหนังมังสาใหม และบุคคิกลักษณะใหมเหมือนเดก็แรกเกิดท่ีไมประสีประสากับอะไรท้ังส้ิน ยิ่งกวานั้น ในระหวางท่ีเขาเติบโตข้ึนนี้ใหเขาไดแวดลอมไปดวยความรัก แทนท่ีจะมีแตความเกลียดชัง และความหวาดหวัน่

แตนี่ยอมเปนไปไมไดแน ผูท่ีอยูในวันรุนเยี่ยงพวกเขานีจ้ะลบอดีตใหหมดไปไดอยางไร และจะสรางส่ิงแวดลอมใหมสําหรับเด็กหนุมเหลานี้ไดอยางไรเลา? “นี่เปนความฝนท่ีพระองคใสเขามาไวในใจขาพเจา หรือขาพเจาฝนเพอเจอไปเองพระองคเจาขา?”

เขาจะตองเร่ิมตนกันใหม ตองแวดลอมไปดวยความรัก

32

เปนความคิดท่ีผุดขึ้นในใจของขาพเจา ชัดเจนเหมือนเม่ือขาพเจาไดรับคําส่ังคร้ังแรกใหไปนิวยอรค พรอมกับความคิดนี้ ขาพเจานึกเห็นภาพบานท่ีพวกเด็ก ๆ จะไปมาหาสูกันได เปนบานดพีรอมจริง ๆ ท่ีจะเปนเหมือนกับบานของพวกเขาเอง เปนท่ี ๆ จะตอนรับเขาและรักเขา เขาอยากจะมาอยูเม่ือไรก็ไดตามใจปรารถนา ประตูบานจะเปดตอนรับทุกเม่ือ มีเตยีงมากมายใหพวกเขานอน มีเส้ือผาสวมใส มีหองครัวขนาดใหญ

“โอ พระเจาเจาขา” ขาพเจากลาวข้ึนมาดัง ๆ “ชางเปนความฝนท่ีเลอเลิศอะไรอยางนัน้! จะตองใชการอัศจรรยอยางท่ีขาพเจาไมเคยพบมากอนเลยชวยจงึจะสําเร็จ

33

7 จะเปนไปไดจริง ๆ หรือ ท่ีพวกแกงวัยรุนในนิวยอรค และติดยาเสพติดเหลานี้ จะเปล่ียนทาง

ดําเนินชีวิตมาเปนแบบที่ขาพเจาฝนนี้ ขาพเจาจําไดวา คุณปูขาพเจาไดยนืยันวา พระกิตติคุณทําใหเปล่ียนชีวิตใหมได ขาพเจาจาํขอพระคัมภีรท่ีทานยกมาอางไดข้ึนใจ ขอนั้นมีวา “เราบอกทานตามจริงวา ถาผูใดไมไดบังเกิดใหม จะเขาในแผนดินของพระเจาไมได”

ถาเด็กเหลานีจ้ะเปล่ียนแปลง การเปล่ียนแปลงนั้นจะตองมาจากใจ ขาพเจาทราบวา ขาพเจาเองทําใหเปนอยางนั้นไมไดนี่จะตองเปนหนาท่ีพระวิญญาณของพระเจา แตบางทีขาพเจาอาจจะเปนชองทางใหพระวิญญาณของพระเจาเขาไปถึงจิตใจของเดก็เหลานี้ได

มีเพียงทางเดียวท่ีจะทราบได ตั้งแตแรกมาจนกระท่ังถึงเดี๋ยวนี้ ขาพเจาไดแตเดินไปเดินมา บัดนี้ ขาพเจาจะตองทําอะไรลงไปสักอยางหนึ่ง ขาพเจาจะไปพูดกับพวกเดก็ ๆ ดูแลววางใจใหพระวิญญาณเขาสูใจเขา ขาพเจาเท่ียวไปถามตามท่ีตาง ๆ ในนิวยอรควา แกงท่ีดุรายท่ีสุดในเมืองนีเ้ปนแกงไหน? ตางบอกตรงกันเปนเสียงเดยีววา เปนสองแกงนี้ คือ แกงอาจารยกับแกงมัวมัว ท้ังสองแกงนี้อยูท่ีฟอรทกรีน ตําบลบรุกคลิน

แก็งเหลานี้มีท่ีชุมนุมของตนอยูในอาคารสงเคราะหท่ีใหญท่ีสุด คือ อาคารสงเคราะหฟอรกรีน มีคนมากกวาสามหม่ืนคนอยูในหองเชาท่ีเปนชุด สวนมากเปนนิโกร และลาตินอเมริกันแกงอาจารยเปนโกร แกงมัวมัว เปนสเปญ สองแกงนี้จะรวมหัวกันปองกันถ่ินท่ีอยูของตนจากแกงอ่ืน ๆ คร้ังนี้เขาประกาศจะทําศึกกับพวกตํารวจ

เขาคิดหาวิธีโจมตีตํารวจ โดยคอยซุมอยูบนหลังคา เอากระสอบทรายวางไวตามขอบหลังคา พอเจาหนาท่ีตาํรวจเดนิผานไป เขาจะผลักกระสอบหนกั 40 กิโลกรัมใหตกลงมาทับ

ขาพเจาเหน็วาไมมีท่ีไหนใหพระเจากระทําการดีเทากับท่ีฟอรทกรีนนี้ เชาตรูวันศุกร ขาพเจาพาเพื่อนไปคนหนึ่งเปนนกัเปาแตร ช่ือ จิมม่ี สตอล ไปยังอาคารสงเคราะหฟอรทกรีน

“เธอยืนอยูใกล ๆ เสาไฟตนนี้เถอะ” ขาพเจาบอกจิมม่ี “เปาแตรไป ถามีคนมามาก ฉันจะข้ึนไปยืนบนฐานเสาไฟพูดกับคนฟง”

34

ขาพเจาเหน็รถตํารวจมาจอดที่ริมขอบถนน เม่ือเขาต้ังตนเปาแตร หนาตางหองตรงขามกับดานถนนก็เปดออก พรอมกับใบหนาโผลออกมา

สลอน พวกเดก็ ๆ กรูกันออกมาจากตึก ตางต่ืนเตนเพราะเสียงเพลง พากันถามวา “คณะละครสัตวมาเลนท่ีนี่หรือ? เราจะเดนิขบวนกันหรือไง”

ขาพเจาบอกกบัจิมม่ีใหเปาแตรตอไป พวกตอมาเปนเด็กวัยรุน บางคนสวมเส้ือนอกสีแดงสดติดปลอกแขนสีแดง และมีตวัอักษร ม ม

เย็บติดหราไวท่ีขางหลัง บางคนก็สวมกางเกงรัดรูปคับต้ิว เส้ือเชิรตสีฉูดฉาด และรองเทาพื้นบาง ปลายแหลม เกือบทุกคนสวมหมวกแบบทรงเต้ียขอบแคบ แลวสวมแวนตากนัแดด

หลังจากท่ีมีเดก็หนุมสาวมาไดประมาณ 100 คน ขาพเจาก็ปนข้ึนไปยนืบนฐานเสาไฟ เร่ิมกลาวปราศรัย พวกเด็ก ๆ ตางตะโกนกนัเอ็ดอึง บางกต็ะโกนหยาบ ๆ คาย ๆ จิมม่ีถึงกับสายหนาแลวทําปากบอกขาพเจาวา “เขาไมไดยนิเธอหรอก”

ในขณะน้ันก็มีผูมาขจัดปญหาใหขาพเจา เสียงตะโกนของพวกเด็กสงบไปอยางกะทันหนั ขาพเจามองขามศีรษะของเดก็เหลานั้นไปกเ็ห็นรถตํารวจมาจอดท่ีริมขอบถนน นายตํารวจกาวออกมาแหวกทางฝากลุมคนเขามา

“เอาละ แยกยายกันไปได”

35

พวกเด็ก ๆ เปดทางใหตํารวจเขามา แลวปดทางขางหลังตามเดิม “ไหน ลงมาซิ” นายตํารวจนายหนึ่งกลาวกบัขาพเจาเม่ือขาพเจาหนัมาเผชิญหนาเขา เขาก็วา “นี่

จะทําอะไรกันนะ กอการจลาจลหรือไง?” “ผมกําลังเทศนาอยูครับ” “เทศนท่ีนี่ไมได แถวน้ีไมมีคนมานั่งม่ัวสุมกันกย็ุงพออยูแลว” พวกเด็กหนุมสาวกลับพากนัตะโกนไมใหตํารวจขัดขวางการเทศนา เขาวาผิดรัฐธรรมนูญ

ตํารวจไมเห็นดวย กอนท่ีจิมม่ีกับขาพเจาจะรูวาอะไรเปนอะไร เราก็เห็นวาเราถูกคุมตัวฝาคนมาท่ีรถตํารวจ

ท่ีสถานี ขาพเจาย้ําคําท่ีพวกเด็ก ๆ พดูอีกที “ขอถามหนอยไดไหมครับ” ขาพเจาวา “ผมไมมีสิทธ์ิท่ีจะพูดตามท่ีสาธารณะในฐานท่ีผมเปนพลเมืองดอกหรือ?”

“ก็ได” ตํารวจยอมรับ “ตราบเทาท่ีคุณพูดใตธงอเมริกา” ดังนั้น คร่ึงช่ัวโมงตอมา เราก็ออกไปอีก คร้ังนี้มีธงอเมริกาใหญโบกสะบัดอยูเบ้ืองหลังเรา

ขาพเจาขอยืมมามาสําหรับยนืดวยในคราวนี้ จิมม่ีหันไปเปาแตรทั่วท้ังส่ีทิศ พวกเดก็ ๆ มาออกันอยูรอบตัวเรา คร้ังน้ีเราเปนวีรบุรุษ เพราะ

เราข้ึนมาเทศนไดอีกท้ัง ๆ ท่ีกฎหมายหาม แตกิริยาของพวกเขาไมมีทาทีวาจะดีข้ึน ยงัคงเปาปาก ฮาปาเสียงดังสน่ัน

ขาพเจาพยายามจะพูด แตไมมีใครฟง ขาพเจากมศีรษะลงอธิษฐานดวยความหมดหวัง “พระเจาเจาขา” ขาพเจากลาว “ไมมีใครยอมฟงขาพเจา ถาพระองคกําลังทําพระราชกิจอยูในท่ีนี้ ขาพเจาก็ขอใหพระองคทําใหพวกเขาฟงขาพเจาดวย” ขณะท่ีขาพเจาอธิษฐาน ไดเกดิมีความเปล่ียนแปลงข้ึน เปนพวกเดก็เล็กท่ีสุดท่ีนั่งลงกอนแตเม่ือขาพเจาเงยหนาข้ึนก็เหน็เดก็รุนโตหลายคนถอดหมวก

ออก ยืนกมหนาแสดงความคารวะอยู ขาพเจารูสึกตกใจท่ีเห็นเขาเงียบลงไปทันที จนคิดไมออกวาจะพูดอะไรดี ในท่ีสุด ขาพเจาก็เร่ิมพูด โดยเลือกขอความจากพระธรรม ยอหนบท 3 ขอ 16 ท่ีวา “เพราะวา

พระเจาทรงรักมนุษยจนไดประทานพระบุตรองคเดียวของพระองค เพื่อทุกคนท่ีวางใจในพระบุตรนัน้จะมิไดพินาศแตมีชีวิตนิรันดร” ขาพเจาบอกเขาวาพระเจาทรงรักเขา พระองคทรงทราบวา เขาเปนอยางไร ทรงทราบถึงความเกลียดชัง ความโกรธ ทรงทราบดวยวา มีบางคนในพวกเขาท่ีฆาคนตายมาแลว ท้ังยังทรงทราบดวยวา ในอนาคตเขาจะเปนอยางไร

36

จบเทานั้นเอง ขาพเจากลาวในส่ิงท่ีอยากจะพดูหมดแลวท่ัวท้ังถนนเงียบสงัด ขาพเจาสามารถไดยนิเสียงธงสะบัดพล้ิวอยูทามกลางสายลม ขาพเจาเลาใหพวกเดก็หนุมสาวฟงวา ขาพเจาจะขอใหมีอะไรพิเศษสักอยางเกิดข้ึนสําหรับเขา ขาพเจาอาจจะขอใหมีส่ิงประหลาดมหัศจรรยเกิดข้ึน ตอไปนี้ขาพเจาจะขอใหชีวิตของเขาเปล่ียนแปลงไปอยางส้ินเชิง ขาพเจากมศีรีษะลงอีกและอธิษฐาน ขอใหพระวิญญาณของพระเจาทําหนาท่ีของพระองค เม่ือขาพเจาเงยหนาข้ึนอีกคร้ัง ไมมีใครขยับเขยื้อนขาพเจาถามวา มีใครไหมอยากจะกาวออกมาขางหนาเพื่อเราจะไดซักถามกันบาง ไมมีใครตอบรับ

เปนสถานการณท่ีทําใหขาพเจาไมสบายใจ ขาพเจาไดยอมใหพระวิญญาณของพระเจาทรงนําแลว แตดูพระองคจะไมนําแมสักทางเลย

แลวทันใดน้ัน ขาพเจาก็ไดยนิเสียงตัวเองพดูข้ึนโดยท่ีตนเองก็ไมตั้งใจวา “เอาละ มีผูบอกฉันวา มีแกงท่ีเกงมากอยูสองแกงท่ีฟอรทกรีนนี่ ฉันขอพูดกับหัวหนาและรอง

หัวหนาหนอยไดไหม ถาเธอตัวโตและเกงจริง คงจะไมวาอะไรใชใหมท่ีจะข้ึนมาทักทายกับนักเทศนผอมคนน้ีบาง”

ขาพเจาไมทราบวา ทําไมขาพเจาถึงไดกลาวเชนนี้ออกไปแตมาบัดนี ้ เม่ือขาพเจาหวนไปนึกถึงเร่ืองเกา ๆ บางทีนั่นจะเปนคํากลาวท่ีนากลาวท่ีสุดก็ได ไมมีใครขยับเขยื้อนสักครูหนึ่ง แลวมีคนหนึ่งทางทายกลุมพดูข้ึนวา

“เปนอะไรละ บ๊ักบอรด กลัวรึไง?” มีเด็กรางใหญผิวดําคนหนึ่งกาวออกมาจากทางตอนทายกลุมอยางเช่ืองชา เขาเดินข้ึนมา

ขางหนา เด็กคนท่ีสองเดินตามมาในมือถือไมเทา ท้ังสองคนสวมแวนดํา ตามทางท่ีเขาเดินฝากลุมเด็กข้ึนมา เขาชวนเด็กอีกสองคนมาดวย แลวท้ังส่ีคนก็มายืนอยูเบ้ืองหนาขาพเจา

“แตะมือกนักไ็ด คุณนกัเทศน” เขากลาว “ผมช่ือบ๊ักบอรด เปนหวัหนาแกงอาจรรย” ขาพเจายังคงไมเขาใจศัพทแผลง ๆ ท่ีคนในนวิยอรคใชกันแตเม่ือเขายื่นมือออกมา ขาพเจาก็

พยายามจะเอ้ือมไปจับ “แตะมือกันเทานัน้ก็พอ คุณนกัเทศน” บ๊ักบอรดกลาว แลวเขาก็เล่ือนมือมาแตะกับมือของขาพเจา เขายืนสํารวจขาพเจาอยางอยากรูอยากเห็นอยูสักครู “ถูกของคุณ คุณนักเทศน คุณทําใหเราสนใจเร่ืองของคุณได”

แลวบ๊ักบอรดก็แนะนําใหขาพเจารูจักรองหัวหนา ช่ือสแตกโคช กับสมุนมือขวาของเขาอีกสองคน

ขาพเจาใจเตนเปนตีกลอง บอกกับเดก็หนุมท้ังส่ีวา ไมใชขาพเจาหรอกท่ีทําใหเขาสนใจ แตเปนพระวิญญาณของพระเจา ขาพเจาบอกเขาวา พระเจาทรงพยายามจะแทรกผานความเยอหยิ่งลงไปสูใจเขา ผานความจองหอง” ขาพเจาพูดพลางมองสบตาเขา “กับความอ่ิมอกอ่ิมใจของเธอลงไป ท้ังหมดนี้

37

เปนเหมือนเปลือกท่ีหุมความหงอยเหงาเปลาเปล่ียวและความหวาดหวัน่ของตัวเธอ พระวญิญาณอยากจะเขาไปภายในเปลือกนั้น แลวชวยใหเธอตั้งตัวใหมอีก”

“แลวเราจะตองทําอะไรบางละ?” “จะทําอะไรนะรึ?” ขาพเจาถาม “อาว ก็คุกเขาลงตรงนี้แหละ บนถนนนี ่ขอใหพระวิญญาณของ

พระเจาเขามาในชีวิตของเธอ เพื่อจะไดเปนคนใหมนะซิ เปนไปไดทีเดียวนะ” นิ่งกันอยูนาน เปนคร้ังแรกท่ีขาพเจาเกดิสงสัยวา กลุมคนกําลังคอยดูอยูอยางเงียบกริบ ดูวาจะ

เกิดอะไรข้ึน ในท่ีสุดสแตกโคช ก็พูดข้ึนดวยเสียงแตกพราจนผิดสังเกตวา “บ๊ักบอรด แกทําม้ัยละ ถาแกทํากันก็ทํา” เบ้ืองหนาสายตาท่ีแสดงความฉงนฉงายของขาพเจานั้นเอง หัวหนาท้ังสองของแกงท่ีนากลัว

ท่ีสุดในยวิยอรค ทรุดตัวลงคุกเขาอยางเช่ืองชา สมุนคูใจของเขาทําตามลูกพ่ี ตางคนตางถอดหมวกออกถือไวอยางคารวะ มีอยูสองคนท่ีสูบบุหร่ี ตางเอาบุหร่ีออกจากปาก ขวางลงไปในทอระบายน้ํา ขาพเจาอธิษฐานส้ัน ๆ วา

“พระเยซูเจาขา” ขาพเจากลาว “ลูกท้ังส่ีของพระองคท่ีอยูท่ีนี่ กําลังทําส่ิงท่ียากเหลือเกิน เขากําลังคุกเขาอยูเบ้ืองหนาทุกคน ขอใหพระองคเขามาสูใจเขา และเปล่ียนใจใหเขามีจิตใจใหม เขาตองการใหพระองคเอาความเกลียดชัง ชอบวิวาทและความหงอยเหงาออกไปจากใจ เขาอยากจะทราบเปนคร้ังแรกในชีวิตเขาวา เขายังมีคนท่ีรักเขาอยูจริง ๆ เขากําลังขอพระองคอยู และพระองคจะไมทําใหเขาผิดหวังแน อาเมน”

บ๊ักบอรด กับ สแตกโคช ลุกข้ึนยืน สมุนของเขายืนตามเขายังคงกมหนาอยู ขาพเจาคิดวาเขาคงอยากจะออกไปอยูตามลําพังสักครู อาจจะไปหาโบสถท่ีไหนสักแหงกไ็ด

เด็กท้ังส่ีหนักลับ เดินฝาผูคนออกไปโดยไมพูดจากระไร จิมม่ีกับขาพเจาออกไปจากฟอรทกรีนอยางพิศวงงงงวยในขอท่ีวา เรานึกไมถึงวาพระเจาจะ

ตอบคําอธิษฐานของเราอยางนาแปลกประหลาดถึงเพียงนี้ บ๊ักบอรด สแตกโคช กบัสมุนคูใจอีกสองคนคุกเขาอยูตรงสี่แยก ไมนาเช่ือเลยทีเดียว

เราไดเตรียมตัวรับปฏิกิริยาของหัวหนาแกงมัวมัวอยางเปดเผย หลังจากท่ีหวัหนาแกงอาจารยออกไปแลว เดก็กลุมนั้นก็พากันตะโกนวา

“อิสราเอล นิกกี้ ตาแกบางละทีนี้ ออกไปเถอะนา พวกนิโกรเขาไมกลัวอะไรดอก ทําหนาหดไปได” เสียงตะโกนยใุหเขากาวออกมาขางหนา

อิสราเอล หัวหนาแกงเปนเด็กดีคนหน่ึงท่ีขาพเจาเคยพบมา เขาเอ้ือมมือมาสัมผัสมือกับขาพเจาอยางสุภาพ

38

นิกกีน้ั้นตางออกไป ขาพเจาจําความคิดของตนไดดีเม่ือขาพเจาหันมาดูหนาเขา เขามีใบหนากราวท่ีสุดเทาท่ีขาพเจาเคยพบ

“สวัสดี นิกกี”้ ขาพเจาเอยทัก เขาปลอยใหขาพเจายืน่มืออกมาคาง ไมมองแมแตหนาขาพเจา เขาสูบบุหร่ีพนควนัโขมงออกมา

ทางมุมปาก “ใหนรกกินเถอะ ผาซิ”เขาวา เขามีวิธีเคนคําพูดออกมาแปลก ๆ ทําใหเกือบจะเหมือนคนติดอาง

ไป “เธอคงไมชอบหนาฉันเทาไหรซินิกกี”้ ขาพเจาวา “แตฉันมีความรูสึกตอเธอตางออกไป ฉันรัก

เธอ นิกกี”้ แลวขาพเจากาวเขาไปหาเขากาวหน่ึง “เขามาใกลกันละกอ” เขาพูดเคนเสียง “เปนไดเจีย๋นเสียเลย” “ก็ได” ขาพเจาตกลง “แมวาเธอจะแลเนื้อฉันออกเปนช้ิน ๆ เอาตากไวบนถนนนี้ ทุกช้ินก็คงจะ

รักเธออยูด”ี เม่ือขาพเจาพูด ขาพเจาก็นกึในใจวา เธอไมมีวันดไีดแน นิกกี้ ไมมีความรักใดในโลกนี้ท่ีจะเขาไปสูใจเธอไดดอก

กอนท่ีเราจะออกจากตําบลบรุกคลิน เราไดพาบ๊ักบอรดกับสแตกโคชไปติดตอกับศาสนาจารยประจําทองถ่ินจะไดชวยทางจิตใจของเขาใหดีข้ึน “ฉันคิดวา เราควรจะหม่ันตรวจตราดูเขาบาง” ขาพเจาพูดกับจิมม่ี อันท่ีจริงแลว เราท้ังสองคนคิดตรงกันวา พวกเด็ก ๆ กําลังจะเลนตลกกบัเรา

เม่ือขาพเจาปรับทุกขเร่ืองนี้กบัเกวน็ท่ีบาน เธอดุขาพเจาใหญ “เดวิด วิคเคอรสัน” เธอวา “คุณไมรูดอกหรือวาคุณไดมาตรงตามความตองการของคุณแลว คุณ

ขอใหพระวิญญาณของพระเจาทําการอัศจรรย แลวคุณกไ็ดรับส่ิงท่ีคุณพยายามจะเถียงวาไมใช คนท่ีเขาไมเช่ือการอัศจรรยเขาไมอธิษฐานขอใหเกดิการอัศจรรยดอก”

39

8 คืนวันหนึง่ในฤดูรอน เดือนเมษายน ค.ศ. 1958 ขาพเจาเดนิไปตามถนนจอแจแหงหนึ่งใน

แถบสเปญฮารเล็ม พลันหูก็ไดยินเสียงเพลง ขาพเจาตองแปลกใจท่ีทํานองเพลงนั้นเปนทํานองเพลงสวดท่ีเรารองกันในโบสถ แตเนื้อรอง

นั้นเปนภาษาสเปญ ขาพเจาเดนิข้ึนบันไดไปสูช้ันสองซ่ึงเปนช้ันท่ีเสียงเพลงลอยมา แลวเคาะประตู ประตูแงมออก

ชา ๆ แตเม่ือแสงไฟสองมาตองใบหนาขาพเจา ผูหญิงท่ียืนอยูภายในหองนั้นสะดุงเล็กนอยเธอต่ืนเตนเสียจนงับประตูกลับคร่ึงหนึง่ แลวหมุนตัวกลับไป พูดเปนภาษาสเปญอยางเร็วปร๋ือ ไมชาก็มีหลายคนออกมาท่ีประตูมีใบหนายิ้มแยมฉันมิตร เดินมาจูงขาพเจาเขาไปในหองนั้น

“คุณเดวิดนะเอง” ชายคนหนึ่งพูดข้ึน “คุณเปนนกัเทศนคนท่ีเขาลากตัวออกมาจากศาลวันนัน้ใชไหม?”

