Gimnazjon Czasopismo Uczniów Gimnazjum w Baniosze

Jesień 2014

W tym numerze:

Hobby– Decoupage Recenzja książki ,,Wszystko tylko nie mięta’’ Deser gimnazjonu How do you do? Podpowiedzi z lektury Galeria prac domowych– Mały szary człowiek

05-532 Baniocha, ul. Szkolna 1

Redaktor naczelny: Anna Wasilewska

Zespół klas III: Paulina Grabowska, Dominika Kunka, Ola Flisiak,

Wiktoria Łodyga, Marta Guza, Karolina Koniarska

Str. 2

Rok szkolny rozpoczął się pełną parą. Zapewne zostaliście już wcią-

gnięci w wir nauki, a sprawdzianów i kartkówek macie po dziurki w no-

sie. U nas znajdziecie wytchnienie. Oprócz tematów powtórkowych i

związanych ze szkołą znajdziecie również rozrywkę. Poznacie hobby o

niecodziennej nazwie- decoupage, zachęcimy Was do przeczytania cieka-

wej książki i przygotowania pysznego deseru. Będziecie mogli również

zapoznać się z pracami domowymi waszych kolegów. W galerii znajdzie-

cie dzieło utalentowanej uczennicy wraz z komentarzem.

Zapraszamy!

Decoupage (czyt. Dekupaż ) — wycinać. Jest to technika ozdabiania przedmiotów np. z drewna, plastiku, ceramiki czy też szkła, motywem wyciętym z papierowej serwetki, czasopisma, pa-pieru, itp. Taki motyw przykleja się na przedmiocie, który chcemy udekorować i nakłada tyle warstw bezbarwnego lakieru, aż naklejo-ny element nie będzie wyczuwalny pod palcami (w tradycyjnej technice było to aż 30-40 warstw). Nie możemy zapomnieć o wcze-śniejszym ugruntowaniu naszego przedmiotu. W tym przypadku świetnie się przyda zwykła emulsja budowlana. Jeśli nałożymy na przedmiot farbę bez wcześniejszego gruntowania przy klejeniu, bądź lakierowaniu, farba może zostać odrzucona i zejdzie z na-wierzchni. Należy również pamiętać o wygładzeniu powierzchni drewnianej, jeśli chcemy nakleić serwetkę np. na drewnianą deskę. Do szlifowania polecam papier ścierny o średnich oczkach. Aby końcowy efekt był jeszcze lepszy a nasze dzieło gładziutkie, każdą warstwę lakieru można przetrzeć papierem.

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

Str. 3 Paulina Grabowska

Dziś decoupage ponownie przeżywa czasy swojej świetności. Dzięki tej sztuce - niepowtarzalnego rysu nabierają nie tylko meble, ale też biżuteria, butelki i szklane słoje, zegary, lampiony, często świece, tkaniny, a nawet... mydła! Pomaluj najpierw wybraną rzecz farbami i stwórz jednolitą bazę dla naklejania lub połącz malowanie z naklejaniem. Pamiętaj, że przedmio-ty ozdobione decoupagem nie nadają się do tego, aby na nich jeść. A to ze względu na to, że używa się do ich wykończenia lakieru. Talerze decoupage czy deski do krojenia mogą pełnić tylko funkcję dekoracyjną. Na początek dobrze jest wybrać przedmiot o nieskomplikowanym kształcie (np. deskę do krojenia) i o średnim rozmiarze. W decoupage największą trudność spra-wia mi ozdabianie malutkich form. Nie zaczynaj więc od niewielkich kol-czyków czy cieniutkiej ramki do lusterka!

Od czego zacząć?

Najpierw musisz się zaopatrzyć w akcesoria do decoupage. Technika serwetkowa polega na naklejaniu na wybraną powierzchnię ser-

wetek, ale można naklejać także każdy inny papier czy wycinankę. W najprostszej wersji potrzebujesz”: klej do decoupage, lakier do decoupage, pędzelek, serwetkę z wybranym wzorem i kolorem, przedmiot, na który nakleisz wzór. Aby ułatwić sobie sprawę, możesz kupić po prostu zestaw startowy do de-coupage, zawierający wszystko, czego potrzeba do rozpoczęcia zdobienia przedmiotów. Lista powyżej to absolutne minimum potrzebne, aby ozdobić coś techniką decoupage. Jeśli jednak chcesz mieć więcej swobody w zdobie-niu i osiągnąć ciekawsze efekty, możesz dodatkowo zaopatrzyć się w farby czy specjalny preparat do spękań. Pamiętaj, że aby użyć serwetek, trzeba je pozbawić wszystkich warstw pozą jedną. Możesz wycinać lub wydzierać interesujące cię motywy do przyklejenia. Niektórzy wybierają ładne ser-wetki we wzory i zaklejają nimi całość przedmiotu - inni preferują malowa-nie i doklejenie motywu z serwetki jako dodatek. To nie jest trudne! Wystar-czy tylko trochę wyobraźni, a przy okazji decoupage odpręża i uspokaja :)

