Is the fight for FREEDOM...2020/05/11 · Wilson dili bahin sa mga interbensyon sa imperyalista sa Latin America. Ang iyang tinuud nga pagsulay adunay kalabotan sa Gubat sa Kalibutan

Is the fight for

FREEDOM

W O R T H T H E

C O S T ?

11b BISAYA CEBUANO

E X P L O R I N G A M E R I C A ’ S H I S T O R Y T H R O U G H C O M P E L L I N G Q U E S T I O N S

www.inquiryhistory.com

Q u e s t i o n E l e v e n , P a r t T w o

I s the f ight for

F R E E D O M W O R T H T H E

C O S T ?

EXPLORING AMERICA’S HISTORY THROUGH COMPELLING QUESTIONS

S U P P O R T I N G Q U E S T I O N S

1 IS WILSON’S IDEA OF MORAL DIPLOMACY POSSIBLE IN THE REAL WORLD?

2 ARE RESTRICTIONS ON BASIC FREEDOMS JUSTIFIED IN TIMES OF CRISIS?

3 SHOULD AMERICA BE INVOLVED IN THE WORLD OR ISOLATIONIST?

D E V E L O P E D A N D C O M P I L E D B Y J O N A T H A N L O O M I S S O U R C E S F O R O R I G I N A L T E X T I N C L U D E c n x . o r g c o u r s e s . l u m e n l e a r n i n g . c o m u s h i s t o r y . o r g s a g e a m e r i c a n h i s t o r y . n e t l e a r n n c . o r g w i k i m e d i a . o r g

C R E A T I V E C O M M O N S A T T R I B U T I O N 4 . 0 I N T E R N A T I O N A L L I C E N S E

E X P L O R I N G A M E R I C A N H I S T O R Y T H R O U G H C O M P E L L I N G Q U E S T I O N S 10.10.2019


Is the fight for


C O S T ?

America’s have a long history of fighting for freedom. During the Colonial Era, they developed a sense of liberty strong enough that in 1775 they were willing to fight and die on the battlefield to protect their freedom. In 1776, they declared independence and said that “all men are created equal” and that we are have the rights to “life, liberty and the pursuit of happiness.”

Adunay taas nga kasaysayan ang America sa pakigbugno alang sa kagawasan. Sa panahon sa Colonial Era, naugmad nila ang usa ka pagbati sa kalingkawasan nga igo sa 1775 andam sila makig-away ug mamatay sa natad sa panggubatan aron mapanalipdan ang ilang kagawasan. Sa 1776, gipahayag nila ang independensya ug giingon nga "ang tanan nga mga tawo gibuhat nga managsama" ug kita adunay mga katungod sa "kinabuhi, kalingkawasan ug ang pagtinguha sa kalipayan."

As decades passed, the question of slavery became unavoidable and Americans fought other Americans about the freedom from African Americans. Clearly, freedom from slavery was worth the cost. In 1915 when the European powers went to war, Americans generally felt that the conflict was not their fight, and it was not until 1917 that the United States officially joined the war. By then, President Woodrow Wilson and most other Americans had concluded that preserving freedom in Europe was worth the cost.

Sa paglabay sa mga dekada, ang pangutana sa pagkaulipon nahimong dili malikayan ug ang mga Amerikano nakig-away sa ubang mga Amerikano bahin sa kagawasan gikan sa mga Amerikano nga Amerikano. Klaro nga ang kagawasan gikan sa pagkaulipon mao ang bili. Sa 1915 sa diha nga ang mga gahum sa Uropa miadto sa gubat, sa kadaghanan sa mga Amerikano gibati nga ang panagbangi dili ang ilang away, ug dili hangtod sa 1917 nga ang Estados Unidos opisyal nga miapil sa giyera. Pagkahuman niana, si Presidente Woodrow Wilson ug kadaghanan sa ubang mga Amerikano nakahinapos nga ang pagtipig sa kagawasan sa Europe ang gasto.

Wars cost more than lives. Wars are an expensive financial investment, and they have a social cost as well. Patterns of life are changed, often irreversibly. Going to war is a momentous decision, and sometimes the United States, for all that we love freedom, had concluded that freedom is simply not worth the cost. For decades before the Civil War, we put off dealing with slavery because we had not decided that a fight of freedom for African Americans would be worth the cost. In 1915, Americans were not willing to pay the price of freedom. It took two years of bloodshed in Europe before Americans decided it was a war worth fighting. Even today, there are opportunities around the world for the United States to flex its military might and protect the freedom of others, but we do not, because we simply do not see the benefits as being worth the cost.

Daghang gasto ang mga gubat kaysa mga kinabuhi. Ang mga Wars usa ka mahal nga pamuhunan sa pinansyal, ug sila adunay sosyal nga gasto usab. Ang mga sumbanan sa kinabuhi nausab, kanunay dili mapugngan. Ang pag-adto sa gubat usa ka hinungdanon nga desisyon, ug usahay ang Estados Unidos, alang sa tanan nga gihigugma namon ang kagawasan, nakahinapos nga ang kagawasan dili us aka bili. Sa daghang mga dekada sa wala pa ang Gubat sa Sibil, gihunong namon ang paghisgot sa pagkaulipon tungod kay wala kami nakahukom nga ang away sa kagawasan alang sa mga Amerikano nga Amerikano ang gasto. Niadtong 1915, ang mga Amerikano dili andam nga mobayad sa presyo sa kagawasan. Gikuha ang duha ka tuig nga pag-ulag dugo sa Europe sa wala pa nakahukom ang mga Amerikano nga usa kini ka gubat nga angay makig-away. Bisan karon, adunay mga oportunidad sa tibuuk kalibutan alang sa Estados Unidos nga ibalhin ang kusog sa militar niini ug mapanalipdan ang kagawasan sa uban, apan wala kita, tungod kay dili lang naton makita ang mga benepisyo nga hinungdanon ang gasto.

What do you think? Is the fight for freedom worth the cost? Unsa ang imong gihunahuna? Mapuslan ba ang away sa kagawasan?


1 F I R S T Q U E S T I O N

IS WILSON’S IDEA OF MORAL DIPLOMACY P O S S I B L E I N T H E R E A L W O R L D ?

INTRODUCTION PASIUNA

When he took office in 1913, President Wilson promised that the United States under his leadership would be a different sort of neighbor to the nations of the rest of the world. Unlike Theodore Roosevelt and William Howard Taft who were unashamed to cast America’s weight around in the form of military or economic muscle, Wilson promised to use America’s power for good. His Moral Diplomacy meant that the United States would fight for people to have a say in their own destiny. He disliked Europeans and their colonial empires. He wanted fairness.

Sa iyang pagka-opisina kaniadtong 1913, si Presidente Wilson misaad nga ang Estados Unidos ubos sa iyang pagpangulo usa ka lahi nga silingan sa mga nasud sa tibuuk kalibutan. Dili sama ni Theodore Roosevelt ug William Howard Taft nga wala magtagad aron itugyan ang gibug-aton sa Amerika sa dagway sa militar o ekonomiya sa kalamnan, misaad si Wilson nga gamiton ang gahum sa Amerika alang sa maayo. Ang iyang Moral Diplomacy nagpasabut nga makig-away ang Estados Unidos alang sa mga tawo nga adunay isulti sa ilang kaugalingon nga padulngan. Dili niya gusto ang mga taga-Europe ug ang ilang kolonyal nga imperyo. Gusto niya nga patas.

Any student of history can easily see the hypocrisy in Moral Diplomacy. Wilson send the armed forces into Latin American nations multiple times, including General Pershing’s futile attempt to chase down Pancho Villa in Mexico. He made no attempt to undo imperialist takeovers of Puerto Rico, Guam, the Philippines or Hawaii. It would seem that Wilson’s moral diplomacy was more about telling other countries what they should do than making the United States itself a model of those moral ideas.

Bisan kinsa nga estudyante sa kasaysayan dali nga makita ang pagkasalimpapaw sa Moral Diplomacy. Gipadala ni Wilson ang armadong pwersa sa mga nasud sa Latin America sa daghang beses, lakip ang wala’y kapuslanan nga paningkamot ni General Pershing sa paggukod sa Pancho Villa sa Mexico. Wala siya nagtinguha nga wagtangon ang mga imperyalistang takeovers sa Puerto Rico, Guam, ang Pilipinas o Hawaii. Ingon og ang diplomasya sa pamatasan ni Wilson labi pa bahin sa pagsulti sa ubang mga nasud kung unsa ang ilang kinahanglan buhaton kaysa paghimo sa kaugalingon sa Estados Unidos nga usa ka modelo sa mga moral nga ideya.

The greatest test of Wilson’s diplomatic talents were not regarding imperialist interventions in Latin America, however. His real test was related to World War I. As European nations set about slaughtering one another on the fields of France and Belgium, Wilson did his best to maintain American neutrality. Americans supported his efforts. One popular song of the day was “I Didn’t Raise My Boy to Be A Soldier.”

Ang pinakadako nga pagsulay sa mga talento sa diplomatikong Wilson dili bahin sa mga interbensyon sa imperyalista sa Latin America. Ang iyang tinuud nga pagsulay adunay kalabotan sa Gubat sa Kalibutan I. Samtang ang mga nasud sa Uropa nagsugod sa pagpamatay sa usag usa sa kapatagan sa Pransiya ug Belgium, gihimo ni Wilson ang labing maayo aron mapadayon ang neyutralidad sa Amerika. Gisuportahan sa mga Amerikano ang iyang mga paningkamot. Usa ka bantog nga kanta sa karon nga adlaw mao ang "Wala Ko Gibayaw Ang Akong Bata nga Maayong Usa ka Sundalo."

Wilson’s desire to keep America out of a terrible war that it didn’t start conflicted, however, with his desire for the United States to be a leader in determining the future of world affairs and to be a force for good. Since he couldn’t stop the war, how could he use the war to, as he would later say, “make the world safe for democracy?” Could moral diplomacy work in the real world? Could good come out of something so evil?

Ang gusto ni Wilson nga mapugngan ang Amerika gikan sa usa ka makalilisang nga gubat nga wala magsugod nagkasumpaki, bisan pa, uban ang iyang tinguha nga ang Estados Unidos nga mahimong pangulo sa pagtino sa kaugmaon sa mga kalihokan sa kalibutan ug mahimong usa ka kusog alang sa kaayohan. Tungod kay dili niya mapugngan ang giyera, giunsa niya paggamit ang giyera nga, ingon nga siya sa ulahi moingon, "paghimo sa kalibutan nga luwas alang sa demokrasya?" Mahimo ba ang moral nga diplomasya sa tinuod nga kalibutan? Ang maayo ba mogawas gikan sa usa ka butang nga daotan?


E X P L O R I N G A M E R I C A N H I S T O R Y T H R O U G H C O M P E L L I N G Q U E S T I O N S 2

ALLIANCES IN EUROPE Ang mga alyado sa EUROPE

1915 marked the end of a long period of peace between the world’s most powerful nations. 100 years before, Europe had united to defeat French Emperor Napoleon. After Napoleon's defeat, the United Kingdom, France, Prussia, Russia, and Austria met in Vienna. These nations decided that if power in Europe was balanced, then no nation could to pose a threat to the others.

Ang 1915 nagtimaan sa katapusan sa usa ka taas nga yugto sa kalinaw sa taliwala sa labing kusgan nga mga nasud sa kalibutan. 100 ka tuig ang milabay, nagkahiusa ang Europa aron pildihon ang French Emperor Napoleon. Pagkahuman sa kapildihan ni Napoleon, nagkita ang United Kingdom, France, Prussia, Russia, ug Austria sa Vienna. Kini nga mga nasud nakadesisyon nga kung ang gahum sa Europa balanse, wala’y nasud nga mahimo nga mohulga sa uban.

However, in 1871, several small German nations combined into the German Empire and Chancellor Otto Von Bismarck began to construct a web of alliances to protect German dominance. Austria-Hungary, Italy, and Germany formed an alliance, and in 1887, the Reinsurance Treaty ensured that Russia would not interfere in a war between France and Germany. This upset the traditional balance of power. Most concerned was France, a traditional enemy of Germany. However, Germany and the Great Britain remained on good terms, as Germany had not built a navy that might challenge British sea power.

Bisan pa, kaniadtong 1871, ubay-ubay nga gagmay nga mga nasud sa Alemanya ang naghiusa sa Emperyo sa Aleman ug Chancellor Otto Von Bismarck nagsugod sa paghimo sa usa ka web sa alyansa aron mapanalipdan ang pagmando sa Aleman. Ang Austria-Hungary, Italy, ug Germany nagporma sa usa ka Alliance, ug kaniadtong 1887, gisiguro sa Reinsurance Treaty nga ang Russia dili manghilabot sa usa ka gubat tali sa Pransya ug Alemanya. Kini nakapasuko sa tradisyonal nga balanse sa gahum. Ang labing gikabalak-an mao ang France, usa ka tradisyonal nga kaaway sa Alemanya. Bisan pa, ang Alemanya ug ang Great Britain nagpabilin sa maayong mga termino, tungod kay ang Alemanya wala magtukod usa ka navy nga mahimong mohagit sa gahum sa dagat sa Britanya.

During this time, Queen Victoria of Britain built alliances in her own way. During years of relative peace, she had her children marry into many of the royal families of Europe, believing that this would solidify relations among the nations. In the first decade of the 1900s, the Kaiser of Germany and the King of England were cousins through Victoria, as were the Tsar and Tsarina of Russia.

Niining panahona, gitukod ni Queen Victoria sa Britanya ang iyang kaugalingon nga paagi. Sa daghang mga tuig nga paryente nga kalinaw, gipili niya ang iyang mga anak nga maminyo sa daghang mga harianong pamilya sa Europe, nga nagtuo nga kini magpalig-on sa relasyon sa mga nasud. Sa unang dekada sa 1900, ang Kaiser sa Alemanya ug Hari sa Inglaterra mga ig-agaw sa Victoria, sama sa Tsar ug Tsarina sa Russia.

In 1890, Kaiser Wilhelm II fired Bismarck and took over responsibility for Germany’s foreign policy himself. He decided to build up the German navy, antagonizing the Great Britain, and did not renew German agreements with Russia and in 1894. As a result, Russia formed a new alliance with Germany’s rival France.

Kaniadtong 1890, gipaputok ni Kaiser Wilhelm II si Bismarck ug gipili ang responsibilidad alang sa langyaw nga palisiya sa Germany. Nakahukom siya nga tukuron ang navy sa Alemanya, pag-antagon sa Dakong Britanya, ug wala gibag-o ang mga kasabutan sa Aleman sa Russia ug kaniadtong 1894. Ingon usa ka sangputanan, ang Russia naghimo usa ka bag-ong alyansa sa karibal sa Germany.

Secondary Source: Map

Europe in 1914 was divided into two camps, the Triple Alliance and the Triple Entente. The United States eventually entered the war on the side of the Entente.



In 1904, France and the United Kingdom decided to end centuries of bitter enmity by signing the Entente Cordiale, an unusual agreement between former enemies that was signed specifically to counter the growing military power of Germany. Three years later, those two nations and Russia entered the Triple Entente. In response, Germany, Austria-Hungary, and Italy confirmed their alliance forming the Triple Alliance, or Central Powers.

Niadtong 1904, ang Pransiya ug United Kingdom nakadesisyon nga tapuson ang mga gatusan ka mga mapait nga pagdumot pinaagi sa pagpirma sa Entente Cordiale, usa ka dili kasagaran nga kasabutan tali sa kanhing mga kaaway nga pirmado nga gipirmahan aron kontra ang nagkadako nga gahum sa militar sa Alemanya. Pagkaligad sa tulo ka tuig, ang duha nga mga nasud ug Russia misulod sa Triple Entente kauban ang Russia. Agig tubag, gikumpirma sa Alemanya, Austria-Hungary, ug Italy ang ilang alyansa nga nagporma sa Triple Alliance, o Central Powers.

Each nation felt that developing alliances was essential for protection, but the alliances led everyone to fear that its neighbors were more powerful, and had more powerful friends. The result was that Europe’s most powerful nations, Great Britain, France, Russia, Germany and Austria-Hungary all began building up their militaries in preparation for war.

Ang matag nasud mibati nga ang pagpalambo sa mga alyansa hinungdanon alang sa pagpanalipod, apan ang mga alyansa nagpahinabo sa tanan nga mahadlok nga ang mga silingan niini labi pa ka gamhanan, ug adunay labi ka kusgan nga mga higala. Ang sangputanan mao ang labing kusgan nga mga nasud sa Europe, Great Britain, France, Russia, Germany ug Austria-Hungary tanan nagsugod sa pagtukod sa ilang mga militaryo aron pagpangandam alang sa gubat.

WAR BREAKS OUT GUSTO SA TANAN NGA TANAN

Austria-Hungary was a patchwork of several nations ruled by the Habsburg family. Several ethnic groups resented rule by the Habsburgs. In June, 1914, the heir to the throne, Archduke Franz Ferdinand, traveled to Sarajevo in Bosnia and Herzegovina. A Serbian nationalist named Gavrilo Princip, who hated Habsburg rule, assassinated the Archduke and his wife as they drove through the city in an open car. This assassination triggered the First World War.

Ang Austria-Hungary usa ka patchwork sa daghang mga nasud nga gimandoan sa pamilyang Habsburg. Daghang mga etnikong mga grupo ang nagdumili sa pagmando sa mga Habsburgs. Niadtong Hunyo, 1914, ang manununod sa trono, si Archduke Franz Ferdinand, mibiyahe sa Sarajevo sa Bosnia ug Herzegovina. Usa ka nasyonalista nga Serbian nga ginganlag Gavrilo Princip, nga nagdumot sa pagmando ni Habsburg, gipatay ang Archduke ug ang iyang asawa samtang sila nagbiyahe sa lungsod sa usa ka bukas nga awto. Kini nga pagpamatay nakapaaghat sa Unang Gubat sa Kalibutan.

The Austro-Hungarian government decided to retaliate by crushing Serbian nationalism. They threatened the Serbian government with war. Russia came to the aid of the Serbs. To oppose this alliance, Austria-Hungary called on Germany. Kaiser Wilhelm II said his country would give Austria-Hungary whatever it needed to win the war.

Ang gobyerno sa Austro-Hungarian nakahukom nga manimalos pinaagi sa pagdugmok sa nasyonalismo sa Serbia. Gihulga nila ang gobyerno sa Serbia nga adunay giyera. Nakatabang ang Russia sa mga Serb. Aron supak kini nga alyansa, nanawagan ang Austria-Hungary sa Alemanya. Si Kaiser Wilhelm II nag-ingon nga ang iyang nasud maghatag sa Austria-Hungary bisan unsa man ang gikinahanglan aron makadaog sa giyera.

In July 1914, Austria-Hungary declared war on Serbia. Austria-Hungary, Russia, and Germany began to mobilize their troops. The conflict in Austria-Hungary quickly spread over Europe. Germany’s military leaders understood that war between Austria-Hungary and Serbia, meant war between Austria-Hungary and Russia, which would in turn bring Germany into the conflict, and then France as well. They did not want to fight a defensive war with their most powerful enemy France, and convinced Kaiser Wilhelm II that their best chance for battlefield success was to strike first.

