NÕODOÕP ³ *HOLQWDQÕúRODOÕP 7dPZW Xzµ µ(Z^>Ekarakedidergi.com/wp-content/uploads/2018/09/Yunus-EMRE...olur Ne kökler ister ne huri, alt tarafı cennet hepsi İsteyene ver ya

“BİZİM YUNUS”

SEVGİ, HOŞGÖRÜ, KARDEŞLİK ŞİİR YARIŞMASI SEÇKİ ESERLERİ

“Gelin tanış olalım

İşi kolay kılalım

Sevelim, sevilelim

Dünya kimseye kalmaz”

EDİTÖR: Dr. Yusuf ARSLAN

S E V G İ , H O Ş G Ö R Ü , K A R D E Ş L İ K Ş İ İ R Y A R I Ş M A S I S E Ç K İ E S E R L E R İ

Sayfa 1

Kapak Görseli: www.yunusemre.net

Sayfa Düzeni: Yusuf Arslan

Teknik Destek: Engin Yıldız

Yayınlanma Tarihi: Eylül 2018

E-Mail: [email protected]

Seçki Eserler Kitabı hiçbir ücret karşılığı satılmamaktadır. Seçki eserlerin hakları Karakedi, Kültür, Sanat, Edebiyat dergisine aittir.

SUNUŞ YAZISI

Türk şiirinin en büyük isimleri arasında

Yunus Emre ilk sıralarda yer alır. Sevgi,

hoşgörü, barış, kardeşlik aşığı Yunus Emre

13. Yüzyılda yaşamış bir Türk dervişidir.

Öz Türkçe ile yazdığı şiirler halk arasında

çok takdir görmüştür. Tasavvuf

erbabından olan Yunus Emre ardında

“Divan ve Risalet-ün Nushiyye” isimli iki

eser bırakarak 82 yaşında hayata gözlerini

yummuştur. Kendinden sonra Anadolu ve

Türkistan coğrafyasında çok sayıda şairi

etkilemiştir. “Gel gör beni aşk neyledi”,

“Sordum sarı çiçeğe”, “Adı güzel kendi

güzel Muhammed” Yunus Emre’nin en çok

bilinen şiirleridir. 1991 yılı UNESCO

tarafından “Yunus Emre Sevgi Yılı” olarak

dünya çapında kutlanmıştır.

Türkçe’nin ilk büyük bayrağı Yunus

Emre 13. yy şairiydi. 13. Yüzyılda

Anadolu işsizlik, yoksulluk ve iç

çatışmalarla dolu bir yüzyıl oldu. Ölenlerin

sayısı doğanları, aç gezenlerin sayısı

tokları geçti. Kardeş beylikler arasında

http://www.yunusemre.net/mailto:[email protected]


Sayfa 2

çıkan kavgalar bir asır sürdü; ne huzur

kaldı, ne bolluk, ne birlik beraberlik ne

sevgi, saygı, kardeşlik kaldı. Birlikte

yaşama ahlakı ve kültürü derin bir yara

aldı. Gücü yeten ötekine dilediğini yaptı.

Bu umutsuzluk yüzyılında, sevgi, hoşgörü

ve birlikte yaşama ahlak ve kültürünü

imece ruhuyla Pir Sultan Abdal, Hacı

Bektaş, Mevlana, Yunus Emre gibi insan-ı

kamiller dirilterek Anayurdun yaralarına

merhem oldular. İnsan-ı kamiller zaman

içinde giderek bir isim olmaktan çıkarak

bir yaklaşım, bir mantık, bir hayat ve ahlak

görüşünün sembolü haline geldiler.

İçinde yaşadığımız yüzyılın sosyal,

ekonomik, politik vaziyetini

düşündüğümüzde 13.yüzyıldan farklı

olmadığını çok az sayıda kişi reddeder. Bu

bağlamda sevgi, hoşgörü ve birlikte

yaşamanın sancak bayrağı olan Yunus

Emre’li yaklaşım ve çalışmalar; içinde

bulunduğumuz umutsuzluk ikliminde

bahar yağmurları etkisi yaratabilir.

Yunus’ların yaşatıldığı her yerde umut

vardır, yaşam sürüyordur/ sürecektir!

KARAKEDİ Kültür, Sanat,

Edebiyat Dergisi olarak sevgiyi, hoşgörüyü

ve birlikte yaşama ahlak ve kültürünü

bilince çıkarmayı önemsedik. Bu niyetle

Yunus Emre adına 2018 yılında ulusal

çapta bir şiir yarışması düzenledik.

Yarışmaya başvuran şiirler arasından

elinizdeki seçki eserler kitabını hazırladık.

Dünya barışına ve ülkemiz kültürüne

yaptıkları katkı nedeniyle, yarışmaya

katılan şairlere; seçici kurul üyeleri Niyazi

Yaşar (Şair, Yazar), Dr. Hilal Karahan

(Şair, Yazar), Dilruba Nuray Erenler (Şair,

Yazar), Volkan Hacıoğlu’na (Şair, Yazar,

Akademisyen) ve teknik konularda verdiği

destekten ötürü Engin Yıldız’a teşekkürü

bir borç bilirim.

Dr. Yusuf ARSLAN/01.09.2018


Sayfa 3

ŞAİRLER LİSTESİ

Şaduman TATLI

Kerim KIRAT

Hayrettin GEÇKİN

Hasibe Ferah KOCATÜRK

Gülay ERÇIKTI

Berdar DOĞAN

Sercan BAYRAM

Şifai KAYA

Celalettin KURT

Erdoğan KARTAL

Barış KİYE

Sedat YALÇIN

Seher İPEK

Neval SAVAK

Hamiyet KOPARTAN

Ahmet ŞANVERDİ

Ferhat KAYA

Caner DEĞİRMEN

İbrahim UÇAR

Muharrem TURGUT

Merve DAĞCI

Mine MADENOĞLU

Taha AYYILDIZ

İsmail BİÇER

Melisa YALNIZ

Ömer Ekinci MİCİNGİRT

Erdal ERCİN

Hasan SEVİNÇHAN

Yurdagül SULAK

Erhan AYDIN

Meral MERİ

İrem Fatma ŞAHİN

Ergün SEVİNÇ

Hürü KARABULUT

Damla HANO

Rabia KAHRAMAN

Derya ATEŞ

Ercan GÜMÜŞ

Kürşat MENDİ

Ayşenur AKIN

M.Furkan AYPAK

Aslıhan ERGÜVEN

Bahar MOLLA

Hamid Çağatay VURAL

Selman KARAKILÇIK (Selîmî)

Üzeyir AYGÖRDÜ

Kenan YAVUZARSLAN

Kaan TUNCALI

Mustafa DOĞAN

Muhammet KALYONCU

Mehmet ÖZÇATAL

Tuncay KORU

Mehmet Ata YİĞİZ

Nur Sude TOPRAKTEPE

Doğuhan Murat YÜCEL

Kemal ER

Mustafa ÖZKE

Necdet TEZCAN

Muammer GÜNDÜZ

M. Nihat MALKOÇ

Fatma KAHRİMAN

Ali Kemal SÖNMEZ

Feyzullah ŞAHİN

Ebuzer BAKIR

Mustafa Tolga TOKLUOĞLU

M.Suat GÜLŞEN

Hüseyin GÜL

Taner YİĞİT

Meryem TUNÇ


Sayfa 4

Murat HALICI

Berna MURAL

Sena CANHİLAL

Elvan SUNAR

Oktay GÜLER

Oğuzhan KÜLTE

Çağrı ALGÜL

Gülnar NEZEROVA

İbrahim AYDIN

Servan ERDİNÇ

Melike ALKAN

Binnaz DENİZ AYDEMİR

Abdurrahim ERCAN

Osman TAŞKAYA (Aşık Feymani)

Songül ÖZÇELİK ABALAY

Samet Can ARI

Kübra TUĞÇE ÖZDEN

Behice ÇELİKBAŞ

Sahibe KILIÇ

Fikret KUŞCUOĞLU

Beyza Nur BİRDEN

Erhan SAYGIN

Ramazan Tuğrul OĞULATA

Reyhan KONAK

Gökay ATAÇ

Gökhan ÇELİK

Bahadır Mert DEMİRKAZIK

Züleyha Özbay BİLGİÇ

Cebrail ÖDEMİŞ

Gülşen ŞENDERİN

Serpil KAYA

Neda OLSOY

OLUR

(Şaduman TATLI) "Hak bir gönül verdi bana, ha demeden hayran

olur

Bir dem gelir şâdan olur, bir dem gelir giryân

olur"

Gizli kalmaz yapılanlar, mahşer günü ayân

olur

Sıramız gelmez sananlar, o vakitte pişman olur

Dikenler sadık bekçidir, gülün dalında oturan

Şahmaran'ı bulunmayan, hazineler talan olur

Gönül gözü kapanmışın, dünyası zindan gibidir

Hangi yöne dönse başın, gördüğü hep viran

olur

Müşriğin biri sorardı, ölenler nasıl dirilir

Tohum açılması gibi, yırtılan tül ekfan olur

Varın nihale söyleyin, meyveye hiç

güvenmesin

Muhtemel bir fırtınayla, bütün mahsul ziyan

olur

Geceni saran yıldızlar, sanma derdinden

azdırlar

Çözülünce gizli buzlar, ruhun aşkla handan

olur

Sen barışa bir adım at, ateşten gonca doğurur

Nutfeden can yaratan Hak, kün der, katre

umman olur

Gözünün nuru Yusuf'un, kör kuyulara atsalar

Sabırla dayan Yakub'um, oğlun Mıs'ra sultan

olur

Özün sevgiyle örülsün, iyilik et hoş görülsün


Sayfa 5

Kim tutmazsa bu öğüdün, ömr-ü bahar üryan

olur

Ne köşkler ister ne huri, alt tarafı cennet hepsi

İsteyene ver ya Rabbi, kalp senle şaduman olur

BIRAK KİNİ

(Kerim KIRAT)

Levh-i Mahfuz’dan konmadı mı

kalbine sevgi?

Bırak kini gel muhabbetle sarılalım.

Son bulsun bunca acı, nefret,

Bağımızda terennüm etsin güle

bülbüller,

Dört bir yana kanat çırpsın barış

güvercinleri.

Sanki yeniden doğmuş gibi;


Kan kırmızı güller boy versin,

Kana bulanan coğrafyalarda.

Çocuk sesleri doldursun sokakları,

Ölüm kusan silahların yerine.

Hiçbirimizin üstünlüğü olmasın bir

diğerine,

Gurbetten dönen bir kardeş gibi;


Bir yanık türkü işgal etsin çatlamış

dudaklarımızı,

Sevda türküleri yakalım sevgiye,

sevgiliye

Ağıtları son bulsun bağrı yanık

anaların,

Leyla’sına kavuşan Mecnun gibi;


Müridi olalım hep beraber barış

tarikatının,

Bu uğurda durmadan gece gündüz

çalışalım.

