Enstash 2015 Low

8/9/2019 Enstash 2015 Low

1/32

VOL. 5

ΕΝΣΤΑΣΗ VOL. 5 Ι περιοδική εκδοσή τήσ ΑντινομιΑ εΑΑκ

[email protected]

O Ρ Ε Α Λ Ι Σ Μ Ο Σ Τ Ο Υ Σ Δ Ε Μ Α Σ Χ Ω Ρ Α Ε Ι

σ τ ο υ σ κ α ι ρ ο υ σ τ η σ ε ξ α θ λ ι ω σ η σ η α ξ ι ο π ρ ε π ε ι α χ τ ι ζ ε τ α ι

σ τ ο υ σ δ ρ ο μ ο υ σ τ ο υ α γ ω ν α

ΕΝΣΤΑΣΗ


2/32

Π ε ρ ι

ε χ ό μ ε ν α

2

Επίκαιροι αμίλητοιΒλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

«Την ώρα που αεροκοπανάνεοι άρχοντεςπερί δημοκρατικής τάξης,ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.Κι όσο σαν δούλοι εμείς

μένουμε σιωπηλοί,οι ηγεμόνες δυναμώνουν,ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,των ανυπόταχτωντα μούτρα τσαλακώνουν.Ετούτων των αμίλητων το πετσί,περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοίσκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυσμένο.Να αγριέψουνε δεν το λέειη ψυχούλα τους,

και που το παράπονό τους να πούνε; Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,πώς να αποχωριστούνε;Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους, μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι! Από την κορυφή ωςτα νύχια ξεσκεπάστε τους,άλλο δε μας μένει.»

AntiEditorial .......................................................................... 3

Η ελπίδα που ήρθε ................................................................. 4

«Τρομοκράτες» ή πολιτικοί αντίπαλοι κράτους,

κεφαλαίου και των μηχανισμών του; ...................................... 7

Μία κριτική του Φοιτητικού Κινήματος

με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον .................................9

Για το νέο πολυνομοσχέδιο Μπαλτά ......................................... 11

Αποθεματικά, Κυβέρνηση και

Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ..................................... 12

Σύγχρονος φοιτητής – εργαζόμενος ........................................ 13

70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών και φασισμός

σήμερα ........................................................................... 14

Το νεοφιλελεύθερο Ζώο και ο Νόμος

της «κοινωνικής» Ζούγκλας .............................................. 19

Μερικά τυπικά χαρακτηριστικά του indigo νεολαίου (φοιτητή ή μη)

ενσωματωμένου στο σύστημα ............................................. 20

Underground ....................................................................... 21

Όταν φωνάξω, δημιουργώ;.................................................... 23

Όταν η ΑΡΕΝ κάνει φεστιβάλ .................................................. 23

Trafficking .......................................................................... 24

Bobby Sands το «γελαστό παιδί» του IRA ................................. 25

Ταγματαλήτες στον εμφύλιο ................................................... 28

Οπαδισμός: μία ασθένεια του νου ............................................ 29

Λίγα λόγια για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ ........................................ 30


3/32

33

A n

t i

E d i t

o r

i a

l

Λίγους μήνες μετά την εκλογή της, η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. φανέρωσε, με τη νέα συμφωνία-μνημόνιο που σύναψε με τουςδανειστές της χώρας, τα στενά(μηδενικά) όρια διαπραγμάτευσηςπου υπάρχουν μέσα στα ασφυκτικά δεσμά της Ε.Ε. και του ευρώ!Οι τελευταίες μέρες δείχνουν ξεκάθαρα, ότι η ελπίδα δεν ήρθε καιδε μπορεί να έρθει από καμία κυβερνητική διαχείριση, ανεξαιρέ-τως πολιτικού χρωματισμού, η οποία προσκυνάει και εγκλωβίζεταιστο θεσμικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η σχεδόν άνευόρων δέσμευση για υλοποίηση των επιταγών της άρχουσας τάξηςαπό τη νέα κυβέρνηση και η δημόσια αλληλοϋποστήριξη τους (βλ.δηλώσεις Σ.Ε.Β., Βαρδινογιάννη, Ελληνικής Φαρμακοβιομηχανίας),υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να πραγματοποιήσει καμία

ριζική αλλαγή της υπάρχουσας κοινωνικής κατάστασης με αποτέ-λεσμα να διατηρείται η ζοφερή, για το λαό και τη νεολαία, πραγμα-τικότητα.

Στην παιδεία, η επιχειρηματική μετάλλαξη του πανεπιστημίουσυνεχίζεται κανονικά, με ιδιώτες να χρηματοδοτούν την έρευνακαι τα προγράμματα σπουδών, φοιτητές να εργάζονται αμισθί και ηγνώση που παράγεται να γίνεται θυσία για τα κέρδη των επιχειρή-σεων και όχι να είναι ανοιχτή και προσβάσιμη σε όλη την κοινωνία.Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου συνεχίζει να υπάρχεικαι παρά τις αλλαγές που δρομολογούνται, αλλαγές που σε καμιάπερίπτωση δεν αγγίζουν τον πυρήνα της αναδιάρθωσης, η πολιτικήτης κυβέρνησης συνολικά για την παιδεία είναι μία από τα ίδια εξα-ντλούμενη σε μεγάλο βαθμό σε θολές εξαγγελίες περί δημοκρατι-

κότητας στην εκπαίδευση!Επιπλέον, τον Σεπτέμβρη θα τεθούν σε εφαρμογή για πρώτηφορά οι πανελλαδικές εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλ-ματος, προβλεπόμενες από το νέο κώδικα δικηγόρων που έχουν ωςσκοπό να μπει ακόμα ένας ταξικός φραγμός στην άσκηση του επαγ-γέλματος (καθώς θα έχουν μεγάλο βαθμό δυσκολίας και θα κόβεταισημαντικός αριθμός φοιτητών) και να δημιουργηθεί μια εφεδρείαφτηνού νομικού δυναμικού, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα,βορά στα μεγάλα δικηγορικά γραφεία, τις δικηγορικές εταιρίες καιτις τράπεζες. Ως μελλοντικοί δικηγόροι πρέπει να αντιπαλέψουμεακόμα τον νέο κώδικα πολιτικής δικονομίας που δεσμεύτηκε με τοτελευταίο μνημόνιο να φέρει ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σύμφωνα με τις επιταγέςτου Σ.Ε.Β για την «ανάπτυξη» της χώρας ο οποίος θα υπονομεύειτα επαγγελματικά και εργασιακά μας δικαιώματα και θα ανοίξει το

δρόμο για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοι-κίας εξευτελίζοντας ανθρώπινες ζωές.

Είναι φανερό ότι χωρίς γενναία και άμεση αύξηση του προϋ-πολογισμού για την παιδεία η παραπάνω κατάσταση δεν μπορεί νααλλάξει. Δεν θα γίνει το φοιτητικό κίνημα συνδιαχειριστής τωνψίχουλων και της μιζέριας αλλά θα διεκδικήσει να πληρώσουν τοχρέος αυτοί που το δημιούργησαν και να οικειοποιηθεί η ελληνι-

Μέσα από το περιοδικό αυτό θέλουμε να τονίσουμε τα αδιέξοδα

του σημερινού συστήματος που βιώνουμε στη σχολή μας και

έξω από αυτήν και να αναδείξουμε τους αγώνες και τις αντιστά-

σεις απέναντι στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

κή κοινωνία τον πλούτο που παράγει, με προτεραιότητα την παι-δεία, την υγεία και την εξασφάλιση σταθερής και μόνιμης δουλειάςγια όλους! Η διαγραφή του χρέους δε μπορεί να αποτελεί σημείοδιαπραγμάτευσης με τους «δανειστές» της ΕΕ και του ΔΝΤ, τους«θεσμούς», όπως πλέον αποκαλούνται στο δημόσιο λόγο. Αντί-θετα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τους αγώνες του Κινή-ματος. Μονομερώς, μέσα από το εργατικό κίνημα και τους αγώνεςτου, που θα επιβάλλουν το δίκαιο της μεγάλης πλειοψηφίας κόντραστο παράλογο και άδικο νόμο της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Σεσύγκρουση και αποδέσμευση από την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή

Ένωση, το ΔΝΤ και τις δανειακές συμβάσεις τους.Το δίλημμα έχει τεθεί και το βιώνουμε καθημερινά στις ζωές μας

χιλιάδες νεολαίοι. Γίνεται πλέον ολοένα και πιο καθαρό σε αντιδια-στολή με τις «εθνοενωτικές σούπες» και τις υποκριτικές αφηγήσειςτου τύπου «τα φάγαμε όλοι μαζί», ότι το ζήτημα του χρέους είναιζήτημα ταξικό γιατί φορτώνεται στις πλάτες των λαών και όχι τουκεφαλαίου. Είτε θα πρέπει να πληρώνουμε κάθε χρόνο δις ευρώ σετόκους και χρεολύσια αντιμετωπίζοντας την ακραία φτώχεια είτε θαδιαγράψουμε το χρέος που στέκει σαν βραχνάς πάνω από τα κεφά-λια μας και θα μπορέσουμε να ζήσουμε με βάση τις ανάγκες μας.