Niadtong Hulyo 1914, gideklarar sa Austria-Hungary ang gubat sa Serbia. Ang Austria-Hungary, Russia, ug Germany nagsugod sa pagpalihok sa ilang mga tropa. Ang panagbangi sa Austria-Hungary dali nga mikaylap sa Europe. Ang mga lider sa militar sa Alemanya nakasabut nga ang giyera tali sa Austria-Hungary ug Serbia, nagpasabut sa gubat tali sa Austria-Hungary ug Russia, nga mao usab ang magdala sa Alemanya sa panagbangi, ug ingon usab sa France. Dili nila gusto nga makigbugno sa usa ka depensa nga gubat sa ilang labing kusgan nga kaaway sa Pransiya, ug kombinsido si Kaiser Wilhelm II nga ang labing kaayo nga higayon alang sa kalampusan sa natad sa panggubatan mao ang mohampak una.

In August, Germany declared war on France. The Germans demanded that Belgium allow German troops to pass through the neutral nation. When King Albert of Belgium refused, Germany violated Belgian neutrality and invaded. Belgium appealed to the Great Britain for aid. The British House of Commons threatened that Great Britain would wage war against Germany unless it withdrew from Belgium. The Germans refused, and the Britain joined the battle. The Central

Niadtong Agosto, gipahayag sa Alemanya ang gubat sa Pransiya. Gihangyo sa mga Aleman nga tugotan sa Belgium ang mga tropa sa Aleman nga moagi sa neyutral nga nasod. Sa pagdumili ni Haring Albert sa Belgium, ang Aleman naglapas sa neutralidad sa Belgian ug misulong. Naghangyo ang Belgium sa Great Britain alang sa tabang. Gihulga sa British House of Commons nga ang Great Britain makiggubat batok sa Alemanya gawas kung kini mobiya gikan sa Belgium. Ang mga Aleman nagdumili, ug ang Britain miapil sa gubat. Ang mga Central Powers, Germany ug Austria-Hungary, gipahamtang batok sa mga Allies, United Kingdom, Russia, ug France.



Powers, Germany and Austria-Hungary, were pitted against the Allies, the United Kingdom, Russia, and France.

Primary Source: Photograph

The machine gun was a new invention in World War I and was too large and heavy to be carried by one person. As a result, it and many other new technologies worked better as defensive weapons than offensive ones.

THE TECHNOLOGIES OF WAR ANG MGA TEKNOLOHIYA SA WAR

The Great War, as it was called, was unlike any war that came before it. In previous European conflicts, troops typically faced each other on open battlefields. But these wars had occurred before the Industrial Revolution. World War I saw new military technologies that turned war into a conflict of prolonged trench warfare in which the enemies dug long lines of defense and faced each other across a decimated no man’s land. Both sides used new artillery, tanks, airplanes, machine guns, barbed wire, and, eventually, poison gas. All of these weapons strengthened defenses and turned each military offense into barbarous sacrifices of tens of thousands of lives with minimal territorial advances in return. By the end of the war, the total military death toll was ten million, as well as another million civilian deaths attributed to military action, and another six million civilian deaths caused by famine, disease, or other catastrophes brought about by the conflict.

Ang Dakong Gubat, ingon sa pagtawag niini, dili sama sa bisan unsang gubat nga nahitabo sa wala pa kini. Sa nangaging mga panagbangi sa Europa, ang mga tropa sagad nga nag-atubang sa mga bukas nga natad sa panggubatan. Apan kini nga mga gubat nahitabo sa wala pa ang Rebolusyong Industriya. Ang Gubat sa Kalibutan Nakita ko ang mga bag-ong teknolohiya sa militar nga nahimo’g gubat sa us aka dugay nga giyera sa kanal diin ang mga kaaway nagkalot og taas nga linya sa depensa ug nag-atubang sa usag usa sa usa ka guba nga yuta nga wala’y tawo. Ang duha ka mga kilid naggamit mga bag-ong artilerya, tanke, eroplano, machine gun, barbed wire, ug, sa katapusan, hilo sa gas. Ang tanan niini nga mga hinagiban nagpalig-on sa mga depensa ug nahimo ang matag militar nga paglapas nga nahimo’g dili maayo nga sakripisyo nga libu-libong mga kinabuhi nga adunay gamay nga kauswagan nga teritoryo. Sa pagtapos sa giyera, ang kinatibuk-an nga pagkamatay sa militar napulo ka milyon, ingon usab usa ka milyon nga pagkamatay sa sibilyan nga gipahinungod sa aksyong militar, ug laing unom ka milyon nga pagkamatay sa sibilyan nga gipahinabo sa gutom, sakit, o uban pang mga katalagman nga nadala sa panagbangi.

One terrifying new piece of technological warfare was the German unterseeboot, German for “undersea boat” or U-boat. To limit Germany’s industrial capability during the war, Britain had blockaded German ports with its superior navy. In 1915, in an effort to break the British blockade and turn the tide of the war, the Germans dispatched a fleet of these submarines around Great Britain to attack both merchant and military ships.

Ang usa ka makahadlok nga bag-ong bahin sa teknolohikal nga pakiggubat mao ang German unterseeboot, Aleman alang sa "ilawom nga bangka" o U-boat. Aron limitahan ang katakus sa industriya sa Alemanya sa panahon sa giyera, gibabagan sa Britanya ang mga pantalan sa Aleman sa labing maayo nga navy. Kaniadtong 1915, sa paningkamot nga mabuak ang blockade sa Britanya ug ipunting ang giyera, gipadala sa mga Aleman ang usa ka armada sa mga submarino sa palibot sa Great Britain aron atakehon ang mga barkong negosyante ug militar.



The U-boats acted in direct violation of international law, attacking without warning from beneath the water instead of surfacing and permitting the surrender of civilians or crew. By 1918, German U-boats had sunk nearly five thousand vessels. Of greatest historical note was the attack on the British passenger ship, Lusitania, on its way from New York to Liverpool on May 7, 1915. The German Embassy in the United States had announced that this ship would be subject to attack for its cargo of ammunition, an allegation that later proved accurate. Nonetheless, almost 1,200 civilians died in the attack, including 128 Americans. The attack horrified the world, galvanizing support in England and beyond for the war. This attack, more than any other event, tested President Wilson’s desire to stay out of what had been a largely European conflict.

Ang mga U-boat naglihok sa direkta nga paglapas sa internasyonal nga balaod, nag-atake nga wala’y pasidaan gikan sa ilawom sa tubig imbis nga mag-agaw ug tugutan ang pagsurender sa mga sibilyan o tripulante. Pagka 1918, ang mga U-boat nga Aleman nahulog halos lima ka libong mga barko. Ang labing hinungdanon nga pahinumdom sa kasaysayan mao ang pag-atake sa barko sa pasahero sa Britanya, ang Lusitania, gikan sa New York hangtod sa Liverpool kaniadtong Mayo 7, 1915. Gipahayag sa Embahada sa Aleman sa Estados Unidos nga ang barko nga kini isulong sa pag-atake sa mga kargamento niini. bala, usa ka alegasyon nga sa ulahi napamatud-an nga tukma. Bisan pa, hapit 1,200 nga mga sibilyan ang namatay sa pag-atake, lakip ang 128 nga Amerikano. Ang pag-atake nakapahadlok sa kalibutan, ang pagdasig sa suporta sa England ug sa unahan alang sa giyera. Kini nga pag-atake, labaw sa bisan unsang panghinabo, nasulayan ang tinguha ni Presidente Wilson nga dili mapilde sa usa ka kadaghanan nga panagbangi sa Europa.

Primary Source: Sheet Music Cover

The war was a bonanza for publishers of sheet music. At a time before radio and record players were common, when most Americans purchased music to play themselves, certain songs were bestsellers. This particular song, was a hit before the United States joined the war. Afterward, “Over There” was the top choice of armature musicians.



AMERICAN NEUTRALITY NEERRALITY AMERICAN

Despite the loss of American lives on the Lusitania, President Wilson stuck to his path of neutrality in Europe’s escalating war, in part out of moral principle, in part as a matter of practical necessity, and in part for political reasons. Few Americans wished to participate in the devastating battles that ravaged Europe, and Wilson did not want to risk losing his reelection by ordering an unpopular military intervention. For Wilson, the conflict did not reach the threshold of a moral imperative for American involvement. It was largely a European affair involving numerous countries with whom the United States wished to maintain working relations. In his message to Congress in 1914, the president noted, “Every man who really loves America will act and speak in the true spirit of neutrality, which is the spirit of impartiality and fairness and friendliness to all concerned.”

Bisan sa pagkawala sa Amerikano nga pagpuyo sa Lusitania, gipadayon ni Presidente Wilson ang iyang dalan sa neyutralidad sa nag-uswag nga gubat sa Europe, sa bahin nga wala’y prinsipyo sa pamatasan, sa bahin ingon praktikal nga kinahanglanon, ug sa bahin sa mga hinungdan sa politika. Pipila lang nga mga Amerikano ang nangandoy nga moapil sa mga nagdaot nga mga gubat nga nagguba sa Europe, ug dili gusto ni Wilson nga peligro nga mawala ang iyang reelection pinaagi sa pagsugo sa usa ka dili pataliwala nga pagpangilabot sa militar. Alang kang Wilson, ang panagbangi wala maabot ang sukaranan sa usa ka moral nga kinahanglanon alang sa pag-apil sa Amerikano. Kadaghanan niini usa ka kasabutan sa Europe nga naglambigit sa daghang mga nasud nga gusto sa Estados Unidos nga magpadayon ang mga relasyon sa pagtrabaho. Sa iyang mensahe sa Kongreso kaniadtong 1914, ang presidente nag-ingon, "Ang matag tawo nga nahigugma sa Amerika molihok ug mosulti sa tinuud nga diwa nga neyutralidad, nga mao ang espiritu sa pagkadili mapihigon ug pagkamakatarunganon ug pagkamaabiabihon sa tanan nga nabalaka."

Wilson understood that he was already looking at a difficult reelection campaign in 1916. He had only won the 1912 election with 42% of the popular vote, and likely would not have been elected at all had Roosevelt not come back as a third-party candidate to run against his former protégée Taft. Wilson felt pressure from all different political constituents to take a position on the war, yet he knew that elections were seldom won with a campaign promise of “If elected, I will send your sons to war!” Facing pressure from some businessmen and other government officials who felt that the protection of America’s best interests required a stronger position in defense of the Allied forces, Wilson agreed to a “preparedness campaign” in the year prior to the election. This campaign included the passage of the National Defense Act of 1916, which more than doubled the size of the army to nearly 225,000, and the Naval Appropriations Act of 1916, which called for the expansion of the navy, including battleships, destroyers, submarines, and other ships.

Nakasabot si Wilson nga nagtan-aw na siya sa usa ka lisud nga kampanya sa reelection kaniadtong 1916. Natapos ra niya ang 1912 nga eleksyon nga adunay 42% sa popular nga boto, ug lagmit dili pa napili sa tanan kung dili makabalik si Roosevelt ingon usa ka kandidato sa ikatulo nga partido nga modagan batok sa iyang kanhing protégée Taft. Gibati ni Wilson ang pagpit-os gikan sa tanan nga lainlaing mga nasakup sa politika nga magpabilin sa usa ka posisyon sa giyera, bisan pa nahibal-an niya nga ang mga eleksyon panagsa ra nga nakadaog uban ang saad sa kampanya nga "Kung napili, ipadala ko ang imong mga anak sa gubat!" Pag-atubang sa pagpit-os gikan sa pipila nga mga negosyante ug uban pang gobyerno. Ang mga opisyal nga mibati nga ang pagpanalipud sa labing kaayo nga interes sa Amerika nanginahanglan usa ka labi ka lig-on nga posisyon sa pagpanalipod sa mga pwersa sa Kaalyado, si Wilson miuyon sa usa ka "pagpangandam nga kampanya" sa tuig sa wala pa ang eleksyon. Lakip sa kini nga kampanya ang pagpasa sa National Defense Act sa 1916, nga labaw pa gidoble ang kadak-an sa kasundalohan sa hapit 225,000, ug ang Naval Appropriations Act of 1916, nga nagtawag alang sa pagpalapad sa navy, lakip na ang mga panagsangka, mga nagwasak, submarino, ug uban pang mga barko.

As the 1916 election approached, the Republican Party hoped to capitalize on the fact that Wilson was making promises that he would not be able to keep. They nominated Charles Evans Hughes, a former governor of New York and sitting Supreme Court justice at the time of his nomination. Hughes focused his campaign on what he considered Wilson’s foreign policy failures, but even as he did so, he himself tried to walk a fine line between neutrality and belligerence.

Sa nagkaduol na ang eleksyon sa 1916, ang Partido Republikano naglaum nga mapalambo ang kamatuoran nga si Wilson nagsaad nga dili niya mapadayon. Gipili nila si Charles Evans Hughes, usa ka kanhi gobernador sa New York ug naglingkod sa hustisya sa Korte Suprema sa panahon nga siya ang nominado. Gipunting ni Hughes ang iyang kampanya sa kung giisip niya nga mga kapakyasan sa palisiya sa langyaw nga Wilson, bisan kung gibuhat niya kini, siya mismo ang misulay sa paglakat sa usa ka maayong linya tali sa neyutralidad ug pagkabuang.

In contrast, Wilson and the Democrats capitalized on neutrality and campaigned under the slogan “He kept us out of war.” The election itself remained too close to call on election night. Only when a tight race in California was decided two days later could Wilson claim victory in his reelection bid, again with less than 50% of the popular vote. Despite his victory based upon a policy of neutrality, Wilson would find true neutrality a difficult challenge. Several different

Sa kasukwahi, si Wilson ug ang mga Demokratiko nagsalig sa neyutralidad ug nagkampanya sa ilalum sa islogan nga "Gibantayan niya kami gikan sa giyera." Ang eleksyon mismo nagpabilin nga hapit kaayo aron pagtawag sa gabii sa eleksyon. Sa diha nga ang usa ka higpit nga lumba sa California nakadesisyon duha ka adlaw ang milabay mahimo nga makuha ni Wilson ang kadaugan sa iyang pag-bid sa reelection, pag-usab uban ang dili moubos sa 50% sa popular nga boto. Bisan pa sa iyang kadaugan nga gipasukad sa usa ka palisiya sa neyutralidad, makita ni Wilson ang tinuod nga neyutralidad usa ka lisud nga hagit. Daghang magkalainlain nga mga



factors pushed Wilson, however reluctantly, toward the inevitability of American involvement.

hinungdan ang nagduso kang Wilson, bisan pa man sa pagduha-duha, sa dili kalabotan sa pagkalambigit sa Amerikano.

GOING TO WAR PAGPANGAMTONG

It is hard to point to one key factor that made President Wilson and the American people change their mind about joining the war.

Lisod itudlo ang usa ka hinungdan nga hinungdan nga nausab ni Presidente Wilson ug sa mga tawo ang Amerikano bahin sa pag-apil sa giyera.

One key factor driving American engagement was economics. Great Britain was the country’s most important trading partner, and the Allies as a whole relied heavily on American imports from the earliest days of the war. Specifically, the value of all exports to the Allies quadrupled from $750 million to $3 billion in the first two years of the war. At the same time, the British naval blockade meant that exports to Germany all but ended, dropping from $350 million to $30 million. Likewise, numerous private banks in the United States made extensive loans – in excess of $500 million – to England. J. P. Morgan’s banking interests were among the largest lenders. Certainly, the war was good for business, and American bankers were eager to see the Allies win.

Ang usa ka hinungdanon nga hinungdan sa pagmaneho sa Amerikano nga panagsama mao ang ekonomiya. Ang Great Britain mao ang labing hinungdanon nga kasosyo sa patigayon, ug ang mga Kaalyado sa bug-os nga pagsalig sa mga import sa Amerika gikan sa mga nauna nga mga adlaw sa giyera. Sa piho nga kantidad, ang kantidad sa tanan nga pag-eksport sa mga Alyado nga miulbo gikan sa $ 750 milyon ngadto sa $ 3 bilyon sa una nga duha ka tuig sa giyera. Sa parehas nga oras, ang blockade sa Navy sa Britanya nagpasabut nga ang pag-eksport sa Aleman apan natapos, nahulog gikan sa $ 350 milyon ngadto sa $ 30 milyon. Ingon usab, daghang mga pribado nga bangko sa Estados Unidos ang nakahimog daghang utang - sobra sa $ 500 milyon - sa England. Ang interes sa banko ni J. P. Morgan usa sa labing dako nga nagpahulam. Sigurado, maayo ang giyera alang sa negosyo, ug ang mga banker sa Amerika naghinamhinam nga makit-an ang mga Allies.

Another key factor in the decision to go to war were the deep ethnic divisions between native-born Americans and recent immigrants. For those of Anglo-Saxon descent, the nation’s historic and ongoing relationship with Great Britain was paramount, but many Irish-Americans resented British rule over their place of birth and opposed support for the world’s most expansive empire. Millions of Jewish immigrants had fled anti-Semitic pogroms in Tsarist Russia and would have supported any nation fighting that authoritarian state. German Americans saw their nation of origin as a victim of British and Russian aggression and a French desire to settle old scores, whereas emigrants from Austria-Hungary and the Ottoman Empire were mixed in their sympathies for the old monarchies or ethnic communities that these empires suppressed. For interventionists, this lack of support for Great Britain and its allies among recent immigrants only strengthened their conviction.

Ang usa pa ka hinungdanon nga desisyon sa pag-adto sa gubat mao ang lawom nga pagbahinbahin sa etniko tali sa mga natawo nga mga Amerikano ug bag-ohay nga mga imigrante. Alang sa mga anglo-Saxon, ang makasaysayanon ug padayon nga relasyon sa Great Britain mao ang hinungdanon, apan daghang mga Irlandia-Amerikano ang nagdumili sa pagmando sa Britanya sa ilang lugar nga natawhan ug supak nga suporta sa labing kadaghan nga imperyo sa kalibutan. Minilyon sa mga imigrante nga Judeo ang nangalagiw nga mga anti-Semitik nga mga pogrom sa Tsarist Russia ug suportahan ang bisan unsang nasud nga nakig-away sa estado sa awtoridad. Nakita sa mga Amerikano nga Amerikano ang ilang nasod nga gigikanan ingon usa ka biktima sa pagpanlupig sa Britanya ug Ruso ug ang usa ka Pranses nga tinguha nga husayon ang mga daan nga marka, samtang ang mga imigrante gikan sa Austria-Hungary ug ang Imperyong Ottoman gisagol sa ilang mga simpatiya alang sa mga karaang monarkiya o komunidad sa etniko nga kini nga mga imperyo gipugngan . Alang sa mga interbensyonista, kini nga kakulang sa suporta alang sa Great Britain ug mga kaalyado niini sa mga bag-ohan nga mga imigrante nagpalig-on lamang sa ilang kombiksyon.