Göğüs gerelim birlikte onca

vesveseye, nefsimize,

Emre’sine kavuşan Yunus gibi;


Sayfa 6


Uyansın artık gaflet uykusuna dalan

gözlerimiz,

Vicdanımız söz alsın bir kez de

sussun nefislerimiz,

Bitmeden miadımız, dolmadan

vademiz,

Yepyeni bir hayata başlar gibi;


SEVME GÜNÜ

(Hayrettin GEÇKİN)

katkı olsun diye bir sözcük de

ben verebilirim bugünün anısına

belki de sevmek iyi gelir

vaktin varsa bir dene

önce ıssız bir acıyla merhaba de dünyaya

ayın çıplaklığına güneşin soluğuna dokun

utancın karşısında dur / zeytin dalının

öfkesini anla

kendine ve aynalara öyle yaklaş

yüzünü uzakların yankısıyla kurula

kuşlarla selamlaş gülümse çocuklara

seni kim kırmışsa bağışla

yolculuktur dediğim kendinden yeni

kendine

hangi çeşmenin önünde durursan önce

suyu öp / başına koy

ışıklı bir sözcük bırak yapanın eline

toprağın ruhuyla kuşanmak istediğinden

emin ol

soluğunu hisset onun tıpkı bir ağaç gibi

tohum gürültülerine kulak ver

ekmeği buğday olmadan kokla

bu bir yol ayrımı çünkü

dalıver ateş mavilerine yıka içindeki

ırmakları

örs ve çekiç / bakır ve demir

çömlek ve ustalık hakkında

daha önce konuşmuştuk seninle

göğün sokaklarından bir solukta geçiver

doldur heybene bulabildiğin kadar

sözcük çığlıklarını / dağ iniltilerini

ve yürü dünya boyunca

çünkü nasıl olsa bala dönüşecek onlar

vakti gelince

uslu dur / çılgın ol

el kadar sincabın / parmak kadar

çekirgenin


Sayfa 7

sana yol göstermesi yeteneğine kalmış

bu konuda taşları da bir dinle

fazlalıklarını at ama bildiklerini unut

boş ver / çünkü insana yüktür

paniğe kapılmana hiç gerek yok

acılardan yeni şeyler de öğrenebilirsin

mesela

bir çoban ateşti için içini daima kav tut

ilk uçuşunu anımsa yavru kırlangıcın her

yolculuğa çıkışta

ya da çatlamasını tomurcuğun dalda

bu dediğim kulağa küpe satılmaz bak her

yerde

yolun başı sayılır daha

mağarana inmeden önce

tırnaklarını sök / kabuk değiştir

söz ver seni oraya götürecek patikalara

çünkü bu büyük bir hazırlıktır

yaralarını iyileştirmek için

yalaya yalaya

kuyu bile içini dökecek birini arar

sakladığı zehri ölümüne neden olur akrebin

ne kurban etmek kimseyi

ne kurban olmak kimseye

işin eğrisi de doğrusu da bu

lif lif sök kendini / üşenme yeniden yap

çünkü hiçbir şey için geç değil

sonra yeni beninle kucaklaş

farkı olmalı bir yaşam bilgesinin

ölmeyi ve öldürmeyi sevenlerle

bildik kabulleri geç dışına çık karşılığı yok

redlerin

insana ve söze yüz çevirme

bir şiir ayıkla yaşadıklarından

tek bir şiir / ve bir şarkıya bırak kendini

sevmek iyileştirir / unutma

ne olursa olsun / nereye gidersen git

öykülerin merhametine ihtiyacın olacak

bu yüzden yorulup / dinlenmek istediğinde

yapraklarını suya düşür

lirik bir sığınma bul kendine

nerden nereye deme

söktüğün tırnakların değiştirdiğin kabuk

ve yaralarında büyüttüğün çiçek

aşkla yunmak için kalbini

kanat verecek sana

bak göreceksin insanın içi aydın

gözü aydın / düşü aydın

sevmek nitelik değiştirdiğinde

bir düşün şimdi

ama yaralı bir şehir gibi iyileşmelisin önce

zor iş biliyorum / kimine göre beş on yıl

bana kalırsa bir ömürden fazlası

demem o ki sevmek iyi gelir dene bir

vaktin varsa


Sayfa 8

ZEYTİN DALI

(Hasibe Ferah KOCATÜRK)

Ne zaman bir güvercin uçsa buralarda

Başımı kaldırıp selam veririm Hürriyet'e

Ne zaman bir zeytin ağacının gölgesinde

dinlensem

Elimi uzatırım dallara barış niyetine

Ne zaman Yunus misali dolaşsam illerde

“Hepimiz kardeşiz” türküsü dillenir

gönüllerde

Ne zaman başka bir coğrafyada

Bombalar yağsa bir çocuğun üstüne

Ateş yanar can evimde

Ne zaman babam “biz yedi devlet yedi

milletiz” dese

Ne zaman kavgalar bitip insanlık feraha

erse

Yeryüzünün üzerine sevgi bulutları çökse

İnsanlık kazanacaktır şu alemde

Analar daha fazla ağlamasa

El sallasak kardeşçe yaşamaya

El sallasak barışa, umuda

İhtiyacımız var birer zeytin dalına.

BARIŞIN SESİ

(Gülay ERÇIKTI)

Barışın sesi duyuluyor uzaklarda,

Ama çok uzaklarda.

Savaşın esiri olmuş bir ülkede,

Yan yana kalmış bir bedende,

Uzaklardan işitiliyor bir ses.

Barışın sesi duyuluyor göklerde,

Yeri kana bulayan kırmızının tam içinde.

Susuz kalan binlerce beden arasında,

Yıkılmış harabe bir şehrin ortasında,

Ses verircesine,

Bir ses ta ki uzaklardan duyulan bir ses,

Barışı çağırıyor,

Kardeşliği, dostluğu, özlemi, sevgiyi

çağırıyor.

Barışın sesi duyuluyor yer yüzünde,

Kırmızı ve beyazın ortak yerinde,

Tam kalplerde bir ses bulmak istercesine,

Bir çare ararcasına,

Dermanın derde karışacağı sonda,

Barışın sesi duyuluyor uzaklarda,

Uzaklarda kalplere işleyen bir tablonun

içinde…


Sayfa 9

SEN NE ZAMAN SAÇLARINI

TARASAN

(Berdar DOĞAN)

sen ne zaman saçlarını tarasan

şehre bir hal olurdu

herkes birbirine nakarat

yalnız sesler farklı…

sonra bahar başlardı


köpekler açlığını unutur sahil boyu

balıkçılar balıktan geçmiş

yani köpekler dokunsan doyar

balıkçılar boşluğa dalardı

dedim ya şehre bir hal olurdu


ah ne güzel kokardı o akşamlar

çiçekler iğdeler lavantalar

uçurum kenarı gözler, yarin gözleri

bakmazsa düşeceğini bilirdi aşıklar

yağmur olur yağardı şehre hüzün


arkasına tarih düşülen birer fotoğraftı

göz göze gelinen bütün anlar

yalnız kalbiyle değil aklıyla değil

bütün gövdesiyle severdi seven

ve sevilenler senin kadar güzel


ihtişamlıydı gelinciğin ömrü unutmam

kırmızı yaşar daha kırmızı ölürdü

günler uzadıkça sevinçler artar

azalırdı sevecen yalnızlıklar

eve dönmek olurdu bütün yollar


yosun kokusu alırdım nerde olsam

ince bir sızı gibi dağılırdı sokaklar

sokağın gözlerinde bir telaş

bütün evlerde özlediğine kavuşmanın

sevinci

anlardım sessiz ağlardım

sen ne zaman saçlarını tarasan…


Sayfa 10

BARIŞIN MUŞTUSU

(Sercan BAYRAM)

Nedir bu kin, bu gaflet? Bitmez mi

düşmanlıklar?

İnsan olan döner de mazisine bir bakar

Neye yarar bir kalbi kırınca pişmanlıklar?

Belki biri çıkar da dostluk ateşi yakar.

Kucaklasak dünyayı, gönülleri güldürsek,

İnsanca yaşamayı sonsuza dek sürdürsek,

Bu kötülük çarkını tam tersine döndürsek,

O zaman yıldırımlar zalimler için çakar.

Çocukların gözyaşı döktüğü bu çağlarda,

Her gün bir çiçek solar mis kokulu dağlarda,

Savaşın masumları gizli gizli ağlar da,

Doldurur ırmakları bir hüzün olup akar.

Ten rengi önemsizdir kalpler birlik olunca.

Diller farklı olsa da susmaz insan bulunca,

Ruhlarımız huzurla, güzellikle dolunca,

Bütün cihan şenlenir, çiçekler gibi kokar.

Bir kuşun kanadına konup uçarcasına,

Kardeşliğe, barışa eller açarcasına,

Karanlığın üstüne ışık saçarcasına,

Umudumuz yeşerir bir fidan olup çıkar.

Bu asır düşmanlığın artık sonu olmalı.

Bomboş duran her köşe kitaplarla dolmalı,

Adalet serpilirken bilgisizlik solmalı,

Ancak o zaman insan bu cehaleti yıkar.

DELİ GÖNÜL

(Şifai KAYA)

Niçin mahsunsun sen divane garib

İçinde şimşekler dinmeli gönül

Bir nefeste olsa vuslata erip

İlikten, damardan girmeli gönül.

Dalacaksan dipsiz, kör bir kuyuya

Yusuf olasın ki Rabb’in koruya

Yağmurdan kaçarken düşme doluya

Züleyha sabrını, yenmeli gönül.

Yeter bu çektiğim cevr ile sitem

Yıkık viran olmuş yerin de matem

Ben de şad olayım, dilersen Rüstem

Alnını secdeye koy deli gönül.

Allah diyen kalbi asla kırmadan

Yaptığın işlere sahip olmadan

İbadet taate güven duymadan

Ölmeden evvel de ölmeli gönül.

Ezelden ebede aşkı düşlersen

Sonsuz bir huzura ermek istersen

Şifa’dan sır dolu bir söz dilersen:

Bedensiz bir güzel sevmeli gönül.


Sayfa 11

YARI MAVİ BİR DÜŞ OLSUN BARIŞ

(Celalettin KURT)

Evrenin yüzünde delik deşik yara izleri

Ustura çizikleri, cam kesikleriyle dolu her

yanı

Boynunu dâra vermiş, evren can çekişiyor

Sallanıyor sağa sola üçayaklı şafaklarda

Kalıyor nefes nefese, soluğu içine

çekiliyor

Görmüyor ışığını, sini sini doğan güneşin

Gün devriliyor günler üstüne muttasıl

belâlarla

Omzunda ağır bir yük, imtihanı çok

büyük

Acılar, hüzünler, çileler pekişiyor üstünde

Kanadıkça kanıyor, kabuk bağlamıyor

yarası

Sıyrılıyor merhamet; çıkıyor, gidiyor

yüreklerden

Gözyaşı dinmiyor mavi gözlerinden

evrenin

Yüzünde evrenin delik deşik yara izleri

Bu yara ne zaman kabuk bağlar, kim

merhem olur

Barış ne zaman gelir; menekşelerle,

güllerle

Kurşun kurşun üstüne, feryat feryat üstüne

Toprak yok, kimlik yok yaşamlar

uçurumlarda

Özgürlük, kuşların kanatlarında sürgüne

gönderilir

Savaşı güçlüler çıkarır, savaşta mahzunlar

ölür

Bilmezler vicdanı unutanlar; kırılan kolu,

yarılan başı

Açlıklar, sefaletler, evlerden, barklardan

kopuşlar

Merhamet tanımayanların hiç umurlarında

mı?