“ใชครับ” “เราอธิษฐานเพื่อคุณมาหลายวันแลวครับ และเดีย๋วนี้คุณก็มาอยูท่ีนี”่ ชายคนหนึ่ง เขาชื่อวินเซน

ออรเทซ เปนศาสนาจารยของโบสถเล็ก ๆ แหงนั้น “เราอยากทราบวาทําไมคุณถึงไดไปท่ีหองพจิารณาคดีนั้น” เขาพูด

คืนนั้น ขาพเจาก็ไดมีโอกาสเลาใหคนเหลานั่นฟงวา พระเจาไดทรงนําขาพเจาไปสูถนนในนครนิวยอรคอยางไร ขาพเจาเลาถึงเร่ืองท่ีขาพเจาทราบถึงปญหาของพวกเด็ก ๆ กลางถนนเลาถึงความฝนของตนท่ีอยากจะเห็นเดก็เหลานั้นกลับเนื้อกลับตัวใหม แลวขาพเจากส็รุปวา “เราก็ไดเหน็แลววา พระวิญญาณของพระเจาเขาถึงจิตใจของเขาที่ถนนนั้น ผมคิดวานี่เปนเพยีงการเร่ิมตนเทานั้น สักวนัหนึง่ เขาคงจะมีบานของเขาเอง”

เม่ือขาพเจากลาวจบลง เขากห็ันไปปรึกษากันอยางต่ืนเตนอยูสักครูหนึง่ แลวดนุหลังใหวนิเซน ออรเทซลุกข้ึนพูดแทนพวกเขา

“พรุงนี้คุณกลับมาปรึกษาเราอีกทีไดไหมครับ” เขาพูด “แลวเราจะไดนัดพวกศาสนาจรรยมาฟงคุณพูด” ขาพเจาก็รับปากกับเขา

“คุณพักอยูท่ีไหนละครับ” อาจารยออรเทซถาม “เราจะโทรศัพทไปถึงคุณไดท่ีไหนและเวลาไหนบาง”

40

ขาพเจาตองยอมรับวา ขาพเจาไมมีท่ีอยูในนิวยอรคนีไ้มมีเงินแมแตจะเชาหองพักราคาถูก ๆ อยู “อันท่ีจริงแลว”ขาพเจากลาว “ผมนอนในรถผม”

ศาสนาจรรยออรเทซมีสีหนาต่ืนตระหนกอยางเหน็ไดชัด “คุณไมควรทําอยางนั้น” เขาวา แลวเม่ือเขาแปลคําพูดของขาพเจา ทุกคนในหองนั้นพยกัหนาเปนเชิงเหน็ดวย “อันตรายเหลือเกิน มีอันตรายมากกวาท่ีคุณคาดเสียอีก คุณตองมาคางคืนอยูในบานเรา คืนไหนท่ีคุณมาในเมือง ขอใหมาคางกบัพวกเราเถอะ”

ขาพเจารับความกรุณานีด้วยใจกตัญูอยางยิ่ง ศาสนาจารยออรเทซ แนะนําขาพเจาใหรูจักกับภรรยาของเขา ช่ือ ดีเลีย และเขาพาขาพเจาไปท่ีหองวางหองหนึ่ง มีเตียงไมอยูในหองนั้นดวย ตอมา ขาพเจาจงึไดทราบวา สามีภรรยาท่ีนาเคารพคูนี้ไมไดสะสมอะไรไวเลย นอกจากส่ิงท่ีจําเปนแกการดํารงชีวิตจริง ๆ ทุกส่ิงนอกนั้นเขาใชชวยในการงานของพระเจาหมด

เชาวันรุงขึ้น ขาพเจาใชเวลาอธิษฐานพระเจา ขณะท่ีขาพเจาอธิษฐาน ศาสนาจรรยออรเทซก็คงจะไปโทรศัพท เพราะเม่ือขาพเจาเขาไปถึงโบสถท่ี ๆ นัดหมาย มีผูแทนมาจากท่ีประชุมตาง ๆ ของสเปญถึง 65 แหง มาชุมนุมฟงขาพเจาพูด

ขาพเจาก็บอกกับเขาตรง ๆ วา ขาพเจาไมรูวาจะทําประการใดตอไปด ีขาพเจาคิดไมออกวา ควรจะทําเชนท่ีฟอรทกรีนอีกไหม แตทําในวงกวางกวานัน้ กอนเลิกประชุม เขาก็ไดวางแผนไวขาพเจา เขาจะจดัใหมีการประชุมสังสรรคกันในหมูพวกวัยรุนในสนามกรีฑาเซนตนิโคลัส ซ่ึงเปนสถานท่ี ๆ มีการแขงขันชิงรางวัลในยิวยอรค ท่ีนั่นขาพเจาจะไดพูดใหเดก็หลาย ๆ แกงฟงพรอม ๆ กัน

ขาพเจาชักลังเล ประการแรก ขาพเจาไมแนใจวาการชุมนุมคร้ังใหญนี้จะเปนการกระทําท่ีถูกทาง ท่ีจะนําเราใหเขาถึงเดก็หนุมสาวเหลานี้ “แลวกย็ังมีปญหาเร่ืองเงินอีก” ขาพเจากลาว “จะตองใชเงินเปนพันดอลลาร (หม่ืนบาท) ในการเชาสนามกรีฑาใหญเชนนั้น”

ทันใดนั้น ทางแถวท่ีนั่งตอนหลังของโบสถไดเกิดวุนวายกันข้ึน ชายคนหนึ่งลุกข้ึนยนืตะโกนอะไรอยูโหวกเหวก ในท่ีสุดขาพเจาก็เขาใจ “เดวี”่ เขากลาว “ทุก

อยางเรียบรอย ทุกอยางจะเรียบรอย” ขาพเจาคิดวา เขาคล่ังไปก็เลยไมใสใจเทาใด แตพอเลิกประชุมชายคนนั้นก็ข้ึนมาแนะนําตัวเอง

เขาช่ือ บีนิกโนเดลกาโดเปนอัยการ เขาย้าํคําพูดของเขาอีกคร้ังวา ทุกส่ิงจะเรียบรอย” “เดวี่ คุณไปทีส่นามกรีฑา เซนต นิโคลัส” เขาวา “ไปเชาสถานท่ี แลวกลาวปราศรัยกับเด็กพวก

นั้น ทุกส่ิงจะเรียบรอย

41

ขาพเจาคิดในใจวา เขาคงเปนคนท่ีมักตื่นเตนและชอบพดูเพอเจอ คุณเดลกาโดเห็นขาพเจาทําหนางง เขาจึงดึงธนบัตรปกใหญอยางท่ีขาพเจาไมเคยเหน็เลยออกมาจากกระเปา “คุณไปปราศรัยกับเด็กพวกนั้นเถอะ เดวี่ ผมจะเชาสถานท่ีเอง” แลวเขาก็ทําตามคําพูดของเขา

นี่เปนเหตุการณท่ีทําใหขาพเจาเขามาพัวพนักับแผนการชุมนุมเยาวชนคร้ังใหญ ท่ีสนามกรีฑา เซนตนิโคลัส ในสัปดาหท่ีสองของเดือน กรกฏาคม ป ค.ศ. 1958

เม่ือขาพเจากลับบาน ไปเลาขาวนี้ใหใคร ๆ ฟง ทุกคนตื่นเตน มีเกวน็เทานั้นท่ีเงียบไปสักครู “คุณรูไหม” เธอวา “นั่นเปนเวลาท่ีฉันจะคลอดลูกพอด”ี

จริงซิ ขาพเจาไมทันคิด แตผูท่ีเปนสามีจะบอกแกภรรยา ของเขาไดอยางไรเลา? ขาพเจาบนพึมพําถึงเร่ืองเด็กที่คลอดเกนิกําหนด เกวน็หัวเราะ

“เด็กจะคลอดตามกําหนด แตคุณมัวใจลอยอยูนะซิเลยไมรู ดิฉันไมคิดวาคุณจะรูวาตนมีลูกจนกระท่ังลูกเดินเขาไปหาแลวเรียกคุณวา พอ นั่นแหละ”

จริงเสียยิ่งกวาจริงอีก ขาพเจาจัดใหมีงานชุมนุมข้ึนในเวลาพักผอนประจําปของขาพเจา จะไดไมตองขาดงานทาง

โบสถ พอถึงเดือนกรกฏาคมขาพเจาก็ไดไปอยูท่ีหองของครอบครัวออรเทซเสียเปนสวนมากทางโบสถตาง ๆ ของชาวสเปญ เอาปายโมษณาใหญออกติดท่ัวนิวยอรค ประกาศถึงวนัชุมนุมนั้น แลวฝกคนมากมายสําหรับเปนผูใหคําแนะนํา และชี้ทางชีวิตใหแกผูท่ีคิดจะตั้งตนชีวิตใหมเขาจัดแจงเร่ืองดนตรี จัดเตรียมคนสําหรับเชิญคนเขามา และจัดเตรียมสนามกรีฑาไว

ขณะท่ีขาพเจาเดินไปตามถนนสายตาง ๆ สนทนาปราศรัยกับเดก็หนุมสาวท้ังหลาย ขาพเจาไมเคยคิดมากอนเลยวา นีจ่ะเปนส่ิงท่ียากเย็นยิ่งสําหรับเขา ส่ิงท่ีเปนเร่ืองธรรดา ๆ สําหรับทานและขาพเจา เพียงแตไปสักสามส่ีกิโลเมตรแลวเขาไปในตึกใหญ…. กลับจะเปนอันตรายใหญหลวงสําหรับพวกเขาไปประการแรก เขาไมอยากออกไปพนถ่ินของตน เขาเกรงวาในขณะท่ีเขาผานถ่ินของแกงอ่ืนจะมีใครกระโจนเขาทํารายเขาท้ังยังเกรงคนจํานวนมาก ๆ อีกดวย เกรงวาพวกเขาจะอดเกลียดชัง และโกรธเคืองไมได จะตองถึงกับตะลุมบอนทําใหเกิดการนองเลือด

ท่ีแปลกท่ีสุดกคื็อ เขาเกรงวา การชุมนุมคร้ังนี้จะทําใหเขาตองรองไห ขาพเจาคอย ๆ ตระหนักข้ึนมาทีละนอยวาเยาวชนเหลานี้กลัวนักกลัวหนาในเร่ืองน้ําตา

คืนหนึ่ง หลังจากท่ีขาพเจากลับมาจากหองใตถุนตึกอันเปนแหลงม่ัวสุมของแกง ก.ร.พ. เพื่อบอกขาวจดังานชุมนุมเยาวชนใหเขาทราบ มีผูมาเคาะประตูหองของออรเทซ คุณนายออรเทซเลิกค้ิวมองดูผูเปนสามี เขาส่ันศีรษะเปนการแสดงวาเขาไมไดนดัหมายใหใครมาพบ คุณนายออรเทซจึงวางมีดท่ีตนกําลังใชหั่นเนื้ออยูลง เดินไปเปดประตู

42

ท่ีนอกประตนูัน้ มาเรียยืนอยู พอเธอกาวเขาไปในหองขาพเจาก็รูวา เธอกําลังคล่ังอยากจะไดเฮโรอิน ดวงตาของเธอวาวอยางผิดสังเกต ผมเผาตกลงปรกหนารุงรัง มือส่ันเทา

“มาเรีย” ขาพเจาเรียกพลางลุกข้ึน “เขามาซิ” มาเรียเดนิเขามากลางหอง ถามน้ําเสียงหวน ๆ ดวยกริิยาคอนขางหยาบคายวา ทําไมเราถึงได

พยายามจะเลิกแกงของเธอเสีย “เธอหมายความวายังไง มาเรีย” ดีเลีย ออรเทซถาม “ก็มาแลวพยายามจะใหพวกเราไปสวดนะซิ ฉันรูจักคุณดีหรอกนา คุณอยากจะแยกพวกเรานะ

เอง” พอดีลูกของคุณออรเทซเดินเขามาในหอง ดีเลียผละออกมายืนใกล ๆ ลูกของเธออยางไมได

ตั้งใจ ขณะน้ันเองมาเรียปราดไปท่ีโตะท่ีดีเลียวางมดีหัน่เนื้อเอาไว พริบตาเดียว มีดก็มาอยูในมือเธอ ใบมีดยาวขาววับ ดีเลียรีบกระโดดเขาขวางระหวางมาเรียกับลูกของเธอ วินเซอผลุนผลันลุกข้ึนปราดเขาไป

เธอกระโจนเขาไปปดมีดตกลงจากมือมาเรีย

43

“ถอยออกไปนะ” มาเรียตะโกนกอง วนิเซนชะงักเม่ือเห็นเดก็สาวเง้ือมีดข้ึนจอคอ “เอาละ” เธอวา “ฉันจะเชือดคอตายใหเหมือนกับหมูเลย อยากจะดูไหมละ”

พวกเราทุกคนที่อยูในหองนัน้ รูดีถึงเร่ืองคนติดยาเสพติดท่ีไมมีหวังหาย และรูวานีไ่มใชเร่ืองขูกันเลน ๆ หรือแกลงทํา ดีเลียเปนคนพดู เธอพูดเสียเร็วถึงชีวิตของมาเรียท่ียังจะอยูไดอีกนานและจะทําประโยชนใหใคร ๆ ได “พระเจาทรงตองการเธอจะมาเรีย” ดีเลียพดูซํ้าแลวซํ้าอีก

หานาทีผานไปอยางเช่ืองชา แตดเีลียกย็ังพดูตอไป มาเรียลดมีดตํ่าลง ๆ จนกระท่ังในท่ีสุด มือท่ีถือมีดนั้นหอยตกอยูขางกาย ดีเลียยังคงพดูตอไป พลางคอย ๆ กระเถิบตัวไปใกลมีดจนในท่ีสุดเธอก็กระโจนเขาไปอยางวองไว ปดมีดตกลงจากมือมาเรีย

มีดกระทบพืน้หองดังเปร่ือง มันหมุนไปรอบ ๆ สวนเด็กนอยรองไหจา มาเรียไมพยายามแยงมีดกลับมาอีก เธอยืนนิ่งอยูกลางหอง ทันใดนั้น เธอก็ครางออกมา แลวซบ

หนาลงกับฝามือ “สําหรับฉันมันสายไปเสียแลว” เธอพูด “ฉันติดเสียจนหมดหนทางแก” “ก็ทําไมเธอไมเปดโอกาสใหพระเจาบางละ?” ขาพเจาถามเธอ “ไมหรอก สําหรับฉันไมเอาแน” “ถาง้ันก็ใหคนอ่ืนเขามาบางซิ คิดดูใหด ี บางทีเขาอาจจะพบหนทางกอนท่ีทุกอยางมันจะสาย

เกินไป” มาเรียยืดตัวข้ึนตรง ดูเธอใจเย็นลง เธอยกัไหลแลววา “มันอยูท่ีคุณตางหาก ถาคุณจดัใหสนกุ ๆ

เขาก็มากันเองแหละ” มาเรียพูด แลวเดินออกไปจากหองของออรเทซ หนาเชิด แกวงสะโพกตามสบาย

44

9 เราเตรียมรถประจําทางสายตาง ๆ ไวรับแกงตาง ๆ มาจากถ่ินของตนโดยไมใหแวะท่ีใดเลย

จนกวาจะมาถึงสนามกรีฑามีคนมาจากโบสถตาง 65 แหง มาชวยในงานชุมนุม คนเหลานี้จะเท่ียวไปบอกพวกแกงตาง ๆ ถึงการจัดเตรียมคร้ังน้ี

ส่ีวันแรกของวนัชุมนุม ขาพเจารูสึกทอใจมาก สนามกรีฑาจุคนได 7000 คน คืนท่ีส่ีมีคนมาเพียง 100 คนเทานั้นขาพเจาเองรูสึกวายากมากท่ีจะพูดในท่ี ๆ เกือบจะไมมีผูคนเชนนี้พวกหนุมสาวท่ีมาก็เฝาแตพนควนับุหร่ีโขมง และพูดจาหยาบโลน

ท่ีรายท่ีสุดคือ พวกเด็ก ๆ ชอบฮาปาเม่ือมีใครไมเขาใจอะไร หรือเขาไมเช่ือ เขาก็จะหัวเราะกันยกใหญ คืนท่ีส่ีนั้นสถานการณเลวรายท่ีสุด ขาพเจาทําอยางดีท่ีสุดที่จะจัดใหการประชุมนั้นเปนระเบียบและนาเล่ือมใสแลวฉับพลันนั้นเองคนหน่ึงในบรรดาแกงวัยรุน หัวเราะกันคิกคักข้ึน คนอ่ืนพากันหัวเราะตาม และกอนท่ีขาพเจาจะหยดุยั้งการหัวเราะของเขาได คนอ่ืน ๆ ก็พาหัวเราะทองคัดทองแข็ง

ขาพเจาเลิกประชุมในวันนั้นเร็วกวาปกติ แลวกลับไปบานดวยความระทมใจ เตรียมพรอมท่ีจะเลิกลม

“พระเจา เจาขา” ขาพเจากลาวข้ึนอยางโกรธเต็มที “เรายังไมไดเขาถึงเด็กพวกนี้เลย ขาพเจาจะทําประการใดดีเลา?”

และก็เปนเหมือนเชนทุกคร้ัง ทําไมนะขาพเจาจึงจะตองเรียนรูอยูเร่ือยทุกคร้ัง?... เม่ือขาพเจาตั้งใจถามคร้ังใดขาพเจาก็ไดคําตอบเสมอ

ขาพเจาไดพบกับโจโจในวันรุงข้ึนในตําบลบรูคลินโจโจเปนหัวหนาแกงเกาะมังกร ซ่ึงเปนแกงเด็กกลางถนนท่ีใหญท่ีสุดในเมืองนั้น เดก็คนท่ีช้ีใหขาพเจาดูโจโจไมยอมแนะนําใหขาพเจารูจกัเขาวา “โจโจ อาจจะไมชอบก็ได เดฟ” ดังนัน้ขาพเจาจึงเดินเขาไปหาเดก็คนนีแ้ตลําพัง แลวยื่นมือออกใหเขาจับ

ส่ิงแรกท่ีโจโจปฏิบัติตอขาพเจาก็คือ ตบมือขาพเจาออกไปแลวเขากช็ะโงกตัวมาถมน้ําลายรดรองเทาของขาพเจา ตามธรรมเนียมของพวกแกงแลว นี่แสดงวาเขาไมใหความเคารพนับถือเลย เขาเดินผละออกไปนัง่บนมายาวตัวหนึ่ง หนัหลังใหขาพเจา

ขาพเจาเดนิไปนั่งขาง ๆ แลวถามวา “เธออยูท่ีไหนละ โจโจ” “นี่ อายนักเทศน อ๊ัวไมอยากจะเจรจากับล้ือหรอก อ๊ัวไมมีธุระอะไรกับล้ือเลยนะจะบอกให” “แตฉันมีธุระกับเธอนี่ ฉันจะอยูท่ีนีจ่นกวาจะรูวาเธออยูท่ีไหน”

45

“อายนักเทศน” โจโจพูด “ล้ือกําลังนั่งอยูในหองรับแขกของอ๊ัวแลวละ” “อาว ก็แลวถาฝนตกละ เธอไปอยูท่ีไหน?” “อ๊ัวก็ยายไปในหองพักนะซี ในทางรถไฟใตดินไง” โจโจสวมรองเทาผาใบสกปรก นิว้เทาโผลออกมานอกรองเทาขวา เส้ือดํามอมแมม กางกางสี

กากีท่ีสวมอยูก็หลวมโครงเขามองดูรองเทาขาพเจาก็เหน็วามันใหมเอ่ียม โจโจวา “นี่อายนักเทศนเศรษฐี สําหรับล้ือมันก็พูดไดงาย ๆ นะซีวาพระเจาจะเปล่ียนแปลงชีวิต

คนได ก็ล้ือมันมีเกือกใหม ๆ ใส สวมชุดใหญใหเขากัน ดูอ๊ัวบางซิ! มันแสนจะโสโครก มีพี่นองถึงสิบคน ตองถูกตะเพิดออกมาเพราะไมมีขาวพอใหกนิกัน”

โจโจพูดถูกแลว แลวท่ีนั่นเองบนมายาวสาธารณะ ขาพเจาถอดรองเทาออก ขอใหเขาลองสวมดู “งงไปหรือไง? จะลองพิสูจนอะไรดูละ หรือวาจะพิสูจนดูวาตัวจะใจดีพอม้ัย อ๊ัวไมใสเกือก

เหม็นตึของล้ือดอก” “ก็บนเร่ืองรองเทาใชใหมละ ใสดูซิ” โจโจวา “ผาวะ อ๊ัวไมเคยใสเกือกใหมเลย” “ก็ใสเสียซิ” โจโจสวมรองเทานั้นอยางโกรธ ๆ ไมพูดจาวากระไร แลวขาพเจาก็ลุกข้ึนเดินจากไป ท้ัง ๆ ท่ี

สวมถุงเทาเปลาไปยังท่ี ๆ รถขาพเจาจอดอยู ซ่ึงอยูหางออกไปประมาณสองชวงตึกใคร ๆ คงจะเห็นขาพเจาเปนตัวตลก จึงเหลียวมองแลวหวัเราะกันใหญ พอขาพเจาข้ึนรถ โจโจก็เดนิมาทันขาพเจา เขาพูดวา “ล้ือลืมเกือกล้ือแนะ”

“เปนเกือกของเธอแลวละ” แลวขาพเจาก็ข้ึนรถ “นี่นักเทศน” โจโจพูด ชะโงกหนาเขามาทางกระจกประตูรถท่ีเปดอยู “อ๊ัวลืมจับมือกับล้ือไป” เราจึงจับมือกนั แลวขาพเจาก็ชวนเขาวา “นี่เธอไมมีท่ีอยูใชไหมเลา เดี๋ยวนี้ฉันเองกย็ืมเตียงเขา

นอน แตยังมีเกาอ้ียาวอยูตวัหนึ่งในหองนัง่เลน บางทีเจาของบานท่ีเขาใหฉันพกัอยูจะยอมใหเธอมาอยูดวยได เราไปถามเขาดูกอนเถอะ”

“ตกลง” โจโจพูดในทํานองนั้น โจโจกาวข้ึนมา แลวเราขับรถไปยังหองท่ีขาพเจาพักอยู “คุณนายออรเทซครับ” ขาพเจาอึกอัก “นี่เปนหัวหนาแกงเกาะมังกร โจโจ รูจักกับคุณนายท่ีให

บานฉันอยูดวยช่ัวคราวเสียซิ...เม่ือกอนนีฉั้นก็ไมมีท่ีจะนอนเหมือนกบัเธอเหมือนกนั”

46

แลวขาพเจากข็ออนุญาตเธอใหโจโจพกัอยูในบานของเธอช่ัวคราว เธอมองดูลูกเล็กสองคนของเธอแลวมองดมีูดสปริงท่ีโผลออกจากกระเปาของเขา เธอเดินเขาไปหา เอามือโอบบาโจโจอยางกรุณา แลววา

“โจโจ เธอนอนท่ีเกาอ้ียาวได” เปนการกระทําท่ีหาวหาญมาก เพราะเดก็พวกนีเ้ปนอันตราย ขาพเจาพาโจโจเล่ียงออกไป แลว

บอกกับเขาวา “เส้ือเธอเหม็นสาบแลว ขณะนี้เราก็มีบานอยู เราจะตองทําอะไรสักอยางหนึ่ง ฉันมีเงินอยู 8 เหรียญ (160 บาท) ใหเราไปซ้ือเส้ือกางเกงใหมท่ีรานกนัเถอะ

ดังนั้น ขาพเจาก็สวมรองเทาคูเกาของขาพเจา แลวไปทีร่าน เขาเขาไปในหองหลังราน ถอดเส้ือผาชุดเกาออกกองไวบนพื้นตรงท่ีตนถอดออกจากนัน้เอง ขากลับบาน โจโจเฝาแตมองดูรูปของตนจากเงาท่ีสะทอนจากกระจกหนาราน “หุนไมเลว...ไมเลวเลย” เขาพูดแลวพูดอีก

แตภายใตเส้ือผาชุดนั้น เขาก็คงเปนเดก็คนเดิมขาพเจาเองตองเปล่ียนวิธีการใหมเสียกอน โจโจจึงจะเปล่ียนเปนคนละคนได

เย็นวันนัน้ ท่ีสนามกรีฑายิ่งเลวกวาทุกคร้ัง มีเด็กหวัเราะเยาะเยย “ขัด” อยูเชนเคย โจโจเฝาดูเหตุการณท่ีเกดิข้ึนท้ังหมดนัน้ เขามาก็เพราะเขาอยากรูอยากเห็น เขาวา เขาคิดวาท้ังหมดนัน้เหลวไหลไมเปนเร่ือง

หลังจากนัน้ ขณะท่ีขาพเจาขับรถกลับ ขาพเจารูสึกเคืองมาก ทันใดน้ัน โจโจก็พูดข้ึนวา “นักเทศนคุณพยายามมากไปนะ” ขาพเจาเหน็จริงดังท่ีเขาวา ขาพเจาพยายามจะทําอะไรตออะไรเองแทนท่ีจะปลอยใหพระ

วิญญาณของพระเจากําจัดความหยาบกระดางนั้น พอขาพเจาคิดได ขาพเจาก็หวัเราะเสียยกใหญแตโจโจไมพอใจ

“นี่หยดุเสียทีเถอะ นักเทศน” “ฉันหัวเราะก็เพราะวา เธอชวยชีใ้หฉันเหน็นะซิ ตั้งแตนี้ไป ฉันจะไมพยายามใหมากเกินไป

ฉันจะเปดทางใหพระวิญญาณของพระเจาแทน” โจโจเงียบไปสักครู เขาผงกศีรษะ “ผมไมเห็นรูสึกอะไรเลย” เขากลาว “ไมมีอะไรเลยสักนดิ ท้ังไมคิดวาจะมีความรูสึกอะไรดวย” เราไมไดพดูอะไรกันอีก จนกระท่ังเราข้ึนไปถึงหองของคุณออรเทซ แลวทันใดน้ัน ขณะที่เขา

เดินนําขาพเจาไป เขาก็เปนฝายพูดกับขาพเจาข้ึนกอน “นี่แนะ คุณเดวี่ คุณกําลังจะไดลูกใหมใชไหม?” ขาพเจาบอกโจโจวา เกวน็จะไปคลอดบุตรท่ีโรงพยาบาลปานนี้เด็กอาจจะเกิดมาแลวก็ได

47

“คุณวา มีพระเจา แลวพระองครักผม ถูกม้ัย” “ถูกแลว” ขาพเจาตอบ “ดีละ ถามีพระเจาจริง ผมอธิษฐานขอ พระองคก็จะตองไดยนิคําอธิษฐานของผมถูกม้ัย” “ถูกที่สุด” “เอาละ คุณตองการลูกผูชายหรือผูหญิง” ขาพเจามองเห็นหลุมพรางท่ีเขาขุดไวลอขาพเจาทันที แตขาพเจาก็คิดไมออกวาจะทําอยางไรใน

เร่ืองนี้ “นี่นะโจโจ” ขาพเจากลาว “คําอธิษฐานไมใชเคร่ืองจักรในตูกลท่ีจะหยอนเงินลงไปแลวไดของออกมานี่นา”

“ยังง้ันคุณก็ไมแนใจวาพระเจาทําไดใชไหมละ” “ฉันไมไดพดูยังง้ัน” “คุณตองการอะไร ลูกผูชายหรือผูหญิง” ขาพเจารับกับเขาวา เรามีลูกผูหญิงแลวสองคน และเรากอ็ยากจะไดลูกผูชาย โจโจนิ่งฟงแลวเขา

ก็วา “ถามีพระเจาจริง และพระเจาทรงรักผม ก็ขอใหนักเทศนผูนี้ไดลูกผูชายเถิด” นี่เปนคําอธิษฐานของโจโจ ท่ีอธิษฐานอยางต้ังอกต้ังใจเมื่อเขาจบคําอธิษฐานเขาตองกระพริบ

ตาถ่ี ขาพเจารีบกลับไปสูหองนอนของขาพเจา อธิษฐานอยางหนกัท่ีสุดกวาท่ีเคยอธิษฐานต้ังแตมานิวยอรค

โจโจกับออรเทซ สามีภรรยากําลังหลับสนิทอยู เม่ือเสียงกร่ิงโทรศัพทดังข้ึนในคืนนั้น ตอนตีสองคร่ึง

แมยายของขาพเจาเองเปนคนโทรศัพทมา “เดวิด!” คุณแมเรียกมาตามสาย “แมอดใจรอใหถึงพรุงนี้ไมไหว แมจะตองบอกวา ลูกของเจาเกิดแลว”