Germany’s use of submarine warfare also played a role in challenging American neutrality. After the sinking of the Lusitania, and the subsequent August 30 sinking of another British liner, the Arabic, Germany had promised to restrict their use of submarine warfare. Specifically, they promised to surface and visually identify any ship before they fired, as well as permit civilians to evacuate targeted ships. Instead, in February 1917, Germany intensified their use of submarines in an effort to end the war quickly before Great Britain’s naval blockade starved them out of food and supplies. The German high command wanted to continue unrestricted warfare on all Atlantic traffic, including unarmed American freighters, in order to cripple the

Ang paggamit sa Aleman sa giyera nga submarino adunay papel usab sa paghagit sa neyutralidad sa mga Amerikano. Pagkahuman sa pagkalunod sa Lusitania, ug sa kasunod nga Agosto 30 nga pagkalunod sa us aka British liner, ang Arab, Alemanya misaad nga higpitan ang ilang paggamit sa giyera nga submarino. Piho nga, misaad sila sa ibabaw ug biswal nga mailhan ang bisan unsang barko sa wala pa sila magpabuto, ingon man gitugotan ang mga sibilyan nga papahawaon ang mga target nga barko. Hinuon, kaniadtong Pebrero 1917, gipakusog sa Alemanya ang ilang paggamit sa mga submarino sa paningkamot nga tapuson ang gubat sa wala pa ang gutom nga blockade sa Great Britain wala’y pagkaon gikan sa pagkaon ug mga gamit. Ang hataas nga utud sa Aleman gusto nga magpadayon nga dili mapugngan nga pakiggubat sa tanan nga trapiko sa Atlantiko, lakip na ang dili armado nga mga freighter sa Amerika, aron mabungkag ang ekonomiya sa Britanya ug makuha ang usa ka dali ug determinado nga kadaugan. Ang ilang katuyoan mao ang pagtapos sa gubat sa wala pa



British economy and secure a quick and decisive victory. Their goal was to bring an end to the war before the United States could intervene and tip the balance. In February 1917, a German U-boat sank the American merchant ship, the Laconia, killing two passengers, and, in late March, sunk four more American ships. These attacks increased pressure on Wilson from all sides, as government officials, the general public, and both Democrats and Republicans urged him to declare war.

mangilabot ang Estados Unidos ug tip ang balanse. Niadtong Pebrero 1917, usa ka Aleman nga U-boat ang nahulog sa barko sa Amerikano, ang Laconia, nga nakapatay sa duha ka mga pasahero, ug, kaniadtong ulahing bahin sa Marso, nahulog ang upat pa nga mga barko sa Amerika. Kini nga mga pag-atake nagdugang nga pressure sa Wilson gikan sa tanan nga bahin, ingon nga mga opisyal sa gobyerno, ang kinatibuk-ang publiko, ug ang mga Demokratiko ug mga Republicans nag-awhag kaniya nga magdeklarar og gubat.

The final element that led to American involvement in World War I was the so-called Zimmermann telegram. British intelligence intercepted and decoded a top-secret telegram from German foreign minister Arthur Zimmermann to the German ambassador to Mexico, instructing him to invite Mexico to join the war effort on the German side, should the United States declare war on Germany. It went on to encourage Mexico to invade the United States, as Mexico’s invasion would create a diversion and permit Germany a clear path to victory. In exchange, Zimmermann offered to return to Mexico land that was previously lost to the United States in the Mexican-American War, including Arizona, New Mexico, and Texas.

Ang katapusang elemento nga nagdala sa pag-apil sa Amerikano sa World War I mao ang gitawag nga telesmam nga Zimmermann. Ang intelihensiya sa Britanya naharang ug nag-decode sa usa ka top-secret telegram gikan sa Aleman nga ministro sa langyaw nga si Arthur Zimmermann sa embahador sa Aleman sa Mexico, nagtudlo kaniya sa pagdapit sa Mexico nga moapil sa paningkamot sa giyera sa kiliran sa Aleman, kinahanglan ipahayag sa Estados Unidos ang giyera sa Alemanya. Nagpadayon kini aron madasig ang Mexico nga mosulong sa Estados Unidos, tungod kay ang pagsulong sa Mexico maghimo og usa ka pag-iba-iba ug tugutan ang Alemanya nga usa ka tin-aw nga agianan ngadto sa kadaugan. Sa baylo, gitanyag ni Zimmermann nga mobalik sa yuta sa Mexico nga kaniadto nawala sa Estados Unidos sa Mexico-American War, lakip ang Arizona, New Mexico, ug Texas.

Primary Source: Editorial Cartoon

In this cartoon, Germany is seen as the devil tempting poor Mexico with the American Southwest. The publication of the Zimmermann Telegram infuriated Americans.

The likelihood that Mexico, weakened and torn by its own revolution and civil war, could wage war against the United States and recover territory lost in the Mexican-American war, especially since Germany would have no way to help the Mexicans, was remote at best.

Ang posibilidad nga ang Mexico, naluya ug giguba sa kaugalingon nga rebolusyon ug giyera sibil, mahimong makiggubat batok sa Estados Unidos ug mabawi ang teritoryo nga nawala sa giyera sa Mexico-Amerikano, labi na tungod kay ang Alemanya wala’y paagi aron matabangan ang mga Mexicano, hilabi na kaayo . Bisan pa, inubanan sa dili mapugngan nga paggamit sa Germany sa submarino nga



However, combined with Germany’s unrestricted use of submarine warfare and the sinking of American ships, the Zimmermann telegram made a powerful argument for a declaration of war. The outbreak of a communist revolution in Russia in February and abdication of Tsar Nicholas II in March raised the prospect of democracy in Russia and removed an important moral objection to entering the war on the side of the Allies. On April 2, 1917, Wilson asked Congress to declare war on Germany.

pakiggubat ug pagkalunod sa mga barko sa Amerika, ang Zimmermann telegram nakahimo usa ka kusganon nga argumento alang sa usa ka deklarasyon sa giyera. Ang pagbuto sa usa ka rebolusyong komunista sa Russia kaniadtong Pebrero ug pagdakup ni Tsar Nicholas II kaniadtong Marso nagpataas sa paglaom sa demokrasya sa Russia ug gikuha ang usa ka hinungdanon nga pagsupak sa moral nga pagsulod sa giyera sa kiliran sa Mga Kaalyado. Niadtong Abril 2, 1917, gihangyo ni Wilson sa Kongreso nga ideklara ang gubat sa Alemanya.

Congress debated for four days, and several senators and congressmen expressed their concerns that the war was being fought over economic interests more than strategic need or democratic ideals. When Congress voted on April 6, fifty-six voted against the resolution, including the first woman ever elected to Congress, Representative Jeannette Rankin. This was the largest “no” vote against a war resolution in American history. All the same, the United States had entered the Great War on the side of the Allies.

Ang debate sa Kongreso sulod sa upat ka adlaw, ug daghang mga senador ug kongresista ang nagpahayag sa ilang mga kabalaka nga ang giyera giatubang sa mga interes sa ekonomiya labi pa sa estratehikong panginahanglan o demokratikong mga mithi. Sa pagboto sa Kongreso kaniadtong Abril 6, kalim-an ug unom ang nagboto kontra sa resolusyon, lakip ang una nga babaye nga napili sa Kongreso, Representative Jeannette Rankin. Kini ang labing dako nga boto nga "dili" batok sa usa ka resolusyon sa giyera sa kasaysayan sa Amerika. Parehas parehas, ang Estados Unidos nakasulod sa Dakong Gubat sa kilid sa Mga Alyado.

Primary Source: Newspaper

The headlines on the day Wilson delivered his war message to congress.

CONCLUSION KONKLUSYON

Wilson wanted to the United States to lead the world toward a path of honest international friendship. He believed that both nations and people were inherently good and could live peacefully if they chose to. However, again and again during 1915, 1916 and 1917 he was proven wrong. European powers were sending their finest young men to be slaughtered on the battlefield and Germany’s high command ignored American claims of neutrality and sank passenger ships without warning.

Gusto ni Wilson sa Estados Unidos nga manguna sa kalibutan padulong sa matinuoron nga panaghigalaay sa internasyonal. Nagtuo siya nga ang mga nasud ug mga tawo napanunod nga maayo ug mahimo nga magpuyo nga malinawon kung ilang gipili. Bisan pa, balik-balik nga sa 1915, 1916 ug 1917 siya napamatud-an nga sayup. Ang mga gahum sa Europe nagpadala sa ilang labing kaayo nga batan-ong mga lalaki aron ihawon sa natad sa panggubatan ug ang hataas nga sugo sa Alemanya wala manumbaling sa mga pag-angkon sa mga Amerikano bahin sa neyutralidad ug nahulog nga mga barko sa pasahero nga wala’y pasidaan.

Maybe Wilson’s dream of moral diplomacy was just a dream, something that sounded good in a diplomat’s imagination but was never going to be possible when he opened his eyes and looked around at the real world.

Tingali ang damgo ni Wilson bahin sa moral diplomasya usa lang ka damgo, usa ka butang nga maayo sa imahinasyon sa usa ka diplomat apan dili kini mahimo kung gibuksan niya ang iyang mga mata ug mitan-aw sa tinuod nga kalibutan.

What do you think? Is Wilson’s idea of moral diplomacy possible? Unsa ang imong gihunahuna? Posible ba ang ideya ni Wilson sa moral nga diplomasya?



SUMMARY KATINGBANAN

World War I was not originally a war that involved the United States. It started in Europe between the major European powers. Over the few decades before the war began, the Europeans had settled themselves into two groups. The Central Powers included Germany, Austria-Hungary and Italy. The Triple Entente was made up of the United Kingdom, France and Russia. The alliances were intended to provide support in case of attack, but they also had disastrous consequences.

Ang Gubat sa Kalibutan I dili sa sinugdanan usa ka gubat nga naglambigit sa Estados Unidos. Nagsugod kini sa Europe tali sa mayor nga mga gahum sa Europe. Sulod sa pipila ka mga dekada sa wala pa magsugod ang gubat, ang mga taga-Europa nagpuyo sa duha ka grupo. Ang Central Powers naglakip sa Germany, Austria-Hungary ug Italy. Ang Triple Entente gilangkoban sa United Kingdom, France ug Russia. Ang mga alyansa gitumong sa paghatag suporta sa kaso sa pag-atake, apan kini usab adunay makadaut nga mga sangputanan.

The war began because the heir to the thrown of Austria-Hungary was murdered. Austria-Hungary blamed Serbia, which asked for help from Russia. Austria-Hungary asked for help from Germany, and then Russia turned to its friends France and the United Kingdom. By August of 1914, the major powers found themselves going to war. Most historians see it as a terrible mistake – a time when politicians failed to think calmly and take the time necessary to avoid doing things they couldn’t later undo.

Nagsugod ang gubat tungod kay ang manununod nga gipatay sa Austria-Hungary gipatay. Gibasol sa Austria-Hungary ang Serbia, nga nangayo og tabang gikan sa Russia. Ang Austria-Hungary nangayo og tabang gikan sa Germany, ug unya ang Russia mibalik ngadto sa iyang mga higala sa France ug United Kingdom. Pagka Agosto sa 1914, ang mga dagkong gahum nakig-away. Giila kini sa kadaghanan nga mga istoryador nga usa ka makalilisang nga sayop - usa ka panahon nga ang mga politiko napakyas sa paghunahuna nga kalmado ug gikinahanglan ang panahon nga gikinahanglan aron malikayan ang pagbuhat sa mga butang nga dili nila mahimo sa ulahi.

All wars are terrible, but World War I was especially bad. Modern technology meant that armies could bring machine guns, gigantic cannons, land mines, barbed wire and poison gas to the battlefield. Humans were no match for these potent defensive weapons and inventors had not yet found ways to counter them. The result was a slaughter. Millions of men climbed out of their trenches and marched into a wall of bullets. Also deadly were submarines called U-Boats, which the Germanys had mastered.

Ang tanan nga mga gubat makalilisang, apan ang Unang Gubat sa Kalibutan labi kaayo nga dili maayo. Ang modernong teknolohiya nagpasabot nga ang mga kasundalohan makadala og mga machine gun, gigantic cannons, land mine, barbed wire ug poison gas sa panggubatan. Ang mga tawo dili angay alang niining kusganong mga hinagiban nga mga depensa ug ang mga imbentor wala pa makakita og mga paagi sa pagsumpo niini. Ang resulta usa ka pagpamatay. Minilyon ka mga lalaki ang misaka gikan sa ilang mga kanal ug mimartsa ngadto sa usa ka kuta nga mga bala. Namatay usab ang mga submarino nga gitawag ug U-Boats, nga gipanag-iya sa mga Germany.

For the first few years of the war, the United States remained neutral. Although most Americans supported the British, French and Russians, they did not want to join the fighting.

Sa unang mga tuig sa gubat, ang Estados Unidos nagpabilin nga neutral. Bisan ang kadaghanan sa mga Amerikano misuporta sa mga Britano, Pranses ug Ruso, dili sila gusto nga moapil sa away.

Eventually, however, President Wilson asked Congress to declare war because of a combination of factors. The Germans began attacking American ships that were carrying supplies to trade with the United Kingdom and France. Probably the final straw was that Americans learned of a plot to convince Mexico to attack the United States. The idea probably had no chance of success, but it made Americans angry enough to join the war.

Sa katapusan, hinoon, si Presidente Wilson mihangyo sa Kongreso sa pagdeklarar sa gubat tungod sa kombinasyon sa mga hinungdan. Gisugdan sa mga Aleman ang pag-ataki sa mga barkong Amerikano nga nagdala sa suplay aron makignegosyo sa United Kingdom ug France. Tingali ang katapusan nga dagami mao nga ang mga Amerikano nakakat-on sa usa ka laraw aron sa pagkombinsir sa Mexico nga atakeon ang Estados Unidos. Ang ideya tingali wala'y purohan nga magmalampuson, apan kini nakapahimo sa mga Amerikano nga masuko igo sa pagsalmot sa gubat.


KEY CONCEPTS

Trench Warfare: Style of combat common on the Western Front during World War I marked by a distinct advantage for the defense.

Neutrality: Refusing to join sides in a war.

LOCATIONS

Triple Entente: Alliance between the United Kingdom, France and Russia at the start of World War I

Triple Alliance / Central Powers: Alliance between Germany, Austria-Hungary and Italy at the start of World War I. When the war began, Italy left the alliance.

LAWS

National Defense Act: 1916 law that doubled the size of the army. It was passed to help prepare for the possibility of entering World War I.

Naval Appropriations Act: 1916 law that funded construction of new ships in preparation for the possibility of entering World War I.

PEOPLE AND GROUPS

Queen Victoria: Queen of the United Kingdom from 1837-1901. The time period is often called the Victorian Era.

Wilhelm II: King or Kaiser of Germany during World War I

Archduke Franz Ferdinand: Son of the king of Austria-Hungary who was assassinated in 1914 along with his wife. Their deaths were the spark that started World War I.

EVENTS

Assassination of Franz Ferdinand: Killing of the heir to the throne of Austria-Hungary in 1914 that served as the catalyst for World War I.

The Great War: Nickname for World War I.

Russian Revolution: Overthrow of the Czar of Russia during World War I. Communists under the leadership of Vladimir Lenin eventually took control, founded the Soviet Union, and made peace with Germany.

TEXTS

Zimmermann Telegram: Message from the Germany foreign minister to the German ambassador in Mexico encouraging Mexico to enter World War I on the side of the Central Powers. In return, Germany would help Mexico regain lost territory in the American Southwest. The publication of the message angered many Americans.

SPEECHES

Wilson’s War Message: Speech by President Woodrow Wilson to Congress in 1917 asking for a declaration of War.

SHIPS

U-Boat: Germany submarine.

Lusitania: British cruise ship that was sunk by Germany U-Boats in 1918. The event pushed many Americans toward support for entering the war on the side of the Allies.


2 S E C O N D Q U E S T I O N

ARE RESTRICTIONS ON BASIC FREEDOMS J U S T I F I E D I N T I M E S O F C R I S I S ?


The First World War was a total war. In previous wars, expectations were placed on civilians for food and clothing, but modern communication and technology brought about by the industrial revolution required an all-out effort from the entire population. Without the support of civilians, failure was certain. Governments used every form means of communication imaginable to spread pro-war propaganda. American efforts geared to winning World War I amounted to nothing less than a national machine.

Ang Unang Gubat sa Kalibutan usa ka total nga gubat. Sa nangaging mga gubat, ang mga gilauman gibutang sa mga sibilyan alang sa pagkaon ug saput, apan ang moderno nga komunikasyon ug teknolohiya nga gidala sa rebolusyong pang-industriya nanginahanglan tanan nga paningkamot gikan sa tibuuk nga populasyon. Kung wala ang suporta sa mga sibilyan, sigurado ang pagkapakyas. Gigamit sa mga gobyerno ang matag porma nga paagi sa komunikasyon nga mahanduraw nga ipakaylap ang mga propaganda sa pro-gubat. Ang mga paningkamot sa Amerikano nga gitumong aron modaog sa Gubat sa Kalibutan nga I moubus sa usa ka nasudnong makina.

During peacetime, businesses buy and sell, invest, succeed and fail on their own, with little or no interference from the government. That is what has made America’s economy so powerful for so long. However, during wartime, the wheels of commerce needed to be tuned toward production of military equipment, and the nation’s food supply, as well as the means of transportation and communication all needed to be coordinated to ensure maximum support for the war effort. Victory depended on total support for the war.

Panahon sa kapayapaan, ang mga negosyante namalit ug namaligya, namuhunan, nagmalampuson ug napakyas sa ilang kaugalingon, nga adunay gamay o walay pagpanghilabot gikan sa gobyerno. Kana ang naghimo sa ekonomiya sa America nga labi ka kusug sa kadugay. Hinuon, sa panahon sa gubat, ang mga ligid sa patigayon kinahanglan ipunting sa paghimo sa mga kagamitan sa militar, ug suplay sa pagkaon sa nasud, ingon man ang pamaagi sa transportasyon ug komunikasyon ang tanan nga kinahanglan nga i-coordinate aron masiguro ang labing taas nga suporta sa paningkamot sa giyera. Ang kadaugan nagdepende sa tibuuk nga suporta alang sa giyera.

The result was a tremendous increase in federal power as the government took over the job of managing the food supply, the railroad systems, the communications networks, industry, labor relations, and even took on the role of advertiser in order to promote pro-war attitudes among the public. Never before in American history had the government been so powerful.

Ang resulta usa ka dako nga pagtaas sa gahum sa pederal samtang gisakup sa gobyerno ang trabaho sa pagdumala sa suplay sa pagkaon, mga sistema sa riles, mga komunikasyon sa komunikasyon, industriya, relasyon sa labor, ug bisan pa sa papel sa tigpaanunsyo aron mapauswag ang pro-war mga tinamdan taliwala sa publiko. Wala pa kaniadto sa kasaysayan sa Amerika nga adunay gahum ang gobyerno.

Was this a good idea? Government control of the economy seemed like a way to increase the nation’s chances of winning the war, but it also limited the ability of individuals to make economic decisions for themselves. The government even passed laws limiting what people could say or write in their effort to promote 100% support for the war.

Maayo ba kini nga ideya? Ang pagpugong sa gobyerno sa ekonomiya ingon usa ka paagi aron madugangan ang higayon sa nasud nga modaog sa gubat, apan gilimitahan usab ang katakus sa mga tawo nga makahimo mga desisyon sa ekonomiya alang sa ilang kaugalingon. Gipasa pa sa gobyerno ang mga balaod nga naglimitahan sa kung unsa ang isulti o isulat sa mga tawo sa ilang paningkamot aron mapauswag ang suporta sa 100% alang sa giyera.