Yıkım füzeleri göklerde ebabil kuşlarınca

uçarlar

Sağanak sağanak sağarlar ah! Göklerden

ölümleri

Barış bir beyzalı yürek türküsüdür ince

Kelebek kanatlarının naifliğince,

inceliğince

Gönüller bayram ederler güzel barış bir

gelse

Çok geç kaldın evrene, çok geç kaldın ey

barış

Gözlerimiz burçlarda, gözleriz her dem

yolunu

Geleceksen daha fazla bekletme, haydi

artık gel barış

Tüm kötülüklerin anasıdır, babasıdır savaş

Işıklar gerekir barışmaya, kandiller

yakmak gerek

Olmazsa erek, çekilmez kürek barışın

yollarında

“Söz ola kese savaşı” doğrusundan

söylenmeli söz

Eğlenmeli yüreklerde sulh, kardeşlikler

içinde

Savaşın cehenneminden, barışın sularına

akmak gerek

Yüzünde evrenin delik deşik yara izleri

Kapanmalı kan kısrak yaraların kara katran

izleri

Topların açtığı çukurlarda taze fidanlar

yeşermeli

Susmalı siren sesleri, çocuk sesleriyle

dünya şenlenmeli

Topraklar tohuma durmalı, yarınlarımız

aydınlanmalı

Yeniden başlamalı kardeşlikle görklü

heyecanlarımız

İnsanlığın ülkesi dünyadır; sınır, sınıf nedir

ki

Armağanıdır Tanrı’nın insanlık, tüm

insanlar kardeştir


Sayfa 12

“Barışta evlâtlar verirler toprağa

babalarını

Savaşta babalar evlâtlarını topraklara

verirler”

Yeter artık usandık; acından, sancından

savaş

Çocukların gördüğü, yarı mavi düş olsun

artık barış

Bir dolunay aydınlığıdır, fecir sonlarında

şarkılı

İlkyaz türkülerinde hançerenin demi,

dermanıdır barış

El ele, kol kola girmektir soylu düşünceler

uğruna

Özgürce sözler etmektir, yanlışlara göğüs

germektir

Yeğlemektir doğruyu; zalime, zulmete

karşı gelmektir

Yâr bağrına baş koyup, özgürlük türküleri

söylemektir barış

AŞKI ARAMAK

(Erdoğan KARTAL)

Cennet değil, asıl olan Hak,

Ancak görünür yüzün böyle ak

Nerde olsan Rabbim yanında kalk

Yüreğinin diner mi susuzluğu aşk çölünde

Uslar kaybolur, coşar her zerresinde

Neyler insan, nerde dermanı ihsan

Uslanmaz bir nehir gibi sorar cevap

Sualde cevapta ondadır bil Yunus

Evrende gördüğün her çehre

Mevki, şöhret yerde, aşk nerede

Rabbine sığınan her elde

Ehline sor, gör Yunus

İlim cahile mi perde

Lakin konuşur aklı vicdan olduğu yerde

İrmik irmik arar insan, durma sende

Mecalin var, sor Yunus

Kendini aramaktır ilim

Eğer sonunda ferah için razıysan cefaya

daim

Nasip olur sana olmak alim

Diren nefse, ancak olma zalim

İlimle eder insan talim

Nesle değil asra dayanan bir arayıştır bu

İçindedir insanın ilmin, kendini bul Yunus

Bilen söyleyemez, dinleyen anlar mı,

İnşa eder insanı temelden

La İlahe diye başlar ezelden

Mevlam nasip eder yürekten

Ebedi aşk en değerlidir, sevenden

Kalmaz geriye bir şey nefisten

Tek kalsan da vazgeçme emelinden İner yağmur gibi ancak, yükselir arşa pus

Rabbine kavuşur o zaman Can Yunus


Sayfa 13

ÖLÜLER CAN CANLAR ÖLÜ

(Barış KİYE)

Birbiri ardına kapandı tüm kapılar...

İyi çocuklara, halden bilenlere,

Baki kalınmış meçhul yüreklere,

İyi niyetli sevgiye, barış dolu hoşgörüye,

Memleketime barış getiren güvercinlere,

Usda yaşayan ütopyalara.!

Kapandı tüm kapılar ey sevgili Yunus..

Kimsesiz bir çocuk ağlıyor kapı eşiğinde,

Elleri tanıdık bir yabancı gibiydi gözleri,

Yüzünde eskimeyen bir dünya sevgi..

Barıştı adı çocuğun gülümseyen kardeşlik

misali.

Vuruldu kilitler, öldürüldü barış..

Menfa edildi kirletilmiş dünya,

Vuruldu insanlığa prangalar,

Elden ayağa uzanmış zincirlerden.

Meçhul düşünenler içeride,

Düşünemeyenler dışarıda kol gezmekte..

Zincire vuruldu insanlık ve özgürlük

Barış ise ölü bir umut yalnızca,

Sevgiye hacet yok

Irak bir ihtimal oldu hoşgörü sofraları,

Aç yırtıcılar,

kurtlarla hesapsız bir hasbihal içinde.

Ölüyor hücreler ve iskeletler ölü,

Yeryüzü mezarlığında.

Uçmuyor artık güvercinler,

Kanat çırpmaya.

Kapı eşiğinde yok (sulh) kimseler.

Ağlıyor zaman,

Ölü zaman, yalnız zaman.

Art arda kapandı tüm kapılar,

Kan revan içinde boğulan umutlara,

Arka sokaklarda artık ölüm var,

Kan kokuyor yoksul çocuklar.

Kardeşlik uzak bir ihtimal

Sahipsiz mezarlık tabelalarında,

Zamanın kucağı bomboş..

Soyut kelepçeler vuruldu insanlığın

yüreğine,

Fikir devrimi askıya alındı bilgisayar

çağında,

Vahşet var artık süslü raflarda

Eli kolu bağlı sevgi inancının.

Dedim ya ey sevgili en sevgili Yunus,

Bizi yaratana değil,

Bizim yarattığımız ilahlara inanır olduk,

Gönül kapılarının kapandığı zamanda..

Devrim inancı Spartaküs'a kaldı

Özgürlük ise dağlarda saklı,

Kimliksiz yalnızlık yaşayan yurdumda..

Ölüyor ve eksiliyor bir bir her şey,

Barış, hoşgörü, Tanrı gibi...

Geriye yalnızca ölüm kalıyor arka

sokaklarda,

Elleri çatlamış tanıdık annenin kucağında,

Yoksul kentin köhne çocuklarına..

Boğuluyoruz sevgili Yunus,

Beton yığını yaşamdan,

Eskiyi unutan yeni nesilden..

Sokaklarda eskisi gibi gül değil kan

kokuyor,

İnsan iskeletlerinden..

Kalabalık yalnızlıklar yaşıyor dünya,

İçten içe kemiren düşüncelerimin baş

ucunda.

Şiirler yazılmıyor artık, türküler

okunmuyor..

Klavye şövalyeliliği hüküm sürüyor artık,

Sular bile eskisi gibi berrak değil,

Mevsimler sarhoş, ağaçlar saki misali,

Yağmur yerine göz yaşı var yüreklerde,

Toprak kabul etmiyor artık bu yaşananı..

Dünya ölüyor ölü canlar vahşetinde..

Üçüncü bir dünya savaşı var insanlığın

zihninde,

Bir bir ölüyor papatyalar, güller ve mor

menekşeler...

Temiz kokan eski yeryüzü.

Soğuk savaşı kaldırmıyor artık sevgi ve

kardeşlik..

Kirletilmiş bir zamanın soğuk duruşunda,

Sahile vurmuş mülteci düşüncelerim,

Üşüyen yüreğimin cehennem ateşinde,

Bir çocuğun cansız bedeni ve ölüm göz

yaşı

Anne karnında savunmasız ölen kimliksiz

bebeğin ahı

Sevginin yok oluşunu acımasızca

resmediyor gözlerimde.

Meçhul annenin çizgili yüzünde elleri

kanlı.

Duruyor öyle meçhul bir kapı eşiğinde.

Sevgi öldü,


Sayfa 14

Öldürdük dünyevi ihtiras uğruna.

Barış ise tutuklu dünden.

Birbirine yabancı düşünce yığını

sofralarda,

Kıyafet merasimi misali boy gösteriyor

hoşgörü,

Riyakar gülüş senfonisi hezeyanında.

Kardeşi kardeşe vurduran,

Mahşer sevdasının cennet ahmaklığı,

Kardeşliği yok oluşa hapseden bir dünya

-yarattı insanoğlu-..

Mevsimler yaşanmıyor,

Ölüler can, canlar ölü..

Gökyüzü yeryüzünün yok oluşunu izliyor,

Kimliksiz ölen can kırıkları, yaşamları..

Güvercinler kana bulanmış melekler

misali,

Derine, daha derine uçuyor..

Günahkar antiniyet uğruna..

Ve...

Sustu dünya ölümlü insan adına.

BANA GÜLÜ SEVMEYİ ÖĞRET

(Sedat YALÇIN)

Ve benimle çiçeklerin

yüzünde harf harf öl!

Sabahın,

çiğ tanelerini okşayan;

Çimen yaprağındaki ışık.

Yeşil suna gözlerin.

Aldı beni!

Güneşli

bir yağmur sonrası.

Kan teninde

şeffaf kelimelerin,

ıpıslak,

Gül çığlıktan bir dünya!

Esti;

tüm benliğimde.

Bir sonsuz yeşil!

Ve yeşil bir sonsuz!

Gel işte;

Benimle!

Çiçeklerin yüzünde;

Bir damlacık öl!

Öl işte; öl, öl, öl!

Esrik kente dolan;

Aşkın uygun üzgün adım

ayak sesleri!

Yürüdüm;

belki gölgemden habersiz,

sürgün bir filiz;

Gök kanatlardan!

Bir sabah vakti çağırıyor beni.

Bahar rüzgarlarının

Sen gülümseyişlerini,

ansızın o güneyli ada

ağaçlarda, dalga dalga

esmesi gibi.

Gel benimle.

Çiçeklerin yüzünde öl!

Öl işte!

Öl, öl, öl!

Kan saçları,

Damla damla dökülür;

ellerinden bir intiharın.


Sayfa 15

Bir soğuk rüzgar,

dolar; ıssız kelimelere.

Öl işte;

benimle!

Öl, öl, öl!

Çiçeklerin,

Neden, ince yüzünde!

O, fırtına sığıntısı;

bir durgun ince koy gibi.

Ben, çekilen martı çığlıklarından,

bir esir mavi ağdan tayfa.

Estim, güneyli,

ada ağaçlarda.

Harf harf; isim isim.

Gel işte,

doğ benimle!

Çiçeklerin kan yüzünde;

Doğ, doğ, doğ!

Aşk;

Aldığın bir kitabı,

asla; eski yerine bırakamasın.

Okuduğun bir kitabı,

hiç okumamış gibi

yapamazsın.

Ve;

Okumadığın bir kitabı

okumuş gibi!

Ki ben seni;

harf harf,

kelime kelime,

cümle cümle;

acı, rüzgardan

sayfalarda okudum.