ขาพเจารวบรวมสตินึกถามอะไรทานไมออก “เดวิด เดวิด ลูกฟงอยูหรือเปลา?” “ฟงอยูครับ” “อยากรูไหมละวาเปนผูหญิงหรือผูชาย” “อยากรูมากกวาท่ีคุณแมคิดไวเสียอีก” “เดวิด ลูกไดลูกชายตัวใหญเชียว หนักต้ัง 10 ปอนด (หากโิล) แนะ”

48

บางคนอาจจะวานี่ไมใชพระเจาทรงตอบคําอธิษฐานจริง ๆ โอกาสท่ีเด็กจะเปนผูชายน้ันมีถึงคร่ึงตอคร่ึง แตยังมีอะไรบางอยางท่ีเกดิข้ึนในคืนนั้น ท่ีเปนเร่ืองมหศจรรยยิ่ง เม่ือขาพเจาปลุกโจโจข้ึนเลาใหเขาฟง เขาเกาศีรษะยิก ๆ

“คิดใหดกีอนนา” เขาวา “คุณรูไหมวา มันหมายถึงอะไรคุณรูม้ัย...” ยังไมทันขามคืน โจโจกเ็ปล่ียนไปเปนคนละคน เร่ิมตนดวยน้ําตาไหลพราก โจโจรองไหอยาง

ขมข่ืนระบายความเกลียดชังออกไปจากจติใจจนหมดส้ิน รองไหเอาความสงสัยความกลัวออกไป เม่ือรองไหจนพอใจแลว ในดวงใจของเขากมี็ท่ีใหความรักท่ีคริสเตียนรูจกัดีเขามาแทน เปนความรักท่ีไมตองคอยใหพอแมหรือนักเทศนมาสอน หรือแมแตคอยใหพระเจาทรงตอบคําอธิษฐานในทางท่ีเราตองการ ตั้งแตวนันั้นมา โจโจก็มีความรักท่ีเปนของเขาตลอดกาล ท้ังยังไดสอนบทเรียนท่ีขาพเจาจะตองจดจําไวจนตายแลว

เราผูเปนมนุษยปุถุชนอาจจะทําอะไร ๆ เปนอยางมากเพ่ือกันได และเราก็ควรจะทํางานเพ่ือกนั แตเปนพระเจาแตผูเดียวเทานัน้ท่ีจะเยยีวยาจติใจของเราได

49

10 เกือบจะถึงเวลาเร่ิมประชุมแลว ในคืนหลัง ๆ นี้สถานท่ีชุมนุมมีผูคนพากันทยอยเขามา พวก

เยาวชนมากกวาคืนกอน ๆ ขาพเจาเหน็วา มีผูมาจากแกงอาจารย แกงมังกร ก.ร.พ. ทามกลางพวกนี้ คนสุดทายเปน มาเรีย

แตขาพเจาไมเห็นพวกมวัมัวเลยแมแตสักคน ขาพเจาเหลียวหาพวกท่ีสวมเส้ือเชิรตสีแดงสด มีตัวอักษรใหม ม ม สองตัว

ขาพเจาไมสามารถจะลืมใบหนาชวนมอง และทาทางเปดเผยของอิสราเอลหัวหนาแกงมัวมัวได ขาพเจาเปนคนเชิญแกงนี้มาในงานชุมนุมดวยตัวเอง ในฐานะเปนแขกสวนตัวของขาพเจาและบอกเขาวา ขาพเจาเชารถพิเศษไวสําหรับพวกเขาดวย พอขาพเจาบอกวาขาพเจาจะเก็บท่ีนั่งแถวหนาไวสําหรับเขาเปนพิเศษ อิสราเอลก็รับปากวาเขาจะมา และพาพวกเขามาดวย

แตคืนนี้เปนคืนสุดทายแลว พวกเขากย็ังไมมา ขาพเจาคิดวาขาพเจารูวาทําไม นิกกี้นัน่เอง เขายืนหนาบ้ึงเงียบอยูในขณะท่ีอิสราเอลกับขาพเจาพูดกัน เขาเกลียดขาพเจากับทุกส่ิงทุกอยางท่ีขาพเจาเช่ือถือ

ขาพเจาไปท่ีหนาตาง มองออกไปก็เห็นรถประจําทางคันหนึ่งแลนมา ขาพเจาทราบทันทีวาตองเปนพวกมัวมัว กอนท่ีจะเห็นตัวคนเสียอีก ท่ีทราบก็เพราะรถประจําทางคันนั้นเบนหัวรถเขาจอดพรืดกับขอบถนนอยางรวดเร็ว เหมือนกับวาคนขับอยากจะสงใหคนโดยสารออกไปเสียใหพน ๆ ประตูรถท้ังขางหนาขางหลังเปดออก เด็กวยัรุนเกือบ 50 คนกรูกันออกมา ตางผลักกันตะโกนกนัอยางสนุกสนาน เด็กชายคนหน่ึงขวางขวดเหลาเปลาท้ิงเม่ือเขาออกมาจากรถ ระยะทางจากปายจอดรถกับประตูสนามกรีฑาไมหางกนัเทาไร แตเขากฉุ็ดเด็กสาวหลายคนท่ียนืเตรอยูแถวหนาประตูเขามาดวย เด็กสาวเหลานี้สวมกางเกงขาส้ันเตอและแทบจะเรียกไดวาไมไดใสเส้ือกว็าได เพราะท่ีสวมอยูดูเหมือน เอ้ียมมากกวา “พระเจา เจาขา” ขาพเจารองออกมาดัง ๆ “ขาพเจาตองตกท่ีนั่งอะไรหนอ?”

ขาพเจาขอใหผูท่ีทําหนาท่ีเชือ้เชิญเก็บท่ีสามแถวหนาไว แตไมไดบอกเขาวา จะเก็บท่ีไวใหใคร หัวหนาคนเชิญแขกปราดเขามาหาขาพเจา ท้ังต่ืนเตนและหวัเสีย

“อาจารยครับ ผมไมรูวาจะทําอยางไรดีแลวละ” เขาฉุดขาพเจาไปท่ีธรรมาสนแลวช้ีไปท่ีสนาม “โนนแกงมัวมัว ผมไมมีปญญาจะเชิญเขาออกไปใหพนที่ ๆ เก็บไวเปนพิเศษนั่นแลวละ”

“ไมเปนไรดอก ผมเก็บท่ีเหลานั้นไวใหเขาเองแหละ พวกนั้นเปนเพื่อนผม” เสียงขาพเจายนืยันม่ันคงกวาท่ีใจตนรูสึก

50

“ผมไมชอบเลย” ผูจัดการสนามกรีฑาพดู “มีแตพวกแกงกอกวนท้ังนั้น จะไปทําใหเขาเงียบอยางไรไหว?”

“คุณคิดวาเราควรจะขอกําลังตํารวจมาเพิ่มไหม? เผ่ือวาจะเกดิเร่ืองข้ึน” ศาสนาจารยท่ีรูจักพวกแกงเหลานี้ดีถาม

ขาพเจาหนัไปมองดูอีกคร้ังหนึ่ง เดก็สาววัยรุนคนหนึ่งของเราเปนนักรองเสียงดี หนาตางดงามดังดาราภาพยนตรกําลังเดินออกไปกลางเวทีท่ีจัดข้ึนตรงปลายดานหนึ่งของสนาม

“คอยดูซิวาเมร่ีจะทําอยางไร” ขาพเจาวา “อาจจะไมตองขอตํารวจมาเพิม่อีกก็ได” แตเม่ือเมร่ีเร่ิมรองเพลง เสียงโหรอง เสียงเปาปากก็ยิ่งดังเพิ่มข้ึนเปนสองเทา “นี่ แมตุกตา หลังการแสดงแลวปลีกเวลาใหทรชนคนบาปหนอยไดไหม?” “ช่ืออะไรจะ ท่ีรัก” พวกเด็กผูชายก็ลุกข้ึนยนืบนเกาอ้ีเตนบิดไปบิดมา พวกเด็กสาวกห็มุนตัวไปมาในระหวางท่ีเมร่ี

รองเพลงสวด เธอหันมามองขาพเจาซ่ึงยนือยูทางดานหนึ่งดวยสายตาเหมือนกับจะถามวาเธอควรจะทําอยางไรดี ขาพเจาจึงทําบุยใบบอกใหเธอออกมาเสีย

“คุณอยากจะใหเลิกลมการประชุมนี้ไหม เดฟ” เสียงใครคนหนึ่งถามขาพเจา “ไมดอก ฉันจะลองพูดกับเขาดู ถาคุณเหน็ไมชอบมาพากลละกอ จัดการไดตามใจคุณ ขาพเจาเดนิออกไป ดูเปนหนทางไกลแสนไกลกวาจะไปถึงกลางเวทีได แนละ อิสราเอลตองให

ขาพเจารูจนไดวาเขาอยูท่ีไหน “เฮ เดวี่ ผมอยูท่ีไง ผมบอกแลวม้ัยละ วาจะมาแลวจะพาพวกมาดวย” ขาพเจาหนัไปยิ้มกับเขา สายตาประสานกับสายตาแข็งกราวของนิกกี ้ พลัน ขาพเจาก็เกิด

ความคิดข้ึนมา “คืนนี้เราจะทําอะไรท่ีแปลกออกไป” ขาพเจาประกาศเขาเคร่ืองขยายเสียง “เราจะขอใหบรรดา

แกงตาง ๆ ออกไปเร่ียไรเงิน” ขาพเจามองหนานกิกี้ขณะท่ีปากพูดอยู “ขอคนอาสาสักหกคนซิ” นิกกี้ผลุนผลันลุกข้ึนยืนอยางรวดเร็ว ส่ีหนาแสดงวาไมเช่ือถือ และสําแดงความมีชัยอยางเงียบ

ๆ เขาช้ีพวกมวัมัวอีกหาคนแลวท้ังหกคนก็เดินมายืนเรียงกันอยูหนาเวที การตัดสินใจของขาพเจาใหผลดี เด็กวัยรุนหลายรอยคนหยดุเตน และคอยดูจนแทบวาจะลืมหายใจ

ขาพเจาเดนิไปทางขาง ๆ หยิบเอากลองกระดาษมาจากมือของคนเชิญแขกท่ีกําลังยืนแปลกใจอยู “เอาละ” ขาพเจาพูดกบัพวกเด็กนั้น เม่ือขาพเจาแจกกลองใหท้ังหกคน “เวลาพวกเธอเดินไปตามชองทางเดิน รับเงินเร่ียไรมาดวย ฉันจะขอใหเธอออมไปหลังมานนั้นแลวข้ึนมาบนเวที” ขาพเจาช้ีสถานท่ีใหเขาดูแลวมองดูสีหนาของนิกกี ้ หลังมานมีบันไดมาสูเวที แตก็มีประตูไปสูขางนอกดวย มี

51

ลูกศรใหญช้ีบอกมีตัวอักษรบอกวาทางออก นิกกี้รับกลองกระดาษไปอยางเครงขรึม แตขาพเจาสามารถเห็นดวงตาของเขามีแววเยยหยัน

ขณะท่ีออรแกนบรรเลงเพลง เด็กท้ังหกคนก็ออกไปเก็บเงินเร่ียไร นิกกีทํ้าหนาท่ีนีไ้ดดีมาก ตามประวัติของเขา เขาเคยแทงคนมา 16 คร้ัง เปนมือมีดท่ีทารุณ หนังสือพิมพลงขาวเขาวาเปน “เจาหัวถังขยะ” เนื่องจากในการเขาตะลุมบอนกันเขาจะเอาถังสวมหัว แลวแหวกเขาไปสูวงลอม แกวงไมตะบองเปนวงอยางเอาเปนเอาตาย ใครถูกเขาก็มีหวงัเสร็จ เม่ือนิกกี้ยนือยูทางปลายแถว เขาจะเขยากลองกระดาษยื่นใหพวกเด็ก ๆ แลวพวกเดก็หนุมสาวตางคนตางลวงเงินออกมาใหจนหมด

เม่ือเขาเก็บเงินไดมาจนพอใจแลว เขาทําอาณัติสัญญาใหเด็กอ่ืนเดนิมาดวยกันจนถึงขางหนา แลวเขาไปเบ้ืองหลังมานสวนขาพเจายืนรออยูบนเวที

มีเสียงหวัเราะคิกคักดังอยูท่ัวสถานท่ีนั้น นาทีหนึ่งผานไปพวกเดก็หญิงเอามือปดปากหวัเราะ สองนาทีผานไป บัดนี้ผูหวัเราะเร่ิมปลอยเสียงหวัเราะออกมากากใหญ ความคิดท่ีดีของขาพเจาดูจะกลายเปนความคิดท่ีเสียสติไปแลว พวกเดก็ ๆ พากันลุกข้ึนยืนกระทืบเทาและโหใหอยางเยยหยัน

แลวก็เงียบกริบลง ขาพเจาหันไปดู นกิกีก้ับคนอ่ืน ๆ กําลังเดินขามเวทีมาหาขาพเจา ในมือถือกลองกระดาษใสเงินอยูเต็ม นิกกี้มองดูขาพเจาอยางงง ๆ ดวงตาสําแดงความตระหนกเหมือนกับวาเขาเองก็ไมเขาใจในส่ิงท่ีตัวทําลงไป

“นี่ไง เงินคุณ” เขาพูดข้ึนอยางโกรธ ๆ และอยางเสียไมไดเหมือนกับวาเขาถูกบังคับใหกลาวคําเหลานั้นออกมา

“ขอบใจ นิกกี”้ ขาพเจากลาว พยายามทําเปนวาไมเอาใจใส ขาพเจาเดนิไปยังธรรมาสนเหมือนปกติ ท้ัง ๆ ท่ีเม่ือสองนาทีกอนนี้เปนเวลาที่เขาตาจนมากท่ีสุดในชีวิตของขาพเจา

ในหองไมมีศัพทสําเนียงใด ๆ เม่ือเด็กท้ังหกคนเดินชา ๆ กลับไปสูท่ีนั่งของตน ขาพเจาต้ังตนพูด รูสึกใจช่ืนข้ึนดวยความหวัง แตแมวาคนฟงจะรูสึกซาบซ้ึง ขาพเจาก็ทําใหเขาเล่ือมใสไมได

ขาพเจาไมทราบวา คําเทศนาของขาพเจาบกพรองท่ีตอนไหน ขาพเจาทําทุกอยางแลวเพื่อใหเปนคําเทศนาท่ีดี ใชเวลาหลายช่ัวโมงเตรียมเทศนา แตเขาก็ฟงดูเปนเร่ืองเลนไปหมดขาพเจาเทศนไดสัก 15 นาที รูสึกวาพวกเขากระสับกระสายกนัก็พอดีมาถึงตอนท่ีพระคริสตส่ังใหรักซ่ึงกันและกัน

ทันใดนั้นมีใครคนหน่ึงในแถวสองลุกพราดพราดข้ึนยืนบนเกาอ้ี รองตะโกนวา “พอที นักเทศน พอเสียที! คุณวาคุณอยากจะใหเรารักเจาพวกอิตาลีเขรอะน่ันรึ? เจาคนนึงมัน

ปาดผมดวยมีดโกนมีอยูทางเดียวท่ีผมจะรักมันได รักมันเสียดวยทอตะกั่วเปนไง” แลวเดก็อีกคนหนึ่งจะแถวแฮลเบินเนอร กพ็รวดพราดลุกข้ึนถลกเส้ือเชิรต

52

“นี่ไง ผมถูกยงิตรงนี้ เจาแกงนิโกรเปนคนยิง แลวคุณยังมีหนามาพูดใหเรารักพวกมันรึ ฮี่โธ ทําไมไดจริงเหมือนปากวานะซี”

ดูเปนเร่ืองท่ีจะเปนไปไมได ทุกคนในหองนั้นดูจะมีแตความเกลียดชังไปเสียหมด สําหรับมนุษยแลวกด็วูาจะเปนไปไมได “ลําพังกาํลังของเราเองแลว เราทําไมไดดอก” ขาพเจาวา “นี่เราพูดถึงความรักของพระเจา เราไดแตขอใหพระองคประทานความรักของพระองคใหเรา เราจะทําเอาเองไมไดดอก”

นี่เปนบทเรียนท่ีขาพเจาไดรับจากโจโจ เราจะมอบความคิดจิตใจของเราใหแกพระเจาได แตแลวเราก็ตองมอบใหเปนหนาท่ีของพระองค

ขาพเจากมศีรษะลงอธิษฐานดังท่ีขาพเจาเคยทําท่ีถนนมาแลว”เอาละ พระเยซูเจาขา” ขาพเจาอธิษฐาน “ขาพเจาหมดปญญาแลว ขาพเจาเชิญเด็กหนุมสาวมาท่ีนี่แลว และบัดนีข้าพเจาจะปลีกตัวออก เชิญพระองคเสด็จเขาสูจิตใจของเด็กเหลานี้ขอทําตามพระทัยของพระองคเถิด”

ขาพเจายืนอยูเบ้ืองหนาเดก็กลุมนั้น กมศีรษะน่ิงอยูสักสามนาทีดูนานอยางไมนาเช่ือ ขาพเจาไมไดพดูออกมาดัง ๆ ท้ังไมไดขยับเขยื้อนกายดวย ขาพเจาอธิษฐานอยูในใจ เสียงหวัเราะของพวกเด็ก ๆ ไมรบกวนขาพเจาเลย ขาพเจาไมประหลาดใจเม่ือเสียงในสถานท่ีนั้นคอย ๆ เงียบลง แตแรกเปนสามแถวแรกทางขางหนา ขาพเจาจําเสียงอิสราเอลได “พอที พวกเรา! เงียบไดแลว!”

ความเงียบแผไปถึงขางหลังแลวก็ท่ัวสถานท่ีนั้น กอนจะส้ินสามนาที ท้ังสถานท่ีนั้นก็เงียบกริบ แลวขาพเจาก็ไดยินเสียงใครคนหนึ่งรองไห ขาพเจาลืมตาขึ้น ณ แถวหนานั้น อิสราเอลกําลังเอามือลวงหยิบผาเช็ดหนาออกมาจากกระเปา

กางเกง เขาดึงข้ึนมาส่ังน้ํามูกเสียงดังล่ัน กระพริบตาถ่ี ๆ แลวสูดน้ํามูก ขาพเจาอธิษฐานตอไป “พระเจา เจาขา ใหคนท้ังหมดนี้รูสึกเชนนีด้วยเถิด” ขณะท่ีขาพเจาอธิษฐาน นิกกี้หยิบผาเช็ดหนาของเขาข้ึนมาขาพเจาแทบไมเช่ือสายตาตนเอง แต

เม่ือมองดูใหด ี ขาพเจาก็เหน็เขาทาวไมเทาของเขา สูดจมูก กระพริบตาถ่ี ๆ ทําทาโกรธตัวเองท่ีรองไห เด็กหนุมคนหนึ่งเอ้ือมมือไปแตะบาของเขา นิกกี้สะบัดออก

ขาพเจาทราบวา ถึงเวลาท่ีขาพเจาจะตองพดูแลว ขาพเจาจึงพูดเสียงดังกองวา “เอาละ ทุกคนรูดีแลววา พระเจาอยูท่ีนี่ดวย พระองคอยูในหองนี้ มาหาพวกเธอเปนพิเศษ ถา

เธออยากจะเปล่ียนชีวิตใหมก็ถึงเวลานั้นแลวละ ยืนข้ึน แลวออกมาขางหนานี!่” อิสราเอลไมไดลังเลใจ เขาลุกข้ึนหันไปเผชญิหนากับลูกนองเขาเขา “นี่พรรคพวก” เขาวา อ๊ัว

เปนหวัหนาพวกล้ือมาสามปแลวนะ อ๊ัววาไป ล้ือก็ตองไป ถูกไหม?” “ถูกตอง!” พวกมัวมัวรับ

53

“ถาง้ัน อ๊ัวไปขางหนา พวกล้ือก็ตองไปดวย เอา! ลุกข้ึนได!” ทุกคนลุกข้ึนเกือบจะพรอมกัน แลวเดินไปขางหนากับเขาไมใชเพยีงเทานั้น ตางแยงกัน ผลัก

กันจะข้ึนหนาไปใหถึงกอนกันดวย ขาพเจามองดูซิวานิกกี้จะมาดวยหรือเปลา เขาเดินมาดวย มีเด็กจากแกงอ่ืน ๆ มากกวาสามสิบคนตามแกงมัวมัวไปยังหองตาง ๆ ท่ีมีคนงานจากโบสถตาง

ๆ คอยช้ีแจงแนะนําเขาขาพเจาเขาหองโนนออกหองนี้ ชวยเหลือเทาท่ีจะทําได แลวทันใดน้ันขาพเจาก็นึกสะดุดใจมีเด็กชายหลายสิบคนท่ีมาขางหนาเพื่อรับชีวติใหมนี ้ แตมีเด็กหญิงเพียงสามคนเทานั้น มาเรียรวมอยูในพวกนี้ดวย ขาพเจาไดยินเสียงเปาปากจากทางหองโถง จึงชะโงกหนาออกมาดู พอดีเห็นเด็กสาวคนหนึง่ แบะเส้ือใหเห็นหนาอกท่ีเปลือยเปลา แลวเรียกพวกเดก็ชายท่ีอยูถ่ินเดียวกับเธอพูดวา “ถาเธอเขาไปหองนั้น เธอจะยุงกับฉันไมไดอีกแลวนะ”

กอนท่ีขาพเจาจะทันเขาไปหาม เด็กสาวอ่ืน ๆ ก็เอาอยางบาง แลวก็ฉุดเด็กหนุมบางคนกลับไปไดสําเร็จ ขาพเจารูสึกงงงัน... คิดวาพวกเดก็หญิงไดยินเราพูดถึงเร่ืองความรัก จึงอิจฉาวาพวกเดก็ผูชายจะเจยีดความรักไปใหแกผูอ่ืน

เร่ืองท่ีนิกกีก้ลับใจนั้นแทบไมนาเช่ือเลย เขายืนอยูท่ีนั้น ยิ้มกวาง พูดน้ําเสียงเครียด ๆ ขาดเปนหวง ๆ ตามแบบฉบับของเขาวา “ผมถวาย

ใจผมใหพระเจาแลวละ!” ขาพเจาแทบจะไมเช่ือหตูนเองอีกคร้ังหนึ่ง การเปล่ียนแปลงนั้นเปนไปอยางปุบปบ เม่ือขาพเจา

ยืนมองหนาเขา แปลกใจวาเขาจะจดัการกบัยาเสพท่ีเขาติดอยู และปญหาตาง ๆ ของเขาไดอยางไร เขาคงจะเหน็วาขาพเจาสงสัยในตัวเขา เขาจึงโพลงข้ึนมาดวยถอยคําเพียงอยางเดียวท่ีเขารูจัก นั่นคือผรุสวาทออกมา

“ผาเถอะ เดวี!่ ผมใหจิตใจผมแกพระเจาแลวนา” “เอาละ นิกกี ้ ตกลง”ขาพเจาอยากจะทําอะไรใหเขาม่ันใจย่ิงข้ึน จึงขอใหเขากับอิสราเอลไปกับ

ขาพเจา แลวขาพเจากห็าพระคัมภีรใหเขากับพวกมัวมัวท่ีมาขางหนาคนละเลมมีพระคัมภีรอยูสองขนาด ขนาดพกกระเปา และอีกขนาดหนึ่งใหญกวามากพวกเดก็ ๆ ไมชอบอยางเล็ก

“เอาเลมใหญหนอย เดวี่ เวลาเราถือไปไหน ๆ คนอ่ืนเขาจะไดเปนกันชัด ๆ” พูดแลว เด็กสวนมากก็จดุบุหร่ีสูบ หนีบพระคัมภีรไวใตแขน แลวเดินจากไป วันรุงข้ึน เสียงกร่ิงโทรศัพทดังข้ึนแตเชาตรู คุณนายออรเทซชะโงกหนาเขามาในหองของ

ขาพเจา “เดวี่คะ ตํารวจโทรมาหาคุณแนะ” “ตํารวจ”

54

ใจขาพเจาฝอลงไปทันที แตพอขาพเจาเดนิโผเผไปถึงโทรศัพท คําพูดท่ีขาพเจาไดยินไมทําใหขาพเจารูสึกดข้ึีนเลย นายรอยตํารวจโทถามขาพเจาวา ขาพเจารูจึกพวกแกงมัวมัวไหม? เม่ือขาพเจารับวารูจัก เขาก็ขอใหขาพเจารีบไปหาเขาทันที

เม่ือขาพเจาไปถึงสถานีตํารวจ เปนของแนวาจะมีเดก็แกงนั้นรออยูคร่ึงโหล ขาพเจาเดนิผานหนาพวกเขาไปอยางรวดเร็วแลวแนะนาํตัวเองท่ีโตะ ส่ิงท่ีเกิดข้ึนในเวลาตอมานั้นขาพเจาไมมีวันลืมไดเลย

สิบเอกท่ีโตะเรียกนายตํารวจโท ซ่ึงกําลังชุมนุมกําลังตํารวจอยูออกมา นายรอยตํารวจโทยื่นมือออกมาใหขาพเจาจับ

“ออ อาจารย” เขาทัก “ผมขอจับมือดวยสักหนอย”ขาพเจายื่นมือออกไปจับ นายตํารวจผูนั้นส่ันมือขาพเจาแรง ๆ

“คุณทําไดไงนะ” เขาถาม “เม่ือสองสามเดือนกอนเด็กพวกนี้ประกาศศึกกับเรานีน่า ทําความยุงยากอยางนาปวดหวัใหเรามาหลายปแลว แลวมาเม่ือเชานี้ ทุกคนกเ็ขามาในน้ี คุณรูไหม วา พวกเขาตองการอะไร?”