What do you think? Are restrictions on basic freedoms justified in times of crisis?

Unsa ang imong gihunahuna? Ang mga pagbawal ba sa mga batakang kagawasan adunay katarungan sa mga panahon sa krisis?



MOBILIZING THE NATION PAGPANGITA SA NATION

Wilson knew that the key to America’s success in war lay largely in its preparation. With both the Allied and enemy forces entrenched in battles of attrition in thousands of miles of trenches, and supplies running low on both sides, the United States needed, first and foremost, to secure enough men, money, food, and supplies to be successful.

Nahibal-an ni Wilson nga ang yawi sa kalampusan sa Amerika sa gubat gibutang sa kadaghanan sa pagpangandam. Sa parehas nga mga kaalyado ug kaaway nga pwersa nga nakatago sa mga panagsangka sa libolibo nga milya nga mga kanal, ug mga suplay nga nagkunhod sa duha ka kilid, ang Estados Unidos nanginahanglan, una ug labing hinungdanon, aron makuha ang igo nga mga lalaki, salapi, pagkaon, ug mga suplay aron magmalampuson .

In 1917, when the United States declared war on Germany, the army ranked seventh in the world in terms of size, with an estimated 200,000 enlisted men. In contrast, at the outset of the war in 1914, the German force included 4.5 million men, and the country ultimately mobilized over eleven million soldiers over the course of the entire war.

Kaniadtong 1917, kung gipahayag sa Estados Unidos ang giyera sa Alemanya, ang sundalo ang ika-pito sa kalibutan sa bahin sa kadak-an, nga adunay gibanabanang 200,000 nga nalista nga mga lalaki. Sa kasukwahi, sa pagsugod sa gubat sa 1914, ang puwersa sa Aleman nag-uban sa 4.5 milyon nga mga lalaki, ug ang nasud sa katapusan nagpalihok sa labing onse ka milyon nga sundalo sa dagan sa tibuuk nga gubat.

To compose a fighting force, Congress passed the Selective Service Act in 1917, which required all men aged 21 through 30 to register for the draft. In 1918, the act was expanded to include all men between 18 and 45. By way of the draft, the government could enlist men into the military whether they volunteered or not.

Aron ma-compose ang usa ka kusog nga nag-away, gipasa sa Kongreso ang Selective Service Act kaniadtong 1917, nga nagmando sa tanan nga mga lalaki nga nag-edad 21 hangtod 30 ang magpalista alang sa draft. Sa 1918, ang aksyon nga gipalapdan aron maapil ang tanan nga mga lalaki tali sa 18 hangtod 45. Pinaagi sa draft, mahimo ipalista sa gobyerno ang mga lalaki sa militar kung nagboluntaryo sila o wala.


Men lined up to register for the draft early in the war.

Through a campaign of patriotic appeals, as well as an administrative system that allowed men to register at their local draft boards rather than directly with the federal government, over ten million men registered for the draft on the very first day. By the war’s end, twenty-two million men had registered for the draft. Five million of these men

Pinaagi sa usa ka kampanya sa mga patriyotikong pag-apelar, ingon usab usa ka sistema sa administratibo nga nagtugot sa mga lalaki nga magparehistro sa ilang mga lokal nga draft board imbes nga direkta sa gobyerno federal, kapin sa napulo ka milyon nga mga lalaki nga narehistro alang sa draft sa una nga adlaw. Sa pagtapos sa gubat, kawhaag-duha ka milyon nga mga lalaki ang nagparehistro alang sa draft. Lima ka



were actually drafted, another 1.5 million volunteered, and over 500,000 additional men signed up for the navy or marines. In all, two million men participated in combat operations overseas. Among the volunteers were also twenty thousand women, a quarter of whom went to France to serve as nurses or in clerical positions.

milyon sa kini nga mga lalaki ang aktwal nga naka-draft, laing 1.5 milyon nga nagboluntaryo, ug kapin sa 500,000 nga dugang nga mga lalaki nga nagpalista alang sa mga navy o mga marinero. Sa tanan, duha ka milyon nga mga lalaki ang miapil sa mga operasyon sa combat sa gawas sa nasud. Lakip sa mga boluntaryo usab kaluhaan ka libo nga mga babaye, usa ka kwarter nga miadto sa Pransiya aron mag-alagad ingon mga nars o sa mga posisyon sa clerical.

Certainly, many Americans were enthusiastic about supporting their country. Some of the most eager were recent immigrants from Europe and their children, since serving in the army was a way to demonstrate patriotism and love for their new country. However, the draft also provoked opposition, and almost 350,000 eligible Americans refused to register for military service. About 65,000 of these defied the conscription law as conscientious objectors, mostly on the grounds of their deeply held religious beliefs. Such opposition was not without risks, and whereas most objectors were never prosecuted, those who were found guilty at military hearings received stiff punishments. Courts handed down over two hundred prison sentences of twenty years or more, and seventeen death sentences for Americans who refused to join the military.

Sigurado, daghang mga Amerikano ang naghinamhinam sa pagsuporta sa ilang nasud. Ang pila sa labing makapaikag nga mga bag-ohan nga mga imigrante gikan sa Europe ug ilang mga anak, tungod kay ang pagserbisyo sa kasundalohan usa ka paagi aron ipakita ang patriyotismo ug gugma alang sa ilang bag-ong nasud. Bisan pa, ang draft naghagit usab sa pagsupak, ug hapit 350,000 ang mga kwalipikado nga mga Amerikano nagdumili sa pagparehistro alang sa serbisyo militar. Mga 65,000 sa niini ang naghikaw sa balaod sa conskrip ingon nga mga magsusupak sa konsensya, kadaghanan sa mga hinungdan sa ilang hugot nga pagtuo sa relihiyon. Ang ingon nga pagsupak wala’y peligro, ug bisan ang kadaghanan sa mga magsusupak wala pa gidakusahan, kadtong nakit-an nga sad-an sa pagdungog sa militar nakadawat og higpit nga pagsilot. Gihatagan sa mga korte ang kapin duha ka gatos nga sentensya sa bilanggoan nga kawhaan ka tuig o kapin pa, ug napulo'g pito nga mga silot sa kamatayon alang sa mga Amerikano nga nagdumili sa pag-apil sa militar.

There was a sinister side to the war hysteria. Wars seem to bring out the worst prejudices in people, and since many Americans could not discern between enemies abroad and enemies at home, German-Americans became targets for countless hate crimes. On a local level, schoolchildren were pummeled on schoolyards, and yellow paint was splashed on front doors. One German-American was lynched by a mob in Collinsville, Illinois.

Adunay daotang bahin sa histeria sa giyera. Ang mga gubat daw nagpahinabo sa labing daotan nga pagpihig sa mga tawo, ug tungod kay daghang mga Amerikano ang wala makasabut sa taliwala sa mga kaaway sa gawas sa nasud ug mga kaaway sa balay, ang mga Aleman-Amerikano ang nahimong target alang sa dili maihap nga mga krimen sa pagdumot. Sa lokal nga lebel, ang mga bata sa eskuylahan gipakpakan sa mga eskuylahan, ug ang pintal nga dilaw gipintalan sa atubangang mga pultahan. Usa ka Aleman-Amerikano nga nakita sa manggugubot nga panon sa Collinsville, Illinois.

Anti-German sentiment was so extreme in some places that the stories of what happened strike modern students of history as silly. Colleges and high schools stopped teaching the German language. The city of Cincinnati banned pretzels, and esteemed city orchestras refused to play music by German composers. Hamburgers, sauerkraut, and frankfurters became known as liberty meat, liberty cabbage, and hot dogs. Even the temperance movement received a boost by linking beer drinking with support for Germany.

Ang pagbati sa kontra-Aleman grabe kaayo sa pipila ka mga lugar mao ang paghampak sa modernong mga estudyante sa kasaysayan ingon gubli. Ang mga kolehiyo ug high school mihunong sa pagtudlo sa pinulongang Aleman. Ang lungsod sa Cincinnati nagdili sa mga pagpakaaron-ingnon, ug ang gitahod nga mga orkestra sa lungsod nga nagdumili sa pagpatugtog sa musika sa mga kompositor sa Aleman. Ang mga Hamburgers, sauerkraut, ug mga frankfurter nailhan nga karne sa kalingkawasan, repolyo sa kagawasan, ug mainit nga mga iro. Bisan ang kalihukan sa pagpugong nakadawat usa ka kadasig pinaagi sa pagsumpay sa pag-inom sa beer nga adunay suporta alang sa Alemanya.

THE POWER OF GOVERNMENT ANG GAHUM SA KAHIGAYAN

World War I led to important changes in the federal government’s relationship with business. Notably, the government gave itself enormous power to direct and regulate private enterprise.

Ang Ikaduhang Gubat sa Kalibutan nakamatuud sa hinungdan nga mga pagbag-o sa relasyon sa gobyerno sa federal sa negosyo. Labi na, gihatagan sa gobyerno ang iyang kaugalingon og daghang gahum aron sa pagdumala ug pag-regulate sa pribadong negosyo.

With the size of the army growing, the government needed to ensure that there were adequate supplies, in particular food and fuel, for both the soldiers and the home front. Concerns over shortages led to the passage of the Lever Act, also called the Food and Fuel Control Act,

Sa kadaghan sa pagdako sa kasundalohan, kinahanglan nga masiguro sa gobyerno nga adunay mga igo nga mga gamit, labi na ang pagkaon ug gasolina, alang sa mga sundalo ug atubangan sa balay. Ang mga kabalaka sa mga kakulangan nagdala sa pagpaagi sa Lever Act, nga gitawag usab nga Food and Fuel Control Act, nga naghatag gahum sa pangulo nga kontrolon ang paghimo, pag-apod-apod, ug presyo sa tanan



which empowered the president to control the production, distribution, and price of all food products during the war effort. Using this law, Wilson created both a Fuel Administration and a Food Administration. The Fuel Administration, run by Harry Garfield, created the concept of fuel holidays, encouraging civilian Americans to do their part for the war effort by rationing fuel on certain days. Garfield also implemented daylight savings time for the first time in American history, shifting the clocks to allow more productive daylight hours. Herbert Hoover coordinated the Food Administration, and he too encouraged volunteer rationing by invoking patriotism. With the slogan “food will win the war,” Hoover encouraged “Meatless Mondays,” “Wheatless Wednesdays,” and other similar reductions, with the hope of rationing food for military use.

nga mga produkto sa pagkaon sa panahon sa paningkamot sa gubat. Gamit ang kini nga balaod, gibuhat ni Wilson ang us aka Fuel Administration ug usa ka Food Administration. Ang Fuel Administration, nga gidumala ni Harry Garfield, nagmugna sa konsepto sa mga pista opisyal sa gasolina, nga nag-awhag sa mga sibilyan nga Amerikano nga buhaton ang ilang bahin alang sa paningkamot sa giyera pinaagi sa pagpahawa sa gasolina sa pila ka adlaw. Gipatuman usab ni Garfield ang oras sa pag-save sa silaw sa una nga higayon sa kasaysayan sa Amerika, gibalhin ang mga orasan aron mahatagan ang labi ka mabungahon nga oras sa kaadlawon. Giordinahan ni Herbert Hoover ang Food Administration, ug gidasig usab niya ang pag-rasyon sa boluntaryo pinaagi sa pagduso sa patriotismo. Uban sa slogan nga "ang pagkaon magdaog sa giyera," giawhag ni Hoover ang "Meatless Mondays," "Wheatless Miyerkules," ug uban pang mga parehas nga mga pagminus, nga adunay paglaom nga maghatag pagkaon alang gamiton sa militar.

Primary Source: Propaganda Poster

While British, French, German and other European farmers were fighting fighting, American farmers provided the food that save the lives of much of the population of Europe.

Wilson also created the War Industries Board, run by Bernard Baruch, to ensure adequate military supplies. The War Industries Board had the

Gihimo usab ni Wilson ang War Industries Board, nga gidumala ni Bernard Baruch, aron masiguro ang igo nga mga gamit sa militar. Ang War Industries Board adunay gahum sa pagdumala sa pagpadala sa mga hilaw nga materyales, ingon



power to direct shipments of raw materials, as well as to control government contracts with private producers. Baruch used lucrative contracts with guaranteed profits to encourage several private firms to shift their production over to wartime materials. For those firms that refused to cooperate, Baruch’s government control over raw materials provided him with the necessary leverage to convince them to join the war effort, willingly or not.

man aron makontrol ang mga kontrata sa gobyerno sa mga pribado nga tiggama. Gigamit ni Baruch ang mga maayong kontrata nga adunay garantiya nga kita aron madasig ang pipila nga pribado nga mga kumpanya nga ibalhin ang ilang produksiyon sa mga materyales sa pang-gubat. Alang sa mga firms nga nagdumili sa pagtinabangay, ang kontrol sa gobyerno sa Baruch sa hilaw nga materyales naghatag kaniya sa gikinahanglan nga pag-agaw aron kombinsihon sila nga moapil sa paningkamot sa gubat, andam o dili.

As a way to move all the personnel and supplies around the country efficiently, Congress created the U.S. Railroad Administration. Wilson appointed William McAdoo, the Secretary of the Treasury, to lead this agency, which had extraordinary war powers to control the entire railroad industry, including traffic, terminals, rates, and wages.

Ingon usa ka paagi aron mapalihok ang tanan nga mga personahe ug suplay sa tibuuk nasud, ang Kongreso nagmugna sa Administrasyon sa Riles sa Estados Unidos. Gitudlo ni Wilson si William McAdoo, ang Sekretaryo sa Bahandi, aron manguna kini nga ahensya, nga adunay talagsaong mga gahum sa gubat aron makontrol ang tibuuk nga industriya sa riles, lakip na ang trapiko, mga terminal, rate, ug sweldo.

Almost all the practical steps were in place for the United States to fight a successful war. The only step remaining was to figure out how to pay for it. The war effort was costly, with an eventual price tag in excess of $32 billion by 1920, and the government needed to finance it. The Liberty Loan Act allowed the federal government to sell liberty bonds to the American public, extolling citizens to “do their part” to help the war effort and bring the troops home. The government ultimately raised $23 billion through liberty bonds. Additional funding came from the government’s use of federal income tax revenue, which was made possible by the passage of the Sixteenth Amendment to the Constitution in 1913. With the financing, transportation, equipment, food, and men in place, the United States was ready to enter the war. The next piece the country needed was public support.

Hapit tanan nga mga praktikal nga lakang ang gibutang alang sa Estados Unidos aron makigbugno sa usa ka malampuson nga gubat. Ang nahibiling lakang ra ang mahibal-an kung unsaon pagbayad. Labi ka mahal ang paningkamot sa giyera, nga adunay katapusang tag sa presyo nga sobra sa $ 32 bilyon sa 1920, ug kinahanglan nga gastuhan kini sa gobyerno. Gitugotan sa Liberty Loan Act ang gobyerno sa federal nga magbaligya sa mga kalipunan sa kalingkawasan sa publiko sa Amerikano, nga nagdayeg sa mga lungsuranon aron "buhaton ang ilang bahin" aron matabangan ang paningkamot sa giyera ug dad-on ang mga tropa sa balay. Ang gobyerno sa katapusan naggasto sa $ 23 bilyon pinaagi sa mga bugkos sa kalingkawasan. Ang dugang nga kwarta naggikan sa paggamit sa gobyerno sa kita sa federal nga kita sa buhis, nga nahimo pinaagi sa pagpasa sa Sixteenth Amendment sa Konstitusyon kaniadtong 1913. Uban sa financing, transportasyon, kagamitan, pagkaon, ug mga lalaki sa lugar, ang Estados Unidos andam na. aron makasulod sa giyera. Ang sunod nga bahin nga gikinahanglan sa nasud mao ang suporta sa publiko.

LIMITING FREEDOMS NIMONG HIGALAON NGA PAGPAMATUOD

Although all the physical pieces required to fight a war fell quickly into place, the question of national unity was another concern. The American public was divided on the subject of entering the war. While many felt it was the only choice, others protested strongly, feeling it was not America’s war to fight.

Bisan kung ang tanan nga mga pisikal nga piraso nga kinahanglan nga makigbugno sa usa ka giyera nahulog sa dali nga lugar, ang pangutana sa nasyonal nga panaghiusa usa pa ka kabalaka. Ang Amerikano nga publiko nabahin sa hilisgutan sa pagsulod sa gubat. Samtang daghan ang mibati nga kini usa ra ang kapilian, ang uban nagprotesta nga lig-on, gibati nga dili kini ang gubat sa Amerika.

Wilson needed to ensure that a nation of diverse immigrants, with ties to both sides of the conflict, thought of themselves as American first, and their home country’s nationality second. Wilson created the Committee on Public Information under the direction of George Creel to create and disseminate propaganda. Creel used every possible medium imaginable to raise American consciousness. He organized rallies and parades. He commissioned popular musicians to write patriotic songs intended to stoke the fires of American nationalism. One song, Over There became an overnight standard. Artists illustrated dozens of posters urging Americans to do everything from preserving coal to enlisting in the service. The famous image of Uncle

Gikinahanglan nga gisiguro ni Wilson nga usa ka nasud nga lainlain ang mga imigrante, nga adunay mga bugkos sa duha ka kilid sa panagbangi, naghunahuna sa ilang kaugalingon ingon Amerikano, ug ikaduha ang nasyonalidad sa nasud. Gibuhat ni Wilson ang Committee on Public Information ubos sa direksyon ni George Creel aron maghimo ug magpalaganap sa mga propaganda. Gigamit ni Creel ang matag posible nga medium nga mahanduraw aron mapataas ang kaamgohan sa Amerikano. Nag-organisar siya og mga rally ug parada. Gisugo niya ang mga bantog nga musikero aron isulat ang mga awit sa makabayan nga gituyo aron pukawon ang nasyonalismo sa Amerika. Usa ka kanta, Ang Over There nahimo nga usa ka gabii nga sukaranan. Gihulagway sa mga artista ang dose-dosenang mga poster nga nag-awhag sa mga Amerikano nga buhaton ang tanan gikan sa pagpreserbar sa karbon aron magpalista sa serbisyo. Ang bantog nga imahen ni Uncle Sam nga nagtutok sa mga batan-ong lalaki nga Amerikano nga nagpahayag nga "Gusto



Sam staring at young American men declaring “I Want You for the U.S. Army” was a creation of the World War I propaganda campaign. An army of Four-Minute Men swept the nation making short, but poignant, powerful speeches. Films and plays added to the fervor. The Creel Committee effectively raised national spirit and engaged millions of Americans in the business of winning the war.

Ko Nimo alang sa Army sa Estados Unidos" usa ka paglalang sa kampanya sa propaganda sa World War I. Usa ka kasundalohan sa Apat ka Minuto nga mga Lalaki ang nag-agay sa nasud nga naghimo sa mubo, apan makapaukyab, kusog nga mga sinultihan. Mga pelikula ug dula gidugang sa kakugi. Ang Creel Committee epektibo nga nagpataas sa nasyonal nga espiritu ug nakig-milyon sa mga Amerikano sa negosyo sa pagdaug sa giyera.