Gel!

Gözlerimin gözyaşını sil;

gözlerimin gözyaşı

DERVİŞ YUNUS

(Seher İPEK)

Yaratılanı çok sevdi

Yaradandan ötürü

İnsanlıktı tüm derdi

Vefa ettiğince ömrü..

Kıramazdı kimsenin gönlünü

Haramdan sakındı hep gözünü

Kötülükten azletmişti sözünü

Doğrulukla yoğurmuştu özünü..

Nakşetti erdemi yüreklere

Merhamet işledi sinelere

Nefes olup doldu siirlere

Uzaklarda,yakindi bizlere

YUNUS derler onun adına

EMRE amade Rabbinin,daima..

Dervişti tanış olmak için düştü yola

İnsanlarla yürüdü hep kol kola


Sayfa 16

AŞKIN SİYAH BUZ YANKISIYLA

(Neval SAVAK)

işte kara bir gece daha başlıyor

say say bitmeyen öl öl ölünmeyen

yıkık bir mevsimin krizinde kalbimiz

mor bir bozkırda başıboş

kirpiklerin ihtiyar gölgesinden

kurumuş birkaç anı düşüyor toprağa

kırmızı bir tütün dudaklarımız

yakan ve yanan

yandıkça geceyi aydınlatan

şimdi çalınmış mutluluğun resmindeyiz

resimlerin re notasında

mor ve siyah iki üzgün kuş saksıda

iki ayrı yöne koşan doru gibi

yitiriyoruz yönümüzü ve duygumuzu

biten bir ömrü verip yenisini almak ne

mümkün

şu döktüğümüz topraklarda kan

ve ölümün sesindeyiz

ilk defa unutmanın u halinde

ve solmaya yüz tutmuş bir şeftali gibi

anlıyoruz genç bir aşk için

yüreği elinde çocuk gibi kırlara koşmanın

sabrın ihtiyarlardan yana olmadığını

ama bir gerçek var

ama senden sonra sen var

insandan sonra insan

kadim bir ahı var bu coğrafyanın

sev olasın

TUTAMADIM

(Hamiyet KOPARTAN)

Sevgi sembolü diye,

Barış getirsin diye,

Sevdamı güvercine yükledim.

Kanadı kırıldı da

Uçamadı ki…

Taş kalplidir, kırılmaz diye,

Kayadandır, darılmaz diye,

Aşkımı dağlara yükledim.

Dağlar yarıldı da

Taşıyamadı ki…

Soğuktur, serttir diye,

Yanmaz, yakılmaz diye,

Sabrımı taşlara yükledim.

Taşlar çatladı da

Duramadı ki…

Hayallerimi çerden çöpten bulsun diye,

Kırıkları yerden toplasın diye,

Yüreğimi bulutlara yükledim.

Bulutlar parçalandı da

Dayanamadı ki…

Bitsin bu gurbet diye,

Dinsin bu hasret diye,

Özlemimi balıklara yükledim.

Balıklar ağladı da

Unutamadı ki…

Gelir gider, eser geçer diye,

Belki bir kapı açar diye,

Sırrımı rûz-gâra yükledim.

Rûz-gâr savruldu da

Tutamadım ki…


Sayfa 17

ÇINARA ÖZLEM

(Ahmet ŞANVERDİ)

Şehirlerimiz vardı,

Küçük, büyük insanlar yaşardı.

Kopan her yaprak,

İtirazsız etmeden,

Çınarın köküne karışırdı.

Çiçekler sulansın diye ağlardı,

Sadece anneler…

Düğünler olurdu…

Ölümlere inat yaşamlar…

Düşmanlığa inat dostluklar doğardı.

Çınarın altındaydı,

Şehirlerimizin bütün insanları.

Kimi hilaldi kimi yıldızdı,

Asla ayrılmazlardı.

Şehirlerimiz vardı,

Kimse yalnız kalmazdı.

Tek geçen her saniyeye;

Tek geçirenler hayıflanırdı,

Bir de görenler;

Onların tek kaldıklarını.

Bazen sofralar kurulurdu.

Sarhoş olurduk kelimelerden.

Mezemiz sevgi olurdu.

Doyardı herkes,

Samimi yüreklerden;

Henüz bir lokma yemek yemeden.

Sonra;

Karanlıklar doğdu şehirlerimize,

Yüreklerimize…

Çınarımız küstü bize,

Ondan döktü yapraklarını;

Unuttu diye,

Kimimiz aylığını kimimiz yıldızlığını.

Güneşi halatlarla çeksek de,

Gelmemesi bundandı.

Ama yarın,

Yarın var! Şehirlerimin insanları.

Hadi hatırlayın aylığı, yıldızlığı;

Kurun yeniden kardeşlik sofralarımızı.

Yeşertin yapraklarını, sulayın çınarımızı.


Sayfa 18

HOŞGÖR BENİ

(Ferhat KAYA)

Hoşgör beni...

Aynı bayrağın altında dalgalanıyor

umutlarımız,

Aynı şehrin kaldırımları taşıyor ümidimizi,

Aynı bulutun yağmuru ıslatıyor

semtlerimizi.

Hoşgör beni...

Aynı değilse bile ten rengimiz,

Aynı gökyüzüne bakıyor gözlerimiz.

Aynı kuş cıvıltısına heyecanlanıyor,

Aynı ağacın meyvesini yiyoruz.

Hoşgör beni...

Aynı olmasa da pencerelerimiz,

Aynı güneş ısıtıyor odalarımızı.

Aynı değilse de hüzünlerimiz,

Aynı renk akıyor gözyaşlarımız.

EBRULİ BEDENLER

(Caner DEĞİRMEN)

Her renk her tonda olmalı bir insan...

Mavi olmalı mesela;

Sonsuz, ezel ebedi gökler gibi,

Belli belirsiz, yerli yersiz seyyareler...

Kimi yerde turkuaza çalan kiminde de en

koyu sinir harbinde olan denizler gibi.

Maviyi düşünmeli başta.

Severse yürekten, bilgeliği ve sadakati

Özlerse derinden, güveni ve hüznü

Maviye bağlanmalı, maviye dem vurmalı

önce...

Sarı olmalı mesela;

Hararetiyle kök söktüren, yaka silktiren

güneşler gibi,

Boy boy başaklar veren Anadolu'mun ekin

tarlaları, ovaları...

Orta Asya'dan Kafkaslar'a ve Balkanlar'a

kadar hüküm sürmüş cengaver, cefakâr ve

kanaatkâr halkımın buğdaylar rengi teni

gibi.

Sarıya dikkat çekmeli başta.

Çekiciliği alırsa aklını döndürürse başını

Parlaklığı kamaştırırsa gözbebeklerini,

aydınlatırsa puslu bakışını

Zekası, insanı alıp götürürse cehil

topluluktan yeni medeniyetlere

İşte o zaman sarıya bakmalı, sarıya

dokunmalı...

Yeşil olmalı mesela;

Üzerinde açan milyonlarca renkteki

çiçeklerin en kara günde bile nefes aldığı,


Sayfa 19

Birbirini sevdanın gölgesinde ağırlayan

sevgililerin boncuk boncuk mutluluk

topladığı

uçsuz bucaksız yaylalar gibi,

Bekleyişi bayram çocuklarının, tomurcuk

heyecanlarıyla baharın gelişini...

En harbi savaşlara ve kuşatmalara göğüs

geren İstanbul'un dinç surlarının ahlak

örtüsü gibi.

Yeşile sarılmalı sımsıkı başta.

Umudu filizlenirse bir cemre barışın ve

huzurun

Ararsan kapı kapı sokak sokak hak hukuk

ve hürriyeti

Koparırsan kanata kanata özgürlüğünü

zalimin pervasız pençesinden

Yeşili düşünmeli o halde, yeşili tercih

etmeli...

Kırmızı olmalı mesela;

Genç yüreklerimizin "güneşi zapt

edeceğiz, güneşin zaptı yakın" derken ki

kudretine sahip, Söz konusu vatan sevdası

olduğunda teferruatı atıp şahlandıran

damarlarındaki asil kan gibi,

Bedevi Mecnun'un yüreğinin dermanı olan

şehvetli çöl sıcaklığı...

Vaadedilen cennet ırmaklarından akan,

içenlere sonsuz aşkın sarhoşluğu veren

kevser şarabı gibi.

Kırmızıya karar kılmalı başta.

Kurarsan hakimiyetini en istendik

gönüllerin tahtına tacına,

Unutursan ömrünü yekpare geçirdiğin her

yelkovan taşımına,

Tahrip etmişsen eşi, dostu, insanlığı,

tehlikeye girmişsen nefes nefese kaldığın

her bir kalp atışına

Kırmızıyı giymeli ilkin, kırmızıya bel

bağlamalı...

Beyaz olmalı mesela;

Sevinçlerini, hüzünlerini, mutluluklarını ve

hayallerini münferit bir geceyle paylaşan

gelinimin pirüpak duvağı gibi,

Karanlık bir günün ardından bile aydınlık

günlerin müjdecisi olan güneşi kabul eden

hercai bulutlar...

Düştüğünde toprağın her zerresine can

veren,

Yaşam tohumunu cömertçe serpen yağmur

damlalarının saflığı gibi.

Beyaza inanmalı başta.

Kirlenirse duyguların masumiyeti,

düşüncelerin iffeti,

Yıkılırsa toplumların ülfetli tabuları,

birbirlerine ahkam kesimleri

Değişirse insanlığın makus talihi, ikircikli

geleceği

Beyaza danışmalı ilk olarak, beyazdan akıl

almalı...

Siyah olmalı mesela;

Şu koca dünyanın ayıbını, pisliğini örten

ketum gece gibi,

Ekmeğini taştan çıkartmak için yerin

yüzlerce kat dibine inen emekçimin,

maden işçimin yüzünün akı olan kömür

karası...

O küçük elleriyle büyük işler başaran

çocukların alın terlerini sildiği, başardığı


Sayfa 20

zorlu işleri ayyuka çıkaran yağlı üstüpünün

rengi gibi.

Siyaha sırt dayamalı en başta.

Görünürsen hayatın çetin şartlarına karşı

güçlü ve kuvvetli

Haykırırsan dünyaya, insanlığa yalnızlığın

açmış olduğu kudretli yarayı

Korursan değişken zamanın içinde ihtiyatlı

düşüncelerin gizemini

İşte o zaman siyahı örtünmeli en matemli

günde bile...

KARDEŞLİK

(İbrahim UÇAR)

Adım adım yaklaşıyoruz sana ey Ahir

zaman…

Nedir bu kavga

Nedir bu düşmanlık

Nedir bu haset

Nedir bu öfke ve kin

Ey insan.

Dünya bölünmüş iki parçaya

Bir tarafı zalim ’in

Diğer tarafı Mazlum’un.

Bir tarafta gülücükler,

Diğer tarafta gözyaşı

Zalimin diyarında uçarken uçurtmalar

Mazlumun diyarında uçuşuyor parça parça

insanlık.

Son bulsun bu kin ve nefret

Yıkılsın aramızdaki bu duvarlar.

Güneşin ışıkları parçalasın bu kara

bulutları

Ve rüzgâr silsin bütün gözyaşları.

