TEATR WSPÓŁCZESNY W SZCZECINIE

Dyrektor naczelny: Kazimierz Krzanowski

Dyrektor artystyczny: Anna Augustynowicz

W REPERTUARZE TEATRU:

„Klątwa" Stanisława Wyspiańskiego

„Próby" Bogusława Schaeffera

„Kopciuszek" Eugeniusza Szwarca

„Zemsta" Aleksandra Fredry w przygotowaniu:

„Dwustronne lustro" Arthura Millera

Tematem Macieja Korbowy są, jak pisze sam autor, „przeżycia bandy zdegenerowanych byłych ludzi na tle mechanizującego się życia". Korbowa, który nosi imię złowrogiego sobowtóra autora, jest przywódcą tajnego stowarżyszenia zwyrod niałych artystów i zdegenerowanych arystokratów, stawiającego sobie za cel obłędne dążenie do śmierci jako jedynej absolutnej wartości. W to­warzystwie hermafrodytycznej kochanki, Bellatrix, która nieustan­nie zmienia płeć, Korbowa przewodniczy jako mistrz ceremonii w dziwacznych zabawach i obrzędach inicjacji do wyższych miste­riiów, mających na celu wypełnienie próżni wytworzonej przez zamęt i niedorzeczność świata rozpadających się wartości, syste­mów i instytucji. ( ... )

W ostatnich chwilach przed zagładą tajną organ izację czy klub, któremu przewodzi Korbowa, ktoś nazywa „naszym muzeum". Użycie tego ter111inu - podstaYtfowy motyw w całej twórczości Wit­kacego - wskazuje, że dramatis personae to postaci przeżyte, po

chodzące z ubiegłych epok, sztucznie zakonserwowane w całko­wicie odmienionej współczesności. ( ... ) Śmierć nie przyniesie tym t.ywym trupom nic poza dalszym cią­

giem tej samej nudy, samotności i nienasycenia. Przekleństwem ludzkiego istnienia jest u Witkacego to, że żywi ludzie są martwi, a umarli muszą żyć. ( ... ) Najpłodniejszym odkryciem dramaturgicznym w Macieju Korbo­

wie jest przeprowadzenie ścisłej analogii m iędzy sferą płci a spra­wami plitycznymi. Chwiejność całej struktury społecznej i jej głębokie rozdarcia ujawniają się w zmaganiach seksualnych i że­

nujących przemianach męskiej i żeńskiej osobowości. Co w dra­macie realistycznym mogłoby być tylko metaforą językową lub grą koncepcji, w rękach Witkacego staje się konkretną inscenizacją idei.

Daniel C. Gerould, Stanisław Ignacy Witkiewicz jako pisarz

l J

Witkacy należał do artystów, których można ogóln ie nazwać wykluczającymi się: świadomie wykluczającymi się ze społeczeństwa z panujących prądów w sztuce, z uznanych sposobów mówienia i pisania. ( ... )

Obcość zresztą znaczy drogę Witkiewicza od początku. Napiętnowany przez samobójczą śmierć swej młodziutkiej narzeczonej, udaje się w roku 1914 w po­dróż do Australii z przyjacielem, słynnym w przyszłości etnologiem - Bronisła­

wem Malinowskim. Przeżycie potworności i szaleństwa tr o p i k ów staje się dla niego właśn ie doświadczeniem „obcości" oraz „różnicy". Zdobywa w ten sposób osobliwą wiedzę antropologiczną, która stanie się istotnym, swoiście metodologicznym punktem wyjścia dla jego przyszłych dramatów. Z takim ba­gażem rusza w tymże roku 191 4, po wybuchu wojny, do Rosji, by jako oficer lejbgwardii Pułku Pawłowskiego wziąć udział w walce z Niemcami. Tu, w Rosji zastaje go w 1917 wybuch rewolucji lutowej, a potem - październikowej. Jako Polak pragnący przyczynić się do pokonania armii niemieckiej, nie stanął ani po stronie caratu, ani po stronie rewolucji. Wspomniał również, że patrzył na rewo­lucją jak z loży, „nie bądąc w stanie przyjąć w tym żadnego udziału z powodu schizoidalnych zahamowań". Zaliczał siebie bowiem do skazanych na zagładę, nie przystosowanych ponurych schizoidów, do typu psychologicznego, nad którym odniosą zwycięstwo pogodni i zidiociali pyknicy.