Paulina Grabowska Str. 4

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

"Wszystko tylko nie mięta" debiut znanej

autorki powieści młodzieżowych Ewy Nowak. Napisany współ-

czesnym językiem, lekki, lecz poruszający aktualne treści, takie

jak radzenie sobie z niepełnosprawnością oraz licznymi kom-

pleksami. Książka na jedno popołudnie- nie można się jej

oprzeć.

Gwidoszowie- niezwykle radosna i optymistyczne rodzina z war-

szawskiego Bródna. Kuba, Malwina i Marynia. Kuba jest naj-

starszy z rodzeństwa, uczęszcza do klasy maturalnej, to typowy

przystojniak, którego spojrzenie uwodzi niemalże każdą dziew-

czynę. Wyjątkiem, który z początku opiera się jego urokowi jest

Magda. Dziewczyna myśli, że Kuba przyjaźni się z nią, z powodu

jej niepełnosprawności. Zachowuje dystans i jest obojętna...

Malwina zaś ma problem z akceptacją siebie. Dążąc do ideału,

przesadza z rygorystyczną dietą i staje się anorektyczką. Do-

skwiera jej brak przyjaciół. Oprócz tego jest zadurzona w pew-

nym muzyku. Najmniej problemów ma Marysia, dziecko nie-

zwykle ciekawe świata. Pragnie poznać odpowiedź na wszystkie

pytania.

Jak perypetie rodziny Gwidoszów

się zakończą? Przekonajcie się sami!

Zachęcam do lektury.

Karolina Koniarska

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

Miętowe ciasteczka z kawałkami czekolady (przepis pochodzi z bloga ,,Just my delicious’’)

Składniki na 12 ciasteczek 200g masła

300g cukru

2 jajka

2 łyżki gęstej śmietany kremówki

odrobina miętowych kryształków lub świeżej

mięty

3 szklanki mąki pszennej

1/2 szklanki kakao

1 łyżeczka proszku do pieczenia

1/2 łyżeczki sody oczyszczonej

2 tabliczki mlecznej czekolady

12 miętowych pastylek

Ubij miękkie masło z cukrem, dodaj jajka i śmietanę. W innej mi-

sce wymieszaj ze sobą mąkę, kakao, proszek do pieczenia oraz

sodę. Teraz do masy z masła dodawaj stopniowo sypką mieszan-

kę i ponownie zmiksuj całość. Na koniec dodaj pokrojoną na

średnie kawałki czekoladę i wmieszaj ją w ciasto. Formuj z niego

kulki wielkości mandarynki. Każdą kulkę przepołów, do środka

włóż po jednej pastylce. Zlep dokładnie i ponownie uformuj

kształtne kulki. Ułóż je w około 3 centymetrowych odstępach od

siebie na natłuszczonej blaszce i piecz w 180°C przez 15 minut.

Karolina Koniarska

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

U fryzjera

I'd like a haircut, please.

(Chciałbym się ostrzyc)

Do I need to book?

(Czy muszę się umówić)

How short you like it?

(Jak krótko sobie pan/

pani życzy?)

Not too short.

(Nie za krótko.)

Używamy go, gdy mówimy o: czynnościach, które odbywają się w chwili mówienia o

nich

stanach chwilowych, np.

I'm staying in a hotel until I find a new flat. - Zostaję w ho-

telu dopóki nie znajdę nowego mieszkania.

Zaplanowanej od pewnego czasu czynności, np.

I'm going to the cinema tonight. - Idę do kina dzisiaj wie-

czorem.