ขาพเจาส่ันหนา “เขาอยากจะใหผมเขียนช่ือผมไวท่ีพระคัมภีร” ขาพเจามองดอิูสราเอลกับนิกกี้ กับเด็กอ่ืน ๆ ท่ีอยูกับเขาทุกคนยิ้มแปนกับขาพเจา “ถาคุณตองการใหชวยจดังานชุมนุมท่ีถนนสายอ่ืนละกอบอกผมไดเลย”รอยตํารวจโทพูด เม่ือ

เราจากไป ขาพเจาเหน็สิบเอกท่ีโตะส่ันหนาดวยความพิศวง ขาพเจาทราบวาพวกเด็ก ๆ อานพระคัมภรีของเขาในตอนกลางคืนเสียเปนสวนมาก เขาโปรด

ปรานเร่ืองในพระคัมภีรเดิมเปนพิเศษ “นี่คุณเดวี”่อิสราเอลเรียก “ผมมีช่ืออยูในพระคัมภีรดวย ดูซิ! นี่ไงช่ือผมมีอยูท่ัวไปเลย” คืนนั้น เม่ือขาพเจาโทรศัพทไปถึงเกวน็ท่ีโรงพยาบาลขาพเจารูสึกตืน่เตนในเร่ืองการประชุม

นั้น จนพดูถึงแตเร่ืองนี้อยูเร่ืองเดียว “คืนท่ีแลวนั้นคุมคาท่ีสุด ท่ีรัก” ขาพเจาบอกเธอ “ถาเธอไดอยูท่ีนี่ดวยก็ดีซิ”

“ดิฉันยุงมากคะ เดฟ”เธอพูด “เตือนดิฉันใหเลาใหคุณฟงบางก็แลวกนั เม่ือคุณกลับมามีชีวิตอยางธรรมดาอีก”

55

11 วันหนึ่ง ขณะท่ีขาพเจาเดนิไปตามถนนฟอรทกรีน ขาพเจาไดยนิเสียงใครเรียกช่ือขาพเจา “คุณเดวี่นักเทศน” ขาพเจาหนัไปก็เห็นทหารนิโกรหนาตาดีสองคนวิ่งมาหาขาพเจา ท้ังสองคนแตงเคร่ืองแบบ

เรียบรอยดีเพิ่งรีดมาใหมรองเทาเปนมันปลาบจนมองดแูทบจะแสบตา ขาพเจาเพงดูหนาเขา “บ๊ักบอรด! สแตกโคช!” ขาพเจาแทบจําเขาไมได ดูอวนทวนข้ึนกวาเดิม

มาก “ใชแลวครับ” เขาพูดพรอมกบัยกมือข้ึนวันทยาหัตถ ขาพเจา “ดีไหมครับ เดวี่?” เขาเลาใหขาพเจาฟงวา เขากลับตัวไดแลว เขาออกจากแกงหลังจากท่ีเราชุมนุมกันท่ีถนน แลว

ไมกลับไปอีกเลย “อันท่ีจริงนะครับ” สแตกโคชพูด “แกงอาจารยยุบตัว ตัง้แตหนารอนแลว ไมมีใครอยากตอสู

เลย” ขาพเจาจากบ๊ักบอรด กับสแต็กโคชมาดวยความเสียใจที่ตองจากเขา ขาพเจาชอบเด็กพวกนี้

และคิดถึงเขามากกวาท่ีขาพเจานึกเสียอีก แตแลว ขาพเจาก็ตองเผชิญกบัความประหลาดใจมากไปกวานัน้อีก ขาพเจาเดนิไปตามถนน ผานเสาไฟท่ีจิมม่ีกับขาพเจาเคยมาเทศนาดวยกัน ขาพเจากาํลังมองหา

อิสราเอลกับนิกกี้ ขาพเจาเห็นเด็กหนุมชาวสเปญท่ีขาพเจาจําหนาไดคนหนึ่ง ก็เขาไปถามเขาวา อิสราเอลหรือนิกกีห้รือพวกมัวมัวอยูท่ีไหน?

“นิกกี้เรอะ” เดก็ชายนัน้สงเสียงรองอยางรังเกียจ “กําลังคล่ังจะเปนนักเทศนใหได” ขาพเจายนืงง “หูฉันฟงผิดไปหรือเปลา? นิกกี้อยากเปนนักเทศน “นานละ เขาวาง้ันละ” ขาพเจาอยากจะทราบวาจะไปหาตัวเขาไดท่ีไหน เด็กหนุมผูนั้นไมรู ขาพเจาจึงออกไปไปหาดู

เอง ขาพเจาพบเขาในเวลาตอมาเล็กนอย นั่งอยูบนบันไดบานเชาแหงหนึ่ง กาํลังคุยอยูกับเด็กอ่ืน ๆ “นิกกี”้ ขาพเจาเรียก

56

นิกกี้เหลียวมาดู ใบหนาท่ีขาพเจาเหน็นัน้ เปนใบหนาท่ีขาพเจาไมรูจกั แตกอนใบหนานั้นกราว เปนใบหนาหาเร่ืองแตบัดนี้เปล่ียนเปนเปดเผย มีชีวิตชวีาและกระตือรือรน ดวงตาแจมใส บงวามีความยินดีอยางแทจริง

“อาจารย” เขารอง “เดวี”่ แลวหันไปหาเดก็ชายท่ีอยูกับเขา “นี่ไง พรรคพวก”เขาพูด “นี่เปนนักเทศนคนท่ีฉันเลาใหฟงยงัไงละ เปนคนที่เอาฉันไวอยู”

ขาพเจาดใีจเหลือเกินท่ีพบเขา หลังจากทักทายกนัแลวขาพเจาก็ถามเขาวาจริงหรือท่ีเขาคิดจะเปนนักเทศน

นิกกีก้มหนาลงดูทางเทา “ผมไมเคยอยากเปนอะไรมากเทาคร้ังนี้เลยครับ” เขาวา “แตผมไมรูวาทําอยางไรจึงจะเปนได”

ขาพเจาไดรับเชิญใหไปปราศรัยท่ีโบสถ ในเมืองเอลไมราในรัฐนิวยอรคถึงเร่ืองปญหาเด็กวัยรุนในนิวยอรค ขาพเจาคิดวาขาพเจาจะขอใหนกิกี้ไปเลาชีวิตของเขาใหคนท่ีนั่นฟง

“นิกกี”้ ขาพเจาพูด “ไปเอลไมรากับฉันม้ัยละ ไปเลาเร่ืองของเธอใหคนท่ีนั่นฟง บางทีเขาจะชวยเธอไดบาง”

พอขาพเจาพดูไปแลว ขาพเจาก็มานกึวาควรจะพูดอยางนั้นออกไปละหรือ ชีวิตของเขาไมมีอะไรดีสักนดิ มีแตความทารุณโหดราย เปนชีวิตท่ีคนในเอลไมราอาจจะไมเขาใจก็เปนไดเพราะชีวติในนิวยอรคนัน้ตางไปจากท่ีเขารูจัก แมแตขาพเจาเองยังเห็นวาเร่ืองของเขานั้นนาอกส่ันขวัญหน ี แตขาพเจาก็ไดพดูไปแลว เราจงึดําเนินการตอไป

ดังนัน้ ไมกี่สัปดาหตอมา นิกกีก้็ไปยนือยูบนธรรมาสนของโบสถในเมืองเอลไมรา นิวยอรค ขาพเจาไมจําเปนตองกลัวอะไรอีกแลว พอเขาเร่ิมเลา ทุกคนฟงเขาดวยความเห็นใจเสียงของเขาหาวและขาดเปนหวง ๆ

“ผมอยูตามถนนเสียเปนสวนมาก” เขาเร่ิมเร่ือง “เพราะพอแมผมมักจะมีลูกคามาหาท่ีบานเสมอท้ังกลางวันกลางคืน เราพวกลูก ๆ กต็องออกไปเลนขางนอก ทานเปนหมอด ู ทานโฆษณาไวในหนังสือพิมพสเปญวา ทานคุยกับคนตายก็ได ท้ังยังรักษาโรคภัยไขเจ็บไดดวย ใครมาหาทานกจ็ะใหคําแนะนําในเร่ืองเงินทองหรือปญหาทางครอบครัว

“บานของเรามีหองอยูเพยีงหองเดียว เราพวกลูก ๆ จึงตองออกไปอยูตามถนน ทีแรกผมก็ถูกเด็กอ่ืน ๆ รังแกเอา ตองคอยกลัวเขาอยูตลอดเวลา แลวผมก็หัดสูตอบบางจนเดก็พวกนั้นกลัวไมกลายุงกับผม หลังจากนั้นผมกชั็กชอบอยูตามถนนมากกวาอยูท่ีบาน ท่ีบานผมเปนคนเล็กท่ีสุด ไมมีความหมายอะไรเลย แตท่ีถนนซิ ทุกคนรูจักผมด ี

57

“ครอบครัวผมตองยายบานอยูเร่ือย โดยมากเปนเพราะผมถามีเร่ืองข้ึนทีไร ตํารวจกจ็ะเท่ียวไปสอบถาม แลวเจาของหองเชาก็จะไปหาพอแมผมบอกใหเรายายไปอยูท่ีอ่ืน เขาไมชอบมีเร่ืองยุงยากกับตํารวจ

“ผมเองก็ไมทราบวาทําไมผมถึงไดทําเชนนั้น มีความรูสึกอยางหนึ่งอยูในใจผมทําใหผมกลัว มันทําใหผมรูสึกกังวลใจอยูตลอดเวลา ผมหามความรูสึกนั้นไมได ความรูสึกอันนีแ้หละซ่ึงถาผมเห็นคนงอยเขาผมอยากจะฆาเขาเสีย ไมวาจะเปนคนตาบอดหรือเด็กเล็ก ๆ ใครก็ตามท่ีออนแอหรือบาดเจ็บ...ผมจะเกลียดเขา

“วันหนึ่ง ผมเลาเร่ืองนี้ใหพอฟง ทานวาผมถูกผีเขา ทานพยายามจะเรียกผีออกจากผม แตมันก็ไมออก

“เจาความบาภายในตัวผมนบัวันกย็ิ่งหนักข้ึนทุกที ถาใครใชไมคํ้ายนักาย ผมจะเตะไมนั้นกระเดน็ หรือถาเห็นคนแกไวเครายาว ผมจะกระตุกออก จะตีแมกระท่ังเด็กเล็ก ๆ มีบางขณะท่ีผมรูสึกกลัวและอยากจะรองไห แตเจาส่ิงท่ีอยูในตวัผมนั้นซิกําลังหัวเราะใหญ อีกอยางหนึ่งกคื็อ เลือด วนิาทีท่ีผมเห็นเลือด ผมจะหวัเราะเอา ๆ อยางไมหยุด

“แลวเรากย็ายไปอยูท่ีอาคารสงเคราะหฟอรทกรีน ผมไปเขาพวกมัวมัว เขาจะตัง้ใหผมเปนหัวหนา แตในการตะลุมบอนนั้น หวัหนาเปนคนวางแผนและออกคําส่ัง ผมเองชอบเขาสูเขาก็เลยต้ังผมเปนรองหัวหนา

“เขาต้ังยศใหผมเปนสิบเอก นี่หมายความวาผมตองควบคุมดูแลพวกกระสุนปน พวกเรามีเข็มขัดหนัง ดาบปลายปน และมีดสปริงกับปนท่ีทําเอง เราเอาสลักกลอนประตูมาทําเปนเข็มแทงชะนวนใหกับลูกปนขนาด .22 ไดพอดี

“สําหรับการตะลุมบอนนั้น ผมชอบใชเบสบอลมากผมจะเอาถังขยะมาเจาะรูจะไดมองออกไปได แลวใชสวมหัวเขากวดัแกวงไมตะบองนั้น แมแตพวกมัวมัวดวยกันก็ขยาดไมกลาเขามาใกลผม เพราะผมจะฟาดเอาทุกคนท่ีเขามาใกล

58

ผมจะเอาถังขยะมาเจาะรู แลวใชสวมหัว “ผมยังรูวิธีจิ้มมีดดวย คือแทงเขาโดยไมใหถึงตาย ผมแทงคนสิบหกคน ถูกติดคุกสิบสองคร้ัง มี

รูปผมลงตามหนาหนังสือพมิพ เม่ือผมไปตามถนน คนท่ีรูจักผมจะเรียกลูก ๆ หลบเขาบาน “พวกแกงตาง ๆ ก็รูจักผมดวย วันหนึ่ง ขณะท่ีผมคอยรถรางอยู มีเด็กหาคนเดนิตรงมา เขาเอา

เข็มขัดหนังรัดคอผมแลวบิด ผมไมตาย แตผมอยากจะใหตาย ๆ ไปเสียในตอนนั้นเพราะหลังจากนัน้ ผมพูดไมไดดีอีกเลย คอไมดีทําใหเสียงท่ีออกมาฟงชอบกล เม่ือกอนนีผ้มเคยนึกเกลียดคนพิกลพิการ แตเดี๋ยวนี้ผมตองกลับมาเปนบาง ผมตองทําเกงไวเพื่อใหใคร ๆ เขานับถือผม

“แกงของเราครองแถบโคน่ี ไอแลนด และราฟเอเวน ู เราสวมเส้ือนอกแดง มีอักษร ม คู แลวสวมรองเทาสนสูงแหลมเวลาสูกันนั้นใชรองเทาท่ีดีนัก วันหนึ่งเราเขาไปในรานขนม พวกเราหกคนเขาไปหาอะไรดื่ม มีพวกแกงบิชอบเจ็ดคนเดินเขามาพวกแกงนี้ไมถูกกับพวกมัวมัว

“คนหน่ึงในพวกนัน้เดนิไปที่ตั้งขนมขาย วางทายังกับเปนเจาของราน พวกเราก็มองดูอยู แลวผมก็เดินเขาไปเอาศอกกระทุง เขาศอกกลับมาท่ีผม แลวเราก็เขาตะลุมบอนกัน ภรรยาเจาของรานสงเสียงรองล่ัน ลูกคาคนอ่ืน ๆ วิ่งออกไปขางนอกมีมีดหั่นเนื้อวางอยูบนโตะ พวกผมคนหนึ่งหยบิมันข้ึนมาฟนพวกแกงบิชอบคนหนึ่งเสียหาแผลท่ีศีรษะ พอผมเห็นเลือดเขาผมหัวเราะใหญ ผมทราบวาเขาตายแลว และผมก็กลัวดวย แตผมอดหวัเราะไมได ภรรยาเจาของรานโทรศัพทไปเรียกตํารวจ พวกผมอีกคนหนึ่งเกบ็มีดนั้นข้ึนมาแทงเธอท่ีทอง แลวเราก็ออกวิ่งหน ี

“ผมไมไดแตะตองมีดเลมนั้น ผมก็เลยไมตดิคุก แตพอแมผมตองข้ึนศาล หลังจากนัน้ทานกลัวมาก จึงตัดสินใจจะกลับไปอยูท่ี เพอรโท ริโค ผมกับพี่ไปสงทานท่ีสนานบิน ขากลับจากสนามบินในรถนั้น พี่สงปนขนาด .32 ใหผม แลววา “แกไป ตามทางของแกเถอะ นิก”

“ส่ิงแรกท่ีผมทําก็คือ หาท่ีนอน ผมเอาปนนั้นจี้คน ๆ หนึ่งไดเงินมา 10 ดอลลาร (ราว 200 บาท) เอาเงินไปเชาหองหลังจากนั้น ผมก็คอยเอาปนจี้คนเอาเงิน หรือไมก็เอาอะไรมาจํานํา

“ในตอนกลางวันก็คอยยังช่ัวหนอย ผมอยูกับพวกพรรคพวกผมกับหัวหนาบอกใหเขาทําอะไร เขาก็ตองทํา แตตกกลางคืนเม่ือผมตองเขาไปอยูในหองนั้น ผมกลัวจริง ๆ ผมจะคิดถึงคนตายสองคนในรานขนมนั้น บางทีผมถึงกับเอาหัวโขกกบัพื้น เพื่อใหเลิกคิดถึงเร่ืองนั้น ผมจะต่ืนตอนดึก ๆ รองไหคิดถึงแม กอนแมจะจากไปเราไมเคยพูดกนัเลย แตผมรูสึกเหมือนกับวาแมควรจะมาดูแลผมบาง”

“ผมอายุไดสิบแปดปเต็มในเดือนกรกฏาคม ค.ศ. 1958 เดือนนัน้ พวกแก็งมังกรฆาพวกเราคนหนึ่งตาย เรากาํลังจะไปทางรถไฟใตดินไปฆาพวกนั้นบาง นั่นเปนกฎของแกงเรา ถามัวมัวตายลงหนึ่ง พวกมังกรก็คงจะตองตายหนึง่เหมือนกนั ขณะท่ีเรากําลังเดินไปที่สถานีรถไฟใตดนิ เราเห็นรถตาํรวจ

59

จอดอยูมีพวกแกงอาจารยกลุมใหญกําลังปวนเปยนอยูแถวน้ัน พวกแกงอาจารยนี้เปนพวกนิโกรอยูท่ีฟอรทกรีน เราทําสัญญาสันติกับพวกนีแ้ละเราจะชวยกนัถาถูกแกงอ่ืนรุกราน

“ดูเหมือนวาจะมีการปะทะกัน เราจึงแวะเขาไป พวกแกงอาจารยกําลังยนืมุงชายสองคนอยู เปนคนท่ีผมไมเคยเห็นมากอน คนหนึ่งเปาแตร และอีกคนหนึ่งผอมมาก แลวมีใครคนหนึ่งชักธงอเมริกาข้ึน แลวรถตํารวจก็ขับออกไป ชายสองคนนั้นตองการจะใหมีการชุมนุมข้ึน

“พอเขาชักธงอเมริกาเสร็จ ชายรางผอมก็กาวข้ึนไปบนเกาอ้ี กางหนังสือออก เขาอานวาอยางนี ้“เพราะวาพระเจาทรงรักมนษุย จนไดประทานพระบุตรองคเดียวของพระองค เพื่อทุกคนท่ี

วางใจในพระบุตรนั้น จะมิไดพินาศ แตมีชีวิตนิรันดร” “นี่นะ” นักเทศนกลาว “ฉันจะพูดกับเธอถึงคําวา ทุกคนทุกคนหมายวา พวกนิโกร พวกสเปญ

โดยเฉพาะอยางยิ่งพวกแกงตาง ๆ เธอรูไหมวา เขาตรึงพระเยซู เขาตรึงพวกแกงตาง ๆ ดวย ตรึงไวสองขางของพระเยซู...”

“ฟงพอแลว” ผมวา “ไปกันเถอะ พวกเรายงัมีธุระท่ีจะตองทําอีก” “ไมมีสักคนขยับเขยื้อน นี่เปนคร้ังแรกท่ีเขาไมทําตามผมผมรูสึกกลัวข้ึนมา จึงเรียกนักเทศนผู

นั้นอยางหยาบ ๆ คาย ๆ เขาก็ไมเอาใจใส คงพูดตอไปอีกนาน “แลวตอจากนัน้ คุณทราบไหม หวัหนาแกงอาจารยคุกเขาลงกับถนนนั้นเองแลวรองไห รอง

หัวหนากับสมุนซายขวาของเขาก็คุกเขาลงขาง ๆ รองไหดวย ส่ิงเดยีวท่ีผมทนไมไดกคื็อรองไห ผมดีใจท่ีเห็นพวกแกงอาจารยออกไป ผมคิดวาเราก็ควรไปดวย

“แตแลวนักเทศนผูนี้ก็เดนิไปท่ีอิสราเอล อิสราเอลเปนหัวหนาพวกมัวมัว แลวจับมือกับเขา ผมคิดวาเขากําลังจะมาลมพวกเรา ผมก็เลยเดนิไปเอาศอกกระทุงนักเทศน อิสราเอลจองหนาผมเหมือนเขาไมเคยเห็นผมมากอน

“แลวนักเทศนนั้นกห็ันมาทางผม “นิกกี”้ เขาเรียก “ฉันรักเธอ” “ในชีวิตของผมไมมีใครเคยบอกผมเชนนีม้ากอนเลย ผมไมรูวาจะทําอยางไรดี “เขามาใกลอ๊ัว

ละกอ” ผมพูด “อ๊ัวฆาล้ือแน” ผมต้ังใจจะทําอยางนั้นจริง ๆ อิสราเอลกับนักเทศนคงพูดตอไป ในท่ีสุด เขาก็จากไป ผมคิดวาคงเสร็จเร่ืองเสร็จราวกันแลว แตเราก็ไมไดตามไปแกแคนพวกมังกร

“หลังจากนี้ นกัเทศนคนนี้กก็ลับมาอีก เขาพูดถึงงานชุมนุมใหญสําหรับพวกแกงตาง ๆ ท่ีจะมีข้ึนท่ีแมนฮัทตัน และวาเราควรจะไป “เราก็อยากจะไป” อิสราเอลพูด แตพวกเราจะผานเมืองตอนที่พวกคนจีนอยูไปไดยังไงกัน” ฉันจะจัดรถไปรับเอง” นักเทศนพูด ดังนั้นอิสราเอลก็เลยรับปากวาจะไป

“ดีแลว ผมพูด ไมใชอ๊ัวแน” ผมรูสึกวาตายเสียดกีวาท่ีจะไปในงานน้ัน แตเม่ือพวกนั้นไปกเ็ลยกลายเปนวา ผมไปกับเขาดวย ผมกลัวทีจ่ะตองอยูคนเดยีว ผมตั้งใจวาลมงานชุมนุมนีใ้หได พอเราไปถึง

60

ท่ีนั่น เขากันท่ีนั่งสามแถวหนาไวสําหรับพวกเรา ทําใหผมตองแปลกใจ นักเทศนบอกไวลวงหนากอนแลววาเขาจะเก็บท่ีนั่งไว แตผมไมเช่ือ

“ผูหญิงคนหนึง่เปนคนเลนเปยนโน ผมใหพวกผมกระทืบเทา รองตะโกนใหมีใครออกมาแสดงอะไรบาง มีเด็กผูหญิงคนหน่ึงข้ึนมารองเพลงบนเวที ผมเปาปาก ทุกคนพากนัหวัเราะใหญ ทุกส่ิงกําลังจะเปนไปตามท่ีผมตองการ ผมสบายใจมาก

“ในท่ีสุดนักเทศนก็ข้ึนมากลาววา กอนท่ีเขาจะพูดคืนนี้เขาจะขอเร่ียไร “นั่นเอง ผมคิดวาผมเขาใจแลว ผมเคยนึกสงสัยอยูตลอดเวลาวา ทําไมเขาถึงทําท้ังหมดนี้ บัดนี้

ผมเห็นวาเขากทํ็าเพื่อเงินเหมือนคนอ่ืน ๆ นัน่แหละ “เราจะขอใหพวกแกงเธอเปนคนเก็บเงนิ เขาวา เขาจะเอาเงินออมไปหลังมานนี้แลวข้ึนมาบน

เวที “ผมคิดวา เขาชางเซอจริง ๆ ใคร ๆ ก็เห็นไดวามีประตูออกอยูขางหลังนัน่ “ขอคนอาสาสักหกคนซิ” เขาวา “ผมกระโดดลุกข้ึนทันที ผมช้ีพวกเราอีกหาคนใหลุกข้ึนแลวเราก็ผลุนผลันไปขางหนา ทีนี้เปน

โอกาสของผมแลวละท่ีจะทําใหเขากลายเปนอายง่ังไป เขาสงกลองกระดาษใหเรา ผมอยากจะรีบทําเสียเดี๋ยวนี้ แตเขาใหเรายืนอยูกอน สวนเขาอธิษฐานอยางยืดยาว ผมเองพยายามกล้ันหวัเราะเต็มท่ี

“เราไปเสียจนทั่วสถานท่ี ถาผมไมชอบใจเงินท่ีใครใหผมจะยนือยูท่ีนั่นกระทั่งเขาตองเพิ่มเงินลงไปอีก แลวเราก็ไปพบกนัท่ีหลังมานนั้น

“ประตูอยูท่ีนัน่ เปดอากวางทีเดียว ผมมองเห็นไฟถนนไดยินเสียงรถน้ําฉีดถนน ในสนามกรีฑามีเสียงหวัเราะกัน พวกเขารูวาเราตองเชิดเงินแน ลูกนองผมก็คอยดูผม รอใหผมออกคําส่ังใหเชิดเงิน

“ผมไดแตยนืนิ่ง ไมรูวามันเปนไง มีความรูสึกชอบกลทันใดนัน้ ผมก็รูวาเปนอะไรแน นักเทศนคนนั้นเขาไวใจผม ซ่ึงไมเคยมีอยางนี้มากอนเลย ผมไดแตยืนนิ่ง พวกลูกนองก็คอยดผูม

“ผมสามารถไดยินถนดัเดยีว เด็กขางในนัน้ทําใหนักเทศนตองตกท่ีนั่งลําบากมาก ตางตะโกนกันเอะอะ กระทืบเทาแลวเขาก็ตองยืนอยูท่ีนั่น เพราะไวใจผม

“เอาละพรรคพวก” ผมวา “เราจะข้ึนไปบนเวทีนั่น” “พวกนัน้มองดูหนาผม เหมือนกับวา ผมเสียสติไปแลวแตก็ไมมีใครแยงวากระไร ผมเปนคน

ชนิดท่ีใครจะมาถึงเถียงดวยไมได เรากาวข้ึนบันไดเวที คุณจะไมเคยไดยินท่ีไหนเงียบกริบอยางรวดเร็วเชนนี้ เราสงกลองกระดาษใหเขา “นี่แนะเงิน” ผมบอกเขา

“เขาไดแตรับเงินไป ไมแสดงทาวาแปลกใจเลย เหมือนกับเขารูอยูตลอดเวลาวาผมจะเอามาใหเขา

61

“แลวผมก็กลับไปท่ีนั่งท่ีผม ยิ่งคิดหนกักวาเกา เขาเร่ิมพดูเร่ืองท้ังหมดเก่ียวกับพระวญิญาณของพระเจา นักเทศนวาพระองคเขาไปในจติใจคนและทําใหเขาสะอาดได เขาวาไมแปลกวาผูนั้นจะไปทําอะไรมาแลว พระวิญญาณสามารถทําใหเราเร่ิมตนชีวิตใหมเหมือนทารกเกิดใหม

“ทันใดนัน้ ผมรูสึกตองการชีวิตเชนนั้นมาก จนทนไมไหวมันเหมือนกับผมไดเหน็ตัวของผมเองเปนคร้ังแรก ความเกลียดชัง ความโสโครก ช่ัวชาลามก เปนประดจุภาพหลอนอยูเบ้ืองหนาผม

“พวกเธอจะมีชีวิตผิดออกไปเปนคนละคนได” เขาวา “ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปได” “ผมตองการเชนนั้น ผมตองการอยางเหลือเกิน แตผมทราบวา มันไมอาจจะเกิดข้ึนกับผมได

นักเทศนบอกเราใหเดนิไปขางหนา ถาเราตองการจะเปล่ียนชีวิตใหม แตผมทราบวาไมมีประโยชนสําหรับผมเสียแลว

“แลวอิสราเอลก็บอกใหเราทุกคนยนืข้ึน “อ๊ัวเปนหัวหนา” เขาพูด พวกเราทั้งโขยงนี้จะข้ึนไปขางบนน่ัน”