Ως Αντινομία - Ε.Α.Α.Κ διατηρούμε ακλόνητη την πεποίθηση ότιμόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα, με ένα Κίνημα επιβολήςτων σύγχρονων αναγκών της σπουδάζουσας και όχι μόνο νεολαί-ας. Γι’αυτό, θα πρέπει άμεσα ο Σύλλογος μας να αφυπνιστεί, ειδικάενοψει της ψήφισης της νέας μνημονιακής δανειακής σύμβασης

από την κυβέρνηση τον Ιούνιο, μέσα από γενικές συνελεύσεις, συ-νελεύσεις ετών αλλά και συντονιστικά γενικών συνελεύσεων μαζίμε τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους. Ενάντια στην πολιτι-κή της κυβέρνησης για την παιδεία και διεκδικώντας εδώ και τώραοι εργαζόμενοι και η νεολαία να πάρουν την κατάσταση στα χέρια

τους! ■


4/32

4

Π ό Λ ι Τ ι Κ Η

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΟΜΗΑπό την 26η Γενάρη γίνεται πολύ μεγά-λη συζήτηση για τη νέα κυβέρνηση ΣΥ-ΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, κυβέρνηση που συναπαρ-τίζουν δύο κόμματα τα οποία για πρώ-τη φορά βρίσκονται σε αυτή τη θέση.Καθ΄εαυτό το γεγονός ότι μεταπολιτευ-τικά στην κυβέρνηση εναλλάσσοντανμόνο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (συν ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣσε β’ ρόλο για μικρά χρονικά διαστήμα-τα) σε συνδυασμό με την καταγωγή τουενός από τον ιστορικό χώρο της αριστε-ράς ήταν αρκετά για να προκαλέσουνπροβληματισμό για τον χαρακτήρα της,για το ενδεχόμενο να υλοποιήσει τηνμια ή την άλλη πολιτική υποκύπτοντας ήόχι στην υπερβολικά μεγάλη πίεση πουδέχεται στα πλαίσια της επαναδιαπραγ-μάτευσης της περιβόητης δανειακήςσύμβασης.

Μία λύση για να ξεκαθαρίσουμε κά-πως το τοπίο είναι να προσπαθήσουμεαρχικά να αποστασιοποιηθούμε από ταπολτικά πράγματα και τα συναισθήματαπου μας γεννά η καθημερινότητα, να

λάβουμε κατά κάποιο τρόπο τη θέση του«ιστορικού του μέλλοντος».

Από αυτή τη σκοπιά θα συμπεραίνα-με πως όλη αυτή η φρενήρης εναλλαγήσυναισθημάτων και ψυχικών τάσεωνείναι αποτέλεσμα πολιτικού χειρισμούτης κυβέρνησης και του συστήματοςπου αξιοποιεί ένα διαφορετικό «δόγ-μα» ή «μηχανισμό» καλύτερα σε σχέ-ση με τον προκάτοχό της προκειμένουνα «κατασκευάσει» τη συναίνεση των«από κάτω». Ο μηχανισμός αυτός κατάτην άποψή μας διαρθρώνεται βάσειμιας δομής αντίστοιχης με αυτήν ενόςκλασικού λογοτεχνικού ή κινηματογρα-φικού δράματος. Σε ένα πρώτο στάδιοεκτίθενται οι βασικoί χαρακτήρες και τοσκηνικό της δράσης. Σε αυτό έχουμε τοσχηματισμό της νέας κυβέρνησης, τηδιαμόρφωση του νέου σκηνικού που γί-νεται μέσω κινήσεων με ισχυρό συμβο-λισμό(κατάθεση στεφάνων στο μνημείοτης Καισαριανής, ξύλωμα καγκέλωνμπροστά από τη βουλή, διθυραμβικέςδιακηρύξεις για επαναπρόσληψη τωνκαθαριστριών του υπ.οικονομικών,κ.α.). Στο στάδιο αυτό ανήκει και το

γεγονός εκείνο που πυροδοτεί την όληεξέλιξη του «δράματος», και αυτό δενείναι άλλο από την περιβόητη Ρήξη. Σεένα δεύτερο στάδιο ξεδιπλώνεται όλη ηπλοκή γύρω από τον άξονα που έθεσεη Ρήξη: η σύγκρουση, η εκκρεμότητα,

η κρίσιμη σκηνή(πχ Eurogroup), τα ευ-γενή κίνητρα του ήρωα ενάντια στα ευ-τελή κίνητρα του ανταγωνιστή που τουφράσσει το δρόμο.Οι χαρακτηρες σεαυτό το στάδιο παίζουν σημαντικό ρόλοπροκειμένου να επιτευχθεί και η πολυ-πόθητη ταύτιση του θεατή-πολίτη με τον

ήρωα που είναι φορέας συγκεκριμένωνιδεών. Οι εσωτερικές συγκρούσεις τουήρωα επίσης κορυφώνουν την αγωνίαενώ επιτρέπουν σε άλλους χαρακτή-ρες να παρέμβουν και να πιέσουν τονήρωα. Στο τρίτο στάδιο έρχεται η λύσητου «δράματος» και το συναίσθημα τηςανακούφισης κυριαρχεί σαν μία κάθαρ-ση από την όλη δραματουργική πορεία.

Ο μηχανισμός αυτός έχει χρησιμο-ποιηθεί με ιδιαίτερη επιτυχία τους πρώ-τους αυτούς μήνες της κυβέρνησης καιαναμένουμε ότι θα χρησιμοποιηθεί καιστη συνέχεια. Με δεδομένο ότι όλη αυτή

η «δραματουργία» στήθηκε με άξονατην υπογραφή της παράτασης της δανει-ακής σύμβασης με την ΕΕ και το ΔΝΤ,είναι πολύ πιθανό να επαναληφθεί καιμε άξονα τη μνημονιακή συμφωνία τουΙουνίου. Έρχεται και sequel λοιπόν…

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ[το σύγχρονο κράτος]

Στην ουσία του πράγματος, η συγκυβέρ-νηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ πούλησε ελπίδα καιαγόρασε ταξική ειρήνη και υπομονή. Καιτώρα είναι υποχρεωμένη να ακολουθή-σει το μόνο δρόμο που η καπιταλιστική

κρίση επιβάλλει στην κρατική πολιτική:τον κοινωνικό πόλεμο και την επίθεσησε βάρος των εργαζομένων, τη προλε-ταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτωνκαι τη δημιουργία νέων «περιθωρίων»στην καρδιά ακόμα και του λεγόμενου«ανεπτυγμένου» καπιταλιστικού πρώ-του κόσμου.

Το κράτος από τη γέννηση του απο-τελεί ανέκαθεν ένα εργαλείο ταξικήςκυριαρχίας μιας τάξης απέναντι στηνάλλη. Η ταξική φύση του κράτους απο-κτά στον σύχρονο καπιταλισμό της πα-

γκόσμιας οικονομικής κρίσης ακόμα πιοσκληρό χαρακτήρα και τα περιθώρια γιαμία έστω περιορισμένη φιλολαϊκή δια-χείρισή του στενεύουν ασφυκτικά. Τοσύγχρονο κράτος δεν παρεμβαίνει απλάστην οικονομία ως διαχειριστής της ζή-τησης και κρατικός επενδυτής υποδο-

Για την ελπίδα που ήρθε*Z Του Γιάννη Λιάπα

*και είναι εντελώς κούφια

Μια εποχή στην κόλαση (απόσπασμα)

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησαοπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα...Ω μάγισσες, μιζέρια, μίσοςεσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου.Κατόρθωσα να σβήσω απ’ τα λογικά μου

κάθε ελπίδα ανθρώπινη.Με ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίοπάνω σ’ όλες τις χαρές σας να τις κατασπαράξω.Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,τα κοντάκια των όπλων τους.Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγανα πνιγώ στο αίμα, στην άμμοη απόγνωση ήταν ο θεός μου.Κυλίστηκα στη λάσπη στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματοςξεγέλασα τη τρέλα

και η άνοιξη μου πρόσφερε το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.Αρθούρος Ρεμπώ


5/32


5

μών, αλλά δημιουργεί και αναδημιουρ-γεί συνεχώς τις αγορές και τους όρουςεπιχειρηματικότητας μέσα στο διεθνο-ποιημένο κεφαλαιοκρατικό περιβάλλον,και επιχειρηματικοποιείται το ίδιο (στηδομή και τη λειτουργία του). Έτσι, δενκαθορίζει μία κυβέρνηση το χαρακτήρατου κράτους. Η αστική πολιτική εξουσίακαι το κράτος της, αντίθετα, προσδιορί-

ζουν το χαρακτήρα των κυβερνήσεωνπου χρειάζονται για την αναπαραγωγήτης κυριαρχίας της επί της κοινωνίας.