Str. 7

Marta Guza

Kamienie na Szaniec

To tytuł filmu wyreżyserowanego przez Jana Łomnickiego, na motywach powieści Aleksandra Kamińskiego. Jest on oparty na rzeczywistych zdarzeniach historycznych . Opo-wiada o losach trzech chłopców walczących w Szarych Szeregach przeciwko niemieckim żołnierzom. Całe wyda-rzanie rozgrywa się na terenie Warszawy i jej okolicach, w latach 1939-1943r. podczas okupacji stolicy. Reżyserowi udało się odzwierciedlić cały klimat II wojny światowej, oraz losy Alka, Rudego i Zośki. Film ten dostar-cza niezapomnianych wrażeń i wzruszeń, także wzbudza zachwyt i podziw pod względem ciekawej scenografii oraz charakteryzacji. Muzyka tego filmu pozwala przenieść się na ulice Warszawy podczas okupacji. Mocnym punktem tego widowiska jest oryginalna gra aktorów. Wszystkie te cechy sprawiają, że film jest naprawdę godny polecenia.

Str. 8 Ola Flisiak

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w

Lektury szkolne -

„Kamienie na szaniec ’’ Książka ta opisuje historie trzech przyjaciół - Jana

Bytnara, Aleksego Dawidowskiego i Tadeusza Za-

wadzkiego - którzy kończą prestiżowe warszawskie liceum

im. S. Batorego. Zdali maturę - przed nimi studia, realizacja życio-

wych planów. W wakacje 1939 roku, przyjaciele z upodobaniem

oddają się górskim wędrówkom. Wszyscy należą do 23 Warszaw-

skiej Drużyny Harcerskiej. Jesienią wybucha wojna. Ani jeden

z nich nie ma wątpliwości, gdzie jest ich miejsce i jakie mają obo-

wiązki. W okupowanej przez Niemców Warszawie prowadzą wal-

kę konspiracyjną w ramach Małego Sabotażu, potem walczą

w Grupach Szturmowych. Przyjmują pseudonimy: Zośka (Tadeusz

Zawadzki), Rudy (Jan Bytnar), Alek (Aleksy Dawidowski).

Powieść jest wstrząsającym dokumentem poświęcenia, oddania

i patriotyzmu młodych Polaków. Rudy, Alek i Zośka oraz wielu

ich przyjaciół ginie w obronie niepodległej Polski. Oddają życie

ofiarnie i bez protestów, nie mają wątpliwości, że trzeba walczyć.

Stanowią wzór wzajemnego oddania i przyjaźni - organizują Akcję

pod Arsenałem, by odbić Rudego z rąk Gestapo, a on sam, mimo

nieludzkich tortur, nie wydaje nazwisk kolegów. Trzej główni bo-

haterowie książki giną: Rudy zamęczony przez Gestapo umiera

niemal na rękach swoich kolegów, którzy odbili go w Akcji pod

Arsenałem. Alek - ranny w czasie tej akcji umiera prawie jedno-

cześnie z Rudym. Od tego czasu Zośka nie może sobie znaleźć

miejsca. Pisze pamiętnik, bliscy mają nadzieję, że uda mu się

przeboleć śmierć przyjaciół. Jednak i on ginie - jako jedyny

w akcji pod Sieczychami. Prawdopodobnie postanowił dołączyć

do swoich przyjaciół.

Kamienie na szaniec to hołd oddany trzem głównym bohate-

rom utworu, którzy „w tych niesamowitych latach potrafili żyć

pełnią życia...”, wcielić w życie dwa wspaniałe ideały : braterstwo

i służbę .

Str. 9 Ola Flisiak

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

Paulina Grabowska Str. 10

W niedzielę 5 października około godziny 15 w gronie rodziny odeszła

od nas Anna Przybylska. Była jedną z najpiękniejszych i najbardziej

utalentowanych polskich aktorek. Od ponad roku zmagała się z ra-

kiem trzustki. Miała zaledwie 36 lat. Walczyła do końca. Miała dla

kogo żyć. Miała wspaniałą rodzinę. Chciała żyć i cieszyć się zwykłymi

sprawami. "Myślę teraz krótkoterminowo, nie ma co wybiegać za

bardzo w przyszłość. Chciałabym strasznie, żeby już była wiosna.

Chciałabym jeszcze trochę pożyć " – mówiła Anna Przybylska w roz-

mowie z dwutygodnikiem „Viva”, kiedy było już wiadomo, że nie jest

z nią dobrze, bo choroba mocno ją nadwątliła.

Do końca wierzyła w cud, że kolejna terapia wyleczy jej raka trzust-

ki, wiedziała też, że przegrywa z chorobą. Powoli ze swoim odejściem

oswajała najbliższych - matkę Krystynę, ukochanego Jarosława Bie-

niuka (35 l.) i trójkę cudownych dzieci. To z nimi - Oliwią (12 l.), Szy-

monem (9 l.) i Janem (3 l.) - najwcześniej się pożegnała. Nie chciała,

by widziały, jak na zawsze zamyka powieki.