“ผมเปนคนแรกท่ีข้ึนไปที่ขางหนา คุกเขาลงอธิษฐานเปนคร้ังแรกในชีวติ ผมอธิษฐานวาอยางนี ้“พระเจาท่ีรักยิง่ ผมเปนคนบาปท่ีโสมมท่ีสุดในนวิยอรค ผมไมคิดวาพระองคจะตองการผม ถาพระองคตองการผมจริง ๆ ผมก็ขอมอบตัวใหพระองคผมเคยเลวมากอนเทาใด ผมก็อยากจะเปนคนดีเทานัน้ เพื่อพระเยซู

“ตอมานักเทศนก็ใหพระคัมภีรผมไวหนึ่งเลม แลวผมก็กลับไปบาน นึกสงสัยวา พระวิญญาณสถิตอยูในใจผมจริงหรือเปลา แลวผมจะทราบไดอยางไร ส่ิงแรกท่ีเกดิข้ึนเม่ือผมเขาหองแลวปดประตูก็คือ ผมไมรูสึกกลัวอีกตอไป ผมรูสึกเหมือนกับวาผมมีเพื่อนอยูในหองนั้นดวย ไมใชพระเจาหรือมีใครมาอยูดวยแตเปนความรูสึกเหมือนกับวาคุณแมผมกลับมา ผมมีบุหร่ีส่ีตัวอยูในกระเปา ผมขยี้มันแหลกแลวเอาปาท้ิงออกไปนอกหนาตาง

“วันรุนข้ึน ทุกคนตองตกใจจนตาคาง ท่ีไดยินวานกิกี้เปนคริสเตียน แตมีอีกส่ิงหนึ่งท่ีเกิดข้ึน ท่ีทําใหผมรูวาพระเจาสถิตอยูกับผมจริง ๆ พวกเด็กเล็ก ๆ มักจะวิ่งหนีผมเม่ือเขาเห็นผมแตวนันั้น เดก็เล็ก ๆ สองคนจองหนาผมสักครู แลวเดินตรงเขามาหาผม เขาอยากจะใหผมชวยวดัใหเขาวา ใครจะสูงกวากันไมสําคัญอะไร ผมเอาแขนโอบรอบตัวเขา เพราะผมทราบวาผมผิดไปจากเดิมแลว แมจะไมมีใครรูนอกจากเด็ก ๆ ก็ตาม

62

เขาชักมีดออกมาจะจวงแทงหนาอกผม “แลวไมกี่สัปดาหตอมา เจาคนหน่ึงในพวกแกงมังกรเขามาหาผมแลวถามวา “จริงหรือ ท่ีเขาวา

ล้ือไมพกอาวุธอีกแลว?” ผมก็บอกวาจริง เขาชักมีดออกมายาวสักสิบนิ้วเห็นจะได ข้ึนมาจะจวงแทงหนาอกผม ผมรีบยกมือข้ึนแยงมีดไวไดทัน ผมเองก็ไมทราบวาทําไม แตเจาคนนั้นออกวิ่งหนี สวนผมยังคงยืนอยูท่ีนัน่ มองดูเลือดไหลทะลักออกจากมือ ผมจาํไดวาผมเห็นเลือดทีไรมันทําใหผมคล่ังไป แตวันนัน้ไมยกัเปนเชนนัน้ผมนึกถึงขอความที่ผมอานพบจากพระคัมภีรวา “พระโลหิตของพระเยซูคริสต ไดทรงชําระเราท้ังหลายใหปราศจากบาปท้ังส้ิน” ผมฉีกเส้ือของผมออกเอาผาพันมือไว นับต้ังแตวนันั้นมาเลือดไมเคยกวนใจผมอีกเลย”

ขณะท่ีนกิกี้เลา หองนั้นเงียบกริบ เขายิ่งเลาขาพเจากย็ิง่ตระหนักวา ขาพเจากําลังไดยนิเร่ืองปาฏิหาริย เพราะเสียงของนกิกี้นัน้เครียด สําแดงความปวดราว เสียงท่ีขาดเปนหวง ๆ เม่ือเขาเร่ิมเร่ืองนั้น ไดเปล่ียนไปในขณะท่ีเขาพูด คําพูดของเขาคอย ๆ ชัดเจนข้ึนทุกที จนกระท่ังคลองเหมือนคนอ่ืน ๆ ในหองนั้นพูด เม่ือกลาวจบ นิกกีย้ืนตัวส่ันเทา เขาไมอาจจะกลาวอะไรตอไปได น้ําตาของเขาไหลพราก

ขาพเจาไมทราบวา อะไรเปนสาเหตุทําใหเขาพูดเสียงขาดเปนหวง ๆ บางทีอาจจะเปนเพราะรางกายบาดเจบ็เนื่องจากพวกเด็ก ๆ พยายามจะรัดคอเขาก็เปนได หรืออาจจะเปนเร่ืองทางจิตวิทยา แตอยางไรก็ดี เขาก็หายขาดต้ังแตคืนนั้นเปนตนมา

คืนนั้นดวย คนฟงบริจาคเงินเปนจํานวนมาก ทําใหนิกกี้ไดเขาเรียนในโรงเรียนพระคริสตธรรม

63

12 ขาพเจาเขียนจดหมาย ไปถึงโรงเรียนพระคริสตธรรมในรัฐคาลิฟอเนีย เพื่อจัดแจงใหนิกกี้ และ

แอนเจลโล มอรแรล เขาศึกษาท่ีนั่น เพราะแอลเจลโลกอ็ยากจะเปนนกัเทศนดวย เม่ือขาพเจาคิดถึง บ๊ักบอรด กับ สแตกโคชและนกิกี้กับแอลเจลโลขาพเจาคิดวา ทุกส่ิงกําลังจะเปนไปดวยดี แตราว ๆ เดือนพฤษภาคม 1959 ขาพเจาไดรับขาว ๆ หนึ่งท่ีทําใหขาพเจาหัวเสียมาก อิสราเอลติดคุกเสียแลว

ท้ังไมใชติดเพราะเร่ืองเล็กนอย เขาติดคุกเพราะกระทําฆาตกรรม ขาพเจาขับรถไปสูนิวยอรค ไปหาแมของอิสราเอล “ลูกดิฉันกลับตัวไดสักพักหนึ่ง” แมของอิสราเอลเลาไปพลางโคลงตัวไปมาดวยความทุกขใจ

“เขาอยูกับบานกับชองดีพอโรงเรียนเปด เขาก็ไปเรียน แตแลวเจาพวกแกงกเ็ร่ิมเอาอีกคุณรูไหมวามันทําอยางไร มันเร่ิมออกเกณฑพรรคพวกอีกคะ”

เม่ือเจาพวกแกงมันจะเร่ิมตนต้ังแกงใหม หรือเม่ือมันเสียสมาชิกไปมาก ๆ มันจะไปเท่ียวบอกเด็กในละแวกใกลเคียงเกณฑมาเขาพวก แลวเขากจ็ะตองเขา ถาไมยอมเขาพวกมันมันจะรุมซอม ถายังขืนไมยอมอีก มันจะจับหักนิ้วหรือมิฉะนัน้ก็หกัแขน ถายังขืนปากแข็ง มันก็จะคกุคามเอาชีวิตเขา ผลก็คือไดเด็กสวนมากเขาเปนพวกดวย มันยิงอิสราเอลเสียหลายคร้ังกอนท่ีเขาจะรวมเขาพวกดวย

“ลูกดิฉัน กลัวพวกมันมากคะ” แมของอิสราเอลเลา “เขากลับไปกับพวกมนั คืนหนึ่งเกิดตอสูกันใหญ เดก็ของอีกพวกหนึ่งถูกฆาตาย ไมมีใครซัดวาอิสราเอลเปนคนฆา แตเขาไปกับแกงนั้นดวย ก็เลยถูกเขาคุก”

แมของอิสราเอลเอาจดหมายท่ีอิสราเอลเขียนมาใหขาพเจาดู จดหมายนั้นแสดงวาถูกผานมือมามาก ท้ังเปอนน้ําตาเลอะเทอะ เขาเสียใจในเร่ืองนี้เพราะเห็นแกแม สวนตัวเขาเองไมรูสึกขมข่ืนเลย เขาพูดถึงวันท่ีเขาจะไดออกมาเปนอิสระ เขายังบอกดวยวา เขาเสียใจสําหรับนักเทศนดวยเม่ือไดยินเร่ืองนี้เขาขอใหแมชวยบอกคุณเดวีว่า เขาอยากไดรับขาวจากเดวี ่

ขณะท่ีขาพเจาเขียนหนังสือนี้ เขายังคงอยูในคุก ในบรรดาพวกเด็ก ๆ ท้ังหมดแลว ขาพเจาชอบเขามากกวาเพือ่น ขาพเจาชอบเขามาต้ังแตแรกเหน็แลว ขาพเจาเขียนถึงเขาบอย ๆ แตเขาไมสามารถจะเขียนมาถึงขาพเจาได เขาไดแตเขียนไปใหแมเขาเทานัน้ เขาศึกษาพระคัมภีรจากบทเรียนทางไปรษณีย แตกระนั้นกย็งัตองผานอนุศาสนาจารยของทางเรือนจํา ทุกคร้ังท่ีมีโอกาสขาพเจาจะตองอธิษฐานเพ่ือเขา

64

ขาพเจามักจะเลาเร่ืองของเขาใหใคร ๆ ฟงบอย ๆ แลวถามวา เราทําอะไรผิดไป มีอะไรไหมที่เราควรจะทําลงไป? และมักจะไดรับคําตอบอยางเดยีวกันวา เราควรจะติดตามเร่ืองตอไปการท่ีใหเดก็พวกนั้นกลับใจแลวปลอยเขาไวนัน้ไมพอ

แตถาขาพเจาไมปลอยเขา กห็มายวา ขาพเจาจะตองไปอยูนิวยอรค ปลายป ค.ศ. 1960 ขาพเจากําลังเทศนาอยูในโบสถแหงหนึ่งในนครนิวยอรค เปนการประชุม

กันธรรมดา ๆ มีใครคนหนึ่งอานจดหมายจากคณะกรรมธิการแหงกรมตํารวจ ขอรองใหทางโบสถยื่นมือเขาชวยพวกเยาวชนในเมืองนิวยอรค ขาพเจาจึงถือโอกาสเลาเล็กนอยถึงส่ิงท่ีเรากําลังทําอยู แลวบอกเขาวาเราอยากจะทําอะไรบาง ทางโบสถจึงตกลงกันวาจะต้ังองคการใหมข้ึน เรียกองคการประกาศในหมูเยาวชน เขาลงคะแนนเสียงเลือกขาพเจาเปนผูอํานวยการ แลวเลือกคุณพอล ดีลีนา นายรอยตาํรวจเอกเปนเหรัญญิก คืนนั้น คุณพอล มิไดอยูท่ีนั่นดวยแตเขาก็ลงคะแนนเสียงเลือก แลวเราก็ลงคะแนนเสียงกันอีกวา เราตองการงบประมาณปละ สองหม่ืนดอลลาร (ราวส่ีแสนบาท) จายเปนคาสํานักงาน คาพิมพหนังสือ เงินเดือน และอื่น ๆ อีกจิปาถะ แตแนละวาเราไมมีตัวเงินจริง ๆ เลย

ศาสนาจารยของโบสถโทรศัพทไปแจงขาวนี้ใหคุณพอลทราบ “พอลครับ” ศาสนาจารยพูด “ผมมีขาวดีจะบอกคุณ คุณเพ่ิงไดรับเลือกเปนเหรัญญิกของ

องคการประกาศในหมูเยาวชนคุณเดวิด วิลเคอรสันเปนผูอํานวยการในการฝาฝนเพื่อเยาวชนน้ีคุณจะยินดีท่ีไดยนิวา คุณไดรับงบประมาณถึงสองหม่ืนดอลลารในปแรกนี ้

นายรอยตํารวจเอก ดีลีนา ยอนถามวา “ใครกัน คุณเดวิด วิคเคอรสัน ใครเปนคนจัดทําบัญชี และไหนละเงิน”

“พอล” ศาสนาจารยกลาว “เรายังไมมีบัญชี ไมมีเงินและคุณเดฟ วิลเคอรสัน ก็เปนนกัเทศนจากรัฐเพลซิลวาเนียผูเช่ือวา เขาจะตองทํางานในนิวยอรค”

คุณพอลหัวเราะใหญ “คุณพดูโง ๆ ไปไดนา” เขาวา “จริง เราโง พอล” ศาสนาจารยกลาว “เราโงเหมือนหนุมนอยเดวิดคนนัน้ ท่ีออกไปปราบโกไล

เอธ ยักษใหญดวยสลิงคูใจ กับกอนหินเพยีงไมกีก่อน กบัความเช่ือม่ันวาพระเจาอยูฝายเขา”

65

13 องคการประกาศในหมูเยาวชนเร่ิมตน ถาอานท่ีอยูกด็ูโกดี 1865 วิกตอร่ี โบลาวารด แต

เบ้ืองหลังท่ีอยูนะซิ ไมดนีัก มีแตสามหองอยูในแถบท่ีสกปรก มีลูกจางอยูคนเดียวท่ีจะตองจายเงนิให คนนั้นก็คือ ตัวขาพเจาเอง ท้ังเงินท่ีไดรับก็ไมพอแมแตจะจายเปนคาหองในโรงแรมท่ีราคาถูกท่ีสุด ขาพเจาตองนอนบนเกาอ้ียาวใกลโตะหนงัสือกลางสํานักงานนั้น อาหารก็ตองกินแตส่ิงท่ีจะทําใหบนจานรอน ๆ หรือบางที บางโอกาสเพ่ือนขาพเจากจ็ะเชิญไปรับประทานอะไรดวย

แตส่ิงท่ียุงยากก็คือ ขาพเจาตองจากเกว็นและลูก ๆ มา เราออกมาจากโบสถแลว และเกว็นก็กลับไปอยูกับพอแมของเธอท่ีพิทสเบิรก

แมวาจะเปนดงันี้ ก็นาต่ืนเตนดี ซ่ึงขาพเจาเองก็ชอบ ท่ีประชุมของชาวสเปญ และชาวอังกฤษในนวิยอรคอุทิศเงินให 1000 ดอลลาร (ราว 2 หม่ืนบาท) เพื่อใหเราเร่ิมงาน เราเร่ิมดวยงานจดัพิมพหนังสือ เขียนถึงปญหาตาง ๆ เชน ปญหาเร่ืองยาเสพติด การสําสอนทางเพศ ดื่มสุรา ยกพวกไปทําการรุนแรงตาง ๆ เด็กวัยรุนจากโบสถตาง ๆ นับรอยชวยเราแจกหนังสือนี้แตพอส้ินสามเดือน เรากเ็ห็นวาเด็กเพยีงไมกี่คนเทานั้นท่ีเปล่ียนชีวติจากเดิมไป

เราจึงทดลองวธีิใหมตอไป คือออกโทรทัศน ขาพเจารวบรวมเด็กท่ีเคยตกอยูในความลําบากมาแลวพนมาไดนับรอยคนมีคณะนกัรองท่ีลวนเปนเด็กวยัรุน ในรายการน้ันเขาจะรองเพลงแลวคนหนึ่งในพวกเยาวชนจะออกมาเลาเร่ืองของตน

เราคอยใจช่ืนข้ึน ท่ีเหน็วามีผูนิยมการแสดงน้ันกนัอยูท่ัวไปแตก็มีเร่ืองยุงยากอยูประการหนึ่งคือ การออกโทรทัศนนั้นแพงมาก พวกเดก็ ๆ ท่ัวประเทศสงเงินมาใหเรา แตพอส้ินสิบสามสัปดาห เราก็เปนหนีเ้ขาถึง 4500 ดอลลาร (เกาหมืน่บาท) “ดูเหมือนวาเราจะตองลมเลิกรายการนี้เสียกลางคัน” ขาพเจาบอกกนัคณะกรรมการ ทุกคนก็ดจูะเหน็ดวย เราอยากจะทําตอไปแตดจูะไมมีทาง

ทันใดนั้น ศาสนาจารยผูหนึง่ทางตอนหลังหองลุกข้ึนกลาววา “ผมเห็นการแสดงของคุณแลว และชอบมากเสียดวย กอนท่ีคุณจะลมเลิกเร่ืองนี้ ผมอยากจะใหคุณไดคุยกับเพื่อนผมคนหน่ึงเสียกอน” ขาพเจาก็เห็นดวย

ดังนั้น วันรุนข้ึน ขาพเจาก็ไปหาคุณเชส วอลกเคอรบรรณาธิการนิตยสารฉบับหนึ่งในนครนิวยอรค เขาฟงเร่ืองงานของเราอยางต้ังอกตั้งใจ แตพอเรากลาวจบลง เขาทําทางง ๆ

“แลวคุณจะทําอะไรเลาครับ?” เขาพูด

66

“พูดอยางเปดอกเลยนะ” ศาสนาจารยเพื่อนผมพูด “เราตองการสักหม่ืนดอลลาร” (ราวสองแสนบาท)

คุณวอลกเคอรใบหนาถอดสี ขาพเจาเองกพ็ลอยไปดวย แลวเขากห็ัวเราะใหญ “ดีท่ีคุณคิดวาผมรวยถึงเพยีงนัน้แตพูดกันตรง ๆ นะ ผมไมมีเงินหม่ืน

ดอลลารเลย ทําไมคุณถึงไดคิดถึงผมเม่ือคุณตองการเงินเลา?” “อันท่ีจริงผมก็ตอบไมถูกเหมือนกัน” ศาสนาจารยพูด “ผมมีความรูสึกประหลาด ๆ เกิดข้ึน

ตั้งแตผมไดยนิวา จะตองลมเลิกรายการนีว้า ผมควรจะมาติดตอกับคุณ บางทีผมอาจจะผิดไปก็ได แตผมมีความรูสึกเชนนั้นอยูเร่ือย”

นายวอลกเคอรลุกข้ึนจากเกาอ้ี “ขอบคุณท่ีมาหาผม” เขาวา “ถาผมคิดอะไรออก ผมจะบอกใหคุณทราบ”

เราออกมาพนประตูสํานักงานของเขาแลว เม่ือเขาตะโกนเรียกเรากลับไปอีก “เดี๋ยวกอนคุณ” เขาเรียก เราหมุนตัวเดนิกลับไปสูสํานักงานเขาอีก “ผมคิดไดแลว” เขาวา “ผมไดรับโทรเลขวันนี้ ซ่ึงผม

เองก็ไมเขาใจเลย” เขาเหลียวไปหาโทรเลขนั้นบนโตะ แลวพบเขา โทรเลขนั้นมาจาก ดับบลิวคลีเมนตสโตน ประธานของบริษัทสหประกนัภยัแหงอเมริกา มีวา “ลืมเร่ืองโทรเลขฉบับกอนไป จะอยูท่ีซาวอย ฮิลตัน พุธนี้”

“นั่นเปนวันนี”้ บรรณาธิการพูด “แตกแ็ปลกท่ีผมไมเคยไดรับโทรเลขฉบับกอน และทําไมเขาถึงจะตองมาบอกผมดวยวาเขามาเมืองนี้ ในเม่ือเราไมมีธุระอะไรหรือนัดหมายกันไวเลยผมสงสัยวา เลขาของเขาคงจะเอาช่ือผมไปสับกับช่ือใครเขากระมัง...”

แลวบรรณาธิการก็เขียนจดหมายส้ัน ๆ ใหเรา “ไปท่ีซาวอยนะ” เขาวา แลวยื่นซองใหเรา “ถาเขาอยูคุณกใ็ชนี่แนะนําตัวกบัเขา อานดกู็ได” ซองนั้นไมไดผนกึ ดังนัน้พอเราออกไปพน เราก็เอาออกมาอานดวูาเขาเขียนวากระไร “คุณเคล็มท่ีนับถือ” จดหมายน้ันวาดังนี้ “นี่เปนจดหมายแนะนําคุณเดวดิ วิลเคอรสัน ผูซ่ึงทําหนาท่ีอยางนาสรรเสริญอยูในหมูพวกเดก็วยัรุนในเมืองนี้ คุณเดวิดอยากจะไดเงินสักหม่ืนดอลลารสําหรับงานนี้ ขอคุณฟงเร่ืองท่ีเขาเลาใหละเอียดกอน และถาคุณเหน็ดี ก็ชวยเขาดวยก็แลวกัน เชส”

“ดูเขลาเหลือเกินนะ”ขาพเจาพูดกับเพื่อนของขาพเจา “คุณคิดวา เราควรจะไปหาเขาไหม?” “ควรไปแน”

67

ดังนั้น 20 นาทีตอมา เรากไ็ปเคาะประตูหองชุดในโฮเต็ลซาวอย ขณะนั้นเปนเวลา 17.30 น. สุภาพบุรุษผูหนึ่งผูกหูกระตายอันใหญเดินมาเปดประตูให เห็นไดวาเขากําลังจะแตงตัวไปรับประทานเล้ียง

“คุณสโตนใชไหมครับ?” ชายน้ันพยักหนารับ “ขอโทษเถิดครับ คุณเชส วอลกเคอรใหผมนําจดหมายน้ีมาใหคุณ” คุณสโตนยืนอานจดหมายนัน้อยูท่ีประตู เขาเชิญเราเขาไปขางใน เขามีทาทางงงเล็กนอยในเร่ือง

ท้ังหมดนัน้ เขาวาอีกสักประเดีย๋วเขาจะตองไปแลว ถาเราอยากจะเลาเร่ืองใหเขาฟงในขณะท่ีเขาแตงตัวไป เขาก็จะยนิดีฟง

สิบหานาทีตอมา คุณสโตนก็แตงตัวเสร็จเตรียมตัวจะไป “ผมเห็นจะตองไปเสียที” นายสโตนพูดอยางสุภาพ “แต ถาคุณเชส วอลกเคอร เปนผูแนะนําคุณ

มา นั่นก็พอแลวสําหรับผม ผมชอบงานของคุณ สงบิลมาเถิด ผมจะจายใหในวงเงินหมืน่ดอลลาร ขาพเจากับเพื่อนมองหนากันตะลึงไป ขอโทษเถิดนะ คุณชวยอัดเร่ืองตอจากตอนที่เลาคางไวดวย ถาผมมานิวยอรคอีกผมจะไปหาคุณ

แลวเราปรึกษากันใหละเอียด...” แลวเขาก็จากไป เราไดเอาเงินหนึ่งหม่ืนดอลลารไปชําระหนี ้ แลวยงัไดชําระเงนิคารายการออกโทรทัศน

ลวงหนาอีกสามเดือน ท้ังจายคาฟลมท่ีเราทําเร่ืองเด็กวัยรุนในนวิยอรค ติดยาเสพติดอีกดวย

68

14 รายการโทรทัศนท่ีเราจัดนัน้ดําเนินไปดวยดี แตขาพเจายิ่งคิดหนักข้ึนวาเราจําเปนจะตองติดตอ

กับพวกเดก็ ๆ เปนสวนตัวส่ิงท่ีขาพเจาตองการก็คือ บานท่ีผูสมัครทํางานนี้เต็มเวลานบัสิบกวาคนจะพักอยูได ขาพเจาอยากไดคนมาฝกเปนพิเศษเพื่อทํางานกับพวกเด็ก ๆ จากแกงตาง ๆ และอยากไดทํางานในหมูพวกยาเสพติด และอยากไดคนทํางานในหมูเดก็เล็ก ๆ ขาพเจาอยากไดคนงานหญิงมาทํางานกบัพวกเด็กสาว แลวสามารถจะชวยเขาแกปญหายุงยากของเขาไดดวย

บานหลังนี้ จะเปนท่ี ๆ พวกเด็กหนุมสาวจะมาไดเม่ือเขาตองการความชวยเหลืออยางใดเปนพิเศษ จะมีบรรยากาศท่ีอบอวลไปดวยวินยัและความรัก เราจะนมัสการและเรียนดวยกัน

ในระหวางนี้ ครอบครัวขาพเจายายมาอยูนวิยอรคกันหมดแลว เพราะขาพเจาหาท่ีอยูไดใกล ๆ สํานักงานของขาพเจา

ขาพเจาเลาใหคณะกรรมการกลางฟงถึงความฝน อยากจะมีบานใหพวกเด็กหนุมสาวเหลานี้ ปญหาใหญก็คือ เราไมมีเงินและงานเชนนี้ตองใชเงินมาก แตในท่ีสุดเขาก็ตกลงกันวาจะทําเปนการแสดงวาเรามีความเชื่อ

นี่เปนเร่ืองท่ีเกดิข้ึนเม่ือเราตัดสินใจทําลงไปแลว สองนาฬิกา เชาตรูของวันท่ี 15 ธันวาคม ค.ศ. 1960 ขาพเจากําลังอธิษฐานอยู ก็พอดีเกิด

ความคิดข้ึนมาวา เราควรจะลองหาบานท่ีถนนคลินตัน ขาพเจากางแผนที่ออกดูวาถนนคลินตันอยูท่ีใด วันรุงข้ึน ขาพเจาเรียกกรรมการทั้งหลายประชุม เลาความคิดของขาพเจาใหเขาฟง เขาเห็นดวย

กับการจะไปดบูานที่ถนนคลินตันกับขาพเจา กอนเราไป ขาพเจาถามพอล ดีลีนาวาเรามีเงินอยูสักเทาไร “ทําไมละ?” พอลถาม “อาว ก็เราคิดจะไปดูบานท่ีถนนคลินตันกนันี่นา” “ฮะฮา” พอลรอง “เดี๋ยวนี้เรามีอยู 125 ดอลลารกับอีก 73 เซนต (ประมาณสองพันหารอยกวา

บาท) บานแรกท่ีเราเห็นนัน้ดูเหมาะมากดเูกาและสกปรกไปหนอยก็จริง แตราคา 17,000 ดอลลาร นั้น

ทําใหดพูอสมควรเราตรวจดูรอบ ๆ แลวลงมือปรึกษากนัถึงเร่ืองเงินและระยะเวลาจายเงินงวด เราตองแปลกใจท่ีเห็นวาลองเอยไดอยางรวดเร็ว แตเม่ือเราไปหาเจาของบานในวันรุงข้ึน เขากลับถวงเวลาและถวงไปหลายวนั ดังนั้นเราจึงตกลงวาจะไปหาบานหลังใหมท่ีถนนคลินตันอีก หลังนี้ราคาถึงสามหม่ืนส่ีพันดอลลาร เปนสถานพยาบาล ซ่ึงตรงตามอุดมคติของเรามาก มีเคร่ืองตกแตงบานพรอมท้ังเจาของยัง