Maria Jan ion, Projekt krytyki fan tazmatycznej

Wizje katastroficzne rozbudował Witkiewicz do granic ostatecznych. Dziś idee katastrofizmu stały się modne,

a nawet bardzo intratne, inspirujące nie tylko artystów, ale także wiele gałęzi przemysłu i propagandy.

Żadna cywilizacja nie obumiera jednak całkowicie; zawsze zawiera ukryty potencjał, który okazuje się potrzebny. Być może sztuka zawiera ten potencjał,

choć nie chcę się wdawać w przepowiednie.

Tadeusz Kantor

ZESPÓŁ TECHNICZNY: Kierownik techniczny: Włodzimierz Bojakowski

Główny elektryk: Andrzej Olenderek Operator świateł: Witold Michalski

Akustycy: Ryszard Szwed, Andrzej Banaś Główny brygadier sceny: Brunon Melkis

Brygadier sceny: Andrzej Miszkurka Pracownia ślusarska: Józef Kazubski

Pracownia malarska: Monika Janowska Kierownicy pracowni krawieckiej: Irena Błońska, Jerzy Burmistrzak

Pracownia stolarska: Tadeusz Łoś Pracownia tapicerska: Stanisław Falkowski

Pracownia perukarska: Renata Szwed, Elżbieta Wiśniewska Garderobiane: Wanda Chudzik, Krystyna Storożyńska

Rekwizytor: Janusz Kłym

Biuro Obsługi Widzów tel.: 423-75 w godzinach 8.00-15.00

Redakcja programu: Izabela Fusiek

Opracowanie techniczne: Robert Goździuk

Druk: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne OTTONIANUM

M a r C o Construction Sp. z o. o.

Adres firmy: 70-377 Szczecin ul. Garncarska 5 tel. 370-1 O

PRZEDSTAWIENIE JEST SPONSOROWANE PRZEZ RADĘ MIEJSKĄ W SZCZECINIE

STANISŁAW IGNACY WITKIEWICZ MACIEJ KORBOWA I BELLATRIX

OBSADA:

B e I I a t r i x - Anna Januszewska M a c i e j K o r b o w a - Jacek Polaczek Bar o n H i bis c us - kompozytor - Arkadiusz Buszko Ks i ę ż n i czka Ca y am be - Irena Orłowska S a t a n e s c u - skrzypek • Wiesław Lewoc K a r o I i n a M o n t e c a I f i - była aktorka - Nina Grudnik B a r o n V e s s a n y i - Zbigniew Witkowski Dz i n i a - córeczka Vessanyiego - Grażyna Madej B a a r - Ł u k C h a n - Urszula Nowacka T e o z o f o r y k - Jacek Piątkowski Tetr a fon Pn e u mak o n - Mirosław Gawęda M i c h a ł W ę b o r e k - Grzegorz Młudzik Ja n De x ter o w i cz - malarz - Konrad Pawicki Ks i ą ż ę L y ko n v. Bras s ber g - porucznik - Wiesław Orłowski S y I fa - eks-wychowawczyni księżniczki Cayambe - Magdalena Myszkiewicz L o ka j - Grzegorz Forysiak, Maciej Orłowski Dr Merda I - Robert Gondek Ba n da Mary n ar z y śmierci - Iwona Kowalska, Urszula Nowacka Beata Zygarlicka, Wiesław Lewoc, Maciej Orłowski, Konrad Pawicki,

· Tadeusz Zapaśnik

Reżyseria: Anna Augustynowicz Scenografia: Jan Banucha Muzyka: Jacek Ostaszewski

Asystent reżysera: Jacek Piątkowski Przedstawienie prowadzi: Krystyna Zgud-Bikart

Premiera listopad 1992