Anna Przybylska zdobyła popularność dzięki roli Marylki w serialu

TVP2 "Złotopolscy" i komediowym serialu "Daleko od noszy". Dzię-

ki swojej urodzie i pogodnemu charakterowi była jedną z najbardziej

lubianych polskich aktorek. Zagrała też w takich filmach jak ,,Sezon

na leszcza’’ ,,Sęp’’ ,,Kariera Nikosia Dyzmy’’. W maju 2013 została

Kobietą Dekady „Glamour".

Mały, szary człowiek żyjący w starym, drewnianym domu na skraju la-su, postanowił zarobić na swojej działce. Działka ta miała iść pod budo-wą autostrady prowadzącej do Niemiec. Jeżeli nie zgodziłby się, auto-strada musiałaby się wydłużyć, a on nie zarobiłby nic. Zgodził się na sprzedaż, lecz chciał coś sobie zostawić na pamiątkę. Zdecydował, że to będzie deska z jego starego domu. Rok później doszło do transakcji i działka zarobiła mnóstwo pieniędzy. Już tydzień później z jego deski zo-stało zrobione na zamówienie biurko, które stoi do dziś w jego biurze. Bohater jest teraz pośrednikiem w obrocie nieruchomościami. I tak z biednego człowieka narodził się człowiek interesu.

Ola Wróblewska kl. III a

Codziennie wykonywał te same czynności nie zwracając na nie specjalnej uwagi. Wstawał, jadł śniadanie, wychodził do pracy i wracał. Robił to aż do znudzenia. Pewnego dnia spotkał kobietę, tak samo małą i szarą. Jego rutynę przełamała ko-lejna szara istota. Lecz wtedy w małym człowieku coś się zmieniło. Jego nudne, jednostajne życie przestało być nudne i , dzięki jednej kobiecie. Więc mężczyzna i kobieta żyli dalej, wciąż inaczej, wśród szarych i nudnych ludzi. Żyli miłością.

Paulina Nowak kl. III b

Mały szary człowiek żył sobie kiedyś w świecie takich samych ludzi.

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

Str. 11

Mały szary człowiek szedł pasażem pełnym krzykliwych i jasnych wy-staw sklepowych. Dzień był tak samo ponury jak on, a krople lodowate-go deszczu przeszywały drobne ciało do szpiku kości. Z każdą mijaną wi-tryną jego nastrój się pogarszał. Widząc wokół siebie jednakowych i sza-blonowych ludzi czuł się samotny. Miał świadomość swojej odrębności. W głębi serca czuł, że posiada także inną, nieznaną nikomu stronę swo-jej osobowości. Wiedział, iż jest barwna, lecz nie w taki sposób jak ta mijanych przechodniów- pusta i bezwartościowa. Jednak bał się otwo-rzyć przed innymi, nie chciał zostać odtrącony i wykorzystany. Z tego powodu zamknął się w sobie, zaczął żyć w oddali od reszty ludzi, jesz-cze głębiej zatracając się w smutku. Umarł nie pozostając w niczyjej pa-mięci, jako mały, szary człowiek.

Karolina Koniarska kl. II b

Czasopismo Uczniów

Gimnazjum w Baniosze

Mały szary człowiek był bardzo smutnym człowiekiem. Żył samotnie, nie miał przyjaciół a to wszystko przez jego kolory. Inni bowiem mieli jasne, tę-czowe kolorki, podczas gdy on był cały szary. W szkole śmiali się z niego i wy-zywali od szarych myszy. Mały, szary człowiek naprawdę chciał się zmienić. Miał dość tej ciągłej melancholii w swoim życiu! Mimo to nie wiedział, w jaki sposób dokonać zmiany. Wszystko zmieniło się pewnego dnia, który dla Małego szarego człowieka za-

powiadał się tak samo zwykle jak zawsze. Do jego klasy dołączyła nowa, ra-

dosna i kolorowa jak nikt inny dziewczynka. Onieśmielona usiadła właśnie

obok niego! Szary człowieczek spojrzał na nią a ona uśmiechnęła się lekko. I

właśnie wtedy stało się coś niesamowitego. Z małym, szarym człowiekiem

coś się zadziało. Zdziwiony spostrzegł, że zaczyna nabierać kolorów. To do-

broć drugiego człowieka złamała w nim tą szarość i obojętność. I tak oto ma-

ły, szary człowiek stał się wesołym, kolorowym człowieczkiem.

Paullina Grabowska kl. III b

Str. 12