Çocukların gülücüklerinde saklı kalan,

Huzur.

Dağılsın ülkeme

Dağılsın dünyama

Huzur dönüşsün sevgiye,

Dostluğa,Kardeşliğe…


Sayfa 21

“Gelin tanış olalım” der, bizim Yunus

Gelin kulak verin bu söze

Topyekûn olalım kardeşçe

Haset ve kin yerine

Barış kol gezsin

Sokaklarımızda.

Parçalayalım zincirleri…

Dağıtalım dünyanın her köşesine

Bir tutam

Hoşgörü

Bir tutam

Kardeşlik…

Tüm insanlık birbirine muhtaçtır

Şüphesiz bu hakikattir

Gel ey insanoğlu

Uzat ellerini kardeşlerine

Tuz buz olsun

Nifakın tohumları…

Şimdi kulak verin Yunus’un sözüne

“sevelim sevilelim” der…

BEN HAYATIN BÖYLESİNE

ACIMASIZ BÖYLESİNE DOBRA

OLACAĞINI BİLEMEDİM

(Muharrem TURGUT)

Nice dostlar edindim

Bir vakit yanımdaydılar

Nice düşmanlar edindim

Her vakit karşımdaydılar

Nice insanlar tanıdım

Bir zaman yanımdaydılar

Nice arkadaşlar tanıdım

Bir vakit kayboldular

Ben hayatın

Böylesine acımasız, böylesine dobra

Olacağını bilemedim

Nice şiirler okudum

Bir hayli içimdeydiler

Nice yıldızlar gördüm

Bir vakit parlamaktaydılar

Nice ayrılıklar gördüm

İçimi parçalamaktaydılar

Nice vefasızlar gördüm

Acımadan kırmaktaydılar

Ben hayatın

Böylesine acımasız,böylesine dobra


Nice alimler bildim

Ziyan olmaktaydılar

Nice zalimler tanıdım


Sayfa 22

Kan kusturmaktaydılar

Nice ‘Mehmet’çikler duydum

Vatan için, namus için ölmekteydiler

Nice analar duydum

Vatan için, namus için ağlamaktaydılar

Ben hayatın

Böylesine acımasız,böylesine dobra


Nice ölümler gördüm

Şahı da kölesi de toprakta çürümekteydiler

Nice yaşamlar gördüm

Zamanın her biriminde işlemekteydiler

Nice aşklar bildim

Leyla ile Mecnun misali

Nice maşuklar tanıdım

Zühre ile Şirin misali

Ben hayatın

Böylesine acımasız, böylesine dobra


YUNUS DER Kİ

(Merve DAĞCI)

Bu kıvrak giriftin içinde meyus,

Zevahirde ölüm getirendir bu dert.

Görmez âdemi, derttir insanı eden munis,

Hakkı aratan hediyedir bu dert.

Bir tasavvuf musikisinde sen aranırsın, çık

gel Yunus,

Şüphelerinde emzirdikleri mızmız

düşünceleri, hak diye uyut Yunus.

Mukadderat der ki, Leyla’ya Mecnun ol,

Ziftlere düşsen de pak zeminlerden.

Maşuk dediğin kimdir ki, gel sen âşık ol,

Aşkın yanında ölüm henüz ham dem.

Beyitlerin aşk şarabıdır Yunus, kadeh

elimizdedir,

Bir zerre mısraya muhtacız, şifa

benliğindedir.

Feriştahı gelse eder mi bu canı hasta,

Şu çıkmaz fikri cana koyandan başka,

Tahayyül eder fikir sahibi, çıkmazlarda

kalsa da,

Çıkmazı tahayyül ile raks ettirir aciz,

Rabbe koşarsa.

Şu savaş kimledir, hakla batıl, şark ile garp

kim?

Küffar dediğiniz bir kelimeyle yenilir,

bildiniz mi “kardeş” dediğim kim?


Sayfa 23

Cahile övgüler içinde övgüdür şu âlem-i

dünya güzelliği,

Payidar zannetse de arştan baksa da kara

toprağa, lafügüzaf,

Sonunda arştan kefene düşüştür şu

dünyanın özelliği,

Kefensiz ölümlüye ibrettir yaşar iken der

şair, Mushaf Mushaf.

Aşkın ne eylediği Yunus, biçare Molla

Kasım gibiyiz,

Ne eyleyelim Yunus, Molla pişmanlığı

getirir mi barışı bize.

Bu alengirli âlem kaç günaha şahittir,

Döner durur etrafında kızgınca, yine de

müteşekkir,

Âlemin kalbi olsa adına dilhun denilir,

Vallahi, vakitle genişlemesi

amellerimizdendir.

Ne bercesteli ne zeyrek olmak çevirebilir

bizi insana,

Söyle Yunus, hangi dil gerek doğru

konuşmak için bedbahta.

Şair leyl vaktinde ölüme verirmiş selam,

Kâğıda değen her damla kandır akan,

Ne pahalı kalem ne çok sevendir eden

şairi,

Edendir, akan kanda ebede gizlediği

kelam.

Sarfınazar etme Yunus, canlarda ilhamsın

sen,

Feveran eder aklım fikrim, her arayışta

muzdaripim ben.

Anladım ki ne zalim şeytandır beni benden

eden,

Ne esarettir bu ruhu bilinmeze sürükleyen,

Ve ne de uykuda ki ankebuttur sıkıntıyla

geren,

Haddizatında sırtımda taşıdığım yüktür

beni yere seren.

Ve anladım Yunus, sürgünlükte haktır,

özgürlükte.

Mahzenler cennetten bir avludur hakkı

hakkıyla bilince.

Ve sevdim Yunus, aşk yolunda meşk ile

Leyla’ya Mecnun oldum, hakka

gidercesine.

Ve dostluk Yunus, okyanus içinde bir zerre

can kadardır,

Bir yunus balığının midesinde alabildiğin

nefes kadardır.

Ve hiçlik Yunus, şu zatın soyadıdır.

Müşkülpesendinin de gönlü alçaklarda

asılıların da aslıdır.

Yunus der ki ‘Dünya yalandır’

Varlığı sırattan geçiren ilahi kelamıdır,

Müslüman’ı kâfir, küffarı şeyh yapan

zamandır,

Tufeyli olma canan, yaşam üç vakte

sığandır.


Sayfa 24

AŞK ÂLİMİ

(Mine MADENOĞLU)

Ağarmış günün ilk ışıkları gibi

Derdime derman dostun gözleri

Akşamın hüznünde taşıdığım hasret

Taşıdığım kalbin bedenindedir

İnsanın yüzündedir dert

Bir de teninin altında vardır

Solgun çiçeğe olmuş can suyu gibi

Açar dostun kalbinde taze, iri

Halleşir, demlenir sohbetin dehlizinde

Derken

Dibinde bitiverir dilinin

Balı özünde saklı bahar çiçekleri

Ben ne sözü ne de gözü yandan çalmam

Bilenler aşkı âlemden yanamaz

Dostun cemalinde saklı gülü

Görenler açıverir kapatamaz

Sözlerin ballandırdığı dili

Gerçek dostluk kadar

Yoktur âlemde cihan

Aşkın âliminin olduğu yerde

Durulur el pençe divan.

HAKKA YAKIN OLMAK

(Taha AYYILDIZ)

Bir sabah bir akşam

Kimisine göre zaman

Bazen can bazen de canan

Bilseydin hepsi imtihan

Ne yaptın ne de vardın

Hepsini gerçek sandın

Çöldeki bir seraptın

Suyu bulmaya yandın

Su yoktu hayaldi ab ı hayat

Tek varlıktır cenab ı hakikat

Özünde vardır onca hilkat

Sen bir zerresin ancak

Kendini zengin sanma

Fakirlik de yok sana

Neyin sahibisin ki

Övünme ona buna

Bekleme yokluktan çare

Etme sakın bahane

Yok yoka üstün değilse

Eğilme sakın kimseye

Allah rızasına bak

Kuran ve sünnette hak

Rabbine yönelerek

Duandir şifan ancak

Zikirdir sana ilaç

Her hücrene ihtiyaç

La ilahe illallah

Bitmeyen bir serenat

Her şey onu tespihte

Görünür allah ehline

Birşey isteyeceksen

Arif olmayı dile

Amacın kulluk senin

Başlar kalu beladan

Rabbine varsa niyazin

Abdullah olsun arzun


Sayfa 25

YABANCISIYIZ BU HAYATIN

(İsmail BİÇER)

iyi cümleler sendeliyor

saydam görüntüler arasında

meyve bahçelerinin olduğu evler öldü

dijital hançerler saplıyorlar

papatyalarla beslenmiş ruhumuza

cam fanuslarda intihar ediyor bilincimiz

ay ışığını istila ediyor kablolar

yeraltı trafoları dev monitörler

yağmurun dokunaklı kokusunu arıyoruz

sıkı sıkıya sarıyoruz yaralarımızı

yaralarımız ki içimizin haritası

yalnızlığımızın çalar saati

derelerden bahsedelim istedim

yaban armutlarından böğürtlenlerden

her gece sokaklara vuran rast makamından

ömrümüzün bitmiş kısımlarını

sürükleyip duruyoruz arkamızdan

nereye gitsek yabancısıyız bu hayatın

[tanrım!

böyle bir haldeyken

beni düşsüz ve şiirsiz bırakma]

NEDİR DERDİN EY DOST

(Melisa YALNIZ)

Nedir bu zemheri?

Buzdan olsa ateş yine yakar mı ki?

Ateş ise eğer buzdan olur mu ki?

Nedir derdin ey dost?

Dışın altından olsa özün insan değil mi ki?

Koca koca dağlar aşılır,

Bir güneş açar zifiri karanlıklar parçalanır,

Leyla Mecnun’unu çölden kurtarır,


Gözlerin gümüş olsa yaşlarını akıtan acı

değil mi ki?

Sevda düşer yakar yiğidin gönlünü,

Karman çorman haller dizilir sıraya,

Akar tüm sular kendi yoluna,


Yüreğin çelikten olsa,

Eritecek olan bir çift nazlı göz değil mi ki?

Nerde görülmüş nefesi sayılı olmayan,

Nuh olsan da olur inanmayan,



Sayfa 26

Umutsuzluğun geceler kadar olsa,

Seni de hayata bağlayan bir düş değil mi

ki?

Yağmur fani yağmurda ıslanan fani,

Sev geleni gönderenden ötürü,

Yol belli yolcu belli,


Okyanus olsan,

Seni de boğacak olan bir damla su değil mi

ki?

Kara topraklar pembe çiçekler açar,

Aşkı kanıtlamak için,

Göğsün sağ tarafı boştur

Aşkla doldurmak için,

Arşa kadar olsa aşın,

Seni de doyuracak olan bir lokma ekmek

değil mi ki?

Han sığdığın kadar hancı sığındığın kadar,

Bir gökyüzü var herkese yetecek kadar,

İnsan var olur sevdiği kadar


Destanlar yazsan insan olmak iki kelam

değil mi ki?

Kaşif olsan görmediğin yer kalır,

Alim olsan bir tarafın cahil kalır,

Tüm dünya servetse sevgi hepsini alır,

Güneş olsan ışığını kesecek bir bulut değil

mi ki?