Τα αστικά Κράτη σε οποιαδήποτεκυβερνητική εκδοχή υποτάσσονται πιοπολύ από ποτέ στους Νόμους της διε-θνούς ανταγωνιστικότητας και κινητι-κότητας του κεφαλαίου αναστέλλονταςτην ισχύ της εσωτερικής έννομης τάξηςτους, υποτάσσονται με βαθύτερο δομικότρόπο στις ανάγκες των πολυεθνικών,των διεθνών αγορών και του διεθνο-ποιημένου χρηματοπιστωτικού άξονα,μπαίνουν σε έναν «φορολογικό αντα-

γωνισμό» μπλέκοντας στο παράδοξο,να πρέπει να μειώσουν τους φόρους γιανα γίνουν επενδύσεις, αλλά έτσι να μει-ώνουν τα έσοδά τους και άρα να δανεί-ζονται από διακρατικούς μηχανισμούςπίστωσης. Εμπορευματοποιούν ολοκλη-ρωτικά και ελαστικοποιούν τις σχέσειςεργασίας, οδηγούνται σε «τεχνολογι-κή» δομική ανεργία και νέες κοινωνικέςπεριθωριοποιήσεις, στρατιωτικοποιού-νται, διεθνοποιούνται τα ίδια τα κράτημέσα σε διακρατικές ολοκληρώσειςκαι στρατηγικές συμμαχίες, η κρατική

πολιτική αποιδεολογικοποιείται, γιατίμετατρέπεται σε απλή τεχνοκρατική δια-χείριση οικονομικών μεγεθών, μέσα καικυρίως έξω από το κοινοβούλιο. Κυβερ-νώσα κοινοβουλευτική «Αριστερά» καικυβερνώσα «Δεξιά» στο σήμερα, είναιαπλά διαφορετικοί manager που εφαρ-μόζουν μια πιο ήπια ή μια πιο σκληρή δι-αχείριση μέσα στα στενά όρια αυτού τουσύγχρονου επιχειρηματικού Κράτους,στο οποίο το εθνικό και το ηγεμονικόδιεθνοποιημένο Κεφάλαιο βρίσκουντο καλύτερο πολιτικό όργανο συσσώ-ρευσής τους. Ως εγγύηση και αναγκαία

προϋπόθεση αυτής της κεφαλαιακήςσυσσώρευσης και του ειρηνικού-ομα-λού «επενδυτικού κλίματος» έρχεταιη άμυνα/ασφάλεια με την ενοποίησηεσωτερικών κατασταλτικών οργάνωνκαι στρατού, συνολικά το «δόγμα τάξηςκαι ασφάλειας» με τη δυνατότητα κα-ταστολής πλήθους ή και τις εξωτερικέςιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και με άλ-λοθι της «ασύμμετρες απειλές» ενάντιαστη «δημοκρατία».

ΔΡΑΣΗ 1 [ανάδυση]

Πριν από την ανάδειξη των ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση προηγήθηκεένας κύκλος σκληρών ταξικών αγώ-νων στην ελληνική κοινωνία ενάντιαστα μέτρα που έφερναν περαιτέρω φτώ-χεια, εξαθλίωση και περιθωριοποίησηγια τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα για

τη νεολαία που καλούνταν να περάσειμια ζωή στον μαύρο εργασιακό μεσαί-ωνα. Σε εκείνη την περίοδο το «δενπάει άλλο έτσι», σφράγισε τις εξελίξειςέχοντας ένα πολύ μεγάλο κοινωνικόκαι πολιτικό φορτίο. Από την άλλη, το«να πάει αλλιώς», παρέμεινε θολό καιασχημάτιστο με αποτέλεσμα να ενσω-ματωθεί στον εθνικολαϊκές κυβερνη-

τικές αγκάλες των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Τοκοινωνικό ζήτημα κατέληξε περισσότε-ρο ένα πρόβλημα κυβερνησιμότητας καιέλλειψης πατριωτισμού των κυβερνό-ντων. Έτσι, λοιπόν, την ιστορική φάσημιας πενταετίας σκληρών ταξικών αγώ-νων στην ελληνική κοινωνία, με τηνκωδική ονομασία «Μνημόνια», διαδέ-χεται η ιστορική φάση των εθνικών-πα-τριωτικών αγώνων, με την κωδική ονο-μασία «Διαπραγμάτευση». Η συνολικήκοινωνική απελευθέρωση κηρύχθηκεγια μία ακόμα φορά «τελειωμένη» καιη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η ακροδεξιά

των ΑΝΕΛ σε ένα ιδανικό ταίριασμα κή-ρυσσαν την εθνική αξιοπρέπεια ως τουπέρ πάντων αγαθό και την εθνική ενό-τητα ως το τέλος της (ταξικής) ιστορίαςτης ανθρωπότητας.

ΔΡΑΣΗ 2 [προετοιμασία]Τα στενά όρια της κρατικής διαχείρισηςκαι της κυνερνησιμότητας τεσταρίστη-καν από το ΣΥΡΙΖΑ εγκαίρως. Συνεχείςεπισκέψεις σε αστικά «νεοφιλελεύθε-ρα» think tank και επιχειρηματικά κέ-ντρα της Αμερικής, της Ιταλίας, της Αγ-

γλίας, ενώ η καπιταλιστική κρίση έγινεήδη λίγους μήνες πριν τις εκλογές γιατο ΣΥΡΙΖΑ «ανθρωπιστική κρίση». Καιβέβαια, αυτή η «αναβάπτιση» είναι κε-ντρικής σημασίας, αφού η παραδοχή τηςφύσης της κρίσης ως κρίσης καπιταλι-στικής συσσώρευσης έχει συγκεκρι-μένες συνέπειες για το πολιτικό πρό-γραμμα ενός κόμματος που διατείνεταιότι είναι «φιλολαϊκό», συνέπειες που οΣΥΡΙΖΑ δεν επεδίωκε να αναλάβει.

Αλλά υπάρχει και μια δεύτερη συ-νέπεια της αναβάπτισης της κρίσης ως«ανθρωπιστικής» και αυτή έχει ένανχαρακτήρα ιδιαίτερα δραματικό. Τονίζειτην έννοια του κατεπείγοντος της «ανα-κούφισης» όσων πλήγηκαν και πλήτ-τονται απ’ αυτή. Αυτή η «ανακούφιση»αναγάγεται με τη σειρά της σε κάτι πα-ραπάνω από πολιτικό καθήκον -- ακρι-βέστερα, αναγάγεται σε υπερπολιτική,σε υπέρβαση της πολιτικής και των ορί-ων της. Αναγάγεται σε ηθικού χαρακτή-ρα σκοπό, στο βωμό του οποίου κανέναμέσο δεν είναι απαγορευμένο και καμία«απλά πολιτική» θυσία δεν είναι υπερ-βολικά μεγάλη. Τι «θυσιάζει» με «ανιδι-

οτέλεια» ο ΣΥΡΙΖΑ για να εξυπηρετήσει,υποτίθεται, τον υπέρτατο ηθικό σκοπότης απάλυνσης των συνεπειών της «αν-θρωπιστικής κρίσης»; Θυσιάζει, βέβαια,πολιτικές αρχές· τις υποτίθεται «απα-ράβατες» αρχές της «αριστεράς». Η«ανθρωπιστική κρίση» δημιουργεί μια

ΕΙΔΗΣΙΟΓΡΑΦΙΑ

26 Γενάρη 2015Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας

«Τα Νέα»

« ΣΥΡΙΖΑ 36,3% - Η Ελλάδα άλ- λαξε σελίδα, η μεγάλη ιστορικώνδιαστάσεων νίκη του Α. Τσίπρα δη- μουργεί μία σημαντική ευκαιρία γιατην αριστερά όχι μόνο στην Ελλάδα,αλλά και στην Ευρώπη (…) για μίαενναλλακτική που δεν θα οδηγεί του λαούς στη μιζέρια στο όνομα της δη- μοσιονομικής σταθερότητας».

8 Φλεβάρη 2015Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας

«Το Βήμα»

«Μεταξύ συμφωνίας και ασφυξίας -Οι 10 μέρες που θα συγκλονίσουντην Ελλάδα».

22 Φλεβάρη 2015Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας«Το Βήμα»

«Έντιμος συμβιβασμός! Τσίπρας:έχουμε πια το κεφάλι έξω από τονερό – ήταν αγώνας επιβίωσης».


6/32


6

«κατάσταση εξαίρεσης» σε ό,τι αφοράτις «παραδοσιακές επιλογές». «Επιβάλ-λει» στον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της ηθικήςυπερευαισθησίας στην «ανθρωπιστικήκρίση», να υπερβεί τα εσκαμμένα σεκατεπείγουσα αναζήτηση της «σωτηρί-ας του λαού», και να το κάνει κατά συρ-ροή, σε κάθε επίπεδο. Τελικά ακόμα καιαυτή η καατεπείγουσα κατάσταση είναι

και σε τιμή ευκαιρίας, μόλις 200.000εκ. τη στιγμή που στην ΕΕ και το ΔΝΤδίνονται δεκάδες δις κάθε χρόνο…

ΔΡΑΣΗ 3 [ώρα για δράση]- Βασικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ προεκλο-γικά ήταν «η ελπίδα έρχεται», σύνθημα«αριστερού αντιμνημονιακού» χρώ-ματισμού αν μη τι άλλο, το τέλειο κενόσημαίνον, ικανό να χωρέσει τα πάντακαι τίποτα την επόμενη μέρα. Ο εθνικο-λαϊκός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκεμέσα στο κενό σημαίνον της ελπίδας και

η υπεράσπιση της «εθνικής αξιοπρέπει-ας» κυροάρχησε ως η «κεντρική ιδέα»που υπερασπίζεται αυτή η κυβέρνηση.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό κόμμα,οι ΑΝΕΛ δεν είναι δεξιό και οι ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ τίποτα από τα δύο σε ένα σκηνικόμεταμοντέρνας αποιδελογικοποίησης.