69

ลดราคาใหเราดวย ในขณะท่ีเราพูดเร่ืองราคากันอยู เราเกือบจะเซ็นสัญญากันอยูแลว ก็พอดีศาสนาจารยคนหน่ึงในคณะกรรมการกลาววา

“กอนท่ีเราจะตกลงใจอยางใดลงไป ผมมีกุญแจบานหลังตรงกันขามคนละฟากถนนอยู ผมคิดวาเราควรจะไปดูกันกอนนะ”

“ราคาสักเทาใดละ?” ขาพเจาซัก เขาอึกอัก “ราคา 65,000 ดอลลาร” “ดีนี”่ ขาพเจากลาว “ทุกคร้ังท่ีเราหาบานใหม ราคามันสูงข้ึนไปทุกที ซํ้าตัวเงินในธนาคารท่ีเรา

ก็มีกลับลดลง เราหาบานราคา 17,000 ดอลลาร ตอนนั้นเรามีเงิน 125 ดอลลาร เดี๋ยวนี้เรามาดูบานราคา 34,000 ดอลลาร เราก็มีเงินอยูเพยีง 100 ดอลลาร แลวเราก็อยากจะขามถนนไปดูหลังท่ีราคา 65,000 ดอลลาร เราอาจจะกระเปาแหงกไ็ด”

บานหลังราคา 65,000 ดอลลารนั้นเรียกวา เปนคฤหาสนก็วาได ใจขาพเจาเตนไมเปนจังหวะเม่ือขาพเจาเหน็มันเขา ดูเหมือนวาจะมีท่ีพอสําหรับทุกอยาง ท้ัง ๆ ท่ีภายในยังรกรุงรังอยูก็ตาม มีลิฟข้ึนไปสูช้ันสอง ซ่ึงมีหองมากมาย ขณะท่ีคนของเราสนทนาอยูกับเจาของ เขาลดราคาลงเปน 42,000 ดอลลาร แตเราก็ยงัมีตัวเงินอยูในธนาคารเพียง 100 ดอลลารเทานั้น ถาเราจะเอา เราจะตองวางเงินหนึ่งสวนสิบของจํานวนนั้น ภายในหน่ึงสัปดาห ขาพเจาทูลขอพระเจาใหประทานเงินจาํนวนมากน้ันในวนัอาทิตย ถาพระองคจะใหเราไดบานนัน้ เงินจํานวนมากท่ีสุดในโบสถจะไดในวันอาทิตยวนัเดยีวเปน 2,000 ดอลลาร แตขาพเจาก็หวงัจะใหพระเจาทรงกระทําปาฎิหาริย ถาพระองคตองการใหเราไดบานหลังนี้

วันอาทิตยตอมาน้ัน เปนวนัอาทิตยกอนหนาวนัคริสตสมภพ ค.ศ. 1960 ขาพเจาบอกผูท่ีมาฟงดวยน้ําเสียงเนอืย ๆ และตรงไปตรงมา เม่ือจบแลว ขาพเจากลาววา ถาเขาตองการจะอุทิศเงินเพื่อชวยงานนี้ ขาพเจาจะไปนัง่คอยรับเงินอยูท่ีอีกหองหน่ึงในโบสถ ขาพเจาไมไดบอกเขาวาเราตองการเปนจํานวนเทาไร

ขาพเจาไปนั่งคอยอยูอีกหองหน่ึง หลังจากสิบนาทีลวงไปไมมีใครมา และขาพเจาเตรียมตัวจะกลับแลว นกึในใจวาพระเจาคงจะไมตองการใหเราไดบานนั้น

แลวประตูหองโถงก็เปดออก หญิงชราผูหนึ่งเดินเขามาเธอเดินน้ําตาไหลพรากขามหองมาหาขาพเจา “อาจารยวิลเคอรสันคะ” เธอพูด “ดิฉันอธิษฐานคอยมา 15 ปแลว ใหมีใครมาลงมือทํางานนี้ นี่คะ 10 ดอลลาร เปนเงินท้ังหมดท่ีดิฉันจะใหได เงินไมมากเทาไร แตดิฉันทราบวา พระเจาจะทรงเพิ่มเติมให”

70

ตอจากเธอก็มีคนหล่ังไหลกนัเขามาไมขาดสาย บางคนใหสามรอยดอลลาร เด็กผูชายเล็ก ๆ คนหนึ่งให 14 เซนต พอหนวูา

“พระเจาทรงสถิตอยูกับงานนี้ คุณไดเงินท่ีผมมีไปหมดแลว” เปนเวลา 15 นาทีท่ีผูคนเดินเปนแถวผานหองไป แลวเอาเงินมาวางบนโตะ เม่ือเราเอาเงินนั้นมา

นับดู ปรากฏวาไดเงินถึง 4,400 ดอลลาร มีอยูส่ิงหนึ่งท่ีทําใหขาพเจางงงัน เราขอพระเจา 4,200 ดอลลาร และเราไดรับเงิน 4,400 ดอล

ลาร ทําไมพระเจาถึงไดใหเราเกินมา 200 ดอลลาร บางทีพระองคจะทรงกรุณาเราประทานใหเรามากกวาท่ีเราขอกระมัง

สองสามวันตอมา ขาพเจากาํลังจัดเร่ืองนี้อยูกับทนายความของเรา “คุณมีเงิน 4,200 ดอลลารแลวหรือ เดวิด?” ขาพเจาสงเงินนั้นใหเขา พรอมท้ังอธิษฐานขอบพระคุณพระเจาอยูในใจ ทนายความมีทาทางกระสับกระสาย เหมือนกับวาเขาจะตองพดูในเร่ืองท่ีไมอยากพูด “คุณก็

ทราบดีวา ผมไมไดคิดเงินสําหรับงานท่ีผมจะชวยต้ังศูนยเยาวชนข้ึนนี.้..” ดู ๆ ก็แปลกท่ีเขาพูดเชนนี้ เพราะเขาเปนกรรมการคนหนึ่งไมเคยคิดเงินสําหรับงานท่ีเขาทําไป

เลย “...แตเราจะตองจายใหแกทนายความอีกหนึ่ง เราจําเปนตองจายใหเขาบาง เม่ือเราชําระหนี้เงิน

กอนนี”้ “เปนเงินสักเทาไร?” “สองรอยดอลลาร”

71

15 เราตองทํางานกันมากทีเดียว ท่ีจะเตรียมศูนยเยาวชนใหพรอม เราจะไปไดคนมาจากไหนมา

ดูแลสถานใหเรียบรอยเลา? เราสามารถจายใหเพยีงสัปดาหละ 10 ดอลลารเทานั้น และเขาจะตองทํางานหนักอยางเต็มอกเต็มใจ และตองเส่ียงชีวติดวยขณะท่ีขาพเจาคิดถึงปญหานี้ เด็กคนหนึ่งของเราเกือบจะเอาชีวิตไมรอด เขาช่ือ คารโลส เคยเปนสมาชิกของแกงท่ีรายท่ีสุดในนิวยอรค ช่ือแกง ประหาร หลังจากท่ีเขากลับมามีชีวิตใหมแลวเขากลับไปเลาเร่ืองท่ีเกิดข้ึนใหพวกแกงของเขาฟง พอเขาไปถึงพวกนัน้ก็รุมลอมเขามา

“อ๊ัวไดยินวาล้ือมีศาสนาแลวง้ันรึ?” หัวหนาแกงประหารพูดข้ึน “ถูกแลว” คารโลสพูด “แลวอ๊ัวก็ไดยนิวา ล้ือไมสูคนอีกแลว” “ถูกตอง” คารโลสตอบ เด็กคนนั้นดึงมีดข้ึนมา “ล้ือจะตองสู มายง้ันอ๊ัวแทงล้ือตายแน” เขาวา คารโลสอยูกับแกงนัน้มานานหลายป เขารูวาหัวหนาแกงไมไดขูเลน ๆ เขากระโดดหลบไป

กระชากสายอากาศของรถยนตคันท่ีจอดอยูใกล ๆ ออกเพื่อจะใชเปนอาวุธ แลวทันใดเขาก็เปล่ียนใจ โยนสายอากาศท้ิง

“ไมละ อ๊ัวไมสู” เขาพูด แลวหวัหนาแกงประหารกแ็ทงเขา เขาเสือกมีดเขาไปท่ีชายโครงของคารโลสจนมิดดาม โลหิต

ไหลปร่ีออกมาจากบาดแผล ขณะท่ีคารโลสฟุบลงตรงขางทาง พวกแกงนัน้ตางวิ่งหนีไปท้ิงคารโลสใหครวญครางรองขอความชวยเหลือ พอเขาไปถึงโรงพยาบาลเขาก็อยูในข้ันอาการสาหัสเปนตายเทากัน เม่ือออกมาจากโรงพยายาลได แพทยแนะนําเขาไมใหไปเทศนในหมูพวกท่ีพกมีด แตคารโลสกลับไปเทศนตามถนนอีก บางทีอาจจะเปนเพราะเหตุนี้ ท่ีทําใหเขาเปนนักเทศนท่ีดีท่ีสุดของเราก็ได

แตใครเลาจะกลาเส่ียงกับงานชนิดนีไ้ด? จะมีสักกี่คนทีเ่ปนเหมือนคารโลส ไมนานหลังจากนี้ ขาพเจาไดรับโทรเลขจากวิทยาลัยพระคริสตธรรมในรัฐมิสซูร่ี ขอใหขาพเจา

ไปจัดประชุมข้ึนสักระยะหนึ่ง ขาพเจาจึงชวนพวกนักเรียนพระคริสตธรรมมาประกาศตามถนนในนครนิวยอรค ขาพเจาบอกเขาวา ขาพเจาตองการคนสัก 10 คนมาชวยงานนี ้ ท้ังบอกใหเขาจายคาเดนิทางมานิวยอรคเอง ขาพเจาไมสัญญาอะไรในเร่ืองเงินทอง เพยีงแตบอกวาจะจัดหาท่ีอยูหลับนอนให ขาพเจาเลาเร่ืองคารโลสกับเด็กอีกสองคนถูกทุบกลางถนนใหเขาฟง เขาบอกวา เขาจะตองลางชาม ถูพื้นเอง

72

เด็กหนุมหาสิบคนอาสาจะทํางานนี้ แตเราตองการเพียง 20 คน ฉะนั้น ขาพเจาจงึใหทางโรงเรียนพระคริสตธรรมเปนผูเลือก

ไมกี่สัปดาหตอมา ผูอาสาเร่ิมทยอยกันเขามา ตางหิว้กระเปาเส้ือผาและชูคอจะดูภาพแปลกใหม ๆ ในนิวยอรค พอขาพเจาพาเขาไปดหูองนอนใหญกวางโลงไมมีอะไรเลย ขาพเจาแนใจวา เขาตองแปลกใจวาตนจะมามีชีวิตเชนไรหนอ

73

16 พอเดือนพฤษภาคม 1961 งานของศูนยเยาวชนกําลังเจริญเต็มท่ี ทุกวันคนงานของเราจะ

ออกไปตามถนน มองหาเดก็วยัรุนท่ีเขาจําเปนจะตองชวย ระหวางเดือนแรก มีเดก็หนุมสาวกวา 500 คน มารับความรอดพนบาปจากพระเยซู คนพวกน้ีพนจากแกงตาง ๆ และพนบาปท้ังปวง เขาไดงานและเร่ิมนมัสการพระเจา

ในจํานวน 500 คนนี้ มีราว 100 คนที่มาท่ีศูนยขอใหชวยเปนพิเศษ บางคนก็ลําบากเดือนรอนมาก จนตองเขามาอยูกับพวกเรา

เราเร่ิมประสบกับปญหาหลายประการ ประการหนึ่ง คือปญหาทางศีลธรรม เด็กพวกนีเ้กือบท้ังหมด ทําผิดกฎหมายมาแลว เขาควรทําประการใดดี?

การตอบปญหาน้ีไมใชเร่ืองงาย เดก็ท่ีเปนคริสเตียนอยางม่ันคงอาจจะยอมรับโทษในคุกกไ็ด แตสําหรับคนที่เพิ่งมาเปนคริสเตียนนี่อาจจะเปนส่ิงท่ีนําเขากลับไปคบกับเพื่อนเลว ๆ หรืออีกนัยหนึ่ง ถาเขาซอนความผิดนี้ไวในใจ นี่ก็ไมใชส่ิงท่ีถูกตองท่ีควรทํา

ขอยกเพทโดรเปนตัวอยาง เขามาอยูท่ีศูนยนี่หลายวันแลว วนัหนึ่งเขาเขามาหาขาพเจา กลาววา “ผมกินไมได นอนไมหลับ นอนไมหลับเลยจริง ๆ” “เอะ ทําไมละ เพทโดร” “ผมรูสึกหนักใจในเร่ืองบาปที่ผมทําไป ผมเห็นจะตองไปสารภาพบาปกบัตํารวจเสียที” ขาพเจาฟงเขาสักครู และเหน็วาไมมีทางจะทําอยางอ่ืนไดเพทโดรไมไดเลาเร่ืองท้ังหมดของเขา

ใหขาพเจาฟง เพราะขาพเจาไมเขาใจภาษาสเปญดี และเขาเองก็พดูภาษาอังกฤษไมคลองแตขาพเจาก็บอกเขาวา ขาพเจาคิดวา เขาควรจะรอไปกอนขาพเจาเกรงวา คําพิพากษาใหจําคุกเขา จะทําใหจิตใจเขาหวนกลับไปเปนอยางเดิมอีก แตเขาก็ไมยอมรอ

ดังนั้นขาพเจาจึงไปหาเพ่ือนเกาของขาพเจา คือวินเซนต ออรเทซ ขอใหเขาไปดวยเพื่อทําหนาท่ีลามให สิบเอกตํารวจกําลังนั่งรับประทานอาหารเชาของเขาอยูท่ีโตะ เขาเงยหนาข้ึนแลวถามวา

“มีธุระอะไรรึครับ?” ผมช่ือเดวิด วลิเคอรสัน เปนศาสนาจารยและเปนผูอํานวยการประกาศในหมูเด็กวัยรุน” ขาพเจา

กลาว “ผมพาเด็กหนุมคนนีม้าดวย เขาเคยเปนสมาชิกของแกงมังกร อยากจะมาสารภาพอะไรกับคุณ” สิบตํารวจเอกผูนั้นมองดูหนาขาพเจาเฉยอยู แลวขอใหขาพเจาพูดซํ้าอีกที เขาวางดินสอลง แลว

เรียกขาพเจาใหเขาไปใกล ๆ ถามวา “นี่อาจารย สติของเขายังดีอยูหรือเปลา?”

74

“เขาไมไดเสียสติดอก” ขาพเจาตอบ “เรามีคนมาหาอยูเร่ือย สารภาพในเร่ืองท่ีเขาไมเคยทําถาคุณคิดวา เขาสติดี ก็พาข้ึนไปขางบนท่ี

หองสอบสวนได” เราจึงพากันข้ึนไปนั่งรออยูขางบน เพทโดรมีทาทางสงบไมชาเจาหนาท่ีสอบสวนคนหน่ึงก็เขา

มาถามวา ขาพเจาบังคับใหเพทโดรมาสารภาพหรือ “เปลาครับ” ขาพเจาตอบ “เขามาโดยใจสมัครของเขาเอง” “คุณทราบไหมวา เขาอาจจะตองติดคุกก็ได” ขาพเจาขอใหวินเซนต ออรเทซ อธิบายเปนภาษาสเปญใหเพทโดรทราบ เด็กหนุมพยกัหนา

จริงซิ เขาเขาใจดี ดังนั้น เจาหนาท่ีสอบสวนจงึหยิบเอากระดาษสีเหลืองออกมาใชปลายดินสอแตะน้ําลาย แลวยดื

หลังพิงพนักเกาอ้ี เขาใจดีมาก “เอาละ เพทโดร ไหนลองเลาเร่ืองท่ีเธออยากจะสารภาพใหฉันฟงมาซิ” เออ” เพทโดรพูดโดยมีวินเซนต ออรเทซ เปนผูแปล “คุณจําเร่ืองท่ีแทงกันในวนันั้นไดไหม?”

แลวเขาก็เลาเร่ืองแทงกันท่ีเกดิข้ึนท่ีสวนสาธารณะเซ็นทรัลเม่ือสองเดือนกอน เจาหนาท่ีสอบสวนวางดินสอลง แลวเรียกเจาหนาท่ีอีกคนหนึ่งมา เขาจําเหตุการณนั้นได จึงสนใจมาก เพทโดรเลาเร่ืองละเอียดไปจนถึงตอนแทงกัน เขากําลังหิวยาเสพตดิเต็มท่ี อยากจะไดยามาเสพเขาไปกับเดก็หนุมอีกสองคน เขาเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยูบนมายาวจึงเขาไปลอมกรอบ ปลนเอาเงินไปแลวแทงชายคนนั้นเขาท่ีทอง

แทพโครสารภาพตอไปถึงเร่ืองโจรกรรมอีกสองราย เจาหนาท่ีสอบสวนคงกักตวัเขาไวตั้งแตหกนาฬิกาไปจนถึงเท่ียงตรวจสอบดูขอเท็จจริงตาง ๆ อยางละเอียด เขาไดตวัคนถูกแทงแตคนนั้นก็มีประวัติไมสูดอียูแลวท่ีสถานีตํารวจ ดังนั้น เขาจึงไมตั้งขออะไร เขาไมอยากจะตองเขาไปพัวพันกับตํารวจ รานท่ีเพทโดรเขาปลนสองคร้ังก็ไมคิดเอาเร่ือง “ผมรูจักรานนั้นดี”วินเซอต ออรเทซพูด “รานน้ันเปดบอนเถ่ือน เขาจึงไมอยากจะยุงกับพวกตํารวจ”

ดังนั้น สุดทายตํารวจก็หาตวัเจาทุกขไมได เขาจึงเต็มใจปลอยเพทโดรใหอยูในความดูแลของเรา เรากลับไปที่ศูนย วันรุงข้ึนแพทโดรตื่นกอนใคร ๆ เสียงรองเพลงของเขาปลุกคนใหตื่นหมดท้ังบาน เขาตะเบ็งเสียงรองเสียดังล่ัน ทักทายทุกคนดวยทาทางราเริงจนเราบรรยายไมถูก เพทโดรเปล่ียนไปเปนคนละคนจิตใจของเขาเต็มต้ืนไปดวยความยินดีอยางแทจริง

75

17 กิจการของศูนยรุดหนาไปอยางรวดเร็ว จนเกินกวาท่ีคนเดยีวจะดแูลไหว ไมกี่เดือนตอมาเราก็มี

คนงานครบชุด คนงานคนหนึ่งนั้นคือ นิกกี้ ชางเปนวนัท่ีนาปล้ืมปติเหลือเกิน เม่ือนิกกี้เดินควงหญิงสาวสวยเขาประตูศูนยมาดวยทาทางกระดาก ๆ

“เดวี”่ นิกกี้เรียกขาพเจาคอย ๆ “ผมอยากใหคุณรูจกักับกลอเรีย ภรรยาผม” เขาท้ังสองรูจักกันเม่ือเรียนอยูในโรงเรียนพระคริสตธรรมในคาลิฟอเนยี ขาพเจาปราดเขาไป

ทักทายเขา บีบมือนิกกีแ้ลวตบหลังเขาเบา ๆ แลวทักทายกลอเรียอยางอบอุน จนขาพเจาเกรงวาคงจะทําใหเธอแปลกใจ

นิกกี้ กลอเรียกับขาพเจานั่งอยูดวยกนัในหองทํางานแทบไมนาเช่ือวา ชายหนุมคนนี้จะเปนคนเดียวกับเด็กหนุมท่ีขูวาจะฆาขาพเจาเม่ือสามปกอน แตเขาก็ยังนั่งอยูขางหนาขาพเจา กลายเปนคนละคนไป เปนศาสนาจารยอยางถูกตอง ท้ังยังมีแผนงานสําหรับอนาคตดวย

“ส่ิงท่ีผมตองการนะ เดวี”่ เขากลาวพลางชะโงกตัวไปขางหนาอยางรอนรน “คือจะทํางานติดตอกับทางผูปกครองเด็กดวยไมใชทํางานแตกับพวกเด็กดานเดียว ชวยเด็กทางนี้แลว เด็กกลับไปบานไปพบสภาพทางครอบครัวท่ีแยมาก แลวจะดีอยางไรเลา?”

กลอเรียก็รักเดก็ เธออยากจะทํางานกับพวกเด็กเล็กเปนพิเศษ นิกกี้เลาใหเธอฟงถึงเร่ืองเด็กอายุ 8-9-10 ขวบทีช่อบพาตัวเขาไปหาความยุงยาก เธอตองการจะชวยเดก็เล็ก ๆ เหลานีก้อนท่ีเขาจะถลําตัวไปมากกวานี ้

อาหารของเราก็เหมือนกับส่ิงตาง ๆ ในศูนยนี้ ไดมาเพราะเราอธิษฐานขอ ทุกวันเราอธิษฐานขออาหาร มีผูสงหมู ผัก ผลไมมาใหเรา หรือมิฉะนั้นก็สงเงินมาใหเรา

แตวนัหนึ่ง พวกเด็ก ๆ ตื่นข้ึนลางหนาลางตา แลวลงไปรับประทานอาหารเชา แตไมมีอาหารอยูบนโตะเลย มีเสียงพึมพํากนัอยูท่ัวไป ถึงเร่ืองไมมีอาหารรับประทาน

“คร้ังนี้คําอธิษฐานของคุณเปนหมันเสียแลว เดฟ” เด็กคนหนึ่งท่ีมาจากแกงวันรุนเอยข้ึน “พระองคเจาขา” ขาพเจานึกอยูในใจ “ขอสอนเราในเร่ืองความศรัทธาท่ีเราจะไดจดจําไว

ตลอดไป” แลวขาพเจาก็กลาวข้ึนมาดัง ๆ วา “มา ใหเรามาลองดูอีกที วันนี้เราไมมีอาหารกิน ถูกตองไหม?”

เด็กหนุมผูนั้นพยักหนา

76

“แลวพระคัมภรีบอกใหเราอธิษฐานวา ขอโปรดประทานอาหารเล้ียงขาพเจาท้ังหลายในกาลวันนี้ ถูกตองไหม?”

“ถาคุณวาใชกใ็ช” “ถาง้ันทําไมเราไมเขาไปในโบสถกันเสียเดีย๋วนีเ้ลา แลวอธิษฐานขออาหารสําหรับวนันี้ หรือ

ขอเงินมาซ้ืออาหาร” “ตองไดกอนเที่ยงนะ เดฟ” เด็กหนุมผูนั้นพูด “ผมหิวแลวละ” “ไดซิ กอนเที่ยงแน เรามีกันกี่คนนะ?” ขาพเจาเอ้ียวตัวไปนับจํานวนคน เพราะคนท่ีศุนยนี้

มักจะเปล่ียนหนากันไปเปล่ียนหนากันมาเสมอ วันนั้นมีกันอยู 25 คนท่ีตองการอาหารขาพเจากะดูก็เห็นวาตองใชเงินราว 30-35 ดอลลาร (600-700 บาท) เล้ียงคนจํานวนนี้ ท้ังมื้อกลางวันและม้ือเยน็ คนอ่ืน ๆ ก็เห็นพองดวย เราจึงเขาไปในโบสถปดประตู แลวเร่ิมลงมืออธิษฐาน

“พระคริสตสถิตอยูกับกิจการนี้” เด็กรุนเล็กจากแกงอธิษฐาน “ขอพระองคทรงโปรดชวยอยาใหเราตองอดอยากอีกตลอดปนี้”

เราตางคนตางอธิษฐานกันออกมาดัง ๆ ทําใหเกิดเสียงดังมาก ขณะท่ีเราอธิษฐาน หญิงแปลกหนาคนหนึ่งกเ็ดินเขามา เราไมไดยนิเสียงเธอเคาะประตูโบสถเลย ในท่ีสุดเธอก็เปดประตูเขามา เห็นพวกเราท้ัง 25 คนคุกเขาขอบพระคุณพระเจาสําหรับอาหารท่ีเราไดรับในอดีต และขออาหารสําหรับรับประทานในวันนั้นดวย

“ขอโทษเถอะ” เธอพูดเบา ๆ “ขอโทษคะ” เธอสงเสียงดังข้ึนกวาเดิม ขาพเจาอยูใกลเธอจึงไดยนิเขา ขาพเจาลุกข้ึนทันที พวกเด็กจากแกงและพวกคนงานยังคง

อธิษฐานตอไป สตรีผูนั้นอึกอัดเล็กนอย เม่ือกลาวถึงจุดประสงคของเธอท่ีมาท่ีนี่ เธอเฝาถามโนนถามนี่ แต

ขาพเจาสังเกตเห็นวาเธอยิ่งทราบมากข้ึนเทาไรวา เรากาํลังทําอะไรอยู เธอก็ยิ่งกระตือรือรนมากข้ึนเทานั้น ในท่ีสุด เธอก็ถามถึงเวลาท่ีเราเร่ิมอธิษฐาน

“พวกคุณเร่ิมอธิษฐานนี่ตั้งแตเม่ือไร?” เธอถาม ขาพเจาคิดสักครู แลวตอบวา “ราวช่ัวโมงมาแลวเหน็จะได” “เอะ” เธอรอง “แปลกอยางมากทีเดยีว ดิฉันรูเร่ืองงานของคุณนิดหนอยเทานัน้ แตสักชั่วโมง

หนึ่งมาแลว ดฉัินรูสึกเหมือนวา มีอะไรมาดลใจใหทําอะไรสักอยางหนึ่งท่ีแปลกมากสําหรับดิฉัน ดิฉันรูสึกอยากจะเปดกลองเก็บเงินของดิฉันออกเอาเงินท้ังหมดท่ีมีในนั้นมามอบใหคุณ เดี๋ยวนี้ดิฉันทราบสาเหตุแลว” เธอลวงมือลงไปในกระเปาถือ

77

เธอวางซองขาวลงบนโตะขาพเจา กลาววา เธอหวังวามันคงจะชวยอะไรเราไดบาง เธอขอบใจขาพเจาท่ีใหเธอมาดูศูนยแลวเธอก็จากไป เม่ือขาพเจาเปดซองออก ก็เหน็วามีเงินอยูในนั้นกวา 32 ดอลลาร พอสําหรับจะซ้ืออาหารกินในวันนั้น แลวทานทราบไหมวา คําอธิษฐานของเดก็วยัรุนผูนั้นไดรับตอบดวย เพราะตลอดปนั้น เราไมขาดแคลนอาหารอีกเลย