Bir Yunus da yürüdü,

Aşkın yollarından,

Dostlukla baktı, sevgiyi gördü;

Ne olursan ol gel, dedi özü gördü,

Olmaksa derdin cisim değil de can,

Yunus ol,

Bir gönle düş od ol,

Kül olsan da savrul, toprak da aç çiçek ol,

O toprağı ıslatan o yağmurun damlası ol,

Hep ara, arayan bulur daima,

Ara ki aşkın yolcusu o

Bir Yunus da yürüdü aşkın yollarından

Bizim Yunus oldu,

Bilmeyen ne bilsin onu,

Bilenlere selam olsun.


Sayfa 27

BİZ

(Ömer Ekinci MİCİNGİRT)

Barış kardeşliğin kirvesiyiz biz Yüce gayelerin zirvesiyiz biz

Geçmişiz bu günüz geleceğiz biz

Sessiz yığınların hür sesiyiz biz

Geçmişimi hatırla geleceği yaz

Asırlar boyunca yükselen niyâz

Zulmü beyinleren sileceğiz biz Yârsız diyarlarda yâr sesiyiz biz

Birliğin kalesi âşka düşen söz Öksüze muştuyuz yoksula önsöz

Vicdanları cennet kılacağız biz

Merhamet sükûnet er sesiyiz biz

“Fırat kenarında” düşün oku yaz

Şaşarım yapana Hakk’a itiraz

Birliği bayrakta bulacağız biz Garip sokaklarda bir sesiyiz biz

“Gayesiz nasip yok” der Sadi Şiraz Aklın bir hacmi var düşün yaşa sez

Hakkın seslenişi olacağız biz

Mahzun sokakların pir sesiyiz biz

Hep olmak yok serde hiçi dene az

Hiçliği tatmadan dağlar aşılmaz

Sevgi mertebesi alacağız biz Aşkla yanan dönen sır sesiyiz biz

Birlik kerdeşliktir dağa taşa yaz Birlikte rahmet var ahmak anlamaz

Birliğin ruhunu ereceğiz biz

Her renkten her ırktan bir sesiyiz biz

Öksüzün gülüşü arifteki naz

İhsanlar insana gerektir biraz İdrak şu, almadan vereceğiz biz

Hakk’ın divanında var sesiyiz biz

Söze sığdırılmaz ne yazılsa az

İnsanlığın dili hû avaz avaz

Mazlumu güldürüp güleceğiz biz

Yokluğa ser çekmiş var sesiyiz biz

Gerçek sâmimiyet hâl ile vaaz

Kutsi fedakârlık ülkemdeki haz Ben sen o yok, biz’de kalacağız biz

Birlikte birleşen bir sesiyiz biz

TEVEKKÜL

(Erdal ERCİN)

Gün doğar yola düşeriz, karınca imrenir

bize

Rızkımız katıksız ekmek, vaziyet berbat.

Eyvallah!

Bu yıl da bir damla rahmet değmedi

ekinimize,

Gece bizim tarlamıza uğradı afat .

Eyvallah!

Topadık, ezdik, savurduk; yarısını yel

götürdü.

Saçtığımız kadarını bulmadı hasat.

Eyvallah!

Un ettik üç çuvalını, kalanını el götürdü,

Tefeci bıldırki borcu artırmış kat kat.

Eyvallah!

Millete temaşa çıktı, haczedildi öküzümüz.

Pulluğu hurda saydılar, kağnımız mezat.

Eyvallah!

Elimize bakanlara yere eğildi yüzümüz.

Gülüp dursun karşımızda, oynasın fesat.

Eyvallah!

Gürül gürül akan dere ark bize dönünce

durur.

İki evlek bağımıza uğramaz vuslat.

Eyvallah!

Ektiğimiz bostan çürür, diktiğimiz fidan

kurur,

Bastığımız yer çöl olur, yetişmez nebat.

Eyvallah!

Aklımız erdi ereli nasır omzumuzun eti,

Arkamızda dert küfesi, ucunda halat.

Eyvallah!

Kendisi hamalsa ecdat bey mi çıkar

zürriyeti?

Yedi göbekten beridir adımız ırgat.

Eyvallah!

“İşleyen demir ılşıldar.” “Çalışan kazanır.”

Derler.

Biz hep beyhude yeleriz, ne yaman tezat.

Eyvallah!


Sayfa 28

“İşini sağlama alan yan gelir uzanır.”

Derler.

Umduk ki bun ırar bizden, olmadı fakat.

Eyvallah!

Varsak devlet kapısına, arz eylesek

halimizi,

Kabul görmez istidamız, el vermez lügat.

Eyvallah!

Kovarlar bizi makamdan, zor buluruz

yolumuzu,

Göğsümüze yumruk yeriz, ensemize tokat.

Eyvallah!

Herkes bilir mülayimiz, yok yakışmaz

dilimize,

İsteyen biner dolaşır, sırtımız hayrat.

Eyvallah!

Koklamaya çekinirken el uzanır gülümüze,

Talan eder gülistanı, dağıtır hoyrat.

Eyvallah!

Vursa öldürse gam değil, bitti takat

celaline,

Kirpikleri kılıç gibi, gözleri pusat.

Eyvallah!

Dostu ricacı gönderdik; ara versin

melaline,

“Benim ona eyvallahım yok.” demiş

bizzat. Eyvallah!

Kul olmayız muhannete; kör değil, topal

değiliz,

Varsın bizim yüzümüze gülmesin hayat.

Eyvallah!

İpe çekseler hak deriz; ahraz değil, lal

değiliz.

Daha ötede köy mü var? Hoş gelmiş

memat. Eyvallah

ÇOK ŞÜKÜR

(Hasan SEVİNÇHAN)

emrah coşan’a

adem ve havva tahkiyesiyle

başladı, bitmez yolculuk

ilk insanlar, ilk imtihan

ilk güzel söz, ilk kirli yalan

ne kadar kötüdür, yokluk

balçık kalmayıp yaratıldığıma

çok şükür

ağaçlar yeşil yeşil, ruhlar elâ

başımıza geldi, her türlü belâ

yuvada aç yavru kuş gibi hâlâ

nefes alabildiğime çok şükür

gökyüzünün çılgın, mavi yüzü

denizin uçsuz bucaksız derinliği

ilk duygular, ilk aşklar

hep ben istemeden başlar

görebiliyorum içimde serinliği

âmâ olmayıp görebildiğime

çok şükür

bir yük gelir sırtıma, epey ağır

beynimin gözü kör, kalbim sağır

duymayanın burnuna burnuna bağır

duyabildiğime çok şükür

kaç kelime yeter hislerime

aşk cümlelerinin içinde kaldım

ilk konuşma, ilk kelime

bir yıldız kaydı, düştü elime

içim dopdolu, susmaktan bunaldım

lâl olmayıp konuşabildiğime

çok şükür

baldan tatlıdır, senin sözlerin

pamuk şeker gibidir, tözlerin

çok lezzetlidir, erik gözlerin

tadabildiğime çok şükür

serzenişi gelir kulağıma, ürperir

boğulurum karanlığın sessizliğinde


Sayfa 29

ilk fısıltı kulağıma, ilk duyuş

kulağıma değil, yüreğime konuş

şehrin gürültüsünün eşsizliğinde

sağır olmayıp işitebildiğime

çok şükür

hayatın uğraşısı zahmeti çetrefil

yaşayış nizamnamesinden gâfil

karanlık dünyamda, dilenci gibi sersefil

yaşayabildiğime çok şükür

kalbim debdebeli, ruhum dingin

sevgilinin bakışları beni yaralar

ilk sevdalanma, ilk vurulma

durma gel sarıl boynuma

sevdanın kıyısından bu aralar

âşık gibi duygulu hissedebildiğime

çok şükür

olsada duyguların yükü öncesiz

başlasada zamanı ayrılıkların gayesiz

güçsüz adımlarla, aşk yolunda çaresiz

yürüyebildiğime çok şükür

kaplamışken insanların ruhunu nefret

içimde bir affetme ışığı belirir

ilk kavga, ilk zorlu barışma

nefis benim, karakter benim karışma

bu tahammülüme şeytan delirir

bütün zorluklarda sevebildiğime

çok şükür

sinirler gerilir, çıkar baştan duman

sıkıntılar liman, musibetler orman

hiç olmadık yerde, yeri geldiği zaman

kızabildiğime çok şükür

içimde biriken sessiz haykırışlar

selamlar, kelamlar var iletemediğim

ilk suskunluk, ilk ızdırap

bırakın kalsın aşklar içimde harap

ne kederler çektim adını bilmediğim

susmayıp haykırabildiğime

çok şükür

kimseler anlamadı beni, bari sen anla

kurmuşsun dünyanı, hep yalanla

güçlü bir azimle, sarsılmaz bir imanla

inanabildiğime çok şükür

gezinirken ölmüşlerin huzurunda

aklımda anlaşılmaz düşünceler

ilk dualar, ilk içten ağlama

vurup yerlere yüreğimi dağlama

kanat çırpar çiçek üstünde böcekler

en kokusuz çiçekleri de koklayabildiğime

çok şükür

düşer elime simit, göğe vapur dumanı

kimmiş dost, kimmiş düşman tanı

elimde anılar, unutulmayan zamanı

özleyebildiğime çok şükür

ne kederler gördüm, ne acılar çektim

başıma değdi, kaderin baltası

ilk acılar, ilk sonsuz kederler

başım kalabalık, ruhum derbeder

tutamam gözyaşımı, ağırdır yası

en büyük kederi de unutabildiğime

çok şükür

günahlarımı temizlerim akan nehirde

huzur kalmadı, ruhum hapis bu şehirde

aşkı, sevgiyi, huzuru anlatamayan şiirde

ölebildiğime çok şükür


Sayfa 30

AŞKIN ATEŞİ

(Yurdagül SULAK)

Yunus'un dilindedir

Anlaşılmayan derdi

Kapının eşiğindedir belki

İmtihan edilen gerçek sevgi

Gönle girmek gerekir

Yunus şuuru için

40 yıl odun taşımak gerekir

Doğruyu eğriden ayırmak için

Hoşgörü nedir bilinmez pek

Anlamak için bakmak gerek

Yunus'un pişmanlığını görmek gerek

Tapduk Emre'nin “Bizim Yunus" deyişini

duymak gerek

Anlattı hep dünyanın faniliğini

Gönül yapmak gerektiğini

Allah için yanmak gerektiğini

GURBET KADINLARI

(Erhan AYDIN)

Siyah feraceli beyaz yaşmaklı kadınlar

görüyorum

Dağdan çalı çırpı toplamış

Beli bükük

Altı,sekiz saatlik alevlerde bitecek

Emeği kadar bile yanmayacak ateşler

peşinde

Tarhana kurutmuş

Kış kaşığında bir nefeslik oh dedirtmek

pahasına

Kuşburnu toplamış kadınlar görüyorum

çiçek şalvarlı

Dikenleri tülbentlerde süzülmüş reçeller

Pürüzsüz gönlünden geçen kadar

Şifa olması beklenen her derde reçeller

Temiz mendiller görüyorum yaz kış giyilen

hırka ceplerinde

Torun için bir lokum

İhtiyacı çok olana ayırıp vermek için biraz

bozuk para saklı

Kınalı eller görüyorum

Yaşlandıkça parmakları bükülü

Damarları mavi

Söz söylerken ağza sıra vermiş

Dizler üstünde kapalı

Ömrünü karşılık beklemeden soyuna

adamış kadınlar görüyorum

Geride bıraktığı vatan toprağında

Kendinden önce gidenlerin mezarlarını

hatırlayan

Hatırladıkça gözleri dolan

Gurbet kadınları


Sayfa 31

MERHAMETİN AŞKI KALBE

DÜŞÜNCE

(Meral MERİ)

Bir hatıram canlandı can evimde

Türlü oyunların içinde bir ak saçlı dede

Hacivat -Karagöz derde düşünce

Yunus, başa geldi

Şiir düzmüş aşkınca bize

Bir çiçekti ya hani o dünya önce

Sarıları gitti de sapı kaldı bana

Ben de tuttum merhameti dal eyledim

Sardım gonca güle de bal eyledim

Derdim şefkattir diye dünyaya seslendim

Bir hastanın duasıdır bu dedim

Yaşlı adamdan kaldı

Çocuk aşkı vardı diye seslendim

Birlikte, el ele olalım, unutmayalım

birbirimizi diye

Yakin buldum da Türkiye'den seslendim

Bir hatıram da olsa yaşasın dedim

Derdim şefkattir diye de ekleye ekleye

geldim.