- Ο βασικός μισθός ενός νέου ερ-γαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα θα είναι751 ευρώ μικτά σε βάθος διετίας (χωρίςσαφή δέσμευση των εργοδοτών, εξαι-ρώντας τη μαθητεία, τα προγράμματακοινωφελούς εργασίας, τα voucher, τιςπρακτικές ασκήσεις) και θα συνδέεται

με «ρήτρα ανάπτυξης», όπως ακριβώςκαι η διαπραγμάτευση για την αποπλη-ρωμή του χρέους (για να σκοτωθούμεστη δουλειά για την εθνική ανάπτυξη).Πολλαπλές συμβάσεις, εκ περιτροπήςκαι δωρεάν εργασία, μαθητεία, «ατομι-κή επιχειρηματικοποίηση» του εργαζό-μενου, αποδοχή θέσεων απασχόλησηςχωρίς αμφισβήτηση των εταιρικών κερ-δών: Η απόλυτη εκμετάλλευση θα είναιη προϋπόθεση, ειδικά για τις γενιές πουθα μπαίνουν ως «νέα βάρδια» στην πα-ραγωγή, για να μπορούν να δουλέψουν.

Τα προγράμματα για την καταπολέμησητης ανεργίας μετατρέπονται σε κρατικάπαρεχόμενο μισθό για δωρεάν εργασία.

- Δεν αμφισβητείται ούτε ένας απότους γεωστρατηγικούς στόχους πουέθεσαν οι προηγούμενες κυβερνή-σεις με ίδια και απαράλλαχτη, μάλιστα,

μεθοδολογία. Ο σημερινός «εθνικόςπλούτος» και η «γεωστρατηγική θέση»εξαργυρώνονται σε νέα εξοπλιστικά προγράμματα, στα 2 δις ανά χρόνο γιατο ΝΑΤΟ και τον Ευρωστρατό, στα 11,5δις σε 8 χρόνια για εξοπλισμούς, στιςσχεδιαζόμενες «ανθρωπιστικές απο-στολές» στην Ουκρανία με γνώμονα τα«εθνικά συμφέροντα».

- Οι μετανάστες παραμένουν ακό-μα «παράνομοι», τα στρατόπεδα συ-γκέντρωσης αλλάζουν και αυτά όνομασαν τα μνημόνια. Ενα καινούριο όνομαόμως θα πρέπει να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ καιγια τη Μεσόγειο αφού έχει μετατραπείσε υγρό τάφο μεταναστών. Πόλεμοι καικαταστροφές στις χώρες των ανθρώ-πων αυτών συνεχίζονται κανονικά με τησφραγίδα της «Δύσης», του ΝΑΤΟ καιτης ΕΕ, αυτά τους φέρνουν στα μέρη μαςμε βάρκες καρυδότσουφλα όχι γιατί πέ-σαν σε σπαγγοραμένο «δουλέμπορο»

αλλά γιατί αν μπουν σε κανονικό πλε-ούμενο δεν τη γλιτώνουν τη σύλληψηχάρη στην πολιτική φύλαξης των ηπει-ρωτικών και θαλάσσιων συνόρων τηςΕυρωπαϊκής Ενωσης.

- Το μνημόνιο δεν καταργήθη-κε ποτέ, αντίθετα άλλαξε όνομα μόνοόπως και η τρόικα. Το χρέος παρά τασόου της Προέδρου της Βουλής είναιεδώ και δεν έχει κουρευτεί καθόλου,εκεί πάνε τα δις που δεν δίνονται γιατα δεδουλευμένα των γιατρών που εί-ναι σε επίσχεση εργασίας εδώ και 20μέρες, δεν πάνε στις καθαρίστριες που

είπε ο Γιάνης θα τις επαναπροσλάβουνκατευθείαν, δεν πάνε φυσικά στην παι-δεία ή σε κάποιο άλλο δημόσιο αγαθόπαρά μόνο σε ελεημοσύνη ή σύμφωναμε την ορολογία των νεοφιλελεύθε-ρων που τόσο έχει πολεμήσει ο ΣΥΡΙΖΑ«ελάχιστο δίκτυ κοινωνικής προστα-σίας»(βλ.«ανθρωπιστική κρίση» πιοπάνω).

- Οι ΜΑΤατζήδες δεν καταργήθηκαν,είναι στους δρόμους ακόμα και είναι καιπολλοί. Οι ΔΙΑδες και οι ΔΕΛΤΑδες όχιμόνο δεν καταργήθηκαν αλλά τρέχουν

και γρηγορότερα με τα μηχανάκια τουςστα εξάρχεια, στην πρυτανεία και στη νο-μική για προσαγωγές. Η ΕΛΑΣ συνεχίζεικανονικά να στέλνει αστυνόμους-ζευ-γαράκια για καφέ στο κέντρο για να μαςτσεκάρουν να δούνε αν είμαστε ύποπτοιγια την τέλεση κανενός αδικήματος. «Η

ασφάλεια δεν είναι αριστερή ούτε δε-ξιά» λέει η κυβέρνηση, είναι προϋπο-θεση για την κεδοφορία του κεφαλαίου,συμπληρώνουμε εμείς. Όποιος αντιστέ-κεται, όποιος διαταράσσει την τάξη καιτην ασφάλεια, την κανονικότητα, όποιοςαπειλεί την «εθνική ανάπτυξη» θα δοκι-μάζει τα όρια της μηδενικής ανοχής τουσύγχρονου κράτους.

ΛΥΣΗΟ ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί εδώ και καιρό,σε ένα κεντροαριστερό κόμμα αστικήςδιαχείρισης σε μία εποχή που δεν υπάρ-χει κανένας χώρος για «κεντροαριστε-ρά» κευνσιανά κοινωνικά συμβόλαια.Μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι δομικάαντιφατική με τον εαυτό της στο βαθμόπου από τη μία είναι υπαρξιακά καταδι-κασμένη να έχει αναφορά σε μία κευν-σιανή «ουτοπία» και από την άλλη ναυποτάασσεται στα σιδερένια πλαίσια τηςαστικής διαχείρισης του σήμερα. Η αντί -φαση αυτή εκφράζεται μέσα από τις (δι-αβόητες) διαφορετικές αντιλήψεις εντόςτου ΣΥΡΙΖΑ και το διαχωρισμό ανάμεσαστην «ηγετική ομάδα» και την «αριστερήπλατφόρμα» (και οι δύο μαζί κυβερνάνεπάντως). Η σχετική αντιπαράθεση ανε-ξαρτήτως προθέσεων των ανθρώπωνείναι αδύνατο να σπάσει το διαχειριστικόχαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ προς κάποια μηαστική-εργατική κατεύθυνση.

Ό,τι κερδίζεται από την κυβέρνη-ση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι και θα είναιστο μέλλον ακόμα περισσότερο προϊόν

σκληρής ταξικής σύγκρουσης και αγώ-νων του εργατικού και νεολαϊστικουΚινήματος. Παραχωρήσεις από την κυ-βέρνηση προκειμένου να ενσωματώσειτις αντιστάσεις, το Κίνημα θα τις δεχτείως νίκη που προέκυψε από το συνδυ-ασμένο αποτέλεσμα των αγώνων τωνπροηγούμενων χρόνων (που οδήγησανστη πτώση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), της πίεσης η οποία θα ασκηθείστην κυβέρνηση (για να μην καταρρεύ-σει άμεσα) και των νέων αγώνων.

Καμιά λύση για το κοινωνικό ζήτημαδεν μπορεί να υπάρξει αν η μισή καρδιάμας βρίσκεται στο δρόμο και η άλλη μισήστην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ήστην οποιαδήποτε κοινοβουλευτική κυ-βέρνηση. Όλη η καρδιά μας θα χτυπάειστο δρόμο, στους αγώνες επιβολής τουσήμερα, στο Φοιτητικό Κίνημα που δενμασάει απέναντι σε «υπουργούς-φιλο-σόφους» εμπόρους φτηνού κυνισμού,στο Εργατικό Κίνημα που ζει και ανα-πνέει στις μαχητικές κινητοποιήσεις σταεργοδοτικά κάτεργα (Migato, Γκαζοχώ-ρι, Εverest, κ.α) στις διαδηλώσεις γιατην υπεράσπιση της Κυριακάτικής αργί-

ας. Εργατική αντιπολίτευση διαρκείαςλοιπόν και ας καγχάζουν οι αντίπαλοίμας, δεν ξέρουν ότι το τέλος της ιστο-ρίας δεν θα γραφτεί από αυτούς. Ελπί -δα χωρίς αυτό το πρόσημο συνεχώς θαέρχεται αλλά ποτέ δεν θα φτάνει στηνπραγματικότητα.■


7/32

7


7

Z Των Ζωή Καρέλλα, Παναγιώτη Σαλτέλη

Πριν από περίπου δύο μήνες, πολιτικοί κρατούμενοι σε διάφορεςφυλακές της χώρας προχώρησαν για σχεδόν 50 μέρες σε απεργίαπείνας με κύρια αιτήματα τους: την κατάργηση των φυλακών τύπουγ΄, τρομονόμου και κουκουλονόμου και την αποφυλάκιση λόγωυψηλού ποσοστού αναπηρίας του Σάββα Ξηρού. Με τη κυβέρνησηνα πασχίζει να διαμορφώσει ένα “φιλολαϊκό” και “ριζοσπαστικό”προφίλ, ένας πολύμορφος αγώνας, όπως η κατάληψη των αλλη-λέγγυων στην πρυτανεία, ενάντια σε όσα καταδεικνύουν την κε-νότητα και τις αντιφάσεις μίας πολιτικής αστικής διαχείρισης ήτανπροφανώς μία αναμενόμενη εξέλιξη.