Primary Source: Propaganda Poster

Images like these were important elements of the government’s propaganda campaign to convince Americans to support the war effort.

Still there were dissenters. The American Socialist Party condemned the war effort. Many Irish-Americans displayed contempt for Britain, who they saw as an enemy rather than an ally. Millions of immigrants

Bisan pa adunay mga magsusupak. Gikondena sa American Socialist Party ang paningkamot sa giyera. Daghang mga Irish-Amerikano ang nagtamay sa Britanya, nga ilang nakita nga kaaway kaysa usa ka kaalyado. Minilyon nga mga imigrante gikan sa Alemanya ug Austria-Hungary ang napugos sa pagsuporta sa mga inisyatibo nga makaguba sa



from Germany and Austria-Hungary were forced to support initiatives that could destroy their homelands. Although all of this dissent was rather small, the government stifled wartime opposition by law with the passing of the Espionage and Sedition Acts of 1917. Anyone found guilty of criticizing the government war policy or hindering wartime directives could be sent to jail. Many cried that this was a flagrant violation of precious civil liberties, including the right to free speech. The Supreme Court handed down a landmark decision on this issue in the Schenck v. United States verdict. The majority court opinion ruled that should an individual's free speech present a “clear and present danger” to others, the government could impose restrictions or penalties. Schenck was arrested for sabotaging the draft. The Court ruled that his behavior endangered thousands of American lives and upheld his jail sentence. Socialist Party leader Eugene V. Debs was imprisoned and ran for President from his jail cell in 1920. He polled nearly a million votes.

ilang mga pinuy-anan. Bisan kung ang tanan nga pagsupak niini gamay ra, ang gobyerno nagpugong sa pagsukol sa panahon sa pagsunud sa balaod pinaagi sa pagpahamtang sa Espionage and Sedition Acts sa 1917. Bisan kinsa ang nakit-an nga sad-an sa pagsaway sa polisiya sa giyera sa gobyerno o nakababag sa mga direktiba sa giyera nga ipadala sa prisohan. Daghang nanghilak nga kini usa ka mabangis nga paglapas sa bililhong kagawasan sa sibil, lakip ang katungod sa libre nga pagsulti. Naghatag ang Korte Suprema sa usa ka landmark nga desisyon bahin sa kini nga isyu sa hukom sa Schenck v. Estados Unidos. Ang opinyon sa korte sa kadaghanan nagmando nga kung ang gawasnon nga sinultihan sa usa ka tawo naghatag usa ka "klaro ug karon nga katalagman" sa uban, ang gobyerno makapahamtang sa mga pagdili o mga silot. Gisikop si Schenck tungod sa pagsabotahe sa draft. Gihukman sa Korte nga ang iyang pamatasan nakadaot sa libu-libong mga kinabuhi sa Amerikano ug gipadayon ang silot nga pagkabilanggo. Ang lider sa sosyalistang Partido nga si Eugene V. Debs nabilanggo ug gipadagan alang sa Presidente gikan sa iyang selda sa bilanggoan kaniadtong 1920. Giboto niya ang hapit usa ka milyon nga boto.

ORGANIZED LABOR SUPPORTS THE WAR GIPAHIMULANG GIKAN SA PAGGAMIT SA KADAGHANAN

After decades of limited involvement in the challenges between management and organized labor, the need for peaceful and productive industrial relations prompted the federal government during wartime to invite organized labor to the negotiating table. Samuel Gompers, head of the American Federation of Labor (AFL), sought to capitalize on these circumstances to better organize workers and secure for them better wages and working conditions. His efforts also solidified his own base of power. The increase in production that the war required exposed severe labor shortages in many states, a condition that was further exacerbated by the draft, which pulled millions of young men from the active labor force.

Pagkahuman sa mga dekada nga limitado nga pagkalambigit sa mga hagit tali sa pagdumala ug organisado nga pagtrabaho, ang panginahanglan alang sa malinawon ug mabungahon nga relasyon sa industriya nag-aghat sa federal nga gobyerno sa panahon sa gubat nga imbitahon ang organisadong paghago sa lamesa sa pag-ayad. Si Samuel Gompers, pinuno sa American Federation of Labor (AFL), nagtinguha nga pahimuslan kini nga mga kahimtang aron mas maayo nga maorganisar ang mga trabahante ug makasiguro alang kanila nga labing maayo nga suweldo ug mga kahimtang sa pagtrabaho. Ang iyang mga paningkamot nagpalig-on usab sa iyang kaugalingon nga sukaranan sa gahum. Ang pagdugang sa produksiyon nga gikinahanglan sa giyera nagpakita nga grabe nga kakulang sa pagtrabaho sa daghang estado, usa ka kahimtang nga labi pa nga gipalala sa draft, nga naghugot sa milyon-milyon nga mga batan-on nga lalaki gikan sa aktibong kusog sa pamuo.

Wilson only briefly investigated the longstanding animosity between labor and management before ordering the creation of the National Labor War Board in April 1918. Quick negotiations with Gompers and the AFL resulted in a promise. Labor unions pledged not to strike for the duration of the war in exchange for the government’s protection of workers’ rights to organize and bargain collectively. The federal government kept its promise and promoted the adoption of an eight-hour workday (which had first been adopted by government employees in 1868), a living wage for all workers, and union membership. As a result, union membership skyrocketed during the war, from 2.6 million members in 1916 to 4.1 million in 1919. In short, American workers received better working conditions and wages as a result of the country’s participation in the war. However, their economic gains were limited. While prosperity overall went up during the war, it was enjoyed more by business owners and corporations than by the workers themselves. Even though wages increased, inflation

Gisusi lamang ni Wilson sa makadiyot ang dugay nga pagkasuko tali sa labor ug management sa wala pa gimando ang paghimo sa National Labor War Board kaniadtong Abril 1918. Ang dali nga pag-negosasyon sa mga Gompers ug ang AFL miresulta sa usa ka saad. Gisaad sa mga unyon sa labor nga dili hampakon ang gidugayon sa gubat kapalit sa pagpanalipod sa gobyerno sa mga katungod sa mga mamumuo nga mag-organisar ug magkahiusa nga kolektibo. Gituman sa gobyernong federal ang saad ug gipasiugda ang pagsagop sa usa ka walo ka oras nga adlaw sa trabaho (nga una nga gisagop sa mga kawani sa gobyerno kaniadtong 1868), usa ka buhis nga sweldo alang sa tanan nga mga trabahante, ug ang pagpasakop sa unyon. Ingon usa ka sangputanan, ang pagkamiyembro sa unyon nag-skyrock sa panahon sa giyera, gikan sa 2.6 milyon nga mga miyembro kaniadtong 1916 hangtod 4.1 milyon kaniadtong 1919. Sa laktud, ang mga trabahante sa Amerikano nakadawat mas maayo nga mga kahimtang sa trabaho ug suholan ingon nga sangputanan sa pag-apil sa nasud sa giyera. Bisan pa, ang ilang mga nakuha sa ekonomiya limitado. Samtang ang kinatibuk-an nga kauswagan nag-uswag sa giyera, labi nga gipahimuslan kini sa mga tag-iya sa negosyo ug korporasyon kaysa sa mga mamumuo mismo. Bisan kung ang pagtaas sa suholan, ang inflation nag-offset sa kadaghanan sa mga nakuha. Ang mga presyo sa Estados Unidos nagdugang usa



offset most of the gains. Prices in the United States increased an average of 15% to 20% annually between 1917 and 1920. Individual purchasing power actually declined during the war due to the substantially higher cost of living. Business profits, in contrast, increased by nearly a third during the war.

ka average nga 15% hangtod 20% matag tuig sa taliwala sa 1917 ug 1920. Ang tinuud nga gahum sa pagpalit sa tinuud nga nagsalikway sa giyera tungod sa labi ka taas nga gasto sa panginabuhi. Sa baylo, ang kita sa negosyo, nadugangan sa hapit usa ka ikatulo sa panahon sa giyera.

WOMEN IN WARTIME BABAE SA BABAYE

For women, the economic situation was complicated by the war, with the departure of wage-earning men and the higher cost of living pushing many toward less comfortable lives. At the same time, however, wartime presented new opportunities for women in the workplace. More than one million women entered the workforce for the first time as a result of the war, while more than eight million working women found higher paying jobs, often in industry. Many women also found employment in what were typically considered male occupations, such as on the railroads, where the number of women tripled, and on assembly lines.

Alang sa mga babaye, ang kahimtang sa ekonomiya komplikado sa giyera, uban ang pagbiya sa mga lalaki nga nangita og sweldo ug ang mas taas nga gasto sa panginabuhi nga nagduso sa daghan sa labi ka komportable nga kinabuhi. Sa samang higayon, bisan pa, ang panahon sa gubat nagpakita sa bag-ong mga oportunidad alang sa mga kababayen-an sa trabahoan. Kapin sa usa ka milyon nga kababayen-an ang misulod sa mga trabahante sa una nga higayon nga sangputanan sa giyera, samtang kapin sa walo ka milyon nga mga babaye nga nagtrabaho ang nakit-an nga mas taas nga mga trabaho sa pagbayad, kanunay sa industriya. Daghang mga babaye usab ang nakit-an ang trabaho sa sagad nga giisip nga mga trabaho sa lalaki, sama sa mga riles, kung diin ang gidaghanon sa mga babaye tulo, ug sa mga linya sa katiguman.


Women found jobs open to them during wartime that had never been open before.

After the war ended and men returned home and searched for work, women were fired from their jobs, and expected to return home and care for their families. Furthermore, even when they were doing men’s jobs, women were typically paid lower wages than male workers, and unions were ambivalent at best, and hostile at worst, to women workers. Even under these circumstances, wartime employment familiarized women with an alternative to a life in domesticity and dependency, making a life of employment, even a career, plausible for

Pagkahuman sa giyera ug ang mga lalaki mipauli sa balay ug nangita alang sa trabaho, ang mga babaye gipapauli gikan sa ilang mga trabaho, ug gilauman nga mobalik sa balay ug pag-atiman sa ilang mga pamilya. Dugang pa, bisan kung nagbuhat sila sa trabaho sa mga lalaki, ang mga babaye sagad nga gihatagan ang labing gamay nga sweldo kaysa mga lalaki nga mamumuo, ug ang mga unyon labi nga nahimo’g labing maayo, ug labing daotan sa mga mamumuo sa kababayen-an. Bisan sa ilalum sa kini nga mga kahimtang, ang pagpanarbaho sa panahon sa pamilyar nga pamilyar nga mga babaye nga adunay kapilian sa usa ka kinabuhi sa kabalayan ug pagsalig, paghimo sa usa ka kinabuhi nga trabaho, bisan usa ka karera, mahimo’g alang sa mga babaye. Kung, sa usa



women. When, a generation later, World War II arrived, this trend would increase dramatically.

ka henerasyon sa ulahi, ang Gubat sa Kalibutan nga II miabot, kini nga uso madugangan.

One notable group of women who exploited these new opportunities was the Women’s Land Army. First during World War I, then again in World War II, these women stepped up to run farms and other agricultural enterprises, as men left for the armed forces. Known as Farmerettes, some twenty thousand women, mostly college educated and from larger urban areas, served in this capacity. Their reasons for joining were manifold. For some, it was a way to serve their country during a time of war. Others hoped to capitalize on the efforts to further the fight for women’s suffrage.

Ang usa ka bantog nga grupo sa mga kababayen-an nga nagpahimulos sa mga bag-ong oportunidad mao ang Land Army sa America. Una sa panahon sa Ikaduhang Gubat sa Kalibutan, nga kaniadto usab sa Gubat sa Kalibutan, ang mga kababayen-an nagpadayon aron modagan mga umahan ug uban pang mga negosyo sa agrikultura, samtang ang mga lalaki nangadto sa armadong kusog. Nailhan nga Farmerettes, mga kawhaan ka libong mga babaye, kadaghanan mga edukado sa kolehiyo ug gikan sa mas dagkong mga lugar sa syudad, nagsilbi sa kini nga kapasidad. Nagkadaghan ang ilang mga hinungdan sa pag-apil. Alang sa uban, kini usa ka paagi sa pagserbisyo sa ilang nasud sa panahon sa giyera. Ang uban naglaum nga magpahimulos sa mga paningkamot aron mapadayon ang pakigbugno sa kabus nga kababayen-an.

Also of special note were the approximately thirty thousand American women who served in the military, as well as a variety of humanitarian organizations, such as the Red Cross and YMCA, during the war. In addition to serving as military nurses, American women also served as telephone operators in France. Of this latter group, 230 of them, known as “Hello Girls,” were bilingual and stationed in combat areas. Over eighteen thousand American women served as Red Cross nurses, providing much of the medical support available to American troops in France. Close to three hundred nurses died during service. Many of those who returned home continued to work in hospitals and home healthcare, helping wounded veterans heal both emotionally and physically from the scars of war.

Ingon usab sa espesyal nga pahinumdom mao ang gibana-bana nga katloan ka libo nga mga babaye nga Amerikano nga nagserbisyo sa militar, ingon man usa ka lainlaing mga organisasyong humanitarian, sama sa Red Cross ug YMCA, sa panahon sa giyera. Gawas sa pag-alagad isip mga nars sa militar, ang mga babaye nga Amerikano usab nagsilbi nga mga operator sa telepono sa Pransya. Niining ulahi nga grupo, 230 kanila, nga nailhan nga "Hello Girls," mga bilingual ug gipahimutang sa mga lugar nga kombat. Kapin sa napulo ug walo ka libong babaye nga Amerikano ang nagsilbi nga mga nars sa Red Cross, nga naghatag daghang bahin sa medikal nga suporta nga magamit sa mga tropang Amerikano sa Pransiya. Hapit sa tulo ka gatus nga mga nars ang namatay sa serbisyo. Daghan sa mga namauli sa balay nagpadayon sa pagtrabaho sa mga ospital ug pag-atiman sa panglawas sa balay, nga gitabangan ang nasamdan nga mga beterano nga makaayo sa emosyonal ug pisikal gikan sa mga sakit sa gubat.

AFRICAN AMERICANS AND THE DOUBLE V CAMPAIGN AFRICAN AMERIKANO UG ANG DOUBLE V CAMPAIGN

African Americans also found that the war brought upheaval and opportunity. African Americans composed 13% of the enlisted military, with 350,000 men serving. Colonel Charles Young of the Tenth Cavalry division served as the highest-ranking African American officer. African Americans served in segregated units and suffered from widespread racism in the military hierarchy, often serving in menial or support roles.

Nakit-an usab sa mga Amerikano nga Amerikano nga ang gubat nagdala og kagubot ug higayon. Ang mga Amerikano nga Amerikano naglangkob sa 13% sa militar nga nalista, nga adunay 350,000 nga mga lalaki nga nagserbisyo. Si Kolonel Charles Young sa ika-napulo nga bahin sa Cavalry division nagsilbing labing taas nga ranggo nga opisyal sa American American. Ang mga Amerikano nga Amerikano nagsilbi sa mga segregated nga yunit ug nag-antus gikan sa kaylap nga rasismo sa hierarchy sa militar, nga sagad nagserbisyo sa mga papel sa menial o suporta.

Some troops saw combat, however, and were commended for serving with valor. The 369th Infantry, for example, known as the Harlem Hellfighters, served on the frontline of France for six months, longer than any other American unit. One hundred seventy-one men from that regiment received the Legion of Merit for meritorious service in combat. The regiment marched in a homecoming parade in New York City, was remembered in paintings, and was celebrated for bravery and leadership. The accolades given to them, however, in no way extended to the bulk of African Americans fighting in the war.

Ang pipila ka mga tropa nakakita sa pakiggubat, bisan pa, ug gidayeg nga nagserbisyo nga adunay kaisug. Ang ika-369 nga Infantry, pananglitan, nga nailhan nga Harlem Hellfighters, nagserbisyo sa frontline sa Pransya sulod sa unom ka bulan, mas dugay kaysa sa bisan unsang ubang yunit sa Amerika. Usa ka gatos nga kapitoan ug usa nga mga lalaki gikan sa maong regimen ang nakadawat sa Legion of Merit alang sa maayo nga serbisyo sa panagsangka. Ang regimen nga nagmartsa sa usa ka parada sa homecoming sa New York City, nahinumdom sa mga kuwadro, ug gisaulog alang sa kaisog ug pagpangulo. Hinuon, ang mga kadaugan nga gihatag sa kanila, bisan pa, wala’y gilapdon sa kadaghanan sa mga Amerikano nga Amerikano nga nakig-away sa giyera.

On the home front, African Americans, like American women, saw economic opportunities increase during the war. Nearly 350,000

Sa atubang sa balay, ang mga Amerikano nga Amerikano, sama sa mga babaye nga Amerikano, nakakita sa mga oportunidad sa ekonomiya sa panahon sa giyera. Halos



African Americans found work in the steel, mining, shipbuilding, and automotive industries. African American women also sought better employment opportunities beyond their traditional roles as domestic servants. By 1920, over 100,000 women had found work in diverse manufacturing industries, up from 70,000 in 1910. Despite such opportunities, racism continued to be a major force in both the North and South. Worried about the large influx of African Americans into their cities, several municipalities passed residential codes designed to prohibit African Americans from settling in certain neighborhoods. Race riots also increased in frequency: In 1917 alone, there were race riots in twenty-five cities, including East Saint Louis, where thirty-nine blacks were killed. In the South, White business and plantation owners feared that their cheap workforce was fleeing the region, and used violence to intimidate blacks into staying. According to NAACP statistics, recorded incidences of lynching increased from thirty-eight in 1917 to eighty-three in 1919. These numbers did not start to decrease until 1923, when the number of annual lynchings dropped below thirty-five for the first time since the Civil War.

350,000 nga mga Amerikano nga Amerikano ang nakit-an nga trabaho sa industriya sa asero, pagmina, paghimo sa barko, ug industriya sa automotiko. Ang mga babaye nga Amerikano nga Amerikano nangita usab mas maayong mga oportunidad sa pagpanarbaho labi pa sa ilang tradisyonal nga tahas ingon mga sulugoon sa panimalay. Pagka-1920, kapin sa 100,000 nga mga babaye ang nakit-an ang trabaho sa lainlaing mga industriya sa paggama, gikan sa 70,000 kaniadtong 1910. Bisan pa sa mga oportunidad, ang rasismo nagpadayon nga usa ka dakong pwersa sa North ug South. Nabalaka sa daghang pagdagsa sa mga Amerikano nga Amerikano sa ilang mga lungsod, daghang mga munisipalidad ang nakapasa sa mga kodigo sa residensya nga gidid-an nga ipagbawal ang mga Amerikano nga Amerikano sa pag-adto sa pila ka kasilinganan. Ang mga kagubot sa lahi nagdugang usab sa kadaghan: Sa 1917 lamang, adunay mga kagubot sa lumba sa kawhaag-lima ka mga lungsod, lakip ang East Saint Louis, diin katloan ug siyam nga mga itom ang napatay. Sa Habagatan, ang White nga mga tag-iya sa negosyo ug mga tanum nahadlok nga ang ilang barato nga mga trabahante mikalagiw sa rehiyon, ug gigamit ang kapintasan aron mahadlok ang mga itom nga magpabilin. Sumala sa mga estadistika nga NAACP, ang natala nga mga insidente sa paghinlo nagdugang gikan sa katloan ug walo kaniadtong 1917 hangtod walo-tulo sa 1919. Ang mga numero dili nagsugod sa pagkunhod hangtod 1923, kung ang gidaghanon sa mga tinuig nga mga lynchings nahulog sa ubos sa traynto lima Gubat Sibil.