SEVMEK

(İrem Fatma ŞAHİN)

Sevgi için tanım yapsak

Denebilir ki: unutmak

Bütün kötü duyguları

Ve seve seve yaşamak

Neye yarar sevgisiz bir dünya

İnsanlar kavga ettikten sonra

Kardeşlik, hoşgörü olmadıkça

Ne anlamı olur yaşansa da

Sevgi yönelir her şeye

Evren, doğa ve anneye

Ve de yayılır çevreye

Zapt edilemez bir şeyde

İçimizde her şeye karşı

Olmalı bir sevgi parçası

Ayırt etmeksizin canlıyı,

İnsanı, hayvanı, cansızı

Sevmek diye çıktık yola

Amacımız sevgi yayma

Sevgi olsun her adımda,

Yolda, okulda, uykuda

Öyle bir ilaç sevgi

Kalpte saklıdır yeri

Ulaşırsa birisi

Mutlu eder herkesi


Sayfa 32

CAN KIRIKLARI

(Ergün SEVİNÇ) Hüzün demlenirken,

Nasırlı düşlerin arasında,

Hasretin yakıp kavuran sancısıyla,

Bir sır perdesi çekilir, karanlık duyguların,

Tam ortasına.

Çaresiz bakışlarındaki pişmanlığa inat,

Gecenin karanlığını aydınlatan,

Efsunlu mumun cılız ışığında,

Gözleri kamaştıran bir ışık huzmesi

parlayıverir, apansız.

Sonra, sonra sırlı bir el dokunur, omuzlarına,

Semanın bulut gözleri ağlarken,

Toprak kokusu yayılır,

Odanın dört bir yanına!

Yorgun kelimelerde takatsiz kalan dizeleri,

Biçare çırpınır, kafeste kuş misali.

Mevsimler gelip geçerken deli dolu,

Gönül gözünde günden güne büyüyen

hayalleri,

Islak kaldırımlarda yürüyen o Bedevi umutları,

İçini acıtan duygularla kıvranırken,

Her şeye inat yüreğine doğar, içini ısıtan

güneş.

Hayatından eksik olmayan fırtınayla,

Mısra aralarına sıkışmış düşleri,

Ayazın bağrında bahara çiçek açar.

Başında esen kavak yelleri,

Burcu burcu gül kokusu getirir.

Ve yağmur dökülen kirpiklerinde,

Sırılsıklam ıslanan mahzun yüreği,

Hasretleri hüzünle kucaklayıp

Yalnızlığı yorgan yapar, üstüne.

Gönül kıyılarına vuran dalgalarla,

Acının dergahına varınca,

Maziden kalan ‘CAN’ kırıkları,

Hayatının dört bir yanına dağılır.

İnce bir sızıyla kanatır durur,

Kabuk bağlamayan yaralarını;

Ve sokak lambasının cılız ışığı altında,

Suskun bekleyen karanlık geceye inat,

Heybetli dağların ardından doğuveren güneş,

Namlunun ucunda ölüm kusan mermilerin,

Can yakan yürek atışlarına pranga vurur.

Beklenmedik bir anda barışa yelken açıverir,

Ağlamaktan kan çanağına dönen gözleri.

Ve tenhada bekleyen sevginin yüzüne vuran

tebessümle,

Serin su serpilir, çaresiz yüreklerin üstüne.

Alev alev yanan, çığlık çığlığa bağıran

sözcüklerde,

Kardeşlik bağına ekilen tohumlar,

Hoşgörünün ellerinde şekillenir.

Hoyrat esen rüzgarlar alıp götürür, kötülükleri.

Ve dem tutar mutluluk, en kuytu köşelerde.

Ayaz vuran nasırlı düşler, kefeni yırtar

üstünden.

Kilitli kapılar aralanır, ardına kadar,

Köhne karanlıklar engin mavilerde salınır.

Hiç durmadan kanayan,

Amansız yaralara neşter vurulur.

Bir varmış, bir yokmuşla başlayan hayatlar,

Barışın bağrına kanat çırpan güvercinle,


Sayfa 33

BÜYÜMEYEN ÇOCUK

(Hürü KARABULUT)

Ben hala altı yaşındayım.

O dünkü çocuk,

Ne kadar büyümüş olsam da


Saf ve güzel duygular besleyen.

Geleceğe umutla bakan

Dünyanın kirlenmediği

Sevgilerin ölmediği bir dünyadayım.


Saygının ayaklar altına alınmadığı,

Dostluğun solmadığı

Mutluluğun çoğaldığı,

Emeğin sömürülmediği

Bir dünyadayım.


Düşüncelerin engellenmediği

Savaşların olmadığı

Direncin aşkla yoğrulduğu bir dünyadayım


BİZİM YUNUS

(Damla HANO)

Kardeşlik olacak ahir-i kâr

Sevgi ile herkes berhudar.

Hoşgörüde sen olmalıyken iktidar,

Bizim Yunus oldu, sevgi kilidine anahtar.

Bizim Yunus nerde ise, oradaydı barış,

Tek tohum kardeşlikti, başlanırdı arayış.

Doğruyu düzeltirken onu yıldırmazdı

yanlış,

Dostluk dinlemezdi ne sonbahar, ne de

kış.

Bir nefes gibi vazgeçilmezdi hoşgörü,

Yolundan dönmezdi, önünü kesse de börü.

Hoşgörü gerekliydi, onda güçlüydü

sağgörü,

Bu bizim Yunus, ince işti, tıpkı yüsrü.

Bu bizim Yunus, ayırmaz yanında sevgiyi

Sevgi giderse gözlerde oluşur bir mayi.

Sevgi öyle değildir gereksiz, zayi,

Bu bizim Yunus, sildirmez izini.


Sayfa 34

DEME!

(Rabia KAHRAMAN)

Kadere kader deme kaza olmadıktan sonra

Kedere keder deme fazlasını görmedikten

sonra

Kuş olup uçmaya özenme huşu

bilmedikten sonra

Kula kul olma Hakkı bildikten sonra.

Cehalete cihat deme gaflete düşersin,

Fenaya Fillah eklemeden göçüp gidersin.

Ney sesine müzik der,

İçini bilmezde günahkâr edersin.

Gülmeyi marifetten sayıp gönlü üzersin,

Akıl ile yarışı Akȋl ile yürümek sanırsın

Bin belaya düşmeden

Bir devaya şükret hele!

Tevekkül ile tecelliyi bir kazanda pişir de

Vekile Vekil Cemale Cemal eyleye.

YÜREKLERDEN YÜKSELEN NİDA

(Derya ATEŞ)

Dinle!

Sessizliğin sesi karıştı geceye

Karanlığın uğultusuyla çığlıklar

yankılanıyor gökte

Allah’ın kelamı olan barışı haykırıyor

melekler

Ve tane tane iniyor yağmur damlalarından

Arş-ı Ala’dan gelen bir selamdı bu

İnsana yakışan işte budur

Bu ki insanlık yoludur

Bilen insan hoşgörülüdür

Bilmez misin birlik olmak gerek

Aynı yolun yolcusu iken

Tökezlemeden yürümek

Ben sen demeden biz olup ilerlemek

Bir semazen dönüşü gibi sevgiyi yaymak

Tapduk Yunus misali gönülden çıkar

sözler

Hak bulmayı dilersen gönüllerde kur tuzağı

Uçmağın sermayesi bir gönül etmek gerek


Sayfa 35

Biçarenin sesi ile insanlığa seslenmek

gerek

Nakaratı bozulmuş bir şarkının ezgisiyle

İnsanlar el ele tutuşsa mısrasının

serzenişiyle

Yar olup yaren olup omuz omuza vermek

Şarkının sözleri ile sarmak gerek

yeryüzünü

Sevdalanmak gerek Yunus’un sevdasına

Bir bilinmezde iken yürümek gerek yoluna

Yaratılanı hoş görmek yaradandan ötürü

Bu bir nidadır yürekten yükselen

GÜRLEYEN SEFİNE ISLAKLIĞI

(Ercan GÜMÜŞ)

bulutların yağmuru beklettiği dilin kordonu

bendim,

buranın sahibi ben miydim?

buranın eşref saati ben miydim?


bendim,

bile bile geceleri kırmızıyı, sabahları

maviyi keserdim

bile bile bırakamazdım kınıdan çıkan

gümüş kılıcın

narasına hasret kalmış duvarları

bırakamazdım çimlenmiş yastıkları,

bendim güvercinleri gören gecekondu

çatılarında

bendim, seyrederek sağsalim taşmış

bulunurdum

uzak evlerin misafir odalarındaki serin

kıstaklığına

bakışlarım, ince bakışlarım düşerdi yolların

buzlu karanlığına

bağbozumu hatıraları zıvanasından

uğurlardım

bendim, en arka sırasındaydım harbe

dönen hayallerin

bendim, en arka içerisindeydim

sabrımızdaki türkülerin

bendim, en arka saklısındaydım ekin

saplarının çizdiği bileklerin,

başlangıcı birbirine benziyor

birbirimize benziyoruz alışkanlıktan ötesi

birincisi muhabbetin kargaşa çıkarmamalı

burada


Sayfa 36

bölük pörçük zamanın davetçisi olmamalı

buldukların

bütün mesele bütünü istemek şipşak

bile bile istek kutunda dudak payı kalmalı

birincisini anladıysan ikincisinin yoktur

oktavı

burada kalacağım ve

bendim güneş bir açılıp bir kapanması

ardından gelecek olan

bendim tanış olmadıklarını yağdıracak

olan:

Bu dost, bu coğrafyadan itibaren ender

rastlanır

Bu sevda, üşüten bir vahşi güneş gibi

terazisi hastalatır

Bu ekmek, üçüncü sayfa haberlerinde

an'sızınlaşır

Bu ölüm, toprak kapıdan girince ayağa

kalkılır

Bu akıl, övüneceği giz ebediyen burada

kalacaktır

Bu beyaz güvercin, öğünsüz atlatırsa

günleri gerisi çırpınmaktır

Bu aile, biraz da büyük bir kedere

ortaklıktır

Bu umut...!

burada kalacağım ve


bendim,

bilirsin, bilirsin bu dostu bu sevdayı bu

ekmeği bu ölümü

bu aklı bu beyaz güvercini bu aileyi bu

umudu

bir arada ayakta tutacaktım bilirsin

YOLCU

(Kürşat MENDİ)

Toprağa düşer, kirpiğimin ucundan

Bir parçam daha kavuştu, vücudumdan

Nefis terazisine ağır gelse de yüküm,

yanmadan

Çok görme beni, aldığın dünya hanından

Zehrine biçilen bedenim, zikrime mana

Susamış mahşer, sineye çeker dünya

Kefen yüklendim, yolcuyum toprak

kapında

Bir rüyaydı inanın, şahit mezar taşıma


Sayfa 37

BANA KALAN HOŞGÖRÜ

(Ayşenur AKIN)

Ekmeğimde tuzum olur,

Harmanımda kuzum olur,

Oğlum olur kızım olur.

