24 Non hai ilusionismo sen truco

2ª avaliación

Homenaxe a Carlos Casares 10º aniversarioda súa morte.Oralidade e sinxeleza.

Alejandro Castro e Sergio Mallo 4ºB

A naturalidade de Carlos Casares

No medio do moito falar que despertou o falecemento de Casares, aquel que compoñía diariamente a súa colaboración para La Voz de Galicia. Combinaba as mil trescentas letras que enchían a fiestra de “A marxe”.Era alicerado por un determinado posicionamento ético con respecto do oficio de escritor, quizais o modo de entendela vida.

Carlos ademais de ser un artista, tamén era unha estratexia histórica feita carne.

Foi o seu senso de responsabilidade social para con Galicia e literatura galegas unha engrenaxe sobranceira no camiño percorrido pola súa escrita.

“Todo escritor é un manipulador, un fabricante de artificios, mesmo cando manexa aquelas palabras que ten máis preto do corazón, como as que emprega para escribir o seu diario”.

Semella un mago.

Casares dota ó seu discurso dunha aparencia coloquial.

Casares procura unha proximidade radical do lector, que faga pasar por verídicas as anécdotas que se contan, coma os personaxes.

Casares consegue mediante ese artificio de realidade, entrar sen esforzo no terreo do lector.

Á marxe, escrita por Casares, chegou ao mellor porto posible, o diálogo.

Tamén estaban aí as cartas que os lectores redactaban de cotío para suxerir unha parcela da vida ou do saber.

Trala súa morte case ninguén perdeu a oportunidade de lembrar a capacidade que como conversador tiña Carlos Casares

Mediante un novo artificio, a feliz conxunción entre a claridade, a palabra oral e o modus operandi do diálogo, converteu os seus artigos nunha sorte de tertulia pública.