Members of the 369th Infantry, better known as the Harlem Hellfighters. Like many African American men during the war they were fighting both against the Kaiser’s army on the field in Europe and against prejudice at home.


Wars are instigators for tremendous change, and although World War I was not fought on American soil, it did bring about enormous change for many Americans. Women and African Americans saw new opportunities, and labor unions found an unexpected boost from the need to keep factories open during the war.

Ang mga gubat mao ang mga instigator alang sa dakong pagbag-o, ug bisan kung ang Gubat sa Kalibutan nga wala ako gibugno sa yuta sa Amerika, nakahatag kini kadako nga pagbag-o alang sa daghang mga Amerikano. Ang mga kababayen-an ug Aprikano nga Amerikano nakakita mga bag-ong oportunidad, usa ka unyon sa mga mamumuo ang nakit-an nga wala damha nga pag-agay gikan sa panginahanglan



nga magpadayon nga bukas ang mga pabrika sa panahon sa giyera.

By far, however, the most significant change was relationship Americans had with their government. Before the war, the only connection most people had with the federal government was when they went to the post office, or every other year on election day when they went to vote. World War I changed that forever. Because of the war, government took on the power to regulate such everyday things as the price of milk, and what you could or could not say to your friends.

Bisan pa niana, bisan pa, ang labing hinungdanon nga pagbag-o mao ang relasyon sa mga Amerikano sa ilang gobyerno. Sa wala pa ang giyera, ang bugtong koneksyon sa kadaghanan sa mga tawo sa federal nga gobyerno mao ang nangadto sila sa post office, o sa matag ubang tuig sa adlaw sa eleksyon kung nangadto sila aron magboto. Ang Gubat sa Kalibutan I nagbag-o na hangtod sa hangtod. Tungod sa giyera, gigamit sa gobyerno ang gahum sa pag-regulate sa mga adlaw-adlaw nga mga butang sama sa presyo sa gatas, ug kung unsa ang mahimo nimo o dili nimo isulti sa imong mga higala.

Undoubtedly, the nation needed to take appropriate steps to win once having committed itself to the fight, but was such deep involvement in everyday life appropriate? Were laws such as the Espionage and Sedition Acts or regulations on food prices and railroad schedules acceptable, or is there nothing, not even war, that warrants such direct involvement in private life and private business?

Sa walay duhaduha, ang nasud kinahanglan nga mohimo mga angay nga mga lakang aron makadaog sa higayon nga nakigsulti sa iyang kaugalingon sa away, apan tama ba ang pagkalambigit sa matag adlaw nga kinabuhi? Ang mga balaod sama sa Espionage and Sedition Act o regulasyon sa mga presyo sa pagkaon ug iskedyul sa riles nga gidawat, o wala’y bisan usa pa, bisan ang giyera, nga naggukod sa ingon nga direktang pag-apil sa pribado nga kinabuhi ug pribado nga negosyo?

What do you think? Are restrictions on basic freedoms justified in times of crisis?

Unsa ang imong gihunahuna? Ang mga pagbawal ba sa mga batakang kagawasan adunay katarungan sa mga panahon sa krisis?



SUMMARY KATINGBANAN

Americans were enthusiastic about joining the army. For many recent immigrants and their children, joining the fight was a way to demonstrate their love for their new country. A draft was implemented. There were a few conscientious objectors.

Ang mga Amerikano madasigon nga mosalmot sa kasundalohan. Alang sa daghang bag-ong mga imigrante ug ilang mga anak, ang pag-apil sa away usa ka paagi sa pagpakita sa ilang gugma alang sa ilang bag-ong nasud. Usa ka draft ang gipatuman. Adunay pipila nga mga magsusupak tungod sa konsensiya.

Anti-German feelings were common. There were many German immigrants and they faced discrimination. Schools stopped teaching German and German foods were renamed at restaurants.

Komon ang pagbati sa mga kontra-Aleman. Adunay daghang German nga mga imigrante ug giatubang nila ang diskriminasyon. Ang mga tunghaan mihunong sa pagtudlo sa pagkaon sa Aleman ug Aleman gipangalan sa mga restawran.

The federal government gained in both size and power during the war. Business leaders and government officials collaborated to set prices and organize railroad schedules in support of the war effort. Future president Herbert Hoover organized the food industry and the United States fed both its own people and the people of Europe during the war.

Ang gobyernong pederal nakabaton sa gidak-on ug gahum sa panahon sa gubat. Ang mga lider sa negosyo ug mga opisyal sa gobyerno nakigtambayayong sa pagpahimutang sa mga presyo ug pag-organisar sa mga iskedyul sa tren agig suporta sa paningkamot sa gubat. Ang umaabot nga presidente nga si Herbert Hoover nag-organisar sa industriya sa pagkaon ug ang Estados Unidos nagpakaon sa kaugalingon niini nga mga tawo ug sa katawhan sa Uropa atol sa gubat.

To pay for the war, the government raised money by selling liberty bonds.

Aron mabayran ang gubat, ang gobyerno nagbayaw sa kwarta pinaagi sa pagbaligya sa mga bonds sa kalingkawasan.

One of the darks sides to World War I were laws passed to limit First Amendment freedoms. The Espionage and Sedition Acts made criticizing the government and the war effort illegal. In the case of Schenck v. United States, the Supreme Court upheld these restrictions.

Usa sa mga kilumkilom sa Kalibutan sa Gubat sa Kalibutan I mao ang mga balaod nga gipasa aron limitahan ang mga kagawasan sa Unang Amendment. Ang mga Espionage ug mga Sedisyon nga Mga Buhat naghimo sa pagsaway sa gobyerno ug ang paningkamot sa gubat iligal. Sa kaso ni Schenck v. Estados Unidos, gipatuman sa Korte Suprema kining mga pagdili.

The war effort was good for organized labor. Labor unions worked closely with government officials who wanted to avoid strikes. It was during the war that the 8-hour workday was implemented. Pay went up as well.

Ang paningkamot sa gubat maayo alang sa organisadong paghago. Ang mga unyon sa trabaho nagtrabaho pag-ayo sa mga opisyales sa gobyerno kinsa gusto nga maglikay sa mga welga. Sa panahon sa gubat nga ang 8-oras nga adlaw sa trabaho gipatuman. Bayad usab ang pagbayad.

Women took some jobs in factories and supported the war effort as nurses and secretaries.

Ang mga babaye nagtrabaho sa mga pabrika ug nagsuporta sa paningkamot sa gubat sama sa mga nurse ug secretary.

For African Americans, the war was a chance to demonstrate their bravery in battle. Although they served in segregated units, African Americans were fighting against both Germany and discrimination back home. During the war, the need for factory workers in the North increased and thousands of African American families moved out of the rural South to the cities of the North to find work. This Great Migration significantly changed the racial makeup for the country.

Alang sa mga African nga Amerikano, ang gubat usa ka higayon sa pagpakita sa ilang kaisog sa gubat. Bisag nag-alagad sila sa mga nahimulag nga mga yunit, ang mga Amerikanong Aprikano nakig-away batok sa Alemanya ug sa diskriminasyon sa ilang panimalay. Sa panahon sa gubat, ang panginahanglan sa mga trabahante sa pabrika sa North nadugangan ug libolibong mga pamilya sa Aprika nga Amerikano mibalhin gikan sa rural nga South ngadto sa mga siyudad sa North aron mangita og trabaho. Kining Dakong Pag-uswag nakapausab pag-ayo sa panit alang sa nasud.


KEY CONCEPTS

Draft: System in which the government legally compels citizens to join the armed forces.

Daylight Savings Time: System in which clocks are moved forward one hour in the spring, thus allowing for more daylight hours during summer evenings.

Propaganda: Advertising created by the government to encourage citizens to think and act in ways the government wants.

Eight-Hour Day: Traditional work-day that was established during World War I.

LAWS

Selective Service Act: 1917 law that established the draft.

Lever Act / Food and Fuel Control Act: Law passed during World War I granting the president power to control production, distribution and price of food.

Liberty Loan Act: Law passed during World War I empowering the government to borrow billions of dollars by issuing war bonds.

Espionage and Sedition Acts: A pair of laws passed during World War I significantly restricting freedom of speech by making anti-war or anti-government speech illegal.

COURT CASES

Schenck v. United States: Supreme Court ruling during World War I upholding the Espionage and Sedition Acts. It introduced the “clean and present danger” doctrine but is not widely considered to be a failure of the Court to preserve individual liberties.

SONGS

Over There: Most popular song during World War I.

PEOPLE AND GROUPS

Conscientious Objectors: People who refuse to join the military for personal, moral reasons, such as because of religious beliefs.

Herbert Hoover: Director of the Food Administration during World War I, and later president.

Bernard Baruch: Director of the War Industries Board during World War I.

George Creel: Director of the Committee on Public Information during World War I.

Harlem Hellfighters: Nickname for the 369th Infantry, a segregated unit of African-American soldiers during World War I.

GOVERNMENT AGENCIES

Fuel Administration: Government agency during World War I that managed rationing of gasoline and oil.

Food Administration: Government agency during World War I run by Herbert Hoover that managed rationing of food supplies.

War Industries Board: Government agency during World War I run by Bernard Baruch which directed production, distribution and wages. It is an example of significant government involvement in private industry.

U.S. Railway Administration: Government agency during World War I that managed the nation’s railway networks in order to support the war effort.

Committee on Public Information: Government agency created during World War I and run by George Creel to produce pro-war, pro-government propaganda.

National Labor War Board: Government agency created during World War I to negotiate with labor unions and prevent strikes.

Women’s Land Army: Government agency which employed women on farms to replace men who had joined the army.


3

T H I R D Q U E S T I O N

SHOULD AMERICA BE INVOLVED IN T HE WORL D OR I SOL ATIO NIST ?


As the war drew to a close, Woodrow Wilson set forth his plan for peace. In his mind, fundamental flaws in international relations created an unhealthy climate that led to the World War and he wanted the United States to lead the way to creating a new world order. Wilson proposed an international organization comprising representatives of all the world's nations that would serve as a forum where disputes could be solved peacefully.

Sa hapit na matapos ang gubat, gilaraw ni Woodrow Wilson ang iyang plano alang sa kalinaw. Sa iyang hunahuna, ang sukaranan nga mga sayup sa mga relasyon sa internasyonal nagmugna usa ka dili maayo nga klima nga nagdala sa Gubat sa Kalibutan ug gusto niya nga ang Estados Unidos manguna sa paagi sa paghimo sa usa ka bag-ong pagkahan-ay sa kalibutan. Gisugyot ni Wilson ang usa ka internasyonal nga organisasyon nga gilangkuban sa mga representante sa tanan nga mga nasud sa kalibutan nga magsilbing usa ka forum diin ang mga panaglalis masulbad sa malinawon.

Unfortunately for Wilson, leaders in Congress had other ideas about what role America should play in the world. They viewed the Wilson’s plan as a new form of supranational government that would limit the power of the American government and might drag the United States into foreign conflicts it didn’t want. Since the days of George Washington, America had tried to avoid just such entanglements.

Makasubo alang ni Wilson, ang mga lider sa Kongreso adunay ubang mga ideya bahin sa kung unsa ang papel sa Amerika nga kinahanglan himuon sa kalibutan. Giisip nila ang plano ni Wilson nga usa ka bag-ong dagway sa supranational government nga maglimite sa gahum sa gobyernong Amerikano ug mahimong i-drag ang Estados Unidos sa mga away sa langyaw nga dili gusto. Sukad sa mga adlaw ni George Washington, gisulayan sa Amerika nga likayan ang ingon nga mga pag-agulo.

Wilson decried his opponents as letting a great chance to ensure peace for future generations slip by. If not at the conclusion of the Great War, when would the United States have another chance to lead the world toward such a worthy cause? Did America and the world’s children have to live through another, perhaps even more deadly conflict before leaders in Congress would recognized the importance of being a part of the global community of nations?

Gisalikway ni Wilson ang iyang mga kaatbang ingon nga gitugutan ang daghang higayon aron masiguro ang kalinaw sa mga umaabot nga henerasyon nga molabay. Kung dili sa pagtapos sa Dakong Gubat, kanus-a pa kaha ang Estados Unidos adunay usa pa ka higayon nga manguna sa kalibutan padulong sa usa ka takus nga hinungdan? Ang Amerika ba ug ang mga anak sa kalibutan kinahanglan nga magkabuhi sa lain, tingali labi pa nga makamatay nga panagbangi sa wala pa mahibal-an sa mga lider sa Kongreso ang kahinungdanon nga mahimong usa ka bahin sa pangkalibutang komunidad sa mga nasud?

On the other hand, Wilson’s critics argued, what was stopping the rest of the world from dragging the United States into another conflict. If America promised to be a part of the great community of nations, it might just be promising to be a part of that great hypothetical conflict before it even began.

Sa pikas bahin, nangatarungan ang mga kritiko ni Wilson, kung unsa ang nagpugong sa tibuuk nga kalibutan gikan sa pagkaladkad sa Estados Unidos sa usa pa ka panagbangi. Kung ang Amerika nangako nga mahimong bahin sa daghang komunidad sa mga nasud, mahimo’g magsaad lang kini nga mahimong usa ka bahin sa dako nga hypothetical nga panagbangi sa wala pa kini magsugod.

What do you think? Should America be involved in the world or isolationist?

Unsa ang imong gihunahuna? Angay ba nga ang America moapil sa kalibutan o isolationist?



WINNING THE WAR WINNING WAR

When the United States declared war on Germany in April 1917, both the Allied forces and the Central Powers were close to exhaustion. Great Britain and France had indebted themselves heavily in the procurement of vital American military supplies and Germany was struggling to maintain its ability to fight because of the crushing blockade. While the 200,000 American troops that arrived in France composed a tiny fraction of the entire Allied effort, the influx of new troops, and the promise of many more who would come over the coming years proved decisive.

Sa dihang gipahayag sa Estados Unidos ang gubat sa Alemanya kaniadtong Abril 1917, ang mga pwersa sa Kaalyado ug ang Central Powers hapit na matapos. Dakong utang sa Great Britain ug Pransya ang ilang kaugalingon sa pagkuha sa hinungdanon nga mga gamit sa militar sa Amerika ug ang Aleman nanlimbasog aron mapadayon ang katakus nga makig-away tungod sa nahugno nga pagbara. Samtang ang 200,000 nga mga tropang Amerikano nga miabot sa Pransya naglangkob sa usa ka gamay nga bahin sa tibuuk nga paningkamot sa Allied, ang pagdagsa sa mga bag-ong tropa, ug ang saad sa daghan pa nga moabut sa umaabot nga mga tuig napamatud-an nga mahukmanon.


General Pershing led the American Expeditionary Force in Europe.

By March 1918, the Germans had won the war on the eastern front. The Russian Revolution of the previous year had not only toppled the hated regime of Tsar Nicholas II but also ushered in a civil war from which the Communist revolutionaries under the leadership of Vladimir Lenin emerged victorious. Weakened by war and internal strife, and eager to build a new Soviet Union, Russian delegates agreed to a generous peace treaty with Germany. Emboldened, Germany moved the troops that had

Pagka Marso 1918, ang mga Aleman nagdaog sa gubat sa silangang atubangan. Ang Rebolusyong Ruso sa miagi nga tuig wala lamang maglaglag sa gikasilagan nga rehimen ni Tsar Nicholas II apan usab nagsugod sa usa ka sibil nga giyera kung diin ang mga rebolusyonaryong rebolusyonaryo sa ilawom sa pamunuan ni Vladimir Lenin milampos. Naluya sa giyera ug panag-away sa sulod, ug naghinamhinam nga magtukod usa ka bag-ong Unyon sa Sobyet, ang mga delegado sa Russia miuyon sa usa ka manggihatagon nga kasabotan sa kalinaw sa Alemanya. Nabalaka, gibalhin sa Alemanya ang mga tropa nga nakig-away sa Russia sa kasadpan. Ang American Expeditionary



been fighting Russia to the west. The American Expeditionary Force (AEF), General John “Blackjack” Pershing, entered combat in May 1918, just in time to counter the increased force on the German side.

Force (AEF), General John "Blackjack" Pershing, nagsulud sa panagsangka kaniadtong Mayo 1918, sa tukmang oras aron mabugno ang nagkadako nga puwersa sa kiliran sa Aleman.

In a series of battles along the front that took place from May 28 through August 6, 1918, including the battles of Cantigny, Chateau Thierry, Belleau Wood, and the Second Battle of the Marne, American forces alongside the British and French armies succeeded in repelling German offensives. The Battle of Cantigny, on May 28, was the first American offensive in the war. In less than two hours that morning, American troops overran the German headquarters in the village, thus convincing the French commanders of their ability to fight against the German line advancing towards Paris. The subsequent battles of Chateau Thierry and Belleau Wood proved to be the bloodiest of the war for American troops. At the latter, faced with a German onslaught of mustard gas, artillery fire, and mortar fire, U.S. Marines attacked German units in the woods on six occasions, at times meeting them in hand-to-hand and bayonet combat, before finally repelling the advance. The U.S. forces suffered 10,000 casualties in the three-week battle, with almost 2,000 killed in total and 1,087 on a single day. Brutal as they were, they amounted to small losses compared to the casualties suffered by France and Great Britain. Still, these summer battles turned the tide of the war, with the Germans in full retreat by the end of July 1918.

Sa sunud-sunod nga mga panagsangka sa atubang sa naganap gikan Mayo 28 hangtod Agosto 6, 1918, lakip na ang mga panagsangka sa Cantigny, Chateau Thierry, Belleau Wood, ug ang Ikaduhang Gubat sa Marne, ang mga puwersa sa Amerika duyog sa mga kasundalohan sa Britanya ug Pranses nga milampos sa pagpapas sa mga opensiba sa Aleman. Ang Gubat sa Cantigny, kaniadtong Mayo 28, mao ang una nga nakapasakit sa Amerika sa giyera. Wala’y duha ka oras nianang buntaga, ang mga tropang Amerikano ninglupig sa punoan nga punoan sa Aleman sa baryo, sa ingon nakombinser ang mga komandante sa Pransya sa ilang kaarang sa pagpakig-away batok sa linya sa Aleman nga nagsulong sa Paris. Ang misunod nga mga away sa Chateau Thierry ug Belleau Wood napamatud-an nga labing dugo sa gubat alang sa mga tropang Amerikano. Sa ulahi, nag-atubang sa usa ka German nga pag-atake sa mustasa gas, artilerya sunog, ug mortar nga kalayo, giatake sa US Marines ang mga yunit sa Aleman sa unom ka mga okasyon, usahay nagtagbo sila sa kamot-sa-kamot ug pagbugno sa bayonet, sa wala pa ang pag-abusar. pag-asdang Ang pwersa sa Estados Unidos naka-antus sa 10,000 nga kaswalti sa tulo ka semana nga panagsangka, diin hapit 2,000 ang napatay sa kinatibuk-an ug 1,087 sa usa ka adlaw. Ang Brutal ingon nila, nagkantidad sila og gamay nga pagkulang kon itandi sa mga kaswalti nga giantos sa France ug Great Britain. Bisan pa, kini nga mga panagsangka sa ting-init nakapugong sa gubat, uban ang mga Aleman sa hingpit nga pag-atras sa katapusan sa Hulyo 1918.


