26

Multikunstenaar Erwin Stienstra alias Hereford maakt blitse pop-art op autodeuren, kleurige collageschilderijen en wandsculpturen. Zijn zelfbedachte superheld Captain Hereford trekt ten strijde tegen onrecht, in het bijzonder de zwendel in de financiële wereld. Een sector, waar hij zelf jarenlang in werkte.

De Groninger heeft een eigenaardige keus

voor materialen. Het beschilderen van au-

todeuren: je moet er maar op komen. De

grote wandversieringen met ruitjesstruc-

tuur maakt hij van acrylaatkit, normaal

bedoeld om kieren mee te dichten. Eerder

maakte hij glaskunst door grote vlakken

veiligheidsglas stuk te slaan en de barsten

met verf vol te gieten.

Er is belangstelling genoeg voor zijn

kunstwerken. Hij wil volledig van zijn

kunst gaan leven en nooit meer terug

naar zijn oude baan als beursmakelaar.

Erwin: “Ik had het op een gegeven mo-

ment helemaal gehad. Het is een heel

ziek wereldje. Vol hebzucht en over

lijken gaan, als het gaat om een klant

binnen te halen. En dat puur voor eigen

gewin. Het enige wat je doet, is met

geld schuiven.” Hij is financieel opgeleid

en volgde een specialistenstudie voor

beurshandelaars. Door zijn toenmalige

werkgever in Amsterdam werd hij een

jaar uitgezonden naar Thailand. Dat

is belastingtechnisch voordelig. Daar

werkte hij voor een internationaal ef-

fectenkantoor. Zijn standplaats: het po-

pulaire eiland Phuket. Hij moest er hard

werken, maar had er ook een wilde tijd.

Hoertjes“Ik had een huisje aan zee op Patong Beach,

niet ver van de uitgaansstraat Banghla

Road. Het was te gek. Ik heb daar zelfs

Arnold Schwarzenegger nog zien rondlo-

pen. En dan het moment dat vliegdeksche-

pen van de Amerikaanse marine in de baai

aanmeerden. Ik waande me in de jaren

zeventig, Vietnam. Er waren spandoeken

met ‘Welcome US Navy’ en op straat zag

je de opgetogen mariniers lopen, op weg

naar de hoertjes. En dan de dames die zich

hiervoor extra hadden opgesierd. Ik had

een huis van drie etages met een bar, aan

de zee. Ik had zelfs mijn eigen barmeisje.

Twee motoren, een jeep, een jetski, het

was een gekkenhuis. Maar je leeft ook in

een land waar het contrast tussen arm en

rijk heel erg groot is. Een paar keer ben ik

onpasselijk van mezelf geworden.”

Vreemde types“Ik werkte er keihard. Elke ochtend om half

negen kregen we van een zakengoeroe zo’n

opblaassessie. Daarna moesten we gaan

handelen. Aan de telefoon. Om twaalf uur

kregen we een luxe, internationale lunch

met veertig collega’s. Na het eten weer een

sessie en aan de telefoon. We werkten van-

uit onze eigen belcabine. Er zaten vreemde

types tussen. Zo was er iemand die alleen

kon bellen als hij in dameskleren was ge-

kleed. En een Australiër, die telefoneerde

terwijl hij op zijn kop stond.”

“Het was een baan met veel stress, ik heb

het een jaar kunnen volhouden. Ik wist al-

tijd redelijk hoe ik iets moest verkopen. Ik

werd bang van dat ‘talent’ op het moment

dat ik een klant binnen drie minuten hon-

derddertigduizend dollar liet investeren.

Puur op basis van mijn stem. Ik had die

man nog nooit gezien. Ik werkte met grote

bedragen, waaronder een keer met ruim

een half miljoen dollar in één deal.”

BeurscrashTerug in Nederland ging hij voor de Dexia-

bank werken, toen al berucht om de Le-

gio Lease affaire. Er waren volop aandelen

verkocht, die geen winst gaven, maar door

de beurscrash voor de deelnemers enor-

Captain Hereford

Superheld in blitse

pop-art

27

28

me schulden opleverden. Erwin: “Ik reed

in die tijd dagelijks met de auto naar het

hoofdkantoor in Zaandam. Op een gege-

ven moment had ik er geen zin meer in en

nam ontslag. Ik ben toen helemaal uit die

handel gestapt. Vandaar dat ik mijn eerste

Captain Hereford-werken op een autodeur

heb gemaakt. Dat staat symbool voor mijn

laatste autorit naar mijn vorige werk.”