Εντέλει, με το νομοσχέδιο Παρασκευόπουλου καταργήθηκαν

τύποις οι φυλακές τύπου γ’, ωστόσο το πρώτο έκτακτο δίκαιο παρα-μένει φυσικά ο λεγόμενος αντιτρομοκρατικός νόμος 187 Α με βάσητον οποίο όποιος θεωρηθεί τρομοκράτης έχει άλλη ποινική μεταχεί-ριση, άσχετα από το μικρό ή μεγάλο αδίκημα που έχει ή φέρεται ναέχει διαπράξει. Από την άλλη, δεδομένου ότι η υπερσυμφόρηση καιοι απολύτως ακατάλληλες συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκο-μεία των φυλακών μαζί με τις πολλές καταδίκες από το ΕυρωπαϊκόΔικαστήριο απαιτούσαν επιτακτικά λύσεις, η απόλυση με όρους καιη κατ’ οίκον νοσηλεία βαριά αρρώστων ή αναπήρων με ποσοστάαναπηρίας πάνω από 67% καλλιέργησαν την αισιοδοξία για αφαί-ρεση της πιθανότητας επιπρόσθετης καταδίκης της Ελλάδας γιαπαραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,αφού η παράταση κρά-τησης βαριά αρρώστου ή βαριά αναπήρου θεωρείται βασανιστήριο(άρ. 3 της ΕΣΔΑ). Ωστόσο, η εξέλιξη της υπόθεση Σ.Ξηρού δείχνει

ότι το κράτος βρίσκει τρόπους να ελίσσεται…Γιατί όπως ακριβώς το κράτος έχει και νόμους και κανόνες, έχει

και συνέχεια! Σ΄αυτήν τη ζυγαριά λοιπόν τι βαραίνει περισσότερο;Η ζωή ενός πολιτικού κρατούμενου ή η υποκριτική και γελοία δια-βούλευση; Ο νόμος Παρασκευόπουλου αναφέρει για την περίπτω-ση κρατουμένων καταδικασμένων σε ισόβια, που η έκτιση της ποι-νής μετατρέπεται σε κατ’ οίκον κράτηση (εφόσον έχουν αναπηρίαπάνω από 80% και έχουν εκτίσει 10 χρόνια), ότι «στην περίπτωσηαυτή δύναται να επιβληθεί ηλεκτρονική επιτήρηση» (επίσης, «είναιδυνατή» η επιβολή και πρόσθετων όρων, κατ’ εφαρμογή των πα-ραγράφων 2 και 3 του άρθρου 100 του Ποινικού Κώδικα). Ποιοςαποφασίζει την επιβολή ηλεκτρονικής επιτήρησης και πρόσθετωνόρων; Το συμβούλιο εφετών με βούλευμά του, κατά του οποίου

μπορεί να ασκηθεί αναίρεση. Αυτό προβλέπει ο πρόσφατα ψηφι-σθείς νόμος. Όμως ο Παρασκευόπουλος μετέτρεψε το δυνητικό σευποχρεωτικό, δίνοντας «γραμμή» στους δικαστές που θα κρίνουντην υπόθεση του Σ. Ξηρού (αν αυτός υποβάλει σχετική αίτηση) νατου επιβάλουν οπωσδήποτε το βραχιολάκι, ακόμη και αν υπάρχουνβάσιμοι λόγοι που αυτό δεν πρέπει να γίνει.

Ο Παρασκευόπουλος δεν ήθελε το «βραχιολάκι» να είναι δυ-νητικό, αλλά υποχρεωτικό. Το δυνητικό πέρασε χάρη στην επιμονήκάποιων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, ο άλλοτε αστικοφιλελεύ-θερος καθηγητής του Δικαίου παραβιάζει ασύστολα την αρχή της«ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης», στην οποία ορκιζόταν. Έναςυπουργός οφείλει να είναι τυπικός και να λέει αυτό που προβλέ-πει ο νόμος, ότι δηλαδή: το συμβούλιο εφετών θ’ αποφασίσει ανθα επιβάλει στον Σ. Ξηρό ηλεκτρονική επιτήρηση ή όχι, εγώ σανυπουργός δεν παρεμβαίνω. Αντιθέτως, προεξοφλώντας την από-φαση του συμβουλίου -ή «βραχιολάκι» ή δεν πας σε κατ’ οίκονκράτηση- εξέφρασε τη δική του (και της κυβέρνησης) κατασταλτικήθέση.

Τρομοκράτης λοιπόν είναι το ίδιο το κράτος και οι κατασταλτικοίμηχανισμοί που παραδοσιακά αυτό χρησιμοποιεί!

Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αγωνιστές του κινήματος, εχθροί

του καθεστώτος, όχι της κοινωνίας. Όσο κι αν καλά κρατεί η κατα-συκοφάντησή τους βρίσκονται έγκλειστοι γιατί τόλμησαν να βάλουντα όρια πέρα από αυτά της επιβεβλημένης συνειδητά κι ασυνείδητασιωπής και του ατομικού βολέματος, επειδή αμφισβήτησαν έμπρα-κτα το κρατικό μονοπώλιο στη βία, ρισκάροντας την προσωπικήτους ελευθερία και ενίοτε την ίδια τους τη ζωή. Η αλληλεγγύη σεαυτούς και ο αγώνας για την αναγνώριση της ιδιότητας του πολιτι-κού κρατούμενου αποτελούν πρώτιστο καθήκον για το κίνημα καικάθε ελεύθερο άνθρωπο. Οι πρόσφατες προφυλακίσεις προσώπωνσυγγενικού και φιλικού περιβάλλοντος μελών της Σ.Π.Φ. (της μητέ-ρας των αδερφών Τσάκαλου και της συζύγου του ενός εκ των δύο)πέρα από την προφανή εκδικητικότητα του κρατικού μηχανισμού,έστειλαν και ένα ακόμη μήνυμα: πως οποιοσδήποτε έχει σχέση μεδιωκόμενο για αντικαθεστωτική δράση, θα βρίσκεται κι ο ίδιος στοστόχαστρο.

Ξεκάθαρο δηλαδή μήνυμα μαζικής τρομοκρατίας εναντίον τουφίλα προσκείμενου προς τους κρατικά διωκόμενους κόσμου. Κιενώ τη βρωμοδουλιά παλιά έκαναν οι συμμορίες πρώην ταγματα-σφαλιτών, τώρα οι κρατικοί απόγονοί τους, όπως ο ειδικός εφέτηςανακριτής, Ευτύχης Νικόπουλος, χρησιμοποιώντας το οπλοστάσιοτων ειδικών νομοθεσιών εξαίρεσης, στην περίπτωση αυτή του187Α. . Για τον τέως υπουργό Παπακωνσταντίνου όμως, αλλιώς

λειτούργησε η δικαστική εξουσία, προστατεύοντας έναν από τουςστυλοβάτες του όλου πλέγματος εξουσίας…

Και να μην ξεχνάμε ότι οι όροι διαβίωσης εντός των φυλακώνείναι αυτή τη στιγμή οι χειρότεροι της Ευρώπης. Οι κρατούμενοι βι-ώνουν τον υπερπληθυσμό, την ελλιπή σίτιση, την ανύπαρκτη υγειο-νομική περίθαλψη, την έλλειψη πρόσβασης σε εκπαιδευτικές δομέςκαι δομές ψυχικής υποστήριξης και εν γένει η κράτησή τους δεντους στερεί μόνο την ελευθερία τους, αλλά πλήττει καίρια σχεδόνόλες τις εκφάνσεις της ύπαρξής τους. Οι διατάξεις είναι ασαφείςκαι αντιφατικές προς τις αρχές που διέπουν το δίκαιο. Έρχονται κυ-ρίως σε αντίθεση με τη βασική αρχή που θέτει ο σωφρονιστικόςκώδικας ότι ο κρατούμενος στις φυλακές στερείται μόνο την προ-σωπική του ελευθερία. Με αυτόν τον τρόπο όμως παραβιάζεται τοσυνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της προσωπικότητας, ενώ ηπεραιτέρω επιβολή περιοριστικών και κατασταλτικών μέτρων πέ-ραν της ποινής, προσεγγίζει την έννοια του βασανισμού. Ο συνήγο-ρος είναι σαφές ότι αντιμετωπίζεται ως ένα εμπόδιο στην απονομήτης δικαιοσύνης, ενώ καταργούνται βασικά δικονομικά δικαιώματαπου είχαν τεθεί για την προστασία του κατηγορουμένου. Η άποψηπου κυριαρχεί είναι ότι οι δίκες πρέπει να οδηγούν σε μία ταχείακαταδίκη, χωρίς προσκόμματα από τους παράγοντες της δίκης. Οι

«Τρομοκράτες» ή πολιτικοί αντίπαλοι κράτους,κεφαλαίου και των μηχανισμών τους;


8/32

8


8

συνήγοροι από συλλειτουργοί της δικαιοσύνης, υποβιβάζονται σεανίσχυρους νομικούς συμβούλους του κατηγορουμένου.