Verir bana hoşgörü.

Anamın gül kesesinden,

Yanağımda busesinden,

Allahın hû sesinden,

Gelir bana hoşgörü.

Baharından hazanından,

Taşa vatan yazanından,

Nasrettin’in kazanından,

Düşer bana hoşgörü.

Buğdayından darısından,

Yumurtanın sarısından,

Ekmeğinin yarısından,

Böler bana hoşgörü.

Abisinden bacısından,

Aliminden hocasından,

Evin tüten bacasından,

Siner bana hoşgörü.

Zenginin bol parasında,

Yetimin sol yarasında,

İki dünya arasında,

Kalır bana hoşgörü.

Kağıdımı kalemimi,

Fermanımı alemimi,

Sevincimi elemimi,

Okur bana hoşgörü.

Bir iyilik meleğinden,

Geçip amel eleğinden,

Peygamberin yeleğinden,

Dokur bana hoşgörü.

İnsanlığın kurasını,

Çekti kendi sırasını,

Ab-ı hayat cur’asını,

Sunar bana hoşgörü.

Dala döndüm yüzümü,

Anda yedim üzümü,

Bostanlarda kozumu,

Kırar bana hoşgörü.

Seç sen Yunus yolunu,

Hakk’a kaldır kolunu,

Osmanlı’nın torunu,

Olur bana hoşgörü.


Sayfa 38

SEVGİ VE HAKİKAT

(M.Furkan AYPAK)

Ey fani,

İnsanı insana tutan saygı ve sevgidir

Bu dünyada herşey geçici ama bu bakidir

Saygının olmadığı yerde sevgi yoktur

Sevginin olmadığı yerde saygı yoktur

Ellerini kaldır semaya dua et

Sevgiyi sende daim kılan hakikattir

Ey insanoğlu,

Dön bir bak ardına neler dönüyor dünyada

Sende kandın mı hiç sevginin,saygının

altında yatan yalanlara

Dur ! Hemen kapılmayasın karamsarlığa

Sevgiyi sende daim kılan hakikkatir

Karanlıklardaki sırlar da çıkacak elbet

aydınlığa

Sen yeter ki sadık kal saygınlığına

Ey ademoğlu,

Şimdi kulak ver bu sözlerime

Elbet dediklerim sana birgün uğrayıp değer

Ve bir gün başın derde düşerse eğer

Sen yalan dünyanın geçici yolcususun

Sevgi senin vicdanın,merhametin ve duan

olsun

DİL NE SÖYLER?

(Aslıhan ERGÜVEN)

Dil dediğin bir sır kelamı

Sahi, söyler mi kalpten geçen her muradı

Çabala ki açılsın kelam kapısı

Muradın varsın sevmek olsun

Başlar kainat dile gelmeye

Sevgi yolunda kilitler açmaya

Eğer ki yola düşmeye gönlün razıysa

Varmak derdin olmaya…

O yolun meşakkati sanma ki kolaydır

Sevgi yolunu bilen bilir, zordur

Ancak kalp her bir atımında ne söyler

İncitme sevgini, sevdiğini…

Hoşgör seni incitenleri

Varsın kimseler bilmesin

Sen doğru ol ki pusulan şaşmasın

Pusulan sevmek olsun

Her bir tebessümün

Sevgiyle anlam kazansın


Sayfa 39

EMANET

(Bahar MOLLA)

Bu hayatta her şey gelip geçici,

Gerçek olan ne sensin ne de başka biri,

Hoşgörümüz gani gani,

Bedenlerimiz ise fani.

Her sabah soluduğumuz hava,

Maviliklerde yüzen dalga,

Yediğimiz bir lokma ekmek,

Gökte çakan şimşek…

Söyleyin bana hangisi gerçek?

Kalplerinize sevgiyi yazın tek tek.

Zaten aldığımız nefes bile,

Değil mi bize emanet?

ANNEMİ GÖRÜNCE

(Hamid Çağatay VURAL)

Ben annemi görünce; dayanamam

ağlamalarına, yangınlarına

Duramam öyle usulca bi çare uğraşsız

gayretsiz o anda

Ben annemi görünce; gözleriyle dağlıysa

bakışlarında

Benim yıkılır kayalarım dönerim muma

Ben annemi görünce ; sevinçlerine,

mutluluklarına

Yüzünde bahardaki papatyalar açar

yanaklarımda

Ben annemi görünce; garibanlığını

çocuklarına

Yansıtmayan güçlü bir kadın görüntüsü

yanımda

Ben annemi görünce; dalarım uzaklara

yaşadıklarına

Hak etmediği şeylere, tıkandığı, tükendiği

zamanlarda

Ben annemi görünce; bir ağaçta; ormanda

Olmayan dallarını kollarını ustalıgını

görürüm karşı hayata

Ben annemi görünce; bir öğretmen olur

onlarla

O öğretir, gösterir anlar, anlatır tüm

donanımıyla

Ben annemi görünce, ben annemi öpünce.


Sayfa 40

MAHFİL

(Selman KARAKILÇIK (Selîmî)

Rüzgar ekip fırtına biçenlerindir bu yer

Âşık nedâmet biçer, biçmeye nâdim değil.

İşte gönül sofrası, en dikenli yere ser!

Hâra uzak sîneler güle hiç hâdim değil.

Ûdîler âdîlerin güftesini neylesin?

Aşkla nâm etmeyenin bestesi evlâ değil

Ki Zât’ında Itrî’ler kendini bestelesin

Sana varmayan Leylâ vallâhi Leyla değil!

Râyihâyı unutmuş alelâde çiçekler,

Geçip giden akşamın hüznünde kelebekler

Sabâhın sabâsında şimdi kim, neyi bekler?

Dergah yerinde ammâ, dervişi Yûnûs

değil.

Bir mahfil ki duruyor bendeleriyle mazbut

Ölüler hasbihâlde, diriler cümle sükut

Sökülsün sînelerden sevgi devşiren o put,

Bunca putun içinde gönül bir Kâbe değil!

Bu serâbın vahâsı âşığın celladıdır

Bu sır nice visâlin kırılgan kanadıdır

Mansur, aşka uçuşan pervanenin adıdır

Heybesi çile aşkın, öyle sefahat değil.

Akmak için evvelâ sîne paralayacak

Sular da susar elbet, deryasına kanacak

Kim yanmış da hakkiyle sular dâhi

yanacak?

Yanar da düştüğü göz Yâkub’un gözü

değil.

Âvâreler ne bilsin çilenin lezzetini!

Dişlemek ister tâze bir ceylanın etini

En tatlı sofralardan besler felâketini

Dokunduğu ne varsa malayânî, aşk değil.

Bir mahfil ki duruyor bendeleriyle mazbut

Rakkâsesi firuze, sâzendeleri yâkut!

Bir cümbüş ki ötede, ne hazan var ne

hudut;

Hudutsuz sînelere bu çukur makber değil.

Selîmî bu mahfilin sen de bir şâdı olsan

Donakalmış zamânın sonsuz âbâdı olsan

Aşk ki evlâ bir evlad, ona ev lâdı olsan,

Koruyup kollamazsan bil ki felâhın değil.

DEVR-İ DÜN-YA-LAN

(Üzeyir AYGÖRDÜ)

Ey ol makamı büyük gören kimse

Nice taht viran gör kalmadı kimse

Büyük O'dur ki verir himmetidir

Devr-i dün-ya-lan oyalan kul kimse

Ademin oğlu bir avuç nefs doğar

Doysa aç gözü avuç açmaz doyar

Çokça kazanmak çokça iyi içindir

Değilse çukur kazma kürek dolar

Ehl-i dünya ki ehl-i ukba bilmez

Kesesi dolar el açıp şükretmez

Mülkü kendinden bilen o kişinin

Ağılında kurt yaylağında ot bitmez

Geldin gidersin tek kulluk içindir

Yapıp kırdınsa hep yolluk içindir

Dön bak kaldımı okşamadık bir baş

Defter-i amel son hesap içindir

Ahir zamandır kaybolan bulunmaz

Dert sahibi var dermanı sorulmaz

Gülü unutup gülistan bozanlar

Hal seyredenle aşk yolu tutulmaz


Sayfa 41

ANADOLU'DA

(Kenan YAVUZARSLAN)

Vatan ilmek ilmek, aşk desen desen

İpimiz var bizim Anadolu’da

Medeniyet dolup, dünyaya esen

Küpümüz var bizim Anadolu’da

Kardeşlik nâmına akar suyumuz

Halay, horon, harmandalı toyumuz

Her köyde her ilde yaşar soyumuz

Sopumuz var bizim Anadolu’da

Kerem’le Aslı’yı bize bağlayan

Ferhat’ın elinde dağlar dağlayan

Dicle, Aras, Çoruh gibi çağlayan

Zap’ımız var bizim Anadolu’a

Ağustos ayında vurmuşuz mühür

Hala kıpkırmızı, taptaze zâhir

Evvelim Malazgirt, Sakarya’m âhir

Tapumuz var bizim Anadolu’da

Sakarya Fırat’a eyledi çağrı

Rumi’ye yurt oldu Konya’nın bağrı

Süphan, Nemrut, Canik, Erciyes, Ağrı,

Kop’umuz var bizim Anadolu’da

Kardeşe topraktır, kalleşe balçık

Merdâna lokmayız, namerde kılçık

İnsanlık namına herkese açık

Kapımız var bizim Anadolu’da

Bosna’dan Kudüs’e Nablus’a kadar

Tebriz’den Budin’e Rodos’a kadar

Kırım’dan Cezayir Tunus’a kadar

Çapımız var bizim Anadolu’da

Daha gün doğmadan hayyâlesselah

İmandan icazet alıyor sabah

Her yer cami, tekke, Cem için dergah

Yapımız var bizim Anadolu

Documents

NÕODOÕP ³ *HOLQWDQÕúRODOÕP 7dPZW Xzµ µ(Z^>Ekarakedidergi.com/wp-content/uploads/2018/09/Yunus-EMRE...olur Ne kökler ister ne huri, alt tarafı cennet hepsi İsteyene ver ya