‘Het zijn telkens andere deuren, maar ze

hebben wel steeds hetzelfde thema. Zoals

deze met de tekst ‘I used to be one of

them’ erboven. Die heb ik opgesierd met

een oud Chinees speelgoedgeweer uit de

jaren veertig. En echte mitrailleurkogels.

De tekst: ‘Watch it! Suits at nine o’clock!’

gaat over de suits, de pakken. Op deze

andere deur staat ‘Offsuit’, een term uit

pokeren, maar ik gebruik hem als: uit dat

pak. Met een dame erbij die uit de kle-

ren is gegaan. Ik heb echt een hekel aan

pakken gekregen. Veel mensen kijken op

tegen iemand in een pak, maar voor een

pak is het juist oppassen geblazen. De

deuren heb ik beschilderd in de kleuren

van een oud gevechtsvliegtuig. Met het

idee dat ik op weg naar kantoor in een

oorlogsmolen zit en al mijn collega’s en

bazen overhoop wil knallen.”

TrabantDe autodeuren komen uit oude Trabants.

“Dat is toevallig zo gegaan. Een vriend van

mij heeft een oud saunabedrijf gekocht.

Daar hadden ze op het dak een Trabant

staan als publiekstrekker. Beetje vreemd

voor een sauna, maar goed. We hebben

die auto met drie man van het dak gerold

en zo is ie op straat terecht gekomen. Ik

denk, wat een leuk autootje. Daar heb ik

de deuren uit gesloopt. Daarna heb ik een

adresje gevonden, waar ik ze goedkoop

kan inkopen.” De figuur van Captain Here-

ford heeft hij van een oude strip geleend,

maar in de toekomst wil hij zijn eigen hoofd

tekenen met een oude pilotenhelm op. “Ik

wil er een echte superheld van maken, die

strijd tegen vormen van onrecht. En dan

vooral in de financiële wereld. De grote

baas waarvoor ik in Thailand werkte, ik

noem hem maar Doctor C, stond ooit op

de lijst van grootste financiële fraudeurs. Ik

heb meegemaakt dat er aandelen werden

verkocht die min of meer bedacht waren,

niet bestonden. Ken je de film The Boiler

Room? Ongeveer dat sfeertje.”

StripsIn Thailand heeft hij een half jaar les gehad

van een van de vele schilders die daar ko-

pieën maken van grote meesters zoals Dali

en ter plekke in hun atelier verkopen. Zijn

collageschilderijen zijn een mix van tech-

nieken: hij tekent, schildert en spuit met

spuitbus over sjablonen. “Het gaat me om

de sfeer. Ze zijn een mix van alles. Eentje

stelt mijn ouders voor, die aan tafel zitten

en blablabla-praten, terwijl ik als puber

mijn gedachten heb bij blowen, pillen en

blote vrouwen. Er zitten vaak persoonlijke

dingen in en soms dingen waar ik me druk

over maak. Zijn werk is duidelijk geïnspi-

reerd door strips. “Vroeger kocht ik veel

stripboeken. Nu kijk ik nog wel eens naar

tweedehands strips. Buck Danny’s bijvoor-

beeld, of Dan Cooper, Blake & Mortimer. Ik

heb vroeger zelf cartoons getekend.”

SchietenGlaskunst maakt hij momenteel niet meer,

maar misschien pakt hij dat nog eens op.

“Het is een mooie techniek, maar heel be-

werkelijk. Je werkt met chemische stoffen

en je krijgt er snijwonden van.” Hij heeft

het nu druk met zijn aparte wandsculptu-

ren. Daarvoor gebruikt hij tubes acrylaatkit

en een hogedrukspuit. “Ik spuit afwisse-

lend met horizontale en verticale strepen

op elkaar en zo ontstaat er een structuur.

Uiteindelijk wordt het viereneenhalve cen-

timeter dik. Opgehangen bij een raam, zie

je door het veranderende daglicht steeds

andere schaduweffecten.”

Van Captain Hereford wil hij een echte su-

perheld gaan maken. “Ik wil nu een kan-

toorpui op ware grootte gaan maken. Uit-

zagen in hout. Met daarin een echte Jaguar,

opgepimpt als een gevechtsvliegtuig, met

mitrailleurs. Hij heeft het pand dan aange-

vallen met een auto, die als een kamikaze

in de wand is getorpedeerd. Uit de ramen

hang ik echte kalashnikovs, waarmee het

personeel en de baas zich verdedigen.”

www.studiohereford.com

29