Οι νόμοι που ισχύουν σήμερα κάνουν ξεκάθαρο σε όλους ότιο σύγχρονος ολοκληρωτισμός του κράτους άμυνας και ασφάλειαςπου έχει επιβληθεί από κεφάλαιο και αφεντικά δεν θα αλλάξει μέσωτων εκλογικών αποτελεσμάτων, όσο “αριστεροί” και να θέλουν ναεμφανίζονται οι διαχειριστές της εξουσίας. Κοιτάζοντας πέρα απότις κατ’επίφασιν σοσιαλδημοκρατικές ρητορείες της αστικής κυ-βέρνησης Συριζ-ανελλ., γίνεται ξεκάθαρο ότι το καθεστώς έκτα-

κτης ανάγκης δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Μία διαρκήςκατάσταση εξαίρεσης που απλώς απεκδύεται τα κρατικοπρονοιακάκι αστικοφιλελεύθερά προσωπεία που είχε λάβει στο παρελθόν,φα-νερώνοντας το αληθινό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος.Το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης αποτελεί αυτή τη στιγμή τονακρογωνιαίο λίθο κράτους και κεφαλαίου κόντρα σε πάσης φύσεως“εξωτερικό” και “εσωτερικό” εχθρό κάτι το οποίο,στις συνθήκεςαυτού του ακήρυχτου πολέμου χαμηλής έντασης, καθιστάοιονεί τρομοκράτη καθέναν από εμάς! Έναν πόλεμο,ω-στόσο, που διέπεται απόλυτα από τις ορθολογικέςαρχές υπεράσπισης της σύγχρονης αστικής δημοκρα-τίας και της ομαλότητας του καπιταλιστικού τρόπουπαραγωγής, ακόμη και ως σύγκρουση μοντέλωναστικής δημοκρατίας.

Και διαχρονικά να πάρουμε τα πράγματα,όμως, το ελληνικό κράτος και οι εκάστοτεκυβερνήσεις του προσπαθούσαν να δη-μιουργήσουν καταστάσεις εκτάκτουανάγκης και στη συνέχεια να τιςεξομαλύνουν μέσα από την ψήφι-ση νομοθετημάτων-εκτρωμάτων.Πάγια επομένως και αναμενόμενητακτική είναι η δημιουργία ‘’εσω-τερικών’’ εχθρών που θα βγάζουνπάντα το φίδι από την τρύπα είτεαυτοί χαρακτηρίζονται από τουςδιαχειριστές της εξουσίας ως ‘’τρο-

μοκράτες’’, ‘’διαδηλωτές’’ κλπ. Γιατίνα μην ξεχνάμε πως με το άρθρο 187Α(ο λεγόμενος ‘’τρομονόμος’’ που παρέμει-νε φυσικά στο νομοσχέδιο) δεν ποινικοποιείται μόνο η συμμετοχήσε τρομοκρατικές οργανώσεις αλλά και η συνδικαλιστική δράση,οι διαμαρτυρίες κλπ εφόσον ο δικαστής κρίνει ότι οι παραπάνωενέργειες «εξαναγκάζουν μια δημόσια αρχή έναν διεθνή οργανι-σμό ή κυβέρνηση». Το κριτήριο στην συγκεκριμένη περίπτωση εί-ναι υποκειμενικό και αυθαίρετο και εξειδικεύεται κάθε φορά απότην δικαστική αρχή, τους ανακριτές και φυσικά από τους μπάτσους.Με κάθειρξη 10 ετών τιμωρείται,σύμφωνα με το εν λόγω άρθρο,και η παροχή πληροφοριών ή η οικονομική ενίσχυση ατόμων πουσυμμετέχουν σε ‘’τρομοκρατικές’’ οργανώσεις. Επιπλέον, η διάτα-ξη αυτή διευρύνει το προφίλ του δράστη καθώς ως τέτοιος μπορεί

να θεωρηθεί κάθε μεμονωμένο άτομο χωρίς να είναι απαραίτητη ησυμμετοχή του σε ‘’τρομοκρατική’’ οργάνωση .

Σ’ αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχουν για το αστικό κράτος περι-θώρια δημοκρατικής κοινωνικής διαπραγμάτευσης, παρά μόνο δι-απραγμάτευσης διά της ισχύος, έστω και ‘’με το γάντι’’ υπό ‘’αρι-στερή’’ διακυβέρνηση. Έτσι, αναγκαία και ικανή συνθήκη για τηνκατίσχυση του κράτους/επιτελείου καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναιη υπερίσχυση των στοιχείων του κρατικού καταναγκασμού, έναντιαυτών του κοινωνικού συμβολαίου. Το κράτος δικαίου υποχωρείμαζί με το κράτος πρόνοιας, καθώς η άσκηση των δικαιωμάτωνκαι των συλλογικών ελευθεριών από τους εργαζόμενους, τείνει ναεξαιρεί τομείς, πλευρές, δυνάμεις και σχέσεις από την καπιταλιστι-κή αξιοποίηση. Ταυτόχρονα, οι μάζες των ανέργων, των εξαθλιω-

μένων, των κοινωνικά απόκληρων, των προσφύγων, που σκορπί-ζει στο διάβα της διεθνώς η καπιταλιστική ατμομηχανή, αποτελούνμη αξιοποιήσιμες για το κεφάλαιο παραγωγικές δυνάμεις. Η ίδια ηύπαρξή τους αποτελεί περιττό βάρος για το κεφάλαιο και το κράτοςτου, πολλώ δε μάλλον η αναγνώριση σ’ αυτές στοιχειωδών έστωανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο δικαστικός μηχανισμός έχει αναδειχτεί σε πραγματικό «πολυ-

εργαλείο» για την προώθηση της εν λόγω διαδικασίας. Διότι, εκτόςτων πολλαπλών πολιτικών υπηρεσιών που παρέχει στο σύστημα,ενσωματώνει τον απελευθερωμένο από κάθε περιορισμό κρατικόκαταναγκασμό ως απάντηση στις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέ-σεις. Η κατίσχυση της αρχής της σκοπιμότητας έναντι ακόμη και τηςαστικής νομιμότητας, έχει οδηγήσει σε αλόγιστες καταδίκες και σεδυσανάλογες έως εξωφρενικές ποινές, πολύ πριν το ξέσπασμα του«παραδικαστικού» και έχει τροφοδοτήσει τις σύγχρονες χωματερέςμε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων- κοινωνικών αποβλήτων. Η ποι-

νική συμπερίληψη όλων των μη αποδοτικών κοινωνικών ομάδων,αντανακλάται σε όλες τις σύγχρονες εγχώριες και ευρωπαϊκέςνομοθετικές παρεμβάσεις που ενοποιούν εγκληματικά, το ποινικόαδίκημα με την κοινωνικοπολιτική δράση. Παράλληλα, η ολοένα καιμεγαλύτερη αναβάθμιση της ποινικοποίησης σε πρωταρχική μέθο-δο καταστολής, διευρύνει τις γκρίζες ζώνες στην αστική νομιμότητακαι εισάγει ως ρεαλιστική, την προοπτική της φυλακής, για ευρύτε-

ρες κοινωνικές ομάδες.Κλείνοντας, ενδεικτικά να αναφερθούμε και στηνπρόσφατη δήλωση του υπουργού Προ.Πο. ΓιάννηΠανούση (σ.σ. αυτού ντε που κατέλυσε ‘’αριστε-ρά’’ το άσυλο με επικεφαλής των ΜΑΤ το ΔαρείοΛυκιαρδόπουλο…για όσους δεν θυμούνται μάρ-τυρα υπεράσπισης του Χρυσαυγίτη Περίανδρου

στη δίκη για τη δολοφονική επίθεση κατά τουΔημήτρη Κουσουρή το ‘98) ότι υπάρχει ένας

κώδικας που επιβάλλει την «αυθόρμητη»θανάτωση –το λιντσάρισμα δηλαδή-

οποιουδήποτε τελέσει ένα έγκλη-μα το οποίο «δεν αντέχεται» και«δεν μπορεί κανείς ούτε να τοαναλύσει εγκληματολογικά,ούτε ποινικά, ούτε κοινωνικά».Ναι,ναι ο Γιάννης Πανούσης,

καθηγητής Εγκληματολογίας καιαναπληρωτής υπουργός Προστα-

σίας του Πολίτη, διατύπωσε δημόσια

την «πρόβλεψη» ότι ένας άνθρωποςπου τελεί υπό τον έλεγχο των υφιστάμε-νών του αρχών σύντομα πρόκειται να θανα-

τωθεί βιαίως, επειδή «έτσι είθισται», ουσιαστικά επιδοκιμάζονταςαυτό το «έθιμο» και στέλνοντας διά της σιωπής του το μήνυμα ότιόποιος προβεί σε αυτή την θανάτωση δεν πρόκειται να διωχθεί.Κηρύσσοντας τον κατηγορούμενο ως έναν σύγχρονο homo sacer(στο ρωμαϊκό δίκαιο ήταν αυτός για τον οποίο οι αρχές διακήρυσ-σαν ότι μπορεί να θανατωθεί ατιμώρητα), πριν καν ολοκληρωθείόχι η δίκη του αλλά ούτε καν η ανάκριση, ο Πανούσης παραβιάζεικατά συρροή και κατ’ επάγγελμα και τα τέσσερα πρώτα άρθρα τουέκτου κεφαλαίου του Ποινικού Κώδικα (που φέρει τον τίτλο «Επι-βουλή της δημόσιας τάξης»). Διότι προκαλεί ή διεγείρει δημόσια σεαπείθεια κατά των νόμων (183), δημόσια προκαλεί και διεγείρει σε

διάπραξη κακουργήματος (184), εγκωμιάζει δημόσια έγκλημα πουδιαπράχθηκε και έτσι εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη (185) καιεπίσης προκαλεί ή παροτρύνει προς τέλεση ορισμένου κακουργή-ματος (186).