เปนการยากท่ีจะหาเงินมาใหพอดําเนินกจิการ ใกลเวลาท่ีพวกคนงานหนุมสาวของเราจะตองกลับไปโรงเรียนแลว ถาหาคนงานอ่ืนมาเราก็จะตองจายเงิน เงินท่ีจะตองจายประจําก็มีเงินงวดท่ีจายคาบาน คาไฟ คาพิมพหนังสือ คาเดินทาง ยงัมีคาเส้ือผาสําหรับพวกเด็กขางถนนอีก เพราะพวกนี้แรกเขามาอยูเส้ือผาเกาสกปรกจนเราตองท้ิงไป รวมคาใชจายท้ังส้ินแลวตกประมาณสัปดาหละกวา 1,000 ดอลลาร เงินไดมาเร็วเทาไรก็ตองจายไปเร็วเทานั้น ขาพเจามักคิดอยูบอย ๆ วาอยากจะใหมีเงินกอนใหญอยูเสมอ แตแลวขาพเจาก็ตองกลับคิดอีกวา นี่เปนวิธีท่ีพระเจาอยากจะใหเราเปนอยูอยางนี้ เราจะไดตองวางใจพระเจาอยูทุกวนั ใหจัดหาทกุส่ิงท่ีจําเปนใหสําหรับกิจการของพระองค ถาเรามีเงินกอนใหญอยูในธนาคาร เราก็จะเลิกวางใจใหพระองคประทานส่ิงท่ีจําเปนใหแกเรา

เงินจํานวนสัปดาหละ 1,000 ดอลลารนี้มาจากแหงใดเลา? เด็กวัยรุนเปนจํานวนมากจะชวยกันหา ท้ังยังมีเดก็จากเมืองตาง ๆ สงเงินท่ีตนหาไดมาสบทบ

ดวย มีเด็กหลายรอยคนท่ีสงเงินมาสัปดาหละ 50 เซ็นต (ราว 10 บาท) มีโบสถหลายแหงท่ีตกลงจะสงเงินมาใหเราเปนประจํา

อยางไรก็ตาม เงินท้ังหมดนีก้็ยังไมพอกับเงินท่ีศูนยตองการมาก เราตองการเงินกอนใหญกวานี ้ภายในสองสัปดาห เราจะตองจายคาบานงวดท่ีสอง 15,000 ดอลลาร ตองชําระในวนัท่ี 28 สิงหาคม ค.ศ. 1961

78

18 วันหนึ่ง เย็นมากแลว มาเรียโทรศัพทมาหาขาพเจาบอกวาเธอตองการพบขาพเจา “แนนอน มาเรีย” ขาพเจากลาว “เธอรูท่ีอยูใหมของเราแลวใชใหม?” ขาพเจาเรียกลินดาคนงานคนหน่ึงของเรามา แลวเลาเร่ืองมาเรียใหฟง “เธอมีคุณสมบัติเปนหวั

หนาท่ีดีคนหนึ่งทีดียว ถาใชใหถูกทางละกอ” ขาพเจากลาว “เม่ือคร้ังเธอเปนหัวหนาแกงเธอตองยนืหันหลังพิงกําแพงใหพวกเด็กอ่ืน ๆ ตุยเธอแรง ๆ เธอรวมสมัครพรรคพวกไดเกงเสียดวย แตแลวก็ใชความสามารถนั้นกับพวกเด็กในแกง จนแกงของเธอมีเดก็สาวถึงสามรอยคน”

“แตผมคิดวา เธอคงมาเพราะติดยามากกวา” แลวขาพเจาก็เลาใหลินดาฟงถึงเร่ืองมาเรียพยายามจะเลิกเสพเฮโรอีน เลาถึงเธอกาวออกมา

ขางหนาเม่ือคร้ังเรามีการชุมนุมท่ีสนามกรีฑา แลวเธอพยายามจะเลิกนสัิยเกา ๆ เลาวาเธอไดแตงงานไปแลว และทุกส่ิงราบร่ืนอยูไดช่ัวคราว เธอออกจากแกงไป จอนนี่สามีเธอก็ไดงานทํา เธอมีลูกแลวดวย

แตแลววันหนึง่ เธอก็ตีกับสามี ส่ิงแรกท่ีเธอทําก็คือไปหาคนขายเฮโรอีน แลวฉีดยาเสพนี้เขาตัว เธอเลิกยาไปพกัหนึ่งขาพเจาเกรงวา บัดน้ีเธอจะติดใหมอีก

ขณะท่ีเราสนทนากันอยู เลขานุการของขาพเจาก็เขามาบอกวา มาเรียมานั่งคอยพบขาพเจาอยูขางนอก

เม่ือเธอเดินเขามาน้ัน ดวงตาเธอซึม น้ํามูกไหล ผมยุงเปนกระเซิง เธอเดินไปขางหนา กําหมัดแนน เหมือนดงักับวาเธอเตรียมพรอมจะตอสู

“อาจารยวิลเคอรสัน” เธอเรียก “ดิฉันเห็นจะไมตองบอกอาจารยกไ็ดวา ตองการใหอาจารยชวย”

“เขามาซิมาเรีย” ขาพเจาเชิญ แลวเล่ือนเกาอ้ีใหเธอ “นั่งลงเถอะ” ลินดาพูด “ฉันจะไปเอานํ้าชามาให” ลินดาคนซ่ือไมรูคําวา “น้ําชา” นั้น พวกเดก็ ๆ เขาเอามาแผลงใชเรียกเฮโรอีน เธอตองตกใจแน

ท่ีเห็นมาเรียมีทาทางดุรายข้ึนมาทันที “ไมตอง” มาเรียตวาด “ฉันไมตองการอะไรท้ังนั้น” แลวเธอก็นั่งลง “ลูก ๆ เปนอยางไรบาง?” “ดิฉันจะไปตรัสรูไดยังไง?” “เธอเลิกกับจอนนี่ใชไหม?”

79

“เราตีกันคะ” ขาพเจามองหนาลินดา แลววา “ฉันเลาเร่ืองเธอใหลินดาฟงแลวละ มาเรีย ท้ังเร่ืองดีและไมดี ฉัน

อยากใหเธอรูจกัลินดาดกีวานี ้ ลินดาทํางานกับพวกเดก็สาวในเมือง ฉันเลือกเขาเพราะเขาเขาใจคนไดดี เธอจะไดเขากนัได”

มาเรียกับลินดาสนทนากันสักครู ตอมาลินดาเขามาหาขาพเจาในหองทํางาน มีทาทางเปนทุกขวา เธอไมเขาใจตลอด

“เธอติดยานะ เดฟ” เธอบอก “รายจริง เทากบัวาซ้ือความตายในระยะยาวกันชัด ๆ” สองสามวันตอมา เร่ืองยิ่งรายแรงหนักข้ึน มาเรียโทรศัพทมาหาลินดา เธอวิงวอนใหชวย เธอ

กําลังจะเขาตาจน เธอเพ่ิงฉีดเฮโรอีนไปสามเข็ม แลวดืม่วิสกี้ไปหนึ่งขวดเต็ม ๆ เธอกับแกงเกาของเธอกําลังจะยกพวกไปตีกับแกงคูแขง “เราจะไปฆานังคนที่ช่ือดิ๊กซ่ี” มาเรียบอก “เธอควรจะมาชวยหามไวนะ”

ลินดากับเดก็สาวอีกสองคนรีบเขาไปในเมือง เขาตรงไปท่ีกองบัญชาการของแกงเดก็สาวคณะนี้ ตางพูดกนัอยูช่ัวโมงกวากอนท่ีลินดากับพวกจะจากมา การตอสูก็ไดเลิกลมไป

“เดฟคะ” ลินดากลาวกับขาพเจาเม่ือเธอกลับมา “นี่นากลัวเหลือเกนิ เราเหน็จะตองคิดชวยเด็กผูหญิงพวกนี้เสียแลว”

เจาส่ิงนี้ก็คือ ยาเสพติด! ขาพเจาตองใชเวลาถึงส่ีปกวาจึงจะรูพษิสงของคําวา “ยาเสพติด” ในนครนวิยอรค เมืองเดียว มีคนติดยาเสพติดถึงสามหมื่นกวาคน จํานวนเด็กวันรุนติดยานี้ราว

4,000 คน ก็พอท่ีจะต้ังเปนเมืองเล็ก ๆ ข้ึนแลว ทุกปจํานวนเด็กวัยรุนท่ีติดยายิ่งเพิ่มข้ึนทุกที ยาเสพติดท่ีแพรหลายมากท่ีสุดในนวิยอรคคือ เฮโรอีนท่ีมาจาก ฝน มีผูซ้ือเฮโรอีนมาจากเมือง

เบรุต ประเทศเลบานอน ในราคากิโลละ 3,000 ดอลลาร (ราวหกหม่ืนบาท) เม่ือลักลอบนําเอาเขามาในนิวยอรค แลวแบงขายเปนหอเล็กหอนอย เขาเอาออกขายตามทองถนนในนิวยอรค เปนเงิน 300,000 ดอลลาร (ราวหกลานบาท) ยิ่งเม่ือยาขาดตลาดเขายิ่งขายไดถึงลานดอลลาร (ราว 20 ลานบาท)

การปองกันการลักลอบนํายาเสพติดเขาประเทศ ในวนัหนึ่งตองใชคนสิบสองคนคนตอเรือหนึ่งลํา ทุกปมีเรือเขาถึง 12,500 ลํา แลนมาจากเมืองทาตางประเทศมาจอดท่ีนิวยอรค ยังมีเคร่ืองบินอีก 18,000 ลํา บินมานิวยอรคอีกทุกป ณ ดานศุลการักษในนิวยอรคก็มีคนเพยีง 265 คนเทานั้นท่ีพยายามจะปองกันมิใหมีการลักลอบนําของผิดกฎหมายเขาประเทศ ผลก็คือ คนท่ีไมมีใครรูจักวาเปนคนลักลอบนําของเถ่ือนเขาประเทศ ก็ยอมเส่ียงภัยนอยมาก ถาเขาเขานวิยอรคโดยมีเฮโรอีนราคา 1,000,000 ดอลลาร ใสถุงเย็บติดกบัเส้ือเขามา

80

แลวคนขายเลา หาตลาดของเขาไดอยางไรบาง? เด็กหนุมคนหนึ่งท่ีขาพเจารูจักดี เลาใหขาพเจาฟงวา

“จะมีคนหน่ึงคะยั้นคะยอใหคุณเขาไปนั่งในรถของเขา บางทีอาจจะมีเด็กคนหนึ่งหรือสองคนในช้ันของคุณ เขาไปนั่งปอสูบกัญชาอยูในรถนั้นแลวกไ็ด “สูบกัญชาดอกนา ไมเปนไรดอก” เขาจะวาเชนนี้ แลวเขาจะวา มันไมทําใหติดนิสัยดอก นั่นก็จริงอยูแตนัน่มันทําใหไปตดิยาอื่นตอไป คนนั้นจะคะยั้นคะยอใหคุณสูบถาคุณลังเล เด็กอ่ืน ๆ จะหวัเราะวาคุณข้ีขลาดตาขาว ผลสุดทายคุณกต็องยอมเขา รับเอาบุหร่ีของเขามาลองสักตัว นั่นละมันทําใหคุณเร่ิมติด”

มักจะเร่ิมติดกนัแบบนี้เสมอ เด็กจะรับบองกัญชามาสูบอยูทางตอนหลังรถ เขาจะเร่ิมเรียนรูวา คุณไมดดูกัญชาเหมือนดดูบุหร่ี ควันกญัชาจะทําใหคุณเคลิบเคล้ิม วันแรกท่ีเดก็นั้นไปโรงเรียน เขาไมตองเปนทุกขกบัปญหาตาง ๆ อีกตอไป คนติดยาสวนมากเปนคนวาเหว ไมสมหวัง และเจาโทโส มักจะเปนคนบานแตกสาแหรกขาด ถาไดล้ิมรสเจาใบไมนี้เขาไปสักคร้ัง เขาก็จะรูวาการเปนคนมีความสุขอยูตลอดเวลานั้นเปนอยางไร เขาจะลืมพอข้ีเมา และแมท่ีอยูไมติดบานของเขาเสียหมด เขาไมเปนทุกขวาจะมีใครท่ีรักเขาไหม หรือลืมเร่ืองไมมีเงิน ไมมีขาวกนิไมมีบานอยูของเขา

วันรุงข้ึน ชายคนน้ันจะกลับไปคะยัน้คะยอเขาอีก เขาจะแนะนําวา เขายังมีอะไรท่ีดีกวากัญชาอีก นั่นคือ เฮโรอีน เขาจะใหเด็กนั้นลองดูฟรี ๆ สักคร้ังหรือสองคร้ัง เขายินดีทําเชนนี้เพราะเขารูวา ถาใครไดลองเฮโรอีนทุกวัน สักสิบหาวนัเทานั้นก็จะติดยานี้

เม่ือใครติดเฮโรอีนแลว เขาจะตองเสพใหได ปริมาณยาท่ีเขาจะตองเสพคร้ังหนึ่ง ๆ ราคาต้ังแต 60-300 บาท สวนมากผูท่ีเสพติดอยางธรรมดา ๆ ตองใชเงินราว ๆ วันละ 500 บาท เด็กวยัรุนธรรมดา ๆ ในนวิยอรค ไดเงินเปนคาอาหารกลางวันราว ๆ วันละ 5 บาท เขาจะไปไดเงินท้ังหมดนี้มาจากไหนเลา?

เขาอาจจะตองหันไปประกอบอาชญากรรม วิ่งราว เปนนักฉกฉวย งดัแงะ ปลน ขโมยรถ ซ่ึงเหลานี้ลวนเปนปญหาใหญในนิวยอรค เจาหนาท่ีตํารวจกลาววา สาเหตุใหญนั้นลวนมาจากยาเสพติด เม่ือเด็กคนใดขโมยของไป เขาก็ตองเอาไปขายใหผูรับซ้ือของโจร ผูนี้จะใหราคาเขาเพียงหนึ่งสวนสามของราคาของดังนั้น ถาเขาติดยาเสพติดตองใชเงินวันละ 25 ดอลลาร ราว 500 บาทซ้ือยามาเสพ เขาก็ตองขโมยของราคา 75 ดอลลาร ราว 1,500 ผูอํานวยการกองการปราบยาเสพติดในนิวยอรคคํานวณวา ยาเสพติดเปนตัวการทําใหเกิดการขโมยของในเมืองนัน้ป ละ 4,000 ลานบาท

แตการขโมยไมไดเปนทางออกของผูท่ีติดยาเสพติด ตองเส่ียงมากเกินไป และยุงยากมาก ฉะนั้นทางงายกวานัน้ก็คือเปนผูขายเสียเอง คนขายหนาใหมก็ตองหาลูกคาของตนเอง เขาจะแนะใหเด็กอ่ืนสักสิบคนติด ดังนัน้ มันจึงระบาดยิ่งข้ึนทุกที

ปญหาขอหนึ่งท่ีขาพเจาถามเด็กเหลานีก้็คือ “ก็ทําไมเธอไมเลิกมันเสียละ?”

81

สมมุติวา เด็กคนหนึ่งต้ังใจวาจะเลิก เขาจะตองเปนดังนีห้ลังจากท่ีเขาฉีดยาเข็มสุดทายไปราวสองช่ัวโมง เขาจะกระหายอยากจะไดยาฉีดอีกเข็มหนึ่งเหลือเกิน หลังจากนัน้จะมีเหงื่อออกแลวจะหนาวสะทานจนเน้ือตัวส่ันเทา อุณหภมิูของรางกายจะข้ึนสูงมากทีเดียว ตอมาจะเร่ิมอาเจยีนแลวอาเจียนติดตอกันไปหลายช่ัวโมง โดยไมมีอะไรออกมาเลย ตามองเห็นอะไรตออะไรไปเอง รายกวาพวกคอเหลาเสียอีก

จะเปนอยางนีอ้ยูสามวัน ถาแมไมมีใครชวยเขา เขาจะหวนกลับไปเสพอีก แมแตมีคนชวย โอกาสหายก็มีเพียงหนึ่งในเกาเทานั้น เด็กหนุมผูหนึ่งท่ีเขาไปรักษาตัวในโรงพยาบาลของรัฐบาลแลวหายออกมา เลาใหขาพเจาฟงวา เขาออกมาจากโรงพยาบาลไดหานาทีเทานัน้ ก็หันเขาไปหาเจายาเสพติดนั่นอีก

เพื่อนผูหนึ่งของขาพเจาช่ือ ชอทต้ี อายุ 19 ป ติดยามาตั้งแตอายุ 15 ป เขามีเพื่อนหญิงผูหนึ่งช่ือ แทมมี่ เธอสวยมากอายไุด 17 ป บิดามารดาของเธอเปนนักธุรกิจท่ีมีช่ือเสียงผูหนึ่งในนวิยอรคท่ีสังคมรูจักด ี

ชอทต้ีมาหาขาพเจา ขอใหชวยแทมม่ีใหเลิกเฮโรอีน ขาพเจาก็รับปากและไดไปหาเธอ เม่ือชอทต้ีกับขาพเจาตบประตูหองใตถุนท่ีมีหนูวิ่งพลาน ก็มีเสียงรีบรอนอยูภายใน พอประตูเปดออกแทมม่ียืนอยู ทําทาประหลาดท่ีไดพบเรา

มีเด็กหนุมอีกสองคนอยูในหองนี้มีแสงไฟสลัว ๆ นั้นดวยตางมวนแขนเส้ือเชิรตขางซายข้ึน บนโตะเบ้ืองหนามีกระบอกเข็มฉีดยา ฝาขวดสําหรับตมเฮโรอีน แกวน้าํ และถุงใส ๆ เล็ก ๆ บรรจุยาสีขาว... เฮโรอีน

“นั่นใครนะ?” แทมมี่ถาม พยกัหนามาทางขาพเจา “ไมเปนไรดอก” ชอทต้ีตอบ “เขาเปนนักเทศน ฉันพาเขามาเองแหละ” “ถาง้ันตองรอสักหนอย ถาอยากพดูกับฉัน” แทมมี่หันหลังใหเรา กลับไปทํางานท่ีคางอยูตอไป

ชอทต้ีหันมากระซิบกับขาพเจาวา “อยาเพิ่งไปหามเขา ถาคุณขัดขวางเขาจะฆาคุณจริง ๆ นะถาคุณออกไปตามตํารวจ เขาก็จะหลบ

ไปหมด คอยอยูนี่ดกีวาคุณจะไดรูอะไรเพ่ิมข้ึน” แลวชอทต้ีก็เลาเร่ืองแทมม่ีใหขาพเจาฟง ในขณะท่ีเขาเตรียมฉีดยากัน เธอติดเฮโรอีนมาต้ังแต

อายุ 15 ปแลว คุณพอคุณแมก็ไมทราบเร่ืองวาชีวิตของเธอเปนอยางไร รวมท้ังเร่ืองท่ีเธอแอบไปอยูกับพวกผูชายเปนการหาเงินดวย “เธอมีรายช่ือผูชายพวกนั้นยาวเปนบัญชีหางวาวทีเดียว” ชอทต้ีบอก “สวนมากเปนนักธุรกิจท่ีรํ่ารวย”

82

เขาใชเวลาเตรียมฉีดยานั้นอยูสองสามนาที บัดนี้ เด็กวยัรุนพวกนั้นรวมท้ังชอทต้ีดวย ตางจะฉีดเปนคนแรก เขามักจะใหคนท่ีอาการมากท่ีสุดไดรับฉีดเปนคนแรก ทันใดนัน้ ชอทตี้ก็มีอาการชักตัวส่ัน อาเจียนมีแตลมออกมาแลวคราญคราง ขาพเจาคิดวา เขาทําเชนนี้เพื่อจะไดฉีดยาเปนคนแรก เด็กวัยรุนอีกส่ีคนมองดูเด็กคนท่ีเทเฮโรอีนจากถุงใสไปในขวดผสมอยางคนตายอดตายอยาก เขาไมยอมใหหกท้ิงไปสักเม็ดเดียว

“เร็วเขา” ทุกคนซุบซิบท่ีหูของเขา เด็กหนุมผูนั้นจุดไมขีดข้ึนสองกานดวยมืออันส่ันเทา แลวเอาลนฝาขวดท่ีมีเฮโรอีนผสมกับน้ํา

เด็กหนุมอีกคนหนึ่งถอดเข็มขัดของเขาออก รัดขันชะเนาะท่ีแขนของชอทต้ี เด็กคนอ่ืนมีทาทางกระสับกระสายมาก ยืนอยูใกล ๆ ขบฟน กําหมัดแนนเพื่อปองกันมิใหตนเขาไปกระชากเข็มยาออกจากมือของชอทต้ี น้ําตาของเขาไหลนองหนา ตางกัดริมฝปากไวมิใหคําแชงดาหลุดลอดออกมา

แลวตางกเ็ขาไปเอาเข็มยานัน้ฉีดเขาเสนโลหิตดํา ขาพเจาไมเคยรูสึกเหมือนวา ตนอยูใกลนรกมากเทาคร้ังนี้พวกเดก็เหลานั้นเพอเจอ พูดอะไรตอ

อะไรเร่ือยเปอย ขาพเจาฟงอยูนาน ชอทตี้เลาใหขาพเจาฟงวา เขาเหน็ไปวา เขายนือยูหนากองเฮโรอีนสุมอยูสูงเหมือนภูเขา มีเขมฉีดยามากมาย มีไฟไมรูดับคอยลนยาน้ัน เขารูสึกเหมือนวา นัน่เปนสวรรคของเขา...เปนท่ี ๆ เขาจะฉีดเฮโรอีนเขาไปสูสายเลือดไดมากเหมือนภูเขา

ทันใดนั้น ชอทตี้ก็นึกข้ึนมาไดวา เขาชวนขาพเจามาทําไม “วาไงละ คุณนักเทศน คุณชวยแทมม่ีใหเลิกไดไหม?” ขาพเจาบอกกบัเขาวา ขาพเจาจะลองดู ขาพเจาลองพูดกับแทมมี่ดูท่ีนัน่ แตเธอมองดูขาพเจาดวย

ดวงตาซึม แลวไลขาพเจาใหไปลงนรก เธอถามวา ยังจะมีอะไรอีกหรือท่ีขาพเจาจะใหเธอและเธอยงัไมมีในขณะน้ี เธอข้ึนสวรรคแลว เธอวาขาพเจาซิยังไมทราบวา สวรรคนัน้เปนอยางไร เธอดูแลตัวเองไดไมตองอาศัยนกัเทศนบา ๆ หรอก

เม่ือขาพเจาบอกกับชอทต้ีวา ขาพเจาไมมีของวิเศษอะไรมารักษาเขาดอก เขามองหนาขาพเจาแลวเกาศีรษะแกรกถามวา “กอแลวคุณมาท่ีนี่หาอะไรละ?”