American soldiers celebrate the enouncement of the armistice on November 11, 2018

By the end of September 1918, over one million American soldiers staged a full offensive into the Argonne Forest. By November, after nearly forty days of intense fighting, the German lines were broken, and their military command reported to Kaiser Wilhelm II of the desperate need to end the war and enter into peace negotiations. Facing civil unrest from the German people in Berlin, as well as the loss of support

Pagkahuman sa Septyembre 1918, kapin sa usa ka milyon nga sundalong Amerikano ang nakalas sa Argonne Forest. Pagka-Nobyembre, pagkahuman sa hapit kap-atan ka adlaw sa grabe nga away, ang mga linya sa Aleman nabali, ug ang ilang komand sa militar nagreport kay Kaiser Wilhelm II nga desperado nga kinahanglan tapuson ang giyera ug magsugod sa negosasyong pangkalinaw. Pag-atubang sa kagubot sibil gikan sa mga Aleman sa Berlin, ingon man ang pagkawala sa suporta gikan sa iyang hataas nga komand sa militar, gi-



from his military high command, Wilhelm abdicated his throne on November 9, 1918, and immediately fled by train to the Netherlands. Two days later, on November 11, 1918, Germany and the Allies declared an immediate armistice, thus bring the fighting to a stop and signaling the beginning of the peace process. Armistice Day is stilled observed around the world as a day to remember the fallen. In the United States, it is called Veterans’ Day.

abusahan ni Wilhelm ang iyang trono kaniadtong Nobyembre 9, 1918, ug gilayon nga mikalagiw sa tren sa Netherlands. Pagkahuman sa duha ka adlaw, kaniadtong Nobyembre 11, 1918, gipahayag sa Alemanya ug mga Allies nga usa ka dali nga armistice, busa gipahunong ang away ug gipirmahan ang pagsugod sa proseso sa kalinaw.

When the armistice was declared, 117,000 American soldiers had been killed and 206,000 wounded. The Allies as a whole suffered over 5.7 million military deaths, primarily Russian, British, and French men. The Central powers suffered four million military deaths, with half of them German soldiers. Although the Americans arrived late in the war and suffered less than half of 1% of all the casualties, the involvement of the United States proved to be a tipping point.

Kung ideklarar ang armistice, 117,000 nga sundalong Amerikano ang napatay ug 206,000 ang nasamdan. Ang mga Allies sa kinatibuk-an nag-antus sa sobra sa 5.7 milyon nga pagkamatay sa militar, labi na ang mga lalaki nga Ruso, Britanya, ug Pranses. Ang mga gahum sa Sentral nag-antus upat ka milyon nga pagkamatay sa militar, nga ang katunga niini mga sundalo sa Aleman. Bisan kung ang mga Amerikano miabot sa ulahi sa giyera ug nag-antus sa wala sa katunga sa 1% sa tanan nga mga kaswalti, ang pag-apil sa Estados Unidos napamatud-an nga usa ka tipping point.


Police officers on a streetcar in Seattle check to make sure riders are wearing masks during the influenza outbreak in 1918.



Economically, emotionally, and geopolitically, the war had taken an enormous toll in the United States, but especially in Europe. Of the 60 million European men who were mobilized from 1914 to 1918, 8 million were killed, 7 million were permanently disabled, and 15 million were seriously injured. Germany lost 15.1% of its active male population, Austria-Hungary lost 17.1%, and France lost 10.5%.

Sa ekonomikanhon, emosyonal, ug geopolitically, ang gubat nakakuha og dakong kadaghan sa Estados Unidos, apan labi na sa Europa. Sa 60 milyon nga mga lalaki sa Europa nga na-mobilize gikan sa 1914 hangtod 1918, 8 milyon ang napatay, 7 milyon ang permanente nga adunay sakit, ug 15 milyon ang grabeng nasamdan. Ang Aleman nawala 15,1% sa aktibo nga populasyon sa lalaki, Austria-Hungary nawala 17.1%, ug ang Pransya nawala 10,5%.

Hundreds of thousands of civilians also died, in large part due to food shortages and malnutrition that weakened resistance to disease. In 1914 alone, louse-borne epidemic typhus killed 200,000 in Serbia. From 1918 to 1922, Russia had about 25 million infections and 3 million deaths from epidemic typhus. In 1923, 13 million Russians contracted malaria, a sharp increase from the pre-war years. Nothing, however, compared to the devastation of a major influenza epidemic that spread around the world during the war. Overall, the 1918 flu pandemic killed at least 50 million people, accounting for 3-5% of the world’s entire population.

Gatusan nga liboan ka mga sibilyan ang namatay usab, sa kadaghanan nga bahin tungod sa kanihit sa pagkaon ug malnutrisyon nga nakapahuyang sa pagsukol sa sakit. Kaniadtong 1914 lamang, ang nahitabong sakit nga epidemya sa luto nakapatay og 200,000 sa Serbia. Gikan sa 1918 hangtod 1922, ang Russia adunay mga 25 milyon nga impeksyon ug 3 milyon nga namatay gikan sa epidemya nga typhus. Sa 1923, 13 milyon nga mga Ruso ang nagkontrata sa malaria, usa ka taas nga pagtaas gikan sa mga tuig sa wala pa ang gubat. Wala, bisan pa, itandi sa pagkaguba sa usa ka mayor nga epidemya sa trangkaso nga mikaylap sa tibuuk kalibutan sa panahon sa giyera. Sa kinatibuk-an, ang 1918 nga pandemya sa trangkaso nakapatay sa labing menos 50 milyon nga mga tawo, nagkantidad sa 3-5% sa tibuuk nga populasyon sa kalibutan.

THE TREATY OF VERSAILLES ANG TINUOD NGA MGA VERSAILLES

While Wilson had been loath to involve the United States in the war, he saw the country’s eventual participation as justification for America’s involvement in developing a moral foreign policy for the entire world. The United States emerged from the war as the predominant world power. Wilson sought to capitalize on that influence and impose his moral foreign policy on all the nations of the world.

Samtang si Wilson nasuko nga mag-apil sa Estados Unidos sa giyera, nakita niya ang partisipasyon sa nasud ingon nga katarungan alang sa pag-apil sa Amerika sa pagpalambo sa usa ka moral nga patakaran sa langyaw alang sa tibuuk kalibutan. Ang Estados Unidos mitumaw gikan sa giyera ingon ang nag-una nga gahum sa kalibutan. Gipangita ni Wilson nga maipahimutang kana nga impluwensya ug ipatuman ang iyang moral nga palisiya nga langyaw sa tanan nga mga nasud sa kalibutan.

As early as January 1918, a full five months before American military forces fired their first shot in the war, and eleven months before the actual armistice, Wilson announced his postwar peace plan before a joint session of Congress. Referring to what became known as the Fourteen Points, Wilson called for openness in all matters of diplomacy, an end to secret treaties, free trade, freedom of the seas, promotion of self-determination of all nations, and more. In addition, he called for the creation of a League of Nations to promote the new world order and preserve territorial integrity through open discussions in place of intimidation and war.

Kaniadtong Enero 1918, usa ka bug-os nga lima ka bulan sa wala pa mapuo sa mga puwersa militar sa Amerika ang una nilang pagpana sa giyera, ug napulo ug usa ka bulan sa wala pa ang aktwal nga armistice, gipahibalo ni Wilson ang iyang plano sa kalinaw sa postwar sa wala pa ang managsama nga sesyon sa Kongreso. Naghisgot sa nahibal-an nga Napulog-upat nga Mga Punto, nanawagan si Wilson nga hayag sa tanan nga butang sa diplomasya, pagtapos sa mga tinago nga mga kasabutan, libre nga pamatigayon, kagawasan sa kadagatan, pagpasiugda sa pagtino sa kaugalingon sa tanan nga mga nasud, ug daghan pa. Gawas pa, nanawag siya alang sa pagmugna sa usa ka Liga sa mga Nasud aron mapauswag ang bag-ong mando sa kalibutan ug mapreserbar ang integridad sa teritoryo pinaagi sa bukas nga mga diskusyon sa lugar sa paghadlok ug gubat.

As the war concluded, Wilson announced, to the surprise of many, that he would attend the Paris Peace Conference himself, rather than ceding to the tradition of sending professional diplomats to represent the country. His decision influenced other nations to follow suit, and the Paris conference became the largest meeting of world leaders to date in history. For six months, beginning in December 1918, Wilson remained in Paris to personally conduct peace negotiations.

Sa pagtapos sa giyera, gipahibalo ni Wilson, sa katingala sa kadaghanan, nga siya motambong sa Paris Peace Conference mismo, imbis nga magsunod sa tradisyon sa pagpadala sa mga propesyonal nga diplomata nga magrepresentar sa nasud. Ang iyang desisyon nakaimpluwensya sa ubang kanasuran nga sundon, ug ang komperensya sa Paris nahimo nga labing dako nga miting sa mga lider sa kalibutan hangtod karon sa kasaysayan. Sulod sa unom ka bulan, sugod sa Disyembre 1918, si Wilson nagpabilin sa Paris aron personal nga magpahigayon negosasyon sa kalinaw.

Although the French public greeted Wilson with overwhelming enthusiasm, other delegates at the conference had deep misgiving about the American president’s plans for a “peace without victory.”

Bisan kung ang publiko nga Pranses nangumusta sa Wilson sa sobra nga kadasig, ang uban nga mga delegado sa komperensya adunay dakong sayup bahin sa plano sa pangulo sa Amerika alang sa usa ka "kalinaw nga wala’y



Specifically, Great Britain, France and Italy sought to obtain some measure of revenge against Germany for drawing them into the war, to secure themselves against possible future aggressions from that nation, and also to maintain or even strengthen their own colonial possessions. Great Britain and France in particular sought substantial monetary reparations, as well as territorial gains, at Germany’s expense. Japan had officially supported the allies but not engaged in the war in Europe, but the too desired concessions in Asia, whereas Italy sought new territory in Europe. Finally, the threat posed by a Bolshevik Russia under Vladimir Lenin, and more importantly, the danger of revolutions elsewhere, further spurred on these allies to use the treaty negotiations to expand their territories and secure their strategic interests, rather than strive towards world peace.

kadaogan." Partikular, ang Great Britain, France ug Italy nagtinguha nga makakuha usa ka sukod sa pagpanimalos batok sa Alemanya alang sa pagguhit. sila sa gubat, aron masiguro ang ilang kaugalingon batok sa posible nga umaabot nga mga agresyon gikan sa nasud, ug usab aron mapadayon o mapalig-on ang ilang kaugalingon nga kolonyal nga mga kabtangan. Ang Great Britain ug France partikular nga nagtinguha sa daghang reparasyon sa kwarta, ingon man mga teritoryal nga mga nakuha, sa paggasto sa Aleman. Opisyal nga gisuportahan sa Japan ang mga kaalyado apan wala moapil sa giyera sa Europe, apan ang gitinguha usab nga mga konsesyon sa Asya, samtang ang Italy nangita bag-ong teritoryo sa Europa. Sa katapusan, ang hulga nga gipahamtang sa usa ka Bolshevik Russia ubos ni Vladimir Lenin, ug labi ka hinungdan, ang katalagman sa mga rebolusyon sa ubang lugar, dugang nga nag-aghat sa mga kaalyado nga kini nga gigamit ang mga negosasyon sa tratado aron mapalapad ang ilang mga teritoryo ug makuha ang ilang madiskarteng interes, imbis maningkamot sa kalinaw sa kalibutan.

Primary Source: Painting

The Paris Peace Conference met that the Palace of Versailles in the Hall of Mirrors. Amid this setting of opulence that was the work of kings, Wilson, who is seated in the center left of the painting, worked to find ways to enact his ideas of moral diplomacy and make the world safe for democracy.

In the end, the Treaty of Versailles that officially concluded World War I resembled little of Wilson’s original Fourteen Points. The Japanese,

Sa katapusan, ang Treaty of Versailles nga opisyal nga nagtapos sa Gubat sa Kalibutan nga Ako nahisama sa gamay sa orihinal nga Napulog upat ka mga Punto ni Wilson. Ang



French, and British succeeded in carving up many of Germany’s colonial holdings in Africa and Asia. The dissolution of the old Ottoman Empire created new nations under the quasi-colonial rule of France and Great Britain, such as Iraq and Palestine. France gained much of the disputed territory along their border with Germany, as well as passage of a “war guilt clause” that demanded Germany take public responsibility for starting and prosecuting the war that led to so much death and destruction. Great Britain led the charge that resulted in Germany agreeing to pay reparations in excess of $33 billion to the Allies. As for Bolshevik Russia, Wilson had agreed to send American troops to their northern region to protect Allied supplies and holdings there, while also participating in an economic blockade designed to undermine Lenin’s power. This move would ultimately have the opposite effect of galvanizing popular support for the Bolsheviks.

mga Hapones, Pranses, ug Britanya milampos sa pagkulit sa daghang mga paghupot sa kolonyal sa Aleman sa Africa ug Asya. Ang pagwagtang sa karaang Imperyo sa Ottoman nagmugna mga bag-ong mga nasud ubos sa quasi-kolonyal nga pagmando sa Pransiya ug Great Britain, sama sa Iraq ug Palestine. Nakuha sa Pransya ang kadaghanan sa panaglalis nga teritoryo sa ilang utlanan uban ang Alemanya, ingon man ang pagpasa sa usa ka "sugnod sa pagkasayup sa giyera" nga nangayo sa responsibilidad sa Alemanya sa publiko ug pagsugod sa giyera nga nagdala sa daghang kamatayon ug pagkalaglag. Gipangunahan sa Great Britain ang sumbong nga miresulta sa Alemanya nga nag-uyon sa pagbayad sa mga reparasyon nga sobra sa $ 33 bilyon sa mga Allies. Sama sa Bolshevik Russia, nagkauyon si Wilson nga ipadala ang mga tropang Amerikano sa ilang amihanang rehiyon aron mapanalipdan ang mga kaalyado nga mga gamit ug paghupot didto, samtang nag-apil usab sa usa ka blockade sa ekonomiya nga gilaraw aron mabungkag ang gahum ni Lenin. Kini nga paglihok sa katapusan adunay kaatbang nga epekto sa pag-alsa sa bantog nga suporta alang sa mga Bolsheviks.

The sole piece of the original Fourteen Points that Wilson successfully fought to keep intact was the creation of a League of Nations. In the covenant of the new league, all member nations in the League agreed to defend any nation that was under attack. This was Article X of the covenant and Wilson intended for this provision of the covenant to prevent war, since no nation would be suicidal enough to start a war knowing that the entire rest of the world would come to the defense of the nation under attack. Ironically, this article would prove to be the undoing of Wilson’s dream of a new world order.

Ang nag-iisa nga piraso sa orihinal nga Napulog-upat nga Mga Punto nga malampuson nga nakigbisog ni Wilson aron magpadayon mao ang pagmugna sa usa ka League of Nations. Sa pakigsaad sa bag-ong liga, ang tanan nga mga nasud nga miyembro sa Liga nagkauyon aron panalipdan ang bisan unsang nasud nga giatake. Kini ang Artikulo X sa kumbento ug gilaraw ni Wilson alang sa kini nga probisyon sa pakigsaad aron mapugngan ang gubat, tungod kay wala’y nasud nga maghikog nga igo aron magsugod usa ka giyera nga nahibal-an nga ang tibuuk nga bahin sa kalibutan moabot sa pagpanalipod sa nasud nga giatake. Sa katingad-an, kini nga artikulo mahimong pamatud-an nga ang pagbuut sa damgo ni Wilson sa usa ka bag-ong mando sa kalibutan.

THE RATIFICATION DEBATE ANG RATIFICATION DEBATE

Although the other nations in Paris agreed to the final terms of the Treaty of Versailles, Wilson’s greatest battle lay in the ratification debate that awaited him upon his return. While the Constitution gives presidents the authority to negotiate treaties, but the Senate must ratify any treaty before the United States is bound by its terms. This is an important check on the power of the president. Wilson knew that a yes vote would be difficult to achieve.

Bisan kung ang ubang mga nasud sa Paris miuyon sa katapusang mga termino sa Treaty of Versailles, ang pinakadako nga away sa Wilson gibutang sa ratipication debate nga naghulat kaniya sa iyang pagbalik. Samtang ang Konstitusyon naghatag sa mga presidente sa awtoridad sa pag-negosasyon sa mga kasabutan, apan kinahanglan nga aprobahan sa Senado ang bisan unsang kasabutan sa wala pa ang Estados Unidos nahigot sa mga termino. Kini ang usa ka mahinungdanon nga pagsusi sa gahum sa presidente. Nahibal-an ni Wilson nga ang usa ka oo nga boto lisud makab-ot.

Central to the debate was Article X of the Covenant of the League of Nations. Even before Wilson’s return to Washington, Senator Henry Cabot Lodge, chairman of the Senate Foreign Relations Committee that oversaw ratification proceedings, issued a list of reservations he had regarding the treaty. An isolationist in foreign policy issues, Cabot feared that Article X would take away Congress’s ability to decide when the United States would and would not enter wars. If the United States agreed to join the League of Nations, the country would be obligated to defend any other nation that came under attack, regardless of when or where. For Lodge and other Republicans in the Senate, this was unacceptable. The United States should remain entirely independent of the world and its problems.

Ang sentro sa debate mao ang Artikulo X sa Pakigsaad sa League of Nations. Bisan sa wala pa mobalik si Wilson sa Washington, si Senador Henry Cabot Lodge, chairman sa Senate Foreign Relations Committee nga nagdumala sa mga pagdumala sa ratification, nagpagula sa usa ka lista sa iyang reserbasyon bahin sa tratado. Usa ka isolationist sa mga isyu sa patakaran sa langyaw, nahadlok si Cabot nga kuhaon sa Artikulo X ang katakos sa Kongreso nga magdesisyon kung kanus-a ang Estados Unidos ug dili mosulod sa mga gubat. Kung ang Estados Unidos miuyon nga moapil sa League of Nations, ang nasud obligado nga panalipdan ang bisan unsang ubang nasyon nga giatake, bisan kung kanus-a o asa. Alang sa Lodge ug uban pang mga Republika sa Senado, dili kini madawat. Ang Estados Unidos kinahanglan nga magpabilin nga hingpit nga independente sa kalibutan ug ang mga problema niini.



On the other side of the political spectrum, interventionists such as Wilson argued that Article X would impede the United States from using her rightfully attained military power to secure and protect America’s international interests. The United States had a moral obligation to the rest of the world to use its power as a deterrent to ensure peace. Without the United States at the table, they feared, the hard-won peace would crumble as petty problems pulled the world back into war.