Εν συνόψει. Αν όπως διακήρυττε ο Τσίπρας το φλεβάρη «εί-μαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα της Ελλάδας, στο οποίο ορκι-στήκαμε και το οποίο θα υπηρετήσουμε», «είμαστε» επίσης οΚωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κωνσταντινος Τσάτσος που τοδημιούργησαν. Κι εδώ η αμετροέπεια γίνεται (τουλάχιστον…) συ-ντηρητισμός. Ή μήπως, αυτή δεν είναι μία μόνο πτυχή της ουσίαςτου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού; Έχουν φέρει «τον πόλεμοπίσω», οικοδομώντας τον ως μια «αρχιτεκτονική ασφαλείας» τηςαστικής δημοκρατίας ενάντια στις επικίνδυνες τάξεις, όπου ο «κυρί-

αρχος αποφασίζει για την κατάσταση εξαίρεσης», δηλαδή τη μορφήτου πολέμου που θα διεξάγει η δημοκρατία. Εμείς, οι επικίνδυνεςτάξεις, μπορούμε ή/και πρέπει να φέρουμε με τη σειρά μας «τονπόλεμο πίσω», καταρχήν ως καταστροφή της λειτουργίας αυτής τηςμηχανής του πολέμου με κάθε μέσο και ταυτόχρονα ως οικοδόμησηάλλων κοινωνικών σχέσεων και των μορφών τους σήμερα απένα-ντι στις μορφές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης; ■


9/32

9

Π α ν ε Π ι Σ Τ Η μ ι ό

Μετά τα πρόσφατη ανάδειξη των ΣΥΡΙΖΑ-ΝΕΛ στην κυβέρνηση πολλοί έσπευσαν νααναγγείλουν την γέννηση μιας νέας εποχής,όπου η “Ελπίδα έρχεται”. Πέρα όμως από τιςαναγγελίες και τα επικοινωνιακά παιχνίδιαστα οποία επιδίδονται όλες οι κυβερνήσειςαυτό που μένει και σφραγίζει την σημερινήσυγκυρία με κυρίαρχο τρόπο είναι η διεθνής

καπιταλιστική κρίση και οι τρομακτικές τηςσυνέπειες στις πλάτες των λαών και των κα-ταπιεζόμενων ταξεων. Για την εργατική τάξηκαι την νεολαία, στο διάβα της μνημονιακήςπενταετίας γίνεται μέρα με την μέρα όλοκαι πιο καθάριο ότι η επίθεση στους όρουςύπαρξης της δεν αφορά απλά την μείωσηενός μισθού ή την περικοπή εκείνης ή τηςάλλης παροχής. Έχει στρατηγικό χαρακτήρα,γιατί επιχειρεί να υπερβεί μία δομική καπι-ταλιστική κρίση στην πλάτες των φτωχώνμαζών πιέζοντας παράλληλα και τα μεσαίαστρώματα σε βίαιη προλεταριοποίηση. Τηνπραγματικότητα αυτή βιώνει η νεολαια με τονπλέον τραυματικό τρόπο είτε ως σπουδάζου-σα είτε ως εργαζόμενη είτε ως άνεργη πέρααπο τα όνειρα και τις προσδοκίες που αυτήτρέφει για το μέλλον. Για εμας τους φοιτητέςτα πράγματα έχουν ως εξης:

Το Πανεπιστήμιο στην Σύγχρονηεποχή

Μέσα στην κρίση το κεφάλαιο κυνηγά με απί-στευτη αδηφαγία νέα πεδία κερδοφορίας καιστα πανεπιστήμια έτσι βρήκε μια νέα μεγάληεπένδυση. Τα γνωστικά αντικείμενα πλέον θααξιολογούνται και θα καθορίζονται με βάση

τις συγκυριακές ανάγκες του κεφαλαίου. Ηγνώση μετατρέπεται όλο και περισσότεροσε άμεση παραγωγική δύναμη για τις κερ-δοφόρες επιχειρήσεις, σε έμμεση σύνδεσημαζί τους ή και άμεση σύνδεση (έρευνα σεπροπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο). Ηπαραγόμενη γνώση, όμως, δεν αξιοποιείταιμόνο για την έρευνα για την κερδοφορία,αλλά και για την έρευνα για την άμυνα/ασφά-λεια όπως φαίνεται και απο την συνεργασίαμιας σειράς σχολών με εταιρίες πολεμικούεξοπλισμού (Τοπογράφοι ΕΜΠ). Επιπλέον,καθοριστική λειτουργία του σύγχρονου Παν/

μιου αποτελεί η “παραγωγή” μιας νέας γε-νιάς εργαζομένων στην βάση στων σύχγρο-νων σχέσεων εργασίας: Σχέσεις εργασίας,με ελαστασφάλεια, μαύρη απλήρωτη εργα-σία, part-time και mini jobs, μετανάστευσηνέου εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό.Και όλα αυτά υπό το καθεστώς μιας διαρκούς

επιτήρησης στο πανεπιστήμιο (security, MATέξω από τις σχολές), όπως συμβαίνει σε όλητη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία με τηνεπικράτηση του δόγματος του νόμου και τά-ξης, στο όνομα της διαρκούς διακινδύνευσης(βλ. τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας), ωςπροϋπόθεση της κερδοφορίας.

Η όλο και βαθύτερη πρόσδεση της εκπαι-

δευτικής λειτουργίας με τις επιχειρήσεις καιτην καπιταλιστική αγορά εργασίας, διαμορ-φώνει μια νέα ταυτότητα του φοιτητή-εργα-ζόμενου. Σε αντίθεση με παλιότερα, ο σύγ-χρονος φοιτητής νιώθει πως με τη φοίτησήτου εκτελεί μια αναγκαία εργασία μετασχη-ματισμού του ίδιου του εαυτού του σε εργα-σιακή δύναμη. Νιώθει ότι τα μαθήματα τηςσχολής του είναι υποχρέωσή του, η δουλειάστην οποία οφείλει να είναι παραγωγικός,συνεπής, και πάντα υπό το φόβο των πει-θαρχικών, που φτάνουν μέχρι και την απει-λή της διαγραφής του (την «απόλυσή» του).Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο δεν νιώθει στηφοιτητική ζωή του να έχει το χρόνο να γνω-ρίσει και να εξελίξει τον εαυτό του αναπτύσ-σοντας πολύπλευρα τη προσωπικότητά τουκαι να κοινωνικοποιηθεί όπως θα ήθελε, καιόλα αυτά γιατί δεν νιώθει να έχει εργασιακήκαι κοινωνική προοπτική, μέσα σε κατάστα-ση διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτωνκαι ανεργίας. Άρα αποδομείται η ιδέα μιαςαυτοτελούς φοιτητικής ταυτότητας, όπωςαποδομείται η αίσθηση μιας αυτοτελούς φοι-τητικής ζωής-και αυτό έχει σαν αποτέλεσμαμια ισχυρή τάση απαξίωσης των φοιτητικώνπολιτικών θεσμών.

Αποτίμηση των αγώνων τουπροηγούμενου διαστήματος

Οι πρώτες κινητοποίησεις απο πλευράςφοιτητικου κινήματος όπως αυτές αναπτύ-χθηκαν και στον Φ.Σ Νομικής μέσα απο μίασειρά αγωνιστικών αποφάσεων και μετααπό συνεχόμενες Γενικές συνελεύσεις,συγκρούστηκαν με την αυταρχικοποίησητων πρυτανικών αρχών, που ήρθε να επι-ταχύνει την εμπέδωση τάξης και ασφάλειας(ΜΑΤ, security, επίδειξη ταυτοτήτων) στοεπιχειρηματικό πανεπιστήμιο επι κυβέρνη-

σης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και πρυτανείας Φορτσάκη.Αποτιμώντας την σημαντική αυτή μάχη πουδόθηκε αξίζει να ειπωθεί οτι παρά την σχε-τικά μαζική παρουσία των αγωνιζόμενωνστον δρόμο (με αποκορύφωμα την πορείαμετά τον τραυματισμό δύο συναγωνιστώναπο τις δυνάμεις των ΜΑΤ έξω απο την απε-

κλεισμένη Νομική), η απουσία κινηματικούσυντονισμού με τους υπόλοιπους συλλόγουςκαθώς και η αστοχία όσον αφορά το ανα-γκαίο πολιτικό πρόταγα για το νεολαιίστικοκίνημα, οδήγησε στην απομαζικοποίηση τωνκινητοποιήσεων ιδίως και μετά τα πρώτασημάδια ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνη-τικό πόστο. Πιο συγκεκριμένα, η αναζήτηση

ενός παλιού «δημκρατικού κεκτημένου» τωνφοιτητών (πχ. Παρουσία στις Συγκλήτους) σεμία εποχή όπου ο κρατικός ολοκληρωτισμόςπροσπερνά κάθε πρόφαση «δημοκρατίας»,η μονοστοχία του αιτήματος της παραίτησηςτου Φορτσάκη και η συνακόλουθη παρασιώ-πηση του ρόλου που έρχεται να παίξει κάθετέτοιο πρόσωπο σε θεσμικό επίπεδο για τηνεγγύηση της παρουσίας των επιχειρήσεων-εταιριών στα Παν/μια είχε ως συνέπεια τονμαρασμό των κινηματικών διεργασιών.