ขาพเจาจนแตม ขาพเจาจนแตมเหมือนเม่ือคร้ังมาเรีย ขาพเจากลับออกไปจากท่ีนัน่ เม่ือขาพเจากลับมาใหม

พยายามจะหาทางชวยเขาแทมม่ีกับชอทต้ีกป็ลาสนาการไปแลวดวย เคร่ืองไมเคร่ืองมือของเขาก็ไมอยู ไมมีใครทราบวา เขาอยูท่ีไหน ท้ังไมมีผูใดเอาใจใสดวย

83

19 เด็กหนุมสาวหลายคนในศูนยของเขา เอาชนะเจายาเสพติดนี้ได ท้ังเอาชนะความบาปอ่ืน ๆ ใน

ชีวิตของเขาได นิดา เปนคนหน่ึงในพวกนี ้ เราพบเธอเดินเตร็ดเตรอยูเหมือนคนหลงทาง ลินดาทราบจากปาก

เธอวา เธอกระดางกระเด่ืองกับคุณพอคุณแมของเธอ เลยหันไปไดเสียกับพวกเด็กผูชายและหนัเขาหาเหลา “ดิฉันดืม่จัดคะ” เธอวา “ไปกับผูชายทุกคนท่ีเขาอยากไดตัวดิฉัน ดิฉันเกลียดคุณพอคุณแมมาก โดยเฉพาะอยางยิ่งเกลียดคุณแมมากท่ีสุด ลินดาพาดิฉันมาท่ีศูนยนี้ ดิฉันนั่งอยูในโบสถฟงเด็กอื่น ๆ เลาวา พระเยซูชวยเขาอยางไรเม่ือเขาเกิดอยากเสพยาข้ึนมา ดฉัินเองก็มีปญหา แลวพวกติดยาเสพติดเหลานี้ก็มีปญหาของเขาเองดวย ยิ่งรายหนกัไปกวาดิฉันเสียอีก “เรายังรูสึกอยากยาอยู” เขาวา “แตเราจะวิ่งไปเขาไปอธิษฐานในโบสถ” เวลาท่ีเขาอธิษฐาน เขาพูดภาษาแปลก ๆ แลวดูมีความสุขและม่ันใจในตัวเองมาก พอเขาลุกข้ึนจากการอธิษฐาน เขาก็หายอยากเสพยา

“เขาใหดิฉันทําเหมือนเขา วนัหนึ่งดิฉันไดเขาไปในโบสถไปอธิษฐานคนเดียว ดิฉันทูลปญหาท้ังส้ินแกพระเจาและขอพระองคเสด็จมาในชีวิตของดิฉัน เหมือนท่ีพระองคทรงกระทําแกผูท่ีติดยาเหลานั้น พระเยซูเขามาสูจติใจดิฉันเหมือนแสงจาท่ีสองเขามา ตั้งแตวันนัน้ ชีวิตของดิฉันไมเหมือนกอน”

เด็กหนุมอีกคนหนึ่งช่ือ โรเบิรตโต อายุ 16 ป เขาติดเฮโรอีนมาสองปแลว กอนนั้นเขาสูบกัญชา ถูกติดคุกมาส่ีคร้ัง คร้ังหนึ่งติดเพราะแทงเด็กอีกคนหนึ่งในการตะลุมบอนกัน เด็กนั้นไมตาย แตโรเบิรตโตเกรงวาสักวนัหนึ่งเขาอาจจะฆาคนก็ไดโรเบิรตโตรักบิดามารดาของเขามาก และทานไดคิดจะชวยเขา

บายวนัหนึ่ง ขาพเจาไดพบโรเบิรตโตในโบสถ เขากําลังหวดุหงิดงุนงานอยูเหมือนกับกําลังอยากเสพยาเต็มที

“ผมกําลังอยากยา เดวี”่ เขาพูดเบา ๆ ขาพเจาจึงต้ังตนเลาใหโรเบิรตโตฟงถึงเร่ืองพระวิญญาณของพระเจา “นิกกี้จะพดูเร่ืองนี้ในคืน

นี้” ขาพเจาบอกเขา “มาใหไดนะ แลวขอใหพระวิญญาณของพระเจาเสด็จเขาสูใจเธอ” “ยังไมรูซิ เดวี่ ฉันเห็นจะตองออกไปสูดอากาศบริสุทธ์ิขางนอกเสียที รูสึกไมใครสบาย” ขาพเจาก็ปลอยใหเขาไป และคิดวาคงจะไมไดพบเขาอีก

84

แตคืนนัน้ เขาอยูในโบสถดวยในเวลาท่ีขาพเจาไปถึง ขาพเจาสามารถบอกไดจากทาทางและอาการที่เขากําลังไดรับความทรมานอยูวา เขายังไมไดฉีดยานั้น ขาพเจานั่งลงขาง ๆ เขา และคอยสังเกตอยูอยางใกลชิดในขณะท่ีอดตีนังเลงแกงวยัรุนและอดีตนักติดยาเสพลุกข้ึนเลาเร่ืองมหัศจรรยท่ีเกิดข้ึนกับเขา นิกกี้เทศนถึงวาคนท่ีติดยาเสพติดทุกคน จําเปนตองใหพระวิญญาณของพระเจาเสดจ็มาในตัวเขาเปนพิเศษ

“ถาเธอตองการใหชีวิตของเธอไดรับอํานาจนี”้ นิกกี้กลาว “ถาเธอฉีดเฮโรอีนจนติดแลว และตองการเปล่ียนชีวิตจริง ๆ ฟงทางน้ี ส่ิงท่ีเธอตองการอยางแทจริงคือ พระวิญญาณของพระเจาและเมื่อเธอรับพระองค เธอจะไดรับของประทานเปนพิเศษสิบประการ ถาเธอมีกระดาษดินสอมาดวย จดลงไปพรอมกับขอพระธรรมคัมภีรท่ีพูดถึงเร่ืองนี ้

ประการแรก เธอจะมีฤทธ์ิอํานาจ จะพบไดจากพระธรรมกจิการบท 1 ขอ 8 “เธอจะมีฤทธ์ิอํานาจเม่ือพระวิญญาณของพระเจาเสดจ็มาบนเธอ”

ประการท่ีสอง เธอจะมีผูเลาโลมใจ พระธรรมยอหนบท 14 ขอ 26 พระผูเลาโลมใจท่ีเสด็จมานี้มิไดหมายถึงวา เปนผูท่ีจะทําใหเธอไดรับความสะดวกสบาย แตหมายวา เธอจะมีผูท่ียืนหยัดอยูเคียงขางคอยชวยเหลือเธอ

แลวเธอจะมีผูคุมครองปองกัน อานพระธรรมกิจการบท 16 ขอ 6 วา พระวิญญาณชวยใหสานุศิษยเลิกทําส่ิงไมดีตาง ๆ พระองคจะนาํเธอเชนท่ีทรงนําสานุศิษยเหลานั้นดวย

และน่ีเปนประการสําคัญท่ีสุด ความคิดและความอยากตาง ๆ ในฝายโลกียวิสัยจะไมรบกวนเธออีก แตเธอจะกลายเปนผูอยูฝายธรรมะไป อานดูในพระธรรมเอเฟซัส บท 2 ขอ 3-6

เธอจะมีชีวิต ถาไมมีพระวญิญาณของพระเจาเธอกเ็ทากบัวาเปนคนท่ีตายแลว แตพระธรรมโครินธฉบับสอง บท 3 ขอ 5-6 กลาววา เธอจะมีชีวิตใหม

พระวิญญาณของพระเจานัน้ สําหรับเธอเปนพระวิญญาณแหงสัจจธรรม เข็มฉีดยานั้นเฝาสัญญาตอเธอเร่ือย แตไมทําใหเธอจุใจไดเลย พอเธอฉีดเขาไปแลว เธอก็ไมหลุดพนจากมันสักที อันท่ีจริงแลวกลับจะหนกัข้ึนทุกวนั พระธรรมยอหนบท 16 ขอ 13 กลาววา เธอจะไดรับสัจจะ เธอจะไดเขาเฝาพระบิดาอานพระธรรมเอเฟซัส 2 ขอ 18

และสามประการสุดทาย เธอจะมีความหวัง เดี๋ยวนี้มีสักกี่คนท่ีมีหวังเลา? มีไมกี่คนเลย พระธรรมโรมบท 15 ขอ 13 กลาววา เธอจะมีความหวัง

สังเกตดูขอนี้ใหดี เธอจะเปนอิสระ พวกเธอจะไดพนจากมันเสียที อานพระธรรมโครินธฉบับสอง บท 3 ขอ 17

85

แลวสักเม่ือไหรละเราจึงจะมีอํานาจ? ถาใครติดยาเสพติดนี่เขาจะรูสึกถึงอํานาจนี้ทันที เปดหาอานเอาเองในพระธรรมกิจการ บท 10 ขอ 44”

นิกกีห้ยดุพูด เสียงของเขาขาดหายไป พดูเกือบเปนเสียงกระซิบ “นี่เปนส่ิงท่ีคอยเธอยูในชีวิตใหมนีแ้ลว ถาเธอตองการจะเปล่ียนแปลง ตองการอํานาจ ความหวังและอิสรภาพในชีวิตเธอแลว ขอใหลุกข้ึนเดินมาขางหนา ขาพเจาจะเอามือวางบนศีรษะเธอเหมือนท่ีอาจารยเปาโลทําเม่ือคร้ังกระโนน แลวเธอจะเปนอยางเดียวกับคริสเตียนใหมในยคุของทานอาจารยเปาโล เธอจะไดรับพระวิญญาณของพระองคดวย”

โรเบิตรโตมองดูขาพเจา แลวผลุดลุกข้ึนยนื “ผมอยากไดทุกอยางท่ีพระเจาใหผม” เขาพูด “ผมอยากจะเลิกมันใหเด็ดขาดจริง ๆ” เขาฉวยมือนกิกี้เอามาวางบนศรีษะเขา

86

โรเบิรตโตผลุนผลันเดินไปขางหนา เขาฉวยมือนกิกี้เอามาวางบนศีรษะเขา เนื้อตัวของเขาส่ันเทา เขาคุกเขาลง คนอ่ืน ๆ ยืนอธิษฐานอยูรอบตัวเขา

เด็กอ่ืน ๆ ท่ีเคยติดยาและเลิกไดแลวเขามาหอมลอมเขากลาววา “เขาหายแลว ขอบพระคุณพระเจา ขอบพระคุณพระองคท่ีชวยเขา”

คนอ่ืน ๆ ก็กลาวสมทบดวยวา “ขอบพระคุณพระเจา ขอบพระคุณท่ีทรงชวยเขาผูนี”้ “ขอบพระคุณ ขอบพระคุณ ขอบพระคุณพระเจา”

87

20 ราฟติดกัญชามาสองปแลว แลวติดเฮโรอีนอีกสามปเขาติดยานี้มาก พยายามจะเลิกนบัรอยคร้ัง

แตก็ไมสําเร็จ เขาพยายามจะแยกตัวออกจากแกง แตก็ไมเปนผล มีทางออกอยูทางเดียวเทานั้น ราฟคิด ตองปลิดชีวิตตนเองเสียกอนที่จะปลิดชีวติของผูอ่ืน คืนหนึ่งเม่ือสองปมาแลว ราฟปนข้ึนไปยนืบนขอบหลังคาเตรียมจะกระโดดลงมาสูถนน เขายนืคอยจะใหคนวางถนนขางลางเสียกอน

ในขณะน้ันเขาเองไดยนิเสียงรองเพลง เสียงนั้นดังมาจากโบสถท่ีเราไปชุมนุมกันในตึกตรงกันขามฟากถนนท่ีราฟยืนอยู เขาเงยหนา

ข้ึนฟงเพลง ราฟลงมาจากที่ ๆ เขายืนอยู ลงบันไดขามถนนไปสูหองประชุม ปายขางนอกเชิญชวนใหเขาไป

ฟงดูวา พระเจาทรงชวยผูท่ีตดิยาเสพติดและชวยใหพนจากการเปนนักเลงแกงอยางไร ราฟเขาไปฟง แลวตั้งแตนั้นมาราฟไดเปล่ียนไปเปนคนละคน เขามอบถวายชีวติของเขาใหพระ

คริสต แลวตอมาก็ไดรับพระวิญญาณของพระเจา เราภูมิใจในราฟมาก จนบัดนี้เราก็ยังภูมิใจในตัวเขาอยู เขาเลิกเฮโรอีนไดสักหนึ่งป เขายายจาก

นิวยอรคไปอยูเมืองคาลิฟอเนีย แลวกลับมาเยี่ยมเราอีก เขาไมเปนอะไรอยูหลายวัน แตขาพเจาสังเกตวา คร้ังใดท่ีเขากลับไปหาเพื่อนเกา ๆ ของเขา เขาจะดูหมนหมองไป ขาพเจาทราบตอมาวา เพื่อนฝูงเกา ๆ ของเขาลอเลียนเขาในเร่ืองไมยอมฉีดยา ราฟถูกยุใหฉีดเฮโรอีนอีก

แลวเขาก็ถลําตัวไป เขาข้ึนไปแอบฉีดยาเขาเสนในหองของเขา กอนท่ีราฟจะไดรับพระวิญญาณของพระเจาเขาไวในชีวติของเขา ของลองเลิกยาเสพมาสอง

คร้ังแลว หาคร้ังท่ีเขาเลิก แตทุกคร้ังท่ีกลับไปติดใหม จะยิ่งหนักวาเดมิหลายคร้ัง บัดนี้เขาเลิกไดมาปกวาแลว และกลับไปฉีดอีก

แตคร้ังนี้แปลกมาก ยาฉีดไปไดสําแดงผลเชนทุกคร้ัง วันรุงข้ึนราฟแอบไปท่ีศูนย ถามหาขาพเจา เม่ือเขาเขามาในหองทํางานของขาพเจา เขาปดประตูเสีย ขาพเจาเดาเอาวาเขาคงฉีดยานั่นเขาไปแลว

“เกิดเร่ืองนาขําข้ึนแลว เดวี”่ ราฟพูด หลังจากท่ีไดรวบรวมกําลังใจเลาเร่ืองถึงส่ิงท่ีเกิดข้ึนใหขาพเจาฟง “หลังจากท่ีผมฉีดมันเขาไปแลว มันเหมือนกบัผมไมไดฉีดอะไรเขาไปเลย มันไมเหมือนกับท่ีผมเคยรูสึกมากอน ๆ ผมรูสึกอยางอ่ืนดวย ผมรูสึกเหมือนมีอะไรมารบเราใหผมเขาไปในโบสถท่ีใกลท่ีสุด ไปอธิษฐาน แลวผมกทํ็า เดวี่คร้ังนี้พระเจาทรงยกโทษใหผม”

88

ดวงตาราฟเปนประกายในขณะท่ีเลาตอไป “คุณรูไหมวาผมคิดยังไง ผมคิดวาเดีย๋วนี้ผมติดกับแลวคร้ังนี้ไมใชเฮโรอีนแตเปนพระวิญญาณของพระเจา พระองคอยูภายในผม ไมยอมปลอยผมไป”

บัดนี้ ราฟทราบแลววา เขาเปนของพระเยซูคริสต เขาไปใหพนพระองคไมได แมวาเขาจะอยากทําเชนนั้นก็ตาม โรเบิรตโตก็เปนเชนเดยีวกันนี้ (โรเบิรตโตคนละคนกัน คนนี้ตดิเฮโรอีนมา 15 ป) โรเบิรตโตหลงไปพักหนึ่ง แตแลวกพ็บวาเขาไมสามารถจะกลับไปฉีดมันอีกได โซนี่เปนก็เชนเดียวกัน หลงไปแลวกก็ลับพรอมกับศรัทธาแรงกลา อยากจะฝกเปนนักเทศน

เรายังคงเปนหวงมาเรีย และเหน็พองตองกันวา จะอธิษฐานขอใหเกดิส่ิงมหัศจรรยข้ึนในชีวิตของเธอ แลววนัหนึ่งเราไดรับโทรศัพทจากศาสนาจารยออรเทซ มาเรียอยูท่ีนัน่ เธอแทบจะตะโกนกรอกโทรศัพทมา “อาจารยวิลเคอรสันคะ ดิฉันมีขาวดีจะบอกอาจารย เม่ือคืนดิฉันไดกลับมาหาพระเจาใหมท่ีนี่คะ” เธอแทบจะพูดอะไรไมถูกเพราะความต่ืนเตน ขาพเจาจึงขอใหเธอบอกใหศาสนาจารยเทซพูดโทรศัพท เขาจึงเลาใหขาพเจาฟงวา

“เราคอยกันมานานนักหนาแลว ใชไหม?” เขาวา “ใชครับ” ขาพเจาตอบ “เปนชัยชนะจริง ๆ ทีเดียว” แตขาพเจาก็ยังคงกร่ิงเกรงอยูในใจเงียบ ๆ มาเรียมีจุดออนอยูอยางหนึ่ง ถาเธอโกรธข้ึนมาคร้ัง

ใด เธอจะกลับไปฉีดเฮโรอีนอีก ขาพเจาเห็นมาเรียทําอยางนั้นหลายคร้ังแลว ขาพเจารูสึกวาถาเธอเอาชนะความโกรธไดก็จะไมมีเร่ืองยุงยากอะไร และก็ไมนานเธอก็ไดรับการทดสอบนี้

คํ่าวันหนึ่ง มาเรียกาวลงจากรถประจําทางใกลถ่ินท่ีเธอเคยเปนหวัหนาแกงเกาแหงหนึ่ง มีเด็กสาวสามคนกาวออกมาจากเงามืด

“เฮ! มาเรียอยูนั่นเอง” มาเรียหันไปดู เธอจําเด็กสาวเหลานัน้ไดเปนเพียงแกงเกาของเธอ เธอทักทายเขาด ี ๆ ในเงามืด

ขางหลังเด็กสาวเหลานัน้เธอเห็นเด็กหนุมคนหนึ่งยืนอยู “แหม มาเรีย” เด็กสาวคนหน่ึงพูด “เราไดยนิวาตัวเลิกเฮโรอีนแลว เราไดยินวาตัวถือศาสนา

ดวย” “จริง” มาเรียตอบ “ถาง้ันก็ยิ่งดีซิ ถาตัวไมตองใชเงินซ้ือเฮโรอีนแลวก็เอาเงินนั่นมาใหเพื่อนเกายืมบางซิ สัก

เหรียญก็ได” มาเรียรูดีวา เขาจะเอาเงินนั้นไปซ้ือเฮโรอีน “เสียใจจะ ฉันรูวาเธอจะเอาเงินนั้นไปทําไมนะ เธอเอาไปใชซ้ือยานั่นไมไดดอก”

89

มาเรียไมทันเห็นหมัดท่ีพุงเขาใส เด็กสาวผูนั้นพุงหมัดเขาสูทองเธอ มาเรียตัวงอไป สัญชาตญาณแรกของเธอก็คือสูกลับทุกคนในละแวกนั้นรูจักฤทธ์ิของมาเรียดี แตเธอก็ไดแตยืนเฉยมือตกอยูขางกาย เหมือนเม่ือวนัแรกท่ีผานการทดสอบเปนหัวหนาแกง มาเรียรับโทษโดยไมตอสูหรือปริปากรองเลย

แตคร้ังนี้ผิดกบัคร้ังกอน คร้ังนี้มาเรียอธิษฐาน ขณะท่ีใบมีดจวงแทงลงไปในสีขางเธอ เธอก็อธิษฐานอยูเธออธิษฐานอยูจนสามคนนั้นชะโงก

ตัวลงไปแยงกระเปาถือของเธอมา แลววิ่งหัวเราะไปตามถนน หลังจากนัน้สักครู มาเรียก็คอย ๆ ยันกายข้ึนบนถนนสายเปล่ียวนัน้ เธอโซเซกลับไปบานจนได

จอนนี่ชวยถอดเอาเสื้อผาท่ีโชกไปดวยเลือดนั้นออก เธอถูกแทงใกลซ่ึงโครง แตจอนนี่คิดวาไมรายแรงอะไร

ส่ิงท่ีเขาเปนหวงก็คือ อารมณของมาเรียท่ีมีตอเหตุการณนี้ บัดนีเ้ธอจะทําประการใดเลา เขาเคยเห็นมากอนแลววา เธอชอบหนัไปหาเฮโรอนี เม่ือมีอะไรมาทําใหเธอโกรธ

แตคืนนัน้ เม่ือเขาพันแผลใหมาเรียแลว เธอหลับไปอยางเปนสุขเหมือนทารก ขาพเจารูสึกประทับใจในเร่ืองนี้มาก มาเรียมาเยีย่มเราท่ีศูนย ไมกี่วนัหลังจากท่ีเธอถูกทําราย

แลว เธอเดนิเขามา ตามเนื้อตัวยังมีรอยฟกซํ้าดําเขียวอยูหลายแหง “พวกมนัยัว่ดฉัินมากพอดู แตดิฉันอธิษฐานทุกส่ิงก็เลยเรียบรอย พระวิญญาณของพระเจาสถิต

อยูกับดิฉันคะ” คร้ังสุดทายท่ีขาพเจาพบมาเรีย เธอกับครอบครัวของเธอกําลังจะไปอยูท่ีลาตินอเมริกา จอนนี่

ยืนเคียงขางเธออยางภูมิใจ ลูกนอยสามคนของเธอสวมประโปรงลงแปงเสียดี เกาะอยูขางเธออยางเอียงอาย ตางรูสึกวา ตนเกาะแมท่ีตนเช่ือถือไดผมของเธอสระและหวีมาเรียบรอย ดําเปนมันเม่ือตองกับแสงแดด รองเทาก็ใหม เธอดปูราดเปรียวมาก

มาเรียบอกกับขาพเจาวา เธอกับสามีเธอจะไปรับการฝกในโรงเรียนของชาวสเปญ เพื่อทํางานในโบสถ เม่ือจบออกมาแลว เธอจะกลับมานิวยอรค มาชวยเราท่ีศูนยนี ้

เม่ือครอบครัวนี้จากไปแลว ขาพเจาทวนคําของพระเยซูเจาอยูหลายคร้ังใหตัวเองฟงวา “ทานท้ังหลายจะไดรูถึงความจริงและความจริงนั้นจะทําใหทานท้ังหลายเปนไท”

90

21

สําหรับคนสวนมากแลว วันท่ี 28 สิงหาคม ค.ศ. 1961 ก็เปนแตเพยีงวันหนึ่งเทานัน้ มีแสงแดดสอง มีอากาศแจมใสแตสําหรับเราท่ีศูนยเยาวชนนี้ กลับเปนวนัอันแสนมืดมน

ตอนเท่ียงวันนัน้ เราจะตองวางเช็คเปนเงินถึง 15,000 ดอลลาร (ราวสามแสนบาท) เปนเงินผอนสงคาบาน

“เรามีเงินอยูในธนาคารสักเทาไรนะ?” ขาพเจาถามพอลดีลีนา “เฮอ ผมไมอยากบอกคุณเลย” “เทาไหรละ?” “14 ดอลลาร” (ราว 280 บาท) ขาพเจาไดแตคอยใหมีการอัศจรรยเกิดข้ึนเทานั้น แตพอถึงเท่ียงก็ยังไมมีปฏิหาริยใด ๆ เกิดข้ึน

ขาพเจาหวังจากพระเจามากไปหรือเปลา โดยท่ีตวัเองไมเห็นจะไดทําอะไร ๆ ใหพอเพียงเลย? หรือมีอะไรผิดไปทีต่รงไหนบาง?

“เออ” ขาพเจากลาวกับทนายความของเรา “คุณจะจัดการใหเขายดืเวลาใหเราบางไดไหม?” “เขายินยอมจะคอยจนถึงวนัท่ี 10 กันยายน คุณมีความคิดอะไรบางเลา?” “มีซิ” ขาพจากลาว “ผมจะอธิษฐานขอจากพระเจา” เขาหนาสลดลงทันที ขาพเจาแนใจวา เขา

คงอยากจะมีผูอํานวยการท่ีเปนการเปนงานมากกวานี ้บายวนันั้น ขาพเจาทําส่ิงท่ีคอนขางกลาหาญชาญชัยมากสักหนอย ขาพเจาเรียกพวกวัยรุนมา

พรอมหนากนั คนเหลานั้นลวนเปนอดีตแกงตาง ๆ อตีดนักเสพยาติด เปนนักเรียน นกัศึกษาและเปนผูท่ีชวยงานเรา ขาพเจาบอกเขาวาศูนยของเราปลอดภัยแลว

ทุกคนช่ืนชมยนิดีเปนอยางมาก “ฉันคิดวา เราควรจะเขาไปในโบสถ ไปอธิษฐานขอบพระคุณพระเจา” ขาพเจากลาว

เราตางทําดังนัน้ เราเขาไปขางในโบสถ ปดประตู แลวขอบพระคุณพระเจาท่ีไดเก็บบานนี้ไวใหเราใช ในท่ีสุด ก็มีใครคนหนึง่เงยหนาข้ึน ถามวา

“นี่คุณเดวิด เงินนั่นมาจากไหน?” “เงินยังไมมาหรอก” ท้ัง 24 คนมีสีหนาฉงน

91

“เงินยังไมมาเลย” ขาพเจากลาว “แตกอนจะถึงวนัท่ี 10 กันยายน เงินก็คงจะมาถึงมือเราแน พอถึงวันนั้นฉันกจ็ะมีเช็คเงิน 15,000 ดอลลารมาอวดพวกเธอ ฉันคิดวาเราควรจะขอบพระคุณพระเจาลวงหนาไวกอนเทานั้น”

แลวขาพเจากพ็ละจากไป วันท่ี 1 กันยายน ยางเขามา วันท่ี 2,3,4 กันยายน ผานไป ขาพเจาจะใชเวลาสวนมากอยูหนา

เคร่ืองโทรศัพท ทุกอยางแสดงใหเห็นวา พระเจาทรงตองการจะใหเราดําเนินงานตอไป เราประสบผลสําเร็จในการชวยเดก็หนุมสาวมากมาย ตามบันทึกบงวา มีเดก็หนุมสาว 2,500 คน ท่ีเปล่ียนชีวติใหมเนื่องจากหันมาหาพระเยซูคริสต มี 12 คน ท่ีเขารับการฝกอยางจริงจังเพื่อเปนนักเทศน

กรรมการทุกคนตางโทรศัพทไปถึงบรรดามิตรสหายของศูนย ตามแตตนจะนึกได มีผูสงเงินมาชวย แตก็ไมมากเทาจํานวนเงิน 15,000 ดอลลารท่ีเราตองการในวันท่ี 10 กันยายน เราโทรศัพทไปถึงสํานักงานของคุณเคล็มสโตน ในเมืองชิคาโกดวยท้ังท่ีรูสึกขายหนาสักหนอยท่ีโทรศัพทไปขอเงิน บุตรชายของคุณเคล็มเปนผูรับโทรศัพท และเราก็พูดอยูกับเขานาน เพราะคุณเคล็มไมอยูในเวลานัน้ เราเลาใหเขาฟงถึงเร่ืองกิจการของศูนยและในที่สุดก็บอกวา เราตองการเงิน 15,000 ดอลลารในวันมะรืนนี้ เราขอใหเขาชวยพดูกับคุณพอของเขาใหได

วันท่ี 10 กนัยายนมาถึง ตอนเชามีจดหมายมา เราเปดออกดูอยางกระหายมีหลายซองที่มาจากพวกเด็ก ๆ สงเงินคาขนม

ท่ีพวกแกเก็บไวไดมาให “ขอบพระคุณพระเจา” เรากลาว “ถาไมมีเงินนี้เราก็ทําอะไร ๆ ไมไดเหมือนกนั” และก็หมดเทานั้นเอง การประชุมนมัสการพระเจา ในโบสถตอนเชาเร่ิมข้ึนทุกคนอยูท่ีนัน่พรอมหนากนั อธิษฐาน

แลวรองเพลง หูขาพเจาไดยนิเสียงเดก็หนุมสาวขอบพระคุณพระเจาสําหรับเงินจํานวน 15,000 ดอลลาร ท่ีพระองคกําลังจะประทานใหเรา

ระหวางท่ีเรากาํลังนมัสการพระเจากนัอยู มีใครคนหนึ่งเรียกขาพเจาใหออกไปท่ีประตู เปนจดหมายท่ีสงมาเปนพิเศษ ขาพเจามองดูตราไปรษณียก็เห็นวามาจากเมืองชิคาโก ขาพเจาแกะซองออก ขางในนั้นมีเช็ค 15,000 ดอลลาร ขาพเจาพูดอะไรไมออก ในขณะท่ีเอาเช็คนั้นเขาไปในโบสถ ขาพเจาไดแตชูมันไวในมือเงียบ ๆ

เม่ือคนในหองเงียบกริบลง พอล ดีลีนา ก็สงเช็คใหเด็กหนุมคนหนึ่งใกลตัวขาพเจา “ชวยสงตอไป ๆ ไปดวยเถอะ” พอลพูด เกอืบเปนเสียงกระซิบ

92

เช็คนี้เองท่ีเลาเร่ืองพระเจาทรงนําเด็กหนุมสาวในนิวยอรคอยางนาอัศจรรย ถาทานจะพิจารณาดูใหดีแลวจะเห็นวาเช็คนี้เปอนเปรอะ จะตองยับดวย เนือ่งดวยถูกจับกนัหลายมือ เดก็วยัรุนนับสองโหลไดเรียนรูวา การวางใจพระเจาน้ันหมายวากระไร บางทีอาจจะมีหยดน้ําตาติดอยูดวย เปนน้ําตาแหงความกตัญูตอพระเจาท่ีทรงกระทําการมหัศจรรยอยางท่ีทําใหเราตองแปลกใจ.

93

94

กองบรรณศาสตร โอ.เอ็ม.เอฟ. 111/9 ถนนปน สีลม กรุงเทพฯ

มีนาคม 1975

เลขท่ี 517/1 __________________________________________________________________________ พิมพท่ีโรงพิมพจรัญสนิทวงศ 367/18-19 ถนนจรัญสนิทวงศ สามแยกไฟฉาย กรุงเทพฯ นายเล็ก ไชยเทอดธรรม ผูพิมพผูโฆษณา 2518 โทร.673374