Sa pikas bahin sa pampulitika nga spectrum, ang mga interbensyonista sama ni Wilson nangatarungan nga ang Artikulo X dili makapugong sa Estados Unidos sa paggamit sa iyang tama nga pagkab-ot sa gahum sa militar aron makuha ug maprotektahan ang internasyonal nga interes sa Amerika. Ang Estados Unidos adunay moral nga obligasyon sa tibuuk kalibutan nga gamiton ang gahum niini ingon usa ka pagpugong aron masiguro ang kalinaw. Kung wala ang Estados Unidos sa lamesa, nahadlok sila, ang madaugdaug nga kalinaw ang madugmok samtang ang mga gagmay nga problema nagpabalik sa kalibutan sa gubat.

Some Republicans, known as Irreconcilables, opposed the treaty on all grounds, whereas others, called Reservationists, would support the treaty if sufficient amendments were introduced that could eliminate Article X. In an effort to turn public support into a weapon against those in opposition, Wilson embarked on a cross-country railway speaking tour. He began travelling in September 1919, and the grueling pace, after the stress of the six months in Paris, proved too much. Wilson fainted following a public event on September 25, 1919, and immediately returned to Washington. There he suffered a debilitating stroke, leaving his second wife Edith Wilson in charge as de facto president for a period of about six months.

Ang pipila ka mga Republikano, na kilala bilang Irreconcilables, supak sa kasabotan sa tanan nga mga nataran, samtang ang uban, gitawag nga Reservationists, suportahan ang kasabotan kung adunay igong mga pagbagong gipaila nga makawagtang sa Artikulo X. Sa paningkamot nga himuon ang suporta sa publiko nga usa ka hinagiban batok sa mga kabatok, Si Wilson misakay sa usa ka cross-country nga pagsuroy sa riles nga nagsulti. Nagsugod siya sa pagbiyahe kaniadtong Septyembre 1919, ug ang paspas nga kadasig, pagkahuman sa tensiyon sa unom ka bulan sa Paris, napamatud-an kaayo. Si Wilson naluya pagkahuman sa usa ka publiko nga kalihokan kaniadtong Septyembre 25, 1919, ug dayon mibalik sa Washington. Didto nag-antos siya sa usa ka makapaluya nga stroke, gibiyaan ang iyang ikaduhang asawa nga si Edith Wilson isip pangulo sa de facto sulod sa mga unom ka bulan.

Frustrated that his dream of a new world order was slipping away, a frustration that was compounded by the fact that, now an invalid, he was unable to speak his own thoughts coherently, Wilson urged Democrats in the Senate to reject any effort to compromise on the treaty. With all sides unwilling to compromise, Congress voted and rejected the Treaty of Versailles and membership in the League of Nations.

Nasuko nga ang iyang damgo sa usa ka bag-ong mando sa kalibutan nahanaw, usa ka pagkasuko nga gisamokan sa kamatuoran nga, nga karon dili balido, dili niya masulti ang iyang kaugalingon nga mga hunahuna nga hiniusa, giawhag ni Wilson ang mga Demokratiko sa Senado nga isalikway ang bisan unsang paningkamot nga makompromiso sa ang tratado. Sa tanan nga mga bahin nga dili gusto makompromiso, gipili sa Kongreso ug gisalikway ang Treaty of Versailles ug pagkamiyembro sa League of Nations.

As a result, the United States had to conclude its own separate peace treaty with Germany and never joined the League of Nations, which, as Wilson had feared shattered the international authority and significance of the organization. Although Wilson received the Nobel Peace Prize in October 1919 for his efforts to create a model of world peace, he remained personally embarrassed and angry at his country’s refusal to be a part of that model.

Ingon usa ka sangputanan, ang Estados Unidos kinahanglan nga magtapos sa kaugalingon nga lahi nga kasabotan sa kalinaw uban sa Alemanya ug wala gyud miapil sa League of Nations, nga, ingon nga nahadlok ni Wilson nga gub-on ang internasyonal nga awtoridad ug kamahinungdanon sa organisasyon. Bisan kung gidawat ni Wilson ang Nobel Peace Prize kaniadtong Oktubre 1919 alang sa iyang paningkamot sa paghimo usa ka modelo sa kalinaw sa kalibutan, nagpabilin siyang personal nga gipakaulawan ug nasuko sa pagdumili sa iyang nasud nga mahimong bahin sa maong modelo.


Ultimately Wilson lost his campaign to make the United States a key player in world affairs. Senator Lodge and the isolationists in Congress won the political argument and America sat on the sidelines during the 1920s and 1930s and conflicts engulfed Europe and Asia. Hitler rose to power in Germany and Japan invaded China. By the time 1941 rolled around and the United States found itself in World War II, the question of isolationism or involvement had been answered.

Sa katapusan si Wilson nawala ang iyang kampanya aron mahimo ang Estados Unidos nga usa ka hinungdan nga magdudula sa kalihokan sa kalibutan. Si Senador Lodge ug ang mga nag-inusara sa Kongreso midaog sa pangatarungan sa politika ug ang Amerika naglingkod sa mga semento sa panahon sa 1920s ug 1930s ug mga panagbangi nga naglibot sa Europa ug Asya. Si Hitler ningtindog sa gahum sa Alemanya ug gisulong sa Japan ang China. Sa pag-uswag sa 1941 ug ang Estados Unidos nakit-an mismo sa Ikaduhang Gubat sa Kalibutan, natubag ang pangutana sa pag-inusara o pag-apil.

Politicians on both sides of the argument about the Treaty of Versailles and League of Nations used the ensuing decades as evidence that they

Ang mga pulitiko sa duha nga kilid sa argumento bahin sa Treaty of Versailles ug League of Nations gigamit ang nagsunod nga mga dekada isip ebidensya nga naa ra sila tanan. Alang sa mga isolationist, ang pagpabilin nga wala sa



had been right all along. For isolationists, being able to stay out of World War II for as long as possible made it possible for the United States to be the deciding factor. Wilson’s supporters, on the other hand, believed that if the United States had been part of the League of Nations from the beginning, it might have had a chance to stop Japan and Hitler from starting the war in the first place. Instead, the Americans were hidden away across the oceans while catastrophe was unfolding.

Gubat sa Kalibutan kutob sa mahimo nahimo nga posible sa Estados Unidos nga mahimong hinungdan nga hinungdan. Ang mga tigpaluyo ni Wilson, sa laing bahin, nagtuo nga kung ang Estados Unidos nahimong bahin sa League of Nations gikan pa sa sinugdan, tingali adunay higayon nga mapugngan ang Japan ug Hitler sa pagsugod sa giyera sa una nga lugar. Hinuon, ang mga Amerikano nga gitago sa mga kadagatan samtang nag-anam-anam ang katalagman.

What do you think? Should America be involved in the world as Wilson hoped, or isolationist as Senator Lodge and the Republicans wanted?

Unsa ang imong gihunahuna? Angay ba nga ang America moapil sa kalibutan sama sa gipaabut ni Wilson, o pag-inusara sama sa gusto ni Senador Lodge ug sa mga Republicans?

SUMMARY KATINGBANAN

The United States entered the fighting in the last year of World War I. Germany had been suffering under a terrible blockade and was short on food and supplies. Russia had already exited the war and was in the middle of a civil war. American commanders refused to let their troops be split up and insisted on fighting together as one large group. They were still a tiny fraction of all the men on the battlefields of Europe.

Ang Estados Unidos misulod sa panag-away sa katapusang tuig sa Unang Gubat sa Kalibutan. Ang Germany nag-antus sa usa ka makalilisang nga pagbungkag ug kulang sa pagkaon ug mga suplay. Ang Russia nakagawas na sa gubat ug anaa sa tunga-tunga sa gubat sibil. Ang mga komander sa Amerika midumili sa pagpalayo sa ilang mga tropa ug miinsistir nga magkahiusa isip usa ka dako nga grupo. Sila usa pa ka gamay nga bahin sa tanang mga tawo sa mga panggubatan sa Uropa.

The end of the war came on November 11, 1918. The European powers had lost millions of men in battle, as well as civilians. A flue pandemic swept the world in 1918 killing millions more.

Ang katapusan sa gubat nahitabo niadtong Nobyembre 11, 1918. Ang mga gahum sa Europa nawala ang minilyon nga mga tawo sa gubat, ingon man mga sibilyan. Ang usa ka tibuok-kalibotang epidemya milukop sa kalibotan sa 1918 nga nakapatayg minilyon.

President Woodrow Wilson went to Europe after the war had finished to negotiate a peace deal. He believed it was an opportunity to forge an international system for a lasting peace. He described his vision for a peaceful world in a speech entitled the Fourteen Points. The most important of these was the creation of a League of Nations in which future conflicts could be resolved without war.

Si Presidente Woodrow Wilson miadto sa Europe human ang gubat nahuman aron makigsabot sa usa ka kasabutan sa kalinaw. Nagtuo siya nga kini usa ka oportunidad sa pagtukod sa internasyonal nga sistema alang sa malungtarong kalinaw. Gihubit niya ang iyang panan-awon alang sa usa ka malinawon nga kalibutan sa usa ka pakigpulong nga nag-ulohan sa Napulo'g upat nga Mga Punto Ang labing importante niini mao ang pagmugna sa usa ka Liga sa mga Nasud diin ang mga panagbangi sa umaabot mahimong masulbad nga walay gubat.

The result of the negotiations was the Treaty of Versailles. Wilson succeeded in getting the Europeans to create a League of Nations, although they also imposed a harsh punishment on Germany. Germany was forced to admit that the war had been their fault and pay enormous reparations. This punishing element of the treaty would be used later by Hitler to blame Germany’s problems on its neighbors.

Ang resulta sa negosasyon mao ang Tratado sa Versailles. Si Wilson milampos sa pagkuha sa mga taga-Uropa sa pagmugna og League of Nations, bisan pa sila nagpahamtang og usa ka mapintas nga silot sa Germany. Napugos ang Germany sa pag-angkon nga ang gubat mao ang ilang kasaypanan ug nagbayad og dagkong reparations. Kini nga pagsilot sa elemento sa kasabutan magamit sa ulahi ni Hitler aron mabasol ang mga problema sa Germany sa mga silingan niini.

Wilson’s efforts to join the new League of Nations faced a major challenge. The Constitution gives the Senate the authority to ratify all treaties signed by the president. One element of the League of Nations was a commitment by every nation to defend any nation

Ang mga paningkamot ni Wilson sa pag-apil sa bag-ong Liga sa mga Nasud nag-atubang sa dakong hagit. Ang Konstitusyon naghatag sa Senado sa awtoridad sa pag-ratify sa tanan nga mga kasabutan nga gipirmahan sa presidente. Usa ka elemento sa League of Nations ang usa ka pasalig sa matag nasod aron panalipdan ang bisan unsang nasod nga giatake. Sa teoriya, kini makapugong sa mga kanasuran sa pagpakiggubat



under attack. In theory, this would deter nations from going to war since they risked punishment from the entire world. In reality, Republicans in the Senate feared that this would mean the United States would be forced to join wars that were not really its business.

sukad nga sila nagpameligro sa silot gikan sa tibuok kalibutan. Sa pagkatinuod, ang mga Republikano sa Senado nahadlok nga kini nagpasabot nga ang Estados Unidos mapugos sa pag-apil sa mga gubat nga dili gayud kini negosyo.

When it looked like the Senate was going to reject the Treaty, Wilson travelled the nation giving speeches to build public support. This also failed and the Senate voted against the treaty. Without the United States, the League of Nations was seriously weakened. It is possible that if America had been at the table, World War II might have been avoided, but we can never know.

Sa diha nga kini daw sama sa pagsalikway sa Senado sa Kasabutan, si Wilson mibiyahe sa nasud nga naghatag pakigpulong aron sa pagtukod sa publiko nga suporta. Kini napakyas usab ug ang Senado nagboto batok sa kasabutan. Kon wala ang Estados Unidos, ang Liga sa mga Nasud seryoso nga nahuyang. Posible nga kon ang Amerika anaa sa lamesa, ang Gubat sa Kalibotan II unta malikayan, apan dili gayud kita makahibalo.

By rejecting the Treaty of Versailles and membership in the League of Nations, the United States also rejected Wilson’s dream of internationalism. Instead, for the next twenty years the nation pursued a policy of isolationism.

Pinaagi sa pagsalikway sa Tratado sa Versailles ug sa pagkasakop sa League of Nations, gisalikway usab sa Estados Unidos ang damgo ni Wilson sa internasyunalismo. Hinunoa, alang sa sunod nga baynte ka tuig ang nasud nagsubay sa usa ka palisiya sa isolationism.

In keeping with that new idea, Congress passed the Immigration Act of 1924, cutting off almost all immigration from Europe and ending immigration entirely from Asia.

Sumala sa bag-ong ideya, ang Kongreso nagpasa sa Immigration Act of 1924, nga giputol ang halos tanan nga immigration gikan sa Europe ug natapos ang immigration gikan sa Asia.

A fear of foreigners and dangerous foreign ideas swept the nation. With the success of the communist revolution in Russia, a Red Scare started. Immigrant anarchists Sacco and Vanzetti were convicted in a deeply flawed trial that many saw as evidence of a national eagerness to root out dangerous ideas.

Usa ka kahadlok sa mga langyaw ug sa peligro nga mga langyaw nga mga ideya milanat sa nasud. Uban sa kalampusan sa komunistang rebolusyon sa Russia, usa ka Red Scare nagsugod. Ang mga anarchist sa mga imigrante nga si Sacco ug Vanzetti nakonbikto sa usa ka lalum nga sayop nga pagsulay nga nakita sa kadaghanan isip pamatuod sa nasudnong kaikag aron langkaton ang makuyaw nga mga ideya.


KEY CONCEPTS

Armistice: An agreement to stop fighting.

Fourteen Points: President Wilson’s reasons for fighting in World War I. These were aspects of his Moral Diplomacy and became the basis of American negotiations at the end of the war. Some of the ideas were included in the Treaty of Versailles.

Reparations: Payment by one nation to another as a form of apology or penalty.

PEOPLE AND GROUPS

Vladimir Lenin: Leader of the Bolsheviks in Russia during the Russian Revolution. He became the first leader of the communist Soviet Union.

American Expeditionary Force (AEF): American army units who fought in Europe during World War I.

John “Blackjack” Pershing: General who led the American army in Europe during World War I.

League of Nations: International organization created at the end of World War I. It was the brainchild of President Wilson and was designed to give nations a forum in which to resolve differences without war. It failed to prevent World War II.

Henry Cabot Lodge: Republican senator who led opposition to the Treaty of Versailles fearing that it would force the United States to join wars that were not central to American interests.

Irreconcilables: Republican senators during the debate over the Treaty of Versailles who refused to vote to approve the treaty no matter what changes were made.

Reservationists: Republican senators during the debate over the Treaty of Versailles who would consider voting to ratify the treaty if changes were made.

Edith Wilson: First lady and wife of President Wilson. She acted as his caretaker and made many decisions for him during the last few months of his presidency.

EVENTS

Armistice Day: November 11, 1928 – the day fighting in World War I ended. Today it is remembered in the United States as Veteran’s Day.

1918 Influenza Pandemic: Major worldwide outbreak of the flu which killed 3-5% of the global population during World War I.

Paris Peace Conference: The meeting in 1918 and 1919 of world leaders to negotiate a treaty to conclude World War I.

TREATIES

Treaty of Versailles: Peace treaty that concluded World War I and established the League of Nations. The United States Senate never ratified the treaty.

Article X of the League of Nations Covenant: Key component of the League of Nations in which the nations of the world agreed to join together to repulse any aggressive military actions.



Is the fight for


C O S T ?

Isolation was a long American tradition. Since the days of George Washington, Americans preferred to remain protected by the mighty oceans on its border than engage with other nations in treaties and alliances. When European conflicts erupted, as they frequently did, most Americans concluded that fighting wars to protect the freedom of people living far away, was simply too great a cost for the United States to pay.

Ang pagkalain usa ka taas nga tradisyon sa Amerikano. Sukad sa mga adlaw ni George Washington, ang mga Amerikano mas gusto nga magpabilin nga protektado sa mga gamhanan nga kadagatan sa utlanan niini kaysa makig-uban sa ubang mga nasud sa mga kasabutan ug panag-alyansa. Kung ang mga panagbangi sa Europa nibuto, sama sa kanunay nga gibuhat, kadaghanan sa mga Amerikano nakahinapos nga ang pagpakiggubat sa mga gubat aron mapanalipdan ang kagawasan sa mga tawo nga nagpuyo sa layo, dako ra kaayo nga gasto sa Estados Unidos.

When the Archduke of Austria-Hungary was killed in cold blood, igniting the First World War, Americans claimed neutrality. As a nation of immigrants, The United States would have difficulty picking a side. Despite the obvious ties to Britain based on history and language, there were many United States citizens who claimed Germany and Austria-Hungary as their parent lands. Whose freedom was worth fighting and dying for?

Sa diha nga ang Archduke sa Austria-Hungary gipatay sa bugnaw nga dugo, nga gibalewala ang Unang Gubat sa Kalibutan, giangkon sa mga Amerikano nga neyutralidad. Ingon usa ka nasud sa mga imigrante, ang Estados Unidos maglisud sa pagpili og usa ka kilid. Bisan pa sa dayag nga relasyon sa Britain base sa kasaysayan ug sinultian, adunay daghang mga lungsuranon sa Estados Unidos nga nag-angkon sa Alemanya ug Austria-Hungary ingon ilang yuta nga ginikanan. Kinsa ang kagawasan nga angayng makigbugno ug mamatay?

After two and a half years of isolationism, the choice had become clearer. Germany’s violation of American neutrality on the high seas, combined with provocations such as the Zimmerman Note turned the United States into a friend of the Allies and America entered the Great War.

Pagkahuman sa duha ug tunga ka tuig sa pagkahimulag, ang pagpili nahimong labi ka tin-aw. Ang paglapas sa Alemanya sa neutrality sa Amerika sa taas nga kadagatan, nga gisagol sa mga paghagit sama sa Zimmerman Note nga nahimo ang Estados Unidos nga usa ka higala sa mga Allies ug America nga nakasulod sa Dakong Gubat.

In the end, the war was won, but President Wilson’s quest to have the Senate ratify the Treaty of Versailles failed. It seemed that America had been willing to pay the price of freedom in 1917, but was not ready to commit to defending freedom unconditionally in the future.

Sa katapusan, nagdaog ang giyera, apan ang paningkamot ni Presidente Wilson nga aprubahan sa Senado ang Treaty of Versailles napakyas. Ingon og ang Amerika andam nga mobayad sa presyo sa kagawasan sa 1917, apan dili andam nga magpasalig sa pagpanalipod sa kagawasan nga wala’y kondisyon sa umaabot.

What do you think? When is the fight for freedom worth the cost? Unsa ang imong gihunahuna? Kung kanus-a gasto ang away alang sa kagawasan?

www.inquiryhistory.com

Documents

Is the fight for FREEDOM...2020/05/11 · Wilson dili bahin sa mga interbensyon sa imperyalista sa Latin America. Ang iyang tinuud nga pagsulay adunay kalabotan sa Gubat sa Kalibutan