Ως προς το ζήτημα των διαγραφών, τοοποίο και αποτέλεσε ένα απο τα κεντρικότερααιτήματα του φοιτητικού κινήματος αποδεί-χθηκε ότι στην πραγματικότητα δεν μπορού-σε να συγροτηθεί οργανωμένο κίνημα απο-κλειστικά για την διεκδίκηση αυτή. Πράγματι,αν λάβουμε υπόψη υπόψη ότι οι φοιτητές τωνμεγαλύτερων ετών είναι πιο κοντά στην είσο-δό τους στην αγορά εργασίας (ή την ανεργία),άρα είναι ακόμα πιο ισχυρή η τάση υποταγήςαπο την σκοπιά της εργασιακής προοπτικής,δεν μπορούσε να συγκροτηθεί τέτοιο κίνημαμε καθαρά φοιτητικό προσανατολισμό-η τάσηχειραφέτησης θα μπορούσε να είναι μόνοστη βάση της εργασιακής ταυτότητας και τωνεργασιακών διεκδικήσεων. Είναι χαρακτηρι-

στικό ότι στις φοιτητικές συνελεύσεις όλωντων σχολών οι υπό διαγραφή των μεγαλύτε-ρων ετών είχαν πολύ μικρή συμμετοχή, αφούδεν αναγνώριζαν τον εαυτό τους ως κομμάτιτου φοιτητικού σώματος. Η αντίληψη λοιπόνγια την αυτοτέλεια των φοιτητικών αιτημά-των απο τα εργασιακά-κλαδικά φαίνεται νακαταρίπτεται από την ίδια την πραγματικότητατης πολιτικής αναντιστοιχίας του κινήματοςστην νέα αυτή εποχή για το Παν/μιο.

Κομβικό πεδίο αντιπαράθεσης με τοΚράτος αποτέλεσε ο αγώνας του Νίκου Ρω-μανού και το πολύμορφό πολιτικό κίνημααλληλεγγύης που αναπτύχθηκε απο πλευράςνεολαίας και φοιτητών. Τις μέρες αυτές τονεολαιίστικο κίνημα βρέθηκε στους δρόμους,αντιμετώπισε την καταστολή της Αστυνομίαςέξω από το Πολυτεχνείο και έδωσε ένα ηχη-ρό μήνυμα ανυπακοής απεναντι σε όσουςυποτιμούν τις ζωές μας και μας στοχοποιούν

Μια κριτική του Φοιτητικού Κινήματοςμε το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον

Z Του Αγάπιου Παπαδαμαντίου


10/32

10

Π α ν ε Π ι Σ Τ Η μ ι ό

για τα πολιτικά μας φρονήματα. Η αυθόρμητηκατάληψη που έλαβε χώρα στην Νομική αποαγωνιστές του κινήματος και αλληλέγγυουςαποτέλεσε μία σημαντική στιγμή για τον συ-ντονισμό των αγωνιζόμενων στην βάση τωνδιεκδικήσεων της νεολαίας για ελευθερίακαι αξιοπρέπεια. Κριτικά και αυτοκριτικάαξίζει όμως να να τονίσουμε ότι δεδομένουτων πολιτικών ελλείψεων του αναρχικού

χώρου αλλά και της δικής μας (ΕΑΑΚ) φοβί-ας να παρέμβουμε ενεργά στο κίνημα αυτό,ήταν φυσικό και επόμενο να ηγεμονεύσει ηκοινοβουλευτική λογική ικανοποίησης τωναιτημάτων του Ρωμανού και η ενσωμάτωσητου ριζοσπαστικού δυναμικού που είχε απε-λευθερωθεί σε μια λογική υποστήριξης τουαφηρημένου δικαιώματος στην Παιδεία καιτη Δημοκρατία.

Εξίσου σημαντική αναμέτρηση αποτέ-λεσε και αποτελεί το κίνημα ενάντια στιςφυλακές τύπου Γ και συνολικά στην αντιτρο-μοκρατική κατασταλτική νομοθεσία (τρομο-νόμος, κουκουλονόμος κ.α) όπως αυτό ανα-

πτύχθηκε στην αλληλεπίδραση του με τουςφοιτητικούς συλλόγους. Σε πρώτο επίπεδο,η κατάληψη που έλαβε χώρα στην Νομική

στις 13/3 απο άτομα του αναρχικού χώρουκινήθηκε εντελώς εκτός των πλαισίων καιτων πρακτικών διεκδίκησης που προώθησετο κίνημα. Πράγματι, τέτοιας μορφής αντι-κοινωνικά μέσα πάλης με την άρνηση κάθεεμπλοκής των Φ.Σ στον αγώνα, υστερούνπολιτικής αποδοτικότητας και αφήνουν μίααρνητική παρακαταθήκη στο πεδίο ανάδυσηςνέων πλατύτερων κινηματικών διεργασιών.Παρ΄όλα αυτά η κατάληψη αλληλεγγύηςστου έγκλειστους απεργούς πείνας στις30/3 στην Πρυτανεία αντιμετωπίστηκε αποπλευράς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με άγριακαταστολή η οποία και κατέληξε στην εισβο-λή της Αστυνομίας στον Παν/μιακό χώρο και

την σύλληψη δεκάδων αλληλέγγυων αγω-νιστών. Η πρακτική αυτή της εισβολής στοάσυλο των κοινωνικών αγώνων αποτελέιπαράδειγμα ακραίου κρατικού ολοκληρωτι-σμού τον οποίο προφανώς και ενστερνίζεταιη κυβέρνηση, το Υπουργείο Δημόσιας τάξηςκαι ο Πανούσης.

Σκέψεις για το αναγκαίοΠολιτικό Φοιτητικό Κίνημα

Να συγκροτηθούμε σε κίνημα στο πλάι τουκόσμου της εργασίας!

Σήμερα η ίδια η εμπειρία απο το κινήματατου παρελθόντος αναδεικνύει την καίρια καιβασικότερη αδυναμία του φοιτητικού κινη-ματος να συνενωθεί με την εργατικήτάξη καιτα λαϊκά στρώματα και να διεκδικήσει παν-

κοινωνική απεύθυνση. Πραγματικά, η ίδια ηιστορία έχει δείξει ότι όταν τα επιμέρους αρ-νήσεις συντονιστούν με ελπίδα την κοινωνι-κήχειραφέτηση τότε πραγματικά πετυχαίνουννίκες. Για να επανανοηματοδοτήσουμε λοι-πόν το σύνθημα Φοιτητές–Εργατιά μία φωνήμία γροθιά χρειαζόμαστε τα αναγκαία όπλα.

Με την αναγκαία πολιτικήστόχευση!

Απαιτείται πρώτα και κύρια ένα άλμα στην πο-λιτικοποίηση. Οι προβληματισμοί ακουμπούνζητήματα όπως το μνημόνιο, το Ευρώ και την

Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, σε μεγάλοβαθμό κοινός συλλογισμός για την νεολαίααποτελεί το γεγονός ότι καμία κυβέρνησηδεν μπορεί να επιλύσει το τεράστιο κοινω-

νικό πρόβλημα που επέφερε η καπιταλιστικήκρίση. Έτσι με σκόπο την επιβολή των σύγ-

χρονων αναγκών της νεολαίας ο χαρακτήραςτου κινήματος θα πρέπει να είναι Αντικαπιτα-λιστικός, Αντικυβερνητικός, Αντισυνδιαχειρι-στικός, Αντι-ΕΕ και ενάντια στην εμπορευμα-τικοποίηση της γνώσης και της έρευνας. ΤοΚίνημα των Φοιτητών και των Εργαζομένωνθα πρέπει να δώσει την μάχη ενάντια στηνκυβέρνηση της εθνικής σωτηρίας και στο νέοΜνημόνιο που ετοιμάζει απο γραμμές εργατι-κής αντιπολίτευσης και αντεπίθεσης. Απο τοζήτημα των σύγγραμάτων, το πρόβλημα τηςυποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων αλλάκαι της επιχειρηματικής μετάλλαξης της ανώ-τατης παιδείας, το νέο Πολυνομοσχέδιο πουκατέθεσε ο Υπουργός Παιδείας δεν ακουμπάούτε στο παραικρό τον πυρήνα της εκπαιδευ-τικής αναδιάρθρωσης. Αντιθέτως η Ε.Ε γιαάλλη μία φορά αναδεικνύεται ως ο στρατη-γικός σχεδιαστής της εκπαιδευτικής αναδι-ά�

Documents

Enstash 2015 Low